Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 88
[reportCount] => 7
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => ID
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 183
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => TH
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 115
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 3
[countryName] => Maleisië
[countryIsoCode] => MY
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 201
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 4
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => VN
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 87
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 5
[countryName] => India
[countryIsoCode] => IN
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 170
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 36442
[position] => 6
[countryName] => Sri Lanka
[countryIsoCode] => LK
[continentName] => Azië
)
)
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-18
[title] => Pulau Hatta, het paradijs ?
[message] => Dinsdag 14 maart
Is dit het paradijs ?
Ik ben nog nooit zover weg geweest en het heeft mij ook nooit zoveel moeite gekost om hier te komen. Dat hebben jullie allemaal al kunnen lezen.
Dinsdag ochtend toen ik aan het ontbijt zat in BandaNeira zag ik de “public Boat” binnenvaren. Een gevoel van opluchting overkwam mij. Ik krijg van mijn guesthouses horen dat de boot om één uur zal vertrekken. Fijn deze informatie maar check,check en dubbel check. Ik ga naar de haven pier naar mijn boot, zoek de eigenaar en inderdaad, vertrek om één uur.
Ik heb gezien hoeveel mensen op dit kleine bootje aankwamen dus vraag ik mij af hoeveel er naar Hatta zullen zijn. Voor de zekerheid breng ik mijn bagage om elf uur naar de boot en ze stoppen mijn spullen in het vooronder, een half uur later ga ik aan boord in de schaduw zitten, da’s beter dan op de pier in de volle zon. Langzaam aan vult de boot zich, 90% zijn vrouwen, het wordt een kakelend kippenhok. Veel vrouwen zitten op hun hurken, een houding die ik nog geen vijf minuten zou uithouden maar omdat ik als een van de eerste aan boord was meen ik een goed zitplaatsje achterin te hebben. Meen ik, want ook dat gaat veranderen……..
Anderhalf uur zie ik af hoe de boot volgestouwd wordt met allerlei materiaal en mensen..
Het is kwart over één als we vertrekken, het kippenhok komt tot rust.
Ik raak echter mijn “luxe” plaatsje kwijt omdat van de drie motoren het er maar twee doen. Ze moeten gerepareerd worden en ik zit in de pad.
Weg mijn plaatsje vanwaar ik foto’s kan maken. Weg van mijn zicht vooruit.
Het is meer dan een uur varen en zie de hoofdeilanden groep langzaam verdwijnen. Hatta komt in zicht (maar niet voor mij. Ik zie het pas als het strand bereikt is.
Het kippenhok komt weer tot leven in ik moet mij erdoorheen murmen. Al die vrouwen gaan schijnbaar een stop verder.
Het is een hele heisa om van boord af te komen, door al die vrouwen, over alle spullen die aan boord zijn, dozen, hekken etc.
Ik ben bang dat ik mijn enkel ga breken hier, aan de voorkant met een stijl laddertje van boord, tot aan de knieën in het water. Gelukkig worden mijn grote en kleine rugzak op het strand gezet.
Het enige wat nog rest is met mijn bagage een muur over.
Maar ik ben op Pulau Hatta.
Paradijs ???
Mijn eerste aanblik is teleurstellend, het eerste stuk strand is vervuild met allerlei troep en plastic, heel veel plastic. Ik had op de boot mij al geërgerd dat alles gewoon overboord werd gekieperd.
Ik moet het dorp door, een smal pad van twee meter breed, voorbij de moskee. Er zijn genoeg guesthouses maar de bijbehorende stranden zijn voor een groot gedeelte weggeslagen door de monsoon. Het dorp ziet er rommelig uit. Je herkent de guesthouses niet vanuit de straatkant, Ik had 2 voorkeuren op mijn lijstje staan (Bintang van Ineke en Vitalia van Chris en Mae).
Over de laatste heb ik ook gehoord dat daar de meeste mensen zouden verblijven. Als ik bij Bintang ben is er keiharde muziek te horen, tevens is er geen strand weggeslagen tot aan de bungalows. Je kan daar dus alleen op je veranda zitten. Ik loop dus door tot het eind van het dorp.
Sofiane, de eigenaar van Vitalia staat mij op straat al op te wachten. Hij had al vernomen van Chris en Mae dat ik mogelijk gisteren of vandaagzou komen.aan de straatkant is er niets aantrekkelijk aan alle guesthouses maar als ik naar de verblijven loop……….mooi strandje, 20 tot 30 meter breed(waarvan ook een gedeelte is weggeslagen maar voor mijn beoogde kamer is een redelijk stuk met bomen (en dus veel schaduw), hangmat, luie ligstoelen. De kamer is simpel, tweepersoonsbed, muskietennet, Mandi (grote emmer met water), wc, veranda.
Ik ben al verkocht maar toch maar even proberen te onderhandelen over de prijs, ik krijg er echter niets af.
Ok, INR 300.000 (€ 18,30) met ontbijt, lunch, dinner, gratis drinkwater, onbeperkt koffie of thee. Het kan slechter.
Chris en Mae zijn mijn directe buren. Ik plof neer op mijn veranda. Chris gaat thee zetten. De eigenaar komt nog met een “late” lunch.
Pff, ik ben er.
Ik zit het eerste uur alleen te genieten van de stilte, het uitzicht en het niets doen. Mijn rugzak staat gewoon nog voor de deur.
Uiteindelijk moet ik eraan geloven en toch mijn spullen uitpakken en de boel organiseren. Mijn zwembroek moet van diep komen. Mijn rif schoentjes. Mijn eerste plons in het water. Gewoon even zwemmen om af te koelen. Je kan hier zo het water in lopen. Dat is nog maar de tweede keer sinds ik in de Molukken ben.
In de Mandi een paar emmers water over mij heen. Ik voel me weer fris en fruitig.
Dan wordt er geroepen “Makan, Makan, Makan”. Het avondeten wordt geserveerd. Gezamenlijk met alle acht gasten op dit moment. Een mooie gelegenheid om met iedereen kennis te maken, gezellig.
In totaal zijn er 10 gasten op het eiland, acht verblijven in dit guesthouse, de andere twee ken ik van het reizen naar hier.
Tot negen uur zitten we te tafelen, na tafelen en te kletsen. Dan gaat iedereen naar bed. Ik kan niet goed slapen, het is windstil, ramen en deuren staan open, je hoort de muizen op het dak en het is heet, in mijn beleving bloedheet.
De anderen hadden aangegeven dat gisteren nacht het zelfs koud was.
Hoezo koud ?
Pas tegen vijf in slaap gevallen maar om zeven uur wordt het ontbijt geserveerd. Vier maal cake, vers fruit en een thermoskan heet water voor koffie of thee. Ik sta op, drink een kopje thee en eet het fruit op. Ik heb geen zin in de cake. Het ontbijt wordt individueel gebracht.
Even afkoelen in de zee, emmer water over mij heen. Het is nog maar negen uur en ik ga het dorp even verkennen, hahaha, dat duurt niet zo lang. Ik kom de andere twee toeristen tegen, even wat buurten.
De meeste zijn op zoek naar internet, wat er niet is. Bij de boot-aankomst en een kwartier lopen buiten het dorp schijnt er ooit bereik te zijn. Een toeriste wil dat gaan bekijken en ik besluit met haar mee te lopen. Tevergeefs.
Ik heb zo wel meer dan de helft van het begaanbare eiland gezien. Ik ben na elven, bezweet en moe weer terug “thuis” maar op tijd voor de gezamenlijke lunch, Noodle, rijst, ei, fish curry. Het eten is geweldig goed.
Even een dagje dat niets hoeft en niets gedaan wordt. Hooguit koffie of thee zetten en water drinken, het vochtgehalte moet je hiermee op peil houden (iets anders is hier niet).
Veel van de gasten hier zijn ervaren snorkelaars, die een compete uitrusting bij hebben uren in het water liggen en dan kom ik met mijn mini snorkel brilletje. Ik zwem maar haal de echte koraalwand niet. Ik zie hier wel koraal en mooie visjes. Voor de rest is het hier rust, complete rust.
Het slechte slapen van afgelopen nacht breekt mij wat op. Na een duik in het water, de gezamenlijke lunch, het middagdutje, nog even zwemmen, badderen met een paar emmers koud water, het blijft vermoeiend.
“Makan, Makan, Makan”. De gezamenlijke maaltijd en dan lig ik om half negen in bed en val als een blok in slaap.
Tot dat de moskee om 4.30 uurde eerste wekdienst speelt. Nog even omdraaien tot het ontbijt. Het ontbijt is te groot voor mij, bewaren gaat niet want binnen een half uur zit het vol met mieren.
Mijn buren hebben nog trek dus……..
Ik moet wat actiefs gaan doen maar ik loop eerst het water in, bezweet en warm van de nacht lijkt het zeewater erg koud maar het koelt je wel goed af.
Hatta heeft twee dorpen, de ene waar ik verblijf. Het andere dorp is ongeveer een half uurtje lopen en omdat ik het gevoel heb iets actief te moeten doen wandel ik naar dat andere dorp.
Verdwalen kan niet want er is maar één weg van twee meter breed waarvan hele stukken de helft is weggeslagen.
Druk is het al helemaal niet, er zijn hier geen auto’s en kom alleen maar een paar scooters tegen. Een gedeelte van de weg gaat door een bos van nootmuskaat bomen. Het andere dorp is wat mooier in opzet, mooiere tuintjes, minder vervuild. Toeristisch gezien ook minder te doen, geen guesthouses, een klein winkeltjes.
Na even rondslenteren, even bij de pier zitten en weer huiswaarts keren.
Tijd voor koffie, een plons in de zee om af te koelen en weer “Makan, Makan, Makan” de gezamenlijke lunch.
Een middagdutje en verder op het strand bij mijn bungalowtje. Ik raak weer aan het plannen. Het is enerzijds paradijselijk maar verder is er niets te doen als wat zwemmen en snorkelen.
Het gezamenlijke avondeten is wederom erg goed, er worden grapjes gemaakt wat we zullen krijgen, vis of vis. Er zijn hier gelukkig veel soorten en ze maken het elke keer op verschillende manieren klaar. Met curry, in een bananenblad, met een paneer laagje.
Enkele gasten gaan elke dag vissen met de eigenaar en komen met allerlei soorten vis terug, van tonijn tot Baracuda, variatie genoeg,
De nachten blijven zwaar. Warm en het stikt van de muizen of ratten die je uit de slaap houden. En dan ook hier de verrekte vroege moskee.
Vooruit plannen is moeilijk hier. Wat zijn we afhankelijk van internet.
Morgen gaat de “public boat” en wanneer daarna is de vraag.
De grote veerboot gaat (als het schema klopt, en het klopt vaak niet) de 19e of de 25e naar Ambon.
Alhoewel het erg relaxed hier is wil ik niet nog vijf of zes dagen hier zijn.
Sofiane, de eigenaar van dit guesthouse gaat morgen met zijn boot ook naar BandaNeira. Het is overal in de wereld hetzelfde, zijn vrouw wil boodschappen gaan doen :-)
Ik verneem dat hij, tegen dezelfde prijs als de public boat, ook mensen probeert te regelen om mee te gaan.
Twee Nederlanders die gisteren hier aangekomen zijn, gaan morgen met hem mee. Ik spreek af ook mee te gaan. In overleg mogen we zelf de tijd afspreken. Half tien lijkt mij een mooie tijd. Zo kan ik voor twaalf uur mijn Ticket voor de Pelni veerboot naar Ambon voor de 19e nog regelen.
Ik wandel nog even voor de lunch de andere kant van het dorp de heuvel op. In de verte zie ik een school dolfijnen.
Het is mijn laatste volle dag in dit, betrekkelijke, paradijsje.
Om een middagje hier te beschrijven, na de lunch:
Ik zit dit verhaaltje op te tekenen. Mijn buren liggen in het water met snorkel spullen op. Een gast ligt in de hangmat een dutje te doen. Twee liggen wat te lezen in een luie stoel en twee dames zitten op hun veranda.
Het is doodstil hier, het enigste wat je hoort is het kabbelen van de zee.
Rond half vier maakt de moskee weer iedereen wakker. Ik plons het water even in om daarna een heerlijk verfrissende “mandi” (bad) te nemen.
Drie mannen gaan de voorbereiding treffen voor een dagelijks vis tochtje met de eigenaar.
Ik doe nog even een hand wasje vanwege mijn vertrek morgen (schoon wordt het niet maar het ruikt weer een beetje fris.)
De vis mannen zijn weer weg en het is hier dood stil.
Met de twee andere Nederlanders, die morgen met mij het eiland verlaten, deel ik mijn reis ervaring tot nu toe en zeg dat ik dit het moeilijkste gedeelte van de aarde vind wat ik bereisd heb. Zij geven aan dat ze blij zijn dat ik dat zeg want zij dachten dat het aan hen lag. We delen dezelfde ervaring.
Zo dadelijk wordt er weer “Makan, Makan, Makan” geroepen. Het avondeten is weer klaar. Het zal weer wel vis zijn :-)
Maar zeker niets te klagen, het gaat altijd gepaard met rijst , groente, een soep of een milde curry. Ik heb nog niets gegeten wat niet lekker is. En het is altijd vers gevangen hier.
Vanmorgen kreeg ik al vroeg bericht dat de boot naar BandaNeira anderhalf uur later zou vertrekken. Een familie lid van Sofiane is vannacht overleden en er moet nog het een en ander geregeld worden.
Als jullie dit lezen ben ik weer terug in de “beschaafde” wereld met elektriciteit, telefoon en internet. Het is hier al weer zaterdag middag.
Door mijn late aankomst in Banda Neira is het nog onzeker of ik voor morgen een kaartje kan regelen (niet dus) voor de Ferry morgen naar Ambon in de nacht van zondag op maandag. Morgenochtend nogmaals proberen.
Wat wel zeker is dat ik net voor lunch weer eens kip heb gegeten (Soto Ajam) in plaats van vis.
Mijn bel- en internet tegoed was verlopen maar voordat ik het op kon waarderen heb ik een simkaart van een Duitser geruild tegen een goede aansteker, wij alle bij blij. Tot 31 maart heb ik dan wel een ander nummer:
082239857396
Wat is het verdere plan:
Morgen naar Ambon met de Ferry.
Op Ambon moet ik een vliegticket zien te bemachtigen naar Manado op Sulawesi. Dat zal waarschijnlijk omvliegen worden via Makassar.
De laatste drie weken wil ik in Noord Sulawesi doorbrengen, uiteindelijk is vandaar ook mijn terugvlucht, maar voor Sulawesi heb ik totaal nog geen plan.
Ik ga wel zien hoe het verloopt. Meer dan een dag vooruit plannen heeft tot nu toe niet gewerkt.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091701
[countryId] => 88
[pictureCount] => 44
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/720_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pulau-hatta-het-paradijs
)
[46] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-13
[title] => Niet vooruit en niet achteruit
[message] => Het ochtend ritueel blijft een beetje hetzelfde, de vroege wekker van de moskee, een straf bakje Molukse koffie. Een ontbijtje.
Ik pak mijn spullen want vanochtend gaat de boot naar Hatta………althans………….
Om negen uur zal de “public boat” van Hatta moeten arriveren naast mijn guesthouse. Vertrek alhier naar Hatta tussen elf en twaalf.
De laatste dagen is tegen mij vertelt dat hij op maandag zeker gaat. Om half tien is er echter nog geen boot gearriveerd.
“Misschien morgen” maar we gaan het voor u navragen. Alles gaat op een tempo van ………
Ondertussen zit ik hier, gepakt en gezakt te wachten op……..ja, waar wacht ik op…….plannen omgooien gaat hier ook niet zomaar.
Kortom ik kan niet vooruit of achteruit.
Gisteren heb ik een tour, voor vandaag, naar Banda Basar afgeblazen omdat vandaag zeker de boot naar Hatta zou gaan. Dinsdag, woensdag en donderdag is de boot naar Hatta onzeker………….zelf op de dag dat het zeker is blijkt het niet zeker te zijn.
Rest mij niets meer op te zitten dan te wachten……stel dat hij toch nog komt …….of morgen…….of………
Om tien uur komt het bericht dat ervandaan geen boot meer komt “tomorrow for sure”……….”maybe for sure”………
Het ontneemt mij de lust om maar iets te ondernemen. Nogmaals het dorp rondgaan wil ik niet, de terrasjes aflopen heb ik geen zin in. Mijn rugzak opnieuw openmaken heb ik geen zin in dus:
Ik ga dus vandaag de hele dag bankzaken doen.
Ik beweeg mij vandaag van het terrasje aan de waterkant van mijn guesthouse met zicht op “de haven” waar mijn boot zou vertrekken, de luxe bank voor mijn kamer en mijn bed voor het middagdutje.
Ik surf wat rond op internet (wat mij op dit moment ook niet echt kan boeien). NPO start heeft een slecht bereik hier. Op you tube kijk ik naar “de mol” acties van afgelopen seizoen.
Het is pas na drie als ik de eerste keer uit het guesthouse kom, even de straat ik om wat blikjes CocaCola voor vanavond te scoren. Ook een hele opgave want CocaCola wordt hier weinig verkocht en ik wil het wel koud hebben. Om de tussendoor trek te stillen koop ik nog even “pisang goreng” gebakken banaan, 5 stukken voor INR 5000 (€ 0,31). Met een koud colaatje en warme banaan op de bank…..
Vanavond maar weer een bordje Mie Goreng gaan eten, niet dat dit zo spannend is want ik weet waar ik moet zijn.
Kortom, een dag van niet vooruit en niet achteruit.
Hopelijk morgen beter………….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091607
[countryId] => 88
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 120
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/094_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niet-vooruit-en-niet-achteruit
)
[47] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-12
[title] => Es Jeruk op een warme dag
[message] => Echt goed slapen is er niet bij, ondanks de airco blijft het warm en er zijn hier katten die in de nacht een behoorlijke herrie maken. Al vroeg begint de moskee. Om half zeven zit ik alweer op.
De eerste koffie komt pas om half acht.
Ik neem maar even de tijd om mijn miljoenen even te tellen en te kijken hoe lang ik het nog uitzing. Het programma wat in mijn hoofd zit geeft aan dat ik vandaag nog een sightsee tour door het dorp zou gaan maken alhoewel ik de hoogtepunten al wel gezien heb. Iemand, van dit eiland, wil deze ochtend nog even komen buurten (Hij wil zijn Engels oefenen) en ik hoop van hem nog wat ideeën voor vandaag op te doen.
Op mijn gemakje drink ik mijn Molukse koffie, eet mijn ontbijtje en maak nog een bakje Jumbo oplos cappuccino.
Het meisje van mijn guesthouse geeft aan dat vrijwel zeker morgen een publieke boot naar Hatta vertrekt, daarna is het onzeker tot vrijdag. De optie om morgen een dagtoer naar Banda Besarte gaan makengooi ik overboord, mocht die gids nog bellen.
Inmiddels is er een stroomstoring in heel het dorp
Ik zit te wachten op mijn afspraak, inclusief de Indonesische kwartiertjes. Hij komt niet opdagen. Ik ga zelf weer op ontdekkingstocht. Er zijn nog heel wat zijstraatjes waar ik niet geweest ben. Het blijft een fascinerend straatbeeld.
Het is vermoeiend omdat rond te struinen, vooral als je in de zon. In de schaduw is het nog wel uit te houden.
Ik heb de neiging al na korte tijd op een terrasje te kruipen voor een “Jus Jeruk” oftewel een “Citroen ijs Thee”. Ik verman mijzelf en vind dat ik verder moet lopen. Gelukkig is het dorp niet zo groot en beland ik al snel bij een tweede terras. “Geen fruitdrank vanwege de stroomstoring” krijg ik al snel te horen. Maar een “Jus Jeruk” heb je geen stroom nodig. Citroen, water en ijs blokjes. Ik heb ze overtuigd en ik geniet van dit koude drankje op deze hete dag.
Half uurtje pauze Erik loop weer een eind verder. Bij het “kantor Pelni” wat nu wel open is, haal ik hetlaatste schema voor de boot terug naar Ambon (voor wat het waard is). Vraag direct even na of je van Ambon oogmeting de boot naar Manado kan. Zeker niet in maart en van april heeft hij nog geen gegevens.
Ik loop nog een stukje door langs de kust, die er niet echt aantrekkelijk eruit ziet, zit daar nog even in de schaduw met een licht (warm)briesje.
As ik terug loop richting mijn guesthouse passeer ik nogmaals het eerste terrasje, twee keer voorbij lopen lukt niet dus neem ik daar mijn tweede “jus Jeruk”.
Dit terras ligt net naast de moskee. Ik hoor dat de stroomstoring voorbij is, wat maken die moslims een takken herrie zeg.
De buurvrouw van mijn guesthouse kom ik tegen, zij komt een “take a way” lunch halen. Goed idee doet goed volgen en ik neem ook een menuutjes mee. Witte rijst, groentesoep en frietjes. En smikkel data-opslag voor mijn kamer.
En dan is het tijd voor een middagdutje……..echter voor een korte duur, de stroom valt voor de tweede keer uit en het is in korte tijd weer veel te heet op mijn kamer.
De tijd gaat rap, ik moet er weer op uit om wat CocaCola te gaan kopen, het is zondag en veel winkeltjes gaan vroeg sluiten. CocaCola is hier toch al schaars en als je het koud wil hebben dan zijn er maar weinig winkeltjes over.
Winst van vandaag, weer wat mooie plaatjes geschoten en………
Morgen naar Hatta……
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091588
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/916_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => es-jeruk-op-een-warme-dag
)
[48] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-11
[title] => Bandanaira sightseeing en planning
[message] => Het is nog vroeg als de imam weer van zich laat horen. Ik lig nog op bed en heb geen horloge of i-phone bij de hand dus heb geen idee hoe laat het is.
Ik vraag me af of die imam zelf wel is opgestaan of dat hij zijn liedjes afspeelt met een tijdschakelaar, je moet wel gek zijn om elke dag zo vroeg op te staan. Je moet nog gekker zijn om mij elke ochtend zo vroeg wakker te maken.
Tegen verwachting heb ik redelijk geslapen. De airco heeft te weinig capaciteit om mijn kamer echt te koelen. Ik probeer de combinatie uit met de ventilator maar die geeft een zware brom toon zodat ik hem direct heb uitzet.
Dekens en lakens heb je hier niet maar die heb je ook niet nodig. Poedeltje naakt val ik toch in slaap.
Om zeven uur sta ik maar op. Een bakje Molukse koffie, niet mijn favoriet maar ja, je moet toch echt wakker worden.
Een van de eerste vragen,mals je ergens aankomt, is hoe je er weer wegkomt.
Navraag leert al snel dat je hier niet zomaar wegkomt. Om vanuit BandaNeira verder te reizen kan je alleen met dezelfde boot terug als waar ik mee gekomen ben. Naar Ambon dus.
Optie twee is een klein propeller vliegtuigje maar die capaciteit is klein en er is een bagage limiet van 10 kg. De enigste bestemming van hieruit is Ambon.
West Papua is geen optie voorzover ik nu kan nagaan.
De tweede vraag is: wat te doen om hier iets te gaan zien. Ik heb vandaag en morgen uitgetrokken om Banda Neira te bekijken. Dat kan te voet. Het dorp is niet al te groot.
Ten zuiden van hier ligt het grootste eiland Banda Besar. Dit is het eiland waar de nootmuskaat vandaan komt. Het guesthouse gaat contact opnemen met een gids die mij (mogelijk) daar rond kan leiden. Ook prijzen zijn niet bekent.
Vraag drie is: hoe kom ik op Hatta, het kleine eiland wat bekend is van zijn mooie stranden en koralen. De “public boat” naar dit eiland stopt zowat hier voor de deur. Vanmiddag gaat hij al om één uur. Hij vaart om de anderste dag. Dus dat zou betekenen dat de volgende op maandag zal gaan maar dat is niet zeker. Dinsdag of woensdag is twijfelachtig of hij wel/niet gaat.
Het is geweldig plannen hier.
Het ontbijt moet nog beginnen. Gisteren heb ik al moeten doorgegeven wat voor ontbijt ik wil: gele rijst of brood.
Mijn keuze voor brood valt goed uit. Geroosterd brood wat lekker smaakt, met jam en een gebakken ei, verse meloen. Ik vul het aan met een glas warm water waarvan ik met de “Jumbo oplos cappuccino” een beter bakje koffie zet.
Om tien uur is het tijd om de benenwagen maar eens te nemen. Het dorp bestaat uit de vismarkt, eigenlijk bij de buren waar de bootjes naar de andere eilanden aankomen en vertrekken (als ze dat al doen).
Verder bestaat “het centrum” uit twee winkel straten wat meer vergelijkbaar is met een markt dan een winkelstraat. Op mijn gemak struin ik wat rond, vaak begroet door de plaatselijke bevolking.
Ik dwaal wat af van het centrum en neem even plaats aan het water met uitzicht op het eiland Banda Besar, achter mij liggen de twee beroemde forten: “Fort Nassau “, het lager gelegen fort en daarboven “Fort Belgica”(heeft niets met België te maken).
Fort Nassau stelt niet zoveel voor, een ommuring met twee poorten en wat grazende koeien op de binnenplaats en één verdwaald kanon. Geen enkele aanduiding van deze historische plaats, geen verwijzing naar de geschiedenis.
Vanuit dit fort zie ik “Cilu Bintang Estate”, een wat sjieker hotel.
Ineke en Jos hebben daar ooit verbleven en jawel Ineke, de eigenaar kent jullie nog. Hij wist direct dat jullie uit Nederland kwamen.
Ik besloot hier wat te drinken, zodat ik iets van het hotel kon zien en van bovenaf het “fort Nassau” op de foto kon zetten.
Met twee toeristen die daar verbleven heb ik nog even een half uurtje zitten keuvelen. Mooi hotel maar de prijzen liggen dubbel zo duur als waar ik nu ben.
De volgende stap is de trap op, “Fort Belgica” ligt beduidend hoger dan “fort Nassau.”. Dit is vroeger ook de bedoeling geweest om de Bandanezen en de nootmuskaat handel onder de knoet te houden.
Pffff, het is wel heet om al die trappen te beklimmen. De zon staat inmiddels zowat recht boven mijn hoofd. Ik zit maar een stukje onder de evenaar.
Ford Belgica is dan wel groter, heeft een kleinere binnenplaats en heel wat donkere ruimtes, bredere ommuring. Voor de rest ook weinig historische verwijzingen en informatie. Op de binnenplaats zijn ze iets aan het opbouwen, ik denk voor een show of zo.
Naast het omringende uitzicht is er weinig te beleven.
Het is inmiddels zo heet dat ik besluit terug te keren naar mijn guesthouse en voor de deur, in de schaduw met een klein zeebriesje te doen wat de Bandanezen en de drie huiskatten van het guesthouse ook doen:
niets. I
n de straat koop ik nog wat CocaCola uit de koelkast, lekker koud.
Wisten jullie dat “koelkast” in het Indonesisch ook “koelkast” is ?
Om achter nog wat reis informatie te komen wandel ik later nog en naar het “Pelni” kantoor.
Gesloten. Het reisschema wat buiten hangt gaar niet verder dan tot gisteren :-)
Plannen gaat hem vandaag niet lukken enmijn sightseeing voor vandaag zit er weer op. De mensen waar ik gisteren samen mee ben gaan eten, zijn alweer doorgetrokken.
Vanavond ga ik zelf een restaurantje zoeken en…..
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091573
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/846_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bandanaira-sightseeing-en-planning
)
[49] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-10
[title] => Reizen is vooral wachten
[message] => Om 16.00 uur melden in de haven, dat was de instructie. Ik ben liever een uur te vroeg dan vijf minuten te laat.
Als ik aankom in het gedeelte waar de Pelli boot vertrekt is het nog redelijk rustig. Ik loop met mijn ticket in de hand, te zoeken waar ik moet zijn. De terminal ziet er erg gesloten uit. Een paar dames vragen mijn ticket en zeggen dat ik bij hen moet wachten. Op de stoep van de terminal. Er worden gelijk -tig selfies genomen met grote hilariteit.
Geen enkele zit gelegenheid. Naarmate de tijd verstrekt wordt het steeds drukker. Je kan de haven niet zien, je kan de boot niet zien.
Het ontbreekt totaal aan informatie. Daarbij spreekt zowel niemand Engels.
Na tweeeneenhalf uur lijkt er wat beweging te komen, op drie aftandse machines worden de boarding passen uitgeprint. Twee van de drie apparaten krijgen ze niet aan de gang. Het apparaat wat het wel doet heeft regelmatig een storing
Het ontbreekt nog steeds aan informatie. Niets is vervelender dan te wachten op iets zonder informatie.
Mijn record wachten stamt uit 1998 toen ik in Varanasi, India zat te wachten op de trein, die 12 uur te laat was.
Wachten en wachten, tot vervelens toe wachten. Zo nu en dan een klein, niet bevestigd berichtje, de vertrektijd van zes uur wordt zeven….acht…..negen……tien uur. Om negen uur wordt er eindelijk ingescheept. Porters komen om de grote hoeveelheden bagage aan boord te sjouwen. Jesus, wat mensen toch niet bij hebben.
Maar ik sta aan boord, er wordt mij direct een cabine aangeboden, natuurlijk tegen een forse bijbetaling INR 600.000 (€ 36,60). Dit t.o.v het economie kaartje van INR 120.000 (€ 7,23).
De keuze, een volle slaapzaal van 60 of meer personen en gebrekkig sanitair of een eigen twee persoons hut met eigen wc.
Ik ben moe van het uren wachten, voel me bezweet en gaar. De keuze is dan snel gemaakt.
Twee bedden met een superdun matrasje. Ik heb de kamer niet alleen maar moet hem delen met diverse kakkerlakken.
Het probleem met de superdunne matrasjes is ook zo opgelost, 2 x superdun is iets dikker.
Uiteindelijk vertrekt de boot om 23.15 in Ambon. Als we Ambon baai uitvaren duik ik mijn koffer in en buiten verwachting slaap ik goed tot om vijf uur de moslims weer van zich laten horen. Ik dacht dat er op zee geen moskee was……..maar wel een boord omroep systeem. Een uur later gaan mijn “buren” ook nog luid bidden.
Ik doezel nog een paar keer weg…..tot om zes uur mijn ontbijt wordt gebracht.
Zonsopkomst op de Banda zee en om 9.00 uur is het al erg warm op het dek. Ik hobbel wat op en neer op het dek, weer even afkoelen in mijn hut. Het is behoorlijk druk aan boord.
Een jongetje van een jaar of vijf komt elke keer naar mijn voor een “vuist” en een “high five”. Als hij mij ziet begint hij al te glimlachen. Moeder en opa hebben er ook lol in. Dat kwam hij al doen voor toen we zaten te wachten voor de terminal.
Als je zolang in de haven moet wachten en dan ook nog zolang aan boord zit leer je bijna iedereen wel kennen.
Verwachtte aankomsttijd: 13.00 uur blijkt ook nog een uurtje later te zijn.
Vanaf tien uur, in de ochtend, zie ik als een wazige vlek, Banda Neira al liggen. Op zee lijkt het dichterbij dan het in werkelijkheid is. Nog zeker drie uur varen.
Onvoorstelbaar dat ze in de zeventiende eeuw deze eilanden al hebben ontdekt in die grote zee.
Uiteindelijk komt het eiland naderbij. Het meest opvallend is het grotere eiland met vulkaan. We varen tussen de eilanden door en het dorp van BandaNeirea komt in zicht.
Eindelijk, ik ben er.
Ik ga mijn lijstje met guesthouses langs. De eerste zit helemaal vol maar hij kan wel een kamer regelen een eindje verderop. Nee dus.
Van een Engelse man kreeg ik, aan boord, dat hij in Vita Guesthouse verbleef, dat is mijn tweede optie.
Zij hebben plaats, de kamer moet nog wel schoongemaakt worden.
Ik neem direct een koude douche, schone kleren aan en even het dorp in om voor vanavond een colaatje te kopen en te kijken waar ik straks ga eten. Het dorp komt, in mijn eerste indruk vriendelijk en relaxed over
Spice café wordt mij aanbevolen door twee Canadezen, die bij mijn guesthouse zitten te wachten op hun taxi bootje om naar de overkant te gaan. Chris, de man die mij de tip gaf voor dit guesthouse, en zijn vriendin nodigen mij uit met hen te gaan eten, andere plaats maar wel gezellig.
De zon gaat net onder, we ga an met z’n drieën eten en dan……… ik ben schoon maar al met al wel moe van het reizen.
Morgen weer verder……….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091553
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 150
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/679_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => reizen-is-vooral-wachten
)
[50] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Banda archipel met een gruwelijke geschiedenis
[message] => Velen van jullie weten niets over de Zuid Molukse eilandengroep Banda, ik ook niet. Het wordt voor mij ook een ontdekkingstocht die komende nacht begint met de boottochtAmbon - Banda Neira.
Naast het zijn van een tropische verrassing kent Banda ook een van de meest gruwelijke geschiedenis van koloniaal Nederland. Een van de grootste genocides die Nederland heeft gepleegd door Jan Pieterszoon Coen heeft hier plaatsgevonden. Wie kent hem niet als held uit onze geschiedenisboekjes, zijn standbeeld in Nederland en de vernoeming van de Coen tunnel. Ik wil jullie (net als ik) vooraf meenemen in de informatie over de Banda archipel.
Stel je de kaart vanIndonesiëvoor. Weet je waar Bali ligt? En Lombok? Zo’n 300 km ten westen van Lombok, voorbij Sumbawa, ligt Komodo eiland, en zo’n 1000 km ten noordoosten van dit eiland liggen de Banda eilanden. Ver afgelegen van de typische Indonesische hotspots, maar dat betekent absoluut niet dat je het maar moet overslaan. Zeker niet als je op zoek bent naar een wat ‘rauwere’ reiservaring, met bestemmingen waar ze weinig tot geen Engels spreken, er vrijwel geen westerse restaurants zijn en de infrastructuur primitief is. In ruil daarvoor vind je op de Banda eilanden ongerepte natuur en authentieke dorpjes, en ben je écht ‘off the beaten track’.
Over de Banda eilanden
Witte stranden, een kleurrijke onderwaterwereld en fascinerende verhalen. De Banda Eilanden bestaan uit tien verschillende, kleine eilanden in het midden van deMolukken. De grootste twee eilanden, Pulau Neira en Pulau Banda Besar, krullen zich om een vulkaan, de Gunung Api. De vulkaan loopt door onder water, en door de vulkanische bodem is hier een enorm kleurrijke onderwaterwereld te vinden. De twee eilanden waren ooit de uitvalsbasis voor de Verenigd Oost Indische Compagnie, omdat hier nootmuskaat en kruidnagel groeide en Nederland daar gretig in handelde. De omringende eilandjes Hatta, Ai en Neilaka worden omringd door tropische witte stranden, vanwaar je zo een prachtige onderwaterwereld inloopt. De indrukwekkende geschiedenis gecombineerd met de onaangetaste, wilde natuur maakt de Banda eilanden een bestemming voor ieders bucketlist, ook als je niet duikt of snorkelt.
Bezienswaardigheden
Vanaf de haven van Banda Neira vind je gemakkelijk een lokale gids die je meeneemt langs de markt naar het museum en uiteindelijk het Fort Belgica, vanwaar je prachtig uitzicht hebt over het eiland. Hij zal je alles vertellen over de nootmuskaat en kruidnagel handel tijdens je hike omhoog langs de kruidnagelbomen, want ondanks dat dit gebied van Indonesië eeuwenlang is uitgebuit voor de winst van China, India, Arabië en Nederland lijken de locals erg trots op hun thuis. Nabij Fort Belgica ligt ook een ander fort; Fort Nassau. Deze is minder indrukwekkend, maar toch een bezoek waard als je de in de buurt bent.
Een andere interessante bezienswaardigheid op Banda Neira is het IstanaMini, oftewel het mini paleis. Dit landhuid behoorde vroegertot een machtige Nederlandse controleur. De koloniale sfeer is ook weerspiegelt in de tuin van het huis, waar een beeld van Koning Willem de Derde staat. In het museum liggen tientallen voorwerpen en oude munten die je een idee geven van hoeveel macht de Nederlandse kolonisten hadden op dit kleine eiland.
Vervoer op de Banda eilanden
Tussen de verschillende eilanden reis je uiteraard per boot. De afstanden zijn klein, dus je bent niet heel lang onderweg. Als je op Banda Neira aankomt kun je lopend alle bezienswaardigheden en de meeste accommodaties bereiken. Als de afstanden toch te groot worden kun je een fietstaxi of een motortaxi nemen.
Overnachten op de Banda eilanden
In het haventje van Banda Neira vind je een handvol guest houses en goedkopere hotels, sommige zelfs in oud Nederlandse koloniale stijl. Voor zo’n 15 euro per nacht heb je een comfortabele slaapplek met ontbijt, en om de hoek vind je genoeg kleine eettentjes of restaurantjes. We raden aan om van te voren te boeken, aangezien de Banda eilanden ieder jaar populairder worden.
Geschiedenis
Met een vloot van dertien expeditieschepen kwam admiraalPieterszoon Verhoeven op 8 april 1608 aan in Banda Neira. De Heeren Zeventien, de directeuren van de VOC in Amsterdam gaven Amdiraal Pieterszoon Verhoeven een opdracht, zoals beschreven doorFrederik Willem Stapel in ‘Geschiedenis van Nederlandsch Indië’:“We vragen uw aandacht voor de eilanden waar kruidnagel en nootmuskaat groeien en we geven u de opdracht om deze eilanden in te nemen voor de VOC, door te onderhandelen en anders met geweld.”
Al heel lang staat Banda bekend als de belangrijkste producent van nootmuskaat (Myristica fragrans) waarvan de gedroogde bloem foeliewordt genoemd. Het vleesvan de nootmuskaat wordt omhult door deze bloem. Nootmuskaat en foelie worden al eeuwenlang gebruikt als specerijen en het nodigde de Europeanen uit om naar dit gebied te komen.
Eenmaal aangekomen in Banda kwam Verhoeven erachter dat de Britten, onder leiding van Kapitein William Keeling, handel hadden gedreven met de Bandanezen en andere Nederlandse handelaars. Hij was niet blij, met name omdat de Bandanezen eerder hadden geweigerd om met hem te onderhandelen. Hij vertrok daarna met driehonderd troepen naar het eiland Naira om daar Fort Nassau te bouwen, precies op de plek waarhet voormalige Portugese fort had gestaan.
Toen de Bandanese‘Orangkaya’ – lokaal leider of gerespecteerd figuur – de bouw van het fort zag vorderen wilde hij alleen onderhandelen onder voorwaarde datde Nederlanders een gijzelaar zouden meebrengen. Verhoeven ging daarmee akkoord en wees een tweetal handelaars aan, genaamd Jan de Molre enNicolaas de Visscher. De daaropvolgende maand begaf Verhoeven zich naar de afgesproken ontmoetingsplek. Met zich meebrengend: de raad van kapiteins, handelaren, volledig uitgeruste troepen en een Britse gijzelaar als garant stelling. Maar na aankomst op de plek van onderhandeling aan de Oostkust van het eiland Naira, was er geenOrangkaya te bekennen.
