Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Nepal
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Nepal
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Op vakantie gaan met je kinderen kan behoorlijk stressvol zijn. Aangezien een vakantie juist bedoeld is om tot rust te komen, is dat niet bepaald prettig. Alhoewel kinderen een vakantie over het algemeen erg leuk vinden, valt hun dagelijkse structuur wel weg. Dit leidt ertoe dat ze sneller gestrest en geprikkeld zijn. Logischerwijs heeft dit ook gevolgen voor jou als ouder. De kans is groot dat ook jij gestrest raakt. Gelukkig zijn er genoeg manieren om stress tijdens een vakantie te verminderen. Niet alleen bij je kinderen, maar ook bij jezelf. In dit artikel geven we je de ultieme checklist voor een stressvrije vakantie met kinderen.
Om te beginnen is het aan te raden om van tevoren een duidelijke planning te maken voor jullie vakantie. Hoe gaat de reis? Waar verblijven jullie? Wat gaan jullie allemaal doen? Op die manier behoud je een bepaalde structuur die automatisch leidt tot rust. Het is aan te raden om niet alleen vóór de vakantie te bespreken wat er allemaal gaat gebeuren, maar om ook tijdens de vakantie goed te blijven communiceren. Wil je alvast goed beginnen? Boek dan nu je vliegtickets. Zo weet je zeker dat je vakantie doorgaat en wordt er al snel meer duidelijk over de data. Op zoek naar een goede deal?Vind goedkope vliegtickets bij Transavia.
Nadat je planning staat, is het op de vertrekdag tijd om naar het vliegveld te gaan. Voor de vlucht is het uiteraard belangrijk om alle documenten op orde te hebben, maar zeker ook om de tijd te nemen. Je weet namelijk van tevoren niet hoe druk het op de luchthaven is. De kans is groot dat het proces van inchecken en de douane langer duurt dan gehoopt. Je kunt je hier goed op voorbereiden door ruim van tevoren aanwezig te zijn.
Eenmaal aangekomen op de vakantiebestemming is het belangrijk om het goede voorbeeld aan je kinderen te geven. Dit doe je door zelf relaxt te zijn. Je kinderen worden hierdoor namelijk ook rustiger. Deze combinatie maakt je vakantie al snel een stuk minder stressvol. Vergeet daarnaast ook niet te genieten. Alhoewel het proces van reizen veel concentratie vergt, is het ook belangrijk om van je vakantie te genieten.
Verder is het belangrijk om je kinderen juist op vakantie de benodigde aandacht te geven. Zeker voor kinderen is het namelijk niet niks om naar een compleet andere omgeving af te reizen. Door ze veel aandacht te geven, worden ze al snel rustiger. Geef ze daarnaast ook wat meer tijd om te slapen. Gezien de vele indrukken die een nieuwe omgeving met zich meebrengt, raken kinderen op vakantie doorgaans sneller vermoeid.
Met je kinderen op vakantie gaan kan de nodige stress opleveren. Gelukkig zijn er genoeg manieren om dit te verminderen. Zo kun je beginnen met het maken van een duidelijke vakantieplanning. Hiermee geef je jezelf en de kinderen structuur. Daarnaast is het belangrijk om op de reisdag op tijd op de luchthaven aanwezig te zijn. Ben je goed aangekomen? Geef dan het goede voorbeeld aan je kinderen door zelf ontspannen te zijn en vergeet niet om je kinderen genoeg aandacht te geven.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => ultieme-checklist-stressvrije-vakantie-met-kinderen [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/86/86_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 85 [date] => 2023-05-08 [title] => Vakanties naar Turkije weer erg in trek [text] =>Na een periode van afgenomen interesse, is het aantal boekingen voor vakanties naar Turkije aanzienlijk gestegen. Steeds meer reizigers kiezen ervoor om hun vakantie door te brengen aan de Turkse kust, met name vanwege de prachtige stranden, rijke cultuur en gunstige prijzen. Dit prachtige land, gelegen op de grens tussen Europa en Azië, heeft alles in huis voor een onvergetelijke vakantie. Of je nu op zoek bent naar een ontspannen strandvakantie, een culturele rondreis of een bruisend uitgaansleven, Turkije biedt het allemaal. In dit artikel nemen we je mee langs tien redenen waarom Turkije weer enorm in trek is als vakantiebestemming.
Een van de redenen waarom vakanties naar Turkije zo populair zijn, is het grote aanbod van all-inclusive resorts. Deze accommodaties bieden vakantiegangers een zorgeloze ervaring, waarbij eten, drinken en diverse faciliteiten bij de prijs zijn inbegrepen.
Turkije staat bekend om haar rijke geschiedenis en cultuur, met talloze historische bezienswaardigheden die het bezoeken waard zijn. Denk bijvoorbeeld aan de archeologische site van Efeze, het indrukwekkende Pamukkale of de bijzondere rotsformaties in Cappadocië.
De gastvrije en vriendelijke Turkse bevolking draagt bij aan de populariteit van het land als vakantiebestemming. Toeristen worden warm onthaald en kunnen genieten van de heerlijke Turkse keuken en lokale tradities.
Turkije heeft een uitgestrekte kustlijn met talloze prachtige stranden en baaien. Populaire badplaatsen zoals Antalya, Bodrum en Marmaris bieden vakantiegangers de mogelijkheid om te zonnen, zwemmen en te genieten van diverse watersporten.
Het aangename klimaat in Turkije maakt het land een ideale bestemming voor zowel zon- als cultuurliefhebbers. De zomers zijn warm en zonnig, terwijl het voor- en najaar mild en aangenaam zijn – perfect voor het ontdekken van bezienswaardigheden of het maken van wandeltochten.
Een vakantie naar Turkije is vaak voordeliger dan naar andere Europese bestemmingen. Dit geldt zowel voor de accommodaties als voor eten, drinken en activiteiten. Hierdoor is Turkije een aantrekkelijke optie voor gezinnen en budgetreizigers.
Vanuit Nederland zijn er directe vluchten naar diverse bestemmingen in Turkije, waardoor het land eenvoudig en snel te bereiken is. Bovendien zijn er regelmatig aantrekkelijke aanbiedingen en last-minute deals beschikbaar.
Voor wie graag het nachtleven induikt, biedt Turkije diverse mogelijkheden. Steden zoals Istanbul, Antalya en Bodrum staan bekend om hun bruisende uitgaansleven, met trendy bars, clubs en restaurants. Ook zijn er in verschillende badplaatsen gezellige boulevards te vinden met een ruim aanbod aan uitgaansgelegenheden. Een vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren. Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften. Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis? Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant. Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde. Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen. Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing. Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering. Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes. Lieve lezers, Het wordt weer langzaam tijd voor een update over Nepal. Deze keer is de aanleiding een heel bijzondere. Vanochtend ontving ik een berichtje van Jacqui Holth over een Nederlandse fietser, die morgen vanuit Lutjebroek van start gaat met als eindbestemming Bardia! Hier moest ik even van bijkomen. Marc Kuijn luidt zijn naam. Tienduizend kilometer met volle bepakking, fietsend door vele landen en onbekende gebieden. Zulke tochten imponeren mij al mijn hele leven, en zeker als dit gekoppeld is aan een goed doel. In dit geval aan Bright Futures of Bardia, de Australische/internationale organisatie waarover ik al vaker geschreven heb. Zij bereiken in korte tijd heel veel voor de gemeenschap van Bardia. En nu dit. Nederland, Nepal, lange soloreizen, fietsen, goede doelen. Een prachtige verbinding met hoogtepunten uit mijn leven. Ik klim meteen weer in de pen om dit blijde bericht met jullie te delen, ik kan en wil niet anders. Hoe zit het nu met mijn plannen, vraagt menigeen zich mogelijk af? Wat betreft een reis naar Nepal, die staat gepland vanaf half oktober. Vanwege de gestegen vliegtarieven kies ik opnieuw voor een enkeltje naar New Delhi, waar de Nederlandse Joos op dat moment bij vrienden zal verblijven en wij samen aansluitend doorvliegen naar Kathmandu. Joos heeft 25 jaar lang in India gewoond, samen met haar man en drie kinderen. Zij maakt deel uit van mijn laatste boek over geëmigreerde vrouwen – een reis in de wereld van eenendertig vrouwen – en wil op basis van haar ervaring in India iets betekenen voor de school in Bardia. Als muzikaal geschoolde heeft zij op vele fronten creatieve activiteiten ontplooid voor kinderen in Bangalore en New Delhi. Nu zij terug is in Nederland en stukje bij beetje haar weg weer heeft gevonden kriebelt het toch steeds weer om dit stuk van haar leven niet helemaal overboord te gooien. En zo gebeurde het dat zij vroeg om twee weken te kunnen aansluiten in Bardia en wij samen vanuit Delhi via Kathmandu naar Bardia zullen afreizen. Vooraf bezoekt zij vriendin in India. Gezien enkele eerdere ervaringen kies ik niet meer voor een gezamenlijke reis, daarover wordt toch te licht gedacht. Aan beloftes alleen heb ik niet zoveel, dat is te vrijblijvend gebleken en kost energie die ik hard nodig heb. Ik trek mijn eigen plan en iemand mag daarbij aansluiten. Een goede middenweg, daar sta ik nog steeds voor open. Hoe lang ik daarna zelf in Nepal zal blijven hangt af van onbekende factoren. Dat is het mooie aan een enkele reis, ik kan inkorten of verlengen naar eigen inzicht. Afgelopen maart was ik een week in Athene. Hoofddoel was een bezoekje aan mijn nichtje Frederiek - dochter van broer Anton en schoonzus Inez - die daar al enkele jaren woont met haar Griekse vriend Giorgos. Hun kleine appartement is niet geschikt voor extra gasten, dus ik koos voor een AirBnb in de buurt. Maar we hebben elkaar elke dag vele uren kunnen ontmoeten, beginnend vanaf een uitgebreide lunch. ’s Ochtends kon ik werken aan mijn schrijfproject, een mooie betaalde opdracht die is ontstaan vanuit mijn laatste boek. ’s Middags uitgebreid lunchen op pittoreske plekjes, op z’n Grieks, rustig aan dus. Vanaf de eerste dag was ik verliefd op dit aards paradijs. Extra mooi was het toevallige bezoekje van Frederieks zus Noraly, mijn petekind, die samen met haar kersverse vriendDaan ook een aantal dagen Athene bezocht. Heerlijk gezelschap, met vele boeiende gesprekken. Ik houd van deze verbinding met diverse generaties. Wat beweegt jonge mensen nu echt? Praten mét elkaar in plaats van over elkaar, daarmee komen zoveel nieuwe inzichten vrij. Nieuwe hoop en vertrouwen dat deze moeilijke tijden misschien toch weer kunnen keren. Frederiek en Giorgos ontmoetten elkaar zeven jaar geleden op de Rietveld Academie in Amsterdam en leiden nu een leven als kunstenaar. Dat is meestal geen vetpot, maar wel een overtuigde keuze. Nu zit Frederiek voor een kunstproject een maand lang op IJsland, Giorgos voor twee maanden voor een langdurig project in Zweden. Griekse warmte ingeruild voor noordelijke frisheid, mét inspiratie en midzomernachten, dat wel. Hun appartementje staat dus leeg. Zij zouden graag zien dat dit bij hun afwezigheid regelmatig wordt bewoond door bekende mensen. Aan iemand als ik hoef je zoiets niet verder uit te leggen. En ook niet aan iemand als Sandra. Die verbinding was snel gemaakt. Nu ik al geruime tijd samenwerk met mijn vriendin Sandra, zij als webdesigner en ik als tekstschrijver/copywriter, is dit dé kans voor een zogenaamde workation. Werk gecombineerd met het genot van vakantie. Sandra is ook een gedreven reiziger en momenteel bezig met de groei van haar onderneming als webdesigner. Eerder kampeerden we al elke zomer een aantal dagen samen en combineerden sport, bourgondisch genieten en serieuze plannen met elkaar. Over enkele dagen vertrekken we naar Athene om in het centraal gelegen appartement van Frederiek en Giorgos een week lang te werken en genieten van het goede leven. Een of twee beklimmingen van de Lykavitos staan op het programma. Vooral vóór zonsopkomst en na zonsondergang de moeite waard, omdat de zoete beloning van een compleet stadsvergezicht op je wacht, vanaf een bourgondisch terras. Na mijn terugkeer uit Athene zal ik vertrekken naar Drenthe, waar vrienden Willeke en Be mij hebben uitgenodigd voor het Globetrottersweekend. Willeke heeft diverse kookcursussen gevolgd in India en bij Sonja een online cursus Nepalees koken. Zij gaat tijdens dat weekend Nepalees koken voor al die globetrotters, met de opbrengsten voor Bardia. Ik zal daarbij een presentatie geven over mijn ervaringen daar, misschien wel in sari. Hoe dan ook, een prachtige verbinding. Willeke en Be zijn jarenlang wereldfietsers geweest en ik mag in juni een donatie in ontvangst nemen via hen, voor Bardia. Op dat moment is fietser Marc Kuijn al enkele weken onderweg, maar nog vele maanden verwijderd van zijn eindbestemming Bardia. Ook een jong persoon met prachtige idealen. Als ik in oktober in Bardia arriveer zal hij nog elders in Azië rondfietsen, maar hem te kunnen volgen is al zo mooi. En zo is het cirkeltje weer bijna rond. Half augustus zal ik samen met vriendin Toos Olivers, ook verbonden aan Bardia, met veel gedoneerde spullen op de vlooienmarkt van Roosteren staan. Opbrengsten bestemd voor Bardia. Jullie zijn dus aardig bijgepraat over mijn plannen. Ik hoop velen weer te mogen trakteren op nieuwe avonturen en zal hierbij ook de website vermelden van Marc Kuijn. Tot een volgende keer, vanuit… Een warme groet, Mieke Fundraise for Bright Futures – Marc's Bike Escapade (marckuijn.nl) Van DONDERDAG 30 MAART tot DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU. EEN WEEK BIJ DE OUDERS VAN MANISH . DONDERDAG 30 MAART: 1ste dag Rond 10.30 uur brengt Keshab mij naar MAKALU PETROL POMP IN KALANKI waar Manish vader ook naar toe zal lopen. Het is druk op de weg want hier is de spitstijd tussen 10.00 uur en 11.00 uur 's ochtends omdat dan de scholen en kantoren beginnen. Manish vader staat er al en hij stapt ook in de auto, waarna Keshab ons afzet bij hun huis De familie verwelkomt mij hartelijk. Ik krijg weer de kamer van Manish om te slapen. Terwijl we buiten plaats nemen op de schommelbank word ik verwent met lekkere vruchten , chapati met omelet en diverse drankjes. Ik zie nu voor het eerst de 8 maanden oude baby van Manish broer en schoonzus. Het is een mooi meisje met grote bruine ogen. Aan het eind van de middag maken Manish moeder en ik een lange wandeling in de mooie omgeving. Ze wonen op een heuvel met een prachtig uitzicht op de Kathmandu vallei . Als de zon schijnt is het warm , maar zodra de zon ondergaat koelt het af en moet je een vest aandoen of naar binnen gaan (en soms onder de dekens kruipen want binnen is het dan ook vaak koud). Inmiddels zijn Manish zus en broer ook thuis gekomen na hun werk. Rond 20.00 uur eten we dal bhat. Manish vader heeft zelf witte wijn gebotteld van zijn eigen druiven . Deze witte wijn smaakt heel goed. Hier drinken ze geen wijn of andere alcoholische drankjes tijdens de maaltijd, maar nà de maaltijd. Manish belt ook nog naar huis vanuit Noorwegen, waardoor de familie toch weer compleet is. Ook hier is mijn bed voorzien van een zware doorgestikte deken. VRIJDAG 31 MAART: KATHMANDU: 2de dag: Vanochtend kan ik me rond 0.8.30 uur warm douchen waarbij het water uit een slang komt. De hele familie is al uren op want ze staan al op om 0.4.30 - 0.5.00 uur. Zij bidden dan in hun eigen tempeltje , maken het huis schoon, doen met de hand de was met koud water en bereiden de maaltijden voor. Ik krijg rond 0.9.00 uur brood met kaas en omelet terwijl de rest van de fam. dal bhat eet rond 10.00 uur. Aangezien we vandaag een lange wandeling gaan maken, maken we ook een lunchpakketje klaar om mee te nemen. Zelfs gekookte eieren, fruit en een kan koffie gaan mee. We gaan wandelen naar de witte monastery/klooster boven op de berg. Ook Manish moeder loopt mee in haar in Noorwegen gekochte westerse kleren. Ik doe mijn bergschoenen aan en neem een paraplu mee en een poncho want er is regen voorspelt. Om 10.00 uur vertrekken we van huis en lopen eerst naar het land van Manish vader. De regering gaat naast de rivier een weg aanleggen en daarom hebben ze een muurtje gemaakt naast de rivier zodat het land niet meer kan overstromen. Het stuk land voor de weg heeft hij gratis moeten afstaan aan de regering, maar door de aanleg van de weg wordt het resterende deel van de grond meer waard, zodat hij het later hopelijk tegen een goede prijs kan verkopen. Nu heeft hij de grond verhuurt aan iemand die hierop groenten teelt. Daarna lopen we door naar het WITTE KLOOSTER boven op de berg. Hiervoor moeten we flink klimmen via een pad wat gedeeltelijk door het bos voert. De prestaties van Manish ouders vallen me 100% mee, al is zijn vader wel een beetje kortademig bij het klimmen en is zijn moeder bang bij het afdalen. Rond 12.00 uur komen we aan bij het WITTE KLOOSTER. Maar we hebben pech want we mogen het niet bezichtigen. Ook het klooster ernaast was niet toegankelijk. Daarna gaan we naar een HINDOESTAANSE TEMPEL , hier gaan we op een trappetje picknicken. De duiven eten ook lekker mee. Daarna komen we terecht bij een grote steen en een monnik Kailash Baba ( ?) die 3x geïncarneerd is en koning is, zegt hij. Hij is ook al in Nederland geweest op kosten van gesponsord geld en zijn vrouw woont in Nederland. Hij legt de afbeeldingen op de steen uit en geeft de website van deze steen en zijn geschiedenis aan ons door. Daarna lopen we ,via de weg, langzaam verder naar beneden en door de vallei terug naar hun huis. Overal worden daar hele grote huizen gebouwd. Om 15.30 uur zijn we thuis. Jammer genoeg regent het gedurende het laatste half uur van onze wandeling. 's Avonds eten we weer dal bhat en halen herinneringen op van de week in Nederland die veel indruk op de familie heeft gemaakt. ZATERDAG 1APRIL: KATHMANDU: 3de dag: Vandaag lopen Manish ouders en ik naar de kabelbaan van CHANDRAGIRI HILLS. Daar naar toe is het al 2 uur lopen. De weg gaat overwegend omhoog, deels over een verharde weg en deels over een onverharde weg en over bouwterrein. We moeten zelfs een beekje oversteken en over een muurtje klimmen. Bij het bergstation van de kabelbaan staat een lange rij met wachtende mensen . Het is zaterdag, de enigste vrije dag in de week in Nepal, en veel mensen gaan dan een dagje uit. Een normaal ticket kost hier 800 NPR (€5,61), maar ik als buitenlander betaal 2600 NPR (€18,15 ( dit is meer dan 3x zoveel), en omdat ik ouder ben dan 60 jaar krijg ik korting van 400 NPR, maar dan moet ik alsnog €15,36 betalen. De gondel overbrugt een afstand van 2,5 km en duurt 9 min vgl. de beschrijving maar volgens mij duurt hij minstens 15-20 min. We zitten met 8 pp. in de kabelbaan. Als je naar beneden kijkt zie je alleen maar grote huizen in de Kathmandu vallei. Boven op de Chandragiri heuvel (2551 m) staat de Hindoeïstische tempel van Bhaleshwor Mahadev . Hij vervult de wensen van iedereen die hem eer komt bewijzen. Al gauw begint het te regenen, maar boven ligt er een laag sneeuw. Hier bevindt zich ook een pretpark, een conferentie centrum en de mogelijkheid om zeppelin te doen. Doordat het regent gaan we op het overdekte terras van het restaurant ons lunchpakketje opeten en koffie drinken. De moeder van Manish heeft haar maandelijkse vasten dag en mag alleen fruit en popcorn eten. Het hele dal is in nevel gehuld en er is totaal geen uitzicht naar de omgeving en het is koud. Iedereen staat te schuilen waar het mogelijk is. Na een beetje rond gelopen te hebben met paraplu en poncho besluiten we terug naar beneden te gaan met de kabelbaan. Ook nu staat er weer een lange wachtende rij. Het is koud, winderig en het blijft regenen. Om 16.00 uur zijn we beneden. Daar nemen we de bus naar Kalanki en vervolgens een tuktuk naar huis, waar we op elkaar gepakt zitten met 7 personen. Helaas is het binnenshuis ook koud, zonder kachel, en daarom kruip ik maar onder de dekens. ' s Avonds belt Manish weer op en kan hij met de hele familie praten. ' s Avonds eten we pas om 20.30 uur: kip, rijst, pickles, sperziebonen met aardappel. Daarna evalueren we de dag. Iedereen is het er over eens dat de dag verpest is door de regen, maar de wandeltocht en gondelbaan en de tempels waren de moeite waard. ZONDAG 2 APRIL: KATHMANDU: 4de dag: Vanochtend is er weer tot 9.30 uur" power cut" d.w.z. geen elektriciteit en internet. Om 13.00 uur lopen Manish moeder en ik naar Karnaki waar we Manish vader treffen. Gezamenlijk gaan we dan met twee bussen naar het TAUDAHA MEER. Het is een klein meer in de buitenwijken van Kathmandu. TA betekent slang en DAHA betekent meer. Volgens de mythologie sneed een mythische personage Manjushree de heuvel in het zuiden van de vallei af, waardoor het water van het enorme meer kon wegvloeien , waardoor land en Kathmandu ontstond. In dit meer zwemmen ontzettend veel grote en kleine vissen . Hier mag niet gevist worden waardoor het aantal vissen almaar toeneemt. Ze houden van visvoer en komen dan met een honderd tal naar het wateroppervlak. Ook wij voeren deze vissen met het gekochte voer en lopen om het meer wat een oppervlakte heeft van 4,63 km2. Hier gaan we ons lunchpakketje opeten : chapatis met een gebakken ei. Daarna lopen we naar het Manju Shree Park. Hier zien we ,vanaf de brug over de Bagmati rivier, de Chobar kloof = het resultaat van de Tibetaanse heilige Manjushree die vgl. de legende met een enorm zwaard de Chobhar-kam doormidden sneed waardoor het water van het meer kon weglopen. Jammer genoeg kunnen we niet de grotten in. We bezoeken hier ook de JALBINAYAK ( Ganesh) tempel. Vervolgens lopen we richting het centrum waar we de bus pakken naar Karnaki. En daar weer de tuktuk naar huis. We hebben geboft want als we naar boven rijden rond 17.00 uur gaat het regenen, terwijl ze voorspelt hadden dat het al om 15.00 uur zou gaan regenen. Thuis aangekomen bel ik het thuis front op en hoor het laatste nieuws. Na het eten praat ik weer gezellig na met de mannen in huis. De vrouwen liggen dan al in bed of spelen met de baby. MAANDAG 3 APRIL : KATHMANDU: 5de dag. Vandaag zijn er problemen met mijn toilet (die water lekt op de vloer) en met de douche. Er zit te weinig water in de watertank waardoor de geiser niet aanslaat en er te weinig water uit de slang komt. Daarom was ik vandaag alleen mijn gezicht aan de wastafel. Het is vandaag zonnig en iets helderder dan de vorige dagen. Om 10.45 uur komt de bestelde tuktuk voor de deur. Hiermee rijden we de berg op naar Nagarjun en passeren de Hasantar Gumba nunnery , welke we niet kunnen bezoeken. In het Switzerland park bezoeken we een nieuwe tempel die beeldjes bevat van andere tempels die tijdens de aardbeving verwoest werden. Hierin staat een godin die op een leeuw staat. Daarna rijden we verder met de tuktuk naar Chandragir in Dahachok waar op een plein het gouden beeld staat van Kalu Pandey (1713 -1757) die van Nepal één staat heeft gemaakt. Boven in de uitkijk toren hebben we een mooi uitzicht over de omgeving. Daarna gaan we naar een restaurant met een schommelstoel, waar we op het terras wat drinken. Vervolgens lopen we een aantal trappen naar beneden waar we INDRADAHA bezoeken= een Hindoestaanse tempel in Chandragiri. Volgens de legende kwam koning Indra uit de hemel op een olifant met een gouden ketting om en baadde in Indradaha. Daar in de buurt eten we een deel van de gekochte appels, mandarijnen, druiven en bananen op. Vervolgens lopen we verder naar beneden en maken weer een stop bij een Guesthouse waar we gaan lunchen: gefrituurde aardappelpuree, chapatis met omelet en komkommer schijfjes en druiven na. We kunnen lekker buiten zitten. Terwijl we weer verder naar beneden wandelen, zien we vele groenten kassen, champignon tunnels en velden met tarwe. Een paar honderd meter voor hun huis ontmoeten we weer de tuktuk rijder van de heenweg, die ons een gratis ritje naar huis aanbiedt. DINSDAG 4 APRIL : KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is nog steeds niet mogelijk. Vandaag heeft Manish's vader een vrienden dag en wij ( Manish moeder en ik) mogen mee. Na het ontbijt lopen we eerst naar Karnaki en gaan vervolgens met een bus naar de plaats waar een minibus ons opwacht. Hier ontmoeten we de hotel- vrienden en rijden naar hotel restaurant DOLMO TARA COTTAGE in Nagarjun. Een van de hotel - vrienden heeft een boek geschreven over de verschillende trekkingen in Nepal. Er worden hiermee diverse groepsfoto's gemaakt. Het is vooral een gezellige dag voor de hotel- vrienden, maar Manish moeder en ik hangen er maar een beetje bij. Het ontbreekt ons echter aan niets want de hele dag wordt er gegeten en gedronken. Diverse keren ga ik een wandeling maken in de mooie bergachtige omgeving en vermaak me met het lezen van diverse medische artikelen. Rond 17.00 uur stappen we op. Ik ben blij toe, want alleen maar zitten, eten en een stukje lopen is erg afgezaagd. Een man is hartstikke dronken en moet ondersteund worden. Er zijn er ook enkele die iets minder aangeschoten zijn. Met de minibus worden we afgezet bij Karnaki. Daar staat toevallig weer de blauwe tuktuk met de bekende chauffeur. Hij brengt ons naar huis. Hij zou graag in Nederland taxi chauffeur willen zijn, maar het is moeilijk om een visum te krijgen. WOENSDAG 5 APRIL: KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is ook nu nog steeds niet mogelijk. Vandaag mag ik een cursusdag bijwonen over het gebruik van SINGING BOWLS, welke wordt gegeven door Shree Krishna Shahi in de buurt van de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU(NATH). De SINGING BOWLS zijn Tibetaanse klankschalen die trillen en bij het bespelen een rijke, diepe toon voortbrengen. Het bevordert ontspanning en biedt helende eigenschappen, wordt gezegd. Ze worden o.a. gebruikt bij meditatie beoefening, yoga en muziektherapie. Het is een cursus van 3 dagen waar cursisten van over de hele wereld op af komen. Het was best leuk om te zien, maar ik zal nooit een cursus hierin gaan volgen, want als fysiotherapeut ben ik meer mechanisch en fysisch ingesteld. Om 14.00 uur mag ik ook deelnemen aan de gezamenlijke lunch, buiten, bestaande uit rijst, groenten , curry en dal en bananen toe. Daarna gaan de cursisten door met hun cursus maar ik heb het wel gezien. Er zijn verschillende cursisten die een set van 7 "singing bowls" kopen voor $1000. Veel geld, vind ik. Daarna lopen Manish vader en ik naar de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU. Om het complex te bereiken moeten we heel wat trappen opklimmen. Als buitenlander betaal ik 200 NPR en de Nepalezen niets. Het complex bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels. Op de stoepa zijn Boeddha's ogen en wenkbrauwen geschilderd. Tussen hen is de nummer één ( Nepal schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisattva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel oprichtte waarop de stoepa staat. Swayambhu is een van de oudste religieuze plaatsen in Nepal (van 500 jaar na Christus). Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Ik ben hier al meerdere keren geweest en nam hiervoor meestal de zij ingang waardoor ik gratis binnen kon komen. Daarna gaan we, via een park, naar een ander deel waar 3 hele grote gouden Boeddha beelden staan. Rond 16.00 uur gaan we met de bus en tuktuk naar huis. Onderweg koop ik een chocolade taart omdat het mijn laatste avond is in huis van de familie. Manish broer heeft wodka en een fles rode wijn gekocht. Om 19.30 uur staan verschillende snacks op tafel zoals kroepoek, en nog een soort chips, schijfjes komkommer en wortels met een groen sausje, schijfjes appel en gebraden kipstukjes. En daarna komt de dal bhat op tafel. Ik bedank hiervoor want ik heb al genoeg gegeten. Vervolgens komt de chocolade taart op tafel. Ik moet hem aansnijden en verdelen. Manish vader en moeder voeren me dan met een lepeltje van mijn eigen taartstukje ( traditie in Nepal). We praten gezellig na en ik bedank hun voor de geslaagde week die ze mij hebben bezorgd. Ze hebben alles gedaan om het mij naar mijn zin te maken. DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU; VAN MANISH HUIS NAAR RUPA EN KESHAP Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar helaas gaat dat feestje aan mij voorbij. Omdat douchen ook vandaag niet mogelijk is krijg ik van Manish vader een emmer met heet water en een bakje waarmee ik het water over me heen kan gooien. Een aardig alternatief! Na het ontbijt neem ik afscheid van de familie en Manish broer brengt me met de motor naar Koteshwor. Daar bezoek ik de winkel van Manish schoonvader. Hij was verrast om me te zien. Daarna brengt Manoj me naar het huis van Keshab en Rupa, al had ik liever het laatste stuk naar huis gewandeld. Als ik voor de poort sta blijkt hij gesloten te zijn. Ik stuur Rupa een "message" waarna Keshab open komt doen. Rupa ligt ziek in bed heeft koorts en heeft pijn over haar hele lichaam. Ik pak mijn tas uit en zet wat vuil wasgoed in het sop. Daarna ga ik schrijven en lezen op het dakterras. In de loop van de middag ga ik een stuk wandelen in de omgeving en meteen op zoek naar cadeautjes voor de familie van collega Ramesh in Bhaktapur, waar ik komend weekend op bezoek ga. De avond verloopt rustig. VRIJDAG 7 APRIL; van KATHMANDU naar BAKHTAPUR Rupa voelt zich vandaag iets beter en poetst zelfs een beetje haar huis. Omdat ik vandaag en morgen uitgenodigd ben bij collega Ramesh in Bhaktapur ga ik om 12.00 uur met mijn grote en kleine rugzak lopend naar het Orthopedisch ziekenhuis. In de keuken staan de kipstukjes al te pruttelen. Ik word bij een aantal patiënten geroepen waar mijn Nepalese collega's niet uitkomen. Rond 14.00 uur gaan we gezamenlijk lunchen in de keuken van de afdeling. Omdat het vandaag vrijdag is en een vrouwelijke collega afscheid neemt, bestaat de lunch uit stukjes gebraden kip en "beaten rice" (geslagen of platte rijst). Het is altijd gezellig met z'n allen in de keuken. Daarna behandelen we nog een paar patiënten en rijden Ramesh en ik op de motor naar Bhaktapur. We rijden eerst naar zijn fysio kliniek . Hij heeft 2 assistenten die 3 uur 's ochtends werken en 3 uur 's middags en Ramesh is dan deels ook in zijn kliniek, vóór en ná zijn werk in het orthopedisch ziekenhuis aanwezig .De patiënten vinden het heel bijzonder als ik Dr. Francisca de kliniek komt bezoeken en des te meer als hij zegt dat ik erg goed ben. Ook hier vragen patiënten om mijn advies. De patiënten zijn lovend over Ramesh en in zijn kliniek hangt een goede sfeer. Om 18.00 uur gaan we op de motor naar Ramesh huis. Daar woont hij in een grote woning met zijn vader en moeder, zijn broer en schoonzus en hun dochter van 5 jaar, en zijn vrouw en hun dochter van 6 jaar ( d.w.z. morgen 8 april is ze jarig en wordt 6 jaar). Ze is vandaag een beetje ziek, hangerig en heeft lichte koorts. Daarna gaan Ramesh en ik op zoek naar een fiets voor mij, want het plan is om morgen te gaan fietsen van Bhaktapur naar Nagarkot. We gaan naar 2 fietsen winkels, maar in beiden hebben ze geen dames fiets, alleen hebben ze heren mountain bikes met een hoge stang / instap. Ik wil hierop niet fietsen want als ik plotseling moet stoppen ben ik bang dat ik val. Uiteindelijk heeft Ramesh een alternatief voor morgen. Collega Suraj komt me ophalen bij Ramesh huis en dan gaan wij samen met de motor naar Nagarkot. Ik slaap op een slaapkamer op de 1ste verdieping met een 2 pp bed. 's Avonds gaan we in de gemeenschappelijke kamer zitten met een grote T.V.. Ramesh vader is in het wit gekleed omdat een familie lid is overleden en daarom moet hij 1 jaar witte kleren dragen. De 2 meisjes van 6 en 7 jaar proberen hun geleerde Engels op mij uit: "what is your name, surname, What is your favorite food, vegetables, country" etc. Op de T.V. zien we een video over het "Bisket Jatra festival" wat plaats vindt in Bhaktapur op het Nepalees nieuwjaarsdag ( in 2023 is dat op 14 april).Dan wordt een enorme strijdwagen met de god Bhairav door de straten getrokken van Bhaktapur, eindigend met de wagenslag bij Khalna Tole in Bhaktapur. Ondertussen verschijnen er schalen met schijfjes wortels, radijs en pinda's op tafel. Ik krijg een glas wijn en de anderen drinken wodka. Daarna komt er een grote schaal met gebraden kipstukjes. (Dit noemen ze hier snacks).Daarna komt de hoofdmaaltijd op tafel nl. dal bhat, maar ik zit vol en bedankt hiervoor. Rond 22.15 uur haakt iedereen af. Ramesh laat mij nog hun hele huis zien bestaande uit 4 verdiepingen en nog een groot dakterras. Daarna ga ik ook naar bed. ZATERDAG 8 APRIL: BHAKTAPU, NAGARKOT, KATHMANDU Om 0.7.00 uur klopt Ramesh op mijn deur, want hij vertrekt met 3 vrienden op de fiets naar Nagarkot. Inmiddels heb ik een "message" ontvangen van collega Seraj dat hij me rond 0.9.00 uur komt ophalen. Daarna ga ik me douchen en ontbijten. Ramesh schoonzus heeft voor mij een Westers ontbijt klaargemaakt: 2 sneetjes brood met omelet en koffie. Beneden in de kamer zitten nu ook Ramesh broer en zijn schoonzus. Zijn broer heeft zijn master studie gedaan in Duitsland, maar ook in Portugal en Argentinië heeft hij gestudeerd. Hij houdt zich nu bezig met het ontwikkelen voor schoon water in Nepal. En zijn schoonzus is onlangs in Nederland geweest om haar vriendin te bezoeken. Collega Seraj komt me rond 0.9.15 uur ophalen en we rijden op zijn motor naar Nagarkot (2195 m ) Ramesh en zijn vrienden zitten bij Guesthouse Jungle Crown . We praten even met hun, maar ze moeten al gauw weg. Wij wachten vervolgens op Seraj jeugdvriend en Seraj's vrouw. Daarna gaan we wandelen naar de waterval MUHAN POKARI in Nagarkot. Ik had mijn sandalen aangedaan en had beter mijn bergschoenen aan kunnen doen. Ook had ik last van mijn linker knie waardoor ik niet zo lekker liep. Bij de waterval zijn Ramesh en zijn vriend in het ijskoude water gedoken , maar ik vond het veel te koud. We hebben veel foto's en video's gemaakt. Daar verschijnen nog 3 Franse jongelui die in Azië een aantal landen bezoeken waaronder Nepal. Een van de vrouwen gaat topless het water in, en alle Nepalezen zijn met stomheid geslagen, want in Nepal is dat zeer ongebruikelijk. Daarna zijn we verder gelopen naar de 2de waterval. Daar gaat niemand meer het water in. Op de terug weg loop ik nog even over de nieuwe hangbrug over het ravijn, die met nieuwsjaardag op14 april wordt geopend. Ramesh durft voor geen goud over deze brug te lopen. Daarna lopen we terug naar het restaurant Jungle Crown, waar we gaan lunchen : dal bhat op een zilveren schaal . Lekker en erg verzorgd ! Daarna rij ik met Seraj op de motor terug naar Ramesh huis, terwijl Ramesh zelf terugrijdt op de fiets. Wij zijn iets eerder bij zijn huis. Ik pak mijn rugzak, neem afscheid van Ramesh en zijn familie en rijden naar Kathmandu. We gaan eerst bij de nieuwe fysio. kliniek van Seraj langs ,want ik wil hem graag zien . Het is een grote kamer met 3 massage banken, een hometrainer en apparaten . Daarna brengt Seraj me naar de "football ground" in Pepsi Cola waar zijn vrouw en jeugdvriend op hem wachten. We nemen afscheid en ik loop naar huis. Ook nu zit de poort op slot en stuur ik een "message" naar Rupa om de poort open te doen. Babu komt dan naar beneden en opent de poort. Dan blijkt dat Rupa nog steeds ziek is en in bed ligt. En Keshab is naar een familielid. Ik ga op het dakterras zitten tot 17.30 uur, waar ik ga schrijven en lezen. De 3 zussen van Keshab komen hun moeder( ama) en Rupa bezoeken. Om 19.00 uur gaan we eten. Rupa zit ook aan tafel en eet bijna niets. Ze heeft ook geen smaak. Ik stel voor een corona test te doen , maar ik begrijp de beschrijving niet en daardoor moet ik haar teleurstellen. ZONDAG 9 APRIL; KATHMANDU - Koteshwor bij RECHINA'S OUDERS Rupa voelt zich vandaag iets beter, heeft nu geen hoofdpijn meer en haar smaak is terug. Vanochtend was ik mijn paarse rugzak met de hand. Aangezien het hier nu warm is, is hij op het dakterras snel droog ( i.t.t. in Nederland). Ook ga ik wat cadeautjes kopen voor Regina's ouders ( Manish schoonouders) waar ik eind van de middag naar toe ga. Rond 16.00 uur ga ik lopend naar KOTESHWOR, waar ik met Regina's ouders afgesproken heb bij het politiebureau. Ik volg de route van Maps.Me die gaat via een pad door het landbouw gebied en bouwterrein en langs de landingsbaan van de luchthaven. Ik doe er 45 min. over. Daar aangekomen rijden we op de scooter naar hun huis. Ze wonen in een mooi groot huis met 4 verdiepingen en 2 dakterrassen met potplanten, druiven en tomaten en zonnepanelen. Mijn slaapkamer bevindt zich op de 1ste verdieping. Ik vraag me af wat ze wel niet gedacht zullen hebben toen ze in mijn huis kwamen logeren, wat een stuk kleiner is dan hun huis. Aangezien Regina's ouders ( bijna) geen Engels spreken hebben ze ook een nicht en neef uitgenodigd die alles vertalen van Engels naar Nepalees en andersom. Ze doen alles om het mij naar mijn zin te maken. Regina's moeder, samen met haar zus, bereiden de maaltijd(en) in de keuken . Eest krijg ik koffie met koekjes, en om 18.00 uur een noedelgerecht en om 21.00 uur beaten rice, gebraden kip stukjes, pinda's , groenten en rauwkost. Het smaakt erg goed, maar ze willen alsmaar meer eten op mijn bord scheppen. De tijd vliegt om en we gaan pas om 12.00 uur naar bed. MAANDAG 10 APRIL: KATHMANDU : Van KOTESHWOR NAAR PEPSI COLA IN KATHMANDU Om 0.8.00 uur ga ik in de keuken ontbijten. Iedereen is weer aanwezig, incl. de nicht en neef en de zus van Regina's moeder. Het ontbijt bestaat uit gebakken bruin brood met omelet en een Amerikaanse donut, schijfjes komkommer, tomaat en aardbeien van eigen dakterras en koffie. Ook een andere neef komt langs. Deze jongen heb ik 3 of 4 jaar geleden fysiotherapeutisch behandeld in het orthopedisch ziekenhuis wegens zijn voetklachten. Gelukkig zijn die nu over en gaat hij over 14 dagen naar Engeland voor 2 jaar waar hij de master studie bedrijfskunde gaat doen. Een hele uitdaging voor een jongen die nog nooit in het buitenland is geweest. Rond 10.00 uur neem ik afscheid van de familie en loop met Regina's vader mee naar zijn winkel. In die omgeving zijn veel winkels. Ik slaag erin om een cadeautje te kopen voor mijn IJsselsteinse buurmeisje die inmiddels 2,5 maand oud is en een nieuwe kleine rugzak voor mij voor een mooi prijsje. Daarna loop ik weer in 45 min. naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. Het is zonnig en behoorlijk warm (28 graden).De ouders van Regina's wilden me met de scooter naar huis brengen , maar daar doen ze mij geen plezier mee. Rupa is blij om me weer terug te zien. Langzaam maar zeker knapt ze op en is weer in staat om de binnenplaats te schrobben. Ik ga verder met mijn reisverslag want het moet af zijn over 2 dagen als ik weer naar huis ga. Na het avondeten praten we over het Hindoeïsme en de diverse goden die vereerd worden. De verhalen die hierover geschreven en verteld worden klinken mij soms ongeloofwaardig in de oren. Ik ben waarschijnlijk te nuchter hiervoor. DINSDAG 11 APRIL: KATHMANDU Vannacht had ik weer meer last van mijn linker knie. Dat valt tegen want ik dacht dat het minder werd. Om 0.8.45 uur is al het ontbijt: boekweit pannenkoek, gebakken aardappelstukjes, gebakken ei, fles kalebas en gebakken champignons. Ik krijg bericht dat ik vandaag al online kan inchecken voor mijn vlucht terug naar Nederland. Na dit gedaan te hebben vraag ik Jan, via WhatsApp, of hij me van Schiphol komt ophalen, want dat had hij aangeboden. Daarna was ik mijn fleece jacket en jas met de hand en hang het op op het dakterras. Hier zijn ze in een paar uur droog en thuis duurt dat dagen. Vervolgens ga ik lopend naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van de fysio collega's. Zoals altijd is het gezellig. Ze vragen me met klem om volgend jaar weer terug te komen en beloven me om dan een damesfiets voor mij te huren. Thuis controleer ik mijn Nepal verhalen die ik ga plaatsen op mijn website. Het is mijn laatste nacht dat ik hier slaap. WOENSDAG 12 APRIL: KATHMANDU Het was maar een korte nacht, want door problemen met het plaatsen van mijn verhalen op mijn website, ging er heel wat mis. Allereerst moest ik het in tweeën splitsen omdat het te lang was. Daarnaast moest ik het verslag weer helemaal controleren en corrigeren want heel wat woorden waren samengevoegd. Daarom lukte het net vóór 12.00 uur 's nachts om deel 1 te plaatsen. Deel 2 doe ik vanochtend. Hopelijk lukt het ook nog om de foto's erbij te zetten. Verder ga ik vandaag mijn koffer gereedmaken. Rupa heeft voor mij een pittig kruiden mengsel gemaakt om mee te nemen, want daar ben ik gek op. Manish vader zou weer masala thee voor mij maken, maar hij is het waarschijnlijk vergeten, want ik heb nog niets gezien. Verder ga ik kijken of ik nog wat kan kopen van mijn laatste roepies. Ik denk dat ik hiervoor weer naar Koteshwor ga lopen, want daar zijn veel winkels en het is een leuke wandeling daar naar toe. Het wordt vandaag weer warm nl. 29 graden en zonnig. De komende dagen wordt het nog warmer nl. meer dan 30 graden. Vanavond brengt Keshab me naar de luchthaven waar ik om 22.30 uur moet zijn (3 uur voor de vertrektijd van 0.1.25 uur). En dan ga ik Nepal weer verlaten en mijn eigen huisje opzoeken. Ik probeer wat van het mooie weer mee te nemen, want dan is de overgang niet zo groot Vluchtgegevens: TOT SLOT: Dit waren dan weer mijn belevenissen in Nepal. Mijn gastgezin wil dat ik met dashain (=een religieus Hindoe feest) dat 24 oktober 2023 begint , terugkom naar Kathmandu. Maar ik beloof niets, tegen die tijd zien we wel. Voorlopig ga ik thuis eerst nagenieten van deze vakantie aan de hand van de gemaakte foto's en video's. En daarna genieten van de Nederlandse lente en zomer. Groetjes van Francine Hallo allemaal , Mijn reis van 4,5 maand zit er bijna op. Heel jammer, maar ik heb ervan genoten. Na 2-3 jaar corona, en verre reizen maken niet mogelijk was, vroeg ik mezelf af of ik , gezien mijn leeftijd, nog wel in staat was om zo'n uitdaging aan te gaan. Gelukkig heb ik mij niet laten overdonderen door deze twijfels en gewoon mijn reisplannen uitgewerkt en op pad gegaan. En ik kan zeggen dat het een goede beslissing was, want het was weer geweldig om in mijn eentje te reizen in Centraal Amerika, Suriname en Nepal. Volgend jaar ga ik weer, als mijn gezondheid het toelaat. Hieronder kunnen jullie weer mijn belevenissen in Nepal lezen. Het was weer echt thuiskomen, maar minder avontuurlijk dan in Centraal Amerika en Suriname DEEL 1: VAN 13 MAART TOT 30 MAART 2023 Maandag en dinsdag:13 en 14 maart; van PARAMARIBO -VIA NEDERLAND - NAAR NEPAL: Maandag 13 maart: Paramaribo Ik ben al vroeg wakker. Ik had vannacht geen kamergenoten op mijn kamer. Om 0.6.00 uur sta ik op en ga me douchen en mijn haren wassen. Ik had gehoopt, nu mijn verslag van Suriname op mijn website te zetten , maar ook nu ligt het internet eruit. Balen, ben ik daarvoor zo vroeg opgestaan?! Maar gelukkig kan ik al om 0.7.00 uur beneden gaan ontbijten. Daarna is het internet hersteld en zet ik mijn verslag op mijn website. Vervolgens ga ik snel mijn laatste inkopen doen in het centrum o.a. een CD met Surinaamse muziek , een aantal cadeautjes en bananen met mijn laatste SRD's. Ik haast me terug naar het hostel want ik moet officieel om 11.00 uur uitchecken. De receptioniste bestelt voor mij een taxi naar luchthaven Johan Adolf Pengel in Sanderij , welke ik betaal met een deel Amerikaanse dollars en een deel Surinaamse dollars. Zo ben ik al mijn SRD's op een goede manier kwijt. De chauffeur staat om 12.45 uur al voor mijn neus . Hij is geboren in Nederland , zijn ouders komen uit Suriname. En toen hij 11 jaar was is hij samen met zijn ouders terug gegaan naar Suriname, waar hij gelukkig is en een taxi bedrijf heeft. Hij zegt dat het in Nederland veel moeilijker is om iets op te zetten omdat er zoveel regels zijn en controle (i.t.t. Suriname waar minder regels en controle is.). Tegen 14.00 uur zijn we op de luchthaven in Sanderij ( 45 km ten zuiden van Paramaribo). Er staat een lange rij bij de incheckbalie en ook bij de douane en scanner van de handbagage. Het lijkt wel of veel Surinamers gaan emigreren, te oordelen aan de grote koffers die ze meenemen. Ook hier moeten horloges af en alle schoenen uit. Om 16.45 uur vertrekt het vliegtuig. Na de maaltijd probeer ik wat te slapen, wat een beetje lukt met een wijntje en een dekentje over mijn benen. Het is ruim 8 uur vliegen naar Nederland Dinsdag 14 maart: Amsterdam. Rond 0.4.15 uur worden we met licht en een broodje met gebakken ei wakker gemaakt. Om 0.5.30 uur landen we op Schiphol. Het regent en waait hier. Nadat ik mijn trolley tas van de band heb opgehaald kleed ik me op het toilet om. Voor het eerst gaat weer de lange broek aan en een trui en mijn dunne dons jack. Daarna ga ik zitten in de aankomsthal en stuur mijn familie een appje met de mededeling dat ik geland ben. Pas vanavond om 22.00 uur vertrekt mijn vliegtuig naar Nepal. Maar gelukkig kom ik deze wachttijd goed door met lezen en schrijven en bezoek van mijn nicht Jenny en vriendin Laetitia. Samen drinken we koffie op Schiphol en gaan boodschappen doen in Hoofddorp (o.a. kaas en stroopwafels voor de Nepalese families) en eten bij de Chinees. Daarna brengt Laetitia me terug naar Schiphol waar ik rond 19.15 uur weer terug ben . Ik kan meteen inchecken. Daar vroegen ze naar mijn corona vaccinatie bewijs, doch de app wil niet openen , ook niet met internet verbinding. Daarna open ik mijn tablet, maar die gaat telkens uit, waardoor ik de foto van mijn internationale vaccinatie niet te zien krijg. Dan blijkt dat mijn tablet leeg is. Wat baalde ik !! Gelukkig nam, na vele pogingen , de balie medewerkster genoegen met mijn verklaring dat ik 5 vaccinaties heb gehad. Daarna ga ik als eerste mijn tablet opladen zodat ik in ieder geval mijn vaccinatie bewijs in Nepal kan laten zien , als ze erom vragen. Daarna moet ik een stuk lopen om bij de gate te komen. Het vliegtuig moet een half uur wachten omdat Schiphol last heeft van de wind, maar om 22.30 uur gaan we de lucht in. Het is 6 uur vliegen naar Dubai . Het eten is goed aan boord van de Emiraten. In Dubai arriveren we 15 maart om ca. 0.8.00 uur. Ik kijk op het bord, maar de vlucht van 12.20 uur naar Kathmandu staat er nog niet op. Dus ik ga lekker zitten en mijn e-mails lezen. Maar om 10.30 uur staat Kathmandu er nog steeds niet op. Ik ga dan bij de informatie balie vragen hoe dat zit. Daar hoor ik dat ik de bus moet nemen, buiten, en naar terminal 2 moet gaan. Gelukkig had ik nog tijd genoeg. In 20 min. ben ik bij terminal 2. Daar moest mijn handbagage weer door de scanner: hiervoor moesten weer, schoenen uit, horloge af, waterflesje leeg, riem af, tablet en mobiel uit de tas. Weer veel mannen in witte gewaden en gesluierde hoofden. Ik vind het nog steeds heel vreemd uitzien. Om 11.30 moeten we boarden bij DUBAI AIRLINES, maar uiteindelijk wordt het 13.30 uur voordat we de lucht ingaan ( i.p.v. 12.20 uur) Ik val bijna om van de slaap. Naar Kathmandu is het bijna 4 uur vliegen. Ook hier krijgen we een goede maaltijd. We landen om 19.15 uur en het is al erg donker buiten. Douane en visum controle gaan vrij snel. Na mijn trolleytas van de band te hebben gepakt, loop ik richting de uitgang. Dan hoor ik ineens "Francisca" roepen en komen Babu en Keshab op me af ( zoon resp. gastheer).Ik herken ze meteen, al is Babu een stuk langer geworden. Ik krijg weer een nieuwe rode welkomst sjaal omgehangen en rijden met Keshab 's auto naar huis, over de voor mij bekende weg. Thuis aangekomen omhelst Rupa mij en is na bijna 3 jaar blij om mij te zien . Na wat gekletst te hebben en Kripa ( dochter) aan de telefoon te hebben gesproken , krijg ik mijn eten Dal bhat. We praten door tot 21.30 uur en dan ga ik naar boven. Ik krijg weer mijn eigen kamer. Na wat e-mails gelezen te hebben ga ik naar bed. Ook nu voel ik me onwezenlijk, het kan voor mijn gevoel, zowel dag als nacht zijn. DONDERDAG 16 MAART: Kathmandu Om 9.00 uur word ik pas wakker. Dus ik heb zo'n 10-11 uur geslapen. Ik heb wel een zwaar hoofd en voel me nog wel een beetje onwezenlijk. Ik ga me nog niet douchen want vaak is 's ochtends het water, door het zonnepaneel nog niet voldoende opgewarmd. Na me aangekleed te hebben , ga ik ontbijten. Het bestaat uit dal bhat, aardappels, gebakken ei en geroosterde boterhammen en yoghurt met banaan toe. Ik besluit om Nepalese roepies te gaan pinnen in Boudhanath en naar het ziekenhuis te gaan lopen. Rond 11.15 uur ga ik weg . De weg er naar toe is eindelijk helemaal geasfalteerd, en deels voorzien van stoepen, maar de verbindingen liggen nog open. Ook ligt er nu een wandelpad langs de Bagmati rivier, maar ook die vertoont nog een aantal open verbindingen. En de krakkemikkige bruggetjes zijn vervangen door grotere steviger bruggen . Ik loop eerst naar de ATM in Boudhanath en daarna loop ik door naar het Orthopedisch ziekenhuis. Onderweg koop ik nog wat voor bij de koffie. Al voor de ingang van het ziekenhuis. word ik herkend door 4 stafmedewerkers. Knap hoor, na me 3 jaar niet gezien te hebben en nu zonder bril !. Hij maakt nog een grapje door te zeggen " je kunt bij mij achter op de motor zitten als je naar Pepsi Cola gaat", want hij weet dat ik altijd ga lopen. Ook mijn collega's op de fysio. afdeling reageren enthousiast. Ramesh is erg veel afgevallen en toont gewoon mager doordat hij veel fietst, gezond eet en geen alcohol meer drinkt. Goma is nog met zwangerschapsverlof en heeft nu een vervangster en Alok is afwezig. De plaatsvervanger van Manish is daarentegen dikker geworden en inmiddels getrouwd. We hebben gezellig bij gekletst in de keuken. Rond 14.00 uur kondigen Mr. Prem en Purna zich aan (de gids van de peaky peak trekking). We hadden eigenlijk een afspraak om 15.30 uur thuis bij Keshab en Rupa, maar zij wonen dicht bij het ziekenhuis en vonden het gemakkelijker om naar het ziekenhuis te komen om over de trekking te praten. We gaan hiervoor in de keuken van de fysio. zitten. We spreken af dat de trekking zondag 19 maart begint t/m za 26 maart. Keshab brengt me dan zondag vroeg naar een bepaald punt in Pepsi Cola waar de lokale jeep me oppikt. In die jeep zitten meerdere mensen. Ik draag zelf mijn rugzak. Bedden en lakens en dekens zijn aanwezig op de slaapplaats. Om 15.30 uur loop ik naar huis . Ik loop eerst naar de plek waar de fysio. vervanger aangeeft waar zijn nieuw opgestarte fysio. praktijk gevestigd is, maar die kan ik uiteindelijk niet vinden . Daarna loop ik in ruim 10 min. naar huis. Bij de groenteboer om de hoek koop ik wat fruit voor mijn gastgezin en constateer dat het 2x zo duur is geworden in 3 jaar tijd. Om 19.30 uur gaan we eten : dal bhat. Ook vanavond ga ik op tijd naar bed. Vrijdag 17 maart: Kathmandu: Vandaag weer gewoon om 0.7.00 uur opgestaan en daarna mijn grondoefeningen gedaan. Pas om 0.9.00 uur krijgen wij het ontbijt: dal bhat, gebakken ei en een boekweit pannenkoek, en yoghurt met banaan toe en daarna een kop oploskoffie. Keshab, Rupa, Babu en ama gaan vandaag naar een ceremonie ter ere van het feit dat het 1 jaar geleden is dat een familielid overleden is. Er worden 150 mensen verwacht waarvoor Keshab e.a. moeten koken. Frans en ik krijgen een sleutel van de voordeur en poort. Frans (Belg die ook in dit huis tijdelijk verblijft) en zijn bijna geadopteerde zoon gaan met de motor naar Bhaktapur. Ik ga mijn vuile was in de wasmachine wassen, al wat spullen klaarleggen voor de trekking , mijn toilettas repareren en mijn koffer opruimen. Daarna ga ik op het dakterras mijn belevenissen opschrijven in Evernote. Rond 16.45 uur gaat het flink regenen. Ik ga me douchen, maar het water is lauw , niet echt lekker als de omgevingstemperatuur zo laag is. Ik heb me net aangekleed als Keshab op de deur klopt om mij en Frans uitnodigt om mee te gaan naar het huis waar de ceremonie wordt gehouden. Wij mogen ook mee eten. Iedereen zit op de grond, wij ook, en krijgen een bord voor ons neus waarop, vanuit grote pannen achtereenvolgens wordt geschept: aardappels, curry, groenten, rundvlees, kip, dal, beaten rijst en curd (yoghurt). Hierbij wordt rijstwijn = sjeng, uit een fluitketel geschonken en limonade . Er blijven als maar mensen binnenkomen die allemaal komen eten. Ongelooflijk wat een werk en geld moet dat kosten !!. Als ama ( oma), naar huis wil, brengt Keshab ook ons naar huis. Aangezien het op mijn kamer koud is , kruip ik lekker in mijn bed. Ik heb heimwee naar de zon en warmte van Centraal Amerika. Zaterdag 18 maart: KATHMANDU Nu heb ik tot 8.00 uur geslapen en daarna mijn oefeningen gedaan. Om 9.30 uur is het ontbijt: dal bhat en boekweit pannenkoek. Ik mag van Nano een bodywarmer en een paar extra sokken lenen voor de trekking, want ik twijfel of mijn dons jack wel warm genoeg is. Verder spreek ik af wanneer ik , na de trekking, naar Manish ouders ga. Af en toe hoor je het buiten donderen . Maar in de loop van de middag ga ik toch wandelen. Ik loop over het voetpad langs de MANOHARA NADI RIVIER rivier , wat nu inmiddels klaar is. Ook is daar in de buurt een nieuwe woonwijk gebouwd en zijn er twee nieuwe bruggen over de rivier aangelegd. Ik ben rond 16.00 uur terug in huis, net voor de regen. Dan krijg ik een appje binnen dat mijn zwager in het ziekenhuis is beland na een val van de trap. Daarna bel ik zijn vrouw op. 