Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Bolivia
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => bolivia
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (bolivia)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /bolivia/reisverslagen/p/1/page/3
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => bolivia/reisverslagen/p/1/page/3
[_params:protected] => Array
(
[controller] => bolivia
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 3
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /bolivia/reisverslagen/p/1/page/3
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => bolivia/reisverslagen/p/1/page/3
[_params:protected] => Array
(
[controller] => bolivia
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 3
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => bolivia
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 9
[countryId] => 24
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Bolivia
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 440905
[username] => CarolinaenBolivia2021
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 9
[currentContinentName] => Zuid-Amerika
[currentContinentNameSlugified] => zuid-amerika
[currentCountryNameSlugified] => bolivia
[currentCountryName] => Bolivia
[currentCountryIsoCode] => bo
[currentCountryId] => 24
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Caroline Pauwels
[firstName] => Caroline
[reportsCount] => 10
[travelsCount] => 3
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 444239
[username] => lorenopstage2024
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 9
[currentContinentName] => Zuid-Amerika
[currentContinentNameSlugified] => zuid-amerika
[currentCountryNameSlugified] => bolivia
[currentCountryName] => Bolivia
[currentCountryIsoCode] => bo
[currentCountryId] => 24
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] =>
[firstName] =>
[reportsCount] => 17
[travelsCount] => 1
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 442403
[username] => zuidamfrancine
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => nepal
[currentCountryName] => Nepal
[currentCountryIsoCode] => np
[currentCountryId] => 132
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Francine Bleeker-Schutte
[firstName] => Francine
[reportsCount] => 13
[travelsCount] => 1
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 278388
[username] => ireneopreis
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[countryName] => Rusland
[countryIsoCode] => ru
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[countryName] => Myanmar
[countryIsoCode] => mm
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[countryName] => Honduras
[countryIsoCode] => hn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[countryName] => Panama
[countryIsoCode] => pa
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[countryName] => Guatemala
[countryIsoCode] => gt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[countryName] => Argentinië
[countryIsoCode] => ar
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[countryName] => Uruguay
[countryIsoCode] => uy
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => cl
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Irene
[firstName] => Irene
[reportsCount] => 211
[travelsCount] => 13
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 112
[date] => 2024-10-28
[title] => De vakantieparken van België
[text] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
Midden in de natuur: vakantieparken in de Ardennen
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
Waterpret in de Kempen: vakantieparken met Meren
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Cultuur en geschiedenis: vakantieparken nabij Brugge
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Betovering aan de Belgische kust: zon, zee en strandplezier
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 111
[date] => 2024-10-24
[title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal.
[text] =>
Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
Meest gesproken talen
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
- MandarijnChinees
- Spaans
- Engels
- Arabisch
- Hindi
- Bengali
- Portugees
- Russisch
- Japans
- Punjabi
Europese talen op het randje van verdwijnen
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
- Samisch, Scandinavië en Rusland
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
- Griko, Italië
Toen de Grieken tussen 800 en 600 v.Chr. zuidelijk Italië koloniseerden, brachten ze hun taal mee. Grieks werd eeuwenlang de dominante taal in deze regio, vermengd met Latijnse invloeden. Het huidige 'Griko' is zowel een Grieks dialect als een minderheidstaal in Italië. Uiteindelijk werd Italiaans de officiële taal, die via onderwijs verspreid werd. Omdat veel Griko-sprekers niet voldoende middelen hadden voor onderwijs, bleef de taal vooral in huiselijke kring bestaan.
Top 10 talen die met uitsterven worden bedreigd
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
- Bikya: Een taal uit het noordwesten van Kameroen die mogelijk al is uitgestorven. De laatste bekende spreker werd in 1986 geregistreerd. De taal vertoont gelijkenissen met Bishou, een andere bedreigde taal.
- Chana: Afkomstig uit de Argentijnse provincie Entre Rios, werd de laatste spreker van deze taal in 2008 vastgelegd.
- Dampal: De laatste bekende spreker van deze Indonesische taal woonde in 2000 in Bangkir, Indonesië.
- Diahoi: Ook bekend onder namen als Jiahui en Djahui, werd deze taal in 2006 nog door één persoon gesproken in het zuidelijke deel van het Braziliaanse Amazonegebied.
- Kaixana: Dit is een andere bedreigde taal uit Brazilië. In 2008 woonde de enige overgebleven spreker, Raimundo Avelino, toen 78 jaar oud, in Limoeiro in de staat Amazonas.
- Laua: Deze taal, die wordt gesproken in centraal Papoea-Nieuw-Guinea, behoort tot de Mailuan talengroep. De laatste spreker werd in 2000 geregistreerd.
- Patwin: Een inheemse Amerikaanse taal uit het westen van de Verenigde Staten. In 1997 werd de enige spreker geregistreerd in de omgeving van San Francisco.
- Pazeh: De taal van een Taiwanese inheemse groep met dezelfde naam. In 2008 was mevrouw Pan Jin Yu, toen 95 jaar oud, de laatste geregistreerde spreker.
- Pemono: Een taal uit Venezuela waarvan de enige overgebleven spreker in een dorp in Majagua woont
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => taal-in-cijfers-welke-talen-spreekt-men-wereldwijd-zoal
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/111/111_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 110
[date] => 2024-09-10
[title] => Vlucht geannuleerd of vertraagd? Hier heb je recht op
[text] =>
Wat een teleurstelling: je vlucht is vertraagd of geannuleerd. Dat is natuurlijk niet waar je op zit te wachten aan het begin van je vakantie. Hoe vervelend het ook is, het betekent niet gelijk dat je je geld kwijt bent of dat je niet meer op vakantie kunt. Je hebt namelijk in veel gevallen recht op compensatie en hulp. In dit artikel leggen we je uit hoe het werkt.Algemene regels en rechten
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
- Verzorgen van eten en drinken;
- Sturen van twee e-mails of het voeren van twee telefoongesprekken, mocht je zelf geen internet of bereik hebben;
- Organiseren van een overnachting of transfer als dit noodzakelijk is. Dit telt trouwens niet als de luchtvaartmaatschappij je 2 weken van tevoren op de hoogte heeft gebracht van de vertraging of annulering.
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
Compensatie
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Wanneer heb je geen recht op een schadevergoeding?
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Loop je vakantie niet mis
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 42
[reportCount] => 8
[pictureCount] => 30001
[position] => 1
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => CO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 147
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => PE
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 252
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 8189
[position] => 3
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => BQ
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 24
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 50224
[position] => 4
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => BO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 40
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 39840
[position] => 5
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => CL
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5079918
[userId] => 440905
[countryId] => 24
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2021-11-09
[photoRevision] => 0
[title] => Goed aangekomen in Oruro ! Reisperikelen ...
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier dan toch het eerste verslag vanuit Oruro.
Dinsdagmorgen 2 november ben ik vertrokken naar Brussels Airport met 2 koffers , elk net geen 23kg , een rugzak van ongeveer 9kg en een handtas , van waaruit ik met Iberia mijn eerste vlucht had naar Madrid . Na de vlotte check-in en controles nog 2 kg belgische pralines , een flesje parfum en een zakje stroopwafels in de taxfreeshop gekocht. De wafeltjes om een eventueel hongertje onderweg te stillen.
Dus met nog een extra papieren zakje als handbagage naar de gate. Vlucht naar Madrid wederom vlot verlopen ..Bij het uitstappen in Madrid echter in terminal 4.. een klein ongelukske ..Mijn papieren zakje scheurt en de inhoud ligt verspreid aan de ingang van de gate ... damn ....
Gelukkig vlug een ' vervangzakje' gevonden in een nabijgelegen winkeltje waarna ik na het ophalen van mijn koffers toch ook weer een ' klein gelukske' kon ervaren . Ik moest namelijk niet met mijn 2 zware koffers en rugzak de bus op om mij naar een andere terminal te verplaatsen om daar opnieuw in te checken bij BOA, de vliegmaatschappij waarmee ik de volgende vlucht naar Cochabamba, Bolivia had.Check-in bij BOA was ook in terminal 4... gewoon 2 verdiepingen met de lift omhoog :-) .
Ruim de tijd om in te checken , want ben om 14u30 toegekomen in Madrid , en om 21u30 vertrok de volgende vlucht pas .... Relax ..dacht ik ..
Mezelf vlak bij de check-in van BOA op een stoel ' genesteld' . Intussen maakte in mijn handbagage wat lichter door 1 kg pralines en de parfum in mijn koffers te stoppen .. voor mij was dit wederom een ' klein gelukske '.. een mens is soms toch rap content he ...
Een lange rij met reizigers ( vooral Bolivianen ) stond met ' pak en zak' al te wachten tot de check-in zou starten. ' Pak en zak' mag je heel ruim zien . Ik reis dan wel met 2 koffers van 23kg.... maar de meeste bolivianen hadden 3-4 of zelfs 5 grote ' bultos' bij .... bijna allemaal ingewikkeld in groene of witte plastiekfolie .....Toen dan eindelijk de check-in begon, sloot ik mij ook aan bij de lange rij ... want eens van mijn koffers verlost wou ik toch wel graag iets gaan eten. Na mijn ontbijt thuis had ik alleen nog maar wat water een stroopwafel ( uit de taxfreeshop :-) ) gegeten .
Maar heb zo maar eventjes meer dan 2,5 uur moeten aanschuiven , want heeeeeeeeeeeeel veel technische problemen met de bagagebanden ...zodat het een redelijk 'chaotische' check-in werd met zenuwachtig rondlopend personeel ....:-)))
Maar goed , om 18u45 dan toch met de shuttle naar terminal 4S, van waaruit mijn 11,5 uur durende vlucht naar Cochabamba zou vertrekken . Grote honger had ik intussen ...En damn , Burger King was al gesloten intussen ...:((( daar ging mijn plan om nog gauw een lekkere hamburger met frietjes te gaan eten ...Maar de vervangende sandwich elders was ook zeker wel lekker hoor .
Nog even wachten aan de gate tot we konden instappen ..En ik moet zeggen ...met alle coronaregels verliep de inscheping veel ordelijker dan wat ik vroeger gewend was ...Mas disciplina .
Naast mij op het vliegtuig kreeg ik het gezelschap van een 31-jarig Duits meisje Leonie . Aangename babbel , daarna nog wat eten .. Ook niet de gewoonlijke warme maaltijd met 'pollo' ( kip ) of pasta ...maar ook weer omwille van corona een zakje met daarin een flesje water , een brikje fruitsap, een bakje met 2 sandwiches en een zakje zoute chips. Ook geen dekentje of kussentje deze keer ( corona ?? ) .. dus gebruik ik mijn trui maar als kopkussen en mijn jas als deken ... Voor alles is er een oplossing in het leven ..nietwaar ?
Redelijk goed geslapen ..niet zoals in een bed natuurlijk ..maar toch tot 2 uur voor de landing ' geslapen' . Wederom een plastiek zakje als ontbijt met daarin opnieuw een flesje water , brikje fruitsap , verse fruitsalade en een cakeje .
Om 4u15 ( boliviaanse tijd ) geland in Cochabamba. Na controle door de ' migracion' ..ophalen van de bagage..En ja .. vééééééél bagage rolde op de band ...maar de mijne bleven lang achterwege ..Ik kreeg al een ' klein stresske' dat mijn koffers er niet bij zouden zijn ..maar ' por fin' gelukkig wel . Intussen was het al wel 6u ( in de ochtend )
Controle van de bagage door de douane en dan eindelijk naar de uitgang waar Monica , Frederic en Patrick me stonden op te wachten .
Wat een blij weerzien was dat ...na 2 jaar ..onbeschrijflijk .
Alle bagage in de auto , om dan te starten aan een rit van meer dan 200km naar ...ORURO !!!
Een weg door de bergen met veel kronkels en bochten met vrachtwagens die enkel met een slakkegangetje naar boven tuffen ...En Frederic is dan wel een voorzichtige chauffeur , maar af en toe kneep toch maar effe mijn ogen toe ....
Onderweg nog gestopt om wat te eten .. mijn eerste boliviaanse ontbijt ... ' api con pastel ' ...khoopte dat mijn maag er niet al te veel problemen mee zou hebben ( en gelukkig viel dat heel goed mee achteraf).
Omstreeks 10u30 ( boliviaanse tijd .. in België 15u30) eindelijk toegekomen in mijn boliviaanse ' thuis '. tKlinkt raar , maar ook al was het 2 jaar geleden , het leek wel of ik er gisteren nog was geweest :-) .
Na een ' cafecito' en een babbel met dochter Katrine , eerst het thuisfront gerustgesteld dat ik veilig was toegekomen om dan toch maar op bed wat te gaan rusten ... slapen lukte niet echt ... wellicht ook wel wat de ' emoties ' .. sAvonds dan ook op tijd naar bed . Ook donderdag nog een hele rustige ' thuisdag ' met lezen , rusten , haken :-) ..zodat mijn lichaam voldoende tijd krijgt om zich aan te passen aan de hoogte ( 3700 m ) en ' el cambio del tiempo ' . De preventieve inname van Diamox doet blijkbaar dan toch ook zijn werk om hoogteziekte te onderdrukken .
Maar ben zo blij en gelukkig dat ik hier terug ben na 2 jaar .Ook mijn boliviaanse familie is heel content omdat ik weer enkele weken deel zal uitmaken van hun gezin . Een warm en deugddoend onthaal ..
Op vrijdag voel ik dat mijn lichaam nog wel wat last heeft ..maar is het omwille van de hoogte ? of is het omdat ik toch geen 18 jaar meer ben ( hé Jos ? :-)))
Voel me wel goed genoeg om Gilberto Pauwels ( familie ) een bezoekje te brengen ... con barbijo ( mondmasker en de nodige voorzichtigheid.
In de namiddag met Monica nog een boliviaanse chip en telefoonkaart gekocht voor mijn gsm en wat andere aankopen gedaan om nadien huiswaarts te keren en te ..RUSTEN.
Zaterdag ..mijn slaapritme is al iets beter aangepast , maar toch nog altijd heel vroeg wakker ..wat lezen ..wat babbelen met het thuisfront en berichten beantwoorden van al mijn boliviaanse vrienden die staan te popelen om mij te zien ...
sNamiddags met de familie naar 2 (!) voetbalmatchen gaan kijken van mijn ahijado ( petekind ) Patrick. sAvonds heel leuke avond met z'n allen thuis : RUMMIKUBavond met mijn eerste ' cerveze negra' een een knabbeltje . Veel gelachen , veel gebabbeld .. en veel te laat naar bed ...1uur . En toch ben ik de volgende ochtend , zondag , om 6u klaarwakker .
Zo , tot hier mijn eerste verslag vanuit Oruro . De komende week zal mijn agenda zich wat meer vullen ...daarover meer in het volgende verslag.
10 jaar geleden in 2011 kwam ik voor de eerste keer naar Bolivia... dus nu 2021 is een jubileumjaar ...
Ben Marc en onze kinderen heel dankbaar dat ze me telkens weer deze weekjes ' me-time' gunnen ...al 10 jaar lang ...
Wil ook nu al , al de mensen bedanken die mij de laatste weken voor mijn vertrek nog een ' gulle bijdrage' hebben bezorgd.Samen met de opbrengst van de koekjesverkoop van 2020 heb ik een mooi bedrag . Deze centen zullen zeker en vast een nuttige bestemming krijgen en dan deze keer voornamelijk voor de kinderen en jongvolwassen met beperking van het schooltje Ghislain Dube. Komende donderdag heb ik een eerste ' reunion' ... en gaan we bekijken wat de noden zijn om deze kinderen zo goed mogelijk te helpen ...
Veel groetjes , en tot een volgend schrijven .
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2021-10-27 14:12:39
[totalVisitorCount] => 8328
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 515
[author] => Carolina
[cityName] => Oruro
[travelId] => 526783
[travelTitle] => Bolivia 2021
[travelTitleSlugified] => bolivia-2021
[dateDepart] => 2021-11-02
[dateReturn] => 2021-12-11
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/966_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-aangekomen-in-oruro-reisperikelen
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5064208
[userId] => 312545
[countryId] => 24
[username] => raoulenannemarie
[datePublication] => 2019-09-27
[photoRevision] => 0
[title] => All we are is dust in the wind
[message] => Zondag 22 september 2019
Na een ontspannen ontbijtje vliegen we eind van de ochtend naar Bolivia. Eerst van Cuzco naar La Paz waar we een tussenstop hebben van ca 5 uur). Het is een klein vliegveld, maar wel met voldoende eet- en drinktentjes. Daarna vliegen we door naar Uyuni, een klein stadje midden in de woestijn op 3.669 meter hoogte. Er staat al een taxi voor ons klaar, dus dat is wel makkelijk.
Wanneer we 's avonds Uyuni binnenrijden lijkt het alsof het helemaal verlaten is. Het zand en stof waait door de lege straten en we zien geen mens. Er is geen straatverlichting en de huizen zijn donker. Na een tijdje komt hier gelukkig verandering in en zien we wat leven op straat. We verblijven in Kory Wasy Hotel. Op de foto's een schitterend hotel met mooie grote kamers. Helaas heeft onze kamer geen ramen of enige ventilatie. Het vorige hostel had wel een raampje van 20 x 20 cm. Ook niet echt de moeite. Hierdoor hadden we allebei al wat last van een verstopte neus en zaten dus niet te wachten op een kamer zonder ventilatie. Gelijk verhaal gehaald bij de receptie, want we hebben kamers gezien met een raampje. Niet naar buiten toe, maar wel naar de binnenplaats. Na veel pijn en moeite blijkt dat die kamers wel vrij zijn, maar niet schoongemaakt en ook zonder schoon beddengoed. Het is maar voor één nacht en een schone kamer is toch ook wel lekker. Tot we gingen slapen de deur opengelaten voor nog een beetje frisse lucht.
Maandag 23 september 2019
We verzamelen om 10:30 uur bij het hoofdkantoor van Red Planet Expedition op zo'n 5 minuten van ons hotel. We gaan op een 3-daagse trekking door de woestijn van Uyuni. Hier is een enorme zoutvlakte (daarover verder meer), de grootste lithium voorraad ter wereld en veel zand en rotsen.
Er zitten al best wat mensen te wachten. Het is een gemêleerde groep van 17 personen. We rijden met 3 terreinwagens. In onze wagen zitten twee zestigers uit Australië en twee dertigers uit Canada op huwelijksreis. Zij hebben allemaal de Inca Trail gedaan. Dat is vooral erg knap van die ouderen, want het is een hele pittige 4-daagse tocht door de bergen naar Machu Picchu. Verder hebben we nog o.a. drie jonge Belgen, twee Italianen en ook twee Britten.
De rit begint en net buiten Uyuni staan oude locomotieven (de meesten uit de 19e eeuw) weg te roesten. Dit waren de eerste treinen van Bolivia en werden gebruikt om zilver en andere grondstoffen te vervoeren. De Engels sprekende gids vertelt in geuren en kleuren over Bolivia en de geschiedenis. Naast de Spaanse geschiedenis hebben ze ook mot (gehad) met Chili. Bolivia strekte zich vroeger uit tot de kust, maar dat is dus ingepikt door Chili. Dit gebeurde volgens de gids heel stiekem. Terwijl de Bolivianen hun meerdaagse carnaval aan het vieren waren met de nodige drank, bleek na afloop van het feestgedruis dat ze een stuk land waren kwijtgeraakt. Dit is eigenlijk nog beperkt gebleven doordat Bolivia door het Andesgebergte moeilijk toegankelijk is. De Chileense troepen konden daardoor niet verder trekken en nog meer land veroveren.
We vervolgen onze rit en stoppen in het dorpje Colchani. Hier mogen we bij een familiebedrijfje naar binnen. Zij verzamelen nat zout en verwerken dat naar barbecue zout en consumptiezout. Dit is voor de meeste lokale families de primaire bron van inkomsten. Vanwege het hoge zoutgehalte kan je hier namelijk bijna niks verbouwen. Verder zijn er ondergrondse dikke lagen samengeperst zout (tot wel 180 meter) die ze in stukken blokken kunnen zagen. Deze zoutblokken zijn zo sterk dat ze hier huizen van kunnen maken.
Daarna rijden we door naar de zoutvlakte 'Salar de Uyuni'. Dit is de grootste zoutvlakte op de wereld (10,582 km²). Het ligt op 3.663 meter hoogte. Deze is ontstaan doordat de zee hier heel lang geleden is verdampt. Hier kan je trouwens niet komen in de zomer. De zoutvlakte bestaat uit natuurlijk gevormde zeshoekige harde zoutplaten. Daartussen zit zachter zout. In de zomer staat het grondwater hoger, waardoor de platen los komen te liggen en je kan wegzakken.
Het is eigenlijk een grote witte egale vlakte die oneindig lijkt door te gaan. In de verte is het omringd door bergen en vulkanen, maar die liggen zo ver dat je die over het algemeen bijna niet ziet. De chauffeurs gebruiken die om te navigeren. In het noorden is de berg Chipaya en in het zuiden de vulkaan Licancabur op 5.935 meter hoogte.
Op deze zoutvlakte heb je geen perspectief. Het is daarom de ideale plek om grappige foto's te maken waarbij de ene persoon heel groot is en de ander heel klein. Als je er voorwerpen bij gebruikt wordt het nog leuker!
Daarna rijden we door naar Isla Incahuasi. Dit was vroeger een vulkaan die onder de zee lag. Nu de zee is drooggevallen is het een eilandje middenin een "zee" van zout. Verder groeien hier metershoge Trichocereus cactussen die wel 1.000 jaar oud kunnen worden. Vogeltjes bouwen hier hun nestje in en eten van de cactusvrucht. De lokale bevolking offert hier één keer per jaar een lama aan pacha mama (moeder aarde) voor genoeg regen en een goede oogst.
We overnachten in een hotel gemaakt van zoutblokken in het dorpje Atulcha.
Dinsdag 24 september 2019
Vandaag bezoeken we verschillende lagunes die door de mineralen in het water rood zijn gekleurd. Hier foerageren duizenden flamingo's (drie van de zes soorten flamingo's). Het is een schitterend beeld om deze roze gekleurde dieren in het wild te zien. Ze eten het rode plankton en algen waardoor hun witte en grijze veren geleidelijk aan roze kleuren.
We lunchen op een afgelegen plek nabij een rotspartij. Het blijkt dat we niet alleen zijn. Er woont hier namelijk een Viscacha, dat is een soort konijn/kangoeroe met een lange staart. Die zit ons vanuit de rotsen te bekijken terwijl wij aan het lunchen zijn. Stiekem komt hij steeds dichterbij. Hij lijkt niet bang voor ons te zijn. Iemand gooit een stukje broccoli en dat lust hij wel. Met zijn kleine voorpootjes pakt hij het op en eet het net zoals een eekhoorn dat doet. Als we zijn uitgegeten worden alle groente restanten op een grote steen gelegd. Dat verklaart dus waarom die Viscacha daar zit.
We zien regelmatig kuddes alpaca's rondlopen. Bij een groene vlakte stoppen we om dit van dichtbij te bekijken. Het is hier zo groen, omdat er allerlei waterstroompjes doorheen lopen. Er is gras, struikjes en mos. Hier lusten de alpaca's wel pap van. Ze zijn er in wit, bruin en allerlei combinaties daarvan. Er loopt ook een baby alpaca rond. De gids legt uit dat er verschillende kuddes alpaca's (van verschillende eigenaren) vrij rondlopen die 's avonds uit zichzelf terugkeren naar hun eigen stal.
Onderweg in de wagen hebben we de raampjes zo vaak mogelijk open voor wat frisse lucht. Af en toe moeten ze zo snel mogelijk weer dicht vanwege een zand- of stofwolk door de wind of door ander verkeer. Ook een keer tijdens de lunch zitten we binnen en wordt het opeens helemaal donker. Door het raam zien we geen hand voor ogen. Blijkt dat er ineens een enorme zandstorm voorbij raast. Wij blij dat we daar niet in liepen! Heel bizar dat je binnen enkele seconden kennelijk in een zandstorm terecht kan komen.
Het hele gebied is omringd door vulkanen. Van een afstand zien we de semi actieve Ollague op 5.840 meter hoogte. Die is duizenden jaren geleden uitgebarsten. Er komt nu enkel continue stoom uit. Heel het gebied is dus eigenlijk gevormd door het vulkanisch geweld van weleer. Dit zorgt voor een grillig landschap. We wandelen tussen bizarre rotspartijen en landschappen. Het is net of we op mars rondlopen. Op ongeveer 4.850 meter hoogte lopen we op de top van de vulkaan Sol de Mañana. Hier ruikt het naar zwavel en lopen we tussen de borrelende modderpoelen. Om ons heen spuiten de gassen en dampen uit de grond. Er is hier één geiser die enorme gaswolken uitblaast.
's Avonds na het eten gaan we in de hot springs. Het water is zo'n 35 graden en heeft een zachte grindbodem. We zitten op 4.850 meter hoogte. In het pikkedonker met een Boliviaans biertje in de hand hebben we met het blote oog een ongekend mooi zicht op de heldere sterrenhemel. De fonkelende lichten zijn planeten en de continue brandende lichten zijn sterren. De melkweg strekt zich uit als een wolk over de sterrenhemel en Boliviaanse sterrenbeelden van o.a. een lama en een katapult (de Grieken kennen dit sterrenbeeld als de schorpioen) zijn uitstekend zichtbaar. Dit hebben we nog nooit zo meegemaakt. Echt fantastisch mooi. Ook zien we een vallende ster.
Woensdag 25 september 2019
Dit is de laatste dag van de woestijntrekking. Na het ontbijt rijden we naar het drielandenpunt van Bolivia, Argentinië en Chili. Hierna zetten we een deel van de groep af bij de grens van Chili. Zij zetten hun reis daar voort, de rest gaat terug naar Uyuni. We worden vooraf gewaarschuwd voor de strenge controle vanwege drugssmokkel. Dat is niet voor niets, want onderweg zien we meerdere bandensporen van illegale routes naar Chili.
Onderweg naar Uyuni stoppen we regelmatig om de benen te strekken en zodat de chauffeurs even kunnen rusten. We komen nog langs een bijzondere rotsenpartij die door de ontdekker is vernoemd naar Salvador Dali. Met een beetje fantasie zie je een olifant en een vrouw. De terugreis duurt in totaal ongeveer 7 uur. Zoals gepland komen rond 17:00 uur aan in Uyuni.
Nu we weer in de bewoonde wereld zijn en weer online, komen er allerlei berichtjes binnen. Ook van de vliegmaatschappij Amaszones dat er wijzigingen zijn van de terugvlucht. Dit was al van enkele dagen terug met het verzoek om met spoed te reageren. Ohoh! Geluk bij een ongeluk is er op 10 minuten lopen een kantoor van deze maatschappij en die ook nog eens open is tot 19:00 uur. Wij daar naartoe en de beste man typt en zoekt in de computer. Na ongeveer een kwartier wordt de manager erbij gehaald en in het Spaans gediscussieerd. Hierna krijgen we uitleg dat het is gelukt, maar dat het even duurt voordat de tickets gereed zijn. Die worden straks naar ons gemaild. Heel fijn dat het mondeling is opgelost, maar totdat we de tickets hebben zitten we toch niet helemaal ontspannen. Om 18:50 uur komt het verlossende bericht en zijn de tickets in goede orde ontvangen :-)
We verblijven trouwens weer in hetzelfde hotel als eerst in Uyuni. Ze hebben de boodschap begrepen en dit keer hebben we een kamer met raam dat open kan. Met de tickets in bezit en het raampje open kunnen we eindelijk rustig slapen.
Donderdag 26 september 2019
Vandaag vliegen we van Uyuni naar La Paz. Hier hebben we een tussenstop van 8 uur voordat we doorvliegen naar Santa Cruz. We zijn inmiddels bekend op het vliegveld van La Paz en zitten hier en daar en ook even buiten. Er zijn hier ook slaapcabines te huur waar we lekker even een uurtje in verblijven. Allebei nog even in de massagestoel voor enkele Bolivianos en dan zijn we klaar voor de vlucht naar Santa Cruz.
We verblijven in Hostel Sweet Home voor onze laatste nacht. Santa Cruz ligt op 417 meter. Even wat anders dan de eerdere hoogtes waarop we hebben gezeten. Kunnen we alvast weer een beetje "ontwennen". Vrijdag 27 september 2019 begint onze echte terugreis. Eerst vliegen we op Madrid en na een stop van 2 uur vliegen we door naar Amsterdam.
Hierbij sluiten we het reisverslag. Bedankt voor het meelezen en meeleven. Adios en tot ziens!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-31 16:00:03
[totalVisitorCount] => 130660
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 2053
[author] => Raoul
[cityName] => Santa Cruz de la Sierra
[travelId] => 524063
[travelTitle] => Peru en Bolivia
[travelTitleSlugified] => peru-en-bolivia
[dateDepart] => 2019-08-30
[dateReturn] => 2019-09-28
[showDate] => no
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/931/910_640x480.jpg?r=2
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => all-we-are-is-dust-in-the-wind
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5061914
[userId] => 437157
[countryId] => 24
[username] => evaenmarc
[datePublication] => 2019-08-25
[photoRevision] => 0
[title] => Puno - Copacabana - La Paz - Uyuni
[message] => Na een busreis van 6,5 uur kwamen we dan eindelijk aan in Puno. Ons hostel was erg schattig en na een kopje thee doken we lekker ons warme bedje in (ja we hebben het goede hostel gevonden!). De volgende ochtend stond er een ontbijt buffet klaar, waar we maar wat graag gebruik van maakten. Om 8.30 werden we opgehaald door Bolivia hop en kon onze reis naar Bolivia beginnen. Na de grensovergang, die voor ons heel wat gemakkelijker verliep dan voor Amerikanen, kwamen we aan in Copacabana. Een gezellig en sfeervol plaatsje aan het titicacameer. Met uizicht over het hoogste meer ter wereld genoten we van een vers geperste maracuja sap (Eva) en een adembenemende oploskoffie (Marc). Terwijl de rest met een bootje naar Isla del Sol vaarde, gingen wij op jacht naar de beste en goedkoopste nachtbus tickets voor onze trip van La Paz naar Uyuni en weer terug. Waar de tickets in Nederland zo'n 60 euro voor een enkele reis per persoon kostte, heeft jullie favoriete backpackduo uiteindelijk twee retourtjes voor 65 euro weten te bemachtigen! Daarvoor wilden we Isla del Sol wel missen. We hebben verder nog de kerk daar bezocht en haalden in een klein tentje een lekkere afhaalpizza voor het tweede deel van onze trip. Om 23.00 kwamen we aan in ons Wild Rover hostel in La Paz. Men wist, dankzij een vriendin van Marc die daar een half jaar heeft gewerkt, dat wij daar die avond zouden aankomen. We kregen even de tijd om onze tassen weg te leggen, waarbij de hostel bedden in onze 20 persoons kamer ons bijna hoorbaar riepen. Echter, de jagerbombs stonden al klaar en we konden deze natuurlijk niet zomaar afslaan. Een aantal shotjes, twee biertjes, dansend op de bar en drie uur later was het feest dan afgelopen en konden we moe maar tevreden gaan slapen. De volgende ochtend voelden we beiden goed dat we allebei iets te diep in het glaasje hadden gekeken. Met moeite checkten we om 13.00 uit en sleepten onszelf door La Paz. Na een beetje sightseeing kochten we het een en ander voor onze trip naar Uyuni. Rond 17.30 gingen we naar het buspark waar onze goedkope bus zou vertrekken. Onderweg aten we nog een medio lomo (een lap vlees, rijst en friet (wat een combi)) en kwam Marc erachter dat hij zijn jas was vergeten. Daar gingen we weer; dezelfde weg terug naar het hostel waar hij hem gelukkig vond. Om 20.30 vertrok onze Cruz del Norte gevuld met skeere backpackers en een hoop locals richting Uyuni. Over de stoelen en beenruimte valt weinig te klagen, over de ruftende local naast Marc des te meer. Ze ging er aardig op los dat we bijna zelfs wilden verplaatsen. Onderweg stopten we zo een 9 keer zodat locals in- en uit konden stappen, en zodat ze spulletjes aan ons konden verkopen. Want wie heeft er nou geen trek om 3.30??? Om 5.30 kwamen we aan op locatie waar we op werden gepikt door onze tour operator. Online stond trouwens niet hoe laat onze trip zou vertrekken, dus zijn we nu de tijd aan het uitzitten tot we om 10.30 dan eindelijk worden verwacht voor het vertrek. We hebben er zin in!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-08-08 08:09:17
[totalVisitorCount] => 8220
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 305
[author] => Eva
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 523988
[travelTitle] => Peru & Bolivia 2019
[travelTitleSlugified] => peru-bolivia-2019
[dateDepart] => 2019-08-13
[dateReturn] => 2019-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,uyuni
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/157_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puno-copacabana-la-paz-uyuni
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051558
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-28
[photoRevision] => 0
[title] => Hoog jongens kijk omhoog
[message] => Hoog jongens kijk omhoog
Uitvoegend vanaf het tankstation constateren wij, dat de vlakte plaats maakt voor een totaal ander landschap. Bolivia Route 8 is overgaan in Bolivia Route 3. Wij klimmen gestaag! In de bergen hebben de wegen duidelijk meer te lijden! Meteen te merken, want de gaten vallen in het wegdek en het linkerdeel van de weg is afgezet, omdat dit gedeelte ontbreekt! Zo goed als altijd aan de zijde waar het dal is … De nevel komt opzetten, wat het zicht beneemt. Weldra zitten wij in de wolken. Opschieten is er niet meer bij, want onze snelheid moeten wij vanwege de mist op deze smalle bochtige weg vol verrassingen terugbrengen, om veilig te rijden op onbekend terrein. Een mooi houten bord meldt, dat wij een weggetje naar Comunidad Hermanos Caceres in Balivan passeren. Je hebt geen idee waar je rijdt… Gelukkig bereiken wij de andere kant van de berg, waar de mist overgaat in een nevel, die hoger in de bergen hangt, waardoor de weg beter zichtbaar wordt. Een onopvallend bord kondigt wegafsluiting aan tussen Quiquibey- Sillar – Delicas – Escabeche van 7 tot 17 uur. Dat houdt in, dat je alleen in het donker mag rijden! Hiep hoi, maar niet heus! Een groot bord even verder geeft aan, dat er heel veel geld is uitgetrokken om een weg te construeren van 173 km lengte tussen Santa Barbara - Caranavi – Rio Alto Beni – Quiquibey. Nog meer afsluitingen voor ons in petto? Wij stuiten op vrachtwagens op een helling in de modder, die daar staan geparkeerd, omdat zij niet verder mogen rijden vanwege de afsluiting. Wij zien geen kip en besluiten door te rijden. Passeren de waterval en besluiten bij een kraampje in het gehucht te stoppen om bananen te kopen. Drie mooie vrouwen staan aan de kant een praatje te maken. Papaja’s hangen boven in de bomen te rijpen, terwijl verderop de papaja’s en ananassen reeds zijn gerijpt en in kraampjes worden aangeboden. Opnieuw nevel of dikkere mist. Het weer doet wat het wil! Een boom en een vrouw werpen een prachtig silhouet tegen de oneindigheid van niets… Een boer maant zijn koe uit de bosjes te komen en hem te volgen. Een bord waarschuwt ons, dat het voor ons liggende traject bestaat uit gesteente wat niet te vertrouwen is en kan gaan schuiven… Niet te ruw en te snel rijden! Onstabiele steenmassa’s! Wij bereiken het dorp Sapecho, waar wij wederom een bord voor ons neus krijgen. Het komende traject is eveneens gesloten maandag – zaterdag van 7 – 17 uur. Boffen wij, want het is tegen 17 uur. Eerst tol betalen! Wanneer Jan terugloopt, screent hij onwillekeurig de wagen en merkt op, dat de uitlaat bijna de grond raakt… Hij parkeert de Unimog voorbij de post om de schade op te nemen. Dit moet gerepareerd worden! Een enorm geluk, dat het ons hier overkomt. Wij staan voor een werkplaats, waar de uitlaat gelast kan worden. Alleen, de man is op karwei. Niemand weet voor hoe lang. Het geluk is met de dommen: de man keert weldra terug en is bereid om de klus te klaren. Helemaal opgelucht bedanken wij hem, rekenen af na de gedane job en verlaten het dorp. Rijdend op de brug van Sapecho hebben wij een prachtig zicht op de brede Rio Beni, die wij oversteken. Aan de overzijde tanken wij diesel voor Boliviaanse prijs. Jonge vrouwen, die hun producten proberen te verkopen, zitten zwijgzaam met geloken ogen twee aan twee op één lijn aan de rechterzijde van het tankstation. Nog niet eerder zo’n tafereel aanschouwd… Wij krijgen een < nee > als wij verzoeken of wij hier de nacht mogen doorbrengen. Jammer! Door! In het dorp is absoluut geen plek om te overnachten, vandaar dat wij verder zijn gereden. De zon is reeds onder. Hopelijk vinden wij spoedig een ruimte, waar wij kunnen parkeren. Ongelooflijk: ongeveer 1 km verder is een grote open plek met smalle paadjes naar hutjes. Voor een vervallen hut liggen betonnen palen, die de overheid gebruikt tijdens de campagne om alle dorpen op het platteland van elektriciteit te voorzien. Ernaast een stapel kleine keien voor de basis van de palen. Een echtpaar komt terug van het veld, wat zij hebben bewerkt. Carla loopt naar hen toe en vraagt toestemming of wij hier mogen overnachten. Zij reageren heel vriendelijk. Natuurlijk antwoorden zij! Uit hun mand krijgen wij een verse banaan toegestopt als geschenk om lekker op te eten. Verser kan niet! Heerlijk! Elk gaat zijns weegs. Wij slapen prima, alhoewel wij duidelijk merken, dat pas ’s nachts het volledige traject geopend is, want de hele nacht passeren vrachtwagens onze overnachtingsplek, maar het belemmert onze slaap niet. Wanneer wij uit de camper klimmen om ons vertrek voor te bereiden, blijken wij tussen de dekzeilen te staan. Twee auto’s zijn gearriveerd van elders. Wij hebben hun droogkast ingepikt! Zij gebruiken deze plek om cocabladeren in de zon te drogen. Inderdaad een zeer geschikt veld, kan je stellen… Zij maken er geen probleem van in elk geval en wij ook niet. Carla mag gerust de cocabladeren fotograferen. De mannen zet zij er niet op, want Bolivianen willen in de regel niet graag op de foto. Een ongewoon begin van onze dag! Wij vragen ons af of de wegafsluiting tot zaterdag óf zondag geldt: het is vandaag namelijk zaterdag! Op iOverland een warrige informatie. Niemand weet het en wordt net als wij geconfronteerd met geopende en gesloten trajecten, die niet overeenkomen met de informatie op de borden. Er is overeenkomst: de weg is slecht, velen hebben in de wachtrij gestaan en sommigen hebben alleen ’s nachts mogen rijden, wat als een nachtmerrie is ervaren! Tot nu toe voor ons nog niet zo slecht uitgepakt! Er staat weer een vrachtwagen op een blubberige helling. Wij laten hem in de drek achter ons. Andere voertuigen en wij ploegen door de zuigende modder naar boven. Allen laten wij sporen achter, die hiervan getuigen. In Entre Rios staat de slagboom omhoog! Niemand in het hokje, terwijl hier wederom een bord staat, waarop wordt vermeld, dat de weg tussen Caranavi en Yolosita van 7-17u pm gesloten is. Toch de weg geopend op zaterdag??? Het blijft een vraagteken! De bergweg is in een slechte toestand met aardverschuivingen door het vele water van watervallen en beken en de losse samenstelling van het gesteente. Soms is de weg deels verbreed om een passeerplek te scheppen, maar het blijft vooruitkijken, opletten en anticiperen. De rode truck met oplegger staat op een gunstige plek in een royale overzichtelijke bocht veilig geparkeerd. Werkelijk de enige plek tot nu toe, waar dit mogelijk is… Deze man is hier vast bekend. De chauffeur heeft in de bergbeek zijn kleren gewassen en het wasgoed op de aanhanger in het zonnetje te drogen gehangen. Volgens Garmin vertoeven wij op 1447 m hoogte, op weg van Quiquibey via Bella Vista naar Caranavi. Het zijn gehuchten zo te zien, die langs de doorgaande weg zijn gesitueerd. Dekzeilen met drogende cocabladeren in de berm, die in een net luchtigjes door mannen worden opgeschud, terwijl wij passeren. Een moeder wandelt ons tegemoet op de helling, vergezeld door twee zonen. Op het gemak klimmend... Kraampjes met fruit en groente, welke plaatselijk gekweekt worden. Waarschuwing voor vallend gesteente. Wederom een tolpoort na de afslag naar rechts naar Caranavi, het dorp gelegen tegen de berghelling, wat zich koestert in het zonnetje, wanneer wij de weg vervolgen richting La Paz. Vrouwen omringen de passerende auto’s, die bij de tol moeten stilhouden om te betalen en proberen hun artikelen te verkopen aan de passanten. Vaak gaat het om brood, warme empenada’s of variaties van warme deegproducten met vulling. Wanneer de weg wat breder wordt, stoppen wij om te lunchen. Michael, de Duitse motorrijder, die gister vanwege pech naar Rurrenabaque heeft moeten terugkeren, parkeert zijn motor voor onze auto, wanneer wij net onze boterham hebben genuttigd om te rapporteren, hoe het hem is vergaan. Hij vertelt stoer, dat hij geen problemen heeft met het afgelegde traject sinds hij Yucumo heeft gepasseerd. Geen moeite om zich overeind te houden in de modder…Als hij zijn motor aantrapt, doet de motor niets… Hij is niet blij! Jan buigt zich met hem over het probleem, als Michael geen oorzaak kan vinden. Alles is ontmanteld! Zijn hele hebben en houwen staat rondom uitgestald. Michael zweet als een otter in de brandende zon! Jan ontdekt tenslotte een paar losse draadjes, die op dit bar slechte traject zijn losgetrild! Geen contact! Netjes de zaak aansluiten met als resultaat: de motor start weer! Alles loopt weer perfect. Michael zegt nooit meer bij ons in te houden of te stoppen: wij brengen hem ongeluk! Naar ons idee precies het tegenovergestelde: Jan brengt hém geluk, want hij lost Michaels probleem op en geeft hem gratis en voor niets technische instructie. Het is maar hoe een mens tegen zaken aankijkt… Gefrustreerd stuift Michael weg. Tot op heden hebben wij hem inderdaad niet opnieuw ontmoet… Tot onze verbazing belanden wij na een bocht, in de afdaling naar de rivier, in een klein dorpje in een wachtrij! De weg is écht gesloten tot 17 uur, alhoewel het zaterdag is. Wij boffen, want wij staan voor een dorpswinkeltje, waar wij voor de avond verse broodjes kopen en drinken om onze dorst te lessen, want het is bloedheet. Bovendien staat er een houten bank voor de deur in de schaduw, waar wij ons neerzetten en alles over ons heen laten komen. Voor de brug is een touw gespannen met een wacht erbij, die iedereen weerhoudt door te rijden, behalve een pick-up van de wegwerkers. Heeft Michael hem zo ver gekregen, dat hij met zijn motor er wel langs mocht? Michael is in geen velden of wegen te bekennen! Het blijkt, dat men verder op het traject, met dynamiet bezig is om tunnels aan te leggen. Wie weet hielden ze even siësta…of een koffiebreak… en was er een selectieve passage... Klokslag vijf laat de man het touwtje zakken. Twee rijen dik trekt met gierende banden op!!! Het lijkt wel de start van de Dakarrace! Alle zwaardere wagens gaan rechts achter elkaar rijden. De kleinere en snellere wagens verlaten de rechterrij en voegen zich in de linkerrij tot twee rijen zich weer tot één rij moeten samenvoegen en het spel zich herhaalt, wanneer er wederom gelegenheid voor is. Een stof, wat hiermee gepaard gaat!!! Wij laten het gas maar vieren en geven de andere wagens de ruimte… Dat rijdt veel ontspannener, levert een beter zicht en geeft minder kans op steenslag en een kapotte ruit, zoals Fritz is overkomen. De tegenliggers hebben we natuurlijk ook nog… Niet uit te vlakken! Beneden ligt de wild stromende rivier Coroico. Een prachtig gezicht! Wij rijden door inktzwarte tunnels, die in aanbouw zijn. Moeizaam, zonder de tegenliggers te verblinden, je weg door de tunnel zien te vinden. Onprettig! Deze passage zouden ze beter in blokken kunnen laten plaatsvinden. Wij stuiten op werkzaamheden. Betonwagens en allerhande zware machines zijn aan het werk. Kennelijk worden de activiteiten afgerond voor vandaag. Een wrak van een gekantelde vrachtwagen staat in de kant. Begrijpelijk, dat zulke akkevietjes in het donker opdoen, want regelmatig is slechts een smal spoor beschikbaar rond de berg met in de diepte de rivier, terwijl de weg wordt gekenmerkt door vele haarspeldbochten. Telkens weer risico op vallend gesteente door instabiele bergwanden en van een onverwacht opdoemende tegenligger rond de bocht. Een shovel staat geparkeerd naast een auto en hutjes. Hoogstwaarschijnlijk verblijfplaats voor wegwerkers… De was ligt op meerdere plekken in de berm en op de shovel te drogen. Garmin laat zien, dat wij zijn gedaald naar 1033m en ons nu op de weg bevinden van Caranavi naar Santa Barbara. Wanneer wij uit de laatste tunnelbuis komen, ligt er betonijzer langs de straat om verwerkt te worden door de twee aanwezige mannen. Het asfalt begint in dit gehucht! De rivier strekt zich voor ons uit in een prachtig groen landschap. Evenals een bergdorpje dat zich als het ware in het groen heeft genesteld, terwijl rook opstijgt vanuit het groen. Voor ons ligt het dorp Yolosita. Wegwerkers rijden, voorzien van gele hesjes, op de fiets naar hun onderkomen. Voor ons bevinden zich vele huizen en gebouwtjes, waar op uithangborden gebruik van toilet en douche wordt aangeboden. Logisch als dit traject al zoveel jaren slecht te bereizen is, dat in Lonely Planet zelfs staat geschreven, dat de weg tussen Coroico en Caranavi uitsluitend ’s nachts te berijden is!! Dit gebied moet reeds jaren een grote parkeerplaats zijn! De doorgaande straat oogt als een parkeerterrein! De doorgang wordt geblokkeerd door allerlei soorten voertuigen en het geschreeuw is niet van de lucht. Stalletjes met allerhande koopwaar, met name van alles om de honger te stillen en de dorst te lessen. Auto’s met draaiende motor en open portieren zonder chauffeur… Busjes en taxi’s naar verschillende bestemmingen. Grote bussen eveneens. Er is bijna geen doorkomen aan. Een onderkomen van de politie op de splitsing voor ons. Die houden met een meewarige blik toezicht, maar grijpen niet in. Wij stomen zachtjes op en dwingen op deze manier ruimte te maken om ons te laten passeren. Dit werkt, want wij zijn net een bulldozer. Om de beurt gaan ze opzij, als je maar genoeg geduld hebt… Het is een kwestie van wie de langste adem heeft… Wij nemen de afslag richting Yolosa / Coroico. De zon gaat binnenkort onder. De schemering zal gaan vallen. Wij willen de plaats van bestemming bereiken vóór de duisternis is gevallen, want in het donker de weg zoeken is onaangenaam! Wij zien de haarspeldbochten naar Coroico voor ons. Een echt steil traject! De laatste 8 km bestaat uit een smalle bochtige weg, bestraat met keien om te voorkomen, dat de straat compleet aan gort wordt gereden door het hoge klimpercentage. Wanneer wij in het stadje belanden blijken alle straatjes verstopt. Er is markt! Ontzettend veel volk op de been! Voor de meeste straatjes geldt eenrichtingsverkeer. Het verkeer staat vast! Beetje bij beetje is er beweging. Wij vorderen gestaag, maar baren enorm opzien in het plaatsje met die grote truck in die smalle straatjes, waar amper trottoir aanwezig is. Wij moeten eerst het centrum door, willen wij onze overnachtingsplek kunnen bereiken. Carla krijgt het er Spaans benauwd van, hangt uit het raam om te controleren of het goed gaat en stapt uit om te kijken of wij de bocht kunnen nemen. Dwaas zo’n truck in deze situatie… Opgelucht bereiken wij als het donker valt, onze bestemming met de toepasselijke naam Don Xuijote! In het ochtendlicht bekijken wij het prachtige uitzicht vanaf het hotel, gelegen op 1753m hoogte, op de omringende dalen. Een schitterende spot ter voorbereiding van ons lichaam op het hoog gelegen La Paz! Ooit is dit hotel hoogstwaarschijnlijk door een Duitser gebouwd of beheerd, gezien de bouwstijl. Vergane glorie helaas. Zondagochtend hebben wij nog gezelschap bij het ontbijt. De weinige gasten vertrekken. Een jonge papagaai wordt door het personeel, bestaande uit twee dames, vertroeteld op het terras. Er arriveert een vrouw met haar kinderen om het zwembad te bezoeken. Wij verkennen het plaatsje, waar wij met name backpackers ontmoeten, die de Choro Trek hebben gedaan of bij de vele bureautjes de aanbiedingen tegen elkaar afwegen, alvorens hun keuze te maken om het omringende gebied georganiseerd te verkennen. Parque Nacional Cotapata is uitermate geschikt voor hiking. Nadien wacht de beloning van zwemmen, zonnen en lekker uitrusten in een hangmat! Hostals volop! Van de drukte van gister is niet veel over! Onvoorstelbaar en onvergelijkbaar gisteravond en vandaag! De gemeenschap straalt op zondag een aantrekkelijke rust uit! Het stadje is tegen de berghelling gebouwd. Wij zijn ondertussen afgezakt naar beneden om bij Carla’s Garden Pub te lunchen. Het terras heeft een prachtig uitzicht over het dal. Wij starten met een heerlijke cappuccino en besluiten voor het dagmenu te gaan. Een uitstekende keuze! Helaas begint het te regenen, aanvankelijk mild, maar overgaand in een stevige plensbui! Het personeel laat de doorzichtige wanden zakken, zodat wij beschut zijn voor de regen en kou, want de temperatuur keldert meteen zodra de zon verdwijnt! Na het dessert trakteren wij onszelf nogmaals op een cappuccino! Nog steeds regen… Wij besluiten de appeltaart te proberen en een thee te nemen. Wellicht, dat de regen ondertussen stopt. IJdele hoop! Carla, de Nederlandse eigenaresse is voor een paar dagen in La Paz. Zij heeft een andere job in Spanje geaccepteerd en deze zaak te koop gezet. Carla ontmoet Carla niet! Jammer! Een grappige coïncidentie zou dat zijn... De eigenaar van het hotel heeft ons naar haar verwezen vanwege de goede keuken. Hij heeft geen woord teveel gezegd! Het hotel heeft hij zaterdagavond reeds met Jan afgerekend: 2 nachten plus 2x ontbijt. Zondagavond zal er niemand aanwezig zijn. Wanneer wij de berg op zijn geklommen naar het hotel, brandt er inderdaad nergens licht. Ook niet op de galerij, waar gisteravond lampen brandden, toen wij arriveerden. Niet prettig thuiskomen. Wanneer wij gaan slapen, doven wij het buitenlicht, wat wij ontstoken hebben. Het is aardedonker. Rond enen schrikken wij beiden wakker van iets wat omvalt en van gemorrel aan onze deur. Wij luisteren, maar horen niets verontrustends. Jan schijnt met de zaklantaarn door het raam naar buiten. Niets te bekennen! Niets meer te horen! Tegen zessen worden wij gewekt door de douche in de kamer naast ons. Vergissing in de pikdonkere nacht! Plezieriger als de eigenaar ons op de hoogte had gesteld, dat er nog een andere kamer bezet zou zijn. Dan hadden wij het buitenlicht aangelaten! Een van de twee dames komt uit de keuken tevoorschijn, nadat wij aan de tafel hebben plaatsgenomen. Er is niet gedekt. Het kleedje is de vorige dag niet uitgeklopt na het ontbijt, getuige alle kruimels. Wij moeten om het ontbijt vragen. Wat wij voorgeschoteld krijgen, heeft veel weg van de leftovers van gister… Knudde met een rietje! Zo is het niets en wordt het ook nooit iets… Een schrale troost: wij hebben heerlijk gedoucht en onze haren kunnen wassen. Een keurig schoon bed om in te slapen! De auto is gepakt, waarna wij de poort uitrijden, richting centrum. Het dorp is uitgestorven! Garmin zegt ons een andere weg te volgen, waardoor wij een onmogelijke bocht op een helling naar links uitsluitend kunnen nemen door heen en weer te steken. Een taxichauffeur bevestigt, dat dit de juiste weg is om Coroico te verlaten. Het klopt, als wij eenmaal de bocht hebben genomen is deze route langs het busstation voor onze wagen beter te rijden dan de smalle heenweg. Het verlaten van het dorp vergt minder energie dan de entree… Onderaan de haarspeldbochten bekijken wij het wolkendek nog eens aandachtig. De zon schijnt. Het omringende landschap ziet er schilderachtig uit. Wagen wij het erop of niet?! Wij zullen zo direct moeten beslissen. Slaan wij af of continueren wij Bolivia Route 3? Wanneer wij afslaan om de meest gevaarlijke route van Bolivia te rijden is het belangrijk, dat wij helder zicht hebben en niet in de mist belanden! In de mist heb je geen zicht en breng je jezelf, en anderen bovendien, in gevaar. Toch rare koppen boven de bergen… Wij besluiten af te zien van het nemen van de afslag en continueren Bolivia Route 3. Schitterend zicht op de hoge bergtoppen in de verte, die meer dan 6000 meter hoog zijn! Plotsklaps slaat het weer om en begint het te regenen. Steeds harder en harder. Alles trekt dicht! Gelukkig de juiste keuze gemaakt! Jammer, dat wij geen beeld ven het prachtig landschap rondom ons kunnen vormen. Het begint meteen goed als een vrachtwagencombinatie ons en de vrachtwagencombinatie voor ons, passeert, terwijl de bocht naar rechts loopt en je totaal geen zicht hebt of iemand eraan komt…Defensief rijden: gas los, afstand creëren tot de wagen voor ons zodat er ruimte is voor het passerende voertuig om ertussen te schieten als het nodig is, klaar om te remmen. Beter maar goed opletten, want wij rijden bergwegen, die niet bepaald in goede staat verkeren. Waarschuwingen vanwege een geologisch instabiel gebergte, wat veel steengruis veroorzaakt en grondverschuiving teweegbrengt. Regelmatig haarspeldbochten en onoverzichtelijke trajecten. Klimmen en dalen. Een zone, waar viscacha’s, een specifiek soort konijnen leven en beschermde bloemen groeien. In Unduavi staan er stalletjes langs de weg om te eten en te drinken en de toilet te gebruiken. Begrijpelijk in deze kou en woestenij, dat velen hier stoppen. Het traject, wat wij vandaag rijden, staat bekend als een prachtig gebied om te bekijken, wat echter zelden mogelijk is door enorme bewolking, mist, nevel en regen door de hoogte van het gebergte. Bij Pongo duiken wij een inktzwarte tunnel in. Akelig om in te rijden. Wat zijn wij in Europa verwend! Alhoewel, in Noorwegen zijn wij ooit op zo’n tunnel gestuit, waar wij een vrachtwagen slechts op een uitwijkplaats konden passeren, waarbij noodgedwongen de tegenligger achteruit moest rijden en wij gelukkig niet…Op het eiland Senja? Hier gelukkig breed en hoog genoeg voor twee grote wagens! Wij rijden op 4658m hoogte. Het is hartstikke koud in de cabine! In de pick-up met een huif, bestaande uit doek, die voor ons rijdt, evengoed. Van onder stapels dekens komen hoofden omhoog om te kijken wat er achter hen rijdt. Er blijken 2 vrouwen met kinderen in de achterbak te worden vervoerd, die het waarschijnlijk nog kouder hebben dan wij, alhoewel zij zo te zien goed ingepakt zijn. Lachend zwaaien zij ons gedag. Het hoogste punt La Cumbre ligt zelfs op 4725 m hoogte, waar de nevel geringer is. Het is echter ontzettend koud!!! Een ijzige wind blaast ons weldra de auto in terug! Wij rijden snel verder om op te warmen. Op het gehele traject worden wij geconfronteerd met vrachtwagens, autobussen en personenauto’s, die inhaalmanoeuvres uitvoeren, waarvan je haren ten berge rijzen. Zonder kleerscheuren bereiken wij de hoge rug, vanwaar wij een prachtig zicht op La Paz hebben, gelegen in de kom tussen de enorm hoge bergen van meer dan 6000m. Dikke donkere wolken hangen boven de stad. Wij boffen: een waterig zonnetje breekt door! Verschillende stuwmeren passeren wij, die de stad van water moeten voorzien… Een paar jaar geleden werd de situatie op een gegeven moment zeer nijpend. De bodem van het stuwmeer werd zichtbaar, omdat er zo lang geen regen was gevallen… Gelukkig geen alarmerende situatie ontstaan, maar het heeft de bewoners tot nadenken gestemd en heeft tot een bewuster watergebruik geleid. Vóór ons wederom een tolstation, nu om La Paz binnen te kunnen rijden. Een prachtige man met een zwarte hoed rekent met ons af. Normaliter werken er altijd vrouwen op de tolstations om kaartjes te verkopen. Een enorme rij wachtende tegenliggers om de bergen in te kunnen rijden, nadat zij tol hebben betaald. Wij boffen, wij zijn meteen aan de beurt! Het is nog vroeg in de middag, waardoor de intensiteit van het verkeer geringer is. Iedereen is aan het werk. Voor ons rijdt een aftandse auto met een vel plastic als achterruit. Aan deze kant van de stad staan heel veel autobussen met fraai versierde wanden langs de straat geparkeerd. Een tijger met pauw; Batman; een sexy lady; de heilige maagd Maria; duiven, die uit grote handen worden losgelaten; het lam Gods en Jezus , die ons beschermt om verschillende afbeeldingen te benoemen. Zij vertrekken meest in de namiddag of avond. In Zuid Amerika is het normaal, dat lange afstanden door bussen, bij afwezigheid van treinverbindingen, veelal in de nacht worden gereden. Helaas is dit tevens de oorzaak van ongelukken met dodelijke afloop. Telkens duiken zulke nieuwsberichten op! De rillingen lopen over je rug, wanneer er melding wordt gemaakt van een nieuw incident met een bus! Zeker als het om een traject gaat, wat wij zelf hebben afgelegd. Het stimuleert ons om defensief te rijden om zulke calamiteiten te voorkomen. Bij voorbaat passen wij ons rijden aan, als wij het rijgedrag als agressief ervaren van medeweggebruikers en een gevaarlijke situatie zou kunnen ontstaan. Liever laat dan nooit aankomen… Wij dalen af aan de noordzijde van de stad. Onze bestemming ligt aan de oostelijke zijde van de stad. Dit betekent, dat wij de stad moeten doorkruisen, wat ons anderhalf uur rijden kost. Een deel van de route rijden wij onder de witte gondels. Wij passeren een privé begraafplaats. Wat stelt een mens zich hierbij voor? Nog meer begraafplaatsen op de heuvels met vele kleurige boeketten bloemen, getooid met de toepasselijke naam
, waar grafzerken ontbreken. In het plantsoen staat een ontmantelde kever op een gemetselde voet ter grootte van een klein transformatorhuisje. Wat beoogt men hiermee? Een markt, waar men druk is, grote witte zakken in te laden. Auto’s voller dan vol! Ongelooflijk hoe ze weten te stouwen! Enorme stapels vuilnis op meerdere plekken. Een prachtige oude Dodge als autobus. Een heuse echte scharensliep…Straathonden koesteren zich in het zonnetje, uitgestrekt in grasperken. Bedelende mensen bij de stoplichten. De stad levert nu een ander beeld dan anderhalf jaar terug, toen wij in de taxi dwars door de stad karden. De hogere zit in de Unimog biedt een ander zicht op alles, terwijl je in de taxi meer een deel van de hele enscenering vormt. De rit valt niet tegen, alhoewel wij goed moeten opletten of wij op de juiste baan zitten om voor te sorteren. Links en rechts passeert het verkeer. Er is en blijft een dooie hoek ondanks de extra spiegel! Ondertussen speurt Carla of er ergens een gelegenheid is om de auto te wassen. In een stad is ontiegelijk veel te zien! Boeiend! De witte formaties van Valle de la Luna doemen voor ons op aan de horizon. Langzamerhand naderen wij Mallasa, waar Hotel Oberland zich bevindt. Jan vindt het welletjes. Er is nog maar één ding, wat hij wil: de wagen parkeren en zich installeren. Die wasbeurt komt een andere keer… voor de auto wel te verstaan… Zelf gaan wij lekker douchen! Van onze vrienden krijgen wij een WhatsApp, dat zij de nieuwe spiegel hebben ingepakt. Verzendklaar! DHL doet de rest! Per expres verzonden! Jan heeft onderweg na het akkevietje met de afgebroken spiegel via WhatsApp contact met John opgenomen, die een nieuwe set spiegels heeft geregeld, bestaande uit een beugel met 2 spiegels erop. In de praktijk is gebleken, dat de diameter van de oude en nieuwe beugel licht afwijkend is, waardoor de nieuwe spiegel op de oude beugel teveel speling heeft, teveel trilt en een slecht beeld levert. Onprettig en gevaarlijk! Wij passen ons programma aan, want als er actie moet worden ondernomen in verband met het pakket, moeten wij bereikbaar zijn voor het hotelpersoneel. Jammer genoeg, is het hotel een half jaar terug overgedaan door de voormalige Zwitserse eigenaar aan een Boliviaanse nudelfabrikant. Walter heeft de vorige keer bemiddeld bij de inklaring en aflevering van een pakket, waardoor alles heel soepel is afgehandeld. De Spaanse taal is voor ons een handicap in zulke specifieke situaties. Gert biedt echter ons zijn hulp aan, mocht het nodig zijn, wanneer wij met hem een afspraak maken voor een stadsbezoek op zondag, omdat DHL slechts op werkdagen zaken doet! Altijd is er een oplossing! Wij doen rustig aan, want de hoogte van 3283 m speelt ons parten. Wat kortademig en snel moe. Ons lichaam heeft nog niet voldoende rode bloedlichaampjes aangemaakt. Op onze leeftijd kost dat wat meer tijd. Bovendien hebben wij lang in het laagland rondgetrokken…Mooi gelegenheid om de was te laten doen, zelf een handwas te doen en het bed te verschonen. Jan kijkt de boiler na. Het blijkt, dat de brander deels verstopt is. Bovendien blijkt de boiler het erna wel op de ene gasfles te doen, maar niet op de andere. Jan vermoedt, dat het mengsel butaan/propaan in de ene fles ongeschikt is voor de boiler: niet goed afgevuld door de gasleverancier. Gelukkig hoeven we geen keteltjes water meer te koken voor de vaat! We zijn luxe renpaarden! Als het bed open ligt om te verschonen en te luchten, maakt Jan meteen gebruik van de gelegenheid om een nieuwe elektrische leiding aan te leggen voor de bediening van de kraan, die telkens kuren vertoont. Nu kan hij er gemakkelijker bij! Wanneer de achterdeuren worden geopend, blijkt er zich een aardige hoeveelheid rode stof en rood gruis te hebben verzameld. Evenals in die mooie grote roestvrijstalen kist aan de bestuurderskant! Beetje bij beetje nemen wij de wagen onder handen om stof en gruis te verwijderen, want het is een nies- en proestpartij in de wagen. Het klaart niet alleen op, maar het lucht evengoed op! Zelfs de vitrage om de insecten buiten te houden krijgt een wasbeurt. Rozig wordt weer grijs! Thea heeft een vooruitziende blik gehad, toen zij voor deze coupon ging en niet voor een witte of crème! De luchtfilters werken weer na een beurt met de compressor! Bandenspanning controleren: niet verkeerd. De 4x4 is extreem veel gebruikt in verhouding tot de trip van vorig jaar. Dit is de reden, dat Jan de portaalassen controleert of er voldoende olie in zit. Jazeker! De luchtketels worden ontwaterd. De elektriciteit slaat telkens af als de boiler wordt aangezet. Er zit kool op de stekker… Waardoor? Jan meet alles door en vindt een verlies… Waar! Wij hebben enorm veel techniek in de wagen. Ga maar op zoek naar de lek… Hij construeert een aardlekpin, die een verbinding vormt van de wagen naar de bodem, waarna de elektriciteit niet meer uitslaat. De oplossing? Wij hebben gezien, dat veel Brazilianen zoiets in gebruik hebben, wanneer zij in hun camper huizen. Wie weet….Het tussendoortje op zondag met Gert is een doorslaand succes! Christian & Suzanne uit Hamburg vergezellen ons. Er zijn in de laatste anderhalf jaar meer lijnen geconstrueerd, waardoor een groter gedeelte van La Paz via de cabineliften bereikbaar is. La Paz blijft een groot avontuur! Heerlijk als je een gids hebt, die heel veel weet te vertellen, omdat hij ter plekke bekend is. Wij reizen met groen en geel, bekijken ter plekke het uitzicht over de stad om daarna met de taxi naar de Heksenmarkt te rijden en ons hier te oriënteren. Het voordeel van de zondag! Door de weeks een summiere afspiegeling van de zondag. Hierna wandelen wij naar de rode gondel om in de rij te gaan staan vanwege de vele bezoekers van de Heksenmarkt. Niemand piept stiekem ertussen. Iedereen loopt naar het einde van de rij om netjes aan te sluiten! Geen gedrang! Wat ongecompliceerd! Een van de werkneemsters telt en vult per gondel het aantal aan, wat er maximaal bij kan. Iedereen volgt haar zachte hand gedwee. In de cabine wordt als vanzelfsprekend ruimte geschapen voor de nieuwkomers door op te schuiven. Er bestaan strenge regels voor de cabineliften. Het gewicht moet goed verdeeld worden over de beide banken. Alleen zitten is toegestaan! Liggen, lopen of schommelen is uit den boze! Bovendien zijn eten en drinken streng verboden. Evenals muziek! Wordt je gesnapt, dan krijg je een gebruiksverbod opgelegd! Bij het eindpunt passeren in de straat folkloristische dansers begeleid door folkloristische muziek, wat onze aandacht trekt. Wij hebben echter ook dorst en trek en besluiten met zijn vijven in de restauratie van de treinwagons, die als museumstuk een trekpleister zijn, wat te gebruiken. Hierna gaan wij met de oranje lijn naar het centrum om het museumstraatje te bekijken, en ons via het schouwburgplein naar Plaza Murilla te begeven. Op zondag is in het centrum bijna alles gesloten! Wat een dooie boel! Zelfs bijna geen restaurantjes zijn geopend. Laat staan een toilet! Gelukkig weet Gert er twee te bedenken, die misschien geopend zijn. De een niet, maar Café Alexander gelukkig wel. Suzanne blij! Nu wij hier zijn, willen wij allen nog graag iets drinken, want onze dorst is nog niet gelest. Bovendien is het een gezellig café met bezoekers, waartussen wij ons thuis voelen! Terug naar Plaza Murillo, waar wel wat te doen is. Toevallig is het wisseling van de wacht en strijken van de vlaggen, als wij arriveren voor het oude regeringsgebouw, waarachter en bovenuit het nieuwe regeringsgebouw torent. Met recht een schouwspel! De vlaggen worden neergehaald, maar één vlag weigert, want de vlag blijft hangen op een paal ernaast. De man doet zijn best door de draad een zwieper te geven met een strak gezicht, maar in eerste instantie lukt het niet. Omhoog hijsen en proberen te strijken en een nieuwe poging, eer het lukt de officiële vlag van Bolivia, neer te halen. De anderen staan met een onbewogen gezicht te wachten, want zij zijn al lang gereed, behalve de man naast hem met de andere kleurrijke versie van Bolivia, die wacht tot zijn collega ook zover is. Gezamenlijk strijken zij elk hun vlag. Uiteindelijk kan de sessie door de groep worden gecontinueerd en afgesloten. Wij bekijken de nieuwe regeringstoren van de achterzijde: een fraai nieuw gebouw. Echter een prestigeobject! Wat nu met het oude gebouw ervoor? Voor wij naar Mallasa terugkeren willen wij ergens tezamen eten. Wij suggereren Gert het restaurant, waar wij anderhalf jaar geleden koffie en gebak hebben gebruikt. Colonial is geopend, bezit een gezellige entourage en levert een goede maaltijd op. Het is ondertussen te laat om de nieuwe witte lijn te gebruiken, omdat op zondag de bergbanen korter werken dan doordeweeks. Gert probeert een taxi te krijgen om ons naar Oberland te rijden. Wat vandaag tot op dit moment geen moeilijkheden heeft opgeleverd, blijkt nu een probleem te zijn! Met vijf personen pas je niet in een reguliere taxi! Tot nog toe is Gert met toestemming van de chauffeur in de bagageruimte via de achterklep gekropen van een stationwagen, mits hij voor 5 personen betaalt. Nu echter weigeren de taxichauffeurs! Het zijn bijna alleen nieuwe taxi’s, die ons ’s avonds voorbij rijden. De politie verbiedt kennelijk meer dan 4 personen in een luxe taxi te vervoeren. De taxichauffeurs hebben geen trek in een boete. Gert moppert! De politie… nog nooit van gehoord…Uiteindelijk lukt het een oudere taxi aan te houden, die genegen is op het voorstel van Gert in te gaan en ons meeneemt. Het is een latertje! Een onverwacht item: MPV’s rijden niet als taxi! Echter wel op vaste trajecten met haltes… Tja, oorspronkelijk zouden wij met zijn drietjes gaan. Wij hebben ons absoluut niet van tevoren gerealiseerd, dat het meenemen van anderen tot een vervoersprobleem zou kunnen leiden... In elk geval hebben wij geen spijt van deze dag en van ons besluit om hen mee te laten gaan. Een gezellige dag! Echter weer een klein beetje wijzer… Gert werkt om de hoek van het hotel. Regelmatig komt hij even kijken of er nieuwe Overlanders zijn gearriveerd om te informeren of zij misschien belangstelling hebben voor een trip met hem om La Paz te verkennen. Het is altijd interessant om met Gert van gedachten te wisselen als hij ook even bij ons komt buurten. Wij vertellen over de weg, welke wij vanuit Brazilië hebben gevolgd. Gert beaamt, dat inderdaad Chinezen in samenwerking met Bolivianen betrokken zijn bij de constructie, omdat zij de cessie voor de constructie hebben binnengehaald. Wij geven onze gedachten over de planning weer. Gert heeft zijn versie. Hij noch wij weten, wat de waarheid is van alle geruchten, die de ronde doen. In elk geval zijn er berichten over uitbetalingsproblemen van de lonen. Als dit klopt, is het begrijpelijk, dat het ontzettend lang duurt, eer dit traject ooit klaar zal zijn. Wij informeren bij hem, waarom er zoveel vuilnis op straat ligt en in het hotel alle vuilniscontainers overvol zijn. De vuilniswagen is evenmin aan de poort geweest tot op heden. Het blijkt, dat een vrij nieuwe stortplaats onklaar is geraakt door extreme regenval gedurende de laatste weken. De aarden wal is gaan schuiven, de opgeslagen vuilnis is met de aarden wal gaan glijden richting een nieuw woongebied. De toekomstige bewoners protesteren en hebben de toegang tot de vuilstort gebarricadeerd. Zij eisen, dat deze stortplaats opgeheven wordt. Op de televisie zijn de beelden getoond van de enorme verschuiving van aarde en gestorte vuilnis: een geweldige chaos! Een ander item is grondvervuiling. Onlangs is er een rel in Bolivia geweest over het sterven van lama’s. De boeren beschuldigen de exploitanten van mijnen over het niet verantwoord omgaan met het milieu, waardoor hun dieren sterven door contaminatie. Verbazingwekkend is het inderdaad hoeveel concerns uit verschillende landen cessies hebben binnengehaald voor mijnbouw in de landen in Zuid Amerika. Is de tijd voorbij van kolonisatie en vreemde heerschappij? Wanneer een mens alles op een rijtje gaat zetten, kan je jezelf afvragen, waar wij op deze aarde mee bezig zijn. Het gaat nog altijd om de knikkers als je het ons vraagt. Onze nazaten zitten met de rotzooi, die letterlijk overal achterblijft. Inderdaad in grote bassins omzoomd door aarden wallen. In Brazilië het laatste jaar op twee verschillende locaties ondermijnd, wat tot aardverschuiving heeft geleid, waardoor de bewoners in een naburig dorp zijn bedolven. Efficiënt als de werknemers dichtbij wonen en niet opgehaald en weggebracht hoeven te worden? Kwestie van een kostenplaatje? Incidenten als deze roepen een groot vraagteken op of er ooit aan deze problematiek aandacht zal worden geschonken om een oplossing te vinden voor het afvalprobleem en de zorg voor de medemens. Langzamerhand wordt Jan ongedurig. De tijdslimiet voor een expresbestelling is ruim verstreken. Het pakket heeft een vreemde route afgelegd. Teveel cargo in Madrid zorgt voor een tussentransport Madrid-> Frankfurt. In Santa Cruz geeft de douane het pakket niet vrij. Gelukkig hebben John & Joke een foto gemaakt van de accessoires. Jan regelt met de dames van de hotelreceptie, dat deze foto bij de douane in Santa Cruz terechtkomt. Dit helpt! Zij geven het pakket vrij, waardoor DHL aan de slag kan. Met 11 dagen wordt het pakket in de namiddag bij de receptie van het hotel aangeboden! Jan hoeft zelfs niet zelf naar boven om te tekenen en af te rekenen! Een van de dames brengt het pakket bij Jan. Hij is helemaal blij! Hij kan niet wachten! Hij maakt voorzichtig het pakket open. Alles is in perfecte staat ondanks de lange reis. Helemaal opgelucht! Hij gaat meteen aan de slag! Links eraf en rechts gemonteerd. En erna de nieuwe beugel aan de bestuurderskant, waarna de spiegels erop gemonteerd kunnen worden. Secuur afstellen… De klus is geklaard! Nu kan Jan een afspraak maken om de olie te laten verversen… Ernesto, een Zwitser heeft een garage in La Paz en is bereid om Jan te helpen. Spannend om door de stad in de ochtendspits te rijden. Een smalle toegang in een drukke straat. De mannen, die in de garage werken, zijn gewend om dit te regelen en zetten gewoon het verkeer stil, waarna de poort achter ons weer gesloten wordt. Een prachtige ruime en schone garage! Jan is content over de wijze, waarop de mannen werken. Zij nemen de tijd, zodat de oude olie de gelegenheid heeft daadwerkelijk uit het systeem te druipen en gaan ondertussen met een andere klus verder om af en toe even de zaak te komen bekijken. Wij treffen hier een Oostenrijks echtpaar voor reparatie van hun Landcruiser. Tijdens een gezellige babbel verstrekken wij hen informatie over Oberland en Gert. Zij hebben de ervaring, dat op jezelf een stad verkennen niet altijd een succes is. Blij met de hint, genieten zij van een heerlijk dagje La Paz. Zo helpen wij elkaar en maken van het reizen een geneugte. Het is een komen en gaan van Overlanders in Oberland. Wij staan naast een oude Zwitserse Postbus, met het stuur aan de rechterzijde, die jaren lang in Sankt Gallen in bedrijf is geweest. Christian en Suzanne zijn ondertussen vertrokken. Wij hebben boven in het restaurant heel gezellig met zijn viertjes gegeten ten afscheid om te beklemtonen hoe goed wij het met zijn vieren deze dagen hebben gehad. Een mens kan het niet met iedereen vinden. Zo vinden wij, dat je het niet kan maken, dat je de smeerpunten van je wagen smeert en vervuilde grond achterlaat als je vertrekt, terwijl er zelfs een stapel karton in het hok voor de vuilnis gereed ligt, wat je had kunnen gebruiken. Voor zulke reisgenoten schaam je je diep! hebben wij van vrienden geleerd. Daar houden wij het maar op… Komisch blijkt na raadpleging van Google in het Duits een totaal andere betekenis te hebben dan het Hollandse komisch… Wij zijn het volmondig eens met de benaming van Anna & Fritz! Gereed om te vertrekken. De wagen is gepoetst en in de supermarkt hebben wij proviand ingeslagen. De laatste was ingeleverd en schoon in de kast. Pech! Beiden zijn we niet lekker… Jan heeft geconstateerd, dat een Overlander een onderbroek vol poep door diarree, in de bak op de herentoilet heeft gegooid. Zelfs zonder zakje eromheen! Echt smerig! Geen respect voor personeel en andere Overlanders! Kennelijk zijn wij beiden besmet via kraan of deurknop. Evenals anderhalf jaar terug zijn wij de klos. Op exact dezelfde locatie. Jan vaardigt opnieuw een verbod uit om de toilet van de camping te gebruiken. In zo’n situatie prefereer je inderdaad je eigen toilet. In de loop van de tijd raakt echter zo’n ervaring weer in het vergeetboek… Zodra wij ons beter voelen, vertrekken wij met de zon hoog aan de hemel en dikke witte koppen boven de bergen. Een lege hof achterlatend. Alle Overlanders zijn uitgezwermd naar totaal verschillende richtingen! Wie weet of we elkaar weer ontmoeten…
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 932
[author] =>
[cityName] => La Paz
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoog-jongens-kijk-omhoog
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051429
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-26
[photoRevision] => 0
[title] => Verrassend
[message] => Verrassend
Het roze huis aan de overkant van het tankstation staat te koop. Twee mannen vergaren de geoogste producten en maken zich op om het perceel te verlaten. Wij informeren of wij vóór de schuur de auto mogen parkeren om de nacht door te brengen, waarop zij antwoorden, dat wij in de tuin mogen parkeren. Plezierig, want dan staan wij niet op de rijweg en kan niemand per vergissing op ons inrijden in het donker. Wij wanen ons op ons eigen terrein… Idyllisch met bloemen tegen de pui…Met onze eigen zendmast naast het huis! Gelegenheid om het thuisfront te updaten! De weg is breed en is onder constructie, zoals dat zo netjes wordt genoemd in Zuid Amerika. Je moet alleen niet vragen, wanneer de constructie aanvangt, maar zeker niet, wanneer de constructie zal zijn voltooid. Wij verlaten El Triangulo of El Choro richting zuiden. De eerste 25km is het wegdek in een zeer goede staat om afgewerkt te worden! Het lijkt alsof de wals of de shovel er gister nog overheen is geweest. Wij zoeven over de weg! Het ziet er echter niet naar uit, dat het afwerken binnenkort gaat plaats vinden… Erna wordt de staat van de onderlaag iets minder, maar desondanks schieten wij wonderbaarlijk op! Regelmatig zijn duikers reeds aangelegd, maar de weg loopt nog niet door óver de duikers héén. Via een blubberige omleiding rijden wij telkenmale eromheen. Een vrachtwagen vol koeien. Een houtzagerij. Campamento Cachuelitas: geschakelde containers, die eruitzien als tijdelijke huisvesting voor werknemers, die aan de weg werken. Echter geen mens te bekennen! Totaal verlaten! Een gehucht bestaande uit witte lemen huizen met rieten daken, wat heel anders oogt dan de houten huizen op het vorige traject. Een man met witte kaplaarzen staat geleund tegen zijn brommer. Een uitgestrekt terrein met buizen op voorraad voor de duikers, bergen zand en heel veel gele vrachtwagens, keurig in het gelid. Het idiote is, dat wij veel lege vrachtwagens op dit traject ontmoeten. Alsof de lege vrachtwagens in rijen worden weggezet op het terrein. Alsof alle werkzaamheden worden stilgelegd en niets meer wordt ondernomen. Na 167 km te hebben gereden, wordt de weg slechter en slechter, vooral na het dorp Australia. Wij ontmoeten een kudde koeien met drijvers, waarvan twee met een dikke wang van een dot cocabladeren. De wateroverlast neemt langzamerhand toe. Huizen worden omgeven door grote plassen water. Moerassige bermen. Echter ook meer water op de rijweg. Het doet ons denken aan de verhalen over de Pantanal in Brazilië, waar mensen uit de blubber geholpen moesten worden, omdat zij de weg kwijt raakten vanwege de overvloed van water. Wegzakken en vast komen te zitten in de berm, omdat wij de weg niet volgen, trekt ons niet aan! Aanvankelijk rijden wij zoveel mogelijk op de redelijk droge delen, maar wij kennen dit traject niet en vragen ons soms af, waar de weg loopt en waar wij moeten rijden. Gelukkig is onze wagen in staat door water te rijden en staat de Unimog hoog op zijn wielen, maar toch… Als er medeweggebruikers zijn, kijken wij goed, welke wegdelen zij gebruiken. Zij nemen weinig snelheid terug en spatten hoog water en blubber op! Zij zijn baggervies, maar wij doen niet voor hen onder. Zelfs onze ramen zitten vol rode blubber! Zo bar is het tot nog toe niet geweest! Voorbij Puerta Teresa is een betonnen brug over de Rio Yata. In het dorp Yata is een afslag via een track naar Santa Ana de Yacum om vervolgens via een dirt road naar Trinidad te rijden. Gezien de wegen, die wij tot nu toe in Bolivia sinds Corbija hebben gevolgd en met name het gedeelte van vandaag, durven wij het niet te wagen om dit uit te proberen. Op de kaart te zien rijden wij door een uitgestrekt waterrijk gebied met zeer veel rivieren en riviertjes. Bovendien zijn er ontzettend veel lagunes en meertjes in de provincie Beni! Uiteindelijk is er een dammetje aan onze rechterhand, waar wij redelijk kunnen parkeren met stroompjes en poelen rondom, wat werkelijk een prachtig uitzicht biedt. Veel insecten, vermoeden wij. Het wonderbaarlijke is, dat het wemelt van wondermooie libellen! Niet te vangen op de foto, want zij zijn zo beweeglijk en druk! Heel helder water in de poel naast onze auto. Dat kunnen wij mooi gebruiken om de watervoorraad voor de toilet aan te vullen, want het reservoir is bijna leeg, en de rode blubber van de ramen te wassen. Laat je de rode blubber opdrogen, dan wordt het net gebakken klei! Heel lastig te verwijderen! Geen last van muggen tijdens deze klus! Eten de libellen echt al die insecten op? Het lijkt er veel op, want ook tijdens het slapen is het aangenamer dan gedurende de twee laatste nachten. Een libelle is altijd heel rank en fragiel, bewonderenswaardig sierlijk, maar nu waarderen wij een libelle des te meer, omdat zij ons verlossen van kleine insecten, zoals muggen en vliegjes! ’s Ochtends vroeg om 5.30 uur worden wij gewekt door een passerende militaire colonne. Erna soezen wij nog wat, maar voor het verkeer op gang komt is het wijzer op te staan en op weg te gaan, bedenken wij. De afgelopen weken heeft Jan regelmatig zijn spiegel vastgezet. Toch trilt hij telkens weer los! Slecht zicht in een trillende spiegel! Met touwtjes en veters probeert hij de spiegel te stabiliseren voor wij vertrekken. Mooi in rood en wit! Een fraai vlechtwerk! Apart: vanochtend geen libellen en insecten… Wij genieten van de vroege morgen! Het is een prachtige moerastocht!!! Wij blijken een beschermd natuurgebied te doorkruisen en worden gewaarschuwd flora en fauna te beschermen. Kaaimannen en capybaras kunnen de weg oversteken… Rijd ze niet dood! Stop! Ondanks de aanbevolen lagere snelheid wordt er veel te hard over de moerasweg gesjeesd! Resultaat: een dode kaaiman langs de weg met een heel stel gieren erbovenop, die zich tegoed doen! Gelukkig ook levende kaaimannen in het moeraswater om ons heen. Soms moeilijk te onderscheiden met de begroeiing van kleine plantjes en grotere plantjes met verschillende soorten bloemetjes. Zelfs waterlelies zien wij hier, een soort dotterbloemen en verschillende witte, gele en blauwe bloemetjes. Een prachtige witte vogel van het formaat van een ooievaar, maar in een steviger uitvoering, met zwarte poten en zwarte hals, kop en snavel met een rode halsband bij de overgang van lijf naar hals. Geen idee hoe deze vogel heet! Hij slobbert water en voedsel zoals een ooievaar en reiger, alhoewel hij hierin ook lijkt op een pelikaan en flamingo. Rara, hoe heet deze vogel? bovendien heel veel mooie vogeltjes! Eerlijk gezegd is de werkelijkheid het tegenovergestelde van onze verwachtingen. Op de Transamazônica in Brazilië hebben wij gedacht veel vogels en dieren te ontmoeten en hier in deze uithoek van Bolivia totaal niet… Wij genieten! Een kudde koeien verspert de rijweg, begeleid door gaucho’s met zo’n dikke wang vol cocabladeren. Een omleiding vanwege een duiker in aanbouw met ernaast een container met het opschrift China Shipping! Alweer koeien begeleid door gaucho’s. Gras en water genoeg! De weg loopt telkens omhoog en omlaag vanwege in gebruik genomen duikers, wat sneller rijden door iedereen als consequentie heeft. Tot plots het feest over is, omdat de duiker in aanleg gevat is in een frame van ijzervlechtwerk en hout, terwijl de basis reeds in beton aanwezig is. Niet af! Hier zijn werklui bezig! Bijgestaan door een heftruck, een waterwagen en een vrachtwagen. Een van de werkers draagt een geel veiligheidshesje met een Chinese opdruk! Hij is vast een Chinees! Even verderop bevindt zich Campamento no 2 voor tramo I & II, een groot werkterrein voor de wegconstructie tussen Rurrenabaque en Riberalta, de door ons gevolgde weg sinds El Triangulo: Bolivia route 8! Het project blijkt uitgevoerd te worden door samenwerking tussen de Boliviaanse overheid en de Chinese Railway Company, getuige het publicatiebord en containers met het opschrift Dongfang…Het ziet ernaar uit, dat deze weg beter wordt aangepakt dan Bolivia route 13, welke nog steeds braak ligt en niet in gebruik kan worden genomen, terwijl er reeds ontiegelijk veel geld aan moet zijn gespendeerd! Wie is daar bezig??? Of was bezig? Ook de Chinezen tezamen met Bolivianen? Wij passeren kleine leefgemeenschappen. Bladerdaken op palen. Een verscholen boerderij tussen de bomen. Kindertjes langs de weg. Twee schaapjes… Zelden zien wij die hier. Doorgaans koeien en paarden… Een begraafplaats met kransen van kunststofbloemen in zachte kleuren. Een gaucho gezeten op zijn paard, voert met zachte hand een jong veulen het erf op. En altijd overal hangt wasgoed over de omheining… Een vrouw, staande langs de weg, biedt een Coca Colafles te koop aan, gevuld met cocathee. Een aardige variant! Een boer op witte rubberlaarzen, heeft zijn pick-up aan de kant van de weg stilgezet, achterop staat een andere man, die de houten staken in bedwang moet houden tijdens het rijden. De boer checkt zijn paarden in de wei, om te kijken of zij het goed doen en niets mankeren. Zowel in Bolivia als in Brazilië dragen heel veel mensen witte rubberlaarzen in plaats van groene rubberlaarzen! En dat in stevige rode klei! Wit bekoort hen kennelijk! In Europa meer in zwang bij vrouwen en beroepen, waar hygiëne telt! Het is niet druk op dit traject in vergelijking met gister! Een MPV, die veel te hard racet. Een personenauto met grote witte koelboxen boven op het dak. Vier politieauto’s vandaag! Twee aan twee achter elkaar. Tot nu toe in Bolivia slecht één politiewagen ontmoet... Motoren: een gezin met een kind tussen hen in, twee mannen die een grote witte zak tussen hen in vervoeren en twee jonge vrouwen genietend van de ruimte met zijn twee. Af en toe een vrachtwagen of een pick-up. Lekker rustig! Plotseling remt Jan. Waarom in vredesnaam? Hij rijdt snel achteruit… Zijn spiegel ligt achter ons op de weg… Wanneer Jan de spiegel opraapt bekijkt hij met weemoed het restant: afgebroken aan de achterzijde en het spiegelglas is geheel versplinterd. Niet meer te gebruiken! Rijp voor de afval! Zonder spiegel aan de bestuurderskant is het niet alleen gevaarlijk om te rijden, maar het kan nog een bekeuring opleveren ook. Wij rijden straks door een wat groter dorp. Vast en zeker langs een politiepost! Eerst maar lunchen! Daarna gereedschap onder uit de bank in het woongedeelte vissen, wat nodig is om de spiegel aan de bijrijderskant te demonteren en aan de bestuurderskant te plaatsen. Op een overnachtingsplaats kunnen op een ander moment de achterdeuren worden geopend om de gerepareerde spiegel van het vorig seizoen tevoorschijn te toveren en op zijn oude plekje aan de bijrijderszijde terug te monteren. Wie wat bewaart, heeft wat! Oranje vlinders dartelen in het zonlicht om even uit te rusten in de berm en verder te dartelen. Een fraai gezicht! Alsnog heeft Jan zich bedacht en de oude spiegel tevoorschijn gehaald. Voorzien van een spiegel op links én op rechts vervolgen wij onze weg langs paarden in een moerasweide onder een dik wolkendek. Vogels vliegen over. Ditmaal een man met groene kaplaarzen! Wij passeren Campamento I, eveneens voor de constructie van de weg Rurrenabaque – Riberalto door hetzelfde consortium, belast met Tramo I & II. Drie ruiters komen ons tegemoet, wanneer wij Santa Rosa binnenrijden. Een oude vervormde afsluitboom, gefabriceerd van betonijzer, belet ons de doorgang. Eerst afrekenen met de gemeente Santa Rosa del Yacuma voor wij met ons voertuig naar Capitania Puerto Santa Rosa mogen doorrijden. De jongen opent voor ons de hefboom, waarna wij door het dorp rijden langs schapen, een beeld van een gaucho, die begeleid door zijn hond, een koe probeert met zijn lasso te vangen. Twee mannen op een motor vervoeren suikerriet. Hangmatten onder afdakjes of tussen bomen om lekker in te hangen als je bij wilt komen van de hitte of een dutje wilt doen. Een kruiwagen staat verloren op de weg, terwijl verderop koeien grazen. Zigzaggend rijden wij overal omheen. Bij de entree van Area Protegida Municipal Pampas del Yacuma Santa Rosa - Beni betalen wij de toegang tot APM 2 als bejaarde buitenlander, waarna wij doorrijden, in de Militaire Zone van Capitania Puerto Santa Rosa mogen parkeren en welkom worden geheten. Bestaat er ook nog een APM 1? Willen wij een excursie maken, dan moeten wij dat bedrag apart afrekenen, heeft men bij het loket gemeld. Iver biedt ons een boottocht aan door dit natuurgebied. Hij geeft ons de prijs per uur en blijft de kosten per uur strategisch herhalen. Jan dealt met hem. Geen drie uur maar een uurtje. Jan meent dat een uur lang zat is! Hij vindt, dat wij ondertussen genoeg hebben moeten afrekenen. Dit keer geen korting voor bejaarden! Wij maken ons klaar en stappen bij Iver Pampas, zoals hij zichzelf noemt, in de houten kano, waarin van die ouderwetse klapstoeltjes met één stel poten, voorzien van waslijnendraad geplaatst zijn. Op de voorplecht instappen en naar achteren lopen om op de achterste stoelen neer te zijgen. Wiebel de wiebel! Ons evenwicht is niet, dat wat het geweest is! Iver neemt achter ons plaats naast de buitenboordmotor en het roer. Wij vertrekken. Achteruit, wenden, naar de kom en niet de rivier op… Iver laat de motor loeien, de roze dolfijnen komen deels uit het water en verdwijnen. De motor wordt op stand-by gezet en Iver klopt op de zijkant van de boot. Beweging in het water. De dolfijnen verplaatsen zich. Dit ritueel herhaalt zich. Dit soort dolfijnen hebben wij nooit eerder gezien! Echt leuk! Wij keren om en varen de rivier op de jungle in. Bomen vol lianen. Bijzondere hangende vogelnesten in een bepaalde boom. Kwetterende vogels alom. Bijzondere vogels om te zien, met name de serere. Een vreemde vogel om te zien: een kam van haren op zijn kop en als hij pronkt, spreidt hij zijn veren, wat aan een pauw doet denken, echter in oranje / bruinige kleurstelling. De vogel heeft voorkeur om zich tussen de bladeren van een boom te verschansen en fladdert plots op naar een ander plekje, maar niet echt ver weg. Vaak twee stuks bij elkaar. Geen idee of zij een koppel vormen. Gedurende de boottocht komen wij er heel veel tegen. Moeilijk om te fotograferen omdat het toestel focust op het omringende bladerdek en niet op de vogel. Jammer! Wij varen door rivierarmen en smalle kreken langs bloeiende heesters en allerlei soorten bomen. Weelderig groen! De Pampas del Yacuma is net een groot moerasveld met bloemetjes. Alsof je erover kunt wandelen…Het is onverwacht mooi in het gebied, wat wij doorkruisen, met vele verschillende aspecten. Wanneer wij dichter bij de oever varen zien wij veel schildpadden in verschillende maten, die zich in het zonnetje koesteren, met een stel naast elkaar op een rijtje, op een boomstam of een wortel in het water, soms lekker geleund op het schild van de buur. Een koddig gezicht! Boven in een boom hangt een grote zwarte brulaap, terwijl in zijn eigen regio een roodbruine brulaap lekker lui zit te wezen. De kano vaart rakelings langs bomen met overhangende takken, terwijl Iver de motor stopt en de boot uit laat drijven tot de kano stil komt te liggen en wij ontdekken, dat kleine geelbeige aapjes met een zwarte schedel en zwarte bek zich tussen het bladerdek ophouden en van tak naar tak zich begeven door hun lange staart, deels beige, deels zwart, als een lasso om de volgende tak te gooien. Vele babyaapjes liften op de rug mee en leren zo het springen. Ze blijven niet in de bomen. Hups, daar springen zij op de voorplecht. Het resultaat is dat even later over de totale lengte van de boot, zich krioelende aapjes bevinden. Zelfs op Carla haar rug! Jan en Iver lachen zich een kriek, maar Carla vindt het doodeng. De twee mannen sussen haar. Ze doen niets! Carla ziet ze echter liever op een afstandje en heeft het er niet op, om ze op schoot of op haar rug, armen of hoofd te hebben. Als wij later weer aapjes tegenkomen, houdt Iver rekening met Carla en houdt hij gepaste afstand. Evenals bij de kaaimannen. Zeker bij zo’n grote zware! Jij kijkt naar hem en hij naar jou… Hij ligt daar heel stil. Plots komt er beweging. Grote kringen in het water… Verdwenen! Een vlucht geelblauwe papagaaien. Jammer, dat je in de namiddag de kleuren van de veren zo slecht kunt zien. Vroeger in de middag of ’s ochtends kun je dit soms wel bekijken. Gelukkig hebben wij hen elders ook al eens gezien! Evenals de capybaras, de anaconda en de reiger, door ons als ibis benoemd, wanneer wij deze vogel ontmoeten. Kennelijk onjuist! Wij maken ergens in dit gebied een stop bij de ecocamping, om wat te drinken en de toilet te gebruiken. Er worden regelmatig driedaagse excursies naar dit gebied georganiseerd. Op dit kampement kun je een kamer huren met keurige bedden onder gekleurde muskietennetten of in een tent slapen. Van hout is er een dorp op palen met plankieren geconstrueerd. Het ziet er hartstikke gezellig uit! Erna keren wij terug naar de plek waar onze camper op ons wacht. De regenboog voor ons... Onderweg ontmoeten wij bootjes, die bezoekers voor drie dagen vervoeren en naar hun slaapadres brengen. Zij hebben er zin in en zwaaien naar ons ter begroeting. Wij blijken best ver van de start te zijn verwijderd. Iver Pampas heeft er slinks een trip van 3 ½ uur van gemaakt! Wij hebben er geen spijt van! Het is absoluut de moeite waard! Wij genieten tot de laatste minuut! Iver geeft ons toestemming om op ons plekje te blijven staan om te overnachten en wijst naar het huis bij de steiger. Hij woont daar! Het is hier veilig! Weldra valt de duisternis. Gelukkig, dat wij niet nog moeten gaan rijden op zoek naar een overnachtingsplek! In eerste instantie hebben wij verzocht de nacht ter plekke te mogen spenderen, wat ons bij de entree van het park is geweigerd… ’s Ochtends bekijken we de informatieborden. Het is de omgekeerde volgorde, maar dit past bij ons. Zo beklijft alles beter! De verrassing is ook dit keer overweldigend! Van tevoren hebben wij totaal geen idee, waar wij terecht komen en wat wij te zien krijgen. Alleen een hint gelezen om deze plek te bezoeken: zonde als je dit mist! Helemaal mee eens! Vol goede moed rijden wij terug naar het dorp. Onder een afdak staan tafeltjes waar mensen komen en gaan voor een warme hap als stevig ontbijt! Voor ons rijdt een taxi met open laadbak met een hoge koelkast erop, stevig vastgesjord. Op de ronding van de hoek van een veel gebruikt kruispunt parkeren wij bij de supermarkt, omdat de politieauto voor ons abrupt stopt en parkeert. Geen hond zegt er iets van, dat wij zo niet mogen staan. Makkelijk zijn de mensen hier… Wij worden in dit opzicht eveneens nonchalanter, gaan met de meute mee… De praktijk wijst uit, dat wanneer wij ons aan de Europese regels houden, Jan soms hartstikke ver met de boodschappen moet lopen sjouwen! Dan krijg je de neiging om de regeltjes aan je laars te lappen en ook maar een dotje te doen!!! Wanneer het te bar en boos wordt en gevaarlijk is, zeurt Carla, dat Jan dit echt niet kan maken en past hij zich aan. Dan is hij niet blij als hij de motor weer moet starten… Tevreden keert hij terug. Wat aangevuld moet worden, heeft hij te pakken gekregen, behalve havermout. Wie weet in een ander dorp… Ondertussen heeft Carla motoren zien passeren, die van alles transporteren. Een heerlijk schouwspel! Een hondje voor op de tank, terwijl de bijrijder een huishoudtrap in bedwang houdt, scoort het hoogst! Een stel honden dingen naar de aandacht van een loopse teef. Vermakelijk! Wij bereiken de slagboom van betonijzer. De jongen herkent ons en opent de bareel voor het verkeer wat ons tegemoet komt en net heeft afgerekend, laat de hefboom met een grote glimlach nog wat vieren, zodat wij er gemakkelijker onder door kunnen. Wij zwaaien elkaar gedag. Het zijn de kleine dingen die het hem doen! Wij rijden het stadje uit, negeren de afslag naar San Borja – Trinidad. Bolivia Ruta 8 richting Rurrenabaque is naar ons idee een verstandiger keuze in deze tijd van het jaar. Zeker na de opgedane ervaringen tot nu toe. Het Amazonegebied neemt meer dan de helft van het Boliviaanse grondgebied in beslag, terwijl het in feite een van de minst bezochte regio’s is. Dit wordt veroorzaakt door de korte droge periode van ongeveer drie maanden, welk loopt van mei / juni tot in oktober, waarbinnen het gebied via de weg redelijk te bereiken is. Het regenseizoen, met name januari doorlopend tot in maart, is bij uitstek het tijdstip om via de rivieren het Amazonegebied te verkennen, alhoewel de waterstand vrij laag kan zijn om te varen en een kano in die situatie een beter vervoermiddel is dan een vrachtboot. Een keuze maken tussen mal en dwaas… Geen mens wil in de modder en regen komen vast te zitten en lek geprikt worden door insecten… De Rio Beni en de Rio Tuichi in het westelijk deel, de Rio Ichilo en de Rio Mamoré in het oostelijk deel van het Amazonegebied zijn de meest bevaren rivieren voor jungle tours. De gidsen zijn doorgaans opgegroeid in de omgeving. Zij kennen als geen ander het leefgebied en de gewoonten van de hier levende dieren en kunnen er veel over vertellen. Bovendien laten zij hun gasten kennis maken met het gebruik van de aanwezige planten. In Bolivia zien wij evenals in Brazilië heel veel verschillende planten en niet zoveel dieren, alhoewel wij op de Pampastour meer dieren hebben gezien dan voorheen, waardoor wij deze trip terecht kennelijk als een buitengewoon uitstapje bestempelen! De savannen met de uitgestrekte moerasgebieden afgewisseld door regenwoud blijven boeiend en bekoren ons als wij onze weg vervolgen. Een politieauto laat bij een werkplaats langs de weg de bandenspanning controleren. Twee tankauto’s komen ons tegemoet. Onze wagen rammelt flink, doordat de weg een en al wasbord is. Een groot publicatiebord langs de weg is een vorm van propaganda voor de zittende president Evo Morales, waarop wordt aangegeven, dat er een fiks bedrag is uitgetrokken om renovatie van de weg tussen Rurrenabaque en Riberalta te realiseren. De informatie gaat gepaard met een grote afbeelding van het gezicht van de beste man, zodat je aandacht al van verre naar het bord wordt getrokken. Bijna alle projecten worden op deze wijze gepresenteerd. Het mist zijn uitwerking niet! Zijn aanhangers vind je vooral in de achtergebleven gebieden qua economische ontwikkeling. In ieder geval is het een vooruitgang als de bewoners zich beter kunnen verplaatsen en niet door de modder moeten ploegen zoals vandaag. Heel veel mannen dragen kaplaarzen, houden noodgedwongen hun voeten bij de grond om te voorkomen, dat zij met de motor onderuit gaan in de blubber, terwijl zij behoedzaam rijden. Je ziet vaak van verre of het om jonge of oudere mensen gaat, omdat de spierkracht van jonge mensen hun een betere beheersing geeft van de motor. Het is niet alleen de bravoure van de jeugd! Wanneer er grote gaten in het wegdek aanwezig zijn, circuleert het verkeer zigzaggend eromheen. Grote wolken stof omhoogwerpend, omdat dit circuit als het ware door bussen, vrachtwagens en andere voertuigen gedeeltelijk wordt droog gereden. Een bord geeft aan, dat er werk in uitvoering is. Voorzien van Chinese lettertekens, omdat de wegwerkers zelf de Spaanse woorden niet kunnen lezen, waardoor zij een foutief bord zouden kunnen plaatsen. Een duiker in aanleg: een project, waar werkvolk bezig is. Toch activiteit! Een houten ramp kondigt de nadering van een dorp aan. Niet geschikt voor het gewicht van onze wagen, die zeker een wasbeurt kan gebruiken. In de doorgaande smalle hoofdstraat van het dorp Reyes is een tankstation. Een aardige beheerder heeft diesel voor ons ter beschikking tegen Boliviaanse prijs en maakt een praatje om te informeren hoe wij de afgelegde laatste 74 km hebben ervaren. Als bar en boos! In Holambra I in Brazilië hebben wij een Nederlander ontmoet, die op bezoek was in Brazilië. Hij heeft in het verleden gewerkt met dit type Unimog en betitelde ons voertuig als een hobbelgeit! Deze benaming hebben wij op dit afschuwelijk slecht traject gememoreerd! Carla is zelfs min of meer misselijk van het gehobbel! Anders nooit… De man geeft aan, dat de weg beter wordt, als wij het dorp uit zijn. Dat geeft de burger moed! Ondertussen is de grote truck met aanhanger, beladen met betonijzer, ons gepasseerd. Wel zo plezierig! Wij passeren een medische kliniek. Aardige doorkijkjes in de zijstraatjes geven een indruk van de levensstandaard in dit plaatsje. Klaarblijkelijk gaat het sommige mensen hier beter. Wanneer wij het dorp verlaten rijden wij onder een poort door, waarop staat geschreven, dat Hotel Esmeralda ons een goede reis toewenst! Dat is andere koek! Een heus echt hotel in een dorp als hier…Een oudere vrouw veegt de stoep schoon voor het huis: een vertrouwd tafereel, waar ook ter wereld. Heerlijk zinloos te midden van het vele stof. Desondanks doet een mens het… Anders wordt het stof happen en blijft het niezen en proesten! De smalle weg wordt breder. Een lange rij lege vrachtwagens aan onze linkerzijde. Het hoofdkampement voor de uitvoering van Tramo I+II aan de door ons gevolgde weg, blijkt zich hier te bevinden. Voor de poort staan heel wat motoren geparkeerd. Woonhuizen binnen de omheining? Eén rijgedeelte is in een verder stadium dan het andere weggedeelte. Een motor en ossenwagen komen ons tegemoet, gevolgd door een oude pick-up, beladen met twee kano’s. Wij worden gewaarschuwd dat er wederom slechts één spoor beschikbaar is, omdat wegwerkers bezig zijn aan het andere weggedeelte. Het klopt, wat de beheerder van het tankstation heeft voorspeld: dit gedeelte is een verademing na het traject Santa Rosa – Reyes! Wij passeren gehuchten, waar mensen een praatje met elkaar staan te maken. Haren worden gevlochten onder het afdakje naast het huis. Een onbeheerd stalletje aan de weg, waarvan de koopwaar met een lap is afgedekt. Koeien steken de weg over en lopen vrij, op zoek naar een lekker hapje. De moerassige bermen zijn fris groen door het vochtige weer en bevatten ruim voldoende vocht om hun dorst te lessen. Een kerkje. Een pand met pilaren waar een tent en een hangmat het interieur vormen. Voor ons doemen aan de einder de bergen op, die in nevelen zijn gehuld. Wederom kijkt Evo Morales ons aan en laat ons weten, dat hij geld heeft uitgetrokken voor de brug van Rurrenabaque naar San Buenaventura, de brug die onderdeel uitmaakt van Bolivia Route 16 die wij in Cobija hebben willen volgen, de weg die ons is afgeraden. Een kerstboom, gevormd door opstapeling van autobanden met een kerstster als piek en linten van de piek naar beneden als versiering, doemt uit de nevel voor ons op. Het is de rotonde bij Rurrenabaque! In eerste instantie leidt Garmin ons naar de verkeerde afslag vanwege het tankstation van YPF. Getankt hebben wij reeds in Reyes. Een geluk voor ons, want YPF wacht op bevoorrading! Geen brandstof! Jan informeert of wij onze wagen kunnen laten wassen, maar krijgt nul op het rekwest. Speciaal voor bussen dit adres! Het advies is de stad in te rijden. Welkom in Rurrenabaque staat op de toegangspoort! Het asfalt waarvan wij heel even genieten, maakt plaats voor de ons bekende blubber… Echt een hartelijke verwelkoming! Onze wagen is verschrikkelijk vies en kan in feite niet nog viezer worden, maar toch. Wij stellen ons een hartelijke verwelkoming anders voor! De toegangsweg laat van alles zien, maar geen wasplaats voor de Unimog… Wanneer de bebouwing van huizen aanvangt, zien wij in de diepte een ramp voor een zware wagen, waar na informatie een vrouw welwillend is om de wagen af te spuiten voor een bepaald bedrag, maar niet met sop te wassen. Oké, als het allerergste er maar af is, dat scheelt al een slok op een borrel! Wij boffen, want wanneer de vrouw onze wagen bijna heeft afgespoten, arriveren haar echtgenoot en zoon in een soort driewieler met een laadbak achter - in Italië en Azië veel in gebruik -. Pa en zoon assisteren moeder de vrouw, tezamen maken ze de klus naar behoren af. Wij zijn ontzettend blij! Jan rekent nu een hoger bedrag af, waarmee de vrouw erg blij is. Alle partijen content! Carla heeft ondertussen talloze passerende motoren gefotografeerd, die een boeiend tafereel vormen en een welkome afleiding zijn voor een toeschouwer. Het is gaan regenen. Sommige taximotoren hebben een groot regenscherm op de motor aangebracht om de passagiers en zichzelf te beschermen tegen regen en zon. De selectie geeft een beeld, van wat men zoal op een motor ziet vervoeren. Een grastrimmer. Een bestrijdingsmiddelensproeiapparaat op je rug. Een ladder. Grote zakken vol agrarische producten. Trossen bananen. Een grote jerrycan vol brandstof of een gasfles. Een grote witte koelbox. Vrouwen in amazonezit achterop. Hoe houd je jezelf in bedwang als de motor gaat glijden? Vrouwen, die terugkeren van de markt met hun koopwaar op de tank en op hun rug gebonden. Kindertjes op de tank en tussen volwassenen. Mensen met benen omhoog om zichzelf schoon en droog te houden. Bij pa achterop een zoon, die de kruiwagen achterstevoren meevoert. Een lol hebben zij met zijn twee! Een moeder met een liggend slapend kind in haar armen bij haar echtgenoot achterop. Papa met een baby in een draagzak op zijn borst achter het stuur. Een meisje die luidkeels aan het zingen is bij papa achterop, terwijl benen en armen swingen en haar zusje voorop onbeweeglijk stil zit. De een in werkkleding of sportkleding. De ander in een bloot hemdje of juist keurig in een strak jurkje met een tasje op schoot of aan de arm of achterop. Het hoogste aantal personen is zes stuks, wat we tot nu toe op één motor hebben zien zitten. Ongelooflijk hoe ze het voor elkaar krijgen, om netjes in balans te blijven! Om van de ramp achteruit de kleihelling op te rijden, lukt uitsluitend met 4x4! Lekker glibberig! In de smalle straten staan bomen met vrij lage takken en geparkeerde voertuigen, waardoor het niet zo simpel is om de Plaza te bereiken, welk plein in iOverland als overnachtingsplaats staat aangegeven. Jan informeert op het politiebureau, nadat wij bij de rivier hebben gekeken en een rondje hebben gereden, of wij op het plein mogen parkeren om te overnachten. Jazeker, maar niet langs de stoep van het binnen kwadrant. Vóór de kerk is oké? Geen probleem! Besproken en afgesproken op het politiebureau… Wij parkeren de camper tussen de hoofdingang tot de kerk en een verkoophokje van telefoonkaarten, zodat de directe entree naar de kerk vrij is, de dame in het zicht is en zij goed bereikbaar is voor verkoop, want de straat voor en naast haar is aan weerskanten vrij. De verkoopster heeft kennelijk haar partner voor een praatje aan het loket. Hij komt op hoge benen naar onze wagen en zegt, dat wij daar niet mogen parkeren. Wij antwoorden, dat wij permissie hebben van de politie. Woest is hij! Kost het haar klandizie, dat wij daar staan? Wij begrijpen er niets van, halen onze schouders op en laten de camper staan. Wij lopen naar een winkel voor boodschappen en worden bij terugkomst aangesproken door een man op een motor, vermoedelijk gealarmeerd door de buurman. Hij is van Traffic Control en dirigeert ons naar een straatje, wat van het plein naar de rivier loopt. Ook hem vertellen wij permissie te hebben van de politie om hier te parkeren. Hij verlaat ons. Even later arriveren de twee politieagenten, die Jan op het bureau heeft gesproken, gezamenlijk op de motor. Het lijkt wel een soap. Nee, hier mogen wij niet parkeren, wel in de zijstraat náást de kerk, maar daar loopt de straat omhoog. Dat is geen doen! Waarom niet hier? Het blijkt, dat er elke avond een dienst is, waarvoor parkeergelegenheid beschikbaar moet zijn. Wij informeren of de plek die de man van Traffic Control heeft aangewezen, ook door hén wordt goedgekeurd. Nee! Waar dan wel toegestaan? De agent verzoekt Jan achterop te klimmen, waarna zij samen naar het bewuste straatje rijden, waar wij aan de overkant van de winkel en het restaurantje, aan de graszijde de camper mogen neerzetten om te parkeren. Carla loopt na het verhuizen nog even terug naar de inmiddels geopende kerk om te constateren, dat het verhaal klopt. Een fraai interieur! Veel kerkgangers voor een donderdagavonddienst. Voor de trap staan vijf motoren geparkeerd, maar niet op de plek waar onze camper heeft gestaan. Kerkbezoekers worden in elk geval niet door ons gestoord. Een prima oplossing. Wij wandelen langs de oever van de rivier Beni, bekijken vanaf een afstand de nieuwe hoog gelegen brug – in aanbouw of gereed? -, waarvan wij niemand gebruik zien maken. Aan de overzijde van de Beni liggen Nationaal Park Madidi en westelijker Nationaal Park Apolobamba, waar men een enorme biodiversiteit aantreft. Enorm druk bezocht vanuit de plaats, waar wij vertoeven, door veelal jongere mensen dan wij, daar het om pittige wandelingen en trektochten, gaat in genoemde parken. Langs de parkeerplaats waar je voorheen de wagen mocht neerzetten, het voetveer en talrijke vrouwen, die zowel gewone bananen als platanen verkopen. Beneden liggen kano’s volgestouwd met bananentrossen. Kennelijk worden die vanaf de overzijde aangevoerd vanuit de jungle. Wanneer het modderig wordt, slaan wij af, de stad in, op zoek naar een leuk restaurantje en een winkeltje waar ze havermout verkopen. Wij hebben na aankomst van de winkelier op het plein een eetadresje aanbevolen gekregen, maar kijken ondertussen wat de pot nog meer schaft. Het is gezellig om door het stadje te dwalen! Zelden staan wij op een plaats, waar dit mogelijk is. Een welkome afwisseling! Carla’s oog valt op een pizzeria. Wij bekijken de opties. Dit adresje lijkt ons wel wat en bevalt inderdaad! De eigenaar is derde generatie Italiaan uit Lombardijen, die tussendoor gezellig met ons babbelt. Toch nog even kijken bij het andere adresje: vast en zeker ook een goede keus! Wie weet komen we hier ooit weer… Op de terugweg vinden wij een winkeltje, waar een meisje van een jaar of negen haar moeder assisteert, die uitgeteld op een stoel voor de winkel zit. De dochter antwoordt meteen, dat zij havermout verkoopt, loopt kordaat het volgepakte winkeltje in, vist het artikel tevoorschijn en is blij als wij zelfs twee pakken bij haar kopen. Dat is het verrassende in deze kleine winkeltjes. Bewondering hebben wij voor de vechtlust om een leefbaar bestaan op te bouwen! Aan de overzijde van onze camper genieten wij op de late avond van een beker vers vruchtensap. Het is nog warm en wij hebben dorst. Tijd voor ons bed. ’s Ochtends vroeg worden wij gewekt door dravende mariniers langs onze camper, die even later een yell geven om de leiding te laten weten, dat zij beter de andere straat kunnen kiezen naar de rivier… Aan de Plaza ligt een kazerne van de marine. De hier gelegerde mariniers benutten het plein en de oever als exercitieveld en exercitieterrein. Onze geparkeerde auto maakt de doorgang voor hen te smal! Dit is de derde plaats in Bolivia na Tupiza en Uyuni, waar wij vlakbij een kazerne overnachten en met het exerceren worden geconfronteerd. Iets wat wij vooral uit onze jeugd in Nederland herkennen, toen de dienstplicht nog gold. Wij maken ons klaar om te vertrekken, vóór de stad ontwaakt. Dat vergemakkelijkt het rijden door de stad. Het scheelt inderdaad! Wij volgen brede straten en negeren Garmin. Het levert ons meer geasfalteerd wegdek op als op de heenweg! Bij het tankstation staan lange rijen wachtenden om te tanken. Mazzel, wij hoeven niet aan te sluiten! In de linker berm staan vrachtwagens in de rij om zand te laden op een terrein, voorzien van enorme stapels verschillende materialen. Wij bereiken het tolstation. Eerst ons kaartje afrekenen voor wij verder mogen rijden. Een keurige asfaltweg ligt voor ons: wij genieten! Twee jongemannen lopen te sjouwen met een motor die het niet doet. Wij passeren talloze indianendorpjes. Een man komt ons tegemoet op de motor met een jachtgeweer op zijn rug. Verschillende verbodsborden volgen elkaar op in de berm: geen vuilnis weggooien, geen oliekan leeggieten, het grondwater niet vervuilen en verboden te vissen. Er wordt geclaxonneerd, waarna wij door een Duitse motorrijder worden ingehaald. Een kilometer of 25 – 30 buiten de stad, vóór het gehucht Cauchal staat de motorrijder aan de kant. Stilgevallen! Michael heeft geen idee, wat loos is. Jan biedt zijn hulp aan. Samen komen zij tot de conclusie, dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van vervuiling. Hij heeft als eerste getankt bij de pomp, die na compleet leeg te zijn, opnieuw bevoorraad is. Bezinksel: een bekend probleem! Een jongeman biedt eveneens zijn hulp aan. Hij informeert in een naburig dorp - Nuevos Horizonte - bij een goede mecanicien, die echter adviseert terug te keren naar Rurrenabaque, omdat het om een moderne motor gaat. De jongeman neemt op zijn veel lichtere motor de veel zwaardere motor op sleeptouw met een spanband… Sterk genoeg? Op hoop van zegen. Wat ontzettend behulpzaam! Wij vervolgen onze weg langs verschillende dorpjes en gehuchten. Vanuit de bebossing en het gebladerte in de berm verschijnt een man met een vouwfietsje: een rare gewaarwording, want dit soort fietsen verwacht je hier echt niet! Een vrachtwagen doemt voor ons op, waarop wegwerkers materiaal staan over te hevelen naar hun collega’s op de weg, die bezig zijn het materiaal te verwerken, om de gaten in het geasfalteerde wegdek te repareren. Een rivierdelta strekt zich aan de rechterzijde uit. Bescherming van dit watergebied is waarschijnlijk de reden voor de herhaaldelijk geplaatste verbodsborden! In de berm ligt een groot zeil, waarop een product ligt te drogen. Mais? Wij suizen voor een Unimog te snel voorbij om het agrarische product te kunnen specificeren. Een waterwagen sproeit het gerepareerde deel onverharde weg nat om te harden en het stof in te dammen ter hoogte van een dorpje, waar een herderin de koeien de kant injaagt, omdat wij naderen. Telkens weer ontbreekt een stuk asfalt, daar dit gedeelte is kapot gereden. Met name in bochten, waar duidelijk te hard wordt gereden en bij wegversmallingen zoals bruggen, door het afremmen. Rondom de huizen staan veelal bananenplanten. Langs de weg worden op vele plaatsen banaantrossen te koop aangeboden. Onder afdakjes op een provisorische tafel, voor de hut of gewoon in de berm. Een man zeult met een kruiwagen vol bananen. Even halt! Bijkomen! Eén bananentros kan 50 kg wegen! Hij heeft wel 3 bananentrossen in zijn kruiwagen… Reken maar uit en dat de helling op… Doorgaans ligt de koopwaar onbemand. Het aparte is echter, stopt er een voertuig, dan komt er plots iemand tevoorschijn uit het niets. De tankauto, die ons eerder is voorbijgereden, staat nu in de berm. De bestuurder is boven op de tank geklauterd, waar een soort bagagerek is aangebracht, wat hij vult met bananentrossen om erna met een zeil af te dekken. Handel! Goedkoop inkopen waar het fruit groeit en met winst verkopen in de stad. Gewoon wat bijverdienen! De asfaltweg blijkt redelijk, afgezien van de gerepareerde onverharde gedeelten, tot wij Yucumo bereiken en een splitsing aangekondigd zien: linksaf naar San Borja / Trinidad of rechtdoor naar Caranavi. De verschillende afslagen naar Trinidad, die wij tot nu toe zijn tegen gekomen, zijn naar ons idee < dry weather roads >, zoals men dat in Australië noemt. Wij blijven bij ons plan om door te rijden naar La Paz via Caranavi. Eerst via het tolstation naar het tankstation, want voorlopig zullen wij geen diesel kunnen tanken. Goed voorbereid op weg!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] =>
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,rurrenabaque
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassend
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051105
[userId] => 195468
[countryId] => 24
[username] => ronniereizen
[datePublication] => 2019-03-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia Highlights
[message] =>
We komen Bolivia meteen bij een hoogtepunt binnen. Niet alleen qua hoogtemeters maar ook qua bezienswaardigheden. Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) worden we vervoerd naar de grensovergang met Bolivia op zo'n 4000m boven NAP. Het zuiden van Bolivia is niemandsland dus het douane kantoor was ook weer een lachertje. Niemandsland daargelaten, we komen binnen in de Uyuni regio, bekend van 's werelds grootste zoutvlaktes. Het bezoeken van dit gebied doe je door middel van een tour die drie dagen duurt. Onze tour begint op de grens met Chili.
