Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 42
[reportCount] => 8
[pictureCount] => 30001
[position] => 1
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => CO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 147
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => PE
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 252
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 8189
[position] => 3
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => BQ
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 24
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 50224
[position] => 4
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => BO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 40
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 39840
[position] => 5
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => CL
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-22
[title] => Alweer op reis (Bolivia)
[message] => Afgelopen week was eigenlijk een vrij normale week. Ik heb niet zoveel nieuwe dingen gedaan, maar ik ben wel weer op reis. Inmiddels ben ik in La Paz, na ik eerst Puno (Peru) en Copacabana (Bolivia) had bezocht samen met mijn huisgenootje. Uiteraard ging dit niet van een leie dakje, want dat zou niet bij mij passen, dus... Laat ik de hele week maar overslaan en gelijk naar de reis gaan.
We zouden op vrijdagavond vertrekken. We hebben beide overdag nog gewerkt en we waren er helemaal klaar voor. We hadden ontzettend veel zin om op reis te gaan. Mijn huisgenootje had een vriend over de vloer en ik ging alvast met mijn spullen naar een vriend. Om het verhaal duidelijk te kunnen vertellen, noem ik de vriend die over de vloer was 'haar' vriend en de vriend waar ik naartoe ging 'mijn' vriend. Het was een vrij hectische dag geweest, waarin ik veel dingen moest regelen en ik eigenlijk alleen maar aan het rennen was door de stad. Uiteindelijk had ik bij die vriend zo'n 30 minuten niks te doen en kon ik weer even tot rust komen en alleen maar even kletsen.
Op een gegeven moment moest ik naar de busterminal, want deze reis doen we alles per bus. De eerste rit zou zo'n 8 uur duren, maar dat was geen probleem. Het was een nachtbus met stoelen die 160° naar achteren kunnen. Ik had die dag nog een lekker grote tweepersoons fleecedeken, helemaal voor mezelf, gekocht. Het was het plan om dus te gaan slapen in de bus. 'Mijn' vriend was opgegroeid in die wijk en hij wist dan ook precies waar de busterminal was. Al vrij snel waren we in de terminal, waarna 'mijn' vriend de busmaatschappij vroeg. Ik noemde 'Cruz del Sur'. Hij ging voor mij vragen waar ik dan moest zijn. Ik had 'mijn' vriend al verteld dat ik met dit soort dingen vrij Nederlands ben. Ik wil graag op tijd zijn en het liefst te vroeg. Ik kan overal te laat komen, behalve als ik ga reizen. Ik liep dan ook als een soort stresskip rond, want ik zag de tijd wegtikken en we waren inmiddels niet op de afgesproken plek op de afgesproken tijd. Al vrij snel kwam 'mijn' vriend vrij gehaast mijn kant op met de woorden 'You gonna hate me for this. This is not the terminal you have to be', oftewel, we waren niet op de goede plek. We renden naar buiten richting de taxi's en we vroegen naar de andere terminal.
Daar aangekomen stond er een hek met een groot hangslot. Gesloten dus. Inmiddels kwam ook mijn huisgenootje met 'haar' vriend aangereden, want de twee vrienden hadden al contact met elkaar gehad. Naar een klein overleg en nog eens kijken naar de tickets, bleek dat we helemaal niet zouden gaan met Cruz del Sur, maar met een andere maatschappij. Ik voelde me stommer dan stom. Cruz del Sur is de busmaatschappij als ik eind december naar Lima ga om Kerst te vieren met Gijs. We moesten dus weer terug naar de eerste busterminal. Daar aangekomen vroeg 'mijn' vriend wederom waar we moesten zijn, en wat bleek... De bus was al vertrokken. 5 minuten voor de tijd die er voor stond. Dit is totaal niet Peruaans, maar toch. Een mevrouw kwam nog onverschillig vertellen dat ze nog onze namen hadden geroepen en ons hadden gezocht, maar dat wilde ik niet meer horen. Ik werd boos en verdrietig. Ik begon in het Nederlands te praten tegen haar, zodat ze me niet zou verstaan. Mijn huisgenootje had een andere taxi en zij was niet in de terminal toen ik dit te horen kreeg. Ik belde haar om te vertellen dat ze rustig aan kon doen, want de bus was al weg. Vrij overstuur ging ik weer weg bij de busterminal en ik kon bij 'mijn' vriend slapen. Hij vond het ook geen fijn idee om mij zo overstuur naar huis te brengen. Bij zijn huis aangekomen kreeg ik een appje van mijn huisgenootje dat ze nieuwe bustickets voor de volgende ochtend had geboekt. Dan zouden we het nog eens gaan proberen. Gelukkig is die reis helemaal goed gegaan en kwamen we 's middags aan in Puno.
Puno is een dorpje, drijvend op riet. Het is een eilandje gelegen in het Titicacameer; het grootste en hoogste meer van de wereld. Vanuit het vaste land, moesten we nog ongeveer 20 minuten varen om bij ons hotel aan te komen. Nou ja, hotel kan ik niet echt noemen. Het waren allemaal hutjes van hout. Van isolatie hadden ze nog nooit gehoord en ik denk dat je het redelijk kan vergelijken met de hutjes waar de kinderen aan het einde van de week in slapen als Timmerdorp bezig is. We gingen dus 20 minuten varen, maar in die 20 minuten waren we ook 200 jaar terug de tijd in gegaan, met een paar uitzonderingen daargelaten. Zo hadden we wel licht, doormiddel van een lamp en we konden onze telefoon opladen in het hutje waar we konden eten. Verder hadden we vier dekens waar we onder sliepen (en ik mijn lekkere tweepersoons fleecedeken) en toen we wilden gaan slapen kwam de eigenaar ons nog twee flesje brengen. Toen ik ze aanpakte waren ze warm, hij had soort kruikjes voor ons gemaakt.
De volgende ochtend moesten we alweer vroeg opstaan om onze volgende bus te halen richting Copacabana wat net over de grens ligt van Bolivia. Na een busreis van vier uur en een grensovergang kwamen we aan in Copacabana. Daar hadden we een hotel geboekt, wederom op een eiland. Isla del Sol om precies te zijn. Dit ligt nog steeds in hetzelfde meer als Puno. Als je een eiland hoort, denk je bijna gelijk ook aan een boot. We moesten weer een boot hebben om naar het eiland te gaan. We zagen een winkeltje die tickets verkocht voor Isla del Sol. Daar kochten we twee kaartjes voor een boot voor 30 Boliviaanse Boliviano's per persoon. Dit is omgerekend zo'n 4 euro per persoon. De vrouw van het winkeltje schreef de naam van de boot op ons kaartje, zodat we die makkelijk konden vinden. Na nog even ergens wat gedronken te hebben gingen we richting de haven. Daar zagen we, na even zoeken, de boot liggen met dezelfde naam als op ons kaartje. Het kaartje hoefde ze niet te zien en we stapten in.
Na ongeveer een uurtje gevaren te hebben kwamen we aan bij Isla del Sol. Daar stapte we aan land en de kapitein kwam achter ons aangelopen. Hij vertelde ons dat wij nog moesten betalen. 'Nou, dat denk ik niet' zei ik tegen mijn huisgenootje en ik vroeg haar om de kaartjes. Deze kaartjes accepteerde de man niet. Ze waren niet van zijn bedrijf. Na uitgelegd te hebben dat de naam op de kaartjes staat en dat we het nog hadden nagevraagd in Copacabana, was hij het nog steeds niet mee eens en moesten we alsnog 60 Boliviano's betalen. Na een hoop stampij te hebben gemaakt en echt alles uit de kast getrokken te hebben gingen we maar akkoord. Het was niet zijn bedrijf, de vrouw kende hij niet die de kaartjes had verkocht aan ons en de tickets waren niet geldig, want de naam was met pen erop geschreven.
Ondertussen was er ook een andere vrouw bij ons komen staan die ook het één en ander probeerde uit te leggen aan ons. Zij probeerde ook wat aan ons te verkopen, althans dat dachten we. Licht geïrriteerd liepen we haar voorbij, maar ook zij kwam ons achterna. Wat bleek, we moesten ook entree betalen om het eiland op te mogen. Dit stond nergens vooraf aangegeven. Met frisse tegenzin betaalden we ook aan haar de entree van het eiland en we konden er eindelijk op. We vroegen aan deze vrouw of ze wist waar ons hotel was. Met stomheid geslagen kwamen we erachter dat zij de eigenaresse was van het hotel. Zij wist ook gelijk wie ze in huis haalde. Ze vertelde ons dat we daar heen moesten, al wijzend met haar vinger naar boven. Trappen die niet allemaal gelijk waren, op nog een hogere berg dan in Cuzco, moesten wij met onze bagage naar boven lopen. In de brandende zon, een niet onbelangrijk detail. Als je googled op 'Isla del Sol trappen' weet je precies wat ik bedoel. De vrouw bood nog aan om mijn koffer mee naar boven te nemen, maar hier zaten schone en kortere kleren in en ik vertrouwde het toch niet helemaal, dus zei ik vol goede moed 'Ah nee, dat moet wel lukken, toch bedankt'. Hier kreeg ik al gauw spijt van.
Uiteindelijk zijn we 30 minuten bezig geweest met de trappen lopen. Daarboven stonden de kinderen van de vrouw op ons te wachten. Het was een waanzinnig uitzicht en de trappen waren het zeker waard. De volgende dag moesten we weer naar beneden en dit deden we 3x zo snel. Binnen 10 minuten stonden we beneden. Ready om weer met de boot naar vaste land te gaan. Tijdens de boottocht gingen mijn huisgenootje en ik even een plan smeden. We wilden de vrouw die ons de tickets had verkocht toch nog wel even aanspreken op het feit dat de ticket helemaal niet werkte. Met lood in onze schoenen liepen we net voor onze bus weer vertrok naar de vrouw toe. Ze vroeg bij binnenkomst of alles goed was en wij zeiden maar gelijk nee. We legden het verhaal uit en warempel, we kregen ons geld terug. Dit ging veel te makkelijk, wat voor ons een bewijs was dat de vrouw goed wist waar ze mee bezig was. Eind goed al goed.
Onderweg naar La Paz zaten we in een transporter. Mijn huisgenootje en ik werden voorin gepland en onze bagage was op het dak geladen. De bus was compleet volgeladen. Halverwege onze trip moesten we uitstappen. Er lag een rivier tussen de weg. We moesten met een andere boot naar de overkant en de bus zou ook met een boot naar de overkant komen. Een beetje zoals wij de pont kennen, maar dan veel primitiever. Ik heb dan ook mijn ogen uit staan kijken toen ik een grote touringcar naar de overkant zag gaan. De bus schommelde heen en weer op de golven van de andere boten en het scheelde niet veel of hij was gekapseisd. Ik snapte direct waarom wij met een andere boot naar de overkant moesten dan onze bus. Na ongeveer 10 minuutjes wachten aan de overkant van de rivier was daar onze bus en konden we onze weg vervolgen naar La Paz. Gelukkig was ons hotel in dezelfde straat als de terminal van de bus en konden we zo inchecken. 's Avonds hebben we onszelf verwend met een massage, en oh oh oh, wat zat mijn rug vast.
Inmiddels zijn we in de tijdlijn bij vandaag. Vandaag zijn we naar Chacaltaya geweest. Dit is het hoogste skigebied van de wereld. Met hoop om met onze voeten in de sneeuw te gaan boekten we een taxi en gingen we op pad. Volgens Google Maps zouden we er ongeveer een uurtje a anderhalfuur over doen. In de praktijk bleek dit twee uur, want onze lieve taxichauffeur had de weg niet helemaal goed ingeschat. Hij had (denk ik) al vrij snel spijt van zijn daden, maar hij ging het avontuur niet uit de weg. We hebben even doodsangsten uitgestaan met smalle bergweggetjes, gevormd in haarspeldbochten zonder enige vorm van een vangrail. De top was maar liefst 5,3km hoog. Het uitzicht was waanzinnig en ook dit was zeker de moeite waard. Zo heeft de beste man ook weer wat verhalen wanneer hij thuis komt. Zometeen vertrekt onze bus weer verder naar het zuiden. Naar Uyuni om precies te zijn. Hier gaan we ongeveer 9 uur met de bus over doen. Dit is een nachtbus dus we zullen vast heerlijk slapen na zulke avonturen!
[userId] => 435805
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089276
[countryId] => 24
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 331
[author] => Silvia
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alweer-op-reis-bolivia
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-11-21
[title] => Goed gevulde dagen ...weken
[message] => Intussen zijn we weeral 3 weken verder ....het gaat te snel !!! En elke keer weer denk ik ... morgen ga ik een verslag schrijven .... maar elke keer heb ik wel een excuus .. te moe , geen tijd enz... Maar ik kan jullie vertellen dat ik geniet van elke minuut hier , meer dan ooit tevoren [e-1f600]
... want elk jaar ben ik een stukje ouder en wijzer ... Dat wil niet zeggen dat ik hier af en toe geen ' dipje' heb ...of dat ik me erger aan iets of anderen ... zeker wel .... Maar probeer de positieve spirit te behouden .
Misschien kan ik voor ik jullie in een notedop vertel wat me de voorbije weken bezighield eerst en vooral al eens vertellen wat ik met de centen die ik vergaarde met de verkoop van de koekjes in België allemaal al heb kunnen doen voor de 2 projecten . Voor het kindertehuis Amigo Negro José kocht ik een nieuwe oven en liet ik 2 kasten maken door een timmerman waar de opvoedsters het speelgoed dat tot nu toe in plastieken zakken zat mooi kan opbergen in plastieken curverbakken . Ook kocht ik met de centen al de ingrediënten om samen met de 2 grootste groepen koekjes te bakken . Verder ging ik ( of ga ik ) met elke groep afzonderlijk op uitstap ....en betaalde ik deel van inkom , drankjes , ijsjes voor de kinderen .
Alsook kocht ik voor elk personeelslid een ' caneston' : dat is een geschenkmand die ze ieder jaar krijgen ter gelegenheid van kerstmis...( ook vorig jaar kocht ik die voor hen aan ).
Voor het schooltje Ghislain Dubé kocht ik een fotocopieerapparaat , 2 printers en een transformator . Ze hebben ook nog een deel centjes bewaard om volgend schooljaar voor elk kind een ' gorra' te kopen met embleem van de school ...
Na het schrijven van mijn vorige verslag kreeg ik diezelfde zondag bericht uit La Paz van Fran ,een 29-jarig westvlaamse jongedame...met de vraag of ze mij een bezoekje kon/ mocht brengen hier in Oruro .
Fran reist gedurende 2 maanden alleen door Zuid-Amerika. Uiteraard was ze hier meer dan welkom ... en kon ze hier bij mijn familie logeren . Vermits ik in een stapelbed slaap ... kon zij enkele dagen genieten van het bed boven mij ....Op maandag ging ik dan met Fran mijn 2 projectjes bezoeken..in de voormiddag Ghislain Dubé en in de namiddag naar de kinderen van Amigo Negro José. Wat speciale dagen ... todos santos en todos los muertos ... Zowel in Ghislain Dube alsook in het kindertehuis werd er ' una mesa' klaargemaakt om al de overleden kinderen te herdenken ...
In mijn vorige verslagen heb ik het al vaker gehad over todos santos y dia de los muertos . Het is echt de moeite waard om wat meer over dit cultureel gebeuren te lezen ( google :-) )
Maandagavond nog een gezellige avond met Fran en mijn familie hier . Op dinsdag 1 november uitgeslapen om daarna samen met de familie naar een misviering en nadien op bezoek bij een tante van Jhonny , waar we bidden voor de overleden oom... rond de ' mesa' of ' tumba' die voor hem werd klaargemaakt. Na het middagmaal gaan we ook nog op bezoek bij Fernando ( vriend van dochter Katrine ) en zijn familie waar we opnieuw bidden rond de ' mesa' / ' tumba ' klaargemaakt voor de mama van Fernando, doña Maria die in januari 2022 is overleden . Het is eigenlijk tergelijkertijd een triestig gebeuren , maar ook toch wel wat een blij gebeuren ....Er worden mooie herinneringen over doña Maria uitgewisseld . Ook hier krijgen we weer een maaltijd ... en we drinken ' chicha' .. ( maisbier ) uit een uitgeholde ananas ....niet echt ' mijn ding' ...maaaaar maakt deel uit van dit cultureel gebeuren .. dus we passen ons aan . Nadien brengen we met Fran nog een bezoekje aan Gilbert ... en ga ik ook nog heel kort met Fran met het minibusje naar het centrum .. waar het heeeeeeeel rustig is ... korte sightseeiing waarna we huiswaarts keren . Samen gezellig avondeten ... en nadien neemt Frederico Fran mee naar de ' terminal de buses' om het vertrekuur van de bus naar Uyuni te verifiëren en een kort bezoekje aan het grote standbeeld van de ' virgen' te gaan bezoeken op de berg hier in Oruro . Fran had besloten om op woensdag naar Uyuni door te reizen ... een meerdaagse jeeptrip door de zoutvlakte te boeken en nadien verder door te reizen naar Chili ... Een kort maar heel aangenaam bezoek was het wel !!
Op woensdag 2 november maken we een familieuitstap naar het dorp Turco ( 2 uur rijden met de auto ) , waar we naar het kerkhof gaan waar de ouders van Monica begraven liggen.. Bloemen , kaarsen en een gebed ...Daarna gaan we op bezoek bij padre Calixto en padre Gonzalo in het oblatenhuis in Turco .Daarna passeren we nog via Corque . Mooie uitstap die een normale toerist hier zeker zelden zal meemaken ... een onderdompeling in de lokale cultuur ... Ik geniet er elke keer weer van ...
Op donderdag moet Monica een operatie aan haar oog ondergaan en blijf ik thuis om te koken en ' te zorgen' Ook vrijdag en het weekend zijn dagen waarop veel thuis ben , maar tussendoor ook wel oven gaan kopen , kast gaan bestellen bij de timmerman , pizza gaan eten met mijn familie samen met Gilbert in het oblatenhuis , haken , lezen , en veel qualitytime met Monica [e-1f60d]
en de familie .
In de week van 7 november tot en met 13 november breng ik mijn tijd afwisselend door in het schooltje Ghislain Dubé , casa Amigo Negro José...Koekjes bakken met de groep van tia Maritza , op uitstap naar Chusakeri met de groep van tia Elsa , helpen bij het bereiden van middagmaal voor 75 kinderen , afspreken met boliviaanse vrienden . Goedgevulde dagen ... en soms toch wel minder goede nachten ( ja nog steeds ..) Ook mijn maagdarmstelsel laat geregeld van zich horen [e-1f61d]
.. hoewel ik heel goed uitkijk wat ik eet of drink .... misschien moet ik dat ook positief bekijken en hopen dat ik 1 of meer kilootjes minder zal wegen als ik terug thuiskom [e-1f602]
.
In deze week werd ook de nieuwe oven geleverd in casa ANJ maar gasinstallatie is blijkbaar niet ' straf' genoeg voor deze oven ( te weinig druk in de gasleiding ) dus zaterdags hadden we nog afspraak met ingenieur en iemand van het gasbedrijf om te bekijken hoe we dit in orde konden brengen ... Mijn motto blijft : voor alles is een oplossing .... Een probleem niet groter maken dan het is ... Maar heb wel ervaren dat niet iedereen het zelfde denkt [e-1f61c]
. Maar met een nieuwe ' regulator ' en een aanpassing aan de oven werkt alles intussen stukken beter dan voordien .
Diezelfde zaterdagnamiddag zie ik ook voor het eerst mijn oogappel en petekind José ( samen met zijn 2 nichtjes ). Met hen ga ik naar de markt en koop ik voor José ( die noch vader noch moeder heeft die voor hem zorgt maar bij zijn zus en haar familie woont ) wat nieuwe broeken , trui, jasje en ondergoed. Hij zit intussen in zijn laatste jaar secundair en wil graag ' verpleegkunde' gaan studeren zegt hij ...[e-1f600]
[e-1f60d]
.. Het zal een hele uitdaging worden vrees ik , maar hoop dat hij zal volharden en een diploma zal halen om een betere toekomst tegemoet te gaan ... want zijn levensomstandigheden zijn nu niet direct ' wauw' te noemen . Weinig moederliefde , veel tijd doorgebracht in opvangtehuizen ....het leven is niet voor elk kind even gemakkelijk ... maar dat is wereldwijd zo ... Dus ik hoop altijd , met de kleine extra duwtjes die we sommige kinderen kunnen geven er voor hen toch een iets betere toekomst wacht ...[e-1f64f]
Op zondag gaan we met de ganse familie in de namiddag naar de ' expoteco ' ... een handelsbeurs ... niet echt een succes , want het is er ' pokkedruk' ...dus we zien er bitter weinig . Na een hapje eten in een lokaal kiprestaurantje naar huis .. en altijd blij als ik in mijn bedje kan kruipen .
Ook de week van 14/11 tot en met 20/11 goed gevuld . Helpen in ANJ ...koekjes maken met groep van tia Melina , uitstap met groep van tia Melina ....met de ' teleferico' naar de top van berg waar groot beeld van de ' virgen' staat .. een hele ervaring voor sommige kinderen die nog nooit in een kabelbaan hebben gezeten .... maar we hebben genoten .Op donderdag 17 /11 een ganse dag met een groep van 50 kinderen met beperking op uitstap naar Chusekeri .. waar we spelletjes spelen , wandelen , picknicken ... Veel van deze kinderen kennen enkel hun schooltje of zitten thuis altijd binnen ... dus je ziet velen van hen genieten van de buitenlucht en hun dagje op ' de campo ' . De zon op deze hoogte ( 3700m ) is enorm warm en vermoeiend .... dus ik ' he dormido como piedra ' ( kheb geslapen gelijk nen baksteen zeggen wij ) de nacht van donderdag op vrijdag .Op vrijdag 18/11 om 11 u heb ik een afspraak op het gemeentehuis om te praten hoever het staat met de planning , vooruitgang om een nieuwe infrastructuur te bouwen voor de kinderen van Ghislain Dubé... al sinds 2018 zijn de directora en juffen bezig om op het terrein van 2000 m2 ( dat ze dus wel al hebben gekregen ) een totaal nieuwe aangepaste moderne infrastructuur te laten bouwen ... maar tis een proces van lange duur ... Dus ze hoopten dat als ik als ' buitenlander' ( extranjera ) eens zou gaan babbelen en vertellen over alle materiële hulp ik dankzij vele mensen in België al heb kunnen bieden .. maar dat hun huidige schoolgebouwtje totaal onaangepast is.. kleine hokjes waar al het materiaal opgestapeld staat en door plaatsgebrek niet optimaal gebruikt kan worden ...189 !!!!!! ingeschreven kinderen en jongvolwassenen met beperking ... die met beurtrol naar school kunnen komen , want er is gewoon geen plaats .... Na een gesprek met de architecte worden wij ( ik samen met 3 juffen ) ontvangen door de alcalde zelf .. de burgemeester zelf dus ... Een mooie knappe man [e-1f600]
die geduldig naar mijn uitleg luistert ...alsook naar de uitleg van de juffen die me steunen . Hij belooft dat hij persoonlijk vaart zal zetten achter het project ..en vraagt mij mijn telefoonnummer achter te laten .. zodat hij mij in België via whatsapp op de hoogte kan houden over de stand van zaken .... Veel tijd heeft hij niet , want andere verplichtingen roepen hem ...maar ...kben benieuwd ... hij heeft zijn ' woord' gegeven .... Ook de ingenieur die het project volgt komt nog even langs met wat meer uitleg en data ( hij noemt het zelf een ' prestigieus' project dat een voorbeeld zou moeten worden voor heel Bolivia ). Eind deze week zou ik mogelijks nog het volledig uitgetekende plan nog kunnen gaan bekijken ....wait and see ...en tegen februari zou alles klaar moeten zijn .. zeggen ze ..om dan in 2023 te starten met bouwen ..Ojala !! [e-1f64f]
Zaterdagmorgen samen met Monica en vriendin Karina taart gaan eten bij José en zijn zussen en familie ..want hij werd 19 jaar ..sAvonds nog maar eens pizza gaan eten met de familie samen met Gilbert en Edgard ( die intussen toegekomen is uit Cochabamba ). Zondagmorgen mocht ik dan twee zitbanken afhalen die ik vorige week bestelde bij dezelfde timmerman die de kasten voor ANJ maakte .. eentje voor hier thuis en eentje voor Gilbert ... Tijd tekort , anders had ik zeker ook nog wel gevraagd aan Victor, de timmerman of ik wat mocht komen helpen in zijn atelier ..[e-1f600]
Nadien nog gaan kijken naar aankomst van loopwedstrijd van college van mijn petekind Patrick ... nadien siesta ..bank nog afgeleverd bij Gilbert ... nog wat babbelen en lachen thuis .. en vandaag starten we dan de laatste week weeral hier in Bolivia .. deze keer dan toch ... Time flies when you ' re having fun ...
Zaterdag ga ik naar Cochabamba ... en volgende dinsdag 29/11 vlieg ik terug huiswaarts ... waar ik 30/11 toekom ...
Tot de volgende !!
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089248
[countryId] => 24
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 386
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-gevulde-dagen-weken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-11-06
[title] => Tupiza en Salar de Uyuni
[message] => We reizen door naar Tupiza. Vanuit Tupiza gaan we de zoutvlaktes verkennen. Een vijfdaagse toer, waarbij we op dag vijf afgezet worden in Chili. De weg van Tarija naar Tupiza is prachtig! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel regelmatig in slaap ben gevallen, maar wat ik er van gezien heb… Echt schitterend! De weg is wel grotendeels onverhard, wat de nodige hobbels oplevert. Dit verklaart ook waarom we weer een bus hebben die hoog op z´n wielen staat.
Verder val ik maar direct met de deur in huis; dit is misschien wel het saaiste verslag om te lezen tot dusver. Als ik het zelf teruglees, vind ik het namelijk best taai! Daarbij is het ook best lang. Best bijzonder, want de toer van Tupiza naar Salar de Uyuni hebben we zeker ervaren als hoogtepunt in onze gehele reis. Ik wil uit het verslag niets knippen, om alles in de toekomst nog eens terug te kunnen lezen. Dus bij deze… Succes! Enige tip die ik kan meegeven; misschien loont het om eerst de foto’s te bekijken, zodat het verslag iets meer tot de verbeelding spreekt.
Tupiza
Tupiza zelf is niet heel spannend. De stad is klein en op culinair vlak heeft het vrijwel niets te bieden. Een fatsoenlijk kopje koffie is zelfs nog lastig. We hebben in Tupiza zelf een tocht gemaakt in een prachtig gebied net buiten de stad. Deze kan per paard, maar ook te voet afgelegd worden. Wij hebben er voor gekozen om te voet te gaan. We bezoeken Puerta del Diablo, Valle de los Machos en El Cañon del Inca. Alle drie prachtige roodgekleurde “rotsformaties” (het is geen gesteente, maar het bestaat uit klei en zand), maar meer valt er ook niet over te zeggen. Wel over ons gezelschap; redelijk aan het begin is er een hondje aangesloten die de volledige hike heeft meegelopen, totaal ergens rond de twaalf kilometer.
De eerste dag van de toer
We vertrekken met 4WD vanuit Tupiza en stoppen al snel op de eerst stop. In Sillar spotten we prachtige roodbruine rotsformaties die uit de grond omhoog geduwd lijken te zijn, die vergelijkbaar zijn met de rotsformaties die we in Tupiza hebben gezien. De gehele weg worden we getrakteerd op adembenemende uitzichten, die op de foto helaas (wederom) niet overkomen. Ook zien we veel lama’s, vicuna’s en struisvogels.
Een stukje verder verkennen we soortgelijk gevormde rotsformaties, maar dan in een grijsbruine kleur. Deze rotsformaties heten Ciudad Encanto. Bij deze rotsformaties heb je op sommige plaatsen ook de mogelijkheid er tussendoor te wandelen.
Een derde stop is een verlaten dorp (ruïne), waar net als op diverse andere plaatsen, op het kerkhof de doden worden geëerd. Dit hebben we inmiddels op een aantal plaatsen meer gezien. Er worden offers en versieringen bij de graven gebracht en er wordt gezongen. Dit alles in het kader van “de dag van de doden”, die op 2 november wordt gevierd.
De tweede dag van de toer
Ook op dag twee worden we weer de gehele route getrakteerd op adembenemende uitzichten, het lijkt werkelijk niet op te houden. Ik ben blij dat ik de prachtige natuur goed in me op kan nemen, want hoe goed we ook ons best doen, de foto’s komen nog niet misschien in de buurt van de werkelijkheid.
Deze dag is de dag van de flamingo’s, meren en geisers. We hebben al wel eens verdwaalde flamingo's in het wild gezien op Curaçao en op de Galapagos Eilanden, maar dat waren er slechts een paar bij elkaar. Zelf heb ik ook nog ooit een flinke hoeveelheid flamingo’s gezien in de Ngorongoro Krater in Tanzania, maar dat was van verre. Hier hebben we zowel véél flamingo’s gezien, als zéér dichtbij. Prachtige beesten om te zien en als je dichtbij staat, hoor je ook nog eens goed wat voor een mooie geluiden ze maken. Het lijkt of ze met z’n allen staan te beppen samen.
Voor wat betreft de meren, springen Laguna Verde (het groene meer) en Laguna Colorada (het rode meer) eruit. Het groene meer dankt zijn kleur aan de giftige stof arsenicum. Zwemmen is dus niet aan te raden, maar prachtige plaatjes geeft het wel! Het rode meer dankt zijn kleur aan de algen die er zitten en om die reden zitten ook hier veel flamingo’s. Het wit wat we tegenkomen, blijkt nog geen zout te zijn. Dit blijkt borax te zijn. Hiervan wordt keramiek gemaakt.
Tussendoor hebben we net voor de lunch nog even mogen genieten van de heerlijke thermaalbaden en net na de lunch van de geisers Sol de Mañana. Deze geisers hebben wat andere kenmerken dan de geisers die we eerder gespot hebben, aangezien het een soort kolkend en pruttelend modderbad lijkt. De geur van zwavel is ook minder heftig aanwezig.
De derde dag van de toer
We starten de dag met een uitzicht over Laguna Colorado. De omliggende bergen weerspiegelen prachtig met het ochtendlicht in het water. We zetten de trip voort naar Arbol de Piedra. Dit zijn prachtige rotsformaties midden in de woestijn, die door de wind zijn uitgesleten. Zo zijn er zeer duidelijk een arend en een boom (een boom is in het Spaans ‘Arbol’) te zien. Aansluitend doorkruisen we de woestijn Siloli en daarna de meren Honda, Charcota, Hedionda en Cañapa. Wederom bizar veel flamingo´s gespot. Voordat we de eerste zoutvlakte opgaan, komen we nog langs een actieve vulkaan. In de omgeving is prachtig gevormd vulkanisch gesteente zichtbaar.
De eerste zoutvlakte die we opgaan, is Salar Chiguana. Deze zoutvlakte bevat maar 3% zout en heeft daarmee een grauwe uitstraling. In de avond komen we voor het eerst op de “eindbestemming”; Salar de Uyuni. We gaan deze zoutvlakte direct op om een prachtige zonsondergang te zien. In de avond slapen we in een zouthotel. De wanden, de vloeren en het meubilair zijn gemaakt van zout (of in ieder geval afgewerkt met zout). Zeer leuk om te zien! Na het avondeten, werden we nog getrakteerd op traditionele muziek door kinderen uit het dorp, onder begeleiding van één volwassene. Vooral de jongste telg stal de show… Enorm schattig!
De vierde dag van de toer
Deze dag staat met name in het teken van Salar de Uyuni. We mogen om 4:00 uur opstaan om op Isla Incahuasi de zonsopgang te mogen zien. Isla Incahuasi is een heuvel midden in de zoutvlakte, die vol staat met cactussen. Vanaf deze heuvel komt de zon prachtig op over de zoutvlakte.
Wat informatie over de zoutvlakte; de zoutvlakte is meer dan 12.000 vierkante kilometer groot, het is de grootste zoutvlakte ter wereld, de zoutlaag is op sommige plaatsen wel 120 meter dik en daar waar zout wordt gewonnen, “groeit” dit binnen een maand weer aan. In de maanden januari, februari en maart staat er een laag water tot wel 10 centimeter op de zoutvlakte, waardoor de gehele zoutvlakte wel een spiegel lijkt.
In tegenstelling tot Salar Chiguana, is Salar de Uyuni wel prachtig wit! Aan het begin en aan het einde van de dag zie je hoeveel jeeps de zoutvlakte opgaan, maar tijdens de tocht die je maakt, kom je er geen enkele tegen.
Na de zonsopgang ontbijten we in de kou op de zoutvlakte en daarna doen we een poging om de eindeloze zoutvlakte te gebruiken om optische illusies vast te leggen op foto. Een greep uit de collectie; ik eet Menno op, kots ‘m weer uit, we staan op de vlechten van onze kok, Menno tovert mij uit een pet (in plaats van uit de hoge hoed), we vechten met een dinosaurus en Menno schiet mij weg met een lepel.
De zoutvlakte lijkt eindeloos, maar uiteindelijk bereiken we toch “de andere kant”. We stoppen in Uyuni en bezoeken daar nog het Cementerio de Trenes; een “kerkhof” van treinen uit de 19e eeuw, die dienst hebben gedaan tot 1980. Ze werden gebruikt om de vele mineralen die de Boliviaanse grond rijk is, te transporteren naar Chili.
De vijfde dag van de toer
Deze dag is niet heel spannend. We hebben alle hoogtepunten van het gebied gezien. Deze vijfde en laatste dag staat dan eigenlijk ook enkel in het teken van de grensovergang naar Chili. Enige spannende hieraan was dat onze chauffeur bijna stikte in een cocablad die achter in zijn strot geschoten was.
De totale toer was prachtig. De landschappen leken eindeloos en de gehele omgeving moet je met eigen ogen gezien hebben, om ook maar een idee te krijgen van de omvang en schoonheid. Eén van de meest mooie plekjes op aarde die ik heb mogen zien!
Het volgende verslag…
… komt dan ook uit Chili! Met het bezoek aan Salar de Uyuni, zit ons avontuur in Bolivia er op. Dit betekent dat we ons vierde land hebben afgerond en dat we van het armste naar het rijkste land van dit continent gaan. We zijn erg benieuwd naar Chili, maar tegelijkertijd vind ik het ook “raar” dat we Bolivia gaan verlaten. Ik heb Bolivia(nen) echt in mijn hart gesloten; het is een heerlijk land, met fijne mensen en prachtige natuur én ik heb er werkelijk fantastische avonturen beleefd. Vijf fantastische weken tijdens onze reis en een periode die ik nooit zal vergeten!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088860
[countryId] => 24
[pictureCount] => 41
[visitorCount] => 110
[author] => Jasper
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/082/914_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tupiza-en-salar-de-uyuni
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Tarija
[message] => We hebben weer een keer een nachtbus genomen. Ik word nog een keer fan van deze manier van transport. Heerlijk liggen tukken! Het kost geen fluit en je combineert een overnachting met transport. En de bussen zijn top hier! Dit keer zijn we ´s-ochtends aangekomen in Tarija. Tarija is bekend vanwege de wijnteelt.
De accommodatie
Normaal hebben we niet veel te vertellen over onze accommodatie, maar deze is het vermelden in ons reisverslag zeker waard. Aangezien het klimaat hier fantastisch is en we ook wat meer wilden relaxen, hebben we een hotel met zwembad geboekt. Om de kosten wat te drukken, hebben we een kamer met gedeelde badkamer genomen (twee kamers met één badkamer). Het geheel is gelegen op een soort van landgoed.
DIT VERHAAL IS GEBASEERD OP WAARGEBEURDE FEITEN EN IS NIET GEDRAMATISEERD. DE NAMEN VAN DE BETROKKEN PERSONEN ZIJN FICTIEF (PRIVACY-OVERWEGINGEN). DE WERKELIJKE NAMEN (VOOR ZOVER BEKEND) VAN BETROKKENEN ZIJN BEKEND BIJ DE REDACTIE. OVEREENSTEMMING STUIT LOUTER OP TOEVAL.
De hoofdpersonen in dit verhaal (allen van origine Nederlands):
1.Oma Juliette (de kenau in het verhaal);
2.Klaas (de verstoten echtgenoot van oma Juliette, die nog wel op het langgoed woont);
3.Evert-Jan (de nieuwe partner van oma Juliette, die ook op het landgoed woont);
4.Pieter-Paul (de zoon van oma Juliette die schijnbaar de toko runt en waarbij we geboekt hebben);
5.Berend (de kleinzoon van in ieder geval oma Juliette en we vermoeden ook van Klaas).
Bij aankomst vroeg in de ochtend, worden we ontvangen door oma Juliette en Pieter-Paul. We duiken nog even ons bed in, want het is nog erg vroeg en we kunnen nog wel wat slaap pakken. Onze kamer heeft slechts bij één van de drie grote ramen een gordijn. Nadat we wakker worden, ingrediënten voor een ontbijt gehaald en klaargemaakt in de keuken. De keuken blijkt nogal pekkig, maar het lukt ons om enigszins iets in elkaar te flansen. We eten ons ontbijtje op in de patio van het landhuis en verbazen ons er al over hoe jammer het is dat zo’n prachtig landhuis op een nog prachtiger landgoed zo verwaarloosd is. Hier zou je als gast echt een geweldige ervaring kunnen hebben.
Oma Juliette toont Menno nog waar we wat eten kunnen maken en laat tijdens de rondleiding vallen dat “het-hotel-dingetje” van haar eigenlijk niet hoeft, maar dat dit iets is van Pieter-Paul. Zo leveren alle lege kamers nog iets op. Tijdens het eten van ons ontbijt, ontstaat er ergens in het landhuis een ruzie, wat er nogal heftig aan toe gaat. Wij zitten elkaar zeer verbaasd aan te kijken, maar laten het gebeuren. Later blijkt dit Klaas te zijn, die het blijkbaar met een actie van Berend niet eens was. Na het ontbijt inspecteren we het zwembad en zien dat deze voor slechts 75% gevuld is, dat er geen actieve pomp aanwezig is en dat het nogal smoezelig is. Dit alles, samen met een gedeelde badkamer die wel “heel gedeeld” is, doet ons besluiten onze boeking aan te passen en slechts één nacht te blijven in plaats van de geboekte twee nachten. De details van de gedeelde badkamer; de wanden zijn niet tot het plafond opgetrokken, waardoor in beide kamers alle geluidjes uit de badkamer hoorbaar zijn (en alle geurtjes ruikbaar!). We hebben Pieter-Paul geïnformeerd en die had er geen enkel probleem mee.
Maar toen!
Oma Juliette was het er later blijkbaar niet mee eens en sprak Anita erop aan, die gelukkig vrij snel kon “ontsnappen”. Bart, Menno en ik waren dus voorbereid toen we terugkwamen en ook wij werden erop aangesproken. Nadat we keurig en beleefd uitgelegd hadden dat we iets anders verwacht hadden (de foto’s zagen er toch echt wel een stuk beter uit!), ontpopte oma Juliette zich als een bezemloze heks. We hebben de eer aan ons zelf gehouden, onze spullen gepakt en zijn direct vertrokken. Ondanks dat we wel voor één nacht betaald hebben, durfde het vleesgeworden spook ons ook nog een lesje ethiek te geven. Over ethiek gesproken… Wie laat de nieuwe partner al inwonen, terwijl de oude nog niet vertrokken is?
We hebben gedag gezegd, ik heb haar het beste gewenst… En de langdurige hik (het laatste niet hardop)!
Aangekomen op de nieuwe accommodatie…
… zijn we juist weer mega verrast! Onze nieuwe accommodatie blijkt een bijna spik splinternieuw appartement van zo’n 200 vierkante meter met meerdere badkamers te zijn. Eén slaapkamer heeft een heuse walk-in-closet en op de begane grond is een (gezamenlijke) fitnessruimte, sauna en prachtig zwembad! Dit voor slecht € 2,50 per persoon extra ten opzichte van het eerdere landgoed.
Na onze spullen gedropt te hebben, gaan we richting stad om nog een hapje te eten. Het is bijna Halloween en dat wordt hier uitgebreid gevierd. Op straat komen we een optreden van zeer kleine kindjes tegen, allemaal in te gave Halloween-pakjes (ééntje als Chucky)!
De wijntoer!
Terug naar het belangrijkste; we gingen dus eigenlijk naar Tarija voor de wijn. We hebben een toer geboekt, waarbij we drie wijnhuizen aandoen (waarvan één traditionele) en een wijngaard. We leren dat de streek hier zo’n 3.200 hectare aan wijngaarden heeft (ongeveer 70% van alle wijngaarden in heel Bolivia) en 37 wijnhuizen. Hiervan zijn er dertig traditioneel en zeven industrieel. Na de gaswinning, is het de belangrijkste bron van inkomsten in de regio en sowieso de grootste van de stad. Zo’n beetje alle bekende druivensoorten worden hier geteeld en de plukmaanden zijn februari, maart en april.
De gemiddelde inwoner van Tarija drinkt zo’n 20 liter per jaar, terwijl de gemiddelde Boliviaan zo’n anderhalve liter wijn per jaar drinkt. Er wordt dus genoten in Tarija. Veel gepensioneerden strijken schijnbaar ook in Tarija neer om van hun oude dag te genieten. Vanwege de wijn, maar waarschijnlijk ook wel vanwege het prettige klimaat. Het is voor Boliviaanse begrippen een dure streek om te wonen.
De toer zelf
We gaan eerst naar wijnhuis Aranjuez. De topwijn van dit wijnhuis heeft de naam ‘Juan Cruz’ en heeft goud gewonnen bij de verkiezing ‘Tannat al Mundo’. Traditioneel gezien wordt de topwijn van een wijnhuis schijnbaar vernoemd naar de oprichter van het wijnhuis. In dit wijnhuis hebben ze de topwijn echter vernoemd naar de oudste en nog steeds in dienst zijnde werknemer. Wat een prachtig gebaar! Overigens ook een heerlijke wijn! Zwaar, maar wel erg goed van smaak. Terwijl de witte wijn die we proeven juist heel fris en soepel is.
