Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (irak)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /irak/reisverslagen/page/1
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => irak/reisverslagen/page/1
[_params:protected] => Array
(
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[page] => 1
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /irak/reisverslagen/page/1
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => irak/reisverslagen/page/1
[_params:protected] => Array
(
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[page] => 1
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => irak
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 5
[countryId] => 90
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 147375
[username] => feikjeveenstra
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => irak
[currentCountryName] => Irak
[currentCountryIsoCode] => iq
[currentCountryId] => 90
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
)
[name] => Feikje Veenstra
[firstName] => Feikje
[reportsCount] => 152
[travelsCount] => 1
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 463913
[username] => feikjeinkoerdistan
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => irak
[currentCountryName] => Irak
[currentCountryIsoCode] => iq
[currentCountryId] => 90
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => Feikje Veenstra
[firstName] => Feikje
[reportsCount] => 8
[travelsCount] => 2
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 148909
[username] => guidopng
[photoRevision] => 38
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_105x105.jpg?r=38
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => palestina
[currentCountryName] => Palestina
[currentCountryIsoCode] => ps
[currentCountryId] => 214
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[countryName] => Noord-Korea
[countryIsoCode] => kp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[countryName] => Zuid-Korea
[countryIsoCode] => kr
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[countryName] => Turkije
[countryIsoCode] => tr
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[countryName] => Jordanië
[countryIsoCode] => jo
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[countryName] => Syrië
[countryIsoCode] => sy
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[countryName] => Zuid Sudan
[countryIsoCode] => ss
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => ug
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[countryName] => Tanzania
[countryIsoCode] => tz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[countryName] => Rwanda
[countryIsoCode] => rw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[countryName] => Ethiopië
[countryIsoCode] => et
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[countryName] => Mozambique
[countryIsoCode] => mz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[countryName] => Oman
[countryIsoCode] => om
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[countryName] => Zimbabwe
[countryIsoCode] => zw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[countryName] => Kenia
[countryIsoCode] => ke
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[countryName] => Madagascar
[countryIsoCode] => mg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[countryName] => Zambia
[countryIsoCode] => zm
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[countryName] => Pakistan
[countryIsoCode] => pk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[countryName] => Azerbeidjan
[countryIsoCode] => az
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[countryName] => Iran
[countryIsoCode] => ir
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[countryName] => Libanon
[countryIsoCode] => lb
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[countryName] => Oekraïne
[countryIsoCode] => ua
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[countryName] => Jemen
[countryIsoCode] => ye
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[countryName] => Palestina
[countryIsoCode] => ps
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => Guido Versloot
[firstName] => Guido
[reportsCount] => 118
[travelsCount] => 13
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 112
[date] => 2024-10-28
[title] => De vakantieparken van België
[text] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
Midden in de natuur: vakantieparken in de Ardennen
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
Waterpret in de Kempen: vakantieparken met Meren
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Cultuur en geschiedenis: vakantieparken nabij Brugge
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Betovering aan de Belgische kust: zon, zee en strandplezier
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 111
[date] => 2024-10-24
[title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal.
[text] =>
Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
Meest gesproken talen
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
- MandarijnChinees
- Spaans
- Engels
- Arabisch
- Hindi
- Bengali
- Portugees
- Russisch
- Japans
- Punjabi
Europese talen op het randje van verdwijnen
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
- Samisch, Scandinavië en Rusland
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
- Griko, Italië
Toen de Grieken tussen 800 en 600 v.Chr. zuidelijk Italië koloniseerden, brachten ze hun taal mee. Grieks werd eeuwenlang de dominante taal in deze regio, vermengd met Latijnse invloeden. Het huidige 'Griko' is zowel een Grieks dialect als een minderheidstaal in Italië. Uiteindelijk werd Italiaans de officiële taal, die via onderwijs verspreid werd. Omdat veel Griko-sprekers niet voldoende middelen hadden voor onderwijs, bleef de taal vooral in huiselijke kring bestaan.
Top 10 talen die met uitsterven worden bedreigd
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
- Bikya: Een taal uit het noordwesten van Kameroen die mogelijk al is uitgestorven. De laatste bekende spreker werd in 1986 geregistreerd. De taal vertoont gelijkenissen met Bishou, een andere bedreigde taal.
- Chana: Afkomstig uit de Argentijnse provincie Entre Rios, werd de laatste spreker van deze taal in 2008 vastgelegd.
- Dampal: De laatste bekende spreker van deze Indonesische taal woonde in 2000 in Bangkir, Indonesië.
- Diahoi: Ook bekend onder namen als Jiahui en Djahui, werd deze taal in 2006 nog door één persoon gesproken in het zuidelijke deel van het Braziliaanse Amazonegebied.
- Kaixana: Dit is een andere bedreigde taal uit Brazilië. In 2008 woonde de enige overgebleven spreker, Raimundo Avelino, toen 78 jaar oud, in Limoeiro in de staat Amazonas.
- Laua: Deze taal, die wordt gesproken in centraal Papoea-Nieuw-Guinea, behoort tot de Mailuan talengroep. De laatste spreker werd in 2000 geregistreerd.
- Patwin: Een inheemse Amerikaanse taal uit het westen van de Verenigde Staten. In 1997 werd de enige spreker geregistreerd in de omgeving van San Francisco.
- Pazeh: De taal van een Taiwanese inheemse groep met dezelfde naam. In 2008 was mevrouw Pan Jin Yu, toen 95 jaar oud, de laatste geregistreerde spreker.
- Pemono: Een taal uit Venezuela waarvan de enige overgebleven spreker in een dorp in Majagua woont
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => taal-in-cijfers-welke-talen-spreekt-men-wereldwijd-zoal
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/111/111_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 110
[date] => 2024-09-10
[title] => Vlucht geannuleerd of vertraagd? Hier heb je recht op
[text] =>
Wat een teleurstelling: je vlucht is vertraagd of geannuleerd. Dat is natuurlijk niet waar je op zit te wachten aan het begin van je vakantie. Hoe vervelend het ook is, het betekent niet gelijk dat je je geld kwijt bent of dat je niet meer op vakantie kunt. Je hebt namelijk in veel gevallen recht op compensatie en hulp. In dit artikel leggen we je uit hoe het werkt.Algemene regels en rechten
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
- Verzorgen van eten en drinken;
- Sturen van twee e-mails of het voeren van twee telefoongesprekken, mocht je zelf geen internet of bereik hebben;
- Organiseren van een overnachting of transfer als dit noodzakelijk is. Dit telt trouwens niet als de luchtvaartmaatschappij je 2 weken van tevoren op de hoogte heeft gebracht van de vertraging of annulering.
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
Compensatie
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Wanneer heb je geen recht op een schadevergoeding?
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Loop je vakantie niet mis
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
)
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 5074100
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-30
[photoRevision] => 38
[title] => Langzaam maar zeker
[message] => De laatste maand van mijn missie in Irak is aangebroken, dus als het goed is wordt dit mijn laatste berichtje vanuit Irak. Aan het einde van september kom ik voor een korte vakantie naar Nederland om vervolgens in oktober naar Syrië te verhuizen. Mijn huidige en nieuwe adres liggen slechts enkele honderden kilometers uit elkaar, maar de verhuizing zal toch met een omweg moeten gebeuren.
Uiteraard blijft het grote verhaal hier (en zo’n beetje overal op de wereld) de Corona pandemie. Ondanks dat alle maatregelen er voor zorgen dat we nog steeds kunnen blijven werken, maar wel een stuk rustiger. Doordat we maar 1 patient tegelijkertijd in het revalidatie centrum mogen hebben en we na elke patient het hele centrum moeten desinfecteren, kunnen we maar enkele patiënten per dag behandelen. Dit blijft ook zo, ondanks dat de overheid gedwongen is geweest om alle overige maatregelen schrapen. Het werd voor veel mensen echt onmogelijk om zich nog langer aan de regels te houden. Veel mensen hebben, als ze geen werk hebben, ook geen inkomen en een vangnet zoals in Nederland is er niet. Als je zo weinig verdient, heb je ook geen buffer op kunnen bouwen. Dus betekent het: geen inkomen, geen eten op tafel. Geld om bijvoorbeeld een mondkapje aan te schaffen is er dus helemaal niet.
Doordat we zo weinig patiënten kunnen behandelen, moeten we keuzes maken. Wij hebben besloten om ons vooral op kinderen te richten. De spontane actie van mijn nichtje om wat van haar speelgoed mee te geven om aan kinderen in Mosul te geven, komt dus erg goed uit. De kinderen hier hebben niet zo veel speelgoed en zijn er erg blij mee.
Ondanks alle voorzorgsmaatregelen hebben we ook nog eens het hele revalidatie centrum een week moeten sluiten. Een collega kwam ziek op het werk en het duurde even voordat wij hem konden overtuigen om het centrum te verlaten. Het gevolg dat eerst het centrum een paar dagen dicht moest om vervolgens geheel ontsmet te worden.
Naast de Corona hebben we ook nog eens extra dagen vrij gehad vanwege het Islamitische Nieuwjaar. Hopelijk wordt september een meer productieve maand. We zullen het af moeten wachten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 507
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/993/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => langzaam-maar-zeker
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 5073562
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-01
[photoRevision] => 38
[title] => Weer terug aan het werk
[message] => De 2 weken quarantaine gingen redelijk snel voorbij. Gelukkig was het weer niet dusdanig dat je ook snel naar buiten wilde. Helaas gingen de 2 dagen tussen de quarantaine en dat ik weer terug naar Irak vloog nog sneller voorbij. De hele vakantie liep dus iets anders dan gepland, maar toch was het wel lekker om even thuis te zijn.
De vliegreis was in de 2 weken erg veranderd. In vergelijking met eerst was Schiphol druk (nog niet zoals daarvoor, maar duidelijk drukker). Om de ene of andere reden waren nu wel meer mensen met een mondkapje op, blijkbaar is de ernst toch tot meer mensen doorgedrongen. Bij het inchecken kregen we van Qatar Airways zelfs een gezichtsmasker die tijdens het inchecken en gedurende de gehele vlucht opgehouden moest worden. Niet echt comfortabel mondkapje en gezichtsmasker, maar veiligheid gaat voor. Voor het personeel in het vliegtuig moest het wel makkelijker werken zijn, aangezien zij nu niet geheel in overall hoefden te werken.
Eenmaal in Bagdad, werden we opgevangen en naar ons quarantaine huis gebracht. Hier zouden we 14 dagen opgesloten moeten blijven. Nu was het geluk echter wel aan mijn kant. Er werd een nieuwe regel ingevoerd. Na 4 dagen quarantaine werd er een test gedaan en aangezien deze negatief was, mocht ik na 6 dagen al weer terug naar Mosul en aan het werk. Wel met extra maatregelen, maar toch was dit beter dan 14 dagen opgesloten te zitten. Ik had hier echt mazzel mee, want een paar dagen later, werd de 14 dagen quarantaine weer ingevoerd.
Het werk gaat nog steeds erg langzaam. Dankzij de Covid-19 pandemie, mogen we maar 1 patiënt tegelijkertijd behandelen in het centrum en moet er tussen elke patiënt door het gehele centrum schoongemaakt worden. We zijn dus meer bezig met schoonmaken, dan met het behandelen van patiënten. Dit is natuurlijk niet helemaal wat wij willen, maar we zijn allang blij dat we mensen kunnen blijven helpen.
Het weer had in de 2 weken in Nederland ook niet stilgestaan. De temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar rond de 50 graden. Nu kan ik daar om de ene of andere reden wel redelijk goed tegen en probeer ik mijn tijd toch nog zoveel mogelijk buiten (op het balkon) door te brengen. Helaas kan de elektrische apparatuur minder goed tegen de hitte en zijn mijn telefoon en laptop er regelmatig mee gestopt vanwege oververhitting. Dus deze maar binnenhouden en dus moet ik noodgedwongen ook wat meer binnen zitten dan ik zou willen. Misschien is dat ook wel wat gezonder.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 359
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/991/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => weer-terug-aan-het-werk
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 5072288
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-05-02
[photoRevision] => 38
[title] => Werken vanuit "huis"
[message] => Weer even een korte update. Ik kan niet zeggen dat de maand echt voorbij gevlogen is, maar toch is het alweer mei. Zoals bijna de hele wereld deze maand vooral thuis gezeten. Niet het vakantie was, want er was nog wel wat te doen, alleen niet het werk waarvoor ik gekozen heb. Heel veel (achterstallig) administratief werk en het maken van een plan hoe we weer aan de slag zullen kunnen als de kust veilig is. Natuurlijk zijn er steeds weer nieuwe ontwikkelingen en dus moesten de plannen regelmatig aangepast worden. Soms wel eens om moedeloos van te worden, als het zoveelste plan weer op de schop moest, maar wel belangrijk om goed voorbereid te zijn. De laatste weken lijkt de situatie iets te verbeteren en kunnen we dus weer echt vooruit kijken.
Sinds kort mogen we het huis weer uit om op kantoor te gaan werken. Een stap in de goede richting en heerlijk na al die weken thuis te zijn, maar we zijn voorlopig nog wel verwijderd van het behandelen. Het is nu vooral voorbereiden op wat misschien komen gaat. De plannen die we hebben gemaakt, moeten besproken worden met de overheden, dus hebben we nu een wekelijkse vergadering met overheid. Langzaam, heel langzaam bewegen we in de goede richting, zonder dat we te veel risico willen nemen.
Toch wel anders is het met de mensen in de stad. Vele van hen hebben geen financiële mogelijkheid meer om thuis te blijven en dus niets te verdienen. Niet werken betekent geen inkomen, betekent geen eten. Iets van een vangnet bestaat er hier niet. Ondanks dat mensen eigenlijk geen risico willen nemen, hebben ze dus geen keuze. Hierdoor is het risico op een grote uitbraak nog steeds serieus aanwezig, ondanks dat Mosul tot nu toe redelijk gespaard lijkt te blijven. Hopelijk blijft dat ook zo.
Hopelijk heb ik volgende maand meer te melden, als de plannen zoals ze nu zijn, door gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 491
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => werken-vanuit-huis
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071859
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-03-28
[photoRevision] => 38
[title] => Guido terug naar het einde van de wereld
[message] => Eind februari, na ruim 2 jaar, weer in Mosul aangekoeen. Het was een warm welkom van de vele lokale ciollegae waarmee ik ook in 2017 heb samengewerkt, maar ook respect van expat collegae, zoals de hoofd van de delegatie mij introduceerde: “Guido is eigenlijk geen nieuwe collega hier, aangezien hij hier al was voordat de delegatie geopend was en dus ver voor de rest van ons.” Dit gaf een extra gevoel van weer terug te zijn.
Niet lang daarna zag ik (op advies van een goede vriend) de aflevering van Floortje terug naar het einde van de wereld, aflevering over Jemen. Een heel herkenbare aflevering over het werk van het Rode Kruis in Jemen. En plotseling wist de naam voor deze reis: Guido terug naar het einde van de wereld.
Deze titel dekt de lading helemaal. Het was in Augustus 2017 dat ik Mosul verliet, net nadat het herovert was van IS. De beelden van compleet vernietigde gebouwen en infrastructuur staan mij nog als vers op mijn netvlies. Hoe anders is het nu. OK, ik zit nu in het veel minder zwaar getroffen Oost-Mosul, maar dit had ik nu ook weer niet verwacht. Een stad zoals zoveel steden in het midden-oosten, waar het leven zijn gang gaat alsof er nooit iets gebeurd is. Op hier en daar een karkas van een half ingestort gebouw of herstel werkzaamheden aan de infrastructuur iets er weinig meer te merken van de ellende die zich hier nog geen 3 jaar geleden heeft afgespeeld. Het blijft mij verbazen hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Alhoewel het ook weer veel uiterlijke schijn is, want op het moment dat je met mensen aan de praat komt, blijkt er in de mensen zelf toch heel veel schade aangericht te zijn. Iedereen heeft wel iets en/of iemand verloren en dan spreek ik nu nog geeneens van de mensen met blijvend fysiek letsel die wij in het revalidatiecentrum behandelen (een amputatie is een blijvend zichtbare herinnering aan een vrezelijke tijd.
Een ander dramatisch verschil met toen, is de aandacht die er voor de stad is. Vertelde ik in mijn vorige update al dat de media niet of nauwelijks nog te vinden is (waar het in 2017 nog vol was en iedereen het laatste nieuws wilde weten). Helaas is hiermee ook de aandacht van vele hulporganisaties verdwenen. Verdrongen de hulporganisaties zich toen nog, nu is er nog maar een handje vol van over. Eigenlijk heel sneu om te zien, hoe vrij snel na het conflict de organisaties zijn verdwenen en de mensen het zelf maar uit laten zoeken, hoe ze hun leven weer op moeten pakken.
Persoonlijk is het een voordeel dat het nu rustiger is. Voor ons waren er iets minder restricties dan vorige keer. De grootste verschillen zijn dat ik nu een eigen kamer met bed heb in een gezamenlijk huis (ipv een kamer delen met 4-5 personen en slapen op een matras op de grond) en we ook ons buiten het huis ogen begeven. Het beperkt zich wel tot het ene blok waar onze huizen staan, maar toch is het heerlijk om even buiten te kunnen zijn. Ook mogen we nu zelf boodschappen doen. Het gaat weliswaar om 2 winkels naast elkaar, waar we met de auto naar toe gebracht worden (zelf rijden is nog niet toegestaan), maar die paar meter buiten en iets van contact met het gewone leven maakt een groot verschil. Tenminste, dat was het geval voordat de Corona maatregelen ook Irak wisten te vinden. In eerste instantie was dit alleen extra hygiene maatregelen in het revalidatie centrum, later mocht de helft van de (lokale) werknemers maar werken. Niet veel later werd het centrum geheel gesloten moesten we werken vanuit het kantoor. Ook dit duurde maar 2 dagen en dus moesten we vanuit huis gaan werken. Niet makkelijk, aangezien we gewend zijn om met patiënten te werken. Gelukkig had ik op het laatste moment nog de mogelijkheid om alle patiënten files mee naar huis te nemen, zodat ik daar statistiek op los kon laten. Hier ben ik de laatste 2 weken druk mee bezig geweest. Nu echter begint het werk op te raken, dus wordt het tijd om creatief te worden, want we zullen nog wel voor een tijdje thuis zitten (zoals de hele wereld). Het blijft toch vreemd om uit mijn raam naar een miljoenen stad te kijken en bijna niets of niemand te zien of te horen (behalve de continu overvliegende helicopters).
Als er dan toch niets te doen, is waarom kom je dan niet naar Nederland? Een logische vraag en ook het Rode Kruis heeft daaraan gedacht en iedereen die naar huis wil, mag dat. Er is echter 1 groot probleem: Hoe? In Mosul, zijn de wijken afgesloten en kunnen alleen verlaten worden met speciale toestemming, daarna heb je nog toestemming nodig om: De stad en het gouvernement te verlaten en andere gouvernementen binnen te gaan of te door kruizen en vervolgens het land te verlaten. Dit moet allemaal bij andere instanties die nauwelijks werken, omdat zij ook vanuit huis moeten werken. Zelfs als dit allemaal geregeld kan worden, zijn er nog geen vluchten (het luchtruim is voor de komende weken geheel afgesloten, over het einde van de wereld gesproken). Ondanks support van de Nederlandse ambassade, is dit een dusdanig hopeloze missie, dat ik besloten heb het geeneens te wagen. De kans dat ik ergens onderweg vast kom te zitten is te groot. En dan ben ik in Nederland en kan ik daar thuis zitten. Voorlopig wordt het hier gewoon uitzitten.
Wel vreemd, normaal heb ik in mijn werk altijd, als het te erg wordt, kan ik altijd weg. Nu is het probleem wereldwijd en dus kan niemand er aan ontsnappen.Eindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje als de vele mensen die ik in de loop van de tijd heb mogen helpen. We zien de problemen, maar we kunnen geen kant op. Ik weet zeker, als er een plaats op de wereld is waar Corona niet kan komen er hele stromen mensen vanuit oa Europa naar deze plek zouden trekken, we bereid zouden zijn om hier risico’s voor te nemen. Wel iets o over na te denken als we volgende keer weer eens een debat hebben over de vluchtelingen stroom.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 430
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => guido-terug-naar-het-einde-van-de-wereld
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071033
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-02-29
[photoRevision] => 38
[title] => Lange reis naar nieuwe missie
[message] => Het is alweer enkele weken geleden dat ik vanuit Nederland vertrok en ik ben nu net aangekomen in mijn nieuwe woonplaats voor de komende maanden. Het heeft inderdaad een tijdje geduurd, maar ik ben dan ook de halve wereld over gegaan om mijn doel uiteindelijk te bereiken.
Allereerst, zoals altijd aan het begin van een missie, naar het hoofdkantoor van de ICRC in Genève. Ik was helemaal voorbereid op de winterse kou van Zwitserland in het begin van februari, maar dat viel behoorlijk tegen (of mee). ‘s Ochtends vroeg lag de temperatuur nog wel net boven het vriespunt, maar overdag was het een heerlijke 10 graden. Voor niets dus warme kleren meegenomen, helemaal toen ik besefte dat er ook geen ruimte meer in mijn bagage was om het daar bij te stoppen. Dus toch allemaal maar aangedaan op weg naar mijn volgende bestemming, Cambodja. Dat viel niet mee, in mijn trui en winterjas in de 35 graden (en dan ook nog verplicht een mondkapje dragen, maar dat gelukkig alleen op het vliegveld), maar het nog onhandiger om het allemaal los mee te nemen bij al mijn bagage die ik mee moest nemen voor mijn nieuwe missie.
Ik moest trouwens naar Cambodja voor een cursus van de ICRC in Battambang in het westen van het land. Aangezien ik een strakke planning had, vloog ik niet naar de hoofdstad Phnom Penh, maar naar Siem Reap en vliegveld vlakbij de beroemde tempels van Angkor Wat, om van daaruit met de bus naar Battambang te gaan. Zoals gezegd was de planning nogal strak, dus had ik geeneens de tijd om de tempels te gaan bekijken. Direct van het vliegveld naar Battambang en na 5 dagen direct van Battambang naar het vliegveld. Een beetje vervelend, maar ik was (helaas) voor werk.
Inmiddels was mijn visum voor Irak klaar en kon ik direct vanuit Cambodja naar Bagdad (een paar dagen te laat, anders had ik uitzonderlijke sneeuwval in Bagdad nog mee kunnen maken). Wel vreemd om op het vliegveld van Bagdad te landen en dan langs de plek te moeten waar enkele weken geleden de Iraanse generaal bij een drone aanval om het leven is gekomen. De plek was dan ook niet te missen, door het gedenk monument. De hele stad hangt trouwens vol met posters van hem. Verder is de stad heel erg veranderd sinds de laatste keer dat ik er was (2,5 jaar geleden). Door de verbeterde veiligheidssituatie, waren velen wegblokkades en betonnen afzettingen weggehaald. Het was nu bijna een normale stad. Bijan, want er was natuurlijk nog wel veel politie en leger op de been, zeker met de protesten van de laatste maanden. Het is echter een enorme verbetering ten opzichte van vorige keer, hopelijk voor de bevolking, blijft deze verbetering doorzetten.
Na enkele dagen briefing en bezoeken van revalidatie centra in Bagdad, gingen we op weg naar Erbil. Met de auto dit keer, want door de verbeterde veiligheid hebben we hier geen eigen vliegtuig meer en is het goedkoper en veiliger om met de auto te gaan. Het duurt wel wat langer, maar die 7 uur in auto kom je ook wel door. Donderdag middag in Erbil aangekomen en dus precies de juiste tijd om hier het weekend door te brengen (weekend is hier vrijdag en zaterdag). In Erbil het toegestaan om vrij rond te lopen en zijn de restricties dus minimaal. Het weekend heerlijk in de stad en de parken van Erbil doorgebracht. Aangezien ik de afgelopen jaren regelmatig in Erbil ban geweest en er ook een ruime maand heb gewoond, weet ik de weg daar redelijk goed. Het grote opvallende verschil met vorige keer dat ik hier was, is de afwezigheid van de honderden journalisten. De situatie is duidelijk minder interessant voor de internationale pers, dan toen er volop gevochten werd in Mosul.
Op maandag 24 februari dan eindelijk toch in de auto gestapt om naar Mosul te gaan. Het scheelt een stuk nu we in Oost-Mosul zitten en we dus niet de Tigris rivier over hoeven (toen er nog geen ruggen waren). In 1,5 uur waren we op de plaats van bestemming. Aangezien ik maar enkele dagen met degenen van wie ik het overneem kon hebben, zijn we direct naar het revalidatie centrum gegaan. Dit was maar goed ook, want de dag daarna werd het Corona geval in Irak geïdentificeerd en moest iedereen thuis blijven. Hoewel ik hier dus nu bijna een week zit, heb ik nauwelijks nog kunnen werken. Hopelijk kan ik morgen eindelijk echt met mijn werk beginnen, wordt vervolgd..... (mooie cliffhanger).
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 371
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/978/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => lange-reis-naar-nieuwe-missie
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070947
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-26
[photoRevision] => 0
[title] => Maatregelen tegen Corona
[message] => Voor zover mijn informatie reikt, kwamen de Corona doden in Iran als plotseling. Van schijnbaar geen (bekende) besmettingen naar twee doden en toen drie, vier, enz. Inmiddels staat de teller op vijftien. Koerdistan-Irak sloot daarop eenzijdig de grenzen met Iran. Naar Iran mag wel, maar terug mag niet. De school van onze kinderen begon direct met temperatuur opmeten voor elke leerling en bezoeker die het schoolplein op kwam. Bij elke ingang stonden zo'n twee schoolmedewerkers met een thermometer die op het voorhoofd meet. De eerste ochtend werd ik zelfs drie keer gemeten. Mijn temperatuur was zo laag, dat hij even niet meetbaar was. Schoonmaakprotocollen werden flink aangescherpt. Mondmaskers werden geadviseerd, maar slechts enkelen gaven daaraan gehoor.
Het eerste Corona geval binnen Irak was een Iraanse student in Najaf. Eergisteren, de 24ste. Gisteren vier personen in Kirkuk, die in Iran waren geweest. Via Shayda kreeg ik te horen dat de school waarschijnlijk zou sluiten. Definitieve berichten zouden in de avond worden verzonden. Op de Koerdische nieuwssite Rudaw las ik al dat Koerdistan preventief alle scholen sloot. Publieke en privéscholen. En vroeg in de avond kreeg ik de bevestiging. Per mail en op de schoolapp werd aangegeven dat Choueifat net als alle andere scholen dicht zal zijn vanaf vandaag. Precies nu de final examens beginnen. Shayda zou vandaag haar eerste toets hebben. De kinderen zien het wel zitten, zo'n vervroegde vakantie. Tot en met 24 maart voorlopig. Ik heb maar wat extra dingen ingeslagen. Sowieso extra water, melk en eten, zoals rijst, lang houdbare groenten, kruiden zout, suiker, nootjes, bloem, olie, maar ook vers fruit en groente. Zolang we gewoon nog mobiel zijn, lijkt gezond eten me niet verkeerd. Wat extra vitamines. Schoonmaakmiddelen, tissues, die wij als toiletpapier gebruiken. Die dingen waar je gewoon niet zonder kunt zitten. Kattenbrokjes, want ja, we leven hier niet alleen. De Koerdische overheid zegt wel dat ze ervoor zorgen dat de winkels bevoorraad zullen blijven. Dat wil ik best geloven, maar ik ben de enige met een rijbewijs in huis en onze meeste producten moeten uit Erbil gehaald worden. En statistisch gezien is de kans reëel dat Corona ook hier komt. In alle landen trouwens. Ik denk dat het meer een kwestie van tijd is.
Vandaag vernam ik dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken een visumschorsing heeft aangekondigd op China, Iran, Italie, Japan, Singapore, Zuid-Korea en Thailand. Reizigers tussen Irak en Koerdistan-Irak worden getest, Irakezen in Iran moeten verplicht twee weken in quarantaine. Reizen buiten de provincies worden blijkbaar ook stopgezet, tenzij het absoluut noodzakelijk is.
Naast wat voedselvoorraad heb ik ook zes dobbelstenen gekocht, kaartspelletjes, een catch the ball spel, kleurpotloden, kleurboek, een rubikskubus van 2 bij 2, extra papier, een domino spel. Kinderen moeten toch wat te doen hebben. Wij hebben best geluk, denk ik. De locatie van ons huis is ideaal. Praktisch geen buren. Lekker op de ruimte. Grote tuin. We komen de komende weken vast wel door.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 357
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => maatregelen-tegen-corona
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Schietpartij vlakbij
[message] => Het was half 11 gisteravond. Ik zat nog net een serie op mijn laptop te kijken, toen ik buiten lawaai hoorde. Schoten. Alsof je naar een film zit te kijken waar een fikse schietpartij in voorkomt, maar dan nog even wat extra, want deze schoten volgden elkaar te snel op. Dit waren schoten van een of meer automatische geweren. Of semi-automatisch, want ik ben geen expert.
Ik deed mijn lampen van de keuken en woonkamer uit om naar buiten te kunnen kijken. Ons huis staat hoog en ik heb overzicht op zowel Erbil als Massif, maar ik kon niet zien waar het vandaan kwam.
Ik belde de tuinman.
"Heb je het geluid gehoord?" vroeg ik hem.
"Welk geluid?"
"Volgens mij zijn er mensen buiten aan het schieten," vertelde ik.
De tuinman en zijn vrouw liepen hun huis uit onze tuin in, maar zagen ook niets.
"Dat zijn toch machinegeweren?" vroeg ik hem, terwijl ik op het balkon van mijn slaapkamer stond te kijken.
"Ja."
"Waar komt het geluid vandaan?"
"Richting Massif, maar dichterbij." antwoordde de tuinman.
We gingen weer naar binnen.
Ik zond een berichtje naar twee vrienden die beroepsmatig voor de veiligheid van Koerdistan werken. Ze waren nog niet op de hoogte.
"Wacht maar even," antwoordde de een, "Ik vraag wel even."
En binnen een paar minuten had ik bericht dat het in het dorp Sewaka op een paar kilometer van ons huis was.
"Politie is al onderweg," las ik in zijn bericht.
Het bleek dat weer twee beruchte stammen uit deze omgeving aan het vechten waren. Ik had laatst al gedacht dat ze al voor zover ik wist, maandenlang rustig waren, want ik had al zolang geen schietpartijen meer gehoord. Tot gisteravond dus. Deze keer geen doden, werd me gezegd.
Ik vertelde de tuinman wat ik net had gehoord over de schietpartij. Hij antwoordde: "Als je de top van Amerika, Turkije en andere landen uit het Midden Oosten samen zet, krijgen ze niet zoveel informatie binnen twintig minuten tijd. Hoe heb je dat gedaan?"
Ik antwoordde: "Soms is het handig om vrienden te hebben."
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 270
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => schietpartij-vlakbij
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069783
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-27
[photoRevision] => 0
[title] => Een electriciteitsklok en een website geopend
[message] => Jarenlang hadden we gratis electriciteit. Als we hoofdstroom hadden, tenminste, want nog steeds en vooral in de wintermaanden, zitten we dagelijks urenlang zonder hoofdstroom. Natuurlijk hadden we als alternatief wel de veel zwakkere generatorstroom uit het dorp, waar we dan wel flink voor betalen. Per maand zitten we al gauw op 200 dollar. Niet dat we zoveel verbruiken, want met 24 ampere, waarvan onderweg ongeveer 3 ampere lijkt te verdwijnen, kun je simpelweg niet zoveel aparaten tegelijk aanzetten. Als tweede alternatief hebben we nog een kleine generator thuis. Ook iets van 24 ampere. Best zuinig in gebruik. In de zomer gebruiken we hem nooit, ook omdat we dan vaak maar ongeveer vier uur per dag zonder stroom zitten en omdat het water dan door de hitte automatisch net zo warm is als wanneer je normaal onder de warme douche staat. In de zomermaanden zetten we dan ook gerust een poos de geiser uit. Maar goed, in de wintermaanden hebben we de thuisgenerator wel eens nodig, maar zelfs dan halen we zo eens in de twee weken wat benzine voor nog geen twintig euro en dat is ruim voldoende. Jammer genoeg is deze generator niet sterk genoeg om lange tijd achter elkaar te draaien. Nan een goed uur, moet hij eigenlijk wel even weer uit. Noem het de ongemakken van Koerdistan, maar ik ben er aan gewend en heb er geen last van.
Voorlopig zitten we nu in het proces waarbij een klok voor de hoofdstroom op ons huis zal worden aangesloten. Dat wordt dus ook betalen voor die stroom, maar na jaren dat gratis te hebben gekregen, is dat ook wel fair. Bovendien heb ik goede hoop. Met een beetje geluk gaan mensen verstandiger met de electriciteit om nu ervoor betaald moet worden en stel dat er dan ook meer electriciteit over blijft om meer te verspreiden over de dag. Het zou leuk zijn. Eerst even afwachten nog.
Afgelopen week eerst al even naar een of ander kantoor dat over de electriciteit gaat in de wijk Shawes in Erbil geweest. In al die jaren was ik nooit eerder die wijk geweest. Wist de wijk niet eens te vinden. Kende de weg er binnen dus helemaal niet, maar met een beetje navragen kom je ver. Bovendien was de tuinman bij mij. Bij het kantoor werd verteld dat de borg voor de klok of volgens mij meer voor eventueel onbetaalde nota's voor hoofdstroom op ongeveer 10.000 dollar ligt. De rest van het proces laten we over aan onze advocaat. Duur grapje. Heb eerst al 1500 dollar moeten betalen, waarvan ik ervan uitga, dat dat voor de aanschaf van de klok zelf is.
Ondertussen heb ik, op advies van een van mijn trouwe volgers/lezers (dank je wel voor alles, trouwens :) ), eindelijk eens een eigen website geopend. Heel voorspelbaar: www.feikjeveenstra.com
Momenteel heb ik drie blogs geschreven over mijn eerste drie reizen naar Koerdistan (1998, 1999 en 2000) met hier en daar wat foto's erbij. Zeker van plan om het snel verder uit te breiden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 398
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-electriciteitsklok-en-een-website-geopend
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069065
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-08
[photoRevision] => 0
[title] => Raket boven Erbil, maar geen zorgen
[message] => Gisteravond. De kinderen heb ik vroeg naar bed gebracht, omdat ik eerder op de dag de vraag van een vriend had gekregen om hem midden in de nacht op te halen van het vliegveld.
Mijn wekker heb ik om 1 uur gezet, zodat ik zeker om 2 uur bij het vliegveld kan zijn. Hij zou om iets over half 2 landen.
Om half 12 in de nacht word ik wakker gebeld. Het vliegtuig is gecancelled. "Door de onrust momenteel?" vraag ik hem.
Maar volgens hem stormt het in Istanbul, waar hij op dit moment nog is, en ligt er een vliegtuig half naast de baan.
Ik verwijder mijn alarm voor 1 uur die nacht uit en val vervolgens heerlijk in slaap. Even word ik nog wel wakker en breng Kani, die naast mij ligt te slapen naar haar eigen bed.
Kwart voor zes word ik wakker. Zoals altijd kijk ik eerst op mijn mobiel die naast me op het nachtkastje ligt. Ik zie een melding dat ik om 3:39 een appje en een telefoontje heb gemist.
"Wakker worden" lees ik in het appje van Rebaz.
"Waarom zou hij in hemelsnaam mijn nachtrust willen verstoren?" is het eerste wat in me opkomt, maar stuur toch maar direct een appje terug om te vragen wat er is. Natuurlijk krijg ik geen reactie. In de winter schelen we twee uur met Nederland, dus hij ligt vast te slapen. Dan maar bellen. Dan hoor ik dat er een raketaanval op Erbil is geweest. In mijn nuchtere ochtend-"mood" antwoord ik: "Niks van gehoord, dus het valt vast mee. Geen zorgen. Ga maar weer slapen."
Het duurt nog zo'n veertig minuten voor mijn wekker af zal gaan. Nieuwsgierig als ik inmiddels ben geworden, scroll ik door mijn Facebook en wat nieuws uit de media. Al vrij snel wordt het me duidelijk dat er een raket boven Erbil in de lucht is ontploft OF in ieder geval op de grond niet is ontploft. Later hoor ik dat de raket inderdaad in de lucht al ontploft is. Ergens verderop in een veld is de raket neergevallen. Een andere raket is 2 kilometer naast Bardarash kamp ontploft. Het kamp waar mensen van de laatste vluchtelingenstroom uit Syrie zitten. Op wat gesprongen ruiten na, zijn er ook hier geen gewonden.
In de Facebookgroep van Erbil zie ik ook weer volop humor voorbij komen. Iemand heeft om 2 uur in de nacht mensen van deze groep opgeroepen om allemaal om 4 uur te verzamelen bij een bekende bar in Erbil om "voor de laatste keer te feesten voor WW3 uitbreekt".
Een ander bericht vertelt: "Ik begon met studeren en boem: Erbil wordt aangevallen", waarop iemand reageert: "Dan zou je niet moeten studeren."
Op Twitter zie ik iemand die opgeroepen heeft deze raketaanval te beschouwen als "vuurwerk" en hoopt dat Trump dit ook zo ziet.
Mensen willen geen escalatie. Hier zit niemand te wachten op vergeldingsacties.
Toch merk ik uit de berichten op Facebook dat menigeen in Erbil lawaai heeft gehoord van helikopters, trillende ramen, een knal,...
Om half zeven bel ik eerst maar eens de oppas. We hebben geen stroom, dus ik vraag of zij de thuisgenerator aan kan zetten. Natuurlijk vraag ik nog even na wat er allemaal is gebeurd vannacht en ze vertelt over haar man, de tuinman, die de hele nacht bijna is wakker gebleven, het internet heeft gevolgd. Rebaz had hem zelfs ook nog even gebeld, nadat ik mijn telefoon niet had opgenomen. Het blijkt dat het lawaai van helikopters en gevechtsvliegtuigen te horen is geweest vanaf ons huis. Of ik dan niet wakker ben geworden? Nee, dus. Ik heb blijkbaar de gave wel in de buurt van ellende te zijn, maar persoonlijk niets mee te krijgen. Ik breng de kinderen naar school, maar kan absoluut niks merken aan de mensen daar: iedereen is even vrolijk en vriendelijk. De mensen van de Asayish die de school bewaken, de ouders en chauffeurs, lijfwachten van sommige leerlingen, leerlingen zelf, leraren, anderen,.... Niemand ziet er diepbedroefd of bijzonder bezorgd uit. Het is ook niet rustiger of drukker dan anders. Alles lijkt volkomen normaal.
Later in de ochtend ga ik toch even naar Erbil. Moet nog langs iemand in onze kliniek en voor alle zekerheid besluit ik dan ook nog even wat extra eten en water te halen. Gewoon zodat ik niet per se naar Erbil hoef als het toch escaleert. Verwacht niet dat er dan geen mogelijkheid zou zijn om aan eten en drinken te komen, maar ach, het is bijna een gewoonte geworden om bij onrust extra in huis te halen.
Ik heb net mijn auto geparkeerd en loop achter een groepje van drie jongemannen naar de Shoresh supermarkt als ik geluid van een vliegtuig hoor. Uitgerekend vandaag is het zwaar bewolkt en sowieso kan ik al geen richting horen, omdat ik praktisch doof ben met mijn linkeroor, maar ik kan geen vliegtuig ontdekken. De jongemannen voor mij zoeken ook de bewolkte lucht af, maar lijken net als ik niet te weten waar het geluid vandaan komt.
Bij de supermarkt Amas aan de Pirmam street op weg naar huis vraagt de kassiere mij of ik na de raketaanval van vannacht niet naar Nederland zal gaan.
"Nee, hoor. Ik blijf hier," antwoord ik hem.
In de middag haal ik de kinderen weer op van school. Nog steeds is alles en iedereen even vrolijk en vriendelijk. Het regent inmiddels wel flink.
"Heb je het koud?" vraagt de man van de Asayish, die ook mijn fysiotherapeut is.
Ik weet dat hij dol op regen is, want dat heeft hij me al eens verteld. En hij weet dat ik absoluut niet van regen hou, want dat heb ik destijds hem ook al verteld. Aan zijn glimlach te zien, vraagt hij ook duidelijk naar de bekende weg.
Tegen de tijd dat Shayda vrij is, is het eerste wat ze me vraagt: "En.... moeten we nu niet vluchten?"
Shayda houdt van drama en ik ken haar te goed om te weten dat dit geen vraag uit angst is, maar meer een goed excuus om naar Nederland te kunnen gaan.
"Nee, we moeten niet vluchten," antwoord ik, terwijl we met ons allen naar de auto op de parkeerplaats van school teruglopen.
Voorlopig valt alles dus nog gewoon mee, leeft iedereen zijn leven en heeft niemand zin in een nieuwe grote oorlog.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 332
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => raket-boven-erbil-maar-geen-zorgen
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068977
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Kerst met Ronak en weer even spannend in de regio
[message] => Twee nachten geleden is Ronak via Jordanie teruggevlogen naar Nederland. De 23ste in de ochtend is ze aangekomen. Ruim vier maanden hebben we haar dan niet gezien. De langste periode voor ons ooit en dat zal nu nog langer worden: tot de zomervakantie is de verwachting.
Afscheid nemen is niet leuk en ik vraag me af of het ooit echt zal wennen, maar uiteindelijk hebben we wel een heerlijke tijd met elkaar gehad. We hebben Eerste Kerstdag samen gevierd (aan Tweede Kerstdag doen we nooit). We zijn (op een andere dag) samen uiteten geweest, hebben praktisch de hele familie bezocht (en dat is een enorme taak gezien de grootte van Rebaz' kant van de familie) en Ronak heeft natuurlijk ook haar vrienden gezien. Het was weer heerlijk als vanouds. Vier kinderen thuis. En ja, dan mag ik Ronak naar al haar afspraken rijden, want openbaar vervoer is hier nog steeds geen dingetje en taxi's zijn niet altijd betrouwbaar.
Als ik op een avond Ronak wil ophalen bij de tante van een van haar beste vriendinnen, word ik binnen gevraagd. Want ja, de hele familie is er, de vriendin, haar neef en diens Amerikaanse vriend zijn die dag net teruggekomen van hun studie in het buitenland. En ze hebben mij al heel lang niet gezien. Dus hoewel het al bijna elf uur in de avond is, ga ik toch in op hun uitnodiging. Ik moet toegeven dat het gezellig is en deze mensen zijn pure nachtmensen. Slapen pas rond een uur of drie, inclusief de kleintjes van vijf en acht jaar oud. Het is half twee in de nacht voor ik vertrek met Ronak. We hebben het overal over gehad: de politiek in Koerdistan waar ik me amper mee bezig houd, het verschil in het leven in Koerdistan en in Europa, maar ook over mijn late avondwandeling van twee en een half uur naar Massif een paar maand geleden.
Deze familie bestaat uit mensen met chique beroepen en hoge functies. Het huis van de mensen waar we op bezoek zijn, ziet eruit alsof je in een dure antiekmeubelwinkel terecht bent gekomen. Ze hebben meerdere mensen die hen helpen als huishoudhulp, oppas en als chauffeur. Zowel man als vrouw hebben beiden een eigen dure auto, zoals het bijna hoort onder deze klasse van de bevolking. De grap is dat ze voor mij enorme bewondering hebben, omdat ik de kinderen altijd zelf naar school breng, meestal werk, de boodschappen haal en de huishouding ook nog wel eens zelf doe. Ze hebben het gevoel dat ik op alle plekken tegelijk ben. Dat maakt mij in hun ogen een soort van man en vrouw tegelijk. Hun bewondering is niet bepaald afgezwakt sinds Rebaz anderhalf jaar geleden naar Nederland is vertrokken om te werken en ik in Koerdistan ben gebleven met de kinderen.
Toch komt het voor mij als een verrassing als Ronak me een paar dagen later vertelt dat de vader van de vriendin zich geinspireerd heeft gevoeld door mijn lange wandeling van Choueifat school naar Massif en heeft besloten om zelf naar zijn kliniek te lopen. Een wandeling van drie kwartier. Serieus, ik vind dit zo geweldig om te horen! Alle respect voor deze man. Wie de cultuur hier kent, weet dat status erg belangrijk is. Lopende mensen van hogere klassen, zie ik nooit. Dat deze man met zijn status dan toch op basis van mijn verhaal zich geinspireerd voelt om zelf de route naar zijn kliniek te lopen: Geweldig!
De avond voor Oudjaarsdag zijn Ronak en ik in het winkelcentrum Family Mall. We treffen twee neven van onze kinderen. De oudste stelt voor om met ons vieren uit te gaan. Ronak komt met het voorstel om naar de binnenstad te gaan. En zo rijden we evenlater in onze auto naar Qalat, de duizenden jaren oude Citadel van Erbil. De binnenstad is al versierd voor Oudjaarsavond. Het is druk. Om ons heen wordt vuurwerk volop afgestoken en we banen ons een weg door de menigte die bij de fontein staat. Steeds als ik achteraan kom te lopen, stopt de oudste neef om mij voor te laten gaan. Zo typisch voor deze jongens. Dat beschermen zit er zo diep in.
We komen aan bij een klein, bekend restaurantje direct onder de Citadel. Het is boven de tapijtenwinkel vlakbij de dertiende eeuwse Qaysari Bazaar. Eigenlijk zijn alle tafels op het overdekte terras bezet. Binnen is wel plaats, maar we hebben geluk dat de ober ons waarschuwt dat buiten een tafel vrij komt.
Vier kunafa bestellen we. Een soort vermicelli-achtige baklava gevuld met gesmolten kaas en op de top een bolletje vanille ijs met wat pistachekruimels. Klinkt als een aparte combinatie, maar het smaakt goed.
