Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Madeira, ook wel de ‘Parel van de Atlantische Oceaan’ genoemd, lokt reizigers al jaren met haar weelderige landschappen, levendige cultuur en gematigde klimaat. Hoewel deze Portugese archipel het hele jaar door een topbestemming is, geeft de lente een extra betoverende touch.
Twijfel jij nog of en wanneer je naar Madeira wilt? Lees dan snel verder en ontdek waardoor de lente een ideale tijd is om je bezoek aan dit eiland te plannen.
Je hebt valst wel eens gehoord dat Madeira ‘Bloemeneiland’ wordt genoemd. Dit is natuurlijk niet voor niets. Het eiland staat namelijk bekend om zijn bloemenpracht. En vooral een rondreis Madeira in de lente staat in het teken van kleuren, als exotische bloemen en inheemse planten in bloei staan.
Mis vooral het jaarlijkse Madeira Flower Festival niet, dat meestal eind april wordt gehouden. De straten van de hoofdstad Funchal komen dan tot leven dankzij kleurrijke optochten met bloementapijten, traditionele kostuums en levendige muziek.
De lente markeert het begin van het walvisseizoen op Madeira. De warme Atlantische wateren rond de archipel worden dan namelijk een speeltuin voor verschillende walvissoorten, waaronder potvissen, orka's en verschillende dolfijnsoorten.
Door deel te nemen aan een bootexcursie krijg je de kans om deze majestueuze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien, terwijl je geniet van het adembenemende uitzicht op de kust.
Ga jein de lente naar Madeira? Dan kun je ook genieten van milde temperaturen, waardoor het een ideale tijd is voor buitenactiviteiten. De mooiste wandelingen Madeira maak je dan ook tijdens deze periode.
Met temperaturen tussen de 15 en 25 graden Celsius kun je de diverse landschappen van het eiland tijdens de lente optimaal ervaren, zonder de intense hitte van de zomer.
De culturele kalender van Madeira staat bol van de evenementen in de lente, waardoor je altijd wel een feestje tegenkomt.
Naast het Bloemenfestival organiseert het eiland verschillende traditionele feesten, waaronder het Madeira Wijnfestival. Dit evenement wordt eind augustus gehouden en laat je de wereldberoemde wijnen van het eiland proeven.
Dompel jezelf onder in de lokale cultuur door deel te nemen aan traditionele volksdansen, proef regionale delicatessen en geniet van de warme Madeiraanse gastvrijheid.
De lente op Madeira biedt een rustigere en ontspannen sfeer vergeleken met de drukke zomermaanden. Natuurlijk ben je niet de enige toerist tijdens de lente, maar je hoeft het eiland niet te delen met hordes toeristen. Wel zo prettig aangezien je op vakantie gaat om tot rust te komen, toch?
Het hele jaar door, dus ook in de lente, is het belangrijk om een goede reisverzekering af te sluiten als je naar Madeira gaat. Zoek van tevoren uit welke het beste past bij jouw wensen.
Kortom: De lente onthult de charme van Madeira in al zijn glorie, waardoor het een perfecte periode is voor een betoverende ontsnapping. Twijfel dus niet langer; boek je reis naar Bloemeneiland vandaag nog!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vijf-redenen-om-madeira-de-komende-lente-te-bezoeken [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/96/96_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 95 [date] => 2023-11-20 [title] => Reisverzekering: eenmalig of toch doorlopend? [text] =>Sta je op het punt om op reis te gaan? Heb je dan eigenlijk al nagedacht over een reisverzekering? Deze verzekering is van onschatbare waarde voor mensen die een tijdje van huis zijn. Zowel voor de kortere reizen als de langere vakanties kan het helpen om meer gemoedsrust te krijgen. Je moet dan wel een keuze maken tussen een tijdelijke verzekering of de doorlopende variant. Beide opties zorgen dat je veel meer zekerheden krijgt. De verzekering dekt bijvoorbeeld de kosten voor ongevallen of wanneer je plotseling ziek wordt. Ook diefstal of verlies van jouw bagage is gedekt in deze verzekeringen. Je staat niet meer voor hoge kosten, omdat je een vergoeding krijgt na het indienen van een schadeclaim.
Een reisverzekering kan je in eerste instantie voor een enkele reis afsluiten. Het is voornamelijk een goede keuze wanneer je niet vaak reist. Het heeft dan immers geen zin om de verzekering aan te houden en maandelijks een premie te betalen. Voor ieder weekendje weg of iedere vakantie kan je weer een nieuwe verzekering afsluiten. Je past de dekking hiermee helemaal aan jouw bestemming aan. De keerzijde is echter dat je tijdens het voorbereiden van de nieuwe reizen wel weer naar een nieuwe verzekering moet gaan kijken. Het neemt dus wel tijd in beslag om de voorbereidingen op de goede manier te treffen en te voorkomen dat je tijdens jouw vakantie niet voor hoge kosten komt te staan.
Als je veel reist of vaak een weekendje weg gaat, kan een doorlopende reisverzekering een betere keuze zijn. Voor deze verzekering betaal je iedere maand een premie en ben je tijdens alle avonturen voorzien van meer veiligheid. Het bespaart je veel tijd tijdens het voorbereiden, omdat je niet meer na hoeft te denken over het afsluiten ervan. Je kan gewoon in de auto of het vliegtuig stappen en hoeft je nergens meer zorgen om te maken. De financiële bescherming is geregeld en de onvoorziene omstandigheden laten geen donkere wolk boven jouw reis achter. De verzekering biedt een dekking voor medische noodgevallen, vertraagde vluchten, annulering en verloren bagage. Alles wat je nodig hebt tijdens jouw reis dus!
Een doorlopende reisverzekering heeft als grootste voordeel dat deze flexibel is. Je kan hem namelijk helemaal aanpassen aan jouw behoeften. Het maakt dus niet meer uit waar je naartoe gaat, je verzekering staat jou overal in bij. In eerste instantie ben je verzekerd tegen de basis, maar je kan ook naar de aanvullende opties kijken. De uitbreidingen zorgen voor nog meer gemakken. Zo stem je de verzekering af op het soort reis dat je gaat maken en de activiteiten die op jouw lijstje staan. Het is hierbij van belang dat je de tijd neemt om de dekkingen met elkaar te vergelijken en de aanvullende opties te bekijken. Pas als je zeker weet dat de verzekering past, sluit je hem af en kan je op reis.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => reisverzekering-eenmalig-of-toch-doorlopend [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/95/95_1.jpg ) [2] => stdClass Object ( [newsId] => 94 [date] => 2023-10-26 [title] => Waarom moet je kiezen voor Edinburgh? [text] =>Zoek je nog een leuke bestemming voor je volgende reis? Een vakantie Edinburgh is dan alvast een goed idee. Het grote voordeel van deze grote Schotse stad is dat je er op vele manieren van kan genieten. Dat maakt het dus ook op veel momenten een geschikte bestemming. Afhankelijk van wat jouw insteek is, kan je namelijk de zaken aanpassen zodat jij je er op je gemak voelt. Daar is deze stad dan ook meer dan geschikt voor. We gaan er hier dieper op in, zodat je direct overtuigd raakt.
Wanneer je kijkt naar de vele mogelijkheden, dan is er één die er wel echt bovenuit steekt. De stedentrip Edinburgh is wel heel aantrekkelijk om te maken. Een kort uitje, ergens in een weekend middenin het jaar, is ideaal om jouw batterij weer even op te laden. Soms zit je er gewoon helemaal doorheen, maar is de vakantie nog ver weg. Dan is het leuk om naar een stad te gaan die lekker afwijkend is en juist daarom veel te bieden heeft. Edinburgh is dan misschien wel de beste optie van allemaal om voor te gaan.
Ook de langere vakantie is goed in Edinburgh door te brengen. Dat komt omdat de stad zelf niet het enige is wat je kan ontdekken. Ga je net de stad uit, dan ben je bijvoorbeeld al bij de zee. Mocht het meezitten met het weer, dat is natuurlijk wel een punt van aandacht, dan kan je dus ook lekker een dagje aan zee in de zon doorbrengen. Zonder last te hebben van enorme hitte zoals op andere plaatsen. Dat past natuurlijk perfect bij het beeld van een leuke zomervakantie. Wil je dus even echt ontsnappen in de zomer, dan is dit de plek waar je moet zijn.
Edinburg, maar eigenlijk Schotland als geheel, is typisch zo’n plek die nooit tweemaal hetzelfde is. Daarom kan je er ook gemakkelijk meerdere keren naartoe. Zo kan je bijvoorbeeld in het voorjaar een hele andere beleving hebben dan in het najaar. Zonder dat je daar zelf heel veel anders voor hoeft te doen. De stad krijgt gewoon een heel andere sfeer aan de hand van het jaargetijde. Dat maakt het dus ook altijd een aantrekkelijke optie wanneer je gewoon even weg wilt uit de sleur van het dagelijks leven. Deze stad staat dan altijd voor je open.
Een laatste reden waarom Edinburgh altijd een goede keuze is, is dat er voor iedereen van alles te beleven is. Of je nu volwassen bent en je liefde bij whisky ligt, of je bent nog jong en je bent helemaal gek van de films van Harry Potter. Alles is hier te vinden en je kan je vakantie zelfs aan de hand van deze thema’s invullen. Zo kan je er dus ook altijd echt zeker van zijn dat je een leuke tijd hebt en dat je je maximaal zal vermaken met alles wat er op het programma staat voor je.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => waarom-moet-je-kiezen-voor-edinburgh [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/94/94_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 9 [countryId] => 42 [reportCount] => 8 [pictureCount] => 30001 [position] => 1 [countryName] => Colombia [countryIsoCode] => CO [continentName] => Zuid-Amerika ) [1] => stdClass Object ( [continentId] => 9 [countryId] => 147 [reportCount] => 4 [pictureCount] => 65535 [position] => 2 [countryName] => Peru [countryIsoCode] => PE [continentName] => Zuid-Amerika ) [2] => stdClass Object ( [continentId] => 9 [countryId] => 252 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 8189 [position] => 3 [countryName] => Bonaire [countryIsoCode] => BQ [continentName] => Zuid-Amerika ) [3] => stdClass Object ( [continentId] => 9 [countryId] => 24 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 50224 [position] => 4 [countryName] => Bolivia [countryIsoCode] => BO [continentName] => Zuid-Amerika ) [4] => stdClass Object ( [continentId] => 9 [countryId] => 40 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 39840 [position] => 5 [countryName] => Chili [countryIsoCode] => CL [continentName] => Zuid-Amerika ) ) [countryId] => 147 [countryName] => Peru [continentId] => 9 [continentName] => Zuid-Amerika [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-15 [title] => Twee super top excursies! [message] =>Dat was een lekker lange verjaardag: om 4 uur opstaan! Het is in Nederland natuurlijk 7 uur later dus ik had al verschillende felicitaties in de appjes en zo.
De reden voor deze vroegspokerij was dat we met een excursie wat dingen in de omgeving van Cusco gingen zien. Het was een leuke dag met als hoogtepunt de incatouwbrug q'eswachaka. Sinds de jaren 50 wordt deze weer op traditionele wijze ieder jaar opnieuw gevlochten door de omringende dorpen. Het was top om er over te lopen en de omgeving was schitterend.
Het was ook erg grappig om de kleine, uitgedoofde vulkaan op te klauteren (7 meter hoog) en in navolging van De Dijk even te dansen!
En vandaag ... stonden we nog vroeger op, Vandaag gingen we naar de Rainbow Mountains, eigenlijk de reden dat we überhaupt via Peru reizen.
En ik zal je vertellen: het was alle moeite waard.
Sinds gisteravond heb ik heel wat minder last met de hoogte en ik kon dus helemaal naar boven klimmen: 5200 meter boven zeeniveau. Echt zo mooi al die kleuren, ik was er opgetogen van. En met mij heel veel andere mensen, het was heel druk.
Wat een top dag weer, helemaal blij.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097717 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 99 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/145/245_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => twee-super-top-excursies ) [1] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-13 [title] => De eerste dagen in Cusco [message] =>Donderdag was een dag om rustig aan te doen, we moesten acclimatiseren. Ik zeker want de voorgaande nacht was ik er toch wel beroerd van. Gelukkig hielp een bak koffie mij uit de misère.
Het was heerlijk weer om te ontbijten op de binnenplaats van ons oorspronkelijke hostel. We slenterden door de smalle straatjes, zagen de twaalfhoekige steen, genoten van de sfeer op het centrale plein en voelden ons heel wat mans zo in het algemeen.
Hi hi tot we weer omhoog moesten, binnen 2 tellen hijgden en puften we als oude postpaarden.
In de avond was het druk op de Plaza de Armas, Peru voetbalde tegen Chili, en er stonden grote schermen voor de kathedraal. Iets verderop vond er een anti regering protestje plaats.
Vrijdag de 13de was en pracht dag voor ons, we zijn naar de zoutterrassen van Salinas geweest.
We hebben vanaf Maras 4 kilometer gelopen. Gelukkig alles naar beneden want we zitten hier rond de 3400 meter hoogte. De omgeving was prachtig, ik heb weer honderden foto's gemaakt.
Salinas was helemaal geweldig, de zoutterrassen werden al in de Inca tijd gebruikt en ze leveren nu nog zout. En het is een toeristentrekker.
We liepen nog een stuk verder naar beneden tot aan de weg waar de bus zou stoppen. Er kwam er vlot eentje en de aansluiting later was ook prima.
We hebben in totaal zo'n 18 kilometer gelopen, en dat op deze hoogte ... goed gedaan van ons!
Het was een topdag.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097661 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/887_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-dagen-in-cusco ) [2] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-12 [title] => Een paar serieuze reisdagen [message] =>Er zijn 2 dagen van voornamelijk (vlieg) reizen voorbij. Alles verliep tamelijk voorspoedig maar ja, wel langdradig natuurlijk.
Het was al donker toen we in Cusco aan kwamen maar wat ik er van zag is het nog steeds even leuk.
We moesten een stukje bergop lopen om bij het hostel te komen en dat leidde onmiddellijk tot gruwelijk zuurstofgebrek, zo dat was zwaar ... we moeten echt acclimatiseren!
Erg jammer was dat het hostel overbooked was, voor vannacht zijn we elders geplaatst dus morgen meteen verhuizen.
En nu .... heel vroeg naar bed!
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097628 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/663_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-paar-serieuze-reisdagen ) [3] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-11 [title] => Update 13: Van het hoogste punt naar rivier zicht [message] =>Uitslapen hadden we na de Inca trail wel verdiend! Dat lukte tot een uurtje of zeven. De dag stond in het thema van rustig aan nog alles doen wat we wilden in Cusco. Na Machu Picchu was het gelijk genaamde museum een logische zet, maar we gingen voor het Inca museum. Vroeger was dit het huis van de admiraal, wat bleek door de prestigieuze façade van het gebouw. Het pre-Inca gedeelte had vooral veel potjes en een kamer gewijd aan de kunst van het weven. Op de tweede verdieping begon het Inca gedeelte met veel keramiek en kaarten die lieten zien tot hoe ver hun rijk wel niet kwam. Cusco was het perfecte middelpunt van het geheel. De maquette van Machu Picchu zag er met onze ervaring van de dag ervoor zeer bekend uit.
Echt interessant werd het bij de tentoonstelling van wel vier mummies in een grot. Dit leek in eerste instantie nep, maar de afgesloten ruimte had ook een luchtvochtigheid en temperatuur meting. De mummies waren allemaal opgesteld in de foetushouding. Zoals ze de wereld in zijn gekomen, gingen ze er weer uit. De mummies waren omringd door allerlei offers, van kleding tot coca bladeren. Hierna volgde het Spaanse gedeelte van het museum. Een groot schilderij liet de onthoofding van Atahualpa zien, de laatste echte Inca. Wat volgde was een verzameling aan meubels van de neppe Inca’s. Geplaatst door de Spaanjaarden gedroegen ze, kleedden ze en woonden ze echt Spaans. Allemaal om de zieltjes van de originele bevolking te winnen.
Na het museum gingen we naar het paleis van de aartsbisschop. Dit zat nog in ons kaartje van de kathedraal en we hadden ervoor betaald dus we moesten gaan. De binnenplaats was mooi om naar te kijken en de eerste kamer was het hoogtepunt. Houten plafonds met uitgehouwen vierkantje tegels met mijters en kruizen. Houten vloeren en houten deuren met tal versieringen. Verder hingen er ontzettend veel grote schilderijen in elke kamer die we binnen gingen. Het was echter vrij klein, dus we hadden het gauw gezien. Op de weg naar buiten viel het kleine orgel nog op, met op de zijkanten plaatjes van gondels en de St. Pieter kerk van Rome. De muren van het gebouw waren aan de buitenkant opgebouwd uit een laag van twee meter hoog aan stenen van Inca tempels. Vanaf die twee meter was het een witte, glad gestreken muur tot aan het dak. De toeristische attractie was hier de twaalf puntige steen. Deze had twaalf hoeken welke naadloos op de omliggende stenen aansloten. Het hele pand zou zelfs op deze steen rusten. Zeggen ze.
Het chocolade museum was maar een korte stop, want zo bijzonder smaakte het niet. Op het San Blas plein vlakbij ons hotel van voor de Inca trail vond Sandra een leuk armbandje van een vrouw die aan het weven was. We liepen vanaf hier door om het kantoor van het planetarium op te zoeken. Dit was het plan voor de avond, maar we kregen het niet gevonden. Nu wisten we wel bij welk pleintje we vanavond opgehaald zouden worden. Dachten we. Lunch hadden we bij het avocado restaurant. Die groene smeuïgheid was hier zo lekker dat dit restaurant een must voor de huwelijksreis was. Avocado frietjes met een mango avocado ceviche en een avocado burger. Die laatste was een gehalveerde avocado als broodje met een linzen en bieten burger ertussen. Heerlijk smullen in het kleurrijke paars met groene interieur, naast de avocado knuffel.
De stop bij de San Cristobal kerk was niet een stop vol pracht en praal. Maar het zat ook nog in ons entreekaartje. Er zal wel een feestdag achter de rug zijn geweest, want het plein ervoor stond vol met lege kratjes bier. Kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel bier naast een kerk heb gezien. Of ik moet carnaval op de Grote Markt van Breda meerekenen trouwens. Het uitzicht vanaf de klokkentoren van de kerk was wel de moeite. Al die lege flesjes maakte ons wat dorstig, dus op naar het Pisco museum. De derde keer van deze vakantie, maar dit schijnt het origineel te zijn. Het was er rustig, maar de cocktails smaakten weer goed. Ik besloot dat we nog wel een tweede verdienden, maar ondertussen zaten we wat op de tijd. Snel naar dat pleintje voor de pick-up naar het planetarium.
Dat pleintje. Na een kwartier wachten gingen we de overtijd in. Met geen enkele activiteit om ons heen, leek het bijna doorgestoken kaart. De Peru telefoon (met 4G) lag thuis, aan de oplader gelegd door Sandra. Dus we konden het machtige internet niet om hulp vragen. Sandra, die dit uitstapje uitgezocht had, was er echter zeker van dat dit plein buiten het centrum toch echt hét pleintje was. Ik met elke seconde minder. Gelukkig had ik nog een mailtje dat ik offline kon bekijken. Het plein kon ik niet opzoeken op maps, maar het zou zomaar één van die pleinen in het centrum kunnen zijn. Het bleek in ieder geval niet deze. Shit, inderdaad… rennen!
Eenmaal daar hadden we de pick-up natuurlijk gemist, dus dan maar een extra taxi. De hemel was namelijk veel te helder om vanavond geen sterren te gaan kijken. Toen de route naar het planetarium veranderde in een hobbelig pad naar beneden gaf onze taxi chauffeur het op. We waren ondertussen in the middle of nowhere beland leek het. Geen huizen in de buurt en nauwelijks licht op de route te zien. Ondertussen waren we namelijk al diep in de schemering, dus op deze onbekende weg in Zuid-Amerika trokken we een sprintje om nog enigszins op tijd te komen. Het leek alsof we niet veel gemist hadden toen we nog nazwetend op een stoel neerploften om naar de projecties op het koepelvormige dak te kijken. Wat een avontuur weer.
Het begon allemaal, voor ons althans, met het projecteren van alle sterrenbeelden. Deze zijn allemaal geplaatst op de denkbeeldige oost-west lijn in de hemel. De ene herkenbaarder dan de andere, toch maar beter opletten wanneer we naar de sterrenhemel kijken. De vraag of we de hond konden zien was lastig, want het bleek uiteindelijk slechts een streepje te zijn. Wat best wel cool was, was de les over navigeren op het zuidelijk halfrond. In het noorden hebben we natuurlijk de Noordster die ons helpt. Of tegenwoordig Google Maps. Maar vroeger was navigeren op het zuidelijk halfrond iets complexer. Trek vanaf de steel van het Zuiderkruis (bekend van de vlaggen van onder andere Australië en Nieuw-Zeeland) lijn één. Vervolgens loodrecht op het midden van de felle sterren Alfa en Beta trekken we lijn twee. Waar ze snijden ligt dan ongeveer de Zuidpool. Orion kwam ook langs. Mijn enige sterren funfact is altijd geweest dat de piramides van Gizeh naar verhouding exact dezelfde formatie hebben als de riem van Orion. Maar in deze avond waren er tot mijn enthousiasme weer wat funfacts bij gekomen!
Toen mochten we naar buiten om sterren te kijken. Het was ondertussen goed donker en de hemel was erg helder. Twee telescopen waren opgesteld voor ons kijkplezier. Het Zuiderkruis bleek door de telescoop een gigantische verzameling sterren die met het blote oog onmogelijk te zien waren. Sommige sterren die we bekeken hadden een gele of juist blauwe kleur. Andere bleken er twee te zijn. Dit terwijl er toch echt maar eentje te zien was zonder de vergroting. Recht boven ons was de Schorpioen goed te zien. Deze gingen we niet snel vergeten, zo opvallend is deze verzameling sterren als je het eenmaal ziet.
Na het turen door de telescopen gingen we weer naar binnen. Hier kregen we wat uitleg over hoe de Inca naar de sterren keken. De donkere plekken in de Melkweg hadden allerlei betekenissen. De donkere lama en de slang zag je pas als je het zag zullen we maar zeggen. Daarnaast lieten ze plaatjes zien van één van de eerste observatoriums ter wereld. Nog voor de Inca’s was dit een plek waar de equinoxen duidelijk waar te nemen waren. Weer terug in de stad wilden we chifa eten, de Peruaanse variant van Chinees. Waar we uiteindelijk zaten was de combinatie van een prijzige menukaart en een kwartier niemand aan onze tafel reden genoeg om te vluchten. Na wat ronddwalen werd het simpel vega eten vlakbij het hotel. Er werd overal flink gestapt op deze woensdagavond, maar niet voor ons want de wekker ging weer vroeg.
Al voor half vijf werden we opgepikt. Op straat werd nog steeds gestapt met een combinatie van wildplassen. Bijslapen lukte redelijk in de bus, tot we ergens ontbijt kregen. Hier werden ook drie vrije uitloop alpaca’s gehouden, die natuurlijk de nodige aandacht trokken. Daarna begon de rit naar Vinicunca, beter bekend als de regenboog berg. In Quecha betekent vini kleuren en cunca zeven, ook meer dan toepasselijk. We schrokken bij aankomst een beetje van de intens enorme verzameling toeristenbusjes die hier klaar stonden. Dat heb je waarschijnlijk snel als een bezienswaardigheid op de voorpagina van de Lonely Planet staat. Best wat mensen kozen ervoor om te paard omhoog te gaan. De armen beesten mochten de luie toeristen dragen die geen luttele driehonderd hoogtemeters wilden maken.
Nu moet ik wel toegeven dat dit niet makkelijk was. Vanaf 4700 hoogtemeter kwam die hoogteziekte weer een beetje op. Gelukkig had ik wat coca blaadjes meegenomen om de klim door te komen. In de verte keken we uit op torenhoge gletsjers. Deze sneeuw was de bron van de Amazone rivier. Het water dat Machu Picchu passeert, waar we eergister nog waren. Dezelfde gletsjer hadden we ook gezien vanaf het 4900 meter punt tussen Puno en Cusco. Sandra deed het rustig aan, dus ik schoot even door naar voren. Voor zover dat nog ging op deze hoogte. De trappen van het laatste stukje naar boven waren een heuse mierenhoop te noemen. Voor de regenboog berg zelf stond een flinke rij om een foto te maken zonder medetoeristen in beeld. De berg zelf was uniek, horizontale lagen van geel dat bijna goud was, rood, turquoise en wat dunne lijnen zwart en wit. De naam van de berg was terecht en dat allemaal te danken aan de vele mineralen in deze regionen.
Ik hupte verder omhoog door de mensenmassa heen. Verder op de berg tegenover de regenboog berg kreeg je beter zicht op het geheel. Sandra hopte erbij en vanaf het hoogste punt daar hadden we uitzicht op nog grotere gletsjers. Misschien was dit uitzicht nog wel mooier dan die hele regenboog berg achter ons. Maar dat kan ook aan de toeristen gelegen hebben. Ineens knapte er iets in mij, ik had meer dan genoeg van deze mensenmassa. Als een berggeit hopte ik naar beneden, snakkend naar adem buiten deze verzameling selfies, de man in dat condor pak en schijnbaar oneindige TikTok poses. Beneden liep Sandra tegen onze gids aan, terwijl ik al door was gesprint. De rode vallei was hier vlakbij en we hadden nog tijd zat!
Die tip hadden we van iedereen gekregen die hier al geweest was, ga naar de rode vallei want die is eigenlijk veel mooier. Ik moet ook zeggen dat de regenboog berg me wat tegenviel. Er was geen gevoel van ontlading of uitgebreide euforie. Het eerste uitzicht in de rode vallei gaf me echter wel de rust en ontzag die ik zocht. Door een stenen poort kwamen we in vallei die vrijwel oneindig leek. Rode en goudkleurige rotsen met toefjes sneeuw en rotsige bergtoppen die er boven dit alles uitstaken. Hier konden we even rustig zitten om alles in ons op te nemen. Het handjevol toeristen was een schim van de mierenhoop waar we een half uur geleden ingelopen waren. Dit was inderdaad de moeite waard.
Plus, we konden nog verder omhoog! Dat avontuurlijke in mij zoekt altijd naar nog die paar treden hoger, nog verder richting de horizon en nog dieper naar het einde. Ik moet altijd alles gezien hebben, elke hoekje en elk gaatje. Sandra heeft dat soms wat minder, waaronder nu ook. Ik moest haar wat overtuigen om de bergkam over te trekken naar het allerhoogste punt hier op 5069 meter. Een ontzaglijke hoogte die nog 260 meter boven Mont Blanc, de hoogste berg van Europa, uitsteekt. Maar dit was gewoon te doen zonder gekke fratsen en binnen handbereik. Hoogterecords, love it. Sandra liep mee, met ook de optie om terug te gaan als ze het beu werd. Ik zag de top al bijna en overtuigde haar de laatste meters mee te maken. Het laatste stuk was immers ook vrij vlak. Op de top waren we nagenoeg alleen en het uitzicht was van een andere wereld. Driehonderdzestig graden aan gekleurde en besneeuwde bergtoppen doorsneden door een groen dal met een rivier.
De afdaling terug naar het busje was ook echt prachtig. Elk moment dat we dachten het wel gezien te hebben, kwam er weer een nieuw mooi uitzicht. Veel van onze groep was al bij het busje, maar toch hadden er een paar het gepresteerd om na ons aan te komen. Dit terwijl wij heel die rode vallei afgestruind waren en zij niet. Na een korte rit hadden we lunch op dezelfde plek als het ontbijt. Quinoa soep en een buffet. De alpaca’s buiten werden vol in de spotlight van vele selfies gezet. Ze gaven zelfs kusjes zo nu en dan. Dit was al hilarisch, maar het hoogtepunt was het spugen naar de man die iets te veel zijn best deed voor de perfecte foto. Ze waren net aan het eten, dus met de klodder kwam een hoop gras mee dat op zijn wang bleef plakken. Sandra en nog een paar toeristen mochten even helpen met herder spelen, toen de beesten uit de poort liepen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Na een te lange busrit waarbij we vele cuy (cavia) restaurants passeerden waren we weer in Cusco. Met twee meter grote cavia beelden met een koksmuts op, werd dat hele cuy er niet aantrekkelijker op. In Cusco begon onze zoektocht naar een mooi schilderijtje voor thuis. Het schildermannetje dat we voor de Inca trail hadden gezien was helaas niet op zijn plek. Dus eerst even een pauze in het hotel met een biertje en het bubbelbad. Na het succesvol afronden van de zoektocht belandden we bij een piepklein restaurant. De voorkant van de menukaart was Indisch en de achterkant Mexicaans. Het lange wachten op het eten viel ons wel mee, maar het was de eigenaar een extra rondje drankjes waard. Na heerlijk smullen gingen we meteen slapen, die koffer inpakken ging morgen maar gebeuren.
Na een goede nachtrust, ontbijt en inpakken zaten we in een taxi naar het vliegveld van Cusco. De chauffeur reed als een maniak. Dus met tijdswinst die we zeker niet nodig hadden, kwamen we op het vliegveld aan. Zeker omdat het kleine vliegveld maar vier gates had en verder vrij weinig. Mijn backpack in flight bag werd voor het eerst in zijn tienjarig bestaan inadequaat genoemd. Ik nam het voor hem op, maar moest uiteindelijk een papiertje tekenen om het er toch mee eens te zijn. Die arme tas heeft nooit iemand iets misdaan. Onze vlucht had wat vertraging en dat was spannend. De overstap vanaf Lima was namelijk maar een uur en twintig minuten. Dat werd bij landing in Lima nog maar veertig. Absurd krap dus.
We schoten al het gangpad in na de landing om iets meer kans te hebben op succes. Als een dolle renden we over het vliegveld heen. Op zoek naar een bordje voor aansluitende vluchten, werden we steeds maar doorverwezen door het personeel. Tot we in de vertrekhal stonden.. Fuck! De moed zakte in onze schoenen. We hadden geen andere route dan deze kunnen nemen, dus hoe dan ook moesten we weer door de beveiliging heen. Bij de boarding passen scannen kropen we maar voor en bij de beveiliging vroegen we om hulp. Het laatste moment nog heel asociaal van rij wisselen en daarna weer sprinten voor ons leven. Met nog twintig minuten voor opstijgen waren we bij de gate aangekomen. Net op tijd, want we mochten er nog in. De toeristen die achter ons aan holden waren de laatsten en we zagen de deuren achter ons dicht gaan. Wat een geluk.
Maar die backpacks van ons! Die waren natuurlijk never nooit op tijd in dit vliegtuig beland, onmogelijk. Wat ons hoop gaf, was dat er nog twee vluchten na ons van dezelfde maatschappij naar Iquitos vlogen. Onze tassen zouden er vast nog geraken. Voor de vorm en de grap zaten we vervolgens op het vliegveld van Iquitos bij de bagageband te wachten. Tot onze gigantische verbazing werden binnen vijf minuten onze backpacks uitgespuugd op de band. Super blij. Ons hotel in deze grote stad aan de Amazone rivier was erg schoon en netjes. Niet de zee van beestjes die we verwacht hadden. Het welkomstdrankje smaakte goed en na wat opfrissen liepen we langs de enorme rivier die de longen van onze aarde met water voedt. Zwarte vogels met een spanwijdte van een meter vlogen langs de oever. Rond een aftakking van de Amazone zaten witte vogels verzameld. We waren weer op een totaal andere plek beland.
Omdat ons ren en vlieg avontuur geen lunchtijd had, besloten we iets lichts te eten. Een simpele salade en een hamburger. Dit duurde vervolgens letterlijk een uur. Boze blikken van Sandra naar de bediening werden afgesloten met doodzwijgen. Mijn vrouw en gebrek aan eten is een lastige combinatie, dat weet ik ondertussen. Sandra hoefde maar weer het restaurant in te lopen of de vrouw sprong op en vluchtte de keuken in. Vanaf het balkon waar we zaten, zagen we een watervliegtuig landen in de rivier. Het eten werd door ons letterlijk opgevreten en weg waren we weer. De boulevard aan de rivier werd steeds meer gevuld met toeristen. Op een terras met wat cocktails kregen we vervolgens wat lichte paniek. We hadden helemaal niks gehoord van onze pickup voor onze jungle tour. Toch wat onhandig de avond van tevoren. Mailen, bellen, appen en sms-en. Het werd allemaal ingezet, maar zonder succes. Het pand waar ze gevestigd zouden zijn had ook niks, niet eens een bord met hun naam. Bestond dit bedrijf überhaupt wel? Was het failliet terwijl we net alles betaald hadden? We zouden tot de volgende ochtend moeten wachten om erachter te komen.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096842 [countryId] => 147 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 175 [author] => Jirry [cityName] => Iquitos [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/139/085_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-13-van-het-hoogste-punt-naar-rivier-zicht ) [4] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-08 [title] => Update 12: De beloning, Machu Picchu [message] =>Om vijf uur ging de coca thee wekker weer. We hadden deze ochtend wat langer de tijd, dus het team kon voorgesteld worden. Er was een chef, souschef en iemand voor de bediening. Daarnaast nog eenentwintig porters, ofwel dragers, waarvan de jongste 19 was en de oudste een schokkende 64. We stonden in een grote cirkel en brachten onze armen in de lucht om iedereen te bedanken in het Quecha. De taal van de mensen in het Andes gebergte werd hier nog veelvuldig gesproken. Veel van het team stelden zichzelf dan ook voor in deze taal, in plaats van het Spaans. De zonsopgang begon ondertussen achter ons de ruïnes van gistermiddag te verlichten.
We begonnen weer met lopen op deze derde dag, wat de mooiste dag van de route zou zijn. De bergen lagen nog in een oranje gloed van het ochtendlicht. Drie besneeuwde bergtoppen zaten in ons uitzicht. De voor de Inca’s heilige bergen omdat hun smeltwater leven geeft aan alles. Het pad waarop we liepen was nog honderd procent origineel. Precies zoals de Inca’s het bedoeld hadden. De stenen waren compact neergelegd en de fundering was op verschillende punten schrikbarend hoog. Miguel wees ons op één de besneeuwde bergen. In het dal van deze berg waren we twee dagen geleden begonnen. Bizar hoeveel we al met de benenwagen afgelegd hadden. Langzaam werd het landschap meer jungle, allerlei soorten kleuren mos zat aan de bergzijde van ons pad.
Bij de eerste rustplek van de dag was er een heuveltje om te beklimmen. Fris als we nog waren, deden we dat. Onder ons lag een verzameling indrukwekkende ruïnes die we zo zouden bezoeken. Verder in de bossen was een ruïne zichtbaar bestaande uit vele plateau die de berg leken te omhelzen. Het uitzicht vanaf waar we zaten was wederom fenomenaal. Recht voor ons lag een berg die Machu Picchu voor nu nog voor ons verstopte. We daalden af naar de Phuyupatamarka ruïnes, wat in Quecha stad in de wolken betekent. Normaliter zou hier een aardige bewolking hangen, maar we hadden vandaag weer alleen maar zon met een paar schapenwolkjes.
Toen we de trappen naar beneden het bos in liepen, zweefden twee valken over onze hoofden. Het gevoel dat we in de jungle liepen begon toe te nemen. Naarmate we verder in het dal kwamen, nam de begroeiing toe. We gingen kleine overhangende grotten door en hoorden de trein naar Aguas Caliente vanuit het dal. De makkelijke manier naar Machu Picchu. Sandra was wat achter gebleven om te kletsen met Frances en Nigel, maar het laatste stuk tot aan de Intipata ruïnes deden we samen. Vanaf de terrassen van de zon hadden we weer een uitzicht dat nergens mee te vergelijken was. De rivier in het dal konden we net niet horen. Onze gidsen wezen ons op het pad naar ons kamp. Het vrij vlakke pad was voor de twee daagse Inca trail. Lunch is dan in ons kamp en daarna door naar het eerste uitzicht op Macchu Picchu. Vervolgens slapen in Aguas caliente en de dag erna Machu Picchu pas van dichtbij bekijken.
Om 1 uur waren we in ons kamp met wat meer tijd om te relaxen. De lunch die dag was de beste maaltijd van de trail. Sowieso was het eten de hele tijd al erg goed. Knap wat men allemaal kan prepareren in de bergen. Mango ceviche, lomo saltado en tonijn omwikkeld door aardappel. Dat laatste was het vredesvoedsel na de laatste oorlog tussen Chili en Peru. Peru trots op haar aardappels en Chili op haar tonijn. Maar de aardappel de tonijn in greep houdt, zegt misschien iets over de bedenker. Na wat schrijven en dutten namen we een ijskoude douche. Vers bergwater zonder enige vorm van verwarming, maar wel de eerste douche in 3 dagen. Daarna bezochten we onze laatste ruïne voor Machu Picchu, de favoriet van onze gidsen Marisol en Miguel.
Wiñay Wayna betekent in de Quecha taal het eeuwige leven. Deze naam kwam van de enorme verzameling orchideeën die de ontdekkers hier aangetroffen hebben. De plek werd waarschijnlijk gebruikt om te experimenteren met verschillende soorten groenten. Toen al had men 3500 soorten aardappels, wat naast quinoa en tomaten hun belangrijkste gewas was. Nu zijn er maar liefst 5000 soorten aardappels in Peru. Marisol wees ons ook op de huisjes verderop deze plateau ruïne. De meeste hadden maar drie muren, wat betekende dat ze voor opslag gebruikt werden. Drie muren zou immer wat koud en guur slapen. Ronde stenen uitsteeksels werden vroeger gebruikt om de daken aan vast te zetten.
Marisol wees ons ook op de ronde constructie met zeven ramen. Dit was de tempel van de regenboog. De regenboog die ook terugkwam op de vlag van Cusco. Wij maar denken dat ze hier gewoon vrij van geest zijn. Ze legde uit hoe de samenleving vijfhonderd jaar geleden opgebouwd was. De Inca’s waren de baas, ze werden gezien als goden. Opvolging ging natuurlijk, degene die de sterkste of slimste was kreeg de macht. Of je moest het meeste veldslagen gewonnen hebben, in ieder geval moest je ergens de beste in zijn. Na de Inca’s kwamen de nobelen en daarna het gewone volk, de Quecha. De laatste Inca koning was nep. Gemaakt door de Spanjaarden om invloed te houden op de originele bevolking. Toen de neppe Inca met een Spaanse trouwde in de kathedraal, was dat de druppel. Hij werd vermoord. Vroeger werden de mummies van Inca’s door de straat gedragen bij feestdagen. Met het katholieke geloof werden dit poppen. Poppen die de Quecha slim wisten uit te rusten met het haar van hun Inca’s. Zo bleven ze stiekem trouw aan hun gebruiken.
Na alle informatie hadden we nog vrije tijd om te besteden in de ruïnes. Dit begon met een groepsgesprek over de te geven fooien. Na de eerste consensus was er nog allerlei discussie. Maar wij gingen door, dit ging van onze ruïne tijd af. Door deze huisjes lopen is altijd al een favoriete bezigheid van ons geweest. Toen de meeste toeristen al weg waren, ontstond er een heerlijke stilte. Alleen vogels en de rivier kwamen er bovenuit. Het was al bijna donker toen we terugliepen, wat het lastig maakte om het juiste kamp te vinden. Bij het avondeten hadden ze een taart gebakken voor de groep en speciaal voor ons happy honeymoon in chocolade erop geschreven. Het bleef zelfs zonder deze attenties een onvergetelijke huwelijksreis. Plus, hoe krijg je een taart gebakken in de bergen!?
Na het eten waren we lekker aan het kletsen met de Britten en Marisol. De Britten wonen momenteel in Abu Dhabi en wisten te vertellen dat ze dé allesbepalende race van het Formule een seizoen van 2021 live hebben meegemaakt. Je weet wel, die race waarin we allemaal wel minstens drie hartverzakkingen hebben gehad. Ze wonen op twintig minuten van het circuit. Dus als we een keertje langs wilde komen voor een race of een ander weekend, zijn we van harte welkom! Sebastian kwam deze avond met zijn speciale laatste zoetjes, die erg goed smaakten. Hij had er eentje bewaard, die hij aan de chef presenteerde als een gigantische taart die we voor hem hadden gebakken. Dit was meteen het afscheid van de porters. Morgenochtend hadden ze een uur en twintig minuten om het dal in te rennen en de trein te halen. Met 25 kilo op hun rug. Wederom alleen maar hulde voor deze mannen, bedankt voor jullie snoeiharde werk alleen voor deze onvergetelijke ervaring van ons. Om half negen lagen we alweer in onze tent. Het was niet lastig om de oogjes dicht te laten vallen.
We hadden een wekkertje gezet om tien minuten over drie, zodat we om half vier klaar konden staan voor de start. De porters hadden namelijk haast, dus we stonden maar al te graag vroeg op voor ze. De helft van onze tijdelijke familie had dit niet helemaal begrepen, dus wij liepen voorop om een plekje bezet te houden. Onder een overkapping mochten we twee uur wachten tot de poort open ging. Met een ontbijtpakketje in de hand moesten we het volhouden. Tien minuten voor tijd stonden we al op. We kregen van Miguel een soort alcohol damp shotje in onze handen, waar we hard in moesten snuiven. Dit gaf even een energie boost alsof we daadwerkelijk een shotje deden. Plus meer. We mochten alleen iemand voorbij laten wanneer ze erom vroegen en we dit wilden. Opgepompt stonden we klaar voor de start. Sandra was ondertussen rustig op haar terugweg van het toilet, waarna ze nog even geheel onwetend foto’s van de maan stond te maken. Kom schat, gelukkig ben je nog op tijd.
Ik zat vlak achter Miguel toen we rap van start gingen. Het voelde als een sprint. Na een paar honderd meter hoorden we achter ons een vreselijke gil. In het pikkedonker met alleen onze hoofdlampjes als licht. Het was Frances en het klonk alsof ze al halverwege het ravijn beland was. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ze snel door, met enkel een scheur in haar broek en een bloedende knie. Uiteindelijk stuiterde ik voor Sandra uit. Tegen het einde werden we geconfronteerd met de “Gringo killer”, een laatste steile trap voor de zonnepoort. Deze was niet in een moordende staat, want het viel best mee. Na nog wat trappen passeerden we de zonnepoort en werden we eindelijk beloond met het eerste uitzicht op Machu Picchu. Even wachten tot ik Sandra kon high fiven en daarna de rest.
Dit eerste uitzicht gaf ons al veel. De ruïnes lagen prachtig op de glooiing van de berg gebouwd. De vorm van een condor was vanaf dit punt niet helemaal herkenbaar. Wel het uitzicht op de naastgelegen berg Wayna Picchu. Die zouden we nog gaan beklimmen als kers op de taart. Sandra geloofde dat niet echt, was het niet die kleinere heuvel ernaast? Na de vele fotosessies konden we weer op gang. De laatste paar kilometers werden onze uitzichten steeds beter, tot de ruïnes uit het zicht verdwenen. Nu gingen we eindelijk het archeologisch park in.
We hadden het gehaald, de 45 kilometer na vier dagen hiken en drie nachten in de bergen slapen. De route viel ons best wel mee, we waren nog niet moe. Tussen de lama’s door en naar dat uitkijkpunt. Die plek voor de klassieke foto met Machu Picchu op de achtergrond. Wat een plaatje was het. Ik moet wel zeggen dat dit niet het moment was waar heel de Inca trail op neer kwam. Eigenlijk was de reis hier naartoe het meest grotesk. Dit was als het toetje en heerlijk smullen ervan deden we. Onze roep van het thema van de reis “Vamos, campiones!!!”, werd niet zo gewaardeerd. Het is immers nog steeds een heilige plek, oepsie. Direct na de ssst van onze gids, volgde er een fluitje. Onze gids had nu een probleem, maar Sebas wist het met zijn praatjes glad te strijken met de beveiliging. Tot aan een knuffel toe. Ssssst, werd het nieuwe thema van ons team. Miguel kon er ook om lachen.
We gingen vanaf hier het park weer uit, waar we even konden opfrissen en ontbijten. Ons kaartje bleek maar liefst 75 euro waard, waarvan slechts 5% naar Cusco gaat, de rest gaat naar de staat. We ploften ergens op een vlak stuk terras neer, waar we van Miguel weer een stukje geschiedenis kregen. Letterlijk betekent de naam oude berg. Daarna vertelde hij over hoe de Inca’s steeds naar hoger gelegen steden trokken onder de Spaanse invasie. De laatste was stad Ollytaytambo, waar we op dag één nog ontbeten hadden. Vanaf hier gaven de Inca’s het commando om de wegen naar Machu Picchu te vernietigen. In de hoop dat de Spanjaarden de stad nooit zouden vinden. De stad werd geëvacueerd en de mensen gingen elders in de bergen wonen. Zo werd het de verloren stad van de Inca’s. Terwijl er ongetwijfeld nog vele verloren steden verborgen zijn van het zicht.
Het nut van de stad blijft helaas gissen. De meest gangbare theorie is dat het een buitenverblijf was van de Inca. Het zou ook een administratief centrum geweest kunnen zijn. Dit omdat er vele wegen naartoe leiden en het erg centraal in het Inca rijk lag. De ontdekking ervan blijft ook een twistpunt. De lokale bevolking wist immers allang waar het lag, voordat in 1912 Hiram Bingham langskwam met National Geographic. Een Duitse goudzoeker die de stad met toestemming van Peru plunderde, was er daarvoor al in 1866 en waarschijnlijk was weer een andere Duitser nog eerder. Die Bingham was overigens ook niet de handigste. Machu Picchu was een grote verzameling begroeiing toen hij er aankwam. Het verbranden van die vegetatie is misschien de snelste methode, maar niet de beste voor de stenen…
Na de uitleg liepen we een rondje om de tempel van de zon. Het steenwerk hiervan was naadloos op elkaar aangesloten, zonder enige mortel. Het bouwwerk had een paar ramen. Door het ene raam scheen op 21 juni precies de zonsopgang en op 22 december vanuit een andere. Duidelijk waar de tempel haar naam aan dankt. Door ook zo’n naadloos geconstrueerde poort liepen we naar wat waarschijnlijk de kamer van de Inca was. In een tweede ruimte was een stroom water die door liep over de gemaakte aquaducten van de stad. Dit zou hij gebruikt hebben voor rituelen, niet als bad. Dat zou wat onhygiënisch zijn voor de rest van de stad.
Vervolgens kwamen we aan bij de binnenplaats die van gras voorzien was. We liepen op een pad langs deze binnenplaats, met aan onze linkerkant een gebouw. De stenen van deze muur waren immens groot. Alsof de Inca’s ermee wilde laten zien wat ze wel niet konden bouwen. In het midden van de binnenplaats stond ooit eens een grote steen, die waarschijnlijk als altaar diende. Een Spaanse president heeft deze gesloopt met zijn helikopter landing. Onze gids noemde het de laatste middelvinger van Spanje. We stopten bij een groot stenen altaar dat nog wel stond. De vorm ervan kwam overeen met de berg die erachter lag. Het eren van de bergen was immers belangrijk. Dit was ook de plek waar we afscheid namen van de groep. Zonder gidsen en samen met Xilin gingen we Wayna Picchu beklimmen.
Sandra keek nogmaals met een nieuwsgierige blik naar boven. Het was immers best een grote berg vanaf dit punt. Het zou zo’n drie kwartier duren om de top te bereiken. Er waren wat mega steile stukken bij, waar de traptreden niet eenvoudig meer waren. Hier hing vaak een metalen touw om je balans aan te houden. Xilin had er moeite mee, maar Sandra hopte als een berggeit naar boven. Het einde was meer een ladder te noemen dan een trap. Als een aapje kwam je hier het beste omhoog. Het uitzicht was wederom een mooie beloning van de klim. Ik vond dat je vanaf hier pas echt Machu Picchu kon zien zoals de Inca’s dat bedoeld hadden. De condor was iets meer herkenbaar nu. Na het laatste richeltje waren we beland op het absolute puntje van de berg. Sandra vond dat puntje wat spannend, haar hoogtevrees sloeg toe. Toen iemand op de piek ging verzitten, zorgde de geluiden van rap verschuivende voeten voor een lichte angstkreet bij haar. De bewaker daar was ook fotograaf, voor een foto op wat het puntje van de gehele omgeving leek.
Na de piek gingen we een uitdagende Inca tunnel door, deze ging met een draaiing van bijna 45 graden naar beneden. Je kwam er alleen bukkend doorheen. Vervolgens ging ik als een berggeit naar beneden. Bij de start van de route keken we nog even om. Wauw, dat hadden we nog even gedaan. Het was inderdaad de kers op de taart, geen seconde spijt van gehad. Zelfs met al vier dagen wandelen in de benen. Nu snel terug naar de rest, die waren al vol aan het lunchen in Aguas Caliente. We liepen door de tempel van de Condor, welke vanuit de juiste hoek daadwerkelijk op een condor leek. Lama’s liepen nog willekeurig door de ruïnes heen. We passeerden de berg waarvan de naam gelukkig betekende. Hij werd omringd en omhelsd door alle andere bergen. Aangekomen bij de uitgang, stond er precies een bus voor ons klaar voor de terugweg.
Een bus gevuld met dagjesmensen. Tot dat had ik ze inmiddels al omgedoopt. Ze waren goed herkenbaar aan hun spijkerbroeken en veel te warme kleding. Hun frisse, schone uiterlijk in contrast met onze vier dagen zonder een fatsoenlijke douche. Ik voelde me precies zoals ik me voel in de trein na een fantastisch feestje dat tot de vroege ochtend geduurd heeft. Mensen die net wakker waren naast je, die de dag nog tegemoet moesten gaan, onwetend dat je de nacht van je leven hebt gehad. Jullie hebben geen idee wat ik meegemaakt heb. Het is raar hoe je brein er weer een soort ons en hun van weet te maken. In de ruïnes merkte je wel dat men respect had voor de Inca trail lopers. Hun gidsen wezen soms naar ons, kijk, zij hebben vier dagen gewandeld door de bergen. Maar wellicht roken ze dat al.
In het restaurant werden we door de rest van onze Inca trail familie onthaald als helden. Wel had iedereen iets van ons nodig en dat ging een beetje snel. Eten bestellen, geld terugkrijgen, fooi in de envelop doen, waar is je hotel? (voor de tweede keer), vragenlijst invullen, hoe was het?, dit is de wifi, hier de WhatsApp code van ons groepje. We waren blij toen het eten er was met een ijskoud, heerlijk en welverdiend biertje. Even een rustmomentje, hoewel we redelijk snel door moesten om de trein te halen. Sebas, Omar en Sergio hadden een trein eerder, dus van hen namen we als eerste een warm afscheid. Met een doggybag zaten we vervolgens in de trein. Onze gidsen leken even kwijt, maar die hadden gelukkig een wagon achter ons. Die wagons gingen overigens van A naar I naar D, dus het was even zoeken.
De trein was tof, met een dak dat deels van glas was zodat je de bergen kon zien. We zaten tegenover een ander stel dat ook met ons bedrijf Alpaca Expeditions de Inca trail had gedaan. Het was erg gezellig kletsen met ze, waardoor de tijd lekker snel ging. Na wat rommelige stukken rails waren we in Ollytaytambo. Een busje zou ons naar Cusco brengen, de laatste rit als familie. De kids van de Franse familie waren druk bezig om rotzooi in het haar van hun nietsvermoedende vader te leggen. Mooi stukje vermaak voor de hele bus. Na de rit namen we afscheid van iedereen om daarna onze luxe hotelkamer te betreden.
Na vier dagen in de bergen hadden we dat wel verdiend. Een bed van twee meter breed met zes kussens, echte rozenblaadjes en handdoeken gevouwen als twee kussende zwanen. Naast het bed stond een jacuzzi en de badkamer had een heerlijke douche mét warm water. Na uitgebreid douchen sprong ik met een biertje de jacuzzi in. We zijn de kamer die avond niet meer uitgekomen, dankzij de pizza en lasagne die de roomservice kwam brengen. Even genieten van de rust en het slapen in een bed in plaats van op een matje. Wat een ervaring. Deze reis gaat echt van hoogtepunt naar hoogtepunt.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096569 [countryId] => 147 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 224 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/137/079_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-12-de-beloning-machu-picchu ) [5] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-06 [title] => Update 11: De weg naar Machu Picchu [message] =>Na een klein ontbijt in ons hotel bestelden we een Uber naar Tambamachay. Voor het eerst mochten we gaan onderhandelen met een Uber chauffeur. Ondanks dat hij de rit geaccepteerd had, vond hij het te weinig geld. Hij had ondertussen zelfs andere passagiers opgehaald, zo zagen we toen hij langs kwam rijden. Uiteindelijk hebben we de rit geannuleerd en heeft hij ons toch met een flinke korting bij de ruïnes afgezet. We waren aangekomen bij de Baño del Inca. Na een kort stukje lopen, kwamen we de eerste waterkanalen al tegen. Dit stroompje werd ondersteund door enorme stenen. De kanalen waren door de Inca aangelegd en nog steeds actief! Dat je ingenieur skills meer dan vijfhonderd jaar stand houden, daar kan ik alleen maar van dromen denk ik.
Dit bleek achteraf de favoriete ruïne van Sandra voor deze dag. De nissen rondom de waterstroompjes hadden vroeger een functie als plek voor offers. We zaten al redelijk in de bergen boven Cusco, ondanks dat het maar tien kilometer van de stad was. We liepen een torentje op voor een wat hoger uitzicht op het vallende water. Daarna liepen we wat meer de natuur in voor uitzichten op de omringende bergen. Via deze route liepen we over de druppende ruïnes, om daarna naar beneden te wandelen. Vanaf hier hadden we al uitzicht op Puka Pukara, de volgende ruïnes. Het rode fort.
Rood was het ondertussen niet meer, maar dankzij de strategische locatie op een heuvelpiek was het met recht een fort. Het 360 graden uitzicht was fantastisch. Een soortgelijk maar toch weer niet 360 graden uitzicht had ook de grote touringbus. Je weet wel, zo’n bus met een tweede verdieping zonder dak. Deze stond op loopafstand van al het moois terwijl iedereen een uitleg kreeg. Dat mensen ervoor kiezen. Om de mensen te mijden wilde ik graag met de klok meelopen, maar dat mocht helaas niet van de bewaker die er zat. Tegen de klok in dan maar, niet goed voor mijn ocd ook. In de ruïnes waren veel huizen, deuren en ramen nog goed herkenbaar. Na een korte wandeling door de mooie oude stenen was het een stukje bergaf lopen tot de volgende ruïnes. Onderweg hadden we weer prima uitzichten. Toen we wat dichter bij Cusco kwamen, hadden we goed zicht op de “Viva el Peru” heuvel die boven de stad uit kwam.
Na een yoghurtje voor onderweg en een touringbus die spectaculair werd weggetakeld, kwam het volgende pareltje van de Jirry [e-38] Sandra oude stenen tour nabij Cusco. Q’enqo betekent in de Quecha taal zigzag en dat maakte deze ruïnes net een speeltuin. Het begon met in de verte een enorme rots waarvan het leek alsof er trappen in gebeeldhouwd waren. Voor de ruïnes stond een enorme steen die opgebouwd was als een soort altaar. Rechts ervan was een opening tussen de stenen die tot een tunnel leidde. De binnenplaats waar we in terecht kwamen, had een pad naar beneden dat in een grot uitkwam. Hier waren zelfs enkele traptreden. Door een opening in het plafond kwam wat zonlicht naar binnen, dat op bepaalde momenten haar licht zou schijnen op de offertafel iets verderop. Buiten de ruïnes was er nog een grote heuvel met een paar vervallen stenen muren. Niet deel van de Q’enqo ruïnes, maar ongetwijfeld met een historie. Nu een plek voor picknicken met een naastgelegen bos.
Voordat we Sacsayhuamán betraden, mijn favoriete ruïne van de dag, hadden we een chippies stop. In de verte zagen we de zigzag muren van het fort al. Verderop naar links stond een groot, wit Jezus beeld. Ook hier was een drom van toeristen te zien, maar we lieten het maar… Juist, links liggen. Sacsayhuamán, een gringo tong zou er “sexy woman” van maken. Gebouwd door de negende en belangrijkste Inca Pachacutec. Hij zag de stad Cusco vanaf boven als een puma, met de fortachtige zigzaggende muren van Sacsayhuamán als haar tanden. Prachtig hoe ze dit allemaal bedacht hadden. Het fort was zowel religieus als strategisch een belangrijke plek.