Het tweede wijnhuis is niet een echt wijnhuis. Hier wordt Singani gemaakt. Singani is wel gemaakt van druiven, maar is een soort van Grappa of Pisco. Ook hier mogen we proeven en dit valt wel wat zwaarder dan de eerdere wijnen (we zitten nog voor 12:00 uur in de middag). De cocktail die we aan het eind krijgen is mijn favoriet; Singani met ginger ale en limoen.
Na het bezoek aan de wijngaarden, hebben we het laatste wijnhuis bezocht. Dit traditionele wijnhuis maakt wat zoetere wijnen, die we niet echt kunnen waarderen. Gelukkig kunnen we deze zoetere wijnen wegspoelen met een pure Singani. We nemen vervolgens afscheid van onze mega leuke en lieve gids, die ook nog eens veel wist te vertellen.
Een dikke knuffel!
In Zuid-Amerika zie je veel straatartiesten die voor auto’s springen die voor het rode licht staan te wachten. Op de terugweg van de wijntoer zien Menno en ik een jongen met het syndroom van down die ook een poging waagt. Met een aantal mandarijnen probeert hij te jongleren, alleen bij de eerste keer omhoog gooien liggen al zijn mandarijnen al op de grond. Ik heb hier een zwak voor, loop naar de jongen toe en geef hem al mijn kleingeld. De jongen kijkt me blij aan en bedankt me. Blijkbaar is hij heel blij, want nadat ik me omgedraaid heb, word ik binnen enkele seconden omhelsd en innig geknuffeld. Ook Menno krijgt nog een dikke knuffel!
Karma
Ik geloof eigenlijk wel in karma. En eerlijk… Met ons gaat het eigenlijk allemaal wel top! We zijn dan ook wel erg benieuwd hoe het inmiddels met oma Juliette gaat…[e-1f608]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088533
[countryId] => 24
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 109
[author] => Jasper
[cityName] => Tarija
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/947_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tarija
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Eerste week is weeral voorbij gevlogen ....
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier ben ik dan toch eindelijk met wat nieuwsjes vanuit Bolivia.
Op maandag 17 oktober ll. ben ik vanuit België vertrokken ...Eigenlijk een trip zonder problemen ... Vlotte reis ... Vlucht van Brussel naar Madrid en vanuit Madrid dan de ' lange ' vlucht over de atlantische oceaan naar Santa Cruz in Bolivia. Een vlucht van meer dan 11 uur ... maar heb gelukkig toch wel een groot deel van de ' nachtvlucht' kunnen slapen. Om 5u smorgens dinsdag lokale tijd ongeveer aangekomen in Santa Cruz ... En van daaruit dan om 7u30 nog een kort vluchtje naar Cochabamba. In Cochabamba werd ik opgewacht door Edgard en Omar . Van dinsdag tot zaterdag mocht ik in het oblatenhuis te Cochabamba verblijven in het gezelschap van 3 heel aangename oblaten [e-1f609]
..Edgard , Gilberto en Roberto. Rustig de tijd kunnen nemen om mij aan te passen ... wat babbelen , wat lezen , wat haken , genieten van de bloementuin in de ' patio' die met grote toewijding door Edgard wordt verzorgd . Heel aangenaam warm klimaat in Cochabamba... soms wat te warm eigenlijk ....
Maar goed ... zaterdag 22 oktober zijn Monica en Jhonny ( mijn boliviaanse familie ) mij ( en Gilberto ) komen ophalen in Cochabamba en zijn we toch wel na een lange trip zaterdagavond rond 19u30 in Oruro ...mijn ' eindbestemming' toegekomen ... Onderweg hadden we een hele felle regenbui gehad ... en vraag me niet hoe , maar in één van mijn koffers was er toch wat water binnengelopen ... wat natte kleding en enkele doosjes chocolaatjes nat , maaaaaaaaar niets onoverkomelijks .
Mijn eerste nacht in Oruro slecht geslapen ... maar op zondag toch genoten van een voetbalmatch van mijn ahijado Patrick en snamiddags nog bezoekje gebracht aan Gilberto .
De voorbije week was goed ' gevuld' ... Maandag een blij weerzien in het kindertehuis met de kindjes ..maar ook met alle ' tias' natuurlijk ... Helpen in de keuken bij het bereiden van het middageten , helpen bij het maken van huiswerk... spelletjes spelen ...om savonds moe maar voldaan terug naar ' huis' te keren en met de ' kippen op stok ' te gaan om 19u.... Dat slapen blijft soms wel een moeilijke... savonds vroeg moe , sochtends vroeg wakker . Op dinsdag ging ik met hermana Silvia ( verantwoordelijke van de casa Amigo Negro José ) 2 zakken bloem , 2 zakken rijst , een zak suiker en 10 l olie ophalen smorgens bij een ' deposito' van Caritas ... een zeer welkome ' hulp' ... want ook hier in Bolivia zijn de prijzen van heel wat voedingsmiddelen toch duurder geworden ... ( ook hier voelen ze de gevolgen van de coronaperiode en daaropvolgende oorlog in Oekraine....) Sinds een jaar ( tijdens de pandemie ) mag zuster Silvia hier elke maand de hogergenoemde dingen komen halen .In de namiddag wederom helpen waar kan . Momenteel worden er dagelijks ongeveer een 75 kinderen opgevangen in het kindertehuis ... In de voormiddag worden een 15 -tal kleintjes opgevangen door tia Mabel ... in de namiddag kinderen van 3 tot 14 jaar verdeeld over 3 groepen . Tia Elsa zorgt voor de alllerkleinsten van 3 tot 6 jaar , tia Maritza voor de kinderen van 7 tem 9 jaar en tia Melina zorgt voor de grootsten van 10 tem 14 jaar.
Achter veel van de kinderen schuilt toch vaak een " schrijnend verhaal ". Maar ze worden zo goed het kan opgevolgd en geholpen waar het kan ... hetzij materieel , hetzij fysiek / psychisch...
Dinsdag , woensdag toch ook weer wat last van maag en darmperikelen [e-1f61c]
..... Dus woensdag toch effe een dagje ' rust ' ( relatieve rust ) thuis ... Wat haken : jajaja...maanden ben ik al aan het haken en het verveelt nog steeds niet ...integendeel ... het brengt me tot rust ... Heb me voorgenomen om hier nog 100 sleutelhangers te maken .. voor een hele lieve collega ... die een grote bestelling sleutelhangers plaatste ( die ik samen met wat helpende handen aan het maken ben ) en een hiervoor een grote financiële bijdrage leverde op de rekening van de VZW Amigo Negro José .... alsook mijn bedrag dat ik verzamelde met de verkoop van de koekjes nog wat groter maakte .... [e-1f60d]
Die centjes ga ik hier gebruiken om materiaal te kopen voor zowel het kindertehuis alsook het schooltje Ghislain Dubé... Hierover later meer ....Maar ben alle mensen die koekjes kochten of spontaan financiële steun gaven echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel dankbaar ...
Woensdagnamiddag wat qualitytime met Monica .... Bezoekje aan het ' cementerio' , bezoek met bloemen aan graf van Fidel ( een vriend ) die in 2017 verongelukte tijdens zijn werk ... en daarna met Monica in een cafeteria genoten van een ' submarino' ( chocolademelk) en een gebakje ... Veel babbelen en lachen is het altijd met Monica ... oh wat zie ik ze graag [e-1f60a]
. Donderdag dan na ontbijt thuis , toch weer naar het kindertehuis .... waar ik al een ' pasfoto' maak van elk kind... op vraag van hermana Silvia ... Voor hun dossier , alsook voor op hun ' verjaardagskalender ' .... Op tijd naar huis , want savonds was ik afgesproken met " de chicas van Oruro " [e-1f600]
....4 goeie vriendinnen om samen iets te gaan eten in het restaurant Walysuma .... een aanrader . Een heel gezellige avond ... eten , kletsen en vooral veel lachen .
Op vrijdagmorgen dan voor de eerste keer naar het schooltje Ghislain Dubé geraakt ...een schooltje voor kinderen en jongvolwassenen met beperking .... Het schooltje barst echt wel uit zijn voegen ....momenteel zijn er 189 !!!!!!! kinderen ingeschreven ....Hun infrastructuur is totaal niet aangepast ...maaaaaar de directora vertelde me dat er nu toch eindelijk wat meer ' schot in de zaak ' kwam ivm het bouwen van een nieuw gebouw ( daar zijn ze intussen al een paar jaar voor in de weer ....)...Hopelijk starten ze volgend jaar met de nieuwbouw.... Ik bewust onaangekondigd [e-1f600]
... want ik hou niet zo van gevoel dat ik op een ' piedestalleke ' wordt gezet .... De afdeling ' reposteria' was volop bezig met het maken van ' tantwawas' ( broodjes in allerlei vormen ..ladder , maan , zon, kransen , paard enz ) ter voorbereiding van ' todos santos ' en ' dia de los muertos '( 1 en 2 november .... heel anders dan bij ons ...)
Ik breng een bezoekje aan elk klasjes in hun heeeeeeeeeeeel kleine kamertjes ...Maar de profesoras doen echt heeeeeeeeeeeeeeeeeel hard hun best om alle kinderen zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden ... Een hele aangename groep van leerkrachten ... Heb ze in het verleden al een hoop materiaal kunnen bezorgen ....maar veel materiaal staat opgestapeld in hoekjes ..bij gebrek aan ...plaats .
Na het middageten ga ik samen met Miguel naar ...Chusakeri .... ' boompjes gieten ' ... en genieten van de ' onbetaalbare' stilte en rust .....telkens weer ... Een mooie afwisseling met de gezellige ' drukte in het kindertehuis en het schooltje.
Gisteren zaterdag .. in de voormiddag fruit kopen op de markt , dollars wisselen in bolivianos ....middageten met mijn boliviaanse familie .... en dan na kleine siësta uitstap naar museo Cardozo ...en nadien iets lekkers gaan eten [e-1f60a]
Tot zover mijn eerste verslagje .... Het is altijd moeilijk om niet teveel in ' detail' te treden ....Moesten er vragen zijn [e-1f604]
mogen jullie mij altijd een persoonlijk berichtje sturen ....
Hasta luego ....
En ja , uiteraard denk ik hier zeker ook aan mijn 'hubby' Marc , mijn kinderen en kleinkinderen .....maar gelukkig bestaat er messenger en whatsapp en facetime [e-1f603]
.... Ze weten intussen dat ik hier heel graag ben ... en ook dat ik terug naar huis zal komen [e-1f600]
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088517
[countryId] => 24
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 209
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,oruro
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => eerste-week-is-weeral-voorbij-gevlogen
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-28
[title] => Potosí en de (zilver)mijnen
[message] => Potosí was enkele honderden jaren geleden de grootste en meest welvarende stad van het Amerikaanse continent en één van de rijkste steden van de wereld. De reden hiervan was het vele zilver wat in de grond zat, specifiek in de Cerro Rico, een grote berg vlak naast de stad gelegen. In 1987 is de stad, vooral vanwege zijn geschiedenis, toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van Unesco.
Een bewogen geschiedenis
Als je jezelf verdiept in de geschiedenis, zijn er helaas veel triestige dingen te melden. De mijnen hebben voor veel werkgelegenheid gezorgd, vanwege alle mineralen die er te winnen zijn. Het zilver is grotendeels op en tegenwoordig wordt er vooral lood en zink gewonnen (het tin is inmiddels ook grotendeels op). De werkomstandigheden zijn nog steeds slecht. Door de luchtkwaliteit in de mijnen, hebben veel mijnwerkers een korte levensverwachting (ergens tussen de 45 en 55 jaar).
Gekeken naar het verleden, zijn er ook nog gruwelijke andere cijfers te noemen. In totaal zijn er namelijk zo’n acht miljoen mensen overleden, zowel lokale bevolking als Afrikaanse slaven. De slaven bleven soms wel tot vier maanden onder de grond, zonder ook maar een dag daglicht te zien. De slaven hadden het daarnaast extra zwaar, aangezien ze niet aan de hoogte gewend waren. De hoogte waarop gewerkt werd en wordt, was en is om en nabij 4.200 meter boven zeeniveau. Vanaf 2.500 meter boven zeeniveau kan je al last krijgen van hoogteziekte.
Een toer in een mijn?
Vanuit Potosí worden er diverse trips naar de mijnen aangeboden. Zo is er de eenvoudige toeristentoer, de extreme toer, de indrukwekkende toer en een toer waarvan we de naam niet meer weten (deze laatste klonk niet zo interessant), allen in verschillende mijnen, maar wel in de Cerro Rico. We hebben uiteindelijk gekozen voor de extreme toer, aangezien deze nog in de meest actieve mijn wordt gehouden.
En was de toer werkelijk zo extreem? Ik heb geen idee hoe de andere mijnen waren, maar heftig was het zeker. Er gebeurd veel! Het gangenstelsel is nauw (zowel in breedte als hoogte), de mijnwerkers zijn rauw, er is veel kabaal en de sfeer is “gespannen”. We waren aan de voorkant gelukkig gewaarschuwd. Als we hier niet op voorbereid waren, waren we denk ik gillend die mijn uitgerend.
Het werken in de mijnen
De mijnwerkers werken in groepen. Zo heb je werknemers die aan het bikken zijn, werknemers die dynamiet afsteken om implosies op te wekken en werknemers die met de karretjes in en uit de mijnen rijden. Het in- en uitrijden gaat over één en hetzelfde spoor. Komt er een volle wagon aan? Dan wordt de lege wagon omgegooid (mits er ruimte is) en kan de volle wagon passeren. De wagons wegen alleen al 800 kilo en worden vervolgens weer handmatig op het spoor gezet. Je kan je voorstellen wat voor een kabaal het geeft als zo’n stalen wagon omgegooid wordt. Sowieso zijn de wielen en de sporen ook van staal, dus ook dit maakt veel kabaal.
Van toeristen wordt verwacht dat ze giften meenemen voor de mijnwerkers. We hebben flessen sap, sigaretten en cocabladeren meegenomen. Op de cocabladeren wordt veelvuldig gekauwd; alle mijnwerkers hebben een volle wang met cocabladeren om extra energie te krijgen. Tegelijkertijd drinken de mijnwerkers schijnbaar ook veel alcohol. We zijn er dan ook verschillende tegen gekomen die behoorlijk onder invloed waren. Of dit nu vanwege de alcohol was of wellicht vanwege de vele cocabladeren in hun mond (door sigaretten kan de werkende stof in de cocabladeren schijnbaar extra hard aanpakken)… Wij hebben geen idee!
Veel mijnwerkers krijgen op termijn last van silicose (ook wel bekend als stoflongen). Als hun longcapaciteit 50% of minder is, kunnen de mijnwerkers met pensioen. Het pensioen is eigenlijk te triest voor worden; slechts 15 US Dollars per maand. Dit terwijl de inkomsten al ontzettend laag zijn. Na overlijden, hebben de vrouw en/of kinderen recht op doorbetaling van het pensioen.
Overigens mogen er in de mijnen geen vrouwen werken (vrouwelijke toeristen zijn wel welkom), aangezien die volgens de mijnwerkers ongeluk brengen. Pachamama zou het niet kunnen waarderen als er vrouwen werkzaam zijn in de mijn.
Dynamiet
Ook werden we nog getrakteerd op de nodige dynamiet die werd afgestoken. We waren gelukkig voorbereid en we zaten op veilige afstand, maar wat een klap was dat! Als we niet voorbereid waren, waren we ons denk ik kapot geschrokken. Je voelt kort na de ontploffing van het dynamiet, de druk van de verplaatste lucht in het gangenstelsel, op je lichaam. Binnen enkele seconden was er ook een enorme stofwolk.
Indrukwekkende excursie
Al bij al een hele indrukwekkende excursie, waar we ook wel een beetje dubbele gevoelens bij hebben. We hadden het idee dat de meeste mijnwerkers er wel okay mee zijn dat er toeristen komen (sommige wilden zelfs op de foto). Echter waren er ook mijnwerkers die er minder okay mee leken te zijn, ondanks dat er giften worden uitgedeeld en dat een percentage van de toerinkomsten ook bij de mijnwerkers terecht komen. Wij hebben in ieder geval veel respect voor het zware werk van de mijnwerkers en de omstandigheden waarin zij moeten werken!
Casa Nacional de la Moneda
Na de mijntoer, hebben we nog dit museum bezocht. Het is schijnbaar één van de mooiste musea van Bolivia. Eerlijk; het was inderdaad best tof om te zien. Het pand was vroeger een munterij en hieromheen is dan ook het museum gebouwd. Zo hebben we gezien op welke manieren zilveren munten werden gemaakt, van geheel in het begin waar munt na munt handmatig werd geslagen tot technieken waarbij er al sprake was van meer “massaproductie”.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088437
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 108
[author] => Jasper
[cityName] => Potosí
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potos-en-de-zilver-mijnen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-26
[title] => De hoofdstad Sucre
[message] => Tja… Wat zullen we er van zeggen? Sucre is sowieso een vele kleinere stad dan je van een hoofdstad verwacht. Nou blijkt het land wel voornamelijk vanuit La Paz aangestuurd te worden, maar toch… Amsterdam is ook geen groot dorp, wel onze hoofdstad en ook bij ons geldt dat het land voornamelijk bestuurd wordt vanuit een andere stad dan de hoofdstad.
Wat is er te doen?
Echter is Sucre dusdanig klein, dat je binnen een dag eigenlijk alle belangrijke dingen gezien kunt hebben. Aangezien we met de nachtbus aankwamen, hebben we veel al de eerste dag kunnen zien. In Bolivia wordt op het moment veel geprotesteerd en ook hier in Sucre zijn weer de nodige demonstraties. Het nadeel hiervan is dat we niet alles kunnen bezoeken of doen. Zo kan je normaal gesproken enkele gebouwen beklimmen, waardoor je een mooi uitzicht over het centrum zou moeten hebben. Helaas!
Was het dan helemaal niets? Dat valt ook wel weer mee. Het stadje heeft diverse koloniale invloeden en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. De belangrijke panden zijn dan ook keurig onderhouden en stralen ook echt wel wat uit. We hebben verder ook nog een berg beklommen, waarvan je een mooi uitzicht zou moeten hebben op de stad. Onderweg kom je langs een mooi pleintje, waarvan het uitzicht al mooi is.
Aangekomen op de top blijkt het uitzicht door de vele bomen beperkt. Op de top staat ook een heilig beeldwerk, waar blijkbaar veel Bolivianen naar toe gaan om te offeren. Het stikt er van de kleine brandstapeltjes en diverse mensen waren met een soort van ritueel bezig, waar we geen hout van begrepen.
Dan maar een drankje!
We reizen nog steeds met Bart [e-38] Anita en Bart had het lumineuze idee om wat lekkere drankjes te kopen en in een park te gaan chillen. Top plan! Al waren we wel een beetje bang om dronken te worden, aangezien we al sinds Bogota (eind juli) nog amper een borrel gedronken hebben.
En zo geschiedde… [e-1f61b]
Maar wat was het heerlijk! Potje kaarten, biertje erbij (en een shotje wodka voor de verliezer), korte broek/t-shirt/slippertjes, zonnetje op het bolletje… Dit moeten we eigenlijk vaker doen! Anderzijds; we verblijven al zolang op hoogte… Met een lange broek en dikke trui ga je toch wat minder snel in een park chillen! Ons bezoek bleef niet onopgemerkt; de plaatselijke bevolking genoot volop van onze kreten en ons gekrijs tijdens het spel (we speelden “shithead”) en ook een te lieve straathond had sterk de neiging bij ons uitgebreid te komen kroelen.
De laatste avond hebben we gegeten bij Nativa, een tipje die Bart [e-38] Anita hadden gekregen. Wederom een heerlijke culinaire ervaring… Een aanrader!
Bolivia in het algemeen (tot dusver!)
Mogelijk vernemen jullie het al een beetje uit de eerdere verslagen. Zo niet; ik ben fan van Bolivia! Wat een heerlijk land! We hadden al wel van enkele andere reizigers die ook meerdere landen aandoen vernomen dat ze Bolivia als heel erg tof hebben ervaren… Ik sluit me bij hun aan! De natuur is veel mooier dan ik me aan de voorkant had voorgesteld, het eten is er werkelijk fantastisch, de Bolivianen besteden ook wat meer aan de afwerking van hun huizen dan bijvoorbeeld de Peruanen of Ecuadoranen, de bevolking is over de gehele linie zo lief/hartelijk/vriendelijk en er zijn hier gewoon hele toffe dingen te doen.
Dit alles, terwijl Bolivia het armste land is van het Zuid-Amerikaanse continent. Zien we hier dan helemaal niets van? Dat wel! Zoals in veel arme(re) landen, staat afvalverwerking niet hoog op de prioriteitenlijst. Rijdt je de (binnen)stad uit, dan vindt je direct weer een hoop afval in de prachtige natuur en langs de weg. Wat blijft dat toch jammer! Kan je het ze kwalijk nemen? Ik denk het niet…
Potosí; de stad van de (zilver)mijnen
Mogelijk staat alles tot dusver wel in schril contrast met de volgende stop. Daarmee doel ik op alle prachtige dingen die we al gedaan en gezien hebben. We gaan namelijk naar Potosí. We hebben ons al wat ingelezen en het zou wel eens kunnen zijn dat we hier geconfronteerd worden met één van de meest indrukwekkende dingen tijdens onze reis; de harde geschiedenis van de (zilver)mijnen… Maar hierover later meer.
Treurig nieuws! [e-1f622]
Verder hebben we nog treurig nieuws; we zijn over de helft van onze reis! Al voelt het nog helemaal niet zo, we zijn al bijna vier maanden onderweg! Voor onze moeders (en vaders natuurlijk) geldt dat ze nu dan echt af kunnen gaan tellen.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088407
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 93
[author] => Jasper
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/141_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-hoofdstad-sucre
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-24
[title] => Cochabamba en Parque Nacional Torotoro
[message] => Na nog enkele dagen in La Paz te hebben vertoefd, waar we onder andere nog een avondje met de achterburen Tijn [e-38] Sophie hebben gegeten, zijn we doorgegaan naar Cochabamba. Dit is de stad waar vriendinneke Daisy ruim 15 jaar geleden stage heeft gelopen. De weg vanuit La Paz naar Cochabamba is alleen al de moeite waard! We rijden door prachtige landschappen, variërend van lange wegen door de hoogvlaktes tot slingerwegen door de bergen. Cochabamba blijkt een stad met nogal wat tegenstrijdigheden. Aan de ene zijde wonen er veel arme mensen, maar tegelijkertijd is de stad naar ons idee ook veel hipper en verzorgder dan bijvoorbeeld La Paz (sowieso is er meer structuur). In de dag dat we er zijn, bezoeken we de hoogtepunten in het centrum en beklimmen we met 1.250 traptreden de Cerro de San Pedro, waar de 33 meter hoge Cristo de la Concordia staat (deze is 44 centimeter hoger dan het wereldwonder Cristo Redentor in Rio de Janeiro). De voornaamste reden voor ons bezoek aan Cochabamba, is Parque Nacional Torotoro. We hebben een tweedaagse trip geboekt, samen met (jawel, daar zijn ze weer!) Bart [e-38] Anita.
Dinosaurussporen
In de omgeving van het plaatsje Torotoro zijn nog zo’n 7.000 pootafdrukken van dinosaurussen te spotten. Op dag één spotten we sowieso de meest eenvoudig te vinden en beschermde pootafdrukken, van onder andere de brontosaurus, de tyrannosaurus rex en de velociraptor. Onze gids geeft aan dat als je er echt veel wilt zien, je minimaal een vier- of vijfdaagse toer moet boeken.
De sporen zijn hier nog zo goed zichtbaar, aangezien de voetafdrukken door cementatie van het zand(steen) goed bewaard zijn gebleven. De pootafdrukken liggen her en der verspreid in het gebied. De skeletten van de dinosaurussen blijken ook her en der verspreid gevonden te zijn. De reden hiervan is dat door de verschuiving van de tektonische platen, ook de skeletten en pootafdrukken verspreid zijn. Dit is ook de reden waarom sommige pootafdrukken op de gekste plekken en op de steilste hellingen te vinden zijn. Al bij al zéér leuk om een keer te zien!
Vergel
We zetten dag één voort met een wandeling naar en door een vallei. We hadden wat foto’s van het gebied gezien op Google, maar man man man… Wat een prachtig gebied blijkt dit te zijn! We blijken in het droge seizoen te zitten, want de rivier staat nagenoeg droog en slechts een enkele van de vele watervallen is nog actief. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel!
Ciudad de Itas
Op dag twee starten we met een bezoek aan Ciudad de Itas. Wederom een prachtige omgeving, waar diverse uitgesleten rotsen een soort van grotten vormen. Verder zijn er in veel rotsen dieren te zien, al moet je bij sommige wel een heel creatief brein hebben. Andere zijn juist weer heel duidelijk zichtbaar, waaronder een enorme schildpad die ik beklommen heb. In de omgeving lopen ook diverse bergkonijnen, die een staart hebben die je kunt vergelijken met een eekhoorn. Helaas is het beestje lastig vast te leggen op foto.
Umajalanta
Na de lunch bezoeken we een grot. Ik verwachtte iets als de grotten die we vanuit de Ardennen kennen. In werkelijkheid bleek het ietsiepietsie uitdagender te zijn. Waar er in de Ardennen netjes trapjes, wandelpaden en verlichting in de grotten aangebracht is, is dat hier in Bolivia niet het geval. De enige verlichting is het lampje op onze helmen. De doorgangen blijken soms zo nauw dat we er al tijgerend zijwaarts doorheen moeten. In hoogte slechts enkele centimeters speling. Bart en ik hebben met onze bijna twee meter lengte ook dat nog als extra uitdaging. Verder was het abseilen, met touwen ook weer omhoog klimmen, naar beneden glijden en vooral niet te veel nadenken!
Het is maar goed dat we van te voren niet wisten wat ons te wachten stond. Zelf ben ik niet zo angstig aangelegd, maar of Menno dit gedaan zou hebben? Daarom ben ik echt megatrots op hem! Daar waar hij zo en nu dan zijn vraagtekens plaatste bij wat we weer moesten doen, heeft hij toch de hele route mee afgelegd en dingen gedaan die hij aan de voorkant nooit had verwacht te doen. Een grotbeleving zoals ik een grot nog nooit beleefd heb, maar die graag nog een keer zou overdoen!
En hiermee…
… zit ons bezoek aan het Parque Nacional Torotoro erop. Met een weemoedig gevoel, wat ik vaak aan het einde van een vakantie ervaar, verlaten we het gebied. Wat een mega gave, spannende, actieve, uitdagende en fantastische trip was dit! Gelukkig leggen we het grootste gedeelte van de terugweg nog met daglicht af, waardoor we nog kunnen nagenieten van de prachtige vergezichten. Terug aangekomen in Cochabamba, halen we nog net de nachtbus naar de hoofdstad Sucre, waar we nu verblijven. Met gelukkig Torotoro nog op mijn netvlies en in mijn geheugen gegrift! [e-1f60d]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088351
[countryId] => 24
[pictureCount] => 26
[visitorCount] => 100
[author] => Jasper
[cityName] => Torotoro
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/080/649_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cochabamba-en-parque-nacional-torotoro
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-17
[title] => De Pampas
[message] => Na een lange tocht per nachtbus, aangekomen in het Amazonegebied in de plaats Rurrenabaque. Voor het eerst goed geslapen in een bus, ik denk dat ik zeker 85% van de rit met gesloten luiken heb doorgemaakt. We gaan de jungle in, samen met Bart en Anita.
De tocht begint vanuit Rurrenabaque met een drie uur durende autorit. We vertrekken met regen, een zeer bijzondere man die zich voorstelt als onze chauffeur en een auto zonder functionerende ruitenwissers. Later blijkt dit laatste het minst van onze zorgen te zijn…
De rit is namelijk 98% over onverharde weg en die blijkt door de hevige regenval mega slecht te zijn! Het komt neer op drie uur glibberen en glijden. We blijken wel mazzel te hebben met onze chauffeur, die we op voorhand niet heel hoog hadden zitten. Daar waar andere toeristen hun auto/chauffeur hebben moeten helpen met loskomen, blijkt onze chauffeur een ware held en trekt zijn gare 4x4 Toyota Picnic (of Ipsum zoals die hier heet) overal doorheen. Al moesten we in het begin wel “even wennen”, hij heeft ons vertrouwen gewonnen. Onderweg blijken touringcars, vrachtwagens en gewone auto’s op diverse plaatsen vast te zitten, terwijl onze cocabladeren-kauwende Freddy feilloos de grootste hindernissen trotseerde.
De boot
Daarna nog drie uur op de boot onderweg naar onze Eco Lodge. Onderweg spotten we direct diverse soorten kaaimannen en alligators, groot en klein. De manier waarop ze bewegen (of juist volledig stil liggen), de manier waarop ze kijken… Hele imposante beesten. We zien er niet een paar, maar bizar veel! Verder zien we veel paradijsvogels, schildpadden en capibaras én in minder grote hoeveelheden diverse andere dieren. Maar de topper van ons Amazone-avontuur treffen we op dag twee, namelijk…
…de anaconda!
Na een wandeling van anderhalf tot twee uur (en die moest ook nog terug!) zegt onze gids: “Drie dagen geleden spotten we hier een anaconda”. Ik zeg nog: “Daar hebben wij natuurlijk niets aan…”. Mede vanwege Menno zijn reactie, pas ik direct mijn mindset aan. Zonder positieve gedachte, gaan we ‘m natuurlijk zeker niet zien.
VANAF NU MOET JE DIT VERHAAL LEZEN MET EEN FLINKE DOSIS ADRENALINE EN MET IN HET ACHTERHOOFD DE STEM VAN FREEK VONK!
Direct spot onze gids ‘m weer! Hij grijpt de anaconda bij zijn achterste, Anita begint te gillen. Bart moet bijspringen, want de anaconda blijkt te sterk. Bart houdt ‘m niet meer en vind het nogal spannend, dus ik neem het over. Inmiddels heeft onze gids de kop bevrijdt uit het riet en laat de anaconda los. Opeens besef ik dat ik met een twee tot drie meter lange wurgslang in mijn handen sta! In blinde paniek geef ik de slang een zwier en gooi ‘m weg, totaal niet nadenkend naar wie, wat of waar! Blijkt dat Menno en Anita precies daar staan, waar ik Mr. Anaconda heen gooi. Nog meer gegil en hysterie! Onze gids grijpt de anaconda weer en langzaamaan raken we “vertrouwd” met onze vangst…
De rust is weder gekeerd. Onze gids staat erop dat we met onze vangst op de foto gaan. Ben je nou helemaal besodemieterd?! Ik ga toch niet een twee à drie meter lange wilde wurgslang in mijn nek leggen! Blijkbaar hebben we alle vier volkomen vertrouwen in onze gids, want we laten ons alle vier overhalen het toch te doen. Jaja… Zelfs Menno! Maar ja, die had ‘m tenslotte toch al in z’n schoot geworpen gekregen. Misschien geven de vlijmscherpe messen die de gids bij heeft ook voldoende vertrouwen. Het beest blijkt overigens wel enorm te meuren.
Na wat foto’s en wat uitleg over de anaconda, laten we hem weer vrij en siddert en slingert hij verder over de Pampas. Een “spannende” ervaring!
De roze rivierdolfijn
Een wat lastiger te spotten dier; de roze rivierdolfijn! We hebben ‘m zeker gespot, maar het is zeker geen tuimelaar die met regelmaat volledig boven het water uitkomt. Wij moeten het doen met af en toe een snuit, stukje rug, een vin of stukje staart. Het laatste is ook het enige wat we enigszins fatsoenlijk op de foto hebben gekregen. Overigens is deze dolfijn niet volledig roze, maar grijs/roze.
Terug de bewonende wereld in
Wederom een enorm gaaf onderdeel van onze reis. Ook al hebben we in andere delen van de wereld al wel eens tropisch regenwoud/jungle bezocht, het Amazone-gebied is toch weer uniek.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088119
[countryId] => 24
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 125
[author] => Jasper
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/368_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-pampas
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-16
[title] => Death Road
[message] => De “Death Road” is de weg van La Paz naar Coroico (en dan de oude/oorspronkelijke weg). Deze weg is tot 2007 de enige verbinding van La Paz met het Amazonegebied geweest. In 2007 is de nieuwe en veiligere weg geopend, maar de oude weg blijft bestaan en is nu een toeristische trekpleister geworden. De weg start in het Andes-gebergte op zo’n 4.700 meter hoogte en eindigt aan de rand van het Amazonegebied op zo’n 1.200 meter.
Waarom de “Death Road”?
Heel simpel… Jaarlijkse kwamen er zo’n 300 tot 400 mensen om op deze weg (meer dan één per dag dus). Volgens de Lonely Planet was het zelfs zo erg dat er jaarlijks 26 voertuigen “verdwenen”. Dit laatste lijkt me dan weer bijzonder, aangezien deze naar mijn idee toch wel teruggevonden hadden moeten kunnen worden. Wat wel zeker is, is dat deze weg jarenlang de meest gevaarlijke weg ter wereld was.
Mountainbikeroute
Tegenwoordig wordt deze weg vooral gebruikt als een down hill mountainbike trail. Als mountainbiker wil je deze natuurlijk doen. Met een groep van 26 mensen heb ik deze route afgelegd. Het eerste stuk (ongeveer twintig kilometer) kan enkel via de nieuwe weg, aangezien de oude weg daar plaats heeft gemaakt voor de nieuwe weg. De laatste 45 kilometer gaat wel volledig over de oude en onverharde weg.
Is het werkelijk zo’n gevaarlijke weg? Misschien ben ik niet de meest geschikte persoon om die vraag te stellen. Ik ben niet zo snel onder de indruk. Maar wat wel is… De afgronden zijn op sommige plekken enorm! Op sommige plekken kan je niet eens over de rand heen kijken, zo steil. Wel kan ik me voorstellen dat het voor vrachtverkeer een onmogelijke weg is geweest, laat staan als twee vrachtwagens elkaar moest passeren.
Maar al bij al was het per mountainbike prima te doen! Sowieso is het een gave weg in een prachtige omgeving, waar je op sommige plekken zelfs door een soort van watervallen fietste! En voor de nieuwsgierigen onder ons… Alle 26 mountainbikers zijn heelhuids beneden gekomen.
Direct door het Amazonegebied
Vanaf de Death Road, zijn we direct doorgegaan naar het Amazonegebied. Menno heeft de mountainbike trail niet gedaan, maar is daarom met de volgwagen meegereden. Het uitzicht is niet minder mooi, maar ik verwacht dat het in het busje een minder fijne weg was dan op de mountainbike.
Eenmaal aangekomen op plaats bestemming, hebben we helaas meer dan drie uur langs de kant van de weg moeten wachten, voordat de nachtbus er uiteindelijk was. Gelukkig is de temperatuur op deze hoogte weer wat prettiger en kom je met een stok kaarten de tijd wel door.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088116
[countryId] => 24
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 90
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/352_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => death-road
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => En Alto en nog een beetje La Paz!
[message] => Naast La Paz, ligt de stad En Alto. Eigenlijk ligt de stad er strak tegenaan. La Paz ligt in het dal en En Alto op de hoogvlakte op een hoogte van ongeveer 4.000 meter. In En Alto is onder andere de luchthaven van La Paz gevestigd. In totaal hebben En Alto en La Paz ongeveer twee miljoen inwoners, waarbij En Alto net wat groter is dan La Paz (ook al is En Alto pas 37 jaar). Ook in En Alto worden stadstours aangeboden. Na terugkomst van de Huayna Potosí, hebben we deze samen met Bart en Anita geboekt.
Gebruik maken van lokaal openbaar vervoer
Het openbaar vervoer in La Paz en En Alto bestaat eigenlijk uit twee manieren van transport; minibusjes en kabelbanen (ik blijf het skiliften noemen). We wisten inmiddels al dat de Aymara’s nogal van het bijgeloof en rituelen zijn, maar tijdens het eerste ritje in een minibusje, leren we dat de Aymara’s gekochte auto’s zelfs zegenen. Het maakt niet uit of het een nieuwe of tweedehandse auto is. Daarbij geven ze hun auto een naam en laten ze deze trouwen. In de plaats Copacabana aan het Titicaca-meer, vinden er heuse ceremonies plaats. Voor de motorrijders onder de lezers… Het klinkt een beetje als de motorzegeningen.
Het netwerk van kabelbanen verbindt zo’n beetje de gehele stad aan elkaar. Aangezien er veel files zijn in La Paz en En Alto, is het een prettige en snelle manier van reizen. Binnen enkele minuten leg je enkele kilometers af en qua kosten is het misschien nog wel interessanter dan de mini-busjes.
Begraafplaats
Eén onderdeel van de toer is een bezoek aan een enorme begraafplaats. Het klinkt misschien een beetje luguber, maar stiekem vond ik het een heel interessant bezoek. Op de begraafplaats liggen zo’n twee miljoen mensen. De graven zijn niet ondergronds, maar bovengronds. Het zijn eigenlijk een soort van bouwwerken met tombes.
De begraafplaats die we bezoeken is een openbare begraafplaats. De rijkere lui worden hier veelal niet begraven. Na de dood, wordt een Aymara eerst drie jaar in een grote tombe geborgen. Na drie jaar wordt de tombe opengebroken, wordt het lichaam “uit elkaar gehaald” en wordt het kleinere pakket nog voor twee jaar in een kleinere tombe geborgen. Daarna worden de resten alsnog verbrand of elders begraven. Vaak ligt het aan het vermogen van de betreffende familie wat er gebeurd.
Op de gebouwen op de begraafplaats, wordt ook veel graffiti toegepast. Iedere graffititekening heeft ook een bepaalde betekenis. Zo hebben we uitleg gekregen over één tekening, waar er een zeer kritische noot wordt gemaakt naar het zorgsysteem (je krijgt hier als local alleen medische hulp als vooraf duidelijk is dat je deze hulp ook kunt betalen). Bij een andere tekening wordt er een verwijzing gemaakt naar honden, die voor de Bolivianen zeer belangrijk zijn.
Schedels met een rituele betekenis
Wat wel een beetje luguber klinkt; schedels van graven die worden verwijderd, worden verkocht en door de koper gebruikt bij verzoeken en wensen. Ze offeren sigaretten, snoep, eten en bloemen aan de schedel. Deze schedels heten ‘Natitas’ en worden op een prominente plaats in huis geplaatst.
De (heksen)markt
We bezoeken eerst een markt die wel 400 blokken groot is. Deze markt is twee keer per week en werkelijk alles wordt hier verkocht. Van fruit tot schoenen, van games tot servies, van sigaretten tot portemonnees… Werkelijk alles! Is ooit jouw tas gejat? Dan kan het zo maar zijn dat je deze hier weer tegen komt. Aansluitend bezoeken we weer een heksenmarkt (deze keer een stuk groter) en ook hier horen we weer het verhaal over het offeren. Wel horen we hier iets nieuws, namelijk hoe je “heks” kunt worden. Zo kan het zijn dat je door de bliksem bent geraakt, dat je iets bijzonders hebt (bijvoorbeeld een elfde vinger) of dat je er speciaal voor gestudeerd hebt.
Terwijl we met een groep van ongeveer vijftien mensen naar de uitleg over de heksenmarkt staan te luisteren, stopt er een Cholita achter ons en staat wat te brabbelen. Tegelijkertijd kijkt ze een richting in, alleen hebben wij geen idee wat ze bedoelt. Vervolgens komen er twee wat dubieuze gasten langs en loopt ook de Cholita weer door. Binnen enkele seconden zie ik 15 à 20 meter verderop iemand op de grond liggen. De gids merkt mijn verbazing op en iedereen is even in verwarring wat er nu gaande is…
De man op de grond komt omhoog en een grote plas bloed verschijnt onder hem. De gids loopt erop af en de man blijkt dronken, maar ook beroofd te zijn. Beroofd? We zijn geheel verontwaardigd dat wij geen van allen deze beroving opgemerkt hebben, terwijl deze recht onder onze neus heeft plaatsgevonden. Ondanks dat de man hevig bloedt (de alcohol zal ook een rol spelen) kan de man gelukkig zijn weg vervolgen, nadat onze gids en een winkelier de man hebben geholpen. Dit is blijkbaar ook En Alto…
Cholita Wrestling
De tour sluiten we af met een bezoek aan de ‘Cholita Wrestling’. We verwachtten dames in klederdracht die daadwerkelijk gaan worstelen, maar in werkelijkheid blijkt het een compleet opgezette show te zijn. Nep dus… En wij vonden het niet echt boeiend!
Voordat we doorgaan…
… naar het Amazonegebied, sluiten we La Paz af met wéér een culinaire belevenis. Voor nog geen € 20,-- een fantastisch vijfgangenmenu met enkel lokale producten. We hadden al twee keer tevergeefs bij restaurant “Mi Chola” voor de deur gestaan… Maar drie keer is scheepsrecht! Nog een culinaire aanrader voor diegene die naar La Paz gaat!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087982
[countryId] => 24
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/645_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => en-alto-en-nog-een-beetje-la-paz
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => Een 6.000-er
[message] => Voor diegene die niet weten wat een 6.000-er is; dit is een berg met een hoogte van minimaal 6.000 meter boven zeeniveau. Onder hikers en klimmers wordt met “een 6.000-er” dan ook het beklimmen van een dergelijke berg bedoeld. Ik had dit nooit op m’n bucketlist staan, maar tijdens deze reis is dat er door diverse hikes en bergen wel op gekomen.
Huayna Potosí
Vanuit La Paz kan je de Huayna Potosí beklimmen. Deze berg is gelegen op 6.088 meter boven zeeniveau en staat bekend als een relatief gemakkelijk te beklimmen berg (met écht de nadruk op relatief!). Waarom zou ik dan wachten om dit weer op m’n bucketlist af te strepen? Voor Menno hoeft dit niet en deze toer heb ik dan ook samen met Bart geboekt.
De Huayna Potosí is één van de twaalf bergen van meer dan 6.000 meter hoog die Bolivia rijk is. Tien van de twaalf bergen die hoger zijn dan 6.000 meter, zijn overigens rondom La Paz gelegen.