Met dergelijk goede herinneringen is de kerstvakantie voorbij gevlogen.
Vrijdagnacht bracht ik Ronak terug naar het vliegveld. Via een verre neef van Rebaz heb ik opnieuw toestemming kunnen regelen om naar het achterste deel van het vliegveld te gaan. Zo hoeft Ronak niet zelf met de vliegveldbus en hoeft ze haar zware koffer dan niet te slepen. Bij het officiele laatste punt waar niet-reizigers nog mogen komen, vraag ik toestemming om tot aan de check-in te kunnen. De beveiliger stuurt me naar een kantoortje om mijn verblijfsvergunning tijdelijk om te ruilen voor een toegangspasje. Een vrouw van de beveiliging spreekt me aan: "Je bent toch de vrouw van dr Rebaz?"
En ik ben zo slecht in het onthouden van gezichten, maar nadat ze haar naam noemt en zegt dat ze voorheen een korte tijd in ons tandheelkundig lab heeft gewerkt, herken ik haar weer.
Ik help Ronak door de bagagescan en bij de check in en daar nemen we afscheid van elkaar. Zonder tranen, dat wel, maar toch nooit leuk. Tegelijkertijd ben ik trots op haar. Op hoe ze zich ontwikkelt in haar leven. De zelfstandigheid op een verstandige manier.
Kleine meisjes worden zo snel groot. Gisteren lag ze nog in de kinderwagen en vandaag vliegt ze alleen de wereld over.
Ronak is nog net niet weg als het nieuws de wereld bereikt van de gedode Qasim Soleimani. En zoals ik al zei, ik hou me nooit bezig met politiek en weet amper wie dat is. Zie wel de hoofdzakelijk blije berichten op Facebook voorbij komen. Een enkeling toont zijn ongerustheid. Bang voor mogelijke consequenties. Hoe zal Iran reageren? Amerikanen vanuit heel Irak zijn inmiddels teruggeroepen door Amerika, maar er zullen ongetwijfeld ook velen zijn gebleven.
Ik heb de reisapp van het Ministerie van Buitenlandse Zaken op mijn telefoon, wat altijd handig is als je in een instabiele regio zit, en op vrijdag krijg ik twee berichten binnen van de situatie in Irak. Even ter vergelijking: meestal gaan er wel enkele maanden voorbij voor ik een nieuwe notificatie over Irak krijg. Twee op een dag is dus extreem. Nederlanders worden opgeroepen om Bagdad te verlaten als dit veilig kan. Over Koerdistan wordt niet gerept, maar als ik de Facebookberichten van mijn omgeving mag geloven, voelen de meesten zich veilig genoeg in Koerdistan om te blijven.
Lokale media heeft laten weten dat vanaf vanavond wordt afgeraden om binnen een straal van 1000 meter van Amerikaanse militaire bases te komen.
Ondertussen kijken we net zo goed mee met de vele grappige memes die op social media worden verspreid.
Hoop natuurlijk dat het allemaal niet zo ver gaat komen. Voorlopig ben ik niet ongerust, maar het zou me ook niet verbazen als we wel oorlog uitbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 215
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kerst-met-ronak-en-weer-even-spannend-in-de-regio
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068844
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oudjaarsavond in Empire World Erbil
[message] => Wow! Wat een verpletterende vuurwerkshow hebben we gisteren gezien!
Ik was eerst een beetje terughoudend om de drukte tijdens Oudjaarsavond in Erbil op te zoeken. Daesh (IS) is weer aan het opkomen in Irak en voor een beetje kwaadwillend persoon zou Oudjaarsavond een mooi moment kunnen zijn om iets stoms te doen. Voldoende plekken waarvan vantevoren bekend is waar het druk zou worden. En natuurlijk is Koerdistan niet Irak en is de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) altijd sterk aanwezig, ook op normale dagen, maar in theorie hoeft maar een persoon door de beveiliging te glippen.
Voor de zekerheid vraag ik een vriend die beroepsmatig de veiligheid in Koerdistan in de gaten houdt of het veilig is te gaan.
Rond tien uur zitten we in de auto. Ronak, Shayda en ik. Shayan wil niet mee, zodat ik Kani ook besluit thuis te laten. De oppas en haar man willen sowieso al niet naar buiten. Later die avond zal ik dankbaar zijn dat ik Shayan en Kani beiden niet heb meegesleept.
Op de 100 meter straat komen we voor een van de stoplichten in een file terecht. Een ambulance met overduidelijke spoed probeert zich een weg te banen door de rijen auto's. Het gaat zo traag dat zelfs een man voor de ambulance oploopt, om de auto's te waarschuwen dat ze aan de kant moeten gaan.
Wij hebben afgesproken met drie volwassen neven van onze kinderen, de zus van twee van hen en hun vriend. Ze zijn in de woonwijk Dream City. Het is er druk. Ik glip uit de rij en besluit mijn auto in een zijstraatje te parkeren. Lopen gaat sneller. Halverwege Dream City aan de hoofdstraat treffen we elkaar en lopen via de andere uitgang Dream City uit om bij Empire uit te komen.
Wij lopen over de chique Empire Avenue richting de Empire Business Towers. Aan de zijkanten van de Avenue zijn tijdelijk kleine winkeltjes en eettentjes gestald. Daar heb ik niet eens zoveel oog voor. Het is meer het vuurwerk dat ruim voor twaalf uur al boven en naast ons wordt afgeschoten en de middelste van de Empire Business Towers die in het donker straalt als de Koerdische Vlag.
Ik ben eigenlijk bang van vuurwerk, maar er is zoveel om ons heen dat ik spontaan over mijn angst heen raak. Iemand steekt op enkele meters van ons vuurwerk af dat laag bij de grond uiteen schiet in kleurrijke vuurballen. De mensen die eromheen staan, stappen gauw een paar meter opzij. Ik ook.
We merken enkele mensen op die bovenop de 27 verdiepingen tellende Empire toren staan te zwaaien met hun zaklampfuncties in de telefoon. Tenminste, dat vermoed ik, want het is donker en we kunnen alleen de lampjes zien. Sommigen beginnen vanaf de grond terug te zwaaien met hun telefoons met zaklampfuncties.
Zelfs voor middernacht wordt er meer vuurwerk afgestoken dan dat ik ooit heb gezien. Om twaalf uur is er nog meer vuurwerk. Het start langzaam bij de Empire Tower met de Koerdische vlag. Achter ons is op dat moment meer. Even lijkt het tegen te vallen, maar al snel wordt er vuurwerk afgestoken dat al mijn verwachtingen overtreft. Lager bij de grond, maar ook vanaf het dak van de toren.
Hoog boven de toren ontpoppen bijna onzichtbare vuurwerkballen met knallen als kleine bommen zich tot enorme vuurwerk-galaxy's. Het lijkt alsof het heelal op ons afkomt. Ondanks dat deze vuurwerkpijlen ver boven ons knallen, kan ik elke knal tot in mijn borstkas voelen.
Dan is er plots een knal die alles doet overtreffen. Ik kan er niets anders van maken dan dat dat een zware vuurwerkbom moet zijn geweest. De knal is zo heftig dat ik de trilling door mijn hele lichaam voel en van schrik een paar stappen achteruit zet. Ik ben niet de enige, merk ik om me heen. Mensen schrikken, maar zijn tegelijkertijd blij verrast. Het gebouw is zelfs even een poos gedeeltelijk in een zwarte mist gehuld, waardoor we even niet zeker zijn of het vuurwerk al dan niet in deze mate gepland was of dat er misschien iets is misgegaan. Een brandweerman is inmiddels in vol tenue met in elke hand een blusser voor ons komen staan.
Als uiteindelijk het vuurwerk grotendeels over is, begint de menigte rustigaan te vertrekken. De meesten lijken dieper de Empire World wijk in te gaan. Ik schat in dat duizenden mensen onze kant opkomen. Wij vertrekken in tegenovergestelde richting Dream City. De weg over waar auto's zich langzaam een weg banen door de file en de honderden overstekende mensen. Voor wij uberhaupt de auto van de jongens al bereikt hebben, staat het verkeer op de hoofdstraat van Dream City al vast. Even valt de stroom ook uit. "Kijk nou eens," zegt Ronak, "De eerste stroomuitval van 2020. Welkom in Koerdistan."
De twee broers en de vriend nemen de auto ondertussen mee, terwijl de andere neef en de nicht met ons meelopen naar onze auto die in de eerste zijstraat na de in-/uitgang van Dream City staat geparkeerd. De neef neemt mijn autosleutel over en stapvoets rijden we tot aan de uitgang. Het is niet meer dan driehonderd meter, schat ik in, maar het neemt minstens een half uur van onze tijd in beslag. En dat is nog wel via de korte weg. De neef en de nicht willen met de jongens nog langs Hardees, het fastfood restaurant in Bakhtiyari, maar wij vertrekken, na hen bij Hardees te hebben afgezet, naar huis.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 275
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oudjaarsavond-in-empire-world-erbil
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068498
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Griep en andere kwaaltjes
[message] => Er gaat een stevige griep rond in Koerdistan en ook ons huis is er niet gevrijwaard van gebleven. Het begon met Rebaz die net even twee weken terug kwam naar Koerdistan en ondertussen een flinke griep opliep. Koorts, rillen, alles wat erbij hoorde. Nog steeds niet helemaal opgeknapt, vertrok hij weer naar Nederland.
Vorige week vrijdagavond waren we in Massif. Eerst bij mijn schoonouders thuis, om daarna naar mijn oudste schoonzus te gaan. Haar jongste zoon kwam na anderhalf jaar in Amerika te hebben gewoond, voor het eerst weer thuis. Hoewel ikzelf dan de neiging heb om pas na een paar dagen een kijkje te komen nemen, omdat ik ervanuit ga dat de jongen (oke, man, hij is inmiddels een jaar of 30) vast moe is na zo'n lange reis, waarbij hij drie verschillende vluchten moest nemen om terug naar Koerdistan te komen. Maar hij gaf zelf aan dat hij toch liever had dat we ook zouden komen en zo arriveerde ik met de kinderen vlak voor het avondeten, waarvoor we natuurlijk ook waren uitgenodigd, bij hun huis. Mijn oudste zwager met zijn vrouw, hun jongste zoon en hun dochter waren er al. Iets later kwam ook mijn jongste zwager met zijn vrouw, mijn jongste schoonzus met haar man, twee dochters en hun zoon, de vrouw van de broer van de jongen die uit Amerika kwam en zijn zus met haar man en hun dochter en zoon.
De neef van onze kinderen was van het vliegveld gehaald door zijn broer, diens zoon en dochter, een andere neef (de oudste zoon van mijn oudste zwager) en een vriend die zo close is dat onze kinderen hem ook als een neef beschouwen.
Het huis was bomvol. We aten vanaf een meterslang plastic kleed dat op de grond was gelegd. Diverse schalen met biryani en tirshk en ovale borden met salades werden verdeeld over het kleed.
Kani was inmiddels vrij plotseling koortsig geworden en wilde niet eten. Ik had haar in de keuken neergelegd op een paar keer dubbelgevouwen deken en daar was ze in slaap gevallen.
Die avond was het mistig toen we terugreden naar huis. Iets wat vooral in de wintermaanden vaker voorkomt. Niet altijd even prettig als je een bergweg af moet rijden, maar ik volg dan maar de lampen van de auto die voor me rijdt.
Vanaf die nacht had Kani continu hoge tot iets minder hoge koorts en sliep twee dagen lang in mijn bed om alleen maar wakker te worden voor water en plassen. Gelukkig dronk ze goed. De dag erna was ze koortsvrij en levendig. Ik had haar zelfs nog even mee kunnen nemen naar de winkel. Dus nog een dag later meende ik dat ze wel weer naar school kon.
Dat bleek te vroeg te zijn geweest. Die middag uit school, terwijl we nog zaten te wachten op Shayda, die drie kwartier later uitkomt, werd ze weer hangerig en huilerig. Ik had plaatsgenomen op het bankje vlakbij het gebouw van de Veiligheidsdienst die het schoolplein bewaakt. Een van de vrouwen van de Veiligheidsdienst kwam bij mij. "Wat is er met Kani?" vroeg ze. "Ze is net ziek geweest en is moe," antwoordde ik, nog niet wetende dat ze weer ziek zou worden. Vervolgens nodigde de vrouw me uit Kani mee te nemen naar hun gebouwtje, zodat ze binnen op de bank kon liggen slapen. Het was 17 december, de Dag van de Koerdische Vlag, die gevierd wordt door het dragen van Koerdische kleding, peshmerga kleding en het ophangen van de Koerdische vlag. Kani droeg wel haar Koerdische jurk ter ere van deze dag. Een mooie lichtblauwe glitterjurk, die me een beetje doet denken aan de jurk van Elsa uit de animatiefilm Frozen.
"Waarom heb jij geen Koerdische jurk aangetrokken?" vroeg een van de mannen van de Veiligheidsdienst die ook mijn fysiotherapeut is. Zelf hadden ze allemaal Koerdische kleding aan. De vrouwen een wat donkere Koerdische jurk, de mannen bruine pakken. Hoewel ik de Koerdische kleding echt wel mooi vind, draag ik alleen maar heel af en toe een jurk. Misschien moet ik daarin nog wat meer integreren.
Later op de dag kreeg Kani toch weer koorts en lag opnieuw te slapen in mijn bed. Inmiddels had ik ook een verminderde weerstand gekregen en was al wat verkouden geworden. Ik durfde niet meer op mijn bed naast Kani te slapen en Kani naar haar eigen bed brengen, vond ik ook niet zo'n fijn idee, omdat de kinderslaapkamers allemaal op de tweede verdieping zijn en mijn slaapkamer op de eerste verdieping. En zo bracht ik de komende nachten door op de bank in de woonkamer.
Een bevriende chirurg vroeg ik om advies wat Kani betrof, omdat ze nu toch voor de tweede keer koorts had gekregen. Bedrust, voldoende water, vitamine C en eventueel paracetamol was wat hij adviseerde.
Zelfs de oppas en de tuinman waren enkele dagen gevloerd door deze griep. Volgens mij kom ik er voorlopig nog genadig vanaf met mijn loopneus en kriebelende keel.
Ik drink me dan ook bijna halfdood in lauw water met citroensap en gember. Op advies van de fysiotherapeut. Overigens was dat nodig voor het vochtverlies, maar qua weerstand helpt het toch ook wat mee. Om de een of andere reden kreeg ik de laatste tijd weer vochtophoping. Ouderdom komt met gebreken, laten we maar zeggen.
Gisteren had hij me in het voorbijgaan op school ook geadviseerd om "qeysi" te eten. En hoewel het woord me bekend voorkwam, kon ik me even niet meer de betekenis herinneren.
"Qeysi, qeysi, wat is dat ook alweer?" vroeg ik hem. Het enige wat me te binnenschoot, was "nana qeysi" wat gedroogde vruchten zijn in de vorm van papier. "Is het geen fruit?"
"Goed zo," antwoordde hij, "die kleine gele vruchten." Met zijn hand liet hij zien dat het ter grootte van een pingpongbal moest zijn.
Ineens begon het me te dagen: "Oh, je bedoelt net als perzikken, maar dan kleiner, geel van kleur en dan gedroogd?"
"Precies!"
Qeysi bleken dus gedroogde abrikozen te zijn. Geen wonder dat ik me die naam niet goed kon herinneren. Ik eet zelden abrikozen. Maar goed, ik nam zijn advies ter harte en kocht in de supermarkt een halve kilo gedroogde abrikozen.
"Of zal ik een kilo doen?" vroeg ik me hardop af bij de man die achter de noten- en gedroogde vruchtenafdeling achter de balie stond.
"Nee, doe maar een halve kilo," besloot hij voor mij, "anders wordt het misschien helemaal droog."
En zo zat ik evenlater in de auto op de terugweg naar huis met de gedroogde abrikozen in een plastic zakje. Ik had nog niet gegeten en besloot vast wat van de gedroogde abrikozen te eten. Best lekker eigenlijk en in no time had ik diverse gegeten.
Die middag zat ik met buikpijn op school. Op hetzelfde bankje vlak naast het gebouw van de Veiligheidsdienst.
De man, mijn fysiotherapeut, had blijkbaar net gebeden, want hij kwam net uit het gebouwtje waar ze kunnen bidden.
"Hoe gaat het?" vroeg hij mij.
"Goed, beetje buikpijn," gaf ik toe.
"Heb je de gedroogde abrikozen gekocht?"
Ik knikte.
Terug uit school bleek ik wel erg makkelijke ontlasting te hebben, dus toen ik de fysiotherapeut vanmorgen op school opnieuw zag in het voorbijgaan, vroeg ik hem: "Geven gedroogde abrikozen diarree?" Ik had serieus geen idee. Van kiwi's weet ik het, evenals pruimen en druiven, teveel aan kauwgom desnoods, maar abrikozen neem ik zelden.
Hij begon te lachen: "Wist je dat niet?"
"Nee, echt niet."
"Hoeveel had je gegeten?"
"Bijna de helft van mijn zakje van een halve kilo."
Hij begon opnieuw te lachen: "Dan zijn je darmen nu wel leeg, denk ik."
Ik kon er zelf de grap ook wel van inzien, maar voorlopig doe ik het wat voorzichtiger aan met gedroogde abrikozen.
Intussen zijn we ook nog op zoek naar een geschikte plek om het gedoneerde geld af te geven (nee, dat gedoneerde geld ben ik absoluut niet vergeten en wordt natuurlijk apart gehouden). We zoeken momenteel, via een speciaal programma waarin hulpbehoevenden worden voorgesteld, naar een of meerdere gezinnen die dit geld heel hard nodig hebben. Zodra dat bekend is, zal ik vanzelfsprekend dit laten weten. Al het gedoneerde geld zal naar dit doel gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 316
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => griep-en-andere-kwaaltjes
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067625
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-21
[photoRevision] => 0
[title] => Vluchtelingenhulp
[message] => Waar velen vaak het idee hebben dat het Midden Oosten bij elk klein probleem leeg loopt en het merendeel van de mensen naar Europa vlucht, is dat in werkelijkheid toch een iets ander verhaal.
In de afgelopen vijf jaren hebben we in Koerdistan-Irak een top bereikt van ongeveer 2 miljoen vluchtelingen en ontheemden. Op een paar miljoen eigen inwoners. Percentueel gezien dus ongelooflijk veel.
Van die periode herinner ik me nog dat je letterlijk de vluchtelingen de straat in zag komen in de zin dat er van de ene op de andere dag dan weer een onafgebouwd gebouw of leegstaande kavel tussen huizen, winkels en andersoortige bedrijven met blauwe zeilen was afgeschermd. Zo goed en zo kwaad als dat ging, werd dat hun nieuwe verblijf. Woning mag je het natuurlijk niet eens noemen. Daarna zag je steeds meer mensen in kampen terecht komen. Sommigen bij kerken in de regio, anderen op grotere leegstaande terreinen. Bij mijn weten is de opvang bij de kerken weggegaan, maar zijn nog steeds enkele van die kampen op andere terreinen bewoond. Sinds jaren nu dus. Dat betekent dat er kinderen tot een jaar of 5 bij zullen zijn die geen ander leven dan dat van een vluchteling in een tentje te hebben gekend. Kinderen van gezinnen die in hun eigen land, in hun eigen woning voor de oorlog, voor ze moesten vluchten een normaal gezinsleven hadden, zoals wij dat allemaal kennen. Zoals westerlingen dat ook kennen. Het had ons allemaal kunnen overkomen. Het is een kwestie van kans waar je wordt geboren. Niemand van ons heeft van tevoren uitgedokterd waar je wiegje moest staan. En ja, in het Midden Oosten is het gewoon wat minder stabiel. Financien zijn vaak een van de grote drijfveren zijn om met regelmaat andere (ook westerse) landen zich te laten bemoeien met deze grond. Politiek gezien kun je er dan wel duizend en een andere redenen voor opgeven, maar meestal draait het toch om geld en macht.
En dan is het heel fijn als de mensen die op dat moment minder geluk hebben gehad en hebben moeten vluchten, toch worden opgevangen en worden geholpen.
Persoonlijk voel ik me altijd warm van binnen worden, als ik zie dat er om me heen dan ineens zoveel mensen en organisaties opstaan om iets te doen voor de vluchtelingen. Ook doodgewone mensen, zoals jij en ik, die zich het leed van anderen aantrekken en die actief iets willen doen. Hoe klein of hoe groot ook. En vaak start het heel klein. Heel eenvoudig. Met alleen een oproepje en wat bij elkaar gesprokkelde spullen. Zulke kleine dingen worden vaak steeds groter. Dat is wat ik nu ook zie en de afgelopen jaren heb gezien en wat me "blij" maakt dat ik dit van dichtbij mag meemaken.
Zo is er een Nederlandse vrouw en een Koerdische man die sinds het begin van de opkomst van IS vijf jaar geleden zich inzetten voor een groep Yezidi vluchtelingen die oorspronkelijk uit Shingal komen. Een paar jaar geleden heb ik in hun zelfgefabriceerde schooltje dat uit een grote tent bestaat eens poetslessen gegeven aan twee groepen kinderen. Daarna enkele keren wat kleding gedoneerd, waarbij je dan wel moet opletten dat Yezidi's blijkbaar vanuit hun geloofsovertuiging geen felblauwe kleding dragen.
Nu met de nieuwe stroom vluchtelingen, waarvan de voor mij laatst bekende cijfers de 15.000 hebben bereikt, komt ook nu hulp van diverse kanten op.
Zo is er een pediatrist (babydokter in de volksmond) in Erbil die babymelkpoeder verzamelde en ook kleding en vervolgens naar kamp Bardarash heeft gebracht. Zelf heb ik met gedoneerd geld uit Nederland en wat eigen geld een paar weken geleden tweeentwintig blikken babymelkpoeder gekocht en via hem naar het kamp laten brengen.
Een Nederlandse Koerdische meid heeft voor Carrefour, een bekende supermarktketen, kleding ingezameld voor dezelfde vluchtelingen. Haar bracht ik vier tassen met kleding.
Bij de kassa's van Carrefour in Family Mall (ben in de tussentijd niet bij een van de andere Carrefour lokaties geweest) stond een meterslange bak die propvol zat met allerlei donaties, geschonken door naar ik aanneem, winkelend publiek. 10 kilo zakken rijst, diverse zakken met kleding, alles wat maar nodig kan zijn voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten. De bak van meerdere meters lang (ik heb het niet gemeten, maar ik schat een meter of negen bij een meter of anderhalf) zat bomvol spullen. Een ruime meter hoog zal het zeker geweest zijn. Deze bak met spullen staat er nu niet meer, dus zal inmiddels zijn afgeleverd, ga ik vanuit.
In Massif, vlakbij het stoplicht, zag ik een dikke week geleden een enorme tent staan met donaties. In de tent waren spullen opgestapeld tegen de lange wanden en zelfs aan de buitenkant zag ik rollen vloerbedekking, opgevouwen matrasjes en dekens liggen.
Bij toeval hoorde ik dat een neef van Rebaz met zijn vrienden langs de kant van de weg aan het begin van Baharke staan (vlakbij de tweede moskee) en daar letterlijk van alles inzamelen voor de vluchtelingen. Vier vrachtwagens met spullen hadden ze tot een dikke week geleden al gestuurd en gezien de hoeveelheid spullen die er nadien lag, twijfel ik er niet aan dat er nog een vijfde vrachtwagen naartoe is gegaan. Deze neef ken ik persoonlijk en hoewel ik normaal gesproken geen contant geld geef aan organisaties, vertrouw ik hem wel volledig. Via hem heb ik gedoneerd geld uit Nederland gegeven en een vuilniszak met kleding en een plastic tas met schoenen.
Daarnaast heb ik gehoord van andere particulieren en organisaties die ook spullen inzamelen. Volop hulp dus, maar dat is ook zo nodig voor de vele duizenden vluchtelingen.
Geheel spontaan kreeg ik vanuit Nederland en zelfs Amerika behoorlijke bedragen gedoneerd, waarvan een deel dus inmiddels via verschillende particulieren is geschonken aan de vluchtelingen en een ander deel ga ik persoonlijk wegbrengen met een vriend van mij. Het deel dat nog bij mij is, heb ik aangevuld met eigen geld en ik heb besloten om dit te besteden aan mensen die een financieel probleem hebben, waarbij contant geld nodig is. Denk bijvoorbeeld aan mensen die operaties moeten laten uitvoeren. Vanwege dit specifieke doel wil ik dit geld zelf afgeven, waarbij de vriend mij beloofd heeft de juiste personen of gezinnen uit te zoeken.
Mochten er mensen zijn die ook graag geld willen sturen, hoe veel of hoe weinig ook, want bij elkaar opgeteld maken alle donaties tezamen vanzelf een verschil, stuur me dan een mailtje: feikjeveenstra@hotmail.com
Een paar van de particulieren of organisaties kan ik je rechtstreeks mee in contact brengen en voor de anderen mag het via mij. Ik heb nog gewoon een Nederlandse bankrekening.
Via deze weg wil ik nogmaals de mensen bedanken die inmiddels al gedoneerd hebben, waarvan sommigen zelfs vaker dan een keer. Alle kleine beetjes maken het verschil. Zeker nu de winter ook hier in aantocht is, zal alle hulp welkom zijn en helaas voorlopig nodig blijven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 488
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vluchtelingenhulp
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067196
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-11
[photoRevision] => 0
[title] => Pesten: hoe moeilijk kan de oplossing zijn
[message] => De afgelopen dagen kostten mij zoveel energie dat ik vanmorgen, nadat ik de kinderen op school had afgezet, eerst drie kwartier in de auto bij huis bleef zitten om even rustig bij te komen.
Donderdag was ik al enorm boos geworden en heb een heel heftig gesprek op school gehad.
Aan het begin van het schooljaar kwamen enkele leerlingen uit de klas van Shayda op een soort van straflijst terecht. Ze wisten hun namen stiekem te verwijderen. Shayda had aan de supervisor doorgegeven wat deze leerlingen hadden gedaan en zo werd zij het doelwit van pesterijen van deze kinderen. Een groep van drie meisjes en drie jongens, waarvan de meisjes het gemeenst bleken.
Een week of drie a vier geleden kwam ik erachter dat Shayda gepest werd, waarop ik de volgende ochtend onmiddellijk met een soort hoofdsupervisor ging praten. Ik gaf hem alle namen door van de leerlingen die Shayda pestten en vertelde wat ze hadden gedaan.
De hoofdsupervisor beloofde me er wat aan te doen.
De volgende weken bleef het stil. Ik vernam niks van een follow up van school en ik kwam erachter dat het pesten helemaal niet was gestopt. Inmiddels was Shayda meerdere malen geduwd door sowieso een van de meisjes, spraken ze achter haar rug om, hadden ze haar een hoer, een dom meisje en een verraadster genoemd en op andere momenten negeerden ze haar.
Ik vond twee maanden meer dan genoeg en gaf Shayda in de ochtend mijn toestemming om terug te slaan of te duwen mocht dat nodig zijn. Opnieuw ging ik in de ochtend per direct terug naar de hoofdsupervisor en vertelde hem dat aangezien het pesten niet was gestopt, maar juist was verergerd, ik Shayda nu naar school had gestuurd met mijn toestemming om van zich af te slaan.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee, moet de hoofdsupervisor gedacht hebben, want er kwam een gesprek in zijn kantoor met Shayda en de meisjes. De groep gaf toe dat ze inderdaad achter haar rug om had gesproken en had uitgescholden, maar volgens hen was Shayda degene die begonnen was met hen te pesten.
De hoofdsupervisor bracht vervolgens het ene meisje blijkbaar op de hoogte dat Shayda van plan was haar te slaan. De groep hield zich na dat gesprek verborgen voor Shayda en de hoofdsupervisor deed zijn best Shayda de rest van de dag in de gaten te houden. Elke plek waar Shayda kwam, dook ook de hoofdsupervisor op. Ik zou willen dat hij zoveel moeite had gedaan om Shayda te beschermen de afgelopen maanden.
Vanzelfsprekend vond Shayda het groepje meisjes, liep op hen af en zei: "Waarom liegen jullie steeds?"
"Jij liegt zelf," had een van de meiden gezegd.
Het meisje dat Shayda eerder in de afgelopen tijd al had geduwd, stond iets verder naar achteren. Shayda liep op haar af, gaf haar een ferme duw (en ja, zij is lichamelijk best sterk), werd tegengehouden door een andere supervisor, maar de klap kwam hard genoeg aan, zodat het meisje naar achteren viel. Het meisje begon te huilen. De hoofdsupervisor kwam waarschijnlijk tot zijn grote spijt net te laat aan.
In de middag kwam ik naar school om Shayda, Shayan en Kani te halen. Shayan en Kani zijn drie kwartier eerder vrij dan Shayda, dus ik had al enige tijd op het schoolplein gezeten, toen ik Shayda wilde zoeken na schooltijd. Een jongen van haar klas kwam naar mij toe en zei: "Shayda is daar en ze wil graag dat je komt."
En daar vond ik haar. Met rode ogen nog van het huilen, te wachten tot de hoofdsupervisor haar op haar kantoor zou roepen. Shayda zat in de problemen. Shayda wel, omdat de leiding van school haar had zien duwen, maar van de pestende meisjes was volgens de hoofdsupervisor en de directeur geen bewijs. Dat wil zeggen, zij hadden het zelf niet gezien, maar gelukkig heeft Shayda ondanks de pesters wel een groepje vrienden die wel weten wat er gaande was en haar steunden.
"Als je een van de kinderen van die groep hier voorbij ziet komen, laat je het me weten," vertelde ik Shayda. Het meisje dat Shayda geduwd had, zag ze niet, maar toevallig zag ze de andere twee wel langs lopen.
"Die twee," zei Shayda en ik deed een stap naar voren.
"Mag ik wat vragen?" ik richtte me tot de langste van de twee.
"Ja, natuurlijk," antwoordde ze.
"Waarom gaan jullie zo met Shayda om?" Ik hield mijn wijsvinger omhoog.
"Je mag je hand niet naar mij omhoog doen," reageerde ze met hooghartige toon.
"Toon maar wat respect," zei ik boos terug.
"Ik heb met de hoofdsupervisor gesproken en ik heb niks met jou te maken," zei ze nog even arrogant.
Zelden heb ik zulke onbeleefde kinderen gezien en ik kon begrijpen dat Shayda zich waarschijnlijk niet opgewassen voelde om tegen dat meisje op te kunnen.
"Shayda is mijn dochter. Als jullie haar pesten, heb je met mij te maken," zei ik nu, "Het zou goed zijn als ik jezelf had geslagen!"
Verontwaardigd keken beide meisjes me aan. Natuurlijk hoorde ik dat niet te zeggen, maar ik had er geen moment spijt van gehad. Ik ben wel de moeder van Shayda en zij werd al twee maanden gepest. Tot nu toe was school niet bij machte gebleken de pesterijen te stoppen, dus voor mij was simpelweg de maat vol. Zij mocht ook weleens beseffen hoe het voelde om zo behandeld te worden.
Natuurlijk raakte ik haar met geen vinger aan. Op hoge poten stormden de meiden weg nadat ik weer een stap op zij had gedaan.
Ik wist dat ze richting de hoofdsupervisor zouden gaan. Al die tijd bleef ik met Shayda wachten voor de achteringang van het administratiegebouw. Het duurde enkele minuten voor we het brutale meisje met hem zagen staan praten. Na een poosje liep ze huilend de trap af richting het busstation dat onder het schoolplein zit. Ze keek onze kant op en schreeuwde naar de hoofdsupervisor: "Ze lacht mij uit!"
"Loop door en hou je mond!" schreeuwde de hoofdsupervisor terug.
"Maar ze lacht mij uit!"
"Loop door!"
De hoofdsupervisor kwam nu ook eindelijk richting zijn kantoor lopen, handelde in no-time een gesprek met vier a vijf leerlingen af en wist niet zo goed wat hij met mij aan moest.
Onrustig liep hij tussen zijn bureau terug naar de hal en weer terug.
"Eh... neem maar vast plaats." We gingen zitten op de stoelen voor zijn bureau en wachtten af.
Een minuut of vijf later was hij terug: "Ik wilde eigenlijk graag dit gesprek met de directeur erbij voeren, maar ik kan hem niet bereiken."
"Ik ga nu niet weg. Ik wil dit vandaag opgelost hebben," antwoordde ik resoluut.
De hoofdsupervisor nam plaats achter zijn bureau.
"Laat ik meteen direct met de deur in huis vallen," begon ik en ik vertelde precies wat er tijdens het gesprek met het meisje was voorgevallen. En nee, hoewel het niet in mijn voordeel zou werken, liet ik geen details weg.
Toen de directeur eindelijk na een minuut of twintig binnenkwam, herhaalde ik direct hoe het gesprek met het meisje was gegaan.
Volgens de directeur en de hoofdsupervisor waren ze vandaag ZOOOO dicht bij de oplossing van het probleem geweest (de hoofdsupervisor hield zijn duim en wijsvinger tegen elkaar aangeklemd om zijn woorden kracht bij te geven), maar doordat Shayda het meisje had geduwd en doordat ik met het andere meisje had gesproken, zou Shayda nu nog meer gepest worden.
"Probeer je me bang te maken?" mijn bloed kookte inmiddels, maar zelfs dan kan ik me nog inhouden. Ik ging verder: "Twee maanden lang hebben jullie niet voor een oplossing gezorgd, moet ik Shayda thuis zien komen met rode ogen van het huilen en moet ik nu geloven dat jullie ZOOO dicht bij de oplossing waren? Daar trap ik dus niet in! Jullie hebben notabene op de muren staan geschreven dat jullie tegen pesten zijn, maar ondertussen is er geen oplossing en vandaag was ik het zat en heb ik Shayda toestemming gegeven voor zichzelf op te komen."
"Maar vandaag had het meisje haar niet geduwd. Dat zagen we zelf," zeiden ze beiden bijna in koor.
"Dan had ze haar eerder moeten duwen. Ik ben trots op haar!"
De directeur ging verder: "Maar we hebben nu een groot probleem. Wij als school moeten de veiligheid waarborgen voor onze leerlingen. Dan kunnen we niet hebben dat straks een vader naar ons toekomt en zegt dat zijn dochter door een moeder is aangesproken."
Ik haakte in: "Dus die pestende meisjes mogen niet aangesproken worden op hun gedrag en het maakt ondertussen niks uit dat mijn dochter zich niet veilig voelt op school?"
"Luister," zei ik nu, "Ik weet dat jullie regels zijn dat ik haar niet had mogen aanspreken. En ik weet dat het fout is om tegen haar te zeggen dat ik haar zelf had moeten slaan, maar ik heb er geen spijt van. Dat pesten had al lang geleden gestopt moeten zijn. En wat dacht je van die scheldwoorden? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar bij mij is hoer (naast dief) een van de twee ergste scheldwoorden die je kunt geven. Ik hoef dat niet te accepteren dat iemand mijn dochter zo noemt."
"Ja, maar dat hebben ze niet direct tegen haar gezegd, maar indirect," de hoofdsupervisor leek nogal overtuigd van zichzelf dat het dan verzachtende omstandigheden betrof.
"Oh, is dat zo?" ik was boos en verbaasd tegelijkertijd over zijn antwoord. Ik keek de man recht in zijn ogen aan en zei: "Dus ik zeg nu achter je rug om tegen de directeur dat jij met andere vrouwen naar bed gaat. Hoe voelt dat? Voelt dat fijner dan dat ik nu direct in je gezicht zeg dat je met andere vrouwen naar bed gaat?" Deze uitspraak kwam aan, dat merkte ik aan zijn gezichtsuitdrukking. En ja, dat was een harde uitspraak van mij, maar voor mij te vergelijken met het scheldwoord dat ze Shayda hadden gegeven.
Ik opperde dat ze de ouders van de andere kinderen zouden bellen en vragen voor een meeting met ons allen, maar ze weigerden. Natuurlijk gaven ze ondanks mijn volgende verzoek ook geen telefoonnummers van hen aan mij.
"Maar misschien dat we straks wel een boze ouder aan de lijn hebben die wel op een gesprek vraagt," zei de hoofdsupervisor terwijl hij met de knopjes van zijn mobieltje speelde.
Dus de andere ouders hadden wel een recht dat mij werd ontzegd.
Het was een langdurig gesprek, waarbij we overduidelijk niet tot een oplossing kwamen.
"Ik denk dat we nu te emotioneel zijn om definitieve besluiten te komen," zei de directeur, "Zondag nemen we contact met je op en dan moet je een formulier ondertekenen. Sowieso zullen er pas consequenties worden gehanteerd na de toetsenweek."
"Ik accepteer consequenties voor mijn gedrag en als jullie Shayda willen schorsen voor een paar dagen, vind ik dat prima. Duwen mag niet, hoewel ik haar wel zelf toestemming heb gegeven en ik volledig achter haar sta. Maar.... ik wil wel dat jullie de pesters op zijn minst dezelfde straf geven. Anders ga ik er niet mee akkoord."
17:38 gaf mijn telefoon aan, toen ik net het schoolplein opliep richting de parkeerplaats. Het was al donker en van boosheid kon ik me niet meer herinneren waar ik de auto had geparkeerd. Doordat de kinderen inmiddels al sinds een uur in de auto zaten en ik hun stemmen hoorde, vond ik de auto terug.
In de nacht sliep ik pas laat in. Na half 3. Om half 7 werd ik al weer wakker. Met nog steeds dezelfde boosheid als waarmee ik in slaap was gevallen.
Via Shayda vernam ik dat de ouders van een van de meisjes verhaal had gehaald bij de invloedrijke vader van een andere klasgenoot van Shayda. En niet lang daarna werd ik gebeld door mijn invloedrijke schoonzus met de vraag wat er gisteren op school was gebeurd. "Hoezo?" vroeg ik, verbaasd dat zij blijkbaar al op de hoogte was. Nu bleek toevallig een van de meisjes bevriend te zijn met hun dochter en bij hen verhaal had gehaald.
Het was een warrig verhaal van de kant van mijn schoonzus. Ofwel ze had de helft niet begrepen, ofwel de tegenpartij stond te liegen. "Wanneer ik de ouders had gezien?" vroeg mijn schoonzus mij een paar keer.
"Welke ouders? Ik heb geen ouders gezien en ik ken geen van de ouders," antwoordde ik.
En "of ik een van de meisjes had geslagen."
Ik legde het verhaal opnieuw, met de belangrijkste punten, uit aan mijn schoonzus.
"Ze willen er een zaak van maken bij de rechter," zei mijn schoonzus teleurgesteld.
"Laat ze dat doen. Als zij het recht hebben om te pesten, dan heeft Shayda het recht voor zichzelf op te komen en als school niet voor haar opkomt, heb ik het recht voor Shayda op te komen," zei ik.
"Waarom heb je mijn broertje (mijn tweede zwager) niet gevraagd het op te lossen?" wilde ze weten.
"Waarom zou ik?" In dit punt ben ik blijkbaar dus nog typisch Nederlands, "Ik was naar de hoofdsupervisor gegaan met het vertrouwen dat zij dit zouden oplossen. Dit is een schoolkwestie. Dan ga ik toch niet de hele familie erbij betrekken?"
Maar inmiddels vernam ik dat de tegenpartijen wel alle middelen inzetten om hun invloedrijke vrienden en kennissen in te lichten. Soms moet je het spel meespelen en dus nam ik contact op met de directeur van Interpol, sinds een paar jaar ook een goede vriend van mij. Rebaz had ik ook inmiddels ingelicht en de volledige namen van de kinderen gestuurd om zo erachter te komen wie de ouders zijn. In Koerdistan werken we nog met naamketens, zodat de eerste naam de voornaam van het kind is. Daarna volgen de voornaam van de vader en de voornaam van de opa.
Ook tegen de directeur van Interpol vertelde ik het hele verhaal van A tot Z en vergat absoluut niet mijn eigen fouten te benadrukken, zodat hij me goed kon adviseren.
Volgens hem zouden ze geen poot hebben om op te staan, omdat ik als moeder naar school kwam de kinderen te halen en als moeder reageerde op een twee maanden durend pesten. Dat school hierin nalatig was geweest en allang het probleem zelf opgelost had moeten hebben, zodat het niet zover was gekomen.
Na dit gesprek belde ik opnieuw met mijn schoonzus. Ik maakte het verhaal nogmaals duidelijk voor haar en vroeg me af welke ouders bij haar waren geweest, maar zij had ook geen idee hoe het meisje moest heten. Via Rebaz vernam ik dat het waarschijnlijk uitgerekend het meisje was, met wie ik geen woord had gesproken en ook niet degene die Shayda had geduwd.
"Ze willen naar de rechter gaan," vertelde ze me nog eens, "maar we proberen het zo op te lossen, want het wordt zo'n schande als we dat via de rechter moeten doen."
"Als zij mijn of Shayda's naam vies maken met leugens, dan geen seconde twijfelen om naar de rechtbank te gaan, want dat accepteer ik echt niet. Ik wil prima voor mijn acties verantwoordelijkheid nemen, maar ik laat onze naam niet door leugens naar beneden halen."
Een van de jongens is de buurjongen van mijn schoonouders. Mijn zwager werd gevraagd daar langs te gaan voor een gesprek. Het meisje dat naast het meisje stond dat ik had aangesproken, zou worden opgelost door mijn schoonzus. Via mijn Interpolconnectie kwam ik erachter wie de vader was van een van de jongens. Dat bleek een vriend van hem te zijn, een groot zakenman. Hij regelde een telefoongesprek tussen de vader en mij. Een enorm redelijke en vriendelijke man. In een paar minuten was ons probleem opgelost. Hij erkende dat zijn zoon ook wel eens vervelend kon zijn en zou met zijn zoon praten. Hij bombardeerde zichzelf spontaan als oom van Shayda en zei dat we hem altijd mochten bellen.
Zo makkelijk kon dat dus.
Maar.... school zou school niet zijn als ze niet meer rechten wilden geven aan de meest invloedrijke mensen.
Zondag ging Shayda als normaal naar school. De toetsen waren net begonnen en het duurt eigenlijk anderhalve week. Ik kreeg een stiekem telefoontje, want de schoolmedewerkster vlakbij haar, wilde haar niet laten bellen, omdat "Shayda iemand had geduwd."
Shayda moest blijkbaar in de bibliotheek van school zitten voor straf.
"Oke, en die andere meisjes dan?" wilde ik weten. Ik had er niks tegen dat Shayda haar straf zou krijgen, mits de pesters minstens dezelfde straf zouden krijgen.
"Dat weet ik niet," zei Shayda.
Ik belde de directeur. "Ik had nu zo ongeveer we een telefoontje verwacht met wat de bedoeling zou zijn," viel ik met de deur in huis.
"Zoals we zijn overeengekomen, zit Shayda nu haar straf uit in de bibliotheek," kreeg ik tot mijn verbazing te horen.
"Pardon? We zijn nog helemaal niks overeengekomen," antwoordde ik, "Ik zou een telefoontje krijgen en een formulier ondertekenen en van dat alles heb ik nog niks gehoord, dus hoezo overeengekomen?"
"We hebben besloten Shayda niet naar huis te sturen voor straf, maar ze mag haar straf hier uitzitten in de bibliotheek," zei de directeur alsof hij mij een dienst verleende.
"Prima, en die andere drie meisjes die zitten daar ook?" wilde ik weten.
"Nee, want we hebben geen bewijs dat zij Shayda hebben gepest."
"Ik kom er nu aan!" zei ik boos, "Als zij geen straf krijgen, dan hoeft Shayda ook geen straf."
Ik was net in Erbil geweest voor boodschappen, dus bracht snel de boodschappen thuis en reed door naar school. Ondertussen belde ik de supervisor van Shayda dat hij haar naar de receptie moest laten gaan.
Eenmaal op school was blijkbaar nog geen gehoor gegeven aan mijn verzoek. Vervolgens liep ik door naar de glazen deur, waar de receptie eerst op een knopje moet drukken, voor je verder kunt. Blijkbaar uit gewoonte had ze al gedrukt, tot ze me riep: "Ga je naar de kliniek?"
"Nee, ik ga Shayda halen," antwoordde ik en hield de geopende deur in mijn hand.
"Ik kan haar hier laten komen," riep ze me na.
"Hoeft niet. Ik moet toch ook naar de directeur."
En weg was ik. Door de deur.
Shayda was ook daar niet, dus opnieuw belde ik haar supervisor. De directeur hoorde me waarschijnlijk praten, want hij kwam de gang oplopen en nodigde me direct uit op zijn kantoor.
"Waarom krijgen die meisjes geen straf en Shayda wel?" wilde ik weten.
"Dat bepaalt de school," was zijn antwoord.
"En wie komt dan voor Shayda's rechten op?"
"We hebben geen bewijs voor dat zij haar pestten," zei de directeur ijskoud.
"Weet je trouwens wel hoe vervelend ons weekend is geworden door jouw gedrag?" verweet de directeur mij.
"Oh, ik had een geweldig weekend?" kaatste ik terug.
"Weet je?" zei ik en ik wees in de richting van de deur waarachter het schoolplein zit en waar een bord met "niet pesten, niet schelden, niet buitensluiten", enz op de muur is vastgeschroefd. "Jullie zijn vergeten een zin onder dat bord te schrijven! Er moet onderstaan dat het niet uitmaakt wanneer de ouders weinig geld of macht hebben!"
"Nee, zo moet je dat niet zien," vergoedelijkte de directeur zijn gedrag.
"Zo zie ik dat wel, want jullie hebben totaal niet voor een oplossing gezorgd! En niemand komt voor Shayda's rechten op."