's Avonds eten we de overgebleven restjes van de ceremonie op nl. doperwtjes en een gekookt ei. Daarna pak ik alles in mijn rugzak voor de trekking en ga rond 21.30 uur naar bed want morgen moet ik vroeg uit de veren voor de trekking. ZONDAG 19 MAART T/M ZATERDAG 25 MAART: 7 DAAGSE PIKEY PEAK TREKKING ZONDAG 19 MAART: 1ste DAG VAN DE TREKKING: met jeep van Kathmandu naar DHAP 2920m ( afstand 275 km) Om 0.4.30 uur gaat mijn alarm af. Ik kleed me snel aan en ga met de rugzak en schoenen naar beneden. Ik drink een kop koffie en eet een roti, want ik reis niet graag met een lege maag. Keshab brengt me met zijn auto naar het kruispunt in Pepsi Cola waar de jeep inmiddels gearriveerd is. Mijn gids PURNA komt me enthousiast tegemoet. Mijn rugzak wordt op het dak van de auto gelegd en ik mag naast de chauffeur zitten. Er zitten al 6 mensen in de auto : 3 Nepalese meisjes, een Fransman en een stel uit Oostenrijk. We rijden via DHULIKHEL-KABHRE -POKHARI -KHURKOT. VIA de NH13 en NH20. Rond11.30 uur kunnen we niet verder, want onderweg wordt de weg geblokkeerd door veel mensen die protesteren omdat de in aanbouw zijnde brug niet af wordt gebouwd. Wij blijven eerst bij de auto staan, maar op een gegeven moment besluiten we om de lunch bestaande uit dal bhat te gaan gebruiken bij een restaurant aan de overzijde. Om 13.00 uur wordt de protest actie gestopt en kunnen we doorrijden. Er zijn diverse checkposten onderweg, waar de papieren en de rijsnelheid van de chauffeur worden gecontroleerd. Maar hij voorkomt een bekeuring door ruim voor die post 10-15 min. te stoppen, zodat hij op tijd bij die post aankomt. Zo kan hij te hard rijden en geen bekeuring krijgen. Om 16.30 uur arriveren we in de plaats DHAP waar we verblijven in MUNA HOTEL. Buiten staan een aantal houten chalets met toilet waarvan ik er één van krijg. In de kamer staan 2 bedden met een elektrische deken. Mevrouw is erg hartelijk, ze maakt mint thee voor mij en voor de anderen melk thee. De gids vertelt dat ik fysiotherapeut ben en dan gaat ze meteen klagen over haar nek. Ik behandel haar kort aan haar gespannen nekspieren. Om 18.30 uur krijg ik mijn eten : dal bhat met kip en kool. Het smaakt goed. De gids praat veel over zijn slechte financiële positie en over zijn kleine huisje en over de dure studie van zijn kinderen .'s Avonds zitten we gezellig om een vuurkorf met een glaasje raksi zodat we van buiten en van binnen opgewarmd worden. Rond 21.30 uur ga ik naar bed. MAANDAG 20 MAART: 2DE DAG VAN DE TREKKING: van DHAP 2920 m. naar JHAPRE 2830 m Gisteren avond duurde het minstens 2-3 uur voordat mijn voeten warm waren. Maar voor de rest heb ik aardig geslapen. Om 0.6.20 uur klopt Purna op mijn deur en sta ik op. Ik heb met mijn kleren aan geslapen omdat het zo koud was, dus ik ben gauw klaar. We ontbijten weer in de keuken bij de kachel. Purna maakt een pannenkoek/ tortilla warm en legt hier een omelet op. Het smaakt goed. Om 0.8.00 uur gaan we lopen. In de ochtend is het half bewolkt en niet echt koud. De top van de Everest is te zien. De route is niet echt moeilijk, maar gaat wel op en neer. Onderweg zien we hopvelden en mosterdzaad velden. Daar hebben ze stokken tussen gezet met oude jassen om apen op afstand te houden. Opvallend zijn ook de blauwe daken van de huizen die na de aardbeving ge- of verbouwd zijn. Om 11.15 uur zijn we bij het Guesthouse en winkel waar we eerst wat gaan drinken en daarna lunchen : dal bhat, beetje groenten en aardappels en groene pepertjes en warm water. Het bereiden van het eten kost tijd en we kunnen pas om 13.15 uur verder gaan met wandelen. Het is een brede onverharde weg. Het is in het begin nog droog, maar om 14.00 uur begint het te regenen. We doen onze poncho's aan. De onverharde weg wordt steeds modderiger en vertonen kuilen waarin water gaat staan. Het blijft regenen tot we ons hotel "EVEREST VIEW HOMESTAY" in JHAPRE bereiken. Daar maken ze de kachel voor ons aan zodat we onszelf kunnen opwarmen en onze natte kleren kunnen drogen. We krijgen koffie en thee. Ik krijg een kamer op de 1ste verdieping met 2 eenpersoons bedden en dons dekbedden. Naast mijn kamer is de hurk wc., dus ik hoef gelukkig niet naar buiten. Rond 16.30 uur komt een nieuwe gast, een man uit Denemarken die daar een reisbureau heeft voor reizen naar Nepal. Wij krijgen de gelegenheid om de Boeddhistische tempel Naguyur dechen,chyolin chompa te bekijken, die naast de homestay staat. Mijn gids steekt een kaars aan en vraagt aan de goden of de regen mag stoppen. Rond 18.30 uur doet een monnik de gebedsdienst en wordt begeleid op de trom door de zoon van de homestay-eigenaar en de dochter op de hoorn. Het was mooi om te zien. Daarna gaan we eten. Ook nu eten de gasten eerst, en daarna de gidsen e.a. begeleiders. We eten weer dal bhat met kroepoek. Ik krijg een klein glaasje raksi om warm te worden. We praten wat na bij de kachel. En om 21.15 uur lig ik al in bed onder 2 dekbedden. Zo kom ik weer een beetje op temperatuur. DINSDAG 21 MAART: 3DE DAG VAN DE TREKKING: van JHAPRE 28300m. naar PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m Om 0.6.30 uur sta ik op. Ik was mijn gezicht met een bekertje water dat op de wc staat. Ik heb met mijn kleren aan geslapen , dus ik ben weer zo klaar met aankleden. Om 0.7.00 uur krijg ik het ontbijt : twee chapatis met omelet en koffie. Om 0.7.30 uur gaan we lopen. Het eerste stuk is behoorlijk steil. Het is wel een beetje mistig, maar wel droog. Verderop wordt het steeds modderiger. Soms klaart het iets op en lijkt de zon er door te komen en dan heb je wat zicht op de omgeving, maar dat is niet lang. Onderweg staan de rododendrons in bloei. Om 10.45 uur zijn we al in Bhouda waar we gaan lunchen. Het Guesthouse, naast de tempel, waar Purna normaal gaat lunchen is gesloten, dus we gaan naar een ander Guesthouse in de buurt. Hier bestellen we noedelsoep. Het smaakt goed, maar de noedels komen uit een pakje en zijn erg zout. Om 11.55 uur vertrekken we weer. Eerst gaan we bergafwaarts. Na een half uur begint het licht te sneeuwen, maar spoedig gaat het steeds harder sneeuwen. De bomen met sneeuw lijken op witte bloemen, erg mooi !. Op sommige stukken waar de sneeuw gesmolten is, is het modderig en staan er plassen. Ik doe mijn regenjack aan en daarover mijn poncho. Dit voelt beter, maar op stukken waar het waait , waait de poncho te veel op, en heb ik er meer last van dan plezier, en doe ik hem uit. Bergopwaarts krijg ik het moeilijk. Je kunt alleen maar naar de grond kijken waar je loopt, de omgeving is grijs en grauw en mijn vingers zijn bevroren. Langzaam , maar gestaag lopen we door . Om 15.00 uur, zijn we bij hotel mountain view op Pikey Peak base camp, de eigenaar staat al op de uitkijk. Ik ben bevroren als ik binnen kom. Ik doe mijn natte bergschoenen en sokken uit en leg ze te drogen bij de kachel. Ook mijn rugzak en handschoenen en bodywarmer zijn nat. Ik ga ook lekker bij de kachel zitten en doe mijn handdoek om mijn voeten. Langzaam ontdooi ik. Er zijn nog 2 Catalaanse meisjes die op de universiteit " verpleging " studeren. Ik versta er geen barst van wat ze zeggen. Ook zijn er 3 Engelse jongens. Ik bestel chapati en omelet en koffie. Ik heb hier een kamer met twee eenpersoons bedden en 2 grote dekbedden die ik weer alle twee ga gebruiken. Om 18.15 uur is er elektriciteit via de zonnepanelen. Dan is er ook licht en kunnen we onze apparaten opladen in de huiskamer. Om 18.45 uur krijg ik mijn dal bhat met veel groenten Ook drink ik een paar glazen warm water. Ons trekkings-programma is aangepast. We gaan morgenochtend niet naar de "zonsopgang" op de pikey peak ,omdat de route daar naar toe waarschijnlijk erg ijzig zal zijn en moeilijk te belopen. Mijn gids Purna heeft inmiddels contact gehad met het Duitse stel en hun gids en porter, die in een ander hotel zitten. Zij lopen morgen met ons naar DASSABANJA , op 3500 m. . Als het weer tegen zit , dan blijven we daar, maar als het mee zit, dan gaan we vandaar verder lopen. De eigenaar speelt op zijn tungna (snaar instrument) . De jongelui klappen en vormen een kring. Hij speelt alsmaar hetzelfde en het is vrij eentonig. De jongelui gaan aan de whisky of raksy , en raken aardig aangeschoten. Ik ben benieuwd hoe ze morgenochtend om 0.6.00 uur opstaan WOENSDAG 22 MAART: 4 DE DAG VAN DE TREKKING: van PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m. naar LAMJURA 3500 m) Vannacht en vanmorgen was het nevelig en daarom zijn de Engelse jongens ook niet om 06.00 uur naar de "peak" gegaan om de zonsopgang te bekijken. Zij , en de 2 Spaanse meisjes, gaan naar beneden naar Bhouda , waar wij gisteren geluncht hebben. Maar wij gaan om 8.30 uur richting Dassabanjan met de porter van het Duitse stel voorop. Er is vannacht veel sneeuw gevallen en daarom volgen wij de stappen van de porter. De sneeuwlaag is zeker 20-40 cm hoog. Het Duitse stel is wat langzamer omdat de man verkouden is en moeite heeft met klimmen. De route gaat op en neer, er zijn makkelijk stukken maar ook moeilijke stukken. Om 12.00 uur arriveren we Banjan lodge in Dassabanjan . Hier lunchen we dal bhat. Ik ga ook in de keuken zitten want daar is het bij de kachel warm . De gids Purna informeert welke route we het beste kunnen nemen. Zij ontraden de route naar beneden te nemen naar Dassabanjan omdat het daar erg glad zal zijn door de gesmolten sneeuw. En zij adviseerde de route naar boven te nemen naar LAMJURA. Om 13.30 uur gaan we lopen . Het zou 2,5 uur tot 3 uur duren voordat we Lamjura zouden bereiken. Eerst moeten we een hele lange trap omhoog. De hond van de Banjan lodge volgt ons. In het begin viel de sneeuwhoogte wel mee, maar naarmate we hoger komen neemt deze toe tot ca. 30 cm. en het gaat harder waaien en het wordt kouder. De originele trekroute is moeilijk te zien. Ook Purna is het goede spoor kwijt. En opeens gaat het fel bliksemen. Bij de 2de bliksemschicht zie ik de hond wegspringen en rent heel hard terug. Als ik de bocht om kom zie ik aan de linker kant , op een klein heuveltje, Purna liggen . Hij is buiten bewustzijn. Ik klop hem op de wangen en zie hem wel ademen en langzaam opent hij zijn ogen. Hij is helemaal gedesoriënteerd . Ik dacht dat hij dood was en schrik me rot. Wat moet ik zonder hem, ik kan ook niemand bellen want ik heb geen simkaart gekocht van Nepal. Hij vraagt " waar komen we vandaan en welke richting moeten we op". En daarna begint het zoeken naar de originele trail route. We lopen naar beneden , maar dat blijkt niet de juiste route te zijn en zo gaat het een paar keer door. Ik moet plassen , maar ik kan niet meer de knoop van mijn broek open en dicht krijgen , zo koud zijn mijn handen. Purna ziet ijzig wit en heeft een onwezenlijk gevoel. Ik zeg dat hij per telefoon hulp moet roepen, maar dan belt hij familieleden op in een dichtstbijzijnd dorp, maar die kunnen hem niet vertellen hoe hij moet lopen. Uiteindelijk komen we , na 2 uur zoeken, via een bospad, bij de nieuwe onverharde weg. Ik ben erg opgelucht want nu is het 18.00 uur en nog een beetje licht. Het originele restaurant waar we naar toe zouden gaan , is gesloten omdat er geen gasten zijn. Dus lopen we in 20 min. naar Nambur lodge in Lamjura waar we om 18.30 uur aankomen. We hebben inmiddels 5 uur vanmiddag gelopen i.p.v. 2,5 uur. Mevrouw doet de kachel voor ons aan en de kleinzoon en grootvader komen informeren. Ik doe mijn natte sokken en schoenen en jas en handschoenen uit en zet ze bij de kachel om te drogen. Na 1 uur krijgen we dal bhat. We zijn alle twee aan het bijkomen en eten niet veel. Purna kan zich niets meer van het voorval herinneren alleen dat het lopen aanvoelde alsof hij droomde. Na weer op temperatuur te zijn gekomen met de warmte van de hout kachel en een half kopje raksi ga ik naar mijn kamer, die zich in een ander gebouw bevindt en te bereiken is via een spiegel gladde trap. De wc is buiten en daarom vraag ik een emmer waar ik vannacht op kan plassen en een beker water waar ik mijn gezicht mee kan wassen en mijn tanden kan poetsen . Dan kruip ik in bed met 2 dekbedden op me. Ik ben blij dat de dag toch goed geëindigd is want anders had ik een groot probleem gehad en had ik de hele nacht in de kou moeten doorbrengen in het bos DONDERDAG 23 MAART, 5DE DAG v.d. TREKKING : van LAMJURA NAAR JUNBESI: Ik heb best goed geslapen , ongeveer 10 uur. Wel een keer wakker geweest om te plassen en daarom was ik blij met mijn emmer op de kamer. Ik sta om 0.7.15 uur op en kleed me aan. Voorzichtig daal ik de ijzige trap af. Mijn schoenen en sokken zijn nog niet droog. Ik ga in de grote keuken zitten bij de kachel, want alleen daar is het warm. Twee werkmensen komen ook melkthee drinken. Ik krijg koffie en later chapati met omelet Rond 0.8.00 uur vertrekken we. Het is vrij zonnig aan de Anna Purna berg-kant en grijs en bewolkt aan de Everest-berg kant. De sneeuw op de nieuwe onverharde weg is bevroren en daardoor wat moeilijk te belopen. In het begin van de tocht heb ik alle jassen aan omdat het koud is, maar langzaam pel ik alle jassen uit als het warmer wordt. Het nadeel van de warmte is dat de weg erg modderig wordt. Dit wordt nog verergerd door de sporadische auto's en tractors die erover heen rijden. De bomen worden ook alsmaar groener en de sneeuw is verdwenen naarmate we verder naar beneden lopen. Het uitzicht , met in het dal de kleine huisjes, is mooier bij dit zonnige weer. Op een gegeven moment kunnen we de nieuwe onverharde weg verlaten en op het oorspronkelijke trekkers pad lopen . Dus eerst gaat de weg geleidelijk naar beneden en dan een stuk omhoog. Om 12.15 uur arriveren we in JUNBESI, het eerste Sherpa dorp in Nepal. In het hotel waar Purna meestal naar toe gaat is niemand aanwezig, daarom gaan we naar een ander hotel ernaast genaamd Apple blossom garden. Daar kan ik lekker in de zon zitten en krijg ook daar mijn dah bhat. Ik heb hier een grote kamer met 3 één persoons bedden. Ook is er een warme douche bij en een toilet. Hier moet je wel voor de Wifi 30 roepies betalen. Na de lunch gaan we het lokale Boeddhistische monniken klooster bezoeken. Het schijnt 450 jaar oud te zijn en het 2de oudste klooster van Nepal te zijn. Ik heb geen zin om mijn bergschoenen uit te trekken omdat m.n. de linker schoen weer moeilijk aan gaat, door mijn opgezwollen voet. Dus ik blijf in de deur opening staan en maak foto's van daaruit. Maar de aanwezige monnik biedt aan om van diverse dingen in het klooster van dichtbij foto's te maken. Erg aardig ! Daarna lopen we verder over een bruggetje waar op een grote steen Boeddhistische tekst staat geschreven . Verderop schijnt men hier ook bepaalde bessen te kweken. Inmiddels is het ook gaan regenen. We waren van plan om verder te lopen naar andere Boeddhistische kloosters, maar daar zien we vanaf wegens de regen. We lopen nog eventjes door JUNBESI met de mooie witte huizen en de gekleurde vensters en deuren. Er staat ook een grote lagere school. Rond 15.00 uur lopen we terug naar het hotel. Ik ga naar mijn kamer en ga in mijn bed liggen omdat ik eigenlijk best moe ben , waarschijnlijk nog van de inspanning van gisteren. Daarna ga ik me douchen . Het is heerlijk om onder een warme douche te staan na 3-4 dagen alleen maar je gezicht te hebben kunnen wassen. Daarna ga ik naar de lounge waar een Duits echtpaar zit van rond de 60 jaar. De vrouw voelt zich ziek , en haar man is ziek geweest en knapt langzaam op. Zij is pietje precies en wat klagerig. Hun plan is om een trekking te maken van 30 dagen om uiteindelijk naar een 5200 m. hoge top te lopen. Maar volgens ons zal dat te hoog gegrepen zijn voor haar. Morgen moeten ze 6 uur lopen , en dat zal waarschijnlijk al een probleem worden. Zij hebben 1 porter en 2 gidsen. Ik bestel spring rolls , want vanmiddag heb ik al dal bhat gegeten. Doch de kaas in die spring rolls proef je totaal niet en de korst is veel te vet door het bakken in de olie. Daarna raak ik in gesprek met een gids van het Duitse echtpaar. Hij verdient weinig, en wat hij verdiend als gids moet hij in een paar maanden binnen halen. Hij woont op een kamer in Kathmandu en moet huur, gas en elektriciteit betalen en geld voor eten en kleren. Hij kan er nauwelijks van rond komen. Buiten het seizoen werkt hij soms in de tuin van zijn ouders. Hij denkt er ook aan om naar het buitenland te vertrekken en daar een baan te zoeken, zoals vele Nepalese jongeren. VRIJDAG 24 MAART: 6DE DAG v.d. TREKKING: van JUNBESI 2675 m naar PHAPLU 2475 m. hoogte. Om 0.6.30 uur sta ik op, en om 0.7.00 uur ontbijt ik chapati met omelet en om 0.7.30 uur gaan we lopen naar de THUPTEN CHOLING MONASTERY dat op 3000 m. hoogte ligt. De weg gaat geleidelijk omhoog behalve het laatste stuk, en loopt langs een beekje. Het is half bewolkt en de zon komt regelmatig te voorschijn: eindelijk ! Rond 0.9.30 uur zijn we er. Op het omhooglopende pad staan vele ronde gebedsmolens die water transporteren . Ook zien we jonge monniken onder de 12 jaar spelen en fietsen op een terrein voor hun school. Verder naar boven bezoeken we eerst het gebedshuis . Hier staat een grote foto van de Tibetaanse Lama Trulsik Rinpoche die in 1968 dit klooster heeft gebouwd. Hij zelf is in 1958 tijdens de Chinese invasie uit Tibet gevlucht. Hier wonen honderden Boeddhistische nonnen en monniken waarvan 80% Tibetaanse vluchtelingen. Een Boeddhistische non geeft uitleg, zij is 52 jaar en al 24 jaar in het klooster. Er zitten daar 400 nonnen . Daarna zie ik een paar nonnen die garen oprollen op een bol en een monnik die kleine stokjes maakt om kaarsen aan te steken. Zo heeft elke monnik en non een taak in het klooster Daarna mag ik kijken in een zaal waar 20 vrouwen zitten die lontjes maken voor kaarsen. Ik probeer het ook te leren , maar ik krijg het niet zo mooi als zij. Rond 10.00 uur krijgen we de mogelijkheid om de kleine lama te zien. Hij is pas 10 jaar en is 16 x gereïncarneerd en is de 1ste Nepalese Sherpa lama. Ik mag zelfs met hem op de foto en ik krijg een rood koord om mijn nek en een witte sjaal. Daarna verlaten we het klooster en lopen terug naar Junbesi. Daar staan inmiddels 10 tenten van 8 Nederlandse kampeerders. Daarna lopen we door naar PHAPLU in het Solokhumbo district. De wandeling gaat via een brede onverharde weg waar ook auto's en motors mogen rijden. Het loopt erg makkelijk, en het weer is goed, half bewolkt. Om 13.00 uur gaan we lunchen, we nemen een gemakkelijke maaltijd nl. noedelsoep met ei en samosa. Ik ga hiermee lekker buiten op een stoepje zitten (heel ongebruikelijk voor Nepalese begrippen) . Verschillende honden houden me gezelschap. Daarna lopen we weer verder. Onderweg maak ik nog een paar foto's van een zusje en broertje die hooi versjouwen in een grote mand . Als we dichterbij Phaplu komen nemen we de kortste weg die meer stijgt dan de gewone weg. We komen ook langs de luchthaven waar vliegtuigen een noodlanding kunnen maken als ze niet in Lukla kunnen landen voor de Everest trekking . In deze plaats maak ik een foto van 4 zussen voor een huis. Purna belt zijn schoonzus, die verpleegster is. Ze spreken af dat Purna en ik bij haar gaan eten, en dat Purna bij haar blijft slapen en ik in het hotel. De schoonzus komt ons al tegemoet, ze is erg hartelijk. Daarna lopen we door naar het hotel iets voorbij Phaplu. In het hotel heb ik een kamer met 2 eenpersoons bedden. Daarna lopen we door naar het kantoor van de verloofde van Purna's schoonzus. Hij is docent Koreaans , voor jongens die ik Zuid Korea willen gaan werken. Daarna gaan we, via een steile weg naar de gehuurde woning van Purna's schoonzus. Ze heeft een kamer met een bed erin wat overdag gebruikt wordt als bank. Voor de keuken hangt een gordijn. Ze maakt een kop koffie en thee en schilt voor ons kiwi's. Ze heeft wifi en dan lees ik het WhatsApp bericht dat mijn twee zwagers naar een revalidatie centrum resp. verzorgingshuis gaan. Daarna gaan we een stadswandeling maken in een straat met vrij veel winkels. De schoonzus doet inkopen voor ons diner. Terwijl zij dal bhat maakt valt het licht uit en maken we licht met onze mobiele telefoon. Uiteindelijk gaan we pas om 20.45 uur eten : dal bhat met kip. Iedereen zit gezellig op de grond en eet met de vingers van de rechter hand, behalve ik. Rond 21.45 uur word ik door Purna en de verloofde van de schoonzus naar het hotel gebracht. Ik ga me daar toch even douchen ondanks dat ik geen zin daarin heb. Rond 22.30 uur kruip ik in bed. Ik zet mijn alarm op 04.30 uur en ga slapen. ZATERDAG 25 MAART: 7 DE DAG VAN DE TREKKING: van PHAPLU 2475 m naar Kathmandu, 275 km met jeep Om 0.4.30 uur gaat het alarm af en sta ik op. Ik kleed me aan en pak mijn spullen in mijn rugzak. Mijn bergschoenen staan voor de deur omdat ik niet met bergschoenen in de gang en in mijn kamer mag lopen. In de eetzaal zijn de lichten nog uit en moet ik ze zelf aandoen. Ik eet een pakje koekjes op die ik gekregen heb van de nonnen. Om 05.15 uur komt de jeep en Purna me pas ophalen. De rugzak gaat weer op het dak en ik mag weer voorin naast de chauffeur zitten. Daarna gaan we nog een Iraans stel en 1 Nepalese man en 3 Nepalese jongens ophalen. Tegelijkertijd neemt de gids uitgebreid de tijd om koffie te gaan drinken en om een sigaret te gaan roken. Uiteindelijk vertrekken we om 05.40 uur uit Phaplu. Het begint langzaam wat licht te worden en het verkeer komt op gang en zie ik al mensen die hun ochtend wandeling maken. Rond 0.9.00 uur hebben we een tea stop en eten chapati met curry en een gekookt ei en koffie. Net als op de heenweg gaat de route via de NH20 en NH03 en langs de rivier SUN KOSI. Op verschillende plaatsen zijn ze met de weg bezig waardoor het moeilijk rijden is . Om 11.00 uur lunchen we bij HIMALAYA HOTEL / LODGE in THAKALI BANKHHAGAR. Na 1 uur lunchpauze rijden we door. Langzaam pel ik mijn kleren uit tot mijn T shirt en opgetrokken broekspijpen want het is vandaag warm en zonnig ( hadden wij dat maar gehad tijdens de trekking). Om 16.00 uur zijn we in DHULIKHEL en stoppen daar ook nog eens voor een tea stop en een wc stop. De zit- wc ruik je op grote afstand. De meeste Nepalezen zijn verbaast dat een vrouw van mijn leeftijd nog zulke moeilijke trekkingen kan maken. Het Iranese stel verlaat de jeep aan de rand van de stad en neemt een taxi naar het centrum. De Iraanse vrouw kan nu ineens wel tegen me praten en vraagt aan mij om met haar op de foto te gaan. Dit weiger ik omdat ze me voor die tijd ook niet zag staan. Om 17.15 uur zijn we bij de tempel in Pepsi Cola. Ik neem afscheid van mijn gids Purna . Op mijn slippers loop ik naar mijn gastgezin, want mijn voeten zijn opgezet waardoor het aantrekken van mijn bergschoenen moeilijk zal gaan. Thuis aangekomen tref ik daar alleen ama en Nanu aan, want Keshab en Rupa zijn op zieken bezoek. Enerzijds ben ik teleurgesteld dat ze weg zijn , maar anderzijds geef het mij de gelegenheid om mijn spullen op te ruimen en me te douchen en mijn haar te wassen. Dus ik ga meteen naar boven. Als ik hiermee klaar ben rond 19.00 uur komen Rupa en Keshab thuis. Ze maken het eten klaar en rond 20.30 uur gaan we eten. Ik vertel hun mijn trekking-ervaringen en ga om 22.00 uur naar bed. Ik ben blij met mijn eigen kamer, douche en wc. ZONDAG 26 MAART: KATHMANDU Ondanks of dankzij mijn vermoeidheid heb ik onrustig geslapen. Ik doe weer mijn oefeningen en ga daarna douchen. Gelukkig is het douchewater warm omdat het gisteren mooi weer was en de zonnepanelen goed hun werk hebben kunnen doen. Het ontbijt is laat. Ik stel Nanu voor, (dochter van mijn gasthuis die net is begonnen met de opleiding fysiotherapie) ,om samen naar de fysio. afd. van het orthopedisch ziekenhuis te gaan. Keshab , die toch met zijn auto naar zijn kantoor/ hotel gaat rond 10.30 uur ,zet ons bij de Basmati rivier af en we lopen samen via het voetpad naast de rivier naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis kan Nanu kijken bij mijn collega's en bij mij, hoe patiënten met fysiotherapie worden behandeld. Rond 13.00 uur gaan we in de keuken lunchen en bijpraten. We verzamelen ons meegebrachte fruit en de assistente snijdt het in stukjes en legt het op een schaal. Ook Alok zie ik vandaag. We maken een plan om volgend weekend te gaan fietsen. Om 14.15 uur verlaten we de afdeling. Nanu geef er de voorkeur aan om een motortaxi te bellen om naar huis te gaan . Ik besluit om naar de ATM in Boudhanath te lopen waar ik Nepalese roepies pin en daarna loop ik door naar de STUPA IN BOUDHANATH. Ook nu ga ik achterom zodat ik geen entree hoef te betalen. Sinds corona is het niet meer toegestaan om de stupa te bestijgen. Ik loop rond en ga de tempel in. Heel verrassend kom ik de verkoper van Tibetaanse gebedskransen tegen die ik al jaren tegen het lijf loop. Ook hij herkende mij meteen en we praten met elkaar en maken foto's. Daarna loop ik terug naar huis. Bij de brug over de Bagmati rivier kom ik nota bene mijn fysio. collega Alok op zijn motor weer tegen . Rond 19.00 uur belt Manish op, en hij geeft me het telefoon nr. van zijn neef, die professor is in de academie en ziekenhuis van DHULIKHEL, die wij morgen willen bezoeken. Daarna leg ik wat spullen klaar voor morgen en ga naar bed. MAANDAG 27 MAART: KATHMANDU : DHULIKHEL : NAMO BUDDHA (STUPA) Om 7.00 uur ' s ochtends rijden Keshab, Nanu en ik met de auto naar DHULIKHEL, zo'n 25 km hier vandaan. We zetten eerst Nanu af bij haar hostel en ik neem haar wandelschoenen mee. Daarna rijden we door naar het hotel van Keshab 's vriend genaamd DHULIKHEL LODGE RESORT. Vandaar rijden we door naar het beginpunt van onze wandeling, die we maken met Keshab 's vrienden, zijn vrouw en neef. We lopen op de rustige verharde weg omhoog naar de KALI TEMPEL . Een aantal jaren terug heb ik ook al de Kali tempel bezocht samen met Manish en zijn neef de professor, maar toen zijn we via de 1000 trappen naar boven gegaan. Vervolgens lopen we verder via een onverharde weg en via een in aanbouw zijnde nieuwe weg. Toen zagen we een mevrouw op haar land doperwtjes plukken. Ze vertelde dat we ze gratis konden plukken en meenemen omdat haar kinderen het huis uit waren en zij nu alleen woonde en niet meer zoveel doperwtjes nodig had. We plukken 2 zakken vol. Keshab geeft haar 300 roepies (in de winkel zou je er minstens 500 roepies voor moeten betalen ) En zijn vriend biedt haar aan dat ze gratis in zijn hotel kan komen eten. Daarna lopen we door (zijn neef is al verder gelopen ), nu bergafwaarts. Het uitzicht op het dal is erg mooi. We zien ook vrouwen met manden om hun hoofd gevuld met bladeren ( zie video) ( eerder heb ik ook al een foto genomen van een vrouw met een mand gevuld met groen voor de koeien). Vlak voor Dhulikhel worden we met de auto opgepikt door de chauffeur, want de hoteleigenaar wil liever niet door Dhulikhel lopen omdat iedereen hem kent en hij dan veel tijd kwijt is met praten. We stoppen bij HOTEL SARATHI in Dhulikhel waar een nieuw hotel-gedeelde aan wordt gebouwd. Hier krijgen we een rondleiding. Het ziet er prachtig uit! Daarna rijden we door naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Hier gaan we brunchen . Aan tafel zit ook een oogarts uit Australie die al 22 jaar oog behandelingen en operaties doet op verschillende plaatsen in Nepal. Ook in dit hotel mogen we de nieuw aangebouwde kamers zien. Ze zijn prachtig met een mooi uitzicht op de bergen ( $200 per nacht). Ook hebben ze een zwembad en eromheen een groot terras met een prachtig uitzicht op de Kathmandu Vallei. Daarna hebben we een ontmoeting bij het ziekenhuis met Manish neef ,die professor is in het ziekenhuis en universiteit van DHULIKHEL. Ik heb hem 5-6 jaar geleden ontmoet en ik herkende hem meteen. Het is een bijzonder innemende en sympathieke man die vele interesses heeft en overal over kan praten. We mogen ook een leslokaal voor fysio's zien en zijn kantoor. Na 2 uur gezellig gepraat te hebben nemen we afscheid van hem. Daarna gaan Keshab en ik met de auto naar NAMO BUDDHA (STUPA) (op 1750 m. hoogte). Het is maar een klein half uur rijden. Namo Buddha is een beroemd Boeddhistisch bedevaartsoord. Volgens de boeddhistische legende kwam een van de vroegere boeddha's ooit een tijgerin tegen die welpen had gebaard, maar ze was zo zwak dat ze niet op jacht kon gaan, waardoor haar welpen stierven van de honger. Door medelijden gegrepen, offerde de prins zichzelf op aan de tijgerin, die hem onmiddellijk verslond. In dit complex bevindt zich o.a. het Thrangu Tashi Yangtse-klooster. Het is de thuisbasis voor 250 monniken. Het is een groot complex met veel goud en gekleurde vlaggetjes en vele trappen. Een bruidspaar maakt daar foto's en ik vraag of ik een foto mag maken met de bruid. Zij vinden het ook leuk en de fotograaf schiet vele foto's van ons samen op de trap. We komen ook een groepje Nepalese jongens tegen die zich afvragen hoe het mogelijk is dat ik zo fit ben op 73 jarige leeftijd, want Nepalese vrouwen zijn na hun 60 jarige leeftijd oud en opgebrand. We ontmoeten ook een Russische vrouw die op zoek is naar koffie. Ze vertelt dat ze gemakkelijk kan en mag reizen naar landen in Azië, maar niet naar Europa en de V.S.. Ze begint te huilen als ze over de oorlog begint en vindt Poetin gemeen , maar het volk heeft niets te vertellen. Daarna rijden we terug naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Onderweg pikken we dochter Nanu op, en gaan momo's eten bij Keshab' s vriend. Ze smaken heerlijk, maar ik kan er nooit zoveel van op. Om 18.15 uur nemen we afscheid, en brengen Nanu terug naar haar hostel en gaan melk halen omdat die in Dhulikhel het lekkerst is en vers van de koe is. Daarna rijden we terug naar huis. Het was weer een geslaagde en afwisselende dag. DINSDAG 28 MAART en WOENSDAG 29 MAART: KATHMANDU : THIMI Deze 2 dagen doe ik geen echte interessante dingen om over te schrijven. Ik doe wat boodschappen en koop een goedkoop nieuw jack en tennis pulley. Maak een afspraak bij de tandarts in IJsselstein. Doe wat bankzaken. Loop naar een nabij gelegen dorp genaamd THIMI met mooie oude tempels. En schrijf mijn belevenissen op van de afgelopen dagen en WhatsApp met het thuisfront. HET 2DE DEEL VAN MIJN BELEVENISSEN VAN 30 MAART TOT 13 APRIL 2023 STAAN IN MIJN VOLGENDE 8ste VERSLAG Maandag om 11 uur vertrokken uit Assen. Lies en Wietse brengen me naar Schiphol. We zijn er meer dan 4 uur te vroeg. Mooi nog even tijd om alles te wegen en nog wat uit de koffer in de handbagage te doen. Het was nog een heel gedoe om zowel voor de warmere dagen als de koude dagen tijdens de trekking afgewogen spullen te kiezen. L en W gaan cap drinken. Ik blijf in de rij tot ik mijn koffer kan inchecken. Ongeveer 3 uur voor vertrek kan ik mijn koffer afgeven, 20,3 kg. Voor beide vluchten krijg ik meteen de boardingpassen. Ik vlieg met Turkey airways en daarom is er een overstap in Istanbul. Het heeft de gehele dag nogal gewaaid en er is daarom veel vertraging op veel vluchten. Ook mijn vlucht zal plm een half uur later vertrekken. Gelukkig wordt mijn bagage automatisch overgeheveld in Istanbul, dat scheelt. We gaan nog een cap drinken in het panorama restaurant. 4 euro voor een small....! Naar buiten mag niet ivm de wind. Nog even paniek als ik denk dat ik de boardingpassen kwijt ben.....valt gelukkig mee. Even te goed opgeruimd... Om 16.30 uur door de douane. Echt goede check. Paspoort en het gele injectieboekje worden gecontroleerd. Mijn handbagage wordt bijna helemaal leeggehaald en extra gescand. Ook de schoenen moeten uit. Zelf moet je in een rond geval met je handen omhoog, dat draait dan om je heen. Er wordt een foto gemaakt van je gezicht. Alles is in orde en ik kan alles weer inpakken. Toch zeker een half uur bezig geweest. In een boekwinkel koop ik nog 2 leesboeken. Het assortiment was vooral Engels, moest echt vragen naar de goedkopere Nederlandse boeken. Door naar de gate E8. Wil nog een cap kopen....maar dat duurt zolang dat ik maar snel doorga. Het boarden is begonnen zegt het bord en de gate sluit om 18.15 uur. Dus opschieten. Echter bij aankomst is er geen actie en al snel horen we dat we bijna een uur later vertrekken. Daar schrik ik van...heb 1 1/2 uur overstaptijd, maar dat wordt dan een half uur....dat gaat heel spannend worden. Dus even naar de balie en vragen naar de aansluiting. Moet kunnen en als het niet lukt wordt er een andere vlucht geregeld; ze kunnen er verder niets aandoen. We gaan het wel zien. Kan er niets aan veranderen. Het geeft me wel tijd om toch alsnog een cap te drinken. Om 19.00 uur gaan we aan boord. Bel nog even met Wietse. Lies en Wietse zijn intussen al weer een mooi eind op weg naar huis. We vliegen om 19.23 uur, plm 3 kwartier later dan gepland. De vlucht zal 3 1/2 uur duren. Ik zit op stoel 26B, dus niet bij het raam. Al snel krijgen we een warme maaltijd. Beef met rijst en een toetje. De apparaten allemaal 2 uur vooruit gezet. Ik kijk de film Joyride in het Engels met Engelstalige ondertiteling. De keuze is trouwens reuze! Geen enkele Nederlandse film en geen met een Nederlandstalige ondertiteling. Om 00.05 zijn we geland in Istanboel. Met 20 minuten moet ik boarden bij de volgende vlucht. Wie ik ook vraag van het personeel, niemand kan er iets aandoen. Dus dan maar snelwandelen. Meer dan een kwartier loop ik zo snel als ik kan. Het is helemaal aan de andere kant blijkt. Als ik totaal bezweet aankom kan ik meteen instappen. Gehaald! Bel nog een keer met Wietse. Stoel 19 G. Dat is aan het gangpad van een rij van 4 in het midden. Precies op tijd start het taxien. 00.25 uur. Nu de apparaten weer allemaal vooruit zetten, nog eens 2 uur en 45 minuten. Het totale tijdsverschil met Nederland is dus 4 uur en 45 min. We krijgen al snel een ontbijt. Ook een setje sokken en een oogcover. Dan ga ik slapen. De stoelen naast mij zijn leeg, dus ik kan lekker lang uit en heb daardoor ook meerdere dekens. Ik slaap tot ik wakker word gemaakt voor een broodje met koffie, waarna al snel de landing wordt ingezet. Toch nog bijna 5 uurtjes geslapen. Om 11.23 uur ben ik dan aan de grond in Nepal. De beide vluchten waren erg rustig. Dit vliegveld is beduidend kleiner dan Schiphol of Istanbul. Al snel ben ik door de douane. Wel even weer op de foto en nu ook 2 duimafdrukken . Mijn koffer is er al. Meteen even wat geld omwisselen, een klein bedrag. Later beter pinnen. Buiten staan er wel 100 mannen met bordjes met namen.......maar ik zie mezelf niet....het zal toch niet? Ik zoek de naam van mijn eerste hotel op...en dan hoor ik mijn naam. De man showt me mijn naam op een lijst in zijn mobiel. Hij had een bordje met de maatschappij die het hier ter plekke regelt. Tja dat wist ik niet. Met de taxi gaan we nu naar hotel Moonlight aan de rand van de wijk Tamel. Het is erg druk en chaotisch. Maar deze chauffeur beweegt zich soepel tussen alles door. Luid toeterend net als al die andere automobilisten en megaveel scooters. 30 min later ben ik er. Welkom met een sapje. Het inchecken gaat heel snel. Kamer 602 met een mooi balkonnetje. Heerlijk in de zon ga ik daar een poosje bijkomen van de reis met mijn meegebrachte krentenbollen en nescafe koffie, wat op de kamer is. 23 graden met een aardige bries. Appjes lezen en reageren. Kluisje meteen in gebruik genomen. Ik videoapp met Wietse. Om 16.00 uur ga ik op pad. Eerst even naar het dakterras hier, gezellig en een mooi zicht over de stad. De bergen in de verte zijn niet goed te zien. Er lijkt wel een laag mist, smog te hangen. Ook is er een mooi restaurant en een groot terras, tuin beneden bij het hotel. Gewapend met een plattegrond en het hotelkaartje moet het goed gaan. Op naar Durbar square. Het is vanuit het hotel rechts en dan alsmaar doorlopen. Het is een drukke smalle weg met aan beide kanten allemaal kleine shops. De weg zit vol gaten. Auto's en scooters racen van beide kanten er door. Ook veel wandelaars op dezelfde weg. En dan nog de fietsers, soms zwaar beladen en de riksja s, fietstaxi s. Het gaat allemaal (net) goed. Alles slingert om elkaar heen met de hand op de claxon of op de bel. Ik probeer zoveel mogelijk langs de kant te lopen. Daar echter veel obstakels, gaten ed. Ik maak diverse foto s. Vaak vraag ik of ik een foto mag maken. Een grote homp vlees op de toonbank, een toonbank vol kippen, fietser met heel veel fruit om te verkopen, naaiatelier met heel oude singers, mailverkeer etc. Ik koop een zakje op straat gemaakte chips voor 100 R, 70 cent...dat blijkt later veel goedkoper te zijn. Dan zie ik een stegje dat loopt naar een stupa. Het is een paar meter, maar wat ineens een rust. Net als de hofjes in steden. Als ik rond de stupa wil gaan lopen, komen er 2 honden luid blaffende en dreigend op me af. Twee mannen roepen de honden halt toe en ik keer me snel met de staart tussen de benen om. Overal liggen en lopen hier honden. Overal is het stoffig, zanderig. Gebouwen, tegels, pleinen het is allemaal grauw. Na plm 30 minuten kom ik aan op het Durbar Square. Een groot plein, wijkje waar allerlei wegen, weggetjes en pleinen doorheen lopen. Totaal volgebouwd met oude paleizen, tempels en gebedsplekken. De eerste aanblik is ronduit triest. Veel van de eens zo fiere historische gebouwen is nog steeds kapot en wordt gestut door bamboepalen. Allemaal schade van de aardbeving destijds. Ik loop er een poosje rond. Hier vliegt het verkeer echt dwars doorelkaar. Maak foto's. Ik word nu met regelmaat aangesproken of ik een riksjarit wil of een gids. Nee, nu nog even niet. Ze druipen dan wel meteen af. Het maakt wel dat je niet even rustig blijft staan of op een bankje gaat zitten. Van een oude mevrouw koop ik uiteindelijk toch een reisdocumententasje voor 100 rupie...is 70 cent. Ze is heel blij. Ik zie ook een aantal bomen die gebedsplekken zijn. De gebedsplekken hebben diverse klokken rondom. Men loopt rond zon gebedsplek en raakt daarbij de klokjen aan. Na ieder rondje wordt een beeld aangeraakt of er worden bloemetjes bijgelegd ( veelal oranje afrikaantjes). Op het plein zitten dan ook heel veel vrouwen met bloemen, die gekocht worden om te offeren. Dan besef ik me dat ik wel heel veel rond heb gelopen en dus....weet ik niet meer met welke weg ik ben gekomen. Ik heb dan wel een kaart, maar de straatnamen staan niet aangegeven in de straat. Na 2 rondjes en een verkeerde weg ga ik naar een restaurantje, rooftopview. Ik vraag eerst hoe ik terug moet naar mijn hotel. Het wordt met de mobiel opgezocht. Dan drink ik er 2 koppen nescafe a 125 R en eet een portie french fry, 375 R, totaal 625 Rupie. = 4,35 euro. Ik kijk mijn ogen uit. Vanaf boven kan dat wat rustiger. Al snel is het donker. Om 19.30 uur loop ik terug. Nog meer oppassen dus. Volgens de receptionist van het hotel was het tot half 9 echt nog veilig. Om 9 uur sluiten al de kleine shows en dan is het anders. Ik vraag in diverse winkeltjes wat de prijs van flesjes drinken is. 85 R voor bijvoorbeeld fanta, 60 cent. Voor een liter fles mangosap betaal ik uiteindelijk 170 R = 1,19 euro. Het staat gedrukt op de dop. De datum is wel net overschreden .... 02 23... de dochter moet de fles van een hoge stelling pakken. De moeder zegt 180 R. De dochter corrigeert moeder en wijst op de 170 op de dop. Oh ja, zegt ze. Ik geef 170 R, maar nog wel 10 R(7 cent) aan de dochter. Bedank haar voor haar eerlijkheid en zeg dat ik nu vaker bij hen ga kopen. Er komt een grijns van oor tot oor op beide gezichten en ze zwaaien me uit. Direct daarna ben ik terug bij hotel moonlight. Rommel een beetje op mijn kamer. Laat de receptie komen voor de tv. Vervolgens doet hij het. Ziggo go wil niet afspelen hier...jammer. Ik maak dit verslag. Om 22.45 belt Wietse...dat is echter geen succes, we horen elkaar nauwelijks en de verbinding valt steeds weg. Morgen maar weer videobellen met WhatsApp. Na aan cap van mijn eigen meegebrachte cappucino en wat vruchtensap ga ik om half 1(Ned tijd19.45 uur) slapen. Nog even geen foto's.....moet nog geregeld. Welterusten. Dag lezers, Inmiddels is 2023 al ruim 7 weken oud en gebeurt er heel veel in de wereld. Een jaar geleden was ik net teruggekeerd na 6 weken Nepal en had het plan om binnen een jaar weer te gaan. Als het in maart niet zou lukken dan wordt het pas oktober, in de tussentijd is het klimaat daar voor mij ondraaglijk. Voor vele mensen daar ook, maar ik heb gelukkig een keuze. Het wordt dus oktober. Afgelopen december tot begin januari zijn Anton en ik op bezoek geweest bij zijn zus Clementine en zwager Mike in Louisiana, Verenigde Staten. Ook een hele reis, veel indrukken, een zeer warme ontvangst waarbij we een paar weken een inkijkje kregen in een geheel andere westerse wereld. Ook ben ik sinds afgelopen zomer weer regelmatig aan het werk, o.a. als surveillant aan de Universiteit Maastricht, maar vooral mijn eigen onderneming als freelance schrijver en copywriter is het resultaat van vele jaren schrijfervaring, o.a. gebundeld in 3 gepubliceerde boeken, blogs en redactiewerk. Mijn vriendin Sandra, professioneel webdesigner, heeft voor mij een prachtige website gecreëerd met behulp van Finaste fotografie. In tussentijd bekwaam ik mij verder in het schrijverschap door een cursus copywriting te volgen en hoop na verloop van tijd als digital nomad te kunnen leven, mits passend binnen mijn leven in Nederland. Ik heb niet alleen een echtgenoot, maar ook vele andere dierbaren van wie ik niet altijd en langdurig gescheiden wil zijn. Een van mijn meest dierbaren is Mina, de jonge vrouw uit Bardia, waarover jullie vaker konden lezen. Nadat zij twee jaar in Kathmandu had gestudeerd wilde zij bij voorkeur naar het buitenland. Ik ondersteun haar al jaren hierbij, materieel en immaterieel, zocht vaak tevergeefs naar financiering voor internationale studie. Ook Mina zelf zocht ijverig door naar mogelijkheden om zich verder te ontwikkelen. Zij is heel talentvol, maar komt uit een arm gezin van zeven dochters en is vooral afhankelijk van geluk om verder te komen in het leven. Opeens, eind van de zomer, was daar de opleiding tot stewardess, in Kathmandu zelf notabene. Zij had zich zelfstandig aangemeld en was uitverkoren tot de hoogste graad, zeer betaalbaar bovendien. Oké, fijn, dacht ik, een baantje als stewardess bij de kleine Nepalese luchtvaartmaatschappijen. Maar eenmaal de website van Flytech International bekeken veranderde mijn gedachte over haar kansen. Vele grote internationale luchtvaarmaatschappijen zijn aan deze opleiding verbonden en kiezen hun cabin crew van daaruit. Mina volgde de opleiding van 5 maanden met veel passie en goede resultaten. Nu nog een baan en dan kan het echt beginnen, dacht ik. Maar dan komen de bizarre eisen van met name de luchtvaartmaatschappijen in de Emiraten. Mina moest haar gebit laten reviseren, enkele moedervlekjes laten weghalen uit haar gezicht, een ander kapsel aanmeten en minimaal 5 kilo aan gewicht winnen. Pfff... een leuke mooi slimme jonge vrouw is blijkbaar niet voldoende, het moet perfect zijn. Geen mensen maar poppen moeten de passagiers bedienen. Anton en ik observeerden de stewardessen van American Airlines en British Airways, waarbij vooral opviel dat deze vrouwen verre van perfect waren. Klein, groot, dik, dun, jong, ouder, alles door elkaar, echte vrouwen dus. Het hangt helemaal af van de organisatie hoezeer men hun personeel wil kneden naar eigen inzicht. Inmiddels is Mina afgelopen week door de selectie gerold van Salam Air, gevestigd in Muscat, hoofdstad van Oman. Samen met ruim 20 landgenotes wordt zij daar voor 2 jaar gestationeerd, kan de wereld over vliegen en vervolgens met die ervaring solliciteren bij meer vrouwvriendelijke maatschappijen. Zeker als zij in tussentijd nog een extra taal, bv. Spaans, erbij leert stijgen de kansen enorm. Ik hoop erbij te zijn als zij voor het eerst in Europa aankomt. Niet alleen ik wil op meer plaatsen ter wereld werken, maar belangrijker vind ik dat Mina haar droom waarmaakt, een echt salaris gaat verdienen waarmee zij ook haar familie kan ondersteunen. Dit kan er dus gebeuren als je een steentje bijdraagt om iemand net over de drempel te helpen. Je plant een zaadje en er komt een prachtige bloem tevoorschijn die zichzelf vermenigvuldigt. Als ik ook maar iemand kan inspireren om eenzelfde zaadje te planten dan is dat al de moeite waard. Mina's zusje Chitra onderhoudt al geruime tijd een warm contact met vrienden van ons, die haar steunen voor een mooie toekomst. Chitra's droom om arts te worden kan daarmee net zo hard in vervulling gaan als nu gebeurt bij Mina. Vooral meisjes hebben extra behoefte aan stimulans voor een betere toekomst, waardoor ook hun gemeenschap kan groeien naar een omgeving waar iedereen van profiteert. Zoveel verloren potentieel als een deel van het talent niet tot bloei kan komen. Velen zijn pessimistisch in de huidige tijd, terecht en begrijpelijk. Maar op kleine schaal zie je de mooiste dingen gebeuren als mensen niet bij de pakken neerzitten, elkaar steunen en hoop houden op betere tijden. Dit is niet alleen deel van de geschiedenis, maar ook nu, juist nu, put ik de meeste kracht uit vele kleine gebaren door lieve mensen, die vaak minder op de voorgrond treden. Niet alleen de wereld is in verandering, zelf vind ik een aantal dingen ook steeds minder belangrijk. Deze vrijheid verwelkom ik graag. Maar eerst Mina verwelkomen, benieuwd waar dat zal zijn. Een warme groet, Mieke Beste lezers, Kort geleden heb ik een bericht verspreid over de verkoop van mijn nieuwe boek. Je kunt dit nogmaals nalezen in onderstaande tekst. Helaas is er iets misgegaan bij de drukkerij, waardoor er vertraging is ontstaan en de fout hersteld moet worden. Ik verwacht dat dit deze week gaat lukken. Verder blijft alles hetzelfde. Even later kun je het boek - middels het ISBN nummer - ook in je eigen boekhandel bestellen. Tot zover deze extra mededeling. Lieve groet, Mieke https://www.boekenbestellen.nl/boek/een-reis-in-de-wereld-van-eenendertig-vrouwen Beste lezers, Kort geleden hebben jullie kunnen lezen dat mijn boek ongeveer af is, nu kan ik het blijde nieuws brengen dat het ook voor iedereen te koop is. In eerste instantie via bovenstaande link, binnenkort ook bij andere internetboekwinkels en te bestellen bij je lokale boekhandel via ISBN 9789464436907. Zoals gezegd, een reis over en in de wereld van eenendertig vrouwen. Lees mee en ervaar een beetje wat het betekent om je leven in bekend gebied op te geven in ruil voor onbekende streken. Australië, Kirgizië, Bangladesh, Dominica, the Isle of Mull, Colombia, Benin, Zambia, Egypte, Rusland, India, Madagascar, Nepal, Frankrijk en vele andere landen komen hierin voorbij. Openhartige verhalen door sterke gevoelige vrouwen die het avontuur aangingen, om welke reden dan ook. Zij hebben voor mij nieuwe werelden geopend, maar bovenal andere visies op diverse culturen en daarmee ook onze eigen cultuur een spiegel voorgehouden. Spread the word Wil je mijn boek (voor of na het lezen) promoten? Gebruik je sociale media of andere kanalen, stap je boekhandel binnen en laat weten dat ´een reis in de wereld van eenendertig vrouwen´ bestaat! Over een tijdje hoop ik jullie weer mee te nemen op mijn eigen avonturen. Met dank, Mieke https://www.boekenbestellen.nl/boek/een-reis-in-de-wereld-van-eenendertig-vrouwen Beste lezers, Kort geleden hebben jullie kunnen lezen dat mijn boek ongeveer af is, nu kan ik het blijde nieuws brengen dat het ook voor iedereen te koop is. In eerste instantie via bovenstaande link, binnenkort ook bij andere internetboekwinkels en te bestellen bij je lokale boekhandel via ISBN 9789464436907. Zoals gezegd, een reis over en in de wereld van eenendertig vrouwen. Lees mee en ervaar een beetje wat het betekent om je leven in bekend gebied op te geven in ruil voor onbekende streken. Australië, Kirgizië, Bangladesh, Dominica, the Isle of Mull, Colombia, Benin, Zambia, Egypte, Rusland, India, Madagascar, Nepal, Frankrijk en vele andere landen komen hierin voorbij. Openhartige verhalen door sterke gevoelige vrouwen die het avontuur aangingen, om welke reden dan ook. Zij hebben voor mij nieuwe werelden geopend, maar bovenal andere visies op diverse culturen en daarmee ook onze eigen cultuur een spiegel voorgehouden. Spread the word Wil je mijn boek (voor of na het lezen) promoten? Gebruik je sociale media of andere kanalen, stap je boekhandel binnen en laat weten dat ´een reis in de wereld van eenendertig vrouwen´ bestaat! Over een tijdje hoop ik jullie weer mee te nemen op mijn eigen avonturen. Met dank, Mieke Beste lezers, Nepal moet nog even wachten, ik voorzie een reis volgend voorjaar, maar een andere spannende reis is bijna volbracht. Vandaag viel mijn derde boek in de brievenbus, een dik exemplaar van maar liefst 460 pagina's, waar ik een kleine drie jaar aan gewerkt heb. 