En was het gaaf?
Een ‘once-in-a-lifetime experience’! Ik ga echt werkelijk-never-fucking-nooit-meer zoiets doen… Wat een ellende! Naast de ijle lucht en kou, moet je met een volledig bergbeklimmersoutfit (inclusief pikhouweel) op een soort van skischoenen met ondergebonden ijzers de berg op. De eerste dag bestaat uit het leren van de technieken die je moet toepassen, de tweede dag uit de eerste wandeling van base camp naar high camp (tijdens deze klim moet je ook zelf al je bagage meenemen à twintig kilo), van waaruit je de derde dag daadwerkelijk naar de top gaat. Die laatste dag (of eigenlijk nacht, want je moet om 23:30 uur je bed uit) start eigenlijk direct op de gletsjer. De gehele nacht beklim je dus de berg, om uiteindelijk vroeg in de ochtend de top te bereiken. In totaal leg je een kilometer aan hoogtemeters af. Het klimmen doe je in groepjes van twee, samen met een gids. Onze groep bestond uit twaalf mensen en dus zes gidsen. Uiteindelijk ben ik aan een andere groep van twee gekoppeld (letterlijk, want je loopt gezekerd de berg op), aangezien mijn buddy Bart het helaas niet gehaald heeft en terug naar high camp moest. Bart is een enorm fitte en gespierde gymleraar, dus zo zie je maar dat de hoogte werkelijk iedereen kan killen… Fit of niet fit!
Trots?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het echt mega megagaaf vind dat ik het gedaan heb (vooral ook omdat ik de top daadwerkelijk bereikt heb), dat de ervaring leuk is, maar dat deze sport toch echt niet voor mij is weggelegd. Geheel aangekleed lijkt het alsof je naar een andere planeet afgeschoten gaat worden (drie lagen kleding op de benen, vier lagen kleding op het lijf, een harnas, een helm, twee lagen handschoenen, drie paar sokken etc.), maar dat outfit is ook nodig gezien de kou en alle capriolen die je uit moet halen. Op de terugweg zie je dingen die je (gelukkig) op de heenweg in het donker niet herkende. Werkelijk waar compleet kapot gegaan op die berg… Wat een hel!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087976
[countryId] => 24
[pictureCount] => 28
[visitorCount] => 97
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/579_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-6-000-er
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-10
[title] => Het eerste verslag uit Bolivia!
[message] => We arriveren in Bolivia per bus vanuit Peru. Dit was voor ons al een hele ervaring. Normaal arriveren we eigenlijk altijd per vliegtuig en is de douane op de luchthaven geregeld. Nu moesten we in Peru de bus uit, het douanekantoor in voor de uit-stempel, vervolgens te voet de grens oversteken, daarna in Bolivia het douanekantoor weer in voor de in-stempel, om tenslotte per bus weer de reis voort te zetten naar onze eerste bestemming.
Schipper mag ik overvaren
Voordat we op onze eerst bestemming La Paz aankomen, hebben we met de bus nog een overtocht per boot/pont moeten maken (een deel van het Titicaca-meer). Of ja… Boot/pont? Het is eigenlijk een soort van vlot, waarvan je überhaupt afvraagt of die de overkant haalt. Hierop ging de bus en de mensen in de bus gingen in een los bootje over. Een bijzondere ervaring…
La Paz
La Paz is niet de hoofdstad van Bolivia, maar hier is wel onder andere de regering gevestigd. Het wordt dus vaak onterecht gezien als de hoofdstad. De stad is hoog gelegen, op zo’n 3.600 hoogtemeters.
Onze Lonely Planet biedt een korte rondleiding door het historische centrum. We willen deze dan ook direct gaan lopen en komen op weg daarheen op een plein een groep mensen tegen. Dit blijkt een stadstoer te zijn die net start. We besluiten om aan te sluiten en leren direct iets over een enorm gebouw waar we net aan gepasseerd zijn, wat op een soort van fort lijkt, maar wat in werkelijk een gevangenis midden in de stad blijkt te zijn.
De gevangenis San Pedro…
…is nogal een dingetje! De gevangenis blijkt een soort van stad op zich zelf te zijn, waar je winkels, restaurantjes en luxe tegenkomt die je niet in een (Boliviaanse) gevangenis verwacht. Kom je hier uiteindelijk terecht en heb je geld? Dan kan je jezelf ook een “luxe” cel veroorloven. Zit je wat minder in het budget of heb je helemaal geen geld? Dan moet je het doen met de schraalste cellen die je met meerdere gevangenen moet delen. Overigens wonen er in de “luxere” cellen ook gewoon vrouwen en kinderen bij in. Vroeger was de gevangenis ook een toeristische trekpleister en kon je er als toerist ook een toer boeken of zelfs overnachten, maar dat is sinds enkele jaren verboden.
Verder bezoeken we de lokale markt en leren we wat over het leven van de markthandelaren én over de Aymara’s in het algemeen. De Aymara’s zijn de mensen die in West-Bolivia wonen. De vrouwen (deze heten ook wel Cholita’s) zijn vaak traditioneel gekleed, al blijkt de rok van oorsprong Spaans te zijn en de hoed Engels. Als de hoed recht staat, is de vrouw getrouwd. Een scheve hoed betekent vrijgezel en een hoed die naar achteren staat, betekent tegenwoordig een ingewikkelde relatiestatus (we hebben onze pet maar direct recht gezet). Verder vinden de Aymara-mannen vooral Cholita’s met brede rokken aantrekkelijk (betekent dat ze brede heupen hebben en goed kunnen baren) en stevige kuiten (betekent dat ze hard werken). Cholita’s vinden daarentegen vooral mannen aantrekkelijk met een vol zwart kapsel en een flinke buik… Menno en ik kunnen het dus wel vergeten bij de Cholita’s.
De heksenmarkt
Daarna brengen we een bezoekje aan de heksenmarkt. Hier kan je Lama-foetussen kopen die als offer gebruikt worden. Ze begraven deze bijvoorbeeld onder een nog te bouwen huis om zo moeder Aarde (Pacha Mama) tevreden te stellen. Bij een klein huis volstaat een Lama-foetus, bij een groot huis heb je toch wel een volwaardig doodgeboren lam nodig. Overigens blijken alle foetussen en doodgeboren lammeren een natuurlijke dood gestorven te zijn, voor ze op de markt aangeboden worden. Afhankelijk van de grootte, kosten dergelijke offers tussen de 40 en 800 Boliviana’s (zo’n zes tot 115 euro).
Plaza Murillo
De laatste stop is een stop op het centrale plein in La Paz (Plaza Murillo). Hier is onder andere de regering gevestigd en hier woont én werkt ook de president. Bolivia kent nogal een roerig verleden als het gaat om presidenten. In 200 jaar heeft het land 68 presidenten gekend. De meest belabberde financieel gezien, heeft ooit een stuk prachtig Amazone-gebied geruild met Brazilië. In ruil ervoor kreeg Bolivia een paard, maar die bleek niet zo goed tegen de hoogte kunnen en binnen enkele weken overleden te zijn. Het aftreden van de ene president bleek ook wat heftiger verlopen te zijn dan de andere. Bij één president zijn er zo’n heftige rellen geweest, waarvan in één pand op het plein nog steeds kogelgaten zichtbaar zijn.
Lekker eten in La Paz
We leren tijdens de stadstoer Bart en Anita kennen. Tijdens de stadstoer blijkt dat we ongeveer dezelfde tours willen boeken vanuit La Paz en we besluiten dan ook samen informatie in te gaan winnen. Maar daarvoor zijn we gaan lunchen bij Popular Cocina Bolviana. Je krijgt hier een fantastisch drie-gangen lunch voor nog geen € 12,-- per persoon, inclusief een drankje!
Maar het echte culinaire genieten begint pas in de avond. Menno en ik hadden al gereserveerd bij Gustu, maar uiteindelijk zijn we ook hier met z’n vieren wezen eten. Gustu is gestart door Claus Meyer, het brein achter restaurant Noma in Denemarken. Dit restaurant is heel lang het beste restaurant van de wereld geweest. In Gustu worden leerling koks opgeleid en inmiddels hebben hiervan ook al de eerste hun eigen succesvolle restaurant opgericht (onder andere hier in La Paz). Bij Gustu hebben we dan ook fantastisch gegeten, tegen een prijs… Het mag in Europa niet eens een naam hebben. De topper van de avond; ceviche van alligator!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087892
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 101
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/168_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-eerste-verslag-uit-bolivia
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-25
[title] => Potosi en Sucre
[message] => Potosi en Sucre
Meer dan 3 eeuwen geleden was Potosi de op één na grootste stad ter wereld, op Londen na. Bizar gewoon. Nu is het een van de vele steden die we bezoeken. Maar in die tijd was het groots, er was zilver gevonden in de berg Cerro Rico (Rijke Berg, hoe toepasselijk) en dat trok miljoenen mensen aan. Niet alleen vanuit Zuid-Amerika maar vanuit de hele wereld wilde men hier werken in de hoop de grote ader te vinden en rijk te worden.
In de tijd van de Spaanse overheersing waren de zilvermijnen van extreem belang; daardoor konden de oorlogen in o.a. Holland (de tachtigjarige oorlog) en tegen de inheemse bevolkingsgroepen bekostigd worden. De families en steden thuis werden rijkelijk van kostbaarheden voorzien en prachtige barokke kerken en kloosters werden gebouwd worden in Potosi en Bolivia. Zeer waarschijnlijk is ook een groot deel van de ‘Zilvervloot’ die Piet Hein op de Spanjaarden buit maakte, uit Potosi afkomstig.
Ten kosten dus van de oorspronkelijke bevolking en, later ook, van de vele Afrikaners die hier als slaaf naartoe gebracht werden om te werken in of rondom de mijnbouw. Uiteraard hadden deze Afrikaanse slaven geen schijn van kan; ze waren niet opgewassen tegen de hoogte (ruim 4000 meter) en tegen de ijskoude temperaturen. Ze leefden maar kort. In totaal zijn naar schatting 8 miljoen mijnwerkers gestorven in het gehele mijnproces in 3 eeuwen. Onvoorstelbaar, wat een groot aantal.
Ook nu nog zijn de zilvermijnen belangrijk en staat de hele stad in het teken hiervan. Eind 18e, begin 19e eeuw raakten de zilvermijnen uitgeput en werd tin de belangrijkste delfstof. Sindsdien raakte de stad, die op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, ietwat in verval. De rijke geschiedenis van Potosi wordt echter nog steeds weerspiegeld in de smalle straatjes, koloniale herenhuizen en vele kerken.
Wat ons betreft is het werken in de mijnen nog steeds ‘slavenwerk’ ook al zijn de mijnen nu coöperaties geworden en van de werkers zelf. Het is zwaar werk; met dynamiet worden eerst doorgangen geforceerd waarna handmatig, met hamer en bijtel, grote brokken steen klein gehakt worden. Dit op zo’n 300 meter diep in de mijn. Die brokstukken worden vervolgens op een soort van trolley geladen (1500 kilo) die door jonge mannen naar buiten geduwd en ze lopen ongeveer tien kilometer per daar door de mijngangen met hun trolly. Buiten worden waar ze vervolgens nog kleiner gehakt worden en gesorteerd en afgevoerd naar het chemische verwerkingsproces om de gewenste mineralen te scheiden. Wij gaan mee op excursie de zilvermijn in en dat is een hele indrukwekkende en redelijk schokkende ervaring. De werkomstandigheden zijn erbarmelijk. De meeste mijnwerkers die vaak vele dagen achter elkaar in de mijnen werken, sterven op veertigjarige leeftijd aan silicose. De circa 10.000 mijnerkers doen dit omdat er voor hen geen alternatieven zijn.
Mathieu twijfelde sterk of hij wel de mijn in wilde, zeker gezien zijn hartinfarct van een aantal jaar geleden. Maar we zijn toch gegaan en daar zijn we blij om. We hebben echt een indruk gekregen van de werkomstandigheden, die nog steeds zeer zwaar zijn.
Het begint met een bezoek aan de markt om geschenken voor de mijnwerkers te kopen zoals bijvoorbeeld cocabladeren, sigaretten, flessen cola en sinas en zelfs dynamietstaven. Dan onder begeleiding van een vrouwelijke gids de mijn in. Redelijk aan het begin van de mijn bevindt zich een standbeeld van een soort beschermengel ‘El Tio’ (de oom) genaamd, die er meer als een duivel uit ziet. De mijnwerkers offeren aan het beeld omdat zij dan bescherming genieten. Dan verder en dieper de mijn in waar we ook de mijnwerkers tegenkomen. De geschenken zijn voor hen omdat we ze van het werk afhouden.
Niet alleen de mijn zelf is een ervaring, ook de voormalige koninklijke munterij, Casa de la Moneda, wat nu een museum is, vinden we zeer de moeite waard. We horen, zien en lezen over de werkzaamheden rondom de zilververwerking. Het slaan van de munten, de werkprocessen maar ook weer hoe de menselijke arbeid eruitzag. We begrijpen maar nauwelijks hoe de Spanjaarden toch allemaal dit wisten te maken en organiseren. Waar haalden ze de wijsheid van de logistiek en het werkproces vandaan? En het blijft natuurlijk verschrikkelijk om te zien dat de inheemse bevolking en de slaven ook hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen. Tegen hun zin. Wat een nare geschiedenis heeft ook dit land. Geen wonder dat de stad Potosi zo’n beetje de laatste stad van Bolivia en wellicht van heel Zuid-Amerika is die onafhankelijk werd. Er stond voor de Spanjaarden en de Katholieke kerk veel op het spel; de onafhankelijkheidsstrijd heeft circa 16 jaar geduurd. Mathieu maakt een vergelijk met het toenmalige Nederlands Indië waar zijn vader, zijn oom en de broer van zijn moeder en honderden Nederlanders een strijd vochten tegen de inheemse bevolking, die ook in opstand waren gekomen tegen de onderdrukkers. En ook wij als Nederlanders wilden geen afstand doen van de kostbaarheden die we ons met brute kracht en geraffineerde macht hadden toegeëigend.
Sucre, de witte stad van Bolivia, is de volgende stad die we aandoen. Het centrum van Sucre is heel karakteristiek met allemaal prachtige witte koloniale gebouwen. Sinds 1991 is Sucre Unesco Wereld Erfgoed. Strikte regels zorgen er ook voor dat dit zo moet blijven in de toekomst. Elk jaar worden de gebouwen overgeschilderd. Verder is het heerlijk warm; dat is vooral waar wij erg blij mee zijn. We zijn ook niet mee zo hoog, ruim 2800, en dat voelt en ademt toch heel anders dan op hoogte tussen de 3500 en 4500.
We ontmoeten Modeen en Thalia weer, onze reismaatjes vanaf de Boliviaanse grens tot Potosi. Leuk om elkaar weer te ontmoeten en we gaan lekker uit eten ’s middags bij een goed bekend staand restaurant. Heerlijk een vegetarisch 4-gangen.
Wat minder leuk is is dat Mathieu al een paar dagen erge tandpijn heeft. We besluiten een tandarts op te zoeken. Resultaat; hij heeft een grote ontsteking, een abces en die moet eerst kleiner worden voordat er ingegrepen kan worden en de tand eruit gehaald kan worden. Aan de antibiotica en Ibuprofen en vier dagen later terugkomen. Geen probleem om juist in deze stad langer te moeten verblijven. We verkassen wel naar een prachtige Bed en Breakfast, El Jardin de Su Merced, waar ze oa. een schitterende tuin hebben. Lijkt ons wel fijn voor de komende dagen.
Vier dagen later terug maar de tandarts is er niet wegens familieomstandigheden. Een andere tandarts neemt over maar die is gespecialiseerd in wortelkanaalbehandelingen en wil/kan geen tand trekken. We worden ‘overgedaan’ aan weer een andere tandarts die uiteindelijk de tand trekt. We zijn overtuigd van de professionaliteit van deze mensen en wat denken ze goed met ons mee.
We moeten de volgende dag terugkomen voor controle. Nog weer een dag langer in Sucre maar de zon schijnt so What’s the problem? En Mathieu kan toch niet praten die heeft een dikke wang…
Ondertussen hebben we nog aan een gratis stadswandeling meegedaan, rondgewandeld en een paar musea bezocht waarvan het Museo de Arte Indigena wel het meest bijzonder was. Hier is heel veel geweven textiel te zien dat is gemaakt door de diverse culturen die in de regio van Sucre leven. Sommige doeken zijn al duizenden jaar oud. De informatie in het museum is goed en de geweven doeken die er hangen zijn van grote kwaliteit en kunstzinnigheid. Daarbij beelden deze doeken belangrijke gebeurtenissen uit van de cultuur uit de omliggende streek.
Speciaal is dat de vrouwen die dit maken niet kunnen lezen en schrijven, geen voorbeelden hebben die ze namaken, geen schetsen hebben maar dat alles vanuit het ‘blote hoofd’ gemaakt wordt. En dat met heel veel patronen en figuren die er in geweven worden. Hoe is het mogelijk? Deze vrouwen moeten wel bijzonder slim en getalenteerd zijn. Ook bezoeken we de zondagmarkt van Tarabuco.
Een beleving van kleuren is de traditionele kleding van de vrouwen. Ook van de mannen, waarvan een enkeling traditioneel gekleed is. We eten op het marktplein een soepje en in de namiddag een glas met verrukkelijke fruit. Daarna met het busje huiswaarts. De volgende dag wandelen we 3 uur bergafwaarts over een 3000 jaar oud geplaveid Inca Pad met wederom prachtige vergezichten van valleien die sporadische bewoond zijn. Een oud mannetje probeert ons nog een ticket te verkopen (we kunnen ons niet bedenken waarvoor) dus dat omzeilen we gewoon. Daarna weer huiswaarts in een gammele bus die vlak langs honderden meters diepe afgronden weer over de top moet rijden richting Sucre. Ja knap hoor hoe bedreven de buschauffeurs hier zijn.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085267
[countryId] => 24
[pictureCount] => 47
[visitorCount] => 166
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/059/322_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potosi-en-sucre
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-17
[title] => Villazon en Salar de Uyuni
[message] => Na een dag bus komen we aan de grens met Bolivia. De bus stopt aan Argentijnse zijde, dan moet je een kilometer of wat lopen tot een droge rivierbedding. Daar is de grens en zijn ook de grenskantoren. We zijn niet de enigen maar een uur later staan we aan Boliviaanse zijde in het stadje Villazon. Het is meteen anders; vrouwen die traditioneel en kleurrijk gekleed zijn, drukke straatjes met overal wisselkantoren en andere souvenirs die aangeboden worden.
We vinden een hotel en gaan meteen de straat op. We hebben een soort van kermis gezien waar we naartoe willen. Blijkt een kermis te zijn zoals wij die kenden in de vorige eeuw met veel vermaak als ballen gooien, het rad van fortuin, een paar simpele draaimolens en ‘schuitjes’. Maar gezellig dat het is en keidruk; iedereen is er op zijn zondags. En er is veel te eten, we schuiven aan aan een grote tafel waar Api geserveerd wordt; een drank van paarse mais samen met een Pastel, een gefrituurde dunne pannenkoek met kaas van binnen. Heerlijk. We nemen ook nog een zelfgemaakte soep, een kleine taco zonder vlees maar we laten de zoetigheden (aardbeien en appels gedoopt in chocolade) aan ons voorbijgaan. Alhoewel ze er wel erg feestelijk en smakelijk uitzien.
Ook voor de kinderen worden vermaakt met het schilderen van kleipoppen. Leuk om te zien. We hebben meteen een goed gevoel bij Bolivia.
Dat goede gevoel komt de dag erop onder druk te staan. We willen door naar de beroemde zoutvlakte van Uyuni en hebben kaartjes voor de bus van half 9 in de ochtend. Het is stervenskoud en om 9 uur is er nog geen bus te zien. Bij navraag blijkt dat de gehele stad geblokkeerd is. Alle uitgangswegen zitten dicht en er kan geen verkeer doorheen. We moeten wachten en er is hoop dat de blokkade ‘spoedig voorbij zal zijn’. Blokkades komen echter vaker voor, horen we later, en duren meestal enkele dagen.
Het busstation ligt aan de rand van de stad en we besluiten weer terug te gaan naar het centrum om wifi te zoeken en koffie te drinken. Dat is nog niet zo eenvoudig. Uren later hebben we 10 minuten wifi gehad en ergens koffie kunnen drinken. Weer terug naar het busstation waar geen verandering is. We wachten de hele dag, er komen steeds meer mensen bij, zowel Bolivianen als toeristen. We maken kennis met Modeen (Libanees) en Thalia (Canadees) en verder nog 3 Fransen.
Alle info die we krijgen is wisselend van inhoud; niemand weet iets. Aan het begin van de avond besluiten we een hotel te zoeken en dat blijkt heel slim te zijn want na ons is er geen hotelkamer meer te krijgen. Alles is vol.
We hebben ondertussen besloten een ‘bij-pass’ te zoeken en die vinden we. Een reisbureautje wil ons naar Uyuni brengen met verschillende taxibusjes die we met ons zevenen – reizigers – betalen. Eerst tot aan de blokkade, waar we eruit gaan en met onze bagage door een droge rivierbedding moeten lopen om de blokkade heen te komen. Spannend, zou het allemaal wel goedkomen? Ook locals hebben deze route gevonden en gelukkig vinden de mensen van de blokkade het niet erg.
Aan de overkant staat er weer een taxibusje op ons te wachten die ons vervoerd naar Uyuni. Het gaat allemaal niet vanzelf maar we komen er. Weliswaar na eerst 2 uur over hobbelige pistewegen te hebben gereden, een uur vast te hebben gestaan in het zand van een rivierbedding en daarna nog eens een paar uur gereden te hebben. Maar het was de moeite waard.
Het stadje Uyuni, toegangspoort voor de zoutvlakte (de salar), is een 2e leven begonnen. Ooit was het een knooppunt van spoorwegen. Erts (goud, zilver, koper) ging per trein via Uyuni naar de Argentijnse havens om verscheept te worden naar Europa. Toen dat ergens vorige eeuw ophield, liep het stadje leeg. Veel later werd het een toeristisch centrum. Dé plaats om de salar en heel zuid-west Bolivia te bezoeken.
In totaal heeft de salar een oppervlakte van ruim 9.000 km2, ongeveer zo groot als de provincie Utrecht.
In het stadje zelf, midden in een uitgestrekte stoffige vallei, worden door tientallen reisbureautjes 1, 2 of 3-daagse tours over de salar aangeboden. Wij willen de 3-daagse en gaan die samen met Modeen en Thalia doen. We vragen rond en komen al snel tot de conclusie dat dat loont; het is winter, er zijn weinig toeristen en er zijn heel veel toeristenbureautjes die allemaal dezelfde tours aanbieden. We nemen een standaardtour dus maximaal 6 personen in een Toyota Landcruiser V8 met uiteraard de chauffeur/ gids. We komen op een mooi bedrag uit (nog geen 100 euro) met zelfs extra slaapzakken voor de 2 overnachtingen. En dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want het is kkkkkoud zo hoog in de bergen. We vertrekken de volgende ochtend met nog twee toeristen nl. Christofer en Gabriel, twee Chileense twintigers.
Op naar de zoutvlakte. De zoutvlakte was ooit een groot meer waar het water van verdampt is. Eerst langs het treinkerkhof, waar treinen uit de 19e eeuw een rustplaats hebben gekregen.
Dan toch echt naar de zoutplaat. Een bijzondere ervaring, we rijden uren en uren over deze immens witte vlakte zonder dat er een einde aan het wit komt. Aan de rand van de zoutvlakte wordt op kleine schaal zout gewonnen. We zien een klein groepje volwassenen en kinderen zitten in een schuur die het gefilterde zout in kleine zakjes doen, dat in dozen wordt verpakt voor de markt in eigen land.
Modeen heeft Tequila en limoenen meegenomen en we drinken een tequila sunrise op deze bijzondere plek. Daarna, in onze taxibus, trekken we de whisky open, die de Chilenen meegenomen hebben. De verdere middag is een groot feest en we zingen allemaal mee met de muziek die Christofer via Spotify laat horen.
Soms wordt de oneindige vlakte doorbroken door ‘eilanden’ die in dit meer lagen en wat nu dus heuvels of bergen zijn. Een van deze eilanden doen we aan, Isla Incahuasi, een bizar eiland volledig bezaaid met cactussen. Sommigen wel tot 11 meter hoog. We klimmen naar de top van het eiland en maken wel 100 foto’s van de imponerende uitzichten.
Onderweg hebben we geluncht in een zouthotel. Gebouwd met bakstenen van zout en zelfs de tafels en stoelen zijn gemaakt van zout. Zo ziet later op de avond ons onderkomen er ook uit; een simpele onverwarmd hostel waar we wel een 2-persoons kamer hebben met – wederom – een bed gemaakt van zoutblokken. We slapen er niet minder om. Wel ongelooflijk blij met onze extra slaapzakken naast de 4 dekens want het is erg koud. We zitten dan ook wel op zo’n 4000 meter.
Op naar de tweede dag! Deze was qua uitzichten en natuurgeweld wel echt het mooist. Het was een afwisseling van kale zandvlaktes, woestijngebied met kleine bosjes, ruige bergpieken met sneeuw op de top, strepen wolk die door de oneindige blauwe lucht waaien, bevroren kreekjes … En een fikse zandstorm die onze chauffeur dwingt om zich goed te oriënteren. We reden langs vijf verschillende lagunes, die allemaal weer net een beetje anders waren. Met flamingo’s, met rozerood water, soms deels bevroren, met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond, het was allemaal prachtig en onbeschrijflijk mooi. Ook zien we een werkende vulkaan die af en toe pufjes uit stoot. En alsof dat niet genoeg is zien we telkens weer groepen lama’s en vicuñas (een soort wilde lama’s met een minder dikke vacht). We zien zelfs nandoes, een Zuid-Amerikaanse variant van de struisvogel.
Het allerhoogst waar we komen is op 49500 meter,een geiserveld met spuitende rook en stoom en waar het stinkt naar rottende eieren.
De derde dag begint met een misser; er is nog een andere groep in het hostel en die heeft al de ontbijtspullen opgegeten. Er was gedekt voor 2 groepen maar wij zouden later vertrekken. Groep 1 had dit niet door en heeft alles opgegeten en het hostel heeft geen extra etenswaren meer. We moeten het doen met nog een beetje brood met boter en jam. Afijn, na wat gemor vertrekken we. Het hoogtepunt van deze dag is wel de laguna Nera, het zwarte meer omgeven door prachtige bergen ene een groene vallei met op het meer grote meerkoeten en groepje eenden met blauwe snavels. Ook de Duivelskloof vonden we indrukwekkend. Maar wat een wind telkens. Af en toe hebben we het gevoel beland te zijn in een Amerikaanse film, een verlaten dorp, waar de wind doorheen raast, de saloondeuren openwaaien en struikjes door de verlaten straten scheren. We kunnen haast niet blijven staan, zo sterk is deze. Het is ook zo koud dat we telkens maar een minuut of 10-15 buiten kunnen zijn. Dan snakken we weer naar de warmte van de auto. Onze chauffeur draait afwisselende muziek, Amerikaanse gangster hiphop afgewisseld met bekende fluitmuziek en serenades uit de regio en dan is daar opeens Baccara met Yes sir, I can boogie, een singeltje dat Mathieu nog heeft van 35 jaar geleden. Al luisterend met een lekker vaartje scheurend door een soort van maanlandschap en dat de hele dag, heel vervelend!!
De vele en nieuwe indrukken van al het fraais dat we de afgelopen dagen gezien hebben vraagt veel energie. Als we aan het eind van de dag weer terug zijn, wat gegeten hebben liggen we dan ook vroeg op bed. Om weer uitgerust zijn voor nieuwe ervaringen.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5084937
[countryId] => 24
[pictureCount] => 42
[visitorCount] => 152
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/057/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => villazon-en-salar-de-uyuni
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-22
[title] => Alweer op reis (Bolivia)
[message] => Afgelopen week was eigenlijk een vrij normale week. Ik heb niet zoveel nieuwe dingen gedaan, maar ik ben wel weer op reis. Inmiddels ben ik in La Paz, na ik eerst Puno (Peru) en Copacabana (Bolivia) had bezocht samen met mijn huisgenootje. Uiteraard ging dit niet van een leie dakje, want dat zou niet bij mij passen, dus... Laat ik de hele week maar overslaan en gelijk naar de reis gaan.
We zouden op vrijdagavond vertrekken. We hebben beide overdag nog gewerkt en we waren er helemaal klaar voor. We hadden ontzettend veel zin om op reis te gaan. Mijn huisgenootje had een vriend over de vloer en ik ging alvast met mijn spullen naar een vriend. Om het verhaal duidelijk te kunnen vertellen, noem ik de vriend die over de vloer was 'haar' vriend en de vriend waar ik naartoe ging 'mijn' vriend. Het was een vrij hectische dag geweest, waarin ik veel dingen moest regelen en ik eigenlijk alleen maar aan het rennen was door de stad. Uiteindelijk had ik bij die vriend zo'n 30 minuten niks te doen en kon ik weer even tot rust komen en alleen maar even kletsen.
Op een gegeven moment moest ik naar de busterminal, want deze reis doen we alles per bus. De eerste rit zou zo'n 8 uur duren, maar dat was geen probleem. Het was een nachtbus met stoelen die 160° naar achteren kunnen. Ik had die dag nog een lekker grote tweepersoons fleecedeken, helemaal voor mezelf, gekocht. Het was het plan om dus te gaan slapen in de bus. 'Mijn' vriend was opgegroeid in die wijk en hij wist dan ook precies waar de busterminal was. Al vrij snel waren we in de terminal, waarna 'mijn' vriend de busmaatschappij vroeg. Ik noemde 'Cruz del Sur'. Hij ging voor mij vragen waar ik dan moest zijn. Ik had 'mijn' vriend al verteld dat ik met dit soort dingen vrij Nederlands ben. Ik wil graag op tijd zijn en het liefst te vroeg. Ik kan overal te laat komen, behalve als ik ga reizen. Ik liep dan ook als een soort stresskip rond, want ik zag de tijd wegtikken en we waren inmiddels niet op de afgesproken plek op de afgesproken tijd. Al vrij snel kwam 'mijn' vriend vrij gehaast mijn kant op met de woorden 'You gonna hate me for this. This is not the terminal you have to be', oftewel, we waren niet op de goede plek. We renden naar buiten richting de taxi's en we vroegen naar de andere terminal.
Daar aangekomen stond er een hek met een groot hangslot. Gesloten dus. Inmiddels kwam ook mijn huisgenootje met 'haar' vriend aangereden, want de twee vrienden hadden al contact met elkaar gehad. Naar een klein overleg en nog eens kijken naar de tickets, bleek dat we helemaal niet zouden gaan met Cruz del Sur, maar met een andere maatschappij. Ik voelde me stommer dan stom. Cruz del Sur is de busmaatschappij als ik eind december naar Lima ga om Kerst te vieren met Gijs. We moesten dus weer terug naar de eerste busterminal. Daar aangekomen vroeg 'mijn' vriend wederom waar we moesten zijn, en wat bleek... De bus was al vertrokken. 5 minuten voor de tijd die er voor stond. Dit is totaal niet Peruaans, maar toch. Een mevrouw kwam nog onverschillig vertellen dat ze nog onze namen hadden geroepen en ons hadden gezocht, maar dat wilde ik niet meer horen. Ik werd boos en verdrietig. Ik begon in het Nederlands te praten tegen haar, zodat ze me niet zou verstaan. Mijn huisgenootje had een andere taxi en zij was niet in de terminal toen ik dit te horen kreeg. Ik belde haar om te vertellen dat ze rustig aan kon doen, want de bus was al weg. Vrij overstuur ging ik weer weg bij de busterminal en ik kon bij 'mijn' vriend slapen. Hij vond het ook geen fijn idee om mij zo overstuur naar huis te brengen. Bij zijn huis aangekomen kreeg ik een appje van mijn huisgenootje dat ze nieuwe bustickets voor de volgende ochtend had geboekt. Dan zouden we het nog eens gaan proberen. Gelukkig is die reis helemaal goed gegaan en kwamen we 's middags aan in Puno.
Puno is een dorpje, drijvend op riet. Het is een eilandje gelegen in het Titicacameer; het grootste en hoogste meer van de wereld. Vanuit het vaste land, moesten we nog ongeveer 20 minuten varen om bij ons hotel aan te komen. Nou ja, hotel kan ik niet echt noemen. Het waren allemaal hutjes van hout. Van isolatie hadden ze nog nooit gehoord en ik denk dat je het redelijk kan vergelijken met de hutjes waar de kinderen aan het einde van de week in slapen als Timmerdorp bezig is. We gingen dus 20 minuten varen, maar in die 20 minuten waren we ook 200 jaar terug de tijd in gegaan, met een paar uitzonderingen daargelaten. Zo hadden we wel licht, doormiddel van een lamp en we konden onze telefoon opladen in het hutje waar we konden eten. Verder hadden we vier dekens waar we onder sliepen (en ik mijn lekkere tweepersoons fleecedeken) en toen we wilden gaan slapen kwam de eigenaar ons nog twee flesje brengen. Toen ik ze aanpakte waren ze warm, hij had soort kruikjes voor ons gemaakt.
De volgende ochtend moesten we alweer vroeg opstaan om onze volgende bus te halen richting Copacabana wat net over de grens ligt van Bolivia. Na een busreis van vier uur en een grensovergang kwamen we aan in Copacabana. Daar hadden we een hotel geboekt, wederom op een eiland. Isla del Sol om precies te zijn. Dit ligt nog steeds in hetzelfde meer als Puno. Als je een eiland hoort, denk je bijna gelijk ook aan een boot. We moesten weer een boot hebben om naar het eiland te gaan. We zagen een winkeltje die tickets verkocht voor Isla del Sol. Daar kochten we twee kaartjes voor een boot voor 30 Boliviaanse Boliviano's per persoon. Dit is omgerekend zo'n 4 euro per persoon. De vrouw van het winkeltje schreef de naam van de boot op ons kaartje, zodat we die makkelijk konden vinden. Na nog even ergens wat gedronken te hebben gingen we richting de haven. Daar zagen we, na even zoeken, de boot liggen met dezelfde naam als op ons kaartje. Het kaartje hoefde ze niet te zien en we stapten in.
Na ongeveer een uurtje gevaren te hebben kwamen we aan bij Isla del Sol. Daar stapte we aan land en de kapitein kwam achter ons aangelopen. Hij vertelde ons dat wij nog moesten betalen. 'Nou, dat denk ik niet' zei ik tegen mijn huisgenootje en ik vroeg haar om de kaartjes. Deze kaartjes accepteerde de man niet. Ze waren niet van zijn bedrijf. Na uitgelegd te hebben dat de naam op de kaartjes staat en dat we het nog hadden nagevraagd in Copacabana, was hij het nog steeds niet mee eens en moesten we alsnog 60 Boliviano's betalen. Na een hoop stampij te hebben gemaakt en echt alles uit de kast getrokken te hebben gingen we maar akkoord. Het was niet zijn bedrijf, de vrouw kende hij niet die de kaartjes had verkocht aan ons en de tickets waren niet geldig, want de naam was met pen erop geschreven.
Ondertussen was er ook een andere vrouw bij ons komen staan die ook het één en ander probeerde uit te leggen aan ons. Zij probeerde ook wat aan ons te verkopen, althans dat dachten we. Licht geïrriteerd liepen we haar voorbij, maar ook zij kwam ons achterna. Wat bleek, we moesten ook entree betalen om het eiland op te mogen. Dit stond nergens vooraf aangegeven. Met frisse tegenzin betaalden we ook aan haar de entree van het eiland en we konden er eindelijk op. We vroegen aan deze vrouw of ze wist waar ons hotel was. Met stomheid geslagen kwamen we erachter dat zij de eigenaresse was van het hotel. Zij wist ook gelijk wie ze in huis haalde. Ze vertelde ons dat we daar heen moesten, al wijzend met haar vinger naar boven. Trappen die niet allemaal gelijk waren, op nog een hogere berg dan in Cuzco, moesten wij met onze bagage naar boven lopen. In de brandende zon, een niet onbelangrijk detail. Als je googled op 'Isla del Sol trappen' weet je precies wat ik bedoel. De vrouw bood nog aan om mijn koffer mee naar boven te nemen, maar hier zaten schone en kortere kleren in en ik vertrouwde het toch niet helemaal, dus zei ik vol goede moed 'Ah nee, dat moet wel lukken, toch bedankt'. Hier kreeg ik al gauw spijt van.
Uiteindelijk zijn we 30 minuten bezig geweest met de trappen lopen. Daarboven stonden de kinderen van de vrouw op ons te wachten. Het was een waanzinnig uitzicht en de trappen waren het zeker waard. De volgende dag moesten we weer naar beneden en dit deden we 3x zo snel. Binnen 10 minuten stonden we beneden. Ready om weer met de boot naar vaste land te gaan. Tijdens de boottocht gingen mijn huisgenootje en ik even een plan smeden. We wilden de vrouw die ons de tickets had verkocht toch nog wel even aanspreken op het feit dat de ticket helemaal niet werkte. Met lood in onze schoenen liepen we net voor onze bus weer vertrok naar de vrouw toe. Ze vroeg bij binnenkomst of alles goed was en wij zeiden maar gelijk nee. We legden het verhaal uit en warempel, we kregen ons geld terug. Dit ging veel te makkelijk, wat voor ons een bewijs was dat de vrouw goed wist waar ze mee bezig was. Eind goed al goed.
Onderweg naar La Paz zaten we in een transporter. Mijn huisgenootje en ik werden voorin gepland en onze bagage was op het dak geladen. De bus was compleet volgeladen. Halverwege onze trip moesten we uitstappen. Er lag een rivier tussen de weg. We moesten met een andere boot naar de overkant en de bus zou ook met een boot naar de overkant komen. Een beetje zoals wij de pont kennen, maar dan veel primitiever. Ik heb dan ook mijn ogen uit staan kijken toen ik een grote touringcar naar de overkant zag gaan. De bus schommelde heen en weer op de golven van de andere boten en het scheelde niet veel of hij was gekapseisd. Ik snapte direct waarom wij met een andere boot naar de overkant moesten dan onze bus. Na ongeveer 10 minuutjes wachten aan de overkant van de rivier was daar onze bus en konden we onze weg vervolgen naar La Paz. Gelukkig was ons hotel in dezelfde straat als de terminal van de bus en konden we zo inchecken. 's Avonds hebben we onszelf verwend met een massage, en oh oh oh, wat zat mijn rug vast.
Inmiddels zijn we in de tijdlijn bij vandaag. Vandaag zijn we naar Chacaltaya geweest. Dit is het hoogste skigebied van de wereld. Met hoop om met onze voeten in de sneeuw te gaan boekten we een taxi en gingen we op pad. Volgens Google Maps zouden we er ongeveer een uurtje a anderhalfuur over doen. In de praktijk bleek dit twee uur, want onze lieve taxichauffeur had de weg niet helemaal goed ingeschat. Hij had (denk ik) al vrij snel spijt van zijn daden, maar hij ging het avontuur niet uit de weg. We hebben even doodsangsten uitgestaan met smalle bergweggetjes, gevormd in haarspeldbochten zonder enige vorm van een vangrail. De top was maar liefst 5,3km hoog. Het uitzicht was waanzinnig en ook dit was zeker de moeite waard. Zo heeft de beste man ook weer wat verhalen wanneer hij thuis komt. Zometeen vertrekt onze bus weer verder naar het zuiden. Naar Uyuni om precies te zijn. Hier gaan we ongeveer 9 uur met de bus over doen. Dit is een nachtbus dus we zullen vast heerlijk slapen na zulke avonturen!
[userId] => 435805
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089276
[countryId] => 24
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 331
[author] => Silvia
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alweer-op-reis-bolivia
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-11-21
[title] => Goed gevulde dagen ...weken
[message] => Intussen zijn we weeral 3 weken verder ....het gaat te snel !!! En elke keer weer denk ik ... morgen ga ik een verslag schrijven .... maar elke keer heb ik wel een excuus .. te moe , geen tijd enz... Maar ik kan jullie vertellen dat ik geniet van elke minuut hier , meer dan ooit tevoren [e-1f600]
... want elk jaar ben ik een stukje ouder en wijzer ... Dat wil niet zeggen dat ik hier af en toe geen ' dipje' heb ...of dat ik me erger aan iets of anderen ... zeker wel .... Maar probeer de positieve spirit te behouden .
Misschien kan ik voor ik jullie in een notedop vertel wat me de voorbije weken bezighield eerst en vooral al eens vertellen wat ik met de centen die ik vergaarde met de verkoop van de koekjes in België allemaal al heb kunnen doen voor de 2 projecten . Voor het kindertehuis Amigo Negro José kocht ik een nieuwe oven en liet ik 2 kasten maken door een timmerman waar de opvoedsters het speelgoed dat tot nu toe in plastieken zakken zat mooi kan opbergen in plastieken curverbakken . Ook kocht ik met de centen al de ingrediënten om samen met de 2 grootste groepen koekjes te bakken . Verder ging ik ( of ga ik ) met elke groep afzonderlijk op uitstap ....en betaalde ik deel van inkom , drankjes , ijsjes voor de kinderen .
Alsook kocht ik voor elk personeelslid een ' caneston' : dat is een geschenkmand die ze ieder jaar krijgen ter gelegenheid van kerstmis...( ook vorig jaar kocht ik die voor hen aan ).
Voor het schooltje Ghislain Dubé kocht ik een fotocopieerapparaat , 2 printers en een transformator . Ze hebben ook nog een deel centjes bewaard om volgend schooljaar voor elk kind een ' gorra' te kopen met embleem van de school ...
Na het schrijven van mijn vorige verslag kreeg ik diezelfde zondag bericht uit La Paz van Fran ,een 29-jarig westvlaamse jongedame...met de vraag of ze mij een bezoekje kon/ mocht brengen hier in Oruro .