"Jij wist zelf niet eens voor twee maanden dat ze gepest werd," gooide hij me voor de voeten.
"Als ik het niet wist, hoe kon ik dan bijna een maand geleden het al hebben doorgegeven aan de hoofdsupervisor?" Ik sloeg met mijn vuist op tafel.
"Niet met je vuist op tafel slaan!"
"Ik kom voor mijn dochters rechten op!" zei ik, "En als school niet meewerkt, los ik het op een andere manier op." De hele tijd had ik met luide stem gesproken. Voor mijn part zou iedereen op de gang mogen weten dat hier dingen niet gingen zoals het hoorde.
"Op welke manier bedoel je?" het kwam er uitdagend en nieuwsgierig tegelijk uit.
"Dat ga je wel merken."
Boos stormde ik zijn kantoor uit richting de receptie, zag Shayda nog steeds niet en belde voor de derde maal met de supervisor.
"Ze komt nu," zei de supervisor.
"Kun je een papier voor Shayda schrijven? Ik neem haar nu mee naar huis," zei ik tegen de receptioniste. Ik kon de boosheid in mijn stem niet verbergen.
"Is ze ziek?" vroeg ze een beetje angstig.
"Nee, ik ben het oneens met de directeur," zei ik.
Ze maakte het briefje op dat ik nodig had om Shayda door de Veiligheidsdienst van school te krijgen.
"Doe maar. Ik onderteken het briefje ook wel," zei de directeur die nu naast mij was komen staan. Zijn handtekening leek me totaal overbodig, maar ik hield mijn mond.
Hij liep de trap op naar de bibliotheek en kwam halverwege weer terug om te zeggen dat Shayda eraan kwam.
"Dat weet ik wel, want ik heb zelf gebeld!" Ik was nog steeds boos.
Thuis belde ik mijn Interpolconnectie weer. Volgens hem zou ik een klacht kunnen indienen bij het Ministerie van Onderwijs, maar dan was het beter als ik via een of andere connectie, zoals mijn schoonfamilie, een afspraak liet maken.
Mijn schoonzus dacht dat de internationale school niet onder het Ministerie van Onderwijs viel en vond dat dit probleem gewoon onderling opgelost kon worden. Ik had het gevoel dat ze het ook vervelend vond dat de vader van een van de meisjes bevriend was met hen.
"Mijn belangrijkste probleem is nu met school," vertelde ik. De telefoon werd doorgegeven aan een neef van onze kinderen die via zijn werk connecties heeft met de president van Koerdistan. Ik legde mijn punt nogmaals uit. Op een bepaald moment besloot hij blijkbaar toch iemand van zijn werk in te schakelen, maar bracht mij niet op de hoogte.
Rebaz dacht ondertussen dat ik of Shayda misschien wel gearresteerd kon worden hierdoor, omdat de meisjes blijkbaar erg belangrijke ouders hadden. Het leek iedereen het beste dat Shayda gewoon haar straf zou uitzitten, maar niemand leek te begrijpen dat Shayda dan nog een makkelijker doelwit zou worden om te pesten. Ik wilde voor Shayda en de drie meisjes allemaal dezelfde consequenties. Zo oneerlijk was dat toch niet?
Via de man van Interpol kreeg ik contact met een politieman met een of andere hoge functie, die over de regio van de school ging. Het leek hem niet waarschijnlijk dat een van ons in de gevangenis zou komen, als dat meisje niet gewond was geraakt. Volgens hem stond ik in mijn recht, maar hij wilde niet zonder Rebaz' toestemming bemiddelen met school.
Inmiddels hadden alle tegenpartijen hun hoge posities gebruikt en connecties ingeschakeld en aan de reactie van school te merken, waren ze blijkbaar van mening dat, aangezien nog geen hoge connectie van mijn kant met school contact had opgenomen, Shayda en ik dus minder rechten hadden dan de pesters.
Ik begreep gewoon niet waarom school het zo onmogelijk maakte de situatie op te lossen. Had een gesprek geregeld tussen alle ouders en grote kans dat iedereen met zijn of haar eigen kind had gedeald. Het had niet zo groot hoeven worden.
Maar inmiddels zag ik dat onze kansen kleiner werden en zo werd de dochter van de minister president ingeschakeld. Half Koerdistan op zijn kop vanwege een duw op school.
Ze is al jaren bevriend met Ronak, maar natuurlijk had ik veel liever dit gedoe op een kleine manier via school geregeld dan dat ik haar zou moeten inschakelen.
Na het doorsturen van de namen van de meisjes, om er achter te komen in hoeverre de ouders macht hadden, vroeg ik naar mijn kansen en mijn rechten. Hoewel later bleek dat een van de meisjes inderdaad een vader met een heel hoge positie had, had ook zij de namen niet herkend, omdat de vader onder een andere naam bekend is.
Ronaks vriendin stond hoe dan ook volledig achter mij en schakelde op haar beurt hun beveiligingsman in.
Hij belde met school en vervolgens met mij. Hij vertelde me dat hij school had verteld over hoe overstuur school mij had gemaakt. En zo werd het besluit dat de meiden vandaag samen vrede moesten sluiten en zouden er verder geen consequenties zijn voor een van de meiden, dus ook niet voor Shayda.
Shayda zou weer gewoon naar school kunnen en bij verdere problemen zou ik hem altijd mogen bellen. Zo'n kleine moeite van zijn kant, maar het betekende de wereld voor mij. Dat had ik nodig. Dat iemand met voldoende macht voor ons opstond. Ik bedankte hem uitvoerig voor zijn inzet. Daarna belde ik de dochter van de minister president om haar ook te bedanken. Blijkbaar maakten we elkaars dag goed, want zij nam daarna contact met Ronak op en vertelde dat mijn telefoontje haar zo blij had gemaakt. Van mijn kant was de dankbaarheid voor haar hulp en vertrouwen natuurlijk enorm.
Vandaag is Shayda zoals gewoon weer naar school. Ik heb met haar via haar supervisor contact gehad. Ze volgt net als de anderen alle lessen en heeft een paar toetsen te doen. Een echt gesprek was er nog niet geweest. Maar goed, we wachten vandaag even af. Het vertrouwen in de directeur en hun management is wel ver beneden nul gedaald voor mij en dit ga ik zeker niet zomaar vergeten. Maar voor nu vind ik het het belangrijkste dat Shayda zonder problemen en zonder te worden gepest naar school kan gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 356
[author] =>
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pesten-hoe-moeilijk-kan-de-oplossing-zijn
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 5066563
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-10-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bergopwaarts
[message] => Bijna onafgebroken hebben de oppas en ik nu elke avond gewandeld. "Voor als er onverwacht toch oorlog uitbreekt hier in Koerdistan-Irak, dan ben ik tenminste in goede conditie," vertelt de oppas mij haar beweegredenen.
Ik loop gewoon mee, omdat ik van wandelen hou en omdat een beetje beweging geen kwaad kan. Ik verwacht niet meteen oorlog. Ik heb laatst de fysiotherapeut nog gevraagd of hij denkt dat het hier onrustig zal worden.
"Waarom denk je dat?" wil hij weten.
"Ik denk het niet. Ik voel me hier veiliger dan in Nederland," antwoord ik.
"Goed zo!" Hij is het duidelijk met mij eens.
"Waarom zouden ze hier oorlog toelaten?" vraagt hij nu, "Teveel internationale financiele belangen hier."
De fysiotherapeut heeft me een behandeling aan mijn rug gegeven. Dat blijft mijn zwakste lichaamsdeel. Volgens hem ligt het probleem in mijn stuitje, maar de massage is gericht op het deel van de rug tussen het middenste en onderste deel in. Het is een van mijn meest pijnlijke massages geweest tot nu toe. Met zijn duimen drukt hij tegen de zijkant van mijn rugwervel aan. Dat wisselt hij af met een flinke druk die hij langs een iets groter deel van mijn ruggengraat uitoefent met de muis van zijn hand.
Ja, dat doet pijn. Af en toe ontglipt me een "ai".
"Stil zijn, meisje!" zegt de fysiotherapeut.
Al die tijd lig ik op mijn buik op de behandeltafel en met mijn gezicht door het gat. Ik probeer rustiger te ademen, terwijl hij de massage voortzet.
"Even wachten, even wachten," zeg ik als de pijn te erg wordt.
Hij stopt, tilt mijn hoofd omhoog en zegt: "Ik dacht dat je huilde."
"Nee, ik huil niet, maar het doet echt pijn," lach ik opgelucht, omdat hij even is gestopt.
"Het zal de komende dagen ook wel pijn blijven doen. Tot het langzaam wegtrekt," krijg ik van hem te horen, "En als de pijn weg is, moet je terugkomen."
"Voor nieuwe pijn?" Ik begin te lachen. Maar goed, zijn behandelingen hebben geweldige resultaten en daar doe ik het voor.
Vanwege deze behandeling mag ik een paar dagen even niet meer heuvel op heuvel af lopen en dus rijden de oppas en ik in de auto de slingerweg bij ons huis over naar het begin van de dorpsstraat. Vanaf daar is de weg vlakker.
Een dag of drie ervoor is aan het eind van onze wandeling een auto naast ons komen rijden. Of we misschien wilden meerijden.
"Nee, dank je. We lopen liever," antwoord ik.
Ze blijven naast ons rijden en vragen of we niet instappen.
"Het is donker nu. Het is te gevaarlijk om te lopen," zegt de chauffeur. Alsof we daar in zouden trappen, want doorgaans zijn mannen die zo blijven aandringen minder veilig om bij in de auto te stappen.
"Mijn oom," zegt de oppas inmiddels geirriteerd tegen hen, "We willen niet meerijden."
"Waarom noem je hem oom?" fluister ik naar haar. Ik weet dat ze het uit respect bedoelt, maar in deze situatie is het een beetje raar.
"Waarom noem je hem niet mijn zoon? Misschien hebben ze dan meteen in de gaten dat we te oud zijn voor hen," lach ik zachtjes.
Nog een minuut of wat blijven de jonge mannen naast ons rijden, rijden vervolgens een stukje door, keren en doen nog een laatste poging ons in de auto te praten. Als we blijven weigeren, rijden ze verder.
Thuis aangekomen, vertelt de oppas het meteen tegen haar man.
"Ik was zo boos geworden en zij blijft gewoon zo rustig antwoorden," zegt ze over mij tegen haar man.
"Ben je niet bang?" vraagt de man mij.
"Zolang ze in de auto blijven zitten niet," zeg ik.
De volgende avond doen we opnieuw een rondje en opnieuw stopt een auto. Hij rijdt aan de andere kant van de straat en het is al donker, dus ik kan niet zien wie in de auto zit.
"Zal ik jullie een lift geven tot aan het dorp?" horen we de man roepen vanuit zijn auto.
"Nee, dank je. We willen lopen," antwoord ik.
De man blijft desondanks even aandringen, dus ik antwoord kortaf dat hij door moet rijden.
"Ken je me niet?" De automobilist doet zijn lampje aan in de auto, maar dat geeft te weinig licht om te zien wie hij is. Hij noemt zijn naam, maar ook dat gaat net even langs mij heen. Dus ik vertel opnieuw dat we niet willen meerijden en dat hij door moet rijden.
De oppas heeft zijn naam blijkbaar wel begrepen en roept naar hem: "Ja, we kennen je wel, maar we hoeven niet mee." Ze bedankt hem nog en hij rijdt verder.
"Weet je wel wie dat was?" richt ze zich inmiddels tot mij.
"Nee," geef ik toe, "Hij rijdt aan de andere kant van de weg. Dat lampje was te zwak en ik heb niet gehoord wat zijn naam was."
"Dat was de taxichauffeur met wie je heel vaak naar school bent gegaan. Je kent hem toch nog wel?"
Natuurlijk ken ik hem wel en ik schiet in de lach bij de gedachte aan dat ik toch best wel onbeleefd ben geweest tegen hem.
"Jij bent precies verkeerd," lacht ze, "Tegen mensen die je niet kent, zeg je zo aardig dat je niet wilt meerijden en tegen mensen die je wel kent, ben je zo droog."
De volgende twee avonden besluiten we weer richting de hoofdweg tussen Erbil en Massif te lopen. In Koerdistan valt de avond vroeg en er zitten donkere plekken bij waar geen huizen en of straatlantaarns staan. De oppas geeft aan dat ze bang is daar te lopen, maar met ons tweeen durft ze het wel aan.
Als we langs de achteringang van school lopen, groeten we de man van de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) die daar op wacht staat.
Op de terugweg blijven we even staan praten. Ik ken deze man. Het is een verre vriend van Rebaz.
"Wie ben jij?" vraagt hij aan de oppas.
"Mijn man en ik werken bij haar," antwoordt zij.
"Aha, dus jullie zijn de bewakers van hun huis?"
De oppas glimlacht even.
"Dan moeten jullie wel goed op haar passen, want zij is onze bruid," zegt hij.
Ik blijf dat toch wel apart vinden dat er zoveel Koerden mij hun bruid noemen. Door zijn uitspraak vermoed ik dat hij ook van dezelfde of een buurstam als Rebaz komt.
Hij wil weten tot waar we lopen en we vertellen dat we langs de autoweg zijn gelopen tot aan het viaduct dat naar de woonwijk Green Land gaat.
Het uitzicht vanaf het viaduct is overigens geweldig. Zelfs in de nacht. Aan de ene kant kijk je uit over de dorpjes Okhsar, Bastora en Banaman en heel in de verte aan de linkerkant van die weg Shaedokan. Bergopwaarts zie je de autolampen van de auto's die van of naar Massif rijden.
Volgens de Asayish van school is de dorpsweg niet veilig om te lopen, vanwege de onbewoonde stukken en hij biedt aan dat we in het vervolg de auto bij de achteringang van school neerzetten en vanaf daar verder kunnen lopen.
En zo rijden we de volgende twee dagen tot aan de achteringang van school, plaatsen de auto zoals beloofd bij de Asayish en lopen richting de autoweg tussen Erbil en Massif. De eerste avond opnieuw tot aan het viaduct bij Green Land. De tweede avond lopen we een flink stuk over het viaduct om aan de andere kant van de autoweg uit te komen, een stuk door te lopen en weer de weg terug te nemen.
Het is superlief bedoeld van de Asayish, maar bijkomend nadeel is wel dat onze route met tweemaal twintig minuten wordt verkort. Maar goed, vanwege mijn behandeling aan de rug mocht ik toch niet zo heel ver lopen, dus dat nemen we even voor lief.
Voor mijn vervolgbehandeling voor mijn staartbeen meld ik me weer bij de fysiotherapeut. De afgelopen dag heb ik pijn gehad op de plek van de massage, maar hij had me er al voor gewaarschuwd. Elke dag trekt de pijn ongeveer met de helft van de dag ervoor weg. Het is niet een constante pijn, maar alleen tijdens het aanraken. "Dan moet ik het maar niet aanraken," grap ik naar de fysiotherapeut als hij me vraagt naar de pijnlijke plek. Hij lacht om mijn antwoord.
Opnieuw krijg ik een massage van het onderste deel van de rug. Niet zo pijnlijk als de vorige keer, maar ook zeker niet gevoelloos.
Aan het eind van de behandeling, als ik inmiddels alweer in de open hal bij de receptie en de wachtruimte sta, zegt de fysiotherapeut tegen zijn vrouw, de assistente, dat ik dagelijks heel veel bezig ben met kinderen brengen en halen, boodschappen doen en te zware dingen tillen.
"Ik zal wel moeten," verweer ik mezelf, "De tuinman heeft niet te lang geleden een operatie gehad en mag twee maanden maar een paar kilo tillen. De oppas mag niet te zwaar tillen, vanwege haar gezondheid, dus dan doe ik dat." De assistente lacht: "Ja, er is iemand die zich moet opofferen."
Nu is het niet zo dat de oppas helemaal niet zware dingen tilt, maar zij en ik verdelen het meer over ons beiden.
De fysiotherapeut bedenkt spontaan dat ik dan maar een verstevigingsgordel voor de rug moet meenemen. Voor als ik zwaarder werk moet doen. Dan helpt dit om de boel een beetje bij elkaar te houden, zeg maar.
De verstevigheidsgordel is een soort vest met elastische bandjes over de schouders en verder zit de daadwerkelijke gordel rondom mijn rug en buik. Als een korset met klittenband.
"Over een hemd, onder de bovenkleding dragen," adviseert de fysiotherapeut mij.
Dezelfde avond om 7 uur krijg ik bericht van de oppas met de vraag of ik wil wandelen. Ik wil wel, maar Kani slaapt nog niet, dus uiteindelijk geeft mijn telefoonklok 8:02 aan als we de auto weer bij de Asayish van school hebben geparkeerd. We melden dezelfde beveiliger dat we weer gaan wandelen en vertrekken voor de zoveelste keer richting de autoweg.
We lopen vlot door en bereiken al snel het viaduct ter hoogte van Green Land, maar om eerlijk te zijn, hebben we helemaal geen zin om nu al terug te gaan en spontaan besluiten we onder het viaduct door te lopen richting Massif. We lopen aan de kant van de weg waar we het verkeer kunnen zien aan komen rijden, want het is er donker en er zijn geen voetpaden. Blijkbaar is er ook geen hoofdstroom, want alle straatlantaarns zijn ook nog uit.
Er is een berm met losliggende stenen op modder, maar door de eerste hevige regenbui op de dag ervoor, is de berm nog niet overal droog. Zo lopen we bepaalde stukken over de vluchtstrook, maar wijken af en toe ook uit naar de berm.
Als we tot aan het eind van het eerste dorpje Okhsar zijn gekomen, vraagt de oppas of we misschien toch niet moeten omkeren.
Ik twijfel. De straatlantaarns zijn op dit stuk nog steeds uit en teruglopen is niet heel erg veilig. Terwijl we in de verte vlakbij Bastora de straatlantaarns wel zien branden.
"Laten we in ieder geval even doorlopen tot Bastora," zeg ik, "Want daar is het wel licht."
We lopen sneller dan verwacht en eigenlijk zijn we nu echt op dreef.
Als we bijna bij Bastora aankomen, oppert de oppas: "Dit is zo dichtbij Massif. Waarom lopen we niet door? We zijn er vast in een half uur."
"Een half uur redden we niet. De bergweg is lang. Ik denk een uur nog," antwoord ik, maar ook ik heb altijd al graag eens naar Massif willen wandelen en nu we toch al zover gekomen zijn, vind ik het jammer niet door te lopen.
En zo besluiten we pas halverwege onze wandeling om door te lopen tot bovenop de berg Pirmam waar het stadje Massif ligt.
"Ik hoop niet dat een van je schoonfamilie ons gaat zien," zegt de oppas als we achter elkaar aan in de berm lopen.
Wandelen is nu eenmaal niet echt algemeen geaccepteerd en een lange wandeling door een vrouw in het donker is dat helemaal niet. Gelukkig zijn we wel met ons tweeen, maar ik weet zeker dat als iemand van mijn schoonfamilie ons ziet, ons per direct in de auto mee zal nemen.
De oppas en ik praten en lachen. We maken grapjes en de sfeer is echt goed.
Ik schrik even als mijn telefoon overgaat. Bang dat iemand van de familie ons toch heeft gezien, maar het blijkt een vriend te zijn.
Ik veeg met mijn vinger over het telefoonscherm om op te nemen en let daardoor minder op waar ik loop. Ineens voel ik mijn voeten wegzakken in de grond op een stuk waar ik alleen maar harde grond verwacht. Ik kijk naar mijn sportschoenen en zie dat ik midden in zacht cement sta. De oppas loopt voor me uit en om een of andere reden voelt ze niet dat zij ook in het cement staat. Ik trek aan haar arm en snel springen we uit het cement. Minstens vijf centimeter diepe afdrukken van onze voetstappen blijven achter. Nu pas zie ik de twee pionnen aan de andere kant van het nog natte cement staan. Natuurlijk hebben de werkers niet verwacht dat er mensen van deze kant zouden kunnen komen.
Als we weer buiten het cement staan, sla ik mijn hand voor mijn mond en begin te lachen.
"Morgen gaat er in ieder geval een man erg boos worden," zeg ik lachend tegen de oppas. Ik kijk wel om me heen of er een tak of iets dergelijks is om het cement glad te strijken, maar ik zie niks liggen.
Terwijl de oppas en ik nog in een deuk liggen van onze stommiteit van net, hangt de vriend aan de andere kant van de lijn.
"Waar ben je?" vraagt hij.
Ik laat hem weten dat we in de buurt van Bastora lopen en vertel wat er net is gebeurd.
Als we de verbinding verbroken hebben, laat ik de oppas weten dat ik inmiddels wel dringend naar een toilet moet.
Iets verderop is een checkpoint waar wel Asayish rondloopt, maar waar geen auto's worden gecontroleerd. Terwijl we nog komen aanlopen, zie ik dat de beveiligers ons al hebben opgemerkt.
Eenmaal vlakbij gekomen, vraag ik hen of er een toilet is in hun buurt.
"Waar komen jullie vandaan?" wil een van hen weten.
"Choueifat school vanaf de weg van Mala Omar," antwoord ik.
"Ik moet toestemming vragen," laat de man weten.
Hij loopt het gebouw binnen. Vanaf de berm waar wij staan, kunnen we een aantal mannen bij een deur aan de linkerkant van het halletje zien staan. Een man in het kantoor kijkt door het raam naar ons.
Het duurt een paar minuten voor de man weer naar buiten komt.
"Van welke Barzani stam zijn jullie?"
Ik heb Bahdini gesproken en dat is hem vast opgevallen.
De oppas antwoordt: "We zijn beiden Koerden."
"Eigenlijk ben ik Nederlands," verbeter ik haar.
Misschien had ik beter kunnen zeggen dat ik bij de Mzuri stam hoor, maar sowieso krijgen we geen toestemming voor het gebruik van het toilet.
"Wat denken ze? Dat we een bom in hun toilet gooien, ofzo?" zeg ik.
De oppas begint ook te lachen.
"Misschien denken ze dat we van IS komen," lach ik naar de oppas als we verder lopen, "In dat geval is het maar goed dat ze ons niet gefouilleerd hebben, want ik heb ook nog eens mijn verstevigingsgordel van de fysiotherapeut om. Stel je voor dat ze dat hadden aangezien voor een bomgordel."
Ik moet nog steeds plassen en besluit ergens achter wat kleine bomen te gaan zitten. Hoewel het zo donker is, dat we niet eens kunnen zien of de berm al dan niet droog genoeg is om over te lopen, gaat de oppas met haar rug naar mij gekeerd voor mij staan. Bijna terug op het asfalt zak ik nog even met mijn voeten weg in een zacht stuk van de berm. Mijn schoen zit nu vol blubber.
Inmiddels zijn we bij het benzinestation Kovan onderaan de bergweg van Massif aangekomen. We moeten wel doorlopen, want het is inmiddels al laat geworden in de avond en gewoon een willekeurige taxi aanhouden om terug te keren, kan nu extra gevaarlijk zijn.
Een auto met een Irakees kenteken (er zit een duidelijk verschil tussen Irakese en Koerdische kentekenplaten) dat bij het benzinestation vandaan komt, rijdt in tegengestelde richting langs ons en keert een paar meter verderop om terug langs ons te rijden. De eerste keer heeft hij al uitgebreid gekeken naar ons. De tweede keer hoor ik hem in het Koerdisch zeggen dat hij ons wel naar "boven" (op de berg) wil brengen, maar ik bedank en we lopen verder.
Ook op de bergweg is er geen licht. Alleen de autolampen van de ons tegemoet komende auto's. Af en toe is het zo donker dat we onze zaklampen op onze telefoons aanzetten, zodat het verkeer ons beter kan zien.
"We zijn bijna bij het checkpoint van Massif," antwoordt de oppas, terwijl we nog op de onderste weg lopen.
"Toch duurt het nog wel even, hoor. De bergweg is langer dan je denkt," zeg ik tegen haar. Zij is danwel Koerdisch, maar van Turkije en is korter in Koerdistan dan ik en bovendien komt ze op lang niet zoveel plekken, zodat ze niet erg bekend is in de buurt.
Ineens beseffen we ons dat we onze verblijfsvergunningen niet mee hebben genomen. Bij de checkpoints zouden ze ernaar kunnen vragen, maar mocht dat een probleem opleveren, dan bellen we iemand die kan bevestigen wie we zijn.
Twee bochten later zien we eindelijk de lampen van het checkpoint. De Asayish daar heeft ons ook al opgemerkt en volgt ons met hun ogen als we vlakbij komen. Ik groet vriendelijk. De man die het dichtste bij ons staat, wenkt ons te komen. Hij staat op zijn post om voorbijkomende auto's die Massif verlaten te controleren. We lopen in zijn richting, omdat er op veel plekken vangrails staan.
"Is het verboden hier te lopen?" vraag ik hem voor de zekerheid.
"Nee, hoor," zegt hij, "maar jullie moeten even naar hen gaan."
Hij wijst naar drie mannen die aan de andere kant van de weg voor een heel klein gebouwtje staan.
De linker begint te praten: "Waar gaan jullie heen?"
"Naar Massif."
"Waar komen jullie vandaan? Uit Bastora?"
"Nee, eigenlijk komen we van de achteruitgang van Choueifat school in Khanzad," zeg ik.
Ik wacht op een reactie en kijk opzij. De man houdt zijn mond, maar ik kan zien dat hij verbaasd is.
"Oke, we zijn een beetje gek. Denk je niet?"
Nog steeds kijkt de man voor zich uit, maar er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht.
"Ik loop even een stukje mee, want daar is een gevaarlijke hond," zegt de man nu en loopt al naast ons.
"Als de hond komt, niet beginnen te rennen," waarschuwt hij ons.
"Is het jullie hond?" vraag ik.
De man beaamt dat en dat stelt me gerust. Ik zie hem het gebied met zijn ogen afspeuren waar de hond zo ongeveer moet zijn, maar het is vrij donker en de hond vindt het blijkbaar niet nodig zich zichtbaar te maken.
"Oke, vanaf hier kunnen jullie verder," zegt de man en we lopen weer door.
Inmiddels doet de binnenkant van mijn linkerenkel pijn door de losliggende stenen in de berm en ik besluit meer op de weg te gaan lopen. "Even langzamer lopen," zeg ik tegen de oppas, "Ik kan bijna niet meer." Opgeven is er niet bij, omdat ik altijd al eens naar Massif heb willen lopen en we nu zo dichtbij zijn en bovendien is het nog steeds niet veilig om een taxi aan te houden.
Dan eindelijk zien we Roj Center, het moderne winkelcentrum, van Massif en we zijn blij dat we zover zijn gekomen. We lopen door tot aan de Holland Bazar waar we op de parkeerplaatsen langs de weg blijven wachten. Het is niet een heel handige plek voor mij, omdat mijn hele schoonfamilie in Massif woont, deze plek bij het verkeerslicht in het midden van Massif ligt en alle hoofdwegen met elkaar verbindt, zodat de kans groot is dat een bekende mij gaat zien.
"Probeer maar een beetje achter mij te blijven," zegt de oppas, "Mij kennen ze niet."
"Volgens mij moet ik eerder daar achter die auto's gaan zitten, wil ik niet opvallen," zeg ik. Van alle kanten komt verkeer. En ja, we vallen op daar.
Mijn telefoon geeft inmiddels half 11 aan. Twee en een half uur hebben we over de hele route gedaan. Op zich valt het nog mee, maar het is toch meer dan we verwacht hadden. Bovendien is het al laat op de avond. Ik durf niet zo goed mijn schoonfamilie te bellen. Ze zullen me voor gek verklaren. Hoewel de oudste zoon van mijn oudste zwager zou ik misschien nog kunnen proberen. Hij heeft mij ooit eens verteld dat hijzelf vanaf Massif urenlang tot aan Erbil ofzo was gelopen. Nog verder. En dat was ook 's nachts geweest. Oke, verschilt wel even dat hij een man is en ik een vrouw, maar toch. Of ik zou mijn tweede zwager kunnen vragen.
Ik stuur een bericht met het verzoek mij een telefoonnummer te geven van een betrouwbare taxi in Massif. Mijn telefoon gaat over.
"Waar ben je? Waarom heb je een taxi nodig?"
Ik vertel voorzichtig het verhaal dat de oppas en ik tot aan Massif zijn gelopen vanaf de achteringang van school, dat we niet terug kunnen lopen en dus een taxi nodig hebben. Hij is even stil, vraagt me waarom we dat zouden doen en laat me weten dat het sowieso te gevaarlijk is.
"Hoe lang heb je erover gedaan?" vraagt hij nu.
"Twee en een half uur. We zijn om acht uur vertrokken."
In Nederland is een fikse wandeling geen enkel probleem, maar hier, cultureel gezien, is het een absolute "no go". En dat weet ik, maar we hadden in eerste instantie niet de intentie tot aan Massif te lopen. Halverwege, zo ergens rond Bastora, zou ons toch ook al niet in dank zijn afgenomen. En eerlijk gezegd, buiten alle culturele bezwaren was het toch ook vooral geweldig om dit te doen. Een wens die ik al sinds jaren heb uitgesproken, maar nooit kon uitvoeren en nu geheel spontaan toch kon doen.
"Zal ik jullie brengen?" biedt onze reddende engel aan.
"Nee, nee, als je een betrouwbare taxichauffeur weet, is dat al mooi genoeg."
Evenlater verschijnt een telefoonnummer en een bijbehorende naam op mijn scherm. Ik sla het nummer op op mijn telefoon, maar als ik het wil bellen, is hij in gesprek. Ik wacht even, bel nog een paar keer, tot de telefoon uiteindelijk gewoon overgaat.
De taxichauffeur komt er nu aan en ik krijg ondertussen een telefoontje dat ik moet laten weten als we in de taxi zitten en als we thuis zijn.
En dus stuur ik een berichtje, zodra we in de auto zitten. Hij rijdt Massif uit, de bergweg af, we komen door het checkpoint van Massif, langs het benzinestation Kovan onderaan de bergweg, langs het checkpoint waar we niet mochten plassen en door Bastora. Uiteindelijk komen we aan in Khanzad. Nu in de taxi verbaas ik me eigenlijk zelf over het hele eind dat we hebben gelopen. Met de auto doe je er zo'n kleine twintig minuten over.
"De man van Asayish bij school zal inmiddels ook wel ongerust zijn geworden," zeg ik tegen de oppas die naast mij achterin de taxi zit. Als we dan eindelijk arriveren bij onze auto, vraag ik de taxichauffeur te stoppen. Ik betaal hem 15.000 dinar, maar hij accepteert alleen de 10.000 dinar, dat overeenkomt met 7,55 euro. De oppas is net uitgestapt en de Asayish man van school komt direct op de auto aflopen.
"Waarom waren jullie zo lang weg? Ik begon ongerust te worden, maar ik heb ook geen telefoonnummer van jullie dat ik kon bellen."
De oppas vertelt over dat we tot aan Massif zijn gelopen. De man kan het niet geloven. Ik begin te lachen en zie in de binnenspiegel van de taxi dat de chauffeur nu ook begint te grinniken.
"We waren het niet van plan," vertel ik de Asayish als ik nu ook buiten sta, "Maar het was donker, zonder straatverlichting en gewoon teruglopen leek ons niet echt veilig, dus zijn we maar doorgelopen."
"Maar in de woonwijk American Village is het niet zo gevaarlijk om te lopen," antwoordt de man. Blijkbaar kan hij nog niet geloven dat we tot aan Massif zijn gegaan en dus niet door de woonwijk van American Village zijn gelopen.
"We waren niet in American Village, maar liepen langs de hoofdweg," zeg ik.
Het kwartje valt bij de man van de Asayish, maar is geschokt en opgelucht tegelijk.
We nemen afscheid van de man en rijden met de auto terug naar huis.
"Ga je mee om mijn man te zeggen waar we waren?" vraagt de oppas. En dus loop ik met haar mee naar hun huis in onze tuin. In hun zitkamer vertellen we van ons avontuur. De tuinman wil het eerst niet geloven, denkt dat we een grapje maken, maar als we verder vertellen over wat we allemaal hebben beleefd, beseft hij dat we de waarheid spreken. Hij maakt er geen big deal van en kan het wel waarderen.
Ondertussen zit ik nog met mijn schoonfamilie die ik niet heb ingelicht en dus besluit ik vanmiddag toch mijn tweede zwager te bellen.
"Ik moet iets vertellen," biecht ik op als hij de telefoon opneemt.
"Vertel maar."
"Ik ben gisteravond met de oppas naar Massif gelopen."
"Dat weet ik," zegt hij tot mijn verbazing.
"Huh? Hoe weet jij dat?"
"Iemand heeft jullie gezien en het mij verteld."
Op mijn vraag wie dat was, geeft hij geen duidelijk antwoord, behalve dat er voldoende mensen rijden die mij kennen en die ik niet herken.
"Ga ik er problemen mee krijgen, denk je?"
"Ik vind het geen probleem," zegt hij dan, "maar jullie moeten echt voorzichtig zijn. Het is gevaarlijk."
In de avond zijn we weer in Massif en nadat ik mijn zwager toch maar even direct heb ingelicht, nodigt hij ons uit bij hun thuis langs te komen. Op een moment dat hij en ik alleen in de kamer zijn, vraag ik hem snel wie hem had ingelicht over onze wandeling.
"Een vriend. Hij zag jullie lopen nog voor de bergweg."
Buiten, als we willen vertrekken, vertellen we hem over de grappige momenten die we onderweg naar Massif meemaakten en hij lacht net zo hard mee. Maar hij waarschuwt ons uiteindelijk nog wel even: "Het is echt gevaarlijk daar. Niet meer doen, oke?"
"Ik zal niet meer tot Massif zal lopen," beloof ik, "maar een wandeling naar Erbil sluit ik niet uit."
"Meisje, straks worden jullie door iemand meegenomen. Geloof me," zegt hij, "Als jullie ergens vast zitten en ik moet jullie identificeren, ga ik zeggen dat ik jullie niet ken. Dan blijven jullie vast zitten tot ik jullie kom halen."
"En wanneer zal dat zijn?" vraagt de oppas.
"Een dag, een week, een maand," lacht mijn zwager, "Tot jullie hebben geleerd niet meer zover te wandelen."
Terug in de auto naar huis zijn we toch nieuwsgierig geworden hoe onze voetstappen in het cement er nu bij staan. Of er al dan niet iemand is gekomen om de schade te herstellen. Langzaam rijd ik met de auto langs het Dahat Oil benzinestation en zie de pionnen nog staan. Al onze ogen zijn gericht op het cement. En daar zien we het: onze voetstappen lijken vereeuwigd in de grond te staan. Zoals wij gisteravond uit het cement stapten, zo staan de afdrukken nog in de grond. Een herinnering aan onze wandeling naar Massif.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bergopwaarts
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 5074100
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-30
[photoRevision] => 38
[title] => Langzaam maar zeker
[message] => De laatste maand van mijn missie in Irak is aangebroken, dus als het goed is wordt dit mijn laatste berichtje vanuit Irak. Aan het einde van september kom ik voor een korte vakantie naar Nederland om vervolgens in oktober naar Syrië te verhuizen. Mijn huidige en nieuwe adres liggen slechts enkele honderden kilometers uit elkaar, maar de verhuizing zal toch met een omweg moeten gebeuren.
Uiteraard blijft het grote verhaal hier (en zo’n beetje overal op de wereld) de Corona pandemie. Ondanks dat alle maatregelen er voor zorgen dat we nog steeds kunnen blijven werken, maar wel een stuk rustiger. Doordat we maar 1 patient tegelijkertijd in het revalidatie centrum mogen hebben en we na elke patient het hele centrum moeten desinfecteren, kunnen we maar enkele patiënten per dag behandelen. Dit blijft ook zo, ondanks dat de overheid gedwongen is geweest om alle overige maatregelen schrapen. Het werd voor veel mensen echt onmogelijk om zich nog langer aan de regels te houden. Veel mensen hebben, als ze geen werk hebben, ook geen inkomen en een vangnet zoals in Nederland is er niet. Als je zo weinig verdient, heb je ook geen buffer op kunnen bouwen. Dus betekent het: geen inkomen, geen eten op tafel. Geld om bijvoorbeeld een mondkapje aan te schaffen is er dus helemaal niet.
Doordat we zo weinig patiënten kunnen behandelen, moeten we keuzes maken. Wij hebben besloten om ons vooral op kinderen te richten. De spontane actie van mijn nichtje om wat van haar speelgoed mee te geven om aan kinderen in Mosul te geven, komt dus erg goed uit. De kinderen hier hebben niet zo veel speelgoed en zijn er erg blij mee.
Ondanks alle voorzorgsmaatregelen hebben we ook nog eens het hele revalidatie centrum een week moeten sluiten. Een collega kwam ziek op het werk en het duurde even voordat wij hem konden overtuigen om het centrum te verlaten. Het gevolg dat eerst het centrum een paar dagen dicht moest om vervolgens geheel ontsmet te worden.
Naast de Corona hebben we ook nog eens extra dagen vrij gehad vanwege het Islamitische Nieuwjaar. Hopelijk wordt september een meer productieve maand. We zullen het af moeten wachten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 507
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/993/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => langzaam-maar-zeker
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 5073562
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-01
[photoRevision] => 38
[title] => Weer terug aan het werk
[message] => De 2 weken quarantaine gingen redelijk snel voorbij. Gelukkig was het weer niet dusdanig dat je ook snel naar buiten wilde. Helaas gingen de 2 dagen tussen de quarantaine en dat ik weer terug naar Irak vloog nog sneller voorbij. De hele vakantie liep dus iets anders dan gepland, maar toch was het wel lekker om even thuis te zijn.
De vliegreis was in de 2 weken erg veranderd. In vergelijking met eerst was Schiphol druk (nog niet zoals daarvoor, maar duidelijk drukker). Om de ene of andere reden waren nu wel meer mensen met een mondkapje op, blijkbaar is de ernst toch tot meer mensen doorgedrongen. Bij het inchecken kregen we van Qatar Airways zelfs een gezichtsmasker die tijdens het inchecken en gedurende de gehele vlucht opgehouden moest worden. Niet echt comfortabel mondkapje en gezichtsmasker, maar veiligheid gaat voor. Voor het personeel in het vliegtuig moest het wel makkelijker werken zijn, aangezien zij nu niet geheel in overall hoefden te werken.
Eenmaal in Bagdad, werden we opgevangen en naar ons quarantaine huis gebracht. Hier zouden we 14 dagen opgesloten moeten blijven. Nu was het geluk echter wel aan mijn kant. Er werd een nieuwe regel ingevoerd. Na 4 dagen quarantaine werd er een test gedaan en aangezien deze negatief was, mocht ik na 6 dagen al weer terug naar Mosul en aan het werk. Wel met extra maatregelen, maar toch was dit beter dan 14 dagen opgesloten te zitten. Ik had hier echt mazzel mee, want een paar dagen later, werd de 14 dagen quarantaine weer ingevoerd.
Het werk gaat nog steeds erg langzaam. Dankzij de Covid-19 pandemie, mogen we maar 1 patiënt tegelijkertijd behandelen in het centrum en moet er tussen elke patiënt door het gehele centrum schoongemaakt worden. We zijn dus meer bezig met schoonmaken, dan met het behandelen van patiënten. Dit is natuurlijk niet helemaal wat wij willen, maar we zijn allang blij dat we mensen kunnen blijven helpen.
Het weer had in de 2 weken in Nederland ook niet stilgestaan. De temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar rond de 50 graden. Nu kan ik daar om de ene of andere reden wel redelijk goed tegen en probeer ik mijn tijd toch nog zoveel mogelijk buiten (op het balkon) door te brengen. Helaas kan de elektrische apparatuur minder goed tegen de hitte en zijn mijn telefoon en laptop er regelmatig mee gestopt vanwege oververhitting. Dus deze maar binnenhouden en dus moet ik noodgedwongen ook wat meer binnen zitten dan ik zou willen. Misschien is dat ook wel wat gezonder.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 359
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/991/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => weer-terug-aan-het-werk
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 5072288
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-05-02
[photoRevision] => 38
[title] => Werken vanuit "huis"
[message] => Weer even een korte update. Ik kan niet zeggen dat de maand echt voorbij gevlogen is, maar toch is het alweer mei. Zoals bijna de hele wereld deze maand vooral thuis gezeten. Niet het vakantie was, want er was nog wel wat te doen, alleen niet het werk waarvoor ik gekozen heb. Heel veel (achterstallig) administratief werk en het maken van een plan hoe we weer aan de slag zullen kunnen als de kust veilig is. Natuurlijk zijn er steeds weer nieuwe ontwikkelingen en dus moesten de plannen regelmatig aangepast worden. Soms wel eens om moedeloos van te worden, als het zoveelste plan weer op de schop moest, maar wel belangrijk om goed voorbereid te zijn. De laatste weken lijkt de situatie iets te verbeteren en kunnen we dus weer echt vooruit kijken.
Sinds kort mogen we het huis weer uit om op kantoor te gaan werken. Een stap in de goede richting en heerlijk na al die weken thuis te zijn, maar we zijn voorlopig nog wel verwijderd van het behandelen. Het is nu vooral voorbereiden op wat misschien komen gaat. De plannen die we hebben gemaakt, moeten besproken worden met de overheden, dus hebben we nu een wekelijkse vergadering met overheid. Langzaam, heel langzaam bewegen we in de goede richting, zonder dat we te veel risico willen nemen.
Toch wel anders is het met de mensen in de stad. Vele van hen hebben geen financiële mogelijkheid meer om thuis te blijven en dus niets te verdienen. Niet werken betekent geen inkomen, betekent geen eten. Iets van een vangnet bestaat er hier niet. Ondanks dat mensen eigenlijk geen risico willen nemen, hebben ze dus geen keuze. Hierdoor is het risico op een grote uitbraak nog steeds serieus aanwezig, ondanks dat Mosul tot nu toe redelijk gespaard lijkt te blijven. Hopelijk blijft dat ook zo.
Hopelijk heb ik volgende maand meer te melden, als de plannen zoals ze nu zijn, door gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 491
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => werken-vanuit-huis
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071859
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-03-28
[photoRevision] => 38
[title] => Guido terug naar het einde van de wereld
[message] => Eind februari, na ruim 2 jaar, weer in Mosul aangekoeen. Het was een warm welkom van de vele lokale ciollegae waarmee ik ook in 2017 heb samengewerkt, maar ook respect van expat collegae, zoals de hoofd van de delegatie mij introduceerde: “Guido is eigenlijk geen nieuwe collega hier, aangezien hij hier al was voordat de delegatie geopend was en dus ver voor de rest van ons.” Dit gaf een extra gevoel van weer terug te zijn.
Niet lang daarna zag ik (op advies van een goede vriend) de aflevering van Floortje terug naar het einde van de wereld, aflevering over Jemen. Een heel herkenbare aflevering over het werk van het Rode Kruis in Jemen. En plotseling wist de naam voor deze reis: Guido terug naar het einde van de wereld.
Deze titel dekt de lading helemaal. Het was in Augustus 2017 dat ik Mosul verliet, net nadat het herovert was van IS. De beelden van compleet vernietigde gebouwen en infrastructuur staan mij nog als vers op mijn netvlies. Hoe anders is het nu. OK, ik zit nu in het veel minder zwaar getroffen Oost-Mosul, maar dit had ik nu ook weer niet verwacht. Een stad zoals zoveel steden in het midden-oosten, waar het leven zijn gang gaat alsof er nooit iets gebeurd is. Op hier en daar een karkas van een half ingestort gebouw of herstel werkzaamheden aan de infrastructuur iets er weinig meer te merken van de ellende die zich hier nog geen 3 jaar geleden heeft afgespeeld. Het blijft mij verbazen hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Alhoewel het ook weer veel uiterlijke schijn is, want op het moment dat je met mensen aan de praat komt, blijkt er in de mensen zelf toch heel veel schade aangericht te zijn. Iedereen heeft wel iets en/of iemand verloren en dan spreek ik nu nog geeneens van de mensen met blijvend fysiek letsel die wij in het revalidatiecentrum behandelen (een amputatie is een blijvend zichtbare herinnering aan een vrezelijke tijd.
Een ander dramatisch verschil met toen, is de aandacht die er voor de stad is. Vertelde ik in mijn vorige update al dat de media niet of nauwelijks nog te vinden is (waar het in 2017 nog vol was en iedereen het laatste nieuws wilde weten). Helaas is hiermee ook de aandacht van vele hulporganisaties verdwenen. Verdrongen de hulporganisaties zich toen nog, nu is er nog maar een handje vol van over. Eigenlijk heel sneu om te zien, hoe vrij snel na het conflict de organisaties zijn verdwenen en de mensen het zelf maar uit laten zoeken, hoe ze hun leven weer op moeten pakken.
Persoonlijk is het een voordeel dat het nu rustiger is. Voor ons waren er iets minder restricties dan vorige keer. De grootste verschillen zijn dat ik nu een eigen kamer met bed heb in een gezamenlijk huis (ipv een kamer delen met 4-5 personen en slapen op een matras op de grond) en we ook ons buiten het huis ogen begeven. Het beperkt zich wel tot het ene blok waar onze huizen staan, maar toch is het heerlijk om even buiten te kunnen zijn. Ook mogen we nu zelf boodschappen doen. Het gaat weliswaar om 2 winkels naast elkaar, waar we met de auto naar toe gebracht worden (zelf rijden is nog niet toegestaan), maar die paar meter buiten en iets van contact met het gewone leven maakt een groot verschil. Tenminste, dat was het geval voordat de Corona maatregelen ook Irak wisten te vinden. In eerste instantie was dit alleen extra hygiene maatregelen in het revalidatie centrum, later mocht de helft van de (lokale) werknemers maar werken. Niet veel later werd het centrum geheel gesloten moesten we werken vanuit het kantoor. Ook dit duurde maar 2 dagen en dus moesten we vanuit huis gaan werken. Niet makkelijk, aangezien we gewend zijn om met patiënten te werken. Gelukkig had ik op het laatste moment nog de mogelijkheid om alle patiënten files mee naar huis te nemen, zodat ik daar statistiek op los kon laten. Hier ben ik de laatste 2 weken druk mee bezig geweest. Nu echter begint het werk op te raken, dus wordt het tijd om creatief te worden, want we zullen nog wel voor een tijdje thuis zitten (zoals de hele wereld). Het blijft toch vreemd om uit mijn raam naar een miljoenen stad te kijken en bijna niets of niemand te zien of te horen (behalve de continu overvliegende helicopters).