'Een reis in de wereld van eenendertig vrouwen' heeft het boek als titel meegekregen. Het betreft emigratieverhalen van vrouwen naar of vanuit Nederland, tijdelijk of voorgoed, geheel of gedeeltelijk, dichtbij of ver weg en om diverse redenen. Deze vrouwen vertellen niet alleen over de feitelijke ervaringen, maar geven ook een kijkje in hun ziel. Niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Zelf heb ik weliswaar veel en avontuurlijk gereisd, maar wonen in een ander land blijkt toch echt van een andere orde te zijn. Meer geef ik op dit moment niet prijs. Mocht ik je nieuwsgierigheid hiermee hebben aangewakkerd dan is het boek vanaf half oktober te koop via diverse internetboekwinkels en vervolgens in de reguliere boekhandel. Op bijgaande foto vind je het ISBN nummer. Mijn twee vorige boeken werden feestelijk gepresenteerd, eerst in boekhandel de Tribune in Maastricht, daarna in het Cultuurhuis Heerlen. Nog steeds kijk ik met vreugde terug op die ervaringen en de grote opkomst uit allerlei hoeken. Deze keer echter wordt het boek iets meer in stilte te water gelaten, maar de hoop op geinteresseerde lezers en veel promotie is er niet minder om. Ik wens alle lezers een boeiende reis in en over de wereld. Liefs, Mieke Dag beste lezers, De warmte zit er bijna op, tijd voor een mooie Indian Summer. Ook in Nepal hunkeren de mensen naar verlichting en verkoeling. Ik zou het er in deze periode nooit uithouden, dat is wel duidelijk. Des te meer bewondering voor de mensen daar, maar ook voor iemand als Ilse, de Pabo-studente die tien weken lang hard heeft gewerkt om haar kennis en vaardigheden over te dragen onder het gloeiende dak van BBAS Memorial School in Bardia. Haar bijdrage is van grote waarde gebleken en continuïteit zeer gewenst. Dus hopelijk meldt zich ook komend studiejaar een Pabo-student voor deze inspirerende leerplek. Volgende week ontmoet ik Iris voor het eerst sinds haar terugkeer en hoor dan haar ervaringen uit de eerste hand. Maar eerst nog een andere ludieke actie, gericht op Bardia. Aanstaande zondag staan we met een marktkraam op de vlooienmarkt in het Schutterspark in Brunssum. Je kunt daar terecht van negen uur 's morgens tot vier uur 's middags. We, dat zijn Marie-José en ik, waarbij we 's middags assistentie krijgen van Toos, die ook al geruime tijd met hart en ziel bezig is voor Bardia. Het wordt aangenaam weer, dus voor wie er-op-uit wil en tegelijkertijd onze actie wil steunen, kom gezellig naar Brunssum. Tot dusver zijn we royaal voorzien van verkoopbare spullen, maar we hopen natuurlijk dat we met een lege auto terug naar huis rijden en vervolgens een nieuwe inzameling kunnen houden. Misschien tot zondag, liefs, ook namens Toos en Marie-José, Mieke Beste lezers, In mijn vorige verhaal kondigde ik de vrijmarkt in Maastricht aan, waar Marie-José en ik zoveel mogelijk spullen wilden verkopen met opbrengsten voor Bardia. Behalve een mooie ervaring mag het resultaat er ook zijn met een bedrag van ruim 400 euro! Met een auto tot de nok toe gevuld werden we door Greg, de man van Marie-José, afgezet bij het park in Maastricht om vervolgens een keer of tien heen en weer te lopen naar onze plek voor het brengen van tassen en dozen naar hun voorlopige bestemming. Nog nauwelijks alles uitgestald kwam de eerste koper al voor een elektrische trein. En dat ging zo de hele dag door, tien uur lang. Mensen uit alle windstreken, zelfs vanuit België en Duitsland, zochten naar mooie spullen en koopjes. Vooral de sjaals waren in trek en wat is het dan leuk als je er een verhaal bij hebt. Ik wist niet dat verkopen mij zo gemakkelijk zou afgaan, waarschijnlijk gestimuleerd door het goede doel én door de verkoopervaring van Marie-José. Niet alles werd verkocht, de resterende spullen blijven opgeslagen voor een volgende verkoop. En voor iedereen die mooie spullen daarvoor wil doneren, laat het alsjeblieft weten, dan kunnen we dat onderling regelen. Geen rommel alsjeblieft, maar vooral spullen die gewild zijn. We gaan niet wachten tot volgende Koningsdag, maar zoeken tussendoor andere gelegenheden voor verkoop. Intussen gebeurde er in Bardia ook heel veel. Jacqui Holth arriveerde eind maart vanuit Australië en is uiteindelijk ruim vier weken gebleven. Dit bij temperaturen die snel opliepen tot veertig graden. Zij is dagelijks bezig geweest om de bouw van de laatste klaslokalen te organiseren en vele andere werkzaamheden die hebben geleid tot een nog betere uitstraling van het geheel. Daarnaast is er aandacht besteed aan het veiligheidsbeleid, samen met safety-manager Amrita. Toen eind april Pabo-stagiaire Iris Somers arriveerde, na een lichte cultuurshock in Kathmandu, is Jacqui nog een week gebleven voor de uitleg en overdracht van een aantal punten. Een perfecte introductie van Iris, die vooraf al online met een aantal mensen daar in contact was. Een perfecte timing toen bleek dat ook Sonja rond die tijd terugkeerde vanuit Nederland. Iris verblijft in een kamer bij Sonja en het is voor haar heel fijn om elke dag even te sparren in het Nederlands. Sonja kent het klappen van de zweep daar wel, na ruim tien jaar, kan Iris voorzien van veel achtergrondinformatie en eventueel voorstellen aan meer mensen die iets kunnen betekenen in de stage van Iris. Ook ik onderhoud regelmatig contact en merk dat - naast haar eigen enthousiasme - haar bijdrage in onderwijskennis en didactische vaardigheden heel waardevol is, zowel voor leerlingen als leerkrachten. Zeker gezien de duur van haar stage, tien weken, waarin Iris bijna dagelijks actief is op school, kan zij veel signaleren en mogelijkheden aandragen, die beter beklijven bij herhaling. Alles bij elkaar is er sprake van een stroomversnelling en waarschijnlijk een forse inhaalslag na corona. Hoe ik zelf hierin verder ga weet ik momenteel nog niet, later dit jaar moet blijken in hoeverre er nieuwe reismogelijkheden zijn, ook in mijn thuissituatie. De maandelijkse ondersteuning van enkele studenten gaat door van hieruit en is zelfs uitgebreid met een nieuwe donateur. Vele kleintjes maken een grote. In deze moeilijke periode met het vele negatieve wereldnieuws is het goed om te zien dat er achter de schermen veel mensen bezig zijn met activiteiten voor een betere toekomst. Delen is daarin vermenigvuldigen. Daarbij kan ik melden dat mijn nieuwe boek in de laatste fase is beland, de beoordeling door uitgevers waarbij de eerste indruk positief is. Maar liefst 32 vrouwen vertellen hun emigratieverhaal, zowel vanuit als naar Nederland. Een combinatie van mijn geliefde thema's: vrouwenlevens, reizen en taal. Wordt vervolgd, liefs, Mieke Doneren kan via IBAN nummer NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia Nepal staat al dik 2 jaar op ons lijstje om naartoe te gaan, maar door Corona was dat steeds niet mogelijk. Ik ben heel benieuwd om meer van de cultuur te leren kennen en om de gigantische bergen van de Himalaya te zien. Vorige week ben ik al naar het Nepalese consulaat in Amsterdam geweest om het visum te regelen, dat schijnt een hoop tijd op het vliegveld te schelen. We maken een tussenstop in Doha, dat een vliegveld heeft wat echt een architectonisch hoogstandje is, en waar het geld tegen de plinten klotst. Een paar uur later komen we aan in Kathmandu, waar het vliegveld niets meer is dan een klein gebouwtje van wat gestapelde bakstenen, waarin de chaos overheerst. We gaan van de ene rij naar de andere, en als we er eenmaal doorheen zijn moeten we naar onze backpack zoeken tussen honderden koffers. Ze worden van bagageband gehaald omdat die mensen nog in de rij staan om een visum aan te vragen. Zo een aankomst in Nepal had ik wel een beetje verwacht, maar toch was het vrij intens. Wel grappig trouwens is dat ze hier de tijd 3 uur en 45 minuten eerder hebben staan dan in Nederland. We verblijven in de luxe hotel om even bij te komen van de reis, die toch wel vermoeiend was met weinig slaap. Het hotel staat in groot contrast met de armoede die je overal op straat tegen komt. We zijn inmiddels al op aardig wat plekken geweest, maar zo een chaotische stad als Kathmandu hebben we nog nooit gezien. Dit is echt next level. Overal rijden brommers, motorfietsen, riksja’s en auto’s. Zelfs in de kleinste straatjes van 3 meter breed. Er zijn geen trottoirs, en dus is het bij elke stap die je zet uitlijken of je niet voor de sokken wordt gereden. De toeters die een geluid hebben om iemand te waarschuwen op afstand, hoor je continu op praktisch 1 meter van je oor. Door de kant van de straat de kiezen, kies je door aan welk oor je het liefst doof wil worden. Om ons heen lopen ook moeders die babies dragen, geheel gewend aan de omstandigheden. Er hangt hier trouwens ook een smog lucht waarvan de locals zeggen dat het komt van de uitlaatgassen en doordat boeren hun oogst overblijfselen verbranden. Dat merk je af en toe een beetje aan je ogen of je longen, maar ook dat went. Het lijkt erop dat er echt totaal geen verkeersregels zijn, behalve links rijden. Ook hebben we serieus nog geen enkel verkeerslicht gezien. Op de normale kruispunten regelt het zichzelf en op de grotere kruispunten buiten het centrum staat een politieagent in een soort klein rond hokje midden op het kruispunt het verkeer te regelen. Ik blijf me continu verbazen wat er allemaal te zien is op straat. Het is echt schitterend allemaal. Mensen zijn kleurrijk gekleed en hebben een rode stip op hun voorhoofd, een tika. Dat doen ze als ze ergens voor gebeden hebben en ze willen de wens bij zich dragen. Vrouwens hebben vaak een rode lijn boven op hun voorhoofd te ver in de haarscheiding staan. Dat betekent dat ze getrouwd zijn. Toch wel gek om dat zo opvallend te zien. Bij ons moet je echt zoeken naar de trouwring. Verder zijn er talloze kleine winkeltjes die de spullen mooi tentoonstellen buiten. Je ziet ze dan wel aan het eind van de dag het stof van de kleding slaan met een mattenklopper. Er zijn veel fruit verkopers die op een oude fiets zelf grote manden hebben gemaakt er er naast lopen. Ook zijn er veel vervallen gebouwen, met verroeste daken en afgebladderd verf, die dan weer mooi zijn van lelijkheid. Het is een totale wirwar aan mensen waar je je in mag mengen. Als ik een stukje sta te filmen wordt ik half platgedrukt door de menigte en door een aantal mensen aangesproken, waarop ik automatisch me handen op me zakken houdt. Daarop wordt er gezegd: ‘Nepalese people are not like that’. En zo komen ze inderdaad ook op me over; hele aardige mensen met het hart op de goede plaats. Ze zijn oprecht geïnteresseerd en willen je graag de weg wijzen of dingen uitleggen. En ze zeggen allemaal: namasté, wat zoiets betekent als goedendag. Ook houdt het in dat ze respect voor je hebben. Het betekent zoiets als ik buig voor jou. Het gaat dan ook vaak samen met het gevaar van de twee handen plat tegen elkaar aan, en soms een buiging. Het is ook een paar keer gebeurd dat kleine kinderen die net kunnen praten het tegen ons zeggen, zo lief! Door de stad zijn er op veel plekken tempels te zien. Het is eigenlijk onmogelijk om hier zomaar rond te lopen zonder de geschiedenis en geloofsovertuiging te begrijpen. Daarom gaan we toch maar een keer in op het aanbod van een gids om ons rond te leiden. Hij vertelt de fascinerende geschiedenis Nepal. Over de tijd van de hippies toen John Lennon, Jimi Hendriks enz. naar Kathmandu kwamen. Ook over de relatie met China en Tibet en de recente burgeroorlog die tot 2006 duurde. China heeft Tibet in 1951 ingenomen en heeft ook communistische rebellen in Nepal gesteund, wellicht met hetzelfde doel. Daaruit kwam de burgeroorlog voort. Nu is Nepal in theorie een democratische republiek in, maar er zit nog wel een communistische regering. Zeer binnenkort mogen ze naar de stembus en dit is dan ook echt het moment om verandering door te voeren. Je merkt dat het heel erg leeft op straat, zo schreeuwt iemand de naam van een kandidaat om zich heen om te rest te overtuigen op hem te stemmen. Dan komen we aan bij een tempel, waarin een ‘prinses’ van 8 jaar ‘gevangen’ zit. In een aantal stadsdelen is er een tempel waarbij ouders hun dochter kunnen opgeven om prinses te worden van de nederzetting. Vanaf 2 jaar wordt ze dan op de eerste verdieping van deze tempel geplaatst en ze mag deze kamer niet verlaten voordat ze ongesteld is voor de eerste keer. Dan mag ze voor het eerst in haar leven de grond met haar voeten aanraken, wat gepaard gaat met een groot feest. Daarna mag ze een vrij leven hebben, alleen mag ze nooit seks hebben. Een paar keer per dag kijkt ze door het raam naar buiten de binnentuin in. Wij zitten in de patio van de tempel te wachten op haar blik. Er mogen absoluut geen foto’s gemaakt worden. Dan moeten we allemaal gaan staan en komt haar gezicht even tevoorschijn. Een opgemaakt meisje van 8 met een blik in haar ogen waaruit alle levenslust is verdwenen. Ik vind het verschrikkelijk om te zien, maar het is de cultuur en traditie hier. We maken allen een buiging en zeggen Namasté. Wij in Nederland vinden 10 dagen in quarantaine al een marteling, nou das niks vergeleken met dit. Het gekke is nog dat de ouders in de rij staan om hun dochter hiervoor op te geven, het is echt een grote eer. Om 6:30 uur ‘s morgens pakken we bus naar Pokhara. Terwijl we de backpacks in de vroege morgen inladen, staan we nog even met de buschauffeur te praten. Maar ondertussen worden we aan de linkerkant vrij intens lastig gevallen door iemand die perse nu een tigerbalsem aan ons wil verkopen. Tegelijkertijd staat er rechts een andere verkoper die er net zo opdringerig doorheen tettert om zijn fruit te verkopen. Goede ‘s morgens! Het is leuk dat zo er weinig toeristen zijn op het moment, maar het lijkt wel of wij daarom extra de Sjaak zijn. Toch moet ik er altijd weer om lachen als zoiets gebeurt. De mensen hebben andere normen en waarden en het hoort bij de cultuur van de stad. De reis duurt uiteindelijk 9 uur, waarvan een groot gedeelte over onverharde wegen is. Daarmee zit je soms bijna met je hoofd tegen het plafond. Ik had nog even een koffie besteld bij de stop, maar de chauffeur wilde snel weer door. Dan kom je er in de bus al vrij snel achter dat het eigenlijk een mission impossible wordt om op te drinken.Het is de tweede stad van Nepal, maar voelt al een stuk kalmer aan op straat. Er is een mooi meer waar we nog even een houten roeibootje huren. Die avond is het oudejaarsavond, want het wordt hier straks 2079! Ja, de telling is hier iets anders. Het feest opstelling zelf stelt drie keer niks voor: een klein podium met een paar lampenwaarop de plaatselijke dansclub een eenvoudige show geeft. Maar iedereen is door het dolle heen hier, wat een enthousiasme! De bakker om de hoek praat het, bij wijze van spreke, gezellig aan elkaar en is de held van de avond. Ze hebben niet veel nodig hier, zo lijkt het. In Pokhara bereiden we ons voor de op de Annapurna Circuit trek. We kopen zo’n vijf kilo aan noten en repen omdat het in de afgelegen gebieden slecht verkrijgbaar is. Ook regelen de trekking permit, een bewijsje dat je nodig hebt om de bergwandeling te mogen maken. Dit zal aan tijdens de trek om ze paar dorpjes gecontroleerd worden, of je er nog steeds bent en niet in de greppel ligt. Ja, de overheid lijkt hier goed te zorgen voor hun toeristen. Net voordat we aankomen bij de instantie die dat regelt, staat er een klein eenvoudig hokje waarin iemand pasfoto’s van ons neemt die we moeten hebben voor het document. Hij haalt een zelf gemaakt wit gordijntje tevoorschijn waar je moet poseren en even later rollen de foto’s uit de printer. Hij vraagt er maar een paar euro voor, dus prima geregeld zou je zeggen. Als we twintig meter verder het gebouw in lopen blijkt natuurlijk dat je de pasfoto’s gewoon gratis kan laten maken. Haha, mooi altijd dit soort dingen. Je moet wat verzinnen om je gezin te onderhouden. De wandeltocht van 10 dagen is een behoorlijke fysieke uitdaging, maar eerst hebben we nog wat mentale uitdagingen, zoals het openbaar vervoer. Want wil je hier de ultieme vrijheid van de meest uitgestrekte natuur ter wereld ervaren, dan moet je toch echt eerst jezelf in meerdere lokale bussen laten inblikken als haringen in een ton. Dat is de enige manier om bij de start van de trek te komen. En dus pakken we de bus van Pokhara naar Beshi Sahar. Het is een lokale bus, waar de backpacks op het dak gelegd worden. Er gaat maar één bus per dag heen, en er zitten maar 4 andere toeristen in, dus het is echt heel rustig. We vertrekken slechts met handjevol mensen, maar al snel stroomt de bus vol met locals en moeten er mensen gaan staan. De beenruimte is zo krap dat ik met mijn benen in het gangpad moet zitten. Ondertussen ‘stiert’ de chauffeur de piepende en krakende bus volgas over de stenen weg. Gevoelsmatig kan de oude bus het elk moment begeven. Maargoed, voorin op het dashboard staat natuurlijk wel een mooi Boeddha beeldje met een bloemetje, en daarnaast de brandende wierook. Zal wel goed komen dan. De kunststof platen die het plafond bedekken, hebben nog steeds de berschermfolie erop zitten. Dat is er waarschijnlijk in de jaren 80 een keer opgeplakt in de fabriek, en niemand die zich er ooit druk over heeft gemaakt om het eraf te halen. Nu ben ik de eerste. Het hangt er inmiddels treurig versleten, geschuurd en diep onder het stof bij. Naast mij zit de Fransman Fabrice van een jaar of 40, een zeer ervaren trekker die heel licht reist. We gaan hem later nog vaak tegenkomen. Na 5 uur komen we aan, en het is totaal niet duidelijk hoe we nu verder moeten reizen. We lopen op straat en worden een andere bus ingeroepen. Voordat je het weet sta je dan weer met je veel te lange lichaam en backpack op de rug in een propvolle bus. Niet veel later komen we in een dorpje aan, eten wat en kunnen via de eigenaar van het restaurant een jeep regelen die ons naar het startpunt van de trek brengt. Bij de prijs onderhandeling vraag ik of we alleen in de jeep zitten, maar dat begrijpt hij ineens niet. Blijkt natuurlijk dat we met z’n zessen in de jeep gepropt worden. Nog 4 Nepalese toeristen rijden er mee. De komende 4 uur brengen Yaël en ik samen door op de bijrijders stoel. Fransice is daarentegen al begonnen met lopen direct na de bus, en we zien hem vanuit de jeep al gaan. Na wat slapende benen en een blauwe reet verder komen we aan een heel geinig theehuis in Dharapani. Grappig vind ik dat je in elk theehuis hier een briefje krijgt en je eigen bestelling moet opschrijven. Misschien om verwarring te voorkomen. De deal in de theehuizen is dat wanneer je bij ze eet, je de nacht niet hoeft te betalen. Een leuk en gastvrij concept. En dus ploffen we heerlijk neer op een dun matras in ons houten kamertje. Het ruikt een beetje naar verf, maar goed, ze zijn met onderhoud bezig omdat het toch niet druk is. We zijn namelijk de enige. Er is geen warme douche, maar dat had ik ook niet echt verwacht. Om 8 uur al dutten we in om de volgende dag om half zes op te staan voor de start van de Annapurna hike. Dag 2: Van Chame (2670m) naar upper Pisang (3300m) In alle vroegte komt het heerlijke zonnetje op en proppen we ons zo vol mogelijk met het ontbijt. Dat bestaat vaak uit Tibetaans brood met een omelet erop. De stank uit de tas en kleding is voor het ergste gedeelte verdwenen, toch ruik je nog wel iets. We lopen over een hangbrug en daarna door een dennenbos als de eerste stukjes sneeuw verschijnen. Nu is er wel geur van de dennenbomen, de schone lucht en de inmens grote besneeuwde bergen om ons heen. Ik voel me volledig tot leven komen en zit vol energie. Hier leef je toch voor. We voelen ons zo bevoorrecht om dit te mogen ervaren. Met zo een opgebloeid gevoel is het onmogelijk om je te ergeren aan de zware backpack en de pijn in de schouder, dat vergeet je totaal. Een mooie gedachte vind ik dat wie je ook bent, arm of rijk, als je dit wilt meemaken moet je veel tijd geïnvesteerd hebben in je lichaam met sporten en een gezonde levensstijl. Tot gisteren liepen we vaak op de ‘jeep road’, maar nu bestaat het grootste gedeelte uit echt wandelpaden, heerlijk! Het is geen lange tocht vandaag, maar we stijgen behoorlijk, tot 3300 meter. Het laatste uurtje merk ik dat een heel klein beetje licht in mijn hoofd wordt en dus loop ik bewust belachelijk langzaam de berg op. Als we Pisang binnenlopen, kiezen we willekeurig een theehuis waar we hartelijk ontvangen worden. We slapen in ons eigen een houten huisje met een fantastisch uitzicht op de Annapurna 2, een berg van 7939 meter. Er is een restaurant wat voelt als een woonkamer, en het voelt ook beetje of we te gast zijn bij deze familie dit het runt. In het midden staat een ouderwetse kachel waarin elk uur wel wat hout in verdwijnt. Als de piepende deur opengaat voel je de kou direct naar binnenkomen. Er licht nog behoorlijk wat sneeuw hier van een storm een paar dagen geleden. De dochter (6 jaar) van de eigenaresse komt zonder verlegenheid bij ons zitten en spreekt haar woordjes engels vrij goed. Ze vermaakt zichzelf met een stuk afval piepschuim waarin ze al haar verbeelding op los laat. Daarna is ze nog uren zoet met een paar dobbelstenen van ons. Ze is echt super vrolijk en komt niks tekort. Soms ben ik wel is geneigd te denken dat een kind pech heeft om op te groeien in een plek van armoede en het harde leven. Maar als je dit zo ziet is het vele malen beter dan een in Nederland opgegroeid kind dat alles heeft wat het wenst maar zich bezighoudt met wat het nog mist. Ook viel het ons op dat we in heel Nepal nog geen enkele kinderwagen hebben gezien, ook niet in de stad. De kinderen worden gedragen op de rug met een doek over de schouders gewikkeld, of ze lopen zelf. Om het maar weer in perspectief te zetten: ik kan me in ons land verbazen als ouders perse die kinderwagen willen hebben van 1500 euro waar die supersonische wielen en vering onder zit. Die moet je echt hebben hoor, super handig! Dag 3: van Upper Pisang (3300m) naar Manang (3560m) De wekker is om kwart over 5 gezet om de zon te zien opkomen en de bergtoppen van de Annapurna 4 te zien oplichten. Zodra de eerste zonnestralen de bergtoppen opwarmen, zien we 2 kleine lawines plaatsvinden. We weten dat dit een zware en lange dag gaat worden en Yaël voelt zich niet zo lekker. We doen rustig aan en ik neem wat extra gewicht uit haar tas. Nadat we 2 uur heerlijk vlak hebben gelopen, begint de slijtageslag: een zigzag klim van 400 meter naar het dorpje Ghyaru. Net voordat we aan de klim beginnen, kijk ik nog even achterom en wat blijkt: de Fransman loopt al achter ons! Bizar, deze man is echt een pelgrim. Hij vertelt dat ie gisteren 32 km heeft gelopen en 2000 meter gestegen is. Hij heeft een gps apparaat bij zich zodat vrienden hem live kunnen volgen. Soms denk ik wel is dat Yaël en ik een beetje gek zijn, maar hier kom je echt nog veel gekkere mensen tegen. Bij aankomst op de top van de berg lopen we door een kenmerkende stenen stadspoort die je hier bij elk dorpje wel vindt. Een vrouwtje biedt thee en een soort appelflap aan, wat we tevreden opeten met een mooi uitzicht over wat we net geklommen hebben. De klim gaat daarna nog even door tot 3800 meter en bij het bereiken van deze top kijken we ver naar beneden waar we helemaal vandaan komen. Als twee mieren tussen de onmetelijk grote bergen hebben we ons zelf helemaal naar boven weten te klimmen. Het geeft zo een ongekend euforisch gevoel met zelfvertrouwen en trots, als je ziet hoever je je hebt kunnen verplaatsen tussen die machtige bergen met alleen maar je benen. En dat op deze hoogte, ik sta er zelf soms van versteld. Het voelt misschien voor even onoverwinnelijk, maar Yaël is begint echt helemaal op te raken. Ik voel me goed dus neem nog meer gewicht van haar over en voel mezelf als een echte sherpa de berg over zweven. Ik heb nu ongeveer 18 kilo op me rug. Dan begint toch eindelijk de langeverwachte, flauwe daling naar Manang. We stoppen voor lunch om een beetje op kracht te komen. Hier komen we nog even met een Zwitser in gesprek die voor de 15e Nepal bezoekt en voor de 5e keer deze hike doet. Het lijkt wel alsof we alleen maar mensen tegenkomen die maar terug blijven komen. Hij noemt het zelf het ‘Nepal virus’. De slogan van het land is ook: Nepal: ‘one time is not enough’. Er ligt echter nog wel 13 km voor ons en we weten niet of we het wel gaan halen. Zo niet, dan slapen we gewoon in een dorpje wat dichterbij. Na de lunch gaat het even wat beter met Yaël, maar al snel komt de man met de hamer weer. Ze heeft knallende koppijn, en dat kan naast de hoogte ook komen door de felle zon en doordat ze geen pet heeft. Uiteindelijk opent er nog een verstopt doosje energie doordat we muziek opzetten, en redden we het tot Manang. Yaël heeft echt op haar tandvlees gelopen en kan helemaal niks meer. Dit was verreweg de zwaarste dag. Elk dorp heeft hier een trouwens een entree poort, met daarin vaak kopere cylinders met heilige teksten erop die je kan draaien. Je groet dan de goden. Ik heb ze maar even een goede slinger gegeven als bedankje dat we het gehaald hebben. Daarnaast liggen vaak honderden platte stenen waarin mantra teksten met de hand zijn ingebeiteld. Er zit duizenden uren werk in, en deze poorten en tempeltjes zie je op de meest afgelegen plekken en zelfs bij de kleinste dorpjes van maar een paar huizen. Echt indrukwekkend om dit zo veel te zien. Het geeft wel aan dat de mensen hier met een hele sterke geloofsovertuiging leven, en dat eigenlijk alles daarom draait. We komen aan bij ons hotel wat allemaal leuke gekleurde huisjes heeft. Even later zit ik op een zonnig dakterras met weer een schandalig mooi uitzicht, als ik in gesprek raak met de Nepalees Srijan, die ook net aan komt lopen. Deze man is toch wel buitenaards. Hij komt net terug van een bergwandeling waar normaal gesproken 3 dagen (ongeveer 55 km) voor staat, maar heeft dat dus vandaag even gelopen. Rustig steekt hij een sigaretje op. Hij houdt ervan om alleen te lopen en buiten de gebaande paden, met hulp van gps. Op 5600 meter in de sneeuw ging het echter fout vandaag. Hij gleed hij uit, stortte 200 meter naar beneden en kon zichzelf nog net redden met een veiligheidshaak. Net aan de dood ontsnapt. Hij moet er nog even van bijkomen. Hij komt bescheiden over, maar gaande het gesprek kom ik er wel achter hoe bijzonder het allemaal is. Toen hij 19 was vertrok hij naar Amerika, waar hij 5 jaar heeft gewoond. Bij een vakantie naar eigen land werd hij verliefd op het trekken, maar was toen door zijn amerikaanse levensstijl zo dik geworden dat ie zelfs moeite had zijn eigen veters te strikken. Sinds de 4 jaar dat ie hier weer woont doet ie niks anders dan door de bergen trekken. Inmiddels doet hij bijvoorbeeld mee aan hardloopwedstrijden op hoogste door de bergen, waar hij 100 km in 11 uur liep. Het is verbazingwekkend waar een mens toe in staat is als het zich jarenlang blijft pushen tot betere prestaties. Een keer is hij samen met twee vrienden gered per helikopter omdat ze bij een tocht van 10 dagen na 7 dagen zonder eten in de sneeuw vastzaten en begonnen te hallucineren. Het dorp is niet zo groot, maar de volgende dag komen we hem toevalligerwijs weer tegen bij een bakkertje waar we in zonnetje een sandwich nemen met een lekker bakkie erbij. Hij gaat er straks weer op uit, opnieuw een extreme tocht. Dat terwijl hij gister bijna dood was. Een tijdje geleden waren Yaël en ik helemaal gefascineerd door Netflix serie: Project possible, waarin de Nepalees Nims 14 bergtoppen boven de 8000 meter beklimt in 6 maanden. Srijan zegt dat ie Nims ook een keer gesproken heeft en dat het een aardige, eenvoudige jongen is. De meurende korte broek mieter ik toch eindelijk in de prullenbak. Alle hoop op herstel is vervlogen. We brengen onze kleding naar een wasserette. Het is de enige plek in de 10-daagse hike waar dat mogelijk is, dus nemen we het er nog even van. Als we terug lopen naar het theehuis waar we verblijven komt Srijan bij de entree precies naar buiten gelopen met zijn backpack en wandelstokken, op weg naar zijn volgende avontuur. Hij heeft al wat traditionele Nepalese vlaggetjes al in zijn hand en geeft het aan ons. ‘Voor geluk op de Thorong Pass’, dat is de zwaarste dag die nog komen gaat. Ik weet niet waarom, maar het doet echt wat met me. Ik raak er stiekem een beetje van ontroert. Hoe kan het dat we hem nu weer precies tegenkomen en hij het souveniertje al in zijn hand heeft? Alsof ie wist dat we om de hoek aankwamen. Ik vertel hem het veel voor ons betekent en dat het een mooi plekje in ons huis krijgt. Soms ontmoet je mensen maar kort, maar is de klik zo goed, dat het een blijvende herinnering vormt. Dag 4 Rustdag, van Manang (3540m) naar Chongkor (ca.3750m) Ik merk dat ik toch ook wel redelijk diep ben gegaan gister. Naast de rode plekken om me heupen van de tas ben ik ook helemaal leeg qua energie. We hebben daarom een rustdag in Manang om te wennen aan de hoogte. Een simpel trapje oplopen en het slaat al op je longen, een beetje vergelijkbaar met toen ik Corona had. Het enige verschil is dat we hiervoor betalen. Toch zijn we in de middag alweer redelijk hersteld en lopen even ‘a walk in the park’, de heuvel op van ongeveer 200 meter. Goed voor het klimatiseren, je lichaam wordt dan weer getriggerd om extra rode bloedcellen aan te maken. Dag 5: van Manang naar Braka (3360m) en naar Icelake (4620m) Van Manang dalen we iets naar Braka (3360) waarna we een extreme klim van wel 1260 meter maken naar het icelake op 4620 meter hoogte. Ik heb de irritante gewoonte om het met de Eiffeltoren te vergelijken, dat zijn er bijna 4! Het is echt zwaar en elke keer denken we dat om de hoek de laatste klim zal zijn, maar het blijft maar doorgaan. Na 4 uur bereiken we de top, en het was elke stap meer dan waard. Wat een ongekend mooi uitzicht! Het is vooral bijzonder om voor het eerst op gelijke hoogte te zijn met de besneeuwde toppen. Yaël is zo diep gegaan dat ze bij aankomst volschiet van emotie. Ze liep al 2 uur met hoofdpijn van de hoogte, maar wilde perse doorgaan. Het is ook een belangrijke training voor de Thorong la Pass, de zwaarste hike dag. Als je de icelake niet haalt, dan waarschijnlijk die bergpas ook niet. Als we weer met de afdaling beginnen wordt al snel duidelijk dat Yaël echt te diep is gegaan. Ze wordt duizelig, begint te rillen en de hoofdpijn is niet meer te harden. Langzaam begeleid ik haar beneden. Soms zijn we genoodzaakt om te stoppen en moet ze het laatste stukje energie uit haar teen halen om door te kunnen. Daarbij komt nog dat we vijf liter water hadden meegenomen, maar dat was bijna allemaal al opgedronken tijdens de klim. Dus laat ik de laatste slokjes over voor degene met knallende hoofdpijn. Uiteindelijk bereiken we het eerste hotel in Braka, waar we om een bed vragen en ze even uit kan rusten. De eigenaar het hotel twijfelt nog of even, hij belt liever een jeep naar Manang, waar een dokter is. Hij wil de verantwoordelijkheid niet hebben over een zieke. Gelukkig kunnen we hem overtuigen. Yaël ziet er echt belabberd uit. Wat hoogte niet met je kan doen zeg. Boven alle verwachting is ze binnen een uurtje weer de oude en lopen we het laatste stukje terug naar Manang. Phoe, dat was kantje boord zeg. Waarom liggen we nu niet gewoon op het strand nu met een caipirinha? Die vakanties worden namelijk ook gewoon verkocht. Dag 6: van Manang (3540m) naar Yak Kharka (4018m) Vandaag en morgen zijn niet de zwaarste dagen, maar daarna moeten we de berg over, en Yaël denkt niet dat ze dat kan met haar backpack. Gisteren is gebleken hoe moeilijk het kan zijn en hoe je van een fit gevoel naar waardeloos gevoel kan gaan in een paar uur tijd. Dat risico willen we niet nemen en dus regelen we een drager / Scherpa die de tas van Yaël gaat dragen. Ik blijf het wel bijzonder vinden; tijdens het ontbijt hebben we het erover, ik vraag het aan de eigenaar, hij doet een telefoontje en een half uur later staat de Scherpa er: Cansa genaamd. Hij is vervolgens 4 dagen bij ons, en doet er nog 2 dagen over om terug te lopen. 6 dagen weg van vrouw en kinderen, zomaar. Dat is nogal wat. We hebben er wel wat moeite mee, hij draagt je tas en het voelt alsof je een slaaf bij je hebt. Maar het is dit of we kunnen de tocht waarschijnlijk niet afmaken. Ah, het is goed geld voor hem verdienen en misschien helpen we hem wel hiermee. Ik wil perse mijn eigen tas blijven dragen en dat lukt nog wel. We lopen naar Yak Karka waar we de tassen droppen, lunchen, en daarna nog een extraatje omhoog en terug lopen voor acclimatisatie. Dag 7: van Yak Kharka (4018m) naar Phedi (4540m) Bij aankomst in Yak Karka (dat trouwens oude yak betekent) zien we van die schattige driehoekhuisjes bovenop een bergrand staan. Ze zien er heel leuk uit en hebben een fantastisch uitzicht, maar ze staan vol in de wind en we komen er later achter dat het er ijskoud kan worden ‘s nachts. Het leuke van deze meerdaagse wandeltocht is dat je elke keer weer dezelfde mensen tegenkomt. Iedereen gaat immers dezelfde kant op en bij elke stop zijn er vaak maar een paar theehuizen. Zo is het bij binnenkomst in de gezamenlijke ruimte altijd even om je heen kijken of er geen bekende gezichten zijn, en voor je het weet is de avond gevuld met leuke gesprekken.Zo is het die avond echt beregezellig, misschien komt dat ook wel omdat er geen stroom en WiFi is in deze afgelegen plek. We zitten rond de kachel met twee Australiërs die allebei naar eigen zeggen een bierbuik hebben en elkaar hebben gek gemaakt om deze wandeltocht te doen. Ze noemen zichzelf ‘the fat Aussies’. We zijn ze trouwens de afgelopen dagen al meerdere keren tegengekomen. Ook zijn er twee Duitsers, man en vrouw, die als reis vrienden dit avontuur beleven. Hun zijn we ook al eerder tegengekomen. Die nacht werd ik rillend wakker en heb ik kleding aangedaan onder de slaapzak. De wind giert met alle gemak door de kieren van het dunne houten huisje. Yael is nog zo slim geweest om een warme steen die op de kachel lag mee te nemen in haar slaapzak. Ik dacht dat het niet nodig zou zijn. Een uur later werd ik weer wakker van de kou, toen heb ik nog meer lagen aangedaan. Ook dat bleek nog niet genoeg. Daarna heb ik alles wat ik bij me had zo een beetje aangedaan, toen was het eindelijk uit te houden. Dan ben je 3 uur verder en hebben we het dus over twee lagen thermokleding, ook twee thermobroeken en twee truien. De slaapzak kan tot -6 en er overheen lag nog een deken ook, dus het zal zeker wel -10 geweest zijn. We gaan vandaag naar Phedi lopen, dat op 4540 meter ligt. Phedi betekent in het Nepalees voet van de berg. Het is wordt ook wel is basecamp genoemd omdat vanaf hier de hike over de bergpas begint. De tocht is met 8 km niet lang, maar we klimmen behoorlijk en op deze hoogte voelt alles zwaar. Als een koude motor komt het lichaam langzaam op gang. Soms zijn de stappen die ik neem niet groter dan een voet lengte. De vegetatie wordt alsmaar kleiner terwijl we stijgen, en op gegeven moment lopen we alleen nog maar tussen de stenen. Een berg van losse stenen van misschien wel 200 meter hoog, waarin een pad gemaakt is. Er zijn de laatste tijd wat aardverschuivingen geweest en dus kan het pad best gevaarlijk zijn. Op gegeven moment horen we gerommel van boven. Er komt een steen van zo’n 15 cm naar beneden denderen. We stoppen even, en hij keldert een paar meter voor Yaël langs. Gelukkig heeft ie geen andere stenen meegenomen, want dat is het ineens wel een probleem. Soms lopen er rendieren langs die nauwelijks opvallen door hun schutkleur. Bij aankomst hebben we allebei last van hoogteziekte. Yaël heeft er wat meer last van dan ik, maar allebei liggen we een paar uur te pitten met hoofdpijn. Dus besluiten we morgen niet te beginnen met de hike maar een dagje te wennen aan de hoogte. Dag 8: van Phedi (4540m) naar High Camp (4650m) Het is trouwens echt een hele gezellige plek waar we nu zitten. Maar we hebben er nog niet echt van kunnen genieten want ook de volgende dag zijn we nog steeds gaar. Na het ontbijt lopen we heel rustig naar high camp en terug. Die middag liggen we weer te pitten. Ongelofelijk hoeveel we hier kunnen slapen. Ons lichaam is waarschijnlijk hard aan het werk om zich aan te passen aan de hoogte. Maar daarna voelen we ons toch eindelijk sterk worden en zijn we helemaal klaar voor morgen, wat de grote dag gaat worden, waarvoor we de afgelopen 8 dagen voor getraind hebben. Dag 9: van Phedi (4540m) naar Thorang la Pass (5416m) en Mukinath (3760m) Dit is DE dag. Vandaag moet het gebeuren. We gaan een van de hoogste bergpassen ter wereld proberen over steken. Wel 5416 meter hoog. We moeten wel, want anders is het dagenlang terugreizen naar het beginpunt. Dat brengt wel een soort druk met zich mee. Gisteravond hadden we het er rond de kachel nog met de andere reizigers over. Het voelt een beetje als een examen waar je dagenlang hebt voor geleerd. We hiken nu al acht dagen in dit gebergte om te wennen aan de hoogte. Zonder dat te doen zou het nooit mogelijk zijn. Ons lichaam heeft bij elke klim meer rode bloedlichamen aangemaakt zodat ons bloed met minder zuurstof nog steeds veel zuurstof kan rondpompen naar de spieren, hersenen en organen. We vertrekken om half 6 ‘s morgens, nog net voor de zon opkomt. We voelen ons fit, maar gaan niet te hard van start. Het is windstil en zonnig weer, beter kan je niet krijgen. De klim begint steil, maar wordt steeds flauwer. Er zijn alleen maar stenen te zien, geen boom of struik die hier groeit. De beekjes die van de gletsjer afkomen zijn gedeeltelijk bevroren. We lopen steeds meer in de sneeuw, terwijl de klim afvlakt. We zijn er nog niet, maar Yaël begint al hoofdpijn te krijgen. Telkens probeer ik haar aan te moedigen met woorden als: we zijn er bijna. Op gegeven moment is de geloofwaardigheid verdwenen natuurlijk. Dan komen we eindelijk mensen tegen vanaf de andere kant die zeggen dat het nog maar een paar minuten is. En daar is het dan: het punt van 5416 meter met honderden wapperende vlaggentjes! We hebben het gehaald! Ook zijn er nog twee bevroren meren iets hoger gelegen, waar ik nog even snel heen loop. Yaël heeft twee koppen thee besteld. Ja, geloof het of niet maar er staat een tentje met een Nepalees die als de gewoonste zaak van de wereld dingen verkoopt. Die mensen zijn zo gewend aan de hoogte. Maar het is wel ff 600 meter hoger dan de top van de Mont Blanc, de hoogste berg van West-Europa. Toch wel een mooie presentatie voor twee mensen die onder zeeniveau wonen. Bij het dalen begin ik al snel te merken dat ik minder scherp ben. De lichte hoofdpijn die er was, gaat nu over in een soort dwazig gevoel. Duizelig ben ik niet, maar ik ben niet zo scherp meer. Het lijkt alsof ik het een beetje als een film beleef, en niet in het echt. Ik denk aan het verhaal de Nepalees Srijan vertelde, toen hij begon te hallucineren. Dat maakt me ongerust, dus loop ik versneld naar beneden. Ik moet zo snel mogelijk meer zuurstof hebben. Ik loop ver voor Yaël en Kansa uit en ze verdwijnen uit zicht. Op gegeven moment kijk ik naar de berg die half bedekt is met sneeuw, en denk: in welk land ben ik eigenlijk? Het zijn hoge bergen, is het Noorwegen? Nee er licht sneeuw op, IJsland dan? Oja, Nepal natuurlijk! Holy moly… dit is niet best, nog meer dalen. Uiteindelijk wacht ik ze bij een punt op 4400 meter op, en begin me weer normaal te voelen. Yaël heeft zich wel zorgen gemaakt, omdat ik in mijn haast soms verkeerde keuzes kan maken, bijvoorbeeld een verkeerd pad kiezen. Toch wist ik dat ik niet zo scherp meer was, en dus heb ik extra goed opgelet en is het dus goed gekomen. Wel dalen wel 1600 meter, en het lijkt nooit te eindigen. Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Mukinath, een heilige bedevaartsoord voor hindoeisten en boedisten. Voor veel mensen moeten deze plek een keer in hun leven bezocht hebben voordat ze sterven. Het is een beetje te vergelijken met Mekka voor moslims. De twee geloven gaan hand in hand in deze kleine stad. Er staan twee tempels, met elke een honderden meters lange, flauwe trap er naartoe. Veel oude mensen die slecht te been zijn, strompelen deze lange trap op naar het begin van de tempel. Er langs zitten heilige mensen, vaak wit geschminkt en met een rode stip op hun voorhoofd, in kleermakerszit op kleedje met daarop een hoop reist met briefjes geld erin. Met hun handen gaan ze steeds door de rijst en het geld heen, als een soort heilige beweging. We zien heel veel mensen geld geven, en veel ook. Ze zien het als geld geven aan God. Ik durf deze mensen niet op de foto te zetten, maar ze zien er zo bijzonder uit. In het hotel horen we continu door het hele gebouw een gedreun, wat lijkt of er bouwwerkzaamheden zijn. Ik kom er later achter dan een meisje bij de ingang de kruiden aan het stampen is voor het avondeten. Ze gebruikt zo een ouderwetse grote houten stamper en is er uren mee bezig. Vanuit het raam in het hotel zie ik in tien minuten al twee primitieve brancards met doodzieke mensen erop naar de tempel gebracht worden. Zij willen net voor hun dood nog hun God aanbidden. Als je net aankomt in dit stadje heb je echt geen idee wat er speelt, maar door het met een paar locals te praten kom je er dan toch achter. Zo interessant om te zien, hoe anders deze mensen hun leven inrichten. Ik heb het idee dat het geloof hier veel intenser aanwezig is dan in ons land. Dag 10: van Mukinath (3660m) naar Jomsom (2720m) De laatste dag van de trek beginnen we op 3800 meter, we stijgen nog even 200 meter, maar zullen eindigen bij Jomsom dat op 2800 meter ligt. We verwachten dat het niet zo een moeilijke dag zal worden, maar dat blijkt te makkelijk gedacht. Nadat we een fors stuk gedaald zijn, komen we uit bij een hele brede rivier waar vandaag nog maar een lullig stroompje water doorheen gaat. Vorig jaar is er tijdens het regenseizoen zo veel regen gevallen dat de rivier hele stukken land heeft weggesleurd. Daardoor is het wandelpad, dat wat hogerop langs rivier loopt, helemaal verdwenen. Op gegeven moment zijn we dus genoodzaakt om over de stenen rivierbodem verder te lopen en een paar honderd meter verder het pad weer op te pakken. Dit is wel even goed zoeken en ligt niet voor de hand. Ik zou niet graag in me eentje in dit soort situaties zijn. Als we het pad weer gevonden hebben, lukt het om er weer op te klimmen en even verder komen we bij het dorpje Lubra, dat totaal uitgestorven lijkt. Er lopen een paar kippen los en er zijn wat koeien, maar voor de rest is er niemand te bekennen. We roepen wat in het rond, totdat er iemand naar buiten komt. Het is boer die een restaurant heeft waar we wel even kunnen lunchen. Er is een menukaart, maar we worden door zijn zoon vriendelijk gevraagd om een bepaald gerecht te bestellen dat hij nog heeft staan. Vrolijk vertelt de boer wat hij allemaal teelt. Langs het rivierbed staan aardappelen, sla, appelbomen, abrikozen, enz. Tijdens de overstroming vorig jaar is het huis van zijn buren bijna geheel weggespoeld, er staan alleen nog wat muurtjes. Die buren zijn nu hogerop een nieuw huis aan het bouwen. De rivier blijft de laatste jaren steeds meer ruimte innemen. De regenbuien lijken door de klimaatverandering steeds heftiger te worden. Hij denkt dat hij binnen nu en 10 jaar ook genoodzaakt is te verhuizen. Als ik hem vraag of we de eerste zijn die vandaag langskomt zegt ie: nee, er waren hier een half uur geleden twee Australiërs van een jaar of 35-40. Jahoor, ze hebben het gehaald die jongens! Schitterend, die gasten die zichzelf de ‘fat Aussies’ noemen vanwege een kleine bierbuik, hebben de Thorong pass gehaald. Grappig dat het zo een klein wereldje is hier. Het laatste stuk van de wandeling is een stoffige grindweg richting Jomsom van zo’n 5 km waar we continu een smerig harde tegenwind hebben. Hier in de Himalaya kunnen er tussen de bergen hele harde windvlagen ontstaan. Het is een waardeloos stuk wandelen, maar uit principe willen we het afmaken. Er stopt namelijk nog een bus die ons wil meenemen, maar nee, we maken de tocht lopend af. Als we om te hoek van de berg moeten lopen, staat er een gigantische harde wind, en ik herinner me nog dat ik net tegen Yaël wil schreeuwen: ‘zo, ik ben echt blij dat ik een zonnebril heb, zonder zou het echt niet te doen zijn!’ Op dat moment vliegt mijn zonnebril af en komt ie tientallen meters verder neer, waar ie uit elkaar klapt. De helft heb ik nog terug kunnen vinden, de rest ligt nu waarschijnlijk een paar kilometer verder. Als we aankomen in Jomsom zijn Yaël en ik net twee roetveeg pieten, we zitten van top tot teen onder de stof. Bij het hotel wordt dan ook gezegd dat we onze vieze schoenen buiten de kamer moeten laten. Eindelijk weer een douche! We hadden voor 3 dagen niet gedoucht, dus dat voelt wel lekker weer. Ook wel goud om weer een normaal toilet te hebben waar je op kan zitten, want dat was de laatste dagen alleen maar een gat in de grond, met een emmertje water ernaast. In sommige openbare toiletten nam ik vaak een goede hap adem voor ik naar binnen ging, en probeerde het dan zo snel af te ronden dat ik zonder in te ademen weer naar buiten kon. De volgende ochtend pakken we de bus terug naar Pokhara. Er rijden hier de meest sloop rijpe bussen rond waar vaak gewoon in koeienletters op de achterkant: DELUXE staat. Zo mooi om te zien, en soms staat er dan nog schaamteloos VIP bij. Wij reizen ook in zo een bus. Het is maar 159 km, maar de busreis duurt wel 9 uur. We moeten het Himalaya gebergte namelijk uitrijden en door de landverschuivingen zijn heel veel wegen verwoest. De eerste zes uur schudt de bus zelfs bij stapvoets rijden helemaal door elkaar. De wegen liggen bezaaid met ladingen stenen die vanuit de uitgehakte berg op de weg zijn gestort. We komen aan bij een plek waar grote rosten op de weg zijn gevallen en weggehaald worden door graafmachines. Gelukkig kunnen we er na een kwartier wachten langs. Die avond spreek ik twee Duitsers die me vertellen wat op die plek gebeurd was. Zij gingen een dag eerder weg, en hebben er vier uur voor moeten wachten omdat ze er niet langs konden. Er was net een gigantisch rotsblok op de weg gevallen dat ze met explosieven probeerden op te blazen, omdat het te groot was om weg te halen. Het was toen inmiddels donker geworden en de buschauffeur wilde terugrijden. Ze zijn uitgestapt, hebben met hun backpacks over de weg gelopen, en hebben bij het eerste dorpje dat ze tegenkwamen een jeep kunnen regelen die hun naar Pokhara heeft kunnen brengen. Aardig avontuur zo. We zitten nog steeds in de bus, en de ravijnen worden zo diep dat het beter is om even niet naar beneden te kijken. Langzaam verschijnen er meer huizen lang de weg en rijden we steeds verder het gebergte uit. Op de dichte zijgevels van de huizen staat vaak reclame, bijvoorbeeld een biermerk. Ik stel me voor dat de eigenaar hiervoor betaald krijgt en dat een medewerker van het bedrijf het er met sjablonen of verft. Er komt een vrouwtje naast Yaël zitten die alsmaar voorover gebogen met haar hoofd tegen de stoel zit. Terwijl de bus als een kermisattractie voelt waar je door elkaar wordt geschud, pakt zij langzaam een kotszakje en giert hem heerlijk vol. Vervolgens wordt het zakje naar buiten gegooid voor de neus van Yaël langs, die bij het raam zit. Ja het is echt bizar, maar niemand kijkt hiervan op in zo een lokale bus. Zo gaat het urenlang door. Later ook met de transparante zakjes die er standaard in de bus hangen. Soms wacht ze dan wel een kwartier met het gevulde zakje voordat het weer het raam wordt uitgegooid, omdat er misschien nog wat meer aankomt. Yaël kan niet weg van haar stoel omdat het vrouwtje continu voorover gebogen zit. Arm vrouwtje, en arme Yaël. Zo gebeurt er elke dag wel weer wat hier. Het is reizen next level. Ik denk dat ik hierna een vakantie nodig heb om bij te komen…Bij aankomst zitten onze tassen helemaal onder het stof, maargoed, vergeet niet dat we in een DELUXE bus hebben mogen reizen. We komen steeds meer te weten over de Nepalese cultuur. Een taxichauffeur spreekt openlijk over zijn geloof en ik kan hem er alles over vragen. Zo vertelt hij dat hij de tika vaak op zijn voorhoofd heeft in het weekend of doordeweeks als hij ergens speciaal voor gebeden heeft. Als je als koe wordt geboren in Nepal, dan heb je geluk gehad. Je wordt dan als heilige behandeld. Ze geloven hier in de cirkel van het leven, en daar hoort de dood en reïncarnatie ook bij. Een koe zou dus een van de overleden familieleden kunnen zijn. En je merkt doe koeien zich hiernaar gedragen, die beesten zijn ook niet dom natuurlijk. Soms liggen ze midden op de weg te luieren alsof ze koning zijn. Iedereen rijdt er netjes omheen. Er wordt dan ook nergens koe gegeten. Het is vaak kip of yak dat je eet hier. Een yak lijkt een beetje op een kruising tussen een koe en een stier, en is niet heilig. Deze beesten moeten hard werken, om het land om te ploegen bijvoorbeeld, of er wordt kaas van hun melk gemaakt. Heerlijk smaakvol trouwens. Ook kom je steeds meer te weten of de relatie tussen de landen Nepal en Tibet. Qua cultuur liggen ze niet ver van elkaar vandaan, en ook zie je hier veel Tibetaanse restaurants. Doordat Tibet in 1951 door China is geannexeerd, staat het nu onder forse druk van de Chinese regering. Veel Tibetanen willen sindsdien het land uit, en vluchten bijvoorbeeld naar Nepal. Ik praat hier uitgebreid over met een vrouwtje dat een souvenirs winkeltje runt. Ze heeft een Tibetaanse vader, die naar vroeger naar Nepal is gevlucht. Zij wordt hier nu nog steeds behandeld als vluchteling, en dat zal ook nooit veranderen. Ook haar kinderen worden als vluchteling gezien, ondanks dat ze met een Nepalees getrouwd is. Ook de kinderen van haar kinderen, enz. Als je maar een drupje Tibetaans bloed hebt, wordt je levenslang als vluchteling gezien. Waarom geeft Nepal hun niet gewoon burgerschap, zoals dat in Europa gaat met vluchtelingen na 5 jaar? De Chinese regering betaalt de Nepalese regering om de Tibetanen hier ook te onderdrukken, zodat ze in hun land blijven wonen, zo vertelt ze. Ze runt weliswaar deze winkel, maar is niet de eigenaresse, omdat Tibetanen geen eigendommen mogen hebben. Als ze jaarlijks met haar vrienden hun Tibetaanse feestdag willen vieren op straat, worden ze altijd snel van straat gehaald door de politie. Heel bizar om aan te horen, als je zoals ik opgegroeid bent in een vrij land met vrije landen er omheen. Net buiten Pokhara ligt het Begnas meer. Het is een rustig plekje buiten de stad waar we ideaal even kunnen bijkomen. De taxi brengt ons naar het meer en vanaf daar peddelt iemand ons in een klein houten bootje naar het hotel. Het is nog een behoorlijk stuk en er is een extra peddel aan boord help ik die arme man even. We zijn een goed team. Vanuit de oudheid hebben ze hier trouwens een geluid genezing techniek. Met een houten stok met vilten top slaan ze op een koperen schaal, die ze dicht bij de plek laten resoneren waar de pijn zit. Het komt uit de tijd dat er nog geen dokters waren, maar tijdens Nepalese yoga wordt het nog steeds gebruikt. Zo deden we eeneen yogales, toen de leraar die schaal bij me hoofd liet trillen. Lekker ongemakkelijk natuurlijk, maar wel grappig. Probeer dan maar is niet in de lach te schieten en serieus te blijven uit respect. Het viel me verder op de yoga les voor het grootste gedeelte bestond uit snelle ademingstechnieken zodat je zoveel mogelijk zuurstof binnen krijgt. Het is een beetje dezelfde methode die Wim Hof, the Iceman, gebuikt om zijn lichaam aan te sterken. Dat in samenhang met de koude baden natuurlijk. Verder zong de yoga leraar traditionele gebeden was voelde het als een soort verlengstuk van het geloof. Leuk om een keer mee te maken. We zijn goed bijgekomen van de trek en pakken we in alle vroegte het vliegtuig naar Bhaktapur, een historisch middeleeuws stadje dat net buiten Kathmandu is gelegen. Dit was tussen de 11e en 15e eeuw de hoofdstad van Nepal en altijd zeer goed bewaard gebleven. Een culturele parel dus. Er zijn maar een handjevol toeristen en dus hebben we echt een authentieke ervaring. Overal zie je de tempels en de woningen met het verfijnende houtwerk in de kozijnen waarin honderden uren werk in zit. Wat oude mannen vermaken zich met een typisch Nepalees spel met wat stenen en lijnen op de grond. Mooi om te zien. Ondanks het getoeter van de motors door de straten af en toe, heerst er een soort serene rust hier. Mensen genieten hier al door op stoepje voor hun deur te zitten en lekker te kijken wat er zich afspeelt op straat. Vaak ga ik met winkeliers in gesprek om meer te leren over het leven hier. De Nepalese overheid heeft een streng vaccinatiebeleid en heeft tijdens de pandemie heeft land ook twee jaar lang zo goed als op slot gehouden. Vaccinatie is verplicht hier voor veel beroepen. De winkelier vertelt dat de politie is langsgekomen om te checken of hij een prik heeft gehad. Zo niet, dan had ie zijn zaak kunnen sluiten. Een andere winkelier vertelt uitgebreid over de traditionele samenleving die nog steeds uit kasten (bevolkingsgroepen) bestaat. Er zijn dik 300 kasten in Nepal wat van origine je beroep was en nog steeds je achternaam vormt. Als een koppel wilt trouwen, dan moeten ze uit dezelfde laag kasten komen en de ouders moeten hiermee akkoord gaan. Ook moeten ze allebei boeddhistisch en hindoeïstisch zijn. Dat is nog steeds hoe het hier gaat in de dorpen. In de stad zijn de mensen tegenwoordig wat minder traditioneel en staan ze vaker open voor vernieuwing. Er gaat hier een verhaal rond dat er drie jaar geleden een eigenwijs verliefd koppel was uit verschillende kasten kwam en wilde trouwen. Zijn ze toen door een groep tegenstanders vermoord. Ik kan het bijna niet geloven, wat triest zeg. Maar het gebeurt nog steeds, zegt ie. Ik vraag hem of je nu als schoenmaker in de stad, als je geld hebt voor een studie, een goede hoge baan kan krijgen of burgemeester kan worden. Dat wordt heel lastig zegt ie, mensen zijn zeer wantrouwend en je staat 2-0 achter met solliciteren. Ook wordt er nog steeds op uiterlijk gediscrimineerd. Zo komt hij uit zuid-Nepal, 50 km van de Indische grens. Hij heeft een iets donkere huidskleur en ziet er wat Indisch uit. Mensen schreeuwen soms naar hem dat ie terug naar Indië moet gaan. ‘Gelukkig kennen veel mensen me nu uit deze omgeving, en ze weten dat ik Nepalees ben, dus nu heb ik er niet veel last meer van’. Tja, dat is toch ook de rauwe kant van dit liefelijke, pittoreske landje waarin alle mensen je met open armen ontvangen en aardig te je zijn. Net voordat we de taxi naar het vliegveld willen pakken om terug te reizen, blijkt dat al onze bankpassen niet meer werken als we de rekening van het hotel willen betalen. Ze laten ons niet zomaar gaan met onze blauwe ogen, en dus word ik achterop de scooter gebracht naar een pinautomaat. Ook dat blijkt niet te werken. Hij brengt me naar andere pinautomaten maar ook die werken niet. Het is waarschijnlijk een probleem met de Rabobank. Komt niet heel best uit zo, maar uiteindelijk laten ze ons toch gaan en beloven we de rekening later te betalen. Even rijden zitten we in de taxi op de hoofdweg, maar terwijl Yaël en ik midden in een gesprek zitten, schiet er ineens een auto als spookrijder op onze rijbaan op. De taxichauffeur schrikt zich wild en kan de auto nog maar net ontwijken. Het Boeddha beeldje op het dashboard heeft zijn werk goed gedaan. Rationeel als ik normaal gesproken ben, merk ik dat het in een land als Nepal soms ook wel is lekker kan zijn om een beetje bijgeloof te hebben. Het kan je een soort rust en vertrouwen geven in het universum. Hetzelfde gevoel had ik bij de vlaggetjes die Sjiran ons gaf voor geluk tijdens de Therong la pass. Het is ook niet gek natuurlijk dat veel mensen die overtuiging hier hebben, omdat ze best afhankelijk zijn van allerlei onvoorspelbare factoren die een grote impact kunnen hebben. Voor veel Nepalezen is het ook te duur om een zorgverzekering te nemen. We kunnen terugkijken op een hele speciale reis die we ons leven niet meer gaan vergeten. Dit land is te mooi en bijzonder om nooit meer te zien. We komen vast nog wel een keer terug, dat moet wel. Beste lezers, Vanuit mijn woonplaats Munstergeleen breng ik zo nu en dan graag wat nieuws over het schoolproject in Bardia. Sinds enkele weken is de Australische Jacqui daar aanwezig en zijn we regelmatig met elkaar in contact. In die weken heeft zij flink aan de weg getimmerd en veel voor elkaar gekregen wat de bouw van de school vooruithelpt. Dat is wat ik kan zien op foto en video. Daarnaast regelt zij ook dat deskundige mensen trainingen verzorgen voor de docenten om hun kennis en vaardigheden uit te breiden. Gisteren is Pabo-studente Iris in Bardia gearriveerd voor haar internationale stage. Jacqui begeleidt haar daarin de eerste dagen en vertrekt vervolgens weer naar Australië, Iris blijft ruim twee maanden en kan veel betekenen vanuit haar opleiding. Dit alles bij een temperatuur van boven de veertig graden. Ook Sonja is na een zware periode in Friesland - het overlijden van twee geliefde familieleden - deze week thuisgekomen in haar Bardia Homestay. Gisteren kwam daar iedereen samen voor het avondmaal om Iris te verwelkomen en kon ik er heel even bij zijn in een videocall om Sonja, Budhi, Jacqui en Iris een groet te brengen. Gelukkig zaten er ook twee gasten bij, wat betekent dat het toerisme weer langzaam op gang komt. Meer duidelijkheid daarover zal in het