Het oogsten van de nootmuskaat, beeld:Reiner Lesprenger
Verhoeven wees zijn tolk Adriaan Ilsevier aan om op zoek te gaan naar de Orangkaya. In een klein bos waar nu de moskee van Kampung Baru staat, vond Ilsevier de‘Orangkaya’s. Bij het zien van de volledig uitgeruste troepen raaktenze bang en vroegenVerhoeven om hen alleen tegemoet te treden met een handjevol mensen. Verhoeven heeft daarna een ontmoeting met dezeOrangkaya’sgehad op de plek die nu bekend staat als Kampung Verhoeven. Het bleek een val te zijn. Samen metJacob van Groenwegen en 26 andere Nederlanders werd Verhoeven vermoord. Jan Pieterszoon Coen, die op dat moment de secretaris van Verhoeven was, was getuige van het incident.
Na Verhoeven’s dood wordt AdmiraalSimon Janszoon Coen de nieuwe commandant. Onder zijn leiding werdde bouwvan Fort Nassau voltooid.
In 1617 wezende Heeren ZeventienJan Pieterzoon Coen aan als de Gouverneur Generaal. Nadat hij het hoofdkwartier van de VOC inBatavia had gevestigd, wilde Coen het monopolie op nootmuskaat op Banda veroveren. Tot dan toe waren de Nederlanders daar nooit in geslaagd omdat hun verkoopprijs hoger was dan die van de Britten of de lokale handelaren. Coen was ervan overtuigd dat dit monopolie alleen verkregen kon worden door de lokale Bandanezen uit te schakelen en hen uit het gebiedte verdrijven.
In 1621 gaf Coen persoonlijk leiding aan de verovering van de Banda eilanden. Hij vertrok met een vloot van dertien grote schepen, een aantal verkenningsboten, veertig zeilboten en sloepen. Er gingen 1600 Nederlandse soldaten mee, 300 Javaanse dwangarbeidersen ook een aantal vrijgekochte slaven. Nadat ze in Fort Nassau aankwamen, gingen Coen en zijn manschappen over tot de aanval op het eiland Lontor en slaagden erin om het hele eiland te bezetten. Het dorp Selamon werd als hoofdkwartier ingericht. Het dorpshuis werd het kantoor van de Bandanese gouverneur kapitein Martin ‘t Sonck. Van de moskee naast het dorpshuis werd een onderkomen voor de soldaten gemaakt, ondanks de tegenwerpingen van Jareng, deOrangkayavan Selamon.
Op een avond viel de hangende lamp van de moskee op de grond. Omdat‘t Sonck dacht dat het een aanval was, beschuldigde hij de inwoners van Lontor van deelname. Die nacht gaf ‘t Sonck zijn soldaten de opdracht om de vluchtende dorpelingen, die beschermingzochten in de heuvels, achterna te gaan. Elke inwoner die ze te pakken kregen werd vermoord. Hun huizen en schepen werden verbrand of vernield. Het aantal mensen dat erin slaagde om te ontsnappen bedroeg driehonderd. Zij zochten bescherming bij de Engelsen of vluchten naar de eilanen Kei en Aru. Er vielen minimaal 2.500 doden; enerzijds door de beschietingen en vervolgingen, anderzijds door uithongering. Na het bloedbad zouden slechts 480 van de totaal 14.000 inwoners op de Banda eilanden overblijven.
Ook deOrangkayawerden opgepakt op beschuldiginghet verzette hebben aangewakkerd. Acht van de meest invloedrijkeOrangkaya werden gevangen gezet in bamboe kooien, net buiten Fort Nassau. Zes Japanse beulen drongennaar binnen en hakten hun lichamen in vieren. Daarna onthoofden ze ook de 36 andere Orangkayaen verminkten de lichamen. De hoofden werden van de lichamen gescheiden. De afgehakte hoofden en lichamen werden op bamboesperen gespietst en in het openbaar vertoond. Het bloedbad van 44 Orangkayavond plaats op 8 mei 1621.
Toende plaatselijkebevolking er niet meer was brachtCoen mensen vanandere regio’s naar het eiland. De meesten van hen kwamen uitMakassar maar er waren ook Buginezen, Maleiers, Javanen, Chinezen, een aantal Portugezen, MolukkersenButonezen. De VOC verpachttede nootmuskaat plantages aan voormalige soldaten en ander VOC personeel. Het werkvolk bestond uit slaven die afkomstig waren uit de hele archipel. De oogst werd verkocht aan de VOC.
Op de plaats van het bloedbad is het Parigi Rantemonumentopgericht. Gegraveerd zijn denamen van veertigBandanese vrijheidsstrijders enOrangkaya, aangevuldmet namen van Indonesische vrijheidsstrijders die ooit naar Banda waren verbannen, zoals: Tjipto Mangunkusumo, Iwa Kusumasumantri, Hatta, enSjahrir.
Nog een nachtje varen en dan ga ik het daar allemaal zelf mee maken….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091466
[countryId] => 88
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/008_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => banda-archipel-met-een-gruwelijke-geschiedenis
)
[51] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Laatste dag Ambon, op naar het paradijs ?
[message] => Eer-gisteren heb ik de dag afgesloten zoals hij begon. Ik heb de douche beurt afgemaakt die gisteren ochtend abrupt eindigde door een stroomstoring.
Ik heb maar gegeten op “the Beach” voordat ik mij terugtrok op mijn kamer. De zonsondergang vindt plaats achter de zware bewolking. In de regen zitten is ook niet alles.
Vandaag, dus inmiddels gisteren,staat wederom in het teken van regelen. Om elf uur moet ik mijn paspoort en visum ophalen en door naar het “Pelni” kantoor om een ticket voor de boot te bemachtigen. Ik heb mij ingelezen en het schijnt aan boord een behoorlijke chaos te kunnen zijn. Met het goedkoopste kaartje zit je opgepropt op een groot dek. Ik ga proberen een ticket te krijgen voor een cabine, of dat zomaar lukt is nog de grote vraag, berichten daarover zijn wisselend.
De ochtend start echter weer warm, half bewolkt. Aangezien ik pas om half elf weg moet is mijn eerste gang maar naar de supermarkt om een ontbijtje te scoren. Veel keus is er niet.
Op naar het “Kantor Imigrasi”. Mijn paspoort ligt klaar en in een minuut of 10 later sta ik weer buiten. Direct door naar “Kantor Pelni” voor het boot kaartje.
“Kantor Pelni” ligt midden in de stad. Onderweg passeer ik nog enkele bezienswaardigheden, die ik de eerste week al gezien heb. Onderweg bedenk ik me nog dat het eigenlijk best wel een chaotische, lelijke stad Ambon City is. Vooral chaotisch verkeer.
Op passeren op vijf meter het “Kantor” waar we moeten zijn maar om er te komen moeten we nog 10 minuten omrijden vanwege het eenrichtingsverkeer en waar mijn vervoer kan wachten.
Eenmaal op het Kantor wordt ik vriendelijk ontvangen met de mededeling dat ik voor een kaartje, voor morgenavond, morgenvroeg maar moet terug komen :-(
Ik trek mijn zieligste gezicht op, geef aan om op “kantor” te komen meer geld voor vervoer kwijt ben dan de bootreis kost en dat ik vooral zielig ben omdat ik al drie keer op en neer heb moeten gaan om mijn visum te regelen.
Hihihihi, mijn zielige gezichtje werkt en ze gaan een ticket voor mij regelen. Ik laat mijn breedste en vrolijkste glimlach weer zien en deel wat complimentjes uit.
De ticket betalen INR 110.000 (€ 6,71) moet ik wel met een creditkaart doen.
De boot vertrekt morgen om 18.00 uur, ik moet mij om 16.00 uur in de haven melden (ik maak er zelf maar een uurtje eerder van).
Een cabine nemen kan ik niet regelen, dat moet ik morgen bij de bemanning van de boot doen.
We rijden de drukke, chaotische stad weer uit.
Mijn gevoel is twee ledig. Als ik de drukte van de stad zie ben ik blij dat ik buiten de stad zit maar anderzijds op “The Beach” is er niets te doen. Zelfs weinig restaurantjes op loopafstand, waar je kan gaan eten.
Bij het hotel betaal ik de openstaande rekeningen en om 12 uur zit ik op de Beach, wat nog steeds geen Beach is.
Wel tevreden niets aan het doen, want er is hier niets te doen. Morgen mag ik weg.
Ik verdoe mijn tijd met het verder zoeken naar een verblijfplaats op Banda Neira. Veel hotelletjes, als ze al een website hebben, geven geen prijzen aan. De bookingssites doen op Banda niet mee en via Google staat er vaak dat je contact moet opnemen met de hotels zelf voor beschikbaarheid en prijzen. Er is een hotelletje met zwembad, maar of die in aanmerking komt voor mijn verblijf ? Ik geloof het niet.
Ik maak een prio lijstje en ik zie wel als ik aankom. Op nummer één staat een simpel guesthouse, vijf minuten lopen vanaf de aanlegplaats van mijn boot, aan het water, gemeenschappelijke plaats om andere gasten te ontmoeten, basic kamer redelijk nieuw (€ 12,50)
Nummer 2 is een (sjiek) hotel met mooie kamers (Ineke en Jos zijn daar ooit geweest) Geen prijzen op de website (maar na een mailtje weet ik de goedkoopste kamer € 25,=).
Een keuze op afstand blijft moeilijk.
Ik ga gewoon en ik zie wel.
De verdere middag en avond gebeurd er weinig. Dat heb je als je de enigste gast bent. Je eet wat, je drinkt wat, stuurt wat aapjes naar het besneeuwde Nederland.
Donderdagochtend start met een warme douche zonder stroom onderbreking en pak mijn rugzak al voor een groot gedeelte in.
Met een blauwe lucht zit ik om 7.30 al met mijn Javaanse Jongens op “The Beach”. Kijkend naar het laag tij met de te grote hoeveelheid plastic op de kustlijn. Ook op het terrein van het hotel ligt zwerf plastic. Ik vraag mij af waar het toch allemaal vandaan komt.
Personeel hebben ze genoeg om het op te ruimen maar die zitten hééél veel te zitten. De arbeidsethos is hier niet zo hoog. Op een enkele na wordt men niet enthousiast als er gewerkt moet worden. Er zijn uitzonderingen, zoals de nachtdienst die voor ze naar huis gaat nog even afscheid komt nemen van “Mister Tony”.
Mijn sigaretje is op, ik ga de gang naar de supermarkt maken om een ontbijtje te scoren.
Daarna is het wachten tot half drie……..
Tijd voor vertrek naar de haven om mijn bezoek aan de midden Molukken af te sluiten.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091464
[countryId] => 88
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/002_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-ambon-op-naar-het-paradijs
)
[52] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => “Alles sal reg kom”
[message] => Nou vergis ik mij “Alles sal reg kom” is Zuid Afrikaans maar het werkt ook in Indonesië. “semuanya akan beres”.
Om maar door te gaan waar ik de laatste keer gebleven ben.
Maandag is het vanaf drie uur gaan regenen. Dat kan bij alle falende systemen er ook nog bij.
In al mij negativiteit ben ik begonnen aan een verhaal over soep.
Bij sommige restaurants staat soep op de kaart maar ik wil het eigenlijk niet hebben over de soep die op de kaart staat. Op de foto zie je een selectie van de soep die ze hier op “The Beach” wat geen Beach is, verkopen.
Maar ze hebben hier ook de befaamde “plastic soup” die hier in het water drijft en op de stranden aanspoelt. Ik ben nog maar weinigplaatsen tegen gekomen waar geen plastic afval ligt, overal langs de wegen, het drijft in het water en de kustlijn ligt er vol mee. Iedereen gooit zijn afval ook gewoon uit het raampje van de auto. Op de foto’s zie je al een voorbeeld van wat er ligt op de 50 meter die The Beach, wat geen Beach is, groot is.
De dag kabbelt verder door, er gebeurd niets. Ik verplaats mijzelf tussen “The Beach”, mijn kamer en balkon en weer terug. Saai maar wat kan je anders in de regen.
Internet valt telkens uit en bij mijn verplaatsingen moet ik telkenmale opnieuw inloggen.
In het begin van de avond pak ik mijn paraplu en ga een eindje verderop naar een “Padan restaurantje”.
Padan komt, volgens mij, oorspronkelijk uit Sumatra. Het eten staat de gehele dag in de vitrine. Ik heb liever vers bereid eten maar ja, veel keus heb je niet.
Witte rijst, kippenpoot, aardappel geval/ding en een ei. Er gaat een klein lepeltje saus over mijn rijst, nadat ik geproefd heb of de saus niet te heet is laat ik er nog heel wat lepeltjes toevoegen. Geen droge rijst voor mij.
Voor €2,50 is mijn buikje weer vol. Op de terugweg nog maar even naar de supermarkt om iets te sneukelen te halen en daarna zit ik op mijn kamer, wat nieuws te kijken met gebrekkig internet.
Vannacht regent het nog regelmatig, de stroom valt ook nog twee keer uit.
Dinsdag
De nieuwe dag met nieuwe kansen breekt aan. Ik start met een warme douche die al ras onderbroken wordt door stroom uitval, geen stroom is geen warm water want het water wordt door een soort van elektrisch boilertje opgewarmd.
Ik ga even op “the Beach” zitten. Kijk even mijn post na en besluit niet af te wachten wanneer “Kantor Imigrasi” gaat bellen. Ik bel zelf.
Ze moeten even checken of de systemen werken, ik word binnen 5 minuten terug gebeld.
Het wonder is geschied……het werkt allemaal.
Terug bij mijn hotel staat een politie wagen met zwaailicht. Ik vraag de agent of hij mijn vervoer is naar “Kantor Imigrasi”. Dat niet maar hij wil wel een foto van ons beiden.
Snel vervoer geregeld en op naar kantoor. Mijn dossier ligt al open en het eerste wat ik krijg is een rekening van INR 500.000 (€ 30,50) maar………die kan ik niet hier betalen. Met de rekening moet ik naar een “Indomart”, een supermarkt, en daar betalen en terugkomen met het betaal bewijs.
Gelukkig is er een Indomart op enkele minuten loopafstand.
Terug bij Imigrasi worden mijn gegevens in vier verschillende computers ingevoerd. Dan moet er een foto gemaakt worden, ik grap en grol met de medewerkster en vraag of we niet samen op de foto moeten ? Dan willen ze mijn vingerafdrukken waarna ik ook mijn tenen aanbiedt. Gelukkig valt mijn humor in goede aarde.
De procedure gaat nu in gang.
En tot mijn grote vreugde ligt mijn paspoort morgenvroeg om 10.30 uur klaar om opgehaald te worden.
Dat valt mij nog een dag mee. Uiteindelijk geen vertraging opgelopen, alleen de kosten van de extra taxi rit op en neer. De medewerkster wil nog een foto van mij met haar, vooruit dan maar. Per ongeluk steekmug in plaats van mijn duim mijn middelvinger op :-) gelukkig herstel ik dat nog op tijd voor de foto gemaakt wordt :-)
Terug naar “The Beach”, die nog steeds geen Beach is. Het is windstil, half bewolkt, plakkerig en heet.
Er staat een grote tafel gedekt, ik denk dat ze gasten verwachten.
Een grote kop thee en een plan maken hoe verder te gaan .
Ineke heeft mij wat info gestuurd (bedankt Ineke) maar ik moet nog het een en ander uitzoeken en actualiseren, de info is al wat ouder.
De ochtend is weer voorbij, mijn kamer is gepoetst. Ik heb schone lakentjes en handdoek, shampoo en tandenborstel.
Op de grote tafel wordt het eten gezet voor de komende gasten. Het eten staat in de warmte, leuk voor die gasten die vanmiddag pas om half twee aankomen. Voedselveiligheid staat hier niet voorop.
Het plan wat ik aan het maken ben is :
Woensdag 8 maart:
10.30 uur Paspoort ophalen
Naar het Penli kantoor om te kijken of ik een ticket kan boeken naar Banda
De eerste informatie die ik ontvang, via het personeel hier. is dat er een boot gaat op:
Donderdag 9 maart om 18.00 uur (aankomst Banda 08.00 uur) of
Maandag 13 maart om 14.00 uur (aankomst Banda 4.00 uur
Dat wordt dus een nachtje varen. Maar morgen eerst even checken, boeken. De keuze is zo gemaakt, ik wil hier weg.
Ik ben op allerlei sites aan het zoeken naar hotelletjes en guesthouses. Om wat te zien over de bewogen geschiedenis moet ik op het hoofdeiland zijn maar voor de stranden en mogelijk wat snorkel ervaring op de wat kleinere eilanden van Banda.
De groep die komt eten is een groep Nederlanders, ik maak met hen een kort “socio talk” en vertel maar niet dat hun eten al uren op tafel staat :-)
Er zijn ook wat kinderen aan het spelen in het water. Dit keer niet “Hello Mister” maar “ Money Mister”.
Maar het is vier uur, de lucht trekt snel dicht en het gaat regenen. Zelfs onder de overkapping van “ the Beach” word ik nat. Mijn balkon houdt het niet droog dus vlucht ik mijn airco kamer maar op.
Vanavond zal het wel eten worden op “The Beach”. Ik heb foto’s gemaakt van de menukaart en kan alvast, nu het regent, een keuze maken op mijn airco slaapkamer.
Ook opmerkelijk, de ATM (pinapparaat) heeft geen storingsmelding meer.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091421
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 136
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/799_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alles-sal-reg-kom
)
[53] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-06
[title] => Vloeken, tieren, regen, falende systemen
[message] => Zondag
Het heerlijke na twee weken jezelf wassen met kapotte kranen, emmers en een mandi, kortom met koud water, is een heerlijke warme douche.
Kniesoor is diegene die klaagt over de bijna verstopte afvoer waardoor het water bijna de slaapkamer inloopt en dat je uren daarna nog natte voeten krijgt als je naar de toilet moet.
Toilet gebruiken zijn hier ook niet wat wij gewend zijn, er is een houder om een rol op te hangen maar rollen zijn er niet. Ik krijg een doos tissues.
In veel restaurantje hier staat het toilet papier als vorm van tissues wel op tafel. “Ruilen” denk ik dan.
Vannacht is het weer een uurtje gaan regenen, de deur naar mijn balkon waaide daardoor open. Maar verder goed geslapen.De dominee laat wel zijn bellen luiden om zeven uur maar ik draai mezelf nog een keer om.
Het is zondag, een vrije dag.
Rond negen uur zit ik op de Beach (die nog steeds geen Beach is) voor mijn Javaanse Jongen. Het briesje is nu nog verfrissend. En dan het beloofde ontbijtje op het balkon. Ik moet nu wel zelf de koffie zetten en daarna de koffie kopjes afwassen :-)
Nadat ik mijn vuile kloffie heb afgegeven voor de laundry service loop ik even de straat van het dorp in, nou ja, dorp, huisjes aan wederzijdse kant van een drukke weg. Het is nu, op zondagochtend nog rustig, alleen bij de kerk staat het vol met auto’s, brommers en motoren.
Christelijk gezang komt uit de kerk.
Ondanks dat het vannacht geregend heeft is het nu wel blauw met bewolking en wat meer wind ten opzichte van gisteren. Op de Beach ga ik met mijn I pad wat dingen uitzoeken.
Morgen moet ik naar “Kantor Imigrati”, een visum verlenging aanvragen. Actuele informatie is moeilijk te achterhalen maar ik kom er wel achter dat ze vanaf acht uur open zijn.
Ik moet mijn paspoort, kopie ervan, kopie van ticket in ieder geval bij hebben. Er moeten vingerafdrukken en een foto gemaakt worden. In het slechtste geval moet je 3 x op het “kantor” komen alhoewel er ook berichten zijn dat je het paspoort moet inleveren en later in de week het weer op moet komen halen.
Ik regel bij de receptie vervoer, heen en terug. Een Ojec kunnen ze hier niet regelen dus zal het met een taxi moeten.
Dan de tweede opgave: hoe kom ik van hier naar de Banda eilanden. Ook daarover staat op internet alleen jaren oude informatie. Er gaat volgens die informatie twee keer per week een veerdienst. Welke dagen wordt mij niet duidelijk.
Dat wordt deze week naar het kantoor gaan maar dan moet ik eerst zeker weten wanneer mijn visum klaar is.
Ineke, die ik heb leren kennen in Maleisisch Borneo (lang geleden hè Ineke) heeft al gereageerd dat Banda geweldig moet zijn. Ik heb haar een e-mailtje gestuurd voor tips voor een hotelletje of guesthouse. Ineke, als je dit leest kijk even in jouw mail :-)
En zo vliegt de ochtend voorbij. Na twaalf trekt de lucht weer helemaal dicht. Het spikkelt constant wat lichte motregen, net genoeg om er niet op uit te gaan maar ook te weinig om jezelf op te sluiten. Het waait zo dat ik op mijn balkon genoeg nat wordt dus verblijf ik zowat de gehele dag op de Beach waar overigens weinig tot niets te doen is.
Tussen de buitjes loop ik nog eens een uurtje over de de drukke weg, door het dorp………waar ook niets te doen is. Wel uitkijken want je wordt hier zomaar uit je hemd gereden. Er wordt behoorlijk hard gereden, de weg is smal en ondanks dat het hier links rijden is gebruiken ze liever de andere kant van de toch al smalle weg…..en daar loop jij dan ook nog.
De wandeling is echter van korte duur, het gaat regenen en nog harder regenen. En zo zit je dan, onder het afdak op the beach welke geen Beach is (ik blijf het herhalen). De internet verbinding is daarbij ook nog eens bagger. Dus jezelf wat vermaken met internet is er ook nog eens bij. Laat staan dingen opzoeken voor later op mijn reis.
Het regent zo hard dat gaan eten verder op in de straat er zelfs niet hij is dus ik bestel maar bij de Beach, die geen Beach is maar mijn avond eten. Nasi Goreng Speciaal, maar dan van de slechtste soort tot nu toe.
Verveeld ga ik nog maar een warme douche nemen en op tijd naar bed. Met de haperende internet probeer ik nog wat Nederlands nieuws mee te krijgen maar bij jullie is er ook niet veel gebeurd.
Ik heb een televisie op mijn kamer maar ook dat beeld is zo slecht dat ik hem na vijf minuten maar weer uitzet.
Ik denk maar, morgen een nieuwe dag en nieuwe kansen, welterusten.
Maandag,
Ik sta op de afgesproken tijd, om acht uur, klaar om naar “kantor Imigrasi” te gaan maar dat wil nog niet zeggen dat mijn, eerder afgesproken, vervoer er ook is. Die moet nog even wakker gebeld worden denk ik.
Eenmaal bij Kantor Imigasie wordt ik, buiten al, netjes opgevangen en begeleid naar de ruimte waar ik moet zijn, naar het juiste loket. Een allervriendelijkste dame staat mij te woord.
Als ik aangeef wat ik kom doen hoor ik binnen 5 minuten dat ik de laatste dag in Jakarta tegen een boete van IND 1.000.000 (€ 61,=) omdat mijn ticket één dag te laat is voor de visum verlenging die ik nu aanvraag. Een andere optie is er niet, regeltjes zijn hier regeltjes.
Ik vloek en tier van binnen maar blijf vriendelijk lachen. Vloeken en tieren zal hier juist het tegenovergestelde effect hebben. Ik probeer, met een glimlach mijn verdriet te laten zien maar helaas “” regeltjes zijn hier regeltjes”.
Dus dan maar beginnen aan de procedure. Ik moet diverse formulieren invullen, handtekeningen zetten, papieren laten zien. Ze gaan met drie mensen aan het werk.
Ze komen zeggen dat mijn visa woensdag al klaar zal zijn. Gelukkig, dan kan ik mijn reis naar Banda gaan regelen………..
Althans…………
Inmiddels zijn er vijf mensen met mijn aanvraag bezig…….er blijkt een storing te zijn. Ze kunnen niet in de systemen.
Ik krijg de keuze, hier wachten maar dat kan een aantal uren gaan duren want zij zijn afhankelijk van Jakarta waar het nog twee uur vroeger is.
Of terugkomen als het systeem weer werkt……waarbij ze mij beloven te bellen als het zover is.
Wederom vloek en tier ik weer vanbinnen met een vriendelijk glimlach. Ik probeer nog een beetje te onderhandelen en vraag ter compensatie die enen dag extra visum maar “ regeltjes zijn regeltjes”.
Ik ben dus om tien uur weer bij mijn hotel, neem mijn ontbijtje op mijn balkon en ga daarna maar weer zitten op “The Beach” wat geen Beach is. Hier zit ik dan, alleen, gelukkig wel met een blauwe lucht en lichte bewolking.
Het internet systeem hier werkt nog steeds niet goed maar na een aantal keren klagen lijkt het net weer te gaan werken.
Een ander systeem wat hier storingen veroorzaakt is de ATM hier naast het hotel, gemakkelijk zo’n pin apparaat naast de deur. Het werkt maar er staat wel een grote “Windows” storingsmelding op het scherm. Ik vloek en tier weer vanbinnen. Nadat ik nagevraagd heb krijg ik de garantie dat hij wel geld geeft. Het is alleen gokken of ik de goede knoppen indruk want ik kan door de foutmelding niets lezen.
Taal selectie Engels, pin invoeren, geld bedrag kiezen, savings……..en jawel, er komt geld uit en ik krijg het pasje ook nog terug.
Op de Beach zit ik nu, alleen, te wachten op het volgende.
Half twaalf, ik krijg een telefoontje van “Kantor Imigrati”. De storing gaat zeker nog de hele dag duren. Ze zullen mij morgenvroeg weer terugbellen.
Ik vloek en tier wederom van binnen.
Er komt wat meer bewolking en zit mij af te vragen wat ik kan doen……..ten zuiden van hier ben ik al geweest, een dag trip plannen naar het andere deel van Ambon krijg ik alleen geregeld met een taxi en kost de hoofdprijs.
De stad in (ook met taxi) daar heb ik niet zo’n zin in omdat ik dat de eerste week al gezien heb.
Dus ik zit mijn tijd maar uit op the Beach, wat geen Beach is……..
Verkassen is geen optie, dan kom ik terecht in een stads-hotel verder van het “Kantor Imigrasi”.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091394
[countryId] => 88
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 155
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vloeken-tieren-regen-falende-systemen
)
[54] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-04
[title] => Vertrek Saparua, aankomst “The Beach”
[message] => De stroom valt uit, het nood aggregaat gaat aan. Een felle lamp op mijn kamer gaat branden, eentje die ik niet uit kan doen. Het is niet fijn dat de nood verlichting gaan branden als je net op bed ligt. De airco doet het ook niet meer. Al snel wordt het warm op de kamer. Ik wil eigenlijk gaan slapen want om zes uur ga ik alweer richting de haven.
Gelukkig houdt de stroomstoring maar een uurtje aan. Toch ben ik voor vijf alweer wakker. De Ojek die ik voor zes uur besteld heb is echter een kwartier te vroeg, hoe dat kan in Indonesië.
Het is nog donker, toch lijkt er al meer leven op straat dan in de hete middagzon. De ojek heeft echter geen licht, op de donkere weg naar de haven schijnt de chauffeur bij met een zak lamp om zo de hobbels en kuilen te vermijden. Ik vind het nogal een toer. Mijn rugzak van bijna 20 kg tussen chauffeur en stuur, ik achterop met de kleine rugzak op. De chauffeur met een zaklantaarn in zijn hand en zo slalommend over de weg. Gelukkig kom ik veilig aan bij de haven.
De kaartverkoop is net open maar er is een storing in het computer systeem, mijn paspoort is niet nodig alleen mijn naam die maar snel verbasterd wordt tot “Mister Tom”.
Ga je bagage maar vast aan boord brengen en kom dan maar terug om het kaartje te halen……..ja,ja mijn bagage onbeheerd aan boort laten staan met zoveel volk dat in en uitloopt. Enig vertrouwen moet je hebben.
Een moeder met dochter vraag ik via “Google Translate” of ze op mijn spullen willen letten.
Ik terug naar de kaartverkoop, na een tijdje rolt het eerste ticket uit het systeem “Mister Tom”. De vierde keer op deze sneldienst brengt weinig nieuwswaardigs te vermelden.
Als ik van boord af ga zal ik een taxi moeten nemen, ik heb al ingeschat dat mij zo’n INR 250.000 (€ 15,50) gaat kosten. Nog aan boord word ik aangesproken voor een prijs van INR 200.000 dus “deal” zeg ik. Eenmaal aan wal geeft de echte chauffeur aan dat dit de prijs is naar Ambon City centrum en ik wil 5 km ten zuiden van de stad, dus toch INR 250.000
Mijn beoogd hotel is Reddoorz@Titra Kencana Hotel. Niet een droom hotel maar het ligt wat buiten de stad, aan de kust, heeft redelijke reviews. Wat mij aanspreekt is dat ik in ieder geval aan het water zit. Je kan er niet zwemmen, helaas.
Hotelletjes met een zwembad zijn er maar drie, twee heb ik eerder al gehad. Ik zal het ermee moeten doen want ik moet komende week een aantal keren in de stad zijn om mijn visum te verleggen (wegbrengen, vingerafdrukken maken en ophalen).
Ik hoop dat ik de tijd hier kan slijten en wat voorbereidingen kan doen voor de periode nadat mijn visum is afgerond.
Het hotel ziet er wat aftands uit, op het terrein is een grote parkeerplaats met aansluitend wat Cabana’s, wat luxere kamers aan een binnenplaats (waar auto’s staan), geen uitzicht. Ik laat mij drie kamers zien, op de eerste verdieping, waarvan er twee uitkijken op een muur met rotzooi en de derde heeft een balkon met uitzicht op zee. De keuze is dus snel gemaakt. INR 225.00 (€ 13,95) per nacht, geen ontbijt (maar die stellen over het algemeen toch niet veel voor).
Beneden mij een parkeerplaats en de ruimte aan zee wat ze The Beach noemen. Iets met strand heeft het niet te maken maar je kan er aan het water zitten. De zee wordt hier ook afgeschermd met beton.
Ik posteer mijn spullen op mijn kamer, natuurlijk moet ik vragen om een handdoek, toiletpapier, WiFi code, asbak voor het balkon, kamer sleutel, water koker,…….. alsof ik naar de gehele inrichting moet vragen. Oh ja, een lampje voor in de schemerlamp niet vergeten :-)
Er is gelukkig wel een koelkast op mijn slaapkamer.
Het is bijna lunchtijd, en aangezien ik vanmorgen niet ontbeten heb, lust ik wel wat.Het portie Noodle is te groot voor mij om op te kunnen. Ik krijg niet duidelijk of hier ontbijt wordt geserveerd, op de kaart staatniets wat daar (volgens Nederlandse begrippen) op lijkt.
Maar ik heb een koelkast en volgens Google Maps zit er op 350 meter een toko. Koffie heb ik zelf bij, dus even kijken wat ze in de toko hebben.
Vijf stappen buiten mijn hotel zit echter een supermarkt, ze hebben liter flessen water, anderhalve liter flessen CocaCola, broodjes met chocolade, broodjes met chocola en kaas. Alles goedkoper dan in het restaurant “The Beach”.Om maar een idee van prijsverschil te geven, een flesje Cola van 250 cc in het “Beach restaurant” kost INR 13.000 en anderhalve liter in de super INR 16.500, een prijsverschil van € 0,22
Morgen ochtend dus ontbijt op “Balconia Beach view”
Ik laat het kamermeisje nog even mijn kamer sprayen met Airwick, nare geurtjes weg en posteer me aan het water op de beach wat geen Beach is. Op Google Maps zie ik dat er links en rechts verder op ook een Beach is maar op de plaatjes lijkt het ook beton te zijn.
Maar dat ga ik morgen verder bekijken, het is dan zondag en is er zowiezo niet veel te doen.
Ik loop nog een kort stukje langs de drukke weg die langs mijn hotel loopt. Naast mijn hotel is eigenlijk al die andere Beach. Wat kinderen zijn aan het zwemmen of spelen tussen het plastic afval. Ik ga niet zwemmen tussen die rotzooi.
De zonsondergang bekijk ik nog even van “The Beach” en breng mijn avondje door op het balkon.
Ik heb geen zin in warm eten en besluit alvast met het ontbijt van morgen, op mijn balkon te beginnen met een glaasje “Friesche Vlag” chocomel, ook uit de super :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091350
[countryId] => 88
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 151
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/307_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vertrek-saparua-aankomst-the-beach
)
[55] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Op de Ojec met Simon
[message] => Met enige twijfel sta ik deze morgen op. Ik wil twee dingen geregeld hebben:
Een Ojec (brommer taxi) die mij zaterdag ochtend naar Haria brengt voor mijn bootreis terug naarTeluhu (Ambon) en een tweede Ojec voor vandaag een tour te gaan maken buiten dit stadje.
Tot negen uur is de “nachtploeg” in het hotel maar mijn verwachting van hulp door de “dagploeg” is niet zo groot. Ik waag het maar eens te proberen bij de “nachtploeg”.
Wonder boven wonder gaat een jongen de straat op, roept iemand en in de kortste keren staat een Ojec voor mijn neus. Er is nog wat onduidelijkheid over de tijd van afvaart van de boot dus neem ik het zekere voor het onzekere en spreek af met deze Ojec dat hij zaterdag ochtend om zes uur hier is om mij naar de haven te brengen. Waarschijnlijk te vroeg maar liever een uur te vroeg dan 5 minuten te laat.
De prijs is ook nog eens de helft van de Ojec die ik had om van de haven hier te komen INR 20.000 (€ 1,24)
Nu nog de tweede Ojec, voor een tour vandaag. Ik wil een uurtje of vier weg, een beetje de omgeving verkennen. De jongen die de eerste Ojec van straat plukte biedt zich aan om mij rond te leiden. Veel ervaring als gids heeft hij niet, stelt zich dan ook bescheiden op. Het regelen is een gesprek via onze beide telefoons met Google Translate.
De prijs INR 200.000 (€ 12,50) zal wel wat te hoog voor vier uur maar is zeker goedkoper dan het aanbod wat ik de eerste dag hier gehad heb. De gun factor speelt ook een rol mee. We spreken af van tien tot twee. Ik heb op een weer app gezoen dat het wel eens kan gaan regenen in de namiddag.
De route die we afleggen gaat via een aantal dorpen rondom de baai van Saparua stad. Paperua, Booi, Haria dan terug naar Saparua stad en dan de andere kant op. Timur, Ullath en Ouw.
Vergeef mij als ik de namen niet goed heb, het geluk is dat jullie het toch niet weten :-)
In het dorp Paperua heb ik gisteren al foto’s gemaakt dus rijden we daar verder en maken een wandeling door een aftandse plaats wat ooit van buitenlanders is geweest, die zijn er met het geld vandoor gegaan waar de plaatselijke bevolking zo boos over geweest zijn dat ze alle huisjes en omgeving kapot gemaakt hebben. Toch geeft deze wandeling mooie doorkijkjes naar de zee. Het ligt recht tegenover Saparua stad. Het is een wandeling met veel trappertjes en dat met deze warmte en mijn geweldige conditie is het weer zweten met peentjes. Na de wandeling mogen we weer op de scooter. De warme wind brengt dan ook geen verkoeling maar het voelt wel goed aan. Twee vrienden van mijn gids Simon voegen zich bij ons. Ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
We bezoeken het dorpje Booi waar het ook weer veel trappen lopen is, het voordeel……er is geen verkeer.
Via allerlei betere en slechtere wegen, binnen paadjes gaan we richting Haria. Waar ik het nog niet over gehad heb is de gigantische hoeveelheid zwerfafval en met name de plastic afval. Indonesiërs gooien alles gewoon op straat, zonder enige gêne. Op de weg naar Haria wordt het opgeruimd. Het afval wordt verzameld en……….op veel plaatsen in de fik gestoken. We rijden geruime tijd door de rook van deze branden. Daar kan zelfs mijn Javaanse Jongens niet tegen op.
Op deze reis moet ik zeggen dat ik meer rook, uitlaatgassen, benzine lucht heb geroken dan de groene natuur die je hier ziet. Ik zal eens een dag een foto shoot maken van al het afval wat je tegen komt.
In de buurt van Haria bezoekenbezoeken we een park waar iemand allerlei vijvers heeft gemaakt met vissen en schildpadden. Het kost wel entree INR 50.000 (€ 3,10) en krijg het gevoel dat ik weer in een psychiatrisch ziekenhuis ben beland, enig gevoel van schizofrenie overvalt me.
De vijvers zijn opgebouwd met allerlei stenen waar namen op staan, van alle bezoekers (zie foto’s).
Er wordt mij ook aangeboden mijn naam te laten vastleggen voor het nageslacht maar dan moet ik wel nog even INR 100.000 (€ 6,20) voor betalen. Ik bedank voor de eer en zeg, via Google Translate, tegen mijn gids dat ik niet kan controleren of hij dat inderdaad doet. Mijn gids geeft aan dat ik daar wel een punt heb.
Warm, heet en dorstig keren we terug naar ons hotel om bij de overburen even een koude fruit drank te nuttigen.
Deel twee van de tour gaat de andere kant op. De berg op, naar een plaats waar Patimuri, de Indonesische verzetsheld zijn aanval tegen de Nederlanders zou hebben voorbereid. Vanaf hier zou je vroegen Fort Duurstede hebben kunnen zien, maar dat was vroeger.
Via een mooie kustweg passeren we de twee laatste dorpjes. Overal zie ik, ook afgelopen weken, kruisen langs de weg, eerst dacht ik voor verkeersslachtoffers maar dat zouden er wel heel erg veel zijn. De kruizen zijn echter om Pasen te verwelkomen.
Waar de weg doodloopt, in het dorp Ouw, keren we om. Aan de kust roken we nog een Javaanse. De kust die, voorzover ik die gezien heb vooral afgebakend is met een betonnen wal, geen echt strand leven hier.
We zijn mooi om twee uur terug bij het hotel.
Warm, heet, bezweet betekent even in Power Nap in mijn airco kamer en dan een pot thee leegdrinken om het vocht aan te vullen. Mooi op tijd terug want het gaat even later (dan wel zachtjes) regenen.
Met de pot thee even dit verhaaltje optekenen, uploaden.
Vanavond mijn rugzak inpakken zodat ik morgen om zes uur hier kan vertrekken, eten bij de overburen.
Ik ga terug naar Ambon, daar zit ik komende week om mijn visum te verlengen (dat gaat enkele dagen duren) en de rest van Ambon, wat ik nog niet gezien heb, te bezoeken. Ik heb een beoogd hotelletje in mijn hoofd, 5 km ten zuiden van Ambon stad, aan zee maar helaas geen strand of zwembad……….We zullen zien.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091327
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 165
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/172_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-de-ojec-met-simon
)
[56] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-02
[title] => Saparua, een slapend stadje
[message] => Ik sloot gisteren avond af met Soto Ajam met Nasi. Weten jullie wel dat Nasi gewoon witte rijst is. Soto Ajam kennen we in Nederland ook wel, Soto is Soep en Ajam is Kip.
