Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Nepal
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Nepal
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 109 [date] => 2024-08-29 [title] => Vakantie op de elektrische fiets [text] =>De fietsvakantie heeft een nieuwe dimensie gekregen nu de e-bike een belangrijke rol is gaan spelen. Dit maakt het voor veel meer mensen mogelijk om van de mooie tochten door de natuur en langs leuke plaatsjes te genieten. Die routes vind je zowel in binnen- als buitenland. Misschien is het voor jou ook wel ineens mogelijk geworden om eindelijk een fietsvakantie te boeken. Op deze plek delen we enkele tips zodat je de tocht met de elektrische fiets op een leuke, gemakkelijke en veilige manier kan ondernemen.
Dat je een goede elektrische fiets nodig hebt, dat is natuurlijk wel duidelijk. Een gewone fiets kies je ook op basis van wat bij jou past. Als het gaat om een elektrische fiets heb je echter natuurlijk wel meer punten van aandacht. Denk aan de motor en de batterij. Het is dan ook vaak het slimst om de modellen van specialisten zoals Amslod.nl te kiezen. Deze elektrische fietsen zijn niet voor niets zeer populair. Het gebruiksgemak is heel hoog en het fietscomfort is sterk aanwezig. Vooral wanneer je lange tochten op een vakantie gaat ondernemen, dan zijn dit belangrijke kenmerken.
Wanneer je voor het eerst een fietsvakantie gaat ondernemen, dan is het wel aan te raden om niet te uitdagend van start te gaan. Je moet natuurlijk sowieso nog wennen aan je elektrische fiets voor dames. Daarom is het slim om op zoek te gaan naar een leuke route die je aanspreekt, maar die niet te lang of te zwaar is. Je begint niet met een tocht door de Ardennen bijvoorbeeld. Zelfs niet wanneer je e-bike je de trapondersteuning biedt om de heuvels goed over te komen. Kies een route op een mooie plek die je goed aankan.
Om een leuke fietsvakantie te beleven is niet alleen de fiets zelf van belang. Het is ook zaak dat je deze goed prepareert om de tochten nog leuker te maken. Zo heb je bijvoorbeeld goede fietstassen nodig om je benodigdheden mee te nemen. Een fietscomputer met navigatie is ook aan te raden. Je kan altijd de route kwijtraken of bewust willen afwijken. Daarnaast zijn simpele dingen als plaksetjes en fietspompen natuurlijk heel waardevol om te hebben. Ook hiervoor is het slim om je te laten voorlichten door een specialist. Als je alles bij de hand hebt, kan er niets misgaan.
Tot slot nog een belangrijke tip die je niet mag onderschatten. Als je op reis gaat is het altijd zaak om je goed te verzekeren. Of dit nu om een algemene reisverzekering gaat, een verzekering voor je motor op motorreis, of een verzekering voor je e-bike op je fietsvakantie. Juist wanneer je zoveel onderweg bent kan er van alles gebeuren. Dan is het dus ook belangrijk dat je daar goed tegen gedekt bent. De vakantie moet wel een zorgeloze tijd zijn. Aan de hand van de juiste verzekering kan je zeker zijn dat dit allemaal in orde komt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vakantie-op-de-elektrische-fiets [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/109/109_1.jpg ) [2] => stdClass Object ( [newsId] => 108 [date] => 2024-07-24 [title] => Koop een nieuwe auto of camper voor jouw volgende roadtrip [text] =>Staat er een roadtrip op de planning, of ben je voornemens deze de komende maanden uit te stippelen? Voor een dergelijke rondtocht wil je verzekerd zijn van voldoende ruimte in de auto. Waar de één kiest voor bijvoorbeeld een Toyota RAV4, gaat de ander voor een omgebouwde Volkswagen Transporter. Dit artikel helpt je op weg een geschikte auto te vinden voor dit avontuur. Bovenal wil je zeker weten dat de auto betrouwbaar is. Niets is vervelender dan pech onderweg!
Wacht niet te lang met het regelen van een auto voor je avontuur. Zo heb je de tijd om een geschikt model te vinden en een goede deal te sluiten met de verkoper. Zou je lang wachten, dan sluit je de deal zelden voor de beste prijs. Immers, je hebt de auto of bus domweg nodig! Vergeet ook de auto op naam zetten niet. Dit kan gelukkig altijd in de buurt, doordat er verspreid over heel Nederland kentekenloketten te vinden zijn.
Bepalend voor de keuze die je maakt bij de aanschaf van een nieuwe auto voor je roadtrip is de wijze waarop je overnacht. Wil je in de auto zelf overnachten, dan heb je al snel een camper of bijvoorbeeld omgebouwde VW Transporter nodig. Kies je voor een overnachting op de camping of in hotels? In dat geval volstaat een SUV, die je voldoende ruimte biedt voor je tent en andere spullen. De Toyota RAV4 werd al als voorbeeld genoemd van zo'n SUV. De auto is niet goedkoop, maar wel ontzettend praktisch en degelijk. Dat laatste komt van pas, wanneer je onderweg onverhoopt geconfronteerd wordt met een stukjeoff-roadrijden. Soms is het noodzakelijk om de mooiste plekjes te kunnen bereiken! Je wilt ze niet over moeten slaan, omdat je auto niet krachtig genoeg is.
Een paar duizend euro goedkoper dan de Toyota RAV4 is de Citroën C5 Aircross. Het model is zeer comfortabel en daarmee uitermate geschikt voor langere stukken. Aan de binnenzijde is het model ruim genoeg om een tent mee te nemen. Veel mensen zullen bij het plannen van hun roadtrip niet direct denken aan een Citroën.
Naast de genoemde modellen zijn ook de Skoda Superb Combi en de Volvo V60 Cross Country voorbeelden van auto’s die zich uitstekend lenen voor een roadtrip door Europa.
De afgelopen jaren schaffen steeds meer Nederlanders een camper of een omgebouwd busje, vaak een Transporter van Volkswagen, aan. Een camper geeft je ontzettend veel vrijheid, omdat je onafhankelijk van een hotel, camping of appartement kunt overnachten. Er zijn in veel Europese landen camperplaatsen te vinden langs de belangrijkste wegen. Het voordeel van een VW Transporter is dat deze iets compacter is. Zeker wanneer je met z’n tweeën op reis gaat, volstaat dit model vaak. Niet alleen makkelijker met het parkeren van het voertuig, ook heb je er naast je reguliere autorijbewijs geen aanvullend rijbewijs voor nodig. Bij een camper is dat in sommige gevallen wel noodzakelijk.
Daarnaast geldt dat een omgebouwde VW Transporter over het algemeen fors goedkoper is dan een camper. Ben je zelf erg handig? In dat geval zou je een Volkswagen Transporter kunnen kopen om deze vervolgens zelf om te bouwen tot een volwaardige accommodatie voor je roadtrip. Dat bespaart veel geld! Een alternatief is het opknappen van een eerder omgebouwde bus. Op het internet vind je verschillende websites waar deze omgebouwde busjes te koop worden aangeboden. Kijk er eens rond, om te zien of jou dit trekt!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => koop-een-nieuwe-auto-of-camper-voor-jouw-volgende-roadtrip [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/108/108_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 88 [reportCount] => 7 [pictureCount] => 65535 [position] => 1 [countryName] => Indonesië [countryIsoCode] => ID [continentName] => Azië ) [1] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 183 [reportCount] => 4 [pictureCount] => 65535 [position] => 2 [countryName] => Thailand [countryIsoCode] => TH [continentName] => Azië ) [2] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 115 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 65535 [position] => 3 [countryName] => Maleisië [countryIsoCode] => MY [continentName] => Azië ) [3] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 201 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 65535 [position] => 4 [countryName] => Vietnam [countryIsoCode] => VN [continentName] => Azië ) [4] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 87 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 65535 [position] => 5 [countryName] => India [countryIsoCode] => IN [continentName] => Azië ) [5] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 170 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 36442 [position] => 6 [countryName] => Sri Lanka [countryIsoCode] => LK [continentName] => Azië ) ) [countryId] => 132 [countryName] => Nepal [continentId] => 2 [continentName] => Azië [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5100907 [userId] => 442403 [countryId] => 132 [username] => zuidamfrancine [datePublication] => 2024-04-24 [photoRevision] => 0 [title] => Nepal deel 2, van 14 tot 25 april 2024 [message] =>Hallo allemaal,
Hier is mijn 2de verslag uit Nepal en tevens het laatste verslag van mijn vakantie. In dit verslag beschrijf ik m.n. de 5 daagse trekking die ik hier heb gedaan. Het is heerlijk om in de bergen te lopen. Gelukkig gaat het me nog goed af. Hopelijk mag ik nog vele trekkingen doen in Nepal en elders. Lees zelf maar hoe het geweest is.
Zondagavond 14 april; van Rupa en Keshab naar de ouders van Manish:
Om 17.15 uur was ik eindelijk klaar met mijn website. Ik bel op mijn oude telefoon ( waar de app van de Pathao taxi op staat) via mijn Nepalese simkaart een Pathao taxi ,om mij van Pepsi Cola naar Manish ouders te brengen want daar wil ik blijven slapen zodat ik morgenochtend dichter bij het vertrekpunt ben vanwaar de microbus naar Pokhara vertrekt. Maar ik krijg geen verbinding. Daarna probeer ik het via wifi maar dan blijkt dat ik het wifi wachtwoord op mijn oude telefoon niet ingebracht heb en Rupa ook niet het wachtwoord weet ( op mijn nieuwe telefoon en tablet had ik het wachtwoord vorig jaar al ingebracht en dat werkte nog steeds). Gelukkig kan Santi en Rupa me helpen want zij hebben ook de Pathao app op hun telefoon. Maar het adres wat ik heb van Manish ouders staat niet bij de adressen van Pathao. We proberen van alles. Dan bel ik Manish vader en broer op en zij sturen hun adres op, maar dat staat ook niet op de adressenlijst van Pathao taxi. Uiteindelijk reserveert Manish broer een Pathao taxi voor mij en geeft de prijs door wat ik moet betalen 1017 roepies. Inmiddels is het al 18.00 uur. Rupa en Santi staan op het punt om weer terug te gaan naar Keshab's broer, maar door dat gehannes met de taxi kunnen ze daar pas later naar toe. De taxi komt naar de Football ground. Het is een aardige jongen. Hij rijdt via Pashupatinath omdat daar minder verkeersdrukte zou zijn. Maar overal is het hartstikke druk op de weg , waarschijnlijk door het Bisket festival, en we doen er bijna 2 uur over. Ondertussen bekijk ik de foto's en video's van het festival en laat het maar gelaten over me heen komen. Manish ouders bellen ook nog naar de taxi om te vragen waar ik blijf. Rond 20.00 uur arriveer ik bij hun huis en moet 1135 roepies betalen omdat hij om heeft gereden wegens de drukte. De ouders van Manish staan al buiten me op te wachten. Daar blijkt dat we uit gaan eten, nog ter ere van het huwelijk van de zus van Manish. Door mijn late aankomst is nu alles verlaat. Nu krijg ik Manish kamer. We gaan naar een groot restaurant / resort in de buurt. Ik ga bij Monica achterop de scooter daar naar toe en Manaram gaat samen met de echtgenoot van Manish zus. Daar blijkt ook de buurvrouw en haar dochter te zitten en uitgenodigd te zijn voor het etentje. We gaan buiten zitten en hebben daar een mooi uitzicht op het dal van Kathmandu. Ik geef mijn cadeautjes aan het jonge echtpaar Er wordt bier besteld en wat snacks. En daarna de hoofdmaaltijd met roti's en rijst en de daarbij horende sausen. Op een gegeven moment wordt het te koud en gaan we naar een overdekt gedeelte één verdieping lager. Rond 22.15 gaan we weer naar huis. Ik weer op de scooter van Monica. Ik ga meteen naar mijn kamer. Daar corrigeer ik nog de taalfouten op mijn website en kort het wat in want er staan 2000 letters te veel in. Daarna stuur ik de website naar mijn lezers. Uiteindelijk ga ik pas 's nachts om 0.45 uur naar bed.
Maandag 15 april. Van Kathmandu naar Pokhara:
Ik sta om 5.00 uur 's ochtends op. Doe mijn afritsbroek aan. Pak mijn rugtas in en laat het kleine rugtasje in de kamer met spullen die ik niet wil meenemen op de trekking. Om 5.25 uur ben ik in de keuken waar de vader van Manish mijn ontbijt klaar maakt. Daarna belt hij een tuk tuk die ons naar beneden brengt, waar het kantoortje van de micro busjes bevindt. Het is dezelfde tuk tuk bestuurder als vorig jaar. Ook hij herkent mij. Wij zijn mooi op tijd . Het bus ticket, wat 750 roepies kostte, wordt gecontroleerd en we moeten 100 m verder lopen waar de microbus stopt. Het duurt in mijn beleving een eeuwigheid voordat het busje vertrekt. Ik heb het idee dat ze wachten totdat de minibus vol zit en dan pas vertrekt. Er zijn diverse mensen die op het laatste moment nog een ticket kopen. Er wordt een plank met een dun kussentje gelegd tussen de 2-zits banken en de 1-zits stoel, waardoor nog 2 extra passagiers mee kunnen rijden . De rugzak gaat op het dak. We vertrekken pas om 7.15 uur (de planning was 6.00 uur ) en al die tijd staat Manish vader buiten te wachten. Een half uur na vertrek beginnen de wegwerkzaamheden al en staan we of stil of kunnen langzaam doorrijden . Dit gaat zo de 200 km naar Pokhara door. Het is overal erg stoffig en warm .We stoppen op 3 plekken waar we naar het toilet kunnen en wat kunnen eten. Om 15.30 uur (na ruim 8 uur rijden) zijn we dan eindelijk bij het busstation in Pokhara. Ik ben helemaal gaar. Ik overweeg nog om te gaan lopen, maar de route is langs een drukke weg en daar heb ik geen zin in. Veel taxi chauffeurs vragen of ik een taxi wil. Maar ik wil eerst een simkaart kopen. Ik vraag in de buurt waar ik die kan kopen. Een verkoper brengt me naar een winkeltje. Ik laat de simkaart opwaarderen met 50 roepies. Dan bel ik het Silent Peak hotel op waar Mohan Dawadi eigenaar van is (neef van Manish vader). Maar ik krijg de mededeling dat ik mijn simkaart moet opwaarderen. Daar snap ik niets van omdat ik die simkaart net opgewaardeerd heb. De eigenaar van de telefoon winkel snapt er ook niets van en belt de telefoon centrale. Die zeggen dat ik een prepaid simkaart heb van 390 roepies per maand en er staat nu ( incl. mijn 50 roepies ) 125 roepies op. Dus de simkaart moet nog met ca. 250 roepies opgewaardeerd worden en dan kan ik 1 maand bellen. Ik heb geen zin om nu 250 roepies te betalen terwijl ik hem maar 1-2 × zal gebruiken. (deze simkaart heb ik te leen gekregen van Manish vader). Dus ik vraag aan de verkoper of hij met zijn telefoon hotel Silent Peak wil bellen. Dat doet hij en dan komt de zoon van Mohan mij ophalen met de scooter bij de busterminal. Het is ruim 3 km rijden naar hotel Silent Peak. In Pokhara is het minder druk dan in Kathmandu. Mohan en zijn vrouw verwelkomen me met een kopje thee en een banaan. Hij vertelt dat hij vroeger in de leer is geweest bij Manish vader die vroeger ook hoteleigenaar was. Mohan gaat voor mij het permit regelen wat verplicht is voor een trekking. Dan word ik naar mijn kamer 405 gebracht op de 4de verdieping Het is een mooie kamer met een 2 pp bed en een badkamer en een balkon aan de voorkant / straatkant. Ik krijg een handdoek en 1 liter water. Daarna ga ik Pokhara verkennen en boodschappen doen. Daar blijkt al gauw dat alles veel duurder is dan in Kathmandu bv de mandarijnen zijn 2x zo duur. Maar het is wel een gezellige toeristenstad aan het Phewa meer. Terug op mijn hotelkamer blijkt al gauw dat ik geen internet verbinding heb of een slechte verbinding. De dochter van Mohan gaat mee naar boven en probeert van alles, maar zonder succes. Dan verhuis ik naar dezelfde soort kamer met balkon op de 3de verdieping kamer 306. Hier is de internet verbinding ietsje beter. Maar om een goede verbinding te krijgen moet ik op de galerij gaan zitten (niet ideaal), Ook de TV werkt niet omdat er momenteel 25 studenten in het hotel verblijven die een bepaalde cursus van 1 maand volgen, en daarvoor hebben ze de TV verbinding nodig. Gelukkig kan ik leven zonder TV. Mohan heeft mijn gids opgebeld en die komt morgenochtend om 11.00 uur. Op mijn kamer lees ik mijn e-mails en zet foto's en video's op facebook. Door de slechte internet verbinding gaat dit extra langzaam. Om 22.00 uur maak ik me klaar om naar bed te gaan. Ik laat de ventilator aan zodat het vannacht niet te warm is.
Dinsdag 16 april, Pokhara:
Ik sta om 7.15 uur op en doe maar weer eens mijn oefeningen. Om 8.30 uur krijg ik boven op mijn kamer het ontbijt met omelet wat ik gisterenavond al besteld had. Dit eet ik lekker op, op mijn terras, al is het wat lawaaierig door het verkeer wat langs komt. Om 10.30 uur word ik gebeld dat mijn gids is gearriveerd. We bespreken de route van de trekking. Het is een aardige jongen die goed Engels spreekt. Na 1,5 uur praten zijn we eruit. Tussen de middag ga ik de stad Pokhara weer bekijken. Het is warm, 30 graden, en nevelig mogelijk door de bosbranden elders. Eerst loop ik langs het Phewa meer op en neer. Er lopen nauwelijks buitenlandse toeristen, wel Nepalezen en mensen uit India. Door de nevel kun je nauwelijks de bergen aan overkant zien en het eiland waarop de Taal barahi Mandir tempel staat midden op het meer. Er gaan wel boten naar toe. Ik heb dit eiland al 2x gezien en daarom ga ik er nu niet naar toe. Dicht bij het meer staat ook een attractiepark met reuzenrad en treintje, botsauto's etc. Daarna loop ik door een aantal winkelstraten . Ze zijn mooier, groter en Westerser dan in Kathmandu. Vervolgens loop ik terug naar hotel Silent Peak. Daar hoor ik van de eigenaar dat hij de gids, die ik vanochtend heb gesproken, af had gezegd omdat hij geen gids licentie heeft, en hij heeft een nieuwe gids Khar Bahadur ( KB uitgesproken Kebi) opgeroepen die wel een licentie heeft. Hem zie ik om 18.45 uur. Hij heeft al 30 jaar ervaring en werkt vaak voor Mohan. Hij is ook aardig, komt uit een dorp in de omgeving.