Fran reist gedurende 2 maanden alleen door Zuid-Amerika. Uiteraard was ze hier meer dan welkom ... en kon ze hier bij mijn familie logeren . Vermits ik in een stapelbed slaap ... kon zij enkele dagen genieten van het bed boven mij ....Op maandag ging ik dan met Fran mijn 2 projectjes bezoeken..in de voormiddag Ghislain Dubé en in de namiddag naar de kinderen van Amigo Negro José. Wat speciale dagen ... todos santos en todos los muertos ... Zowel in Ghislain Dube alsook in het kindertehuis werd er ' una mesa' klaargemaakt om al de overleden kinderen te herdenken ...
In mijn vorige verslagen heb ik het al vaker gehad over todos santos y dia de los muertos . Het is echt de moeite waard om wat meer over dit cultureel gebeuren te lezen ( google :-) )
Maandagavond nog een gezellige avond met Fran en mijn familie hier . Op dinsdag 1 november uitgeslapen om daarna samen met de familie naar een misviering en nadien op bezoek bij een tante van Jhonny , waar we bidden voor de overleden oom... rond de ' mesa' of ' tumba' die voor hem werd klaargemaakt. Na het middagmaal gaan we ook nog op bezoek bij Fernando ( vriend van dochter Katrine ) en zijn familie waar we opnieuw bidden rond de ' mesa' / ' tumba ' klaargemaakt voor de mama van Fernando, doña Maria die in januari 2022 is overleden . Het is eigenlijk tergelijkertijd een triestig gebeuren , maar ook toch wel wat een blij gebeuren ....Er worden mooie herinneringen over doña Maria uitgewisseld . Ook hier krijgen we weer een maaltijd ... en we drinken ' chicha' .. ( maisbier ) uit een uitgeholde ananas ....niet echt ' mijn ding' ...maaaaar maakt deel uit van dit cultureel gebeuren .. dus we passen ons aan . Nadien brengen we met Fran nog een bezoekje aan Gilbert ... en ga ik ook nog heel kort met Fran met het minibusje naar het centrum .. waar het heeeeeeeel rustig is ... korte sightseeiing waarna we huiswaarts keren . Samen gezellig avondeten ... en nadien neemt Frederico Fran mee naar de ' terminal de buses' om het vertrekuur van de bus naar Uyuni te verifiëren en een kort bezoekje aan het grote standbeeld van de ' virgen' te gaan bezoeken op de berg hier in Oruro . Fran had besloten om op woensdag naar Uyuni door te reizen ... een meerdaagse jeeptrip door de zoutvlakte te boeken en nadien verder door te reizen naar Chili ... Een kort maar heel aangenaam bezoek was het wel !!
Op woensdag 2 november maken we een familieuitstap naar het dorp Turco ( 2 uur rijden met de auto ) , waar we naar het kerkhof gaan waar de ouders van Monica begraven liggen.. Bloemen , kaarsen en een gebed ...Daarna gaan we op bezoek bij padre Calixto en padre Gonzalo in het oblatenhuis in Turco .Daarna passeren we nog via Corque . Mooie uitstap die een normale toerist hier zeker zelden zal meemaken ... een onderdompeling in de lokale cultuur ... Ik geniet er elke keer weer van ...
Op donderdag moet Monica een operatie aan haar oog ondergaan en blijf ik thuis om te koken en ' te zorgen' Ook vrijdag en het weekend zijn dagen waarop veel thuis ben , maar tussendoor ook wel oven gaan kopen , kast gaan bestellen bij de timmerman , pizza gaan eten met mijn familie samen met Gilbert in het oblatenhuis , haken , lezen , en veel qualitytime met Monica [e-1f60d]
en de familie .
In de week van 7 november tot en met 13 november breng ik mijn tijd afwisselend door in het schooltje Ghislain Dubé , casa Amigo Negro José...Koekjes bakken met de groep van tia Maritza , op uitstap naar Chusakeri met de groep van tia Elsa , helpen bij het bereiden van middagmaal voor 75 kinderen , afspreken met boliviaanse vrienden . Goedgevulde dagen ... en soms toch wel minder goede nachten ( ja nog steeds ..) Ook mijn maagdarmstelsel laat geregeld van zich horen [e-1f61d]
.. hoewel ik heel goed uitkijk wat ik eet of drink .... misschien moet ik dat ook positief bekijken en hopen dat ik 1 of meer kilootjes minder zal wegen als ik terug thuiskom [e-1f602]
.
In deze week werd ook de nieuwe oven geleverd in casa ANJ maar gasinstallatie is blijkbaar niet ' straf' genoeg voor deze oven ( te weinig druk in de gasleiding ) dus zaterdags hadden we nog afspraak met ingenieur en iemand van het gasbedrijf om te bekijken hoe we dit in orde konden brengen ... Mijn motto blijft : voor alles is een oplossing .... Een probleem niet groter maken dan het is ... Maar heb wel ervaren dat niet iedereen het zelfde denkt [e-1f61c]
. Maar met een nieuwe ' regulator ' en een aanpassing aan de oven werkt alles intussen stukken beter dan voordien .
Diezelfde zaterdagnamiddag zie ik ook voor het eerst mijn oogappel en petekind José ( samen met zijn 2 nichtjes ). Met hen ga ik naar de markt en koop ik voor José ( die noch vader noch moeder heeft die voor hem zorgt maar bij zijn zus en haar familie woont ) wat nieuwe broeken , trui, jasje en ondergoed. Hij zit intussen in zijn laatste jaar secundair en wil graag ' verpleegkunde' gaan studeren zegt hij ...[e-1f600]
[e-1f60d]
.. Het zal een hele uitdaging worden vrees ik , maar hoop dat hij zal volharden en een diploma zal halen om een betere toekomst tegemoet te gaan ... want zijn levensomstandigheden zijn nu niet direct ' wauw' te noemen . Weinig moederliefde , veel tijd doorgebracht in opvangtehuizen ....het leven is niet voor elk kind even gemakkelijk ... maar dat is wereldwijd zo ... Dus ik hoop altijd , met de kleine extra duwtjes die we sommige kinderen kunnen geven er voor hen toch een iets betere toekomst wacht ...[e-1f64f]
Op zondag gaan we met de ganse familie in de namiddag naar de ' expoteco ' ... een handelsbeurs ... niet echt een succes , want het is er ' pokkedruk' ...dus we zien er bitter weinig . Na een hapje eten in een lokaal kiprestaurantje naar huis .. en altijd blij als ik in mijn bedje kan kruipen .
Ook de week van 14/11 tot en met 20/11 goed gevuld . Helpen in ANJ ...koekjes maken met groep van tia Melina , uitstap met groep van tia Melina ....met de ' teleferico' naar de top van berg waar groot beeld van de ' virgen' staat .. een hele ervaring voor sommige kinderen die nog nooit in een kabelbaan hebben gezeten .... maar we hebben genoten .Op donderdag 17 /11 een ganse dag met een groep van 50 kinderen met beperking op uitstap naar Chusekeri .. waar we spelletjes spelen , wandelen , picknicken ... Veel van deze kinderen kennen enkel hun schooltje of zitten thuis altijd binnen ... dus je ziet velen van hen genieten van de buitenlucht en hun dagje op ' de campo ' . De zon op deze hoogte ( 3700m ) is enorm warm en vermoeiend .... dus ik ' he dormido como piedra ' ( kheb geslapen gelijk nen baksteen zeggen wij ) de nacht van donderdag op vrijdag .Op vrijdag 18/11 om 11 u heb ik een afspraak op het gemeentehuis om te praten hoever het staat met de planning , vooruitgang om een nieuwe infrastructuur te bouwen voor de kinderen van Ghislain Dubé... al sinds 2018 zijn de directora en juffen bezig om op het terrein van 2000 m2 ( dat ze dus wel al hebben gekregen ) een totaal nieuwe aangepaste moderne infrastructuur te laten bouwen ... maar tis een proces van lange duur ... Dus ze hoopten dat als ik als ' buitenlander' ( extranjera ) eens zou gaan babbelen en vertellen over alle materiële hulp ik dankzij vele mensen in België al heb kunnen bieden .. maar dat hun huidige schoolgebouwtje totaal onaangepast is.. kleine hokjes waar al het materiaal opgestapeld staat en door plaatsgebrek niet optimaal gebruikt kan worden ...189 !!!!!! ingeschreven kinderen en jongvolwassenen met beperking ... die met beurtrol naar school kunnen komen , want er is gewoon geen plaats .... Na een gesprek met de architecte worden wij ( ik samen met 3 juffen ) ontvangen door de alcalde zelf .. de burgemeester zelf dus ... Een mooie knappe man [e-1f600]
die geduldig naar mijn uitleg luistert ...alsook naar de uitleg van de juffen die me steunen . Hij belooft dat hij persoonlijk vaart zal zetten achter het project ..en vraagt mij mijn telefoonnummer achter te laten .. zodat hij mij in België via whatsapp op de hoogte kan houden over de stand van zaken .... Veel tijd heeft hij niet , want andere verplichtingen roepen hem ...maar ...kben benieuwd ... hij heeft zijn ' woord' gegeven .... Ook de ingenieur die het project volgt komt nog even langs met wat meer uitleg en data ( hij noemt het zelf een ' prestigieus' project dat een voorbeeld zou moeten worden voor heel Bolivia ). Eind deze week zou ik mogelijks nog het volledig uitgetekende plan nog kunnen gaan bekijken ....wait and see ...en tegen februari zou alles klaar moeten zijn .. zeggen ze ..om dan in 2023 te starten met bouwen ..Ojala !! [e-1f64f]
Zaterdagmorgen samen met Monica en vriendin Karina taart gaan eten bij José en zijn zussen en familie ..want hij werd 19 jaar ..sAvonds nog maar eens pizza gaan eten met de familie samen met Gilbert en Edgard ( die intussen toegekomen is uit Cochabamba ). Zondagmorgen mocht ik dan twee zitbanken afhalen die ik vorige week bestelde bij dezelfde timmerman die de kasten voor ANJ maakte .. eentje voor hier thuis en eentje voor Gilbert ... Tijd tekort , anders had ik zeker ook nog wel gevraagd aan Victor, de timmerman of ik wat mocht komen helpen in zijn atelier ..[e-1f600]
Nadien nog gaan kijken naar aankomst van loopwedstrijd van college van mijn petekind Patrick ... nadien siesta ..bank nog afgeleverd bij Gilbert ... nog wat babbelen en lachen thuis .. en vandaag starten we dan de laatste week weeral hier in Bolivia .. deze keer dan toch ... Time flies when you ' re having fun ...
Zaterdag ga ik naar Cochabamba ... en volgende dinsdag 29/11 vlieg ik terug huiswaarts ... waar ik 30/11 toekom ...
Tot de volgende !!
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089248
[countryId] => 24
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 386
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-gevulde-dagen-weken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-11-06
[title] => Tupiza en Salar de Uyuni
[message] => We reizen door naar Tupiza. Vanuit Tupiza gaan we de zoutvlaktes verkennen. Een vijfdaagse toer, waarbij we op dag vijf afgezet worden in Chili. De weg van Tarija naar Tupiza is prachtig! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel regelmatig in slaap ben gevallen, maar wat ik er van gezien heb… Echt schitterend! De weg is wel grotendeels onverhard, wat de nodige hobbels oplevert. Dit verklaart ook waarom we weer een bus hebben die hoog op z´n wielen staat.
Verder val ik maar direct met de deur in huis; dit is misschien wel het saaiste verslag om te lezen tot dusver. Als ik het zelf teruglees, vind ik het namelijk best taai! Daarbij is het ook best lang. Best bijzonder, want de toer van Tupiza naar Salar de Uyuni hebben we zeker ervaren als hoogtepunt in onze gehele reis. Ik wil uit het verslag niets knippen, om alles in de toekomst nog eens terug te kunnen lezen. Dus bij deze… Succes! Enige tip die ik kan meegeven; misschien loont het om eerst de foto’s te bekijken, zodat het verslag iets meer tot de verbeelding spreekt.
Tupiza
Tupiza zelf is niet heel spannend. De stad is klein en op culinair vlak heeft het vrijwel niets te bieden. Een fatsoenlijk kopje koffie is zelfs nog lastig. We hebben in Tupiza zelf een tocht gemaakt in een prachtig gebied net buiten de stad. Deze kan per paard, maar ook te voet afgelegd worden. Wij hebben er voor gekozen om te voet te gaan. We bezoeken Puerta del Diablo, Valle de los Machos en El Cañon del Inca. Alle drie prachtige roodgekleurde “rotsformaties” (het is geen gesteente, maar het bestaat uit klei en zand), maar meer valt er ook niet over te zeggen. Wel over ons gezelschap; redelijk aan het begin is er een hondje aangesloten die de volledige hike heeft meegelopen, totaal ergens rond de twaalf kilometer.
De eerste dag van de toer
We vertrekken met 4WD vanuit Tupiza en stoppen al snel op de eerst stop. In Sillar spotten we prachtige roodbruine rotsformaties die uit de grond omhoog geduwd lijken te zijn, die vergelijkbaar zijn met de rotsformaties die we in Tupiza hebben gezien. De gehele weg worden we getrakteerd op adembenemende uitzichten, die op de foto helaas (wederom) niet overkomen. Ook zien we veel lama’s, vicuna’s en struisvogels.
Een stukje verder verkennen we soortgelijk gevormde rotsformaties, maar dan in een grijsbruine kleur. Deze rotsformaties heten Ciudad Encanto. Bij deze rotsformaties heb je op sommige plaatsen ook de mogelijkheid er tussendoor te wandelen.
Een derde stop is een verlaten dorp (ruïne), waar net als op diverse andere plaatsen, op het kerkhof de doden worden geëerd. Dit hebben we inmiddels op een aantal plaatsen meer gezien. Er worden offers en versieringen bij de graven gebracht en er wordt gezongen. Dit alles in het kader van “de dag van de doden”, die op 2 november wordt gevierd.
De tweede dag van de toer
Ook op dag twee worden we weer de gehele route getrakteerd op adembenemende uitzichten, het lijkt werkelijk niet op te houden. Ik ben blij dat ik de prachtige natuur goed in me op kan nemen, want hoe goed we ook ons best doen, de foto’s komen nog niet misschien in de buurt van de werkelijkheid.
Deze dag is de dag van de flamingo’s, meren en geisers. We hebben al wel eens verdwaalde flamingo's in het wild gezien op Curaçao en op de Galapagos Eilanden, maar dat waren er slechts een paar bij elkaar. Zelf heb ik ook nog ooit een flinke hoeveelheid flamingo’s gezien in de Ngorongoro Krater in Tanzania, maar dat was van verre. Hier hebben we zowel véél flamingo’s gezien, als zéér dichtbij. Prachtige beesten om te zien en als je dichtbij staat, hoor je ook nog eens goed wat voor een mooie geluiden ze maken. Het lijkt of ze met z’n allen staan te beppen samen.
Voor wat betreft de meren, springen Laguna Verde (het groene meer) en Laguna Colorada (het rode meer) eruit. Het groene meer dankt zijn kleur aan de giftige stof arsenicum. Zwemmen is dus niet aan te raden, maar prachtige plaatjes geeft het wel! Het rode meer dankt zijn kleur aan de algen die er zitten en om die reden zitten ook hier veel flamingo’s. Het wit wat we tegenkomen, blijkt nog geen zout te zijn. Dit blijkt borax te zijn. Hiervan wordt keramiek gemaakt.
Tussendoor hebben we net voor de lunch nog even mogen genieten van de heerlijke thermaalbaden en net na de lunch van de geisers Sol de Mañana. Deze geisers hebben wat andere kenmerken dan de geisers die we eerder gespot hebben, aangezien het een soort kolkend en pruttelend modderbad lijkt. De geur van zwavel is ook minder heftig aanwezig.
De derde dag van de toer
We starten de dag met een uitzicht over Laguna Colorado. De omliggende bergen weerspiegelen prachtig met het ochtendlicht in het water. We zetten de trip voort naar Arbol de Piedra. Dit zijn prachtige rotsformaties midden in de woestijn, die door de wind zijn uitgesleten. Zo zijn er zeer duidelijk een arend en een boom (een boom is in het Spaans ‘Arbol’) te zien. Aansluitend doorkruisen we de woestijn Siloli en daarna de meren Honda, Charcota, Hedionda en Cañapa. Wederom bizar veel flamingo´s gespot. Voordat we de eerste zoutvlakte opgaan, komen we nog langs een actieve vulkaan. In de omgeving is prachtig gevormd vulkanisch gesteente zichtbaar.
De eerste zoutvlakte die we opgaan, is Salar Chiguana. Deze zoutvlakte bevat maar 3% zout en heeft daarmee een grauwe uitstraling. In de avond komen we voor het eerst op de “eindbestemming”; Salar de Uyuni. We gaan deze zoutvlakte direct op om een prachtige zonsondergang te zien. In de avond slapen we in een zouthotel. De wanden, de vloeren en het meubilair zijn gemaakt van zout (of in ieder geval afgewerkt met zout). Zeer leuk om te zien! Na het avondeten, werden we nog getrakteerd op traditionele muziek door kinderen uit het dorp, onder begeleiding van één volwassene. Vooral de jongste telg stal de show… Enorm schattig!
De vierde dag van de toer
Deze dag staat met name in het teken van Salar de Uyuni. We mogen om 4:00 uur opstaan om op Isla Incahuasi de zonsopgang te mogen zien. Isla Incahuasi is een heuvel midden in de zoutvlakte, die vol staat met cactussen. Vanaf deze heuvel komt de zon prachtig op over de zoutvlakte.
Wat informatie over de zoutvlakte; de zoutvlakte is meer dan 12.000 vierkante kilometer groot, het is de grootste zoutvlakte ter wereld, de zoutlaag is op sommige plaatsen wel 120 meter dik en daar waar zout wordt gewonnen, “groeit” dit binnen een maand weer aan. In de maanden januari, februari en maart staat er een laag water tot wel 10 centimeter op de zoutvlakte, waardoor de gehele zoutvlakte wel een spiegel lijkt.
In tegenstelling tot Salar Chiguana, is Salar de Uyuni wel prachtig wit! Aan het begin en aan het einde van de dag zie je hoeveel jeeps de zoutvlakte opgaan, maar tijdens de tocht die je maakt, kom je er geen enkele tegen.
Na de zonsopgang ontbijten we in de kou op de zoutvlakte en daarna doen we een poging om de eindeloze zoutvlakte te gebruiken om optische illusies vast te leggen op foto. Een greep uit de collectie; ik eet Menno op, kots ‘m weer uit, we staan op de vlechten van onze kok, Menno tovert mij uit een pet (in plaats van uit de hoge hoed), we vechten met een dinosaurus en Menno schiet mij weg met een lepel.
De zoutvlakte lijkt eindeloos, maar uiteindelijk bereiken we toch “de andere kant”. We stoppen in Uyuni en bezoeken daar nog het Cementerio de Trenes; een “kerkhof” van treinen uit de 19e eeuw, die dienst hebben gedaan tot 1980. Ze werden gebruikt om de vele mineralen die de Boliviaanse grond rijk is, te transporteren naar Chili.
De vijfde dag van de toer
Deze dag is niet heel spannend. We hebben alle hoogtepunten van het gebied gezien. Deze vijfde en laatste dag staat dan eigenlijk ook enkel in het teken van de grensovergang naar Chili. Enige spannende hieraan was dat onze chauffeur bijna stikte in een cocablad die achter in zijn strot geschoten was.
De totale toer was prachtig. De landschappen leken eindeloos en de gehele omgeving moet je met eigen ogen gezien hebben, om ook maar een idee te krijgen van de omvang en schoonheid. Eén van de meest mooie plekjes op aarde die ik heb mogen zien!
Het volgende verslag…
… komt dan ook uit Chili! Met het bezoek aan Salar de Uyuni, zit ons avontuur in Bolivia er op. Dit betekent dat we ons vierde land hebben afgerond en dat we van het armste naar het rijkste land van dit continent gaan. We zijn erg benieuwd naar Chili, maar tegelijkertijd vind ik het ook “raar” dat we Bolivia gaan verlaten. Ik heb Bolivia(nen) echt in mijn hart gesloten; het is een heerlijk land, met fijne mensen en prachtige natuur én ik heb er werkelijk fantastische avonturen beleefd. Vijf fantastische weken tijdens onze reis en een periode die ik nooit zal vergeten!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088860
[countryId] => 24
[pictureCount] => 41
[visitorCount] => 110
[author] => Jasper
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/082/914_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tupiza-en-salar-de-uyuni
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Tarija
[message] => We hebben weer een keer een nachtbus genomen. Ik word nog een keer fan van deze manier van transport. Heerlijk liggen tukken! Het kost geen fluit en je combineert een overnachting met transport. En de bussen zijn top hier! Dit keer zijn we ´s-ochtends aangekomen in Tarija. Tarija is bekend vanwege de wijnteelt.
De accommodatie
Normaal hebben we niet veel te vertellen over onze accommodatie, maar deze is het vermelden in ons reisverslag zeker waard. Aangezien het klimaat hier fantastisch is en we ook wat meer wilden relaxen, hebben we een hotel met zwembad geboekt. Om de kosten wat te drukken, hebben we een kamer met gedeelde badkamer genomen (twee kamers met één badkamer). Het geheel is gelegen op een soort van landgoed.
DIT VERHAAL IS GEBASEERD OP WAARGEBEURDE FEITEN EN IS NIET GEDRAMATISEERD. DE NAMEN VAN DE BETROKKEN PERSONEN ZIJN FICTIEF (PRIVACY-OVERWEGINGEN). DE WERKELIJKE NAMEN (VOOR ZOVER BEKEND) VAN BETROKKENEN ZIJN BEKEND BIJ DE REDACTIE. OVEREENSTEMMING STUIT LOUTER OP TOEVAL.
De hoofdpersonen in dit verhaal (allen van origine Nederlands):
1.Oma Juliette (de kenau in het verhaal);
2.Klaas (de verstoten echtgenoot van oma Juliette, die nog wel op het langgoed woont);
3.Evert-Jan (de nieuwe partner van oma Juliette, die ook op het landgoed woont);
4.Pieter-Paul (de zoon van oma Juliette die schijnbaar de toko runt en waarbij we geboekt hebben);
5.Berend (de kleinzoon van in ieder geval oma Juliette en we vermoeden ook van Klaas).
Bij aankomst vroeg in de ochtend, worden we ontvangen door oma Juliette en Pieter-Paul. We duiken nog even ons bed in, want het is nog erg vroeg en we kunnen nog wel wat slaap pakken. Onze kamer heeft slechts bij één van de drie grote ramen een gordijn. Nadat we wakker worden, ingrediënten voor een ontbijt gehaald en klaargemaakt in de keuken. De keuken blijkt nogal pekkig, maar het lukt ons om enigszins iets in elkaar te flansen. We eten ons ontbijtje op in de patio van het landhuis en verbazen ons er al over hoe jammer het is dat zo’n prachtig landhuis op een nog prachtiger landgoed zo verwaarloosd is. Hier zou je als gast echt een geweldige ervaring kunnen hebben.
Oma Juliette toont Menno nog waar we wat eten kunnen maken en laat tijdens de rondleiding vallen dat “het-hotel-dingetje” van haar eigenlijk niet hoeft, maar dat dit iets is van Pieter-Paul. Zo leveren alle lege kamers nog iets op. Tijdens het eten van ons ontbijt, ontstaat er ergens in het landhuis een ruzie, wat er nogal heftig aan toe gaat. Wij zitten elkaar zeer verbaasd aan te kijken, maar laten het gebeuren. Later blijkt dit Klaas te zijn, die het blijkbaar met een actie van Berend niet eens was. Na het ontbijt inspecteren we het zwembad en zien dat deze voor slechts 75% gevuld is, dat er geen actieve pomp aanwezig is en dat het nogal smoezelig is. Dit alles, samen met een gedeelde badkamer die wel “heel gedeeld” is, doet ons besluiten onze boeking aan te passen en slechts één nacht te blijven in plaats van de geboekte twee nachten. De details van de gedeelde badkamer; de wanden zijn niet tot het plafond opgetrokken, waardoor in beide kamers alle geluidjes uit de badkamer hoorbaar zijn (en alle geurtjes ruikbaar!). We hebben Pieter-Paul geïnformeerd en die had er geen enkel probleem mee.
Maar toen!
Oma Juliette was het er later blijkbaar niet mee eens en sprak Anita erop aan, die gelukkig vrij snel kon “ontsnappen”. Bart, Menno en ik waren dus voorbereid toen we terugkwamen en ook wij werden erop aangesproken. Nadat we keurig en beleefd uitgelegd hadden dat we iets anders verwacht hadden (de foto’s zagen er toch echt wel een stuk beter uit!), ontpopte oma Juliette zich als een bezemloze heks. We hebben de eer aan ons zelf gehouden, onze spullen gepakt en zijn direct vertrokken. Ondanks dat we wel voor één nacht betaald hebben, durfde het vleesgeworden spook ons ook nog een lesje ethiek te geven. Over ethiek gesproken… Wie laat de nieuwe partner al inwonen, terwijl de oude nog niet vertrokken is?
We hebben gedag gezegd, ik heb haar het beste gewenst… En de langdurige hik (het laatste niet hardop)!
Aangekomen op de nieuwe accommodatie…
… zijn we juist weer mega verrast! Onze nieuwe accommodatie blijkt een bijna spik splinternieuw appartement van zo’n 200 vierkante meter met meerdere badkamers te zijn. Eén slaapkamer heeft een heuse walk-in-closet en op de begane grond is een (gezamenlijke) fitnessruimte, sauna en prachtig zwembad! Dit voor slecht € 2,50 per persoon extra ten opzichte van het eerdere landgoed.
Na onze spullen gedropt te hebben, gaan we richting stad om nog een hapje te eten. Het is bijna Halloween en dat wordt hier uitgebreid gevierd. Op straat komen we een optreden van zeer kleine kindjes tegen, allemaal in te gave Halloween-pakjes (ééntje als Chucky)!
De wijntoer!
Terug naar het belangrijkste; we gingen dus eigenlijk naar Tarija voor de wijn. We hebben een toer geboekt, waarbij we drie wijnhuizen aandoen (waarvan één traditionele) en een wijngaard. We leren dat de streek hier zo’n 3.200 hectare aan wijngaarden heeft (ongeveer 70% van alle wijngaarden in heel Bolivia) en 37 wijnhuizen. Hiervan zijn er dertig traditioneel en zeven industrieel. Na de gaswinning, is het de belangrijkste bron van inkomsten in de regio en sowieso de grootste van de stad. Zo’n beetje alle bekende druivensoorten worden hier geteeld en de plukmaanden zijn februari, maart en april.
De gemiddelde inwoner van Tarija drinkt zo’n 20 liter per jaar, terwijl de gemiddelde Boliviaan zo’n anderhalve liter wijn per jaar drinkt. Er wordt dus genoten in Tarija. Veel gepensioneerden strijken schijnbaar ook in Tarija neer om van hun oude dag te genieten. Vanwege de wijn, maar waarschijnlijk ook wel vanwege het prettige klimaat. Het is voor Boliviaanse begrippen een dure streek om te wonen.
De toer zelf
We gaan eerst naar wijnhuis Aranjuez. De topwijn van dit wijnhuis heeft de naam ‘Juan Cruz’ en heeft goud gewonnen bij de verkiezing ‘Tannat al Mundo’. Traditioneel gezien wordt de topwijn van een wijnhuis schijnbaar vernoemd naar de oprichter van het wijnhuis. In dit wijnhuis hebben ze de topwijn echter vernoemd naar de oudste en nog steeds in dienst zijnde werknemer. Wat een prachtig gebaar! Overigens ook een heerlijke wijn! Zwaar, maar wel erg goed van smaak. Terwijl de witte wijn die we proeven juist heel fris en soepel is.
Het tweede wijnhuis is niet een echt wijnhuis. Hier wordt Singani gemaakt. Singani is wel gemaakt van druiven, maar is een soort van Grappa of Pisco. Ook hier mogen we proeven en dit valt wel wat zwaarder dan de eerdere wijnen (we zitten nog voor 12:00 uur in de middag). De cocktail die we aan het eind krijgen is mijn favoriet; Singani met ginger ale en limoen.
Na het bezoek aan de wijngaarden, hebben we het laatste wijnhuis bezocht. Dit traditionele wijnhuis maakt wat zoetere wijnen, die we niet echt kunnen waarderen. Gelukkig kunnen we deze zoetere wijnen wegspoelen met een pure Singani. We nemen vervolgens afscheid van onze mega leuke en lieve gids, die ook nog eens veel wist te vertellen.
Een dikke knuffel!
In Zuid-Amerika zie je veel straatartiesten die voor auto’s springen die voor het rode licht staan te wachten. Op de terugweg van de wijntoer zien Menno en ik een jongen met het syndroom van down die ook een poging waagt. Met een aantal mandarijnen probeert hij te jongleren, alleen bij de eerste keer omhoog gooien liggen al zijn mandarijnen al op de grond. Ik heb hier een zwak voor, loop naar de jongen toe en geef hem al mijn kleingeld. De jongen kijkt me blij aan en bedankt me. Blijkbaar is hij heel blij, want nadat ik me omgedraaid heb, word ik binnen enkele seconden omhelsd en innig geknuffeld. Ook Menno krijgt nog een dikke knuffel!
Karma
Ik geloof eigenlijk wel in karma. En eerlijk… Met ons gaat het eigenlijk allemaal wel top! We zijn dan ook wel erg benieuwd hoe het inmiddels met oma Juliette gaat…[e-1f608]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088533
[countryId] => 24
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 109
[author] => Jasper
[cityName] => Tarija
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/947_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tarija
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Eerste week is weeral voorbij gevlogen ....
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier ben ik dan toch eindelijk met wat nieuwsjes vanuit Bolivia.
Op maandag 17 oktober ll. ben ik vanuit België vertrokken ...Eigenlijk een trip zonder problemen ... Vlotte reis ... Vlucht van Brussel naar Madrid en vanuit Madrid dan de ' lange ' vlucht over de atlantische oceaan naar Santa Cruz in Bolivia. Een vlucht van meer dan 11 uur ... maar heb gelukkig toch wel een groot deel van de ' nachtvlucht' kunnen slapen. Om 5u smorgens dinsdag lokale tijd ongeveer aangekomen in Santa Cruz ... En van daaruit dan om 7u30 nog een kort vluchtje naar Cochabamba. In Cochabamba werd ik opgewacht door Edgard en Omar . Van dinsdag tot zaterdag mocht ik in het oblatenhuis te Cochabamba verblijven in het gezelschap van 3 heel aangename oblaten [e-1f609]
..Edgard , Gilberto en Roberto. Rustig de tijd kunnen nemen om mij aan te passen ... wat babbelen , wat lezen , wat haken , genieten van de bloementuin in de ' patio' die met grote toewijding door Edgard wordt verzorgd . Heel aangenaam warm klimaat in Cochabamba... soms wat te warm eigenlijk ....
Maar goed ... zaterdag 22 oktober zijn Monica en Jhonny ( mijn boliviaanse familie ) mij ( en Gilberto ) komen ophalen in Cochabamba en zijn we toch wel na een lange trip zaterdagavond rond 19u30 in Oruro ...mijn ' eindbestemming' toegekomen ... Onderweg hadden we een hele felle regenbui gehad ... en vraag me niet hoe , maar in één van mijn koffers was er toch wat water binnengelopen ... wat natte kleding en enkele doosjes chocolaatjes nat , maaaaaaaaar niets onoverkomelijks .
Mijn eerste nacht in Oruro slecht geslapen ... maar op zondag toch genoten van een voetbalmatch van mijn ahijado Patrick en snamiddags nog bezoekje gebracht aan Gilberto .
De voorbije week was goed ' gevuld' ... Maandag een blij weerzien in het kindertehuis met de kindjes ..maar ook met alle ' tias' natuurlijk ... Helpen in de keuken bij het bereiden van het middageten , helpen bij het maken van huiswerk... spelletjes spelen ...om savonds moe maar voldaan terug naar ' huis' te keren en met de ' kippen op stok ' te gaan om 19u.... Dat slapen blijft soms wel een moeilijke... savonds vroeg moe , sochtends vroeg wakker . Op dinsdag ging ik met hermana Silvia ( verantwoordelijke van de casa Amigo Negro José ) 2 zakken bloem , 2 zakken rijst , een zak suiker en 10 l olie ophalen smorgens bij een ' deposito' van Caritas ... een zeer welkome ' hulp' ... want ook hier in Bolivia zijn de prijzen van heel wat voedingsmiddelen toch duurder geworden ... ( ook hier voelen ze de gevolgen van de coronaperiode en daaropvolgende oorlog in Oekraine....) Sinds een jaar ( tijdens de pandemie ) mag zuster Silvia hier elke maand de hogergenoemde dingen komen halen .In de namiddag wederom helpen waar kan . Momenteel worden er dagelijks ongeveer een 75 kinderen opgevangen in het kindertehuis ... In de voormiddag worden een 15 -tal kleintjes opgevangen door tia Mabel ... in de namiddag kinderen van 3 tot 14 jaar verdeeld over 3 groepen . Tia Elsa zorgt voor de alllerkleinsten van 3 tot 6 jaar , tia Maritza voor de kinderen van 7 tem 9 jaar en tia Melina zorgt voor de grootsten van 10 tem 14 jaar.
Achter veel van de kinderen schuilt toch vaak een " schrijnend verhaal ". Maar ze worden zo goed het kan opgevolgd en geholpen waar het kan ... hetzij materieel , hetzij fysiek / psychisch...
Dinsdag , woensdag toch ook weer wat last van maag en darmperikelen [e-1f61c]
..... Dus woensdag toch effe een dagje ' rust ' ( relatieve rust ) thuis ... Wat haken : jajaja...maanden ben ik al aan het haken en het verveelt nog steeds niet ...integendeel ... het brengt me tot rust ... Heb me voorgenomen om hier nog 100 sleutelhangers te maken .. voor een hele lieve collega ... die een grote bestelling sleutelhangers plaatste ( die ik samen met wat helpende handen aan het maken ben ) en een hiervoor een grote financiële bijdrage leverde op de rekening van de VZW Amigo Negro José .... alsook mijn bedrag dat ik verzamelde met de verkoop van de koekjes nog wat groter maakte .... [e-1f60d]
Die centjes ga ik hier gebruiken om materiaal te kopen voor zowel het kindertehuis alsook het schooltje Ghislain Dubé... Hierover later meer ....Maar ben alle mensen die koekjes kochten of spontaan financiële steun gaven echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel dankbaar ...
Woensdagnamiddag wat qualitytime met Monica .... Bezoekje aan het ' cementerio' , bezoek met bloemen aan graf van Fidel ( een vriend ) die in 2017 verongelukte tijdens zijn werk ... en daarna met Monica in een cafeteria genoten van een ' submarino' ( chocolademelk) en een gebakje ... Veel babbelen en lachen is het altijd met Monica ... oh wat zie ik ze graag [e-1f60a]
. Donderdag dan na ontbijt thuis , toch weer naar het kindertehuis .... waar ik al een ' pasfoto' maak van elk kind... op vraag van hermana Silvia ... Voor hun dossier , alsook voor op hun ' verjaardagskalender ' .... Op tijd naar huis , want savonds was ik afgesproken met " de chicas van Oruro " [e-1f600]
....4 goeie vriendinnen om samen iets te gaan eten in het restaurant Walysuma .... een aanrader . Een heel gezellige avond ... eten , kletsen en vooral veel lachen .
Op vrijdagmorgen dan voor de eerste keer naar het schooltje Ghislain Dubé geraakt ...een schooltje voor kinderen en jongvolwassenen met beperking .... Het schooltje barst echt wel uit zijn voegen ....momenteel zijn er 189 !!!!!!! kinderen ingeschreven ....Hun infrastructuur is totaal niet aangepast ...maaaaaar de directora vertelde me dat er nu toch eindelijk wat meer ' schot in de zaak ' kwam ivm het bouwen van een nieuw gebouw ( daar zijn ze intussen al een paar jaar voor in de weer ....)...Hopelijk starten ze volgend jaar met de nieuwbouw.... Ik bewust onaangekondigd [e-1f600]
... want ik hou niet zo van gevoel dat ik op een ' piedestalleke ' wordt gezet .... De afdeling ' reposteria' was volop bezig met het maken van ' tantwawas' ( broodjes in allerlei vormen ..ladder , maan , zon, kransen , paard enz ) ter voorbereiding van ' todos santos ' en ' dia de los muertos '( 1 en 2 november .... heel anders dan bij ons ...)
Ik breng een bezoekje aan elk klasjes in hun heeeeeeeeeeeel kleine kamertjes ...Maar de profesoras doen echt heeeeeeeeeeeeeeeeeel hard hun best om alle kinderen zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden ... Een hele aangename groep van leerkrachten ... Heb ze in het verleden al een hoop materiaal kunnen bezorgen ....maar veel materiaal staat opgestapeld in hoekjes ..bij gebrek aan ...plaats .
Na het middageten ga ik samen met Miguel naar ...Chusakeri .... ' boompjes gieten ' ... en genieten van de ' onbetaalbare' stilte en rust .....telkens weer ... Een mooie afwisseling met de gezellige ' drukte in het kindertehuis en het schooltje.
Gisteren zaterdag .. in de voormiddag fruit kopen op de markt , dollars wisselen in bolivianos ....middageten met mijn boliviaanse familie .... en dan na kleine siësta uitstap naar museo Cardozo ...en nadien iets lekkers gaan eten [e-1f60a]
Tot zover mijn eerste verslagje .... Het is altijd moeilijk om niet teveel in ' detail' te treden ....Moesten er vragen zijn [e-1f604]
mogen jullie mij altijd een persoonlijk berichtje sturen ....
Hasta luego ....
En ja , uiteraard denk ik hier zeker ook aan mijn 'hubby' Marc , mijn kinderen en kleinkinderen .....maar gelukkig bestaat er messenger en whatsapp en facetime [e-1f603]
.... Ze weten intussen dat ik hier heel graag ben ... en ook dat ik terug naar huis zal komen [e-1f600]
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088517
[countryId] => 24
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 209
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,oruro
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => eerste-week-is-weeral-voorbij-gevlogen
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-28
[title] => Potosí en de (zilver)mijnen
[message] => Potosí was enkele honderden jaren geleden de grootste en meest welvarende stad van het Amerikaanse continent en één van de rijkste steden van de wereld. De reden hiervan was het vele zilver wat in de grond zat, specifiek in de Cerro Rico, een grote berg vlak naast de stad gelegen. In 1987 is de stad, vooral vanwege zijn geschiedenis, toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van Unesco.
Een bewogen geschiedenis
Als je jezelf verdiept in de geschiedenis, zijn er helaas veel triestige dingen te melden. De mijnen hebben voor veel werkgelegenheid gezorgd, vanwege alle mineralen die er te winnen zijn. Het zilver is grotendeels op en tegenwoordig wordt er vooral lood en zink gewonnen (het tin is inmiddels ook grotendeels op). De werkomstandigheden zijn nog steeds slecht. Door de luchtkwaliteit in de mijnen, hebben veel mijnwerkers een korte levensverwachting (ergens tussen de 45 en 55 jaar).
Gekeken naar het verleden, zijn er ook nog gruwelijke andere cijfers te noemen. In totaal zijn er namelijk zo’n acht miljoen mensen overleden, zowel lokale bevolking als Afrikaanse slaven. De slaven bleven soms wel tot vier maanden onder de grond, zonder ook maar een dag daglicht te zien. De slaven hadden het daarnaast extra zwaar, aangezien ze niet aan de hoogte gewend waren. De hoogte waarop gewerkt werd en wordt, was en is om en nabij 4.200 meter boven zeeniveau. Vanaf 2.500 meter boven zeeniveau kan je al last krijgen van hoogteziekte.
Een toer in een mijn?
Vanuit Potosí worden er diverse trips naar de mijnen aangeboden. Zo is er de eenvoudige toeristentoer, de extreme toer, de indrukwekkende toer en een toer waarvan we de naam niet meer weten (deze laatste klonk niet zo interessant), allen in verschillende mijnen, maar wel in de Cerro Rico. We hebben uiteindelijk gekozen voor de extreme toer, aangezien deze nog in de meest actieve mijn wordt gehouden.
En was de toer werkelijk zo extreem? Ik heb geen idee hoe de andere mijnen waren, maar heftig was het zeker. Er gebeurd veel! Het gangenstelsel is nauw (zowel in breedte als hoogte), de mijnwerkers zijn rauw, er is veel kabaal en de sfeer is “gespannen”. We waren aan de voorkant gelukkig gewaarschuwd. Als we hier niet op voorbereid waren, waren we denk ik gillend die mijn uitgerend.
Het werken in de mijnen
De mijnwerkers werken in groepen. Zo heb je werknemers die aan het bikken zijn, werknemers die dynamiet afsteken om implosies op te wekken en werknemers die met de karretjes in en uit de mijnen rijden. Het in- en uitrijden gaat over één en hetzelfde spoor. Komt er een volle wagon aan? Dan wordt de lege wagon omgegooid (mits er ruimte is) en kan de volle wagon passeren. De wagons wegen alleen al 800 kilo en worden vervolgens weer handmatig op het spoor gezet. Je kan je voorstellen wat voor een kabaal het geeft als zo’n stalen wagon omgegooid wordt. Sowieso zijn de wielen en de sporen ook van staal, dus ook dit maakt veel kabaal.
Van toeristen wordt verwacht dat ze giften meenemen voor de mijnwerkers. We hebben flessen sap, sigaretten en cocabladeren meegenomen. Op de cocabladeren wordt veelvuldig gekauwd; alle mijnwerkers hebben een volle wang met cocabladeren om extra energie te krijgen. Tegelijkertijd drinken de mijnwerkers schijnbaar ook veel alcohol. We zijn er dan ook verschillende tegen gekomen die behoorlijk onder invloed waren. Of dit nu vanwege de alcohol was of wellicht vanwege de vele cocabladeren in hun mond (door sigaretten kan de werkende stof in de cocabladeren schijnbaar extra hard aanpakken)… Wij hebben geen idee!