Als er dan toch niets te doen, is waarom kom je dan niet naar Nederland? Een logische vraag en ook het Rode Kruis heeft daaraan gedacht en iedereen die naar huis wil, mag dat. Er is echter 1 groot probleem: Hoe? In Mosul, zijn de wijken afgesloten en kunnen alleen verlaten worden met speciale toestemming, daarna heb je nog toestemming nodig om: De stad en het gouvernement te verlaten en andere gouvernementen binnen te gaan of te door kruizen en vervolgens het land te verlaten. Dit moet allemaal bij andere instanties die nauwelijks werken, omdat zij ook vanuit huis moeten werken. Zelfs als dit allemaal geregeld kan worden, zijn er nog geen vluchten (het luchtruim is voor de komende weken geheel afgesloten, over het einde van de wereld gesproken). Ondanks support van de Nederlandse ambassade, is dit een dusdanig hopeloze missie, dat ik besloten heb het geeneens te wagen. De kans dat ik ergens onderweg vast kom te zitten is te groot. En dan ben ik in Nederland en kan ik daar thuis zitten. Voorlopig wordt het hier gewoon uitzitten.
Wel vreemd, normaal heb ik in mijn werk altijd, als het te erg wordt, kan ik altijd weg. Nu is het probleem wereldwijd en dus kan niemand er aan ontsnappen.Eindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje als de vele mensen die ik in de loop van de tijd heb mogen helpen. We zien de problemen, maar we kunnen geen kant op. Ik weet zeker, als er een plaats op de wereld is waar Corona niet kan komen er hele stromen mensen vanuit oa Europa naar deze plek zouden trekken, we bereid zouden zijn om hier risico’s voor te nemen. Wel iets o over na te denken als we volgende keer weer eens een debat hebben over de vluchtelingen stroom.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 430
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => guido-terug-naar-het-einde-van-de-wereld
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071033
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-02-29
[photoRevision] => 38
[title] => Lange reis naar nieuwe missie
[message] => Het is alweer enkele weken geleden dat ik vanuit Nederland vertrok en ik ben nu net aangekomen in mijn nieuwe woonplaats voor de komende maanden. Het heeft inderdaad een tijdje geduurd, maar ik ben dan ook de halve wereld over gegaan om mijn doel uiteindelijk te bereiken.
Allereerst, zoals altijd aan het begin van een missie, naar het hoofdkantoor van de ICRC in Genève. Ik was helemaal voorbereid op de winterse kou van Zwitserland in het begin van februari, maar dat viel behoorlijk tegen (of mee). ‘s Ochtends vroeg lag de temperatuur nog wel net boven het vriespunt, maar overdag was het een heerlijke 10 graden. Voor niets dus warme kleren meegenomen, helemaal toen ik besefte dat er ook geen ruimte meer in mijn bagage was om het daar bij te stoppen. Dus toch allemaal maar aangedaan op weg naar mijn volgende bestemming, Cambodja. Dat viel niet mee, in mijn trui en winterjas in de 35 graden (en dan ook nog verplicht een mondkapje dragen, maar dat gelukkig alleen op het vliegveld), maar het nog onhandiger om het allemaal los mee te nemen bij al mijn bagage die ik mee moest nemen voor mijn nieuwe missie.
Ik moest trouwens naar Cambodja voor een cursus van de ICRC in Battambang in het westen van het land. Aangezien ik een strakke planning had, vloog ik niet naar de hoofdstad Phnom Penh, maar naar Siem Reap en vliegveld vlakbij de beroemde tempels van Angkor Wat, om van daaruit met de bus naar Battambang te gaan. Zoals gezegd was de planning nogal strak, dus had ik geeneens de tijd om de tempels te gaan bekijken. Direct van het vliegveld naar Battambang en na 5 dagen direct van Battambang naar het vliegveld. Een beetje vervelend, maar ik was (helaas) voor werk.
Inmiddels was mijn visum voor Irak klaar en kon ik direct vanuit Cambodja naar Bagdad (een paar dagen te laat, anders had ik uitzonderlijke sneeuwval in Bagdad nog mee kunnen maken). Wel vreemd om op het vliegveld van Bagdad te landen en dan langs de plek te moeten waar enkele weken geleden de Iraanse generaal bij een drone aanval om het leven is gekomen. De plek was dan ook niet te missen, door het gedenk monument. De hele stad hangt trouwens vol met posters van hem. Verder is de stad heel erg veranderd sinds de laatste keer dat ik er was (2,5 jaar geleden). Door de verbeterde veiligheidssituatie, waren velen wegblokkades en betonnen afzettingen weggehaald. Het was nu bijna een normale stad. Bijan, want er was natuurlijk nog wel veel politie en leger op de been, zeker met de protesten van de laatste maanden. Het is echter een enorme verbetering ten opzichte van vorige keer, hopelijk voor de bevolking, blijft deze verbetering doorzetten.
Na enkele dagen briefing en bezoeken van revalidatie centra in Bagdad, gingen we op weg naar Erbil. Met de auto dit keer, want door de verbeterde veiligheid hebben we hier geen eigen vliegtuig meer en is het goedkoper en veiliger om met de auto te gaan. Het duurt wel wat langer, maar die 7 uur in auto kom je ook wel door. Donderdag middag in Erbil aangekomen en dus precies de juiste tijd om hier het weekend door te brengen (weekend is hier vrijdag en zaterdag). In Erbil het toegestaan om vrij rond te lopen en zijn de restricties dus minimaal. Het weekend heerlijk in de stad en de parken van Erbil doorgebracht. Aangezien ik de afgelopen jaren regelmatig in Erbil ban geweest en er ook een ruime maand heb gewoond, weet ik de weg daar redelijk goed. Het grote opvallende verschil met vorige keer dat ik hier was, is de afwezigheid van de honderden journalisten. De situatie is duidelijk minder interessant voor de internationale pers, dan toen er volop gevochten werd in Mosul.
Op maandag 24 februari dan eindelijk toch in de auto gestapt om naar Mosul te gaan. Het scheelt een stuk nu we in Oost-Mosul zitten en we dus niet de Tigris rivier over hoeven (toen er nog geen ruggen waren). In 1,5 uur waren we op de plaats van bestemming. Aangezien ik maar enkele dagen met degenen van wie ik het overneem kon hebben, zijn we direct naar het revalidatie centrum gegaan. Dit was maar goed ook, want de dag daarna werd het Corona geval in Irak geïdentificeerd en moest iedereen thuis blijven. Hoewel ik hier dus nu bijna een week zit, heb ik nauwelijks nog kunnen werken. Hopelijk kan ik morgen eindelijk echt met mijn werk beginnen, wordt vervolgd..... (mooie cliffhanger).
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 371
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/978/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => lange-reis-naar-nieuwe-missie
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070947
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-26
[photoRevision] => 0
[title] => Maatregelen tegen Corona
[message] => Voor zover mijn informatie reikt, kwamen de Corona doden in Iran als plotseling. Van schijnbaar geen (bekende) besmettingen naar twee doden en toen drie, vier, enz. Inmiddels staat de teller op vijftien. Koerdistan-Irak sloot daarop eenzijdig de grenzen met Iran. Naar Iran mag wel, maar terug mag niet. De school van onze kinderen begon direct met temperatuur opmeten voor elke leerling en bezoeker die het schoolplein op kwam. Bij elke ingang stonden zo'n twee schoolmedewerkers met een thermometer die op het voorhoofd meet. De eerste ochtend werd ik zelfs drie keer gemeten. Mijn temperatuur was zo laag, dat hij even niet meetbaar was. Schoonmaakprotocollen werden flink aangescherpt. Mondmaskers werden geadviseerd, maar slechts enkelen gaven daaraan gehoor.
Het eerste Corona geval binnen Irak was een Iraanse student in Najaf. Eergisteren, de 24ste. Gisteren vier personen in Kirkuk, die in Iran waren geweest. Via Shayda kreeg ik te horen dat de school waarschijnlijk zou sluiten. Definitieve berichten zouden in de avond worden verzonden. Op de Koerdische nieuwssite Rudaw las ik al dat Koerdistan preventief alle scholen sloot. Publieke en privéscholen. En vroeg in de avond kreeg ik de bevestiging. Per mail en op de schoolapp werd aangegeven dat Choueifat net als alle andere scholen dicht zal zijn vanaf vandaag. Precies nu de final examens beginnen. Shayda zou vandaag haar eerste toets hebben. De kinderen zien het wel zitten, zo'n vervroegde vakantie. Tot en met 24 maart voorlopig. Ik heb maar wat extra dingen ingeslagen. Sowieso extra water, melk en eten, zoals rijst, lang houdbare groenten, kruiden zout, suiker, nootjes, bloem, olie, maar ook vers fruit en groente. Zolang we gewoon nog mobiel zijn, lijkt gezond eten me niet verkeerd. Wat extra vitamines. Schoonmaakmiddelen, tissues, die wij als toiletpapier gebruiken. Die dingen waar je gewoon niet zonder kunt zitten. Kattenbrokjes, want ja, we leven hier niet alleen. De Koerdische overheid zegt wel dat ze ervoor zorgen dat de winkels bevoorraad zullen blijven. Dat wil ik best geloven, maar ik ben de enige met een rijbewijs in huis en onze meeste producten moeten uit Erbil gehaald worden. En statistisch gezien is de kans reëel dat Corona ook hier komt. In alle landen trouwens. Ik denk dat het meer een kwestie van tijd is.
Vandaag vernam ik dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken een visumschorsing heeft aangekondigd op China, Iran, Italie, Japan, Singapore, Zuid-Korea en Thailand. Reizigers tussen Irak en Koerdistan-Irak worden getest, Irakezen in Iran moeten verplicht twee weken in quarantaine. Reizen buiten de provincies worden blijkbaar ook stopgezet, tenzij het absoluut noodzakelijk is.
Naast wat voedselvoorraad heb ik ook zes dobbelstenen gekocht, kaartspelletjes, een catch the ball spel, kleurpotloden, kleurboek, een rubikskubus van 2 bij 2, extra papier, een domino spel. Kinderen moeten toch wat te doen hebben. Wij hebben best geluk, denk ik. De locatie van ons huis is ideaal. Praktisch geen buren. Lekker op de ruimte. Grote tuin. We komen de komende weken vast wel door.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 357
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => maatregelen-tegen-corona
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Schietpartij vlakbij
[message] => Het was half 11 gisteravond. Ik zat nog net een serie op mijn laptop te kijken, toen ik buiten lawaai hoorde. Schoten. Alsof je naar een film zit te kijken waar een fikse schietpartij in voorkomt, maar dan nog even wat extra, want deze schoten volgden elkaar te snel op. Dit waren schoten van een of meer automatische geweren. Of semi-automatisch, want ik ben geen expert.
Ik deed mijn lampen van de keuken en woonkamer uit om naar buiten te kunnen kijken. Ons huis staat hoog en ik heb overzicht op zowel Erbil als Massif, maar ik kon niet zien waar het vandaan kwam.
Ik belde de tuinman.
"Heb je het geluid gehoord?" vroeg ik hem.
"Welk geluid?"
"Volgens mij zijn er mensen buiten aan het schieten," vertelde ik.
De tuinman en zijn vrouw liepen hun huis uit onze tuin in, maar zagen ook niets.
"Dat zijn toch machinegeweren?" vroeg ik hem, terwijl ik op het balkon van mijn slaapkamer stond te kijken.
"Ja."
"Waar komt het geluid vandaan?"
"Richting Massif, maar dichterbij." antwoordde de tuinman.
We gingen weer naar binnen.
Ik zond een berichtje naar twee vrienden die beroepsmatig voor de veiligheid van Koerdistan werken. Ze waren nog niet op de hoogte.
"Wacht maar even," antwoordde de een, "Ik vraag wel even."
En binnen een paar minuten had ik bericht dat het in het dorp Sewaka op een paar kilometer van ons huis was.
"Politie is al onderweg," las ik in zijn bericht.
Het bleek dat weer twee beruchte stammen uit deze omgeving aan het vechten waren. Ik had laatst al gedacht dat ze al voor zover ik wist, maandenlang rustig waren, want ik had al zolang geen schietpartijen meer gehoord. Tot gisteravond dus. Deze keer geen doden, werd me gezegd.
Ik vertelde de tuinman wat ik net had gehoord over de schietpartij. Hij antwoordde: "Als je de top van Amerika, Turkije en andere landen uit het Midden Oosten samen zet, krijgen ze niet zoveel informatie binnen twintig minuten tijd. Hoe heb je dat gedaan?"
Ik antwoordde: "Soms is het handig om vrienden te hebben."
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 270
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => schietpartij-vlakbij
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069783
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-27
[photoRevision] => 0
[title] => Een electriciteitsklok en een website geopend
[message] => Jarenlang hadden we gratis electriciteit. Als we hoofdstroom hadden, tenminste, want nog steeds en vooral in de wintermaanden, zitten we dagelijks urenlang zonder hoofdstroom. Natuurlijk hadden we als alternatief wel de veel zwakkere generatorstroom uit het dorp, waar we dan wel flink voor betalen. Per maand zitten we al gauw op 200 dollar. Niet dat we zoveel verbruiken, want met 24 ampere, waarvan onderweg ongeveer 3 ampere lijkt te verdwijnen, kun je simpelweg niet zoveel aparaten tegelijk aanzetten. Als tweede alternatief hebben we nog een kleine generator thuis. Ook iets van 24 ampere. Best zuinig in gebruik. In de zomer gebruiken we hem nooit, ook omdat we dan vaak maar ongeveer vier uur per dag zonder stroom zitten en omdat het water dan door de hitte automatisch net zo warm is als wanneer je normaal onder de warme douche staat. In de zomermaanden zetten we dan ook gerust een poos de geiser uit. Maar goed, in de wintermaanden hebben we de thuisgenerator wel eens nodig, maar zelfs dan halen we zo eens in de twee weken wat benzine voor nog geen twintig euro en dat is ruim voldoende. Jammer genoeg is deze generator niet sterk genoeg om lange tijd achter elkaar te draaien. Nan een goed uur, moet hij eigenlijk wel even weer uit. Noem het de ongemakken van Koerdistan, maar ik ben er aan gewend en heb er geen last van.
Voorlopig zitten we nu in het proces waarbij een klok voor de hoofdstroom op ons huis zal worden aangesloten. Dat wordt dus ook betalen voor die stroom, maar na jaren dat gratis te hebben gekregen, is dat ook wel fair. Bovendien heb ik goede hoop. Met een beetje geluk gaan mensen verstandiger met de electriciteit om nu ervoor betaald moet worden en stel dat er dan ook meer electriciteit over blijft om meer te verspreiden over de dag. Het zou leuk zijn. Eerst even afwachten nog.
Afgelopen week eerst al even naar een of ander kantoor dat over de electriciteit gaat in de wijk Shawes in Erbil geweest. In al die jaren was ik nooit eerder die wijk geweest. Wist de wijk niet eens te vinden. Kende de weg er binnen dus helemaal niet, maar met een beetje navragen kom je ver. Bovendien was de tuinman bij mij. Bij het kantoor werd verteld dat de borg voor de klok of volgens mij meer voor eventueel onbetaalde nota's voor hoofdstroom op ongeveer 10.000 dollar ligt. De rest van het proces laten we over aan onze advocaat. Duur grapje. Heb eerst al 1500 dollar moeten betalen, waarvan ik ervan uitga, dat dat voor de aanschaf van de klok zelf is.
Ondertussen heb ik, op advies van een van mijn trouwe volgers/lezers (dank je wel voor alles, trouwens :) ), eindelijk eens een eigen website geopend. Heel voorspelbaar: www.feikjeveenstra.com
Momenteel heb ik drie blogs geschreven over mijn eerste drie reizen naar Koerdistan (1998, 1999 en 2000) met hier en daar wat foto's erbij. Zeker van plan om het snel verder uit te breiden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 398
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-electriciteitsklok-en-een-website-geopend
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069065
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-08
[photoRevision] => 0
[title] => Raket boven Erbil, maar geen zorgen
[message] => Gisteravond. De kinderen heb ik vroeg naar bed gebracht, omdat ik eerder op de dag de vraag van een vriend had gekregen om hem midden in de nacht op te halen van het vliegveld.
Mijn wekker heb ik om 1 uur gezet, zodat ik zeker om 2 uur bij het vliegveld kan zijn. Hij zou om iets over half 2 landen.
Om half 12 in de nacht word ik wakker gebeld. Het vliegtuig is gecancelled. "Door de onrust momenteel?" vraag ik hem.
Maar volgens hem stormt het in Istanbul, waar hij op dit moment nog is, en ligt er een vliegtuig half naast de baan.
Ik verwijder mijn alarm voor 1 uur die nacht uit en val vervolgens heerlijk in slaap. Even word ik nog wel wakker en breng Kani, die naast mij ligt te slapen naar haar eigen bed.
Kwart voor zes word ik wakker. Zoals altijd kijk ik eerst op mijn mobiel die naast me op het nachtkastje ligt. Ik zie een melding dat ik om 3:39 een appje en een telefoontje heb gemist.
"Wakker worden" lees ik in het appje van Rebaz.
"Waarom zou hij in hemelsnaam mijn nachtrust willen verstoren?" is het eerste wat in me opkomt, maar stuur toch maar direct een appje terug om te vragen wat er is. Natuurlijk krijg ik geen reactie. In de winter schelen we twee uur met Nederland, dus hij ligt vast te slapen. Dan maar bellen. Dan hoor ik dat er een raketaanval op Erbil is geweest. In mijn nuchtere ochtend-"mood" antwoord ik: "Niks van gehoord, dus het valt vast mee. Geen zorgen. Ga maar weer slapen."
Het duurt nog zo'n veertig minuten voor mijn wekker af zal gaan. Nieuwsgierig als ik inmiddels ben geworden, scroll ik door mijn Facebook en wat nieuws uit de media. Al vrij snel wordt het me duidelijk dat er een raket boven Erbil in de lucht is ontploft OF in ieder geval op de grond niet is ontploft. Later hoor ik dat de raket inderdaad in de lucht al ontploft is. Ergens verderop in een veld is de raket neergevallen. Een andere raket is 2 kilometer naast Bardarash kamp ontploft. Het kamp waar mensen van de laatste vluchtelingenstroom uit Syrie zitten. Op wat gesprongen ruiten na, zijn er ook hier geen gewonden.
In de Facebookgroep van Erbil zie ik ook weer volop humor voorbij komen. Iemand heeft om 2 uur in de nacht mensen van deze groep opgeroepen om allemaal om 4 uur te verzamelen bij een bekende bar in Erbil om "voor de laatste keer te feesten voor WW3 uitbreekt".
Een ander bericht vertelt: "Ik begon met studeren en boem: Erbil wordt aangevallen", waarop iemand reageert: "Dan zou je niet moeten studeren."
Op Twitter zie ik iemand die opgeroepen heeft deze raketaanval te beschouwen als "vuurwerk" en hoopt dat Trump dit ook zo ziet.
Mensen willen geen escalatie. Hier zit niemand te wachten op vergeldingsacties.
Toch merk ik uit de berichten op Facebook dat menigeen in Erbil lawaai heeft gehoord van helikopters, trillende ramen, een knal,...
Om half zeven bel ik eerst maar eens de oppas. We hebben geen stroom, dus ik vraag of zij de thuisgenerator aan kan zetten. Natuurlijk vraag ik nog even na wat er allemaal is gebeurd vannacht en ze vertelt over haar man, de tuinman, die de hele nacht bijna is wakker gebleven, het internet heeft gevolgd. Rebaz had hem zelfs ook nog even gebeld, nadat ik mijn telefoon niet had opgenomen. Het blijkt dat het lawaai van helikopters en gevechtsvliegtuigen te horen is geweest vanaf ons huis. Of ik dan niet wakker ben geworden? Nee, dus. Ik heb blijkbaar de gave wel in de buurt van ellende te zijn, maar persoonlijk niets mee te krijgen. Ik breng de kinderen naar school, maar kan absoluut niks merken aan de mensen daar: iedereen is even vrolijk en vriendelijk. De mensen van de Asayish die de school bewaken, de ouders en chauffeurs, lijfwachten van sommige leerlingen, leerlingen zelf, leraren, anderen,.... Niemand ziet er diepbedroefd of bijzonder bezorgd uit. Het is ook niet rustiger of drukker dan anders. Alles lijkt volkomen normaal.
Later in de ochtend ga ik toch even naar Erbil. Moet nog langs iemand in onze kliniek en voor alle zekerheid besluit ik dan ook nog even wat extra eten en water te halen. Gewoon zodat ik niet per se naar Erbil hoef als het toch escaleert. Verwacht niet dat er dan geen mogelijkheid zou zijn om aan eten en drinken te komen, maar ach, het is bijna een gewoonte geworden om bij onrust extra in huis te halen.
Ik heb net mijn auto geparkeerd en loop achter een groepje van drie jongemannen naar de Shoresh supermarkt als ik geluid van een vliegtuig hoor. Uitgerekend vandaag is het zwaar bewolkt en sowieso kan ik al geen richting horen, omdat ik praktisch doof ben met mijn linkeroor, maar ik kan geen vliegtuig ontdekken. De jongemannen voor mij zoeken ook de bewolkte lucht af, maar lijken net als ik niet te weten waar het geluid vandaan komt.
Bij de supermarkt Amas aan de Pirmam street op weg naar huis vraagt de kassiere mij of ik na de raketaanval van vannacht niet naar Nederland zal gaan.
"Nee, hoor. Ik blijf hier," antwoord ik hem.
In de middag haal ik de kinderen weer op van school. Nog steeds is alles en iedereen even vrolijk en vriendelijk. Het regent inmiddels wel flink.
"Heb je het koud?" vraagt de man van de Asayish, die ook mijn fysiotherapeut is.
Ik weet dat hij dol op regen is, want dat heeft hij me al eens verteld. En hij weet dat ik absoluut niet van regen hou, want dat heb ik destijds hem ook al verteld. Aan zijn glimlach te zien, vraagt hij ook duidelijk naar de bekende weg.
Tegen de tijd dat Shayda vrij is, is het eerste wat ze me vraagt: "En.... moeten we nu niet vluchten?"
Shayda houdt van drama en ik ken haar te goed om te weten dat dit geen vraag uit angst is, maar meer een goed excuus om naar Nederland te kunnen gaan.
"Nee, we moeten niet vluchten," antwoord ik, terwijl we met ons allen naar de auto op de parkeerplaats van school teruglopen.
Voorlopig valt alles dus nog gewoon mee, leeft iedereen zijn leven en heeft niemand zin in een nieuwe grote oorlog.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 332
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => raket-boven-erbil-maar-geen-zorgen
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068977
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Kerst met Ronak en weer even spannend in de regio
[message] => Twee nachten geleden is Ronak via Jordanie teruggevlogen naar Nederland. De 23ste in de ochtend is ze aangekomen. Ruim vier maanden hebben we haar dan niet gezien. De langste periode voor ons ooit en dat zal nu nog langer worden: tot de zomervakantie is de verwachting.
Afscheid nemen is niet leuk en ik vraag me af of het ooit echt zal wennen, maar uiteindelijk hebben we wel een heerlijke tijd met elkaar gehad. We hebben Eerste Kerstdag samen gevierd (aan Tweede Kerstdag doen we nooit). We zijn (op een andere dag) samen uiteten geweest, hebben praktisch de hele familie bezocht (en dat is een enorme taak gezien de grootte van Rebaz' kant van de familie) en Ronak heeft natuurlijk ook haar vrienden gezien. Het was weer heerlijk als vanouds. Vier kinderen thuis. En ja, dan mag ik Ronak naar al haar afspraken rijden, want openbaar vervoer is hier nog steeds geen dingetje en taxi's zijn niet altijd betrouwbaar.
Als ik op een avond Ronak wil ophalen bij de tante van een van haar beste vriendinnen, word ik binnen gevraagd. Want ja, de hele familie is er, de vriendin, haar neef en diens Amerikaanse vriend zijn die dag net teruggekomen van hun studie in het buitenland. En ze hebben mij al heel lang niet gezien. Dus hoewel het al bijna elf uur in de avond is, ga ik toch in op hun uitnodiging. Ik moet toegeven dat het gezellig is en deze mensen zijn pure nachtmensen. Slapen pas rond een uur of drie, inclusief de kleintjes van vijf en acht jaar oud. Het is half twee in de nacht voor ik vertrek met Ronak. We hebben het overal over gehad: de politiek in Koerdistan waar ik me amper mee bezig houd, het verschil in het leven in Koerdistan en in Europa, maar ook over mijn late avondwandeling van twee en een half uur naar Massif een paar maand geleden.
Deze familie bestaat uit mensen met chique beroepen en hoge functies. Het huis van de mensen waar we op bezoek zijn, ziet eruit alsof je in een dure antiekmeubelwinkel terecht bent gekomen. Ze hebben meerdere mensen die hen helpen als huishoudhulp, oppas en als chauffeur. Zowel man als vrouw hebben beiden een eigen dure auto, zoals het bijna hoort onder deze klasse van de bevolking. De grap is dat ze voor mij enorme bewondering hebben, omdat ik de kinderen altijd zelf naar school breng, meestal werk, de boodschappen haal en de huishouding ook nog wel eens zelf doe. Ze hebben het gevoel dat ik op alle plekken tegelijk ben. Dat maakt mij in hun ogen een soort van man en vrouw tegelijk. Hun bewondering is niet bepaald afgezwakt sinds Rebaz anderhalf jaar geleden naar Nederland is vertrokken om te werken en ik in Koerdistan ben gebleven met de kinderen.
Toch komt het voor mij als een verrassing als Ronak me een paar dagen later vertelt dat de vader van de vriendin zich geinspireerd heeft gevoeld door mijn lange wandeling van Choueifat school naar Massif en heeft besloten om zelf naar zijn kliniek te lopen. Een wandeling van drie kwartier. Serieus, ik vind dit zo geweldig om te horen! Alle respect voor deze man. Wie de cultuur hier kent, weet dat status erg belangrijk is. Lopende mensen van hogere klassen, zie ik nooit. Dat deze man met zijn status dan toch op basis van mijn verhaal zich geinspireerd voelt om zelf de route naar zijn kliniek te lopen: Geweldig!
De avond voor Oudjaarsdag zijn Ronak en ik in het winkelcentrum Family Mall. We treffen twee neven van onze kinderen. De oudste stelt voor om met ons vieren uit te gaan. Ronak komt met het voorstel om naar de binnenstad te gaan. En zo rijden we evenlater in onze auto naar Qalat, de duizenden jaren oude Citadel van Erbil. De binnenstad is al versierd voor Oudjaarsavond. Het is druk. Om ons heen wordt vuurwerk volop afgestoken en we banen ons een weg door de menigte die bij de fontein staat. Steeds als ik achteraan kom te lopen, stopt de oudste neef om mij voor te laten gaan. Zo typisch voor deze jongens. Dat beschermen zit er zo diep in.
We komen aan bij een klein, bekend restaurantje direct onder de Citadel. Het is boven de tapijtenwinkel vlakbij de dertiende eeuwse Qaysari Bazaar. Eigenlijk zijn alle tafels op het overdekte terras bezet. Binnen is wel plaats, maar we hebben geluk dat de ober ons waarschuwt dat buiten een tafel vrij komt.
Vier kunafa bestellen we. Een soort vermicelli-achtige baklava gevuld met gesmolten kaas en op de top een bolletje vanille ijs met wat pistachekruimels. Klinkt als een aparte combinatie, maar het smaakt goed.
Met dergelijk goede herinneringen is de kerstvakantie voorbij gevlogen.
Vrijdagnacht bracht ik Ronak terug naar het vliegveld. Via een verre neef van Rebaz heb ik opnieuw toestemming kunnen regelen om naar het achterste deel van het vliegveld te gaan. Zo hoeft Ronak niet zelf met de vliegveldbus en hoeft ze haar zware koffer dan niet te slepen. Bij het officiele laatste punt waar niet-reizigers nog mogen komen, vraag ik toestemming om tot aan de check-in te kunnen. De beveiliger stuurt me naar een kantoortje om mijn verblijfsvergunning tijdelijk om te ruilen voor een toegangspasje. Een vrouw van de beveiliging spreekt me aan: "Je bent toch de vrouw van dr Rebaz?"
En ik ben zo slecht in het onthouden van gezichten, maar nadat ze haar naam noemt en zegt dat ze voorheen een korte tijd in ons tandheelkundig lab heeft gewerkt, herken ik haar weer.
Ik help Ronak door de bagagescan en bij de check in en daar nemen we afscheid van elkaar. Zonder tranen, dat wel, maar toch nooit leuk. Tegelijkertijd ben ik trots op haar. Op hoe ze zich ontwikkelt in haar leven. De zelfstandigheid op een verstandige manier.
Kleine meisjes worden zo snel groot. Gisteren lag ze nog in de kinderwagen en vandaag vliegt ze alleen de wereld over.
Ronak is nog net niet weg als het nieuws de wereld bereikt van de gedode Qasim Soleimani. En zoals ik al zei, ik hou me nooit bezig met politiek en weet amper wie dat is. Zie wel de hoofdzakelijk blije berichten op Facebook voorbij komen. Een enkeling toont zijn ongerustheid. Bang voor mogelijke consequenties. Hoe zal Iran reageren? Amerikanen vanuit heel Irak zijn inmiddels teruggeroepen door Amerika, maar er zullen ongetwijfeld ook velen zijn gebleven.
Ik heb de reisapp van het Ministerie van Buitenlandse Zaken op mijn telefoon, wat altijd handig is als je in een instabiele regio zit, en op vrijdag krijg ik twee berichten binnen van de situatie in Irak. Even ter vergelijking: meestal gaan er wel enkele maanden voorbij voor ik een nieuwe notificatie over Irak krijg. Twee op een dag is dus extreem. Nederlanders worden opgeroepen om Bagdad te verlaten als dit veilig kan. Over Koerdistan wordt niet gerept, maar als ik de Facebookberichten van mijn omgeving mag geloven, voelen de meesten zich veilig genoeg in Koerdistan om te blijven.
Lokale media heeft laten weten dat vanaf vanavond wordt afgeraden om binnen een straal van 1000 meter van Amerikaanse militaire bases te komen.
Ondertussen kijken we net zo goed mee met de vele grappige memes die op social media worden verspreid.
Hoop natuurlijk dat het allemaal niet zo ver gaat komen. Voorlopig ben ik niet ongerust, maar het zou me ook niet verbazen als we wel oorlog uitbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 215
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kerst-met-ronak-en-weer-even-spannend-in-de-regio
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068844
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oudjaarsavond in Empire World Erbil
[message] => Wow! Wat een verpletterende vuurwerkshow hebben we gisteren gezien!
Ik was eerst een beetje terughoudend om de drukte tijdens Oudjaarsavond in Erbil op te zoeken. Daesh (IS) is weer aan het opkomen in Irak en voor een beetje kwaadwillend persoon zou Oudjaarsavond een mooi moment kunnen zijn om iets stoms te doen. Voldoende plekken waarvan vantevoren bekend is waar het druk zou worden. En natuurlijk is Koerdistan niet Irak en is de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) altijd sterk aanwezig, ook op normale dagen, maar in theorie hoeft maar een persoon door de beveiliging te glippen.
Voor de zekerheid vraag ik een vriend die beroepsmatig de veiligheid in Koerdistan in de gaten houdt of het veilig is te gaan.
Rond tien uur zitten we in de auto. Ronak, Shayda en ik. Shayan wil niet mee, zodat ik Kani ook besluit thuis te laten. De oppas en haar man willen sowieso al niet naar buiten. Later die avond zal ik dankbaar zijn dat ik Shayan en Kani beiden niet heb meegesleept.
Op de 100 meter straat komen we voor een van de stoplichten in een file terecht. Een ambulance met overduidelijke spoed probeert zich een weg te banen door de rijen auto's. Het gaat zo traag dat zelfs een man voor de ambulance oploopt, om de auto's te waarschuwen dat ze aan de kant moeten gaan.
Wij hebben afgesproken met drie volwassen neven van onze kinderen, de zus van twee van hen en hun vriend. Ze zijn in de woonwijk Dream City. Het is er druk. Ik glip uit de rij en besluit mijn auto in een zijstraatje te parkeren. Lopen gaat sneller. Halverwege Dream City aan de hoofdstraat treffen we elkaar en lopen via de andere uitgang Dream City uit om bij Empire uit te komen.
Wij lopen over de chique Empire Avenue richting de Empire Business Towers. Aan de zijkanten van de Avenue zijn tijdelijk kleine winkeltjes en eettentjes gestald. Daar heb ik niet eens zoveel oog voor. Het is meer het vuurwerk dat ruim voor twaalf uur al boven en naast ons wordt afgeschoten en de middelste van de Empire Business Towers die in het donker straalt als de Koerdische Vlag.
Ik ben eigenlijk bang van vuurwerk, maar er is zoveel om ons heen dat ik spontaan over mijn angst heen raak. Iemand steekt op enkele meters van ons vuurwerk af dat laag bij de grond uiteen schiet in kleurrijke vuurballen. De mensen die eromheen staan, stappen gauw een paar meter opzij. Ik ook.
We merken enkele mensen op die bovenop de 27 verdiepingen tellende Empire toren staan te zwaaien met hun zaklampfuncties in de telefoon. Tenminste, dat vermoed ik, want het is donker en we kunnen alleen de lampjes zien. Sommigen beginnen vanaf de grond terug te zwaaien met hun telefoons met zaklampfuncties.
Zelfs voor middernacht wordt er meer vuurwerk afgestoken dan dat ik ooit heb gezien. Om twaalf uur is er nog meer vuurwerk. Het start langzaam bij de Empire Tower met de Koerdische vlag. Achter ons is op dat moment meer. Even lijkt het tegen te vallen, maar al snel wordt er vuurwerk afgestoken dat al mijn verwachtingen overtreft. Lager bij de grond, maar ook vanaf het dak van de toren.
Hoog boven de toren ontpoppen bijna onzichtbare vuurwerkballen met knallen als kleine bommen zich tot enorme vuurwerk-galaxy's. Het lijkt alsof het heelal op ons afkomt. Ondanks dat deze vuurwerkpijlen ver boven ons knallen, kan ik elke knal tot in mijn borstkas voelen.
Dan is er plots een knal die alles doet overtreffen. Ik kan er niets anders van maken dan dat dat een zware vuurwerkbom moet zijn geweest. De knal is zo heftig dat ik de trilling door mijn hele lichaam voel en van schrik een paar stappen achteruit zet. Ik ben niet de enige, merk ik om me heen. Mensen schrikken, maar zijn tegelijkertijd blij verrast. Het gebouw is zelfs even een poos gedeeltelijk in een zwarte mist gehuld, waardoor we even niet zeker zijn of het vuurwerk al dan niet in deze mate gepland was of dat er misschien iets is misgegaan. Een brandweerman is inmiddels in vol tenue met in elke hand een blusser voor ons komen staan.
Als uiteindelijk het vuurwerk grotendeels over is, begint de menigte rustigaan te vertrekken. De meesten lijken dieper de Empire World wijk in te gaan. Ik schat in dat duizenden mensen onze kant opkomen. Wij vertrekken in tegenovergestelde richting Dream City. De weg over waar auto's zich langzaam een weg banen door de file en de honderden overstekende mensen. Voor wij uberhaupt de auto van de jongens al bereikt hebben, staat het verkeer op de hoofdstraat van Dream City al vast. Even valt de stroom ook uit. "Kijk nou eens," zegt Ronak, "De eerste stroomuitval van 2020. Welkom in Koerdistan."
De twee broers en de vriend nemen de auto ondertussen mee, terwijl de andere neef en de nicht met ons meelopen naar onze auto die in de eerste zijstraat na de in-/uitgang van Dream City staat geparkeerd. De neef neemt mijn autosleutel over en stapvoets rijden we tot aan de uitgang. Het is niet meer dan driehonderd meter, schat ik in, maar het neemt minstens een half uur van onze tijd in beslag. En dat is nog wel via de korte weg. De neef en de nicht willen met de jongens nog langs Hardees, het fastfood restaurant in Bakhtiyari, maar wij vertrekken, na hen bij Hardees te hebben afgezet, naar huis.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 275
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oudjaarsavond-in-empire-world-erbil
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068498
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Griep en andere kwaaltjes
[message] => Er gaat een stevige griep rond in Koerdistan en ook ons huis is er niet gevrijwaard van gebleven. Het begon met Rebaz die net even twee weken terug kwam naar Koerdistan en ondertussen een flinke griep opliep. Koorts, rillen, alles wat erbij hoorde. Nog steeds niet helemaal opgeknapt, vertrok hij weer naar Nederland.
Vorige week vrijdagavond waren we in Massif. Eerst bij mijn schoonouders thuis, om daarna naar mijn oudste schoonzus te gaan. Haar jongste zoon kwam na anderhalf jaar in Amerika te hebben gewoond, voor het eerst weer thuis. Hoewel ikzelf dan de neiging heb om pas na een paar dagen een kijkje te komen nemen, omdat ik ervanuit ga dat de jongen (oke, man, hij is inmiddels een jaar of 30) vast moe is na zo'n lange reis, waarbij hij drie verschillende vluchten moest nemen om terug naar Koerdistan te komen. Maar hij gaf zelf aan dat hij toch liever had dat we ook zouden komen en zo arriveerde ik met de kinderen vlak voor het avondeten, waarvoor we natuurlijk ook waren uitgenodigd, bij hun huis. Mijn oudste zwager met zijn vrouw, hun jongste zoon en hun dochter waren er al. Iets later kwam ook mijn jongste zwager met zijn vrouw, mijn jongste schoonzus met haar man, twee dochters en hun zoon, de vrouw van de broer van de jongen die uit Amerika kwam en zijn zus met haar man en hun dochter en zoon.
De neef van onze kinderen was van het vliegveld gehaald door zijn broer, diens zoon en dochter, een andere neef (de oudste zoon van mijn oudste zwager) en een vriend die zo close is dat onze kinderen hem ook als een neef beschouwen.
Het huis was bomvol. We aten vanaf een meterslang plastic kleed dat op de grond was gelegd. Diverse schalen met biryani en tirshk en ovale borden met salades werden verdeeld over het kleed.
Kani was inmiddels vrij plotseling koortsig geworden en wilde niet eten. Ik had haar in de keuken neergelegd op een paar keer dubbelgevouwen deken en daar was ze in slaap gevallen.
Die avond was het mistig toen we terugreden naar huis. Iets wat vooral in de wintermaanden vaker voorkomt. Niet altijd even prettig als je een bergweg af moet rijden, maar ik volg dan maar de lampen van de auto die voor me rijdt.
Vanaf die nacht had Kani continu hoge tot iets minder hoge koorts en sliep twee dagen lang in mijn bed om alleen maar wakker te worden voor water en plassen. Gelukkig dronk ze goed. De dag erna was ze koortsvrij en levendig. Ik had haar zelfs nog even mee kunnen nemen naar de winkel. Dus nog een dag later meende ik dat ze wel weer naar school kon.
Dat bleek te vroeg te zijn geweest. Die middag uit school, terwijl we nog zaten te wachten op Shayda, die drie kwartier later uitkomt, werd ze weer hangerig en huilerig. Ik had plaatsgenomen op het bankje vlakbij het gebouw van de Veiligheidsdienst die het schoolplein bewaakt. Een van de vrouwen van de Veiligheidsdienst kwam bij mij. "Wat is er met Kani?" vroeg ze. "Ze is net ziek geweest en is moe," antwoordde ik, nog niet wetende dat ze weer ziek zou worden. Vervolgens nodigde de vrouw me uit Kani mee te nemen naar hun gebouwtje, zodat ze binnen op de bank kon liggen slapen. Het was 17 december, de Dag van de Koerdische Vlag, die gevierd wordt door het dragen van Koerdische kleding, peshmerga kleding en het ophangen van de Koerdische vlag. Kani droeg wel haar Koerdische jurk ter ere van deze dag. Een mooie lichtblauwe glitterjurk, die me een beetje doet denken aan de jurk van Elsa uit de animatiefilm Frozen.
"Waarom heb jij geen Koerdische jurk aangetrokken?" vroeg een van de mannen van de Veiligheidsdienst die ook mijn fysiotherapeut is. Zelf hadden ze allemaal Koerdische kleding aan. De vrouwen een wat donkere Koerdische jurk, de mannen bruine pakken. Hoewel ik de Koerdische kleding echt wel mooi vind, draag ik alleen maar heel af en toe een jurk. Misschien moet ik daarin nog wat meer integreren.
Later op de dag kreeg Kani toch weer koorts en lag opnieuw te slapen in mijn bed. Inmiddels had ik ook een verminderde weerstand gekregen en was al wat verkouden geworden. Ik durfde niet meer op mijn bed naast Kani te slapen en Kani naar haar eigen bed brengen, vond ik ook niet zo'n fijn idee, omdat de kinderslaapkamers allemaal op de tweede verdieping zijn en mijn slaapkamer op de eerste verdieping. En zo bracht ik de komende nachten door op de bank in de woonkamer.
Een bevriende chirurg vroeg ik om advies wat Kani betrof, omdat ze nu toch voor de tweede keer koorts had gekregen. Bedrust, voldoende water, vitamine C en eventueel paracetamol was wat hij adviseerde.
Zelfs de oppas en de tuinman waren enkele dagen gevloerd door deze griep. Volgens mij kom ik er voorlopig nog genadig vanaf met mijn loopneus en kriebelende keel.
Ik drink me dan ook bijna halfdood in lauw water met citroensap en gember. Op advies van de fysiotherapeut. Overigens was dat nodig voor het vochtverlies, maar qua weerstand helpt het toch ook wat mee. Om de een of andere reden kreeg ik de laatste tijd weer vochtophoping. Ouderdom komt met gebreken, laten we maar zeggen.
Gisteren had hij me in het voorbijgaan op school ook geadviseerd om "qeysi" te eten. En hoewel het woord me bekend voorkwam, kon ik me even niet meer de betekenis herinneren.
"Qeysi, qeysi, wat is dat ook alweer?" vroeg ik hem. Het enige wat me te binnenschoot, was "nana qeysi" wat gedroogde vruchten zijn in de vorm van papier. "Is het geen fruit?"
"Goed zo," antwoordde hij, "die kleine gele vruchten." Met zijn hand liet hij zien dat het ter grootte van een pingpongbal moest zijn.
Ineens begon het me te dagen: "Oh, je bedoelt net als perzikken, maar dan kleiner, geel van kleur en dan gedroogd?"
"Precies!"
Qeysi bleken dus gedroogde abrikozen te zijn. Geen wonder dat ik me die naam niet goed kon herinneren. Ik eet zelden abrikozen. Maar goed, ik nam zijn advies ter harte en kocht in de supermarkt een halve kilo gedroogde abrikozen.
"Of zal ik een kilo doen?" vroeg ik me hardop af bij de man die achter de noten- en gedroogde vruchtenafdeling achter de balie stond.
"Nee, doe maar een halve kilo," besloot hij voor mij, "anders wordt het misschien helemaal droog."
En zo zat ik evenlater in de auto op de terugweg naar huis met de gedroogde abrikozen in een plastic zakje. Ik had nog niet gegeten en besloot vast wat van de gedroogde abrikozen te eten. Best lekker eigenlijk en in no time had ik diverse gegeten.
Die middag zat ik met buikpijn op school. Op hetzelfde bankje vlak naast het gebouw van de Veiligheidsdienst.
De man, mijn fysiotherapeut, had blijkbaar net gebeden, want hij kwam net uit het gebouwtje waar ze kunnen bidden.
"Hoe gaat het?" vroeg hij mij.
"Goed, beetje buikpijn," gaf ik toe.
"Heb je de gedroogde abrikozen gekocht?"
Ik knikte.
Terug uit school bleek ik wel erg makkelijke ontlasting te hebben, dus toen ik de fysiotherapeut vanmorgen op school opnieuw zag in het voorbijgaan, vroeg ik hem: "Geven gedroogde abrikozen diarree?" Ik had serieus geen idee. Van kiwi's weet ik het, evenals pruimen en druiven, teveel aan kauwgom desnoods, maar abrikozen neem ik zelden.
Hij begon te lachen: "Wist je dat niet?"
"Nee, echt niet."
"Hoeveel had je gegeten?"
"Bijna de helft van mijn zakje van een halve kilo."
Hij begon opnieuw te lachen: "Dan zijn je darmen nu wel leeg, denk ik."
Ik kon er zelf de grap ook wel van inzien, maar voorlopig doe ik het wat voorzichtiger aan met gedroogde abrikozen.