Mijn kamer is heerlijk om te slapen, er is airco maar al staat hij op standje 16° die temperatuur haalt hij niet maar wel een graadje of 20. Het is een airco die geen herrie maakt, gelukkig.
Maar ja, als je om vier uur niet wakker wordt van Moslims, dit is immers een protestant eiland, dan wordt je wel wakker van een onverlaat die om vier uur in de tuin gaat zitten bellen en irritante muziekjes op zijn telefoon af speelt. Zachtjes bellen kunnen ze niet hier. Alsof ze van hier naar Ambon moeten gillen.
In mijn hoofd heb ik een programma, de stad verkennen en een bezoek brengen aan Fort Duurstede. In de ochtend is hier markt en voor Fort Duurstede staat op internet vermeld dat je daar zeker twee uur rond kan kijken.
Dit stadje blijkt eigenlijk maar uit twee hoofdstraten te bestaan. Verderop in mijn straat is de ochtend markt. Verse vis, allerlei groenten (soms bekend, soms onbekend).wat kramen met plastic spullen en wat kramen met kleding. Erg groot is het allemaal niet. Een gedeelte is op straat en het andere gedeelte is in een behoorlijk donkere hal.
Met het bezoek aan de markt en de twee hoofdstraten ben ik nog geen twee uurtjes kwijt.
En het is warm, zeg maar rustig heet. In de hoofdstraat staat bijna geen wind en de zon brandt al vroeg. In de binnentuin bij mijn kamer drink ik nog wat bakjes thee en eet nog twee, soortement van, olie bolletjes. Dit was het ontbijt en had er vanmorgen ook al twee op. Achter het hotel kan je bijna aan het water zitten, daar staat in ieder geval nog wat wind. Er is echter niets te doen en niet veel te zien.
Poeh, dat wordt een lange dag.
Dan maar een Power Nap van een half uurtje in mijn airco kamer. Door de koelte laadt mijn batterij weer snel wat op en ga ik naar Fort Duurstede.
Veel van de geschiedenis is er weinig geschreven over dit fort, het is de vervanging van fort Hollandia wat ergens in de 17e eeuw tot twee maal toe door een aardbeving vernietigd is.Pattimura, een Molukse vrijheidsstrijder heeft ergens begin 19e eeuw hier 17 Nederlandse soldaten vermoord (dat was al na de VOC tijd) en is daarmee een held geworden van de Molukse onafhankelijkheid. Zowel hier als op Ambon kom je standbeelden van hem tegen.
Twee uur heb je nodig om dit Fort Duurstede te bezoeken, laat ik de reisboeken maar herschrijven:
Een kwartier is genoeg.
Je kan een rondje lopen over de muur van het fort, wat er door “restauratie” werkzaamheden veelal een betonnen muur lijkt.
Er staat een “niet oorspronkelijk” gebouw op de binnenplaats en er zijn wat fundamenten te zien van de oorspronkelijk gebouwen. Geen enkele beschrijving of zo.
Alleen een man die bij de toegangsdeur zit met een boekje met bezoekers en hoeveel fooi die hebben gegeven.
“Amehoela”, mijn naam komt niet in het boekje en mijn fooi ook niet. Ik geloof er trouwens niets van dat sommige INR 200.000 (€ 12,50) hebben gegeven om hier even rond te kijken.
Met een koel fruit drankje op het terras bij de overburen ben ik zo weer terug bij mijn hotel, even uitwaaien aan het water, een tweede korte Power Nap om af te koelen op mijn kamer.
Poeh, het wordt een lange dag
Om vier uur loop ik nog even door de hoofdstraat, het is nu nog stiller. Bijna niemand is op straat. Ik denk dat ze allemaal eenzelfde Power Nap aan het doen zijn. Het is nog heter dan eerder op de dag.
Met recht kan je van dit stadje zeggen dat het een “slapend stadje” is.
Dan wordt ik redelijk goed Engels aangesproken door een chauffeur in een auto. Na wat praten en mijn aangeven dat ik gewoon wat rondloop biedt hij mij aan naar het volgende dorp te rijden, eventjes op en neer, en ik hoef er niets voor te betalen. Hij moet daar iets afgeven en brengt me dan direct weer terug. “Why not” denk ik en stap in.
Het volgend dorp is “Paperu”. Nog kleiner en nog stiller. We stoppen even bij zijn huis en onderweg nog een klein foto momentje want hij wil mij ook op de foto. Een monument met de naam van het dorp en een gedenkplaat van de slag met Patimura, wat volgens hem plaatsgevonden heeft in dit dorp. Het onverwachte is weer gebeurd en ik ben weer een half uur “van de straat geweest.
Ik taai er nog even INR 6.000 (€ 0,37) er tegen aan voor een half liter take koud water uit de koelkast en ga maar weer eens schrijven.
Verhaaltje en foto’s uploaden, straks eten bij de overburen……………
Morgenvroeg ga ik proberen een “ojek” (brommer taxi) te charteren om een aantal uurtjes, ik schat in dat dit regelen niet zo gemakkelijk gaat hier.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091301
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 144
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/019_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => saparua-een-slapend-stadje
)
[57] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => De loodgieter op bezoek
[message] => Het spannende begint pas als ik mijn verhaal heb geüpload. Zo ook mijn laatste post “van Seram naar Teluhu”.
Ik eindig dit verhaal dat ik een verfrissende emmer water over mij wil gooien. Mandi heet dat hier.
Maar dan moet de emmer eerst met water gevuld worden………en dat ga ik doen. Nog met mijn kleren aan draai dik e kraan open om de emmer te vullen, de kraan zit zo vol met kalk en roest dat de gehele kraan afbreekt. Het water spuit alle richtingen uit………behalve richting emmer. Snel roep ik iemand die buiten loopt. Paniek ik de tent: “Ik ga de baas bellen”.
In de korte keren heb ik vijf man in en uit mijn kamer lopen. Andere hulptroepen worden ingeschakeld.
In Nederland zou je de hoofd kraan even dicht draaien maar die kennen ze denk ik hier niet. Provisorisch wordt de kapotte waterleiding afgestopt waarmee het ernstigste overstromingsgevaar wordt voorkomen.
Dan komt de professional het terrein op, de loodgieter denk ik.
Er staat inmiddels zoveel volk in mijn kamer en badkamer dat ik maar voor de deur op mijn plastic stoeltje ga zitten. De loodgieter komt daarna helemaal nat de badkamer uit en deelt allerlei instructie uit. Er moet materiaal komen, gereedschap, nieuwe leiding, cement. Er wordt gehakt en gebroken.
Ze zijn zeker twee uur bezig geweest…………..
Mijn plan om een “mandi” te nemen en daarna ergens in de straat te gaan eten valt in duigen.Ze kunnen mij ook geen andere kamer geven want alle kamers zitten vol. Ik wil niet weg bij mijn kamer met al dat werkvolk wat rondloopt. Al mijn spullen liggen daar inclusief mijn meer dan 10 miljoen Indonesian Rupiah.
Uiteindelijk stuur ik de jongen er maar op uit om bij “de afhaal” een portie Mie te gaan halen.
De avondmaaltijd op mijn plastic stoeltje voor de “Simply Room”. Mijn honger is gestild maar ik voel mij zweterig, heet en plakkerig.
Uit eindelijk is de kraan gemaakt maar ik zou nog een aantal uur moeten wachten voor ik het mag gebruiken. De lijm van de waterleiding moet nog drogen als ook het cement waar het mee vast gezet is.
Ik krijg de mogelijkheid om mij op een andere kamer te mogen wassen, dus er is wel een kamer vrij. Verhuizen naar die kamer zit er niet in want dat is een kamer met airco en ik heb betaald voor een kamer met ventilator.
Als ik aangeef dat hun probleem niet de mijne moet worden heeft geen effect. Ik ga mij wassen in de ene kamer en slapen in de andere. Nou slapen……..de ventilator is er een met het geluid van een oude fokker en na twee uur zit ik weer buiten op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats. Uiteindelijk val ik toch in slaap……tot zes uur.
Bezweet wordt ik wakker en kan gelukkig nu een emmer koud water over mij heen gooien. Ik zet een bakkie Nederlandse Cappuccino, warm water hebben ze hier dan nog wel en ga op stap.
Om zeven uur zou het kantoor voor de kaartverkoop open gaan. Om acht uur vertrekt de boot in de terminal. De berichtgeving over de tijden loopt uiteen, iedereen die ik vraag heeft een ander antwoord.
Al zoals al eerder bericht is op tijd hier altijd te laat. Pas na half acht gaat de kaartverkoop van start, ondanks dat ik er als eerste was probeert iedereen nog voor te kruipen ook.
De vertrektijd van de boot blijkt uiteindelijk pas om negen uur te zijn. Na het kopen van een kaartje haal ik mijn bagage op bij mijn “Simply Room” echter mijn “afhaal” ontbijt is net afgeleverd, ik neem dat maar mee omdat ik geen zin heb in rijst met Noodle en ei op mijn nuchtere maag en ik heb weinig trek erin de boot te missen.
Een vrouw en een jongen die ook bij het ticket Office stonden in de rij voor Saparua waren ook aanwezig op de terminal. Met behulp van Google Translate heb ik hen gevraagd de weg, in de chaos van de aankomende en vertrekkende boten te wijzen.
En zo vertrek ik, weer een aantal kwartier te laat, met de boot naar de haven van Haria op Saparua. Achterop een scooter, rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak bij de chauffeur rijden we naar Saparua stad, een kilometertjes of vijf van de haven.
Ik had een lijstje van 3 beoogde hotelsmaar ik wist niets van hun prijzen. De beste viel alles mee, 2 soorten kamers, een binnen…….beetje donker en de andere aan een binnen tuintje licht. Prijsverschil maar INR 27.000 (€ 1,65) dus de keuze is snel gemaakt. De kamerprijs is overigens INR 192.500 (€ 12,=).
De ontvangst is wat koel, een beetje met de houding van “het moet”.
Ik raak er wel aan gewend, je moet vragen om een handdoek, toilet papier etc. etc. De airco werkt en de kraan lekt :-).
Ik ga mij eerst settelen, vuile kleren uit en naar de was service, even goed wassen met shampoo en bad schuim. Flinke emmers water (koud) over mij heen. Helemaal fris eet ik mijn ontbijt (meegenomen) voor de lunch op, ga daarvoor aan de plastic tafel op een plastic stoel zitten. Maar wel met zicht in de tuin. 2 dames zijn bezig met het tuinonderhoud (eentje spreekt wat Engels).
Ik bekijk het hotel even verder, achter het hotel ligt het tweede hotel wat er op mijn lijstje stond, wat ik gelezen heb op internet wat meer oud en achterstallig onderhoud. Op de bovenverdieping blijken de mooiere kamers te liggen maar ook gelijk 2x zo duur.
Na afgelopen avond en nacht ben ik toe aan een middagdutje, eventjes op mijn airco kamer.
Saparua stad laat ik even links liggen, dat verken ik morgen wel.
Toch kan ik het niet laten even naar de kust te lopen, Fort Duurstede en het strand van Saparua stad. Bezoek aan Fort Duurstede laat ik voor morgen en het strand van Saparua hebben ze verpest door er een betonnen muur die ze eromheen gezet hebben.
Anderhalf uurtje heb ik wat gewandeld en tegenover mijn hotel een vruchten drankje genomen. Raak ik, in het Engels, aan de buurt, blijken het Nederlanders te zijn. Dan wordt het praten weer een stuk gemakkelijker. De man is een gepensioneerd B verpleegkundige.
Zij eten ondertussen wat en het ziet er goed uit………mijn eettentjes voor vanavond is vastgesteld.
Mijn eerste indruk van dit stadje is een heel andere dan van de afgelopen weken, het is ruimer opgezet, meer dorps en de mensen zijn minder spontaan.
Bij terugkomst maak ik kennis met de buren in mijn rij, gezellige mensen maar zij vertrekken morgen.
Ze hebben in het hotel één koelkast staan. Om vanavond iets te kunnen drinken zal ik nog even naar de plaatselijke supermarkt moeten gaan. In een klein winkeltje zie ik voor de eerste keer een anderhalve liter fles CocaCola. Niet gekoeld. Ik hoop dat door de airco op mijn kamer het vanavond nog enigszins te drinken is.
De avond begint te vallen, ik schrijf aan de grote plastic eettafel dit verhaal en ga straks nog even eten bij de overburen…………
………mits de kraan op mijn kamer niet afbreekt, lekken doet de kraan wel :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091276
[countryId] => 88
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 162
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/807_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-loodgieter-op-bezoek
)
[58] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-28
[title] => Van Seram terug naar Teluhu
[message] => Op het moment dat ik dit begin te schrijven zit ik op de boot van Amahai in Seram naar Teluhu op Ambon.
De taxi was mooi op de afgesproken tijd bij het hotel waar we eerst de rit hadden naar Amahai. Buiten de pier moet een kaartje gekocht worden, dat doet mijn chauffeur. Hij is beter in voor kruipen dan ik.
Mijn paspoort is hier niet nodig. Gewoon Mister Ton is voldoende.
Dan naar de boot. Het inschepen gaat hier sneller en soepeler dan op de heenweg. Ik zit dan ook te vroeg op de boot, die vervolgens toch een kwartier te laat vertrekt.
Het is eenzelfde boot als op de heenweg met één verschil, het achterdek is afgesloten. Geen fotootjes van onderweg dus. Voor een sigaretje is een kleine achter plaats waar veel mensen staan, geen uitzicht en een dampende benzine lucht. Binnen is het plakkerig warm, de airco doet het niet.
Pas na een uur gaat het achterdek open, eindelijk war frisse lucht alhoewel je pal in de zon zit.
De haven van Teluhu, het lijkt wel of iedereen tegelijk van boord wil, een gekkenhuis. Mannen die jouw bagage willen dragen gaan ook nog tegen de stroom in. Eenmaal van boord wordt je overvallen door iedereen die een vorm van vervoer aanbiedt.
Ik wil heel dicht bij de haven blijven en heb twee opties maar hoever ze werkelijk van de terminal afliggen, geen idee. Even Google Maps raadplegen
De horde vervoersaanbieders willen allemaal op mijn telefoon meekijken en ik hoor de gekste bedragen voorbij komen.
Uiteindelijk vogel ik uit dat het maar vijf minuten lopen is naar mijn eerste optie en nog wordt ik achtervolgt door een hele horde, tot aan de poort van het terminal terrein.
Het is dan inderdaad maar vijf minuten lopen maar met mijn grote rugzak op mijn rug, de kleine rugzak in de ene hand en Google Maps in de andere, peentjes zweten.
Ik stop bij “Simply rooms”, een rij zeer eenvoudige kamers met ventilator.
Een bed, televisie, wc met koude douche en verder niets. Voor de prijs van € 9,= per nacht. 500 meter van de terminal en 50 meter van het kantoor waar ik morgen het kaartje moet kopen. Een mooi uitgangspunt voor morgen.
Ik word hartelijk ontvangen door Ady, hij moet alleen de badkamer nog even poetsen. Hij regelt nog wel even vers water en gekookt warm water.
Kan ik zelf nog koffie maken.
Hij maakt zijn excuses uur dat hij vanmiddag tussen drie en zes nog iets anders moet doen van zijn baas en dat hij er dan niet is om mijn vragen te beantwoorden.
En daar zit ik dan weer, op een plastic stoeltje voor mijn kamer. Het is hier windstil dus heet. De kamers liggen achter een gebouw dus er kan geen zuchtje zee wind bij. Mijn uitzicht is een parkeerplaats van brommers en auto’s.
Ik ga even lopen maar Teluhu is niet meer dan een lange drukke straat met links en rechts veel locale eettentjes. Het zicht op de haven en zee is dicht gebouwd met houten kraampjes. Tegenover mij is er een beetje terras waar ze ook koud drinken verkopen. Citroen met ijs, suiker en water. Het Terras kijkt uit op een vies stukje haven maar er staat even iets van een windje. Ik laat het citroen drankje dan ook hartelijk smaken.
Ik check nog even het kantoor waar ik het kaartje moet kopen, helaas kan dat nog niet vandaag. Morgen om acht uur, negen uur vertrekt mijn boot.
Even terug bij mijn kamer maar al snel beluit ik de andere kant eens op te lopen. Dat brengt weinig andere gezichtspunten dan de langgerekte straat, geen zicht op haven of zee maar nog steeds erg warm.
Een jonge man nodigt mij uit om op een bankje te komen zitten, ach “why not”. Hij spreekt een paar woordjes Engels en verder met Google Translate buurten we even. De buurmeisjes, buurjongen en buurvrouwen komen er even later ook bij zitten en we hebben allemaal lol onder begeleiding van Google Translate. Zij met die gekke Nederlander en ik met hen. Ik krijg nog een of ander ijs drankje, zoet, iets kers-achtig met onderin bonen. Wat een gastvrijheid. Natuurlijk worden er weer selfies gemaakt.
Een uurtje vermaak langs de snelweg.
Op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats is het ook niet helemaal dus ga ik nog maar een Citroen drankje drinken op het terras van de overburen.
Doe maar ruig, 2 x drank à INR 10.000 (€ 0,62) per stuk.
Ik hou mijn verhaaltje vandaag hierbij, ik ga het proberen te up-loaded maar internet is hier niet zo geweldig. Als het lukt dan ga ik over een uurtje nog wat eten en dan een verfrissende emmer water over mij heen.
“Mandi” noemen ze dat hier
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091250
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 126
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/697_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-seram-terug-naar-teluhu
)
[59] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Niets meemaken maar toch………
[message] => Ook al maak je niets mee dan gebeurd er toch van alles.
Zondag was weer het vertrek van Sawai naar Masohi. Op mijn pier heb ik mijn spullen in de ochtend ingepakt en verder is het wachten op het vervoer terug. Mijn chauffeur wordt verwacht zo rond twaalf en zoals het gebruik hier is komt hij drie kwartier later.
Ik heb om hals twaalf mijn lunch al gehad met soep, rijst, gefrituurde dingetjes en gebakken vis. Het is wederom zoveel dat ik genoeg over hou voor een lunch voor de chauffeur.
Hij komt niet alleen, zijn vrouw is er ook bij. Zij zal het wel gezellig vinden om de hele dag in de auto door te brengen. Zij spreekt geen Engels maar wel Duits. Hun twee kinderen zij thuis achter gelaten met oma.
Ze drinken koffie en eten de lunch en dan rond half twee vertrekken we. De lange rit waarvan iedereen zegt: “zeker twee uur” maar die in werkelijkheid zeker vier uur in beslag neemt (met een korte koffie pauze onderweg. Het afscheid is hartelijk en iedereen wil nog een selfie maken met mij, het personeel en ook de vrouw van de chauffeur.
Over de weg terug is weinig nieuws te schrijven, het is dezelfde weg die ik in een eerder verhaal al heb beschreven. Een lange zit.
Tegen half vijf zijn we terug in Masohi maar voor dat ik naar het hotel ga wil ik nog even via de ATM om geld te pinnen. De miljoenen vliegen de deur uit dus zal ik mijn cash weer moeten aanvullen.
Je zou niet kunnen pinnen hier op het eiland maar sinds kort kan dat wel, echter wat kleinere bedragen (INR 1.250.000) en dan maximaal twee keer. Een klein buffertje dus.
Echter eenmaal bij de ATM blijk ik meer te kunnen pinnen (INR 2.500.000) en dat twee maal. Ik grap tegen de chauffeur dat ik vanavond in plaats van Mie Goreng wel Mie Goreng speciaal krijg :-)
Eindelijk om vijf uur ben ik in mijn hotel, moe van de autorit. Bezweet en daar ook naar ruikend. Ik gooi mijn rugzak op de kamer. Moet de eigenaar nog even achter zijn broek aanzitten voor handdoeken en toiletpapier.
En zoals de moslims doen, ik spring zonder gêne, met mijn kleding aan in het zwembad om een uurtje te poedelen in het verfrissende chloor water.
Ik weer schoon en mijn kleren ook :-)
Na het zwemmen ben ik moe en hongerig. Vijf à tien minuten lopen vanaf mijn hotel heb ik al gegeten in een klein restaurantje dus daar stiefel ik op mijn gemak naartoe, onderweg wel honderd keer “Hello Mister”.
“Help, het is zondag”, het restaurantje is gesloten, het naastgelegen supermarktje is dicht. Ik ben bang dat ik een hongerige avond krijg.
Ik stiefel maar wat door naar de boulevard, ik ben daar afgelopen week niets eetbaars gezien maar de redding is nabij:
Ik word aangesproken door een groep mannen die volgens mij vragen wat ik zoek, ik versta er niets van maar antwoord, ondersteund met gebaren van eten en honger “mie goreng, nasi goreng, iets anders goreng”.
Ze wijzen mij een straat links in en bieden zelfs aan mij op de scooter te brengen. Beleefd wijs ik dat af, na de lange autorit wil ik wat lopen.
Inderdaad, een stuk verder is er een eetgelegenheid, smalle tafels, plastic krukjes, plastic tafelkleedjes en ik wordt gelijk welkom geheten met flinke lach buien van het personeel. Ik denk dat hier niet veel buitenlanders eten. Er zijn ook drie kleine kinderen aan het spelen die gelijk op schoot komen zitten. Nog voor ik eten kan bestellen worden en selfies gemaakt, met alle personeelsleden, met alle kinderen. Ik heb er dikke lol mee.
Ik bestel een portie mie Goreng. De kinderen zijn aan het spelen met een boodschappen tas. Ik krijg al de lachers op mijn hand als ik een van de kinderen in de boodschappentas zet en roep: “Bye, bye, we are going to Blanda”. Wat een vermaak, wat leuk.
Ik eet met smaak mijn bordje Mie Goreng, eitje erbij, kroepoek erbij en krijg uiteindelijk de rekening van INR 18.000 (€ 1,12).
“Terima Kasih” en tot morgen.
Buikje vol, schoon van het zwembad, kleren hangen te drogen duik ik moe en voldaan mijn bed in.
Om zeven uur weer op, ik heb een aantal dingen te doen al leveren die geen toeristische hoogstandjes op. Er is geen reis leiding of tour organisatie die mij het werk uit handen neemt. Ik zal alles zelf moeten regelen. Vandaag staat het plannen op de voorgrond.
Het ontbijt wordt hier helemaal een lachertje. De afhaalmaaltijd staat al voor mij klaar als ik mijn kamer af kom. Ik krijg hem in de hal al in mijn handen gedrukt, een piepschuimen bak met nasi. In de eet ruimte kan ik een kopje thee maken.
Er is zelfs geen brood. Als ik de eigenaar daarop aanspreek zegt hij dat op zondag er geen brood te koop is waarop verbaasd reageer dat het vandaag maandag is. Een beetje pissed begin ik de pot pindakaas leeg te lepelen. Na 10 minuten komt er toch brood. De pindakaas en de hagelslag gaan er toch aan. De nasi gaat naar mijn kamer voor de lunch.
Een luchtje scheppen buiten en dan ga ik aan het werk. Uitzoeken waar ik naar toe ga en welke verblijfsopties(hotelletjes) ik heb. Nog even vanuitgaande dat ik vanavond nog eens INR 5.000.000 kan pinnen.
Ik vertrek morgen naar het eiland Ambon, naar de haven van Teluhu. Vlakbij de haven zijn 2 verblijfplaatsen waar ik weinig informatie over kan vinden maar ik heb een adres. Wat het is en hoe duur blijft de vraag, ik kan het niet vinden.
Overmorgen ga ik met de boot naar het eiland Saparua. De vertrektijd van de boot is ergens tussen acht en tien. Dat zal ik in de haven morgen nog moeten uitzoeken.
In Saparua stad zijn meerdere hotels en verder op het eiland nog mooiere verblijfplaatsen. Vaak ver weg van de bezienswaardigheden. Ik besluit in Saparua stad te blijven en vindt opties voor 3 hotelletjes. Ook hier weinig informatie dus ook dat zullen we wel zien.
Tussen het uitzoeken door duik ik regelmatig het zwembad in. Lekker even poedelen maar ook om regelmatig van mijn kamer af te zijn. Dit hotel heeft geen enkele plaats waar je wat kan kaan zitten “ werken”. De enigste plaats waar je buiten kan zitten is op een plastic stoeltje voor de deur. Dus breng ik “ te veel tijd” door op mijn kamer.
Om vier uur ga ik op stap, even lekker een grote ronde lopen. De grote hoofdstraat door, waar ik op het eind kan pinnen en dan via de Boulevard weer terug. Op de Boulevard is het weer heel veel “ Hello Mister” en door sommige wordt ik herkent: “Hello Mister Ton”.
Ik heb nog eens INR 5.000.000 kunnen pinnen. Mijn vandaag uitgestippelde plan kan dus doorgaan. Ook kom ik nog een “Apotec/farmacie” tegen en vul mijn , in de eerste week verbruikte paracetamol weer aan.
Dat alles mag gevierd worden met een Colaatje maar dat is lastig te krijgen in kraampjes en/of restaurantjes. Na de fikse, warme wandeling loop ik dus maar even binnen bij het plaatselijke supermarktje en koop daar een paar blikjes welke ik nuttig in het zwembad van mijn hotel. Dat geeft dan ook weer afkoeling van de wandeling.
Net ben ik nog gaan eten in hetzelfde “restaurantje” als gisteren. De kinderen begroeten mij direct weer en als teken dat ze mij herkennen laten ze op een telefoon foto’s zien waar ik op sta. Ik eet lekker mijn bordje Mie en bij vertrek komen de kinderen mij nog een handje schudden met één hand kunstje erbij.
Hoe leuk is dat.
Ik moet nog even mijn bagage inpakken, de vele miljoenen die ik inmiddels op zak heb verdelen……….en dan naar bed.
Zo, morgen en overmorgen twee reisdagen dus zal ik even onder de radar zijn.
Ik weet dat het bij jullie vriest maar troost je, bloedje heet is ook niet altijd fijn :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091231
[countryId] => 88
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 131
[author] => Ton
[cityName] => Amahai
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/532_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niets-meemaken-maar-toch
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-18
[title] => Pulau Hatta, het paradijs ?
[message] => Dinsdag 14 maart
Is dit het paradijs ?
Ik ben nog nooit zover weg geweest en het heeft mij ook nooit zoveel moeite gekost om hier te komen. Dat hebben jullie allemaal al kunnen lezen.
Dinsdag ochtend toen ik aan het ontbijt zat in BandaNeira zag ik de “public Boat” binnenvaren. Een gevoel van opluchting overkwam mij. Ik krijg van mijn guesthouses horen dat de boot om één uur zal vertrekken. Fijn deze informatie maar check,check en dubbel check. Ik ga naar de haven pier naar mijn boot, zoek de eigenaar en inderdaad, vertrek om één uur.
Ik heb gezien hoeveel mensen op dit kleine bootje aankwamen dus vraag ik mij af hoeveel er naar Hatta zullen zijn. Voor de zekerheid breng ik mijn bagage om elf uur naar de boot en ze stoppen mijn spullen in het vooronder, een half uur later ga ik aan boord in de schaduw zitten, da’s beter dan op de pier in de volle zon. Langzaam aan vult de boot zich, 90% zijn vrouwen, het wordt een kakelend kippenhok. Veel vrouwen zitten op hun hurken, een houding die ik nog geen vijf minuten zou uithouden maar omdat ik als een van de eerste aan boord was meen ik een goed zitplaatsje achterin te hebben. Meen ik, want ook dat gaat veranderen……..
Anderhalf uur zie ik af hoe de boot volgestouwd wordt met allerlei materiaal en mensen..
Het is kwart over één als we vertrekken, het kippenhok komt tot rust.
Ik raak echter mijn “luxe” plaatsje kwijt omdat van de drie motoren het er maar twee doen. Ze moeten gerepareerd worden en ik zit in de pad.
Weg mijn plaatsje vanwaar ik foto’s kan maken. Weg van mijn zicht vooruit.
Het is meer dan een uur varen en zie de hoofdeilanden groep langzaam verdwijnen. Hatta komt in zicht (maar niet voor mij. Ik zie het pas als het strand bereikt is.
Het kippenhok komt weer tot leven in ik moet mij erdoorheen murmen. Al die vrouwen gaan schijnbaar een stop verder.
Het is een hele heisa om van boord af te komen, door al die vrouwen, over alle spullen die aan boord zijn, dozen, hekken etc.
Ik ben bang dat ik mijn enkel ga breken hier, aan de voorkant met een stijl laddertje van boord, tot aan de knieën in het water. Gelukkig worden mijn grote en kleine rugzak op het strand gezet.
Het enige wat nog rest is met mijn bagage een muur over.
Maar ik ben op Pulau Hatta.
Paradijs ???
Mijn eerste aanblik is teleurstellend, het eerste stuk strand is vervuild met allerlei troep en plastic, heel veel plastic. Ik had op de boot mij al geërgerd dat alles gewoon overboord werd gekieperd.
Ik moet het dorp door, een smal pad van twee meter breed, voorbij de moskee. Er zijn genoeg guesthouses maar de bijbehorende stranden zijn voor een groot gedeelte weggeslagen door de monsoon. Het dorp ziet er rommelig uit. Je herkent de guesthouses niet vanuit de straatkant, Ik had 2 voorkeuren op mijn lijstje staan (Bintang van Ineke en Vitalia van Chris en Mae).
Over de laatste heb ik ook gehoord dat daar de meeste mensen zouden verblijven. Als ik bij Bintang ben is er keiharde muziek te horen, tevens is er geen strand weggeslagen tot aan de bungalows. Je kan daar dus alleen op je veranda zitten. Ik loop dus door tot het eind van het dorp.
Sofiane, de eigenaar van Vitalia staat mij op straat al op te wachten. Hij had al vernomen van Chris en Mae dat ik mogelijk gisteren of vandaagzou komen.aan de straatkant is er niets aantrekkelijk aan alle guesthouses maar als ik naar de verblijven loop……….mooi strandje, 20 tot 30 meter breed(waarvan ook een gedeelte is weggeslagen maar voor mijn beoogde kamer is een redelijk stuk met bomen (en dus veel schaduw), hangmat, luie ligstoelen. De kamer is simpel, tweepersoonsbed, muskietennet, Mandi (grote emmer met water), wc, veranda.
Ik ben al verkocht maar toch maar even proberen te onderhandelen over de prijs, ik krijg er echter niets af.
Ok, INR 300.000 (€ 18,30) met ontbijt, lunch, dinner, gratis drinkwater, onbeperkt koffie of thee. Het kan slechter.
Chris en Mae zijn mijn directe buren. Ik plof neer op mijn veranda. Chris gaat thee zetten. De eigenaar komt nog met een “late” lunch.
Pff, ik ben er.
Ik zit het eerste uur alleen te genieten van de stilte, het uitzicht en het niets doen. Mijn rugzak staat gewoon nog voor de deur.
Uiteindelijk moet ik eraan geloven en toch mijn spullen uitpakken en de boel organiseren. Mijn zwembroek moet van diep komen. Mijn rif schoentjes. Mijn eerste plons in het water. Gewoon even zwemmen om af te koelen. Je kan hier zo het water in lopen. Dat is nog maar de tweede keer sinds ik in de Molukken ben.
In de Mandi een paar emmers water over mij heen. Ik voel me weer fris en fruitig.
Dan wordt er geroepen “Makan, Makan, Makan”. Het avondeten wordt geserveerd. Gezamenlijk met alle acht gasten op dit moment. Een mooie gelegenheid om met iedereen kennis te maken, gezellig.
In totaal zijn er 10 gasten op het eiland, acht verblijven in dit guesthouse, de andere twee ken ik van het reizen naar hier.
Tot negen uur zitten we te tafelen, na tafelen en te kletsen. Dan gaat iedereen naar bed. Ik kan niet goed slapen, het is windstil, ramen en deuren staan open, je hoort de muizen op het dak en het is heet, in mijn beleving bloedheet.
De anderen hadden aangegeven dat gisteren nacht het zelfs koud was.
Hoezo koud ?
Pas tegen vijf in slaap gevallen maar om zeven uur wordt het ontbijt geserveerd. Vier maal cake, vers fruit en een thermoskan heet water voor koffie of thee. Ik sta op, drink een kopje thee en eet het fruit op. Ik heb geen zin in de cake. Het ontbijt wordt individueel gebracht.
Even afkoelen in de zee, emmer water over mij heen. Het is nog maar negen uur en ik ga het dorp even verkennen, hahaha, dat duurt niet zo lang. Ik kom de andere twee toeristen tegen, even wat buurten.
De meeste zijn op zoek naar internet, wat er niet is. Bij de boot-aankomst en een kwartier lopen buiten het dorp schijnt er ooit bereik te zijn. Een toeriste wil dat gaan bekijken en ik besluit met haar mee te lopen. Tevergeefs.
Ik heb zo wel meer dan de helft van het begaanbare eiland gezien. Ik ben na elven, bezweet en moe weer terug “thuis” maar op tijd voor de gezamenlijke lunch, Noodle, rijst, ei, fish curry. Het eten is geweldig goed.
Even een dagje dat niets hoeft en niets gedaan wordt. Hooguit koffie of thee zetten en water drinken, het vochtgehalte moet je hiermee op peil houden (iets anders is hier niet).
Veel van de gasten hier zijn ervaren snorkelaars, die een compete uitrusting bij hebben uren in het water liggen en dan kom ik met mijn mini snorkel brilletje. Ik zwem maar haal de echte koraalwand niet. Ik zie hier wel koraal en mooie visjes. Voor de rest is het hier rust, complete rust.
Het slechte slapen van afgelopen nacht breekt mij wat op. Na een duik in het water, de gezamenlijke lunch, het middagdutje, nog even zwemmen, badderen met een paar emmers koud water, het blijft vermoeiend.
“Makan, Makan, Makan”. De gezamenlijke maaltijd en dan lig ik om half negen in bed en val als een blok in slaap.
Tot dat de moskee om 4.30 uurde eerste wekdienst speelt. Nog even omdraaien tot het ontbijt. Het ontbijt is te groot voor mij, bewaren gaat niet want binnen een half uur zit het vol met mieren.
Mijn buren hebben nog trek dus……..
Ik moet wat actiefs gaan doen maar ik loop eerst het water in, bezweet en warm van de nacht lijkt het zeewater erg koud maar het koelt je wel goed af.
Hatta heeft twee dorpen, de ene waar ik verblijf. Het andere dorp is ongeveer een half uurtje lopen en omdat ik het gevoel heb iets actief te moeten doen wandel ik naar dat andere dorp.
Verdwalen kan niet want er is maar één weg van twee meter breed waarvan hele stukken de helft is weggeslagen.
Druk is het al helemaal niet, er zijn hier geen auto’s en kom alleen maar een paar scooters tegen. Een gedeelte van de weg gaat door een bos van nootmuskaat bomen. Het andere dorp is wat mooier in opzet, mooiere tuintjes, minder vervuild. Toeristisch gezien ook minder te doen, geen guesthouses, een klein winkeltjes.
Na even rondslenteren, even bij de pier zitten en weer huiswaarts keren.
Tijd voor koffie, een plons in de zee om af te koelen en weer “Makan, Makan, Makan” de gezamenlijke lunch.
Een middagdutje en verder op het strand bij mijn bungalowtje. Ik raak weer aan het plannen. Het is enerzijds paradijselijk maar verder is er niets te doen als wat zwemmen en snorkelen.
Het gezamenlijke avondeten is wederom erg goed, er worden grapjes gemaakt wat we zullen krijgen, vis of vis. Er zijn hier gelukkig veel soorten en ze maken het elke keer op verschillende manieren klaar. Met curry, in een bananenblad, met een paneer laagje.
Enkele gasten gaan elke dag vissen met de eigenaar en komen met allerlei soorten vis terug, van tonijn tot Baracuda, variatie genoeg,
De nachten blijven zwaar. Warm en het stikt van de muizen of ratten die je uit de slaap houden. En dan ook hier de verrekte vroege moskee.
Vooruit plannen is moeilijk hier. Wat zijn we afhankelijk van internet.
Morgen gaat de “public boat” en wanneer daarna is de vraag.
De grote veerboot gaat (als het schema klopt, en het klopt vaak niet) de 19e of de 25e naar Ambon.
Alhoewel het erg relaxed hier is wil ik niet nog vijf of zes dagen hier zijn.
Sofiane, de eigenaar van dit guesthouse gaat morgen met zijn boot ook naar BandaNeira. Het is overal in de wereld hetzelfde, zijn vrouw wil boodschappen gaan doen :-)
Ik verneem dat hij, tegen dezelfde prijs als de public boat, ook mensen probeert te regelen om mee te gaan.
Twee Nederlanders die gisteren hier aangekomen zijn, gaan morgen met hem mee. Ik spreek af ook mee te gaan. In overleg mogen we zelf de tijd afspreken. Half tien lijkt mij een mooie tijd. Zo kan ik voor twaalf uur mijn Ticket voor de Pelni veerboot naar Ambon voor de 19e nog regelen.
Ik wandel nog even voor de lunch de andere kant van het dorp de heuvel op. In de verte zie ik een school dolfijnen.
Het is mijn laatste volle dag in dit, betrekkelijke, paradijsje.
Om een middagje hier te beschrijven, na de lunch:
Ik zit dit verhaaltje op te tekenen. Mijn buren liggen in het water met snorkel spullen op. Een gast ligt in de hangmat een dutje te doen. Twee liggen wat te lezen in een luie stoel en twee dames zitten op hun veranda.
Het is doodstil hier, het enigste wat je hoort is het kabbelen van de zee.
Rond half vier maakt de moskee weer iedereen wakker. Ik plons het water even in om daarna een heerlijk verfrissende “mandi” (bad) te nemen.
Drie mannen gaan de voorbereiding treffen voor een dagelijks vis tochtje met de eigenaar.
Ik doe nog even een hand wasje vanwege mijn vertrek morgen (schoon wordt het niet maar het ruikt weer een beetje fris.)
De vis mannen zijn weer weg en het is hier dood stil.
Met de twee andere Nederlanders, die morgen met mij het eiland verlaten, deel ik mijn reis ervaring tot nu toe en zeg dat ik dit het moeilijkste gedeelte van de aarde vind wat ik bereisd heb. Zij geven aan dat ze blij zijn dat ik dat zeg want zij dachten dat het aan hen lag. We delen dezelfde ervaring.
Zo dadelijk wordt er weer “Makan, Makan, Makan” geroepen. Het avondeten is weer klaar. Het zal weer wel vis zijn :-)
Maar zeker niets te klagen, het gaat altijd gepaard met rijst , groente, een soep of een milde curry. Ik heb nog niets gegeten wat niet lekker is. En het is altijd vers gevangen hier.
Vanmorgen kreeg ik al vroeg bericht dat de boot naar BandaNeira anderhalf uur later zou vertrekken. Een familie lid van Sofiane is vannacht overleden en er moet nog het een en ander geregeld worden.
Als jullie dit lezen ben ik weer terug in de “beschaafde” wereld met elektriciteit, telefoon en internet. Het is hier al weer zaterdag middag.