Voordat ik vertel over de Highlights van deze tour, nog even terug naar het douane kantoor daar boven in een kale woestijn. Lisanne en ik staan samen met een troep andere toeristen in een lange rij te wachten op onze nieuwe paspoort stempel. Om ons heen staan verschillende 4x4 jeeps verspreid die gebruikt worden om dit onherbergzaam gebied te verkennen. We stoten elkaar lachend aan wanneer de chauffeur van één van de jeeps zijn auto maar niet gestart krijgt. "Mooi begin van de tour zo", grinniken we tegen elkaar. Het lachen ging ons snel over wanneer we 15 minuten later zien dat dat ons vervoersmiddel blijkt te zijn.
Na wat initiële opstartproblemen (onze gids/chauffeur/monteur heeft de eerste dag een aantal keer onder de auto gelegen) verlopen de drie dagen op rolletjes. Hoewel de Uyuni tour voornamelijk draait om de zoutvlaktes, is er nog van alles te zien. De eerste twee dagen rijden we door verschillende woestijnen, stoppen bij steeds weer anders gekleurde meren en verkennen oases en rotsformaties. Het hele gebied ligt echt op grote hoogte en is daarnaast een actieve vulkanische zone. We bezoeken de eerste dag wild bubbelende (en stinkende) geisers, en daar horen natuurlijk ook warm water bronnen bij. Persoonlijk is het hoogtepunt van de eerste dag het Colorada meer. Een gigantisch meer, roze gekleurd van de zoutafzettingen en gevuld met 30.000 roze flamingo's. I kid you not. Fantastisch om deze beesten in zo'n grote getallen hun ding te zien doen. Bovendien kunnen we er best dicht in de buurt komen zonder ze te verjagen. De tamme alpaca's die vredig grazen rondom het meer maken het plaatje helemaal af.
De eerst dag overnachten we in een klein dorpje en route. We hebben onze tour midden in de carnavalsweek gepland en dat is ook een dingetje in Bolivia. Zelfs tot in de kleinste dorpjes is het doorgedrongen. Aan de ene kant heel vergelijkbaar met die in Nederland. Feestelijke muziek, vrolijke klederdrachten, optochten die door de straten trekken en bier. Veel bier. Hier is de carnaval een festival om een goede oogst te vieren (de zomer is voorbij). Met grote manden gevuld met quinoa bloemen lopen de dorpelingen in optocht, driftig blazend op een houten blokfluit. Mensen zitten op straat rondom kleine altaartjes waarop de producten van de nieuwe oogst liggen. Daar, midden op straat, draaien ze harde muziek en drinken ze lauw bier waarbij voor elke slok, eerst een scheut over het altaar gaat. Gooi daar de nodige confetti en serpentines doorheen en de carnaval hier heeft een net zo'n smerig tintje als hoe wij hem kennen.
De derde dag rijden we voor zonsopkomst de zoutvlaktes op. We zien daar de zon opkomen en de kleuren veranderen. Voor het ontbijt rijden we naar het originele zouthotel waar echt alles gemaakt is van zout (exclusief het eten). Het is nog regenseizoen in delen van Bolivia, wat betekent dat een deel van de zoutvlaktes ondergelopen is met een laagje water. De weerspiegeling van dit stilstaand water is daarbij ook fotogeniek. Als afsluiter maken we veel lollige perspectieffoto's op de zoutvlaktes, zoals dat hoort..
Vanuit Uyuni stad reizen we via Potosi naar Sucre. De coloniale gebouwen van Bolivia kunnen we nu zien en de grote verschillen met Chili worden langzaam zichtbaar. De klederdracht wordt prominent op straat, de mensen iets getinter en de completos en empanada's veranderen in salteñas. In Sucre strijken we een dikke week neer omdat het tijd is om ons Spaans een beetje bij te spijkeren. We schrijven ons in bij een school om een weekje lessen te volgen. Hoewel we begrijpenderwijs wel het een en ander hebben opgestoken de afgelopen maanden, vallen de lessen toch niet mee. Het is weer helemaal terug in de schoolbanken inclusief al het huiswerk dat er bij komt kijken.
Toch genieten we er van om een week even gestationeerd te zitten. Een eigen keuken en de rugzakken in een kast ruimen! We maken snel vrienden met andere cursisten waar we leuke naschoolse activiteiten mee ondernemen. De school zelf biedt activiteiten aan waar je aan mee kunt doen, zoals Wallyball (volleybal op een squash court), waar we zelfs twee keer aan mee gedaan hebben. De inheemse cultuur is een stuk prominenter in Bolivia en om er eens helemaal in te duiken bezoeken we een folklore diner show waarbij we niet alleen zien waar de traditionele dans en kleding vandaan komt, maar verkrijgen we ook carnaval-kleding-inspiratie voor het leven.
Na Sucre gaan we weer terug de actie in. We nemen de bus naar la Paz. De hoogste hoofdstad ter wereld. Een stad met extremen. Aan de ene kant een grote, lawaaierige en stinkende stad die dan weer is gebouwd in het dal van imposante bergtoppen. Heel recent hebben ze een nieuw openbaar vervoer systeem gebouwd van ski-gondels (zó stijl is het hier) die naar vele uiteindes van de stad leiden. Dat was dan ook meteen de highlight van La Paz; de skilift in om de stad, die geen enkel stukje groen heeft, van boven te bewonderen en te zien hoe deze tussen bergpassen slingert.
Een must-do activiteit net buiten La Paz is de "world's most dangerous road". Ooit een geweldig gevaarlijke weg die de route vormde naar het noord-oosten van Bolivia. Tegenwoordig een toeristische fietsweg. Most dangerous vinden we hem niet, maar het was wel stoer om het grind van de fietsmanden af te laten spatten. Wanneer onze gids doorkrijgt dat we hem goed kunnen volgen gaat het gas erop en vliegen we achter hem aan. De route die volledig bergaf is gaat van de sub-alpine op 4700m, diep het regenwoud in waarbij we 3000m lager eindigen. De verandering van de scenery en temperaturen is super en belooft een leuk apperitiefje te zijn voor de dagen die zullen volgen.Tegen het einde van de route zien we wat het regenseizoen, dat op z'n einde loopt, voor een schade heeft achtergelaten. Op een paar plekken moeten we de mountainbike door de diepe modder duwen waar een landverzakking de weg heeft opgeslokt. Bij de entree van het dorp waar we uiteindelijk eindigen is een paar uur voor onze aankomst een modderstroom naar beneden komen denderen. Een auto die er door is meegenomen staat half in de berm met 12 discussiërende Bolivianen er omheen. Zelfs met de duw-en-trek-hulp van 8 toeristen krijgen we de auto niet van de plaats. De angst voor een nieuwe landslide zit hoog bij de eigenaren van het huis, dat net achter de vastzittende auto ligt.
In Bolivia hebben we eigenlijk maar één echte trektocht gepland, waar we de volgende dag mee beginnen. "El Choro" belooft een mooie te worden. Met de modder nog aan de schoenen van de "death road", stappen we op precies dezelfde plek uit de collectivo als de dag ervoor. Dit keer hangt de bergpas volledig in de wolken en moeten we ook eerst nog een stukje omhoog klimmen om bij een andere vallei te geraken. De klim naar 4900m door de dikke mist valt Lisanne en Leona (een duitse mede-wandelaar) nogal zwaar, hoewel deze blinde navigatie in een uurtje gepiept is. Van daaruit begint de afdaling van drie dagen die over paden van oude inka routes leid. Het blijft regenachtig die eerste dag wat de aangelegde stenen paden en trappen goed glibberig maken. Ik ben nog nooit zo vaak op m'n gat gevallen!
De gehele wandeling is enorm mooi met opnieuw het veranderen van de omgeving elke paar kilometer. We zijn een beetje verrast dat op de meest populaire wandeling van Bolivia nog niet één andere wandelaar te bekennen is, maar het seizoen is dan ook nog niet helemaal rijp. Geen volk op de campsites en de meeste gehuchtjes die we onderweg tegenkomen zijn volledig uitgestorven. We moeten zelfs een lang touw "lenen" uit een lokaal huisje om gebruik te kunnen maken van de kabelbaan om de wilde rivier over te steken. Ik zeg kabelbaan; het was een mand met een katrol eraan die je zelf aan een kabel moet hangen en verder alleen maar gezekerd is door het gewicht dat het mandje in gaat. Safety first!
Na een bijkomdag in een dorpje aan het einde van "El Choro", nemen we de nachtbus naar de daadwerkelijke jungle. Hoewel deze rit niet bekroond is met een beroemde titel, is deze route daadwerkelijk 's werelds gevaarlijkste weg! Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden in Nepal tegen mezelf zei dat ik genoeg heb van de knotsgekke busritten waarbij je hart voordurend in je keel zit. En zie hier, daar zitten we weer in een afgetrapte bus die de meest extreme weg berijd in het donker. In Rurrerabaque, de plaats van bestemming, komen we er ook pas achter hoe dodelijk de weg wel niet is en dat eigenlijk alleen locals deze bus nemen die de vliegtickets niet kunnen betalen. Rurrenabaque is voor ons echt een relaxweekend. Een hotel met een zwembad, een luxe kamer aan de rivier, wat beestjes kijken en een interessante karaoke avond. Voor de reis terug naar La Paz hebben we toch maar het vliegtuig gepakt ;).
Met een korte tussenstop in de hoofdstad, reizen we af naar de laatste bestemming in Bolivia; Lake Titicaca. 's Werelds hoogste navigeerbare meer (de highlights beginnen op te vallen hier) is voor ons een fantastische ervaring. Zonnig Copacabana ligt aan het meer en heeft een prachtige historische centrale plaza. De vibe is er goed, de ligging prachtig en de mysterische verhalen levendig. Een van de eilanden op het meer (Isla del Sol) is onze hoofdbestemming. Op dit autoloos eiland zijn autenthieke dorpen te vinden, oude ruïnes en opnieuw een omgeving waar je alleen maar "wow" tegen kunt zeggen. Daarbij kun je overal je tent opzetten wat betekende dat we echt een fantastische overnachtingsplaats hebben gevonden. Helaas is het noorden van het eiland al een paar jaar niet toegankelijk voor toeristen door een burenruzie (hoewel we het toch geprobeerd hebben), maar dat mocht de pret niet drukken. Het is moeilijk uit te leggen waarom dit eiland zo'n goeie indruk heeft achtergelaten, dus houd ik het maar bij de mysterie van Titicaca. Een bestemming om naar terug te gaan..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-20 13:13:25
[totalVisitorCount] => 134572
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 830
[author] => Rien
[cityName] => Isla del Sol
[travelId] => 521016
[travelTitle] => América del sur
[travelTitleSlugified] => amrica-del-sur
[dateDepart] => 2018-12-28
[dateReturn] => 2019-07-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/866/309_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/468_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-highlights
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050770
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => mijn reis
[message] => dag 1
ik ging naar Schiphol en wachten daar tot ons vliegtuig kwam. toen we eindelijk in het vliegtuig zaten was het al half 7 savonds gingen we richting Madrid. na 2 uur en 3 kwartier vliegen kwamen we aan in Madrid en toen was het kwart voor tien daar moesten we nog 3 uur wachten. toen was het 12 uur. toen gingen we van Madrid naar Bolivia die reis duurde 12 uur het was 6 uur sochtends kwamen we in Bolivia aan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 5
[author] => Mateo Yesildeniz Papen
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/864/366_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mijn-reis
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050769
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => Cocabamba
[message] => Na een reis van zo'n 27 uur zijn we gisteren weer aangekomen in Cochabamba. Heel goed geslapen, net het ontbijt op en de dag kan beginnen!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 0
[author] => Susanne
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,cochabamba
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cocabamba
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050508
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-09
[photoRevision] => 0
[title] => Van B naar Beter
[message] => Van B naar Beter
In Brazilië heen en terug tussen grens en centrum. Op de grenspost gearriveerd staan wij niet op de juiste plaats geparkeerd om ons bij de douane te melden. Wij worden gecorrigeerd en moeten eerst de camper verplaatsen, alvorens wij in het kantoor worden geholpen. Voor wij de brug over mogen, wordt onze wagen ook nog van binnen bekeken door de Braziliaanse douane. Er wordt vandaag echt veel notitie van ons genomen! De brug over… Zouden wij op deze plek de wagen mogen zetten? We vragen het maar even. Oké! Wel het verkeerde gebouw! Een vriendelijke man, wijst waar ons te melden. Eerst naar de immigratie om ons paspoort aan te bieden. Zijn jullie afgemeld bij de Braziliaanse Federale Politie afdeling Immigratie? Jazeker! Kijk maar, wij hebben een stempel in ons paspoort. Ik zie het, beaamt de man. Kennelijk zijn er mensen, die geen trek hebben om naar het centrum terug te keren… Dat kan consequenties hebben, waar je niet op zit te wachten. Behulpzaam en sociaal van deze beambte! In een ander gebouw zit de douane om de auto te registreren en in te voeren. Verkeerde deur… Het zou beter aangegeven kunnen worden, maar zo werkt het normaliter niet in Zuid Amerika. Een prettige beambte staat Jan te woord. Hij is nieuw en moet het vak nog leren. Hij werkt het formulier af, vraag na vraag, netjes één voor één en ontdekt zodoende, dat er een fotokopie moet worden gemaakt. Zelf heeft hij geen fotokopieerapparaat! Er moet een collega opgetrommeld worden, die een fotokopie regelen kan. Moeizaam loopt de beambte stap voor stap alle vragen door die hij moet invullen en komt bij een laatste verzoek om een fotokopie… Waar is de man, die dat kan regelen? Niet meer op de grenspost! Hij is wederom vertrokken op zijn motor, heeft Carla geregistreerd. Zij zit in de schaduw op een bankje te wachten bij de mototaxi’s aan deze zijde van de grens, die uitsluitend hier mogen opereren en niet in Brazilië, wat betekent drukke nering van opstappen en afstappen. Klanten, die lopend de brug oversteken. Ieder heeft zijn eigen werkterrein in zijn eigen land! Amusant om gade te slaan! Jan komt uiteindelijk naar buiten om te melden, dat hij naar het centrum moet voor een fotokopie. Dit is vast niet voor de eerste keer, dat dit zo uitpakt, want een van de mannen van de mototaxi’s vraagt of hij kan helpen. Wanneer hij de vraag hoort, biedt hij aan om een fotokopie van het formulier te gaan maken in het centrum. Oké! Hij racet weg! In een vloek en een zucht is hij terug met de vereiste fotokopie. Wij mogen met Braziliaans geld afrekenen. Goed geregeld! Een volgende klant dient zich aan…Weg is de mototaxi alweer. Jan levert zijn fotokopie in, keert uitgeblust terug van deze eindeloos durende registratie van de tijdelijke import van onze wagen. Twee uren in dat hete hokje doorgebracht! In de kiosk halen wij een grote beker vruchtensap en wat zoutjes. Een mens knapt in de hitte met recht hiervan op! De douane werpt nog een blik in onze auto. Eindelijk mogen wij door! Dit is een grenscontrole, die echt eeuwen duurt! Jammer genoeg, hebben wij als persoon en eveneens voor de wagen slechts toestemming voor een verblijf van 3o dagen gekregen! Jan baalt hiervan! In het zuidoosten kregen wij op de grens van Paraguay vóór Villa Montes 90 dagen voor de auto in 2017! Het verlengen als persoon anderhalf jaar terug was een wassen neus in Uyuni! Juist het importeren van de auto kost veel tijd en moeite voor degene, op wiens naam de auto staat geregistreerd. Voor Carla een moment om Jan te ondersteunen of te relaxen! Cobija is een grotere stad dan wij verwachten. Meteen worden wij in het drukke verkeer opgenomen. Genoeg te zien! Een busje rijdt met open achterklep. Lading ontbreekt. Waarom dan die klep open? Vergeten of om te ventileren? Een personenwagen heeft een buitengewoon grote watercontainer boven op zijn dak met een touw vastgebonden. Een ijskar met parasol. Een brommer met 4 personen erop plus een boodschappenkarretje! Een vrachtwagen met lading en mensen erboven op. Ondertussen speuren wij of wij een bank zien om te pinnen. Carla heeft zich op Maps-me al georiënteerd, waar deze zich bevinden. Zij gokt erop, dat de BNB-bank op de rotonde dezelfde is, waar wij in Cochabamba bij konden pinnen tijdens ons vorig bezoek. Niet bij elke bank kan je als buitenlander pinnen… Indertijd hebben wij bij de grensovergang naar Peru bij een geldwisselaar ons overgebleven geld gewisseld voor Peruaans geld en later nog een restantje in Cusco voor een slechtere koers! Absoluut niets over van ons vorig bezoek. Vandaag geluk: het lukt! Deze ATM reageert op onze pinpas en produceert geld! Buiten de grote stad moet je overal contant afrekenen. Wij kunnen Cobija verlaten. Dit gedeelte van het land hebben wij nog niet bezocht. Wij hebben geen idee, wat wij zullen aantreffen. In Lonely Planet vinden wij weinig informatie. Op iOverland evenmin. Kennelijk zijn er niet velen, die dezelfde keuze maken als wij. Tot op het laatst hebben wij geaarzeld of wij de Transocéanica vervolgen of niet. Tot Cusco is voor ons een onbekend gebied! Echter wat doen wij erna? Niet leuk om bekend terrein te betreden! Hooguit als verbinding naar Noord Peru, Ecuador en Colombia, maar de tijd, die ons rest, is hiervoor tekort! Wij willen royaal de tijd hebben om te reizen! Ten noorden van La Paz moet het schitterend zijn. Trinidad, de Missionsroute en Santa Cruz de la Sierra hebben wij de vorige reis laten liggen vanwege de hitte en de gewenning aan de hoogte, waarop wij indertijd onze route met succes hebben afgestemd. Van kennissen vernomen, dat dit traject absoluut de moeite waard is. Dit alles tegen elkaar afwegende, heeft ertoe geleid Brazilië te verlaten en Bolivia te betreden. Het blijkt, dat het Amazonegebied van Brazilië in Bolivia doorloopt. Min of meer worden wij hierdoor verrast. Natuurlijk verandert het landschap niet door een landsgrens! Echter sinds wij Humaità hebben verlaten, is de indruk bij ons gewekt, dat wij steeds verder uit het Amazonegebied geraken. Steeds minder grote bomen en oerwoud, steeds weidser en meer weiden… Deze indruk wordt aanvankelijk bevestigd, als wij Cobija verlaten. Boerenbedrijven met grote kudden witzwarte of witte koeien zien wij aan weerszijden van de weg. Wij bereiken tolstation Villa Busch, waar wij informeren of wij route 16 naar La Paz kunnen nemen. De twee mannen schudden het hoofd van nee! Die weg is bar slecht en moeten wij echt niet nemen! Als wij het goed begrijpen is slechts het eerste deel toegankelijk en is er een deel van de route of de rest van de weg afgesloten. Wat is hun advies? Wij kunnen in feite uitsluitend route 13 volgen. Onze voorkeur vervalt meteen! Terug en naar Peru is niks met zo’n uitgebreide grenscontrole. Bovendien mogen wij waarschijnlijk Brazilië niet meer in, omdat wij reeds 75 van de 90 toegestane reisdagen hebben verbruikt. Gelezen op internet! Deze optie vervalt! Er blijft ons weinig andere keuze over dan route 13 , die over gaat in route 8 ... Wij zien wel. Hoe zit het dan met de afslag naar Trinidad? Ook al een negatief advies! Beter via La Paz te rijden… Wanneer wij die afslag bereiken, kunnen wij wederom informeren, maar de mannen geven ons weinig hoop…Met recht het traject van een Overlander! Ondertussen zijn wij vrij laconiek in zulke zaken en accepteren het leven zoals het komt. Het maakt het leven eerlijk gezegd tot een verrassing. Het belangrijkste is, dat je altijd genoeg te drinken en te eten hebt, voldoende brandstof hebt en dat je lichaam en het voertuig je niet in de steek laten. Dan kan het leven een feest zijn! Eerlijk gezegd ervaren wij het reizen als zeer ongecompliceerd! Elke dag is met recht een nieuwe dag: kijken wat de dag ons brengt! Het tolgeld rekenen wij af, waarna de tolgaarder ons duidelijk maakt, dat wij meerdere tolstations zullen ontmoeten, waar wij dit kaartje moeten tonen als bewijs, dat wij voor een lang traject vooruit hebben betaald. Instructie: goed bewaren! Een speciaal vakje in Carla’s portemonnee heeft deze functie toebedeeld gekregen in de loop der tijd, want in Zuid Amerika hanteren ze tot nu toe overal dit systeem. En zuinig zijn we nog altijd als rechtgeaarde Nederlander… Wij vervolgen onze weg en ontmoeten een volgestouwde jeep. Je zou bijna denken, dat de mensen door alle ballast er zo af kunnen duikelen. Toch gaat het goed en zie je zoiets nooit gebeuren… Op de rotonde staat een man naast een boomstam uitgebeeld. Werd hier in vroeger dagen rubber getapt? Een kerststal. Blijft deze kerststal evenals vele milieubewuste kerstbomen het hele jaar staan? Of wordt deze alsnog verwijderd of worden de luiken gesloten? Het wegdek is niet zo best. Jan probeert de gaten te mijden, wat niet altijd te voorkomen is, maar op een gegeven moment houdt het asfalt op. Een weg van rode klei resteert. Een autobus, met volle bepakking op het dak, komt ons tegemoet, op weg naar Cobija, grote wolken rode stof opwerpend. Snel onze zijramen dicht en pas weer open als wij uit de stofwolk zijn! De schaduwen worden langer, omdat de zon achter ons staat. Het is alsof wij over onze schaduw heen proberen te rijden, wat natuurlijk niet lukt! Een jeep vol bagger en een staande man, die zich aan de boog achter de cabine staande houdt. Een poort over de weg -Tolstation of Reten Porvenir-: een touwtje is over onze rijbaan gespannen. Jan mag ons kaartje tonen, waarna de tolgaarder het koord laat zakken: Permissie om verder te rijden! In de berm staat een bord met het verzoek aan het zware verkeer bij regen niet te rijden, maar te wachten tot het water is afgevoerd en de blubber is ingedroogd, zodat de weg niet wordt kapot gereden en in fatsoenlijke conditie blijft. Hier kunnen wij ons echt iets bij voorstellen! Maar waar parkeren wij, wanneer het plotseling begint te regenen? In feite is er slechts één rijbaan beschikbaar. En de bus? Kart die door? De bussen, welke wij ontmoeten rijden ontiegelijk hard, misschien beter te omschrijven als scheuren, met enorme stofwolken in hun kielzog! Wij betwijfelen dat er iemand bij hevige regen in de kant gaat staan als wij de weg bekijken, waarop wij rijden… Ondertussen rijden wij door het bos. Weer een auto met achterop volk…Plots ziet Carla vóór het dorp Trinchero een mogelijke overnachtingsplek terzijde van onze route, waar iedereen uit veiligheidsoogpunt noodgedwongen zachter moet gaan rijden, doordat de oude weg wat onoverzichtelijk en kronkelig loopt naast een nieuwe weg in wording. Kennelijk wordt het oude tracé in de toekomst vervangen. Men is begonnen met verbreding en uitdieping van een gunstiger traject voor een nieuwe weg, waarbij men bochten afsnijdt, zoveel mogelijk bochten vermijdt of flauwe bochten aanbrengt, tenzij het niet anders mogelijk is de weg te projecteren. Wij staan uit de stofwolken, omdat de wind alle stof de andere kant opblaast. Ver genoeg verwijderd van de rijbaan en wat hoger gelegen. Een prachtige avondlucht boven de weiden van de aangrenzende fazenda. Het enige is, dat in het donker autolichten naderen, waardoor je het idee hebt, dat er zo direct één op onze auto inrijdt, maar gelukkig op tijd wendt… Dat went echter ook op een gegeven moment. ’s Nachts blijkt er meer verkeer te passeren dan wij verwachten, maar wij slapen desondanks prima. Wanneer wij ’s ochtends op weg gaan, zien wij op een publicatiebord, dat de regering een project heeft lopen om de plaatselijke bevolking van drinkwater te voorzien en kunnen wij gadeslaan in hoeverre men vordert met de aanleg van een nieuwe weg. Wij verbazen ons en blijven ons verbazen! Zo plots als de verbreding is gestart, zo plots houdt de verbreding op! Enkel de oude weg is aanwezig! Kilometers verder ligt een weg gereed, die veel te lang moet inklinken voor er asfalt wordt aangebracht, waardoor ondermijning plaatsvindt: grote geulen en afkalven van de zijkanten, waar wij tegen aan kijken tijdens het passeren. Vóór de toplaag kan worden aangebracht, moet deze onderlaag opnieuw gerenoveerd worden! Geldverspilling in onze ogen! Waarom dit traject niet afgemaakt en in gebruik genomen? En dan in the middle of nowhere ligt op het talud van de ondergrond een rijweg van betonplaten, gelegd door een ingepakte machine, die deze platen terplekke produceert. Het lijkt alsof er een huis van de machine is gemaakt… Er blijkt een man in aanwezig! Misschien een bewaker? De auto van een bewoner staat op de betonplaat geparkeerd, terwijl zij de hoge wal afklimmen van hun huis naar de auto… Geen fatsoenlijke toegang tot hun huis, wat daar al lang stond vóór de weg werd gerealiseerd… Geen dubbele rijbaan meer. De machine is hier gestopt! Er is geen werkvolk aanwezig! Duikers zijn deels klaar! Geen mens te zien! Het nieuwe traject ligt diepweggedoken tussen hoge wanden, waar een verloren houten ladder tegen de helling staat. Het is een prachtig landschap om over uit te kijken met de rode weg in de diepte, het groen eromheen en elektriciteitsdraden die oplichten in het zonlicht. Twee motoren komen over een smal paadje met moeite van een talud naar beneden. Aan onze linkerhand is een uitgestrekt terrein voor wegwerkers en machinerie. Zijn zij hier ondergebracht tijdens het werk? Wordt er sowieso aan dit project gewerkt of ligt het stil? Hacienda Jacaranda heeft een mooi toegangshek met afbeeldingen erop van de welbekende koeien met zo’n vreemde bochel ter hoogte van hun nek en schouders. Worden onder het afdak op palen paarden vastgezet om hun hoeven te beslaan? Toch wegwerkers aan het werk? Zij staan verspreid tussen en naast een verzameling planken, hoogstwaarschijnlijk in gebruik geweest voor de bekisting van grote betonnen duikers, die het water snel moeten kunnen afvoeren. In het verleden is overal veel gewerkt met metalen kokers. Wij zien echter, dat deze kokers of buizen door de kracht van het water worden meegevoerd en vernield en de erosie rondom toeneemt, waardoor enorme gaten in het wegdek ontstaan, met name aan de zijde van een verhoogd gelegen rijweg of aan de kant van de afgrond. Men is overal bezig deze verwoestingen aan te pakken, maar dit is een gigantische klus en kost goudgeld! Alweer komt ons een bus tegemoet, echter met deels geopende voorzijde om de motor te koelen. In Villa Amazonica mogen wij wederom voor de tol stoppen. De weg is versperd door een touwtje, wat de man in het hokje, voorzien van fietshandschoenen, laat vieren om te kunnen passeren als wij ons bewijs van betaling hebben getoond, waarna hij het touwtje weer aantrekt om de barrière te herstellen. De chauffeurs moeten uitstappen en de tolgaarder mag blijven zitten! Voor ons staat een grote bus met een afbeelding van Jezus achterop, die de wereld beschermt en in zijn handen houdt. Dit soort afbeeldingen zie je vaak in Zuid Amerika op een bus. Het lijkt alsof zij verwachten, dat roekeloos rijden dan meer verantwoord is… Verschillende reizigers maken dankbaar gebruik van het feit, dat er een stopbord staat. Zij springen uit de bus en verdwijnen in het hoge gras om een plasje te plegen naast het bord STOP! Zij boffen, dat zij geplast hebben, want wij belanden op een geweldig blubbertraject! Hier wil je niet graag uitstappen! Je mag meteen oppassen, dat je niet uitglijdt! Een eenzame fietser stapt op het heuvelachtige traject af om in de blubber te gaan staan om ons te laten passeren, want hij rijdt op het rechter wielspoor. Arme man, kan hij op gang komen om de heuvel op te rijden? Stapels buizen liggen op een veld te wachten tot ze worden benut…Een prachtige solitair tekent zich af tegen de lucht met wolken! Politiecontrole in Santa Lucia! Jan mag zijn paspoort, rijbewijs en verzekeringspapieren tonen. Keurig in orde! Wij mogen door. Op het baggertraject stopt het busje waarmee wij redelijk gelijk op rijden. Een man op een brommer heeft witte koelboxen, waaruit hij ijsjes en gekoeld drinken tevoorschijn tovert, wat gretig aftrek vindt. Bomen met lianen omzomen de blubberweg. Het landschap vertoont nu werkelijk veel overeenkomst met het Amazonegebied in Brazilië! Wij worden verrast door een betonnen brug, vanwaar wij zicht hebben op twee rivieren, die hier bij elkaar komen en als twee kleuren water naast elkaar stromen: links de Rio Manuripi met inktzwart water en rechts de Rio Tahuamano met roodbruin water. Hoog op de oever bewoning. Wij hebben Puerto Rico bereikt. Wij zien een betonnen gebouw in aanbouw, waar dunne boomstammen als stut worden gebruikt! Een vrouw in amazonezit achterop de brommer, terwijl de weg vol kuilen en gaten zit. Dat lijkt mij niet echt comfortabel! Een brommer komt ons tegemoet: wij kijken recht in de ogen van Micky Mouse. Een rare gewaarwording! De ambulance is eveneens onderweg. Een bord waarschuwt ons geen drugs te gebruiken en wederom worden wij gevraagd bij regen de weg 3 uur rust te gunnen om zich te herstellen. De nieuwe weg is hier in een verder gevorderd stadium! Er is zelfs een gedeelte helemaal gereed, maar niet in gebruik genomen. Er staan borden, dat gemotoriseerd verkeer het nieuwe wegdek niet mag gebruiken! Motoren storen zich niet aan dit verbod! Zij maken met veel plezier gebruik van die heerlijke betonweg! Soms ontbreekt een aansluiting. Doorgaans bij een duiker in aanbouw. Even eraf en dan weer erop. Wij komen nog drie machines netjes afgedekt tegen, die de betonplaten ter plekke fabriceren. Er is van twee kanten naar elkaar toegewerkt. Dit veroorzaakt een probleem: er past geen hele plaat tussen. Deze moeilijkheid hebben wij in Chili eveneens waargenomen. Wij hebben gezien, hoe men beton stort om het ontbrekende gedeelte aan te vullen. Ook hier zal men het braak liggende gedeelte letterlijk moeten dichten! Niet goed berekend! Ook in dit gebied blijkt de nieuwe weg in aanleg en afwerkingsstadium zeer te variëren! Wij zien een vrachtwagenchauffeur, die zich in het water van een in aanbouw zijnde duiker staat te wassen. Zijn vrachtwagen staat bij de splitsing geparkeerd. Hoe gaat de weg nu verder? Moeten wij links of rechts? Wij brengen de coördinaten in van een overnachtingsplaats, die niet ver verwijderd moet zijn. Het is een vrij grote open plek links van de weg omzoomd door bomen met aan een zijde struiken met mooie blauwe bloemetjes. Wij besluiten hier te overnachten. Rond vijven worden wij overvallen door insecten! Het blijkt een plek te zijn, waar de insecten welig tieren! Soms moeilijk bij aankomst in te schatten! Te laat om alsnog een andere plek te zoeken. Deet helpt en vroeg gaan slapen, zodat er geen licht insecten naar binnen lokt. Al doende leert een mens! Wanneer wij richting Conquista rijden blijkt de weg naar het dorp bar slecht te zijn: 4 km ontzettend diepe sporen en het is een en al blubber. Het blijkt de oude weg te zijn, die nog verder doorloopt richting nieuwe weg. Het tweede gedeelte wordt het meest door motoren gebruikt, is smaller en de bebossing laat toe, dat wij kunnen passeren, maar soms is het voorzichtig rijden en echt goed opletten! Het is een wondermooi gedeelte! Het blijkt, dat wij ons in het Reserva Nacional de Vida Silvestre Amazónica Manuripi bevinden. Een geelzwart gestreepte slang kruipt voor ons over de weg. Een prachtig dier om te zien! Schitterende grote helderblauwe vlinders, die aan de onderzijde donkerbruin zijn, dartelen door de lucht. Zij zijn vliegensvlug en niet op de foto te vangen! Zelden rusten zij uit, waardoor je ze kunt fotograferen. Behalve vanochtend op Carla’s rug! Het kriebelt! Een insect? Jan kijkt onderzoekend en moet verschrikkelijk lachen als hij de vlinder ontdekt…Carla duikt naar voren en de vlinder zoeft weg… door het open raam de buitenlucht in! Natuurlijk niet op de foto vastgelegd! Als wij een helling oprijden steken prachtige bomen boven tegen de ochtendlucht af. Een plaatje! Tenslotte komen wij op een splitsing uit waar wij van rechts hadden kunnen komen als wij onze weg niet hadden gevolgd. Er blijkt een afsnijding te zijn aangelegd ter hoogte van Jericho en Conquista, wat 16 km winst oplevert voor het verkeer, waardoor het dorp niet meer wordt aangedaan. Dit geeft minder nering voor de bewoners… Minder klandizie voor de winkeltjes op het plein, terwijl het gebied wat wij tot nu toe sinds de grens hebben doorkruist, slechts dun bevolkt is. Alles wat passeert kan gunstig zijn voor hun portemonnee… Het lijkt ons hier een hard bestaan. Een bord waarschuwt ons overstekend wild te beschermen. Wij rijden langs dorpjes met primitieve huizen zonder veranda, waar de was in de regen hangt tussen de bomen. Twee vrouwen zijn bezig met het vlechten van haren, terwijl een man rustig op zijn stoel zit en de kindertjes in de blubber aan het spelen zijn. Het zijn nederzettingen van Indianen. Ook de Indianendorpjes zijn in het programma opgenomen om drinkwater geleverd te krijgen, staat op een bord langs de weg gepubliceerd. Belangrijk, dat deze voorzieningen ook hen ten deel vallen, hetgeen hun gezondheid positief kan beïnvloeden. In de loop der tijd zijn velen gestorven aan ziekten, die de kolonisten hen hebben gebracht. Het is absoluut niet druk op de weg sinds wij Porvenir hebben verlaten. De weinige autobussen en enkele vrachtwagens zijn onze medeweggebruikers, waarmee wij terdege rekening moeten houden! De motoren houden ons altijd goed in de smiezen! Of het slechts één berijder betreft of om meerdere passagiers gaat… Het maakt niet uit, zij rijden veel voorzichtiger! Prachtige begroeide bomen strelen onze ogen en maken deze weg door de rust die ervan uitgaat, tot een aangenaam traject. De nieuwe weg is uitgezet met paaltjes. Deels is een onderlaag aangelegd en ligt in te klinken. Hopelijk niet te lang… Er zijn plaatsen, waar veel aarde is weggespoeld… Een vrachtwagen is gestrand en staat op drie wielen op de nieuwe weg geparkeerd, omdat er anders geen plek voor de wagen is, wil het verkeer kunnen doorstromen. De oude weg slingert rond de weg in aanleg en kruist de nieuwe weg op meerdere plaatsen. De nieuwe weg verdwijnt uit het zicht. Wij rijden gans alleen over een smalle weg door het oerwoud. Ternauwernood kan je elkaar hier passeren. Niet aan de orde, want wij ontmoeten niemand! Plots zien wij de vrachtwagen met aanhanger, die ons ruim geleden heeft ingehaald. Staat hij stil? Inderdaad! Hij is de achterste in een wachtrij. Het inhalen heeft hem weinig voordeel opgeleverd. Deze weg brengt ons wederom bij een rivier, welke met een pont moet worden overgestoken! Wij sluiten netjes achteraan de rij aan. Wij passeren een pad naar rechts, wat naar de rivier leidt. Carla ziet aan het eind van het pad een soort woonboot liggen. In het water of op de wal? Zij gaat op onderzoek. Het blijkt inderdaad een boot annex huis annex kantoor te zijn van de SERNAP ( de Boliviaanse organisatie voor natuurbehoud ) voor het reservaat, wat wij doorkruisen. Het geheel doet denken aan de Ark van Noach en het huis van Pippi Langkous. Carla vindt het prachtig in deze entourage passen! Twee mannen verlaten de woonboot, die als het ware in een kreek op de wal ligt, niet ver van de rivier, en begeven zich naar hun geparkeerde pick-up. Wij zwaaien elkaar gedag in het voorbijgaan. Carla moet terug naar Jan voor hij de pont op moet!De chauffeur van de vrachtwagen voor ons, is Jan in de tussentijd komen vertellen, dat hij de rij vrachtwagens mag passeren en vooraan mag gaan staan. Carla loopt naar het water om polshoogte te nemen. Zij slaat de pont gade, die onderweg naar onze oever is. Waar komt die pont vandaan? Waar is de aanlegsteiger aan de overzijde? Twee rijplanken voorzien van betonijzerdraden worden uitgelegd. Wanneer de pont aan onze zijde afmeert ziet het personeel onze wagen. Zij wenken Jan de rij lange vrachtwagens te passeren. Wij hebben een dusdanig formaat, dat wij gezamenlijk met de twee voorste wachtende voertuigen op de pont passen! Alleen moeten de auto’s en de vrachtwagen nog wel aan onze zijde de pont verlaten! Wanneer wij de rij passeren, blokkeren wij de hele boel! Toch maar even wachten…. Dat lijkt ons een beter idee! Eigenwijs, maar het werkt wel! De minibus - een Mercedes Sprinter – rijdt ons voorbij en parkeert achter ons, wachtend op de passagiers die foerage inslaan bij de stalletjes voor de verdere rit, waarna de weg vrij is voor ons, om de pont op te rijden tussen de stalletjes door en de rij wachtende vrachtwagens met aanhangers. Jan moet als eerste op de uitstulping van de pont parkeren, waarna een grote vrachtwagen in het midden en de autobus erachter zich moeten opstellen. Om los te komen van de wal, moeten deze twee voertuigen zover mogelijk naar voren rijden om, wanneer de boot een paar meter van de kant is, zover mogelijk naar achter te rijden en de motor uit te zetten. Het gewicht wordt op deze manier verdeeld om een gunstige positie op het water in te nemen. Een lichtblauw bootje met opbouw blijkt onze pont naar de overzijde te geleiden. In eerste instantie ziet Carla het bootje aan voor een voetveer. Het bootje wordt na de manoeuvres van de lorrie en de bus omgevaren van de linkerzijde naar de rechterzijde van het vlot, wat ons naar de overzijde vervoert. Twee van de vier bootmannen hebben een dikke prop cocabladeren in hun wangzak. Zij doen dat om wakker en alert te blijven en vele uren te kunnen maken zonder in slaap te vallen, zegt men. Een hap extra energie! Geef ons maar cocathee in plaats van zo’n prop in onze wang! Die dikke wang zie je trouwens uitsluitend in Bolivia! Elders is het gebruik van cocabladeren officieel niet toegestaan!! Met name Chili is hier heel streng in! Rio Madre de Dios is een brede rivier! Schuin aan de overzijde blijkt een rivierarm te zijn. Onze pont vaart het door bomen aan het oog onttrokken water op, wat naar rechts een bocht maakt om verderop een bocht naar links te maken. Tijdens het varen ontmoeten we een smalle baileybrug. Welke functie heeft deze constructie? Wij hebben geen idee. Een dorpje ontrolt zich op de linkeroever, naarmate wij verder varen. Een grappige gewaarwording! Een andere pont vertrekt van de linker kade en maakt voor ons ruimte, zodat wij kunnen aanmeren. Jan zit startklaar achter het stuur. De voetgangers moeten als eerste de pont verlaten. Dus ook Carla! Haar portier kan op de pont niet geopend worden. Het pontpersoneel doet zijn best om de boot degelijk te verankeren. Een belangrijke klus, want een vrij steile helling voert van de aanlegplaats naar boven, waar op een vierde een afslag naar het rivierdorpje voert en de weg steil omhoog verder loopt richting Sena. De grote vrachtwagen met aanhanger rijdt als eerste van de pont, gevolgd door de bus, waarna Jan toestemming krijgt de boot af te rijden. Carla probeert het tafereel vast te leggen en wordt tegelijkertijd verrast door de snelheid van de ontscheping en door Jan, die beneden stopt om haar te laten instappen en niet verderop in de bocht van het riviergehucht of waar Carla staat. Duidelijk verwarring het gevolg! Jan kart dóór de helling op en parkeert als daar gelegenheid voor is! Carla als een hijgend paard erachteraan de helling op… Zo dat is genoeg gymnastiek voor vandaag! Uitgeteld klimt zij in de auto! Jan verontschuldigt zich. Naar zijn idee, zou hij vanaf die plek niet meer hebben kunnen optrekken. Best kans! Dat is op zo’n smalle helling met een rivier beneden niet echt plezierig!! Het ouwetje heeft het in ieder geval geklaard, ofschoon het omhoog lopen haar vies tegenvalt! Boven nemen wij een korte brug en belanden even later in de wat grotere plaats Sena. Wij willen graag tanken en in ieder geval drinkwater inslaan. Er staat een gigantische rij bij het tankstation van mensen met gasflessen. Pick-ups en motoren rijden af en aan. Jan stopt en informeert. Er is zojuist een vrachtwagen gearriveerd met volle gasflessen. Eerst gaan alle mensen bevoorraad worden met gas. Alle lege flessen worden ingenomen en geruild voor volle gasflessen, zodat de vrachtwagen met de lege gasflessen kan terugkeren naar het gasvulstation om alle flessen opnieuw te vullen en nieuwe bevoorrading kan worden gerealiseerd. Pas wanneer het gas is uitgeleverd, wordt de brandstofleverantie ter hand genomen… Van alle kanten komen nog steeds mensen met lege gasflessen aan: op karretjes, brommers, in kruiwagens en auto’s. Dit gaat uren duren! Daar gaan wij niet op wachten!!! Wij hebben voorlopig genoeg diesel en hopen in de overnachtingsplek diesel te kunnen kopen. Drinkwater is gemakkelijker geregeld. Geen grote flessen van 5 of 6 liter, maar wel kleinere van 1 ½ liter. Daar kunnen wij voorlopig mee uit de voeten. Wanneer wij willen optrekken passeert een motor met 2 vrouwen en 2 kinderen ons. Zij rijden rustig en behoedzaam. Op de kruising voor ons zien wij een jong meisje ons tegemoet komen stuiven op een motor, die de binnenbocht neemt naar links en zo de andere motor ondersteboven rijdt voor onze ogen. Meteen ligt iedereen zand te happen! De moeders zijn echt woest! De schade valt mee zo te zien. Wij bemoeien er ons maar niet mee. Een politiewagen komt ons ook tegemoet. Een aanrijding is hun verantwoordelijkheid. Wij verlaten Sena en stuiten op de weg in aanleg, waar een ander principe wordt toegepast dan voordien. De ondergrond wordt aangebracht om in te klinken, waarna een schuin oplopende betonnen wand wordt aangebracht om afkalving en ondermijning tegen te gaan en te voorkomen, vóór de betonplaten worden geproduceerd en gelegd. Een test of dit beter functioneert? Wij mogen wederom stoppen en tol betalen voor het komende traject van Sena in de regio Pando richting Peña Amarilla. Voorbij een gehucht met de mooie naam Samaria, waar sobere houten huizen staan, bedekt met een dak van bladeren. Pech: een man zit in de kant op zijn hurken te sleutelen aan zijn motor… Een zwaar beladen pick-up met gestapelde liggende drums. Een school… Waarom zo vaak buiten het dorp? Vanwege de regiofunctie? Een grote tak is geknapt en verspert deels de weg. Iedereen rijdt er omheen! Niemand ruimt de tak op! Politiecontrole! Op een pellet staat geschreven dat hier brandstof te koop is, maar eveneens Coca Cola, Pepsi en Sprite. De politie kan misschien niet van het eigen inkomen rondkomen. Het touwtje ligt op de grond. Pionnen en banden markeren de stopplek. Wij zien echter helemaal niemand, dus wij kunnen doorrijden na netjes in te houden en te stoppen. Het is etenstijd! Een meevaller voor ons! Aan onze rechterhand is het een verschrikkelijk modderboel. Wij verwachten een pont en nog een tweede pont. Onverwacht rijden wij plotseling op betonplaten, die overgaan in een heuse brug en wederom een wegdek bestaande uit betonplaten, gevolgd door een keurige tweede brug over de rivier Beni, welke afgesloten wordt door ongeveer een kilometer betonplaten, waarna we verder hobbelen op een bar slechte weg. Opgeschoten jongens hangen op een motor, terwijl twee meisjes in een riviertje beneden de weg de was aan het doen zijn. Over de hele wereld gedragen mensen zich in de grond van de zaak hetzelfde…Kostelijk om te zien! Een afgeladen Toyota komt ons tegemoet vol vrouwen en kinderen in de laadbak. ’t Regent. De bosschages wijken. Huizen omringd door water en moerassen. Onder het afdak van een huis staan twee vrouwen te schuilen, wachtend op de bus, die wij even verder ontmoeten. Een vrachtwagen staat met de cabine gekanteld, terwijl de chauffeur probeert te achterhalen wat er loos is. Heesters en bomen gedijen door voldoende vocht, getuige de prachtige witte bloemen als pluimen aan weerszijden. Een genot voor het oog! Alhoewel de regen anderzijds voor een troosteloze aanblik zorgt als een vrachtwagen nadert en het hele plaatje een druilerige dag uitbeeldt. Wij bereiken Peña Amarilla/ Reten Triangulo. Voor vandaag ons laatste tolstation! Betalen we die tol voor die keurige bruggen, die slechte weg erna of voor het traject, wat wij morgen gaan rijden?! Wij houden het maar op het laatste! Schuin aan de overkant tanken wij op de kruising de eerste Boliviaanse diesel, die van die heerlijke zwarte rookpluimen geeft. Officieel moeten buitenlanders meer betalen dan Bolivianen, omdat de regering de diesel subsidieert voor de bevolking. Bovendien moeten zij een rekening opstellen, waar zij echt een hekel aan hebben, omdat het zo arbeidsintensief is! De man rekent echter de Boliviaanse prijs, waarop wij hem een fooi geven. Voor ons ligt de T-splitsing. Wij hebben het eind van Bolivia route 8 bereikt! Als wij linksaf slaan zouden wij via Riberalta Guajará-Mirim in Brazilië kunnen bereiken en weer bij Abuna uitkomen, waar wij aan de rivier hebben overnacht. Dat lijkt ons eeuwen geleden… Dat gaat het absoluut niet worden!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 719
[author] =>
[cityName] => Peña Amarilla
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,pea-amarilla
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-b-naar-beter
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048445
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Daar op het Isla del Sol... Dingelingeling...
[message] => 15-02
Sucre is de hoofdstad van Bolivia en vanuit ons appartement kijken we uit over de hele stad. Omdat we alledrie gaar zijn van vier lange dagen in de jeep en de busreis van gisteravond, doen we het rustig aan. Het is toch een beetje druilerig en de ervaring leert dat je dan soms beter even kunt wachten tot het opklaart. Dus ontbijten we uitgebreid met verse papaya en watermeloen en maken ons op het gemak klaar voor de dag.
Onze eerste stop is een dinosauruspark naast een metaalfabriek. Als je niet weet dat het park er zit, lijkt het net alsof de taxichauffeur je naar een afgelegen bouwterrein brengt, maar niets is minder waar. In de bergen hier zitten veel metalen als ijzer en zilver en tijdens werkzaamheden om die metalen te winnen, werden dinosaurusvoetstappen ontdekt. Inmiddels zijn ruim 12.000 verschillende stappen gevonden en als je denkt dat door deze ontdekking de gewone werkzaamheden zijn stilgelegd, dan heb je het mis. Voor deze mensen is het economische belang van de metalen belangrijk, dus wordt er nog altijd gewerkt, vlak naast de belangrijke vondst.
Normaal gesproken kun je redelijk dicht bij de voetstappen komen, maar door het slechte weer is er een ‘landslide’ geweest en is een deel van het pad dat ons naar de voetsporen zou moeten brengen ingestort. We bekijken de stappen daarom van een wat grotere afstand, maar eigenlijk doet dat geen afbreuk aan de ervaring. We staan op een berg, maar toen de dino’s rondliepen was het stuk aarde hier plat en er was een meer. Doordat de grond drassig was, lieten de dinosaurussen voetafdrukken achter. Door de werking van de tectonische platen zijn de voetafdrukken tijdens het vormen van de Andes omhooggedrukt en bewaard gebleven in de berg. Wij kijken tegen een plat vlak aan waar we zo de sporen van kleine Teropodo (een soort T-rex), Ornitópoda (planteneters), en Anquilosaurus (de voorloper van reptielen) kunnen volgen.
Na een simpele lunch lopen we wat rond door de stad en besluiten een bezoek te bergen aan het Santa Clara-klooster. Het ligt een beetje verborgen en we krijgen daarom een privé-rondleiding, in het Spaans uiteraard. Onze reisgenoot Mahesh spreekt weinig Spaans en inmiddels voel ik me een stuk zelfverzekerder. Ik vraag onze gids ‘despacio’ (=langzaam) te praten en werp me op als vertaler. Een combinatie van Bijbelkennis, lessen kunstgeschiedenis en talenkennis zorgt ervoor dat de meeste informatie te herleiden valt. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar begrijpt genoeg van de vertaling om af en toe goedkeurend te knikken als ze de juiste termen voorbij hoort komen. We zijn ruim een uur zoet en zien alles: van de prachtige ceremoniële gewaden tot de verblijven van de inwonende nonnen en natuurlijk de kerk zelf en de graftombe. We sluiten ons verblijf af met woorden van dank van onze gastvrouw en door de nonnen gemaakte koekjes met thee.
16-02
Het is alweer tijd om in te pakken. We wilden nog een nachtje langer blijven in dit fijne appartement, maar het is al door anderen geboekt en naar een andere plek verhuizen lijkt ons weinig zinvol. We pakken onze spullen in, zwemmen een paar baantjes in het bijbehorende zwembad en ontbijten op het dakterras, waar het uitzicht over de stad nog mooier is.
We doen een kleine stadswandeling en belanden op een lokale markt. We drinken een sapje tussen de locals en Mahesh (fotograaf) en ik maken de ene na de andere mooie foto. Op deze markt hebben ze alles: van vlees, kleding en rieten manden tot de meest uiteenlopende soorten kruiden en groenten. Onze zintuigen zijn geprikkeld en we besluiten uitgebreid te gaan lunchen met uitzicht op het centrale plein.
Daarna is het tijd voor het ‘Casa de la Libertad’, de plek waar de Boliviaanse onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend. Een zeer belangrijke plek in de Boliviaanse geschiedenis. We lopen rond door verschillende zalen en leren alles over de strijd voor onafhankelijkheid, oorlogen en redenen waarom Bolivia zoveel land is kwijtgeraakt (vroeger lag Bolivia namelijk aan zee, maar inmiddels zijn ze dat stuk land kwijtgeraakt aan Chili). In een grote troonzaal ligt de originele onafhankelijkheidsverklaring tentoongesteld achter glas. Grappig detail: de mensen kennen mijn naam hier heel goed, want de man aan wie Bolivia zijn naam dankt is Simón Bolivar.
Algauw is het tijd voor onze busreis, maar niet voordat we nog even op een terrasje neerstrijken voor een kopje koffie. Het blijkt een kapitale inschattingsfout te zijn, want de bedieningsmedewerkers vergeten keer op keer, ondanks meermaals herinneren, onze bestelling. We krijgen uiteindelijk wel wat we hebben besteld, maar het betekent ook dat we ons enorm moeten haasten om de bus nog te kunnen halen. Gelukkig stond onze eerder die dag bestelde taxichauffeur wél op tijd klaar.
Met de bus reizen is heel gebruikelijk in Bolivia (en relatief goedkoop), maar er wordt ook voor gewaarschuwd. Bolivia is en blijft een derdewereldland en busongelukken zijn hier niet ongebruikelijk. Er wordt vooral geadviseerd geen nachtbussen te pakken, maar de enige bus die naar La Paz gaat is een nachtbus. We besluiten om dan maar zo luxe mogelijk te reizen met een ‘cama’, een bus waarin de stoelen 160 graden gekanteld kunnen worden. We zijn nog maar net op weg en ik val al in slaap. Twee uur later word ik wakker en eten de mannen en ik onze broodjes (waar we zo lang op hadden gewacht). Daarna val ik in een diepe slaap en ik word pas wakker als we al bijna in La Paz zijn. De mannen hebben minder goed geslapen en zijn midden in de nacht nog uit de bus geweest. Ik heb er niets van meegekregen en ben heerlijk uitgerust.
17-02
La Paz is de onofficiële hoofdstad van Bolivia omdat de regering hier zetelt. Het is een metropool die ooit gebouwd werd in een dal in de bergen. Inmiddels is de stad gegroeid, waardoor de huizen op het laagste punt op 3600 meter boven zeeniveau liggen en op het hoogste punt op 4000 meter.
Omdat we ons appartement nog niet in kunnen, ontbijten we uitgebreid en lopen een klein rondje door de stad. Als we eenmaal het appartement in mogen, blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Het is namelijk beveiligd met een deur die alleen open kan met een app. De app lijkt niet te werken en wat volgt is een scène uit een oude zwart-wit film waar Harald en ik steeds een verdieping hoger gaan om het appartement te zoeken, uiteindelijk weer omlaag gaan en nog een paar keer omhoog tussen de tweede en de derde verdieping, tot we erachter komen dat op de fysieke sleutel die we meekregen P3 staat, terwijl we op P2 moeten zijn..
Tijd om La Paz te verkennen. We slapen redelijk in het centrum, dichtbij de toeristische bezienswaardigheden. De eerste stop is de ‘Mercado de las Brujas’ (de heksenmarkt), waar je niet alleen potentieverhogende drankjes en dubieuze kruidenmengels kunt kopen, maar ook lama-foetussen. De dieren zouden zijn overleden door de kou en daarna worden hun lijken gedroogd en te koop aangeboden. Als Bolivianen een huis bouwen, stoppen ze zo’n lamalijk in de fundering. Het zou geluk moeten brengen.
Omdat La Paz zo veel hoogteverschillen heeft, zijn er Teleferico’s aangelegd, wij kennen ze als skiliften. Voor een habbekrats kun je mee omhoog en dat doen we dan ook. Onze oren ploppen ervan, maar het uitzicht over de stad is fantastisch. We lopen terug over een chaotische en erg lokale openluchtmarkt naar het middenstation en gaan het laatste stuk weer met de lift naar beneden. ‘s Avonds eten we lokaal: de mannen een ‘Milanese’ (=schnitzel) en ik pittig Boliviaans stoofvlees.
18-02
La Paz is een grote stad met de gebruikelijke chaos en om eerlijk te zijn vinden we er niet zo veel aan. We overleggen met Mahesh en hij besluit wel in La Paz te blijven, dus dit is ook meteen de plek waar onze wegen scheiden.
We maken nog een klein rondje door de stad en bezoeken een grote kerk, een kleurrijk straatje en een beruchte gevangenis. Hier wonen de gevangenen samen met hun gezin. Mensen moeten zelf hun cel betalen, wat ervoor zorgt dat sommigen een riant leven leiden binnen de bewaakte muren, terwijl de minder bedeelden hun cel moeten delen. Vroeger leefden vrouwen en kinderen hier ook, maar na wat incidenten zijn de kinderen niet meer toegestaan.
Na dit laatste vluchtige bezoek stappen we opnieuw in een bus die ons naar het Titicacameer brengt. Het ligt op 3845 meter en is het hoogste bevaarbare meer ter wereld, wat ook nog eens gedeeld wordt door Peru en Bolivia. Wij stoppen eerst aan de Boliviaanse kant om nog een beetje bij te tanken voor we Peru ingaan. Na wat zoeken komen we uit bij hotel La Cupula, gerund door een Duitser. We verblijven boven op een berg die uitkijkt over het stadje Copacabana en het meer. Met een fleecedekentje in de hangmat (het koelt hier ‘s avonds flink af) zien we de zon achter de bergen zakken. Het is een mooie plek om tot rust te komen.
19-02 en 20-02
Twee dagen ineen, want we doen weinig. We zijn vanaf het moment dat we onze laatste rustdag hadden ingebouwd zo’n drie weken geleden alleen maar op pad geweest. Het is allemaal leuk, mooi en indrukwekkend, maar ook vermoeiend en dus pakken we nu wat rust. We chillen in de hangmatten, spelen wat potjes schaak en denken na over de laatste twee weken van onze reis in Perú. Maar vooral komen we heerlijk bij.
21-02
Tijd om weer in actie te komen. We gaan naar Isla del Sol (oftewel: Zonne-eiland). Je kunt er alleen maar met de boot naartoe en terwijl we naar de haven lopen, zien we Ellen en Matthé (van de Uyuni-trip) lopen. Ook zij gaan een dagje naar het eiland toe en we spreken af later nog een drankje met ze te doen.
Wie naar een eiland reist dat het Zonne-eiland heet, móet wel veel zon gaan zien, is mijn gedachte, dus nemen we plaats op het bovendek van de boot. Het blijkt een kapitale vergissing, want hoewel het prima vertoeven is bij het Titicacameer, hebben we elke dag een flinke plensbui met onweer gehad. Zo ook nu en samen met de andere mensen op de boot vluchten we naar beneden terwijl het onweer boven ons losbarst.
Na een kleine twee uur varen komen we aan op Isla del Sol, een eiland dat zijn naam eer aandoet, want de donkere luchten zijn weggedreven en een voorzichtig ochtendzonnetje verwarmt onze gezichten.
De eerste stop van het eiland is meteen een pittige: de klim van duizend stappen, waarvan ze ons bij ons hotel hebben verzekerd dat het er ‘maar’ zo’n tweehonderd zijn. De klim is er niet minder om en de astma-aanval die volgt ook niet. Na wat uitpuffen en nog verder omhoog klimmen, stoppen we voor een kopje koffie. De vrouw die het restaurant runt heeft ook zelfgemaakte alpaca-sokken liggen. Alpaca-wol is normaal best duur, maar deze sokken zijn zelfgemaakt en ter herinnering aan ons bezoek aan Isla del Sol koop ik voor Harald en mezelf een paar heerlijk warme sokken.
Dan is het tijd voor de echte bezienswaardigheid van vandaag: de Inca-ruïne Pilko Kaina. Het is nog een flink stuk lopen, maar omdat het laagseizoen is, is het heerlijk rustig op het eiland.
Als we bij de ruïne aankomen, blijkt dat we hem helemaal voor onszelf hebben. We lopen rond, kijken onze ogen uit en maken wat foto’s. Na een klein uur lopen we weer een stukje omhoog en zoeken een mooi plekje in het gras met uitzicht op de ruïne om te lunchen. Terwijl we de laatste hap eten, komen er een paar bootjes aan die afkomstig zijn van Isla de la Luna (Maaneiland). Binnen een paar minuten staan ze met tientallen mensen te dringen bij de ruïne en wij zijn heel blij dat we de gekte voor waren.
Matthé en Ellen zaten ook op één van de bootjes en we lopen gezamenlijk naar beneden, drinken een kopje thee en kletsen bij over de afgelopen week reizen.
De boottocht terug naar het vasteland is een stuk zonniger dan de heenweg en we bruinen lekker een beetje bij. ‘s Avonds is het alweer tijd om de tassen in te pakken en ons nog één keer tegoed te doen aan het heerlijke eten in het restaurant bij ons hotel (o.a. zalmforel en biefstuk), want het is nu echt tijd om te gaan. Het laatste deel van onze reis is aangebroken en dat betekent dat we Perú ingaan. We hebben ernaar uitgekeken, maar ondanks het feit dat onze eerste indruk van Bolivia niet zo goed was, vinden we het toch een beetje jammer het land met zijn indrukwekkend woeste natuur achter te moeten laten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 475
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Copacabana
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/851/431_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daar-op-het-isla-del-sol-dingelingeling
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048108
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-20
[photoRevision] => 0
[title] => 5 Hollanders en een Boliviaan zaten in een jeep...
[message] => 10-02
Als je twee dagen op de rug van een paard hebt gezeten, voel je dat nog steeds wanneer je in je bed ligt. Vooral wanneer ik dan wakker wordt en opsta, moet ik me als een ouwe man uit bed vouwen. Pas als mijn spieren warm worden onder de douche, beweeg ik weer wat soepeler en denk ik met een goed gevoel terug aan de trip en aan Bert.
Veel tijd om te mijmeren is er niet, want zoals Simone eerder vertelde gaan we alweer vroeg op stap vandaag. We hebben een trip geboekt naar het uiterste zuidwesten van Bolivia. We gaan van Tupiza naar Uyuni via het nationaal park wat daar min of meer tussenin ligt.
We gaan met z’n zessen op stap. Onze chauffeur heet Luís. Verder bestaat het gezelschap puur uit Nederlanders; onze medereizigers Ellen en Matthé, zestigers uit Nijmegen en Sara, onze gids die we na een paar dagen liefkozend Saar zijn gaan noemen.
Om 07:30 rijden we weg en zetten koers naar de bergen. De eerste dag is gelijk de langste, want we hebben 350 kilometer voor de boeg. Dit gaat over onverharde modderpaden die zich langs de bergen omhoog kringelen. De eerste stop is een uitkijkpunt over het dal waar we net uit zijn gekomen. We spotten hier al wilde lama’s, de eersten van velen. Al vrij snel op de route komen we erachter dat werkelijk alles hier door elkaar loopt. We zien natuurlijk geiten en schapen, maar ook inheemsen zoals vicuña’s, een soort hertachtige lama’s, en biscatcha’s, welke meer lijken op een kruising tussen een eekhoorn en een uit de kluiten gewassen konijn.
We komen aan bij het Laguna Morijon, welke zijn naam dankt aan de stank die hij verspreid. Dit wordt veroorzaakt door de grote hoeveelheid zwavel in het meer. We worden gewaarschuwd door Saar, “niet in het meer gaan staan met je schoenen, want dan stinken we straks de auto uit!”
Daarna rijden we nog een klein stukje naar Pueblo Fantasma. Dit is een dorpje wat een tragische geschiedenis kent. Toen de Spanjaarden arriveerden was het land in handen van de Inca’s, die niet wisten op wat voor letterlijke goudmijn ze zaten. De Spaanse ontdekkers hadden dit wel door en veroverden het gebied na een bloedige strijd. Daarna bouwden ze het dorp voor de inheemse bevolking die werd geronseld om te werken in de mijnen, meestal tot men er letterlijk bij neerviel. Toen de mijnen niets meer opleverden en westerse ziekten de bevolking meermaals zwaar hadden getroffen werd het dorp verlaten.
Vele jaren later lopen wij hier dus rond op 4600 meter hoogte. Het dorp biedt een spookachtige aanblik, zeker als we het onweer horen rommelen als we afdalen in een van de mijnen.
Niet veel verder hebben we nog een mijlpaal, het hoogste punt van de dag op 4835 meter. Dat is ook wel een foto waard. Dan moeten we toch nog wel een flink stuk afleggen, en de duisternis is al lang en breed gevallen als we aankomen bij ons ‘hotel’. Het heeft meer het gevoel van een schoolkamp, maar het is gezellig dus het geeft niet. We delen de kamer met Ellen en Matthé, wie gelukkig erg makkelijke roomies zijn.
Saar en de meegereisde kok Maria sloven zich uit voor een heerlijk maaltje, en het licht gaat op tijd uit in onze hoogste slaapplaats (Quetana Chico, 4200m) van de hele reis.
11-02
Het motto van deze trip luidt ‘Vroeg uit de veren’, want opnieuw gaat de wekker op tijd en strak om 07:00 zet Luís de 4WD in beweging; 300 kilometer aan modderpaden voor de boeg.
Vandaag gaan we een aantal bijzondere dingen zien. Zo beginnen we met een tweetal meren die bekend staan om de grote populatie aan flamingo’s die er leven. Het weer heeft geen beste start gemaakt en de soms striemende regen of hagel zorgt ervoor dat we niet veel de auto uitgaan in het begin van de route, mede gevoed door het feit dat de flamingo’s het hier ook af laten weten. Die hadden vast ook geen zin in een nat pak.
We rijden door naar de ‘Desierto de Dali’, welke zijn naam dankt aan de prachtige vergezichten naar het gebergte erachter. We maken wat mooie én grappige foto’s hier en genieten van het weidse uitzicht voordat we doorrijden naar Laguna Verde en Blanco. Dit zijn twee meren die naast elkaar liggen en door de hoeveelheid erts en mineralen wit en groen kúnnen kleuren. Ik zeg met nadruk kunnen, want je raadt het al; wij zien weinig kleur. Wind en regen hebben grote invloed op hoe ‘mooi’ de meren zijn. Ondanks dat brengen we er flink wat tijd door, want de setting met de omliggende vulkanen zoals de Cerro Juriques is alsnog prachtig.
Vlak voor de lunch hebben we nog een leuke stop, de thermale baden. We poedelen een minuut of 20 in het heerlijk natuurlijk warme water. Helaas slaat hierna bij ons beiden de gezondheid wat om; de hoogte, het dagenlang hobbelen in de auto of op paarden en nu ineens het warme water. Saar had al gezegd dat dit niet altijd een gelukkige combinatie is. We eten toch zo veel als we kunnen, want de dag is nog lang. Simone knapt een beetje op van de pijnstillers, ikzelf voel me de rest van de dag niet bijzonder jofel meer.
Toch kunnen we nog genieten van de middag. Het fysieke hoogtepunt van onze reis volgt direct na de lunch. We stijgen tot een duizelingwekkende 5218 meter boven zeeniveau. Hier zien we enorme actieve geisers in het berglandschap, maar moeten we ook oppassen; de hoogte in combinatie met de zwavelgassen kan vervelende bijwerkingen hebben, dus blijven we niet langer dan een kwartiertje. Langer willen we ook niet, want het lage zuurstofgehalte in de lucht beneemt ons al snel de adem.
Als laatste bezoeken we het Laguna Colorado. Ook dit meer is gekleurd door de natuurlijke elementen, rood ditmaal, en dit keer wel prachtig te zien. Daarnaast zitten er enorme groepen flamingo’s in dit meer die we fotograferen. De onweersbuien die ons aan alle kanten omringen maken de sfeer nog mystieker tijdens onze wandeling van een uurtje.
Als we aankomen in Villa Mar, onze slaapplaats van vandaag, duik ik beroerd mijn bed in. Met een flinke dosis pijnstillers, soepjes en goede zorgen van Simone krijg ik mijn combinatie van migraine, hoogte- en wagenziekte eronder. Ik sluit zelfs nog even een uurtje aan bij de groep, maar iedereen is afgedraaid van de lange dag en opnieuw slapen we op tijd.
12-02
Na de mindere dag van gisteren ben ik benieuwd hoe het gaat als ik wakker wordt, maar dat valt alleszins mee. Een goeie nacht slaap heeft wonderen gedaan en ik word als een van de eersten wakker. Die mogelijkheid benut ik om een warme douche te pakken, een unicum in dit soort onderkomens. Ook Simone voelt zich weer kiplekker, dus we kunnen er weer tegenaan.