Intussen zijn we ook nog op zoek naar een geschikte plek om het gedoneerde geld af te geven (nee, dat gedoneerde geld ben ik absoluut niet vergeten en wordt natuurlijk apart gehouden). We zoeken momenteel, via een speciaal programma waarin hulpbehoevenden worden voorgesteld, naar een of meerdere gezinnen die dit geld heel hard nodig hebben. Zodra dat bekend is, zal ik vanzelfsprekend dit laten weten. Al het gedoneerde geld zal naar dit doel gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 316
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => griep-en-andere-kwaaltjes
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067625
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-21
[photoRevision] => 0
[title] => Vluchtelingenhulp
[message] => Waar velen vaak het idee hebben dat het Midden Oosten bij elk klein probleem leeg loopt en het merendeel van de mensen naar Europa vlucht, is dat in werkelijkheid toch een iets ander verhaal.
In de afgelopen vijf jaren hebben we in Koerdistan-Irak een top bereikt van ongeveer 2 miljoen vluchtelingen en ontheemden. Op een paar miljoen eigen inwoners. Percentueel gezien dus ongelooflijk veel.
Van die periode herinner ik me nog dat je letterlijk de vluchtelingen de straat in zag komen in de zin dat er van de ene op de andere dag dan weer een onafgebouwd gebouw of leegstaande kavel tussen huizen, winkels en andersoortige bedrijven met blauwe zeilen was afgeschermd. Zo goed en zo kwaad als dat ging, werd dat hun nieuwe verblijf. Woning mag je het natuurlijk niet eens noemen. Daarna zag je steeds meer mensen in kampen terecht komen. Sommigen bij kerken in de regio, anderen op grotere leegstaande terreinen. Bij mijn weten is de opvang bij de kerken weggegaan, maar zijn nog steeds enkele van die kampen op andere terreinen bewoond. Sinds jaren nu dus. Dat betekent dat er kinderen tot een jaar of 5 bij zullen zijn die geen ander leven dan dat van een vluchteling in een tentje te hebben gekend. Kinderen van gezinnen die in hun eigen land, in hun eigen woning voor de oorlog, voor ze moesten vluchten een normaal gezinsleven hadden, zoals wij dat allemaal kennen. Zoals westerlingen dat ook kennen. Het had ons allemaal kunnen overkomen. Het is een kwestie van kans waar je wordt geboren. Niemand van ons heeft van tevoren uitgedokterd waar je wiegje moest staan. En ja, in het Midden Oosten is het gewoon wat minder stabiel. Financien zijn vaak een van de grote drijfveren zijn om met regelmaat andere (ook westerse) landen zich te laten bemoeien met deze grond. Politiek gezien kun je er dan wel duizend en een andere redenen voor opgeven, maar meestal draait het toch om geld en macht.
En dan is het heel fijn als de mensen die op dat moment minder geluk hebben gehad en hebben moeten vluchten, toch worden opgevangen en worden geholpen.
Persoonlijk voel ik me altijd warm van binnen worden, als ik zie dat er om me heen dan ineens zoveel mensen en organisaties opstaan om iets te doen voor de vluchtelingen. Ook doodgewone mensen, zoals jij en ik, die zich het leed van anderen aantrekken en die actief iets willen doen. Hoe klein of hoe groot ook. En vaak start het heel klein. Heel eenvoudig. Met alleen een oproepje en wat bij elkaar gesprokkelde spullen. Zulke kleine dingen worden vaak steeds groter. Dat is wat ik nu ook zie en de afgelopen jaren heb gezien en wat me "blij" maakt dat ik dit van dichtbij mag meemaken.
Zo is er een Nederlandse vrouw en een Koerdische man die sinds het begin van de opkomst van IS vijf jaar geleden zich inzetten voor een groep Yezidi vluchtelingen die oorspronkelijk uit Shingal komen. Een paar jaar geleden heb ik in hun zelfgefabriceerde schooltje dat uit een grote tent bestaat eens poetslessen gegeven aan twee groepen kinderen. Daarna enkele keren wat kleding gedoneerd, waarbij je dan wel moet opletten dat Yezidi's blijkbaar vanuit hun geloofsovertuiging geen felblauwe kleding dragen.
Nu met de nieuwe stroom vluchtelingen, waarvan de voor mij laatst bekende cijfers de 15.000 hebben bereikt, komt ook nu hulp van diverse kanten op.
Zo is er een pediatrist (babydokter in de volksmond) in Erbil die babymelkpoeder verzamelde en ook kleding en vervolgens naar kamp Bardarash heeft gebracht. Zelf heb ik met gedoneerd geld uit Nederland en wat eigen geld een paar weken geleden tweeentwintig blikken babymelkpoeder gekocht en via hem naar het kamp laten brengen.
Een Nederlandse Koerdische meid heeft voor Carrefour, een bekende supermarktketen, kleding ingezameld voor dezelfde vluchtelingen. Haar bracht ik vier tassen met kleding.
Bij de kassa's van Carrefour in Family Mall (ben in de tussentijd niet bij een van de andere Carrefour lokaties geweest) stond een meterslange bak die propvol zat met allerlei donaties, geschonken door naar ik aanneem, winkelend publiek. 10 kilo zakken rijst, diverse zakken met kleding, alles wat maar nodig kan zijn voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten. De bak van meerdere meters lang (ik heb het niet gemeten, maar ik schat een meter of negen bij een meter of anderhalf) zat bomvol spullen. Een ruime meter hoog zal het zeker geweest zijn. Deze bak met spullen staat er nu niet meer, dus zal inmiddels zijn afgeleverd, ga ik vanuit.
In Massif, vlakbij het stoplicht, zag ik een dikke week geleden een enorme tent staan met donaties. In de tent waren spullen opgestapeld tegen de lange wanden en zelfs aan de buitenkant zag ik rollen vloerbedekking, opgevouwen matrasjes en dekens liggen.
Bij toeval hoorde ik dat een neef van Rebaz met zijn vrienden langs de kant van de weg aan het begin van Baharke staan (vlakbij de tweede moskee) en daar letterlijk van alles inzamelen voor de vluchtelingen. Vier vrachtwagens met spullen hadden ze tot een dikke week geleden al gestuurd en gezien de hoeveelheid spullen die er nadien lag, twijfel ik er niet aan dat er nog een vijfde vrachtwagen naartoe is gegaan. Deze neef ken ik persoonlijk en hoewel ik normaal gesproken geen contant geld geef aan organisaties, vertrouw ik hem wel volledig. Via hem heb ik gedoneerd geld uit Nederland gegeven en een vuilniszak met kleding en een plastic tas met schoenen.
Daarnaast heb ik gehoord van andere particulieren en organisaties die ook spullen inzamelen. Volop hulp dus, maar dat is ook zo nodig voor de vele duizenden vluchtelingen.
Geheel spontaan kreeg ik vanuit Nederland en zelfs Amerika behoorlijke bedragen gedoneerd, waarvan een deel dus inmiddels via verschillende particulieren is geschonken aan de vluchtelingen en een ander deel ga ik persoonlijk wegbrengen met een vriend van mij. Het deel dat nog bij mij is, heb ik aangevuld met eigen geld en ik heb besloten om dit te besteden aan mensen die een financieel probleem hebben, waarbij contant geld nodig is. Denk bijvoorbeeld aan mensen die operaties moeten laten uitvoeren. Vanwege dit specifieke doel wil ik dit geld zelf afgeven, waarbij de vriend mij beloofd heeft de juiste personen of gezinnen uit te zoeken.
Mochten er mensen zijn die ook graag geld willen sturen, hoe veel of hoe weinig ook, want bij elkaar opgeteld maken alle donaties tezamen vanzelf een verschil, stuur me dan een mailtje: feikjeveenstra@hotmail.com
Een paar van de particulieren of organisaties kan ik je rechtstreeks mee in contact brengen en voor de anderen mag het via mij. Ik heb nog gewoon een Nederlandse bankrekening.
Via deze weg wil ik nogmaals de mensen bedanken die inmiddels al gedoneerd hebben, waarvan sommigen zelfs vaker dan een keer. Alle kleine beetjes maken het verschil. Zeker nu de winter ook hier in aantocht is, zal alle hulp welkom zijn en helaas voorlopig nodig blijven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 488
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vluchtelingenhulp
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067196
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-11
[photoRevision] => 0
[title] => Pesten: hoe moeilijk kan de oplossing zijn
[message] => De afgelopen dagen kostten mij zoveel energie dat ik vanmorgen, nadat ik de kinderen op school had afgezet, eerst drie kwartier in de auto bij huis bleef zitten om even rustig bij te komen.
Donderdag was ik al enorm boos geworden en heb een heel heftig gesprek op school gehad.
Aan het begin van het schooljaar kwamen enkele leerlingen uit de klas van Shayda op een soort van straflijst terecht. Ze wisten hun namen stiekem te verwijderen. Shayda had aan de supervisor doorgegeven wat deze leerlingen hadden gedaan en zo werd zij het doelwit van pesterijen van deze kinderen. Een groep van drie meisjes en drie jongens, waarvan de meisjes het gemeenst bleken.
Een week of drie a vier geleden kwam ik erachter dat Shayda gepest werd, waarop ik de volgende ochtend onmiddellijk met een soort hoofdsupervisor ging praten. Ik gaf hem alle namen door van de leerlingen die Shayda pestten en vertelde wat ze hadden gedaan.
De hoofdsupervisor beloofde me er wat aan te doen.
De volgende weken bleef het stil. Ik vernam niks van een follow up van school en ik kwam erachter dat het pesten helemaal niet was gestopt. Inmiddels was Shayda meerdere malen geduwd door sowieso een van de meisjes, spraken ze achter haar rug om, hadden ze haar een hoer, een dom meisje en een verraadster genoemd en op andere momenten negeerden ze haar.
Ik vond twee maanden meer dan genoeg en gaf Shayda in de ochtend mijn toestemming om terug te slaan of te duwen mocht dat nodig zijn. Opnieuw ging ik in de ochtend per direct terug naar de hoofdsupervisor en vertelde hem dat aangezien het pesten niet was gestopt, maar juist was verergerd, ik Shayda nu naar school had gestuurd met mijn toestemming om van zich af te slaan.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee, moet de hoofdsupervisor gedacht hebben, want er kwam een gesprek in zijn kantoor met Shayda en de meisjes. De groep gaf toe dat ze inderdaad achter haar rug om had gesproken en had uitgescholden, maar volgens hen was Shayda degene die begonnen was met hen te pesten.
De hoofdsupervisor bracht vervolgens het ene meisje blijkbaar op de hoogte dat Shayda van plan was haar te slaan. De groep hield zich na dat gesprek verborgen voor Shayda en de hoofdsupervisor deed zijn best Shayda de rest van de dag in de gaten te houden. Elke plek waar Shayda kwam, dook ook de hoofdsupervisor op. Ik zou willen dat hij zoveel moeite had gedaan om Shayda te beschermen de afgelopen maanden.
Vanzelfsprekend vond Shayda het groepje meisjes, liep op hen af en zei: "Waarom liegen jullie steeds?"
"Jij liegt zelf," had een van de meiden gezegd.
Het meisje dat Shayda eerder in de afgelopen tijd al had geduwd, stond iets verder naar achteren. Shayda liep op haar af, gaf haar een ferme duw (en ja, zij is lichamelijk best sterk), werd tegengehouden door een andere supervisor, maar de klap kwam hard genoeg aan, zodat het meisje naar achteren viel. Het meisje begon te huilen. De hoofdsupervisor kwam waarschijnlijk tot zijn grote spijt net te laat aan.
In de middag kwam ik naar school om Shayda, Shayan en Kani te halen. Shayan en Kani zijn drie kwartier eerder vrij dan Shayda, dus ik had al enige tijd op het schoolplein gezeten, toen ik Shayda wilde zoeken na schooltijd. Een jongen van haar klas kwam naar mij toe en zei: "Shayda is daar en ze wil graag dat je komt."
En daar vond ik haar. Met rode ogen nog van het huilen, te wachten tot de hoofdsupervisor haar op haar kantoor zou roepen. Shayda zat in de problemen. Shayda wel, omdat de leiding van school haar had zien duwen, maar van de pestende meisjes was volgens de hoofdsupervisor en de directeur geen bewijs. Dat wil zeggen, zij hadden het zelf niet gezien, maar gelukkig heeft Shayda ondanks de pesters wel een groepje vrienden die wel weten wat er gaande was en haar steunden.
"Als je een van de kinderen van die groep hier voorbij ziet komen, laat je het me weten," vertelde ik Shayda. Het meisje dat Shayda geduwd had, zag ze niet, maar toevallig zag ze de andere twee wel langs lopen.
"Die twee," zei Shayda en ik deed een stap naar voren.
"Mag ik wat vragen?" ik richtte me tot de langste van de twee.
"Ja, natuurlijk," antwoordde ze.
"Waarom gaan jullie zo met Shayda om?" Ik hield mijn wijsvinger omhoog.
"Je mag je hand niet naar mij omhoog doen," reageerde ze met hooghartige toon.
"Toon maar wat respect," zei ik boos terug.
"Ik heb met de hoofdsupervisor gesproken en ik heb niks met jou te maken," zei ze nog even arrogant.
Zelden heb ik zulke onbeleefde kinderen gezien en ik kon begrijpen dat Shayda zich waarschijnlijk niet opgewassen voelde om tegen dat meisje op te kunnen.
"Shayda is mijn dochter. Als jullie haar pesten, heb je met mij te maken," zei ik nu, "Het zou goed zijn als ik jezelf had geslagen!"
Verontwaardigd keken beide meisjes me aan. Natuurlijk hoorde ik dat niet te zeggen, maar ik had er geen moment spijt van gehad. Ik ben wel de moeder van Shayda en zij werd al twee maanden gepest. Tot nu toe was school niet bij machte gebleken de pesterijen te stoppen, dus voor mij was simpelweg de maat vol. Zij mocht ook weleens beseffen hoe het voelde om zo behandeld te worden.
Natuurlijk raakte ik haar met geen vinger aan. Op hoge poten stormden de meiden weg nadat ik weer een stap op zij had gedaan.
Ik wist dat ze richting de hoofdsupervisor zouden gaan. Al die tijd bleef ik met Shayda wachten voor de achteringang van het administratiegebouw. Het duurde enkele minuten voor we het brutale meisje met hem zagen staan praten. Na een poosje liep ze huilend de trap af richting het busstation dat onder het schoolplein zit. Ze keek onze kant op en schreeuwde naar de hoofdsupervisor: "Ze lacht mij uit!"
"Loop door en hou je mond!" schreeuwde de hoofdsupervisor terug.
"Maar ze lacht mij uit!"
"Loop door!"
De hoofdsupervisor kwam nu ook eindelijk richting zijn kantoor lopen, handelde in no-time een gesprek met vier a vijf leerlingen af en wist niet zo goed wat hij met mij aan moest.
Onrustig liep hij tussen zijn bureau terug naar de hal en weer terug.
"Eh... neem maar vast plaats." We gingen zitten op de stoelen voor zijn bureau en wachtten af.
Een minuut of vijf later was hij terug: "Ik wilde eigenlijk graag dit gesprek met de directeur erbij voeren, maar ik kan hem niet bereiken."
"Ik ga nu niet weg. Ik wil dit vandaag opgelost hebben," antwoordde ik resoluut.
De hoofdsupervisor nam plaats achter zijn bureau.
"Laat ik meteen direct met de deur in huis vallen," begon ik en ik vertelde precies wat er tijdens het gesprek met het meisje was voorgevallen. En nee, hoewel het niet in mijn voordeel zou werken, liet ik geen details weg.
Toen de directeur eindelijk na een minuut of twintig binnenkwam, herhaalde ik direct hoe het gesprek met het meisje was gegaan.
Volgens de directeur en de hoofdsupervisor waren ze vandaag ZOOOO dicht bij de oplossing van het probleem geweest (de hoofdsupervisor hield zijn duim en wijsvinger tegen elkaar aangeklemd om zijn woorden kracht bij te geven), maar doordat Shayda het meisje had geduwd en doordat ik met het andere meisje had gesproken, zou Shayda nu nog meer gepest worden.
"Probeer je me bang te maken?" mijn bloed kookte inmiddels, maar zelfs dan kan ik me nog inhouden. Ik ging verder: "Twee maanden lang hebben jullie niet voor een oplossing gezorgd, moet ik Shayda thuis zien komen met rode ogen van het huilen en moet ik nu geloven dat jullie ZOOO dicht bij de oplossing waren? Daar trap ik dus niet in! Jullie hebben notabene op de muren staan geschreven dat jullie tegen pesten zijn, maar ondertussen is er geen oplossing en vandaag was ik het zat en heb ik Shayda toestemming gegeven voor zichzelf op te komen."
"Maar vandaag had het meisje haar niet geduwd. Dat zagen we zelf," zeiden ze beiden bijna in koor.
"Dan had ze haar eerder moeten duwen. Ik ben trots op haar!"
De directeur ging verder: "Maar we hebben nu een groot probleem. Wij als school moeten de veiligheid waarborgen voor onze leerlingen. Dan kunnen we niet hebben dat straks een vader naar ons toekomt en zegt dat zijn dochter door een moeder is aangesproken."
Ik haakte in: "Dus die pestende meisjes mogen niet aangesproken worden op hun gedrag en het maakt ondertussen niks uit dat mijn dochter zich niet veilig voelt op school?"
"Luister," zei ik nu, "Ik weet dat jullie regels zijn dat ik haar niet had mogen aanspreken. En ik weet dat het fout is om tegen haar te zeggen dat ik haar zelf had moeten slaan, maar ik heb er geen spijt van. Dat pesten had al lang geleden gestopt moeten zijn. En wat dacht je van die scheldwoorden? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar bij mij is hoer (naast dief) een van de twee ergste scheldwoorden die je kunt geven. Ik hoef dat niet te accepteren dat iemand mijn dochter zo noemt."
"Ja, maar dat hebben ze niet direct tegen haar gezegd, maar indirect," de hoofdsupervisor leek nogal overtuigd van zichzelf dat het dan verzachtende omstandigheden betrof.
"Oh, is dat zo?" ik was boos en verbaasd tegelijkertijd over zijn antwoord. Ik keek de man recht in zijn ogen aan en zei: "Dus ik zeg nu achter je rug om tegen de directeur dat jij met andere vrouwen naar bed gaat. Hoe voelt dat? Voelt dat fijner dan dat ik nu direct in je gezicht zeg dat je met andere vrouwen naar bed gaat?" Deze uitspraak kwam aan, dat merkte ik aan zijn gezichtsuitdrukking. En ja, dat was een harde uitspraak van mij, maar voor mij te vergelijken met het scheldwoord dat ze Shayda hadden gegeven.
Ik opperde dat ze de ouders van de andere kinderen zouden bellen en vragen voor een meeting met ons allen, maar ze weigerden. Natuurlijk gaven ze ondanks mijn volgende verzoek ook geen telefoonnummers van hen aan mij.
"Maar misschien dat we straks wel een boze ouder aan de lijn hebben die wel op een gesprek vraagt," zei de hoofdsupervisor terwijl hij met de knopjes van zijn mobieltje speelde.
Dus de andere ouders hadden wel een recht dat mij werd ontzegd.
Het was een langdurig gesprek, waarbij we overduidelijk niet tot een oplossing kwamen.
"Ik denk dat we nu te emotioneel zijn om definitieve besluiten te komen," zei de directeur, "Zondag nemen we contact met je op en dan moet je een formulier ondertekenen. Sowieso zullen er pas consequenties worden gehanteerd na de toetsenweek."
"Ik accepteer consequenties voor mijn gedrag en als jullie Shayda willen schorsen voor een paar dagen, vind ik dat prima. Duwen mag niet, hoewel ik haar wel zelf toestemming heb gegeven en ik volledig achter haar sta. Maar.... ik wil wel dat jullie de pesters op zijn minst dezelfde straf geven. Anders ga ik er niet mee akkoord."
17:38 gaf mijn telefoon aan, toen ik net het schoolplein opliep richting de parkeerplaats. Het was al donker en van boosheid kon ik me niet meer herinneren waar ik de auto had geparkeerd. Doordat de kinderen inmiddels al sinds een uur in de auto zaten en ik hun stemmen hoorde, vond ik de auto terug.
In de nacht sliep ik pas laat in. Na half 3. Om half 7 werd ik al weer wakker. Met nog steeds dezelfde boosheid als waarmee ik in slaap was gevallen.
Via Shayda vernam ik dat de ouders van een van de meisjes verhaal had gehaald bij de invloedrijke vader van een andere klasgenoot van Shayda. En niet lang daarna werd ik gebeld door mijn invloedrijke schoonzus met de vraag wat er gisteren op school was gebeurd. "Hoezo?" vroeg ik, verbaasd dat zij blijkbaar al op de hoogte was. Nu bleek toevallig een van de meisjes bevriend te zijn met hun dochter en bij hen verhaal had gehaald.
Het was een warrig verhaal van de kant van mijn schoonzus. Ofwel ze had de helft niet begrepen, ofwel de tegenpartij stond te liegen. "Wanneer ik de ouders had gezien?" vroeg mijn schoonzus mij een paar keer.
"Welke ouders? Ik heb geen ouders gezien en ik ken geen van de ouders," antwoordde ik.
En "of ik een van de meisjes had geslagen."
Ik legde het verhaal opnieuw, met de belangrijkste punten, uit aan mijn schoonzus.
"Ze willen er een zaak van maken bij de rechter," zei mijn schoonzus teleurgesteld.
"Laat ze dat doen. Als zij het recht hebben om te pesten, dan heeft Shayda het recht voor zichzelf op te komen en als school niet voor haar opkomt, heb ik het recht voor Shayda op te komen," zei ik.
"Waarom heb je mijn broertje (mijn tweede zwager) niet gevraagd het op te lossen?" wilde ze weten.
"Waarom zou ik?" In dit punt ben ik blijkbaar dus nog typisch Nederlands, "Ik was naar de hoofdsupervisor gegaan met het vertrouwen dat zij dit zouden oplossen. Dit is een schoolkwestie. Dan ga ik toch niet de hele familie erbij betrekken?"
Maar inmiddels vernam ik dat de tegenpartijen wel alle middelen inzetten om hun invloedrijke vrienden en kennissen in te lichten. Soms moet je het spel meespelen en dus nam ik contact op met de directeur van Interpol, sinds een paar jaar ook een goede vriend van mij. Rebaz had ik ook inmiddels ingelicht en de volledige namen van de kinderen gestuurd om zo erachter te komen wie de ouders zijn. In Koerdistan werken we nog met naamketens, zodat de eerste naam de voornaam van het kind is. Daarna volgen de voornaam van de vader en de voornaam van de opa.
Ook tegen de directeur van Interpol vertelde ik het hele verhaal van A tot Z en vergat absoluut niet mijn eigen fouten te benadrukken, zodat hij me goed kon adviseren.
Volgens hem zouden ze geen poot hebben om op te staan, omdat ik als moeder naar school kwam de kinderen te halen en als moeder reageerde op een twee maanden durend pesten. Dat school hierin nalatig was geweest en allang het probleem zelf opgelost had moeten hebben, zodat het niet zover was gekomen.
Na dit gesprek belde ik opnieuw met mijn schoonzus. Ik maakte het verhaal nogmaals duidelijk voor haar en vroeg me af welke ouders bij haar waren geweest, maar zij had ook geen idee hoe het meisje moest heten. Via Rebaz vernam ik dat het waarschijnlijk uitgerekend het meisje was, met wie ik geen woord had gesproken en ook niet degene die Shayda had geduwd.
"Ze willen naar de rechter gaan," vertelde ze me nog eens, "maar we proberen het zo op te lossen, want het wordt zo'n schande als we dat via de rechter moeten doen."
"Als zij mijn of Shayda's naam vies maken met leugens, dan geen seconde twijfelen om naar de rechtbank te gaan, want dat accepteer ik echt niet. Ik wil prima voor mijn acties verantwoordelijkheid nemen, maar ik laat onze naam niet door leugens naar beneden halen."
Een van de jongens is de buurjongen van mijn schoonouders. Mijn zwager werd gevraagd daar langs te gaan voor een gesprek. Het meisje dat naast het meisje stond dat ik had aangesproken, zou worden opgelost door mijn schoonzus. Via mijn Interpolconnectie kwam ik erachter wie de vader was van een van de jongens. Dat bleek een vriend van hem te zijn, een groot zakenman. Hij regelde een telefoongesprek tussen de vader en mij. Een enorm redelijke en vriendelijke man. In een paar minuten was ons probleem opgelost. Hij erkende dat zijn zoon ook wel eens vervelend kon zijn en zou met zijn zoon praten. Hij bombardeerde zichzelf spontaan als oom van Shayda en zei dat we hem altijd mochten bellen.
Zo makkelijk kon dat dus.
Maar.... school zou school niet zijn als ze niet meer rechten wilden geven aan de meest invloedrijke mensen.
Zondag ging Shayda als normaal naar school. De toetsen waren net begonnen en het duurt eigenlijk anderhalve week. Ik kreeg een stiekem telefoontje, want de schoolmedewerkster vlakbij haar, wilde haar niet laten bellen, omdat "Shayda iemand had geduwd."
Shayda moest blijkbaar in de bibliotheek van school zitten voor straf.
"Oke, en die andere meisjes dan?" wilde ik weten. Ik had er niks tegen dat Shayda haar straf zou krijgen, mits de pesters minstens dezelfde straf zouden krijgen.
"Dat weet ik niet," zei Shayda.
Ik belde de directeur. "Ik had nu zo ongeveer we een telefoontje verwacht met wat de bedoeling zou zijn," viel ik met de deur in huis.
"Zoals we zijn overeengekomen, zit Shayda nu haar straf uit in de bibliotheek," kreeg ik tot mijn verbazing te horen.
"Pardon? We zijn nog helemaal niks overeengekomen," antwoordde ik, "Ik zou een telefoontje krijgen en een formulier ondertekenen en van dat alles heb ik nog niks gehoord, dus hoezo overeengekomen?"
"We hebben besloten Shayda niet naar huis te sturen voor straf, maar ze mag haar straf hier uitzitten in de bibliotheek," zei de directeur alsof hij mij een dienst verleende.
"Prima, en die andere drie meisjes die zitten daar ook?" wilde ik weten.
"Nee, want we hebben geen bewijs dat zij Shayda hebben gepest."
"Ik kom er nu aan!" zei ik boos, "Als zij geen straf krijgen, dan hoeft Shayda ook geen straf."
Ik was net in Erbil geweest voor boodschappen, dus bracht snel de boodschappen thuis en reed door naar school. Ondertussen belde ik de supervisor van Shayda dat hij haar naar de receptie moest laten gaan.
Eenmaal op school was blijkbaar nog geen gehoor gegeven aan mijn verzoek. Vervolgens liep ik door naar de glazen deur, waar de receptie eerst op een knopje moet drukken, voor je verder kunt. Blijkbaar uit gewoonte had ze al gedrukt, tot ze me riep: "Ga je naar de kliniek?"
"Nee, ik ga Shayda halen," antwoordde ik en hield de geopende deur in mijn hand.
"Ik kan haar hier laten komen," riep ze me na.
"Hoeft niet. Ik moet toch ook naar de directeur."
En weg was ik. Door de deur.
Shayda was ook daar niet, dus opnieuw belde ik haar supervisor. De directeur hoorde me waarschijnlijk praten, want hij kwam de gang oplopen en nodigde me direct uit op zijn kantoor.
"Waarom krijgen die meisjes geen straf en Shayda wel?" wilde ik weten.
"Dat bepaalt de school," was zijn antwoord.
"En wie komt dan voor Shayda's rechten op?"
"We hebben geen bewijs voor dat zij haar pestten," zei de directeur ijskoud.
"Weet je trouwens wel hoe vervelend ons weekend is geworden door jouw gedrag?" verweet de directeur mij.
"Oh, ik had een geweldig weekend?" kaatste ik terug.
"Weet je?" zei ik en ik wees in de richting van de deur waarachter het schoolplein zit en waar een bord met "niet pesten, niet schelden, niet buitensluiten", enz op de muur is vastgeschroefd. "Jullie zijn vergeten een zin onder dat bord te schrijven! Er moet onderstaan dat het niet uitmaakt wanneer de ouders weinig geld of macht hebben!"
"Nee, zo moet je dat niet zien," vergoedelijkte de directeur zijn gedrag.
"Zo zie ik dat wel, want jullie hebben totaal niet voor een oplossing gezorgd! En niemand komt voor Shayda's rechten op."
"Jij wist zelf niet eens voor twee maanden dat ze gepest werd," gooide hij me voor de voeten.
"Als ik het niet wist, hoe kon ik dan bijna een maand geleden het al hebben doorgegeven aan de hoofdsupervisor?" Ik sloeg met mijn vuist op tafel.
"Niet met je vuist op tafel slaan!"
"Ik kom voor mijn dochters rechten op!" zei ik, "En als school niet meewerkt, los ik het op een andere manier op." De hele tijd had ik met luide stem gesproken. Voor mijn part zou iedereen op de gang mogen weten dat hier dingen niet gingen zoals het hoorde.
"Op welke manier bedoel je?" het kwam er uitdagend en nieuwsgierig tegelijk uit.
"Dat ga je wel merken."
Boos stormde ik zijn kantoor uit richting de receptie, zag Shayda nog steeds niet en belde voor de derde maal met de supervisor.
"Ze komt nu," zei de supervisor.
"Kun je een papier voor Shayda schrijven? Ik neem haar nu mee naar huis," zei ik tegen de receptioniste. Ik kon de boosheid in mijn stem niet verbergen.
"Is ze ziek?" vroeg ze een beetje angstig.
"Nee, ik ben het oneens met de directeur," zei ik.
Ze maakte het briefje op dat ik nodig had om Shayda door de Veiligheidsdienst van school te krijgen.
"Doe maar. Ik onderteken het briefje ook wel," zei de directeur die nu naast mij was komen staan. Zijn handtekening leek me totaal overbodig, maar ik hield mijn mond.
Hij liep de trap op naar de bibliotheek en kwam halverwege weer terug om te zeggen dat Shayda eraan kwam.
"Dat weet ik wel, want ik heb zelf gebeld!" Ik was nog steeds boos.
Thuis belde ik mijn Interpolconnectie weer. Volgens hem zou ik een klacht kunnen indienen bij het Ministerie van Onderwijs, maar dan was het beter als ik via een of andere connectie, zoals mijn schoonfamilie, een afspraak liet maken.
Mijn schoonzus dacht dat de internationale school niet onder het Ministerie van Onderwijs viel en vond dat dit probleem gewoon onderling opgelost kon worden. Ik had het gevoel dat ze het ook vervelend vond dat de vader van een van de meisjes bevriend was met hen.
"Mijn belangrijkste probleem is nu met school," vertelde ik. De telefoon werd doorgegeven aan een neef van onze kinderen die via zijn werk connecties heeft met de president van Koerdistan. Ik legde mijn punt nogmaals uit. Op een bepaald moment besloot hij blijkbaar toch iemand van zijn werk in te schakelen, maar bracht mij niet op de hoogte.
Rebaz dacht ondertussen dat ik of Shayda misschien wel gearresteerd kon worden hierdoor, omdat de meisjes blijkbaar erg belangrijke ouders hadden. Het leek iedereen het beste dat Shayda gewoon haar straf zou uitzitten, maar niemand leek te begrijpen dat Shayda dan nog een makkelijker doelwit zou worden om te pesten. Ik wilde voor Shayda en de drie meisjes allemaal dezelfde consequenties. Zo oneerlijk was dat toch niet?
Via de man van Interpol kreeg ik contact met een politieman met een of andere hoge functie, die over de regio van de school ging. Het leek hem niet waarschijnlijk dat een van ons in de gevangenis zou komen, als dat meisje niet gewond was geraakt. Volgens hem stond ik in mijn recht, maar hij wilde niet zonder Rebaz' toestemming bemiddelen met school.
Inmiddels hadden alle tegenpartijen hun hoge posities gebruikt en connecties ingeschakeld en aan de reactie van school te merken, waren ze blijkbaar van mening dat, aangezien nog geen hoge connectie van mijn kant met school contact had opgenomen, Shayda en ik dus minder rechten hadden dan de pesters.
Ik begreep gewoon niet waarom school het zo onmogelijk maakte de situatie op te lossen. Had een gesprek geregeld tussen alle ouders en grote kans dat iedereen met zijn of haar eigen kind had gedeald. Het had niet zo groot hoeven worden.
Maar inmiddels zag ik dat onze kansen kleiner werden en zo werd de dochter van de minister president ingeschakeld. Half Koerdistan op zijn kop vanwege een duw op school.
Ze is al jaren bevriend met Ronak, maar natuurlijk had ik veel liever dit gedoe op een kleine manier via school geregeld dan dat ik haar zou moeten inschakelen.
Na het doorsturen van de namen van de meisjes, om er achter te komen in hoeverre de ouders macht hadden, vroeg ik naar mijn kansen en mijn rechten. Hoewel later bleek dat een van de meisjes inderdaad een vader met een heel hoge positie had, had ook zij de namen niet herkend, omdat de vader onder een andere naam bekend is.
Ronaks vriendin stond hoe dan ook volledig achter mij en schakelde op haar beurt hun beveiligingsman in.
Hij belde met school en vervolgens met mij. Hij vertelde me dat hij school had verteld over hoe overstuur school mij had gemaakt. En zo werd het besluit dat de meiden vandaag samen vrede moesten sluiten en zouden er verder geen consequenties zijn voor een van de meiden, dus ook niet voor Shayda.
Shayda zou weer gewoon naar school kunnen en bij verdere problemen zou ik hem altijd mogen bellen. Zo'n kleine moeite van zijn kant, maar het betekende de wereld voor mij. Dat had ik nodig. Dat iemand met voldoende macht voor ons opstond. Ik bedankte hem uitvoerig voor zijn inzet. Daarna belde ik de dochter van de minister president om haar ook te bedanken. Blijkbaar maakten we elkaars dag goed, want zij nam daarna contact met Ronak op en vertelde dat mijn telefoontje haar zo blij had gemaakt. Van mijn kant was de dankbaarheid voor haar hulp en vertrouwen natuurlijk enorm.
Vandaag is Shayda zoals gewoon weer naar school. Ik heb met haar via haar supervisor contact gehad. Ze volgt net als de anderen alle lessen en heeft een paar toetsen te doen. Een echt gesprek was er nog niet geweest. Maar goed, we wachten vandaag even af. Het vertrouwen in de directeur en hun management is wel ver beneden nul gedaald voor mij en dit ga ik zeker niet zomaar vergeten. Maar voor nu vind ik het het belangrijkste dat Shayda zonder problemen en zonder te worden gepest naar school kan gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 356
[author] =>
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pesten-hoe-moeilijk-kan-de-oplossing-zijn
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 5066563
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-10-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bergopwaarts
[message] => Bijna onafgebroken hebben de oppas en ik nu elke avond gewandeld. "Voor als er onverwacht toch oorlog uitbreekt hier in Koerdistan-Irak, dan ben ik tenminste in goede conditie," vertelt de oppas mij haar beweegredenen.
Ik loop gewoon mee, omdat ik van wandelen hou en omdat een beetje beweging geen kwaad kan. Ik verwacht niet meteen oorlog. Ik heb laatst de fysiotherapeut nog gevraagd of hij denkt dat het hier onrustig zal worden.
"Waarom denk je dat?" wil hij weten.
"Ik denk het niet. Ik voel me hier veiliger dan in Nederland," antwoord ik.
"Goed zo!" Hij is het duidelijk met mij eens.
"Waarom zouden ze hier oorlog toelaten?" vraagt hij nu, "Teveel internationale financiele belangen hier."
De fysiotherapeut heeft me een behandeling aan mijn rug gegeven. Dat blijft mijn zwakste lichaamsdeel. Volgens hem ligt het probleem in mijn stuitje, maar de massage is gericht op het deel van de rug tussen het middenste en onderste deel in. Het is een van mijn meest pijnlijke massages geweest tot nu toe. Met zijn duimen drukt hij tegen de zijkant van mijn rugwervel aan. Dat wisselt hij af met een flinke druk die hij langs een iets groter deel van mijn ruggengraat uitoefent met de muis van zijn hand.
Ja, dat doet pijn. Af en toe ontglipt me een "ai".
"Stil zijn, meisje!" zegt de fysiotherapeut.
Al die tijd lig ik op mijn buik op de behandeltafel en met mijn gezicht door het gat. Ik probeer rustiger te ademen, terwijl hij de massage voortzet.
"Even wachten, even wachten," zeg ik als de pijn te erg wordt.
Hij stopt, tilt mijn hoofd omhoog en zegt: "Ik dacht dat je huilde."
"Nee, ik huil niet, maar het doet echt pijn," lach ik opgelucht, omdat hij even is gestopt.
"Het zal de komende dagen ook wel pijn blijven doen. Tot het langzaam wegtrekt," krijg ik van hem te horen, "En als de pijn weg is, moet je terugkomen."
"Voor nieuwe pijn?" Ik begin te lachen. Maar goed, zijn behandelingen hebben geweldige resultaten en daar doe ik het voor.
Vanwege deze behandeling mag ik een paar dagen even niet meer heuvel op heuvel af lopen en dus rijden de oppas en ik in de auto de slingerweg bij ons huis over naar het begin van de dorpsstraat. Vanaf daar is de weg vlakker.
Een dag of drie ervoor is aan het eind van onze wandeling een auto naast ons komen rijden. Of we misschien wilden meerijden.
"Nee, dank je. We lopen liever," antwoord ik.
Ze blijven naast ons rijden en vragen of we niet instappen.
"Het is donker nu. Het is te gevaarlijk om te lopen," zegt de chauffeur. Alsof we daar in zouden trappen, want doorgaans zijn mannen die zo blijven aandringen minder veilig om bij in de auto te stappen.
"Mijn oom," zegt de oppas inmiddels geirriteerd tegen hen, "We willen niet meerijden."
"Waarom noem je hem oom?" fluister ik naar haar. Ik weet dat ze het uit respect bedoelt, maar in deze situatie is het een beetje raar.
"Waarom noem je hem niet mijn zoon? Misschien hebben ze dan meteen in de gaten dat we te oud zijn voor hen," lach ik zachtjes.
Nog een minuut of wat blijven de jonge mannen naast ons rijden, rijden vervolgens een stukje door, keren en doen nog een laatste poging ons in de auto te praten. Als we blijven weigeren, rijden ze verder.
Thuis aangekomen, vertelt de oppas het meteen tegen haar man.
"Ik was zo boos geworden en zij blijft gewoon zo rustig antwoorden," zegt ze over mij tegen haar man.
"Ben je niet bang?" vraagt de man mij.
"Zolang ze in de auto blijven zitten niet," zeg ik.
De volgende avond doen we opnieuw een rondje en opnieuw stopt een auto. Hij rijdt aan de andere kant van de straat en het is al donker, dus ik kan niet zien wie in de auto zit.
"Zal ik jullie een lift geven tot aan het dorp?" horen we de man roepen vanuit zijn auto.
"Nee, dank je. We willen lopen," antwoord ik.
De man blijft desondanks even aandringen, dus ik antwoord kortaf dat hij door moet rijden.
"Ken je me niet?" De automobilist doet zijn lampje aan in de auto, maar dat geeft te weinig licht om te zien wie hij is. Hij noemt zijn naam, maar ook dat gaat net even langs mij heen. Dus ik vertel opnieuw dat we niet willen meerijden en dat hij door moet rijden.
De oppas heeft zijn naam blijkbaar wel begrepen en roept naar hem: "Ja, we kennen je wel, maar we hoeven niet mee." Ze bedankt hem nog en hij rijdt verder.
"Weet je wel wie dat was?" richt ze zich inmiddels tot mij.
"Nee," geef ik toe, "Hij rijdt aan de andere kant van de weg. Dat lampje was te zwak en ik heb niet gehoord wat zijn naam was."
"Dat was de taxichauffeur met wie je heel vaak naar school bent gegaan. Je kent hem toch nog wel?"
Natuurlijk ken ik hem wel en ik schiet in de lach bij de gedachte aan dat ik toch best wel onbeleefd ben geweest tegen hem.
"Jij bent precies verkeerd," lacht ze, "Tegen mensen die je niet kent, zeg je zo aardig dat je niet wilt meerijden en tegen mensen die je wel kent, ben je zo droog."
De volgende twee avonden besluiten we weer richting de hoofdweg tussen Erbil en Massif te lopen. In Koerdistan valt de avond vroeg en er zitten donkere plekken bij waar geen huizen en of straatlantaarns staan. De oppas geeft aan dat ze bang is daar te lopen, maar met ons tweeen durft ze het wel aan.
Als we langs de achteringang van school lopen, groeten we de man van de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) die daar op wacht staat.
Op de terugweg blijven we even staan praten. Ik ken deze man. Het is een verre vriend van Rebaz.
"Wie ben jij?" vraagt hij aan de oppas.
"Mijn man en ik werken bij haar," antwoordt zij.
"Aha, dus jullie zijn de bewakers van hun huis?"
De oppas glimlacht even.
"Dan moeten jullie wel goed op haar passen, want zij is onze bruid," zegt hij.
Ik blijf dat toch wel apart vinden dat er zoveel Koerden mij hun bruid noemen. Door zijn uitspraak vermoed ik dat hij ook van dezelfde of een buurstam als Rebaz komt.
Hij wil weten tot waar we lopen en we vertellen dat we langs de autoweg zijn gelopen tot aan het viaduct dat naar de woonwijk Green Land gaat.
Het uitzicht vanaf het viaduct is overigens geweldig. Zelfs in de nacht. Aan de ene kant kijk je uit over de dorpjes Okhsar, Bastora en Banaman en heel in de verte aan de linkerkant van die weg Shaedokan. Bergopwaarts zie je de autolampen van de auto's die van of naar Massif rijden.
Volgens de Asayish van school is de dorpsweg niet veilig om te lopen, vanwege de onbewoonde stukken en hij biedt aan dat we in het vervolg de auto bij de achteringang van school neerzetten en vanaf daar verder kunnen lopen.
En zo rijden we de volgende twee dagen tot aan de achteringang van school, plaatsen de auto zoals beloofd bij de Asayish en lopen richting de autoweg tussen Erbil en Massif. De eerste avond opnieuw tot aan het viaduct bij Green Land. De tweede avond lopen we een flink stuk over het viaduct om aan de andere kant van de autoweg uit te komen, een stuk door te lopen en weer de weg terug te nemen.
Het is superlief bedoeld van de Asayish, maar bijkomend nadeel is wel dat onze route met tweemaal twintig minuten wordt verkort. Maar goed, vanwege mijn behandeling aan de rug mocht ik toch niet zo heel ver lopen, dus dat nemen we even voor lief.
Voor mijn vervolgbehandeling voor mijn staartbeen meld ik me weer bij de fysiotherapeut. De afgelopen dag heb ik pijn gehad op de plek van de massage, maar hij had me er al voor gewaarschuwd. Elke dag trekt de pijn ongeveer met de helft van de dag ervoor weg. Het is niet een constante pijn, maar alleen tijdens het aanraken. "Dan moet ik het maar niet aanraken," grap ik naar de fysiotherapeut als hij me vraagt naar de pijnlijke plek. Hij lacht om mijn antwoord.
Opnieuw krijg ik een massage van het onderste deel van de rug. Niet zo pijnlijk als de vorige keer, maar ook zeker niet gevoelloos.
Aan het eind van de behandeling, als ik inmiddels alweer in de open hal bij de receptie en de wachtruimte sta, zegt de fysiotherapeut tegen zijn vrouw, de assistente, dat ik dagelijks heel veel bezig ben met kinderen brengen en halen, boodschappen doen en te zware dingen tillen.
"Ik zal wel moeten," verweer ik mezelf, "De tuinman heeft niet te lang geleden een operatie gehad en mag twee maanden maar een paar kilo tillen. De oppas mag niet te zwaar tillen, vanwege haar gezondheid, dus dan doe ik dat." De assistente lacht: "Ja, er is iemand die zich moet opofferen."
Nu is het niet zo dat de oppas helemaal niet zware dingen tilt, maar zij en ik verdelen het meer over ons beiden.
De fysiotherapeut bedenkt spontaan dat ik dan maar een verstevigingsgordel voor de rug moet meenemen. Voor als ik zwaarder werk moet doen. Dan helpt dit om de boel een beetje bij elkaar te houden, zeg maar.
De verstevigheidsgordel is een soort vest met elastische bandjes over de schouders en verder zit de daadwerkelijke gordel rondom mijn rug en buik. Als een korset met klittenband.
"Over een hemd, onder de bovenkleding dragen," adviseert de fysiotherapeut mij.
Dezelfde avond om 7 uur krijg ik bericht van de oppas met de vraag of ik wil wandelen. Ik wil wel, maar Kani slaapt nog niet, dus uiteindelijk geeft mijn telefoonklok 8:02 aan als we de auto weer bij de Asayish van school hebben geparkeerd. We melden dezelfde beveiliger dat we weer gaan wandelen en vertrekken voor de zoveelste keer richting de autoweg.
We lopen vlot door en bereiken al snel het viaduct ter hoogte van Green Land, maar om eerlijk te zijn, hebben we helemaal geen zin om nu al terug te gaan en spontaan besluiten we onder het viaduct door te lopen richting Massif. We lopen aan de kant van de weg waar we het verkeer kunnen zien aan komen rijden, want het is er donker en er zijn geen voetpaden. Blijkbaar is er ook geen hoofdstroom, want alle straatlantaarns zijn ook nog uit.
Er is een berm met losliggende stenen op modder, maar door de eerste hevige regenbui op de dag ervoor, is de berm nog niet overal droog. Zo lopen we bepaalde stukken over de vluchtstrook, maar wijken af en toe ook uit naar de berm.
Als we tot aan het eind van het eerste dorpje Okhsar zijn gekomen, vraagt de oppas of we misschien toch niet moeten omkeren.
Ik twijfel. De straatlantaarns zijn op dit stuk nog steeds uit en teruglopen is niet heel erg veilig. Terwijl we in de verte vlakbij Bastora de straatlantaarns wel zien branden.