In 1536 was het nog een plek van de meest bittere strijd tijdens de Spaanse opmars. Pizarro was op dat moment twee jaar in Cusco, toen de Manco Inca het fort terug in wisten te nemen. Vanaf hier maakten ze het de Spanjaarden in Cusco flink moeilijk. Een schijnbaar wanhopige en laatste aanval van vijftig mannen te paard door Juan Pizarro, Francisco’s broertje, bracht een einde aan de rebellerende Inca’s. Het fort was compleet bezaaid met de lichamen van duizenden Inca soldaten. Manco Inca zelf wist te vluchten naar Ollantaytambo. De lijken trokken hordes met Andes condors aan, hét heilige dier van de Inca’s. Een tragedie die nog steeds herdacht wordt op het teken van Cusco door acht condors. Nu was nog maar twintig procent van het immense fort te zien. De Spanjaarden hebben het compleet gesloopt om de stenen te hergebruiken in hun nieuwe stad Cuzco, met een z te verstaan. Resten van ruïnes op resten van ruïnes.
Alleen al door dit verhaal waren het mijn favoriete oude stenen van de dag. We doken als eerste een Inca tunnel in. Tot aan letterlijk het pikkedonker, zo diep gingen we de stenen in. Sandra was het lampje, maar die liep snel vooruit. Daar ging mijn licht in de duisternis. Weer in het daglicht keken we neer op iets wat leek op een klein Colosseum. Een enorme ronde binnenplaats met tribunes rondom. Hogerop waren er Inca glijbanen, die enthousiast gebruikt werden door jong en oud. Ooit was hier 5000 man gelegerd en de onbeschrijfelijke grootte van het geheel hield wat dat betreft weinig ter verbeelding over. Enthousiast rende ik de trappen af naar de binnenplaats tussen waar we begonnen waren en de zigzag muren. Sandra volgde in gepast tempo. We lieten een fundering van een toren achter ons die een diameter van tweeëntwintig meter had. Bijna onvoorstelbaar hoe dit er vijfhonderd jaar geleden uit heeft gezien.
We liepen over hoge stenen treden, door enorme deurposten en langs stenen waarvan de zwaarste 300 ton weegt. Alles zo gigantisch dat je je bijna niet voor kan stellen dat mensen dit vijfhonderd jaar geleden gemaakt hebben. De Spanjaarden hadden dit toen vast niet voor elkaar gekregen. Een verzameling van stenen in een ronde vorm was vroeger een water opslag. Nu enkel een vernuftig stukje bouwwerk. We hadden een goed uitzicht op Cusco vanaf hier. Mooi om dan een spelletje “herken je het” te spelen. Ik had ongetwijfeld getypt dat ik gewonnen had, was het niet dat het huwelijk goed moet blijven. In de verte zagen we ook het vliegveld, waar net een vliegtuig landde. We konden de remmen hiervan pas tientallen seconden later horen.
Terug in het fort wandelden we naar beneden. De alpaca’s op de binnenplaats waren ondertussen al gevlucht voor de toeristen. Bij de uitgang kwamen we een groep meiden tegen die met ons op de foto wilden. De meest enthousiaste eerst met mij, daarna met haar vriendinnetje erbij en tot slot moest Sandra er ook bij staan. Een paar vriendinnen van het meiske wilde ook alleen met mij, Sandra erbij en tot slot een groepsfoto met de volwassen man die ze vergezelden. We hadden zo fooi mogen vragen. Door schattige straatjes met trappen en bloemen belandden we in de straat achter ons hotel. Hier was een man prachtige schilderijen aan het maken, dat moesten we onthouden.
Een taartje voor het laatste stukje wandelen was een goede aanvulling. In het piepkleine zaakje was het lastig kiezen tussen al het lekkers. Daarna gingen we mijn schoenen ophalen. Het was een stukje vakwerk geworden. Compleet nieuwe zolen die gelijmd en ook nog eens gehecht waren. Die zouden de Inca trail makkelijk overleven. Normaal ding ik af, nu legde ik er 25% bij. De dankbaarheid spatte eraf, ons werd een gelukkige reis gewenst. Met mijn frisse schoenen gingen we de briefing van de Inca trail tegemoet. Iemand van onze groep was vers aangekomen in Cusco en was dus nul gewend aan de hoogte. Echt top voelde hij zich niet, dus dat werd coca bladeren kauwen. Daarnaast had hij van zijn dokter een halve apotheek meegekregen. Nadat alles geregeld was, gingen we veganistisch uit eten bij Chia. Andes sushi gemaakt van quinoa als voorgerecht en daarna taco’s en lignine. Alles met een Andes gebergte twist en heerlijk. In het hotel mochten we onze tassen opnieuw inrichten. We hadden zeven kilo aan ruimte in onze duffelbags voor de Inca trail. Inpakken voor vier dagen hiken door de bergen. Wat hadden we er zin in, kom maar op!
Yes, de Inca trail ging beginnen! Al voor de pickup tijd van half vijf stond onze gids Miguel voor ons hotel. We werden in een busje gehopt en daar gingen we. Nog even slapen totdat we aan de eerste etappe konden beginnen. We hadden ontbijt bij het huis van de porters. De porters hadden de zware taak om al onze spullen en het complete kamp op hun rug mee te zeulen. Maximaal mocht er 25 kilo in hun enorme groene backpacks. Dit betekent dus dat ze makkelijk drie duffelbags kunnen meenemen, maar toch waren ze met vierentwintig man sterk op veertien toeristen en twee gidsen. Het hele kamp bracht dus nog de nodige kilo's met zich mee. Vanaf de ontbijttafel hadden we zicht op een oud Inca bewakershuisje. Hoog op de berg leek het compleet onbereikbaar, maar het zal goed uitzicht gegeven hebben over het dal.
Miguel vertelde ons dat we nu bevriend waren, maar hierna een familie zouden worden. Ik vond het een beetje onzin, maar moet toch toegeven dat hij achteraf redelijk gelijk had. Dat hadden we vooral te danken aan de enige Spaanstalige van de groep, Sebastian. Een brede Argentijn die we ondertussen Sebas mogen noemen. Zijn enthousiasme, emotie en energie hebben er absoluut een hechtere groep van gemaakt. Hij liep de Inca trail voor zijn goede doel: una milla, una sonrisa. One mile, one smile. Nu we toch aan het voorstellen zijn, pak ik meteen door. De man die net was ingevlogen en de hoogteziekte al goed voelde, was Omar. Woonachtig in New York, maar opgegroeid in Israël met een Italiaanse moeder. Sergio uit Portugal met 45 jaar en thuis een vrouw en zoon. Reizen zat in zijn bloed, want zijn vader van 75 jaar oud was laatst nog naar Japan.
Xilin was een Chinees die al acht jaar in New York woonde. De Chinese gewoontes zaten er nog steeds goed in. Harde scheten, boeren en slurpend eten zonder op of om te kijken. Ook dat typische foto talent, acht verschillende poses en maar blijven gaan terwijl er mensen op je staan te wachten of zelfs eerder waren. Ook uit Amerika hadden we Bryce en Rene, hij Frans en zij uit Hong Kong. Rene had het zeer waarschijnlijk het zwaarst deze Inca trail. Wij allemaal, maar vooral Sebas, zetten onze schouders onder haar. Dan hadden we nog Frances en Nigel. Origineel uit het VK, maar nu woonachtig in Abu Dhabi. Daartussen ook gewoond in Maleisië en Panama. Ook internationaal ingesteld was het gezin van Manuel, Celine en hun kinderen Emma en Leo. Van origine Frans, maar gewoond in Barcelona en nu Stuttgart.
Zo, we konden op pad. Kilometer 82 was ons startpunt. Nog 45 kilometer te gaan in vier dagen en drie nachten. Het pad was voor het eerste stuk wat ze hier noemen Inca plat. Oftewel continu op en neer, maar niet meer dan zo’n twee honderd meter. Bij een rustplek hadden we uitzicht op de eerste ruïnes op de route. We liepen op wat vroeger de weg van de nobelen was. Deze ruïnes waren een verzameling huisjes waar men kon rusten op weg naar onder andere Machu Picchu. Er bestaat namelijk niet zoiets als hét Inca pad, er zijn tal van routes door het Andes gebergte, waarvan vele nog niet eens ontdekt zijn.
We stopten ergens in een grasveld oase om te rusten. Eigenlijk lag het tempo voor ons nu wat laag, met steeds die stops. Het was wel lekker om in het zonnetje even te rusten met een mooi muziekje op de achtergrond. Na de rust kwamen we bij de Inca ruïne Patallacta die dieper in de vallei lag. Deze was prachtig strak ingedeeld. Langs de rivier volgden de terrassen de oever met een golvende beweging. Op de lange eindes die tot de rivier aansloten, was steeds een klein bewakers huisje gebouwd. Op het verre einde stond zelfs iets dat leek op een wachttoren. Bovenaan de terrassen, aan de voet van de berg waren strak ingedeelde huizen zichtbaar. Die stedelijke architectuur hadden die Inca’s wel onder de knie. Dankzij de bijna communistische maatschappij werd alles heel centraal ingedeeld, waar de moderne boederijen een huisje zijn met een lap grond.
Daarna waren we bij de lunch beland. De porters waren hier al een tijdje en er werd druk gekookt. Per persoon stond een teiltje klaar om onze handen te wassen en de lunchtafel stond gereed in een nabij gelegen huisje. Na een prima lunch hadden we weer even rusttijd, om daarna op ons eigen tempo te gaan wandelen. Zo konden de gidsen ons tempo bepalen en bedenken hoe laat we de volgende dag op zouden moeten staan. Een paar van de groep hadden met dit pad al moeite, dat beloofde wat, want morgen werd de lastigste dag. Als tip kregen we een Inca ritueel mee. Pak drie coca blaadjes en wapper ze door de wind. Blaas erdoor en vraag de bergen om een zegen. De recordhouder van de Inca trail zal ongetwijfeld veel gewapperd hebben, want hij deed er slechts drie uur en achtenveertig minuten over.
De omgeving was overigens heel de tijd prachtig. Besneeuwde bergtoppen, veel groen, maar toch ook een best droge grond. Een goed zonnetje scheen en we liepen de hele tijd langs de kolkende rivier of een kabbelend beekje. Een gammel houten bruggetje hadden we op het einde nodig om dat beekje over te steken. Nog vrij fris kwamen we bij het kamp voor die avond aan. De porters klapten voor ons toen we het kamp inliepen. Eigenlijk moeten we voor hun klappen, namen we ons vanaf toen voor. Je zag ze nu nog steeds keihard aan het werk. Alle tenten stonden, onze tassen lagen klaar en weer die teiltjes water.
Sebas kwam wat Agentijnse cake uitdelen die erg goed smaakte. Hij beloofde voor het laatste diner een extra speciaal zoetje. Het eten was erg smakelijk en daarna deden we een rondje hoogtepunt en dieptepunt van de dag. Zo lekker knus in onze dinertent terwijl het buiten flink afkoelde. Sterrenkijken lukte niet zo door alle hoofdlampjes, maar we hadden nog een paar nachten. We hadden in ieder geval een tent met een prachtig uitzicht. Hier konden we wel aan wennen. Het slapen op het matje ging prima. Die vlakke ondergrond was eigenlijk wel goed voor onze ruggen.
Wakker worden midden in de bergen is een heerlijke ervaring. Om half vijf werden we al gewekt met een kopje coca thee. Kort daarna het ontbijt en dan snel op pad. Rene had het de dag ervoor al erg zwaar gehad omdat ze slecht geslapen had door te veel coca thee. Deze ochtend had ze weer nauwelijks geslapen, omdat de zelf meegebrachte slaapzakken te koud waren. Wij hadden ze gelukkig gehuurd en die waren heerlijk warm. Rene vertrok al voor het ontbijt, want het zou de zwaarste dag van de vier dagen worden. De eerste dag waren we van 2700 naar 3300 meter gegaan, gedurende zo’n zes uur wandelen. Nu moesten we van die 3300 door naar 4200, in een uur of vier. Plus daarna nog zes uur wandelen door een tweede pas.
Het was geen makkelijke klim, maar gelukkig verbleekte het ook bij de Colca canyon. We hadden dus wat goede ervaring opgedaan. Halverwege kwamen we een groep lama’s tegen. Iedereen ging ik zijn of haar eigen tempo, wat best wel lekker liep. Op een gegeven moment liet ik Sandra ook wat verder achter, zodat ik lekker door kon stappen. Ik kwam Rene ergens tegen en gaf haar een knuffel en zei dat je goed ging. Op 4215 meter hoogte kwam ik het hoogste punt van de route tegen. Dead Woman’s Pass, klinkt als een leuke plek he. Het uitzicht was er prachtig en toen ik aankwam liep ik als een zombie naar de overkant van de pas. Wat een pracht. Sandra volgde niet veel later en die had ook een goede dosis opluchting te pakken. Mensen waren hier best emotioneel, vooral Sebas. Hij had slechts twintig dagen geleden een goede vriend verloren en deze klim was voor hem. Tijd voor een dikke knuffel.
Grote treden naar beneden volgden, twee uur lang. Ik vond dit zonder twijfel vervelender dan naar boven, terwijl dit voor Sandra juist andersom was. De lunch ging er heel goed in bij iedereen, waarna we snel weer door gingen. Voor zonsondergang bij het volgende kamp was het doel. Sebas moedigde ondertussen de porters bij elke kans aan. We stopten ook vaak om ze langs te laten en even te klappen voor ze. Het zijn helden deze mensen. “Campeones” riep Sebas bij elke passage met een schouderklop of handdruk erbij. Kampioenen, dat is inderdaad ook geen verkeerde benaming.
De eerste ruïnes (Runcu Raccay) van de dag waren een kleine set ronde stenen. Dit wil meestal zeggen dat het een religieuze plek is geweest. Ik snap de Inca’s wel om zoiets te bouwen met deze uitzichten. We gingen zitten en Miguel gaf ons wat informatie. Hij wees ons op Dead Woman’s Pass, bizar dat we daar een paar uur geleden nog waren. Het leek immens hoog. Vanaf deze hoek was goed te zien waar de pas haar naam aan dankt. De bergen lijken op een liggende vrouw. Miguel vertelde over de witte insecten op cactussen die een rode kleur afgeven. Een vorm van kleurstof die erg waardevol was. Ook vertelde hij over zijn eerste keer Machu Picchu. Zijn oom was porter en hij mocht wel een keertje mee, maar moest wel helpen. Wel te verstaan met dertig kilo op zijn rug als veertienjarig jochie. Gelukkig zijn er ondertussen betere regels.
Na de lunch was het weer 400 meter omhoog naar de Runkuracay pas. Nadat we deze ook getrotseerd hadden, zat Miguel al verder in het dal op zijn fluit te spelen. Lichte muziek met dit fenomenale uitzicht waarbij zonnestralen door de wolken heen kwamen zetten. Kippenvel. Na een stuk dalen kwamen we een steile trap tegen naar een wat hoger gelegen ruïne. Dat moest Sayacmarka zijn, het onbereikbare dorp. Niet iedereen haalde dit deze dag, want het kamp moest immers voor zonsondergang bereikt worden. Dit dorp was vroeger gevuld met shamans, welke leefden van de offers die pelgrims meebrachten voor ze. Wederom prachtige ruïnes, zeker met het inzetten van de avondglorie. Beneden zagen we een wat groter gebouw langs het pad staan. Ook zagen we onze kampeerplek met de groene tenten, het leek geen twintig minuten lopen vanaf hier. Maar dat was het wel.
Chapuicocha lag op 3600 meter en we waren er gelukkig zo. Het uitzicht was onwaarschijnlijk maar waar nog beter dan de avond daarvoor. De zonsondergang zette in, wat een heerlijk rustgevend gevoel gaf vanaf het bankje waar Sandra en ik op zaten. Sebas deelde zijn cake weer uit en na het avondeten was iedereen goed moe. Onze tweede gids Marisol vertelde die avond nog een mooi verhaal. Over hoe dankbaar we moeten zijn dat we dit mogen doen. Ze heeft ooit eens een oudere vrouw geholpen om de as van haar zoon uit te strooien bij één van de ruïnes. Het was dé droom van deze jongen om de Inca trail te doen en Machu Picchu te bezoeken. Denk aan degene die het nooit zullen halen.
Buiten de eettent was de sterrenhemel ondertussen goed aan. Het was die dag weer erg zonnig geweest, maar aan het einde van de dag raakte het wat bewolkt. Dit was nu allemaal weg en zelfs de Melkweg was goed zichtbaar. Met een laser wezen onze gidsen ons op wat sterrenbeelden. Het Southern Cross bijvoorbeeld, dat schittert op de vlag van Australië. Voor de Inca’s was het een belangrijk sterrenbeeld om de vier hoeken van het Inca rijk te symboliseren. De riem van Orion, de drie felle sterren die wij op ons noordelijk halfrond ook goed kunnen zien, stonden dan weer voor hun drie werelden. Hemel, aarde en onderwereld. De vier sterren die de zandloper van Orion compleet maken, stonden wederom voor de vier hoeken van het rijk. Om half negen sloten we onze ogen al. Het hakt er toch in die berglucht.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096485 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 150 [author] => Jirry [cityName] => Chaquicocha [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/136/824_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-11-de-weg-naar-machu-picchu ) [6] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-03 [title] => Update 10: Op weg naar de Inca trail [message] =>We waren beland in Puno. Een stad van honderdduizend inwoners aan het Titicacameer. Met 3800 meter boven zeeniveau was het zonder meer een bergmeer te noemen. We werden beide wakker met lichte hoofdpijn, wat niet gek was. Gister waren we namelijk op 2200 meter wakker geworden. Dit zal die hoogteziekte zijn. Na een goed ontbijt, wat is die avocado hier toch lekkerder dan thuis, keken we de formule 1 race af. Daarna bleven we tot tien uur lekker in bed liggen. We konden wel wat rust gebruiken na die paar drukke dagen. Het pleintje van Puno was rustig maar gezellig. Een keertje geen verkopers die op je afkwamen. Wel veel duiven, waarvan de mannetjes druk aan het pronken waren op zoek naar een partner.
Het voelde aan als een zonnige herfstdag in Nederland. Ietwat fris, maar wel een goed zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Zo’n dag waarop we massaal naar de terrassen rennen, omdat het zomaar de laatste zonnige dag van het jaar kan zijn. In het oudste huis van het plein hadden we een Andes thee met coca tegen de hoogteziekte. De kathedraal was dicht, dus we liepen door een drukke straat naar het tweede plein van de stad. Overal stonden er rijen voor de banken. Zou op deze eerste dag van Augustus iedereen hun lonen zijn gaan pinnen? We besloten naar de haven van Puno te lopen om te kijken wat daar te beleven was. Een klein deel van het meer was afgesloten door een malecon. Hier lagen allerlei waterfietsen met onder andere Disney figuren. We zagen vanaf de haven maar een klein gedeelte van het meer, maar dit stuk alleen al leek gigantisch. Het was niet voor niks het grootste meer van Zuid-Amerika.
We vonden voor onze lunch een lokaal tentje dat misschien iets te lokaal was. We werden door iedereen vreemd aangekeken en vanuit de keuken popten één voor één hoofden de hoek om. We waren een attractie en onze bestelling werd door geschreeuwd naar de keuken onder het mom “para los gringos”. De vrouw vond onze bestelling van “cau cau con pancha” ook ietwat bijzonder. De plaatjes op Google waren veelbelovend, echter had dat pancha er wel uit gemogen. Het was een soort zwoerd met een honingraat achtige structuur. Niet weg te kauwen, dus we lieten dit stuk van de maaltijd liggen. Het smerige drankje lieten we ook staan, maar voor 12 soles (3 euro) totaal was het een koopje.
Om twee uur zouden we opgehaald worden voor een tour naar de Sillistani ruïnes. Dit werd tien minuten te vroeg zelfs, zowaar in Zuid-Amerika. De ruïnes lagen langs Lago Umayo. De naam van de ruïnes betekent in het Quecha lange vingernagel, wat sloeg op het schiereiland waar ze op gebouwd waren. De Colla cultuur was begonnen met het bouwen van deze graven. Daarna hebben de Pukara het stokje overgenomen en tot slot de Inca’s. Zij hebben allen deze manier van bouwen overgenomen. De Chullpa waren ronde torens die dienden als graven. Deze waren alleen voor de hoog geplaatsten van de gemeenschap, de gewone mens lag wat verderop. Onderin de torens waren kleine deurtjes gemaakt. Geen mens zou er doorheen passen, maar gedacht wordt dat de graven zo gevuld werden.
Bovenop de grafheuvel torende de mooiste toren uit. Verschillende kleuren stenen waren naadloos op elkaar aangesloten. Het twaalf meter hoge bouwwerk was aan de andere zijde volledig ingestort. Hier was de eenvoudig gemaakte binnen structuur zichtbaar. Op een van de stenen van de buitenkant van de toren was de afbeelding van een hagedis zichtbaar. Deze stond voor onsterfelijkheid. Wat gebeurt er immers als je de staart van een hagedis afhakt? Deze groeit weer aan. Twee circulaire verzamelingen stenen gaven voormalige mausoleums aan. Dit waren waarschijnlijk familiegraven geweest.
Maar hoe maakten ze deze gigantische bouwwerken? Het meest aannemelijke antwoord op deze vraag stond in het midden van het schiereiland tentoongesteld. Een helling gebouwd van stenen zou gebruikt zijn om de torens laag voor laag op te bouwen. Deze helling stond hier alsof het geheel plots verlaten was. Dit was ook wel aannemelijk, want de Spanjaarden hebben natuurlijk een vlug einde aan de Inca’s gemaakt. Naast deze helling stond het enige vierkante bouwwerk van het gebied. Waarschijnlijk gebouwd door de Inca’s om de werkers te huisvesten.
Na de tour zaten we bijna een uur te wachten tot iedereen alle foto’s verzameld had, zijn koffie op had en eindelijk eens in de bus zat. Dit is nou precies waarom we tours proberen te mijden, liever ons eigen tempo. Met de fel gele super maan moest ook iedereen op de foto. Wij konden het vanuit de bus prima zien zo. Terug in Puno was het nog steeds koud. Nabij een steenoven zonder pizza konden we goed opwarmen. Vegetarisch voer met pisco sours sloten de dag af.
Na een vroeg ontbijt bleek onze tour van die dag ons niet zo goed te vinden. Ja inderdaad, alweer een tour, maar dat was toch wel de meest gemakkelijke manier om de eilanden van het Titicacameer te zien. We hadden ons ingesteld op iets ernstig toeristisch, dus het kon altijd meevallen. Toen we eenmaal op de boot zaten, moesten we op het laatste moment plots van boot wisselen. Afijn, we gingen het water op. Het Titicaca meer is een schokkende 190 km lang en 80 km breed. Met een oppervlakte van 8340 vierkante kilometer, is het meer 3259 vierkante kilometer groter dan Brabant. De maximale diepte is met 280 meter niet duikende te bereiken. Het hoogste vaarbare meer ter wereld ligt om precies te zijn op 3812 meter hoogte en is voor 60% van Peru en 40% van Bolivia. Het vulkanische gebied was vroeger deel van de zee, gezien de zeepaard fossielen die hier in de bergen zijn gevonden. Nog een laatste funfact, wanneer je de kaart van het meer op zijn kop houdt, zie je een poema die een konijn bespringt. Google maar eens.
We bezochten één van de Uros eilanden op het meer. Het Uros volk zou honderden jaren geleden voor de Inca’s en daarna de Spanjaarden gevlucht zijn naar drijvende dorpjes op het Titicacameer. Zo’n boot ging toen maar zes maanden mee, ondertussen dankzij synthetische touw beduidend langer. In het droge seizoen leven ze ook op de platformen die in het meer ontstaan, maar in het natte seizoen komt er twee meter aan water bij. Vanuit onze boot zagen we kleine vogels die als Roadrunner over het water heen zoefden. We kwamen aan bij één van de vele Uros dorpen.
Het kunstmatige eiland was gemaakt van totora, een soort riet. Het voelde een beetje alsof we over een spons heen liepen. De Uros praatte de Aymara taal, maar hun president kon ook Spaans. We werden verwelkomd als een toeristische bende en daarna op een bootritje gezet. De meisjes die meegingen, zongen en gingen daarna met de hoed rond. De kapitein van onze boot, welke ook helemaal van totora gemaakt was, liet ons zien hoe ze het riet oogsten en eten. De meisjes begonnen daarna het haar van alle vrouwen te vlechten. Ook Sandra moest eraan geloven. Het was allemaal een behoorlijke attractie. Een man plofte zelfs neer in het midden van de boot, waarna de halve boot riep naar de meisjes om op te kijken voor zijn selfie. Het zijn wel mensen he, geen attracties.
Weer op het eiland kregen we een uitleg over hoe het eiland opgebouwd wordt. In het natte seizoen snijden ze blokken wortels van de totora los en binden deze blokken dan aan elkaar met touw. De wortels vergroeien vervolgens weer met elkaar in het water en op de wortels worden lagen en lagen aan totora stengels gelegd. Het duurt tot wel twee jaar om zo’n eiland te maken. Elke week worden er nieuwe stengels op het eiland gelegd om het geheel goed te onderhouden. Op het eiland stond een uitkijktoren en er waren dankzij de toeristenbijdragen zonnepanelen geplaatst. Na wat uitleg over dit alles startte de verkoop en gingen wij weer aan boord van onze toerboot.
Onze volgende stop was Taquile eiland. Hier leeft een gemeenschap met eeuwenoude gebruiken. Hier sprak iedereen nog Quecha, de taal van de Andes gemeenschappen. Het eiland voelde erg Mediterraans aan. Tijdens onze omelet lunch kregen we uitleg over de gemeenschap. De mannen breien hier en de vrouwen haken. Verschillende soorten mutsen gaven aan of je getrouwd of vrijgezel bent. Een bruiloft hier duurt een week, waarbij het bruidspaar stil moet zitten voor het feest. Dan was onze bruiloft toch leuker denk ik.
Vanaf 26 juli was het hier twee weken feest. Dit hield in dat er op het plein elke dag muziek gemaakt werd en in een grote cirkel gedanst. Er werd goed bier gedronken en aan de kant van het plein zaten de zwart geklede “autoriteiten”. Deze mannen en vrouwen deden niet mee met het feest. Ze keken toe en dronken bier. De vrijgezelle vrouwen droegen jurken met allerlei felle kleuren, deze bestonden soms wel uit twintig lagen. We liepen een stuk naar boven om wat meer uitzicht op het eiland en het Titicacameer te krijgen. In de verte zag ik een heel park aan zonnepanelen liggen. Ondanks oude gebruiken dus ook moderniseren. Terug op het plein werd er weer gedanst, of eerder gewoon in een cirkel gelopen met valse muziek. De kratten bier werden druk op en neer gesjouwd. Hierna gingen we de boot weer op, terug naar Puno.
Na een powernap op de boot keken we nog even rond ons heen vanaf het bovendek. Vanaf de haven liepen we naar het centrale plein van Puno. Hier besloot ik om eens een artikel op te zoeken over de Uros, geschreven door een stel dat op één van de eilanden overnacht heeft en de Uros heeft gesproken. Voor hen is deze toeristische attractie een conflict. Ze kiezen er namelijk voor, omdat deze manier de enige lijkt om hun cultuur nog levend te houden. Veel kinderen vertrekken naar het vaste land en daarmee zijn ze een uitstervend ras. Het koken voor toeristen en het fijne weefwerk dat ze trots lieten zien, is veertig jaar geleden aangeleerd om de toeristen te faciliteren. Laten we het een act wegens cultuurbehoud noemen.
Bij een cafeetje vonden we Sandra haar favoriete biertje. Een Belgische Delirium Red voor slechts negen euro… Na wat schrijven en lezen, keken we de foto’s van de bruiloft nog een keertje terug. De honderd foto’s keken we nu wat meer in detail, inzoomen op de vrolijke gezichten en blikken op de achtergrond. Over een maand of drie zouden we het volledige pakket krijgen, genoeg om nog naar uit te kijken. Vervolgens bleek op het centrale plein eindelijk de kathedraal open te zijn. Zo bombastisch als een kathedraal zou ik het niet durven noemen, maar hij was wel mooi. Het altaar had blauwe verlichting die zowaar gepast was. Bij het mooiste kapelletje wilden we een kaarsje aansteken. Die bleken later aan de deur verkocht te worden, dus we konden nog even terug. Net zoals in mijn gelofte van de bruiloft stonden we daar weer, met een klein traantje.
Even winkelen naar een fles Tacama wijn lukte vrij snel. Mijn favoriete fles stond er, maar die van Sandra helaas niet. Ondertussen hadden we wel trek, welke we stilden bij een pizzeria. Eigenlijk ben ik erop tegen om buiten Italië pizza te eten. Maar Puno was er zo belachelijk bezaaid mee, dat we wel moesten. Het smaakte gelukkig ook goed, inclusief de extra waterige knoflooksaus die we erbij kregen en overal overheen ging. Bij ons hotel haalden we onze tassen op en konden we een uurtje wachten met een kopje thee. Tot slot hadden we een taxi naar het busstation. Onze koffers waren ingecheckt en na wat wachten gingen we naar het perron. Plots kwamen we erachter dat je nog een ticket moest kopen van het busstation zelf! Daar stond net een gigantische rij, dus we holden die kant op. Met uiteindelijk nog tijd zat sprongen we in onze nachtbus naar Cusco. Om zes uur in de ochtend zouden we er arriveren.
Na wat matige slaap waren we in Cusco. De persoon voor mij had er namelijk een sport van gemaakt om zijn stoel continu te verstellen. Daarnaast was er midden in de nacht een vrouw die de bus wilde verlaten, maar de buschauffeur hoorde haar kennelijk niet. We hadden ons hotel een avond extra geboekt, zodat we meteen verder konden slapen in een bed. We belandden na een warrige incheck in een vierpersoonskamer waarvan de deur niet op slot kon. Er was veel licht en lawaai, maar toch was het heerlijk. Om half elf kregen we pas onze juiste kamer, dus we hadden de tijd voor ontbijt en om wat dingen te regelen. Helaas was ons huwelijkscadeau parachute springen daar geen van. We hadden twee bedrijven in Cusco gevonden, hoe vet zou het namelijk zijn om dit te mogen doen in de heilige vallei der Inca’s met het Andes gebergte op de achtergrond. Het ene bedrijf deed het niet langer hier en de andere zou vanaf volgend jaar pas beginnen. Dan maar een alternatieve skydive plek bedenken in Europa.
Voordat we Cusco konden gaan verkennen, was het tijd voor een speurtocht. De gids van onze Colca Canyon hike had mij namelijk gewezen op de beschadigingen van mijn wandelschoenen. Ze waren ondertussen al tien jaar oud, dus het was niet perse gek. De zolen begonnen goed los te raken. De eerste stop was een markt nabij ons hotel. Ik begreep daar met behulp van mijn beste Spaans dat de lokale schoenmaker aan het reizen was. We werden naar de volgende markt gewezen en na nog drie keer om de weg vragen waren we er. Bij de tweede schoenmaker van deze markt was het raak, voor omgerekend een tientje had hij de volgende dag beide zolen vervangen. Ik wilde ze eigenlijk snel laten lijmen, maar laten we het voor dit geld gewoon proberen. Ik kon elke vorm van reparatie in ieder geval goed gebruiken voor de Inca trail.
De lunch die dag waren bagels met als toetje een flink stuk bananenbrood met ijs. Gelukkig deelden we het laatste. Daarna doken we de kathedraal van Cusco in. Deze bestond maar liefst uit drie kerken die aan elkaar gebouwd waren. De eerste hadden we vrij snel gezien en de tweede was de daadwerkelijke kathedraal. Deze hing vol met allerlei schilderijen. De voornaamste was het laatste avondmaal, maar dan met een geroosterde cavia in het midden van de tafel. Het houten koor van de kathedraal was mooi, maar verbleekte nog steeds met die van Lima. Na een rondje liepen we door de derde kerk terug richting het plein.
Het centrale plein van Cusco oogde erg koloniaal dankzij de omringede gebouwen. Opzich te verwachten als je weet dat de Spanjaarden een einde wilden maken aan de hoofdstad van het Inca rijk. De fontein met een gouden beeld van een Inca strijder erop, was dan dus weer een goede fuck you naar de Spanjaarden. We werden op het plein geconfronteerd met aardig wat verkopers, die we vrij snel beu waren. Na een looproute door de stad ging het pinnen weer wat moeizaam. We moesten namelijk flink wat contant geld hebben voor de Inca trail, maar met een maximum van nog geen tweehonderd euro per keer ging dat wel even duren. Na een korte pauze in onze hotelkamer was de volgende stop salsa dansen, nog zo’n huwelijkscadeau.
Na lang buiten wachten, verwelkomde Cesar ons in zijn dansschool. De basis werd ons uitgelegd, waarna we voor de spiegel de eerste pasjes oefenden. Daarna gingen we met elkaar dansen en kwam er een vrouwelijke collega van Cesar bij, waardoor we door konden wisselen. Het tweede pasje werd aan het geheel toegevoegd en tot slot het pasje met de draai. Die ging me nog niet soepel af tegen het einde. Maar als je er rekening mee houdt dat mannen zo’n drie maanden nodig hebben voor de basis, viel het me alles mee. Het was erg leuk om te doen. Vrouwen leren het trouwens meestal in een week, gezien zij geleid worden. Best oneerlijk eigenlijk, want Sandra heeft natuurlijk al een gigantische voorsprong op me. Laten we nog veel gaan oefenen in de hotelkamers de komende weken.
Na acht keer pinnen bij een pinautomaat die elke keer een blauw scherm met allerlei piepjes gaf, hadden we genoeg geld uit de muur. Het personeel van de bank kwam zelfs een paar keer kijken of alles wel goed ging. Wij waren toch blij dat de creditcard elke keer weer uit de machine kwam. Daarna konden we betalen en inchecken bij de Inca trail en eten gaan zoeken. Eerst een klein hapje in de vorm van goede bruchetta met een pint bier waar muña in zat verwerkt. Een speciaal soort munt uit het Andes gebergte. De bruchetta en het bier bleek zo lekker dat we er bleven. Een linzenhamburger en vegetarische saltado. Na wat salsa oefenen was het weer slaapjestijd.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096356 [countryId] => 147 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 111 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,cuzco [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-10-op-weg-naar-de-inca-trail ) [7] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-01 [title] => Update 9: Hoogterecords en een canyon [message] =>Na een beknopte stapavond ontwaakten we weer in Arequipa. De sprint shootout van de formule 1 hadden we gemist, dus die keken we nog even vanuit bed terug. Op het gemakje, waardoor we door misinformatie het ontbijt gemist hadden. Toch kregen we nog een eitje en wat brood gelukkig. We pakten vervolgens een Ubertje naar Ruta de Sillar. Hier konden we de oorsprong zien van de witte stad Arequipa. Vrijwel alle gebouwen in de stad zijn gemaakt van witte lava steen. De steengroeve is ondertussen open gesteld tot het publiek en er zijn allerlei beelden te bewonderen. Een flink toeristische stop, zo bleek. We werden namelijk vrij spoedig geconfronteerd met busladingen Zuid-Amerikaanse toeristen die overal mee op de foto moesten. Maar echt overal mee.
Als eerste beeld was er een paard, deze werd systematisch beklommen om met meerdere poses fotomodel op te spelen. Het was echt humoristisch om te zien. Tegelijkertijd had het paard wel echt veel details en was het oprecht een kunstwerk. Het volgende idool was een hart van drie meter hoog. Hier stond letterlijk een rij van twintig man klaar om ermee op de foto te mogen. Met een professionele fotograaf ernaast. Wij liepen via de kerstman naar de kerststal, welke ook continu beklommen werd. In de kaarsrechte lavasteen was vervolgens een namaak gemaakt van de befaamde rotsenstad Petra in Jordanië. Richting het einde maakten we een ommekeer langs de llama’s en de eerste condor. Een extra toegang gaf ons een beer, adelaar en een leeuwenhoofd dat leek als de toegang tot de schatkamer van Aladdin. De rij voor de tweede condor was de laatste, tijd voor een Ubertje terug.
Dat bleek vrij lastig, dus het werd na lang wachten een taxi voor ietsje duurder. De lunch vinden was ook lastig, maar uiteindelijk vonden we een schattig maar toeristisch straatje. De bediening hebben we zelden zo slecht meegemaakt. Het geschuifel naar onze tafel viel als eerste op, maar het gerecht dat gebracht werd verkeerd benoemen was ook een goede. Misschien is Mexicaans in Peru sowieso geen goed idee. Op weg naar het museum van die middag pikten we wat kaas ijs op. Je zou zeggen dat dat een Hollandse uitvinding is, maar hier in Arequipa stikte het ervan. Op het centrale plein stuitten we op een trouwerij. Het leek oprecht een act. Echter toen de witte limousine bekleed met witte bloemen aan kwam zetten, gaven we die aanname op. Het was een heuze optocht van als Inca condor verkleedde dansers, gevolgd door acht danseressen in lichtblauwe jurken. Zo stuit je toch elke keer op iets bijzonders.
Daarover gesproken. Vlak voordat we het museum van Juanita indoken, kwam er een vuilniswagen langsrijden. We hadden deze al gehoord, want er werd op een standje herhaling met degelijk volume een instrumentele versie van “Diep in de zee” van de Disney film Ariel gedraaid. Zelfs ik was er gek van geworden na een dagje denk ik. Het Museo Santuarios Andinos had een verplichte tour en deze begon over vijf minuten. Wij waren de enige twee gringo’s, dus het werd een Engelstalige privé tour. Het begon met een film over de expeditie van Johan Reinhard naar de top van de Nevado Ampato, een berg in de Andes van maar liefst 6288 met hoog. In september 1995 was de naastgelegen vulkaan Sabancaya aan het uitbarsten, dus de expeditie was een race tegen de klok.
Tijdens de expeditie zijn diverse In a graven gevonden. Allemaal van kinderen die geofferd waren aan de goden. De Inca’s zagen bergen als goden die konden doden met behulp van vulkaan uitbarstingen en lawines. Deze konden enkel tevreden gesteld worden met het ultieme offer, het leven van een kind. Bijna twee dozijn aan vergelijkbare Inca offers zijn gevonden in het Andes gebergte. Door de eeuwenlange koud en ijs waren de lichamen perfect bewaard gebleven. Hoewel ze niet gemummificeerd zijn, zijn het wel mummies te noemen. Na de film gingen we door naar diverse artefacten die tijdens de expeditie gevonden zijn.
We begonnen met wat offerschaaltjes. Alles lag er in tweetallen, omdat de Inca’s geloofden in dualiteit. Veel schaaltjes hadden afbeeldingen van een eend. Een belangrijk dier in het Inca geloof omdat deze met alle drie de werelden in contact stond. Eenden kunnen immers vliegen, lopen en duiken. Hemel, aarde en onderwereld. Er lagen poppetjes met kleding en minuscule gezichten die toch veel detail hadden. Er lagen schelpen uit de jungle van Ecuador waarvan de warmte van het water daar de schelpen een rode kleur kon geven. Zo kon voorspeld worden of het El Niño weerfenomeen nabij zou komen. Ondertussen waren we bij de kleding van de geofferde kinderen aangekomen. De jongste was slechts zes jaar oud en de oudste veertien. De kleding was met diepgaand detail geweven. Kinderen werden door de Inca heersers uitgekozen en verbleven daarna weg van hun familie in een speciale woning tot hun offer.
Als laatste volgde de kamer waar het lichaam van Juanita lag. Dit meisje was twaalf jaar oud toen ze naar de ijzige piek boven de zesduizend meter gebracht werd. Hier kreeg ze chicha, een gefermenteerde drank gemaakt van maïs. Dit, de koud en de uitputting brachten haar in slaap. Met een klap op haar hoofd werd het uiteindelijke offer gemaakt, zonder bloed. Ze is vernoemd naar haar ontdekker, Johan, in het Spaans Juan. Ze lag nu in een vriezer die haar op -20 graden hield, net als haar voormalige graf. Het zicht op het lichaam van een meisje dat vijfhonderd jaar lang bewaard is gebleven, was spookachtig. Ze lag nog steeds in de foetushouding waarin ze haar begraven hadden. Haar handen in een rustige pose om haar benen gewikkeld. Een deel van haar gezicht leek verbrand, omdat ze vijftien dagen buiten haar graf heeft gelegen. Dit omdat ze door de vulkaanuitbarsting uit haar graf gerold was, de berg af. Daarnaast zagen we kale plekken ontstaan op haar hoofd. Haar gitzwarte haar was perfect bewaard gebleven, maar zelfs deze koud vertraagd het ontharingsproces niet oneindig. Na een paar minuten lieten we Juanita weer met rust. Slaap zacht.
Terug in ons hotel zetten we de sprint race van de formule 1 aan. Even een rustmomentje. Daarna liepen we weer naar de mirador in Yanahuara. Nu wel met zonsondergang en het was er nog drukker dan de vorige keer. Avondeten hadden we in Zig Zag. We waren vanavond team vlees. Het voorgerecht was een verzameling van allerlei lokale lekkernijen. Kaasjes, verschillende stukjes vlees en erg lekkere sausjes. Voor het hoofdgerecht kregen we een papieren slabbetje om. De drie stukjes vlees werden namelijk op een plaat van vulkaansteen gebracht. Beiden hadden we een stukje alpaca om te proberen. De smaak en structuur zat tussen kip en een stukje varkenshaas in. Eigenlijk best lekker. Maar laten we de lijn hier trekken en de cuy (cavia) overslaan. Na wat cocktails sloten we af met truffel en een iets te groot glas chicha. Onze terugweg naar het hotel ging langs tal lange picknicktafels die de halve avond al met veel geschreeuw opgebouwd werden. Hier zaten vooral locals te eten en gewoon te genieten van het leven. Bij de kleine miss verkiezing op het plein was het best druk, maar niet heel interessant. Nu snel inpakken voor de vroege pick-up om half vier.
De pick-up kwam uiteindelijk een half uur later dan verwacht. Wij waren er relax bij, maar de deurwaarder van ons hotel werd toch wat zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat hij zelfs even het nummer op onze tickets belde. In de bus sliepen we nog even tot aan het ontbijt. Hier lagen ook wat coca bladeren voor ons klaar. Precies, dat spul waar cocaïne van wordt gemaakt. Voeg aan deze bladeren wat kerosine en urine toe, stamp het fijn met je blote voeren en laat het lekker fermenteren. Het werd in de centrale jungle van Peru volop gedaan en ondertussen is Peru cocaïne land nummer één. De gedroogde coca bladeren hadden hier echter een andere functie, namelijk tegen hoogteziekte.
We hadden er in Quito al te maken mee gehad, maar vandaag gingen we als eerste stop naar Chivay op 3800 meter hoogte. Deze toeristenbende had veel souvenirs en alpaca’s met zonnebrillen die tegen betaling op de foto mochten. Ook was er een Colca sour, een twist op de nationale cocktails. Cactus sap dat leek op kiwi met pisco. Een fris begin van de dag. Onze bestemming was die dag de Colca canyon. Ooit de diepste canyon ter wereld en nu de op drie na diepste. We stopten eerst bij een verzameling agricultuur terrassen van de Wari stammen en daarna Cruz del Condor. Vanaf hier hadden we zicht in de 1100 meter diepe canyon tot aan de Colca rivier. Ook is er hier de kans om de Andes condor te zien. Deze vogels met een spanwijdte van vier meter leven alleen op deze enorme hoogte. Veel tijd hadden we hier echter niet om ze te spotten, wij gingen namelijk hiken. Wel stonden er twee mensen verschrikkelijk verkleed als condor, met zowaar een rij om met ze op de foto te gaan.
Onze wandeling begon op 3300 meter hoogte. Bij een hutje konden we onze backpacks opslaan en voor drie soles (75 cent) een bamboestok kopen. Dit bleek de beste aankoop ooit. We gingen namelijk een pad van zes kilometer naar beneden tot aan het dal van de canyon. De besneeuwde bergtoppen die we in de verte zagen, zijn het begin van de enorme Amazone rivier. Nog een bestemming van deze reis. Vrij snel al werd ons wandelen beloond met prachtige uitzichten. De rotsen waren geel van het zwavel, rood van het koper of gewoon grijs met wat begroeiing. De brandende zon maakte het erg warm, maar het was nog goed te doen.
Met drie stelletjes (Frans, Peruaans en wij) liepen we op redelijk hetzelfde tempo, terwijl een tweede Frans stel en een Spaanse ver voor ons uitliepen. Zij waren een uur voor ons bij de brug in het dal, waar wij er drie uur over gedaan hadden. Vanaf de brug hadden we een mooi uitzicht op de Colca rivier. Na een kilometer extra waren we bij onze lunchplek. Een vegetarisch soepje en de lomo saltado waren erg goed bereid. Daarna konden we in het gras relaxen en ons water bijvullen. Onze vier liter water was al op, te danken aan de brandende zon.
De zeven kilometer die nog volgde tot onze slaapplek, was gemengd klimmen en dalen. De andere kant van de rivier was beduidend meer begroeid. We passeerden cactussen, aloë vera en agave. Onze gids liet ons planten zien die roken naar deet, tegen de muggen. Ook een plant die muntachtig rook en zou helpen tegen onder andere een goede griep. Bovenin de andere kant van de canyon zagen we tot wel vijf condors rondvliegen. Zelfs vanuit deze 1100 meter diepte leken ze enorm. Na nog wat wandelen stuitten we op Inca agricultuur terrassen. De laatste meters naar onze oase voor de dag passeerden we een waterval en staken we een gammel bruggetje over.
Sandra en ik hadden een privé huisje met douche, want het was nu eenmaal onze huwelijksreis. Deze kamer met drie bedden zat wel vol met beestjes. Na een snelle douche (koud water met eerder een nevel dan een straal) liepen we in de schemering richting het zwembad. We verwachtten ijskoud water, maar dit was juist goed te doen. Plus wat een omgeving zaten we in! Omringd door de rotswanden met als enige geluid in de verte de stroming van de Colca rivier. Zwemmen was ook even een lekkere andere beweging.
Na even kletsen met wat andere toeristen, waaronder een Braziliaan, kwam het avondeten. Het was bijzonder grappig om te zien hoe een van de Franse stellen geen enkel benul had hoe je spaghetti moet eten. Daarna gingen we snel slapen. De muren van onze kamer waren ondertussen bezaaid met pissebedden. We hadden spinnen op bed, voor de deur lag iets dat leek op een mini schorpioen en onder mijn rugzak kwam een kakkerlak vandaan. Dit was een goede oefening voor de jungle. We vielen in slaap met het geluid van de Colca rivier. Plus het geluid van allerlei beestjes buiten. Beestjes, beestjes, beestjes.
De volgende dag hiken begon om half vijf. Vanaf 2200 meter was het doel 3300. Drie uur alleen maar steil omhoog. Uitgerust met een hoofdlampje, zagen we goed de sterrenhemel en werd Jupiter ons aangewezen. We haalden ergens een groep in, die geadviseerd werd om de lokale taxi omhoog te nemen. Oftewel te paard voor twintig euro. Deze dames hadden gister al zichtbaar moeite met de afdaling, laat staan hoe dit ze dan af zou gaan. Ze bleken al een half uur eerder dan ons gestart te zijn, dus het feit dat we ze nu al ingehaald hadden zei genoeg. Na een tijdje liep ik alleen met Sandra en was ons reisgezel vooruit gegaan. Onze gids liep ondertussen een eind achter ons.
Deze klim was best pittig te noemen. Gelukkig waren we bewapend met onze bamboestokken om de steile treden te trotseren. We keken uit op bergtoppen met vers gevallen sneeuw. Naarmate het meer en meer licht werd, zagen we de sneeuw weer langzaam verdampen. De sterrenhemel maakte plaats voor een helder blauwe lucht, gelukkig liepen we nog in de schaduw. Tijdens een verdiend rustmoment keek ik naar boven. Een condor! Hij zoefde tientallen meters boven ons uit, maar verdween weer achter een rots. Daarna zweefde hij recht boven ons, waardoor we de veren in zijn vleugels goed konden zien tegen de blauwe hemel. Dit gaf ons de energie om de laatste meters naar boven te maken. Onze gids kwam bij ons en wist gelukkig te vertellen dat het nog maar twintig minuten verder was. Eenmaal boven hadden we een enorm gevoel van ontlading en een prachtig uitzicht als beloning. We hadden er netjes drie uur over gedaan, die Inca trail ging wel goedkomen. Hoewel we de spierpijn van deze Colca hike nog een aantal dagen met ons mee zouden dragen. Dank alvast aan de hoge stoepen van Puno.
Richting het ontbijt was het vlak wandelen, letterlijk een verademing. De rest van ons clubje verwelkomde ons en had er slecht 10-30 minuten korter over gedaan. Na goed eten en even uitrusten bracht een bus ons weer naar onze backpacks. Precies toen vloog een condor vlak boven de bus. De witte veren bij zijn hals en zijn rode gierenkop waren super goed te zien. We stopten nog bij een prachtig uitzicht. Weer keken we uit op een Wari agricultuur, maar dit was meer een schilderij. De terrassen waren prachtig bewaard gebleven door de tijd heen. Een aantal werden zelfs nog steeds gebruikt voor landouw. Links bovenin dit schilderij waren er besneeuwde bergtoppen en rechts onderin de Colca rivier die zelfs vanaf deze afstand te horen was.
De volgende stop was een hot spring. Het was er erg druk, maar de 38 graden warme baden waren een hemel voor onze beenspieren. Na het opwarmen doken we al glibberend over de stenen de ijskoude rivier in om weer af te koelen. Om vervolgens weer lekker op te warmen. In de bus naar de lunchplek moesten we op twee Peruaanse dames wachten, die bij de vorige stop ook al de laatste waren. Ondanks de tijden die steeds afgesproken waren. Dit elimineerde helaas onze lunchtijd. We namen afscheid van onze groep, waarna we met al onze spullen op het plein van Chivay werden afgezet. We kregen vijf minuten om eten te scoren en hebben uiteindelijk twintig minuten in de bus zitten wachten voor vertrek. Op potverdorie die vrouwen die de lokale taxi gepakt hadden en dus royaal hebben zitten lunchen!
We hadden dit keer een wel erg luxe bus met gratis water, heerlijke stoelen en brede ramen. Gedurende de rit van ruim zes uur naar Puno zouden we nog diverse toeristische stops maken. We hadden uitzicht op besneeuwde bergketens toen we naar het hoogste punt van de rit gingen. Op een schokkende 4900 meter hoog stapten we uit. Een nieuw hoogterecord voor ons beide. Gewoon met een bus even naar 4900 meter hoogte, dat heb je in Europa niet. Vanaf dit hoogste punt zagen we 360 graden om ons heen bergtoppen en vulkanen. We reden door en belandden op een vlakte. Een vallei midden al dit hoogs. De bus passeerde grazende alpaca’s en lama’s met hier en daar een toefje sneeuw.
Het was hier op hoogte best koud. Terwijl Sandra aan het slapen was, manifesteerde dit zich door een flinke hagelbui. Bij nog een stop met uitzicht op de Misti vulkaan, dit keer vanuit een andere hoek, hadden we een Inca thee. Thee met onderandere eucalyptus en coca bladeren. De coca bladeren zouden helpen met het uitzetten van je aderen, wat hoogteziekte zou voorkomen. Deze hoogteziekte ontstaat doordat de lagere luchtdruk op hoogte zorgt dat je longen minder zuurstof op kunnen nemen. Je hartslag draait vervolgens overuren, waardoor er uiteindelijk juist te veel zuurstof naar je hersenen gaat. Dit uit zich in flinke hoofdpijn en een algeheel naar gevoel. Een dame in de bus kon wel wat coca gebruiken. Tot huilen aan toe greep ze naar haar hoofd. Gelukkig waren we alweer aan het afdalen, want uiteindelijk helpt dat het beste.
Alpaca boerderijen maakten plaats voor watertjes met flamingo’s. Op 4400 meter hoogte stopten we bij een lagune genaamd Lagunillas. Een deel van de lagune leek bevroren en er lagen diverse eilandjes in. Een grote bijna volle maan begon haar licht al te verspreiden over het meer. Wederom een mooi uitzicht, van de ontelbare uitzichten die we ondertussen al gehad hadden. Weer in de bus reden we langs een meer bezaaid met flamingo’s. Toch niet zoveel als we op Bonaire hebben gezien. Vanaf het busstation hadden we een tuctuc naar het hotel. Net als in Azië lekker goedkoop en met de backpacks op schoot. Het was goed fris buiten hier in Puno, maar we zaten dan ook op 3800 meter hoogte. Na wat hamburgers werd de ijskoude douche na verloop van tijd toch ietwat warm gelukkig. In bed onder tal van dekens konden we nog even de formule 1 race terugkijken. Althans, zo lang tot
onze ogen dicht vielen na deze lange dag.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096242 [countryId] => 147 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 160 [author] => Jirry [cityName] => Puno [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/135/299_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-9-hoogterecords-en-een-canyon ) [8] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-28 [title] => Update 8: De gringo trail gaat verder [message] =>We ontwaakten die ochtend midden in de woestijn. Weer hadden we uitgeslapen, maar dat was geen probleem want onze tour begon pas om elf uur. We hadden de Red Bull buggy en boarden vandaag, met verder alleen onze chauffeur. De chauffeur zelf was meer een Hamilton fan. Met onze vierpuntsgordel aan racete hij ons door de woestijn. Het was bewolkt, maar qua temperatuur prima. Op onze buik gingen we op de boarden liggen en zoefden we naar beneden. Het luide gegiechel van Sandra op haar sandboard weerklonk tussen de zandheuvels. De heuvels waar we vanaf gingen, werden steeds hoger en steiler. Zand zat ondertussen in onze broekzakken en diep in onze sokken. Ook werden we nog even goed door elkaar geschud in de buggy, totdat we halverwege een flinke berg afgezet werden.
Het zonnetje brandde ondertussen fel, terwijl we van het uitzicht op de oase en omringende zandpieken genoten. Ik wilde helemaal door naar de top. Het pad dat ik had gekozen, was natuurlijk veel te steil, dus ik was blij toen ik er was. Mooi uitzicht en weer terug naar Sandra. Ondertussen zaten onze schoenen tot de nok vol met zand. We hadden lunch in een restaurant met een gezellige binnentuin, een oase in een oase. Voordat we vertrokken naar het volgende vermaak, wilden we de volgende nachtbus nog even boeken. Plots waren ze allemaal uitverkocht! Opzich ook wel logisch met de feestdagen in het vooruitzicht. Na wat google werk waren we een ons onbekende busmaatschappij tegen gekomen. We konden betalen met creditcard die zelfs om een extra controle vroeg. Moet vast goedkomen…
We pakten een taxi naar Bodega Tacama, waar we begonnen met een privé tour. Weer een huwelijkscadeau. Dit was de allereerste wijngaard van Zuid-Amerika. De Spanjaarden zijn er in 1540 mee begonnen omdat ze dan geen wijn meer hoefden te importeren vanuit Europa. Natuurlijk voor de kerkdiensten. Het is door verschillende handen gedaan door de jaren heen, maar nu al vijf generaties een familiebedrijf. Ze maken ongeveer een miljoen liter per jaar aan diverse soort wijnen en pisco. De zoete wijnen van zo’n 8-9% alcohol blijven in Zuid-Amerika en alle droge wijnen (40% van hun productie) gaan naar Europa. Na een korte film liepen we de ruimte in waar de wijn in metalen vaten lag te rijpen. Onderin de ruimte stonden ijken houten vaten, uit Frankrijk, want hun vinoloog kwam daar vandaan. Langs de vaten waaruit geproefd werd, kwamen we bij het oude productiematerieel. Oude pompen en afvulmachines, het stond er allemaal. Daarna kwam het leukste: proeven!
Als eerste kregen we een glas witte wijn die een mix was van drie verschillende druiven. Lekker fris en een goed begin van elke proeverij. De rode wijn die volgde, was ook samengesteld uit drie soorten druiven en duidelijk favoriet van onze gids. Hij pakte er maar een glaasje voor zichzelf bij. De rosé die volgde had een licht bubbeltje en was een van de zoete wijn die hier in Zuid-Amerika bleef. Prima qua smaak maar het sloot inderdaad niet zo aan op onze Europese tongen. Rood bleef het lekkerst, dus onze gids schonk deze lekker door. Wederom ook voor zichzelf. Tot slot kwam de nationale sterke drank pisco om de hoek kijken. Heerlijk zacht was deze. Sandra vond deze als mijn whisky’s smaken. Vrees niet, de scheidingspapieren liggen nog niet klaar, maar een goed gesprek was wel noodzakelijk. Voor wie overigens aan het tellen is; inderdaad, we voelden de alcohol.