Veel mijnwerkers krijgen op termijn last van silicose (ook wel bekend als stoflongen). Als hun longcapaciteit 50% of minder is, kunnen de mijnwerkers met pensioen. Het pensioen is eigenlijk te triest voor worden; slechts 15 US Dollars per maand. Dit terwijl de inkomsten al ontzettend laag zijn. Na overlijden, hebben de vrouw en/of kinderen recht op doorbetaling van het pensioen.
Overigens mogen er in de mijnen geen vrouwen werken (vrouwelijke toeristen zijn wel welkom), aangezien die volgens de mijnwerkers ongeluk brengen. Pachamama zou het niet kunnen waarderen als er vrouwen werkzaam zijn in de mijn.
Dynamiet
Ook werden we nog getrakteerd op de nodige dynamiet die werd afgestoken. We waren gelukkig voorbereid en we zaten op veilige afstand, maar wat een klap was dat! Als we niet voorbereid waren, waren we ons denk ik kapot geschrokken. Je voelt kort na de ontploffing van het dynamiet, de druk van de verplaatste lucht in het gangenstelsel, op je lichaam. Binnen enkele seconden was er ook een enorme stofwolk.
Indrukwekkende excursie
Al bij al een hele indrukwekkende excursie, waar we ook wel een beetje dubbele gevoelens bij hebben. We hadden het idee dat de meeste mijnwerkers er wel okay mee zijn dat er toeristen komen (sommige wilden zelfs op de foto). Echter waren er ook mijnwerkers die er minder okay mee leken te zijn, ondanks dat er giften worden uitgedeeld en dat een percentage van de toerinkomsten ook bij de mijnwerkers terecht komen. Wij hebben in ieder geval veel respect voor het zware werk van de mijnwerkers en de omstandigheden waarin zij moeten werken!
Casa Nacional de la Moneda
Na de mijntoer, hebben we nog dit museum bezocht. Het is schijnbaar één van de mooiste musea van Bolivia. Eerlijk; het was inderdaad best tof om te zien. Het pand was vroeger een munterij en hieromheen is dan ook het museum gebouwd. Zo hebben we gezien op welke manieren zilveren munten werden gemaakt, van geheel in het begin waar munt na munt handmatig werd geslagen tot technieken waarbij er al sprake was van meer “massaproductie”.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088437
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 108
[author] => Jasper
[cityName] => Potosí
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potos-en-de-zilver-mijnen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-26
[title] => De hoofdstad Sucre
[message] => Tja… Wat zullen we er van zeggen? Sucre is sowieso een vele kleinere stad dan je van een hoofdstad verwacht. Nou blijkt het land wel voornamelijk vanuit La Paz aangestuurd te worden, maar toch… Amsterdam is ook geen groot dorp, wel onze hoofdstad en ook bij ons geldt dat het land voornamelijk bestuurd wordt vanuit een andere stad dan de hoofdstad.
Wat is er te doen?
Echter is Sucre dusdanig klein, dat je binnen een dag eigenlijk alle belangrijke dingen gezien kunt hebben. Aangezien we met de nachtbus aankwamen, hebben we veel al de eerste dag kunnen zien. In Bolivia wordt op het moment veel geprotesteerd en ook hier in Sucre zijn weer de nodige demonstraties. Het nadeel hiervan is dat we niet alles kunnen bezoeken of doen. Zo kan je normaal gesproken enkele gebouwen beklimmen, waardoor je een mooi uitzicht over het centrum zou moeten hebben. Helaas!
Was het dan helemaal niets? Dat valt ook wel weer mee. Het stadje heeft diverse koloniale invloeden en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. De belangrijke panden zijn dan ook keurig onderhouden en stralen ook echt wel wat uit. We hebben verder ook nog een berg beklommen, waarvan je een mooi uitzicht zou moeten hebben op de stad. Onderweg kom je langs een mooi pleintje, waarvan het uitzicht al mooi is.
Aangekomen op de top blijkt het uitzicht door de vele bomen beperkt. Op de top staat ook een heilig beeldwerk, waar blijkbaar veel Bolivianen naar toe gaan om te offeren. Het stikt er van de kleine brandstapeltjes en diverse mensen waren met een soort van ritueel bezig, waar we geen hout van begrepen.
Dan maar een drankje!
We reizen nog steeds met Bart [e-38] Anita en Bart had het lumineuze idee om wat lekkere drankjes te kopen en in een park te gaan chillen. Top plan! Al waren we wel een beetje bang om dronken te worden, aangezien we al sinds Bogota (eind juli) nog amper een borrel gedronken hebben.
En zo geschiedde… [e-1f61b]
Maar wat was het heerlijk! Potje kaarten, biertje erbij (en een shotje wodka voor de verliezer), korte broek/t-shirt/slippertjes, zonnetje op het bolletje… Dit moeten we eigenlijk vaker doen! Anderzijds; we verblijven al zolang op hoogte… Met een lange broek en dikke trui ga je toch wat minder snel in een park chillen! Ons bezoek bleef niet onopgemerkt; de plaatselijke bevolking genoot volop van onze kreten en ons gekrijs tijdens het spel (we speelden “shithead”) en ook een te lieve straathond had sterk de neiging bij ons uitgebreid te komen kroelen.
De laatste avond hebben we gegeten bij Nativa, een tipje die Bart [e-38] Anita hadden gekregen. Wederom een heerlijke culinaire ervaring… Een aanrader!
Bolivia in het algemeen (tot dusver!)
Mogelijk vernemen jullie het al een beetje uit de eerdere verslagen. Zo niet; ik ben fan van Bolivia! Wat een heerlijk land! We hadden al wel van enkele andere reizigers die ook meerdere landen aandoen vernomen dat ze Bolivia als heel erg tof hebben ervaren… Ik sluit me bij hun aan! De natuur is veel mooier dan ik me aan de voorkant had voorgesteld, het eten is er werkelijk fantastisch, de Bolivianen besteden ook wat meer aan de afwerking van hun huizen dan bijvoorbeeld de Peruanen of Ecuadoranen, de bevolking is over de gehele linie zo lief/hartelijk/vriendelijk en er zijn hier gewoon hele toffe dingen te doen.
Dit alles, terwijl Bolivia het armste land is van het Zuid-Amerikaanse continent. Zien we hier dan helemaal niets van? Dat wel! Zoals in veel arme(re) landen, staat afvalverwerking niet hoog op de prioriteitenlijst. Rijdt je de (binnen)stad uit, dan vindt je direct weer een hoop afval in de prachtige natuur en langs de weg. Wat blijft dat toch jammer! Kan je het ze kwalijk nemen? Ik denk het niet…
Potosí; de stad van de (zilver)mijnen
Mogelijk staat alles tot dusver wel in schril contrast met de volgende stop. Daarmee doel ik op alle prachtige dingen die we al gedaan en gezien hebben. We gaan namelijk naar Potosí. We hebben ons al wat ingelezen en het zou wel eens kunnen zijn dat we hier geconfronteerd worden met één van de meest indrukwekkende dingen tijdens onze reis; de harde geschiedenis van de (zilver)mijnen… Maar hierover later meer.
Treurig nieuws! [e-1f622]
Verder hebben we nog treurig nieuws; we zijn over de helft van onze reis! Al voelt het nog helemaal niet zo, we zijn al bijna vier maanden onderweg! Voor onze moeders (en vaders natuurlijk) geldt dat ze nu dan echt af kunnen gaan tellen.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088407
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 93
[author] => Jasper
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/141_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-hoofdstad-sucre
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-24
[title] => Cochabamba en Parque Nacional Torotoro
[message] => Na nog enkele dagen in La Paz te hebben vertoefd, waar we onder andere nog een avondje met de achterburen Tijn [e-38] Sophie hebben gegeten, zijn we doorgegaan naar Cochabamba. Dit is de stad waar vriendinneke Daisy ruim 15 jaar geleden stage heeft gelopen. De weg vanuit La Paz naar Cochabamba is alleen al de moeite waard! We rijden door prachtige landschappen, variërend van lange wegen door de hoogvlaktes tot slingerwegen door de bergen. Cochabamba blijkt een stad met nogal wat tegenstrijdigheden. Aan de ene zijde wonen er veel arme mensen, maar tegelijkertijd is de stad naar ons idee ook veel hipper en verzorgder dan bijvoorbeeld La Paz (sowieso is er meer structuur). In de dag dat we er zijn, bezoeken we de hoogtepunten in het centrum en beklimmen we met 1.250 traptreden de Cerro de San Pedro, waar de 33 meter hoge Cristo de la Concordia staat (deze is 44 centimeter hoger dan het wereldwonder Cristo Redentor in Rio de Janeiro). De voornaamste reden voor ons bezoek aan Cochabamba, is Parque Nacional Torotoro. We hebben een tweedaagse trip geboekt, samen met (jawel, daar zijn ze weer!) Bart [e-38] Anita.
Dinosaurussporen
In de omgeving van het plaatsje Torotoro zijn nog zo’n 7.000 pootafdrukken van dinosaurussen te spotten. Op dag één spotten we sowieso de meest eenvoudig te vinden en beschermde pootafdrukken, van onder andere de brontosaurus, de tyrannosaurus rex en de velociraptor. Onze gids geeft aan dat als je er echt veel wilt zien, je minimaal een vier- of vijfdaagse toer moet boeken.
De sporen zijn hier nog zo goed zichtbaar, aangezien de voetafdrukken door cementatie van het zand(steen) goed bewaard zijn gebleven. De pootafdrukken liggen her en der verspreid in het gebied. De skeletten van de dinosaurussen blijken ook her en der verspreid gevonden te zijn. De reden hiervan is dat door de verschuiving van de tektonische platen, ook de skeletten en pootafdrukken verspreid zijn. Dit is ook de reden waarom sommige pootafdrukken op de gekste plekken en op de steilste hellingen te vinden zijn. Al bij al zéér leuk om een keer te zien!
Vergel
We zetten dag één voort met een wandeling naar en door een vallei. We hadden wat foto’s van het gebied gezien op Google, maar man man man… Wat een prachtig gebied blijkt dit te zijn! We blijken in het droge seizoen te zitten, want de rivier staat nagenoeg droog en slechts een enkele van de vele watervallen is nog actief. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel!
Ciudad de Itas
Op dag twee starten we met een bezoek aan Ciudad de Itas. Wederom een prachtige omgeving, waar diverse uitgesleten rotsen een soort van grotten vormen. Verder zijn er in veel rotsen dieren te zien, al moet je bij sommige wel een heel creatief brein hebben. Andere zijn juist weer heel duidelijk zichtbaar, waaronder een enorme schildpad die ik beklommen heb. In de omgeving lopen ook diverse bergkonijnen, die een staart hebben die je kunt vergelijken met een eekhoorn. Helaas is het beestje lastig vast te leggen op foto.
Umajalanta
Na de lunch bezoeken we een grot. Ik verwachtte iets als de grotten die we vanuit de Ardennen kennen. In werkelijkheid bleek het ietsiepietsie uitdagender te zijn. Waar er in de Ardennen netjes trapjes, wandelpaden en verlichting in de grotten aangebracht is, is dat hier in Bolivia niet het geval. De enige verlichting is het lampje op onze helmen. De doorgangen blijken soms zo nauw dat we er al tijgerend zijwaarts doorheen moeten. In hoogte slechts enkele centimeters speling. Bart en ik hebben met onze bijna twee meter lengte ook dat nog als extra uitdaging. Verder was het abseilen, met touwen ook weer omhoog klimmen, naar beneden glijden en vooral niet te veel nadenken!
Het is maar goed dat we van te voren niet wisten wat ons te wachten stond. Zelf ben ik niet zo angstig aangelegd, maar of Menno dit gedaan zou hebben? Daarom ben ik echt megatrots op hem! Daar waar hij zo en nu dan zijn vraagtekens plaatste bij wat we weer moesten doen, heeft hij toch de hele route mee afgelegd en dingen gedaan die hij aan de voorkant nooit had verwacht te doen. Een grotbeleving zoals ik een grot nog nooit beleefd heb, maar die graag nog een keer zou overdoen!
En hiermee…
… zit ons bezoek aan het Parque Nacional Torotoro erop. Met een weemoedig gevoel, wat ik vaak aan het einde van een vakantie ervaar, verlaten we het gebied. Wat een mega gave, spannende, actieve, uitdagende en fantastische trip was dit! Gelukkig leggen we het grootste gedeelte van de terugweg nog met daglicht af, waardoor we nog kunnen nagenieten van de prachtige vergezichten. Terug aangekomen in Cochabamba, halen we nog net de nachtbus naar de hoofdstad Sucre, waar we nu verblijven. Met gelukkig Torotoro nog op mijn netvlies en in mijn geheugen gegrift! [e-1f60d]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088351
[countryId] => 24
[pictureCount] => 26
[visitorCount] => 100
[author] => Jasper
[cityName] => Torotoro
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/080/649_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cochabamba-en-parque-nacional-torotoro
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-17
[title] => De Pampas
[message] => Na een lange tocht per nachtbus, aangekomen in het Amazonegebied in de plaats Rurrenabaque. Voor het eerst goed geslapen in een bus, ik denk dat ik zeker 85% van de rit met gesloten luiken heb doorgemaakt. We gaan de jungle in, samen met Bart en Anita.
De tocht begint vanuit Rurrenabaque met een drie uur durende autorit. We vertrekken met regen, een zeer bijzondere man die zich voorstelt als onze chauffeur en een auto zonder functionerende ruitenwissers. Later blijkt dit laatste het minst van onze zorgen te zijn…
De rit is namelijk 98% over onverharde weg en die blijkt door de hevige regenval mega slecht te zijn! Het komt neer op drie uur glibberen en glijden. We blijken wel mazzel te hebben met onze chauffeur, die we op voorhand niet heel hoog hadden zitten. Daar waar andere toeristen hun auto/chauffeur hebben moeten helpen met loskomen, blijkt onze chauffeur een ware held en trekt zijn gare 4x4 Toyota Picnic (of Ipsum zoals die hier heet) overal doorheen. Al moesten we in het begin wel “even wennen”, hij heeft ons vertrouwen gewonnen. Onderweg blijken touringcars, vrachtwagens en gewone auto’s op diverse plaatsen vast te zitten, terwijl onze cocabladeren-kauwende Freddy feilloos de grootste hindernissen trotseerde.
De boot
Daarna nog drie uur op de boot onderweg naar onze Eco Lodge. Onderweg spotten we direct diverse soorten kaaimannen en alligators, groot en klein. De manier waarop ze bewegen (of juist volledig stil liggen), de manier waarop ze kijken… Hele imposante beesten. We zien er niet een paar, maar bizar veel! Verder zien we veel paradijsvogels, schildpadden en capibaras én in minder grote hoeveelheden diverse andere dieren. Maar de topper van ons Amazone-avontuur treffen we op dag twee, namelijk…
…de anaconda!
Na een wandeling van anderhalf tot twee uur (en die moest ook nog terug!) zegt onze gids: “Drie dagen geleden spotten we hier een anaconda”. Ik zeg nog: “Daar hebben wij natuurlijk niets aan…”. Mede vanwege Menno zijn reactie, pas ik direct mijn mindset aan. Zonder positieve gedachte, gaan we ‘m natuurlijk zeker niet zien.
VANAF NU MOET JE DIT VERHAAL LEZEN MET EEN FLINKE DOSIS ADRENALINE EN MET IN HET ACHTERHOOFD DE STEM VAN FREEK VONK!
Direct spot onze gids ‘m weer! Hij grijpt de anaconda bij zijn achterste, Anita begint te gillen. Bart moet bijspringen, want de anaconda blijkt te sterk. Bart houdt ‘m niet meer en vind het nogal spannend, dus ik neem het over. Inmiddels heeft onze gids de kop bevrijdt uit het riet en laat de anaconda los. Opeens besef ik dat ik met een twee tot drie meter lange wurgslang in mijn handen sta! In blinde paniek geef ik de slang een zwier en gooi ‘m weg, totaal niet nadenkend naar wie, wat of waar! Blijkt dat Menno en Anita precies daar staan, waar ik Mr. Anaconda heen gooi. Nog meer gegil en hysterie! Onze gids grijpt de anaconda weer en langzaamaan raken we “vertrouwd” met onze vangst…
De rust is weder gekeerd. Onze gids staat erop dat we met onze vangst op de foto gaan. Ben je nou helemaal besodemieterd?! Ik ga toch niet een twee à drie meter lange wilde wurgslang in mijn nek leggen! Blijkbaar hebben we alle vier volkomen vertrouwen in onze gids, want we laten ons alle vier overhalen het toch te doen. Jaja… Zelfs Menno! Maar ja, die had ‘m tenslotte toch al in z’n schoot geworpen gekregen. Misschien geven de vlijmscherpe messen die de gids bij heeft ook voldoende vertrouwen. Het beest blijkt overigens wel enorm te meuren.
Na wat foto’s en wat uitleg over de anaconda, laten we hem weer vrij en siddert en slingert hij verder over de Pampas. Een “spannende” ervaring!
De roze rivierdolfijn
Een wat lastiger te spotten dier; de roze rivierdolfijn! We hebben ‘m zeker gespot, maar het is zeker geen tuimelaar die met regelmaat volledig boven het water uitkomt. Wij moeten het doen met af en toe een snuit, stukje rug, een vin of stukje staart. Het laatste is ook het enige wat we enigszins fatsoenlijk op de foto hebben gekregen. Overigens is deze dolfijn niet volledig roze, maar grijs/roze.
Terug de bewonende wereld in
Wederom een enorm gaaf onderdeel van onze reis. Ook al hebben we in andere delen van de wereld al wel eens tropisch regenwoud/jungle bezocht, het Amazone-gebied is toch weer uniek.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088119
[countryId] => 24
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 125
[author] => Jasper
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/368_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-pampas
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-16
[title] => Death Road
[message] => De “Death Road” is de weg van La Paz naar Coroico (en dan de oude/oorspronkelijke weg). Deze weg is tot 2007 de enige verbinding van La Paz met het Amazonegebied geweest. In 2007 is de nieuwe en veiligere weg geopend, maar de oude weg blijft bestaan en is nu een toeristische trekpleister geworden. De weg start in het Andes-gebergte op zo’n 4.700 meter hoogte en eindigt aan de rand van het Amazonegebied op zo’n 1.200 meter.
Waarom de “Death Road”?
Heel simpel… Jaarlijkse kwamen er zo’n 300 tot 400 mensen om op deze weg (meer dan één per dag dus). Volgens de Lonely Planet was het zelfs zo erg dat er jaarlijks 26 voertuigen “verdwenen”. Dit laatste lijkt me dan weer bijzonder, aangezien deze naar mijn idee toch wel teruggevonden hadden moeten kunnen worden. Wat wel zeker is, is dat deze weg jarenlang de meest gevaarlijke weg ter wereld was.
Mountainbikeroute
Tegenwoordig wordt deze weg vooral gebruikt als een down hill mountainbike trail. Als mountainbiker wil je deze natuurlijk doen. Met een groep van 26 mensen heb ik deze route afgelegd. Het eerste stuk (ongeveer twintig kilometer) kan enkel via de nieuwe weg, aangezien de oude weg daar plaats heeft gemaakt voor de nieuwe weg. De laatste 45 kilometer gaat wel volledig over de oude en onverharde weg.
Is het werkelijk zo’n gevaarlijke weg? Misschien ben ik niet de meest geschikte persoon om die vraag te stellen. Ik ben niet zo snel onder de indruk. Maar wat wel is… De afgronden zijn op sommige plekken enorm! Op sommige plekken kan je niet eens over de rand heen kijken, zo steil. Wel kan ik me voorstellen dat het voor vrachtverkeer een onmogelijke weg is geweest, laat staan als twee vrachtwagens elkaar moest passeren.
Maar al bij al was het per mountainbike prima te doen! Sowieso is het een gave weg in een prachtige omgeving, waar je op sommige plekken zelfs door een soort van watervallen fietste! En voor de nieuwsgierigen onder ons… Alle 26 mountainbikers zijn heelhuids beneden gekomen.
Direct door het Amazonegebied
Vanaf de Death Road, zijn we direct doorgegaan naar het Amazonegebied. Menno heeft de mountainbike trail niet gedaan, maar is daarom met de volgwagen meegereden. Het uitzicht is niet minder mooi, maar ik verwacht dat het in het busje een minder fijne weg was dan op de mountainbike.
Eenmaal aangekomen op plaats bestemming, hebben we helaas meer dan drie uur langs de kant van de weg moeten wachten, voordat de nachtbus er uiteindelijk was. Gelukkig is de temperatuur op deze hoogte weer wat prettiger en kom je met een stok kaarten de tijd wel door.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088116
[countryId] => 24
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 90
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/352_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => death-road
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => En Alto en nog een beetje La Paz!
[message] => Naast La Paz, ligt de stad En Alto. Eigenlijk ligt de stad er strak tegenaan. La Paz ligt in het dal en En Alto op de hoogvlakte op een hoogte van ongeveer 4.000 meter. In En Alto is onder andere de luchthaven van La Paz gevestigd. In totaal hebben En Alto en La Paz ongeveer twee miljoen inwoners, waarbij En Alto net wat groter is dan La Paz (ook al is En Alto pas 37 jaar). Ook in En Alto worden stadstours aangeboden. Na terugkomst van de Huayna Potosí, hebben we deze samen met Bart en Anita geboekt.
Gebruik maken van lokaal openbaar vervoer
Het openbaar vervoer in La Paz en En Alto bestaat eigenlijk uit twee manieren van transport; minibusjes en kabelbanen (ik blijf het skiliften noemen). We wisten inmiddels al dat de Aymara’s nogal van het bijgeloof en rituelen zijn, maar tijdens het eerste ritje in een minibusje, leren we dat de Aymara’s gekochte auto’s zelfs zegenen. Het maakt niet uit of het een nieuwe of tweedehandse auto is. Daarbij geven ze hun auto een naam en laten ze deze trouwen. In de plaats Copacabana aan het Titicaca-meer, vinden er heuse ceremonies plaats. Voor de motorrijders onder de lezers… Het klinkt een beetje als de motorzegeningen.
Het netwerk van kabelbanen verbindt zo’n beetje de gehele stad aan elkaar. Aangezien er veel files zijn in La Paz en En Alto, is het een prettige en snelle manier van reizen. Binnen enkele minuten leg je enkele kilometers af en qua kosten is het misschien nog wel interessanter dan de mini-busjes.
Begraafplaats
Eén onderdeel van de toer is een bezoek aan een enorme begraafplaats. Het klinkt misschien een beetje luguber, maar stiekem vond ik het een heel interessant bezoek. Op de begraafplaats liggen zo’n twee miljoen mensen. De graven zijn niet ondergronds, maar bovengronds. Het zijn eigenlijk een soort van bouwwerken met tombes.
De begraafplaats die we bezoeken is een openbare begraafplaats. De rijkere lui worden hier veelal niet begraven. Na de dood, wordt een Aymara eerst drie jaar in een grote tombe geborgen. Na drie jaar wordt de tombe opengebroken, wordt het lichaam “uit elkaar gehaald” en wordt het kleinere pakket nog voor twee jaar in een kleinere tombe geborgen. Daarna worden de resten alsnog verbrand of elders begraven. Vaak ligt het aan het vermogen van de betreffende familie wat er gebeurd.
Op de gebouwen op de begraafplaats, wordt ook veel graffiti toegepast. Iedere graffititekening heeft ook een bepaalde betekenis. Zo hebben we uitleg gekregen over één tekening, waar er een zeer kritische noot wordt gemaakt naar het zorgsysteem (je krijgt hier als local alleen medische hulp als vooraf duidelijk is dat je deze hulp ook kunt betalen). Bij een andere tekening wordt er een verwijzing gemaakt naar honden, die voor de Bolivianen zeer belangrijk zijn.
Schedels met een rituele betekenis
Wat wel een beetje luguber klinkt; schedels van graven die worden verwijderd, worden verkocht en door de koper gebruikt bij verzoeken en wensen. Ze offeren sigaretten, snoep, eten en bloemen aan de schedel. Deze schedels heten ‘Natitas’ en worden op een prominente plaats in huis geplaatst.
De (heksen)markt
We bezoeken eerst een markt die wel 400 blokken groot is. Deze markt is twee keer per week en werkelijk alles wordt hier verkocht. Van fruit tot schoenen, van games tot servies, van sigaretten tot portemonnees… Werkelijk alles! Is ooit jouw tas gejat? Dan kan het zo maar zijn dat je deze hier weer tegen komt. Aansluitend bezoeken we weer een heksenmarkt (deze keer een stuk groter) en ook hier horen we weer het verhaal over het offeren. Wel horen we hier iets nieuws, namelijk hoe je “heks” kunt worden. Zo kan het zijn dat je door de bliksem bent geraakt, dat je iets bijzonders hebt (bijvoorbeeld een elfde vinger) of dat je er speciaal voor gestudeerd hebt.
Terwijl we met een groep van ongeveer vijftien mensen naar de uitleg over de heksenmarkt staan te luisteren, stopt er een Cholita achter ons en staat wat te brabbelen. Tegelijkertijd kijkt ze een richting in, alleen hebben wij geen idee wat ze bedoelt. Vervolgens komen er twee wat dubieuze gasten langs en loopt ook de Cholita weer door. Binnen enkele seconden zie ik 15 à 20 meter verderop iemand op de grond liggen. De gids merkt mijn verbazing op en iedereen is even in verwarring wat er nu gaande is…
De man op de grond komt omhoog en een grote plas bloed verschijnt onder hem. De gids loopt erop af en de man blijkt dronken, maar ook beroofd te zijn. Beroofd? We zijn geheel verontwaardigd dat wij geen van allen deze beroving opgemerkt hebben, terwijl deze recht onder onze neus heeft plaatsgevonden. Ondanks dat de man hevig bloedt (de alcohol zal ook een rol spelen) kan de man gelukkig zijn weg vervolgen, nadat onze gids en een winkelier de man hebben geholpen. Dit is blijkbaar ook En Alto…
Cholita Wrestling
De tour sluiten we af met een bezoek aan de ‘Cholita Wrestling’. We verwachtten dames in klederdracht die daadwerkelijk gaan worstelen, maar in werkelijkheid blijkt het een compleet opgezette show te zijn. Nep dus… En wij vonden het niet echt boeiend!
Voordat we doorgaan…
… naar het Amazonegebied, sluiten we La Paz af met wéér een culinaire belevenis. Voor nog geen € 20,-- een fantastisch vijfgangenmenu met enkel lokale producten. We hadden al twee keer tevergeefs bij restaurant “Mi Chola” voor de deur gestaan… Maar drie keer is scheepsrecht! Nog een culinaire aanrader voor diegene die naar La Paz gaat!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087982
[countryId] => 24
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/645_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => en-alto-en-nog-een-beetje-la-paz
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => Een 6.000-er
[message] => Voor diegene die niet weten wat een 6.000-er is; dit is een berg met een hoogte van minimaal 6.000 meter boven zeeniveau. Onder hikers en klimmers wordt met “een 6.000-er” dan ook het beklimmen van een dergelijke berg bedoeld. Ik had dit nooit op m’n bucketlist staan, maar tijdens deze reis is dat er door diverse hikes en bergen wel op gekomen.
Huayna Potosí
Vanuit La Paz kan je de Huayna Potosí beklimmen. Deze berg is gelegen op 6.088 meter boven zeeniveau en staat bekend als een relatief gemakkelijk te beklimmen berg (met écht de nadruk op relatief!). Waarom zou ik dan wachten om dit weer op m’n bucketlist af te strepen? Voor Menno hoeft dit niet en deze toer heb ik dan ook samen met Bart geboekt.
De Huayna Potosí is één van de twaalf bergen van meer dan 6.000 meter hoog die Bolivia rijk is. Tien van de twaalf bergen die hoger zijn dan 6.000 meter, zijn overigens rondom La Paz gelegen.
En was het gaaf?
Een ‘once-in-a-lifetime experience’! Ik ga echt werkelijk-never-fucking-nooit-meer zoiets doen… Wat een ellende! Naast de ijle lucht en kou, moet je met een volledig bergbeklimmersoutfit (inclusief pikhouweel) op een soort van skischoenen met ondergebonden ijzers de berg op. De eerste dag bestaat uit het leren van de technieken die je moet toepassen, de tweede dag uit de eerste wandeling van base camp naar high camp (tijdens deze klim moet je ook zelf al je bagage meenemen à twintig kilo), van waaruit je de derde dag daadwerkelijk naar de top gaat. Die laatste dag (of eigenlijk nacht, want je moet om 23:30 uur je bed uit) start eigenlijk direct op de gletsjer. De gehele nacht beklim je dus de berg, om uiteindelijk vroeg in de ochtend de top te bereiken. In totaal leg je een kilometer aan hoogtemeters af. Het klimmen doe je in groepjes van twee, samen met een gids. Onze groep bestond uit twaalf mensen en dus zes gidsen. Uiteindelijk ben ik aan een andere groep van twee gekoppeld (letterlijk, want je loopt gezekerd de berg op), aangezien mijn buddy Bart het helaas niet gehaald heeft en terug naar high camp moest. Bart is een enorm fitte en gespierde gymleraar, dus zo zie je maar dat de hoogte werkelijk iedereen kan killen… Fit of niet fit!
Trots?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het echt mega megagaaf vind dat ik het gedaan heb (vooral ook omdat ik de top daadwerkelijk bereikt heb), dat de ervaring leuk is, maar dat deze sport toch echt niet voor mij is weggelegd. Geheel aangekleed lijkt het alsof je naar een andere planeet afgeschoten gaat worden (drie lagen kleding op de benen, vier lagen kleding op het lijf, een harnas, een helm, twee lagen handschoenen, drie paar sokken etc.), maar dat outfit is ook nodig gezien de kou en alle capriolen die je uit moet halen. Op de terugweg zie je dingen die je (gelukkig) op de heenweg in het donker niet herkende. Werkelijk waar compleet kapot gegaan op die berg… Wat een hel!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087976
[countryId] => 24
[pictureCount] => 28
[visitorCount] => 97
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/579_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-6-000-er
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-10
[title] => Het eerste verslag uit Bolivia!
[message] => We arriveren in Bolivia per bus vanuit Peru. Dit was voor ons al een hele ervaring. Normaal arriveren we eigenlijk altijd per vliegtuig en is de douane op de luchthaven geregeld. Nu moesten we in Peru de bus uit, het douanekantoor in voor de uit-stempel, vervolgens te voet de grens oversteken, daarna in Bolivia het douanekantoor weer in voor de in-stempel, om tenslotte per bus weer de reis voort te zetten naar onze eerste bestemming.
Schipper mag ik overvaren
Voordat we op onze eerst bestemming La Paz aankomen, hebben we met de bus nog een overtocht per boot/pont moeten maken (een deel van het Titicaca-meer). Of ja… Boot/pont? Het is eigenlijk een soort van vlot, waarvan je überhaupt afvraagt of die de overkant haalt. Hierop ging de bus en de mensen in de bus gingen in een los bootje over. Een bijzondere ervaring…
La Paz
La Paz is niet de hoofdstad van Bolivia, maar hier is wel onder andere de regering gevestigd. Het wordt dus vaak onterecht gezien als de hoofdstad. De stad is hoog gelegen, op zo’n 3.600 hoogtemeters.
Onze Lonely Planet biedt een korte rondleiding door het historische centrum. We willen deze dan ook direct gaan lopen en komen op weg daarheen op een plein een groep mensen tegen. Dit blijkt een stadstoer te zijn die net start. We besluiten om aan te sluiten en leren direct iets over een enorm gebouw waar we net aan gepasseerd zijn, wat op een soort van fort lijkt, maar wat in werkelijk een gevangenis midden in de stad blijkt te zijn.
De gevangenis San Pedro…
…is nogal een dingetje! De gevangenis blijkt een soort van stad op zich zelf te zijn, waar je winkels, restaurantjes en luxe tegenkomt die je niet in een (Boliviaanse) gevangenis verwacht. Kom je hier uiteindelijk terecht en heb je geld? Dan kan je jezelf ook een “luxe” cel veroorloven. Zit je wat minder in het budget of heb je helemaal geen geld? Dan moet je het doen met de schraalste cellen die je met meerdere gevangenen moet delen. Overigens wonen er in de “luxere” cellen ook gewoon vrouwen en kinderen bij in. Vroeger was de gevangenis ook een toeristische trekpleister en kon je er als toerist ook een toer boeken of zelfs overnachten, maar dat is sinds enkele jaren verboden.
Verder bezoeken we de lokale markt en leren we wat over het leven van de markthandelaren én over de Aymara’s in het algemeen. De Aymara’s zijn de mensen die in West-Bolivia wonen. De vrouwen (deze heten ook wel Cholita’s) zijn vaak traditioneel gekleed, al blijkt de rok van oorsprong Spaans te zijn en de hoed Engels. Als de hoed recht staat, is de vrouw getrouwd. Een scheve hoed betekent vrijgezel en een hoed die naar achteren staat, betekent tegenwoordig een ingewikkelde relatiestatus (we hebben onze pet maar direct recht gezet). Verder vinden de Aymara-mannen vooral Cholita’s met brede rokken aantrekkelijk (betekent dat ze brede heupen hebben en goed kunnen baren) en stevige kuiten (betekent dat ze hard werken). Cholita’s vinden daarentegen vooral mannen aantrekkelijk met een vol zwart kapsel en een flinke buik… Menno en ik kunnen het dus wel vergeten bij de Cholita’s.
De heksenmarkt
Daarna brengen we een bezoekje aan de heksenmarkt. Hier kan je Lama-foetussen kopen die als offer gebruikt worden. Ze begraven deze bijvoorbeeld onder een nog te bouwen huis om zo moeder Aarde (Pacha Mama) tevreden te stellen. Bij een klein huis volstaat een Lama-foetus, bij een groot huis heb je toch wel een volwaardig doodgeboren lam nodig. Overigens blijken alle foetussen en doodgeboren lammeren een natuurlijke dood gestorven te zijn, voor ze op de markt aangeboden worden. Afhankelijk van de grootte, kosten dergelijke offers tussen de 40 en 800 Boliviana’s (zo’n zes tot 115 euro).
Plaza Murillo
De laatste stop is een stop op het centrale plein in La Paz (Plaza Murillo). Hier is onder andere de regering gevestigd en hier woont én werkt ook de president. Bolivia kent nogal een roerig verleden als het gaat om presidenten. In 200 jaar heeft het land 68 presidenten gekend. De meest belabberde financieel gezien, heeft ooit een stuk prachtig Amazone-gebied geruild met Brazilië. In ruil ervoor kreeg Bolivia een paard, maar die bleek niet zo goed tegen de hoogte kunnen en binnen enkele weken overleden te zijn. Het aftreden van de ene president bleek ook wat heftiger verlopen te zijn dan de andere. Bij één president zijn er zo’n heftige rellen geweest, waarvan in één pand op het plein nog steeds kogelgaten zichtbaar zijn.
Lekker eten in La Paz
We leren tijdens de stadstoer Bart en Anita kennen. Tijdens de stadstoer blijkt dat we ongeveer dezelfde tours willen boeken vanuit La Paz en we besluiten dan ook samen informatie in te gaan winnen. Maar daarvoor zijn we gaan lunchen bij Popular Cocina Bolviana. Je krijgt hier een fantastisch drie-gangen lunch voor nog geen € 12,-- per persoon, inclusief een drankje!
Maar het echte culinaire genieten begint pas in de avond. Menno en ik hadden al gereserveerd bij Gustu, maar uiteindelijk zijn we ook hier met z’n vieren wezen eten. Gustu is gestart door Claus Meyer, het brein achter restaurant Noma in Denemarken. Dit restaurant is heel lang het beste restaurant van de wereld geweest. In Gustu worden leerling koks opgeleid en inmiddels hebben hiervan ook al de eerste hun eigen succesvolle restaurant opgericht (onder andere hier in La Paz). Bij Gustu hebben we dan ook fantastisch gegeten, tegen een prijs… Het mag in Europa niet eens een naam hebben. De topper van de avond; ceviche van alligator!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087892
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 101
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/168_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-eerste-verslag-uit-bolivia
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-25
[title] => Potosi en Sucre
[message] => Potosi en Sucre
Meer dan 3 eeuwen geleden was Potosi de op één na grootste stad ter wereld, op Londen na. Bizar gewoon. Nu is het een van de vele steden die we bezoeken. Maar in die tijd was het groots, er was zilver gevonden in de berg Cerro Rico (Rijke Berg, hoe toepasselijk) en dat trok miljoenen mensen aan. Niet alleen vanuit Zuid-Amerika maar vanuit de hele wereld wilde men hier werken in de hoop de grote ader te vinden en rijk te worden.
In de tijd van de Spaanse overheersing waren de zilvermijnen van extreem belang; daardoor konden de oorlogen in o.a. Holland (de tachtigjarige oorlog) en tegen de inheemse bevolkingsgroepen bekostigd worden. De families en steden thuis werden rijkelijk van kostbaarheden voorzien en prachtige barokke kerken en kloosters werden gebouwd worden in Potosi en Bolivia. Zeer waarschijnlijk is ook een groot deel van de ‘Zilvervloot’ die Piet Hein op de Spanjaarden buit maakte, uit Potosi afkomstig.
Ten kosten dus van de oorspronkelijke bevolking en, later ook, van de vele Afrikaners die hier als slaaf naartoe gebracht werden om te werken in of rondom de mijnbouw. Uiteraard hadden deze Afrikaanse slaven geen schijn van kan; ze waren niet opgewassen tegen de hoogte (ruim 4000 meter) en tegen de ijskoude temperaturen. Ze leefden maar kort. In totaal zijn naar schatting 8 miljoen mijnwerkers gestorven in het gehele mijnproces in 3 eeuwen. Onvoorstelbaar, wat een groot aantal.
Ook nu nog zijn de zilvermijnen belangrijk en staat de hele stad in het teken hiervan. Eind 18e, begin 19e eeuw raakten de zilvermijnen uitgeput en werd tin de belangrijkste delfstof. Sindsdien raakte de stad, die op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, ietwat in verval. De rijke geschiedenis van Potosi wordt echter nog steeds weerspiegeld in de smalle straatjes, koloniale herenhuizen en vele kerken.
Wat ons betreft is het werken in de mijnen nog steeds ‘slavenwerk’ ook al zijn de mijnen nu coöperaties geworden en van de werkers zelf. Het is zwaar werk; met dynamiet worden eerst doorgangen geforceerd waarna handmatig, met hamer en bijtel, grote brokken steen klein gehakt worden. Dit op zo’n 300 meter diep in de mijn. Die brokstukken worden vervolgens op een soort van trolley geladen (1500 kilo) die door jonge mannen naar buiten geduwd en ze lopen ongeveer tien kilometer per daar door de mijngangen met hun trolly. Buiten worden waar ze vervolgens nog kleiner gehakt worden en gesorteerd en afgevoerd naar het chemische verwerkingsproces om de gewenste mineralen te scheiden. Wij gaan mee op excursie de zilvermijn in en dat is een hele indrukwekkende en redelijk schokkende ervaring. De werkomstandigheden zijn erbarmelijk. De meeste mijnwerkers die vaak vele dagen achter elkaar in de mijnen werken, sterven op veertigjarige leeftijd aan silicose. De circa 10.000 mijnerkers doen dit omdat er voor hen geen alternatieven zijn.
Mathieu twijfelde sterk of hij wel de mijn in wilde, zeker gezien zijn hartinfarct van een aantal jaar geleden. Maar we zijn toch gegaan en daar zijn we blij om. We hebben echt een indruk gekregen van de werkomstandigheden, die nog steeds zeer zwaar zijn.
Het begint met een bezoek aan de markt om geschenken voor de mijnwerkers te kopen zoals bijvoorbeeld cocabladeren, sigaretten, flessen cola en sinas en zelfs dynamietstaven. Dan onder begeleiding van een vrouwelijke gids de mijn in. Redelijk aan het begin van de mijn bevindt zich een standbeeld van een soort beschermengel ‘El Tio’ (de oom) genaamd, die er meer als een duivel uit ziet. De mijnwerkers offeren aan het beeld omdat zij dan bescherming genieten. Dan verder en dieper de mijn in waar we ook de mijnwerkers tegenkomen. De geschenken zijn voor hen omdat we ze van het werk afhouden.
Niet alleen de mijn zelf is een ervaring, ook de voormalige koninklijke munterij, Casa de la Moneda, wat nu een museum is, vinden we zeer de moeite waard. We horen, zien en lezen over de werkzaamheden rondom de zilververwerking. Het slaan van de munten, de werkprocessen maar ook weer hoe de menselijke arbeid eruitzag. We begrijpen maar nauwelijks hoe de Spanjaarden toch allemaal dit wisten te maken en organiseren. Waar haalden ze de wijsheid van de logistiek en het werkproces vandaan? En het blijft natuurlijk verschrikkelijk om te zien dat de inheemse bevolking en de slaven ook hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen. Tegen hun zin. Wat een nare geschiedenis heeft ook dit land. Geen wonder dat de stad Potosi zo’n beetje de laatste stad van Bolivia en wellicht van heel Zuid-Amerika is die onafhankelijk werd. Er stond voor de Spanjaarden en de Katholieke kerk veel op het spel; de onafhankelijkheidsstrijd heeft circa 16 jaar geduurd. Mathieu maakt een vergelijk met het toenmalige Nederlands Indië waar zijn vader, zijn oom en de broer van zijn moeder en honderden Nederlanders een strijd vochten tegen de inheemse bevolking, die ook in opstand waren gekomen tegen de onderdrukkers. En ook wij als Nederlanders wilden geen afstand doen van de kostbaarheden die we ons met brute kracht en geraffineerde macht hadden toegeëigend.
Sucre, de witte stad van Bolivia, is de volgende stad die we aandoen. Het centrum van Sucre is heel karakteristiek met allemaal prachtige witte koloniale gebouwen. Sinds 1991 is Sucre Unesco Wereld Erfgoed. Strikte regels zorgen er ook voor dat dit zo moet blijven in de toekomst. Elk jaar worden de gebouwen overgeschilderd. Verder is het heerlijk warm; dat is vooral waar wij erg blij mee zijn. We zijn ook niet mee zo hoog, ruim 2800, en dat voelt en ademt toch heel anders dan op hoogte tussen de 3500 en 4500.