Het mindere nieuws van de dag is dat we moeten gaan afwijken van de geplande route. De overvloedige regenval heeft ervoor gezorgd dat een deel van de af te leggen weg onbegaanbaar is. Het betekent niet dat we highlights gaan missen, maar wel dat we een flinke omweg moeten maken.
We vertrekken om 08:00 die ochtend en al snel moet Luís alle zeilen bijzetten. We blijken niet voor niks een andere kant op te moeten want de wegen zijn soms echt slecht. Gelukkig is de ervaren Boliviaanse chauffeur niet voor een kleintje vervaard en hebben we de beschikking over een krachtige Toyota Landcruiser, die met deze omstandigheden wel raad weet. Toch blijft het af en toe spannend om over de passen te glibberen en door riviertjes te moeten rijden.
We komen die dag langs een aantal mooie rotsformaties waar we tussendoor rijden en soms eventjes stoppen. De eerste langere stop is het Laguna Negro, en zoals je al zou verwachten; het meer is zwart gekleurd door de natuur. Ondanks dat we al wat van dit soort meren zagen, heeft het hier wel wat extra’s. De rotsen torenen hoog boven het water uit en de sfeer is rustgevend, ondanks dat we er met best wat mensen tegelijk zijn.
Niet veel verder ligt een enorm ravijn, de ‘Anaconda’ genaamd. Deze naam komt door de rivier die in de diepte kronkelt en iets weg heeft van een slang. De afgrond is honderden meters diep en niet iedereen waagt zich richting de rand. Wij durven wel en worden beloond met prachtig uitzicht. Een eind verderop stoppen we met 3 auto’s tegelijk aan de oever van een riviertje. De koks hebben die ochtend de lunch al geprepareerd en die eten we op als picknick midden in de weidse natuur.
Hierna volgt door de wegafsluitingen een lange rit naar onze bestemming van vandaag, het dorp Colchani. Onderweg stoppen we nog één keertje bij het Cementario del Trenes. Hier staan sinds halverwege de vorige eeuw buiten gebruik gestelde goederentreinen. Sinds veel mijnen opdroogden werden de treinen niet meer gebruikt en hier gedumpt. Inmiddels heeft weer en wind zijn werk gedaan en biedt het een duistere aanblik. Toch is het mooi om er overheen te lopen en biedt het de mogelijkheid tot het maken van mysterieuze foto’s.
Dan rijden we naar Colchani, wat grenst aan het gebied wat het echte doel vormt van deze trip; de zoutvlaktes, of salar van Uyuni. We komen bijtijds aan, dus Luís biedt aan ons even mee te nemen voor een voorproefje. Normaal zouden we de volgende ochtend pas gaan, maar omdat er nu nog tijd is, krijgen we een sneak preview.
Nu is het zo dat de salar het grootste deel van het jaar kurkdroog is. Zover het oog reikt zie je dan de spierwitte vlakte en dit biedt een prachtige aanblik. Wij treffen het anders, want ook hier heeft de regenval voor een ander plan gezorgd. De vlakte is namelijk volledig bedekt met water, enkeldiep. Omdat nu ook de wind de kop opsteekt lijkt het eigenlijk niets anders dan een enorm meer. Duidelijk wordt wel dat ook de volgende ochtend dit bad nog niet verdwenen gaat zijn. We hopen dus maar dat de omstandigheden de volgende ochtend helder en windstil zijn, zodat het water een mooi spiegelend effect gaat geven.
We keren terug naar ons verblijf, welke grappig genoeg volledig is opgetrokken uit zout. De muren, de tafels, de banken. Zelfs de bedden staan op grote zoutblokken en de vloer ligt bedekt met zoutkorrels. Het eten uit deze keuken kán simpelweg niet flauw van smaak zijn.
Na een lekkere maaltijd besluiten Simone en ik de gidsen, chauffeurs en kokkin in het zonnetje te zetten na al dat harde werk en trakteren op een rondje. Bij dat ene rondje blijft het wel, want de wekker gaat morgen héél vroeg!
13-02
Zoals beloofd gaan we vanochtend opnieuw naar de salar, en omdat het schouwspel van zonsopkomst hier prachtig moet zijn doen we dat vroeg, om 05:30 rijden we weg.
Het water staat dus nog steeds enkeldiep, maar voor de mooiste foto’s moeten we toch een beetje lijden. Ondanks dat Simone net voor vertrek nog aan onze slippers dacht, is het water ijs- en ijskoud aan onze voeten.
Na verloop van tijd voelt het beter, maar er zijn er niet veel die zich in het water wagen. We krijgen gelukkig wel de mogelijkheid om de prachtige zonsopkomst vast te leggen. Onze gebeden zijn verhoord, want de wind is gaan liggen en de wolken laten zich nauwelijks zien. Het is een plaatje!
Na dit natuurschoon rijden we richting een groot gebouw wat midden op de vlakte staat. Dit blijkt het niet meer als zodanig gebruikte, allereerste zouthotel te zijn, waar we lekker ontbijten. Als we weer de auto instappen nemen wij het muzikale heft in eigen handen. De gehele trip hebben we naar de favorieten van Luís geluisterd, want de chauffeur is ten slotte de baas. Na 4 dagen Argentijnse en Boliviaanse Gaucho-muziek, waar niks mis mee was, zetten we de auto op z’n Hollands op z’n kop. André Hazes, Bløf, Acda & de Munnik en anderen komen voorbij. Op het hoogtepunt begint Luís enthousiast mee te swingen met Kedeng-kedeng. De ietwat vulgaire context aan het eind van het nummer blijkt hem niet te ontgaan...
Hierna is het tijd voor nog iets leuks; perspectieffoto’s. De vlakte, droog of nat, leent zich door de leegte heel mooi voor het maken van grappige foto’s in perspectief. Zo maken we foto’s van een enorme reus Luís die de auto aanvalt met ons erin, of een foto waarin een kleine ik op de enorme hand van Simone sta en ik haar op de wang kus. Ook brengen Saar en Simone een eerder ontstaan idee ten uitvoering. Ik film ze samen ‘hand-in-hand’ zingend. Een stukje wereldwijde Feyenoord-clubliefde!
De trip zit erop. Na de lunch brengen Luís en Saar ons naar Uyuni. We wisselen knuffels en telefoonnummers uit, want er is een goeie band ontstaan de afgelopen dagen. Het is niet niks om 24 uur per dag op elkaars lip te zitten en zelfs je slaapruimte te delen, als je elkaar in eerste instantie niet eens kent. We hadden het veel slechter kunnen treffen dan met Ellen en Matthé. Door ons allemaal wat flexibel op te stellen hebben we 4 fijne dagen gehad, en met Saar hadden we een gids om van te dromen!
Daarnaast moeten we nog meer mensen in het bijzonder bedanken want deze trip was een cadeau van Koos en Irene, nog voor onze beider verjaardagen. We hebben echt een bijzonder cadeau hiermee gehad en iets waar we nog lang aan terug gaan denken.
In Uyuni nemen we even de tijd om bij te komen. We laten wat kleding wassen van de paardrijtrip en van de afgelopen dagen en relaxen wat. In de avond spreken we af met Mahesh, een Brit die we vaak tegenkwamen op de trip en waar we mee aan de praat raakten. We eten samen wat en denken terug aan de mooie trip die we hadden. We houden het niet zo lang meer vol en vallen al snel om, moe van alle belevenissen.
14-02
Vandaag staat weer eens in het teken van keuzes. We hebben al door dat Uyuni geen plek is om lang te blijven. De keuze valt op Sucre, de hoofdstad van Bolivia op ongeveer 8 uur rijden. Samen met Mahesh besluiten we dat we gedrieën die kant op reizen en daar een appartement delen.
We nemen de bus van 11:30 en dit blijkt geen enorme luxe. De dame van de busmaatschappij vertelt ons echter dat we halverwege, in Potosí, overstappen op een luxere touringcar. Wat hiermee misging weten we nu nog niet, maar de tweede bus werd niet meer dan een krakkemikkige lokale roestbak. We houden het vol zonder tussenstops voor toiletbezoek en met weinig comfort, maar het is een beproeving. In Sucre ligt het appartement niet al te ver van het busstation af. Wat de kaart er helaas niet bij verteld is dat het laatste deel van de straat heel steil omhoog loopt. Dat is best een uitdaging op bijna 3000 meter hoogte!
We worden gelukkig beloond met een prachtig uitzicht over de stad vanaf ons dakterras en een luxe appartement. Dat is een verademing na alle Spartaanse omstandigheden op de trip! Met een lekker maaltje kip achter de kiezen zijn we afgedraaid voor vandaag. De volgende dagen worden vast suikerzoet in Sucre.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 552
[author] => Harald
[cityName] => Sucre
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/917_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 5-hollanders-en-een-boliviaan-zaten-in-een-jeep
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047865
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-19
[photoRevision] => 0
[title] => De Gauchos achterna in het ‘Wild West’ van Bolivia
[message] => 05-02
We worden vroeg wakker vandaag en vooral ik voel me een stuk beter. Om negen uur staan we klaar bij de bushalte om naar Humahuaca te gaan. De bus zou om kwart over negen moeten vertrekken, maar zoals altijd is het de vraag of het Zuid-Amerikaanse kwartiertje in je voor- of nadeel werkt. In dit geval wachten we tot tien uur en dan pas verschijnt de bus. Geen excuses ofzo, dat is gewoon hoe het hier gaat. Gelukkig zijn we deze slechte start van de dag snel vergeten als we door het prachtige heuvellandschap rijden.
Humahuaca ligt nog een stukje hoger dan Tilcara, op ruim 3000 meter. We doen dan ook rustig aan als we in het dorpje aankomen en eten churros gevuld met dulce de leche. Daarna hebben we een goede bodem om nog een stuk verder te stijgen naar ‘El Hornocal’, een stuk gebergte waar in de lagen 14 verschillende kleuren te zien zijn, een zeldzaam natuurverschijnsel op 4350 meter hoogte. Om er te komen kun je het beste een taxi pakken. Wij stappen in bij een jonge gozer met een fourwheeldrive die deze route duidelijk vaker heeft gereden. Zonder moeite scheurt hij naar boven, waarbij hij de meeste andere taxi’s voorbijgaat. Normaal gesproken doe je een uur over deze route, maar wij staan in 45 minuten boven, enigszins beduusd.
We maken een kleine wandeling naar beneden en staan dan oog in oog met de Argentijnse bergen waarover we al zoveel hebben gehoord. Het is er hoog, er is slechts een handjevol mensen boven om er met ons van te genieten en het is er doodstil. Het is werkelijk prachtig en een unieke ervaring, die door iemand die we later ontmoeten wordt omschreven als ‘emotioneel’ en dat kan ik alleen maar onderschrijven.
Aan alle mooie dingen komt een eind en in dit geval is dat een heel pittig einde. Waar we op de heenweg vooral omlaag liepen, moeten we op de terugweg omhoog en dat is geen pretje. De berg is erg steil en met mijn astma ben ik de traagste persoon op de berg die dag. Terwijl Harald naast me blijft lopen en me voorziet van extra medicijnen en water, gaan we voetje voor voetje omhoog terwijl iedereen ons inhaalt. De laatste honderden meters zijn afzien, maar dankzij de coaching van Harald en wat doorzettingsvermogen lukt het toch. Ik voel me net Rocky wanneer ik de top bereik.
Na een hobbelige (wederom snelle) rit naar beneden besluiten we Humahuaca zelf nog wat te verkennen. We eten het restje pannenkoeken van de dag ervoor als lunch in een gezellig parkje, lopen grote trappen op die uitzicht geven over de stad en kuieren wat rond tot we het zat zijn. De rest van de dag bestaat uit het pakken van onze spullen en uitrusten. In de tuin van een simpel restaurant eten we ons laatste Argentijnse avondmaal: Argentijns stoofvlees en een verse kalfsschnitzel.
06-02
Tijd om te gaan. We hebben het erg naar onze zin gehad in Tilcara bij Hernán en Gabriella, maar het is tijd om verder te gaan. Ze lopen met ons mee naar de straat en na een paar knuffels en de belofte om terug te komen gaan we opnieuw naar het busstation. Het Zuid-Amerikaanse kwartiertje werkt hier in ons nadeel en terwijl Harald de kaartjes koopt, stop ik mijn backpack in de hoes zodat hij veilig is in de bus. Als dat gedaan is wisselen we om en terwijl de buschauffeur nog ‘rapido, rapido!’ roept, stappen we puffend de bus in die ons naar de Boliviaanse grens brengt.
We ontmoeten een vriendelijk stel van boven de 70 (zij een Duitse fotografie-journalist, hij een gepensioneerde Engelsman) die ons het vertrouwen geven dat we over vele jaren nog steeds zulke mooie reizen zullen maken. Zij blijven een nachtje in het Argentijnse grensdorp slapen, maar hun vriendin, de Litouwse Danute, wil graag met ons mee. Met zijn drieën gaan we te voet naar de grens, wat neerkomt op zo’n 25 minuten lopen door het dorp. Bij de grens zijn onze paspoorten uitvoerig bekeken, de stempels gezet en we kregen een soort bonnetje mee met nog een stempel erop. Wat blijkt? Je krijgt geen stempel in je paspoort als je Bolivia in- of uitgaat, dat bonnetje met de exitstempel van Argentinië is je visum.
Zodra we Bolivia inlopen is het een compleet nieuwe wereld. De vrouwen lopen in traditionele kleding (een bolhoed, vlechten in het haar, kleurige kanten rokken en kousen) en de straten zien er anders uit. Ook hier lopen we weer, bergopwaarts (!), een klein halfuur. We pakken een grote taxi samen met een Boliviaans gezin. Deze mensen hebben hun halve huisraad bij zich, inclusief tuintafel en -stoelen. Na twee uur rijden door de Boliviaanse bergen komen we aan in Tupiza. Danute gaat naar een hostel en wij naar een hotel, maar eigenlijk valt het tegen vanaf het moment dat we er binnenstappen. Het zwembad is koud, de plafondplaten van de douche zijn van piepschuim gemaakt en bevestigd met roestige spijkers, de bedden liggen niet lekker en alles gaat vroeg dicht.
In plaats van in ons hotel te blijven, besluiten we een late lunch te eten in het stadje, maar dat valt ook vies tegen. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en dat is toch wel een bittere pil na het mooie Argentinië. We besluiten een simpele omelet te eten en daarna naar ons hotel te gaan met wat snacks. We kijken wat tv en gaan vroeg naar bed, hopend dat alles er de volgende dag iets rooskleuriger uitziet.
07-02
De beslissing is genomen. We zouden twee nachten in het hotel blijven, maar hebben het er zo slecht naar onze zin dat we verkassen naar een hostel. Kost de helft, maar het bed ligt een stuk lekkerder. Ook Tupiza zelf ziet er wat vriendelijker uit nu we er wat meer aan gewend zijn.
Deze dag bestaat uit het maken van keuzes. We willen wat tours boeken en daarvoor moeten we een beetje research doen en langs wat touroperators. Waar we in Argentinië soms nog moeite hadden met het Spaans, gaat het hier al een stuk beter. Niet alleen omdat wij er meer aan gewend zijn, maar ook omdat de mensen hier met een minder zwaar accent praten. Desalniettemin zijn we erg blij wanneer de dame bij één van de agencies ineens zegt: ‘Maar het kan ook in het Nederlands hoor!’ Sara was aan het rondreizen en is blijven hangen in Tupiza en werkt nu als gids. We boeken bij haar een tour naar de zoutvlaktes van Uyuni en bij een andere dame (in het Spaans) een tweedaagse paardrijtocht voor de volgende dag. Om 13:00 zijn alle afspraken en beslissingen gemaakt en we hebben nog heerlijk de tijd om door het stadje te lopen en wat boodschappen te doen.
08-02
Wie in het ‘Wilde Westen van Bolivia’ verblijft waar vroeger de gauchos rondreden kan eigenlijk niet anders dan het land verkennen op de rug van een paard. Natuurlijk is het geen geheim dat ik dol ben op paarden, maar na een enthousiast blog te hebben gelezen over deze tocht heeft ook Harald er zin in. We ontmoeten onze gids Javier, een tengere man van in de twintig die een goede kop kleiner is dan ik, en gaan op weg naar de paarden. Nadat we onze sombrero’s hebben uitgezocht en beenbescherming hebben omgedaan, is het tijd om de paarden te ontmoeten. Ik kies een mooi, klein zwart paard genaamd ‘Black Torro’, wat zoveel betekent als ‘zwarte stier’. Harald krijgt een rustig, wat groter paard met de naam ‘Capricho’, maar doordat hij de naam niet kan onthouden doopt hij hem om tot ‘Bert’, wat Capricho prima lijkt te vinden.
Om elf uur stijgen we op. Langs de oude spoorlijn stappen we het dorpje uit. Haralds paard besluit al snel dat hij het er niet mee eens is en draait om, waarop Javier voor de eerste keer die dag van zijn paard springt en er achteraan rent. Als Bert bij is, vervolgen we onze weg en al snel bevinden we ons in het heuvellandschap rondom Tupiza, waar veel ijzer, koper en zilver in de bergen te vinden is, wat het geheel erg bijzondere kleuren geeft. Een drooggevallen rivier brengt ons richting de eerste van vele kloven, die ons enorm doet denken aan tekenfilms waar indianen in een hinderlaag liggen te wachten op postkoetsen. Terwijl wij met de paarden poseren voor een foto, besluit het paard van Javier dat ze liever alleen verder gaat. Hij probeert haar nog te pakken, maar ze is weg. Javier zegt het laatste stuk te lopen en wij gaan te paard verder. Het blijkt dat we stroomopwaarts rijden, want we komen het paard van Javier tegen onder aan een kleine plas water. Het blijkt onze eerste stopplek te zijn en terwijl de paarden uitpuffen genieten wij van het uitzicht onderaan de canyon.
De daaropvolgende uren stappen we op een flink tempo door. De ‘zwarte stier’ blijkt een zeer toepasselijke naam voor mijn paard, want hij is één bonk energie en stapt supersnel door. We rijden over onverharde bergweggetjes en komen heel dicht langs de bergen die we normaal in een auto aan ons voorbij zien razen. We genieten enorm van de mooie uitzichten en van het immense en indrukwekkend woeste landschap. We lunchen bij een rivier terwijl de paarden lekker grazen, maar voelen op dat moment wel al flink aan onze billen dat de zadels niet zo zijn als in Nederland.
In de middag voelt Harald zich zelfverzekerd en ook Bert heeft goede zin. Hij komt gezellig naast me rijden en we wagen ons aan een drafje. Een lange zandweg voor ons doet me verlangen naar een galopje en terwijl ik dat tegen Harald zeg, schiet mijn paard ervandoor, met Haralds paard in de kielzog. Een paar galopsprongen en ik ben de controle kwijt. Mijn paard zit in rengalop en lijkt niet van plan te gaan stoppen. Ik hoor Harald ‘Hooooo! Hoooo!’ roepen en hoop dat hij zijn paard op tijd stil krijgt zonder mij. Het zandweggetje verandert in een verharde weg en ik zie een stuk weg aankomen waarvan ik weet dat we er niet overheen kunnen zonder sprong. Uit automatisme ga ik staan en hoop er het beste van. Black Torro springt er zonder moeite overheen en rent keihard door en het enige wat ik kan denken is: ‘laat er alsjeblieft geen verkeer aankomen’. We rennen heuvelopwaarts en ineens heb ik de controle weer terug. Bovenop de heuvel staan we stil en het eerste wat ik doe is afstappen, compleet buiten adem en aan het shaken. Ik ben honderden meters verder en ik heb geen idee hoe het Harald is vergaan. Met een knoop in mijn maag loop ik terug, waar ik twee bezorgde en opgeluchte mannen op me af zie stappen.
De rest van de middag verloopt een stuk rustiger. We komen langs rivieren en maken foto na foto, maar ik vrees dat ze niet allemaal recht zullen doen aan het gevoel dat we hebben bij het rijden door zulke imposante natuur.
We rijden ook door hele simpele dorpjes, waar mensen nog wonen in hutten gemaakt van leem of modder. Omdat er niet veel toeristen zijn die deze tweedaagse tocht boeken, zijn we een ware attractie. Alle kinderen van de dorpen lopen uit en terwijl we naar ze zwaaien en ze een vriendelijk ‘buenas tardes’ wensen, krijgen we een grote glimlach op onze gezichten van zoveel vriendelijkheid.
In het blog dat ik las werd gesproken over een accommodatie met een balkon waar de Australische jongen die erover schreef heerlijk kon uitrusten. Ons verblijf is heel anders dan dat. We stoppen in Espicaya, waar eigenlijk niet zo heel veel is. We delen onze badkamer met het gezin dat in het huis naast ons verblijf slaapt. Hun huis is kleiner dan de gemiddelde Nederlandse woonkamer. Er lopen katten, kittens en honden rond en er zit flink wat ongedierte. Onze kamer doet ons denken aan een bunker met een paar slechte bedden erin. Het woord basic is nog te aardig voor wat dit is. We zijn er niet blij mee na een lange dag in het stoffige landschap met veel zadelpijn, maar kunnen er niets meer aan doen. We vullen onze avond met kaartspelletjes en gaan vroeg slapen, met het licht aan.
09-02
Na onze paarden goedemorgen te hebben gewenst en een simpel ontbijt staan we om 9 uur klaar voor vertrek. We hadden de optie om later te vertrekken, maar konden niet wachten om weer op pad te gaan. We geven de dames die voor ons hebben gekookt een flinke fooi, wat ze enorm waarderen in dit zeer arme deel van Bolivia en vervolgen onze weg terug naar Tupiza. De eerste paar honderd meter zijn bijzonder pijnlijk, maar we zullen het ermee moeten doen.
Onze eerste stop is meteen een spannende: een rivier. Javier zegt dat het water tot onze knieën komt, maar dat het toch veilig is om over te steken. We twijfelen flink: de laatste keer dat we een rivier overstaken (in de Dominicaanse Republiek) besloot het paard van Harald in het water te gaan liggen en werd hij nat tot aan zijn middel. De kolkende rivier helpt ook niet mee. We besluiten een poging te wagen en laten Harald in het midden gaan. Mijn paard gaat als laatste en haalt hem halverwege vol zelfvertrouwen in. Terwijl ik omkijk loodst Harald paard Bert er doorheen: ‘Goed zo Bert, nog een klein stukje. Je kan het!’ Ik ben zelden zo trots geweest. Met alleen twee natte rechterschoenen brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf.
Bert heeft er zin in vandaag en stapt gezellig mee met Black Torro. We maken foto’s van elkaar, vergapen ons aan de nog altijd indrukwekkende rotsformaties en wagen ons zo nu en dan aan een voorzichtig drafje. Harald gaat soms zelf een stukje voorop en ondanks de zadelpijn genieten we enorm.
Op een drooggevallen rivier is het mijn moment: de mannen wachten terwijl ik een flink stuk mag galopperen. Zodra mijn paard snapt wat de bedoeling is, gaan we er vol voor. Het gaat zo lekker, dat we in razende vaart teruggaan naar de mannen en daarna nog een keer het hele stuk galopperend afleggen. Even verdwijnt alles. Black Torro en ik zijn één terwijl we over de drooggevallen Boliviaanse rivier scheuren.
Het blijkt niet het meest indrukwekkende deel van deze dag te zijn. Na nog een paar flinke stukken stappen, zetten we koers naar de ‘Cañon del Inca’, een vallei tussen de bergen waar vroeger de Inca’s doortrokken. Om er te komen moet je langs heel veel cactussen en prikkelbosjes rijden, met als hoogtepunt een flinke klim, waarna de vallei zich aan je openbaart. ‘Wow’ is het enige dat we op dat moment kunnen uitbrengen.
Beneden in de vallei is het zo mogelijk nog indrukwekkender dan alles wat we de afgelopen dagen zagen. We rijden over zand tussen gigantische rotsformaties, die vele eeuwen geleden zijn gevormd en door wind en water zijn uitgesleten. Opnieuw mag ik galopperen en mijn paard en ik zijn voor eventjes de enigen op aarde.
Helemaal diep in de vallei mogen onze paarden drinken en wij even uitrusten. Op de terugweg wil Harald zich ook wagen aan een galopje. Terwijl zijn paard rustig wegspringt, weet de Zwarte Stier al hoe laat het is. Met de wind in onze haren scheuren we door de canyon. Harald en Javier volgen op gepaste afstand en genieten.
En dan is het tijd om terug te gaan. We nemen een zijroute van de vallei die ons nog weer eens omhoog brengt, waarna we weer op dezelfde weg langs het spoor terugstappen Tupiza in. Zo op de rug van een paard zou je bijna vergeten dat er zoiets bestaat als de stadse verkeerschaos die met elke stap weer wat dichterbij komt. We bedanken Javier, en knuffelen nog even met Black Torro en Bert. We slapen in weer een ander hostel, want vanuit dat hostel vertrekt onze tour naar de zoutvlaktes van Uyuni de volgende ochtend om 07:00, maar niet voordat we een flinke plensbui op onze kop krijgen. Het zal de eerste van velen zijn..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 399
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/848/908_640x480.jpg?r=3
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-gauchos-achterna-in-het-wild-west-van-bolivia
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044734
[userId] => 437687
[countryId] => 24
[username] => MaxenJasmijn
[datePublication] => 2018-12-21
[photoRevision] => 0
[title] => Blog 3 - Machu Picchu en begin Bolivia
[message] => Zo... En toen waren we alweer in Bolivia. Hier ons verhaal van de afgelopen weken, we waren in Cuzco gebleven volgensmij!?
Na de rainbow maintain hebben we een paar dagen lekker rustigaan gedaan. Helemaal uitgerust begonnen we aan onze 4-daagse "inka-jungle" trek naar uiteindelijk de Machu Picchu. Dag 1 werden we vroeg opgehaald bij ons hostel. Samen met nog 8 andere gasten gingen we naar ons 1ste avontuur: down-hill-mauntainbiken! Hoe gaaf was dat!! We begonnen op een berg van 4000 meter hoog in de wolken. Met hoge snelheid op de mauntainbikes naar beneden in de jungle. Max had nog wel een kleine uitglijder maar dat mocht de pret niet drukken. Voldaan kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplek. Een lodge midden in de jungle, geen WiFi en geen warm water. Samen met 5 Amerikanen, een Canadees en een Australiër hadden we het goed naar onze zin. Lekker met z'n allen eten en ''s avonds gezellig biertjes drinken bij het kampvuur. De volgende ochtend weer vroeg op want er stond een hele dag hiken op de planning. De hele dag, berg op, berg af, over smalle bergpaadjes en over bruggen. Elke 10 minuten weer een ander adembenemend uitzicht! Een deel van de route die we die dag hadden gelopen was de oorspronkelijke Inca-trail! Onderweg zagen we allerlei tropische planten en dieren. Aan het eind van de mooie maar vermoeiende dag gingen we naar een warmwaterbron waar we onze spieren even lekker konden laten rusten. Dag 3 stond in het teken van adrenaline, we gingen namelijk zip-linen. Samen met de groep hebben we 6 zip-lines gedaan en dat was echt super vet!! Ook moesten we rotsen beklimmen en een mega hoge brug over.. Na het zip-linen moesten we een stuk hiken om bij de volgende overnachtingsplek te komen. Die avond vroeg naar bed want de wekker stond op 3 uur om vroeg in de morgen bij de Machu Picchu aan te komen. Helaas een erg slechte nacht gehad, zowel Max als ik hadden een flinke buikgriep opgelopen. Letterlijk alles kwam er weer uit. Toch besloten we de berg machu picchu op te klimmen. Kijk niet hoe, maar het is ons gelukt!! We waren erg trots op onszelf. Daar waren we dan. Eindelijk. Hier hebben we al die kilometers voor gelopen: DE MACHU PICCHU! En wat was het mooi!! Zoals in de boeken. Na 15 minuten trok de mist weg en kwam het historische bouwwerk goed tevoorschijn. Prachtig! Na rond te hebben gewandeld hebben we een paspoort stempel gezet en hebben we de bus terug naar het dal genomen, we voelden ons beiden nog niet goed. ''s avonds gingen we met de trein en een busje weer terug naar ons hostel in cusco. Daar hebben we nog 2 nachen geslapen voordat we verdergingen met de bus naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. In puno zijn we 3 nachten gebleven. De stad zelf was niet zo bijzonder, maar wel hebben we een dagtrip gemaakt naar de floating islands. Drijvende eilanden gemaakt van riet, mooi om te zien hoe mensen daar leven. Puno was onze laatste bestemming in Peru. Tijd om de grens over te gaan naar Bolivia! We waren erg benieuwd.. Onze eerste bestemming in Bolivia was het kleine stadje Copacabana, ook aan het Titicaca meer. Dit meer ligt op meer dan 3800 meter hoogte. In copacabana was het super chill, het voelde een beetje als " echt vakantie" haha. Hier zijn we bijna een week gebleven om even lekker van het mooie weer en het rustige stadje te genieten. We zijn met de kano het meer op gegaan, hebben de berg naast het dorp beklommen en hebben vooral lekker gegeten en gedronken! Ook hebben we het geboorte eiland van de Inca's bezocht, Isla del sol. Een heel mooi uitzicht, maar verder viel het ons een beetje tegen. Toen was het alweer tijd om door te gaan met onze reis. We gingen naar la Paz, de regerende hoofdstad van Bolivia. Wat een mega stad was dat zeg!! Hier de stad verkent, de kerstoptocht bekeken en wederom lekker gegeten en gedronken. Tot nu toe hebben we onze busreizen gedaan met peruhop/boliviahop. Hiervoor werden we opgehaald bij het hostel en werden we afgezet op de volgende bestemming. Vanaf la Paz moeten we onze busreizen zelf regelen aangezien peruhop/boliviahop niet verder gaat dan la Paz. Maar dat lukt ons prima. In La Paz hebben we onze vlucht naar nieuw Zeeland geboekt, 16 januari vliegen we van Santiago(chili) naar Auckland in nieuw Zeeland. We hebben tot 16 januari globaal een plan uitgestippeld. Via cochabamba, sucre, (misschien Potosi) en uyuni willen we in Chili terechtkomen begin januari. Vanaf daar willen we in 3/4 etappes rond 12/13 januari in santiago terechtkomen. Tot zover onze derde blog! We zitten nu in Sucre, we zijn hier vannacht aangekomen dus over sucre kunnen we nog niet zoveel zeggen. De kerstdagen brengen we hier in sucre door, we zijn benieuwd hoe dat zal zijn :) tot de volgende blog lieve mensen! Dikke kus van Max en Jas
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-10-26 08:48:45
[totalVisitorCount] => 4611
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1504
[author] =>
[cityName] => Sucre
[travelId] => 520647
[travelTitle] => Zuid Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-26
[dateReturn] => 2019-05-14
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,sucre
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/687_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => blog-3-machu-picchu-en-begin-bolivia
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044637
[userId] => 314423
[countryId] => 24
[username] => JolienNienkemper
[datePublication] => 2018-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Beautiful Bolivia
[message] => Ietsjes later dan gepland, maar hier zijn we weer! Dit keer zal ik jullie meenemen op reis door Bolivia. Een maandje geleden kwam ik aan in de stad Sucre, die ook wel ciudad blanca (witte stad) wordt genoemd. Een historisch stadje met, zoals verwacht, allemaal witte huisjes. Heel erg mooi! Ik was nét aangekomen toen ik door familie van Amanda werd uitgenodigd voor de lunch, wat heel erg gezellig was! Gelijk een beetje Spaans kunnen oefenen. Dit kon ik nog een beetje meer doen toen wij naar Fantastic Beasts gingen, in het Spaans... hele toffe film! Verder een beetje gegeten en gebouwen gekeken.
Daarna ging ik door naar Samaipata, een klein klein hippe dorpje. Hier heb ik een oude Inka stad bezocht en een natuurpark waarvan gezegd werd dat het extreem biodivers was, maar ik zag alleen maar varens haha.
De volgende bestemming was Rurrenabaque, van waaruit ik roze rivier dolfijnen wilde spotten, maar dit plaatsje is niet makkelijk te bereiken. Ik ben zo’n 2.5 dag onderweg geweest over modderige paden, stomme stadjes en vieze hotelletjes, maar de echte dolfijnen liefhebber doet wat zij moet doen. Eennaal in Rurre was het zó hard aan het regenen dat ik mij afvroeg of de toer nog wel door kon gaan, maar de drie dagen van mijn jungle/pampas toer was het stralend weer! We hadden een super leuke gids die vanalles wist te vertellen over alle vogels, luiaarden, capibaras, aligators (!) ennnn roze rivier dolfijnen!! Ze zijn dus meer roze wanneer ze gelukkig zijn en een beetje grijs wanneer ze niet zo happy zijn. De eerste twee dagen gingen we op een bootje door de rivier en zagen we heel veel kaaimannen en af en toe een stukje dolfijn, maar op dag drie was daar eindelijk het moment dat je het water in kon met de dolfijnen, wetende dat die kaaimannen niet zo heel veel verder lagen. Het water stonk en was vies, maar ik heb met dolfijnen gezwommen (op Sinterklaas nog wel!) dus het maakt mij niet uit! Droom in vervulling!
Na deze top ervaring was de stad La Paz aan de beurt. De stad ligt op iets van 3600m hoog, waardoor ik nogal ziek werd van de hoogte. Daar bovenop kreeg ik een voedselvergiftiging, dus La Paz was top. Nederlandse bitterballen, traditionele dansen en typische souveniertjes hebben het weer een beetje goed gemaakt!
Alweer de laatste bestemming in Bolivia was Copacabana, een plaatsje aan het meer Titicaca. Super mooi meer met besneeuwde bergen eromheen. Hier zijn twee eilandjes; die van de god van de zon en de maan. Deze zijn heel speciaal voor de locals, maar ik vond ze niet zo bijzonder haha. Wel weer hele mooie uitzichten over het meer! En toen was het alweer tijd voor Peru! Hier heb ik alweer veel beleefd, maar dat komt in een volgend verhaal. Bolivia was mooi en leuk, maar niet iedereen was even aardig voor je. Ik weet niet waarom, maar mensen die je dingen zouden moeten verkopen zijn echt onvriendelijk. All in all was het alsnog een heel leuk land!
Adios amigos x
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-09-10 10:54:51
[totalVisitorCount] => 35267
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 403
[author] => Jolien
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520442
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-15
[dateReturn] => 2019-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/314/423_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => beautiful-bolivia
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044331
[userId] => 432996
[countryId] => 24
[username] => milouvdvoort
[datePublication] => 2018-12-12
[photoRevision] => 0
[title] => Peru: deel 2 en Bolivia
[message] => Peru: Paracas, Huacachina, Colca Canyon, Puno
Bolivia: Copacabana, La Paz, Uyuni, Potosi
Het was fijn om weer eens een korte doorreis te hebben in plaats van een hele dag in de bus zitten. De bus terminals hier lijken wel luchthavens. Je checkt je bagage in, je moet je identificeren met paspoort en ticket en je handbagage wordt gecheckt voordat je de bus in gaat. Ze brengen drinken en snacks en als je de bus verlaat wordt je door de bemanning begroet. Aardig gek! Vanaf waar de bus stopte was het 10 minuutjes lopen naar m’n hostel. Na het inchecken heb ik eerst met Bas gebeld om Machu Picchu te regelen/boeken, dat is nogal wat werk namelijk. Eind van de middag ben ik even door het dorpje gelopen en heb ik de zonsondergang gekeken op het strand. Het is echt een mega klein vissersdorpje dus ik vind het prima dat ik hier maar een nacht blijf. ‘s Avonds heb ik het lokale gerecht ‘lomo saltado’ gegeten. Patat met tomaat, paprika, ui en super mals rundvlees met veel olie en knoflook. Het is inmiddels de 26e dus het was ook tijd om de twee maanden balans eens op te gaan maken. Ik zit nog steeds iets over budget maar ben sinds Ecuador erg goed gaan compenseren. Bolivia is ook erg goedkoop maar Chili en Argentinië weer niet. We gaan het zien!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Om 7.40 moest ik klaar staan voor de boottour naar de eilanden. De tour duurde twee uur en dat was precies goed. Ik heb zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en allerlei andere vogels gezien. Gelukkig kozen de vogels om aan de linkerkant van de boot te poepen, waar ik niet zat. Om 10u was ik terug en om 11u ging m’n shuttle naar het volgende dorpje. Ik had dus nog even tijd om m’n spullen te pakken en te pinnen voordat we gingen. De doorreis naar Huacachina was maar 2 uurtjes. We werden wel nog even staande gehouden door de politie en toen bleek het rijbewijs van de chauffeur al vier maanden te zijn verlopen. Gelukkig mochten we wel doorrijden. Huacachina is een mega klein dorpje rondom een oasis midden in de woestijn. Het dorpje wordt omringd door zandduinen waar je kan scheuren met buggy’s en sandboarden. Ik verbleef in een super fijn hostel met zwembad, lekker eten en luxe kamers. In het hostel kwam ik de Duitse meiden weer tegen met wie Malou en ik in Lima op stap zijn geweest. We hebben samen geluncht en eind van de middag het sandboarden inclusief achtbaan buggy tocht gedaan. Een Spaanse jongen met wie ik in de shuttle zat en die die meiden weer kenden van Mancora sloot aan voor lunch en diner. Na het avondeten gingen de Duitsers naar de nachtbus en heb ik nog wat biertjes gedronken in het partyhostel van de Spanjaard. De tweede dag heb ik lekker uitgeslapen en de hele dag bij het zwembad gelegen. Tussendoor heb ik nog even door het dorpje gewandeld. Ik heb met de Spanjaard gegeten en daarna samen een taxi gepakt naar Ica en vanaf daar de nachtbus naar Arequipa. Arequipa is een mooie stad maar die sla ik nu over omdat ik hier met Bas heen ga op onze weg van Chili naar Peru. Malou was al twee dagen in Arequipa geweest en het plan was om de 30e te starten aan de tweedaagse hike door de Colca Canyon, de op een na diepste vallei in de wereld. De nachtbus duurde 13 uur in plaats van 12 maar was heel comfortabel. Ik heb heel veel kunnen slapen en ik kon me voordat we aankwamen even opfrissen in de wc.
De planning was om 8.15 aan te komen en 9.30 de bus naar Cobanaconde te pakken met Malou, het startpunt van de hike. Mijn bus reed echter 9.15 pas de terminal in en ik moest m’n tas nog halen en naar de terminal aan de overkant lopen. Het was even stressen maar ik heb het gehaald. Malou stond me op te wachten met de kaartjes en een tas vol eten. Ik wist dat het een lange reisdag ging worden maar de tweede bus viel me wel echt tegen. Het was weer een lokale bus en hij stopte super vaak en het duurde twee uur langer dan de bedoeling was. Onderweg verloren we ook nog het reservewiel die opeens in het ravijn viel. Dit bleek de chauffeur niet zoveel te boeien want na een korte blik reden we door. We kwamen pas rond 16.30 (20 uur non stop in de bus gezeten) aan in Cabanaconde. We hadden wel een heel gezellig hostel waar we warm konden douchen en heerlijke soep hebben gegeten. De bedden waren ook super comfortabel. Na het eten hebben we onze kleine tas ingepakt voor de hike en alle snacks verdeeld. 2 bananen, 4 appels, 5 broodjes, 1 avocado, een blikje tonijn, nootjes en 4 liter water. Daar moesten we het wel mee redden. Ik voelde me echt zo’n moeke met al dat eten, m’n Ikea mesje, wc-papier en handalcohol maar man man man wat hebben we er plezier van gehad! Alleen de druk -en sluitzakjes miste nog (Ja mam, je had gelijk. Ze zijn super handig en ik had er meer moeten meenemen).
We zijn super vroeg gaan slapen want ik was kapot en om 6.15 moesten we ons nest alweer uit. We wilden vroeg vertrekken zodat we niet de hele dag in de volle zon zouden lopen en we nog wat tijd hadden om te chillen bij het hostel met zwembad na het hiken. Uiteindelijk vertrokken we om 7.40 en kwamen we 15.10 aan. We zijn deze dag de canyon helemaal ingelopen. We kwamen langs drie kleine dorpjes en het eindpunt was in een klein super groen dorpje in de canyon. Alles is hier dor en droog en dan is er helemaal beneden een super vruchtbaar dorpje door de oase en waterval die hier zijn. De hike was heel mooi maar ook best pittig. De eerste dag is bijna alleen maar afdalen met een keer een lang stuk stijgen. Dat stuk was iets minder leuk omdat het super warm was en geen schaduw. Gelukkig was er bij het eind een vrouwtje die ijskoude cola verkocht. Ze had ook een ‘caviahouderij’ maar die hebben we even overgeslagen. Daarbij heb ik al cavia gegeten op een pizza in Cotopaxi, Ecuador. We waren ook erg blij met al het eten wat we hadden meegenomen want onderweg kwamen we amper iets tegen. Toen we aankwamen bij het dorpje waar we gingen slapen zagen we het zwembad al waar we maar al te graag in wilden. Daarna konden we nog even van de zon genieten op een bedje met een biertje en nootjes. De rest van de middag en avond hebben we lekker uitgerust, genoten van een koude douche (not!) en gegeten. Later hoorden we dat er die dag een brand was ontstaan in het dorpje en veel groepen hun spullen al aan het pakken waren om aan de klim uit de vallei te beginnen. Wij hadden geen idee. Wederom lagen we op een zeer christelijke tijd in bed. Dit keer ging de wekker namelijk al om 4.30. Om de canyon uit te komen moet je 1,1 km stijgen over een pad van 5,6 km. Behoorlijk steil dus. Om de brandende zon voor te zijn begint iedereen vroeg aan deze klim. De weg omhoog had ik erger verwacht dan het was. De losers die ons passeerden op ezels omdat ze niet wilden lopen, waren een extra motivatie om door te gaan. Met een paar korte stops waren we in 3 uur boven en werden we beloond met het zien van een condor, de grootste vogel van de wereld.
Vanaf de top was het nog een halfuurtje vlak lopen terug naar het dorpje. Daar konden we even snel afspoelen, onze tas pakken en in de bus naar Chivay. Door deze bus te pakken konden we in Chivay de bus naar Puno pakken in plaats van helemaal terug te moeten naar Arequipa. In Chivay hadden we even tijd om lekkere koffie te drinken met een taartje en onze berichten bij te werken na twee dagen geen WiFi. Om 13u vertrok de toeristenbus naar Puno. De bus maakte een aantal stops bij mooie uitzichten maar ik vond het niet heel boeiend. Het was vooral erg koud en winderig en ik had m’n slippers nog aan. Rond 20u kwamen we aan in Puno. Het was mega koud. We zijn eerst gaan eten bij een restaurant wat werd aangeraden door Lonely Planet en daarna naar het hostel gelopen. We waren helemaal gesloopt van de lange dag en het vele reizen in een korte tijd. Ik overtuigde Malou ervan dat we toe waren aan een rustdag (waarvoor ze me later dankbaar was). We wilden meteen gaan slapen maar een extreem luid rockfestival aan de overkant van de straat gooide roet in het eten. Gelukkig was de eigenaar zo lief om ons een tweepersoonskamer aan te bieden aan de andere kant van het gebouw voor dezelfde prijs toen we beneden kwamen klagen.
Ik had niet heel goed geslapen vanwege de kou maar het idee dat ik niet meteen hoefde op te staan en ergens op tijd moest zijn gaf al een uitgerust gevoel. Na het ontbijt hebben we uitgebreid gedoucht en onze tas opnieuw ingepakt. Ik heb ook bijna de volledige inhoud van m’n backpack aan de laundry service gegeven. Alles was zo ontzettend smerig. Gelukkig kon ik een outfit van Malou lenen zodat ik ‘al’ m’n warme kleren kon laten wassen. We hebben even door de stad gewandeld, fruit gekocht op de markt en bustickets voor de volgende ochtend gekocht. Malou’s plan was om die avond al door te gaan maar dat plan ging niet door want de grens is alleen tussen 6.00-18.00 open. Ik vond het niet erg dat Malou nog een nachtje moest blijven want hierdoor konden we samen de grens over en doorreizen. We zijn ook nog even naar het Titicaca meer gelopen die op de grens ligt van Peru en Bolivia. Vanaf deze kant viel het aardig tegen. Gewoon een meer met vervuild gras eromheen. ‘s Middags hebben we lekker geluncht en een hostel geboekt voor Copacabana en La Paz. Onze zoektocht naar carrot cake ging verder maar het bleef bij bevroren cheesecake met passievrucht. Ze hadden wel goede koffie.
Ik wilde eigenlijk een massage en een pedicure om mezelf weer een beetje op te lappen maar alles was dicht op zondag in het christelijke Puno. Eigenlijk vonden we het wel lekker dat het zo rustig was op straat. Op de terugweg vonden we toch een pedicure die open was. Malou was er ook wel aan toe en we konden met een halfuurtje terecht. De vrouwen van de pedicure hadden medelijden met onze ‘pobre piedes’ toen ze de blaren van mij en gekloofde hakken van Malou zagen. ‘s Avonds hadden we geen zin meer om de kou in te gaan dus hebben we de druiven en aardbeien van de markt opgegeten. Ik was helemaal excited om m’n schone was terug te krijgen tot ik zag dat mijn was door de war was gehaald met die van een ander meisje en we alles moesten uitzoeken. De man achter de receptie zag eruit alsof hij ze niet alle 24 in een kratje had. Hij stond er een beetje stom bij te lachen en boodt geen oplossing voor het ongemak of de prijs die nu moest worden bepaald door het opnieuw te wegen. Dit samen met het schrale ontbijt en de drie trappen die we elke keer op moesten met intense spierpijn in m’n kuiten maakte me chagrijnig en helemaal klaar met dit hostel. De volgende dag pakten we om 7.45 de bus naar Copacabana, Bolivia. De bus was prima en de grensovergang ging super snel. Land nummer 5 alweer!
We hadden een privé kamer inclusief ontbijt voor €5 per persoon geboekt. Nadat we de tassen hadden gedropt, hebben we kaartjes gekocht voor de boot naar Isla del Sol. Dit is een eiland in het Titicaca meer. Het dorpje was veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben lekker geluncht op een dakterras in de zon. De eerste kennismaking met de Boliviaanse keuken was goed! Daarna konden we de boot op. Het was nog best fris in de wind ondanks de krachtige zon. Het was een fijn en mooi boottochtje over het meer. Toen we aankwamen bij het eiland vond ik de sfeer niet top. We werden direct opgelicht met een entreeticket voor 20bob per persoon in plaats van 10. Alle inwoners verkochten souvenirs en andere prullaria en waren alleen maar uit op je geld. Vanzelfsprekend kon je niet even over het eiland lopen. Om iets te bereiken moest je zo’n 500m stijgen door middel van een steile trap waar ik met m’n spierpijn niet echt blij van werd. Het stelde allemaal niet zoveel voor dus we besloten ons verlies te accepteren en een ijsje te eten in de zon totdat de boot weer terugging. Op de terugweg hebben we op het dek gelegen in de zon maar uit de wind, heerlijk!
Eenmaal terug op het vaste land werd het tijd om te pinnen. Ik had wat bolivianos overgenomen van een jongen uit Utrecht die ze over had maar dat geld was inmiddels wel op met ons tweeën. Het kostte heel wat moeite maar uiteindelijk is het gelukt om 500bob per persoon op te nemen (€65). We hebben bij dezelfde tent avond gegeten met een prachtig uitzicht op het meer met alle bootjes en een ondergaande zon. Het eten viel een beetje tegen maar het uitzicht maakte het goed. Terug in het hostel hebben we gedoucht en alsof we op kamp waren raadsels verteld/geraden om de tijd te doden tot bedtijd (21.30). De volgende ochtend stonden we weer vroeg paraat om wederom teleurgesteld te worden door het ontbijt. Blijkbaar zien mensen in Peru en Bolivia geen onderscheid in vers en oud brood?! We zijn naar het plein gelopen en hebben tickets gekocht voor de bus van 8u naar La Paz. Ik ben bij het enige café wat al open was een sandwich gaan halen om mee te nemen aangezien de rit 3,5 ging duren en we alleen een banaan en een gebakken ei hadden gegeten. De bus vertrok keurig om 8u en ondanks de kou was het prima. Na iets meer dan een uur stopte we omdat de bus op een soort veerpont moest om een stukje van het meer te kruisen voordat we verder konden rijden. Ik vroeg de chauffeur waar de wc was en nam aan dat dat duidelijk genoeg was maar niets was minder waar! Toen ik terugkwam stond de bus inclusief Malou en andere passagiers op het pontje en dreef die al van de kant. Malou riep dat de chauffeur had gezegd dat ik een ander bootje moest nemen?! Het andere bootje zat vol met locals en zag er niet uit alsof het snel ging vertrekken. Hoe dichterbij ik de pont bij de overkant zag komen, hoe meer stress ik kreeg. Is dit nou serieus de tweede keer dat een bus zonder mij wegrijdt omdat ik naar de wc ben? Ik kon Malou ook niet bereiken omdat ik alleen haar Nederlandse nummer heb die ze gebruikt voor whatsapp en niet het nummer van de lokale simkaart die in d’r telefoon zit. Uiteindelijk ging het bootje varen en zag ik de bus staan toen ik eraf sprong. Ik was echt woest over de laksheid van iedereen. Alleen Malou begreep me en had vanuit de bus gezorgd dat de chauffeur bleef wachten. Ik wilde mezelf verwennen met de sandwich om m’n rancune iets te laten zakken maar tot mijn grote spijt was het wederom brood wat eenden niet eens meer zouden eten. Ik had echt even een halfuurtje nodig met muziek om te kalmeren en besefte me ook dat de irritaties waarschijnlijk te maken hadden met het vroege opstaan elke dag en het hoge reis tempo van de afgelopen week. Gelukkig zouden we 3 dagen in La Paz verblijven dus konden we daar ook even een dagje chillen.
De bus deed er ook nog iets langer over door het drukke verkeer en stopte niet bij het plein vlakbij ons hostel zoals gezegd waardoor we een taxi moesten nemen. We waren er allebei even helemaal klaar mee. In het hostel konden we gelukkig al onze dorm in. We hebben de tassen gedropt en onszelf verwend met een lekkere lunch bij een overpriced westers café. Daarna zijn we naar een plein gelopen waarvandaan een walking tour begon. De tour maakte onze dag weer helemaal goed! De gids was enthousiast en super informatief. Hij vertelde ons dingen die we anders nooit hadden geweten. Zo geloven bijvoorbeeld veel Bolivianen in Pacha Mama (Nee niet die club op Ibiza, mother earth!) Ze offeren alcohol, eten, bloemen en soms zelfs mensen (!) in de hoop dat hun wensen uitkomen. Daklozen of verslaafden worden ‘s avonds benaderd en buiten bewustzijn gemaakt met alcohol en/of drugs. Zodra de persoon buiten bewustzijn is, wordt hij meegekomen naar een bouwplaats en daar levend begraven door in beton te gieten samen met de andere offers. Of het nog steeds gebeurt is niet bekend maar als er oude gebouwen worden gesloopt, worden er vaak lijken in de fundering gevonden. Ook heeft iemand die bijna slachtoffer is geworden een boek geschreven over zijn ervaring en ontsnapping. Achter het plein waar we begonnen was een gevangenis. De gevangenis wordt alleen van buiten bewaakt omdat het binnen te gevaarlijk is. In de gevangenis maken gangs de dienst uit. Hoe meer geld je hebt, hoe luxer je kan leven. Sommige mensen hebben een 3-kamer appartement en meerdere mensen die voor zich werken. Er werken ook mensen als ‘taxi’ in de gevangenis. Bezoekers mogen altijd langskomen en deze taxi’s begeleiden je dan veilig naar degene die je wil bezoeken of de gevangene naar de poort. Cocaïneproductie en handel is zeer gewoon in de gevangenis. De bezoekers brengen de grondstoffen mee en de gevangenen gooien het eindproduct op straat verpakt als afval. Iemand staat dan buiten te wachten om het onopvallend op te rapen en te verkopen. De rest van de tour ging over de tradities van cholita’s, de traditionele vrouwen die je hier veel ziet en de geschiedenis van Bolivia met veel presidenten die zijn afgezet of vermoord. Kortom, erg interessant allemaal.
Aan het einde van de tour vroegen we de gids of hij een plek wist waar ze carrot cake verkochten. En jahoor, eindelijk hebben we het gevonden! In een super leuk café kregen we enorme plakken carrot cake met een lekkere crèmelaag en goede koffie. We waren weer helemaal gelukkig! Eenmaal terug in het hostel hebben we de death road tour voor de volgende dag geregeld in het hostel. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele ongelukken die er gebeuren. Het is dan ook niet voor niets verkozen tot de gevaarlijkste weg van de wereld. Vroeger reden hier dagelijks vrachtwagens die elkaar moesten passeren op de smalle onverharde rotsweg zonder vangrails. Een kleine stuurfout kan je fataal worden want vanaf de rand van de weg is het ravijn 400-500m diep en steil naar beneden. Tegenwoordig is er niet veel verkeer meer en is de weg een attractie geworden voor toeristen. Onder het mom ‘no risk no fun’ en het voornemen om dit pas ná de tour aan onze familie te vertellen, schreven we ons in. We hadden goed onderzoek gedaan naar een organisatie met goede recensies, meerdere gidsen en up to date materiaal. We hebben die avond lekker Indiaas gegeten en zijn zodra de spullen klaar lagen gaan slapen. De volgende ochtend stonden we om 7.30 klaar voor het hostel. De tour begon een beetje stom omdat het busje te laat was, we op crappy uitklapstoelen moesten zitten en er keiharde metal muziek aanstond waar ik nog even niet klaar voor was op de vroege ochtend. Echter was dat snel vergeten toen de tour begon! De gids was erg goed en we hadden een leuke groep. We waren wel blij dat we zelf al ontbeten hadden met yoghurt, appel en het zakje granola, kaneel en rozijnen wat ik nog had want het ontbijt wat inclusief was daar kon je niet op leven. We kregen instructies over de route, spraken tekens af en testen onze mountainbikes. Ook kregen we elleboog -en kniebeschermers, een pak, handschoenen en een helm. Het vette van deze route is, is dat je begint op 4200m in de kou en eindigt op 1100m in de jungle en warmte. De weg is op een paar kleine vlakke stukjes na alleen maar naar beneden. De eerste 25km was nog over asfalt. We konden een beetje wennen aan de fiets, de snelheid en het continue remmen. Tussendoor stopten we vaak om de groep bij elkaar te houden en foto’s te maken. Na het asfalt stuk begon de echte death road. Gravel, losse stenen, scherpe bochten en vooral smalle stukken maakte het best spannend. Bij elke stop instrueerde de gids ons over het stuk wat daarna kwam en waar we op moesten letten. Toen we echt net waren begonnen stopte de gids abrupt. Een vrouw van een andere groep was met fiets en al 20-30m naar beneden gevallen. Gelukkig had ze zich aan iets vast kunnen grijpen. Malou en ik werden erg blij van hoe professioneel onze gids met de vrouw omging en wat basis testen deed om te checken of ze oke was. Het bizarre was dat de gids van de groep van de vrouw niet eens doorhad dat ze gevallen was. We waren erg blij met onze keuze van deze organisatie! Door deze wake-up call ging iedereen serieus om met de instructies over afstand houden en afremmen voor de bochten. Eenmaal beneden was het flink warm en konden we even uitpuffen met een biertje terwijl de gidsen de fietsen wasten. Daarna werden we naar een hotel gebracht met grote tuin en zwembad waar we konden chillen, zwemmen, warm douchen en eten van het buffet. Om 17.15 kregen we onze T-shirts als bewijs dat we het gehaald hadden en begon de 3 uur durende rit terug naar La Paz. In het busje hadden Malou en ik eerst nog wel zin om in het hostel wat drankjes te doen aan de bar maar eenmaal terug waren we zo gaar dat we meteen zijn gaan slapen.
De derde dag in La Paz konden we eindelijk even rustig aan doen. Ik was alsnog vroeg wakker maar ben lekker in bed gebleven en heb wat research gedaan naar de amazone. M’n plan was om daar vanuit La Paz heen te gaan voor een 3-daagse tour. Ik had moeite met het vinden van een goede organisatie, de vluchten waren duur en ik merkte aan mezelf dat ik er eigenlijk helemaal niet zo’n zin in had. Het is nu regenseizoen waardoor er nog meer muggen zijn en de boot waarmee je door de amazone vaart heeft geen overkapping dus dat klonk ook niet heel aanlokkelijk. Ik besloot de amazone te skippen en met Malou mee te gaan naar Uyuni die avond. De 3-daagse tour over de zoutvlaktes zou een super leuke afsluiter zijn van het reizen samen! We hebben wederom genoten van ons eigen ontbijtje in de zon, rustig onze spullen gepakt en uitgecheckt. Omdat de straten van La Paz zo in hoogte verschillen en om verkeersdrukte te minderen is er een kabelbaan netwerk over de hele stad. Locals gebruiken dit om van A naar B te komen maar voor ons was het erg leuk om de verschillende wijken van bovenaf te zien en een mooi uitzicht over de stad te hebben zonder na een blok te hijgen. Ik had trouwens nóg steeds spierpijn in m’n kuiten van de Colca Canyon. Na een paar ritjes zijn we terug gegaan naar het café met de lekkere carrot cake voor lunch en vanzelfsprekend nog een stuk carrot cake. Daarna zijn we langs wat souvenirwinkeltjes gaan struinen om handschoenen, een sjaal en een muts te kopen voor in Uyuni. Ook zijn we langs de terminal gegaan om bustickets te kopen voor de nachtbus die avond. Al met al toch weer best veel gedaan op een dag maar het was gezellig en ontspannend. Die avond hebben we om 20u de nachtbus gepakt naar Uyuni.
De busrit was niet top maar ik heb best wat kunnen slapen dus ik voelde me prima. Om 6u kwamen we aan en werden we bedolven door mensen van tour operators. Het was super koud en we wilden gewoon ergens binnen ontbijten en wakker worden zonder al die irritante mensen. We hadden van te voren een café gevonden die goed inspeelt op de nachtbus. Ze gaan om 5am open, hebben ontbijt, een warme douche en je kan je telefoon en andere apparaten opladen. Precies wat we nodig hadden! We hebben daar gehangen tot om 8u alle kantoortjes open gingen. We hadden op basis van verhalen en recensies drie bedrijven waar we langs wilden en een van die drie kiezen om mee te boeken. Er kan nogal wat verschil zitten tussen de kwaliteit van de tour en goedkoop betekent hier vaak niet beter. Omdat er in Uyuni zelf niets te beleven is, gaan de meeste mensen dezelfde ochtend van aankomst weg op tour naar de zoutvlaktes. Het was even stressen omdat de organisatie die we wilden twee mensen extra nodig had om een nieuwe auto ‘te openen’, de tweede überhaupt geen mensen had en de derde vol zat. We waren even bang dat we niet konden vertrekken. Uiteindelijk hebben we een andere organisatie gevonden en omdat het zo last minute was nog €30 van de prijs af kunnen lullen. We hadden nog even tijd om snel een broodje, water en wc-papier in te slaan en toen begon de briefing. De gids sprak goed Engels en kwam heel gepassioneerd over. Om 11u vertrokken we met twee jeeps, 10 mensen, 2 chauffeurs en 1 gids voor 3 dagen avontuur!
Deze tour was absoluut m’n hoogtepunt van Bolivia en staat zeker in de top 3 van hoogtepunten tijdens deze reis. De eerste dag hebben we weinig in de auto gezeten. We maakten een stop bij een ‘begraafplaats’ voor treinen, een fabriekje waar het zout wordt verwerkt en toen bij dé zoutvlaktes. We hadden een strak blauwe lucht, amper wind en een hele krachtige zon die binnen no time mijn scheiding rood had. Er lijkt geen eind te komen aan de kilometers lange vlaktes. We hadden even tijd om foto’s te maken en toen kregen we een super lekkere picknick als lunch buiten op de zoutvlaktes. De cliché grap ‘is er ook zout?’ is zeker gemaakt. Na de lunch reden we naar een ander deel van de vlaktes waar we tijd hadden voor de perspectief fotoshoots met attributen. De volgende stop was een soort eiland met koraal erop en mega veel cactussen. Vroeger was het water onder de zoutvlaktes een meer maar dat is overstroomd door de zee en zo ontstond de laag zout op het water. Door plaatverschuivingen zijn stukken die vroeger onder water lagen omhoog geduwd. Het koraal is vanzelfsprekend dood maar het was heel cool om dingen die je normaal met snorkelen of duiken ziet nu op het droge te zien. We zijn omhoog gelopen voor een 360 graden uitzicht over de vlaktes en daarna een stuk gaan rijden voor een mooie plek om de zonsondergang te kijken. De gids had als verrassing rode wijn en chips mee en we waren allemaal even heel gelukkig met de situatie. Een super gezellige groep, leuke dag, mooi uitzicht, muziekje uit de auto op de achtergrond (ik was de hele trip DJ) en een wijntje in je hand. Eenmaal aangekomen bij het hostel was iedereen kapot van de lange dag. Na het eten was het tijd voor een warme douche en om ons bed in te gaan.
De tweede dag hebben we wat meer in de auto gezeten. Om 6.30 was het ontbijt en om 7u vertrokken we. We zijn langs prachtige meren gegaan, meer opgedroogd koraal, vulkanen en reden uren door de ongerepte woestijn. We hebben flamingo’s, lama’s, struisvogels en een vos gezien. Het gaf zo’n vrij gevoel om te roadtrippen door the middle of nowhere met een muziekje op en te dagdromen terwijl de mooie landschappen voorbij raasden. Malou en ik waren ook erg blij dat we niet bij een overdreven Amerikaanse meid in de auto zaten die alleen maar kon praten over haar leven als lerares in Korea. Wij zaten absoluut in de coole-mensen-auto (lol!). De tweede accommodatie was erg basic maar dat wisten we van te voren. 200m vanaf het hostel zit een kleine hotspring met heerlijk warm water. Na het eten zijn we met 5 van de groep erin gegaan met wijn en chips en hebben we naar de prachtige sterren gekeken. Er was ook geen douche in het hostel dus dit was top om even op te frissen. ‘s Avonds koelt het flink af dus we zaten tot onze schouders in het water met een muts op om zo min mogelijk warmte te verliezen.
De derde dag bestond vooral uit terug rijden. Ik had een beetje last van m’n buik, ben nog steeds snot verkouden en was erg moe van de volle dagen en 24/7 samen zijn met zo’n groep. Ik had wel weer behoefte aan wat me-time. Eenmaal terug in Uyuni ben ik met Malou bustickets gaan kopen. Zij gaat terug naar La Paz en ik naar Potosi. Ik had daarna nog even tijd om m’n berichten bij te werken en avondeten te halen voordat ik afscheid moest nemen van Malou. We hebben 3 mega leuke weken gehad en ik ga d’r zeker weer zien in Utrecht! Om 18u ging mijn bus naar Potosi. Dit is een stad 4 uur van Uyuni vandaan die bekend staat om haar actieve mijnen en onder andere zilverwinning. Ik ben nog nooit in een mijn geweest en ik wilde wel meer weten over de omstandigheden waarin de mijnwerkers werken. In Potosi zijn niet zoveel hostels met dorms dus ik besloot mezelf te verwennen met een privé kamer om even goed uit te kunnen rusten. Rond 22u kwam ik aan en ben ik meteen m’n bed in gedoken. Het is me zowaar gelukt om uit te slapen (9u)! De dag vulde zich redelijk makkelijk met rustig ontbijten, uitgebreid douchen, FaceTimen met Bas, paps en mams, Anouk en Simone, lunchen en dingen uitzoeken voor Argentinië en de weg ernaar toe. Het was echt heel lekker om een eigen kamer met badkamer te hebben waar je al je zooi gewoon kan laten liggen, geen rekening hoeft te houden met anderen en je even kan terugtrekken.
M’n tweede dag in Potosi heb ik weer een rustige ochtend gehad. Ik ben even door het centrum gelopen en na 8 pogingen bij verschillende banken heb ik het voor elkaar gekregen om dollars te pinnen. De waarde van de Argentijnse peso is nu heel laag waardoor het slim is om stabiele dollars mee te nemen naar Argentinië en die daar om te wisselen in kleine hoeveelheden. Na de lunch begon mijn tour door een mijn samen met 5 anderen. De gids probeerde soms iets te grappig te zijn en sprak niet bijster goed Engels maar hij deed erg zijn best. Hij is zelf op zijn 8e begonnen als mijnwerker en heeft het 27 jaar gedaan voordat hij als gids is gaan werken. We kregen een pak en laarzen aan voor het stof, een helm met lamp en een mondkapje. Ook kochten we sap, coca bladeren en dynamiet als cadeaus voor de mijnwerkers. De meeste mijnwerkers werken zo’n 12u per dag. Tijdens zo’n dag leven ze op sap en coca bladeren die de eetlust verminderen. Je zag ze allemaal met zo’n prop in hun wang zitten. Na 4 uur is de smaak van de bladeren weg en weten ze dat ze even mogen rusten. Ook helpt het tegen hoogteziekte. Het was heel leip om in de mijn te zijn en op sommige smalle diepe stukjes ook best benauwend. Het was bizar om te zien in wat voor erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. In de mijn was ook een offerplaats voor Pacha Mama. Elke vrijdag drinken de mijnwerkers 96% alcohol en dat offeren ze ook samen met sigaretten en coca bladeren in de hoop voor geluk en goede kwaliteit. Ik was blij toen ik weer daglicht zag en we door konden naar de fabriek waar het zilver, zink, lood en mineralen worden gescheiden van de stenen. Na de tour kon ik gelukkig nog even douchen in het hostel, eten en met de taxi naar de terminal. Om 20.30 ging m’n bus naar Villazon, het grensplaatsje aan de kan van Bolivia.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44
[totalVisitorCount] => 26833
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 482
[author] => Milou
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520278
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-09-25
[dateReturn] => 2019-01-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => peru-deel-2-en-bolivia
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5079918
[userId] => 440905
[countryId] => 24
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2021-11-09
[photoRevision] => 0
[title] => Goed aangekomen in Oruro ! Reisperikelen ...
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier dan toch het eerste verslag vanuit Oruro.
Dinsdagmorgen 2 november ben ik vertrokken naar Brussels Airport met 2 koffers , elk net geen 23kg , een rugzak van ongeveer 9kg en een handtas , van waaruit ik met Iberia mijn eerste vlucht had naar Madrid . Na de vlotte check-in en controles nog 2 kg belgische pralines , een flesje parfum en een zakje stroopwafels in de taxfreeshop gekocht. De wafeltjes om een eventueel hongertje onderweg te stillen.
Dus met nog een extra papieren zakje als handbagage naar de gate. Vlucht naar Madrid wederom vlot verlopen ..Bij het uitstappen in Madrid echter in terminal 4.. een klein ongelukske ..Mijn papieren zakje scheurt en de inhoud ligt verspreid aan de ingang van de gate ... damn ....
Gelukkig vlug een ' vervangzakje' gevonden in een nabijgelegen winkeltje waarna ik na het ophalen van mijn koffers toch ook weer een ' klein gelukske' kon ervaren . Ik moest namelijk niet met mijn 2 zware koffers en rugzak de bus op om mij naar een andere terminal te verplaatsen om daar opnieuw in te checken bij BOA, de vliegmaatschappij waarmee ik de volgende vlucht naar Cochabamba, Bolivia had.Check-in bij BOA was ook in terminal 4... gewoon 2 verdiepingen met de lift omhoog :-) .
Ruim de tijd om in te checken , want ben om 14u30 toegekomen in Madrid , en om 21u30 vertrok de volgende vlucht pas .... Relax ..dacht ik ..
Mezelf vlak bij de check-in van BOA op een stoel ' genesteld' . Intussen maakte in mijn handbagage wat lichter door 1 kg pralines en de parfum in mijn koffers te stoppen .. voor mij was dit wederom een ' klein gelukske '.. een mens is soms toch rap content he ...
Een lange rij met reizigers ( vooral Bolivianen ) stond met ' pak en zak' al te wachten tot de check-in zou starten. ' Pak en zak' mag je heel ruim zien . Ik reis dan wel met 2 koffers van 23kg.... maar de meeste bolivianen hadden 3-4 of zelfs 5 grote ' bultos' bij .... bijna allemaal ingewikkeld in groene of witte plastiekfolie .....Toen dan eindelijk de check-in begon, sloot ik mij ook aan bij de lange rij ... want eens van mijn koffers verlost wou ik toch wel graag iets gaan eten. Na mijn ontbijt thuis had ik alleen nog maar wat water een stroopwafel ( uit de taxfreeshop :-) ) gegeten .
Maar heb zo maar eventjes meer dan 2,5 uur moeten aanschuiven , want heeeeeeeeeeeeel veel technische problemen met de bagagebanden ...zodat het een redelijk 'chaotische' check-in werd met zenuwachtig rondlopend personeel ....:-)))
Maar goed , om 18u45 dan toch met de shuttle naar terminal 4S, van waaruit mijn 11,5 uur durende vlucht naar Cochabamba zou vertrekken . Grote honger had ik intussen ...En damn , Burger King was al gesloten intussen ...:((( daar ging mijn plan om nog gauw een lekkere hamburger met frietjes te gaan eten ...Maar de vervangende sandwich elders was ook zeker wel lekker hoor .
Nog even wachten aan de gate tot we konden instappen ..En ik moet zeggen ...met alle coronaregels verliep de inscheping veel ordelijker dan wat ik vroeger gewend was ...Mas disciplina .
Naast mij op het vliegtuig kreeg ik het gezelschap van een 31-jarig Duits meisje Leonie . Aangename babbel , daarna nog wat eten .. Ook niet de gewoonlijke warme maaltijd met 'pollo' ( kip ) of pasta ...maar ook weer omwille van corona een zakje met daarin een flesje water , een brikje fruitsap, een bakje met 2 sandwiches en een zakje zoute chips. Ook geen dekentje of kussentje deze keer ( corona ?? ) .. dus gebruik ik mijn trui maar als kopkussen en mijn jas als deken ... Voor alles is er een oplossing in het leven ..nietwaar ?
Redelijk goed geslapen ..niet zoals in een bed natuurlijk ..maar toch tot 2 uur voor de landing ' geslapen' . Wederom een plastiek zakje als ontbijt met daarin opnieuw een flesje water , brikje fruitsap , verse fruitsalade en een cakeje .
Om 4u15 ( boliviaanse tijd ) geland in Cochabamba. Na controle door de ' migracion' ..ophalen van de bagage..En ja .. vééééééél bagage rolde op de band ...maar de mijne bleven lang achterwege ..Ik kreeg al een ' klein stresske' dat mijn koffers er niet bij zouden zijn ..maar ' por fin' gelukkig wel . Intussen was het al wel 6u ( in de ochtend )
Controle van de bagage door de douane en dan eindelijk naar de uitgang waar Monica , Frederic en Patrick me stonden op te wachten .
Wat een blij weerzien was dat ...na 2 jaar ..onbeschrijflijk .
Alle bagage in de auto , om dan te starten aan een rit van meer dan 200km naar ...ORURO !!!
Een weg door de bergen met veel kronkels en bochten met vrachtwagens die enkel met een slakkegangetje naar boven tuffen ...En Frederic is dan wel een voorzichtige chauffeur , maar af en toe kneep toch maar effe mijn ogen toe ....
Onderweg nog gestopt om wat te eten .. mijn eerste boliviaanse ontbijt ... ' api con pastel ' ...khoopte dat mijn maag er niet al te veel problemen mee zou hebben ( en gelukkig viel dat heel goed mee achteraf).
Omstreeks 10u30 ( boliviaanse tijd .. in België 15u30) eindelijk toegekomen in mijn boliviaanse ' thuis '. tKlinkt raar , maar ook al was het 2 jaar geleden , het leek wel of ik er gisteren nog was geweest :-) .
Na een ' cafecito' en een babbel met dochter Katrine , eerst het thuisfront gerustgesteld dat ik veilig was toegekomen om dan toch maar op bed wat te gaan rusten ... slapen lukte niet echt ... wellicht ook wel wat de ' emoties ' .. sAvonds dan ook op tijd naar bed . Ook donderdag nog een hele rustige ' thuisdag ' met lezen , rusten , haken :-) ..zodat mijn lichaam voldoende tijd krijgt om zich aan te passen aan de hoogte ( 3700 m ) en ' el cambio del tiempo ' . De preventieve inname van Diamox doet blijkbaar dan toch ook zijn werk om hoogteziekte te onderdrukken .
Maar ben zo blij en gelukkig dat ik hier terug ben na 2 jaar .Ook mijn boliviaanse familie is heel content omdat ik weer enkele weken deel zal uitmaken van hun gezin . Een warm en deugddoend onthaal ..
Op vrijdag voel ik dat mijn lichaam nog wel wat last heeft ..maar is het omwille van de hoogte ? of is het omdat ik toch geen 18 jaar meer ben ( hé Jos ? :-)))
Voel me wel goed genoeg om Gilberto Pauwels ( familie ) een bezoekje te brengen ... con barbijo ( mondmasker en de nodige voorzichtigheid.
In de namiddag met Monica nog een boliviaanse chip en telefoonkaart gekocht voor mijn gsm en wat andere aankopen gedaan om nadien huiswaarts te keren en te ..RUSTEN.
Zaterdag ..mijn slaapritme is al iets beter aangepast , maar toch nog altijd heel vroeg wakker ..wat lezen ..wat babbelen met het thuisfront en berichten beantwoorden van al mijn boliviaanse vrienden die staan te popelen om mij te zien ...
sNamiddags met de familie naar 2 (!) voetbalmatchen gaan kijken van mijn ahijado ( petekind ) Patrick. sAvonds heel leuke avond met z'n allen thuis : RUMMIKUBavond met mijn eerste ' cerveze negra' een een knabbeltje . Veel gelachen , veel gebabbeld .. en veel te laat naar bed ...1uur . En toch ben ik de volgende ochtend , zondag , om 6u klaarwakker .
Zo , tot hier mijn eerste verslag vanuit Oruro . De komende week zal mijn agenda zich wat meer vullen ...daarover meer in het volgende verslag.
10 jaar geleden in 2011 kwam ik voor de eerste keer naar Bolivia... dus nu 2021 is een jubileumjaar ...
Ben Marc en onze kinderen heel dankbaar dat ze me telkens weer deze weekjes ' me-time' gunnen ...al 10 jaar lang ...
Wil ook nu al , al de mensen bedanken die mij de laatste weken voor mijn vertrek nog een ' gulle bijdrage' hebben bezorgd.Samen met de opbrengst van de koekjesverkoop van 2020 heb ik een mooi bedrag . Deze centen zullen zeker en vast een nuttige bestemming krijgen en dan deze keer voornamelijk voor de kinderen en jongvolwassen met beperking van het schooltje Ghislain Dube. Komende donderdag heb ik een eerste ' reunion' ... en gaan we bekijken wat de noden zijn om deze kinderen zo goed mogelijk te helpen ...
Veel groetjes , en tot een volgend schrijven .
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2021-10-27 14:12:39
[totalVisitorCount] => 8328
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 515
[author] => Carolina
[cityName] => Oruro
[travelId] => 526783
[travelTitle] => Bolivia 2021
[travelTitleSlugified] => bolivia-2021
[dateDepart] => 2021-11-02
[dateReturn] => 2021-12-11
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/966_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-aangekomen-in-oruro-reisperikelen
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5064208
[userId] => 312545
[countryId] => 24
[username] => raoulenannemarie
[datePublication] => 2019-09-27
[photoRevision] => 0
[title] => All we are is dust in the wind
[message] => Zondag 22 september 2019
Na een ontspannen ontbijtje vliegen we eind van de ochtend naar Bolivia. Eerst van Cuzco naar La Paz waar we een tussenstop hebben van ca 5 uur). Het is een klein vliegveld, maar wel met voldoende eet- en drinktentjes. Daarna vliegen we door naar Uyuni, een klein stadje midden in de woestijn op 3.669 meter hoogte. Er staat al een taxi voor ons klaar, dus dat is wel makkelijk.
Wanneer we 's avonds Uyuni binnenrijden lijkt het alsof het helemaal verlaten is. Het zand en stof waait door de lege straten en we zien geen mens. Er is geen straatverlichting en de huizen zijn donker. Na een tijdje komt hier gelukkig verandering in en zien we wat leven op straat. We verblijven in Kory Wasy Hotel. Op de foto's een schitterend hotel met mooie grote kamers. Helaas heeft onze kamer geen ramen of enige ventilatie. Het vorige hostel had wel een raampje van 20 x 20 cm. Ook niet echt de moeite. Hierdoor hadden we allebei al wat last van een verstopte neus en zaten dus niet te wachten op een kamer zonder ventilatie. Gelijk verhaal gehaald bij de receptie, want we hebben kamers gezien met een raampje. Niet naar buiten toe, maar wel naar de binnenplaats. Na veel pijn en moeite blijkt dat die kamers wel vrij zijn, maar niet schoongemaakt en ook zonder schoon beddengoed. Het is maar voor één nacht en een schone kamer is toch ook wel lekker. Tot we gingen slapen de deur opengelaten voor nog een beetje frisse lucht.
Maandag 23 september 2019
We verzamelen om 10:30 uur bij het hoofdkantoor van Red Planet Expedition op zo'n 5 minuten van ons hotel. We gaan op een 3-daagse trekking door de woestijn van Uyuni. Hier is een enorme zoutvlakte (daarover verder meer), de grootste lithium voorraad ter wereld en veel zand en rotsen.
Er zitten al best wat mensen te wachten. Het is een gemêleerde groep van 17 personen. We rijden met 3 terreinwagens. In onze wagen zitten twee zestigers uit Australië en twee dertigers uit Canada op huwelijksreis. Zij hebben allemaal de Inca Trail gedaan. Dat is vooral erg knap van die ouderen, want het is een hele pittige 4-daagse tocht door de bergen naar Machu Picchu. Verder hebben we nog o.a. drie jonge Belgen, twee Italianen en ook twee Britten.
De rit begint en net buiten Uyuni staan oude locomotieven (de meesten uit de 19e eeuw) weg te roesten. Dit waren de eerste treinen van Bolivia en werden gebruikt om zilver en andere grondstoffen te vervoeren. De Engels sprekende gids vertelt in geuren en kleuren over Bolivia en de geschiedenis. Naast de Spaanse geschiedenis hebben ze ook mot (gehad) met Chili. Bolivia strekte zich vroeger uit tot de kust, maar dat is dus ingepikt door Chili. Dit gebeurde volgens de gids heel stiekem. Terwijl de Bolivianen hun meerdaagse carnaval aan het vieren waren met de nodige drank, bleek na afloop van het feestgedruis dat ze een stuk land waren kwijtgeraakt. Dit is eigenlijk nog beperkt gebleven doordat Bolivia door het Andesgebergte moeilijk toegankelijk is. De Chileense troepen konden daardoor niet verder trekken en nog meer land veroveren.
We vervolgen onze rit en stoppen in het dorpje Colchani. Hier mogen we bij een familiebedrijfje naar binnen. Zij verzamelen nat zout en verwerken dat naar barbecue zout en consumptiezout. Dit is voor de meeste lokale families de primaire bron van inkomsten. Vanwege het hoge zoutgehalte kan je hier namelijk bijna niks verbouwen. Verder zijn er ondergrondse dikke lagen samengeperst zout (tot wel 180 meter) die ze in stukken blokken kunnen zagen. Deze zoutblokken zijn zo sterk dat ze hier huizen van kunnen maken.
Daarna rijden we door naar de zoutvlakte 'Salar de Uyuni'. Dit is de grootste zoutvlakte op de wereld (10,582 km²). Het ligt op 3.663 meter hoogte. Deze is ontstaan doordat de zee hier heel lang geleden is verdampt. Hier kan je trouwens niet komen in de zomer. De zoutvlakte bestaat uit natuurlijk gevormde zeshoekige harde zoutplaten. Daartussen zit zachter zout. In de zomer staat het grondwater hoger, waardoor de platen los komen te liggen en je kan wegzakken.
Het is eigenlijk een grote witte egale vlakte die oneindig lijkt door te gaan. In de verte is het omringd door bergen en vulkanen, maar die liggen zo ver dat je die over het algemeen bijna niet ziet. De chauffeurs gebruiken die om te navigeren. In het noorden is de berg Chipaya en in het zuiden de vulkaan Licancabur op 5.935 meter hoogte.
Op deze zoutvlakte heb je geen perspectief. Het is daarom de ideale plek om grappige foto's te maken waarbij de ene persoon heel groot is en de ander heel klein. Als je er voorwerpen bij gebruikt wordt het nog leuker!
Daarna rijden we door naar Isla Incahuasi. Dit was vroeger een vulkaan die onder de zee lag. Nu de zee is drooggevallen is het een eilandje middenin een "zee" van zout. Verder groeien hier metershoge Trichocereus cactussen die wel 1.000 jaar oud kunnen worden. Vogeltjes bouwen hier hun nestje in en eten van de cactusvrucht. De lokale bevolking offert hier één keer per jaar een lama aan pacha mama (moeder aarde) voor genoeg regen en een goede oogst.
We overnachten in een hotel gemaakt van zoutblokken in het dorpje Atulcha.
Dinsdag 24 september 2019
Vandaag bezoeken we verschillende lagunes die door de mineralen in het water rood zijn gekleurd. Hier foerageren duizenden flamingo's (drie van de zes soorten flamingo's). Het is een schitterend beeld om deze roze gekleurde dieren in het wild te zien. Ze eten het rode plankton en algen waardoor hun witte en grijze veren geleidelijk aan roze kleuren.
We lunchen op een afgelegen plek nabij een rotspartij. Het blijkt dat we niet alleen zijn. Er woont hier namelijk een Viscacha, dat is een soort konijn/kangoeroe met een lange staart. Die zit ons vanuit de rotsen te bekijken terwijl wij aan het lunchen zijn. Stiekem komt hij steeds dichterbij. Hij lijkt niet bang voor ons te zijn. Iemand gooit een stukje broccoli en dat lust hij wel. Met zijn kleine voorpootjes pakt hij het op en eet het net zoals een eekhoorn dat doet. Als we zijn uitgegeten worden alle groente restanten op een grote steen gelegd. Dat verklaart dus waarom die Viscacha daar zit.
We zien regelmatig kuddes alpaca's rondlopen. Bij een groene vlakte stoppen we om dit van dichtbij te bekijken. Het is hier zo groen, omdat er allerlei waterstroompjes doorheen lopen. Er is gras, struikjes en mos. Hier lusten de alpaca's wel pap van. Ze zijn er in wit, bruin en allerlei combinaties daarvan. Er loopt ook een baby alpaca rond. De gids legt uit dat er verschillende kuddes alpaca's (van verschillende eigenaren) vrij rondlopen die 's avonds uit zichzelf terugkeren naar hun eigen stal.
Onderweg in de wagen hebben we de raampjes zo vaak mogelijk open voor wat frisse lucht. Af en toe moeten ze zo snel mogelijk weer dicht vanwege een zand- of stofwolk door de wind of door ander verkeer. Ook een keer tijdens de lunch zitten we binnen en wordt het opeens helemaal donker. Door het raam zien we geen hand voor ogen. Blijkt dat er ineens een enorme zandstorm voorbij raast. Wij blij dat we daar niet in liepen! Heel bizar dat je binnen enkele seconden kennelijk in een zandstorm terecht kan komen.
Het hele gebied is omringd door vulkanen. Van een afstand zien we de semi actieve Ollague op 5.840 meter hoogte. Die is duizenden jaren geleden uitgebarsten. Er komt nu enkel continue stoom uit. Heel het gebied is dus eigenlijk gevormd door het vulkanisch geweld van weleer. Dit zorgt voor een grillig landschap. We wandelen tussen bizarre rotspartijen en landschappen. Het is net of we op mars rondlopen. Op ongeveer 4.850 meter hoogte lopen we op de top van de vulkaan Sol de Mañana. Hier ruikt het naar zwavel en lopen we tussen de borrelende modderpoelen. Om ons heen spuiten de gassen en dampen uit de grond. Er is hier één geiser die enorme gaswolken uitblaast.
's Avonds na het eten gaan we in de hot springs. Het water is zo'n 35 graden en heeft een zachte grindbodem. We zitten op 4.850 meter hoogte. In het pikkedonker met een Boliviaans biertje in de hand hebben we met het blote oog een ongekend mooi zicht op de heldere sterrenhemel. De fonkelende lichten zijn planeten en de continue brandende lichten zijn sterren. De melkweg strekt zich uit als een wolk over de sterrenhemel en Boliviaanse sterrenbeelden van o.a. een lama en een katapult (de Grieken kennen dit sterrenbeeld als de schorpioen) zijn uitstekend zichtbaar. Dit hebben we nog nooit zo meegemaakt. Echt fantastisch mooi. Ook zien we een vallende ster.
Woensdag 25 september 2019
Dit is de laatste dag van de woestijntrekking. Na het ontbijt rijden we naar het drielandenpunt van Bolivia, Argentinië en Chili. Hierna zetten we een deel van de groep af bij de grens van Chili. Zij zetten hun reis daar voort, de rest gaat terug naar Uyuni. We worden vooraf gewaarschuwd voor de strenge controle vanwege drugssmokkel. Dat is niet voor niets, want onderweg zien we meerdere bandensporen van illegale routes naar Chili.
Onderweg naar Uyuni stoppen we regelmatig om de benen te strekken en zodat de chauffeurs even kunnen rusten. We komen nog langs een bijzondere rotsenpartij die door de ontdekker is vernoemd naar Salvador Dali. Met een beetje fantasie zie je een olifant en een vrouw. De terugreis duurt in totaal ongeveer 7 uur. Zoals gepland komen rond 17:00 uur aan in Uyuni.
Nu we weer in de bewoonde wereld zijn en weer online, komen er allerlei berichtjes binnen. Ook van de vliegmaatschappij Amaszones dat er wijzigingen zijn van de terugvlucht. Dit was al van enkele dagen terug met het verzoek om met spoed te reageren. Ohoh! Geluk bij een ongeluk is er op 10 minuten lopen een kantoor van deze maatschappij en die ook nog eens open is tot 19:00 uur. Wij daar naartoe en de beste man typt en zoekt in de computer. Na ongeveer een kwartier wordt de manager erbij gehaald en in het Spaans gediscussieerd. Hierna krijgen we uitleg dat het is gelukt, maar dat het even duurt voordat de tickets gereed zijn. Die worden straks naar ons gemaild. Heel fijn dat het mondeling is opgelost, maar totdat we de tickets hebben zitten we toch niet helemaal ontspannen. Om 18:50 uur komt het verlossende bericht en zijn de tickets in goede orde ontvangen :-)
We verblijven trouwens weer in hetzelfde hotel als eerst in Uyuni. Ze hebben de boodschap begrepen en dit keer hebben we een kamer met raam dat open kan. Met de tickets in bezit en het raampje open kunnen we eindelijk rustig slapen.
Donderdag 26 september 2019
Vandaag vliegen we van Uyuni naar La Paz. Hier hebben we een tussenstop van 8 uur voordat we doorvliegen naar Santa Cruz. We zijn inmiddels bekend op het vliegveld van La Paz en zitten hier en daar en ook even buiten. Er zijn hier ook slaapcabines te huur waar we lekker even een uurtje in verblijven. Allebei nog even in de massagestoel voor enkele Bolivianos en dan zijn we klaar voor de vlucht naar Santa Cruz.
We verblijven in Hostel Sweet Home voor onze laatste nacht. Santa Cruz ligt op 417 meter. Even wat anders dan de eerdere hoogtes waarop we hebben gezeten. Kunnen we alvast weer een beetje "ontwennen". Vrijdag 27 september 2019 begint onze echte terugreis. Eerst vliegen we op Madrid en na een stop van 2 uur vliegen we door naar Amsterdam.