Het trekkingsprogramma ziet er nu als volgt uit;
Na dat afgesproken te hebben vraag ik aan een aardige medewerker van het hotel of hij mijn kamerdeurslot kan repareren want ik kan hem niet meer op slot krijgen. Dit doet hij met heel veel plezier. Hij wil zijn Engels verbeteren en vraagt aan mij of een gratis app ken. Ik adviseer hem duolingo in hindu-engels. Daarna ga ik mijn rugtas klaar maken voor morgen.
5 daagse Mardi Himal trekking van van 17 april t/m 21 april,
Woensdag 17 april, 1ste dag van de Mardi Himal trekking: 5 uur lopen , 8,5 km , tot 2100 m. hoogte.
Om 7.30 uur ga ik beneden ontbijten in hotel Silent Peak in Pokhara: een heerlijke groente omelet en een mengsel van aardappel- paprika-tomaat- uien, en 2 sneden brood en koffie. Mijn gids KB ( Khar Bahadur) is weer door zijn zoon met de scooter naar mijn hotel gebracht. Hij krijgt als ontbijt een gekookt ei en een schaaltje bruine bonen. (hij heeft geen keus). Om 8.00 uur stappen we in een jeep en in 45 min. rijden we naar Kande. Vandaar gaan we de Mardi Himal trekking lopen. Dit is een vrij nieuwe trekking die sinds 10 jaar bestaat. Hij bevindt zich net buiten de hoofdroute van de Annapurna Basecamp . De 1ste 1,5 uur gaat de route alleen maar omhoog via stenen trappen. Meteen komt de associatie van de Anna Purna trekking bij me op, (die ik 10 jaar geleden heb gelopen ) waar je ook veel trappen moest lopen, wat ik niet prettig vond, en nu ook niet. De zon schijnt volop en het is erg warm. Onderweg zien we veel bloeiende rododendrons. In Nepal worden deze bloemen rauw gegeten en zou helpen om van je keelpijn af te komen. Om 10.45 uur hebben we een rustpauze bij Australian Camp en drinken we thee. Van hier vandaan heb je een mooi uitzicht op de hele hoge bergtoppen van de Annapurna bergketen , die bedekt zijn met sneeuw. Het verbaast mij dat er veel Nepalese jongeren (maar ook buitenlanders) lopen zonder gids, want vorig jaar heeft de regering ingesteld dat een gids verplicht is bij een trekking in Nepal. Maar er wordt niet op gecontroleerd. De gids zegt dat de Nepalezen een gids niet kunnen betalen. Op het eerste stuk lopen veel dagjes mensen , maar na het Australian Camp wordt het rustiger. Daarna lopen we door naar Pothana, waar we om 11.30 arriveren. Daar bestellen we onze lunch. Ik bestel een salade en GK bestelt dal bhat, wat ze nog moeten maken , waardoor we lang moet wachten. Om 12.30 uur lopen we verder. Na een paar meter lopen komen we langs een controlepost waar mijn trekkingskaart/ permit wordt gecontroleerd. De route gaat deels door een bos met meer schaduw , waardoor het minder warm is. Hier komen minder trappen voor, en sommige stukken gaat het omhoog of is het vlak. Duidelijk minder zwaar. We spreken een Australisch jongstel dat de Anna Purna trekking wilde doen , maar de vrouw kreeg bij de steile afdaling veel last van haar re knie waardoor ze een andere route moesten nemen. Om 14.15 uur vallen een paar regen druppels, we schuilen even , maar het zet niet door. Om 14.30 uur arriveren we bij hotel Mardi Station en restaurant in Deurali op 2100 m. Het is een mooi complex met in het midden een tuin met tafeltjes en stoelen, en daarom heen zijn 3 gebouwen met kamers en de eetzaal met een keuken. Het is rustig hier, alleen een jong stel uit Barcelona met hun gids logeren hier vandaag; (het hoog seizoen is duidelijk voorbij). Ik heb een aardige kamer met 3 eenpersoons bedden en een badkamer met douche en w.c. , maar de douche werkt nu niet omdat er te weinig water is. Daarom krijg ik, als ik me wil douchen een emmer met warm water en een beker waarmee ik me kan begieten. De gids krijgt korting als hij voor mij betaalt en daarom betaal ik maar 1000 roepies. Ik moet wel voor de wifi 200 roepies betalen. Doch de elektriciteit , waarmee ik mijn apparatuur kan opladen is gratis. We bestellen koffie en gaan buiten op een bankje zitten. KB vertelt dat hij van 2008 tot 2010 , 3 jaar in Dubai heeft gewerkt. Het reisbureau rekende voor een 3 jaar visum 7000 dollar. En daar verdiende hij maar 500 dollar per maand, waarvan hij 300 dollar naar huis stuurde, 50 dollar kwijt was aan telefoonkosten naar huis, en 150 dollar over had voor eten, drinken en kleding. Hij sliep in een kamer met 8 personen in 4 etage bedden. Bij binnenkomst van het land werd zijn paspoort afgepakt zodat hij niet tussentijds het land kon verlaten. Bij terugkeer naar Nepal kreeg hij zijn paspoort weer terug. Hij werkte vòòr 2008 ook al, gedurende10 jaar, als gids. En na 2010 ging het economisch weer beter met Nepal en kwamen toeristen uit India naar Nepal, en toen is hij weer verder gegaan met gidsen in Nepal. Rond 16.30 uur begint het frisser te worden buiten en doe ik mijn vest en roze jack aan. Om 17.30 uur vraag ik een emmer warm water en ga me begieten. Ik bestel gemengde rijst met ei, kaas, en groente en kip. Het smaakt erg goed. Om 18.30 uur krijgen we in het restaurant het bestelde eten . Inmiddels is het buiten koud geworden . De kachel gaan aan in de eetzaal, waardoor het daar lekker warm wordt. KB krijgt pas om 20.00 uur zijn dal bhat, samen met de andere gids. Ik praat met het jonge stel die uit Barcelona komen . Zij reizen 3 weken in Nepal, waarvan 1 week de Mardi trekking. Iedereen gaat op tijd naar bed. Er ligt een hele zware dikke deken op mijn bed, doch geen laken.
Donderdag 18 april , 2de dag Mardi trekking, van Deurali 2100 m naar Forest camp 2600 m, 6 uur lopen , 500 m stijging:
Ik heb best geslapen en niet koud gehad. We vertrekken pas om 8.30 uur omdat we lang op ons ontbijt moeten wachten. De zon begint te schijnen, maar het is heiig waardoor het uitzicht minder goed is. De hele route gaat door een bos. Het bos is mooi : veel oude bomen zijn met mos bedekt. Maar ik mis de vergezichten. Er is wel afwisseling in reliëf, soms gaat het omhoog via trappen of via een pad, soms omlaag. Sommige bomen, waar een roze strikje aan hangen, zijn heilige plaatsen. We stoppen onderweg verschillende keren om te rusten of om wat te eten of drinken. Onderweg komen we weer veel bloeiende rododendrons tegen.
De route is als volgt:
Om 14.30 uur komen we aan in het Guesthouse van Rest Camp waar we overnachten . Er zijn hier maar 2 hotels. Ik krijg een eenpersoons kamer met een toilet en douche op de gang. Er is een grote eetzaal. Het jonge stel uit Barcelona overnachten hier ook. . Omdat het mistig is, is er vanavond geen wifi/ internet verbinding. Daarna ga ik me douchen. Het douchewater is lekker warm dank zij de zonnepanelen. Maar nadat je de kraan hebt uitgezet is het koud in de doucheruimte omdat er geen glas in het raam zit. Daarna ga ik naar de eetzaal en ga bij de warme kachel zitten, samen met de gidsen en andere gasten (stel uit Barcelona, een Duitse jongen en een groep uit India). Om 18.30 uur krijg ik mijn eten. Ik heb groenten spaghetti besteld. Na het diner moet ik meteen opgeven wat ik als ontbijt wil hebben. De jongens uit India zitten flink aan de whisky. Rond 21.00 uur gaat iedereen naar zijn/ haar kamer.
Vrijdag 19 april, 3de dag van de Mardi Himal trekking, van Rest Camp 2600 m. naar High camp 3350 m , 7 uur lopen:
Ik sta om 7.00 uur op en ga om 7.30 uur ontbijten ; Tibetaans brood , curry, omelet en koffie. We vertrekken om 8.10 uur.
De route is:
Voor een deel lopen we door een bos met bomen die bedekt zijn met mos. We komen telkens de oudere porter tegen die de Indiaanse groep begeleid. Hij is zeer spraakzaam. Overal zie je prachtige bloeiende rododendrons. Ook komen we ezels tegen die gasflessen naar boven of naar beneden versjouwen. Op een gegeven moment zien we ook de berg Annapurna Zuid die 7200 m. hoog is. Ook komen we de Indiaanse jongens overal tegen. We lunchen in Badal Danda in hotel 360. Ik bestel groenten soep en Tibetaans brood. Het brood is lekker, maar er zit nauwelijks groenten in de soep. KB haalt voor mij wat groenten uit de keuken , waardoor het iets beter wordt. Voor het eerst eet ik soa bonen. Het begint op een hoogte van 3300 m. iets frisser te worden. We rusten bij Himchuli. Boven de 3500 m. komen we geen bomen meer tegen . Onderweg praten we met Canadezen, Oostenrijkers, en zelfs vrouwen uit Oekraïne. De leidster komt uit Oekraïne en woont nu in de VS en organiseert internationale groepsreizen. Ze vertellen over de oorlog in Oekraïne waar elke dag meer dan 150 mensen sterven. Ze mogen vrij reizen ( zonder beperkingen). Een vrouw komt uit de Krim en vertelt dat ze niet naar Oekraïne kan reizen en haar ouders hebben een Russisch paspoort en daarvoor is het extra moeilijk om naar het buitenland te gaan. Het laatste stuk naar High Camp zijn er veel trappen. Om 15.15 uur arriveren we in High Camp Guesthouse. Een van de Indiaanse jongens feliciteert me. Hij heeft in Nederland gewerkt en gewoond en is erg enthousiast over Nederland. Hij komt zelf uit Bengaluru. Ik krijg weer een kamer met 2 bedden. De w.c. is buiten, en voor een emmer warm water betaal je 300 roepies. Ik ga me niet " begieten" want het is hier veel te koud. Gelukkig wordt de kachel aangestoken en gaan we erom heen zitten. Dat is zeer aangenaam. Ook de Indiërs en de porter komen bij de kachel zitten. De eigenaresse van het gasthuis vertelt dat er een paar jaar geleden slechts 2 hotels/ Guesthousen waren in High Camp en nu 19. Dus nu is er veel concurrentie, maar er komen ook meer toeristen. Zij kunnen 32 gasten hebben, want ze hebben 8 kamers voor 4 personen. Maar nu zijn we maar met 10 personen. Ik bestel rijst met curry voor het avondeten. Naar mate we hoger komen wordt alles duurder. 's Avonds neemt de mist toe. Een van de Indiërs heeft veel last van zijn knie waarvoor ik wat adviezen en oefeningen geef. Ik denk dat ik morgenochtend niet om 3.30 uur op sta om de zonopkomst te bekijken omdat ik het veel te vroeg vind, ik het niet fijn vind om in het donker te lopen en het nog maar de vraag is of het dan helder is. De Indiërs zitten weer aan de whisky. En als ik naar bed ga, maken ze ruzie met elkaar en schreeuwen flink tegen elkaar. Ik vraag of ze op willen houden, waarna het rustiger wordt. En ze stoppen met schreeuwen als de eigenaresse het licht uitdraait.
Zaterdag 20 april, 4de dag Mardi Himaltrekking, van High Camp 3550 m. naar Siding:
Om 6.15 uur klopt gids KB op mijn deur omdat het buiten helder is en de besneeuwde bergen goed te zien zijn. Ik heb vanmorgen om 4.00 uur de groep Indiërs niet weg horen gaan, maar KB is door hun gepraat wel wakker geworden (ook door het snurken van hun gids). Ik maak foto's van de besneeuwde bergen Ana Purna South (7219m. ), Hiunchuli (6441 m), Annapurna 1 ( 8091 m), Gangapurna (7454m.), Macchapuchre (Fish tail) (6993 m.), Mardi Himal (5553 m) die nu prachtig zichtbaar zijn. De zon schijnt en uit de wind is het om 8.00 uur al aangenaam buiten . Om 7.30 uur ontbijt ik Tibetaans brood, omelet en curry. Daarna gaan we de berg oplopen in de richting van waar iedereen vanochtend vroeg de zonsopgang heeft bekeken. Het was helder dus het was de moeite waard om zo vroeg je bed uit te komen, maar ik heb geen spijt dat ik het niet gezien heb. Ik krijg trouwens de video die de Indiër Vicki heeft gemaakt van de zonsopgang. Terwijl we naar boven lopen komen de Indiërs naar beneden na de zonsopgang te hebben gezien. Ze verontschuldigen zich voor de ruzie van gisterenavond en zeggen dat de whisky daar debet aan was, maar dat ze het bijgelegd hebben en weer vrienden zijn. Vicki heeft nog steeds last van zijn knie bij het trap lopen. Er zijn meerdere mensen met knie problemen. Na een half uur neemt de mist toe. Terug in het Guesthouse tape ik de knie van Vickie. Om 9.15 uur gaan we lopen . Al snel kan ik mijn dons jack vervangen voor mijn dunne roze jack. De hele route gaat het bergafwaarts met heel veel trappen . In Badal Danda gaan we lunchen. Ik spreek daar 2 Zwitserse meisjes die naar boven gaan bij de Mardi trek . We kunnen daar lekker in de zon zitten. We hebben tijd genoeg want bij de Low Camp zouden we blijven slapen, dus ook avondeten, daarom lunchen we in Badal Danda en blijven daar 1,5 uur. Daarna lopen we door . We volgen een alternatieve route over een bospad. Het is best moeilijk, want het is erg oneffen, veel stenen en boomwortels , maar het is beter dan alleen maar trappen naar beneden lopen. Gelukkig heb ik geen last van mijn knieën , want anders is het een hele opgave. Ook nu komen we langs de in bloei staande rododendrons. Wij lopen dan door , 500 m afdaling, en zijn rond 16.00 uur bij Low Camp. Daar hadden we afgesproken met de gids van het Spaanse stel en met de gids van de Duitse jongen, maar beiden zijn ze nergens te bekennen. Zij hebben zich niet aan de afspraak gehouden en ook niet de moeite genomen om ons te bellen. Dan besluiten we ook maar verder naar beneden te lopen naar Siding. Dat is nog eens een afdaling van1300 m. Ook nu gaat het deels via de verkorte alternatieve route door het bos met veel obstakels, stenen, boomwortels etc. en deels ook over de officiële traproute. Soms gaan we onderweg een paar minuten zitten en drinken wat. Uiteindelijk komen we om 17.00 uur aan in hotel Mardi Chiya Kaka (wat betekent "thee van de broer van de vader") in Siding. En daar zit de gids en het Spaanse stel buiten. Het schijnt dat ze ons wel hebben gebeld maar dat er geen verbinding was. Ik heb weer een eigen kamer met douche en toilet. Ik ga me meteen douchen , die lekker warm is. Daarna kunnen we tot 18.30 uur nog lekker buiten zitten, dankzij de lagere ligging van het hotel. Daarna volgt het avondeten binnen in de eetkamer. Iedereen gaat ook hier vroeg met de kippen op stok.
Zondag 21 april, 5de dag van de Mardi Himal trekking van Siding naar Pokhara:
We kunnen om 7.30 uur al buiten ontbijten in de zon in Siding. Beneden zijn de maaltijden goedkoper dan boven in de bergen, en dat is logisch want al het voedsel wordt handmatig of met ezels naar boven gebracht. Ook nu heeft KB 200 roepies korting gekregen op mijn kamer. Daarna lopen we 15 min. naar beneden naar de bestelde jeep. Deze kost 7000 roepies, wat we moeten delen met 5 mensen (de Duitse jongen en gids gaan toch niet mee met de jeep). Het eerste uur rijden we op een zeer hobbelige weg met veel stenen, maar daarna wordt de weg een stuk beter. We komen door verschillende kleine en grotere dorpjes. Om 10.30 uur zijn we bij mijn hotel Silent Peak. Ik betaal de chauffeur 2800 roepies (voor mij en de gids) doch hij vraagt 3000 roepies, maar dat krijg hij niet van mij en daarom is hij boos. Mohan en zijn vrouw verwelkomen ons. We krijgen een kop thee. Ik geef gids KB zijn verdiende fooi want hij heeft zijn werk perfect gedaan, en betaal de hoteleigenaar voor de jeep op de heenweg, 5dg gids, 3 nachten kamer en 2 ontbijten (de laatste schenkt hij me). Daarna ga ik naar mijn kamer. Ik krijg nu een kamer aan de achterzijde nr 301. Gelukkig ook met een balkon en een fan. Daarna ga ik op mijn slippers wat te eten halen. Het is in Pokhara erg warm, 34 graden . Op mijn hotelkamer is het op dat tijdstip het beste om uit te houden . Ik zet foto's van de trekking op facebook en maak mijn verslag op Evernote. Om 17.15 uur loop ik nog op en neer langs het meer. Helaas is het weer heiig.'