Door mijn late aankomst in Banda Neira is het nog onzeker of ik voor morgen een kaartje kan regelen (niet dus) voor de Ferry morgen naar Ambon in de nacht van zondag op maandag. Morgenochtend nogmaals proberen.
Wat wel zeker is dat ik net voor lunch weer eens kip heb gegeten (Soto Ajam) in plaats van vis.
Mijn bel- en internet tegoed was verlopen maar voordat ik het op kon waarderen heb ik een simkaart van een Duitser geruild tegen een goede aansteker, wij alle bij blij. Tot 31 maart heb ik dan wel een ander nummer:
082239857396
Wat is het verdere plan:
Morgen naar Ambon met de Ferry.
Op Ambon moet ik een vliegticket zien te bemachtigen naar Manado op Sulawesi. Dat zal waarschijnlijk omvliegen worden via Makassar.
De laatste drie weken wil ik in Noord Sulawesi doorbrengen, uiteindelijk is vandaar ook mijn terugvlucht, maar voor Sulawesi heb ik totaal nog geen plan.
Ik ga wel zien hoe het verloopt. Meer dan een dag vooruit plannen heeft tot nu toe niet gewerkt.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091701
[countryId] => 88
[pictureCount] => 44
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/720_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pulau-hatta-het-paradijs
)
[46] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-13
[title] => Niet vooruit en niet achteruit
[message] => Het ochtend ritueel blijft een beetje hetzelfde, de vroege wekker van de moskee, een straf bakje Molukse koffie. Een ontbijtje.
Ik pak mijn spullen want vanochtend gaat de boot naar Hatta………althans………….
Om negen uur zal de “public boat” van Hatta moeten arriveren naast mijn guesthouse. Vertrek alhier naar Hatta tussen elf en twaalf.
De laatste dagen is tegen mij vertelt dat hij op maandag zeker gaat. Om half tien is er echter nog geen boot gearriveerd.
“Misschien morgen” maar we gaan het voor u navragen. Alles gaat op een tempo van ………
Ondertussen zit ik hier, gepakt en gezakt te wachten op……..ja, waar wacht ik op…….plannen omgooien gaat hier ook niet zomaar.
Kortom ik kan niet vooruit of achteruit.
Gisteren heb ik een tour, voor vandaag, naar Banda Basar afgeblazen omdat vandaag zeker de boot naar Hatta zou gaan. Dinsdag, woensdag en donderdag is de boot naar Hatta onzeker………….zelf op de dag dat het zeker is blijkt het niet zeker te zijn.
Rest mij niets meer op te zitten dan te wachten……stel dat hij toch nog komt …….of morgen…….of………
Om tien uur komt het bericht dat ervandaan geen boot meer komt “tomorrow for sure”……….”maybe for sure”………
Het ontneemt mij de lust om maar iets te ondernemen. Nogmaals het dorp rondgaan wil ik niet, de terrasjes aflopen heb ik geen zin in. Mijn rugzak opnieuw openmaken heb ik geen zin in dus:
Ik ga dus vandaag de hele dag bankzaken doen.
Ik beweeg mij vandaag van het terrasje aan de waterkant van mijn guesthouse met zicht op “de haven” waar mijn boot zou vertrekken, de luxe bank voor mijn kamer en mijn bed voor het middagdutje.
Ik surf wat rond op internet (wat mij op dit moment ook niet echt kan boeien). NPO start heeft een slecht bereik hier. Op you tube kijk ik naar “de mol” acties van afgelopen seizoen.
Het is pas na drie als ik de eerste keer uit het guesthouse kom, even de straat ik om wat blikjes CocaCola voor vanavond te scoren. Ook een hele opgave want CocaCola wordt hier weinig verkocht en ik wil het wel koud hebben. Om de tussendoor trek te stillen koop ik nog even “pisang goreng” gebakken banaan, 5 stukken voor INR 5000 (€ 0,31). Met een koud colaatje en warme banaan op de bank…..
Vanavond maar weer een bordje Mie Goreng gaan eten, niet dat dit zo spannend is want ik weet waar ik moet zijn.
Kortom, een dag van niet vooruit en niet achteruit.
Hopelijk morgen beter………….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091607
[countryId] => 88
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 120
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/094_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niet-vooruit-en-niet-achteruit
)
[47] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-12
[title] => Es Jeruk op een warme dag
[message] => Echt goed slapen is er niet bij, ondanks de airco blijft het warm en er zijn hier katten die in de nacht een behoorlijke herrie maken. Al vroeg begint de moskee. Om half zeven zit ik alweer op.
De eerste koffie komt pas om half acht.
Ik neem maar even de tijd om mijn miljoenen even te tellen en te kijken hoe lang ik het nog uitzing. Het programma wat in mijn hoofd zit geeft aan dat ik vandaag nog een sightsee tour door het dorp zou gaan maken alhoewel ik de hoogtepunten al wel gezien heb. Iemand, van dit eiland, wil deze ochtend nog even komen buurten (Hij wil zijn Engels oefenen) en ik hoop van hem nog wat ideeën voor vandaag op te doen.
Op mijn gemakje drink ik mijn Molukse koffie, eet mijn ontbijtje en maak nog een bakje Jumbo oplos cappuccino.
Het meisje van mijn guesthouse geeft aan dat vrijwel zeker morgen een publieke boot naar Hatta vertrekt, daarna is het onzeker tot vrijdag. De optie om morgen een dagtoer naar Banda Besarte gaan makengooi ik overboord, mocht die gids nog bellen.
Inmiddels is er een stroomstoring in heel het dorp
Ik zit te wachten op mijn afspraak, inclusief de Indonesische kwartiertjes. Hij komt niet opdagen. Ik ga zelf weer op ontdekkingstocht. Er zijn nog heel wat zijstraatjes waar ik niet geweest ben. Het blijft een fascinerend straatbeeld.
Het is vermoeiend omdat rond te struinen, vooral als je in de zon. In de schaduw is het nog wel uit te houden.
Ik heb de neiging al na korte tijd op een terrasje te kruipen voor een “Jus Jeruk” oftewel een “Citroen ijs Thee”. Ik verman mijzelf en vind dat ik verder moet lopen. Gelukkig is het dorp niet zo groot en beland ik al snel bij een tweede terras. “Geen fruitdrank vanwege de stroomstoring” krijg ik al snel te horen. Maar een “Jus Jeruk” heb je geen stroom nodig. Citroen, water en ijs blokjes. Ik heb ze overtuigd en ik geniet van dit koude drankje op deze hete dag.
Half uurtje pauze Erik loop weer een eind verder. Bij het “kantor Pelni” wat nu wel open is, haal ik hetlaatste schema voor de boot terug naar Ambon (voor wat het waard is). Vraag direct even na of je van Ambon oogmeting de boot naar Manado kan. Zeker niet in maart en van april heeft hij nog geen gegevens.
Ik loop nog een stukje door langs de kust, die er niet echt aantrekkelijk eruit ziet, zit daar nog even in de schaduw met een licht (warm)briesje.
As ik terug loop richting mijn guesthouse passeer ik nogmaals het eerste terrasje, twee keer voorbij lopen lukt niet dus neem ik daar mijn tweede “jus Jeruk”.
Dit terras ligt net naast de moskee. Ik hoor dat de stroomstoring voorbij is, wat maken die moslims een takken herrie zeg.
De buurvrouw van mijn guesthouse kom ik tegen, zij komt een “take a way” lunch halen. Goed idee doet goed volgen en ik neem ook een menuutjes mee. Witte rijst, groentesoep en frietjes. En smikkel data-opslag voor mijn kamer.
En dan is het tijd voor een middagdutje……..echter voor een korte duur, de stroom valt voor de tweede keer uit en het is in korte tijd weer veel te heet op mijn kamer.
De tijd gaat rap, ik moet er weer op uit om wat CocaCola te gaan kopen, het is zondag en veel winkeltjes gaan vroeg sluiten. CocaCola is hier toch al schaars en als je het koud wil hebben dan zijn er maar weinig winkeltjes over.
Winst van vandaag, weer wat mooie plaatjes geschoten en………
Morgen naar Hatta……
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091588
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/916_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => es-jeruk-op-een-warme-dag
)
[48] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-11
[title] => Bandanaira sightseeing en planning
[message] => Het is nog vroeg als de imam weer van zich laat horen. Ik lig nog op bed en heb geen horloge of i-phone bij de hand dus heb geen idee hoe laat het is.
Ik vraag me af of die imam zelf wel is opgestaan of dat hij zijn liedjes afspeelt met een tijdschakelaar, je moet wel gek zijn om elke dag zo vroeg op te staan. Je moet nog gekker zijn om mij elke ochtend zo vroeg wakker te maken.
Tegen verwachting heb ik redelijk geslapen. De airco heeft te weinig capaciteit om mijn kamer echt te koelen. Ik probeer de combinatie uit met de ventilator maar die geeft een zware brom toon zodat ik hem direct heb uitzet.
Dekens en lakens heb je hier niet maar die heb je ook niet nodig. Poedeltje naakt val ik toch in slaap.
Om zeven uur sta ik maar op. Een bakje Molukse koffie, niet mijn favoriet maar ja, je moet toch echt wakker worden.
Een van de eerste vragen,mals je ergens aankomt, is hoe je er weer wegkomt.
Navraag leert al snel dat je hier niet zomaar wegkomt. Om vanuit BandaNeira verder te reizen kan je alleen met dezelfde boot terug als waar ik mee gekomen ben. Naar Ambon dus.
Optie twee is een klein propeller vliegtuigje maar die capaciteit is klein en er is een bagage limiet van 10 kg. De enigste bestemming van hieruit is Ambon.
West Papua is geen optie voorzover ik nu kan nagaan.
De tweede vraag is: wat te doen om hier iets te gaan zien. Ik heb vandaag en morgen uitgetrokken om Banda Neira te bekijken. Dat kan te voet. Het dorp is niet al te groot.
Ten zuiden van hier ligt het grootste eiland Banda Besar. Dit is het eiland waar de nootmuskaat vandaan komt. Het guesthouse gaat contact opnemen met een gids die mij (mogelijk) daar rond kan leiden. Ook prijzen zijn niet bekent.
Vraag drie is: hoe kom ik op Hatta, het kleine eiland wat bekend is van zijn mooie stranden en koralen. De “public boat” naar dit eiland stopt zowat hier voor de deur. Vanmiddag gaat hij al om één uur. Hij vaart om de anderste dag. Dus dat zou betekenen dat de volgende op maandag zal gaan maar dat is niet zeker. Dinsdag of woensdag is twijfelachtig of hij wel/niet gaat.
Het is geweldig plannen hier.
Het ontbijt moet nog beginnen. Gisteren heb ik al moeten doorgegeven wat voor ontbijt ik wil: gele rijst of brood.
Mijn keuze voor brood valt goed uit. Geroosterd brood wat lekker smaakt, met jam en een gebakken ei, verse meloen. Ik vul het aan met een glas warm water waarvan ik met de “Jumbo oplos cappuccino” een beter bakje koffie zet.
Om tien uur is het tijd om de benenwagen maar eens te nemen. Het dorp bestaat uit de vismarkt, eigenlijk bij de buren waar de bootjes naar de andere eilanden aankomen en vertrekken (als ze dat al doen).
Verder bestaat “het centrum” uit twee winkel straten wat meer vergelijkbaar is met een markt dan een winkelstraat. Op mijn gemak struin ik wat rond, vaak begroet door de plaatselijke bevolking.
Ik dwaal wat af van het centrum en neem even plaats aan het water met uitzicht op het eiland Banda Besar, achter mij liggen de twee beroemde forten: “Fort Nassau “, het lager gelegen fort en daarboven “Fort Belgica”(heeft niets met België te maken).
Fort Nassau stelt niet zoveel voor, een ommuring met twee poorten en wat grazende koeien op de binnenplaats en één verdwaald kanon. Geen enkele aanduiding van deze historische plaats, geen verwijzing naar de geschiedenis.
Vanuit dit fort zie ik “Cilu Bintang Estate”, een wat sjieker hotel.
Ineke en Jos hebben daar ooit verbleven en jawel Ineke, de eigenaar kent jullie nog. Hij wist direct dat jullie uit Nederland kwamen.
Ik besloot hier wat te drinken, zodat ik iets van het hotel kon zien en van bovenaf het “fort Nassau” op de foto kon zetten.
Met twee toeristen die daar verbleven heb ik nog even een half uurtje zitten keuvelen. Mooi hotel maar de prijzen liggen dubbel zo duur als waar ik nu ben.
De volgende stap is de trap op, “Fort Belgica” ligt beduidend hoger dan “fort Nassau.”. Dit is vroeger ook de bedoeling geweest om de Bandanezen en de nootmuskaat handel onder de knoet te houden.
Pffff, het is wel heet om al die trappen te beklimmen. De zon staat inmiddels zowat recht boven mijn hoofd. Ik zit maar een stukje onder de evenaar.
Ford Belgica is dan wel groter, heeft een kleinere binnenplaats en heel wat donkere ruimtes, bredere ommuring. Voor de rest ook weinig historische verwijzingen en informatie. Op de binnenplaats zijn ze iets aan het opbouwen, ik denk voor een show of zo.
Naast het omringende uitzicht is er weinig te beleven.
Het is inmiddels zo heet dat ik besluit terug te keren naar mijn guesthouse en voor de deur, in de schaduw met een klein zeebriesje te doen wat de Bandanezen en de drie huiskatten van het guesthouse ook doen:
niets. I
n de straat koop ik nog wat CocaCola uit de koelkast, lekker koud.
Wisten jullie dat “koelkast” in het Indonesisch ook “koelkast” is ?
Om achter nog wat reis informatie te komen wandel ik later nog en naar het “Pelni” kantoor.
Gesloten. Het reisschema wat buiten hangt gaar niet verder dan tot gisteren :-)
Plannen gaat hem vandaag niet lukken enmijn sightseeing voor vandaag zit er weer op. De mensen waar ik gisteren samen mee ben gaan eten, zijn alweer doorgetrokken.
Vanavond ga ik zelf een restaurantje zoeken en…..
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091573
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/846_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bandanaira-sightseeing-en-planning
)
[49] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-10
[title] => Reizen is vooral wachten
[message] => Om 16.00 uur melden in de haven, dat was de instructie. Ik ben liever een uur te vroeg dan vijf minuten te laat.
Als ik aankom in het gedeelte waar de Pelli boot vertrekt is het nog redelijk rustig. Ik loop met mijn ticket in de hand, te zoeken waar ik moet zijn. De terminal ziet er erg gesloten uit. Een paar dames vragen mijn ticket en zeggen dat ik bij hen moet wachten. Op de stoep van de terminal. Er worden gelijk -tig selfies genomen met grote hilariteit.
Geen enkele zit gelegenheid. Naarmate de tijd verstrekt wordt het steeds drukker. Je kan de haven niet zien, je kan de boot niet zien.
Het ontbreekt totaal aan informatie. Daarbij spreekt zowel niemand Engels.
Na tweeeneenhalf uur lijkt er wat beweging te komen, op drie aftandse machines worden de boarding passen uitgeprint. Twee van de drie apparaten krijgen ze niet aan de gang. Het apparaat wat het wel doet heeft regelmatig een storing
Het ontbreekt nog steeds aan informatie. Niets is vervelender dan te wachten op iets zonder informatie.
Mijn record wachten stamt uit 1998 toen ik in Varanasi, India zat te wachten op de trein, die 12 uur te laat was.
Wachten en wachten, tot vervelens toe wachten. Zo nu en dan een klein, niet bevestigd berichtje, de vertrektijd van zes uur wordt zeven….acht…..negen……tien uur. Om negen uur wordt er eindelijk ingescheept. Porters komen om de grote hoeveelheden bagage aan boord te sjouwen. Jesus, wat mensen toch niet bij hebben.
Maar ik sta aan boord, er wordt mij direct een cabine aangeboden, natuurlijk tegen een forse bijbetaling INR 600.000 (€ 36,60). Dit t.o.v het economie kaartje van INR 120.000 (€ 7,23).
De keuze, een volle slaapzaal van 60 of meer personen en gebrekkig sanitair of een eigen twee persoons hut met eigen wc.
Ik ben moe van het uren wachten, voel me bezweet en gaar. De keuze is dan snel gemaakt.
Twee bedden met een superdun matrasje. Ik heb de kamer niet alleen maar moet hem delen met diverse kakkerlakken.
Het probleem met de superdunne matrasjes is ook zo opgelost, 2 x superdun is iets dikker.
Uiteindelijk vertrekt de boot om 23.15 in Ambon. Als we Ambon baai uitvaren duik ik mijn koffer in en buiten verwachting slaap ik goed tot om vijf uur de moslims weer van zich laten horen. Ik dacht dat er op zee geen moskee was……..maar wel een boord omroep systeem. Een uur later gaan mijn “buren” ook nog luid bidden.
Ik doezel nog een paar keer weg…..tot om zes uur mijn ontbijt wordt gebracht.
Zonsopkomst op de Banda zee en om 9.00 uur is het al erg warm op het dek. Ik hobbel wat op en neer op het dek, weer even afkoelen in mijn hut. Het is behoorlijk druk aan boord.
Een jongetje van een jaar of vijf komt elke keer naar mijn voor een “vuist” en een “high five”. Als hij mij ziet begint hij al te glimlachen. Moeder en opa hebben er ook lol in. Dat kwam hij al doen voor toen we zaten te wachten voor de terminal.
Als je zolang in de haven moet wachten en dan ook nog zolang aan boord zit leer je bijna iedereen wel kennen.
Verwachtte aankomsttijd: 13.00 uur blijkt ook nog een uurtje later te zijn.
Vanaf tien uur, in de ochtend, zie ik als een wazige vlek, Banda Neira al liggen. Op zee lijkt het dichterbij dan het in werkelijkheid is. Nog zeker drie uur varen.
Onvoorstelbaar dat ze in de zeventiende eeuw deze eilanden al hebben ontdekt in die grote zee.
Uiteindelijk komt het eiland naderbij. Het meest opvallend is het grotere eiland met vulkaan. We varen tussen de eilanden door en het dorp van BandaNeirea komt in zicht.
Eindelijk, ik ben er.
Ik ga mijn lijstje met guesthouses langs. De eerste zit helemaal vol maar hij kan wel een kamer regelen een eindje verderop. Nee dus.
Van een Engelse man kreeg ik, aan boord, dat hij in Vita Guesthouse verbleef, dat is mijn tweede optie.
Zij hebben plaats, de kamer moet nog wel schoongemaakt worden.
Ik neem direct een koude douche, schone kleren aan en even het dorp in om voor vanavond een colaatje te kopen en te kijken waar ik straks ga eten. Het dorp komt, in mijn eerste indruk vriendelijk en relaxed over
Spice café wordt mij aanbevolen door twee Canadezen, die bij mijn guesthouse zitten te wachten op hun taxi bootje om naar de overkant te gaan. Chris, de man die mij de tip gaf voor dit guesthouse, en zijn vriendin nodigen mij uit met hen te gaan eten, andere plaats maar wel gezellig.
De zon gaat net onder, we ga an met z’n drieën eten en dan……… ik ben schoon maar al met al wel moe van het reizen.
Morgen weer verder……….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091553
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 150
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/679_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => reizen-is-vooral-wachten
)
[50] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Banda archipel met een gruwelijke geschiedenis
[message] => Velen van jullie weten niets over de Zuid Molukse eilandengroep Banda, ik ook niet. Het wordt voor mij ook een ontdekkingstocht die komende nacht begint met de boottochtAmbon - Banda Neira.
Naast het zijn van een tropische verrassing kent Banda ook een van de meest gruwelijke geschiedenis van koloniaal Nederland. Een van de grootste genocides die Nederland heeft gepleegd door Jan Pieterszoon Coen heeft hier plaatsgevonden. Wie kent hem niet als held uit onze geschiedenisboekjes, zijn standbeeld in Nederland en de vernoeming van de Coen tunnel. Ik wil jullie (net als ik) vooraf meenemen in de informatie over de Banda archipel.
Stel je de kaart vanIndonesiëvoor. Weet je waar Bali ligt? En Lombok? Zo’n 300 km ten westen van Lombok, voorbij Sumbawa, ligt Komodo eiland, en zo’n 1000 km ten noordoosten van dit eiland liggen de Banda eilanden. Ver afgelegen van de typische Indonesische hotspots, maar dat betekent absoluut niet dat je het maar moet overslaan. Zeker niet als je op zoek bent naar een wat ‘rauwere’ reiservaring, met bestemmingen waar ze weinig tot geen Engels spreken, er vrijwel geen westerse restaurants zijn en de infrastructuur primitief is. In ruil daarvoor vind je op de Banda eilanden ongerepte natuur en authentieke dorpjes, en ben je écht ‘off the beaten track’.
Over de Banda eilanden
Witte stranden, een kleurrijke onderwaterwereld en fascinerende verhalen. De Banda Eilanden bestaan uit tien verschillende, kleine eilanden in het midden van deMolukken. De grootste twee eilanden, Pulau Neira en Pulau Banda Besar, krullen zich om een vulkaan, de Gunung Api. De vulkaan loopt door onder water, en door de vulkanische bodem is hier een enorm kleurrijke onderwaterwereld te vinden. De twee eilanden waren ooit de uitvalsbasis voor de Verenigd Oost Indische Compagnie, omdat hier nootmuskaat en kruidnagel groeide en Nederland daar gretig in handelde. De omringende eilandjes Hatta, Ai en Neilaka worden omringd door tropische witte stranden, vanwaar je zo een prachtige onderwaterwereld inloopt. De indrukwekkende geschiedenis gecombineerd met de onaangetaste, wilde natuur maakt de Banda eilanden een bestemming voor ieders bucketlist, ook als je niet duikt of snorkelt.
Bezienswaardigheden
Vanaf de haven van Banda Neira vind je gemakkelijk een lokale gids die je meeneemt langs de markt naar het museum en uiteindelijk het Fort Belgica, vanwaar je prachtig uitzicht hebt over het eiland. Hij zal je alles vertellen over de nootmuskaat en kruidnagel handel tijdens je hike omhoog langs de kruidnagelbomen, want ondanks dat dit gebied van Indonesië eeuwenlang is uitgebuit voor de winst van China, India, Arabië en Nederland lijken de locals erg trots op hun thuis. Nabij Fort Belgica ligt ook een ander fort; Fort Nassau. Deze is minder indrukwekkend, maar toch een bezoek waard als je de in de buurt bent.
Een andere interessante bezienswaardigheid op Banda Neira is het IstanaMini, oftewel het mini paleis. Dit landhuid behoorde vroegertot een machtige Nederlandse controleur. De koloniale sfeer is ook weerspiegelt in de tuin van het huis, waar een beeld van Koning Willem de Derde staat. In het museum liggen tientallen voorwerpen en oude munten die je een idee geven van hoeveel macht de Nederlandse kolonisten hadden op dit kleine eiland.
Vervoer op de Banda eilanden
Tussen de verschillende eilanden reis je uiteraard per boot. De afstanden zijn klein, dus je bent niet heel lang onderweg. Als je op Banda Neira aankomt kun je lopend alle bezienswaardigheden en de meeste accommodaties bereiken. Als de afstanden toch te groot worden kun je een fietstaxi of een motortaxi nemen.
Overnachten op de Banda eilanden
In het haventje van Banda Neira vind je een handvol guest houses en goedkopere hotels, sommige zelfs in oud Nederlandse koloniale stijl. Voor zo’n 15 euro per nacht heb je een comfortabele slaapplek met ontbijt, en om de hoek vind je genoeg kleine eettentjes of restaurantjes. We raden aan om van te voren te boeken, aangezien de Banda eilanden ieder jaar populairder worden.
Geschiedenis
Met een vloot van dertien expeditieschepen kwam admiraalPieterszoon Verhoeven op 8 april 1608 aan in Banda Neira. De Heeren Zeventien, de directeuren van de VOC in Amsterdam gaven Amdiraal Pieterszoon Verhoeven een opdracht, zoals beschreven doorFrederik Willem Stapel in ‘Geschiedenis van Nederlandsch Indië’:“We vragen uw aandacht voor de eilanden waar kruidnagel en nootmuskaat groeien en we geven u de opdracht om deze eilanden in te nemen voor de VOC, door te onderhandelen en anders met geweld.”
Al heel lang staat Banda bekend als de belangrijkste producent van nootmuskaat (Myristica fragrans) waarvan de gedroogde bloem foeliewordt genoemd. Het vleesvan de nootmuskaat wordt omhult door deze bloem. Nootmuskaat en foelie worden al eeuwenlang gebruikt als specerijen en het nodigde de Europeanen uit om naar dit gebied te komen.
Eenmaal aangekomen in Banda kwam Verhoeven erachter dat de Britten, onder leiding van Kapitein William Keeling, handel hadden gedreven met de Bandanezen en andere Nederlandse handelaars. Hij was niet blij, met name omdat de Bandanezen eerder hadden geweigerd om met hem te onderhandelen. Hij vertrok daarna met driehonderd troepen naar het eiland Naira om daar Fort Nassau te bouwen, precies op de plek waarhet voormalige Portugese fort had gestaan.
Toen de Bandanese‘Orangkaya’ – lokaal leider of gerespecteerd figuur – de bouw van het fort zag vorderen wilde hij alleen onderhandelen onder voorwaarde datde Nederlanders een gijzelaar zouden meebrengen. Verhoeven ging daarmee akkoord en wees een tweetal handelaars aan, genaamd Jan de Molre enNicolaas de Visscher. De daaropvolgende maand begaf Verhoeven zich naar de afgesproken ontmoetingsplek. Met zich meebrengend: de raad van kapiteins, handelaren, volledig uitgeruste troepen en een Britse gijzelaar als garant stelling. Maar na aankomst op de plek van onderhandeling aan de Oostkust van het eiland Naira, was er geenOrangkaya te bekennen.
Het oogsten van de nootmuskaat, beeld:Reiner Lesprenger
Verhoeven wees zijn tolk Adriaan Ilsevier aan om op zoek te gaan naar de Orangkaya. In een klein bos waar nu de moskee van Kampung Baru staat, vond Ilsevier de‘Orangkaya’s. Bij het zien van de volledig uitgeruste troepen raaktenze bang en vroegenVerhoeven om hen alleen tegemoet te treden met een handjevol mensen. Verhoeven heeft daarna een ontmoeting met dezeOrangkaya’sgehad op de plek die nu bekend staat als Kampung Verhoeven. Het bleek een val te zijn. Samen metJacob van Groenwegen en 26 andere Nederlanders werd Verhoeven vermoord. Jan Pieterszoon Coen, die op dat moment de secretaris van Verhoeven was, was getuige van het incident.
Na Verhoeven’s dood wordt AdmiraalSimon Janszoon Coen de nieuwe commandant. Onder zijn leiding werdde bouwvan Fort Nassau voltooid.
In 1617 wezende Heeren ZeventienJan Pieterzoon Coen aan als de Gouverneur Generaal. Nadat hij het hoofdkwartier van de VOC inBatavia had gevestigd, wilde Coen het monopolie op nootmuskaat op Banda veroveren. Tot dan toe waren de Nederlanders daar nooit in geslaagd omdat hun verkoopprijs hoger was dan die van de Britten of de lokale handelaren. Coen was ervan overtuigd dat dit monopolie alleen verkregen kon worden door de lokale Bandanezen uit te schakelen en hen uit het gebiedte verdrijven.
In 1621 gaf Coen persoonlijk leiding aan de verovering van de Banda eilanden. Hij vertrok met een vloot van dertien grote schepen, een aantal verkenningsboten, veertig zeilboten en sloepen. Er gingen 1600 Nederlandse soldaten mee, 300 Javaanse dwangarbeidersen ook een aantal vrijgekochte slaven. Nadat ze in Fort Nassau aankwamen, gingen Coen en zijn manschappen over tot de aanval op het eiland Lontor en slaagden erin om het hele eiland te bezetten. Het dorp Selamon werd als hoofdkwartier ingericht. Het dorpshuis werd het kantoor van de Bandanese gouverneur kapitein Martin ‘t Sonck. Van de moskee naast het dorpshuis werd een onderkomen voor de soldaten gemaakt, ondanks de tegenwerpingen van Jareng, deOrangkayavan Selamon.
Op een avond viel de hangende lamp van de moskee op de grond. Omdat‘t Sonck dacht dat het een aanval was, beschuldigde hij de inwoners van Lontor van deelname. Die nacht gaf ‘t Sonck zijn soldaten de opdracht om de vluchtende dorpelingen, die beschermingzochten in de heuvels, achterna te gaan. Elke inwoner die ze te pakken kregen werd vermoord. Hun huizen en schepen werden verbrand of vernield. Het aantal mensen dat erin slaagde om te ontsnappen bedroeg driehonderd. Zij zochten bescherming bij de Engelsen of vluchten naar de eilanen Kei en Aru. Er vielen minimaal 2.500 doden; enerzijds door de beschietingen en vervolgingen, anderzijds door uithongering. Na het bloedbad zouden slechts 480 van de totaal 14.000 inwoners op de Banda eilanden overblijven.
Ook deOrangkayawerden opgepakt op beschuldiginghet verzette hebben aangewakkerd. Acht van de meest invloedrijkeOrangkaya werden gevangen gezet in bamboe kooien, net buiten Fort Nassau. Zes Japanse beulen drongennaar binnen en hakten hun lichamen in vieren. Daarna onthoofden ze ook de 36 andere Orangkayaen verminkten de lichamen. De hoofden werden van de lichamen gescheiden. De afgehakte hoofden en lichamen werden op bamboesperen gespietst en in het openbaar vertoond. Het bloedbad van 44 Orangkayavond plaats op 8 mei 1621.
Toende plaatselijkebevolking er niet meer was brachtCoen mensen vanandere regio’s naar het eiland. De meesten van hen kwamen uitMakassar maar er waren ook Buginezen, Maleiers, Javanen, Chinezen, een aantal Portugezen, MolukkersenButonezen. De VOC verpachttede nootmuskaat plantages aan voormalige soldaten en ander VOC personeel. Het werkvolk bestond uit slaven die afkomstig waren uit de hele archipel. De oogst werd verkocht aan de VOC.
Op de plaats van het bloedbad is het Parigi Rantemonumentopgericht. Gegraveerd zijn denamen van veertigBandanese vrijheidsstrijders enOrangkaya, aangevuldmet namen van Indonesische vrijheidsstrijders die ooit naar Banda waren verbannen, zoals: Tjipto Mangunkusumo, Iwa Kusumasumantri, Hatta, enSjahrir.
Nog een nachtje varen en dan ga ik het daar allemaal zelf mee maken….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091466
[countryId] => 88
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/008_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => banda-archipel-met-een-gruwelijke-geschiedenis
)
[51] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Laatste dag Ambon, op naar het paradijs ?
[message] => Eer-gisteren heb ik de dag afgesloten zoals hij begon. Ik heb de douche beurt afgemaakt die gisteren ochtend abrupt eindigde door een stroomstoring.
Ik heb maar gegeten op “the Beach” voordat ik mij terugtrok op mijn kamer. De zonsondergang vindt plaats achter de zware bewolking. In de regen zitten is ook niet alles.
Vandaag, dus inmiddels gisteren,staat wederom in het teken van regelen. Om elf uur moet ik mijn paspoort en visum ophalen en door naar het “Pelni” kantoor om een ticket voor de boot te bemachtigen. Ik heb mij ingelezen en het schijnt aan boord een behoorlijke chaos te kunnen zijn. Met het goedkoopste kaartje zit je opgepropt op een groot dek. Ik ga proberen een ticket te krijgen voor een cabine, of dat zomaar lukt is nog de grote vraag, berichten daarover zijn wisselend.
De ochtend start echter weer warm, half bewolkt. Aangezien ik pas om half elf weg moet is mijn eerste gang maar naar de supermarkt om een ontbijtje te scoren. Veel keus is er niet.
Op naar het “Kantor Imigrasi”. Mijn paspoort ligt klaar en in een minuut of 10 later sta ik weer buiten. Direct door naar “Kantor Pelni” voor het boot kaartje.
“Kantor Pelni” ligt midden in de stad. Onderweg passeer ik nog enkele bezienswaardigheden, die ik de eerste week al gezien heb. Onderweg bedenk ik me nog dat het eigenlijk best wel een chaotische, lelijke stad Ambon City is. Vooral chaotisch verkeer.
Op passeren op vijf meter het “Kantor” waar we moeten zijn maar om er te komen moeten we nog 10 minuten omrijden vanwege het eenrichtingsverkeer en waar mijn vervoer kan wachten.
Eenmaal op het Kantor wordt ik vriendelijk ontvangen met de mededeling dat ik voor een kaartje, voor morgenavond, morgenvroeg maar moet terug komen :-(
Ik trek mijn zieligste gezicht op, geef aan om op “kantor” te komen meer geld voor vervoer kwijt ben dan de bootreis kost en dat ik vooral zielig ben omdat ik al drie keer op en neer heb moeten gaan om mijn visum te regelen.
Hihihihi, mijn zielige gezichtje werkt en ze gaan een ticket voor mij regelen. Ik laat mijn breedste en vrolijkste glimlach weer zien en deel wat complimentjes uit.
De ticket betalen INR 110.000 (€ 6,71) moet ik wel met een creditkaart doen.
De boot vertrekt morgen om 18.00 uur, ik moet mij om 16.00 uur in de haven melden (ik maak er zelf maar een uurtje eerder van).
Een cabine nemen kan ik niet regelen, dat moet ik morgen bij de bemanning van de boot doen.
We rijden de drukke, chaotische stad weer uit.
Mijn gevoel is twee ledig. Als ik de drukte van de stad zie ben ik blij dat ik buiten de stad zit maar anderzijds op “The Beach” is er niets te doen. Zelfs weinig restaurantjes op loopafstand, waar je kan gaan eten.
Bij het hotel betaal ik de openstaande rekeningen en om 12 uur zit ik op de Beach, wat nog steeds geen Beach is.
Wel tevreden niets aan het doen, want er is hier niets te doen. Morgen mag ik weg.
Ik verdoe mijn tijd met het verder zoeken naar een verblijfplaats op Banda Neira. Veel hotelletjes, als ze al een website hebben, geven geen prijzen aan. De bookingssites doen op Banda niet mee en via Google staat er vaak dat je contact moet opnemen met de hotels zelf voor beschikbaarheid en prijzen. Er is een hotelletje met zwembad, maar of die in aanmerking komt voor mijn verblijf ? Ik geloof het niet.
Ik maak een prio lijstje en ik zie wel als ik aankom. Op nummer één staat een simpel guesthouse, vijf minuten lopen vanaf de aanlegplaats van mijn boot, aan het water, gemeenschappelijke plaats om andere gasten te ontmoeten, basic kamer redelijk nieuw (€ 12,50)
Nummer 2 is een (sjiek) hotel met mooie kamers (Ineke en Jos zijn daar ooit geweest) Geen prijzen op de website (maar na een mailtje weet ik de goedkoopste kamer € 25,=).
Een keuze op afstand blijft moeilijk.
Ik ga gewoon en ik zie wel.
De verdere middag en avond gebeurd er weinig. Dat heb je als je de enigste gast bent. Je eet wat, je drinkt wat, stuurt wat aapjes naar het besneeuwde Nederland.
Donderdagochtend start met een warme douche zonder stroom onderbreking en pak mijn rugzak al voor een groot gedeelte in.
Met een blauwe lucht zit ik om 7.30 al met mijn Javaanse Jongens op “The Beach”. Kijkend naar het laag tij met de te grote hoeveelheid plastic op de kustlijn. Ook op het terrein van het hotel ligt zwerf plastic. Ik vraag mij af waar het toch allemaal vandaan komt.
Personeel hebben ze genoeg om het op te ruimen maar die zitten hééél veel te zitten. De arbeidsethos is hier niet zo hoog. Op een enkele na wordt men niet enthousiast als er gewerkt moet worden. Er zijn uitzonderingen, zoals de nachtdienst die voor ze naar huis gaat nog even afscheid komt nemen van “Mister Tony”.
Mijn sigaretje is op, ik ga de gang naar de supermarkt maken om een ontbijtje te scoren.
Daarna is het wachten tot half drie……..
Tijd voor vertrek naar de haven om mijn bezoek aan de midden Molukken af te sluiten.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091464
[countryId] => 88
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/002_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-ambon-op-naar-het-paradijs
)
[52] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => “Alles sal reg kom”
[message] => Nou vergis ik mij “Alles sal reg kom” is Zuid Afrikaans maar het werkt ook in Indonesië. “semuanya akan beres”.
Om maar door te gaan waar ik de laatste keer gebleven ben.
Maandag is het vanaf drie uur gaan regenen. Dat kan bij alle falende systemen er ook nog bij.
In al mij negativiteit ben ik begonnen aan een verhaal over soep.
Bij sommige restaurants staat soep op de kaart maar ik wil het eigenlijk niet hebben over de soep die op de kaart staat. Op de foto zie je een selectie van de soep die ze hier op “The Beach” wat geen Beach is, verkopen.
Maar ze hebben hier ook de befaamde “plastic soup” die hier in het water drijft en op de stranden aanspoelt. Ik ben nog maar weinigplaatsen tegen gekomen waar geen plastic afval ligt, overal langs de wegen, het drijft in het water en de kustlijn ligt er vol mee. Iedereen gooit zijn afval ook gewoon uit het raampje van de auto. Op de foto’s zie je al een voorbeeld van wat er ligt op de 50 meter die The Beach, wat geen Beach is, groot is.
De dag kabbelt verder door, er gebeurd niets. Ik verplaats mijzelf tussen “The Beach”, mijn kamer en balkon en weer terug. Saai maar wat kan je anders in de regen.
Internet valt telkens uit en bij mijn verplaatsingen moet ik telkenmale opnieuw inloggen.
In het begin van de avond pak ik mijn paraplu en ga een eindje verderop naar een “Padan restaurantje”.
Padan komt, volgens mij, oorspronkelijk uit Sumatra. Het eten staat de gehele dag in de vitrine. Ik heb liever vers bereid eten maar ja, veel keus heb je niet.
Witte rijst, kippenpoot, aardappel geval/ding en een ei. Er gaat een klein lepeltje saus over mijn rijst, nadat ik geproefd heb of de saus niet te heet is laat ik er nog heel wat lepeltjes toevoegen. Geen droge rijst voor mij.
Voor €2,50 is mijn buikje weer vol. Op de terugweg nog maar even naar de supermarkt om iets te sneukelen te halen en daarna zit ik op mijn kamer, wat nieuws te kijken met gebrekkig internet.
Vannacht regent het nog regelmatig, de stroom valt ook nog twee keer uit.
Dinsdag
De nieuwe dag met nieuwe kansen breekt aan. Ik start met een warme douche die al ras onderbroken wordt door stroom uitval, geen stroom is geen warm water want het water wordt door een soort van elektrisch boilertje opgewarmd.
Ik ga even op “the Beach” zitten. Kijk even mijn post na en besluit niet af te wachten wanneer “Kantor Imigrasi” gaat bellen. Ik bel zelf.