"Laten we in ieder geval even doorlopen tot Bastora," zeg ik, "Want daar is het wel licht."
We lopen sneller dan verwacht en eigenlijk zijn we nu echt op dreef.
Als we bijna bij Bastora aankomen, oppert de oppas: "Dit is zo dichtbij Massif. Waarom lopen we niet door? We zijn er vast in een half uur."
"Een half uur redden we niet. De bergweg is lang. Ik denk een uur nog," antwoord ik, maar ook ik heb altijd al graag eens naar Massif willen wandelen en nu we toch al zover gekomen zijn, vind ik het jammer niet door te lopen.
En zo besluiten we pas halverwege onze wandeling om door te lopen tot bovenop de berg Pirmam waar het stadje Massif ligt.
"Ik hoop niet dat een van je schoonfamilie ons gaat zien," zegt de oppas als we achter elkaar aan in de berm lopen.
Wandelen is nu eenmaal niet echt algemeen geaccepteerd en een lange wandeling door een vrouw in het donker is dat helemaal niet. Gelukkig zijn we wel met ons tweeen, maar ik weet zeker dat als iemand van mijn schoonfamilie ons ziet, ons per direct in de auto mee zal nemen.
De oppas en ik praten en lachen. We maken grapjes en de sfeer is echt goed.
Ik schrik even als mijn telefoon overgaat. Bang dat iemand van de familie ons toch heeft gezien, maar het blijkt een vriend te zijn.
Ik veeg met mijn vinger over het telefoonscherm om op te nemen en let daardoor minder op waar ik loop. Ineens voel ik mijn voeten wegzakken in de grond op een stuk waar ik alleen maar harde grond verwacht. Ik kijk naar mijn sportschoenen en zie dat ik midden in zacht cement sta. De oppas loopt voor me uit en om een of andere reden voelt ze niet dat zij ook in het cement staat. Ik trek aan haar arm en snel springen we uit het cement. Minstens vijf centimeter diepe afdrukken van onze voetstappen blijven achter. Nu pas zie ik de twee pionnen aan de andere kant van het nog natte cement staan. Natuurlijk hebben de werkers niet verwacht dat er mensen van deze kant zouden kunnen komen.
Als we weer buiten het cement staan, sla ik mijn hand voor mijn mond en begin te lachen.
"Morgen gaat er in ieder geval een man erg boos worden," zeg ik lachend tegen de oppas. Ik kijk wel om me heen of er een tak of iets dergelijks is om het cement glad te strijken, maar ik zie niks liggen.
Terwijl de oppas en ik nog in een deuk liggen van onze stommiteit van net, hangt de vriend aan de andere kant van de lijn.
"Waar ben je?" vraagt hij.
Ik laat hem weten dat we in de buurt van Bastora lopen en vertel wat er net is gebeurd.
Als we de verbinding verbroken hebben, laat ik de oppas weten dat ik inmiddels wel dringend naar een toilet moet.
Iets verderop is een checkpoint waar wel Asayish rondloopt, maar waar geen auto's worden gecontroleerd. Terwijl we nog komen aanlopen, zie ik dat de beveiligers ons al hebben opgemerkt.
Eenmaal vlakbij gekomen, vraag ik hen of er een toilet is in hun buurt.
"Waar komen jullie vandaan?" wil een van hen weten.
"Choueifat school vanaf de weg van Mala Omar," antwoord ik.
"Ik moet toestemming vragen," laat de man weten.
Hij loopt het gebouw binnen. Vanaf de berm waar wij staan, kunnen we een aantal mannen bij een deur aan de linkerkant van het halletje zien staan. Een man in het kantoor kijkt door het raam naar ons.
Het duurt een paar minuten voor de man weer naar buiten komt.
"Van welke Barzani stam zijn jullie?"
Ik heb Bahdini gesproken en dat is hem vast opgevallen.
De oppas antwoordt: "We zijn beiden Koerden."
"Eigenlijk ben ik Nederlands," verbeter ik haar.
Misschien had ik beter kunnen zeggen dat ik bij de Mzuri stam hoor, maar sowieso krijgen we geen toestemming voor het gebruik van het toilet.
"Wat denken ze? Dat we een bom in hun toilet gooien, ofzo?" zeg ik.
De oppas begint ook te lachen.
"Misschien denken ze dat we van IS komen," lach ik naar de oppas als we verder lopen, "In dat geval is het maar goed dat ze ons niet gefouilleerd hebben, want ik heb ook nog eens mijn verstevigingsgordel van de fysiotherapeut om. Stel je voor dat ze dat hadden aangezien voor een bomgordel."
Ik moet nog steeds plassen en besluit ergens achter wat kleine bomen te gaan zitten. Hoewel het zo donker is, dat we niet eens kunnen zien of de berm al dan niet droog genoeg is om over te lopen, gaat de oppas met haar rug naar mij gekeerd voor mij staan. Bijna terug op het asfalt zak ik nog even met mijn voeten weg in een zacht stuk van de berm. Mijn schoen zit nu vol blubber.
Inmiddels zijn we bij het benzinestation Kovan onderaan de bergweg van Massif aangekomen. We moeten wel doorlopen, want het is inmiddels al laat geworden in de avond en gewoon een willekeurige taxi aanhouden om terug te keren, kan nu extra gevaarlijk zijn.
Een auto met een Irakees kenteken (er zit een duidelijk verschil tussen Irakese en Koerdische kentekenplaten) dat bij het benzinestation vandaan komt, rijdt in tegengestelde richting langs ons en keert een paar meter verderop om terug langs ons te rijden. De eerste keer heeft hij al uitgebreid gekeken naar ons. De tweede keer hoor ik hem in het Koerdisch zeggen dat hij ons wel naar "boven" (op de berg) wil brengen, maar ik bedank en we lopen verder.
Ook op de bergweg is er geen licht. Alleen de autolampen van de ons tegemoet komende auto's. Af en toe is het zo donker dat we onze zaklampen op onze telefoons aanzetten, zodat het verkeer ons beter kan zien.
"We zijn bijna bij het checkpoint van Massif," antwoordt de oppas, terwijl we nog op de onderste weg lopen.
"Toch duurt het nog wel even, hoor. De bergweg is langer dan je denkt," zeg ik tegen haar. Zij is danwel Koerdisch, maar van Turkije en is korter in Koerdistan dan ik en bovendien komt ze op lang niet zoveel plekken, zodat ze niet erg bekend is in de buurt.
Ineens beseffen we ons dat we onze verblijfsvergunningen niet mee hebben genomen. Bij de checkpoints zouden ze ernaar kunnen vragen, maar mocht dat een probleem opleveren, dan bellen we iemand die kan bevestigen wie we zijn.
Twee bochten later zien we eindelijk de lampen van het checkpoint. De Asayish daar heeft ons ook al opgemerkt en volgt ons met hun ogen als we vlakbij komen. Ik groet vriendelijk. De man die het dichtste bij ons staat, wenkt ons te komen. Hij staat op zijn post om voorbijkomende auto's die Massif verlaten te controleren. We lopen in zijn richting, omdat er op veel plekken vangrails staan.
"Is het verboden hier te lopen?" vraag ik hem voor de zekerheid.
"Nee, hoor," zegt hij, "maar jullie moeten even naar hen gaan."
Hij wijst naar drie mannen die aan de andere kant van de weg voor een heel klein gebouwtje staan.
De linker begint te praten: "Waar gaan jullie heen?"
"Naar Massif."
"Waar komen jullie vandaan? Uit Bastora?"
"Nee, eigenlijk komen we van de achteruitgang van Choueifat school in Khanzad," zeg ik.
Ik wacht op een reactie en kijk opzij. De man houdt zijn mond, maar ik kan zien dat hij verbaasd is.
"Oke, we zijn een beetje gek. Denk je niet?"
Nog steeds kijkt de man voor zich uit, maar er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht.
"Ik loop even een stukje mee, want daar is een gevaarlijke hond," zegt de man nu en loopt al naast ons.
"Als de hond komt, niet beginnen te rennen," waarschuwt hij ons.
"Is het jullie hond?" vraag ik.
De man beaamt dat en dat stelt me gerust. Ik zie hem het gebied met zijn ogen afspeuren waar de hond zo ongeveer moet zijn, maar het is vrij donker en de hond vindt het blijkbaar niet nodig zich zichtbaar te maken.
"Oke, vanaf hier kunnen jullie verder," zegt de man en we lopen weer door.
Inmiddels doet de binnenkant van mijn linkerenkel pijn door de losliggende stenen in de berm en ik besluit meer op de weg te gaan lopen. "Even langzamer lopen," zeg ik tegen de oppas, "Ik kan bijna niet meer." Opgeven is er niet bij, omdat ik altijd al eens naar Massif heb willen lopen en we nu zo dichtbij zijn en bovendien is het nog steeds niet veilig om een taxi aan te houden.
Dan eindelijk zien we Roj Center, het moderne winkelcentrum, van Massif en we zijn blij dat we zover zijn gekomen. We lopen door tot aan de Holland Bazar waar we op de parkeerplaatsen langs de weg blijven wachten. Het is niet een heel handige plek voor mij, omdat mijn hele schoonfamilie in Massif woont, deze plek bij het verkeerslicht in het midden van Massif ligt en alle hoofdwegen met elkaar verbindt, zodat de kans groot is dat een bekende mij gaat zien.
"Probeer maar een beetje achter mij te blijven," zegt de oppas, "Mij kennen ze niet."
"Volgens mij moet ik eerder daar achter die auto's gaan zitten, wil ik niet opvallen," zeg ik. Van alle kanten komt verkeer. En ja, we vallen op daar.
Mijn telefoon geeft inmiddels half 11 aan. Twee en een half uur hebben we over de hele route gedaan. Op zich valt het nog mee, maar het is toch meer dan we verwacht hadden. Bovendien is het al laat op de avond. Ik durf niet zo goed mijn schoonfamilie te bellen. Ze zullen me voor gek verklaren. Hoewel de oudste zoon van mijn oudste zwager zou ik misschien nog kunnen proberen. Hij heeft mij ooit eens verteld dat hijzelf vanaf Massif urenlang tot aan Erbil ofzo was gelopen. Nog verder. En dat was ook 's nachts geweest. Oke, verschilt wel even dat hij een man is en ik een vrouw, maar toch. Of ik zou mijn tweede zwager kunnen vragen.
Ik stuur een bericht met het verzoek mij een telefoonnummer te geven van een betrouwbare taxi in Massif. Mijn telefoon gaat over.
"Waar ben je? Waarom heb je een taxi nodig?"
Ik vertel voorzichtig het verhaal dat de oppas en ik tot aan Massif zijn gelopen vanaf de achteringang van school, dat we niet terug kunnen lopen en dus een taxi nodig hebben. Hij is even stil, vraagt me waarom we dat zouden doen en laat me weten dat het sowieso te gevaarlijk is.
"Hoe lang heb je erover gedaan?" vraagt hij nu.
"Twee en een half uur. We zijn om acht uur vertrokken."
In Nederland is een fikse wandeling geen enkel probleem, maar hier, cultureel gezien, is het een absolute "no go". En dat weet ik, maar we hadden in eerste instantie niet de intentie tot aan Massif te lopen. Halverwege, zo ergens rond Bastora, zou ons toch ook al niet in dank zijn afgenomen. En eerlijk gezegd, buiten alle culturele bezwaren was het toch ook vooral geweldig om dit te doen. Een wens die ik al sinds jaren heb uitgesproken, maar nooit kon uitvoeren en nu geheel spontaan toch kon doen.
"Zal ik jullie brengen?" biedt onze reddende engel aan.
"Nee, nee, als je een betrouwbare taxichauffeur weet, is dat al mooi genoeg."
Evenlater verschijnt een telefoonnummer en een bijbehorende naam op mijn scherm. Ik sla het nummer op op mijn telefoon, maar als ik het wil bellen, is hij in gesprek. Ik wacht even, bel nog een paar keer, tot de telefoon uiteindelijk gewoon overgaat.
De taxichauffeur komt er nu aan en ik krijg ondertussen een telefoontje dat ik moet laten weten als we in de taxi zitten en als we thuis zijn.
En dus stuur ik een berichtje, zodra we in de auto zitten. Hij rijdt Massif uit, de bergweg af, we komen door het checkpoint van Massif, langs het benzinestation Kovan onderaan de bergweg, langs het checkpoint waar we niet mochten plassen en door Bastora. Uiteindelijk komen we aan in Khanzad. Nu in de taxi verbaas ik me eigenlijk zelf over het hele eind dat we hebben gelopen. Met de auto doe je er zo'n kleine twintig minuten over.
"De man van Asayish bij school zal inmiddels ook wel ongerust zijn geworden," zeg ik tegen de oppas die naast mij achterin de taxi zit. Als we dan eindelijk arriveren bij onze auto, vraag ik de taxichauffeur te stoppen. Ik betaal hem 15.000 dinar, maar hij accepteert alleen de 10.000 dinar, dat overeenkomt met 7,55 euro. De oppas is net uitgestapt en de Asayish man van school komt direct op de auto aflopen.
"Waarom waren jullie zo lang weg? Ik begon ongerust te worden, maar ik heb ook geen telefoonnummer van jullie dat ik kon bellen."
De oppas vertelt over dat we tot aan Massif zijn gelopen. De man kan het niet geloven. Ik begin te lachen en zie in de binnenspiegel van de taxi dat de chauffeur nu ook begint te grinniken.
"We waren het niet van plan," vertel ik de Asayish als ik nu ook buiten sta, "Maar het was donker, zonder straatverlichting en gewoon teruglopen leek ons niet echt veilig, dus zijn we maar doorgelopen."
"Maar in de woonwijk American Village is het niet zo gevaarlijk om te lopen," antwoordt de man. Blijkbaar kan hij nog niet geloven dat we tot aan Massif zijn gegaan en dus niet door de woonwijk van American Village zijn gelopen.
"We waren niet in American Village, maar liepen langs de hoofdweg," zeg ik.
Het kwartje valt bij de man van de Asayish, maar is geschokt en opgelucht tegelijk.
We nemen afscheid van de man en rijden met de auto terug naar huis.
"Ga je mee om mijn man te zeggen waar we waren?" vraagt de oppas. En dus loop ik met haar mee naar hun huis in onze tuin. In hun zitkamer vertellen we van ons avontuur. De tuinman wil het eerst niet geloven, denkt dat we een grapje maken, maar als we verder vertellen over wat we allemaal hebben beleefd, beseft hij dat we de waarheid spreken. Hij maakt er geen big deal van en kan het wel waarderen.
Ondertussen zit ik nog met mijn schoonfamilie die ik niet heb ingelicht en dus besluit ik vanmiddag toch mijn tweede zwager te bellen.
"Ik moet iets vertellen," biecht ik op als hij de telefoon opneemt.
"Vertel maar."
"Ik ben gisteravond met de oppas naar Massif gelopen."
"Dat weet ik," zegt hij tot mijn verbazing.
"Huh? Hoe weet jij dat?"
"Iemand heeft jullie gezien en het mij verteld."
Op mijn vraag wie dat was, geeft hij geen duidelijk antwoord, behalve dat er voldoende mensen rijden die mij kennen en die ik niet herken.
"Ga ik er problemen mee krijgen, denk je?"
"Ik vind het geen probleem," zegt hij dan, "maar jullie moeten echt voorzichtig zijn. Het is gevaarlijk."
In de avond zijn we weer in Massif en nadat ik mijn zwager toch maar even direct heb ingelicht, nodigt hij ons uit bij hun thuis langs te komen. Op een moment dat hij en ik alleen in de kamer zijn, vraag ik hem snel wie hem had ingelicht over onze wandeling.
"Een vriend. Hij zag jullie lopen nog voor de bergweg."
Buiten, als we willen vertrekken, vertellen we hem over de grappige momenten die we onderweg naar Massif meemaakten en hij lacht net zo hard mee. Maar hij waarschuwt ons uiteindelijk nog wel even: "Het is echt gevaarlijk daar. Niet meer doen, oke?"
"Ik zal niet meer tot Massif zal lopen," beloof ik, "maar een wandeling naar Erbil sluit ik niet uit."
"Meisje, straks worden jullie door iemand meegenomen. Geloof me," zegt hij, "Als jullie ergens vast zitten en ik moet jullie identificeren, ga ik zeggen dat ik jullie niet ken. Dan blijven jullie vast zitten tot ik jullie kom halen."
"En wanneer zal dat zijn?" vraagt de oppas.
"Een dag, een week, een maand," lacht mijn zwager, "Tot jullie hebben geleerd niet meer zover te wandelen."
Terug in de auto naar huis zijn we toch nieuwsgierig geworden hoe onze voetstappen in het cement er nu bij staan. Of er al dan niet iemand is gekomen om de schade te herstellen. Langzaam rijd ik met de auto langs het Dahat Oil benzinestation en zie de pionnen nog staan. Al onze ogen zijn gericht op het cement. En daar zien we het: onze voetstappen lijken vereeuwigd in de grond te staan. Zoals wij gisteravond uit het cement stapten, zo staan de afdrukken nog in de grond. Een herinnering aan onze wandeling naar Massif.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bergopwaarts
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 5074100
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-30
[photoRevision] => 38
[title] => Langzaam maar zeker
[message] => De laatste maand van mijn missie in Irak is aangebroken, dus als het goed is wordt dit mijn laatste berichtje vanuit Irak. Aan het einde van september kom ik voor een korte vakantie naar Nederland om vervolgens in oktober naar Syrië te verhuizen. Mijn huidige en nieuwe adres liggen slechts enkele honderden kilometers uit elkaar, maar de verhuizing zal toch met een omweg moeten gebeuren.
Uiteraard blijft het grote verhaal hier (en zo’n beetje overal op de wereld) de Corona pandemie. Ondanks dat alle maatregelen er voor zorgen dat we nog steeds kunnen blijven werken, maar wel een stuk rustiger. Doordat we maar 1 patient tegelijkertijd in het revalidatie centrum mogen hebben en we na elke patient het hele centrum moeten desinfecteren, kunnen we maar enkele patiënten per dag behandelen. Dit blijft ook zo, ondanks dat de overheid gedwongen is geweest om alle overige maatregelen schrapen. Het werd voor veel mensen echt onmogelijk om zich nog langer aan de regels te houden. Veel mensen hebben, als ze geen werk hebben, ook geen inkomen en een vangnet zoals in Nederland is er niet. Als je zo weinig verdient, heb je ook geen buffer op kunnen bouwen. Dus betekent het: geen inkomen, geen eten op tafel. Geld om bijvoorbeeld een mondkapje aan te schaffen is er dus helemaal niet.
Doordat we zo weinig patiënten kunnen behandelen, moeten we keuzes maken. Wij hebben besloten om ons vooral op kinderen te richten. De spontane actie van mijn nichtje om wat van haar speelgoed mee te geven om aan kinderen in Mosul te geven, komt dus erg goed uit. De kinderen hier hebben niet zo veel speelgoed en zijn er erg blij mee.
Ondanks alle voorzorgsmaatregelen hebben we ook nog eens het hele revalidatie centrum een week moeten sluiten. Een collega kwam ziek op het werk en het duurde even voordat wij hem konden overtuigen om het centrum te verlaten. Het gevolg dat eerst het centrum een paar dagen dicht moest om vervolgens geheel ontsmet te worden.
Naast de Corona hebben we ook nog eens extra dagen vrij gehad vanwege het Islamitische Nieuwjaar. Hopelijk wordt september een meer productieve maand. We zullen het af moeten wachten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 507
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/993/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => langzaam-maar-zeker
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 5073562
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-08-01
[photoRevision] => 38
[title] => Weer terug aan het werk
[message] => De 2 weken quarantaine gingen redelijk snel voorbij. Gelukkig was het weer niet dusdanig dat je ook snel naar buiten wilde. Helaas gingen de 2 dagen tussen de quarantaine en dat ik weer terug naar Irak vloog nog sneller voorbij. De hele vakantie liep dus iets anders dan gepland, maar toch was het wel lekker om even thuis te zijn.
De vliegreis was in de 2 weken erg veranderd. In vergelijking met eerst was Schiphol druk (nog niet zoals daarvoor, maar duidelijk drukker). Om de ene of andere reden waren nu wel meer mensen met een mondkapje op, blijkbaar is de ernst toch tot meer mensen doorgedrongen. Bij het inchecken kregen we van Qatar Airways zelfs een gezichtsmasker die tijdens het inchecken en gedurende de gehele vlucht opgehouden moest worden. Niet echt comfortabel mondkapje en gezichtsmasker, maar veiligheid gaat voor. Voor het personeel in het vliegtuig moest het wel makkelijker werken zijn, aangezien zij nu niet geheel in overall hoefden te werken.
Eenmaal in Bagdad, werden we opgevangen en naar ons quarantaine huis gebracht. Hier zouden we 14 dagen opgesloten moeten blijven. Nu was het geluk echter wel aan mijn kant. Er werd een nieuwe regel ingevoerd. Na 4 dagen quarantaine werd er een test gedaan en aangezien deze negatief was, mocht ik na 6 dagen al weer terug naar Mosul en aan het werk. Wel met extra maatregelen, maar toch was dit beter dan 14 dagen opgesloten te zitten. Ik had hier echt mazzel mee, want een paar dagen later, werd de 14 dagen quarantaine weer ingevoerd.
Het werk gaat nog steeds erg langzaam. Dankzij de Covid-19 pandemie, mogen we maar 1 patiënt tegelijkertijd behandelen in het centrum en moet er tussen elke patiënt door het gehele centrum schoongemaakt worden. We zijn dus meer bezig met schoonmaken, dan met het behandelen van patiënten. Dit is natuurlijk niet helemaal wat wij willen, maar we zijn allang blij dat we mensen kunnen blijven helpen.
Het weer had in de 2 weken in Nederland ook niet stilgestaan. De temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar rond de 50 graden. Nu kan ik daar om de ene of andere reden wel redelijk goed tegen en probeer ik mijn tijd toch nog zoveel mogelijk buiten (op het balkon) door te brengen. Helaas kan de elektrische apparatuur minder goed tegen de hitte en zijn mijn telefoon en laptop er regelmatig mee gestopt vanwege oververhitting. Dus deze maar binnenhouden en dus moet ik noodgedwongen ook wat meer binnen zitten dan ik zou willen. Misschien is dat ook wel wat gezonder.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 359
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/991/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => weer-terug-aan-het-werk
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 5072288
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-05-02
[photoRevision] => 38
[title] => Werken vanuit "huis"
[message] => Weer even een korte update. Ik kan niet zeggen dat de maand echt voorbij gevlogen is, maar toch is het alweer mei. Zoals bijna de hele wereld deze maand vooral thuis gezeten. Niet het vakantie was, want er was nog wel wat te doen, alleen niet het werk waarvoor ik gekozen heb. Heel veel (achterstallig) administratief werk en het maken van een plan hoe we weer aan de slag zullen kunnen als de kust veilig is. Natuurlijk zijn er steeds weer nieuwe ontwikkelingen en dus moesten de plannen regelmatig aangepast worden. Soms wel eens om moedeloos van te worden, als het zoveelste plan weer op de schop moest, maar wel belangrijk om goed voorbereid te zijn. De laatste weken lijkt de situatie iets te verbeteren en kunnen we dus weer echt vooruit kijken.
Sinds kort mogen we het huis weer uit om op kantoor te gaan werken. Een stap in de goede richting en heerlijk na al die weken thuis te zijn, maar we zijn voorlopig nog wel verwijderd van het behandelen. Het is nu vooral voorbereiden op wat misschien komen gaat. De plannen die we hebben gemaakt, moeten besproken worden met de overheden, dus hebben we nu een wekelijkse vergadering met overheid. Langzaam, heel langzaam bewegen we in de goede richting, zonder dat we te veel risico willen nemen.
Toch wel anders is het met de mensen in de stad. Vele van hen hebben geen financiële mogelijkheid meer om thuis te blijven en dus niets te verdienen. Niet werken betekent geen inkomen, betekent geen eten. Iets van een vangnet bestaat er hier niet. Ondanks dat mensen eigenlijk geen risico willen nemen, hebben ze dus geen keuze. Hierdoor is het risico op een grote uitbraak nog steeds serieus aanwezig, ondanks dat Mosul tot nu toe redelijk gespaard lijkt te blijven. Hopelijk blijft dat ook zo.
Hopelijk heb ik volgende maand meer te melden, als de plannen zoals ze nu zijn, door gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 491
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => werken-vanuit-huis
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071859
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-03-28
[photoRevision] => 38
[title] => Guido terug naar het einde van de wereld
[message] => Eind februari, na ruim 2 jaar, weer in Mosul aangekoeen. Het was een warm welkom van de vele lokale ciollegae waarmee ik ook in 2017 heb samengewerkt, maar ook respect van expat collegae, zoals de hoofd van de delegatie mij introduceerde: “Guido is eigenlijk geen nieuwe collega hier, aangezien hij hier al was voordat de delegatie geopend was en dus ver voor de rest van ons.” Dit gaf een extra gevoel van weer terug te zijn.
Niet lang daarna zag ik (op advies van een goede vriend) de aflevering van Floortje terug naar het einde van de wereld, aflevering over Jemen. Een heel herkenbare aflevering over het werk van het Rode Kruis in Jemen. En plotseling wist de naam voor deze reis: Guido terug naar het einde van de wereld.
Deze titel dekt de lading helemaal. Het was in Augustus 2017 dat ik Mosul verliet, net nadat het herovert was van IS. De beelden van compleet vernietigde gebouwen en infrastructuur staan mij nog als vers op mijn netvlies. Hoe anders is het nu. OK, ik zit nu in het veel minder zwaar getroffen Oost-Mosul, maar dit had ik nu ook weer niet verwacht. Een stad zoals zoveel steden in het midden-oosten, waar het leven zijn gang gaat alsof er nooit iets gebeurd is. Op hier en daar een karkas van een half ingestort gebouw of herstel werkzaamheden aan de infrastructuur iets er weinig meer te merken van de ellende die zich hier nog geen 3 jaar geleden heeft afgespeeld. Het blijft mij verbazen hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Alhoewel het ook weer veel uiterlijke schijn is, want op het moment dat je met mensen aan de praat komt, blijkt er in de mensen zelf toch heel veel schade aangericht te zijn. Iedereen heeft wel iets en/of iemand verloren en dan spreek ik nu nog geeneens van de mensen met blijvend fysiek letsel die wij in het revalidatiecentrum behandelen (een amputatie is een blijvend zichtbare herinnering aan een vrezelijke tijd.
Een ander dramatisch verschil met toen, is de aandacht die er voor de stad is. Vertelde ik in mijn vorige update al dat de media niet of nauwelijks nog te vinden is (waar het in 2017 nog vol was en iedereen het laatste nieuws wilde weten). Helaas is hiermee ook de aandacht van vele hulporganisaties verdwenen. Verdrongen de hulporganisaties zich toen nog, nu is er nog maar een handje vol van over. Eigenlijk heel sneu om te zien, hoe vrij snel na het conflict de organisaties zijn verdwenen en de mensen het zelf maar uit laten zoeken, hoe ze hun leven weer op moeten pakken.
Persoonlijk is het een voordeel dat het nu rustiger is. Voor ons waren er iets minder restricties dan vorige keer. De grootste verschillen zijn dat ik nu een eigen kamer met bed heb in een gezamenlijk huis (ipv een kamer delen met 4-5 personen en slapen op een matras op de grond) en we ook ons buiten het huis ogen begeven. Het beperkt zich wel tot het ene blok waar onze huizen staan, maar toch is het heerlijk om even buiten te kunnen zijn. Ook mogen we nu zelf boodschappen doen. Het gaat weliswaar om 2 winkels naast elkaar, waar we met de auto naar toe gebracht worden (zelf rijden is nog niet toegestaan), maar die paar meter buiten en iets van contact met het gewone leven maakt een groot verschil. Tenminste, dat was het geval voordat de Corona maatregelen ook Irak wisten te vinden. In eerste instantie was dit alleen extra hygiene maatregelen in het revalidatie centrum, later mocht de helft van de (lokale) werknemers maar werken. Niet veel later werd het centrum geheel gesloten moesten we werken vanuit het kantoor. Ook dit duurde maar 2 dagen en dus moesten we vanuit huis gaan werken. Niet makkelijk, aangezien we gewend zijn om met patiënten te werken. Gelukkig had ik op het laatste moment nog de mogelijkheid om alle patiënten files mee naar huis te nemen, zodat ik daar statistiek op los kon laten. Hier ben ik de laatste 2 weken druk mee bezig geweest. Nu echter begint het werk op te raken, dus wordt het tijd om creatief te worden, want we zullen nog wel voor een tijdje thuis zitten (zoals de hele wereld). Het blijft toch vreemd om uit mijn raam naar een miljoenen stad te kijken en bijna niets of niemand te zien of te horen (behalve de continu overvliegende helicopters).
Als er dan toch niets te doen, is waarom kom je dan niet naar Nederland? Een logische vraag en ook het Rode Kruis heeft daaraan gedacht en iedereen die naar huis wil, mag dat. Er is echter 1 groot probleem: Hoe? In Mosul, zijn de wijken afgesloten en kunnen alleen verlaten worden met speciale toestemming, daarna heb je nog toestemming nodig om: De stad en het gouvernement te verlaten en andere gouvernementen binnen te gaan of te door kruizen en vervolgens het land te verlaten. Dit moet allemaal bij andere instanties die nauwelijks werken, omdat zij ook vanuit huis moeten werken. Zelfs als dit allemaal geregeld kan worden, zijn er nog geen vluchten (het luchtruim is voor de komende weken geheel afgesloten, over het einde van de wereld gesproken). Ondanks support van de Nederlandse ambassade, is dit een dusdanig hopeloze missie, dat ik besloten heb het geeneens te wagen. De kans dat ik ergens onderweg vast kom te zitten is te groot. En dan ben ik in Nederland en kan ik daar thuis zitten. Voorlopig wordt het hier gewoon uitzitten.
Wel vreemd, normaal heb ik in mijn werk altijd, als het te erg wordt, kan ik altijd weg. Nu is het probleem wereldwijd en dus kan niemand er aan ontsnappen.Eindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje als de vele mensen die ik in de loop van de tijd heb mogen helpen. We zien de problemen, maar we kunnen geen kant op. Ik weet zeker, als er een plaats op de wereld is waar Corona niet kan komen er hele stromen mensen vanuit oa Europa naar deze plek zouden trekken, we bereid zouden zijn om hier risico’s voor te nemen. Wel iets o over na te denken als we volgende keer weer eens een debat hebben over de vluchtelingen stroom.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 430
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,mosoel
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => guido-terug-naar-het-einde-van-de-wereld
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 5071033
[userId] => 148909
[countryId] => 90
[username] => guidopng
[datePublication] => 2020-02-29
[photoRevision] => 38
[title] => Lange reis naar nieuwe missie
[message] => Het is alweer enkele weken geleden dat ik vanuit Nederland vertrok en ik ben nu net aangekomen in mijn nieuwe woonplaats voor de komende maanden. Het heeft inderdaad een tijdje geduurd, maar ik ben dan ook de halve wereld over gegaan om mijn doel uiteindelijk te bereiken.
Allereerst, zoals altijd aan het begin van een missie, naar het hoofdkantoor van de ICRC in Genève. Ik was helemaal voorbereid op de winterse kou van Zwitserland in het begin van februari, maar dat viel behoorlijk tegen (of mee). ‘s Ochtends vroeg lag de temperatuur nog wel net boven het vriespunt, maar overdag was het een heerlijke 10 graden. Voor niets dus warme kleren meegenomen, helemaal toen ik besefte dat er ook geen ruimte meer in mijn bagage was om het daar bij te stoppen. Dus toch allemaal maar aangedaan op weg naar mijn volgende bestemming, Cambodja. Dat viel niet mee, in mijn trui en winterjas in de 35 graden (en dan ook nog verplicht een mondkapje dragen, maar dat gelukkig alleen op het vliegveld), maar het nog onhandiger om het allemaal los mee te nemen bij al mijn bagage die ik mee moest nemen voor mijn nieuwe missie.
Ik moest trouwens naar Cambodja voor een cursus van de ICRC in Battambang in het westen van het land. Aangezien ik een strakke planning had, vloog ik niet naar de hoofdstad Phnom Penh, maar naar Siem Reap en vliegveld vlakbij de beroemde tempels van Angkor Wat, om van daaruit met de bus naar Battambang te gaan. Zoals gezegd was de planning nogal strak, dus had ik geeneens de tijd om de tempels te gaan bekijken. Direct van het vliegveld naar Battambang en na 5 dagen direct van Battambang naar het vliegveld. Een beetje vervelend, maar ik was (helaas) voor werk.
Inmiddels was mijn visum voor Irak klaar en kon ik direct vanuit Cambodja naar Bagdad (een paar dagen te laat, anders had ik uitzonderlijke sneeuwval in Bagdad nog mee kunnen maken). Wel vreemd om op het vliegveld van Bagdad te landen en dan langs de plek te moeten waar enkele weken geleden de Iraanse generaal bij een drone aanval om het leven is gekomen. De plek was dan ook niet te missen, door het gedenk monument. De hele stad hangt trouwens vol met posters van hem. Verder is de stad heel erg veranderd sinds de laatste keer dat ik er was (2,5 jaar geleden). Door de verbeterde veiligheidssituatie, waren velen wegblokkades en betonnen afzettingen weggehaald. Het was nu bijna een normale stad. Bijan, want er was natuurlijk nog wel veel politie en leger op de been, zeker met de protesten van de laatste maanden. Het is echter een enorme verbetering ten opzichte van vorige keer, hopelijk voor de bevolking, blijft deze verbetering doorzetten.
Na enkele dagen briefing en bezoeken van revalidatie centra in Bagdad, gingen we op weg naar Erbil. Met de auto dit keer, want door de verbeterde veiligheid hebben we hier geen eigen vliegtuig meer en is het goedkoper en veiliger om met de auto te gaan. Het duurt wel wat langer, maar die 7 uur in auto kom je ook wel door. Donderdag middag in Erbil aangekomen en dus precies de juiste tijd om hier het weekend door te brengen (weekend is hier vrijdag en zaterdag). In Erbil het toegestaan om vrij rond te lopen en zijn de restricties dus minimaal. Het weekend heerlijk in de stad en de parken van Erbil doorgebracht. Aangezien ik de afgelopen jaren regelmatig in Erbil ban geweest en er ook een ruime maand heb gewoond, weet ik de weg daar redelijk goed. Het grote opvallende verschil met vorige keer dat ik hier was, is de afwezigheid van de honderden journalisten. De situatie is duidelijk minder interessant voor de internationale pers, dan toen er volop gevochten werd in Mosul.
Op maandag 24 februari dan eindelijk toch in de auto gestapt om naar Mosul te gaan. Het scheelt een stuk nu we in Oost-Mosul zitten en we dus niet de Tigris rivier over hoeven (toen er nog geen ruggen waren). In 1,5 uur waren we op de plaats van bestemming. Aangezien ik maar enkele dagen met degenen van wie ik het overneem kon hebben, zijn we direct naar het revalidatie centrum gegaan. Dit was maar goed ook, want de dag daarna werd het Corona geval in Irak geïdentificeerd en moest iedereen thuis blijven. Hoewel ik hier dus nu bijna een week zit, heb ik nauwelijks nog kunnen werken. Hopelijk kan ik morgen eindelijk echt met mijn werk beginnen, wordt vervolgd..... (mooie cliffhanger).
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-22 10:28:54
[totalVisitorCount] => 193214
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 371
[author] => Guido
[cityName] => Mosoel
[travelId] => 525273
[travelTitle] => Mosul 2
[travelTitleSlugified] => mosul-2
[dateDepart] => 2020-02-06
[dateReturn] => 2020-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 9
[goalName] => Werken in het buitenland
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/978/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=38
[titleSlugified] => lange-reis-naar-nieuwe-missie
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070947
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-26
[photoRevision] => 0
[title] => Maatregelen tegen Corona
[message] => Voor zover mijn informatie reikt, kwamen de Corona doden in Iran als plotseling. Van schijnbaar geen (bekende) besmettingen naar twee doden en toen drie, vier, enz. Inmiddels staat de teller op vijftien. Koerdistan-Irak sloot daarop eenzijdig de grenzen met Iran. Naar Iran mag wel, maar terug mag niet. De school van onze kinderen begon direct met temperatuur opmeten voor elke leerling en bezoeker die het schoolplein op kwam. Bij elke ingang stonden zo'n twee schoolmedewerkers met een thermometer die op het voorhoofd meet. De eerste ochtend werd ik zelfs drie keer gemeten. Mijn temperatuur was zo laag, dat hij even niet meetbaar was. Schoonmaakprotocollen werden flink aangescherpt. Mondmaskers werden geadviseerd, maar slechts enkelen gaven daaraan gehoor.
Het eerste Corona geval binnen Irak was een Iraanse student in Najaf. Eergisteren, de 24ste. Gisteren vier personen in Kirkuk, die in Iran waren geweest. Via Shayda kreeg ik te horen dat de school waarschijnlijk zou sluiten. Definitieve berichten zouden in de avond worden verzonden. Op de Koerdische nieuwssite Rudaw las ik al dat Koerdistan preventief alle scholen sloot. Publieke en privéscholen. En vroeg in de avond kreeg ik de bevestiging. Per mail en op de schoolapp werd aangegeven dat Choueifat net als alle andere scholen dicht zal zijn vanaf vandaag. Precies nu de final examens beginnen. Shayda zou vandaag haar eerste toets hebben. De kinderen zien het wel zitten, zo'n vervroegde vakantie. Tot en met 24 maart voorlopig. Ik heb maar wat extra dingen ingeslagen. Sowieso extra water, melk en eten, zoals rijst, lang houdbare groenten, kruiden zout, suiker, nootjes, bloem, olie, maar ook vers fruit en groente. Zolang we gewoon nog mobiel zijn, lijkt gezond eten me niet verkeerd. Wat extra vitamines. Schoonmaakmiddelen, tissues, die wij als toiletpapier gebruiken. Die dingen waar je gewoon niet zonder kunt zitten. Kattenbrokjes, want ja, we leven hier niet alleen. De Koerdische overheid zegt wel dat ze ervoor zorgen dat de winkels bevoorraad zullen blijven. Dat wil ik best geloven, maar ik ben de enige met een rijbewijs in huis en onze meeste producten moeten uit Erbil gehaald worden. En statistisch gezien is de kans reëel dat Corona ook hier komt. In alle landen trouwens. Ik denk dat het meer een kwestie van tijd is.
Vandaag vernam ik dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken een visumschorsing heeft aangekondigd op China, Iran, Italie, Japan, Singapore, Zuid-Korea en Thailand. Reizigers tussen Irak en Koerdistan-Irak worden getest, Irakezen in Iran moeten verplicht twee weken in quarantaine. Reizen buiten de provincies worden blijkbaar ook stopgezet, tenzij het absoluut noodzakelijk is.
Naast wat voedselvoorraad heb ik ook zes dobbelstenen gekocht, kaartspelletjes, een catch the ball spel, kleurpotloden, kleurboek, een rubikskubus van 2 bij 2, extra papier, een domino spel. Kinderen moeten toch wat te doen hebben. Wij hebben best geluk, denk ik. De locatie van ons huis is ideaal. Praktisch geen buren. Lekker op de ruimte. Grote tuin. We komen de komende weken vast wel door.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 357
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => maatregelen-tegen-corona
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 5070776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Schietpartij vlakbij
[message] => Het was half 11 gisteravond. Ik zat nog net een serie op mijn laptop te kijken, toen ik buiten lawaai hoorde. Schoten. Alsof je naar een film zit te kijken waar een fikse schietpartij in voorkomt, maar dan nog even wat extra, want deze schoten volgden elkaar te snel op. Dit waren schoten van een of meer automatische geweren. Of semi-automatisch, want ik ben geen expert.
Ik deed mijn lampen van de keuken en woonkamer uit om naar buiten te kunnen kijken. Ons huis staat hoog en ik heb overzicht op zowel Erbil als Massif, maar ik kon niet zien waar het vandaan kwam.
Ik belde de tuinman.
"Heb je het geluid gehoord?" vroeg ik hem.
"Welk geluid?"
"Volgens mij zijn er mensen buiten aan het schieten," vertelde ik.
De tuinman en zijn vrouw liepen hun huis uit onze tuin in, maar zagen ook niets.
"Dat zijn toch machinegeweren?" vroeg ik hem, terwijl ik op het balkon van mijn slaapkamer stond te kijken.
"Ja."
"Waar komt het geluid vandaan?"
"Richting Massif, maar dichterbij." antwoordde de tuinman.
We gingen weer naar binnen.
Ik zond een berichtje naar twee vrienden die beroepsmatig voor de veiligheid van Koerdistan werken. Ze waren nog niet op de hoogte.
"Wacht maar even," antwoordde de een, "Ik vraag wel even."
En binnen een paar minuten had ik bericht dat het in het dorp Sewaka op een paar kilometer van ons huis was.
"Politie is al onderweg," las ik in zijn bericht.
Het bleek dat weer twee beruchte stammen uit deze omgeving aan het vechten waren. Ik had laatst al gedacht dat ze al voor zover ik wist, maandenlang rustig waren, want ik had al zolang geen schietpartijen meer gehoord. Tot gisteravond dus. Deze keer geen doden, werd me gezegd.
Ik vertelde de tuinman wat ik net had gehoord over de schietpartij. Hij antwoordde: "Als je de top van Amerika, Turkije en andere landen uit het Midden Oosten samen zet, krijgen ze niet zoveel informatie binnen twintig minuten tijd. Hoe heb je dat gedaan?"
Ik antwoordde: "Soms is het handig om vrienden te hebben."
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 270
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => schietpartij-vlakbij
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069783
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-27
[photoRevision] => 0
[title] => Een electriciteitsklok en een website geopend
[message] => Jarenlang hadden we gratis electriciteit. Als we hoofdstroom hadden, tenminste, want nog steeds en vooral in de wintermaanden, zitten we dagelijks urenlang zonder hoofdstroom. Natuurlijk hadden we als alternatief wel de veel zwakkere generatorstroom uit het dorp, waar we dan wel flink voor betalen. Per maand zitten we al gauw op 200 dollar. Niet dat we zoveel verbruiken, want met 24 ampere, waarvan onderweg ongeveer 3 ampere lijkt te verdwijnen, kun je simpelweg niet zoveel aparaten tegelijk aanzetten. Als tweede alternatief hebben we nog een kleine generator thuis. Ook iets van 24 ampere. Best zuinig in gebruik. In de zomer gebruiken we hem nooit, ook omdat we dan vaak maar ongeveer vier uur per dag zonder stroom zitten en omdat het water dan door de hitte automatisch net zo warm is als wanneer je normaal onder de warme douche staat. In de zomermaanden zetten we dan ook gerust een poos de geiser uit. Maar goed, in de wintermaanden hebben we de thuisgenerator wel eens nodig, maar zelfs dan halen we zo eens in de twee weken wat benzine voor nog geen twintig euro en dat is ruim voldoende. Jammer genoeg is deze generator niet sterk genoeg om lange tijd achter elkaar te draaien. Nan een goed uur, moet hij eigenlijk wel even weer uit. Noem het de ongemakken van Koerdistan, maar ik ben er aan gewend en heb er geen last van.
Voorlopig zitten we nu in het proces waarbij een klok voor de hoofdstroom op ons huis zal worden aangesloten. Dat wordt dus ook betalen voor die stroom, maar na jaren dat gratis te hebben gekregen, is dat ook wel fair. Bovendien heb ik goede hoop. Met een beetje geluk gaan mensen verstandiger met de electriciteit om nu ervoor betaald moet worden en stel dat er dan ook meer electriciteit over blijft om meer te verspreiden over de dag. Het zou leuk zijn. Eerst even afwachten nog.
Afgelopen week eerst al even naar een of ander kantoor dat over de electriciteit gaat in de wijk Shawes in Erbil geweest. In al die jaren was ik nooit eerder die wijk geweest. Wist de wijk niet eens te vinden. Kende de weg er binnen dus helemaal niet, maar met een beetje navragen kom je ver. Bovendien was de tuinman bij mij. Bij het kantoor werd verteld dat de borg voor de klok of volgens mij meer voor eventueel onbetaalde nota's voor hoofdstroom op ongeveer 10.000 dollar ligt. De rest van het proces laten we over aan onze advocaat. Duur grapje. Heb eerst al 1500 dollar moeten betalen, waarvan ik ervan uitga, dat dat voor de aanschaf van de klok zelf is.
Ondertussen heb ik, op advies van een van mijn trouwe volgers/lezers (dank je wel voor alles, trouwens :) ), eindelijk eens een eigen website geopend. Heel voorspelbaar: www.feikjeveenstra.com
Momenteel heb ik drie blogs geschreven over mijn eerste drie reizen naar Koerdistan (1998, 1999 en 2000) met hier en daar wat foto's erbij. Zeker van plan om het snel verder uit te breiden.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 398
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-electriciteitsklok-en-een-website-geopend
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 5069065
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-08
[photoRevision] => 0
[title] => Raket boven Erbil, maar geen zorgen
[message] => Gisteravond. De kinderen heb ik vroeg naar bed gebracht, omdat ik eerder op de dag de vraag van een vriend had gekregen om hem midden in de nacht op te halen van het vliegveld.
Mijn wekker heb ik om 1 uur gezet, zodat ik zeker om 2 uur bij het vliegveld kan zijn. Hij zou om iets over half 2 landen.
Om half 12 in de nacht word ik wakker gebeld. Het vliegtuig is gecancelled. "Door de onrust momenteel?" vraag ik hem.