De laatste dagen in Nepal ( 1dg Pokhara en 3 dagen Kathmandu tot 25 april
Maandag 22 april, van Pokhara naar Kathmandu, overnachten bij Manish ouders:
Om 7.00 uur ben ik beneden in hotel Silent Peak om te ontbijten. Ik geef een bediende de informatie zodat hij Duolingo Hindi- Engels kan installeren op zijn mobiel want hij wil zijn Engels verbeteren Zoonlief zou me naar de microbus station brengen , maar hij ligt nog op bed, daarom brengt zijn vader Mohan me met de scooter naar het station. Ik kan mee met de microbus van 8.00 uur en betaal 750 roepies en krijg een eenpersoons stoel. Hij vertrekt wel om 8.00 uur, maar stopt in Pokhara nog op 3 plaatsen waar nog mensen instappen. Uiteindelijk is het 8.40 uur voordat de microbus vol is en we echt naar Kathmandu rijden. De eerste 50 km is het hobbel de bobbel over de weg in aanleg, waar we 2 uur over doen. Daarna hebben we een plas/ eet stop om 10.30 uur van een half uur. Tot 80 km vanaf Pokhara zijn ze nog volop bezig met het reconstrueren van de weg. De buurman valt regelmatig om van de slaap, precies in mijn richting. Wat ik alles behalve leuk vind. Tijdens de rit laat ik mijn gedachten gaan over de laatste 5 maanden van Colombia t/m Nepal. Om 13.00 uur is de lunchstop. Op het stuk weg tussen 80 km na Pokhara tot 50 km voor Kathmandu kan de microbus aardig doorrijden . Maar 25 km vòòr Kathmandu zorgt de wegreconstructie voor een flinke file. En 12 km voor mijn eindbestemming Kalanki, om 17.00 uur, staan we stil omdat microbus kapot is. Er moet vanuit Kathmandu iemand komen die de microbus repareert. De helft van de passagiers staat buiten naast de bus. Ik vraag aan een jongen of hij Manish vader kan bellen want de reparatie kan wel 2-3 uur duren. Zo hoeft hij zich geen zorgen te maken waar ik blijf. Op een gegeven moment vraagt onze chauffeur aan mij hoeveel bagage ik bij me heb. Ik zeg "alleen een rugzak " . Hij pakt vervolgens mijn rugtas van het dak van de microbus en laat een andere microbus stoppen, waar ik mee mag rijden. (buitenlanders gaan in Nepal praktisch altijd voor). Daar bof ik bij. Deze microbus is al vol, maar ik word er bij gepropt waardoor de bijrijder nauwelijks meer kan zitten. De passagiers zijn benieuwd waar ik vandaan kom. Als er iemand uitstapt krijg ik een iets betere plaats. Ik stap uit bij de petrol pomp in Kalankie om 18.30 uur. Daar loop ik naar een tuktuk en laat het adres zien van Manish ouders. De chauffeur kent het adres niet en laat het adres ook aan een passagier zien. Dan komt ineens de tuktuk rijder die ik ken en hij legt de andere tuktuk chauffeur uit waar ik naar toe moet. Om 18.45 uur ben ik eindelijk bij de ouders van Manish. Ik heb spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten als gevolg van de langdurige afdaling gisteren, op de laatste dag van de Mardi trekking. Ik zet mijn rugtas op Manish kamer en krijg water en koffie, waar ik aan toe was. Dan wordt de nieuwe koelkast bezorgt, die Manish en ik zijn ouders cadeau hebben gegeven. Ze zijn er erg blij mee. Dan gaan we buiten aan tafel zitten. Monika en haar man zijn ook gekomen. Rond 20.30 uur gaan we binnen eten: rijst met curry en omelet. Het is gezellig om weer bij hun te zijn.
Dinsdag 23 april: van Manish ouders naar Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Na het ontbijt brengt Manish broer me met de motor naar Pepsi Cola. Rupa en Keshab wisten van mijn komst, want ik had ze gebeld. Maar toen ik bij hun voor de deur stond was de poort gesloten. Ik bel ze op en roep, maar niemand hoorde me. Gelukkig wist ik nog hoe je heimelijk de poort kan ontgrendelen en zodoende kon ik toch binnen komen. Daar trof ik oma/Ama en Babu aan die ziek in bed lag. Rupa en Keshab waren gaan winkelen en komen pas om 17.30 uur terug. Dit vond ik niet bepaald leuk. Maar ik had daardoor wel de tijd om mijn rugtas leeg te maken en mijn vuile was in een sopje te zetten en te wassen. In de loop van de middag ga ik een nieuwe trolleytas kopen en mijn money belt laten repareren. Ook ga ik nog een half uurtje wandelen. De spierpijn in mijn benen wordt al minder. Als ik terugkom zijn Rupa en Keshab inmiddels ook thuis gekomen. Ze verontschuldigen zich voor hun afwezigheid. Daarna ga ik mijn nieuwe koffer in gebruik nemen. De afmetingen zijn dezelfde als mijn andere trolleytas, dus alles paste erin. Inmiddels waren mijn gewassen kledingstukken droog en die kon ik ook meteen inpakken. Om 20.00 uur gaan we eten : momo' s en dal bhat. Ook Keshab' s zus en haar dochter, die over was gekomen vanuit Australie, eten mee. Ook nu was het weer gezellig.
Woensdag 24 april, bij Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Mijn laatste hele dag in Nepal . Ik ben er klaar voor om terug te gaan naar huis. Alleen het weerbericht in Nederland staat me niet aan : vannacht was het 4 graden en overdag slechts 10 graden met buien en windkracht 4-5.. Wel is er een klein lichtpuntje want zaterdag met Koningsdag zouden de temperaturen omhoog gaan naar 16-17 graden en het zou overwegend droog zijn. Maar het blijft een groot temperatuurverschil want hier in Kathmandu is het 30 graden en zonnig. Een deel van de dag besteed ik aan het afmaken van mijn website zodat ik die naar jullie kan opsturen. Daarnaast moet ik Nepalees geld pinnen zodat ik mijn verblijfkosten hier kan betalen. Daarna loop ik nog naar het Orthopedisch ziekenhuis om afscheid te nemen van mijn collega's. Ook kan ik vandaag online inchecken voor de vlucht naar Dubai. Morgenochtend brengt Keshab me met de auto om 6.00 uur naar de luchthaven. Het is vanaf Pepsi Cola slechts 15 min. rijden. En om 9.00 uur vertrekt het vliegtuig van Kathmandu naar Dubai, daar moet ik overstappen en vlieg daarna naar Schiphol waar ik 's avonds om 20.00 uur hoop te landen. Jan komt me weer ophalen en brengt me naar huis . Daar ben ik wel heel blij mee.
Mijn vlucht gegevens op donderdag 25 april;
Van Kathmandu naar Dubai: vlucht EK 2263. Vertrek 9.00 uur, aankomst 12.05 uur, duur 4 uur en 50 min.
Van Dubai naar Schiphol. Vlucht EK 149. Vertrek 14.45 uur, aankomt 20.00 uur, duur 7 uur en 15 min.
Dit is mijn laatste verslag van mijn bijna 5 maanden durende vakantie. Ik ben de winter zonnig doorgekomen en veel buiten activiteiten kunnen doen. Vooral in Zuid Amerika heb ik veel nieuwe dingen kunnen zien en beleven en was elke dag een avontuur. In Nepal was het bekend terrein waar ik weer vele bekende plaatsen en mensen heb gezien. Doch het festival en de Mardi trekking waren hier de hoogte punten. Nu ga ik weer naar huis en dat zal weer wennen zijn. Gelukkig is het tennisseizoen weer begonnen waar ik me weer lekker hoop uit te leven. Ik hoop jullie allen weer gauw te zien en te spreken.
Groetjes van Francine
Hallo allemaal,
Nepal is weer de hekkensluiter van deze vakantie. Het is een mooie overgang van mijn avontuurlijke vakantie in Zuid Amerika en het dagelijkse leven in Nederland. Dit jaar heb ik niet gewerkt in het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati ( Kathmandu), wel ben ik daar een paar keer op bezoek geweest om mijn collega's weer te zien. Ik heb me hier vnl. bezig gehouden van het bezoeken van de bekende bezienswaardigheden in Kathmandu e.o. Ook heb ik Manish en zijn gezin en zijn familie weer ontmoet en weer bij mijn vertrouwde gast gezin gewoond. Het was weer een thuiskomen. Lees zelf maar.
Zondag 24 maart 2024: Sao Paulo en van Sao Paulo naar Dubai
Dit is mijn laatste dag in Sao Paulo en zelfs in Zuid Amerika. De ochtend gebruik ik om mijn schoonzus te bellen en om van alles te regelen zowel hier als overzee, zoals mijn verblijf en trekking in Nepal. Ik krijg van KLM bericht dat de vlucht vertraagd is van 20.55 uur naar 21.30 uur , dus hij vertrekt een half uur later uit Sao Paulo, maar hij komt maar 10 min later aan in Amsterdam ( wordt gezegd). Het blijft spannend of de 2 uur overstaptijd voldoende is om de vlucht naar Dubai te halen want ik moet mijn bagage zelf ophalen en opnieuw inchecken. Een paar jaar geleden heb ik deze vlucht, door extra vertraging, gemist. Vandaar mijn angst. Om 12.00 uur check ik uit bij mijn hostel. Ik sla mijn bagage op bij de receptie Daarna loop ik 5 km naar de Avenida Paulista, die vergeleken wordt met Time Square in New York . In deze straat bevindt zich ook het museum MASP (Museo Arte Sao Paulo) . Dit museum wordt met 4 pilaren hoog boven de grond geheven waardoor het lijkt alsof het museum zweeft. Op deze Avenida Paulista heerst een gezellige sfeer. Hij is vandaag autovrij en er paraderen veel mensen en er spelen en zingen diverse muzikanten. Ondertussen probeer ik nog wat nuttige dingetjes te kopen van mijn overgebleven Braziliaanse reals, zoals een nieuw hoesje voor mijn mobiele telefoon, een waterfles, tandpasta, zeep en fruit. Ik heb vandaag geboft met het weer want het is de hele dag droog geweest met een beetje zon, alleen de laatste 10 min. regent het een beetje. Terug in mijn hotel pak ik mijn bagage en bel tegen 18.00 uur een Uber taxi. Deze verschijnt al na 1 min en kost me 59 real = ca. €12. Even over 18.30 uur ben ik bij de terminal. Ik kan meteen inchecken. Ik krijg N.B. nog voorrang ,waarschijnlijk door mijn leeftijd. Alles verloopt georganiseerd en soepel. Ik kom in gesprek met een Braziliaanse die naar Lissabon gaat en haar broer 10 dg. opzoekt. Op het bord blijft vertrektijd 21.00 uur staan , maar we mogen pas om 21.30 uur instappen en om 21.50 uur gaan we de lucht in. De vlucht naar Amsterdam duurt 11,5 uur. We krijgen wat te eten en ik probeer wat te slapen.
We landen op Schiphol om 12.30 uur op maandag 25 maart , maar voordat we uit het vliegtuig stappen is het 13.00 uur. Ik haast me naar de de bagage hal, waar ik nog een tijd moet wachten voordat mijn bagage van de band afrolt. Daarna snel ik naar de vertrekhal en check in, daarna handbagage - en douane controle. Gelukkig is het overal erg rustig waardoor het snel gaat. Aangekomen bij gate G9 kan ik meteen het vliegtuig instappen, nadat ik het thuisfront nog snel een appje heb gestuurd. Het is 6 uur vliegen naar Dubai met de Emiraten . De airconditioning staat te laag afgesteld waardoor ik het koud heb en rillerig ben . De maaltijd is goed maar ik eet de helft maar op. Ook nu probeer ik wat te slapen onder een warm dekentje.' s Nachts om 12.15 uur komen we aan in Dubai.
Dinsdag 26 maart 2024 van Dubai naar Kathmandu en de 1ste dag in Kathmandu:
Het vliegtuig van Dubai Flight, van Dubai naar Kathmandu, zit vol. Veel Arabische jongens die in Nepal gaan werken. Het overgrote deel van de vlucht hou ik mijn ogen dicht en probeer te slapen met oordopjes in en ooglapje voor. Nu heb nu mijn linker voet ingezwachteld om vocht ophoping tegen te gaan. We krijgen ook wat te eten : omelet met 2 worstjes, broodje, vruchten yoghurtje en bakje met fruit. De vlucht heeft vertraging doordat we te laat vertrokken uit Dubai, maar de vlucht duurt ook langer dan men gezegd had nl. 4 uur . We landen pas om 9.00 uur ' s ochtends in Kathmandu. Ik had in Nederland al een toeristen visum aangeschaft, maar desondanks moest ik mijn gegevens invullen op een computer. Wat achteraf niet nodig bleek te zijn. Toen kon ik doorlopen naar de douane, waar ik in een wip langs was. Maar daarna moest de handbagage weer door de scanner Dit heb ik nog nooit ergens meegemaakt. Manish vertelde dat dit is ingesteld nadat er fraude geconstateerd was met goud, en dat willen ze zo onderscheppen door 2x de handbagage te controleren nl. bij de incheck en bij de uitcheck. Al met al duurt alles een eeuwigheid. Toen op zoek naar mijn koffer, die bleek al in een hoek te staan bij de andere bagage die ze van de band hadden gehaald. Ik stuur Manish een appje dat ik eraan kom. Hij stond al 1 uur in de aankomsthal te wachten. Hij was naar de luchthaven gekomen met een soort Uber motor taxi. Maar nu belt hij een soort Uber taxi voor ons tweeën en mijn bagage. Het is een klein autootje maar we passen erin. Hij moet helemaal door de binnenstad van Kathmandu waar het druk is met motors en auto 's . Volgens mij hebben we wel 1 uur in die taxi gezeten. Ik werd hartelijk ontvangen door de familie. Ik krijg de kamer van Manish zus, Monica, die een paar weken geleden getrouwd is en nu bij de ouders van haar echtgenoot inwoont. Aariv, de zoon van Manish, is al een echt manneke met zijn 7 maanden. We gaan aan tafel, er staat brood, boter, kaas, gekookte eieren en koffie en fruit. De familie is uitgenodigd bij de jongste zus van Manish moeder, ik ook. Maar ik ben zo moe dat ik voorstel dat ik hier eerst een paar uur ga slapen en als ik wakker ben dan wil ik wel naar hun toe komen. Manish, Manoj en vader gaan met de motor en de dames met de taxi. Ik ben gaan slapen en werd pas om 17.00 uur wakker. Ik voelde me al een stuk beter. Daarna gedoucht, maar net als vorig jaar is de douche koud. Dan bel ik Manish op die voor mij een motor taxi bestelt. Ik doe mijn dons jack aan want op de scooter 's avonds kan het koud zijn. Ik moest de poort afsluiten. Toen achter op de scooter midden door de stad met druk verkeer, vele onregelmatigheden in de weg, in het donker en links rijdend: het was weer een heel avontuur ! Heel bijzonder hoe ik al die uiterste mag beleven . Bij de familie was het gezellig. Ze waren aan het kaarten : eenentwintigen. Ook Monika en haar man Nawin waren er. Leuk om kennis met hem te maken. We kregen ook te eten ; rijst, curry, kip, schapenvlees, bloemkool, e.a. Het smaakt goed. Rond 21.00 uur gaan we weer weg, de dames met de taxi en de mannen op de motor. Thuis zitten we nog gezellig na te praten aan de tafel met een kopje masala thee . En om 23.00 uur gaan we naar bed. Het was weer een bijzondere dag. Wat een contrasten . En wat een fijne mensen ontmoet ik toch. Een ben een bevoorrecht mens.
Woensdag 27 maart: Kathmandu, bij Manish ouders, ziekenhuis bezoek e.a.:
Na me gedoucht te hebben krijg ik buiten mijn ontbijt; brood met een groenten omelet en koffie. De vader van Manish is een perfecte kok. De rest van de familie gaat pas laat in de ochtend dal bhat eten. Vroeg in de ochtend drinken ze een kop thee en eten alleen een paar biscuitjes. Ik bof dat mijn vuile was in de wasmachine gewassen kan worden. Het is weliswaar een beetje mistig buiten maar de temperatuur is aangenaam: 21 graden. Daarna gaan Manaram, Rejina en ik wandelen. We lopen de berg op en komen daar mooie tempels en huizen tegen en zelfs een groot restaurant Bij elke tempel wordt aan de bel getrokken om God of Shiva wakker te schudden . Ook in het dal staan meer huizen dan vorig jaar. Je ziet een geleidelijke een toename van het aantal huizen en een verbetering van de leefomstandigheden. Daarna lopen we naar beneden, deels door nieuw aangelegde trappen en deels over de weg. Onderweg kopen we nog verse eieren bij de kippenhouder. We wippen ook nog binnen bij een familielid. Thuis gaan we lunchen : rijst, kip, schapenkop ( ik niet), spinazie, en rauwkost. Daarna gaan Manish en ik met zijn oude motor naar het Orthopedisch ziekenhuis. Ik zet de zonnebril en een corona masker op wegens de uitlasgassen en stof. Het is te merken dat Manish al een paar jaar niet meer op zijn motor door Kathmandu heeft gereden, want hij rijdt wat langzamer en onzekerder. Dit is ook wel te begrijpen want het verkeer is hier erg druk en chaotisch met heel veel motors en scooters die zigzaggend over de weg en tussen de auto's door scheuren. Maar na 45 min komen we aan bij het ziekenhuis. Ik ga het eerst naar binnen bij de fysio. afdeling. Mijn collega's zitten in de keuken. Ramesh en Suraj zijn erg verrast. Ze hadden me wel verwacht maar wisten niet precies wanneer ik zou komen. En na 15 min komt Manish binnen. Ramesh kon zijn ogen bijna niet geloven. Dat beide heren waren in 4 jaar tijd in gewicht veranderd: Manish was aangekomen en Ramesh afgevallen. De andere collega heeft nu ook een zoon. Het is leuk om te zien dat ze het leuk vinden om elkaar weer te zien. Jammer is echter dat Alok en Goma er niet zijn. Ramesh is blij met mijn meegebrachte zuid Amerikaans geld, hij spaart namelijk buitenlands papieren geld. We drinken koffie en Manish trakteert op chocolade. Rond 15.30 uur maken Manish en ik nog een ronde door het ziekenhuis . Het aantal bekenden valt wat tegen omdat er al veel personeel naar huis is, maar desondanks heeft Manish er een goed gevoel over nadat hij een aantal mensen heeft gesproken. Ik ben door Ramesh ook nog uitgenodigd om het Chinese nieuwjaardag op 13 april bij hem thuis te vieren. Dan wordt de Bisket Jatra festival gevierd waarbij een enorme strijdwagen met daarin god Bhairav door de straten wordt getrokken en het eindigt met een wagengevecht bij Khaina Tole in Bhaktapur) ( ook wordt een paal in Bhaktapur naar beneden gehaald) Rond 16.30 uur rijden we met de motor naar de ouders van Rejina. We moeten een flink stuk omrijden omdat een aantal wegen zijn afgesloten bij Pashupatinath. Rejina en Aariv zijn met de taxi daar naar toe gegaan. We drinken daar thee. Daarna gaan we lopend naar de jongste broer van Keshab (Rejina's vader) waar ook zijn 90 jarige moeder woont. ( Manish, Aariv en Keshab gaan met de motor.) . Oma, Keshab, Rejina en Aariv vormen 4 generaties. Heel bijzonder !! Er worden veel foto's gemaakt. Er moeten vele gekke bekken getrokken worden voordat ook Aariv lachend op de foto staat. Daarna rijden we, met de auto naar de pas geopende bar van een van de neven. Dit is een bar waar je allerlei soorten thee kunt drinken en koffie en een hapje kunt eten en waar gerookt mag worden. Er wordt geen alcohol geschonken, waar de jongelui hier geen behoeften aan schijnen te hebben. Ook de eigenaar ( neef) houdt ons gezelschap . We zijn met z'n zessen. Die neef is een bijzonder energiek persoon met een dubbele baan : hij is IT professioneel en hij heeft 2 zaken. Hij wil zijn bedrijven geleidelijk uitbreiden. Er wordt veel gerookt waardoor ik meer ga hoesten en Manish hoofdpijn krijgt. Maar door de gember- limoen thee wordt het hoesten toch minder. Na gezellig gepraat te hebben , rijden we terug naar de schoonouders van Manish waar we gaan eten. Ze hebben ook Aariv mee naar huis genomen. We eten in de keuken ; kip, beaten rijst, aardappel curry, gebakken vis en rauwkost. Daarna nog rijst met curry. Na de 1ste ronde heb ik genoeg . Ze blijven maar aandringen maar ik scherm mijn bord af. Ook drink ik geen cola en whisky. Het is gezellig. Rejina krijgt nog een mooie zilveren schaal. Aariv heeft een aantal uren geslapen , en wordt wakker gemaakt als we rond 22.00 uur opstappen. Rejina en ik gaan terug met de taxi en Manish met de motor. Ook nu begint het te regenen. Tegen 23.00 uur zijn we thuis. We gaan meteen naar onze kamer. Alleen Manish broer is opgebleven , en de rest van de familie ligt al op bed. Ik ben blij dat ik nu even alleen ben , al die mensen om me heen vind ik erg vermoeiend. Ik kruip meteen in bed. Wat heb ik vandaag toch weer veel mensen gezien en gehoord, heel bijzonder !!