Na de proeverij gingen we naar een binnenplaats met een centraal geplaatste fontein en een klein kerkje. Vanaf de oude beltoren keken we uit op de enorme wijngaard met op de achtergrond het Andes gebergte. Een plaatje. In het restaurant van de wijngaard kozen we twee rode wijnen van het hogere segment. Daar kregen we absoluut geen spijt van. Puur toevallig hadden we nog voor onszelf de beste keuze gemaakt. Met wat dikke friet en huancaina saus konden we een beetje een bodem leggen. Wat een heerlijke plek hadden we weer gevonden. Onze taxichauffeur voor deze middag stond er nog, met onze backpacks in zijn achterbak. Op naar de bus.
Bij het busstation van Ica waren we nagenoeg de enige gringo’s op straat. We liepen wat rond op zoek naar broodjes voor onderweg. Voor nagenoeg niks hadden we prijs, waarna we nog even de kerk indoken. Op de bovenste verdieping van het busstation waren zes vrouwen hun dans voor de onafhankelijkheidsdag aan het oefenen. Een man regelde de muziek en de tips en tops. Grappig om even naast te zitten. Bij het inleveren van onze bagage kwamen we maar liefst vijf Nederlanders tegen. Allemaal hadden we nagenoeg dezelfde reisplannen. Onze route heet dus met recht de gringo trail. Na een half uur vertraging en drie uur onderweg waren we in Nazca aangekomen. Die tien minuten wandelen om elf uur in de avond met onze backpacks en hele hebben en houden was misschien niet zo slim. Maar dat bedachten we beide na vier straten pas. Heelhuids aangekomen in dit basic hotel (Hostal Brabant, we deden het voor de naam) voor één nacht gingen we snel slapen.
De ochtend begon met proviand scoren voor deze ochtend. Na het uitchecken konden we wachten op onze pickup. We werden afgezet op het kleine vliegveld van Nazca om te gaan doen wat elke gringo doet. De Nazca lijnen vanuit een klein vliegtuigje bekijken. Na het wegen en betalen van de vliegveld belasting mochten we wachten. Dat wegen was overigens omdat mensen boven de 100 kilo een tweede stoeltje aan moeten schaffen. Het was best bewolkt en daarom was opstijgen nog zonde. We hadden de tour zo vroeg mogelijk geboekt voor het beste zicht in de ochtend, wat we dan ook zouden krijgen ook. Gelukkig hadden we genoeg vermaak mee, we waren voorbereid.
Toen werden onze namen geroepen en gingen we los. Het opstijgen ging soepel en na een paar minuten vliegen kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid. De omgeving was al prachtig, maar de echte attractie waren de Nazca lijnen. Vijfhonderd vierkante meter aan 800 lijnen, 300 vormen en 60 figuren. Gemaakt tussen 900 voor en 600 na Christus door de Nazca cultuur. Simpelweg gemaakt door de bovenste laag grond vrij te maken. Dankzij het gebrek aan regen en wind in deze woestijn is het allemaal super goed bewaard gebleven. Hoe ze dit geheel hebben kunnen maken zonder luchtcapaciteit is echt te bizar voor woorden. Zulke rechte lijnen, duidelijk figuren, hoe dan? Je gaat bijna automatisch aan aliens denken, zoals er voldoende alternatieve theorieën zijn.
Als eerste kwam het figuur van een mannetje ons begroeten. Ze noemden deze de astronaut. Aliens!? Daarna volgde duidelijk een aap met een gekrulde staart. Die staart lag in een perfecte krul, wederom: hoe dan!? Een condor volgde met een vleugelwijdte van een schokkende 130 meter. Bij een uitkijktoren, de enige manier om een paar van de lijnen zonder vlucht te zien, zagen we een hagedis, een boom en een vogeltje. Ook de lijnen en geometrische vormen waren op hun eigen manier indrukwekkend. Het leek wel de plattegrond van een religieuze stad die nooit gebouwd is. Als afsluiter kregen we nog de kat, Sandra haar favoriet. Na een soepele landing waren we weer een mooie ervaring rijker. Wederom een mooi huwelijkscadeau!
Na de vlucht hadden we best wat tijd te doden in Nazca. Wat niet hielp, is dat er verder vrij weinig te doen was. Tijdens ons broodje eten in het park kwam er plots een begrafenisstoet voorbij. Er reed een bijzonder wagentje mee dat vrolijke 90’s muziek draaide. Hij leek er totaal niet bij te horen, maar toch ook weer wel. Er werd om de haverklap van nummer veranderd, maar de stoet leek hem te accepteren. Een pickup verscheen achteraan de stoet, welke nog hardere muziek draaide. Veel mensen waren te voet en de kist werd door zes man gedragen. Ze stopten voor een huis en draaiden de kist naar het huis toe. Vanaf het balkon keken diverse vrouwen toe. Er werd luid geklapt. Wellicht was dit het huis van de overledene?
Gezien we niet 100% vertrouwen hadden in onze nachtbus, gingen we verifiëren of alles goed gegaan was. Het bedrijf heette Tacna en we hadden het niet gezien bij het busstation tijdens onze aankomst. Nu bleek er nog een ander busstation te zijn, waar meer bedrijven aan het adverteren waren. Toch een fijne opluchting toen er een Tacna winkeltje was. De vrouw achter de balie heeft het tot twee keer toe voor ons gecontroleerd, maar het leek goed te komen. We hadden een nachtbus. Toch bleef het raar dat we minder dan de helft van de kosten die de website aan gaf hebben moeten betalen. Ook vele malen goedkoper dan de bussen die we eerder gevonden hadden. Maar extra goed op onze spullen letten en voorbereiden op weinig comfort.
Terug in het park schetsten we een plan voor de eindbestemming van deze busreis, Arequipa. Daarna hadden we weer een set lunch voor €5 totaal. Dit blijft een goed concept. Met een biertje zat ik weer eens te schrijven en Sandra een boek te lezen. Ons relaxmomentje. Hoewel jullie niet moeten onderschatten wat voor zwaar werk het produceren van deze literaire hoogstandjes is. Er kwam wel een moment waarop we het hangen beu werden, dus tijd voor een museum bezoek.
Het museum ging over de Nazca cultuur en we kregen een boekwerk met Engelse uitleg mee. Er zijn erg weinig wapens binnen deze cultuur gevonden, dus de aanname is dat ze vreedzaam waren. Diverse potjes, stukjes kleed en natuurlijk offers. In dit geval menselijke schedels met touwen door het voorhoofd. Zo konden de hoofden eenvoudig opgehangen worden. Buiten was er een aquaduct te zien. Die oude culturen hebben er door heel Peru velen gebouwd, waarvan er verrassend veel nog steeds gebruikt worden.
Vegetarisch uit eten was die avond weer eens gelukt. Ceviche zonder vis en pasta met groentjes. Daarna de backpacks ophalen en gaan hangen op een nieuwe locatie: het busstation. Altijd fijn zo’n nieuwe hangplek. De bus die we zo vreesden, bleek super geregeld te zijn. De beste busrit van de hele reis. In het begin van de rit zetten we de mp3tjes aan van onze trouwtelefoon. Op onze bruiloft hadden we naast ons gastenboek een telefoon waarop men een voicemail in kon spreken. Dit zorgde gelukkig voor hilarische berichten en wat leuke verrassingen. Nagenieten.
Ik heb zelden zo goed geslapen in een nachtbus. We waren ondertussen in de bergen beland, weer een nieuw landschap. Plus we hadden al onze spullen nog! Na een Uber konden we door het vroege uur nog niet inchecken. Dan maar de stad zien ontwaken vanaf het Plaza de Armas. Ook dit plein was versierd voor de onafhankelijkheidsdag, wat op deze dag zou zijn. Er stond een groot podium, dus dat beloofde wat. We doken de kathedraal in, wandelden wat straten door en doken hier en daar nog een extra kerk in.
Pinnen lukte een keer zonder achterlijk hoog courtage. Wel met een beduidend te lang durend blauw scherm toen de creditcard nog ingeslikt was. Liever een verhoogde hartslag dan extra kosten zullen we maar zeggen. Met fris geld konden we ontbijt scoren met net geen uitzicht op het plein. Daarna regelden we de tour voor overmorgen. De ingang naar het klooster was vervolgens kwijt. Op terugweg naar het hotel, hadden we deze toch gevonden. We waren op een mooie tijd in het klooster. Eerder een citadel of een stad in de stad te noemen. De lichtval op de smalle straatjes was prachtig, laten we beginnen met verkennen.
Mede dankzij de vele bloemen voelde het eerder alsof we door Toscane liepen dan door een klooster in Zuid-Amerika. Gebouwd in 1579 en nog steeds beperkt actief gebruikt. Vanaf 1970 was het klooster open voor het publiek. We begonnen in de ruimte waar de nonnen met buitenstaanders konden praten. Altijd vergezeld door een andere non konden ze contact hebben met hun familie en vrienden. De houten “tralies” zaten er nog steeds. Vervolgens kwamen we in de kleine kamers waar de nonnen de eerste vier jaar in isolatie moesten verblijven. Na die vier jaar konden ze kiezen of ze hun eed af wilden leggen of terug naar huis. Dat is inderdaad best een lange proeftijd.
We liepen van kamer naar kamer. De ruimtes waar de nonnen mochten verblijven, waren een stuk groter dan de kamers waar ze begonnen. Het waren kleine villa’s, met keukens groter dan menig keuken in Nederland. Dit waren dan ook vooral de verblijven van nonnen uit rijke families. Deze families wilden ze graag terug zien na hun opleiding om ze uit te huwelijken. Helaas voor deze families bleven ze soms maar al te graag. Tussen alle kamers zaten prachtige binnenplaatsen. Eentje met een groot houten kruis en sinaasappelbomen. Of een grote fontein met een trappetje naar uitzicht over het terrein. Weer een bijzondere stop.
We liepen weer naar het plein. Er kwam net een kleine protest mars onze kant op. Het ging allemaal vreedzaam. Later bleek dat de huidige presidente, waartegen geprotesteerd werd, exact op dat moment haar onafhankelijkheidspeech gaf. Kan geen toeval zijn. Het protest hield in kleinere vorm de rest van het weekend eigenlijk niet op. Lunch werd ondertussen noodzaak. Het tentje waar we wilden eten bleek dicht, maar twee deuren verder hadden we weer een goede set lunch voor nagenoeg niks te pakken. Eindelijk konden we inchecken en even op een bed hangen. Oprecht even bijkomen van de nachtbus.
We waren die ochtend al even in de kathedraal geweest, maar nu in het museum ervan. Dat was eigenlijk alsnog de kathedraal zelf, maar nu kregen we een verplichte rondleiding en waren wat meer zalen open. We begonnen bij het orgel, herbouwd na de laatste aardbeving omdat er een toren op was gevallen. Hij was ons die ochtend al opgevallen, een indrukwekkend stuk. Daarna werden we gewezen op de beelden van de twaalf apostelen. Ze leken van marmer, maar waren steen en bijenwas. De houten preekstoel was prachtig bewerkt. Gebruikt werd hij niet meer, om hem zo mooi mogelijk te houden. Het marmeren altaar was ook een pauze waard, toch mooi zo’n gids die dan op meer details kan wijzen.
In het museum achterin de kerk mochten we geen foto’s maken. Hier stonden de echte glimmende schatten tentoongesteld. Een compleet zilveren ster die nog steeds gebruikt wordt bij diensten, trok onze aandacht. Deze was bezaaid met edelstenen, waaronder zelfs diamanten. Een kroon zat vol met edelstenen die gedoneerd waren door het volk. Er waren verschillende ringen en kettingen op vast gesoldeerd. Deze kroon werd gebruikt om op de diverse beelden te zetten tijdens bijzondere feestdagen. Op de bovenste verdieping van het museum stond kleding tentoongesteld van de aartsbisschop. De verschillende kleuren van de kleding gaven aan voor welke soort dienst het gebruikt werd. Het orgel was vanaf hier vanaf boven te zien. Deze werd vroeger met de hand op lucht aangedreven. De trap op waren de kapotte orgelpijpen nog zichtbaar.
Nog een trap omhoog en we stonden op het dak van de kathedraal. We liepen onder de beltorens door en hadden links het uitzicht op het Andes gebergte en de actieve vulkaan Misti. Deze was nagenoeg perfect symmetrisch en aan de onderkant waren de lavasporen nog goed zichtbaar. Aan de rechterkant hadden we uitzicht op het plein van Arequipa. De protesten waren nog steeds bezig. Het was vooral één iemand die riep door een megafoon en een paar mensen die er omheen stonden. Na het uitzicht werden we er aan de straatkant uitgelaten. Snel warme kleding halen, want nu de zon bijna weg was, koelde het snel af.
Het uitzichtpunt in de wijk Yanahuara, vanwaar je het Andes gebergte goed zou kunnen zien was de volgende bestemming. We waren wat laat voor de zonsondergang, maar konden de oranje gloed op Misti goed zien. Bij het uitzichtpunt was het best druk. Allerlei eetkraampjes waren versierd in de kleuren van de vlag van Peru. Dit leuke sfeertje verlieten we weer om even de kwalificatie van de formule 1 terug te kijken. Daarna op zoek naar eten. Het restaurant wat ik wilde was al vol, dus het werd speciaalbier in een rooftop bar. Heel vervelend. Daarna gingen we nog naar een speciaalbier café waar het eigenlijk vrij rustig was. Iets te rustig, dus na één drankje hielden we het voor gezien.
Op straat hing een sfeertje dat niet meteen veilig voelde. Er hingen best wat groepjes op straat die veelal aan het drinken waren. Dit was het vrijdagavond indrinken natuurlijk. Het was ook niet alsof de groepjes ons aankeken of lastig vielen, maar in een Zuid-Amerikaanse stad ben je toch alert. Een buitenlander zou de stapstraat van Breda vast ook bijzonder vinden. Over stapstraten gesproken, die hadden we bij deze gevonden. Er stonden best wat rijen, maar die van Forum sprong eruit. Deze nachtclub had drie verdiepingen met verschillende thema’s. De club ging pas over een half uur open, maar dat weerhield de mensen niet. Op het plein van de stad was men aan het oefenen voor de miss verkiezing van morgen. We hadden met de onafhankelijkheidsdag grote feesten verwacht, maar dat kwam niet echt van de grond. Waar we rekenden op een Koningsdag gevoel, was het meer de dag voor bevrijdingsdag.
Toen we weer de stapstraat doorliepen, was de rij voor Forum net opgelost. Iedereen liet een kaartje zien, wat wij niet hadden, maar laten we het gewoon proberen. Het leek ook de enige optie, want verder werd nergens gedanst. Entree bleek maar een kleine bijdrage te zijn, dus laten we dit doen. We begonnen op de begane grond van de club. Hier werd Spaanstalige clubmuziek gedraaid. Het voelde een beetje aan alsof we in Proost in Breda waren beland. Zo heel anders waren de stapgewoontes hier niet eens. Het waren vooral groepen die in een cirkel stonden te dansen. In het midden stond in negen van de tien gevallen een fles Jägermeister, met daarnaast een pak appelsap. Een combi die we nog niet kenden, maar laten het thuis eens proberen.
Er waren tafels waar mensen vooral gezien wilden worden en waar de flessen sterke drank snel aanvloeiden. Het VIP gebied was boven ons, men had daarvoor twee keer de kleine bijdrage betaald. Met een flesje Heineken voor €3,13 voelde het helemaal als Nederland. Bijzonder dat er vooral in ieder geval Zuid-Amerikanen waren, terwijl het minimumloon hier €200 per maand is. De eerste verdieping van de club had een Latin thema. Waar we een grote salsa party verwacht hadden, was het er eigenlijk vrij rustig. Eén stel gooide er wat moves in, maar dat was het ook. Op de tweede verdieping was het thema 80’s en hier waren alle gringo’s naartoe getrokken. Niet wat we helemaal verwacht hadden van een stapavo
nd in Peru, maar een leuke ervaring was het sowieso!
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096138 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 167 [author] => Jirry [cityName] => Arequipa [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/134/611_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-8-de-gringo-trail-gaat-verder ) [9] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-25 [title] => Update 7: Dat honeymoon gevoel [message] =>Normaliter ontwaken wij ontzettend vroeg. Nu bleken we nog wat in te halen te hebben na die geannuleerde vlucht. Pas na negenen werden we wakker en we deden het expres rustig aan. Ontbijtje, verder de reis uitplannen en om half twaalf waren we pas in het historische centrum van Lima. Wat dan meteen potverdorie jammer voelde, want nu hadden we minder tijd om de enorme stad te verkennen. En daarom worden we normaliter dus zo achterlijk vroeg wakker. Fomo.
We begonnen op Plaza San Martin, waar een beeld stond om de onafhankelijkheidstrijder te eren. Het enorme plein was omringd door mooie gebouwen. Eentje daarvan was Hotel Bolivar. Ooit befaamd en bezocht door de grote Hollywood sterren, nu vooral een mooie entree en bijzonder om te weten dat alle medewerkers gedeeld eigenaar van het hotel waren. Door een wandelstraat volgehangen met rood en witte vlaggetjes kwamen we bij Iglesia de la Merced. De eerste kerk van Peru! Niet alleen voor ons, maar ook in zijn algemeenheid. Op deze plek werd de allereerste dienst gehouden in Latijns-Amerika, nog voordat er een kerk stond. De kerk stamde uit 1541. Een prachtige Barok stijl buitenkant en binnen viel vooral het enorme zilveren kruis op. De onderkant ervan zat in plastic, omdat het een bekend bedevaart relikwie is.
De wandelstraat was ooit een plek om gezien te worden, nu wat meer in verval. Aan het einde van de straat lag het Plaza de Armas, in het verleden gebruikt voor alles van vieringen tot executies. Nu was het grote plein volledig afgesloten. Aan het hoofd van het plein lag het Palacio de Gobierno. De residentie van de president van Peru. Momenteel ligt dat presidentschap wat gevoelig. Dit omdat de vorige president het parlement wilde ontbinden en daarvoor door zijn politieke tegenstanders in de gevangenis is gegooid. Dit leidde tot grote protesten in het land vanaf december vorig jaar. Vooral op het armere platteland waar de voormalige president vandaan komt. Op het dieptepunt waren tal van wegen afgezet en waren bijvoorbeeld toeristen gestrand op hun hike naar Machu Picchu.
Wij twijfelden ook lang of we wel naar Peru zouden gaan, maar de situatie is nu stabiel. Zo werd ons ook verzekerd toen we onze Inca Trail boekten. Om dit kracht bij te zetten, kregen we een filmpje van een rustige straat in Cuzco. Een week geleden waren er nog aangekondigde protesten in Lima. Dat zou allemaal best eens de reden kunnen zijn dat dit plein voor het presidentieel paleis afgesloten was. Bij elke toegangsweg stonden hekken en minstens zes politieagenten, zodat elke straat op elk moment afgesloten kon worden. Wat ook sporadisch gedaan werd.
Het paleis was versierd met twee enorme slepen in de kleuren van de vlag van Peru. Twee rode verticale strepen met een witte streep in het midden. De onafhankelijkheid werd binnenkort gevierd, dus rood en wit kwam overal terug in het straatbeeld. De wisseling van de wacht was net gaande, wat nauwelijks te zien was door de afsluitingen. Om het plein heen stonden gele huizen met enorme houten erkers. Het paleis van de aartsbisschop lag naast dat van de president en daar weer naast lag de kathedraal van Lima. Een prachtige buitenkant, maar van binnen leek deze vrij klein. De echte ingang van de kathedraal moest ergens anders zijn.
Aan de achterkant vonden we de ingang van het museum van de kathedraal. Oftewel de enige mogelijkheid om überhaupt de kathedraal in te komen. Het was mega rustig en we konden meteen aansluiten met een Engelstalige tour. De kathedraal was de eerste kerk van Zuid-Amerika. De locatie was in 1535 door Pizarro zelf aangewezen. Door de eeuwen heen is deze meerdere malen herbouwd. Vaak noodzaak dankzij vele verwoestende aardbevingen. De pilaren die kerk ondersteunen, zijn tegenwoordig bijvoorbeeld van hout gemaakt. Iets dat je op het eerste oog niet zou verwachten.
Een mooi altaar dat aan weerszijde prachtige koorbanken had. Gemaakt door een Italiaanse kunstenaar en het kostte maar liefst acht jaar om het te maken. Gezien mensen toen met geluk dertig werden, letterlijk een levenswerk. Het detail in het houtwerk ging heel ver. We liepen de kapellen af over een marmeren vloer die volledig uit Italië deze kant op is gekomen. Eén van de kappellen had een gedeeltelijk glazen vloer. Zo konden we vijf graven inkijken, waar de lichaamsresten nog in lagen. De volgende kapel had een houten weergave van Jezus. Wederom met een onbeschrijfelijk detail, de haren leken net echt.
De mooiste kapel was zonder twijfel die met de mozaïeken. In totaal waren er meer dan drie miljoen steentjes gebruikt om dit geheel te vormen. De Venetiaanse kunstenaar had goed zijn best gedaan. Hier lagen de resten van het lichaam van Marquis Don Francisco Pizarro, de Spaanse conquistador die hier nabij Lima landde in 1528. Hij zag de vele rijkdommen en besloot met een grotere groep terug te komen in 1532. De Inca’s waren op dat moment in een burgeroorlog verwikkeld die gewonnen werd door de Inca leider Atahualpa. Heel lang was hij alleen niet aan de macht.
Uiteindelijk hadden de Spanjaarden maar een jaar nodig om hem met valse beloftes gevangen te nemen en later te executeren. Daarnaast hadden ze overigens maar een eeuw nodig om de originele bevolking terug te brengen van tien miljoen naar 600.000. Ondanks dat alles had Pizarro een mooie kapel gekregen. Hij is overigens zelf vermoord door mede Spanjaarden, toen ze zelf ruzie hadden over wie over het nieuwe rijk mocht regeren. Zijn ingeslagen en gestoken schedel werd gevonden in een loden kist onder de kerk. Op de kist stond de tekst: “Hier is het hoofd van de heer Marquis Don Fransisco Pizarro, die het koninkrijk van Peru vond en veroverde.”. Het lichaam dat erbij leek te horen bleek niet het juiste te zijn na forensisch onderzoek. Uiteindelijk is het juiste lichaam ook onder de kerk gevonden, wederom flink gestoken. De kist en een replica van zijn lichaamsresten waren hier te zien. Boven dit alles torende een mozaïek van de conquistador uit, die aan de kust richting een schip commando’s gaf.
Op onze weg richting de kappellen aan de andere zijde van de kathedraal liepen we langs de hoge, gesloten houten deuren van de kerk. Vanaf de entree tot aan het koor lag een lange rode loper. Deze lag er al voor de onafhankelijkheidsdag, de president zou erover binnen komen. De loper werd druk gestofzuigd, ook al hadden ze nog tot vrijdag en was het nu maandag. Bij het museum van de kerk zagen we het oudste stuk. Drie gootstenen met kleurrijke tegeltjes die door de Moren gebouwd waren. De gids trok onze aandacht naar een kadelaar bezaaid met amethisten en een ongekend detailwerk. We sloten af in de hal waar de aartsbisschop zijn voorbereidingen deed. De schilderijen die hier aan de muur hingen, moesten dit de Sixtijnse kapel van Zuid-Amerika maken. Dankzij de kleding en het bidkussen van paus Johannes Paulus de tweede kwam het in de buurt.
Nu hadden we trek. We stuitten op een straat die allerlei restaurantjes hadden die twee gangen maaltijden verkochten voor vrijwel niks. Het was overal mega druk met locals omdat het lunchtijd was. Voor drie euro per persoon hadden we een liter met sap, huancaina en daarna nog een gerecht met rijst. We zaten nokvol. We liepen door naar de oude stadsmuur, waar we ook uitzicht hadden op de sloppenwijken. Bizar om te bedenken dat bijna een derde van deze enorme stad daar woont. De volgende stop, het klooster van San Fransisco sloegen we over. Onderweg mochten we poseren met een enthousiast kindje terwijl zijn vader een foto van ons maakte.
Op Plaza Bolivar stond het congres gebouw. Ook deze was volledig afgezet met hekken en er was een flinke politie aanwezigheid. Op de drukke straat reden ook drie gepantserde politie voertuigen. Die protesten werden dus nog erg serieus genomen. We liepen door de overdekte markt nabij het plein. Het voelde redelijk hetzelfde aan als zo’n markt in Azië. Het stonk, voelde onhygiënisch aan en we trokken veel aandacht. We werden een aantal keer knap genoemd, maar dat hebben we wel vaker hier.
We liepen vervolgens terug richting Plaza de Armas. Dankzij de afzetting moesten we omlopen naar de Santa Domingo kerk. Deze bleek dicht, dus we konden weer omlopen, nu richting Museo del Pisco. Dit was geen museum, maar een bar waar ze erg lekkere cocktails met Pisco maakten. Cocktails in Lima. Na een drankje pakten we de taxi naar Museo de Larco, wel een museum. Dankzij het spitsuur duurde de rit wat langer dan gepland. De muren van het museum waren bezaaid met bloemen, tijd voor wat cultuur.
We begonnen in een zaal met een collectie van wel 50.000 aardewerk potten. Deze stonden gestapeld tot aan het plafond in kasten met plexiglas aan alle zijdes. Allerlei formaten, kleuren en tekeningen waren te zien. Dit is een van de weinige musea ter wereld die op deze manier hun “magazijn” aan de bezoekers tentoonstelt. Een film toonde daarna hoe het geloof van de volkeren tot de 16de eeuw werkte. Ze geloofden in drie werelden. De hemel, waar de goden verbleven, wat ze aangaven met vogels. Dan was er onze aardse wereld, welke aangegeven werd door katachtigen. Tot slot was er nog de onderwereld met slangen. Deze werelden zag je terugkomen op alle archeologische vondsten die hier te vinden waren. Zo zag je voor welk doeleinde de offerpotten dienden.
Van de Inca’s, Maya’s en Azteken kennen we natuurlijk hun belangen bij het maken van allerlei offers. Voor de dominantie van de Inca in dit gebied waren er nog tal van volkeren, die dezelfde gebruiken volgden. Offers waren soms hun oogst of het leven van dieren, maar bovenaan stond het bloedoffer. Mannen moesten vechten met knuppels, niet tot de dood, maar tot wanneer een hoofddeksel verwijderd was. De verliezer werd in een ceremonie geofferd aan de goden. Dit werd gedaan door priesters die de meest prachtige kleding droegen. Op het einde van het museum werd deze kleding getoond. Hele outfits compleet van goud of zilver. Neusclips die groter waren dan menig oorbel in de moderne wereld. Mooi om te zien dat deze attributen allemaal de tand des tijd doorstaan heeft.
Via de mooi verlichte tuin kwamen we in de laatste zaal van het museum. De seksuele hal. Allerlei potten die allerlei verschillende standjes weeggaven en ook allerlei dieren die hun ding deden. Ook de goden namen op een aantal potten een kijkje of deden mee, bijzondere kunstwerken.
De reis naar ons luxe hotel duurde dankzij een chauffeur die niet naar Google Maps luisterde wat langer dan de bedoeling was. Sowieso was het erg druk op de weg, zo rond zeven uur. Maar toen we er eenmaal waren, bleek de hotelkamer prachtig! Witte muren die aangekleed waren met schilderijen, een bed van wel twee meter breed (ongezellig groot wat mij betreft) en een open haard die eruit zag alsof de Inca’s hem nog gebruikt hadden. Plus een jacuzzi, wat een luxe! Dit was weer een huwelijkscadeau dat erg gewaardeerd werd door ons.
Veel tijd hadden we niet meer, dus we moesten ons snel omkleden. We hadden om acht uur namelijk een reservering bij sterrenrestaurant Maido, weer zo’n cadeautje. De reservering hadden we al twee maanden van tevoren gemaakt en dat was ook nodig. Een paar keer uitgeroepen tot beste restaurant van Zuid-Amerika, had het in Lima een concurrent aan Central. Nog een sterrenrestaurant, maar deze zat al vol voordat we het idee als huwelijkscadeau ook maar bedacht hadden. Recent is dit Central overigens uitgeroepen tot beste restaurant ter wereld, dus we moeten nog een keertje terug. Maar we gingen nu naar het fantastische Maido. Een sterrenvoorbeeld van de Nikkei keuken: de elegantie van de Japanse keuken gecombineerd met het frisse van de Peruaanse.
Bij binnenkomst werden we door het gehele personeel begroet met een “Maido!”. Aan het plafond hingen honderden touwen, een deel daarvan in een rode kwart cirkel die in de twee enorme spiegels in de hoek de Japanse vlag vormde. Onder het genot van een glaasje cava werd ons de menukaart overhandigd. Het volledig vegetarische menu bestond uit drie amuses gevolgd door negen gangen. Dat werd smikkelen! Het lekkerst bleek de tweede amuse, een chirashi met avocado crème. Echt zo’n hap waar je smaakpapillen 100% door worden getriggerd. De vegetarische ceviche was ook heerlijk! Onze gastheer was toevallig een keer in Rotterdam geweest. Ook vertelde hij over een Nederlander die hier een keer vier dagen op rij kwam eten. Het vegetarische menu vond hij het lekkerst, dus we hadden goed gekozen.
Een heerlijke ccapchi was aardappeldeeg zo dun als het maar zijn kan met een champignon vulling. Die sprong er ook uit. Ondertussen waren er twee fancy cocktails bijgekomen, waarvan die van mij gevuld was met rook. Precies zoals ik mijn whisky ook wil. De noodles waren niet zomaar noodles natuurlijk. Deze udon noodles waren gemaakt van Amazone rivieraardappels. Heerlijk hoe Peruaanse seizoensproducten op deze manier gebruikt werden. De kers op de taart was het derde toetje. Speciaal voor onze huwelijksreis kregen we nog een heerlijke cheesecake toe. In chocolade stond er “Happy Honeymoon” omheen geschreven. De eerste buit van de huwelijksreis was binnen! Met goed gevulde magen gingen we uitbuiken in onze jacuzzi. Wat een heerlijke avond.
De volgende dag hadden we expres pas om 12 uur een bus geregeld, zodat we nog lekker van de luxe hotelkamer konden genieten. Het ontbijt was goed geregeld en we zaten heerlijk aan de straatkant in de serre. Daarna was het proviand inslaan en wachtten op onze bus naar Ica. Deze was ruim en relaxed. We reden langs de kust totdat we in de woestijn belandden. Na een taxi vanaf Ica waren we in Huacachina aangekomen. Een toeristische oase omringd door hoge zandduinen. Dat toeristische zat hem voor mij vooral in de waterfietsen die al vrij snel te spotten waren. We checkten heel snel in bij ons hotel, om de zandheuvels op te gaan voor de zonsondergang. Vanaf een flinke woestijnpunt zagen we de zon al snel verdwijnen. Alles om ons heen kreeg een oranje gloed. In de verte verdwenen gemotoriseerde sandbuggy’s over de heuvels om toeristen naar uitzichtpunten te rijden, maar wij zaten hier prima. Wat waren we alweer op een bijzondere plek beland, wat een huwelijksreis. Het werd ondertussen alleen erg snel koud!
Weer beneden in de oase zagen we een aantal mensen die hun gehuurde snowboards en ski’s in kwamen leveren. Het sandboarden was hier echt een ding natuurlijk. Ook vertrokken er veel mensen uit de oase nu de zonsondergang compleet was geworden. Dit zorgde er meteen voor dat alle restaurants zo goed als verlaten waren, dus we begonnen maar met snacks en cocktails. Twee pisco sours en tequeños, met kaas gevulde deeghapjes met guacamole ernaast. In ons hotel spoelden we even het zand van ons af, wat vanaf dat moment voor de rest van deze reis in onze backpacks zou zitten. Uit eten werd een Italiaanse trattoria, want daar zaten tenminste wel mensen. De pasta met huancaina saus zou vast menig Italiaan doen omrollen in hun graf. De saus past dan ook beter bij aardappel. Terug in het hotel was het weer schrijven, plannen en lezen. We hadden nog veel van Peru te gaan.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096044 [countryId] => 147 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 169 [author] => Jirry [cityName] => Huacachina [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/134/055_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-7-dat-honeymoon-gevoel ) [10] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-23 [title] => Update 6: Op naar Peru! Toch? [message] =>Ons laatste dagje op de Galapagos eilanden had een keer geen wekker. We hoefden ons namelijk pas om acht uur te melden. Beter dan de zeven uur van de afgelopen week, ook met het duiken. Op de kleine boot zaten we vandaag met een Amerikaans gezin met Ecuadoriaanse roots (duidelijk tweede generatie, ze gedroegen zich meer als Amerikanen) en een gezin uit Ecuador. Voor hun een eerste snorkeltrip, een contrast met wat wij allemaal al gezien hadden. Playa Escundida was de eerste stop, een prachtig wit strand op Santa Cruz, dat alleen te bereiken is per boot. Pelikanen zaten op de lavarotsen en leguanen zwommen door de zee. Het was weer een paradijsje.
Tussen de mangrove klommen we de rotsen over om op het strand te komen. Al snorkelend kwamen we maar weinig indrukwekkende dingen tegen. Jup, we waren ook wel overdreven verwend. In de rotsen zwommen wat zwarte vissen rond die wegdoken wanneer we in de buurt kwamen. Op naar het Santa Fe eiland, waar we voor kwamen. Toen we er aankwamen, zaten er wat Blue Footed Boobies ons op te wachten in de rotswand. Het voelde weer een beetje als de cruise, maar dan een light versie. Toen we bij de snorkelplek aankwamen, mochten Sandra en ik lekker ons ding doen. De rest hobbelde achter de gids aan met reddingsvesten aan een sleepboei.
Het meest toffe van deze plek was de ontelbare verzameling zwarte vissen die zich onder de boot verstopte. Hier hadden ze dekking voor de vele vogels die wel trek hadden in een visje. Het toffe was om in deze groep te duiken en zo lang mogelijk op de bodem te blijven. Ze bewogen zich dan allemaal op gestaag tempo van je af om plek te maken. Niet veel later werd je met hetzelfde tempo weer omsloten. Overal waar je keek: vissen. Verderop kwamen we nog wat papegaai- en engelvissen tegen. Op de terugweg nog een paar keer door de grote groep heen en daarna weer aan boord.
De hoofdact van de dag bestond uit zeeleeuwen en die waren er genoeg. Op dit eiland zat een kolonie van ongeveer duizend stuks. De baai bestond uit een lange stenen strekdam, waardoor het tot aan de twee parelwitte stranden golfvrij was. De stranden zagen voor de helft zwart van de zeeleeuwen, zo druk was het. Wij gingen al snorkelend naar de rotsen, waar ook een grote familie zat. Hier duurde het niet lang of ze zochten ons op. Wel zes stuks draaiden rondjes om ons heen en kwamen bizar dichtbij. Zo nieuwsgierig hadden we ze nog niet meegemaakt! Ze beten speels in onze duikvinnen en eentje zelfs in mijn hiel. Zachtjes beten ze ook in de hand van de Amerikaanse. Het hoogtepunt was toch wel de hap in Sandra haar bil! Super grappig. Het alfamannetje was ook duidelijk aanwezig, hij zwom rustiger dan de rest tussen alles door. Toen de gids wat meer naar het midden van de baai verplaatste, nam ik zijn plek in. Plots had ik zes zeeleeuwen om te vermaken!
Hilarisch was dit geweest en precies wat we nog wilden doen. Echt genieten. Wat volgde waren nog een heleboel schildpadden, waarvan de meesten rustig bij wat rotsen op de bodem zaten. Een mini adelaarsrog sprong ook nog even van vreugde het water uit. Weer aan boord was ons verzoek “geen vis” voor de lunch niet goed doorgegeven. Dan maar rijst met popcorn. Super attent kregen we uiteindelijk nog een bak groenten die snel geprepareerd werd voor ons. De vis ceviche was verleidelijk, maar ik hield mij toch aan mijn geen vis principes. Niet omdat ik het niet lust, verre van. Na een duik op Bonaire kwam ik boven water en zwoor ik om geen vis meer te eten. Puur door de schoonheid die ik gezien had. Duiken is een hobby die je toelaat tot de prachtige en magische onderwaterwereld. Een wereld waar ik na deze week hier nog veel meer respect voor heb gekregen. Daarom vind ik het hypocriet om bij te dragen aan iets dat deze wereld systematisch kapot maakt. Toch jammer dat de mannen aan boord nog even gingen vissen.
Je kan je afvragen of het vissen op de Galapagos zo slecht is als de walgelijke industrie die sleepnetten of erger inzetten om pure winst. Hier voedt zo’n ene vis een hele boot met lunch. Toch blijf ik erop tegen. Als er iets moois de zee uit wordt gehaald en voor je neus vermoord, sterkt dat je principes behoorlijk. Ik denk dat Sandra er nog iets meer moeite mee had dan ik zelfs. Zij gaat ondertussen mee met mijn principes, een enkele sushi uitzondering daar gelaten. We hebben vrij duidelijk gemaakt dat wij het niet helemaal eens waren met de gang van zaken. De Amerikaan heeft in ieder geval trots kunnen poseren met “zijn” vangst, waarvoor hij zelf nauwelijks iets heeft gedaan. Bedankt voor het perspectief en snel weer naar land.
We waren nog op tijd terug in de haven voor een bezoek aan Las Grietas. Na een watertaxi konden we de entree voor de gids aftikken en even wachten. Ondertussen arriveerde een Iers stel dat niet genoeg geld bij had. Sandra schoot snel te hulp door wat geld uit te lenen. Las Grietas is een brak water lagune tussen een verzameling lavarotsen. Een meertje toonde allerlei kleuren dankzij de algen die in het water zaten. Na een korte wandeling met mooie uitzichten, kwamen we aan bij het zwem gedeelte. Een flinke kloof van vier meter breed gaf de kans om te snorkelen in de lagune. Koud maar super helder water tussen prachtige rotsformaties. Vissen waren er dit keer niet in overvloed. Wel een gigant van een papegaaivis en een verzameling grote vissen die bijna spartelend het ondiepe midden van de kloof doorkruiste. De mensen deden dit beduidend minder soepel dan zij.
Tijdens het terugwandelen, begonnen we met het Ierse stel te kletsen. Mijn theorie dat Ieren altijd gezellige mensen zijn, werd weer eens bevestigd. Toevallig kenden de man NAC Breda van zijn verslaving aan Football Manager. Gaf mij mooi de kans om hem te vertellen over NAC’s bierrecord. Weer in Puerto Ayora zette Mr. en Mrs. Pons hun klaagmodus aan. Bij het zaakje waar we de tour hadden geboekt, wilden we toch het een en ander teruggeven. We hadden het immers geboekt om vissen in vrede onder water te zien, niet om ze te eten of vermoorden. Wel met de kanttekening dat we begrijpen dat het voor hun heel normaal is. De vrouw die we spraken kon gebrekkig Engels, maar een toerist schoot te hulp. Je hoefde geen Spaans te kunnen om te begrijpen hoe ongelooflijk duidelijk hij de situatie voor ons uitlegde. Dank u meneer.
We kregen er een gratis vegetarisch diner voor met twee flinke pinten bier. Niet dat het daarom ging, we wilden gewoon aangeven dat het handig is om mensen van meer informatie te voorzien voor zo’n tour. De avond was nog jong, dus we ploften bij onze buren (The Rock café) neer voor wat cocktails. De vrije training van de formule 1 werd hier uitgezonden, dus dat kwam mooi uit. Er stond ook een lekker muziekje op. We lieten deze avond het heerlijke einde zijn van een ultiem begin van deze huwelijksreis. Bij live Spaanstalige muziek in een volgende bar pakten we nog een paar heerlijke cocktails. Die cocktails waren onderdeel van onze huwelijkscadeaus. Iedereen kon ons geld geven voor onvergetelijke ervaringen tijdens deze reis. Cocktails in Lima had zoveel budget gekregen, dat we al wat eerder waren begonnen!
Inpakken hadden we zoals begrijpelijk voor de volgende ochtend over gelaten. Om kwart voor acht stonden we klaar voor de bus, maar uiteindelijk deelden we een taxi met de Ieren. Zij hadden toevallig dezelfde vlucht. Plus dat ze nog toevalliger ook op huwelijksreis waren! Een week voor ons getrouwd in Spanje met maar liefst tweehonderd gasten. Een weekje daar en daarna zeven weken huwelijksreis. Wij maar denken dat we ultiem bezig waren met ons kasteel en aansluitend vijf weken op pad. Na nog een boottochtje wuifden we de laatste pelikanen gedag. Sandra en ik hadden de tweede bus, waarna de Ieren onze backpacks veilig hadden geteld. Altijd toffe mensen die Ieren.
Ik scoorde op het vliegveld nog even wat haaiensokken en een Darwin Wolf shirt. De winkel was gisteravond al dicht toen ik eraan dacht. Niet het schreeuwerige Galapagos shirt dat je overal zag hangen, maar iets meer subtiel. De dag was verder echt een reisdag, met een flinke verrassing. Op het vliegveld van Guayaquil konden we zes uur wachten tot onze vlucht naar Lima, Peru. Origineel zouden we in Guayaquil overnachten en de Cerro Blanco jungle bezoeken. Dankzij de noodtoestand en avondklok besloten we echter later om een dure vlucht door te boeken. Wat kun je anders op een vliegveld dan eten, drinken en spelletjes spelen. Oeh en de kwalificatie van de formule 1 kijken natuurlijk! Na security vonden we wat te eten met een pint bier en ik was ondertussen bijna bij met de reisverslagen. Het wachten op het boarden duurde lang, in de verte doemde er al een akelig gevoel bij me op.
Mijn vrienden zeggen met een gerust hart dat ik de wereld kapot gevlogen heb. Ik geef ze volkomen gelijk. Ik heb ondertussen menig land van de wereld mogen zien. Het enige continent waar ik nog voet op moet zetten is Antarctica, wat tenzij ik drastisch van carrière switch, nooit zal gebeuren. Bij dit genieten van al het pracht en praal van de wereld in een korte tijd horen helaas ook veel vluchten. Ondertussen compenseer ik de CO2 netjes met elk jaar een ander tof groen project, maar daar gaan we de wereld ook niet mee redden.
Opzich houd ik ook van de bovenwater wereld, dus iets met hypocriet zijn dat je bijdraagt aan iets dat die wereld vernietigd… Afijn, dat was niet het punt noch de discussie waar ik mezelf in klem wilde zetten. Mijn punt was dat ik veel gevlogen heb. Nog nooit heb ik echter mee mogen maken dat een vlucht geannuleerd wordt. Laat staan een kwartier van te voren. Het was wegens technische redenen. Oftewel het kan alles zijn van een leguaan op de rijbaan (oh nee, we waren Galapagos al uit), tot de piloot heeft te veel gezopen. Het grappige is wel dat Latam, het bedrijf waar we mee vlogen, juist zo betrouwbaar zou zijn en weinig vluchten annuleert. Het was wachten op een oplossing in de vertrekhal. Hiervoor moesten we natuurlijk Ecuador weer in, want we waren al langs de douane geweest. Daar hadden ze een mooie “anulado” stempel voor, die in onze paspoorten en op onze boarding passen werd gezet.
Het verliep allemaal redelijk chaotisch, niemand van het personeel wist echt zeker wat hij of zij aan het doen was. Er werd een rij gevormd, we werden uit de rij gehaald en het mannetje dat onze gegevens op een boardingpass pende kreeg een vrouwelijk collega in z’n nek die alles op haar papiertje wilde. We konden er eigenlijk wel om lachen. Zeker toen we te horen kregen dat er een extra vlucht geregeld werd, morgen om tien uur in de ochtend. Slechts veertien uur later dan gepland, toch knap dat ze dit zo snel geregeld hadden. Zeker met de snelheid waarop alles in dit land normaliter gaat.
Helemaal fijn was een overnachting in het Marriot met diner en ontbijt. Het wachten op het busje duurde helaas lang, de beste man stond bij de aankomsthal. Hoewel ik moet toegeven dat dat een logische plek was. Rijst met bonen en een biertje om middernacht naast een Zuid-Afrikaans/Russisch gezin van zeven in Guayaquil, Ecuador. Niemand had er geld op ingezet dat deze dag zo zou eindigen.
Het ontbijt de volgende ochtend was echt mega uitgebreid. Van ceviche, hompen kip tot quiche, alles was er. We zouden om zeven uur klaar moeten staan en om kwart voor zeven werd geroepen dat de laatste bus over tien minuten ging. Goed tijdmanagement. Het fantastische vliegveld van Guayaquil, wat hebben we je gemist die acht uurtjes. Weer inchecken en door de douane, nu hopelijk blijvend. Gelukkig hing er een groot scherm waar de formule 1 race live op werd uitgezonden. Sandra wilde wat heet water bestellen, wat gratis lukte. Wellicht kwam het door de les hoe je agua caliente naar het Engels vertaalt.
Na twee uur vliegen waren we nu toch echt in Lima aangekomen! We werden opgepikt door de taxi die het hotel voor ons geregeld had en we waren om één uur in het hotel. Eigenlijk hadden we dus maar vier á vijf uurtjes Lima gemist. Toen was het even regeltijd. Pinnen, water kopen en een Peruaanse simkaart voor deze drie en halve week. Uiteindelijk vonden we er eentje voor een tientje, ongelimiteerd voor een maand, ideaal. Na even een globaal plan gemaakt te hebben, konden we een Uber bestellen naar Huaca Pucllana. Onze eerste Huaca in Peru!
Een Huaca is een plaats waar de goden van de Andes culturen aanbeden werden. Onze eerste was een kleintje, midden in de hoofdstad. Gebouwd vanaf 400 na Christus door het Lima volk. De tempel was gebouwd om Mamacucha te eren. De zee. Na de Lima zijn er nog diverse volkeren geweest die de tempel gebruikt hebben. De Inca zijn ook in de buurt geweest, maar hebben de tempel links laten liggen. In de moderne tijd was dit heel lang een heuvel waarop mountainbiken en motorcrossen gedaan werd. Daardoor was het geheel nog zeer intact en was er niks geroofd. Er zijn meerderen graven gevonden met mummies in potten en veel artefacten. De opgravingen waren nog steeds bezig, een vierde van de heuvel was nog egaal. Verderop hielden ze een mini boerderij zoals vroeger. Alpaca’s, lama’s en cavia’s (die ze hier overigens eten) aangevuld met katoenplanten en de bloemetjes waar de wijk Miraflores haar naam aan dankt.
Na dit bezoek wilden we een Uber terug boeken. Lastig met een telefoon waarvan de accu sneller leeg ging dan we hadden gedacht. Ook hadden we reeds snugger en geheel bewust besloten om de powerbank in het hotel te laten. Dan maar teruglopen naar het park, ons enige referentiepunt want van het hotel hadden we geen adres… De wijk Miraflores waar we in verbleven, was duidelijk waar de hogere klasse verbleef. Niet alleen zaten er twee sterren restaurants, het stikte van de luxere hotels. Daarover later meer. Het was zondag en toen we bij het park aankwamen vlakbij ons hotel, zag je de lokale gemeenschap samenkomen. Er waren allerlei straatoptredens gaande om ons heen. Dansen met Inca goden, maar ook salsa in een klein amfitheater. Voor een grote kerk werd er gezongen en er waren tal van marktkraampjes. Het voelde allemaal erg veilig aan, zelfs in een Zuid-Amerikaanse hoofdstad met twaalf miljoen inwoners.
Voor het avondeten die dag had ik een rooftop restaurant gevonden dat wel goed zou moeten zijn. Plus dat ze goede cocktails hadden en we waren nu eenmaal echt in Lima. Elk Zuid-Amerikaans land heeft natuurlijk ook zijn eigen sterke drank. In Peru is dat Pisco. Een brandy gemaakt van druiven met een alcoholpercentage van 40%. De nationale cocktail is de Pisco sour, door er limoensap en suiker aan toe te voegen met een laag op geschuimd eiwit erop. Twee daarvan graag, waarbij die van Sandra nog passievrucht als toevoeging kreeg. Als voorgerecht bestelde we de typische huancaina. Op z’n Hollands kouwe aardappel met saus. De gestoomde aardappel baadde in dit geval in een saus van gele peper, kaas, brood en melk. Een goede uitvinding waar we zeker een recept van op gaan zoeken. Tussen dit en het hoofdgerecht stippelden we op het gemak onze reis uit. Tijdens de vega lomo saltado en quinoa burger volgden er meer cocktails. Het vooruitzicht van een wekkerloze ochtend was fijn. We hadden wel een goede nachtrust verdiend na het
avontuur van de geannuleerde vlucht.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5095787 [countryId] => 147 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 140 [author] => Jirry [cityName] => Lima [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,lima [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-6-op-naar-peru-toch ) [11] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-09 [title] => Afsluiten in Lima [message] =>Afsluiten in Lima
Paragliden was een bijzondere ervaring om Huacachina af te sluiten. We liepen terug naar het hotel, haalden onze was op en namen een taxi naar de naastgelegen stad Ica. Bij het busstation konden wij direct kaartjes kopen om een halfuur later te vertrekken; ideaal! We haalden snel wat eten en drinken voor de busrit van 4,5 uur, en daar gingen wij…
We arriveerden in Lima, en daar stonden diverse taxi chauffeurs te wachten. Voor een prima prijs werden wij bij ons hotel gebracht. Het zand van het paragliden zat nog op ons lichaam, dus het was heerlijk om te kunnen opfrissen. Voor de verandering hadden wij gelukkig een warme douche. Hoe lekker kan dat zijn.
In de avond maakten wij een korte wandeling door onze wijk Miraflores. We reserveerden een restaurant voor de volgende (en tevens laatste) avond, en belandden daarna zelf bij een goed Italiaans restaurant. Ik had al eerder gezocht naar Lasagna en hier kon ik het krijgen, en het was heel lekker (met oa pesto).
Zaterdag 8 juli
De laatste dag van de reis. We ontbeten om 8:30 uur op de kamer en pakten daarna een taxi naar Plaza San Martin in het centrum. Dit moest wel, doordat het een enorme stad is waar de leuke plekken ver uit elkaar liggen.
We wandelden door de smalle straatjes naar Plaza de Armas. Deze was volledig afgezet uit voorzorg voor de protesten over 10 dagen. Dit heeft alles te maken met de politieke situatie en het niet nakomen van beloftes aan het volk. Net zoals in Arequipa en Cusco is de Plaza de Armas vaak een mooi en rustgevend plein midden in de stad. Dat konden wij vanachter de dranghekken wel zien, maar niet ervaren. Na de wisseling van de wacht op dit plein, besloten wij dit stadsdeel te verlaten.
Een taxi bracht ons naar de wijk Barranco met een pitstop bij ons hotel om spullen weg te leggen. Barranco is een artistieke wijk. Het is bijzonder kleurrijk met mooie muurschilderingen en kleine shops. Verder zijn er veel kraampjes en restaurantjes te vinden. We volgende onze wandeling vol hoogtepunten door deze wijk. In de namiddag wandelden wij langs de kust terug naar Miraflores. Ons eindpunt was El Parque del Amor, ofwel park van de liefde. De bankjes zijn vol mozaïek en geven een gevoel van Park Guell in Barcelona. Veel mensen kijken hier naar de zonsondergang over de baai, maar wij wandelden terug het hotel.
Na het inpakken en relaxen, nog een keer op pad. We hadden een reservering bij restaurant Panchita, op loopafstand. Dichtbij een schitterende tafel met bloemen en hanglampen, namen wij plaats. Met een laatste keer Pisco Sour (voor mij met passievrucht, heerlijk) en een heerlijke variant op Lomo Saltado met kip genoten wij van alle activiteiten en herinneringen van afgelopen 3 weken.
Zondag 9 juli
Wakker worden zonder stroom en licht in de kamer. Na raadplegen bleek de wijk Miraflores allemaal zonder te zitten. We bestelden een taxi om half tien, zodat wij in ieder geval onze vlucht naar huis konden halen. Na een halfuur begon alles weer te werken en konden wij gelukkig nog dat douchen voor de lange reisdag.
We vliegen straks naar Panama en daarna naar Amsterdam. Het was een schitterende reis. Bedankt voor het volgen en tot de volgende!
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5095108 [countryId] => 147 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 363 [author] => Jordy [cityName] => Lima [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/748_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => afsluiten-in-lima ) [12] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-08 [title] => Grenzen verleggen in Huacachina [message] =>Grenzen verleggen in Huacachina
Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.
Dinsdag 4 juli
Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.
Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.
Woensdag 5 juli
Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.
De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.
Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…
We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!
Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.
De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!
Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.
Donderdag 6 juli
Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.
Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.
Vrijdag 7 juli
Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!
Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.
Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!
Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.
Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!
Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!
Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5095084 [countryId] => 147 [pictureCount] => 11 [visitorCount] => 124 [author] => Jordy [cityName] => Huacachina [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/495_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => grenzen-verleggen-in-huacachina ) [13] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-04 [title] => De Amazone [message] =>De Amazone
Ontbijten, uitchecken en Cusco verlaten. Wij verruilen de hoogtes van het Andesgebergte voor het tropische Puerto Maldonado in het Amazonegebied.
Zaterdag 1 juli
Op de airport wachtte een taxichauffeur ons op en bracht ons naar het haventje, om vervolgens per boot naar onze lodge te gaan. Bij aankomst konden wij direct aantreden voor een warme lunch. Daarna bepaalden wij voor onze vier dagen welke activiteiten wij zouden doen. De eerste zou pas in het donker zijn dus we hadden een relaxte middag in het huisje met uitzicht op de Madre de Dios Rivier. Muziek aan, spelletje doen en hangen in de hangmat. Een rondje door de enorme tuin leverde al mooie momenten op, bijvoorbeeld met de blauwgele papegaai van het huis en schitterende vlinders.
Rond half zeven gingen wij op pad met een gids door dit gebied. We zagen al harige tarantula’s, kikkers, hagedissen, diverse insecten, mooie vogeltjes en tot slot vier aapjes. En dat op nog geen 100 meter van ons huisje! Na de Night Walk stond het avondeten klaar en was er tijd voor ontspanning.
Zondag 2 juli
De lodge heeft een goed dak, maar aan de zijkant zijn de ramen van gaas (en dus open). Om half zes word je wakker van de vele vogels die fluiten. Soms zo hard dat het lijkt of zij in de kamer zitten, wel een mooie ervaring. Daarna weer in slaap gevallen. Wel een wekker gezet, want het eten is inclusief en dat is om 8 uur.
Na het ontbijt vertrokken wij per boot naar Monkey Island. Na een halfuurtje liepen wij over het eiland door de mooie natuur, maar aapjes hebben wij niet gezien. We kwamen een ander groepje tegen dat aan de ander kant van het eiland was geweest en ook zij hadden geen apen gezien. Helaas, na een uur keerden wij weer terug.
Activiteit twee was Lago Yacumama en wij vertrokken om 15:00 uur per boot, gevolgd door een stukje taxi. Bij aankomst werden wij verdeeld over twee boten (zonder motor). De gids peddelt ons door het watertje heen en vertelt wat er allemaal gevonden kan worden. Van kaaimannen tot otters, van apen tot piranha’s en vele vogelsoorten.
Midden in het water, gaan wij stil liggen. De weerkaatsing in het water toont de schitterend ondergaande oranje zon en de vele rechte palmbomen. De gids bereidt het aas voor. We gaan vissen naar piranha’s met handgemaakte hengels. Met een behoorlijk portie aas kunnen wij het keer op keer proberen. Al snel heeft Marcel raak, en later ook Twan. Met hulp van de gids wordt voorzichtig het haakje verwijderd en worden de piranha’s terug gegooid. Mij wilde het helaas niet lukken, maar in deze schitterende omgeving heb ik erg genoten.
Na het vissen, peddelen wij wat dieper door het water. Tot twee keer treffen wij een kaaiman tussen de lelies. Aangezien je alleen hun hoofd boven water ziet, is het gissen hoe lang zij zijn. De gids houdt het op twee meter lang. Als hij dichterbij komt word ik wel wat voorzichtig. Aan het eind van de avond zit ook activiteit 2 erop; een mooie dag.