Ze moeten even checken of de systemen werken, ik word binnen 5 minuten terug gebeld.
Het wonder is geschied……het werkt allemaal.
Terug bij mijn hotel staat een politie wagen met zwaailicht. Ik vraag de agent of hij mijn vervoer is naar “Kantor Imigrasi”. Dat niet maar hij wil wel een foto van ons beiden.
Snel vervoer geregeld en op naar kantoor. Mijn dossier ligt al open en het eerste wat ik krijg is een rekening van INR 500.000 (€ 30,50) maar………die kan ik niet hier betalen. Met de rekening moet ik naar een “Indomart”, een supermarkt, en daar betalen en terugkomen met het betaal bewijs.
Gelukkig is er een Indomart op enkele minuten loopafstand.
Terug bij Imigrasi worden mijn gegevens in vier verschillende computers ingevoerd. Dan moet er een foto gemaakt worden, ik grap en grol met de medewerkster en vraag of we niet samen op de foto moeten ? Dan willen ze mijn vingerafdrukken waarna ik ook mijn tenen aanbiedt. Gelukkig valt mijn humor in goede aarde.
De procedure gaat nu in gang.
En tot mijn grote vreugde ligt mijn paspoort morgenvroeg om 10.30 uur klaar om opgehaald te worden.
Dat valt mij nog een dag mee. Uiteindelijk geen vertraging opgelopen, alleen de kosten van de extra taxi rit op en neer. De medewerkster wil nog een foto van mij met haar, vooruit dan maar. Per ongeluk steekmug in plaats van mijn duim mijn middelvinger op :-) gelukkig herstel ik dat nog op tijd voor de foto gemaakt wordt :-)
Terug naar “The Beach”, die nog steeds geen Beach is. Het is windstil, half bewolkt, plakkerig en heet.
Er staat een grote tafel gedekt, ik denk dat ze gasten verwachten.
Een grote kop thee en een plan maken hoe verder te gaan .
Ineke heeft mij wat info gestuurd (bedankt Ineke) maar ik moet nog het een en ander uitzoeken en actualiseren, de info is al wat ouder.
De ochtend is weer voorbij, mijn kamer is gepoetst. Ik heb schone lakentjes en handdoek, shampoo en tandenborstel.
Op de grote tafel wordt het eten gezet voor de komende gasten. Het eten staat in de warmte, leuk voor die gasten die vanmiddag pas om half twee aankomen. Voedselveiligheid staat hier niet voorop.
Het plan wat ik aan het maken ben is :
Woensdag 8 maart:
10.30 uur Paspoort ophalen
Naar het Penli kantoor om te kijken of ik een ticket kan boeken naar Banda
De eerste informatie die ik ontvang, via het personeel hier. is dat er een boot gaat op:
Donderdag 9 maart om 18.00 uur (aankomst Banda 08.00 uur) of
Maandag 13 maart om 14.00 uur (aankomst Banda 4.00 uur
Dat wordt dus een nachtje varen. Maar morgen eerst even checken, boeken. De keuze is zo gemaakt, ik wil hier weg.
Ik ben op allerlei sites aan het zoeken naar hotelletjes en guesthouses. Om wat te zien over de bewogen geschiedenis moet ik op het hoofdeiland zijn maar voor de stranden en mogelijk wat snorkel ervaring op de wat kleinere eilanden van Banda.
De groep die komt eten is een groep Nederlanders, ik maak met hen een kort “socio talk” en vertel maar niet dat hun eten al uren op tafel staat :-)
Er zijn ook wat kinderen aan het spelen in het water. Dit keer niet “Hello Mister” maar “ Money Mister”.
Maar het is vier uur, de lucht trekt snel dicht en het gaat regenen. Zelfs onder de overkapping van “ the Beach” word ik nat. Mijn balkon houdt het niet droog dus vlucht ik mijn airco kamer maar op.
Vanavond zal het wel eten worden op “The Beach”. Ik heb foto’s gemaakt van de menukaart en kan alvast, nu het regent, een keuze maken op mijn airco slaapkamer.
Ook opmerkelijk, de ATM (pinapparaat) heeft geen storingsmelding meer.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091421
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 136
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/799_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alles-sal-reg-kom
)
[53] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-06
[title] => Vloeken, tieren, regen, falende systemen
[message] => Zondag
Het heerlijke na twee weken jezelf wassen met kapotte kranen, emmers en een mandi, kortom met koud water, is een heerlijke warme douche.
Kniesoor is diegene die klaagt over de bijna verstopte afvoer waardoor het water bijna de slaapkamer inloopt en dat je uren daarna nog natte voeten krijgt als je naar de toilet moet.
Toilet gebruiken zijn hier ook niet wat wij gewend zijn, er is een houder om een rol op te hangen maar rollen zijn er niet. Ik krijg een doos tissues.
In veel restaurantje hier staat het toilet papier als vorm van tissues wel op tafel. “Ruilen” denk ik dan.
Vannacht is het weer een uurtje gaan regenen, de deur naar mijn balkon waaide daardoor open. Maar verder goed geslapen.De dominee laat wel zijn bellen luiden om zeven uur maar ik draai mezelf nog een keer om.
Het is zondag, een vrije dag.
Rond negen uur zit ik op de Beach (die nog steeds geen Beach is) voor mijn Javaanse Jongen. Het briesje is nu nog verfrissend. En dan het beloofde ontbijtje op het balkon. Ik moet nu wel zelf de koffie zetten en daarna de koffie kopjes afwassen :-)
Nadat ik mijn vuile kloffie heb afgegeven voor de laundry service loop ik even de straat van het dorp in, nou ja, dorp, huisjes aan wederzijdse kant van een drukke weg. Het is nu, op zondagochtend nog rustig, alleen bij de kerk staat het vol met auto’s, brommers en motoren.
Christelijk gezang komt uit de kerk.
Ondanks dat het vannacht geregend heeft is het nu wel blauw met bewolking en wat meer wind ten opzichte van gisteren. Op de Beach ga ik met mijn I pad wat dingen uitzoeken.
Morgen moet ik naar “Kantor Imigrati”, een visum verlenging aanvragen. Actuele informatie is moeilijk te achterhalen maar ik kom er wel achter dat ze vanaf acht uur open zijn.
Ik moet mijn paspoort, kopie ervan, kopie van ticket in ieder geval bij hebben. Er moeten vingerafdrukken en een foto gemaakt worden. In het slechtste geval moet je 3 x op het “kantor” komen alhoewel er ook berichten zijn dat je het paspoort moet inleveren en later in de week het weer op moet komen halen.
Ik regel bij de receptie vervoer, heen en terug. Een Ojec kunnen ze hier niet regelen dus zal het met een taxi moeten.
Dan de tweede opgave: hoe kom ik van hier naar de Banda eilanden. Ook daarover staat op internet alleen jaren oude informatie. Er gaat volgens die informatie twee keer per week een veerdienst. Welke dagen wordt mij niet duidelijk.
Dat wordt deze week naar het kantoor gaan maar dan moet ik eerst zeker weten wanneer mijn visum klaar is.
Ineke, die ik heb leren kennen in Maleisisch Borneo (lang geleden hè Ineke) heeft al gereageerd dat Banda geweldig moet zijn. Ik heb haar een e-mailtje gestuurd voor tips voor een hotelletje of guesthouse. Ineke, als je dit leest kijk even in jouw mail :-)
En zo vliegt de ochtend voorbij. Na twaalf trekt de lucht weer helemaal dicht. Het spikkelt constant wat lichte motregen, net genoeg om er niet op uit te gaan maar ook te weinig om jezelf op te sluiten. Het waait zo dat ik op mijn balkon genoeg nat wordt dus verblijf ik zowat de gehele dag op de Beach waar overigens weinig tot niets te doen is.
Tussen de buitjes loop ik nog eens een uurtje over de de drukke weg, door het dorp………waar ook niets te doen is. Wel uitkijken want je wordt hier zomaar uit je hemd gereden. Er wordt behoorlijk hard gereden, de weg is smal en ondanks dat het hier links rijden is gebruiken ze liever de andere kant van de toch al smalle weg…..en daar loop jij dan ook nog.
De wandeling is echter van korte duur, het gaat regenen en nog harder regenen. En zo zit je dan, onder het afdak op the beach welke geen Beach is (ik blijf het herhalen). De internet verbinding is daarbij ook nog eens bagger. Dus jezelf wat vermaken met internet is er ook nog eens bij. Laat staan dingen opzoeken voor later op mijn reis.
Het regent zo hard dat gaan eten verder op in de straat er zelfs niet hij is dus ik bestel maar bij de Beach, die geen Beach is maar mijn avond eten. Nasi Goreng Speciaal, maar dan van de slechtste soort tot nu toe.
Verveeld ga ik nog maar een warme douche nemen en op tijd naar bed. Met de haperende internet probeer ik nog wat Nederlands nieuws mee te krijgen maar bij jullie is er ook niet veel gebeurd.
Ik heb een televisie op mijn kamer maar ook dat beeld is zo slecht dat ik hem na vijf minuten maar weer uitzet.
Ik denk maar, morgen een nieuwe dag en nieuwe kansen, welterusten.
Maandag,
Ik sta op de afgesproken tijd, om acht uur, klaar om naar “kantor Imigrasi” te gaan maar dat wil nog niet zeggen dat mijn, eerder afgesproken, vervoer er ook is. Die moet nog even wakker gebeld worden denk ik.
Eenmaal bij Kantor Imigasie wordt ik, buiten al, netjes opgevangen en begeleid naar de ruimte waar ik moet zijn, naar het juiste loket. Een allervriendelijkste dame staat mij te woord.
Als ik aangeef wat ik kom doen hoor ik binnen 5 minuten dat ik de laatste dag in Jakarta tegen een boete van IND 1.000.000 (€ 61,=) omdat mijn ticket één dag te laat is voor de visum verlenging die ik nu aanvraag. Een andere optie is er niet, regeltjes zijn hier regeltjes.
Ik vloek en tier van binnen maar blijf vriendelijk lachen. Vloeken en tieren zal hier juist het tegenovergestelde effect hebben. Ik probeer, met een glimlach mijn verdriet te laten zien maar helaas “” regeltjes zijn hier regeltjes”.
Dus dan maar beginnen aan de procedure. Ik moet diverse formulieren invullen, handtekeningen zetten, papieren laten zien. Ze gaan met drie mensen aan het werk.
Ze komen zeggen dat mijn visa woensdag al klaar zal zijn. Gelukkig, dan kan ik mijn reis naar Banda gaan regelen………..
Althans…………
Inmiddels zijn er vijf mensen met mijn aanvraag bezig…….er blijkt een storing te zijn. Ze kunnen niet in de systemen.
Ik krijg de keuze, hier wachten maar dat kan een aantal uren gaan duren want zij zijn afhankelijk van Jakarta waar het nog twee uur vroeger is.
Of terugkomen als het systeem weer werkt……waarbij ze mij beloven te bellen als het zover is.
Wederom vloek en tier ik weer vanbinnen met een vriendelijk glimlach. Ik probeer nog een beetje te onderhandelen en vraag ter compensatie die enen dag extra visum maar “ regeltjes zijn regeltjes”.
Ik ben dus om tien uur weer bij mijn hotel, neem mijn ontbijtje op mijn balkon en ga daarna maar weer zitten op “The Beach” wat geen Beach is. Hier zit ik dan, alleen, gelukkig wel met een blauwe lucht en lichte bewolking.
Het internet systeem hier werkt nog steeds niet goed maar na een aantal keren klagen lijkt het net weer te gaan werken.
Een ander systeem wat hier storingen veroorzaakt is de ATM hier naast het hotel, gemakkelijk zo’n pin apparaat naast de deur. Het werkt maar er staat wel een grote “Windows” storingsmelding op het scherm. Ik vloek en tier weer vanbinnen. Nadat ik nagevraagd heb krijg ik de garantie dat hij wel geld geeft. Het is alleen gokken of ik de goede knoppen indruk want ik kan door de foutmelding niets lezen.
Taal selectie Engels, pin invoeren, geld bedrag kiezen, savings……..en jawel, er komt geld uit en ik krijg het pasje ook nog terug.
Op de Beach zit ik nu, alleen, te wachten op het volgende.
Half twaalf, ik krijg een telefoontje van “Kantor Imigrati”. De storing gaat zeker nog de hele dag duren. Ze zullen mij morgenvroeg weer terugbellen.
Ik vloek en tier wederom van binnen.
Er komt wat meer bewolking en zit mij af te vragen wat ik kan doen……..ten zuiden van hier ben ik al geweest, een dag trip plannen naar het andere deel van Ambon krijg ik alleen geregeld met een taxi en kost de hoofdprijs.
De stad in (ook met taxi) daar heb ik niet zo’n zin in omdat ik dat de eerste week al gezien heb.
Dus ik zit mijn tijd maar uit op the Beach, wat geen Beach is……..
Verkassen is geen optie, dan kom ik terecht in een stads-hotel verder van het “Kantor Imigrasi”.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091394
[countryId] => 88
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 155
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vloeken-tieren-regen-falende-systemen
)
[54] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-04
[title] => Vertrek Saparua, aankomst “The Beach”
[message] => De stroom valt uit, het nood aggregaat gaat aan. Een felle lamp op mijn kamer gaat branden, eentje die ik niet uit kan doen. Het is niet fijn dat de nood verlichting gaan branden als je net op bed ligt. De airco doet het ook niet meer. Al snel wordt het warm op de kamer. Ik wil eigenlijk gaan slapen want om zes uur ga ik alweer richting de haven.
Gelukkig houdt de stroomstoring maar een uurtje aan. Toch ben ik voor vijf alweer wakker. De Ojek die ik voor zes uur besteld heb is echter een kwartier te vroeg, hoe dat kan in Indonesië.
Het is nog donker, toch lijkt er al meer leven op straat dan in de hete middagzon. De ojek heeft echter geen licht, op de donkere weg naar de haven schijnt de chauffeur bij met een zak lamp om zo de hobbels en kuilen te vermijden. Ik vind het nogal een toer. Mijn rugzak van bijna 20 kg tussen chauffeur en stuur, ik achterop met de kleine rugzak op. De chauffeur met een zaklantaarn in zijn hand en zo slalommend over de weg. Gelukkig kom ik veilig aan bij de haven.
De kaartverkoop is net open maar er is een storing in het computer systeem, mijn paspoort is niet nodig alleen mijn naam die maar snel verbasterd wordt tot “Mister Tom”.
Ga je bagage maar vast aan boord brengen en kom dan maar terug om het kaartje te halen……..ja,ja mijn bagage onbeheerd aan boort laten staan met zoveel volk dat in en uitloopt. Enig vertrouwen moet je hebben.
Een moeder met dochter vraag ik via “Google Translate” of ze op mijn spullen willen letten.
Ik terug naar de kaartverkoop, na een tijdje rolt het eerste ticket uit het systeem “Mister Tom”. De vierde keer op deze sneldienst brengt weinig nieuwswaardigs te vermelden.
Als ik van boord af ga zal ik een taxi moeten nemen, ik heb al ingeschat dat mij zo’n INR 250.000 (€ 15,50) gaat kosten. Nog aan boord word ik aangesproken voor een prijs van INR 200.000 dus “deal” zeg ik. Eenmaal aan wal geeft de echte chauffeur aan dat dit de prijs is naar Ambon City centrum en ik wil 5 km ten zuiden van de stad, dus toch INR 250.000
Mijn beoogd hotel is Reddoorz@Titra Kencana Hotel. Niet een droom hotel maar het ligt wat buiten de stad, aan de kust, heeft redelijke reviews. Wat mij aanspreekt is dat ik in ieder geval aan het water zit. Je kan er niet zwemmen, helaas.
Hotelletjes met een zwembad zijn er maar drie, twee heb ik eerder al gehad. Ik zal het ermee moeten doen want ik moet komende week een aantal keren in de stad zijn om mijn visum te verleggen (wegbrengen, vingerafdrukken maken en ophalen).
Ik hoop dat ik de tijd hier kan slijten en wat voorbereidingen kan doen voor de periode nadat mijn visum is afgerond.
Het hotel ziet er wat aftands uit, op het terrein is een grote parkeerplaats met aansluitend wat Cabana’s, wat luxere kamers aan een binnenplaats (waar auto’s staan), geen uitzicht. Ik laat mij drie kamers zien, op de eerste verdieping, waarvan er twee uitkijken op een muur met rotzooi en de derde heeft een balkon met uitzicht op zee. De keuze is dus snel gemaakt. INR 225.00 (€ 13,95) per nacht, geen ontbijt (maar die stellen over het algemeen toch niet veel voor).
Beneden mij een parkeerplaats en de ruimte aan zee wat ze The Beach noemen. Iets met strand heeft het niet te maken maar je kan er aan het water zitten. De zee wordt hier ook afgeschermd met beton.
Ik posteer mijn spullen op mijn kamer, natuurlijk moet ik vragen om een handdoek, toiletpapier, WiFi code, asbak voor het balkon, kamer sleutel, water koker,…….. alsof ik naar de gehele inrichting moet vragen. Oh ja, een lampje voor in de schemerlamp niet vergeten :-)
Er is gelukkig wel een koelkast op mijn slaapkamer.
Het is bijna lunchtijd, en aangezien ik vanmorgen niet ontbeten heb, lust ik wel wat.Het portie Noodle is te groot voor mij om op te kunnen. Ik krijg niet duidelijk of hier ontbijt wordt geserveerd, op de kaart staatniets wat daar (volgens Nederlandse begrippen) op lijkt.
Maar ik heb een koelkast en volgens Google Maps zit er op 350 meter een toko. Koffie heb ik zelf bij, dus even kijken wat ze in de toko hebben.
Vijf stappen buiten mijn hotel zit echter een supermarkt, ze hebben liter flessen water, anderhalve liter flessen CocaCola, broodjes met chocolade, broodjes met chocola en kaas. Alles goedkoper dan in het restaurant “The Beach”.Om maar een idee van prijsverschil te geven, een flesje Cola van 250 cc in het “Beach restaurant” kost INR 13.000 en anderhalve liter in de super INR 16.500, een prijsverschil van € 0,22
Morgen ochtend dus ontbijt op “Balconia Beach view”
Ik laat het kamermeisje nog even mijn kamer sprayen met Airwick, nare geurtjes weg en posteer me aan het water op de beach wat geen Beach is. Op Google Maps zie ik dat er links en rechts verder op ook een Beach is maar op de plaatjes lijkt het ook beton te zijn.
Maar dat ga ik morgen verder bekijken, het is dan zondag en is er zowiezo niet veel te doen.
Ik loop nog een kort stukje langs de drukke weg die langs mijn hotel loopt. Naast mijn hotel is eigenlijk al die andere Beach. Wat kinderen zijn aan het zwemmen of spelen tussen het plastic afval. Ik ga niet zwemmen tussen die rotzooi.
De zonsondergang bekijk ik nog even van “The Beach” en breng mijn avondje door op het balkon.
Ik heb geen zin in warm eten en besluit alvast met het ontbijt van morgen, op mijn balkon te beginnen met een glaasje “Friesche Vlag” chocomel, ook uit de super :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091350
[countryId] => 88
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 151
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/307_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vertrek-saparua-aankomst-the-beach
)
[55] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Op de Ojec met Simon
[message] => Met enige twijfel sta ik deze morgen op. Ik wil twee dingen geregeld hebben:
Een Ojec (brommer taxi) die mij zaterdag ochtend naar Haria brengt voor mijn bootreis terug naarTeluhu (Ambon) en een tweede Ojec voor vandaag een tour te gaan maken buiten dit stadje.
Tot negen uur is de “nachtploeg” in het hotel maar mijn verwachting van hulp door de “dagploeg” is niet zo groot. Ik waag het maar eens te proberen bij de “nachtploeg”.
Wonder boven wonder gaat een jongen de straat op, roept iemand en in de kortste keren staat een Ojec voor mijn neus. Er is nog wat onduidelijkheid over de tijd van afvaart van de boot dus neem ik het zekere voor het onzekere en spreek af met deze Ojec dat hij zaterdag ochtend om zes uur hier is om mij naar de haven te brengen. Waarschijnlijk te vroeg maar liever een uur te vroeg dan 5 minuten te laat.
De prijs is ook nog eens de helft van de Ojec die ik had om van de haven hier te komen INR 20.000 (€ 1,24)
Nu nog de tweede Ojec, voor een tour vandaag. Ik wil een uurtje of vier weg, een beetje de omgeving verkennen. De jongen die de eerste Ojec van straat plukte biedt zich aan om mij rond te leiden. Veel ervaring als gids heeft hij niet, stelt zich dan ook bescheiden op. Het regelen is een gesprek via onze beide telefoons met Google Translate.
De prijs INR 200.000 (€ 12,50) zal wel wat te hoog voor vier uur maar is zeker goedkoper dan het aanbod wat ik de eerste dag hier gehad heb. De gun factor speelt ook een rol mee. We spreken af van tien tot twee. Ik heb op een weer app gezoen dat het wel eens kan gaan regenen in de namiddag.
De route die we afleggen gaat via een aantal dorpen rondom de baai van Saparua stad. Paperua, Booi, Haria dan terug naar Saparua stad en dan de andere kant op. Timur, Ullath en Ouw.
Vergeef mij als ik de namen niet goed heb, het geluk is dat jullie het toch niet weten :-)
In het dorp Paperua heb ik gisteren al foto’s gemaakt dus rijden we daar verder en maken een wandeling door een aftandse plaats wat ooit van buitenlanders is geweest, die zijn er met het geld vandoor gegaan waar de plaatselijke bevolking zo boos over geweest zijn dat ze alle huisjes en omgeving kapot gemaakt hebben. Toch geeft deze wandeling mooie doorkijkjes naar de zee. Het ligt recht tegenover Saparua stad. Het is een wandeling met veel trappertjes en dat met deze warmte en mijn geweldige conditie is het weer zweten met peentjes. Na de wandeling mogen we weer op de scooter. De warme wind brengt dan ook geen verkoeling maar het voelt wel goed aan. Twee vrienden van mijn gids Simon voegen zich bij ons. Ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
We bezoeken het dorpje Booi waar het ook weer veel trappen lopen is, het voordeel……er is geen verkeer.
Via allerlei betere en slechtere wegen, binnen paadjes gaan we richting Haria. Waar ik het nog niet over gehad heb is de gigantische hoeveelheid zwerfafval en met name de plastic afval. Indonesiërs gooien alles gewoon op straat, zonder enige gêne. Op de weg naar Haria wordt het opgeruimd. Het afval wordt verzameld en……….op veel plaatsen in de fik gestoken. We rijden geruime tijd door de rook van deze branden. Daar kan zelfs mijn Javaanse Jongens niet tegen op.
Op deze reis moet ik zeggen dat ik meer rook, uitlaatgassen, benzine lucht heb geroken dan de groene natuur die je hier ziet. Ik zal eens een dag een foto shoot maken van al het afval wat je tegen komt.
In de buurt van Haria bezoekenbezoeken we een park waar iemand allerlei vijvers heeft gemaakt met vissen en schildpadden. Het kost wel entree INR 50.000 (€ 3,10) en krijg het gevoel dat ik weer in een psychiatrisch ziekenhuis ben beland, enig gevoel van schizofrenie overvalt me.
De vijvers zijn opgebouwd met allerlei stenen waar namen op staan, van alle bezoekers (zie foto’s).
Er wordt mij ook aangeboden mijn naam te laten vastleggen voor het nageslacht maar dan moet ik wel nog even INR 100.000 (€ 6,20) voor betalen. Ik bedank voor de eer en zeg, via Google Translate, tegen mijn gids dat ik niet kan controleren of hij dat inderdaad doet. Mijn gids geeft aan dat ik daar wel een punt heb.
Warm, heet en dorstig keren we terug naar ons hotel om bij de overburen even een koude fruit drank te nuttigen.
Deel twee van de tour gaat de andere kant op. De berg op, naar een plaats waar Patimuri, de Indonesische verzetsheld zijn aanval tegen de Nederlanders zou hebben voorbereid. Vanaf hier zou je vroegen Fort Duurstede hebben kunnen zien, maar dat was vroeger.
Via een mooie kustweg passeren we de twee laatste dorpjes. Overal zie ik, ook afgelopen weken, kruisen langs de weg, eerst dacht ik voor verkeersslachtoffers maar dat zouden er wel heel erg veel zijn. De kruizen zijn echter om Pasen te verwelkomen.
Waar de weg doodloopt, in het dorp Ouw, keren we om. Aan de kust roken we nog een Javaanse. De kust die, voorzover ik die gezien heb vooral afgebakend is met een betonnen wal, geen echt strand leven hier.
We zijn mooi om twee uur terug bij het hotel.
Warm, heet, bezweet betekent even in Power Nap in mijn airco kamer en dan een pot thee leegdrinken om het vocht aan te vullen. Mooi op tijd terug want het gaat even later (dan wel zachtjes) regenen.
Met de pot thee even dit verhaaltje optekenen, uploaden.
Vanavond mijn rugzak inpakken zodat ik morgen om zes uur hier kan vertrekken, eten bij de overburen.
Ik ga terug naar Ambon, daar zit ik komende week om mijn visum te verlengen (dat gaat enkele dagen duren) en de rest van Ambon, wat ik nog niet gezien heb, te bezoeken. Ik heb een beoogd hotelletje in mijn hoofd, 5 km ten zuiden van Ambon stad, aan zee maar helaas geen strand of zwembad……….We zullen zien.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091327
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 165
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/172_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-de-ojec-met-simon
)
[56] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-02
[title] => Saparua, een slapend stadje
[message] => Ik sloot gisteren avond af met Soto Ajam met Nasi. Weten jullie wel dat Nasi gewoon witte rijst is. Soto Ajam kennen we in Nederland ook wel, Soto is Soep en Ajam is Kip.
Mijn kamer is heerlijk om te slapen, er is airco maar al staat hij op standje 16° die temperatuur haalt hij niet maar wel een graadje of 20. Het is een airco die geen herrie maakt, gelukkig.
Maar ja, als je om vier uur niet wakker wordt van Moslims, dit is immers een protestant eiland, dan wordt je wel wakker van een onverlaat die om vier uur in de tuin gaat zitten bellen en irritante muziekjes op zijn telefoon af speelt. Zachtjes bellen kunnen ze niet hier. Alsof ze van hier naar Ambon moeten gillen.
In mijn hoofd heb ik een programma, de stad verkennen en een bezoek brengen aan Fort Duurstede. In de ochtend is hier markt en voor Fort Duurstede staat op internet vermeld dat je daar zeker twee uur rond kan kijken.
Dit stadje blijkt eigenlijk maar uit twee hoofdstraten te bestaan. Verderop in mijn straat is de ochtend markt. Verse vis, allerlei groenten (soms bekend, soms onbekend).wat kramen met plastic spullen en wat kramen met kleding. Erg groot is het allemaal niet. Een gedeelte is op straat en het andere gedeelte is in een behoorlijk donkere hal.
Met het bezoek aan de markt en de twee hoofdstraten ben ik nog geen twee uurtjes kwijt.
En het is warm, zeg maar rustig heet. In de hoofdstraat staat bijna geen wind en de zon brandt al vroeg. In de binnentuin bij mijn kamer drink ik nog wat bakjes thee en eet nog twee, soortement van, olie bolletjes. Dit was het ontbijt en had er vanmorgen ook al twee op. Achter het hotel kan je bijna aan het water zitten, daar staat in ieder geval nog wat wind. Er is echter niets te doen en niet veel te zien.
Poeh, dat wordt een lange dag.
Dan maar een Power Nap van een half uurtje in mijn airco kamer. Door de koelte laadt mijn batterij weer snel wat op en ga ik naar Fort Duurstede.
Veel van de geschiedenis is er weinig geschreven over dit fort, het is de vervanging van fort Hollandia wat ergens in de 17e eeuw tot twee maal toe door een aardbeving vernietigd is.Pattimura, een Molukse vrijheidsstrijder heeft ergens begin 19e eeuw hier 17 Nederlandse soldaten vermoord (dat was al na de VOC tijd) en is daarmee een held geworden van de Molukse onafhankelijkheid. Zowel hier als op Ambon kom je standbeelden van hem tegen.
Twee uur heb je nodig om dit Fort Duurstede te bezoeken, laat ik de reisboeken maar herschrijven:
Een kwartier is genoeg.
Je kan een rondje lopen over de muur van het fort, wat er door “restauratie” werkzaamheden veelal een betonnen muur lijkt.
Er staat een “niet oorspronkelijk” gebouw op de binnenplaats en er zijn wat fundamenten te zien van de oorspronkelijk gebouwen. Geen enkele beschrijving of zo.
Alleen een man die bij de toegangsdeur zit met een boekje met bezoekers en hoeveel fooi die hebben gegeven.
“Amehoela”, mijn naam komt niet in het boekje en mijn fooi ook niet. Ik geloof er trouwens niets van dat sommige INR 200.000 (€ 12,50) hebben gegeven om hier even rond te kijken.
Met een koel fruit drankje op het terras bij de overburen ben ik zo weer terug bij mijn hotel, even uitwaaien aan het water, een tweede korte Power Nap om af te koelen op mijn kamer.
Poeh, het wordt een lange dag
Om vier uur loop ik nog even door de hoofdstraat, het is nu nog stiller. Bijna niemand is op straat. Ik denk dat ze allemaal eenzelfde Power Nap aan het doen zijn. Het is nog heter dan eerder op de dag.
Met recht kan je van dit stadje zeggen dat het een “slapend stadje” is.
Dan wordt ik redelijk goed Engels aangesproken door een chauffeur in een auto. Na wat praten en mijn aangeven dat ik gewoon wat rondloop biedt hij mij aan naar het volgende dorp te rijden, eventjes op en neer, en ik hoef er niets voor te betalen. Hij moet daar iets afgeven en brengt me dan direct weer terug. “Why not” denk ik en stap in.
Het volgend dorp is “Paperu”. Nog kleiner en nog stiller. We stoppen even bij zijn huis en onderweg nog een klein foto momentje want hij wil mij ook op de foto. Een monument met de naam van het dorp en een gedenkplaat van de slag met Patimura, wat volgens hem plaatsgevonden heeft in dit dorp. Het onverwachte is weer gebeurd en ik ben weer een half uur “van de straat geweest.
Ik taai er nog even INR 6.000 (€ 0,37) er tegen aan voor een half liter take koud water uit de koelkast en ga maar weer eens schrijven.
Verhaaltje en foto’s uploaden, straks eten bij de overburen……………
Morgenvroeg ga ik proberen een “ojek” (brommer taxi) te charteren om een aantal uurtjes, ik schat in dat dit regelen niet zo gemakkelijk gaat hier.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091301
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 144
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/019_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => saparua-een-slapend-stadje
)
[57] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => De loodgieter op bezoek
[message] => Het spannende begint pas als ik mijn verhaal heb geüpload. Zo ook mijn laatste post “van Seram naar Teluhu”.
Ik eindig dit verhaal dat ik een verfrissende emmer water over mij wil gooien. Mandi heet dat hier.
Maar dan moet de emmer eerst met water gevuld worden………en dat ga ik doen. Nog met mijn kleren aan draai dik e kraan open om de emmer te vullen, de kraan zit zo vol met kalk en roest dat de gehele kraan afbreekt. Het water spuit alle richtingen uit………behalve richting emmer. Snel roep ik iemand die buiten loopt. Paniek ik de tent: “Ik ga de baas bellen”.
In de korte keren heb ik vijf man in en uit mijn kamer lopen. Andere hulptroepen worden ingeschakeld.
In Nederland zou je de hoofd kraan even dicht draaien maar die kennen ze denk ik hier niet. Provisorisch wordt de kapotte waterleiding afgestopt waarmee het ernstigste overstromingsgevaar wordt voorkomen.
Dan komt de professional het terrein op, de loodgieter denk ik.
Er staat inmiddels zoveel volk in mijn kamer en badkamer dat ik maar voor de deur op mijn plastic stoeltje ga zitten. De loodgieter komt daarna helemaal nat de badkamer uit en deelt allerlei instructie uit. Er moet materiaal komen, gereedschap, nieuwe leiding, cement. Er wordt gehakt en gebroken.
Ze zijn zeker twee uur bezig geweest…………..
Mijn plan om een “mandi” te nemen en daarna ergens in de straat te gaan eten valt in duigen.Ze kunnen mij ook geen andere kamer geven want alle kamers zitten vol. Ik wil niet weg bij mijn kamer met al dat werkvolk wat rondloopt. Al mijn spullen liggen daar inclusief mijn meer dan 10 miljoen Indonesian Rupiah.
Uiteindelijk stuur ik de jongen er maar op uit om bij “de afhaal” een portie Mie te gaan halen.
De avondmaaltijd op mijn plastic stoeltje voor de “Simply Room”. Mijn honger is gestild maar ik voel mij zweterig, heet en plakkerig.
Uit eindelijk is de kraan gemaakt maar ik zou nog een aantal uur moeten wachten voor ik het mag gebruiken. De lijm van de waterleiding moet nog drogen als ook het cement waar het mee vast gezet is.
Ik krijg de mogelijkheid om mij op een andere kamer te mogen wassen, dus er is wel een kamer vrij. Verhuizen naar die kamer zit er niet in want dat is een kamer met airco en ik heb betaald voor een kamer met ventilator.
Als ik aangeef dat hun probleem niet de mijne moet worden heeft geen effect. Ik ga mij wassen in de ene kamer en slapen in de andere. Nou slapen……..de ventilator is er een met het geluid van een oude fokker en na twee uur zit ik weer buiten op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats. Uiteindelijk val ik toch in slaap……tot zes uur.
Bezweet wordt ik wakker en kan gelukkig nu een emmer koud water over mij heen gooien. Ik zet een bakkie Nederlandse Cappuccino, warm water hebben ze hier dan nog wel en ga op stap.
Om zeven uur zou het kantoor voor de kaartverkoop open gaan. Om acht uur vertrekt de boot in de terminal. De berichtgeving over de tijden loopt uiteen, iedereen die ik vraag heeft een ander antwoord.
Al zoals al eerder bericht is op tijd hier altijd te laat. Pas na half acht gaat de kaartverkoop van start, ondanks dat ik er als eerste was probeert iedereen nog voor te kruipen ook.
De vertrektijd van de boot blijkt uiteindelijk pas om negen uur te zijn. Na het kopen van een kaartje haal ik mijn bagage op bij mijn “Simply Room” echter mijn “afhaal” ontbijt is net afgeleverd, ik neem dat maar mee omdat ik geen zin heb in rijst met Noodle en ei op mijn nuchtere maag en ik heb weinig trek erin de boot te missen.
Een vrouw en een jongen die ook bij het ticket Office stonden in de rij voor Saparua waren ook aanwezig op de terminal. Met behulp van Google Translate heb ik hen gevraagd de weg, in de chaos van de aankomende en vertrekkende boten te wijzen.
En zo vertrek ik, weer een aantal kwartier te laat, met de boot naar de haven van Haria op Saparua. Achterop een scooter, rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak bij de chauffeur rijden we naar Saparua stad, een kilometertjes of vijf van de haven.
Ik had een lijstje van 3 beoogde hotelsmaar ik wist niets van hun prijzen. De beste viel alles mee, 2 soorten kamers, een binnen…….beetje donker en de andere aan een binnen tuintje licht. Prijsverschil maar INR 27.000 (€ 1,65) dus de keuze is snel gemaakt. De kamerprijs is overigens INR 192.500 (€ 12,=).
De ontvangst is wat koel, een beetje met de houding van “het moet”.
Ik raak er wel aan gewend, je moet vragen om een handdoek, toilet papier etc. etc. De airco werkt en de kraan lekt :-).
Ik ga mij eerst settelen, vuile kleren uit en naar de was service, even goed wassen met shampoo en bad schuim. Flinke emmers water (koud) over mij heen. Helemaal fris eet ik mijn ontbijt (meegenomen) voor de lunch op, ga daarvoor aan de plastic tafel op een plastic stoel zitten. Maar wel met zicht in de tuin. 2 dames zijn bezig met het tuinonderhoud (eentje spreekt wat Engels).
Ik bekijk het hotel even verder, achter het hotel ligt het tweede hotel wat er op mijn lijstje stond, wat ik gelezen heb op internet wat meer oud en achterstallig onderhoud. Op de bovenverdieping blijken de mooiere kamers te liggen maar ook gelijk 2x zo duur.
Na afgelopen avond en nacht ben ik toe aan een middagdutje, eventjes op mijn airco kamer.
Saparua stad laat ik even links liggen, dat verken ik morgen wel.
Toch kan ik het niet laten even naar de kust te lopen, Fort Duurstede en het strand van Saparua stad. Bezoek aan Fort Duurstede laat ik voor morgen en het strand van Saparua hebben ze verpest door er een betonnen muur die ze eromheen gezet hebben.
Anderhalf uurtje heb ik wat gewandeld en tegenover mijn hotel een vruchten drankje genomen. Raak ik, in het Engels, aan de buurt, blijken het Nederlanders te zijn. Dan wordt het praten weer een stuk gemakkelijker. De man is een gepensioneerd B verpleegkundige.
Zij eten ondertussen wat en het ziet er goed uit………mijn eettentjes voor vanavond is vastgesteld.
Mijn eerste indruk van dit stadje is een heel andere dan van de afgelopen weken, het is ruimer opgezet, meer dorps en de mensen zijn minder spontaan.
Bij terugkomst maak ik kennis met de buren in mijn rij, gezellige mensen maar zij vertrekken morgen.
Ze hebben in het hotel één koelkast staan. Om vanavond iets te kunnen drinken zal ik nog even naar de plaatselijke supermarkt moeten gaan. In een klein winkeltje zie ik voor de eerste keer een anderhalve liter fles CocaCola. Niet gekoeld. Ik hoop dat door de airco op mijn kamer het vanavond nog enigszins te drinken is.
De avond begint te vallen, ik schrijf aan de grote plastic eettafel dit verhaal en ga straks nog even eten bij de overburen…………
………mits de kraan op mijn kamer niet afbreekt, lekken doet de kraan wel :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091276
[countryId] => 88
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 162
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/807_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-loodgieter-op-bezoek
)
[58] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-28
[title] => Van Seram terug naar Teluhu
[message] => Op het moment dat ik dit begin te schrijven zit ik op de boot van Amahai in Seram naar Teluhu op Ambon.
De taxi was mooi op de afgesproken tijd bij het hotel waar we eerst de rit hadden naar Amahai. Buiten de pier moet een kaartje gekocht worden, dat doet mijn chauffeur. Hij is beter in voor kruipen dan ik.
Mijn paspoort is hier niet nodig. Gewoon Mister Ton is voldoende.
Dan naar de boot. Het inschepen gaat hier sneller en soepeler dan op de heenweg. Ik zit dan ook te vroeg op de boot, die vervolgens toch een kwartier te laat vertrekt.
Het is eenzelfde boot als op de heenweg met één verschil, het achterdek is afgesloten. Geen fotootjes van onderweg dus. Voor een sigaretje is een kleine achter plaats waar veel mensen staan, geen uitzicht en een dampende benzine lucht. Binnen is het plakkerig warm, de airco doet het niet.