Donderdag 28 maart, Kathmandu, bij Manish ouders:
De dag begint met slecht weer, het regent en er hangt een mist. Manaram heeft weer een omelet met groenten voor me gemaakt als ontbijt. Manish en Rejina gaan cadeaus kopen voor kennissen en vrienden in Noorwegen. En daarna gaan ze naar een Nepalese film met haar neven en nicht. Ik ga niet mee want ik versta toch geen Nepalees ( op enkele woorden na). Daarna ga ik in de familie-kamer de film bekijken van de bruiloft van Monica en Nawin. Zo'n Nepalese bruiloft gaat gepaard met heel veel rituelen, waarbij zowel de bruid en bruidegom traditionele kleding dragen. De meeste huwelijken zijn gearrangeerd in Nepal, waarbij de vrouw uitgehuwelijkt wordt. Na het huwelijk verlaat ze haar ouderlijk huis en gaat bij de ouders van haar man wonen. Manaram stuurt mij de link van de bruiloft op YouTube door, zodat ik die ook aan anderen kan laten zien. Daarna krijg ik mijn dal bhat (= linzen soep met rijst) die de anderen halverwege de ochtend hebben gekregen. Vervolgens bladeren we de oude foto albums door van de ouders van Manish, van voor en na hun huwelijk, 42 jaar geleden. Daarna ben ik zo duf en slaperig geworden dat ik ga wandelen. Ik ga alleen, want de anderen zijn druk met het maken van momo's (deegtasjes gevuld met vlees en groenten ) voor vanavond. Ik loop de weg naar beneden af . Het is nu droog. Het is lekker om alleen te lopen. Het is ook leuk om de Nepalese mensen, de winkeltjes en de omgeving op me in te laten werken. 's Avonds maak ik een plan m.b.t. mijn verblijf en trekking vanaf Pokhara, na Nepalees nieuwjaarsdag op 13 april. Daarna eten we met z'n negenen momo's want Manish en Rejina en Monica met haar nieuwe echtgenoot zijn inmiddels ook thuis gekomen. Daarna wordt een 2de ronde momo's gemaakt:, de een maakt een soort klein pannenkoekje en de ander vult hem en maak er een mooi buideltje van en weer een ander stoomt ze. De Nepalezen zijn dol op momo's en eten er soms meer dan 20 op. Ik ben meestal na 5 stuks verzadigd.
Vrijdag 29 maart, Kathmandu ; bij Manish ouders:
Vandaag gaan Manish, Rejina en Aariv weer terug naar Noorwegen. Ze hebben heel wat bagage om in te pakken. Naast hun eigen spullen en de kinderwagen van Aariv hebben ze ook veel cadeaus gekregen . Gelukkig mogen ze ieder 30 kg ruimbagage en ieder 10 kg handbagage meenemen in het vliegtuig. Met 2 taxi's gaan we rond 14.00 uur naar de luchthaven van Kathmandu. Daar zijn ook al Rejina's ouders en neef en nicht. Er worden veel foto's gemaakt met en zonder Aariv. Hun vlucht vertrekt om 17.20 uur. Daarna rijden we weer met 1 taxi terug naar huis. Daar zie ik de foto reportage van de speen of de rijstvoedings-ceremonie ( Pasna) van Aariv begin maart . Als in Nepal namelijk een baby 6 maanden oud is en voor het eerste keer rijst of vast voedsel krijgt, wordt dit gevierd met een speciale ceremonie. (Bij 6 maanden is het spijsverteringsstelsel in staat vast voedsel te verwerken). Ook zie ik de trouwfilm van Manish broer en schoonzus van een paar jaar geleden. Ook dit ging gepaard met vele rituelen . Totaal anders dan een Nederlandse trouwerij. Als Manish broer terugkomt zet hij een Nepalese simkaart in mijn telefoon waardoor ik ook in Nepal kan bellen. Ook zet hij de taxi app " Pathao car Nepal" op mijn oude telefoon zodat ik ook in Nepal een taxi kan bellen. Het is te vergelijken met een Uber taxi app. De dochter van Manish broer van 17 maanden is helemaal van slag en huilt veel omdat zij haar neefje Aariv ( Babu) erg mist. Aan het eind van de middag maak ik samen met Manish moeder nog een korte wandeling want al dat zitten vindt mijn lijf niet zo lekker. Ik stuur Keshab en Rupa ( mijn gastgezin waar ik al jaren logeer) een bericht dat ik a.s. zondag na het ontbijt naar hun toe kom. 's Avonds eten we weer dal bhat. Daarna praten we nog wat na en gaan op tijd naar bed.
Zaterdag 30 maart Kathmandu, bij Manish ouders;
Het is een zaterdag en dat betekent in Nepal de enigste vrij dag in de week. Maar hier wordt volop gepoetst en gewassen. Iedereen is actief, alleen de dochter des huizes blijft lang in haar bed liggen. Alle dekens worden over de balustrade gehangen om te luchten. Het is stil nu Manish en Rejina en Aariv er niet meer zijn. De dochter van Manish broer is nog steeds van slag. Ze wil de hele dag appels en sinaasappels eten . Ik ontbijt buiten in de zon, omelet met brood. Het is goed weer vandaag. Soms een beetje te warm in de zon. In de loop van de ochtend geeft Manish schoonzus me een schoonheid/ gezicht behandeling. En Manish broer verft het haar van zijn vader en moeder zodat al het grijze haar weer mooi zwart wordt. Rond 15.30 uur gaan Manish broer en ik op de motor naar het centrum van Kathmandu om te kijken naar een ijskast voor zijn ouders. We gaan 3 zaken af , maar ze hebben alleen Samsung , LG, en Valberg ijskasten, allemaal zonder diepvriesladen . Alleen bij Sunrise Nepal Electronics hebben ze een Hisense ijskast met laden , maar niet in de winkel, wel in de opslag, maar die is op zaterdag dicht. Ik kan een van de volgende dagen komen kijken . Onverrichte zaken gaan we terug. We rijden met de motor door de oude binnenstad met de mooie oude tempels. Leuk om ze zo te zien ! Op de terugweg gaan we kip halen voor vanavond. Rond 20.30 uur eten we dal bhat met spinazie en kip. ( in Nepal is het normaal om 3x per dag en 7x per week dal bhat te eten) Daarna belt Manish vader zijn neef in Pokhara op. Ik kan, vóòr en nà de trekking, in zijn hotel logeren tegen een lage prijs. Hij regelt ook voor mij een gids waarmee ik de Mardi Himal trekking kan doen tegen een schappelijke prijs. En hij kan voor mij ook een permit / vergunning regelen om die trekking te doen. Het is wel jammer dat ze de weg naar Pokhara aan het repareren zijn waardoor de bus of microbus rit tussen 6-10 uur duurt. Daar de microbus nabij het huis van Manish ouders vertrekt, spreken we af dat ik zondagavond 14 april naar hun toe kom, daar blijf slapen en maandagochtend om 6.00 uur de microbus naar Pokhara neem.
Zondag 31 maart , 1ste paasdag, Kathmandu, verhuizing van Manish ouders naar Rupa en Keshab ( gastgezin in Pepsi Cola):
Vandaag verhuis ik met mijn bagage van het huis van Manish ouders naar het huis van mijn gastgezin in Pepsi Cola waar ik al meer dan 14 jaar verblijf als ik in Nepal ben. Na mijn ontbijt buiten , pak ik mijn spullen en belt de broer van Manish een taxi voor mij. De taxi moet omrijden omdat ze net de weg aan het repareren zijn, waardoor de prijs steeg van 900 (€6,27 ) naar 1100 roepies €7,66). Het wordt een rit door de stad van 1 uur aangezien het verkeer overal vaststaat omdat het "kantoor tijd" is tussen 10.00 -12.00 uur. Maar om 12.00 uur arriveer ik in Pepsi Cola. Gastvrouw Rupa en Oma/Ama zijn alleen thuis. Mijn koffer en rugzak zetten we meteen op de voorste kamer van de 1ste verdieping van hun huis. Dit is voor mij een nieuwe kamer want normaliter slaap ik op de achterste kamer waar nu Santi slaapt. We hebben elkaar heel wat te vertellen aangezien we elkaar niet of nauwelijks gesproken hebben via de telefoon tijdens mijn vakantie in Zuid Amerika. Rupa is herstellende van een ganglion (goedaardige zwelling) operatie in haar pols. Daarna is ze weer 5 kg aan gekomen doordat ze minder kon sporten en meer ging eten. Ze heeft bijna 1 jaar elke ochtend van 5 -8 uur gesport in een fitness centrum en intermittent fasting gedaan en daarbij is ze 17 kg afgevallen. Erg knap van haar want ze eet en snoept heel graag. Dan blijkt ook de dochter Nanu van 19 jaar thuis te zijn omdat ze moet studeren voor haar tentamens volgende week. Ze is nu 2de jaars fysiotherapie student. Ik heb haar enthousiast gemaakt om fysiotherapie te gaan studeren en ze haalt goede punten. Rupa moet aan het eind van de middag naar een viering bij de buren waarvan 2 jaar geleden de vader is gestorven. Dit is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij de overledene herdacht wordt met de familie, soms ook de buren en een priester en er wordt gezamenlijk een maaltijd genuttigd. Rond 17.30 uur komt gastheer Keshab thuis samen met zijn zoon Babu. Keshab runt samen met zijn vriend een reisbureau en hotel in Kathmandu. Sinds de Corona tijd ligt het aantal bezoekende toeristen nog duidelijk onder het niveau van daarvoor. Ook wonen nog twee andere jonge personen tijdelijk in dit huis nl. een jongen van 22 jaar die in Kathmandu in een weeshuis heeft gezeten en nu (bijna) geadopteerd is door een Belgische man, die ik ook ken. En een meisje van dezelfde leeftijd die als weeskind op 2 jarige leeftijd geadapteerd is door een Amerikaans echtpaar. Zij is nu terug in Nepal om haar vader te zoeken ( haar moeder is overleden). Ze heeft al een oom gevonden , maar nog niet haar vader. Ze heeft haar geboorte akte nodig van haar vader of van het weeshuis om zodoende een non-residential nepali visa te krijgen . Het is voor haar een emotionele zoekactie, gelukkig kan ze hier ook wat ervaring opdoen met haar studie sociaalwerk.
Maandag 1 april, 2de paasdag ,Kathmandu, bij Rupa en Keshab:
Om 8.30 uur word ik geroepen voor het ontbijt. Ik krijg dal bhat met een gebakken ei en pikkels. Het smaakt weer ouderwets lekker. Daarna praat ik langdurig met Rupa. Ze heeft het moeilijk met Ama en met de geadopteerde jongen die tijdelijk in haar huis woont. Ama is inmiddels 83 jaar en begint vergeetachtig en dement te worden. Het lopen gaat steeds moeilijker. De hele dag brengt ze zittend door op de bank of op haar bed of etend in de keuken. Alleen Rupa verzorgt haar en de rest van haar kinderen kijken bijna niet naar haar om. En die geadopteerde jongen doet precies wat hij wil. Hij houdt zich niet aan de huisregels. Hij heeft geen werk en leeft van het geld van de Belgische man die hem geadopteerd heeft. Hij heeft een dure motor en fototoestel, mooie kleren en lang zwart haar. Rond 11.30 uur ga ik 1,5 uur wandelen. Het is warm en zonnig weer bij 27 graden. Ik loop de winkelstraat op en neer. Het is nog steeds een rommelig geheel met veel motors en auto's , geen doorlopende stoepen, veel kleine winkeltjes met (2de hands) kleding, fruit en groenten, alleen de telefoonwinkels , pizza huis en fitness centra zijn van grotere omvang. De laatsten zijn er m.n. afgelopen jaar bij gekomen. Ik moet mijn draai nog zien te vinden aangezien ik (nog) niet ga werken in het Orthopedisch ziekenhuis. Ik verveel me want ik heb nu geen echt doel. Uit verveling ga ik op mijn bed liggen en slaap 1 uurtje. Daarna ga ik weer 1 uurtje wandelen bij de Manohara Nadi rivier. Hier hebben ze een prachtig voetpad aangelegd waar veel mensen gaan wandelen. Alleen is de rivier erg vervuilt en stinkt en dat is jammer. 's Avonds doe ik die ronde nopens met een aantal huisgenoten. Rupa heeft het tempo er goed in. Een jaar geleden kon ze niet goed lopen i.v.m. haar zware gewicht en slechte conditie, maar nu gaat dat veel beter . Daarna gaan we om 20.00 uur thuis eten. Vervolgens gaat iedereen naar zijn of haar kamer. Rupa en Keshab staan 's ochtends al om 5.00 uur en daarom gaan ze altijd vroeg op stok. Hun kinderen , Nanu en Babu ( in Nepal wordt een meisje altijd Nanu genoemd en een jongen Babu) studeren nu hard voor hun tentamen en maken vele overuren tot 's avonds laat. Gelukkig heb ik een grote kamer met een 2 pp. bed met daarbij een buiten terras en een grote badkamer met douche en toilet. Ik vul de tijd met het selecteren van mijn gemaakte foto's en het opschrijven van mijn belevenissen.
Dinsdag 2 april, Kathmandu , bij Rupa en Keshab, bezoek aan Patan Durban square:
Vandaag loop ik naar Durban square in Patan . Volgens Maps.Me is de afstand 7 km . Tot Koteshwor volg ik kleine , deels onverharde weggetjes, die ook langs de luchthaven leiden, daarna moet ik mijn weg vervolgen over de stoep van drukke verharde wegen. Na 1,5 tot 2 uur ben ik bij Durban Square in Patan. Het is voor het eerst dat ik betaal voor de entree. Nu was er meer ticket controle i.t.t. andere jaren. Maar je kunt het ticket gratis verlengen tot de geldigheid van je visum. Patan is tegenwoordig Lalitpur en is -op Kathmandu en Pokhara na- de grootste stad van Nepal. Het is de thuisbasis van de beste ambachtslieden en heeft nog een groot aantal goed bewaarde hindoetempels, boeddhistische kloosters (vihars) en monumenten . Patan Durbar square ligt in het hart van de stad. Hier staan een mengelmoes van paleisgebouwen, artistieke binnenplaatsen en pagodetempels en monumenten met prachtig houtsnijwerk. De Krishna Mandir is de belangrijkste tempel. Andere tempels zijn de Bhimsen-tempel, de Vishwanath-tempel en de Taleju Bhawani tempel. Het paleis heeft 3 binnenpleinen. Het plein met het oude paleis en de tempels leed zware schade bij de aardbeving in Nepal van 25 april 2015 Na daar 1,5 uur rond te hebben gelopen , heb ik het wel gezien en loop ik terug. In die omgeving rijden enorm veel motors waardoor ik hoofdpijn krijg van de uitlaatgassen en van het lawaai. Het is ook warm. Rond 16.00 uur ben ik weer terug. Nanu zit te studeren beneden op het trapje voor de deur. Zij doet de poort open voor mij. Rupa en Keshab zijn niet thuis, ze zijn met een familielid naar een astroloog geweest , die de toekomst van een neef voorspelt die nu in Canada werkt en IT studeert. Hij is daar niet gelukkig. Maar de waarzegster zegt dat in december alles goed komt. Om 20.30 uur gaan we eten : natuurlijk dal bhat,. Daarna praten we nog wat na en gaat iedereen om 21.30 uur naar zijn eigen kamer
Woensdag 3 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan orthopedisch ziekenhuis. en Stupa van Boudhanath;
Om 9.15 krijg ik mijn ontbijt bestaande uit een meergranen roti met gebakken ei en gebakken bloemkool met aardappel. Rond 11.45 uur loop ik naar het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Onderweg koop ik mandarijnen voor mijn collega's omdat ik weet dat ze die lekker vinden. Maar ik heb pech want alleen Goma en een assistente zijn aanwezig op de fysiotherapie afdeling. De 4 andere collega's zijn afwezig , de een omdat hij rugpijn heeft, de ander heeft pijn op de borst en twee anderen omdat ze met hun kind naar de dokter moesten of naar zijn ouders. Nu moet Goma en een assistent 75 patiënten behandelen. Eigenlijk is er in al die jaren niets veranderd. De dokters sturen hun patiënten naar de fysiotherapie afdeling. met de opdracht hun te behandelen met een of twee apparaten bv Electrotherapie, TENS, UG of paraffine. Patiënten willen daarom niet oefenen, hoewel dat beter voor hun zou zijn. Als ze moeten oefenen gaan ze klagen bij de dokter of directie. Voor de fysiotherapeuten is het wel makkelijk om een apparaat te geven want dat kan een assistent of zuster ook geven, maar het demotiveert en frustreert hun wel. Vooral ook het hoog aantal patiënten van gemiddeld 100 patiënten per dag. Maar het was wel leuk om Goma weer te spreken want vorig jaar, toen ik hier ook was, was ze met zwangerschap verlof. Daarna loop ik naar de Stupa van Boudhanath. Ik zet mijn mondmasker op want het is stoffig door al die motors en auto's. Onderweg koop ik nog een samosa. Bij de Stupa neem ik niet de hoofdingang maar de achteringang want daar kom ik gratis binnen. Boudhanath is een van de belangrijkste Boeddhistische bedevaartsoorden . En de stupa is een van de grootste ter wereld. Elke dag lopen er honderden toeristen en pelgrims met de klok mee rond de stupa , onder de beschermende ogen van Boeddha. Gelovigen komen hier om hun karma ( optelsom van alle goede en slechte daden in je leven) te reinigen en lopen de kora (meditatie ritueel) rond de stupa. Een Stupa is een monument die het lichaam, de spraak en de geest van de Boeddha symboliseren Stupa's zijn meestal gevuld met mantra's , evt. relikwieën van leraren en andere heilige objecten. Elk jaar ga ik er wel een of twee keer naar toe, aangezien ik het een bijzondere plek vind. Al jaren ontmoet ik daar dezelfde verkoper van Boeddhistische gebedssnoeren , maar nu was hij er niet. Rond 15.15 uur loop ik in 1,5 uur weer terug naar huis. Terug in huis pak ik een schaaltje yoghurt/ curt. Deze smaakt heel anders dan in Nederland , maar ik vind ze erg lekker, en gelukkig niet zo zoet als in Zuid Amerika. Ik vraag aan een vriendin of ze de kapper voor mij in IJsselstein wil afspreken, want mijn haar is behoorlijk lang geworden en ik durf het niet aan om in Kathmandu naar de kapper te gaan want alle vrouwen hebben hier lang haar.