Maandag 3 juli
De wekker ging heel vroeg, we zaten om 4:45 uur (!) in het bootje en rond 6 uur arriveerden wij op de plek waar heel veel papegaaien en parkieten naar toe komen voor hun dagelijkse voedsel. Dit gebeurt alleen heel vroeg in de ochtend. Hele hordes vlogen heen en weer van de klei naar de bomen. Met felle geluiden vliegen zij heen en weer. Vanuit de boot konden wij later nog iets dichterbij komen. Dit was vooral voor het oog leuk, want met telefooncamera’s valt dit op afstand niet goed vast te leggen. In een naastgelegen boom troffen wij nog een luiaard, maar ook die was het beste te zien met een verrekijker. Bij terugkomst stond het ontbijt klaar. Tot 14:00 uur hadden wij alle tijd voor relaxen in de hangmat en wat slaap inhalen.
Toen vertrok onze boot richting Sandoval Lake, een nationaal park aan de overkant van de rivier. Daar begonnen wij met 3km wandelen over een houten pad door de jungle. Om de zoveel meter werden er nieuwe dieren gevonden en beschreven. Een voltreffer wat betreft apen, want we zagen twee verschillende soorten en wel meer dan tien stuk; zowel groot als klein.
Na een tijdje kwamen wij bij het meer. We zaten met de hele groep in 1 boot met peddels. Ook nu weer een strakke lucht, mooie weerkaatsing in het water en veel palmbomen. We voeren langs de rand van het meer en zagen veel nieuwe vogelsoorten, maar ook papegaaien, schildpadden en zelfs een groepje otters! Toen het helemaal donker was, hadden wij de boottocht achter de rug. We moesten nog wel de wandeling en boottocht terug. Daar zagen wij weer vele tarantula spinnen (ookeen paar giftige), hagedissen, slangen (slangetjes) en kikkers.
Tevreden en voldaan keerden wij naar de boot, om vervolgens nog witte kaaimannen vanuit de boot te zien in de rivier. We kwamen voor natuur en wildlife en dat hebben wij zeker gekregen; het was gaaf! Morgen verlaten wij het Amazone-gebied en er staat een behoorlijke reisdag op de planning. Wordt vervolgd…
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5094997 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 116 [author] => Jordy [cityName] => Puerto Maldonado [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/768_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => de-amazone ) [14] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-01 [title] => Cusco en de Sacred Valley [message] =>Cusco en de Sacred Valley
Na ons bezoek aan de Machu Picchu, besloten wij in Ollantaytambo te blijven. Een klein, mooi dorpje waar nog meer Inca gebieden zijn gevonden. Van daaruit een rondje door de Sacred Valley (heilige vallei).
Woensdag 28 juni
In Ollantaytambo worden we om 8.00 uur opgehaald door onze gids Luis. We wandelen een klein stukje en arriveerden bij de Inca ruïnes. De zon staat alweer hoog, dus de zonnebril is nodig. Het levert mooie beelden op vanwege de hoekige trappen, stenen en de schaduwen die het achterlaat. Ook hier zien wij de drie soorten architectuur uit de Inca tijd. Na een uurtje verlaten wij dit gebied, en na een kop koffie stappen wij weer in de auto.
Op naar het mysterie van Moray. Hier zijn drie arena’s in de vorm van cirkels te vinden uit de tijd van de inca’s. Ze zijn bijzonder perfect gevormd en bevatten ook drainage-systemen en traptredes. Het werkelijke doel van deze cirkels is nooit helemaal duidelijk geworden. Het ziet er wel mooi uit.Na deze wandeling verlaten wij ook dit gebied voor een nieuwe activiteit.
De zoutterrassen van het dorpje Maras dateren ook uit de tijd van de inca’s. Vanuit een zoutwaterbron loopt een verdeelsysteem tussen de bergen om de verschillende vijvers te vullen, aangevuld met water. Na enige tijd vormen zich zoutkristallen en na langere tijd is het water verdampt, waardoor het zout verzameld en verkocht kan worden.De randen van de vijvers slaan wit uit van het zout en de verhogingen tussen de bergen maken het een bijzonder plaatje. Bovendien komen hier een van de duurste soorten zout ter wereld vandaan. Bij een souvenir winkeltje zat tevens een uitleg om ons mee te nemen in het proces van zout winnen en de afhankelijkheid van deze zoutwaterbron. We kochten hier een stuk lokale chocola waar zout in zit. Heerlijk!
In het nabij gelegen Urubamba wilde wij op zoek naar een lunch. Bij toeval stopten wij bij een Japans restaurantje. We besloten er neer te ploffen en hadden een heerlijke lunch en bovendien zeer betaalbaar. De eigenaresse was bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in ons. We sloten af met een foto.
Als laatste gingen we naar Pisac, maar daarvoor moesten wij nog 1,5 uur rijden. Het was al namiddag en de zon verdween achter de bergen. Bovendien stond er veel wind en werd de gevoelstemperatuur erg koud. We hielden het bezoek kort en hadden wij genoeg gezien van de inca’s. Op naar Cusco, een ander hotel dan voor de Machu Picchu.
Donderdag 29 juni
Een lekker verblijf in Cusco met een hartelijk ontvangst en een mobiele kachel voor op de kamer (nodig!). Na een goede nachtrust, staan we wat later op. Na het ontbijt, brengen wij de was weg, waar wij diverse vuurwerk knallen horen. We gaan er op af en zien een fanfare zich verzamelen met allerlei groepen mensen in pakken. Het is weer feest; er wordt veel muziek gemaakt en gedanst in mooie pakken. Erg leuk!
We lunchen aan de Plaza de Armas op een balkonnetje in de zon. We brengen een bezoek aan de kerk, waarna het hele feest zich op dit hoofdplein nog eens herhaalt. Een wandeling naar de sfeervolle wijk San Blas en een heerlijk diner maken de dag compleet.
Vrijdag 30 juni
Een relax dagje net als gisteren. Rustig ontwaken, was ophalen. Op advies maken wij een rondje door het Choco Museo, het museum nabij het grote plein. Het is wat kleiner dan wij inschatten en we hadden al chocola gekocht in Maras, dus we hielden het erbij. Een wandeling door de steegjes langs de 12-hoekige steen. Die wordt beschouwd als een nationaal erfgoed uit het oude tijdperk. We lopen naar het riviertje dat uiteindelijk verdwijnt onder alle bebouwing in de stad. Op een bank in het zonnetje op het Plaza de Armas relaxen we in de namiddag. We maken een nieuwe planning en pakken onze spullen in. Tijd om Cusco voor de tweede keer te verlaten. Adiós!
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5094911 [countryId] => 147 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 135 [author] => Jordy [cityName] => Cuzco [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/174_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => cusco-en-de-sacred-valley ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-15 [title] => Twee super top excursies! [message] =>Dat was een lekker lange verjaardag: om 4 uur opstaan! Het is in Nederland natuurlijk 7 uur later dus ik had al verschillende felicitaties in de appjes en zo.
De reden voor deze vroegspokerij was dat we met een excursie wat dingen in de omgeving van Cusco gingen zien. Het was een leuke dag met als hoogtepunt de incatouwbrug q'eswachaka. Sinds de jaren 50 wordt deze weer op traditionele wijze ieder jaar opnieuw gevlochten door de omringende dorpen. Het was top om er over te lopen en de omgeving was schitterend.
Het was ook erg grappig om de kleine, uitgedoofde vulkaan op te klauteren (7 meter hoog) en in navolging van De Dijk even te dansen!
En vandaag ... stonden we nog vroeger op, Vandaag gingen we naar de Rainbow Mountains, eigenlijk de reden dat we überhaupt via Peru reizen.
En ik zal je vertellen: het was alle moeite waard.
Sinds gisteravond heb ik heel wat minder last met de hoogte en ik kon dus helemaal naar boven klimmen: 5200 meter boven zeeniveau. Echt zo mooi al die kleuren, ik was er opgetogen van. En met mij heel veel andere mensen, het was heel druk.
Wat een top dag weer, helemaal blij.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097717 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 99 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/145/245_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => twee-super-top-excursies ) [1] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-13 [title] => De eerste dagen in Cusco [message] =>Donderdag was een dag om rustig aan te doen, we moesten acclimatiseren. Ik zeker want de voorgaande nacht was ik er toch wel beroerd van. Gelukkig hielp een bak koffie mij uit de misère.
Het was heerlijk weer om te ontbijten op de binnenplaats van ons oorspronkelijke hostel. We slenterden door de smalle straatjes, zagen de twaalfhoekige steen, genoten van de sfeer op het centrale plein en voelden ons heel wat mans zo in het algemeen.
Hi hi tot we weer omhoog moesten, binnen 2 tellen hijgden en puften we als oude postpaarden.
In de avond was het druk op de Plaza de Armas, Peru voetbalde tegen Chili, en er stonden grote schermen voor de kathedraal. Iets verderop vond er een anti regering protestje plaats.
Vrijdag de 13de was en pracht dag voor ons, we zijn naar de zoutterrassen van Salinas geweest.
We hebben vanaf Maras 4 kilometer gelopen. Gelukkig alles naar beneden want we zitten hier rond de 3400 meter hoogte. De omgeving was prachtig, ik heb weer honderden foto's gemaakt.
Salinas was helemaal geweldig, de zoutterrassen werden al in de Inca tijd gebruikt en ze leveren nu nog zout. En het is een toeristentrekker.
We liepen nog een stuk verder naar beneden tot aan de weg waar de bus zou stoppen. Er kwam er vlot eentje en de aansluiting later was ook prima.
We hebben in totaal zo'n 18 kilometer gelopen, en dat op deze hoogte ... goed gedaan van ons!
Het was een topdag.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097661 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/887_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-dagen-in-cusco ) [2] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-12 [title] => Een paar serieuze reisdagen [message] =>Er zijn 2 dagen van voornamelijk (vlieg) reizen voorbij. Alles verliep tamelijk voorspoedig maar ja, wel langdradig natuurlijk.
Het was al donker toen we in Cusco aan kwamen maar wat ik er van zag is het nog steeds even leuk.
We moesten een stukje bergop lopen om bij het hostel te komen en dat leidde onmiddellijk tot gruwelijk zuurstofgebrek, zo dat was zwaar ... we moeten echt acclimatiseren!
Erg jammer was dat het hostel overbooked was, voor vannacht zijn we elders geplaatst dus morgen meteen verhuizen.
En nu .... heel vroeg naar bed!
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097628 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/663_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-paar-serieuze-reisdagen ) [3] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-11 [title] => Update 13: Van het hoogste punt naar rivier zicht [message] =>Uitslapen hadden we na de Inca trail wel verdiend! Dat lukte tot een uurtje of zeven. De dag stond in het thema van rustig aan nog alles doen wat we wilden in Cusco. Na Machu Picchu was het gelijk genaamde museum een logische zet, maar we gingen voor het Inca museum. Vroeger was dit het huis van de admiraal, wat bleek door de prestigieuze façade van het gebouw. Het pre-Inca gedeelte had vooral veel potjes en een kamer gewijd aan de kunst van het weven. Op de tweede verdieping begon het Inca gedeelte met veel keramiek en kaarten die lieten zien tot hoe ver hun rijk wel niet kwam. Cusco was het perfecte middelpunt van het geheel. De maquette van Machu Picchu zag er met onze ervaring van de dag ervoor zeer bekend uit.
Echt interessant werd het bij de tentoonstelling van wel vier mummies in een grot. Dit leek in eerste instantie nep, maar de afgesloten ruimte had ook een luchtvochtigheid en temperatuur meting. De mummies waren allemaal opgesteld in de foetushouding. Zoals ze de wereld in zijn gekomen, gingen ze er weer uit. De mummies waren omringd door allerlei offers, van kleding tot coca bladeren. Hierna volgde het Spaanse gedeelte van het museum. Een groot schilderij liet de onthoofding van Atahualpa zien, de laatste echte Inca. Wat volgde was een verzameling aan meubels van de neppe Inca’s. Geplaatst door de Spaanjaarden gedroegen ze, kleedden ze en woonden ze echt Spaans. Allemaal om de zieltjes van de originele bevolking te winnen.
Na het museum gingen we naar het paleis van de aartsbisschop. Dit zat nog in ons kaartje van de kathedraal en we hadden ervoor betaald dus we moesten gaan. De binnenplaats was mooi om naar te kijken en de eerste kamer was het hoogtepunt. Houten plafonds met uitgehouwen vierkantje tegels met mijters en kruizen. Houten vloeren en houten deuren met tal versieringen. Verder hingen er ontzettend veel grote schilderijen in elke kamer die we binnen gingen. Het was echter vrij klein, dus we hadden het gauw gezien. Op de weg naar buiten viel het kleine orgel nog op, met op de zijkanten plaatjes van gondels en de St. Pieter kerk van Rome. De muren van het gebouw waren aan de buitenkant opgebouwd uit een laag van twee meter hoog aan stenen van Inca tempels. Vanaf die twee meter was het een witte, glad gestreken muur tot aan het dak. De toeristische attractie was hier de twaalf puntige steen. Deze had twaalf hoeken welke naadloos op de omliggende stenen aansloten. Het hele pand zou zelfs op deze steen rusten. Zeggen ze.
Het chocolade museum was maar een korte stop, want zo bijzonder smaakte het niet. Op het San Blas plein vlakbij ons hotel van voor de Inca trail vond Sandra een leuk armbandje van een vrouw die aan het weven was. We liepen vanaf hier door om het kantoor van het planetarium op te zoeken. Dit was het plan voor de avond, maar we kregen het niet gevonden. Nu wisten we wel bij welk pleintje we vanavond opgehaald zouden worden. Dachten we. Lunch hadden we bij het avocado restaurant. Die groene smeuïgheid was hier zo lekker dat dit restaurant een must voor de huwelijksreis was. Avocado frietjes met een mango avocado ceviche en een avocado burger. Die laatste was een gehalveerde avocado als broodje met een linzen en bieten burger ertussen. Heerlijk smullen in het kleurrijke paars met groene interieur, naast de avocado knuffel.
De stop bij de San Cristobal kerk was niet een stop vol pracht en praal. Maar het zat ook nog in ons entreekaartje. Er zal wel een feestdag achter de rug zijn geweest, want het plein ervoor stond vol met lege kratjes bier. Kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel bier naast een kerk heb gezien. Of ik moet carnaval op de Grote Markt van Breda meerekenen trouwens. Het uitzicht vanaf de klokkentoren van de kerk was wel de moeite. Al die lege flesjes maakte ons wat dorstig, dus op naar het Pisco museum. De derde keer van deze vakantie, maar dit schijnt het origineel te zijn. Het was er rustig, maar de cocktails smaakten weer goed. Ik besloot dat we nog wel een tweede verdienden, maar ondertussen zaten we wat op de tijd. Snel naar dat pleintje voor de pick-up naar het planetarium.
Dat pleintje. Na een kwartier wachten gingen we de overtijd in. Met geen enkele activiteit om ons heen, leek het bijna doorgestoken kaart. De Peru telefoon (met 4G) lag thuis, aan de oplader gelegd door Sandra. Dus we konden het machtige internet niet om hulp vragen. Sandra, die dit uitstapje uitgezocht had, was er echter zeker van dat dit plein buiten het centrum toch echt hét pleintje was. Ik met elke seconde minder. Gelukkig had ik nog een mailtje dat ik offline kon bekijken. Het plein kon ik niet opzoeken op maps, maar het zou zomaar één van die pleinen in het centrum kunnen zijn. Het bleek in ieder geval niet deze. Shit, inderdaad… rennen!
Eenmaal daar hadden we de pick-up natuurlijk gemist, dus dan maar een extra taxi. De hemel was namelijk veel te helder om vanavond geen sterren te gaan kijken. Toen de route naar het planetarium veranderde in een hobbelig pad naar beneden gaf onze taxi chauffeur het op. We waren ondertussen in the middle of nowhere beland leek het. Geen huizen in de buurt en nauwelijks licht op de route te zien. Ondertussen waren we namelijk al diep in de schemering, dus op deze onbekende weg in Zuid-Amerika trokken we een sprintje om nog enigszins op tijd te komen. Het leek alsof we niet veel gemist hadden toen we nog nazwetend op een stoel neerploften om naar de projecties op het koepelvormige dak te kijken. Wat een avontuur weer.
Het begon allemaal, voor ons althans, met het projecteren van alle sterrenbeelden. Deze zijn allemaal geplaatst op de denkbeeldige oost-west lijn in de hemel. De ene herkenbaarder dan de andere, toch maar beter opletten wanneer we naar de sterrenhemel kijken. De vraag of we de hond konden zien was lastig, want het bleek uiteindelijk slechts een streepje te zijn. Wat best wel cool was, was de les over navigeren op het zuidelijk halfrond. In het noorden hebben we natuurlijk de Noordster die ons helpt. Of tegenwoordig Google Maps. Maar vroeger was navigeren op het zuidelijk halfrond iets complexer. Trek vanaf de steel van het Zuiderkruis (bekend van de vlaggen van onder andere Australië en Nieuw-Zeeland) lijn één. Vervolgens loodrecht op het midden van de felle sterren Alfa en Beta trekken we lijn twee. Waar ze snijden ligt dan ongeveer de Zuidpool. Orion kwam ook langs. Mijn enige sterren funfact is altijd geweest dat de piramides van Gizeh naar verhouding exact dezelfde formatie hebben als de riem van Orion. Maar in deze avond waren er tot mijn enthousiasme weer wat funfacts bij gekomen!
Toen mochten we naar buiten om sterren te kijken. Het was ondertussen goed donker en de hemel was erg helder. Twee telescopen waren opgesteld voor ons kijkplezier. Het Zuiderkruis bleek door de telescoop een gigantische verzameling sterren die met het blote oog onmogelijk te zien waren. Sommige sterren die we bekeken hadden een gele of juist blauwe kleur. Andere bleken er twee te zijn. Dit terwijl er toch echt maar eentje te zien was zonder de vergroting. Recht boven ons was de Schorpioen goed te zien. Deze gingen we niet snel vergeten, zo opvallend is deze verzameling sterren als je het eenmaal ziet.
Na het turen door de telescopen gingen we weer naar binnen. Hier kregen we wat uitleg over hoe de Inca naar de sterren keken. De donkere plekken in de Melkweg hadden allerlei betekenissen. De donkere lama en de slang zag je pas als je het zag zullen we maar zeggen. Daarnaast lieten ze plaatjes zien van één van de eerste observatoriums ter wereld. Nog voor de Inca’s was dit een plek waar de equinoxen duidelijk waar te nemen waren. Weer terug in de stad wilden we chifa eten, de Peruaanse variant van Chinees. Waar we uiteindelijk zaten was de combinatie van een prijzige menukaart en een kwartier niemand aan onze tafel reden genoeg om te vluchten. Na wat ronddwalen werd het simpel vega eten vlakbij het hotel. Er werd overal flink gestapt op deze woensdagavond, maar niet voor ons want de wekker ging weer vroeg.
Al voor half vijf werden we opgepikt. Op straat werd nog steeds gestapt met een combinatie van wildplassen. Bijslapen lukte redelijk in de bus, tot we ergens ontbijt kregen. Hier werden ook drie vrije uitloop alpaca’s gehouden, die natuurlijk de nodige aandacht trokken. Daarna begon de rit naar Vinicunca, beter bekend als de regenboog berg. In Quecha betekent vini kleuren en cunca zeven, ook meer dan toepasselijk. We schrokken bij aankomst een beetje van de intens enorme verzameling toeristenbusjes die hier klaar stonden. Dat heb je waarschijnlijk snel als een bezienswaardigheid op de voorpagina van de Lonely Planet staat. Best wat mensen kozen ervoor om te paard omhoog te gaan. De armen beesten mochten de luie toeristen dragen die geen luttele driehonderd hoogtemeters wilden maken.
Nu moet ik wel toegeven dat dit niet makkelijk was. Vanaf 4700 hoogtemeter kwam die hoogteziekte weer een beetje op. Gelukkig had ik wat coca blaadjes meegenomen om de klim door te komen. In de verte keken we uit op torenhoge gletsjers. Deze sneeuw was de bron van de Amazone rivier. Het water dat Machu Picchu passeert, waar we eergister nog waren. Dezelfde gletsjer hadden we ook gezien vanaf het 4900 meter punt tussen Puno en Cusco. Sandra deed het rustig aan, dus ik schoot even door naar voren. Voor zover dat nog ging op deze hoogte. De trappen van het laatste stukje naar boven waren een heuse mierenhoop te noemen. Voor de regenboog berg zelf stond een flinke rij om een foto te maken zonder medetoeristen in beeld. De berg zelf was uniek, horizontale lagen van geel dat bijna goud was, rood, turquoise en wat dunne lijnen zwart en wit. De naam van de berg was terecht en dat allemaal te danken aan de vele mineralen in deze regionen.
Ik hupte verder omhoog door de mensenmassa heen. Verder op de berg tegenover de regenboog berg kreeg je beter zicht op het geheel. Sandra hopte erbij en vanaf het hoogste punt daar hadden we uitzicht op nog grotere gletsjers. Misschien was dit uitzicht nog wel mooier dan die hele regenboog berg achter ons. Maar dat kan ook aan de toeristen gelegen hebben. Ineens knapte er iets in mij, ik had meer dan genoeg van deze mensenmassa. Als een berggeit hopte ik naar beneden, snakkend naar adem buiten deze verzameling selfies, de man in dat condor pak en schijnbaar oneindige TikTok poses. Beneden liep Sandra tegen onze gids aan, terwijl ik al door was gesprint. De rode vallei was hier vlakbij en we hadden nog tijd zat!
Die tip hadden we van iedereen gekregen die hier al geweest was, ga naar de rode vallei want die is eigenlijk veel mooier. Ik moet ook zeggen dat de regenboog berg me wat tegenviel. Er was geen gevoel van ontlading of uitgebreide euforie. Het eerste uitzicht in de rode vallei gaf me echter wel de rust en ontzag die ik zocht. Door een stenen poort kwamen we in vallei die vrijwel oneindig leek. Rode en goudkleurige rotsen met toefjes sneeuw en rotsige bergtoppen die er boven dit alles uitstaken. Hier konden we even rustig zitten om alles in ons op te nemen. Het handjevol toeristen was een schim van de mierenhoop waar we een half uur geleden ingelopen waren. Dit was inderdaad de moeite waard.
Plus, we konden nog verder omhoog! Dat avontuurlijke in mij zoekt altijd naar nog die paar treden hoger, nog verder richting de horizon en nog dieper naar het einde. Ik moet altijd alles gezien hebben, elke hoekje en elk gaatje. Sandra heeft dat soms wat minder, waaronder nu ook. Ik moest haar wat overtuigen om de bergkam over te trekken naar het allerhoogste punt hier op 5069 meter. Een ontzaglijke hoogte die nog 260 meter boven Mont Blanc, de hoogste berg van Europa, uitsteekt. Maar dit was gewoon te doen zonder gekke fratsen en binnen handbereik. Hoogterecords, love it. Sandra liep mee, met ook de optie om terug te gaan als ze het beu werd. Ik zag de top al bijna en overtuigde haar de laatste meters mee te maken. Het laatste stuk was immers ook vrij vlak. Op de top waren we nagenoeg alleen en het uitzicht was van een andere wereld. Driehonderdzestig graden aan gekleurde en besneeuwde bergtoppen doorsneden door een groen dal met een rivier.
De afdaling terug naar het busje was ook echt prachtig. Elk moment dat we dachten het wel gezien te hebben, kwam er weer een nieuw mooi uitzicht. Veel van onze groep was al bij het busje, maar toch hadden er een paar het gepresteerd om na ons aan te komen. Dit terwijl wij heel die rode vallei afgestruind waren en zij niet. Na een korte rit hadden we lunch op dezelfde plek als het ontbijt. Quinoa soep en een buffet. De alpaca’s buiten werden vol in de spotlight van vele selfies gezet. Ze gaven zelfs kusjes zo nu en dan. Dit was al hilarisch, maar het hoogtepunt was het spugen naar de man die iets te veel zijn best deed voor de perfecte foto. Ze waren net aan het eten, dus met de klodder kwam een hoop gras mee dat op zijn wang bleef plakken. Sandra en nog een paar toeristen mochten even helpen met herder spelen, toen de beesten uit de poort liepen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Na een te lange busrit waarbij we vele cuy (cavia) restaurants passeerden waren we weer in Cusco. Met twee meter grote cavia beelden met een koksmuts op, werd dat hele cuy er niet aantrekkelijker op. In Cusco begon onze zoektocht naar een mooi schilderijtje voor thuis. Het schildermannetje dat we voor de Inca trail hadden gezien was helaas niet op zijn plek. Dus eerst even een pauze in het hotel met een biertje en het bubbelbad. Na het succesvol afronden van de zoektocht belandden we bij een piepklein restaurant. De voorkant van de menukaart was Indisch en de achterkant Mexicaans. Het lange wachten op het eten viel ons wel mee, maar het was de eigenaar een extra rondje drankjes waard. Na heerlijk smullen gingen we meteen slapen, die koffer inpakken ging morgen maar gebeuren.
Na een goede nachtrust, ontbijt en inpakken zaten we in een taxi naar het vliegveld van Cusco. De chauffeur reed als een maniak. Dus met tijdswinst die we zeker niet nodig hadden, kwamen we op het vliegveld aan. Zeker omdat het kleine vliegveld maar vier gates had en verder vrij weinig. Mijn backpack in flight bag werd voor het eerst in zijn tienjarig bestaan inadequaat genoemd. Ik nam het voor hem op, maar moest uiteindelijk een papiertje tekenen om het er toch mee eens te zijn. Die arme tas heeft nooit iemand iets misdaan. Onze vlucht had wat vertraging en dat was spannend. De overstap vanaf Lima was namelijk maar een uur en twintig minuten. Dat werd bij landing in Lima nog maar veertig. Absurd krap dus.
We schoten al het gangpad in na de landing om iets meer kans te hebben op succes. Als een dolle renden we over het vliegveld heen. Op zoek naar een bordje voor aansluitende vluchten, werden we steeds maar doorverwezen door het personeel. Tot we in de vertrekhal stonden.. Fuck! De moed zakte in onze schoenen. We hadden geen andere route dan deze kunnen nemen, dus hoe dan ook moesten we weer door de beveiliging heen. Bij de boarding passen scannen kropen we maar voor en bij de beveiliging vroegen we om hulp. Het laatste moment nog heel asociaal van rij wisselen en daarna weer sprinten voor ons leven. Met nog twintig minuten voor opstijgen waren we bij de gate aangekomen. Net op tijd, want we mochten er nog in. De toeristen die achter ons aan holden waren de laatsten en we zagen de deuren achter ons dicht gaan. Wat een geluk.
Maar die backpacks van ons! Die waren natuurlijk never nooit op tijd in dit vliegtuig beland, onmogelijk. Wat ons hoop gaf, was dat er nog twee vluchten na ons van dezelfde maatschappij naar Iquitos vlogen. Onze tassen zouden er vast nog geraken. Voor de vorm en de grap zaten we vervolgens op het vliegveld van Iquitos bij de bagageband te wachten. Tot onze gigantische verbazing werden binnen vijf minuten onze backpacks uitgespuugd op de band. Super blij. Ons hotel in deze grote stad aan de Amazone rivier was erg schoon en netjes. Niet de zee van beestjes die we verwacht hadden. Het welkomstdrankje smaakte goed en na wat opfrissen liepen we langs de enorme rivier die de longen van onze aarde met water voedt. Zwarte vogels met een spanwijdte van een meter vlogen langs de oever. Rond een aftakking van de Amazone zaten witte vogels verzameld. We waren weer op een totaal andere plek beland.
Omdat ons ren en vlieg avontuur geen lunchtijd had, besloten we iets lichts te eten. Een simpele salade en een hamburger. Dit duurde vervolgens letterlijk een uur. Boze blikken van Sandra naar de bediening werden afgesloten met doodzwijgen. Mijn vrouw en gebrek aan eten is een lastige combinatie, dat weet ik ondertussen. Sandra hoefde maar weer het restaurant in te lopen of de vrouw sprong op en vluchtte de keuken in. Vanaf het balkon waar we zaten, zagen we een watervliegtuig landen in de rivier. Het eten werd door ons letterlijk opgevreten en weg waren we weer. De boulevard aan de rivier werd steeds meer gevuld met toeristen. Op een terras met wat cocktails kregen we vervolgens wat lichte paniek. We hadden helemaal niks gehoord van onze pickup voor onze jungle tour. Toch wat onhandig de avond van tevoren. Mailen, bellen, appen en sms-en. Het werd allemaal ingezet, maar zonder succes. Het pand waar ze gevestigd zouden zijn had ook niks, niet eens een bord met hun naam. Bestond dit bedrijf überhaupt wel? Was het failliet terwijl we net alles betaald hadden? We zouden tot de volgende ochtend moeten wachten om erachter te komen.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096842 [countryId] => 147 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 175 [author] => Jirry [cityName] => Iquitos [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/139/085_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-13-van-het-hoogste-punt-naar-rivier-zicht ) [4] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-08 [title] => Update 12: De beloning, Machu Picchu [message] =>Om vijf uur ging de coca thee wekker weer. We hadden deze ochtend wat langer de tijd, dus het team kon voorgesteld worden. Er was een chef, souschef en iemand voor de bediening. Daarnaast nog eenentwintig porters, ofwel dragers, waarvan de jongste 19 was en de oudste een schokkende 64. We stonden in een grote cirkel en brachten onze armen in de lucht om iedereen te bedanken in het Quecha. De taal van de mensen in het Andes gebergte werd hier nog veelvuldig gesproken. Veel van het team stelden zichzelf dan ook voor in deze taal, in plaats van het Spaans. De zonsopgang begon ondertussen achter ons de ruïnes van gistermiddag te verlichten.
We begonnen weer met lopen op deze derde dag, wat de mooiste dag van de route zou zijn. De bergen lagen nog in een oranje gloed van het ochtendlicht. Drie besneeuwde bergtoppen zaten in ons uitzicht. De voor de Inca’s heilige bergen omdat hun smeltwater leven geeft aan alles. Het pad waarop we liepen was nog honderd procent origineel. Precies zoals de Inca’s het bedoeld hadden. De stenen waren compact neergelegd en de fundering was op verschillende punten schrikbarend hoog. Miguel wees ons op één de besneeuwde bergen. In het dal van deze berg waren we twee dagen geleden begonnen. Bizar hoeveel we al met de benenwagen afgelegd hadden. Langzaam werd het landschap meer jungle, allerlei soorten kleuren mos zat aan de bergzijde van ons pad.
Bij de eerste rustplek van de dag was er een heuveltje om te beklimmen. Fris als we nog waren, deden we dat. Onder ons lag een verzameling indrukwekkende ruïnes die we zo zouden bezoeken. Verder in de bossen was een ruïne zichtbaar bestaande uit vele plateau die de berg leken te omhelzen. Het uitzicht vanaf waar we zaten was wederom fenomenaal. Recht voor ons lag een berg die Machu Picchu voor nu nog voor ons verstopte. We daalden af naar de Phuyupatamarka ruïnes, wat in Quecha stad in de wolken betekent. Normaliter zou hier een aardige bewolking hangen, maar we hadden vandaag weer alleen maar zon met een paar schapenwolkjes.
Toen we de trappen naar beneden het bos in liepen, zweefden twee valken over onze hoofden. Het gevoel dat we in de jungle liepen begon toe te nemen. Naarmate we verder in het dal kwamen, nam de begroeiing toe. We gingen kleine overhangende grotten door en hoorden de trein naar Aguas Caliente vanuit het dal. De makkelijke manier naar Machu Picchu. Sandra was wat achter gebleven om te kletsen met Frances en Nigel, maar het laatste stuk tot aan de Intipata ruïnes deden we samen. Vanaf de terrassen van de zon hadden we weer een uitzicht dat nergens mee te vergelijken was. De rivier in het dal konden we net niet horen. Onze gidsen wezen ons op het pad naar ons kamp. Het vrij vlakke pad was voor de twee daagse Inca trail. Lunch is dan in ons kamp en daarna door naar het eerste uitzicht op Macchu Picchu. Vervolgens slapen in Aguas caliente en de dag erna Machu Picchu pas van dichtbij bekijken.
Om 1 uur waren we in ons kamp met wat meer tijd om te relaxen. De lunch die dag was de beste maaltijd van de trail. Sowieso was het eten de hele tijd al erg goed. Knap wat men allemaal kan prepareren in de bergen. Mango ceviche, lomo saltado en tonijn omwikkeld door aardappel. Dat laatste was het vredesvoedsel na de laatste oorlog tussen Chili en Peru. Peru trots op haar aardappels en Chili op haar tonijn. Maar de aardappel de tonijn in greep houdt, zegt misschien iets over de bedenker. Na wat schrijven en dutten namen we een ijskoude douche. Vers bergwater zonder enige vorm van verwarming, maar wel de eerste douche in 3 dagen. Daarna bezochten we onze laatste ruïne voor Machu Picchu, de favoriet van onze gidsen Marisol en Miguel.
Wiñay Wayna betekent in de Quecha taal het eeuwige leven. Deze naam kwam van de enorme verzameling orchideeën die de ontdekkers hier aangetroffen hebben. De plek werd waarschijnlijk gebruikt om te experimenteren met verschillende soorten groenten. Toen al had men 3500 soorten aardappels, wat naast quinoa en tomaten hun belangrijkste gewas was. Nu zijn er maar liefst 5000 soorten aardappels in Peru. Marisol wees ons ook op de huisjes verderop deze plateau ruïne. De meeste hadden maar drie muren, wat betekende dat ze voor opslag gebruikt werden. Drie muren zou immer wat koud en guur slapen. Ronde stenen uitsteeksels werden vroeger gebruikt om de daken aan vast te zetten.
Marisol wees ons ook op de ronde constructie met zeven ramen. Dit was de tempel van de regenboog. De regenboog die ook terugkwam op de vlag van Cusco. Wij maar denken dat ze hier gewoon vrij van geest zijn. Ze legde uit hoe de samenleving vijfhonderd jaar geleden opgebouwd was. De Inca’s waren de baas, ze werden gezien als goden. Opvolging ging natuurlijk, degene die de sterkste of slimste was kreeg de macht. Of je moest het meeste veldslagen gewonnen hebben, in ieder geval moest je ergens de beste in zijn. Na de Inca’s kwamen de nobelen en daarna het gewone volk, de Quecha. De laatste Inca koning was nep. Gemaakt door de Spanjaarden om invloed te houden op de originele bevolking. Toen de neppe Inca met een Spaanse trouwde in de kathedraal, was dat de druppel. Hij werd vermoord. Vroeger werden de mummies van Inca’s door de straat gedragen bij feestdagen. Met het katholieke geloof werden dit poppen. Poppen die de Quecha slim wisten uit te rusten met het haar van hun Inca’s. Zo bleven ze stiekem trouw aan hun gebruiken.
Na alle informatie hadden we nog vrije tijd om te besteden in de ruïnes. Dit begon met een groepsgesprek over de te geven fooien. Na de eerste consensus was er nog allerlei discussie. Maar wij gingen door, dit ging van onze ruïne tijd af. Door deze huisjes lopen is altijd al een favoriete bezigheid van ons geweest. Toen de meeste toeristen al weg waren, ontstond er een heerlijke stilte. Alleen vogels en de rivier kwamen er bovenuit. Het was al bijna donker toen we terugliepen, wat het lastig maakte om het juiste kamp te vinden. Bij het avondeten hadden ze een taart gebakken voor de groep en speciaal voor ons happy honeymoon in chocolade erop geschreven. Het bleef zelfs zonder deze attenties een onvergetelijke huwelijksreis. Plus, hoe krijg je een taart gebakken in de bergen!?
Na het eten waren we lekker aan het kletsen met de Britten en Marisol. De Britten wonen momenteel in Abu Dhabi en wisten te vertellen dat ze dé allesbepalende race van het Formule een seizoen van 2021 live hebben meegemaakt. Je weet wel, die race waarin we allemaal wel minstens drie hartverzakkingen hebben gehad. Ze wonen op twintig minuten van het circuit. Dus als we een keertje langs wilde komen voor een race of een ander weekend, zijn we van harte welkom! Sebastian kwam deze avond met zijn speciale laatste zoetjes, die erg goed smaakten. Hij had er eentje bewaard, die hij aan de chef presenteerde als een gigantische taart die we voor hem hadden gebakken. Dit was meteen het afscheid van de porters. Morgenochtend hadden ze een uur en twintig minuten om het dal in te rennen en de trein te halen. Met 25 kilo op hun rug. Wederom alleen maar hulde voor deze mannen, bedankt voor jullie snoeiharde werk alleen voor deze onvergetelijke ervaring van ons. Om half negen lagen we alweer in onze tent. Het was niet lastig om de oogjes dicht te laten vallen.
We hadden een wekkertje gezet om tien minuten over drie, zodat we om half vier klaar konden staan voor de start. De porters hadden namelijk haast, dus we stonden maar al te graag vroeg op voor ze. De helft van onze tijdelijke familie had dit niet helemaal begrepen, dus wij liepen voorop om een plekje bezet te houden. Onder een overkapping mochten we twee uur wachten tot de poort open ging. Met een ontbijtpakketje in de hand moesten we het volhouden. Tien minuten voor tijd stonden we al op. We kregen van Miguel een soort alcohol damp shotje in onze handen, waar we hard in moesten snuiven. Dit gaf even een energie boost alsof we daadwerkelijk een shotje deden. Plus meer. We mochten alleen iemand voorbij laten wanneer ze erom vroegen en we dit wilden. Opgepompt stonden we klaar voor de start. Sandra was ondertussen rustig op haar terugweg van het toilet, waarna ze nog even geheel onwetend foto’s van de maan stond te maken. Kom schat, gelukkig ben je nog op tijd.
Ik zat vlak achter Miguel toen we rap van start gingen. Het voelde als een sprint. Na een paar honderd meter hoorden we achter ons een vreselijke gil. In het pikkedonker met alleen onze hoofdlampjes als licht. Het was Frances en het klonk alsof ze al halverwege het ravijn beland was. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ze snel door, met enkel een scheur in haar broek en een bloedende knie. Uiteindelijk stuiterde ik voor Sandra uit. Tegen het einde werden we geconfronteerd met de “Gringo killer”, een laatste steile trap voor de zonnepoort. Deze was niet in een moordende staat, want het viel best mee. Na nog wat trappen passeerden we de zonnepoort en werden we eindelijk beloond met het eerste uitzicht op Machu Picchu. Even wachten tot ik Sandra kon high fiven en daarna de rest.
Dit eerste uitzicht gaf ons al veel. De ruïnes lagen prachtig op de glooiing van de berg gebouwd. De vorm van een condor was vanaf dit punt niet helemaal herkenbaar. Wel het uitzicht op de naastgelegen berg Wayna Picchu. Die zouden we nog gaan beklimmen als kers op de taart. Sandra geloofde dat niet echt, was het niet die kleinere heuvel ernaast? Na de vele fotosessies konden we weer op gang. De laatste paar kilometers werden onze uitzichten steeds beter, tot de ruïnes uit het zicht verdwenen. Nu gingen we eindelijk het archeologisch park in.
We hadden het gehaald, de 45 kilometer na vier dagen hiken en drie nachten in de bergen slapen. De route viel ons best wel mee, we waren nog niet moe. Tussen de lama’s door en naar dat uitkijkpunt. Die plek voor de klassieke foto met Machu Picchu op de achtergrond. Wat een plaatje was het. Ik moet wel zeggen dat dit niet het moment was waar heel de Inca trail op neer kwam. Eigenlijk was de reis hier naartoe het meest grotesk. Dit was als het toetje en heerlijk smullen ervan deden we. Onze roep van het thema van de reis “Vamos, campiones!!!”, werd niet zo gewaardeerd. Het is immers nog steeds een heilige plek, oepsie. Direct na de ssst van onze gids, volgde er een fluitje. Onze gids had nu een probleem, maar Sebas wist het met zijn praatjes glad te strijken met de beveiliging. Tot aan een knuffel toe. Ssssst, werd het nieuwe thema van ons team. Miguel kon er ook om lachen.
We gingen vanaf hier het park weer uit, waar we even konden opfrissen en ontbijten. Ons kaartje bleek maar liefst 75 euro waard, waarvan slechts 5% naar Cusco gaat, de rest gaat naar de staat. We ploften ergens op een vlak stuk terras neer, waar we van Miguel weer een stukje geschiedenis kregen. Letterlijk betekent de naam oude berg. Daarna vertelde hij over hoe de Inca’s steeds naar hoger gelegen steden trokken onder de Spaanse invasie. De laatste was stad Ollytaytambo, waar we op dag één nog ontbeten hadden. Vanaf hier gaven de Inca’s het commando om de wegen naar Machu Picchu te vernietigen. In de hoop dat de Spanjaarden de stad nooit zouden vinden. De stad werd geëvacueerd en de mensen gingen elders in de bergen wonen. Zo werd het de verloren stad van de Inca’s. Terwijl er ongetwijfeld nog vele verloren steden verborgen zijn van het zicht.
Het nut van de stad blijft helaas gissen. De meest gangbare theorie is dat het een buitenverblijf was van de Inca. Het zou ook een administratief centrum geweest kunnen zijn. Dit omdat er vele wegen naartoe leiden en het erg centraal in het Inca rijk lag. De ontdekking ervan blijft ook een twistpunt. De lokale bevolking wist immers allang waar het lag, voordat in 1912 Hiram Bingham langskwam met National Geographic. Een Duitse goudzoeker die de stad met toestemming van Peru plunderde, was er daarvoor al in 1866 en waarschijnlijk was weer een andere Duitser nog eerder. Die Bingham was overigens ook niet de handigste. Machu Picchu was een grote verzameling begroeiing toen hij er aankwam. Het verbranden van die vegetatie is misschien de snelste methode, maar niet de beste voor de stenen…
Na de uitleg liepen we een rondje om de tempel van de zon. Het steenwerk hiervan was naadloos op elkaar aangesloten, zonder enige mortel. Het bouwwerk had een paar ramen. Door het ene raam scheen op 21 juni precies de zonsopgang en op 22 december vanuit een andere. Duidelijk waar de tempel haar naam aan dankt. Door ook zo’n naadloos geconstrueerde poort liepen we naar wat waarschijnlijk de kamer van de Inca was. In een tweede ruimte was een stroom water die door liep over de gemaakte aquaducten van de stad. Dit zou hij gebruikt hebben voor rituelen, niet als bad. Dat zou wat onhygiënisch zijn voor de rest van de stad.
Vervolgens kwamen we aan bij de binnenplaats die van gras voorzien was. We liepen op een pad langs deze binnenplaats, met aan onze linkerkant een gebouw. De stenen van deze muur waren immens groot. Alsof de Inca’s ermee wilde laten zien wat ze wel niet konden bouwen. In het midden van de binnenplaats stond ooit eens een grote steen, die waarschijnlijk als altaar diende. Een Spaanse president heeft deze gesloopt met zijn helikopter landing. Onze gids noemde het de laatste middelvinger van Spanje. We stopten bij een groot stenen altaar dat nog wel stond. De vorm ervan kwam overeen met de berg die erachter lag. Het eren van de bergen was immers belangrijk. Dit was ook de plek waar we afscheid namen van de groep. Zonder gidsen en samen met Xilin gingen we Wayna Picchu beklimmen.
Sandra keek nogmaals met een nieuwsgierige blik naar boven. Het was immers best een grote berg vanaf dit punt. Het zou zo’n drie kwartier duren om de top te bereiken. Er waren wat mega steile stukken bij, waar de traptreden niet eenvoudig meer waren. Hier hing vaak een metalen touw om je balans aan te houden. Xilin had er moeite mee, maar Sandra hopte als een berggeit naar boven. Het einde was meer een ladder te noemen dan een trap. Als een aapje kwam je hier het beste omhoog. Het uitzicht was wederom een mooie beloning van de klim. Ik vond dat je vanaf hier pas echt Machu Picchu kon zien zoals de Inca’s dat bedoeld hadden. De condor was iets meer herkenbaar nu. Na het laatste richeltje waren we beland op het absolute puntje van de berg. Sandra vond dat puntje wat spannend, haar hoogtevrees sloeg toe. Toen iemand op de piek ging verzitten, zorgde de geluiden van rap verschuivende voeten voor een lichte angstkreet bij haar. De bewaker daar was ook fotograaf, voor een foto op wat het puntje van de gehele omgeving leek.
Na de piek gingen we een uitdagende Inca tunnel door, deze ging met een draaiing van bijna 45 graden naar beneden. Je kwam er alleen bukkend doorheen. Vervolgens ging ik als een berggeit naar beneden. Bij de start van de route keken we nog even om. Wauw, dat hadden we nog even gedaan. Het was inderdaad de kers op de taart, geen seconde spijt van gehad. Zelfs met al vier dagen wandelen in de benen. Nu snel terug naar de rest, die waren al vol aan het lunchen in Aguas Caliente. We liepen door de tempel van de Condor, welke vanuit de juiste hoek daadwerkelijk op een condor leek. Lama’s liepen nog willekeurig door de ruïnes heen. We passeerden de berg waarvan de naam gelukkig betekende. Hij werd omringd en omhelsd door alle andere bergen. Aangekomen bij de uitgang, stond er precies een bus voor ons klaar voor de terugweg.
Een bus gevuld met dagjesmensen. Tot dat had ik ze inmiddels al omgedoopt. Ze waren goed herkenbaar aan hun spijkerbroeken en veel te warme kleding. Hun frisse, schone uiterlijk in contrast met onze vier dagen zonder een fatsoenlijke douche. Ik voelde me precies zoals ik me voel in de trein na een fantastisch feestje dat tot de vroege ochtend geduurd heeft. Mensen die net wakker waren naast je, die de dag nog tegemoet moesten gaan, onwetend dat je de nacht van je leven hebt gehad. Jullie hebben geen idee wat ik meegemaakt heb. Het is raar hoe je brein er weer een soort ons en hun van weet te maken. In de ruïnes merkte je wel dat men respect had voor de Inca trail lopers. Hun gidsen wezen soms naar ons, kijk, zij hebben vier dagen gewandeld door de bergen. Maar wellicht roken ze dat al.
In het restaurant werden we door de rest van onze Inca trail familie onthaald als helden. Wel had iedereen iets van ons nodig en dat ging een beetje snel. Eten bestellen, geld terugkrijgen, fooi in de envelop doen, waar is je hotel? (voor de tweede keer), vragenlijst invullen, hoe was het?, dit is de wifi, hier de WhatsApp code van ons groepje. We waren blij toen het eten er was met een ijskoud, heerlijk en welverdiend biertje. Even een rustmomentje, hoewel we redelijk snel door moesten om de trein te halen. Sebas, Omar en Sergio hadden een trein eerder, dus van hen namen we als eerste een warm afscheid. Met een doggybag zaten we vervolgens in de trein. Onze gidsen leken even kwijt, maar die hadden gelukkig een wagon achter ons. Die wagons gingen overigens van A naar I naar D, dus het was even zoeken.
De trein was tof, met een dak dat deels van glas was zodat je de bergen kon zien. We zaten tegenover een ander stel dat ook met ons bedrijf Alpaca Expeditions de Inca trail had gedaan. Het was erg gezellig kletsen met ze, waardoor de tijd lekker snel ging. Na wat rommelige stukken rails waren we in Ollytaytambo. Een busje zou ons naar Cusco brengen, de laatste rit als familie. De kids van de Franse familie waren druk bezig om rotzooi in het haar van hun nietsvermoedende vader te leggen. Mooi stukje vermaak voor de hele bus. Na de rit namen we afscheid van iedereen om daarna onze luxe hotelkamer te betreden.
Na vier dagen in de bergen hadden we dat wel verdiend. Een bed van twee meter breed met zes kussens, echte rozenblaadjes en handdoeken gevouwen als twee kussende zwanen. Naast het bed stond een jacuzzi en de badkamer had een heerlijke douche mét warm water. Na uitgebreid douchen sprong ik met een biertje de jacuzzi in. We zijn de kamer die avond niet meer uitgekomen, dankzij de pizza en lasagne die de roomservice kwam brengen. Even genieten van de rust en het slapen in een bed in plaats van op een matje. Wat een ervaring. Deze reis gaat echt van hoogtepunt naar hoogtepunt.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096569 [countryId] => 147 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 224 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/137/079_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-12-de-beloning-machu-picchu ) [5] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-06 [title] => Update 11: De weg naar Machu Picchu [message] =>Na een klein ontbijt in ons hotel bestelden we een Uber naar Tambamachay. Voor het eerst mochten we gaan onderhandelen met een Uber chauffeur. Ondanks dat hij de rit geaccepteerd had, vond hij het te weinig geld. Hij had ondertussen zelfs andere passagiers opgehaald, zo zagen we toen hij langs kwam rijden. Uiteindelijk hebben we de rit geannuleerd en heeft hij ons toch met een flinke korting bij de ruïnes afgezet. We waren aangekomen bij de Baño del Inca. Na een kort stukje lopen, kwamen we de eerste waterkanalen al tegen. Dit stroompje werd ondersteund door enorme stenen. De kanalen waren door de Inca aangelegd en nog steeds actief! Dat je ingenieur skills meer dan vijfhonderd jaar stand houden, daar kan ik alleen maar van dromen denk ik.
Dit bleek achteraf de favoriete ruïne van Sandra voor deze dag. De nissen rondom de waterstroompjes hadden vroeger een functie als plek voor offers. We zaten al redelijk in de bergen boven Cusco, ondanks dat het maar tien kilometer van de stad was. We liepen een torentje op voor een wat hoger uitzicht op het vallende water. Daarna liepen we wat meer de natuur in voor uitzichten op de omringende bergen. Via deze route liepen we over de druppende ruïnes, om daarna naar beneden te wandelen. Vanaf hier hadden we al uitzicht op Puka Pukara, de volgende ruïnes. Het rode fort.
Rood was het ondertussen niet meer, maar dankzij de strategische locatie op een heuvelpiek was het met recht een fort. Het 360 graden uitzicht was fantastisch. Een soortgelijk maar toch weer niet 360 graden uitzicht had ook de grote touringbus. Je weet wel, zo’n bus met een tweede verdieping zonder dak. Deze stond op loopafstand van al het moois terwijl iedereen een uitleg kreeg. Dat mensen ervoor kiezen. Om de mensen te mijden wilde ik graag met de klok meelopen, maar dat mocht helaas niet van de bewaker die er zat. Tegen de klok in dan maar, niet goed voor mijn ocd ook. In de ruïnes waren veel huizen, deuren en ramen nog goed herkenbaar. Na een korte wandeling door de mooie oude stenen was het een stukje bergaf lopen tot de volgende ruïnes. Onderweg hadden we weer prima uitzichten. Toen we wat dichter bij Cusco kwamen, hadden we goed zicht op de “Viva el Peru” heuvel die boven de stad uit kwam.
Na een yoghurtje voor onderweg en een touringbus die spectaculair werd weggetakeld, kwam het volgende pareltje van de Jirry [e-38] Sandra oude stenen tour nabij Cusco. Q’enqo betekent in de Quecha taal zigzag en dat maakte deze ruïnes net een speeltuin. Het begon met in de verte een enorme rots waarvan het leek alsof er trappen in gebeeldhouwd waren. Voor de ruïnes stond een enorme steen die opgebouwd was als een soort altaar. Rechts ervan was een opening tussen de stenen die tot een tunnel leidde. De binnenplaats waar we in terecht kwamen, had een pad naar beneden dat in een grot uitkwam. Hier waren zelfs enkele traptreden. Door een opening in het plafond kwam wat zonlicht naar binnen, dat op bepaalde momenten haar licht zou schijnen op de offertafel iets verderop. Buiten de ruïnes was er nog een grote heuvel met een paar vervallen stenen muren. Niet deel van de Q’enqo ruïnes, maar ongetwijfeld met een historie. Nu een plek voor picknicken met een naastgelegen bos.
Voordat we Sacsayhuamán betraden, mijn favoriete ruïne van de dag, hadden we een chippies stop. In de verte zagen we de zigzag muren van het fort al. Verderop naar links stond een groot, wit Jezus beeld. Ook hier was een drom van toeristen te zien, maar we lieten het maar… Juist, links liggen. Sacsayhuamán, een gringo tong zou er “sexy woman” van maken. Gebouwd door de negende en belangrijkste Inca Pachacutec. Hij zag de stad Cusco vanaf boven als een puma, met de fortachtige zigzaggende muren van Sacsayhuamán als haar tanden. Prachtig hoe ze dit allemaal bedacht hadden. Het fort was zowel religieus als strategisch een belangrijke plek.
In 1536 was het nog een plek van de meest bittere strijd tijdens de Spaanse opmars. Pizarro was op dat moment twee jaar in Cusco, toen de Manco Inca het fort terug in wisten te nemen. Vanaf hier maakten ze het de Spanjaarden in Cusco flink moeilijk. Een schijnbaar wanhopige en laatste aanval van vijftig mannen te paard door Juan Pizarro, Francisco’s broertje, bracht een einde aan de rebellerende Inca’s. Het fort was compleet bezaaid met de lichamen van duizenden Inca soldaten. Manco Inca zelf wist te vluchten naar Ollantaytambo. De lijken trokken hordes met Andes condors aan, hét heilige dier van de Inca’s. Een tragedie die nog steeds herdacht wordt op het teken van Cusco door acht condors. Nu was nog maar twintig procent van het immense fort te zien. De Spanjaarden hebben het compleet gesloopt om de stenen te hergebruiken in hun nieuwe stad Cuzco, met een z te verstaan. Resten van ruïnes op resten van ruïnes.
Alleen al door dit verhaal waren het mijn favoriete oude stenen van de dag. We doken als eerste een Inca tunnel in. Tot aan letterlijk het pikkedonker, zo diep gingen we de stenen in. Sandra was het lampje, maar die liep snel vooruit. Daar ging mijn licht in de duisternis. Weer in het daglicht keken we neer op iets wat leek op een klein Colosseum. Een enorme ronde binnenplaats met tribunes rondom. Hogerop waren er Inca glijbanen, die enthousiast gebruikt werden door jong en oud. Ooit was hier 5000 man gelegerd en de onbeschrijfelijke grootte van het geheel hield wat dat betreft weinig ter verbeelding over. Enthousiast rende ik de trappen af naar de binnenplaats tussen waar we begonnen waren en de zigzag muren. Sandra volgde in gepast tempo. We lieten een fundering van een toren achter ons die een diameter van tweeëntwintig meter had. Bijna onvoorstelbaar hoe dit er vijfhonderd jaar geleden uit heeft gezien.
We liepen over hoge stenen treden, door enorme deurposten en langs stenen waarvan de zwaarste 300 ton weegt. Alles zo gigantisch dat je je bijna niet voor kan stellen dat mensen dit vijfhonderd jaar geleden gemaakt hebben. De Spanjaarden hadden dit toen vast niet voor elkaar gekregen. Een verzameling van stenen in een ronde vorm was vroeger een water opslag. Nu enkel een vernuftig stukje bouwwerk. We hadden een goed uitzicht op Cusco vanaf hier. Mooi om dan een spelletje “herken je het” te spelen. Ik had ongetwijfeld getypt dat ik gewonnen had, was het niet dat het huwelijk goed moet blijven. In de verte zagen we ook het vliegveld, waar net een vliegtuig landde. We konden de remmen hiervan pas tientallen seconden later horen.
Terug in het fort wandelden we naar beneden. De alpaca’s op de binnenplaats waren ondertussen al gevlucht voor de toeristen. Bij de uitgang kwamen we een groep meiden tegen die met ons op de foto wilden. De meest enthousiaste eerst met mij, daarna met haar vriendinnetje erbij en tot slot moest Sandra er ook bij staan. Een paar vriendinnen van het meiske wilde ook alleen met mij, Sandra erbij en tot slot een groepsfoto met de volwassen man die ze vergezelden. We hadden zo fooi mogen vragen. Door schattige straatjes met trappen en bloemen belandden we in de straat achter ons hotel. Hier was een man prachtige schilderijen aan het maken, dat moesten we onthouden.
Een taartje voor het laatste stukje wandelen was een goede aanvulling. In het piepkleine zaakje was het lastig kiezen tussen al het lekkers. Daarna gingen we mijn schoenen ophalen. Het was een stukje vakwerk geworden. Compleet nieuwe zolen die gelijmd en ook nog eens gehecht waren. Die zouden de Inca trail makkelijk overleven. Normaal ding ik af, nu legde ik er 25% bij. De dankbaarheid spatte eraf, ons werd een gelukkige reis gewenst. Met mijn frisse schoenen gingen we de briefing van de Inca trail tegemoet. Iemand van onze groep was vers aangekomen in Cusco en was dus nul gewend aan de hoogte. Echt top voelde hij zich niet, dus dat werd coca bladeren kauwen. Daarnaast had hij van zijn dokter een halve apotheek meegekregen. Nadat alles geregeld was, gingen we veganistisch uit eten bij Chia. Andes sushi gemaakt van quinoa als voorgerecht en daarna taco’s en lignine. Alles met een Andes gebergte twist en heerlijk. In het hotel mochten we onze tassen opnieuw inrichten. We hadden zeven kilo aan ruimte in onze duffelbags voor de Inca trail. Inpakken voor vier dagen hiken door de bergen. Wat hadden we er zin in, kom maar op!