najaar ontstaan tijdens het hoogseizoen daar. Ik verwacht dat Iris vandaag wordt voorgesteld aan docenten en leerlingen op BBAS Memorial School. Na zo'n lange reis naar een nieuwe wereld zul je wat dagen nodig hebben om te acclimatiseren, zeker in deze hitte. Hier thuis heb ik een enorme verzameling aan spullen klaarstaan voor de vrijmarkt in Maastricht op Koningsdag aanstaande woensdag. Mijn vriendin Marie-José kwam met dit goede voorstel, zij heeft ervaring. Dus zijn we beiden gaan inzamelen met als doel opbrengsten voor ons project in Bardia. Met een beetje mooi weer verwachten we ruim voldoende mensen die spontaan voorbij gaan komen en wellicht kennismaken met Bright Futures of Bardia, hopelijk nog enkele vaste donateurs erbij. Maar het kan beslist geen kwaad ook hier een oproep te doen om Maastricht die dag te bezoeken of anderen onze richting uit te sturen. Wij hopen in ieder geval dat deze actie een grote KROON zal zetten op alles wat al door onze acties en donaties bereikt is. En uiteraard blijft de uitnodiging van kracht om mee te doen aan ons project, in de vorm van welke donatie dan ook. Bij de maandelijkse ondersteuning van 40 euro voor een student kun je een mooie verrijkende internationale vriendschap tegemoet zien. Onze Koninklijke familie komt die dag ook naar Maastricht en wie weet, zien we Maxima naar huis gaan met een prachtige Nepalese cashmeresjawl. Dromen mag. Liefs, ook namens Marie-José, Mieke Doneren kan via IBAN nummer NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia Laat ik beginnen met te vertellen dat we niet overal bereik hebben en dat ik dus niet iedere dag een update kan geven en dat ik ook waarschijnlijk een heleboel vergeet, maar dan heb ik tenminste nog iets te vertellen als ik thuis ben. Gisteren is de echte achtbaan begonnen. We vlogen van Kathmandu naar Lukhla. Wat een ervaring was dat. We vlogen om 8 uur 's ochtends met alleen naar onze groep in het hele vliegtuig (18 plekjes) ik heb het gefilmd vanuit het cockpit raampje dus ben heel benieuwd hoe het geworden is. Ik zag echt heel erg op tegen de vlucht, maar het was echt super leuk(en spannend). Vanuit het vliegtuig eerst even thee gedronken en daarna gelijk aan de wandel. In totaal 7.37 km gelopen naar Phakding en naar een hoogte van 2650 meter. Voornamelijk naar beneden. Maar ook wel wat geklommen. Daarna in een super lief guesthouse gegeten en geslapen. Heel basic maar prima te doen. Helaas door de hoogte niet echt lekker geslapen maar daarom ben ik vanmorgen aan de Diamox begonnen. Kijken of het vannacht beter gaat. Vandaag om 7 uur aan het ontbijt en onze spullen aan de porters gegeven. Die brengen de spullen naar namche Bazaar. Wij moesten zelf lopen. Nou, dat was niet voor de poes. We zijn 7 uur onderweg geweest, hebben 15 km gelopen naar een hoogte van 3480 meter. Het was echt een fantastische tocht met de venijn in de staart. Er is zoveel te zien dat je bij iedere 50 meter kan stilstaan om foto's te maken maar dan kom je niet meer vooruit. De hangbruggen zijn een verhaal apart; de eerste was echt heel heftig. Ik kwam er met knikkende knieën vanaf. En na een stuk of 3 raak je er aan gewend, behalve als er ook een kudde Jaks overheen wandelt, dan helt hij behoorlijk een andere kant op omdat alle mensen aan 1 kant gaan staan. De foto's volgens... In Namche Bazaar aangekomen moesten we nog 20 trappen op. Die was wel even heftig. Nu zitten we heerlijk in de moonlight Lodge bij de kachel warm en droog te worden, want het heeft de hele middag geregend. Gelukkig werken al mijn spullen naar behoren en heb ik het meeste droog weten te houden. Ik maak van elke dag een filmpje, maar door het trage internet hier kan geen filmpjes plaatsen, die houden jullien dus tegoed. Beste lezers, Drie weken na mijn thuiskomst ben ik weliswaar terug in mijn Nederlandse leven, maar tegelijkertijd ook nog veel met hoofd en hart in Nepal. Alle ervaringen die moeten bezinken, mijn knie die nog steeds moet helen, maar bovenal de contacten met mensen daar en met degenen die binnenkort de draad oppakken waar ik deze heb achtergelaten. Iris Somers, derdejaars Pabo-studente, heb ik vorige week ontmoet. Een vlotte enthousiaste en bezielde jonge vrouw die zich op alle fronten voorbereidt op haar internationale stage van tien weken in Bardia. Ik heb haar voorgesteld aan een aantal personen met wie zij te maken krijgt en inmiddels loopt het contact al als een geoliede machine. Gisteravond een uitgebreid overleg met de andere kant van de wereld, Jacqui en Anjo in Australië. Jacqui zelf vertrekt over twee weken naar Bardia, Anjo volgt misschien en eind april zullen Jacqui en Iris elkaar daar ontmoeten, waarna Iris haar kennis en vaardigheden voor langere tijd kan delen met de docenten en leerlingen daar. Ze kijkt er erg naar uit en ik op mijn beurt ook, om haar verhalen te volgen via een nog nader te ontvangen blog-site. Voor wie mee wil lezen, ik deel deze zoveel als mogelijk. Hieronder vinden jullie de laatste nieuwsbrief van Bright Futures of Bardia, waarin veel over de periode van mijn aanwezigheid. Ik wens iedereen hoop, vrede en vertrouwen, dat het goede het kwade zal overwinnen... we leven in een rare tijd, maar laten we vooral al die kleine mooie gebaren van mensen niet uit het oog verliezen en ons steentje bijdragen, waar dan ook. Liefs, Mieke (“The divine light in me bows to the divine light within you”) And I am bursting to share that I have some absolutely sensational news. After 2 years and 2 months I am finally heading back to Bardia. Airline tickets and visa in hand. April 2022 I will spend in Bardia and simply cannot wait. Over the coming weeks we will share all of our plans and some exceptional ways how you too can actually be a part of the journey, even if you cannot physically be there. On that note, if you do want to come please reach out and we can chat about making that happen! After someyes,no,open,close action from the Nepalese government over the past few months the kids are back in school again, and it appears that should now be the last closure. We all hope so. Fingers crossed! Here are the key highlights: We had one of BBAS school’s long termsupporters,Mieke Simons, who has become a member of our BFOB team in the past few months, spend over one month in Bardia. Mieke flew out from the Netherlands after Christmas and bless her, was greeted when she arrived in Nepal with thenot sotreasured‘Rona’ (Covid19!). After a week in iso, she set about getting her hands and heart into the project. She hadn’t visited the school for over 3 years and was blown away by the changes. Whilst Mieke was there, the students were in and out of school due to changing government regulations, and yet she managed to achieve SOOOO much during her stay. We are so incredibly appreciative of what she was able to make happen including: Mieke also welcomed her friend Cornel van Buuren, another supporter from the Netherlands, who spent some time in Bardia together with Mieke. He arrived with a suitcase full of Rapid Antigen Tests and masks for the local health post which were very well received. During his time in Bardia, Cornel accompanied our science teacher to the closest large town,Nepalgunj,and generously purchased some very valuable science equipment that will be put to very good use in our nearly complete science building. He also financially supported the repair of the school water filtration system, ensuring our students and teachers again have access to clean filtered water. Being perfectly raw and honest, I find one of the toughest things is when we ask people to support our work with dollars and they say no. Yes I did just say that. I take it personally. It means my ask didn’t give that person a really clear picture of the impact every single donation makes, big or small. We genuinely do the best job we can of really demonstrating to you just how far your dollar goes in the work we do on the ground in Bardia, as well as demonstrating our commitment and passion to empowering the local people and guiding the changes hand in hand with them. I truly wish you too could experience first hand the heart filled deep gratitude that oozes out of these kids and their families as they watch these buildings go up and as they sit in dry classrooms at their sturdy desks and chairs, with access to running water and hygienic bathroom facilities, and the teachers who have teaching materials to effectively teach their students. This is life changing work. Our project is very much about highlighting what the children of Western Nepal already have, and inspiring them, through education to appreciate and own their value and provide them the chance to share it with the world. We are super passionate about supporting the next generation to see their own greatness and embrace life and its lessons, develop the skills and mindset to breathe life into their dreams and grow their ultimate futures. Please consider being a part of these efforts. Please donate here to support the building of our final 5 classrooms and to support our teacher training program. $6000 builds an entire classroom. We have hit that target. $24000 to go. I would love to kick the build off when I am there in April. Your support is invaluable. All donations above $2 are tax deductible in Australia and the USA. All donations above $5 are tax deductible in New Zealand. If you are not in Australia, NZ or the USAyou can go to the Global Development Group website in your country and search for our project J1126N Hope for Bardia and donate from there. If you require further details for a corporate sponsorship package, orif you would like to contribute in another way, please feel free to email us onbrightfuturesofbardia@gmail.com We have incredible opportunities for legacy donations and corporate sponsorships, as well as for individuals who would like to undertake some fundraising activities, again if this is you or you know someone who would like more information please email or message us on facebook. We love and appreciate each and every one of you! On behalf of the Bright Futures of Bardia Team, my sincere gratitude, Founder, Bright Futures of BardiaDONATE NOW WHAT'S HAPPENING ON OUR SOCIALS? BY CLICKING THE ICONS BELOW: Copyright [e-a9] 2022 Bright Futures of Bardia All rights reserved. Our mailing address is: brightfuturesofbardia@gmail.com Want to change how you receive these emails? You canupdate your preferencesorunsubscribe from this list. This email was sent to< why did I get this?unsubscribe from this listupdate subscription preferences Bright Futures of Bardia · 28 Woolgoolga Street · North Balgowlah, NSW 2093 · Australia Lieve lezers, Gisterochtend om 6.15 uur lokale tijd landde ik op Schiphol, nam vervolgens de trein tot Eindhoven en werd daar opgewacht door Anton, die mij plus royale bagage tot thuis begeleidde. Een goed verlopen terugreis, geheel volgens schema, maar desondanks zwaar en uitputtend, altijd weer. Het wachten, in de rij staan – met pijnlijke knie – lang zitten op een krappe plek, proberen te slapen, iedereen die dit soort reizen kent weet wat ik bedoel. Twee dagen eerder werd in mijn hotel de verplichte pcr-test afgenomen en binnen drie uur had ik de negatieve uitslag al. De volgende ochtend werd het officiële document afgeleverd en klaar was mijn voorbereiding deze keer. Vooral voor de transit in Dubai van belang. Het eerste deel, tussen Kathmandu en Dubai, neemt FlyDubai de vlucht voor haar rekening. Een slap aftreksel van de luxe maatschappijen, vooral ingezet op de minder populaire vluchten naar de Emiraten. Het zijn slechts vijf uur, daarna met KLM verder. Ik hoopte op een bruine boterham met kaas door KLM, maar wat zat er in mijn ontbijtdoosje? Twee gepocheerde eieren! Als ik ergens geen gebrek aan heb gehad de afgelopen tijd dan zijn het eieren. Maar goed, meestal neemt manlief die boterham met kaas mee, wetend dat ik meteen toehap. En dat gebeurde. De dag voorafgaand aan mijn reis bestaat uit het herordenen van mijn bagage. Het grootste deel van mijn oude kleding doe ik weg, Mina neemt alles mee en weet wie daarmee een plezier te doen. Daarmee komt er plek vrij voor de vele sjaals die ik inkoop, in de hoop eventuele winst voor een deel terug te geven aan Nepal. Een probeersel dat bij goed resultaat kan groeien naar iets groters. Ik heb het van meer mensen gezien en gehoord, je hoeft er zelfs geen zakelijk persoon voor te zijn. Na de pcr-test komt Ashish naar mijn hotel en samen met Mina ontmoeten we David en Ranju bij de Belgische friture voor mijn laatste avondmaal van deze reis. Allen hebben het plan mij op de luchthaven te komen uitzwaaien. Met alles waaraan ik nog moet denken komt er geen ruimte in mijn hoofd voor het laten bezinken van alle ervaringen. Dat lukt altijd pas als ik helemaal op mezelf ben en alle formaliteiten achter de rug. De ochtend van vertrek vraagt Bhima om nog even bij Seeing Hands binnen te lopen en haar zoontje Souvenir te ontmoeten. Ze heeft bovendien een cadeautje voor me. Zo enorm blij met de financiële steun vanuit Australië waarvoor ik bemiddeld heb zie ik wel al dat er deze reis veel gelukt is, mijn missie geslaagd. Souvenir is een mooi jongetje, dol op zijn moeder en omgekeerd. Als na enkele minuten het ijs gebroken is vertelt hij honderduit, in redelijk Engels voor een zevenjarige. Ik hoop zo dat hij zich als een normaal kind kan ontwikkelen, zonder te grote zorgen om zijn blinde moeder. Als het Australisch team van Bright Futures of Bardia komend voorjaar naar Nepal zou mogen reizen dan zullen zij haar zeker bezoeken, inclusief degene die haar financieel door deze zware periode helpt. Mijn vader overleed bijna vijf maanden geleden. Hij, vele jaren samen met mijn moeder, was zeer maatschappelijk geëngageerd en doneerde royaal aan goede doelen. Vanaf dat bekend werd dat hij aan dementie leed werd ik zijn bewindvoerder en dat ben ik gebleven tot na afhandeling van zijn nalatenschap. Mijn vader was trots op mijn activiteiten in Nepal, mijn grootste fan van mijn boeken ook. Het is mede door deze immateriële erfenis dat ik graag een stukje verschil wil maken in de wereld, maar ook materieel heb ik iets van mijn erfenis gestoken in deze reis, los van de donaties voor mijn schoolproject. In de geest van mijn vader, dat vormt voor mij een mooie samensmelting van het levend houden van zijn sociale hart én de bestemming van de mensen naar wie mijn hart steeds meer uitgaat. Het is een bekend gegeven inmiddels dat geld weliswaar noodzakelijk is om überhaupt een beetje goed te leven, maar zodra mensen slaaf worden van materie en altijd meer willen leidt dat zelden tot meer geluk. Delen is hierin vermenigvuldigen. Het zijn eerder nieuwe ervaringen die daarboven een dieper intens geluksgevoel brengen dan nog meer geld of bezit. Een dag na thuiskomst zit ik niet alleen midden in de Olympische schaatswedstrijden, maar dalen ook de ervaringen neer van de afgelopen zes weken. Zoveel kunnen doen voor BBAS Memorial School, alle plannen voltooid, de rechterhand van Bright Futures of Bardia kunnen spelen met blijvende waardering en lidmaatschap tot gevolg, vriendschappen kunnen verdiepen, studenten een stukje verder geholpen en meer. Wat ik vooral vaak hoor van mensen daar: ‘Mieke, even if you don’t bring any money, you are inspiring many people here, listen to their stories and bring new hope for the people who are going to be our future.’ Mijn vader glimlacht in de hemel. Dank voor jullie aandacht, Tot volgend jaar. Liefs, Mieke Lieve lezers, Het wordt weer langzaam tijd voor een update over Nepal. Deze keer is de aanleiding een heel bijzondere. Vanochtend ontving ik een berichtje van Jacqui Holth over een Nederlandse fietser, die morgen vanuit Lutjebroek van start gaat met als eindbestemming Bardia! Hier moest ik even van bijkomen. Marc Kuijn luidt zijn naam. Tienduizend kilometer met volle bepakking, fietsend door vele landen en onbekende gebieden. Zulke tochten imponeren mij al mijn hele leven, en zeker als dit gekoppeld is aan een goed doel. In dit geval aan Bright Futures of Bardia, de Australische/internationale organisatie waarover ik al vaker geschreven heb. Zij bereiken in korte tijd heel veel voor de gemeenschap van Bardia. En nu dit. Nederland, Nepal, lange soloreizen, fietsen, goede doelen. Een prachtige verbinding met hoogtepunten uit mijn leven. Ik klim meteen weer in de pen om dit blijde bericht met jullie te delen, ik kan en wil niet anders. Hoe zit het nu met mijn plannen, vraagt menigeen zich mogelijk af? Wat betreft een reis naar Nepal, die staat gepland vanaf half oktober. Vanwege de gestegen vliegtarieven kies ik opnieuw voor een enkeltje naar New Delhi, waar de Nederlandse Joos op dat moment bij vrienden zal verblijven en wij samen aansluitend doorvliegen naar Kathmandu. Joos heeft 25 jaar lang in India gewoond, samen met haar man en drie kinderen. Zij maakt deel uit van mijn laatste boek over geëmigreerde vrouwen – een reis in de wereld van eenendertig vrouwen – en wil op basis van haar ervaring in India iets betekenen voor de school in Bardia. Als muzikaal geschoolde heeft zij op vele fronten creatieve activiteiten ontplooid voor kinderen in Bangalore en New Delhi. Nu zij terug is in Nederland en stukje bij beetje haar weg weer heeft gevonden kriebelt het toch steeds weer om dit stuk van haar leven niet helemaal overboord te gooien. En zo gebeurde het dat zij vroeg om twee weken te kunnen aansluiten in Bardia en wij samen vanuit Delhi via Kathmandu naar Bardia zullen afreizen. Vooraf bezoekt zij vriendin in India. Gezien enkele eerdere ervaringen kies ik niet meer voor een gezamenlijke reis, daarover wordt toch te licht gedacht. Aan beloftes alleen heb ik niet zoveel, dat is te vrijblijvend gebleken en kost energie die ik hard nodig heb. Ik trek mijn eigen plan en iemand mag daarbij aansluiten. Een goede middenweg, daar sta ik nog steeds voor open. Hoe lang ik daarna zelf in Nepal zal blijven hangt af van onbekende factoren. Dat is het mooie aan een enkele reis, ik kan inkorten of verlengen naar eigen inzicht. Afgelopen maart was ik een week in Athene. Hoofddoel was een bezoekje aan mijn nichtje Frederiek - dochter van broer Anton en schoonzus Inez - die daar al enkele jaren woont met haar Griekse vriend Giorgos. Hun kleine appartement is niet geschikt voor extra gasten, dus ik koos voor een AirBnb in de buurt. Maar we hebben elkaar elke dag vele uren kunnen ontmoeten, beginnend vanaf een uitgebreide lunch. ’s Ochtends kon ik werken aan mijn schrijfproject, een mooie betaalde opdracht die is ontstaan vanuit mijn laatste boek. ’s Middags uitgebreid lunchen op pittoreske plekjes, op z’n Grieks, rustig aan dus. Vanaf de eerste dag was ik verliefd op dit aards paradijs. Extra mooi was het toevallige bezoekje van Frederieks zus Noraly, mijn petekind, die samen met haar kersverse vriendDaan ook een aantal dagen Athene bezocht. Heerlijk gezelschap, met vele boeiende gesprekken. Ik houd van deze verbinding met diverse generaties. Wat beweegt jonge mensen nu echt? Praten mét elkaar in plaats van over elkaar, daarmee komen zoveel nieuwe inzichten vrij. Nieuwe hoop en vertrouwen dat deze moeilijke tijden misschien toch weer kunnen keren. Frederiek en Giorgos ontmoetten elkaar zeven jaar geleden op de Rietveld Academie in Amsterdam en leiden nu een leven als kunstenaar. Dat is meestal geen vetpot, maar wel een overtuigde keuze. Nu zit Frederiek voor een kunstproject een maand lang op IJsland, Giorgos voor twee maanden voor een langdurig project in Zweden. Griekse warmte ingeruild voor noordelijke frisheid, mét inspiratie en midzomernachten, dat wel. Hun appartementje staat dus leeg. Zij zouden graag zien dat dit bij hun afwezigheid regelmatig wordt bewoond door bekende mensen. Aan iemand als ik hoef je zoiets niet verder uit te leggen. En ook niet aan iemand als Sandra. Die verbinding was snel gemaakt. Nu ik al geruime tijd samenwerk met mijn vriendin Sandra, zij als webdesigner en ik als tekstschrijver/copywriter, is dit dé kans voor een zogenaamde workation. Werk gecombineerd met het genot van vakantie. Sandra is ook een gedreven reiziger en momenteel bezig met de groei van haar onderneming als webdesigner. Eerder kampeerden we al elke zomer een aantal dagen samen en combineerden sport, bourgondisch genieten en serieuze plannen met elkaar. Over enkele dagen vertrekken we naar Athene om in het centraal gelegen appartement van Frederiek en Giorgos een week lang te werken en genieten van het goede leven. Een of twee beklimmingen van de Lykavitos staan op het programma. Vooral vóór zonsopkomst en na zonsondergang de moeite waard, omdat de zoete beloning van een compleet stadsvergezicht op je wacht, vanaf een bourgondisch terras. Na mijn terugkeer uit Athene zal ik vertrekken naar Drenthe, waar vrienden Willeke en Be mij hebben uitgenodigd voor het Globetrottersweekend. Willeke heeft diverse kookcursussen gevolgd in India en bij Sonja een online cursus Nepalees koken. Zij gaat tijdens dat weekend Nepalees koken voor al die globetrotters, met de opbrengsten voor Bardia. Ik zal daarbij een presentatie geven over mijn ervaringen daar, misschien wel in sari. Hoe dan ook, een prachtige verbinding. Willeke en Be zijn jarenlang wereldfietsers geweest en ik mag in juni een donatie in ontvangst nemen via hen, voor Bardia. Op dat moment is fietser Marc Kuijn al enkele weken onderweg, maar nog vele maanden verwijderd van zijn eindbestemming Bardia. Ook een jong persoon met prachtige idealen. Als ik in oktober in Bardia arriveer zal hij nog elders in Azië rondfietsen, maar hem te kunnen volgen is al zo mooi. En zo is het cirkeltje weer bijna rond. Half augustus zal ik samen met vriendin Toos Olivers, ook verbonden aan Bardia, met veel gedoneerde spullen op de vlooienmarkt van Roosteren staan. Opbrengsten bestemd voor Bardia. Jullie zijn dus aardig bijgepraat over mijn plannen. Ik hoop velen weer te mogen trakteren op nieuwe avonturen en zal hierbij ook de website vermelden van Marc Kuijn. Tot een volgende keer, vanuit… Een warme groet, Mieke Fundraise for Bright Futures – Marc's Bike Escapade (marckuijn.nl) Van DONDERDAG 30 MAART tot DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU. EEN WEEK BIJ DE OUDERS VAN MANISH . DONDERDAG 30 MAART: 1ste dag Rond 10.30 uur brengt Keshab mij naar MAKALU PETROL POMP IN KALANKI waar Manish vader ook naar toe zal lopen. Het is druk op de weg want hier is de spitstijd tussen 10.00 uur en 11.00 uur 's ochtends omdat dan de scholen en kantoren beginnen. Manish vader staat er al en hij stapt ook in de auto, waarna Keshab ons afzet bij hun huis De familie verwelkomt mij hartelijk. Ik krijg weer de kamer van Manish om te slapen. Terwijl we buiten plaats nemen op de schommelbank word ik verwent met lekkere vruchten , chapati met omelet en diverse drankjes. Ik zie nu voor het eerst de 8 maanden oude baby van Manish broer en schoonzus. Het is een mooi meisje met grote bruine ogen. Aan het eind van de middag maken Manish moeder en ik een lange wandeling in de mooie omgeving. Ze wonen op een heuvel met een prachtig uitzicht op de Kathmandu vallei . Als de zon schijnt is het warm , maar zodra de zon ondergaat koelt het af en moet je een vest aandoen of naar binnen gaan (en soms onder de dekens kruipen want binnen is het dan ook vaak koud). Inmiddels zijn Manish zus en broer ook thuis gekomen na hun werk. Rond 20.00 uur eten we dal bhat. Manish vader heeft zelf witte wijn gebotteld van zijn eigen druiven . Deze witte wijn smaakt heel goed. Hier drinken ze geen wijn of andere alcoholische drankjes tijdens de maaltijd, maar nà de maaltijd. Manish belt ook nog naar huis vanuit Noorwegen, waardoor de familie toch weer compleet is. Ook hier is mijn bed voorzien van een zware doorgestikte deken. VRIJDAG 31 MAART: KATHMANDU: 2de dag: Vanochtend kan ik me rond 0.8.30 uur warm douchen waarbij het water uit een slang komt. De hele familie is al uren op want ze staan al op om 0.4.30 - 0.5.00 uur. Zij bidden dan in hun eigen tempeltje , maken het huis schoon, doen met de hand de was met koud water en bereiden de maaltijden voor. Ik krijg rond 0.9.00 uur brood met kaas en omelet terwijl de rest van de fam. dal bhat eet rond 10.00 uur. Aangezien we vandaag een lange wandeling gaan maken, maken we ook een lunchpakketje klaar om mee te nemen. Zelfs gekookte eieren, fruit en een kan koffie gaan mee. We gaan wandelen naar de witte monastery/klooster boven op de berg. Ook Manish moeder loopt mee in haar in Noorwegen gekochte westerse kleren. Ik doe mijn bergschoenen aan en neem een paraplu mee en een poncho want er is regen voorspelt. Om 10.00 uur vertrekken we van huis en lopen eerst naar het land van Manish vader. De regering gaat naast de rivier een weg aanleggen en daarom hebben ze een muurtje gemaakt naast de rivier zodat het land niet meer kan overstromen. Het stuk land voor de weg heeft hij gratis moeten afstaan aan de regering, maar door de aanleg van de weg wordt het resterende deel van de grond meer waard, zodat hij het later hopelijk tegen een goede prijs kan verkopen. Nu heeft hij de grond verhuurt aan iemand die hierop groenten teelt. Daarna lopen we door naar het WITTE KLOOSTER boven op de berg. Hiervoor moeten we flink klimmen via een pad wat gedeeltelijk door het bos voert. De prestaties van Manish ouders vallen me 100% mee, al is zijn vader wel een beetje kortademig bij het klimmen en is zijn moeder bang bij het afdalen. Rond 12.00 uur komen we aan bij het WITTE KLOOSTER. Maar we hebben pech want we mogen het niet bezichtigen. Ook het klooster ernaast was niet toegankelijk. Daarna gaan we naar een HINDOESTAANSE TEMPEL , hier gaan we op een trappetje picknicken. De duiven eten ook lekker mee. Daarna komen we terecht bij een grote steen en een monnik Kailash Baba ( ?) die 3x geïncarneerd is en koning is, zegt hij. Hij is ook al in Nederland geweest op kosten van gesponsord geld en zijn vrouw woont in Nederland. Hij legt de afbeeldingen op de steen uit en geeft de website van deze steen en zijn geschiedenis aan ons door. Daarna lopen we ,via de weg, langzaam verder naar beneden en door de vallei terug naar hun huis. Overal worden daar hele grote huizen gebouwd. Om 15.30 uur zijn we thuis. Jammer genoeg regent het gedurende het laatste half uur van onze wandeling. 's Avonds eten we weer dal bhat en halen herinneringen op van de week in Nederland die veel indruk op de familie heeft gemaakt. ZATERDAG 1APRIL: KATHMANDU: 3de dag: Vandaag lopen Manish ouders en ik naar de kabelbaan van CHANDRAGIRI HILLS. Daar naar toe is het al 2 uur lopen. De weg gaat overwegend omhoog, deels over een verharde weg en deels over een onverharde weg en over bouwterrein. We moeten zelfs een beekje oversteken en over een muurtje klimmen. Bij het bergstation van de kabelbaan staat een lange rij met wachtende mensen . Het is zaterdag, de enigste vrije dag in de week in Nepal, en veel mensen gaan dan een dagje uit. Een normaal ticket kost hier 800 NPR (€5,61), maar ik als buitenlander betaal 2600 NPR (€18,15 ( dit is meer dan 3x zoveel), en omdat ik ouder ben dan 60 jaar krijg ik korting van 400 NPR, maar dan moet ik alsnog €15,36 betalen. De gondel overbrugt een afstand van 2,5 km en duurt 9 min vgl. de beschrijving maar volgens mij duurt hij minstens 15-20 min. We zitten met 8 pp. in de kabelbaan. Als je naar beneden kijkt zie je alleen maar grote huizen in de Kathmandu vallei. Boven op de Chandragiri heuvel (2551 m) staat de Hindoeïstische tempel van Bhaleshwor Mahadev . Hij vervult de wensen van iedereen die hem eer komt bewijzen. Al gauw begint het te regenen, maar boven ligt er een laag sneeuw. Hier bevindt zich ook een pretpark, een conferentie centrum en de mogelijkheid om zeppelin te doen. Doordat het regent gaan we op het overdekte terras van het restaurant ons lunchpakketje opeten en koffie drinken. De moeder van Manish heeft haar maandelijkse vasten dag en mag alleen fruit en popcorn eten. Het hele dal is in nevel gehuld en er is totaal geen uitzicht naar de omgeving en het is koud. Iedereen staat te schuilen waar het mogelijk is. Na een beetje rond gelopen te hebben met paraplu en poncho besluiten we terug naar beneden te gaan met de kabelbaan. Ook nu staat er weer een lange wachtende rij. Het is koud, winderig en het blijft regenen. Om 16.00 uur zijn we beneden. Daar nemen we de bus naar Kalanki en vervolgens een tuktuk naar huis, waar we op elkaar gepakt zitten met 7 personen. Helaas is het binnenshuis ook koud, zonder kachel, en daarom kruip ik maar onder de dekens. ' s Avonds belt Manish weer op en kan hij met de hele familie praten. ' s Avonds eten we pas om 20.30 uur: kip, rijst, pickles, sperziebonen met aardappel. Daarna evalueren we de dag. Iedereen is het er over eens dat de dag verpest is door de regen, maar de wandeltocht en gondelbaan en de tempels waren de moeite waard. ZONDAG 2 APRIL: KATHMANDU: 4de dag: Vanochtend is er weer tot 9.30 uur" power cut" d.w.z. geen elektriciteit en internet. Om 13.00 uur lopen Manish moeder en ik naar Karnaki waar we Manish vader treffen. Gezamenlijk gaan we dan met twee bussen naar het TAUDAHA MEER. Het is een klein meer in de buitenwijken van Kathmandu. TA betekent slang en DAHA betekent meer. Volgens de mythologie sneed een mythische personage Manjushree de heuvel in het zuiden van de vallei af, waardoor het water van het enorme meer kon wegvloeien , waardoor land en Kathmandu ontstond. In dit meer zwemmen ontzettend veel grote en kleine vissen . Hier mag niet gevist worden waardoor het aantal vissen almaar toeneemt. Ze houden van visvoer en komen dan met een honderd tal naar het wateroppervlak. Ook wij voeren deze vissen met het gekochte voer en lopen om het meer wat een oppervlakte heeft van 4,63 km2. Hier gaan we ons lunchpakketje opeten : chapatis met een gebakken ei. Daarna lopen we naar het Manju Shree Park. Hier zien we ,vanaf de brug over de Bagmati rivier, de Chobar kloof = het resultaat van de Tibetaanse heilige Manjushree die vgl. de legende met een enorm zwaard de Chobhar-kam doormidden sneed waardoor het water van het meer kon weglopen. Jammer genoeg kunnen we niet de grotten in. We bezoeken hier ook de JALBINAYAK ( Ganesh) tempel. Vervolgens lopen we richting het centrum waar we de bus pakken naar Karnaki. En daar weer de tuktuk naar huis. We hebben geboft want als we naar boven rijden rond 17.00 uur gaat het regenen, terwijl ze voorspelt hadden dat het al om 15.00 uur zou gaan regenen. Thuis aangekomen bel ik het thuis front op en hoor het laatste nieuws. Na het eten praat ik weer gezellig na met de mannen in huis. De vrouwen liggen dan al in bed of spelen met de baby. MAANDAG 3 APRIL : KATHMANDU: 5de dag. Vandaag zijn er problemen met mijn toilet (die water lekt op de vloer) en met de douche. Er zit te weinig water in de watertank waardoor de geiser niet aanslaat en er te weinig water uit de slang komt. Daarom was ik vandaag alleen mijn gezicht aan de wastafel. Het is vandaag zonnig en iets helderder dan de vorige dagen. Om 10.45 uur komt de bestelde tuktuk voor de deur. Hiermee rijden we de berg op naar Nagarjun en passeren de Hasantar Gumba nunnery , welke we niet kunnen bezoeken. In het Switzerland park bezoeken we een nieuwe tempel die beeldjes bevat van andere tempels die tijdens de aardbeving verwoest werden. Hierin staat een godin die op een leeuw staat. Daarna rijden we verder met de tuktuk naar Chandragir in Dahachok waar op een plein het gouden beeld staat van Kalu Pandey (1713 -1757) die van Nepal één staat heeft gemaakt. Boven in de uitkijk toren hebben we een mooi uitzicht over de omgeving. Daarna gaan we naar een restaurant met een schommelstoel, waar we op het terras wat drinken. Vervolgens lopen we een aantal trappen naar beneden waar we INDRADAHA bezoeken= een Hindoestaanse tempel in Chandragiri. Volgens de legende kwam koning Indra uit de hemel op een olifant met een gouden ketting om en baadde in Indradaha. Daar in de buurt eten we een deel van de gekochte appels, mandarijnen, druiven en bananen op. Vervolgens lopen we verder naar beneden en maken weer een stop bij een Guesthouse waar we gaan lunchen: gefrituurde aardappelpuree, chapatis met omelet en komkommer schijfjes en druiven na. We kunnen lekker buiten zitten. Terwijl we weer verder naar beneden wandelen, zien we vele groenten kassen, champignon tunnels en velden met tarwe. Een paar honderd meter voor hun huis ontmoeten we weer de tuktuk rijder van de heenweg, die ons een gratis ritje naar huis aanbiedt. DINSDAG 4 APRIL : KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is nog steeds niet mogelijk. Vandaag heeft Manish's vader een vrienden dag en wij ( Manish moeder en ik) mogen mee. Na het ontbijt lopen we eerst naar Karnaki en gaan vervolgens met een bus naar de plaats waar een minibus ons opwacht. Hier ontmoeten we de hotel- vrienden en rijden naar hotel restaurant DOLMO TARA COTTAGE in Nagarjun. Een van de hotel - vrienden heeft een boek geschreven over de verschillende trekkingen in Nepal. Er worden hiermee diverse groepsfoto's gemaakt. Het is vooral een gezellige dag voor de hotel- vrienden, maar Manish moeder en ik hangen er maar een beetje bij. Het ontbreekt ons echter aan niets want de hele dag wordt er gegeten en gedronken. Diverse keren ga ik een wandeling maken in de mooie bergachtige omgeving en vermaak me met het lezen van diverse medische artikelen. Rond 17.00 uur stappen we op. Ik ben blij toe, want alleen maar zitten, eten en een stukje lopen is erg afgezaagd. Een man is hartstikke dronken en moet ondersteund worden. Er zijn er ook enkele die iets minder aangeschoten zijn. Met de minibus worden we afgezet bij Karnaki. Daar staat toevallig weer de blauwe tuktuk met de bekende chauffeur. Hij brengt ons naar huis. Hij zou graag in Nederland taxi chauffeur willen zijn, maar het is moeilijk om een visum te krijgen. WOENSDAG 5 APRIL: KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is ook nu nog steeds niet mogelijk. Vandaag mag ik een cursusdag bijwonen over het gebruik van SINGING BOWLS, welke wordt gegeven door Shree Krishna Shahi in de buurt van de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU(NATH). De SINGING BOWLS zijn Tibetaanse klankschalen die trillen en bij het bespelen een rijke, diepe toon voortbrengen. Het bevordert ontspanning en biedt helende eigenschappen, wordt gezegd. Ze worden o.a. gebruikt bij meditatie beoefening, yoga en muziektherapie. Het is een cursus van 3 dagen waar cursisten van over de hele wereld op af komen. Het was best leuk om te zien, maar ik zal nooit een cursus hierin gaan volgen, want als fysiotherapeut ben ik meer mechanisch en fysisch ingesteld. Om 14.00 uur mag ik ook deelnemen aan de gezamenlijke lunch, buiten, bestaande uit rijst, groenten , curry en dal en bananen toe. Daarna gaan de cursisten door met hun cursus maar ik heb het wel gezien. Er zijn verschillende cursisten die een set van 7 "singing bowls" kopen voor $1000. Veel geld, vind ik. Daarna lopen Manish vader en ik naar de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU. Om het complex te bereiken moeten we heel wat trappen opklimmen. Als buitenlander betaal ik 200 NPR en de Nepalezen niets. Het complex bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels. Op de stoepa zijn Boeddha's ogen en wenkbrauwen geschilderd. Tussen hen is de nummer één ( Nepal schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisattva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel oprichtte waarop de stoepa staat. Swayambhu is een van de oudste religieuze plaatsen in Nepal (van 500 jaar na Christus). Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Ik ben hier al meerdere keren geweest en nam hiervoor meestal de zij ingang waardoor ik gratis binnen kon komen. Daarna gaan we, via een park, naar een ander deel waar 3 hele grote gouden Boeddha beelden staan. Rond 16.00 uur gaan we met de bus en tuktuk naar huis. Onderweg koop ik een chocolade taart omdat het mijn laatste avond is in huis van de familie. Manish broer heeft wodka en een fles rode wijn gekocht. Om 19.30 uur staan verschillende snacks op tafel zoals kroepoek, en nog een soort chips, schijfjes komkommer en wortels met een groen sausje, schijfjes appel en gebraden kipstukjes. En daarna komt de dal bhat op tafel. Ik bedank hiervoor want ik heb al genoeg gegeten. Vervolgens komt de chocolade taart op tafel. Ik moet hem aansnijden en verdelen. Manish vader en moeder voeren me dan met een lepeltje van mijn eigen taartstukje ( traditie in Nepal). We praten gezellig na en ik bedank hun voor de geslaagde week die ze mij hebben bezorgd. Ze hebben alles gedaan om het mij naar mijn zin te maken. DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU; VAN MANISH HUIS NAAR RUPA EN KESHAP Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar helaas gaat dat feestje aan mij voorbij. Omdat douchen ook vandaag niet mogelijk is krijg ik van Manish vader een emmer met heet water en een bakje waarmee ik het water over me heen kan gooien. Een aardig alternatief! Na het ontbijt neem ik afscheid van de familie en Manish broer brengt me met de motor naar Koteshwor. Daar bezoek ik de winkel van Manish schoonvader. Hij was verrast om me te zien. Daarna brengt Manoj me naar het huis van Keshab en Rupa, al had ik liever het laatste stuk naar huis gewandeld. Als ik voor de poort sta blijkt hij gesloten te zijn. Ik stuur Rupa een "message" waarna Keshab open komt doen. Rupa ligt ziek in bed heeft koorts en heeft pijn over haar hele lichaam. Ik pak mijn tas uit en zet wat vuil wasgoed in het sop. Daarna ga ik schrijven en lezen op het dakterras. In de loop van de middag ga ik een stuk wandelen in de omgeving en meteen op zoek naar cadeautjes voor de familie van collega Ramesh in Bhaktapur, waar ik komend weekend op bezoek ga. De avond verloopt rustig. VRIJDAG 7 APRIL; van KATHMANDU naar BAKHTAPUR Rupa voelt zich vandaag iets beter en poetst zelfs een beetje haar huis. Omdat ik vandaag en morgen uitgenodigd ben bij collega Ramesh in Bhaktapur ga ik om 12.00 uur met mijn grote en kleine rugzak lopend naar het Orthopedisch ziekenhuis. In de keuken staan de kipstukjes al te pruttelen. Ik word bij een aantal patiënten geroepen waar mijn Nepalese collega's niet uitkomen. Rond 14.00 uur gaan we gezamenlijk lunchen in de keuken van de afdeling. Omdat het vandaag vrijdag is en een vrouwelijke collega afscheid neemt, bestaat de lunch uit stukjes gebraden kip en "beaten rice" (geslagen of platte rijst). Het is altijd gezellig met z'n allen in de keuken. Daarna behandelen we nog een paar patiënten en rijden Ramesh en ik op de motor naar Bhaktapur. We rijden eerst naar zijn fysio kliniek . Hij heeft 2 assistenten die 3 uur 's ochtends werken en 3 uur 's middags en Ramesh is dan deels ook in zijn kliniek, vóór en ná zijn werk in het orthopedisch ziekenhuis aanwezig .De patiënten vinden het heel bijzonder als ik Dr. Francisca de kliniek komt bezoeken en des te meer als hij zegt dat ik erg goed ben. Ook hier vragen patiënten om mijn advies. De patiënten zijn lovend over Ramesh en in zijn kliniek hangt een goede sfeer. Om 18.00 uur gaan we op de motor naar Ramesh huis. Daar woont hij in een grote woning met zijn vader en moeder, zijn broer en schoonzus en hun dochter van 5 jaar, en zijn vrouw en hun dochter van 6 jaar ( d.w.z. morgen 8 april is ze jarig en wordt 6 jaar). Ze is vandaag een beetje ziek, hangerig en heeft lichte koorts. Daarna gaan Ramesh en ik op zoek naar een fiets voor mij, want het plan is om morgen te gaan fietsen van Bhaktapur naar Nagarkot. We gaan naar 2 fietsen winkels, maar in beiden hebben ze geen dames fiets, alleen hebben ze heren mountain bikes met een hoge stang / instap. Ik wil hierop niet fietsen want als ik plotseling moet stoppen ben ik bang dat ik val. Uiteindelijk heeft Ramesh een alternatief voor morgen. Collega Suraj komt me ophalen bij Ramesh huis en dan gaan wij samen met de motor naar Nagarkot. Ik slaap op een slaapkamer op de 1ste verdieping met een 2 pp bed. 's Avonds gaan we in de gemeenschappelijke kamer zitten met een grote T.V.. Ramesh vader is in het wit gekleed omdat een familie lid is overleden en daarom moet hij 1 jaar witte kleren dragen. De 2 meisjes van 6 en 7 jaar proberen hun geleerde Engels op mij uit: "what is your name, surname, What is your favorite food, vegetables, country" etc. Op de T.V. zien we een video over het "Bisket Jatra festival" wat plaats vindt in Bhaktapur op het Nepalees nieuwjaarsdag ( in 2023 is dat op 14 april).Dan wordt een enorme strijdwagen met de god Bhairav door de straten getrokken van Bhaktapur, eindigend met de wagenslag bij Khalna Tole in Bhaktapur. Ondertussen verschijnen er schalen met schijfjes wortels, radijs en pinda's op tafel. Ik krijg een glas wijn en de anderen drinken wodka. Daarna komt er een grote schaal met gebraden kipstukjes. (Dit noemen ze hier snacks).Daarna komt de hoofdmaaltijd op tafel nl. dal bhat, maar ik zit vol en bedankt hiervoor. Rond 22.15 uur haakt iedereen af. Ramesh laat mij nog hun hele huis zien bestaande uit 4 verdiepingen en nog een groot dakterras. Daarna ga ik ook naar bed. ZATERDAG 8 APRIL: BHAKTAPU, NAGARKOT, KATHMANDU Om 0.7.00 uur klopt Ramesh op mijn deur, want hij vertrekt met 3 vrienden op de fiets naar Nagarkot. Inmiddels heb ik een "message" ontvangen van collega Seraj dat hij me rond 0.9.00 uur komt ophalen. Daarna ga ik me douchen en ontbijten. Ramesh schoonzus heeft voor mij een Westers ontbijt klaargemaakt: 2 sneetjes brood met omelet en koffie. Beneden in de kamer zitten nu ook Ramesh broer en zijn schoonzus. Zijn broer heeft zijn master studie gedaan in Duitsland, maar ook in Portugal en Argentinië heeft hij gestudeerd. Hij houdt zich nu bezig met het ontwikkelen voor schoon water in Nepal. En zijn schoonzus is onlangs in Nederland geweest om haar vriendin te bezoeken. Collega Seraj komt me rond 0.9.15 uur ophalen en we rijden op zijn motor naar Nagarkot (2195 m ) Ramesh en zijn vrienden zitten bij Guesthouse Jungle Crown . We praten even met hun, maar ze moeten al gauw weg. Wij wachten vervolgens op Seraj jeugdvriend en Seraj's vrouw. Daarna gaan we wandelen naar de waterval MUHAN POKARI in Nagarkot. Ik had mijn sandalen aangedaan en had beter mijn bergschoenen aan kunnen doen. Ook had ik last van mijn linker knie waardoor ik niet zo lekker liep. Bij de waterval zijn Ramesh en zijn vriend in het ijskoude water gedoken , maar ik vond het veel te koud. We hebben veel foto's en video's gemaakt. Daar verschijnen nog 3 Franse jongelui die in Azië een aantal landen bezoeken waaronder Nepal. Een van de vrouwen gaat topless het water in, en alle Nepalezen zijn met stomheid geslagen, want in Nepal is dat zeer ongebruikelijk. Daarna zijn we verder gelopen naar de 2de waterval. Daar gaat niemand meer het water in. Op de terug weg loop ik nog even over de nieuwe hangbrug over het ravijn, die met nieuwsjaardag op14 april wordt geopend. Ramesh durft voor geen goud over deze brug te lopen. Daarna lopen we terug naar het restaurant Jungle Crown, waar we gaan lunchen : dal bhat op een zilveren schaal . Lekker en erg verzorgd ! Daarna rij ik met Seraj op de motor terug naar Ramesh huis, terwijl Ramesh zelf terugrijdt op de fiets. Wij zijn iets eerder bij zijn huis. Ik pak mijn rugzak, neem afscheid van Ramesh en zijn familie en rijden naar Kathmandu. We gaan eerst bij de nieuwe fysio. kliniek van Seraj langs ,want ik wil hem graag zien . Het is een grote kamer met 3 massage banken, een hometrainer en apparaten . Daarna brengt Seraj me naar de "football ground" in Pepsi Cola waar zijn vrouw en jeugdvriend op hem wachten. We nemen afscheid en ik loop naar huis. Ook nu zit de poort op slot en stuur ik een "message" naar Rupa om de poort open te doen. Babu komt dan naar beneden en opent de poort. Dan blijkt dat Rupa nog steeds ziek is en in bed ligt. En Keshab is naar een familielid. Ik ga op het dakterras zitten tot 17.30 uur, waar ik ga schrijven en lezen. De 3 zussen van Keshab komen hun moeder( ama) en Rupa bezoeken. Om 19.00 uur gaan we eten. Rupa zit ook aan tafel en eet bijna niets. Ze heeft ook geen smaak. Ik stel voor een corona test te doen , maar ik begrijp de beschrijving niet en daardoor moet ik haar teleurstellen. ZONDAG 9 APRIL; KATHMANDU - Koteshwor bij RECHINA'S OUDERS Rupa voelt zich vandaag iets beter, heeft nu geen hoofdpijn meer en haar smaak is terug. Vanochtend was ik mijn paarse rugzak met de hand. Aangezien het hier nu warm is, is hij op het dakterras snel droog ( i.t.t. in Nederland). Ook ga ik wat cadeautjes kopen voor Regina's ouders ( Manish schoonouders) waar ik eind van de middag naar toe ga. Rond 16.00 uur ga ik lopend naar KOTESHWOR, waar ik met Regina's ouders afgesproken heb bij het politiebureau. Ik volg de route van Maps.Me die gaat via een pad door het landbouw gebied en bouwterrein en langs de landingsbaan van de luchthaven. Ik doe er 45 min. over. Daar aangekomen rijden we op de scooter naar hun huis. Ze wonen in een mooi groot huis met 4 verdiepingen en 2 dakterrassen met potplanten, druiven en tomaten en zonnepanelen. Mijn slaapkamer bevindt zich op de 1ste verdieping. Ik vraag me af wat ze wel niet gedacht zullen hebben toen ze in mijn huis kwamen logeren, wat een stuk kleiner is dan hun huis. Aangezien Regina's ouders ( bijna) geen Engels spreken hebben ze ook een nicht en neef uitgenodigd die alles vertalen van Engels naar Nepalees en andersom. Ze doen alles om het mij naar mijn zin te maken. Regina's moeder, samen met haar zus, bereiden de maaltijd(en) in de keuken . Eest krijg ik koffie met koekjes, en om 18.00 uur een noedelgerecht en om 21.00 uur beaten rice, gebraden kip stukjes, pinda's , groenten en rauwkost. Het smaakt erg goed, maar ze willen alsmaar meer eten op mijn bord scheppen. De tijd vliegt om en we gaan pas om 12.00 uur naar bed. MAANDAG 10 APRIL: KATHMANDU : Van KOTESHWOR NAAR PEPSI COLA IN KATHMANDU Om 0.8.00 uur ga ik in de keuken ontbijten. Iedereen is weer aanwezig, incl. de nicht en neef en de zus van Regina's moeder. Het ontbijt bestaat uit gebakken bruin brood met omelet en een Amerikaanse donut, schijfjes komkommer, tomaat en aardbeien van eigen dakterras en koffie. Ook een andere neef komt langs. Deze jongen heb ik 3 of 4 jaar geleden fysiotherapeutisch behandeld in het orthopedisch ziekenhuis wegens zijn voetklachten. Gelukkig zijn die nu over en gaat hij over 14 dagen naar Engeland voor 2 jaar waar hij de master studie bedrijfskunde gaat doen. Een hele uitdaging voor een jongen die nog nooit in het buitenland is geweest. Rond 10.00 uur neem ik afscheid van de familie en loop met Regina's vader mee naar zijn winkel. In die omgeving zijn veel winkels. Ik slaag erin om een cadeautje te kopen voor mijn IJsselsteinse buurmeisje die inmiddels 2,5 maand oud is en een nieuwe kleine rugzak voor mij voor een mooi prijsje. Daarna loop ik weer in 45 min. naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. Het is zonnig en behoorlijk warm (28 graden).De ouders van Regina's wilden me met de scooter naar huis brengen , maar daar doen ze mij geen plezier mee. Rupa is blij om me weer terug te zien. Langzaam maar zeker knapt ze op en is weer in staat om de binnenplaats te schrobben. Ik ga verder met mijn reisverslag want het moet af zijn over 2 dagen als ik weer naar huis ga. Na het avondeten praten we over het Hindoeïsme en de diverse goden die vereerd worden. De verhalen die hierover geschreven en verteld worden klinken mij soms ongeloofwaardig in de oren. Ik ben waarschijnlijk te nuchter hiervoor. DINSDAG 11 APRIL: KATHMANDU Vannacht had ik weer meer last van mijn linker knie. Dat valt tegen want ik dacht dat het minder werd. Om 0.8.45 uur is al het ontbijt: boekweit pannenkoek, gebakken aardappelstukjes, gebakken ei, fles kalebas en gebakken champignons. Ik krijg bericht dat ik vandaag al online kan inchecken voor mijn vlucht terug naar Nederland. Na dit gedaan te hebben vraag ik Jan, via WhatsApp, of hij me van Schiphol komt ophalen, want dat had hij aangeboden. Daarna was ik mijn fleece jacket en jas met de hand en hang het op op het dakterras. Hier zijn ze in een paar uur droog en thuis duurt dat dagen. Vervolgens ga ik lopend naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van de fysio collega's. Zoals altijd is het gezellig. Ze vragen me met klem om volgend jaar weer terug te komen en beloven me om dan een damesfiets voor mij te huren. Thuis controleer ik mijn Nepal verhalen die ik ga plaatsen op mijn website. Het is mijn laatste nacht dat ik hier slaap. WOENSDAG 12 APRIL: KATHMANDU Het was maar een korte nacht, want door problemen met het plaatsen van mijn verhalen op mijn website, ging er heel wat mis. Allereerst moest ik het in tweeën splitsen omdat het te lang was. Daarnaast moest ik het verslag weer helemaal controleren en corrigeren want heel wat woorden waren samengevoegd. Daarom lukte het net vóór 12.00 uur 's nachts om deel 1 te plaatsen. Deel 2 doe ik vanochtend. Hopelijk lukt het ook nog om de foto's erbij te zetten. Verder ga ik vandaag mijn koffer gereedmaken. Rupa heeft voor mij een pittig kruiden mengsel gemaakt om mee te nemen, want daar ben ik gek op. Manish vader zou weer masala thee voor mij maken, maar hij is het waarschijnlijk vergeten, want ik heb nog niets gezien. Verder ga ik kijken of ik nog wat kan kopen van mijn laatste roepies. Ik denk dat ik hiervoor weer naar Koteshwor ga lopen, want daar zijn veel winkels en het is een leuke wandeling daar naar toe. Het wordt vandaag weer warm nl. 29 graden en zonnig. De komende dagen wordt het nog warmer nl. meer dan 30 graden. Vanavond brengt Keshab me naar de luchthaven waar ik om 22.30 uur moet zijn (3 uur voor de vertrektijd van 0.1.25 uur). En dan ga ik Nepal weer verlaten en mijn eigen huisje opzoeken. Ik probeer wat van het mooie weer mee te nemen, want dan is de overgang niet zo groot Vluchtgegevens: TOT SLOT: Dit waren dan weer mijn belevenissen in Nepal. Mijn gastgezin wil dat ik met dashain (=een religieus Hindoe feest) dat 24 oktober 2023 begint , terugkom naar Kathmandu. Maar ik beloof niets, tegen die tijd zien we wel. Voorlopig ga ik thuis eerst nagenieten van deze vakantie aan de hand van de gemaakte foto's en video's. En daarna genieten van de Nederlandse lente en zomer. Groetjes van Francine Hallo allemaal , Mijn reis van 4,5 maand zit er bijna op. Heel jammer, maar ik heb ervan genoten. Na 2-3 jaar corona, en verre reizen maken niet mogelijk was, vroeg ik mezelf af of ik , gezien mijn leeftijd, nog wel in staat was om zo'n uitdaging aan te gaan. Gelukkig heb ik mij niet laten overdonderen door deze twijfels en gewoon mijn reisplannen uitgewerkt en op pad gegaan. En ik kan zeggen dat het een goede beslissing was, want het was weer geweldig om in mijn eentje te reizen in Centraal Amerika, Suriname en Nepal. Volgend jaar ga ik weer, als mijn gezondheid het toelaat. Hieronder kunnen jullie weer mijn belevenissen in Nepal lezen. Het was weer echt thuiskomen, maar minder avontuurlijk dan in Centraal Amerika en Suriname DEEL 1: VAN 13 MAART TOT 30 MAART 2023 Maandag en dinsdag:13 en 14 maart; van PARAMARIBO -VIA NEDERLAND - NAAR NEPAL: Maandag 13 maart: Paramaribo Ik ben al vroeg wakker. Ik had vannacht geen kamergenoten op mijn kamer. Om 0.6.00 uur sta ik op en ga me douchen en mijn haren wassen. Ik had gehoopt, nu mijn verslag van Suriname op mijn website te zetten , maar ook nu ligt het internet eruit. Balen, ben ik daarvoor zo vroeg opgestaan?! Maar gelukkig kan ik al om 0.7.00 uur beneden gaan ontbijten. Daarna is het internet hersteld en zet ik mijn verslag op mijn website. Vervolgens ga ik snel mijn laatste inkopen doen in het centrum o.a. een CD met Surinaamse muziek , een aantal cadeautjes en bananen met mijn laatste SRD's. Ik haast me terug naar het hostel want ik moet officieel om 11.00 uur uitchecken. De receptioniste bestelt voor mij een taxi naar luchthaven Johan Adolf Pengel in Sanderij , welke ik betaal met een deel Amerikaanse dollars en een deel Surinaamse dollars. Zo ben ik al mijn SRD's op een goede manier kwijt. De chauffeur staat om 12.45 uur al voor mijn neus . Hij is geboren in Nederland , zijn ouders komen uit Suriname. En toen hij 11 jaar was is hij samen met zijn ouders terug gegaan naar Suriname, waar hij gelukkig is en een taxi bedrijf heeft. Hij zegt dat het in Nederland veel moeilijker is om iets op te zetten omdat er zoveel regels zijn en controle (i.t.t. Suriname waar minder regels en controle is.). Tegen 14.00 uur zijn we op de luchthaven in Sanderij ( 45 km ten zuiden van Paramaribo). Er staat een lange rij bij de incheckbalie en ook bij de douane en scanner van de handbagage. Het lijkt wel of veel Surinamers gaan emigreren, te oordelen aan de grote koffers die ze meenemen. Ook hier moeten horloges af en alle schoenen uit. Om 16.45 uur vertrekt het vliegtuig. Na de maaltijd probeer ik wat te slapen, wat een beetje lukt met een wijntje en een dekentje over mijn benen. Het is ruim 8 uur vliegen naar Nederland Dinsdag 14 