We ontmoeten Modeen en Thalia weer, onze reismaatjes vanaf de Boliviaanse grens tot Potosi. Leuk om elkaar weer te ontmoeten en we gaan lekker uit eten ’s middags bij een goed bekend staand restaurant. Heerlijk een vegetarisch 4-gangen.
Wat minder leuk is is dat Mathieu al een paar dagen erge tandpijn heeft. We besluiten een tandarts op te zoeken. Resultaat; hij heeft een grote ontsteking, een abces en die moet eerst kleiner worden voordat er ingegrepen kan worden en de tand eruit gehaald kan worden. Aan de antibiotica en Ibuprofen en vier dagen later terugkomen. Geen probleem om juist in deze stad langer te moeten verblijven. We verkassen wel naar een prachtige Bed en Breakfast, El Jardin de Su Merced, waar ze oa. een schitterende tuin hebben. Lijkt ons wel fijn voor de komende dagen.
Vier dagen later terug maar de tandarts is er niet wegens familieomstandigheden. Een andere tandarts neemt over maar die is gespecialiseerd in wortelkanaalbehandelingen en wil/kan geen tand trekken. We worden ‘overgedaan’ aan weer een andere tandarts die uiteindelijk de tand trekt. We zijn overtuigd van de professionaliteit van deze mensen en wat denken ze goed met ons mee.
We moeten de volgende dag terugkomen voor controle. Nog weer een dag langer in Sucre maar de zon schijnt so What’s the problem? En Mathieu kan toch niet praten die heeft een dikke wang…
Ondertussen hebben we nog aan een gratis stadswandeling meegedaan, rondgewandeld en een paar musea bezocht waarvan het Museo de Arte Indigena wel het meest bijzonder was. Hier is heel veel geweven textiel te zien dat is gemaakt door de diverse culturen die in de regio van Sucre leven. Sommige doeken zijn al duizenden jaar oud. De informatie in het museum is goed en de geweven doeken die er hangen zijn van grote kwaliteit en kunstzinnigheid. Daarbij beelden deze doeken belangrijke gebeurtenissen uit van de cultuur uit de omliggende streek.
Speciaal is dat de vrouwen die dit maken niet kunnen lezen en schrijven, geen voorbeelden hebben die ze namaken, geen schetsen hebben maar dat alles vanuit het ‘blote hoofd’ gemaakt wordt. En dat met heel veel patronen en figuren die er in geweven worden. Hoe is het mogelijk? Deze vrouwen moeten wel bijzonder slim en getalenteerd zijn. Ook bezoeken we de zondagmarkt van Tarabuco.
Een beleving van kleuren is de traditionele kleding van de vrouwen. Ook van de mannen, waarvan een enkeling traditioneel gekleed is. We eten op het marktplein een soepje en in de namiddag een glas met verrukkelijke fruit. Daarna met het busje huiswaarts. De volgende dag wandelen we 3 uur bergafwaarts over een 3000 jaar oud geplaveid Inca Pad met wederom prachtige vergezichten van valleien die sporadische bewoond zijn. Een oud mannetje probeert ons nog een ticket te verkopen (we kunnen ons niet bedenken waarvoor) dus dat omzeilen we gewoon. Daarna weer huiswaarts in een gammele bus die vlak langs honderden meters diepe afgronden weer over de top moet rijden richting Sucre. Ja knap hoor hoe bedreven de buschauffeurs hier zijn.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085267
[countryId] => 24
[pictureCount] => 47
[visitorCount] => 166
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/059/322_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potosi-en-sucre
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-17
[title] => Villazon en Salar de Uyuni
[message] => Na een dag bus komen we aan de grens met Bolivia. De bus stopt aan Argentijnse zijde, dan moet je een kilometer of wat lopen tot een droge rivierbedding. Daar is de grens en zijn ook de grenskantoren. We zijn niet de enigen maar een uur later staan we aan Boliviaanse zijde in het stadje Villazon. Het is meteen anders; vrouwen die traditioneel en kleurrijk gekleed zijn, drukke straatjes met overal wisselkantoren en andere souvenirs die aangeboden worden.
We vinden een hotel en gaan meteen de straat op. We hebben een soort van kermis gezien waar we naartoe willen. Blijkt een kermis te zijn zoals wij die kenden in de vorige eeuw met veel vermaak als ballen gooien, het rad van fortuin, een paar simpele draaimolens en ‘schuitjes’. Maar gezellig dat het is en keidruk; iedereen is er op zijn zondags. En er is veel te eten, we schuiven aan aan een grote tafel waar Api geserveerd wordt; een drank van paarse mais samen met een Pastel, een gefrituurde dunne pannenkoek met kaas van binnen. Heerlijk. We nemen ook nog een zelfgemaakte soep, een kleine taco zonder vlees maar we laten de zoetigheden (aardbeien en appels gedoopt in chocolade) aan ons voorbijgaan. Alhoewel ze er wel erg feestelijk en smakelijk uitzien.
Ook voor de kinderen worden vermaakt met het schilderen van kleipoppen. Leuk om te zien. We hebben meteen een goed gevoel bij Bolivia.
Dat goede gevoel komt de dag erop onder druk te staan. We willen door naar de beroemde zoutvlakte van Uyuni en hebben kaartjes voor de bus van half 9 in de ochtend. Het is stervenskoud en om 9 uur is er nog geen bus te zien. Bij navraag blijkt dat de gehele stad geblokkeerd is. Alle uitgangswegen zitten dicht en er kan geen verkeer doorheen. We moeten wachten en er is hoop dat de blokkade ‘spoedig voorbij zal zijn’. Blokkades komen echter vaker voor, horen we later, en duren meestal enkele dagen.
Het busstation ligt aan de rand van de stad en we besluiten weer terug te gaan naar het centrum om wifi te zoeken en koffie te drinken. Dat is nog niet zo eenvoudig. Uren later hebben we 10 minuten wifi gehad en ergens koffie kunnen drinken. Weer terug naar het busstation waar geen verandering is. We wachten de hele dag, er komen steeds meer mensen bij, zowel Bolivianen als toeristen. We maken kennis met Modeen (Libanees) en Thalia (Canadees) en verder nog 3 Fransen.
Alle info die we krijgen is wisselend van inhoud; niemand weet iets. Aan het begin van de avond besluiten we een hotel te zoeken en dat blijkt heel slim te zijn want na ons is er geen hotelkamer meer te krijgen. Alles is vol.
We hebben ondertussen besloten een ‘bij-pass’ te zoeken en die vinden we. Een reisbureautje wil ons naar Uyuni brengen met verschillende taxibusjes die we met ons zevenen – reizigers – betalen. Eerst tot aan de blokkade, waar we eruit gaan en met onze bagage door een droge rivierbedding moeten lopen om de blokkade heen te komen. Spannend, zou het allemaal wel goedkomen? Ook locals hebben deze route gevonden en gelukkig vinden de mensen van de blokkade het niet erg.
Aan de overkant staat er weer een taxibusje op ons te wachten die ons vervoerd naar Uyuni. Het gaat allemaal niet vanzelf maar we komen er. Weliswaar na eerst 2 uur over hobbelige pistewegen te hebben gereden, een uur vast te hebben gestaan in het zand van een rivierbedding en daarna nog eens een paar uur gereden te hebben. Maar het was de moeite waard.
Het stadje Uyuni, toegangspoort voor de zoutvlakte (de salar), is een 2e leven begonnen. Ooit was het een knooppunt van spoorwegen. Erts (goud, zilver, koper) ging per trein via Uyuni naar de Argentijnse havens om verscheept te worden naar Europa. Toen dat ergens vorige eeuw ophield, liep het stadje leeg. Veel later werd het een toeristisch centrum. Dé plaats om de salar en heel zuid-west Bolivia te bezoeken.
In totaal heeft de salar een oppervlakte van ruim 9.000 km2, ongeveer zo groot als de provincie Utrecht.
In het stadje zelf, midden in een uitgestrekte stoffige vallei, worden door tientallen reisbureautjes 1, 2 of 3-daagse tours over de salar aangeboden. Wij willen de 3-daagse en gaan die samen met Modeen en Thalia doen. We vragen rond en komen al snel tot de conclusie dat dat loont; het is winter, er zijn weinig toeristen en er zijn heel veel toeristenbureautjes die allemaal dezelfde tours aanbieden. We nemen een standaardtour dus maximaal 6 personen in een Toyota Landcruiser V8 met uiteraard de chauffeur/ gids. We komen op een mooi bedrag uit (nog geen 100 euro) met zelfs extra slaapzakken voor de 2 overnachtingen. En dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want het is kkkkkoud zo hoog in de bergen. We vertrekken de volgende ochtend met nog twee toeristen nl. Christofer en Gabriel, twee Chileense twintigers.
Op naar de zoutvlakte. De zoutvlakte was ooit een groot meer waar het water van verdampt is. Eerst langs het treinkerkhof, waar treinen uit de 19e eeuw een rustplaats hebben gekregen.
Dan toch echt naar de zoutplaat. Een bijzondere ervaring, we rijden uren en uren over deze immens witte vlakte zonder dat er een einde aan het wit komt. Aan de rand van de zoutvlakte wordt op kleine schaal zout gewonnen. We zien een klein groepje volwassenen en kinderen zitten in een schuur die het gefilterde zout in kleine zakjes doen, dat in dozen wordt verpakt voor de markt in eigen land.
Modeen heeft Tequila en limoenen meegenomen en we drinken een tequila sunrise op deze bijzondere plek. Daarna, in onze taxibus, trekken we de whisky open, die de Chilenen meegenomen hebben. De verdere middag is een groot feest en we zingen allemaal mee met de muziek die Christofer via Spotify laat horen.
Soms wordt de oneindige vlakte doorbroken door ‘eilanden’ die in dit meer lagen en wat nu dus heuvels of bergen zijn. Een van deze eilanden doen we aan, Isla Incahuasi, een bizar eiland volledig bezaaid met cactussen. Sommigen wel tot 11 meter hoog. We klimmen naar de top van het eiland en maken wel 100 foto’s van de imponerende uitzichten.
Onderweg hebben we geluncht in een zouthotel. Gebouwd met bakstenen van zout en zelfs de tafels en stoelen zijn gemaakt van zout. Zo ziet later op de avond ons onderkomen er ook uit; een simpele onverwarmd hostel waar we wel een 2-persoons kamer hebben met – wederom – een bed gemaakt van zoutblokken. We slapen er niet minder om. Wel ongelooflijk blij met onze extra slaapzakken naast de 4 dekens want het is erg koud. We zitten dan ook wel op zo’n 4000 meter.
Op naar de tweede dag! Deze was qua uitzichten en natuurgeweld wel echt het mooist. Het was een afwisseling van kale zandvlaktes, woestijngebied met kleine bosjes, ruige bergpieken met sneeuw op de top, strepen wolk die door de oneindige blauwe lucht waaien, bevroren kreekjes … En een fikse zandstorm die onze chauffeur dwingt om zich goed te oriënteren. We reden langs vijf verschillende lagunes, die allemaal weer net een beetje anders waren. Met flamingo’s, met rozerood water, soms deels bevroren, met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond, het was allemaal prachtig en onbeschrijflijk mooi. Ook zien we een werkende vulkaan die af en toe pufjes uit stoot. En alsof dat niet genoeg is zien we telkens weer groepen lama’s en vicuñas (een soort wilde lama’s met een minder dikke vacht). We zien zelfs nandoes, een Zuid-Amerikaanse variant van de struisvogel.
Het allerhoogst waar we komen is op 49500 meter,een geiserveld met spuitende rook en stoom en waar het stinkt naar rottende eieren.
De derde dag begint met een misser; er is nog een andere groep in het hostel en die heeft al de ontbijtspullen opgegeten. Er was gedekt voor 2 groepen maar wij zouden later vertrekken. Groep 1 had dit niet door en heeft alles opgegeten en het hostel heeft geen extra etenswaren meer. We moeten het doen met nog een beetje brood met boter en jam. Afijn, na wat gemor vertrekken we. Het hoogtepunt van deze dag is wel de laguna Nera, het zwarte meer omgeven door prachtige bergen ene een groene vallei met op het meer grote meerkoeten en groepje eenden met blauwe snavels. Ook de Duivelskloof vonden we indrukwekkend. Maar wat een wind telkens. Af en toe hebben we het gevoel beland te zijn in een Amerikaanse film, een verlaten dorp, waar de wind doorheen raast, de saloondeuren openwaaien en struikjes door de verlaten straten scheren. We kunnen haast niet blijven staan, zo sterk is deze. Het is ook zo koud dat we telkens maar een minuut of 10-15 buiten kunnen zijn. Dan snakken we weer naar de warmte van de auto. Onze chauffeur draait afwisselende muziek, Amerikaanse gangster hiphop afgewisseld met bekende fluitmuziek en serenades uit de regio en dan is daar opeens Baccara met Yes sir, I can boogie, een singeltje dat Mathieu nog heeft van 35 jaar geleden. Al luisterend met een lekker vaartje scheurend door een soort van maanlandschap en dat de hele dag, heel vervelend!!
De vele en nieuwe indrukken van al het fraais dat we de afgelopen dagen gezien hebben vraagt veel energie. Als we aan het eind van de dag weer terug zijn, wat gegeten hebben liggen we dan ook vroeg op bed. Om weer uitgerust zijn voor nieuwe ervaringen.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5084937
[countryId] => 24
[pictureCount] => 42
[visitorCount] => 152
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/057/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => villazon-en-salar-de-uyuni
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => silviaopreis
[datePublication] => 2022-11-22
[title] => Alweer op reis (Bolivia)
[message] => Afgelopen week was eigenlijk een vrij normale week. Ik heb niet zoveel nieuwe dingen gedaan, maar ik ben wel weer op reis. Inmiddels ben ik in La Paz, na ik eerst Puno (Peru) en Copacabana (Bolivia) had bezocht samen met mijn huisgenootje. Uiteraard ging dit niet van een leie dakje, want dat zou niet bij mij passen, dus... Laat ik de hele week maar overslaan en gelijk naar de reis gaan.
We zouden op vrijdagavond vertrekken. We hebben beide overdag nog gewerkt en we waren er helemaal klaar voor. We hadden ontzettend veel zin om op reis te gaan. Mijn huisgenootje had een vriend over de vloer en ik ging alvast met mijn spullen naar een vriend. Om het verhaal duidelijk te kunnen vertellen, noem ik de vriend die over de vloer was 'haar' vriend en de vriend waar ik naartoe ging 'mijn' vriend. Het was een vrij hectische dag geweest, waarin ik veel dingen moest regelen en ik eigenlijk alleen maar aan het rennen was door de stad. Uiteindelijk had ik bij die vriend zo'n 30 minuten niks te doen en kon ik weer even tot rust komen en alleen maar even kletsen.
Op een gegeven moment moest ik naar de busterminal, want deze reis doen we alles per bus. De eerste rit zou zo'n 8 uur duren, maar dat was geen probleem. Het was een nachtbus met stoelen die 160° naar achteren kunnen. Ik had die dag nog een lekker grote tweepersoons fleecedeken, helemaal voor mezelf, gekocht. Het was het plan om dus te gaan slapen in de bus. 'Mijn' vriend was opgegroeid in die wijk en hij wist dan ook precies waar de busterminal was. Al vrij snel waren we in de terminal, waarna 'mijn' vriend de busmaatschappij vroeg. Ik noemde 'Cruz del Sur'. Hij ging voor mij vragen waar ik dan moest zijn. Ik had 'mijn' vriend al verteld dat ik met dit soort dingen vrij Nederlands ben. Ik wil graag op tijd zijn en het liefst te vroeg. Ik kan overal te laat komen, behalve als ik ga reizen. Ik liep dan ook als een soort stresskip rond, want ik zag de tijd wegtikken en we waren inmiddels niet op de afgesproken plek op de afgesproken tijd. Al vrij snel kwam 'mijn' vriend vrij gehaast mijn kant op met de woorden 'You gonna hate me for this. This is not the terminal you have to be', oftewel, we waren niet op de goede plek. We renden naar buiten richting de taxi's en we vroegen naar de andere terminal.
Daar aangekomen stond er een hek met een groot hangslot. Gesloten dus. Inmiddels kwam ook mijn huisgenootje met 'haar' vriend aangereden, want de twee vrienden hadden al contact met elkaar gehad. Naar een klein overleg en nog eens kijken naar de tickets, bleek dat we helemaal niet zouden gaan met Cruz del Sur, maar met een andere maatschappij. Ik voelde me stommer dan stom. Cruz del Sur is de busmaatschappij als ik eind december naar Lima ga om Kerst te vieren met Gijs. We moesten dus weer terug naar de eerste busterminal. Daar aangekomen vroeg 'mijn' vriend wederom waar we moesten zijn, en wat bleek... De bus was al vertrokken. 5 minuten voor de tijd die er voor stond. Dit is totaal niet Peruaans, maar toch. Een mevrouw kwam nog onverschillig vertellen dat ze nog onze namen hadden geroepen en ons hadden gezocht, maar dat wilde ik niet meer horen. Ik werd boos en verdrietig. Ik begon in het Nederlands te praten tegen haar, zodat ze me niet zou verstaan. Mijn huisgenootje had een andere taxi en zij was niet in de terminal toen ik dit te horen kreeg. Ik belde haar om te vertellen dat ze rustig aan kon doen, want de bus was al weg. Vrij overstuur ging ik weer weg bij de busterminal en ik kon bij 'mijn' vriend slapen. Hij vond het ook geen fijn idee om mij zo overstuur naar huis te brengen. Bij zijn huis aangekomen kreeg ik een appje van mijn huisgenootje dat ze nieuwe bustickets voor de volgende ochtend had geboekt. Dan zouden we het nog eens gaan proberen. Gelukkig is die reis helemaal goed gegaan en kwamen we 's middags aan in Puno.
Puno is een dorpje, drijvend op riet. Het is een eilandje gelegen in het Titicacameer; het grootste en hoogste meer van de wereld. Vanuit het vaste land, moesten we nog ongeveer 20 minuten varen om bij ons hotel aan te komen. Nou ja, hotel kan ik niet echt noemen. Het waren allemaal hutjes van hout. Van isolatie hadden ze nog nooit gehoord en ik denk dat je het redelijk kan vergelijken met de hutjes waar de kinderen aan het einde van de week in slapen als Timmerdorp bezig is. We gingen dus 20 minuten varen, maar in die 20 minuten waren we ook 200 jaar terug de tijd in gegaan, met een paar uitzonderingen daargelaten. Zo hadden we wel licht, doormiddel van een lamp en we konden onze telefoon opladen in het hutje waar we konden eten. Verder hadden we vier dekens waar we onder sliepen (en ik mijn lekkere tweepersoons fleecedeken) en toen we wilden gaan slapen kwam de eigenaar ons nog twee flesje brengen. Toen ik ze aanpakte waren ze warm, hij had soort kruikjes voor ons gemaakt.
De volgende ochtend moesten we alweer vroeg opstaan om onze volgende bus te halen richting Copacabana wat net over de grens ligt van Bolivia. Na een busreis van vier uur en een grensovergang kwamen we aan in Copacabana. Daar hadden we een hotel geboekt, wederom op een eiland. Isla del Sol om precies te zijn. Dit ligt nog steeds in hetzelfde meer als Puno. Als je een eiland hoort, denk je bijna gelijk ook aan een boot. We moesten weer een boot hebben om naar het eiland te gaan. We zagen een winkeltje die tickets verkocht voor Isla del Sol. Daar kochten we twee kaartjes voor een boot voor 30 Boliviaanse Boliviano's per persoon. Dit is omgerekend zo'n 4 euro per persoon. De vrouw van het winkeltje schreef de naam van de boot op ons kaartje, zodat we die makkelijk konden vinden. Na nog even ergens wat gedronken te hebben gingen we richting de haven. Daar zagen we, na even zoeken, de boot liggen met dezelfde naam als op ons kaartje. Het kaartje hoefde ze niet te zien en we stapten in.
Na ongeveer een uurtje gevaren te hebben kwamen we aan bij Isla del Sol. Daar stapte we aan land en de kapitein kwam achter ons aangelopen. Hij vertelde ons dat wij nog moesten betalen. 'Nou, dat denk ik niet' zei ik tegen mijn huisgenootje en ik vroeg haar om de kaartjes. Deze kaartjes accepteerde de man niet. Ze waren niet van zijn bedrijf. Na uitgelegd te hebben dat de naam op de kaartjes staat en dat we het nog hadden nagevraagd in Copacabana, was hij het nog steeds niet mee eens en moesten we alsnog 60 Boliviano's betalen. Na een hoop stampij te hebben gemaakt en echt alles uit de kast getrokken te hebben gingen we maar akkoord. Het was niet zijn bedrijf, de vrouw kende hij niet die de kaartjes had verkocht aan ons en de tickets waren niet geldig, want de naam was met pen erop geschreven.
Ondertussen was er ook een andere vrouw bij ons komen staan die ook het één en ander probeerde uit te leggen aan ons. Zij probeerde ook wat aan ons te verkopen, althans dat dachten we. Licht geïrriteerd liepen we haar voorbij, maar ook zij kwam ons achterna. Wat bleek, we moesten ook entree betalen om het eiland op te mogen. Dit stond nergens vooraf aangegeven. Met frisse tegenzin betaalden we ook aan haar de entree van het eiland en we konden er eindelijk op. We vroegen aan deze vrouw of ze wist waar ons hotel was. Met stomheid geslagen kwamen we erachter dat zij de eigenaresse was van het hotel. Zij wist ook gelijk wie ze in huis haalde. Ze vertelde ons dat we daar heen moesten, al wijzend met haar vinger naar boven. Trappen die niet allemaal gelijk waren, op nog een hogere berg dan in Cuzco, moesten wij met onze bagage naar boven lopen. In de brandende zon, een niet onbelangrijk detail. Als je googled op 'Isla del Sol trappen' weet je precies wat ik bedoel. De vrouw bood nog aan om mijn koffer mee naar boven te nemen, maar hier zaten schone en kortere kleren in en ik vertrouwde het toch niet helemaal, dus zei ik vol goede moed 'Ah nee, dat moet wel lukken, toch bedankt'. Hier kreeg ik al gauw spijt van.
Uiteindelijk zijn we 30 minuten bezig geweest met de trappen lopen. Daarboven stonden de kinderen van de vrouw op ons te wachten. Het was een waanzinnig uitzicht en de trappen waren het zeker waard. De volgende dag moesten we weer naar beneden en dit deden we 3x zo snel. Binnen 10 minuten stonden we beneden. Ready om weer met de boot naar vaste land te gaan. Tijdens de boottocht gingen mijn huisgenootje en ik even een plan smeden. We wilden de vrouw die ons de tickets had verkocht toch nog wel even aanspreken op het feit dat de ticket helemaal niet werkte. Met lood in onze schoenen liepen we net voor onze bus weer vertrok naar de vrouw toe. Ze vroeg bij binnenkomst of alles goed was en wij zeiden maar gelijk nee. We legden het verhaal uit en warempel, we kregen ons geld terug. Dit ging veel te makkelijk, wat voor ons een bewijs was dat de vrouw goed wist waar ze mee bezig was. Eind goed al goed.
Onderweg naar La Paz zaten we in een transporter. Mijn huisgenootje en ik werden voorin gepland en onze bagage was op het dak geladen. De bus was compleet volgeladen. Halverwege onze trip moesten we uitstappen. Er lag een rivier tussen de weg. We moesten met een andere boot naar de overkant en de bus zou ook met een boot naar de overkant komen. Een beetje zoals wij de pont kennen, maar dan veel primitiever. Ik heb dan ook mijn ogen uit staan kijken toen ik een grote touringcar naar de overkant zag gaan. De bus schommelde heen en weer op de golven van de andere boten en het scheelde niet veel of hij was gekapseisd. Ik snapte direct waarom wij met een andere boot naar de overkant moesten dan onze bus. Na ongeveer 10 minuutjes wachten aan de overkant van de rivier was daar onze bus en konden we onze weg vervolgen naar La Paz. Gelukkig was ons hotel in dezelfde straat als de terminal van de bus en konden we zo inchecken. 's Avonds hebben we onszelf verwend met een massage, en oh oh oh, wat zat mijn rug vast.
Inmiddels zijn we in de tijdlijn bij vandaag. Vandaag zijn we naar Chacaltaya geweest. Dit is het hoogste skigebied van de wereld. Met hoop om met onze voeten in de sneeuw te gaan boekten we een taxi en gingen we op pad. Volgens Google Maps zouden we er ongeveer een uurtje a anderhalfuur over doen. In de praktijk bleek dit twee uur, want onze lieve taxichauffeur had de weg niet helemaal goed ingeschat. Hij had (denk ik) al vrij snel spijt van zijn daden, maar hij ging het avontuur niet uit de weg. We hebben even doodsangsten uitgestaan met smalle bergweggetjes, gevormd in haarspeldbochten zonder enige vorm van een vangrail. De top was maar liefst 5,3km hoog. Het uitzicht was waanzinnig en ook dit was zeker de moeite waard. Zo heeft de beste man ook weer wat verhalen wanneer hij thuis komt. Zometeen vertrekt onze bus weer verder naar het zuiden. Naar Uyuni om precies te zijn. Hier gaan we ongeveer 9 uur met de bus over doen. Dit is een nachtbus dus we zullen vast heerlijk slapen na zulke avonturen!
[userId] => 435805
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089276
[countryId] => 24
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 331
[author] => Silvia
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527862
[travelTitle] => Buitenlandminor
[travelTitleSlugified] => buitenlandminor
[dateDepart] => 2022-09-01
[dateReturn] => 2023-01-21
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/834_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/805_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => alweer-op-reis-bolivia
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-11-21
[title] => Goed gevulde dagen ...weken
[message] => Intussen zijn we weeral 3 weken verder ....het gaat te snel !!! En elke keer weer denk ik ... morgen ga ik een verslag schrijven .... maar elke keer heb ik wel een excuus .. te moe , geen tijd enz... Maar ik kan jullie vertellen dat ik geniet van elke minuut hier , meer dan ooit tevoren [e-1f600]
... want elk jaar ben ik een stukje ouder en wijzer ... Dat wil niet zeggen dat ik hier af en toe geen ' dipje' heb ...of dat ik me erger aan iets of anderen ... zeker wel .... Maar probeer de positieve spirit te behouden .
Misschien kan ik voor ik jullie in een notedop vertel wat me de voorbije weken bezighield eerst en vooral al eens vertellen wat ik met de centen die ik vergaarde met de verkoop van de koekjes in België allemaal al heb kunnen doen voor de 2 projecten . Voor het kindertehuis Amigo Negro José kocht ik een nieuwe oven en liet ik 2 kasten maken door een timmerman waar de opvoedsters het speelgoed dat tot nu toe in plastieken zakken zat mooi kan opbergen in plastieken curverbakken . Ook kocht ik met de centen al de ingrediënten om samen met de 2 grootste groepen koekjes te bakken . Verder ging ik ( of ga ik ) met elke groep afzonderlijk op uitstap ....en betaalde ik deel van inkom , drankjes , ijsjes voor de kinderen .
Alsook kocht ik voor elk personeelslid een ' caneston' : dat is een geschenkmand die ze ieder jaar krijgen ter gelegenheid van kerstmis...( ook vorig jaar kocht ik die voor hen aan ).
Voor het schooltje Ghislain Dubé kocht ik een fotocopieerapparaat , 2 printers en een transformator . Ze hebben ook nog een deel centjes bewaard om volgend schooljaar voor elk kind een ' gorra' te kopen met embleem van de school ...
Na het schrijven van mijn vorige verslag kreeg ik diezelfde zondag bericht uit La Paz van Fran ,een 29-jarig westvlaamse jongedame...met de vraag of ze mij een bezoekje kon/ mocht brengen hier in Oruro .
Fran reist gedurende 2 maanden alleen door Zuid-Amerika. Uiteraard was ze hier meer dan welkom ... en kon ze hier bij mijn familie logeren . Vermits ik in een stapelbed slaap ... kon zij enkele dagen genieten van het bed boven mij ....Op maandag ging ik dan met Fran mijn 2 projectjes bezoeken..in de voormiddag Ghislain Dubé en in de namiddag naar de kinderen van Amigo Negro José. Wat speciale dagen ... todos santos en todos los muertos ... Zowel in Ghislain Dube alsook in het kindertehuis werd er ' una mesa' klaargemaakt om al de overleden kinderen te herdenken ...
In mijn vorige verslagen heb ik het al vaker gehad over todos santos y dia de los muertos . Het is echt de moeite waard om wat meer over dit cultureel gebeuren te lezen ( google :-) )
Maandagavond nog een gezellige avond met Fran en mijn familie hier . Op dinsdag 1 november uitgeslapen om daarna samen met de familie naar een misviering en nadien op bezoek bij een tante van Jhonny , waar we bidden voor de overleden oom... rond de ' mesa' of ' tumba' die voor hem werd klaargemaakt. Na het middagmaal gaan we ook nog op bezoek bij Fernando ( vriend van dochter Katrine ) en zijn familie waar we opnieuw bidden rond de ' mesa' / ' tumba ' klaargemaakt voor de mama van Fernando, doña Maria die in januari 2022 is overleden . Het is eigenlijk tergelijkertijd een triestig gebeuren , maar ook toch wel wat een blij gebeuren ....Er worden mooie herinneringen over doña Maria uitgewisseld . Ook hier krijgen we weer een maaltijd ... en we drinken ' chicha' .. ( maisbier ) uit een uitgeholde ananas ....niet echt ' mijn ding' ...maaaaar maakt deel uit van dit cultureel gebeuren .. dus we passen ons aan . Nadien brengen we met Fran nog een bezoekje aan Gilbert ... en ga ik ook nog heel kort met Fran met het minibusje naar het centrum .. waar het heeeeeeeel rustig is ... korte sightseeiing waarna we huiswaarts keren . Samen gezellig avondeten ... en nadien neemt Frederico Fran mee naar de ' terminal de buses' om het vertrekuur van de bus naar Uyuni te verifiëren en een kort bezoekje aan het grote standbeeld van de ' virgen' te gaan bezoeken op de berg hier in Oruro . Fran had besloten om op woensdag naar Uyuni door te reizen ... een meerdaagse jeeptrip door de zoutvlakte te boeken en nadien verder door te reizen naar Chili ... Een kort maar heel aangenaam bezoek was het wel !!
Op woensdag 2 november maken we een familieuitstap naar het dorp Turco ( 2 uur rijden met de auto ) , waar we naar het kerkhof gaan waar de ouders van Monica begraven liggen.. Bloemen , kaarsen en een gebed ...Daarna gaan we op bezoek bij padre Calixto en padre Gonzalo in het oblatenhuis in Turco .Daarna passeren we nog via Corque . Mooie uitstap die een normale toerist hier zeker zelden zal meemaken ... een onderdompeling in de lokale cultuur ... Ik geniet er elke keer weer van ...
Op donderdag moet Monica een operatie aan haar oog ondergaan en blijf ik thuis om te koken en ' te zorgen' Ook vrijdag en het weekend zijn dagen waarop veel thuis ben , maar tussendoor ook wel oven gaan kopen , kast gaan bestellen bij de timmerman , pizza gaan eten met mijn familie samen met Gilbert in het oblatenhuis , haken , lezen , en veel qualitytime met Monica [e-1f60d]
en de familie .
In de week van 7 november tot en met 13 november breng ik mijn tijd afwisselend door in het schooltje Ghislain Dubé , casa Amigo Negro José...Koekjes bakken met de groep van tia Maritza , op uitstap naar Chusakeri met de groep van tia Elsa , helpen bij het bereiden van middagmaal voor 75 kinderen , afspreken met boliviaanse vrienden . Goedgevulde dagen ... en soms toch wel minder goede nachten ( ja nog steeds ..) Ook mijn maagdarmstelsel laat geregeld van zich horen [e-1f61d]
.. hoewel ik heel goed uitkijk wat ik eet of drink .... misschien moet ik dat ook positief bekijken en hopen dat ik 1 of meer kilootjes minder zal wegen als ik terug thuiskom [e-1f602]
.
In deze week werd ook de nieuwe oven geleverd in casa ANJ maar gasinstallatie is blijkbaar niet ' straf' genoeg voor deze oven ( te weinig druk in de gasleiding ) dus zaterdags hadden we nog afspraak met ingenieur en iemand van het gasbedrijf om te bekijken hoe we dit in orde konden brengen ... Mijn motto blijft : voor alles is een oplossing .... Een probleem niet groter maken dan het is ... Maar heb wel ervaren dat niet iedereen het zelfde denkt [e-1f61c]
. Maar met een nieuwe ' regulator ' en een aanpassing aan de oven werkt alles intussen stukken beter dan voordien .
Diezelfde zaterdagnamiddag zie ik ook voor het eerst mijn oogappel en petekind José ( samen met zijn 2 nichtjes ). Met hen ga ik naar de markt en koop ik voor José ( die noch vader noch moeder heeft die voor hem zorgt maar bij zijn zus en haar familie woont ) wat nieuwe broeken , trui, jasje en ondergoed. Hij zit intussen in zijn laatste jaar secundair en wil graag ' verpleegkunde' gaan studeren zegt hij ...[e-1f600]
[e-1f60d]
.. Het zal een hele uitdaging worden vrees ik , maar hoop dat hij zal volharden en een diploma zal halen om een betere toekomst tegemoet te gaan ... want zijn levensomstandigheden zijn nu niet direct ' wauw' te noemen . Weinig moederliefde , veel tijd doorgebracht in opvangtehuizen ....het leven is niet voor elk kind even gemakkelijk ... maar dat is wereldwijd zo ... Dus ik hoop altijd , met de kleine extra duwtjes die we sommige kinderen kunnen geven er voor hen toch een iets betere toekomst wacht ...[e-1f64f]
Op zondag gaan we met de ganse familie in de namiddag naar de ' expoteco ' ... een handelsbeurs ... niet echt een succes , want het is er ' pokkedruk' ...dus we zien er bitter weinig . Na een hapje eten in een lokaal kiprestaurantje naar huis .. en altijd blij als ik in mijn bedje kan kruipen .
Ook de week van 14/11 tot en met 20/11 goed gevuld . Helpen in ANJ ...koekjes maken met groep van tia Melina , uitstap met groep van tia Melina ....met de ' teleferico' naar de top van berg waar groot beeld van de ' virgen' staat .. een hele ervaring voor sommige kinderen die nog nooit in een kabelbaan hebben gezeten .... maar we hebben genoten .Op donderdag 17 /11 een ganse dag met een groep van 50 kinderen met beperking op uitstap naar Chusekeri .. waar we spelletjes spelen , wandelen , picknicken ... Veel van deze kinderen kennen enkel hun schooltje of zitten thuis altijd binnen ... dus je ziet velen van hen genieten van de buitenlucht en hun dagje op ' de campo ' . De zon op deze hoogte ( 3700m ) is enorm warm en vermoeiend .... dus ik ' he dormido como piedra ' ( kheb geslapen gelijk nen baksteen zeggen wij ) de nacht van donderdag op vrijdag .Op vrijdag 18/11 om 11 u heb ik een afspraak op het gemeentehuis om te praten hoever het staat met de planning , vooruitgang om een nieuwe infrastructuur te bouwen voor de kinderen van Ghislain Dubé... al sinds 2018 zijn de directora en juffen bezig om op het terrein van 2000 m2 ( dat ze dus wel al hebben gekregen ) een totaal nieuwe aangepaste moderne infrastructuur te laten bouwen ... maar tis een proces van lange duur ... Dus ze hoopten dat als ik als ' buitenlander' ( extranjera ) eens zou gaan babbelen en vertellen over alle materiële hulp ik dankzij vele mensen in België al heb kunnen bieden .. maar dat hun huidige schoolgebouwtje totaal onaangepast is.. kleine hokjes waar al het materiaal opgestapeld staat en door plaatsgebrek niet optimaal gebruikt kan worden ...189 !!!!!! ingeschreven kinderen en jongvolwassenen met beperking ... die met beurtrol naar school kunnen komen , want er is gewoon geen plaats .... Na een gesprek met de architecte worden wij ( ik samen met 3 juffen ) ontvangen door de alcalde zelf .. de burgemeester zelf dus ... Een mooie knappe man [e-1f600]
die geduldig naar mijn uitleg luistert ...alsook naar de uitleg van de juffen die me steunen . Hij belooft dat hij persoonlijk vaart zal zetten achter het project ..en vraagt mij mijn telefoonnummer achter te laten .. zodat hij mij in België via whatsapp op de hoogte kan houden over de stand van zaken .... Veel tijd heeft hij niet , want andere verplichtingen roepen hem ...maar ...kben benieuwd ... hij heeft zijn ' woord' gegeven .... Ook de ingenieur die het project volgt komt nog even langs met wat meer uitleg en data ( hij noemt het zelf een ' prestigieus' project dat een voorbeeld zou moeten worden voor heel Bolivia ). Eind deze week zou ik mogelijks nog het volledig uitgetekende plan nog kunnen gaan bekijken ....wait and see ...en tegen februari zou alles klaar moeten zijn .. zeggen ze ..om dan in 2023 te starten met bouwen ..Ojala !! [e-1f64f]
Zaterdagmorgen samen met Monica en vriendin Karina taart gaan eten bij José en zijn zussen en familie ..want hij werd 19 jaar ..sAvonds nog maar eens pizza gaan eten met de familie samen met Gilbert en Edgard ( die intussen toegekomen is uit Cochabamba ). Zondagmorgen mocht ik dan twee zitbanken afhalen die ik vorige week bestelde bij dezelfde timmerman die de kasten voor ANJ maakte .. eentje voor hier thuis en eentje voor Gilbert ... Tijd tekort , anders had ik zeker ook nog wel gevraagd aan Victor, de timmerman of ik wat mocht komen helpen in zijn atelier ..[e-1f600]
Nadien nog gaan kijken naar aankomst van loopwedstrijd van college van mijn petekind Patrick ... nadien siesta ..bank nog afgeleverd bij Gilbert ... nog wat babbelen en lachen thuis .. en vandaag starten we dan de laatste week weeral hier in Bolivia .. deze keer dan toch ... Time flies when you ' re having fun ...
Zaterdag ga ik naar Cochabamba ... en volgende dinsdag 29/11 vlieg ik terug huiswaarts ... waar ik 30/11 toekom ...
Tot de volgende !!
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5089248
[countryId] => 24
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 386
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/085/620_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-gevulde-dagen-weken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-11-06
[title] => Tupiza en Salar de Uyuni
[message] => We reizen door naar Tupiza. Vanuit Tupiza gaan we de zoutvlaktes verkennen. Een vijfdaagse toer, waarbij we op dag vijf afgezet worden in Chili. De weg van Tarija naar Tupiza is prachtig! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel regelmatig in slaap ben gevallen, maar wat ik er van gezien heb… Echt schitterend! De weg is wel grotendeels onverhard, wat de nodige hobbels oplevert. Dit verklaart ook waarom we weer een bus hebben die hoog op z´n wielen staat.
Verder val ik maar direct met de deur in huis; dit is misschien wel het saaiste verslag om te lezen tot dusver. Als ik het zelf teruglees, vind ik het namelijk best taai! Daarbij is het ook best lang. Best bijzonder, want de toer van Tupiza naar Salar de Uyuni hebben we zeker ervaren als hoogtepunt in onze gehele reis. Ik wil uit het verslag niets knippen, om alles in de toekomst nog eens terug te kunnen lezen. Dus bij deze… Succes! Enige tip die ik kan meegeven; misschien loont het om eerst de foto’s te bekijken, zodat het verslag iets meer tot de verbeelding spreekt.
Tupiza
Tupiza zelf is niet heel spannend. De stad is klein en op culinair vlak heeft het vrijwel niets te bieden. Een fatsoenlijk kopje koffie is zelfs nog lastig. We hebben in Tupiza zelf een tocht gemaakt in een prachtig gebied net buiten de stad. Deze kan per paard, maar ook te voet afgelegd worden. Wij hebben er voor gekozen om te voet te gaan. We bezoeken Puerta del Diablo, Valle de los Machos en El Cañon del Inca. Alle drie prachtige roodgekleurde “rotsformaties” (het is geen gesteente, maar het bestaat uit klei en zand), maar meer valt er ook niet over te zeggen. Wel over ons gezelschap; redelijk aan het begin is er een hondje aangesloten die de volledige hike heeft meegelopen, totaal ergens rond de twaalf kilometer.
De eerste dag van de toer
We vertrekken met 4WD vanuit Tupiza en stoppen al snel op de eerst stop. In Sillar spotten we prachtige roodbruine rotsformaties die uit de grond omhoog geduwd lijken te zijn, die vergelijkbaar zijn met de rotsformaties die we in Tupiza hebben gezien. De gehele weg worden we getrakteerd op adembenemende uitzichten, die op de foto helaas (wederom) niet overkomen. Ook zien we veel lama’s, vicuna’s en struisvogels.
Een stukje verder verkennen we soortgelijk gevormde rotsformaties, maar dan in een grijsbruine kleur. Deze rotsformaties heten Ciudad Encanto. Bij deze rotsformaties heb je op sommige plaatsen ook de mogelijkheid er tussendoor te wandelen.
Een derde stop is een verlaten dorp (ruïne), waar net als op diverse andere plaatsen, op het kerkhof de doden worden geëerd. Dit hebben we inmiddels op een aantal plaatsen meer gezien. Er worden offers en versieringen bij de graven gebracht en er wordt gezongen. Dit alles in het kader van “de dag van de doden”, die op 2 november wordt gevierd.
De tweede dag van de toer
Ook op dag twee worden we weer de gehele route getrakteerd op adembenemende uitzichten, het lijkt werkelijk niet op te houden. Ik ben blij dat ik de prachtige natuur goed in me op kan nemen, want hoe goed we ook ons best doen, de foto’s komen nog niet misschien in de buurt van de werkelijkheid.