Yes, de Inca trail ging beginnen! Al voor de pickup tijd van half vijf stond onze gids Miguel voor ons hotel. We werden in een busje gehopt en daar gingen we. Nog even slapen totdat we aan de eerste etappe konden beginnen. We hadden ontbijt bij het huis van de porters. De porters hadden de zware taak om al onze spullen en het complete kamp op hun rug mee te zeulen. Maximaal mocht er 25 kilo in hun enorme groene backpacks. Dit betekent dus dat ze makkelijk drie duffelbags kunnen meenemen, maar toch waren ze met vierentwintig man sterk op veertien toeristen en twee gidsen. Het hele kamp bracht dus nog de nodige kilo's met zich mee. Vanaf de ontbijttafel hadden we zicht op een oud Inca bewakershuisje. Hoog op de berg leek het compleet onbereikbaar, maar het zal goed uitzicht gegeven hebben over het dal.
Miguel vertelde ons dat we nu bevriend waren, maar hierna een familie zouden worden. Ik vond het een beetje onzin, maar moet toch toegeven dat hij achteraf redelijk gelijk had. Dat hadden we vooral te danken aan de enige Spaanstalige van de groep, Sebastian. Een brede Argentijn die we ondertussen Sebas mogen noemen. Zijn enthousiasme, emotie en energie hebben er absoluut een hechtere groep van gemaakt. Hij liep de Inca trail voor zijn goede doel: una milla, una sonrisa. One mile, one smile. Nu we toch aan het voorstellen zijn, pak ik meteen door. De man die net was ingevlogen en de hoogteziekte al goed voelde, was Omar. Woonachtig in New York, maar opgegroeid in Israël met een Italiaanse moeder. Sergio uit Portugal met 45 jaar en thuis een vrouw en zoon. Reizen zat in zijn bloed, want zijn vader van 75 jaar oud was laatst nog naar Japan.
Xilin was een Chinees die al acht jaar in New York woonde. De Chinese gewoontes zaten er nog steeds goed in. Harde scheten, boeren en slurpend eten zonder op of om te kijken. Ook dat typische foto talent, acht verschillende poses en maar blijven gaan terwijl er mensen op je staan te wachten of zelfs eerder waren. Ook uit Amerika hadden we Bryce en Rene, hij Frans en zij uit Hong Kong. Rene had het zeer waarschijnlijk het zwaarst deze Inca trail. Wij allemaal, maar vooral Sebas, zetten onze schouders onder haar. Dan hadden we nog Frances en Nigel. Origineel uit het VK, maar nu woonachtig in Abu Dhabi. Daartussen ook gewoond in Maleisië en Panama. Ook internationaal ingesteld was het gezin van Manuel, Celine en hun kinderen Emma en Leo. Van origine Frans, maar gewoond in Barcelona en nu Stuttgart.
Zo, we konden op pad. Kilometer 82 was ons startpunt. Nog 45 kilometer te gaan in vier dagen en drie nachten. Het pad was voor het eerste stuk wat ze hier noemen Inca plat. Oftewel continu op en neer, maar niet meer dan zo’n twee honderd meter. Bij een rustplek hadden we uitzicht op de eerste ruïnes op de route. We liepen op wat vroeger de weg van de nobelen was. Deze ruïnes waren een verzameling huisjes waar men kon rusten op weg naar onder andere Machu Picchu. Er bestaat namelijk niet zoiets als hét Inca pad, er zijn tal van routes door het Andes gebergte, waarvan vele nog niet eens ontdekt zijn.
We stopten ergens in een grasveld oase om te rusten. Eigenlijk lag het tempo voor ons nu wat laag, met steeds die stops. Het was wel lekker om in het zonnetje even te rusten met een mooi muziekje op de achtergrond. Na de rust kwamen we bij de Inca ruïne Patallacta die dieper in de vallei lag. Deze was prachtig strak ingedeeld. Langs de rivier volgden de terrassen de oever met een golvende beweging. Op de lange eindes die tot de rivier aansloten, was steeds een klein bewakers huisje gebouwd. Op het verre einde stond zelfs iets dat leek op een wachttoren. Bovenaan de terrassen, aan de voet van de berg waren strak ingedeelde huizen zichtbaar. Die stedelijke architectuur hadden die Inca’s wel onder de knie. Dankzij de bijna communistische maatschappij werd alles heel centraal ingedeeld, waar de moderne boederijen een huisje zijn met een lap grond.
Daarna waren we bij de lunch beland. De porters waren hier al een tijdje en er werd druk gekookt. Per persoon stond een teiltje klaar om onze handen te wassen en de lunchtafel stond gereed in een nabij gelegen huisje. Na een prima lunch hadden we weer even rusttijd, om daarna op ons eigen tempo te gaan wandelen. Zo konden de gidsen ons tempo bepalen en bedenken hoe laat we de volgende dag op zouden moeten staan. Een paar van de groep hadden met dit pad al moeite, dat beloofde wat, want morgen werd de lastigste dag. Als tip kregen we een Inca ritueel mee. Pak drie coca blaadjes en wapper ze door de wind. Blaas erdoor en vraag de bergen om een zegen. De recordhouder van de Inca trail zal ongetwijfeld veel gewapperd hebben, want hij deed er slechts drie uur en achtenveertig minuten over.
De omgeving was overigens heel de tijd prachtig. Besneeuwde bergtoppen, veel groen, maar toch ook een best droge grond. Een goed zonnetje scheen en we liepen de hele tijd langs de kolkende rivier of een kabbelend beekje. Een gammel houten bruggetje hadden we op het einde nodig om dat beekje over te steken. Nog vrij fris kwamen we bij het kamp voor die avond aan. De porters klapten voor ons toen we het kamp inliepen. Eigenlijk moeten we voor hun klappen, namen we ons vanaf toen voor. Je zag ze nu nog steeds keihard aan het werk. Alle tenten stonden, onze tassen lagen klaar en weer die teiltjes water.
Sebas kwam wat Agentijnse cake uitdelen die erg goed smaakte. Hij beloofde voor het laatste diner een extra speciaal zoetje. Het eten was erg smakelijk en daarna deden we een rondje hoogtepunt en dieptepunt van de dag. Zo lekker knus in onze dinertent terwijl het buiten flink afkoelde. Sterrenkijken lukte niet zo door alle hoofdlampjes, maar we hadden nog een paar nachten. We hadden in ieder geval een tent met een prachtig uitzicht. Hier konden we wel aan wennen. Het slapen op het matje ging prima. Die vlakke ondergrond was eigenlijk wel goed voor onze ruggen.
Wakker worden midden in de bergen is een heerlijke ervaring. Om half vijf werden we al gewekt met een kopje coca thee. Kort daarna het ontbijt en dan snel op pad. Rene had het de dag ervoor al erg zwaar gehad omdat ze slecht geslapen had door te veel coca thee. Deze ochtend had ze weer nauwelijks geslapen, omdat de zelf meegebrachte slaapzakken te koud waren. Wij hadden ze gelukkig gehuurd en die waren heerlijk warm. Rene vertrok al voor het ontbijt, want het zou de zwaarste dag van de vier dagen worden. De eerste dag waren we van 2700 naar 3300 meter gegaan, gedurende zo’n zes uur wandelen. Nu moesten we van die 3300 door naar 4200, in een uur of vier. Plus daarna nog zes uur wandelen door een tweede pas.
Het was geen makkelijke klim, maar gelukkig verbleekte het ook bij de Colca canyon. We hadden dus wat goede ervaring opgedaan. Halverwege kwamen we een groep lama’s tegen. Iedereen ging ik zijn of haar eigen tempo, wat best wel lekker liep. Op een gegeven moment liet ik Sandra ook wat verder achter, zodat ik lekker door kon stappen. Ik kwam Rene ergens tegen en gaf haar een knuffel en zei dat je goed ging. Op 4215 meter hoogte kwam ik het hoogste punt van de route tegen. Dead Woman’s Pass, klinkt als een leuke plek he. Het uitzicht was er prachtig en toen ik aankwam liep ik als een zombie naar de overkant van de pas. Wat een pracht. Sandra volgde niet veel later en die had ook een goede dosis opluchting te pakken. Mensen waren hier best emotioneel, vooral Sebas. Hij had slechts twintig dagen geleden een goede vriend verloren en deze klim was voor hem. Tijd voor een dikke knuffel.
Grote treden naar beneden volgden, twee uur lang. Ik vond dit zonder twijfel vervelender dan naar boven, terwijl dit voor Sandra juist andersom was. De lunch ging er heel goed in bij iedereen, waarna we snel weer door gingen. Voor zonsondergang bij het volgende kamp was het doel. Sebas moedigde ondertussen de porters bij elke kans aan. We stopten ook vaak om ze langs te laten en even te klappen voor ze. Het zijn helden deze mensen. “Campeones” riep Sebas bij elke passage met een schouderklop of handdruk erbij. Kampioenen, dat is inderdaad ook geen verkeerde benaming.
De eerste ruïnes (Runcu Raccay) van de dag waren een kleine set ronde stenen. Dit wil meestal zeggen dat het een religieuze plek is geweest. Ik snap de Inca’s wel om zoiets te bouwen met deze uitzichten. We gingen zitten en Miguel gaf ons wat informatie. Hij wees ons op Dead Woman’s Pass, bizar dat we daar een paar uur geleden nog waren. Het leek immens hoog. Vanaf deze hoek was goed te zien waar de pas haar naam aan dankt. De bergen lijken op een liggende vrouw. Miguel vertelde over de witte insecten op cactussen die een rode kleur afgeven. Een vorm van kleurstof die erg waardevol was. Ook vertelde hij over zijn eerste keer Machu Picchu. Zijn oom was porter en hij mocht wel een keertje mee, maar moest wel helpen. Wel te verstaan met dertig kilo op zijn rug als veertienjarig jochie. Gelukkig zijn er ondertussen betere regels.
Na de lunch was het weer 400 meter omhoog naar de Runkuracay pas. Nadat we deze ook getrotseerd hadden, zat Miguel al verder in het dal op zijn fluit te spelen. Lichte muziek met dit fenomenale uitzicht waarbij zonnestralen door de wolken heen kwamen zetten. Kippenvel. Na een stuk dalen kwamen we een steile trap tegen naar een wat hoger gelegen ruïne. Dat moest Sayacmarka zijn, het onbereikbare dorp. Niet iedereen haalde dit deze dag, want het kamp moest immers voor zonsondergang bereikt worden. Dit dorp was vroeger gevuld met shamans, welke leefden van de offers die pelgrims meebrachten voor ze. Wederom prachtige ruïnes, zeker met het inzetten van de avondglorie. Beneden zagen we een wat groter gebouw langs het pad staan. Ook zagen we onze kampeerplek met de groene tenten, het leek geen twintig minuten lopen vanaf hier. Maar dat was het wel.
Chapuicocha lag op 3600 meter en we waren er gelukkig zo. Het uitzicht was onwaarschijnlijk maar waar nog beter dan de avond daarvoor. De zonsondergang zette in, wat een heerlijk rustgevend gevoel gaf vanaf het bankje waar Sandra en ik op zaten. Sebas deelde zijn cake weer uit en na het avondeten was iedereen goed moe. Onze tweede gids Marisol vertelde die avond nog een mooi verhaal. Over hoe dankbaar we moeten zijn dat we dit mogen doen. Ze heeft ooit eens een oudere vrouw geholpen om de as van haar zoon uit te strooien bij één van de ruïnes. Het was dé droom van deze jongen om de Inca trail te doen en Machu Picchu te bezoeken. Denk aan degene die het nooit zullen halen.
Buiten de eettent was de sterrenhemel ondertussen goed aan. Het was die dag weer erg zonnig geweest, maar aan het einde van de dag raakte het wat bewolkt. Dit was nu allemaal weg en zelfs de Melkweg was goed zichtbaar. Met een laser wezen onze gidsen ons op wat sterrenbeelden. Het Southern Cross bijvoorbeeld, dat schittert op de vlag van Australië. Voor de Inca’s was het een belangrijk sterrenbeeld om de vier hoeken van het Inca rijk te symboliseren. De riem van Orion, de drie felle sterren die wij op ons noordelijk halfrond ook goed kunnen zien, stonden dan weer voor hun drie werelden. Hemel, aarde en onderwereld. De vier sterren die de zandloper van Orion compleet maken, stonden wederom voor de vier hoeken van het rijk. Om half negen sloten we onze ogen al. Het hakt er toch in die berglucht.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096485 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 150 [author] => Jirry [cityName] => Chaquicocha [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/136/824_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-11-de-weg-naar-machu-picchu ) [6] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-03 [title] => Update 10: Op weg naar de Inca trail [message] =>We waren beland in Puno. Een stad van honderdduizend inwoners aan het Titicacameer. Met 3800 meter boven zeeniveau was het zonder meer een bergmeer te noemen. We werden beide wakker met lichte hoofdpijn, wat niet gek was. Gister waren we namelijk op 2200 meter wakker geworden. Dit zal die hoogteziekte zijn. Na een goed ontbijt, wat is die avocado hier toch lekkerder dan thuis, keken we de formule 1 race af. Daarna bleven we tot tien uur lekker in bed liggen. We konden wel wat rust gebruiken na die paar drukke dagen. Het pleintje van Puno was rustig maar gezellig. Een keertje geen verkopers die op je afkwamen. Wel veel duiven, waarvan de mannetjes druk aan het pronken waren op zoek naar een partner.
Het voelde aan als een zonnige herfstdag in Nederland. Ietwat fris, maar wel een goed zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Zo’n dag waarop we massaal naar de terrassen rennen, omdat het zomaar de laatste zonnige dag van het jaar kan zijn. In het oudste huis van het plein hadden we een Andes thee met coca tegen de hoogteziekte. De kathedraal was dicht, dus we liepen door een drukke straat naar het tweede plein van de stad. Overal stonden er rijen voor de banken. Zou op deze eerste dag van Augustus iedereen hun lonen zijn gaan pinnen? We besloten naar de haven van Puno te lopen om te kijken wat daar te beleven was. Een klein deel van het meer was afgesloten door een malecon. Hier lagen allerlei waterfietsen met onder andere Disney figuren. We zagen vanaf de haven maar een klein gedeelte van het meer, maar dit stuk alleen al leek gigantisch. Het was niet voor niks het grootste meer van Zuid-Amerika.
We vonden voor onze lunch een lokaal tentje dat misschien iets te lokaal was. We werden door iedereen vreemd aangekeken en vanuit de keuken popten één voor één hoofden de hoek om. We waren een attractie en onze bestelling werd door geschreeuwd naar de keuken onder het mom “para los gringos”. De vrouw vond onze bestelling van “cau cau con pancha” ook ietwat bijzonder. De plaatjes op Google waren veelbelovend, echter had dat pancha er wel uit gemogen. Het was een soort zwoerd met een honingraat achtige structuur. Niet weg te kauwen, dus we lieten dit stuk van de maaltijd liggen. Het smerige drankje lieten we ook staan, maar voor 12 soles (3 euro) totaal was het een koopje.
Om twee uur zouden we opgehaald worden voor een tour naar de Sillistani ruïnes. Dit werd tien minuten te vroeg zelfs, zowaar in Zuid-Amerika. De ruïnes lagen langs Lago Umayo. De naam van de ruïnes betekent in het Quecha lange vingernagel, wat sloeg op het schiereiland waar ze op gebouwd waren. De Colla cultuur was begonnen met het bouwen van deze graven. Daarna hebben de Pukara het stokje overgenomen en tot slot de Inca’s. Zij hebben allen deze manier van bouwen overgenomen. De Chullpa waren ronde torens die dienden als graven. Deze waren alleen voor de hoog geplaatsten van de gemeenschap, de gewone mens lag wat verderop. Onderin de torens waren kleine deurtjes gemaakt. Geen mens zou er doorheen passen, maar gedacht wordt dat de graven zo gevuld werden.
Bovenop de grafheuvel torende de mooiste toren uit. Verschillende kleuren stenen waren naadloos op elkaar aangesloten. Het twaalf meter hoge bouwwerk was aan de andere zijde volledig ingestort. Hier was de eenvoudig gemaakte binnen structuur zichtbaar. Op een van de stenen van de buitenkant van de toren was de afbeelding van een hagedis zichtbaar. Deze stond voor onsterfelijkheid. Wat gebeurt er immers als je de staart van een hagedis afhakt? Deze groeit weer aan. Twee circulaire verzamelingen stenen gaven voormalige mausoleums aan. Dit waren waarschijnlijk familiegraven geweest.
Maar hoe maakten ze deze gigantische bouwwerken? Het meest aannemelijke antwoord op deze vraag stond in het midden van het schiereiland tentoongesteld. Een helling gebouwd van stenen zou gebruikt zijn om de torens laag voor laag op te bouwen. Deze helling stond hier alsof het geheel plots verlaten was. Dit was ook wel aannemelijk, want de Spanjaarden hebben natuurlijk een vlug einde aan de Inca’s gemaakt. Naast deze helling stond het enige vierkante bouwwerk van het gebied. Waarschijnlijk gebouwd door de Inca’s om de werkers te huisvesten.
Na de tour zaten we bijna een uur te wachten tot iedereen alle foto’s verzameld had, zijn koffie op had en eindelijk eens in de bus zat. Dit is nou precies waarom we tours proberen te mijden, liever ons eigen tempo. Met de fel gele super maan moest ook iedereen op de foto. Wij konden het vanuit de bus prima zien zo. Terug in Puno was het nog steeds koud. Nabij een steenoven zonder pizza konden we goed opwarmen. Vegetarisch voer met pisco sours sloten de dag af.
Na een vroeg ontbijt bleek onze tour van die dag ons niet zo goed te vinden. Ja inderdaad, alweer een tour, maar dat was toch wel de meest gemakkelijke manier om de eilanden van het Titicacameer te zien. We hadden ons ingesteld op iets ernstig toeristisch, dus het kon altijd meevallen. Toen we eenmaal op de boot zaten, moesten we op het laatste moment plots van boot wisselen. Afijn, we gingen het water op. Het Titicaca meer is een schokkende 190 km lang en 80 km breed. Met een oppervlakte van 8340 vierkante kilometer, is het meer 3259 vierkante kilometer groter dan Brabant. De maximale diepte is met 280 meter niet duikende te bereiken. Het hoogste vaarbare meer ter wereld ligt om precies te zijn op 3812 meter hoogte en is voor 60% van Peru en 40% van Bolivia. Het vulkanische gebied was vroeger deel van de zee, gezien de zeepaard fossielen die hier in de bergen zijn gevonden. Nog een laatste funfact, wanneer je de kaart van het meer op zijn kop houdt, zie je een poema die een konijn bespringt. Google maar eens.
We bezochten één van de Uros eilanden op het meer. Het Uros volk zou honderden jaren geleden voor de Inca’s en daarna de Spanjaarden gevlucht zijn naar drijvende dorpjes op het Titicacameer. Zo’n boot ging toen maar zes maanden mee, ondertussen dankzij synthetische touw beduidend langer. In het droge seizoen leven ze ook op de platformen die in het meer ontstaan, maar in het natte seizoen komt er twee meter aan water bij. Vanuit onze boot zagen we kleine vogels die als Roadrunner over het water heen zoefden. We kwamen aan bij één van de vele Uros dorpen.
Het kunstmatige eiland was gemaakt van totora, een soort riet. Het voelde een beetje alsof we over een spons heen liepen. De Uros praatte de Aymara taal, maar hun president kon ook Spaans. We werden verwelkomd als een toeristische bende en daarna op een bootritje gezet. De meisjes die meegingen, zongen en gingen daarna met de hoed rond. De kapitein van onze boot, welke ook helemaal van totora gemaakt was, liet ons zien hoe ze het riet oogsten en eten. De meisjes begonnen daarna het haar van alle vrouwen te vlechten. Ook Sandra moest eraan geloven. Het was allemaal een behoorlijke attractie. Een man plofte zelfs neer in het midden van de boot, waarna de halve boot riep naar de meisjes om op te kijken voor zijn selfie. Het zijn wel mensen he, geen attracties.
Weer op het eiland kregen we een uitleg over hoe het eiland opgebouwd wordt. In het natte seizoen snijden ze blokken wortels van de totora los en binden deze blokken dan aan elkaar met touw. De wortels vergroeien vervolgens weer met elkaar in het water en op de wortels worden lagen en lagen aan totora stengels gelegd. Het duurt tot wel twee jaar om zo’n eiland te maken. Elke week worden er nieuwe stengels op het eiland gelegd om het geheel goed te onderhouden. Op het eiland stond een uitkijktoren en er waren dankzij de toeristenbijdragen zonnepanelen geplaatst. Na wat uitleg over dit alles startte de verkoop en gingen wij weer aan boord van onze toerboot.
Onze volgende stop was Taquile eiland. Hier leeft een gemeenschap met eeuwenoude gebruiken. Hier sprak iedereen nog Quecha, de taal van de Andes gemeenschappen. Het eiland voelde erg Mediterraans aan. Tijdens onze omelet lunch kregen we uitleg over de gemeenschap. De mannen breien hier en de vrouwen haken. Verschillende soorten mutsen gaven aan of je getrouwd of vrijgezel bent. Een bruiloft hier duurt een week, waarbij het bruidspaar stil moet zitten voor het feest. Dan was onze bruiloft toch leuker denk ik.
Vanaf 26 juli was het hier twee weken feest. Dit hield in dat er op het plein elke dag muziek gemaakt werd en in een grote cirkel gedanst. Er werd goed bier gedronken en aan de kant van het plein zaten de zwart geklede “autoriteiten”. Deze mannen en vrouwen deden niet mee met het feest. Ze keken toe en dronken bier. De vrijgezelle vrouwen droegen jurken met allerlei felle kleuren, deze bestonden soms wel uit twintig lagen. We liepen een stuk naar boven om wat meer uitzicht op het eiland en het Titicacameer te krijgen. In de verte zag ik een heel park aan zonnepanelen liggen. Ondanks oude gebruiken dus ook moderniseren. Terug op het plein werd er weer gedanst, of eerder gewoon in een cirkel gelopen met valse muziek. De kratten bier werden druk op en neer gesjouwd. Hierna gingen we de boot weer op, terug naar Puno.
Na een powernap op de boot keken we nog even rond ons heen vanaf het bovendek. Vanaf de haven liepen we naar het centrale plein van Puno. Hier besloot ik om eens een artikel op te zoeken over de Uros, geschreven door een stel dat op één van de eilanden overnacht heeft en de Uros heeft gesproken. Voor hen is deze toeristische attractie een conflict. Ze kiezen er namelijk voor, omdat deze manier de enige lijkt om hun cultuur nog levend te houden. Veel kinderen vertrekken naar het vaste land en daarmee zijn ze een uitstervend ras. Het koken voor toeristen en het fijne weefwerk dat ze trots lieten zien, is veertig jaar geleden aangeleerd om de toeristen te faciliteren. Laten we het een act wegens cultuurbehoud noemen.
Bij een cafeetje vonden we Sandra haar favoriete biertje. Een Belgische Delirium Red voor slechts negen euro… Na wat schrijven en lezen, keken we de foto’s van de bruiloft nog een keertje terug. De honderd foto’s keken we nu wat meer in detail, inzoomen op de vrolijke gezichten en blikken op de achtergrond. Over een maand of drie zouden we het volledige pakket krijgen, genoeg om nog naar uit te kijken. Vervolgens bleek op het centrale plein eindelijk de kathedraal open te zijn. Zo bombastisch als een kathedraal zou ik het niet durven noemen, maar hij was wel mooi. Het altaar had blauwe verlichting die zowaar gepast was. Bij het mooiste kapelletje wilden we een kaarsje aansteken. Die bleken later aan de deur verkocht te worden, dus we konden nog even terug. Net zoals in mijn gelofte van de bruiloft stonden we daar weer, met een klein traantje.
Even winkelen naar een fles Tacama wijn lukte vrij snel. Mijn favoriete fles stond er, maar die van Sandra helaas niet. Ondertussen hadden we wel trek, welke we stilden bij een pizzeria. Eigenlijk ben ik erop tegen om buiten Italië pizza te eten. Maar Puno was er zo belachelijk bezaaid mee, dat we wel moesten. Het smaakte gelukkig ook goed, inclusief de extra waterige knoflooksaus die we erbij kregen en overal overheen ging. Bij ons hotel haalden we onze tassen op en konden we een uurtje wachten met een kopje thee. Tot slot hadden we een taxi naar het busstation. Onze koffers waren ingecheckt en na wat wachten gingen we naar het perron. Plots kwamen we erachter dat je nog een ticket moest kopen van het busstation zelf! Daar stond net een gigantische rij, dus we holden die kant op. Met uiteindelijk nog tijd zat sprongen we in onze nachtbus naar Cusco. Om zes uur in de ochtend zouden we er arriveren.
Na wat matige slaap waren we in Cusco. De persoon voor mij had er namelijk een sport van gemaakt om zijn stoel continu te verstellen. Daarnaast was er midden in de nacht een vrouw die de bus wilde verlaten, maar de buschauffeur hoorde haar kennelijk niet. We hadden ons hotel een avond extra geboekt, zodat we meteen verder konden slapen in een bed. We belandden na een warrige incheck in een vierpersoonskamer waarvan de deur niet op slot kon. Er was veel licht en lawaai, maar toch was het heerlijk. Om half elf kregen we pas onze juiste kamer, dus we hadden de tijd voor ontbijt en om wat dingen te regelen. Helaas was ons huwelijkscadeau parachute springen daar geen van. We hadden twee bedrijven in Cusco gevonden, hoe vet zou het namelijk zijn om dit te mogen doen in de heilige vallei der Inca’s met het Andes gebergte op de achtergrond. Het ene bedrijf deed het niet langer hier en de andere zou vanaf volgend jaar pas beginnen. Dan maar een alternatieve skydive plek bedenken in Europa.
Voordat we Cusco konden gaan verkennen, was het tijd voor een speurtocht. De gids van onze Colca Canyon hike had mij namelijk gewezen op de beschadigingen van mijn wandelschoenen. Ze waren ondertussen al tien jaar oud, dus het was niet perse gek. De zolen begonnen goed los te raken. De eerste stop was een markt nabij ons hotel. Ik begreep daar met behulp van mijn beste Spaans dat de lokale schoenmaker aan het reizen was. We werden naar de volgende markt gewezen en na nog drie keer om de weg vragen waren we er. Bij de tweede schoenmaker van deze markt was het raak, voor omgerekend een tientje had hij de volgende dag beide zolen vervangen. Ik wilde ze eigenlijk snel laten lijmen, maar laten we het voor dit geld gewoon proberen. Ik kon elke vorm van reparatie in ieder geval goed gebruiken voor de Inca trail.
De lunch die dag waren bagels met als toetje een flink stuk bananenbrood met ijs. Gelukkig deelden we het laatste. Daarna doken we de kathedraal van Cusco in. Deze bestond maar liefst uit drie kerken die aan elkaar gebouwd waren. De eerste hadden we vrij snel gezien en de tweede was de daadwerkelijke kathedraal. Deze hing vol met allerlei schilderijen. De voornaamste was het laatste avondmaal, maar dan met een geroosterde cavia in het midden van de tafel. Het houten koor van de kathedraal was mooi, maar verbleekte nog steeds met die van Lima. Na een rondje liepen we door de derde kerk terug richting het plein.
Het centrale plein van Cusco oogde erg koloniaal dankzij de omringede gebouwen. Opzich te verwachten als je weet dat de Spanjaarden een einde wilden maken aan de hoofdstad van het Inca rijk. De fontein met een gouden beeld van een Inca strijder erop, was dan dus weer een goede fuck you naar de Spanjaarden. We werden op het plein geconfronteerd met aardig wat verkopers, die we vrij snel beu waren. Na een looproute door de stad ging het pinnen weer wat moeizaam. We moesten namelijk flink wat contant geld hebben voor de Inca trail, maar met een maximum van nog geen tweehonderd euro per keer ging dat wel even duren. Na een korte pauze in onze hotelkamer was de volgende stop salsa dansen, nog zo’n huwelijkscadeau.
Na lang buiten wachten, verwelkomde Cesar ons in zijn dansschool. De basis werd ons uitgelegd, waarna we voor de spiegel de eerste pasjes oefenden. Daarna gingen we met elkaar dansen en kwam er een vrouwelijke collega van Cesar bij, waardoor we door konden wisselen. Het tweede pasje werd aan het geheel toegevoegd en tot slot het pasje met de draai. Die ging me nog niet soepel af tegen het einde. Maar als je er rekening mee houdt dat mannen zo’n drie maanden nodig hebben voor de basis, viel het me alles mee. Het was erg leuk om te doen. Vrouwen leren het trouwens meestal in een week, gezien zij geleid worden. Best oneerlijk eigenlijk, want Sandra heeft natuurlijk al een gigantische voorsprong op me. Laten we nog veel gaan oefenen in de hotelkamers de komende weken.
Na acht keer pinnen bij een pinautomaat die elke keer een blauw scherm met allerlei piepjes gaf, hadden we genoeg geld uit de muur. Het personeel van de bank kwam zelfs een paar keer kijken of alles wel goed ging. Wij waren toch blij dat de creditcard elke keer weer uit de machine kwam. Daarna konden we betalen en inchecken bij de Inca trail en eten gaan zoeken. Eerst een klein hapje in de vorm van goede bruchetta met een pint bier waar muña in zat verwerkt. Een speciaal soort munt uit het Andes gebergte. De bruchetta en het bier bleek zo lekker dat we er bleven. Een linzenhamburger en vegetarische saltado. Na wat salsa oefenen was het weer slaapjestijd.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096356 [countryId] => 147 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 111 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,cuzco [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-10-op-weg-naar-de-inca-trail ) [7] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-01 [title] => Update 9: Hoogterecords en een canyon [message] =>Na een beknopte stapavond ontwaakten we weer in Arequipa. De sprint shootout van de formule 1 hadden we gemist, dus die keken we nog even vanuit bed terug. Op het gemakje, waardoor we door misinformatie het ontbijt gemist hadden. Toch kregen we nog een eitje en wat brood gelukkig. We pakten vervolgens een Ubertje naar Ruta de Sillar. Hier konden we de oorsprong zien van de witte stad Arequipa. Vrijwel alle gebouwen in de stad zijn gemaakt van witte lava steen. De steengroeve is ondertussen open gesteld tot het publiek en er zijn allerlei beelden te bewonderen. Een flink toeristische stop, zo bleek. We werden namelijk vrij spoedig geconfronteerd met busladingen Zuid-Amerikaanse toeristen die overal mee op de foto moesten. Maar echt overal mee.
Als eerste beeld was er een paard, deze werd systematisch beklommen om met meerdere poses fotomodel op te spelen. Het was echt humoristisch om te zien. Tegelijkertijd had het paard wel echt veel details en was het oprecht een kunstwerk. Het volgende idool was een hart van drie meter hoog. Hier stond letterlijk een rij van twintig man klaar om ermee op de foto te mogen. Met een professionele fotograaf ernaast. Wij liepen via de kerstman naar de kerststal, welke ook continu beklommen werd. In de kaarsrechte lavasteen was vervolgens een namaak gemaakt van de befaamde rotsenstad Petra in Jordanië. Richting het einde maakten we een ommekeer langs de llama’s en de eerste condor. Een extra toegang gaf ons een beer, adelaar en een leeuwenhoofd dat leek als de toegang tot de schatkamer van Aladdin. De rij voor de tweede condor was de laatste, tijd voor een Ubertje terug.
Dat bleek vrij lastig, dus het werd na lang wachten een taxi voor ietsje duurder. De lunch vinden was ook lastig, maar uiteindelijk vonden we een schattig maar toeristisch straatje. De bediening hebben we zelden zo slecht meegemaakt. Het geschuifel naar onze tafel viel als eerste op, maar het gerecht dat gebracht werd verkeerd benoemen was ook een goede. Misschien is Mexicaans in Peru sowieso geen goed idee. Op weg naar het museum van die middag pikten we wat kaas ijs op. Je zou zeggen dat dat een Hollandse uitvinding is, maar hier in Arequipa stikte het ervan. Op het centrale plein stuitten we op een trouwerij. Het leek oprecht een act. Echter toen de witte limousine bekleed met witte bloemen aan kwam zetten, gaven we die aanname op. Het was een heuze optocht van als Inca condor verkleedde dansers, gevolgd door acht danseressen in lichtblauwe jurken. Zo stuit je toch elke keer op iets bijzonders.
Daarover gesproken. Vlak voordat we het museum van Juanita indoken, kwam er een vuilniswagen langsrijden. We hadden deze al gehoord, want er werd op een standje herhaling met degelijk volume een instrumentele versie van “Diep in de zee” van de Disney film Ariel gedraaid. Zelfs ik was er gek van geworden na een dagje denk ik. Het Museo Santuarios Andinos had een verplichte tour en deze begon over vijf minuten. Wij waren de enige twee gringo’s, dus het werd een Engelstalige privé tour. Het begon met een film over de expeditie van Johan Reinhard naar de top van de Nevado Ampato, een berg in de Andes van maar liefst 6288 met hoog. In september 1995 was de naastgelegen vulkaan Sabancaya aan het uitbarsten, dus de expeditie was een race tegen de klok.
Tijdens de expeditie zijn diverse In a graven gevonden. Allemaal van kinderen die geofferd waren aan de goden. De Inca’s zagen bergen als goden die konden doden met behulp van vulkaan uitbarstingen en lawines. Deze konden enkel tevreden gesteld worden met het ultieme offer, het leven van een kind. Bijna twee dozijn aan vergelijkbare Inca offers zijn gevonden in het Andes gebergte. Door de eeuwenlange koud en ijs waren de lichamen perfect bewaard gebleven. Hoewel ze niet gemummificeerd zijn, zijn het wel mummies te noemen. Na de film gingen we door naar diverse artefacten die tijdens de expeditie gevonden zijn.
We begonnen met wat offerschaaltjes. Alles lag er in tweetallen, omdat de Inca’s geloofden in dualiteit. Veel schaaltjes hadden afbeeldingen van een eend. Een belangrijk dier in het Inca geloof omdat deze met alle drie de werelden in contact stond. Eenden kunnen immers vliegen, lopen en duiken. Hemel, aarde en onderwereld. Er lagen poppetjes met kleding en minuscule gezichten die toch veel detail hadden. Er lagen schelpen uit de jungle van Ecuador waarvan de warmte van het water daar de schelpen een rode kleur kon geven. Zo kon voorspeld worden of het El Niño weerfenomeen nabij zou komen. Ondertussen waren we bij de kleding van de geofferde kinderen aangekomen. De jongste was slechts zes jaar oud en de oudste veertien. De kleding was met diepgaand detail geweven. Kinderen werden door de Inca heersers uitgekozen en verbleven daarna weg van hun familie in een speciale woning tot hun offer.
Als laatste volgde de kamer waar het lichaam van Juanita lag. Dit meisje was twaalf jaar oud toen ze naar de ijzige piek boven de zesduizend meter gebracht werd. Hier kreeg ze chicha, een gefermenteerde drank gemaakt van maïs. Dit, de koud en de uitputting brachten haar in slaap. Met een klap op haar hoofd werd het uiteindelijke offer gemaakt, zonder bloed. Ze is vernoemd naar haar ontdekker, Johan, in het Spaans Juan. Ze lag nu in een vriezer die haar op -20 graden hield, net als haar voormalige graf. Het zicht op het lichaam van een meisje dat vijfhonderd jaar lang bewaard is gebleven, was spookachtig. Ze lag nog steeds in de foetushouding waarin ze haar begraven hadden. Haar handen in een rustige pose om haar benen gewikkeld. Een deel van haar gezicht leek verbrand, omdat ze vijftien dagen buiten haar graf heeft gelegen. Dit omdat ze door de vulkaanuitbarsting uit haar graf gerold was, de berg af. Daarnaast zagen we kale plekken ontstaan op haar hoofd. Haar gitzwarte haar was perfect bewaard gebleven, maar zelfs deze koud vertraagd het ontharingsproces niet oneindig. Na een paar minuten lieten we Juanita weer met rust. Slaap zacht.
Terug in ons hotel zetten we de sprint race van de formule 1 aan. Even een rustmomentje. Daarna liepen we weer naar de mirador in Yanahuara. Nu wel met zonsondergang en het was er nog drukker dan de vorige keer. Avondeten hadden we in Zig Zag. We waren vanavond team vlees. Het voorgerecht was een verzameling van allerlei lokale lekkernijen. Kaasjes, verschillende stukjes vlees en erg lekkere sausjes. Voor het hoofdgerecht kregen we een papieren slabbetje om. De drie stukjes vlees werden namelijk op een plaat van vulkaansteen gebracht. Beiden hadden we een stukje alpaca om te proberen. De smaak en structuur zat tussen kip en een stukje varkenshaas in. Eigenlijk best lekker. Maar laten we de lijn hier trekken en de cuy (cavia) overslaan. Na wat cocktails sloten we af met truffel en een iets te groot glas chicha. Onze terugweg naar het hotel ging langs tal lange picknicktafels die de halve avond al met veel geschreeuw opgebouwd werden. Hier zaten vooral locals te eten en gewoon te genieten van het leven. Bij de kleine miss verkiezing op het plein was het best druk, maar niet heel interessant. Nu snel inpakken voor de vroege pick-up om half vier.
De pick-up kwam uiteindelijk een half uur later dan verwacht. Wij waren er relax bij, maar de deurwaarder van ons hotel werd toch wat zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat hij zelfs even het nummer op onze tickets belde. In de bus sliepen we nog even tot aan het ontbijt. Hier lagen ook wat coca bladeren voor ons klaar. Precies, dat spul waar cocaïne van wordt gemaakt. Voeg aan deze bladeren wat kerosine en urine toe, stamp het fijn met je blote voeren en laat het lekker fermenteren. Het werd in de centrale jungle van Peru volop gedaan en ondertussen is Peru cocaïne land nummer één. De gedroogde coca bladeren hadden hier echter een andere functie, namelijk tegen hoogteziekte.
We hadden er in Quito al te maken mee gehad, maar vandaag gingen we als eerste stop naar Chivay op 3800 meter hoogte. Deze toeristenbende had veel souvenirs en alpaca’s met zonnebrillen die tegen betaling op de foto mochten. Ook was er een Colca sour, een twist op de nationale cocktails. Cactus sap dat leek op kiwi met pisco. Een fris begin van de dag. Onze bestemming was die dag de Colca canyon. Ooit de diepste canyon ter wereld en nu de op drie na diepste. We stopten eerst bij een verzameling agricultuur terrassen van de Wari stammen en daarna Cruz del Condor. Vanaf hier hadden we zicht in de 1100 meter diepe canyon tot aan de Colca rivier. Ook is er hier de kans om de Andes condor te zien. Deze vogels met een spanwijdte van vier meter leven alleen op deze enorme hoogte. Veel tijd hadden we hier echter niet om ze te spotten, wij gingen namelijk hiken. Wel stonden er twee mensen verschrikkelijk verkleed als condor, met zowaar een rij om met ze op de foto te gaan.
Onze wandeling begon op 3300 meter hoogte. Bij een hutje konden we onze backpacks opslaan en voor drie soles (75 cent) een bamboestok kopen. Dit bleek de beste aankoop ooit. We gingen namelijk een pad van zes kilometer naar beneden tot aan het dal van de canyon. De besneeuwde bergtoppen die we in de verte zagen, zijn het begin van de enorme Amazone rivier. Nog een bestemming van deze reis. Vrij snel al werd ons wandelen beloond met prachtige uitzichten. De rotsen waren geel van het zwavel, rood van het koper of gewoon grijs met wat begroeiing. De brandende zon maakte het erg warm, maar het was nog goed te doen.
Met drie stelletjes (Frans, Peruaans en wij) liepen we op redelijk hetzelfde tempo, terwijl een tweede Frans stel en een Spaanse ver voor ons uitliepen. Zij waren een uur voor ons bij de brug in het dal, waar wij er drie uur over gedaan hadden. Vanaf de brug hadden we een mooi uitzicht op de Colca rivier. Na een kilometer extra waren we bij onze lunchplek. Een vegetarisch soepje en de lomo saltado waren erg goed bereid. Daarna konden we in het gras relaxen en ons water bijvullen. Onze vier liter water was al op, te danken aan de brandende zon.
De zeven kilometer die nog volgde tot onze slaapplek, was gemengd klimmen en dalen. De andere kant van de rivier was beduidend meer begroeid. We passeerden cactussen, aloë vera en agave. Onze gids liet ons planten zien die roken naar deet, tegen de muggen. Ook een plant die muntachtig rook en zou helpen tegen onder andere een goede griep. Bovenin de andere kant van de canyon zagen we tot wel vijf condors rondvliegen. Zelfs vanuit deze 1100 meter diepte leken ze enorm. Na nog wat wandelen stuitten we op Inca agricultuur terrassen. De laatste meters naar onze oase voor de dag passeerden we een waterval en staken we een gammel bruggetje over.
Sandra en ik hadden een privé huisje met douche, want het was nu eenmaal onze huwelijksreis. Deze kamer met drie bedden zat wel vol met beestjes. Na een snelle douche (koud water met eerder een nevel dan een straal) liepen we in de schemering richting het zwembad. We verwachtten ijskoud water, maar dit was juist goed te doen. Plus wat een omgeving zaten we in! Omringd door de rotswanden met als enige geluid in de verte de stroming van de Colca rivier. Zwemmen was ook even een lekkere andere beweging.
Na even kletsen met wat andere toeristen, waaronder een Braziliaan, kwam het avondeten. Het was bijzonder grappig om te zien hoe een van de Franse stellen geen enkel benul had hoe je spaghetti moet eten. Daarna gingen we snel slapen. De muren van onze kamer waren ondertussen bezaaid met pissebedden. We hadden spinnen op bed, voor de deur lag iets dat leek op een mini schorpioen en onder mijn rugzak kwam een kakkerlak vandaan. Dit was een goede oefening voor de jungle. We vielen in slaap met het geluid van de Colca rivier. Plus het geluid van allerlei beestjes buiten. Beestjes, beestjes, beestjes.
De volgende dag hiken begon om half vijf. Vanaf 2200 meter was het doel 3300. Drie uur alleen maar steil omhoog. Uitgerust met een hoofdlampje, zagen we goed de sterrenhemel en werd Jupiter ons aangewezen. We haalden ergens een groep in, die geadviseerd werd om de lokale taxi omhoog te nemen. Oftewel te paard voor twintig euro. Deze dames hadden gister al zichtbaar moeite met de afdaling, laat staan hoe dit ze dan af zou gaan. Ze bleken al een half uur eerder dan ons gestart te zijn, dus het feit dat we ze nu al ingehaald hadden zei genoeg. Na een tijdje liep ik alleen met Sandra en was ons reisgezel vooruit gegaan. Onze gids liep ondertussen een eind achter ons.
Deze klim was best pittig te noemen. Gelukkig waren we bewapend met onze bamboestokken om de steile treden te trotseren. We keken uit op bergtoppen met vers gevallen sneeuw. Naarmate het meer en meer licht werd, zagen we de sneeuw weer langzaam verdampen. De sterrenhemel maakte plaats voor een helder blauwe lucht, gelukkig liepen we nog in de schaduw. Tijdens een verdiend rustmoment keek ik naar boven. Een condor! Hij zoefde tientallen meters boven ons uit, maar verdween weer achter een rots. Daarna zweefde hij recht boven ons, waardoor we de veren in zijn vleugels goed konden zien tegen de blauwe hemel. Dit gaf ons de energie om de laatste meters naar boven te maken. Onze gids kwam bij ons en wist gelukkig te vertellen dat het nog maar twintig minuten verder was. Eenmaal boven hadden we een enorm gevoel van ontlading en een prachtig uitzicht als beloning. We hadden er netjes drie uur over gedaan, die Inca trail ging wel goedkomen. Hoewel we de spierpijn van deze Colca hike nog een aantal dagen met ons mee zouden dragen. Dank alvast aan de hoge stoepen van Puno.
Richting het ontbijt was het vlak wandelen, letterlijk een verademing. De rest van ons clubje verwelkomde ons en had er slecht 10-30 minuten korter over gedaan. Na goed eten en even uitrusten bracht een bus ons weer naar onze backpacks. Precies toen vloog een condor vlak boven de bus. De witte veren bij zijn hals en zijn rode gierenkop waren super goed te zien. We stopten nog bij een prachtig uitzicht. Weer keken we uit op een Wari agricultuur, maar dit was meer een schilderij. De terrassen waren prachtig bewaard gebleven door de tijd heen. Een aantal werden zelfs nog steeds gebruikt voor landouw. Links bovenin dit schilderij waren er besneeuwde bergtoppen en rechts onderin de Colca rivier die zelfs vanaf deze afstand te horen was.
De volgende stop was een hot spring. Het was er erg druk, maar de 38 graden warme baden waren een hemel voor onze beenspieren. Na het opwarmen doken we al glibberend over de stenen de ijskoude rivier in om weer af te koelen. Om vervolgens weer lekker op te warmen. In de bus naar de lunchplek moesten we op twee Peruaanse dames wachten, die bij de vorige stop ook al de laatste waren. Ondanks de tijden die steeds afgesproken waren. Dit elimineerde helaas onze lunchtijd. We namen afscheid van onze groep, waarna we met al onze spullen op het plein van Chivay werden afgezet. We kregen vijf minuten om eten te scoren en hebben uiteindelijk twintig minuten in de bus zitten wachten voor vertrek. Op potverdorie die vrouwen die de lokale taxi gepakt hadden en dus royaal hebben zitten lunchen!
We hadden dit keer een wel erg luxe bus met gratis water, heerlijke stoelen en brede ramen. Gedurende de rit van ruim zes uur naar Puno zouden we nog diverse toeristische stops maken. We hadden uitzicht op besneeuwde bergketens toen we naar het hoogste punt van de rit gingen. Op een schokkende 4900 meter hoog stapten we uit. Een nieuw hoogterecord voor ons beide. Gewoon met een bus even naar 4900 meter hoogte, dat heb je in Europa niet. Vanaf dit hoogste punt zagen we 360 graden om ons heen bergtoppen en vulkanen. We reden door en belandden op een vlakte. Een vallei midden al dit hoogs. De bus passeerde grazende alpaca’s en lama’s met hier en daar een toefje sneeuw.
Het was hier op hoogte best koud. Terwijl Sandra aan het slapen was, manifesteerde dit zich door een flinke hagelbui. Bij nog een stop met uitzicht op de Misti vulkaan, dit keer vanuit een andere hoek, hadden we een Inca thee. Thee met onderandere eucalyptus en coca bladeren. De coca bladeren zouden helpen met het uitzetten van je aderen, wat hoogteziekte zou voorkomen. Deze hoogteziekte ontstaat doordat de lagere luchtdruk op hoogte zorgt dat je longen minder zuurstof op kunnen nemen. Je hartslag draait vervolgens overuren, waardoor er uiteindelijk juist te veel zuurstof naar je hersenen gaat. Dit uit zich in flinke hoofdpijn en een algeheel naar gevoel. Een dame in de bus kon wel wat coca gebruiken. Tot huilen aan toe greep ze naar haar hoofd. Gelukkig waren we alweer aan het afdalen, want uiteindelijk helpt dat het beste.
Alpaca boerderijen maakten plaats voor watertjes met flamingo’s. Op 4400 meter hoogte stopten we bij een lagune genaamd Lagunillas. Een deel van de lagune leek bevroren en er lagen diverse eilandjes in. Een grote bijna volle maan begon haar licht al te verspreiden over het meer. Wederom een mooi uitzicht, van de ontelbare uitzichten die we ondertussen al gehad hadden. Weer in de bus reden we langs een meer bezaaid met flamingo’s. Toch niet zoveel als we op Bonaire hebben gezien. Vanaf het busstation hadden we een tuctuc naar het hotel. Net als in Azië lekker goedkoop en met de backpacks op schoot. Het was goed fris buiten hier in Puno, maar we zaten dan ook op 3800 meter hoogte. Na wat hamburgers werd de ijskoude douche na verloop van tijd toch ietwat warm gelukkig. In bed onder tal van dekens konden we nog even de formule 1 race terugkijken. Althans, zo lang tot
onze ogen dicht vielen na deze lange dag.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096242 [countryId] => 147 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 160 [author] => Jirry [cityName] => Puno [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/135/299_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-9-hoogterecords-en-een-canyon ) [8] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-28 [title] => Update 8: De gringo trail gaat verder [message] =>We ontwaakten die ochtend midden in de woestijn. Weer hadden we uitgeslapen, maar dat was geen probleem want onze tour begon pas om elf uur. We hadden de Red Bull buggy en boarden vandaag, met verder alleen onze chauffeur. De chauffeur zelf was meer een Hamilton fan. Met onze vierpuntsgordel aan racete hij ons door de woestijn. Het was bewolkt, maar qua temperatuur prima. Op onze buik gingen we op de boarden liggen en zoefden we naar beneden. Het luide gegiechel van Sandra op haar sandboard weerklonk tussen de zandheuvels. De heuvels waar we vanaf gingen, werden steeds hoger en steiler. Zand zat ondertussen in onze broekzakken en diep in onze sokken. Ook werden we nog even goed door elkaar geschud in de buggy, totdat we halverwege een flinke berg afgezet werden.
Het zonnetje brandde ondertussen fel, terwijl we van het uitzicht op de oase en omringende zandpieken genoten. Ik wilde helemaal door naar de top. Het pad dat ik had gekozen, was natuurlijk veel te steil, dus ik was blij toen ik er was. Mooi uitzicht en weer terug naar Sandra. Ondertussen zaten onze schoenen tot de nok vol met zand. We hadden lunch in een restaurant met een gezellige binnentuin, een oase in een oase. Voordat we vertrokken naar het volgende vermaak, wilden we de volgende nachtbus nog even boeken. Plots waren ze allemaal uitverkocht! Opzich ook wel logisch met de feestdagen in het vooruitzicht. Na wat google werk waren we een ons onbekende busmaatschappij tegen gekomen. We konden betalen met creditcard die zelfs om een extra controle vroeg. Moet vast goedkomen…
We pakten een taxi naar Bodega Tacama, waar we begonnen met een privé tour. Weer een huwelijkscadeau. Dit was de allereerste wijngaard van Zuid-Amerika. De Spanjaarden zijn er in 1540 mee begonnen omdat ze dan geen wijn meer hoefden te importeren vanuit Europa. Natuurlijk voor de kerkdiensten. Het is door verschillende handen gedaan door de jaren heen, maar nu al vijf generaties een familiebedrijf. Ze maken ongeveer een miljoen liter per jaar aan diverse soort wijnen en pisco. De zoete wijnen van zo’n 8-9% alcohol blijven in Zuid-Amerika en alle droge wijnen (40% van hun productie) gaan naar Europa. Na een korte film liepen we de ruimte in waar de wijn in metalen vaten lag te rijpen. Onderin de ruimte stonden ijken houten vaten, uit Frankrijk, want hun vinoloog kwam daar vandaan. Langs de vaten waaruit geproefd werd, kwamen we bij het oude productiematerieel. Oude pompen en afvulmachines, het stond er allemaal. Daarna kwam het leukste: proeven!
Als eerste kregen we een glas witte wijn die een mix was van drie verschillende druiven. Lekker fris en een goed begin van elke proeverij. De rode wijn die volgde, was ook samengesteld uit drie soorten druiven en duidelijk favoriet van onze gids. Hij pakte er maar een glaasje voor zichzelf bij. De rosé die volgde had een licht bubbeltje en was een van de zoete wijn die hier in Zuid-Amerika bleef. Prima qua smaak maar het sloot inderdaad niet zo aan op onze Europese tongen. Rood bleef het lekkerst, dus onze gids schonk deze lekker door. Wederom ook voor zichzelf. Tot slot kwam de nationale sterke drank pisco om de hoek kijken. Heerlijk zacht was deze. Sandra vond deze als mijn whisky’s smaken. Vrees niet, de scheidingspapieren liggen nog niet klaar, maar een goed gesprek was wel noodzakelijk. Voor wie overigens aan het tellen is; inderdaad, we voelden de alcohol.
Na de proeverij gingen we naar een binnenplaats met een centraal geplaatste fontein en een klein kerkje. Vanaf de oude beltoren keken we uit op de enorme wijngaard met op de achtergrond het Andes gebergte. Een plaatje. In het restaurant van de wijngaard kozen we twee rode wijnen van het hogere segment. Daar kregen we absoluut geen spijt van. Puur toevallig hadden we nog voor onszelf de beste keuze gemaakt. Met wat dikke friet en huancaina saus konden we een beetje een bodem leggen. Wat een heerlijke plek hadden we weer gevonden. Onze taxichauffeur voor deze middag stond er nog, met onze backpacks in zijn achterbak. Op naar de bus.
Bij het busstation van Ica waren we nagenoeg de enige gringo’s op straat. We liepen wat rond op zoek naar broodjes voor onderweg. Voor nagenoeg niks hadden we prijs, waarna we nog even de kerk indoken. Op de bovenste verdieping van het busstation waren zes vrouwen hun dans voor de onafhankelijkheidsdag aan het oefenen. Een man regelde de muziek en de tips en tops. Grappig om even naast te zitten. Bij het inleveren van onze bagage kwamen we maar liefst vijf Nederlanders tegen. Allemaal hadden we nagenoeg dezelfde reisplannen. Onze route heet dus met recht de gringo trail. Na een half uur vertraging en drie uur onderweg waren we in Nazca aangekomen. Die tien minuten wandelen om elf uur in de avond met onze backpacks en hele hebben en houden was misschien niet zo slim. Maar dat bedachten we beide na vier straten pas. Heelhuids aangekomen in dit basic hotel (Hostal Brabant, we deden het voor de naam) voor één nacht gingen we snel slapen.
De ochtend begon met proviand scoren voor deze ochtend. Na het uitchecken konden we wachten op onze pickup. We werden afgezet op het kleine vliegveld van Nazca om te gaan doen wat elke gringo doet. De Nazca lijnen vanuit een klein vliegtuigje bekijken. Na het wegen en betalen van de vliegveld belasting mochten we wachten. Dat wegen was overigens omdat mensen boven de 100 kilo een tweede stoeltje aan moeten schaffen. Het was best bewolkt en daarom was opstijgen nog zonde. We hadden de tour zo vroeg mogelijk geboekt voor het beste zicht in de ochtend, wat we dan ook zouden krijgen ook. Gelukkig hadden we genoeg vermaak mee, we waren voorbereid.
Toen werden onze namen geroepen en gingen we los. Het opstijgen ging soepel en na een paar minuten vliegen kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid. De omgeving was al prachtig, maar de echte attractie waren de Nazca lijnen. Vijfhonderd vierkante meter aan 800 lijnen, 300 vormen en 60 figuren. Gemaakt tussen 900 voor en 600 na Christus door de Nazca cultuur. Simpelweg gemaakt door de bovenste laag grond vrij te maken. Dankzij het gebrek aan regen en wind in deze woestijn is het allemaal super goed bewaard gebleven. Hoe ze dit geheel hebben kunnen maken zonder luchtcapaciteit is echt te bizar voor woorden. Zulke rechte lijnen, duidelijk figuren, hoe dan? Je gaat bijna automatisch aan aliens denken, zoals er voldoende alternatieve theorieën zijn.
Als eerste kwam het figuur van een mannetje ons begroeten. Ze noemden deze de astronaut. Aliens!? Daarna volgde duidelijk een aap met een gekrulde staart. Die staart lag in een perfecte krul, wederom: hoe dan!? Een condor volgde met een vleugelwijdte van een schokkende 130 meter. Bij een uitkijktoren, de enige manier om een paar van de lijnen zonder vlucht te zien, zagen we een hagedis, een boom en een vogeltje. Ook de lijnen en geometrische vormen waren op hun eigen manier indrukwekkend. Het leek wel de plattegrond van een religieuze stad die nooit gebouwd is. Als afsluiter kregen we nog de kat, Sandra haar favoriet. Na een soepele landing waren we weer een mooie ervaring rijker. Wederom een mooi huwelijkscadeau!