maart: Amsterdam. Rond 0.4.15 uur worden we met licht en een broodje met gebakken ei wakker gemaakt. Om 0.5.30 uur landen we op Schiphol. Het regent en waait hier. Nadat ik mijn trolley tas van de band heb opgehaald kleed ik me op het toilet om. Voor het eerst gaat weer de lange broek aan en een trui en mijn dunne dons jack. Daarna ga ik zitten in de aankomsthal en stuur mijn familie een appje met de mededeling dat ik geland ben. Pas vanavond om 22.00 uur vertrekt mijn vliegtuig naar Nepal. Maar gelukkig kom ik deze wachttijd goed door met lezen en schrijven en bezoek van mijn nicht Jenny en vriendin Laetitia. Samen drinken we koffie op Schiphol en gaan boodschappen doen in Hoofddorp (o.a. kaas en stroopwafels voor de Nepalese families) en eten bij de Chinees. Daarna brengt Laetitia me terug naar Schiphol waar ik rond 19.15 uur weer terug ben . Ik kan meteen inchecken. Daar vroegen ze naar mijn corona vaccinatie bewijs, doch de app wil niet openen , ook niet met internet verbinding. Daarna open ik mijn tablet, maar die gaat telkens uit, waardoor ik de foto van mijn internationale vaccinatie niet te zien krijg. Dan blijkt dat mijn tablet leeg is. Wat baalde ik !! Gelukkig nam, na vele pogingen , de balie medewerkster genoegen met mijn verklaring dat ik 5 vaccinaties heb gehad. Daarna ga ik als eerste mijn tablet opladen zodat ik in ieder geval mijn vaccinatie bewijs in Nepal kan laten zien , als ze erom vragen. Daarna moet ik een stuk lopen om bij de gate te komen. Het vliegtuig moet een half uur wachten omdat Schiphol last heeft van de wind, maar om 22.30 uur gaan we de lucht in. Het is 6 uur vliegen naar Dubai . Het eten is goed aan boord van de Emiraten. In Dubai arriveren we 15 maart om ca. 0.8.00 uur. Ik kijk op het bord, maar de vlucht van 12.20 uur naar Kathmandu staat er nog niet op. Dus ik ga lekker zitten en mijn e-mails lezen. Maar om 10.30 uur staat Kathmandu er nog steeds niet op. Ik ga dan bij de informatie balie vragen hoe dat zit. Daar hoor ik dat ik de bus moet nemen, buiten, en naar terminal 2 moet gaan. Gelukkig had ik nog tijd genoeg. In 20 min. ben ik bij terminal 2. Daar moest mijn handbagage weer door de scanner: hiervoor moesten weer, schoenen uit, horloge af, waterflesje leeg, riem af, tablet en mobiel uit de tas. Weer veel mannen in witte gewaden en gesluierde hoofden. Ik vind het nog steeds heel vreemd uitzien. Om 11.30 moeten we boarden bij DUBAI AIRLINES, maar uiteindelijk wordt het 13.30 uur voordat we de lucht ingaan ( i.p.v. 12.20 uur) Ik val bijna om van de slaap. Naar Kathmandu is het bijna 4 uur vliegen. Ook hier krijgen we een goede maaltijd. We landen om 19.15 uur en het is al erg donker buiten. Douane en visum controle gaan vrij snel. Na mijn trolleytas van de band te hebben gepakt, loop ik richting de uitgang. Dan hoor ik ineens "Francisca" roepen en komen Babu en Keshab op me af ( zoon resp. gastheer).Ik herken ze meteen, al is Babu een stuk langer geworden. Ik krijg weer een nieuwe rode welkomst sjaal omgehangen en rijden met Keshab 's auto naar huis, over de voor mij bekende weg. Thuis aangekomen omhelst Rupa mij en is na bijna 3 jaar blij om mij te zien . Na wat gekletst te hebben en Kripa ( dochter) aan de telefoon te hebben gesproken , krijg ik mijn eten Dal bhat. We praten door tot 21.30 uur en dan ga ik naar boven. Ik krijg weer mijn eigen kamer. Na wat e-mails gelezen te hebben ga ik naar bed. Ook nu voel ik me onwezenlijk, het kan voor mijn gevoel, zowel dag als nacht zijn. DONDERDAG 16 MAART: Kathmandu Om 9.00 uur word ik pas wakker. Dus ik heb zo'n 10-11 uur geslapen. Ik heb wel een zwaar hoofd en voel me nog wel een beetje onwezenlijk. Ik ga me nog niet douchen want vaak is 's ochtends het water, door het zonnepaneel nog niet voldoende opgewarmd. Na me aangekleed te hebben , ga ik ontbijten. Het bestaat uit dal bhat, aardappels, gebakken ei en geroosterde boterhammen en yoghurt met banaan toe. Ik besluit om Nepalese roepies te gaan pinnen in Boudhanath en naar het ziekenhuis te gaan lopen. Rond 11.15 uur ga ik weg . De weg er naar toe is eindelijk helemaal geasfalteerd, en deels voorzien van stoepen, maar de verbindingen liggen nog open. Ook ligt er nu een wandelpad langs de Bagmati rivier, maar ook die vertoont nog een aantal open verbindingen. En de krakkemikkige bruggetjes zijn vervangen door grotere steviger bruggen . Ik loop eerst naar de ATM in Boudhanath en daarna loop ik door naar het Orthopedisch ziekenhuis. Onderweg koop ik nog wat voor bij de koffie. Al voor de ingang van het ziekenhuis. word ik herkend door 4 stafmedewerkers. Knap hoor, na me 3 jaar niet gezien te hebben en nu zonder bril !. Hij maakt nog een grapje door te zeggen " je kunt bij mij achter op de motor zitten als je naar Pepsi Cola gaat", want hij weet dat ik altijd ga lopen. Ook mijn collega's op de fysio. afdeling reageren enthousiast. Ramesh is erg veel afgevallen en toont gewoon mager doordat hij veel fietst, gezond eet en geen alcohol meer drinkt. Goma is nog met zwangerschapsverlof en heeft nu een vervangster en Alok is afwezig. De plaatsvervanger van Manish is daarentegen dikker geworden en inmiddels getrouwd. We hebben gezellig bij gekletst in de keuken. Rond 14.00 uur kondigen Mr. Prem en Purna zich aan (de gids van de peaky peak trekking). We hadden eigenlijk een afspraak om 15.30 uur thuis bij Keshab en Rupa, maar zij wonen dicht bij het ziekenhuis en vonden het gemakkelijker om naar het ziekenhuis te komen om over de trekking te praten. We gaan hiervoor in de keuken van de fysio. zitten. We spreken af dat de trekking zondag 19 maart begint t/m za 26 maart. Keshab brengt me dan zondag vroeg naar een bepaald punt in Pepsi Cola waar de lokale jeep me oppikt. In die jeep zitten meerdere mensen. Ik draag zelf mijn rugzak. Bedden en lakens en dekens zijn aanwezig op de slaapplaats. Om 15.30 uur loop ik naar huis . Ik loop eerst naar de plek waar de fysio. vervanger aangeeft waar zijn nieuw opgestarte fysio. praktijk gevestigd is, maar die kan ik uiteindelijk niet vinden . Daarna loop ik in ruim 10 min. naar huis. Bij de groenteboer om de hoek koop ik wat fruit voor mijn gastgezin en constateer dat het 2x zo duur is geworden in 3 jaar tijd. Om 19.30 uur gaan we eten : dal bhat. Ook vanavond ga ik op tijd naar bed. Vrijdag 17 maart: Kathmandu: Vandaag weer gewoon om 0.7.00 uur opgestaan en daarna mijn grondoefeningen gedaan. Pas om 0.9.00 uur krijgen wij het ontbijt: dal bhat, gebakken ei en een boekweit pannenkoek, en yoghurt met banaan toe en daarna een kop oploskoffie. Keshab, Rupa, Babu en ama gaan vandaag naar een ceremonie ter ere van het feit dat het 1 jaar geleden is dat een familielid overleden is. Er worden 150 mensen verwacht waarvoor Keshab e.a. moeten koken. Frans en ik krijgen een sleutel van de voordeur en poort. Frans (Belg die ook in dit huis tijdelijk verblijft) en zijn bijna geadopteerde zoon gaan met de motor naar Bhaktapur. Ik ga mijn vuile was in de wasmachine wassen, al wat spullen klaarleggen voor de trekking , mijn toilettas repareren en mijn koffer opruimen. Daarna ga ik op het dakterras mijn belevenissen opschrijven in Evernote. Rond 16.45 uur gaat het flink regenen. Ik ga me douchen, maar het water is lauw , niet echt lekker als de omgevingstemperatuur zo laag is. Ik heb me net aangekleed als Keshab op de deur klopt om mij en Frans uitnodigt om mee te gaan naar het huis waar de ceremonie wordt gehouden. Wij mogen ook mee eten. Iedereen zit op de grond, wij ook, en krijgen een bord voor ons neus waarop, vanuit grote pannen achtereenvolgens wordt geschept: aardappels, curry, groenten, rundvlees, kip, dal, beaten rijst en curd (yoghurt). Hierbij wordt rijstwijn = sjeng, uit een fluitketel geschonken en limonade . Er blijven als maar mensen binnenkomen die allemaal komen eten. Ongelooflijk wat een werk en geld moet dat kosten !!. Als ama ( oma), naar huis wil, brengt Keshab ook ons naar huis. Aangezien het op mijn kamer koud is , kruip ik lekker in mijn bed. Ik heb heimwee naar de zon en warmte van Centraal Amerika. Zaterdag 18 maart: KATHMANDU Nu heb ik tot 8.00 uur geslapen en daarna mijn oefeningen gedaan. Om 9.30 uur is het ontbijt: dal bhat en boekweit pannenkoek. Ik mag van Nano een bodywarmer en een paar extra sokken lenen voor de trekking, want ik twijfel of mijn dons jack wel warm genoeg is. Verder spreek ik af wanneer ik , na de trekking, naar Manish ouders ga. Af en toe hoor je het buiten donderen . Maar in de loop van de middag ga ik toch wandelen. Ik loop over het voetpad langs de MANOHARA NADI RIVIER rivier , wat nu inmiddels klaar is. Ook is daar in de buurt een nieuwe woonwijk gebouwd en zijn er twee nieuwe bruggen over de rivier aangelegd. Ik ben rond 16.00 uur terug in huis, net voor de regen. Dan krijg ik een appje binnen dat mijn zwager in het ziekenhuis is beland na een val van de trap. Daarna bel ik zijn vrouw op. 's Avonds eten we de overgebleven restjes van de ceremonie op nl. doperwtjes en een gekookt ei. Daarna pak ik alles in mijn rugzak voor de trekking en ga rond 21.30 uur naar bed want morgen moet ik vroeg uit de veren voor de trekking. ZONDAG 19 MAART T/M ZATERDAG 25 MAART: 7 DAAGSE PIKEY PEAK TREKKING ZONDAG 19 MAART: 1ste DAG VAN DE TREKKING: met jeep van Kathmandu naar DHAP 2920m ( afstand 275 km) Om 0.4.30 uur gaat mijn alarm af. Ik kleed me snel aan en ga met de rugzak en schoenen naar beneden. Ik drink een kop koffie en eet een roti, want ik reis niet graag met een lege maag. Keshab brengt me met zijn auto naar het kruispunt in Pepsi Cola waar de jeep inmiddels gearriveerd is. Mijn gids PURNA komt me enthousiast tegemoet. Mijn rugzak wordt op het dak van de auto gelegd en ik mag naast de chauffeur zitten. Er zitten al 6 mensen in de auto : 3 Nepalese meisjes, een Fransman en een stel uit Oostenrijk. We rijden via DHULIKHEL-KABHRE -POKHARI -KHURKOT. VIA de NH13 en NH20. Rond11.30 uur kunnen we niet verder, want onderweg wordt de weg geblokkeerd door veel mensen die protesteren omdat de in aanbouw zijnde brug niet af wordt gebouwd. Wij blijven eerst bij de auto staan, maar op een gegeven moment besluiten we om de lunch bestaande uit dal bhat te gaan gebruiken bij een restaurant aan de overzijde. Om 13.00 uur wordt de protest actie gestopt en kunnen we doorrijden. Er zijn diverse checkposten onderweg, waar de papieren en de rijsnelheid van de chauffeur worden gecontroleerd. Maar hij voorkomt een bekeuring door ruim voor die post 10-15 min. te stoppen, zodat hij op tijd bij die post aankomt. Zo kan hij te hard rijden en geen bekeuring krijgen. Om 16.30 uur arriveren we in de plaats DHAP waar we verblijven in MUNA HOTEL. Buiten staan een aantal houten chalets met toilet waarvan ik er één van krijg. In de kamer staan 2 bedden met een elektrische deken. Mevrouw is erg hartelijk, ze maakt mint thee voor mij en voor de anderen melk thee. De gids vertelt dat ik fysiotherapeut ben en dan gaat ze meteen klagen over haar nek. Ik behandel haar kort aan haar gespannen nekspieren. Om 18.30 uur krijg ik mijn eten : dal bhat met kip en kool. Het smaakt goed. De gids praat veel over zijn slechte financiële positie en over zijn kleine huisje en over de dure studie van zijn kinderen .'s Avonds zitten we gezellig om een vuurkorf met een glaasje raksi zodat we van buiten en van binnen opgewarmd worden. Rond 21.30 uur ga ik naar bed. MAANDAG 20 MAART: 2DE DAG VAN DE TREKKING: van DHAP 2920 m. naar JHAPRE 2830 m Gisteren avond duurde het minstens 2-3 uur voordat mijn voeten warm waren. Maar voor de rest heb ik aardig geslapen. Om 0.6.20 uur klopt Purna op mijn deur en sta ik op. Ik heb met mijn kleren aan geslapen omdat het zo koud was, dus ik ben gauw klaar. We ontbijten weer in de keuken bij de kachel. Purna maakt een pannenkoek/ tortilla warm en legt hier een omelet op. Het smaakt goed. Om 0.8.00 uur gaan we lopen. In de ochtend is het half bewolkt en niet echt koud. De top van de Everest is te zien. De route is niet echt moeilijk, maar gaat wel op en neer. Onderweg zien we hopvelden en mosterdzaad velden. Daar hebben ze stokken tussen gezet met oude jassen om apen op afstand te houden. Opvallend zijn ook de blauwe daken van de huizen die na de aardbeving ge- of verbouwd zijn. Om 11.15 uur zijn we bij het Guesthouse en winkel waar we eerst wat gaan drinken en daarna lunchen : dal bhat, beetje groenten en aardappels en groene pepertjes en warm water. Het bereiden van het eten kost tijd en we kunnen pas om 13.15 uur verder gaan met wandelen. Het is een brede onverharde weg. Het is in het begin nog droog, maar om 14.00 uur begint het te regenen. We doen onze poncho's aan. De onverharde weg wordt steeds modderiger en vertonen kuilen waarin water gaat staan. Het blijft regenen tot we ons hotel "EVEREST VIEW HOMESTAY" in JHAPRE bereiken. Daar maken ze de kachel voor ons aan zodat we onszelf kunnen opwarmen en onze natte kleren kunnen drogen. We krijgen koffie en thee. Ik krijg een kamer op de 1ste verdieping met 2 eenpersoons bedden en dons dekbedden. Naast mijn kamer is de hurk wc., dus ik hoef gelukkig niet naar buiten. Rond 16.30 uur komt een nieuwe gast, een man uit Denemarken die daar een reisbureau heeft voor reizen naar Nepal. Wij krijgen de gelegenheid om de Boeddhistische tempel Naguyur dechen,chyolin chompa te bekijken, die naast de homestay staat. Mijn gids steekt een kaars aan en vraagt aan de goden of de regen mag stoppen. Rond 18.30 uur doet een monnik de gebedsdienst en wordt begeleid op de trom door de zoon van de homestay-eigenaar en de dochter op de hoorn. Het was mooi om te zien. Daarna gaan we eten. Ook nu eten de gasten eerst, en daarna de gidsen e.a. begeleiders. We eten weer dal bhat met kroepoek. Ik krijg een klein glaasje raksi om warm te worden. We praten wat na bij de kachel. En om 21.15 uur lig ik al in bed onder 2 dekbedden. Zo kom ik weer een beetje op temperatuur. DINSDAG 21 MAART: 3DE DAG VAN DE TREKKING: van JHAPRE 28300m. naar PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m Om 0.6.30 uur sta ik op. Ik was mijn gezicht met een bekertje water dat op de wc staat. Ik heb met mijn kleren aan geslapen , dus ik ben weer zo klaar met aankleden. Om 0.7.00 uur krijg ik het ontbijt : twee chapatis met omelet en koffie. Om 0.7.30 uur gaan we lopen. Het eerste stuk is behoorlijk steil. Het is wel een beetje mistig, maar wel droog. Verderop wordt het steeds modderiger. Soms klaart het iets op en lijkt de zon er door te komen en dan heb je wat zicht op de omgeving, maar dat is niet lang. Onderweg staan de rododendrons in bloei. Om 10.45 uur zijn we al in Bhouda waar we gaan lunchen. Het Guesthouse, naast de tempel, waar Purna normaal gaat lunchen is gesloten, dus we gaan naar een ander Guesthouse in de buurt. Hier bestellen we noedelsoep. Het smaakt goed, maar de noedels komen uit een pakje en zijn erg zout. Om 11.55 uur vertrekken we weer. Eerst gaan we bergafwaarts. Na een half uur begint het licht te sneeuwen, maar spoedig gaat het steeds harder sneeuwen. De bomen met sneeuw lijken op witte bloemen, erg mooi !. Op sommige stukken waar de sneeuw gesmolten is, is het modderig en staan er plassen. Ik doe mijn regenjack aan en daarover mijn poncho. Dit voelt beter, maar op stukken waar het waait , waait de poncho te veel op, en heb ik er meer last van dan plezier, en doe ik hem uit. Bergopwaarts krijg ik het moeilijk. Je kunt alleen maar naar de grond kijken waar je loopt, de omgeving is grijs en grauw en mijn vingers zijn bevroren. Langzaam , maar gestaag lopen we door . Om 15.00 uur, zijn we bij hotel mountain view op Pikey Peak base camp, de eigenaar staat al op de uitkijk. Ik ben bevroren als ik binnen kom. Ik doe mijn natte bergschoenen en sokken uit en leg ze te drogen bij de kachel. Ook mijn rugzak en handschoenen en bodywarmer zijn nat. Ik ga ook lekker bij de kachel zitten en doe mijn handdoek om mijn voeten. Langzaam ontdooi ik. Er zijn nog 2 Catalaanse meisjes die op de universiteit " verpleging " studeren. Ik versta er geen barst van wat ze zeggen. Ook zijn er 3 Engelse jongens. Ik bestel chapati en omelet en koffie. Ik heb hier een kamer met twee eenpersoons bedden en 2 grote dekbedden die ik weer alle twee ga gebruiken. Om 18.15 uur is er elektriciteit via de zonnepanelen. Dan is er ook licht en kunnen we onze apparaten opladen in de huiskamer. Om 18.45 uur krijg ik mijn dal bhat met veel groenten Ook drink ik een paar glazen warm water. Ons trekkings-programma is aangepast. We gaan morgenochtend niet naar de "zonsopgang" op de pikey peak ,omdat de route daar naar toe waarschijnlijk erg ijzig zal zijn en moeilijk te belopen. Mijn gids Purna heeft inmiddels contact gehad met het Duitse stel en hun gids en porter, die in een ander hotel zitten. Zij lopen morgen met ons naar DASSABANJA , op 3500 m. . Als het weer tegen zit , dan blijven we daar, maar als het mee zit, dan gaan we vandaar verder lopen. De eigenaar speelt op zijn tungna (snaar instrument) . De jongelui klappen en vormen een kring. Hij speelt alsmaar hetzelfde en het is vrij eentonig. De jongelui gaan aan de whisky of raksy , en raken aardig aangeschoten. Ik ben benieuwd hoe ze morgenochtend om 0.6.00 uur opstaan WOENSDAG 22 MAART: 4 DE DAG VAN DE TREKKING: van PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m. naar LAMJURA 3500 m) Vannacht en vanmorgen was het nevelig en daarom zijn de Engelse jongens ook niet om 06.00 uur naar de "peak" gegaan om de zonsopgang te bekijken. Zij , en de 2 Spaanse meisjes, gaan naar beneden naar Bhouda , waar wij gisteren geluncht hebben. Maar wij gaan om 8.30 uur richting Dassabanjan met de porter van het Duitse stel voorop. Er is vannacht veel sneeuw gevallen en daarom volgen wij de stappen van de porter. De sneeuwlaag is zeker 20-40 cm hoog. Het Duitse stel is wat langzamer omdat de man verkouden is en moeite heeft met klimmen. De route gaat op en neer, er zijn makkelijk stukken maar ook moeilijke stukken. Om 12.00 uur arriveren we Banjan lodge in Dassabanjan . Hier lunchen we dal bhat. Ik ga ook in de keuken zitten want daar is het bij de kachel warm . De gids Purna informeert welke route we het beste kunnen nemen. Zij ontraden de route naar beneden te nemen naar Dassabanjan omdat het daar erg glad zal zijn door de gesmolten sneeuw. En zij adviseerde de route naar boven te nemen naar LAMJURA. Om 13.30 uur gaan we lopen . Het zou 2,5 uur tot 3 uur duren voordat we Lamjura zouden bereiken. Eerst moeten we een hele lange trap omhoog. De hond van de Banjan lodge volgt ons. In het begin viel de sneeuwhoogte wel mee, maar naarmate we hoger komen neemt deze toe tot ca. 30 cm. en het gaat harder waaien en het wordt kouder. De originele trekroute is moeilijk te zien. Ook Purna is het goede spoor kwijt. En opeens gaat het fel bliksemen. Bij de 2de bliksemschicht zie ik de hond wegspringen en rent heel hard terug. Als ik de bocht om kom zie ik aan de linker kant , op een klein heuveltje, Purna liggen . Hij is buiten bewustzijn. Ik klop hem op de wangen en zie hem wel ademen en langzaam opent hij zijn ogen. Hij is helemaal gedesoriënteerd . Ik dacht dat hij dood was en schrik me rot. Wat moet ik zonder hem, ik kan ook niemand bellen want ik heb geen simkaart gekocht van Nepal. Hij vraagt " waar komen we vandaan en welke richting moeten we op". En daarna begint het zoeken naar de originele trail route. We lopen naar beneden , maar dat blijkt niet de juiste route te zijn en zo gaat het een paar keer door. Ik moet plassen , maar ik kan niet meer de knoop van mijn broek open en dicht krijgen , zo koud zijn mijn handen. Purna ziet ijzig wit en heeft een onwezenlijk gevoel. Ik zeg dat hij per telefoon hulp moet roepen, maar dan belt hij familieleden op in een dichtstbijzijnd dorp, maar die kunnen hem niet vertellen hoe hij moet lopen. Uiteindelijk komen we , na 2 uur zoeken, via een bospad, bij de nieuwe onverharde weg. Ik ben erg opgelucht want nu is het 18.00 uur en nog een beetje licht. Het originele restaurant waar we naar toe zouden gaan , is gesloten omdat er geen gasten zijn. Dus lopen we in 20 min. naar Nambur lodge in Lamjura waar we om 18.30 uur aankomen. We hebben inmiddels 5 uur vanmiddag gelopen i.p.v. 2,5 uur. Mevrouw doet de kachel voor ons aan en de kleinzoon en grootvader komen informeren. Ik doe mijn natte sokken en schoenen en jas en handschoenen uit en zet ze bij de kachel om te drogen. Na 1 uur krijgen we dal bhat. We zijn alle twee aan het bijkomen en eten niet veel. Purna kan zich niets meer van het voorval herinneren alleen dat het lopen aanvoelde alsof hij droomde. Na weer op temperatuur te zijn gekomen met de warmte van de hout kachel en een half kopje raksi ga ik naar mijn kamer, die zich in een ander gebouw bevindt en te bereiken is via een spiegel gladde trap. De wc is buiten en daarom vraag ik een emmer waar ik vannacht op kan plassen en een beker water waar ik mijn gezicht mee kan wassen en mijn tanden kan poetsen . Dan kruip ik in bed met 2 dekbedden op me. Ik ben blij dat de dag toch goed geëindigd is want anders had ik een groot probleem gehad en had ik de hele nacht in de kou moeten doorbrengen in het bos DONDERDAG 23 MAART, 5DE DAG v.d. TREKKING : van LAMJURA NAAR JUNBESI: Ik heb best goed geslapen , ongeveer 10 uur. Wel een keer wakker geweest om te plassen en daarom was ik blij met mijn emmer op de kamer. Ik sta om 0.7.15 uur op en kleed me aan. Voorzichtig daal ik de ijzige trap af. Mijn schoenen en sokken zijn nog niet droog. Ik ga in de grote keuken zitten bij de kachel, want alleen daar is het warm. Twee werkmensen komen ook melkthee drinken. Ik krijg koffie en later chapati met omelet Rond 0.8.00 uur vertrekken we. Het is vrij zonnig aan de Anna Purna berg-kant en grijs en bewolkt aan de Everest-berg kant. De sneeuw op de nieuwe onverharde weg is bevroren en daardoor wat moeilijk te belopen. In het begin van de tocht heb ik alle jassen aan omdat het koud is, maar langzaam pel ik alle jassen uit als het warmer wordt. Het nadeel van de warmte is dat de weg erg modderig wordt. Dit wordt nog verergerd door de sporadische auto's en tractors die erover heen rijden. De bomen worden ook alsmaar groener en de sneeuw is verdwenen naarmate we verder naar beneden lopen. Het uitzicht , met in het dal de kleine huisjes, is mooier bij dit zonnige weer. Op een gegeven moment kunnen we de nieuwe onverharde weg verlaten en op het oorspronkelijke trekkers pad lopen . Dus eerst gaat de weg geleidelijk naar beneden en dan een stuk omhoog. Om 12.15 uur arriveren we in JUNBESI, het eerste Sherpa dorp in Nepal. In het hotel waar Purna meestal naar toe gaat is niemand aanwezig, daarom gaan we naar een ander hotel ernaast genaamd Apple blossom garden. Daar kan ik lekker in de zon zitten en krijg ook daar mijn dah bhat. Ik heb hier een grote kamer met 3 één persoons bedden. Ook is er een warme douche bij en een toilet. Hier moet je wel voor de Wifi 30 roepies betalen. Na de lunch gaan we het lokale Boeddhistische monniken klooster bezoeken. Het schijnt 450 jaar oud te zijn en het 2de oudste klooster van Nepal te zijn. Ik heb geen zin om mijn bergschoenen uit te trekken omdat m.n. de linker schoen weer moeilijk aan gaat, door mijn opgezwollen voet. Dus ik blijf in de deur opening staan en maak foto's van daaruit. Maar de aanwezige monnik biedt aan om van diverse dingen in het klooster van dichtbij foto's te maken. Erg aardig ! Daarna lopen we verder over een bruggetje waar op een grote steen Boeddhistische tekst staat geschreven . Verderop schijnt men hier ook bepaalde bessen te kweken. Inmiddels is het ook gaan regenen. We waren van plan om verder te lopen naar andere Boeddhistische kloosters, maar daar zien we vanaf wegens de regen. We lopen nog eventjes door JUNBESI met de mooie witte huizen en de gekleurde vensters en deuren. Er staat ook een grote lagere school. Rond 15.00 uur lopen we terug naar het hotel. Ik ga naar mijn kamer en ga in mijn bed liggen omdat ik eigenlijk best moe ben , waarschijnlijk nog van de inspanning van gisteren. Daarna ga ik me douchen . Het is heerlijk om onder een warme douche te staan na 3-4 dagen alleen maar je gezicht te hebben kunnen wassen. Daarna ga ik naar de lounge waar een Duits echtpaar zit van rond de 60 jaar. De vrouw voelt zich ziek , en haar man is ziek geweest en knapt langzaam op. Zij is pietje precies en wat klagerig. Hun plan is om een trekking te maken van 30 dagen om uiteindelijk naar een 5200 m. hoge top te lopen. Maar volgens ons zal dat te hoog gegrepen zijn voor haar. Morgen moeten ze 6 uur lopen , en dat zal waarschijnlijk al een probleem worden. Zij hebben 1 porter en 2 gidsen. Ik bestel spring rolls , want vanmiddag heb ik al dal bhat gegeten. Doch de kaas in die spring rolls proef je totaal niet en de korst is veel te vet door het bakken in de olie. Daarna raak ik in gesprek met een gids van het Duitse echtpaar. Hij verdient weinig, en wat hij verdiend als gids moet hij in een paar maanden binnen halen. Hij woont op een kamer in Kathmandu en moet huur, gas en elektriciteit betalen en geld voor eten en kleren. Hij kan er nauwelijks van rond komen. Buiten het seizoen werkt hij soms in de tuin van zijn ouders. Hij denkt er ook aan om naar het buitenland te vertrekken en daar een baan te zoeken, zoals vele Nepalese jongeren. VRIJDAG 24 MAART: 6DE DAG v.d. TREKKING: van JUNBESI 2675 m naar PHAPLU 2475 m. hoogte. Om 0.6.30 uur sta ik op, en om 0.7.00 uur ontbijt ik chapati met omelet en om 0.7.30 uur gaan we lopen naar de THUPTEN CHOLING MONASTERY dat op 3000 m. hoogte ligt. De weg gaat geleidelijk omhoog behalve het laatste stuk, en loopt langs een beekje. Het is half bewolkt en de zon komt regelmatig te voorschijn: eindelijk ! Rond 0.9.30 uur zijn we er. Op het omhooglopende pad staan vele ronde gebedsmolens die water transporteren . Ook zien we jonge monniken onder de 12 jaar spelen en fietsen op een terrein voor hun school. Verder naar boven bezoeken we eerst het gebedshuis . Hier staat een grote foto van de Tibetaanse Lama Trulsik Rinpoche die in 1968 dit klooster heeft gebouwd. Hij zelf is in 1958 tijdens de Chinese invasie uit Tibet gevlucht. Hier wonen honderden Boeddhistische nonnen en monniken waarvan 80% Tibetaanse vluchtelingen. Een Boeddhistische non geeft uitleg, zij is 52 jaar en al 24 jaar in het klooster. Er zitten daar 400 nonnen . Daarna zie ik een paar nonnen die garen oprollen op een bol en een monnik die kleine stokjes maakt om kaarsen aan te steken. Zo heeft elke monnik en non een taak in het klooster Daarna mag ik kijken in een zaal waar 20 vrouwen zitten die lontjes maken voor kaarsen. Ik probeer het ook te leren , maar ik krijg het niet zo mooi als zij. Rond 10.00 uur krijgen we de mogelijkheid om de kleine lama te zien. Hij is pas 10 jaar en is 16 x gereïncarneerd en is de 1ste Nepalese Sherpa lama. Ik mag zelfs met hem op de foto en ik krijg een rood koord om mijn nek en een witte sjaal. Daarna verlaten we het klooster en lopen terug naar Junbesi. Daar staan inmiddels 10 tenten van 8 Nederlandse kampeerders. Daarna lopen we door naar PHAPLU in het Solokhumbo district. De wandeling gaat via een brede onverharde weg waar ook auto's en motors mogen rijden. Het loopt erg makkelijk, en het weer is goed, half bewolkt. Om 13.00 uur gaan we lunchen, we nemen een gemakkelijke maaltijd nl. noedelsoep met ei en samosa. Ik ga hiermee lekker buiten op een stoepje zitten (heel ongebruikelijk voor Nepalese begrippen) . Verschillende honden houden me gezelschap. Daarna lopen we weer verder. Onderweg maak ik nog een paar foto's van een zusje en broertje die hooi versjouwen in een grote mand . Als we dichterbij Phaplu komen nemen we de kortste weg die meer stijgt dan de gewone weg. We komen ook langs de luchthaven waar vliegtuigen een noodlanding kunnen maken als ze niet in Lukla kunnen landen voor de Everest trekking . In deze plaats maak ik een foto van 4 zussen voor een huis. Purna belt zijn schoonzus, die verpleegster is. Ze spreken af dat Purna en ik bij haar gaan eten, en dat Purna bij haar blijft slapen en ik in het hotel. De schoonzus komt ons al tegemoet, ze is erg hartelijk. Daarna lopen we door naar het hotel iets voorbij Phaplu. In het hotel heb ik een kamer met 2 eenpersoons bedden. Daarna lopen we door naar het kantoor van de verloofde van Purna's schoonzus. Hij is docent Koreaans , voor jongens die ik Zuid Korea willen gaan werken. Daarna gaan we, via een steile weg naar de gehuurde woning van Purna's schoonzus. Ze heeft een kamer met een bed erin wat overdag gebruikt wordt als bank. Voor de keuken hangt een gordijn. Ze maakt een kop koffie en thee en schilt voor ons kiwi's. Ze heeft wifi en dan lees ik het WhatsApp bericht dat mijn twee zwagers naar een revalidatie centrum resp. verzorgingshuis gaan. Daarna gaan we een stadswandeling maken in een straat met vrij veel winkels. De schoonzus doet inkopen voor ons diner. Terwijl zij dal bhat maakt valt het licht uit en maken we licht met onze mobiele telefoon. Uiteindelijk gaan we pas om 20.45 uur eten : dal bhat met kip. Iedereen zit gezellig op de grond en eet met de vingers van de rechter hand, behalve ik. Rond 21.45 uur word ik door Purna en de verloofde van de schoonzus naar het hotel gebracht. Ik ga me daar toch even douchen ondanks dat ik geen zin daarin heb. Rond 22.30 uur kruip ik in bed. Ik zet mijn alarm op 04.30 uur en ga slapen. ZATERDAG 25 MAART: 7 DE DAG VAN DE TREKKING: van PHAPLU 2475 m naar Kathmandu, 275 km met jeep Om 0.4.30 uur gaat het alarm af en sta ik op. Ik kleed me aan en pak mijn spullen in mijn rugzak. Mijn bergschoenen staan voor de deur omdat ik niet met bergschoenen in de gang en in mijn kamer mag lopen. In de eetzaal zijn de lichten nog uit en moet ik ze zelf aandoen. Ik eet een pakje koekjes op die ik gekregen heb van de nonnen. Om 05.15 uur komt de jeep en Purna me pas ophalen. De rugzak gaat weer op het dak en ik mag weer voorin naast de chauffeur zitten. Daarna gaan we nog een Iraans stel en 1 Nepalese man en 3 Nepalese jongens ophalen. Tegelijkertijd neemt de gids uitgebreid de tijd om koffie te gaan drinken en om een sigaret te gaan roken. Uiteindelijk vertrekken we om 05.40 uur uit Phaplu. Het begint langzaam wat licht te worden en het verkeer komt op gang en zie ik al mensen die hun ochtend wandeling maken. Rond 0.9.00 uur hebben we een tea stop en eten chapati met curry en een gekookt ei en koffie. Net als op de heenweg gaat de route via de NH20 en NH03 en langs de rivier SUN KOSI. Op verschillende plaatsen zijn ze met de weg bezig waardoor het moeilijk rijden is . Om 11.00 uur lunchen we bij HIMALAYA HOTEL / LODGE in THAKALI BANKHHAGAR. Na 1 uur lunchpauze rijden we door. Langzaam pel ik mijn kleren uit tot mijn T shirt en opgetrokken broekspijpen want het is vandaag warm en zonnig ( hadden wij dat maar gehad tijdens de trekking). Om 16.00 uur zijn we in DHULIKHEL en stoppen daar ook nog eens voor een tea stop en een wc stop. De zit- wc ruik je op grote afstand. De meeste Nepalezen zijn verbaast dat een vrouw van mijn leeftijd nog zulke moeilijke trekkingen kan maken. Het Iranese stel verlaat de jeep aan de rand van de stad en neemt een taxi naar het centrum. De Iraanse vrouw kan nu ineens wel tegen me praten en vraagt aan mij om met haar op de foto te gaan. Dit weiger ik omdat ze me voor die tijd ook niet zag staan. Om 17.15 uur zijn we bij de tempel in Pepsi Cola. Ik neem afscheid van mijn gids Purna . Op mijn slippers loop ik naar mijn gastgezin, want mijn voeten zijn opgezet waardoor het aantrekken van mijn bergschoenen moeilijk zal gaan. Thuis aangekomen tref ik daar alleen ama en Nanu aan, want Keshab en Rupa zijn op zieken bezoek. Enerzijds ben ik teleurgesteld dat ze weg zijn , maar anderzijds geef het mij de gelegenheid om mijn spullen op te ruimen en me te douchen en mijn haar te wassen. Dus ik ga meteen naar boven. Als ik hiermee klaar ben rond 19.00 uur komen Rupa en Keshab thuis. Ze maken het eten klaar en rond 20.30 uur gaan we eten. Ik vertel hun mijn trekking-ervaringen en ga om 22.00 uur naar bed. Ik ben blij met mijn eigen kamer, douche en wc. ZONDAG 26 MAART: KATHMANDU Ondanks of dankzij mijn vermoeidheid heb ik onrustig geslapen. Ik doe weer mijn oefeningen en ga daarna douchen. Gelukkig is het douchewater warm omdat het gisteren mooi weer was en de zonnepanelen goed hun werk hebben kunnen doen. Het ontbijt is laat. Ik stel Nanu voor, (dochter van mijn gasthuis die net is begonnen met de opleiding fysiotherapie) ,om samen naar de fysio. afd. van het orthopedisch ziekenhuis te gaan. Keshab , die toch met zijn auto naar zijn kantoor/ hotel gaat rond 10.30 uur ,zet ons bij de Basmati rivier af en we lopen samen via het voetpad naast de rivier naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis kan Nanu kijken bij mijn collega's en bij mij, hoe patiënten met fysiotherapie worden behandeld. Rond 13.00 uur gaan we in de keuken lunchen en bijpraten. We verzamelen ons meegebrachte fruit en de assistente snijdt het in stukjes en legt het op een schaal. Ook Alok zie ik vandaag. We maken een plan om volgend weekend te gaan fietsen. Om 14.15 uur verlaten we de afdeling. Nanu geef er de voorkeur aan om een motortaxi te bellen om naar huis te gaan . Ik besluit om naar de ATM in Boudhanath te lopen waar ik Nepalese roepies pin en daarna loop ik door naar de STUPA IN BOUDHANATH. Ook nu ga ik achterom zodat ik geen entree hoef te betalen. Sinds corona is het niet meer toegestaan om de stupa te bestijgen. Ik loop rond en ga de tempel in. Heel verrassend kom ik de verkoper van Tibetaanse gebedskransen tegen die ik al jaren tegen het lijf loop. Ook hij herkende mij meteen en we praten met elkaar en maken foto's. Daarna loop ik terug naar huis. Bij de brug over de Bagmati rivier kom ik nota bene mijn fysio. collega Alok op zijn motor weer tegen . Rond 19.00 uur belt Manish op, en hij geeft me het telefoon nr. van zijn neef, die professor is in de academie en ziekenhuis van DHULIKHEL, die wij morgen willen bezoeken. Daarna leg ik wat spullen klaar voor morgen en ga naar bed. MAANDAG 27 MAART: KATHMANDU : DHULIKHEL : NAMO BUDDHA (STUPA) Om 7.00 uur ' s ochtends rijden Keshab, Nanu en ik met de auto naar DHULIKHEL, zo'n 25 km hier vandaan. We zetten eerst Nanu af bij haar hostel en ik neem haar wandelschoenen mee. Daarna rijden we door naar het hotel van Keshab 's vriend genaamd DHULIKHEL LODGE RESORT. Vandaar rijden we door naar het beginpunt van onze wandeling, die we maken met Keshab 's vrienden, zijn vrouw en neef. We lopen op de rustige verharde weg omhoog naar de KALI TEMPEL . Een aantal jaren terug heb ik ook al de Kali tempel bezocht samen met Manish en zijn neef de professor, maar toen zijn we via de 1000 trappen naar boven gegaan. Vervolgens lopen we verder via een onverharde weg en via een in aanbouw zijnde nieuwe weg. Toen zagen we een mevrouw op haar land doperwtjes plukken. Ze vertelde dat we ze gratis konden plukken en meenemen omdat haar kinderen het huis uit waren en zij nu alleen woonde en niet meer zoveel doperwtjes nodig had. We plukken 2 zakken vol. Keshab geeft haar 300 roepies (in de winkel zou je er minstens 500 roepies voor moeten betalen ) En zijn vriend biedt haar aan dat ze gratis in zijn hotel kan komen eten. Daarna lopen we door (zijn neef is al verder gelopen ), nu bergafwaarts. Het uitzicht op het dal is erg mooi. We zien ook vrouwen met manden om hun hoofd gevuld met bladeren ( zie video) ( eerder heb ik ook al een foto genomen van een vrouw met een mand gevuld met groen voor de koeien). Vlak voor Dhulikhel worden we met de auto opgepikt door de chauffeur, want de hoteleigenaar wil liever niet door Dhulikhel lopen omdat iedereen hem kent en hij dan veel tijd kwijt is met praten. We stoppen bij HOTEL SARATHI in Dhulikhel waar een nieuw hotel-gedeelde aan wordt gebouwd. Hier krijgen we een rondleiding. Het ziet er prachtig uit! Daarna rijden we door naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Hier gaan we brunchen . Aan tafel zit ook een oogarts uit Australie die al 22 jaar oog behandelingen en operaties doet op verschillende plaatsen in Nepal. Ook in dit hotel mogen we de nieuw aangebouwde kamers zien. Ze zijn prachtig met een mooi uitzicht op de bergen ( $200 per nacht). Ook hebben ze een zwembad en eromheen een groot terras met een prachtig uitzicht op de Kathmandu Vallei. Daarna hebben we een ontmoeting bij het ziekenhuis met Manish neef ,die professor is in het ziekenhuis en universiteit van DHULIKHEL. Ik heb hem 5-6 jaar geleden ontmoet en ik herkende hem meteen. Het is een bijzonder innemende en sympathieke man die vele interesses heeft en overal over kan praten. We mogen ook een leslokaal voor fysio's zien en zijn kantoor. Na 2 uur gezellig gepraat te hebben nemen we afscheid van hem. Daarna gaan Keshab en ik met de auto naar NAMO BUDDHA (STUPA) (op 1750 m. hoogte). Het is maar een klein half uur rijden. Namo Buddha is een beroemd Boeddhistisch bedevaartsoord. Volgens de boeddhistische legende kwam een van de vroegere boeddha's ooit een tijgerin tegen die welpen had gebaard, maar ze was zo zwak dat ze niet op jacht kon gaan, waardoor haar welpen stierven van de honger. Door medelijden gegrepen, offerde de prins zichzelf op aan de tijgerin, die hem onmiddellijk verslond. In dit complex bevindt zich o.a. het Thrangu Tashi Yangtse-klooster. Het is de thuisbasis voor 250 monniken. Het is een groot complex met veel goud en gekleurde vlaggetjes en vele trappen. Een bruidspaar maakt daar foto's en ik vraag of ik een foto mag maken met de bruid. Zij vinden het ook leuk en de fotograaf schiet vele foto's van ons samen op de trap. We komen ook een groepje Nepalese jongens tegen die zich afvragen hoe het mogelijk is dat ik zo fit ben op 73 jarige leeftijd, want Nepalese vrouwen zijn na hun 60 jarige leeftijd oud en opgebrand. We ontmoeten ook een Russische vrouw die op zoek is naar koffie. Ze vertelt dat ze gemakkelijk kan en mag reizen naar landen in Azië, maar niet naar Europa en de V.S.. Ze begint te huilen als ze over de oorlog begint en vindt Poetin gemeen , maar het volk heeft niets te vertellen. Daarna rijden we terug naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Onderweg pikken we dochter Nanu op, en gaan momo's eten bij Keshab' s vriend. Ze smaken heerlijk, maar ik kan er nooit zoveel van op. Om 18.15 uur nemen we afscheid, en brengen Nanu terug naar haar hostel en gaan melk halen omdat die in Dhulikhel het lekkerst is en vers van de koe is. Daarna rijden we terug naar huis. Het was weer een geslaagde en afwisselende dag. DINSDAG 28 MAART en WOENSDAG 29 MAART: KATHMANDU : THIMI Deze 2 dagen doe ik geen echte interessante dingen om over te schrijven. Ik doe wat boodschappen en koop een goedkoop nieuw jack en tennis pulley. Maak een afspraak bij de tandarts in IJsselstein. Doe wat bankzaken. Loop naar een nabij gelegen dorp genaamd THIMI met mooie oude tempels. En schrijf mijn belevenissen op van de afgelopen dagen en WhatsApp met het thuisfront. HET 2DE DEEL VAN MIJN BELEVENISSEN VAN 30 MAART TOT 13 APRIL 2023 STAAN IN MIJN VOLGENDE 8ste VERSLAG Maandag om 11 uur vertrokken uit Assen. Lies en Wietse brengen me naar Schiphol. We zijn er meer dan 4 uur te vroeg. Mooi nog even tijd om alles te wegen en nog wat uit de koffer in de handbagage te doen. Het was nog een heel gedoe om zowel voor de warmere dagen als de koude dagen tijdens de trekking afgewogen spullen te kiezen. L en W gaan cap drinken. Ik blijf in de rij tot ik mijn koffer kan inchecken. Ongeveer 3 uur voor vertrek kan ik mijn koffer afgeven, 20,3 kg. Voor beide vluchten krijg ik meteen de boardingpassen. Ik vlieg met Turkey airways en daarom is er een overstap in Istanbul. Het heeft de gehele dag nogal gewaaid en er is daarom veel vertraging op veel vluchten. Ook mijn vlucht zal plm een half uur later vertrekken. Gelukkig wordt mijn bagage automatisch overgeheveld in Istanbul, dat scheelt. We gaan nog een cap drinken in het panorama restaurant. 4 euro voor een small....! Naar buiten mag niet ivm de wind. Nog even paniek als ik denk dat ik de boardingpassen kwijt ben.....valt gelukkig mee. Even te goed opgeruimd... Om 16.30 uur door de douane. Echt goede check. Paspoort en het gele injectieboekje worden gecontroleerd. Mijn handbagage wordt bijna helemaal leeggehaald en extra gescand. Ook de schoenen moeten uit. Zelf moet je in een rond geval met je handen omhoog, dat draait dan om je heen. Er wordt een foto gemaakt van je gezicht. Alles is in orde en ik kan alles weer inpakken. Toch zeker een half uur bezig geweest. In een boekwinkel koop ik nog 2 leesboeken. Het assortiment was vooral Engels, moest echt vragen naar de goedkopere Nederlandse boeken. Door naar de gate E8. Wil nog een cap kopen....maar dat duurt zolang dat ik maar snel doorga. Het boarden is begonnen zegt het bord en de gate sluit om 18.15 uur. Dus opschieten. Echter bij aankomst is er geen actie en al snel horen we dat we bijna een uur later vertrekken. Daar schrik ik van...heb 1 1/2 uur overstaptijd, maar dat wordt dan een half uur....dat gaat heel spannend worden. Dus even naar de balie en vragen naar de aansluiting. Moet kunnen en als het niet lukt wordt er een andere vlucht geregeld; ze kunnen er verder niets aandoen. We gaan het wel zien. Kan er niets aan veranderen. Het geeft me wel tijd om toch alsnog een cap te drinken. Om 19.00 uur gaan we aan boord. Bel nog even met Wietse. Lies en Wietse zijn intussen al weer een mooi eind op weg naar huis. We vliegen om 19.23 uur, plm 3 kwartier later dan gepland. De vlucht zal 3 1/2 uur duren. Ik zit op stoel 26B, dus niet bij het raam. Al snel krijgen we een warme maaltijd. Beef met rijst en een toetje. De apparaten allemaal 2 uur vooruit gezet. Ik kijk de film Joyride in het Engels met Engelstalige ondertiteling. De keuze is trouwens reuze! Geen enkele Nederlandse film en geen met een Nederlandstalige ondertiteling. Om 00.05 zijn we geland in Istanboel. Met 20 minuten moet ik boarden bij de volgende vlucht. Wie ik ook vraag van het personeel, niemand kan er iets aandoen. Dus dan maar snelwandelen. Meer dan een kwartier loop ik zo snel als ik kan. Het is helemaal aan de andere kant blijkt. Als ik totaal bezweet aankom kan ik meteen instappen. Gehaald! Bel nog een keer met Wietse. Stoel 19 G. Dat is aan het gangpad van een rij van 4 in het midden. Precies op tijd start het taxien. 00.25 uur. Nu de apparaten weer allemaal vooruit zetten, nog eens 2 uur en 45 minuten. Het totale tijdsverschil met Nederland is dus 4 uur en 45 min. We krijgen al snel een ontbijt. Ook een setje sokken en een oogcover. Dan ga ik slapen. De stoelen naast mij zijn leeg, dus ik kan lekker lang uit en heb daardoor ook meerdere dekens. Ik slaap tot ik wakker word gemaakt voor een broodje met koffie, waarna al snel de landing wordt ingezet. Toch nog bijna 5 uurtjes geslapen. Om 11.23 uur ben ik dan aan de grond in Nepal. De beide vluchten waren erg rustig. Dit vliegveld is beduidend kleiner dan Schiphol of Istanbul. Al snel ben ik door de douane. Wel even weer op de foto en nu ook 2 duimafdrukken . Mijn koffer is er al. Meteen even wat geld omwisselen, een klein bedrag. Later beter pinnen. Buiten staan er wel 100 mannen met bordjes met namen.......maar ik zie mezelf niet....het zal toch niet? Ik zoek de naam van mijn eerste hotel op...en dan hoor ik mijn naam. De man showt me mijn naam op een lijst in zijn mobiel. Hij had een bordje met de maatschappij die het hier ter plekke regelt. Tja dat wist ik niet. Met de taxi gaan we nu naar hotel Moonlight aan de rand van de wijk Tamel. Het is erg druk en chaotisch. Maar deze chauffeur beweegt zich soepel tussen alles door. Luid toeterend net als al die andere automobilisten en megaveel scooters. 30 min later ben ik er. Welkom met een sapje. Het inchecken gaat heel snel. Kamer 602 met een mooi balkonnetje. Heerlijk in de zon ga ik daar een poosje bijkomen van de reis met mijn meegebrachte krentenbollen en nescafe koffie, wat op de kamer is. 23 graden met een aardige bries. Appjes lezen en reageren. Kluisje meteen in gebruik genomen. Ik videoapp met Wietse. Om 16.00 uur ga ik op pad. Eerst even naar het dakterras hier, gezellig en een mooi zicht over de stad. De bergen in de verte zijn niet goed te zien. Er lijkt wel een laag mist, smog te hangen. Ook is er een mooi restaurant en een groot terras, tuin beneden bij het hotel. Gewapend met een plattegrond en het hotelkaartje moet het goed gaan. Op naar Durbar square. Het is vanuit het hotel rechts en dan alsmaar doorlopen. Het is een drukke smalle weg met aan beide kanten allemaal kleine shops. De weg zit vol gaten. Auto's en scooters racen van beide kanten er door. Ook veel wandelaars op dezelfde weg. En dan nog de fietsers, soms zwaar beladen en de riksja s, fietstaxi s. Het gaat allemaal (net) goed. Alles slingert om elkaar heen met de hand op de claxon of op de bel. Ik probeer zoveel mogelijk langs de kant te lopen. Daar echter veel obstakels, gaten ed. Ik maak diverse foto s. Vaak vraag ik of ik een foto mag maken. Een grote homp vlees op de toonbank, een toonbank vol kippen, fietser met heel veel fruit om te verkopen, naaiatelier met heel oude singers, mailverkeer etc. Ik koop een zakje op straat gemaakte chips voor 100 R, 70 cent...dat blijkt later veel goedkoper te zijn. Dan zie ik een stegje dat loopt naar een stupa. Het is een paar meter, maar wat ineens een rust. Net als de hofjes in steden. Als ik rond de stupa wil gaan lopen, komen er 2 honden luid blaffende en dreigend op me af. Twee mannen roepen de honden halt toe en ik keer me snel met de staart tussen de benen om. Overal liggen en lopen hier honden. Overal is het stoffig, zanderig. Gebouwen, tegels, pleinen het is allemaal grauw. Na plm 30 minuten kom ik aan op het Durbar Square. Een groot plein, wijkje waar allerlei wegen, weggetjes en pleinen doorheen lopen. Totaal volgebouwd met oude paleizen, tempels en gebedsplekken. De eerste aanblik is ronduit triest. Veel van de eens zo fiere historische gebouwen is nog steeds kapot en wordt gestut door bamboepalen. Allemaal schade van de aardbeving destijds. Ik loop er een poosje rond. Hier vliegt het verkeer echt dwars doorelkaar. Maak foto's. Ik word nu met regelmaat aangesproken of ik een riksjarit wil of een gids. Nee, nu nog even niet. Ze druipen dan wel meteen af. Het maakt wel dat je niet even rustig blijft staan of op een bankje gaat zitten. Van een oude mevrouw koop ik uiteindelijk toch een reisdocumententasje voor 100 rupie...is 70 cent. Ze is heel blij. Ik zie ook een aantal bomen die gebedsplekken zijn. De gebedsplekken hebben diverse klokken rondom. Men loopt rond zon gebedsplek en raakt daarbij de klokjen aan. Na ieder rondje wordt een beeld aangeraakt of er worden bloemetjes bijgelegd ( veelal oranje afrikaantjes). Op het plein zitten dan ook heel veel vrouwen met bloemen, die gekocht worden om te offeren. Dan besef ik me dat ik wel heel veel rond heb gelopen en dus....weet ik niet meer met welke weg ik ben gekomen. Ik heb dan wel een kaart, maar de straatnamen staan niet aangegeven in de straat. Na 2 rondjes en een verkeerde weg ga ik naar een restaurantje, rooftopview. Ik vraag eerst hoe ik terug moet naar mijn hotel. Het wordt met de mobiel opgezocht. Dan drink ik er 2 koppen nescafe a 125 R en eet een portie french fry, 375 R, totaal 625 Rupie. = 4,35 euro. Ik kijk mijn ogen uit. Vanaf boven kan dat wat rustiger. Al snel is het donker. Om 19.30 uur loop ik terug. Nog meer oppassen dus. Volgens de receptionist van het hotel was het tot half 9 echt nog veilig. Om 9 uur sluiten al de kleine shows en dan is het anders. Ik vraag in diverse winkeltjes wat de prijs van flesjes drinken is. 85 R voor bijvoorbeeld fanta, 60 cent. Voor een liter fles mangosap betaal ik uiteindelijk 170 R = 1,19 euro. Het staat gedrukt op de dop. De datum is wel net overschreden .... 02 23... de dochter moet de fles van een hoge stelling pakken. De moeder zegt 180 R. De dochter corrigeert moeder en wijst op de 170 op de dop. Oh ja, zegt ze. Ik geef 170 R, maar nog wel 10 R(7 cent) aan de dochter. Bedank haar voor haar eerlijkheid en zeg dat ik nu vaker bij hen ga kopen. Er komt een grijns van oor tot oor op beide gezichten en ze zwaaien me uit. Direct daarna ben ik terug bij hotel moonlight. Rommel een beetje op mijn kamer. Laat de receptie komen voor de tv. Vervolgens doet hij het. Ziggo go wil niet afspelen hier...jammer. Ik maak dit verslag. Om 22.45 belt Wietse...dat is echter geen succes, we horen elkaar nauwelijks en de verbinding valt steeds weg. Morgen maar weer videobellen met WhatsApp. Na aan cap van mijn eigen meegebrachte cappucino en wat vruchtensap ga ik om half 1(Ned tijd19.45 uur) slapen. Nog even geen foto's.....moet nog geregeld. Welterusten. Dag lezers, Inmiddels is 2023 al ruim 7 weken oud en gebeurt er heel veel in de wereld. Een jaar geleden was ik net teruggekeerd na 6 weken Nepal en had het plan om binnen een jaar weer te gaan. Als het in maart niet zou lukken dan wordt het pas oktober, in de tussentijd is het klimaat daar voor mij ondraaglijk. Voor vele mensen daar ook, maar ik heb gelukkig een keuze. Het wordt dus oktober. Afgelopen december tot begin januari zijn Anton en ik op bezoek geweest bij zijn zus Clementine en zwager Mike in Louisiana, Verenigde Staten. Ook een hele reis, veel indrukken, een zeer warme ontvangst waarbij we een paar weken een inkijkje kregen in een geheel andere westerse wereld. Ook ben ik sinds afgelopen zomer weer regelmatig aan het werk, o.a. als surveillant aan de Universiteit Maastricht, maar vooral mijn eigen onderneming als freelance schrijver en copywriter is het resultaat van vele jaren schrijfervaring, o.a. gebundeld in 3 gepubliceerde boeken, blogs en redactiewerk. Mijn vriendin Sandra, professioneel webdesigner, heeft voor mij een prachtige website gecreëerd met behulp van Finaste fotografie. In tussentijd bekwaam ik mij verder in het schrijverschap door een cursus copywriting te volgen en hoop na verloop van tijd als digital nomad te kunnen leven, mits passend binnen mijn leven in Nederland. Ik heb niet alleen een echtgenoot, maar ook vele andere dierbaren van wie ik niet altijd en langdurig gescheiden wil zijn. Een van mijn meest dierbaren is Mina, de jonge vrouw uit Bardia, waarover jullie vaker konden lezen. Nadat zij twee jaar in Kathmandu had gestudeerd wilde zij bij voorkeur naar het buitenland. Ik ondersteun haar al jaren hierbij, materieel en immaterieel, zocht vaak tevergeefs naar financiering voor internationale studie. Ook Mina zelf zocht ijverig door naar mogelijkheden om zich verder te ontwikkelen. Zij is heel talentvol, maar komt uit een arm gezin van zeven dochters en is vooral afhankelijk van geluk om verder te komen in het leven. Opeens, eind van de zomer, was daar de opleiding tot stewardess, in Kathmandu zelf notabene. Zij had zich zelfstandig aangemeld en was uitverkoren tot de hoogste graad, zeer betaalbaar bovendien. Oké, fijn, dacht ik, een baantje als stewardess bij de kleine Nepalese luchtvaartmaatschappijen. Maar eenmaal de website van Flytech International bekeken veranderde mijn gedachte over haar kansen. Vele grote internationale luchtvaarmaatschappijen zijn aan deze opleiding verbonden en kiezen hun cabin crew van daaruit. Mina volgde de opleiding van 5 maanden met veel passie en goede resultaten. Nu nog een baan en dan kan het echt beginnen, dacht ik. Maar dan komen de bizarre eisen van met name de luchtvaartmaatschappijen in de Emiraten. Mina moest haar gebit laten reviseren, enkele moedervlekjes laten weghalen uit haar gezicht, een ander kapsel aanmeten en minimaal 5 kilo aan gewicht winnen. Pfff... een leuke mooi slimme jonge vrouw is blijkbaar niet voldoende, het moet perfect zijn. Geen mensen maar poppen moeten de passagiers bedienen. Anton en ik observeerden de stewardessen van American Airlines en British Airways, waarbij vooral opviel dat deze vrouwen verre van perfect waren. Klein, groot, dik, dun, jong, ouder, alles door elkaar, echte vrouwen dus. Het hangt helemaal af van de organisatie hoezeer men hun personeel wil kneden naar eigen inzicht. Inmiddels is Mina afgelopen week door de selectie gerold van Salam Air, gevestigd in Muscat, hoofdstad van Oman. Samen met ruim 20 landgenotes wordt zij daar voor 2 jaar gestationeerd, kan de wereld over vliegen en vervolgens met die ervaring solliciteren bij meer vrouwvriendelijke maatschappijen. Zeker als zij in tussentijd nog een extra taal, bv. Spaans, erbij leert stijgen de kansen enorm. Ik hoop erbij te zijn als zij voor het eerst in Europa aankomt. Niet alleen ik wil op meer plaatsen ter wereld werken, maar belangrijker vind ik dat Mina haar droom waarmaakt, een echt salaris gaat verdienen waarmee zij ook haar familie kan ondersteunen. Dit kan er dus gebeuren als je een steentje bijdraagt om iemand net over de drempel te helpen. Je plant een zaadje en er komt een prachtige bloem tevoorschijn die zichzelf vermenigvuldigt. Als ik ook maar iemand kan inspireren om eenzelfde zaadje te planten dan is dat al de moeite waard. Mina's zusje Chitra onderhoudt al geruime tijd een warm contact met vrienden van ons, die haar steunen voor een mooie toekomst. Chitra's droom om arts te worden kan daarmee net zo hard in vervulling gaan als nu gebeurt bij Mina. Vooral meisjes hebben extra behoefte aan stimulans voor een betere toekomst, waardoor ook hun gemeenschap kan groeien naar een omgeving waar iedereen van profiteert. Zoveel verloren potentieel als een deel van het talent niet tot bloei kan komen. Velen zijn pessimistisch in de huidige tijd, terecht en begrijpelijk. Maar op kleine schaal zie je de mooiste dingen gebeuren als mensen niet bij de pakken neerzitten, elkaar steunen en hoop houden op betere tijden. Dit is niet alleen deel van de geschiedenis, maar ook nu, juist nu, put ik de meeste kracht uit vele kleine gebaren door lieve mensen, die vaak minder op de voorgrond treden. Niet alleen de wereld is in verandering, zelf vind ik een aantal dingen ook steeds minder belangrijk. Deze vrijheid verwelkom ik graag. Maar eerst Mina verwelkomen, benieuwd waar dat zal zijn. Een warme groet, Mieke Beste lezers, Kort geleden heb ik een bericht verspreid over de verkoop van mijn nieuwe boek. Je kunt dit nogmaals nalezen in onderstaande tekst. Helaas is er iets misgegaan bij de drukkerij, waardoor er vertraging is ontstaan en de fout hersteld moet worden. Ik verwacht dat dit deze week gaat lukken. Verder blijft alles hetzelfde. Even later kun je het boek - middels het ISBN nummer - ook in je eigen boekhandel bestellen. Tot zover deze extra mededeling. Lieve groet, Mieke https://www.boekenbestellen.nl/boek/een-reis-in-de-wereld-van-eenendertig-vrouwen Beste lezers, Kort geleden hebben jullie kunnen lezen dat mijn boek ongeveer af is, nu kan ik het blijde nieuws brengen dat het ook voor iedereen te koop is. In eerste instantie via bovenstaande link, binnenkort ook bij andere internetboekwinkels en te bestellen bij je lokale boekhandel via ISBN 9789464436907. Zoals gezegd, een reis over en in de wereld van eenendertig vrouwen. Lees mee en ervaar een beetje wat het betekent om je leven in bekend gebied op te geven in ruil voor onbekende streken. Australië, Kirgizië, Bangladesh, Dominica, the Isle of Mull, Colombia, Benin, Zambia, Egypte, Rusland, India, Madagascar, Nepal, Frankrijk en vele andere landen komen hierin voorbij. Openhartige verhalen door sterke gevoelige vrouwen die het avontuur aangingen, om welke reden dan ook. Zij hebben voor mij nieuwe werelden geopend, maar bovenal andere visies op diverse culturen en daarmee ook onze eigen cultuur een spiegel voorgehouden. Spread the word Wil je mijn boek (voor of na het lezen) promoten? Gebruik je sociale media of andere kanalen, stap je boekhandel binnen en laat weten dat ´een reis in de wereld van eenendertig vrouwen´ bestaat! Over een tijdje hoop ik jullie weer mee te nemen op mijn eigen avonturen. Met dank, Mieke https://www.boekenbestellen.nl/boek/een-reis-in-de-wereld-van-eenendertig-vrouwen Beste lezers, Kort geleden hebben jullie kunnen lezen dat mijn boek ongeveer af is, nu kan ik het blijde nieuws brengen dat het ook voor iedereen te koop is. In eerste instantie via bovenstaande link, binnenkort ook bij andere internetboekwinkels en te bestellen bij je lokale boekhandel via ISBN 9789464436907. Zoals gezegd, een reis over en in de wereld van eenendertig vrouwen. Lees mee en ervaar een beetje wat het betekent om je leven in bekend gebied op te geven in ruil voor onbekende streken. Australië, Kirgizië, Bangladesh, Dominica, the Isle of Mull, Colombia, Benin, Zambia, Egypte, Rusland, India, Madagascar, Nepal, Frankrijk en vele andere landen komen hierin voorbij. Openhartige verhalen door sterke gevoelige vrouwen die het avontuur aangingen, om welke reden dan ook. Zij hebben voor mij nieuwe werelden geopend, maar bovenal andere visies op diverse culturen en daarmee ook onze eigen cultuur een spiegel voorgehouden. Spread the word Wil je mijn boek (voor of na het lezen) promoten? Gebruik je sociale media of andere kanalen, stap je boekhandel binnen en laat weten dat ´een reis in de wereld van eenendertig vrouwen´ bestaat! Over een tijdje hoop ik jullie weer mee te nemen op mijn eigen avonturen. Met dank, Mieke Beste lezers, Nepal moet nog even wachten, ik voorzie een reis volgend voorjaar, maar een andere spannende reis is bijna volbracht. Vandaag viel mijn derde boek in de brievenbus, een dik exemplaar van maar liefst 460 pagina's, waar ik een kleine drie jaar aan gewerkt heb. 