Hierbij sluiten we het reisverslag. Bedankt voor het meelezen en meeleven. Adios en tot ziens!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-31 16:00:03
[totalVisitorCount] => 130660
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 2053
[author] => Raoul
[cityName] => Santa Cruz de la Sierra
[travelId] => 524063
[travelTitle] => Peru en Bolivia
[travelTitleSlugified] => peru-en-bolivia
[dateDepart] => 2019-08-30
[dateReturn] => 2019-09-28
[showDate] => no
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/931/910_640x480.jpg?r=2
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => all-we-are-is-dust-in-the-wind
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5061914
[userId] => 437157
[countryId] => 24
[username] => evaenmarc
[datePublication] => 2019-08-25
[photoRevision] => 0
[title] => Puno - Copacabana - La Paz - Uyuni
[message] => Na een busreis van 6,5 uur kwamen we dan eindelijk aan in Puno. Ons hostel was erg schattig en na een kopje thee doken we lekker ons warme bedje in (ja we hebben het goede hostel gevonden!). De volgende ochtend stond er een ontbijt buffet klaar, waar we maar wat graag gebruik van maakten. Om 8.30 werden we opgehaald door Bolivia hop en kon onze reis naar Bolivia beginnen. Na de grensovergang, die voor ons heel wat gemakkelijker verliep dan voor Amerikanen, kwamen we aan in Copacabana. Een gezellig en sfeervol plaatsje aan het titicacameer. Met uizicht over het hoogste meer ter wereld genoten we van een vers geperste maracuja sap (Eva) en een adembenemende oploskoffie (Marc). Terwijl de rest met een bootje naar Isla del Sol vaarde, gingen wij op jacht naar de beste en goedkoopste nachtbus tickets voor onze trip van La Paz naar Uyuni en weer terug. Waar de tickets in Nederland zo'n 60 euro voor een enkele reis per persoon kostte, heeft jullie favoriete backpackduo uiteindelijk twee retourtjes voor 65 euro weten te bemachtigen! Daarvoor wilden we Isla del Sol wel missen. We hebben verder nog de kerk daar bezocht en haalden in een klein tentje een lekkere afhaalpizza voor het tweede deel van onze trip. Om 23.00 kwamen we aan in ons Wild Rover hostel in La Paz. Men wist, dankzij een vriendin van Marc die daar een half jaar heeft gewerkt, dat wij daar die avond zouden aankomen. We kregen even de tijd om onze tassen weg te leggen, waarbij de hostel bedden in onze 20 persoons kamer ons bijna hoorbaar riepen. Echter, de jagerbombs stonden al klaar en we konden deze natuurlijk niet zomaar afslaan. Een aantal shotjes, twee biertjes, dansend op de bar en drie uur later was het feest dan afgelopen en konden we moe maar tevreden gaan slapen. De volgende ochtend voelden we beiden goed dat we allebei iets te diep in het glaasje hadden gekeken. Met moeite checkten we om 13.00 uit en sleepten onszelf door La Paz. Na een beetje sightseeing kochten we het een en ander voor onze trip naar Uyuni. Rond 17.30 gingen we naar het buspark waar onze goedkope bus zou vertrekken. Onderweg aten we nog een medio lomo (een lap vlees, rijst en friet (wat een combi)) en kwam Marc erachter dat hij zijn jas was vergeten. Daar gingen we weer; dezelfde weg terug naar het hostel waar hij hem gelukkig vond. Om 20.30 vertrok onze Cruz del Norte gevuld met skeere backpackers en een hoop locals richting Uyuni. Over de stoelen en beenruimte valt weinig te klagen, over de ruftende local naast Marc des te meer. Ze ging er aardig op los dat we bijna zelfs wilden verplaatsen. Onderweg stopten we zo een 9 keer zodat locals in- en uit konden stappen, en zodat ze spulletjes aan ons konden verkopen. Want wie heeft er nou geen trek om 3.30??? Om 5.30 kwamen we aan op locatie waar we op werden gepikt door onze tour operator. Online stond trouwens niet hoe laat onze trip zou vertrekken, dus zijn we nu de tijd aan het uitzitten tot we om 10.30 dan eindelijk worden verwacht voor het vertrek. We hebben er zin in!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-08-08 08:09:17
[totalVisitorCount] => 8220
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 305
[author] => Eva
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 523988
[travelTitle] => Peru & Bolivia 2019
[travelTitleSlugified] => peru-bolivia-2019
[dateDepart] => 2019-08-13
[dateReturn] => 2019-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,uyuni
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/157_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puno-copacabana-la-paz-uyuni
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051558
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-28
[photoRevision] => 0
[title] => Hoog jongens kijk omhoog
[message] => Hoog jongens kijk omhoog
Uitvoegend vanaf het tankstation constateren wij, dat de vlakte plaats maakt voor een totaal ander landschap. Bolivia Route 8 is overgaan in Bolivia Route 3. Wij klimmen gestaag! In de bergen hebben de wegen duidelijk meer te lijden! Meteen te merken, want de gaten vallen in het wegdek en het linkerdeel van de weg is afgezet, omdat dit gedeelte ontbreekt! Zo goed als altijd aan de zijde waar het dal is … De nevel komt opzetten, wat het zicht beneemt. Weldra zitten wij in de wolken. Opschieten is er niet meer bij, want onze snelheid moeten wij vanwege de mist op deze smalle bochtige weg vol verrassingen terugbrengen, om veilig te rijden op onbekend terrein. Een mooi houten bord meldt, dat wij een weggetje naar Comunidad Hermanos Caceres in Balivan passeren. Je hebt geen idee waar je rijdt… Gelukkig bereiken wij de andere kant van de berg, waar de mist overgaat in een nevel, die hoger in de bergen hangt, waardoor de weg beter zichtbaar wordt. Een onopvallend bord kondigt wegafsluiting aan tussen Quiquibey- Sillar – Delicas – Escabeche van 7 tot 17 uur. Dat houdt in, dat je alleen in het donker mag rijden! Hiep hoi, maar niet heus! Een groot bord even verder geeft aan, dat er heel veel geld is uitgetrokken om een weg te construeren van 173 km lengte tussen Santa Barbara - Caranavi – Rio Alto Beni – Quiquibey. Nog meer afsluitingen voor ons in petto? Wij stuiten op vrachtwagens op een helling in de modder, die daar staan geparkeerd, omdat zij niet verder mogen rijden vanwege de afsluiting. Wij zien geen kip en besluiten door te rijden. Passeren de waterval en besluiten bij een kraampje in het gehucht te stoppen om bananen te kopen. Drie mooie vrouwen staan aan de kant een praatje te maken. Papaja’s hangen boven in de bomen te rijpen, terwijl verderop de papaja’s en ananassen reeds zijn gerijpt en in kraampjes worden aangeboden. Opnieuw nevel of dikkere mist. Het weer doet wat het wil! Een boom en een vrouw werpen een prachtig silhouet tegen de oneindigheid van niets… Een boer maant zijn koe uit de bosjes te komen en hem te volgen. Een bord waarschuwt ons, dat het voor ons liggende traject bestaat uit gesteente wat niet te vertrouwen is en kan gaan schuiven… Niet te ruw en te snel rijden! Onstabiele steenmassa’s! Wij bereiken het dorp Sapecho, waar wij wederom een bord voor ons neus krijgen. Het komende traject is eveneens gesloten maandag – zaterdag van 7 – 17 uur. Boffen wij, want het is tegen 17 uur. Eerst tol betalen! Wanneer Jan terugloopt, screent hij onwillekeurig de wagen en merkt op, dat de uitlaat bijna de grond raakt… Hij parkeert de Unimog voorbij de post om de schade op te nemen. Dit moet gerepareerd worden! Een enorm geluk, dat het ons hier overkomt. Wij staan voor een werkplaats, waar de uitlaat gelast kan worden. Alleen, de man is op karwei. Niemand weet voor hoe lang. Het geluk is met de dommen: de man keert weldra terug en is bereid om de klus te klaren. Helemaal opgelucht bedanken wij hem, rekenen af na de gedane job en verlaten het dorp. Rijdend op de brug van Sapecho hebben wij een prachtig zicht op de brede Rio Beni, die wij oversteken. Aan de overzijde tanken wij diesel voor Boliviaanse prijs. Jonge vrouwen, die hun producten proberen te verkopen, zitten zwijgzaam met geloken ogen twee aan twee op één lijn aan de rechterzijde van het tankstation. Nog niet eerder zo’n tafereel aanschouwd… Wij krijgen een < nee > als wij verzoeken of wij hier de nacht mogen doorbrengen. Jammer! Door! In het dorp is absoluut geen plek om te overnachten, vandaar dat wij verder zijn gereden. De zon is reeds onder. Hopelijk vinden wij spoedig een ruimte, waar wij kunnen parkeren. Ongelooflijk: ongeveer 1 km verder is een grote open plek met smalle paadjes naar hutjes. Voor een vervallen hut liggen betonnen palen, die de overheid gebruikt tijdens de campagne om alle dorpen op het platteland van elektriciteit te voorzien. Ernaast een stapel kleine keien voor de basis van de palen. Een echtpaar komt terug van het veld, wat zij hebben bewerkt. Carla loopt naar hen toe en vraagt toestemming of wij hier mogen overnachten. Zij reageren heel vriendelijk. Natuurlijk antwoorden zij! Uit hun mand krijgen wij een verse banaan toegestopt als geschenk om lekker op te eten. Verser kan niet! Heerlijk! Elk gaat zijns weegs. Wij slapen prima, alhoewel wij duidelijk merken, dat pas ’s nachts het volledige traject geopend is, want de hele nacht passeren vrachtwagens onze overnachtingsplek, maar het belemmert onze slaap niet. Wanneer wij uit de camper klimmen om ons vertrek voor te bereiden, blijken wij tussen de dekzeilen te staan. Twee auto’s zijn gearriveerd van elders. Wij hebben hun droogkast ingepikt! Zij gebruiken deze plek om cocabladeren in de zon te drogen. Inderdaad een zeer geschikt veld, kan je stellen… Zij maken er geen probleem van in elk geval en wij ook niet. Carla mag gerust de cocabladeren fotograferen. De mannen zet zij er niet op, want Bolivianen willen in de regel niet graag op de foto. Een ongewoon begin van onze dag! Wij vragen ons af of de wegafsluiting tot zaterdag óf zondag geldt: het is vandaag namelijk zaterdag! Op iOverland een warrige informatie. Niemand weet het en wordt net als wij geconfronteerd met geopende en gesloten trajecten, die niet overeenkomen met de informatie op de borden. Er is overeenkomst: de weg is slecht, velen hebben in de wachtrij gestaan en sommigen hebben alleen ’s nachts mogen rijden, wat als een nachtmerrie is ervaren! Tot nu toe voor ons nog niet zo slecht uitgepakt! Er staat weer een vrachtwagen op een blubberige helling. Wij laten hem in de drek achter ons. Andere voertuigen en wij ploegen door de zuigende modder naar boven. Allen laten wij sporen achter, die hiervan getuigen. In Entre Rios staat de slagboom omhoog! Niemand in het hokje, terwijl hier wederom een bord staat, waarop wordt vermeld, dat de weg tussen Caranavi en Yolosita van 7-17u pm gesloten is. Toch de weg geopend op zaterdag??? Het blijft een vraagteken! De bergweg is in een slechte toestand met aardverschuivingen door het vele water van watervallen en beken en de losse samenstelling van het gesteente. Soms is de weg deels verbreed om een passeerplek te scheppen, maar het blijft vooruitkijken, opletten en anticiperen. De rode truck met oplegger staat op een gunstige plek in een royale overzichtelijke bocht veilig geparkeerd. Werkelijk de enige plek tot nu toe, waar dit mogelijk is… Deze man is hier vast bekend. De chauffeur heeft in de bergbeek zijn kleren gewassen en het wasgoed op de aanhanger in het zonnetje te drogen gehangen. Volgens Garmin vertoeven wij op 1447 m hoogte, op weg van Quiquibey via Bella Vista naar Caranavi. Het zijn gehuchten zo te zien, die langs de doorgaande weg zijn gesitueerd. Dekzeilen met drogende cocabladeren in de berm, die in een net luchtigjes door mannen worden opgeschud, terwijl wij passeren. Een moeder wandelt ons tegemoet op de helling, vergezeld door twee zonen. Op het gemak klimmend... Kraampjes met fruit en groente, welke plaatselijk gekweekt worden. Waarschuwing voor vallend gesteente. Wederom een tolpoort na de afslag naar rechts naar Caranavi, het dorp gelegen tegen de berghelling, wat zich koestert in het zonnetje, wanneer wij de weg vervolgen richting La Paz. Vrouwen omringen de passerende auto’s, die bij de tol moeten stilhouden om te betalen en proberen hun artikelen te verkopen aan de passanten. Vaak gaat het om brood, warme empenada’s of variaties van warme deegproducten met vulling. Wanneer de weg wat breder wordt, stoppen wij om te lunchen. Michael, de Duitse motorrijder, die gister vanwege pech naar Rurrenabaque heeft moeten terugkeren, parkeert zijn motor voor onze auto, wanneer wij net onze boterham hebben genuttigd om te rapporteren, hoe het hem is vergaan. Hij vertelt stoer, dat hij geen problemen heeft met het afgelegde traject sinds hij Yucumo heeft gepasseerd. Geen moeite om zich overeind te houden in de modder…Als hij zijn motor aantrapt, doet de motor niets… Hij is niet blij! Jan buigt zich met hem over het probleem, als Michael geen oorzaak kan vinden. Alles is ontmanteld! Zijn hele hebben en houwen staat rondom uitgestald. Michael zweet als een otter in de brandende zon! Jan ontdekt tenslotte een paar losse draadjes, die op dit bar slechte traject zijn losgetrild! Geen contact! Netjes de zaak aansluiten met als resultaat: de motor start weer! Alles loopt weer perfect. Michael zegt nooit meer bij ons in te houden of te stoppen: wij brengen hem ongeluk! Naar ons idee precies het tegenovergestelde: Jan brengt hém geluk, want hij lost Michaels probleem op en geeft hem gratis en voor niets technische instructie. Het is maar hoe een mens tegen zaken aankijkt… Gefrustreerd stuift Michael weg. Tot op heden hebben wij hem inderdaad niet opnieuw ontmoet… Tot onze verbazing belanden wij na een bocht, in de afdaling naar de rivier, in een klein dorpje in een wachtrij! De weg is écht gesloten tot 17 uur, alhoewel het zaterdag is. Wij boffen, want wij staan voor een dorpswinkeltje, waar wij voor de avond verse broodjes kopen en drinken om onze dorst te lessen, want het is bloedheet. Bovendien staat er een houten bank voor de deur in de schaduw, waar wij ons neerzetten en alles over ons heen laten komen. Voor de brug is een touw gespannen met een wacht erbij, die iedereen weerhoudt door te rijden, behalve een pick-up van de wegwerkers. Heeft Michael hem zo ver gekregen, dat hij met zijn motor er wel langs mocht? Michael is in geen velden of wegen te bekennen! Het blijkt, dat men verder op het traject, met dynamiet bezig is om tunnels aan te leggen. Wie weet hielden ze even siësta…of een koffiebreak… en was er een selectieve passage... Klokslag vijf laat de man het touwtje zakken. Twee rijen dik trekt met gierende banden op!!! Het lijkt wel de start van de Dakarrace! Alle zwaardere wagens gaan rechts achter elkaar rijden. De kleinere en snellere wagens verlaten de rechterrij en voegen zich in de linkerrij tot twee rijen zich weer tot één rij moeten samenvoegen en het spel zich herhaalt, wanneer er wederom gelegenheid voor is. Een stof, wat hiermee gepaard gaat!!! Wij laten het gas maar vieren en geven de andere wagens de ruimte… Dat rijdt veel ontspannener, levert een beter zicht en geeft minder kans op steenslag en een kapotte ruit, zoals Fritz is overkomen. De tegenliggers hebben we natuurlijk ook nog… Niet uit te vlakken! Beneden ligt de wild stromende rivier Coroico. Een prachtig gezicht! Wij rijden door inktzwarte tunnels, die in aanbouw zijn. Moeizaam, zonder de tegenliggers te verblinden, je weg door de tunnel zien te vinden. Onprettig! Deze passage zouden ze beter in blokken kunnen laten plaatsvinden. Wij stuiten op werkzaamheden. Betonwagens en allerhande zware machines zijn aan het werk. Kennelijk worden de activiteiten afgerond voor vandaag. Een wrak van een gekantelde vrachtwagen staat in de kant. Begrijpelijk, dat zulke akkevietjes in het donker opdoen, want regelmatig is slechts een smal spoor beschikbaar rond de berg met in de diepte de rivier, terwijl de weg wordt gekenmerkt door vele haarspeldbochten. Telkens weer risico op vallend gesteente door instabiele bergwanden en van een onverwacht opdoemende tegenligger rond de bocht. Een shovel staat geparkeerd naast een auto en hutjes. Hoogstwaarschijnlijk verblijfplaats voor wegwerkers… De was ligt op meerdere plekken in de berm en op de shovel te drogen. Garmin laat zien, dat wij zijn gedaald naar 1033m en ons nu op de weg bevinden van Caranavi naar Santa Barbara. Wanneer wij uit de laatste tunnelbuis komen, ligt er betonijzer langs de straat om verwerkt te worden door de twee aanwezige mannen. Het asfalt begint in dit gehucht! De rivier strekt zich voor ons uit in een prachtig groen landschap. Evenals een bergdorpje dat zich als het ware in het groen heeft genesteld, terwijl rook opstijgt vanuit het groen. Voor ons ligt het dorp Yolosita. Wegwerkers rijden, voorzien van gele hesjes, op de fiets naar hun onderkomen. Voor ons bevinden zich vele huizen en gebouwtjes, waar op uithangborden gebruik van toilet en douche wordt aangeboden. Logisch als dit traject al zoveel jaren slecht te bereizen is, dat in Lonely Planet zelfs staat geschreven, dat de weg tussen Coroico en Caranavi uitsluitend ’s nachts te berijden is!! Dit gebied moet reeds jaren een grote parkeerplaats zijn! De doorgaande straat oogt als een parkeerterrein! De doorgang wordt geblokkeerd door allerlei soorten voertuigen en het geschreeuw is niet van de lucht. Stalletjes met allerhande koopwaar, met name van alles om de honger te stillen en de dorst te lessen. Auto’s met draaiende motor en open portieren zonder chauffeur… Busjes en taxi’s naar verschillende bestemmingen. Grote bussen eveneens. Er is bijna geen doorkomen aan. Een onderkomen van de politie op de splitsing voor ons. Die houden met een meewarige blik toezicht, maar grijpen niet in. Wij stomen zachtjes op en dwingen op deze manier ruimte te maken om ons te laten passeren. Dit werkt, want wij zijn net een bulldozer. Om de beurt gaan ze opzij, als je maar genoeg geduld hebt… Het is een kwestie van wie de langste adem heeft… Wij nemen de afslag richting Yolosa / Coroico. De zon gaat binnenkort onder. De schemering zal gaan vallen. Wij willen de plaats van bestemming bereiken vóór de duisternis is gevallen, want in het donker de weg zoeken is onaangenaam! Wij zien de haarspeldbochten naar Coroico voor ons. Een echt steil traject! De laatste 8 km bestaat uit een smalle bochtige weg, bestraat met keien om te voorkomen, dat de straat compleet aan gort wordt gereden door het hoge klimpercentage. Wanneer wij in het stadje belanden blijken alle straatjes verstopt. Er is markt! Ontzettend veel volk op de been! Voor de meeste straatjes geldt eenrichtingsverkeer. Het verkeer staat vast! Beetje bij beetje is er beweging. Wij vorderen gestaag, maar baren enorm opzien in het plaatsje met die grote truck in die smalle straatjes, waar amper trottoir aanwezig is. Wij moeten eerst het centrum door, willen wij onze overnachtingsplek kunnen bereiken. Carla krijgt het er Spaans benauwd van, hangt uit het raam om te controleren of het goed gaat en stapt uit om te kijken of wij de bocht kunnen nemen. Dwaas zo’n truck in deze situatie… Opgelucht bereiken wij als het donker valt, onze bestemming met de toepasselijke naam Don Xuijote! In het ochtendlicht bekijken wij het prachtige uitzicht vanaf het hotel, gelegen op 1753m hoogte, op de omringende dalen. Een schitterende spot ter voorbereiding van ons lichaam op het hoog gelegen La Paz! Ooit is dit hotel hoogstwaarschijnlijk door een Duitser gebouwd of beheerd, gezien de bouwstijl. Vergane glorie helaas. Zondagochtend hebben wij nog gezelschap bij het ontbijt. De weinige gasten vertrekken. Een jonge papagaai wordt door het personeel, bestaande uit twee dames, vertroeteld op het terras. Er arriveert een vrouw met haar kinderen om het zwembad te bezoeken. Wij verkennen het plaatsje, waar wij met name backpackers ontmoeten, die de Choro Trek hebben gedaan of bij de vele bureautjes de aanbiedingen tegen elkaar afwegen, alvorens hun keuze te maken om het omringende gebied georganiseerd te verkennen. Parque Nacional Cotapata is uitermate geschikt voor hiking. Nadien wacht de beloning van zwemmen, zonnen en lekker uitrusten in een hangmat! Hostals volop! Van de drukte van gister is niet veel over! Onvoorstelbaar en onvergelijkbaar gisteravond en vandaag! De gemeenschap straalt op zondag een aantrekkelijke rust uit! Het stadje is tegen de berghelling gebouwd. Wij zijn ondertussen afgezakt naar beneden om bij Carla’s Garden Pub te lunchen. Het terras heeft een prachtig uitzicht over het dal. Wij starten met een heerlijke cappuccino en besluiten voor het dagmenu te gaan. Een uitstekende keuze! Helaas begint het te regenen, aanvankelijk mild, maar overgaand in een stevige plensbui! Het personeel laat de doorzichtige wanden zakken, zodat wij beschut zijn voor de regen en kou, want de temperatuur keldert meteen zodra de zon verdwijnt! Na het dessert trakteren wij onszelf nogmaals op een cappuccino! Nog steeds regen… Wij besluiten de appeltaart te proberen en een thee te nemen. Wellicht, dat de regen ondertussen stopt. IJdele hoop! Carla, de Nederlandse eigenaresse is voor een paar dagen in La Paz. Zij heeft een andere job in Spanje geaccepteerd en deze zaak te koop gezet. Carla ontmoet Carla niet! Jammer! Een grappige coïncidentie zou dat zijn... De eigenaar van het hotel heeft ons naar haar verwezen vanwege de goede keuken. Hij heeft geen woord teveel gezegd! Het hotel heeft hij zaterdagavond reeds met Jan afgerekend: 2 nachten plus 2x ontbijt. Zondagavond zal er niemand aanwezig zijn. Wanneer wij de berg op zijn geklommen naar het hotel, brandt er inderdaad nergens licht. Ook niet op de galerij, waar gisteravond lampen brandden, toen wij arriveerden. Niet prettig thuiskomen. Wanneer wij gaan slapen, doven wij het buitenlicht, wat wij ontstoken hebben. Het is aardedonker. Rond enen schrikken wij beiden wakker van iets wat omvalt en van gemorrel aan onze deur. Wij luisteren, maar horen niets verontrustends. Jan schijnt met de zaklantaarn door het raam naar buiten. Niets te bekennen! Niets meer te horen! Tegen zessen worden wij gewekt door de douche in de kamer naast ons. Vergissing in de pikdonkere nacht! Plezieriger als de eigenaar ons op de hoogte had gesteld, dat er nog een andere kamer bezet zou zijn. Dan hadden wij het buitenlicht aangelaten! Een van de twee dames komt uit de keuken tevoorschijn, nadat wij aan de tafel hebben plaatsgenomen. Er is niet gedekt. Het kleedje is de vorige dag niet uitgeklopt na het ontbijt, getuige alle kruimels. Wij moeten om het ontbijt vragen. Wat wij voorgeschoteld krijgen, heeft veel weg van de leftovers van gister… Knudde met een rietje! Zo is het niets en wordt het ook nooit iets… Een schrale troost: wij hebben heerlijk gedoucht en onze haren kunnen wassen. Een keurig schoon bed om in te slapen! De auto is gepakt, waarna wij de poort uitrijden, richting centrum. Het dorp is uitgestorven! Garmin zegt ons een andere weg te volgen, waardoor wij een onmogelijke bocht op een helling naar links uitsluitend kunnen nemen door heen en weer te steken. Een taxichauffeur bevestigt, dat dit de juiste weg is om Coroico te verlaten. Het klopt, als wij eenmaal de bocht hebben genomen is deze route langs het busstation voor onze wagen beter te rijden dan de smalle heenweg. Het verlaten van het dorp vergt minder energie dan de entree… Onderaan de haarspeldbochten bekijken wij het wolkendek nog eens aandachtig. De zon schijnt. Het omringende landschap ziet er schilderachtig uit. Wagen wij het erop of niet?! Wij zullen zo direct moeten beslissen. Slaan wij af of continueren wij Bolivia Route 3? Wanneer wij afslaan om de meest gevaarlijke route van Bolivia te rijden is het belangrijk, dat wij helder zicht hebben en niet in de mist belanden! In de mist heb je geen zicht en breng je jezelf, en anderen bovendien, in gevaar. Toch rare koppen boven de bergen… Wij besluiten af te zien van het nemen van de afslag en continueren Bolivia Route 3. Schitterend zicht op de hoge bergtoppen in de verte, die meer dan 6000 meter hoog zijn! Plotsklaps slaat het weer om en begint het te regenen. Steeds harder en harder. Alles trekt dicht! Gelukkig de juiste keuze gemaakt! Jammer, dat wij geen beeld ven het prachtig landschap rondom ons kunnen vormen. Het begint meteen goed als een vrachtwagencombinatie ons en de vrachtwagencombinatie voor ons, passeert, terwijl de bocht naar rechts loopt en je totaal geen zicht hebt of iemand eraan komt…Defensief rijden: gas los, afstand creëren tot de wagen voor ons zodat er ruimte is voor het passerende voertuig om ertussen te schieten als het nodig is, klaar om te remmen. Beter maar goed opletten, want wij rijden bergwegen, die niet bepaald in goede staat verkeren. Waarschuwingen vanwege een geologisch instabiel gebergte, wat veel steengruis veroorzaakt en grondverschuiving teweegbrengt. Regelmatig haarspeldbochten en onoverzichtelijke trajecten. Klimmen en dalen. Een zone, waar viscacha’s, een specifiek soort konijnen leven en beschermde bloemen groeien. In Unduavi staan er stalletjes langs de weg om te eten en te drinken en de toilet te gebruiken. Begrijpelijk in deze kou en woestenij, dat velen hier stoppen. Het traject, wat wij vandaag rijden, staat bekend als een prachtig gebied om te bekijken, wat echter zelden mogelijk is door enorme bewolking, mist, nevel en regen door de hoogte van het gebergte. Bij Pongo duiken wij een inktzwarte tunnel in. Akelig om in te rijden. Wat zijn wij in Europa verwend! Alhoewel, in Noorwegen zijn wij ooit op zo’n tunnel gestuit, waar wij een vrachtwagen slechts op een uitwijkplaats konden passeren, waarbij noodgedwongen de tegenligger achteruit moest rijden en wij gelukkig niet…Op het eiland Senja? Hier gelukkig breed en hoog genoeg voor twee grote wagens! Wij rijden op 4658m hoogte. Het is hartstikke koud in de cabine! In de pick-up met een huif, bestaande uit doek, die voor ons rijdt, evengoed. Van onder stapels dekens komen hoofden omhoog om te kijken wat er achter hen rijdt. Er blijken 2 vrouwen met kinderen in de achterbak te worden vervoerd, die het waarschijnlijk nog kouder hebben dan wij, alhoewel zij zo te zien goed ingepakt zijn. Lachend zwaaien zij ons gedag. Het hoogste punt La Cumbre ligt zelfs op 4725 m hoogte, waar de nevel geringer is. Het is echter ontzettend koud!!! Een ijzige wind blaast ons weldra de auto in terug! Wij rijden snel verder om op te warmen. Op het gehele traject worden wij geconfronteerd met vrachtwagens, autobussen en personenauto’s, die inhaalmanoeuvres uitvoeren, waarvan je haren ten berge rijzen. Zonder kleerscheuren bereiken wij de hoge rug, vanwaar wij een prachtig zicht op La Paz hebben, gelegen in de kom tussen de enorm hoge bergen van meer dan 6000m. Dikke donkere wolken hangen boven de stad. Wij boffen: een waterig zonnetje breekt door! Verschillende stuwmeren passeren wij, die de stad van water moeten voorzien… Een paar jaar geleden werd de situatie op een gegeven moment zeer nijpend. De bodem van het stuwmeer werd zichtbaar, omdat er zo lang geen regen was gevallen… Gelukkig geen alarmerende situatie ontstaan, maar het heeft de bewoners tot nadenken gestemd en heeft tot een bewuster watergebruik geleid. Vóór ons wederom een tolstation, nu om La Paz binnen te kunnen rijden. Een prachtige man met een zwarte hoed rekent met ons af. Normaliter werken er altijd vrouwen op de tolstations om kaartjes te verkopen. Een enorme rij wachtende tegenliggers om de bergen in te kunnen rijden, nadat zij tol hebben betaald. Wij boffen, wij zijn meteen aan de beurt! Het is nog vroeg in de middag, waardoor de intensiteit van het verkeer geringer is. Iedereen is aan het werk. Voor ons rijdt een aftandse auto met een vel plastic als achterruit. Aan deze kant van de stad staan heel veel autobussen met fraai versierde wanden langs de straat geparkeerd. Een tijger met pauw; Batman; een sexy lady; de heilige maagd Maria; duiven, die uit grote handen worden losgelaten; het lam Gods en Jezus , die ons beschermt om verschillende afbeeldingen te benoemen. Zij vertrekken meest in de namiddag of avond. In Zuid Amerika is het normaal, dat lange afstanden door bussen, bij afwezigheid van treinverbindingen, veelal in de nacht worden gereden. Helaas is dit tevens de oorzaak van ongelukken met dodelijke afloop. Telkens duiken zulke nieuwsberichten op! De rillingen lopen over je rug, wanneer er melding wordt gemaakt van een nieuw incident met een bus! Zeker als het om een traject gaat, wat wij zelf hebben afgelegd. Het stimuleert ons om defensief te rijden om zulke calamiteiten te voorkomen. Bij voorbaat passen wij ons rijden aan, als wij het rijgedrag als agressief ervaren van medeweggebruikers en een gevaarlijke situatie zou kunnen ontstaan. Liever laat dan nooit aankomen… Wij dalen af aan de noordzijde van de stad. Onze bestemming ligt aan de oostelijke zijde van de stad. Dit betekent, dat wij de stad moeten doorkruisen, wat ons anderhalf uur rijden kost. Een deel van de route rijden wij onder de witte gondels. Wij passeren een privé begraafplaats. Wat stelt een mens zich hierbij voor? Nog meer begraafplaatsen op de heuvels met vele kleurige boeketten bloemen, getooid met de toepasselijke naam , waar grafzerken ontbreken. In het plantsoen staat een ontmantelde kever op een gemetselde voet ter grootte van een klein transformatorhuisje. Wat beoogt men hiermee? Een markt, waar men druk is, grote witte zakken in te laden. Auto’s voller dan vol! Ongelooflijk hoe ze weten te stouwen! Enorme stapels vuilnis op meerdere plekken. Een prachtige oude Dodge als autobus. Een heuse echte scharensliep…Straathonden koesteren zich in het zonnetje, uitgestrekt in grasperken. Bedelende mensen bij de stoplichten. De stad levert nu een ander beeld dan anderhalf jaar terug, toen wij in de taxi dwars door de stad karden. De hogere zit in de Unimog biedt een ander zicht op alles, terwijl je in de taxi meer een deel van de hele enscenering vormt. De rit valt niet tegen, alhoewel wij goed moeten opletten of wij op de juiste baan zitten om voor te sorteren. Links en rechts passeert het verkeer. Er is en blijft een dooie hoek ondanks de extra spiegel! Ondertussen speurt Carla of er ergens een gelegenheid is om de auto te wassen. In een stad is ontiegelijk veel te zien! Boeiend! De witte formaties van Valle de la Luna doemen voor ons op aan de horizon. Langzamerhand naderen wij Mallasa, waar Hotel Oberland zich bevindt. Jan vindt het welletjes. Er is nog maar één ding, wat hij wil: de wagen parkeren en zich installeren. Die wasbeurt komt een andere keer… voor de auto wel te verstaan… Zelf gaan wij lekker douchen! Van onze vrienden krijgen wij een WhatsApp, dat zij de nieuwe spiegel hebben ingepakt. Verzendklaar! DHL doet de rest! Per expres verzonden! Jan heeft onderweg na het akkevietje met de afgebroken spiegel via WhatsApp contact met John opgenomen, die een nieuwe set spiegels heeft geregeld, bestaande uit een beugel met 2 spiegels erop. In de praktijk is gebleken, dat de diameter van de oude en nieuwe beugel licht afwijkend is, waardoor de nieuwe spiegel op de oude beugel teveel speling heeft, teveel trilt en een slecht beeld levert. Onprettig en gevaarlijk! Wij passen ons programma aan, want als er actie moet worden ondernomen in verband met het pakket, moeten wij bereikbaar zijn voor het hotelpersoneel. Jammer genoeg, is het hotel een half jaar terug overgedaan door de voormalige Zwitserse eigenaar aan een Boliviaanse nudelfabrikant. Walter heeft de vorige keer bemiddeld bij de inklaring en aflevering van een pakket, waardoor alles heel soepel is afgehandeld. De Spaanse taal is voor ons een handicap in zulke specifieke situaties. Gert biedt echter ons zijn hulp aan, mocht het nodig zijn, wanneer wij met hem een afspraak maken voor een stadsbezoek op zondag, omdat DHL slechts op werkdagen zaken doet! Altijd is er een oplossing! Wij doen rustig aan, want de hoogte van 3283 m speelt ons parten. Wat kortademig en snel moe. Ons lichaam heeft nog niet voldoende rode bloedlichaampjes aangemaakt. Op onze leeftijd kost dat wat meer tijd. Bovendien hebben wij lang in het laagland rondgetrokken…Mooi gelegenheid om de was te laten doen, zelf een handwas te doen en het bed te verschonen. Jan kijkt de boiler na. Het blijkt, dat de brander deels verstopt is. Bovendien blijkt de boiler het erna wel op de ene gasfles te doen, maar niet op de andere. Jan vermoedt, dat het mengsel butaan/propaan in de ene fles ongeschikt is voor de boiler: niet goed afgevuld door de gasleverancier. Gelukkig hoeven we geen keteltjes water meer te koken voor de vaat! We zijn luxe renpaarden! Als het bed open ligt om te verschonen en te luchten, maakt Jan meteen gebruik van de gelegenheid om een nieuwe elektrische leiding aan te leggen voor de bediening van de kraan, die telkens kuren vertoont. Nu kan hij er gemakkelijker bij! Wanneer de achterdeuren worden geopend, blijkt er zich een aardige hoeveelheid rode stof en rood gruis te hebben verzameld. Evenals in die mooie grote roestvrijstalen kist aan de bestuurderskant! Beetje bij beetje nemen wij de wagen onder handen om stof en gruis te verwijderen, want het is een nies- en proestpartij in de wagen. Het klaart niet alleen op, maar het lucht evengoed op! Zelfs de vitrage om de insecten buiten te houden krijgt een wasbeurt. Rozig wordt weer grijs! Thea heeft een vooruitziende blik gehad, toen zij voor deze coupon ging en niet voor een witte of crème! De luchtfilters werken weer na een beurt met de compressor! Bandenspanning controleren: niet verkeerd. De 4x4 is extreem veel gebruikt in verhouding tot de trip van vorig jaar. Dit is de reden, dat Jan de portaalassen controleert of er voldoende olie in zit. Jazeker! De luchtketels worden ontwaterd. De elektriciteit slaat telkens af als de boiler wordt aangezet. Er zit kool op de stekker… Waardoor? Jan meet alles door en vindt een verlies… Waar! Wij hebben enorm veel techniek in de wagen. Ga maar op zoek naar de lek… Hij construeert een aardlekpin, die een verbinding vormt van de wagen naar de bodem, waarna de elektriciteit niet meer uitslaat. De oplossing? Wij hebben gezien, dat veel Brazilianen zoiets in gebruik hebben, wanneer zij in hun camper huizen. Wie weet….Het tussendoortje op zondag met Gert is een doorslaand succes! Christian & Suzanne uit Hamburg vergezellen ons. Er zijn in de laatste anderhalf jaar meer lijnen geconstrueerd, waardoor een groter gedeelte van La Paz via de cabineliften bereikbaar is. La Paz blijft een groot avontuur! Heerlijk als je een gids hebt, die heel veel weet te vertellen, omdat hij ter plekke bekend is. Wij reizen met groen en geel, bekijken ter plekke het uitzicht over de stad om daarna met de taxi naar de Heksenmarkt te rijden en ons hier te oriënteren. Het voordeel van de zondag! Door de weeks een summiere afspiegeling van de zondag. Hierna wandelen wij naar de rode gondel om in de rij te gaan staan vanwege de vele bezoekers van de Heksenmarkt. Niemand piept stiekem ertussen. Iedereen loopt naar het einde van de rij om netjes aan te sluiten! Geen gedrang! Wat ongecompliceerd! Een van de werkneemsters telt en vult per gondel het aantal aan, wat er maximaal bij kan. Iedereen volgt haar zachte hand gedwee. In de cabine wordt als vanzelfsprekend ruimte geschapen voor de nieuwkomers door op te schuiven. Er bestaan strenge regels voor de cabineliften. Het gewicht moet goed verdeeld worden over de beide banken. Alleen zitten is toegestaan! Liggen, lopen of schommelen is uit den boze! Bovendien zijn eten en drinken streng verboden. Evenals muziek! Wordt je gesnapt, dan krijg je een gebruiksverbod opgelegd! Bij het eindpunt passeren in de straat folkloristische dansers begeleid door folkloristische muziek, wat onze aandacht trekt. Wij hebben echter ook dorst en trek en besluiten met zijn vijven in de restauratie van de treinwagons, die als museumstuk een trekpleister zijn, wat te gebruiken. Hierna gaan wij met de oranje lijn naar het centrum om het museumstraatje te bekijken, en ons via het schouwburgplein naar Plaza Murilla te begeven. Op zondag is in het centrum bijna alles gesloten! Wat een dooie boel! Zelfs bijna geen restaurantjes zijn geopend. Laat staan een toilet! Gelukkig weet Gert er twee te bedenken, die misschien geopend zijn. De een niet, maar Café Alexander gelukkig wel. Suzanne blij! Nu wij hier zijn, willen wij allen nog graag iets drinken, want onze dorst is nog niet gelest. Bovendien is het een gezellig café met bezoekers, waartussen wij ons thuis voelen! Terug naar Plaza Murillo, waar wel wat te doen is. Toevallig is het wisseling van de wacht en strijken van de vlaggen, als wij arriveren voor het oude regeringsgebouw, waarachter en bovenuit het nieuwe regeringsgebouw torent. Met recht een schouwspel! De vlaggen worden neergehaald, maar één vlag weigert, want de vlag blijft hangen op een paal ernaast. De man doet zijn best door de draad een zwieper te geven met een strak gezicht, maar in eerste instantie lukt het niet. Omhoog hijsen en proberen te strijken en een nieuwe poging, eer het lukt de officiële vlag van Bolivia, neer te halen. De anderen staan met een onbewogen gezicht te wachten, want zij zijn al lang gereed, behalve de man naast hem met de andere kleurrijke versie van Bolivia, die wacht tot zijn collega ook zover is. Gezamenlijk strijken zij elk hun vlag. Uiteindelijk kan de sessie door de groep worden gecontinueerd en afgesloten. Wij bekijken de nieuwe regeringstoren van de achterzijde: een fraai nieuw gebouw. Echter een prestigeobject! Wat nu met het oude gebouw ervoor? Voor wij naar Mallasa terugkeren willen wij ergens tezamen eten. Wij suggereren Gert het restaurant, waar wij anderhalf jaar geleden koffie en gebak hebben gebruikt. Colonial is geopend, bezit een gezellige entourage en levert een goede maaltijd op. Het is ondertussen te laat om de nieuwe witte lijn te gebruiken, omdat op zondag de bergbanen korter werken dan doordeweeks. Gert probeert een taxi te krijgen om ons naar Oberland te rijden. Wat vandaag tot op dit moment geen moeilijkheden heeft opgeleverd, blijkt nu een probleem te zijn! Met vijf personen pas je niet in een reguliere taxi! Tot nog toe is Gert met toestemming van de chauffeur in de bagageruimte via de achterklep gekropen van een stationwagen, mits hij voor 5 personen betaalt. Nu echter weigeren de taxichauffeurs! Het zijn bijna alleen nieuwe taxi’s, die ons ’s avonds voorbij rijden. De politie verbiedt kennelijk meer dan 4 personen in een luxe taxi te vervoeren. De taxichauffeurs hebben geen trek in een boete. Gert moppert! De politie… nog nooit van gehoord…Uiteindelijk lukt het een oudere taxi aan te houden, die genegen is op het voorstel van Gert in te gaan en ons meeneemt. Het is een latertje! Een onverwacht item: MPV’s rijden niet als taxi! Echter wel op vaste trajecten met haltes… Tja, oorspronkelijk zouden wij met zijn drietjes gaan. Wij hebben ons absoluut niet van tevoren gerealiseerd, dat het meenemen van anderen tot een vervoersprobleem zou kunnen leiden... In elk geval hebben wij geen spijt van deze dag en van ons besluit om hen mee te laten gaan. Een gezellige dag! Echter weer een klein beetje wijzer… Gert werkt om de hoek van het hotel. Regelmatig komt hij even kijken of er nieuwe Overlanders zijn gearriveerd om te informeren of zij misschien belangstelling hebben voor een trip met hem om La Paz te verkennen. Het is altijd interessant om met Gert van gedachten te wisselen als hij ook even bij ons komt buurten. Wij vertellen over de weg, welke wij vanuit Brazilië hebben gevolgd. Gert beaamt, dat inderdaad Chinezen in samenwerking met Bolivianen betrokken zijn bij de constructie, omdat zij de cessie voor de constructie hebben binnengehaald. Wij geven onze gedachten over de planning weer. Gert heeft zijn versie. Hij noch wij weten, wat de waarheid is van alle geruchten, die de ronde doen. In elk geval zijn er berichten over uitbetalingsproblemen van de lonen. Als dit klopt, is het begrijpelijk, dat het ontzettend lang duurt, eer dit traject ooit klaar zal zijn. Wij informeren bij hem, waarom er zoveel vuilnis op straat ligt en in het hotel alle vuilniscontainers overvol zijn. De vuilniswagen is evenmin aan de poort geweest tot op heden. Het blijkt, dat een vrij nieuwe stortplaats onklaar is geraakt door extreme regenval gedurende de laatste weken. De aarden wal is gaan schuiven, de opgeslagen vuilnis is met de aarden wal gaan glijden richting een nieuw woongebied. De toekomstige bewoners protesteren en hebben de toegang tot de vuilstort gebarricadeerd. Zij eisen, dat deze stortplaats opgeheven wordt. Op de televisie zijn de beelden getoond van de enorme verschuiving van aarde en gestorte vuilnis: een geweldige chaos! Een ander item is grondvervuiling. Onlangs is er een rel in Bolivia geweest over het sterven van lama’s. De boeren beschuldigen de exploitanten van mijnen over het niet verantwoord omgaan met het milieu, waardoor hun dieren sterven door contaminatie. Verbazingwekkend is het inderdaad hoeveel concerns uit verschillende landen cessies hebben binnengehaald voor mijnbouw in de landen in Zuid Amerika. Is de tijd voorbij van kolonisatie en vreemde heerschappij? Wanneer een mens alles op een rijtje gaat zetten, kan je jezelf afvragen, waar wij op deze aarde mee bezig zijn. Het gaat nog altijd om de knikkers als je het ons vraagt. Onze nazaten zitten met de rotzooi, die letterlijk overal achterblijft. Inderdaad in grote bassins omzoomd door aarden wallen. In Brazilië het laatste jaar op twee verschillende locaties ondermijnd, wat tot aardverschuiving heeft geleid, waardoor de bewoners in een naburig dorp zijn bedolven. Efficiënt als de werknemers dichtbij wonen en niet opgehaald en weggebracht hoeven te worden? Kwestie van een kostenplaatje? Incidenten als deze roepen een groot vraagteken op of er ooit aan deze problematiek aandacht zal worden geschonken om een oplossing te vinden voor het afvalprobleem en de zorg voor de medemens. Langzamerhand wordt Jan ongedurig. De tijdslimiet voor een expresbestelling is ruim verstreken. Het pakket heeft een vreemde route afgelegd. Teveel cargo in Madrid zorgt voor een tussentransport Madrid-> Frankfurt. In Santa Cruz geeft de douane het pakket niet vrij. Gelukkig hebben John & Joke een foto gemaakt van de accessoires. Jan regelt met de dames van de hotelreceptie, dat deze foto bij de douane in Santa Cruz terechtkomt. Dit helpt! Zij geven het pakket vrij, waardoor DHL aan de slag kan. Met 11 dagen wordt het pakket in de namiddag bij de receptie van het hotel aangeboden! Jan hoeft zelfs niet zelf naar boven om te tekenen en af te rekenen! Een van de dames brengt het pakket bij Jan. Hij is helemaal blij! Hij kan niet wachten! Hij maakt voorzichtig het pakket open. Alles is in perfecte staat ondanks de lange reis. Helemaal opgelucht! Hij gaat meteen aan de slag! Links eraf en rechts gemonteerd. En erna de nieuwe beugel aan de bestuurderskant, waarna de spiegels erop gemonteerd kunnen worden. Secuur afstellen… De klus is geklaard! Nu kan Jan een afspraak maken om de olie te laten verversen… Ernesto, een Zwitser heeft een garage in La Paz en is bereid om Jan te helpen. Spannend om door de stad in de ochtendspits te rijden. Een smalle toegang in een drukke straat. De mannen, die in de garage werken, zijn gewend om dit te regelen en zetten gewoon het verkeer stil, waarna de poort achter ons weer gesloten wordt. Een prachtige ruime en schone garage! Jan is content over de wijze, waarop de mannen werken. Zij nemen de tijd, zodat de oude olie de gelegenheid heeft daadwerkelijk uit het systeem te druipen en gaan ondertussen met een andere klus verder om af en toe even de zaak te komen bekijken. Wij treffen hier een Oostenrijks echtpaar voor reparatie van hun Landcruiser. Tijdens een gezellige babbel verstrekken wij hen informatie over Oberland en Gert. Zij hebben de ervaring, dat op jezelf een stad verkennen niet altijd een succes is. Blij met de hint, genieten zij van een heerlijk dagje La Paz. Zo helpen wij elkaar en maken van het reizen een geneugte. Het is een komen en gaan van Overlanders in Oberland. Wij staan naast een oude Zwitserse Postbus, met het stuur aan de rechterzijde, die jaren lang in Sankt Gallen in bedrijf is geweest. Christian en Suzanne zijn ondertussen vertrokken. Wij hebben boven in het restaurant heel gezellig met zijn viertjes gegeten ten afscheid om te beklemtonen hoe goed wij het met zijn vieren deze dagen hebben gehad. Een mens kan het niet met iedereen vinden. Zo vinden wij, dat je het niet kan maken, dat je de smeerpunten van je wagen smeert en vervuilde grond achterlaat als je vertrekt, terwijl er zelfs een stapel karton in het hok voor de vuilnis gereed ligt, wat je had kunnen gebruiken. Voor zulke reisgenoten schaam je je diep! hebben wij van vrienden geleerd. Daar houden wij het maar op… Komisch blijkt na raadpleging van Google in het Duits een totaal andere betekenis te hebben dan het Hollandse komisch… Wij zijn het volmondig eens met de benaming van Anna & Fritz! Gereed om te vertrekken. De wagen is gepoetst en in de supermarkt hebben wij proviand ingeslagen. De laatste was ingeleverd en schoon in de kast. Pech! Beiden zijn we niet lekker… Jan heeft geconstateerd, dat een Overlander een onderbroek vol poep door diarree, in de bak op de herentoilet heeft gegooid. Zelfs zonder zakje eromheen! Echt smerig! Geen respect voor personeel en andere Overlanders! Kennelijk zijn wij beiden besmet via kraan of deurknop. Evenals anderhalf jaar terug zijn wij de klos. Op exact dezelfde locatie. Jan vaardigt opnieuw een verbod uit om de toilet van de camping te gebruiken. In zo’n situatie prefereer je inderdaad je eigen toilet. In de loop van de tijd raakt echter zo’n ervaring weer in het vergeetboek… Zodra wij ons beter voelen, vertrekken wij met de zon hoog aan de hemel en dikke witte koppen boven de bergen. Een lege hof achterlatend. Alle Overlanders zijn uitgezwermd naar totaal verschillende richtingen! Wie weet of we elkaar weer ontmoeten…
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 932
[author] =>
[cityName] => La Paz
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoog-jongens-kijk-omhoog
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051429
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-26
[photoRevision] => 0
[title] => Verrassend
[message] => Verrassend
Het roze huis aan de overkant van het tankstation staat te koop. Twee mannen vergaren de geoogste producten en maken zich op om het perceel te verlaten. Wij informeren of wij vóór de schuur de auto mogen parkeren om de nacht door te brengen, waarop zij antwoorden, dat wij in de tuin mogen parkeren. Plezierig, want dan staan wij niet op de rijweg en kan niemand per vergissing op ons inrijden in het donker. Wij wanen ons op ons eigen terrein… Idyllisch met bloemen tegen de pui…Met onze eigen zendmast naast het huis! Gelegenheid om het thuisfront te updaten! De weg is breed en is onder constructie, zoals dat zo netjes wordt genoemd in Zuid Amerika. Je moet alleen niet vragen, wanneer de constructie aanvangt, maar zeker niet, wanneer de constructie zal zijn voltooid. Wij verlaten El Triangulo of El Choro richting zuiden. De eerste 25km is het wegdek in een zeer goede staat om afgewerkt te worden! Het lijkt alsof de wals of de shovel er gister nog overheen is geweest. Wij zoeven over de weg! Het ziet er echter niet naar uit, dat het afwerken binnenkort gaat plaats vinden… Erna wordt de staat van de onderlaag iets minder, maar desondanks schieten wij wonderbaarlijk op! Regelmatig zijn duikers reeds aangelegd, maar de weg loopt nog niet door óver de duikers héén. Via een blubberige omleiding rijden wij telkenmale eromheen. Een vrachtwagen vol koeien. Een houtzagerij. Campamento Cachuelitas: geschakelde containers, die eruitzien als tijdelijke huisvesting voor werknemers, die aan de weg werken. Echter geen mens te bekennen! Totaal verlaten! Een gehucht bestaande uit witte lemen huizen met rieten daken, wat heel anders oogt dan de houten huizen op het vorige traject. Een man met witte kaplaarzen staat geleund tegen zijn brommer. Een uitgestrekt terrein met buizen op voorraad voor de duikers, bergen zand en heel veel gele vrachtwagens, keurig in het gelid. Het idiote is, dat wij veel lege vrachtwagens op dit traject ontmoeten. Alsof de lege vrachtwagens in rijen worden weggezet op het terrein. Alsof alle werkzaamheden worden stilgelegd en niets meer wordt ondernomen. Na 167 km te hebben gereden, wordt de weg slechter en slechter, vooral na het dorp Australia. Wij ontmoeten een kudde koeien met drijvers, waarvan twee met een dikke wang van een dot cocabladeren. De wateroverlast neemt langzamerhand toe. Huizen worden omgeven door grote plassen water. Moerassige bermen. Echter ook meer water op de rijweg. Het doet ons denken aan de verhalen over de Pantanal in Brazilië, waar mensen uit de blubber geholpen moesten worden, omdat zij de weg kwijt raakten vanwege de overvloed van water. Wegzakken en vast komen te zitten in de berm, omdat wij de weg niet volgen, trekt ons niet aan! Aanvankelijk rijden wij zoveel mogelijk op de redelijk droge delen, maar wij kennen dit traject niet en vragen ons soms af, waar de weg loopt en waar wij moeten rijden. Gelukkig is onze wagen in staat door water te rijden en staat de Unimog hoog op zijn wielen, maar toch… Als er medeweggebruikers zijn, kijken wij goed, welke wegdelen zij gebruiken. Zij nemen weinig snelheid terug en spatten hoog water en blubber op! Zij zijn baggervies, maar wij doen niet voor hen onder. Zelfs onze ramen zitten vol rode blubber! Zo bar is het tot nog toe niet geweest! Voorbij Puerta Teresa is een betonnen brug over de Rio Yata. In het dorp Yata is een afslag via een track naar Santa Ana de Yacum om vervolgens via een dirt road naar Trinidad te rijden. Gezien de wegen, die wij tot nu toe in Bolivia sinds Corbija hebben gevolgd en met name het gedeelte van vandaag, durven wij het niet te wagen om dit uit te proberen. Op de kaart te zien rijden wij door een uitgestrekt waterrijk gebied met zeer veel rivieren en riviertjes. Bovendien zijn er ontzettend veel lagunes en meertjes in de provincie Beni! Uiteindelijk is er een dammetje aan onze rechterhand, waar wij redelijk kunnen parkeren met stroompjes en poelen rondom, wat werkelijk een prachtig uitzicht biedt. Veel insecten, vermoeden wij. Het wonderbaarlijke is, dat het wemelt van wondermooie libellen! Niet te vangen op de foto, want zij zijn zo beweeglijk en druk! Heel helder water in de poel naast onze auto. Dat kunnen wij mooi gebruiken om de watervoorraad voor de toilet aan te vullen, want het reservoir is bijna leeg, en de rode blubber van de ramen te wassen. Laat je de rode blubber opdrogen, dan wordt het net gebakken klei! Heel lastig te verwijderen! Geen last van muggen tijdens deze klus! Eten de libellen echt al die insecten op? Het lijkt er veel op, want ook tijdens het slapen is het aangenamer dan gedurende de twee laatste nachten. Een libelle is altijd heel rank en fragiel, bewonderenswaardig sierlijk, maar nu waarderen wij een libelle des te meer, omdat zij ons verlossen van kleine insecten, zoals muggen en vliegjes! ’s Ochtends vroeg om 5.30 uur worden wij gewekt door een passerende militaire colonne. Erna soezen wij nog wat, maar voor het verkeer op gang komt is het wijzer op te staan en op weg te gaan, bedenken wij. De afgelopen weken heeft Jan regelmatig zijn spiegel vastgezet. Toch trilt hij telkens weer los! Slecht zicht in een trillende spiegel! Met touwtjes en veters probeert hij de spiegel te stabiliseren voor wij vertrekken. Mooi in rood en wit! Een fraai vlechtwerk! Apart: vanochtend geen libellen en insecten… Wij genieten van de vroege morgen! Het is een prachtige moerastocht!!! Wij blijken een beschermd natuurgebied te doorkruisen en worden gewaarschuwd flora en fauna te beschermen. Kaaimannen en capybaras kunnen de weg oversteken… Rijd ze niet dood! Stop! Ondanks de aanbevolen lagere snelheid wordt er veel te hard over de moerasweg gesjeesd! Resultaat: een dode kaaiman langs de weg met een heel stel gieren erbovenop, die zich tegoed doen! Gelukkig ook levende kaaimannen in het moeraswater om ons heen. Soms moeilijk te onderscheiden met de begroeiing van kleine plantjes en grotere plantjes met verschillende soorten bloemetjes. Zelfs waterlelies zien wij hier, een soort dotterbloemen en verschillende witte, gele en blauwe bloemetjes. Een prachtige witte vogel van het formaat van een ooievaar, maar in een steviger uitvoering, met zwarte poten en zwarte hals, kop en snavel met een rode halsband bij de overgang van lijf naar hals. Geen idee hoe deze vogel heet! Hij slobbert water en voedsel zoals een ooievaar en reiger, alhoewel hij hierin ook lijkt op een pelikaan en flamingo. Rara, hoe heet deze vogel? bovendien heel veel mooie vogeltjes! Eerlijk gezegd is de werkelijkheid het tegenovergestelde van onze verwachtingen. Op de Transamazônica in Brazilië hebben wij gedacht veel vogels en dieren te ontmoeten en hier in deze uithoek van Bolivia totaal niet… Wij genieten! Een kudde koeien verspert de rijweg, begeleid door gaucho’s met zo’n dikke wang vol cocabladeren. Een omleiding vanwege een duiker in aanbouw met ernaast een container met het opschrift China Shipping! Alweer koeien begeleid door gaucho’s. Gras en water genoeg! De weg loopt telkens omhoog en omlaag vanwege in gebruik genomen duikers, wat sneller rijden door iedereen als consequentie heeft. Tot plots het feest over is, omdat de duiker in aanleg gevat is in een frame van ijzervlechtwerk en hout, terwijl de basis reeds in beton aanwezig is. Niet af! Hier zijn werklui bezig! Bijgestaan door een heftruck, een waterwagen en een vrachtwagen. Een van de werkers draagt een geel veiligheidshesje met een Chinese opdruk! Hij is vast een Chinees! Even verderop bevindt zich Campamento no 2 voor tramo I & II, een groot werkterrein voor de wegconstructie tussen Rurrenabaque en Riberalta, de door ons gevolgde weg sinds El Triangulo: Bolivia route 8! Het project blijkt uitgevoerd te worden door samenwerking tussen de Boliviaanse overheid en de Chinese Railway Company, getuige het publicatiebord en containers met het opschrift Dongfang…Het ziet ernaar uit, dat deze weg beter wordt aangepakt dan Bolivia route 13, welke nog steeds braak ligt en niet in gebruik kan worden genomen, terwijl er reeds ontiegelijk veel geld aan moet zijn gespendeerd! Wie is daar bezig??? Of was bezig? Ook de Chinezen tezamen met Bolivianen? Wij passeren kleine leefgemeenschappen. Bladerdaken op palen. Een verscholen boerderij tussen de bomen. Kindertjes langs de weg. Twee schaapjes… Zelden zien wij die hier. Doorgaans koeien en paarden… Een begraafplaats met kransen van kunststofbloemen in zachte kleuren. Een gaucho gezeten op zijn paard, voert met zachte hand een jong veulen het erf op. En altijd overal hangt wasgoed over de omheining… Een vrouw, staande langs de weg, biedt een Coca Colafles te koop aan, gevuld met cocathee. Een aardige variant! Een boer op witte rubberlaarzen, heeft zijn pick-up aan de kant van de weg stilgezet, achterop staat een andere man, die de houten staken in bedwang moet houden tijdens het rijden. De boer checkt zijn paarden in de wei, om te kijken of zij het goed doen en niets mankeren. Zowel in Bolivia als in Brazilië dragen heel veel mensen witte rubberlaarzen in plaats van groene rubberlaarzen! En dat in stevige rode klei! Wit bekoort hen kennelijk! In Europa meer in zwang bij vrouwen en beroepen, waar hygiëne telt! Het is niet druk op dit traject in vergelijking met gister! Een MPV, die veel te hard racet. Een personenauto met grote witte koelboxen boven op het dak. Vier politieauto’s vandaag! Twee aan twee achter elkaar. Tot nu toe in Bolivia slecht één politiewagen ontmoet... Motoren: een gezin met een kind tussen hen in, twee mannen die een grote witte zak tussen hen in vervoeren en twee jonge vrouwen genietend van de ruimte met zijn twee. Af en toe een vrachtwagen of een pick-up. Lekker rustig! Plotseling remt Jan. Waarom in vredesnaam? Hij rijdt snel achteruit… Zijn spiegel ligt achter ons op de weg… Wanneer Jan de spiegel opraapt bekijkt hij met weemoed het restant: afgebroken aan de achterzijde en het spiegelglas is geheel versplinterd. Niet meer te gebruiken! Rijp voor de afval! Zonder spiegel aan de bestuurderskant is het niet alleen gevaarlijk om te rijden, maar het kan nog een bekeuring opleveren ook. Wij rijden straks door een wat groter dorp. Vast en zeker langs een politiepost! Eerst maar lunchen! Daarna gereedschap onder uit de bank in het woongedeelte vissen, wat nodig is om de spiegel aan de bijrijderskant te demonteren en aan de bestuurderskant te plaatsen. Op een overnachtingsplaats kunnen op een ander moment de achterdeuren worden geopend om de gerepareerde spiegel van het vorig seizoen tevoorschijn te toveren en op zijn oude plekje aan de bijrijderszijde terug te monteren. Wie wat bewaart, heeft wat! Oranje vlinders dartelen in het zonlicht om even uit te rusten in de berm en verder te dartelen. Een fraai gezicht! Alsnog heeft Jan zich bedacht en de oude spiegel tevoorschijn gehaald. Voorzien van een spiegel op links én op rechts vervolgen wij onze weg langs paarden in een moerasweide onder een dik wolkendek. Vogels vliegen over. Ditmaal een man met groene kaplaarzen! Wij passeren Campamento I, eveneens voor de constructie van de weg Rurrenabaque – Riberalto door hetzelfde consortium, belast met Tramo I & II. Drie ruiters komen ons tegemoet, wanneer wij Santa Rosa binnenrijden. Een oude vervormde afsluitboom, gefabriceerd van betonijzer, belet ons de doorgang. Eerst afrekenen met de gemeente Santa Rosa del Yacuma voor wij met ons voertuig naar Capitania Puerto Santa Rosa mogen doorrijden. De jongen opent voor ons de hefboom, waarna wij door het dorp rijden langs schapen, een beeld van een gaucho, die begeleid door zijn hond, een koe probeert met zijn lasso te vangen. Twee mannen op een motor vervoeren suikerriet. Hangmatten onder afdakjes of tussen bomen om lekker in te hangen als je bij wilt komen van de hitte of een dutje wilt doen. Een kruiwagen staat verloren op de weg, terwijl verderop koeien grazen. Zigzaggend rijden wij overal omheen. Bij de entree van Area Protegida Municipal Pampas del Yacuma Santa Rosa - Beni betalen wij de toegang tot APM 2 als bejaarde buitenlander, waarna wij doorrijden, in de Militaire Zone van Capitania Puerto Santa Rosa mogen parkeren en welkom worden geheten. Bestaat er ook nog een APM 1? Willen wij een excursie maken, dan moeten wij dat bedrag apart afrekenen, heeft men bij het loket gemeld. Iver biedt ons een boottocht aan door dit natuurgebied. Hij geeft ons de prijs per uur en blijft de kosten per uur strategisch herhalen. Jan dealt met hem. Geen drie uur maar een uurtje. Jan meent dat een uur lang zat is! Hij vindt, dat wij ondertussen genoeg hebben moeten afrekenen. Dit keer geen korting voor bejaarden! Wij maken ons klaar en stappen bij Iver Pampas, zoals hij zichzelf noemt, in de houten kano, waarin van die ouderwetse klapstoeltjes met één stel poten, voorzien van waslijnendraad geplaatst zijn. Op de voorplecht instappen en naar achteren lopen om op de achterste stoelen neer te zijgen. Wiebel de wiebel! Ons evenwicht is niet, dat wat het geweest is! Iver neemt achter ons plaats naast de buitenboordmotor en het roer. Wij vertrekken. Achteruit, wenden, naar de kom en niet de rivier op… Iver laat de motor loeien, de roze dolfijnen komen deels uit het water en verdwijnen. De motor wordt op stand-by gezet en Iver klopt op de zijkant van de boot. Beweging in het water. De dolfijnen verplaatsen zich. Dit ritueel herhaalt zich. Dit soort dolfijnen hebben wij nooit eerder gezien! Echt leuk! Wij keren om en varen de rivier op de jungle in. Bomen vol lianen. Bijzondere hangende vogelnesten in een bepaalde boom. Kwetterende vogels alom. Bijzondere vogels om te zien, met name de serere. Een vreemde vogel om te zien: een kam van haren op zijn kop en als hij pronkt, spreidt hij zijn veren, wat aan een pauw doet denken, echter in oranje / bruinige kleurstelling. De vogel heeft voorkeur om zich tussen de bladeren van een boom te verschansen en fladdert plots op naar een ander plekje, maar niet echt ver weg. Vaak twee stuks bij elkaar. Geen idee of zij een koppel vormen. Gedurende de boottocht komen wij er heel veel tegen. Moeilijk om te fotograferen omdat het toestel focust op het omringende bladerdek en niet op de vogel. Jammer! Wij varen door rivierarmen en smalle kreken langs bloeiende heesters en allerlei soorten bomen. Weelderig groen! De Pampas del Yacuma is net een groot moerasveld met bloemetjes. Alsof je erover kunt wandelen…Het is onverwacht mooi in het gebied, wat wij doorkruisen, met vele verschillende aspecten. Wanneer wij dichter bij de oever varen zien wij veel schildpadden in verschillende maten, die zich in het zonnetje koesteren, met een stel naast elkaar op een rijtje, op een boomstam of een wortel in het water, soms lekker geleund op het schild van de buur. Een koddig gezicht! Boven in een boom hangt een grote zwarte brulaap, terwijl in zijn eigen regio een roodbruine brulaap lekker lui zit te wezen. De kano vaart rakelings langs bomen met overhangende takken, terwijl Iver de motor stopt en de boot uit laat drijven tot de kano stil komt te liggen en wij ontdekken, dat kleine geelbeige aapjes met een zwarte schedel en zwarte bek zich tussen het bladerdek ophouden en van tak naar tak zich begeven door hun lange staart, deels beige, deels zwart, als een lasso om de volgende tak te gooien. Vele babyaapjes liften op de rug mee en leren zo het springen. Ze blijven niet in de bomen. Hups, daar springen zij op de voorplecht. Het resultaat is dat even later over de totale lengte van de boot, zich krioelende aapjes bevinden. Zelfs op Carla haar rug! Jan en Iver lachen zich een kriek, maar Carla vindt het doodeng. De twee mannen sussen haar. Ze doen niets! Carla ziet ze echter liever op een afstandje en heeft het er niet op, om ze op schoot of op haar rug, armen of hoofd te hebben. Als wij later weer aapjes tegenkomen, houdt Iver rekening met Carla en houdt hij gepaste afstand. Evenals bij de kaaimannen. Zeker bij zo’n grote zware! Jij kijkt naar hem en hij naar jou… Hij ligt daar heel stil. Plots komt er beweging. Grote kringen in het water… Verdwenen! Een vlucht geelblauwe papagaaien. Jammer, dat je in de namiddag de kleuren van de veren zo slecht kunt zien. Vroeger in de middag of ’s ochtends kun je dit soms wel bekijken. Gelukkig hebben wij hen elders ook al eens gezien! Evenals de capybaras, de anaconda en de reiger, door ons als ibis benoemd, wanneer wij deze vogel ontmoeten. Kennelijk onjuist! Wij maken ergens in dit gebied een stop bij de ecocamping, om wat te drinken en de toilet te gebruiken. Er worden regelmatig driedaagse excursies naar dit gebied georganiseerd. Op dit kampement kun je een kamer huren met keurige bedden onder gekleurde muskietennetten of in een tent slapen. Van hout is er een dorp op palen met plankieren geconstrueerd. Het ziet er hartstikke gezellig uit! Erna keren wij terug naar de plek waar onze camper op ons wacht. De regenboog voor ons... Onderweg ontmoeten wij bootjes, die bezoekers voor drie dagen vervoeren en naar hun slaapadres brengen. Zij hebben er zin in en zwaaien naar ons ter begroeting. Wij blijken best ver van de start te zijn verwijderd. Iver Pampas heeft er slinks een trip van 3 ½ uur van gemaakt! Wij hebben er geen spijt van! Het is absoluut de moeite waard! Wij genieten tot de laatste minuut! Iver geeft ons toestemming om op ons plekje te blijven staan om te overnachten en wijst naar het huis bij de steiger. Hij woont daar! Het is hier veilig! Weldra valt de duisternis. Gelukkig, dat wij niet nog moeten gaan rijden op zoek naar een overnachtingsplek! In eerste instantie hebben wij verzocht de nacht ter plekke te mogen spenderen, wat ons bij de entree van het park is geweigerd… ’s Ochtends bekijken we de informatieborden. Het is de omgekeerde volgorde, maar dit past bij ons. Zo beklijft alles beter! De verrassing is ook dit keer overweldigend! Van tevoren hebben wij totaal geen idee, waar wij terecht komen en wat wij te zien krijgen. Alleen een hint gelezen om deze plek te bezoeken: zonde als je dit mist! Helemaal mee eens! Vol goede moed rijden wij terug naar het dorp. Onder een afdak staan tafeltjes waar mensen komen en gaan voor een warme hap als stevig ontbijt! Voor ons rijdt een taxi met open laadbak met een hoge koelkast erop, stevig vastgesjord. Op de ronding van de hoek van een veel gebruikt kruispunt parkeren wij bij de supermarkt, omdat de politieauto voor ons abrupt stopt en parkeert. Geen hond zegt er iets van, dat wij zo niet mogen staan. Makkelijk zijn de mensen hier… Wij worden in dit opzicht eveneens nonchalanter, gaan met de meute mee… De praktijk wijst uit, dat wanneer wij ons aan de Europese regels houden, Jan soms hartstikke ver met de boodschappen moet lopen sjouwen! Dan krijg je de neiging om de regeltjes aan je laars te lappen en ook maar een dotje te doen!!! Wanneer het te bar en boos wordt en gevaarlijk is, zeurt Carla, dat Jan dit echt niet kan maken en past hij zich aan. Dan is hij niet blij als hij de motor weer moet starten… Tevreden keert hij terug. Wat aangevuld moet worden, heeft hij te pakken gekregen, behalve havermout. Wie weet in een ander dorp… Ondertussen heeft Carla motoren zien passeren, die van alles transporteren. Een heerlijk schouwspel! Een hondje voor op de tank, terwijl de bijrijder een huishoudtrap in bedwang houdt, scoort het hoogst! Een stel honden dingen naar de aandacht van een loopse teef. Vermakelijk! Wij bereiken de slagboom van betonijzer. De jongen herkent ons en opent de bareel voor het verkeer wat ons tegemoet komt en net heeft afgerekend, laat de hefboom met een grote glimlach nog wat vieren, zodat wij er gemakkelijker onder door kunnen. Wij zwaaien elkaar gedag. Het zijn de kleine dingen die het hem doen! Wij rijden het stadje uit, negeren de afslag naar San Borja – Trinidad. Bolivia Ruta 8 richting Rurrenabaque is naar ons idee een verstandiger keuze in deze tijd van het jaar. Zeker na de opgedane ervaringen tot nu toe. Het Amazonegebied neemt meer dan de helft van het Boliviaanse grondgebied in beslag, terwijl het in feite een van de minst bezochte regio’s is. Dit wordt veroorzaakt door de korte droge periode van ongeveer drie maanden, welk loopt van mei / juni tot in oktober, waarbinnen het gebied via de weg redelijk te bereiken is. Het regenseizoen, met name januari doorlopend tot in maart, is bij uitstek het tijdstip om via de rivieren het Amazonegebied te verkennen, alhoewel de waterstand vrij laag kan zijn om te varen en een kano in die situatie een beter vervoermiddel is dan een vrachtboot. Een keuze maken tussen mal en dwaas… Geen mens wil in de modder en regen komen vast te zitten en lek geprikt worden door insecten… De Rio Beni en de Rio Tuichi in het westelijk deel, de Rio Ichilo en de Rio Mamoré in het oostelijk deel van het Amazonegebied zijn de meest bevaren rivieren voor jungle tours. De gidsen zijn doorgaans opgegroeid in de omgeving. Zij kennen als geen ander het leefgebied en de gewoonten van de hier levende dieren en kunnen er veel over vertellen. Bovendien laten zij hun gasten kennis maken met het gebruik van de aanwezige planten. In Bolivia zien wij evenals in Brazilië heel veel verschillende planten en niet zoveel dieren, alhoewel wij op de Pampastour meer dieren hebben gezien dan voorheen, waardoor wij deze trip terecht kennelijk als een buitengewoon uitstapje bestempelen! De savannen met de uitgestrekte moerasgebieden afgewisseld door regenwoud blijven boeiend en bekoren ons als wij onze weg vervolgen. Een politieauto laat bij een werkplaats langs de weg de bandenspanning controleren. Twee tankauto’s komen ons tegemoet. Onze wagen rammelt flink, doordat de weg een en al wasbord is. Een groot publicatiebord langs de weg is een vorm van propaganda voor de zittende president Evo Morales, waarop wordt aangegeven, dat er een fiks bedrag is uitgetrokken om renovatie van de weg tussen Rurrenabaque en Riberalta te realiseren. De informatie gaat gepaard met een grote afbeelding van het gezicht van de beste man, zodat je aandacht al van verre naar het bord wordt getrokken. Bijna alle projecten worden op deze wijze gepresenteerd. Het mist zijn uitwerking niet! Zijn aanhangers vind je vooral in de achtergebleven gebieden qua economische ontwikkeling. In ieder geval is het een vooruitgang als de bewoners zich beter kunnen verplaatsen en niet door de modder moeten ploegen zoals vandaag. Heel veel mannen dragen kaplaarzen, houden noodgedwongen hun voeten bij de grond om te voorkomen, dat zij met de motor onderuit gaan in de blubber, terwijl zij behoedzaam rijden. Je ziet vaak van verre of het om jonge of oudere mensen gaat, omdat de spierkracht van jonge mensen hun een betere beheersing geeft van de motor. Het is niet alleen de bravoure van de jeugd! Wanneer er grote gaten in het wegdek aanwezig zijn, circuleert het verkeer zigzaggend eromheen. Grote wolken stof omhoogwerpend, omdat dit circuit als het ware door bussen, vrachtwagens en andere voertuigen gedeeltelijk wordt droog gereden. Een bord geeft aan, dat er werk in uitvoering is. Voorzien van Chinese lettertekens, omdat de wegwerkers zelf de Spaanse woorden niet kunnen lezen, waardoor zij een foutief bord zouden kunnen plaatsen. Een duiker in aanleg: een project, waar werkvolk bezig is. Toch activiteit! Een houten ramp kondigt de nadering van een dorp aan. Niet geschikt voor het gewicht van onze wagen, die zeker een wasbeurt kan gebruiken. In de doorgaande smalle hoofdstraat van het dorp Reyes is een tankstation. Een aardige beheerder heeft diesel voor ons ter beschikking tegen Boliviaanse prijs en maakt een praatje om te informeren hoe wij de afgelegde laatste 74 km hebben ervaren. Als bar en boos! In Holambra I in Brazilië hebben wij een Nederlander ontmoet, die op bezoek was in Brazilië. Hij heeft in het verleden gewerkt met dit type Unimog en betitelde ons voertuig als een hobbelgeit! Deze benaming hebben wij op dit afschuwelijk slecht traject gememoreerd! Carla is zelfs min of meer misselijk van het gehobbel! Anders nooit… De man geeft aan, dat de weg beter wordt, als wij het dorp uit zijn. Dat geeft de burger moed! Ondertussen is de grote truck met aanhanger, beladen met betonijzer, ons gepasseerd. Wel zo plezierig! Wij passeren een medische kliniek. Aardige doorkijkjes in de zijstraatjes geven een indruk van de levensstandaard in dit plaatsje. Klaarblijkelijk gaat het sommige mensen hier beter. Wanneer wij het dorp verlaten rijden wij onder een poort door, waarop staat geschreven, dat Hotel Esmeralda ons een goede reis toewenst! Dat is andere koek! Een heus echt hotel in een dorp als hier…Een oudere vrouw veegt de stoep schoon voor het huis: een vertrouwd tafereel, waar ook ter wereld. Heerlijk zinloos te midden van het vele stof. Desondanks doet een mens het… Anders wordt het stof happen en blijft het niezen en proesten! De smalle weg wordt breder. Een lange rij lege vrachtwagens aan onze linkerzijde. Het hoofdkampement voor de uitvoering van Tramo I+II aan de door ons gevolgde weg, blijkt zich hier te bevinden. Voor de poort staan heel wat motoren geparkeerd. Woonhuizen binnen de omheining? Eén rijgedeelte is in een verder stadium dan het andere weggedeelte. Een motor en ossenwagen komen ons tegemoet, gevolgd door een oude pick-up, beladen met twee kano’s. Wij worden gewaarschuwd dat er wederom slechts één spoor beschikbaar is, omdat wegwerkers bezig zijn aan het andere weggedeelte. Het klopt, wat de beheerder van het tankstation heeft voorspeld: dit gedeelte is een verademing na het traject Santa Rosa – Reyes! Wij passeren gehuchten, waar mensen een praatje met elkaar staan te maken. Haren worden gevlochten onder het afdakje naast het huis. Een onbeheerd stalletje aan de weg, waarvan de koopwaar met een lap is afgedekt. Koeien steken de weg over en lopen vrij, op zoek naar een lekker hapje. De moerassige bermen zijn fris groen door het vochtige weer en bevatten ruim voldoende vocht om hun dorst te lessen. Een kerkje. Een pand met pilaren waar een tent en een hangmat het interieur vormen. Voor ons doemen aan de einder de bergen op, die in nevelen zijn gehuld. Wederom kijkt Evo Morales ons aan en laat ons weten, dat hij geld heeft uitgetrokken voor de brug van Rurrenabaque naar San Buenaventura, de brug die onderdeel uitmaakt van Bolivia Route 16 die wij in Cobija hebben willen volgen, de weg die ons is afgeraden. Een kerstboom, gevormd door opstapeling van autobanden met een kerstster als piek en linten van de piek naar beneden als versiering, doemt uit de nevel voor ons op. Het is de rotonde bij Rurrenabaque! In eerste instantie leidt Garmin ons naar de verkeerde afslag vanwege het tankstation van YPF. Getankt hebben wij reeds in Reyes. Een geluk voor ons, want YPF wacht op bevoorrading! Geen brandstof! Jan informeert of wij onze wagen kunnen laten wassen, maar krijgt nul op het rekwest. Speciaal voor bussen dit adres! Het advies is de stad in te rijden. Welkom in Rurrenabaque staat op de toegangspoort! Het asfalt waarvan wij heel even genieten, maakt plaats voor de ons bekende blubber… Echt een hartelijke verwelkoming! Onze wagen is verschrikkelijk vies en kan in feite niet nog viezer worden, maar toch. Wij stellen ons een hartelijke verwelkoming anders voor! De toegangsweg laat van alles zien, maar geen wasplaats voor de Unimog… Wanneer de bebouwing van huizen aanvangt, zien wij in de diepte een ramp voor een zware wagen, waar na informatie een vrouw welwillend is om de wagen af te spuiten voor een bepaald bedrag, maar niet met sop te wassen. Oké, als het allerergste er maar af is, dat scheelt al een slok op een borrel! Wij boffen, want wanneer de vrouw onze wagen bijna heeft afgespoten, arriveren haar echtgenoot en zoon in een soort driewieler met een laadbak achter - in Italië en Azië veel in gebruik -. Pa en zoon assisteren moeder de vrouw, tezamen maken ze de klus naar behoren af. Wij zijn ontzettend blij! Jan rekent nu een hoger bedrag af, waarmee de vrouw erg blij is. Alle partijen content! Carla heeft ondertussen talloze passerende motoren gefotografeerd, die een boeiend tafereel vormen en een welkome afleiding zijn voor een toeschouwer. Het is gaan regenen. Sommige taximotoren hebben een groot regenscherm op de motor aangebracht om de passagiers en zichzelf te beschermen tegen regen en zon. De selectie geeft een beeld, van wat men zoal op een motor ziet vervoeren. Een grastrimmer. Een bestrijdingsmiddelensproeiapparaat op je rug. Een ladder. Grote zakken vol agrarische producten. Trossen bananen. Een grote jerrycan vol brandstof of een gasfles. Een grote witte koelbox. Vrouwen in amazonezit achterop. Hoe houd je jezelf in bedwang als de motor gaat glijden? Vrouwen, die terugkeren van de markt met hun koopwaar op de tank en op hun rug gebonden. Kindertjes op de tank en tussen volwassenen. Mensen met benen omhoog om zichzelf schoon en droog te houden. Bij pa achterop een zoon, die de kruiwagen achterstevoren meevoert. Een lol hebben zij met zijn twee! Een moeder met een liggend slapend kind in haar armen bij haar echtgenoot achterop. Papa met een baby in een draagzak op zijn borst achter het stuur. Een meisje die luidkeels aan het zingen is bij papa achterop, terwijl benen en armen swingen en haar zusje voorop onbeweeglijk stil zit. De een in werkkleding of sportkleding. De ander in een bloot hemdje of juist keurig in een strak jurkje met een tasje op schoot of aan de arm of achterop. Het hoogste aantal personen is zes stuks, wat we tot nu toe op één motor hebben zien zitten. Ongelooflijk hoe ze het voor elkaar krijgen, om netjes in balans te blijven! Om van de ramp achteruit de kleihelling op te rijden, lukt uitsluitend met 4x4! Lekker glibberig! In de smalle straten staan bomen met vrij lage takken en geparkeerde voertuigen, waardoor het niet zo simpel is om de Plaza te bereiken, welk plein in iOverland als overnachtingsplaats staat aangegeven. Jan informeert op het politiebureau, nadat wij bij de rivier hebben gekeken en een rondje hebben gereden, of wij op het plein mogen parkeren om te overnachten. Jazeker, maar niet langs de stoep van het binnen kwadrant. Vóór de kerk is oké? Geen probleem! Besproken en afgesproken op het politiebureau… Wij parkeren de camper tussen de hoofdingang tot de kerk en een verkoophokje van telefoonkaarten, zodat de directe entree naar de kerk vrij is, de dame in het zicht is en zij goed bereikbaar is voor verkoop, want de straat voor en naast haar is aan weerskanten vrij. De verkoopster heeft kennelijk haar partner voor een praatje aan het loket. Hij komt op hoge benen naar onze wagen en zegt, dat wij daar niet mogen parkeren. Wij antwoorden, dat wij permissie hebben van de politie. Woest is hij! Kost het haar klandizie, dat wij daar staan? Wij begrijpen er niets van, halen onze schouders op en laten de camper staan. Wij lopen naar een winkel voor boodschappen en worden bij terugkomst aangesproken door een man op een motor, vermoedelijk gealarmeerd door de buurman. Hij is van Traffic Control en dirigeert ons naar een straatje, wat van het plein naar de rivier loopt. Ook hem vertellen wij permissie te hebben van de politie om hier te parkeren. Hij verlaat ons. Even later arriveren de twee politieagenten, die Jan op het bureau heeft gesproken, gezamenlijk op de motor. Het lijkt wel een soap. Nee, hier mogen wij niet parkeren, wel in de zijstraat náást de kerk, maar daar loopt de straat omhoog. Dat is geen doen! Waarom niet hier? Het blijkt, dat er elke avond een dienst is, waarvoor parkeergelegenheid beschikbaar moet zijn. Wij informeren of de plek die de man van Traffic Control heeft aangewezen, ook door hén wordt goedgekeurd. Nee! Waar dan wel toegestaan? De agent verzoekt Jan achterop te klimmen, waarna zij samen naar het bewuste straatje rijden, waar wij aan de overkant van de winkel en het restaurantje, aan de graszijde de camper mogen neerzetten om te parkeren. Carla loopt na het verhuizen nog even terug naar de inmiddels geopende kerk om te constateren, dat het verhaal klopt. Een fraai interieur! Veel kerkgangers voor een donderdagavonddienst. Voor de trap staan vijf motoren geparkeerd, maar niet op de plek waar onze camper heeft gestaan. Kerkbezoekers worden in elk geval niet door ons gestoord. Een prima oplossing. Wij wandelen langs de oever van de rivier Beni, bekijken vanaf een afstand de nieuwe hoog gelegen brug – in aanbouw of gereed? -, waarvan wij niemand gebruik zien maken. Aan de overzijde van de Beni liggen Nationaal Park Madidi en westelijker Nationaal Park Apolobamba, waar men een enorme biodiversiteit aantreft. Enorm druk bezocht vanuit de plaats, waar wij vertoeven, door veelal jongere mensen dan wij, daar het om pittige wandelingen en trektochten, gaat in genoemde parken. Langs de parkeerplaats waar je voorheen de wagen mocht neerzetten, het voetveer en talrijke vrouwen, die zowel gewone bananen als platanen verkopen. Beneden liggen kano’s volgestouwd met bananentrossen. Kennelijk worden die vanaf de overzijde aangevoerd vanuit de jungle. Wanneer het modderig wordt, slaan wij af, de stad in, op zoek naar een leuk restaurantje en een winkeltje waar ze havermout verkopen. Wij hebben na aankomst van de winkelier op het plein een eetadresje aanbevolen gekregen, maar kijken ondertussen wat de pot nog meer schaft. Het is gezellig om door het stadje te dwalen! Zelden staan wij op een plaats, waar dit mogelijk is. Een welkome afwisseling! Carla’s oog valt op een pizzeria. Wij bekijken de opties. Dit adresje lijkt ons wel wat en bevalt inderdaad! De eigenaar is derde generatie Italiaan uit Lombardijen, die tussendoor gezellig met ons babbelt. Toch nog even kijken bij het andere adresje: vast en zeker ook een goede keus! Wie weet komen we hier ooit weer… Op de terugweg vinden wij een winkeltje, waar een meisje van een jaar of negen haar moeder assisteert, die uitgeteld op een stoel voor de winkel zit. De dochter antwoordt meteen, dat zij havermout verkoopt, loopt kordaat het volgepakte winkeltje in, vist het artikel tevoorschijn en is blij als wij zelfs twee pakken bij haar kopen. Dat is het verrassende in deze kleine winkeltjes. Bewondering hebben wij voor de vechtlust om een leefbaar bestaan op te bouwen! Aan de overzijde van onze camper genieten wij op de late avond van een beker vers vruchtensap. Het is nog warm en wij hebben dorst. Tijd voor ons bed. ’s Ochtends vroeg worden wij gewekt door dravende mariniers langs onze camper, die even later een yell geven om de leiding te laten weten, dat zij beter de andere straat kunnen kiezen naar de rivier… Aan de Plaza ligt een kazerne van de marine. De hier gelegerde mariniers benutten het plein en de oever als exercitieveld en exercitieterrein. Onze geparkeerde auto maakt de doorgang voor hen te smal! Dit is de derde plaats in Bolivia na Tupiza en Uyuni, waar wij vlakbij een kazerne overnachten en met het exerceren worden geconfronteerd. Iets wat wij vooral uit onze jeugd in Nederland herkennen, toen de dienstplicht nog gold. Wij maken ons klaar om te vertrekken, vóór de stad ontwaakt. Dat vergemakkelijkt het rijden door de stad. Het scheelt inderdaad! Wij volgen brede straten en negeren Garmin. Het levert ons meer geasfalteerd wegdek op als op de heenweg! Bij het tankstation staan lange rijen wachtenden om te tanken. Mazzel, wij hoeven niet aan te sluiten! In de linker berm staan vrachtwagens in de rij om zand te laden op een terrein, voorzien van enorme stapels verschillende materialen. Wij bereiken het tolstation. Eerst ons kaartje afrekenen voor wij verder mogen rijden. Een keurige asfaltweg ligt voor ons: wij genieten! Twee jongemannen lopen te sjouwen met een motor die het niet doet. Wij passeren talloze indianendorpjes. Een man komt ons tegemoet op de motor met een jachtgeweer op zijn rug. Verschillende verbodsborden volgen elkaar op in de berm: geen vuilnis weggooien, geen oliekan leeggieten, het grondwater niet vervuilen en verboden te vissen. Er wordt geclaxonneerd, waarna wij door een Duitse motorrijder worden ingehaald. Een kilometer of 25 – 30 buiten de stad, vóór het gehucht Cauchal staat de motorrijder aan de kant. Stilgevallen! Michael heeft geen idee, wat loos is. Jan biedt zijn hulp aan. Samen komen zij tot de conclusie, dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van vervuiling. Hij heeft als eerste getankt bij de pomp, die na compleet leeg te zijn, opnieuw bevoorraad is. Bezinksel: een bekend probleem! Een jongeman biedt eveneens zijn hulp aan. Hij informeert in een naburig dorp - Nuevos Horizonte - bij een goede mecanicien, die echter adviseert terug te keren naar Rurrenabaque, omdat het om een moderne motor gaat. De jongeman neemt op zijn veel lichtere motor de veel zwaardere motor op sleeptouw met een spanband… Sterk genoeg? Op hoop van zegen. Wat ontzettend behulpzaam! Wij vervolgen onze weg langs verschillende dorpjes en gehuchten. Vanuit de bebossing en het gebladerte in de berm verschijnt een man met een vouwfietsje: een rare gewaarwording, want dit soort fietsen verwacht je hier echt niet! Een vrachtwagen doemt voor ons op, waarop wegwerkers materiaal staan over te hevelen naar hun collega’s op de weg, die bezig zijn het materiaal te verwerken, om de gaten in het geasfalteerde wegdek te repareren. Een rivierdelta strekt zich aan de rechterzijde uit. Bescherming van dit watergebied is waarschijnlijk de reden voor de herhaaldelijk geplaatste verbodsborden! In de berm ligt een groot zeil, waarop een product ligt te drogen. Mais? Wij suizen voor een Unimog te snel voorbij om het agrarische product te kunnen specificeren. Een waterwagen sproeit het gerepareerde deel onverharde weg nat om te harden en het stof in te dammen ter hoogte van een dorpje, waar een herderin de koeien de kant injaagt, omdat wij naderen. Telkens weer ontbreekt een stuk asfalt, daar dit gedeelte is kapot gereden. Met name in bochten, waar duidelijk te hard wordt gereden en bij wegversmallingen zoals bruggen, door het afremmen. Rondom de huizen staan veelal bananenplanten. Langs de weg worden op vele plaatsen banaantrossen te koop aangeboden. Onder afdakjes op een provisorische tafel, voor de hut of gewoon in de berm. Een man zeult met een kruiwagen vol bananen. Even halt! Bijkomen! Eén bananentros kan 50 kg wegen! Hij heeft wel 3 bananentrossen in zijn kruiwagen… Reken maar uit en dat de helling op… Doorgaans ligt de koopwaar onbemand. Het aparte is echter, stopt er een voertuig, dan komt er plots iemand tevoorschijn uit het niets. De tankauto, die ons eerder is voorbijgereden, staat nu in de berm. De bestuurder is boven op de tank geklauterd, waar een soort bagagerek is aangebracht, wat hij vult met bananentrossen om erna met een zeil af te dekken. Handel! Goedkoop inkopen waar het fruit groeit en met winst verkopen in de stad. Gewoon wat bijverdienen! De asfaltweg blijkt redelijk, afgezien van de gerepareerde onverharde gedeelten, tot wij Yucumo bereiken en een splitsing aangekondigd zien: linksaf naar San Borja / Trinidad of rechtdoor naar Caranavi. De verschillende afslagen naar Trinidad, die wij tot nu toe zijn tegen gekomen, zijn naar ons idee < dry weather roads >, zoals men dat in Australië noemt. Wij blijven bij ons plan om door te rijden naar La Paz via Caranavi. Eerst via het tolstation naar het tankstation, want voorlopig zullen wij geen diesel kunnen tanken. Goed voorbereid op weg!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] =>
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,rurrenabaque
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassend
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051105
[userId] => 195468
[countryId] => 24
[username] => ronniereizen
[datePublication] => 2019-03-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia Highlights
[message] =>
We komen Bolivia meteen bij een hoogtepunt binnen. Niet alleen qua hoogtemeters maar ook qua bezienswaardigheden. Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) worden we vervoerd naar de grensovergang met Bolivia op zo'n 4000m boven NAP. Het zuiden van Bolivia is niemandsland dus het douane kantoor was ook weer een lachertje. Niemandsland daargelaten, we komen binnen in de Uyuni regio, bekend van 's werelds grootste zoutvlaktes. Het bezoeken van dit gebied doe je door middel van een tour die drie dagen duurt. Onze tour begint op de grens met Chili.
Voordat ik vertel over de Highlights van deze tour, nog even terug naar het douane kantoor daar boven in een kale woestijn. Lisanne en ik staan samen met een troep andere toeristen in een lange rij te wachten op onze nieuwe paspoort stempel. Om ons heen staan verschillende 4x4 jeeps verspreid die gebruikt worden om dit onherbergzaam gebied te verkennen. We stoten elkaar lachend aan wanneer de chauffeur van één van de jeeps zijn auto maar niet gestart krijgt. "Mooi begin van de tour zo", grinniken we tegen elkaar. Het lachen ging ons snel over wanneer we 15 minuten later zien dat dat ons vervoersmiddel blijkt te zijn.
Na wat initiële opstartproblemen (onze gids/chauffeur/monteur heeft de eerste dag een aantal keer onder de auto gelegen) verlopen de drie dagen op rolletjes. Hoewel de Uyuni tour voornamelijk draait om de zoutvlaktes, is er nog van alles te zien. De eerste twee dagen rijden we door verschillende woestijnen, stoppen bij steeds weer anders gekleurde meren en verkennen oases en rotsformaties. Het hele gebied ligt echt op grote hoogte en is daarnaast een actieve vulkanische zone. We bezoeken de eerste dag wild bubbelende (en stinkende) geisers, en daar horen natuurlijk ook warm water bronnen bij. Persoonlijk is het hoogtepunt van de eerste dag het Colorada meer. Een gigantisch meer, roze gekleurd van de zoutafzettingen en gevuld met 30.000 roze flamingo's. I kid you not. Fantastisch om deze beesten in zo'n grote getallen hun ding te zien doen. Bovendien kunnen we er best dicht in de buurt komen zonder ze te verjagen. De tamme alpaca's die vredig grazen rondom het meer maken het plaatje helemaal af.
De eerst dag overnachten we in een klein dorpje en route. We hebben onze tour midden in de carnavalsweek gepland en dat is ook een dingetje in Bolivia. Zelfs tot in de kleinste dorpjes is het doorgedrongen. Aan de ene kant heel vergelijkbaar met die in Nederland. Feestelijke muziek, vrolijke klederdrachten, optochten die door de straten trekken en bier. Veel bier. Hier is de carnaval een festival om een goede oogst te vieren (de zomer is voorbij). Met grote manden gevuld met quinoa bloemen lopen de dorpelingen in optocht, driftig blazend op een houten blokfluit. Mensen zitten op straat rondom kleine altaartjes waarop de producten van de nieuwe oogst liggen. Daar, midden op straat, draaien ze harde muziek en drinken ze lauw bier waarbij voor elke slok, eerst een scheut over het altaar gaat. Gooi daar de nodige confetti en serpentines doorheen en de carnaval hier heeft een net zo'n smerig tintje als hoe wij hem kennen.
De derde dag rijden we voor zonsopkomst de zoutvlaktes op. We zien daar de zon opkomen en de kleuren veranderen. Voor het ontbijt rijden we naar het originele zouthotel waar echt alles gemaakt is van zout (exclusief het eten). Het is nog regenseizoen in delen van Bolivia, wat betekent dat een deel van de zoutvlaktes ondergelopen is met een laagje water. De weerspiegeling van dit stilstaand water is daarbij ook fotogeniek. Als afsluiter maken we veel lollige perspectieffoto's op de zoutvlaktes, zoals dat hoort..
Vanuit Uyuni stad reizen we via Potosi naar Sucre. De coloniale gebouwen van Bolivia kunnen we nu zien en de grote verschillen met Chili worden langzaam zichtbaar. De klederdracht wordt prominent op straat, de mensen iets getinter en de completos en empanada's veranderen in salteñas. In Sucre strijken we een dikke week neer omdat het tijd is om ons Spaans een beetje bij te spijkeren. We schrijven ons in bij een school om een weekje lessen te volgen. Hoewel we begrijpenderwijs wel het een en ander hebben opgestoken de afgelopen maanden, vallen de lessen toch niet mee. Het is weer helemaal terug in de schoolbanken inclusief al het huiswerk dat er bij komt kijken.
Toch genieten we er van om een week even gestationeerd te zitten. Een eigen keuken en de rugzakken in een kast ruimen! We maken snel vrienden met andere cursisten waar we leuke naschoolse activiteiten mee ondernemen. De school zelf biedt activiteiten aan waar je aan mee kunt doen, zoals Wallyball (volleybal op een squash court), waar we zelfs twee keer aan mee gedaan hebben. De inheemse cultuur is een stuk prominenter in Bolivia en om er eens helemaal in te duiken bezoeken we een folklore diner show waarbij we niet alleen zien waar de traditionele dans en kleding vandaan komt, maar verkrijgen we ook carnaval-kleding-inspiratie voor het leven.
Na Sucre gaan we weer terug de actie in. We nemen de bus naar la Paz. De hoogste hoofdstad ter wereld. Een stad met extremen. Aan de ene kant een grote, lawaaierige en stinkende stad die dan weer is gebouwd in het dal van imposante bergtoppen. Heel recent hebben ze een nieuw openbaar vervoer systeem gebouwd van ski-gondels (zó stijl is het hier) die naar vele uiteindes van de stad leiden. Dat was dan ook meteen de highlight van La Paz; de skilift in om de stad, die geen enkel stukje groen heeft, van boven te bewonderen en te zien hoe deze tussen bergpassen slingert.
Een must-do activiteit net buiten La Paz is de "world's most dangerous road". Ooit een geweldig gevaarlijke weg die de route vormde naar het noord-oosten van Bolivia. Tegenwoordig een toeristische fietsweg. Most dangerous vinden we hem niet, maar het was wel stoer om het grind van de fietsmanden af te laten spatten. Wanneer onze gids doorkrijgt dat we hem goed kunnen volgen gaat het gas erop en vliegen we achter hem aan. De route die volledig bergaf is gaat van de sub-alpine op 4700m, diep het regenwoud in waarbij we 3000m lager eindigen. De verandering van de scenery en temperaturen is super en belooft een leuk apperitiefje te zijn voor de dagen die zullen volgen.Tegen het einde van de route zien we wat het regenseizoen, dat op z'n einde loopt, voor een schade heeft achtergelaten. Op een paar plekken moeten we de mountainbike door de diepe modder duwen waar een landverzakking de weg heeft opgeslokt. Bij de entree van het dorp waar we uiteindelijk eindigen is een paar uur voor onze aankomst een modderstroom naar beneden komen denderen. Een auto die er door is meegenomen staat half in de berm met 12 discussiërende Bolivianen er omheen. Zelfs met de duw-en-trek-hulp van 8 toeristen krijgen we de auto niet van de plaats. De angst voor een nieuwe landslide zit hoog bij de eigenaren van het huis, dat net achter de vastzittende auto ligt.
In Bolivia hebben we eigenlijk maar één echte trektocht gepland, waar we de volgende dag mee beginnen. "El Choro" belooft een mooie te worden. Met de modder nog aan de schoenen van de "death road", stappen we op precies dezelfde plek uit de collectivo als de dag ervoor. Dit keer hangt de bergpas volledig in de wolken en moeten we ook eerst nog een stukje omhoog klimmen om bij een andere vallei te geraken. De klim naar 4900m door de dikke mist valt Lisanne en Leona (een duitse mede-wandelaar) nogal zwaar, hoewel deze blinde navigatie in een uurtje gepiept is. Van daaruit begint de afdaling van drie dagen die over paden van oude inka routes leid. Het blijft regenachtig die eerste dag wat de aangelegde stenen paden en trappen goed glibberig maken. Ik ben nog nooit zo vaak op m'n gat gevallen!