Deze dag is de dag van de flamingo’s, meren en geisers. We hebben al wel eens verdwaalde flamingo's in het wild gezien op Curaçao en op de Galapagos Eilanden, maar dat waren er slechts een paar bij elkaar. Zelf heb ik ook nog ooit een flinke hoeveelheid flamingo’s gezien in de Ngorongoro Krater in Tanzania, maar dat was van verre. Hier hebben we zowel véél flamingo’s gezien, als zéér dichtbij. Prachtige beesten om te zien en als je dichtbij staat, hoor je ook nog eens goed wat voor een mooie geluiden ze maken. Het lijkt of ze met z’n allen staan te beppen samen.
Voor wat betreft de meren, springen Laguna Verde (het groene meer) en Laguna Colorada (het rode meer) eruit. Het groene meer dankt zijn kleur aan de giftige stof arsenicum. Zwemmen is dus niet aan te raden, maar prachtige plaatjes geeft het wel! Het rode meer dankt zijn kleur aan de algen die er zitten en om die reden zitten ook hier veel flamingo’s. Het wit wat we tegenkomen, blijkt nog geen zout te zijn. Dit blijkt borax te zijn. Hiervan wordt keramiek gemaakt.
Tussendoor hebben we net voor de lunch nog even mogen genieten van de heerlijke thermaalbaden en net na de lunch van de geisers Sol de Mañana. Deze geisers hebben wat andere kenmerken dan de geisers die we eerder gespot hebben, aangezien het een soort kolkend en pruttelend modderbad lijkt. De geur van zwavel is ook minder heftig aanwezig.
De derde dag van de toer
We starten de dag met een uitzicht over Laguna Colorado. De omliggende bergen weerspiegelen prachtig met het ochtendlicht in het water. We zetten de trip voort naar Arbol de Piedra. Dit zijn prachtige rotsformaties midden in de woestijn, die door de wind zijn uitgesleten. Zo zijn er zeer duidelijk een arend en een boom (een boom is in het Spaans ‘Arbol’) te zien. Aansluitend doorkruisen we de woestijn Siloli en daarna de meren Honda, Charcota, Hedionda en Cañapa. Wederom bizar veel flamingo´s gespot. Voordat we de eerste zoutvlakte opgaan, komen we nog langs een actieve vulkaan. In de omgeving is prachtig gevormd vulkanisch gesteente zichtbaar.
De eerste zoutvlakte die we opgaan, is Salar Chiguana. Deze zoutvlakte bevat maar 3% zout en heeft daarmee een grauwe uitstraling. In de avond komen we voor het eerst op de “eindbestemming”; Salar de Uyuni. We gaan deze zoutvlakte direct op om een prachtige zonsondergang te zien. In de avond slapen we in een zouthotel. De wanden, de vloeren en het meubilair zijn gemaakt van zout (of in ieder geval afgewerkt met zout). Zeer leuk om te zien! Na het avondeten, werden we nog getrakteerd op traditionele muziek door kinderen uit het dorp, onder begeleiding van één volwassene. Vooral de jongste telg stal de show… Enorm schattig!
De vierde dag van de toer
Deze dag staat met name in het teken van Salar de Uyuni. We mogen om 4:00 uur opstaan om op Isla Incahuasi de zonsopgang te mogen zien. Isla Incahuasi is een heuvel midden in de zoutvlakte, die vol staat met cactussen. Vanaf deze heuvel komt de zon prachtig op over de zoutvlakte.
Wat informatie over de zoutvlakte; de zoutvlakte is meer dan 12.000 vierkante kilometer groot, het is de grootste zoutvlakte ter wereld, de zoutlaag is op sommige plaatsen wel 120 meter dik en daar waar zout wordt gewonnen, “groeit” dit binnen een maand weer aan. In de maanden januari, februari en maart staat er een laag water tot wel 10 centimeter op de zoutvlakte, waardoor de gehele zoutvlakte wel een spiegel lijkt.
In tegenstelling tot Salar Chiguana, is Salar de Uyuni wel prachtig wit! Aan het begin en aan het einde van de dag zie je hoeveel jeeps de zoutvlakte opgaan, maar tijdens de tocht die je maakt, kom je er geen enkele tegen.
Na de zonsopgang ontbijten we in de kou op de zoutvlakte en daarna doen we een poging om de eindeloze zoutvlakte te gebruiken om optische illusies vast te leggen op foto. Een greep uit de collectie; ik eet Menno op, kots ‘m weer uit, we staan op de vlechten van onze kok, Menno tovert mij uit een pet (in plaats van uit de hoge hoed), we vechten met een dinosaurus en Menno schiet mij weg met een lepel.
De zoutvlakte lijkt eindeloos, maar uiteindelijk bereiken we toch “de andere kant”. We stoppen in Uyuni en bezoeken daar nog het Cementerio de Trenes; een “kerkhof” van treinen uit de 19e eeuw, die dienst hebben gedaan tot 1980. Ze werden gebruikt om de vele mineralen die de Boliviaanse grond rijk is, te transporteren naar Chili.
De vijfde dag van de toer
Deze dag is niet heel spannend. We hebben alle hoogtepunten van het gebied gezien. Deze vijfde en laatste dag staat dan eigenlijk ook enkel in het teken van de grensovergang naar Chili. Enige spannende hieraan was dat onze chauffeur bijna stikte in een cocablad die achter in zijn strot geschoten was.
De totale toer was prachtig. De landschappen leken eindeloos en de gehele omgeving moet je met eigen ogen gezien hebben, om ook maar een idee te krijgen van de omvang en schoonheid. Eén van de meest mooie plekjes op aarde die ik heb mogen zien!
Het volgende verslag…
… komt dan ook uit Chili! Met het bezoek aan Salar de Uyuni, zit ons avontuur in Bolivia er op. Dit betekent dat we ons vierde land hebben afgerond en dat we van het armste naar het rijkste land van dit continent gaan. We zijn erg benieuwd naar Chili, maar tegelijkertijd vind ik het ook “raar” dat we Bolivia gaan verlaten. Ik heb Bolivia(nen) echt in mijn hart gesloten; het is een heerlijk land, met fijne mensen en prachtige natuur én ik heb er werkelijk fantastische avonturen beleefd. Vijf fantastische weken tijdens onze reis en een periode die ik nooit zal vergeten!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088860
[countryId] => 24
[pictureCount] => 41
[visitorCount] => 110
[author] => Jasper
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/082/914_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tupiza-en-salar-de-uyuni
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Tarija
[message] => We hebben weer een keer een nachtbus genomen. Ik word nog een keer fan van deze manier van transport. Heerlijk liggen tukken! Het kost geen fluit en je combineert een overnachting met transport. En de bussen zijn top hier! Dit keer zijn we ´s-ochtends aangekomen in Tarija. Tarija is bekend vanwege de wijnteelt.
De accommodatie
Normaal hebben we niet veel te vertellen over onze accommodatie, maar deze is het vermelden in ons reisverslag zeker waard. Aangezien het klimaat hier fantastisch is en we ook wat meer wilden relaxen, hebben we een hotel met zwembad geboekt. Om de kosten wat te drukken, hebben we een kamer met gedeelde badkamer genomen (twee kamers met één badkamer). Het geheel is gelegen op een soort van landgoed.
DIT VERHAAL IS GEBASEERD OP WAARGEBEURDE FEITEN EN IS NIET GEDRAMATISEERD. DE NAMEN VAN DE BETROKKEN PERSONEN ZIJN FICTIEF (PRIVACY-OVERWEGINGEN). DE WERKELIJKE NAMEN (VOOR ZOVER BEKEND) VAN BETROKKENEN ZIJN BEKEND BIJ DE REDACTIE. OVEREENSTEMMING STUIT LOUTER OP TOEVAL.
De hoofdpersonen in dit verhaal (allen van origine Nederlands):
1.Oma Juliette (de kenau in het verhaal);
2.Klaas (de verstoten echtgenoot van oma Juliette, die nog wel op het langgoed woont);
3.Evert-Jan (de nieuwe partner van oma Juliette, die ook op het landgoed woont);
4.Pieter-Paul (de zoon van oma Juliette die schijnbaar de toko runt en waarbij we geboekt hebben);
5.Berend (de kleinzoon van in ieder geval oma Juliette en we vermoeden ook van Klaas).
Bij aankomst vroeg in de ochtend, worden we ontvangen door oma Juliette en Pieter-Paul. We duiken nog even ons bed in, want het is nog erg vroeg en we kunnen nog wel wat slaap pakken. Onze kamer heeft slechts bij één van de drie grote ramen een gordijn. Nadat we wakker worden, ingrediënten voor een ontbijt gehaald en klaargemaakt in de keuken. De keuken blijkt nogal pekkig, maar het lukt ons om enigszins iets in elkaar te flansen. We eten ons ontbijtje op in de patio van het landhuis en verbazen ons er al over hoe jammer het is dat zo’n prachtig landhuis op een nog prachtiger landgoed zo verwaarloosd is. Hier zou je als gast echt een geweldige ervaring kunnen hebben.
Oma Juliette toont Menno nog waar we wat eten kunnen maken en laat tijdens de rondleiding vallen dat “het-hotel-dingetje” van haar eigenlijk niet hoeft, maar dat dit iets is van Pieter-Paul. Zo leveren alle lege kamers nog iets op. Tijdens het eten van ons ontbijt, ontstaat er ergens in het landhuis een ruzie, wat er nogal heftig aan toe gaat. Wij zitten elkaar zeer verbaasd aan te kijken, maar laten het gebeuren. Later blijkt dit Klaas te zijn, die het blijkbaar met een actie van Berend niet eens was. Na het ontbijt inspecteren we het zwembad en zien dat deze voor slechts 75% gevuld is, dat er geen actieve pomp aanwezig is en dat het nogal smoezelig is. Dit alles, samen met een gedeelde badkamer die wel “heel gedeeld” is, doet ons besluiten onze boeking aan te passen en slechts één nacht te blijven in plaats van de geboekte twee nachten. De details van de gedeelde badkamer; de wanden zijn niet tot het plafond opgetrokken, waardoor in beide kamers alle geluidjes uit de badkamer hoorbaar zijn (en alle geurtjes ruikbaar!). We hebben Pieter-Paul geïnformeerd en die had er geen enkel probleem mee.
Maar toen!
Oma Juliette was het er later blijkbaar niet mee eens en sprak Anita erop aan, die gelukkig vrij snel kon “ontsnappen”. Bart, Menno en ik waren dus voorbereid toen we terugkwamen en ook wij werden erop aangesproken. Nadat we keurig en beleefd uitgelegd hadden dat we iets anders verwacht hadden (de foto’s zagen er toch echt wel een stuk beter uit!), ontpopte oma Juliette zich als een bezemloze heks. We hebben de eer aan ons zelf gehouden, onze spullen gepakt en zijn direct vertrokken. Ondanks dat we wel voor één nacht betaald hebben, durfde het vleesgeworden spook ons ook nog een lesje ethiek te geven. Over ethiek gesproken… Wie laat de nieuwe partner al inwonen, terwijl de oude nog niet vertrokken is?
We hebben gedag gezegd, ik heb haar het beste gewenst… En de langdurige hik (het laatste niet hardop)!
Aangekomen op de nieuwe accommodatie…
… zijn we juist weer mega verrast! Onze nieuwe accommodatie blijkt een bijna spik splinternieuw appartement van zo’n 200 vierkante meter met meerdere badkamers te zijn. Eén slaapkamer heeft een heuse walk-in-closet en op de begane grond is een (gezamenlijke) fitnessruimte, sauna en prachtig zwembad! Dit voor slecht € 2,50 per persoon extra ten opzichte van het eerdere landgoed.
Na onze spullen gedropt te hebben, gaan we richting stad om nog een hapje te eten. Het is bijna Halloween en dat wordt hier uitgebreid gevierd. Op straat komen we een optreden van zeer kleine kindjes tegen, allemaal in te gave Halloween-pakjes (ééntje als Chucky)!
De wijntoer!
Terug naar het belangrijkste; we gingen dus eigenlijk naar Tarija voor de wijn. We hebben een toer geboekt, waarbij we drie wijnhuizen aandoen (waarvan één traditionele) en een wijngaard. We leren dat de streek hier zo’n 3.200 hectare aan wijngaarden heeft (ongeveer 70% van alle wijngaarden in heel Bolivia) en 37 wijnhuizen. Hiervan zijn er dertig traditioneel en zeven industrieel. Na de gaswinning, is het de belangrijkste bron van inkomsten in de regio en sowieso de grootste van de stad. Zo’n beetje alle bekende druivensoorten worden hier geteeld en de plukmaanden zijn februari, maart en april.
De gemiddelde inwoner van Tarija drinkt zo’n 20 liter per jaar, terwijl de gemiddelde Boliviaan zo’n anderhalve liter wijn per jaar drinkt. Er wordt dus genoten in Tarija. Veel gepensioneerden strijken schijnbaar ook in Tarija neer om van hun oude dag te genieten. Vanwege de wijn, maar waarschijnlijk ook wel vanwege het prettige klimaat. Het is voor Boliviaanse begrippen een dure streek om te wonen.
De toer zelf
We gaan eerst naar wijnhuis Aranjuez. De topwijn van dit wijnhuis heeft de naam ‘Juan Cruz’ en heeft goud gewonnen bij de verkiezing ‘Tannat al Mundo’. Traditioneel gezien wordt de topwijn van een wijnhuis schijnbaar vernoemd naar de oprichter van het wijnhuis. In dit wijnhuis hebben ze de topwijn echter vernoemd naar de oudste en nog steeds in dienst zijnde werknemer. Wat een prachtig gebaar! Overigens ook een heerlijke wijn! Zwaar, maar wel erg goed van smaak. Terwijl de witte wijn die we proeven juist heel fris en soepel is.
Het tweede wijnhuis is niet een echt wijnhuis. Hier wordt Singani gemaakt. Singani is wel gemaakt van druiven, maar is een soort van Grappa of Pisco. Ook hier mogen we proeven en dit valt wel wat zwaarder dan de eerdere wijnen (we zitten nog voor 12:00 uur in de middag). De cocktail die we aan het eind krijgen is mijn favoriet; Singani met ginger ale en limoen.
Na het bezoek aan de wijngaarden, hebben we het laatste wijnhuis bezocht. Dit traditionele wijnhuis maakt wat zoetere wijnen, die we niet echt kunnen waarderen. Gelukkig kunnen we deze zoetere wijnen wegspoelen met een pure Singani. We nemen vervolgens afscheid van onze mega leuke en lieve gids, die ook nog eens veel wist te vertellen.
Een dikke knuffel!
In Zuid-Amerika zie je veel straatartiesten die voor auto’s springen die voor het rode licht staan te wachten. Op de terugweg van de wijntoer zien Menno en ik een jongen met het syndroom van down die ook een poging waagt. Met een aantal mandarijnen probeert hij te jongleren, alleen bij de eerste keer omhoog gooien liggen al zijn mandarijnen al op de grond. Ik heb hier een zwak voor, loop naar de jongen toe en geef hem al mijn kleingeld. De jongen kijkt me blij aan en bedankt me. Blijkbaar is hij heel blij, want nadat ik me omgedraaid heb, word ik binnen enkele seconden omhelsd en innig geknuffeld. Ook Menno krijgt nog een dikke knuffel!
Karma
Ik geloof eigenlijk wel in karma. En eerlijk… Met ons gaat het eigenlijk allemaal wel top! We zijn dan ook wel erg benieuwd hoe het inmiddels met oma Juliette gaat…[e-1f608]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088533
[countryId] => 24
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 109
[author] => Jasper
[cityName] => Tarija
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/947_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tarija
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2022-10-30
[title] => Eerste week is weeral voorbij gevlogen ....
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier ben ik dan toch eindelijk met wat nieuwsjes vanuit Bolivia.
Op maandag 17 oktober ll. ben ik vanuit België vertrokken ...Eigenlijk een trip zonder problemen ... Vlotte reis ... Vlucht van Brussel naar Madrid en vanuit Madrid dan de ' lange ' vlucht over de atlantische oceaan naar Santa Cruz in Bolivia. Een vlucht van meer dan 11 uur ... maar heb gelukkig toch wel een groot deel van de ' nachtvlucht' kunnen slapen. Om 5u smorgens dinsdag lokale tijd ongeveer aangekomen in Santa Cruz ... En van daaruit dan om 7u30 nog een kort vluchtje naar Cochabamba. In Cochabamba werd ik opgewacht door Edgard en Omar . Van dinsdag tot zaterdag mocht ik in het oblatenhuis te Cochabamba verblijven in het gezelschap van 3 heel aangename oblaten [e-1f609]
..Edgard , Gilberto en Roberto. Rustig de tijd kunnen nemen om mij aan te passen ... wat babbelen , wat lezen , wat haken , genieten van de bloementuin in de ' patio' die met grote toewijding door Edgard wordt verzorgd . Heel aangenaam warm klimaat in Cochabamba... soms wat te warm eigenlijk ....
Maar goed ... zaterdag 22 oktober zijn Monica en Jhonny ( mijn boliviaanse familie ) mij ( en Gilberto ) komen ophalen in Cochabamba en zijn we toch wel na een lange trip zaterdagavond rond 19u30 in Oruro ...mijn ' eindbestemming' toegekomen ... Onderweg hadden we een hele felle regenbui gehad ... en vraag me niet hoe , maar in één van mijn koffers was er toch wat water binnengelopen ... wat natte kleding en enkele doosjes chocolaatjes nat , maaaaaaaaar niets onoverkomelijks .
Mijn eerste nacht in Oruro slecht geslapen ... maar op zondag toch genoten van een voetbalmatch van mijn ahijado Patrick en snamiddags nog bezoekje gebracht aan Gilberto .
De voorbije week was goed ' gevuld' ... Maandag een blij weerzien in het kindertehuis met de kindjes ..maar ook met alle ' tias' natuurlijk ... Helpen in de keuken bij het bereiden van het middageten , helpen bij het maken van huiswerk... spelletjes spelen ...om savonds moe maar voldaan terug naar ' huis' te keren en met de ' kippen op stok ' te gaan om 19u.... Dat slapen blijft soms wel een moeilijke... savonds vroeg moe , sochtends vroeg wakker . Op dinsdag ging ik met hermana Silvia ( verantwoordelijke van de casa Amigo Negro José ) 2 zakken bloem , 2 zakken rijst , een zak suiker en 10 l olie ophalen smorgens bij een ' deposito' van Caritas ... een zeer welkome ' hulp' ... want ook hier in Bolivia zijn de prijzen van heel wat voedingsmiddelen toch duurder geworden ... ( ook hier voelen ze de gevolgen van de coronaperiode en daaropvolgende oorlog in Oekraine....) Sinds een jaar ( tijdens de pandemie ) mag zuster Silvia hier elke maand de hogergenoemde dingen komen halen .In de namiddag wederom helpen waar kan . Momenteel worden er dagelijks ongeveer een 75 kinderen opgevangen in het kindertehuis ... In de voormiddag worden een 15 -tal kleintjes opgevangen door tia Mabel ... in de namiddag kinderen van 3 tot 14 jaar verdeeld over 3 groepen . Tia Elsa zorgt voor de alllerkleinsten van 3 tot 6 jaar , tia Maritza voor de kinderen van 7 tem 9 jaar en tia Melina zorgt voor de grootsten van 10 tem 14 jaar.
Achter veel van de kinderen schuilt toch vaak een " schrijnend verhaal ". Maar ze worden zo goed het kan opgevolgd en geholpen waar het kan ... hetzij materieel , hetzij fysiek / psychisch...
Dinsdag , woensdag toch ook weer wat last van maag en darmperikelen [e-1f61c]
..... Dus woensdag toch effe een dagje ' rust ' ( relatieve rust ) thuis ... Wat haken : jajaja...maanden ben ik al aan het haken en het verveelt nog steeds niet ...integendeel ... het brengt me tot rust ... Heb me voorgenomen om hier nog 100 sleutelhangers te maken .. voor een hele lieve collega ... die een grote bestelling sleutelhangers plaatste ( die ik samen met wat helpende handen aan het maken ben ) en een hiervoor een grote financiële bijdrage leverde op de rekening van de VZW Amigo Negro José .... alsook mijn bedrag dat ik verzamelde met de verkoop van de koekjes nog wat groter maakte .... [e-1f60d]
Die centjes ga ik hier gebruiken om materiaal te kopen voor zowel het kindertehuis alsook het schooltje Ghislain Dubé... Hierover later meer ....Maar ben alle mensen die koekjes kochten of spontaan financiële steun gaven echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel dankbaar ...
Woensdagnamiddag wat qualitytime met Monica .... Bezoekje aan het ' cementerio' , bezoek met bloemen aan graf van Fidel ( een vriend ) die in 2017 verongelukte tijdens zijn werk ... en daarna met Monica in een cafeteria genoten van een ' submarino' ( chocolademelk) en een gebakje ... Veel babbelen en lachen is het altijd met Monica ... oh wat zie ik ze graag [e-1f60a]
. Donderdag dan na ontbijt thuis , toch weer naar het kindertehuis .... waar ik al een ' pasfoto' maak van elk kind... op vraag van hermana Silvia ... Voor hun dossier , alsook voor op hun ' verjaardagskalender ' .... Op tijd naar huis , want savonds was ik afgesproken met " de chicas van Oruro " [e-1f600]
....4 goeie vriendinnen om samen iets te gaan eten in het restaurant Walysuma .... een aanrader . Een heel gezellige avond ... eten , kletsen en vooral veel lachen .
Op vrijdagmorgen dan voor de eerste keer naar het schooltje Ghislain Dubé geraakt ...een schooltje voor kinderen en jongvolwassenen met beperking .... Het schooltje barst echt wel uit zijn voegen ....momenteel zijn er 189 !!!!!!! kinderen ingeschreven ....Hun infrastructuur is totaal niet aangepast ...maaaaaar de directora vertelde me dat er nu toch eindelijk wat meer ' schot in de zaak ' kwam ivm het bouwen van een nieuw gebouw ( daar zijn ze intussen al een paar jaar voor in de weer ....)...Hopelijk starten ze volgend jaar met de nieuwbouw.... Ik bewust onaangekondigd [e-1f600]
... want ik hou niet zo van gevoel dat ik op een ' piedestalleke ' wordt gezet .... De afdeling ' reposteria' was volop bezig met het maken van ' tantwawas' ( broodjes in allerlei vormen ..ladder , maan , zon, kransen , paard enz ) ter voorbereiding van ' todos santos ' en ' dia de los muertos '( 1 en 2 november .... heel anders dan bij ons ...)
Ik breng een bezoekje aan elk klasjes in hun heeeeeeeeeeeel kleine kamertjes ...Maar de profesoras doen echt heeeeeeeeeeeeeeeeeel hard hun best om alle kinderen zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden ... Een hele aangename groep van leerkrachten ... Heb ze in het verleden al een hoop materiaal kunnen bezorgen ....maar veel materiaal staat opgestapeld in hoekjes ..bij gebrek aan ...plaats .
Na het middageten ga ik samen met Miguel naar ...Chusakeri .... ' boompjes gieten ' ... en genieten van de ' onbetaalbare' stilte en rust .....telkens weer ... Een mooie afwisseling met de gezellige ' drukte in het kindertehuis en het schooltje.
Gisteren zaterdag .. in de voormiddag fruit kopen op de markt , dollars wisselen in bolivianos ....middageten met mijn boliviaanse familie .... en dan na kleine siësta uitstap naar museo Cardozo ...en nadien iets lekkers gaan eten [e-1f60a]
Tot zover mijn eerste verslagje .... Het is altijd moeilijk om niet teveel in ' detail' te treden ....Moesten er vragen zijn [e-1f604]
mogen jullie mij altijd een persoonlijk berichtje sturen ....
Hasta luego ....
En ja , uiteraard denk ik hier zeker ook aan mijn 'hubby' Marc , mijn kinderen en kleinkinderen .....maar gelukkig bestaat er messenger en whatsapp en facetime [e-1f603]
.... Ze weten intussen dat ik hier heel graag ben ... en ook dat ik terug naar huis zal komen [e-1f600]
[userId] => 440905
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088517
[countryId] => 24
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 209
[author] => Caroline
[cityName] => Oruro
[travelId] => 528106
[travelTitle] => Bolivia 2022
[travelTitleSlugified] => bolivia-2022
[dateDepart] => 2022-10-17
[dateReturn] => 2022-11-30
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,oruro
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => eerste-week-is-weeral-voorbij-gevlogen
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-28
[title] => Potosí en de (zilver)mijnen
[message] => Potosí was enkele honderden jaren geleden de grootste en meest welvarende stad van het Amerikaanse continent en één van de rijkste steden van de wereld. De reden hiervan was het vele zilver wat in de grond zat, specifiek in de Cerro Rico, een grote berg vlak naast de stad gelegen. In 1987 is de stad, vooral vanwege zijn geschiedenis, toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van Unesco.
Een bewogen geschiedenis
Als je jezelf verdiept in de geschiedenis, zijn er helaas veel triestige dingen te melden. De mijnen hebben voor veel werkgelegenheid gezorgd, vanwege alle mineralen die er te winnen zijn. Het zilver is grotendeels op en tegenwoordig wordt er vooral lood en zink gewonnen (het tin is inmiddels ook grotendeels op). De werkomstandigheden zijn nog steeds slecht. Door de luchtkwaliteit in de mijnen, hebben veel mijnwerkers een korte levensverwachting (ergens tussen de 45 en 55 jaar).
Gekeken naar het verleden, zijn er ook nog gruwelijke andere cijfers te noemen. In totaal zijn er namelijk zo’n acht miljoen mensen overleden, zowel lokale bevolking als Afrikaanse slaven. De slaven bleven soms wel tot vier maanden onder de grond, zonder ook maar een dag daglicht te zien. De slaven hadden het daarnaast extra zwaar, aangezien ze niet aan de hoogte gewend waren. De hoogte waarop gewerkt werd en wordt, was en is om en nabij 4.200 meter boven zeeniveau. Vanaf 2.500 meter boven zeeniveau kan je al last krijgen van hoogteziekte.
Een toer in een mijn?
Vanuit Potosí worden er diverse trips naar de mijnen aangeboden. Zo is er de eenvoudige toeristentoer, de extreme toer, de indrukwekkende toer en een toer waarvan we de naam niet meer weten (deze laatste klonk niet zo interessant), allen in verschillende mijnen, maar wel in de Cerro Rico. We hebben uiteindelijk gekozen voor de extreme toer, aangezien deze nog in de meest actieve mijn wordt gehouden.
En was de toer werkelijk zo extreem? Ik heb geen idee hoe de andere mijnen waren, maar heftig was het zeker. Er gebeurd veel! Het gangenstelsel is nauw (zowel in breedte als hoogte), de mijnwerkers zijn rauw, er is veel kabaal en de sfeer is “gespannen”. We waren aan de voorkant gelukkig gewaarschuwd. Als we hier niet op voorbereid waren, waren we denk ik gillend die mijn uitgerend.
Het werken in de mijnen
De mijnwerkers werken in groepen. Zo heb je werknemers die aan het bikken zijn, werknemers die dynamiet afsteken om implosies op te wekken en werknemers die met de karretjes in en uit de mijnen rijden. Het in- en uitrijden gaat over één en hetzelfde spoor. Komt er een volle wagon aan? Dan wordt de lege wagon omgegooid (mits er ruimte is) en kan de volle wagon passeren. De wagons wegen alleen al 800 kilo en worden vervolgens weer handmatig op het spoor gezet. Je kan je voorstellen wat voor een kabaal het geeft als zo’n stalen wagon omgegooid wordt. Sowieso zijn de wielen en de sporen ook van staal, dus ook dit maakt veel kabaal.
Van toeristen wordt verwacht dat ze giften meenemen voor de mijnwerkers. We hebben flessen sap, sigaretten en cocabladeren meegenomen. Op de cocabladeren wordt veelvuldig gekauwd; alle mijnwerkers hebben een volle wang met cocabladeren om extra energie te krijgen. Tegelijkertijd drinken de mijnwerkers schijnbaar ook veel alcohol. We zijn er dan ook verschillende tegen gekomen die behoorlijk onder invloed waren. Of dit nu vanwege de alcohol was of wellicht vanwege de vele cocabladeren in hun mond (door sigaretten kan de werkende stof in de cocabladeren schijnbaar extra hard aanpakken)… Wij hebben geen idee!
Veel mijnwerkers krijgen op termijn last van silicose (ook wel bekend als stoflongen). Als hun longcapaciteit 50% of minder is, kunnen de mijnwerkers met pensioen. Het pensioen is eigenlijk te triest voor worden; slechts 15 US Dollars per maand. Dit terwijl de inkomsten al ontzettend laag zijn. Na overlijden, hebben de vrouw en/of kinderen recht op doorbetaling van het pensioen.
Overigens mogen er in de mijnen geen vrouwen werken (vrouwelijke toeristen zijn wel welkom), aangezien die volgens de mijnwerkers ongeluk brengen. Pachamama zou het niet kunnen waarderen als er vrouwen werkzaam zijn in de mijn.
Dynamiet
Ook werden we nog getrakteerd op de nodige dynamiet die werd afgestoken. We waren gelukkig voorbereid en we zaten op veilige afstand, maar wat een klap was dat! Als we niet voorbereid waren, waren we ons denk ik kapot geschrokken. Je voelt kort na de ontploffing van het dynamiet, de druk van de verplaatste lucht in het gangenstelsel, op je lichaam. Binnen enkele seconden was er ook een enorme stofwolk.
Indrukwekkende excursie
Al bij al een hele indrukwekkende excursie, waar we ook wel een beetje dubbele gevoelens bij hebben. We hadden het idee dat de meeste mijnwerkers er wel okay mee zijn dat er toeristen komen (sommige wilden zelfs op de foto). Echter waren er ook mijnwerkers die er minder okay mee leken te zijn, ondanks dat er giften worden uitgedeeld en dat een percentage van de toerinkomsten ook bij de mijnwerkers terecht komen. Wij hebben in ieder geval veel respect voor het zware werk van de mijnwerkers en de omstandigheden waarin zij moeten werken!
Casa Nacional de la Moneda
Na de mijntoer, hebben we nog dit museum bezocht. Het is schijnbaar één van de mooiste musea van Bolivia. Eerlijk; het was inderdaad best tof om te zien. Het pand was vroeger een munterij en hieromheen is dan ook het museum gebouwd. Zo hebben we gezien op welke manieren zilveren munten werden gemaakt, van geheel in het begin waar munt na munt handmatig werd geslagen tot technieken waarbij er al sprake was van meer “massaproductie”.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088437
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 108
[author] => Jasper
[cityName] => Potosí
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/331_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potos-en-de-zilver-mijnen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-26
[title] => De hoofdstad Sucre
[message] => Tja… Wat zullen we er van zeggen? Sucre is sowieso een vele kleinere stad dan je van een hoofdstad verwacht. Nou blijkt het land wel voornamelijk vanuit La Paz aangestuurd te worden, maar toch… Amsterdam is ook geen groot dorp, wel onze hoofdstad en ook bij ons geldt dat het land voornamelijk bestuurd wordt vanuit een andere stad dan de hoofdstad.
Wat is er te doen?
Echter is Sucre dusdanig klein, dat je binnen een dag eigenlijk alle belangrijke dingen gezien kunt hebben. Aangezien we met de nachtbus aankwamen, hebben we veel al de eerste dag kunnen zien. In Bolivia wordt op het moment veel geprotesteerd en ook hier in Sucre zijn weer de nodige demonstraties. Het nadeel hiervan is dat we niet alles kunnen bezoeken of doen. Zo kan je normaal gesproken enkele gebouwen beklimmen, waardoor je een mooi uitzicht over het centrum zou moeten hebben. Helaas!
Was het dan helemaal niets? Dat valt ook wel weer mee. Het stadje heeft diverse koloniale invloeden en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. De belangrijke panden zijn dan ook keurig onderhouden en stralen ook echt wel wat uit. We hebben verder ook nog een berg beklommen, waarvan je een mooi uitzicht zou moeten hebben op de stad. Onderweg kom je langs een mooi pleintje, waarvan het uitzicht al mooi is.
Aangekomen op de top blijkt het uitzicht door de vele bomen beperkt. Op de top staat ook een heilig beeldwerk, waar blijkbaar veel Bolivianen naar toe gaan om te offeren. Het stikt er van de kleine brandstapeltjes en diverse mensen waren met een soort van ritueel bezig, waar we geen hout van begrepen.
Dan maar een drankje!
We reizen nog steeds met Bart [e-38] Anita en Bart had het lumineuze idee om wat lekkere drankjes te kopen en in een park te gaan chillen. Top plan! Al waren we wel een beetje bang om dronken te worden, aangezien we al sinds Bogota (eind juli) nog amper een borrel gedronken hebben.
En zo geschiedde… [e-1f61b]
Maar wat was het heerlijk! Potje kaarten, biertje erbij (en een shotje wodka voor de verliezer), korte broek/t-shirt/slippertjes, zonnetje op het bolletje… Dit moeten we eigenlijk vaker doen! Anderzijds; we verblijven al zolang op hoogte… Met een lange broek en dikke trui ga je toch wat minder snel in een park chillen! Ons bezoek bleef niet onopgemerkt; de plaatselijke bevolking genoot volop van onze kreten en ons gekrijs tijdens het spel (we speelden “shithead”) en ook een te lieve straathond had sterk de neiging bij ons uitgebreid te komen kroelen.
De laatste avond hebben we gegeten bij Nativa, een tipje die Bart [e-38] Anita hadden gekregen. Wederom een heerlijke culinaire ervaring… Een aanrader!
Bolivia in het algemeen (tot dusver!)
Mogelijk vernemen jullie het al een beetje uit de eerdere verslagen. Zo niet; ik ben fan van Bolivia! Wat een heerlijk land! We hadden al wel van enkele andere reizigers die ook meerdere landen aandoen vernomen dat ze Bolivia als heel erg tof hebben ervaren… Ik sluit me bij hun aan! De natuur is veel mooier dan ik me aan de voorkant had voorgesteld, het eten is er werkelijk fantastisch, de Bolivianen besteden ook wat meer aan de afwerking van hun huizen dan bijvoorbeeld de Peruanen of Ecuadoranen, de bevolking is over de gehele linie zo lief/hartelijk/vriendelijk en er zijn hier gewoon hele toffe dingen te doen.
Dit alles, terwijl Bolivia het armste land is van het Zuid-Amerikaanse continent. Zien we hier dan helemaal niets van? Dat wel! Zoals in veel arme(re) landen, staat afvalverwerking niet hoog op de prioriteitenlijst. Rijdt je de (binnen)stad uit, dan vindt je direct weer een hoop afval in de prachtige natuur en langs de weg. Wat blijft dat toch jammer! Kan je het ze kwalijk nemen? Ik denk het niet…
Potosí; de stad van de (zilver)mijnen
Mogelijk staat alles tot dusver wel in schril contrast met de volgende stop. Daarmee doel ik op alle prachtige dingen die we al gedaan en gezien hebben. We gaan namelijk naar Potosí. We hebben ons al wat ingelezen en het zou wel eens kunnen zijn dat we hier geconfronteerd worden met één van de meest indrukwekkende dingen tijdens onze reis; de harde geschiedenis van de (zilver)mijnen… Maar hierover later meer.
Treurig nieuws! [e-1f622]
Verder hebben we nog treurig nieuws; we zijn over de helft van onze reis! Al voelt het nog helemaal niet zo, we zijn al bijna vier maanden onderweg! Voor onze moeders (en vaders natuurlijk) geldt dat ze nu dan echt af kunnen gaan tellen.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088407
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 93
[author] => Jasper
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/081/141_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-hoofdstad-sucre
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-24
[title] => Cochabamba en Parque Nacional Torotoro
[message] => Na nog enkele dagen in La Paz te hebben vertoefd, waar we onder andere nog een avondje met de achterburen Tijn [e-38] Sophie hebben gegeten, zijn we doorgegaan naar Cochabamba. Dit is de stad waar vriendinneke Daisy ruim 15 jaar geleden stage heeft gelopen. De weg vanuit La Paz naar Cochabamba is alleen al de moeite waard! We rijden door prachtige landschappen, variërend van lange wegen door de hoogvlaktes tot slingerwegen door de bergen. Cochabamba blijkt een stad met nogal wat tegenstrijdigheden. Aan de ene zijde wonen er veel arme mensen, maar tegelijkertijd is de stad naar ons idee ook veel hipper en verzorgder dan bijvoorbeeld La Paz (sowieso is er meer structuur). In de dag dat we er zijn, bezoeken we de hoogtepunten in het centrum en beklimmen we met 1.250 traptreden de Cerro de San Pedro, waar de 33 meter hoge Cristo de la Concordia staat (deze is 44 centimeter hoger dan het wereldwonder Cristo Redentor in Rio de Janeiro). De voornaamste reden voor ons bezoek aan Cochabamba, is Parque Nacional Torotoro. We hebben een tweedaagse trip geboekt, samen met (jawel, daar zijn ze weer!) Bart [e-38] Anita.
Dinosaurussporen
In de omgeving van het plaatsje Torotoro zijn nog zo’n 7.000 pootafdrukken van dinosaurussen te spotten. Op dag één spotten we sowieso de meest eenvoudig te vinden en beschermde pootafdrukken, van onder andere de brontosaurus, de tyrannosaurus rex en de velociraptor. Onze gids geeft aan dat als je er echt veel wilt zien, je minimaal een vier- of vijfdaagse toer moet boeken.
De sporen zijn hier nog zo goed zichtbaar, aangezien de voetafdrukken door cementatie van het zand(steen) goed bewaard zijn gebleven. De pootafdrukken liggen her en der verspreid in het gebied. De skeletten van de dinosaurussen blijken ook her en der verspreid gevonden te zijn. De reden hiervan is dat door de verschuiving van de tektonische platen, ook de skeletten en pootafdrukken verspreid zijn. Dit is ook de reden waarom sommige pootafdrukken op de gekste plekken en op de steilste hellingen te vinden zijn. Al bij al zéér leuk om een keer te zien!
Vergel
We zetten dag één voort met een wandeling naar en door een vallei. We hadden wat foto’s van het gebied gezien op Google, maar man man man… Wat een prachtig gebied blijkt dit te zijn! We blijken in het droge seizoen te zitten, want de rivier staat nagenoeg droog en slechts een enkele van de vele watervallen is nog actief. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel!
Ciudad de Itas
Op dag twee starten we met een bezoek aan Ciudad de Itas. Wederom een prachtige omgeving, waar diverse uitgesleten rotsen een soort van grotten vormen. Verder zijn er in veel rotsen dieren te zien, al moet je bij sommige wel een heel creatief brein hebben. Andere zijn juist weer heel duidelijk zichtbaar, waaronder een enorme schildpad die ik beklommen heb. In de omgeving lopen ook diverse bergkonijnen, die een staart hebben die je kunt vergelijken met een eekhoorn. Helaas is het beestje lastig vast te leggen op foto.
Umajalanta
Na de lunch bezoeken we een grot. Ik verwachtte iets als de grotten die we vanuit de Ardennen kennen. In werkelijkheid bleek het ietsiepietsie uitdagender te zijn. Waar er in de Ardennen netjes trapjes, wandelpaden en verlichting in de grotten aangebracht is, is dat hier in Bolivia niet het geval. De enige verlichting is het lampje op onze helmen. De doorgangen blijken soms zo nauw dat we er al tijgerend zijwaarts doorheen moeten. In hoogte slechts enkele centimeters speling. Bart en ik hebben met onze bijna twee meter lengte ook dat nog als extra uitdaging. Verder was het abseilen, met touwen ook weer omhoog klimmen, naar beneden glijden en vooral niet te veel nadenken!
Het is maar goed dat we van te voren niet wisten wat ons te wachten stond. Zelf ben ik niet zo angstig aangelegd, maar of Menno dit gedaan zou hebben? Daarom ben ik echt megatrots op hem! Daar waar hij zo en nu dan zijn vraagtekens plaatste bij wat we weer moesten doen, heeft hij toch de hele route mee afgelegd en dingen gedaan die hij aan de voorkant nooit had verwacht te doen. Een grotbeleving zoals ik een grot nog nooit beleefd heb, maar die graag nog een keer zou overdoen!
En hiermee…
… zit ons bezoek aan het Parque Nacional Torotoro erop. Met een weemoedig gevoel, wat ik vaak aan het einde van een vakantie ervaar, verlaten we het gebied. Wat een mega gave, spannende, actieve, uitdagende en fantastische trip was dit! Gelukkig leggen we het grootste gedeelte van de terugweg nog met daglicht af, waardoor we nog kunnen nagenieten van de prachtige vergezichten. Terug aangekomen in Cochabamba, halen we nog net de nachtbus naar de hoofdstad Sucre, waar we nu verblijven. Met gelukkig Torotoro nog op mijn netvlies en in mijn geheugen gegrift! [e-1f60d]
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088351
[countryId] => 24
[pictureCount] => 26
[visitorCount] => 100
[author] => Jasper
[cityName] => Torotoro
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/080/649_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cochabamba-en-parque-nacional-torotoro
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-17
[title] => De Pampas
[message] => Na een lange tocht per nachtbus, aangekomen in het Amazonegebied in de plaats Rurrenabaque. Voor het eerst goed geslapen in een bus, ik denk dat ik zeker 85% van de rit met gesloten luiken heb doorgemaakt. We gaan de jungle in, samen met Bart en Anita.
De tocht begint vanuit Rurrenabaque met een drie uur durende autorit. We vertrekken met regen, een zeer bijzondere man die zich voorstelt als onze chauffeur en een auto zonder functionerende ruitenwissers. Later blijkt dit laatste het minst van onze zorgen te zijn…
De rit is namelijk 98% over onverharde weg en die blijkt door de hevige regenval mega slecht te zijn! Het komt neer op drie uur glibberen en glijden. We blijken wel mazzel te hebben met onze chauffeur, die we op voorhand niet heel hoog hadden zitten. Daar waar andere toeristen hun auto/chauffeur hebben moeten helpen met loskomen, blijkt onze chauffeur een ware held en trekt zijn gare 4x4 Toyota Picnic (of Ipsum zoals die hier heet) overal doorheen. Al moesten we in het begin wel “even wennen”, hij heeft ons vertrouwen gewonnen. Onderweg blijken touringcars, vrachtwagens en gewone auto’s op diverse plaatsen vast te zitten, terwijl onze cocabladeren-kauwende Freddy feilloos de grootste hindernissen trotseerde.