Maar volgens hem stormt het in Istanbul, waar hij op dit moment nog is, en ligt er een vliegtuig half naast de baan.
Ik verwijder mijn alarm voor 1 uur die nacht uit en val vervolgens heerlijk in slaap. Even word ik nog wel wakker en breng Kani, die naast mij ligt te slapen naar haar eigen bed.
Kwart voor zes word ik wakker. Zoals altijd kijk ik eerst op mijn mobiel die naast me op het nachtkastje ligt. Ik zie een melding dat ik om 3:39 een appje en een telefoontje heb gemist.
"Wakker worden" lees ik in het appje van Rebaz.
"Waarom zou hij in hemelsnaam mijn nachtrust willen verstoren?" is het eerste wat in me opkomt, maar stuur toch maar direct een appje terug om te vragen wat er is. Natuurlijk krijg ik geen reactie. In de winter schelen we twee uur met Nederland, dus hij ligt vast te slapen. Dan maar bellen. Dan hoor ik dat er een raketaanval op Erbil is geweest. In mijn nuchtere ochtend-"mood" antwoord ik: "Niks van gehoord, dus het valt vast mee. Geen zorgen. Ga maar weer slapen."
Het duurt nog zo'n veertig minuten voor mijn wekker af zal gaan. Nieuwsgierig als ik inmiddels ben geworden, scroll ik door mijn Facebook en wat nieuws uit de media. Al vrij snel wordt het me duidelijk dat er een raket boven Erbil in de lucht is ontploft OF in ieder geval op de grond niet is ontploft. Later hoor ik dat de raket inderdaad in de lucht al ontploft is. Ergens verderop in een veld is de raket neergevallen. Een andere raket is 2 kilometer naast Bardarash kamp ontploft. Het kamp waar mensen van de laatste vluchtelingenstroom uit Syrie zitten. Op wat gesprongen ruiten na, zijn er ook hier geen gewonden.
In de Facebookgroep van Erbil zie ik ook weer volop humor voorbij komen. Iemand heeft om 2 uur in de nacht mensen van deze groep opgeroepen om allemaal om 4 uur te verzamelen bij een bekende bar in Erbil om "voor de laatste keer te feesten voor WW3 uitbreekt".
Een ander bericht vertelt: "Ik begon met studeren en boem: Erbil wordt aangevallen", waarop iemand reageert: "Dan zou je niet moeten studeren."
Op Twitter zie ik iemand die opgeroepen heeft deze raketaanval te beschouwen als "vuurwerk" en hoopt dat Trump dit ook zo ziet.
Mensen willen geen escalatie. Hier zit niemand te wachten op vergeldingsacties.
Toch merk ik uit de berichten op Facebook dat menigeen in Erbil lawaai heeft gehoord van helikopters, trillende ramen, een knal,...
Om half zeven bel ik eerst maar eens de oppas. We hebben geen stroom, dus ik vraag of zij de thuisgenerator aan kan zetten. Natuurlijk vraag ik nog even na wat er allemaal is gebeurd vannacht en ze vertelt over haar man, de tuinman, die de hele nacht bijna is wakker gebleven, het internet heeft gevolgd. Rebaz had hem zelfs ook nog even gebeld, nadat ik mijn telefoon niet had opgenomen. Het blijkt dat het lawaai van helikopters en gevechtsvliegtuigen te horen is geweest vanaf ons huis. Of ik dan niet wakker ben geworden? Nee, dus. Ik heb blijkbaar de gave wel in de buurt van ellende te zijn, maar persoonlijk niets mee te krijgen. Ik breng de kinderen naar school, maar kan absoluut niks merken aan de mensen daar: iedereen is even vrolijk en vriendelijk. De mensen van de Asayish die de school bewaken, de ouders en chauffeurs, lijfwachten van sommige leerlingen, leerlingen zelf, leraren, anderen,.... Niemand ziet er diepbedroefd of bijzonder bezorgd uit. Het is ook niet rustiger of drukker dan anders. Alles lijkt volkomen normaal.
Later in de ochtend ga ik toch even naar Erbil. Moet nog langs iemand in onze kliniek en voor alle zekerheid besluit ik dan ook nog even wat extra eten en water te halen. Gewoon zodat ik niet per se naar Erbil hoef als het toch escaleert. Verwacht niet dat er dan geen mogelijkheid zou zijn om aan eten en drinken te komen, maar ach, het is bijna een gewoonte geworden om bij onrust extra in huis te halen.
Ik heb net mijn auto geparkeerd en loop achter een groepje van drie jongemannen naar de Shoresh supermarkt als ik geluid van een vliegtuig hoor. Uitgerekend vandaag is het zwaar bewolkt en sowieso kan ik al geen richting horen, omdat ik praktisch doof ben met mijn linkeroor, maar ik kan geen vliegtuig ontdekken. De jongemannen voor mij zoeken ook de bewolkte lucht af, maar lijken net als ik niet te weten waar het geluid vandaan komt.
Bij de supermarkt Amas aan de Pirmam street op weg naar huis vraagt de kassiere mij of ik na de raketaanval van vannacht niet naar Nederland zal gaan.
"Nee, hoor. Ik blijf hier," antwoord ik hem.
In de middag haal ik de kinderen weer op van school. Nog steeds is alles en iedereen even vrolijk en vriendelijk. Het regent inmiddels wel flink.
"Heb je het koud?" vraagt de man van de Asayish, die ook mijn fysiotherapeut is.
Ik weet dat hij dol op regen is, want dat heeft hij me al eens verteld. En hij weet dat ik absoluut niet van regen hou, want dat heb ik destijds hem ook al verteld. Aan zijn glimlach te zien, vraagt hij ook duidelijk naar de bekende weg.
Tegen de tijd dat Shayda vrij is, is het eerste wat ze me vraagt: "En.... moeten we nu niet vluchten?"
Shayda houdt van drama en ik ken haar te goed om te weten dat dit geen vraag uit angst is, maar meer een goed excuus om naar Nederland te kunnen gaan.
"Nee, we moeten niet vluchten," antwoord ik, terwijl we met ons allen naar de auto op de parkeerplaats van school teruglopen.
Voorlopig valt alles dus nog gewoon mee, leeft iedereen zijn leven en heeft niemand zin in een nieuwe grote oorlog.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 332
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => raket-boven-erbil-maar-geen-zorgen
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068977
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-05
[photoRevision] => 0
[title] => Kerst met Ronak en weer even spannend in de regio
[message] => Twee nachten geleden is Ronak via Jordanie teruggevlogen naar Nederland. De 23ste in de ochtend is ze aangekomen. Ruim vier maanden hebben we haar dan niet gezien. De langste periode voor ons ooit en dat zal nu nog langer worden: tot de zomervakantie is de verwachting.
Afscheid nemen is niet leuk en ik vraag me af of het ooit echt zal wennen, maar uiteindelijk hebben we wel een heerlijke tijd met elkaar gehad. We hebben Eerste Kerstdag samen gevierd (aan Tweede Kerstdag doen we nooit). We zijn (op een andere dag) samen uiteten geweest, hebben praktisch de hele familie bezocht (en dat is een enorme taak gezien de grootte van Rebaz' kant van de familie) en Ronak heeft natuurlijk ook haar vrienden gezien. Het was weer heerlijk als vanouds. Vier kinderen thuis. En ja, dan mag ik Ronak naar al haar afspraken rijden, want openbaar vervoer is hier nog steeds geen dingetje en taxi's zijn niet altijd betrouwbaar.
Als ik op een avond Ronak wil ophalen bij de tante van een van haar beste vriendinnen, word ik binnen gevraagd. Want ja, de hele familie is er, de vriendin, haar neef en diens Amerikaanse vriend zijn die dag net teruggekomen van hun studie in het buitenland. En ze hebben mij al heel lang niet gezien. Dus hoewel het al bijna elf uur in de avond is, ga ik toch in op hun uitnodiging. Ik moet toegeven dat het gezellig is en deze mensen zijn pure nachtmensen. Slapen pas rond een uur of drie, inclusief de kleintjes van vijf en acht jaar oud. Het is half twee in de nacht voor ik vertrek met Ronak. We hebben het overal over gehad: de politiek in Koerdistan waar ik me amper mee bezig houd, het verschil in het leven in Koerdistan en in Europa, maar ook over mijn late avondwandeling van twee en een half uur naar Massif een paar maand geleden.
Deze familie bestaat uit mensen met chique beroepen en hoge functies. Het huis van de mensen waar we op bezoek zijn, ziet eruit alsof je in een dure antiekmeubelwinkel terecht bent gekomen. Ze hebben meerdere mensen die hen helpen als huishoudhulp, oppas en als chauffeur. Zowel man als vrouw hebben beiden een eigen dure auto, zoals het bijna hoort onder deze klasse van de bevolking. De grap is dat ze voor mij enorme bewondering hebben, omdat ik de kinderen altijd zelf naar school breng, meestal werk, de boodschappen haal en de huishouding ook nog wel eens zelf doe. Ze hebben het gevoel dat ik op alle plekken tegelijk ben. Dat maakt mij in hun ogen een soort van man en vrouw tegelijk. Hun bewondering is niet bepaald afgezwakt sinds Rebaz anderhalf jaar geleden naar Nederland is vertrokken om te werken en ik in Koerdistan ben gebleven met de kinderen.
Toch komt het voor mij als een verrassing als Ronak me een paar dagen later vertelt dat de vader van de vriendin zich geinspireerd heeft gevoeld door mijn lange wandeling van Choueifat school naar Massif en heeft besloten om zelf naar zijn kliniek te lopen. Een wandeling van drie kwartier. Serieus, ik vind dit zo geweldig om te horen! Alle respect voor deze man. Wie de cultuur hier kent, weet dat status erg belangrijk is. Lopende mensen van hogere klassen, zie ik nooit. Dat deze man met zijn status dan toch op basis van mijn verhaal zich geinspireerd voelt om zelf de route naar zijn kliniek te lopen: Geweldig!
De avond voor Oudjaarsdag zijn Ronak en ik in het winkelcentrum Family Mall. We treffen twee neven van onze kinderen. De oudste stelt voor om met ons vieren uit te gaan. Ronak komt met het voorstel om naar de binnenstad te gaan. En zo rijden we evenlater in onze auto naar Qalat, de duizenden jaren oude Citadel van Erbil. De binnenstad is al versierd voor Oudjaarsavond. Het is druk. Om ons heen wordt vuurwerk volop afgestoken en we banen ons een weg door de menigte die bij de fontein staat. Steeds als ik achteraan kom te lopen, stopt de oudste neef om mij voor te laten gaan. Zo typisch voor deze jongens. Dat beschermen zit er zo diep in.
We komen aan bij een klein, bekend restaurantje direct onder de Citadel. Het is boven de tapijtenwinkel vlakbij de dertiende eeuwse Qaysari Bazaar. Eigenlijk zijn alle tafels op het overdekte terras bezet. Binnen is wel plaats, maar we hebben geluk dat de ober ons waarschuwt dat buiten een tafel vrij komt.
Vier kunafa bestellen we. Een soort vermicelli-achtige baklava gevuld met gesmolten kaas en op de top een bolletje vanille ijs met wat pistachekruimels. Klinkt als een aparte combinatie, maar het smaakt goed.
Met dergelijk goede herinneringen is de kerstvakantie voorbij gevlogen.
Vrijdagnacht bracht ik Ronak terug naar het vliegveld. Via een verre neef van Rebaz heb ik opnieuw toestemming kunnen regelen om naar het achterste deel van het vliegveld te gaan. Zo hoeft Ronak niet zelf met de vliegveldbus en hoeft ze haar zware koffer dan niet te slepen. Bij het officiele laatste punt waar niet-reizigers nog mogen komen, vraag ik toestemming om tot aan de check-in te kunnen. De beveiliger stuurt me naar een kantoortje om mijn verblijfsvergunning tijdelijk om te ruilen voor een toegangspasje. Een vrouw van de beveiliging spreekt me aan: "Je bent toch de vrouw van dr Rebaz?"
En ik ben zo slecht in het onthouden van gezichten, maar nadat ze haar naam noemt en zegt dat ze voorheen een korte tijd in ons tandheelkundig lab heeft gewerkt, herken ik haar weer.
Ik help Ronak door de bagagescan en bij de check in en daar nemen we afscheid van elkaar. Zonder tranen, dat wel, maar toch nooit leuk. Tegelijkertijd ben ik trots op haar. Op hoe ze zich ontwikkelt in haar leven. De zelfstandigheid op een verstandige manier.
Kleine meisjes worden zo snel groot. Gisteren lag ze nog in de kinderwagen en vandaag vliegt ze alleen de wereld over.
Ronak is nog net niet weg als het nieuws de wereld bereikt van de gedode Qasim Soleimani. En zoals ik al zei, ik hou me nooit bezig met politiek en weet amper wie dat is. Zie wel de hoofdzakelijk blije berichten op Facebook voorbij komen. Een enkeling toont zijn ongerustheid. Bang voor mogelijke consequenties. Hoe zal Iran reageren? Amerikanen vanuit heel Irak zijn inmiddels teruggeroepen door Amerika, maar er zullen ongetwijfeld ook velen zijn gebleven.
Ik heb de reisapp van het Ministerie van Buitenlandse Zaken op mijn telefoon, wat altijd handig is als je in een instabiele regio zit, en op vrijdag krijg ik twee berichten binnen van de situatie in Irak. Even ter vergelijking: meestal gaan er wel enkele maanden voorbij voor ik een nieuwe notificatie over Irak krijg. Twee op een dag is dus extreem. Nederlanders worden opgeroepen om Bagdad te verlaten als dit veilig kan. Over Koerdistan wordt niet gerept, maar als ik de Facebookberichten van mijn omgeving mag geloven, voelen de meesten zich veilig genoeg in Koerdistan om te blijven.
Lokale media heeft laten weten dat vanaf vanavond wordt afgeraden om binnen een straal van 1000 meter van Amerikaanse militaire bases te komen.
Ondertussen kijken we net zo goed mee met de vele grappige memes die op social media worden verspreid.
Hoop natuurlijk dat het allemaal niet zo ver gaat komen. Voorlopig ben ik niet ongerust, maar het zou me ook niet verbazen als we wel oorlog uitbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 215
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kerst-met-ronak-en-weer-even-spannend-in-de-regio
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068844
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2020-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oudjaarsavond in Empire World Erbil
[message] => Wow! Wat een verpletterende vuurwerkshow hebben we gisteren gezien!
Ik was eerst een beetje terughoudend om de drukte tijdens Oudjaarsavond in Erbil op te zoeken. Daesh (IS) is weer aan het opkomen in Irak en voor een beetje kwaadwillend persoon zou Oudjaarsavond een mooi moment kunnen zijn om iets stoms te doen. Voldoende plekken waarvan vantevoren bekend is waar het druk zou worden. En natuurlijk is Koerdistan niet Irak en is de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) altijd sterk aanwezig, ook op normale dagen, maar in theorie hoeft maar een persoon door de beveiliging te glippen.
Voor de zekerheid vraag ik een vriend die beroepsmatig de veiligheid in Koerdistan in de gaten houdt of het veilig is te gaan.
Rond tien uur zitten we in de auto. Ronak, Shayda en ik. Shayan wil niet mee, zodat ik Kani ook besluit thuis te laten. De oppas en haar man willen sowieso al niet naar buiten. Later die avond zal ik dankbaar zijn dat ik Shayan en Kani beiden niet heb meegesleept.
Op de 100 meter straat komen we voor een van de stoplichten in een file terecht. Een ambulance met overduidelijke spoed probeert zich een weg te banen door de rijen auto's. Het gaat zo traag dat zelfs een man voor de ambulance oploopt, om de auto's te waarschuwen dat ze aan de kant moeten gaan.
Wij hebben afgesproken met drie volwassen neven van onze kinderen, de zus van twee van hen en hun vriend. Ze zijn in de woonwijk Dream City. Het is er druk. Ik glip uit de rij en besluit mijn auto in een zijstraatje te parkeren. Lopen gaat sneller. Halverwege Dream City aan de hoofdstraat treffen we elkaar en lopen via de andere uitgang Dream City uit om bij Empire uit te komen.
Wij lopen over de chique Empire Avenue richting de Empire Business Towers. Aan de zijkanten van de Avenue zijn tijdelijk kleine winkeltjes en eettentjes gestald. Daar heb ik niet eens zoveel oog voor. Het is meer het vuurwerk dat ruim voor twaalf uur al boven en naast ons wordt afgeschoten en de middelste van de Empire Business Towers die in het donker straalt als de Koerdische Vlag.
Ik ben eigenlijk bang van vuurwerk, maar er is zoveel om ons heen dat ik spontaan over mijn angst heen raak. Iemand steekt op enkele meters van ons vuurwerk af dat laag bij de grond uiteen schiet in kleurrijke vuurballen. De mensen die eromheen staan, stappen gauw een paar meter opzij. Ik ook.
We merken enkele mensen op die bovenop de 27 verdiepingen tellende Empire toren staan te zwaaien met hun zaklampfuncties in de telefoon. Tenminste, dat vermoed ik, want het is donker en we kunnen alleen de lampjes zien. Sommigen beginnen vanaf de grond terug te zwaaien met hun telefoons met zaklampfuncties.
Zelfs voor middernacht wordt er meer vuurwerk afgestoken dan dat ik ooit heb gezien. Om twaalf uur is er nog meer vuurwerk. Het start langzaam bij de Empire Tower met de Koerdische vlag. Achter ons is op dat moment meer. Even lijkt het tegen te vallen, maar al snel wordt er vuurwerk afgestoken dat al mijn verwachtingen overtreft. Lager bij de grond, maar ook vanaf het dak van de toren.
Hoog boven de toren ontpoppen bijna onzichtbare vuurwerkballen met knallen als kleine bommen zich tot enorme vuurwerk-galaxy's. Het lijkt alsof het heelal op ons afkomt. Ondanks dat deze vuurwerkpijlen ver boven ons knallen, kan ik elke knal tot in mijn borstkas voelen.
Dan is er plots een knal die alles doet overtreffen. Ik kan er niets anders van maken dan dat dat een zware vuurwerkbom moet zijn geweest. De knal is zo heftig dat ik de trilling door mijn hele lichaam voel en van schrik een paar stappen achteruit zet. Ik ben niet de enige, merk ik om me heen. Mensen schrikken, maar zijn tegelijkertijd blij verrast. Het gebouw is zelfs even een poos gedeeltelijk in een zwarte mist gehuld, waardoor we even niet zeker zijn of het vuurwerk al dan niet in deze mate gepland was of dat er misschien iets is misgegaan. Een brandweerman is inmiddels in vol tenue met in elke hand een blusser voor ons komen staan.
Als uiteindelijk het vuurwerk grotendeels over is, begint de menigte rustigaan te vertrekken. De meesten lijken dieper de Empire World wijk in te gaan. Ik schat in dat duizenden mensen onze kant opkomen. Wij vertrekken in tegenovergestelde richting Dream City. De weg over waar auto's zich langzaam een weg banen door de file en de honderden overstekende mensen. Voor wij uberhaupt de auto van de jongens al bereikt hebben, staat het verkeer op de hoofdstraat van Dream City al vast. Even valt de stroom ook uit. "Kijk nou eens," zegt Ronak, "De eerste stroomuitval van 2020. Welkom in Koerdistan."
De twee broers en de vriend nemen de auto ondertussen mee, terwijl de andere neef en de nicht met ons meelopen naar onze auto die in de eerste zijstraat na de in-/uitgang van Dream City staat geparkeerd. De neef neemt mijn autosleutel over en stapvoets rijden we tot aan de uitgang. Het is niet meer dan driehonderd meter, schat ik in, maar het neemt minstens een half uur van onze tijd in beslag. En dat is nog wel via de korte weg. De neef en de nicht willen met de jongens nog langs Hardees, het fastfood restaurant in Bakhtiyari, maar wij vertrekken, na hen bij Hardees te hebben afgezet, naar huis.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 275
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oudjaarsavond-in-empire-world-erbil
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 5068498
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Griep en andere kwaaltjes
[message] => Er gaat een stevige griep rond in Koerdistan en ook ons huis is er niet gevrijwaard van gebleven. Het begon met Rebaz die net even twee weken terug kwam naar Koerdistan en ondertussen een flinke griep opliep. Koorts, rillen, alles wat erbij hoorde. Nog steeds niet helemaal opgeknapt, vertrok hij weer naar Nederland.
Vorige week vrijdagavond waren we in Massif. Eerst bij mijn schoonouders thuis, om daarna naar mijn oudste schoonzus te gaan. Haar jongste zoon kwam na anderhalf jaar in Amerika te hebben gewoond, voor het eerst weer thuis. Hoewel ikzelf dan de neiging heb om pas na een paar dagen een kijkje te komen nemen, omdat ik ervanuit ga dat de jongen (oke, man, hij is inmiddels een jaar of 30) vast moe is na zo'n lange reis, waarbij hij drie verschillende vluchten moest nemen om terug naar Koerdistan te komen. Maar hij gaf zelf aan dat hij toch liever had dat we ook zouden komen en zo arriveerde ik met de kinderen vlak voor het avondeten, waarvoor we natuurlijk ook waren uitgenodigd, bij hun huis. Mijn oudste zwager met zijn vrouw, hun jongste zoon en hun dochter waren er al. Iets later kwam ook mijn jongste zwager met zijn vrouw, mijn jongste schoonzus met haar man, twee dochters en hun zoon, de vrouw van de broer van de jongen die uit Amerika kwam en zijn zus met haar man en hun dochter en zoon.
De neef van onze kinderen was van het vliegveld gehaald door zijn broer, diens zoon en dochter, een andere neef (de oudste zoon van mijn oudste zwager) en een vriend die zo close is dat onze kinderen hem ook als een neef beschouwen.
Het huis was bomvol. We aten vanaf een meterslang plastic kleed dat op de grond was gelegd. Diverse schalen met biryani en tirshk en ovale borden met salades werden verdeeld over het kleed.
Kani was inmiddels vrij plotseling koortsig geworden en wilde niet eten. Ik had haar in de keuken neergelegd op een paar keer dubbelgevouwen deken en daar was ze in slaap gevallen.
Die avond was het mistig toen we terugreden naar huis. Iets wat vooral in de wintermaanden vaker voorkomt. Niet altijd even prettig als je een bergweg af moet rijden, maar ik volg dan maar de lampen van de auto die voor me rijdt.
Vanaf die nacht had Kani continu hoge tot iets minder hoge koorts en sliep twee dagen lang in mijn bed om alleen maar wakker te worden voor water en plassen. Gelukkig dronk ze goed. De dag erna was ze koortsvrij en levendig. Ik had haar zelfs nog even mee kunnen nemen naar de winkel. Dus nog een dag later meende ik dat ze wel weer naar school kon.
Dat bleek te vroeg te zijn geweest. Die middag uit school, terwijl we nog zaten te wachten op Shayda, die drie kwartier later uitkomt, werd ze weer hangerig en huilerig. Ik had plaatsgenomen op het bankje vlakbij het gebouw van de Veiligheidsdienst die het schoolplein bewaakt. Een van de vrouwen van de Veiligheidsdienst kwam bij mij. "Wat is er met Kani?" vroeg ze. "Ze is net ziek geweest en is moe," antwoordde ik, nog niet wetende dat ze weer ziek zou worden. Vervolgens nodigde de vrouw me uit Kani mee te nemen naar hun gebouwtje, zodat ze binnen op de bank kon liggen slapen. Het was 17 december, de Dag van de Koerdische Vlag, die gevierd wordt door het dragen van Koerdische kleding, peshmerga kleding en het ophangen van de Koerdische vlag. Kani droeg wel haar Koerdische jurk ter ere van deze dag. Een mooie lichtblauwe glitterjurk, die me een beetje doet denken aan de jurk van Elsa uit de animatiefilm Frozen.
"Waarom heb jij geen Koerdische jurk aangetrokken?" vroeg een van de mannen van de Veiligheidsdienst die ook mijn fysiotherapeut is. Zelf hadden ze allemaal Koerdische kleding aan. De vrouwen een wat donkere Koerdische jurk, de mannen bruine pakken. Hoewel ik de Koerdische kleding echt wel mooi vind, draag ik alleen maar heel af en toe een jurk. Misschien moet ik daarin nog wat meer integreren.
Later op de dag kreeg Kani toch weer koorts en lag opnieuw te slapen in mijn bed. Inmiddels had ik ook een verminderde weerstand gekregen en was al wat verkouden geworden. Ik durfde niet meer op mijn bed naast Kani te slapen en Kani naar haar eigen bed brengen, vond ik ook niet zo'n fijn idee, omdat de kinderslaapkamers allemaal op de tweede verdieping zijn en mijn slaapkamer op de eerste verdieping. En zo bracht ik de komende nachten door op de bank in de woonkamer.
Een bevriende chirurg vroeg ik om advies wat Kani betrof, omdat ze nu toch voor de tweede keer koorts had gekregen. Bedrust, voldoende water, vitamine C en eventueel paracetamol was wat hij adviseerde.
Zelfs de oppas en de tuinman waren enkele dagen gevloerd door deze griep. Volgens mij kom ik er voorlopig nog genadig vanaf met mijn loopneus en kriebelende keel.
Ik drink me dan ook bijna halfdood in lauw water met citroensap en gember. Op advies van de fysiotherapeut. Overigens was dat nodig voor het vochtverlies, maar qua weerstand helpt het toch ook wat mee. Om de een of andere reden kreeg ik de laatste tijd weer vochtophoping. Ouderdom komt met gebreken, laten we maar zeggen.
Gisteren had hij me in het voorbijgaan op school ook geadviseerd om "qeysi" te eten. En hoewel het woord me bekend voorkwam, kon ik me even niet meer de betekenis herinneren.
"Qeysi, qeysi, wat is dat ook alweer?" vroeg ik hem. Het enige wat me te binnenschoot, was "nana qeysi" wat gedroogde vruchten zijn in de vorm van papier. "Is het geen fruit?"
"Goed zo," antwoordde hij, "die kleine gele vruchten." Met zijn hand liet hij zien dat het ter grootte van een pingpongbal moest zijn.
Ineens begon het me te dagen: "Oh, je bedoelt net als perzikken, maar dan kleiner, geel van kleur en dan gedroogd?"
"Precies!"
Qeysi bleken dus gedroogde abrikozen te zijn. Geen wonder dat ik me die naam niet goed kon herinneren. Ik eet zelden abrikozen. Maar goed, ik nam zijn advies ter harte en kocht in de supermarkt een halve kilo gedroogde abrikozen.
"Of zal ik een kilo doen?" vroeg ik me hardop af bij de man die achter de noten- en gedroogde vruchtenafdeling achter de balie stond.
"Nee, doe maar een halve kilo," besloot hij voor mij, "anders wordt het misschien helemaal droog."
En zo zat ik evenlater in de auto op de terugweg naar huis met de gedroogde abrikozen in een plastic zakje. Ik had nog niet gegeten en besloot vast wat van de gedroogde abrikozen te eten. Best lekker eigenlijk en in no time had ik diverse gegeten.
Die middag zat ik met buikpijn op school. Op hetzelfde bankje vlak naast het gebouw van de Veiligheidsdienst.
De man, mijn fysiotherapeut, had blijkbaar net gebeden, want hij kwam net uit het gebouwtje waar ze kunnen bidden.
"Hoe gaat het?" vroeg hij mij.
"Goed, beetje buikpijn," gaf ik toe.
"Heb je de gedroogde abrikozen gekocht?"
Ik knikte.
Terug uit school bleek ik wel erg makkelijke ontlasting te hebben, dus toen ik de fysiotherapeut vanmorgen op school opnieuw zag in het voorbijgaan, vroeg ik hem: "Geven gedroogde abrikozen diarree?" Ik had serieus geen idee. Van kiwi's weet ik het, evenals pruimen en druiven, teveel aan kauwgom desnoods, maar abrikozen neem ik zelden.
Hij begon te lachen: "Wist je dat niet?"
"Nee, echt niet."
"Hoeveel had je gegeten?"
"Bijna de helft van mijn zakje van een halve kilo."
Hij begon opnieuw te lachen: "Dan zijn je darmen nu wel leeg, denk ik."
Ik kon er zelf de grap ook wel van inzien, maar voorlopig doe ik het wat voorzichtiger aan met gedroogde abrikozen.
Intussen zijn we ook nog op zoek naar een geschikte plek om het gedoneerde geld af te geven (nee, dat gedoneerde geld ben ik absoluut niet vergeten en wordt natuurlijk apart gehouden). We zoeken momenteel, via een speciaal programma waarin hulpbehoevenden worden voorgesteld, naar een of meerdere gezinnen die dit geld heel hard nodig hebben. Zodra dat bekend is, zal ik vanzelfsprekend dit laten weten. Al het gedoneerde geld zal naar dit doel gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 316
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => griep-en-andere-kwaaltjes
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067625
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-21
[photoRevision] => 0
[title] => Vluchtelingenhulp
[message] => Waar velen vaak het idee hebben dat het Midden Oosten bij elk klein probleem leeg loopt en het merendeel van de mensen naar Europa vlucht, is dat in werkelijkheid toch een iets ander verhaal.
In de afgelopen vijf jaren hebben we in Koerdistan-Irak een top bereikt van ongeveer 2 miljoen vluchtelingen en ontheemden. Op een paar miljoen eigen inwoners. Percentueel gezien dus ongelooflijk veel.
Van die periode herinner ik me nog dat je letterlijk de vluchtelingen de straat in zag komen in de zin dat er van de ene op de andere dag dan weer een onafgebouwd gebouw of leegstaande kavel tussen huizen, winkels en andersoortige bedrijven met blauwe zeilen was afgeschermd. Zo goed en zo kwaad als dat ging, werd dat hun nieuwe verblijf. Woning mag je het natuurlijk niet eens noemen. Daarna zag je steeds meer mensen in kampen terecht komen. Sommigen bij kerken in de regio, anderen op grotere leegstaande terreinen. Bij mijn weten is de opvang bij de kerken weggegaan, maar zijn nog steeds enkele van die kampen op andere terreinen bewoond. Sinds jaren nu dus. Dat betekent dat er kinderen tot een jaar of 5 bij zullen zijn die geen ander leven dan dat van een vluchteling in een tentje te hebben gekend. Kinderen van gezinnen die in hun eigen land, in hun eigen woning voor de oorlog, voor ze moesten vluchten een normaal gezinsleven hadden, zoals wij dat allemaal kennen. Zoals westerlingen dat ook kennen. Het had ons allemaal kunnen overkomen. Het is een kwestie van kans waar je wordt geboren. Niemand van ons heeft van tevoren uitgedokterd waar je wiegje moest staan. En ja, in het Midden Oosten is het gewoon wat minder stabiel. Financien zijn vaak een van de grote drijfveren zijn om met regelmaat andere (ook westerse) landen zich te laten bemoeien met deze grond. Politiek gezien kun je er dan wel duizend en een andere redenen voor opgeven, maar meestal draait het toch om geld en macht.
En dan is het heel fijn als de mensen die op dat moment minder geluk hebben gehad en hebben moeten vluchten, toch worden opgevangen en worden geholpen.
Persoonlijk voel ik me altijd warm van binnen worden, als ik zie dat er om me heen dan ineens zoveel mensen en organisaties opstaan om iets te doen voor de vluchtelingen. Ook doodgewone mensen, zoals jij en ik, die zich het leed van anderen aantrekken en die actief iets willen doen. Hoe klein of hoe groot ook. En vaak start het heel klein. Heel eenvoudig. Met alleen een oproepje en wat bij elkaar gesprokkelde spullen. Zulke kleine dingen worden vaak steeds groter. Dat is wat ik nu ook zie en de afgelopen jaren heb gezien en wat me "blij" maakt dat ik dit van dichtbij mag meemaken.
Zo is er een Nederlandse vrouw en een Koerdische man die sinds het begin van de opkomst van IS vijf jaar geleden zich inzetten voor een groep Yezidi vluchtelingen die oorspronkelijk uit Shingal komen. Een paar jaar geleden heb ik in hun zelfgefabriceerde schooltje dat uit een grote tent bestaat eens poetslessen gegeven aan twee groepen kinderen. Daarna enkele keren wat kleding gedoneerd, waarbij je dan wel moet opletten dat Yezidi's blijkbaar vanuit hun geloofsovertuiging geen felblauwe kleding dragen.
Nu met de nieuwe stroom vluchtelingen, waarvan de voor mij laatst bekende cijfers de 15.000 hebben bereikt, komt ook nu hulp van diverse kanten op.
Zo is er een pediatrist (babydokter in de volksmond) in Erbil die babymelkpoeder verzamelde en ook kleding en vervolgens naar kamp Bardarash heeft gebracht. Zelf heb ik met gedoneerd geld uit Nederland en wat eigen geld een paar weken geleden tweeentwintig blikken babymelkpoeder gekocht en via hem naar het kamp laten brengen.
Een Nederlandse Koerdische meid heeft voor Carrefour, een bekende supermarktketen, kleding ingezameld voor dezelfde vluchtelingen. Haar bracht ik vier tassen met kleding.
Bij de kassa's van Carrefour in Family Mall (ben in de tussentijd niet bij een van de andere Carrefour lokaties geweest) stond een meterslange bak die propvol zat met allerlei donaties, geschonken door naar ik aanneem, winkelend publiek. 10 kilo zakken rijst, diverse zakken met kleding, alles wat maar nodig kan zijn voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten. De bak van meerdere meters lang (ik heb het niet gemeten, maar ik schat een meter of negen bij een meter of anderhalf) zat bomvol spullen. Een ruime meter hoog zal het zeker geweest zijn. Deze bak met spullen staat er nu niet meer, dus zal inmiddels zijn afgeleverd, ga ik vanuit.
In Massif, vlakbij het stoplicht, zag ik een dikke week geleden een enorme tent staan met donaties. In de tent waren spullen opgestapeld tegen de lange wanden en zelfs aan de buitenkant zag ik rollen vloerbedekking, opgevouwen matrasjes en dekens liggen.
Bij toeval hoorde ik dat een neef van Rebaz met zijn vrienden langs de kant van de weg aan het begin van Baharke staan (vlakbij de tweede moskee) en daar letterlijk van alles inzamelen voor de vluchtelingen. Vier vrachtwagens met spullen hadden ze tot een dikke week geleden al gestuurd en gezien de hoeveelheid spullen die er nadien lag, twijfel ik er niet aan dat er nog een vijfde vrachtwagen naartoe is gegaan. Deze neef ken ik persoonlijk en hoewel ik normaal gesproken geen contant geld geef aan organisaties, vertrouw ik hem wel volledig. Via hem heb ik gedoneerd geld uit Nederland gegeven en een vuilniszak met kleding en een plastic tas met schoenen.
Daarnaast heb ik gehoord van andere particulieren en organisaties die ook spullen inzamelen. Volop hulp dus, maar dat is ook zo nodig voor de vele duizenden vluchtelingen.
Geheel spontaan kreeg ik vanuit Nederland en zelfs Amerika behoorlijke bedragen gedoneerd, waarvan een deel dus inmiddels via verschillende particulieren is geschonken aan de vluchtelingen en een ander deel ga ik persoonlijk wegbrengen met een vriend van mij. Het deel dat nog bij mij is, heb ik aangevuld met eigen geld en ik heb besloten om dit te besteden aan mensen die een financieel probleem hebben, waarbij contant geld nodig is. Denk bijvoorbeeld aan mensen die operaties moeten laten uitvoeren. Vanwege dit specifieke doel wil ik dit geld zelf afgeven, waarbij de vriend mij beloofd heeft de juiste personen of gezinnen uit te zoeken.
Mochten er mensen zijn die ook graag geld willen sturen, hoe veel of hoe weinig ook, want bij elkaar opgeteld maken alle donaties tezamen vanzelf een verschil, stuur me dan een mailtje: feikjeveenstra@hotmail.com
Een paar van de particulieren of organisaties kan ik je rechtstreeks mee in contact brengen en voor de anderen mag het via mij. Ik heb nog gewoon een Nederlandse bankrekening.
Via deze weg wil ik nogmaals de mensen bedanken die inmiddels al gedoneerd hebben, waarvan sommigen zelfs vaker dan een keer. Alle kleine beetjes maken het verschil. Zeker nu de winter ook hier in aantocht is, zal alle hulp welkom zijn en helaas voorlopig nodig blijven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 488
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vluchtelingenhulp
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 5067196
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-11-11
[photoRevision] => 0
[title] => Pesten: hoe moeilijk kan de oplossing zijn
[message] => De afgelopen dagen kostten mij zoveel energie dat ik vanmorgen, nadat ik de kinderen op school had afgezet, eerst drie kwartier in de auto bij huis bleef zitten om even rustig bij te komen.
Donderdag was ik al enorm boos geworden en heb een heel heftig gesprek op school gehad.
Aan het begin van het schooljaar kwamen enkele leerlingen uit de klas van Shayda op een soort van straflijst terecht. Ze wisten hun namen stiekem te verwijderen. Shayda had aan de supervisor doorgegeven wat deze leerlingen hadden gedaan en zo werd zij het doelwit van pesterijen van deze kinderen. Een groep van drie meisjes en drie jongens, waarvan de meisjes het gemeenst bleken.
Een week of drie a vier geleden kwam ik erachter dat Shayda gepest werd, waarop ik de volgende ochtend onmiddellijk met een soort hoofdsupervisor ging praten. Ik gaf hem alle namen door van de leerlingen die Shayda pestten en vertelde wat ze hadden gedaan.
De hoofdsupervisor beloofde me er wat aan te doen.
De volgende weken bleef het stil. Ik vernam niks van een follow up van school en ik kwam erachter dat het pesten helemaal niet was gestopt. Inmiddels was Shayda meerdere malen geduwd door sowieso een van de meisjes, spraken ze achter haar rug om, hadden ze haar een hoer, een dom meisje en een verraadster genoemd en op andere momenten negeerden ze haar.
Ik vond twee maanden meer dan genoeg en gaf Shayda in de ochtend mijn toestemming om terug te slaan of te duwen mocht dat nodig zijn. Opnieuw ging ik in de ochtend per direct terug naar de hoofdsupervisor en vertelde hem dat aangezien het pesten niet was gestopt, maar juist was verergerd, ik Shayda nu naar school had gestuurd met mijn toestemming om van zich af te slaan.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee, moet de hoofdsupervisor gedacht hebben, want er kwam een gesprek in zijn kantoor met Shayda en de meisjes. De groep gaf toe dat ze inderdaad achter haar rug om had gesproken en had uitgescholden, maar volgens hen was Shayda degene die begonnen was met hen te pesten.
De hoofdsupervisor bracht vervolgens het ene meisje blijkbaar op de hoogte dat Shayda van plan was haar te slaan. De groep hield zich na dat gesprek verborgen voor Shayda en de hoofdsupervisor deed zijn best Shayda de rest van de dag in de gaten te houden. Elke plek waar Shayda kwam, dook ook de hoofdsupervisor op. Ik zou willen dat hij zoveel moeite had gedaan om Shayda te beschermen de afgelopen maanden.
Vanzelfsprekend vond Shayda het groepje meisjes, liep op hen af en zei: "Waarom liegen jullie steeds?"
"Jij liegt zelf," had een van de meiden gezegd.
Het meisje dat Shayda eerder in de afgelopen tijd al had geduwd, stond iets verder naar achteren. Shayda liep op haar af, gaf haar een ferme duw (en ja, zij is lichamelijk best sterk), werd tegengehouden door een andere supervisor, maar de klap kwam hard genoeg aan, zodat het meisje naar achteren viel. Het meisje begon te huilen. De hoofdsupervisor kwam waarschijnlijk tot zijn grote spijt net te laat aan.
In de middag kwam ik naar school om Shayda, Shayan en Kani te halen. Shayan en Kani zijn drie kwartier eerder vrij dan Shayda, dus ik had al enige tijd op het schoolplein gezeten, toen ik Shayda wilde zoeken na schooltijd. Een jongen van haar klas kwam naar mij toe en zei: "Shayda is daar en ze wil graag dat je komt."
En daar vond ik haar. Met rode ogen nog van het huilen, te wachten tot de hoofdsupervisor haar op haar kantoor zou roepen. Shayda zat in de problemen. Shayda wel, omdat de leiding van school haar had zien duwen, maar van de pestende meisjes was volgens de hoofdsupervisor en de directeur geen bewijs. Dat wil zeggen, zij hadden het zelf niet gezien, maar gelukkig heeft Shayda ondanks de pesters wel een groepje vrienden die wel weten wat er gaande was en haar steunden.
"Als je een van de kinderen van die groep hier voorbij ziet komen, laat je het me weten," vertelde ik Shayda. Het meisje dat Shayda geduwd had, zag ze niet, maar toevallig zag ze de andere twee wel langs lopen.
"Die twee," zei Shayda en ik deed een stap naar voren.
"Mag ik wat vragen?" ik richtte me tot de langste van de twee.
"Ja, natuurlijk," antwoordde ze.
"Waarom gaan jullie zo met Shayda om?" Ik hield mijn wijsvinger omhoog.
"Je mag je hand niet naar mij omhoog doen," reageerde ze met hooghartige toon.
"Toon maar wat respect," zei ik boos terug.
"Ik heb met de hoofdsupervisor gesproken en ik heb niks met jou te maken," zei ze nog even arrogant.
Zelden heb ik zulke onbeleefde kinderen gezien en ik kon begrijpen dat Shayda zich waarschijnlijk niet opgewassen voelde om tegen dat meisje op te kunnen.
"Shayda is mijn dochter. Als jullie haar pesten, heb je met mij te maken," zei ik nu, "Het zou goed zijn als ik jezelf had geslagen!"
Verontwaardigd keken beide meisjes me aan. Natuurlijk hoorde ik dat niet te zeggen, maar ik had er geen moment spijt van gehad. Ik ben wel de moeder van Shayda en zij werd al twee maanden gepest. Tot nu toe was school niet bij machte gebleken de pesterijen te stoppen, dus voor mij was simpelweg de maat vol. Zij mocht ook weleens beseffen hoe het voelde om zo behandeld te worden.
Natuurlijk raakte ik haar met geen vinger aan. Op hoge poten stormden de meiden weg nadat ik weer een stap op zij had gedaan.
Ik wist dat ze richting de hoofdsupervisor zouden gaan. Al die tijd bleef ik met Shayda wachten voor de achteringang van het administratiegebouw. Het duurde enkele minuten voor we het brutale meisje met hem zagen staan praten. Na een poosje liep ze huilend de trap af richting het busstation dat onder het schoolplein zit. Ze keek onze kant op en schreeuwde naar de hoofdsupervisor: "Ze lacht mij uit!"
"Loop door en hou je mond!" schreeuwde de hoofdsupervisor terug.
"Maar ze lacht mij uit!"
"Loop door!"
De hoofdsupervisor kwam nu ook eindelijk richting zijn kantoor lopen, handelde in no-time een gesprek met vier a vijf leerlingen af en wist niet zo goed wat hij met mij aan moest.
Onrustig liep hij tussen zijn bureau terug naar de hal en weer terug.
"Eh... neem maar vast plaats." We gingen zitten op de stoelen voor zijn bureau en wachtten af.
Een minuut of vijf later was hij terug: "Ik wilde eigenlijk graag dit gesprek met de directeur erbij voeren, maar ik kan hem niet bereiken."
"Ik ga nu niet weg. Ik wil dit vandaag opgelost hebben," antwoordde ik resoluut.
De hoofdsupervisor nam plaats achter zijn bureau.
"Laat ik meteen direct met de deur in huis vallen," begon ik en ik vertelde precies wat er tijdens het gesprek met het meisje was voorgevallen. En nee, hoewel het niet in mijn voordeel zou werken, liet ik geen details weg.
Toen de directeur eindelijk na een minuut of twintig binnenkwam, herhaalde ik direct hoe het gesprek met het meisje was gegaan.
Volgens de directeur en de hoofdsupervisor waren ze vandaag ZOOOO dicht bij de oplossing van het probleem geweest (de hoofdsupervisor hield zijn duim en wijsvinger tegen elkaar aangeklemd om zijn woorden kracht bij te geven), maar doordat Shayda het meisje had geduwd en doordat ik met het andere meisje had gesproken, zou Shayda nu nog meer gepest worden.
"Probeer je me bang te maken?" mijn bloed kookte inmiddels, maar zelfs dan kan ik me nog inhouden. Ik ging verder: "Twee maanden lang hebben jullie niet voor een oplossing gezorgd, moet ik Shayda thuis zien komen met rode ogen van het huilen en moet ik nu geloven dat jullie ZOOO dicht bij de oplossing waren? Daar trap ik dus niet in! Jullie hebben notabene op de muren staan geschreven dat jullie tegen pesten zijn, maar ondertussen is er geen oplossing en vandaag was ik het zat en heb ik Shayda toestemming gegeven voor zichzelf op te komen."
"Maar vandaag had het meisje haar niet geduwd. Dat zagen we zelf," zeiden ze beiden bijna in koor.
"Dan had ze haar eerder moeten duwen. Ik ben trots op haar!"
De directeur ging verder: "Maar we hebben nu een groot probleem. Wij als school moeten de veiligheid waarborgen voor onze leerlingen. Dan kunnen we niet hebben dat straks een vader naar ons toekomt en zegt dat zijn dochter door een moeder is aangesproken."
Ik haakte in: "Dus die pestende meisjes mogen niet aangesproken worden op hun gedrag en het maakt ondertussen niks uit dat mijn dochter zich niet veilig voelt op school?"