Donderdag 4 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan de Monkey tempel/Swayambhu tempel
Vandaag en de komende dagen wordt herdacht dat de vader van Keshab en en de man van ama 20 jaar geleden is overleden. Daarom mogen Keshab en Rupa bepaalde producten niet eten, zoals zout, rijst, tomaat, knoflook etc. Alle broers en zussen komen bij elkaar in het huis van Keshab 's oudste broer. Ook een priester is daarbij aanwezig. Doch Rupa gaat iets later naar deze Pusa, en maakt mijn ontbijt eerst klaar bestaande uit bloemkool, sperziebonen en rijst en een snee bruin brood met een gebakken ei. Daarna schrijf ik, in de zon op mijn terras, mijn belevenissen op in Evernote. Maar ik had het bijna af toen Evernote wegens oververhitting van mijn smartphone werd afgesloten, en toen was ik alles kwijt want ik had het tussentijds niet afgeslagen. Stom !! Rond 10.45 uur loop ik naar de Monkey tempel of de Swayambhu tempel. Het is vanaf het huis van mijn gastgezin 12 km lopen. Ook vandaag is het zonnig, warm en 29 graden. Gelukkig waait er een windje waardoor het minder warm aanvoelt. Ook nu leidt de route via Koteshwor , daarna over een voetpad langs de NH34, Tundikhel, Ratnapark en de brug over de Bisnomati rivier. Daarna loop ik verkeerd waardoor ik 30 min. extra erover doe. . Uiteindelijk ben ik pas (na 3,5 uur lopen) om 14.30 uur bij de Swayambhu tempel. Ook nu weet ik een zij- ingang aan de zuidoostkant waardoor ik gratis binnen kan komen . Het is een oud religieus complex bovenop een heuvel, wat bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels, waarvan sommige dateren uit de Licchavi-periode. Een Tibetaans klooster, museum en bibliotheek zijn recentere toevoegingen. Op de stoepa zijn de ogen en wenkbrauwen van Boeddha geschilderd die in 4 richtingen kijkt. Daartussen is de nummer één (in Nepalees schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er zijn ook winkels, restaurants en hostels. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisatvva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel waarop de stoepa staat, aan het optrekken was. Het was de bedoeling dat hij zijn haar kort zou laten, maar hij liet het lang groeien en de hoofdluis groeide. Er wordt gezegd dat de hoofdluizen in deze apen zijn veranderd. Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Vanaf boven heb je ook een mooi uitzicht over de stad Kathmandu. Het is altijd de moeite waard om daar rond te lopen. Maar je moet daar niets eten want de apen die daar rondlopen zijn hondsbrutaal en grijpen dat uit je handen. Ik kan daar niet langer dan 1 uur blijven want ik moet weer 3 uur teruglopen. Ik heb veel mijn mondmasker op wegens de uitlaatgassen van de talrijke auto's en motors. Ik laat mijn flesje vullen met water bij een waterbron waar vrouwen hun waterflessen voor thuis vullen want ik heb behoorlijk veel dorst gekregen. Om 18.30 uur ben ik weer thuis. Ik kan meteen aan tafel aanschuiven, want Rupa en Keshab hebben diverse gerechten meegenomen naar huis van de overlijdens viering, zodat we dit met de hele familie thuis kunnen opeten. Vorig jaar was ik op dezelfde datum hier, en werd ik ook uitgenodigd om daar te komen eten. 's Avonds krijg ik via de buurtapp het mooie bericht dat mijn buurvrouw zwanger is en in september haar 2de dochter krijgt. Zo staat dood/verdriet en leven/vreugde weer naast elkaar. "Life goes on"
Vrijdag 5 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab , bezoek aan Pashupatinath:
Vandaag zoek ik mijn "vertier" wat dichter bij huis, want het was gisteren toch wel een beetje ver lopen . Ik loop nu naar Pashupatinath. Ik doe er 1,5 uur over. Er staat minder wind waardoor het warmer aanvoelt. Het eerste stuk loop ik dezelfde route als naar het ziekenhuis en het 2de stuk langs het vliegveld en de promenade langs de Bagmati rivier. Ook nu weet ik een sluiproute waardoor ik er gratis binnenkom. De Pashupatinath tempel is één van de belangrijkste Hindoe tempels ter wereld en is de verblijfplaats van de Heer Pashupatinath, een incarnatie van Shiva, de god van de dieren. De gebouwen staan op de lijst van het UNESCO werelderfgoed en liggen langs de heilige Bagmati rivier. Men vermoedt dat de tempel gebouwd is in het jaar 400 en gerestaureerd is in de 17de eeuw. Langs de vervuilde oever van de heilige Bagmati rivier vinden dagelijks de rituele lijkverbrandingen plaats op een reeks crematieplatforms. De as wordt vervolgens in de rivier uitgestrooid. De voeten van de overledenen worden eerst gereinigd in de rivier waarna het lichaam op een houtstapel wordt gelegd en in brand wordt gestoken. De lichamen zijn vaak zichtbaar en dit ritueel is dus niet altijd aangenaam om te zien. De rookpluimen worden soms door de wind over de rivier geblazen, recht in je gezicht. Overal kom je de kleurrijke Saddhus tegen maar bijna allemaal willen ze geld voor een foto, tenzij je een goede zoomlens mee hebt. Maar Saddhus zijn eigenlijk heilige mannen en volgelingen van Shiva, die vooral opvallen door hun bonte kledij, beschilderde lichamen en gezichten en hun opzichtige haartooien. Ik ga er elke jaar, als ik in Kathmandu ben , wel een keer naar Pashupatinath . En elke keer kijk ik mijn ogen uit en word ik er stil van. Dit keer lagen er geen lijken op de ghats (= trappen om naar de rivier af te dalen met plateaus waar dagelijks crematies plaatsvinden) wel rookte nog vele houtstapels. En langs één houtstapel lag een lijk in een oranje doek gewikkeld. De overledene werd naar het plateau gedragen waarna het op de houtstapel gelegd werd. Men liep er drie maal omheen (met de klok mee) waarna normaal de oudste zoon of broer ( kaal geschoren) de stapel aansteekt ter hoogte van de mond. Deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat. Na 1,5 uur daar rond gelopen te hebben verlaat ik deze heilige plaats weer via de officiële in-en uitgang en loop terug naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. De poort zit op slot en Rupa is weg , maar ik weet dat de dochter boven studeert en daarom roep ik hard waarna ze de poort voor mij open doet. ' s Avonds verneem ik dat mijn kapper in IJsselstein gesloten is en pas eind mei met een nieuwe eigenaar weer open gaat. Dat is een tegenvaller, waar moet ik dan naar toe ?? Ik zet nog foto's van de stupa van Boudhanath en de Monkey tempel op facebook en ga om 23. 00 uur slapen.
Zaterdag 6 april, Kathmandu, bezoek aan Koteshwor:
Het is 6 april en het zou onze 51 jarige trouwdag zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar ik schreef gisteren al " lifes goes on". Het is ook zaterdag , wat de enigste vrije dag van de week is in Nepal. Het ontbijt is extra laat , namelijk om 10.00 uur, maar er is veel aandacht aan besteedt : met vis, knakworstjes, rijst, aardappel curry en een glas lassie ( milkshake). Voor het eerst zit de hele familie tegelijk aan tafel. De zus van Keshab en haar dochter ontbijten ook mee (de dochter woont al 7 jaar in de VS en is speciaal over gekomen is om haar familie te bezoeken en om nieuwjaar te vieren). Ook de schoonmaakster en haar 2 kinderen krijgen een bord met eten .Tussen de middag loop ik naar Koteshwor: het is 45 min. lopen . Het is opvallend schoon langs de weg. Sinds vorig jaar besteedt de regering hier extra aandacht aan en zie je overal mannen en vrouwen bezig om de troep op en langs de weg op te ruimen. In Koteshwor zijn méér en wat grotere winkels dan in Pepsi Cola. De meesten zijn gewoon open op zaterdag. Ik kijk naar een nieuwe trolley tas, want de rits van mijn huidige koffer sluit af en toe niet goed. Ik loop ook nog eventjes langs de winkel van Manish schoonvader (die nu gerund wordt door zijn neef) . Maar die winkel is jammer genoeg dicht. Rond 15.30 uur loop ik terug. Er volgt een rustig avondje.
Zondag 7 april : Kathmandu, naar de kapper en schoonheidsspecialiste, naar Dhulikhel
Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en ga naar de kapsalon in de buurt, om mijn haar te laten knippen. Ik heb het nooit aangedurfd, maar nu mijn eigen kapper in IJsselstein gestopt is , moet ik daar ook op zoek naar een andere vreemde kapper, dus kan ik net zo goed hier gaan. Ik zoek wat foto's van mijzelf op als model-voorbeeld voor hun. Eerst wordt mijn haar gewassen en daarna geknipt door een jongen. Hij spreekt alleen Nepalees, maar de schoonheidsspecialiste van de zaak vertaalt het in het Engels. Zo komen we er wel uit en het resultaat valt me niet tegen, en het kostte me maar 500 roepies = €3,50. Ik ben helemaal verbaast. Toen ik naar buiten liep realiseerde ik me dat mijn gezicht best een schoonheidsbehandeling kan gebruiken. Daarom ben ik teruggegaan. De schoonheidsspecialiste wou net gaan lunchen , maar ze vindt het niet erg om haar lunch uit te stellen en mij een gezichts behandeling te geven . Eerst krijg ik een gezichtsmassage en daarna behandelt ze mijn gezicht met wel 10 crèmepjes en zalfjes. Vervolgens krijgen ook mijn armen en schouders een beurt. Alles bij elkaar is ze wel 1 uur bezig. Daarna moest mijn haar weer gewassen worden want door het gebruik van al die crèmepjes stond mijn haar alle kanten op. Al met al kostte het me maar 2000 roepies = €14. . Een stuk goedkoper dan in Nederland !! Daarna loop ik naar een naai atelier waar ze de rits van mijn buiktasje maken voor slechts 50 roepies = €0,35. Hij vervangt enkel het lipje en knijp de rits met een tangetje op verschillende plaatsen dicht en daarna ritst hij weer perfect. Rupa vindt mijn haar ook goed zitten. Ze zegt dat er ook kappers zijn die nog goedkoper zijn en slechts 250 roepies = €2 vragen ( zonder het haar te wassen) 's Avonds brengen we Nanu met de auto terug naar haar kamer in Dhulikhel : 30 km ten Z-O van Kathmandu. Ze studeert hier fysiotherapie en morgen begint haar tentamen week.
Maandag 8 april, Kathmandu: herdenking sterfdag Keshab' s vader, bezoek aan Kopan klooster:
Keshab 's vader ( de man van ama) is 20 jaar geleden overleden , en die dag wordt vandaag herdacht in het huis van de oudste zoon ( wanneer de moeder sterft wordt de herdenking gehouden bij de jongste zoon). Keshab en Rupa, zijn al vroeg naar het huis van hun oudste ( schoon) broer gegaan om te koken. Ze verwachten 55 mensen, die ook allemaal blijven eten . Wij gaan pas om 9.30 uur . Iedereen, m.n. familieleden zitten deels op de grond van het dakterras. Een priester is ook aanwezig die elke bezoeker een gele tika geeft op zijn/ haar voorhoofd. Iedereen geeft hem wat geld. Om hem heen staan vele schalen met voedsel die bedoeld zijn voor de overleden vader. Ook wij krijgen te eten : eerst roti met aardappel curry en daarna rijst en diverse groenten. En als dessert rijstpudding van Rupa. De oudste generatie, 3 dames van 84 jaar, zitten op een stoel en de jongeren zitten in lotushouding op de grond. Het is gezellig en iedereen praat met elkaar. Inmiddels ken ik ook het merendeel van de familie. Het is verder een komen en gaan van buren, kennissen e.a. mensen die allemaal blijven eten. Om 11.30 uur ga ik weg want ik wil het Kopan klooster / monasterie bezoeken. Het is ruim 8 km lopen. Een halve km. daarvoor ligt het Kopan nunnery / nonnenklooster. Dit is het grootste Tibetaans Boeddhistische nonnenklooster in Nepal met 400 nonnen. Ik krijg permissie om in dit complex rond te lopen en zie jonge meisjes lopen in lange paarse habijten. Ze studeren hier, maar moeten ook helpen bij de schoonmaak en bij andere klussen. Daarna loop ik de heuvel op naar het Kopan klooster / monasterie. Dit is het oudste Tibetaans - Boeddhistisch klooster van Kathmandu. Eerst werd ik niet toegelaten omdat mijn bermuda te kort was, maar nadat ik hem een paar cm langer had getrokken mocht ik toch naar binnen . Er staat een prachtige tempel en er is ook een mooie tuin met mooie stoepa's. Ook heb je een mooi uitzicht op de stad Kathmandu. Hier kun je ook terecht voor meditatie cursussen. Het is een mooi complex. Op de terugweg bezoek ik een winkeltje met thangka's en koop een klein exemplaar. Rond 17.00 uur ben ik weer terug. Maar de poort zit op slot. Ik bel Rupa op, die nog steeds in het huis van haar zwager is. Zij belt Ramaran op , die in huis is en die komt de poort open maken .'s Avonds gaan we weer eten bij Keshab 's broer. Santi gaat niet mee. Ramaran wil met de motor gaan en ik klim bij hem achterop. In de keuken krijgen we een bord eten. Ik eet alleen groenten : bloemkool, sperziebonen en een soort spinazie, en yoghurt na. Rond 19.30 uur loop ik terug, want Babu en Ramaran zijn al eerder naar huis gegaan. Keshab is naar een bruiloft en komt wat later terug om Rupa en Ama op te halen met de auto. 's Avonds belt Manish me op vanuit Noorwegen
Dinsdag 9 april, Kathmandu, bezoek fysio. van NOH:
Na het ontbijt loop ik in 1 uur en 15 min. naar het Nepalees Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Ook nu neem ik wat fruit mee. Tegen 12.00 uur kom ik daar aan. Het is leuk om al mijn collega's weer te zien: Ramesh, Alok, Goma, Suray en 2 nieuwe vrouwelijke fysio's . Alleen Dipak komt jammer genoeg niet opdagen (later vernam ik dat hij onverwachts met iemand naar het ziekenhuis moest). Iedereen is nog aan het werk en ik wandel door de oefenzaal en bekijk hun prestaties. Daarna gaan we in de keuken lunchen en met elkaar praten. Het is weer ouderwets gezellig. Inmiddels heeft elke collega 1 of 2 kinderen. Ik kan vandaag al met Ramesh op de motor meerijden naar Bhaktapur want vandaag begint daar het Biska Jatra ( Bisket Jatra) festival. Maar ik heb daar geen rekening mee gehouden. Ik geef er de voorkeur aan om vrijdagmiddag met hem mee te gaan , en dan vrijdagavond en zaterdag (nieuwjaarsdag) het Biska festival mee te maken . En als hij zondag weer naar het orthopedisch ziekenhuis rijdt kan hij me in Thimi afzetten. Ik loop terug ( ondanks dat de jongens aandringen om me met de motor thuis te willen brengen) . Onderweg koop ik bij een auto goedkope mandarijnen voor Rupa ; 1 kg voor slechts 100 roepies ( €0,70) . Het is nu helemaal bewolkt. Rupa is niet thuis. Wel Ama en een schoonzus van Keshab. Als ze thuis komt maakt ze samen met Keshab het avondeten klaar. Ze voelt zich niet lekker. ' s Avonds zet ik nog wat foto's op facebook. Weer een dag voorbij !
Woensdag 10 april, Kathmandu, werken aan website en Pepsi Cola:
Ook vandaag blijf ik in huis en dicht bij huis want ik wil mijn verslagen klaar hebben om ze vòòr of in het weekend op mijn website te plaatsen. Rupa heeft nu echt de griep en Keshab maakt het ontbijt. Hij vindt koken leuk en is er erg handig in . Er staat een hele schaal met fruit op tafel: schijfjes mandarijn, watermeloen en druiven. Verder krijgen we bloemkool, bonen, aardappel curry, rijst en gebakken ei. Ze leren het al om mij geen of slechts een beetje rijst te geven. Het schrijfwerk doe ik op het balkon van mijn kamer, heerlijk in de zon. Ook ga ik 2x 1,5 uur in de omgeving wandelen , want zonder beweging buiten is mijn dag niet compleet. Bij tassenwinkels informeer ik of ze dezelfde trolleytas hebben zoals ik nu heb. Ik laat hierbij een foto zien van de tas. Er is veel prijs en kwaliteit verschil, maar er is niet veel keus want hier zijn de winkeltjes maar klein. Dan krijg ik een berichtje van Ramesh waarin hij schrijft dat ik niet in Bhaktapur bij hem Bisket Jatra kan vieren op 13 april ( nieuwjaarsdag) omdat niemand thuis is. Dat is een tegenvaller, want ik had me er zo op verheugd om van dichtbij Biskek Jatra te vieren samen met de Newari bevolking in Bhaktapur. Gelukkig biedt Keshab aan om met het hele gezin zaterdag naar Bhaktapur te gaan met de auto om Bisket Jatra te vieren en zondag naar Thimi, waar Sindur Jatra wordt gevierd. Zo zal ik Bisket toch kunnen meemaken. Ik zal wat uitleggen wat deze feesten inhouden :
Bisket Jatra in Bhaktapur:
Wordt gevierd aan het begin van het Nepalese nieuwjaar en verwelkomt het lente-seizoen. Het festival duurt 8 nachten en 9 dagen en begint 4 dagen voor het Nepalese nieuwjaar. Op de laatste dag van het jaar worden houten palen op 2 verschillende plekken in Bhaktapur gehesen. Een ervan wordt de dag erna neergehaald, en de ander op de laatste dag van het festival. Ook worden drie verdiepingen tellende strijdwagens in pagodestijl van de godheid Bhairavnath en Bhadrakali door de straten getrokken. Ook vindt er touwtrekken ( Bhadrakali) plaats tussen de thane-en kone gemeenschappen. En er is ook een tongpiercings ceremonie van bode. Kinderen bieden snoep, fruit en cadeautjes aan hun moeder aan om respect te tonen. Helaas vallen er ook elke jaar gewonden en doden omdat mensen onder voet worden gelopen.