Na de vlucht hadden we best wat tijd te doden in Nazca. Wat niet hielp, is dat er verder vrij weinig te doen was. Tijdens ons broodje eten in het park kwam er plots een begrafenisstoet voorbij. Er reed een bijzonder wagentje mee dat vrolijke 90’s muziek draaide. Hij leek er totaal niet bij te horen, maar toch ook weer wel. Er werd om de haverklap van nummer veranderd, maar de stoet leek hem te accepteren. Een pickup verscheen achteraan de stoet, welke nog hardere muziek draaide. Veel mensen waren te voet en de kist werd door zes man gedragen. Ze stopten voor een huis en draaiden de kist naar het huis toe. Vanaf het balkon keken diverse vrouwen toe. Er werd luid geklapt. Wellicht was dit het huis van de overledene?
Gezien we niet 100% vertrouwen hadden in onze nachtbus, gingen we verifiëren of alles goed gegaan was. Het bedrijf heette Tacna en we hadden het niet gezien bij het busstation tijdens onze aankomst. Nu bleek er nog een ander busstation te zijn, waar meer bedrijven aan het adverteren waren. Toch een fijne opluchting toen er een Tacna winkeltje was. De vrouw achter de balie heeft het tot twee keer toe voor ons gecontroleerd, maar het leek goed te komen. We hadden een nachtbus. Toch bleef het raar dat we minder dan de helft van de kosten die de website aan gaf hebben moeten betalen. Ook vele malen goedkoper dan de bussen die we eerder gevonden hadden. Maar extra goed op onze spullen letten en voorbereiden op weinig comfort.
Terug in het park schetsten we een plan voor de eindbestemming van deze busreis, Arequipa. Daarna hadden we weer een set lunch voor €5 totaal. Dit blijft een goed concept. Met een biertje zat ik weer eens te schrijven en Sandra een boek te lezen. Ons relaxmomentje. Hoewel jullie niet moeten onderschatten wat voor zwaar werk het produceren van deze literaire hoogstandjes is. Er kwam wel een moment waarop we het hangen beu werden, dus tijd voor een museum bezoek.
Het museum ging over de Nazca cultuur en we kregen een boekwerk met Engelse uitleg mee. Er zijn erg weinig wapens binnen deze cultuur gevonden, dus de aanname is dat ze vreedzaam waren. Diverse potjes, stukjes kleed en natuurlijk offers. In dit geval menselijke schedels met touwen door het voorhoofd. Zo konden de hoofden eenvoudig opgehangen worden. Buiten was er een aquaduct te zien. Die oude culturen hebben er door heel Peru velen gebouwd, waarvan er verrassend veel nog steeds gebruikt worden.
Vegetarisch uit eten was die avond weer eens gelukt. Ceviche zonder vis en pasta met groentjes. Daarna de backpacks ophalen en gaan hangen op een nieuwe locatie: het busstation. Altijd fijn zo’n nieuwe hangplek. De bus die we zo vreesden, bleek super geregeld te zijn. De beste busrit van de hele reis. In het begin van de rit zetten we de mp3tjes aan van onze trouwtelefoon. Op onze bruiloft hadden we naast ons gastenboek een telefoon waarop men een voicemail in kon spreken. Dit zorgde gelukkig voor hilarische berichten en wat leuke verrassingen. Nagenieten.
Ik heb zelden zo goed geslapen in een nachtbus. We waren ondertussen in de bergen beland, weer een nieuw landschap. Plus we hadden al onze spullen nog! Na een Uber konden we door het vroege uur nog niet inchecken. Dan maar de stad zien ontwaken vanaf het Plaza de Armas. Ook dit plein was versierd voor de onafhankelijkheidsdag, wat op deze dag zou zijn. Er stond een groot podium, dus dat beloofde wat. We doken de kathedraal in, wandelden wat straten door en doken hier en daar nog een extra kerk in.
Pinnen lukte een keer zonder achterlijk hoog courtage. Wel met een beduidend te lang durend blauw scherm toen de creditcard nog ingeslikt was. Liever een verhoogde hartslag dan extra kosten zullen we maar zeggen. Met fris geld konden we ontbijt scoren met net geen uitzicht op het plein. Daarna regelden we de tour voor overmorgen. De ingang naar het klooster was vervolgens kwijt. Op terugweg naar het hotel, hadden we deze toch gevonden. We waren op een mooie tijd in het klooster. Eerder een citadel of een stad in de stad te noemen. De lichtval op de smalle straatjes was prachtig, laten we beginnen met verkennen.
Mede dankzij de vele bloemen voelde het eerder alsof we door Toscane liepen dan door een klooster in Zuid-Amerika. Gebouwd in 1579 en nog steeds beperkt actief gebruikt. Vanaf 1970 was het klooster open voor het publiek. We begonnen in de ruimte waar de nonnen met buitenstaanders konden praten. Altijd vergezeld door een andere non konden ze contact hebben met hun familie en vrienden. De houten “tralies” zaten er nog steeds. Vervolgens kwamen we in de kleine kamers waar de nonnen de eerste vier jaar in isolatie moesten verblijven. Na die vier jaar konden ze kiezen of ze hun eed af wilden leggen of terug naar huis. Dat is inderdaad best een lange proeftijd.
We liepen van kamer naar kamer. De ruimtes waar de nonnen mochten verblijven, waren een stuk groter dan de kamers waar ze begonnen. Het waren kleine villa’s, met keukens groter dan menig keuken in Nederland. Dit waren dan ook vooral de verblijven van nonnen uit rijke families. Deze families wilden ze graag terug zien na hun opleiding om ze uit te huwelijken. Helaas voor deze families bleven ze soms maar al te graag. Tussen alle kamers zaten prachtige binnenplaatsen. Eentje met een groot houten kruis en sinaasappelbomen. Of een grote fontein met een trappetje naar uitzicht over het terrein. Weer een bijzondere stop.
We liepen weer naar het plein. Er kwam net een kleine protest mars onze kant op. Het ging allemaal vreedzaam. Later bleek dat de huidige presidente, waartegen geprotesteerd werd, exact op dat moment haar onafhankelijkheidspeech gaf. Kan geen toeval zijn. Het protest hield in kleinere vorm de rest van het weekend eigenlijk niet op. Lunch werd ondertussen noodzaak. Het tentje waar we wilden eten bleek dicht, maar twee deuren verder hadden we weer een goede set lunch voor nagenoeg niks te pakken. Eindelijk konden we inchecken en even op een bed hangen. Oprecht even bijkomen van de nachtbus.
We waren die ochtend al even in de kathedraal geweest, maar nu in het museum ervan. Dat was eigenlijk alsnog de kathedraal zelf, maar nu kregen we een verplichte rondleiding en waren wat meer zalen open. We begonnen bij het orgel, herbouwd na de laatste aardbeving omdat er een toren op was gevallen. Hij was ons die ochtend al opgevallen, een indrukwekkend stuk. Daarna werden we gewezen op de beelden van de twaalf apostelen. Ze leken van marmer, maar waren steen en bijenwas. De houten preekstoel was prachtig bewerkt. Gebruikt werd hij niet meer, om hem zo mooi mogelijk te houden. Het marmeren altaar was ook een pauze waard, toch mooi zo’n gids die dan op meer details kan wijzen.
In het museum achterin de kerk mochten we geen foto’s maken. Hier stonden de echte glimmende schatten tentoongesteld. Een compleet zilveren ster die nog steeds gebruikt wordt bij diensten, trok onze aandacht. Deze was bezaaid met edelstenen, waaronder zelfs diamanten. Een kroon zat vol met edelstenen die gedoneerd waren door het volk. Er waren verschillende ringen en kettingen op vast gesoldeerd. Deze kroon werd gebruikt om op de diverse beelden te zetten tijdens bijzondere feestdagen. Op de bovenste verdieping van het museum stond kleding tentoongesteld van de aartsbisschop. De verschillende kleuren van de kleding gaven aan voor welke soort dienst het gebruikt werd. Het orgel was vanaf hier vanaf boven te zien. Deze werd vroeger met de hand op lucht aangedreven. De trap op waren de kapotte orgelpijpen nog zichtbaar.
Nog een trap omhoog en we stonden op het dak van de kathedraal. We liepen onder de beltorens door en hadden links het uitzicht op het Andes gebergte en de actieve vulkaan Misti. Deze was nagenoeg perfect symmetrisch en aan de onderkant waren de lavasporen nog goed zichtbaar. Aan de rechterkant hadden we uitzicht op het plein van Arequipa. De protesten waren nog steeds bezig. Het was vooral één iemand die riep door een megafoon en een paar mensen die er omheen stonden. Na het uitzicht werden we er aan de straatkant uitgelaten. Snel warme kleding halen, want nu de zon bijna weg was, koelde het snel af.
Het uitzichtpunt in de wijk Yanahuara, vanwaar je het Andes gebergte goed zou kunnen zien was de volgende bestemming. We waren wat laat voor de zonsondergang, maar konden de oranje gloed op Misti goed zien. Bij het uitzichtpunt was het best druk. Allerlei eetkraampjes waren versierd in de kleuren van de vlag van Peru. Dit leuke sfeertje verlieten we weer om even de kwalificatie van de formule 1 terug te kijken. Daarna op zoek naar eten. Het restaurant wat ik wilde was al vol, dus het werd speciaalbier in een rooftop bar. Heel vervelend. Daarna gingen we nog naar een speciaalbier café waar het eigenlijk vrij rustig was. Iets te rustig, dus na één drankje hielden we het voor gezien.
Op straat hing een sfeertje dat niet meteen veilig voelde. Er hingen best wat groepjes op straat die veelal aan het drinken waren. Dit was het vrijdagavond indrinken natuurlijk. Het was ook niet alsof de groepjes ons aankeken of lastig vielen, maar in een Zuid-Amerikaanse stad ben je toch alert. Een buitenlander zou de stapstraat van Breda vast ook bijzonder vinden. Over stapstraten gesproken, die hadden we bij deze gevonden. Er stonden best wat rijen, maar die van Forum sprong eruit. Deze nachtclub had drie verdiepingen met verschillende thema’s. De club ging pas over een half uur open, maar dat weerhield de mensen niet. Op het plein van de stad was men aan het oefenen voor de miss verkiezing van morgen. We hadden met de onafhankelijkheidsdag grote feesten verwacht, maar dat kwam niet echt van de grond. Waar we rekenden op een Koningsdag gevoel, was het meer de dag voor bevrijdingsdag.
Toen we weer de stapstraat doorliepen, was de rij voor Forum net opgelost. Iedereen liet een kaartje zien, wat wij niet hadden, maar laten we het gewoon proberen. Het leek ook de enige optie, want verder werd nergens gedanst. Entree bleek maar een kleine bijdrage te zijn, dus laten we dit doen. We begonnen op de begane grond van de club. Hier werd Spaanstalige clubmuziek gedraaid. Het voelde een beetje aan alsof we in Proost in Breda waren beland. Zo heel anders waren de stapgewoontes hier niet eens. Het waren vooral groepen die in een cirkel stonden te dansen. In het midden stond in negen van de tien gevallen een fles Jägermeister, met daarnaast een pak appelsap. Een combi die we nog niet kenden, maar laten het thuis eens proberen.
Er waren tafels waar mensen vooral gezien wilden worden en waar de flessen sterke drank snel aanvloeiden. Het VIP gebied was boven ons, men had daarvoor twee keer de kleine bijdrage betaald. Met een flesje Heineken voor €3,13 voelde het helemaal als Nederland. Bijzonder dat er vooral in ieder geval Zuid-Amerikanen waren, terwijl het minimumloon hier €200 per maand is. De eerste verdieping van de club had een Latin thema. Waar we een grote salsa party verwacht hadden, was het er eigenlijk vrij rustig. Eén stel gooide er wat moves in, maar dat was het ook. Op de tweede verdieping was het thema 80’s en hier waren alle gringo’s naartoe getrokken. Niet wat we helemaal verwacht hadden van een stapavo
nd in Peru, maar een leuke ervaring was het sowieso!
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096138 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 167 [author] => Jirry [cityName] => Arequipa [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/134/611_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-8-de-gringo-trail-gaat-verder ) [9] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-25 [title] => Update 7: Dat honeymoon gevoel [message] =>Normaliter ontwaken wij ontzettend vroeg. Nu bleken we nog wat in te halen te hebben na die geannuleerde vlucht. Pas na negenen werden we wakker en we deden het expres rustig aan. Ontbijtje, verder de reis uitplannen en om half twaalf waren we pas in het historische centrum van Lima. Wat dan meteen potverdorie jammer voelde, want nu hadden we minder tijd om de enorme stad te verkennen. En daarom worden we normaliter dus zo achterlijk vroeg wakker. Fomo.
We begonnen op Plaza San Martin, waar een beeld stond om de onafhankelijkheidstrijder te eren. Het enorme plein was omringd door mooie gebouwen. Eentje daarvan was Hotel Bolivar. Ooit befaamd en bezocht door de grote Hollywood sterren, nu vooral een mooie entree en bijzonder om te weten dat alle medewerkers gedeeld eigenaar van het hotel waren. Door een wandelstraat volgehangen met rood en witte vlaggetjes kwamen we bij Iglesia de la Merced. De eerste kerk van Peru! Niet alleen voor ons, maar ook in zijn algemeenheid. Op deze plek werd de allereerste dienst gehouden in Latijns-Amerika, nog voordat er een kerk stond. De kerk stamde uit 1541. Een prachtige Barok stijl buitenkant en binnen viel vooral het enorme zilveren kruis op. De onderkant ervan zat in plastic, omdat het een bekend bedevaart relikwie is.
De wandelstraat was ooit een plek om gezien te worden, nu wat meer in verval. Aan het einde van de straat lag het Plaza de Armas, in het verleden gebruikt voor alles van vieringen tot executies. Nu was het grote plein volledig afgesloten. Aan het hoofd van het plein lag het Palacio de Gobierno. De residentie van de president van Peru. Momenteel ligt dat presidentschap wat gevoelig. Dit omdat de vorige president het parlement wilde ontbinden en daarvoor door zijn politieke tegenstanders in de gevangenis is gegooid. Dit leidde tot grote protesten in het land vanaf december vorig jaar. Vooral op het armere platteland waar de voormalige president vandaan komt. Op het dieptepunt waren tal van wegen afgezet en waren bijvoorbeeld toeristen gestrand op hun hike naar Machu Picchu.
Wij twijfelden ook lang of we wel naar Peru zouden gaan, maar de situatie is nu stabiel. Zo werd ons ook verzekerd toen we onze Inca Trail boekten. Om dit kracht bij te zetten, kregen we een filmpje van een rustige straat in Cuzco. Een week geleden waren er nog aangekondigde protesten in Lima. Dat zou allemaal best eens de reden kunnen zijn dat dit plein voor het presidentieel paleis afgesloten was. Bij elke toegangsweg stonden hekken en minstens zes politieagenten, zodat elke straat op elk moment afgesloten kon worden. Wat ook sporadisch gedaan werd.
Het paleis was versierd met twee enorme slepen in de kleuren van de vlag van Peru. Twee rode verticale strepen met een witte streep in het midden. De onafhankelijkheid werd binnenkort gevierd, dus rood en wit kwam overal terug in het straatbeeld. De wisseling van de wacht was net gaande, wat nauwelijks te zien was door de afsluitingen. Om het plein heen stonden gele huizen met enorme houten erkers. Het paleis van de aartsbisschop lag naast dat van de president en daar weer naast lag de kathedraal van Lima. Een prachtige buitenkant, maar van binnen leek deze vrij klein. De echte ingang van de kathedraal moest ergens anders zijn.
Aan de achterkant vonden we de ingang van het museum van de kathedraal. Oftewel de enige mogelijkheid om überhaupt de kathedraal in te komen. Het was mega rustig en we konden meteen aansluiten met een Engelstalige tour. De kathedraal was de eerste kerk van Zuid-Amerika. De locatie was in 1535 door Pizarro zelf aangewezen. Door de eeuwen heen is deze meerdere malen herbouwd. Vaak noodzaak dankzij vele verwoestende aardbevingen. De pilaren die kerk ondersteunen, zijn tegenwoordig bijvoorbeeld van hout gemaakt. Iets dat je op het eerste oog niet zou verwachten.
Een mooi altaar dat aan weerszijde prachtige koorbanken had. Gemaakt door een Italiaanse kunstenaar en het kostte maar liefst acht jaar om het te maken. Gezien mensen toen met geluk dertig werden, letterlijk een levenswerk. Het detail in het houtwerk ging heel ver. We liepen de kapellen af over een marmeren vloer die volledig uit Italië deze kant op is gekomen. Eén van de kappellen had een gedeeltelijk glazen vloer. Zo konden we vijf graven inkijken, waar de lichaamsresten nog in lagen. De volgende kapel had een houten weergave van Jezus. Wederom met een onbeschrijfelijk detail, de haren leken net echt.
De mooiste kapel was zonder twijfel die met de mozaïeken. In totaal waren er meer dan drie miljoen steentjes gebruikt om dit geheel te vormen. De Venetiaanse kunstenaar had goed zijn best gedaan. Hier lagen de resten van het lichaam van Marquis Don Francisco Pizarro, de Spaanse conquistador die hier nabij Lima landde in 1528. Hij zag de vele rijkdommen en besloot met een grotere groep terug te komen in 1532. De Inca’s waren op dat moment in een burgeroorlog verwikkeld die gewonnen werd door de Inca leider Atahualpa. Heel lang was hij alleen niet aan de macht.
Uiteindelijk hadden de Spanjaarden maar een jaar nodig om hem met valse beloftes gevangen te nemen en later te executeren. Daarnaast hadden ze overigens maar een eeuw nodig om de originele bevolking terug te brengen van tien miljoen naar 600.000. Ondanks dat alles had Pizarro een mooie kapel gekregen. Hij is overigens zelf vermoord door mede Spanjaarden, toen ze zelf ruzie hadden over wie over het nieuwe rijk mocht regeren. Zijn ingeslagen en gestoken schedel werd gevonden in een loden kist onder de kerk. Op de kist stond de tekst: “Hier is het hoofd van de heer Marquis Don Fransisco Pizarro, die het koninkrijk van Peru vond en veroverde.”. Het lichaam dat erbij leek te horen bleek niet het juiste te zijn na forensisch onderzoek. Uiteindelijk is het juiste lichaam ook onder de kerk gevonden, wederom flink gestoken. De kist en een replica van zijn lichaamsresten waren hier te zien. Boven dit alles torende een mozaïek van de conquistador uit, die aan de kust richting een schip commando’s gaf.
Op onze weg richting de kappellen aan de andere zijde van de kathedraal liepen we langs de hoge, gesloten houten deuren van de kerk. Vanaf de entree tot aan het koor lag een lange rode loper. Deze lag er al voor de onafhankelijkheidsdag, de president zou erover binnen komen. De loper werd druk gestofzuigd, ook al hadden ze nog tot vrijdag en was het nu maandag. Bij het museum van de kerk zagen we het oudste stuk. Drie gootstenen met kleurrijke tegeltjes die door de Moren gebouwd waren. De gids trok onze aandacht naar een kadelaar bezaaid met amethisten en een ongekend detailwerk. We sloten af in de hal waar de aartsbisschop zijn voorbereidingen deed. De schilderijen die hier aan de muur hingen, moesten dit de Sixtijnse kapel van Zuid-Amerika maken. Dankzij de kleding en het bidkussen van paus Johannes Paulus de tweede kwam het in de buurt.
Nu hadden we trek. We stuitten op een straat die allerlei restaurantjes hadden die twee gangen maaltijden verkochten voor vrijwel niks. Het was overal mega druk met locals omdat het lunchtijd was. Voor drie euro per persoon hadden we een liter met sap, huancaina en daarna nog een gerecht met rijst. We zaten nokvol. We liepen door naar de oude stadsmuur, waar we ook uitzicht hadden op de sloppenwijken. Bizar om te bedenken dat bijna een derde van deze enorme stad daar woont. De volgende stop, het klooster van San Fransisco sloegen we over. Onderweg mochten we poseren met een enthousiast kindje terwijl zijn vader een foto van ons maakte.
Op Plaza Bolivar stond het congres gebouw. Ook deze was volledig afgezet met hekken en er was een flinke politie aanwezigheid. Op de drukke straat reden ook drie gepantserde politie voertuigen. Die protesten werden dus nog erg serieus genomen. We liepen door de overdekte markt nabij het plein. Het voelde redelijk hetzelfde aan als zo’n markt in Azië. Het stonk, voelde onhygiënisch aan en we trokken veel aandacht. We werden een aantal keer knap genoemd, maar dat hebben we wel vaker hier.
We liepen vervolgens terug richting Plaza de Armas. Dankzij de afzetting moesten we omlopen naar de Santa Domingo kerk. Deze bleek dicht, dus we konden weer omlopen, nu richting Museo del Pisco. Dit was geen museum, maar een bar waar ze erg lekkere cocktails met Pisco maakten. Cocktails in Lima. Na een drankje pakten we de taxi naar Museo de Larco, wel een museum. Dankzij het spitsuur duurde de rit wat langer dan gepland. De muren van het museum waren bezaaid met bloemen, tijd voor wat cultuur.
We begonnen in een zaal met een collectie van wel 50.000 aardewerk potten. Deze stonden gestapeld tot aan het plafond in kasten met plexiglas aan alle zijdes. Allerlei formaten, kleuren en tekeningen waren te zien. Dit is een van de weinige musea ter wereld die op deze manier hun “magazijn” aan de bezoekers tentoonstelt. Een film toonde daarna hoe het geloof van de volkeren tot de 16de eeuw werkte. Ze geloofden in drie werelden. De hemel, waar de goden verbleven, wat ze aangaven met vogels. Dan was er onze aardse wereld, welke aangegeven werd door katachtigen. Tot slot was er nog de onderwereld met slangen. Deze werelden zag je terugkomen op alle archeologische vondsten die hier te vinden waren. Zo zag je voor welk doeleinde de offerpotten dienden.
Van de Inca’s, Maya’s en Azteken kennen we natuurlijk hun belangen bij het maken van allerlei offers. Voor de dominantie van de Inca in dit gebied waren er nog tal van volkeren, die dezelfde gebruiken volgden. Offers waren soms hun oogst of het leven van dieren, maar bovenaan stond het bloedoffer. Mannen moesten vechten met knuppels, niet tot de dood, maar tot wanneer een hoofddeksel verwijderd was. De verliezer werd in een ceremonie geofferd aan de goden. Dit werd gedaan door priesters die de meest prachtige kleding droegen. Op het einde van het museum werd deze kleding getoond. Hele outfits compleet van goud of zilver. Neusclips die groter waren dan menig oorbel in de moderne wereld. Mooi om te zien dat deze attributen allemaal de tand des tijd doorstaan heeft.
Via de mooi verlichte tuin kwamen we in de laatste zaal van het museum. De seksuele hal. Allerlei potten die allerlei verschillende standjes weeggaven en ook allerlei dieren die hun ding deden. Ook de goden namen op een aantal potten een kijkje of deden mee, bijzondere kunstwerken.
De reis naar ons luxe hotel duurde dankzij een chauffeur die niet naar Google Maps luisterde wat langer dan de bedoeling was. Sowieso was het erg druk op de weg, zo rond zeven uur. Maar toen we er eenmaal waren, bleek de hotelkamer prachtig! Witte muren die aangekleed waren met schilderijen, een bed van wel twee meter breed (ongezellig groot wat mij betreft) en een open haard die eruit zag alsof de Inca’s hem nog gebruikt hadden. Plus een jacuzzi, wat een luxe! Dit was weer een huwelijkscadeau dat erg gewaardeerd werd door ons.
Veel tijd hadden we niet meer, dus we moesten ons snel omkleden. We hadden om acht uur namelijk een reservering bij sterrenrestaurant Maido, weer zo’n cadeautje. De reservering hadden we al twee maanden van tevoren gemaakt en dat was ook nodig. Een paar keer uitgeroepen tot beste restaurant van Zuid-Amerika, had het in Lima een concurrent aan Central. Nog een sterrenrestaurant, maar deze zat al vol voordat we het idee als huwelijkscadeau ook maar bedacht hadden. Recent is dit Central overigens uitgeroepen tot beste restaurant ter wereld, dus we moeten nog een keertje terug. Maar we gingen nu naar het fantastische Maido. Een sterrenvoorbeeld van de Nikkei keuken: de elegantie van de Japanse keuken gecombineerd met het frisse van de Peruaanse.
Bij binnenkomst werden we door het gehele personeel begroet met een “Maido!”. Aan het plafond hingen honderden touwen, een deel daarvan in een rode kwart cirkel die in de twee enorme spiegels in de hoek de Japanse vlag vormde. Onder het genot van een glaasje cava werd ons de menukaart overhandigd. Het volledig vegetarische menu bestond uit drie amuses gevolgd door negen gangen. Dat werd smikkelen! Het lekkerst bleek de tweede amuse, een chirashi met avocado crème. Echt zo’n hap waar je smaakpapillen 100% door worden getriggerd. De vegetarische ceviche was ook heerlijk! Onze gastheer was toevallig een keer in Rotterdam geweest. Ook vertelde hij over een Nederlander die hier een keer vier dagen op rij kwam eten. Het vegetarische menu vond hij het lekkerst, dus we hadden goed gekozen.
Een heerlijke ccapchi was aardappeldeeg zo dun als het maar zijn kan met een champignon vulling. Die sprong er ook uit. Ondertussen waren er twee fancy cocktails bijgekomen, waarvan die van mij gevuld was met rook. Precies zoals ik mijn whisky ook wil. De noodles waren niet zomaar noodles natuurlijk. Deze udon noodles waren gemaakt van Amazone rivieraardappels. Heerlijk hoe Peruaanse seizoensproducten op deze manier gebruikt werden. De kers op de taart was het derde toetje. Speciaal voor onze huwelijksreis kregen we nog een heerlijke cheesecake toe. In chocolade stond er “Happy Honeymoon” omheen geschreven. De eerste buit van de huwelijksreis was binnen! Met goed gevulde magen gingen we uitbuiken in onze jacuzzi. Wat een heerlijke avond.
De volgende dag hadden we expres pas om 12 uur een bus geregeld, zodat we nog lekker van de luxe hotelkamer konden genieten. Het ontbijt was goed geregeld en we zaten heerlijk aan de straatkant in de serre. Daarna was het proviand inslaan en wachtten op onze bus naar Ica. Deze was ruim en relaxed. We reden langs de kust totdat we in de woestijn belandden. Na een taxi vanaf Ica waren we in Huacachina aangekomen. Een toeristische oase omringd door hoge zandduinen. Dat toeristische zat hem voor mij vooral in de waterfietsen die al vrij snel te spotten waren. We checkten heel snel in bij ons hotel, om de zandheuvels op te gaan voor de zonsondergang. Vanaf een flinke woestijnpunt zagen we de zon al snel verdwijnen. Alles om ons heen kreeg een oranje gloed. In de verte verdwenen gemotoriseerde sandbuggy’s over de heuvels om toeristen naar uitzichtpunten te rijden, maar wij zaten hier prima. Wat waren we alweer op een bijzondere plek beland, wat een huwelijksreis. Het werd ondertussen alleen erg snel koud!
Weer beneden in de oase zagen we een aantal mensen die hun gehuurde snowboards en ski’s in kwamen leveren. Het sandboarden was hier echt een ding natuurlijk. Ook vertrokken er veel mensen uit de oase nu de zonsondergang compleet was geworden. Dit zorgde er meteen voor dat alle restaurants zo goed als verlaten waren, dus we begonnen maar met snacks en cocktails. Twee pisco sours en tequeños, met kaas gevulde deeghapjes met guacamole ernaast. In ons hotel spoelden we even het zand van ons af, wat vanaf dat moment voor de rest van deze reis in onze backpacks zou zitten. Uit eten werd een Italiaanse trattoria, want daar zaten tenminste wel mensen. De pasta met huancaina saus zou vast menig Italiaan doen omrollen in hun graf. De saus past dan ook beter bij aardappel. Terug in het hotel was het weer schrijven, plannen en lezen. We hadden nog veel van Peru te gaan.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096044 [countryId] => 147 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 169 [author] => Jirry [cityName] => Huacachina [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/134/055_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-7-dat-honeymoon-gevoel ) [10] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-23 [title] => Update 6: Op naar Peru! Toch? [message] =>Ons laatste dagje op de Galapagos eilanden had een keer geen wekker. We hoefden ons namelijk pas om acht uur te melden. Beter dan de zeven uur van de afgelopen week, ook met het duiken. Op de kleine boot zaten we vandaag met een Amerikaans gezin met Ecuadoriaanse roots (duidelijk tweede generatie, ze gedroegen zich meer als Amerikanen) en een gezin uit Ecuador. Voor hun een eerste snorkeltrip, een contrast met wat wij allemaal al gezien hadden. Playa Escundida was de eerste stop, een prachtig wit strand op Santa Cruz, dat alleen te bereiken is per boot. Pelikanen zaten op de lavarotsen en leguanen zwommen door de zee. Het was weer een paradijsje.
Tussen de mangrove klommen we de rotsen over om op het strand te komen. Al snorkelend kwamen we maar weinig indrukwekkende dingen tegen. Jup, we waren ook wel overdreven verwend. In de rotsen zwommen wat zwarte vissen rond die wegdoken wanneer we in de buurt kwamen. Op naar het Santa Fe eiland, waar we voor kwamen. Toen we er aankwamen, zaten er wat Blue Footed Boobies ons op te wachten in de rotswand. Het voelde weer een beetje als de cruise, maar dan een light versie. Toen we bij de snorkelplek aankwamen, mochten Sandra en ik lekker ons ding doen. De rest hobbelde achter de gids aan met reddingsvesten aan een sleepboei.
Het meest toffe van deze plek was de ontelbare verzameling zwarte vissen die zich onder de boot verstopte. Hier hadden ze dekking voor de vele vogels die wel trek hadden in een visje. Het toffe was om in deze groep te duiken en zo lang mogelijk op de bodem te blijven. Ze bewogen zich dan allemaal op gestaag tempo van je af om plek te maken. Niet veel later werd je met hetzelfde tempo weer omsloten. Overal waar je keek: vissen. Verderop kwamen we nog wat papegaai- en engelvissen tegen. Op de terugweg nog een paar keer door de grote groep heen en daarna weer aan boord.
De hoofdact van de dag bestond uit zeeleeuwen en die waren er genoeg. Op dit eiland zat een kolonie van ongeveer duizend stuks. De baai bestond uit een lange stenen strekdam, waardoor het tot aan de twee parelwitte stranden golfvrij was. De stranden zagen voor de helft zwart van de zeeleeuwen, zo druk was het. Wij gingen al snorkelend naar de rotsen, waar ook een grote familie zat. Hier duurde het niet lang of ze zochten ons op. Wel zes stuks draaiden rondjes om ons heen en kwamen bizar dichtbij. Zo nieuwsgierig hadden we ze nog niet meegemaakt! Ze beten speels in onze duikvinnen en eentje zelfs in mijn hiel. Zachtjes beten ze ook in de hand van de Amerikaanse. Het hoogtepunt was toch wel de hap in Sandra haar bil! Super grappig. Het alfamannetje was ook duidelijk aanwezig, hij zwom rustiger dan de rest tussen alles door. Toen de gids wat meer naar het midden van de baai verplaatste, nam ik zijn plek in. Plots had ik zes zeeleeuwen om te vermaken!
Hilarisch was dit geweest en precies wat we nog wilden doen. Echt genieten. Wat volgde waren nog een heleboel schildpadden, waarvan de meesten rustig bij wat rotsen op de bodem zaten. Een mini adelaarsrog sprong ook nog even van vreugde het water uit. Weer aan boord was ons verzoek “geen vis” voor de lunch niet goed doorgegeven. Dan maar rijst met popcorn. Super attent kregen we uiteindelijk nog een bak groenten die snel geprepareerd werd voor ons. De vis ceviche was verleidelijk, maar ik hield mij toch aan mijn geen vis principes. Niet omdat ik het niet lust, verre van. Na een duik op Bonaire kwam ik boven water en zwoor ik om geen vis meer te eten. Puur door de schoonheid die ik gezien had. Duiken is een hobby die je toelaat tot de prachtige en magische onderwaterwereld. Een wereld waar ik na deze week hier nog veel meer respect voor heb gekregen. Daarom vind ik het hypocriet om bij te dragen aan iets dat deze wereld systematisch kapot maakt. Toch jammer dat de mannen aan boord nog even gingen vissen.
Je kan je afvragen of het vissen op de Galapagos zo slecht is als de walgelijke industrie die sleepnetten of erger inzetten om pure winst. Hier voedt zo’n ene vis een hele boot met lunch. Toch blijf ik erop tegen. Als er iets moois de zee uit wordt gehaald en voor je neus vermoord, sterkt dat je principes behoorlijk. Ik denk dat Sandra er nog iets meer moeite mee had dan ik zelfs. Zij gaat ondertussen mee met mijn principes, een enkele sushi uitzondering daar gelaten. We hebben vrij duidelijk gemaakt dat wij het niet helemaal eens waren met de gang van zaken. De Amerikaan heeft in ieder geval trots kunnen poseren met “zijn” vangst, waarvoor hij zelf nauwelijks iets heeft gedaan. Bedankt voor het perspectief en snel weer naar land.
We waren nog op tijd terug in de haven voor een bezoek aan Las Grietas. Na een watertaxi konden we de entree voor de gids aftikken en even wachten. Ondertussen arriveerde een Iers stel dat niet genoeg geld bij had. Sandra schoot snel te hulp door wat geld uit te lenen. Las Grietas is een brak water lagune tussen een verzameling lavarotsen. Een meertje toonde allerlei kleuren dankzij de algen die in het water zaten. Na een korte wandeling met mooie uitzichten, kwamen we aan bij het zwem gedeelte. Een flinke kloof van vier meter breed gaf de kans om te snorkelen in de lagune. Koud maar super helder water tussen prachtige rotsformaties. Vissen waren er dit keer niet in overvloed. Wel een gigant van een papegaaivis en een verzameling grote vissen die bijna spartelend het ondiepe midden van de kloof doorkruiste. De mensen deden dit beduidend minder soepel dan zij.
Tijdens het terugwandelen, begonnen we met het Ierse stel te kletsen. Mijn theorie dat Ieren altijd gezellige mensen zijn, werd weer eens bevestigd. Toevallig kenden de man NAC Breda van zijn verslaving aan Football Manager. Gaf mij mooi de kans om hem te vertellen over NAC’s bierrecord. Weer in Puerto Ayora zette Mr. en Mrs. Pons hun klaagmodus aan. Bij het zaakje waar we de tour hadden geboekt, wilden we toch het een en ander teruggeven. We hadden het immers geboekt om vissen in vrede onder water te zien, niet om ze te eten of vermoorden. Wel met de kanttekening dat we begrijpen dat het voor hun heel normaal is. De vrouw die we spraken kon gebrekkig Engels, maar een toerist schoot te hulp. Je hoefde geen Spaans te kunnen om te begrijpen hoe ongelooflijk duidelijk hij de situatie voor ons uitlegde. Dank u meneer.
We kregen er een gratis vegetarisch diner voor met twee flinke pinten bier. Niet dat het daarom ging, we wilden gewoon aangeven dat het handig is om mensen van meer informatie te voorzien voor zo’n tour. De avond was nog jong, dus we ploften bij onze buren (The Rock café) neer voor wat cocktails. De vrije training van de formule 1 werd hier uitgezonden, dus dat kwam mooi uit. Er stond ook een lekker muziekje op. We lieten deze avond het heerlijke einde zijn van een ultiem begin van deze huwelijksreis. Bij live Spaanstalige muziek in een volgende bar pakten we nog een paar heerlijke cocktails. Die cocktails waren onderdeel van onze huwelijkscadeaus. Iedereen kon ons geld geven voor onvergetelijke ervaringen tijdens deze reis. Cocktails in Lima had zoveel budget gekregen, dat we al wat eerder waren begonnen!
Inpakken hadden we zoals begrijpelijk voor de volgende ochtend over gelaten. Om kwart voor acht stonden we klaar voor de bus, maar uiteindelijk deelden we een taxi met de Ieren. Zij hadden toevallig dezelfde vlucht. Plus dat ze nog toevalliger ook op huwelijksreis waren! Een week voor ons getrouwd in Spanje met maar liefst tweehonderd gasten. Een weekje daar en daarna zeven weken huwelijksreis. Wij maar denken dat we ultiem bezig waren met ons kasteel en aansluitend vijf weken op pad. Na nog een boottochtje wuifden we de laatste pelikanen gedag. Sandra en ik hadden de tweede bus, waarna de Ieren onze backpacks veilig hadden geteld. Altijd toffe mensen die Ieren.
Ik scoorde op het vliegveld nog even wat haaiensokken en een Darwin Wolf shirt. De winkel was gisteravond al dicht toen ik eraan dacht. Niet het schreeuwerige Galapagos shirt dat je overal zag hangen, maar iets meer subtiel. De dag was verder echt een reisdag, met een flinke verrassing. Op het vliegveld van Guayaquil konden we zes uur wachten tot onze vlucht naar Lima, Peru. Origineel zouden we in Guayaquil overnachten en de Cerro Blanco jungle bezoeken. Dankzij de noodtoestand en avondklok besloten we echter later om een dure vlucht door te boeken. Wat kun je anders op een vliegveld dan eten, drinken en spelletjes spelen. Oeh en de kwalificatie van de formule 1 kijken natuurlijk! Na security vonden we wat te eten met een pint bier en ik was ondertussen bijna bij met de reisverslagen. Het wachten op het boarden duurde lang, in de verte doemde er al een akelig gevoel bij me op.
Mijn vrienden zeggen met een gerust hart dat ik de wereld kapot gevlogen heb. Ik geef ze volkomen gelijk. Ik heb ondertussen menig land van de wereld mogen zien. Het enige continent waar ik nog voet op moet zetten is Antarctica, wat tenzij ik drastisch van carrière switch, nooit zal gebeuren. Bij dit genieten van al het pracht en praal van de wereld in een korte tijd horen helaas ook veel vluchten. Ondertussen compenseer ik de CO2 netjes met elk jaar een ander tof groen project, maar daar gaan we de wereld ook niet mee redden.
Opzich houd ik ook van de bovenwater wereld, dus iets met hypocriet zijn dat je bijdraagt aan iets dat die wereld vernietigd… Afijn, dat was niet het punt noch de discussie waar ik mezelf in klem wilde zetten. Mijn punt was dat ik veel gevlogen heb. Nog nooit heb ik echter mee mogen maken dat een vlucht geannuleerd wordt. Laat staan een kwartier van te voren. Het was wegens technische redenen. Oftewel het kan alles zijn van een leguaan op de rijbaan (oh nee, we waren Galapagos al uit), tot de piloot heeft te veel gezopen. Het grappige is wel dat Latam, het bedrijf waar we mee vlogen, juist zo betrouwbaar zou zijn en weinig vluchten annuleert. Het was wachten op een oplossing in de vertrekhal. Hiervoor moesten we natuurlijk Ecuador weer in, want we waren al langs de douane geweest. Daar hadden ze een mooie “anulado” stempel voor, die in onze paspoorten en op onze boarding passen werd gezet.
Het verliep allemaal redelijk chaotisch, niemand van het personeel wist echt zeker wat hij of zij aan het doen was. Er werd een rij gevormd, we werden uit de rij gehaald en het mannetje dat onze gegevens op een boardingpass pende kreeg een vrouwelijk collega in z’n nek die alles op haar papiertje wilde. We konden er eigenlijk wel om lachen. Zeker toen we te horen kregen dat er een extra vlucht geregeld werd, morgen om tien uur in de ochtend. Slechts veertien uur later dan gepland, toch knap dat ze dit zo snel geregeld hadden. Zeker met de snelheid waarop alles in dit land normaliter gaat.
Helemaal fijn was een overnachting in het Marriot met diner en ontbijt. Het wachten op het busje duurde helaas lang, de beste man stond bij de aankomsthal. Hoewel ik moet toegeven dat dat een logische plek was. Rijst met bonen en een biertje om middernacht naast een Zuid-Afrikaans/Russisch gezin van zeven in Guayaquil, Ecuador. Niemand had er geld op ingezet dat deze dag zo zou eindigen.
Het ontbijt de volgende ochtend was echt mega uitgebreid. Van ceviche, hompen kip tot quiche, alles was er. We zouden om zeven uur klaar moeten staan en om kwart voor zeven werd geroepen dat de laatste bus over tien minuten ging. Goed tijdmanagement. Het fantastische vliegveld van Guayaquil, wat hebben we je gemist die acht uurtjes. Weer inchecken en door de douane, nu hopelijk blijvend. Gelukkig hing er een groot scherm waar de formule 1 race live op werd uitgezonden. Sandra wilde wat heet water bestellen, wat gratis lukte. Wellicht kwam het door de les hoe je agua caliente naar het Engels vertaalt.
Na twee uur vliegen waren we nu toch echt in Lima aangekomen! We werden opgepikt door de taxi die het hotel voor ons geregeld had en we waren om één uur in het hotel. Eigenlijk hadden we dus maar vier á vijf uurtjes Lima gemist. Toen was het even regeltijd. Pinnen, water kopen en een Peruaanse simkaart voor deze drie en halve week. Uiteindelijk vonden we er eentje voor een tientje, ongelimiteerd voor een maand, ideaal. Na even een globaal plan gemaakt te hebben, konden we een Uber bestellen naar Huaca Pucllana. Onze eerste Huaca in Peru!
Een Huaca is een plaats waar de goden van de Andes culturen aanbeden werden. Onze eerste was een kleintje, midden in de hoofdstad. Gebouwd vanaf 400 na Christus door het Lima volk. De tempel was gebouwd om Mamacucha te eren. De zee. Na de Lima zijn er nog diverse volkeren geweest die de tempel gebruikt hebben. De Inca zijn ook in de buurt geweest, maar hebben de tempel links laten liggen. In de moderne tijd was dit heel lang een heuvel waarop mountainbiken en motorcrossen gedaan werd. Daardoor was het geheel nog zeer intact en was er niks geroofd. Er zijn meerderen graven gevonden met mummies in potten en veel artefacten. De opgravingen waren nog steeds bezig, een vierde van de heuvel was nog egaal. Verderop hielden ze een mini boerderij zoals vroeger. Alpaca’s, lama’s en cavia’s (die ze hier overigens eten) aangevuld met katoenplanten en de bloemetjes waar de wijk Miraflores haar naam aan dankt.
Na dit bezoek wilden we een Uber terug boeken. Lastig met een telefoon waarvan de accu sneller leeg ging dan we hadden gedacht. Ook hadden we reeds snugger en geheel bewust besloten om de powerbank in het hotel te laten. Dan maar teruglopen naar het park, ons enige referentiepunt want van het hotel hadden we geen adres… De wijk Miraflores waar we in verbleven, was duidelijk waar de hogere klasse verbleef. Niet alleen zaten er twee sterren restaurants, het stikte van de luxere hotels. Daarover later meer. Het was zondag en toen we bij het park aankwamen vlakbij ons hotel, zag je de lokale gemeenschap samenkomen. Er waren allerlei straatoptredens gaande om ons heen. Dansen met Inca goden, maar ook salsa in een klein amfitheater. Voor een grote kerk werd er gezongen en er waren tal van marktkraampjes. Het voelde allemaal erg veilig aan, zelfs in een Zuid-Amerikaanse hoofdstad met twaalf miljoen inwoners.
Voor het avondeten die dag had ik een rooftop restaurant gevonden dat wel goed zou moeten zijn. Plus dat ze goede cocktails hadden en we waren nu eenmaal echt in Lima. Elk Zuid-Amerikaans land heeft natuurlijk ook zijn eigen sterke drank. In Peru is dat Pisco. Een brandy gemaakt van druiven met een alcoholpercentage van 40%. De nationale cocktail is de Pisco sour, door er limoensap en suiker aan toe te voegen met een laag op geschuimd eiwit erop. Twee daarvan graag, waarbij die van Sandra nog passievrucht als toevoeging kreeg. Als voorgerecht bestelde we de typische huancaina. Op z’n Hollands kouwe aardappel met saus. De gestoomde aardappel baadde in dit geval in een saus van gele peper, kaas, brood en melk. Een goede uitvinding waar we zeker een recept van op gaan zoeken. Tussen dit en het hoofdgerecht stippelden we op het gemak onze reis uit. Tijdens de vega lomo saltado en quinoa burger volgden er meer cocktails. Het vooruitzicht van een wekkerloze ochtend was fijn. We hadden wel een goede nachtrust verdiend na het
avontuur van de geannuleerde vlucht.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5095787 [countryId] => 147 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 140 [author] => Jirry [cityName] => Lima [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,lima [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-6-op-naar-peru-toch ) [11] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-09 [title] => Afsluiten in Lima [message] =>Afsluiten in Lima
Paragliden was een bijzondere ervaring om Huacachina af te sluiten. We liepen terug naar het hotel, haalden onze was op en namen een taxi naar de naastgelegen stad Ica. Bij het busstation konden wij direct kaartjes kopen om een halfuur later te vertrekken; ideaal! We haalden snel wat eten en drinken voor de busrit van 4,5 uur, en daar gingen wij…
We arriveerden in Lima, en daar stonden diverse taxi chauffeurs te wachten. Voor een prima prijs werden wij bij ons hotel gebracht. Het zand van het paragliden zat nog op ons lichaam, dus het was heerlijk om te kunnen opfrissen. Voor de verandering hadden wij gelukkig een warme douche. Hoe lekker kan dat zijn.
In de avond maakten wij een korte wandeling door onze wijk Miraflores. We reserveerden een restaurant voor de volgende (en tevens laatste) avond, en belandden daarna zelf bij een goed Italiaans restaurant. Ik had al eerder gezocht naar Lasagna en hier kon ik het krijgen, en het was heel lekker (met oa pesto).
Zaterdag 8 juli
De laatste dag van de reis. We ontbeten om 8:30 uur op de kamer en pakten daarna een taxi naar Plaza San Martin in het centrum. Dit moest wel, doordat het een enorme stad is waar de leuke plekken ver uit elkaar liggen.
We wandelden door de smalle straatjes naar Plaza de Armas. Deze was volledig afgezet uit voorzorg voor de protesten over 10 dagen. Dit heeft alles te maken met de politieke situatie en het niet nakomen van beloftes aan het volk. Net zoals in Arequipa en Cusco is de Plaza de Armas vaak een mooi en rustgevend plein midden in de stad. Dat konden wij vanachter de dranghekken wel zien, maar niet ervaren. Na de wisseling van de wacht op dit plein, besloten wij dit stadsdeel te verlaten.
Een taxi bracht ons naar de wijk Barranco met een pitstop bij ons hotel om spullen weg te leggen. Barranco is een artistieke wijk. Het is bijzonder kleurrijk met mooie muurschilderingen en kleine shops. Verder zijn er veel kraampjes en restaurantjes te vinden. We volgende onze wandeling vol hoogtepunten door deze wijk. In de namiddag wandelden wij langs de kust terug naar Miraflores. Ons eindpunt was El Parque del Amor, ofwel park van de liefde. De bankjes zijn vol mozaïek en geven een gevoel van Park Guell in Barcelona. Veel mensen kijken hier naar de zonsondergang over de baai, maar wij wandelden terug het hotel.
Na het inpakken en relaxen, nog een keer op pad. We hadden een reservering bij restaurant Panchita, op loopafstand. Dichtbij een schitterende tafel met bloemen en hanglampen, namen wij plaats. Met een laatste keer Pisco Sour (voor mij met passievrucht, heerlijk) en een heerlijke variant op Lomo Saltado met kip genoten wij van alle activiteiten en herinneringen van afgelopen 3 weken.
Zondag 9 juli
Wakker worden zonder stroom en licht in de kamer. Na raadplegen bleek de wijk Miraflores allemaal zonder te zitten. We bestelden een taxi om half tien, zodat wij in ieder geval onze vlucht naar huis konden halen. Na een halfuur begon alles weer te werken en konden wij gelukkig nog dat douchen voor de lange reisdag.
We vliegen straks naar Panama en daarna naar Amsterdam. Het was een schitterende reis. Bedankt voor het volgen en tot de volgende!
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5095108 [countryId] => 147 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 363 [author] => Jordy [cityName] => Lima [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/748_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => afsluiten-in-lima ) [12] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-08 [title] => Grenzen verleggen in Huacachina [message] =>Grenzen verleggen in Huacachina
Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.
Dinsdag 4 juli
Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.
Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.
Woensdag 5 juli
Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.
De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.
Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…
We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!
Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.
De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!
Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.
Donderdag 6 juli
Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.
Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.
Vrijdag 7 juli
Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!
Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.
Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!
Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.
Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!
Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!
Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5095084 [countryId] => 147 [pictureCount] => 11 [visitorCount] => 124 [author] => Jordy [cityName] => Huacachina [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/127/495_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => grenzen-verleggen-in-huacachina ) [13] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-04 [title] => De Amazone [message] =>De Amazone
Ontbijten, uitchecken en Cusco verlaten. Wij verruilen de hoogtes van het Andesgebergte voor het tropische Puerto Maldonado in het Amazonegebied.
Zaterdag 1 juli
Op de airport wachtte een taxichauffeur ons op en bracht ons naar het haventje, om vervolgens per boot naar onze lodge te gaan. Bij aankomst konden wij direct aantreden voor een warme lunch. Daarna bepaalden wij voor onze vier dagen welke activiteiten wij zouden doen. De eerste zou pas in het donker zijn dus we hadden een relaxte middag in het huisje met uitzicht op de Madre de Dios Rivier. Muziek aan, spelletje doen en hangen in de hangmat. Een rondje door de enorme tuin leverde al mooie momenten op, bijvoorbeeld met de blauwgele papegaai van het huis en schitterende vlinders.
Rond half zeven gingen wij op pad met een gids door dit gebied. We zagen al harige tarantula’s, kikkers, hagedissen, diverse insecten, mooie vogeltjes en tot slot vier aapjes. En dat op nog geen 100 meter van ons huisje! Na de Night Walk stond het avondeten klaar en was er tijd voor ontspanning.
Zondag 2 juli
De lodge heeft een goed dak, maar aan de zijkant zijn de ramen van gaas (en dus open). Om half zes word je wakker van de vele vogels die fluiten. Soms zo hard dat het lijkt of zij in de kamer zitten, wel een mooie ervaring. Daarna weer in slaap gevallen. Wel een wekker gezet, want het eten is inclusief en dat is om 8 uur.
Na het ontbijt vertrokken wij per boot naar Monkey Island. Na een halfuurtje liepen wij over het eiland door de mooie natuur, maar aapjes hebben wij niet gezien. We kwamen een ander groepje tegen dat aan de ander kant van het eiland was geweest en ook zij hadden geen apen gezien. Helaas, na een uur keerden wij weer terug.
Activiteit twee was Lago Yacumama en wij vertrokken om 15:00 uur per boot, gevolgd door een stukje taxi. Bij aankomst werden wij verdeeld over twee boten (zonder motor). De gids peddelt ons door het watertje heen en vertelt wat er allemaal gevonden kan worden. Van kaaimannen tot otters, van apen tot piranha’s en vele vogelsoorten.
Midden in het water, gaan wij stil liggen. De weerkaatsing in het water toont de schitterend ondergaande oranje zon en de vele rechte palmbomen. De gids bereidt het aas voor. We gaan vissen naar piranha’s met handgemaakte hengels. Met een behoorlijk portie aas kunnen wij het keer op keer proberen. Al snel heeft Marcel raak, en later ook Twan. Met hulp van de gids wordt voorzichtig het haakje verwijderd en worden de piranha’s terug gegooid. Mij wilde het helaas niet lukken, maar in deze schitterende omgeving heb ik erg genoten.
Na het vissen, peddelen wij wat dieper door het water. Tot twee keer treffen wij een kaaiman tussen de lelies. Aangezien je alleen hun hoofd boven water ziet, is het gissen hoe lang zij zijn. De gids houdt het op twee meter lang. Als hij dichterbij komt word ik wel wat voorzichtig. Aan het eind van de avond zit ook activiteit 2 erop; een mooie dag.
Maandag 3 juli
De wekker ging heel vroeg, we zaten om 4:45 uur (!) in het bootje en rond 6 uur arriveerden wij op de plek waar heel veel papegaaien en parkieten naar toe komen voor hun dagelijkse voedsel. Dit gebeurt alleen heel vroeg in de ochtend. Hele hordes vlogen heen en weer van de klei naar de bomen. Met felle geluiden vliegen zij heen en weer. Vanuit de boot konden wij later nog iets dichterbij komen. Dit was vooral voor het oog leuk, want met telefooncamera’s valt dit op afstand niet goed vast te leggen. In een naastgelegen boom troffen wij nog een luiaard, maar ook die was het beste te zien met een verrekijker. Bij terugkomst stond het ontbijt klaar. Tot 14:00 uur hadden wij alle tijd voor relaxen in de hangmat en wat slaap inhalen.
Toen vertrok onze boot richting Sandoval Lake, een nationaal park aan de overkant van de rivier. Daar begonnen wij met 3km wandelen over een houten pad door de jungle. Om de zoveel meter werden er nieuwe dieren gevonden en beschreven. Een voltreffer wat betreft apen, want we zagen twee verschillende soorten en wel meer dan tien stuk; zowel groot als klein.
Na een tijdje kwamen wij bij het meer. We zaten met de hele groep in 1 boot met peddels. Ook nu weer een strakke lucht, mooie weerkaatsing in het water en veel palmbomen. We voeren langs de rand van het meer en zagen veel nieuwe vogelsoorten, maar ook papegaaien, schildpadden en zelfs een groepje otters! Toen het helemaal donker was, hadden wij de boottocht achter de rug. We moesten nog wel de wandeling en boottocht terug. Daar zagen wij weer vele tarantula spinnen (ookeen paar giftige), hagedissen, slangen (slangetjes) en kikkers.
Tevreden en voldaan keerden wij naar de boot, om vervolgens nog witte kaaimannen vanuit de boot te zien in de rivier. We kwamen voor natuur en wildlife en dat hebben wij zeker gekregen; het was gaaf! Morgen verlaten wij het Amazone-gebied en er staat een behoorlijke reisdag op de planning. Wordt vervolgd…
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5094997 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 116 [author] => Jordy [cityName] => Puerto Maldonado [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/768_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => de-amazone ) [14] => stdClass Object ( [username] => jordyspruijt [datePublication] => 2023-07-01 [title] => Cusco en de Sacred Valley [message] =>Cusco en de Sacred Valley
Na ons bezoek aan de Machu Picchu, besloten wij in Ollantaytambo te blijven. Een klein, mooi dorpje waar nog meer Inca gebieden zijn gevonden. Van daaruit een rondje door de Sacred Valley (heilige vallei).
Woensdag 28 juni
In Ollantaytambo worden we om 8.00 uur opgehaald door onze gids Luis. We wandelen een klein stukje en arriveerden bij de Inca ruïnes. De zon staat alweer hoog, dus de zonnebril is nodig. Het levert mooie beelden op vanwege de hoekige trappen, stenen en de schaduwen die het achterlaat. Ook hier zien wij de drie soorten architectuur uit de Inca tijd. Na een uurtje verlaten wij dit gebied, en na een kop koffie stappen wij weer in de auto.
Op naar het mysterie van Moray. Hier zijn drie arena’s in de vorm van cirkels te vinden uit de tijd van de inca’s. Ze zijn bijzonder perfect gevormd en bevatten ook drainage-systemen en traptredes. Het werkelijke doel van deze cirkels is nooit helemaal duidelijk geworden. Het ziet er wel mooi uit.Na deze wandeling verlaten wij ook dit gebied voor een nieuwe activiteit.
De zoutterrassen van het dorpje Maras dateren ook uit de tijd van de inca’s. Vanuit een zoutwaterbron loopt een verdeelsysteem tussen de bergen om de verschillende vijvers te vullen, aangevuld met water. Na enige tijd vormen zich zoutkristallen en na langere tijd is het water verdampt, waardoor het zout verzameld en verkocht kan worden.De randen van de vijvers slaan wit uit van het zout en de verhogingen tussen de bergen maken het een bijzonder plaatje. Bovendien komen hier een van de duurste soorten zout ter wereld vandaan. Bij een souvenir winkeltje zat tevens een uitleg om ons mee te nemen in het proces van zout winnen en de afhankelijkheid van deze zoutwaterbron. We kochten hier een stuk lokale chocola waar zout in zit. Heerlijk!
In het nabij gelegen Urubamba wilde wij op zoek naar een lunch. Bij toeval stopten wij bij een Japans restaurantje. We besloten er neer te ploffen en hadden een heerlijke lunch en bovendien zeer betaalbaar. De eigenaresse was bijzonder vriendelijk en geïnteresseerd in ons. We sloten af met een foto.