'Een reis in de wereld van eenendertig vrouwen' heeft het boek als titel meegekregen. Het betreft emigratieverhalen van vrouwen naar of vanuit Nederland, tijdelijk of voorgoed, geheel of gedeeltelijk, dichtbij of ver weg en om diverse redenen. Deze vrouwen vertellen niet alleen over de feitelijke ervaringen, maar geven ook een kijkje in hun ziel. Niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Zelf heb ik weliswaar veel en avontuurlijk gereisd, maar wonen in een ander land blijkt toch echt van een andere orde te zijn. Meer geef ik op dit moment niet prijs. Mocht ik je nieuwsgierigheid hiermee hebben aangewakkerd dan is het boek vanaf half oktober te koop via diverse internetboekwinkels en vervolgens in de reguliere boekhandel. Op bijgaande foto vind je het ISBN nummer. Mijn twee vorige boeken werden feestelijk gepresenteerd, eerst in boekhandel de Tribune in Maastricht, daarna in het Cultuurhuis Heerlen. Nog steeds kijk ik met vreugde terug op die ervaringen en de grote opkomst uit allerlei hoeken. Deze keer echter wordt het boek iets meer in stilte te water gelaten, maar de hoop op geinteresseerde lezers en veel promotie is er niet minder om. Ik wens alle lezers een boeiende reis in en over de wereld. Liefs, Mieke Dag beste lezers, De warmte zit er bijna op, tijd voor een mooie Indian Summer. Ook in Nepal hunkeren de mensen naar verlichting en verkoeling. Ik zou het er in deze periode nooit uithouden, dat is wel duidelijk. Des te meer bewondering voor de mensen daar, maar ook voor iemand als Ilse, de Pabo-studente die tien weken lang hard heeft gewerkt om haar kennis en vaardigheden over te dragen onder het gloeiende dak van BBAS Memorial School in Bardia. Haar bijdrage is van grote waarde gebleken en continuïteit zeer gewenst. Dus hopelijk meldt zich ook komend studiejaar een Pabo-student voor deze inspirerende leerplek. Volgende week ontmoet ik Iris voor het eerst sinds haar terugkeer en hoor dan haar ervaringen uit de eerste hand. Maar eerst nog een andere ludieke actie, gericht op Bardia. Aanstaande zondag staan we met een marktkraam op de vlooienmarkt in het Schutterspark in Brunssum. Je kunt daar terecht van negen uur 's morgens tot vier uur 's middags. We, dat zijn Marie-José en ik, waarbij we 's middags assistentie krijgen van Toos, die ook al geruime tijd met hart en ziel bezig is voor Bardia. Het wordt aangenaam weer, dus voor wie er-op-uit wil en tegelijkertijd onze actie wil steunen, kom gezellig naar Brunssum. Tot dusver zijn we royaal voorzien van verkoopbare spullen, maar we hopen natuurlijk dat we met een lege auto terug naar huis rijden en vervolgens een nieuwe inzameling kunnen houden. Misschien tot zondag, liefs, ook namens Toos en Marie-José, Mieke Beste lezers, In mijn vorige verhaal kondigde ik de vrijmarkt in Maastricht aan, waar Marie-José en ik zoveel mogelijk spullen wilden verkopen met opbrengsten voor Bardia. Behalve een mooie ervaring mag het resultaat er ook zijn met een bedrag van ruim 400 euro! Met een auto tot de nok toe gevuld werden we door Greg, de man van Marie-José, afgezet bij het park in Maastricht om vervolgens een keer of tien heen en weer te lopen naar onze plek voor het brengen van tassen en dozen naar hun voorlopige bestemming. Nog nauwelijks alles uitgestald kwam de eerste koper al voor een elektrische trein. En dat ging zo de hele dag door, tien uur lang. Mensen uit alle windstreken, zelfs vanuit België en Duitsland, zochten naar mooie spullen en koopjes. Vooral de sjaals waren in trek en wat is het dan leuk als je er een verhaal bij hebt. Ik wist niet dat verkopen mij zo gemakkelijk zou afgaan, waarschijnlijk gestimuleerd door het goede doel én door de verkoopervaring van Marie-José. Niet alles werd verkocht, de resterende spullen blijven opgeslagen voor een volgende verkoop. En voor iedereen die mooie spullen daarvoor wil doneren, laat het alsjeblieft weten, dan kunnen we dat onderling regelen. Geen rommel alsjeblieft, maar vooral spullen die gewild zijn. We gaan niet wachten tot volgende Koningsdag, maar zoeken tussendoor andere gelegenheden voor verkoop. Intussen gebeurde er in Bardia ook heel veel. Jacqui Holth arriveerde eind maart vanuit Australië en is uiteindelijk ruim vier weken gebleven. Dit bij temperaturen die snel opliepen tot veertig graden. Zij is dagelijks bezig geweest om de bouw van de laatste klaslokalen te organiseren en vele andere werkzaamheden die hebben geleid tot een nog betere uitstraling van het geheel. Daarnaast is er aandacht besteed aan het veiligheidsbeleid, samen met safety-manager Amrita. Toen eind april Pabo-stagiaire Iris Somers arriveerde, na een lichte cultuurshock in Kathmandu, is Jacqui nog een week gebleven voor de uitleg en overdracht van een aantal punten. Een perfecte introductie van Iris, die vooraf al online met een aantal mensen daar in contact was. Een perfecte timing toen bleek dat ook Sonja rond die tijd terugkeerde vanuit Nederland. Iris verblijft in een kamer bij Sonja en het is voor haar heel fijn om elke dag even te sparren in het Nederlands. Sonja kent het klappen van de zweep daar wel, na ruim tien jaar, kan Iris voorzien van veel achtergrondinformatie en eventueel voorstellen aan meer mensen die iets kunnen betekenen in de stage van Iris. Ook ik onderhoud regelmatig contact en merk dat - naast haar eigen enthousiasme - haar bijdrage in onderwijskennis en didactische vaardigheden heel waardevol is, zowel voor leerlingen als leerkrachten. Zeker gezien de duur van haar stage, tien weken, waarin Iris bijna dagelijks actief is op school, kan zij veel signaleren en mogelijkheden aandragen, die beter beklijven bij herhaling. Alles bij elkaar is er sprake van een stroomversnelling en waarschijnlijk een forse inhaalslag na corona. Hoe ik zelf hierin verder ga weet ik momenteel nog niet, later dit jaar moet blijken in hoeverre er nieuwe reismogelijkheden zijn, ook in mijn thuissituatie. De maandelijkse ondersteuning van enkele studenten gaat door van hieruit en is zelfs uitgebreid met een nieuwe donateur. Vele kleintjes maken een grote. In deze moeilijke periode met het vele negatieve wereldnieuws is het goed om te zien dat er achter de schermen veel mensen bezig zijn met activiteiten voor een betere toekomst. Delen is daarin vermenigvuldigen. Daarbij kan ik melden dat mijn nieuwe boek in de laatste fase is beland, de beoordeling door uitgevers waarbij de eerste indruk positief is. Maar liefst 32 vrouwen vertellen hun emigratieverhaal, zowel vanuit als naar Nederland. Een combinatie van mijn geliefde thema's: vrouwenlevens, reizen en taal. Wordt vervolgd, liefs, Mieke Doneren kan via IBAN nummer NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia Nepal staat al dik 2 jaar op ons lijstje om naartoe te gaan, maar door Corona was dat steeds niet mogelijk. Ik ben heel benieuwd om meer van de cultuur te leren kennen en om de gigantische bergen van de Himalaya te zien. Vorige week ben ik al naar het Nepalese consulaat in Amsterdam geweest om het visum te regelen, dat schijnt een hoop tijd op het vliegveld te schelen. We maken een tussenstop in Doha, dat een vliegveld heeft wat echt een architectonisch hoogstandje is, en waar het geld tegen de plinten klotst. Een paar uur later komen we aan in Kathmandu, waar het vliegveld niets meer is dan een klein gebouwtje van wat gestapelde bakstenen, waarin de chaos overheerst. We gaan van de ene rij naar de andere, en als we er eenmaal doorheen zijn moeten we naar onze backpack zoeken tussen honderden koffers. Ze worden van bagageband gehaald omdat die mensen nog in de rij staan om een visum aan te vragen. Zo een aankomst in Nepal had ik wel een beetje verwacht, maar toch was het vrij intens. Wel grappig trouwens is dat ze hier de tijd 3 uur en 45 minuten eerder hebben staan dan in Nederland. We verblijven in de luxe hotel om even bij te komen van de reis, die toch wel vermoeiend was met weinig slaap. Het hotel staat in groot contrast met de armoede die je overal op straat tegen komt. We zijn inmiddels al op aardig wat plekken geweest, maar zo een chaotische stad als Kathmandu hebben we nog nooit gezien. Dit is echt next level. Overal rijden brommers, motorfietsen, riksja’s en auto’s. Zelfs in de kleinste straatjes van 3 meter breed. Er zijn geen trottoirs, en dus is het bij elke stap die je zet uitlijken of je niet voor de sokken wordt gereden. De toeters die een geluid hebben om iemand te waarschuwen op afstand, hoor je continu op praktisch 1 meter van je oor. Door de kant van de straat de kiezen, kies je door aan welk oor je het liefst doof wil worden. Om ons heen lopen ook moeders die babies dragen, geheel gewend aan de omstandigheden. Er hangt hier trouwens ook een smog lucht waarvan de locals zeggen dat het komt van de uitlaatgassen en doordat boeren hun oogst overblijfselen verbranden. Dat merk je af en toe een beetje aan je ogen of je longen, maar ook dat went. Het lijkt erop dat er echt totaal geen verkeersregels zijn, behalve links rijden. Ook hebben we serieus nog geen enkel verkeerslicht gezien. Op de normale kruispunten regelt het zichzelf en op de grotere kruispunten buiten het centrum staat een politieagent in een soort klein rond hokje midden op het kruispunt het verkeer te regelen. Ik blijf me continu verbazen wat er allemaal te zien is op straat. Het is echt schitterend allemaal. Mensen zijn kleurrijk gekleed en hebben een rode stip op hun voorhoofd, een tika. Dat doen ze als ze ergens voor gebeden hebben en ze willen de wens bij zich dragen. Vrouwens hebben vaak een rode lijn boven op hun voorhoofd te ver in de haarscheiding staan. Dat betekent dat ze getrouwd zijn. Toch wel gek om dat zo opvallend te zien. Bij ons moet je echt zoeken naar de trouwring. Verder zijn er talloze kleine winkeltjes die de spullen mooi tentoonstellen buiten. Je ziet ze dan wel aan het eind van de dag het stof van de kleding slaan met een mattenklopper. Er zijn veel fruit verkopers die op een oude fiets zelf grote manden hebben gemaakt er er naast lopen. Ook zijn er veel vervallen gebouwen, met verroeste daken en afgebladderd verf, die dan weer mooi zijn van lelijkheid. Het is een totale wirwar aan mensen waar je je in mag mengen. Als ik een stukje sta te filmen wordt ik half platgedrukt door de menigte en door een aantal mensen aangesproken, waarop ik automatisch me handen op me zakken houdt. Daarop wordt er gezegd: ‘Nepalese people are not like that’. En zo komen ze inderdaad ook op me over; hele aardige mensen met het hart op de goede plaats. Ze zijn oprecht geïnteresseerd en willen je graag de weg wijzen of dingen uitleggen. En ze zeggen allemaal: namasté, wat zoiets betekent als goedendag. Ook houdt het in dat ze respect voor je hebben. Het betekent zoiets als ik buig voor jou. Het gaat dan ook vaak samen met het gevaar van de twee handen plat tegen elkaar aan, en soms een buiging. Het is ook een paar keer gebeurd dat kleine kinderen die net kunnen praten het tegen ons zeggen, zo lief! Door de stad zijn er op veel plekken tempels te zien. Het is eigenlijk onmogelijk om hier zomaar rond te lopen zonder de geschiedenis en geloofsovertuiging te begrijpen. Daarom gaan we toch maar een keer in op het aanbod van een gids om ons rond te leiden. Hij vertelt de fascinerende geschiedenis Nepal. Over de tijd van de hippies toen John Lennon, Jimi Hendriks enz. naar Kathmandu kwamen. Ook over de relatie met China en Tibet en de recente burgeroorlog die tot 2006 duurde. China heeft Tibet in 1951 ingenomen en heeft ook communistische rebellen in Nepal gesteund, wellicht met hetzelfde doel. Daaruit kwam de burgeroorlog voort. Nu is Nepal in theorie een democratische republiek in, maar er zit nog wel een communistische regering. Zeer binnenkort mogen ze naar de stembus en dit is dan ook echt het moment om verandering door te voeren. Je merkt dat het heel erg leeft op straat, zo schreeuwt iemand de naam van een kandidaat om zich heen om te rest te overtuigen op hem te stemmen. Dan komen we aan bij een tempel, waarin een ‘prinses’ van 8 jaar ‘gevangen’ zit. In een aantal stadsdelen is er een tempel waarbij ouders hun dochter kunnen opgeven om prinses te worden van de nederzetting. Vanaf 2 jaar wordt ze dan op de eerste verdieping van deze tempel geplaatst en ze mag deze kamer niet verlaten voordat ze ongesteld is voor de eerste keer. Dan mag ze voor het eerst in haar leven de grond met haar voeten aanraken, wat gepaard gaat met een groot feest. Daarna mag ze een vrij leven hebben, alleen mag ze nooit seks hebben. Een paar keer per dag kijkt ze door het raam naar buiten de binnentuin in. Wij zitten in de patio van de tempel te wachten op haar blik. Er mogen absoluut geen foto’s gemaakt worden. Dan moeten we allemaal gaan staan en komt haar gezicht even tevoorschijn. Een opgemaakt meisje van 8 met een blik in haar ogen waaruit alle levenslust is verdwenen. Ik vind het verschrikkelijk om te zien, maar het is de cultuur en traditie hier. We maken allen een buiging en zeggen Namasté. Wij in Nederland vinden 10 dagen in quarantaine al een marteling, nou das niks vergeleken met dit. Het gekke is nog dat de ouders in de rij staan om hun dochter hiervoor op te geven, het is echt een grote eer. Om 6:30 uur ‘s morgens pakken we bus naar Pokhara. Terwijl we de backpacks in de vroege morgen inladen, staan we nog even met de buschauffeur te praten. Maar ondertussen worden we aan de linkerkant vrij intens lastig gevallen door iemand die perse nu een tigerbalsem aan ons wil verkopen. Tegelijkertijd staat er rechts een andere verkoper die er net zo opdringerig doorheen tettert om zijn fruit te verkopen. Goede ‘s morgens! Het is leuk dat zo er weinig toeristen zijn op het moment, maar het lijkt wel of wij daarom extra de Sjaak zijn. Toch moet ik er altijd weer om lachen als zoiets gebeurt. De mensen hebben andere normen en waarden en het hoort bij de cultuur van de stad. De reis duurt uiteindelijk 9 uur, waarvan een groot gedeelte over onverharde wegen is. Daarmee zit je soms bijna met je hoofd tegen het plafond. Ik had nog even een koffie besteld bij de stop, maar de chauffeur wilde snel weer door. Dan kom je er in de bus al vrij snel achter dat het eigenlijk een mission impossible wordt om op te drinken.Het is de tweede stad van Nepal, maar voelt al een stuk kalmer aan op straat. Er is een mooi meer waar we nog even een houten roeibootje huren. Die avond is het oudejaarsavond, want het wordt hier straks 2079! Ja, de telling is hier iets anders. Het feest opstelling zelf stelt drie keer niks voor: een klein podium met een paar lampenwaarop de plaatselijke dansclub een eenvoudige show geeft. Maar iedereen is door het dolle heen hier, wat een enthousiasme! De bakker om de hoek praat het, bij wijze van spreke, gezellig aan elkaar en is de held van de avond. Ze hebben niet veel nodig hier, zo lijkt het. In Pokhara bereiden we ons voor de op de Annapurna Circuit trek. We kopen zo’n vijf kilo aan noten en repen omdat het in de afgelegen gebieden slecht verkrijgbaar is. Ook regelen de trekking permit, een bewijsje dat je nodig hebt om de bergwandeling te mogen maken. Dit zal aan tijdens de trek om ze paar dorpjes gecontroleerd worden, of je er nog steeds bent en niet in de greppel ligt. Ja, de overheid lijkt hier goed te zorgen voor hun toeristen. Net voordat we aankomen bij de instantie die dat regelt, staat er een klein eenvoudig hokje waarin iemand pasfoto’s van ons neemt die we moeten hebben voor het document. Hij haalt een zelf gemaakt wit gordijntje tevoorschijn waar je moet poseren en even later rollen de foto’s uit de printer. Hij vraagt er maar een paar euro voor, dus prima geregeld zou je zeggen. Als we twintig meter verder het gebouw in lopen blijkt natuurlijk dat je de pasfoto’s gewoon gratis kan laten maken. Haha, mooi altijd dit soort dingen. Je moet wat verzinnen om je gezin te onderhouden. De wandeltocht van 10 dagen is een behoorlijke fysieke uitdaging, maar eerst hebben we nog wat mentale uitdagingen, zoals het openbaar vervoer. Want wil je hier de ultieme vrijheid van de meest uitgestrekte natuur ter wereld ervaren, dan moet je toch echt eerst jezelf in meerdere lokale bussen laten inblikken als haringen in een ton. Dat is de enige manier om bij de start van de trek te komen. En dus pakken we de bus van Pokhara naar Beshi Sahar. Het is een lokale bus, waar de backpacks op het dak gelegd worden. Er gaat maar één bus per dag heen, en er zitten maar 4 andere toeristen in, dus het is echt heel rustig. We vertrekken slechts met handjevol mensen, maar al snel stroomt de bus vol met locals en moeten er mensen gaan staan. De beenruimte is zo krap dat ik met mijn benen in het gangpad moet zitten. Ondertussen ‘stiert’ de chauffeur de piepende en krakende bus volgas over de stenen weg. Gevoelsmatig kan de oude bus het elk moment begeven. Maargoed, voorin op het dashboard staat natuurlijk wel een mooi Boeddha beeldje met een bloemetje, en daarnaast de brandende wierook. Zal wel goed komen dan. De kunststof platen die het plafond bedekken, hebben nog steeds de berschermfolie erop zitten. Dat is er waarschijnlijk in de jaren 80 een keer opgeplakt in de fabriek, en niemand die zich er ooit druk over heeft gemaakt om het eraf te halen. Nu ben ik de eerste. Het hangt er inmiddels treurig versleten, geschuurd en diep onder het stof bij. Naast mij zit de Fransman Fabrice van een jaar of 40, een zeer ervaren trekker die heel licht reist. We gaan hem later nog vaak tegenkomen. Na 5 uur komen we aan, en het is totaal niet duidelijk hoe we nu verder moeten reizen. We lopen op straat en worden een andere bus ingeroepen. Voordat je het weet sta je dan weer met je veel te lange lichaam en backpack op de rug in een propvolle bus. Niet veel later komen we in een dorpje aan, eten wat en kunnen via de eigenaar van het restaurant een jeep regelen die ons naar het startpunt van de trek brengt. Bij de prijs onderhandeling vraag ik of we alleen in de jeep zitten, maar dat begrijpt hij ineens niet. Blijkt natuurlijk dat we met z’n zessen in de jeep gepropt worden. Nog 4 Nepalese toeristen rijden er mee. De komende 4 uur brengen Yaël en ik samen door op de bijrijders stoel. Fransice is daarentegen al begonnen met lopen direct na de bus, en we zien hem vanuit de jeep al gaan. Na wat slapende benen en een blauwe reet verder komen we aan een heel geinig theehuis in Dharapani. Grappig vind ik dat je in elk theehuis hier een briefje krijgt en je eigen bestelling moet opschrijven. Misschien om verwarring te voorkomen. De deal in de theehuizen is dat wanneer je bij ze eet, je de nacht niet hoeft te betalen. Een leuk en gastvrij concept. En dus ploffen we heerlijk neer op een dun matras in ons houten kamertje. Het ruikt een beetje naar verf, maar goed, ze zijn met onderhoud bezig omdat het toch niet druk is. We zijn namelijk de enige. Er is geen warme douche, maar dat had ik ook niet echt verwacht. Om 8 uur al dutten we in om de volgende dag om half zes op te staan voor de start van de Annapurna hike. Dag 2: Van Chame (2670m) naar upper Pisang (3300m) In alle vroegte komt het heerlijke zonnetje op en proppen we ons zo vol mogelijk met het ontbijt. Dat bestaat vaak uit Tibetaans brood met een omelet erop. De stank uit de tas en kleding is voor het ergste gedeelte verdwenen, toch ruik je nog wel iets. We lopen over een hangbrug en daarna door een dennenbos als de eerste stukjes sneeuw verschijnen. Nu is er wel geur van de dennenbomen, de schone lucht en de inmens grote besneeuwde bergen om ons heen. Ik voel me volledig tot leven komen en zit vol energie. Hier leef je toch voor. We voelen ons zo bevoorrecht om dit te mogen ervaren. Met zo een opgebloeid gevoel is het onmogelijk om je te ergeren aan de zware backpack en de pijn in de schouder, dat vergeet je totaal. Een mooie gedachte vind ik dat wie je ook bent, arm of rijk, als je dit wilt meemaken moet je veel tijd geïnvesteerd hebben in je lichaam met sporten en een gezonde levensstijl. Tot gisteren liepen we vaak op de ‘jeep road’, maar nu bestaat het grootste gedeelte uit echt wandelpaden, heerlijk! Het is geen lange tocht vandaag, maar we stijgen behoorlijk, tot 3300 meter. Het laatste uurtje merk ik dat een heel klein beetje licht in mijn hoofd wordt en dus loop ik bewust belachelijk langzaam de berg op. Als we Pisang binnenlopen, kiezen we willekeurig een theehuis waar we hartelijk ontvangen worden. We slapen in ons eigen een houten huisje met een fantastisch uitzicht op de Annapurna 2, een berg van 7939 meter. Er is een restaurant wat voelt als een woonkamer, en het voelt ook beetje of we te gast zijn bij deze familie dit het runt. In het midden staat een ouderwetse kachel waarin elk uur wel wat hout in verdwijnt. Als de piepende deur opengaat voel je de kou direct naar binnenkomen. Er licht nog behoorlijk wat sneeuw hier van een storm een paar dagen geleden. De dochter (6 jaar) van de eigenaresse komt zonder verlegenheid bij ons zitten en spreekt haar woordjes engels vrij goed. Ze vermaakt zichzelf met een stuk afval piepschuim waarin ze al haar verbeelding op los laat. Daarna is ze nog uren zoet met een paar dobbelstenen van ons. Ze is echt super vrolijk en komt niks tekort. Soms ben ik wel is geneigd te denken dat een kind pech heeft om op te groeien in een plek van armoede en het harde leven. Maar als je dit zo ziet is het vele malen beter dan een in Nederland opgegroeid kind dat alles heeft wat het wenst maar zich bezighoudt met wat het nog mist. Ook viel het ons op dat we in heel Nepal nog geen enkele kinderwagen hebben gezien, ook niet in de stad. De kinderen worden gedragen op de rug met een doek over de schouders gewikkeld, of ze lopen zelf. Om het maar weer in perspectief te zetten: ik kan me in ons land verbazen als ouders perse die kinderwagen willen hebben van 1500 euro waar die supersonische wielen en vering onder zit. Die moet je echt hebben hoor, super handig! Dag 3: van Upper Pisang (3300m) naar Manang (3560m) De wekker is om kwart over 5 gezet om de zon te zien opkomen en de bergtoppen van de Annapurna 4 te zien oplichten. Zodra de eerste zonnestralen de bergtoppen opwarmen, zien we 2 kleine lawines plaatsvinden. We weten dat dit een zware en lange dag gaat worden en Yaël voelt zich niet zo lekker. We doen rustig aan en ik neem wat extra gewicht uit haar tas. Nadat we 2 uur heerlijk vlak hebben gelopen, begint de slijtageslag: een zigzag klim van 400 meter naar het dorpje Ghyaru. Net voordat we aan de klim beginnen, kijk ik nog even achterom en wat blijkt: de Fransman loopt al achter ons! Bizar, deze man is echt een pelgrim. Hij vertelt dat ie gisteren 32 km heeft gelopen en 2000 meter gestegen is. Hij heeft een gps apparaat bij zich zodat vrienden hem live kunnen volgen. Soms denk ik wel is dat Yaël en ik een beetje gek zijn, maar hier kom je echt nog veel gekkere mensen tegen. Bij aankomst op de top van de berg lopen we door een kenmerkende stenen stadspoort die je hier bij elk dorpje wel vindt. Een vrouwtje biedt thee en een soort appelflap aan, wat we tevreden opeten met een mooi uitzicht over wat we net geklommen hebben. De klim gaat daarna nog even door tot 3800 meter en bij het bereiken van deze top kijken we ver naar beneden waar we helemaal vandaan komen. Als twee mieren tussen de onmetelijk grote bergen hebben we ons zelf helemaal naar boven weten te klimmen. Het geeft zo een ongekend euforisch gevoel met zelfvertrouwen en trots, als je ziet hoever je je hebt kunnen verplaatsen tussen die machtige bergen met alleen maar je benen. En dat op deze hoogte, ik sta er zelf soms van versteld. Het voelt misschien voor even onoverwinnelijk, maar Yaël is begint echt helemaal op te raken. Ik voel me goed dus neem nog meer gewicht van haar over en voel mezelf als een echte sherpa de berg over zweven. Ik heb nu ongeveer 18 kilo op me rug. Dan begint toch eindelijk de langeverwachte, flauwe daling naar Manang. We stoppen voor lunch om een beetje op kracht te komen. Hier komen we nog even met een Zwitser in gesprek die voor de 15e Nepal bezoekt en voor de 5e keer deze hike doet. Het lijkt wel alsof we alleen maar mensen tegenkomen die maar terug blijven komen. Hij noemt het zelf het ‘Nepal virus’. De slogan van het land is ook: Nepal: ‘one time is not enough’. Er ligt echter nog wel 13 km voor ons en we weten niet of we het wel gaan halen. Zo niet, dan slapen we gewoon in een dorpje wat dichterbij. Na de lunch gaat het even wat beter met Yaël, maar al snel komt de man met de hamer weer. Ze heeft knallende koppijn, en dat kan naast de hoogte ook komen door de felle zon en doordat ze geen pet heeft. Uiteindelijk opent er nog een verstopt doosje energie doordat we muziek opzetten, en redden we het tot Manang. Yaël heeft echt op haar tandvlees gelopen en kan helemaal niks meer. Dit was verreweg de zwaarste dag. Elk dorp heeft hier een trouwens een entree poort, met daarin vaak kopere cylinders met heilige teksten erop die je kan draaien. Je groet dan de goden. Ik heb ze maar even een goede slinger gegeven als bedankje dat we het gehaald hebben. Daarnaast liggen vaak honderden platte stenen waarin mantra teksten met de hand zijn ingebeiteld. Er zit duizenden uren werk in, en deze poorten en tempeltjes zie je op de meest afgelegen plekken en zelfs bij de kleinste dorpjes van maar een paar huizen. Echt indrukwekkend om dit zo veel te zien. Het geeft wel aan dat de mensen hier met een hele sterke geloofsovertuiging leven, en dat eigenlijk alles daarom draait. We komen aan bij ons hotel wat allemaal leuke gekleurde huisjes heeft. Even later zit ik op een zonnig dakterras met weer een schandalig mooi uitzicht, als ik in gesprek raak met de Nepalees Srijan, die ook net aan komt lopen. Deze man is toch wel buitenaards. Hij komt net terug van een bergwandeling waar normaal gesproken 3 dagen (ongeveer 55 km) voor staat, maar heeft dat dus vandaag even gelopen. Rustig steekt hij een sigaretje op. Hij houdt ervan om alleen te lopen en buiten de gebaande paden, met hulp van gps. Op 5600 meter in de sneeuw ging het echter fout vandaag. Hij gleed hij uit, stortte 200 meter naar beneden en kon zichzelf nog net redden met een veiligheidshaak. Net aan de dood ontsnapt. Hij moet er nog even van bijkomen. Hij komt bescheiden over, maar gaande het gesprek kom ik er wel achter hoe bijzonder het allemaal is. Toen hij 19 was vertrok hij naar Amerika, waar hij 5 jaar heeft gewoond. Bij een vakantie naar eigen land werd hij verliefd op het trekken, maar was toen door zijn amerikaanse levensstijl zo dik geworden dat ie zelfs moeite had zijn eigen veters te strikken. Sinds de 4 jaar dat ie hier weer woont doet ie niks anders dan door de bergen trekken. Inmiddels doet hij bijvoorbeeld mee aan hardloopwedstrijden op hoogste door de bergen, waar hij 100 km in 11 uur liep. Het is verbazingwekkend waar een mens toe in staat is als het zich jarenlang blijft pushen tot betere prestaties. Een keer is hij samen met twee vrienden gered per helikopter omdat ze bij een tocht van 10 dagen na 7 dagen zonder eten in de sneeuw vastzaten en begonnen te hallucineren. Het dorp is niet zo groot, maar de volgende dag komen we hem toevalligerwijs weer tegen bij een bakkertje waar we in zonnetje een sandwich nemen met een lekker bakkie erbij. Hij gaat er straks weer op uit, opnieuw een extreme tocht. Dat terwijl hij gister bijna dood was. Een tijdje geleden waren Yaël en ik helemaal gefascineerd door Netflix serie: Project possible, waarin de Nepalees Nims 14 bergtoppen boven de 8000 meter beklimt in 6 maanden. Srijan zegt dat ie Nims ook een keer gesproken heeft en dat het een aardige, eenvoudige jongen is. De meurende korte broek mieter ik toch eindelijk in de prullenbak. Alle hoop op herstel is vervlogen. We brengen onze kleding naar een wasserette. Het is de enige plek in de 10-daagse hike waar dat mogelijk is, dus nemen we het er nog even van. Als we terug lopen naar het theehuis waar we verblijven komt Srijan bij de entree precies naar buiten gelopen met zijn backpack en wandelstokken, op weg naar zijn volgende avontuur. Hij heeft al wat traditionele Nepalese vlaggetjes al in zijn hand en geeft het aan ons. ‘Voor geluk op de Thorong Pass’, dat is de zwaarste dag die nog komen gaat. Ik weet niet waarom, maar het doet echt wat met me. Ik raak er stiekem een beetje van ontroert. Hoe kan het dat we hem nu weer precies tegenkomen en hij het souveniertje al in zijn hand heeft? Alsof ie wist dat we om de hoek aankwamen. Ik vertel hem het veel voor ons betekent en dat het een mooi plekje in ons huis krijgt. Soms ontmoet je mensen maar kort, maar is de klik zo goed, dat het een blijvende herinnering vormt. Dag 4 Rustdag, van Manang (3540m) naar Chongkor (ca.3750m) Ik merk dat ik toch ook wel redelijk diep ben gegaan gister. Naast de rode plekken om me heupen van de tas ben ik ook helemaal leeg qua energie. We hebben daarom een rustdag in Manang om te wennen aan de hoogte. Een simpel trapje oplopen en het slaat al op je longen, een beetje vergelijkbaar met toen ik Corona had. Het enige verschil is dat we hiervoor betalen. Toch zijn we in de middag alweer redelijk hersteld en lopen even ‘a walk in the park’, de heuvel op van ongeveer 200 meter. Goed voor het klimatiseren, je lichaam wordt dan weer getriggerd om extra rode bloedcellen aan te maken. Dag 5: van Manang naar Braka (3360m) en naar Icelake (4620m) Van Manang dalen we iets naar Braka (3360) waarna we een extreme klim van wel 1260 meter maken naar het icelake op 4620 meter hoogte. Ik heb de irritante gewoonte om het met de Eiffeltoren te vergelijken, dat zijn er bijna 4! Het is echt zwaar en elke keer denken we dat om de hoek de laatste klim zal zijn, maar het blijft maar doorgaan. Na 4 uur bereiken we de top, en het was elke stap meer dan waard. Wat een ongekend mooi uitzicht! Het is vooral bijzonder om voor het eerst op gelijke hoogte te zijn met de besneeuwde toppen. Yaël is zo diep gegaan dat ze bij aankomst volschiet van emotie. Ze liep al 2 uur met hoofdpijn van de hoogte, maar wilde perse doorgaan. Het is ook een belangrijke training voor de Thorong la Pass, de zwaarste hike dag. Als je de icelake niet haalt, dan waarschijnlijk die bergpas ook niet. Als we weer met de afdaling beginnen wordt al snel duidelijk dat Yaël echt te diep is gegaan. Ze wordt duizelig, begint te rillen en de hoofdpijn is niet meer te harden. Langzaam begeleid ik haar beneden. Soms zijn we genoodzaakt om te stoppen en moet ze het laatste stukje energie uit haar teen halen om door te kunnen. Daarbij komt nog dat we vijf liter water hadden meegenomen, maar dat was bijna allemaal al opgedronken tijdens de klim. Dus laat ik de laatste slokjes over voor degene met knallende hoofdpijn. Uiteindelijk bereiken we het eerste hotel in Braka, waar we om een bed vragen en ze even uit kan rusten. De eigenaar het hotel twijfelt nog of even, hij belt liever een jeep naar Manang, waar een dokter is. Hij wil de verantwoordelijkheid niet hebben over een zieke. Gelukkig kunnen we hem overtuigen. Yaël ziet er echt belabberd uit. Wat hoogte niet met je kan doen zeg. Boven alle verwachting is ze binnen een uurtje weer de oude en lopen we het laatste stukje terug naar Manang. Phoe, dat was kantje boord zeg. Waarom liggen we nu niet gewoon op het strand nu met een caipirinha? Die vakanties worden namelijk ook gewoon verkocht. Dag 6: van Manang (3540m) naar Yak Kharka (4018m) Vandaag en morgen zijn niet de zwaarste dagen, maar daarna moeten we de berg over, en Yaël denkt niet dat ze dat kan met haar backpack. Gisteren is gebleken hoe moeilijk het kan zijn en hoe je van een fit gevoel naar waardeloos gevoel kan gaan in een paar uur tijd. Dat risico willen we niet nemen en dus regelen we een drager / Scherpa die de tas van Yaël gaat dragen. Ik blijf het wel bijzonder vinden; tijdens het ontbijt hebben we het erover, ik vraag het aan de eigenaar, hij doet een telefoontje en een half uur later staat de Scherpa er: Cansa genaamd. Hij is vervolgens 4 dagen bij ons, en doet er nog 2 dagen over om terug te lopen. 6 dagen weg van vrouw en kinderen, zomaar. Dat is nogal wat. We hebben er wel wat moeite mee, hij draagt je tas en het voelt alsof je een slaaf bij je hebt. Maar het is dit of we kunnen de tocht waarschijnlijk niet afmaken. Ah, het is goed geld voor hem verdienen en misschien helpen we hem wel hiermee. Ik wil perse mijn eigen tas blijven dragen en dat lukt nog wel. We lopen naar Yak Karka waar we de tassen droppen, lunchen, en daarna nog een extraatje omhoog en terug lopen voor acclimatisatie. Dag 7: van Yak Kharka (4018m) naar Phedi (4540m) Bij aankomst in Yak Karka (dat trouwens oude yak betekent) zien we van die schattige driehoekhuisjes bovenop een bergrand staan. Ze zien er heel leuk uit en hebben een fantastisch uitzicht, maar ze staan vol in de wind en we komen er later achter dat het er ijskoud kan worden ‘s nachts. Het leuke van deze meerdaagse wandeltocht is dat je elke keer weer dezelfde mensen tegenkomt. Iedereen gaat immers dezelfde kant op en bij elke stop zijn er vaak maar een paar theehuizen. Zo is het bij binnenkomst in de gezamenlijke ruimte altijd even om je heen kijken of er geen bekende gezichten zijn, en voor je het weet is de avond gevuld met leuke gesprekken.Zo is het die avond echt beregezellig, misschien komt dat ook wel omdat er geen stroom en WiFi is in deze afgelegen plek. We zitten rond de kachel met twee Australiërs die allebei naar eigen zeggen een bierbuik hebben en elkaar hebben gek gemaakt om deze wandeltocht te doen. Ze noemen zichzelf ‘the fat Aussies’. We zijn ze trouwens de afgelopen dagen al meerdere keren tegengekomen. Ook zijn er twee Duitsers, man en vrouw, die als reis vrienden dit avontuur beleven. Hun zijn we ook al eerder tegengekomen. Die nacht werd ik rillend wakker en heb ik kleding aangedaan onder de slaapzak. De wind giert met alle gemak door de kieren van het dunne houten huisje. Yael is nog zo slim geweest om een warme steen die op de kachel lag mee te nemen in haar slaapzak. Ik dacht dat het niet nodig zou zijn. Een uur later werd ik weer wakker van de kou, toen heb ik nog meer lagen aangedaan. Ook dat bleek nog niet genoeg. Daarna heb ik alles wat ik bij me had zo een beetje aangedaan, toen was het eindelijk uit te houden. Dan ben je 3 uur verder en hebben we het dus over twee lagen thermokleding, ook twee thermobroeken en twee truien. De slaapzak kan tot -6 en er overheen lag nog een deken ook, dus het zal zeker wel -10 geweest zijn. We gaan vandaag naar Phedi lopen, dat op 4540 meter ligt. Phedi betekent in het Nepalees voet van de berg. Het is wordt ook wel is basecamp genoemd omdat vanaf hier de hike over de bergpas begint. De tocht is met 8 km niet lang, maar we klimmen behoorlijk en op deze hoogte voelt alles zwaar. Als een koude motor komt het lichaam langzaam op gang. Soms zijn de stappen die ik neem niet groter dan een voet lengte. De vegetatie wordt alsmaar kleiner terwijl we stijgen, en op gegeven moment lopen we alleen nog maar tussen de stenen. Een berg van losse stenen van misschien wel 200 meter hoog, waarin een pad gemaakt is. Er zijn de laatste tijd wat aardverschuivingen geweest en dus kan het pad best gevaarlijk zijn. Op gegeven moment horen we gerommel van boven. Er komt een steen van zo’n 15 cm naar beneden denderen. We stoppen even, en hij keldert een paar meter voor Yaël langs. Gelukkig heeft ie geen andere stenen meegenomen, want dat is het ineens wel een probleem. Soms lopen er rendieren langs die nauwelijks opvallen door hun schutkleur. Bij aankomst hebben we allebei last van hoogteziekte. Yaël heeft er wat meer last van dan ik, maar allebei liggen we een paar uur te pitten met hoofdpijn. Dus besluiten we morgen niet te beginnen met de hike maar een dagje te wennen aan de hoogte. Dag 8: van Phedi (4540m) naar High Camp (4650m) Het is trouwens echt een hele gezellige plek waar we nu zitten. Maar we hebben er nog niet echt van kunnen genieten want ook de volgende dag zijn we nog steeds gaar. Na het ontbijt lopen we heel rustig naar high camp en terug. Die middag liggen we weer te pitten. Ongelofelijk hoeveel we hier kunnen slapen. Ons lichaam is waarschijnlijk hard aan het werk om zich aan te passen aan de hoogte. Maar daarna voelen we ons toch eindelijk sterk worden en zijn we helemaal klaar voor morgen, wat de grote dag gaat worden, waarvoor we de afgelopen 8 dagen voor getraind hebben. Dag 9: van Phedi (4540m) naar Thorang la Pass (5416m) en Mukinath (3760m) Dit is DE dag. Vandaag moet het gebeuren. We gaan een van de hoogste bergpassen ter wereld proberen over steken. Wel 5416 meter hoog. We moeten wel, want anders is het dagenlang terugreizen naar het beginpunt. Dat brengt wel een soort druk met zich mee. Gisteravond hadden we het er rond de kachel nog met de andere reizigers over. Het voelt een beetje als een examen waar je dagenlang hebt voor geleerd. We hiken nu al acht dagen in dit gebergte om te wennen aan de hoogte. Zonder dat te doen zou het nooit mogelijk zijn. Ons lichaam heeft bij elke klim meer rode bloedlichamen aangemaakt zodat ons bloed met minder zuurstof nog steeds veel zuurstof kan rondpompen naar de spieren, hersenen en organen. We vertrekken om half 6 ‘s morgens, nog net voor de zon opkomt. We voelen ons fit, maar gaan niet te hard van start. Het is windstil en zonnig weer, beter kan je niet krijgen. De klim begint steil, maar wordt steeds flauwer. Er zijn alleen maar stenen te zien, geen boom of struik die hier groeit. De beekjes die van de gletsjer afkomen zijn gedeeltelijk bevroren. We lopen steeds meer in de sneeuw, terwijl de klim afvlakt. We zijn er nog niet, maar Yaël begint al hoofdpijn te krijgen. Telkens probeer ik haar aan te moedigen met woorden als: we zijn er bijna. Op gegeven moment is de geloofwaardigheid verdwenen natuurlijk. Dan komen we eindelijk mensen tegen vanaf de andere kant die zeggen dat het nog maar een paar minuten is. En daar is het dan: het punt van 5416 meter met honderden wapperende vlaggentjes! We hebben het gehaald! Ook zijn er nog twee bevroren meren iets hoger gelegen, waar ik nog even snel heen loop. Yaël heeft twee koppen thee besteld. Ja, geloof het of niet maar er staat een tentje met een Nepalees die als de gewoonste zaak van de wereld dingen verkoopt. Die mensen zijn zo gewend aan de hoogte. Maar het is wel ff 600 meter hoger dan de top van de Mont Blanc, de hoogste berg van West-Europa. Toch wel een mooie presentatie voor twee mensen die onder zeeniveau wonen. Bij het dalen begin ik al snel te merken dat ik minder scherp ben. De lichte hoofdpijn die er was, gaat nu over in een soort dwazig gevoel. Duizelig ben ik niet, maar ik ben niet zo scherp meer. Het lijkt alsof ik het een beetje als een film beleef, en niet in het echt. Ik denk aan het verhaal de Nepalees Srijan vertelde, toen hij begon te hallucineren. Dat maakt me ongerust, dus loop ik versneld naar beneden. Ik moet zo snel mogelijk meer zuurstof hebben. Ik loop ver voor Yaël en Kansa uit en ze verdwijnen uit zicht. Op gegeven moment kijk ik naar de berg die half bedekt is met sneeuw, en denk: in welk land ben ik eigenlijk? Het zijn hoge bergen, is het Noorwegen? Nee er licht sneeuw op, IJsland dan? Oja, Nepal natuurlijk! Holy moly… dit is niet best, nog meer dalen. Uiteindelijk wacht ik ze bij een punt op 4400 meter op, en begin me weer normaal te voelen. Yaël heeft zich wel zorgen gemaakt, omdat ik in mijn haast soms verkeerde keuzes kan maken, bijvoorbeeld een verkeerd pad kiezen. Toch wist ik dat ik niet zo scherp meer was, en dus heb ik extra goed opgelet en is het dus goed gekomen. Wel dalen wel 1600 meter, en het lijkt nooit te eindigen. Uiteindelijk komen we aan in het dorpje Mukinath, een heilige bedevaartsoord voor hindoeisten en boedisten. Voor veel mensen moeten deze plek een keer in hun leven bezocht hebben voordat ze sterven. Het is een beetje te vergelijken met Mekka voor moslims. De twee geloven gaan hand in hand in deze kleine stad. Er staan twee tempels, met elke een honderden meters lange, flauwe trap er naartoe. Veel oude mensen die slecht te been zijn, strompelen deze lange trap op naar het begin van de tempel. Er langs zitten heilige mensen, vaak wit geschminkt en met een rode stip op hun voorhoofd, in kleermakerszit op kleedje met daarop een hoop reist met briefjes geld erin. Met hun handen gaan ze steeds door de rijst en het geld heen, als een soort heilige beweging. We zien heel veel mensen geld geven, en veel ook. Ze zien het als geld geven aan God. Ik durf deze mensen niet op de foto te zetten, maar ze zien er zo bijzonder uit. In het hotel horen we continu door het hele gebouw een gedreun, wat lijkt of er bouwwerkzaamheden zijn. Ik kom er later achter dan een meisje bij de ingang de kruiden aan het stampen is voor het avondeten. Ze gebruikt zo een ouderwetse grote houten stamper en is er uren mee bezig. Vanuit het raam in het hotel zie ik in tien minuten al twee primitieve brancards met doodzieke mensen erop naar de tempel gebracht worden. Zij willen net voor hun dood nog hun God aanbidden. Als je net aankomt in dit stadje heb je echt geen idee wat er speelt, maar door het met een paar locals te praten kom je er dan toch achter. Zo interessant om te zien, hoe anders deze mensen hun leven inrichten. Ik heb het idee dat het geloof hier veel intenser aanwezig is dan in ons land. Dag 10: van Mukinath (3660m) naar Jomsom (2720m) De laatste dag van de trek beginnen we op 3800 meter, we stijgen nog even 200 meter, maar zullen eindigen bij Jomsom dat op 2800 meter ligt. We verwachten dat het niet zo een moeilijke dag zal worden, maar dat blijkt te makkelijk gedacht. Nadat we een fors stuk gedaald zijn, komen we uit bij een hele brede rivier waar vandaag nog maar een lullig stroompje water doorheen gaat. Vorig jaar is er tijdens het regenseizoen zo veel regen gevallen dat de rivier hele stukken land heeft weggesleurd. Daardoor is het wandelpad, dat wat hogerop langs rivier loopt, helemaal verdwenen. Op gegeven moment zijn we dus genoodzaakt om over de stenen rivierbodem verder te lopen en een paar honderd meter verder het pad weer op te pakken. Dit is wel even goed zoeken en ligt niet voor de hand. Ik zou niet graag in me eentje in dit soort situaties zijn. Als we het pad weer gevonden hebben, lukt het om er weer op te klimmen en even verder komen we bij het dorpje Lubra, dat totaal uitgestorven lijkt. Er lopen een paar kippen los en er zijn wat koeien, maar voor de rest is er niemand te bekennen. We roepen wat in het rond, totdat er iemand naar buiten komt. Het is boer die een restaurant heeft waar we wel even kunnen lunchen. Er is een menukaart, maar we worden door zijn zoon vriendelijk gevraagd om een bepaald gerecht te bestellen dat hij nog heeft staan. Vrolijk vertelt de boer wat hij allemaal teelt. Langs het rivierbed staan aardappelen, sla, appelbomen, abrikozen, enz. Tijdens de overstroming vorig jaar is het huis van zijn buren bijna geheel weggespoeld, er staan alleen nog wat muurtjes. Die buren zijn nu hogerop een nieuw huis aan het bouwen. De rivier blijft de laatste jaren steeds meer ruimte innemen. De regenbuien lijken door de klimaatverandering steeds heftiger te worden. Hij denkt dat hij binnen nu en 10 jaar ook genoodzaakt is te verhuizen. Als ik hem vraag of we de eerste zijn die vandaag langskomt zegt ie: nee, er waren hier een half uur geleden twee Australiërs van een jaar of 35-40. Jahoor, ze hebben het gehaald die jongens! Schitterend, die gasten die zichzelf de ‘fat Aussies’ noemen vanwege een kleine bierbuik, hebben de Thorong pass gehaald. Grappig dat het zo een klein wereldje is hier. Het laatste stuk van de wandeling is een stoffige grindweg richting Jomsom van zo’n 5 km waar we continu een smerig harde tegenwind hebben. Hier in de Himalaya kunnen er tussen de bergen hele harde windvlagen ontstaan. Het is een waardeloos stuk wandelen, maar uit principe willen we het afmaken. Er stopt namelijk nog een bus die ons wil meenemen, maar nee, we maken de tocht lopend af. Als we om te hoek van de berg moeten lopen, staat er een gigantische harde wind, en ik herinner me nog dat ik net tegen Yaël wil schreeuwen: ‘zo, ik ben echt blij dat ik een zonnebril heb, zonder zou het echt niet te doen zijn!’ Op dat moment vliegt mijn zonnebril af en komt ie tientallen meters verder neer, waar ie uit elkaar klapt. De helft heb ik nog terug kunnen vinden, de rest ligt nu waarschijnlijk een paar kilometer verder. Als we aankomen in Jomsom zijn Yaël en ik net twee roetveeg pieten, we zitten van top tot teen onder de stof. Bij het hotel wordt dan ook gezegd dat we onze vieze schoenen buiten de kamer moeten laten. Eindelijk weer een douche! We hadden voor 3 dagen niet gedoucht, dus dat voelt wel lekker weer. Ook wel goud om weer een normaal toilet te hebben waar je op kan zitten, want dat was de laatste dagen alleen maar een gat in de grond, met een emmertje water ernaast. In sommige openbare toiletten nam ik vaak een goede hap adem voor ik naar binnen ging, en probeerde het dan zo snel af te ronden dat ik zonder in te ademen weer naar buiten kon. De volgende ochtend pakken we de bus terug naar Pokhara. Er rijden hier de meest sloop rijpe bussen rond waar vaak gewoon in koeienletters op de achterkant: DELUXE staat. Zo mooi om te zien, en soms staat er dan nog schaamteloos VIP bij. Wij reizen ook in zo een bus. Het is maar 159 km, maar de busreis duurt wel 9 uur. We moeten het Himalaya gebergte namelijk uitrijden en door de landverschuivingen zijn heel veel wegen verwoest. De eerste zes uur schudt de bus zelfs bij stapvoets rijden helemaal door elkaar. De wegen liggen bezaaid met ladingen stenen die vanuit de uitgehakte berg op de weg zijn gestort. We komen aan bij een plek waar grote rosten op de weg zijn gevallen en weggehaald worden door graafmachines. Gelukkig kunnen we er na een kwartier wachten langs. Die avond spreek ik twee Duitsers die me vertellen wat op die plek gebeurd was. Zij gingen een dag eerder weg, en hebben er vier uur voor moeten wachten omdat ze er niet langs konden. Er was net een gigantisch rotsblok op de weg gevallen dat ze met explosieven probeerden op te blazen, omdat het te groot was om weg te halen. Het was toen inmiddels donker geworden en de buschauffeur wilde terugrijden. Ze zijn uitgestapt, hebben met hun backpacks over de weg gelopen, en hebben bij het eerste dorpje dat ze tegenkwamen een jeep kunnen regelen die hun naar Pokhara heeft kunnen brengen. Aardig avontuur zo. We zitten nog steeds in de bus, en de ravijnen worden zo diep dat het beter is om even niet naar beneden te kijken. Langzaam verschijnen er meer huizen lang de weg en rijden we steeds verder het gebergte uit. Op de dichte zijgevels van de huizen staat vaak reclame, bijvoorbeeld een biermerk. Ik stel me voor dat de eigenaar hiervoor betaald krijgt en dat een medewerker van het bedrijf het er met sjablonen of verft. Er komt een vrouwtje naast Yaël zitten die alsmaar voorover gebogen met haar hoofd tegen de stoel zit. Terwijl de bus als een kermisattractie voelt waar je door elkaar wordt geschud, pakt zij langzaam een kotszakje en giert hem heerlijk vol. Vervolgens wordt het zakje naar buiten gegooid voor de neus van Yaël langs, die bij het raam zit. Ja het is echt bizar, maar niemand kijkt hiervan op in zo een lokale bus. Zo gaat het urenlang door. Later ook met de transparante zakjes die er standaard in de bus hangen. Soms wacht ze dan wel een kwartier met het gevulde zakje voordat het weer het raam wordt uitgegooid, omdat er misschien nog wat meer aankomt. Yaël kan niet weg van haar stoel omdat het vrouwtje continu voorover gebogen zit. Arm vrouwtje, en arme Yaël. Zo gebeurt er elke dag wel weer wat hier. Het is reizen next level. Ik denk dat ik hierna een vakantie nodig heb om bij te komen…Bij aankomst zitten onze tassen helemaal onder het stof, maargoed, vergeet niet dat we in een DELUXE bus hebben mogen reizen. We komen steeds meer te weten over de Nepalese cultuur. Een taxichauffeur spreekt openlijk over zijn geloof en ik kan hem er alles over vragen. Zo vertelt hij dat hij de tika vaak op zijn voorhoofd heeft in het weekend of doordeweeks als hij ergens speciaal voor gebeden heeft. Als je als koe wordt geboren in Nepal, dan heb je geluk gehad. Je wordt dan als heilige behandeld. Ze geloven hier in de cirkel van het leven, en daar hoort de dood en reïncarnatie ook bij. Een koe zou dus een van de overleden familieleden kunnen zijn. En je merkt doe koeien zich hiernaar gedragen, die beesten zijn ook niet dom natuurlijk. Soms liggen ze midden op de weg te luieren alsof ze koning zijn. Iedereen rijdt er netjes omheen. Er wordt dan ook nergens koe gegeten. Het is vaak kip of yak dat je eet hier. Een yak lijkt een beetje op een kruising tussen een koe en een stier, en is niet heilig. Deze beesten moeten hard werken, om het land om te ploegen bijvoorbeeld, of er wordt kaas van hun melk gemaakt. Heerlijk smaakvol trouwens. Ook kom je steeds meer te weten of de relatie tussen de landen Nepal en Tibet. Qua cultuur liggen ze niet ver van elkaar vandaan, en ook zie je hier veel Tibetaanse restaurants. Doordat Tibet in 1951 door China is geannexeerd, staat het nu onder forse druk van de Chinese regering. Veel Tibetanen willen sindsdien het land uit, en vluchten bijvoorbeeld naar Nepal. Ik praat hier uitgebreid over met een vrouwtje dat een souvenirs winkeltje runt. Ze heeft een Tibetaanse vader, die naar vroeger naar Nepal is gevlucht. Zij wordt hier nu nog steeds behandeld als vluchteling, en dat zal ook nooit veranderen. Ook haar kinderen worden als vluchteling gezien, ondanks dat ze met een Nepalees getrouwd is. Ook de kinderen van haar kinderen, enz. Als je maar een drupje Tibetaans bloed hebt, wordt je levenslang als vluchteling gezien. Waarom geeft Nepal hun niet gewoon burgerschap, zoals dat in Europa gaat met vluchtelingen na 5 jaar? De Chinese regering betaalt de Nepalese regering om de Tibetanen hier ook te onderdrukken, zodat ze in hun land blijven wonen, zo vertelt ze. Ze runt weliswaar deze winkel, maar is niet de eigenaresse, omdat Tibetanen geen eigendommen mogen hebben. Als ze jaarlijks met haar vrienden hun Tibetaanse feestdag willen vieren op straat, worden ze altijd snel van straat gehaald door de politie. Heel bizar om aan te horen, als je zoals ik opgegroeid bent in een vrij land met vrije landen er omheen. Net buiten Pokhara ligt het Begnas meer. Het is een rustig plekje buiten de stad waar we ideaal even kunnen bijkomen. De taxi brengt ons naar het meer en vanaf daar peddelt iemand ons in een klein houten bootje naar het hotel. Het is nog een behoorlijk stuk en er is een extra peddel aan boord help ik die arme man even. We zijn een goed team. Vanuit de oudheid hebben ze hier trouwens een geluid genezing techniek. Met een houten stok met vilten top slaan ze op een koperen schaal, die ze dicht bij de plek laten resoneren waar de pijn zit. Het komt uit de tijd dat er nog geen dokters waren, maar tijdens Nepalese yoga wordt het nog steeds gebruikt. Zo deden we eeneen yogales, toen de leraar die schaal bij me hoofd liet trillen. Lekker ongemakkelijk natuurlijk, maar wel grappig. Probeer dan maar is niet in de lach te schieten en serieus te blijven uit respect. Het viel me verder op de yoga les voor het grootste gedeelte bestond uit snelle ademingstechnieken zodat je zoveel mogelijk zuurstof binnen krijgt. Het is een beetje dezelfde methode die Wim Hof, the Iceman, gebuikt om zijn lichaam aan te sterken. Dat in samenhang met de koude baden natuurlijk. Verder zong de yoga leraar traditionele gebeden was voelde het als een soort verlengstuk van het geloof. Leuk om een keer mee te maken. We zijn goed bijgekomen van de trek en pakken we in alle vroegte het vliegtuig naar Bhaktapur, een historisch middeleeuws stadje dat net buiten Kathmandu is gelegen. Dit was tussen de 11e en 15e eeuw de hoofdstad van Nepal en altijd zeer goed bewaard gebleven. Een culturele parel dus. Er zijn maar een handjevol toeristen en dus hebben we echt een authentieke ervaring. Overal zie je de tempels en de woningen met het verfijnende houtwerk in de kozijnen waarin honderden uren werk in zit. Wat oude mannen vermaken zich met een typisch Nepalees spel met wat stenen en lijnen op de grond. Mooi om te zien. Ondanks het getoeter van de motors door de straten af en toe, heerst er een soort serene rust hier. Mensen genieten hier al door op stoepje voor hun deur te zitten en lekker te kijken wat er zich afspeelt op straat. Vaak ga ik met winkeliers in gesprek om meer te leren over het leven hier. De Nepalese overheid heeft een streng vaccinatiebeleid en heeft tijdens de pandemie heeft land ook twee jaar lang zo goed als op slot gehouden. Vaccinatie is verplicht hier voor veel beroepen. De winkelier vertelt dat de politie is langsgekomen om te checken of hij een prik heeft gehad. Zo niet, dan had ie zijn zaak kunnen sluiten. Een andere winkelier vertelt uitgebreid over de traditionele samenleving die nog steeds uit kasten (bevolkingsgroepen) bestaat. Er zijn dik 300 kasten in Nepal wat van origine je beroep was en nog steeds je achternaam vormt. Als een koppel wilt trouwen, dan moeten ze uit dezelfde laag kasten komen en de ouders moeten hiermee akkoord gaan. Ook moeten ze allebei boeddhistisch en hindoeïstisch zijn. Dat is nog steeds hoe het hier gaat in de dorpen. In de stad zijn de mensen tegenwoordig wat minder traditioneel en staan ze vaker open voor vernieuwing. Er gaat hier een verhaal rond dat er drie jaar geleden een eigenwijs verliefd koppel was uit verschillende kasten kwam en wilde trouwen. Zijn ze toen door een groep tegenstanders vermoord. Ik kan het bijna niet geloven, wat triest zeg. Maar het gebeurt nog steeds, zegt ie. Ik vraag hem of je nu als schoenmaker in de stad, als je geld hebt voor een studie, een goede hoge baan kan krijgen of burgemeester kan worden. Dat wordt heel lastig zegt ie, mensen zijn zeer wantrouwend en je staat 2-0 achter met solliciteren. Ook wordt er nog steeds op uiterlijk gediscrimineerd. Zo komt hij uit zuid-Nepal, 50 km van de Indische grens. Hij heeft een iets donkere huidskleur en ziet er wat Indisch uit. Mensen schreeuwen soms naar hem dat ie terug naar Indië moet gaan. ‘Gelukkig kennen veel mensen me nu uit deze omgeving, en ze weten dat ik Nepalees ben, dus nu heb ik er niet veel last meer van’. Tja, dat is toch ook de rauwe kant van dit liefelijke, pittoreske landje waarin alle mensen je met open armen ontvangen en aardig te je zijn. Net voordat we de taxi naar het vliegveld willen pakken om terug te reizen, blijkt dat al onze bankpassen niet meer werken als we de rekening van het hotel willen betalen. Ze laten ons niet zomaar gaan met onze blauwe ogen, en dus word ik achterop de scooter gebracht naar een pinautomaat. Ook dat blijkt niet te werken. Hij brengt me naar andere pinautomaten maar ook die werken niet. Het is waarschijnlijk een probleem met de Rabobank. Komt niet heel best uit zo, maar uiteindelijk laten ze ons toch gaan en beloven we de rekening later te betalen. Even rijden zitten we in de taxi op de hoofdweg, maar terwijl Yaël en ik midden in een gesprek zitten, schiet er ineens een auto als spookrijder op onze rijbaan op. De taxichauffeur schrikt zich wild en kan de auto nog maar net ontwijken. Het Boeddha beeldje op het dashboard heeft zijn werk goed gedaan. Rationeel als ik normaal gesproken ben, merk ik dat het in een land als Nepal soms ook wel is lekker kan zijn om een beetje bijgeloof te hebben. Het kan je een soort rust en vertrouwen geven in het universum. Hetzelfde gevoel had ik bij de vlaggetjes die Sjiran ons gaf voor geluk tijdens de Therong la pass. Het is ook niet gek natuurlijk dat veel mensen die overtuiging hier hebben, omdat ze best afhankelijk zijn van allerlei onvoorspelbare factoren die een grote impact kunnen hebben. Voor veel Nepalezen is het ook te duur om een zorgverzekering te nemen. We kunnen terugkijken op een hele speciale reis die we ons leven niet meer gaan vergeten. Dit land is te mooi en bijzonder om nooit meer te zien. We komen vast nog wel een keer terug, dat moet wel. Beste lezers, Vanuit mijn woonplaats Munstergeleen breng ik zo nu en dan graag wat nieuws over het schoolproject in Bardia. Sinds enkele weken is de Australische Jacqui daar aanwezig en zijn we regelmatig met elkaar in contact. In die weken heeft zij flink aan de weg getimmerd en veel voor elkaar gekregen wat de bouw van de school vooruithelpt. Dat is wat ik kan zien op foto en video. Daarnaast regelt zij ook dat deskundige mensen trainingen verzorgen voor de docenten om hun kennis en vaardigheden uit te breiden. Gisteren is Pabo-studente Iris in Bardia gearriveerd voor haar internationale stage. Jacqui begeleidt haar daarin de eerste dagen en vertrekt vervolgens weer naar Australië, Iris blijft ruim twee maanden en kan veel betekenen vanuit haar opleiding. Dit alles bij een temperatuur van boven de veertig graden. Ook Sonja is na een zware periode in Friesland - het overlijden van twee geliefde familieleden - deze week thuisgekomen in haar Bardia Homestay. Gisteren kwam daar iedereen samen voor het avondmaal om Iris te verwelkomen en kon ik er heel even bij zijn in een videocall om Sonja, Budhi, Jacqui en Iris een groet te brengen. Gelukkig zaten er ook twee gasten bij, wat betekent dat het toerisme weer langzaam op gang komt. Meer duidelijkheid daarover zal in het najaar ontstaan tijdens het hoogseizoen daar. Ik verwacht dat Iris vandaag wordt voorgesteld aan docenten en leerlingen op BBAS Memorial School. Na zo'n lange reis naar een nieuwe wereld zul je wat dagen nodig hebben om te acclimatiseren, zeker in deze hitte. Hier thuis heb ik een enorme verzameling aan spullen klaarstaan voor de vrijmarkt in Maastricht op Koningsdag aanstaande woensdag. Mijn vriendin Marie-José kwam met dit goede voorstel, zij heeft ervaring. Dus zijn we beiden gaan inzamelen met als doel opbrengsten voor ons project in Bardia. Met een beetje mooi weer verwachten we ruim voldoende mensen die spontaan voorbij gaan komen en wellicht kennismaken met Bright Futures of Bardia, hopelijk nog enkele vaste donateurs erbij. Maar het kan beslist geen kwaad ook hier een oproep te doen om Maastricht die dag te bezoeken of anderen onze richting uit te sturen. Wij hopen in ieder geval dat deze actie een grote KROON zal zetten op alles wat al door onze acties en donaties bereikt is. En uiteraard blijft de uitnodiging van kracht om mee te doen aan ons project, in de vorm van welke donatie dan ook. Bij de maandelijkse ondersteuning van 40 euro voor een student kun je een mooie verrijkende internationale vriendschap tegemoet zien. Onze Koninklijke familie komt die dag ook naar Maastricht en wie weet, zien we Maxima naar huis gaan met een prachtige Nepalese cashmeresjawl. Dromen mag. Liefs, ook namens Marie-José, Mieke Doneren kan via IBAN nummer NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia Laat ik beginnen met te vertellen dat we niet overal bereik hebben en dat ik dus niet iedere dag een update kan geven en dat ik ook waarschijnlijk een heleboel vergeet, maar dan heb ik tenminste nog iets te vertellen als ik thuis ben. Gisteren is de echte achtbaan begonnen. We vlogen van Kathmandu naar Lukhla. Wat een ervaring was dat. We vlogen om 8 uur 's ochtends met alleen naar onze groep in het hele vliegtuig (18 plekjes) ik heb het gefilmd vanuit het cockpit raampje dus ben heel benieuwd hoe het geworden is. Ik zag echt heel erg op tegen de vlucht, maar het was echt super leuk(en spannend). Vanuit het vliegtuig eerst even thee gedronken en daarna gelijk aan de wandel. In totaal 7.37 km gelopen naar Phakding en naar een hoogte van 2650 meter. Voornamelijk naar beneden. Maar ook wel wat geklommen. Daarna in een super lief guesthouse gegeten en geslapen. Heel basic maar prima te doen. Helaas door de hoogte niet echt lekker geslapen maar daarom ben ik vanmorgen aan de Diamox begonnen. Kijken of het vannacht beter gaat. Vandaag om 7 uur aan het ontbijt en onze spullen aan de porters gegeven. Die brengen de spullen naar namche Bazaar. Wij moesten zelf lopen. Nou, dat was niet voor de poes. We zijn 7 uur onderweg geweest, hebben 15 km gelopen naar een hoogte van 3480 meter. Het was echt een fantastische tocht met de venijn in de staart. Er is zoveel te zien dat je bij iedere 50 meter kan stilstaan om foto's te maken maar dan kom je niet meer vooruit. De hangbruggen zijn een verhaal apart; de eerste was echt heel heftig. Ik kwam er met knikkende knieën vanaf. En na een stuk of 3 raak je er aan gewend, behalve als er ook een kudde Jaks overheen wandelt, dan helt hij behoorlijk een andere kant op omdat alle mensen aan 1 kant gaan staan. De foto's volgens... In Namche Bazaar aangekomen moesten we nog 20 trappen op. Die was wel even heftig. Nu zitten we heerlijk in de moonlight Lodge bij de kachel warm en droog te worden, want het heeft de hele middag geregend. Gelukkig werken al mijn spullen naar behoren en heb ik het meeste droog weten te houden. Ik maak van elke dag een filmpje, maar door het trage internet hier kan geen filmpjes plaatsen, die houden jullien dus tegoed. Beste lezers, Drie weken na mijn thuiskomst ben ik weliswaar terug in mijn Nederlandse leven, maar tegelijkertijd ook nog veel met hoofd en hart in Nepal. Alle ervaringen die moeten bezinken, mijn knie die nog steeds moet helen, maar bovenal de contacten met mensen daar en met degenen die binnenkort de draad oppakken waar ik deze heb achtergelaten. Iris Somers, derdejaars Pabo-studente, heb ik vorige week ontmoet. Een vlotte enthousiaste en bezielde jonge vrouw die zich op alle fronten voorbereidt op haar internationale stage van tien weken in Bardia. Ik heb haar voorgesteld aan een aantal personen met wie zij te maken krijgt en inmiddels loopt het contact al als een geoliede machine. Gisteravond een uitgebreid overleg met de andere kant van de wereld, Jacqui en Anjo in Australië. Jacqui zelf vertrekt over twee weken naar Bardia, Anjo volgt misschien en eind april zullen Jacqui en Iris elkaar daar ontmoeten, waarna Iris haar kennis en vaardigheden voor langere tijd kan delen met de docenten en leerlingen daar. Ze kijkt er erg naar uit en ik op mijn beurt ook, om haar verhalen te volgen via een nog nader te ontvangen blog-site. Voor wie mee wil lezen, ik deel deze zoveel als mogelijk. Hieronder vinden jullie de laatste nieuwsbrief van Bright Futures of Bardia, waarin veel over de periode van mijn aanwezigheid. Ik wens iedereen hoop, vrede en vertrouwen, dat het goede het kwade zal overwinnen... we leven in een rare tijd, maar laten we vooral al die kleine mooie gebaren van mensen niet uit het oog verliezen en ons steentje bijdragen, waar dan ook. Liefs, Mieke (“The divine light in me bows to the divine light within you”) And I am bursting to share that I have some absolutely sensational news. After 2 years and 2 months I am finally heading back to Bardia. Airline tickets and visa in hand. April 2022 I will spend in Bardia and simply cannot wait. Over the coming weeks we will share all of our plans and some exceptional ways how you too can actually be a part of the journey, even if you cannot physically be there. On that note, if you do want to come please reach out and we can chat about making that happen! After someyes,no,open,close action from the Nepalese government over the past few months the kids are back in school again, and it appears that should now be the last closure. We all hope so. Fingers crossed! Here are the key highlights: We had one of BBAS school’s long termsupporters,Mieke Simons, who has become a member of our BFOB team in the past few months, spend over one month in Bardia. Mieke flew out from the Netherlands after Christmas and bless her, was greeted when she arrived in Nepal with thenot sotreasured‘Rona’ (Covid19!). After a week in iso, she set about getting her hands and heart into the project. She hadn’t visited the school for over 3 years and was blown away by the changes. Whilst Mieke was there, the students were in and out of school due to changing government regulations, and yet she managed to achieve SOOOO much during her stay. We are so incredibly appreciative of what she was able to make happen including: Mieke also welcomed her friend Cornel van Buuren, another supporter from the Netherlands, who spent some time in Bardia together with Mieke. He arrived with a suitcase full of Rapid Antigen Tests and masks for the local health post which were very well received. During his time in Bardia, Cornel accompanied our science teacher to the closest large town,Nepalgunj,and generously purchased some very valuable science equipment that will be put to very good use in our nearly complete science building. He also financially supported the repair of the school water filtration system, ensuring our students and teachers again have access to clean filtered water. Being perfectly raw and honest, I find one of the toughest things is when we ask people to support our work with dollars and they say no. Yes I did just say that. I take it personally. It means my ask didn’t give that person a really clear picture of the impact every single donation makes, big or small. We genuinely do the best job we can of really demonstrating to you just how far your dollar goes in the work we do on the ground in Bardia, as well as demonstrating our commitment and passion to empowering the local people and guiding the changes hand in hand with them. I truly wish you too could experience first hand the heart filled deep gratitude that oozes out of these kids and their families as they watch these buildings go up and as they sit in dry classrooms at their sturdy desks and chairs, with access to running water and hygienic bathroom facilities, and the teachers who have teaching materials to effectively teach their students. This is life changing work. Our project is very much about highlighting what the children of Western Nepal already have, and inspiring them, through education to appreciate and own their value and provide them the chance to share it with the world. We are super passionate about supporting the next generation to see their own greatness and embrace life and its lessons, develop the skills and mindset to breathe life into their dreams and grow their ultimate futures. Please consider being a part of these efforts. Please donate here to support the building of our final 5 classrooms and to support our teacher training program. $6000 builds an entire classroom. We have hit that target. $24000 to go. I would love to kick the build off when I am there in April. Your support is invaluable. All donations above $2 are tax deductible in Australia and the USA. All donations above $5 are tax deductible in New Zealand. If you are not in Australia, NZ or the USAyou can go to the Global Development Group website in your country and search for our project J1126N Hope for Bardia and donate from there. If you require further details for a corporate sponsorship package, orif you would like to contribute in another way, please feel free to email us onbrightfuturesofbardia@gmail.com We have incredible opportunities for legacy donations and corporate sponsorships, as well as for individuals who would like to undertake some fundraising activities, again if this is you or you know someone who would like more information please email or message us on facebook. We love and appreciate each and every one of you! On behalf of the Bright Futures of Bardia Team, my sincere gratitude, Founder, Bright Futures of BardiaDONATE NOW WHAT'S HAPPENING ON OUR SOCIALS? BY CLICKING THE ICONS BELOW: Copyright [e-a9] 2022 Bright Futures of Bardia All rights reserved. Our mailing address is: brightfuturesofbardia@gmail.com Want to change how you receive these emails? You canupdate your preferencesorunsubscribe from this list. This email was sent to< why did I get this?unsubscribe from this listupdate subscription preferences Bright Futures of Bardia · 28 Woolgoolga Street · North Balgowlah, NSW 2093 · Australia Lieve lezers, Gisterochtend om 6.15 uur lokale tijd landde ik op Schiphol, nam vervolgens de trein tot Eindhoven en werd daar opgewacht door Anton, die mij plus royale bagage tot thuis begeleidde. Een goed verlopen terugreis, geheel volgens schema, maar desondanks zwaar en uitputtend, altijd weer. Het wachten, in de rij staan – met pijnlijke knie – lang zitten op een krappe plek, proberen te slapen, iedereen die dit soort reizen kent weet wat ik bedoel. Twee dagen eerder werd in mijn hotel de verplichte pcr-test afgenomen en binnen drie uur had ik de negatieve uitslag al. De volgende ochtend werd het officiële document afgeleverd en klaar was mijn voorbereiding deze keer. Vooral voor de transit in Dubai van belang. Het eerste deel, tussen Kathmandu en Dubai, neemt FlyDubai de vlucht voor haar rekening. Een slap aftreksel van de luxe maatschappijen, vooral ingezet op de minder populaire vluchten naar de Emiraten. Het zijn slechts vijf uur, daarna met KLM verder. Ik hoopte op een bruine boterham met kaas door KLM, maar wat zat er in mijn ontbijtdoosje? Twee gepocheerde eieren! Als ik ergens geen gebrek aan heb gehad de afgelopen tijd dan zijn het eieren. Maar goed, meestal neemt manlief die boterham met kaas mee, wetend dat ik meteen toehap. En dat gebeurde. De dag voorafgaand aan mijn reis bestaat uit het herordenen van mijn bagage. Het grootste deel van mijn oude kleding doe ik weg, Mina neemt alles mee en weet wie daarmee een plezier te doen. Daarmee komt er plek vrij voor de vele sjaals die ik inkoop, in de hoop eventuele winst voor een deel terug te geven aan Nepal. Een probeersel dat bij goed resultaat kan groeien naar iets groters. Ik heb het van meer mensen gezien en gehoord, je hoeft er zelfs geen zakelijk persoon voor te zijn. Na de pcr-test komt Ashish naar mijn hotel en samen met Mina ontmoeten we David en Ranju bij de Belgische friture voor mijn laatste avondmaal van deze reis. Allen hebben het plan mij op de luchthaven te komen uitzwaaien. Met alles waaraan ik nog moet denken komt er geen ruimte in mijn hoofd voor het laten bezinken van alle ervaringen. Dat lukt altijd pas als ik helemaal op mezelf ben en alle formaliteiten achter de rug. De ochtend van vertrek vraagt Bhima om nog even bij Seeing Hands binnen te lopen en haar zoontje Souvenir te ontmoeten. Ze heeft bovendien een cadeautje voor me. Zo enorm blij met de financiële steun vanuit Australië waarvoor ik bemiddeld heb zie ik wel al dat er deze reis veel gelukt is, mijn missie geslaagd. Souvenir is een mooi jongetje, dol op zijn moeder en omgekeerd. Als na enkele minuten het ijs gebroken is vertelt hij honderduit, in redelijk Engels voor een zevenjarige. Ik hoop zo dat hij zich als een normaal kind kan ontwikkelen, zonder te grote zorgen om zijn blinde moeder. Als het Australisch team van Bright Futures of Bardia komend voorjaar naar Nepal zou mogen reizen dan zullen zij haar zeker bezoeken, inclusief degene die haar financieel door deze zware periode helpt. Mijn vader overleed bijna vijf maanden geleden. Hij, vele jaren samen met mijn moeder, was zeer maatschappelijk geëngageerd en doneerde royaal aan goede doelen. Vanaf dat bekend werd dat hij aan dementie leed werd ik zijn bewindvoerder en dat ben ik gebleven tot na afhandeling van zijn nalatenschap. Mijn vader was trots op mijn activiteiten in Nepal, mijn grootste fan van mijn boeken ook. Het is mede door deze immateriële erfenis dat ik graag een stukje verschil wil maken in de wereld, maar ook materieel heb ik iets van mijn erfenis gestoken in deze reis, los van de donaties voor mijn schoolproject. In de geest van mijn vader, dat vormt voor mij een mooie samensmelting van het levend houden van zijn sociale hart én de bestemming van de mensen naar wie mijn hart steeds meer uitgaat. Het is een bekend gegeven inmiddels dat geld weliswaar noodzakelijk is om überhaupt een beetje goed te leven, maar zodra mensen slaaf worden van materie en altijd meer willen leidt dat zelden tot meer geluk. Delen is hierin vermenigvuldigen. Het zijn eerder nieuwe ervaringen die daarboven een dieper intens geluksgevoel brengen dan nog meer geld of bezit. Een dag na thuiskomst zit ik niet alleen midden in de Olympische schaatswedstrijden, maar dalen ook de ervaringen neer van de afgelopen zes weken. Zoveel kunnen doen voor BBAS Memorial School, alle plannen voltooid, de rechterhand van Bright Futures of Bardia kunnen spelen met blijvende waardering en lidmaatschap tot gevolg, vriendschappen kunnen verdiepen, studenten een stukje verder geholpen en meer. Wat ik vooral vaak hoor van mensen daar: ‘Mieke, even if you don’t bring any money, you are inspiring many people here, listen to their stories and bring new hope for the people who are going to be our future.’ Mijn vader glimlacht in de hemel. Dank voor jullie aandacht, Tot volgend jaar. Liefs, Mieke Lieve lezers, Het wordt weer langzaam tijd voor een update over Nepal. Deze keer is de aanleiding een heel bijzondere. Vanochtend ontving ik een berichtje van Jacqui Holth over een Nederlandse fietser, die morgen vanuit Lutjebroek van start gaat met als eindbestemming Bardia! Hier moest ik even van bijkomen. Marc Kuijn luidt zijn naam. Tienduizend kilometer met volle bepakking, fietsend door vele landen en onbekende gebieden. Zulke tochten imponeren mij al mijn hele leven, en zeker als dit gekoppeld is aan een goed doel. In dit geval aan Bright Futures of Bardia, de Australische/internationale organisatie waarover ik al vaker geschreven heb. Zij bereiken in korte tijd heel veel voor de gemeenschap van Bardia. En nu dit. Nederland, Nepal, lange soloreizen, fietsen, goede doelen. Een prachtige verbinding met hoogtepunten uit mijn leven. Ik klim meteen weer in de pen om dit blijde bericht met jullie te delen, ik kan en wil niet anders. Hoe zit het nu met mijn plannen, vraagt menigeen zich mogelijk af? Wat betreft een reis naar Nepal, die staat gepland vanaf half oktober. Vanwege de gestegen vliegtarieven kies ik opnieuw voor een enkeltje naar New Delhi, waar de Nederlandse Joos op dat moment bij vrienden zal verblijven en wij samen aansluitend doorvliegen naar Kathmandu. Joos heeft 25 jaar lang in India gewoond, samen met haar man en drie kinderen. Zij maakt deel uit van mijn laatste boek over geëmigreerde vrouwen – een reis in de wereld van eenendertig vrouwen – en wil op basis van haar ervaring in India iets betekenen voor de school in Bardia. Als muzikaal geschoolde heeft zij op vele fronten creatieve activiteiten ontplooid voor kinderen in Bangalore en New Delhi. Nu zij terug is in Nederland en stukje bij beetje haar weg weer heeft gevonden kriebelt het toch steeds weer om dit stuk van haar leven niet helemaal overboord te gooien. En zo gebeurde het dat zij vroeg om twee weken te kunnen aansluiten in Bardia en wij samen vanuit Delhi via Kathmandu naar Bardia zullen afreizen. Vooraf bezoekt zij vriendin in India. Gezien enkele eerdere ervaringen kies ik niet meer voor een gezamenlijke reis, daarover wordt toch te licht gedacht. Aan beloftes alleen heb ik niet zoveel, dat is te vrijblijvend gebleken en kost energie die ik hard nodig heb. Ik trek mijn eigen plan en iemand mag daarbij aansluiten. Een goede middenweg, daar sta ik nog steeds voor open. Hoe lang ik daarna zelf in Nepal zal blijven hangt af van onbekende factoren. Dat is het mooie aan een enkele reis, ik kan inkorten of verlengen naar eigen inzicht. Afgelopen maart was ik een week in Athene. Hoofddoel was een bezoekje aan mijn nichtje Frederiek - dochter van broer Anton en schoonzus Inez - die daar al enkele jaren woont met haar Griekse vriend Giorgos. Hun kleine appartement is niet geschikt voor extra gasten, dus ik koos voor een AirBnb in de buurt. Maar we hebben elkaar elke dag vele uren kunnen ontmoeten, beginnend vanaf een uitgebreide lunch. ’s Ochtends kon ik werken aan mijn schrijfproject, een mooie betaalde opdracht die is ontstaan vanuit mijn laatste boek. ’s Middags uitgebreid lunchen op pittoreske plekjes, op z’n Grieks, rustig aan dus. Vanaf de eerste dag was ik verliefd op dit aards paradijs. Extra mooi was het toevallige bezoekje van Frederieks zus Noraly, mijn petekind, die samen met haar kersverse vriendDaan ook een aantal dagen Athene bezocht. Heerlijk gezelschap, met vele boeiende gesprekken. Ik houd van deze verbinding met diverse generaties. Wat beweegt jonge mensen nu echt? Praten mét elkaar in plaats van over elkaar, daarmee komen zoveel nieuwe inzichten vrij. Nieuwe hoop en vertrouwen dat deze moeilijke tijden misschien toch weer kunnen keren. Frederiek en Giorgos ontmoetten elkaar zeven jaar geleden op de Rietveld Academie in Amsterdam en leiden nu een leven als kunstenaar. Dat is meestal geen vetpot, maar wel een overtuigde keuze. Nu zit Frederiek voor een kunstproject een maand lang op IJsland, Giorgos voor twee maanden voor een langdurig project in Zweden. Griekse warmte ingeruild voor noordelijke frisheid, mét inspiratie en midzomernachten, dat wel. Hun appartementje staat dus leeg. Zij zouden graag zien dat dit bij hun afwezigheid regelmatig wordt bewoond door bekende mensen. Aan iemand als ik hoef je zoiets niet verder uit te leggen. En ook niet aan iemand als Sandra. Die verbinding was snel gemaakt. Nu ik al geruime tijd samenwerk met mijn vriendin Sandra, zij als webdesigner en ik als tekstschrijver/copywriter, is dit dé kans voor een zogenaamde workation. Werk gecombineerd met het genot van vakantie. Sandra is ook een gedreven reiziger en momenteel bezig met de groei van haar onderneming als webdesigner. Eerder kampeerden we al elke zomer een aantal dagen samen en combineerden sport, bourgondisch genieten en serieuze plannen met elkaar. Over enkele dagen vertrekken we naar Athene om in het centraal gelegen appartement van Frederiek en Giorgos een week lang te werken en genieten van het goede leven. Een of twee beklimmingen van de Lykavitos staan op het programma. Vooral vóór zonsopkomst en na zonsondergang de moeite waard, omdat de zoete beloning van een compleet stadsvergezicht op je wacht, vanaf een bourgondisch terras. Na mijn terugkeer uit Athene zal ik vertrekken naar Drenthe, waar vrienden Willeke en Be mij hebben uitgenodigd voor het Globetrottersweekend. Willeke heeft diverse kookcursussen gevolgd in India en bij Sonja een online cursus Nepalees koken. Zij gaat tijdens dat weekend Nepalees koken voor al die globetrotters, met de opbrengsten voor Bardia. Ik zal daarbij een presentatie geven over mijn ervaringen daar, misschien wel in sari. Hoe dan ook, een prachtige verbinding. Willeke en Be zijn jarenlang wereldfietsers geweest en ik mag in juni een donatie in ontvangst nemen via hen, voor Bardia. Op dat moment is fietser Marc Kuijn al enkele weken onderweg, maar nog vele maanden verwijderd van zijn eindbestemming Bardia. Ook een jong persoon met prachtige idealen. Als ik in oktober in Bardia arriveer zal hij nog elders in Azië rondfietsen, maar hem te kunnen volgen is al zo mooi. En zo is het cirkeltje weer bijna rond. Half augustus zal ik samen met vriendin Toos Olivers, ook verbonden aan Bardia, met veel gedoneerde spullen op de vlooienmarkt van Roosteren staan. Opbrengsten bestemd voor Bardia. Jullie zijn dus aardig bijgepraat over mijn plannen. Ik hoop velen weer te mogen trakteren op nieuwe avonturen en zal hierbij ook de website vermelden van Marc Kuijn. Tot een volgende keer, vanuit… Een warme groet, Mieke Fundraise for Bright Futures – Marc's Bike Escapade (marckuijn.nl) Van DONDERDAG 30 MAART tot DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU. EEN WEEK BIJ DE OUDERS VAN MANISH . DONDERDAG 30 MAART: 1ste dag Rond 10.30 uur brengt Keshab mij naar MAKALU PETROL POMP IN KALANKI waar Manish vader ook naar toe zal lopen. Het is druk op de weg want hier is de spitstijd tussen 10.00 uur en 11.00 uur 's ochtends omdat dan de scholen en kantoren beginnen. Manish vader staat er al en hij stapt ook in de auto, waarna Keshab ons afzet bij hun huis De familie verwelkomt mij hartelijk. Ik krijg weer de kamer van Manish om te slapen. Terwijl we buiten plaats nemen op de schommelbank word ik verwent met lekkere vruchten , chapati met omelet en diverse drankjes. Ik zie nu voor het eerst de 8 maanden oude baby van Manish broer en schoonzus. Het is een mooi meisje met grote bruine ogen. Aan het eind van de middag maken Manish moeder en ik een lange wandeling in de mooie omgeving. Ze wonen op een heuvel met een prachtig uitzicht op de Kathmandu vallei . Als de zon schijnt is het warm , maar zodra de zon ondergaat koelt het af en moet je een vest aandoen of naar binnen gaan (en soms onder de dekens kruipen want binnen is het dan ook vaak koud). Inmiddels zijn Manish zus en broer ook thuis gekomen na hun werk. Rond 20.00 uur eten we dal bhat. Manish vader heeft zelf witte wijn gebotteld van zijn eigen druiven . Deze witte wijn smaakt heel goed. Hier drinken ze geen wijn of andere alcoholische drankjes tijdens de maaltijd, maar nà de maaltijd. Manish belt ook nog naar huis vanuit Noorwegen, waardoor de familie toch weer compleet is. Ook hier is mijn bed voorzien van een zware doorgestikte deken. VRIJDAG 31 MAART: KATHMANDU: 2de dag: Vanochtend kan ik me rond 0.8.30 uur warm douchen waarbij het water uit een slang komt. De hele familie is al uren op want ze staan al op om 0.4.30 - 0.5.00 uur. Zij bidden dan in hun eigen tempeltje , maken het huis schoon, doen met de hand de was met koud water en bereiden de maaltijden voor. Ik krijg rond 0.9.00 uur brood met kaas en omelet terwijl de rest van de fam. dal bhat eet rond 10.00 uur. Aangezien we vandaag een lange wandeling gaan maken, maken we ook een lunchpakketje klaar om mee te nemen. Zelfs gekookte eieren, fruit en een kan koffie gaan mee. We gaan wandelen naar de witte monastery/klooster boven op de berg. Ook Manish moeder loopt mee in haar in Noorwegen gekochte westerse kleren. Ik doe mijn bergschoenen aan en neem een paraplu mee en een poncho want er is regen voorspelt. Om 10.00 uur vertrekken we van huis en lopen eerst naar het land van Manish vader. De regering gaat naast de rivier een weg aanleggen en daarom hebben ze een muurtje gemaakt naast de rivier zodat het land niet meer kan overstromen. Het stuk land voor de weg heeft hij gratis moeten afstaan aan de regering, maar door de aanleg van de weg wordt het resterende deel van de grond meer waard, zodat hij het later hopelijk tegen een goede prijs kan verkopen. Nu heeft hij de grond verhuurt aan iemand die hierop groenten teelt. Daarna lopen we door naar het WITTE KLOOSTER boven op de berg. Hiervoor moeten we flink klimmen via een pad wat gedeeltelijk door het bos voert. De prestaties van Manish ouders vallen me 100% mee, al is zijn vader wel een beetje kortademig bij het klimmen en is zijn moeder bang bij het afdalen. Rond 12.00 uur komen we aan bij het WITTE KLOOSTER. Maar we hebben pech want we mogen het niet bezichtigen. Ook het klooster ernaast was niet toegankelijk. Daarna gaan we naar een HINDOESTAANSE TEMPEL , hier gaan we op een trappetje picknicken. De duiven eten ook lekker mee. Daarna komen we terecht bij een grote steen en een monnik Kailash Baba ( ?) die 3x geïncarneerd is en koning is, zegt hij. Hij is ook al in Nederland geweest op kosten van gesponsord geld en zijn vrouw woont in Nederland. Hij legt de afbeeldingen op de steen uit en geeft de website van deze steen en zijn geschiedenis aan ons door. Daarna lopen we ,via de weg, langzaam verder naar beneden en door de vallei terug naar hun huis. Overal worden daar hele grote huizen gebouwd. Om 15.30 uur zijn we thuis. Jammer genoeg regent het gedurende het laatste half uur van onze wandeling. 's Avonds eten we weer dal bhat en halen herinneringen op van de week in Nederland die veel indruk op de familie heeft gemaakt. ZATERDAG 1APRIL: KATHMANDU: 3de dag: Vandaag lopen Manish ouders en ik naar de kabelbaan van CHANDRAGIRI HILLS. Daar naar toe is het al 2 uur lopen. De weg gaat overwegend omhoog, deels over een verharde weg en deels over een onverharde weg en over bouwterrein. We moeten zelfs een beekje oversteken en over een muurtje klimmen. Bij het bergstation van de kabelbaan staat een lange rij met wachtende mensen . Het is zaterdag, de enigste vrije dag in de week in Nepal, en veel mensen gaan dan een dagje uit. Een normaal ticket kost hier 800 NPR (€5,61), maar ik als buitenlander betaal 2600 NPR (€18,15 ( dit is meer dan 3x zoveel), en omdat ik ouder ben dan 60 jaar krijg ik korting van 400 NPR, maar dan moet ik alsnog €15,36 betalen. De gondel overbrugt een afstand van 2,5 km en duurt 9 min vgl. de beschrijving maar volgens mij duurt hij minstens 15-20 min. We zitten met 8 pp. in de kabelbaan. Als je naar beneden kijkt zie je alleen maar grote huizen in de Kathmandu vallei. Boven op de Chandragiri heuvel (2551 m) staat de Hindoeïstische tempel van Bhaleshwor Mahadev . Hij vervult de wensen van iedereen die hem eer komt bewijzen. Al gauw begint het te regenen, maar boven ligt er een laag sneeuw. Hier bevindt zich ook een pretpark, een conferentie centrum en de mogelijkheid om zeppelin te doen. Doordat het regent gaan we op het overdekte terras van het restaurant ons lunchpakketje opeten en koffie drinken. De moeder van Manish heeft haar maandelijkse vasten dag en mag alleen fruit en popcorn eten. Het hele dal is in nevel gehuld en er is totaal geen uitzicht naar de omgeving en het is koud. Iedereen staat te schuilen waar het mogelijk is. Na een beetje rond gelopen te hebben met paraplu en poncho besluiten we terug naar beneden te gaan met de kabelbaan. Ook nu staat er weer een lange wachtende rij. Het is koud, winderig en het blijft regenen. Om 16.00 uur zijn we beneden. Daar nemen we de bus naar Kalanki en vervolgens een tuktuk naar huis, waar we op elkaar gepakt zitten met 7 personen. Helaas is het binnenshuis ook koud, zonder kachel, en daarom kruip ik maar onder de dekens. ' s Avonds belt Manish weer op en kan hij met de hele familie praten. ' s Avonds eten we pas om 20.30 uur: kip, rijst, pickles, sperziebonen met aardappel. Daarna evalueren we de dag. Iedereen is het er over eens dat de dag verpest is door de regen, maar de wandeltocht en gondelbaan en de tempels waren de moeite waard. ZONDAG 2 APRIL: KATHMANDU: 4de dag: Vanochtend is er weer tot 9.30 uur" power cut" d.w.z. geen elektriciteit en internet. Om 13.00 uur lopen Manish moeder en ik naar Karnaki waar we Manish vader treffen. Gezamenlijk gaan we dan met twee bussen naar het TAUDAHA MEER. Het is een klein meer in de buitenwijken van Kathmandu. TA betekent slang en DAHA betekent meer. Volgens de mythologie sneed een mythische personage Manjushree de heuvel in het zuiden van de vallei af, waardoor het water van het enorme meer kon wegvloeien , waardoor land en Kathmandu ontstond. In dit meer zwemmen ontzettend veel grote en kleine vissen . Hier mag niet gevist worden waardoor het aantal vissen almaar toeneemt. Ze houden van visvoer en komen dan met een honderd tal naar het wateroppervlak. Ook wij voeren deze vissen met het gekochte voer en lopen om het meer wat een oppervlakte heeft van 4,63 km2. Hier gaan we ons lunchpakketje opeten : chapatis met een gebakken ei. Daarna lopen we naar het Manju Shree Park. Hier zien we ,vanaf de brug over de Bagmati rivier, de Chobar kloof = het resultaat van de Tibetaanse heilige Manjushree die vgl. de legende met een enorm zwaard de Chobhar-kam doormidden sneed waardoor het water van het meer kon weglopen. Jammer genoeg kunnen we niet de grotten in. We bezoeken hier ook de JALBINAYAK ( Ganesh) tempel. Vervolgens lopen we richting het centrum waar we de bus pakken naar Karnaki. En daar weer de tuktuk naar huis. We hebben geboft want als we naar boven rijden rond 17.00 uur gaat het regenen, terwijl ze voorspelt hadden dat het al om 15.00 uur zou gaan regenen. Thuis aangekomen bel ik het thuis front op en hoor het laatste nieuws. Na het eten praat ik weer gezellig na met de mannen in huis. De vrouwen liggen dan al in bed of spelen met de baby. MAANDAG 3 APRIL : KATHMANDU: 5de dag. Vandaag zijn er problemen met mijn toilet (die water lekt op de vloer) en met de douche. Er zit te weinig water in de watertank waardoor de geiser niet aanslaat en er te weinig water uit de slang komt. Daarom was ik vandaag alleen mijn gezicht aan de wastafel. Het is vandaag zonnig en iets helderder dan de vorige dagen. Om 10.45 uur komt de bestelde tuktuk voor de deur. Hiermee rijden we de berg op naar Nagarjun en passeren de Hasantar Gumba nunnery , welke we niet kunnen bezoeken. In het Switzerland park bezoeken we een nieuwe tempel die beeldjes bevat van andere tempels die tijdens de aardbeving verwoest werden. Hierin staat een godin die op een leeuw staat. Daarna rijden we verder met de tuktuk naar Chandragir in Dahachok waar op een plein het gouden beeld staat van Kalu Pandey (1713 -1757) die van Nepal één staat heeft gemaakt. Boven in de uitkijk toren hebben we een mooi uitzicht over de omgeving. Daarna gaan we naar een restaurant met een schommelstoel, waar we op het terras wat drinken. Vervolgens lopen we een aantal trappen naar beneden waar we INDRADAHA bezoeken= een Hindoestaanse tempel in Chandragiri. Volgens de legende kwam koning Indra uit de hemel op een olifant met een gouden ketting om en baadde in Indradaha. Daar in de buurt eten we een deel van de gekochte appels, mandarijnen, druiven en bananen op. Vervolgens lopen we verder naar beneden en maken weer een stop bij een Guesthouse waar we gaan lunchen: gefrituurde aardappelpuree, chapatis met omelet en komkommer schijfjes en druiven na. We kunnen lekker buiten zitten. Terwijl we weer verder naar beneden wandelen, zien we vele groenten kassen, champignon tunnels en velden met tarwe. Een paar honderd meter voor hun huis ontmoeten we weer de tuktuk rijder van de heenweg, die ons een gratis ritje naar huis aanbiedt. DINSDAG 4 APRIL : KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is nog steeds niet mogelijk. Vandaag heeft Manish's vader een vrienden dag en wij ( Manish moeder en ik) mogen mee. Na het ontbijt lopen we eerst naar Karnaki en gaan vervolgens met een bus naar de plaats waar een minibus ons opwacht. Hier ontmoeten we de hotel- vrienden en rijden naar hotel restaurant DOLMO TARA COTTAGE in Nagarjun. Een van de hotel - vrienden heeft een boek geschreven over de verschillende trekkingen in Nepal. Er worden hiermee diverse groepsfoto's gemaakt. Het is vooral een gezellige dag voor de hotel- vrienden, maar Manish moeder en ik hangen er maar een beetje bij. Het ontbreekt ons echter aan niets want de hele dag wordt er gegeten en gedronken. Diverse keren ga ik een wandeling maken in de mooie bergachtige omgeving en vermaak me met het lezen van diverse medische artikelen. Rond 17.00 uur stappen we op. Ik ben blij toe, want alleen maar zitten, eten en een stukje lopen is erg afgezaagd. Een man is hartstikke dronken en moet ondersteund worden. Er zijn er ook enkele die iets minder aangeschoten zijn. Met de minibus worden we afgezet bij Karnaki. Daar staat toevallig weer de blauwe tuktuk met de bekende chauffeur. Hij brengt ons naar huis. Hij zou graag in Nederland taxi chauffeur willen zijn, maar het is moeilijk om een visum te krijgen. WOENSDAG 5 APRIL: KATHMANDU: 6de dag. Er is nog steeds te weinig water, dus douchen is ook nu nog steeds niet mogelijk. Vandaag mag ik een cursusdag bijwonen over het gebruik van SINGING BOWLS, welke wordt gegeven door Shree Krishna Shahi in de buurt van de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU(NATH). De SINGING BOWLS zijn Tibetaanse klankschalen die trillen en bij het bespelen een rijke, diepe toon voortbrengen. Het bevordert ontspanning en biedt helende eigenschappen, wordt gezegd. Ze worden o.a. gebruikt bij meditatie beoefening, yoga en muziektherapie. Het is een cursus van 3 dagen waar cursisten van over de hele wereld op af komen. Het was best leuk om te zien, maar ik zal nooit een cursus hierin gaan volgen, want als fysiotherapeut ben ik meer mechanisch en fysisch ingesteld. Om 14.00 uur mag ik ook deelnemen aan de gezamenlijke lunch, buiten, bestaande uit rijst, groenten , curry en dal en bananen toe. Daarna gaan de cursisten door met hun cursus maar ik heb het wel gezien. Er zijn verschillende cursisten die een set van 7 "singing bowls" kopen voor $1000. Veel geld, vind ik. Daarna lopen Manish vader en ik naar de MONKEY TEMPEL / SWAYAMBHU. Om het complex te bereiken moeten we heel wat trappen opklimmen. Als buitenlander betaal ik 200 NPR en de Nepalezen niets. Het complex bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels. Op de stoepa zijn Boeddha's ogen en wenkbrauwen geschilderd. Tussen hen is de nummer één ( Nepal schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisattva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel oprichtte waarop de stoepa staat. Swayambhu is een van de oudste religieuze plaatsen in Nepal (van 500 jaar na Christus). Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Ik ben hier al meerdere keren geweest en nam hiervoor meestal de zij ingang waardoor ik gratis binnen kon komen. Daarna gaan we, via een park, naar een ander deel waar 3 hele grote gouden Boeddha beelden staan. Rond 16.00 uur gaan we met de bus en tuktuk naar huis. Onderweg koop ik een chocolade taart omdat het mijn laatste avond is in huis van de familie. Manish broer heeft wodka en een fles rode wijn gekocht. Om 19.30 uur staan verschillende snacks op tafel zoals kroepoek, en nog een soort chips, schijfjes komkommer en wortels met een groen sausje, schijfjes appel en gebraden kipstukjes. En daarna komt de dal bhat op tafel. Ik bedank hiervoor want ik heb al genoeg gegeten. Vervolgens komt de chocolade taart op tafel. Ik moet hem aansnijden en verdelen. Manish vader en moeder voeren me dan met een lepeltje van mijn eigen taartstukje ( traditie in Nepal). We praten gezellig na en ik bedank hun voor de geslaagde week die ze mij hebben bezorgd. Ze hebben alles gedaan om het mij naar mijn zin te maken. DONDERDAG 6 APRIL; KATHMANDU; VAN MANISH HUIS NAAR RUPA EN KESHAP Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar helaas gaat dat feestje aan mij voorbij. Omdat douchen ook vandaag niet mogelijk is krijg ik van Manish vader een emmer met heet water en een bakje waarmee ik het water over me heen kan gooien. Een aardig alternatief! Na het ontbijt neem ik afscheid van de familie en Manish broer brengt me met de motor naar Koteshwor. Daar bezoek ik de winkel van Manish schoonvader. Hij was verrast om me te zien. Daarna brengt Manoj me naar het huis van Keshab en Rupa, al had ik liever het laatste stuk naar huis gewandeld. Als ik voor de poort sta blijkt hij gesloten te zijn. Ik stuur Rupa een "message" waarna Keshab open komt doen. Rupa ligt ziek in bed heeft koorts en heeft pijn over haar hele lichaam. Ik pak mijn tas uit en zet wat vuil wasgoed in het sop. Daarna ga ik schrijven en lezen op het dakterras. In de loop van de middag ga ik een stuk wandelen in de omgeving en meteen op zoek naar cadeautjes voor de familie van collega Ramesh in Bhaktapur, waar ik komend weekend op bezoek ga. De avond verloopt rustig. VRIJDAG 7 APRIL; van KATHMANDU naar BAKHTAPUR Rupa voelt zich vandaag iets beter en poetst zelfs een beetje haar huis. Omdat ik vandaag en morgen uitgenodigd ben bij collega Ramesh in Bhaktapur ga ik om 12.00 uur met mijn grote en kleine rugzak lopend naar het Orthopedisch ziekenhuis. In de keuken staan de kipstukjes al te pruttelen. Ik word bij een aantal patiënten geroepen waar mijn Nepalese collega's niet uitkomen. Rond 14.00 uur gaan we gezamenlijk lunchen in de keuken van de afdeling. Omdat het vandaag vrijdag is en een vrouwelijke collega afscheid neemt, bestaat de lunch uit stukjes gebraden kip en "beaten rice" (geslagen of platte rijst). Het is altijd gezellig met z'n allen in de keuken. Daarna behandelen we nog een paar patiënten en rijden Ramesh en ik op de motor naar Bhaktapur. We rijden eerst naar zijn fysio kliniek . Hij heeft 2 assistenten die 3 uur 's ochtends werken en 3 uur 's middags en Ramesh is dan deels ook in zijn kliniek, vóór en ná zijn werk in het orthopedisch ziekenhuis aanwezig .De patiënten vinden het heel bijzonder als ik Dr. Francisca de kliniek komt bezoeken en des te meer als hij zegt dat ik erg goed ben. Ook hier vragen patiënten om mijn advies. De patiënten zijn lovend over Ramesh en in zijn kliniek hangt een goede sfeer. Om 18.00 uur gaan we op de motor naar Ramesh huis. Daar woont hij in een grote woning met zijn vader en moeder, zijn broer en schoonzus en hun dochter van 5 jaar, en zijn vrouw en hun dochter van 6 jaar ( d.w.z. morgen 8 april is ze jarig en wordt 6 jaar). Ze is vandaag een beetje ziek, hangerig en heeft lichte koorts. Daarna gaan Ramesh en ik op zoek naar een fiets voor mij, want het plan is om morgen te gaan fietsen van Bhaktapur naar Nagarkot. We gaan naar 2 fietsen winkels, maar in beiden hebben ze geen dames fiets, alleen hebben ze heren mountain bikes met een hoge stang / instap. Ik wil hierop niet fietsen want als ik plotseling moet stoppen ben ik bang dat ik val. Uiteindelijk heeft Ramesh een alternatief voor morgen. Collega Suraj komt me ophalen bij Ramesh huis en dan gaan wij samen met de motor naar Nagarkot. Ik slaap op een slaapkamer op de 1ste verdieping met een 2 pp bed. 