Sindur Jatra in Thimi;
Het wordt ook wel Vermilion Powder Festival genoemd omdat de gezichten van alle mensen bedekt zijn met oranje kleurstof. Het festival wordt hier 3 dagen gevierd. Op de 2de dag van het nieuwe jaar vindt het festival plaats in het Balkumari tempelgebied. En op de 3de dag brengen mensen strijdwagens (32) met afbeeldingen van verschillende goden vroeg in de ochtend naar de Balkumari tempel. Deze strijdwagens worden op de schouders gedragen en paraderen door de straten terwijl sindur (oranje poeder) naar hen wordt geslingerd. De mensen dansen eromheen.
Donderdag 11 april , Kathmandu, bezoek aan Thamel en Patan Durbar square:
Er is een nieuwe vrouwelijke logee gearriveerd in mijn Guesthouse. Ze is vannacht om 1.30 uur aangekomen en opgehaald vanaf de luchthaven door Keshab. Ze komt uit Polen. Ik heb besloten om naar Thamel te gaan, 10 km hier vandaan. Ik kan met Keshab meerijden , samen met Babu en Santi , die ook daar in de buurt moeten zijn. Thamel staat bekend als een bruisend toeristisch stadsdeel en het belangrijkste uitgangsgebied van de stad en als een commerciële wijk. Ik loop door de vele smalle steegjes van Thamel met een verscheidenheid aan kleine winkels, m.n. voor trekking - en wandel uitrusting, souvenirs, kasjmier sjaals en truien, reisbureaus en wisselkantoren. Ik koop een klein souvenirtje nl. een zwart stenen bordje met erop geschreven " namaste", dit is de Nepalese begroeting en betekent " hallo, maar letterlijk betekent het " ik groet de god in je ". Daarna loop ik in 1,5 uur naar het Durbar square in Patan. Soms vallen er wat druppels uit de hemel , maar het is weer droog als ik het Durbar square bereik. Mijn entree ticket is nog geldig, maar er wordt nu minder gecontroleerd. Ik kom in gesprek met een Nepalese gids. Hij vraagt aan mij waar ik vandaan kom. Ik zeg Nederland. Hij reageert met " het land met de vele bergen " , ik kijk hem verbaast aan, . Hij wil de mensen daarmee aan het lachen krijgen. Met " hoge bergen" bedoelt hij de vele lange mensen die in Nederland wonen, i.t.t. Nepal waar de mensen een stuk kleiner zijn. Vervolgens loop ik in 1uur en 15 min. terug naar Pepsi Cola. Om 16.00 uur begint het harder te regenen en te onweren. Gelukkig heb ik een paraplu bij me, maar geen jas. Als ik thuis kom blijkt er weer een "power cut = een stroomstoring te zijn, waardoor het donker is en het internet eruit ligt. Gelukkig is het na 1-2 uur voorbij.
Vrijdag 12 april ; Kathmandu, website afmaken en voorbereiden trekking:
Vanochtend ben ik aan de diarree. Ik heb gisteren waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, maar ik weet niet wat. Gelukkig heb ik geen buikpijn. Vandaag maak ik wat verslagen voor de website. Vervolgens ga ik een cadeau kopen voor Manish zus en zwager die mij ,ter ere van hun huwelijk op 4 maart, uitgenodigd hebben voor een etentje a.s. zondagavond. Ook heb ik nog wat toiletspullen nodig en ik moet geld gaan pinnen. 's Avonds begin ik alvast met het inpakken van mijn rugtas voor de trekking want ik verwacht dat ik daar weinig tijd meer voor zal hebben de 2 komende dagen
Zaterdag 13 april, nieuwjaarsdag, Bisket Jatra festival in Bhaktapur en Sindur Jatra festival inThimi:
's Ochtens rijden we (met de leden van mijn gastgezin) eerst naar Thimi waar we Ama afzetten en wat eten. Daarna rijden we met de auto door naar Bhaktapur. Het is erg druk op de weg want iedereen wil het Bisket Jatra festival meemaken in Bhaktapur. Het grote spektakel begint echter pas vanavond, maar nu kunnen we de voorbereidingen zien. We moeten de auto buiten de stad Bhaktapur parkeren en naar het Durbar Square lopen (Bhaktapur heeft ook een Durbar square) . Ik, als buitenlander, moet 1800 roepies entree geld betalen, de Nepalezen niets. Ik kan het ticket laten verlengen , maar dat heeft toch geen zin, want volgende week ga ik de trekking maken en daarna heb ik nog maar 2 dagen voordat ik naar huis ga. We bekijken de prachtige tempels op het Durbar square en maken foto's en video's. Daarna lopen we door naar de plaats waar de drieverdiepingen tellende strijdwagen( raths) in pagodestijl van de godheid Bhairava en Bhadrakali staat. Vele mensen offeren daar wat geld en krijgen daarvoor een " heilige takje". Deze strijdwagen wordt vanavond door de straten getrokken. Op dat plein staat ook de grote houtenpaal die vanavond door veel mensen, van verschillende wijken van Bhaktapur, via 4 of 5 touwen omver wordt getrokken. De richting waar hij naar toe valt voorspeld niet veel goeds voor het komende jaar. We eten daar nog de wereld beroemde Bhaktapurse yoghurt die in aardenwerk potjes wordt verkocht. Daarna rijden we weer terug naar Thimi waar we om 17.00 uur moeten zijn. We eten daar met de hele familie dal bhat. Daarna volg ik en 2 neven de stoet waarin ook de versierde tempeltjes / strijdwagens meegedragen worden en muziekbandjes spelen. Iedereen strooit met oranje poeder en men wrijft elkaar ook in met oranje poeder. Ook ik word niet gespaard. Mijn gezicht is oranje en mijn witte broek en T shirt ook (oude , veel te grote kleren van Rupa) .Een hele mensen massa is op de been, deels als toeschouwer en deels meelopend met de stoet. Vanavond worden er maar 5 tempeltjes/rats meegedragen , maar morgen 21 of 32 ( het precieze aantal weet ik niet). Zij volgen een bepaald parcours langs de grote tempels in Thimi. Ik volg angstvallig die 2 neven want ik wil niet verdwalen. Rond 22.00 uur rijden we weer terug naar huis. Ik neem meteen een douche want ik wil niet dat het hele huis oranje kleurt en ook niet mijn bedlakens. Het was een bijzondere dag met een voor mij een heel bijzonder festival. Morgen zal ik het weer mee mogen maken.
Zondag 14 april, Het Sindur Jatra festival in Thimi:
Om 8.15 uur rijden wij, Keshap's zus, Nanu en ik met auto naar Thimi. We worden afgezet bij de grote weg en lopen het laatste stuk naar het huis van de broer van Ama bij de Balkumari tempel waar vandaag het Jatra festival zich afspeelt. Ik loop eerst over het plein en maak foto's van dichtbij. Iedereen is al bestoven met oranje poeder of krijg nog de volgende lading. Het plein en de straten zijn nog oranje gekleurd van gisteren avond. Het wordt steeds drukker op het plein. Mensen wensen me "happy new year "of zeggen "Namaste" en denken " een buitenlander in ons midden" !! Er staan al 5 tempeltjes/strijdwagens op een verhoging op het plein en de anderen , nog 15 -25 strijdwagens komen erna 9 uur bij. Ook staan al kleine muziekbandjes te spelen. Op een gegeven moment wordt het zo druk dat ik besluit naar het huis te gaan waar de familie van Keshab woont en daar vanaf het balkon te gaan kijken. Om 9.00 uur begint het spektakel. Een voor een worden de tempeltjes over het plein gedragen, met een tussenpauze van 10 min . Deze kleine tempeltjes zijn bedekt met bladgoud en met slingers en bloemenkransen. Ze zijn bevestigd op 2 bamboe palen. Zo' n 20 mannen dragen deze palen op hun schouders, 10 rechts en 10 links. Het is een zware job, te zien aan hun verbeten oranje gezichten. Sommigen hebben hun ogen gesloten of vallen bijna om van vermoeidheid of van de alcohol. Het sturen van die tempeltjes rondom de andere tempels op het plein valt niet mee en de dragers raken diverse keren bekneld tussen hun bamboe stokken en de grotere tempels op het plein. In het midden loopt een man die een soort parasol continu rond laat draaien. Na een paar ronden op dit plein lopen ze ook nog naar andere grote tempels in Thimi en komen telkens weer terug bij de Balkumari hoofdtempel. Hun looptempo wordt flink opgevoerd o.i.v. de muziek bandjes. De jongens van de bandjes zijn het meest enthousiast. Ze slaan op hun bekkens en trommels alsof hun leven ervan af hangt en ze dwepen elkaar flink op. Er lopen ook mensen mee met brandende fakkels en met de Nepalese vlag. Heel veel mensen hebben zakken oranje poeder gekocht en begroeten iedereen door een een lading poeder over hun uit te strooien en hun gezicht mee in te smeren. Inwoners komen met borden voedsel naar de Balkumari tempel om deze te offeren aan de goden. Om 10.30 uur denk ik dat het afgelopen is, maar steeds weer komen gedragen tempeltjes en muziekbandjes het plein op. Het aantal toeschouwers neem wel af en maak plaats voor dansende jongelui. . Maar het gaat door tot 12.00 uur. Daarna komt Keshab ons met de auto ophalen. Hij moet helemaal voor de deur van zijn familie rijden omdat Ama niet goed kan lopen. Dit viel niet mee want de straten naar het centrale plein en het plein waren nog vol met oranje mensen. Keshab, Rupa en Ama en Nanu gaan eten bij zijn oudste broer. Ik ga naar huis want ik wil me douchen, mijn website afmaken, foto's op facebook zetten en met de taxi naar Manish ouders gaan. Vanavond mag ik daar genieten van een etentje ter ere van het huwelijk van Manish zus en zwager. Vannacht blijf ik ook bij hun slapen want morgenochtend neem ik, dicht bij hun huis , een microbus om 6 uur 's ochtends naar Pokhara waar mijn 5 daagse trekking begint.
Dit waren weer mijn belevenissen in Nepal tot 14 april.
Maandag 15 april ga ik naar Pokhara waar ik de 5 daagse Mardi Himal trekking ga lopen . Daarna blijven er nog maar 2 volle dagen over in Kathmandu. En op 25 april vlieg ik om 9.00 uur naar huis , waar ik om 20.00 uur ' s avonds hoop te landen op Schiphol. Maar als het lukt ontvangen jullie nog een 2de verslag uit Nepal waarin ik de trekking zal beschrijven.
Groetjes van Francine
.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2023-11-04 20:26:25 [totalVisitorCount] => 3253 [pictureCount] => 38 [visitorCount] => 187 [author] => Francine [cityName] => Kathmandu [travelId] => 529333 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2023-11-04 [dateReturn] => 2023-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/177/454_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => nepal-1ste-verslag-van-24-maart-tot-14-april-2024 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5098758 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-10 [photoRevision] => 0 [title] => Verbinding [message] =>Verbinding
De laatste dagen Nepal zijn aangebroken, meestal tijd voor bezinning. De afgelopen dagen ben ik daar nog weinig aan toegekomen, maar vandaag ben ik echt alleen en kan mijn missie overdenken. Soms lijkt het alsof ik zomaar iets doe, haal geld op en besteed dit aan schoolmaterialen of ondersteuning van studenten. In Bardia organiseer ik altijd activiteiten op school, daarover hebben jullie voldoende kunnen lezen. Maar zelf zie ik mijn toegevoegde waarde vooral in het verbinden van mensen. Als ik ook nu terugkijk dan heb ik nieuwe mensen op school geïntroduceerd, zo nu en dan komt er een sponsor voor een student bij en daarbij merk ik dat mensen oprecht geïnteresseerd raken in mijn reizen en in Nepal.
Een mooi hoogtepunt van verbinding ontstond gisteravond, toen ik de blinde Bhima met haar zoontje Souvenir voor een etentje had uitgenodigd, samen met de drie zussen Chitra, Ranju en Rama en hun goede vriend Sachin. Per toeval vonden we een heel gezellig dakterras in de buurt van Seeing Hands, waar Chitra en ik onze twee gasten ophaalden. Chitra nam meteen een zorgende rol op zich, begeleidde Bhima aan de hand de vele trappen omhoog. Souvenir was nog wat onwennig en verlegen. Eenmaalaan de warme chocolademelk ontdooide hij en was niet meer te stoppen. Dit mannetje van tien, enige zoon van een blinde moeder, deed het hele gezelschap versteld staan van zijn leergierigheid en intellect. Behalve Nepalees en goed Engels leert hij ook al Koreaans. Hij is dol op sport en kunst, vertelt gepassioneerd over bezoekjes aan musea met zijn schoolklas. Bovendien weet hij goed raad met digitale systemen, waardoor er een klik met Sachin ontstaat, die een studie in de informatietechnologie volgt. Het liefst wil hij leren hacken. Dit ontwapenende knulletje zou wel eens de president van Nepal kunnen worden in de toekomst. Mijn gezelschap onderhoudt contact met beiden, er is weer een mooie verbinding ontstaan.
Mensen komen naar Nepal voor de bergen, maar komen terug voor de mensen. Dit kan ik vol overtuiging beamen. Soms misschien wat veel mensen - ik ben ook best graag op mezelf – maar de dingen zijn niet altijd te plannen. Ik merk dat mijn bekendenkring in Nepal altijd blij wordt van mijn bezoek en we steeds weer van elkaar leren. Souvenir is, net als de andere jonge mensen, heel geïnteresseerd geraakt in Nederland. Juist persoonlijk contact en aandacht kunnen mensen het gevoel geven dat ze er toe doen en meer vertrouwen krijgen in hun toekomst. Maar dan alleen als dit contact ook duurzaam is, denk ik. Het wordt heel gemakkelijk gezegd: o, lijkt me leuk om een keer met je mee te gaan. Aan die vluchtigheid heeft niemand iets, daar ga ik ook niet meer in mee. Gewoon leuk is voor mij niet genoeg. Iedereen die daadwerkelijk door Nepal wil reizen en bijvoorbeeld vrijwilligerswerk wil doen moet zich goed bewust zijn van een stuk verantwoordelijkheid.
In die zin is de Amerikaanse Maggy Doyne, bekend van Floortje Dessing, heel verantwoord bezig met haar kinderproject Blink Now hier in Nepal. Toen ik enkele jaren terug een verzoek deed om haar stichting te bezoeken kreeg ik als reactie dat men heel voorzichtig is om mensen toe te laten, ter bescherming van de kinderen. En daarvoor had ik alle begrip. Aan aapjes kijken is geen behoefte, enkel en alleen mensen die langdurig iets goeds kunnen toevoegen zijn welkom. Voor ieder ander die Nepal wil bezoeken zijn er legio mogelijkheden. Rondreizen, bergtrekkingen, safari’s, eventueel in combinatie met een stuk India.
Voor wie concreet een waardevol persoonlijk contact wil onderhouden met een student of gezin in Nepal, voor ongeveer 40 euro per maand kun je veel betekenen. Laat het mij weten en ik zorg vervolgens voor de verbinding.
Ik hoop dat de regen in Nederland snel overwaait. Ik doe mijn best een beetje zon mee te nemen.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 350 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/585_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => verbinding ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5098728 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-08 [photoRevision] => 0 [title] => Afzien en genieten [message] =>Afzien en genieten
Sinds gisterochtend vroeg ben ik terug in Kathmandu. Daar ging een lijdensweg als nooit tevoren aan vooraf. De stijging naar Tansen van enkele dagen eerder naar deze hooggelegen plaats was al behoorlijk, maar de bochtige daling van ruim twee uur van die avond was ronduit misselijkmakend. Even dacht ik dat mijn laatste uurtje geslagen had, zo voelde ik mij op de achterbank van deze best luxe bus. Chitra en ik hadden op de valreep kaartjes gekocht en konden nog net de twee laatste plaatsen bemachtigen. Dit waren duidelijk niet de beste. De royale zetels voor de rest van de passagiers waren niet voor de achterbank bestemd en dat hebben we geweten. Mijn meest erbarmelijke busreis ooit.
Ik zat letterlijk ingeklemd tussen de achterovergeslagen stoel van mijn voorbuurman en mijn wijdbeense buurman ter rechterzijde. Hoe vaak ik ook probeerde hem voorzichtig opzij te duwen, hij veerde steeds terug. En daarvan was hij zich allerminst bewust, gezien zijn beslist goedbedoelde opmerking halverwege de nacht. ‘Do you feel comfortable, mam?’ Ik antwoordde in alle eerlijkheid van niet. Al mijn toegankelijke materialen heb ik gedurende dertien uur ingezet om mijn rug te sparen. Sjaal, opblaaskussentje en vest moesten mijn rug beschermen tegen alle geweld van ruim vijftig kilometer over bouwterrein waarbij maximaal twintig kilometer per uur gehaald werd. Ook nu weer is dit een van mijn thema’s, de wijze waarop wij en bijvoorbeeld Nepalezen omgaan met moeilijke situaties. Terwijl ik langzaam mijn Europese geduld verloor bespeurde ik bij geen enkele medepassagier enige onrust. Jaloersmakend en irritant tegelijk.