Als laatste gingen we naar Pisac, maar daarvoor moesten wij nog 1,5 uur rijden. Het was al namiddag en de zon verdween achter de bergen. Bovendien stond er veel wind en werd de gevoelstemperatuur erg koud. We hielden het bezoek kort en hadden wij genoeg gezien van de inca’s. Op naar Cusco, een ander hotel dan voor de Machu Picchu.
Donderdag 29 juni
Een lekker verblijf in Cusco met een hartelijk ontvangst en een mobiele kachel voor op de kamer (nodig!). Na een goede nachtrust, staan we wat later op. Na het ontbijt, brengen wij de was weg, waar wij diverse vuurwerk knallen horen. We gaan er op af en zien een fanfare zich verzamelen met allerlei groepen mensen in pakken. Het is weer feest; er wordt veel muziek gemaakt en gedanst in mooie pakken. Erg leuk!
We lunchen aan de Plaza de Armas op een balkonnetje in de zon. We brengen een bezoek aan de kerk, waarna het hele feest zich op dit hoofdplein nog eens herhaalt. Een wandeling naar de sfeervolle wijk San Blas en een heerlijk diner maken de dag compleet.
Vrijdag 30 juni
Een relax dagje net als gisteren. Rustig ontwaken, was ophalen. Op advies maken wij een rondje door het Choco Museo, het museum nabij het grote plein. Het is wat kleiner dan wij inschatten en we hadden al chocola gekocht in Maras, dus we hielden het erbij. Een wandeling door de steegjes langs de 12-hoekige steen. Die wordt beschouwd als een nationaal erfgoed uit het oude tijdperk. We lopen naar het riviertje dat uiteindelijk verdwijnt onder alle bebouwing in de stad. Op een bank in het zonnetje op het Plaza de Armas relaxen we in de namiddag. We maken een nieuwe planning en pakken onze spullen in. Tijd om Cusco voor de tweede keer te verlaten. Adiós!
Jordy
[userId] => 298814 [photoRevision] => 8 [reportId] => 5094911 [countryId] => 147 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 135 [author] => Jordy [cityName] => Cuzco [travelId] => 528835 [travelTitle] => Peru [travelTitleSlugified] => peru [dateDepart] => 2023-06-17 [dateReturn] => 2023-07-11 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/126/174_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8 [titleSlugified] => cusco-en-de-sacred-valley ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-15 [title] => Twee super top excursies! [message] =>Dat was een lekker lange verjaardag: om 4 uur opstaan! Het is in Nederland natuurlijk 7 uur later dus ik had al verschillende felicitaties in de appjes en zo.
De reden voor deze vroegspokerij was dat we met een excursie wat dingen in de omgeving van Cusco gingen zien. Het was een leuke dag met als hoogtepunt de incatouwbrug q'eswachaka. Sinds de jaren 50 wordt deze weer op traditionele wijze ieder jaar opnieuw gevlochten door de omringende dorpen. Het was top om er over te lopen en de omgeving was schitterend.
Het was ook erg grappig om de kleine, uitgedoofde vulkaan op te klauteren (7 meter hoog) en in navolging van De Dijk even te dansen!
En vandaag ... stonden we nog vroeger op, Vandaag gingen we naar de Rainbow Mountains, eigenlijk de reden dat we überhaupt via Peru reizen.
En ik zal je vertellen: het was alle moeite waard.
Sinds gisteravond heb ik heel wat minder last met de hoogte en ik kon dus helemaal naar boven klimmen: 5200 meter boven zeeniveau. Echt zo mooi al die kleuren, ik was er opgetogen van. En met mij heel veel andere mensen, het was heel druk.
Wat een top dag weer, helemaal blij.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097717 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 99 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/145/245_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => twee-super-top-excursies ) [1] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-13 [title] => De eerste dagen in Cusco [message] =>Donderdag was een dag om rustig aan te doen, we moesten acclimatiseren. Ik zeker want de voorgaande nacht was ik er toch wel beroerd van. Gelukkig hielp een bak koffie mij uit de misère.
Het was heerlijk weer om te ontbijten op de binnenplaats van ons oorspronkelijke hostel. We slenterden door de smalle straatjes, zagen de twaalfhoekige steen, genoten van de sfeer op het centrale plein en voelden ons heel wat mans zo in het algemeen.
Hi hi tot we weer omhoog moesten, binnen 2 tellen hijgden en puften we als oude postpaarden.
In de avond was het druk op de Plaza de Armas, Peru voetbalde tegen Chili, en er stonden grote schermen voor de kathedraal. Iets verderop vond er een anti regering protestje plaats.
Vrijdag de 13de was en pracht dag voor ons, we zijn naar de zoutterrassen van Salinas geweest.
We hebben vanaf Maras 4 kilometer gelopen. Gelukkig alles naar beneden want we zitten hier rond de 3400 meter hoogte. De omgeving was prachtig, ik heb weer honderden foto's gemaakt.
Salinas was helemaal geweldig, de zoutterrassen werden al in de Inca tijd gebruikt en ze leveren nu nog zout. En het is een toeristentrekker.
We liepen nog een stuk verder naar beneden tot aan de weg waar de bus zou stoppen. Er kwam er vlot eentje en de aansluiting later was ook prima.
We hebben in totaal zo'n 18 kilometer gelopen, en dat op deze hoogte ... goed gedaan van ons!
Het was een topdag.
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097661 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/887_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-dagen-in-cusco ) [2] => stdClass Object ( [username] => ireneopreis [datePublication] => 2023-10-12 [title] => Een paar serieuze reisdagen [message] =>Er zijn 2 dagen van voornamelijk (vlieg) reizen voorbij. Alles verliep tamelijk voorspoedig maar ja, wel langdradig natuurlijk.
Het was al donker toen we in Cusco aan kwamen maar wat ik er van zag is het nog steeds even leuk.
We moesten een stukje bergop lopen om bij het hostel te komen en dat leidde onmiddellijk tot gruwelijk zuurstofgebrek, zo dat was zwaar ... we moeten echt acclimatiseren!
Erg jammer was dat het hostel overbooked was, voor vannacht zijn we elders geplaatst dus morgen meteen verhuizen.
En nu .... heel vroeg naar bed!
[userId] => 278388 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5097628 [countryId] => 147 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 97 [author] => Irene [cityName] => Cusco [travelId] => 529226 [travelTitle] => Zuid Amerika 2023 [travelTitleSlugified] => zuid-amerika-2023 [dateDepart] => 2023-10-10 [dateReturn] => 2023-11-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/144/663_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-paar-serieuze-reisdagen ) [3] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-11 [title] => Update 13: Van het hoogste punt naar rivier zicht [message] =>Uitslapen hadden we na de Inca trail wel verdiend! Dat lukte tot een uurtje of zeven. De dag stond in het thema van rustig aan nog alles doen wat we wilden in Cusco. Na Machu Picchu was het gelijk genaamde museum een logische zet, maar we gingen voor het Inca museum. Vroeger was dit het huis van de admiraal, wat bleek door de prestigieuze façade van het gebouw. Het pre-Inca gedeelte had vooral veel potjes en een kamer gewijd aan de kunst van het weven. Op de tweede verdieping begon het Inca gedeelte met veel keramiek en kaarten die lieten zien tot hoe ver hun rijk wel niet kwam. Cusco was het perfecte middelpunt van het geheel. De maquette van Machu Picchu zag er met onze ervaring van de dag ervoor zeer bekend uit.
Echt interessant werd het bij de tentoonstelling van wel vier mummies in een grot. Dit leek in eerste instantie nep, maar de afgesloten ruimte had ook een luchtvochtigheid en temperatuur meting. De mummies waren allemaal opgesteld in de foetushouding. Zoals ze de wereld in zijn gekomen, gingen ze er weer uit. De mummies waren omringd door allerlei offers, van kleding tot coca bladeren. Hierna volgde het Spaanse gedeelte van het museum. Een groot schilderij liet de onthoofding van Atahualpa zien, de laatste echte Inca. Wat volgde was een verzameling aan meubels van de neppe Inca’s. Geplaatst door de Spaanjaarden gedroegen ze, kleedden ze en woonden ze echt Spaans. Allemaal om de zieltjes van de originele bevolking te winnen.
Na het museum gingen we naar het paleis van de aartsbisschop. Dit zat nog in ons kaartje van de kathedraal en we hadden ervoor betaald dus we moesten gaan. De binnenplaats was mooi om naar te kijken en de eerste kamer was het hoogtepunt. Houten plafonds met uitgehouwen vierkantje tegels met mijters en kruizen. Houten vloeren en houten deuren met tal versieringen. Verder hingen er ontzettend veel grote schilderijen in elke kamer die we binnen gingen. Het was echter vrij klein, dus we hadden het gauw gezien. Op de weg naar buiten viel het kleine orgel nog op, met op de zijkanten plaatjes van gondels en de St. Pieter kerk van Rome. De muren van het gebouw waren aan de buitenkant opgebouwd uit een laag van twee meter hoog aan stenen van Inca tempels. Vanaf die twee meter was het een witte, glad gestreken muur tot aan het dak. De toeristische attractie was hier de twaalf puntige steen. Deze had twaalf hoeken welke naadloos op de omliggende stenen aansloten. Het hele pand zou zelfs op deze steen rusten. Zeggen ze.
Het chocolade museum was maar een korte stop, want zo bijzonder smaakte het niet. Op het San Blas plein vlakbij ons hotel van voor de Inca trail vond Sandra een leuk armbandje van een vrouw die aan het weven was. We liepen vanaf hier door om het kantoor van het planetarium op te zoeken. Dit was het plan voor de avond, maar we kregen het niet gevonden. Nu wisten we wel bij welk pleintje we vanavond opgehaald zouden worden. Dachten we. Lunch hadden we bij het avocado restaurant. Die groene smeuïgheid was hier zo lekker dat dit restaurant een must voor de huwelijksreis was. Avocado frietjes met een mango avocado ceviche en een avocado burger. Die laatste was een gehalveerde avocado als broodje met een linzen en bieten burger ertussen. Heerlijk smullen in het kleurrijke paars met groene interieur, naast de avocado knuffel.
De stop bij de San Cristobal kerk was niet een stop vol pracht en praal. Maar het zat ook nog in ons entreekaartje. Er zal wel een feestdag achter de rug zijn geweest, want het plein ervoor stond vol met lege kratjes bier. Kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel bier naast een kerk heb gezien. Of ik moet carnaval op de Grote Markt van Breda meerekenen trouwens. Het uitzicht vanaf de klokkentoren van de kerk was wel de moeite. Al die lege flesjes maakte ons wat dorstig, dus op naar het Pisco museum. De derde keer van deze vakantie, maar dit schijnt het origineel te zijn. Het was er rustig, maar de cocktails smaakten weer goed. Ik besloot dat we nog wel een tweede verdienden, maar ondertussen zaten we wat op de tijd. Snel naar dat pleintje voor de pick-up naar het planetarium.
Dat pleintje. Na een kwartier wachten gingen we de overtijd in. Met geen enkele activiteit om ons heen, leek het bijna doorgestoken kaart. De Peru telefoon (met 4G) lag thuis, aan de oplader gelegd door Sandra. Dus we konden het machtige internet niet om hulp vragen. Sandra, die dit uitstapje uitgezocht had, was er echter zeker van dat dit plein buiten het centrum toch echt hét pleintje was. Ik met elke seconde minder. Gelukkig had ik nog een mailtje dat ik offline kon bekijken. Het plein kon ik niet opzoeken op maps, maar het zou zomaar één van die pleinen in het centrum kunnen zijn. Het bleek in ieder geval niet deze. Shit, inderdaad… rennen!
Eenmaal daar hadden we de pick-up natuurlijk gemist, dus dan maar een extra taxi. De hemel was namelijk veel te helder om vanavond geen sterren te gaan kijken. Toen de route naar het planetarium veranderde in een hobbelig pad naar beneden gaf onze taxi chauffeur het op. We waren ondertussen in the middle of nowhere beland leek het. Geen huizen in de buurt en nauwelijks licht op de route te zien. Ondertussen waren we namelijk al diep in de schemering, dus op deze onbekende weg in Zuid-Amerika trokken we een sprintje om nog enigszins op tijd te komen. Het leek alsof we niet veel gemist hadden toen we nog nazwetend op een stoel neerploften om naar de projecties op het koepelvormige dak te kijken. Wat een avontuur weer.
Het begon allemaal, voor ons althans, met het projecteren van alle sterrenbeelden. Deze zijn allemaal geplaatst op de denkbeeldige oost-west lijn in de hemel. De ene herkenbaarder dan de andere, toch maar beter opletten wanneer we naar de sterrenhemel kijken. De vraag of we de hond konden zien was lastig, want het bleek uiteindelijk slechts een streepje te zijn. Wat best wel cool was, was de les over navigeren op het zuidelijk halfrond. In het noorden hebben we natuurlijk de Noordster die ons helpt. Of tegenwoordig Google Maps. Maar vroeger was navigeren op het zuidelijk halfrond iets complexer. Trek vanaf de steel van het Zuiderkruis (bekend van de vlaggen van onder andere Australië en Nieuw-Zeeland) lijn één. Vervolgens loodrecht op het midden van de felle sterren Alfa en Beta trekken we lijn twee. Waar ze snijden ligt dan ongeveer de Zuidpool. Orion kwam ook langs. Mijn enige sterren funfact is altijd geweest dat de piramides van Gizeh naar verhouding exact dezelfde formatie hebben als de riem van Orion. Maar in deze avond waren er tot mijn enthousiasme weer wat funfacts bij gekomen!
Toen mochten we naar buiten om sterren te kijken. Het was ondertussen goed donker en de hemel was erg helder. Twee telescopen waren opgesteld voor ons kijkplezier. Het Zuiderkruis bleek door de telescoop een gigantische verzameling sterren die met het blote oog onmogelijk te zien waren. Sommige sterren die we bekeken hadden een gele of juist blauwe kleur. Andere bleken er twee te zijn. Dit terwijl er toch echt maar eentje te zien was zonder de vergroting. Recht boven ons was de Schorpioen goed te zien. Deze gingen we niet snel vergeten, zo opvallend is deze verzameling sterren als je het eenmaal ziet.
Na het turen door de telescopen gingen we weer naar binnen. Hier kregen we wat uitleg over hoe de Inca naar de sterren keken. De donkere plekken in de Melkweg hadden allerlei betekenissen. De donkere lama en de slang zag je pas als je het zag zullen we maar zeggen. Daarnaast lieten ze plaatjes zien van één van de eerste observatoriums ter wereld. Nog voor de Inca’s was dit een plek waar de equinoxen duidelijk waar te nemen waren. Weer terug in de stad wilden we chifa eten, de Peruaanse variant van Chinees. Waar we uiteindelijk zaten was de combinatie van een prijzige menukaart en een kwartier niemand aan onze tafel reden genoeg om te vluchten. Na wat ronddwalen werd het simpel vega eten vlakbij het hotel. Er werd overal flink gestapt op deze woensdagavond, maar niet voor ons want de wekker ging weer vroeg.
Al voor half vijf werden we opgepikt. Op straat werd nog steeds gestapt met een combinatie van wildplassen. Bijslapen lukte redelijk in de bus, tot we ergens ontbijt kregen. Hier werden ook drie vrije uitloop alpaca’s gehouden, die natuurlijk de nodige aandacht trokken. Daarna begon de rit naar Vinicunca, beter bekend als de regenboog berg. In Quecha betekent vini kleuren en cunca zeven, ook meer dan toepasselijk. We schrokken bij aankomst een beetje van de intens enorme verzameling toeristenbusjes die hier klaar stonden. Dat heb je waarschijnlijk snel als een bezienswaardigheid op de voorpagina van de Lonely Planet staat. Best wat mensen kozen ervoor om te paard omhoog te gaan. De armen beesten mochten de luie toeristen dragen die geen luttele driehonderd hoogtemeters wilden maken.
Nu moet ik wel toegeven dat dit niet makkelijk was. Vanaf 4700 hoogtemeter kwam die hoogteziekte weer een beetje op. Gelukkig had ik wat coca blaadjes meegenomen om de klim door te komen. In de verte keken we uit op torenhoge gletsjers. Deze sneeuw was de bron van de Amazone rivier. Het water dat Machu Picchu passeert, waar we eergister nog waren. Dezelfde gletsjer hadden we ook gezien vanaf het 4900 meter punt tussen Puno en Cusco. Sandra deed het rustig aan, dus ik schoot even door naar voren. Voor zover dat nog ging op deze hoogte. De trappen van het laatste stukje naar boven waren een heuse mierenhoop te noemen. Voor de regenboog berg zelf stond een flinke rij om een foto te maken zonder medetoeristen in beeld. De berg zelf was uniek, horizontale lagen van geel dat bijna goud was, rood, turquoise en wat dunne lijnen zwart en wit. De naam van de berg was terecht en dat allemaal te danken aan de vele mineralen in deze regionen.
Ik hupte verder omhoog door de mensenmassa heen. Verder op de berg tegenover de regenboog berg kreeg je beter zicht op het geheel. Sandra hopte erbij en vanaf het hoogste punt daar hadden we uitzicht op nog grotere gletsjers. Misschien was dit uitzicht nog wel mooier dan die hele regenboog berg achter ons. Maar dat kan ook aan de toeristen gelegen hebben. Ineens knapte er iets in mij, ik had meer dan genoeg van deze mensenmassa. Als een berggeit hopte ik naar beneden, snakkend naar adem buiten deze verzameling selfies, de man in dat condor pak en schijnbaar oneindige TikTok poses. Beneden liep Sandra tegen onze gids aan, terwijl ik al door was gesprint. De rode vallei was hier vlakbij en we hadden nog tijd zat!
Die tip hadden we van iedereen gekregen die hier al geweest was, ga naar de rode vallei want die is eigenlijk veel mooier. Ik moet ook zeggen dat de regenboog berg me wat tegenviel. Er was geen gevoel van ontlading of uitgebreide euforie. Het eerste uitzicht in de rode vallei gaf me echter wel de rust en ontzag die ik zocht. Door een stenen poort kwamen we in vallei die vrijwel oneindig leek. Rode en goudkleurige rotsen met toefjes sneeuw en rotsige bergtoppen die er boven dit alles uitstaken. Hier konden we even rustig zitten om alles in ons op te nemen. Het handjevol toeristen was een schim van de mierenhoop waar we een half uur geleden ingelopen waren. Dit was inderdaad de moeite waard.
Plus, we konden nog verder omhoog! Dat avontuurlijke in mij zoekt altijd naar nog die paar treden hoger, nog verder richting de horizon en nog dieper naar het einde. Ik moet altijd alles gezien hebben, elke hoekje en elk gaatje. Sandra heeft dat soms wat minder, waaronder nu ook. Ik moest haar wat overtuigen om de bergkam over te trekken naar het allerhoogste punt hier op 5069 meter. Een ontzaglijke hoogte die nog 260 meter boven Mont Blanc, de hoogste berg van Europa, uitsteekt. Maar dit was gewoon te doen zonder gekke fratsen en binnen handbereik. Hoogterecords, love it. Sandra liep mee, met ook de optie om terug te gaan als ze het beu werd. Ik zag de top al bijna en overtuigde haar de laatste meters mee te maken. Het laatste stuk was immers ook vrij vlak. Op de top waren we nagenoeg alleen en het uitzicht was van een andere wereld. Driehonderdzestig graden aan gekleurde en besneeuwde bergtoppen doorsneden door een groen dal met een rivier.
De afdaling terug naar het busje was ook echt prachtig. Elk moment dat we dachten het wel gezien te hebben, kwam er weer een nieuw mooi uitzicht. Veel van onze groep was al bij het busje, maar toch hadden er een paar het gepresteerd om na ons aan te komen. Dit terwijl wij heel die rode vallei afgestruind waren en zij niet. Na een korte rit hadden we lunch op dezelfde plek als het ontbijt. Quinoa soep en een buffet. De alpaca’s buiten werden vol in de spotlight van vele selfies gezet. Ze gaven zelfs kusjes zo nu en dan. Dit was al hilarisch, maar het hoogtepunt was het spugen naar de man die iets te veel zijn best deed voor de perfecte foto. Ze waren net aan het eten, dus met de klodder kwam een hoop gras mee dat op zijn wang bleef plakken. Sandra en nog een paar toeristen mochten even helpen met herder spelen, toen de beesten uit de poort liepen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Na een te lange busrit waarbij we vele cuy (cavia) restaurants passeerden waren we weer in Cusco. Met twee meter grote cavia beelden met een koksmuts op, werd dat hele cuy er niet aantrekkelijker op. In Cusco begon onze zoektocht naar een mooi schilderijtje voor thuis. Het schildermannetje dat we voor de Inca trail hadden gezien was helaas niet op zijn plek. Dus eerst even een pauze in het hotel met een biertje en het bubbelbad. Na het succesvol afronden van de zoektocht belandden we bij een piepklein restaurant. De voorkant van de menukaart was Indisch en de achterkant Mexicaans. Het lange wachten op het eten viel ons wel mee, maar het was de eigenaar een extra rondje drankjes waard. Na heerlijk smullen gingen we meteen slapen, die koffer inpakken ging morgen maar gebeuren.
Na een goede nachtrust, ontbijt en inpakken zaten we in een taxi naar het vliegveld van Cusco. De chauffeur reed als een maniak. Dus met tijdswinst die we zeker niet nodig hadden, kwamen we op het vliegveld aan. Zeker omdat het kleine vliegveld maar vier gates had en verder vrij weinig. Mijn backpack in flight bag werd voor het eerst in zijn tienjarig bestaan inadequaat genoemd. Ik nam het voor hem op, maar moest uiteindelijk een papiertje tekenen om het er toch mee eens te zijn. Die arme tas heeft nooit iemand iets misdaan. Onze vlucht had wat vertraging en dat was spannend. De overstap vanaf Lima was namelijk maar een uur en twintig minuten. Dat werd bij landing in Lima nog maar veertig. Absurd krap dus.
We schoten al het gangpad in na de landing om iets meer kans te hebben op succes. Als een dolle renden we over het vliegveld heen. Op zoek naar een bordje voor aansluitende vluchten, werden we steeds maar doorverwezen door het personeel. Tot we in de vertrekhal stonden.. Fuck! De moed zakte in onze schoenen. We hadden geen andere route dan deze kunnen nemen, dus hoe dan ook moesten we weer door de beveiliging heen. Bij de boarding passen scannen kropen we maar voor en bij de beveiliging vroegen we om hulp. Het laatste moment nog heel asociaal van rij wisselen en daarna weer sprinten voor ons leven. Met nog twintig minuten voor opstijgen waren we bij de gate aangekomen. Net op tijd, want we mochten er nog in. De toeristen die achter ons aan holden waren de laatsten en we zagen de deuren achter ons dicht gaan. Wat een geluk.
Maar die backpacks van ons! Die waren natuurlijk never nooit op tijd in dit vliegtuig beland, onmogelijk. Wat ons hoop gaf, was dat er nog twee vluchten na ons van dezelfde maatschappij naar Iquitos vlogen. Onze tassen zouden er vast nog geraken. Voor de vorm en de grap zaten we vervolgens op het vliegveld van Iquitos bij de bagageband te wachten. Tot onze gigantische verbazing werden binnen vijf minuten onze backpacks uitgespuugd op de band. Super blij. Ons hotel in deze grote stad aan de Amazone rivier was erg schoon en netjes. Niet de zee van beestjes die we verwacht hadden. Het welkomstdrankje smaakte goed en na wat opfrissen liepen we langs de enorme rivier die de longen van onze aarde met water voedt. Zwarte vogels met een spanwijdte van een meter vlogen langs de oever. Rond een aftakking van de Amazone zaten witte vogels verzameld. We waren weer op een totaal andere plek beland.
Omdat ons ren en vlieg avontuur geen lunchtijd had, besloten we iets lichts te eten. Een simpele salade en een hamburger. Dit duurde vervolgens letterlijk een uur. Boze blikken van Sandra naar de bediening werden afgesloten met doodzwijgen. Mijn vrouw en gebrek aan eten is een lastige combinatie, dat weet ik ondertussen. Sandra hoefde maar weer het restaurant in te lopen of de vrouw sprong op en vluchtte de keuken in. Vanaf het balkon waar we zaten, zagen we een watervliegtuig landen in de rivier. Het eten werd door ons letterlijk opgevreten en weg waren we weer. De boulevard aan de rivier werd steeds meer gevuld met toeristen. Op een terras met wat cocktails kregen we vervolgens wat lichte paniek. We hadden helemaal niks gehoord van onze pickup voor onze jungle tour. Toch wat onhandig de avond van tevoren. Mailen, bellen, appen en sms-en. Het werd allemaal ingezet, maar zonder succes. Het pand waar ze gevestigd zouden zijn had ook niks, niet eens een bord met hun naam. Bestond dit bedrijf überhaupt wel? Was het failliet terwijl we net alles betaald hadden? We zouden tot de volgende ochtend moeten wachten om erachter te komen.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096842 [countryId] => 147 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 175 [author] => Jirry [cityName] => Iquitos [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/139/085_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-13-van-het-hoogste-punt-naar-rivier-zicht ) [4] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-08 [title] => Update 12: De beloning, Machu Picchu [message] =>Om vijf uur ging de coca thee wekker weer. We hadden deze ochtend wat langer de tijd, dus het team kon voorgesteld worden. Er was een chef, souschef en iemand voor de bediening. Daarnaast nog eenentwintig porters, ofwel dragers, waarvan de jongste 19 was en de oudste een schokkende 64. We stonden in een grote cirkel en brachten onze armen in de lucht om iedereen te bedanken in het Quecha. De taal van de mensen in het Andes gebergte werd hier nog veelvuldig gesproken. Veel van het team stelden zichzelf dan ook voor in deze taal, in plaats van het Spaans. De zonsopgang begon ondertussen achter ons de ruïnes van gistermiddag te verlichten.
We begonnen weer met lopen op deze derde dag, wat de mooiste dag van de route zou zijn. De bergen lagen nog in een oranje gloed van het ochtendlicht. Drie besneeuwde bergtoppen zaten in ons uitzicht. De voor de Inca’s heilige bergen omdat hun smeltwater leven geeft aan alles. Het pad waarop we liepen was nog honderd procent origineel. Precies zoals de Inca’s het bedoeld hadden. De stenen waren compact neergelegd en de fundering was op verschillende punten schrikbarend hoog. Miguel wees ons op één de besneeuwde bergen. In het dal van deze berg waren we twee dagen geleden begonnen. Bizar hoeveel we al met de benenwagen afgelegd hadden. Langzaam werd het landschap meer jungle, allerlei soorten kleuren mos zat aan de bergzijde van ons pad.
Bij de eerste rustplek van de dag was er een heuveltje om te beklimmen. Fris als we nog waren, deden we dat. Onder ons lag een verzameling indrukwekkende ruïnes die we zo zouden bezoeken. Verder in de bossen was een ruïne zichtbaar bestaande uit vele plateau die de berg leken te omhelzen. Het uitzicht vanaf waar we zaten was wederom fenomenaal. Recht voor ons lag een berg die Machu Picchu voor nu nog voor ons verstopte. We daalden af naar de Phuyupatamarka ruïnes, wat in Quecha stad in de wolken betekent. Normaliter zou hier een aardige bewolking hangen, maar we hadden vandaag weer alleen maar zon met een paar schapenwolkjes.
Toen we de trappen naar beneden het bos in liepen, zweefden twee valken over onze hoofden. Het gevoel dat we in de jungle liepen begon toe te nemen. Naarmate we verder in het dal kwamen, nam de begroeiing toe. We gingen kleine overhangende grotten door en hoorden de trein naar Aguas Caliente vanuit het dal. De makkelijke manier naar Machu Picchu. Sandra was wat achter gebleven om te kletsen met Frances en Nigel, maar het laatste stuk tot aan de Intipata ruïnes deden we samen. Vanaf de terrassen van de zon hadden we weer een uitzicht dat nergens mee te vergelijken was. De rivier in het dal konden we net niet horen. Onze gidsen wezen ons op het pad naar ons kamp. Het vrij vlakke pad was voor de twee daagse Inca trail. Lunch is dan in ons kamp en daarna door naar het eerste uitzicht op Macchu Picchu. Vervolgens slapen in Aguas caliente en de dag erna Machu Picchu pas van dichtbij bekijken.
Om 1 uur waren we in ons kamp met wat meer tijd om te relaxen. De lunch die dag was de beste maaltijd van de trail. Sowieso was het eten de hele tijd al erg goed. Knap wat men allemaal kan prepareren in de bergen. Mango ceviche, lomo saltado en tonijn omwikkeld door aardappel. Dat laatste was het vredesvoedsel na de laatste oorlog tussen Chili en Peru. Peru trots op haar aardappels en Chili op haar tonijn. Maar de aardappel de tonijn in greep houdt, zegt misschien iets over de bedenker. Na wat schrijven en dutten namen we een ijskoude douche. Vers bergwater zonder enige vorm van verwarming, maar wel de eerste douche in 3 dagen. Daarna bezochten we onze laatste ruïne voor Machu Picchu, de favoriet van onze gidsen Marisol en Miguel.
Wiñay Wayna betekent in de Quecha taal het eeuwige leven. Deze naam kwam van de enorme verzameling orchideeën die de ontdekkers hier aangetroffen hebben. De plek werd waarschijnlijk gebruikt om te experimenteren met verschillende soorten groenten. Toen al had men 3500 soorten aardappels, wat naast quinoa en tomaten hun belangrijkste gewas was. Nu zijn er maar liefst 5000 soorten aardappels in Peru. Marisol wees ons ook op de huisjes verderop deze plateau ruïne. De meeste hadden maar drie muren, wat betekende dat ze voor opslag gebruikt werden. Drie muren zou immer wat koud en guur slapen. Ronde stenen uitsteeksels werden vroeger gebruikt om de daken aan vast te zetten.
Marisol wees ons ook op de ronde constructie met zeven ramen. Dit was de tempel van de regenboog. De regenboog die ook terugkwam op de vlag van Cusco. Wij maar denken dat ze hier gewoon vrij van geest zijn. Ze legde uit hoe de samenleving vijfhonderd jaar geleden opgebouwd was. De Inca’s waren de baas, ze werden gezien als goden. Opvolging ging natuurlijk, degene die de sterkste of slimste was kreeg de macht. Of je moest het meeste veldslagen gewonnen hebben, in ieder geval moest je ergens de beste in zijn. Na de Inca’s kwamen de nobelen en daarna het gewone volk, de Quecha. De laatste Inca koning was nep. Gemaakt door de Spanjaarden om invloed te houden op de originele bevolking. Toen de neppe Inca met een Spaanse trouwde in de kathedraal, was dat de druppel. Hij werd vermoord. Vroeger werden de mummies van Inca’s door de straat gedragen bij feestdagen. Met het katholieke geloof werden dit poppen. Poppen die de Quecha slim wisten uit te rusten met het haar van hun Inca’s. Zo bleven ze stiekem trouw aan hun gebruiken.
Na alle informatie hadden we nog vrije tijd om te besteden in de ruïnes. Dit begon met een groepsgesprek over de te geven fooien. Na de eerste consensus was er nog allerlei discussie. Maar wij gingen door, dit ging van onze ruïne tijd af. Door deze huisjes lopen is altijd al een favoriete bezigheid van ons geweest. Toen de meeste toeristen al weg waren, ontstond er een heerlijke stilte. Alleen vogels en de rivier kwamen er bovenuit. Het was al bijna donker toen we terugliepen, wat het lastig maakte om het juiste kamp te vinden. Bij het avondeten hadden ze een taart gebakken voor de groep en speciaal voor ons happy honeymoon in chocolade erop geschreven. Het bleef zelfs zonder deze attenties een onvergetelijke huwelijksreis. Plus, hoe krijg je een taart gebakken in de bergen!?
Na het eten waren we lekker aan het kletsen met de Britten en Marisol. De Britten wonen momenteel in Abu Dhabi en wisten te vertellen dat ze dé allesbepalende race van het Formule een seizoen van 2021 live hebben meegemaakt. Je weet wel, die race waarin we allemaal wel minstens drie hartverzakkingen hebben gehad. Ze wonen op twintig minuten van het circuit. Dus als we een keertje langs wilde komen voor een race of een ander weekend, zijn we van harte welkom! Sebastian kwam deze avond met zijn speciale laatste zoetjes, die erg goed smaakten. Hij had er eentje bewaard, die hij aan de chef presenteerde als een gigantische taart die we voor hem hadden gebakken. Dit was meteen het afscheid van de porters. Morgenochtend hadden ze een uur en twintig minuten om het dal in te rennen en de trein te halen. Met 25 kilo op hun rug. Wederom alleen maar hulde voor deze mannen, bedankt voor jullie snoeiharde werk alleen voor deze onvergetelijke ervaring van ons. Om half negen lagen we alweer in onze tent. Het was niet lastig om de oogjes dicht te laten vallen.
We hadden een wekkertje gezet om tien minuten over drie, zodat we om half vier klaar konden staan voor de start. De porters hadden namelijk haast, dus we stonden maar al te graag vroeg op voor ze. De helft van onze tijdelijke familie had dit niet helemaal begrepen, dus wij liepen voorop om een plekje bezet te houden. Onder een overkapping mochten we twee uur wachten tot de poort open ging. Met een ontbijtpakketje in de hand moesten we het volhouden. Tien minuten voor tijd stonden we al op. We kregen van Miguel een soort alcohol damp shotje in onze handen, waar we hard in moesten snuiven. Dit gaf even een energie boost alsof we daadwerkelijk een shotje deden. Plus meer. We mochten alleen iemand voorbij laten wanneer ze erom vroegen en we dit wilden. Opgepompt stonden we klaar voor de start. Sandra was ondertussen rustig op haar terugweg van het toilet, waarna ze nog even geheel onwetend foto’s van de maan stond te maken. Kom schat, gelukkig ben je nog op tijd.
Ik zat vlak achter Miguel toen we rap van start gingen. Het voelde als een sprint. Na een paar honderd meter hoorden we achter ons een vreselijke gil. In het pikkedonker met alleen onze hoofdlampjes als licht. Het was Frances en het klonk alsof ze al halverwege het ravijn beland was. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ze snel door, met enkel een scheur in haar broek en een bloedende knie. Uiteindelijk stuiterde ik voor Sandra uit. Tegen het einde werden we geconfronteerd met de “Gringo killer”, een laatste steile trap voor de zonnepoort. Deze was niet in een moordende staat, want het viel best mee. Na nog wat trappen passeerden we de zonnepoort en werden we eindelijk beloond met het eerste uitzicht op Machu Picchu. Even wachten tot ik Sandra kon high fiven en daarna de rest.
Dit eerste uitzicht gaf ons al veel. De ruïnes lagen prachtig op de glooiing van de berg gebouwd. De vorm van een condor was vanaf dit punt niet helemaal herkenbaar. Wel het uitzicht op de naastgelegen berg Wayna Picchu. Die zouden we nog gaan beklimmen als kers op de taart. Sandra geloofde dat niet echt, was het niet die kleinere heuvel ernaast? Na de vele fotosessies konden we weer op gang. De laatste paar kilometers werden onze uitzichten steeds beter, tot de ruïnes uit het zicht verdwenen. Nu gingen we eindelijk het archeologisch park in.
We hadden het gehaald, de 45 kilometer na vier dagen hiken en drie nachten in de bergen slapen. De route viel ons best wel mee, we waren nog niet moe. Tussen de lama’s door en naar dat uitkijkpunt. Die plek voor de klassieke foto met Machu Picchu op de achtergrond. Wat een plaatje was het. Ik moet wel zeggen dat dit niet het moment was waar heel de Inca trail op neer kwam. Eigenlijk was de reis hier naartoe het meest grotesk. Dit was als het toetje en heerlijk smullen ervan deden we. Onze roep van het thema van de reis “Vamos, campiones!!!”, werd niet zo gewaardeerd. Het is immers nog steeds een heilige plek, oepsie. Direct na de ssst van onze gids, volgde er een fluitje. Onze gids had nu een probleem, maar Sebas wist het met zijn praatjes glad te strijken met de beveiliging. Tot aan een knuffel toe. Ssssst, werd het nieuwe thema van ons team. Miguel kon er ook om lachen.
We gingen vanaf hier het park weer uit, waar we even konden opfrissen en ontbijten. Ons kaartje bleek maar liefst 75 euro waard, waarvan slechts 5% naar Cusco gaat, de rest gaat naar de staat. We ploften ergens op een vlak stuk terras neer, waar we van Miguel weer een stukje geschiedenis kregen. Letterlijk betekent de naam oude berg. Daarna vertelde hij over hoe de Inca’s steeds naar hoger gelegen steden trokken onder de Spaanse invasie. De laatste was stad Ollytaytambo, waar we op dag één nog ontbeten hadden. Vanaf hier gaven de Inca’s het commando om de wegen naar Machu Picchu te vernietigen. In de hoop dat de Spanjaarden de stad nooit zouden vinden. De stad werd geëvacueerd en de mensen gingen elders in de bergen wonen. Zo werd het de verloren stad van de Inca’s. Terwijl er ongetwijfeld nog vele verloren steden verborgen zijn van het zicht.
Het nut van de stad blijft helaas gissen. De meest gangbare theorie is dat het een buitenverblijf was van de Inca. Het zou ook een administratief centrum geweest kunnen zijn. Dit omdat er vele wegen naartoe leiden en het erg centraal in het Inca rijk lag. De ontdekking ervan blijft ook een twistpunt. De lokale bevolking wist immers allang waar het lag, voordat in 1912 Hiram Bingham langskwam met National Geographic. Een Duitse goudzoeker die de stad met toestemming van Peru plunderde, was er daarvoor al in 1866 en waarschijnlijk was weer een andere Duitser nog eerder. Die Bingham was overigens ook niet de handigste. Machu Picchu was een grote verzameling begroeiing toen hij er aankwam. Het verbranden van die vegetatie is misschien de snelste methode, maar niet de beste voor de stenen…
Na de uitleg liepen we een rondje om de tempel van de zon. Het steenwerk hiervan was naadloos op elkaar aangesloten, zonder enige mortel. Het bouwwerk had een paar ramen. Door het ene raam scheen op 21 juni precies de zonsopgang en op 22 december vanuit een andere. Duidelijk waar de tempel haar naam aan dankt. Door ook zo’n naadloos geconstrueerde poort liepen we naar wat waarschijnlijk de kamer van de Inca was. In een tweede ruimte was een stroom water die door liep over de gemaakte aquaducten van de stad. Dit zou hij gebruikt hebben voor rituelen, niet als bad. Dat zou wat onhygiënisch zijn voor de rest van de stad.
Vervolgens kwamen we aan bij de binnenplaats die van gras voorzien was. We liepen op een pad langs deze binnenplaats, met aan onze linkerkant een gebouw. De stenen van deze muur waren immens groot. Alsof de Inca’s ermee wilde laten zien wat ze wel niet konden bouwen. In het midden van de binnenplaats stond ooit eens een grote steen, die waarschijnlijk als altaar diende. Een Spaanse president heeft deze gesloopt met zijn helikopter landing. Onze gids noemde het de laatste middelvinger van Spanje. We stopten bij een groot stenen altaar dat nog wel stond. De vorm ervan kwam overeen met de berg die erachter lag. Het eren van de bergen was immers belangrijk. Dit was ook de plek waar we afscheid namen van de groep. Zonder gidsen en samen met Xilin gingen we Wayna Picchu beklimmen.
Sandra keek nogmaals met een nieuwsgierige blik naar boven. Het was immers best een grote berg vanaf dit punt. Het zou zo’n drie kwartier duren om de top te bereiken. Er waren wat mega steile stukken bij, waar de traptreden niet eenvoudig meer waren. Hier hing vaak een metalen touw om je balans aan te houden. Xilin had er moeite mee, maar Sandra hopte als een berggeit naar boven. Het einde was meer een ladder te noemen dan een trap. Als een aapje kwam je hier het beste omhoog. Het uitzicht was wederom een mooie beloning van de klim. Ik vond dat je vanaf hier pas echt Machu Picchu kon zien zoals de Inca’s dat bedoeld hadden. De condor was iets meer herkenbaar nu. Na het laatste richeltje waren we beland op het absolute puntje van de berg. Sandra vond dat puntje wat spannend, haar hoogtevrees sloeg toe. Toen iemand op de piek ging verzitten, zorgde de geluiden van rap verschuivende voeten voor een lichte angstkreet bij haar. De bewaker daar was ook fotograaf, voor een foto op wat het puntje van de gehele omgeving leek.
Na de piek gingen we een uitdagende Inca tunnel door, deze ging met een draaiing van bijna 45 graden naar beneden. Je kwam er alleen bukkend doorheen. Vervolgens ging ik als een berggeit naar beneden. Bij de start van de route keken we nog even om. Wauw, dat hadden we nog even gedaan. Het was inderdaad de kers op de taart, geen seconde spijt van gehad. Zelfs met al vier dagen wandelen in de benen. Nu snel terug naar de rest, die waren al vol aan het lunchen in Aguas Caliente. We liepen door de tempel van de Condor, welke vanuit de juiste hoek daadwerkelijk op een condor leek. Lama’s liepen nog willekeurig door de ruïnes heen. We passeerden de berg waarvan de naam gelukkig betekende. Hij werd omringd en omhelsd door alle andere bergen. Aangekomen bij de uitgang, stond er precies een bus voor ons klaar voor de terugweg.
Een bus gevuld met dagjesmensen. Tot dat had ik ze inmiddels al omgedoopt. Ze waren goed herkenbaar aan hun spijkerbroeken en veel te warme kleding. Hun frisse, schone uiterlijk in contrast met onze vier dagen zonder een fatsoenlijke douche. Ik voelde me precies zoals ik me voel in de trein na een fantastisch feestje dat tot de vroege ochtend geduurd heeft. Mensen die net wakker waren naast je, die de dag nog tegemoet moesten gaan, onwetend dat je de nacht van je leven hebt gehad. Jullie hebben geen idee wat ik meegemaakt heb. Het is raar hoe je brein er weer een soort ons en hun van weet te maken. In de ruïnes merkte je wel dat men respect had voor de Inca trail lopers. Hun gidsen wezen soms naar ons, kijk, zij hebben vier dagen gewandeld door de bergen. Maar wellicht roken ze dat al.
In het restaurant werden we door de rest van onze Inca trail familie onthaald als helden. Wel had iedereen iets van ons nodig en dat ging een beetje snel. Eten bestellen, geld terugkrijgen, fooi in de envelop doen, waar is je hotel? (voor de tweede keer), vragenlijst invullen, hoe was het?, dit is de wifi, hier de WhatsApp code van ons groepje. We waren blij toen het eten er was met een ijskoud, heerlijk en welverdiend biertje. Even een rustmomentje, hoewel we redelijk snel door moesten om de trein te halen. Sebas, Omar en Sergio hadden een trein eerder, dus van hen namen we als eerste een warm afscheid. Met een doggybag zaten we vervolgens in de trein. Onze gidsen leken even kwijt, maar die hadden gelukkig een wagon achter ons. Die wagons gingen overigens van A naar I naar D, dus het was even zoeken.
De trein was tof, met een dak dat deels van glas was zodat je de bergen kon zien. We zaten tegenover een ander stel dat ook met ons bedrijf Alpaca Expeditions de Inca trail had gedaan. Het was erg gezellig kletsen met ze, waardoor de tijd lekker snel ging. Na wat rommelige stukken rails waren we in Ollytaytambo. Een busje zou ons naar Cusco brengen, de laatste rit als familie. De kids van de Franse familie waren druk bezig om rotzooi in het haar van hun nietsvermoedende vader te leggen. Mooi stukje vermaak voor de hele bus. Na de rit namen we afscheid van iedereen om daarna onze luxe hotelkamer te betreden.
Na vier dagen in de bergen hadden we dat wel verdiend. Een bed van twee meter breed met zes kussens, echte rozenblaadjes en handdoeken gevouwen als twee kussende zwanen. Naast het bed stond een jacuzzi en de badkamer had een heerlijke douche mét warm water. Na uitgebreid douchen sprong ik met een biertje de jacuzzi in. We zijn de kamer die avond niet meer uitgekomen, dankzij de pizza en lasagne die de roomservice kwam brengen. Even genieten van de rust en het slapen in een bed in plaats van op een matje. Wat een ervaring. Deze reis gaat echt van hoogtepunt naar hoogtepunt.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096569 [countryId] => 147 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 224 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/137/079_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-12-de-beloning-machu-picchu ) [5] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-06 [title] => Update 11: De weg naar Machu Picchu [message] =>Na een klein ontbijt in ons hotel bestelden we een Uber naar Tambamachay. Voor het eerst mochten we gaan onderhandelen met een Uber chauffeur. Ondanks dat hij de rit geaccepteerd had, vond hij het te weinig geld. Hij had ondertussen zelfs andere passagiers opgehaald, zo zagen we toen hij langs kwam rijden. Uiteindelijk hebben we de rit geannuleerd en heeft hij ons toch met een flinke korting bij de ruïnes afgezet. We waren aangekomen bij de Baño del Inca. Na een kort stukje lopen, kwamen we de eerste waterkanalen al tegen. Dit stroompje werd ondersteund door enorme stenen. De kanalen waren door de Inca aangelegd en nog steeds actief! Dat je ingenieur skills meer dan vijfhonderd jaar stand houden, daar kan ik alleen maar van dromen denk ik.
Dit bleek achteraf de favoriete ruïne van Sandra voor deze dag. De nissen rondom de waterstroompjes hadden vroeger een functie als plek voor offers. We zaten al redelijk in de bergen boven Cusco, ondanks dat het maar tien kilometer van de stad was. We liepen een torentje op voor een wat hoger uitzicht op het vallende water. Daarna liepen we wat meer de natuur in voor uitzichten op de omringende bergen. Via deze route liepen we over de druppende ruïnes, om daarna naar beneden te wandelen. Vanaf hier hadden we al uitzicht op Puka Pukara, de volgende ruïnes. Het rode fort.
Rood was het ondertussen niet meer, maar dankzij de strategische locatie op een heuvelpiek was het met recht een fort. Het 360 graden uitzicht was fantastisch. Een soortgelijk maar toch weer niet 360 graden uitzicht had ook de grote touringbus. Je weet wel, zo’n bus met een tweede verdieping zonder dak. Deze stond op loopafstand van al het moois terwijl iedereen een uitleg kreeg. Dat mensen ervoor kiezen. Om de mensen te mijden wilde ik graag met de klok meelopen, maar dat mocht helaas niet van de bewaker die er zat. Tegen de klok in dan maar, niet goed voor mijn ocd ook. In de ruïnes waren veel huizen, deuren en ramen nog goed herkenbaar. Na een korte wandeling door de mooie oude stenen was het een stukje bergaf lopen tot de volgende ruïnes. Onderweg hadden we weer prima uitzichten. Toen we wat dichter bij Cusco kwamen, hadden we goed zicht op de “Viva el Peru” heuvel die boven de stad uit kwam.
Na een yoghurtje voor onderweg en een touringbus die spectaculair werd weggetakeld, kwam het volgende pareltje van de Jirry [e-38] Sandra oude stenen tour nabij Cusco. Q’enqo betekent in de Quecha taal zigzag en dat maakte deze ruïnes net een speeltuin. Het begon met in de verte een enorme rots waarvan het leek alsof er trappen in gebeeldhouwd waren. Voor de ruïnes stond een enorme steen die opgebouwd was als een soort altaar. Rechts ervan was een opening tussen de stenen die tot een tunnel leidde. De binnenplaats waar we in terecht kwamen, had een pad naar beneden dat in een grot uitkwam. Hier waren zelfs enkele traptreden. Door een opening in het plafond kwam wat zonlicht naar binnen, dat op bepaalde momenten haar licht zou schijnen op de offertafel iets verderop. Buiten de ruïnes was er nog een grote heuvel met een paar vervallen stenen muren. Niet deel van de Q’enqo ruïnes, maar ongetwijfeld met een historie. Nu een plek voor picknicken met een naastgelegen bos.
Voordat we Sacsayhuamán betraden, mijn favoriete ruïne van de dag, hadden we een chippies stop. In de verte zagen we de zigzag muren van het fort al. Verderop naar links stond een groot, wit Jezus beeld. Ook hier was een drom van toeristen te zien, maar we lieten het maar… Juist, links liggen. Sacsayhuamán, een gringo tong zou er “sexy woman” van maken. Gebouwd door de negende en belangrijkste Inca Pachacutec. Hij zag de stad Cusco vanaf boven als een puma, met de fortachtige zigzaggende muren van Sacsayhuamán als haar tanden. Prachtig hoe ze dit allemaal bedacht hadden. Het fort was zowel religieus als strategisch een belangrijke plek.
In 1536 was het nog een plek van de meest bittere strijd tijdens de Spaanse opmars. Pizarro was op dat moment twee jaar in Cusco, toen de Manco Inca het fort terug in wisten te nemen. Vanaf hier maakten ze het de Spanjaarden in Cusco flink moeilijk. Een schijnbaar wanhopige en laatste aanval van vijftig mannen te paard door Juan Pizarro, Francisco’s broertje, bracht een einde aan de rebellerende Inca’s. Het fort was compleet bezaaid met de lichamen van duizenden Inca soldaten. Manco Inca zelf wist te vluchten naar Ollantaytambo. De lijken trokken hordes met Andes condors aan, hét heilige dier van de Inca’s. Een tragedie die nog steeds herdacht wordt op het teken van Cusco door acht condors. Nu was nog maar twintig procent van het immense fort te zien. De Spanjaarden hebben het compleet gesloopt om de stenen te hergebruiken in hun nieuwe stad Cuzco, met een z te verstaan. Resten van ruïnes op resten van ruïnes.
Alleen al door dit verhaal waren het mijn favoriete oude stenen van de dag. We doken als eerste een Inca tunnel in. Tot aan letterlijk het pikkedonker, zo diep gingen we de stenen in. Sandra was het lampje, maar die liep snel vooruit. Daar ging mijn licht in de duisternis. Weer in het daglicht keken we neer op iets wat leek op een klein Colosseum. Een enorme ronde binnenplaats met tribunes rondom. Hogerop waren er Inca glijbanen, die enthousiast gebruikt werden door jong en oud. Ooit was hier 5000 man gelegerd en de onbeschrijfelijke grootte van het geheel hield wat dat betreft weinig ter verbeelding over. Enthousiast rende ik de trappen af naar de binnenplaats tussen waar we begonnen waren en de zigzag muren. Sandra volgde in gepast tempo. We lieten een fundering van een toren achter ons die een diameter van tweeëntwintig meter had. Bijna onvoorstelbaar hoe dit er vijfhonderd jaar geleden uit heeft gezien.
We liepen over hoge stenen treden, door enorme deurposten en langs stenen waarvan de zwaarste 300 ton weegt. Alles zo gigantisch dat je je bijna niet voor kan stellen dat mensen dit vijfhonderd jaar geleden gemaakt hebben. De Spanjaarden hadden dit toen vast niet voor elkaar gekregen. Een verzameling van stenen in een ronde vorm was vroeger een water opslag. Nu enkel een vernuftig stukje bouwwerk. We hadden een goed uitzicht op Cusco vanaf hier. Mooi om dan een spelletje “herken je het” te spelen. Ik had ongetwijfeld getypt dat ik gewonnen had, was het niet dat het huwelijk goed moet blijven. In de verte zagen we ook het vliegveld, waar net een vliegtuig landde. We konden de remmen hiervan pas tientallen seconden later horen.
Terug in het fort wandelden we naar beneden. De alpaca’s op de binnenplaats waren ondertussen al gevlucht voor de toeristen. Bij de uitgang kwamen we een groep meiden tegen die met ons op de foto wilden. De meest enthousiaste eerst met mij, daarna met haar vriendinnetje erbij en tot slot moest Sandra er ook bij staan. Een paar vriendinnen van het meiske wilde ook alleen met mij, Sandra erbij en tot slot een groepsfoto met de volwassen man die ze vergezelden. We hadden zo fooi mogen vragen. Door schattige straatjes met trappen en bloemen belandden we in de straat achter ons hotel. Hier was een man prachtige schilderijen aan het maken, dat moesten we onthouden.
Een taartje voor het laatste stukje wandelen was een goede aanvulling. In het piepkleine zaakje was het lastig kiezen tussen al het lekkers. Daarna gingen we mijn schoenen ophalen. Het was een stukje vakwerk geworden. Compleet nieuwe zolen die gelijmd en ook nog eens gehecht waren. Die zouden de Inca trail makkelijk overleven. Normaal ding ik af, nu legde ik er 25% bij. De dankbaarheid spatte eraf, ons werd een gelukkige reis gewenst. Met mijn frisse schoenen gingen we de briefing van de Inca trail tegemoet. Iemand van onze groep was vers aangekomen in Cusco en was dus nul gewend aan de hoogte. Echt top voelde hij zich niet, dus dat werd coca bladeren kauwen. Daarnaast had hij van zijn dokter een halve apotheek meegekregen. Nadat alles geregeld was, gingen we veganistisch uit eten bij Chia. Andes sushi gemaakt van quinoa als voorgerecht en daarna taco’s en lignine. Alles met een Andes gebergte twist en heerlijk. In het hotel mochten we onze tassen opnieuw inrichten. We hadden zeven kilo aan ruimte in onze duffelbags voor de Inca trail. Inpakken voor vier dagen hiken door de bergen. Wat hadden we er zin in, kom maar op!
Yes, de Inca trail ging beginnen! Al voor de pickup tijd van half vijf stond onze gids Miguel voor ons hotel. We werden in een busje gehopt en daar gingen we. Nog even slapen totdat we aan de eerste etappe konden beginnen. We hadden ontbijt bij het huis van de porters. De porters hadden de zware taak om al onze spullen en het complete kamp op hun rug mee te zeulen. Maximaal mocht er 25 kilo in hun enorme groene backpacks. Dit betekent dus dat ze makkelijk drie duffelbags kunnen meenemen, maar toch waren ze met vierentwintig man sterk op veertien toeristen en twee gidsen. Het hele kamp bracht dus nog de nodige kilo's met zich mee. Vanaf de ontbijttafel hadden we zicht op een oud Inca bewakershuisje. Hoog op de berg leek het compleet onbereikbaar, maar het zal goed uitzicht gegeven hebben over het dal.
Miguel vertelde ons dat we nu bevriend waren, maar hierna een familie zouden worden. Ik vond het een beetje onzin, maar moet toch toegeven dat hij achteraf redelijk gelijk had. Dat hadden we vooral te danken aan de enige Spaanstalige van de groep, Sebastian. Een brede Argentijn die we ondertussen Sebas mogen noemen. Zijn enthousiasme, emotie en energie hebben er absoluut een hechtere groep van gemaakt. Hij liep de Inca trail voor zijn goede doel: una milla, una sonrisa. One mile, one smile. Nu we toch aan het voorstellen zijn, pak ik meteen door. De man die net was ingevlogen en de hoogteziekte al goed voelde, was Omar. Woonachtig in New York, maar opgegroeid in Israël met een Italiaanse moeder. Sergio uit Portugal met 45 jaar en thuis een vrouw en zoon. Reizen zat in zijn bloed, want zijn vader van 75 jaar oud was laatst nog naar Japan.
Xilin was een Chinees die al acht jaar in New York woonde. De Chinese gewoontes zaten er nog steeds goed in. Harde scheten, boeren en slurpend eten zonder op of om te kijken. Ook dat typische foto talent, acht verschillende poses en maar blijven gaan terwijl er mensen op je staan te wachten of zelfs eerder waren. Ook uit Amerika hadden we Bryce en Rene, hij Frans en zij uit Hong Kong. Rene had het zeer waarschijnlijk het zwaarst deze Inca trail. Wij allemaal, maar vooral Sebas, zetten onze schouders onder haar. Dan hadden we nog Frances en Nigel. Origineel uit het VK, maar nu woonachtig in Abu Dhabi. Daartussen ook gewoond in Maleisië en Panama. Ook internationaal ingesteld was het gezin van Manuel, Celine en hun kinderen Emma en Leo. Van origine Frans, maar gewoond in Barcelona en nu Stuttgart.
Zo, we konden op pad. Kilometer 82 was ons startpunt. Nog 45 kilometer te gaan in vier dagen en drie nachten. Het pad was voor het eerste stuk wat ze hier noemen Inca plat. Oftewel continu op en neer, maar niet meer dan zo’n twee honderd meter. Bij een rustplek hadden we uitzicht op de eerste ruïnes op de route. We liepen op wat vroeger de weg van de nobelen was. Deze ruïnes waren een verzameling huisjes waar men kon rusten op weg naar onder andere Machu Picchu. Er bestaat namelijk niet zoiets als hét Inca pad, er zijn tal van routes door het Andes gebergte, waarvan vele nog niet eens ontdekt zijn.