's Avonds gaan we in de gemeenschappelijke kamer zitten met een grote T.V.. Ramesh vader is in het wit gekleed omdat een familie lid is overleden en daarom moet hij 1 jaar witte kleren dragen. De 2 meisjes van 6 en 7 jaar proberen hun geleerde Engels op mij uit: "what is your name, surname, What is your favorite food, vegetables, country" etc. Op de T.V. zien we een video over het "Bisket Jatra festival" wat plaats vindt in Bhaktapur op het Nepalees nieuwjaarsdag ( in 2023 is dat op 14 april).Dan wordt een enorme strijdwagen met de god Bhairav door de straten getrokken van Bhaktapur, eindigend met de wagenslag bij Khalna Tole in Bhaktapur. Ondertussen verschijnen er schalen met schijfjes wortels, radijs en pinda's op tafel. Ik krijg een glas wijn en de anderen drinken wodka. Daarna komt er een grote schaal met gebraden kipstukjes. (Dit noemen ze hier snacks).Daarna komt de hoofdmaaltijd op tafel nl. dal bhat, maar ik zit vol en bedankt hiervoor. Rond 22.15 uur haakt iedereen af. Ramesh laat mij nog hun hele huis zien bestaande uit 4 verdiepingen en nog een groot dakterras. Daarna ga ik ook naar bed. ZATERDAG 8 APRIL: BHAKTAPU, NAGARKOT, KATHMANDU Om 0.7.00 uur klopt Ramesh op mijn deur, want hij vertrekt met 3 vrienden op de fiets naar Nagarkot. Inmiddels heb ik een "message" ontvangen van collega Seraj dat hij me rond 0.9.00 uur komt ophalen. Daarna ga ik me douchen en ontbijten. Ramesh schoonzus heeft voor mij een Westers ontbijt klaargemaakt: 2 sneetjes brood met omelet en koffie. Beneden in de kamer zitten nu ook Ramesh broer en zijn schoonzus. Zijn broer heeft zijn master studie gedaan in Duitsland, maar ook in Portugal en Argentinië heeft hij gestudeerd. Hij houdt zich nu bezig met het ontwikkelen voor schoon water in Nepal. En zijn schoonzus is onlangs in Nederland geweest om haar vriendin te bezoeken. Collega Seraj komt me rond 0.9.15 uur ophalen en we rijden op zijn motor naar Nagarkot (2195 m ) Ramesh en zijn vrienden zitten bij Guesthouse Jungle Crown . We praten even met hun, maar ze moeten al gauw weg. Wij wachten vervolgens op Seraj jeugdvriend en Seraj's vrouw. Daarna gaan we wandelen naar de waterval MUHAN POKARI in Nagarkot. Ik had mijn sandalen aangedaan en had beter mijn bergschoenen aan kunnen doen. Ook had ik last van mijn linker knie waardoor ik niet zo lekker liep. Bij de waterval zijn Ramesh en zijn vriend in het ijskoude water gedoken , maar ik vond het veel te koud. We hebben veel foto's en video's gemaakt. Daar verschijnen nog 3 Franse jongelui die in Azië een aantal landen bezoeken waaronder Nepal. Een van de vrouwen gaat topless het water in, en alle Nepalezen zijn met stomheid geslagen, want in Nepal is dat zeer ongebruikelijk. Daarna zijn we verder gelopen naar de 2de waterval. Daar gaat niemand meer het water in. Op de terug weg loop ik nog even over de nieuwe hangbrug over het ravijn, die met nieuwsjaardag op14 april wordt geopend. Ramesh durft voor geen goud over deze brug te lopen. Daarna lopen we terug naar het restaurant Jungle Crown, waar we gaan lunchen : dal bhat op een zilveren schaal . Lekker en erg verzorgd ! Daarna rij ik met Seraj op de motor terug naar Ramesh huis, terwijl Ramesh zelf terugrijdt op de fiets. Wij zijn iets eerder bij zijn huis. Ik pak mijn rugzak, neem afscheid van Ramesh en zijn familie en rijden naar Kathmandu. We gaan eerst bij de nieuwe fysio. kliniek van Seraj langs ,want ik wil hem graag zien . Het is een grote kamer met 3 massage banken, een hometrainer en apparaten . Daarna brengt Seraj me naar de "football ground" in Pepsi Cola waar zijn vrouw en jeugdvriend op hem wachten. We nemen afscheid en ik loop naar huis. Ook nu zit de poort op slot en stuur ik een "message" naar Rupa om de poort open te doen. Babu komt dan naar beneden en opent de poort. Dan blijkt dat Rupa nog steeds ziek is en in bed ligt. En Keshab is naar een familielid. Ik ga op het dakterras zitten tot 17.30 uur, waar ik ga schrijven en lezen. De 3 zussen van Keshab komen hun moeder( ama) en Rupa bezoeken. Om 19.00 uur gaan we eten. Rupa zit ook aan tafel en eet bijna niets. Ze heeft ook geen smaak. Ik stel voor een corona test te doen , maar ik begrijp de beschrijving niet en daardoor moet ik haar teleurstellen. ZONDAG 9 APRIL; KATHMANDU - Koteshwor bij RECHINA'S OUDERS Rupa voelt zich vandaag iets beter, heeft nu geen hoofdpijn meer en haar smaak is terug. Vanochtend was ik mijn paarse rugzak met de hand. Aangezien het hier nu warm is, is hij op het dakterras snel droog ( i.t.t. in Nederland). Ook ga ik wat cadeautjes kopen voor Regina's ouders ( Manish schoonouders) waar ik eind van de middag naar toe ga. Rond 16.00 uur ga ik lopend naar KOTESHWOR, waar ik met Regina's ouders afgesproken heb bij het politiebureau. Ik volg de route van Maps.Me die gaat via een pad door het landbouw gebied en bouwterrein en langs de landingsbaan van de luchthaven. Ik doe er 45 min. over. Daar aangekomen rijden we op de scooter naar hun huis. Ze wonen in een mooi groot huis met 4 verdiepingen en 2 dakterrassen met potplanten, druiven en tomaten en zonnepanelen. Mijn slaapkamer bevindt zich op de 1ste verdieping. Ik vraag me af wat ze wel niet gedacht zullen hebben toen ze in mijn huis kwamen logeren, wat een stuk kleiner is dan hun huis. Aangezien Regina's ouders ( bijna) geen Engels spreken hebben ze ook een nicht en neef uitgenodigd die alles vertalen van Engels naar Nepalees en andersom. Ze doen alles om het mij naar mijn zin te maken. Regina's moeder, samen met haar zus, bereiden de maaltijd(en) in de keuken . Eest krijg ik koffie met koekjes, en om 18.00 uur een noedelgerecht en om 21.00 uur beaten rice, gebraden kip stukjes, pinda's , groenten en rauwkost. Het smaakt erg goed, maar ze willen alsmaar meer eten op mijn bord scheppen. De tijd vliegt om en we gaan pas om 12.00 uur naar bed. MAANDAG 10 APRIL: KATHMANDU : Van KOTESHWOR NAAR PEPSI COLA IN KATHMANDU Om 0.8.00 uur ga ik in de keuken ontbijten. Iedereen is weer aanwezig, incl. de nicht en neef en de zus van Regina's moeder. Het ontbijt bestaat uit gebakken bruin brood met omelet en een Amerikaanse donut, schijfjes komkommer, tomaat en aardbeien van eigen dakterras en koffie. Ook een andere neef komt langs. Deze jongen heb ik 3 of 4 jaar geleden fysiotherapeutisch behandeld in het orthopedisch ziekenhuis wegens zijn voetklachten. Gelukkig zijn die nu over en gaat hij over 14 dagen naar Engeland voor 2 jaar waar hij de master studie bedrijfskunde gaat doen. Een hele uitdaging voor een jongen die nog nooit in het buitenland is geweest. Rond 10.00 uur neem ik afscheid van de familie en loop met Regina's vader mee naar zijn winkel. In die omgeving zijn veel winkels. Ik slaag erin om een cadeautje te kopen voor mijn IJsselsteinse buurmeisje die inmiddels 2,5 maand oud is en een nieuwe kleine rugzak voor mij voor een mooi prijsje. Daarna loop ik weer in 45 min. naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. Het is zonnig en behoorlijk warm (28 graden).De ouders van Regina's wilden me met de scooter naar huis brengen , maar daar doen ze mij geen plezier mee. Rupa is blij om me weer terug te zien. Langzaam maar zeker knapt ze op en is weer in staat om de binnenplaats te schrobben. Ik ga verder met mijn reisverslag want het moet af zijn over 2 dagen als ik weer naar huis ga. Na het avondeten praten we over het Hindoeïsme en de diverse goden die vereerd worden. De verhalen die hierover geschreven en verteld worden klinken mij soms ongeloofwaardig in de oren. Ik ben waarschijnlijk te nuchter hiervoor. DINSDAG 11 APRIL: KATHMANDU Vannacht had ik weer meer last van mijn linker knie. Dat valt tegen want ik dacht dat het minder werd. Om 0.8.45 uur is al het ontbijt: boekweit pannenkoek, gebakken aardappelstukjes, gebakken ei, fles kalebas en gebakken champignons. Ik krijg bericht dat ik vandaag al online kan inchecken voor mijn vlucht terug naar Nederland. Na dit gedaan te hebben vraag ik Jan, via WhatsApp, of hij me van Schiphol komt ophalen, want dat had hij aangeboden. Daarna was ik mijn fleece jacket en jas met de hand en hang het op op het dakterras. Hier zijn ze in een paar uur droog en thuis duurt dat dagen. Vervolgens ga ik lopend naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van de fysio collega's. Zoals altijd is het gezellig. Ze vragen me met klem om volgend jaar weer terug te komen en beloven me om dan een damesfiets voor mij te huren. Thuis controleer ik mijn Nepal verhalen die ik ga plaatsen op mijn website. Het is mijn laatste nacht dat ik hier slaap. WOENSDAG 12 APRIL: KATHMANDU Het was maar een korte nacht, want door problemen met het plaatsen van mijn verhalen op mijn website, ging er heel wat mis. Allereerst moest ik het in tweeën splitsen omdat het te lang was. Daarnaast moest ik het verslag weer helemaal controleren en corrigeren want heel wat woorden waren samengevoegd. Daarom lukte het net vóór 12.00 uur 's nachts om deel 1 te plaatsen. Deel 2 doe ik vanochtend. Hopelijk lukt het ook nog om de foto's erbij te zetten. Verder ga ik vandaag mijn koffer gereedmaken. Rupa heeft voor mij een pittig kruiden mengsel gemaakt om mee te nemen, want daar ben ik gek op. Manish vader zou weer masala thee voor mij maken, maar hij is het waarschijnlijk vergeten, want ik heb nog niets gezien. Verder ga ik kijken of ik nog wat kan kopen van mijn laatste roepies. Ik denk dat ik hiervoor weer naar Koteshwor ga lopen, want daar zijn veel winkels en het is een leuke wandeling daar naar toe. Het wordt vandaag weer warm nl. 29 graden en zonnig. De komende dagen wordt het nog warmer nl. meer dan 30 graden. Vanavond brengt Keshab me naar de luchthaven waar ik om 22.30 uur moet zijn (3 uur voor de vertrektijd van 0.1.25 uur). En dan ga ik Nepal weer verlaten en mijn eigen huisje opzoeken. Ik probeer wat van het mooie weer mee te nemen, want dan is de overgang niet zo groot Vluchtgegevens: TOT SLOT: Dit waren dan weer mijn belevenissen in Nepal. Mijn gastgezin wil dat ik met dashain (=een religieus Hindoe feest) dat 24 oktober 2023 begint , terugkom naar Kathmandu. Maar ik beloof niets, tegen die tijd zien we wel. Voorlopig ga ik thuis eerst nagenieten van deze vakantie aan de hand van de gemaakte foto's en video's. En daarna genieten van de Nederlandse lente en zomer. Groetjes van Francine Hallo allemaal , Mijn reis van 4,5 maand zit er bijna op. Heel jammer, maar ik heb ervan genoten. Na 2-3 jaar corona, en verre reizen maken niet mogelijk was, vroeg ik mezelf af of ik , gezien mijn leeftijd, nog wel in staat was om zo'n uitdaging aan te gaan. Gelukkig heb ik mij niet laten overdonderen door deze twijfels en gewoon mijn reisplannen uitgewerkt en op pad gegaan. En ik kan zeggen dat het een goede beslissing was, want het was weer geweldig om in mijn eentje te reizen in Centraal Amerika, Suriname en Nepal. Volgend jaar ga ik weer, als mijn gezondheid het toelaat. Hieronder kunnen jullie weer mijn belevenissen in Nepal lezen. Het was weer echt thuiskomen, maar minder avontuurlijk dan in Centraal Amerika en Suriname DEEL 1: VAN 13 MAART TOT 30 MAART 2023 Maandag en dinsdag:13 en 14 maart; van PARAMARIBO -VIA NEDERLAND - NAAR NEPAL: Maandag 13 maart: Paramaribo Ik ben al vroeg wakker. Ik had vannacht geen kamergenoten op mijn kamer. Om 0.6.00 uur sta ik op en ga me douchen en mijn haren wassen. Ik had gehoopt, nu mijn verslag van Suriname op mijn website te zetten , maar ook nu ligt het internet eruit. Balen, ben ik daarvoor zo vroeg opgestaan?! Maar gelukkig kan ik al om 0.7.00 uur beneden gaan ontbijten. Daarna is het internet hersteld en zet ik mijn verslag op mijn website. Vervolgens ga ik snel mijn laatste inkopen doen in het centrum o.a. een CD met Surinaamse muziek , een aantal cadeautjes en bananen met mijn laatste SRD's. Ik haast me terug naar het hostel want ik moet officieel om 11.00 uur uitchecken. De receptioniste bestelt voor mij een taxi naar luchthaven Johan Adolf Pengel in Sanderij , welke ik betaal met een deel Amerikaanse dollars en een deel Surinaamse dollars. Zo ben ik al mijn SRD's op een goede manier kwijt. De chauffeur staat om 12.45 uur al voor mijn neus . Hij is geboren in Nederland , zijn ouders komen uit Suriname. En toen hij 11 jaar was is hij samen met zijn ouders terug gegaan naar Suriname, waar hij gelukkig is en een taxi bedrijf heeft. Hij zegt dat het in Nederland veel moeilijker is om iets op te zetten omdat er zoveel regels zijn en controle (i.t.t. Suriname waar minder regels en controle is.). Tegen 14.00 uur zijn we op de luchthaven in Sanderij ( 45 km ten zuiden van Paramaribo). Er staat een lange rij bij de incheckbalie en ook bij de douane en scanner van de handbagage. Het lijkt wel of veel Surinamers gaan emigreren, te oordelen aan de grote koffers die ze meenemen. Ook hier moeten horloges af en alle schoenen uit. Om 16.45 uur vertrekt het vliegtuig. Na de maaltijd probeer ik wat te slapen, wat een beetje lukt met een wijntje en een dekentje over mijn benen. Het is ruim 8 uur vliegen naar Nederland Dinsdag 14 maart: Amsterdam. Rond 0.4.15 uur worden we met licht en een broodje met gebakken ei wakker gemaakt. Om 0.5.30 uur landen we op Schiphol. Het regent en waait hier. Nadat ik mijn trolley tas van de band heb opgehaald kleed ik me op het toilet om. Voor het eerst gaat weer de lange broek aan en een trui en mijn dunne dons jack. Daarna ga ik zitten in de aankomsthal en stuur mijn familie een appje met de mededeling dat ik geland ben. Pas vanavond om 22.00 uur vertrekt mijn vliegtuig naar Nepal. Maar gelukkig kom ik deze wachttijd goed door met lezen en schrijven en bezoek van mijn nicht Jenny en vriendin Laetitia. Samen drinken we koffie op Schiphol en gaan boodschappen doen in Hoofddorp (o.a. kaas en stroopwafels voor de Nepalese families) en eten bij de Chinees. Daarna brengt Laetitia me terug naar Schiphol waar ik rond 19.15 uur weer terug ben . Ik kan meteen inchecken. Daar vroegen ze naar mijn corona vaccinatie bewijs, doch de app wil niet openen , ook niet met internet verbinding. Daarna open ik mijn tablet, maar die gaat telkens uit, waardoor ik de foto van mijn internationale vaccinatie niet te zien krijg. Dan blijkt dat mijn tablet leeg is. Wat baalde ik !! Gelukkig nam, na vele pogingen , de balie medewerkster genoegen met mijn verklaring dat ik 5 vaccinaties heb gehad. Daarna ga ik als eerste mijn tablet opladen zodat ik in ieder geval mijn vaccinatie bewijs in Nepal kan laten zien , als ze erom vragen. Daarna moet ik een stuk lopen om bij de gate te komen. Het vliegtuig moet een half uur wachten omdat Schiphol last heeft van de wind, maar om 22.30 uur gaan we de lucht in. Het is 6 uur vliegen naar Dubai . Het eten is goed aan boord van de Emiraten. In Dubai arriveren we 15 maart om ca. 0.8.00 uur. Ik kijk op het bord, maar de vlucht van 12.20 uur naar Kathmandu staat er nog niet op. Dus ik ga lekker zitten en mijn e-mails lezen. Maar om 10.30 uur staat Kathmandu er nog steeds niet op. Ik ga dan bij de informatie balie vragen hoe dat zit. Daar hoor ik dat ik de bus moet nemen, buiten, en naar terminal 2 moet gaan. Gelukkig had ik nog tijd genoeg. In 20 min. ben ik bij terminal 2. Daar moest mijn handbagage weer door de scanner: hiervoor moesten weer, schoenen uit, horloge af, waterflesje leeg, riem af, tablet en mobiel uit de tas. Weer veel mannen in witte gewaden en gesluierde hoofden. Ik vind het nog steeds heel vreemd uitzien. Om 11.30 moeten we boarden bij DUBAI AIRLINES, maar uiteindelijk wordt het 13.30 uur voordat we de lucht ingaan ( i.p.v. 12.20 uur) Ik val bijna om van de slaap. Naar Kathmandu is het bijna 4 uur vliegen. Ook hier krijgen we een goede maaltijd. We landen om 19.15 uur en het is al erg donker buiten. Douane en visum controle gaan vrij snel. Na mijn trolleytas van de band te hebben gepakt, loop ik richting de uitgang. Dan hoor ik ineens "Francisca" roepen en komen Babu en Keshab op me af ( zoon resp. gastheer).Ik herken ze meteen, al is Babu een stuk langer geworden. Ik krijg weer een nieuwe rode welkomst sjaal omgehangen en rijden met Keshab 's auto naar huis, over de voor mij bekende weg. Thuis aangekomen omhelst Rupa mij en is na bijna 3 jaar blij om mij te zien . Na wat gekletst te hebben en Kripa ( dochter) aan de telefoon te hebben gesproken , krijg ik mijn eten Dal bhat. We praten door tot 21.30 uur en dan ga ik naar boven. Ik krijg weer mijn eigen kamer. Na wat e-mails gelezen te hebben ga ik naar bed. Ook nu voel ik me onwezenlijk, het kan voor mijn gevoel, zowel dag als nacht zijn. DONDERDAG 16 MAART: Kathmandu Om 9.00 uur word ik pas wakker. Dus ik heb zo'n 10-11 uur geslapen. Ik heb wel een zwaar hoofd en voel me nog wel een beetje onwezenlijk. Ik ga me nog niet douchen want vaak is 's ochtends het water, door het zonnepaneel nog niet voldoende opgewarmd. Na me aangekleed te hebben , ga ik ontbijten. Het bestaat uit dal bhat, aardappels, gebakken ei en geroosterde boterhammen en yoghurt met banaan toe. Ik besluit om Nepalese roepies te gaan pinnen in Boudhanath en naar het ziekenhuis te gaan lopen. Rond 11.15 uur ga ik weg . De weg er naar toe is eindelijk helemaal geasfalteerd, en deels voorzien van stoepen, maar de verbindingen liggen nog open. Ook ligt er nu een wandelpad langs de Bagmati rivier, maar ook die vertoont nog een aantal open verbindingen. En de krakkemikkige bruggetjes zijn vervangen door grotere steviger bruggen . Ik loop eerst naar de ATM in Boudhanath en daarna loop ik door naar het Orthopedisch ziekenhuis. Onderweg koop ik nog wat voor bij de koffie. Al voor de ingang van het ziekenhuis. word ik herkend door 4 stafmedewerkers. Knap hoor, na me 3 jaar niet gezien te hebben en nu zonder bril !. Hij maakt nog een grapje door te zeggen " je kunt bij mij achter op de motor zitten als je naar Pepsi Cola gaat", want hij weet dat ik altijd ga lopen. Ook mijn collega's op de fysio. afdeling reageren enthousiast. Ramesh is erg veel afgevallen en toont gewoon mager doordat hij veel fietst, gezond eet en geen alcohol meer drinkt. Goma is nog met zwangerschapsverlof en heeft nu een vervangster en Alok is afwezig. De plaatsvervanger van Manish is daarentegen dikker geworden en inmiddels getrouwd. We hebben gezellig bij gekletst in de keuken. Rond 14.00 uur kondigen Mr. Prem en Purna zich aan (de gids van de peaky peak trekking). We hadden eigenlijk een afspraak om 15.30 uur thuis bij Keshab en Rupa, maar zij wonen dicht bij het ziekenhuis en vonden het gemakkelijker om naar het ziekenhuis te komen om over de trekking te praten. We gaan hiervoor in de keuken van de fysio. zitten. We spreken af dat de trekking zondag 19 maart begint t/m za 26 maart. Keshab brengt me dan zondag vroeg naar een bepaald punt in Pepsi Cola waar de lokale jeep me oppikt. In die jeep zitten meerdere mensen. Ik draag zelf mijn rugzak. Bedden en lakens en dekens zijn aanwezig op de slaapplaats. Om 15.30 uur loop ik naar huis . Ik loop eerst naar de plek waar de fysio. vervanger aangeeft waar zijn nieuw opgestarte fysio. praktijk gevestigd is, maar die kan ik uiteindelijk niet vinden . Daarna loop ik in ruim 10 min. naar huis. Bij de groenteboer om de hoek koop ik wat fruit voor mijn gastgezin en constateer dat het 2x zo duur is geworden in 3 jaar tijd. Om 19.30 uur gaan we eten : dal bhat. Ook vanavond ga ik op tijd naar bed. Vrijdag 17 maart: Kathmandu: Vandaag weer gewoon om 0.7.00 uur opgestaan en daarna mijn grondoefeningen gedaan. Pas om 0.9.00 uur krijgen wij het ontbijt: dal bhat, gebakken ei en een boekweit pannenkoek, en yoghurt met banaan toe en daarna een kop oploskoffie. Keshab, Rupa, Babu en ama gaan vandaag naar een ceremonie ter ere van het feit dat het 1 jaar geleden is dat een familielid overleden is. Er worden 150 mensen verwacht waarvoor Keshab e.a. moeten koken. Frans en ik krijgen een sleutel van de voordeur en poort. Frans (Belg die ook in dit huis tijdelijk verblijft) en zijn bijna geadopteerde zoon gaan met de motor naar Bhaktapur. Ik ga mijn vuile was in de wasmachine wassen, al wat spullen klaarleggen voor de trekking , mijn toilettas repareren en mijn koffer opruimen. Daarna ga ik op het dakterras mijn belevenissen opschrijven in Evernote. Rond 16.45 uur gaat het flink regenen. Ik ga me douchen, maar het water is lauw , niet echt lekker als de omgevingstemperatuur zo laag is. Ik heb me net aangekleed als Keshab op de deur klopt om mij en Frans uitnodigt om mee te gaan naar het huis waar de ceremonie wordt gehouden. Wij mogen ook mee eten. Iedereen zit op de grond, wij ook, en krijgen een bord voor ons neus waarop, vanuit grote pannen achtereenvolgens wordt geschept: aardappels, curry, groenten, rundvlees, kip, dal, beaten rijst en curd (yoghurt). Hierbij wordt rijstwijn = sjeng, uit een fluitketel geschonken en limonade . Er blijven als maar mensen binnenkomen die allemaal komen eten. Ongelooflijk wat een werk en geld moet dat kosten !!. Als ama ( oma), naar huis wil, brengt Keshab ook ons naar huis. Aangezien het op mijn kamer koud is , kruip ik lekker in mijn bed. Ik heb heimwee naar de zon en warmte van Centraal Amerika. Zaterdag 18 maart: KATHMANDU Nu heb ik tot 8.00 uur geslapen en daarna mijn oefeningen gedaan. Om 9.30 uur is het ontbijt: dal bhat en boekweit pannenkoek. Ik mag van Nano een bodywarmer en een paar extra sokken lenen voor de trekking, want ik twijfel of mijn dons jack wel warm genoeg is. Verder spreek ik af wanneer ik , na de trekking, naar Manish ouders ga. Af en toe hoor je het buiten donderen . Maar in de loop van de middag ga ik toch wandelen. Ik loop over het voetpad langs de MANOHARA NADI RIVIER rivier , wat nu inmiddels klaar is. Ook is daar in de buurt een nieuwe woonwijk gebouwd en zijn er twee nieuwe bruggen over de rivier aangelegd. Ik ben rond 16.00 uur terug in huis, net voor de regen. Dan krijg ik een appje binnen dat mijn zwager in het ziekenhuis is beland na een val van de trap. Daarna bel ik zijn vrouw op. 's Avonds eten we de overgebleven restjes van de ceremonie op nl. doperwtjes en een gekookt ei. Daarna pak ik alles in mijn rugzak voor de trekking en ga rond 21.30 uur naar bed want morgen moet ik vroeg uit de veren voor de trekking. ZONDAG 19 MAART T/M ZATERDAG 25 MAART: 7 DAAGSE PIKEY PEAK TREKKING ZONDAG 19 MAART: 1ste DAG VAN DE TREKKING: met jeep van Kathmandu naar DHAP 2920m ( afstand 275 km) Om 0.4.30 uur gaat mijn alarm af. Ik kleed me snel aan en ga met de rugzak en schoenen naar beneden. Ik drink een kop koffie en eet een roti, want ik reis niet graag met een lege maag. Keshab brengt me met zijn auto naar het kruispunt in Pepsi Cola waar de jeep inmiddels gearriveerd is. Mijn gids PURNA komt me enthousiast tegemoet. Mijn rugzak wordt op het dak van de auto gelegd en ik mag naast de chauffeur zitten. Er zitten al 6 mensen in de auto : 3 Nepalese meisjes, een Fransman en een stel uit Oostenrijk. We rijden via DHULIKHEL-KABHRE -POKHARI -KHURKOT. VIA de NH13 en NH20. Rond11.30 uur kunnen we niet verder, want onderweg wordt de weg geblokkeerd door veel mensen die protesteren omdat de in aanbouw zijnde brug niet af wordt gebouwd. Wij blijven eerst bij de auto staan, maar op een gegeven moment besluiten we om de lunch bestaande uit dal bhat te gaan gebruiken bij een restaurant aan de overzijde. Om 13.00 uur wordt de protest actie gestopt en kunnen we doorrijden. Er zijn diverse checkposten onderweg, waar de papieren en de rijsnelheid van de chauffeur worden gecontroleerd. Maar hij voorkomt een bekeuring door ruim voor die post 10-15 min. te stoppen, zodat hij op tijd bij die post aankomt. Zo kan hij te hard rijden en geen bekeuring krijgen. Om 16.30 uur arriveren we in de plaats DHAP waar we verblijven in MUNA HOTEL. Buiten staan een aantal houten chalets met toilet waarvan ik er één van krijg. In de kamer staan 2 bedden met een elektrische deken. Mevrouw is erg hartelijk, ze maakt mint thee voor mij en voor de anderen melk thee. De gids vertelt dat ik fysiotherapeut ben en dan gaat ze meteen klagen over haar nek. Ik behandel haar kort aan haar gespannen nekspieren. Om 18.30 uur krijg ik mijn eten : dal bhat met kip en kool. Het smaakt goed. De gids praat veel over zijn slechte financiële positie en over zijn kleine huisje en over de dure studie van zijn kinderen .'s Avonds zitten we gezellig om een vuurkorf met een glaasje raksi zodat we van buiten en van binnen opgewarmd worden. Rond 21.30 uur ga ik naar bed. MAANDAG 20 MAART: 2DE DAG VAN DE TREKKING: van DHAP 2920 m. naar JHAPRE 2830 m Gisteren avond duurde het minstens 2-3 uur voordat mijn voeten warm waren. Maar voor de rest heb ik aardig geslapen. Om 0.6.20 uur klopt Purna op mijn deur en sta ik op. Ik heb met mijn kleren aan geslapen omdat het zo koud was, dus ik ben gauw klaar. We ontbijten weer in de keuken bij de kachel. Purna maakt een pannenkoek/ tortilla warm en legt hier een omelet op. Het smaakt goed. Om 0.8.00 uur gaan we lopen. In de ochtend is het half bewolkt en niet echt koud. De top van de Everest is te zien. De route is niet echt moeilijk, maar gaat wel op en neer. Onderweg zien we hopvelden en mosterdzaad velden. Daar hebben ze stokken tussen gezet met oude jassen om apen op afstand te houden. Opvallend zijn ook de blauwe daken van de huizen die na de aardbeving ge- of verbouwd zijn. Om 11.15 uur zijn we bij het Guesthouse en winkel waar we eerst wat gaan drinken en daarna lunchen : dal bhat, beetje groenten en aardappels en groene pepertjes en warm water. Het bereiden van het eten kost tijd en we kunnen pas om 13.15 uur verder gaan met wandelen. Het is een brede onverharde weg. Het is in het begin nog droog, maar om 14.00 uur begint het te regenen. We doen onze poncho's aan. De onverharde weg wordt steeds modderiger en vertonen kuilen waarin water gaat staan. Het blijft regenen tot we ons hotel "EVEREST VIEW HOMESTAY" in JHAPRE bereiken. Daar maken ze de kachel voor ons aan zodat we onszelf kunnen opwarmen en onze natte kleren kunnen drogen. We krijgen koffie en thee. Ik krijg een kamer op de 1ste verdieping met 2 eenpersoons bedden en dons dekbedden. Naast mijn kamer is de hurk wc., dus ik hoef gelukkig niet naar buiten. Rond 16.30 uur komt een nieuwe gast, een man uit Denemarken die daar een reisbureau heeft voor reizen naar Nepal. Wij krijgen de gelegenheid om de Boeddhistische tempel Naguyur dechen,chyolin chompa te bekijken, die naast de homestay staat. Mijn gids steekt een kaars aan en vraagt aan de goden of de regen mag stoppen. Rond 18.30 uur doet een monnik de gebedsdienst en wordt begeleid op de trom door de zoon van de homestay-eigenaar en de dochter op de hoorn. Het was mooi om te zien. Daarna gaan we eten. Ook nu eten de gasten eerst, en daarna de gidsen e.a. begeleiders. We eten weer dal bhat met kroepoek. Ik krijg een klein glaasje raksi om warm te worden. We praten wat na bij de kachel. En om 21.15 uur lig ik al in bed onder 2 dekbedden. Zo kom ik weer een beetje op temperatuur. DINSDAG 21 MAART: 3DE DAG VAN DE TREKKING: van JHAPRE 28300m. naar PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m Om 0.6.30 uur sta ik op. Ik was mijn gezicht met een bekertje water dat op de wc staat. Ik heb met mijn kleren aan geslapen , dus ik ben weer zo klaar met aankleden. Om 0.7.00 uur krijg ik het ontbijt : twee chapatis met omelet en koffie. Om 0.7.30 uur gaan we lopen. Het eerste stuk is behoorlijk steil. Het is wel een beetje mistig, maar wel droog. Verderop wordt het steeds modderiger. Soms klaart het iets op en lijkt de zon er door te komen en dan heb je wat zicht op de omgeving, maar dat is niet lang. Onderweg staan de rododendrons in bloei. Om 10.45 uur zijn we al in Bhouda waar we gaan lunchen. Het Guesthouse, naast de tempel, waar Purna normaal gaat lunchen is gesloten, dus we gaan naar een ander Guesthouse in de buurt. Hier bestellen we noedelsoep. Het smaakt goed, maar de noedels komen uit een pakje en zijn erg zout. Om 11.55 uur vertrekken we weer. Eerst gaan we bergafwaarts. Na een half uur begint het licht te sneeuwen, maar spoedig gaat het steeds harder sneeuwen. De bomen met sneeuw lijken op witte bloemen, erg mooi !. Op sommige stukken waar de sneeuw gesmolten is, is het modderig en staan er plassen. Ik doe mijn regenjack aan en daarover mijn poncho. Dit voelt beter, maar op stukken waar het waait , waait de poncho te veel op, en heb ik er meer last van dan plezier, en doe ik hem uit. Bergopwaarts krijg ik het moeilijk. Je kunt alleen maar naar de grond kijken waar je loopt, de omgeving is grijs en grauw en mijn vingers zijn bevroren. Langzaam , maar gestaag lopen we door . Om 15.00 uur, zijn we bij hotel mountain view op Pikey Peak base camp, de eigenaar staat al op de uitkijk. Ik ben bevroren als ik binnen kom. Ik doe mijn natte bergschoenen en sokken uit en leg ze te drogen bij de kachel. Ook mijn rugzak en handschoenen en bodywarmer zijn nat. Ik ga ook lekker bij de kachel zitten en doe mijn handdoek om mijn voeten. Langzaam ontdooi ik. Er zijn nog 2 Catalaanse meisjes die op de universiteit " verpleging " studeren. Ik versta er geen barst van wat ze zeggen. Ook zijn er 3 Engelse jongens. Ik bestel chapati en omelet en koffie. Ik heb hier een kamer met twee eenpersoons bedden en 2 grote dekbedden die ik weer alle twee ga gebruiken. Om 18.15 uur is er elektriciteit via de zonnepanelen. Dan is er ook licht en kunnen we onze apparaten opladen in de huiskamer. Om 18.45 uur krijg ik mijn dal bhat met veel groenten Ook drink ik een paar glazen warm water. Ons trekkings-programma is aangepast. We gaan morgenochtend niet naar de "zonsopgang" op de pikey peak ,omdat de route daar naar toe waarschijnlijk erg ijzig zal zijn en moeilijk te belopen. Mijn gids Purna heeft inmiddels contact gehad met het Duitse stel en hun gids en porter, die in een ander hotel zitten. Zij lopen morgen met ons naar DASSABANJA , op 3500 m. . Als het weer tegen zit , dan blijven we daar, maar als het mee zit, dan gaan we vandaar verder lopen. De eigenaar speelt op zijn tungna (snaar instrument) . De jongelui klappen en vormen een kring. Hij speelt alsmaar hetzelfde en het is vrij eentonig. De jongelui gaan aan de whisky of raksy , en raken aardig aangeschoten. Ik ben benieuwd hoe ze morgenochtend om 0.6.00 uur opstaan WOENSDAG 22 MAART: 4 DE DAG VAN DE TREKKING: van PIKEY PEAK BASECAMP 3640 m. naar LAMJURA 3500 m) Vannacht en vanmorgen was het nevelig en daarom zijn de Engelse jongens ook niet om 06.00 uur naar de "peak" gegaan om de zonsopgang te bekijken. Zij , en de 2 Spaanse meisjes, gaan naar beneden naar Bhouda , waar wij gisteren geluncht hebben. Maar wij gaan om 8.30 uur richting Dassabanjan met de porter van het Duitse stel voorop. Er is vannacht veel sneeuw gevallen en daarom volgen wij de stappen van de porter. De sneeuwlaag is zeker 20-40 cm hoog. Het Duitse stel is wat langzamer omdat de man verkouden is en moeite heeft met klimmen. De route gaat op en neer, er zijn makkelijk stukken maar ook moeilijke stukken. Om 12.00 uur arriveren we Banjan lodge in Dassabanjan . Hier lunchen we dal bhat. Ik ga ook in de keuken zitten want daar is het bij de kachel warm . De gids Purna informeert welke route we het beste kunnen nemen. Zij ontraden de route naar beneden te nemen naar Dassabanjan omdat het daar erg glad zal zijn door de gesmolten sneeuw. En zij adviseerde de route naar boven te nemen naar LAMJURA. Om 13.30 uur gaan we lopen . Het zou 2,5 uur tot 3 uur duren voordat we Lamjura zouden bereiken. Eerst moeten we een hele lange trap omhoog. De hond van de Banjan lodge volgt ons. In het begin viel de sneeuwhoogte wel mee, maar naarmate we hoger komen neemt deze toe tot ca. 30 cm. en het gaat harder waaien en het wordt kouder. De originele trekroute is moeilijk te zien. Ook Purna is het goede spoor kwijt. En opeens gaat het fel bliksemen. Bij de 2de bliksemschicht zie ik de hond wegspringen en rent heel hard terug. Als ik de bocht om kom zie ik aan de linker kant , op een klein heuveltje, Purna liggen . Hij is buiten bewustzijn. Ik klop hem op de wangen en zie hem wel ademen en langzaam opent hij zijn ogen. Hij is helemaal gedesoriënteerd . Ik dacht dat hij dood was en schrik me rot. Wat moet ik zonder hem, ik kan ook niemand bellen want ik heb geen simkaart gekocht van Nepal. Hij vraagt " waar komen we vandaan en welke richting moeten we op". En daarna begint het zoeken naar de originele trail route. We lopen naar beneden , maar dat blijkt niet de juiste route te zijn en zo gaat het een paar keer door. Ik moet plassen , maar ik kan niet meer de knoop van mijn broek open en dicht krijgen , zo koud zijn mijn handen. Purna ziet ijzig wit en heeft een onwezenlijk gevoel. Ik zeg dat hij per telefoon hulp moet roepen, maar dan belt hij familieleden op in een dichtstbijzijnd dorp, maar die kunnen hem niet vertellen hoe hij moet lopen. Uiteindelijk komen we , na 2 uur zoeken, via een bospad, bij de nieuwe onverharde weg. Ik ben erg opgelucht want nu is het 18.00 uur en nog een beetje licht. Het originele restaurant waar we naar toe zouden gaan , is gesloten omdat er geen gasten zijn. Dus lopen we in 20 min. naar Nambur lodge in Lamjura waar we om 18.30 uur aankomen. We hebben inmiddels 5 uur vanmiddag gelopen i.p.v. 2,5 uur. Mevrouw doet de kachel voor ons aan en de kleinzoon en grootvader komen informeren. Ik doe mijn natte sokken en schoenen en jas en handschoenen uit en zet ze bij de kachel om te drogen. Na 1 uur krijgen we dal bhat. We zijn alle twee aan het bijkomen en eten niet veel. Purna kan zich niets meer van het voorval herinneren alleen dat het lopen aanvoelde alsof hij droomde. Na weer op temperatuur te zijn gekomen met de warmte van de hout kachel en een half kopje raksi ga ik naar mijn kamer, die zich in een ander gebouw bevindt en te bereiken is via een spiegel gladde trap. De wc is buiten en daarom vraag ik een emmer waar ik vannacht op kan plassen en een beker water waar ik mijn gezicht mee kan wassen en mijn tanden kan poetsen . Dan kruip ik in bed met 2 dekbedden op me. Ik ben blij dat de dag toch goed geëindigd is want anders had ik een groot probleem gehad en had ik de hele nacht in de kou moeten doorbrengen in het bos DONDERDAG 23 MAART, 5DE DAG v.d. TREKKING : van LAMJURA NAAR JUNBESI: Ik heb best goed geslapen , ongeveer 10 uur. Wel een keer wakker geweest om te plassen en daarom was ik blij met mijn emmer op de kamer. Ik sta om 0.7.15 uur op en kleed me aan. Voorzichtig daal ik de ijzige trap af. Mijn schoenen en sokken zijn nog niet droog. Ik ga in de grote keuken zitten bij de kachel, want alleen daar is het warm. Twee werkmensen komen ook melkthee drinken. Ik krijg koffie en later chapati met omelet Rond 0.8.00 uur vertrekken we. Het is vrij zonnig aan de Anna Purna berg-kant en grijs en bewolkt aan de Everest-berg kant. De sneeuw op de nieuwe onverharde weg is bevroren en daardoor wat moeilijk te belopen. In het begin van de tocht heb ik alle jassen aan omdat het koud is, maar langzaam pel ik alle jassen uit als het warmer wordt. Het nadeel van de warmte is dat de weg erg modderig wordt. Dit wordt nog verergerd door de sporadische auto's en tractors die erover heen rijden. De bomen worden ook alsmaar groener en de sneeuw is verdwenen naarmate we verder naar beneden lopen. Het uitzicht , met in het dal de kleine huisjes, is mooier bij dit zonnige weer. Op een gegeven moment kunnen we de nieuwe onverharde weg verlaten en op het oorspronkelijke trekkers pad lopen . Dus eerst gaat de weg geleidelijk naar beneden en dan een stuk omhoog. Om 12.15 uur arriveren we in JUNBESI, het eerste Sherpa dorp in Nepal. In het hotel waar Purna meestal naar toe gaat is niemand aanwezig, daarom gaan we naar een ander hotel ernaast genaamd Apple blossom garden. Daar kan ik lekker in de zon zitten en krijg ook daar mijn dah bhat. Ik heb hier een grote kamer met 3 één persoons bedden. Ook is er een warme douche bij en een toilet. Hier moet je wel voor de Wifi 30 roepies betalen. Na de lunch gaan we het lokale Boeddhistische monniken klooster bezoeken. Het schijnt 450 jaar oud te zijn en het 2de oudste klooster van Nepal te zijn. Ik heb geen zin om mijn bergschoenen uit te trekken omdat m.n. de linker schoen weer moeilijk aan gaat, door mijn opgezwollen voet. Dus ik blijf in de deur opening staan en maak foto's van daaruit. Maar de aanwezige monnik biedt aan om van diverse dingen in het klooster van dichtbij foto's te maken. Erg aardig ! Daarna lopen we verder over een bruggetje waar op een grote steen Boeddhistische tekst staat geschreven . Verderop schijnt men hier ook bepaalde bessen te kweken. Inmiddels is het ook gaan regenen. We waren van plan om verder te lopen naar andere Boeddhistische kloosters, maar daar zien we vanaf wegens de regen. We lopen nog eventjes door JUNBESI met de mooie witte huizen en de gekleurde vensters en deuren. Er staat ook een grote lagere school. Rond 15.00 uur lopen we terug naar het hotel. Ik ga naar mijn kamer en ga in mijn bed liggen omdat ik eigenlijk best moe ben , waarschijnlijk nog van de inspanning van gisteren. Daarna ga ik me douchen . Het is heerlijk om onder een warme douche te staan na 3-4 dagen alleen maar je gezicht te hebben kunnen wassen. Daarna ga ik naar de lounge waar een Duits echtpaar zit van rond de 60 jaar. De vrouw voelt zich ziek , en haar man is ziek geweest en knapt langzaam op. Zij is pietje precies en wat klagerig. Hun plan is om een trekking te maken van 30 dagen om uiteindelijk naar een 5200 m. hoge top te lopen. Maar volgens ons zal dat te hoog gegrepen zijn voor haar. Morgen moeten ze 6 uur lopen , en dat zal waarschijnlijk al een probleem worden. Zij hebben 1 porter en 2 gidsen. Ik bestel spring rolls , want vanmiddag heb ik al dal bhat gegeten. Doch de kaas in die spring rolls proef je totaal niet en de korst is veel te vet door het bakken in de olie. Daarna raak ik in gesprek met een gids van het Duitse echtpaar. Hij verdient weinig, en wat hij verdiend als gids moet hij in een paar maanden binnen halen. Hij woont op een kamer in Kathmandu en moet huur, gas en elektriciteit betalen en geld voor eten en kleren. Hij kan er nauwelijks van rond komen. Buiten het seizoen werkt hij soms in de tuin van zijn ouders. Hij denkt er ook aan om naar het buitenland te vertrekken en daar een baan te zoeken, zoals vele Nepalese jongeren. VRIJDAG 24 MAART: 6DE DAG v.d. TREKKING: van JUNBESI 2675 m naar PHAPLU 2475 m. hoogte. Om 0.6.30 uur sta ik op, en om 0.7.00 uur ontbijt ik chapati met omelet en om 0.7.30 uur gaan we lopen naar de THUPTEN CHOLING MONASTERY dat op 3000 m. hoogte ligt. De weg gaat geleidelijk omhoog behalve het laatste stuk, en loopt langs een beekje. Het is half bewolkt en de zon komt regelmatig te voorschijn: eindelijk ! Rond 0.9.30 uur zijn we er. Op het omhooglopende pad staan vele ronde gebedsmolens die water transporteren . Ook zien we jonge monniken onder de 12 jaar spelen en fietsen op een terrein voor hun school. Verder naar boven bezoeken we eerst het gebedshuis . Hier staat een grote foto van de Tibetaanse Lama Trulsik Rinpoche die in 1968 dit klooster heeft gebouwd. Hij zelf is in 1958 tijdens de Chinese invasie uit Tibet gevlucht. Hier wonen honderden Boeddhistische nonnen en monniken waarvan 80% Tibetaanse vluchtelingen. Een Boeddhistische non geeft uitleg, zij is 52 jaar en al 24 jaar in het klooster. Er zitten daar 400 nonnen . Daarna zie ik een paar nonnen die garen oprollen op een bol en een monnik die kleine stokjes maakt om kaarsen aan te steken. Zo heeft elke monnik en non een taak in het klooster Daarna mag ik kijken in een zaal waar 20 vrouwen zitten die lontjes maken voor kaarsen. Ik probeer het ook te leren , maar ik krijg het niet zo mooi als zij. Rond 10.00 uur krijgen we de mogelijkheid om de kleine lama te zien. Hij is pas 10 jaar en is 16 x gereïncarneerd en is de 1ste Nepalese Sherpa lama. Ik mag zelfs met hem op de foto en ik krijg een rood koord om mijn nek en een witte sjaal. Daarna verlaten we het klooster en lopen terug naar Junbesi. Daar staan inmiddels 10 tenten van 8 Nederlandse kampeerders. Daarna lopen we door naar PHAPLU in het Solokhumbo district. De wandeling gaat via een brede onverharde weg waar ook auto's en motors mogen rijden. Het loopt erg makkelijk, en het weer is goed, half bewolkt. Om 13.00 uur gaan we lunchen, we nemen een gemakkelijke maaltijd nl. noedelsoep met ei en samosa. Ik ga hiermee lekker buiten op een stoepje zitten (heel ongebruikelijk voor Nepalese begrippen) . Verschillende honden houden me gezelschap. Daarna lopen we weer verder. Onderweg maak ik nog een paar foto's van een zusje en broertje die hooi versjouwen in een grote mand . Als we dichterbij Phaplu komen nemen we de kortste weg die meer stijgt dan de gewone weg. We komen ook langs de luchthaven waar vliegtuigen een noodlanding kunnen maken als ze niet in Lukla kunnen landen voor de Everest trekking . In deze plaats maak ik een foto van 4 zussen voor een huis. Purna belt zijn schoonzus, die verpleegster is. Ze spreken af dat Purna en ik bij haar gaan eten, en dat Purna bij haar blijft slapen en ik in het hotel. De schoonzus komt ons al tegemoet, ze is erg hartelijk. Daarna lopen we door naar het hotel iets voorbij Phaplu. In het hotel heb ik een kamer met 2 eenpersoons bedden. Daarna lopen we door naar het kantoor van de verloofde van Purna's schoonzus. Hij is docent Koreaans , voor jongens die ik Zuid Korea willen gaan werken. Daarna gaan we, via een steile weg naar de gehuurde woning van Purna's schoonzus. Ze heeft een kamer met een bed erin wat overdag gebruikt wordt als bank. Voor de keuken hangt een gordijn. Ze maakt een kop koffie en thee en schilt voor ons kiwi's. Ze heeft wifi en dan lees ik het WhatsApp bericht dat mijn twee zwagers naar een revalidatie centrum resp. verzorgingshuis gaan. Daarna gaan we een stadswandeling maken in een straat met vrij veel winkels. De schoonzus doet inkopen voor ons diner. Terwijl zij dal bhat maakt valt het licht uit en maken we licht met onze mobiele telefoon. Uiteindelijk gaan we pas om 20.45 uur eten : dal bhat met kip. Iedereen zit gezellig op de grond en eet met de vingers van de rechter hand, behalve ik. Rond 21.45 uur word ik door Purna en de verloofde van de schoonzus naar het hotel gebracht. Ik ga me daar toch even douchen ondanks dat ik geen zin daarin heb. Rond 22.30 uur kruip ik in bed. Ik zet mijn alarm op 04.30 uur en ga slapen. ZATERDAG 25 MAART: 7 DE DAG VAN DE TREKKING: van PHAPLU 2475 m naar Kathmandu, 275 km met jeep Om 0.4.30 uur gaat het alarm af en sta ik op. Ik kleed me aan en pak mijn spullen in mijn rugzak. Mijn bergschoenen staan voor de deur omdat ik niet met bergschoenen in de gang en in mijn kamer mag lopen. In de eetzaal zijn de lichten nog uit en moet ik ze zelf aandoen. Ik eet een pakje koekjes op die ik gekregen heb van de nonnen. Om 05.15 uur komt de jeep en Purna me pas ophalen. De rugzak gaat weer op het dak en ik mag weer voorin naast de chauffeur zitten. Daarna gaan we nog een Iraans stel en 1 Nepalese man en 3 Nepalese jongens ophalen. Tegelijkertijd neemt de gids uitgebreid de tijd om koffie te gaan drinken en om een sigaret te gaan roken. Uiteindelijk vertrekken we om 05.40 uur uit Phaplu. Het begint langzaam wat licht te worden en het verkeer komt op gang en zie ik al mensen die hun ochtend wandeling maken. Rond 0.9.00 uur hebben we een tea stop en eten chapati met curry en een gekookt ei en koffie. Net als op de heenweg gaat de route via de NH20 en NH03 en langs de rivier SUN KOSI. Op verschillende plaatsen zijn ze met de weg bezig waardoor het moeilijk rijden is . Om 11.00 uur lunchen we bij HIMALAYA HOTEL / LODGE in THAKALI BANKHHAGAR. Na 1 uur lunchpauze rijden we door. Langzaam pel ik mijn kleren uit tot mijn T shirt en opgetrokken broekspijpen want het is vandaag warm en zonnig ( hadden wij dat maar gehad tijdens de trekking). Om 16.00 uur zijn we in DHULIKHEL en stoppen daar ook nog eens voor een tea stop en een wc stop. De zit- wc ruik je op grote afstand. De meeste Nepalezen zijn verbaast dat een vrouw van mijn leeftijd nog zulke moeilijke trekkingen kan maken. Het Iranese stel verlaat de jeep aan de rand van de stad en neemt een taxi naar het centrum. De Iraanse vrouw kan nu ineens wel tegen me praten en vraagt aan mij om met haar op de foto te gaan. Dit weiger ik omdat ze me voor die tijd ook niet zag staan. Om 17.15 uur zijn we bij de tempel in Pepsi Cola. Ik neem afscheid van mijn gids Purna . Op mijn slippers loop ik naar mijn gastgezin, want mijn voeten zijn opgezet waardoor het aantrekken van mijn bergschoenen moeilijk zal gaan. Thuis aangekomen tref ik daar alleen ama en Nanu aan, want Keshab en Rupa zijn op zieken bezoek. Enerzijds ben ik teleurgesteld dat ze weg zijn , maar anderzijds geef het mij de gelegenheid om mijn spullen op te ruimen en me te douchen en mijn haar te wassen. Dus ik ga meteen naar boven. Als ik hiermee klaar ben rond 19.00 uur komen Rupa en Keshab thuis. Ze maken het eten klaar en rond 20.30 uur gaan we eten. Ik vertel hun mijn trekking-ervaringen en ga om 22.00 uur naar bed. Ik ben blij met mijn eigen kamer, douche en wc. ZONDAG 26 MAART: KATHMANDU Ondanks of dankzij mijn vermoeidheid heb ik onrustig geslapen. Ik doe weer mijn oefeningen en ga daarna douchen. Gelukkig is het douchewater warm omdat het gisteren mooi weer was en de zonnepanelen goed hun werk hebben kunnen doen. Het ontbijt is laat. Ik stel Nanu voor, (dochter van mijn gasthuis die net is begonnen met de opleiding fysiotherapie) ,om samen naar de fysio. afd. van het orthopedisch ziekenhuis te gaan. Keshab , die toch met zijn auto naar zijn kantoor/ hotel gaat rond 10.30 uur ,zet ons bij de Basmati rivier af en we lopen samen via het voetpad naast de rivier naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis kan Nanu kijken bij mijn collega's en bij mij, hoe patiënten met fysiotherapie worden behandeld. Rond 13.00 uur gaan we in de keuken lunchen en bijpraten. We verzamelen ons meegebrachte fruit en de assistente snijdt het in stukjes en legt het op een schaal. Ook Alok zie ik vandaag. We maken een plan om volgend weekend te gaan fietsen. Om 14.15 uur verlaten we de afdeling. Nanu geef er de voorkeur aan om een motortaxi te bellen om naar huis te gaan . Ik besluit om naar de ATM in Boudhanath te lopen waar ik Nepalese roepies pin en daarna loop ik door naar de STUPA IN BOUDHANATH. Ook nu ga ik achterom zodat ik geen entree hoef te betalen. Sinds corona is het niet meer toegestaan om de stupa te bestijgen. Ik loop rond en ga de tempel in. Heel verrassend kom ik de verkoper van Tibetaanse gebedskransen tegen die ik al jaren tegen het lijf loop. Ook hij herkende mij meteen en we praten met elkaar en maken foto's. Daarna loop ik terug naar huis. Bij de brug over de Bagmati rivier kom ik nota bene mijn fysio. collega Alok op zijn motor weer tegen . Rond 19.00 uur belt Manish op, en hij geeft me het telefoon nr. van zijn neef, die professor is in de academie en ziekenhuis van DHULIKHEL, die wij morgen willen bezoeken. Daarna leg ik wat spullen klaar voor morgen en ga naar bed. MAANDAG 27 MAART: KATHMANDU : DHULIKHEL : NAMO BUDDHA (STUPA) Om 7.00 uur ' s ochtends rijden Keshab, Nanu en ik met de auto naar DHULIKHEL, zo'n 25 km hier vandaan. We zetten eerst Nanu af bij haar hostel en ik neem haar wandelschoenen mee. Daarna rijden we door naar het hotel van Keshab 's vriend genaamd DHULIKHEL LODGE RESORT. Vandaar rijden we door naar het beginpunt van onze wandeling, die we maken met Keshab 's vrienden, zijn vrouw en neef. We lopen op de rustige verharde weg omhoog naar de KALI TEMPEL . Een aantal jaren terug heb ik ook al de Kali tempel bezocht samen met Manish en zijn neef de professor, maar toen zijn we via de 1000 trappen naar boven gegaan. Vervolgens lopen we verder via een onverharde weg en via een in aanbouw zijnde nieuwe weg. Toen zagen we een mevrouw op haar land doperwtjes plukken. Ze vertelde dat we ze gratis konden plukken en meenemen omdat haar kinderen het huis uit waren en zij nu alleen woonde en niet meer zoveel doperwtjes nodig had. We plukken 2 zakken vol. Keshab geeft haar 300 roepies (in de winkel zou je er minstens 500 roepies voor moeten betalen ) En zijn vriend biedt haar aan dat ze gratis in zijn hotel kan komen eten. Daarna lopen we door (zijn neef is al verder gelopen ), nu bergafwaarts. Het uitzicht op het dal is erg mooi. We zien ook vrouwen met manden om hun hoofd gevuld met bladeren ( zie video) ( eerder heb ik ook al een foto genomen van een vrouw met een mand gevuld met groen voor de koeien). Vlak voor Dhulikhel worden we met de auto opgepikt door de chauffeur, want de hoteleigenaar wil liever niet door Dhulikhel lopen omdat iedereen hem kent en hij dan veel tijd kwijt is met praten. We stoppen bij HOTEL SARATHI in Dhulikhel waar een nieuw hotel-gedeelde aan wordt gebouwd. Hier krijgen we een rondleiding. Het ziet er prachtig uit! Daarna rijden we door naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Hier gaan we brunchen . Aan tafel zit ook een oogarts uit Australie die al 22 jaar oog behandelingen en operaties doet op verschillende plaatsen in Nepal. Ook in dit hotel mogen we de nieuw aangebouwde kamers zien. Ze zijn prachtig met een mooi uitzicht op de bergen ( $200 per nacht). Ook hebben ze een zwembad en eromheen een groot terras met een prachtig uitzicht op de Kathmandu Vallei. Daarna hebben we een ontmoeting bij het ziekenhuis met Manish neef ,die professor is in het ziekenhuis en universiteit van DHULIKHEL. Ik heb hem 5-6 jaar geleden ontmoet en ik herkende hem meteen. Het is een bijzonder innemende en sympathieke man die vele interesses heeft en overal over kan praten. We mogen ook een leslokaal voor fysio's zien en zijn kantoor. Na 2 uur gezellig gepraat te hebben nemen we afscheid van hem. Daarna gaan Keshab en ik met de auto naar NAMO BUDDHA (STUPA) (op 1750 m. hoogte). Het is maar een klein half uur rijden. Namo Buddha is een beroemd Boeddhistisch bedevaartsoord. Volgens de boeddhistische legende kwam een van de vroegere boeddha's ooit een tijgerin tegen die welpen had gebaard, maar ze was zo zwak dat ze niet op jacht kon gaan, waardoor haar welpen stierven van de honger. Door medelijden gegrepen, offerde de prins zichzelf op aan de tijgerin, die hem onmiddellijk verslond. In dit complex bevindt zich o.a. het Thrangu Tashi Yangtse-klooster. Het is de thuisbasis voor 250 monniken. Het is een groot complex met veel goud en gekleurde vlaggetjes en vele trappen. Een bruidspaar maakt daar foto's en ik vraag of ik een foto mag maken met de bruid. Zij vinden het ook leuk en de fotograaf schiet vele foto's van ons samen op de trap. We komen ook een groepje Nepalese jongens tegen die zich afvragen hoe het mogelijk is dat ik zo fit ben op 73 jarige leeftijd, want Nepalese vrouwen zijn na hun 60 jarige leeftijd oud en opgebrand. We ontmoeten ook een Russische vrouw die op zoek is naar koffie. Ze vertelt dat ze gemakkelijk kan en mag reizen naar landen in Azië, maar niet naar Europa en de V.S.. Ze begint te huilen als ze over de oorlog begint en vindt Poetin gemeen , maar het volk heeft niets te vertellen. Daarna rijden we terug naar DHULIKHEL LODGE RESORT. Onderweg pikken we dochter Nanu op, en gaan momo's eten bij Keshab' s vriend. Ze smaken heerlijk, maar ik kan er nooit zoveel van op. Om 18.15 uur nemen we afscheid, en brengen Nanu terug naar haar hostel en gaan melk halen omdat die in Dhulikhel het lekkerst is en vers van de koe is. Daarna rijden we terug naar huis. Het was weer een geslaagde en afwisselende dag. DINSDAG 28 MAART en WOENSDAG 29 MAART: KATHMANDU : THIMI Deze 2 dagen doe ik geen echte interessante dingen om over te schrijven. Ik doe wat boodschappen en koop een goedkoop nieuw jack en tennis pulley. Maak een afspraak bij de tandarts in IJsselstein. Doe wat bankzaken. Loop naar een nabij gelegen dorp genaamd THIMI met mooie oude tempels. En schrijf mijn belevenissen op van de afgelopen dagen en WhatsApp met het thuisfront. HET 2DE DEEL VAN MIJN BELEVENISSEN VAN 30 MAART TOT 13 APRIL 2023 STAAN IN MIJN VOLGENDE 8ste VERSLAG
Gastronomische ervaringenPrachtige natuur en diverse landschappen
Kortlopende reisverzekering
Doorlopende reisverzekering
Annuleringsverzekering
Bagageverzekering
Medische reisverzekering
View this email in your browserNEWSLETTER FEBRUARY 2022Namaste
I first heard the word ‘Namaste’ I had no concept of what it actually meant. I wanted to share in case you didn’t either, and I wanted to honour each and every one of you, and this seemed an appropriate way.
Over the coming weeks our teachers, and newly appointed Safeguarding Officer, Amrita Chaudhary, will focus on settling all of our students back into the classroom routine, providing the necessary psycho-social support during this transition and following up our students to ensure everyone is back with us.2022 has got off to a magnificent start!
undertaking the huge task of rolling out our student and teacher evaluation survey, conducted in all classes of the high school. This is the first step for us in our drive to raise the quality of teaching within the school;
waving her magic wand to move the library into the new building, labelling, setting up systems and organising the shelves so that all the books are arranged and accessible for students;
provided materials regarding anti-bullying and violence to our school Safeguarding Officer, Amrita Chaudhary, to assist her in facilitating open conversations about such topics which are often considered taboo in the region;
We cannot share a sufficient abundance of gratitude for such valuable contributions from both Mieke and Cornel at such a vital time as the school reopens and things are back full swing.
It would also be remiss of us not to include a huge shout out to Mina Mahatara for her invaluable support of Mieke during her entire trip. Mina was a student of BBAS in previous years, as were her sisters. Mina is now studying Computer Science in Kathmandu, however took time out of her studies to join Mieke for the duration of her stay in Bardia. Mieke tells me that without Mina’s support none of this would have been possible. Most of the images in this newsletter are thanks to Mina!Other updates:
You can see from all of this what a difference a couple of people can make. If you are wonderingwhere you could make the biggest difference right now,I’ll share something here.
If, like Mieke and Cornel, you would like to get involved hands on, please reach out to us via email,brightfuturesofbardia@gmail.com.You could even join me in April.
Jacqui Holth
DON'T FORGET TO FOLLOW US ON SOCIAL MEDIA
BBAS Memorial School andBright Futures of Bardia are partners for ProjectJ1126N 'Hope for Bardia’ with Global Development Group (ABN 57 102 400 993), an Australian NGO approved by the Minister for Foreign Affairs.OUR WEBSITE
View this email in your browserNEWSLETTER FEBRUARY 2022Namaste I first heard the word ‘Namaste’ I had no concept of what it actually meant. I wanted to share in case you didn’t either, and I wanted to honour each and every one of you, and this seemed an appropriate way.Over the coming weeks our teachers, and newly appointed Safeguarding Officer, Amrita Chaudhary, will focus on settling all of our students back into the classroom routine, providing the necessary psycho-social support during this transition and following up our students to ensure everyone is back with us.2022 has got off to a magnificent start!undertaking the huge task of rolling out our student and teacher evaluation survey, conducted in all classes of the high school. This is the first step for us in our drive to raise the quality of teaching within the school;waving her magic wand to move the library into the new building, labelling, setting up systems and organising the shelves so that all the books are arranged and accessible for students;provided materials regarding anti-bullying and violence to our school Safeguarding Officer, Amrita Chaudhary, to assist her in facilitating open conversations about such topics which are often considered taboo in the region;We cannot share a sufficient abundance of gratitude for such valuable contributions from both Mieke and Cornel at such a vital time as the school reopens and things are back full swing.It would also be remiss of us not to include a huge shout out to Mina Mahatara for her invaluable support of Mieke during her entire trip. Mina was a student of BBAS in previous years, as were her sisters. Mina is now studying Computer Science in Kathmandu, however took time out of her studies to join Mieke for the duration of her stay in Bardia. Mieke tells me that without Mina’s support none of this would have been possible. Most of the images in this newsletter are thanks to Mina!Other updates:You can see from all of this what a difference a couple of people can make. If you are wonderingwhere you could make the biggest difference right now,I’ll share something here.If, like Mieke and Cornel, you would like to get involved hands on, please reach out to us via email,brightfuturesofbardia@gmail.com.You could even join me in April.Jacqui HolthDON'T FORGET TO FOLLOW US ON SOCIAL MEDIABBAS Memorial School andBright Futures of Bardia are partners for ProjectJ1126N 'Hope for Bardia’ with Global Development Group (ABN 57 102 400 993), an Australian NGO approved by the Minister for Foreign Affairs.OUR WEBSITE