"Luister," zei ik nu, "Ik weet dat jullie regels zijn dat ik haar niet had mogen aanspreken. En ik weet dat het fout is om tegen haar te zeggen dat ik haar zelf had moeten slaan, maar ik heb er geen spijt van. Dat pesten had al lang geleden gestopt moeten zijn. En wat dacht je van die scheldwoorden? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar bij mij is hoer (naast dief) een van de twee ergste scheldwoorden die je kunt geven. Ik hoef dat niet te accepteren dat iemand mijn dochter zo noemt."
"Ja, maar dat hebben ze niet direct tegen haar gezegd, maar indirect," de hoofdsupervisor leek nogal overtuigd van zichzelf dat het dan verzachtende omstandigheden betrof.
"Oh, is dat zo?" ik was boos en verbaasd tegelijkertijd over zijn antwoord. Ik keek de man recht in zijn ogen aan en zei: "Dus ik zeg nu achter je rug om tegen de directeur dat jij met andere vrouwen naar bed gaat. Hoe voelt dat? Voelt dat fijner dan dat ik nu direct in je gezicht zeg dat je met andere vrouwen naar bed gaat?" Deze uitspraak kwam aan, dat merkte ik aan zijn gezichtsuitdrukking. En ja, dat was een harde uitspraak van mij, maar voor mij te vergelijken met het scheldwoord dat ze Shayda hadden gegeven.
Ik opperde dat ze de ouders van de andere kinderen zouden bellen en vragen voor een meeting met ons allen, maar ze weigerden. Natuurlijk gaven ze ondanks mijn volgende verzoek ook geen telefoonnummers van hen aan mij.
"Maar misschien dat we straks wel een boze ouder aan de lijn hebben die wel op een gesprek vraagt," zei de hoofdsupervisor terwijl hij met de knopjes van zijn mobieltje speelde.
Dus de andere ouders hadden wel een recht dat mij werd ontzegd.
Het was een langdurig gesprek, waarbij we overduidelijk niet tot een oplossing kwamen.
"Ik denk dat we nu te emotioneel zijn om definitieve besluiten te komen," zei de directeur, "Zondag nemen we contact met je op en dan moet je een formulier ondertekenen. Sowieso zullen er pas consequenties worden gehanteerd na de toetsenweek."
"Ik accepteer consequenties voor mijn gedrag en als jullie Shayda willen schorsen voor een paar dagen, vind ik dat prima. Duwen mag niet, hoewel ik haar wel zelf toestemming heb gegeven en ik volledig achter haar sta. Maar.... ik wil wel dat jullie de pesters op zijn minst dezelfde straf geven. Anders ga ik er niet mee akkoord."
17:38 gaf mijn telefoon aan, toen ik net het schoolplein opliep richting de parkeerplaats. Het was al donker en van boosheid kon ik me niet meer herinneren waar ik de auto had geparkeerd. Doordat de kinderen inmiddels al sinds een uur in de auto zaten en ik hun stemmen hoorde, vond ik de auto terug.
In de nacht sliep ik pas laat in. Na half 3. Om half 7 werd ik al weer wakker. Met nog steeds dezelfde boosheid als waarmee ik in slaap was gevallen.
Via Shayda vernam ik dat de ouders van een van de meisjes verhaal had gehaald bij de invloedrijke vader van een andere klasgenoot van Shayda. En niet lang daarna werd ik gebeld door mijn invloedrijke schoonzus met de vraag wat er gisteren op school was gebeurd. "Hoezo?" vroeg ik, verbaasd dat zij blijkbaar al op de hoogte was. Nu bleek toevallig een van de meisjes bevriend te zijn met hun dochter en bij hen verhaal had gehaald.
Het was een warrig verhaal van de kant van mijn schoonzus. Ofwel ze had de helft niet begrepen, ofwel de tegenpartij stond te liegen. "Wanneer ik de ouders had gezien?" vroeg mijn schoonzus mij een paar keer.
"Welke ouders? Ik heb geen ouders gezien en ik ken geen van de ouders," antwoordde ik.
En "of ik een van de meisjes had geslagen."
Ik legde het verhaal opnieuw, met de belangrijkste punten, uit aan mijn schoonzus.
"Ze willen er een zaak van maken bij de rechter," zei mijn schoonzus teleurgesteld.
"Laat ze dat doen. Als zij het recht hebben om te pesten, dan heeft Shayda het recht voor zichzelf op te komen en als school niet voor haar opkomt, heb ik het recht voor Shayda op te komen," zei ik.
"Waarom heb je mijn broertje (mijn tweede zwager) niet gevraagd het op te lossen?" wilde ze weten.
"Waarom zou ik?" In dit punt ben ik blijkbaar dus nog typisch Nederlands, "Ik was naar de hoofdsupervisor gegaan met het vertrouwen dat zij dit zouden oplossen. Dit is een schoolkwestie. Dan ga ik toch niet de hele familie erbij betrekken?"
Maar inmiddels vernam ik dat de tegenpartijen wel alle middelen inzetten om hun invloedrijke vrienden en kennissen in te lichten. Soms moet je het spel meespelen en dus nam ik contact op met de directeur van Interpol, sinds een paar jaar ook een goede vriend van mij. Rebaz had ik ook inmiddels ingelicht en de volledige namen van de kinderen gestuurd om zo erachter te komen wie de ouders zijn. In Koerdistan werken we nog met naamketens, zodat de eerste naam de voornaam van het kind is. Daarna volgen de voornaam van de vader en de voornaam van de opa.
Ook tegen de directeur van Interpol vertelde ik het hele verhaal van A tot Z en vergat absoluut niet mijn eigen fouten te benadrukken, zodat hij me goed kon adviseren.
Volgens hem zouden ze geen poot hebben om op te staan, omdat ik als moeder naar school kwam de kinderen te halen en als moeder reageerde op een twee maanden durend pesten. Dat school hierin nalatig was geweest en allang het probleem zelf opgelost had moeten hebben, zodat het niet zover was gekomen.
Na dit gesprek belde ik opnieuw met mijn schoonzus. Ik maakte het verhaal nogmaals duidelijk voor haar en vroeg me af welke ouders bij haar waren geweest, maar zij had ook geen idee hoe het meisje moest heten. Via Rebaz vernam ik dat het waarschijnlijk uitgerekend het meisje was, met wie ik geen woord had gesproken en ook niet degene die Shayda had geduwd.
"Ze willen naar de rechter gaan," vertelde ze me nog eens, "maar we proberen het zo op te lossen, want het wordt zo'n schande als we dat via de rechter moeten doen."
"Als zij mijn of Shayda's naam vies maken met leugens, dan geen seconde twijfelen om naar de rechtbank te gaan, want dat accepteer ik echt niet. Ik wil prima voor mijn acties verantwoordelijkheid nemen, maar ik laat onze naam niet door leugens naar beneden halen."
Een van de jongens is de buurjongen van mijn schoonouders. Mijn zwager werd gevraagd daar langs te gaan voor een gesprek. Het meisje dat naast het meisje stond dat ik had aangesproken, zou worden opgelost door mijn schoonzus. Via mijn Interpolconnectie kwam ik erachter wie de vader was van een van de jongens. Dat bleek een vriend van hem te zijn, een groot zakenman. Hij regelde een telefoongesprek tussen de vader en mij. Een enorm redelijke en vriendelijke man. In een paar minuten was ons probleem opgelost. Hij erkende dat zijn zoon ook wel eens vervelend kon zijn en zou met zijn zoon praten. Hij bombardeerde zichzelf spontaan als oom van Shayda en zei dat we hem altijd mochten bellen.
Zo makkelijk kon dat dus.
Maar.... school zou school niet zijn als ze niet meer rechten wilden geven aan de meest invloedrijke mensen.
Zondag ging Shayda als normaal naar school. De toetsen waren net begonnen en het duurt eigenlijk anderhalve week. Ik kreeg een stiekem telefoontje, want de schoolmedewerkster vlakbij haar, wilde haar niet laten bellen, omdat "Shayda iemand had geduwd."
Shayda moest blijkbaar in de bibliotheek van school zitten voor straf.
"Oke, en die andere meisjes dan?" wilde ik weten. Ik had er niks tegen dat Shayda haar straf zou krijgen, mits de pesters minstens dezelfde straf zouden krijgen.
"Dat weet ik niet," zei Shayda.
Ik belde de directeur. "Ik had nu zo ongeveer we een telefoontje verwacht met wat de bedoeling zou zijn," viel ik met de deur in huis.
"Zoals we zijn overeengekomen, zit Shayda nu haar straf uit in de bibliotheek," kreeg ik tot mijn verbazing te horen.
"Pardon? We zijn nog helemaal niks overeengekomen," antwoordde ik, "Ik zou een telefoontje krijgen en een formulier ondertekenen en van dat alles heb ik nog niks gehoord, dus hoezo overeengekomen?"
"We hebben besloten Shayda niet naar huis te sturen voor straf, maar ze mag haar straf hier uitzitten in de bibliotheek," zei de directeur alsof hij mij een dienst verleende.
"Prima, en die andere drie meisjes die zitten daar ook?" wilde ik weten.
"Nee, want we hebben geen bewijs dat zij Shayda hebben gepest."
"Ik kom er nu aan!" zei ik boos, "Als zij geen straf krijgen, dan hoeft Shayda ook geen straf."
Ik was net in Erbil geweest voor boodschappen, dus bracht snel de boodschappen thuis en reed door naar school. Ondertussen belde ik de supervisor van Shayda dat hij haar naar de receptie moest laten gaan.
Eenmaal op school was blijkbaar nog geen gehoor gegeven aan mijn verzoek. Vervolgens liep ik door naar de glazen deur, waar de receptie eerst op een knopje moet drukken, voor je verder kunt. Blijkbaar uit gewoonte had ze al gedrukt, tot ze me riep: "Ga je naar de kliniek?"
"Nee, ik ga Shayda halen," antwoordde ik en hield de geopende deur in mijn hand.
"Ik kan haar hier laten komen," riep ze me na.
"Hoeft niet. Ik moet toch ook naar de directeur."
En weg was ik. Door de deur.
Shayda was ook daar niet, dus opnieuw belde ik haar supervisor. De directeur hoorde me waarschijnlijk praten, want hij kwam de gang oplopen en nodigde me direct uit op zijn kantoor.
"Waarom krijgen die meisjes geen straf en Shayda wel?" wilde ik weten.
"Dat bepaalt de school," was zijn antwoord.
"En wie komt dan voor Shayda's rechten op?"
"We hebben geen bewijs voor dat zij haar pestten," zei de directeur ijskoud.
"Weet je trouwens wel hoe vervelend ons weekend is geworden door jouw gedrag?" verweet de directeur mij.
"Oh, ik had een geweldig weekend?" kaatste ik terug.
"Weet je?" zei ik en ik wees in de richting van de deur waarachter het schoolplein zit en waar een bord met "niet pesten, niet schelden, niet buitensluiten", enz op de muur is vastgeschroefd. "Jullie zijn vergeten een zin onder dat bord te schrijven! Er moet onderstaan dat het niet uitmaakt wanneer de ouders weinig geld of macht hebben!"
"Nee, zo moet je dat niet zien," vergoedelijkte de directeur zijn gedrag.
"Zo zie ik dat wel, want jullie hebben totaal niet voor een oplossing gezorgd! En niemand komt voor Shayda's rechten op."
"Jij wist zelf niet eens voor twee maanden dat ze gepest werd," gooide hij me voor de voeten.
"Als ik het niet wist, hoe kon ik dan bijna een maand geleden het al hebben doorgegeven aan de hoofdsupervisor?" Ik sloeg met mijn vuist op tafel.
"Niet met je vuist op tafel slaan!"
"Ik kom voor mijn dochters rechten op!" zei ik, "En als school niet meewerkt, los ik het op een andere manier op." De hele tijd had ik met luide stem gesproken. Voor mijn part zou iedereen op de gang mogen weten dat hier dingen niet gingen zoals het hoorde.
"Op welke manier bedoel je?" het kwam er uitdagend en nieuwsgierig tegelijk uit.
"Dat ga je wel merken."
Boos stormde ik zijn kantoor uit richting de receptie, zag Shayda nog steeds niet en belde voor de derde maal met de supervisor.
"Ze komt nu," zei de supervisor.
"Kun je een papier voor Shayda schrijven? Ik neem haar nu mee naar huis," zei ik tegen de receptioniste. Ik kon de boosheid in mijn stem niet verbergen.
"Is ze ziek?" vroeg ze een beetje angstig.
"Nee, ik ben het oneens met de directeur," zei ik.
Ze maakte het briefje op dat ik nodig had om Shayda door de Veiligheidsdienst van school te krijgen.
"Doe maar. Ik onderteken het briefje ook wel," zei de directeur die nu naast mij was komen staan. Zijn handtekening leek me totaal overbodig, maar ik hield mijn mond.
Hij liep de trap op naar de bibliotheek en kwam halverwege weer terug om te zeggen dat Shayda eraan kwam.
"Dat weet ik wel, want ik heb zelf gebeld!" Ik was nog steeds boos.
Thuis belde ik mijn Interpolconnectie weer. Volgens hem zou ik een klacht kunnen indienen bij het Ministerie van Onderwijs, maar dan was het beter als ik via een of andere connectie, zoals mijn schoonfamilie, een afspraak liet maken.
Mijn schoonzus dacht dat de internationale school niet onder het Ministerie van Onderwijs viel en vond dat dit probleem gewoon onderling opgelost kon worden. Ik had het gevoel dat ze het ook vervelend vond dat de vader van een van de meisjes bevriend was met hen.
"Mijn belangrijkste probleem is nu met school," vertelde ik. De telefoon werd doorgegeven aan een neef van onze kinderen die via zijn werk connecties heeft met de president van Koerdistan. Ik legde mijn punt nogmaals uit. Op een bepaald moment besloot hij blijkbaar toch iemand van zijn werk in te schakelen, maar bracht mij niet op de hoogte.
Rebaz dacht ondertussen dat ik of Shayda misschien wel gearresteerd kon worden hierdoor, omdat de meisjes blijkbaar erg belangrijke ouders hadden. Het leek iedereen het beste dat Shayda gewoon haar straf zou uitzitten, maar niemand leek te begrijpen dat Shayda dan nog een makkelijker doelwit zou worden om te pesten. Ik wilde voor Shayda en de drie meisjes allemaal dezelfde consequenties. Zo oneerlijk was dat toch niet?
Via de man van Interpol kreeg ik contact met een politieman met een of andere hoge functie, die over de regio van de school ging. Het leek hem niet waarschijnlijk dat een van ons in de gevangenis zou komen, als dat meisje niet gewond was geraakt. Volgens hem stond ik in mijn recht, maar hij wilde niet zonder Rebaz' toestemming bemiddelen met school.
Inmiddels hadden alle tegenpartijen hun hoge posities gebruikt en connecties ingeschakeld en aan de reactie van school te merken, waren ze blijkbaar van mening dat, aangezien nog geen hoge connectie van mijn kant met school contact had opgenomen, Shayda en ik dus minder rechten hadden dan de pesters.
Ik begreep gewoon niet waarom school het zo onmogelijk maakte de situatie op te lossen. Had een gesprek geregeld tussen alle ouders en grote kans dat iedereen met zijn of haar eigen kind had gedeald. Het had niet zo groot hoeven worden.
Maar inmiddels zag ik dat onze kansen kleiner werden en zo werd de dochter van de minister president ingeschakeld. Half Koerdistan op zijn kop vanwege een duw op school.
Ze is al jaren bevriend met Ronak, maar natuurlijk had ik veel liever dit gedoe op een kleine manier via school geregeld dan dat ik haar zou moeten inschakelen.
Na het doorsturen van de namen van de meisjes, om er achter te komen in hoeverre de ouders macht hadden, vroeg ik naar mijn kansen en mijn rechten. Hoewel later bleek dat een van de meisjes inderdaad een vader met een heel hoge positie had, had ook zij de namen niet herkend, omdat de vader onder een andere naam bekend is.
Ronaks vriendin stond hoe dan ook volledig achter mij en schakelde op haar beurt hun beveiligingsman in.
Hij belde met school en vervolgens met mij. Hij vertelde me dat hij school had verteld over hoe overstuur school mij had gemaakt. En zo werd het besluit dat de meiden vandaag samen vrede moesten sluiten en zouden er verder geen consequenties zijn voor een van de meiden, dus ook niet voor Shayda.
Shayda zou weer gewoon naar school kunnen en bij verdere problemen zou ik hem altijd mogen bellen. Zo'n kleine moeite van zijn kant, maar het betekende de wereld voor mij. Dat had ik nodig. Dat iemand met voldoende macht voor ons opstond. Ik bedankte hem uitvoerig voor zijn inzet. Daarna belde ik de dochter van de minister president om haar ook te bedanken. Blijkbaar maakten we elkaars dag goed, want zij nam daarna contact met Ronak op en vertelde dat mijn telefoontje haar zo blij had gemaakt. Van mijn kant was de dankbaarheid voor haar hulp en vertrouwen natuurlijk enorm.
Vandaag is Shayda zoals gewoon weer naar school. Ik heb met haar via haar supervisor contact gehad. Ze volgt net als de anderen alle lessen en heeft een paar toetsen te doen. Een echt gesprek was er nog niet geweest. Maar goed, we wachten vandaag even af. Het vertrouwen in de directeur en hun management is wel ver beneden nul gedaald voor mij en dit ga ik zeker niet zomaar vergeten. Maar voor nu vind ik het het belangrijkste dat Shayda zonder problemen en zonder te worden gepest naar school kan gaan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 356
[author] =>
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pesten-hoe-moeilijk-kan-de-oplossing-zijn
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 5066563
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-10-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bergopwaarts
[message] => Bijna onafgebroken hebben de oppas en ik nu elke avond gewandeld. "Voor als er onverwacht toch oorlog uitbreekt hier in Koerdistan-Irak, dan ben ik tenminste in goede conditie," vertelt de oppas mij haar beweegredenen.
Ik loop gewoon mee, omdat ik van wandelen hou en omdat een beetje beweging geen kwaad kan. Ik verwacht niet meteen oorlog. Ik heb laatst de fysiotherapeut nog gevraagd of hij denkt dat het hier onrustig zal worden.
"Waarom denk je dat?" wil hij weten.
"Ik denk het niet. Ik voel me hier veiliger dan in Nederland," antwoord ik.
"Goed zo!" Hij is het duidelijk met mij eens.
"Waarom zouden ze hier oorlog toelaten?" vraagt hij nu, "Teveel internationale financiele belangen hier."
De fysiotherapeut heeft me een behandeling aan mijn rug gegeven. Dat blijft mijn zwakste lichaamsdeel. Volgens hem ligt het probleem in mijn stuitje, maar de massage is gericht op het deel van de rug tussen het middenste en onderste deel in. Het is een van mijn meest pijnlijke massages geweest tot nu toe. Met zijn duimen drukt hij tegen de zijkant van mijn rugwervel aan. Dat wisselt hij af met een flinke druk die hij langs een iets groter deel van mijn ruggengraat uitoefent met de muis van zijn hand.
Ja, dat doet pijn. Af en toe ontglipt me een "ai".
"Stil zijn, meisje!" zegt de fysiotherapeut.
Al die tijd lig ik op mijn buik op de behandeltafel en met mijn gezicht door het gat. Ik probeer rustiger te ademen, terwijl hij de massage voortzet.
"Even wachten, even wachten," zeg ik als de pijn te erg wordt.
Hij stopt, tilt mijn hoofd omhoog en zegt: "Ik dacht dat je huilde."
"Nee, ik huil niet, maar het doet echt pijn," lach ik opgelucht, omdat hij even is gestopt.
"Het zal de komende dagen ook wel pijn blijven doen. Tot het langzaam wegtrekt," krijg ik van hem te horen, "En als de pijn weg is, moet je terugkomen."
"Voor nieuwe pijn?" Ik begin te lachen. Maar goed, zijn behandelingen hebben geweldige resultaten en daar doe ik het voor.
Vanwege deze behandeling mag ik een paar dagen even niet meer heuvel op heuvel af lopen en dus rijden de oppas en ik in de auto de slingerweg bij ons huis over naar het begin van de dorpsstraat. Vanaf daar is de weg vlakker.
Een dag of drie ervoor is aan het eind van onze wandeling een auto naast ons komen rijden. Of we misschien wilden meerijden.
"Nee, dank je. We lopen liever," antwoord ik.
Ze blijven naast ons rijden en vragen of we niet instappen.
"Het is donker nu. Het is te gevaarlijk om te lopen," zegt de chauffeur. Alsof we daar in zouden trappen, want doorgaans zijn mannen die zo blijven aandringen minder veilig om bij in de auto te stappen.
"Mijn oom," zegt de oppas inmiddels geirriteerd tegen hen, "We willen niet meerijden."
"Waarom noem je hem oom?" fluister ik naar haar. Ik weet dat ze het uit respect bedoelt, maar in deze situatie is het een beetje raar.
"Waarom noem je hem niet mijn zoon? Misschien hebben ze dan meteen in de gaten dat we te oud zijn voor hen," lach ik zachtjes.
Nog een minuut of wat blijven de jonge mannen naast ons rijden, rijden vervolgens een stukje door, keren en doen nog een laatste poging ons in de auto te praten. Als we blijven weigeren, rijden ze verder.
Thuis aangekomen, vertelt de oppas het meteen tegen haar man.
"Ik was zo boos geworden en zij blijft gewoon zo rustig antwoorden," zegt ze over mij tegen haar man.
"Ben je niet bang?" vraagt de man mij.
"Zolang ze in de auto blijven zitten niet," zeg ik.
De volgende avond doen we opnieuw een rondje en opnieuw stopt een auto. Hij rijdt aan de andere kant van de straat en het is al donker, dus ik kan niet zien wie in de auto zit.
"Zal ik jullie een lift geven tot aan het dorp?" horen we de man roepen vanuit zijn auto.
"Nee, dank je. We willen lopen," antwoord ik.
De man blijft desondanks even aandringen, dus ik antwoord kortaf dat hij door moet rijden.
"Ken je me niet?" De automobilist doet zijn lampje aan in de auto, maar dat geeft te weinig licht om te zien wie hij is. Hij noemt zijn naam, maar ook dat gaat net even langs mij heen. Dus ik vertel opnieuw dat we niet willen meerijden en dat hij door moet rijden.
De oppas heeft zijn naam blijkbaar wel begrepen en roept naar hem: "Ja, we kennen je wel, maar we hoeven niet mee." Ze bedankt hem nog en hij rijdt verder.
"Weet je wel wie dat was?" richt ze zich inmiddels tot mij.
"Nee," geef ik toe, "Hij rijdt aan de andere kant van de weg. Dat lampje was te zwak en ik heb niet gehoord wat zijn naam was."
"Dat was de taxichauffeur met wie je heel vaak naar school bent gegaan. Je kent hem toch nog wel?"
Natuurlijk ken ik hem wel en ik schiet in de lach bij de gedachte aan dat ik toch best wel onbeleefd ben geweest tegen hem.
"Jij bent precies verkeerd," lacht ze, "Tegen mensen die je niet kent, zeg je zo aardig dat je niet wilt meerijden en tegen mensen die je wel kent, ben je zo droog."
De volgende twee avonden besluiten we weer richting de hoofdweg tussen Erbil en Massif te lopen. In Koerdistan valt de avond vroeg en er zitten donkere plekken bij waar geen huizen en of straatlantaarns staan. De oppas geeft aan dat ze bang is daar te lopen, maar met ons tweeen durft ze het wel aan.
Als we langs de achteringang van school lopen, groeten we de man van de Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) die daar op wacht staat.
Op de terugweg blijven we even staan praten. Ik ken deze man. Het is een verre vriend van Rebaz.
"Wie ben jij?" vraagt hij aan de oppas.
"Mijn man en ik werken bij haar," antwoordt zij.
"Aha, dus jullie zijn de bewakers van hun huis?"
De oppas glimlacht even.
"Dan moeten jullie wel goed op haar passen, want zij is onze bruid," zegt hij.
Ik blijf dat toch wel apart vinden dat er zoveel Koerden mij hun bruid noemen. Door zijn uitspraak vermoed ik dat hij ook van dezelfde of een buurstam als Rebaz komt.
Hij wil weten tot waar we lopen en we vertellen dat we langs de autoweg zijn gelopen tot aan het viaduct dat naar de woonwijk Green Land gaat.
Het uitzicht vanaf het viaduct is overigens geweldig. Zelfs in de nacht. Aan de ene kant kijk je uit over de dorpjes Okhsar, Bastora en Banaman en heel in de verte aan de linkerkant van die weg Shaedokan. Bergopwaarts zie je de autolampen van de auto's die van of naar Massif rijden.
Volgens de Asayish van school is de dorpsweg niet veilig om te lopen, vanwege de onbewoonde stukken en hij biedt aan dat we in het vervolg de auto bij de achteringang van school neerzetten en vanaf daar verder kunnen lopen.
En zo rijden we de volgende twee dagen tot aan de achteringang van school, plaatsen de auto zoals beloofd bij de Asayish en lopen richting de autoweg tussen Erbil en Massif. De eerste avond opnieuw tot aan het viaduct bij Green Land. De tweede avond lopen we een flink stuk over het viaduct om aan de andere kant van de autoweg uit te komen, een stuk door te lopen en weer de weg terug te nemen.
Het is superlief bedoeld van de Asayish, maar bijkomend nadeel is wel dat onze route met tweemaal twintig minuten wordt verkort. Maar goed, vanwege mijn behandeling aan de rug mocht ik toch niet zo heel ver lopen, dus dat nemen we even voor lief.
Voor mijn vervolgbehandeling voor mijn staartbeen meld ik me weer bij de fysiotherapeut. De afgelopen dag heb ik pijn gehad op de plek van de massage, maar hij had me er al voor gewaarschuwd. Elke dag trekt de pijn ongeveer met de helft van de dag ervoor weg. Het is niet een constante pijn, maar alleen tijdens het aanraken. "Dan moet ik het maar niet aanraken," grap ik naar de fysiotherapeut als hij me vraagt naar de pijnlijke plek. Hij lacht om mijn antwoord.
Opnieuw krijg ik een massage van het onderste deel van de rug. Niet zo pijnlijk als de vorige keer, maar ook zeker niet gevoelloos.
Aan het eind van de behandeling, als ik inmiddels alweer in de open hal bij de receptie en de wachtruimte sta, zegt de fysiotherapeut tegen zijn vrouw, de assistente, dat ik dagelijks heel veel bezig ben met kinderen brengen en halen, boodschappen doen en te zware dingen tillen.
"Ik zal wel moeten," verweer ik mezelf, "De tuinman heeft niet te lang geleden een operatie gehad en mag twee maanden maar een paar kilo tillen. De oppas mag niet te zwaar tillen, vanwege haar gezondheid, dus dan doe ik dat." De assistente lacht: "Ja, er is iemand die zich moet opofferen."
Nu is het niet zo dat de oppas helemaal niet zware dingen tilt, maar zij en ik verdelen het meer over ons beiden.
De fysiotherapeut bedenkt spontaan dat ik dan maar een verstevigingsgordel voor de rug moet meenemen. Voor als ik zwaarder werk moet doen. Dan helpt dit om de boel een beetje bij elkaar te houden, zeg maar.
De verstevigheidsgordel is een soort vest met elastische bandjes over de schouders en verder zit de daadwerkelijke gordel rondom mijn rug en buik. Als een korset met klittenband.
"Over een hemd, onder de bovenkleding dragen," adviseert de fysiotherapeut mij.
Dezelfde avond om 7 uur krijg ik bericht van de oppas met de vraag of ik wil wandelen. Ik wil wel, maar Kani slaapt nog niet, dus uiteindelijk geeft mijn telefoonklok 8:02 aan als we de auto weer bij de Asayish van school hebben geparkeerd. We melden dezelfde beveiliger dat we weer gaan wandelen en vertrekken voor de zoveelste keer richting de autoweg.
We lopen vlot door en bereiken al snel het viaduct ter hoogte van Green Land, maar om eerlijk te zijn, hebben we helemaal geen zin om nu al terug te gaan en spontaan besluiten we onder het viaduct door te lopen richting Massif. We lopen aan de kant van de weg waar we het verkeer kunnen zien aan komen rijden, want het is er donker en er zijn geen voetpaden. Blijkbaar is er ook geen hoofdstroom, want alle straatlantaarns zijn ook nog uit.
Er is een berm met losliggende stenen op modder, maar door de eerste hevige regenbui op de dag ervoor, is de berm nog niet overal droog. Zo lopen we bepaalde stukken over de vluchtstrook, maar wijken af en toe ook uit naar de berm.
Als we tot aan het eind van het eerste dorpje Okhsar zijn gekomen, vraagt de oppas of we misschien toch niet moeten omkeren.
Ik twijfel. De straatlantaarns zijn op dit stuk nog steeds uit en teruglopen is niet heel erg veilig. Terwijl we in de verte vlakbij Bastora de straatlantaarns wel zien branden.
"Laten we in ieder geval even doorlopen tot Bastora," zeg ik, "Want daar is het wel licht."
We lopen sneller dan verwacht en eigenlijk zijn we nu echt op dreef.
Als we bijna bij Bastora aankomen, oppert de oppas: "Dit is zo dichtbij Massif. Waarom lopen we niet door? We zijn er vast in een half uur."
"Een half uur redden we niet. De bergweg is lang. Ik denk een uur nog," antwoord ik, maar ook ik heb altijd al graag eens naar Massif willen wandelen en nu we toch al zover gekomen zijn, vind ik het jammer niet door te lopen.
En zo besluiten we pas halverwege onze wandeling om door te lopen tot bovenop de berg Pirmam waar het stadje Massif ligt.
"Ik hoop niet dat een van je schoonfamilie ons gaat zien," zegt de oppas als we achter elkaar aan in de berm lopen.
Wandelen is nu eenmaal niet echt algemeen geaccepteerd en een lange wandeling door een vrouw in het donker is dat helemaal niet. Gelukkig zijn we wel met ons tweeen, maar ik weet zeker dat als iemand van mijn schoonfamilie ons ziet, ons per direct in de auto mee zal nemen.
De oppas en ik praten en lachen. We maken grapjes en de sfeer is echt goed.
Ik schrik even als mijn telefoon overgaat. Bang dat iemand van de familie ons toch heeft gezien, maar het blijkt een vriend te zijn.
Ik veeg met mijn vinger over het telefoonscherm om op te nemen en let daardoor minder op waar ik loop. Ineens voel ik mijn voeten wegzakken in de grond op een stuk waar ik alleen maar harde grond verwacht. Ik kijk naar mijn sportschoenen en zie dat ik midden in zacht cement sta. De oppas loopt voor me uit en om een of andere reden voelt ze niet dat zij ook in het cement staat. Ik trek aan haar arm en snel springen we uit het cement. Minstens vijf centimeter diepe afdrukken van onze voetstappen blijven achter. Nu pas zie ik de twee pionnen aan de andere kant van het nog natte cement staan. Natuurlijk hebben de werkers niet verwacht dat er mensen van deze kant zouden kunnen komen.
Als we weer buiten het cement staan, sla ik mijn hand voor mijn mond en begin te lachen.
"Morgen gaat er in ieder geval een man erg boos worden," zeg ik lachend tegen de oppas. Ik kijk wel om me heen of er een tak of iets dergelijks is om het cement glad te strijken, maar ik zie niks liggen.
Terwijl de oppas en ik nog in een deuk liggen van onze stommiteit van net, hangt de vriend aan de andere kant van de lijn.
"Waar ben je?" vraagt hij.
Ik laat hem weten dat we in de buurt van Bastora lopen en vertel wat er net is gebeurd.
Als we de verbinding verbroken hebben, laat ik de oppas weten dat ik inmiddels wel dringend naar een toilet moet.
Iets verderop is een checkpoint waar wel Asayish rondloopt, maar waar geen auto's worden gecontroleerd. Terwijl we nog komen aanlopen, zie ik dat de beveiligers ons al hebben opgemerkt.
Eenmaal vlakbij gekomen, vraag ik hen of er een toilet is in hun buurt.
"Waar komen jullie vandaan?" wil een van hen weten.
"Choueifat school vanaf de weg van Mala Omar," antwoord ik.
"Ik moet toestemming vragen," laat de man weten.
Hij loopt het gebouw binnen. Vanaf de berm waar wij staan, kunnen we een aantal mannen bij een deur aan de linkerkant van het halletje zien staan. Een man in het kantoor kijkt door het raam naar ons.
Het duurt een paar minuten voor de man weer naar buiten komt.
"Van welke Barzani stam zijn jullie?"
Ik heb Bahdini gesproken en dat is hem vast opgevallen.
De oppas antwoordt: "We zijn beiden Koerden."
"Eigenlijk ben ik Nederlands," verbeter ik haar.
Misschien had ik beter kunnen zeggen dat ik bij de Mzuri stam hoor, maar sowieso krijgen we geen toestemming voor het gebruik van het toilet.
"Wat denken ze? Dat we een bom in hun toilet gooien, ofzo?" zeg ik.
De oppas begint ook te lachen.
"Misschien denken ze dat we van IS komen," lach ik naar de oppas als we verder lopen, "In dat geval is het maar goed dat ze ons niet gefouilleerd hebben, want ik heb ook nog eens mijn verstevigingsgordel van de fysiotherapeut om. Stel je voor dat ze dat hadden aangezien voor een bomgordel."
Ik moet nog steeds plassen en besluit ergens achter wat kleine bomen te gaan zitten. Hoewel het zo donker is, dat we niet eens kunnen zien of de berm al dan niet droog genoeg is om over te lopen, gaat de oppas met haar rug naar mij gekeerd voor mij staan. Bijna terug op het asfalt zak ik nog even met mijn voeten weg in een zacht stuk van de berm. Mijn schoen zit nu vol blubber.
Inmiddels zijn we bij het benzinestation Kovan onderaan de bergweg van Massif aangekomen. We moeten wel doorlopen, want het is inmiddels al laat geworden in de avond en gewoon een willekeurige taxi aanhouden om terug te keren, kan nu extra gevaarlijk zijn.
Een auto met een Irakees kenteken (er zit een duidelijk verschil tussen Irakese en Koerdische kentekenplaten) dat bij het benzinestation vandaan komt, rijdt in tegengestelde richting langs ons en keert een paar meter verderop om terug langs ons te rijden. De eerste keer heeft hij al uitgebreid gekeken naar ons. De tweede keer hoor ik hem in het Koerdisch zeggen dat hij ons wel naar "boven" (op de berg) wil brengen, maar ik bedank en we lopen verder.
Ook op de bergweg is er geen licht. Alleen de autolampen van de ons tegemoet komende auto's. Af en toe is het zo donker dat we onze zaklampen op onze telefoons aanzetten, zodat het verkeer ons beter kan zien.
"We zijn bijna bij het checkpoint van Massif," antwoordt de oppas, terwijl we nog op de onderste weg lopen.
"Toch duurt het nog wel even, hoor. De bergweg is langer dan je denkt," zeg ik tegen haar. Zij is danwel Koerdisch, maar van Turkije en is korter in Koerdistan dan ik en bovendien komt ze op lang niet zoveel plekken, zodat ze niet erg bekend is in de buurt.
Ineens beseffen we ons dat we onze verblijfsvergunningen niet mee hebben genomen. Bij de checkpoints zouden ze ernaar kunnen vragen, maar mocht dat een probleem opleveren, dan bellen we iemand die kan bevestigen wie we zijn.
Twee bochten later zien we eindelijk de lampen van het checkpoint. De Asayish daar heeft ons ook al opgemerkt en volgt ons met hun ogen als we vlakbij komen. Ik groet vriendelijk. De man die het dichtste bij ons staat, wenkt ons te komen. Hij staat op zijn post om voorbijkomende auto's die Massif verlaten te controleren. We lopen in zijn richting, omdat er op veel plekken vangrails staan.
"Is het verboden hier te lopen?" vraag ik hem voor de zekerheid.
"Nee, hoor," zegt hij, "maar jullie moeten even naar hen gaan."
Hij wijst naar drie mannen die aan de andere kant van de weg voor een heel klein gebouwtje staan.
De linker begint te praten: "Waar gaan jullie heen?"
"Naar Massif."
"Waar komen jullie vandaan? Uit Bastora?"
"Nee, eigenlijk komen we van de achteruitgang van Choueifat school in Khanzad," zeg ik.
Ik wacht op een reactie en kijk opzij. De man houdt zijn mond, maar ik kan zien dat hij verbaasd is.
"Oke, we zijn een beetje gek. Denk je niet?"
Nog steeds kijkt de man voor zich uit, maar er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht.
"Ik loop even een stukje mee, want daar is een gevaarlijke hond," zegt de man nu en loopt al naast ons.
"Als de hond komt, niet beginnen te rennen," waarschuwt hij ons.
"Is het jullie hond?" vraag ik.
De man beaamt dat en dat stelt me gerust. Ik zie hem het gebied met zijn ogen afspeuren waar de hond zo ongeveer moet zijn, maar het is vrij donker en de hond vindt het blijkbaar niet nodig zich zichtbaar te maken.
"Oke, vanaf hier kunnen jullie verder," zegt de man en we lopen weer door.
Inmiddels doet de binnenkant van mijn linkerenkel pijn door de losliggende stenen in de berm en ik besluit meer op de weg te gaan lopen. "Even langzamer lopen," zeg ik tegen de oppas, "Ik kan bijna niet meer." Opgeven is er niet bij, omdat ik altijd al eens naar Massif heb willen lopen en we nu zo dichtbij zijn en bovendien is het nog steeds niet veilig om een taxi aan te houden.
Dan eindelijk zien we Roj Center, het moderne winkelcentrum, van Massif en we zijn blij dat we zover zijn gekomen. We lopen door tot aan de Holland Bazar waar we op de parkeerplaatsen langs de weg blijven wachten. Het is niet een heel handige plek voor mij, omdat mijn hele schoonfamilie in Massif woont, deze plek bij het verkeerslicht in het midden van Massif ligt en alle hoofdwegen met elkaar verbindt, zodat de kans groot is dat een bekende mij gaat zien.
"Probeer maar een beetje achter mij te blijven," zegt de oppas, "Mij kennen ze niet."
"Volgens mij moet ik eerder daar achter die auto's gaan zitten, wil ik niet opvallen," zeg ik. Van alle kanten komt verkeer. En ja, we vallen op daar.
Mijn telefoon geeft inmiddels half 11 aan. Twee en een half uur hebben we over de hele route gedaan. Op zich valt het nog mee, maar het is toch meer dan we verwacht hadden. Bovendien is het al laat op de avond. Ik durf niet zo goed mijn schoonfamilie te bellen. Ze zullen me voor gek verklaren. Hoewel de oudste zoon van mijn oudste zwager zou ik misschien nog kunnen proberen. Hij heeft mij ooit eens verteld dat hijzelf vanaf Massif urenlang tot aan Erbil ofzo was gelopen. Nog verder. En dat was ook 's nachts geweest. Oke, verschilt wel even dat hij een man is en ik een vrouw, maar toch. Of ik zou mijn tweede zwager kunnen vragen.
Ik stuur een bericht met het verzoek mij een telefoonnummer te geven van een betrouwbare taxi in Massif. Mijn telefoon gaat over.
"Waar ben je? Waarom heb je een taxi nodig?"
Ik vertel voorzichtig het verhaal dat de oppas en ik tot aan Massif zijn gelopen vanaf de achteringang van school, dat we niet terug kunnen lopen en dus een taxi nodig hebben. Hij is even stil, vraagt me waarom we dat zouden doen en laat me weten dat het sowieso te gevaarlijk is.
"Hoe lang heb je erover gedaan?" vraagt hij nu.
"Twee en een half uur. We zijn om acht uur vertrokken."
In Nederland is een fikse wandeling geen enkel probleem, maar hier, cultureel gezien, is het een absolute "no go". En dat weet ik, maar we hadden in eerste instantie niet de intentie tot aan Massif te lopen. Halverwege, zo ergens rond Bastora, zou ons toch ook al niet in dank zijn afgenomen. En eerlijk gezegd, buiten alle culturele bezwaren was het toch ook vooral geweldig om dit te doen. Een wens die ik al sinds jaren heb uitgesproken, maar nooit kon uitvoeren en nu geheel spontaan toch kon doen.
"Zal ik jullie brengen?" biedt onze reddende engel aan.
"Nee, nee, als je een betrouwbare taxichauffeur weet, is dat al mooi genoeg."
Evenlater verschijnt een telefoonnummer en een bijbehorende naam op mijn scherm. Ik sla het nummer op op mijn telefoon, maar als ik het wil bellen, is hij in gesprek. Ik wacht even, bel nog een paar keer, tot de telefoon uiteindelijk gewoon overgaat.
De taxichauffeur komt er nu aan en ik krijg ondertussen een telefoontje dat ik moet laten weten als we in de taxi zitten en als we thuis zijn.
En dus stuur ik een berichtje, zodra we in de auto zitten. Hij rijdt Massif uit, de bergweg af, we komen door het checkpoint van Massif, langs het benzinestation Kovan onderaan de bergweg, langs het checkpoint waar we niet mochten plassen en door Bastora. Uiteindelijk komen we aan in Khanzad. Nu in de taxi verbaas ik me eigenlijk zelf over het hele eind dat we hebben gelopen. Met de auto doe je er zo'n kleine twintig minuten over.
"De man van Asayish bij school zal inmiddels ook wel ongerust zijn geworden," zeg ik tegen de oppas die naast mij achterin de taxi zit. Als we dan eindelijk arriveren bij onze auto, vraag ik de taxichauffeur te stoppen. Ik betaal hem 15.000 dinar, maar hij accepteert alleen de 10.000 dinar, dat overeenkomt met 7,55 euro. De oppas is net uitgestapt en de Asayish man van school komt direct op de auto aflopen.
"Waarom waren jullie zo lang weg? Ik begon ongerust te worden, maar ik heb ook geen telefoonnummer van jullie dat ik kon bellen."
De oppas vertelt over dat we tot aan Massif zijn gelopen. De man kan het niet geloven. Ik begin te lachen en zie in de binnenspiegel van de taxi dat de chauffeur nu ook begint te grinniken.
"We waren het niet van plan," vertel ik de Asayish als ik nu ook buiten sta, "Maar het was donker, zonder straatverlichting en gewoon teruglopen leek ons niet echt veilig, dus zijn we maar doorgelopen."
"Maar in de woonwijk American Village is het niet zo gevaarlijk om te lopen," antwoordt de man. Blijkbaar kan hij nog niet geloven dat we tot aan Massif zijn gegaan en dus niet door de woonwijk van American Village zijn gelopen.
"We waren niet in American Village, maar liepen langs de hoofdweg," zeg ik.
Het kwartje valt bij de man van de Asayish, maar is geschokt en opgelucht tegelijk.
We nemen afscheid van de man en rijden met de auto terug naar huis.
"Ga je mee om mijn man te zeggen waar we waren?" vraagt de oppas. En dus loop ik met haar mee naar hun huis in onze tuin. In hun zitkamer vertellen we van ons avontuur. De tuinman wil het eerst niet geloven, denkt dat we een grapje maken, maar als we verder vertellen over wat we allemaal hebben beleefd, beseft hij dat we de waarheid spreken. Hij maakt er geen big deal van en kan het wel waarderen.
Ondertussen zit ik nog met mijn schoonfamilie die ik niet heb ingelicht en dus besluit ik vanmiddag toch mijn tweede zwager te bellen.
"Ik moet iets vertellen," biecht ik op als hij de telefoon opneemt.
"Vertel maar."
"Ik ben gisteravond met de oppas naar Massif gelopen."
"Dat weet ik," zegt hij tot mijn verbazing.
"Huh? Hoe weet jij dat?"
"Iemand heeft jullie gezien en het mij verteld."
Op mijn vraag wie dat was, geeft hij geen duidelijk antwoord, behalve dat er voldoende mensen rijden die mij kennen en die ik niet herken.
"Ga ik er problemen mee krijgen, denk je?"
"Ik vind het geen probleem," zegt hij dan, "maar jullie moeten echt voorzichtig zijn. Het is gevaarlijk."
In de avond zijn we weer in Massif en nadat ik mijn zwager toch maar even direct heb ingelicht, nodigt hij ons uit bij hun thuis langs te komen. Op een moment dat hij en ik alleen in de kamer zijn, vraag ik hem snel wie hem had ingelicht over onze wandeling.
"Een vriend. Hij zag jullie lopen nog voor de bergweg."
Buiten, als we willen vertrekken, vertellen we hem over de grappige momenten die we onderweg naar Massif meemaakten en hij lacht net zo hard mee. Maar hij waarschuwt ons uiteindelijk nog wel even: "Het is echt gevaarlijk daar. Niet meer doen, oke?"
"Ik zal niet meer tot Massif zal lopen," beloof ik, "maar een wandeling naar Erbil sluit ik niet uit."
"Meisje, straks worden jullie door iemand meegenomen. Geloof me," zegt hij, "Als jullie ergens vast zitten en ik moet jullie identificeren, ga ik zeggen dat ik jullie niet ken. Dan blijven jullie vast zitten tot ik jullie kom halen."
"En wanneer zal dat zijn?" vraagt de oppas.
"Een dag, een week, een maand," lacht mijn zwager, "Tot jullie hebben geleerd niet meer zover te wandelen."
Terug in de auto naar huis zijn we toch nieuwsgierig geworden hoe onze voetstappen in het cement er nu bij staan. Of er al dan niet iemand is gekomen om de schade te herstellen. Langzaam rijd ik met de auto langs het Dahat Oil benzinestation en zie de pionnen nog staan. Al onze ogen zijn gericht op het cement. En daar zien we het: onze voetstappen lijken vereeuwigd in de grond te staan. Zoals wij gisteravond uit het cement stapten, zo staan de afdrukken nog in de grond. Een herinnering aan onze wandeling naar Massif.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 370138
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bergopwaarts
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Mosoel - Irak 