Samen met Chitra besteeg ik twee dagen eerder een serie trappen naar een uitzichtpost op de hoge Himalaya. De zon liet zich goed zien, met hier en daar wat wolken rondom de bergtoppen. Eenmaal deze rij achtduizenders in beeld was Chitra niet te stoppen in haar enthousiasme. Als Nepalees meisje van het vlakke land mocht zij voor het eerst in haar leven datgene aanschouwen waarvoor menige wereldburger haar land bezoekt. Daarnaast verbaasde ik mezelf over mijn conditie die kennelijk terrein heeft gewonnen in de afgelopen weken, waardoor de gedachte aan een meerdaagse bergtrekking me opnieuw besluipt. Eerst deze reis maar eens tot een goed einde brengen.
Onze laatste ochtend werden we uitgenodigd door gastvrouw Zanecki voor een bezoek aan een weefatelier. Ook een jonge Duitse uit Stuttgart ging mee, vier vrouwen sterk dus. Het werd een echt vrouwenuitstapje, want in het atelier bevond zich welgeteld één man tussen een stuk of dertig vrouwen, allemaal zittend aan een gigantisch mechanisch weefgetouw. Zeer fijne garens worden tot een patroon geweven, waaruit stoffen ontstaan die Tansen mede bekendheid geven. De vrouwen maken elke dag vele uren voor een schamel inkomen. Opperste concentratie is vereist, want een weeffoutje kunnen ze zich niet veroorloven. Zanecki gidste ons verder door Tansen en ook daarin speelden vrouwen een rol. We bezochten tempels van de Hindoegodinnen Parvathi en Vishnu, ontvingen daar een tikka van een mannelijke priester. Moge deze zegen onze female power versterken. En die bleken we hard nodig te hebben voor de naderende reis naar Kathmandu.
Gelukkig heb ik toch wat kunnen slapen in de bus, want eenmaal mijn hotel bereikt kon ik nog niet in mijn kamer en was fit genoeg om meteen door te gaan voor een ontbijt en de inkoop van sjaals. Een hele uitdaging om alle bestellingen goed ingepakt naar Nederland over te brengen, maar het gaat lukken, zeker weten. Lopend door deze gezellige toeristenwijk stuitte ik opeens op Marian en Marco. Ik wist dat zij deze dag zouden terugvliegen naar huis, maar had verder geen idee hoe laat. In de avond dus. Dat werd nog even gezellig napraten bij koffiecafé Pumpernickel. Heerlijk om samen Nepal-ervaringen te delen, ook straks voor thuis. Marian vertelde over hoe zij ooit een kostbaar voorwerp door de douane loodste, verboden voor export. Tussen het vuile wasgoed en met nog wat geheime trucjes. Die heb ik waarschijnlijk niet nodig voor mijn tientallen sjaals, maar het zou wel eens van pas kunnen komen. De sjaals vormen vooral veel volume. Voor vertrek naar huis onderwerpen Marian en Marco zich nogmaals aan een massage bij Seeing Hands. Zelf mag ik vanochtend weer naar Bhima voor een behandeling van negentig minuten. Helemaal verdiend na zo’n uitputtingsslag met de bus.
Ik ben alleen op reis, maar zelden echt alleen en al helemaal nooit eenzaam. Ook de middag stond in het teken van een afspraak, met de Finse Kirsikka. Zij nodigde me uit voor een drankje en vroeg om een leuke plek. Café New Orleans voldoet daar uitstekend aan, voor mij een soort stamkroeg hier, voor Kirsikka nog onbekend. Een uurtje eerder ging ik op pad voor een tweede serie sjaals, liep flink bepakt een zaak uit en hoorde mijn naam. Bishesh Gautam, de man die nog steeds hoopt op een gezamenlijk uitstapje naar Nagarkot. Komende maandag, mijn laatste volle dag in Nepal, zou eventueel kunnen lukken, dus we gaan het zien. Kirsikka zat al te wachten in New Orleans. Samen besloten we tot een duur glas rode wijn, die we wekenlang moesten missen. We hebben heel wat details over ons leven uitgewisseld en vervolgens ons avondmaal besteld, een Indiase curry. Op mijn vraag of zij behoefte heeft aan een massage antwoordde Kirsikka volmondig ‘ja’. En zo komt het dat we elkaar vanochtend weer ontmoeten voor koffie met aansluitend ieder een verkwikkende massage bij Seeing Hands. Misschien wordt het langzaam tijd voor wat provisie nu ik hun al de nodige klanten heb bezorgd. Nee hoor, alleen maar fijn dat Bhima deze waardering ten deel valt.
Vanaf mijn balkon heb ik uitzicht op een Chinese bedrijfsruimte, die uitblinkt in ongezelligheid. Op de benedenverdieping was gisteravond een feestelijk bedrijfsetentje aan de gang onder felle verlichting. De vloer is bekleed met witte tegels, de tafels met knalrode kleden en klatergoud. Smakeloosheid ten top. Dan toch liever de Nepalese sfeer met wat laagjes stof. Bij kaarslicht zie je daar overigens weinig van. Om het feest compleet te maken schalt de hele nacht jengelende bruiloftsmuziek. Dat denk ik althans, want ik heb lang geslapen en hoorde deze muziek pas bij het ontwaken. Nu lekker douchen en aankleden en dan weer op pad. Kijken welke verrassingen deze dag gaat brengen. Jullie lezen het morgen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 355 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/325_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => afzien-en-genieten ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5098699 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-05 [photoRevision] => 0 [title] => Geschiedenisles [message] =>Geschiedenisles
De wolken wilden gisteren maar niet wegtrekken, het werd alleen maar erger en tenslotte kwam er regen over Tansen. Dan is het opeens koud en vochtig in plaats van warm en klam. Een hele omschakeling, maar – ik moet het afkloppen – voor het eerst ben ik niet ziek geweest tijdens een Nepalreis. Mogelijk ook ten gevolge van de recente covid- en griepvaccinatie.
Het cultuurhistorisch museum ligt op loopafstand. Chitra en ik willen dit bezichtigen. Het gebouw en de tuinen zijn de moeite waard, maar eenmaal binnen blijkt er een enorme collectie aan cultuurgoed bewaard te worden. Schilderen, voorwerpen, poppen, foto’s, drie etages hoog. Voor Chitra is een museumbezoek iets nieuws, maar haar kennis van de geschiedenis is dat allerminst. Dit wijze meisje gidst mij door het museum met bijbehorende verhalen. Wat mij daarbij het meeste raakt is het verhaal van de verbrande weduwes. Tot 120 jaar geleden was het traditie dat bij het overlijden van een man zijn echtgenote meereisde naar het Nirwana, het hiernamaals. In tegenstelling tot de verbranding van het dode mannelijke lichaam werd de vrouw levend verbrand. Ik kan niets goeds zien in deze traditie, hoop alleen maar dat de vrouw snel uit haar lijden verlost werd. Een van de koningen uit de voormalige Nepalese monarchie heeft hieraan een einde gemaakt. Heel shockerend, wie bedenkt zoiets? Maar ja, dat heb ik wel vaker bij allerlei verwerpelijke ideeën. Chitra kan zo aan de slag als museumgids, wat mij betreft. En voor mij heel waardevol om een jong iemand te mogen begeleiden op weg naar nieuwe ervaringen, de verwondering die nog bestaat.
De middag brengen we grotendeels door op onze kamer, de regen ontwijkend. Op het algemene terras spreken we regelmatig een Vlaams koppel van middelbare leeftijd. Wim en Anneke uit Antwerpen zijn doorgewinterde avonturiers, docenten Frans en Economie. Heerlijke mensen met wie ik ervaringen kan uitwisselen. Anneke is beperkt geraakt door haar gezondheid en kan geen trekking meer aan, maar zelfstandig reizen lukt nog goed. Beiden zijn grotendeels met pensioen en bezitten ook een huis in Bulgarije, waar ze de helft van het jaar verblijven. Daar leven zij midden tussen de Bulgaren en hebben de taal geleerd. In vroegere jaren reisden ze ieder op hun eigen motor door Europa, Turkije en Marokko, waar Wim nog een paar jaar docent Frans is geweest. Een leven als dit is natuurlijk niet geschikt voor iedereen, maar zeker verrijkend en inspirerend. Wim is tevens muzikant en componist. Ik krijg de gegevens van zijn website mee en ga deze later vandaag bekijken. Jan Leijers was een klasgenoot van zijn broer.
Vandaag aan het ontbijt komt er een jong Spaans koppel bij, ook voor het eerst in Nepal. Zij maken een korte wereldreis van zes maanden en zijn via India over land de grens overgestoken. Eenmaal in gesprek blijken ze in Girona te wonen. Deze Catalaanse stad hebben Anton en ik diverse malen bezocht, afgelopen september zelfs nog. Ik informeer naar de bekende wielrenners die daar verblijven. Is dat even toevallig, de gevallen wielerkoning Lance Armstrong was een tijdlang hun overbuurman en nog steeds komen groepen toeristen om dit huis van nabij te zien. De jonge man blijkt aan een roman te schrijven, zijn eerste boek. Hieraan werkt hij al jaren en wacht op het moment dat hij helemaal tevreden is voordat hij een uitgever benadert. Nu weet ik uit ervaring dat dit moment nooit komt, er valt altijd iets te verbeteren, dat gaat nooit over. Maar je kunt wel proberen je manuscript naar uitgevers te sturen en afwachten wat er gebeurt. Daarna volgt nog een heel proces van redigeren en publiceren. Hij schrijft zijn boek ik de Catalaanse taal, een klein taalgebied dus. Ik adviseer om niet bezig te zijn met marketing of grote verkoop, dat leidt te veel af van het schrijven zelf. Nu ben ik hier met Chitra, maar die vele ontmoetingen met andere reizigers ontstaan zo vaak als ik alleen op reis ben. Dat maakt ook dat ik deze vorm van reizen heerlijk vind.
Chitra bestudeert intussen de landkaart van en rondom Tansen. Vandaag komt de zon goed door, dus kunnen we onze plannen aanpassen. Op een klein half uur lopen vanaf hier ligt een uitkijkpunt waarop je bij goed weer zowel de hoge Himalaya kunt zien als de lage Terai, de gebieden waar Tansen tussenin ligt. Dit klimmetje gaan we maken en na de afdaling wordt het tijd voor onze lunch.
Tot zover mijn verhaal van vandaag. Ik merkte dat na mijn vorige blog veel reacties kwamen met wensen voor een veilige terugreis. Dit duurt echter nog een week. Op 12 december vlieg ik van Kathmandu naar Delhi, een dag later van Delhi naar Düsseldorf, waar ik vroeg in de ochtend op 14 december zal arriveren. Jullie mogen dus nog een weekje met mij meereizen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 322 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/134_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => geschiedenisles ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5098686 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-04 [photoRevision] => 0 [title] => Langzaam huiswaarts [message] =>Langzaam huiswaarts
Gisterochtend om half 6 liep mijn wekker af. Laatste spullen inpakken en letterlijk meteen wegwezen, want deze keer was onze touctouc ruim op tijd. Samen met Chitra op weg naar Tansen, een stadje in de bergen halverwege de route naar Kathmandu. Elk jaar kreeg ik de tip van Sonja om Tansen niet over te slaan, maar steeds opnieuw kwam er een kink in de kabel. Nu is het zover. Half uur touctouc naar Ambasa, waar onze bus een uur te laat arriveert, maar de mij bekende Prem ons uitnodigt voor een kop thee bij hem thuis. Nou ja, aan de straat dan, op een bankje, want om bij zijn huis te komen moet je over een soort evenwichtsbalk die elke Nepalees moeiteloos neemt, maar voor mij waarschijnlijk eindigt in de goot.
Onze grote bagage wordt op het dak van de bus vastgebonden, de rest nemen we mee en stallen een deel in het gangpad. Vele hindernissen en checkpoints onderweg, wel fijn om bij daglicht te reizen. Geen verstoring van mijn bioritme en uitzicht onderweg, al bestaat dat voor een groot deel uit bosgebied met apen langs de route. In Nepal moet alle transport via de weg gebeuren, dus die raken overbelast. Geen spoor- of waterwegen, zelfs geen autobaan. Wel wat binnenlands vliegverkeer, maar dit is vooral bedoeld voor passagiers. Negen uur later bereiken we de stad Butwal, moeten na het verlaten van de bus met onze complete bagage een drukke weg oversteken. Op hoop van zegen maar weer beginnen met lopen en hopen dat auto’s en brommers op het laatste moment uitwijken. Gelukkig is daar meteen ons vervolgvervoer naar Tansen. Ook die bus raakt vol, maar wij zitten lekker aan het raam. Nou ja, lekker, de harde stoelen en duizenden schokken hebben mij een blauw zitvlak bezorgd, vrees ik. Onderweg, tijdens de forse klim, is het de vraag aan welke kant je het best kunt zitten. Aan de ene kant lonkt een afgrond, aan de andere kant een open goot die steeds ternauwernood wordt gemeden bij tegenliggers. En die zijn legio. Loslaten en laten rijden.
Eenmaal Tansen in beeld begrijp ik de aantrekkingskracht van deze plek. De avond valt en overal branden lichtjes tegen de bergwanden aan. Het stadje zelf oogt heel attractief, zin om weer eens lekker rond te slenteren langs mooie winkeltjes. De taxichauffeurs verdringen zich bij de bus en voor omgerekend 2 euro komen wij bij onze homestay uit. Bijna dan, want er moet nog een kuitenbijtertje genomen worden tot aan de voordeur, compleet met alle bagage. Daar worden we gastvrij ontvangen door gastheer en gastvrouw. Chitra krijgt een kamer beneden, ik mag op het hoogste niveau verblijven, inclusief vergezicht. Hier kan ik het wel even uithouden en boek meteen een nachtje bij. Tenslotte blijf ik een dag langer in Kathmandu om mijn verblijf in Delhi zo kort mogelijk te houden.
Het is fris, bijna koud zelfs. De ochtend belooft weinig zon, maar berichten vanuit Bardia vertellen ons dat het daar nu regent. Grappig, tijdens mijn vorige reis in januari-februari 2022 had ik daar veel regen en verscheen meteen na mijn vertrek de zon, nu is het omgekeerd. Niet dat ik pretendeer ook maar enige invloed te hebben op het weer, dat mochten we willen met z’n allen. Ik vertel onze gastheer dat er in Nederland veel geklaagd wordt over het weer, omdat we weinig andere problemen hebben. Maar dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar, al zijn onze problemen vaak van andere aard dan die van hier. Intussen krijg ik een foto van een witte tuin doorgestuurd van mijn lieve buurvrouw. Dat ik zoveel over het weer zou schrijven…
Onze afscheidsborrel in de Freedom Junglebar was deze keer niet drukbezocht, maar wederom heel gezellig. Diverse leraren en families verschenen voor een hapje en drankje en uiteindelijk barstte het feestje los in vrolijke dans door iedereen. Afscheid van velen voorlopig, hopend over een jaar terug te keren. Ik vermoed dat dit gaat lukken, maar tegelijkertijd kriebelt het ook steeds meer om toch die Himalayatrekking nog te maken. Goed trainen, veel trappen lopen bij Snowworld , met Marian en Marco als inspiratiebron. En wat zou het dan mooi zijn om samen met enkele van de zeven zussen dit avontuur aan te gaan. Ik vermoed dat zij dit van nature kunnen, aan motivatie geen gebrek. Samen met Mina, als het even kan. Als ik Chitra hoor vertellen over haar dromen ooit de bergen in te gaan dan word ik al blij om dit plan naar voren te brengen. Dreams can come true.
Vandaag gaan we het centrum van Tansen verkennen en bezoeken het Palpa Durbar [e-38] Museum. Een eerste indruk van dit nieuw stukje Nepal. Mijn besluit staat vast, bij elk bezoek aan Nepal ga ik Tansen nooit meer overslaan, een plek om op adem te komen. Nu langzaam huiswaarts, eerst nog wat kilometers in oostelijke richting, daarna in etappes en door de lucht westwaarts. Via Delhi en Abu Dhabi naar Düsseldorf voor een weerzien met mijn bijna jarige echtgenoot. Ik ben zijn cadeautje.
Wordt vervolgd.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 300 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/052_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => langzaam-huiswaarts ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5098662 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-02 [photoRevision] => 0 [title] => Storm voor de stilte [message] =>Storm voor de stilte
Marian en ik zijn het er roerend over eens, om door een land als Nepal te kunnen reizen moet je geen kniesoor zijn, anders erger je je voortdurend. Wil je vooral genieten van dit prachtige land dan is het raadzaam je eigen cultuur en gewoontes voor een groot deel overboord te zetten. Voorlopig althans. ‘Adventure starts where plans end’, daar komt het in feite op neer. Zodra je je openstelt voor het nieuwe en het andere zul je geraakt worden door heel veel. Een aaneenschakeling van verrassingen die zijn weerga niet kent.
Het paradoxale op school is bijvoorbeeld de discipline die gehandhaafd moet worden en mede tot uiting komt in het dagelijks openingsritueel en de kledingvoorschriften, terwijl aan de andere kant de lokalen stoffig, vuil en rommelig blijven. Elke dag opnieuw jeuken mijn handen om de boel aan kant te maken, en dat doe ik dan ook regelmatig, maar er is nog geen dag voorbij of de chaos is terug. Voor mij dan. Ik vermoed dat geen enkele Nepalees dit ook zo ervaart. Het voelt soms dubbel om kinderen er op te wijzen dat er opgeruimd moet worden. Hoe dienstbaar ze zich ook opstellen, dit is van een andere orde. Cultuurverschillen dus weer. Ik heb hier te maken met mensen die heel dicht bij de natuur leven en immuun lijken voor allerlei ziektekiemen zoals wij die kennen.
Twee dagen geleden namen 34 kinderen uit diverse klassen deel aan de competitie portrettekenen. De bladen werden genummerd, er werden setjes van twee personen gemaakt die elkaar ieder een uur mochten portretteren in zwart-wit. Na een enorm kabaal van door elkaar kletsende kinderen kon ik wat orde aanbrengen en kwamen er wonderlijke resultaten tevoorschijn. Ayush assisteerde me waar mogelijk, zeker als het qua taal moeilijk werd voor mij. Probeer maar eens een Nepalees accent te ontcijferen met een keur aan andere geluiden om je heen, zeker als je vermoeid raakt.
Na afloop leeder ik nog enkele jongens een tectonic op te lossen. Zelf ben ik behoorlijk verknocht aan deze cijferpuzzels en hoopte daar iets van over te dragen. Taal is hierbij ondergeschikt, dus dat scheelt. Drie jongens ontdekten de kneepjes stap voor stap en kregen van mij alle puzzels mee naar huis. Ik beloofde de volgende dag nieuwe aan te leveren, kwestie van downloaden en printen. Mooie manier om de hersens te trainen voor studie en meer. Toen was het mooi geweest, op zoek naar een touctouc. Die bracht me langs de Homestay van Sonja om mijn bagage op te halen en opnieuw mijn intrek te nemen bij de zeven zussen.