De gehele wandeling is enorm mooi met opnieuw het veranderen van de omgeving elke paar kilometer. We zijn een beetje verrast dat op de meest populaire wandeling van Bolivia nog niet één andere wandelaar te bekennen is, maar het seizoen is dan ook nog niet helemaal rijp. Geen volk op de campsites en de meeste gehuchtjes die we onderweg tegenkomen zijn volledig uitgestorven. We moeten zelfs een lang touw "lenen" uit een lokaal huisje om gebruik te kunnen maken van de kabelbaan om de wilde rivier over te steken. Ik zeg kabelbaan; het was een mand met een katrol eraan die je zelf aan een kabel moet hangen en verder alleen maar gezekerd is door het gewicht dat het mandje in gaat. Safety first!
Na een bijkomdag in een dorpje aan het einde van "El Choro", nemen we de nachtbus naar de daadwerkelijke jungle. Hoewel deze rit niet bekroond is met een beroemde titel, is deze route daadwerkelijk 's werelds gevaarlijkste weg! Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden in Nepal tegen mezelf zei dat ik genoeg heb van de knotsgekke busritten waarbij je hart voordurend in je keel zit. En zie hier, daar zitten we weer in een afgetrapte bus die de meest extreme weg berijd in het donker. In Rurrerabaque, de plaats van bestemming, komen we er ook pas achter hoe dodelijk de weg wel niet is en dat eigenlijk alleen locals deze bus nemen die de vliegtickets niet kunnen betalen. Rurrenabaque is voor ons echt een relaxweekend. Een hotel met een zwembad, een luxe kamer aan de rivier, wat beestjes kijken en een interessante karaoke avond. Voor de reis terug naar La Paz hebben we toch maar het vliegtuig gepakt ;).
Met een korte tussenstop in de hoofdstad, reizen we af naar de laatste bestemming in Bolivia; Lake Titicaca. 's Werelds hoogste navigeerbare meer (de highlights beginnen op te vallen hier) is voor ons een fantastische ervaring. Zonnig Copacabana ligt aan het meer en heeft een prachtige historische centrale plaza. De vibe is er goed, de ligging prachtig en de mysterische verhalen levendig. Een van de eilanden op het meer (Isla del Sol) is onze hoofdbestemming. Op dit autoloos eiland zijn autenthieke dorpen te vinden, oude ruïnes en opnieuw een omgeving waar je alleen maar "wow" tegen kunt zeggen. Daarbij kun je overal je tent opzetten wat betekende dat we echt een fantastische overnachtingsplaats hebben gevonden. Helaas is het noorden van het eiland al een paar jaar niet toegankelijk voor toeristen door een burenruzie (hoewel we het toch geprobeerd hebben), maar dat mocht de pret niet drukken. Het is moeilijk uit te leggen waarom dit eiland zo'n goeie indruk heeft achtergelaten, dus houd ik het maar bij de mysterie van Titicaca. Een bestemming om naar terug te gaan..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-20 13:13:25
[totalVisitorCount] => 134572
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 830
[author] => Rien
[cityName] => Isla del Sol
[travelId] => 521016
[travelTitle] => América del sur
[travelTitleSlugified] => amrica-del-sur
[dateDepart] => 2018-12-28
[dateReturn] => 2019-07-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/866/309_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/468_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-highlights
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050770
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => mijn reis
[message] => dag 1
ik ging naar Schiphol en wachten daar tot ons vliegtuig kwam. toen we eindelijk in het vliegtuig zaten was het al half 7 savonds gingen we richting Madrid. na 2 uur en 3 kwartier vliegen kwamen we aan in Madrid en toen was het kwart voor tien daar moesten we nog 3 uur wachten. toen was het 12 uur. toen gingen we van Madrid naar Bolivia die reis duurde 12 uur het was 6 uur sochtends kwamen we in Bolivia aan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 5
[author] => Mateo Yesildeniz Papen
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/864/366_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mijn-reis
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050769
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => Cocabamba
[message] => Na een reis van zo'n 27 uur zijn we gisteren weer aangekomen in Cochabamba. Heel goed geslapen, net het ontbijt op en de dag kan beginnen!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 0
[author] => Susanne
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,cochabamba
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cocabamba
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050508
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-09
[photoRevision] => 0
[title] => Van B naar Beter
[message] => Van B naar Beter
In Brazilië heen en terug tussen grens en centrum. Op de grenspost gearriveerd staan wij niet op de juiste plaats geparkeerd om ons bij de douane te melden. Wij worden gecorrigeerd en moeten eerst de camper verplaatsen, alvorens wij in het kantoor worden geholpen. Voor wij de brug over mogen, wordt onze wagen ook nog van binnen bekeken door de Braziliaanse douane. Er wordt vandaag echt veel notitie van ons genomen! De brug over… Zouden wij op deze plek de wagen mogen zetten? We vragen het maar even. Oké! Wel het verkeerde gebouw! Een vriendelijke man, wijst waar ons te melden. Eerst naar de immigratie om ons paspoort aan te bieden. Zijn jullie afgemeld bij de Braziliaanse Federale Politie afdeling Immigratie? Jazeker! Kijk maar, wij hebben een stempel in ons paspoort. Ik zie het, beaamt de man. Kennelijk zijn er mensen, die geen trek hebben om naar het centrum terug te keren… Dat kan consequenties hebben, waar je niet op zit te wachten. Behulpzaam en sociaal van deze beambte! In een ander gebouw zit de douane om de auto te registreren en in te voeren. Verkeerde deur… Het zou beter aangegeven kunnen worden, maar zo werkt het normaliter niet in Zuid Amerika. Een prettige beambte staat Jan te woord. Hij is nieuw en moet het vak nog leren. Hij werkt het formulier af, vraag na vraag, netjes één voor één en ontdekt zodoende, dat er een fotokopie moet worden gemaakt. Zelf heeft hij geen fotokopieerapparaat! Er moet een collega opgetrommeld worden, die een fotokopie regelen kan. Moeizaam loopt de beambte stap voor stap alle vragen door die hij moet invullen en komt bij een laatste verzoek om een fotokopie… Waar is de man, die dat kan regelen? Niet meer op de grenspost! Hij is wederom vertrokken op zijn motor, heeft Carla geregistreerd. Zij zit in de schaduw op een bankje te wachten bij de mototaxi’s aan deze zijde van de grens, die uitsluitend hier mogen opereren en niet in Brazilië, wat betekent drukke nering van opstappen en afstappen. Klanten, die lopend de brug oversteken. Ieder heeft zijn eigen werkterrein in zijn eigen land! Amusant om gade te slaan! Jan komt uiteindelijk naar buiten om te melden, dat hij naar het centrum moet voor een fotokopie. Dit is vast niet voor de eerste keer, dat dit zo uitpakt, want een van de mannen van de mototaxi’s vraagt of hij kan helpen. Wanneer hij de vraag hoort, biedt hij aan om een fotokopie van het formulier te gaan maken in het centrum. Oké! Hij racet weg! In een vloek en een zucht is hij terug met de vereiste fotokopie. Wij mogen met Braziliaans geld afrekenen. Goed geregeld! Een volgende klant dient zich aan…Weg is de mototaxi alweer. Jan levert zijn fotokopie in, keert uitgeblust terug van deze eindeloos durende registratie van de tijdelijke import van onze wagen. Twee uren in dat hete hokje doorgebracht! In de kiosk halen wij een grote beker vruchtensap en wat zoutjes. Een mens knapt in de hitte met recht hiervan op! De douane werpt nog een blik in onze auto. Eindelijk mogen wij door! Dit is een grenscontrole, die echt eeuwen duurt! Jammer genoeg, hebben wij als persoon en eveneens voor de wagen slechts toestemming voor een verblijf van 3o dagen gekregen! Jan baalt hiervan! In het zuidoosten kregen wij op de grens van Paraguay vóór Villa Montes 90 dagen voor de auto in 2017! Het verlengen als persoon anderhalf jaar terug was een wassen neus in Uyuni! Juist het importeren van de auto kost veel tijd en moeite voor degene, op wiens naam de auto staat geregistreerd. Voor Carla een moment om Jan te ondersteunen of te relaxen! Cobija is een grotere stad dan wij verwachten. Meteen worden wij in het drukke verkeer opgenomen. Genoeg te zien! Een busje rijdt met open achterklep. Lading ontbreekt. Waarom dan die klep open? Vergeten of om te ventileren? Een personenwagen heeft een buitengewoon grote watercontainer boven op zijn dak met een touw vastgebonden. Een ijskar met parasol. Een brommer met 4 personen erop plus een boodschappenkarretje! Een vrachtwagen met lading en mensen erboven op. Ondertussen speuren wij of wij een bank zien om te pinnen. Carla heeft zich op Maps-me al georiënteerd, waar deze zich bevinden. Zij gokt erop, dat de BNB-bank op de rotonde dezelfde is, waar wij in Cochabamba bij konden pinnen tijdens ons vorig bezoek. Niet bij elke bank kan je als buitenlander pinnen… Indertijd hebben wij bij de grensovergang naar Peru bij een geldwisselaar ons overgebleven geld gewisseld voor Peruaans geld en later nog een restantje in Cusco voor een slechtere koers! Absoluut niets over van ons vorig bezoek. Vandaag geluk: het lukt! Deze ATM reageert op onze pinpas en produceert geld! Buiten de grote stad moet je overal contant afrekenen. Wij kunnen Cobija verlaten. Dit gedeelte van het land hebben wij nog niet bezocht. Wij hebben geen idee, wat wij zullen aantreffen. In Lonely Planet vinden wij weinig informatie. Op iOverland evenmin. Kennelijk zijn er niet velen, die dezelfde keuze maken als wij. Tot op het laatst hebben wij geaarzeld of wij de Transocéanica vervolgen of niet. Tot Cusco is voor ons een onbekend gebied! Echter wat doen wij erna? Niet leuk om bekend terrein te betreden! Hooguit als verbinding naar Noord Peru, Ecuador en Colombia, maar de tijd, die ons rest, is hiervoor tekort! Wij willen royaal de tijd hebben om te reizen! Ten noorden van La Paz moet het schitterend zijn. Trinidad, de Missionsroute en Santa Cruz de la Sierra hebben wij de vorige reis laten liggen vanwege de hitte en de gewenning aan de hoogte, waarop wij indertijd onze route met succes hebben afgestemd. Van kennissen vernomen, dat dit traject absoluut de moeite waard is. Dit alles tegen elkaar afwegende, heeft ertoe geleid Brazilië te verlaten en Bolivia te betreden. Het blijkt, dat het Amazonegebied van Brazilië in Bolivia doorloopt. Min of meer worden wij hierdoor verrast. Natuurlijk verandert het landschap niet door een landsgrens! Echter sinds wij Humaità hebben verlaten, is de indruk bij ons gewekt, dat wij steeds verder uit het Amazonegebied geraken. Steeds minder grote bomen en oerwoud, steeds weidser en meer weiden… Deze indruk wordt aanvankelijk bevestigd, als wij Cobija verlaten. Boerenbedrijven met grote kudden witzwarte of witte koeien zien wij aan weerszijden van de weg. Wij bereiken tolstation Villa Busch, waar wij informeren of wij route 16 naar La Paz kunnen nemen. De twee mannen schudden het hoofd van nee! Die weg is bar slecht en moeten wij echt niet nemen! Als wij het goed begrijpen is slechts het eerste deel toegankelijk en is er een deel van de route of de rest van de weg afgesloten. Wat is hun advies? Wij kunnen in feite uitsluitend route 13 volgen. Onze voorkeur vervalt meteen! Terug en naar Peru is niks met zo’n uitgebreide grenscontrole. Bovendien mogen wij waarschijnlijk Brazilië niet meer in, omdat wij reeds 75 van de 90 toegestane reisdagen hebben verbruikt. Gelezen op internet! Deze optie vervalt! Er blijft ons weinig andere keuze over dan route 13 , die over gaat in route 8 ... Wij zien wel. Hoe zit het dan met de afslag naar Trinidad? Ook al een negatief advies! Beter via La Paz te rijden… Wanneer wij die afslag bereiken, kunnen wij wederom informeren, maar de mannen geven ons weinig hoop…Met recht het traject van een Overlander! Ondertussen zijn wij vrij laconiek in zulke zaken en accepteren het leven zoals het komt. Het maakt het leven eerlijk gezegd tot een verrassing. Het belangrijkste is, dat je altijd genoeg te drinken en te eten hebt, voldoende brandstof hebt en dat je lichaam en het voertuig je niet in de steek laten. Dan kan het leven een feest zijn! Eerlijk gezegd ervaren wij het reizen als zeer ongecompliceerd! Elke dag is met recht een nieuwe dag: kijken wat de dag ons brengt! Het tolgeld rekenen wij af, waarna de tolgaarder ons duidelijk maakt, dat wij meerdere tolstations zullen ontmoeten, waar wij dit kaartje moeten tonen als bewijs, dat wij voor een lang traject vooruit hebben betaald. Instructie: goed bewaren! Een speciaal vakje in Carla’s portemonnee heeft deze functie toebedeeld gekregen in de loop der tijd, want in Zuid Amerika hanteren ze tot nu toe overal dit systeem. En zuinig zijn we nog altijd als rechtgeaarde Nederlander… Wij vervolgen onze weg en ontmoeten een volgestouwde jeep. Je zou bijna denken, dat de mensen door alle ballast er zo af kunnen duikelen. Toch gaat het goed en zie je zoiets nooit gebeuren… Op de rotonde staat een man naast een boomstam uitgebeeld. Werd hier in vroeger dagen rubber getapt? Een kerststal. Blijft deze kerststal evenals vele milieubewuste kerstbomen het hele jaar staan? Of wordt deze alsnog verwijderd of worden de luiken gesloten? Het wegdek is niet zo best. Jan probeert de gaten te mijden, wat niet altijd te voorkomen is, maar op een gegeven moment houdt het asfalt op. Een weg van rode klei resteert. Een autobus, met volle bepakking op het dak, komt ons tegemoet, op weg naar Cobija, grote wolken rode stof opwerpend. Snel onze zijramen dicht en pas weer open als wij uit de stofwolk zijn! De schaduwen worden langer, omdat de zon achter ons staat. Het is alsof wij over onze schaduw heen proberen te rijden, wat natuurlijk niet lukt! Een jeep vol bagger en een staande man, die zich aan de boog achter de cabine staande houdt. Een poort over de weg -Tolstation of Reten Porvenir-: een touwtje is over onze rijbaan gespannen. Jan mag ons kaartje tonen, waarna de tolgaarder het koord laat zakken: Permissie om verder te rijden! In de berm staat een bord met het verzoek aan het zware verkeer bij regen niet te rijden, maar te wachten tot het water is afgevoerd en de blubber is ingedroogd, zodat de weg niet wordt kapot gereden en in fatsoenlijke conditie blijft. Hier kunnen wij ons echt iets bij voorstellen! Maar waar parkeren wij, wanneer het plotseling begint te regenen? In feite is er slechts één rijbaan beschikbaar. En de bus? Kart die door? De bussen, welke wij ontmoeten rijden ontiegelijk hard, misschien beter te omschrijven als scheuren, met enorme stofwolken in hun kielzog! Wij betwijfelen dat er iemand bij hevige regen in de kant gaat staan als wij de weg bekijken, waarop wij rijden… Ondertussen rijden wij door het bos. Weer een auto met achterop volk…Plots ziet Carla vóór het dorp Trinchero een mogelijke overnachtingsplek terzijde van onze route, waar iedereen uit veiligheidsoogpunt noodgedwongen zachter moet gaan rijden, doordat de oude weg wat onoverzichtelijk en kronkelig loopt naast een nieuwe weg in wording. Kennelijk wordt het oude tracé in de toekomst vervangen. Men is begonnen met verbreding en uitdieping van een gunstiger traject voor een nieuwe weg, waarbij men bochten afsnijdt, zoveel mogelijk bochten vermijdt of flauwe bochten aanbrengt, tenzij het niet anders mogelijk is de weg te projecteren. Wij staan uit de stofwolken, omdat de wind alle stof de andere kant opblaast. Ver genoeg verwijderd van de rijbaan en wat hoger gelegen. Een prachtige avondlucht boven de weiden van de aangrenzende fazenda. Het enige is, dat in het donker autolichten naderen, waardoor je het idee hebt, dat er zo direct één op onze auto inrijdt, maar gelukkig op tijd wendt… Dat went echter ook op een gegeven moment. ’s Nachts blijkt er meer verkeer te passeren dan wij verwachten, maar wij slapen desondanks prima. Wanneer wij ’s ochtends op weg gaan, zien wij op een publicatiebord, dat de regering een project heeft lopen om de plaatselijke bevolking van drinkwater te voorzien en kunnen wij gadeslaan in hoeverre men vordert met de aanleg van een nieuwe weg. Wij verbazen ons en blijven ons verbazen! Zo plots als de verbreding is gestart, zo plots houdt de verbreding op! Enkel de oude weg is aanwezig! Kilometers verder ligt een weg gereed, die veel te lang moet inklinken voor er asfalt wordt aangebracht, waardoor ondermijning plaatsvindt: grote geulen en afkalven van de zijkanten, waar wij tegen aan kijken tijdens het passeren. Vóór de toplaag kan worden aangebracht, moet deze onderlaag opnieuw gerenoveerd worden! Geldverspilling in onze ogen! Waarom dit traject niet afgemaakt en in gebruik genomen? En dan in the middle of nowhere ligt op het talud van de ondergrond een rijweg van betonplaten, gelegd door een ingepakte machine, die deze platen terplekke produceert. Het lijkt alsof er een huis van de machine is gemaakt… Er blijkt een man in aanwezig! Misschien een bewaker? De auto van een bewoner staat op de betonplaat geparkeerd, terwijl zij de hoge wal afklimmen van hun huis naar de auto… Geen fatsoenlijke toegang tot hun huis, wat daar al lang stond vóór de weg werd gerealiseerd… Geen dubbele rijbaan meer. De machine is hier gestopt! Er is geen werkvolk aanwezig! Duikers zijn deels klaar! Geen mens te zien! Het nieuwe traject ligt diepweggedoken tussen hoge wanden, waar een verloren houten ladder tegen de helling staat. Het is een prachtig landschap om over uit te kijken met de rode weg in de diepte, het groen eromheen en elektriciteitsdraden die oplichten in het zonlicht. Twee motoren komen over een smal paadje met moeite van een talud naar beneden. Aan onze linkerhand is een uitgestrekt terrein voor wegwerkers en machinerie. Zijn zij hier ondergebracht tijdens het werk? Wordt er sowieso aan dit project gewerkt of ligt het stil? Hacienda Jacaranda heeft een mooi toegangshek met afbeeldingen erop van de welbekende koeien met zo’n vreemde bochel ter hoogte van hun nek en schouders. Worden onder het afdak op palen paarden vastgezet om hun hoeven te beslaan? Toch wegwerkers aan het werk? Zij staan verspreid tussen en naast een verzameling planken, hoogstwaarschijnlijk in gebruik geweest voor de bekisting van grote betonnen duikers, die het water snel moeten kunnen afvoeren. In het verleden is overal veel gewerkt met metalen kokers. Wij zien echter, dat deze kokers of buizen door de kracht van het water worden meegevoerd en vernield en de erosie rondom toeneemt, waardoor enorme gaten in het wegdek ontstaan, met name aan de zijde van een verhoogd gelegen rijweg of aan de kant van de afgrond. Men is overal bezig deze verwoestingen aan te pakken, maar dit is een gigantische klus en kost goudgeld! Alweer komt ons een bus tegemoet, echter met deels geopende voorzijde om de motor te koelen. In Villa Amazonica mogen wij wederom voor de tol stoppen. De weg is versperd door een touwtje, wat de man in het hokje, voorzien van fietshandschoenen, laat vieren om te kunnen passeren als wij ons bewijs van betaling hebben getoond, waarna hij het touwtje weer aantrekt om de barrière te herstellen. De chauffeurs moeten uitstappen en de tolgaarder mag blijven zitten! Voor ons staat een grote bus met een afbeelding van Jezus achterop, die de wereld beschermt en in zijn handen houdt. Dit soort afbeeldingen zie je vaak in Zuid Amerika op een bus. Het lijkt alsof zij verwachten, dat roekeloos rijden dan meer verantwoord is… Verschillende reizigers maken dankbaar gebruik van het feit, dat er een stopbord staat. Zij springen uit de bus en verdwijnen in het hoge gras om een plasje te plegen naast het bord STOP! Zij boffen, dat zij geplast hebben, want wij belanden op een geweldig blubbertraject! Hier wil je niet graag uitstappen! Je mag meteen oppassen, dat je niet uitglijdt! Een eenzame fietser stapt op het heuvelachtige traject af om in de blubber te gaan staan om ons te laten passeren, want hij rijdt op het rechter wielspoor. Arme man, kan hij op gang komen om de heuvel op te rijden? Stapels buizen liggen op een veld te wachten tot ze worden benut…Een prachtige solitair tekent zich af tegen de lucht met wolken! Politiecontrole in Santa Lucia! Jan mag zijn paspoort, rijbewijs en verzekeringspapieren tonen. Keurig in orde! Wij mogen door. Op het baggertraject stopt het busje waarmee wij redelijk gelijk op rijden. Een man op een brommer heeft witte koelboxen, waaruit hij ijsjes en gekoeld drinken tevoorschijn tovert, wat gretig aftrek vindt. Bomen met lianen omzomen de blubberweg. Het landschap vertoont nu werkelijk veel overeenkomst met het Amazonegebied in Brazilië! Wij worden verrast door een betonnen brug, vanwaar wij zicht hebben op twee rivieren, die hier bij elkaar komen en als twee kleuren water naast elkaar stromen: links de Rio Manuripi met inktzwart water en rechts de Rio Tahuamano met roodbruin water. Hoog op de oever bewoning. Wij hebben Puerto Rico bereikt. Wij zien een betonnen gebouw in aanbouw, waar dunne boomstammen als stut worden gebruikt! Een vrouw in amazonezit achterop de brommer, terwijl de weg vol kuilen en gaten zit. Dat lijkt mij niet echt comfortabel! Een brommer komt ons tegemoet: wij kijken recht in de ogen van Micky Mouse. Een rare gewaarwording! De ambulance is eveneens onderweg. Een bord waarschuwt ons geen drugs te gebruiken en wederom worden wij gevraagd bij regen de weg 3 uur rust te gunnen om zich te herstellen. De nieuwe weg is hier in een verder gevorderd stadium! Er is zelfs een gedeelte helemaal gereed, maar niet in gebruik genomen. Er staan borden, dat gemotoriseerd verkeer het nieuwe wegdek niet mag gebruiken! Motoren storen zich niet aan dit verbod! Zij maken met veel plezier gebruik van die heerlijke betonweg! Soms ontbreekt een aansluiting. Doorgaans bij een duiker in aanbouw. Even eraf en dan weer erop. Wij komen nog drie machines netjes afgedekt tegen, die de betonplaten ter plekke fabriceren. Er is van twee kanten naar elkaar toegewerkt. Dit veroorzaakt een probleem: er past geen hele plaat tussen. Deze moeilijkheid hebben wij in Chili eveneens waargenomen. Wij hebben gezien, hoe men beton stort om het ontbrekende gedeelte aan te vullen. Ook hier zal men het braak liggende gedeelte letterlijk moeten dichten! Niet goed berekend! Ook in dit gebied blijkt de nieuwe weg in aanleg en afwerkingsstadium zeer te variëren! Wij zien een vrachtwagenchauffeur, die zich in het water van een in aanbouw zijnde duiker staat te wassen. Zijn vrachtwagen staat bij de splitsing geparkeerd. Hoe gaat de weg nu verder? Moeten wij links of rechts? Wij brengen de coördinaten in van een overnachtingsplaats, die niet ver verwijderd moet zijn. Het is een vrij grote open plek links van de weg omzoomd door bomen met aan een zijde struiken met mooie blauwe bloemetjes. Wij besluiten hier te overnachten. Rond vijven worden wij overvallen door insecten! Het blijkt een plek te zijn, waar de insecten welig tieren! Soms moeilijk bij aankomst in te schatten! Te laat om alsnog een andere plek te zoeken. Deet helpt en vroeg gaan slapen, zodat er geen licht insecten naar binnen lokt. Al doende leert een mens! Wanneer wij richting Conquista rijden blijkt de weg naar het dorp bar slecht te zijn: 4 km ontzettend diepe sporen en het is een en al blubber. Het blijkt de oude weg te zijn, die nog verder doorloopt richting nieuwe weg. Het tweede gedeelte wordt het meest door motoren gebruikt, is smaller en de bebossing laat toe, dat wij kunnen passeren, maar soms is het voorzichtig rijden en echt goed opletten! Het is een wondermooi gedeelte! Het blijkt, dat wij ons in het Reserva Nacional de Vida Silvestre Amazónica Manuripi bevinden. Een geelzwart gestreepte slang kruipt voor ons over de weg. Een prachtig dier om te zien! Schitterende grote helderblauwe vlinders, die aan de onderzijde donkerbruin zijn, dartelen door de lucht. Zij zijn vliegensvlug en niet op de foto te vangen! Zelden rusten zij uit, waardoor je ze kunt fotograferen. Behalve vanochtend op Carla’s rug! Het kriebelt! Een insect? Jan kijkt onderzoekend en moet verschrikkelijk lachen als hij de vlinder ontdekt…Carla duikt naar voren en de vlinder zoeft weg… door het open raam de buitenlucht in! Natuurlijk niet op de foto vastgelegd! Als wij een helling oprijden steken prachtige bomen boven tegen de ochtendlucht af. Een plaatje! Tenslotte komen wij op een splitsing uit waar wij van rechts hadden kunnen komen als wij onze weg niet hadden gevolgd. Er blijkt een afsnijding te zijn aangelegd ter hoogte van Jericho en Conquista, wat 16 km winst oplevert voor het verkeer, waardoor het dorp niet meer wordt aangedaan. Dit geeft minder nering voor de bewoners… Minder klandizie voor de winkeltjes op het plein, terwijl het gebied wat wij tot nu toe sinds de grens hebben doorkruist, slechts dun bevolkt is. Alles wat passeert kan gunstig zijn voor hun portemonnee… Het lijkt ons hier een hard bestaan. Een bord waarschuwt ons overstekend wild te beschermen. Wij rijden langs dorpjes met primitieve huizen zonder veranda, waar de was in de regen hangt tussen de bomen. Twee vrouwen zijn bezig met het vlechten van haren, terwijl een man rustig op zijn stoel zit en de kindertjes in de blubber aan het spelen zijn. Het zijn nederzettingen van Indianen. Ook de Indianendorpjes zijn in het programma opgenomen om drinkwater geleverd te krijgen, staat op een bord langs de weg gepubliceerd. Belangrijk, dat deze voorzieningen ook hen ten deel vallen, hetgeen hun gezondheid positief kan beïnvloeden. In de loop der tijd zijn velen gestorven aan ziekten, die de kolonisten hen hebben gebracht. Het is absoluut niet druk op de weg sinds wij Porvenir hebben verlaten. De weinige autobussen en enkele vrachtwagens zijn onze medeweggebruikers, waarmee wij terdege rekening moeten houden! De motoren houden ons altijd goed in de smiezen! Of het slechts één berijder betreft of om meerdere passagiers gaat… Het maakt niet uit, zij rijden veel voorzichtiger! Prachtige begroeide bomen strelen onze ogen en maken deze weg door de rust die ervan uitgaat, tot een aangenaam traject. De nieuwe weg is uitgezet met paaltjes. Deels is een onderlaag aangelegd en ligt in te klinken. Hopelijk niet te lang… Er zijn plaatsen, waar veel aarde is weggespoeld… Een vrachtwagen is gestrand en staat op drie wielen op de nieuwe weg geparkeerd, omdat er anders geen plek voor de wagen is, wil het verkeer kunnen doorstromen. De oude weg slingert rond de weg in aanleg en kruist de nieuwe weg op meerdere plaatsen. De nieuwe weg verdwijnt uit het zicht. Wij rijden gans alleen over een smalle weg door het oerwoud. Ternauwernood kan je elkaar hier passeren. Niet aan de orde, want wij ontmoeten niemand! Plots zien wij de vrachtwagen met aanhanger, die ons ruim geleden heeft ingehaald. Staat hij stil? Inderdaad! Hij is de achterste in een wachtrij. Het inhalen heeft hem weinig voordeel opgeleverd. Deze weg brengt ons wederom bij een rivier, welke met een pont moet worden overgestoken! Wij sluiten netjes achteraan de rij aan. Wij passeren een pad naar rechts, wat naar de rivier leidt. Carla ziet aan het eind van het pad een soort woonboot liggen. In het water of op de wal? Zij gaat op onderzoek. Het blijkt inderdaad een boot annex huis annex kantoor te zijn van de SERNAP ( de Boliviaanse organisatie voor natuurbehoud ) voor het reservaat, wat wij doorkruisen. Het geheel doet denken aan de Ark van Noach en het huis van Pippi Langkous. Carla vindt het prachtig in deze entourage passen! Twee mannen verlaten de woonboot, die als het ware in een kreek op de wal ligt, niet ver van de rivier, en begeven zich naar hun geparkeerde pick-up. Wij zwaaien elkaar gedag in het voorbijgaan. Carla moet terug naar Jan voor hij de pont op moet!De chauffeur van de vrachtwagen voor ons, is Jan in de tussentijd komen vertellen, dat hij de rij vrachtwagens mag passeren en vooraan mag gaan staan. Carla loopt naar het water om polshoogte te nemen. Zij slaat de pont gade, die onderweg naar onze oever is. Waar komt die pont vandaan? Waar is de aanlegsteiger aan de overzijde? Twee rijplanken voorzien van betonijzerdraden worden uitgelegd. Wanneer de pont aan onze zijde afmeert ziet het personeel onze wagen. Zij wenken Jan de rij lange vrachtwagens te passeren. Wij hebben een dusdanig formaat, dat wij gezamenlijk met de twee voorste wachtende voertuigen op de pont passen! Alleen moeten de auto’s en de vrachtwagen nog wel aan onze zijde de pont verlaten! Wanneer wij de rij passeren, blokkeren wij de hele boel! Toch maar even wachten…. Dat lijkt ons een beter idee! Eigenwijs, maar het werkt wel! De minibus - een Mercedes Sprinter – rijdt ons voorbij en parkeert achter ons, wachtend op de passagiers die foerage inslaan bij de stalletjes voor de verdere rit, waarna de weg vrij is voor ons, om de pont op te rijden tussen de stalletjes door en de rij wachtende vrachtwagens met aanhangers. Jan moet als eerste op de uitstulping van de pont parkeren, waarna een grote vrachtwagen in het midden en de autobus erachter zich moeten opstellen. Om los te komen van de wal, moeten deze twee voertuigen zover mogelijk naar voren rijden om, wanneer de boot een paar meter van de kant is, zover mogelijk naar achter te rijden en de motor uit te zetten. Het gewicht wordt op deze manier verdeeld om een gunstige positie op het water in te nemen. Een lichtblauw bootje met opbouw blijkt onze pont naar de overzijde te geleiden. In eerste instantie ziet Carla het bootje aan voor een voetveer. Het bootje wordt na de manoeuvres van de lorrie en de bus omgevaren van de linkerzijde naar de rechterzijde van het vlot, wat ons naar de overzijde vervoert. Twee van de vier bootmannen hebben een dikke prop cocabladeren in hun wangzak. Zij doen dat om wakker en alert te blijven en vele uren te kunnen maken zonder in slaap te vallen, zegt men. Een hap extra energie! Geef ons maar cocathee in plaats van zo’n prop in onze wang! Die dikke wang zie je trouwens uitsluitend in Bolivia! Elders is het gebruik van cocabladeren officieel niet toegestaan!! Met name Chili is hier heel streng in! Rio Madre de Dios is een brede rivier! Schuin aan de overzijde blijkt een rivierarm te zijn. Onze pont vaart het door bomen aan het oog onttrokken water op, wat naar rechts een bocht maakt om verderop een bocht naar links te maken. Tijdens het varen ontmoeten we een smalle baileybrug. Welke functie heeft deze constructie? Wij hebben geen idee. Een dorpje ontrolt zich op de linkeroever, naarmate wij verder varen. Een grappige gewaarwording! Een andere pont vertrekt van de linker kade en maakt voor ons ruimte, zodat wij kunnen aanmeren. Jan zit startklaar achter het stuur. De voetgangers moeten als eerste de pont verlaten. Dus ook Carla! Haar portier kan op de pont niet geopend worden. Het pontpersoneel doet zijn best om de boot degelijk te verankeren. Een belangrijke klus, want een vrij steile helling voert van de aanlegplaats naar boven, waar op een vierde een afslag naar het rivierdorpje voert en de weg steil omhoog verder loopt richting Sena. De grote vrachtwagen met aanhanger rijdt als eerste van de pont, gevolgd door de bus, waarna Jan toestemming krijgt de boot af te rijden. Carla probeert het tafereel vast te leggen en wordt tegelijkertijd verrast door de snelheid van de ontscheping en door Jan, die beneden stopt om haar te laten instappen en niet verderop in de bocht van het riviergehucht of waar Carla staat. Duidelijk verwarring het gevolg! Jan kart dóór de helling op en parkeert als daar gelegenheid voor is! Carla als een hijgend paard erachteraan de helling op… Zo dat is genoeg gymnastiek voor vandaag! Uitgeteld klimt zij in de auto! Jan verontschuldigt zich. Naar zijn idee, zou hij vanaf die plek niet meer hebben kunnen optrekken. Best kans! Dat is op zo’n smalle helling met een rivier beneden niet echt plezierig!! Het ouwetje heeft het in ieder geval geklaard, ofschoon het omhoog lopen haar vies tegenvalt! Boven nemen wij een korte brug en belanden even later in de wat grotere plaats Sena. Wij willen graag tanken en in ieder geval drinkwater inslaan. Er staat een gigantische rij bij het tankstation van mensen met gasflessen. Pick-ups en motoren rijden af en aan. Jan stopt en informeert. Er is zojuist een vrachtwagen gearriveerd met volle gasflessen. Eerst gaan alle mensen bevoorraad worden met gas. Alle lege flessen worden ingenomen en geruild voor volle gasflessen, zodat de vrachtwagen met de lege gasflessen kan terugkeren naar het gasvulstation om alle flessen opnieuw te vullen en nieuwe bevoorrading kan worden gerealiseerd. Pas wanneer het gas is uitgeleverd, wordt de brandstofleverantie ter hand genomen… Van alle kanten komen nog steeds mensen met lege gasflessen aan: op karretjes, brommers, in kruiwagens en auto’s. Dit gaat uren duren! Daar gaan wij niet op wachten!!! Wij hebben voorlopig genoeg diesel en hopen in de overnachtingsplek diesel te kunnen kopen. Drinkwater is gemakkelijker geregeld. Geen grote flessen van 5 of 6 liter, maar wel kleinere van 1 ½ liter. Daar kunnen wij voorlopig mee uit de voeten. Wanneer wij willen optrekken passeert een motor met 2 vrouwen en 2 kinderen ons. Zij rijden rustig en behoedzaam. Op de kruising voor ons zien wij een jong meisje ons tegemoet komen stuiven op een motor, die de binnenbocht neemt naar links en zo de andere motor ondersteboven rijdt voor onze ogen. Meteen ligt iedereen zand te happen! De moeders zijn echt woest! De schade valt mee zo te zien. Wij bemoeien er ons maar niet mee. Een politiewagen komt ons ook tegemoet. Een aanrijding is hun verantwoordelijkheid. Wij verlaten Sena en stuiten op de weg in aanleg, waar een ander principe wordt toegepast dan voordien. De ondergrond wordt aangebracht om in te klinken, waarna een schuin oplopende betonnen wand wordt aangebracht om afkalving en ondermijning tegen te gaan en te voorkomen, vóór de betonplaten worden geproduceerd en gelegd. Een test of dit beter functioneert? Wij mogen wederom stoppen en tol betalen voor het komende traject van Sena in de regio Pando richting Peña Amarilla. Voorbij een gehucht met de mooie naam Samaria, waar sobere houten huizen staan, bedekt met een dak van bladeren. Pech: een man zit in de kant op zijn hurken te sleutelen aan zijn motor… Een zwaar beladen pick-up met gestapelde liggende drums. Een school… Waarom zo vaak buiten het dorp? Vanwege de regiofunctie? Een grote tak is geknapt en verspert deels de weg. Iedereen rijdt er omheen! Niemand ruimt de tak op! Politiecontrole! Op een pellet staat geschreven dat hier brandstof te koop is, maar eveneens Coca Cola, Pepsi en Sprite. De politie kan misschien niet van het eigen inkomen rondkomen. Het touwtje ligt op de grond. Pionnen en banden markeren de stopplek. Wij zien echter helemaal niemand, dus wij kunnen doorrijden na netjes in te houden en te stoppen. Het is etenstijd! Een meevaller voor ons! Aan onze rechterhand is het een verschrikkelijk modderboel. Wij verwachten een pont en nog een tweede pont. Onverwacht rijden wij plotseling op betonplaten, die overgaan in een heuse brug en wederom een wegdek bestaande uit betonplaten, gevolgd door een keurige tweede brug over de rivier Beni, welke afgesloten wordt door ongeveer een kilometer betonplaten, waarna we verder hobbelen op een bar slechte weg. Opgeschoten jongens hangen op een motor, terwijl twee meisjes in een riviertje beneden de weg de was aan het doen zijn. Over de hele wereld gedragen mensen zich in de grond van de zaak hetzelfde…Kostelijk om te zien! Een afgeladen Toyota komt ons tegemoet vol vrouwen en kinderen in de laadbak. ’t Regent. De bosschages wijken. Huizen omringd door water en moerassen. Onder het afdak van een huis staan twee vrouwen te schuilen, wachtend op de bus, die wij even verder ontmoeten. Een vrachtwagen staat met de cabine gekanteld, terwijl de chauffeur probeert te achterhalen wat er loos is. Heesters en bomen gedijen door voldoende vocht, getuige de prachtige witte bloemen als pluimen aan weerszijden. Een genot voor het oog! Alhoewel de regen anderzijds voor een troosteloze aanblik zorgt als een vrachtwagen nadert en het hele plaatje een druilerige dag uitbeeldt. Wij bereiken Peña Amarilla/ Reten Triangulo. Voor vandaag ons laatste tolstation! Betalen we die tol voor die keurige bruggen, die slechte weg erna of voor het traject, wat wij morgen gaan rijden?! Wij houden het maar op het laatste! Schuin aan de overkant tanken wij op de kruising de eerste Boliviaanse diesel, die van die heerlijke zwarte rookpluimen geeft. Officieel moeten buitenlanders meer betalen dan Bolivianen, omdat de regering de diesel subsidieert voor de bevolking. Bovendien moeten zij een rekening opstellen, waar zij echt een hekel aan hebben, omdat het zo arbeidsintensief is! De man rekent echter de Boliviaanse prijs, waarop wij hem een fooi geven. Voor ons ligt de T-splitsing. Wij hebben het eind van Bolivia route 8 bereikt! Als wij linksaf slaan zouden wij via Riberalta Guajará-Mirim in Brazilië kunnen bereiken en weer bij Abuna uitkomen, waar wij aan de rivier hebben overnacht. Dat lijkt ons eeuwen geleden… Dat gaat het absoluut niet worden!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 719
[author] =>
[cityName] => Peña Amarilla
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,pea-amarilla
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-b-naar-beter
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048445
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Daar op het Isla del Sol... Dingelingeling...
[message] => 15-02
Sucre is de hoofdstad van Bolivia en vanuit ons appartement kijken we uit over de hele stad. Omdat we alledrie gaar zijn van vier lange dagen in de jeep en de busreis van gisteravond, doen we het rustig aan. Het is toch een beetje druilerig en de ervaring leert dat je dan soms beter even kunt wachten tot het opklaart. Dus ontbijten we uitgebreid met verse papaya en watermeloen en maken ons op het gemak klaar voor de dag.
Onze eerste stop is een dinosauruspark naast een metaalfabriek. Als je niet weet dat het park er zit, lijkt het net alsof de taxichauffeur je naar een afgelegen bouwterrein brengt, maar niets is minder waar. In de bergen hier zitten veel metalen als ijzer en zilver en tijdens werkzaamheden om die metalen te winnen, werden dinosaurusvoetstappen ontdekt. Inmiddels zijn ruim 12.000 verschillende stappen gevonden en als je denkt dat door deze ontdekking de gewone werkzaamheden zijn stilgelegd, dan heb je het mis. Voor deze mensen is het economische belang van de metalen belangrijk, dus wordt er nog altijd gewerkt, vlak naast de belangrijke vondst.
Normaal gesproken kun je redelijk dicht bij de voetstappen komen, maar door het slechte weer is er een ‘landslide’ geweest en is een deel van het pad dat ons naar de voetsporen zou moeten brengen ingestort. We bekijken de stappen daarom van een wat grotere afstand, maar eigenlijk doet dat geen afbreuk aan de ervaring. We staan op een berg, maar toen de dino’s rondliepen was het stuk aarde hier plat en er was een meer. Doordat de grond drassig was, lieten de dinosaurussen voetafdrukken achter. Door de werking van de tectonische platen zijn de voetafdrukken tijdens het vormen van de Andes omhooggedrukt en bewaard gebleven in de berg. Wij kijken tegen een plat vlak aan waar we zo de sporen van kleine Teropodo (een soort T-rex), Ornitópoda (planteneters), en Anquilosaurus (de voorloper van reptielen) kunnen volgen.
Na een simpele lunch lopen we wat rond door de stad en besluiten een bezoek te bergen aan het Santa Clara-klooster. Het ligt een beetje verborgen en we krijgen daarom een privé-rondleiding, in het Spaans uiteraard. Onze reisgenoot Mahesh spreekt weinig Spaans en inmiddels voel ik me een stuk zelfverzekerder. Ik vraag onze gids ‘despacio’ (=langzaam) te praten en werp me op als vertaler. Een combinatie van Bijbelkennis, lessen kunstgeschiedenis en talenkennis zorgt ervoor dat de meeste informatie te herleiden valt. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar begrijpt genoeg van de vertaling om af en toe goedkeurend te knikken als ze de juiste termen voorbij hoort komen. We zijn ruim een uur zoet en zien alles: van de prachtige ceremoniële gewaden tot de verblijven van de inwonende nonnen en natuurlijk de kerk zelf en de graftombe. We sluiten ons verblijf af met woorden van dank van onze gastvrouw en door de nonnen gemaakte koekjes met thee.
16-02
Het is alweer tijd om in te pakken. We wilden nog een nachtje langer blijven in dit fijne appartement, maar het is al door anderen geboekt en naar een andere plek verhuizen lijkt ons weinig zinvol. We pakken onze spullen in, zwemmen een paar baantjes in het bijbehorende zwembad en ontbijten op het dakterras, waar het uitzicht over de stad nog mooier is.
We doen een kleine stadswandeling en belanden op een lokale markt. We drinken een sapje tussen de locals en Mahesh (fotograaf) en ik maken de ene na de andere mooie foto. Op deze markt hebben ze alles: van vlees, kleding en rieten manden tot de meest uiteenlopende soorten kruiden en groenten. Onze zintuigen zijn geprikkeld en we besluiten uitgebreid te gaan lunchen met uitzicht op het centrale plein.
Daarna is het tijd voor het ‘Casa de la Libertad’, de plek waar de Boliviaanse onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend. Een zeer belangrijke plek in de Boliviaanse geschiedenis. We lopen rond door verschillende zalen en leren alles over de strijd voor onafhankelijkheid, oorlogen en redenen waarom Bolivia zoveel land is kwijtgeraakt (vroeger lag Bolivia namelijk aan zee, maar inmiddels zijn ze dat stuk land kwijtgeraakt aan Chili). In een grote troonzaal ligt de originele onafhankelijkheidsverklaring tentoongesteld achter glas. Grappig detail: de mensen kennen mijn naam hier heel goed, want de man aan wie Bolivia zijn naam dankt is Simón Bolivar.
Algauw is het tijd voor onze busreis, maar niet voordat we nog even op een terrasje neerstrijken voor een kopje koffie. Het blijkt een kapitale inschattingsfout te zijn, want de bedieningsmedewerkers vergeten keer op keer, ondanks meermaals herinneren, onze bestelling. We krijgen uiteindelijk wel wat we hebben besteld, maar het betekent ook dat we ons enorm moeten haasten om de bus nog te kunnen halen. Gelukkig stond onze eerder die dag bestelde taxichauffeur wél op tijd klaar.
Met de bus reizen is heel gebruikelijk in Bolivia (en relatief goedkoop), maar er wordt ook voor gewaarschuwd. Bolivia is en blijft een derdewereldland en busongelukken zijn hier niet ongebruikelijk. Er wordt vooral geadviseerd geen nachtbussen te pakken, maar de enige bus die naar La Paz gaat is een nachtbus. We besluiten om dan maar zo luxe mogelijk te reizen met een ‘cama’, een bus waarin de stoelen 160 graden gekanteld kunnen worden. We zijn nog maar net op weg en ik val al in slaap. Twee uur later word ik wakker en eten de mannen en ik onze broodjes (waar we zo lang op hadden gewacht). Daarna val ik in een diepe slaap en ik word pas wakker als we al bijna in La Paz zijn. De mannen hebben minder goed geslapen en zijn midden in de nacht nog uit de bus geweest. Ik heb er niets van meegekregen en ben heerlijk uitgerust.
17-02
La Paz is de onofficiële hoofdstad van Bolivia omdat de regering hier zetelt. Het is een metropool die ooit gebouwd werd in een dal in de bergen. Inmiddels is de stad gegroeid, waardoor de huizen op het laagste punt op 3600 meter boven zeeniveau liggen en op het hoogste punt op 4000 meter.
Omdat we ons appartement nog niet in kunnen, ontbijten we uitgebreid en lopen een klein rondje door de stad. Als we eenmaal het appartement in mogen, blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Het is namelijk beveiligd met een deur die alleen open kan met een app. De app lijkt niet te werken en wat volgt is een scène uit een oude zwart-wit film waar Harald en ik steeds een verdieping hoger gaan om het appartement te zoeken, uiteindelijk weer omlaag gaan en nog een paar keer omhoog tussen de tweede en de derde verdieping, tot we erachter komen dat op de fysieke sleutel die we meekregen P3 staat, terwijl we op P2 moeten zijn..
Tijd om La Paz te verkennen. We slapen redelijk in het centrum, dichtbij de toeristische bezienswaardigheden. De eerste stop is de ‘Mercado de las Brujas’ (de heksenmarkt), waar je niet alleen potentieverhogende drankjes en dubieuze kruidenmengels kunt kopen, maar ook lama-foetussen. De dieren zouden zijn overleden door de kou en daarna worden hun lijken gedroogd en te koop aangeboden. Als Bolivianen een huis bouwen, stoppen ze zo’n lamalijk in de fundering. Het zou geluk moeten brengen.
Omdat La Paz zo veel hoogteverschillen heeft, zijn er Teleferico’s aangelegd, wij kennen ze als skiliften. Voor een habbekrats kun je mee omhoog en dat doen we dan ook. Onze oren ploppen ervan, maar het uitzicht over de stad is fantastisch. We lopen terug over een chaotische en erg lokale openluchtmarkt naar het middenstation en gaan het laatste stuk weer met de lift naar beneden. ‘s Avonds eten we lokaal: de mannen een ‘Milanese’ (=schnitzel) en ik pittig Boliviaans stoofvlees.
18-02
La Paz is een grote stad met de gebruikelijke chaos en om eerlijk te zijn vinden we er niet zo veel aan. We overleggen met Mahesh en hij besluit wel in La Paz te blijven, dus dit is ook meteen de plek waar onze wegen scheiden.
We maken nog een klein rondje door de stad en bezoeken een grote kerk, een kleurrijk straatje en een beruchte gevangenis. Hier wonen de gevangenen samen met hun gezin. Mensen moeten zelf hun cel betalen, wat ervoor zorgt dat sommigen een riant leven leiden binnen de bewaakte muren, terwijl de minder bedeelden hun cel moeten delen. Vroeger leefden vrouwen en kinderen hier ook, maar na wat incidenten zijn de kinderen niet meer toegestaan.
Na dit laatste vluchtige bezoek stappen we opnieuw in een bus die ons naar het Titicacameer brengt. Het ligt op 3845 meter en is het hoogste bevaarbare meer ter wereld, wat ook nog eens gedeeld wordt door Peru en Bolivia. Wij stoppen eerst aan de Boliviaanse kant om nog een beetje bij te tanken voor we Peru ingaan. Na wat zoeken komen we uit bij hotel La Cupula, gerund door een Duitser. We verblijven boven op een berg die uitkijkt over het stadje Copacabana en het meer. Met een fleecedekentje in de hangmat (het koelt hier ‘s avonds flink af) zien we de zon achter de bergen zakken. Het is een mooie plek om tot rust te komen.
19-02 en 20-02
Twee dagen ineen, want we doen weinig. We zijn vanaf het moment dat we onze laatste rustdag hadden ingebouwd zo’n drie weken geleden alleen maar op pad geweest. Het is allemaal leuk, mooi en indrukwekkend, maar ook vermoeiend en dus pakken we nu wat rust. We chillen in de hangmatten, spelen wat potjes schaak en denken na over de laatste twee weken van onze reis in Perú. Maar vooral komen we heerlijk bij.
21-02
Tijd om weer in actie te komen. We gaan naar Isla del Sol (oftewel: Zonne-eiland). Je kunt er alleen maar met de boot naartoe en terwijl we naar de haven lopen, zien we Ellen en Matthé (van de Uyuni-trip) lopen. Ook zij gaan een dagje naar het eiland toe en we spreken af later nog een drankje met ze te doen.
Wie naar een eiland reist dat het Zonne-eiland heet, móet wel veel zon gaan zien, is mijn gedachte, dus nemen we plaats op het bovendek van de boot. Het blijkt een kapitale vergissing, want hoewel het prima vertoeven is bij het Titicacameer, hebben we elke dag een flinke plensbui met onweer gehad. Zo ook nu en samen met de andere mensen op de boot vluchten we naar beneden terwijl het onweer boven ons losbarst.
Na een kleine twee uur varen komen we aan op Isla del Sol, een eiland dat zijn naam eer aandoet, want de donkere luchten zijn weggedreven en een voorzichtig ochtendzonnetje verwarmt onze gezichten.
De eerste stop van het eiland is meteen een pittige: de klim van duizend stappen, waarvan ze ons bij ons hotel hebben verzekerd dat het er ‘maar’ zo’n tweehonderd zijn. De klim is er niet minder om en de astma-aanval die volgt ook niet. Na wat uitpuffen en nog verder omhoog klimmen, stoppen we voor een kopje koffie. De vrouw die het restaurant runt heeft ook zelfgemaakte alpaca-sokken liggen. Alpaca-wol is normaal best duur, maar deze sokken zijn zelfgemaakt en ter herinnering aan ons bezoek aan Isla del Sol koop ik voor Harald en mezelf een paar heerlijk warme sokken.
Dan is het tijd voor de echte bezienswaardigheid van vandaag: de Inca-ruïne Pilko Kaina. Het is nog een flink stuk lopen, maar omdat het laagseizoen is, is het heerlijk rustig op het eiland.
Als we bij de ruïne aankomen, blijkt dat we hem helemaal voor onszelf hebben. We lopen rond, kijken onze ogen uit en maken wat foto’s. Na een klein uur lopen we weer een stukje omhoog en zoeken een mooi plekje in het gras met uitzicht op de ruïne om te lunchen. Terwijl we de laatste hap eten, komen er een paar bootjes aan die afkomstig zijn van Isla de la Luna (Maaneiland). Binnen een paar minuten staan ze met tientallen mensen te dringen bij de ruïne en wij zijn heel blij dat we de gekte voor waren.
Matthé en Ellen zaten ook op één van de bootjes en we lopen gezamenlijk naar beneden, drinken een kopje thee en kletsen bij over de afgelopen week reizen.
De boottocht terug naar het vasteland is een stuk zonniger dan de heenweg en we bruinen lekker een beetje bij. ‘s Avonds is het alweer tijd om de tassen in te pakken en ons nog één keer tegoed te doen aan het heerlijke eten in het restaurant bij ons hotel (o.a. zalmforel en biefstuk), want het is nu echt tijd om te gaan. Het laatste deel van onze reis is aangebroken en dat betekent dat we Perú ingaan. We hebben ernaar uitgekeken, maar ondanks het feit dat onze eerste indruk van Bolivia niet zo goed was, vinden we het toch een beetje jammer het land met zijn indrukwekkend woeste natuur achter te moeten laten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 475
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Copacabana
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/851/431_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daar-op-het-isla-del-sol-dingelingeling
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048108
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-20
[photoRevision] => 0
[title] => 5 Hollanders en een Boliviaan zaten in een jeep...
[message] => 10-02
Als je twee dagen op de rug van een paard hebt gezeten, voel je dat nog steeds wanneer je in je bed ligt. Vooral wanneer ik dan wakker wordt en opsta, moet ik me als een ouwe man uit bed vouwen. Pas als mijn spieren warm worden onder de douche, beweeg ik weer wat soepeler en denk ik met een goed gevoel terug aan de trip en aan Bert.
Veel tijd om te mijmeren is er niet, want zoals Simone eerder vertelde gaan we alweer vroeg op stap vandaag. We hebben een trip geboekt naar het uiterste zuidwesten van Bolivia. We gaan van Tupiza naar Uyuni via het nationaal park wat daar min of meer tussenin ligt.
We gaan met z’n zessen op stap. Onze chauffeur heet Luís. Verder bestaat het gezelschap puur uit Nederlanders; onze medereizigers Ellen en Matthé, zestigers uit Nijmegen en Sara, onze gids die we na een paar dagen liefkozend Saar zijn gaan noemen.
Om 07:30 rijden we weg en zetten koers naar de bergen. De eerste dag is gelijk de langste, want we hebben 350 kilometer voor de boeg. Dit gaat over onverharde modderpaden die zich langs de bergen omhoog kringelen. De eerste stop is een uitkijkpunt over het dal waar we net uit zijn gekomen. We spotten hier al wilde lama’s, de eersten van velen. Al vrij snel op de route komen we erachter dat werkelijk alles hier door elkaar loopt. We zien natuurlijk geiten en schapen, maar ook inheemsen zoals vicuña’s, een soort hertachtige lama’s, en biscatcha’s, welke meer lijken op een kruising tussen een eekhoorn en een uit de kluiten gewassen konijn.
We komen aan bij het Laguna Morijon, welke zijn naam dankt aan de stank die hij verspreid. Dit wordt veroorzaakt door de grote hoeveelheid zwavel in het meer. We worden gewaarschuwd door Saar, “niet in het meer gaan staan met je schoenen, want dan stinken we straks de auto uit!”
Daarna rijden we nog een klein stukje naar Pueblo Fantasma. Dit is een dorpje wat een tragische geschiedenis kent. Toen de Spanjaarden arriveerden was het land in handen van de Inca’s, die niet wisten op wat voor letterlijke goudmijn ze zaten. De Spaanse ontdekkers hadden dit wel door en veroverden het gebied na een bloedige strijd. Daarna bouwden ze het dorp voor de inheemse bevolking die werd geronseld om te werken in de mijnen, meestal tot men er letterlijk bij neerviel. Toen de mijnen niets meer opleverden en westerse ziekten de bevolking meermaals zwaar hadden getroffen werd het dorp verlaten.
Vele jaren later lopen wij hier dus rond op 4600 meter hoogte. Het dorp biedt een spookachtige aanblik, zeker als we het onweer horen rommelen als we afdalen in een van de mijnen.
Niet veel verder hebben we nog een mijlpaal, het hoogste punt van de dag op 4835 meter. Dat is ook wel een foto waard. Dan moeten we toch nog wel een flink stuk afleggen, en de duisternis is al lang en breed gevallen als we aankomen bij ons ‘hotel’. Het heeft meer het gevoel van een schoolkamp, maar het is gezellig dus het geeft niet. We delen de kamer met Ellen en Matthé, wie gelukkig erg makkelijke roomies zijn.
Saar en de meegereisde kok Maria sloven zich uit voor een heerlijk maaltje, en het licht gaat op tijd uit in onze hoogste slaapplaats (Quetana Chico, 4200m) van de hele reis.
11-02
Het motto van deze trip luidt ‘Vroeg uit de veren’, want opnieuw gaat de wekker op tijd en strak om 07:00 zet Luís de 4WD in beweging; 300 kilometer aan modderpaden voor de boeg.
Vandaag gaan we een aantal bijzondere dingen zien. Zo beginnen we met een tweetal meren die bekend staan om de grote populatie aan flamingo’s die er leven. Het weer heeft geen beste start gemaakt en de soms striemende regen of hagel zorgt ervoor dat we niet veel de auto uitgaan in het begin van de route, mede gevoed door het feit dat de flamingo’s het hier ook af laten weten. Die hadden vast ook geen zin in een nat pak.
We rijden door naar de ‘Desierto de Dali’, welke zijn naam dankt aan de prachtige vergezichten naar het gebergte erachter. We maken wat mooie én grappige foto’s hier en genieten van het weidse uitzicht voordat we doorrijden naar Laguna Verde en Blanco. Dit zijn twee meren die naast elkaar liggen en door de hoeveelheid erts en mineralen wit en groen kúnnen kleuren. Ik zeg met nadruk kunnen, want je raadt het al; wij zien weinig kleur. Wind en regen hebben grote invloed op hoe ‘mooi’ de meren zijn. Ondanks dat brengen we er flink wat tijd door, want de setting met de omliggende vulkanen zoals de Cerro Juriques is alsnog prachtig.
Vlak voor de lunch hebben we nog een leuke stop, de thermale baden. We poedelen een minuut of 20 in het heerlijk natuurlijk warme water. Helaas slaat hierna bij ons beiden de gezondheid wat om; de hoogte, het dagenlang hobbelen in de auto of op paarden en nu ineens het warme water. Saar had al gezegd dat dit niet altijd een gelukkige combinatie is. We eten toch zo veel als we kunnen, want de dag is nog lang. Simone knapt een beetje op van de pijnstillers, ikzelf voel me de rest van de dag niet bijzonder jofel meer.
Toch kunnen we nog genieten van de middag. Het fysieke hoogtepunt van onze reis volgt direct na de lunch. We stijgen tot een duizelingwekkende 5218 meter boven zeeniveau. Hier zien we enorme actieve geisers in het berglandschap, maar moeten we ook oppassen; de hoogte in combinatie met de zwavelgassen kan vervelende bijwerkingen hebben, dus blijven we niet langer dan een kwartiertje. Langer willen we ook niet, want het lage zuurstofgehalte in de lucht beneemt ons al snel de adem.
Als laatste bezoeken we het Laguna Colorado. Ook dit meer is gekleurd door de natuurlijke elementen, rood ditmaal, en dit keer wel prachtig te zien. Daarnaast zitten er enorme groepen flamingo’s in dit meer die we fotograferen. De onweersbuien die ons aan alle kanten omringen maken de sfeer nog mystieker tijdens onze wandeling van een uurtje.
Als we aankomen in Villa Mar, onze slaapplaats van vandaag, duik ik beroerd mijn bed in. Met een flinke dosis pijnstillers, soepjes en goede zorgen van Simone krijg ik mijn combinatie van migraine, hoogte- en wagenziekte eronder. Ik sluit zelfs nog even een uurtje aan bij de groep, maar iedereen is afgedraaid van de lange dag en opnieuw slapen we op tijd.
12-02
Na de mindere dag van gisteren ben ik benieuwd hoe het gaat als ik wakker wordt, maar dat valt alleszins mee. Een goeie nacht slaap heeft wonderen gedaan en ik word als een van de eersten wakker. Die mogelijkheid benut ik om een warme douche te pakken, een unicum in dit soort onderkomens. Ook Simone voelt zich weer kiplekker, dus we kunnen er weer tegenaan.
Het mindere nieuws van de dag is dat we moeten gaan afwijken van de geplande route. De overvloedige regenval heeft ervoor gezorgd dat een deel van de af te leggen weg onbegaanbaar is. Het betekent niet dat we highlights gaan missen, maar wel dat we een flinke omweg moeten maken.
We vertrekken om 08:00 die ochtend en al snel moet Luís alle zeilen bijzetten. We blijken niet voor niks een andere kant op te moeten want de wegen zijn soms echt slecht. Gelukkig is de ervaren Boliviaanse chauffeur niet voor een kleintje vervaard en hebben we de beschikking over een krachtige Toyota Landcruiser, die met deze omstandigheden wel raad weet. Toch blijft het af en toe spannend om over de passen te glibberen en door riviertjes te moeten rijden.
We komen die dag langs een aantal mooie rotsformaties waar we tussendoor rijden en soms eventjes stoppen. De eerste langere stop is het Laguna Negro, en zoals je al zou verwachten; het meer is zwart gekleurd door de natuur. Ondanks dat we al wat van dit soort meren zagen, heeft het hier wel wat extra’s. De rotsen torenen hoog boven het water uit en de sfeer is rustgevend, ondanks dat we er met best wat mensen tegelijk zijn.
Niet veel verder ligt een enorm ravijn, de ‘Anaconda’ genaamd. Deze naam komt door de rivier die in de diepte kronkelt en iets weg heeft van een slang. De afgrond is honderden meters diep en niet iedereen waagt zich richting de rand. Wij durven wel en worden beloond met prachtig uitzicht. Een eind verderop stoppen we met 3 auto’s tegelijk aan de oever van een riviertje. De koks hebben die ochtend de lunch al geprepareerd en die eten we op als picknick midden in de weidse natuur.
Hierna volgt door de wegafsluitingen een lange rit naar onze bestemming van vandaag, het dorp Colchani. Onderweg stoppen we nog één keertje bij het Cementario del Trenes. Hier staan sinds halverwege de vorige eeuw buiten gebruik gestelde goederentreinen. Sinds veel mijnen opdroogden werden de treinen niet meer gebruikt en hier gedumpt. Inmiddels heeft weer en wind zijn werk gedaan en biedt het een duistere aanblik. Toch is het mooi om er overheen te lopen en biedt het de mogelijkheid tot het maken van mysterieuze foto’s.
Dan rijden we naar Colchani, wat grenst aan het gebied wat het echte doel vormt van deze trip; de zoutvlaktes, of salar van Uyuni. We komen bijtijds aan, dus Luís biedt aan ons even mee te nemen voor een voorproefje. Normaal zouden we de volgende ochtend pas gaan, maar omdat er nu nog tijd is, krijgen we een sneak preview.
Nu is het zo dat de salar het grootste deel van het jaar kurkdroog is. Zover het oog reikt zie je dan de spierwitte vlakte en dit biedt een prachtige aanblik. Wij treffen het anders, want ook hier heeft de regenval voor een ander plan gezorgd. De vlakte is namelijk volledig bedekt met water, enkeldiep. Omdat nu ook de wind de kop opsteekt lijkt het eigenlijk niets anders dan een enorm meer. Duidelijk wordt wel dat ook de volgende ochtend dit bad nog niet verdwenen gaat zijn. We hopen dus maar dat de omstandigheden de volgende ochtend helder en windstil zijn, zodat het water een mooi spiegelend effect gaat geven.
We keren terug naar ons verblijf, welke grappig genoeg volledig is opgetrokken uit zout. De muren, de tafels, de banken. Zelfs de bedden staan op grote zoutblokken en de vloer ligt bedekt met zoutkorrels. Het eten uit deze keuken kán simpelweg niet flauw van smaak zijn.
Na een lekkere maaltijd besluiten Simone en ik de gidsen, chauffeurs en kokkin in het zonnetje te zetten na al dat harde werk en trakteren op een rondje. Bij dat ene rondje blijft het wel, want de wekker gaat morgen héél vroeg!
13-02
Zoals beloofd gaan we vanochtend opnieuw naar de salar, en omdat het schouwspel van zonsopkomst hier prachtig moet zijn doen we dat vroeg, om 05:30 rijden we weg.
Het water staat dus nog steeds enkeldiep, maar voor de mooiste foto’s moeten we toch een beetje lijden. Ondanks dat Simone net voor vertrek nog aan onze slippers dacht, is het water ijs- en ijskoud aan onze voeten.
Na verloop van tijd voelt het beter, maar er zijn er niet veel die zich in het water wagen. We krijgen gelukkig wel de mogelijkheid om de prachtige zonsopkomst vast te leggen. Onze gebeden zijn verhoord, want de wind is gaan liggen en de wolken laten zich nauwelijks zien. Het is een plaatje!
Na dit natuurschoon rijden we richting een groot gebouw wat midden op de vlakte staat. Dit blijkt het niet meer als zodanig gebruikte, allereerste zouthotel te zijn, waar we lekker ontbijten. Als we weer de auto instappen nemen wij het muzikale heft in eigen handen. De gehele trip hebben we naar de favorieten van Luís geluisterd, want de chauffeur is ten slotte de baas. Na 4 dagen Argentijnse en Boliviaanse Gaucho-muziek, waar niks mis mee was, zetten we de auto op z’n Hollands op z’n kop. André Hazes, Bløf, Acda & de Munnik en anderen komen voorbij. Op het hoogtepunt begint Luís enthousiast mee te swingen met Kedeng-kedeng. De ietwat vulgaire context aan het eind van het nummer blijkt hem niet te ontgaan...
Hierna is het tijd voor nog iets leuks; perspectieffoto’s. De vlakte, droog of nat, leent zich door de leegte heel mooi voor het maken van grappige foto’s in perspectief. Zo maken we foto’s van een enorme reus Luís die de auto aanvalt met ons erin, of een foto waarin een kleine ik op de enorme hand van Simone sta en ik haar op de wang kus. Ook brengen Saar en Simone een eerder ontstaan idee ten uitvoering. Ik film ze samen ‘hand-in-hand’ zingend. Een stukje wereldwijde Feyenoord-clubliefde!
De trip zit erop. Na de lunch brengen Luís en Saar ons naar Uyuni. We wisselen knuffels en telefoonnummers uit, want er is een goeie band ontstaan de afgelopen dagen. Het is niet niks om 24 uur per dag op elkaars lip te zitten en zelfs je slaapruimte te delen, als je elkaar in eerste instantie niet eens kent. We hadden het veel slechter kunnen treffen dan met Ellen en Matthé. Door ons allemaal wat flexibel op te stellen hebben we 4 fijne dagen gehad, en met Saar hadden we een gids om van te dromen!
Daarnaast moeten we nog meer mensen in het bijzonder bedanken want deze trip was een cadeau van Koos en Irene, nog voor onze beider verjaardagen. We hebben echt een bijzonder cadeau hiermee gehad en iets waar we nog lang aan terug gaan denken.
In Uyuni nemen we even de tijd om bij te komen. We laten wat kleding wassen van de paardrijtrip en van de afgelopen dagen en relaxen wat. In de avond spreken we af met Mahesh, een Brit die we vaak tegenkwamen op de trip en waar we mee aan de praat raakten. We eten samen wat en denken terug aan de mooie trip die we hadden. We houden het niet zo lang meer vol en vallen al snel om, moe van alle belevenissen.
14-02
Vandaag staat weer eens in het teken van keuzes. We hebben al door dat Uyuni geen plek is om lang te blijven. De keuze valt op Sucre, de hoofdstad van Bolivia op ongeveer 8 uur rijden. Samen met Mahesh besluiten we dat we gedrieën die kant op reizen en daar een appartement delen.
We nemen de bus van 11:30 en dit blijkt geen enorme luxe. De dame van de busmaatschappij vertelt ons echter dat we halverwege, in Potosí, overstappen op een luxere touringcar. Wat hiermee misging weten we nu nog niet, maar de tweede bus werd niet meer dan een krakkemikkige lokale roestbak. We houden het vol zonder tussenstops voor toiletbezoek en met weinig comfort, maar het is een beproeving. In Sucre ligt het appartement niet al te ver van het busstation af. Wat de kaart er helaas niet bij verteld is dat het laatste deel van de straat heel steil omhoog loopt. Dat is best een uitdaging op bijna 3000 meter hoogte!
We worden gelukkig beloond met een prachtig uitzicht over de stad vanaf ons dakterras en een luxe appartement. Dat is een verademing na alle Spartaanse omstandigheden op de trip! Met een lekker maaltje kip achter de kiezen zijn we afgedraaid voor vandaag. De volgende dagen worden vast suikerzoet in Sucre.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 552
[author] => Harald
[cityName] => Sucre
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/917_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 5-hollanders-en-een-boliviaan-zaten-in-een-jeep
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047865
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-19
[photoRevision] => 0
[title] => De Gauchos achterna in het ‘Wild West’ van Bolivia
[message] => 05-02
We worden vroeg wakker vandaag en vooral ik voel me een stuk beter. Om negen uur staan we klaar bij de bushalte om naar Humahuaca te gaan. De bus zou om kwart over negen moeten vertrekken, maar zoals altijd is het de vraag of het Zuid-Amerikaanse kwartiertje in je voor- of nadeel werkt. In dit geval wachten we tot tien uur en dan pas verschijnt de bus. Geen excuses ofzo, dat is gewoon hoe het hier gaat. Gelukkig zijn we deze slechte start van de dag snel vergeten als we door het prachtige heuvellandschap rijden.
Humahuaca ligt nog een stukje hoger dan Tilcara, op ruim 3000 meter. We doen dan ook rustig aan als we in het dorpje aankomen en eten churros gevuld met dulce de leche. Daarna hebben we een goede bodem om nog een stuk verder te stijgen naar ‘El Hornocal’, een stuk gebergte waar in de lagen 14 verschillende kleuren te zien zijn, een zeldzaam natuurverschijnsel op 4350 meter hoogte. Om er te komen kun je het beste een taxi pakken. Wij stappen in bij een jonge gozer met een fourwheeldrive die deze route duidelijk vaker heeft gereden. Zonder moeite scheurt hij naar boven, waarbij hij de meeste andere taxi’s voorbijgaat. Normaal gesproken doe je een uur over deze route, maar wij staan in 45 minuten boven, enigszins beduusd.
We maken een kleine wandeling naar beneden en staan dan oog in oog met de Argentijnse bergen waarover we al zoveel hebben gehoord. Het is er hoog, er is slechts een handjevol mensen boven om er met ons van te genieten en het is er doodstil. Het is werkelijk prachtig en een unieke ervaring, die door iemand die we later ontmoeten wordt omschreven als ‘emotioneel’ en dat kan ik alleen maar onderschrijven.
Aan alle mooie dingen komt een eind en in dit geval is dat een heel pittig einde. Waar we op de heenweg vooral omlaag liepen, moeten we op de terugweg omhoog en dat is geen pretje. De berg is erg steil en met mijn astma ben ik de traagste persoon op de berg die dag. Terwijl Harald naast me blijft lopen en me voorziet van extra medicijnen en water, gaan we voetje voor voetje omhoog terwijl iedereen ons inhaalt. De laatste honderden meters zijn afzien, maar dankzij de coaching van Harald en wat doorzettingsvermogen lukt het toch. Ik voel me net Rocky wanneer ik de top bereik.
Na een hobbelige (wederom snelle) rit naar beneden besluiten we Humahuaca zelf nog wat te verkennen. We eten het restje pannenkoeken van de dag ervoor als lunch in een gezellig parkje, lopen grote trappen op die uitzicht geven over de stad en kuieren wat rond tot we het zat zijn. De rest van de dag bestaat uit het pakken van onze spullen en uitrusten. In de tuin van een simpel restaurant eten we ons laatste Argentijnse avondmaal: Argentijns stoofvlees en een verse kalfsschnitzel.
06-02
Tijd om te gaan. We hebben het erg naar onze zin gehad in Tilcara bij Hernán en Gabriella, maar het is tijd om verder te gaan. Ze lopen met ons mee naar de straat en na een paar knuffels en de belofte om terug te komen gaan we opnieuw naar het busstation. Het Zuid-Amerikaanse kwartiertje werkt hier in ons nadeel en terwijl Harald de kaartjes koopt, stop ik mijn backpack in de hoes zodat hij veilig is in de bus. Als dat gedaan is wisselen we om en terwijl de buschauffeur nog ‘rapido, rapido!’ roept, stappen we puffend de bus in die ons naar de Boliviaanse grens brengt.
We ontmoeten een vriendelijk stel van boven de 70 (zij een Duitse fotografie-journalist, hij een gepensioneerde Engelsman) die ons het vertrouwen geven dat we over vele jaren nog steeds zulke mooie reizen zullen maken. Zij blijven een nachtje in het Argentijnse grensdorp slapen, maar hun vriendin, de Litouwse Danute, wil graag met ons mee. Met zijn drieën gaan we te voet naar de grens, wat neerkomt op zo’n 25 minuten lopen door het dorp. Bij de grens zijn onze paspoorten uitvoerig bekeken, de stempels gezet en we kregen een soort bonnetje mee met nog een stempel erop. Wat blijkt? Je krijgt geen stempel in je paspoort als je Bolivia in- of uitgaat, dat bonnetje met de exitstempel van Argentinië is je visum.
Zodra we Bolivia inlopen is het een compleet nieuwe wereld. De vrouwen lopen in traditionele kleding (een bolhoed, vlechten in het haar, kleurige kanten rokken en kousen) en de straten zien er anders uit. Ook hier lopen we weer, bergopwaarts (!), een klein halfuur. We pakken een grote taxi samen met een Boliviaans gezin. Deze mensen hebben hun halve huisraad bij zich, inclusief tuintafel en -stoelen. Na twee uur rijden door de Boliviaanse bergen komen we aan in Tupiza. Danute gaat naar een hostel en wij naar een hotel, maar eigenlijk valt het tegen vanaf het moment dat we er binnenstappen. Het zwembad is koud, de plafondplaten van de douche zijn van piepschuim gemaakt en bevestigd met roestige spijkers, de bedden liggen niet lekker en alles gaat vroeg dicht.
In plaats van in ons hotel te blijven, besluiten we een late lunch te eten in het stadje, maar dat valt ook vies tegen. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en dat is toch wel een bittere pil na het mooie Argentinië. We besluiten een simpele omelet te eten en daarna naar ons hotel te gaan met wat snacks. We kijken wat tv en gaan vroeg naar bed, hopend dat alles er de volgende dag iets rooskleuriger uitziet.
07-02
De beslissing is genomen. We zouden twee nachten in het hotel blijven, maar hebben het er zo slecht naar onze zin dat we verkassen naar een hostel. Kost de helft, maar het bed ligt een stuk lekkerder. Ook Tupiza zelf ziet er wat vriendelijker uit nu we er wat meer aan gewend zijn.
Deze dag bestaat uit het maken van keuzes. We willen wat tours boeken en daarvoor moeten we een beetje research doen en langs wat touroperators. Waar we in Argentinië soms nog moeite hadden met het Spaans, gaat het hier al een stuk beter. Niet alleen omdat wij er meer aan gewend zijn, maar ook omdat de mensen hier met een minder zwaar accent praten. Desalniettemin zijn we erg blij wanneer de dame bij één van de agencies ineens zegt: ‘Maar het kan ook in het Nederlands hoor!’ Sara was aan het rondreizen en is blijven hangen in Tupiza en werkt nu als gids. We boeken bij haar een tour naar de zoutvlaktes van Uyuni en bij een andere dame (in het Spaans) een tweedaagse paardrijtocht voor de volgende dag. Om 13:00 zijn alle afspraken en beslissingen gemaakt en we hebben nog heerlijk de tijd om door het stadje te lopen en wat boodschappen te doen.
08-02
Wie in het ‘Wilde Westen van Bolivia’ verblijft waar vroeger de gauchos rondreden kan eigenlijk niet anders dan het land verkennen op de rug van een paard. Natuurlijk is het geen geheim dat ik dol ben op paarden, maar na een enthousiast blog te hebben gelezen over deze tocht heeft ook Harald er zin in. We ontmoeten onze gids Javier, een tengere man van in de twintig die een goede kop kleiner is dan ik, en gaan op weg naar de paarden. Nadat we onze sombrero’s hebben uitgezocht en beenbescherming hebben omgedaan, is het tijd om de paarden te ontmoeten. Ik kies een mooi, klein zwart paard genaamd ‘Black Torro’, wat zoveel betekent als ‘zwarte stier’. Harald krijgt een rustig, wat groter paard met de naam ‘Capricho’, maar doordat hij de naam niet kan onthouden doopt hij hem om tot ‘Bert’, wat Capricho prima lijkt te vinden.
Om elf uur stijgen we op. Langs de oude spoorlijn stappen we het dorpje uit. Haralds paard besluit al snel dat hij het er niet mee eens is en draait om, waarop Javier voor de eerste keer die dag van zijn paard springt en er achteraan rent. Als Bert bij is, vervolgen we onze weg en al snel bevinden we ons in het heuvellandschap rondom Tupiza, waar veel ijzer, koper en zilver in de bergen te vinden is, wat het geheel erg bijzondere kleuren geeft. Een drooggevallen rivier brengt ons richting de eerste van vele kloven, die ons enorm doet denken aan tekenfilms waar indianen in een hinderlaag liggen te wachten op postkoetsen. Terwijl wij met de paarden poseren voor een foto, besluit het paard van Javier dat ze liever alleen verder gaat. Hij probeert haar nog te pakken, maar ze is weg. Javier zegt het laatste stuk te lopen en wij gaan te paard verder. Het blijkt dat we stroomopwaarts rijden, want we komen het paard van Javier tegen onder aan een kleine plas water. Het blijkt onze eerste stopplek te zijn en terwijl de paarden uitpuffen genieten wij van het uitzicht onderaan de canyon.
De daaropvolgende uren stappen we op een flink tempo door. De ‘zwarte stier’ blijkt een zeer toepasselijke naam voor mijn paard, want hij is één bonk energie en stapt supersnel door. We rijden over onverharde bergweggetjes en komen heel dicht langs de bergen die we normaal in een auto aan ons voorbij zien razen. We genieten enorm van de mooie uitzichten en van het immense en indrukwekkend woeste landschap. We lunchen bij een rivier terwijl de paarden lekker grazen, maar voelen op dat moment wel al flink aan onze billen dat de zadels niet zo zijn als in Nederland.
In de middag voelt Harald zich zelfverzekerd en ook Bert heeft goede zin. Hij komt gezellig naast me rijden en we wagen ons aan een drafje. Een lange zandweg voor ons doet me verlangen naar een galopje en terwijl ik dat tegen Harald zeg, schiet mijn paard ervandoor, met Haralds paard in de kielzog. Een paar galopsprongen en ik ben de controle kwijt. Mijn paard zit in rengalop en lijkt niet van plan te gaan stoppen. Ik hoor Harald ‘Hooooo! Hoooo!’ roepen en hoop dat hij zijn paard op tijd stil krijgt zonder mij. Het zandweggetje verandert in een verharde weg en ik zie een stuk weg aankomen waarvan ik weet dat we er niet overheen kunnen zonder sprong. Uit automatisme ga ik staan en hoop er het beste van. Black Torro springt er zonder moeite overheen en rent keihard door en het enige wat ik kan denken is: ‘laat er alsjeblieft geen verkeer aankomen’. We rennen heuvelopwaarts en ineens heb ik de controle weer terug. Bovenop de heuvel staan we stil en het eerste wat ik doe is afstappen, compleet buiten adem en aan het shaken. Ik ben honderden meters verder en ik heb geen idee hoe het Harald is vergaan. Met een knoop in mijn maag loop ik terug, waar ik twee bezorgde en opgeluchte mannen op me af zie stappen.
De rest van de middag verloopt een stuk rustiger. We komen langs rivieren en maken foto na foto, maar ik vrees dat ze niet allemaal recht zullen doen aan het gevoel dat we hebben bij het rijden door zulke imposante natuur.
We rijden ook door hele simpele dorpjes, waar mensen nog wonen in hutten gemaakt van leem of modder. Omdat er niet veel toeristen zijn die deze tweedaagse tocht boeken, zijn we een ware attractie. Alle kinderen van de dorpen lopen uit en terwijl we naar ze zwaaien en ze een vriendelijk ‘buenas tardes’ wensen, krijgen we een grote glimlach op onze gezichten van zoveel vriendelijkheid.
In het blog dat ik las werd gesproken over een accommodatie met een balkon waar de Australische jongen die erover schreef heerlijk kon uitrusten. Ons verblijf is heel anders dan dat. We stoppen in Espicaya, waar eigenlijk niet zo heel veel is. We delen onze badkamer met het gezin dat in het huis naast ons verblijf slaapt. Hun huis is kleiner dan de gemiddelde Nederlandse woonkamer. Er lopen katten, kittens en honden rond en er zit flink wat ongedierte. Onze kamer doet ons denken aan een bunker met een paar slechte bedden erin. Het woord basic is nog te aardig voor wat dit is. We zijn er niet blij mee na een lange dag in het stoffige landschap met veel zadelpijn, maar kunnen er niets meer aan doen. We vullen onze avond met kaartspelletjes en gaan vroeg slapen, met het licht aan.
09-02
Na onze paarden goedemorgen te hebben gewenst en een simpel ontbijt staan we om 9 uur klaar voor vertrek. We hadden de optie om later te vertrekken, maar konden niet wachten om weer op pad te gaan. We geven de dames die voor ons hebben gekookt een flinke fooi, wat ze enorm waarderen in dit zeer arme deel van Bolivia en vervolgen onze weg terug naar Tupiza. De eerste paar honderd meter zijn bijzonder pijnlijk, maar we zullen het ermee moeten doen.
Onze eerste stop is meteen een spannende: een rivier. Javier zegt dat het water tot onze knieën komt, maar dat het toch veilig is om over te steken. We twijfelen flink: de laatste keer dat we een rivier overstaken (in de Dominicaanse Republiek) besloot het paard van Harald in het water te gaan liggen en werd hij nat tot aan zijn middel. De kolkende rivier helpt ook niet mee. We besluiten een poging te wagen en laten Harald in het midden gaan. Mijn paard gaat als laatste en haalt hem halverwege vol zelfvertrouwen in. Terwijl ik omkijk loodst Harald paard Bert er doorheen: ‘Goed zo Bert, nog een klein stukje. Je kan het!’ Ik ben zelden zo trots geweest. Met alleen twee natte rechterschoenen brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf.
Bert heeft er zin in vandaag en stapt gezellig mee met Black Torro. We maken foto’s van elkaar, vergapen ons aan de nog altijd indrukwekkende rotsformaties en wagen ons zo nu en dan aan een voorzichtig drafje. Harald gaat soms zelf een stukje voorop en ondanks de zadelpijn genieten we enorm.
Op een drooggevallen rivier is het mijn moment: de mannen wachten terwijl ik een flink stuk mag galopperen. Zodra mijn paard snapt wat de bedoeling is, gaan we er vol voor. Het gaat zo lekker, dat we in razende vaart teruggaan naar de mannen en daarna nog een keer het hele stuk galopperend afleggen. Even verdwijnt alles. Black Torro en ik zijn één terwijl we over de drooggevallen Boliviaanse rivier scheuren.
Het blijkt niet het meest indrukwekkende deel van deze dag te zijn. Na nog een paar flinke stukken stappen, zetten we koers naar de ‘Cañon del Inca’, een vallei tussen de bergen waar vroeger de Inca’s doortrokken. Om er te komen moet je langs heel veel cactussen en prikkelbosjes rijden, met als hoogtepunt een flinke klim, waarna de vallei zich aan je openbaart. ‘Wow’ is het enige dat we op dat moment kunnen uitbrengen.
Beneden in de vallei is het zo mogelijk nog indrukwekkender dan alles wat we de afgelopen dagen zagen. We rijden over zand tussen gigantische rotsformaties, die vele eeuwen geleden zijn gevormd en door wind en water zijn uitgesleten. Opnieuw mag ik galopperen en mijn paard en ik zijn voor eventjes de enigen op aarde.
Helemaal diep in de vallei mogen onze paarden drinken en wij even uitrusten. Op de terugweg wil Harald zich ook wagen aan een galopje. Terwijl zijn paard rustig wegspringt, weet de Zwarte Stier al hoe laat het is. Met de wind in onze haren scheuren we door de canyon. Harald en Javier volgen op gepaste afstand en genieten.
En dan is het tijd om terug te gaan. We nemen een zijroute van de vallei die ons nog weer eens omhoog brengt, waarna we weer op dezelfde weg langs het spoor terugstappen Tupiza in. Zo op de rug van een paard zou je bijna vergeten dat er zoiets bestaat als de stadse verkeerschaos die met elke stap weer wat dichterbij komt. We bedanken Javier, en knuffelen nog even met Black Torro en Bert. We slapen in weer een ander hostel, want vanuit dat hostel vertrekt onze tour naar de zoutvlaktes van Uyuni de volgende ochtend om 07:00, maar niet voordat we een flinke plensbui op onze kop krijgen. Het zal de eerste van velen zijn..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 399
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/848/908_640x480.jpg?r=3
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-gauchos-achterna-in-het-wild-west-van-bolivia
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044734
[userId] => 437687
[countryId] => 24
[username] => MaxenJasmijn
[datePublication] => 2018-12-21
[photoRevision] => 0
[title] => Blog 3 - Machu Picchu en begin Bolivia
[message] => Zo... En toen waren we alweer in Bolivia. Hier ons verhaal van de afgelopen weken, we waren in Cuzco gebleven volgensmij!?
Na de rainbow maintain hebben we een paar dagen lekker rustigaan gedaan. Helemaal uitgerust begonnen we aan onze 4-daagse "inka-jungle" trek naar uiteindelijk de Machu Picchu. Dag 1 werden we vroeg opgehaald bij ons hostel. Samen met nog 8 andere gasten gingen we naar ons 1ste avontuur: down-hill-mauntainbiken! Hoe gaaf was dat!! We begonnen op een berg van 4000 meter hoog in de wolken. Met hoge snelheid op de mauntainbikes naar beneden in de jungle. Max had nog wel een kleine uitglijder maar dat mocht de pret niet drukken. Voldaan kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplek. Een lodge midden in de jungle, geen WiFi en geen warm water. Samen met 5 Amerikanen, een Canadees en een Australiër hadden we het goed naar onze zin. Lekker met z'n allen eten en ''s avonds gezellig biertjes drinken bij het kampvuur. De volgende ochtend weer vroeg op want er stond een hele dag hiken op de planning. De hele dag, berg op, berg af, over smalle bergpaadjes en over bruggen. Elke 10 minuten weer een ander adembenemend uitzicht! Een deel van de route die we die dag hadden gelopen was de oorspronkelijke Inca-trail! Onderweg zagen we allerlei tropische planten en dieren. Aan het eind van de mooie maar vermoeiende dag gingen we naar een warmwaterbron waar we onze spieren even lekker konden laten rusten. Dag 3 stond in het teken van adrenaline, we gingen namelijk zip-linen. Samen met de groep hebben we 6 zip-lines gedaan en dat was echt super vet!! Ook moesten we rotsen beklimmen en een mega hoge brug over.. Na het zip-linen moesten we een stuk hiken om bij de volgende overnachtingsplek te komen. Die avond vroeg naar bed want de wekker stond op 3 uur om vroeg in de morgen bij de Machu Picchu aan te komen. Helaas een erg slechte nacht gehad, zowel Max als ik hadden een flinke buikgriep opgelopen. Letterlijk alles kwam er weer uit. Toch besloten we de berg machu picchu op te klimmen. Kijk niet hoe, maar het is ons gelukt!! We waren erg trots op onszelf. Daar waren we dan. Eindelijk. Hier hebben we al die kilometers voor gelopen: DE MACHU PICCHU! En wat was het mooi!! Zoals in de boeken. Na 15 minuten trok de mist weg en kwam het historische bouwwerk goed tevoorschijn. Prachtig! Na rond te hebben gewandeld hebben we een paspoort stempel gezet en hebben we de bus terug naar het dal genomen, we voelden ons beiden nog niet goed. ''s avonds gingen we met de trein en een busje weer terug naar ons hostel in cusco. Daar hebben we nog 2 nachen geslapen voordat we verdergingen met de bus naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. In puno zijn we 3 nachten gebleven. De stad zelf was niet zo bijzonder, maar wel hebben we een dagtrip gemaakt naar de floating islands. Drijvende eilanden gemaakt van riet, mooi om te zien hoe mensen daar leven. Puno was onze laatste bestemming in Peru. Tijd om de grens over te gaan naar Bolivia! We waren erg benieuwd.. Onze eerste bestemming in Bolivia was het kleine stadje Copacabana, ook aan het Titicaca meer. Dit meer ligt op meer dan 3800 meter hoogte. In copacabana was het super chill, het voelde een beetje als " echt vakantie" haha. Hier zijn we bijna een week gebleven om even lekker van het mooie weer en het rustige stadje te genieten. We zijn met de kano het meer op gegaan, hebben de berg naast het dorp beklommen en hebben vooral lekker gegeten en gedronken! Ook hebben we het geboorte eiland van de Inca's bezocht, Isla del sol. Een heel mooi uitzicht, maar verder viel het ons een beetje tegen. Toen was het alweer tijd om door te gaan met onze reis. We gingen naar la Paz, de regerende hoofdstad van Bolivia. Wat een mega stad was dat zeg!! Hier de stad verkent, de kerstoptocht bekeken en wederom lekker gegeten en gedronken. Tot nu toe hebben we onze busreizen gedaan met peruhop/boliviahop. Hiervoor werden we opgehaald bij het hostel en werden we afgezet op de volgende bestemming. Vanaf la Paz moeten we onze busreizen zelf regelen aangezien peruhop/boliviahop niet verder gaat dan la Paz. Maar dat lukt ons prima. In La Paz hebben we onze vlucht naar nieuw Zeeland geboekt, 16 januari vliegen we van Santiago(chili) naar Auckland in nieuw Zeeland. We hebben tot 16 januari globaal een plan uitgestippeld. Via cochabamba, sucre, (misschien Potosi) en uyuni willen we in Chili terechtkomen begin januari. Vanaf daar willen we in 3/4 etappes rond 12/13 januari in santiago terechtkomen. Tot zover onze derde blog! We zitten nu in Sucre, we zijn hier vannacht aangekomen dus over sucre kunnen we nog niet zoveel zeggen. De kerstdagen brengen we hier in sucre door, we zijn benieuwd hoe dat zal zijn :) tot de volgende blog lieve mensen! Dikke kus van Max en Jas
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-10-26 08:48:45
[totalVisitorCount] => 4611
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1504
[author] =>
[cityName] => Sucre
[travelId] => 520647
[travelTitle] => Zuid Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-26
[dateReturn] => 2019-05-14
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,sucre
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/687_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => blog-3-machu-picchu-en-begin-bolivia
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044637
[userId] => 314423
[countryId] => 24
[username] => JolienNienkemper
[datePublication] => 2018-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Beautiful Bolivia
[message] => Ietsjes later dan gepland, maar hier zijn we weer! Dit keer zal ik jullie meenemen op reis door Bolivia. Een maandje geleden kwam ik aan in de stad Sucre, die ook wel ciudad blanca (witte stad) wordt genoemd. Een historisch stadje met, zoals verwacht, allemaal witte huisjes. Heel erg mooi! Ik was nét aangekomen toen ik door familie van Amanda werd uitgenodigd voor de lunch, wat heel erg gezellig was! Gelijk een beetje Spaans kunnen oefenen. Dit kon ik nog een beetje meer doen toen wij naar Fantastic Beasts gingen, in het Spaans... hele toffe film! Verder een beetje gegeten en gebouwen gekeken.
Daarna ging ik door naar Samaipata, een klein klein hippe dorpje. Hier heb ik een oude Inka stad bezocht en een natuurpark waarvan gezegd werd dat het extreem biodivers was, maar ik zag alleen maar varens haha.
De volgende bestemming was Rurrenabaque, van waaruit ik roze rivier dolfijnen wilde spotten, maar dit plaatsje is niet makkelijk te bereiken. Ik ben zo’n 2.5 dag onderweg geweest over modderige paden, stomme stadjes en vieze hotelletjes, maar de echte dolfijnen liefhebber doet wat zij moet doen. Eennaal in Rurre was het zó hard aan het regenen dat ik mij afvroeg of de toer nog wel door kon gaan, maar de drie dagen van mijn jungle/pampas toer was het stralend weer! We hadden een super leuke gids die vanalles wist te vertellen over alle vogels, luiaarden, capibaras, aligators (!) ennnn roze rivier dolfijnen!! Ze zijn dus meer roze wanneer ze gelukkig zijn en een beetje grijs wanneer ze niet zo happy zijn. De eerste twee dagen gingen we op een bootje door de rivier en zagen we heel veel kaaimannen en af en toe een stukje dolfijn, maar op dag drie was daar eindelijk het moment dat je het water in kon met de dolfijnen, wetende dat die kaaimannen niet zo heel veel verder lagen. Het water stonk en was vies, maar ik heb met dolfijnen gezwommen (op Sinterklaas nog wel!) dus het maakt mij niet uit! Droom in vervulling!
Na deze top ervaring was de stad La Paz aan de beurt. De stad ligt op iets van 3600m hoog, waardoor ik nogal ziek werd van de hoogte. Daar bovenop kreeg ik een voedselvergiftiging, dus La Paz was top. Nederlandse bitterballen, traditionele dansen en typische souveniertjes hebben het weer een beetje goed gemaakt!
Alweer de laatste bestemming in Bolivia was Copacabana, een plaatsje aan het meer Titicaca. Super mooi meer met besneeuwde bergen eromheen. Hier zijn twee eilandjes; die van de god van de zon en de maan. Deze zijn heel speciaal voor de locals, maar ik vond ze niet zo bijzonder haha. Wel weer hele mooie uitzichten over het meer! En toen was het alweer tijd voor Peru! Hier heb ik alweer veel beleefd, maar dat komt in een volgend verhaal. Bolivia was mooi en leuk, maar niet iedereen was even aardig voor je. Ik weet niet waarom, maar mensen die je dingen zouden moeten verkopen zijn echt onvriendelijk. All in all was het alsnog een heel leuk land!