Pas na een uur gaat het achterdek open, eindelijk war frisse lucht alhoewel je pal in de zon zit.
De haven van Teluhu, het lijkt wel of iedereen tegelijk van boord wil, een gekkenhuis. Mannen die jouw bagage willen dragen gaan ook nog tegen de stroom in. Eenmaal van boord wordt je overvallen door iedereen die een vorm van vervoer aanbiedt.
Ik wil heel dicht bij de haven blijven en heb twee opties maar hoever ze werkelijk van de terminal afliggen, geen idee. Even Google Maps raadplegen
De horde vervoersaanbieders willen allemaal op mijn telefoon meekijken en ik hoor de gekste bedragen voorbij komen.
Uiteindelijk vogel ik uit dat het maar vijf minuten lopen is naar mijn eerste optie en nog wordt ik achtervolgt door een hele horde, tot aan de poort van het terminal terrein.
Het is dan inderdaad maar vijf minuten lopen maar met mijn grote rugzak op mijn rug, de kleine rugzak in de ene hand en Google Maps in de andere, peentjes zweten.
Ik stop bij “Simply rooms”, een rij zeer eenvoudige kamers met ventilator.
Een bed, televisie, wc met koude douche en verder niets. Voor de prijs van € 9,= per nacht. 500 meter van de terminal en 50 meter van het kantoor waar ik morgen het kaartje moet kopen. Een mooi uitgangspunt voor morgen.
Ik word hartelijk ontvangen door Ady, hij moet alleen de badkamer nog even poetsen. Hij regelt nog wel even vers water en gekookt warm water.
Kan ik zelf nog koffie maken.
Hij maakt zijn excuses uur dat hij vanmiddag tussen drie en zes nog iets anders moet doen van zijn baas en dat hij er dan niet is om mijn vragen te beantwoorden.
En daar zit ik dan weer, op een plastic stoeltje voor mijn kamer. Het is hier windstil dus heet. De kamers liggen achter een gebouw dus er kan geen zuchtje zee wind bij. Mijn uitzicht is een parkeerplaats van brommers en auto’s.
Ik ga even lopen maar Teluhu is niet meer dan een lange drukke straat met links en rechts veel locale eettentjes. Het zicht op de haven en zee is dicht gebouwd met houten kraampjes. Tegenover mij is er een beetje terras waar ze ook koud drinken verkopen. Citroen met ijs, suiker en water. Het Terras kijkt uit op een vies stukje haven maar er staat even iets van een windje. Ik laat het citroen drankje dan ook hartelijk smaken.
Ik check nog even het kantoor waar ik het kaartje moet kopen, helaas kan dat nog niet vandaag. Morgen om acht uur, negen uur vertrekt mijn boot.
Even terug bij mijn kamer maar al snel beluit ik de andere kant eens op te lopen. Dat brengt weinig andere gezichtspunten dan de langgerekte straat, geen zicht op haven of zee maar nog steeds erg warm.
Een jonge man nodigt mij uit om op een bankje te komen zitten, ach “why not”. Hij spreekt een paar woordjes Engels en verder met Google Translate buurten we even. De buurmeisjes, buurjongen en buurvrouwen komen er even later ook bij zitten en we hebben allemaal lol onder begeleiding van Google Translate. Zij met die gekke Nederlander en ik met hen. Ik krijg nog een of ander ijs drankje, zoet, iets kers-achtig met onderin bonen. Wat een gastvrijheid. Natuurlijk worden er weer selfies gemaakt.
Een uurtje vermaak langs de snelweg.
Op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats is het ook niet helemaal dus ga ik nog maar een Citroen drankje drinken op het terras van de overburen.
Doe maar ruig, 2 x drank à INR 10.000 (€ 0,62) per stuk.
Ik hou mijn verhaaltje vandaag hierbij, ik ga het proberen te up-loaded maar internet is hier niet zo geweldig. Als het lukt dan ga ik over een uurtje nog wat eten en dan een verfrissende emmer water over mij heen.
“Mandi” noemen ze dat hier
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091250
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 126
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/697_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-seram-terug-naar-teluhu
)
[59] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Niets meemaken maar toch………
[message] => Ook al maak je niets mee dan gebeurd er toch van alles.
Zondag was weer het vertrek van Sawai naar Masohi. Op mijn pier heb ik mijn spullen in de ochtend ingepakt en verder is het wachten op het vervoer terug. Mijn chauffeur wordt verwacht zo rond twaalf en zoals het gebruik hier is komt hij drie kwartier later.
Ik heb om hals twaalf mijn lunch al gehad met soep, rijst, gefrituurde dingetjes en gebakken vis. Het is wederom zoveel dat ik genoeg over hou voor een lunch voor de chauffeur.
Hij komt niet alleen, zijn vrouw is er ook bij. Zij zal het wel gezellig vinden om de hele dag in de auto door te brengen. Zij spreekt geen Engels maar wel Duits. Hun twee kinderen zij thuis achter gelaten met oma.
Ze drinken koffie en eten de lunch en dan rond half twee vertrekken we. De lange rit waarvan iedereen zegt: “zeker twee uur” maar die in werkelijkheid zeker vier uur in beslag neemt (met een korte koffie pauze onderweg. Het afscheid is hartelijk en iedereen wil nog een selfie maken met mij, het personeel en ook de vrouw van de chauffeur.
Over de weg terug is weinig nieuws te schrijven, het is dezelfde weg die ik in een eerder verhaal al heb beschreven. Een lange zit.
Tegen half vijf zijn we terug in Masohi maar voor dat ik naar het hotel ga wil ik nog even via de ATM om geld te pinnen. De miljoenen vliegen de deur uit dus zal ik mijn cash weer moeten aanvullen.
Je zou niet kunnen pinnen hier op het eiland maar sinds kort kan dat wel, echter wat kleinere bedragen (INR 1.250.000) en dan maximaal twee keer. Een klein buffertje dus.
Echter eenmaal bij de ATM blijk ik meer te kunnen pinnen (INR 2.500.000) en dat twee maal. Ik grap tegen de chauffeur dat ik vanavond in plaats van Mie Goreng wel Mie Goreng speciaal krijg :-)
Eindelijk om vijf uur ben ik in mijn hotel, moe van de autorit. Bezweet en daar ook naar ruikend. Ik gooi mijn rugzak op de kamer. Moet de eigenaar nog even achter zijn broek aanzitten voor handdoeken en toiletpapier.
En zoals de moslims doen, ik spring zonder gêne, met mijn kleding aan in het zwembad om een uurtje te poedelen in het verfrissende chloor water.
Ik weer schoon en mijn kleren ook :-)
Na het zwemmen ben ik moe en hongerig. Vijf à tien minuten lopen vanaf mijn hotel heb ik al gegeten in een klein restaurantje dus daar stiefel ik op mijn gemak naartoe, onderweg wel honderd keer “Hello Mister”.
“Help, het is zondag”, het restaurantje is gesloten, het naastgelegen supermarktje is dicht. Ik ben bang dat ik een hongerige avond krijg.
Ik stiefel maar wat door naar de boulevard, ik ben daar afgelopen week niets eetbaars gezien maar de redding is nabij:
Ik word aangesproken door een groep mannen die volgens mij vragen wat ik zoek, ik versta er niets van maar antwoord, ondersteund met gebaren van eten en honger “mie goreng, nasi goreng, iets anders goreng”.
Ze wijzen mij een straat links in en bieden zelfs aan mij op de scooter te brengen. Beleefd wijs ik dat af, na de lange autorit wil ik wat lopen.
Inderdaad, een stuk verder is er een eetgelegenheid, smalle tafels, plastic krukjes, plastic tafelkleedjes en ik wordt gelijk welkom geheten met flinke lach buien van het personeel. Ik denk dat hier niet veel buitenlanders eten. Er zijn ook drie kleine kinderen aan het spelen die gelijk op schoot komen zitten. Nog voor ik eten kan bestellen worden en selfies gemaakt, met alle personeelsleden, met alle kinderen. Ik heb er dikke lol mee.
Ik bestel een portie mie Goreng. De kinderen zijn aan het spelen met een boodschappen tas. Ik krijg al de lachers op mijn hand als ik een van de kinderen in de boodschappentas zet en roep: “Bye, bye, we are going to Blanda”. Wat een vermaak, wat leuk.
Ik eet met smaak mijn bordje Mie Goreng, eitje erbij, kroepoek erbij en krijg uiteindelijk de rekening van INR 18.000 (€ 1,12).
“Terima Kasih” en tot morgen.
Buikje vol, schoon van het zwembad, kleren hangen te drogen duik ik moe en voldaan mijn bed in.
Om zeven uur weer op, ik heb een aantal dingen te doen al leveren die geen toeristische hoogstandjes op. Er is geen reis leiding of tour organisatie die mij het werk uit handen neemt. Ik zal alles zelf moeten regelen. Vandaag staat het plannen op de voorgrond.
Het ontbijt wordt hier helemaal een lachertje. De afhaalmaaltijd staat al voor mij klaar als ik mijn kamer af kom. Ik krijg hem in de hal al in mijn handen gedrukt, een piepschuimen bak met nasi. In de eet ruimte kan ik een kopje thee maken.
Er is zelfs geen brood. Als ik de eigenaar daarop aanspreek zegt hij dat op zondag er geen brood te koop is waarop verbaasd reageer dat het vandaag maandag is. Een beetje pissed begin ik de pot pindakaas leeg te lepelen. Na 10 minuten komt er toch brood. De pindakaas en de hagelslag gaan er toch aan. De nasi gaat naar mijn kamer voor de lunch.
Een luchtje scheppen buiten en dan ga ik aan het werk. Uitzoeken waar ik naar toe ga en welke verblijfsopties(hotelletjes) ik heb. Nog even vanuitgaande dat ik vanavond nog eens INR 5.000.000 kan pinnen.
Ik vertrek morgen naar het eiland Ambon, naar de haven van Teluhu. Vlakbij de haven zijn 2 verblijfplaatsen waar ik weinig informatie over kan vinden maar ik heb een adres. Wat het is en hoe duur blijft de vraag, ik kan het niet vinden.
Overmorgen ga ik met de boot naar het eiland Saparua. De vertrektijd van de boot is ergens tussen acht en tien. Dat zal ik in de haven morgen nog moeten uitzoeken.
In Saparua stad zijn meerdere hotels en verder op het eiland nog mooiere verblijfplaatsen. Vaak ver weg van de bezienswaardigheden. Ik besluit in Saparua stad te blijven en vindt opties voor 3 hotelletjes. Ook hier weinig informatie dus ook dat zullen we wel zien.
Tussen het uitzoeken door duik ik regelmatig het zwembad in. Lekker even poedelen maar ook om regelmatig van mijn kamer af te zijn. Dit hotel heeft geen enkele plaats waar je wat kan kaan zitten “ werken”. De enigste plaats waar je buiten kan zitten is op een plastic stoeltje voor de deur. Dus breng ik “ te veel tijd” door op mijn kamer.
Om vier uur ga ik op stap, even lekker een grote ronde lopen. De grote hoofdstraat door, waar ik op het eind kan pinnen en dan via de Boulevard weer terug. Op de Boulevard is het weer heel veel “ Hello Mister” en door sommige wordt ik herkent: “Hello Mister Ton”.
Ik heb nog eens INR 5.000.000 kunnen pinnen. Mijn vandaag uitgestippelde plan kan dus doorgaan. Ook kom ik nog een “Apotec/farmacie” tegen en vul mijn , in de eerste week verbruikte paracetamol weer aan.
Dat alles mag gevierd worden met een Colaatje maar dat is lastig te krijgen in kraampjes en/of restaurantjes. Na de fikse, warme wandeling loop ik dus maar even binnen bij het plaatselijke supermarktje en koop daar een paar blikjes welke ik nuttig in het zwembad van mijn hotel. Dat geeft dan ook weer afkoeling van de wandeling.
Net ben ik nog gaan eten in hetzelfde “restaurantje” als gisteren. De kinderen begroeten mij direct weer en als teken dat ze mij herkennen laten ze op een telefoon foto’s zien waar ik op sta. Ik eet lekker mijn bordje Mie en bij vertrek komen de kinderen mij nog een handje schudden met één hand kunstje erbij.
Hoe leuk is dat.
Ik moet nog even mijn bagage inpakken, de vele miljoenen die ik inmiddels op zak heb verdelen……….en dan naar bed.
Zo, morgen en overmorgen twee reisdagen dus zal ik even onder de radar zijn.
Ik weet dat het bij jullie vriest maar troost je, bloedje heet is ook niet altijd fijn :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091231
[countryId] => 88
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 131
[author] => Ton
[cityName] => Amahai
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/532_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niets-meemaken-maar-toch
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-18
[title] => Pulau Hatta, het paradijs ?
[message] => Dinsdag 14 maart
Is dit het paradijs ?
Ik ben nog nooit zover weg geweest en het heeft mij ook nooit zoveel moeite gekost om hier te komen. Dat hebben jullie allemaal al kunnen lezen.
Dinsdag ochtend toen ik aan het ontbijt zat in BandaNeira zag ik de “public Boat” binnenvaren. Een gevoel van opluchting overkwam mij. Ik krijg van mijn guesthouses horen dat de boot om één uur zal vertrekken. Fijn deze informatie maar check,check en dubbel check. Ik ga naar de haven pier naar mijn boot, zoek de eigenaar en inderdaad, vertrek om één uur.
Ik heb gezien hoeveel mensen op dit kleine bootje aankwamen dus vraag ik mij af hoeveel er naar Hatta zullen zijn. Voor de zekerheid breng ik mijn bagage om elf uur naar de boot en ze stoppen mijn spullen in het vooronder, een half uur later ga ik aan boord in de schaduw zitten, da’s beter dan op de pier in de volle zon. Langzaam aan vult de boot zich, 90% zijn vrouwen, het wordt een kakelend kippenhok. Veel vrouwen zitten op hun hurken, een houding die ik nog geen vijf minuten zou uithouden maar omdat ik als een van de eerste aan boord was meen ik een goed zitplaatsje achterin te hebben. Meen ik, want ook dat gaat veranderen……..
Anderhalf uur zie ik af hoe de boot volgestouwd wordt met allerlei materiaal en mensen..
Het is kwart over één als we vertrekken, het kippenhok komt tot rust.
Ik raak echter mijn “luxe” plaatsje kwijt omdat van de drie motoren het er maar twee doen. Ze moeten gerepareerd worden en ik zit in de pad.
Weg mijn plaatsje vanwaar ik foto’s kan maken. Weg van mijn zicht vooruit.
Het is meer dan een uur varen en zie de hoofdeilanden groep langzaam verdwijnen. Hatta komt in zicht (maar niet voor mij. Ik zie het pas als het strand bereikt is.
Het kippenhok komt weer tot leven in ik moet mij erdoorheen murmen. Al die vrouwen gaan schijnbaar een stop verder.
Het is een hele heisa om van boord af te komen, door al die vrouwen, over alle spullen die aan boord zijn, dozen, hekken etc.
Ik ben bang dat ik mijn enkel ga breken hier, aan de voorkant met een stijl laddertje van boord, tot aan de knieën in het water. Gelukkig worden mijn grote en kleine rugzak op het strand gezet.
Het enige wat nog rest is met mijn bagage een muur over.
Maar ik ben op Pulau Hatta.
Paradijs ???
Mijn eerste aanblik is teleurstellend, het eerste stuk strand is vervuild met allerlei troep en plastic, heel veel plastic. Ik had op de boot mij al geërgerd dat alles gewoon overboord werd gekieperd.
Ik moet het dorp door, een smal pad van twee meter breed, voorbij de moskee. Er zijn genoeg guesthouses maar de bijbehorende stranden zijn voor een groot gedeelte weggeslagen door de monsoon. Het dorp ziet er rommelig uit. Je herkent de guesthouses niet vanuit de straatkant, Ik had 2 voorkeuren op mijn lijstje staan (Bintang van Ineke en Vitalia van Chris en Mae).
Over de laatste heb ik ook gehoord dat daar de meeste mensen zouden verblijven. Als ik bij Bintang ben is er keiharde muziek te horen, tevens is er geen strand weggeslagen tot aan de bungalows. Je kan daar dus alleen op je veranda zitten. Ik loop dus door tot het eind van het dorp.
Sofiane, de eigenaar van Vitalia staat mij op straat al op te wachten. Hij had al vernomen van Chris en Mae dat ik mogelijk gisteren of vandaagzou komen.aan de straatkant is er niets aantrekkelijk aan alle guesthouses maar als ik naar de verblijven loop……….mooi strandje, 20 tot 30 meter breed(waarvan ook een gedeelte is weggeslagen maar voor mijn beoogde kamer is een redelijk stuk met bomen (en dus veel schaduw), hangmat, luie ligstoelen. De kamer is simpel, tweepersoonsbed, muskietennet, Mandi (grote emmer met water), wc, veranda.
Ik ben al verkocht maar toch maar even proberen te onderhandelen over de prijs, ik krijg er echter niets af.
Ok, INR 300.000 (€ 18,30) met ontbijt, lunch, dinner, gratis drinkwater, onbeperkt koffie of thee. Het kan slechter.
Chris en Mae zijn mijn directe buren. Ik plof neer op mijn veranda. Chris gaat thee zetten. De eigenaar komt nog met een “late” lunch.
Pff, ik ben er.
Ik zit het eerste uur alleen te genieten van de stilte, het uitzicht en het niets doen. Mijn rugzak staat gewoon nog voor de deur.
Uiteindelijk moet ik eraan geloven en toch mijn spullen uitpakken en de boel organiseren. Mijn zwembroek moet van diep komen. Mijn rif schoentjes. Mijn eerste plons in het water. Gewoon even zwemmen om af te koelen. Je kan hier zo het water in lopen. Dat is nog maar de tweede keer sinds ik in de Molukken ben.
In de Mandi een paar emmers water over mij heen. Ik voel me weer fris en fruitig.
Dan wordt er geroepen “Makan, Makan, Makan”. Het avondeten wordt geserveerd. Gezamenlijk met alle acht gasten op dit moment. Een mooie gelegenheid om met iedereen kennis te maken, gezellig.
In totaal zijn er 10 gasten op het eiland, acht verblijven in dit guesthouse, de andere twee ken ik van het reizen naar hier.
Tot negen uur zitten we te tafelen, na tafelen en te kletsen. Dan gaat iedereen naar bed. Ik kan niet goed slapen, het is windstil, ramen en deuren staan open, je hoort de muizen op het dak en het is heet, in mijn beleving bloedheet.
De anderen hadden aangegeven dat gisteren nacht het zelfs koud was.
Hoezo koud ?
Pas tegen vijf in slaap gevallen maar om zeven uur wordt het ontbijt geserveerd. Vier maal cake, vers fruit en een thermoskan heet water voor koffie of thee. Ik sta op, drink een kopje thee en eet het fruit op. Ik heb geen zin in de cake. Het ontbijt wordt individueel gebracht.
Even afkoelen in de zee, emmer water over mij heen. Het is nog maar negen uur en ik ga het dorp even verkennen, hahaha, dat duurt niet zo lang. Ik kom de andere twee toeristen tegen, even wat buurten.
De meeste zijn op zoek naar internet, wat er niet is. Bij de boot-aankomst en een kwartier lopen buiten het dorp schijnt er ooit bereik te zijn. Een toeriste wil dat gaan bekijken en ik besluit met haar mee te lopen. Tevergeefs.
Ik heb zo wel meer dan de helft van het begaanbare eiland gezien. Ik ben na elven, bezweet en moe weer terug “thuis” maar op tijd voor de gezamenlijke lunch, Noodle, rijst, ei, fish curry. Het eten is geweldig goed.
Even een dagje dat niets hoeft en niets gedaan wordt. Hooguit koffie of thee zetten en water drinken, het vochtgehalte moet je hiermee op peil houden (iets anders is hier niet).
Veel van de gasten hier zijn ervaren snorkelaars, die een compete uitrusting bij hebben uren in het water liggen en dan kom ik met mijn mini snorkel brilletje. Ik zwem maar haal de echte koraalwand niet. Ik zie hier wel koraal en mooie visjes. Voor de rest is het hier rust, complete rust.
Het slechte slapen van afgelopen nacht breekt mij wat op. Na een duik in het water, de gezamenlijke lunch, het middagdutje, nog even zwemmen, badderen met een paar emmers koud water, het blijft vermoeiend.
“Makan, Makan, Makan”. De gezamenlijke maaltijd en dan lig ik om half negen in bed en val als een blok in slaap.
Tot dat de moskee om 4.30 uurde eerste wekdienst speelt. Nog even omdraaien tot het ontbijt. Het ontbijt is te groot voor mij, bewaren gaat niet want binnen een half uur zit het vol met mieren.
Mijn buren hebben nog trek dus……..
Ik moet wat actiefs gaan doen maar ik loop eerst het water in, bezweet en warm van de nacht lijkt het zeewater erg koud maar het koelt je wel goed af.
Hatta heeft twee dorpen, de ene waar ik verblijf. Het andere dorp is ongeveer een half uurtje lopen en omdat ik het gevoel heb iets actief te moeten doen wandel ik naar dat andere dorp.
Verdwalen kan niet want er is maar één weg van twee meter breed waarvan hele stukken de helft is weggeslagen.
Druk is het al helemaal niet, er zijn hier geen auto’s en kom alleen maar een paar scooters tegen. Een gedeelte van de weg gaat door een bos van nootmuskaat bomen. Het andere dorp is wat mooier in opzet, mooiere tuintjes, minder vervuild. Toeristisch gezien ook minder te doen, geen guesthouses, een klein winkeltjes.
Na even rondslenteren, even bij de pier zitten en weer huiswaarts keren.
Tijd voor koffie, een plons in de zee om af te koelen en weer “Makan, Makan, Makan” de gezamenlijke lunch.
Een middagdutje en verder op het strand bij mijn bungalowtje. Ik raak weer aan het plannen. Het is enerzijds paradijselijk maar verder is er niets te doen als wat zwemmen en snorkelen.
Het gezamenlijke avondeten is wederom erg goed, er worden grapjes gemaakt wat we zullen krijgen, vis of vis. Er zijn hier gelukkig veel soorten en ze maken het elke keer op verschillende manieren klaar. Met curry, in een bananenblad, met een paneer laagje.
Enkele gasten gaan elke dag vissen met de eigenaar en komen met allerlei soorten vis terug, van tonijn tot Baracuda, variatie genoeg,
De nachten blijven zwaar. Warm en het stikt van de muizen of ratten die je uit de slaap houden. En dan ook hier de verrekte vroege moskee.
Vooruit plannen is moeilijk hier. Wat zijn we afhankelijk van internet.
Morgen gaat de “public boat” en wanneer daarna is de vraag.
De grote veerboot gaat (als het schema klopt, en het klopt vaak niet) de 19e of de 25e naar Ambon.
Alhoewel het erg relaxed hier is wil ik niet nog vijf of zes dagen hier zijn.
Sofiane, de eigenaar van dit guesthouse gaat morgen met zijn boot ook naar BandaNeira. Het is overal in de wereld hetzelfde, zijn vrouw wil boodschappen gaan doen :-)
Ik verneem dat hij, tegen dezelfde prijs als de public boat, ook mensen probeert te regelen om mee te gaan.
Twee Nederlanders die gisteren hier aangekomen zijn, gaan morgen met hem mee. Ik spreek af ook mee te gaan. In overleg mogen we zelf de tijd afspreken. Half tien lijkt mij een mooie tijd. Zo kan ik voor twaalf uur mijn Ticket voor de Pelni veerboot naar Ambon voor de 19e nog regelen.
Ik wandel nog even voor de lunch de andere kant van het dorp de heuvel op. In de verte zie ik een school dolfijnen.
Het is mijn laatste volle dag in dit, betrekkelijke, paradijsje.
Om een middagje hier te beschrijven, na de lunch:
Ik zit dit verhaaltje op te tekenen. Mijn buren liggen in het water met snorkel spullen op. Een gast ligt in de hangmat een dutje te doen. Twee liggen wat te lezen in een luie stoel en twee dames zitten op hun veranda.
Het is doodstil hier, het enigste wat je hoort is het kabbelen van de zee.
Rond half vier maakt de moskee weer iedereen wakker. Ik plons het water even in om daarna een heerlijk verfrissende “mandi” (bad) te nemen.
Drie mannen gaan de voorbereiding treffen voor een dagelijks vis tochtje met de eigenaar.
Ik doe nog even een hand wasje vanwege mijn vertrek morgen (schoon wordt het niet maar het ruikt weer een beetje fris.)
De vis mannen zijn weer weg en het is hier dood stil.
Met de twee andere Nederlanders, die morgen met mij het eiland verlaten, deel ik mijn reis ervaring tot nu toe en zeg dat ik dit het moeilijkste gedeelte van de aarde vind wat ik bereisd heb. Zij geven aan dat ze blij zijn dat ik dat zeg want zij dachten dat het aan hen lag. We delen dezelfde ervaring.
Zo dadelijk wordt er weer “Makan, Makan, Makan” geroepen. Het avondeten is weer klaar. Het zal weer wel vis zijn :-)
Maar zeker niets te klagen, het gaat altijd gepaard met rijst , groente, een soep of een milde curry. Ik heb nog niets gegeten wat niet lekker is. En het is altijd vers gevangen hier.
Vanmorgen kreeg ik al vroeg bericht dat de boot naar BandaNeira anderhalf uur later zou vertrekken. Een familie lid van Sofiane is vannacht overleden en er moet nog het een en ander geregeld worden.
Als jullie dit lezen ben ik weer terug in de “beschaafde” wereld met elektriciteit, telefoon en internet. Het is hier al weer zaterdag middag.
Door mijn late aankomst in Banda Neira is het nog onzeker of ik voor morgen een kaartje kan regelen (niet dus) voor de Ferry morgen naar Ambon in de nacht van zondag op maandag. Morgenochtend nogmaals proberen.
Wat wel zeker is dat ik net voor lunch weer eens kip heb gegeten (Soto Ajam) in plaats van vis.
Mijn bel- en internet tegoed was verlopen maar voordat ik het op kon waarderen heb ik een simkaart van een Duitser geruild tegen een goede aansteker, wij alle bij blij. Tot 31 maart heb ik dan wel een ander nummer:
082239857396
Wat is het verdere plan:
Morgen naar Ambon met de Ferry.
Op Ambon moet ik een vliegticket zien te bemachtigen naar Manado op Sulawesi. Dat zal waarschijnlijk omvliegen worden via Makassar.
De laatste drie weken wil ik in Noord Sulawesi doorbrengen, uiteindelijk is vandaar ook mijn terugvlucht, maar voor Sulawesi heb ik totaal nog geen plan.
Ik ga wel zien hoe het verloopt. Meer dan een dag vooruit plannen heeft tot nu toe niet gewerkt.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091701
[countryId] => 88
[pictureCount] => 44
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/720_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pulau-hatta-het-paradijs
)
[46] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-13
[title] => Niet vooruit en niet achteruit
[message] => Het ochtend ritueel blijft een beetje hetzelfde, de vroege wekker van de moskee, een straf bakje Molukse koffie. Een ontbijtje.
Ik pak mijn spullen want vanochtend gaat de boot naar Hatta………althans………….
Om negen uur zal de “public boat” van Hatta moeten arriveren naast mijn guesthouse. Vertrek alhier naar Hatta tussen elf en twaalf.
De laatste dagen is tegen mij vertelt dat hij op maandag zeker gaat. Om half tien is er echter nog geen boot gearriveerd.
“Misschien morgen” maar we gaan het voor u navragen. Alles gaat op een tempo van ………
Ondertussen zit ik hier, gepakt en gezakt te wachten op……..ja, waar wacht ik op…….plannen omgooien gaat hier ook niet zomaar.
Kortom ik kan niet vooruit of achteruit.
Gisteren heb ik een tour, voor vandaag, naar Banda Basar afgeblazen omdat vandaag zeker de boot naar Hatta zou gaan. Dinsdag, woensdag en donderdag is de boot naar Hatta onzeker………….zelf op de dag dat het zeker is blijkt het niet zeker te zijn.
Rest mij niets meer op te zitten dan te wachten……stel dat hij toch nog komt …….of morgen…….of………
Om tien uur komt het bericht dat ervandaan geen boot meer komt “tomorrow for sure”……….”maybe for sure”………
Het ontneemt mij de lust om maar iets te ondernemen. Nogmaals het dorp rondgaan wil ik niet, de terrasjes aflopen heb ik geen zin in. Mijn rugzak opnieuw openmaken heb ik geen zin in dus:
Ik ga dus vandaag de hele dag bankzaken doen.
Ik beweeg mij vandaag van het terrasje aan de waterkant van mijn guesthouse met zicht op “de haven” waar mijn boot zou vertrekken, de luxe bank voor mijn kamer en mijn bed voor het middagdutje.
Ik surf wat rond op internet (wat mij op dit moment ook niet echt kan boeien). NPO start heeft een slecht bereik hier. Op you tube kijk ik naar “de mol” acties van afgelopen seizoen.
Het is pas na drie als ik de eerste keer uit het guesthouse kom, even de straat ik om wat blikjes CocaCola voor vanavond te scoren. Ook een hele opgave want CocaCola wordt hier weinig verkocht en ik wil het wel koud hebben. Om de tussendoor trek te stillen koop ik nog even “pisang goreng” gebakken banaan, 5 stukken voor INR 5000 (€ 0,31). Met een koud colaatje en warme banaan op de bank…..
Vanavond maar weer een bordje Mie Goreng gaan eten, niet dat dit zo spannend is want ik weet waar ik moet zijn.
Kortom, een dag van niet vooruit en niet achteruit.
Hopelijk morgen beter………….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091607
[countryId] => 88
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 120
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/094_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niet-vooruit-en-niet-achteruit
)
[47] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-12
[title] => Es Jeruk op een warme dag
[message] => Echt goed slapen is er niet bij, ondanks de airco blijft het warm en er zijn hier katten die in de nacht een behoorlijke herrie maken. Al vroeg begint de moskee. Om half zeven zit ik alweer op.
De eerste koffie komt pas om half acht.
Ik neem maar even de tijd om mijn miljoenen even te tellen en te kijken hoe lang ik het nog uitzing. Het programma wat in mijn hoofd zit geeft aan dat ik vandaag nog een sightsee tour door het dorp zou gaan maken alhoewel ik de hoogtepunten al wel gezien heb. Iemand, van dit eiland, wil deze ochtend nog even komen buurten (Hij wil zijn Engels oefenen) en ik hoop van hem nog wat ideeën voor vandaag op te doen.
Op mijn gemakje drink ik mijn Molukse koffie, eet mijn ontbijtje en maak nog een bakje Jumbo oplos cappuccino.
Het meisje van mijn guesthouse geeft aan dat vrijwel zeker morgen een publieke boot naar Hatta vertrekt, daarna is het onzeker tot vrijdag. De optie om morgen een dagtoer naar Banda Besarte gaan makengooi ik overboord, mocht die gids nog bellen.
Inmiddels is er een stroomstoring in heel het dorp
Ik zit te wachten op mijn afspraak, inclusief de Indonesische kwartiertjes. Hij komt niet opdagen. Ik ga zelf weer op ontdekkingstocht. Er zijn nog heel wat zijstraatjes waar ik niet geweest ben. Het blijft een fascinerend straatbeeld.
Het is vermoeiend omdat rond te struinen, vooral als je in de zon. In de schaduw is het nog wel uit te houden.
Ik heb de neiging al na korte tijd op een terrasje te kruipen voor een “Jus Jeruk” oftewel een “Citroen ijs Thee”. Ik verman mijzelf en vind dat ik verder moet lopen. Gelukkig is het dorp niet zo groot en beland ik al snel bij een tweede terras. “Geen fruitdrank vanwege de stroomstoring” krijg ik al snel te horen. Maar een “Jus Jeruk” heb je geen stroom nodig. Citroen, water en ijs blokjes. Ik heb ze overtuigd en ik geniet van dit koude drankje op deze hete dag.
Half uurtje pauze Erik loop weer een eind verder. Bij het “kantor Pelni” wat nu wel open is, haal ik hetlaatste schema voor de boot terug naar Ambon (voor wat het waard is). Vraag direct even na of je van Ambon oogmeting de boot naar Manado kan. Zeker niet in maart en van april heeft hij nog geen gegevens.
Ik loop nog een stukje door langs de kust, die er niet echt aantrekkelijk eruit ziet, zit daar nog even in de schaduw met een licht (warm)briesje.
As ik terug loop richting mijn guesthouse passeer ik nogmaals het eerste terrasje, twee keer voorbij lopen lukt niet dus neem ik daar mijn tweede “jus Jeruk”.
Dit terras ligt net naast de moskee. Ik hoor dat de stroomstoring voorbij is, wat maken die moslims een takken herrie zeg.
De buurvrouw van mijn guesthouse kom ik tegen, zij komt een “take a way” lunch halen. Goed idee doet goed volgen en ik neem ook een menuutjes mee. Witte rijst, groentesoep en frietjes. En smikkel data-opslag voor mijn kamer.
En dan is het tijd voor een middagdutje……..echter voor een korte duur, de stroom valt voor de tweede keer uit en het is in korte tijd weer veel te heet op mijn kamer.
De tijd gaat rap, ik moet er weer op uit om wat CocaCola te gaan kopen, het is zondag en veel winkeltjes gaan vroeg sluiten. CocaCola is hier toch al schaars en als je het koud wil hebben dan zijn er maar weinig winkeltjes over.
Winst van vandaag, weer wat mooie plaatjes geschoten en………
Morgen naar Hatta……
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091588
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/916_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => es-jeruk-op-een-warme-dag
)
[48] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-11
[title] => Bandanaira sightseeing en planning
[message] => Het is nog vroeg als de imam weer van zich laat horen. Ik lig nog op bed en heb geen horloge of i-phone bij de hand dus heb geen idee hoe laat het is.
Ik vraag me af of die imam zelf wel is opgestaan of dat hij zijn liedjes afspeelt met een tijdschakelaar, je moet wel gek zijn om elke dag zo vroeg op te staan. Je moet nog gekker zijn om mij elke ochtend zo vroeg wakker te maken.
Tegen verwachting heb ik redelijk geslapen. De airco heeft te weinig capaciteit om mijn kamer echt te koelen. Ik probeer de combinatie uit met de ventilator maar die geeft een zware brom toon zodat ik hem direct heb uitzet.
Dekens en lakens heb je hier niet maar die heb je ook niet nodig. Poedeltje naakt val ik toch in slaap.
Om zeven uur sta ik maar op. Een bakje Molukse koffie, niet mijn favoriet maar ja, je moet toch echt wakker worden.
Een van de eerste vragen,mals je ergens aankomt, is hoe je er weer wegkomt.
Navraag leert al snel dat je hier niet zomaar wegkomt. Om vanuit BandaNeira verder te reizen kan je alleen met dezelfde boot terug als waar ik mee gekomen ben. Naar Ambon dus.
Optie twee is een klein propeller vliegtuigje maar die capaciteit is klein en er is een bagage limiet van 10 kg. De enigste bestemming van hieruit is Ambon.
West Papua is geen optie voorzover ik nu kan nagaan.
De tweede vraag is: wat te doen om hier iets te gaan zien. Ik heb vandaag en morgen uitgetrokken om Banda Neira te bekijken. Dat kan te voet. Het dorp is niet al te groot.
Ten zuiden van hier ligt het grootste eiland Banda Besar. Dit is het eiland waar de nootmuskaat vandaan komt. Het guesthouse gaat contact opnemen met een gids die mij (mogelijk) daar rond kan leiden. Ook prijzen zijn niet bekent.
Vraag drie is: hoe kom ik op Hatta, het kleine eiland wat bekend is van zijn mooie stranden en koralen. De “public boat” naar dit eiland stopt zowat hier voor de deur. Vanmiddag gaat hij al om één uur. Hij vaart om de anderste dag. Dus dat zou betekenen dat de volgende op maandag zal gaan maar dat is niet zeker. Dinsdag of woensdag is twijfelachtig of hij wel/niet gaat.
Het is geweldig plannen hier.
Het ontbijt moet nog beginnen. Gisteren heb ik al moeten doorgegeven wat voor ontbijt ik wil: gele rijst of brood.
Mijn keuze voor brood valt goed uit. Geroosterd brood wat lekker smaakt, met jam en een gebakken ei, verse meloen. Ik vul het aan met een glas warm water waarvan ik met de “Jumbo oplos cappuccino” een beter bakje koffie zet.
Om tien uur is het tijd om de benenwagen maar eens te nemen. Het dorp bestaat uit de vismarkt, eigenlijk bij de buren waar de bootjes naar de andere eilanden aankomen en vertrekken (als ze dat al doen).
Verder bestaat “het centrum” uit twee winkel straten wat meer vergelijkbaar is met een markt dan een winkelstraat. Op mijn gemak struin ik wat rond, vaak begroet door de plaatselijke bevolking.
Ik dwaal wat af van het centrum en neem even plaats aan het water met uitzicht op het eiland Banda Besar, achter mij liggen de twee beroemde forten: “Fort Nassau “, het lager gelegen fort en daarboven “Fort Belgica”(heeft niets met België te maken).
Fort Nassau stelt niet zoveel voor, een ommuring met twee poorten en wat grazende koeien op de binnenplaats en één verdwaald kanon. Geen enkele aanduiding van deze historische plaats, geen verwijzing naar de geschiedenis.
Vanuit dit fort zie ik “Cilu Bintang Estate”, een wat sjieker hotel.
Ineke en Jos hebben daar ooit verbleven en jawel Ineke, de eigenaar kent jullie nog. Hij wist direct dat jullie uit Nederland kwamen.
Ik besloot hier wat te drinken, zodat ik iets van het hotel kon zien en van bovenaf het “fort Nassau” op de foto kon zetten.
Met twee toeristen die daar verbleven heb ik nog even een half uurtje zitten keuvelen. Mooi hotel maar de prijzen liggen dubbel zo duur als waar ik nu ben.
De volgende stap is de trap op, “Fort Belgica” ligt beduidend hoger dan “fort Nassau.”. Dit is vroeger ook de bedoeling geweest om de Bandanezen en de nootmuskaat handel onder de knoet te houden.
Pffff, het is wel heet om al die trappen te beklimmen. De zon staat inmiddels zowat recht boven mijn hoofd. Ik zit maar een stukje onder de evenaar.
Ford Belgica is dan wel groter, heeft een kleinere binnenplaats en heel wat donkere ruimtes, bredere ommuring. Voor de rest ook weinig historische verwijzingen en informatie. Op de binnenplaats zijn ze iets aan het opbouwen, ik denk voor een show of zo.
Naast het omringende uitzicht is er weinig te beleven.
Het is inmiddels zo heet dat ik besluit terug te keren naar mijn guesthouse en voor de deur, in de schaduw met een klein zeebriesje te doen wat de Bandanezen en de drie huiskatten van het guesthouse ook doen:
niets. I
n de straat koop ik nog wat CocaCola uit de koelkast, lekker koud.