We stopten ergens in een grasveld oase om te rusten. Eigenlijk lag het tempo voor ons nu wat laag, met steeds die stops. Het was wel lekker om in het zonnetje even te rusten met een mooi muziekje op de achtergrond. Na de rust kwamen we bij de Inca ruïne Patallacta die dieper in de vallei lag. Deze was prachtig strak ingedeeld. Langs de rivier volgden de terrassen de oever met een golvende beweging. Op de lange eindes die tot de rivier aansloten, was steeds een klein bewakers huisje gebouwd. Op het verre einde stond zelfs iets dat leek op een wachttoren. Bovenaan de terrassen, aan de voet van de berg waren strak ingedeelde huizen zichtbaar. Die stedelijke architectuur hadden die Inca’s wel onder de knie. Dankzij de bijna communistische maatschappij werd alles heel centraal ingedeeld, waar de moderne boederijen een huisje zijn met een lap grond.
Daarna waren we bij de lunch beland. De porters waren hier al een tijdje en er werd druk gekookt. Per persoon stond een teiltje klaar om onze handen te wassen en de lunchtafel stond gereed in een nabij gelegen huisje. Na een prima lunch hadden we weer even rusttijd, om daarna op ons eigen tempo te gaan wandelen. Zo konden de gidsen ons tempo bepalen en bedenken hoe laat we de volgende dag op zouden moeten staan. Een paar van de groep hadden met dit pad al moeite, dat beloofde wat, want morgen werd de lastigste dag. Als tip kregen we een Inca ritueel mee. Pak drie coca blaadjes en wapper ze door de wind. Blaas erdoor en vraag de bergen om een zegen. De recordhouder van de Inca trail zal ongetwijfeld veel gewapperd hebben, want hij deed er slechts drie uur en achtenveertig minuten over.
De omgeving was overigens heel de tijd prachtig. Besneeuwde bergtoppen, veel groen, maar toch ook een best droge grond. Een goed zonnetje scheen en we liepen de hele tijd langs de kolkende rivier of een kabbelend beekje. Een gammel houten bruggetje hadden we op het einde nodig om dat beekje over te steken. Nog vrij fris kwamen we bij het kamp voor die avond aan. De porters klapten voor ons toen we het kamp inliepen. Eigenlijk moeten we voor hun klappen, namen we ons vanaf toen voor. Je zag ze nu nog steeds keihard aan het werk. Alle tenten stonden, onze tassen lagen klaar en weer die teiltjes water.
Sebas kwam wat Agentijnse cake uitdelen die erg goed smaakte. Hij beloofde voor het laatste diner een extra speciaal zoetje. Het eten was erg smakelijk en daarna deden we een rondje hoogtepunt en dieptepunt van de dag. Zo lekker knus in onze dinertent terwijl het buiten flink afkoelde. Sterrenkijken lukte niet zo door alle hoofdlampjes, maar we hadden nog een paar nachten. We hadden in ieder geval een tent met een prachtig uitzicht. Hier konden we wel aan wennen. Het slapen op het matje ging prima. Die vlakke ondergrond was eigenlijk wel goed voor onze ruggen.
Wakker worden midden in de bergen is een heerlijke ervaring. Om half vijf werden we al gewekt met een kopje coca thee. Kort daarna het ontbijt en dan snel op pad. Rene had het de dag ervoor al erg zwaar gehad omdat ze slecht geslapen had door te veel coca thee. Deze ochtend had ze weer nauwelijks geslapen, omdat de zelf meegebrachte slaapzakken te koud waren. Wij hadden ze gelukkig gehuurd en die waren heerlijk warm. Rene vertrok al voor het ontbijt, want het zou de zwaarste dag van de vier dagen worden. De eerste dag waren we van 2700 naar 3300 meter gegaan, gedurende zo’n zes uur wandelen. Nu moesten we van die 3300 door naar 4200, in een uur of vier. Plus daarna nog zes uur wandelen door een tweede pas.
Het was geen makkelijke klim, maar gelukkig verbleekte het ook bij de Colca canyon. We hadden dus wat goede ervaring opgedaan. Halverwege kwamen we een groep lama’s tegen. Iedereen ging ik zijn of haar eigen tempo, wat best wel lekker liep. Op een gegeven moment liet ik Sandra ook wat verder achter, zodat ik lekker door kon stappen. Ik kwam Rene ergens tegen en gaf haar een knuffel en zei dat je goed ging. Op 4215 meter hoogte kwam ik het hoogste punt van de route tegen. Dead Woman’s Pass, klinkt als een leuke plek he. Het uitzicht was er prachtig en toen ik aankwam liep ik als een zombie naar de overkant van de pas. Wat een pracht. Sandra volgde niet veel later en die had ook een goede dosis opluchting te pakken. Mensen waren hier best emotioneel, vooral Sebas. Hij had slechts twintig dagen geleden een goede vriend verloren en deze klim was voor hem. Tijd voor een dikke knuffel.
Grote treden naar beneden volgden, twee uur lang. Ik vond dit zonder twijfel vervelender dan naar boven, terwijl dit voor Sandra juist andersom was. De lunch ging er heel goed in bij iedereen, waarna we snel weer door gingen. Voor zonsondergang bij het volgende kamp was het doel. Sebas moedigde ondertussen de porters bij elke kans aan. We stopten ook vaak om ze langs te laten en even te klappen voor ze. Het zijn helden deze mensen. “Campeones” riep Sebas bij elke passage met een schouderklop of handdruk erbij. Kampioenen, dat is inderdaad ook geen verkeerde benaming.
De eerste ruïnes (Runcu Raccay) van de dag waren een kleine set ronde stenen. Dit wil meestal zeggen dat het een religieuze plek is geweest. Ik snap de Inca’s wel om zoiets te bouwen met deze uitzichten. We gingen zitten en Miguel gaf ons wat informatie. Hij wees ons op Dead Woman’s Pass, bizar dat we daar een paar uur geleden nog waren. Het leek immens hoog. Vanaf deze hoek was goed te zien waar de pas haar naam aan dankt. De bergen lijken op een liggende vrouw. Miguel vertelde over de witte insecten op cactussen die een rode kleur afgeven. Een vorm van kleurstof die erg waardevol was. Ook vertelde hij over zijn eerste keer Machu Picchu. Zijn oom was porter en hij mocht wel een keertje mee, maar moest wel helpen. Wel te verstaan met dertig kilo op zijn rug als veertienjarig jochie. Gelukkig zijn er ondertussen betere regels.
Na de lunch was het weer 400 meter omhoog naar de Runkuracay pas. Nadat we deze ook getrotseerd hadden, zat Miguel al verder in het dal op zijn fluit te spelen. Lichte muziek met dit fenomenale uitzicht waarbij zonnestralen door de wolken heen kwamen zetten. Kippenvel. Na een stuk dalen kwamen we een steile trap tegen naar een wat hoger gelegen ruïne. Dat moest Sayacmarka zijn, het onbereikbare dorp. Niet iedereen haalde dit deze dag, want het kamp moest immers voor zonsondergang bereikt worden. Dit dorp was vroeger gevuld met shamans, welke leefden van de offers die pelgrims meebrachten voor ze. Wederom prachtige ruïnes, zeker met het inzetten van de avondglorie. Beneden zagen we een wat groter gebouw langs het pad staan. Ook zagen we onze kampeerplek met de groene tenten, het leek geen twintig minuten lopen vanaf hier. Maar dat was het wel.
Chapuicocha lag op 3600 meter en we waren er gelukkig zo. Het uitzicht was onwaarschijnlijk maar waar nog beter dan de avond daarvoor. De zonsondergang zette in, wat een heerlijk rustgevend gevoel gaf vanaf het bankje waar Sandra en ik op zaten. Sebas deelde zijn cake weer uit en na het avondeten was iedereen goed moe. Onze tweede gids Marisol vertelde die avond nog een mooi verhaal. Over hoe dankbaar we moeten zijn dat we dit mogen doen. Ze heeft ooit eens een oudere vrouw geholpen om de as van haar zoon uit te strooien bij één van de ruïnes. Het was dé droom van deze jongen om de Inca trail te doen en Machu Picchu te bezoeken. Denk aan degene die het nooit zullen halen.
Buiten de eettent was de sterrenhemel ondertussen goed aan. Het was die dag weer erg zonnig geweest, maar aan het einde van de dag raakte het wat bewolkt. Dit was nu allemaal weg en zelfs de Melkweg was goed zichtbaar. Met een laser wezen onze gidsen ons op wat sterrenbeelden. Het Southern Cross bijvoorbeeld, dat schittert op de vlag van Australië. Voor de Inca’s was het een belangrijk sterrenbeeld om de vier hoeken van het Inca rijk te symboliseren. De riem van Orion, de drie felle sterren die wij op ons noordelijk halfrond ook goed kunnen zien, stonden dan weer voor hun drie werelden. Hemel, aarde en onderwereld. De vier sterren die de zandloper van Orion compleet maken, stonden wederom voor de vier hoeken van het rijk. Om half negen sloten we onze ogen al. Het hakt er toch in die berglucht.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096485 [countryId] => 147 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 150 [author] => Jirry [cityName] => Chaquicocha [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/136/824_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-11-de-weg-naar-machu-picchu ) [6] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-03 [title] => Update 10: Op weg naar de Inca trail [message] =>We waren beland in Puno. Een stad van honderdduizend inwoners aan het Titicacameer. Met 3800 meter boven zeeniveau was het zonder meer een bergmeer te noemen. We werden beide wakker met lichte hoofdpijn, wat niet gek was. Gister waren we namelijk op 2200 meter wakker geworden. Dit zal die hoogteziekte zijn. Na een goed ontbijt, wat is die avocado hier toch lekkerder dan thuis, keken we de formule 1 race af. Daarna bleven we tot tien uur lekker in bed liggen. We konden wel wat rust gebruiken na die paar drukke dagen. Het pleintje van Puno was rustig maar gezellig. Een keertje geen verkopers die op je afkwamen. Wel veel duiven, waarvan de mannetjes druk aan het pronken waren op zoek naar een partner.
Het voelde aan als een zonnige herfstdag in Nederland. Ietwat fris, maar wel een goed zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Zo’n dag waarop we massaal naar de terrassen rennen, omdat het zomaar de laatste zonnige dag van het jaar kan zijn. In het oudste huis van het plein hadden we een Andes thee met coca tegen de hoogteziekte. De kathedraal was dicht, dus we liepen door een drukke straat naar het tweede plein van de stad. Overal stonden er rijen voor de banken. Zou op deze eerste dag van Augustus iedereen hun lonen zijn gaan pinnen? We besloten naar de haven van Puno te lopen om te kijken wat daar te beleven was. Een klein deel van het meer was afgesloten door een malecon. Hier lagen allerlei waterfietsen met onder andere Disney figuren. We zagen vanaf de haven maar een klein gedeelte van het meer, maar dit stuk alleen al leek gigantisch. Het was niet voor niks het grootste meer van Zuid-Amerika.
We vonden voor onze lunch een lokaal tentje dat misschien iets te lokaal was. We werden door iedereen vreemd aangekeken en vanuit de keuken popten één voor één hoofden de hoek om. We waren een attractie en onze bestelling werd door geschreeuwd naar de keuken onder het mom “para los gringos”. De vrouw vond onze bestelling van “cau cau con pancha” ook ietwat bijzonder. De plaatjes op Google waren veelbelovend, echter had dat pancha er wel uit gemogen. Het was een soort zwoerd met een honingraat achtige structuur. Niet weg te kauwen, dus we lieten dit stuk van de maaltijd liggen. Het smerige drankje lieten we ook staan, maar voor 12 soles (3 euro) totaal was het een koopje.
Om twee uur zouden we opgehaald worden voor een tour naar de Sillistani ruïnes. Dit werd tien minuten te vroeg zelfs, zowaar in Zuid-Amerika. De ruïnes lagen langs Lago Umayo. De naam van de ruïnes betekent in het Quecha lange vingernagel, wat sloeg op het schiereiland waar ze op gebouwd waren. De Colla cultuur was begonnen met het bouwen van deze graven. Daarna hebben de Pukara het stokje overgenomen en tot slot de Inca’s. Zij hebben allen deze manier van bouwen overgenomen. De Chullpa waren ronde torens die dienden als graven. Deze waren alleen voor de hoog geplaatsten van de gemeenschap, de gewone mens lag wat verderop. Onderin de torens waren kleine deurtjes gemaakt. Geen mens zou er doorheen passen, maar gedacht wordt dat de graven zo gevuld werden.
Bovenop de grafheuvel torende de mooiste toren uit. Verschillende kleuren stenen waren naadloos op elkaar aangesloten. Het twaalf meter hoge bouwwerk was aan de andere zijde volledig ingestort. Hier was de eenvoudig gemaakte binnen structuur zichtbaar. Op een van de stenen van de buitenkant van de toren was de afbeelding van een hagedis zichtbaar. Deze stond voor onsterfelijkheid. Wat gebeurt er immers als je de staart van een hagedis afhakt? Deze groeit weer aan. Twee circulaire verzamelingen stenen gaven voormalige mausoleums aan. Dit waren waarschijnlijk familiegraven geweest.
Maar hoe maakten ze deze gigantische bouwwerken? Het meest aannemelijke antwoord op deze vraag stond in het midden van het schiereiland tentoongesteld. Een helling gebouwd van stenen zou gebruikt zijn om de torens laag voor laag op te bouwen. Deze helling stond hier alsof het geheel plots verlaten was. Dit was ook wel aannemelijk, want de Spanjaarden hebben natuurlijk een vlug einde aan de Inca’s gemaakt. Naast deze helling stond het enige vierkante bouwwerk van het gebied. Waarschijnlijk gebouwd door de Inca’s om de werkers te huisvesten.
Na de tour zaten we bijna een uur te wachten tot iedereen alle foto’s verzameld had, zijn koffie op had en eindelijk eens in de bus zat. Dit is nou precies waarom we tours proberen te mijden, liever ons eigen tempo. Met de fel gele super maan moest ook iedereen op de foto. Wij konden het vanuit de bus prima zien zo. Terug in Puno was het nog steeds koud. Nabij een steenoven zonder pizza konden we goed opwarmen. Vegetarisch voer met pisco sours sloten de dag af.
Na een vroeg ontbijt bleek onze tour van die dag ons niet zo goed te vinden. Ja inderdaad, alweer een tour, maar dat was toch wel de meest gemakkelijke manier om de eilanden van het Titicacameer te zien. We hadden ons ingesteld op iets ernstig toeristisch, dus het kon altijd meevallen. Toen we eenmaal op de boot zaten, moesten we op het laatste moment plots van boot wisselen. Afijn, we gingen het water op. Het Titicaca meer is een schokkende 190 km lang en 80 km breed. Met een oppervlakte van 8340 vierkante kilometer, is het meer 3259 vierkante kilometer groter dan Brabant. De maximale diepte is met 280 meter niet duikende te bereiken. Het hoogste vaarbare meer ter wereld ligt om precies te zijn op 3812 meter hoogte en is voor 60% van Peru en 40% van Bolivia. Het vulkanische gebied was vroeger deel van de zee, gezien de zeepaard fossielen die hier in de bergen zijn gevonden. Nog een laatste funfact, wanneer je de kaart van het meer op zijn kop houdt, zie je een poema die een konijn bespringt. Google maar eens.
We bezochten één van de Uros eilanden op het meer. Het Uros volk zou honderden jaren geleden voor de Inca’s en daarna de Spanjaarden gevlucht zijn naar drijvende dorpjes op het Titicacameer. Zo’n boot ging toen maar zes maanden mee, ondertussen dankzij synthetische touw beduidend langer. In het droge seizoen leven ze ook op de platformen die in het meer ontstaan, maar in het natte seizoen komt er twee meter aan water bij. Vanuit onze boot zagen we kleine vogels die als Roadrunner over het water heen zoefden. We kwamen aan bij één van de vele Uros dorpen.
Het kunstmatige eiland was gemaakt van totora, een soort riet. Het voelde een beetje alsof we over een spons heen liepen. De Uros praatte de Aymara taal, maar hun president kon ook Spaans. We werden verwelkomd als een toeristische bende en daarna op een bootritje gezet. De meisjes die meegingen, zongen en gingen daarna met de hoed rond. De kapitein van onze boot, welke ook helemaal van totora gemaakt was, liet ons zien hoe ze het riet oogsten en eten. De meisjes begonnen daarna het haar van alle vrouwen te vlechten. Ook Sandra moest eraan geloven. Het was allemaal een behoorlijke attractie. Een man plofte zelfs neer in het midden van de boot, waarna de halve boot riep naar de meisjes om op te kijken voor zijn selfie. Het zijn wel mensen he, geen attracties.
Weer op het eiland kregen we een uitleg over hoe het eiland opgebouwd wordt. In het natte seizoen snijden ze blokken wortels van de totora los en binden deze blokken dan aan elkaar met touw. De wortels vergroeien vervolgens weer met elkaar in het water en op de wortels worden lagen en lagen aan totora stengels gelegd. Het duurt tot wel twee jaar om zo’n eiland te maken. Elke week worden er nieuwe stengels op het eiland gelegd om het geheel goed te onderhouden. Op het eiland stond een uitkijktoren en er waren dankzij de toeristenbijdragen zonnepanelen geplaatst. Na wat uitleg over dit alles startte de verkoop en gingen wij weer aan boord van onze toerboot.
Onze volgende stop was Taquile eiland. Hier leeft een gemeenschap met eeuwenoude gebruiken. Hier sprak iedereen nog Quecha, de taal van de Andes gemeenschappen. Het eiland voelde erg Mediterraans aan. Tijdens onze omelet lunch kregen we uitleg over de gemeenschap. De mannen breien hier en de vrouwen haken. Verschillende soorten mutsen gaven aan of je getrouwd of vrijgezel bent. Een bruiloft hier duurt een week, waarbij het bruidspaar stil moet zitten voor het feest. Dan was onze bruiloft toch leuker denk ik.
Vanaf 26 juli was het hier twee weken feest. Dit hield in dat er op het plein elke dag muziek gemaakt werd en in een grote cirkel gedanst. Er werd goed bier gedronken en aan de kant van het plein zaten de zwart geklede “autoriteiten”. Deze mannen en vrouwen deden niet mee met het feest. Ze keken toe en dronken bier. De vrijgezelle vrouwen droegen jurken met allerlei felle kleuren, deze bestonden soms wel uit twintig lagen. We liepen een stuk naar boven om wat meer uitzicht op het eiland en het Titicacameer te krijgen. In de verte zag ik een heel park aan zonnepanelen liggen. Ondanks oude gebruiken dus ook moderniseren. Terug op het plein werd er weer gedanst, of eerder gewoon in een cirkel gelopen met valse muziek. De kratten bier werden druk op en neer gesjouwd. Hierna gingen we de boot weer op, terug naar Puno.
Na een powernap op de boot keken we nog even rond ons heen vanaf het bovendek. Vanaf de haven liepen we naar het centrale plein van Puno. Hier besloot ik om eens een artikel op te zoeken over de Uros, geschreven door een stel dat op één van de eilanden overnacht heeft en de Uros heeft gesproken. Voor hen is deze toeristische attractie een conflict. Ze kiezen er namelijk voor, omdat deze manier de enige lijkt om hun cultuur nog levend te houden. Veel kinderen vertrekken naar het vaste land en daarmee zijn ze een uitstervend ras. Het koken voor toeristen en het fijne weefwerk dat ze trots lieten zien, is veertig jaar geleden aangeleerd om de toeristen te faciliteren. Laten we het een act wegens cultuurbehoud noemen.
Bij een cafeetje vonden we Sandra haar favoriete biertje. Een Belgische Delirium Red voor slechts negen euro… Na wat schrijven en lezen, keken we de foto’s van de bruiloft nog een keertje terug. De honderd foto’s keken we nu wat meer in detail, inzoomen op de vrolijke gezichten en blikken op de achtergrond. Over een maand of drie zouden we het volledige pakket krijgen, genoeg om nog naar uit te kijken. Vervolgens bleek op het centrale plein eindelijk de kathedraal open te zijn. Zo bombastisch als een kathedraal zou ik het niet durven noemen, maar hij was wel mooi. Het altaar had blauwe verlichting die zowaar gepast was. Bij het mooiste kapelletje wilden we een kaarsje aansteken. Die bleken later aan de deur verkocht te worden, dus we konden nog even terug. Net zoals in mijn gelofte van de bruiloft stonden we daar weer, met een klein traantje.
Even winkelen naar een fles Tacama wijn lukte vrij snel. Mijn favoriete fles stond er, maar die van Sandra helaas niet. Ondertussen hadden we wel trek, welke we stilden bij een pizzeria. Eigenlijk ben ik erop tegen om buiten Italië pizza te eten. Maar Puno was er zo belachelijk bezaaid mee, dat we wel moesten. Het smaakte gelukkig ook goed, inclusief de extra waterige knoflooksaus die we erbij kregen en overal overheen ging. Bij ons hotel haalden we onze tassen op en konden we een uurtje wachten met een kopje thee. Tot slot hadden we een taxi naar het busstation. Onze koffers waren ingecheckt en na wat wachten gingen we naar het perron. Plots kwamen we erachter dat je nog een ticket moest kopen van het busstation zelf! Daar stond net een gigantische rij, dus we holden die kant op. Met uiteindelijk nog tijd zat sprongen we in onze nachtbus naar Cusco. Om zes uur in de ochtend zouden we er arriveren.
Na wat matige slaap waren we in Cusco. De persoon voor mij had er namelijk een sport van gemaakt om zijn stoel continu te verstellen. Daarnaast was er midden in de nacht een vrouw die de bus wilde verlaten, maar de buschauffeur hoorde haar kennelijk niet. We hadden ons hotel een avond extra geboekt, zodat we meteen verder konden slapen in een bed. We belandden na een warrige incheck in een vierpersoonskamer waarvan de deur niet op slot kon. Er was veel licht en lawaai, maar toch was het heerlijk. Om half elf kregen we pas onze juiste kamer, dus we hadden de tijd voor ontbijt en om wat dingen te regelen. Helaas was ons huwelijkscadeau parachute springen daar geen van. We hadden twee bedrijven in Cusco gevonden, hoe vet zou het namelijk zijn om dit te mogen doen in de heilige vallei der Inca’s met het Andes gebergte op de achtergrond. Het ene bedrijf deed het niet langer hier en de andere zou vanaf volgend jaar pas beginnen. Dan maar een alternatieve skydive plek bedenken in Europa.
Voordat we Cusco konden gaan verkennen, was het tijd voor een speurtocht. De gids van onze Colca Canyon hike had mij namelijk gewezen op de beschadigingen van mijn wandelschoenen. Ze waren ondertussen al tien jaar oud, dus het was niet perse gek. De zolen begonnen goed los te raken. De eerste stop was een markt nabij ons hotel. Ik begreep daar met behulp van mijn beste Spaans dat de lokale schoenmaker aan het reizen was. We werden naar de volgende markt gewezen en na nog drie keer om de weg vragen waren we er. Bij de tweede schoenmaker van deze markt was het raak, voor omgerekend een tientje had hij de volgende dag beide zolen vervangen. Ik wilde ze eigenlijk snel laten lijmen, maar laten we het voor dit geld gewoon proberen. Ik kon elke vorm van reparatie in ieder geval goed gebruiken voor de Inca trail.
De lunch die dag waren bagels met als toetje een flink stuk bananenbrood met ijs. Gelukkig deelden we het laatste. Daarna doken we de kathedraal van Cusco in. Deze bestond maar liefst uit drie kerken die aan elkaar gebouwd waren. De eerste hadden we vrij snel gezien en de tweede was de daadwerkelijke kathedraal. Deze hing vol met allerlei schilderijen. De voornaamste was het laatste avondmaal, maar dan met een geroosterde cavia in het midden van de tafel. Het houten koor van de kathedraal was mooi, maar verbleekte nog steeds met die van Lima. Na een rondje liepen we door de derde kerk terug richting het plein.
Het centrale plein van Cusco oogde erg koloniaal dankzij de omringede gebouwen. Opzich te verwachten als je weet dat de Spanjaarden een einde wilden maken aan de hoofdstad van het Inca rijk. De fontein met een gouden beeld van een Inca strijder erop, was dan dus weer een goede fuck you naar de Spanjaarden. We werden op het plein geconfronteerd met aardig wat verkopers, die we vrij snel beu waren. Na een looproute door de stad ging het pinnen weer wat moeizaam. We moesten namelijk flink wat contant geld hebben voor de Inca trail, maar met een maximum van nog geen tweehonderd euro per keer ging dat wel even duren. Na een korte pauze in onze hotelkamer was de volgende stop salsa dansen, nog zo’n huwelijkscadeau.
Na lang buiten wachten, verwelkomde Cesar ons in zijn dansschool. De basis werd ons uitgelegd, waarna we voor de spiegel de eerste pasjes oefenden. Daarna gingen we met elkaar dansen en kwam er een vrouwelijke collega van Cesar bij, waardoor we door konden wisselen. Het tweede pasje werd aan het geheel toegevoegd en tot slot het pasje met de draai. Die ging me nog niet soepel af tegen het einde. Maar als je er rekening mee houdt dat mannen zo’n drie maanden nodig hebben voor de basis, viel het me alles mee. Het was erg leuk om te doen. Vrouwen leren het trouwens meestal in een week, gezien zij geleid worden. Best oneerlijk eigenlijk, want Sandra heeft natuurlijk al een gigantische voorsprong op me. Laten we nog veel gaan oefenen in de hotelkamers de komende weken.
Na acht keer pinnen bij een pinautomaat die elke keer een blauw scherm met allerlei piepjes gaf, hadden we genoeg geld uit de muur. Het personeel van de bank kwam zelfs een paar keer kijken of alles wel goed ging. Wij waren toch blij dat de creditcard elke keer weer uit de machine kwam. Daarna konden we betalen en inchecken bij de Inca trail en eten gaan zoeken. Eerst een klein hapje in de vorm van goede bruchetta met een pint bier waar muña in zat verwerkt. Een speciaal soort munt uit het Andes gebergte. De bruchetta en het bier bleek zo lekker dat we er bleven. Een linzenhamburger en vegetarische saltado. Na wat salsa oefenen was het weer slaapjestijd.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096356 [countryId] => 147 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 111 [author] => Jirry [cityName] => Cuzco [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,cuzco [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-10-op-weg-naar-de-inca-trail ) [7] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-08-01 [title] => Update 9: Hoogterecords en een canyon [message] =>Na een beknopte stapavond ontwaakten we weer in Arequipa. De sprint shootout van de formule 1 hadden we gemist, dus die keken we nog even vanuit bed terug. Op het gemakje, waardoor we door misinformatie het ontbijt gemist hadden. Toch kregen we nog een eitje en wat brood gelukkig. We pakten vervolgens een Ubertje naar Ruta de Sillar. Hier konden we de oorsprong zien van de witte stad Arequipa. Vrijwel alle gebouwen in de stad zijn gemaakt van witte lava steen. De steengroeve is ondertussen open gesteld tot het publiek en er zijn allerlei beelden te bewonderen. Een flink toeristische stop, zo bleek. We werden namelijk vrij spoedig geconfronteerd met busladingen Zuid-Amerikaanse toeristen die overal mee op de foto moesten. Maar echt overal mee.
Als eerste beeld was er een paard, deze werd systematisch beklommen om met meerdere poses fotomodel op te spelen. Het was echt humoristisch om te zien. Tegelijkertijd had het paard wel echt veel details en was het oprecht een kunstwerk. Het volgende idool was een hart van drie meter hoog. Hier stond letterlijk een rij van twintig man klaar om ermee op de foto te mogen. Met een professionele fotograaf ernaast. Wij liepen via de kerstman naar de kerststal, welke ook continu beklommen werd. In de kaarsrechte lavasteen was vervolgens een namaak gemaakt van de befaamde rotsenstad Petra in Jordanië. Richting het einde maakten we een ommekeer langs de llama’s en de eerste condor. Een extra toegang gaf ons een beer, adelaar en een leeuwenhoofd dat leek als de toegang tot de schatkamer van Aladdin. De rij voor de tweede condor was de laatste, tijd voor een Ubertje terug.
Dat bleek vrij lastig, dus het werd na lang wachten een taxi voor ietsje duurder. De lunch vinden was ook lastig, maar uiteindelijk vonden we een schattig maar toeristisch straatje. De bediening hebben we zelden zo slecht meegemaakt. Het geschuifel naar onze tafel viel als eerste op, maar het gerecht dat gebracht werd verkeerd benoemen was ook een goede. Misschien is Mexicaans in Peru sowieso geen goed idee. Op weg naar het museum van die middag pikten we wat kaas ijs op. Je zou zeggen dat dat een Hollandse uitvinding is, maar hier in Arequipa stikte het ervan. Op het centrale plein stuitten we op een trouwerij. Het leek oprecht een act. Echter toen de witte limousine bekleed met witte bloemen aan kwam zetten, gaven we die aanname op. Het was een heuze optocht van als Inca condor verkleedde dansers, gevolgd door acht danseressen in lichtblauwe jurken. Zo stuit je toch elke keer op iets bijzonders.
Daarover gesproken. Vlak voordat we het museum van Juanita indoken, kwam er een vuilniswagen langsrijden. We hadden deze al gehoord, want er werd op een standje herhaling met degelijk volume een instrumentele versie van “Diep in de zee” van de Disney film Ariel gedraaid. Zelfs ik was er gek van geworden na een dagje denk ik. Het Museo Santuarios Andinos had een verplichte tour en deze begon over vijf minuten. Wij waren de enige twee gringo’s, dus het werd een Engelstalige privé tour. Het begon met een film over de expeditie van Johan Reinhard naar de top van de Nevado Ampato, een berg in de Andes van maar liefst 6288 met hoog. In september 1995 was de naastgelegen vulkaan Sabancaya aan het uitbarsten, dus de expeditie was een race tegen de klok.
Tijdens de expeditie zijn diverse In a graven gevonden. Allemaal van kinderen die geofferd waren aan de goden. De Inca’s zagen bergen als goden die konden doden met behulp van vulkaan uitbarstingen en lawines. Deze konden enkel tevreden gesteld worden met het ultieme offer, het leven van een kind. Bijna twee dozijn aan vergelijkbare Inca offers zijn gevonden in het Andes gebergte. Door de eeuwenlange koud en ijs waren de lichamen perfect bewaard gebleven. Hoewel ze niet gemummificeerd zijn, zijn het wel mummies te noemen. Na de film gingen we door naar diverse artefacten die tijdens de expeditie gevonden zijn.
We begonnen met wat offerschaaltjes. Alles lag er in tweetallen, omdat de Inca’s geloofden in dualiteit. Veel schaaltjes hadden afbeeldingen van een eend. Een belangrijk dier in het Inca geloof omdat deze met alle drie de werelden in contact stond. Eenden kunnen immers vliegen, lopen en duiken. Hemel, aarde en onderwereld. Er lagen poppetjes met kleding en minuscule gezichten die toch veel detail hadden. Er lagen schelpen uit de jungle van Ecuador waarvan de warmte van het water daar de schelpen een rode kleur kon geven. Zo kon voorspeld worden of het El Niño weerfenomeen nabij zou komen. Ondertussen waren we bij de kleding van de geofferde kinderen aangekomen. De jongste was slechts zes jaar oud en de oudste veertien. De kleding was met diepgaand detail geweven. Kinderen werden door de Inca heersers uitgekozen en verbleven daarna weg van hun familie in een speciale woning tot hun offer.
Als laatste volgde de kamer waar het lichaam van Juanita lag. Dit meisje was twaalf jaar oud toen ze naar de ijzige piek boven de zesduizend meter gebracht werd. Hier kreeg ze chicha, een gefermenteerde drank gemaakt van maïs. Dit, de koud en de uitputting brachten haar in slaap. Met een klap op haar hoofd werd het uiteindelijke offer gemaakt, zonder bloed. Ze is vernoemd naar haar ontdekker, Johan, in het Spaans Juan. Ze lag nu in een vriezer die haar op -20 graden hield, net als haar voormalige graf. Het zicht op het lichaam van een meisje dat vijfhonderd jaar lang bewaard is gebleven, was spookachtig. Ze lag nog steeds in de foetushouding waarin ze haar begraven hadden. Haar handen in een rustige pose om haar benen gewikkeld. Een deel van haar gezicht leek verbrand, omdat ze vijftien dagen buiten haar graf heeft gelegen. Dit omdat ze door de vulkaanuitbarsting uit haar graf gerold was, de berg af. Daarnaast zagen we kale plekken ontstaan op haar hoofd. Haar gitzwarte haar was perfect bewaard gebleven, maar zelfs deze koud vertraagd het ontharingsproces niet oneindig. Na een paar minuten lieten we Juanita weer met rust. Slaap zacht.
Terug in ons hotel zetten we de sprint race van de formule 1 aan. Even een rustmomentje. Daarna liepen we weer naar de mirador in Yanahuara. Nu wel met zonsondergang en het was er nog drukker dan de vorige keer. Avondeten hadden we in Zig Zag. We waren vanavond team vlees. Het voorgerecht was een verzameling van allerlei lokale lekkernijen. Kaasjes, verschillende stukjes vlees en erg lekkere sausjes. Voor het hoofdgerecht kregen we een papieren slabbetje om. De drie stukjes vlees werden namelijk op een plaat van vulkaansteen gebracht. Beiden hadden we een stukje alpaca om te proberen. De smaak en structuur zat tussen kip en een stukje varkenshaas in. Eigenlijk best lekker. Maar laten we de lijn hier trekken en de cuy (cavia) overslaan. Na wat cocktails sloten we af met truffel en een iets te groot glas chicha. Onze terugweg naar het hotel ging langs tal lange picknicktafels die de halve avond al met veel geschreeuw opgebouwd werden. Hier zaten vooral locals te eten en gewoon te genieten van het leven. Bij de kleine miss verkiezing op het plein was het best druk, maar niet heel interessant. Nu snel inpakken voor de vroege pick-up om half vier.
De pick-up kwam uiteindelijk een half uur later dan verwacht. Wij waren er relax bij, maar de deurwaarder van ons hotel werd toch wat zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat hij zelfs even het nummer op onze tickets belde. In de bus sliepen we nog even tot aan het ontbijt. Hier lagen ook wat coca bladeren voor ons klaar. Precies, dat spul waar cocaïne van wordt gemaakt. Voeg aan deze bladeren wat kerosine en urine toe, stamp het fijn met je blote voeren en laat het lekker fermenteren. Het werd in de centrale jungle van Peru volop gedaan en ondertussen is Peru cocaïne land nummer één. De gedroogde coca bladeren hadden hier echter een andere functie, namelijk tegen hoogteziekte.
We hadden er in Quito al te maken mee gehad, maar vandaag gingen we als eerste stop naar Chivay op 3800 meter hoogte. Deze toeristenbende had veel souvenirs en alpaca’s met zonnebrillen die tegen betaling op de foto mochten. Ook was er een Colca sour, een twist op de nationale cocktails. Cactus sap dat leek op kiwi met pisco. Een fris begin van de dag. Onze bestemming was die dag de Colca canyon. Ooit de diepste canyon ter wereld en nu de op drie na diepste. We stopten eerst bij een verzameling agricultuur terrassen van de Wari stammen en daarna Cruz del Condor. Vanaf hier hadden we zicht in de 1100 meter diepe canyon tot aan de Colca rivier. Ook is er hier de kans om de Andes condor te zien. Deze vogels met een spanwijdte van vier meter leven alleen op deze enorme hoogte. Veel tijd hadden we hier echter niet om ze te spotten, wij gingen namelijk hiken. Wel stonden er twee mensen verschrikkelijk verkleed als condor, met zowaar een rij om met ze op de foto te gaan.
Onze wandeling begon op 3300 meter hoogte. Bij een hutje konden we onze backpacks opslaan en voor drie soles (75 cent) een bamboestok kopen. Dit bleek de beste aankoop ooit. We gingen namelijk een pad van zes kilometer naar beneden tot aan het dal van de canyon. De besneeuwde bergtoppen die we in de verte zagen, zijn het begin van de enorme Amazone rivier. Nog een bestemming van deze reis. Vrij snel al werd ons wandelen beloond met prachtige uitzichten. De rotsen waren geel van het zwavel, rood van het koper of gewoon grijs met wat begroeiing. De brandende zon maakte het erg warm, maar het was nog goed te doen.
Met drie stelletjes (Frans, Peruaans en wij) liepen we op redelijk hetzelfde tempo, terwijl een tweede Frans stel en een Spaanse ver voor ons uitliepen. Zij waren een uur voor ons bij de brug in het dal, waar wij er drie uur over gedaan hadden. Vanaf de brug hadden we een mooi uitzicht op de Colca rivier. Na een kilometer extra waren we bij onze lunchplek. Een vegetarisch soepje en de lomo saltado waren erg goed bereid. Daarna konden we in het gras relaxen en ons water bijvullen. Onze vier liter water was al op, te danken aan de brandende zon.
De zeven kilometer die nog volgde tot onze slaapplek, was gemengd klimmen en dalen. De andere kant van de rivier was beduidend meer begroeid. We passeerden cactussen, aloë vera en agave. Onze gids liet ons planten zien die roken naar deet, tegen de muggen. Ook een plant die muntachtig rook en zou helpen tegen onder andere een goede griep. Bovenin de andere kant van de canyon zagen we tot wel vijf condors rondvliegen. Zelfs vanuit deze 1100 meter diepte leken ze enorm. Na nog wat wandelen stuitten we op Inca agricultuur terrassen. De laatste meters naar onze oase voor de dag passeerden we een waterval en staken we een gammel bruggetje over.
Sandra en ik hadden een privé huisje met douche, want het was nu eenmaal onze huwelijksreis. Deze kamer met drie bedden zat wel vol met beestjes. Na een snelle douche (koud water met eerder een nevel dan een straal) liepen we in de schemering richting het zwembad. We verwachtten ijskoud water, maar dit was juist goed te doen. Plus wat een omgeving zaten we in! Omringd door de rotswanden met als enige geluid in de verte de stroming van de Colca rivier. Zwemmen was ook even een lekkere andere beweging.
Na even kletsen met wat andere toeristen, waaronder een Braziliaan, kwam het avondeten. Het was bijzonder grappig om te zien hoe een van de Franse stellen geen enkel benul had hoe je spaghetti moet eten. Daarna gingen we snel slapen. De muren van onze kamer waren ondertussen bezaaid met pissebedden. We hadden spinnen op bed, voor de deur lag iets dat leek op een mini schorpioen en onder mijn rugzak kwam een kakkerlak vandaan. Dit was een goede oefening voor de jungle. We vielen in slaap met het geluid van de Colca rivier. Plus het geluid van allerlei beestjes buiten. Beestjes, beestjes, beestjes.
De volgende dag hiken begon om half vijf. Vanaf 2200 meter was het doel 3300. Drie uur alleen maar steil omhoog. Uitgerust met een hoofdlampje, zagen we goed de sterrenhemel en werd Jupiter ons aangewezen. We haalden ergens een groep in, die geadviseerd werd om de lokale taxi omhoog te nemen. Oftewel te paard voor twintig euro. Deze dames hadden gister al zichtbaar moeite met de afdaling, laat staan hoe dit ze dan af zou gaan. Ze bleken al een half uur eerder dan ons gestart te zijn, dus het feit dat we ze nu al ingehaald hadden zei genoeg. Na een tijdje liep ik alleen met Sandra en was ons reisgezel vooruit gegaan. Onze gids liep ondertussen een eind achter ons.
Deze klim was best pittig te noemen. Gelukkig waren we bewapend met onze bamboestokken om de steile treden te trotseren. We keken uit op bergtoppen met vers gevallen sneeuw. Naarmate het meer en meer licht werd, zagen we de sneeuw weer langzaam verdampen. De sterrenhemel maakte plaats voor een helder blauwe lucht, gelukkig liepen we nog in de schaduw. Tijdens een verdiend rustmoment keek ik naar boven. Een condor! Hij zoefde tientallen meters boven ons uit, maar verdween weer achter een rots. Daarna zweefde hij recht boven ons, waardoor we de veren in zijn vleugels goed konden zien tegen de blauwe hemel. Dit gaf ons de energie om de laatste meters naar boven te maken. Onze gids kwam bij ons en wist gelukkig te vertellen dat het nog maar twintig minuten verder was. Eenmaal boven hadden we een enorm gevoel van ontlading en een prachtig uitzicht als beloning. We hadden er netjes drie uur over gedaan, die Inca trail ging wel goedkomen. Hoewel we de spierpijn van deze Colca hike nog een aantal dagen met ons mee zouden dragen. Dank alvast aan de hoge stoepen van Puno.
Richting het ontbijt was het vlak wandelen, letterlijk een verademing. De rest van ons clubje verwelkomde ons en had er slecht 10-30 minuten korter over gedaan. Na goed eten en even uitrusten bracht een bus ons weer naar onze backpacks. Precies toen vloog een condor vlak boven de bus. De witte veren bij zijn hals en zijn rode gierenkop waren super goed te zien. We stopten nog bij een prachtig uitzicht. Weer keken we uit op een Wari agricultuur, maar dit was meer een schilderij. De terrassen waren prachtig bewaard gebleven door de tijd heen. Een aantal werden zelfs nog steeds gebruikt voor landouw. Links bovenin dit schilderij waren er besneeuwde bergtoppen en rechts onderin de Colca rivier die zelfs vanaf deze afstand te horen was.
De volgende stop was een hot spring. Het was er erg druk, maar de 38 graden warme baden waren een hemel voor onze beenspieren. Na het opwarmen doken we al glibberend over de stenen de ijskoude rivier in om weer af te koelen. Om vervolgens weer lekker op te warmen. In de bus naar de lunchplek moesten we op twee Peruaanse dames wachten, die bij de vorige stop ook al de laatste waren. Ondanks de tijden die steeds afgesproken waren. Dit elimineerde helaas onze lunchtijd. We namen afscheid van onze groep, waarna we met al onze spullen op het plein van Chivay werden afgezet. We kregen vijf minuten om eten te scoren en hebben uiteindelijk twintig minuten in de bus zitten wachten voor vertrek. Op potverdorie die vrouwen die de lokale taxi gepakt hadden en dus royaal hebben zitten lunchen!
We hadden dit keer een wel erg luxe bus met gratis water, heerlijke stoelen en brede ramen. Gedurende de rit van ruim zes uur naar Puno zouden we nog diverse toeristische stops maken. We hadden uitzicht op besneeuwde bergketens toen we naar het hoogste punt van de rit gingen. Op een schokkende 4900 meter hoog stapten we uit. Een nieuw hoogterecord voor ons beide. Gewoon met een bus even naar 4900 meter hoogte, dat heb je in Europa niet. Vanaf dit hoogste punt zagen we 360 graden om ons heen bergtoppen en vulkanen. We reden door en belandden op een vlakte. Een vallei midden al dit hoogs. De bus passeerde grazende alpaca’s en lama’s met hier en daar een toefje sneeuw.
Het was hier op hoogte best koud. Terwijl Sandra aan het slapen was, manifesteerde dit zich door een flinke hagelbui. Bij nog een stop met uitzicht op de Misti vulkaan, dit keer vanuit een andere hoek, hadden we een Inca thee. Thee met onderandere eucalyptus en coca bladeren. De coca bladeren zouden helpen met het uitzetten van je aderen, wat hoogteziekte zou voorkomen. Deze hoogteziekte ontstaat doordat de lagere luchtdruk op hoogte zorgt dat je longen minder zuurstof op kunnen nemen. Je hartslag draait vervolgens overuren, waardoor er uiteindelijk juist te veel zuurstof naar je hersenen gaat. Dit uit zich in flinke hoofdpijn en een algeheel naar gevoel. Een dame in de bus kon wel wat coca gebruiken. Tot huilen aan toe greep ze naar haar hoofd. Gelukkig waren we alweer aan het afdalen, want uiteindelijk helpt dat het beste.
Alpaca boerderijen maakten plaats voor watertjes met flamingo’s. Op 4400 meter hoogte stopten we bij een lagune genaamd Lagunillas. Een deel van de lagune leek bevroren en er lagen diverse eilandjes in. Een grote bijna volle maan begon haar licht al te verspreiden over het meer. Wederom een mooi uitzicht, van de ontelbare uitzichten die we ondertussen al gehad hadden. Weer in de bus reden we langs een meer bezaaid met flamingo’s. Toch niet zoveel als we op Bonaire hebben gezien. Vanaf het busstation hadden we een tuctuc naar het hotel. Net als in Azië lekker goedkoop en met de backpacks op schoot. Het was goed fris buiten hier in Puno, maar we zaten dan ook op 3800 meter hoogte. Na wat hamburgers werd de ijskoude douche na verloop van tijd toch ietwat warm gelukkig. In bed onder tal van dekens konden we nog even de formule 1 race terugkijken. Althans, zo lang tot
onze ogen dicht vielen na deze lange dag.
[userId] => 380217 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5096242 [countryId] => 147 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 160 [author] => Jirry [cityName] => Puno [travelId] => 528884 [travelTitle] => Huwelijksreis [travelTitleSlugified] => huwelijksreis [dateDepart] => 2023-07-11 [dateReturn] => 2023-08-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Peru [countryIsoCode] => pe [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/135/299_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => update-9-hoogterecords-en-een-canyon ) [8] => stdClass Object ( [username] => jirrypons [datePublication] => 2023-07-28 [title] => Update 8: De gringo trail gaat verder [message] =>We ontwaakten die ochtend midden in de woestijn. Weer hadden we uitgeslapen, maar dat was geen probleem want onze tour begon pas om elf uur. We hadden de Red Bull buggy en boarden vandaag, met verder alleen onze chauffeur. De chauffeur zelf was meer een Hamilton fan. Met onze vierpuntsgordel aan racete hij ons door de woestijn. Het was bewolkt, maar qua temperatuur prima. Op onze buik gingen we op de boarden liggen en zoefden we naar beneden. Het luide gegiechel van Sandra op haar sandboard weerklonk tussen de zandheuvels. De heuvels waar we vanaf gingen, werden steeds hoger en steiler. Zand zat ondertussen in onze broekzakken en diep in onze sokken. Ook werden we nog even goed door elkaar geschud in de buggy, totdat we halverwege een flinke berg afgezet werden.
Het zonnetje brandde ondertussen fel, terwijl we van het uitzicht op de oase en omringende zandpieken genoten. Ik wilde helemaal door naar de top. Het pad dat ik had gekozen, was natuurlijk veel te steil, dus ik was blij toen ik er was. Mooi uitzicht en weer terug naar Sandra. Ondertussen zaten onze schoenen tot de nok vol met zand. We hadden lunch in een restaurant met een gezellige binnentuin, een oase in een oase. Voordat we vertrokken naar het volgende vermaak, wilden we de volgende nachtbus nog even boeken. Plots waren ze allemaal uitverkocht! Opzich ook wel logisch met de feestdagen in het vooruitzicht. Na wat google werk waren we een ons onbekende busmaatschappij tegen gekomen. We konden betalen met creditcard die zelfs om een extra controle vroeg. Moet vast goedkomen…
We pakten een taxi naar Bodega Tacama, waar we begonnen met een privé tour. Weer een huwelijkscadeau. Dit was de allereerste wijngaard van Zuid-Amerika. De Spanjaarden zijn er in 1540 mee begonnen omdat ze dan geen wijn meer hoefden te importeren vanuit Europa. Natuurlijk voor de kerkdiensten. Het is door verschillende handen gedaan door de jaren heen, maar nu al vijf generaties een familiebedrijf. Ze maken ongeveer een miljoen liter per jaar aan diverse soort wijnen en pisco. De zoete wijnen van zo’n 8-9% alcohol blijven in Zuid-Amerika en alle droge wijnen (40% van hun productie) gaan naar Europa. Na een korte film liepen we de ruimte in waar de wijn in metalen vaten lag te rijpen. Onderin de ruimte stonden ijken houten vaten, uit Frankrijk, want hun vinoloog kwam daar vandaan. Langs de vaten waaruit geproefd werd, kwamen we bij het oude productiematerieel. Oude pompen en afvulmachines, het stond er allemaal. Daarna kwam het leukste: proeven!
Als eerste kregen we een glas witte wijn die een mix was van drie verschillende druiven. Lekker fris en een goed begin van elke proeverij. De rode wijn die volgde, was ook samengesteld uit drie soorten druiven en duidelijk favoriet van onze gids. Hij pakte er maar een glaasje voor zichzelf bij. De rosé die volgde had een licht bubbeltje en was een van de zoete wijn die hier in Zuid-Amerika bleef. Prima qua smaak maar het sloot inderdaad niet zo aan op onze Europese tongen. Rood bleef het lekkerst, dus onze gids schonk deze lekker door. Wederom ook voor zichzelf. Tot slot kwam de nationale sterke drank pisco om de hoek kijken. Heerlijk zacht was deze. Sandra vond deze als mijn whisky’s smaken. Vrees niet, de scheidingspapieren liggen nog niet klaar, maar een goed gesprek was wel noodzakelijk. Voor wie overigens aan het tellen is; inderdaad, we voelden de alcohol.
Na de proeverij gingen we naar een binnenplaats met een centraal geplaatste fontein en een klein kerkje. Vanaf de oude beltoren keken we uit op de enorme wijngaard met op de achtergrond het Andes gebergte. Een plaatje. In het restaurant van de wijngaard kozen we twee rode wijnen van het hogere segment. Daar kregen we absoluut geen spijt van. Puur toevallig hadden we nog voor onszelf de beste keuze gemaakt. Met wat dikke friet en huancaina saus konden we een beetje een bodem leggen. Wat een heerlijke plek hadden we weer gevonden. Onze taxichauffeur voor deze middag stond er nog, met onze backpacks in zijn achterbak. Op naar de bus.
Bij het busstation van Ica waren we nagenoeg de enige gringo’s op straat. We liepen wat rond op zoek naar broodjes voor onderweg. Voor nagenoeg niks hadden we prijs, waarna we nog even de kerk indoken. Op de bovenste verdieping van het busstation waren zes vrouwen hun dans voor de onafhankelijkheidsdag aan het oefenen. Een man regelde de muziek en de tips en tops. Grappig om even naast te zitten. Bij het inleveren van onze bagage kwamen we maar liefst vijf Nederlanders tegen. Allemaal hadden we nagenoeg dezelfde reisplannen. Onze route heet dus met recht de gringo trail. Na een half uur vertraging en drie uur onderweg waren we in Nazca aangekomen. Die tien minuten wandelen om elf uur in de avond met onze backpacks en hele hebben en houden was misschien niet zo slim. Maar dat bedachten we beide na vier straten pas. Heelhuids aangekomen in dit basic hotel (Hostal Brabant, we deden het voor de naam) voor één nacht gingen we snel slapen.
De ochtend begon met proviand scoren voor deze ochtend. Na het uitchecken konden we wachten op onze pickup. We werden afgezet op het kleine vliegveld van Nazca om te gaan doen wat elke gringo doet. De Nazca lijnen vanuit een klein vliegtuigje bekijken. Na het wegen en betalen van de vliegveld belasting mochten we wachten. Dat wegen was overigens omdat mensen boven de 100 kilo een tweede stoeltje aan moeten schaffen. Het was best bewolkt en daarom was opstijgen nog zonde. We hadden de tour zo vroeg mogelijk geboekt voor het beste zicht in de ochtend, wat we dan ook zouden krijgen ook. Gelukkig hadden we genoeg vermaak mee, we waren voorbereid.
Toen werden onze namen geroepen en gingen we los. Het opstijgen ging soepel en na een paar minuten vliegen kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid. De omgeving was al prachtig, maar de echte attractie waren de Nazca lijnen. Vijfhonderd vierkante meter aan 800 lijnen, 300 vormen en 60 figuren. Gemaakt tussen 900 voor en 600 na Christus door de Nazca cultuur. Simpelweg gemaakt door de bovenste laag grond vrij te maken. Dankzij het gebrek aan regen en wind in deze woestijn is het allemaal super goed bewaard gebleven. Hoe ze dit geheel hebben kunnen maken zonder luchtcapaciteit is echt te bizar voor woorden. Zulke rechte lijnen, duidelijk figuren, hoe dan? Je gaat bijna automatisch aan aliens denken, zoals er voldoende alternatieve theorieën zijn.
Als eerste kwam het figuur van een mannetje ons begroeten. Ze noemden deze de astronaut. Aliens!? Daarna volgde duidelijk een aap met een gekrulde staart. Die staart lag in een perfecte krul, wederom: hoe dan!? Een condor volgde met een vleugelwijdte van een schokkende 130 meter. Bij een uitkijktoren, de enige manier om een paar van de lijnen zonder vlucht te zien, zagen we een hagedis, een boom en een vogeltje. Ook de lijnen en geometrische vormen waren op hun eigen manier indrukwekkend. Het leek wel de plattegrond van een religieuze stad die nooit gebouwd is. Als afsluiter kregen we nog de kat, Sandra haar favoriet. Na een soepele landing waren we weer een mooie ervaring rijker. Wederom een mooi huwelijkscadeau!
Na de vlucht hadden we best wat tijd te doden in Nazca. Wat niet hielp, is dat er verder vrij weinig te doen was. Tijdens ons broodje eten in het park kwam er plots een begrafenisstoet voorbij. Er reed een bijzonder wagentje mee dat vrolijke 90’s muziek draaide. Hij leek er totaal niet bij te horen, maar toch ook weer wel. Er werd om de haverklap van nummer veranderd, maar de stoet leek hem te accepteren. Een pickup verscheen achteraan de stoet, welke nog hardere muziek draaide. Veel mensen waren te voet en de kist werd door zes man gedragen. Ze stopten voor een huis en draaiden de kist naar het huis toe. Vanaf het balkon keken diverse vrouwen toe. Er werd luid geklapt. Wellicht was dit het huis van de overledene?
Gezien we niet 100% vertrouwen hadden in onze nachtbus, gingen we verifiëren of alles goed gegaan was. Het bedrijf heette Tacna en we hadden het niet gezien bij het busstation tijdens onze aankomst. Nu bleek er nog een ander busstation te zijn, waar meer bedrijven aan het adverteren waren. Toch een fijne opluchting toen er een Tacna winkeltje was. De vrouw achter de balie heeft het tot twee keer toe voor ons gecontroleerd, maar het leek goed te komen. We hadden een nachtbus. Toch bleef het raar dat we minder dan de helft van de kosten die de website aan gaf hebben moeten betalen. Ook vele malen goedkoper dan de bussen die we eerder gevonden hadden. Maar extra goed op onze spullen letten en voorbereiden op weinig comfort.
Terug in het park schetsten we een plan voor de eindbestemming van deze busreis, Arequipa. Daarna hadden we weer een set lunch voor €5 totaal. Dit blijft een goed concept. Met een biertje zat ik weer eens te schrijven en Sandra een boek te lezen. Ons relaxmomentje. Hoewel jullie niet moeten onderschatten wat voor zwaar werk het produceren van deze literaire hoogstandjes is. Er kwam wel een moment waarop we het hangen beu werden, dus tijd voor een museum bezoek.
Het museum ging over de Nazca cultuur en we kregen een boekwerk met Engelse uitleg mee. Er zijn erg weinig wapens binnen deze cultuur gevonden, dus de aanname is dat ze vreedzaam waren. Diverse potjes, stukjes kleed en natuurlijk offers. In dit geval menselijke schedels met touwen door het voorhoofd. Zo konden de hoofden eenvoudig opgehangen worden. Buiten was er een aquaduct te zien. Die oude culturen hebben er door heel Peru velen gebouwd, waarvan er verrassend veel nog steeds gebruikt worden.
Vegetarisch uit eten was die avond weer eens gelukt. Ceviche zonder vis en pasta met groentjes. Daarna de backpacks ophalen en gaan hangen op een nieuwe locatie: het busstation. Altijd fijn zo’n nieuwe hangplek. De bus die we zo vreesden, bleek super geregeld te zijn. De beste busrit van de hele reis. In het begin van de rit zetten we de mp3tjes aan van onze trouwtelefoon. Op onze bruiloft hadden we naast ons gastenboek een telefoon waarop men een voicemail in kon spreken. Dit zorgde gelukkig voor hilarische berichten en wat leuke verrassingen. Nagenieten.
Ik heb zelden zo goed geslapen in een nachtbus. We waren ondertussen in de bergen belan