Adios amigos x
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-09-10 10:54:51
[totalVisitorCount] => 35267
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 403
[author] => Jolien
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520442
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-15
[dateReturn] => 2019-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/314/423_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => beautiful-bolivia
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044331
[userId] => 432996
[countryId] => 24
[username] => milouvdvoort
[datePublication] => 2018-12-12
[photoRevision] => 0
[title] => Peru: deel 2 en Bolivia
[message] => Peru: Paracas, Huacachina, Colca Canyon, Puno
Bolivia: Copacabana, La Paz, Uyuni, Potosi
Het was fijn om weer eens een korte doorreis te hebben in plaats van een hele dag in de bus zitten. De bus terminals hier lijken wel luchthavens. Je checkt je bagage in, je moet je identificeren met paspoort en ticket en je handbagage wordt gecheckt voordat je de bus in gaat. Ze brengen drinken en snacks en als je de bus verlaat wordt je door de bemanning begroet. Aardig gek! Vanaf waar de bus stopte was het 10 minuutjes lopen naar m’n hostel. Na het inchecken heb ik eerst met Bas gebeld om Machu Picchu te regelen/boeken, dat is nogal wat werk namelijk. Eind van de middag ben ik even door het dorpje gelopen en heb ik de zonsondergang gekeken op het strand. Het is echt een mega klein vissersdorpje dus ik vind het prima dat ik hier maar een nacht blijf. ‘s Avonds heb ik het lokale gerecht ‘lomo saltado’ gegeten. Patat met tomaat, paprika, ui en super mals rundvlees met veel olie en knoflook. Het is inmiddels de 26e dus het was ook tijd om de twee maanden balans eens op te gaan maken. Ik zit nog steeds iets over budget maar ben sinds Ecuador erg goed gaan compenseren. Bolivia is ook erg goedkoop maar Chili en Argentinië weer niet. We gaan het zien!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Om 7.40 moest ik klaar staan voor de boottour naar de eilanden. De tour duurde twee uur en dat was precies goed. Ik heb zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en allerlei andere vogels gezien. Gelukkig kozen de vogels om aan de linkerkant van de boot te poepen, waar ik niet zat. Om 10u was ik terug en om 11u ging m’n shuttle naar het volgende dorpje. Ik had dus nog even tijd om m’n spullen te pakken en te pinnen voordat we gingen. De doorreis naar Huacachina was maar 2 uurtjes. We werden wel nog even staande gehouden door de politie en toen bleek het rijbewijs van de chauffeur al vier maanden te zijn verlopen. Gelukkig mochten we wel doorrijden. Huacachina is een mega klein dorpje rondom een oasis midden in de woestijn. Het dorpje wordt omringd door zandduinen waar je kan scheuren met buggy’s en sandboarden. Ik verbleef in een super fijn hostel met zwembad, lekker eten en luxe kamers. In het hostel kwam ik de Duitse meiden weer tegen met wie Malou en ik in Lima op stap zijn geweest. We hebben samen geluncht en eind van de middag het sandboarden inclusief achtbaan buggy tocht gedaan. Een Spaanse jongen met wie ik in de shuttle zat en die die meiden weer kenden van Mancora sloot aan voor lunch en diner. Na het avondeten gingen de Duitsers naar de nachtbus en heb ik nog wat biertjes gedronken in het partyhostel van de Spanjaard. De tweede dag heb ik lekker uitgeslapen en de hele dag bij het zwembad gelegen. Tussendoor heb ik nog even door het dorpje gewandeld. Ik heb met de Spanjaard gegeten en daarna samen een taxi gepakt naar Ica en vanaf daar de nachtbus naar Arequipa. Arequipa is een mooie stad maar die sla ik nu over omdat ik hier met Bas heen ga op onze weg van Chili naar Peru. Malou was al twee dagen in Arequipa geweest en het plan was om de 30e te starten aan de tweedaagse hike door de Colca Canyon, de op een na diepste vallei in de wereld. De nachtbus duurde 13 uur in plaats van 12 maar was heel comfortabel. Ik heb heel veel kunnen slapen en ik kon me voordat we aankwamen even opfrissen in de wc.
De planning was om 8.15 aan te komen en 9.30 de bus naar Cobanaconde te pakken met Malou, het startpunt van de hike. Mijn bus reed echter 9.15 pas de terminal in en ik moest m’n tas nog halen en naar de terminal aan de overkant lopen. Het was even stressen maar ik heb het gehaald. Malou stond me op te wachten met de kaartjes en een tas vol eten. Ik wist dat het een lange reisdag ging worden maar de tweede bus viel me wel echt tegen. Het was weer een lokale bus en hij stopte super vaak en het duurde twee uur langer dan de bedoeling was. Onderweg verloren we ook nog het reservewiel die opeens in het ravijn viel. Dit bleek de chauffeur niet zoveel te boeien want na een korte blik reden we door. We kwamen pas rond 16.30 (20 uur non stop in de bus gezeten) aan in Cabanaconde. We hadden wel een heel gezellig hostel waar we warm konden douchen en heerlijke soep hebben gegeten. De bedden waren ook super comfortabel. Na het eten hebben we onze kleine tas ingepakt voor de hike en alle snacks verdeeld. 2 bananen, 4 appels, 5 broodjes, 1 avocado, een blikje tonijn, nootjes en 4 liter water. Daar moesten we het wel mee redden. Ik voelde me echt zo’n moeke met al dat eten, m’n Ikea mesje, wc-papier en handalcohol maar man man man wat hebben we er plezier van gehad! Alleen de druk -en sluitzakjes miste nog (Ja mam, je had gelijk. Ze zijn super handig en ik had er meer moeten meenemen).
We zijn super vroeg gaan slapen want ik was kapot en om 6.15 moesten we ons nest alweer uit. We wilden vroeg vertrekken zodat we niet de hele dag in de volle zon zouden lopen en we nog wat tijd hadden om te chillen bij het hostel met zwembad na het hiken. Uiteindelijk vertrokken we om 7.40 en kwamen we 15.10 aan. We zijn deze dag de canyon helemaal ingelopen. We kwamen langs drie kleine dorpjes en het eindpunt was in een klein super groen dorpje in de canyon. Alles is hier dor en droog en dan is er helemaal beneden een super vruchtbaar dorpje door de oase en waterval die hier zijn. De hike was heel mooi maar ook best pittig. De eerste dag is bijna alleen maar afdalen met een keer een lang stuk stijgen. Dat stuk was iets minder leuk omdat het super warm was en geen schaduw. Gelukkig was er bij het eind een vrouwtje die ijskoude cola verkocht. Ze had ook een ‘caviahouderij’ maar die hebben we even overgeslagen. Daarbij heb ik al cavia gegeten op een pizza in Cotopaxi, Ecuador. We waren ook erg blij met al het eten wat we hadden meegenomen want onderweg kwamen we amper iets tegen. Toen we aankwamen bij het dorpje waar we gingen slapen zagen we het zwembad al waar we maar al te graag in wilden. Daarna konden we nog even van de zon genieten op een bedje met een biertje en nootjes. De rest van de middag en avond hebben we lekker uitgerust, genoten van een koude douche (not!) en gegeten. Later hoorden we dat er die dag een brand was ontstaan in het dorpje en veel groepen hun spullen al aan het pakken waren om aan de klim uit de vallei te beginnen. Wij hadden geen idee. Wederom lagen we op een zeer christelijke tijd in bed. Dit keer ging de wekker namelijk al om 4.30. Om de canyon uit te komen moet je 1,1 km stijgen over een pad van 5,6 km. Behoorlijk steil dus. Om de brandende zon voor te zijn begint iedereen vroeg aan deze klim. De weg omhoog had ik erger verwacht dan het was. De losers die ons passeerden op ezels omdat ze niet wilden lopen, waren een extra motivatie om door te gaan. Met een paar korte stops waren we in 3 uur boven en werden we beloond met het zien van een condor, de grootste vogel van de wereld.
Vanaf de top was het nog een halfuurtje vlak lopen terug naar het dorpje. Daar konden we even snel afspoelen, onze tas pakken en in de bus naar Chivay. Door deze bus te pakken konden we in Chivay de bus naar Puno pakken in plaats van helemaal terug te moeten naar Arequipa. In Chivay hadden we even tijd om lekkere koffie te drinken met een taartje en onze berichten bij te werken na twee dagen geen WiFi. Om 13u vertrok de toeristenbus naar Puno. De bus maakte een aantal stops bij mooie uitzichten maar ik vond het niet heel boeiend. Het was vooral erg koud en winderig en ik had m’n slippers nog aan. Rond 20u kwamen we aan in Puno. Het was mega koud. We zijn eerst gaan eten bij een restaurant wat werd aangeraden door Lonely Planet en daarna naar het hostel gelopen. We waren helemaal gesloopt van de lange dag en het vele reizen in een korte tijd. Ik overtuigde Malou ervan dat we toe waren aan een rustdag (waarvoor ze me later dankbaar was). We wilden meteen gaan slapen maar een extreem luid rockfestival aan de overkant van de straat gooide roet in het eten. Gelukkig was de eigenaar zo lief om ons een tweepersoonskamer aan te bieden aan de andere kant van het gebouw voor dezelfde prijs toen we beneden kwamen klagen.
Ik had niet heel goed geslapen vanwege de kou maar het idee dat ik niet meteen hoefde op te staan en ergens op tijd moest zijn gaf al een uitgerust gevoel. Na het ontbijt hebben we uitgebreid gedoucht en onze tas opnieuw ingepakt. Ik heb ook bijna de volledige inhoud van m’n backpack aan de laundry service gegeven. Alles was zo ontzettend smerig. Gelukkig kon ik een outfit van Malou lenen zodat ik ‘al’ m’n warme kleren kon laten wassen. We hebben even door de stad gewandeld, fruit gekocht op de markt en bustickets voor de volgende ochtend gekocht. Malou’s plan was om die avond al door te gaan maar dat plan ging niet door want de grens is alleen tussen 6.00-18.00 open. Ik vond het niet erg dat Malou nog een nachtje moest blijven want hierdoor konden we samen de grens over en doorreizen. We zijn ook nog even naar het Titicaca meer gelopen die op de grens ligt van Peru en Bolivia. Vanaf deze kant viel het aardig tegen. Gewoon een meer met vervuild gras eromheen. ‘s Middags hebben we lekker geluncht en een hostel geboekt voor Copacabana en La Paz. Onze zoektocht naar carrot cake ging verder maar het bleef bij bevroren cheesecake met passievrucht. Ze hadden wel goede koffie.
Ik wilde eigenlijk een massage en een pedicure om mezelf weer een beetje op te lappen maar alles was dicht op zondag in het christelijke Puno. Eigenlijk vonden we het wel lekker dat het zo rustig was op straat. Op de terugweg vonden we toch een pedicure die open was. Malou was er ook wel aan toe en we konden met een halfuurtje terecht. De vrouwen van de pedicure hadden medelijden met onze ‘pobre piedes’ toen ze de blaren van mij en gekloofde hakken van Malou zagen. ‘s Avonds hadden we geen zin meer om de kou in te gaan dus hebben we de druiven en aardbeien van de markt opgegeten. Ik was helemaal excited om m’n schone was terug te krijgen tot ik zag dat mijn was door de war was gehaald met die van een ander meisje en we alles moesten uitzoeken. De man achter de receptie zag eruit alsof hij ze niet alle 24 in een kratje had. Hij stond er een beetje stom bij te lachen en boodt geen oplossing voor het ongemak of de prijs die nu moest worden bepaald door het opnieuw te wegen. Dit samen met het schrale ontbijt en de drie trappen die we elke keer op moesten met intense spierpijn in m’n kuiten maakte me chagrijnig en helemaal klaar met dit hostel. De volgende dag pakten we om 7.45 de bus naar Copacabana, Bolivia. De bus was prima en de grensovergang ging super snel. Land nummer 5 alweer!
We hadden een privé kamer inclusief ontbijt voor €5 per persoon geboekt. Nadat we de tassen hadden gedropt, hebben we kaartjes gekocht voor de boot naar Isla del Sol. Dit is een eiland in het Titicaca meer. Het dorpje was veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben lekker geluncht op een dakterras in de zon. De eerste kennismaking met de Boliviaanse keuken was goed! Daarna konden we de boot op. Het was nog best fris in de wind ondanks de krachtige zon. Het was een fijn en mooi boottochtje over het meer. Toen we aankwamen bij het eiland vond ik de sfeer niet top. We werden direct opgelicht met een entreeticket voor 20bob per persoon in plaats van 10. Alle inwoners verkochten souvenirs en andere prullaria en waren alleen maar uit op je geld. Vanzelfsprekend kon je niet even over het eiland lopen. Om iets te bereiken moest je zo’n 500m stijgen door middel van een steile trap waar ik met m’n spierpijn niet echt blij van werd. Het stelde allemaal niet zoveel voor dus we besloten ons verlies te accepteren en een ijsje te eten in de zon totdat de boot weer terugging. Op de terugweg hebben we op het dek gelegen in de zon maar uit de wind, heerlijk!
Eenmaal terug op het vaste land werd het tijd om te pinnen. Ik had wat bolivianos overgenomen van een jongen uit Utrecht die ze over had maar dat geld was inmiddels wel op met ons tweeën. Het kostte heel wat moeite maar uiteindelijk is het gelukt om 500bob per persoon op te nemen (€65). We hebben bij dezelfde tent avond gegeten met een prachtig uitzicht op het meer met alle bootjes en een ondergaande zon. Het eten viel een beetje tegen maar het uitzicht maakte het goed. Terug in het hostel hebben we gedoucht en alsof we op kamp waren raadsels verteld/geraden om de tijd te doden tot bedtijd (21.30). De volgende ochtend stonden we weer vroeg paraat om wederom teleurgesteld te worden door het ontbijt. Blijkbaar zien mensen in Peru en Bolivia geen onderscheid in vers en oud brood?! We zijn naar het plein gelopen en hebben tickets gekocht voor de bus van 8u naar La Paz. Ik ben bij het enige café wat al open was een sandwich gaan halen om mee te nemen aangezien de rit 3,5 ging duren en we alleen een banaan en een gebakken ei hadden gegeten. De bus vertrok keurig om 8u en ondanks de kou was het prima. Na iets meer dan een uur stopte we omdat de bus op een soort veerpont moest om een stukje van het meer te kruisen voordat we verder konden rijden. Ik vroeg de chauffeur waar de wc was en nam aan dat dat duidelijk genoeg was maar niets was minder waar! Toen ik terugkwam stond de bus inclusief Malou en andere passagiers op het pontje en dreef die al van de kant. Malou riep dat de chauffeur had gezegd dat ik een ander bootje moest nemen?! Het andere bootje zat vol met locals en zag er niet uit alsof het snel ging vertrekken. Hoe dichterbij ik de pont bij de overkant zag komen, hoe meer stress ik kreeg. Is dit nou serieus de tweede keer dat een bus zonder mij wegrijdt omdat ik naar de wc ben? Ik kon Malou ook niet bereiken omdat ik alleen haar Nederlandse nummer heb die ze gebruikt voor whatsapp en niet het nummer van de lokale simkaart die in d’r telefoon zit. Uiteindelijk ging het bootje varen en zag ik de bus staan toen ik eraf sprong. Ik was echt woest over de laksheid van iedereen. Alleen Malou begreep me en had vanuit de bus gezorgd dat de chauffeur bleef wachten. Ik wilde mezelf verwennen met de sandwich om m’n rancune iets te laten zakken maar tot mijn grote spijt was het wederom brood wat eenden niet eens meer zouden eten. Ik had echt even een halfuurtje nodig met muziek om te kalmeren en besefte me ook dat de irritaties waarschijnlijk te maken hadden met het vroege opstaan elke dag en het hoge reis tempo van de afgelopen week. Gelukkig zouden we 3 dagen in La Paz verblijven dus konden we daar ook even een dagje chillen.
De bus deed er ook nog iets langer over door het drukke verkeer en stopte niet bij het plein vlakbij ons hostel zoals gezegd waardoor we een taxi moesten nemen. We waren er allebei even helemaal klaar mee. In het hostel konden we gelukkig al onze dorm in. We hebben de tassen gedropt en onszelf verwend met een lekkere lunch bij een overpriced westers café. Daarna zijn we naar een plein gelopen waarvandaan een walking tour begon. De tour maakte onze dag weer helemaal goed! De gids was enthousiast en super informatief. Hij vertelde ons dingen die we anders nooit hadden geweten. Zo geloven bijvoorbeeld veel Bolivianen in Pacha Mama (Nee niet die club op Ibiza, mother earth!) Ze offeren alcohol, eten, bloemen en soms zelfs mensen (!) in de hoop dat hun wensen uitkomen. Daklozen of verslaafden worden ‘s avonds benaderd en buiten bewustzijn gemaakt met alcohol en/of drugs. Zodra de persoon buiten bewustzijn is, wordt hij meegekomen naar een bouwplaats en daar levend begraven door in beton te gieten samen met de andere offers. Of het nog steeds gebeurt is niet bekend maar als er oude gebouwen worden gesloopt, worden er vaak lijken in de fundering gevonden. Ook heeft iemand die bijna slachtoffer is geworden een boek geschreven over zijn ervaring en ontsnapping. Achter het plein waar we begonnen was een gevangenis. De gevangenis wordt alleen van buiten bewaakt omdat het binnen te gevaarlijk is. In de gevangenis maken gangs de dienst uit. Hoe meer geld je hebt, hoe luxer je kan leven. Sommige mensen hebben een 3-kamer appartement en meerdere mensen die voor zich werken. Er werken ook mensen als ‘taxi’ in de gevangenis. Bezoekers mogen altijd langskomen en deze taxi’s begeleiden je dan veilig naar degene die je wil bezoeken of de gevangene naar de poort. Cocaïneproductie en handel is zeer gewoon in de gevangenis. De bezoekers brengen de grondstoffen mee en de gevangenen gooien het eindproduct op straat verpakt als afval. Iemand staat dan buiten te wachten om het onopvallend op te rapen en te verkopen. De rest van de tour ging over de tradities van cholita’s, de traditionele vrouwen die je hier veel ziet en de geschiedenis van Bolivia met veel presidenten die zijn afgezet of vermoord. Kortom, erg interessant allemaal.
Aan het einde van de tour vroegen we de gids of hij een plek wist waar ze carrot cake verkochten. En jahoor, eindelijk hebben we het gevonden! In een super leuk café kregen we enorme plakken carrot cake met een lekkere crèmelaag en goede koffie. We waren weer helemaal gelukkig! Eenmaal terug in het hostel hebben we de death road tour voor de volgende dag geregeld in het hostel. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele ongelukken die er gebeuren. Het is dan ook niet voor niets verkozen tot de gevaarlijkste weg van de wereld. Vroeger reden hier dagelijks vrachtwagens die elkaar moesten passeren op de smalle onverharde rotsweg zonder vangrails. Een kleine stuurfout kan je fataal worden want vanaf de rand van de weg is het ravijn 400-500m diep en steil naar beneden. Tegenwoordig is er niet veel verkeer meer en is de weg een attractie geworden voor toeristen. Onder het mom ‘no risk no fun’ en het voornemen om dit pas ná de tour aan onze familie te vertellen, schreven we ons in. We hadden goed onderzoek gedaan naar een organisatie met goede recensies, meerdere gidsen en up to date materiaal. We hebben die avond lekker Indiaas gegeten en zijn zodra de spullen klaar lagen gaan slapen. De volgende ochtend stonden we om 7.30 klaar voor het hostel. De tour begon een beetje stom omdat het busje te laat was, we op crappy uitklapstoelen moesten zitten en er keiharde metal muziek aanstond waar ik nog even niet klaar voor was op de vroege ochtend. Echter was dat snel vergeten toen de tour begon! De gids was erg goed en we hadden een leuke groep. We waren wel blij dat we zelf al ontbeten hadden met yoghurt, appel en het zakje granola, kaneel en rozijnen wat ik nog had want het ontbijt wat inclusief was daar kon je niet op leven. We kregen instructies over de route, spraken tekens af en testen onze mountainbikes. Ook kregen we elleboog -en kniebeschermers, een pak, handschoenen en een helm. Het vette van deze route is, is dat je begint op 4200m in de kou en eindigt op 1100m in de jungle en warmte. De weg is op een paar kleine vlakke stukjes na alleen maar naar beneden. De eerste 25km was nog over asfalt. We konden een beetje wennen aan de fiets, de snelheid en het continue remmen. Tussendoor stopten we vaak om de groep bij elkaar te houden en foto’s te maken. Na het asfalt stuk begon de echte death road. Gravel, losse stenen, scherpe bochten en vooral smalle stukken maakte het best spannend. Bij elke stop instrueerde de gids ons over het stuk wat daarna kwam en waar we op moesten letten. Toen we echt net waren begonnen stopte de gids abrupt. Een vrouw van een andere groep was met fiets en al 20-30m naar beneden gevallen. Gelukkig had ze zich aan iets vast kunnen grijpen. Malou en ik werden erg blij van hoe professioneel onze gids met de vrouw omging en wat basis testen deed om te checken of ze oke was. Het bizarre was dat de gids van de groep van de vrouw niet eens doorhad dat ze gevallen was. We waren erg blij met onze keuze van deze organisatie! Door deze wake-up call ging iedereen serieus om met de instructies over afstand houden en afremmen voor de bochten. Eenmaal beneden was het flink warm en konden we even uitpuffen met een biertje terwijl de gidsen de fietsen wasten. Daarna werden we naar een hotel gebracht met grote tuin en zwembad waar we konden chillen, zwemmen, warm douchen en eten van het buffet. Om 17.15 kregen we onze T-shirts als bewijs dat we het gehaald hadden en begon de 3 uur durende rit terug naar La Paz. In het busje hadden Malou en ik eerst nog wel zin om in het hostel wat drankjes te doen aan de bar maar eenmaal terug waren we zo gaar dat we meteen zijn gaan slapen.
De derde dag in La Paz konden we eindelijk even rustig aan doen. Ik was alsnog vroeg wakker maar ben lekker in bed gebleven en heb wat research gedaan naar de amazone. M’n plan was om daar vanuit La Paz heen te gaan voor een 3-daagse tour. Ik had moeite met het vinden van een goede organisatie, de vluchten waren duur en ik merkte aan mezelf dat ik er eigenlijk helemaal niet zo’n zin in had. Het is nu regenseizoen waardoor er nog meer muggen zijn en de boot waarmee je door de amazone vaart heeft geen overkapping dus dat klonk ook niet heel aanlokkelijk. Ik besloot de amazone te skippen en met Malou mee te gaan naar Uyuni die avond. De 3-daagse tour over de zoutvlaktes zou een super leuke afsluiter zijn van het reizen samen! We hebben wederom genoten van ons eigen ontbijtje in de zon, rustig onze spullen gepakt en uitgecheckt. Omdat de straten van La Paz zo in hoogte verschillen en om verkeersdrukte te minderen is er een kabelbaan netwerk over de hele stad. Locals gebruiken dit om van A naar B te komen maar voor ons was het erg leuk om de verschillende wijken van bovenaf te zien en een mooi uitzicht over de stad te hebben zonder na een blok te hijgen. Ik had trouwens nóg steeds spierpijn in m’n kuiten van de Colca Canyon. Na een paar ritjes zijn we terug gegaan naar het café met de lekkere carrot cake voor lunch en vanzelfsprekend nog een stuk carrot cake. Daarna zijn we langs wat souvenirwinkeltjes gaan struinen om handschoenen, een sjaal en een muts te kopen voor in Uyuni. Ook zijn we langs de terminal gegaan om bustickets te kopen voor de nachtbus die avond. Al met al toch weer best veel gedaan op een dag maar het was gezellig en ontspannend. Die avond hebben we om 20u de nachtbus gepakt naar Uyuni.
De busrit was niet top maar ik heb best wat kunnen slapen dus ik voelde me prima. Om 6u kwamen we aan en werden we bedolven door mensen van tour operators. Het was super koud en we wilden gewoon ergens binnen ontbijten en wakker worden zonder al die irritante mensen. We hadden van te voren een café gevonden die goed inspeelt op de nachtbus. Ze gaan om 5am open, hebben ontbijt, een warme douche en je kan je telefoon en andere apparaten opladen. Precies wat we nodig hadden! We hebben daar gehangen tot om 8u alle kantoortjes open gingen. We hadden op basis van verhalen en recensies drie bedrijven waar we langs wilden en een van die drie kiezen om mee te boeken. Er kan nogal wat verschil zitten tussen de kwaliteit van de tour en goedkoop betekent hier vaak niet beter. Omdat er in Uyuni zelf niets te beleven is, gaan de meeste mensen dezelfde ochtend van aankomst weg op tour naar de zoutvlaktes. Het was even stressen omdat de organisatie die we wilden twee mensen extra nodig had om een nieuwe auto ‘te openen’, de tweede überhaupt geen mensen had en de derde vol zat. We waren even bang dat we niet konden vertrekken. Uiteindelijk hebben we een andere organisatie gevonden en omdat het zo last minute was nog €30 van de prijs af kunnen lullen. We hadden nog even tijd om snel een broodje, water en wc-papier in te slaan en toen begon de briefing. De gids sprak goed Engels en kwam heel gepassioneerd over. Om 11u vertrokken we met twee jeeps, 10 mensen, 2 chauffeurs en 1 gids voor 3 dagen avontuur!
Deze tour was absoluut m’n hoogtepunt van Bolivia en staat zeker in de top 3 van hoogtepunten tijdens deze reis. De eerste dag hebben we weinig in de auto gezeten. We maakten een stop bij een ‘begraafplaats’ voor treinen, een fabriekje waar het zout wordt verwerkt en toen bij dé zoutvlaktes. We hadden een strak blauwe lucht, amper wind en een hele krachtige zon die binnen no time mijn scheiding rood had. Er lijkt geen eind te komen aan de kilometers lange vlaktes. We hadden even tijd om foto’s te maken en toen kregen we een super lekkere picknick als lunch buiten op de zoutvlaktes. De cliché grap ‘is er ook zout?’ is zeker gemaakt. Na de lunch reden we naar een ander deel van de vlaktes waar we tijd hadden voor de perspectief fotoshoots met attributen. De volgende stop was een soort eiland met koraal erop en mega veel cactussen. Vroeger was het water onder de zoutvlaktes een meer maar dat is overstroomd door de zee en zo ontstond de laag zout op het water. Door plaatverschuivingen zijn stukken die vroeger onder water lagen omhoog geduwd. Het koraal is vanzelfsprekend dood maar het was heel cool om dingen die je normaal met snorkelen of duiken ziet nu op het droge te zien. We zijn omhoog gelopen voor een 360 graden uitzicht over de vlaktes en daarna een stuk gaan rijden voor een mooie plek om de zonsondergang te kijken. De gids had als verrassing rode wijn en chips mee en we waren allemaal even heel gelukkig met de situatie. Een super gezellige groep, leuke dag, mooi uitzicht, muziekje uit de auto op de achtergrond (ik was de hele trip DJ) en een wijntje in je hand. Eenmaal aangekomen bij het hostel was iedereen kapot van de lange dag. Na het eten was het tijd voor een warme douche en om ons bed in te gaan.
De tweede dag hebben we wat meer in de auto gezeten. Om 6.30 was het ontbijt en om 7u vertrokken we. We zijn langs prachtige meren gegaan, meer opgedroogd koraal, vulkanen en reden uren door de ongerepte woestijn. We hebben flamingo’s, lama’s, struisvogels en een vos gezien. Het gaf zo’n vrij gevoel om te roadtrippen door the middle of nowhere met een muziekje op en te dagdromen terwijl de mooie landschappen voorbij raasden. Malou en ik waren ook erg blij dat we niet bij een overdreven Amerikaanse meid in de auto zaten die alleen maar kon praten over haar leven als lerares in Korea. Wij zaten absoluut in de coole-mensen-auto (lol!). De tweede accommodatie was erg basic maar dat wisten we van te voren. 200m vanaf het hostel zit een kleine hotspring met heerlijk warm water. Na het eten zijn we met 5 van de groep erin gegaan met wijn en chips en hebben we naar de prachtige sterren gekeken. Er was ook geen douche in het hostel dus dit was top om even op te frissen. ‘s Avonds koelt het flink af dus we zaten tot onze schouders in het water met een muts op om zo min mogelijk warmte te verliezen.
De derde dag bestond vooral uit terug rijden. Ik had een beetje last van m’n buik, ben nog steeds snot verkouden en was erg moe van de volle dagen en 24/7 samen zijn met zo’n groep. Ik had wel weer behoefte aan wat me-time. Eenmaal terug in Uyuni ben ik met Malou bustickets gaan kopen. Zij gaat terug naar La Paz en ik naar Potosi. Ik had daarna nog even tijd om m’n berichten bij te werken en avondeten te halen voordat ik afscheid moest nemen van Malou. We hebben 3 mega leuke weken gehad en ik ga d’r zeker weer zien in Utrecht! Om 18u ging mijn bus naar Potosi. Dit is een stad 4 uur van Uyuni vandaan die bekend staat om haar actieve mijnen en onder andere zilverwinning. Ik ben nog nooit in een mijn geweest en ik wilde wel meer weten over de omstandigheden waarin de mijnwerkers werken. In Potosi zijn niet zoveel hostels met dorms dus ik besloot mezelf te verwennen met een privé kamer om even goed uit te kunnen rusten. Rond 22u kwam ik aan en ben ik meteen m’n bed in gedoken. Het is me zowaar gelukt om uit te slapen (9u)! De dag vulde zich redelijk makkelijk met rustig ontbijten, uitgebreid douchen, FaceTimen met Bas, paps en mams, Anouk en Simone, lunchen en dingen uitzoeken voor Argentinië en de weg ernaar toe. Het was echt heel lekker om een eigen kamer met badkamer te hebben waar je al je zooi gewoon kan laten liggen, geen rekening hoeft te houden met anderen en je even kan terugtrekken.
M’n tweede dag in Potosi heb ik weer een rustige ochtend gehad. Ik ben even door het centrum gelopen en na 8 pogingen bij verschillende banken heb ik het voor elkaar gekregen om dollars te pinnen. De waarde van de Argentijnse peso is nu heel laag waardoor het slim is om stabiele dollars mee te nemen naar Argentinië en die daar om te wisselen in kleine hoeveelheden. Na de lunch begon mijn tour door een mijn samen met 5 anderen. De gids probeerde soms iets te grappig te zijn en sprak niet bijster goed Engels maar hij deed erg zijn best. Hij is zelf op zijn 8e begonnen als mijnwerker en heeft het 27 jaar gedaan voordat hij als gids is gaan werken. We kregen een pak en laarzen aan voor het stof, een helm met lamp en een mondkapje. Ook kochten we sap, coca bladeren en dynamiet als cadeaus voor de mijnwerkers. De meeste mijnwerkers werken zo’n 12u per dag. Tijdens zo’n dag leven ze op sap en coca bladeren die de eetlust verminderen. Je zag ze allemaal met zo’n prop in hun wang zitten. Na 4 uur is de smaak van de bladeren weg en weten ze dat ze even mogen rusten. Ook helpt het tegen hoogteziekte. Het was heel leip om in de mijn te zijn en op sommige smalle diepe stukjes ook best benauwend. Het was bizar om te zien in wat voor erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. In de mijn was ook een offerplaats voor Pacha Mama. Elke vrijdag drinken de mijnwerkers 96% alcohol en dat offeren ze ook samen met sigaretten en coca bladeren in de hoop voor geluk en goede kwaliteit. Ik was blij toen ik weer daglicht zag en we door konden naar de fabriek waar het zilver, zink, lood en mineralen worden gescheiden van de stenen. Na de tour kon ik gelukkig nog even douchen in het hostel, eten en met de taxi naar de terminal. Om 20.30 ging m’n bus naar Villazon, het grensplaatsje aan de kan van Bolivia.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44
[totalVisitorCount] => 26833
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 482
[author] => Milou
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520278
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-09-25
[dateReturn] => 2019-01-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => peru-deel-2-en-bolivia
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5079918
[userId] => 440905
[countryId] => 24
[username] => CarolinaenBolivia2021
[datePublication] => 2021-11-09
[photoRevision] => 0
[title] => Goed aangekomen in Oruro ! Reisperikelen ...
[message] => Jullie hebben er even op moeten wachten , maar hier dan toch het eerste verslag vanuit Oruro.
Dinsdagmorgen 2 november ben ik vertrokken naar Brussels Airport met 2 koffers , elk net geen 23kg , een rugzak van ongeveer 9kg en een handtas , van waaruit ik met Iberia mijn eerste vlucht had naar Madrid . Na de vlotte check-in en controles nog 2 kg belgische pralines , een flesje parfum en een zakje stroopwafels in de taxfreeshop gekocht. De wafeltjes om een eventueel hongertje onderweg te stillen.
Dus met nog een extra papieren zakje als handbagage naar de gate. Vlucht naar Madrid wederom vlot verlopen ..Bij het uitstappen in Madrid echter in terminal 4.. een klein ongelukske ..Mijn papieren zakje scheurt en de inhoud ligt verspreid aan de ingang van de gate ... damn ....
Gelukkig vlug een ' vervangzakje' gevonden in een nabijgelegen winkeltje waarna ik na het ophalen van mijn koffers toch ook weer een ' klein gelukske' kon ervaren . Ik moest namelijk niet met mijn 2 zware koffers en rugzak de bus op om mij naar een andere terminal te verplaatsen om daar opnieuw in te checken bij BOA, de vliegmaatschappij waarmee ik de volgende vlucht naar Cochabamba, Bolivia had.Check-in bij BOA was ook in terminal 4... gewoon 2 verdiepingen met de lift omhoog :-) .
Ruim de tijd om in te checken , want ben om 14u30 toegekomen in Madrid , en om 21u30 vertrok de volgende vlucht pas .... Relax ..dacht ik ..
Mezelf vlak bij de check-in van BOA op een stoel ' genesteld' . Intussen maakte in mijn handbagage wat lichter door 1 kg pralines en de parfum in mijn koffers te stoppen .. voor mij was dit wederom een ' klein gelukske '.. een mens is soms toch rap content he ...
Een lange rij met reizigers ( vooral Bolivianen ) stond met ' pak en zak' al te wachten tot de check-in zou starten. ' Pak en zak' mag je heel ruim zien . Ik reis dan wel met 2 koffers van 23kg.... maar de meeste bolivianen hadden 3-4 of zelfs 5 grote ' bultos' bij .... bijna allemaal ingewikkeld in groene of witte plastiekfolie .....Toen dan eindelijk de check-in begon, sloot ik mij ook aan bij de lange rij ... want eens van mijn koffers verlost wou ik toch wel graag iets gaan eten. Na mijn ontbijt thuis had ik alleen nog maar wat water een stroopwafel ( uit de taxfreeshop :-) ) gegeten .
Maar heb zo maar eventjes meer dan 2,5 uur moeten aanschuiven , want heeeeeeeeeeeeel veel technische problemen met de bagagebanden ...zodat het een redelijk 'chaotische' check-in werd met zenuwachtig rondlopend personeel ....:-)))
Maar goed , om 18u45 dan toch met de shuttle naar terminal 4S, van waaruit mijn 11,5 uur durende vlucht naar Cochabamba zou vertrekken . Grote honger had ik intussen ...En damn , Burger King was al gesloten intussen ...:((( daar ging mijn plan om nog gauw een lekkere hamburger met frietjes te gaan eten ...Maar de vervangende sandwich elders was ook zeker wel lekker hoor .
Nog even wachten aan de gate tot we konden instappen ..En ik moet zeggen ...met alle coronaregels verliep de inscheping veel ordelijker dan wat ik vroeger gewend was ...Mas disciplina .
Naast mij op het vliegtuig kreeg ik het gezelschap van een 31-jarig Duits meisje Leonie . Aangename babbel , daarna nog wat eten .. Ook niet de gewoonlijke warme maaltijd met 'pollo' ( kip ) of pasta ...maar ook weer omwille van corona een zakje met daarin een flesje water , een brikje fruitsap, een bakje met 2 sandwiches en een zakje zoute chips. Ook geen dekentje of kussentje deze keer ( corona ?? ) .. dus gebruik ik mijn trui maar als kopkussen en mijn jas als deken ... Voor alles is er een oplossing in het leven ..nietwaar ?
Redelijk goed geslapen ..niet zoals in een bed natuurlijk ..maar toch tot 2 uur voor de landing ' geslapen' . Wederom een plastiek zakje als ontbijt met daarin opnieuw een flesje water , brikje fruitsap , verse fruitsalade en een cakeje .
Om 4u15 ( boliviaanse tijd ) geland in Cochabamba. Na controle door de ' migracion' ..ophalen van de bagage..En ja .. vééééééél bagage rolde op de band ...maar de mijne bleven lang achterwege ..Ik kreeg al een ' klein stresske' dat mijn koffers er niet bij zouden zijn ..maar ' por fin' gelukkig wel . Intussen was het al wel 6u ( in de ochtend )
Controle van de bagage door de douane en dan eindelijk naar de uitgang waar Monica , Frederic en Patrick me stonden op te wachten .
Wat een blij weerzien was dat ...na 2 jaar ..onbeschrijflijk .
Alle bagage in de auto , om dan te starten aan een rit van meer dan 200km naar ...ORURO !!!
Een weg door de bergen met veel kronkels en bochten met vrachtwagens die enkel met een slakkegangetje naar boven tuffen ...En Frederic is dan wel een voorzichtige chauffeur , maar af en toe kneep toch maar effe mijn ogen toe ....
Onderweg nog gestopt om wat te eten .. mijn eerste boliviaanse ontbijt ... ' api con pastel ' ...khoopte dat mijn maag er niet al te veel problemen mee zou hebben ( en gelukkig viel dat heel goed mee achteraf).
Omstreeks 10u30 ( boliviaanse tijd .. in België 15u30) eindelijk toegekomen in mijn boliviaanse ' thuis '. tKlinkt raar , maar ook al was het 2 jaar geleden , het leek wel of ik er gisteren nog was geweest :-) .
Na een ' cafecito' en een babbel met dochter Katrine , eerst het thuisfront gerustgesteld dat ik veilig was toegekomen om dan toch maar op bed wat te gaan rusten ... slapen lukte niet echt ... wellicht ook wel wat de ' emoties ' .. sAvonds dan ook op tijd naar bed . Ook donderdag nog een hele rustige ' thuisdag ' met lezen , rusten , haken :-) ..zodat mijn lichaam voldoende tijd krijgt om zich aan te passen aan de hoogte ( 3700 m ) en ' el cambio del tiempo ' . De preventieve inname van Diamox doet blijkbaar dan toch ook zijn werk om hoogteziekte te onderdrukken .
Maar ben zo blij en gelukkig dat ik hier terug ben na 2 jaar .Ook mijn boliviaanse familie is heel content omdat ik weer enkele weken deel zal uitmaken van hun gezin . Een warm en deugddoend onthaal ..
Op vrijdag voel ik dat mijn lichaam nog wel wat last heeft ..maar is het omwille van de hoogte ? of is het omdat ik toch geen 18 jaar meer ben ( hé Jos ? :-)))
Voel me wel goed genoeg om Gilberto Pauwels ( familie ) een bezoekje te brengen ... con barbijo ( mondmasker en de nodige voorzichtigheid.
In de namiddag met Monica nog een boliviaanse chip en telefoonkaart gekocht voor mijn gsm en wat andere aankopen gedaan om nadien huiswaarts te keren en te ..RUSTEN.
Zaterdag ..mijn slaapritme is al iets beter aangepast , maar toch nog altijd heel vroeg wakker ..wat lezen ..wat babbelen met het thuisfront en berichten beantwoorden van al mijn boliviaanse vrienden die staan te popelen om mij te zien ...
sNamiddags met de familie naar 2 (!) voetbalmatchen gaan kijken van mijn ahijado ( petekind ) Patrick. sAvonds heel leuke avond met z'n allen thuis : RUMMIKUBavond met mijn eerste ' cerveze negra' een een knabbeltje . Veel gelachen , veel gebabbeld .. en veel te laat naar bed ...1uur . En toch ben ik de volgende ochtend , zondag , om 6u klaarwakker .
Zo , tot hier mijn eerste verslag vanuit Oruro . De komende week zal mijn agenda zich wat meer vullen ...daarover meer in het volgende verslag.
10 jaar geleden in 2011 kwam ik voor de eerste keer naar Bolivia... dus nu 2021 is een jubileumjaar ...
Ben Marc en onze kinderen heel dankbaar dat ze me telkens weer deze weekjes ' me-time' gunnen ...al 10 jaar lang ...
Wil ook nu al , al de mensen bedanken die mij de laatste weken voor mijn vertrek nog een ' gulle bijdrage' hebben bezorgd.Samen met de opbrengst van de koekjesverkoop van 2020 heb ik een mooi bedrag . Deze centen zullen zeker en vast een nuttige bestemming krijgen en dan deze keer voornamelijk voor de kinderen en jongvolwassen met beperking van het schooltje Ghislain Dube. Komende donderdag heb ik een eerste ' reunion' ... en gaan we bekijken wat de noden zijn om deze kinderen zo goed mogelijk te helpen ...
Veel groetjes , en tot een volgend schrijven .
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2021-10-27 14:12:39
[totalVisitorCount] => 8328
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 515
[author] => Carolina
[cityName] => Oruro
[travelId] => 526783
[travelTitle] => Bolivia 2021
[travelTitleSlugified] => bolivia-2021
[dateDepart] => 2021-11-02
[dateReturn] => 2021-12-11
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/966_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/905_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => goed-aangekomen-in-oruro-reisperikelen
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5064208
[userId] => 312545
[countryId] => 24
[username] => raoulenannemarie
[datePublication] => 2019-09-27
[photoRevision] => 0
[title] => All we are is dust in the wind
[message] => Zondag 22 september 2019
Na een ontspannen ontbijtje vliegen we eind van de ochtend naar Bolivia. Eerst van Cuzco naar La Paz waar we een tussenstop hebben van ca 5 uur). Het is een klein vliegveld, maar wel met voldoende eet- en drinktentjes. Daarna vliegen we door naar Uyuni, een klein stadje midden in de woestijn op 3.669 meter hoogte. Er staat al een taxi voor ons klaar, dus dat is wel makkelijk.
Wanneer we 's avonds Uyuni binnenrijden lijkt het alsof het helemaal verlaten is. Het zand en stof waait door de lege straten en we zien geen mens. Er is geen straatverlichting en de huizen zijn donker. Na een tijdje komt hier gelukkig verandering in en zien we wat leven op straat. We verblijven in Kory Wasy Hotel. Op de foto's een schitterend hotel met mooie grote kamers. Helaas heeft onze kamer geen ramen of enige ventilatie. Het vorige hostel had wel een raampje van 20 x 20 cm. Ook niet echt de moeite. Hierdoor hadden we allebei al wat last van een verstopte neus en zaten dus niet te wachten op een kamer zonder ventilatie. Gelijk verhaal gehaald bij de receptie, want we hebben kamers gezien met een raampje. Niet naar buiten toe, maar wel naar de binnenplaats. Na veel pijn en moeite blijkt dat die kamers wel vrij zijn, maar niet schoongemaakt en ook zonder schoon beddengoed. Het is maar voor één nacht en een schone kamer is toch ook wel lekker. Tot we gingen slapen de deur opengelaten voor nog een beetje frisse lucht.
Maandag 23 september 2019
We verzamelen om 10:30 uur bij het hoofdkantoor van Red Planet Expedition op zo'n 5 minuten van ons hotel. We gaan op een 3-daagse trekking door de woestijn van Uyuni. Hier is een enorme zoutvlakte (daarover verder meer), de grootste lithium voorraad ter wereld en veel zand en rotsen.
Er zitten al best wat mensen te wachten. Het is een gemêleerde groep van 17 personen. We rijden met 3 terreinwagens. In onze wagen zitten twee zestigers uit Australië en twee dertigers uit Canada op huwelijksreis. Zij hebben allemaal de Inca Trail gedaan. Dat is vooral erg knap van die ouderen, want het is een hele pittige 4-daagse tocht door de bergen naar Machu Picchu. Verder hebben we nog o.a. drie jonge Belgen, twee Italianen en ook twee Britten.
De rit begint en net buiten Uyuni staan oude locomotieven (de meesten uit de 19e eeuw) weg te roesten. Dit waren de eerste treinen van Bolivia en werden gebruikt om zilver en andere grondstoffen te vervoeren. De Engels sprekende gids vertelt in geuren en kleuren over Bolivia en de geschiedenis. Naast de Spaanse geschiedenis hebben ze ook mot (gehad) met Chili. Bolivia strekte zich vroeger uit tot de kust, maar dat is dus ingepikt door Chili. Dit gebeurde volgens de gids heel stiekem. Terwijl de Bolivianen hun meerdaagse carnaval aan het vieren waren met de nodige drank, bleek na afloop van het feestgedruis dat ze een stuk land waren kwijtgeraakt. Dit is eigenlijk nog beperkt gebleven doordat Bolivia door het Andesgebergte moeilijk toegankelijk is. De Chileense troepen konden daardoor niet verder trekken en nog meer land veroveren.
We vervolgen onze rit en stoppen in het dorpje Colchani. Hier mogen we bij een familiebedrijfje naar binnen. Zij verzamelen nat zout en verwerken dat naar barbecue zout en consumptiezout. Dit is voor de meeste lokale families de primaire bron van inkomsten. Vanwege het hoge zoutgehalte kan je hier namelijk bijna niks verbouwen. Verder zijn er ondergrondse dikke lagen samengeperst zout (tot wel 180 meter) die ze in stukken blokken kunnen zagen. Deze zoutblokken zijn zo sterk dat ze hier huizen van kunnen maken.
Daarna rijden we door naar de zoutvlakte 'Salar de Uyuni'. Dit is de grootste zoutvlakte op de wereld (10,582 km²). Het ligt op 3.663 meter hoogte. Deze is ontstaan doordat de zee hier heel lang geleden is verdampt. Hier kan je trouwens niet komen in de zomer. De zoutvlakte bestaat uit natuurlijk gevormde zeshoekige harde zoutplaten. Daartussen zit zachter zout. In de zomer staat het grondwater hoger, waardoor de platen los komen te liggen en je kan wegzakken.
Het is eigenlijk een grote witte egale vlakte die oneindig lijkt door te gaan. In de verte is het omringd door bergen en vulkanen, maar die liggen zo ver dat je die over het algemeen bijna niet ziet. De chauffeurs gebruiken die om te navigeren. In het noorden is de berg Chipaya en in het zuiden de vulkaan Licancabur op 5.935 meter hoogte.
Op deze zoutvlakte heb je geen perspectief. Het is daarom de ideale plek om grappige foto's te maken waarbij de ene persoon heel groot is en de ander heel klein. Als je er voorwerpen bij gebruikt wordt het nog leuker!
Daarna rijden we door naar Isla Incahuasi. Dit was vroeger een vulkaan die onder de zee lag. Nu de zee is drooggevallen is het een eilandje middenin een "zee" van zout. Verder groeien hier metershoge Trichocereus cactussen die wel 1.000 jaar oud kunnen worden. Vogeltjes bouwen hier hun nestje in en eten van de cactusvrucht. De lokale bevolking offert hier één keer per jaar een lama aan pacha mama (moeder aarde) voor genoeg regen en een goede oogst.
We overnachten in een hotel gemaakt van zoutblokken in het dorpje Atulcha.
Dinsdag 24 september 2019
Vandaag bezoeken we verschillende lagunes die door de mineralen in het water rood zijn gekleurd. Hier foerageren duizenden flamingo's (drie van de zes soorten flamingo's). Het is een schitterend beeld om deze roze gekleurde dieren in het wild te zien. Ze eten het rode plankton en algen waardoor hun witte en grijze veren geleidelijk aan roze kleuren.
We lunchen op een afgelegen plek nabij een rotspartij. Het blijkt dat we niet alleen zijn. Er woont hier namelijk een Viscacha, dat is een soort konijn/kangoeroe met een lange staart. Die zit ons vanuit de rotsen te bekijken terwijl wij aan het lunchen zijn. Stiekem komt hij steeds dichterbij. Hij lijkt niet bang voor ons te zijn. Iemand gooit een stukje broccoli en dat lust hij wel. Met zijn kleine voorpootjes pakt hij het op en eet het net zoals een eekhoorn dat doet. Als we zijn uitgegeten worden alle groente restanten op een grote steen gelegd. Dat verklaart dus waarom die Viscacha daar zit.
We zien regelmatig kuddes alpaca's rondlopen. Bij een groene vlakte stoppen we om dit van dichtbij te bekijken. Het is hier zo groen, omdat er allerlei waterstroompjes doorheen lopen. Er is gras, struikjes en mos. Hier lusten de alpaca's wel pap van. Ze zijn er in wit, bruin en allerlei combinaties daarvan. Er loopt ook een baby alpaca rond. De gids legt uit dat er verschillende kuddes alpaca's (van verschillende eigenaren) vrij rondlopen die 's avonds uit zichzelf terugkeren naar hun eigen stal.
Onderweg in de wagen hebben we de raampjes zo vaak mogelijk open voor wat frisse lucht. Af en toe moeten ze zo snel mogelijk weer dicht vanwege een zand- of stofwolk door de wind of door ander verkeer. Ook een keer tijdens de lunch zitten we binnen en wordt het opeens helemaal donker. Door het raam zien we geen hand voor ogen. Blijkt dat er ineens een enorme zandstorm voorbij raast. Wij blij dat we daar niet in liepen! Heel bizar dat je binnen enkele seconden kennelijk in een zandstorm terecht kan komen.
Het hele gebied is omringd door vulkanen. Van een afstand zien we de semi actieve Ollague op 5.840 meter hoogte. Die is duizenden jaren geleden uitgebarsten. Er komt nu enkel continue stoom uit. Heel het gebied is dus eigenlijk gevormd door het vulkanisch geweld van weleer. Dit zorgt voor een grillig landschap. We wandelen tussen bizarre rotspartijen en landschappen. Het is net of we op mars rondlopen. Op ongeveer 4.850 meter hoogte lopen we op de top van de vulkaan Sol de Mañana. Hier ruikt het naar zwavel en lopen we tussen de borrelende modderpoelen. Om ons heen spuiten de gassen en dampen uit de grond. Er is hier één geiser die enorme gaswolken uitblaast.
's Avonds na het eten gaan we in de hot springs. Het water is zo'n 35 graden en heeft een zachte grindbodem. We zitten op 4.850 meter hoogte. In het pikkedonker met een Boliviaans biertje in de hand hebben we met het blote oog een ongekend mooi zicht op de heldere sterrenhemel. De fonkelende lichten zijn planeten en de continue brandende lichten zijn sterren. De melkweg strekt zich uit als een wolk over de sterrenhemel en Boliviaanse sterrenbeelden van o.a. een lama en een katapult (de Grieken kennen dit sterrenbeeld als de schorpioen) zijn uitstekend zichtbaar. Dit hebben we nog nooit zo meegemaakt. Echt fantastisch mooi. Ook zien we een vallende ster.
Woensdag 25 september 2019
Dit is de laatste dag van de woestijntrekking. Na het ontbijt rijden we naar het drielandenpunt van Bolivia, Argentinië en Chili. Hierna zetten we een deel van de groep af bij de grens van Chili. Zij zetten hun reis daar voort, de rest gaat terug naar Uyuni. We worden vooraf gewaarschuwd voor de strenge controle vanwege drugssmokkel. Dat is niet voor niets, want onderweg zien we meerdere bandensporen van illegale routes naar Chili.
Onderweg naar Uyuni stoppen we regelmatig om de benen te strekken en zodat de chauffeurs even kunnen rusten. We komen nog langs een bijzondere rotsenpartij die door de ontdekker is vernoemd naar Salvador Dali. Met een beetje fantasie zie je een olifant en een vrouw. De terugreis duurt in totaal ongeveer 7 uur. Zoals gepland komen rond 17:00 uur aan in Uyuni.
Nu we weer in de bewoonde wereld zijn en weer online, komen er allerlei berichtjes binnen. Ook van de vliegmaatschappij Amaszones dat er wijzigingen zijn van de terugvlucht. Dit was al van enkele dagen terug met het verzoek om met spoed te reageren. Ohoh! Geluk bij een ongeluk is er op 10 minuten lopen een kantoor van deze maatschappij en die ook nog eens open is tot 19:00 uur. Wij daar naartoe en de beste man typt en zoekt in de computer. Na ongeveer een kwartier wordt de manager erbij gehaald en in het Spaans gediscussieerd. Hierna krijgen we uitleg dat het is gelukt, maar dat het even duurt voordat de tickets gereed zijn. Die worden straks naar ons gemaild. Heel fijn dat het mondeling is opgelost, maar totdat we de tickets hebben zitten we toch niet helemaal ontspannen. Om 18:50 uur komt het verlossende bericht en zijn de tickets in goede orde ontvangen :-)
We verblijven trouwens weer in hetzelfde hotel als eerst in Uyuni. Ze hebben de boodschap begrepen en dit keer hebben we een kamer met raam dat open kan. Met de tickets in bezit en het raampje open kunnen we eindelijk rustig slapen.
Donderdag 26 september 2019
Vandaag vliegen we van Uyuni naar La Paz. Hier hebben we een tussenstop van 8 uur voordat we doorvliegen naar Santa Cruz. We zijn inmiddels bekend op het vliegveld van La Paz en zitten hier en daar en ook even buiten. Er zijn hier ook slaapcabines te huur waar we lekker even een uurtje in verblijven. Allebei nog even in de massagestoel voor enkele Bolivianos en dan zijn we klaar voor de vlucht naar Santa Cruz.
We verblijven in Hostel Sweet Home voor onze laatste nacht. Santa Cruz ligt op 417 meter. Even wat anders dan de eerdere hoogtes waarop we hebben gezeten. Kunnen we alvast weer een beetje "ontwennen". Vrijdag 27 september 2019 begint onze echte terugreis. Eerst vliegen we op Madrid en na een stop van 2 uur vliegen we door naar Amsterdam.
Hierbij sluiten we het reisverslag. Bedankt voor het meelezen en meeleven. Adios en tot ziens!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-31 16:00:03
[totalVisitorCount] => 130660
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 2053
[author] => Raoul
[cityName] => Santa Cruz de la Sierra
[travelId] => 524063
[travelTitle] => Peru en Bolivia
[travelTitleSlugified] => peru-en-bolivia
[dateDepart] => 2019-08-30
[dateReturn] => 2019-09-28
[showDate] => no
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/931/910_640x480.jpg?r=2
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => all-we-are-is-dust-in-the-wind
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5061914
[userId] => 437157
[countryId] => 24
[username] => evaenmarc
[datePublication] => 2019-08-25
[photoRevision] => 0
[title] => Puno - Copacabana - La Paz - Uyuni
[message] => Na een busreis van 6,5 uur kwamen we dan eindelijk aan in Puno. Ons hostel was erg schattig en na een kopje thee doken we lekker ons warme bedje in (ja we hebben het goede hostel gevonden!). De volgende ochtend stond er een ontbijt buffet klaar, waar we maar wat graag gebruik van maakten. Om 8.30 werden we opgehaald door Bolivia hop en kon onze reis naar Bolivia beginnen. Na de grensovergang, die voor ons heel wat gemakkelijker verliep dan voor Amerikanen, kwamen we aan in Copacabana. Een gezellig en sfeervol plaatsje aan het titicacameer. Met uizicht over het hoogste meer ter wereld genoten we van een vers geperste maracuja sap (Eva) en een adembenemende oploskoffie (Marc). Terwijl de rest met een bootje naar Isla del Sol vaarde, gingen wij op jacht naar de beste en goedkoopste nachtbus tickets voor onze trip van La Paz naar Uyuni en weer terug. Waar de tickets in Nederland zo'n 60 euro voor een enkele reis per persoon kostte, heeft jullie favoriete backpackduo uiteindelijk twee retourtjes voor 65 euro weten te bemachtigen! Daarvoor wilden we Isla del Sol wel missen. We hebben verder nog de kerk daar bezocht en haalden in een klein tentje een lekkere afhaalpizza voor het tweede deel van onze trip. Om 23.00 kwamen we aan in ons Wild Rover hostel in La Paz. Men wist, dankzij een vriendin van Marc die daar een half jaar heeft gewerkt, dat wij daar die avond zouden aankomen. We kregen even de tijd om onze tassen weg te leggen, waarbij de hostel bedden in onze 20 persoons kamer ons bijna hoorbaar riepen. Echter, de jagerbombs stonden al klaar en we konden deze natuurlijk niet zomaar afslaan. Een aantal shotjes, twee biertjes, dansend op de bar en drie uur later was het feest dan afgelopen en konden we moe maar tevreden gaan slapen. De volgende ochtend voelden we beiden goed dat we allebei iets te diep in het glaasje hadden gekeken. Met moeite checkten we om 13.00 uit en sleepten onszelf door La Paz. Na een beetje sightseeing kochten we het een en ander voor onze trip naar Uyuni. Rond 17.30 gingen we naar het buspark waar onze goedkope bus zou vertrekken. Onderweg aten we nog een medio lomo (een lap vlees, rijst en friet (wat een combi)) en kwam Marc erachter dat hij zijn jas was vergeten. Daar gingen we weer; dezelfde weg terug naar het hostel waar hij hem gelukkig vond. Om 20.30 vertrok onze Cruz del Norte gevuld met skeere backpackers en een hoop locals richting Uyuni. Over de stoelen en beenruimte valt weinig te klagen, over de ruftende local naast Marc des te meer. Ze ging er aardig op los dat we bijna zelfs wilden verplaatsen. Onderweg stopten we zo een 9 keer zodat locals in- en uit konden stappen, en zodat ze spulletjes aan ons konden verkopen. Want wie heeft er nou geen trek om 3.30??? Om 5.30 kwamen we aan op locatie waar we op werden gepikt door onze tour operator. Online stond trouwens niet hoe laat onze trip zou vertrekken, dus zijn we nu de tijd aan het uitzitten tot we om 10.30 dan eindelijk worden verwacht voor het vertrek. We hebben er zin in!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-08-08 08:09:17
[totalVisitorCount] => 8220
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 305
[author] => Eva
[cityName] => Uyuni
[travelId] => 523988
[travelTitle] => Peru & Bolivia 2019
[travelTitleSlugified] => peru-bolivia-2019
[dateDepart] => 2019-08-13
[dateReturn] => 2019-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,uyuni
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/157_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puno-copacabana-la-paz-uyuni
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051558
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-28
[photoRevision] => 0
[title] => Hoog jongens kijk omhoog
[message] => Hoog jongens kijk omhoog
Uitvoegend vanaf het tankstation constateren wij, dat de vlakte plaats maakt voor een totaal ander landschap. Bolivia Route 8 is overgaan in Bolivia Route 3. Wij klimmen gestaag! In de bergen hebben de wegen duidelijk meer te lijden! Meteen te merken, want de gaten vallen in het wegdek en het linkerdeel van de weg is afgezet, omdat dit gedeelte ontbreekt! Zo goed als altijd aan de zijde waar het dal is … De nevel komt opzetten, wat het zicht beneemt. Weldra zitten wij in de wolken. Opschieten is er niet meer bij, want onze snelheid moeten wij vanwege de mist op deze smalle bochtige weg vol verrassingen terugbrengen, om veilig te rijden op onbekend terrein. Een mooi houten bord meldt, dat wij een weggetje naar Comunidad Hermanos Caceres in Balivan passeren. Je hebt geen idee waar je rijdt… Gelukkig bereiken wij de andere kant van de berg, waar de mist overgaat in een nevel, die hoger in de bergen hangt, waardoor de weg beter zichtbaar wordt. Een onopvallend bord kondigt wegafsluiting aan tussen Quiquibey- Sillar – Delicas – Escabeche van 7 tot 17 uur. Dat houdt in, dat je alleen in het donker mag rijden! Hiep hoi, maar niet heus! Een groot bord even verder geeft aan, dat er heel veel geld is uitgetrokken om een weg te construeren van 173 km lengte tussen Santa Barbara - Caranavi – Rio Alto Beni – Quiquibey. Nog meer afsluitingen voor ons in petto? Wij stuiten op vrachtwagens op een helling in de modder, die daar staan geparkeerd, omdat zij niet verder mogen rijden vanwege de afsluiting. Wij zien geen kip en besluiten door te rijden. Passeren de waterval en besluiten bij een kraampje in het gehucht te stoppen om bananen te kopen. Drie mooie vrouwen staan aan de kant een praatje te maken. Papaja’s hangen boven in de bomen te rijpen, terwijl verderop de papaja’s en ananassen reeds zijn gerijpt en in kraampjes worden aangeboden. Opnieuw nevel of dikkere mist. Het weer doet wat het wil! Een boom en een vrouw werpen een prachtig silhouet tegen de oneindigheid van niets… Een boer maant zijn koe uit de bosjes te komen en hem te volgen. Een bord waarschuwt ons, dat het voor ons liggende traject bestaat uit gesteente wat niet te vertrouwen is en kan gaan schuiven… Niet te ruw en te snel rijden! Onstabiele steenmassa’s! Wij bereiken het dorp Sapecho, waar wij wederom een bord voor ons neus krijgen. Het komende traject is eveneens gesloten maandag – zaterdag van 7 – 17 uur. Boffen wij, want het is tegen 17 uur. Eerst tol betalen! Wanneer Jan terugloopt, screent hij onwillekeurig de wagen en merkt op, dat de uitlaat bijna de grond raakt… Hij parkeert de Unimog voorbij de post om de schade op te nemen. Dit moet gerepareerd worden! Een enorm geluk, dat het ons hier overkomt. Wij staan voor een werkplaats, waar de uitlaat gelast kan worden. Alleen, de man is op karwei. Niemand weet voor hoe lang. Het geluk is met de dommen: de man keert weldra terug en is bereid om de klus te klaren. Helemaal opgelucht bedanken wij hem, rekenen af na de gedane job en verlaten het dorp. Rijdend op de brug van Sapecho hebben wij een prachtig zicht op de brede Rio Beni, die wij oversteken. Aan de overzijde tanken wij diesel voor Boliviaanse prijs. Jonge vrouwen, die hun producten proberen te verkopen, zitten zwijgzaam met geloken ogen twee aan twee op één lijn aan de rechterzijde van het tankstation. Nog niet eerder zo’n tafereel aanschouwd… Wij krijgen een < nee > als wij verzoeken of wij hier de nacht mogen doorbrengen. Jammer! Door! In het dorp is absoluut geen plek om te overnachten, vandaar dat wij verder zijn gereden. De zon is reeds onder. Hopelijk vinden wij spoedig een ruimte, waar wij kunnen parkeren. Ongelooflijk: ongeveer 1 km verder is een grote open plek met smalle paadjes naar hutjes. Voor een vervallen hut liggen betonnen palen, die de overheid gebruikt tijdens de campagne om alle dorpen op het platteland van elektriciteit te voorzien. Ernaast een stapel kleine keien voor de basis van de palen. Een echtpaar komt terug van het veld, wat zij hebben bewerkt. Carla loopt naar hen toe en vraagt toestemming of wij hier mogen overnachten. Zij reageren heel vriendelijk. Natuurlijk antwoorden zij! Uit hun mand krijgen wij een verse banaan toegestopt als geschenk om lekker op te eten. Verser kan niet! Heerlijk! Elk gaat zijns weegs. Wij slapen prima, alhoewel wij duidelijk merken, dat pas ’s nachts het volledige traject geopend is, want de hele nacht passeren vrachtwagens onze overnachtingsplek, maar het belemmert onze slaap niet. Wanneer wij uit de camper klimmen om ons vertrek voor te bereiden, blijken wij tussen de dekzeilen te staan. Twee auto’s zijn gearriveerd van elders. Wij hebben hun droogkast ingepikt! Zij gebruiken deze plek om cocabladeren in de zon te drogen. Inderdaad een zeer geschikt veld, kan je stellen… Zij maken er geen probleem van in elk geval en wij ook niet. Carla mag gerust de cocabladeren fotograferen. De mannen zet zij er niet op, want Bolivianen willen in de regel niet graag op de foto. Een ongewoon begin van onze dag! Wij vragen ons af of de wegafsluiting tot zaterdag óf zondag geldt: het is vandaag namelijk zaterdag! Op iOverland een warrige informatie. Niemand weet het en wordt net als wij geconfronteerd met geopende en gesloten trajecten, die niet overeenkomen met de informatie op de borden. Er is overeenkomst: de weg is slecht, velen hebben in de wachtrij gestaan en sommigen hebben alleen ’s nachts mogen rijden, wat als een nachtmerrie is ervaren! Tot nu toe voor ons nog niet zo slecht uitgepakt! Er staat weer een vrachtwagen op een blubberige helling. Wij laten hem in de drek achter ons. Andere voertuigen en wij ploegen door de zuigende modder naar boven. Allen laten wij sporen achter, die hiervan getuigen. In Entre Rios staat de slagboom omhoog! Niemand in het hokje, terwijl hier wederom een bord staat, waarop wordt vermeld, dat de weg tussen Caranavi en Yolosita van 7-17u pm gesloten is. Toch de weg geopend op zaterdag??? Het blijft een vraagteken! De bergweg is in een slechte toestand met aardverschuivingen door het vele water van watervallen en beken en de losse samenstelling van het gesteente. Soms is de weg deels verbreed om een passeerplek te scheppen, maar het blijft vooruitkijken, opletten en anticiperen. De rode truck met oplegger staat op een gunstige plek in een royale overzichtelijke bocht veilig geparkeerd. Werkelijk de enige plek tot nu toe, waar dit mogelijk is… Deze man is hier vast bekend. De chauffeur heeft in de bergbeek zijn kleren gewassen en het wasgoed op de aanhanger in het zonnetje te drogen gehangen. Volgens Garmin vertoeven wij op 1447 m hoogte, op weg van Quiquibey via Bella Vista naar Caranavi. Het zijn gehuchten zo te zien, die langs de doorgaande weg zijn gesitueerd. Dekzeilen met drogende cocabladeren in de berm, die in een net luchtigjes door mannen worden opgeschud, terwijl wij passeren. Een moeder wandelt ons tegemoet op de helling, vergezeld door twee zonen. Op het gemak klimmend... Kraampjes met fruit en groente, welke plaatselijk gekweekt worden. Waarschuwing voor vallend gesteente. Wederom een tolpoort na de afslag naar rechts naar Caranavi, het dorp gelegen tegen de berghelling, wat zich koestert in het zonnetje, wanneer wij de weg vervolgen richting La Paz. Vrouwen omringen de passerende auto’s, die bij de tol moeten stilhouden om te betalen en proberen hun artikelen te verkopen aan de passanten. Vaak gaat het om brood, warme empenada’s of variaties van warme deegproducten met vulling. Wanneer de weg wat breder wordt, stoppen wij om te lunchen. Michael, de Duitse motorrijder, die gister vanwege pech naar Rurrenabaque heeft moeten terugkeren, parkeert zijn motor voor onze auto, wanneer wij net onze boterham hebben genuttigd om te rapporteren, hoe het hem is vergaan. Hij vertelt stoer, dat hij geen problemen heeft met het afgelegde traject sinds hij Yucumo heeft gepasseerd. Geen moeite om zich overeind te houden in de modder…Als hij zijn motor aantrapt, doet de motor niets… Hij is niet blij! Jan buigt zich met hem over het probleem, als Michael geen oorzaak kan vinden. Alles is ontmanteld! Zijn hele hebben en houwen staat rondom uitgestald. Michael zweet als een otter in de brandende zon! Jan ontdekt tenslotte een paar losse draadjes, die op dit bar slechte traject zijn losgetrild! Geen contact! Netjes de zaak aansluiten met als resultaat: de motor start weer! Alles loopt weer perfect. Michael zegt nooit meer bij ons in te houden of te stoppen: wij brengen hem ongeluk! Naar ons idee precies het tegenovergestelde: Jan brengt hém geluk, want hij lost Michaels probleem op en geeft hem gratis en voor niets technische instructie. Het is maar hoe een mens tegen zaken aankijkt… Gefrustreerd stuift Michael weg. Tot op heden hebben wij hem inderdaad niet opnieuw ontmoet… Tot onze verbazing belanden wij na een bocht, in de afdaling naar de rivier, in een klein dorpje in een wachtrij! De weg is écht gesloten tot 17 uur, alhoewel het zaterdag is. Wij boffen, want wij staan voor een dorpswinkeltje, waar wij voor de avond verse broodjes kopen en drinken om onze dorst te lessen, want het is bloedheet. Bovendien staat er een houten bank voor de deur in de schaduw, waar wij ons neerzetten en alles over ons heen laten komen. Voor de brug is een touw gespannen met een wacht erbij, die iedereen weerhoudt door te rijden, behalve een pick-up van de wegwerkers. Heeft Michael hem zo ver gekregen, dat hij met zijn motor er wel langs mocht? Michael is in geen velden of wegen te bekennen! Het blijkt, dat men verder op het traject, met dynamiet bezig is om tunnels aan te leggen. Wie weet hielden ze even siësta…of een koffiebreak… en was er een selectieve passage... Klokslag vijf laat de man het touwtje zakken. Twee rijen dik trekt met gierende banden op!!! Het lijkt wel de start van de Dakarrace! Alle zwaardere wagens gaan rechts achter elkaar rijden. De kleinere en snellere wagens verlaten de rechterrij en voegen zich in de linkerrij tot twee rijen zich weer tot één rij moeten samenvoegen en het spel zich herhaalt, wanneer er wederom gelegenheid voor is. Een stof, wat hiermee gepaard gaat!!! Wij laten het gas maar vieren en geven de andere wagens de ruimte… Dat rijdt veel ontspannener, levert een beter zicht en geeft minder kans op steenslag en een kapotte ruit, zoals Fritz is overkomen. De tegenliggers hebben we natuurlijk ook nog… Niet uit te vlakken! Beneden ligt de wild stromende rivier Coroico. Een prachtig gezicht! Wij rijden door inktzwarte tunnels, die in aanbouw zijn. Moeizaam, zonder de tegenliggers te verblinden, je weg door de tunnel zien te vinden. Onprettig! Deze passage zouden ze beter in blokken kunnen laten plaatsvinden. Wij stuiten op werkzaamheden. Betonwagens en allerhande zware machines zijn aan het werk. Kennelijk worden de activiteiten afgerond voor vandaag. Een wrak van een gekantelde vrachtwagen staat in de kant. Begrijpelijk, dat zulke akkevietjes in het donker opdoen, want regelmatig is slechts een smal spoor beschikbaar rond de berg met in de diepte de rivier, terwijl de weg wordt gekenmerkt door vele haarspeldbochten. Telkens weer risico op vallend gesteente door instabiele bergwanden en van een onverwacht opdoemende tegenligger rond de bocht. Een shovel staat geparkeerd naast een auto en hutjes. Hoogstwaarschijnlijk verblijfplaats voor wegwerkers… De was ligt op meerdere plekken in de berm en op de shovel te drogen. Garmin laat zien, dat wij zijn gedaald naar 1033m en ons nu op de weg bevinden van Caranavi naar Santa Barbara. Wanneer wij uit de laatste tunnelbuis komen, ligt er betonijzer langs de straat om verwerkt te worden door de twee aanwezige mannen. Het asfalt begint in dit gehucht! De rivier strekt zich voor ons uit in een prachtig groen landschap. Evenals een bergdorpje dat zich als het ware in het groen heeft genesteld, terwijl rook opstijgt vanuit het groen. Voor ons ligt het dorp Yolosita. Wegwerkers rijden, voorzien van gele hesjes, op de fiets naar hun onderkomen. Voor ons bevinden zich vele huizen en gebouwtjes, waar op uithangborden gebruik van toilet en douche wordt aangeboden. Logisch als dit traject al zoveel jaren slecht te bereizen is, dat in Lonely Planet zelfs staat geschreven, dat de weg tussen Coroico en Caranavi uitsluitend ’s nachts te berijden is!! Dit gebied moet reeds jaren een grote parkeerplaats zijn! De doorgaande straat oogt als een parkeerterrein! De doorgang wordt geblokkeerd door allerlei soorten voertuigen en het geschreeuw is niet van de lucht. Stalletjes met allerhande koopwaar, met name van alles om de honger te stillen en de dorst te lessen. Auto’s met draaiende motor en open portieren zonder chauffeur… Busjes en taxi’s naar verschillende bestemmingen. Grote bussen eveneens. Er is bijna geen doorkomen aan. Een onderkomen van de politie op de splitsing voor ons. Die houden met een meewarige blik toezicht, maar grijpen niet in. Wij stomen zachtjes op en dwingen op deze manier ruimte te maken om ons te laten passeren. Dit werkt, want wij zijn net een bulldozer. Om de beurt gaan ze opzij, als je maar genoeg geduld hebt… Het is een kwestie van wie de langste adem heeft… Wij nemen de afslag richting Yolosa / Coroico. De zon gaat binnenkort onder. De schemering zal gaan vallen. Wij willen de plaats van bestemming bereiken vóór de duisternis is gevallen, want in het donker de weg zoeken is onaangenaam! Wij zien de haarspeldbochten naar Coroico voor ons. Een echt steil traject! De laatste 8 km bestaat uit een smalle bochtige weg, bestraat met keien om te voorkomen, dat de straat compleet aan gort wordt gereden door het hoge klimpercentage. Wanneer wij in het stadje belanden blijken alle straatjes verstopt. Er is markt! Ontzettend veel volk op de been! Voor de meeste straatjes geldt eenrichtingsverkeer. Het verkeer staat vast! Beetje bij beetje is er beweging. Wij vorderen gestaag, maar baren enorm opzien in het plaatsje met die grote truck in die smalle straatjes, waar amper trottoir aanwezig is. Wij moeten eerst het centrum door, willen wij onze overnachtingsplek kunnen bereiken. Carla krijgt het er Spaans benauwd van, hangt uit het raam om te controleren of het goed gaat en stapt uit om te kijken of wij de bocht kunnen nemen. Dwaas zo’n truck in deze situatie… Opgelucht bereiken wij als het donker valt, onze bestemming met de toepasselijke naam Don Xuijote! In het ochtendlicht bekijken wij het prachtige uitzicht vanaf het hotel, gelegen op 1753m hoogte, op de omringende dalen. Een schitterende spot ter voorbereiding van ons lichaam op het hoog gelegen La Paz! Ooit is dit hotel hoogstwaarschijnlijk door een Duitser gebouwd of beheerd, gezien de bouwstijl. Vergane glorie helaas. Zondagochtend hebben wij nog gezelschap bij het ontbijt. De weinige gasten vertrekken. Een jonge papagaai wordt door het personeel, bestaande uit twee dames, vertroeteld op het terras. Er arriveert een vrouw met haar kinderen om het zwembad te bezoeken. Wij verkennen het plaatsje, waar wij met name backpackers ontmoeten, die de Choro Trek hebben gedaan of bij de vele bureautjes de aanbiedingen tegen elkaar afwegen, alvorens hun keuze te maken om het omringende gebied georganiseerd te verkennen. Parque Nacional Cotapata is uitermate geschikt voor hiking. Nadien wacht de beloning van zwemmen, zonnen en lekker uitrusten in een hangmat! Hostals volop! Van de drukte van gister is niet veel over! Onvoorstelbaar en onvergelijkbaar gisteravond en vandaag! De gemeenschap straalt op zondag een aantrekkelijke rust uit! Het stadje is tegen de berghelling gebouwd. Wij zijn ondertussen afgezakt naar beneden om bij Carla’s Garden Pub te lunchen. Het terras heeft een prachtig uitzicht over het dal. Wij starten met een heerlijke cappuccino en besluiten voor het dagmenu te gaan. Een uitstekende keuze! Helaas begint het te regenen, aanvankelijk mild, maar overgaand in een stevige plensbui! Het personeel laat de doorzichtige wanden zakken, zodat wij beschut zijn voor de regen en kou, want de temperatuur keldert meteen zodra de zon verdwijnt! Na het dessert trakteren wij onszelf nogmaals op een cappuccino! Nog steeds regen… Wij besluiten de appeltaart te proberen en een thee te nemen. Wellicht, dat de regen ondertussen stopt. IJdele hoop! Carla, de Nederlandse eigenaresse is voor een paar dagen in La Paz. Zij heeft een andere job in Spanje geaccepteerd en deze zaak te koop gezet. Carla ontmoet Carla niet! Jammer! Een grappige coïncidentie zou dat zijn... De eigenaar van het hotel heeft ons naar haar verwezen vanwege de goede keuken. Hij heeft geen woord teveel gezegd! Het hotel heeft hij zaterdagavond reeds met Jan afgerekend: 2 nachten plus 2x ontbijt. Zondagavond zal er niemand aanwezig zijn. Wanneer wij de berg op zijn geklommen naar het hotel, brandt er inderdaad nergens licht. Ook niet op de galerij, waar gisteravond lampen brandden, toen wij arriveerden. Niet prettig thuiskomen. Wanneer wij gaan slapen, doven wij het buitenlicht, wat wij ontstoken hebben. Het is aardedonker. Rond enen schrikken wij beiden wakker van iets wat omvalt en van gemorrel aan onze deur. Wij luisteren, maar horen niets verontrustends. Jan schijnt met de zaklantaarn door het raam naar buiten. Niets te bekennen! Niets meer te horen! Tegen zessen worden wij gewekt door de douche in de kamer naast ons. Vergissing in de pikdonkere nacht! Plezieriger als de eigenaar ons op de hoogte had gesteld, dat er nog een andere kamer bezet zou zijn. Dan hadden wij het buitenlicht aangelaten! Een van de twee dames komt uit de keuken tevoorschijn, nadat wij aan de tafel hebben plaatsgenomen. Er is niet gedekt. Het kleedje is de vorige dag niet uitgeklopt na het ontbijt, getuige alle kruimels. Wij moeten om het ontbijt vragen. Wat wij voorgeschoteld krijgen, heeft veel weg van de leftovers van gister… Knudde met een rietje! Zo is het niets en wordt het ook nooit iets… Een schrale troost: wij hebben heerlijk gedoucht en onze haren kunnen wassen. Een keurig schoon bed om in te slapen! De auto is gepakt, waarna wij de poort uitrijden, richting centrum. Het dorp is uitgestorven! Garmin zegt ons een andere weg te volgen, waardoor wij een onmogelijke bocht op een helling naar links uitsluitend kunnen nemen door heen en weer te steken. Een taxichauffeur bevestigt, dat dit de juiste weg is om Coroico te verlaten. Het klopt, als wij eenmaal de bocht hebben genomen is deze route langs het busstation voor onze wagen beter te rijden dan de smalle heenweg. Het verlaten van het dorp vergt minder energie dan de entree… Onderaan de haarspeldbochten bekijken wij het wolkendek nog eens aandachtig. De zon schijnt. Het omringende landschap ziet er schilderachtig uit. Wagen wij het erop of niet?! Wij zullen zo direct moeten beslissen. Slaan wij af of continueren wij Bolivia Route 3? Wanneer wij afslaan om de meest gevaarlijke route van Bolivia te rijden is het belangrijk, dat wij helder zicht hebben en niet in de mist belanden! In de mist heb je geen zicht en breng je jezelf, en anderen bovendien, in gevaar. Toch rare koppen boven de bergen… Wij besluiten af te zien van het nemen van de afslag en continueren Bolivia Route 3. Schitterend zicht op de hoge bergtoppen in de verte, die meer dan 6000 meter hoog zijn! Plotsklaps slaat het weer om en begint het te regenen. Steeds harder en harder. Alles trekt dicht! Gelukkig de juiste keuze gemaakt! Jammer, dat wij geen beeld ven het prachtig landschap rondom ons kunnen vormen. Het begint meteen goed als een vrachtwagencombinatie ons en de vrachtwagencombinatie voor ons, passeert, terwijl de bocht naar rechts loopt en je totaal geen zicht hebt of iemand eraan komt…Defensief rijden: gas los, afstand creëren tot de wagen voor ons zodat er ruimte is voor het passerende voertuig om ertussen te schieten als het nodig is, klaar om te remmen. Beter maar goed opletten, want wij rijden bergwegen, die niet bepaald in goede staat verkeren. Waarschuwingen vanwege een geologisch instabiel gebergte, wat veel steengruis veroorzaakt en grondverschuiving teweegbrengt. Regelmatig haarspeldbochten en onoverzichtelijke trajecten. Klimmen en dalen. Een zone, waar viscacha’s, een specifiek soort konijnen leven en beschermde bloemen groeien. In Unduavi staan er stalletjes langs de weg om te eten en te drinken en de toilet te gebruiken. Begrijpelijk in deze kou en woestenij, dat velen hier stoppen. Het traject, wat wij vandaag rijden, staat bekend als een prachtig gebied om te bekijken, wat echter zelden mogelijk is door enorme bewolking, mist, nevel en regen door de hoogte van het gebergte. Bij Pongo duiken wij een inktzwarte tunnel in. Akelig om in te rijden. Wat zijn wij in Europa verwend! Alhoewel, in Noorwegen zijn wij ooit op zo’n tunnel gestuit, waar wij een vrachtwagen slechts op een uitwijkplaats konden passeren, waarbij noodgedwongen de tegenligger achteruit moest rijden en wij gelukkig niet…Op het eiland Senja? Hier gelukkig breed en hoog genoeg voor twee grote wagens! Wij rijden op 4658m hoogte. Het is hartstikke koud in de cabine! In de pick-up met een huif, bestaande uit doek, die voor ons rijdt, evengoed. Van onder stapels dekens komen hoofden omhoog om te kijken wat er achter hen rijdt. Er blijken 2 vrouwen met kinderen in de achterbak te worden vervoerd, die het waarschijnlijk nog kouder hebben dan wij, alhoewel zij zo te zien goed ingepakt zijn. Lachend zwaaien zij ons gedag. Het hoogste punt La Cumbre ligt zelfs op 4725 m hoogte, waar de nevel geringer is. Het is echter ontzettend koud!!! Een ijzige wind blaast ons weldra de auto in terug! Wij rijden snel verder om op te warmen. Op het gehele traject worden wij geconfronteerd met vrachtwagens, autobussen en personenauto’s, die inhaalmanoeuvres uitvoeren, waarvan je haren ten berge rijzen. Zonder kleerscheuren bereiken wij de hoge rug, vanwaar wij een prachtig zicht op La Paz hebben, gelegen in de kom tussen de enorm hoge bergen van meer dan 6000m. Dikke donkere wolken hangen boven de stad. Wij boffen: een waterig zonnetje breekt door! Verschillende stuwmeren passeren wij, die de stad van water moeten voorzien… Een paar jaar geleden werd de situatie op een gegeven moment zeer nijpend. De bodem van het stuwmeer werd zichtbaar, omdat er zo lang geen regen was gevallen… Gelukkig geen alarmerende situatie ontstaan, maar het heeft de bewoners tot nadenken gestemd en heeft tot een bewuster watergebruik geleid. Vóór ons wederom een tolstation, nu om La Paz binnen te kunnen rijden. Een prachtige man met een zwarte hoed rekent met ons af. Normaliter werken er altijd vrouwen op de tolstations om kaartjes te verkopen. Een enorme rij wachtende tegenliggers om de bergen in te kunnen rijden, nadat zij tol hebben betaald. Wij boffen, wij zijn meteen aan de beurt! Het is nog vroeg in de middag, waardoor de intensiteit van het verkeer geringer is. Iedereen is aan het werk. Voor ons rijdt een aftandse auto met een vel plastic als achterruit. Aan deze kant van de stad staan heel veel autobussen met fraai versierde wanden langs de straat geparkeerd. Een tijger met pauw; Batman; een sexy lady; de heilige maagd Maria; duiven, die uit grote handen worden losgelaten; het lam Gods en Jezus , die ons beschermt om verschillende afbeeldingen te benoemen. Zij vertrekken meest in de namiddag of avond. In Zuid Amerika is het normaal, dat lange afstanden door bussen, bij afwezigheid van treinverbindingen, veelal in de nacht worden gereden. Helaas is dit tevens de oorzaak van ongelukken met dodelijke afloop. Telkens duiken zulke nieuwsberichten op! De rillingen lopen over je rug, wanneer er melding wordt gemaakt van een nieuw incident met een bus! Zeker als het om een traject gaat, wat wij zelf hebben afgelegd. Het stimuleert ons om defensief te rijden om zulke calamiteiten te voorkomen. Bij voorbaat passen wij ons rijden aan, als wij het rijgedrag als agressief ervaren van medeweggebruikers en een gevaarlijke situatie zou kunnen ontstaan. Liever laat dan nooit aankomen… Wij dalen af aan de noordzijde van de stad. Onze bestemming ligt aan de oostelijke zijde van de stad. Dit betekent, dat wij de stad moeten doorkruisen, wat ons anderhalf uur rijden kost. Een deel van de route rijden wij onder de witte gondels. Wij passeren een privé begraafplaats. Wat stelt een mens zich hierbij voor? Nog meer begraafplaatsen op de heuvels met vele kleurige boeketten bloemen, getooid met de toepasselijke naam , waar grafzerken ontbreken. In het plantsoen staat een ontmantelde kever op een gemetselde voet ter grootte van een klein transformatorhuisje. Wat beoogt men hiermee? Een markt, waar men druk is, grote witte zakken in te laden. Auto’s voller dan vol! Ongelooflijk hoe ze weten te stouwen! Enorme stapels vuilnis op meerdere plekken. Een prachtige oude Dodge als autobus. Een heuse echte scharensliep…Straathonden koesteren zich in het zonnetje, uitgestrekt in grasperken. Bedelende mensen bij de stoplichten. De stad levert nu een ander beeld dan anderhalf jaar terug, toen wij in de taxi dwars door de stad karden. De hogere zit in de Unimog biedt een ander zicht op alles, terwijl je in de taxi meer een deel van de hele enscenering vormt. De rit valt niet tegen, alhoewel wij goed moeten opletten of wij op de juiste baan zitten om voor te sorteren. Links en rechts passeert het verkeer. Er is en blijft een dooie hoek ondanks de extra spiegel! Ondertussen speurt Carla of er ergens een gelegenheid is om de auto te wassen. In een stad is ontiegelijk veel te zien! Boeiend! De witte formaties van Valle de la Luna doemen voor ons op aan de horizon. Langzamerhand naderen wij Mallasa, waar Hotel Oberland zich bevindt. Jan vindt het welletjes. Er is nog maar één ding, wat hij wil: de wagen parkeren en zich installeren. Die wasbeurt komt een andere keer… voor de auto wel te verstaan… Zelf gaan wij lekker douchen! Van onze vrienden krijgen wij een WhatsApp, dat zij de nieuwe spiegel hebben ingepakt. Verzendklaar! DHL doet de rest! Per expres verzonden! Jan heeft onderweg na het akkevietje met de afgebroken spiegel via WhatsApp contact met John opgenomen, die een nieuwe set spiegels heeft geregeld, bestaande uit een beugel met 2 spiegels erop. In de praktijk is gebleken, dat de diameter van de oude en nieuwe beugel licht afwijkend is, waardoor de nieuwe spiegel op de oude beugel teveel speling heeft, teveel trilt en een slecht beeld levert. Onprettig en gevaarlijk! Wij passen ons programma aan, want als er actie moet worden ondernomen in verband met het pakket, moeten wij bereikbaar zijn voor het hotelpersoneel. Jammer genoeg, is het hotel een half jaar terug overgedaan door de voormalige Zwitserse eigenaar aan een Boliviaanse nudelfabrikant. Walter heeft de vorige keer bemiddeld bij de inklaring en aflevering van een pakket, waardoor alles heel soepel is afgehandeld. De Spaanse taal is voor ons een handicap in zulke specifieke situaties. Gert biedt echter ons zijn hulp aan, mocht het nodig zijn, wanneer wij met hem een afspraak maken voor een stadsbezoek op zondag, omdat DHL slechts op werkdagen zaken doet! Altijd is er een oplossing! Wij doen rustig aan, want de hoogte van 3283 m speelt ons parten. Wat kortademig en snel moe. Ons lichaam heeft nog niet voldoende rode bloedlichaampjes aangemaakt. Op onze leeftijd kost dat wat meer tijd. Bovendien hebben wij lang in het laagland rondgetrokken…Mooi gelegenheid om de was te laten doen, zelf een handwas te doen en het bed te verschonen. Jan kijkt de boiler na. Het blijkt, dat de brander deels verstopt is. Bovendien blijkt de boiler het erna wel op de ene gasfles te doen, maar niet op de andere. Jan vermoedt, dat het mengsel butaan/propaan in de ene fles ongeschikt is voor de boiler: niet goed afgevuld door de gasleverancier. Gelukkig hoeven we geen keteltjes water meer te koken voor de vaat! We zijn luxe renpaarden! Als het bed open ligt om te verschonen en te luchten, maakt Jan meteen gebruik van de gelegenheid om een nieuwe elektrische leiding aan te leggen voor de bediening van de kraan, die telkens kuren vertoont. Nu kan hij er gemakkelijker bij! Wanneer de achterdeuren worden geopend, blijkt er zich een aardige hoeveelheid rode stof en rood gruis te hebben verzameld. Evenals in die mooie grote roestvrijstalen kist aan de bestuurderskant! Beetje bij beetje nemen wij de wagen onder handen om stof en gruis te verwijderen, want het is een nies- en proestpartij in de wagen. Het klaart niet alleen op, maar het lucht evengoed op! Zelfs de vitrage om de insecten buiten te houden krijgt een wasbeurt. Rozig wordt weer grijs! Thea heeft een vooruitziende blik gehad, toen zij voor deze coupon ging en niet voor een witte of crème! De luchtfilters werken weer na een beurt met de compressor! Bandenspanning controleren: niet verkeerd. De 4x4 is extreem veel gebruikt in verhouding tot de trip van vorig jaar. Dit is de reden, dat Jan de portaalassen controleert of er voldoende olie in zit. Jazeker! De luchtketels worden ontwaterd. De elektriciteit slaat telkens af als de boiler wordt aangezet. Er zit kool op de stekker… Waardoor? Jan meet alles door en vindt een verlies… Waar! Wij hebben enorm veel techniek in de wagen. Ga maar op zoek naar de lek… Hij construeert een aardlekpin, die een verbinding vormt van de wagen naar de bodem, waarna de elektriciteit niet meer uitslaat. De oplossing? Wij hebben gezien, dat veel Brazilianen zoiets in gebruik hebben, wanneer zij in hun camper huizen. Wie weet….Het tussendoortje op zondag met Gert is een doorslaand succes! Christian & Suzanne uit Hamburg vergezellen ons. Er zijn in de laatste anderhalf jaar meer lijnen geconstrueerd, waardoor een groter gedeelte van La Paz via de cabineliften bereikbaar is. La Paz blijft een groot avontuur! Heerlijk als je een gids hebt, die heel veel weet te vertellen, omdat hij ter plekke bekend is. Wij reizen met groen en geel, bekijken ter plekke het uitzicht over de stad om daarna met de taxi naar de Heksenmarkt te rijden en ons hier te oriënteren. Het voordeel van de zondag! Door de weeks een summiere afspiegeling van de zondag. Hierna wandelen wij naar de rode gondel om in de rij te gaan staan vanwege de vele bezoekers van de Heksenmarkt. Niemand piept stiekem ertussen. Iedereen loopt naar het einde van de rij om netjes aan te sluiten! Geen gedrang! Wat ongecompliceerd! Een van de werkneemsters telt en vult per gondel het aantal aan, wat er maximaal bij kan. Iedereen volgt haar zachte hand gedwee. In de cabine wordt als vanzelfsprekend ruimte geschapen voor de nieuwkomers door op te schuiven. Er bestaan strenge regels voor de cabineliften. Het gewicht moet goed verdeeld worden over de beide banken. Alleen zitten is toegestaan! Liggen, lopen of schommelen is uit den boze! Bovendien zijn eten en drinken streng verboden. Evenals muziek! Wordt je gesnapt, dan krijg je een gebruiksverbod opgelegd! Bij het eindpunt passeren in de straat folkloristische dansers begeleid door folkloristische muziek, wat onze aandacht trekt. Wij hebben echter ook dorst en trek en besluiten met zijn vijven in de restauratie van de treinwagons, die als museumstuk een trekpleister zijn, wat te gebruiken. Hierna gaan wij met de oranje lijn naar het centrum om het museumstraatje te bekijken, en ons via het schouwburgplein naar Plaza Murilla te begeven. Op zondag is in het centrum bijna alles gesloten! Wat een dooie boel! Zelfs bijna geen restaurantjes zijn geopend. Laat staan een toilet! Gelukkig weet Gert er twee te bedenken, die misschien geopend zijn. De een niet, maar Café Alexander gelukkig wel. Suzanne blij! Nu wij hier zijn, willen wij allen nog graag iets drinken, want onze dorst is nog niet gelest. Bovendien is het een gezellig café met bezoekers, waartussen wij ons thuis voelen! Terug naar Plaza Murillo, waar wel wat te doen is. Toevallig is het wisseling van de wacht en strijken van de vlaggen, als wij arriveren voor het oude regeringsgebouw, waarachter en bovenuit het nieuwe regeringsgebouw torent. Met recht een schouwspel! De vlaggen worden neergehaald, maar één vlag weigert, want de vlag blijft hangen op een paal ernaast. De man doet zijn best door de draad een zwieper te geven met een strak gezicht, maar in eerste instantie lukt het niet. Omhoog hijsen en proberen te strijken en een nieuwe poging, eer het lukt de officiële vlag van Bolivia, neer te halen. De anderen staan met een onbewogen gezicht te wachten, want zij zijn al lang gereed, behalve de man naast hem met de andere kleurrijke versie van Bolivia, die wacht tot zijn collega ook zover is. Gezamenlijk strijken zij elk hun vlag. Uiteindelijk kan de sessie door de groep worden gecontinueerd en afgesloten. Wij bekijken de nieuwe regeringstoren van de achterzijde: een fraai nieuw gebouw. Echter een prestigeobject! Wat nu met het oude gebouw ervoor? Voor wij naar Mallasa terugkeren willen wij ergens tezamen eten. Wij suggereren Gert het restaurant, waar wij anderhalf jaar geleden koffie en gebak hebben gebruikt. Colonial is geopend, bezit een gezellige entourage en levert een goede maaltijd op. Het is ondertussen te laat om de nieuwe witte lijn te gebruiken, omdat op zondag de bergbanen korter werken dan doordeweeks. Gert probeert een taxi te krijgen om ons naar Oberland te rijden. Wat vandaag tot op dit moment geen moeilijkheden heeft opgeleverd, blijkt nu een probleem te zijn! Met vijf personen pas je niet in een reguliere taxi! Tot nog toe is Gert met toestemming van de chauffeur in de bagageruimte via de achterklep gekropen van een stationwagen, mits hij voor 5 personen betaalt. Nu echter weigeren de taxichauffeurs! Het zijn bijna alleen nieuwe taxi’s, die ons ’s avonds voorbij rijden. De politie verbiedt kennelijk meer dan 4 personen in een luxe taxi te vervoeren. De taxichauffeurs hebben geen trek in een boete. Gert moppert! De politie… nog nooit van gehoord…Uiteindelijk lukt het een oudere taxi aan te houden, die genegen is op het voorstel van Gert in te gaan en ons meeneemt. Het is een latertje! Een onverwacht item: MPV’s rijden niet als taxi! Echter wel op vaste trajecten met haltes… Tja, oorspronkelijk zouden wij met zijn drietjes gaan. Wij hebben ons absoluut niet van tevoren gerealiseerd, dat het meenemen van anderen tot een vervoersprobleem zou kunnen leiden... In elk geval hebben wij geen spijt van deze dag en van ons besluit om hen mee te laten gaan. Een gezellige dag! Echter weer een klein beetje wijzer… Gert werkt om de hoek van het hotel. Regelmatig komt hij even kijken of er nieuwe Overlanders zijn gearriveerd om te informeren of zij misschien belangstelling hebben voor een trip met hem om La Paz te verkennen. Het is altijd interessant om met Gert van gedachten te wisselen als hij ook even bij ons komt buurten. Wij vertellen over de weg, welke wij vanuit Brazilië hebben gevolgd. Gert beaamt, dat inderdaad Chinezen in samenwerking met Bolivianen betrokken zijn bij de constructie, omdat zij de cessie voor de constructie hebben binnengehaald. Wij geven onze gedachten over de planning weer. Gert heeft zijn versie. Hij noch wij weten, wat de waarheid is van alle geruchten, die de ronde doen. In elk geval zijn er berichten over uitbetalingsproblemen van de lonen. Als dit klopt, is het begrijpelijk, dat het ontzettend lang duurt, eer dit traject ooit klaar zal zijn. Wij informeren bij hem, waarom er zoveel vuilnis op straat ligt en in het hotel alle vuilniscontainers overvol zijn. De vuilniswagen is evenmin aan de poort geweest tot op heden. Het blijkt, dat een vrij nieuwe stortplaats onklaar is geraakt door extreme regenval gedurende de laatste weken. De aarden wal is gaan schuiven, de opgeslagen vuilnis is met de aarden wal gaan glijden richting een nieuw woongebied. De toekomstige bewoners protesteren en hebben de toegang tot de vuilstort gebarricadeerd. Zij eisen, dat deze stortplaats opgeheven wordt. Op de televisie zijn de beelden getoond van de enorme verschuiving van aarde en gestorte vuilnis: een geweldige chaos! Een ander item is grondvervuiling. Onlangs is er een rel in Bolivia geweest over het sterven van lama’s. De boeren beschuldigen de exploitanten van mijnen over het niet verantwoord omgaan met het milieu, waardoor hun dieren sterven door contaminatie. Verbazingwekkend is het inderdaad hoeveel concerns uit verschillende landen cessies hebben binnengehaald voor mijnbouw in de landen in Zuid Amerika. Is de tijd voorbij van kolonisatie en vreemde heerschappij? Wanneer een mens alles op een rijtje gaat zetten, kan je jezelf afvragen, waar wij op deze aarde mee bezig zijn. Het gaat nog altijd om de knikkers als je het ons vraagt. Onze nazaten zitten met de rotzooi, die letterlijk overal achterblijft. Inderdaad in grote bassins omzoomd door aarden wallen. In Brazilië het laatste jaar op twee verschillende locaties ondermijnd, wat tot aardverschuiving heeft geleid, waardoor de bewoners in een naburig dorp zijn bedolven. Efficiënt als de werknemers dichtbij wonen en niet opgehaald en weggebracht hoeven te worden? Kwestie van een kostenplaatje? Incidenten als deze roepen een groot vraagteken op of er ooit aan deze problematiek aandacht zal worden geschonken om een oplossing te vinden voor het afvalprobleem en de zorg voor de medemens. Langzamerhand wordt Jan ongedurig. De tijdslimiet voor een expresbestelling is ruim verstreken. Het pakket heeft een vreemde route afgelegd. Teveel cargo in Madrid zorgt voor een tussentransport Madrid-> Frankfurt. In Santa Cruz geeft de douane het pakket niet vrij. Gelukkig hebben John & Joke een foto gemaakt van de accessoires. Jan regelt met de dames van de hotelreceptie, dat deze foto bij de douane in Santa Cruz terechtkomt. Dit helpt! Zij geven het pakket vrij, waardoor DHL aan de slag kan. Met 11 dagen wordt het pakket in de namiddag bij de receptie van het hotel aangeboden! Jan hoeft zelfs niet zelf naar boven om te tekenen en af te rekenen! Een van de dames brengt het pakket bij Jan. Hij is helemaal blij! Hij kan niet wachten! Hij maakt voorzichtig het pakket open. Alles is in perfecte staat ondanks de lange reis. Helemaal opgelucht! Hij gaat meteen aan de slag! Links eraf en rechts gemonteerd. En erna de nieuwe beugel aan de bestuurderskant, waarna de spiegels erop gemonteerd kunnen worden. Secuur afstellen… De klus is geklaard! Nu kan Jan een afspraak maken om de olie te laten verversen… Ernesto, een Zwitser heeft een garage in La Paz en is bereid om Jan te helpen. Spannend om door de stad in de ochtendspits te rijden. Een smalle toegang in een drukke straat. De mannen, die in de garage werken, zijn gewend om dit te regelen en zetten gewoon het verkeer stil, waarna de poort achter ons weer gesloten wordt. Een prachtige ruime en schone garage! Jan is content over de wijze, waarop de mannen werken. Zij nemen de tijd, zodat de oude olie de gelegenheid heeft daadwerkelijk uit het systeem te druipen en gaan ondertussen met een andere klus verder om af en toe even de zaak te komen bekijken. Wij treffen hier een Oostenrijks echtpaar voor reparatie van hun Landcruiser. Tijdens een gezellige babbel verstrekken wij hen informatie over Oberland en Gert. Zij hebben de ervaring, dat op jezelf een stad verkennen niet altijd een succes is. Blij met de hint, genieten zij van een heerlijk dagje La Paz. Zo helpen wij elkaar en maken van het reizen een geneugte. Het is een komen en gaan van Overlanders in Oberland. Wij staan naast een oude Zwitserse Postbus, met het stuur aan de rechterzijde, die jaren lang in Sankt Gallen in bedrijf is geweest. Christian en Suzanne zijn ondertussen vertrokken. Wij hebben boven in het restaurant heel gezellig met zijn viertjes gegeten ten afscheid om te beklemtonen hoe goed wij het met zijn vieren deze dagen hebben gehad. Een mens kan het niet met iedereen vinden. Zo vinden wij, dat je het niet kan maken, dat je de smeerpunten van je wagen smeert en vervuilde grond achterlaat als je vertrekt, terwijl er zelfs een stapel karton in het hok voor de vuilnis gereed ligt, wat je had kunnen gebruiken. Voor zulke reisgenoten schaam je je diep! hebben wij van vrienden geleerd. Daar houden wij het maar op… Komisch blijkt na raadpleging van Google in het Duits een totaal andere betekenis te hebben dan het Hollandse komisch… Wij zijn het volmondig eens met de benaming van Anna & Fritz! Gereed om te vertrekken. De wagen is gepoetst en in de supermarkt hebben wij proviand ingeslagen. De laatste was ingeleverd en schoon in de kast. Pech! Beiden zijn we niet lekker… Jan heeft geconstateerd, dat een Overlander een onderbroek vol poep door diarree, in de bak op de herentoilet heeft gegooid. Zelfs zonder zakje eromheen! Echt smerig! Geen respect voor personeel en andere Overlanders! Kennelijk zijn wij beiden besmet via kraan of deurknop. Evenals anderhalf jaar terug zijn wij de klos. Op exact dezelfde locatie. Jan vaardigt opnieuw een verbod uit om de toilet van de camping te gebruiken. In zo’n situatie prefereer je inderdaad je eigen toilet. In de loop van de tijd raakt echter zo’n ervaring weer in het vergeetboek… Zodra wij ons beter voelen, vertrekken wij met de zon hoog aan de hemel en dikke witte koppen boven de bergen. Een lege hof achterlatend. Alle Overlanders zijn uitgezwermd naar totaal verschillende richtingen! Wie weet of we elkaar weer ontmoeten…