Wisten jullie dat “koelkast” in het Indonesisch ook “koelkast” is ?
Om achter nog wat reis informatie te komen wandel ik later nog en naar het “Pelni” kantoor.
Gesloten. Het reisschema wat buiten hangt gaar niet verder dan tot gisteren :-)
Plannen gaat hem vandaag niet lukken enmijn sightseeing voor vandaag zit er weer op. De mensen waar ik gisteren samen mee ben gaan eten, zijn alweer doorgetrokken.
Vanavond ga ik zelf een restaurantje zoeken en…..
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091573
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 142
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/846_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bandanaira-sightseeing-en-planning
)
[49] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-10
[title] => Reizen is vooral wachten
[message] => Om 16.00 uur melden in de haven, dat was de instructie. Ik ben liever een uur te vroeg dan vijf minuten te laat.
Als ik aankom in het gedeelte waar de Pelli boot vertrekt is het nog redelijk rustig. Ik loop met mijn ticket in de hand, te zoeken waar ik moet zijn. De terminal ziet er erg gesloten uit. Een paar dames vragen mijn ticket en zeggen dat ik bij hen moet wachten. Op de stoep van de terminal. Er worden gelijk -tig selfies genomen met grote hilariteit.
Geen enkele zit gelegenheid. Naarmate de tijd verstrekt wordt het steeds drukker. Je kan de haven niet zien, je kan de boot niet zien.
Het ontbreekt totaal aan informatie. Daarbij spreekt zowel niemand Engels.
Na tweeeneenhalf uur lijkt er wat beweging te komen, op drie aftandse machines worden de boarding passen uitgeprint. Twee van de drie apparaten krijgen ze niet aan de gang. Het apparaat wat het wel doet heeft regelmatig een storing
Het ontbreekt nog steeds aan informatie. Niets is vervelender dan te wachten op iets zonder informatie.
Mijn record wachten stamt uit 1998 toen ik in Varanasi, India zat te wachten op de trein, die 12 uur te laat was.
Wachten en wachten, tot vervelens toe wachten. Zo nu en dan een klein, niet bevestigd berichtje, de vertrektijd van zes uur wordt zeven….acht…..negen……tien uur. Om negen uur wordt er eindelijk ingescheept. Porters komen om de grote hoeveelheden bagage aan boord te sjouwen. Jesus, wat mensen toch niet bij hebben.
Maar ik sta aan boord, er wordt mij direct een cabine aangeboden, natuurlijk tegen een forse bijbetaling INR 600.000 (€ 36,60). Dit t.o.v het economie kaartje van INR 120.000 (€ 7,23).
De keuze, een volle slaapzaal van 60 of meer personen en gebrekkig sanitair of een eigen twee persoons hut met eigen wc.
Ik ben moe van het uren wachten, voel me bezweet en gaar. De keuze is dan snel gemaakt.
Twee bedden met een superdun matrasje. Ik heb de kamer niet alleen maar moet hem delen met diverse kakkerlakken.
Het probleem met de superdunne matrasjes is ook zo opgelost, 2 x superdun is iets dikker.
Uiteindelijk vertrekt de boot om 23.15 in Ambon. Als we Ambon baai uitvaren duik ik mijn koffer in en buiten verwachting slaap ik goed tot om vijf uur de moslims weer van zich laten horen. Ik dacht dat er op zee geen moskee was……..maar wel een boord omroep systeem. Een uur later gaan mijn “buren” ook nog luid bidden.
Ik doezel nog een paar keer weg…..tot om zes uur mijn ontbijt wordt gebracht.
Zonsopkomst op de Banda zee en om 9.00 uur is het al erg warm op het dek. Ik hobbel wat op en neer op het dek, weer even afkoelen in mijn hut. Het is behoorlijk druk aan boord.
Een jongetje van een jaar of vijf komt elke keer naar mijn voor een “vuist” en een “high five”. Als hij mij ziet begint hij al te glimlachen. Moeder en opa hebben er ook lol in. Dat kwam hij al doen voor toen we zaten te wachten voor de terminal.
Als je zolang in de haven moet wachten en dan ook nog zolang aan boord zit leer je bijna iedereen wel kennen.
Verwachtte aankomsttijd: 13.00 uur blijkt ook nog een uurtje later te zijn.
Vanaf tien uur, in de ochtend, zie ik als een wazige vlek, Banda Neira al liggen. Op zee lijkt het dichterbij dan het in werkelijkheid is. Nog zeker drie uur varen.
Onvoorstelbaar dat ze in de zeventiende eeuw deze eilanden al hebben ontdekt in die grote zee.
Uiteindelijk komt het eiland naderbij. Het meest opvallend is het grotere eiland met vulkaan. We varen tussen de eilanden door en het dorp van BandaNeirea komt in zicht.
Eindelijk, ik ben er.
Ik ga mijn lijstje met guesthouses langs. De eerste zit helemaal vol maar hij kan wel een kamer regelen een eindje verderop. Nee dus.
Van een Engelse man kreeg ik, aan boord, dat hij in Vita Guesthouse verbleef, dat is mijn tweede optie.
Zij hebben plaats, de kamer moet nog wel schoongemaakt worden.
Ik neem direct een koude douche, schone kleren aan en even het dorp in om voor vanavond een colaatje te kopen en te kijken waar ik straks ga eten. Het dorp komt, in mijn eerste indruk vriendelijk en relaxed over
Spice café wordt mij aanbevolen door twee Canadezen, die bij mijn guesthouse zitten te wachten op hun taxi bootje om naar de overkant te gaan. Chris, de man die mij de tip gaf voor dit guesthouse, en zijn vriendin nodigen mij uit met hen te gaan eten, andere plaats maar wel gezellig.
De zon gaat net onder, we ga an met z’n drieën eten en dan……… ik ben schoon maar al met al wel moe van het reizen.
Morgen weer verder……….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091553
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 150
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/679_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => reizen-is-vooral-wachten
)
[50] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Banda archipel met een gruwelijke geschiedenis
[message] => Velen van jullie weten niets over de Zuid Molukse eilandengroep Banda, ik ook niet. Het wordt voor mij ook een ontdekkingstocht die komende nacht begint met de boottochtAmbon - Banda Neira.
Naast het zijn van een tropische verrassing kent Banda ook een van de meest gruwelijke geschiedenis van koloniaal Nederland. Een van de grootste genocides die Nederland heeft gepleegd door Jan Pieterszoon Coen heeft hier plaatsgevonden. Wie kent hem niet als held uit onze geschiedenisboekjes, zijn standbeeld in Nederland en de vernoeming van de Coen tunnel. Ik wil jullie (net als ik) vooraf meenemen in de informatie over de Banda archipel.
Stel je de kaart vanIndonesiëvoor. Weet je waar Bali ligt? En Lombok? Zo’n 300 km ten westen van Lombok, voorbij Sumbawa, ligt Komodo eiland, en zo’n 1000 km ten noordoosten van dit eiland liggen de Banda eilanden. Ver afgelegen van de typische Indonesische hotspots, maar dat betekent absoluut niet dat je het maar moet overslaan. Zeker niet als je op zoek bent naar een wat ‘rauwere’ reiservaring, met bestemmingen waar ze weinig tot geen Engels spreken, er vrijwel geen westerse restaurants zijn en de infrastructuur primitief is. In ruil daarvoor vind je op de Banda eilanden ongerepte natuur en authentieke dorpjes, en ben je écht ‘off the beaten track’.
Over de Banda eilanden
Witte stranden, een kleurrijke onderwaterwereld en fascinerende verhalen. De Banda Eilanden bestaan uit tien verschillende, kleine eilanden in het midden van deMolukken. De grootste twee eilanden, Pulau Neira en Pulau Banda Besar, krullen zich om een vulkaan, de Gunung Api. De vulkaan loopt door onder water, en door de vulkanische bodem is hier een enorm kleurrijke onderwaterwereld te vinden. De twee eilanden waren ooit de uitvalsbasis voor de Verenigd Oost Indische Compagnie, omdat hier nootmuskaat en kruidnagel groeide en Nederland daar gretig in handelde. De omringende eilandjes Hatta, Ai en Neilaka worden omringd door tropische witte stranden, vanwaar je zo een prachtige onderwaterwereld inloopt. De indrukwekkende geschiedenis gecombineerd met de onaangetaste, wilde natuur maakt de Banda eilanden een bestemming voor ieders bucketlist, ook als je niet duikt of snorkelt.
Bezienswaardigheden
Vanaf de haven van Banda Neira vind je gemakkelijk een lokale gids die je meeneemt langs de markt naar het museum en uiteindelijk het Fort Belgica, vanwaar je prachtig uitzicht hebt over het eiland. Hij zal je alles vertellen over de nootmuskaat en kruidnagel handel tijdens je hike omhoog langs de kruidnagelbomen, want ondanks dat dit gebied van Indonesië eeuwenlang is uitgebuit voor de winst van China, India, Arabië en Nederland lijken de locals erg trots op hun thuis. Nabij Fort Belgica ligt ook een ander fort; Fort Nassau. Deze is minder indrukwekkend, maar toch een bezoek waard als je de in de buurt bent.
Een andere interessante bezienswaardigheid op Banda Neira is het IstanaMini, oftewel het mini paleis. Dit landhuid behoorde vroegertot een machtige Nederlandse controleur. De koloniale sfeer is ook weerspiegelt in de tuin van het huis, waar een beeld van Koning Willem de Derde staat. In het museum liggen tientallen voorwerpen en oude munten die je een idee geven van hoeveel macht de Nederlandse kolonisten hadden op dit kleine eiland.
Vervoer op de Banda eilanden
Tussen de verschillende eilanden reis je uiteraard per boot. De afstanden zijn klein, dus je bent niet heel lang onderweg. Als je op Banda Neira aankomt kun je lopend alle bezienswaardigheden en de meeste accommodaties bereiken. Als de afstanden toch te groot worden kun je een fietstaxi of een motortaxi nemen.
Overnachten op de Banda eilanden
In het haventje van Banda Neira vind je een handvol guest houses en goedkopere hotels, sommige zelfs in oud Nederlandse koloniale stijl. Voor zo’n 15 euro per nacht heb je een comfortabele slaapplek met ontbijt, en om de hoek vind je genoeg kleine eettentjes of restaurantjes. We raden aan om van te voren te boeken, aangezien de Banda eilanden ieder jaar populairder worden.
Geschiedenis
Met een vloot van dertien expeditieschepen kwam admiraalPieterszoon Verhoeven op 8 april 1608 aan in Banda Neira. De Heeren Zeventien, de directeuren van de VOC in Amsterdam gaven Amdiraal Pieterszoon Verhoeven een opdracht, zoals beschreven doorFrederik Willem Stapel in ‘Geschiedenis van Nederlandsch Indië’:“We vragen uw aandacht voor de eilanden waar kruidnagel en nootmuskaat groeien en we geven u de opdracht om deze eilanden in te nemen voor de VOC, door te onderhandelen en anders met geweld.”
Al heel lang staat Banda bekend als de belangrijkste producent van nootmuskaat (Myristica fragrans) waarvan de gedroogde bloem foeliewordt genoemd. Het vleesvan de nootmuskaat wordt omhult door deze bloem. Nootmuskaat en foelie worden al eeuwenlang gebruikt als specerijen en het nodigde de Europeanen uit om naar dit gebied te komen.
Eenmaal aangekomen in Banda kwam Verhoeven erachter dat de Britten, onder leiding van Kapitein William Keeling, handel hadden gedreven met de Bandanezen en andere Nederlandse handelaars. Hij was niet blij, met name omdat de Bandanezen eerder hadden geweigerd om met hem te onderhandelen. Hij vertrok daarna met driehonderd troepen naar het eiland Naira om daar Fort Nassau te bouwen, precies op de plek waarhet voormalige Portugese fort had gestaan.
Toen de Bandanese‘Orangkaya’ – lokaal leider of gerespecteerd figuur – de bouw van het fort zag vorderen wilde hij alleen onderhandelen onder voorwaarde datde Nederlanders een gijzelaar zouden meebrengen. Verhoeven ging daarmee akkoord en wees een tweetal handelaars aan, genaamd Jan de Molre enNicolaas de Visscher. De daaropvolgende maand begaf Verhoeven zich naar de afgesproken ontmoetingsplek. Met zich meebrengend: de raad van kapiteins, handelaren, volledig uitgeruste troepen en een Britse gijzelaar als garant stelling. Maar na aankomst op de plek van onderhandeling aan de Oostkust van het eiland Naira, was er geenOrangkaya te bekennen.
Het oogsten van de nootmuskaat, beeld:Reiner Lesprenger
Verhoeven wees zijn tolk Adriaan Ilsevier aan om op zoek te gaan naar de Orangkaya. In een klein bos waar nu de moskee van Kampung Baru staat, vond Ilsevier de‘Orangkaya’s. Bij het zien van de volledig uitgeruste troepen raaktenze bang en vroegenVerhoeven om hen alleen tegemoet te treden met een handjevol mensen. Verhoeven heeft daarna een ontmoeting met dezeOrangkaya’sgehad op de plek die nu bekend staat als Kampung Verhoeven. Het bleek een val te zijn. Samen metJacob van Groenwegen en 26 andere Nederlanders werd Verhoeven vermoord. Jan Pieterszoon Coen, die op dat moment de secretaris van Verhoeven was, was getuige van het incident.
Na Verhoeven’s dood wordt AdmiraalSimon Janszoon Coen de nieuwe commandant. Onder zijn leiding werdde bouwvan Fort Nassau voltooid.
In 1617 wezende Heeren ZeventienJan Pieterzoon Coen aan als de Gouverneur Generaal. Nadat hij het hoofdkwartier van de VOC inBatavia had gevestigd, wilde Coen het monopolie op nootmuskaat op Banda veroveren. Tot dan toe waren de Nederlanders daar nooit in geslaagd omdat hun verkoopprijs hoger was dan die van de Britten of de lokale handelaren. Coen was ervan overtuigd dat dit monopolie alleen verkregen kon worden door de lokale Bandanezen uit te schakelen en hen uit het gebiedte verdrijven.
In 1621 gaf Coen persoonlijk leiding aan de verovering van de Banda eilanden. Hij vertrok met een vloot van dertien grote schepen, een aantal verkenningsboten, veertig zeilboten en sloepen. Er gingen 1600 Nederlandse soldaten mee, 300 Javaanse dwangarbeidersen ook een aantal vrijgekochte slaven. Nadat ze in Fort Nassau aankwamen, gingen Coen en zijn manschappen over tot de aanval op het eiland Lontor en slaagden erin om het hele eiland te bezetten. Het dorp Selamon werd als hoofdkwartier ingericht. Het dorpshuis werd het kantoor van de Bandanese gouverneur kapitein Martin ‘t Sonck. Van de moskee naast het dorpshuis werd een onderkomen voor de soldaten gemaakt, ondanks de tegenwerpingen van Jareng, deOrangkayavan Selamon.
Op een avond viel de hangende lamp van de moskee op de grond. Omdat‘t Sonck dacht dat het een aanval was, beschuldigde hij de inwoners van Lontor van deelname. Die nacht gaf ‘t Sonck zijn soldaten de opdracht om de vluchtende dorpelingen, die beschermingzochten in de heuvels, achterna te gaan. Elke inwoner die ze te pakken kregen werd vermoord. Hun huizen en schepen werden verbrand of vernield. Het aantal mensen dat erin slaagde om te ontsnappen bedroeg driehonderd. Zij zochten bescherming bij de Engelsen of vluchten naar de eilanen Kei en Aru. Er vielen minimaal 2.500 doden; enerzijds door de beschietingen en vervolgingen, anderzijds door uithongering. Na het bloedbad zouden slechts 480 van de totaal 14.000 inwoners op de Banda eilanden overblijven.
Ook deOrangkayawerden opgepakt op beschuldiginghet verzette hebben aangewakkerd. Acht van de meest invloedrijkeOrangkaya werden gevangen gezet in bamboe kooien, net buiten Fort Nassau. Zes Japanse beulen drongennaar binnen en hakten hun lichamen in vieren. Daarna onthoofden ze ook de 36 andere Orangkayaen verminkten de lichamen. De hoofden werden van de lichamen gescheiden. De afgehakte hoofden en lichamen werden op bamboesperen gespietst en in het openbaar vertoond. Het bloedbad van 44 Orangkayavond plaats op 8 mei 1621.
Toende plaatselijkebevolking er niet meer was brachtCoen mensen vanandere regio’s naar het eiland. De meesten van hen kwamen uitMakassar maar er waren ook Buginezen, Maleiers, Javanen, Chinezen, een aantal Portugezen, MolukkersenButonezen. De VOC verpachttede nootmuskaat plantages aan voormalige soldaten en ander VOC personeel. Het werkvolk bestond uit slaven die afkomstig waren uit de hele archipel. De oogst werd verkocht aan de VOC.
Op de plaats van het bloedbad is het Parigi Rantemonumentopgericht. Gegraveerd zijn denamen van veertigBandanese vrijheidsstrijders enOrangkaya, aangevuldmet namen van Indonesische vrijheidsstrijders die ooit naar Banda waren verbannen, zoals: Tjipto Mangunkusumo, Iwa Kusumasumantri, Hatta, enSjahrir.
Nog een nachtje varen en dan ga ik het daar allemaal zelf mee maken….
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091466
[countryId] => 88
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Bandanaira
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/008_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => banda-archipel-met-een-gruwelijke-geschiedenis
)
[51] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-09
[title] => Laatste dag Ambon, op naar het paradijs ?
[message] => Eer-gisteren heb ik de dag afgesloten zoals hij begon. Ik heb de douche beurt afgemaakt die gisteren ochtend abrupt eindigde door een stroomstoring.
Ik heb maar gegeten op “the Beach” voordat ik mij terugtrok op mijn kamer. De zonsondergang vindt plaats achter de zware bewolking. In de regen zitten is ook niet alles.
Vandaag, dus inmiddels gisteren,staat wederom in het teken van regelen. Om elf uur moet ik mijn paspoort en visum ophalen en door naar het “Pelni” kantoor om een ticket voor de boot te bemachtigen. Ik heb mij ingelezen en het schijnt aan boord een behoorlijke chaos te kunnen zijn. Met het goedkoopste kaartje zit je opgepropt op een groot dek. Ik ga proberen een ticket te krijgen voor een cabine, of dat zomaar lukt is nog de grote vraag, berichten daarover zijn wisselend.
De ochtend start echter weer warm, half bewolkt. Aangezien ik pas om half elf weg moet is mijn eerste gang maar naar de supermarkt om een ontbijtje te scoren. Veel keus is er niet.
Op naar het “Kantor Imigrasi”. Mijn paspoort ligt klaar en in een minuut of 10 later sta ik weer buiten. Direct door naar “Kantor Pelni” voor het boot kaartje.
“Kantor Pelni” ligt midden in de stad. Onderweg passeer ik nog enkele bezienswaardigheden, die ik de eerste week al gezien heb. Onderweg bedenk ik me nog dat het eigenlijk best wel een chaotische, lelijke stad Ambon City is. Vooral chaotisch verkeer.
Op passeren op vijf meter het “Kantor” waar we moeten zijn maar om er te komen moeten we nog 10 minuten omrijden vanwege het eenrichtingsverkeer en waar mijn vervoer kan wachten.
Eenmaal op het Kantor wordt ik vriendelijk ontvangen met de mededeling dat ik voor een kaartje, voor morgenavond, morgenvroeg maar moet terug komen :-(
Ik trek mijn zieligste gezicht op, geef aan om op “kantor” te komen meer geld voor vervoer kwijt ben dan de bootreis kost en dat ik vooral zielig ben omdat ik al drie keer op en neer heb moeten gaan om mijn visum te regelen.
Hihihihi, mijn zielige gezichtje werkt en ze gaan een ticket voor mij regelen. Ik laat mijn breedste en vrolijkste glimlach weer zien en deel wat complimentjes uit.
De ticket betalen INR 110.000 (€ 6,71) moet ik wel met een creditkaart doen.
De boot vertrekt morgen om 18.00 uur, ik moet mij om 16.00 uur in de haven melden (ik maak er zelf maar een uurtje eerder van).
Een cabine nemen kan ik niet regelen, dat moet ik morgen bij de bemanning van de boot doen.
We rijden de drukke, chaotische stad weer uit.
Mijn gevoel is twee ledig. Als ik de drukte van de stad zie ben ik blij dat ik buiten de stad zit maar anderzijds op “The Beach” is er niets te doen. Zelfs weinig restaurantjes op loopafstand, waar je kan gaan eten.
Bij het hotel betaal ik de openstaande rekeningen en om 12 uur zit ik op de Beach, wat nog steeds geen Beach is.
Wel tevreden niets aan het doen, want er is hier niets te doen. Morgen mag ik weg.
Ik verdoe mijn tijd met het verder zoeken naar een verblijfplaats op Banda Neira. Veel hotelletjes, als ze al een website hebben, geven geen prijzen aan. De bookingssites doen op Banda niet mee en via Google staat er vaak dat je contact moet opnemen met de hotels zelf voor beschikbaarheid en prijzen. Er is een hotelletje met zwembad, maar of die in aanmerking komt voor mijn verblijf ? Ik geloof het niet.
Ik maak een prio lijstje en ik zie wel als ik aankom. Op nummer één staat een simpel guesthouse, vijf minuten lopen vanaf de aanlegplaats van mijn boot, aan het water, gemeenschappelijke plaats om andere gasten te ontmoeten, basic kamer redelijk nieuw (€ 12,50)
Nummer 2 is een (sjiek) hotel met mooie kamers (Ineke en Jos zijn daar ooit geweest) Geen prijzen op de website (maar na een mailtje weet ik de goedkoopste kamer € 25,=).
Een keuze op afstand blijft moeilijk.
Ik ga gewoon en ik zie wel.
De verdere middag en avond gebeurd er weinig. Dat heb je als je de enigste gast bent. Je eet wat, je drinkt wat, stuurt wat aapjes naar het besneeuwde Nederland.
Donderdagochtend start met een warme douche zonder stroom onderbreking en pak mijn rugzak al voor een groot gedeelte in.
Met een blauwe lucht zit ik om 7.30 al met mijn Javaanse Jongens op “The Beach”. Kijkend naar het laag tij met de te grote hoeveelheid plastic op de kustlijn. Ook op het terrein van het hotel ligt zwerf plastic. Ik vraag mij af waar het toch allemaal vandaan komt.
Personeel hebben ze genoeg om het op te ruimen maar die zitten hééél veel te zitten. De arbeidsethos is hier niet zo hoog. Op een enkele na wordt men niet enthousiast als er gewerkt moet worden. Er zijn uitzonderingen, zoals de nachtdienst die voor ze naar huis gaat nog even afscheid komt nemen van “Mister Tony”.
Mijn sigaretje is op, ik ga de gang naar de supermarkt maken om een ontbijtje te scoren.
Daarna is het wachten tot half drie……..
Tijd voor vertrek naar de haven om mijn bezoek aan de midden Molukken af te sluiten.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091464
[countryId] => 88
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 127
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/100/002_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-ambon-op-naar-het-paradijs
)
[52] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => “Alles sal reg kom”
[message] => Nou vergis ik mij “Alles sal reg kom” is Zuid Afrikaans maar het werkt ook in Indonesië. “semuanya akan beres”.
Om maar door te gaan waar ik de laatste keer gebleven ben.
Maandag is het vanaf drie uur gaan regenen. Dat kan bij alle falende systemen er ook nog bij.
In al mij negativiteit ben ik begonnen aan een verhaal over soep.
Bij sommige restaurants staat soep op de kaart maar ik wil het eigenlijk niet hebben over de soep die op de kaart staat. Op de foto zie je een selectie van de soep die ze hier op “The Beach” wat geen Beach is, verkopen.
Maar ze hebben hier ook de befaamde “plastic soup” die hier in het water drijft en op de stranden aanspoelt. Ik ben nog maar weinigplaatsen tegen gekomen waar geen plastic afval ligt, overal langs de wegen, het drijft in het water en de kustlijn ligt er vol mee. Iedereen gooit zijn afval ook gewoon uit het raampje van de auto. Op de foto’s zie je al een voorbeeld van wat er ligt op de 50 meter die The Beach, wat geen Beach is, groot is.
De dag kabbelt verder door, er gebeurd niets. Ik verplaats mijzelf tussen “The Beach”, mijn kamer en balkon en weer terug. Saai maar wat kan je anders in de regen.
Internet valt telkens uit en bij mijn verplaatsingen moet ik telkenmale opnieuw inloggen.
In het begin van de avond pak ik mijn paraplu en ga een eindje verderop naar een “Padan restaurantje”.
Padan komt, volgens mij, oorspronkelijk uit Sumatra. Het eten staat de gehele dag in de vitrine. Ik heb liever vers bereid eten maar ja, veel keus heb je niet.
Witte rijst, kippenpoot, aardappel geval/ding en een ei. Er gaat een klein lepeltje saus over mijn rijst, nadat ik geproefd heb of de saus niet te heet is laat ik er nog heel wat lepeltjes toevoegen. Geen droge rijst voor mij.
Voor €2,50 is mijn buikje weer vol. Op de terugweg nog maar even naar de supermarkt om iets te sneukelen te halen en daarna zit ik op mijn kamer, wat nieuws te kijken met gebrekkig internet.
Vannacht regent het nog regelmatig, de stroom valt ook nog twee keer uit.
Dinsdag
De nieuwe dag met nieuwe kansen breekt aan. Ik start met een warme douche die al ras onderbroken wordt door stroom uitval, geen stroom is geen warm water want het water wordt door een soort van elektrisch boilertje opgewarmd.
Ik ga even op “the Beach” zitten. Kijk even mijn post na en besluit niet af te wachten wanneer “Kantor Imigrasi” gaat bellen. Ik bel zelf.
Ze moeten even checken of de systemen werken, ik word binnen 5 minuten terug gebeld.
Het wonder is geschied……het werkt allemaal.
Terug bij mijn hotel staat een politie wagen met zwaailicht. Ik vraag de agent of hij mijn vervoer is naar “Kantor Imigrasi”. Dat niet maar hij wil wel een foto van ons beiden.
Snel vervoer geregeld en op naar kantoor. Mijn dossier ligt al open en het eerste wat ik krijg is een rekening van INR 500.000 (€ 30,50) maar………die kan ik niet hier betalen. Met de rekening moet ik naar een “Indomart”, een supermarkt, en daar betalen en terugkomen met het betaal bewijs.
Gelukkig is er een Indomart op enkele minuten loopafstand.
Terug bij Imigrasi worden mijn gegevens in vier verschillende computers ingevoerd. Dan moet er een foto gemaakt worden, ik grap en grol met de medewerkster en vraag of we niet samen op de foto moeten ? Dan willen ze mijn vingerafdrukken waarna ik ook mijn tenen aanbiedt. Gelukkig valt mijn humor in goede aarde.
De procedure gaat nu in gang.
En tot mijn grote vreugde ligt mijn paspoort morgenvroeg om 10.30 uur klaar om opgehaald te worden.
Dat valt mij nog een dag mee. Uiteindelijk geen vertraging opgelopen, alleen de kosten van de extra taxi rit op en neer. De medewerkster wil nog een foto van mij met haar, vooruit dan maar. Per ongeluk steekmug in plaats van mijn duim mijn middelvinger op :-) gelukkig herstel ik dat nog op tijd voor de foto gemaakt wordt :-)
Terug naar “The Beach”, die nog steeds geen Beach is. Het is windstil, half bewolkt, plakkerig en heet.
Er staat een grote tafel gedekt, ik denk dat ze gasten verwachten.
Een grote kop thee en een plan maken hoe verder te gaan .
Ineke heeft mij wat info gestuurd (bedankt Ineke) maar ik moet nog het een en ander uitzoeken en actualiseren, de info is al wat ouder.
De ochtend is weer voorbij, mijn kamer is gepoetst. Ik heb schone lakentjes en handdoek, shampoo en tandenborstel.
Op de grote tafel wordt het eten gezet voor de komende gasten. Het eten staat in de warmte, leuk voor die gasten die vanmiddag pas om half twee aankomen. Voedselveiligheid staat hier niet voorop.
Het plan wat ik aan het maken ben is :
Woensdag 8 maart:
10.30 uur Paspoort ophalen
Naar het Penli kantoor om te kijken of ik een ticket kan boeken naar Banda
De eerste informatie die ik ontvang, via het personeel hier. is dat er een boot gaat op:
Donderdag 9 maart om 18.00 uur (aankomst Banda 08.00 uur) of
Maandag 13 maart om 14.00 uur (aankomst Banda 4.00 uur
Dat wordt dus een nachtje varen. Maar morgen eerst even checken, boeken. De keuze is zo gemaakt, ik wil hier weg.
Ik ben op allerlei sites aan het zoeken naar hotelletjes en guesthouses. Om wat te zien over de bewogen geschiedenis moet ik op het hoofdeiland zijn maar voor de stranden en mogelijk wat snorkel ervaring op de wat kleinere eilanden van Banda.
De groep die komt eten is een groep Nederlanders, ik maak met hen een kort “socio talk” en vertel maar niet dat hun eten al uren op tafel staat :-)
Er zijn ook wat kinderen aan het spelen in het water. Dit keer niet “Hello Mister” maar “ Money Mister”.
Maar het is vier uur, de lucht trekt snel dicht en het gaat regenen. Zelfs onder de overkapping van “ the Beach” word ik nat. Mijn balkon houdt het niet droog dus vlucht ik mijn airco kamer maar op.
Vanavond zal het wel eten worden op “The Beach”. Ik heb foto’s gemaakt van de menukaart en kan alvast, nu het regent, een keuze maken op mijn airco slaapkamer.
Ook opmerkelijk, de ATM (pinapparaat) heeft geen storingsmelding meer.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091421
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 136
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/799_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alles-sal-reg-kom
)
[53] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-06
[title] => Vloeken, tieren, regen, falende systemen
[message] => Zondag
Het heerlijke na twee weken jezelf wassen met kapotte kranen, emmers en een mandi, kortom met koud water, is een heerlijke warme douche.
Kniesoor is diegene die klaagt over de bijna verstopte afvoer waardoor het water bijna de slaapkamer inloopt en dat je uren daarna nog natte voeten krijgt als je naar de toilet moet.
Toilet gebruiken zijn hier ook niet wat wij gewend zijn, er is een houder om een rol op te hangen maar rollen zijn er niet. Ik krijg een doos tissues.
In veel restaurantje hier staat het toilet papier als vorm van tissues wel op tafel. “Ruilen” denk ik dan.
Vannacht is het weer een uurtje gaan regenen, de deur naar mijn balkon waaide daardoor open. Maar verder goed geslapen.De dominee laat wel zijn bellen luiden om zeven uur maar ik draai mezelf nog een keer om.
Het is zondag, een vrije dag.
Rond negen uur zit ik op de Beach (die nog steeds geen Beach is) voor mijn Javaanse Jongen. Het briesje is nu nog verfrissend. En dan het beloofde ontbijtje op het balkon. Ik moet nu wel zelf de koffie zetten en daarna de koffie kopjes afwassen :-)
Nadat ik mijn vuile kloffie heb afgegeven voor de laundry service loop ik even de straat van het dorp in, nou ja, dorp, huisjes aan wederzijdse kant van een drukke weg. Het is nu, op zondagochtend nog rustig, alleen bij de kerk staat het vol met auto’s, brommers en motoren.
Christelijk gezang komt uit de kerk.
Ondanks dat het vannacht geregend heeft is het nu wel blauw met bewolking en wat meer wind ten opzichte van gisteren. Op de Beach ga ik met mijn I pad wat dingen uitzoeken.
Morgen moet ik naar “Kantor Imigrati”, een visum verlenging aanvragen. Actuele informatie is moeilijk te achterhalen maar ik kom er wel achter dat ze vanaf acht uur open zijn.
Ik moet mijn paspoort, kopie ervan, kopie van ticket in ieder geval bij hebben. Er moeten vingerafdrukken en een foto gemaakt worden. In het slechtste geval moet je 3 x op het “kantor” komen alhoewel er ook berichten zijn dat je het paspoort moet inleveren en later in de week het weer op moet komen halen.
Ik regel bij de receptie vervoer, heen en terug. Een Ojec kunnen ze hier niet regelen dus zal het met een taxi moeten.
Dan de tweede opgave: hoe kom ik van hier naar de Banda eilanden. Ook daarover staat op internet alleen jaren oude informatie. Er gaat volgens die informatie twee keer per week een veerdienst. Welke dagen wordt mij niet duidelijk.
Dat wordt deze week naar het kantoor gaan maar dan moet ik eerst zeker weten wanneer mijn visum klaar is.
Ineke, die ik heb leren kennen in Maleisisch Borneo (lang geleden hè Ineke) heeft al gereageerd dat Banda geweldig moet zijn. Ik heb haar een e-mailtje gestuurd voor tips voor een hotelletje of guesthouse. Ineke, als je dit leest kijk even in jouw mail :-)
En zo vliegt de ochtend voorbij. Na twaalf trekt de lucht weer helemaal dicht. Het spikkelt constant wat lichte motregen, net genoeg om er niet op uit te gaan maar ook te weinig om jezelf op te sluiten. Het waait zo dat ik op mijn balkon genoeg nat wordt dus verblijf ik zowat de gehele dag op de Beach waar overigens weinig tot niets te doen is.
Tussen de buitjes loop ik nog eens een uurtje over de de drukke weg, door het dorp………waar ook niets te doen is. Wel uitkijken want je wordt hier zomaar uit je hemd gereden. Er wordt behoorlijk hard gereden, de weg is smal en ondanks dat het hier links rijden is gebruiken ze liever de andere kant van de toch al smalle weg…..en daar loop jij dan ook nog.
De wandeling is echter van korte duur, het gaat regenen en nog harder regenen. En zo zit je dan, onder het afdak op the beach welke geen Beach is (ik blijf het herhalen). De internet verbinding is daarbij ook nog eens bagger. Dus jezelf wat vermaken met internet is er ook nog eens bij. Laat staan dingen opzoeken voor later op mijn reis.
Het regent zo hard dat gaan eten verder op in de straat er zelfs niet hij is dus ik bestel maar bij de Beach, die geen Beach is maar mijn avond eten. Nasi Goreng Speciaal, maar dan van de slechtste soort tot nu toe.
Verveeld ga ik nog maar een warme douche nemen en op tijd naar bed. Met de haperende internet probeer ik nog wat Nederlands nieuws mee te krijgen maar bij jullie is er ook niet veel gebeurd.
Ik heb een televisie op mijn kamer maar ook dat beeld is zo slecht dat ik hem na vijf minuten maar weer uitzet.
Ik denk maar, morgen een nieuwe dag en nieuwe kansen, welterusten.
Maandag,
Ik sta op de afgesproken tijd, om acht uur, klaar om naar “kantor Imigrasi” te gaan maar dat wil nog niet zeggen dat mijn, eerder afgesproken, vervoer er ook is. Die moet nog even wakker gebeld worden denk ik.
Eenmaal bij Kantor Imigasie wordt ik, buiten al, netjes opgevangen en begeleid naar de ruimte waar ik moet zijn, naar het juiste loket. Een allervriendelijkste dame staat mij te woord.
Als ik aangeef wat ik kom doen hoor ik binnen 5 minuten dat ik de laatste dag in Jakarta tegen een boete van IND 1.000.000 (€ 61,=) omdat mijn ticket één dag te laat is voor de visum verlenging die ik nu aanvraag. Een andere optie is er niet, regeltjes zijn hier regeltjes.
Ik vloek en tier van binnen maar blijf vriendelijk lachen. Vloeken en tieren zal hier juist het tegenovergestelde effect hebben. Ik probeer, met een glimlach mijn verdriet te laten zien maar helaas “” regeltjes zijn hier regeltjes”.
Dus dan maar beginnen aan de procedure. Ik moet diverse formulieren invullen, handtekeningen zetten, papieren laten zien. Ze gaan met drie mensen aan het werk.
Ze komen zeggen dat mijn visa woensdag al klaar zal zijn. Gelukkig, dan kan ik mijn reis naar Banda gaan regelen………..
Althans…………
Inmiddels zijn er vijf mensen met mijn aanvraag bezig…….er blijkt een storing te zijn. Ze kunnen niet in de systemen.
Ik krijg de keuze, hier wachten maar dat kan een aantal uren gaan duren want zij zijn afhankelijk van Jakarta waar het nog twee uur vroeger is.
Of terugkomen als het systeem weer werkt……waarbij ze mij beloven te bellen als het zover is.
Wederom vloek en tier ik weer vanbinnen met een vriendelijk glimlach. Ik probeer nog een beetje te onderhandelen en vraag ter compensatie die enen dag extra visum maar “ regeltjes zijn regeltjes”.
Ik ben dus om tien uur weer bij mijn hotel, neem mijn ontbijtje op mijn balkon en ga daarna maar weer zitten op “The Beach” wat geen Beach is. Hier zit ik dan, alleen, gelukkig wel met een blauwe lucht en lichte bewolking.
Het internet systeem hier werkt nog steeds niet goed maar na een aantal keren klagen lijkt het net weer te gaan werken.
Een ander systeem wat hier storingen veroorzaakt is de ATM hier naast het hotel, gemakkelijk zo’n pin apparaat naast de deur. Het werkt maar er staat wel een grote “Windows” storingsmelding op het scherm. Ik vloek en tier weer vanbinnen. Nadat ik nagevraagd heb krijg ik de garantie dat hij wel geld geeft. Het is alleen gokken of ik de goede knoppen indruk want ik kan door de foutmelding niets lezen.
Taal selectie Engels, pin invoeren, geld bedrag kiezen, savings……..en jawel, er komt geld uit en ik krijg het pasje ook nog terug.
Op de Beach zit ik nu, alleen, te wachten op het volgende.
Half twaalf, ik krijg een telefoontje van “Kantor Imigrati”. De storing gaat zeker nog de hele dag duren. Ze zullen mij morgenvroeg weer terugbellen.
Ik vloek en tier wederom van binnen.
Er komt wat meer bewolking en zit mij af te vragen wat ik kan doen……..ten zuiden van hier ben ik al geweest, een dag trip plannen naar het andere deel van Ambon krijg ik alleen geregeld met een taxi en kost de hoofdprijs.
De stad in (ook met taxi) daar heb ik niet zo’n zin in omdat ik dat de eerste week al gezien heb.
Dus ik zit mijn tijd maar uit op the Beach, wat geen Beach is……..
Verkassen is geen optie, dan kom ik terecht in een stads-hotel verder van het “Kantor Imigrasi”.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091394
[countryId] => 88
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 155
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vloeken-tieren-regen-falende-systemen
)
[54] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-04
[title] => Vertrek Saparua, aankomst “The Beach”
[message] => De stroom valt uit, het nood aggregaat gaat aan. Een felle lamp op mijn kamer gaat branden, eentje die ik niet uit kan doen. Het is niet fijn dat de nood verlichting gaan branden als je net op bed ligt. De airco doet het ook niet meer. Al snel wordt het warm op de kamer. Ik wil eigenlijk gaan slapen want om zes uur ga ik alweer richting de haven.