De boot
Daarna nog drie uur op de boot onderweg naar onze Eco Lodge. Onderweg spotten we direct diverse soorten kaaimannen en alligators, groot en klein. De manier waarop ze bewegen (of juist volledig stil liggen), de manier waarop ze kijken… Hele imposante beesten. We zien er niet een paar, maar bizar veel! Verder zien we veel paradijsvogels, schildpadden en capibaras én in minder grote hoeveelheden diverse andere dieren. Maar de topper van ons Amazone-avontuur treffen we op dag twee, namelijk…
…de anaconda!
Na een wandeling van anderhalf tot twee uur (en die moest ook nog terug!) zegt onze gids: “Drie dagen geleden spotten we hier een anaconda”. Ik zeg nog: “Daar hebben wij natuurlijk niets aan…”. Mede vanwege Menno zijn reactie, pas ik direct mijn mindset aan. Zonder positieve gedachte, gaan we ‘m natuurlijk zeker niet zien.
VANAF NU MOET JE DIT VERHAAL LEZEN MET EEN FLINKE DOSIS ADRENALINE EN MET IN HET ACHTERHOOFD DE STEM VAN FREEK VONK!
Direct spot onze gids ‘m weer! Hij grijpt de anaconda bij zijn achterste, Anita begint te gillen. Bart moet bijspringen, want de anaconda blijkt te sterk. Bart houdt ‘m niet meer en vind het nogal spannend, dus ik neem het over. Inmiddels heeft onze gids de kop bevrijdt uit het riet en laat de anaconda los. Opeens besef ik dat ik met een twee tot drie meter lange wurgslang in mijn handen sta! In blinde paniek geef ik de slang een zwier en gooi ‘m weg, totaal niet nadenkend naar wie, wat of waar! Blijkt dat Menno en Anita precies daar staan, waar ik Mr. Anaconda heen gooi. Nog meer gegil en hysterie! Onze gids grijpt de anaconda weer en langzaamaan raken we “vertrouwd” met onze vangst…
De rust is weder gekeerd. Onze gids staat erop dat we met onze vangst op de foto gaan. Ben je nou helemaal besodemieterd?! Ik ga toch niet een twee à drie meter lange wilde wurgslang in mijn nek leggen! Blijkbaar hebben we alle vier volkomen vertrouwen in onze gids, want we laten ons alle vier overhalen het toch te doen. Jaja… Zelfs Menno! Maar ja, die had ‘m tenslotte toch al in z’n schoot geworpen gekregen. Misschien geven de vlijmscherpe messen die de gids bij heeft ook voldoende vertrouwen. Het beest blijkt overigens wel enorm te meuren.
Na wat foto’s en wat uitleg over de anaconda, laten we hem weer vrij en siddert en slingert hij verder over de Pampas. Een “spannende” ervaring!
De roze rivierdolfijn
Een wat lastiger te spotten dier; de roze rivierdolfijn! We hebben ‘m zeker gespot, maar het is zeker geen tuimelaar die met regelmaat volledig boven het water uitkomt. Wij moeten het doen met af en toe een snuit, stukje rug, een vin of stukje staart. Het laatste is ook het enige wat we enigszins fatsoenlijk op de foto hebben gekregen. Overigens is deze dolfijn niet volledig roze, maar grijs/roze.
Terug de bewonende wereld in
Wederom een enorm gaaf onderdeel van onze reis. Ook al hebben we in andere delen van de wereld al wel eens tropisch regenwoud/jungle bezocht, het Amazone-gebied is toch weer uniek.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088119
[countryId] => 24
[pictureCount] => 20
[visitorCount] => 125
[author] => Jasper
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/368_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-pampas
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-16
[title] => Death Road
[message] => De “Death Road” is de weg van La Paz naar Coroico (en dan de oude/oorspronkelijke weg). Deze weg is tot 2007 de enige verbinding van La Paz met het Amazonegebied geweest. In 2007 is de nieuwe en veiligere weg geopend, maar de oude weg blijft bestaan en is nu een toeristische trekpleister geworden. De weg start in het Andes-gebergte op zo’n 4.700 meter hoogte en eindigt aan de rand van het Amazonegebied op zo’n 1.200 meter.
Waarom de “Death Road”?
Heel simpel… Jaarlijkse kwamen er zo’n 300 tot 400 mensen om op deze weg (meer dan één per dag dus). Volgens de Lonely Planet was het zelfs zo erg dat er jaarlijks 26 voertuigen “verdwenen”. Dit laatste lijkt me dan weer bijzonder, aangezien deze naar mijn idee toch wel teruggevonden hadden moeten kunnen worden. Wat wel zeker is, is dat deze weg jarenlang de meest gevaarlijke weg ter wereld was.
Mountainbikeroute
Tegenwoordig wordt deze weg vooral gebruikt als een down hill mountainbike trail. Als mountainbiker wil je deze natuurlijk doen. Met een groep van 26 mensen heb ik deze route afgelegd. Het eerste stuk (ongeveer twintig kilometer) kan enkel via de nieuwe weg, aangezien de oude weg daar plaats heeft gemaakt voor de nieuwe weg. De laatste 45 kilometer gaat wel volledig over de oude en onverharde weg.
Is het werkelijk zo’n gevaarlijke weg? Misschien ben ik niet de meest geschikte persoon om die vraag te stellen. Ik ben niet zo snel onder de indruk. Maar wat wel is… De afgronden zijn op sommige plekken enorm! Op sommige plekken kan je niet eens over de rand heen kijken, zo steil. Wel kan ik me voorstellen dat het voor vrachtverkeer een onmogelijke weg is geweest, laat staan als twee vrachtwagens elkaar moest passeren.
Maar al bij al was het per mountainbike prima te doen! Sowieso is het een gave weg in een prachtige omgeving, waar je op sommige plekken zelfs door een soort van watervallen fietste! En voor de nieuwsgierigen onder ons… Alle 26 mountainbikers zijn heelhuids beneden gekomen.
Direct door het Amazonegebied
Vanaf de Death Road, zijn we direct doorgegaan naar het Amazonegebied. Menno heeft de mountainbike trail niet gedaan, maar is daarom met de volgwagen meegereden. Het uitzicht is niet minder mooi, maar ik verwacht dat het in het busje een minder fijne weg was dan op de mountainbike.
Eenmaal aangekomen op plaats bestemming, hebben we helaas meer dan drie uur langs de kant van de weg moeten wachten, voordat de nachtbus er uiteindelijk was. Gelukkig is de temperatuur op deze hoogte weer wat prettiger en kom je met een stok kaarten de tijd wel door.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5088116
[countryId] => 24
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 90
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/079/352_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => death-road
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => En Alto en nog een beetje La Paz!
[message] => Naast La Paz, ligt de stad En Alto. Eigenlijk ligt de stad er strak tegenaan. La Paz ligt in het dal en En Alto op de hoogvlakte op een hoogte van ongeveer 4.000 meter. In En Alto is onder andere de luchthaven van La Paz gevestigd. In totaal hebben En Alto en La Paz ongeveer twee miljoen inwoners, waarbij En Alto net wat groter is dan La Paz (ook al is En Alto pas 37 jaar). Ook in En Alto worden stadstours aangeboden. Na terugkomst van de Huayna Potosí, hebben we deze samen met Bart en Anita geboekt.
Gebruik maken van lokaal openbaar vervoer
Het openbaar vervoer in La Paz en En Alto bestaat eigenlijk uit twee manieren van transport; minibusjes en kabelbanen (ik blijf het skiliften noemen). We wisten inmiddels al dat de Aymara’s nogal van het bijgeloof en rituelen zijn, maar tijdens het eerste ritje in een minibusje, leren we dat de Aymara’s gekochte auto’s zelfs zegenen. Het maakt niet uit of het een nieuwe of tweedehandse auto is. Daarbij geven ze hun auto een naam en laten ze deze trouwen. In de plaats Copacabana aan het Titicaca-meer, vinden er heuse ceremonies plaats. Voor de motorrijders onder de lezers… Het klinkt een beetje als de motorzegeningen.
Het netwerk van kabelbanen verbindt zo’n beetje de gehele stad aan elkaar. Aangezien er veel files zijn in La Paz en En Alto, is het een prettige en snelle manier van reizen. Binnen enkele minuten leg je enkele kilometers af en qua kosten is het misschien nog wel interessanter dan de mini-busjes.
Begraafplaats
Eén onderdeel van de toer is een bezoek aan een enorme begraafplaats. Het klinkt misschien een beetje luguber, maar stiekem vond ik het een heel interessant bezoek. Op de begraafplaats liggen zo’n twee miljoen mensen. De graven zijn niet ondergronds, maar bovengronds. Het zijn eigenlijk een soort van bouwwerken met tombes.
De begraafplaats die we bezoeken is een openbare begraafplaats. De rijkere lui worden hier veelal niet begraven. Na de dood, wordt een Aymara eerst drie jaar in een grote tombe geborgen. Na drie jaar wordt de tombe opengebroken, wordt het lichaam “uit elkaar gehaald” en wordt het kleinere pakket nog voor twee jaar in een kleinere tombe geborgen. Daarna worden de resten alsnog verbrand of elders begraven. Vaak ligt het aan het vermogen van de betreffende familie wat er gebeurd.
Op de gebouwen op de begraafplaats, wordt ook veel graffiti toegepast. Iedere graffititekening heeft ook een bepaalde betekenis. Zo hebben we uitleg gekregen over één tekening, waar er een zeer kritische noot wordt gemaakt naar het zorgsysteem (je krijgt hier als local alleen medische hulp als vooraf duidelijk is dat je deze hulp ook kunt betalen). Bij een andere tekening wordt er een verwijzing gemaakt naar honden, die voor de Bolivianen zeer belangrijk zijn.
Schedels met een rituele betekenis
Wat wel een beetje luguber klinkt; schedels van graven die worden verwijderd, worden verkocht en door de koper gebruikt bij verzoeken en wensen. Ze offeren sigaretten, snoep, eten en bloemen aan de schedel. Deze schedels heten ‘Natitas’ en worden op een prominente plaats in huis geplaatst.
De (heksen)markt
We bezoeken eerst een markt die wel 400 blokken groot is. Deze markt is twee keer per week en werkelijk alles wordt hier verkocht. Van fruit tot schoenen, van games tot servies, van sigaretten tot portemonnees… Werkelijk alles! Is ooit jouw tas gejat? Dan kan het zo maar zijn dat je deze hier weer tegen komt. Aansluitend bezoeken we weer een heksenmarkt (deze keer een stuk groter) en ook hier horen we weer het verhaal over het offeren. Wel horen we hier iets nieuws, namelijk hoe je “heks” kunt worden. Zo kan het zijn dat je door de bliksem bent geraakt, dat je iets bijzonders hebt (bijvoorbeeld een elfde vinger) of dat je er speciaal voor gestudeerd hebt.
Terwijl we met een groep van ongeveer vijftien mensen naar de uitleg over de heksenmarkt staan te luisteren, stopt er een Cholita achter ons en staat wat te brabbelen. Tegelijkertijd kijkt ze een richting in, alleen hebben wij geen idee wat ze bedoelt. Vervolgens komen er twee wat dubieuze gasten langs en loopt ook de Cholita weer door. Binnen enkele seconden zie ik 15 à 20 meter verderop iemand op de grond liggen. De gids merkt mijn verbazing op en iedereen is even in verwarring wat er nu gaande is…
De man op de grond komt omhoog en een grote plas bloed verschijnt onder hem. De gids loopt erop af en de man blijkt dronken, maar ook beroofd te zijn. Beroofd? We zijn geheel verontwaardigd dat wij geen van allen deze beroving opgemerkt hebben, terwijl deze recht onder onze neus heeft plaatsgevonden. Ondanks dat de man hevig bloedt (de alcohol zal ook een rol spelen) kan de man gelukkig zijn weg vervolgen, nadat onze gids en een winkelier de man hebben geholpen. Dit is blijkbaar ook En Alto…
Cholita Wrestling
De tour sluiten we af met een bezoek aan de ‘Cholita Wrestling’. We verwachtten dames in klederdracht die daadwerkelijk gaan worstelen, maar in werkelijkheid blijkt het een compleet opgezette show te zijn. Nep dus… En wij vonden het niet echt boeiend!
Voordat we doorgaan…
… naar het Amazonegebied, sluiten we La Paz af met wéér een culinaire belevenis. Voor nog geen € 20,-- een fantastisch vijfgangenmenu met enkel lokale producten. We hadden al twee keer tevergeefs bij restaurant “Mi Chola” voor de deur gestaan… Maar drie keer is scheepsrecht! Nog een culinaire aanrader voor diegene die naar La Paz gaat!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087982
[countryId] => 24
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/645_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => en-alto-en-nog-een-beetje-la-paz
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-12
[title] => Een 6.000-er
[message] => Voor diegene die niet weten wat een 6.000-er is; dit is een berg met een hoogte van minimaal 6.000 meter boven zeeniveau. Onder hikers en klimmers wordt met “een 6.000-er” dan ook het beklimmen van een dergelijke berg bedoeld. Ik had dit nooit op m’n bucketlist staan, maar tijdens deze reis is dat er door diverse hikes en bergen wel op gekomen.
Huayna Potosí
Vanuit La Paz kan je de Huayna Potosí beklimmen. Deze berg is gelegen op 6.088 meter boven zeeniveau en staat bekend als een relatief gemakkelijk te beklimmen berg (met écht de nadruk op relatief!). Waarom zou ik dan wachten om dit weer op m’n bucketlist af te strepen? Voor Menno hoeft dit niet en deze toer heb ik dan ook samen met Bart geboekt.
De Huayna Potosí is één van de twaalf bergen van meer dan 6.000 meter hoog die Bolivia rijk is. Tien van de twaalf bergen die hoger zijn dan 6.000 meter, zijn overigens rondom La Paz gelegen.
En was het gaaf?
Een ‘once-in-a-lifetime experience’! Ik ga echt werkelijk-never-fucking-nooit-meer zoiets doen… Wat een ellende! Naast de ijle lucht en kou, moet je met een volledig bergbeklimmersoutfit (inclusief pikhouweel) op een soort van skischoenen met ondergebonden ijzers de berg op. De eerste dag bestaat uit het leren van de technieken die je moet toepassen, de tweede dag uit de eerste wandeling van base camp naar high camp (tijdens deze klim moet je ook zelf al je bagage meenemen à twintig kilo), van waaruit je de derde dag daadwerkelijk naar de top gaat. Die laatste dag (of eigenlijk nacht, want je moet om 23:30 uur je bed uit) start eigenlijk direct op de gletsjer. De gehele nacht beklim je dus de berg, om uiteindelijk vroeg in de ochtend de top te bereiken. In totaal leg je een kilometer aan hoogtemeters af. Het klimmen doe je in groepjes van twee, samen met een gids. Onze groep bestond uit twaalf mensen en dus zes gidsen. Uiteindelijk ben ik aan een andere groep van twee gekoppeld (letterlijk, want je loopt gezekerd de berg op), aangezien mijn buddy Bart het helaas niet gehaald heeft en terug naar high camp moest. Bart is een enorm fitte en gespierde gymleraar, dus zo zie je maar dat de hoogte werkelijk iedereen kan killen… Fit of niet fit!
Trots?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het echt mega megagaaf vind dat ik het gedaan heb (vooral ook omdat ik de top daadwerkelijk bereikt heb), dat de ervaring leuk is, maar dat deze sport toch echt niet voor mij is weggelegd. Geheel aangekleed lijkt het alsof je naar een andere planeet afgeschoten gaat worden (drie lagen kleding op de benen, vier lagen kleding op het lijf, een harnas, een helm, twee lagen handschoenen, drie paar sokken etc.), maar dat outfit is ook nodig gezien de kou en alle capriolen die je uit moet halen. Op de terugweg zie je dingen die je (gelukkig) op de heenweg in het donker niet herkende. Werkelijk waar compleet kapot gegaan op die berg… Wat een hel!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087976
[countryId] => 24
[pictureCount] => 28
[visitorCount] => 97
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/579_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-6-000-er
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-10-10
[title] => Het eerste verslag uit Bolivia!
[message] => We arriveren in Bolivia per bus vanuit Peru. Dit was voor ons al een hele ervaring. Normaal arriveren we eigenlijk altijd per vliegtuig en is de douane op de luchthaven geregeld. Nu moesten we in Peru de bus uit, het douanekantoor in voor de uit-stempel, vervolgens te voet de grens oversteken, daarna in Bolivia het douanekantoor weer in voor de in-stempel, om tenslotte per bus weer de reis voort te zetten naar onze eerste bestemming.
Schipper mag ik overvaren
Voordat we op onze eerst bestemming La Paz aankomen, hebben we met de bus nog een overtocht per boot/pont moeten maken (een deel van het Titicaca-meer). Of ja… Boot/pont? Het is eigenlijk een soort van vlot, waarvan je überhaupt afvraagt of die de overkant haalt. Hierop ging de bus en de mensen in de bus gingen in een los bootje over. Een bijzondere ervaring…
La Paz
La Paz is niet de hoofdstad van Bolivia, maar hier is wel onder andere de regering gevestigd. Het wordt dus vaak onterecht gezien als de hoofdstad. De stad is hoog gelegen, op zo’n 3.600 hoogtemeters.
Onze Lonely Planet biedt een korte rondleiding door het historische centrum. We willen deze dan ook direct gaan lopen en komen op weg daarheen op een plein een groep mensen tegen. Dit blijkt een stadstoer te zijn die net start. We besluiten om aan te sluiten en leren direct iets over een enorm gebouw waar we net aan gepasseerd zijn, wat op een soort van fort lijkt, maar wat in werkelijk een gevangenis midden in de stad blijkt te zijn.
De gevangenis San Pedro…
…is nogal een dingetje! De gevangenis blijkt een soort van stad op zich zelf te zijn, waar je winkels, restaurantjes en luxe tegenkomt die je niet in een (Boliviaanse) gevangenis verwacht. Kom je hier uiteindelijk terecht en heb je geld? Dan kan je jezelf ook een “luxe” cel veroorloven. Zit je wat minder in het budget of heb je helemaal geen geld? Dan moet je het doen met de schraalste cellen die je met meerdere gevangenen moet delen. Overigens wonen er in de “luxere” cellen ook gewoon vrouwen en kinderen bij in. Vroeger was de gevangenis ook een toeristische trekpleister en kon je er als toerist ook een toer boeken of zelfs overnachten, maar dat is sinds enkele jaren verboden.
Verder bezoeken we de lokale markt en leren we wat over het leven van de markthandelaren én over de Aymara’s in het algemeen. De Aymara’s zijn de mensen die in West-Bolivia wonen. De vrouwen (deze heten ook wel Cholita’s) zijn vaak traditioneel gekleed, al blijkt de rok van oorsprong Spaans te zijn en de hoed Engels. Als de hoed recht staat, is de vrouw getrouwd. Een scheve hoed betekent vrijgezel en een hoed die naar achteren staat, betekent tegenwoordig een ingewikkelde relatiestatus (we hebben onze pet maar direct recht gezet). Verder vinden de Aymara-mannen vooral Cholita’s met brede rokken aantrekkelijk (betekent dat ze brede heupen hebben en goed kunnen baren) en stevige kuiten (betekent dat ze hard werken). Cholita’s vinden daarentegen vooral mannen aantrekkelijk met een vol zwart kapsel en een flinke buik… Menno en ik kunnen het dus wel vergeten bij de Cholita’s.
De heksenmarkt
Daarna brengen we een bezoekje aan de heksenmarkt. Hier kan je Lama-foetussen kopen die als offer gebruikt worden. Ze begraven deze bijvoorbeeld onder een nog te bouwen huis om zo moeder Aarde (Pacha Mama) tevreden te stellen. Bij een klein huis volstaat een Lama-foetus, bij een groot huis heb je toch wel een volwaardig doodgeboren lam nodig. Overigens blijken alle foetussen en doodgeboren lammeren een natuurlijke dood gestorven te zijn, voor ze op de markt aangeboden worden. Afhankelijk van de grootte, kosten dergelijke offers tussen de 40 en 800 Boliviana’s (zo’n zes tot 115 euro).
Plaza Murillo
De laatste stop is een stop op het centrale plein in La Paz (Plaza Murillo). Hier is onder andere de regering gevestigd en hier woont én werkt ook de president. Bolivia kent nogal een roerig verleden als het gaat om presidenten. In 200 jaar heeft het land 68 presidenten gekend. De meest belabberde financieel gezien, heeft ooit een stuk prachtig Amazone-gebied geruild met Brazilië. In ruil ervoor kreeg Bolivia een paard, maar die bleek niet zo goed tegen de hoogte kunnen en binnen enkele weken overleden te zijn. Het aftreden van de ene president bleek ook wat heftiger verlopen te zijn dan de andere. Bij één president zijn er zo’n heftige rellen geweest, waarvan in één pand op het plein nog steeds kogelgaten zichtbaar zijn.
Lekker eten in La Paz
We leren tijdens de stadstoer Bart en Anita kennen. Tijdens de stadstoer blijkt dat we ongeveer dezelfde tours willen boeken vanuit La Paz en we besluiten dan ook samen informatie in te gaan winnen. Maar daarvoor zijn we gaan lunchen bij Popular Cocina Bolviana. Je krijgt hier een fantastisch drie-gangen lunch voor nog geen € 12,-- per persoon, inclusief een drankje!
Maar het echte culinaire genieten begint pas in de avond. Menno en ik hadden al gereserveerd bij Gustu, maar uiteindelijk zijn we ook hier met z’n vieren wezen eten. Gustu is gestart door Claus Meyer, het brein achter restaurant Noma in Denemarken. Dit restaurant is heel lang het beste restaurant van de wereld geweest. In Gustu worden leerling koks opgeleid en inmiddels hebben hiervan ook al de eerste hun eigen succesvolle restaurant opgericht (onder andere hier in La Paz). Bij Gustu hebben we dan ook fantastisch gegeten, tegen een prijs… Het mag in Europa niet eens een naam hebben. De topper van de avond; ceviche van alligator!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5087892
[countryId] => 24
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 101
[author] => Jasper
[cityName] => La Paz
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/078/168_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-eerste-verslag-uit-bolivia
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-25
[title] => Potosi en Sucre
[message] => Potosi en Sucre
Meer dan 3 eeuwen geleden was Potosi de op één na grootste stad ter wereld, op Londen na. Bizar gewoon. Nu is het een van de vele steden die we bezoeken. Maar in die tijd was het groots, er was zilver gevonden in de berg Cerro Rico (Rijke Berg, hoe toepasselijk) en dat trok miljoenen mensen aan. Niet alleen vanuit Zuid-Amerika maar vanuit de hele wereld wilde men hier werken in de hoop de grote ader te vinden en rijk te worden.
In de tijd van de Spaanse overheersing waren de zilvermijnen van extreem belang; daardoor konden de oorlogen in o.a. Holland (de tachtigjarige oorlog) en tegen de inheemse bevolkingsgroepen bekostigd worden. De families en steden thuis werden rijkelijk van kostbaarheden voorzien en prachtige barokke kerken en kloosters werden gebouwd worden in Potosi en Bolivia. Zeer waarschijnlijk is ook een groot deel van de ‘Zilvervloot’ die Piet Hein op de Spanjaarden buit maakte, uit Potosi afkomstig.
Ten kosten dus van de oorspronkelijke bevolking en, later ook, van de vele Afrikaners die hier als slaaf naartoe gebracht werden om te werken in of rondom de mijnbouw. Uiteraard hadden deze Afrikaanse slaven geen schijn van kan; ze waren niet opgewassen tegen de hoogte (ruim 4000 meter) en tegen de ijskoude temperaturen. Ze leefden maar kort. In totaal zijn naar schatting 8 miljoen mijnwerkers gestorven in het gehele mijnproces in 3 eeuwen. Onvoorstelbaar, wat een groot aantal.
Ook nu nog zijn de zilvermijnen belangrijk en staat de hele stad in het teken hiervan. Eind 18e, begin 19e eeuw raakten de zilvermijnen uitgeput en werd tin de belangrijkste delfstof. Sindsdien raakte de stad, die op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, ietwat in verval. De rijke geschiedenis van Potosi wordt echter nog steeds weerspiegeld in de smalle straatjes, koloniale herenhuizen en vele kerken.
Wat ons betreft is het werken in de mijnen nog steeds ‘slavenwerk’ ook al zijn de mijnen nu coöperaties geworden en van de werkers zelf. Het is zwaar werk; met dynamiet worden eerst doorgangen geforceerd waarna handmatig, met hamer en bijtel, grote brokken steen klein gehakt worden. Dit op zo’n 300 meter diep in de mijn. Die brokstukken worden vervolgens op een soort van trolley geladen (1500 kilo) die door jonge mannen naar buiten geduwd en ze lopen ongeveer tien kilometer per daar door de mijngangen met hun trolly. Buiten worden waar ze vervolgens nog kleiner gehakt worden en gesorteerd en afgevoerd naar het chemische verwerkingsproces om de gewenste mineralen te scheiden. Wij gaan mee op excursie de zilvermijn in en dat is een hele indrukwekkende en redelijk schokkende ervaring. De werkomstandigheden zijn erbarmelijk. De meeste mijnwerkers die vaak vele dagen achter elkaar in de mijnen werken, sterven op veertigjarige leeftijd aan silicose. De circa 10.000 mijnerkers doen dit omdat er voor hen geen alternatieven zijn.
Mathieu twijfelde sterk of hij wel de mijn in wilde, zeker gezien zijn hartinfarct van een aantal jaar geleden. Maar we zijn toch gegaan en daar zijn we blij om. We hebben echt een indruk gekregen van de werkomstandigheden, die nog steeds zeer zwaar zijn.
Het begint met een bezoek aan de markt om geschenken voor de mijnwerkers te kopen zoals bijvoorbeeld cocabladeren, sigaretten, flessen cola en sinas en zelfs dynamietstaven. Dan onder begeleiding van een vrouwelijke gids de mijn in. Redelijk aan het begin van de mijn bevindt zich een standbeeld van een soort beschermengel ‘El Tio’ (de oom) genaamd, die er meer als een duivel uit ziet. De mijnwerkers offeren aan het beeld omdat zij dan bescherming genieten. Dan verder en dieper de mijn in waar we ook de mijnwerkers tegenkomen. De geschenken zijn voor hen omdat we ze van het werk afhouden.
Niet alleen de mijn zelf is een ervaring, ook de voormalige koninklijke munterij, Casa de la Moneda, wat nu een museum is, vinden we zeer de moeite waard. We horen, zien en lezen over de werkzaamheden rondom de zilververwerking. Het slaan van de munten, de werkprocessen maar ook weer hoe de menselijke arbeid eruitzag. We begrijpen maar nauwelijks hoe de Spanjaarden toch allemaal dit wisten te maken en organiseren. Waar haalden ze de wijsheid van de logistiek en het werkproces vandaan? En het blijft natuurlijk verschrikkelijk om te zien dat de inheemse bevolking en de slaven ook hier zwaar en gevaarlijk werk moesten doen. Tegen hun zin. Wat een nare geschiedenis heeft ook dit land. Geen wonder dat de stad Potosi zo’n beetje de laatste stad van Bolivia en wellicht van heel Zuid-Amerika is die onafhankelijk werd. Er stond voor de Spanjaarden en de Katholieke kerk veel op het spel; de onafhankelijkheidsstrijd heeft circa 16 jaar geduurd. Mathieu maakt een vergelijk met het toenmalige Nederlands Indië waar zijn vader, zijn oom en de broer van zijn moeder en honderden Nederlanders een strijd vochten tegen de inheemse bevolking, die ook in opstand waren gekomen tegen de onderdrukkers. En ook wij als Nederlanders wilden geen afstand doen van de kostbaarheden die we ons met brute kracht en geraffineerde macht hadden toegeëigend.
Sucre, de witte stad van Bolivia, is de volgende stad die we aandoen. Het centrum van Sucre is heel karakteristiek met allemaal prachtige witte koloniale gebouwen. Sinds 1991 is Sucre Unesco Wereld Erfgoed. Strikte regels zorgen er ook voor dat dit zo moet blijven in de toekomst. Elk jaar worden de gebouwen overgeschilderd. Verder is het heerlijk warm; dat is vooral waar wij erg blij mee zijn. We zijn ook niet mee zo hoog, ruim 2800, en dat voelt en ademt toch heel anders dan op hoogte tussen de 3500 en 4500.
We ontmoeten Modeen en Thalia weer, onze reismaatjes vanaf de Boliviaanse grens tot Potosi. Leuk om elkaar weer te ontmoeten en we gaan lekker uit eten ’s middags bij een goed bekend staand restaurant. Heerlijk een vegetarisch 4-gangen.
Wat minder leuk is is dat Mathieu al een paar dagen erge tandpijn heeft. We besluiten een tandarts op te zoeken. Resultaat; hij heeft een grote ontsteking, een abces en die moet eerst kleiner worden voordat er ingegrepen kan worden en de tand eruit gehaald kan worden. Aan de antibiotica en Ibuprofen en vier dagen later terugkomen. Geen probleem om juist in deze stad langer te moeten verblijven. We verkassen wel naar een prachtige Bed en Breakfast, El Jardin de Su Merced, waar ze oa. een schitterende tuin hebben. Lijkt ons wel fijn voor de komende dagen.
Vier dagen later terug maar de tandarts is er niet wegens familieomstandigheden. Een andere tandarts neemt over maar die is gespecialiseerd in wortelkanaalbehandelingen en wil/kan geen tand trekken. We worden ‘overgedaan’ aan weer een andere tandarts die uiteindelijk de tand trekt. We zijn overtuigd van de professionaliteit van deze mensen en wat denken ze goed met ons mee.
We moeten de volgende dag terugkomen voor controle. Nog weer een dag langer in Sucre maar de zon schijnt so What’s the problem? En Mathieu kan toch niet praten die heeft een dikke wang…
Ondertussen hebben we nog aan een gratis stadswandeling meegedaan, rondgewandeld en een paar musea bezocht waarvan het Museo de Arte Indigena wel het meest bijzonder was. Hier is heel veel geweven textiel te zien dat is gemaakt door de diverse culturen die in de regio van Sucre leven. Sommige doeken zijn al duizenden jaar oud. De informatie in het museum is goed en de geweven doeken die er hangen zijn van grote kwaliteit en kunstzinnigheid. Daarbij beelden deze doeken belangrijke gebeurtenissen uit van de cultuur uit de omliggende streek.
Speciaal is dat de vrouwen die dit maken niet kunnen lezen en schrijven, geen voorbeelden hebben die ze namaken, geen schetsen hebben maar dat alles vanuit het ‘blote hoofd’ gemaakt wordt. En dat met heel veel patronen en figuren die er in geweven worden. Hoe is het mogelijk? Deze vrouwen moeten wel bijzonder slim en getalenteerd zijn. Ook bezoeken we de zondagmarkt van Tarabuco.
Een beleving van kleuren is de traditionele kleding van de vrouwen. Ook van de mannen, waarvan een enkeling traditioneel gekleed is. We eten op het marktplein een soepje en in de namiddag een glas met verrukkelijke fruit. Daarna met het busje huiswaarts. De volgende dag wandelen we 3 uur bergafwaarts over een 3000 jaar oud geplaveid Inca Pad met wederom prachtige vergezichten van valleien die sporadische bewoond zijn. Een oud mannetje probeert ons nog een ticket te verkopen (we kunnen ons niet bedenken waarvoor) dus dat omzeilen we gewoon. Daarna weer huiswaarts in een gammele bus die vlak langs honderden meters diepe afgronden weer over de top moet rijden richting Sucre. Ja knap hoor hoe bedreven de buschauffeurs hier zijn.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085267
[countryId] => 24
[pictureCount] => 47
[visitorCount] => 166
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Sucre
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/059/322_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => potosi-en-sucre
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => MarianHooijman
[datePublication] => 2022-07-17
[title] => Villazon en Salar de Uyuni
[message] => Na een dag bus komen we aan de grens met Bolivia. De bus stopt aan Argentijnse zijde, dan moet je een kilometer of wat lopen tot een droge rivierbedding. Daar is de grens en zijn ook de grenskantoren. We zijn niet de enigen maar een uur later staan we aan Boliviaanse zijde in het stadje Villazon. Het is meteen anders; vrouwen die traditioneel en kleurrijk gekleed zijn, drukke straatjes met overal wisselkantoren en andere souvenirs die aangeboden worden.
We vinden een hotel en gaan meteen de straat op. We hebben een soort van kermis gezien waar we naartoe willen. Blijkt een kermis te zijn zoals wij die kenden in de vorige eeuw met veel vermaak als ballen gooien, het rad van fortuin, een paar simpele draaimolens en ‘schuitjes’. Maar gezellig dat het is en keidruk; iedereen is er op zijn zondags. En er is veel te eten, we schuiven aan aan een grote tafel waar Api geserveerd wordt; een drank van paarse mais samen met een Pastel, een gefrituurde dunne pannenkoek met kaas van binnen. Heerlijk. We nemen ook nog een zelfgemaakte soep, een kleine taco zonder vlees maar we laten de zoetigheden (aardbeien en appels gedoopt in chocolade) aan ons voorbijgaan. Alhoewel ze er wel erg feestelijk en smakelijk uitzien.
Ook voor de kinderen worden vermaakt met het schilderen van kleipoppen. Leuk om te zien. We hebben meteen een goed gevoel bij Bolivia.
Dat goede gevoel komt de dag erop onder druk te staan. We willen door naar de beroemde zoutvlakte van Uyuni en hebben kaartjes voor de bus van half 9 in de ochtend. Het is stervenskoud en om 9 uur is er nog geen bus te zien. Bij navraag blijkt dat de gehele stad geblokkeerd is. Alle uitgangswegen zitten dicht en er kan geen verkeer doorheen. We moeten wachten en er is hoop dat de blokkade ‘spoedig voorbij zal zijn’. Blokkades komen echter vaker voor, horen we later, en duren meestal enkele dagen.
Het busstation ligt aan de rand van de stad en we besluiten weer terug te gaan naar het centrum om wifi te zoeken en koffie te drinken. Dat is nog niet zo eenvoudig. Uren later hebben we 10 minuten wifi gehad en ergens koffie kunnen drinken. Weer terug naar het busstation waar geen verandering is. We wachten de hele dag, er komen steeds meer mensen bij, zowel Bolivianen als toeristen. We maken kennis met Modeen (Libanees) en Thalia (Canadees) en verder nog 3 Fransen.
Alle info die we krijgen is wisselend van inhoud; niemand weet iets. Aan het begin van de avond besluiten we een hotel te zoeken en dat blijkt heel slim te zijn want na ons is er geen hotelkamer meer te krijgen. Alles is vol.
We hebben ondertussen besloten een ‘bij-pass’ te zoeken en die vinden we. Een reisbureautje wil ons naar Uyuni brengen met verschillende taxibusjes die we met ons zevenen – reizigers – betalen. Eerst tot aan de blokkade, waar we eruit gaan en met onze bagage door een droge rivierbedding moeten lopen om de blokkade heen te komen. Spannend, zou het allemaal wel goedkomen? Ook locals hebben deze route gevonden en gelukkig vinden de mensen van de blokkade het niet erg.
Aan de overkant staat er weer een taxibusje op ons te wachten die ons vervoerd naar Uyuni. Het gaat allemaal niet vanzelf maar we komen er. Weliswaar na eerst 2 uur over hobbelige pistewegen te hebben gereden, een uur vast te hebben gestaan in het zand van een rivierbedding en daarna nog eens een paar uur gereden te hebben. Maar het was de moeite waard.
Het stadje Uyuni, toegangspoort voor de zoutvlakte (de salar), is een 2e leven begonnen. Ooit was het een knooppunt van spoorwegen. Erts (goud, zilver, koper) ging per trein via Uyuni naar de Argentijnse havens om verscheept te worden naar Europa. Toen dat ergens vorige eeuw ophield, liep het stadje leeg. Veel later werd het een toeristisch centrum. Dé plaats om de salar en heel zuid-west Bolivia te bezoeken.
In totaal heeft de salar een oppervlakte van ruim 9.000 km2, ongeveer zo groot als de provincie Utrecht.
In het stadje zelf, midden in een uitgestrekte stoffige vallei, worden door tientallen reisbureautjes 1, 2 of 3-daagse tours over de salar aangeboden. Wij willen de 3-daagse en gaan die samen met Modeen en Thalia doen. We vragen rond en komen al snel tot de conclusie dat dat loont; het is winter, er zijn weinig toeristen en er zijn heel veel toeristenbureautjes die allemaal dezelfde tours aanbieden. We nemen een standaardtour dus maximaal 6 personen in een Toyota Landcruiser V8 met uiteraard de chauffeur/ gids. We komen op een mooi bedrag uit (nog geen 100 euro) met zelfs extra slaapzakken voor de 2 overnachtingen. En dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want het is kkkkkoud zo hoog in de bergen. We vertrekken de volgende ochtend met nog twee toeristen nl. Christofer en Gabriel, twee Chileense twintigers.
Op naar de zoutvlakte. De zoutvlakte was ooit een groot meer waar het water van verdampt is. Eerst langs het treinkerkhof, waar treinen uit de 19e eeuw een rustplaats hebben gekregen.
Dan toch echt naar de zoutplaat. Een bijzondere ervaring, we rijden uren en uren over deze immens witte vlakte zonder dat er een einde aan het wit komt. Aan de rand van de zoutvlakte wordt op kleine schaal zout gewonnen. We zien een klein groepje volwassenen en kinderen zitten in een schuur die het gefilterde zout in kleine zakjes doen, dat in dozen wordt verpakt voor de markt in eigen land.
Modeen heeft Tequila en limoenen meegenomen en we drinken een tequila sunrise op deze bijzondere plek. Daarna, in onze taxibus, trekken we de whisky open, die de Chilenen meegenomen hebben. De verdere middag is een groot feest en we zingen allemaal mee met de muziek die Christofer via Spotify laat horen.
Soms wordt de oneindige vlakte doorbroken door ‘eilanden’ die in dit meer lagen en wat nu dus heuvels of bergen zijn. Een van deze eilanden doen we aan, Isla Incahuasi, een bizar eiland volledig bezaaid met cactussen. Sommigen wel tot 11 meter hoog. We klimmen naar de top van het eiland en maken wel 100 foto’s van de imponerende uitzichten.
Onderweg hebben we geluncht in een zouthotel. Gebouwd met bakstenen van zout en zelfs de tafels en stoelen zijn gemaakt van zout. Zo ziet later op de avond ons onderkomen er ook uit; een simpele onverwarmd hostel waar we wel een 2-persoons kamer hebben met – wederom – een bed gemaakt van zoutblokken. We slapen er niet minder om. Wel ongelooflijk blij met onze extra slaapzakken naast de 4 dekens want het is erg koud. We zitten dan ook wel op zo’n 4000 meter.
Op naar de tweede dag! Deze was qua uitzichten en natuurgeweld wel echt het mooist. Het was een afwisseling van kale zandvlaktes, woestijngebied met kleine bosjes, ruige bergpieken met sneeuw op de top, strepen wolk die door de oneindige blauwe lucht waaien, bevroren kreekjes … En een fikse zandstorm die onze chauffeur dwingt om zich goed te oriënteren. We reden langs vijf verschillende lagunes, die allemaal weer net een beetje anders waren. Met flamingo’s, met rozerood water, soms deels bevroren, met indrukwekkende bergtoppen op de achtergrond, het was allemaal prachtig en onbeschrijflijk mooi. Ook zien we een werkende vulkaan die af en toe pufjes uit stoot. En alsof dat niet genoeg is zien we telkens weer groepen lama’s en vicuñas (een soort wilde lama’s met een minder dikke vacht). We zien zelfs nandoes, een Zuid-Amerikaanse variant van de struisvogel.
Het allerhoogst waar we komen is op 49500 meter,een geiserveld met spuitende rook en stoom en waar het stinkt naar rottende eieren.
De derde dag begint met een misser; er is nog een andere groep in het hostel en die heeft al de ontbijtspullen opgegeten. Er was gedekt voor 2 groepen maar wij zouden later vertrekken. Groep 1 had dit niet door en heeft alles opgegeten en het hostel heeft geen extra etenswaren meer. We moeten het doen met nog een beetje brood met boter en jam. Afijn, na wat gemor vertrekken we. Het hoogtepunt van deze dag is wel de laguna Nera, het zwarte meer omgeven door prachtige bergen ene een groene vallei met op het meer grote meerkoeten en groepje eenden met blauwe snavels. Ook de Duivelskloof vonden we indrukwekkend. Maar wat een wind telkens. Af en toe hebben we het gevoel beland te zijn in een Amerikaanse film, een verlaten dorp, waar de wind doorheen raast, de saloondeuren openwaaien en struikjes door de verlaten straten scheren. We kunnen haast niet blijven staan, zo sterk is deze. Het is ook zo koud dat we telkens maar een minuut of 10-15 buiten kunnen zijn. Dan snakken we weer naar de warmte van de auto. Onze chauffeur draait afwisselende muziek, Amerikaanse gangster hiphop afgewisseld met bekende fluitmuziek en serenades uit de regio en dan is daar opeens Baccara met Yes sir, I can boogie, een singeltje dat Mathieu nog heeft van 35 jaar geleden. Al luisterend met een lekker vaartje scheurend door een soort van maanlandschap en dat de hele dag, heel vervelend!!
De vele en nieuwe indrukken van al het fraais dat we de afgelopen dagen gezien hebben vraagt veel energie. Als we aan het eind van de dag weer terug zijn, wat gegeten hebben liggen we dan ook vroeg op bed. Om weer uitgerust zijn voor nieuwe ervaringen.
[userId] => 419946
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5084937
[countryId] => 24
[pictureCount] => 42
[visitorCount] => 152
[author] => Marian en Mathieu
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 527552
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-06-01
[dateReturn] => 2022-08-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/057/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => villazon-en-salar-de-uyuni
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
La Paz - Bolivia 