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 932
[author] =>
[cityName] => La Paz
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoog-jongens-kijk-omhoog
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051429
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-26
[photoRevision] => 0
[title] => Verrassend
[message] => Verrassend
Het roze huis aan de overkant van het tankstation staat te koop. Twee mannen vergaren de geoogste producten en maken zich op om het perceel te verlaten. Wij informeren of wij vóór de schuur de auto mogen parkeren om de nacht door te brengen, waarop zij antwoorden, dat wij in de tuin mogen parkeren. Plezierig, want dan staan wij niet op de rijweg en kan niemand per vergissing op ons inrijden in het donker. Wij wanen ons op ons eigen terrein… Idyllisch met bloemen tegen de pui…Met onze eigen zendmast naast het huis! Gelegenheid om het thuisfront te updaten! De weg is breed en is onder constructie, zoals dat zo netjes wordt genoemd in Zuid Amerika. Je moet alleen niet vragen, wanneer de constructie aanvangt, maar zeker niet, wanneer de constructie zal zijn voltooid. Wij verlaten El Triangulo of El Choro richting zuiden. De eerste 25km is het wegdek in een zeer goede staat om afgewerkt te worden! Het lijkt alsof de wals of de shovel er gister nog overheen is geweest. Wij zoeven over de weg! Het ziet er echter niet naar uit, dat het afwerken binnenkort gaat plaats vinden… Erna wordt de staat van de onderlaag iets minder, maar desondanks schieten wij wonderbaarlijk op! Regelmatig zijn duikers reeds aangelegd, maar de weg loopt nog niet door óver de duikers héén. Via een blubberige omleiding rijden wij telkenmale eromheen. Een vrachtwagen vol koeien. Een houtzagerij. Campamento Cachuelitas: geschakelde containers, die eruitzien als tijdelijke huisvesting voor werknemers, die aan de weg werken. Echter geen mens te bekennen! Totaal verlaten! Een gehucht bestaande uit witte lemen huizen met rieten daken, wat heel anders oogt dan de houten huizen op het vorige traject. Een man met witte kaplaarzen staat geleund tegen zijn brommer. Een uitgestrekt terrein met buizen op voorraad voor de duikers, bergen zand en heel veel gele vrachtwagens, keurig in het gelid. Het idiote is, dat wij veel lege vrachtwagens op dit traject ontmoeten. Alsof de lege vrachtwagens in rijen worden weggezet op het terrein. Alsof alle werkzaamheden worden stilgelegd en niets meer wordt ondernomen. Na 167 km te hebben gereden, wordt de weg slechter en slechter, vooral na het dorp Australia. Wij ontmoeten een kudde koeien met drijvers, waarvan twee met een dikke wang van een dot cocabladeren. De wateroverlast neemt langzamerhand toe. Huizen worden omgeven door grote plassen water. Moerassige bermen. Echter ook meer water op de rijweg. Het doet ons denken aan de verhalen over de Pantanal in Brazilië, waar mensen uit de blubber geholpen moesten worden, omdat zij de weg kwijt raakten vanwege de overvloed van water. Wegzakken en vast komen te zitten in de berm, omdat wij de weg niet volgen, trekt ons niet aan! Aanvankelijk rijden wij zoveel mogelijk op de redelijk droge delen, maar wij kennen dit traject niet en vragen ons soms af, waar de weg loopt en waar wij moeten rijden. Gelukkig is onze wagen in staat door water te rijden en staat de Unimog hoog op zijn wielen, maar toch… Als er medeweggebruikers zijn, kijken wij goed, welke wegdelen zij gebruiken. Zij nemen weinig snelheid terug en spatten hoog water en blubber op! Zij zijn baggervies, maar wij doen niet voor hen onder. Zelfs onze ramen zitten vol rode blubber! Zo bar is het tot nog toe niet geweest! Voorbij Puerta Teresa is een betonnen brug over de Rio Yata. In het dorp Yata is een afslag via een track naar Santa Ana de Yacum om vervolgens via een dirt road naar Trinidad te rijden. Gezien de wegen, die wij tot nu toe in Bolivia sinds Corbija hebben gevolgd en met name het gedeelte van vandaag, durven wij het niet te wagen om dit uit te proberen. Op de kaart te zien rijden wij door een uitgestrekt waterrijk gebied met zeer veel rivieren en riviertjes. Bovendien zijn er ontzettend veel lagunes en meertjes in de provincie Beni! Uiteindelijk is er een dammetje aan onze rechterhand, waar wij redelijk kunnen parkeren met stroompjes en poelen rondom, wat werkelijk een prachtig uitzicht biedt. Veel insecten, vermoeden wij. Het wonderbaarlijke is, dat het wemelt van wondermooie libellen! Niet te vangen op de foto, want zij zijn zo beweeglijk en druk! Heel helder water in de poel naast onze auto. Dat kunnen wij mooi gebruiken om de watervoorraad voor de toilet aan te vullen, want het reservoir is bijna leeg, en de rode blubber van de ramen te wassen. Laat je de rode blubber opdrogen, dan wordt het net gebakken klei! Heel lastig te verwijderen! Geen last van muggen tijdens deze klus! Eten de libellen echt al die insecten op? Het lijkt er veel op, want ook tijdens het slapen is het aangenamer dan gedurende de twee laatste nachten. Een libelle is altijd heel rank en fragiel, bewonderenswaardig sierlijk, maar nu waarderen wij een libelle des te meer, omdat zij ons verlossen van kleine insecten, zoals muggen en vliegjes! ’s Ochtends vroeg om 5.30 uur worden wij gewekt door een passerende militaire colonne. Erna soezen wij nog wat, maar voor het verkeer op gang komt is het wijzer op te staan en op weg te gaan, bedenken wij. De afgelopen weken heeft Jan regelmatig zijn spiegel vastgezet. Toch trilt hij telkens weer los! Slecht zicht in een trillende spiegel! Met touwtjes en veters probeert hij de spiegel te stabiliseren voor wij vertrekken. Mooi in rood en wit! Een fraai vlechtwerk! Apart: vanochtend geen libellen en insecten… Wij genieten van de vroege morgen! Het is een prachtige moerastocht!!! Wij blijken een beschermd natuurgebied te doorkruisen en worden gewaarschuwd flora en fauna te beschermen. Kaaimannen en capybaras kunnen de weg oversteken… Rijd ze niet dood! Stop! Ondanks de aanbevolen lagere snelheid wordt er veel te hard over de moerasweg gesjeesd! Resultaat: een dode kaaiman langs de weg met een heel stel gieren erbovenop, die zich tegoed doen! Gelukkig ook levende kaaimannen in het moeraswater om ons heen. Soms moeilijk te onderscheiden met de begroeiing van kleine plantjes en grotere plantjes met verschillende soorten bloemetjes. Zelfs waterlelies zien wij hier, een soort dotterbloemen en verschillende witte, gele en blauwe bloemetjes. Een prachtige witte vogel van het formaat van een ooievaar, maar in een steviger uitvoering, met zwarte poten en zwarte hals, kop en snavel met een rode halsband bij de overgang van lijf naar hals. Geen idee hoe deze vogel heet! Hij slobbert water en voedsel zoals een ooievaar en reiger, alhoewel hij hierin ook lijkt op een pelikaan en flamingo. Rara, hoe heet deze vogel? bovendien heel veel mooie vogeltjes! Eerlijk gezegd is de werkelijkheid het tegenovergestelde van onze verwachtingen. Op de Transamazônica in Brazilië hebben wij gedacht veel vogels en dieren te ontmoeten en hier in deze uithoek van Bolivia totaal niet… Wij genieten! Een kudde koeien verspert de rijweg, begeleid door gaucho’s met zo’n dikke wang vol cocabladeren. Een omleiding vanwege een duiker in aanbouw met ernaast een container met het opschrift China Shipping! Alweer koeien begeleid door gaucho’s. Gras en water genoeg! De weg loopt telkens omhoog en omlaag vanwege in gebruik genomen duikers, wat sneller rijden door iedereen als consequentie heeft. Tot plots het feest over is, omdat de duiker in aanleg gevat is in een frame van ijzervlechtwerk en hout, terwijl de basis reeds in beton aanwezig is. Niet af! Hier zijn werklui bezig! Bijgestaan door een heftruck, een waterwagen en een vrachtwagen. Een van de werkers draagt een geel veiligheidshesje met een Chinese opdruk! Hij is vast een Chinees! Even verderop bevindt zich Campamento no 2 voor tramo I & II, een groot werkterrein voor de wegconstructie tussen Rurrenabaque en Riberalta, de door ons gevolgde weg sinds El Triangulo: Bolivia route 8! Het project blijkt uitgevoerd te worden door samenwerking tussen de Boliviaanse overheid en de Chinese Railway Company, getuige het publicatiebord en containers met het opschrift Dongfang…Het ziet ernaar uit, dat deze weg beter wordt aangepakt dan Bolivia route 13, welke nog steeds braak ligt en niet in gebruik kan worden genomen, terwijl er reeds ontiegelijk veel geld aan moet zijn gespendeerd! Wie is daar bezig??? Of was bezig? Ook de Chinezen tezamen met Bolivianen? Wij passeren kleine leefgemeenschappen. Bladerdaken op palen. Een verscholen boerderij tussen de bomen. Kindertjes langs de weg. Twee schaapjes… Zelden zien wij die hier. Doorgaans koeien en paarden… Een begraafplaats met kransen van kunststofbloemen in zachte kleuren. Een gaucho gezeten op zijn paard, voert met zachte hand een jong veulen het erf op. En altijd overal hangt wasgoed over de omheining… Een vrouw, staande langs de weg, biedt een Coca Colafles te koop aan, gevuld met cocathee. Een aardige variant! Een boer op witte rubberlaarzen, heeft zijn pick-up aan de kant van de weg stilgezet, achterop staat een andere man, die de houten staken in bedwang moet houden tijdens het rijden. De boer checkt zijn paarden in de wei, om te kijken of zij het goed doen en niets mankeren. Zowel in Bolivia als in Brazilië dragen heel veel mensen witte rubberlaarzen in plaats van groene rubberlaarzen! En dat in stevige rode klei! Wit bekoort hen kennelijk! In Europa meer in zwang bij vrouwen en beroepen, waar hygiëne telt! Het is niet druk op dit traject in vergelijking met gister! Een MPV, die veel te hard racet. Een personenauto met grote witte koelboxen boven op het dak. Vier politieauto’s vandaag! Twee aan twee achter elkaar. Tot nu toe in Bolivia slecht één politiewagen ontmoet... Motoren: een gezin met een kind tussen hen in, twee mannen die een grote witte zak tussen hen in vervoeren en twee jonge vrouwen genietend van de ruimte met zijn twee. Af en toe een vrachtwagen of een pick-up. Lekker rustig! Plotseling remt Jan. Waarom in vredesnaam? Hij rijdt snel achteruit… Zijn spiegel ligt achter ons op de weg… Wanneer Jan de spiegel opraapt bekijkt hij met weemoed het restant: afgebroken aan de achterzijde en het spiegelglas is geheel versplinterd. Niet meer te gebruiken! Rijp voor de afval! Zonder spiegel aan de bestuurderskant is het niet alleen gevaarlijk om te rijden, maar het kan nog een bekeuring opleveren ook. Wij rijden straks door een wat groter dorp. Vast en zeker langs een politiepost! Eerst maar lunchen! Daarna gereedschap onder uit de bank in het woongedeelte vissen, wat nodig is om de spiegel aan de bijrijderskant te demonteren en aan de bestuurderskant te plaatsen. Op een overnachtingsplaats kunnen op een ander moment de achterdeuren worden geopend om de gerepareerde spiegel van het vorig seizoen tevoorschijn te toveren en op zijn oude plekje aan de bijrijderszijde terug te monteren. Wie wat bewaart, heeft wat! Oranje vlinders dartelen in het zonlicht om even uit te rusten in de berm en verder te dartelen. Een fraai gezicht! Alsnog heeft Jan zich bedacht en de oude spiegel tevoorschijn gehaald. Voorzien van een spiegel op links én op rechts vervolgen wij onze weg langs paarden in een moerasweide onder een dik wolkendek. Vogels vliegen over. Ditmaal een man met groene kaplaarzen! Wij passeren Campamento I, eveneens voor de constructie van de weg Rurrenabaque – Riberalto door hetzelfde consortium, belast met Tramo I & II. Drie ruiters komen ons tegemoet, wanneer wij Santa Rosa binnenrijden. Een oude vervormde afsluitboom, gefabriceerd van betonijzer, belet ons de doorgang. Eerst afrekenen met de gemeente Santa Rosa del Yacuma voor wij met ons voertuig naar Capitania Puerto Santa Rosa mogen doorrijden. De jongen opent voor ons de hefboom, waarna wij door het dorp rijden langs schapen, een beeld van een gaucho, die begeleid door zijn hond, een koe probeert met zijn lasso te vangen. Twee mannen op een motor vervoeren suikerriet. Hangmatten onder afdakjes of tussen bomen om lekker in te hangen als je bij wilt komen van de hitte of een dutje wilt doen. Een kruiwagen staat verloren op de weg, terwijl verderop koeien grazen. Zigzaggend rijden wij overal omheen. Bij de entree van Area Protegida Municipal Pampas del Yacuma Santa Rosa - Beni betalen wij de toegang tot APM 2 als bejaarde buitenlander, waarna wij doorrijden, in de Militaire Zone van Capitania Puerto Santa Rosa mogen parkeren en welkom worden geheten. Bestaat er ook nog een APM 1? Willen wij een excursie maken, dan moeten wij dat bedrag apart afrekenen, heeft men bij het loket gemeld. Iver biedt ons een boottocht aan door dit natuurgebied. Hij geeft ons de prijs per uur en blijft de kosten per uur strategisch herhalen. Jan dealt met hem. Geen drie uur maar een uurtje. Jan meent dat een uur lang zat is! Hij vindt, dat wij ondertussen genoeg hebben moeten afrekenen. Dit keer geen korting voor bejaarden! Wij maken ons klaar en stappen bij Iver Pampas, zoals hij zichzelf noemt, in de houten kano, waarin van die ouderwetse klapstoeltjes met één stel poten, voorzien van waslijnendraad geplaatst zijn. Op de voorplecht instappen en naar achteren lopen om op de achterste stoelen neer te zijgen. Wiebel de wiebel! Ons evenwicht is niet, dat wat het geweest is! Iver neemt achter ons plaats naast de buitenboordmotor en het roer. Wij vertrekken. Achteruit, wenden, naar de kom en niet de rivier op… Iver laat de motor loeien, de roze dolfijnen komen deels uit het water en verdwijnen. De motor wordt op stand-by gezet en Iver klopt op de zijkant van de boot. Beweging in het water. De dolfijnen verplaatsen zich. Dit ritueel herhaalt zich. Dit soort dolfijnen hebben wij nooit eerder gezien! Echt leuk! Wij keren om en varen de rivier op de jungle in. Bomen vol lianen. Bijzondere hangende vogelnesten in een bepaalde boom. Kwetterende vogels alom. Bijzondere vogels om te zien, met name de serere. Een vreemde vogel om te zien: een kam van haren op zijn kop en als hij pronkt, spreidt hij zijn veren, wat aan een pauw doet denken, echter in oranje / bruinige kleurstelling. De vogel heeft voorkeur om zich tussen de bladeren van een boom te verschansen en fladdert plots op naar een ander plekje, maar niet echt ver weg. Vaak twee stuks bij elkaar. Geen idee of zij een koppel vormen. Gedurende de boottocht komen wij er heel veel tegen. Moeilijk om te fotograferen omdat het toestel focust op het omringende bladerdek en niet op de vogel. Jammer! Wij varen door rivierarmen en smalle kreken langs bloeiende heesters en allerlei soorten bomen. Weelderig groen! De Pampas del Yacuma is net een groot moerasveld met bloemetjes. Alsof je erover kunt wandelen…Het is onverwacht mooi in het gebied, wat wij doorkruisen, met vele verschillende aspecten. Wanneer wij dichter bij de oever varen zien wij veel schildpadden in verschillende maten, die zich in het zonnetje koesteren, met een stel naast elkaar op een rijtje, op een boomstam of een wortel in het water, soms lekker geleund op het schild van de buur. Een koddig gezicht! Boven in een boom hangt een grote zwarte brulaap, terwijl in zijn eigen regio een roodbruine brulaap lekker lui zit te wezen. De kano vaart rakelings langs bomen met overhangende takken, terwijl Iver de motor stopt en de boot uit laat drijven tot de kano stil komt te liggen en wij ontdekken, dat kleine geelbeige aapjes met een zwarte schedel en zwarte bek zich tussen het bladerdek ophouden en van tak naar tak zich begeven door hun lange staart, deels beige, deels zwart, als een lasso om de volgende tak te gooien. Vele babyaapjes liften op de rug mee en leren zo het springen. Ze blijven niet in de bomen. Hups, daar springen zij op de voorplecht. Het resultaat is dat even later over de totale lengte van de boot, zich krioelende aapjes bevinden. Zelfs op Carla haar rug! Jan en Iver lachen zich een kriek, maar Carla vindt het doodeng. De twee mannen sussen haar. Ze doen niets! Carla ziet ze echter liever op een afstandje en heeft het er niet op, om ze op schoot of op haar rug, armen of hoofd te hebben. Als wij later weer aapjes tegenkomen, houdt Iver rekening met Carla en houdt hij gepaste afstand. Evenals bij de kaaimannen. Zeker bij zo’n grote zware! Jij kijkt naar hem en hij naar jou… Hij ligt daar heel stil. Plots komt er beweging. Grote kringen in het water… Verdwenen! Een vlucht geelblauwe papagaaien. Jammer, dat je in de namiddag de kleuren van de veren zo slecht kunt zien. Vroeger in de middag of ’s ochtends kun je dit soms wel bekijken. Gelukkig hebben wij hen elders ook al eens gezien! Evenals de capybaras, de anaconda en de reiger, door ons als ibis benoemd, wanneer wij deze vogel ontmoeten. Kennelijk onjuist! Wij maken ergens in dit gebied een stop bij de ecocamping, om wat te drinken en de toilet te gebruiken. Er worden regelmatig driedaagse excursies naar dit gebied georganiseerd. Op dit kampement kun je een kamer huren met keurige bedden onder gekleurde muskietennetten of in een tent slapen. Van hout is er een dorp op palen met plankieren geconstrueerd. Het ziet er hartstikke gezellig uit! Erna keren wij terug naar de plek waar onze camper op ons wacht. De regenboog voor ons... Onderweg ontmoeten wij bootjes, die bezoekers voor drie dagen vervoeren en naar hun slaapadres brengen. Zij hebben er zin in en zwaaien naar ons ter begroeting. Wij blijken best ver van de start te zijn verwijderd. Iver Pampas heeft er slinks een trip van 3 ½ uur van gemaakt! Wij hebben er geen spijt van! Het is absoluut de moeite waard! Wij genieten tot de laatste minuut! Iver geeft ons toestemming om op ons plekje te blijven staan om te overnachten en wijst naar het huis bij de steiger. Hij woont daar! Het is hier veilig! Weldra valt de duisternis. Gelukkig, dat wij niet nog moeten gaan rijden op zoek naar een overnachtingsplek! In eerste instantie hebben wij verzocht de nacht ter plekke te mogen spenderen, wat ons bij de entree van het park is geweigerd… ’s Ochtends bekijken we de informatieborden. Het is de omgekeerde volgorde, maar dit past bij ons. Zo beklijft alles beter! De verrassing is ook dit keer overweldigend! Van tevoren hebben wij totaal geen idee, waar wij terecht komen en wat wij te zien krijgen. Alleen een hint gelezen om deze plek te bezoeken: zonde als je dit mist! Helemaal mee eens! Vol goede moed rijden wij terug naar het dorp. Onder een afdak staan tafeltjes waar mensen komen en gaan voor een warme hap als stevig ontbijt! Voor ons rijdt een taxi met open laadbak met een hoge koelkast erop, stevig vastgesjord. Op de ronding van de hoek van een veel gebruikt kruispunt parkeren wij bij de supermarkt, omdat de politieauto voor ons abrupt stopt en parkeert. Geen hond zegt er iets van, dat wij zo niet mogen staan. Makkelijk zijn de mensen hier… Wij worden in dit opzicht eveneens nonchalanter, gaan met de meute mee… De praktijk wijst uit, dat wanneer wij ons aan de Europese regels houden, Jan soms hartstikke ver met de boodschappen moet lopen sjouwen! Dan krijg je de neiging om de regeltjes aan je laars te lappen en ook maar een dotje te doen!!! Wanneer het te bar en boos wordt en gevaarlijk is, zeurt Carla, dat Jan dit echt niet kan maken en past hij zich aan. Dan is hij niet blij als hij de motor weer moet starten… Tevreden keert hij terug. Wat aangevuld moet worden, heeft hij te pakken gekregen, behalve havermout. Wie weet in een ander dorp… Ondertussen heeft Carla motoren zien passeren, die van alles transporteren. Een heerlijk schouwspel! Een hondje voor op de tank, terwijl de bijrijder een huishoudtrap in bedwang houdt, scoort het hoogst! Een stel honden dingen naar de aandacht van een loopse teef. Vermakelijk! Wij bereiken de slagboom van betonijzer. De jongen herkent ons en opent de bareel voor het verkeer wat ons tegemoet komt en net heeft afgerekend, laat de hefboom met een grote glimlach nog wat vieren, zodat wij er gemakkelijker onder door kunnen. Wij zwaaien elkaar gedag. Het zijn de kleine dingen die het hem doen! Wij rijden het stadje uit, negeren de afslag naar San Borja – Trinidad. Bolivia Ruta 8 richting Rurrenabaque is naar ons idee een verstandiger keuze in deze tijd van het jaar. Zeker na de opgedane ervaringen tot nu toe. Het Amazonegebied neemt meer dan de helft van het Boliviaanse grondgebied in beslag, terwijl het in feite een van de minst bezochte regio’s is. Dit wordt veroorzaakt door de korte droge periode van ongeveer drie maanden, welk loopt van mei / juni tot in oktober, waarbinnen het gebied via de weg redelijk te bereiken is. Het regenseizoen, met name januari doorlopend tot in maart, is bij uitstek het tijdstip om via de rivieren het Amazonegebied te verkennen, alhoewel de waterstand vrij laag kan zijn om te varen en een kano in die situatie een beter vervoermiddel is dan een vrachtboot. Een keuze maken tussen mal en dwaas… Geen mens wil in de modder en regen komen vast te zitten en lek geprikt worden door insecten… De Rio Beni en de Rio Tuichi in het westelijk deel, de Rio Ichilo en de Rio Mamoré in het oostelijk deel van het Amazonegebied zijn de meest bevaren rivieren voor jungle tours. De gidsen zijn doorgaans opgegroeid in de omgeving. Zij kennen als geen ander het leefgebied en de gewoonten van de hier levende dieren en kunnen er veel over vertellen. Bovendien laten zij hun gasten kennis maken met het gebruik van de aanwezige planten. In Bolivia zien wij evenals in Brazilië heel veel verschillende planten en niet zoveel dieren, alhoewel wij op de Pampastour meer dieren hebben gezien dan voorheen, waardoor wij deze trip terecht kennelijk als een buitengewoon uitstapje bestempelen! De savannen met de uitgestrekte moerasgebieden afgewisseld door regenwoud blijven boeiend en bekoren ons als wij onze weg vervolgen. Een politieauto laat bij een werkplaats langs de weg de bandenspanning controleren. Twee tankauto’s komen ons tegemoet. Onze wagen rammelt flink, doordat de weg een en al wasbord is. Een groot publicatiebord langs de weg is een vorm van propaganda voor de zittende president Evo Morales, waarop wordt aangegeven, dat er een fiks bedrag is uitgetrokken om renovatie van de weg tussen Rurrenabaque en Riberalta te realiseren. De informatie gaat gepaard met een grote afbeelding van het gezicht van de beste man, zodat je aandacht al van verre naar het bord wordt getrokken. Bijna alle projecten worden op deze wijze gepresenteerd. Het mist zijn uitwerking niet! Zijn aanhangers vind je vooral in de achtergebleven gebieden qua economische ontwikkeling. In ieder geval is het een vooruitgang als de bewoners zich beter kunnen verplaatsen en niet door de modder moeten ploegen zoals vandaag. Heel veel mannen dragen kaplaarzen, houden noodgedwongen hun voeten bij de grond om te voorkomen, dat zij met de motor onderuit gaan in de blubber, terwijl zij behoedzaam rijden. Je ziet vaak van verre of het om jonge of oudere mensen gaat, omdat de spierkracht van jonge mensen hun een betere beheersing geeft van de motor. Het is niet alleen de bravoure van de jeugd! Wanneer er grote gaten in het wegdek aanwezig zijn, circuleert het verkeer zigzaggend eromheen. Grote wolken stof omhoogwerpend, omdat dit circuit als het ware door bussen, vrachtwagens en andere voertuigen gedeeltelijk wordt droog gereden. Een bord geeft aan, dat er werk in uitvoering is. Voorzien van Chinese lettertekens, omdat de wegwerkers zelf de Spaanse woorden niet kunnen lezen, waardoor zij een foutief bord zouden kunnen plaatsen. Een duiker in aanleg: een project, waar werkvolk bezig is. Toch activiteit! Een houten ramp kondigt de nadering van een dorp aan. Niet geschikt voor het gewicht van onze wagen, die zeker een wasbeurt kan gebruiken. In de doorgaande smalle hoofdstraat van het dorp Reyes is een tankstation. Een aardige beheerder heeft diesel voor ons ter beschikking tegen Boliviaanse prijs en maakt een praatje om te informeren hoe wij de afgelegde laatste 74 km hebben ervaren. Als bar en boos! In Holambra I in Brazilië hebben wij een Nederlander ontmoet, die op bezoek was in Brazilië. Hij heeft in het verleden gewerkt met dit type Unimog en betitelde ons voertuig als een hobbelgeit! Deze benaming hebben wij op dit afschuwelijk slecht traject gememoreerd! Carla is zelfs min of meer misselijk van het gehobbel! Anders nooit… De man geeft aan, dat de weg beter wordt, als wij het dorp uit zijn. Dat geeft de burger moed! Ondertussen is de grote truck met aanhanger, beladen met betonijzer, ons gepasseerd. Wel zo plezierig! Wij passeren een medische kliniek. Aardige doorkijkjes in de zijstraatjes geven een indruk van de levensstandaard in dit plaatsje. Klaarblijkelijk gaat het sommige mensen hier beter. Wanneer wij het dorp verlaten rijden wij onder een poort door, waarop staat geschreven, dat Hotel Esmeralda ons een goede reis toewenst! Dat is andere koek! Een heus echt hotel in een dorp als hier…Een oudere vrouw veegt de stoep schoon voor het huis: een vertrouwd tafereel, waar ook ter wereld. Heerlijk zinloos te midden van het vele stof. Desondanks doet een mens het… Anders wordt het stof happen en blijft het niezen en proesten! De smalle weg wordt breder. Een lange rij lege vrachtwagens aan onze linkerzijde. Het hoofdkampement voor de uitvoering van Tramo I+II aan de door ons gevolgde weg, blijkt zich hier te bevinden. Voor de poort staan heel wat motoren geparkeerd. Woonhuizen binnen de omheining? Eén rijgedeelte is in een verder stadium dan het andere weggedeelte. Een motor en ossenwagen komen ons tegemoet, gevolgd door een oude pick-up, beladen met twee kano’s. Wij worden gewaarschuwd dat er wederom slechts één spoor beschikbaar is, omdat wegwerkers bezig zijn aan het andere weggedeelte. Het klopt, wat de beheerder van het tankstation heeft voorspeld: dit gedeelte is een verademing na het traject Santa Rosa – Reyes! Wij passeren gehuchten, waar mensen een praatje met elkaar staan te maken. Haren worden gevlochten onder het afdakje naast het huis. Een onbeheerd stalletje aan de weg, waarvan de koopwaar met een lap is afgedekt. Koeien steken de weg over en lopen vrij, op zoek naar een lekker hapje. De moerassige bermen zijn fris groen door het vochtige weer en bevatten ruim voldoende vocht om hun dorst te lessen. Een kerkje. Een pand met pilaren waar een tent en een hangmat het interieur vormen. Voor ons doemen aan de einder de bergen op, die in nevelen zijn gehuld. Wederom kijkt Evo Morales ons aan en laat ons weten, dat hij geld heeft uitgetrokken voor de brug van Rurrenabaque naar San Buenaventura, de brug die onderdeel uitmaakt van Bolivia Route 16 die wij in Cobija hebben willen volgen, de weg die ons is afgeraden. Een kerstboom, gevormd door opstapeling van autobanden met een kerstster als piek en linten van de piek naar beneden als versiering, doemt uit de nevel voor ons op. Het is de rotonde bij Rurrenabaque! In eerste instantie leidt Garmin ons naar de verkeerde afslag vanwege het tankstation van YPF. Getankt hebben wij reeds in Reyes. Een geluk voor ons, want YPF wacht op bevoorrading! Geen brandstof! Jan informeert of wij onze wagen kunnen laten wassen, maar krijgt nul op het rekwest. Speciaal voor bussen dit adres! Het advies is de stad in te rijden. Welkom in Rurrenabaque staat op de toegangspoort! Het asfalt waarvan wij heel even genieten, maakt plaats voor de ons bekende blubber… Echt een hartelijke verwelkoming! Onze wagen is verschrikkelijk vies en kan in feite niet nog viezer worden, maar toch. Wij stellen ons een hartelijke verwelkoming anders voor! De toegangsweg laat van alles zien, maar geen wasplaats voor de Unimog… Wanneer de bebouwing van huizen aanvangt, zien wij in de diepte een ramp voor een zware wagen, waar na informatie een vrouw welwillend is om de wagen af te spuiten voor een bepaald bedrag, maar niet met sop te wassen. Oké, als het allerergste er maar af is, dat scheelt al een slok op een borrel! Wij boffen, want wanneer de vrouw onze wagen bijna heeft afgespoten, arriveren haar echtgenoot en zoon in een soort driewieler met een laadbak achter - in Italië en Azië veel in gebruik -. Pa en zoon assisteren moeder de vrouw, tezamen maken ze de klus naar behoren af. Wij zijn ontzettend blij! Jan rekent nu een hoger bedrag af, waarmee de vrouw erg blij is. Alle partijen content! Carla heeft ondertussen talloze passerende motoren gefotografeerd, die een boeiend tafereel vormen en een welkome afleiding zijn voor een toeschouwer. Het is gaan regenen. Sommige taximotoren hebben een groot regenscherm op de motor aangebracht om de passagiers en zichzelf te beschermen tegen regen en zon. De selectie geeft een beeld, van wat men zoal op een motor ziet vervoeren. Een grastrimmer. Een bestrijdingsmiddelensproeiapparaat op je rug. Een ladder. Grote zakken vol agrarische producten. Trossen bananen. Een grote jerrycan vol brandstof of een gasfles. Een grote witte koelbox. Vrouwen in amazonezit achterop. Hoe houd je jezelf in bedwang als de motor gaat glijden? Vrouwen, die terugkeren van de markt met hun koopwaar op de tank en op hun rug gebonden. Kindertjes op de tank en tussen volwassenen. Mensen met benen omhoog om zichzelf schoon en droog te houden. Bij pa achterop een zoon, die de kruiwagen achterstevoren meevoert. Een lol hebben zij met zijn twee! Een moeder met een liggend slapend kind in haar armen bij haar echtgenoot achterop. Papa met een baby in een draagzak op zijn borst achter het stuur. Een meisje die luidkeels aan het zingen is bij papa achterop, terwijl benen en armen swingen en haar zusje voorop onbeweeglijk stil zit. De een in werkkleding of sportkleding. De ander in een bloot hemdje of juist keurig in een strak jurkje met een tasje op schoot of aan de arm of achterop. Het hoogste aantal personen is zes stuks, wat we tot nu toe op één motor hebben zien zitten. Ongelooflijk hoe ze het voor elkaar krijgen, om netjes in balans te blijven! Om van de ramp achteruit de kleihelling op te rijden, lukt uitsluitend met 4x4! Lekker glibberig! In de smalle straten staan bomen met vrij lage takken en geparkeerde voertuigen, waardoor het niet zo simpel is om de Plaza te bereiken, welk plein in iOverland als overnachtingsplaats staat aangegeven. Jan informeert op het politiebureau, nadat wij bij de rivier hebben gekeken en een rondje hebben gereden, of wij op het plein mogen parkeren om te overnachten. Jazeker, maar niet langs de stoep van het binnen kwadrant. Vóór de kerk is oké? Geen probleem! Besproken en afgesproken op het politiebureau… Wij parkeren de camper tussen de hoofdingang tot de kerk en een verkoophokje van telefoonkaarten, zodat de directe entree naar de kerk vrij is, de dame in het zicht is en zij goed bereikbaar is voor verkoop, want de straat voor en naast haar is aan weerskanten vrij. De verkoopster heeft kennelijk haar partner voor een praatje aan het loket. Hij komt op hoge benen naar onze wagen en zegt, dat wij daar niet mogen parkeren. Wij antwoorden, dat wij permissie hebben van de politie. Woest is hij! Kost het haar klandizie, dat wij daar staan? Wij begrijpen er niets van, halen onze schouders op en laten de camper staan. Wij lopen naar een winkel voor boodschappen en worden bij terugkomst aangesproken door een man op een motor, vermoedelijk gealarmeerd door de buurman. Hij is van Traffic Control en dirigeert ons naar een straatje, wat van het plein naar de rivier loopt. Ook hem vertellen wij permissie te hebben van de politie om hier te parkeren. Hij verlaat ons. Even later arriveren de twee politieagenten, die Jan op het bureau heeft gesproken, gezamenlijk op de motor. Het lijkt wel een soap. Nee, hier mogen wij niet parkeren, wel in de zijstraat náást de kerk, maar daar loopt de straat omhoog. Dat is geen doen! Waarom niet hier? Het blijkt, dat er elke avond een dienst is, waarvoor parkeergelegenheid beschikbaar moet zijn. Wij informeren of de plek die de man van Traffic Control heeft aangewezen, ook door hén wordt goedgekeurd. Nee! Waar dan wel toegestaan? De agent verzoekt Jan achterop te klimmen, waarna zij samen naar het bewuste straatje rijden, waar wij aan de overkant van de winkel en het restaurantje, aan de graszijde de camper mogen neerzetten om te parkeren. Carla loopt na het verhuizen nog even terug naar de inmiddels geopende kerk om te constateren, dat het verhaal klopt. Een fraai interieur! Veel kerkgangers voor een donderdagavonddienst. Voor de trap staan vijf motoren geparkeerd, maar niet op de plek waar onze camper heeft gestaan. Kerkbezoekers worden in elk geval niet door ons gestoord. Een prima oplossing. Wij wandelen langs de oever van de rivier Beni, bekijken vanaf een afstand de nieuwe hoog gelegen brug – in aanbouw of gereed? -, waarvan wij niemand gebruik zien maken. Aan de overzijde van de Beni liggen Nationaal Park Madidi en westelijker Nationaal Park Apolobamba, waar men een enorme biodiversiteit aantreft. Enorm druk bezocht vanuit de plaats, waar wij vertoeven, door veelal jongere mensen dan wij, daar het om pittige wandelingen en trektochten, gaat in genoemde parken. Langs de parkeerplaats waar je voorheen de wagen mocht neerzetten, het voetveer en talrijke vrouwen, die zowel gewone bananen als platanen verkopen. Beneden liggen kano’s volgestouwd met bananentrossen. Kennelijk worden die vanaf de overzijde aangevoerd vanuit de jungle. Wanneer het modderig wordt, slaan wij af, de stad in, op zoek naar een leuk restaurantje en een winkeltje waar ze havermout verkopen. Wij hebben na aankomst van de winkelier op het plein een eetadresje aanbevolen gekregen, maar kijken ondertussen wat de pot nog meer schaft. Het is gezellig om door het stadje te dwalen! Zelden staan wij op een plaats, waar dit mogelijk is. Een welkome afwisseling! Carla’s oog valt op een pizzeria. Wij bekijken de opties. Dit adresje lijkt ons wel wat en bevalt inderdaad! De eigenaar is derde generatie Italiaan uit Lombardijen, die tussendoor gezellig met ons babbelt. Toch nog even kijken bij het andere adresje: vast en zeker ook een goede keus! Wie weet komen we hier ooit weer… Op de terugweg vinden wij een winkeltje, waar een meisje van een jaar of negen haar moeder assisteert, die uitgeteld op een stoel voor de winkel zit. De dochter antwoordt meteen, dat zij havermout verkoopt, loopt kordaat het volgepakte winkeltje in, vist het artikel tevoorschijn en is blij als wij zelfs twee pakken bij haar kopen. Dat is het verrassende in deze kleine winkeltjes. Bewondering hebben wij voor de vechtlust om een leefbaar bestaan op te bouwen! Aan de overzijde van onze camper genieten wij op de late avond van een beker vers vruchtensap. Het is nog warm en wij hebben dorst. Tijd voor ons bed. ’s Ochtends vroeg worden wij gewekt door dravende mariniers langs onze camper, die even later een yell geven om de leiding te laten weten, dat zij beter de andere straat kunnen kiezen naar de rivier… Aan de Plaza ligt een kazerne van de marine. De hier gelegerde mariniers benutten het plein en de oever als exercitieveld en exercitieterrein. Onze geparkeerde auto maakt de doorgang voor hen te smal! Dit is de derde plaats in Bolivia na Tupiza en Uyuni, waar wij vlakbij een kazerne overnachten en met het exerceren worden geconfronteerd. Iets wat wij vooral uit onze jeugd in Nederland herkennen, toen de dienstplicht nog gold. Wij maken ons klaar om te vertrekken, vóór de stad ontwaakt. Dat vergemakkelijkt het rijden door de stad. Het scheelt inderdaad! Wij volgen brede straten en negeren Garmin. Het levert ons meer geasfalteerd wegdek op als op de heenweg! Bij het tankstation staan lange rijen wachtenden om te tanken. Mazzel, wij hoeven niet aan te sluiten! In de linker berm staan vrachtwagens in de rij om zand te laden op een terrein, voorzien van enorme stapels verschillende materialen. Wij bereiken het tolstation. Eerst ons kaartje afrekenen voor wij verder mogen rijden. Een keurige asfaltweg ligt voor ons: wij genieten! Twee jongemannen lopen te sjouwen met een motor die het niet doet. Wij passeren talloze indianendorpjes. Een man komt ons tegemoet op de motor met een jachtgeweer op zijn rug. Verschillende verbodsborden volgen elkaar op in de berm: geen vuilnis weggooien, geen oliekan leeggieten, het grondwater niet vervuilen en verboden te vissen. Er wordt geclaxonneerd, waarna wij door een Duitse motorrijder worden ingehaald. Een kilometer of 25 – 30 buiten de stad, vóór het gehucht Cauchal staat de motorrijder aan de kant. Stilgevallen! Michael heeft geen idee, wat loos is. Jan biedt zijn hulp aan. Samen komen zij tot de conclusie, dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van vervuiling. Hij heeft als eerste getankt bij de pomp, die na compleet leeg te zijn, opnieuw bevoorraad is. Bezinksel: een bekend probleem! Een jongeman biedt eveneens zijn hulp aan. Hij informeert in een naburig dorp - Nuevos Horizonte - bij een goede mecanicien, die echter adviseert terug te keren naar Rurrenabaque, omdat het om een moderne motor gaat. De jongeman neemt op zijn veel lichtere motor de veel zwaardere motor op sleeptouw met een spanband… Sterk genoeg? Op hoop van zegen. Wat ontzettend behulpzaam! Wij vervolgen onze weg langs verschillende dorpjes en gehuchten. Vanuit de bebossing en het gebladerte in de berm verschijnt een man met een vouwfietsje: een rare gewaarwording, want dit soort fietsen verwacht je hier echt niet! Een vrachtwagen doemt voor ons op, waarop wegwerkers materiaal staan over te hevelen naar hun collega’s op de weg, die bezig zijn het materiaal te verwerken, om de gaten in het geasfalteerde wegdek te repareren. Een rivierdelta strekt zich aan de rechterzijde uit. Bescherming van dit watergebied is waarschijnlijk de reden voor de herhaaldelijk geplaatste verbodsborden! In de berm ligt een groot zeil, waarop een product ligt te drogen. Mais? Wij suizen voor een Unimog te snel voorbij om het agrarische product te kunnen specificeren. Een waterwagen sproeit het gerepareerde deel onverharde weg nat om te harden en het stof in te dammen ter hoogte van een dorpje, waar een herderin de koeien de kant injaagt, omdat wij naderen. Telkens weer ontbreekt een stuk asfalt, daar dit gedeelte is kapot gereden. Met name in bochten, waar duidelijk te hard wordt gereden en bij wegversmallingen zoals bruggen, door het afremmen. Rondom de huizen staan veelal bananenplanten. Langs de weg worden op vele plaatsen banaantrossen te koop aangeboden. Onder afdakjes op een provisorische tafel, voor de hut of gewoon in de berm. Een man zeult met een kruiwagen vol bananen. Even halt! Bijkomen! Eén bananentros kan 50 kg wegen! Hij heeft wel 3 bananentrossen in zijn kruiwagen… Reken maar uit en dat de helling op… Doorgaans ligt de koopwaar onbemand. Het aparte is echter, stopt er een voertuig, dan komt er plots iemand tevoorschijn uit het niets. De tankauto, die ons eerder is voorbijgereden, staat nu in de berm. De bestuurder is boven op de tank geklauterd, waar een soort bagagerek is aangebracht, wat hij vult met bananentrossen om erna met een zeil af te dekken. Handel! Goedkoop inkopen waar het fruit groeit en met winst verkopen in de stad. Gewoon wat bijverdienen! De asfaltweg blijkt redelijk, afgezien van de gerepareerde onverharde gedeelten, tot wij Yucumo bereiken en een splitsing aangekondigd zien: linksaf naar San Borja / Trinidad of rechtdoor naar Caranavi. De verschillende afslagen naar Trinidad, die wij tot nu toe zijn tegen gekomen, zijn naar ons idee < dry weather roads >, zoals men dat in Australië noemt. Wij blijven bij ons plan om door te rijden naar La Paz via Caranavi. Eerst via het tolstation naar het tankstation, want voorlopig zullen wij geen diesel kunnen tanken. Goed voorbereid op weg!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] =>
[cityName] => Rurrenabaque
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,rurrenabaque
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassend
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051105
[userId] => 195468
[countryId] => 24
[username] => ronniereizen
[datePublication] => 2019-03-31
[photoRevision] => 0
[title] => Bolivia Highlights
[message] =>
We komen Bolivia meteen bij een hoogtepunt binnen. Niet alleen qua hoogtemeters maar ook qua bezienswaardigheden. Vanuit San Pedro de Atacama (Chili) worden we vervoerd naar de grensovergang met Bolivia op zo'n 4000m boven NAP. Het zuiden van Bolivia is niemandsland dus het douane kantoor was ook weer een lachertje. Niemandsland daargelaten, we komen binnen in de Uyuni regio, bekend van 's werelds grootste zoutvlaktes. Het bezoeken van dit gebied doe je door middel van een tour die drie dagen duurt. Onze tour begint op de grens met Chili.
Voordat ik vertel over de Highlights van deze tour, nog even terug naar het douane kantoor daar boven in een kale woestijn. Lisanne en ik staan samen met een troep andere toeristen in een lange rij te wachten op onze nieuwe paspoort stempel. Om ons heen staan verschillende 4x4 jeeps verspreid die gebruikt worden om dit onherbergzaam gebied te verkennen. We stoten elkaar lachend aan wanneer de chauffeur van één van de jeeps zijn auto maar niet gestart krijgt. "Mooi begin van de tour zo", grinniken we tegen elkaar. Het lachen ging ons snel over wanneer we 15 minuten later zien dat dat ons vervoersmiddel blijkt te zijn.
Na wat initiële opstartproblemen (onze gids/chauffeur/monteur heeft de eerste dag een aantal keer onder de auto gelegen) verlopen de drie dagen op rolletjes. Hoewel de Uyuni tour voornamelijk draait om de zoutvlaktes, is er nog van alles te zien. De eerste twee dagen rijden we door verschillende woestijnen, stoppen bij steeds weer anders gekleurde meren en verkennen oases en rotsformaties. Het hele gebied ligt echt op grote hoogte en is daarnaast een actieve vulkanische zone. We bezoeken de eerste dag wild bubbelende (en stinkende) geisers, en daar horen natuurlijk ook warm water bronnen bij. Persoonlijk is het hoogtepunt van de eerste dag het Colorada meer. Een gigantisch meer, roze gekleurd van de zoutafzettingen en gevuld met 30.000 roze flamingo's. I kid you not. Fantastisch om deze beesten in zo'n grote getallen hun ding te zien doen. Bovendien kunnen we er best dicht in de buurt komen zonder ze te verjagen. De tamme alpaca's die vredig grazen rondom het meer maken het plaatje helemaal af.
De eerst dag overnachten we in een klein dorpje en route. We hebben onze tour midden in de carnavalsweek gepland en dat is ook een dingetje in Bolivia. Zelfs tot in de kleinste dorpjes is het doorgedrongen. Aan de ene kant heel vergelijkbaar met die in Nederland. Feestelijke muziek, vrolijke klederdrachten, optochten die door de straten trekken en bier. Veel bier. Hier is de carnaval een festival om een goede oogst te vieren (de zomer is voorbij). Met grote manden gevuld met quinoa bloemen lopen de dorpelingen in optocht, driftig blazend op een houten blokfluit. Mensen zitten op straat rondom kleine altaartjes waarop de producten van de nieuwe oogst liggen. Daar, midden op straat, draaien ze harde muziek en drinken ze lauw bier waarbij voor elke slok, eerst een scheut over het altaar gaat. Gooi daar de nodige confetti en serpentines doorheen en de carnaval hier heeft een net zo'n smerig tintje als hoe wij hem kennen.
De derde dag rijden we voor zonsopkomst de zoutvlaktes op. We zien daar de zon opkomen en de kleuren veranderen. Voor het ontbijt rijden we naar het originele zouthotel waar echt alles gemaakt is van zout (exclusief het eten). Het is nog regenseizoen in delen van Bolivia, wat betekent dat een deel van de zoutvlaktes ondergelopen is met een laagje water. De weerspiegeling van dit stilstaand water is daarbij ook fotogeniek. Als afsluiter maken we veel lollige perspectieffoto's op de zoutvlaktes, zoals dat hoort..
Vanuit Uyuni stad reizen we via Potosi naar Sucre. De coloniale gebouwen van Bolivia kunnen we nu zien en de grote verschillen met Chili worden langzaam zichtbaar. De klederdracht wordt prominent op straat, de mensen iets getinter en de completos en empanada's veranderen in salteñas. In Sucre strijken we een dikke week neer omdat het tijd is om ons Spaans een beetje bij te spijkeren. We schrijven ons in bij een school om een weekje lessen te volgen. Hoewel we begrijpenderwijs wel het een en ander hebben opgestoken de afgelopen maanden, vallen de lessen toch niet mee. Het is weer helemaal terug in de schoolbanken inclusief al het huiswerk dat er bij komt kijken.
Toch genieten we er van om een week even gestationeerd te zitten. Een eigen keuken en de rugzakken in een kast ruimen! We maken snel vrienden met andere cursisten waar we leuke naschoolse activiteiten mee ondernemen. De school zelf biedt activiteiten aan waar je aan mee kunt doen, zoals Wallyball (volleybal op een squash court), waar we zelfs twee keer aan mee gedaan hebben. De inheemse cultuur is een stuk prominenter in Bolivia en om er eens helemaal in te duiken bezoeken we een folklore diner show waarbij we niet alleen zien waar de traditionele dans en kleding vandaan komt, maar verkrijgen we ook carnaval-kleding-inspiratie voor het leven.
Na Sucre gaan we weer terug de actie in. We nemen de bus naar la Paz. De hoogste hoofdstad ter wereld. Een stad met extremen. Aan de ene kant een grote, lawaaierige en stinkende stad die dan weer is gebouwd in het dal van imposante bergtoppen. Heel recent hebben ze een nieuw openbaar vervoer systeem gebouwd van ski-gondels (zó stijl is het hier) die naar vele uiteindes van de stad leiden. Dat was dan ook meteen de highlight van La Paz; de skilift in om de stad, die geen enkel stukje groen heeft, van boven te bewonderen en te zien hoe deze tussen bergpassen slingert.
Een must-do activiteit net buiten La Paz is de "world's most dangerous road". Ooit een geweldig gevaarlijke weg die de route vormde naar het noord-oosten van Bolivia. Tegenwoordig een toeristische fietsweg. Most dangerous vinden we hem niet, maar het was wel stoer om het grind van de fietsmanden af te laten spatten. Wanneer onze gids doorkrijgt dat we hem goed kunnen volgen gaat het gas erop en vliegen we achter hem aan. De route die volledig bergaf is gaat van de sub-alpine op 4700m, diep het regenwoud in waarbij we 3000m lager eindigen. De verandering van de scenery en temperaturen is super en belooft een leuk apperitiefje te zijn voor de dagen die zullen volgen.Tegen het einde van de route zien we wat het regenseizoen, dat op z'n einde loopt, voor een schade heeft achtergelaten. Op een paar plekken moeten we de mountainbike door de diepe modder duwen waar een landverzakking de weg heeft opgeslokt. Bij de entree van het dorp waar we uiteindelijk eindigen is een paar uur voor onze aankomst een modderstroom naar beneden komen denderen. Een auto die er door is meegenomen staat half in de berm met 12 discussiërende Bolivianen er omheen. Zelfs met de duw-en-trek-hulp van 8 toeristen krijgen we de auto niet van de plaats. De angst voor een nieuwe landslide zit hoog bij de eigenaren van het huis, dat net achter de vastzittende auto ligt.
In Bolivia hebben we eigenlijk maar één echte trektocht gepland, waar we de volgende dag mee beginnen. "El Choro" belooft een mooie te worden. Met de modder nog aan de schoenen van de "death road", stappen we op precies dezelfde plek uit de collectivo als de dag ervoor. Dit keer hangt de bergpas volledig in de wolken en moeten we ook eerst nog een stukje omhoog klimmen om bij een andere vallei te geraken. De klim naar 4900m door de dikke mist valt Lisanne en Leona (een duitse mede-wandelaar) nogal zwaar, hoewel deze blinde navigatie in een uurtje gepiept is. Van daaruit begint de afdaling van drie dagen die over paden van oude inka routes leid. Het blijft regenachtig die eerste dag wat de aangelegde stenen paden en trappen goed glibberig maken. Ik ben nog nooit zo vaak op m'n gat gevallen!
De gehele wandeling is enorm mooi met opnieuw het veranderen van de omgeving elke paar kilometer. We zijn een beetje verrast dat op de meest populaire wandeling van Bolivia nog niet één andere wandelaar te bekennen is, maar het seizoen is dan ook nog niet helemaal rijp. Geen volk op de campsites en de meeste gehuchtjes die we onderweg tegenkomen zijn volledig uitgestorven. We moeten zelfs een lang touw "lenen" uit een lokaal huisje om gebruik te kunnen maken van de kabelbaan om de wilde rivier over te steken. Ik zeg kabelbaan; het was een mand met een katrol eraan die je zelf aan een kabel moet hangen en verder alleen maar gezekerd is door het gewicht dat het mandje in gaat. Safety first!
Na een bijkomdag in een dorpje aan het einde van "El Choro", nemen we de nachtbus naar de daadwerkelijke jungle. Hoewel deze rit niet bekroond is met een beroemde titel, is deze route daadwerkelijk 's werelds gevaarlijkste weg! Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden in Nepal tegen mezelf zei dat ik genoeg heb van de knotsgekke busritten waarbij je hart voordurend in je keel zit. En zie hier, daar zitten we weer in een afgetrapte bus die de meest extreme weg berijd in het donker. In Rurrerabaque, de plaats van bestemming, komen we er ook pas achter hoe dodelijk de weg wel niet is en dat eigenlijk alleen locals deze bus nemen die de vliegtickets niet kunnen betalen. Rurrenabaque is voor ons echt een relaxweekend. Een hotel met een zwembad, een luxe kamer aan de rivier, wat beestjes kijken en een interessante karaoke avond. Voor de reis terug naar La Paz hebben we toch maar het vliegtuig gepakt ;).
Met een korte tussenstop in de hoofdstad, reizen we af naar de laatste bestemming in Bolivia; Lake Titicaca. 's Werelds hoogste navigeerbare meer (de highlights beginnen op te vallen hier) is voor ons een fantastische ervaring. Zonnig Copacabana ligt aan het meer en heeft een prachtige historische centrale plaza. De vibe is er goed, de ligging prachtig en de mysterische verhalen levendig. Een van de eilanden op het meer (Isla del Sol) is onze hoofdbestemming. Op dit autoloos eiland zijn autenthieke dorpen te vinden, oude ruïnes en opnieuw een omgeving waar je alleen maar "wow" tegen kunt zeggen. Daarbij kun je overal je tent opzetten wat betekende dat we echt een fantastische overnachtingsplaats hebben gevonden. Helaas is het noorden van het eiland al een paar jaar niet toegankelijk voor toeristen door een burenruzie (hoewel we het toch geprobeerd hebben), maar dat mocht de pret niet drukken. Het is moeilijk uit te leggen waarom dit eiland zo'n goeie indruk heeft achtergelaten, dus houd ik het maar bij de mysterie van Titicaca. Een bestemming om naar terug te gaan..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-20 13:13:25
[totalVisitorCount] => 134572
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 830
[author] => Rien
[cityName] => Isla del Sol
[travelId] => 521016
[travelTitle] => América del sur
[travelTitleSlugified] => amrica-del-sur
[dateDepart] => 2018-12-28
[dateReturn] => 2019-07-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/866/309_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/468_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bolivia-highlights
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050770
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => mijn reis
[message] => dag 1
ik ging naar Schiphol en wachten daar tot ons vliegtuig kwam. toen we eindelijk in het vliegtuig zaten was het al half 7 savonds gingen we richting Madrid. na 2 uur en 3 kwartier vliegen kwamen we aan in Madrid en toen was het kwart voor tien daar moesten we nog 3 uur wachten. toen was het 12 uur. toen gingen we van Madrid naar Bolivia die reis duurde 12 uur het was 6 uur sochtends kwamen we in Bolivia aan.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 5
[author] => Mateo Yesildeniz Papen
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/864/366_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mijn-reis
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050769
[userId] => 118893
[countryId] => 24
[username] => mahmutsusanne
[datePublication] => 2019-04-15
[photoRevision] => 0
[title] => Cocabamba
[message] => Na een reis van zo'n 27 uur zijn we gisteren weer aangekomen in Cochabamba. Heel goed geslapen, net het ontbijt op en de dag kan beginnen!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37
[totalVisitorCount] => 56350
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 0
[author] => Susanne
[cityName] => Cochabamba
[travelId] => 522103
[travelTitle] => Terug naar Bolivia!
[travelTitleSlugified] => terug-naar-bolivia
[dateDepart] => 2019-04-13
[dateReturn] => 2019-05-03
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,cochabamba
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/118/893_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cocabamba
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5050508
[userId] => 347276
[countryId] => 24
[username] => CarlametJan
[datePublication] => 2019-04-09
[photoRevision] => 0
[title] => Van B naar Beter
[message] => Van B naar Beter
In Brazilië heen en terug tussen grens en centrum. Op de grenspost gearriveerd staan wij niet op de juiste plaats geparkeerd om ons bij de douane te melden. Wij worden gecorrigeerd en moeten eerst de camper verplaatsen, alvorens wij in het kantoor worden geholpen. Voor wij de brug over mogen, wordt onze wagen ook nog van binnen bekeken door de Braziliaanse douane. Er wordt vandaag echt veel notitie van ons genomen! De brug over… Zouden wij op deze plek de wagen mogen zetten? We vragen het maar even. Oké! Wel het verkeerde gebouw! Een vriendelijke man, wijst waar ons te melden. Eerst naar de immigratie om ons paspoort aan te bieden. Zijn jullie afgemeld bij de Braziliaanse Federale Politie afdeling Immigratie? Jazeker! Kijk maar, wij hebben een stempel in ons paspoort. Ik zie het, beaamt de man. Kennelijk zijn er mensen, die geen trek hebben om naar het centrum terug te keren… Dat kan consequenties hebben, waar je niet op zit te wachten. Behulpzaam en sociaal van deze beambte! In een ander gebouw zit de douane om de auto te registreren en in te voeren. Verkeerde deur… Het zou beter aangegeven kunnen worden, maar zo werkt het normaliter niet in Zuid Amerika. Een prettige beambte staat Jan te woord. Hij is nieuw en moet het vak nog leren. Hij werkt het formulier af, vraag na vraag, netjes één voor één en ontdekt zodoende, dat er een fotokopie moet worden gemaakt. Zelf heeft hij geen fotokopieerapparaat! Er moet een collega opgetrommeld worden, die een fotokopie regelen kan. Moeizaam loopt de beambte stap voor stap alle vragen door die hij moet invullen en komt bij een laatste verzoek om een fotokopie… Waar is de man, die dat kan regelen? Niet meer op de grenspost! Hij is wederom vertrokken op zijn motor, heeft Carla geregistreerd. Zij zit in de schaduw op een bankje te wachten bij de mototaxi’s aan deze zijde van de grens, die uitsluitend hier mogen opereren en niet in Brazilië, wat betekent drukke nering van opstappen en afstappen. Klanten, die lopend de brug oversteken. Ieder heeft zijn eigen werkterrein in zijn eigen land! Amusant om gade te slaan! Jan komt uiteindelijk naar buiten om te melden, dat hij naar het centrum moet voor een fotokopie. Dit is vast niet voor de eerste keer, dat dit zo uitpakt, want een van de mannen van de mototaxi’s vraagt of hij kan helpen. Wanneer hij de vraag hoort, biedt hij aan om een fotokopie van het formulier te gaan maken in het centrum. Oké! Hij racet weg! In een vloek en een zucht is hij terug met de vereiste fotokopie. Wij mogen met Braziliaans geld afrekenen. Goed geregeld! Een volgende klant dient zich aan…Weg is de mototaxi alweer. Jan levert zijn fotokopie in, keert uitgeblust terug van deze eindeloos durende registratie van de tijdelijke import van onze wagen. Twee uren in dat hete hokje doorgebracht! In de kiosk halen wij een grote beker vruchtensap en wat zoutjes. Een mens knapt in de hitte met recht hiervan op! De douane werpt nog een blik in onze auto. Eindelijk mogen wij door! Dit is een grenscontrole, die echt eeuwen duurt! Jammer genoeg, hebben wij als persoon en eveneens voor de wagen slechts toestemming voor een verblijf van 3o dagen gekregen! Jan baalt hiervan! In het zuidoosten kregen wij op de grens van Paraguay vóór Villa Montes 90 dagen voor de auto in 2017! Het verlengen als persoon anderhalf jaar terug was een wassen neus in Uyuni! Juist het importeren van de auto kost veel tijd en moeite voor degene, op wiens naam de auto staat geregistreerd. Voor Carla een moment om Jan te ondersteunen of te relaxen! Cobija is een grotere stad dan wij verwachten. Meteen worden wij in het drukke verkeer opgenomen. Genoeg te zien! Een busje rijdt met open achterklep. Lading ontbreekt. Waarom dan die klep open? Vergeten of om te ventileren? Een personenwagen heeft een buitengewoon grote watercontainer boven op zijn dak met een touw vastgebonden. Een ijskar met parasol. Een brommer met 4 personen erop plus een boodschappenkarretje! Een vrachtwagen met lading en mensen erboven op. Ondertussen speuren wij of wij een bank zien om te pinnen. Carla heeft zich op Maps-me al georiënteerd, waar deze zich bevinden. Zij gokt erop, dat de BNB-bank op de rotonde dezelfde is, waar wij in Cochabamba bij konden pinnen tijdens ons vorig bezoek. Niet bij elke bank kan je als buitenlander pinnen… Indertijd hebben wij bij de grensovergang naar Peru bij een geldwisselaar ons overgebleven geld gewisseld voor Peruaans geld en later nog een restantje in Cusco voor een slechtere koers! Absoluut niets over van ons vorig bezoek. Vandaag geluk: het lukt! Deze ATM reageert op onze pinpas en produceert geld! Buiten de grote stad moet je overal contant afrekenen. Wij kunnen Cobija verlaten. Dit gedeelte van het land hebben wij nog niet bezocht. Wij hebben geen idee, wat wij zullen aantreffen. In Lonely Planet vinden wij weinig informatie. Op iOverland evenmin. Kennelijk zijn er niet velen, die dezelfde keuze maken als wij. Tot op het laatst hebben wij geaarzeld of wij de Transocéanica vervolgen of niet. Tot Cusco is voor ons een onbekend gebied! Echter wat doen wij erna? Niet leuk om bekend terrein te betreden! Hooguit als verbinding naar Noord Peru, Ecuador en Colombia, maar de tijd, die ons rest, is hiervoor tekort! Wij willen royaal de tijd hebben om te reizen! Ten noorden van La Paz moet het schitterend zijn. Trinidad, de Missionsroute en Santa Cruz de la Sierra hebben wij de vorige reis laten liggen vanwege de hitte en de gewenning aan de hoogte, waarop wij indertijd onze route met succes hebben afgestemd. Van kennissen vernomen, dat dit traject absoluut de moeite waard is. Dit alles tegen elkaar afwegende, heeft ertoe geleid Brazilië te verlaten en Bolivia te betreden. Het blijkt, dat het Amazonegebied van Brazilië in Bolivia doorloopt. Min of meer worden wij hierdoor verrast. Natuurlijk verandert het landschap niet door een landsgrens! Echter sinds wij Humaità hebben verlaten, is de indruk bij ons gewekt, dat wij steeds verder uit het Amazonegebied geraken. Steeds minder grote bomen en oerwoud, steeds weidser en meer weiden… Deze indruk wordt aanvankelijk bevestigd, als wij Cobija verlaten. Boerenbedrijven met grote kudden witzwarte of witte koeien zien wij aan weerszijden van de weg. Wij bereiken tolstation Villa Busch, waar wij informeren of wij route 16 naar La Paz kunnen nemen. De twee mannen schudden het hoofd van nee! Die weg is bar slecht en moeten wij echt niet nemen! Als wij het goed begrijpen is slechts het eerste deel toegankelijk en is er een deel van de route of de rest van de weg afgesloten. Wat is hun advies? Wij kunnen in feite uitsluitend route 13 volgen. Onze voorkeur vervalt meteen! Terug en naar Peru is niks met zo’n uitgebreide grenscontrole. Bovendien mogen wij waarschijnlijk Brazilië niet meer in, omdat wij reeds 75 van de 90 toegestane reisdagen hebben verbruikt. Gelezen op internet! Deze optie vervalt! Er blijft ons weinig andere keuze over dan route 13 , die over gaat in route 8 ... Wij zien wel. Hoe zit het dan met de afslag naar Trinidad? Ook al een negatief advies! Beter via La Paz te rijden… Wanneer wij die afslag bereiken, kunnen wij wederom informeren, maar de mannen geven ons weinig hoop…Met recht het traject van een Overlander! Ondertussen zijn wij vrij laconiek in zulke zaken en accepteren het leven zoals het komt. Het maakt het leven eerlijk gezegd tot een verrassing. Het belangrijkste is, dat je altijd genoeg te drinken en te eten hebt, voldoende brandstof hebt en dat je lichaam en het voertuig je niet in de steek laten. Dan kan het leven een feest zijn! Eerlijk gezegd ervaren wij het reizen als zeer ongecompliceerd! Elke dag is met recht een nieuwe dag: kijken wat de dag ons brengt! Het tolgeld rekenen wij af, waarna de tolgaarder ons duidelijk maakt, dat wij meerdere tolstations zullen ontmoeten, waar wij dit kaartje moeten tonen als bewijs, dat wij voor een lang traject vooruit hebben betaald. Instructie: goed bewaren! Een speciaal vakje in Carla’s portemonnee heeft deze functie toebedeeld gekregen in de loop der tijd, want in Zuid Amerika hanteren ze tot nu toe overal dit systeem. En zuinig zijn we nog altijd als rechtgeaarde Nederlander… Wij vervolgen onze weg en ontmoeten een volgestouwde jeep. Je zou bijna denken, dat de mensen door alle ballast er zo af kunnen duikelen. Toch gaat het goed en zie je zoiets nooit gebeuren… Op de rotonde staat een man naast een boomstam uitgebeeld. Werd hier in vroeger dagen rubber getapt? Een kerststal. Blijft deze kerststal evenals vele milieubewuste kerstbomen het hele jaar staan? Of wordt deze alsnog verwijderd of worden de luiken gesloten? Het wegdek is niet zo best. Jan probeert de gaten te mijden, wat niet altijd te voorkomen is, maar op een gegeven moment houdt het asfalt op. Een weg van rode klei resteert. Een autobus, met volle bepakking op het dak, komt ons tegemoet, op weg naar Cobija, grote wolken rode stof opwerpend. Snel onze zijramen dicht en pas weer open als wij uit de stofwolk zijn! De schaduwen worden langer, omdat de zon achter ons staat. Het is alsof wij over onze schaduw heen proberen te rijden, wat natuurlijk niet lukt! Een jeep vol bagger en een staande man, die zich aan de boog achter de cabine staande houdt. Een poort over de weg -Tolstation of Reten Porvenir-: een touwtje is over onze rijbaan gespannen. Jan mag ons kaartje tonen, waarna de tolgaarder het koord laat zakken: Permissie om verder te rijden! In de berm staat een bord met het verzoek aan het zware verkeer bij regen niet te rijden, maar te wachten tot het water is afgevoerd en de blubber is ingedroogd, zodat de weg niet wordt kapot gereden en in fatsoenlijke conditie blijft. Hier kunnen wij ons echt iets bij voorstellen! Maar waar parkeren wij, wanneer het plotseling begint te regenen? In feite is er slechts één rijbaan beschikbaar. En de bus? Kart die door? De bussen, welke wij ontmoeten rijden ontiegelijk hard, misschien beter te omschrijven als scheuren, met enorme stofwolken in hun kielzog! Wij betwijfelen dat er iemand bij hevige regen in de kant gaat staan als wij de weg bekijken, waarop wij rijden… Ondertussen rijden wij door het bos. Weer een auto met achterop volk…Plots ziet Carla vóór het dorp Trinchero een mogelijke overnachtingsplek terzijde van onze route, waar iedereen uit veiligheidsoogpunt noodgedwongen zachter moet gaan rijden, doordat de oude weg wat onoverzichtelijk en kronkelig loopt naast een nieuwe weg in wording. Kennelijk wordt het oude tracé in de toekomst vervangen. Men is begonnen met verbreding en uitdieping van een gunstiger traject voor een nieuwe weg, waarbij men bochten afsnijdt, zoveel mogelijk bochten vermijdt of flauwe bochten aanbrengt, tenzij het niet anders mogelijk is de weg te projecteren. Wij staan uit de stofwolken, omdat de wind alle stof de andere kant opblaast. Ver genoeg verwijderd van de rijbaan en wat hoger gelegen. Een prachtige avondlucht boven de weiden van de aangrenzende fazenda. Het enige is, dat in het donker autolichten naderen, waardoor je het idee hebt, dat er zo direct één op onze auto inrijdt, maar gelukkig op tijd wendt… Dat went echter ook op een gegeven moment. ’s Nachts blijkt er meer verkeer te passeren dan wij verwachten, maar wij slapen desondanks prima. Wanneer wij ’s ochtends op weg gaan, zien wij op een publicatiebord, dat de regering een project heeft lopen om de plaatselijke bevolking van drinkwater te voorzien en kunnen wij gadeslaan in hoeverre men vordert met de aanleg van een nieuwe weg. Wij verbazen ons en blijven ons verbazen! Zo plots als de verbreding is gestart, zo plots houdt de verbreding op! Enkel de oude weg is aanwezig! Kilometers verder ligt een weg gereed, die veel te lang moet inklinken voor er asfalt wordt aangebracht, waardoor ondermijning plaatsvindt: grote geulen en afkalven van de zijkanten, waar wij tegen aan kijken tijdens het passeren. Vóór de toplaag kan worden aangebracht, moet deze onderlaag opnieuw gerenoveerd worden! Geldverspilling in onze ogen! Waarom dit traject niet afgemaakt en in gebruik genomen? En dan in the middle of nowhere ligt op het talud van de ondergrond een rijweg van betonplaten, gelegd door een ingepakte machine, die deze platen terplekke produceert. Het lijkt alsof er een huis van de machine is gemaakt… Er blijkt een man in aanwezig! Misschien een bewaker? De auto van een bewoner staat op de betonplaat geparkeerd, terwijl zij de hoge wal afklimmen van hun huis naar de auto… Geen fatsoenlijke toegang tot hun huis, wat daar al lang stond vóór de weg werd gerealiseerd… Geen dubbele rijbaan meer. De machine is hier gestopt! Er is geen werkvolk aanwezig! Duikers zijn deels klaar! Geen mens te zien! Het nieuwe traject ligt diepweggedoken tussen hoge wanden, waar een verloren houten ladder tegen de helling staat. Het is een prachtig landschap om over uit te kijken met de rode weg in de diepte, het groen eromheen en elektriciteitsdraden die oplichten in het zonlicht. Twee motoren komen over een smal paadje met moeite van een talud naar beneden. Aan onze linkerhand is een uitgestrekt terrein voor wegwerkers en machinerie. Zijn zij hier ondergebracht tijdens het werk? Wordt er sowieso aan dit project gewerkt of ligt het stil? Hacienda Jacaranda heeft een mooi toegangshek met afbeeldingen erop van de welbekende koeien met zo’n vreemde bochel ter hoogte van hun nek en schouders. Worden onder het afdak op palen paarden vastgezet om hun hoeven te beslaan? Toch wegwerkers aan het werk? Zij staan verspreid tussen en naast een verzameling planken, hoogstwaarschijnlijk in gebruik geweest voor de bekisting van grote betonnen duikers, die het water snel moeten kunnen afvoeren. In het verleden is overal veel gewerkt met metalen kokers. Wij zien echter, dat deze kokers of buizen door de kracht van het water worden meegevoerd en vernield en de erosie rondom toeneemt, waardoor enorme gaten in het wegdek ontstaan, met name aan de zijde van een verhoogd gelegen rijweg of aan de kant van de afgrond. Men is overal bezig deze verwoestingen aan te pakken, maar dit is een gigantische klus en kost goudgeld! Alweer komt ons een bus tegemoet, echter met deels geopende voorzijde om de motor te koelen. In Villa Amazonica mogen wij wederom voor de tol stoppen. De weg is versperd door een touwtje, wat de man in het hokje, voorzien van fietshandschoenen, laat vieren om te kunnen passeren als wij ons bewijs van betaling hebben getoond, waarna hij het touwtje weer aantrekt om de barrière te herstellen. De chauffeurs moeten uitstappen en de tolgaarder mag blijven zitten! Voor ons staat een grote bus met een afbeelding van Jezus achterop, die de wereld beschermt en in zijn handen houdt. Dit soort afbeeldingen zie je vaak in Zuid Amerika op een bus. Het lijkt alsof zij verwachten, dat roekeloos rijden dan meer verantwoord is… Verschillende reizigers maken dankbaar gebruik van het feit, dat er een stopbord staat. Zij springen uit de bus en verdwijnen in het hoge gras om een plasje te plegen naast het bord STOP! Zij boffen, dat zij geplast hebben, want wij belanden op een geweldig blubbertraject! Hier wil je niet graag uitstappen! Je mag meteen oppassen, dat je niet uitglijdt! Een eenzame fietser stapt op het heuvelachtige traject af om in de blubber te gaan staan om ons te laten passeren, want hij rijdt op het rechter wielspoor. Arme man, kan hij op gang komen om de heuvel op te rijden? Stapels buizen liggen op een veld te wachten tot ze worden benut…Een prachtige solitair tekent zich af tegen de lucht met wolken! Politiecontrole in Santa Lucia! Jan mag zijn paspoort, rijbewijs en verzekeringspapieren tonen. Keurig in orde! Wij mogen door. Op het baggertraject stopt het busje waarmee wij redelijk gelijk op rijden. Een man op een brommer heeft witte koelboxen, waaruit hij ijsjes en gekoeld drinken tevoorschijn tovert, wat gretig aftrek vindt. Bomen met lianen omzomen de blubberweg. Het landschap vertoont nu werkelijk veel overeenkomst met het Amazonegebied in Brazilië! Wij worden verrast door een betonnen brug, vanwaar wij zicht hebben op twee rivieren, die hier bij elkaar komen en als twee kleuren water naast elkaar stromen: links de Rio Manuripi met inktzwart water en rechts de Rio Tahuamano met roodbruin water. Hoog op de oever bewoning. Wij hebben Puerto Rico bereikt. Wij zien een betonnen gebouw in aanbouw, waar dunne boomstammen als stut worden gebruikt! Een vrouw in amazonezit achterop de brommer, terwijl de weg vol kuilen en gaten zit. Dat lijkt mij niet echt comfortabel! Een brommer komt ons tegemoet: wij kijken recht in de ogen van Micky Mouse. Een rare gewaarwording! De ambulance is eveneens onderweg. Een bord waarschuwt ons geen drugs te gebruiken en wederom worden wij gevraagd bij regen de weg 3 uur rust te gunnen om zich te herstellen. De nieuwe weg is hier in een verder gevorderd stadium! Er is zelfs een gedeelte helemaal gereed, maar niet in gebruik genomen. Er staan borden, dat gemotoriseerd verkeer het nieuwe wegdek niet mag gebruiken! Motoren storen zich niet aan dit verbod! Zij maken met veel plezier gebruik van die heerlijke betonweg! Soms ontbreekt een aansluiting. Doorgaans bij een duiker in aanbouw. Even eraf en dan weer erop. Wij komen nog drie machines netjes afgedekt tegen, die de betonplaten ter plekke fabriceren. Er is van twee kanten naar elkaar toegewerkt. Dit veroorzaakt een probleem: er past geen hele plaat tussen. Deze moeilijkheid hebben wij in Chili eveneens waargenomen. Wij hebben gezien, hoe men beton stort om het ontbrekende gedeelte aan te vullen. Ook hier zal men het braak liggende gedeelte letterlijk moeten dichten! Niet goed berekend! Ook in dit gebied blijkt de nieuwe weg in aanleg en afwerkingsstadium zeer te variëren! Wij zien een vrachtwagenchauffeur, die zich in het water van een in aanbouw zijnde duiker staat te wassen. Zijn vrachtwagen staat bij de splitsing geparkeerd. Hoe gaat de weg nu verder? Moeten wij links of rechts? Wij brengen de coördinaten in van een overnachtingsplaats, die niet ver verwijderd moet zijn. Het is een vrij grote open plek links van de weg omzoomd door bomen met aan een zijde struiken met mooie blauwe bloemetjes. Wij besluiten hier te overnachten. Rond vijven worden wij overvallen door insecten! Het blijkt een plek te zijn, waar de insecten welig tieren! Soms moeilijk bij aankomst in te schatten! Te laat om alsnog een andere plek te zoeken. Deet helpt en vroeg gaan slapen, zodat er geen licht insecten naar binnen lokt. Al doende leert een mens! Wanneer wij richting Conquista rijden blijkt de weg naar het dorp bar slecht te zijn: 4 km ontzettend diepe sporen en het is een en al blubber. Het blijkt de oude weg te zijn, die nog verder doorloopt richting nieuwe weg. Het tweede gedeelte wordt het meest door motoren gebruikt, is smaller en de bebossing laat toe, dat wij kunnen passeren, maar soms is het voorzichtig rijden en echt goed opletten! Het is een wondermooi gedeelte! Het blijkt, dat wij ons in het Reserva Nacional de Vida Silvestre Amazónica Manuripi bevinden. Een geelzwart gestreepte slang kruipt voor ons over de weg. Een prachtig dier om te zien! Schitterende grote helderblauwe vlinders, die aan de onderzijde donkerbruin zijn, dartelen door de lucht. Zij zijn vliegensvlug en niet op de foto te vangen! Zelden rusten zij uit, waardoor je ze kunt fotograferen. Behalve vanochtend op Carla’s rug! Het kriebelt! Een insect? Jan kijkt onderzoekend en moet verschrikkelijk lachen als hij de vlinder ontdekt…Carla duikt naar voren en de vlinder zoeft weg… door het open raam de buitenlucht in! Natuurlijk niet op de foto vastgelegd! Als wij een helling oprijden steken prachtige bomen boven tegen de ochtendlucht af. Een plaatje! Tenslotte komen wij op een splitsing uit waar wij van rechts hadden kunnen komen als wij onze weg niet hadden gevolgd. Er blijkt een afsnijding te zijn aangelegd ter hoogte van Jericho en Conquista, wat 16 km winst oplevert voor het verkeer, waardoor het dorp niet meer wordt aangedaan. Dit geeft minder nering voor de bewoners… Minder klandizie voor de winkeltjes op het plein, terwijl het gebied wat wij tot nu toe sinds de grens hebben doorkruist, slechts dun bevolkt is. Alles wat passeert kan gunstig zijn voor hun portemonnee… Het lijkt ons hier een hard bestaan. Een bord waarschuwt ons overstekend wild te beschermen. Wij rijden langs dorpjes met primitieve huizen zonder veranda, waar de was in de regen hangt tussen de bomen. Twee vrouwen zijn bezig met het vlechten van haren, terwijl een man rustig op zijn stoel zit en de kindertjes in de blubber aan het spelen zijn. Het zijn nederzettingen van Indianen. Ook de Indianendorpjes zijn in het programma opgenomen om drinkwater geleverd te krijgen, staat op een bord langs de weg gepubliceerd. Belangrijk, dat deze voorzieningen ook hen ten deel vallen, hetgeen hun gezondheid positief kan beïnvloeden. In de loop der tijd zijn velen gestorven aan ziekten, die de kolonisten hen hebben gebracht. Het is absoluut niet druk op de weg sinds wij Porvenir hebben verlaten. De weinige autobussen en enkele vrachtwagens zijn onze medeweggebruikers, waarmee wij terdege rekening moeten houden! De motoren houden ons altijd goed in de smiezen! Of het slechts één berijder betreft of om meerdere passagiers gaat… Het maakt niet uit, zij rijden veel voorzichtiger! Prachtige begroeide bomen strelen onze ogen en maken deze weg door de rust die ervan uitgaat, tot een aangenaam traject. De nieuwe weg is uitgezet met paaltjes. Deels is een onderlaag aangelegd en ligt in te klinken. Hopelijk niet te lang… Er zijn plaatsen, waar veel aarde is weggespoeld… Een vrachtwagen is gestrand en staat op drie wielen op de nieuwe weg geparkeerd, omdat er anders geen plek voor de wagen is, wil het verkeer kunnen doorstromen. De oude weg slingert rond de weg in aanleg en kruist de nieuwe weg op meerdere plaatsen. De nieuwe weg verdwijnt uit het zicht. Wij rijden gans alleen over een smalle weg door het oerwoud. Ternauwernood kan je elkaar hier passeren. Niet aan de orde, want wij ontmoeten niemand! Plots zien wij de vrachtwagen met aanhanger, die ons ruim geleden heeft ingehaald. Staat hij stil? Inderdaad! Hij is de achterste in een wachtrij. Het inhalen heeft hem weinig voordeel opgeleverd. Deze weg brengt ons wederom bij een rivier, welke met een pont moet worden overgestoken! Wij sluiten netjes achteraan de rij aan. Wij passeren een pad naar rechts, wat naar de rivier leidt. Carla ziet aan het eind van het pad een soort woonboot liggen. In het water of op de wal? Zij gaat op onderzoek. Het blijkt inderdaad een boot annex huis annex kantoor te zijn van de SERNAP ( de Boliviaanse organisatie voor natuurbehoud ) voor het reservaat, wat wij doorkruisen. Het geheel doet denken aan de Ark van Noach en het huis van Pippi Langkous. Carla vindt het prachtig in deze entourage passen! Twee mannen verlaten de woonboot, die als het ware in een kreek op de wal ligt, niet ver van de rivier, en begeven zich naar hun geparkeerde pick-up. Wij zwaaien elkaar gedag in het voorbijgaan. Carla moet terug naar Jan voor hij de pont op moet!De chauffeur van de vrachtwagen voor ons, is Jan in de tussentijd komen vertellen, dat hij de rij vrachtwagens mag passeren en vooraan mag gaan staan. Carla loopt naar het water om polshoogte te nemen. Zij slaat de pont gade, die onderweg naar onze oever is. Waar komt die pont vandaan? Waar is de aanlegsteiger aan de overzijde? Twee rijplanken voorzien van betonijzerdraden worden uitgelegd. Wanneer de pont aan onze zijde afmeert ziet het personeel onze wagen. Zij wenken Jan de rij lange vrachtwagens te passeren. Wij hebben een dusdanig formaat, dat wij gezamenlijk met de twee voorste wachtende voertuigen op de pont passen! Alleen moeten de auto’s en de vrachtwagen nog wel aan onze zijde de pont verlaten! Wanneer wij de rij passeren, blokkeren wij de hele boel! Toch maar even wachten…. Dat lijkt ons een beter idee! Eigenwijs, maar het werkt wel! De minibus - een Mercedes Sprinter – rijdt ons voorbij en parkeert achter ons, wachtend op de passagiers die foerage inslaan bij de stalletjes voor de verdere rit, waarna de weg vrij is voor ons, om de pont op te rijden tussen de stalletjes door en de rij wachtende vrachtwagens met aanhangers. Jan moet als eerste op de uitstulping van de pont parkeren, waarna een grote vrachtwagen in het midden en de autobus erachter zich moeten opstellen. Om los te komen van de wal, moeten deze twee voertuigen zover mogelijk naar voren rijden om, wanneer de boot een paar meter van de kant is, zover mogelijk naar achter te rijden en de motor uit te zetten. Het gewicht wordt op deze manier verdeeld om een gunstige positie op het water in te nemen. Een lichtblauw bootje met opbouw blijkt onze pont naar de overzijde te geleiden. In eerste instantie ziet Carla het bootje aan voor een voetveer. Het bootje wordt na de manoeuvres van de lorrie en de bus omgevaren van de linkerzijde naar de rechterzijde van het vlot, wat ons naar de overzijde vervoert. Twee van de vier bootmannen hebben een dikke prop cocabladeren in hun wangzak. Zij doen dat om wakker en alert te blijven en vele uren te kunnen maken zonder in slaap te vallen, zegt men. Een hap extra energie! Geef ons maar cocathee in plaats van zo’n prop in onze wang! Die dikke wang zie je trouwens uitsluitend in Bolivia! Elders is het gebruik van cocabladeren officieel niet toegestaan!! Met name Chili is hier heel streng in! Rio Madre de Dios is een brede rivier! Schuin aan de overzijde blijkt een rivierarm te zijn. Onze pont vaart het door bomen aan het oog onttrokken water op, wat naar rechts een bocht maakt om verderop een bocht naar links te maken. Tijdens het varen ontmoeten we een smalle baileybrug. Welke functie heeft deze constructie? Wij hebben geen idee. Een dorpje ontrolt zich op de linkeroever, naarmate wij verder varen. Een grappige gewaarwording! Een andere pont vertrekt van de linker kade en maakt voor ons ruimte, zodat wij kunnen aanmeren. Jan zit startklaar achter het stuur. De voetgangers moeten als eerste de pont verlaten. Dus ook Carla! Haar portier kan op de pont niet geopend worden. Het pontpersoneel doet zijn best om de boot degelijk te verankeren. Een belangrijke klus, want een vrij steile helling voert van de aanlegplaats naar boven, waar op een vierde een afslag naar het rivierdorpje voert en de weg steil omhoog verder loopt richting Sena. De grote vrachtwagen met aanhanger rijdt als eerste van de pont, gevolgd door de bus, waarna Jan toestemming krijgt de boot af te rijden. Carla probeert het tafereel vast te leggen en wordt tegelijkertijd verrast door de snelheid van de ontscheping en door Jan, die beneden stopt om haar te laten instappen en niet verderop in de bocht van het riviergehucht of waar Carla staat. Duidelijk verwarring het gevolg! Jan kart dóór de helling op en parkeert als daar gelegenheid voor is! Carla als een hijgend paard erachteraan de helling op… Zo dat is genoeg gymnastiek voor vandaag! Uitgeteld klimt zij in de auto! Jan verontschuldigt zich. Naar zijn idee, zou hij vanaf die plek niet meer hebben kunnen optrekken. Best kans! Dat is op zo’n smalle helling met een rivier beneden niet echt plezierig!! Het ouwetje heeft het in ieder geval geklaard, ofschoon het omhoog lopen haar vies tegenvalt! Boven nemen wij een korte brug en belanden even later in de wat grotere plaats Sena. Wij willen graag tanken en in ieder geval drinkwater inslaan. Er staat een gigantische rij bij het tankstation van mensen met gasflessen. Pick-ups en motoren rijden af en aan. Jan stopt en informeert. Er is zojuist een vrachtwagen gearriveerd met volle gasflessen. Eerst gaan alle mensen bevoorraad worden met gas. Alle lege flessen worden ingenomen en geruild voor volle gasflessen, zodat de vrachtwagen met de lege gasflessen kan terugkeren naar het gasvulstation om alle flessen opnieuw te vullen en nieuwe bevoorrading kan worden gerealiseerd. Pas wanneer het gas is uitgeleverd, wordt de brandstofleverantie ter hand genomen… Van alle kanten komen nog steeds mensen met lege gasflessen aan: op karretjes, brommers, in kruiwagens en auto’s. Dit gaat uren duren! Daar gaan wij niet op wachten!!! Wij hebben voorlopig genoeg diesel en hopen in de overnachtingsplek diesel te kunnen kopen. Drinkwater is gemakkelijker geregeld. Geen grote flessen van 5 of 6 liter, maar wel kleinere van 1 ½ liter. Daar kunnen wij voorlopig mee uit de voeten. Wanneer wij willen optrekken passeert een motor met 2 vrouwen en 2 kinderen ons. Zij rijden rustig en behoedzaam. Op de kruising voor ons zien wij een jong meisje ons tegemoet komen stuiven op een motor, die de binnenbocht neemt naar links en zo de andere motor ondersteboven rijdt voor onze ogen. Meteen ligt iedereen zand te happen! De moeders zijn echt woest! De schade valt mee zo te zien. Wij bemoeien er ons maar niet mee. Een politiewagen komt ons ook tegemoet. Een aanrijding is hun verantwoordelijkheid. Wij verlaten Sena en stuiten op de weg in aanleg, waar een ander principe wordt toegepast dan voordien. De ondergrond wordt aangebracht om in te klinken, waarna een schuin oplopende betonnen wand wordt aangebracht om afkalving en ondermijning tegen te gaan en te voorkomen, vóór de betonplaten worden geproduceerd en gelegd. Een test of dit beter functioneert? Wij mogen wederom stoppen en tol betalen voor het komende traject van Sena in de regio Pando richting Peña Amarilla. Voorbij een gehucht met de mooie naam Samaria, waar sobere houten huizen staan, bedekt met een dak van bladeren. Pech: een man zit in de kant op zijn hurken te sleutelen aan zijn motor… Een zwaar beladen pick-up met gestapelde liggende drums. Een school… Waarom zo vaak buiten het dorp? Vanwege de regiofunctie? Een grote tak is geknapt en verspert deels de weg. Iedereen rijdt er omheen! Niemand ruimt de tak op! Politiecontrole! Op een pellet staat geschreven dat hier brandstof te koop is, maar eveneens Coca Cola, Pepsi en Sprite. De politie kan misschien niet van het eigen inkomen rondkomen. Het touwtje ligt op de grond. Pionnen en banden markeren de stopplek. Wij zien echter helemaal niemand, dus wij kunnen doorrijden na netjes in te houden en te stoppen. Het is etenstijd! Een meevaller voor ons! Aan onze rechterhand is het een verschrikkelijk modderboel. Wij verwachten een pont en nog een tweede pont. Onverwacht rijden wij plotseling op betonplaten, die overgaan in een heuse brug en wederom een wegdek bestaande uit betonplaten, gevolgd door een keurige tweede brug over de rivier Beni, welke afgesloten wordt door ongeveer een kilometer betonplaten, waarna we verder hobbelen op een bar slechte weg. Opgeschoten jongens hangen op een motor, terwijl twee meisjes in een riviertje beneden de weg de was aan het doen zijn. Over de hele wereld gedragen mensen zich in de grond van de zaak hetzelfde…Kostelijk om te zien! Een afgeladen Toyota komt ons tegemoet vol vrouwen en kinderen in de laadbak. ’t Regent. De bosschages wijken. Huizen omringd door water en moerassen. Onder het afdak van een huis staan twee vrouwen te schuilen, wachtend op de bus, die wij even verder ontmoeten. Een vrachtwagen staat met de cabine gekanteld, terwijl de chauffeur probeert te achterhalen wat er loos is. Heesters en bomen gedijen door voldoende vocht, getuige de prachtige witte bloemen als pluimen aan weerszijden. Een genot voor het oog! Alhoewel de regen anderzijds voor een troosteloze aanblik zorgt als een vrachtwagen nadert en het hele plaatje een druilerige dag uitbeeldt. Wij bereiken Peña Amarilla/ Reten Triangulo. Voor vandaag ons laatste tolstation! Betalen we die tol voor die keurige bruggen, die slechte weg erna of voor het traject, wat wij morgen gaan rijden?! Wij houden het maar op het laatste! Schuin aan de overkant tanken wij op de kruising de eerste Boliviaanse diesel, die van die heerlijke zwarte rookpluimen geeft. Officieel moeten buitenlanders meer betalen dan Bolivianen, omdat de regering de diesel subsidieert voor de bevolking. Bovendien moeten zij een rekening opstellen, waar zij echt een hekel aan hebben, omdat het zo arbeidsintensief is! De man rekent echter de Boliviaanse prijs, waarop wij hem een fooi geven. Voor ons ligt de T-splitsing. Wij hebben het eind van Bolivia route 8 bereikt! Als wij linksaf slaan zouden wij via Riberalta Guajará-Mirim in Brazilië kunnen bereiken en weer bij Abuna uitkomen, waar wij aan de rivier hebben overnacht. Dat lijkt ons eeuwen geleden… Dat gaat het absoluut niet worden!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2012-04-22 07:07:02
[totalVisitorCount] => 336347
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 719
[author] =>
[cityName] => Peña Amarilla
[travelId] => 506620
[travelTitle] => Een overzee's avontuur
[travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur
[dateDepart] => 2016-10-10
[dateReturn] => 2017-08-27
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,pea-amarilla
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-b-naar-beter
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048445
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Daar op het Isla del Sol... Dingelingeling...