Gelukkig houdt de stroomstoring maar een uurtje aan. Toch ben ik voor vijf alweer wakker. De Ojek die ik voor zes uur besteld heb is echter een kwartier te vroeg, hoe dat kan in Indonesië.
Het is nog donker, toch lijkt er al meer leven op straat dan in de hete middagzon. De ojek heeft echter geen licht, op de donkere weg naar de haven schijnt de chauffeur bij met een zak lamp om zo de hobbels en kuilen te vermijden. Ik vind het nogal een toer. Mijn rugzak van bijna 20 kg tussen chauffeur en stuur, ik achterop met de kleine rugzak op. De chauffeur met een zaklantaarn in zijn hand en zo slalommend over de weg. Gelukkig kom ik veilig aan bij de haven.
De kaartverkoop is net open maar er is een storing in het computer systeem, mijn paspoort is niet nodig alleen mijn naam die maar snel verbasterd wordt tot “Mister Tom”.
Ga je bagage maar vast aan boord brengen en kom dan maar terug om het kaartje te halen……..ja,ja mijn bagage onbeheerd aan boort laten staan met zoveel volk dat in en uitloopt. Enig vertrouwen moet je hebben.
Een moeder met dochter vraag ik via “Google Translate” of ze op mijn spullen willen letten.
Ik terug naar de kaartverkoop, na een tijdje rolt het eerste ticket uit het systeem “Mister Tom”. De vierde keer op deze sneldienst brengt weinig nieuwswaardigs te vermelden.
Als ik van boord af ga zal ik een taxi moeten nemen, ik heb al ingeschat dat mij zo’n INR 250.000 (€ 15,50) gaat kosten. Nog aan boord word ik aangesproken voor een prijs van INR 200.000 dus “deal” zeg ik. Eenmaal aan wal geeft de echte chauffeur aan dat dit de prijs is naar Ambon City centrum en ik wil 5 km ten zuiden van de stad, dus toch INR 250.000
Mijn beoogd hotel is Reddoorz@Titra Kencana Hotel. Niet een droom hotel maar het ligt wat buiten de stad, aan de kust, heeft redelijke reviews. Wat mij aanspreekt is dat ik in ieder geval aan het water zit. Je kan er niet zwemmen, helaas.
Hotelletjes met een zwembad zijn er maar drie, twee heb ik eerder al gehad. Ik zal het ermee moeten doen want ik moet komende week een aantal keren in de stad zijn om mijn visum te verleggen (wegbrengen, vingerafdrukken maken en ophalen).
Ik hoop dat ik de tijd hier kan slijten en wat voorbereidingen kan doen voor de periode nadat mijn visum is afgerond.
Het hotel ziet er wat aftands uit, op het terrein is een grote parkeerplaats met aansluitend wat Cabana’s, wat luxere kamers aan een binnenplaats (waar auto’s staan), geen uitzicht. Ik laat mij drie kamers zien, op de eerste verdieping, waarvan er twee uitkijken op een muur met rotzooi en de derde heeft een balkon met uitzicht op zee. De keuze is dus snel gemaakt. INR 225.00 (€ 13,95) per nacht, geen ontbijt (maar die stellen over het algemeen toch niet veel voor).
Beneden mij een parkeerplaats en de ruimte aan zee wat ze The Beach noemen. Iets met strand heeft het niet te maken maar je kan er aan het water zitten. De zee wordt hier ook afgeschermd met beton.
Ik posteer mijn spullen op mijn kamer, natuurlijk moet ik vragen om een handdoek, toiletpapier, WiFi code, asbak voor het balkon, kamer sleutel, water koker,…….. alsof ik naar de gehele inrichting moet vragen. Oh ja, een lampje voor in de schemerlamp niet vergeten :-)
Er is gelukkig wel een koelkast op mijn slaapkamer.
Het is bijna lunchtijd, en aangezien ik vanmorgen niet ontbeten heb, lust ik wel wat.Het portie Noodle is te groot voor mij om op te kunnen. Ik krijg niet duidelijk of hier ontbijt wordt geserveerd, op de kaart staatniets wat daar (volgens Nederlandse begrippen) op lijkt.
Maar ik heb een koelkast en volgens Google Maps zit er op 350 meter een toko. Koffie heb ik zelf bij, dus even kijken wat ze in de toko hebben.
Vijf stappen buiten mijn hotel zit echter een supermarkt, ze hebben liter flessen water, anderhalve liter flessen CocaCola, broodjes met chocolade, broodjes met chocola en kaas. Alles goedkoper dan in het restaurant “The Beach”.Om maar een idee van prijsverschil te geven, een flesje Cola van 250 cc in het “Beach restaurant” kost INR 13.000 en anderhalve liter in de super INR 16.500, een prijsverschil van € 0,22
Morgen ochtend dus ontbijt op “Balconia Beach view”
Ik laat het kamermeisje nog even mijn kamer sprayen met Airwick, nare geurtjes weg en posteer me aan het water op de beach wat geen Beach is. Op Google Maps zie ik dat er links en rechts verder op ook een Beach is maar op de plaatjes lijkt het ook beton te zijn.
Maar dat ga ik morgen verder bekijken, het is dan zondag en is er zowiezo niet veel te doen.
Ik loop nog een kort stukje langs de drukke weg die langs mijn hotel loopt. Naast mijn hotel is eigenlijk al die andere Beach. Wat kinderen zijn aan het zwemmen of spelen tussen het plastic afval. Ik ga niet zwemmen tussen die rotzooi.
De zonsondergang bekijk ik nog even van “The Beach” en breng mijn avondje door op het balkon.
Ik heb geen zin in warm eten en besluit alvast met het ontbijt van morgen, op mijn balkon te beginnen met een glaasje “Friesche Vlag” chocomel, ook uit de super :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091350
[countryId] => 88
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 151
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/307_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vertrek-saparua-aankomst-the-beach
)
[55] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Op de Ojec met Simon
[message] => Met enige twijfel sta ik deze morgen op. Ik wil twee dingen geregeld hebben:
Een Ojec (brommer taxi) die mij zaterdag ochtend naar Haria brengt voor mijn bootreis terug naarTeluhu (Ambon) en een tweede Ojec voor vandaag een tour te gaan maken buiten dit stadje.
Tot negen uur is de “nachtploeg” in het hotel maar mijn verwachting van hulp door de “dagploeg” is niet zo groot. Ik waag het maar eens te proberen bij de “nachtploeg”.
Wonder boven wonder gaat een jongen de straat op, roept iemand en in de kortste keren staat een Ojec voor mijn neus. Er is nog wat onduidelijkheid over de tijd van afvaart van de boot dus neem ik het zekere voor het onzekere en spreek af met deze Ojec dat hij zaterdag ochtend om zes uur hier is om mij naar de haven te brengen. Waarschijnlijk te vroeg maar liever een uur te vroeg dan 5 minuten te laat.
De prijs is ook nog eens de helft van de Ojec die ik had om van de haven hier te komen INR 20.000 (€ 1,24)
Nu nog de tweede Ojec, voor een tour vandaag. Ik wil een uurtje of vier weg, een beetje de omgeving verkennen. De jongen die de eerste Ojec van straat plukte biedt zich aan om mij rond te leiden. Veel ervaring als gids heeft hij niet, stelt zich dan ook bescheiden op. Het regelen is een gesprek via onze beide telefoons met Google Translate.
De prijs INR 200.000 (€ 12,50) zal wel wat te hoog voor vier uur maar is zeker goedkoper dan het aanbod wat ik de eerste dag hier gehad heb. De gun factor speelt ook een rol mee. We spreken af van tien tot twee. Ik heb op een weer app gezoen dat het wel eens kan gaan regenen in de namiddag.
De route die we afleggen gaat via een aantal dorpen rondom de baai van Saparua stad. Paperua, Booi, Haria dan terug naar Saparua stad en dan de andere kant op. Timur, Ullath en Ouw.
Vergeef mij als ik de namen niet goed heb, het geluk is dat jullie het toch niet weten :-)
In het dorp Paperua heb ik gisteren al foto’s gemaakt dus rijden we daar verder en maken een wandeling door een aftandse plaats wat ooit van buitenlanders is geweest, die zijn er met het geld vandoor gegaan waar de plaatselijke bevolking zo boos over geweest zijn dat ze alle huisjes en omgeving kapot gemaakt hebben. Toch geeft deze wandeling mooie doorkijkjes naar de zee. Het ligt recht tegenover Saparua stad. Het is een wandeling met veel trappertjes en dat met deze warmte en mijn geweldige conditie is het weer zweten met peentjes. Na de wandeling mogen we weer op de scooter. De warme wind brengt dan ook geen verkoeling maar het voelt wel goed aan. Twee vrienden van mijn gids Simon voegen zich bij ons. Ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
We bezoeken het dorpje Booi waar het ook weer veel trappen lopen is, het voordeel……er is geen verkeer.
Via allerlei betere en slechtere wegen, binnen paadjes gaan we richting Haria. Waar ik het nog niet over gehad heb is de gigantische hoeveelheid zwerfafval en met name de plastic afval. Indonesiërs gooien alles gewoon op straat, zonder enige gêne. Op de weg naar Haria wordt het opgeruimd. Het afval wordt verzameld en……….op veel plaatsen in de fik gestoken. We rijden geruime tijd door de rook van deze branden. Daar kan zelfs mijn Javaanse Jongens niet tegen op.
Op deze reis moet ik zeggen dat ik meer rook, uitlaatgassen, benzine lucht heb geroken dan de groene natuur die je hier ziet. Ik zal eens een dag een foto shoot maken van al het afval wat je tegen komt.
In de buurt van Haria bezoekenbezoeken we een park waar iemand allerlei vijvers heeft gemaakt met vissen en schildpadden. Het kost wel entree INR 50.000 (€ 3,10) en krijg het gevoel dat ik weer in een psychiatrisch ziekenhuis ben beland, enig gevoel van schizofrenie overvalt me.
De vijvers zijn opgebouwd met allerlei stenen waar namen op staan, van alle bezoekers (zie foto’s).
Er wordt mij ook aangeboden mijn naam te laten vastleggen voor het nageslacht maar dan moet ik wel nog even INR 100.000 (€ 6,20) voor betalen. Ik bedank voor de eer en zeg, via Google Translate, tegen mijn gids dat ik niet kan controleren of hij dat inderdaad doet. Mijn gids geeft aan dat ik daar wel een punt heb.
Warm, heet en dorstig keren we terug naar ons hotel om bij de overburen even een koude fruit drank te nuttigen.
Deel twee van de tour gaat de andere kant op. De berg op, naar een plaats waar Patimuri, de Indonesische verzetsheld zijn aanval tegen de Nederlanders zou hebben voorbereid. Vanaf hier zou je vroegen Fort Duurstede hebben kunnen zien, maar dat was vroeger.
Via een mooie kustweg passeren we de twee laatste dorpjes. Overal zie ik, ook afgelopen weken, kruisen langs de weg, eerst dacht ik voor verkeersslachtoffers maar dat zouden er wel heel erg veel zijn. De kruizen zijn echter om Pasen te verwelkomen.
Waar de weg doodloopt, in het dorp Ouw, keren we om. Aan de kust roken we nog een Javaanse. De kust die, voorzover ik die gezien heb vooral afgebakend is met een betonnen wal, geen echt strand leven hier.
We zijn mooi om twee uur terug bij het hotel.
Warm, heet, bezweet betekent even in Power Nap in mijn airco kamer en dan een pot thee leegdrinken om het vocht aan te vullen. Mooi op tijd terug want het gaat even later (dan wel zachtjes) regenen.
Met de pot thee even dit verhaaltje optekenen, uploaden.
Vanavond mijn rugzak inpakken zodat ik morgen om zes uur hier kan vertrekken, eten bij de overburen.
Ik ga terug naar Ambon, daar zit ik komende week om mijn visum te verlengen (dat gaat enkele dagen duren) en de rest van Ambon, wat ik nog niet gezien heb, te bezoeken. Ik heb een beoogd hotelletje in mijn hoofd, 5 km ten zuiden van Ambon stad, aan zee maar helaas geen strand of zwembad……….We zullen zien.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091327
[countryId] => 88
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 165
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/172_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-de-ojec-met-simon
)
[56] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-02
[title] => Saparua, een slapend stadje
[message] => Ik sloot gisteren avond af met Soto Ajam met Nasi. Weten jullie wel dat Nasi gewoon witte rijst is. Soto Ajam kennen we in Nederland ook wel, Soto is Soep en Ajam is Kip.
Mijn kamer is heerlijk om te slapen, er is airco maar al staat hij op standje 16° die temperatuur haalt hij niet maar wel een graadje of 20. Het is een airco die geen herrie maakt, gelukkig.
Maar ja, als je om vier uur niet wakker wordt van Moslims, dit is immers een protestant eiland, dan wordt je wel wakker van een onverlaat die om vier uur in de tuin gaat zitten bellen en irritante muziekjes op zijn telefoon af speelt. Zachtjes bellen kunnen ze niet hier. Alsof ze van hier naar Ambon moeten gillen.
In mijn hoofd heb ik een programma, de stad verkennen en een bezoek brengen aan Fort Duurstede. In de ochtend is hier markt en voor Fort Duurstede staat op internet vermeld dat je daar zeker twee uur rond kan kijken.
Dit stadje blijkt eigenlijk maar uit twee hoofdstraten te bestaan. Verderop in mijn straat is de ochtend markt. Verse vis, allerlei groenten (soms bekend, soms onbekend).wat kramen met plastic spullen en wat kramen met kleding. Erg groot is het allemaal niet. Een gedeelte is op straat en het andere gedeelte is in een behoorlijk donkere hal.
Met het bezoek aan de markt en de twee hoofdstraten ben ik nog geen twee uurtjes kwijt.
En het is warm, zeg maar rustig heet. In de hoofdstraat staat bijna geen wind en de zon brandt al vroeg. In de binnentuin bij mijn kamer drink ik nog wat bakjes thee en eet nog twee, soortement van, olie bolletjes. Dit was het ontbijt en had er vanmorgen ook al twee op. Achter het hotel kan je bijna aan het water zitten, daar staat in ieder geval nog wat wind. Er is echter niets te doen en niet veel te zien.
Poeh, dat wordt een lange dag.
Dan maar een Power Nap van een half uurtje in mijn airco kamer. Door de koelte laadt mijn batterij weer snel wat op en ga ik naar Fort Duurstede.
Veel van de geschiedenis is er weinig geschreven over dit fort, het is de vervanging van fort Hollandia wat ergens in de 17e eeuw tot twee maal toe door een aardbeving vernietigd is.Pattimura, een Molukse vrijheidsstrijder heeft ergens begin 19e eeuw hier 17 Nederlandse soldaten vermoord (dat was al na de VOC tijd) en is daarmee een held geworden van de Molukse onafhankelijkheid. Zowel hier als op Ambon kom je standbeelden van hem tegen.
Twee uur heb je nodig om dit Fort Duurstede te bezoeken, laat ik de reisboeken maar herschrijven:
Een kwartier is genoeg.
Je kan een rondje lopen over de muur van het fort, wat er door “restauratie” werkzaamheden veelal een betonnen muur lijkt.
Er staat een “niet oorspronkelijk” gebouw op de binnenplaats en er zijn wat fundamenten te zien van de oorspronkelijk gebouwen. Geen enkele beschrijving of zo.
Alleen een man die bij de toegangsdeur zit met een boekje met bezoekers en hoeveel fooi die hebben gegeven.
“Amehoela”, mijn naam komt niet in het boekje en mijn fooi ook niet. Ik geloof er trouwens niets van dat sommige INR 200.000 (€ 12,50) hebben gegeven om hier even rond te kijken.
Met een koel fruit drankje op het terras bij de overburen ben ik zo weer terug bij mijn hotel, even uitwaaien aan het water, een tweede korte Power Nap om af te koelen op mijn kamer.
Poeh, het wordt een lange dag
Om vier uur loop ik nog even door de hoofdstraat, het is nu nog stiller. Bijna niemand is op straat. Ik denk dat ze allemaal eenzelfde Power Nap aan het doen zijn. Het is nog heter dan eerder op de dag.
Met recht kan je van dit stadje zeggen dat het een “slapend stadje” is.
Dan wordt ik redelijk goed Engels aangesproken door een chauffeur in een auto. Na wat praten en mijn aangeven dat ik gewoon wat rondloop biedt hij mij aan naar het volgende dorp te rijden, eventjes op en neer, en ik hoef er niets voor te betalen. Hij moet daar iets afgeven en brengt me dan direct weer terug. “Why not” denk ik en stap in.
Het volgend dorp is “Paperu”. Nog kleiner en nog stiller. We stoppen even bij zijn huis en onderweg nog een klein foto momentje want hij wil mij ook op de foto. Een monument met de naam van het dorp en een gedenkplaat van de slag met Patimura, wat volgens hem plaatsgevonden heeft in dit dorp. Het onverwachte is weer gebeurd en ik ben weer een half uur “van de straat geweest.
Ik taai er nog even INR 6.000 (€ 0,37) er tegen aan voor een half liter take koud water uit de koelkast en ga maar weer eens schrijven.
Verhaaltje en foto’s uploaden, straks eten bij de overburen……………
Morgenvroeg ga ik proberen een “ojek” (brommer taxi) te charteren om een aantal uurtjes, ik schat in dat dit regelen niet zo gemakkelijk gaat hier.
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091301
[countryId] => 88
[pictureCount] => 29
[visitorCount] => 144
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/019_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => saparua-een-slapend-stadje
)
[57] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => De loodgieter op bezoek
[message] => Het spannende begint pas als ik mijn verhaal heb geüpload. Zo ook mijn laatste post “van Seram naar Teluhu”.
Ik eindig dit verhaal dat ik een verfrissende emmer water over mij wil gooien. Mandi heet dat hier.
Maar dan moet de emmer eerst met water gevuld worden………en dat ga ik doen. Nog met mijn kleren aan draai dik e kraan open om de emmer te vullen, de kraan zit zo vol met kalk en roest dat de gehele kraan afbreekt. Het water spuit alle richtingen uit………behalve richting emmer. Snel roep ik iemand die buiten loopt. Paniek ik de tent: “Ik ga de baas bellen”.
In de korte keren heb ik vijf man in en uit mijn kamer lopen. Andere hulptroepen worden ingeschakeld.
In Nederland zou je de hoofd kraan even dicht draaien maar die kennen ze denk ik hier niet. Provisorisch wordt de kapotte waterleiding afgestopt waarmee het ernstigste overstromingsgevaar wordt voorkomen.
Dan komt de professional het terrein op, de loodgieter denk ik.
Er staat inmiddels zoveel volk in mijn kamer en badkamer dat ik maar voor de deur op mijn plastic stoeltje ga zitten. De loodgieter komt daarna helemaal nat de badkamer uit en deelt allerlei instructie uit. Er moet materiaal komen, gereedschap, nieuwe leiding, cement. Er wordt gehakt en gebroken.
Ze zijn zeker twee uur bezig geweest…………..
Mijn plan om een “mandi” te nemen en daarna ergens in de straat te gaan eten valt in duigen.Ze kunnen mij ook geen andere kamer geven want alle kamers zitten vol. Ik wil niet weg bij mijn kamer met al dat werkvolk wat rondloopt. Al mijn spullen liggen daar inclusief mijn meer dan 10 miljoen Indonesian Rupiah.
Uiteindelijk stuur ik de jongen er maar op uit om bij “de afhaal” een portie Mie te gaan halen.
De avondmaaltijd op mijn plastic stoeltje voor de “Simply Room”. Mijn honger is gestild maar ik voel mij zweterig, heet en plakkerig.
Uit eindelijk is de kraan gemaakt maar ik zou nog een aantal uur moeten wachten voor ik het mag gebruiken. De lijm van de waterleiding moet nog drogen als ook het cement waar het mee vast gezet is.
Ik krijg de mogelijkheid om mij op een andere kamer te mogen wassen, dus er is wel een kamer vrij. Verhuizen naar die kamer zit er niet in want dat is een kamer met airco en ik heb betaald voor een kamer met ventilator.
Als ik aangeef dat hun probleem niet de mijne moet worden heeft geen effect. Ik ga mij wassen in de ene kamer en slapen in de andere. Nou slapen……..de ventilator is er een met het geluid van een oude fokker en na twee uur zit ik weer buiten op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats. Uiteindelijk val ik toch in slaap……tot zes uur.
Bezweet wordt ik wakker en kan gelukkig nu een emmer koud water over mij heen gooien. Ik zet een bakkie Nederlandse Cappuccino, warm water hebben ze hier dan nog wel en ga op stap.
Om zeven uur zou het kantoor voor de kaartverkoop open gaan. Om acht uur vertrekt de boot in de terminal. De berichtgeving over de tijden loopt uiteen, iedereen die ik vraag heeft een ander antwoord.
Al zoals al eerder bericht is op tijd hier altijd te laat. Pas na half acht gaat de kaartverkoop van start, ondanks dat ik er als eerste was probeert iedereen nog voor te kruipen ook.
De vertrektijd van de boot blijkt uiteindelijk pas om negen uur te zijn. Na het kopen van een kaartje haal ik mijn bagage op bij mijn “Simply Room” echter mijn “afhaal” ontbijt is net afgeleverd, ik neem dat maar mee omdat ik geen zin heb in rijst met Noodle en ei op mijn nuchtere maag en ik heb weinig trek erin de boot te missen.
Een vrouw en een jongen die ook bij het ticket Office stonden in de rij voor Saparua waren ook aanwezig op de terminal. Met behulp van Google Translate heb ik hen gevraagd de weg, in de chaos van de aankomende en vertrekkende boten te wijzen.
En zo vertrek ik, weer een aantal kwartier te laat, met de boot naar de haven van Haria op Saparua. Achterop een scooter, rugzak op mijn rug en mijn kleine rugzak bij de chauffeur rijden we naar Saparua stad, een kilometertjes of vijf van de haven.
Ik had een lijstje van 3 beoogde hotelsmaar ik wist niets van hun prijzen. De beste viel alles mee, 2 soorten kamers, een binnen…….beetje donker en de andere aan een binnen tuintje licht. Prijsverschil maar INR 27.000 (€ 1,65) dus de keuze is snel gemaakt. De kamerprijs is overigens INR 192.500 (€ 12,=).
De ontvangst is wat koel, een beetje met de houding van “het moet”.
Ik raak er wel aan gewend, je moet vragen om een handdoek, toilet papier etc. etc. De airco werkt en de kraan lekt :-).
Ik ga mij eerst settelen, vuile kleren uit en naar de was service, even goed wassen met shampoo en bad schuim. Flinke emmers water (koud) over mij heen. Helemaal fris eet ik mijn ontbijt (meegenomen) voor de lunch op, ga daarvoor aan de plastic tafel op een plastic stoel zitten. Maar wel met zicht in de tuin. 2 dames zijn bezig met het tuinonderhoud (eentje spreekt wat Engels).
Ik bekijk het hotel even verder, achter het hotel ligt het tweede hotel wat er op mijn lijstje stond, wat ik gelezen heb op internet wat meer oud en achterstallig onderhoud. Op de bovenverdieping blijken de mooiere kamers te liggen maar ook gelijk 2x zo duur.
Na afgelopen avond en nacht ben ik toe aan een middagdutje, eventjes op mijn airco kamer.
Saparua stad laat ik even links liggen, dat verken ik morgen wel.
Toch kan ik het niet laten even naar de kust te lopen, Fort Duurstede en het strand van Saparua stad. Bezoek aan Fort Duurstede laat ik voor morgen en het strand van Saparua hebben ze verpest door er een betonnen muur die ze eromheen gezet hebben.
Anderhalf uurtje heb ik wat gewandeld en tegenover mijn hotel een vruchten drankje genomen. Raak ik, in het Engels, aan de buurt, blijken het Nederlanders te zijn. Dan wordt het praten weer een stuk gemakkelijker. De man is een gepensioneerd B verpleegkundige.
Zij eten ondertussen wat en het ziet er goed uit………mijn eettentjes voor vanavond is vastgesteld.
Mijn eerste indruk van dit stadje is een heel andere dan van de afgelopen weken, het is ruimer opgezet, meer dorps en de mensen zijn minder spontaan.
Bij terugkomst maak ik kennis met de buren in mijn rij, gezellige mensen maar zij vertrekken morgen.
Ze hebben in het hotel één koelkast staan. Om vanavond iets te kunnen drinken zal ik nog even naar de plaatselijke supermarkt moeten gaan. In een klein winkeltje zie ik voor de eerste keer een anderhalve liter fles CocaCola. Niet gekoeld. Ik hoop dat door de airco op mijn kamer het vanavond nog enigszins te drinken is.
De avond begint te vallen, ik schrijf aan de grote plastic eettafel dit verhaal en ga straks nog even eten bij de overburen…………
………mits de kraan op mijn kamer niet afbreekt, lekken doet de kraan wel :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091276
[countryId] => 88
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 162
[author] => Ton
[cityName] => Saparua
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/807_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-loodgieter-op-bezoek
)
[58] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-28
[title] => Van Seram terug naar Teluhu
[message] => Op het moment dat ik dit begin te schrijven zit ik op de boot van Amahai in Seram naar Teluhu op Ambon.
De taxi was mooi op de afgesproken tijd bij het hotel waar we eerst de rit hadden naar Amahai. Buiten de pier moet een kaartje gekocht worden, dat doet mijn chauffeur. Hij is beter in voor kruipen dan ik.
Mijn paspoort is hier niet nodig. Gewoon Mister Ton is voldoende.
Dan naar de boot. Het inschepen gaat hier sneller en soepeler dan op de heenweg. Ik zit dan ook te vroeg op de boot, die vervolgens toch een kwartier te laat vertrekt.
Het is eenzelfde boot als op de heenweg met één verschil, het achterdek is afgesloten. Geen fotootjes van onderweg dus. Voor een sigaretje is een kleine achter plaats waar veel mensen staan, geen uitzicht en een dampende benzine lucht. Binnen is het plakkerig warm, de airco doet het niet.
Pas na een uur gaat het achterdek open, eindelijk war frisse lucht alhoewel je pal in de zon zit.
De haven van Teluhu, het lijkt wel of iedereen tegelijk van boord wil, een gekkenhuis. Mannen die jouw bagage willen dragen gaan ook nog tegen de stroom in. Eenmaal van boord wordt je overvallen door iedereen die een vorm van vervoer aanbiedt.
Ik wil heel dicht bij de haven blijven en heb twee opties maar hoever ze werkelijk van de terminal afliggen, geen idee. Even Google Maps raadplegen
De horde vervoersaanbieders willen allemaal op mijn telefoon meekijken en ik hoor de gekste bedragen voorbij komen.
Uiteindelijk vogel ik uit dat het maar vijf minuten lopen is naar mijn eerste optie en nog wordt ik achtervolgt door een hele horde, tot aan de poort van het terminal terrein.
Het is dan inderdaad maar vijf minuten lopen maar met mijn grote rugzak op mijn rug, de kleine rugzak in de ene hand en Google Maps in de andere, peentjes zweten.
Ik stop bij “Simply rooms”, een rij zeer eenvoudige kamers met ventilator.
Een bed, televisie, wc met koude douche en verder niets. Voor de prijs van € 9,= per nacht. 500 meter van de terminal en 50 meter van het kantoor waar ik morgen het kaartje moet kopen. Een mooi uitgangspunt voor morgen.
Ik word hartelijk ontvangen door Ady, hij moet alleen de badkamer nog even poetsen. Hij regelt nog wel even vers water en gekookt warm water.
Kan ik zelf nog koffie maken.
Hij maakt zijn excuses uur dat hij vanmiddag tussen drie en zes nog iets anders moet doen van zijn baas en dat hij er dan niet is om mijn vragen te beantwoorden.
En daar zit ik dan weer, op een plastic stoeltje voor mijn kamer. Het is hier windstil dus heet. De kamers liggen achter een gebouw dus er kan geen zuchtje zee wind bij. Mijn uitzicht is een parkeerplaats van brommers en auto’s.
Ik ga even lopen maar Teluhu is niet meer dan een lange drukke straat met links en rechts veel locale eettentjes. Het zicht op de haven en zee is dicht gebouwd met houten kraampjes. Tegenover mij is er een beetje terras waar ze ook koud drinken verkopen. Citroen met ijs, suiker en water. Het Terras kijkt uit op een vies stukje haven maar er staat even iets van een windje. Ik laat het citroen drankje dan ook hartelijk smaken.
Ik check nog even het kantoor waar ik het kaartje moet kopen, helaas kan dat nog niet vandaag. Morgen om acht uur, negen uur vertrekt mijn boot.
Even terug bij mijn kamer maar al snel beluit ik de andere kant eens op te lopen. Dat brengt weinig andere gezichtspunten dan de langgerekte straat, geen zicht op haven of zee maar nog steeds erg warm.
Een jonge man nodigt mij uit om op een bankje te komen zitten, ach “why not”. Hij spreekt een paar woordjes Engels en verder met Google Translate buurten we even. De buurmeisjes, buurjongen en buurvrouwen komen er even later ook bij zitten en we hebben allemaal lol onder begeleiding van Google Translate. Zij met die gekke Nederlander en ik met hen. Ik krijg nog een of ander ijs drankje, zoet, iets kers-achtig met onderin bonen. Wat een gastvrijheid. Natuurlijk worden er weer selfies gemaakt.
Een uurtje vermaak langs de snelweg.
Op mijn plastic stoeltje met uitzicht op de parkeerplaats is het ook niet helemaal dus ga ik nog maar een Citroen drankje drinken op het terras van de overburen.
Doe maar ruig, 2 x drank à INR 10.000 (€ 0,62) per stuk.
Ik hou mijn verhaaltje vandaag hierbij, ik ga het proberen te up-loaded maar internet is hier niet zo geweldig. Als het lukt dan ga ik over een uurtje nog wat eten en dan een verfrissende emmer water over mij heen.
“Mandi” noemen ze dat hier
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091250
[countryId] => 88
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 126
[author] => Ton
[cityName] => Ambon
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/697_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-seram-terug-naar-teluhu
)
[59] => stdClass Object
(
[username] => tonvangorp
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Niets meemaken maar toch………
[message] => Ook al maak je niets mee dan gebeurd er toch van alles.
Zondag was weer het vertrek van Sawai naar Masohi. Op mijn pier heb ik mijn spullen in de ochtend ingepakt en verder is het wachten op het vervoer terug. Mijn chauffeur wordt verwacht zo rond twaalf en zoals het gebruik hier is komt hij drie kwartier later.
Ik heb om hals twaalf mijn lunch al gehad met soep, rijst, gefrituurde dingetjes en gebakken vis. Het is wederom zoveel dat ik genoeg over hou voor een lunch voor de chauffeur.
Hij komt niet alleen, zijn vrouw is er ook bij. Zij zal het wel gezellig vinden om de hele dag in de auto door te brengen. Zij spreekt geen Engels maar wel Duits. Hun twee kinderen zij thuis achter gelaten met oma.
Ze drinken koffie en eten de lunch en dan rond half twee vertrekken we. De lange rit waarvan iedereen zegt: “zeker twee uur” maar die in werkelijkheid zeker vier uur in beslag neemt (met een korte koffie pauze onderweg. Het afscheid is hartelijk en iedereen wil nog een selfie maken met mij, het personeel en ook de vrouw van de chauffeur.
Over de weg terug is weinig nieuws te schrijven, het is dezelfde weg die ik in een eerder verhaal al heb beschreven. Een lange zit.
Tegen half vijf zijn we terug in Masohi maar voor dat ik naar het hotel ga wil ik nog even via de ATM om geld te pinnen. De miljoenen vliegen de deur uit dus zal ik mijn cash weer moeten aanvullen.
Je zou niet kunnen pinnen hier op het eiland maar sinds kort kan dat wel, echter wat kleinere bedragen (INR 1.250.000) en dan maximaal twee keer. Een klein buffertje dus.
Echter eenmaal bij de ATM blijk ik meer te kunnen pinnen (INR 2.500.000) en dat twee maal. Ik grap tegen de chauffeur dat ik vanavond in plaats van Mie Goreng wel Mie Goreng speciaal krijg :-)
Eindelijk om vijf uur ben ik in mijn hotel, moe van de autorit. Bezweet en daar ook naar ruikend. Ik gooi mijn rugzak op de kamer. Moet de eigenaar nog even achter zijn broek aanzitten voor handdoeken en toiletpapier.
En zoals de moslims doen, ik spring zonder gêne, met mijn kleding aan in het zwembad om een uurtje te poedelen in het verfrissende chloor water.
Ik weer schoon en mijn kleren ook :-)
Na het zwemmen ben ik moe en hongerig. Vijf à tien minuten lopen vanaf mijn hotel heb ik al gegeten in een klein restaurantje dus daar stiefel ik op mijn gemak naartoe, onderweg wel honderd keer “Hello Mister”.
“Help, het is zondag”, het restaurantje is gesloten, het naastgelegen supermarktje is dicht. Ik ben bang dat ik een hongerige avond krijg.
Ik stiefel maar wat door naar de boulevard, ik ben daar afgelopen week niets eetbaars gezien maar de redding is nabij:
Ik word aangesproken door een groep mannen die volgens mij vragen wat ik zoek, ik versta er niets van maar antwoord, ondersteund met gebaren van eten en honger “mie goreng, nasi goreng, iets anders goreng”.
Ze wijzen mij een straat links in en bieden zelfs aan mij op de scooter te brengen. Beleefd wijs ik dat af, na de lange autorit wil ik wat lopen.
Inderdaad, een stuk verder is er een eetgelegenheid, smalle tafels, plastic krukjes, plastic tafelkleedjes en ik wordt gelijk welkom geheten met flinke lach buien van het personeel. Ik denk dat hier niet veel buitenlanders eten. Er zijn ook drie kleine kinderen aan het spelen die gelijk op schoot komen zitten. Nog voor ik eten kan bestellen worden en selfies gemaakt, met alle personeelsleden, met alle kinderen. Ik heb er dikke lol mee.
Ik bestel een portie mie Goreng. De kinderen zijn aan het spelen met een boodschappen tas. Ik krijg al de lachers op mijn hand als ik een van de kinderen in de boodschappentas zet en roep: “Bye, bye, we are going to Blanda”. Wat een vermaak, wat leuk.
Ik eet met smaak mijn bordje Mie Goreng, eitje erbij, kroepoek erbij en krijg uiteindelijk de rekening van INR 18.000 (€ 1,12).
“Terima Kasih” en tot morgen.
Buikje vol, schoon van het zwembad, kleren hangen te drogen duik ik moe en voldaan mijn bed in.
Om zeven uur weer op, ik heb een aantal dingen te doen al leveren die geen toeristische hoogstandjes op. Er is geen reis leiding of tour organisatie die mij het werk uit handen neemt. Ik zal alles zelf moeten regelen. Vandaag staat het plannen op de voorgrond.
Het ontbijt wordt hier helemaal een lachertje. De afhaalmaaltijd staat al voor mij klaar als ik mijn kamer af kom. Ik krijg hem in de hal al in mijn handen gedrukt, een piepschuimen bak met nasi. In de eet ruimte kan ik een kopje thee maken.
Er is zelfs geen brood. Als ik de eigenaar daarop aanspreek zegt hij dat op zondag er geen brood te koop is waarop verbaasd reageer dat het vandaag maandag is. Een beetje pissed begin ik de pot pindakaas leeg te lepelen. Na 10 minuten komt er toch brood. De pindakaas en de hagelslag gaan er toch aan. De nasi gaat naar mijn kamer voor de lunch.
Een luchtje scheppen buiten en dan ga ik aan het werk. Uitzoeken waar ik naar toe ga en welke verblijfsopties(hotelletjes) ik heb. Nog even vanuitgaande dat ik vanavond nog eens INR 5.000.000 kan pinnen.
Ik vertrek morgen naar het eiland Ambon, naar de haven van Teluhu. Vlakbij de haven zijn 2 verblijfplaatsen waar ik weinig informatie over kan vinden maar ik heb een adres. Wat het is en hoe duur blijft de vraag, ik kan het niet vinden.
Overmorgen ga ik met de boot naar het eiland Saparua. De vertrektijd van de boot is ergens tussen acht en tien. Dat zal ik in de haven morgen nog moeten uitzoeken.
In Saparua stad zijn meerdere hotels en verder op het eiland nog mooiere verblijfplaatsen. Vaak ver weg van de bezienswaardigheden. Ik besluit in Saparua stad te blijven en vindt opties voor 3 hotelletjes. Ook hier weinig informatie dus ook dat zullen we wel zien.
Tussen het uitzoeken door duik ik regelmatig het zwembad in. Lekker even poedelen maar ook om regelmatig van mijn kamer af te zijn. Dit hotel heeft geen enkele plaats waar je wat kan kaan zitten “ werken”. De enigste plaats waar je buiten kan zitten is op een plastic stoeltje voor de deur. Dus breng ik “ te veel tijd” door op mijn kamer.
Om vier uur ga ik op stap, even lekker een grote ronde lopen. De grote hoofdstraat door, waar ik op het eind kan pinnen en dan via de Boulevard weer terug. Op de Boulevard is het weer heel veel “ Hello Mister” en door sommige wordt ik herkent: “Hello Mister Ton”.
Ik heb nog eens INR 5.000.000 kunnen pinnen. Mijn vandaag uitgestippelde plan kan dus doorgaan. Ook kom ik nog een “Apotec/farmacie” tegen en vul mijn , in de eerste week verbruikte paracetamol weer aan.
Dat alles mag gevierd worden met een Colaatje maar dat is lastig te krijgen in kraampjes en/of restaurantjes. Na de fikse, warme wandeling loop ik dus maar even binnen bij het plaatselijke supermarktje en koop daar een paar blikjes welke ik nuttig in het zwembad van mijn hotel. Dat geeft dan ook weer afkoeling van de wandeling.
Net ben ik nog gaan eten in hetzelfde “restaurantje” als gisteren. De kinderen begroeten mij direct weer en als teken dat ze mij herkennen laten ze op een telefoon foto’s zien waar ik op sta. Ik eet lekker mijn bordje Mie en bij vertrek komen de kinderen mij nog een handje schudden met één hand kunstje erbij.
Hoe leuk is dat.
Ik moet nog even mijn bagage inpakken, de vele miljoenen die ik inmiddels op zak heb verdelen……….en dan naar bed.
Zo, morgen en overmorgen twee reisdagen dus zal ik even onder de radar zijn.
Ik weet dat het bij jullie vriest maar troost je, bloedje heet is ook niet altijd fijn :-)
[userId] => 198861
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091231
[countryId] => 88
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 131
[author] => Ton
[cityName] => Amahai
[travelId] => 528292
[travelTitle] => De Oost 2023
[travelTitleSlugified] => de-oost-2023
[dateDepart] => 2023-02-11
[dateReturn] => 2023-04-13
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/532_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/861_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => niets-meemaken-maar-toch
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 4
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 4
[last] => 4
[previous] => 3
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 46
[lastItemNumber] => 60
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Bandanaira - Indonesië 