[message] => 15-02
Sucre is de hoofdstad van Bolivia en vanuit ons appartement kijken we uit over de hele stad. Omdat we alledrie gaar zijn van vier lange dagen in de jeep en de busreis van gisteravond, doen we het rustig aan. Het is toch een beetje druilerig en de ervaring leert dat je dan soms beter even kunt wachten tot het opklaart. Dus ontbijten we uitgebreid met verse papaya en watermeloen en maken ons op het gemak klaar voor de dag.
Onze eerste stop is een dinosauruspark naast een metaalfabriek. Als je niet weet dat het park er zit, lijkt het net alsof de taxichauffeur je naar een afgelegen bouwterrein brengt, maar niets is minder waar. In de bergen hier zitten veel metalen als ijzer en zilver en tijdens werkzaamheden om die metalen te winnen, werden dinosaurusvoetstappen ontdekt. Inmiddels zijn ruim 12.000 verschillende stappen gevonden en als je denkt dat door deze ontdekking de gewone werkzaamheden zijn stilgelegd, dan heb je het mis. Voor deze mensen is het economische belang van de metalen belangrijk, dus wordt er nog altijd gewerkt, vlak naast de belangrijke vondst.
Normaal gesproken kun je redelijk dicht bij de voetstappen komen, maar door het slechte weer is er een ‘landslide’ geweest en is een deel van het pad dat ons naar de voetsporen zou moeten brengen ingestort. We bekijken de stappen daarom van een wat grotere afstand, maar eigenlijk doet dat geen afbreuk aan de ervaring. We staan op een berg, maar toen de dino’s rondliepen was het stuk aarde hier plat en er was een meer. Doordat de grond drassig was, lieten de dinosaurussen voetafdrukken achter. Door de werking van de tectonische platen zijn de voetafdrukken tijdens het vormen van de Andes omhooggedrukt en bewaard gebleven in de berg. Wij kijken tegen een plat vlak aan waar we zo de sporen van kleine Teropodo (een soort T-rex), Ornitópoda (planteneters), en Anquilosaurus (de voorloper van reptielen) kunnen volgen.
Na een simpele lunch lopen we wat rond door de stad en besluiten een bezoek te bergen aan het Santa Clara-klooster. Het ligt een beetje verborgen en we krijgen daarom een privé-rondleiding, in het Spaans uiteraard. Onze reisgenoot Mahesh spreekt weinig Spaans en inmiddels voel ik me een stuk zelfverzekerder. Ik vraag onze gids ‘despacio’ (=langzaam) te praten en werp me op als vertaler. Een combinatie van Bijbelkennis, lessen kunstgeschiedenis en talenkennis zorgt ervoor dat de meeste informatie te herleiden valt. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar begrijpt genoeg van de vertaling om af en toe goedkeurend te knikken als ze de juiste termen voorbij hoort komen. We zijn ruim een uur zoet en zien alles: van de prachtige ceremoniële gewaden tot de verblijven van de inwonende nonnen en natuurlijk de kerk zelf en de graftombe. We sluiten ons verblijf af met woorden van dank van onze gastvrouw en door de nonnen gemaakte koekjes met thee.
16-02
Het is alweer tijd om in te pakken. We wilden nog een nachtje langer blijven in dit fijne appartement, maar het is al door anderen geboekt en naar een andere plek verhuizen lijkt ons weinig zinvol. We pakken onze spullen in, zwemmen een paar baantjes in het bijbehorende zwembad en ontbijten op het dakterras, waar het uitzicht over de stad nog mooier is.
We doen een kleine stadswandeling en belanden op een lokale markt. We drinken een sapje tussen de locals en Mahesh (fotograaf) en ik maken de ene na de andere mooie foto. Op deze markt hebben ze alles: van vlees, kleding en rieten manden tot de meest uiteenlopende soorten kruiden en groenten. Onze zintuigen zijn geprikkeld en we besluiten uitgebreid te gaan lunchen met uitzicht op het centrale plein.
Daarna is het tijd voor het ‘Casa de la Libertad’, de plek waar de Boliviaanse onafhankelijkheidsverklaring werd ondertekend. Een zeer belangrijke plek in de Boliviaanse geschiedenis. We lopen rond door verschillende zalen en leren alles over de strijd voor onafhankelijkheid, oorlogen en redenen waarom Bolivia zoveel land is kwijtgeraakt (vroeger lag Bolivia namelijk aan zee, maar inmiddels zijn ze dat stuk land kwijtgeraakt aan Chili). In een grote troonzaal ligt de originele onafhankelijkheidsverklaring tentoongesteld achter glas. Grappig detail: de mensen kennen mijn naam hier heel goed, want de man aan wie Bolivia zijn naam dankt is Simón Bolivar.
Algauw is het tijd voor onze busreis, maar niet voordat we nog even op een terrasje neerstrijken voor een kopje koffie. Het blijkt een kapitale inschattingsfout te zijn, want de bedieningsmedewerkers vergeten keer op keer, ondanks meermaals herinneren, onze bestelling. We krijgen uiteindelijk wel wat we hebben besteld, maar het betekent ook dat we ons enorm moeten haasten om de bus nog te kunnen halen. Gelukkig stond onze eerder die dag bestelde taxichauffeur wél op tijd klaar.
Met de bus reizen is heel gebruikelijk in Bolivia (en relatief goedkoop), maar er wordt ook voor gewaarschuwd. Bolivia is en blijft een derdewereldland en busongelukken zijn hier niet ongebruikelijk. Er wordt vooral geadviseerd geen nachtbussen te pakken, maar de enige bus die naar La Paz gaat is een nachtbus. We besluiten om dan maar zo luxe mogelijk te reizen met een ‘cama’, een bus waarin de stoelen 160 graden gekanteld kunnen worden. We zijn nog maar net op weg en ik val al in slaap. Twee uur later word ik wakker en eten de mannen en ik onze broodjes (waar we zo lang op hadden gewacht). Daarna val ik in een diepe slaap en ik word pas wakker als we al bijna in La Paz zijn. De mannen hebben minder goed geslapen en zijn midden in de nacht nog uit de bus geweest. Ik heb er niets van meegekregen en ben heerlijk uitgerust.
17-02
La Paz is de onofficiële hoofdstad van Bolivia omdat de regering hier zetelt. Het is een metropool die ooit gebouwd werd in een dal in de bergen. Inmiddels is de stad gegroeid, waardoor de huizen op het laagste punt op 3600 meter boven zeeniveau liggen en op het hoogste punt op 4000 meter.
Omdat we ons appartement nog niet in kunnen, ontbijten we uitgebreid en lopen een klein rondje door de stad. Als we eenmaal het appartement in mogen, blijkt dat toch iets ingewikkelder dan gedacht. Het is namelijk beveiligd met een deur die alleen open kan met een app. De app lijkt niet te werken en wat volgt is een scène uit een oude zwart-wit film waar Harald en ik steeds een verdieping hoger gaan om het appartement te zoeken, uiteindelijk weer omlaag gaan en nog een paar keer omhoog tussen de tweede en de derde verdieping, tot we erachter komen dat op de fysieke sleutel die we meekregen P3 staat, terwijl we op P2 moeten zijn..
Tijd om La Paz te verkennen. We slapen redelijk in het centrum, dichtbij de toeristische bezienswaardigheden. De eerste stop is de ‘Mercado de las Brujas’ (de heksenmarkt), waar je niet alleen potentieverhogende drankjes en dubieuze kruidenmengels kunt kopen, maar ook lama-foetussen. De dieren zouden zijn overleden door de kou en daarna worden hun lijken gedroogd en te koop aangeboden. Als Bolivianen een huis bouwen, stoppen ze zo’n lamalijk in de fundering. Het zou geluk moeten brengen.
Omdat La Paz zo veel hoogteverschillen heeft, zijn er Teleferico’s aangelegd, wij kennen ze als skiliften. Voor een habbekrats kun je mee omhoog en dat doen we dan ook. Onze oren ploppen ervan, maar het uitzicht over de stad is fantastisch. We lopen terug over een chaotische en erg lokale openluchtmarkt naar het middenstation en gaan het laatste stuk weer met de lift naar beneden. ‘s Avonds eten we lokaal: de mannen een ‘Milanese’ (=schnitzel) en ik pittig Boliviaans stoofvlees.
18-02
La Paz is een grote stad met de gebruikelijke chaos en om eerlijk te zijn vinden we er niet zo veel aan. We overleggen met Mahesh en hij besluit wel in La Paz te blijven, dus dit is ook meteen de plek waar onze wegen scheiden.
We maken nog een klein rondje door de stad en bezoeken een grote kerk, een kleurrijk straatje en een beruchte gevangenis. Hier wonen de gevangenen samen met hun gezin. Mensen moeten zelf hun cel betalen, wat ervoor zorgt dat sommigen een riant leven leiden binnen de bewaakte muren, terwijl de minder bedeelden hun cel moeten delen. Vroeger leefden vrouwen en kinderen hier ook, maar na wat incidenten zijn de kinderen niet meer toegestaan.
Na dit laatste vluchtige bezoek stappen we opnieuw in een bus die ons naar het Titicacameer brengt. Het ligt op 3845 meter en is het hoogste bevaarbare meer ter wereld, wat ook nog eens gedeeld wordt door Peru en Bolivia. Wij stoppen eerst aan de Boliviaanse kant om nog een beetje bij te tanken voor we Peru ingaan. Na wat zoeken komen we uit bij hotel La Cupula, gerund door een Duitser. We verblijven boven op een berg die uitkijkt over het stadje Copacabana en het meer. Met een fleecedekentje in de hangmat (het koelt hier ‘s avonds flink af) zien we de zon achter de bergen zakken. Het is een mooie plek om tot rust te komen.
19-02 en 20-02
Twee dagen ineen, want we doen weinig. We zijn vanaf het moment dat we onze laatste rustdag hadden ingebouwd zo’n drie weken geleden alleen maar op pad geweest. Het is allemaal leuk, mooi en indrukwekkend, maar ook vermoeiend en dus pakken we nu wat rust. We chillen in de hangmatten, spelen wat potjes schaak en denken na over de laatste twee weken van onze reis in Perú. Maar vooral komen we heerlijk bij.
21-02
Tijd om weer in actie te komen. We gaan naar Isla del Sol (oftewel: Zonne-eiland). Je kunt er alleen maar met de boot naartoe en terwijl we naar de haven lopen, zien we Ellen en Matthé (van de Uyuni-trip) lopen. Ook zij gaan een dagje naar het eiland toe en we spreken af later nog een drankje met ze te doen.
Wie naar een eiland reist dat het Zonne-eiland heet, móet wel veel zon gaan zien, is mijn gedachte, dus nemen we plaats op het bovendek van de boot. Het blijkt een kapitale vergissing, want hoewel het prima vertoeven is bij het Titicacameer, hebben we elke dag een flinke plensbui met onweer gehad. Zo ook nu en samen met de andere mensen op de boot vluchten we naar beneden terwijl het onweer boven ons losbarst.
Na een kleine twee uur varen komen we aan op Isla del Sol, een eiland dat zijn naam eer aandoet, want de donkere luchten zijn weggedreven en een voorzichtig ochtendzonnetje verwarmt onze gezichten.
De eerste stop van het eiland is meteen een pittige: de klim van duizend stappen, waarvan ze ons bij ons hotel hebben verzekerd dat het er ‘maar’ zo’n tweehonderd zijn. De klim is er niet minder om en de astma-aanval die volgt ook niet. Na wat uitpuffen en nog verder omhoog klimmen, stoppen we voor een kopje koffie. De vrouw die het restaurant runt heeft ook zelfgemaakte alpaca-sokken liggen. Alpaca-wol is normaal best duur, maar deze sokken zijn zelfgemaakt en ter herinnering aan ons bezoek aan Isla del Sol koop ik voor Harald en mezelf een paar heerlijk warme sokken.
Dan is het tijd voor de echte bezienswaardigheid van vandaag: de Inca-ruïne Pilko Kaina. Het is nog een flink stuk lopen, maar omdat het laagseizoen is, is het heerlijk rustig op het eiland.
Als we bij de ruïne aankomen, blijkt dat we hem helemaal voor onszelf hebben. We lopen rond, kijken onze ogen uit en maken wat foto’s. Na een klein uur lopen we weer een stukje omhoog en zoeken een mooi plekje in het gras met uitzicht op de ruïne om te lunchen. Terwijl we de laatste hap eten, komen er een paar bootjes aan die afkomstig zijn van Isla de la Luna (Maaneiland). Binnen een paar minuten staan ze met tientallen mensen te dringen bij de ruïne en wij zijn heel blij dat we de gekte voor waren.
Matthé en Ellen zaten ook op één van de bootjes en we lopen gezamenlijk naar beneden, drinken een kopje thee en kletsen bij over de afgelopen week reizen.
De boottocht terug naar het vasteland is een stuk zonniger dan de heenweg en we bruinen lekker een beetje bij. ‘s Avonds is het alweer tijd om de tassen in te pakken en ons nog één keer tegoed te doen aan het heerlijke eten in het restaurant bij ons hotel (o.a. zalmforel en biefstuk), want het is nu echt tijd om te gaan. Het laatste deel van onze reis is aangebroken en dat betekent dat we Perú ingaan. We hebben ernaar uitgekeken, maar ondanks het feit dat onze eerste indruk van Bolivia niet zo goed was, vinden we het toch een beetje jammer het land met zijn indrukwekkend woeste natuur achter te moeten laten.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 475
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Copacabana
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/851/431_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daar-op-het-isla-del-sol-dingelingeling
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048108
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-20
[photoRevision] => 0
[title] => 5 Hollanders en een Boliviaan zaten in een jeep...
[message] => 10-02
Als je twee dagen op de rug van een paard hebt gezeten, voel je dat nog steeds wanneer je in je bed ligt. Vooral wanneer ik dan wakker wordt en opsta, moet ik me als een ouwe man uit bed vouwen. Pas als mijn spieren warm worden onder de douche, beweeg ik weer wat soepeler en denk ik met een goed gevoel terug aan de trip en aan Bert.
Veel tijd om te mijmeren is er niet, want zoals Simone eerder vertelde gaan we alweer vroeg op stap vandaag. We hebben een trip geboekt naar het uiterste zuidwesten van Bolivia. We gaan van Tupiza naar Uyuni via het nationaal park wat daar min of meer tussenin ligt.
We gaan met z’n zessen op stap. Onze chauffeur heet Luís. Verder bestaat het gezelschap puur uit Nederlanders; onze medereizigers Ellen en Matthé, zestigers uit Nijmegen en Sara, onze gids die we na een paar dagen liefkozend Saar zijn gaan noemen.
Om 07:30 rijden we weg en zetten koers naar de bergen. De eerste dag is gelijk de langste, want we hebben 350 kilometer voor de boeg. Dit gaat over onverharde modderpaden die zich langs de bergen omhoog kringelen. De eerste stop is een uitkijkpunt over het dal waar we net uit zijn gekomen. We spotten hier al wilde lama’s, de eersten van velen. Al vrij snel op de route komen we erachter dat werkelijk alles hier door elkaar loopt. We zien natuurlijk geiten en schapen, maar ook inheemsen zoals vicuña’s, een soort hertachtige lama’s, en biscatcha’s, welke meer lijken op een kruising tussen een eekhoorn en een uit de kluiten gewassen konijn.
We komen aan bij het Laguna Morijon, welke zijn naam dankt aan de stank die hij verspreid. Dit wordt veroorzaakt door de grote hoeveelheid zwavel in het meer. We worden gewaarschuwd door Saar, “niet in het meer gaan staan met je schoenen, want dan stinken we straks de auto uit!”
Daarna rijden we nog een klein stukje naar Pueblo Fantasma. Dit is een dorpje wat een tragische geschiedenis kent. Toen de Spanjaarden arriveerden was het land in handen van de Inca’s, die niet wisten op wat voor letterlijke goudmijn ze zaten. De Spaanse ontdekkers hadden dit wel door en veroverden het gebied na een bloedige strijd. Daarna bouwden ze het dorp voor de inheemse bevolking die werd geronseld om te werken in de mijnen, meestal tot men er letterlijk bij neerviel. Toen de mijnen niets meer opleverden en westerse ziekten de bevolking meermaals zwaar hadden getroffen werd het dorp verlaten.
Vele jaren later lopen wij hier dus rond op 4600 meter hoogte. Het dorp biedt een spookachtige aanblik, zeker als we het onweer horen rommelen als we afdalen in een van de mijnen.
Niet veel verder hebben we nog een mijlpaal, het hoogste punt van de dag op 4835 meter. Dat is ook wel een foto waard. Dan moeten we toch nog wel een flink stuk afleggen, en de duisternis is al lang en breed gevallen als we aankomen bij ons ‘hotel’. Het heeft meer het gevoel van een schoolkamp, maar het is gezellig dus het geeft niet. We delen de kamer met Ellen en Matthé, wie gelukkig erg makkelijke roomies zijn.
Saar en de meegereisde kok Maria sloven zich uit voor een heerlijk maaltje, en het licht gaat op tijd uit in onze hoogste slaapplaats (Quetana Chico, 4200m) van de hele reis.
11-02
Het motto van deze trip luidt ‘Vroeg uit de veren’, want opnieuw gaat de wekker op tijd en strak om 07:00 zet Luís de 4WD in beweging; 300 kilometer aan modderpaden voor de boeg.
Vandaag gaan we een aantal bijzondere dingen zien. Zo beginnen we met een tweetal meren die bekend staan om de grote populatie aan flamingo’s die er leven. Het weer heeft geen beste start gemaakt en de soms striemende regen of hagel zorgt ervoor dat we niet veel de auto uitgaan in het begin van de route, mede gevoed door het feit dat de flamingo’s het hier ook af laten weten. Die hadden vast ook geen zin in een nat pak.
We rijden door naar de ‘Desierto de Dali’, welke zijn naam dankt aan de prachtige vergezichten naar het gebergte erachter. We maken wat mooie én grappige foto’s hier en genieten van het weidse uitzicht voordat we doorrijden naar Laguna Verde en Blanco. Dit zijn twee meren die naast elkaar liggen en door de hoeveelheid erts en mineralen wit en groen kúnnen kleuren. Ik zeg met nadruk kunnen, want je raadt het al; wij zien weinig kleur. Wind en regen hebben grote invloed op hoe ‘mooi’ de meren zijn. Ondanks dat brengen we er flink wat tijd door, want de setting met de omliggende vulkanen zoals de Cerro Juriques is alsnog prachtig.
Vlak voor de lunch hebben we nog een leuke stop, de thermale baden. We poedelen een minuut of 20 in het heerlijk natuurlijk warme water. Helaas slaat hierna bij ons beiden de gezondheid wat om; de hoogte, het dagenlang hobbelen in de auto of op paarden en nu ineens het warme water. Saar had al gezegd dat dit niet altijd een gelukkige combinatie is. We eten toch zo veel als we kunnen, want de dag is nog lang. Simone knapt een beetje op van de pijnstillers, ikzelf voel me de rest van de dag niet bijzonder jofel meer.
Toch kunnen we nog genieten van de middag. Het fysieke hoogtepunt van onze reis volgt direct na de lunch. We stijgen tot een duizelingwekkende 5218 meter boven zeeniveau. Hier zien we enorme actieve geisers in het berglandschap, maar moeten we ook oppassen; de hoogte in combinatie met de zwavelgassen kan vervelende bijwerkingen hebben, dus blijven we niet langer dan een kwartiertje. Langer willen we ook niet, want het lage zuurstofgehalte in de lucht beneemt ons al snel de adem.
Als laatste bezoeken we het Laguna Colorado. Ook dit meer is gekleurd door de natuurlijke elementen, rood ditmaal, en dit keer wel prachtig te zien. Daarnaast zitten er enorme groepen flamingo’s in dit meer die we fotograferen. De onweersbuien die ons aan alle kanten omringen maken de sfeer nog mystieker tijdens onze wandeling van een uurtje.
Als we aankomen in Villa Mar, onze slaapplaats van vandaag, duik ik beroerd mijn bed in. Met een flinke dosis pijnstillers, soepjes en goede zorgen van Simone krijg ik mijn combinatie van migraine, hoogte- en wagenziekte eronder. Ik sluit zelfs nog even een uurtje aan bij de groep, maar iedereen is afgedraaid van de lange dag en opnieuw slapen we op tijd.
12-02
Na de mindere dag van gisteren ben ik benieuwd hoe het gaat als ik wakker wordt, maar dat valt alleszins mee. Een goeie nacht slaap heeft wonderen gedaan en ik word als een van de eersten wakker. Die mogelijkheid benut ik om een warme douche te pakken, een unicum in dit soort onderkomens. Ook Simone voelt zich weer kiplekker, dus we kunnen er weer tegenaan.
Het mindere nieuws van de dag is dat we moeten gaan afwijken van de geplande route. De overvloedige regenval heeft ervoor gezorgd dat een deel van de af te leggen weg onbegaanbaar is. Het betekent niet dat we highlights gaan missen, maar wel dat we een flinke omweg moeten maken.
We vertrekken om 08:00 die ochtend en al snel moet Luís alle zeilen bijzetten. We blijken niet voor niks een andere kant op te moeten want de wegen zijn soms echt slecht. Gelukkig is de ervaren Boliviaanse chauffeur niet voor een kleintje vervaard en hebben we de beschikking over een krachtige Toyota Landcruiser, die met deze omstandigheden wel raad weet. Toch blijft het af en toe spannend om over de passen te glibberen en door riviertjes te moeten rijden.
We komen die dag langs een aantal mooie rotsformaties waar we tussendoor rijden en soms eventjes stoppen. De eerste langere stop is het Laguna Negro, en zoals je al zou verwachten; het meer is zwart gekleurd door de natuur. Ondanks dat we al wat van dit soort meren zagen, heeft het hier wel wat extra’s. De rotsen torenen hoog boven het water uit en de sfeer is rustgevend, ondanks dat we er met best wat mensen tegelijk zijn.
Niet veel verder ligt een enorm ravijn, de ‘Anaconda’ genaamd. Deze naam komt door de rivier die in de diepte kronkelt en iets weg heeft van een slang. De afgrond is honderden meters diep en niet iedereen waagt zich richting de rand. Wij durven wel en worden beloond met prachtig uitzicht. Een eind verderop stoppen we met 3 auto’s tegelijk aan de oever van een riviertje. De koks hebben die ochtend de lunch al geprepareerd en die eten we op als picknick midden in de weidse natuur.
Hierna volgt door de wegafsluitingen een lange rit naar onze bestemming van vandaag, het dorp Colchani. Onderweg stoppen we nog één keertje bij het Cementario del Trenes. Hier staan sinds halverwege de vorige eeuw buiten gebruik gestelde goederentreinen. Sinds veel mijnen opdroogden werden de treinen niet meer gebruikt en hier gedumpt. Inmiddels heeft weer en wind zijn werk gedaan en biedt het een duistere aanblik. Toch is het mooi om er overheen te lopen en biedt het de mogelijkheid tot het maken van mysterieuze foto’s.
Dan rijden we naar Colchani, wat grenst aan het gebied wat het echte doel vormt van deze trip; de zoutvlaktes, of salar van Uyuni. We komen bijtijds aan, dus Luís biedt aan ons even mee te nemen voor een voorproefje. Normaal zouden we de volgende ochtend pas gaan, maar omdat er nu nog tijd is, krijgen we een sneak preview.
Nu is het zo dat de salar het grootste deel van het jaar kurkdroog is. Zover het oog reikt zie je dan de spierwitte vlakte en dit biedt een prachtige aanblik. Wij treffen het anders, want ook hier heeft de regenval voor een ander plan gezorgd. De vlakte is namelijk volledig bedekt met water, enkeldiep. Omdat nu ook de wind de kop opsteekt lijkt het eigenlijk niets anders dan een enorm meer. Duidelijk wordt wel dat ook de volgende ochtend dit bad nog niet verdwenen gaat zijn. We hopen dus maar dat de omstandigheden de volgende ochtend helder en windstil zijn, zodat het water een mooi spiegelend effect gaat geven.
We keren terug naar ons verblijf, welke grappig genoeg volledig is opgetrokken uit zout. De muren, de tafels, de banken. Zelfs de bedden staan op grote zoutblokken en de vloer ligt bedekt met zoutkorrels. Het eten uit deze keuken kán simpelweg niet flauw van smaak zijn.
Na een lekkere maaltijd besluiten Simone en ik de gidsen, chauffeurs en kokkin in het zonnetje te zetten na al dat harde werk en trakteren op een rondje. Bij dat ene rondje blijft het wel, want de wekker gaat morgen héél vroeg!
13-02
Zoals beloofd gaan we vanochtend opnieuw naar de salar, en omdat het schouwspel van zonsopkomst hier prachtig moet zijn doen we dat vroeg, om 05:30 rijden we weg.
Het water staat dus nog steeds enkeldiep, maar voor de mooiste foto’s moeten we toch een beetje lijden. Ondanks dat Simone net voor vertrek nog aan onze slippers dacht, is het water ijs- en ijskoud aan onze voeten.
Na verloop van tijd voelt het beter, maar er zijn er niet veel die zich in het water wagen. We krijgen gelukkig wel de mogelijkheid om de prachtige zonsopkomst vast te leggen. Onze gebeden zijn verhoord, want de wind is gaan liggen en de wolken laten zich nauwelijks zien. Het is een plaatje!
Na dit natuurschoon rijden we richting een groot gebouw wat midden op de vlakte staat. Dit blijkt het niet meer als zodanig gebruikte, allereerste zouthotel te zijn, waar we lekker ontbijten. Als we weer de auto instappen nemen wij het muzikale heft in eigen handen. De gehele trip hebben we naar de favorieten van Luís geluisterd, want de chauffeur is ten slotte de baas. Na 4 dagen Argentijnse en Boliviaanse Gaucho-muziek, waar niks mis mee was, zetten we de auto op z’n Hollands op z’n kop. André Hazes, Bløf, Acda & de Munnik en anderen komen voorbij. Op het hoogtepunt begint Luís enthousiast mee te swingen met Kedeng-kedeng. De ietwat vulgaire context aan het eind van het nummer blijkt hem niet te ontgaan...
Hierna is het tijd voor nog iets leuks; perspectieffoto’s. De vlakte, droog of nat, leent zich door de leegte heel mooi voor het maken van grappige foto’s in perspectief. Zo maken we foto’s van een enorme reus Luís die de auto aanvalt met ons erin, of een foto waarin een kleine ik op de enorme hand van Simone sta en ik haar op de wang kus. Ook brengen Saar en Simone een eerder ontstaan idee ten uitvoering. Ik film ze samen ‘hand-in-hand’ zingend. Een stukje wereldwijde Feyenoord-clubliefde!
De trip zit erop. Na de lunch brengen Luís en Saar ons naar Uyuni. We wisselen knuffels en telefoonnummers uit, want er is een goeie band ontstaan de afgelopen dagen. Het is niet niks om 24 uur per dag op elkaars lip te zitten en zelfs je slaapruimte te delen, als je elkaar in eerste instantie niet eens kent. We hadden het veel slechter kunnen treffen dan met Ellen en Matthé. Door ons allemaal wat flexibel op te stellen hebben we 4 fijne dagen gehad, en met Saar hadden we een gids om van te dromen!
Daarnaast moeten we nog meer mensen in het bijzonder bedanken want deze trip was een cadeau van Koos en Irene, nog voor onze beider verjaardagen. We hebben echt een bijzonder cadeau hiermee gehad en iets waar we nog lang aan terug gaan denken.
In Uyuni nemen we even de tijd om bij te komen. We laten wat kleding wassen van de paardrijtrip en van de afgelopen dagen en relaxen wat. In de avond spreken we af met Mahesh, een Brit die we vaak tegenkwamen op de trip en waar we mee aan de praat raakten. We eten samen wat en denken terug aan de mooie trip die we hadden. We houden het niet zo lang meer vol en vallen al snel om, moe van alle belevenissen.
14-02
Vandaag staat weer eens in het teken van keuzes. We hebben al door dat Uyuni geen plek is om lang te blijven. De keuze valt op Sucre, de hoofdstad van Bolivia op ongeveer 8 uur rijden. Samen met Mahesh besluiten we dat we gedrieën die kant op reizen en daar een appartement delen.
We nemen de bus van 11:30 en dit blijkt geen enorme luxe. De dame van de busmaatschappij vertelt ons echter dat we halverwege, in Potosí, overstappen op een luxere touringcar. Wat hiermee misging weten we nu nog niet, maar de tweede bus werd niet meer dan een krakkemikkige lokale roestbak. We houden het vol zonder tussenstops voor toiletbezoek en met weinig comfort, maar het is een beproeving. In Sucre ligt het appartement niet al te ver van het busstation af. Wat de kaart er helaas niet bij verteld is dat het laatste deel van de straat heel steil omhoog loopt. Dat is best een uitdaging op bijna 3000 meter hoogte!
We worden gelukkig beloond met een prachtig uitzicht over de stad vanaf ons dakterras en een luxe appartement. Dat is een verademing na alle Spartaanse omstandigheden op de trip! Met een lekker maaltje kip achter de kiezen zijn we afgedraaid voor vandaag. De volgende dagen worden vast suikerzoet in Sucre.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 552
[author] => Harald
[cityName] => Sucre
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/917_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 5-hollanders-en-een-boliviaan-zaten-in-een-jeep
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047865
[userId] => 388977
[countryId] => 24
[username] => vrijevogel
[datePublication] => 2019-02-19
[photoRevision] => 0
[title] => De Gauchos achterna in het ‘Wild West’ van Bolivia
[message] => 05-02
We worden vroeg wakker vandaag en vooral ik voel me een stuk beter. Om negen uur staan we klaar bij de bushalte om naar Humahuaca te gaan. De bus zou om kwart over negen moeten vertrekken, maar zoals altijd is het de vraag of het Zuid-Amerikaanse kwartiertje in je voor- of nadeel werkt. In dit geval wachten we tot tien uur en dan pas verschijnt de bus. Geen excuses ofzo, dat is gewoon hoe het hier gaat. Gelukkig zijn we deze slechte start van de dag snel vergeten als we door het prachtige heuvellandschap rijden.
Humahuaca ligt nog een stukje hoger dan Tilcara, op ruim 3000 meter. We doen dan ook rustig aan als we in het dorpje aankomen en eten churros gevuld met dulce de leche. Daarna hebben we een goede bodem om nog een stuk verder te stijgen naar ‘El Hornocal’, een stuk gebergte waar in de lagen 14 verschillende kleuren te zien zijn, een zeldzaam natuurverschijnsel op 4350 meter hoogte. Om er te komen kun je het beste een taxi pakken. Wij stappen in bij een jonge gozer met een fourwheeldrive die deze route duidelijk vaker heeft gereden. Zonder moeite scheurt hij naar boven, waarbij hij de meeste andere taxi’s voorbijgaat. Normaal gesproken doe je een uur over deze route, maar wij staan in 45 minuten boven, enigszins beduusd.
We maken een kleine wandeling naar beneden en staan dan oog in oog met de Argentijnse bergen waarover we al zoveel hebben gehoord. Het is er hoog, er is slechts een handjevol mensen boven om er met ons van te genieten en het is er doodstil. Het is werkelijk prachtig en een unieke ervaring, die door iemand die we later ontmoeten wordt omschreven als ‘emotioneel’ en dat kan ik alleen maar onderschrijven.
Aan alle mooie dingen komt een eind en in dit geval is dat een heel pittig einde. Waar we op de heenweg vooral omlaag liepen, moeten we op de terugweg omhoog en dat is geen pretje. De berg is erg steil en met mijn astma ben ik de traagste persoon op de berg die dag. Terwijl Harald naast me blijft lopen en me voorziet van extra medicijnen en water, gaan we voetje voor voetje omhoog terwijl iedereen ons inhaalt. De laatste honderden meters zijn afzien, maar dankzij de coaching van Harald en wat doorzettingsvermogen lukt het toch. Ik voel me net Rocky wanneer ik de top bereik.
Na een hobbelige (wederom snelle) rit naar beneden besluiten we Humahuaca zelf nog wat te verkennen. We eten het restje pannenkoeken van de dag ervoor als lunch in een gezellig parkje, lopen grote trappen op die uitzicht geven over de stad en kuieren wat rond tot we het zat zijn. De rest van de dag bestaat uit het pakken van onze spullen en uitrusten. In de tuin van een simpel restaurant eten we ons laatste Argentijnse avondmaal: Argentijns stoofvlees en een verse kalfsschnitzel.
06-02
Tijd om te gaan. We hebben het erg naar onze zin gehad in Tilcara bij Hernán en Gabriella, maar het is tijd om verder te gaan. Ze lopen met ons mee naar de straat en na een paar knuffels en de belofte om terug te komen gaan we opnieuw naar het busstation. Het Zuid-Amerikaanse kwartiertje werkt hier in ons nadeel en terwijl Harald de kaartjes koopt, stop ik mijn backpack in de hoes zodat hij veilig is in de bus. Als dat gedaan is wisselen we om en terwijl de buschauffeur nog ‘rapido, rapido!’ roept, stappen we puffend de bus in die ons naar de Boliviaanse grens brengt.
We ontmoeten een vriendelijk stel van boven de 70 (zij een Duitse fotografie-journalist, hij een gepensioneerde Engelsman) die ons het vertrouwen geven dat we over vele jaren nog steeds zulke mooie reizen zullen maken. Zij blijven een nachtje in het Argentijnse grensdorp slapen, maar hun vriendin, de Litouwse Danute, wil graag met ons mee. Met zijn drieën gaan we te voet naar de grens, wat neerkomt op zo’n 25 minuten lopen door het dorp. Bij de grens zijn onze paspoorten uitvoerig bekeken, de stempels gezet en we kregen een soort bonnetje mee met nog een stempel erop. Wat blijkt? Je krijgt geen stempel in je paspoort als je Bolivia in- of uitgaat, dat bonnetje met de exitstempel van Argentinië is je visum.
Zodra we Bolivia inlopen is het een compleet nieuwe wereld. De vrouwen lopen in traditionele kleding (een bolhoed, vlechten in het haar, kleurige kanten rokken en kousen) en de straten zien er anders uit. Ook hier lopen we weer, bergopwaarts (!), een klein halfuur. We pakken een grote taxi samen met een Boliviaans gezin. Deze mensen hebben hun halve huisraad bij zich, inclusief tuintafel en -stoelen. Na twee uur rijden door de Boliviaanse bergen komen we aan in Tupiza. Danute gaat naar een hostel en wij naar een hotel, maar eigenlijk valt het tegen vanaf het moment dat we er binnenstappen. Het zwembad is koud, de plafondplaten van de douche zijn van piepschuim gemaakt en bevestigd met roestige spijkers, de bedden liggen niet lekker en alles gaat vroeg dicht.
In plaats van in ons hotel te blijven, besluiten we een late lunch te eten in het stadje, maar dat valt ook vies tegen. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en dat is toch wel een bittere pil na het mooie Argentinië. We besluiten een simpele omelet te eten en daarna naar ons hotel te gaan met wat snacks. We kijken wat tv en gaan vroeg naar bed, hopend dat alles er de volgende dag iets rooskleuriger uitziet.
07-02
De beslissing is genomen. We zouden twee nachten in het hotel blijven, maar hebben het er zo slecht naar onze zin dat we verkassen naar een hostel. Kost de helft, maar het bed ligt een stuk lekkerder. Ook Tupiza zelf ziet er wat vriendelijker uit nu we er wat meer aan gewend zijn.
Deze dag bestaat uit het maken van keuzes. We willen wat tours boeken en daarvoor moeten we een beetje research doen en langs wat touroperators. Waar we in Argentinië soms nog moeite hadden met het Spaans, gaat het hier al een stuk beter. Niet alleen omdat wij er meer aan gewend zijn, maar ook omdat de mensen hier met een minder zwaar accent praten. Desalniettemin zijn we erg blij wanneer de dame bij één van de agencies ineens zegt: ‘Maar het kan ook in het Nederlands hoor!’ Sara was aan het rondreizen en is blijven hangen in Tupiza en werkt nu als gids. We boeken bij haar een tour naar de zoutvlaktes van Uyuni en bij een andere dame (in het Spaans) een tweedaagse paardrijtocht voor de volgende dag. Om 13:00 zijn alle afspraken en beslissingen gemaakt en we hebben nog heerlijk de tijd om door het stadje te lopen en wat boodschappen te doen.
08-02
Wie in het ‘Wilde Westen van Bolivia’ verblijft waar vroeger de gauchos rondreden kan eigenlijk niet anders dan het land verkennen op de rug van een paard. Natuurlijk is het geen geheim dat ik dol ben op paarden, maar na een enthousiast blog te hebben gelezen over deze tocht heeft ook Harald er zin in. We ontmoeten onze gids Javier, een tengere man van in de twintig die een goede kop kleiner is dan ik, en gaan op weg naar de paarden. Nadat we onze sombrero’s hebben uitgezocht en beenbescherming hebben omgedaan, is het tijd om de paarden te ontmoeten. Ik kies een mooi, klein zwart paard genaamd ‘Black Torro’, wat zoveel betekent als ‘zwarte stier’. Harald krijgt een rustig, wat groter paard met de naam ‘Capricho’, maar doordat hij de naam niet kan onthouden doopt hij hem om tot ‘Bert’, wat Capricho prima lijkt te vinden.
Om elf uur stijgen we op. Langs de oude spoorlijn stappen we het dorpje uit. Haralds paard besluit al snel dat hij het er niet mee eens is en draait om, waarop Javier voor de eerste keer die dag van zijn paard springt en er achteraan rent. Als Bert bij is, vervolgen we onze weg en al snel bevinden we ons in het heuvellandschap rondom Tupiza, waar veel ijzer, koper en zilver in de bergen te vinden is, wat het geheel erg bijzondere kleuren geeft. Een drooggevallen rivier brengt ons richting de eerste van vele kloven, die ons enorm doet denken aan tekenfilms waar indianen in een hinderlaag liggen te wachten op postkoetsen. Terwijl wij met de paarden poseren voor een foto, besluit het paard van Javier dat ze liever alleen verder gaat. Hij probeert haar nog te pakken, maar ze is weg. Javier zegt het laatste stuk te lopen en wij gaan te paard verder. Het blijkt dat we stroomopwaarts rijden, want we komen het paard van Javier tegen onder aan een kleine plas water. Het blijkt onze eerste stopplek te zijn en terwijl de paarden uitpuffen genieten wij van het uitzicht onderaan de canyon.
De daaropvolgende uren stappen we op een flink tempo door. De ‘zwarte stier’ blijkt een zeer toepasselijke naam voor mijn paard, want hij is één bonk energie en stapt supersnel door. We rijden over onverharde bergweggetjes en komen heel dicht langs de bergen die we normaal in een auto aan ons voorbij zien razen. We genieten enorm van de mooie uitzichten en van het immense en indrukwekkend woeste landschap. We lunchen bij een rivier terwijl de paarden lekker grazen, maar voelen op dat moment wel al flink aan onze billen dat de zadels niet zo zijn als in Nederland.
In de middag voelt Harald zich zelfverzekerd en ook Bert heeft goede zin. Hij komt gezellig naast me rijden en we wagen ons aan een drafje. Een lange zandweg voor ons doet me verlangen naar een galopje en terwijl ik dat tegen Harald zeg, schiet mijn paard ervandoor, met Haralds paard in de kielzog. Een paar galopsprongen en ik ben de controle kwijt. Mijn paard zit in rengalop en lijkt niet van plan te gaan stoppen. Ik hoor Harald ‘Hooooo! Hoooo!’ roepen en hoop dat hij zijn paard op tijd stil krijgt zonder mij. Het zandweggetje verandert in een verharde weg en ik zie een stuk weg aankomen waarvan ik weet dat we er niet overheen kunnen zonder sprong. Uit automatisme ga ik staan en hoop er het beste van. Black Torro springt er zonder moeite overheen en rent keihard door en het enige wat ik kan denken is: ‘laat er alsjeblieft geen verkeer aankomen’. We rennen heuvelopwaarts en ineens heb ik de controle weer terug. Bovenop de heuvel staan we stil en het eerste wat ik doe is afstappen, compleet buiten adem en aan het shaken. Ik ben honderden meters verder en ik heb geen idee hoe het Harald is vergaan. Met een knoop in mijn maag loop ik terug, waar ik twee bezorgde en opgeluchte mannen op me af zie stappen.
De rest van de middag verloopt een stuk rustiger. We komen langs rivieren en maken foto na foto, maar ik vrees dat ze niet allemaal recht zullen doen aan het gevoel dat we hebben bij het rijden door zulke imposante natuur.
We rijden ook door hele simpele dorpjes, waar mensen nog wonen in hutten gemaakt van leem of modder. Omdat er niet veel toeristen zijn die deze tweedaagse tocht boeken, zijn we een ware attractie. Alle kinderen van de dorpen lopen uit en terwijl we naar ze zwaaien en ze een vriendelijk ‘buenas tardes’ wensen, krijgen we een grote glimlach op onze gezichten van zoveel vriendelijkheid.
In het blog dat ik las werd gesproken over een accommodatie met een balkon waar de Australische jongen die erover schreef heerlijk kon uitrusten. Ons verblijf is heel anders dan dat. We stoppen in Espicaya, waar eigenlijk niet zo heel veel is. We delen onze badkamer met het gezin dat in het huis naast ons verblijf slaapt. Hun huis is kleiner dan de gemiddelde Nederlandse woonkamer. Er lopen katten, kittens en honden rond en er zit flink wat ongedierte. Onze kamer doet ons denken aan een bunker met een paar slechte bedden erin. Het woord basic is nog te aardig voor wat dit is. We zijn er niet blij mee na een lange dag in het stoffige landschap met veel zadelpijn, maar kunnen er niets meer aan doen. We vullen onze avond met kaartspelletjes en gaan vroeg slapen, met het licht aan.
09-02
Na onze paarden goedemorgen te hebben gewenst en een simpel ontbijt staan we om 9 uur klaar voor vertrek. We hadden de optie om later te vertrekken, maar konden niet wachten om weer op pad te gaan. We geven de dames die voor ons hebben gekookt een flinke fooi, wat ze enorm waarderen in dit zeer arme deel van Bolivia en vervolgen onze weg terug naar Tupiza. De eerste paar honderd meter zijn bijzonder pijnlijk, maar we zullen het ermee moeten doen.
Onze eerste stop is meteen een spannende: een rivier. Javier zegt dat het water tot onze knieën komt, maar dat het toch veilig is om over te steken. We twijfelen flink: de laatste keer dat we een rivier overstaken (in de Dominicaanse Republiek) besloot het paard van Harald in het water te gaan liggen en werd hij nat tot aan zijn middel. De kolkende rivier helpt ook niet mee. We besluiten een poging te wagen en laten Harald in het midden gaan. Mijn paard gaat als laatste en haalt hem halverwege vol zelfvertrouwen in. Terwijl ik omkijk loodst Harald paard Bert er doorheen: ‘Goed zo Bert, nog een klein stukje. Je kan het!’ Ik ben zelden zo trots geweest. Met alleen twee natte rechterschoenen brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf.
Bert heeft er zin in vandaag en stapt gezellig mee met Black Torro. We maken foto’s van elkaar, vergapen ons aan de nog altijd indrukwekkende rotsformaties en wagen ons zo nu en dan aan een voorzichtig drafje. Harald gaat soms zelf een stukje voorop en ondanks de zadelpijn genieten we enorm.
Op een drooggevallen rivier is het mijn moment: de mannen wachten terwijl ik een flink stuk mag galopperen. Zodra mijn paard snapt wat de bedoeling is, gaan we er vol voor. Het gaat zo lekker, dat we in razende vaart teruggaan naar de mannen en daarna nog een keer het hele stuk galopperend afleggen. Even verdwijnt alles. Black Torro en ik zijn één terwijl we over de drooggevallen Boliviaanse rivier scheuren.
Het blijkt niet het meest indrukwekkende deel van deze dag te zijn. Na nog een paar flinke stukken stappen, zetten we koers naar de ‘Cañon del Inca’, een vallei tussen de bergen waar vroeger de Inca’s doortrokken. Om er te komen moet je langs heel veel cactussen en prikkelbosjes rijden, met als hoogtepunt een flinke klim, waarna de vallei zich aan je openbaart. ‘Wow’ is het enige dat we op dat moment kunnen uitbrengen.
Beneden in de vallei is het zo mogelijk nog indrukwekkender dan alles wat we de afgelopen dagen zagen. We rijden over zand tussen gigantische rotsformaties, die vele eeuwen geleden zijn gevormd en door wind en water zijn uitgesleten. Opnieuw mag ik galopperen en mijn paard en ik zijn voor eventjes de enigen op aarde.
Helemaal diep in de vallei mogen onze paarden drinken en wij even uitrusten. Op de terugweg wil Harald zich ook wagen aan een galopje. Terwijl zijn paard rustig wegspringt, weet de Zwarte Stier al hoe laat het is. Met de wind in onze haren scheuren we door de canyon. Harald en Javier volgen op gepaste afstand en genieten.
En dan is het tijd om terug te gaan. We nemen een zijroute van de vallei die ons nog weer eens omhoog brengt, waarna we weer op dezelfde weg langs het spoor terugstappen Tupiza in. Zo op de rug van een paard zou je bijna vergeten dat er zoiets bestaat als de stadse verkeerschaos die met elke stap weer wat dichterbij komt. We bedanken Javier, en knuffelen nog even met Black Torro en Bert. We slapen in weer een ander hostel, want vanuit dat hostel vertrekt onze tour naar de zoutvlaktes van Uyuni de volgende ochtend om 07:00, maar niet voordat we een flinke plensbui op onze kop krijgen. Het zal de eerste van velen zijn..
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-05-25 19:18:46
[totalVisitorCount] => 36494
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 399
[author] => Simone Vogel
[cityName] => Tupiza
[travelId] => 521666
[travelTitle] => Backpacken door Argentinië, Bolivia en Peru
[travelTitleSlugified] => backpacken-door-argentini-bolivia-en-peru
[dateDepart] => 2019-01-22
[dateReturn] => 2019-03-08
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/848/908_640x480.jpg?r=3
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/388/977_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-gauchos-achterna-in-het-wild-west-van-bolivia
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044734
[userId] => 437687
[countryId] => 24
[username] => MaxenJasmijn
[datePublication] => 2018-12-21
[photoRevision] => 0
[title] => Blog 3 - Machu Picchu en begin Bolivia
[message] => Zo... En toen waren we alweer in Bolivia. Hier ons verhaal van de afgelopen weken, we waren in Cuzco gebleven volgensmij!?
Na de rainbow maintain hebben we een paar dagen lekker rustigaan gedaan. Helemaal uitgerust begonnen we aan onze 4-daagse "inka-jungle" trek naar uiteindelijk de Machu Picchu. Dag 1 werden we vroeg opgehaald bij ons hostel. Samen met nog 8 andere gasten gingen we naar ons 1ste avontuur: down-hill-mauntainbiken! Hoe gaaf was dat!! We begonnen op een berg van 4000 meter hoog in de wolken. Met hoge snelheid op de mauntainbikes naar beneden in de jungle. Max had nog wel een kleine uitglijder maar dat mocht de pret niet drukken. Voldaan kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplek. Een lodge midden in de jungle, geen WiFi en geen warm water. Samen met 5 Amerikanen, een Canadees en een Australiër hadden we het goed naar onze zin. Lekker met z'n allen eten en ''s avonds gezellig biertjes drinken bij het kampvuur. De volgende ochtend weer vroeg op want er stond een hele dag hiken op de planning. De hele dag, berg op, berg af, over smalle bergpaadjes en over bruggen. Elke 10 minuten weer een ander adembenemend uitzicht! Een deel van de route die we die dag hadden gelopen was de oorspronkelijke Inca-trail! Onderweg zagen we allerlei tropische planten en dieren. Aan het eind van de mooie maar vermoeiende dag gingen we naar een warmwaterbron waar we onze spieren even lekker konden laten rusten. Dag 3 stond in het teken van adrenaline, we gingen namelijk zip-linen. Samen met de groep hebben we 6 zip-lines gedaan en dat was echt super vet!! Ook moesten we rotsen beklimmen en een mega hoge brug over.. Na het zip-linen moesten we een stuk hiken om bij de volgende overnachtingsplek te komen. Die avond vroeg naar bed want de wekker stond op 3 uur om vroeg in de morgen bij de Machu Picchu aan te komen. Helaas een erg slechte nacht gehad, zowel Max als ik hadden een flinke buikgriep opgelopen. Letterlijk alles kwam er weer uit. Toch besloten we de berg machu picchu op te klimmen. Kijk niet hoe, maar het is ons gelukt!! We waren erg trots op onszelf. Daar waren we dan. Eindelijk. Hier hebben we al die kilometers voor gelopen: DE MACHU PICCHU! En wat was het mooi!! Zoals in de boeken. Na 15 minuten trok de mist weg en kwam het historische bouwwerk goed tevoorschijn. Prachtig! Na rond te hebben gewandeld hebben we een paspoort stempel gezet en hebben we de bus terug naar het dal genomen, we voelden ons beiden nog niet goed. ''s avonds gingen we met de trein en een busje weer terug naar ons hostel in cusco. Daar hebben we nog 2 nachen geslapen voordat we verdergingen met de bus naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. In puno zijn we 3 nachten gebleven. De stad zelf was niet zo bijzonder, maar wel hebben we een dagtrip gemaakt naar de floating islands. Drijvende eilanden gemaakt van riet, mooi om te zien hoe mensen daar leven. Puno was onze laatste bestemming in Peru. Tijd om de grens over te gaan naar Bolivia! We waren erg benieuwd.. Onze eerste bestemming in Bolivia was het kleine stadje Copacabana, ook aan het Titicaca meer. Dit meer ligt op meer dan 3800 meter hoogte. In copacabana was het super chill, het voelde een beetje als " echt vakantie" haha. Hier zijn we bijna een week gebleven om even lekker van het mooie weer en het rustige stadje te genieten. We zijn met de kano het meer op gegaan, hebben de berg naast het dorp beklommen en hebben vooral lekker gegeten en gedronken! Ook hebben we het geboorte eiland van de Inca's bezocht, Isla del sol. Een heel mooi uitzicht, maar verder viel het ons een beetje tegen. Toen was het alweer tijd om door te gaan met onze reis. We gingen naar la Paz, de regerende hoofdstad van Bolivia. Wat een mega stad was dat zeg!! Hier de stad verkent, de kerstoptocht bekeken en wederom lekker gegeten en gedronken. Tot nu toe hebben we onze busreizen gedaan met peruhop/boliviahop. Hiervoor werden we opgehaald bij het hostel en werden we afgezet op de volgende bestemming. Vanaf la Paz moeten we onze busreizen zelf regelen aangezien peruhop/boliviahop niet verder gaat dan la Paz. Maar dat lukt ons prima. In La Paz hebben we onze vlucht naar nieuw Zeeland geboekt, 16 januari vliegen we van Santiago(chili) naar Auckland in nieuw Zeeland. We hebben tot 16 januari globaal een plan uitgestippeld. Via cochabamba, sucre, (misschien Potosi) en uyuni willen we in Chili terechtkomen begin januari. Vanaf daar willen we in 3/4 etappes rond 12/13 januari in santiago terechtkomen. Tot zover onze derde blog! We zitten nu in Sucre, we zijn hier vannacht aangekomen dus over sucre kunnen we nog niet zoveel zeggen. De kerstdagen brengen we hier in sucre door, we zijn benieuwd hoe dat zal zijn :) tot de volgende blog lieve mensen! Dikke kus van Max en Jas
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2018-10-26 08:48:45
[totalVisitorCount] => 4611
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1504
[author] =>
[cityName] => Sucre
[travelId] => 520647
[travelTitle] => Zuid Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-26
[dateReturn] => 2019-05-14
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,sucre
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/687_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => blog-3-machu-picchu-en-begin-bolivia
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044637
[userId] => 314423
[countryId] => 24
[username] => JolienNienkemper
[datePublication] => 2018-12-19
[photoRevision] => 0
[title] => Beautiful Bolivia
[message] => Ietsjes later dan gepland, maar hier zijn we weer! Dit keer zal ik jullie meenemen op reis door Bolivia. Een maandje geleden kwam ik aan in de stad Sucre, die ook wel ciudad blanca (witte stad) wordt genoemd. Een historisch stadje met, zoals verwacht, allemaal witte huisjes. Heel erg mooi! Ik was nét aangekomen toen ik door familie van Amanda werd uitgenodigd voor de lunch, wat heel erg gezellig was! Gelijk een beetje Spaans kunnen oefenen. Dit kon ik nog een beetje meer doen toen wij naar Fantastic Beasts gingen, in het Spaans... hele toffe film! Verder een beetje gegeten en gebouwen gekeken.
Daarna ging ik door naar Samaipata, een klein klein hippe dorpje. Hier heb ik een oude Inka stad bezocht en een natuurpark waarvan gezegd werd dat het extreem biodivers was, maar ik zag alleen maar varens haha.
De volgende bestemming was Rurrenabaque, van waaruit ik roze rivier dolfijnen wilde spotten, maar dit plaatsje is niet makkelijk te bereiken. Ik ben zo’n 2.5 dag onderweg geweest over modderige paden, stomme stadjes en vieze hotelletjes, maar de echte dolfijnen liefhebber doet wat zij moet doen. Eennaal in Rurre was het zó hard aan het regenen dat ik mij afvroeg of de toer nog wel door kon gaan, maar de drie dagen van mijn jungle/pampas toer was het stralend weer! We hadden een super leuke gids die vanalles wist te vertellen over alle vogels, luiaarden, capibaras, aligators (!) ennnn roze rivier dolfijnen!! Ze zijn dus meer roze wanneer ze gelukkig zijn en een beetje grijs wanneer ze niet zo happy zijn. De eerste twee dagen gingen we op een bootje door de rivier en zagen we heel veel kaaimannen en af en toe een stukje dolfijn, maar op dag drie was daar eindelijk het moment dat je het water in kon met de dolfijnen, wetende dat die kaaimannen niet zo heel veel verder lagen. Het water stonk en was vies, maar ik heb met dolfijnen gezwommen (op Sinterklaas nog wel!) dus het maakt mij niet uit! Droom in vervulling!
Na deze top ervaring was de stad La Paz aan de beurt. De stad ligt op iets van 3600m hoog, waardoor ik nogal ziek werd van de hoogte. Daar bovenop kreeg ik een voedselvergiftiging, dus La Paz was top. Nederlandse bitterballen, traditionele dansen en typische souveniertjes hebben het weer een beetje goed gemaakt!
Alweer de laatste bestemming in Bolivia was Copacabana, een plaatsje aan het meer Titicaca. Super mooi meer met besneeuwde bergen eromheen. Hier zijn twee eilandjes; die van de god van de zon en de maan. Deze zijn heel speciaal voor de locals, maar ik vond ze niet zo bijzonder haha. Wel weer hele mooie uitzichten over het meer! En toen was het alweer tijd voor Peru! Hier heb ik alweer veel beleefd, maar dat komt in een volgend verhaal. Bolivia was mooi en leuk, maar niet iedereen was even aardig voor je. Ik weet niet waarom, maar mensen die je dingen zouden moeten verkopen zijn echt onvriendelijk. All in all was het alsnog een heel leuk land!
Adios amigos x
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-09-10 10:54:51
[totalVisitorCount] => 35267
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 403
[author] => Jolien
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520442
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-10-15
[dateReturn] => 2019-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/314/423_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => beautiful-bolivia
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044331
[userId] => 432996
[countryId] => 24
[username] => milouvdvoort
[datePublication] => 2018-12-12
[photoRevision] => 0
[title] => Peru: deel 2 en Bolivia
[message] => Peru: Paracas, Huacachina, Colca Canyon, Puno
Bolivia: Copacabana, La Paz, Uyuni, Potosi
Het was fijn om weer eens een korte doorreis te hebben in plaats van een hele dag in de bus zitten. De bus terminals hier lijken wel luchthavens. Je checkt je bagage in, je moet je identificeren met paspoort en ticket en je handbagage wordt gecheckt voordat je de bus in gaat. Ze brengen drinken en snacks en als je de bus verlaat wordt je door de bemanning begroet. Aardig gek! Vanaf waar de bus stopte was het 10 minuutjes lopen naar m’n hostel. Na het inchecken heb ik eerst met Bas gebeld om Machu Picchu te regelen/boeken, dat is nogal wat werk namelijk. Eind van de middag ben ik even door het dorpje gelopen en heb ik de zonsondergang gekeken op het strand. Het is echt een mega klein vissersdorpje dus ik vind het prima dat ik hier maar een nacht blijf. ‘s Avonds heb ik het lokale gerecht ‘lomo saltado’ gegeten. Patat met tomaat, paprika, ui en super mals rundvlees met veel olie en knoflook. Het is inmiddels de 26e dus het was ook tijd om de twee maanden balans eens op te gaan maken. Ik zit nog steeds iets over budget maar ben sinds Ecuador erg goed gaan compenseren. Bolivia is ook erg goedkoop maar Chili en Argentinië weer niet. We gaan het zien!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan. Om 7.40 moest ik klaar staan voor de boottour naar de eilanden. De tour duurde twee uur en dat was precies goed. Ik heb zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en allerlei andere vogels gezien. Gelukkig kozen de vogels om aan de linkerkant van de boot te poepen, waar ik niet zat. Om 10u was ik terug en om 11u ging m’n shuttle naar het volgende dorpje. Ik had dus nog even tijd om m’n spullen te pakken en te pinnen voordat we gingen. De doorreis naar Huacachina was maar 2 uurtjes. We werden wel nog even staande gehouden door de politie en toen bleek het rijbewijs van de chauffeur al vier maanden te zijn verlopen. Gelukkig mochten we wel doorrijden. Huacachina is een mega klein dorpje rondom een oasis midden in de woestijn. Het dorpje wordt omringd door zandduinen waar je kan scheuren met buggy’s en sandboarden. Ik verbleef in een super fijn hostel met zwembad, lekker eten en luxe kamers. In het hostel kwam ik de Duitse meiden weer tegen met wie Malou en ik in Lima op stap zijn geweest. We hebben samen geluncht en eind van de middag het sandboarden inclusief achtbaan buggy tocht gedaan. Een Spaanse jongen met wie ik in de shuttle zat en die die meiden weer kenden van Mancora sloot aan voor lunch en diner. Na het avondeten gingen de Duitsers naar de nachtbus en heb ik nog wat biertjes gedronken in het partyhostel van de Spanjaard. De tweede dag heb ik lekker uitgeslapen en de hele dag bij het zwembad gelegen. Tussendoor heb ik nog even door het dorpje gewandeld. Ik heb met de Spanjaard gegeten en daarna samen een taxi gepakt naar Ica en vanaf daar de nachtbus naar Arequipa. Arequipa is een mooie stad maar die sla ik nu over omdat ik hier met Bas heen ga op onze weg van Chili naar Peru. Malou was al twee dagen in Arequipa geweest en het plan was om de 30e te starten aan de tweedaagse hike door de Colca Canyon, de op een na diepste vallei in de wereld. De nachtbus duurde 13 uur in plaats van 12 maar was heel comfortabel. Ik heb heel veel kunnen slapen en ik kon me voordat we aankwamen even opfrissen in de wc.
De planning was om 8.15 aan te komen en 9.30 de bus naar Cobanaconde te pakken met Malou, het startpunt van de hike. Mijn bus reed echter 9.15 pas de terminal in en ik moest m’n tas nog halen en naar de terminal aan de overkant lopen. Het was even stressen maar ik heb het gehaald. Malou stond me op te wachten met de kaartjes en een tas vol eten. Ik wist dat het een lange reisdag ging worden maar de tweede bus viel me wel echt tegen. Het was weer een lokale bus en hij stopte super vaak en het duurde twee uur langer dan de bedoeling was. Onderweg verloren we ook nog het reservewiel die opeens in het ravijn viel. Dit bleek de chauffeur niet zoveel te boeien want na een korte blik reden we door. We kwamen pas rond 16.30 (20 uur non stop in de bus gezeten) aan in Cabanaconde. We hadden wel een heel gezellig hostel waar we warm konden douchen en heerlijke soep hebben gegeten. De bedden waren ook super comfortabel. Na het eten hebben we onze kleine tas ingepakt voor de hike en alle snacks verdeeld. 2 bananen, 4 appels, 5 broodjes, 1 avocado, een blikje tonijn, nootjes en 4 liter water. Daar moesten we het wel mee redden. Ik voelde me echt zo’n moeke met al dat eten, m’n Ikea mesje, wc-papier en handalcohol maar man man man wat hebben we er plezier van gehad! Alleen de druk -en sluitzakjes miste nog (Ja mam, je had gelijk. Ze zijn super handig en ik had er meer moeten meenemen).
We zijn super vroeg gaan slapen want ik was kapot en om 6.15 moesten we ons nest alweer uit. We wilden vroeg vertrekken zodat we niet de hele dag in de volle zon zouden lopen en we nog wat tijd hadden om te chillen bij het hostel met zwembad na het hiken. Uiteindelijk vertrokken we om 7.40 en kwamen we 15.10 aan. We zijn deze dag de canyon helemaal ingelopen. We kwamen langs drie kleine dorpjes en het eindpunt was in een klein super groen dorpje in de canyon. Alles is hier dor en droog en dan is er helemaal beneden een super vruchtbaar dorpje door de oase en waterval die hier zijn. De hike was heel mooi maar ook best pittig. De eerste dag is bijna alleen maar afdalen met een keer een lang stuk stijgen. Dat stuk was iets minder leuk omdat het super warm was en geen schaduw. Gelukkig was er bij het eind een vrouwtje die ijskoude cola verkocht. Ze had ook een ‘caviahouderij’ maar die hebben we even overgeslagen. Daarbij heb ik al cavia gegeten op een pizza in Cotopaxi, Ecuador. We waren ook erg blij met al het eten wat we hadden meegenomen want onderweg kwamen we amper iets tegen. Toen we aankwamen bij het dorpje waar we gingen slapen zagen we het zwembad al waar we maar al te graag in wilden. Daarna konden we nog even van de zon genieten op een bedje met een biertje en nootjes. De rest van de middag en avond hebben we lekker uitgerust, genoten van een koude douche (not!) en gegeten. Later hoorden we dat er die dag een brand was ontstaan in het dorpje en veel groepen hun spullen al aan het pakken waren om aan de klim uit de vallei te beginnen. Wij hadden geen idee. Wederom lagen we op een zeer christelijke tijd in bed. Dit keer ging de wekker namelijk al om 4.30. Om de canyon uit te komen moet je 1,1 km stijgen over een pad van 5,6 km. Behoorlijk steil dus. Om de brandende zon voor te zijn begint iedereen vroeg aan deze klim. De weg omhoog had ik erger verwacht dan het was. De losers die ons passeerden op ezels omdat ze niet wilden lopen, waren een extra motivatie om door te gaan. Met een paar korte stops waren we in 3 uur boven en werden we beloond met het zien van een condor, de grootste vogel van de wereld.
Vanaf de top was het nog een halfuurtje vlak lopen terug naar het dorpje. Daar konden we even snel afspoelen, onze tas pakken en in de bus naar Chivay. Door deze bus te pakken konden we in Chivay de bus naar Puno pakken in plaats van helemaal terug te moeten naar Arequipa. In Chivay hadden we even tijd om lekkere koffie te drinken met een taartje en onze berichten bij te werken na twee dagen geen WiFi. Om 13u vertrok de toeristenbus naar Puno. De bus maakte een aantal stops bij mooie uitzichten maar ik vond het niet heel boeiend. Het was vooral erg koud en winderig en ik had m’n slippers nog aan. Rond 20u kwamen we aan in Puno. Het was mega koud. We zijn eerst gaan eten bij een restaurant wat werd aangeraden door Lonely Planet en daarna naar het hostel gelopen. We waren helemaal gesloopt van de lange dag en het vele reizen in een korte tijd. Ik overtuigde Malou ervan dat we toe waren aan een rustdag (waarvoor ze me later dankbaar was). We wilden meteen gaan slapen maar een extreem luid rockfestival aan de overkant van de straat gooide roet in het eten. Gelukkig was de eigenaar zo lief om ons een tweepersoonskamer aan te bieden aan de andere kant van het gebouw voor dezelfde prijs toen we beneden kwamen klagen.
Ik had niet heel goed geslapen vanwege de kou maar het idee dat ik niet meteen hoefde op te staan en ergens op tijd moest zijn gaf al een uitgerust gevoel. Na het ontbijt hebben we uitgebreid gedoucht en onze tas opnieuw ingepakt. Ik heb ook bijna de volledige inhoud van m’n backpack aan de laundry service gegeven. Alles was zo ontzettend smerig. Gelukkig kon ik een outfit van Malou lenen zodat ik ‘al’ m’n warme kleren kon laten wassen. We hebben even door de stad gewandeld, fruit gekocht op de markt en bustickets voor de volgende ochtend gekocht. Malou’s plan was om die avond al door te gaan maar dat plan ging niet door want de grens is alleen tussen 6.00-18.00 open. Ik vond het niet erg dat Malou nog een nachtje moest blijven want hierdoor konden we samen de grens over en doorreizen. We zijn ook nog even naar het Titicaca meer gelopen die op de grens ligt van Peru en Bolivia. Vanaf deze kant viel het aardig tegen. Gewoon een meer met vervuild gras eromheen. ‘s Middags hebben we lekker geluncht en een hostel geboekt voor Copacabana en La Paz. Onze zoektocht naar carrot cake ging verder maar het bleef bij bevroren cheesecake met passievrucht. Ze hadden wel goede koffie.
Ik wilde eigenlijk een massage en een pedicure om mezelf weer een beetje op te lappen maar alles was dicht op zondag in het christelijke Puno. Eigenlijk vonden we het wel lekker dat het zo rustig was op straat. Op de terugweg vonden we toch een pedicure die open was. Malou was er ook wel aan toe en we konden met een halfuurtje terecht. De vrouwen van de pedicure hadden medelijden met onze ‘pobre piedes’ toen ze de blaren van mij en gekloofde hakken van Malou zagen. ‘s Avonds hadden we geen zin meer om de kou in te gaan dus hebben we de druiven en aardbeien van de markt opgegeten. Ik was helemaal excited om m’n schone was terug te krijgen tot ik zag dat mijn was door de war was gehaald met die van een ander meisje en we alles moesten uitzoeken. De man achter de receptie zag eruit alsof hij ze niet alle 24 in een kratje had. Hij stond er een beetje stom bij te lachen en boodt geen oplossing voor het ongemak of de prijs die nu moest worden bepaald door het opnieuw te wegen. Dit samen met het schrale ontbijt en de drie trappen die we elke keer op moesten met intense spierpijn in m’n kuiten maakte me chagrijnig en helemaal klaar met dit hostel. De volgende dag pakten we om 7.45 de bus naar Copacabana, Bolivia. De bus was prima en de grensovergang ging super snel. Land nummer 5 alweer!
We hadden een privé kamer inclusief ontbijt voor €5 per persoon geboekt. Nadat we de tassen hadden gedropt, hebben we kaartjes gekocht voor de boot naar Isla del Sol. Dit is een eiland in het Titicaca meer. Het dorpje was veel leuker dan we hadden verwacht. We hebben lekker geluncht op een dakterras in de zon. De eerste kennismaking met de Boliviaanse keuken was goed! Daarna konden we de boot op. Het was nog best fris in de wind ondanks de krachtige zon. Het was een fijn en mooi boottochtje over het meer. Toen we aankwamen bij het eiland vond ik de sfeer niet top. We werden direct opgelicht met een entreeticket voor 20bob per persoon in plaats van 10. Alle inwoners verkochten souvenirs en andere prullaria en waren alleen maar uit op je geld. Vanzelfsprekend kon je niet even over het eiland lopen. Om iets te bereiken moest je zo’n 500m stijgen door middel van een steile trap waar ik met m’n spierpijn niet echt blij van werd. Het stelde allemaal niet zoveel voor dus we besloten ons verlies te accepteren en een ijsje te eten in de zon totdat de boot weer terugging. Op de terugweg hebben we op het dek gelegen in de zon maar uit de wind, heerlijk!
Eenmaal terug op het vaste land werd het tijd om te pinnen. Ik had wat bolivianos overgenomen van een jongen uit Utrecht die ze over had maar dat geld was inmiddels wel op met ons tweeën. Het kostte heel wat moeite maar uiteindelijk is het gelukt om 500bob per persoon op te nemen (€65). We hebben bij dezelfde tent avond gegeten met een prachtig uitzicht op het meer met alle bootjes en een ondergaande zon. Het eten viel een beetje tegen maar het uitzicht maakte het goed. Terug in het hostel hebben we gedoucht en alsof we op kamp waren raadsels verteld/geraden om de tijd te doden tot bedtijd (21.30). De volgende ochtend stonden we weer vroeg paraat om wederom teleurgesteld te worden door het ontbijt. Blijkbaar zien mensen in Peru en Bolivia geen onderscheid in vers en oud brood?! We zijn naar het plein gelopen en hebben tickets gekocht voor de bus van 8u naar La Paz. Ik ben bij het enige café wat al open was een sandwich gaan halen om mee te nemen aangezien de rit 3,5 ging duren en we alleen een banaan en een gebakken ei hadden gegeten. De bus vertrok keurig om 8u en ondanks de kou was het prima. Na iets meer dan een uur stopte we omdat de bus op een soort veerpont moest om een stukje van het meer te kruisen voordat we verder konden rijden. Ik vroeg de chauffeur waar de wc was en nam aan dat dat duidelijk genoeg was maar niets was minder waar! Toen ik terugkwam stond de bus inclusief Malou en andere passagiers op het pontje en dreef die al van de kant. Malou riep dat de chauffeur had gezegd dat ik een ander bootje moest nemen?! Het andere bootje zat vol met locals en zag er niet uit alsof het snel ging vertrekken. Hoe dichterbij ik de pont bij de overkant zag komen, hoe meer stress ik kreeg. Is dit nou serieus de tweede keer dat een bus zonder mij wegrijdt omdat ik naar de wc ben? Ik kon Malou ook niet bereiken omdat ik alleen haar Nederlandse nummer heb die ze gebruikt voor whatsapp en niet het nummer van de lokale simkaart die in d’r telefoon zit. Uiteindelijk ging het bootje varen en zag ik de bus staan toen ik eraf sprong. Ik was echt woest over de laksheid van iedereen. Alleen Malou begreep me en had vanuit de bus gezorgd dat de chauffeur bleef wachten. Ik wilde mezelf verwennen met de sandwich om m’n rancune iets te laten zakken maar tot mijn grote spijt was het wederom brood wat eenden niet eens meer zouden eten. Ik had echt even een halfuurtje nodig met muziek om te kalmeren en besefte me ook dat de irritaties waarschijnlijk te maken hadden met het vroege opstaan elke dag en het hoge reis tempo van de afgelopen week. Gelukkig zouden we 3 dagen in La Paz verblijven dus konden we daar ook even een dagje chillen.
De bus deed er ook nog iets langer over door het drukke verkeer en stopte niet bij het plein vlakbij ons hostel zoals gezegd waardoor we een taxi moesten nemen. We waren er allebei even helemaal klaar mee. In het hostel konden we gelukkig al onze dorm in. We hebben de tassen gedropt en onszelf verwend met een lekkere lunch bij een overpriced westers café. Daarna zijn we naar een plein gelopen waarvandaan een walking tour begon. De tour maakte onze dag weer helemaal goed! De gids was enthousiast en super informatief. Hij vertelde ons dingen die we anders nooit hadden geweten. Zo geloven bijvoorbeeld veel Bolivianen in Pacha Mama (Nee niet die club op Ibiza, mother earth!) Ze offeren alcohol, eten, bloemen en soms zelfs mensen (!) in de hoop dat hun wensen uitkomen. Daklozen of verslaafden worden ‘s avonds benaderd en buiten bewustzijn gemaakt met alcohol en/of drugs. Zodra de persoon buiten bewustzijn is, wordt hij meegekomen naar een bouwplaats en daar levend begraven door in beton te gieten samen met de andere offers. Of het nog steeds gebeurt is niet bekend maar als er oude gebouwen worden gesloopt, worden er vaak lijken in de fundering gevonden. Ook heeft iemand die bijna slachtoffer is geworden een boek geschreven over zijn ervaring en ontsnapping. Achter het plein waar we begonnen was een gevangenis. De gevangenis wordt alleen van buiten bewaakt omdat het binnen te gevaarlijk is. In de gevangenis maken gangs de dienst uit. Hoe meer geld je hebt, hoe luxer je kan leven. Sommige mensen hebben een 3-kamer appartement en meerdere mensen die voor zich werken. Er werken ook mensen als ‘taxi’ in de gevangenis. Bezoekers mogen altijd langskomen en deze taxi’s begeleiden je dan veilig naar degene die je wil bezoeken of de gevangene naar de poort. Cocaïneproductie en handel is zeer gewoon in de gevangenis. De bezoekers brengen de grondstoffen mee en de gevangenen gooien het eindproduct op straat verpakt als afval. Iemand staat dan buiten te wachten om het onopvallend op te rapen en te verkopen. De rest van de tour ging over de tradities van cholita’s, de traditionele vrouwen die je hier veel ziet en de geschiedenis van Bolivia met veel presidenten die zijn afgezet of vermoord. Kortom, erg interessant allemaal.
Aan het einde van de tour vroegen we de gids of hij een plek wist waar ze carrot cake verkochten. En jahoor, eindelijk hebben we het gevonden! In een super leuk café kregen we enorme plakken carrot cake met een lekkere crèmelaag en goede koffie. We waren weer helemaal gelukkig! Eenmaal terug in het hostel hebben we de death road tour voor de volgende dag geregeld in het hostel. Deze weg heeft zijn naam te danken aan de vele ongelukken die er gebeuren. Het is dan ook niet voor niets verkozen tot de gevaarlijkste weg van de wereld. Vroeger reden hier dagelijks vrachtwagens die elkaar moesten passeren op de smalle onverharde rotsweg zonder vangrails. Een kleine stuurfout kan je fataal worden want vanaf de rand van de weg is het ravijn 400-500m diep en steil naar beneden. Tegenwoordig is er niet veel verkeer meer en is de weg een attractie geworden voor toeristen. Onder het mom ‘no risk no fun’ en het voornemen om dit pas ná de tour aan onze familie te vertellen, schreven we ons in. We hadden goed onderzoek gedaan naar een organisatie met goede recensies, meerdere gidsen en up to date materiaal. We hebben die avond lekker Indiaas gegeten en zijn zodra de spullen klaar lagen gaan slapen. De volgende ochtend stonden we om 7.30 klaar voor het hostel. De tour begon een beetje stom omdat het busje te laat was, we op crappy uitklapstoelen moesten zitten en er keiharde metal muziek aanstond waar ik nog even niet klaar voor was op de vroege ochtend. Echter was dat snel vergeten toen de tour begon! De gids was erg goed en we hadden een leuke groep. We waren wel blij dat we zelf al ontbeten hadden met yoghurt, appel en het zakje granola, kaneel en rozijnen wat ik nog had want het ontbijt wat inclusief was daar kon je niet op leven. We kregen instructies over de route, spraken tekens af en testen onze mountainbikes. Ook kregen we elleboog -en kniebeschermers, een pak, handschoenen en een helm. Het vette van deze route is, is dat je begint op 4200m in de kou en eindigt op 1100m in de jungle en warmte. De weg is op een paar kleine vlakke stukjes na alleen maar naar beneden. De eerste 25km was nog over asfalt. We konden een beetje wennen aan de fiets, de snelheid en het continue remmen. Tussendoor stopten we vaak om de groep bij elkaar te houden en foto’s te maken. Na het asfalt stuk begon de echte death road. Gravel, losse stenen, scherpe bochten en vooral smalle stukken maakte het best spannend. Bij elke stop instrueerde de gids ons over het stuk wat daarna kwam en waar we op moesten letten. Toen we echt net waren begonnen stopte de gids abrupt. Een vrouw van een andere groep was met fiets en al 20-30m naar beneden gevallen. Gelukkig had ze zich aan iets vast kunnen grijpen. Malou en ik werden erg blij van hoe professioneel onze gids met de vrouw omging en wat basis testen deed om te checken of ze oke was. Het bizarre was dat de gids van de groep van de vrouw niet eens doorhad dat ze gevallen was. We waren erg blij met onze keuze van deze organisatie! Door deze wake-up call ging iedereen serieus om met de instructies over afstand houden en afremmen voor de bochten. Eenmaal beneden was het flink warm en konden we even uitpuffen met een biertje terwijl de gidsen de fietsen wasten. Daarna werden we naar een hotel gebracht met grote tuin en zwembad waar we konden chillen, zwemmen, warm douchen en eten van het buffet. Om 17.15 kregen we onze T-shirts als bewijs dat we het gehaald hadden en begon de 3 uur durende rit terug naar La Paz. In het busje hadden Malou en ik eerst nog wel zin om in het hostel wat drankjes te doen aan de bar maar eenmaal terug waren we zo gaar dat we meteen zijn gaan slapen.
De derde dag in La Paz konden we eindelijk even rustig aan doen. Ik was alsnog vroeg wakker maar ben lekker in bed gebleven en heb wat research gedaan naar de amazone. M’n plan was om daar vanuit La Paz heen te gaan voor een 3-daagse tour. Ik had moeite met het vinden van een goede organisatie, de vluchten waren duur en ik merkte aan mezelf dat ik er eigenlijk helemaal niet zo’n zin in had. Het is nu regenseizoen waardoor er nog meer muggen zijn en de boot waarmee je door de amazone vaart heeft geen overkapping dus dat klonk ook niet heel aanlokkelijk. Ik besloot de amazone te skippen en met Malou mee te gaan naar Uyuni die avond. De 3-daagse tour over de zoutvlaktes zou een super leuke afsluiter zijn van het reizen samen! We hebben wederom genoten van ons eigen ontbijtje in de zon, rustig onze spullen gepakt en uitgecheckt. Omdat de straten van La Paz zo in hoogte verschillen en om verkeersdrukte te minderen is er een kabelbaan netwerk over de hele stad. Locals gebruiken dit om van A naar B te komen maar voor ons was het erg leuk om de verschillende wijken van bovenaf te zien en een mooi uitzicht over de stad te hebben zonder na een blok te hijgen. Ik had trouwens nóg steeds spierpijn in m’n kuiten van de Colca Canyon. Na een paar ritjes zijn we terug gegaan naar het café met de lekkere carrot cake voor lunch en vanzelfsprekend nog een stuk carrot cake. Daarna zijn we langs wat souvenirwinkeltjes gaan struinen om handschoenen, een sjaal en een muts te kopen voor in Uyuni. Ook zijn we langs de terminal gegaan om bustickets te kopen voor de nachtbus die avond. Al met al toch weer best veel gedaan op een dag maar het was gezellig en ontspannend. Die avond hebben we om 20u de nachtbus gepakt naar Uyuni.
De busrit was niet top maar ik heb best wat kunnen slapen dus ik voelde me prima. Om 6u kwamen we aan en werden we bedolven door mensen van tour operators. Het was super koud en we wilden gewoon ergens binnen ontbijten en wakker worden zonder al die irritante mensen. We hadden van te voren een café gevonden die goed inspeelt op de nachtbus. Ze gaan om 5am open, hebben ontbijt, een warme douche en je kan je telefoon en andere apparaten opladen. Precies wat we nodig hadden! We hebben daar gehangen tot om 8u alle kantoortjes open gingen. We hadden op basis van verhalen en recensies drie bedrijven waar we langs wilden en een van die drie kiezen om mee te boeken. Er kan nogal wat verschil zitten tussen de kwaliteit van de tour en goedkoop betekent hier vaak niet beter. Omdat er in Uyuni zelf niets te beleven is, gaan de meeste mensen dezelfde ochtend van aankomst weg op tour naar de zoutvlaktes. Het was even stressen omdat de organisatie die we wilden twee mensen extra nodig had om een nieuwe auto ‘te openen’, de tweede überhaupt geen mensen had en de derde vol zat. We waren even bang dat we niet konden vertrekken. Uiteindelijk hebben we een andere organisatie gevonden en omdat het zo last minute was nog €30 van de prijs af kunnen lullen. We hadden nog even tijd om snel een broodje, water en wc-papier in te slaan en toen begon de briefing. De gids sprak goed Engels en kwam heel gepassioneerd over. Om 11u vertrokken we met twee jeeps, 10 mensen, 2 chauffeurs en 1 gids voor 3 dagen avontuur!
Deze tour was absoluut m’n hoogtepunt van Bolivia en staat zeker in de top 3 van hoogtepunten tijdens deze reis. De eerste dag hebben we weinig in de auto gezeten. We maakten een stop bij een ‘begraafplaats’ voor treinen, een fabriekje waar het zout wordt verwerkt en toen bij dé zoutvlaktes. We hadden een strak blauwe lucht, amper wind en een hele krachtige zon die binnen no time mijn scheiding rood had. Er lijkt geen eind te komen aan de kilometers lange vlaktes. We hadden even tijd om foto’s te maken en toen kregen we een super lekkere picknick als lunch buiten op de zoutvlaktes. De cliché grap ‘is er ook zout?’ is zeker gemaakt. Na de lunch reden we naar een ander deel van de vlaktes waar we tijd hadden voor de perspectief fotoshoots met attributen. De volgende stop was een soort eiland met koraal erop en mega veel cactussen. Vroeger was het water onder de zoutvlaktes een meer maar dat is overstroomd door de zee en zo ontstond de laag zout op het water. Door plaatverschuivingen zijn stukken die vroeger onder water lagen omhoog geduwd. Het koraal is vanzelfsprekend dood maar het was heel cool om dingen die je normaal met snorkelen of duiken ziet nu op het droge te zien. We zijn omhoog gelopen voor een 360 graden uitzicht over de vlaktes en daarna een stuk gaan rijden voor een mooie plek om de zonsondergang te kijken. De gids had als verrassing rode wijn en chips mee en we waren allemaal even heel gelukkig met de situatie. Een super gezellige groep, leuke dag, mooi uitzicht, muziekje uit de auto op de achtergrond (ik was de hele trip DJ) en een wijntje in je hand. Eenmaal aangekomen bij het hostel was iedereen kapot van de lange dag. Na het eten was het tijd voor een warme douche en om ons bed in te gaan.
De tweede dag hebben we wat meer in de auto gezeten. Om 6.30 was het ontbijt en om 7u vertrokken we. We zijn langs prachtige meren gegaan, meer opgedroogd koraal, vulkanen en reden uren door de ongerepte woestijn. We hebben flamingo’s, lama’s, struisvogels en een vos gezien. Het gaf zo’n vrij gevoel om te roadtrippen door the middle of nowhere met een muziekje op en te dagdromen terwijl de mooie landschappen voorbij raasden. Malou en ik waren ook erg blij dat we niet bij een overdreven Amerikaanse meid in de auto zaten die alleen maar kon praten over haar leven als lerares in Korea. Wij zaten absoluut in de coole-mensen-auto (lol!). De tweede accommodatie was erg basic maar dat wisten we van te voren. 200m vanaf het hostel zit een kleine hotspring met heerlijk warm water. Na het eten zijn we met 5 van de groep erin gegaan met wijn en chips en hebben we naar de prachtige sterren gekeken. Er was ook geen douche in het hostel dus dit was top om even op te frissen. ‘s Avonds koelt het flink af dus we zaten tot onze schouders in het water met een muts op om zo min mogelijk warmte te verliezen.
De derde dag bestond vooral uit terug rijden. Ik had een beetje last van m’n buik, ben nog steeds snot verkouden en was erg moe van de volle dagen en 24/7 samen zijn met zo’n groep. Ik had wel weer behoefte aan wat me-time. Eenmaal terug in Uyuni ben ik met Malou bustickets gaan kopen. Zij gaat terug naar La Paz en ik naar Potosi. Ik had daarna nog even tijd om m’n berichten bij te werken en avondeten te halen voordat ik afscheid moest nemen van Malou. We hebben 3 mega leuke weken gehad en ik ga d’r zeker weer zien in Utrecht! Om 18u ging mijn bus naar Potosi. Dit is een stad 4 uur van Uyuni vandaan die bekend staat om haar actieve mijnen en onder andere zilverwinning. Ik ben nog nooit in een mijn geweest en ik wilde wel meer weten over de omstandigheden waarin de mijnwerkers werken. In Potosi zijn niet zoveel hostels met dorms dus ik besloot mezelf te verwennen met een privé kamer om even goed uit te kunnen rusten. Rond 22u kwam ik aan en ben ik meteen m’n bed in gedoken. Het is me zowaar gelukt om uit te slapen (9u)! De dag vulde zich redelijk makkelijk met rustig ontbijten, uitgebreid douchen, FaceTimen met Bas, paps en mams, Anouk en Simone, lunchen en dingen uitzoeken voor Argentinië en de weg ernaar toe. Het was echt heel lekker om een eigen kamer met badkamer te hebben waar je al je zooi gewoon kan laten liggen, geen rekening hoeft te houden met anderen en je even kan terugtrekken.
M’n tweede dag in Potosi heb ik weer een rustige ochtend gehad. Ik ben even door het centrum gelopen en na 8 pogingen bij verschillende banken heb ik het voor elkaar gekregen om dollars te pinnen. De waarde van de Argentijnse peso is nu heel laag waardoor het slim is om stabiele dollars mee te nemen naar Argentinië en die daar om te wisselen in kleine hoeveelheden. Na de lunch begon mijn tour door een mijn samen met 5 anderen. De gids probeerde soms iets te grappig te zijn en sprak niet bijster goed Engels maar hij deed erg zijn best. Hij is zelf op zijn 8e begonnen als mijnwerker en heeft het 27 jaar gedaan voordat hij als gids is gaan werken. We kregen een pak en laarzen aan voor het stof, een helm met lamp en een mondkapje. Ook kochten we sap, coca bladeren en dynamiet als cadeaus voor de mijnwerkers. De meeste mijnwerkers werken zo’n 12u per dag. Tijdens zo’n dag leven ze op sap en coca bladeren die de eetlust verminderen. Je zag ze allemaal met zo’n prop in hun wang zitten. Na 4 uur is de smaak van de bladeren weg en weten ze dat ze even mogen rusten. Ook helpt het tegen hoogteziekte. Het was heel leip om in de mijn te zijn en op sommige smalle diepe stukjes ook best benauwend. Het was bizar om te zien in wat voor erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. In de mijn was ook een offerplaats voor Pacha Mama. Elke vrijdag drinken de mijnwerkers 96% alcohol en dat offeren ze ook samen met sigaretten en coca bladeren in de hoop voor geluk en goede kwaliteit. Ik was blij toen ik weer daglicht zag en we door konden naar de fabriek waar het zilver, zink, lood en mineralen worden gescheiden van de stenen. Na de tour kon ik gelukkig nog even douchen in het hostel, eten en met de taxi naar de terminal. Om 20.30 ging m’n bus naar Villazon, het grensplaatsje aan de kan van Bolivia.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44
[totalVisitorCount] => 26833
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 482
[author] => Milou
[cityName] => La Paz
[travelId] => 520278
[travelTitle] => Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => zuid-amerika
[dateDepart] => 2018-09-25
[dateReturn] => 2019-01-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/bolivia,la-paz
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => peru-deel-2-en-bolivia
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 3
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 3
[last] => 4
[previous] => 2
[next] => 4
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 31
[lastItemNumber] => 45
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Oruro - Bolivia 