Marian en Marco zijn twee dagen op safari geweest. De eerste dag per jeep, samen met andere gasten, de tweede te voet. En zij hadden enorme mazzel, want sinds weken verscheen er een tijger, van heel dichtbij zelfs. Iedereen bevroor toen de tijger vrij agressief naderde, zo hoorde ik na afloop. De chauffeur en de gids reageerden professioneel door een flinke klap te geven met een bamboestok, waarop de tijger het hazenpad koos. Best grappig, je gaat op safari in de hoop een tijger te spotten, wat niet zo vaak lukt, en als het dan eenmaal wel gebeurt en te dichtbij komt dan hoop je dat het beest zich snel uit de voeten maakt, bij wijze van speken. Enkele foto’s zijn nog net gelukt. Ook de neushoorn met baby was een extra cadeautje wat niet elke junglebezoeker ontvangt.
Op vrijdag, mijn laatste schooldag, begeven Marian en Marco zich samen met mij in de jungle van de school. Marco biedt een computerles aan, Excel in het bijzonder. Weinig leerlingen melden zich voor deelname, alsof ze massaal toe zijn aan rust of buiten spelen. Marian vertelt in de hoogste klassen over haar Great Himalaya Trail, maar loopt ook tegen pubergedrag aan. Blijkbaar is de discipline vooral bedoeld voor officiële lessen en voelen ze zich vrijer bij een gastles. Jammer, het was ook vaak anders, zeker de eerste jaren in mijn herinnering. Maar ook weer een ervaring. Door wat rond te kijken en hier en daar mensen te spreken krijg je toch een globaal beeld van dit schoolleven. Ook pubers verschillen wereldwijd mogelijk niet zo veel van elkaar.
Een vijfkoppige jury beoordeelt de portrettekeningen. Vanaf het podium maak ik de winnaars bekend. Derde prijs van 100 roepies ex aequo voor twee meisjes, tweede prijs van 300 roepies voor een meisje en ook de hoofdprijs van 500 roepies gaat naar een meisje. Iedereen belooft hard door te oefenen voor volgend jaar. Marco houdt het na een uur voor gezien, er is te veel onrust in het lokaal en te weinig concentratie. Marian en ik lopen het dorp in om even af te schakelen en voor een samosa-lunch. En weer ben ik omringd door stof en zweet, terwijl een aantal docenten al vesten en sjaals dragen. Mijn opvliegers behoren toch echt tot het verleden.
De middag staat opnieuw in het teken van afvalverzameling. Met andere klassen van jongere kinderen trekken we in een grote optocht door het dorp, gewapend met afvalzakken, vele posters en een trom. Iedereen zal weten dat wij er zijn en waarvoor. Je moet dit soort acties blijven herhalen om wat effect te oogsten, zoveel is duidelijk. Als we na een uurtje bij de straatmarkt arriveren kunnen daar onze zakken geleegd worden. Nog een rondje over de markt met teksten en tromgeroffel en dan ben ik helemaal gaar. Terug naar school, spullen inzamelen en wegwezen. Niet dus. Schoolhoofd Tilak verzoekt ons nog even te blijven. Dan maar aansluiten bij een potje volleybal, tenslotte ben ik toch al bezweet. De kinderen vinden het vooral leuk om Marian en mij de bal toe te spelen, dat plezier is hen gegund. Je merkt dat velen het echt nodig hebben zich fysiek uit te leven na een week klassikale les.
Het bekende afscheid met tikka’s dan toch. We worden op het podium gehesen, de halve school verzamelt zich rondom en dan begint de ceremonie. Van vele docenten ontvangen Marian en ik niet één maar twee tikka’s op het voorhoofd. Het rode poeder loopt mijn ogen binnen, maar ik geef geen krimp. Ieder een bloemenkrans en sjaal, daarna mogen nog wat leerlingen het resterende poeder over ons verdelen. Ik houd een korte toespraak en spreek de hoop uit nog vaak terug te mogen keren. Deze symbolische verbinding tussen Oost en West is mooi, kan een onderlinge cultuuruitwisseling en begrip in gang zetten. Wij leren van elkaar. Geduld, veerkracht én enorm veel andere krachten van Nepalezen waar wij alleen maar met ontzag naar kunnen kijken. In mijn ogen zijn wij niet superieur, alleen maar omdat we wat meer geluk hebben met onze geboortegrond en kansen. Toch is dit nog steeds de perceptie van velen en blijft het moeilijk die te doorbreken. Kleine beetjes maken een grote, laten we dit blijven proberen en nooit opgeven.
Nu een luie rustdag met rond 4 uur vanmiddag de afscheidsborrel door Marian, Marco en mij in de Freedom Bar. Enkele families en docenten zijn uitgenodigd. Dan vroeg onder zeil voor de reis van morgen. Na deze stormachtige weken tijd voor stilte. Hopen mag altijd.
Tot later, vanuit Tansen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 303 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/919_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => storm-voor-de-stilte ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5098628 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-29 [photoRevision] => 0 [title] => Verlangen naar afkoeling [message] =>Verlangen naar afkoeling
Bij jullie is de winter goed ingetreden, heb ik gehoord en gelezen. Nu maar hopen dat Sinterklaas en zijn roetpieten het houden op de gladde daken. Eerlijk gezegd verlang ik wel een beetje naar deze gezellige kou en sfeer.
Twee dagen geleden was het opeens minder warm, een heerlijk koel briesje van ochtend tot avond en geen felle zon. Al sinds dagen zie je mensen heen en weer gaan, lopend of per fiets, om brandhout te verzamelen in de jungle. Het schijnt dat bij een groter aantal mensen de tijgers zich schuilhouden. Echt een beeld van een eeuw geleden, mannen en vrouwen die een bos hout op hoofd of rug dragen, groter dan henzelf. Nog diezelfde avond werd een houtvuur ontstoken op het dakterras van de familie Mahatara. Werk voor de heer des huizes, de vader dus.
Eenmaal daar gezeten, bij een prachtige lucht de zon zien ondergaan, rijgt vader de stukken kip aan spiesen en wordt het ouderwets gezellig. Chitra vertelt over haar familie, dat haar vader zijn vader verloor op tienjarige leeftijd. Ik informeer naar het vervolg van die jeugdperiode. Dat blijken de dochters niet te weten, ongelooflijk. Vader beantwoordt deze vraag zeer uitgebreid, lijkt het zelfs fijn te vinden om eindelijk dit verhaal te kunnen doen. Zijn zware werkperiodes in India, daarna terug in Nepal en de vrouw van zijn leven getrouwd. Daarna was het nog steeds geen vetpot, maar wel een gelukkig leven. Dat zie je gewoon aan deze mensen, een van de mooiste families die ik ken. En nu zorgen de dochters voor hun ouders, steeds een stapje vooruit, nog meer geluk, maar in de basis was het al goed.
Voor het eerst deze reis trek ik sokken aan in bed. De winter komt er aan, denk ik dan. Maar bij het volgende ochtendgloren laat de zon zich weer in volle glorie zien. Die dag ga ik niet naar school, ook met het oog op de aankomst van Marian en haar reisvriend Marco. Ze reizen met de nachtbus, maar reageren niet op appjes. Als ik te voet onderweg ben naar het dorp besluit ik even bij Sonja en Budhi aan te gaan. Daar wachten we gezamenlijk op enig teken van leven van de nieuwe gasten. Uiteindelijk blijkt hun bus iets te zijn doorgereden, maar Budhi onderhoudt goed contact met alle vervoer en regelt dat een touctouc die kant uitgaat. Even later rijden ze binnen. Heel leuk elkaar hier eindelijk te zien. Vaker waren Marian en ik gelijktijdig in Nepal, maar het lukte nooit elkaar te ontmoeten. Zij zit altijd in de hoge bergen, ik vooral in de Terai. Normaalgesproken is Kathmandu dan de plek van ontmoeting. Nu blijven zij tot zondag hier en trekken we deels samen op.
Marian heeft nog energie over – ik ken haar niet anders – en wil meteen mee met mij op pad. Samen lopen we naar het dorp, onderwijl onze avonturen uitwisselend. Laten we even een eerste bezoekje brengen aan school, stel ik voor. Leuk, prima. Op de route hierheen hadden Marian en Marco al goed rondgekeken naar geelgeverfde schoolgebouwen, maar wisten niet exact welke BBAS Memorial School was. Aan de ingang staan Tilak en Birendra - schoolhoofd en computerdocent - die ons welkom heten. We bezoeken enkele ‘nursery’ klasjes en krijgen vervolgens de uitnodiging om naar de sportlocatie te gaan, waar leerlingen trainen voor wedstrijden. Ik wil die meegebrachte speren wel eens aan het werk zien. Hoe komen we daar? Achterop de motor van docenten. Marian meteen bij schoolhoofd Tilak, ik bij een andere docent, wiens naam ik vergeten ben. Een ruig ritje langs de rand van de jungle. Eenmaal op onze bestemming blijkt dat de leerlingen er niet zijn – misverstand? – teruggereisd naar school, dus reizen ook wij terug. Een leuk gratis motorritje en Marian meteen in het diepe gegooid, voor zover dat voor haar nog van toepassing is. En dat is best zo, want ondanks al haar wereldavonturen heeft zij nog nooit achterop een motor gezeten. Gelukkig kent zij Nepal op haar duimpje en schrikt niet van gewijzigde plannen in korte tijd.
MijnNepal-avontuur speelt zich hoofdzakelijk af in de Terai, maar voor iedereen die wil meereizen met een loodzware bergtrekking in de Himalaya geef ik hierbij de reiswebsite van Marian door: www.polarsteps.com/MarianvanHelvoort .
We nemen een touctouc terug, mijn vaste rijder is er weer, nemen een verfrissingspauze en schuiven daarna aan voor de gezamenlijke barbecue aan het open houtvuur. Een andere gast, de alleen reizende jonge Nederlander Jeroen, heeft ook een interessant verhaal. Onder andere heeft hij grotendeels eigenhandig een eco-woning gebouwd en daarin zelfs edelstenen verwerkt. Verder werkt hij als zelfstandige in diverse ecologische sectoren. Later arriveren nog een Britse vader en zoon, die met vertraging per vliegtuig zijn gekomen. Altijd weer nieuw gezelschap en steeds komen er boeiende gesprekken op gang. Alle gasten, behalve ik, besluiten de volgende dag een gezamenlijke jeepsafari te maken. Dat drukt de kosten behoorlijk. Marian en Marco willen heel graag een stukje bijdragen aan de school, maar ik adviseer om dit vooral op vrijdag te doen, bij de tweede en meer uitgebreide inzameling van afval.Ondanks de gezelligheid gaat iedereen vroeg naar bed, inclusief ikzelf.
Nog enkele dagen te gaan in Bardia. Langzaam ga ik afronden naar de laatste schooldag op vrijdag. Delegeren gaat me steeds beter af. De temperaturen voelen weer als tropisch – binnen het uur ben ik klam en vuil – dus ik beperk me tot maximaal 3-4 uur per dag om mee te draaien op school. Het gevoel is goed, ik kan vertrekken met achterlating van goede samenwerking en vele mooie momenten, ook materieel heb ik voldoende kunnen bijdragen.
Ik hoop dat mijn laatste twee weken rustig aan in de richting gaan van het winterse weer in Nederland. Echt, elk jaar opnieuw, tijdens te warme dagen, denk ik dat ik het nooit nog echt te koud kan hebben. Omgekeerd is ook waar, op te koude dagen verlang ik weer naar warmte. Dat is het mooie van onze vier seizoenen, steeds opnieuw verlangen naar het nieuwe, het andere.
En nu een korte siësta, de ventilator draait.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 293 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/622_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => verlangen-naar-afkoeling ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5098572 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-27 [photoRevision] => 0 [title] => Cultuur- en natuurbehoud [message] =>Cultuur- en natuurbehoud
In de afgelopen week is er zoveel om over te schrijven en soms te weinig tijd om dit te doen dat ik snel achterop raak. Proberen de meest wezenlijke ervaringen in het kort weer te geven.
Zoals gezegd, ik ben bij heel wat families uitgenodigd voor lunch of diner en mijn vaste lezers weten hoe dit er meestal aan toe gaat. Ik ben de hoofdgast, wordt apart op de beste plek neergezet en krijg vervolgens een vorstelijke maaltijd voorgeschoteld. De anderen kijken toe, in de hoop dat ik enorm geniet van hun kookkunsten. Toen mij dit voor het eerst overkwam voelde ik me hoogst ongemakkelijk, maar nu houd ik er al rekening mee. Nog steeds lach ik dan om mezelf – zie mij hier nu zitten – maar breng het goed op om de juiste houding aan te nemen naar mijn omgeving. De mensen doen hun uiterste best, dat moet gezegd worden. Maar vaak ben ik ook blij als ik weer mag vertrekken, zeker als de communicatie qua taal stroef verloopt. Je ziet de blijdschap op hun gezicht, dat maakt veel goed, maar tegelijkertijd houd ik dit ongemak geen hele avond vol. En dat hoeft gelukkig ook niet. Voor en na het eten een praatje, daarna kan ik zonder gezichtsverlies vertrekken.
Ashish haalde mij op en ik mocht achter op zijn motorfiets naar zijn familie. Van dit soort ritjes kan ik nog steeds genieten. Moeder was druk met de inrichting van haar altaartje vanwege wederom een belangrijke dag voor de Hindoes. De start van het (uit-)huwelijksseizoen. Om elf uur ’s ochtends werd een warme lunch geserveerd, gelukkig vegetarisch. Moeder excuseerde zich voor deze vleesloze maaltijd, maar dit had alles te maken met deze speciale dag van onthouding. Gelukkig at Ashish samen met mij, hij met zijn handen, ik met vork en lepel. Op de terugweg had Ashish veel vragen over mijn liefdesleven. Nou ja, ik draag graag informatie over, met name aan jonge mannen die mogelijk nog iets kunnen leren in de wijze van omgang met vrouwen. Graag gedaan, Ashish.
Mijn laatste avond bij Sonja en Buddhi was heel bijzonder. Er was een dans- en muziekgroep van de Tharustam uitgenodigd voor een voorstelling. Alle gasten namen plaats op de binnenplaats. Getooid met pauwenveren verschenen de artiesten en namen ons mee in hun cultuur. Halverwege werden we uitgenodigd om even mee te doen. Aan het eind mocht je een geldbiljet op een kleed neerleggen en dit werd vervolgens opgepakt door de danseressen. Ze bogen achterover en grepen met hun mond naar het bankbiljet, pas dán is het voor hen. De hele sfeer was magisch, zeker in deze groenovergoten tuin met lichtjes.
De zaterdagavond was ik uitgenodigd bij de familie van Asmita, op enige afstand van mijn verblijfplek. Fijn dat Chitra mee wilde gaan en samen liepen we het hele eind ernaartoe. Ook daar kreeg ik de koninklijke plek toegewezen, zelfs Chitra mocht alleen maar toekijken. Na mijn maaltijd mocht zij in de keuken nog was restanten nuttigen, daarna kwamen de grootouders nog langs voor een ontmoeting en per touctouc reisden we in het donker huiswaarts. Toen vertelde Chitra dat de familie helemaal niet gegeten heeft, ook vanwege een Hindoe-gebruik, een week lang vasten. Het is wat, getrakteerd worden op rijkelijke maaltijden terwijl de bewoners aan onthouding doen. Het voelt dubbel, maar ik probeer het te nemen zoals het komt.
De nieuwe schoolweek begint hier op zondag. De Finse Kirsikka had nog steeds belangstelling met mij mee te gaan. Mijn touctouc verscheen weer eens niet, Chitra belde een andere, en zo kwamen Kirsikka en ik een half uur na de opening op school aan. Ik heb haar een beetje rondgeleid en voorgesteld, zij is Montessori-lerares, en daarna de keus gelaten zelf iets te doen of met mij mee te gaan. Ze koos voor het laatste en dat zou betekenen om samen met een groep leerlingen de straat op te gaan om vuil in te zamelen. Van Sonja had ik daarvoor speciale afvalzakken en handschoenen meegekregen. Ik verwachtte weinig belangstelling, maar eenmaal in de hoogste klas bleek iedereen mee te willen. Dat was al een goed begin. Twee grote witte vellen gezocht om in Engels en Nepalees teksten te maken om aan omstanders aan te geven wat het doel was van onze actie. Binnen de kortste keren raakten de zakken al halfvol. Intussen gaf ik af en toe wat extra informatie over bijvoorbeeld het plastic afval in hun rivieren. Dit is niet alleen onaangenaam om te zien, maar stroomt uiteindelijk door naar de zee en doodt ondertussen heel veel vissen en andere levende wezens.
Klaarblijkelijk weten de leerlingen al het nodige van de vervuilde aarde, ze bleken supergemotiveerd om hier iets mee te doen. Boven verwachting, moet ik toegeven. Het deed mij deugd. Na driehonderd meter kwam ook de omgeving in actie. Een man van de kleine medische hulppost bood gratis handschoenen aan voor iedereen. Zijn buurman deed dit in de vorm van zijn afvalverbrandingsplek, waar we na afloop alles mochten dumpen om te verbranden. Daar waren de meeste leerlingen het niet mee eens, want ook dat is luchtvervuiling. Helaas is dit momenteel nog de minst slechte optie in dit gebied, weet ik van Sonja. Ik vertelde dat juist zij kunnen streven naar betere opties in de nabije toekomst.
Kirsikka kwam met het idee om aan alle winkeliers een tekst te overhandigen die vraagt om hun voorzijde schoon te houden. Ik haalde wat groene vellen papier in de winkel en vroeg enkele leerlingen om in twee talen deze tekst te schrijven en uit te delen. Daarna bereikten we de bakkerij annex koffiebar. Een jonge vrouw bood een ijsje aan en ik vroeg waarom. 'Dit doen wij voor jullie idee', was haar antwoord. O, leuk, maar wie betaalt dit? 'Wij zijn buitenlandse reizigers en vinden deze actie geweldig, dus krijgt iedere deelnemer van ons een ijsje cadeau'. Ik was sprakeloos, zo’n leuk gebaar. Dit motiveerde de leerlingen nog meer, zelfs toen ik aangaf te willen stoppen omdat we al bijna twee uur bezig waren en acht zakken vol raakten. Nee, niet stoppen, door tot het einde. Diverse bekenden kwamen voorbij, prezen deze actie, ook docenten van school maakten foto’s.
Fijn dat juist op deze dag, tijdens het korte bezoek van Kirsikka, deze actie zo succesvol werd. Dit vraagt om een vervolg en zal eind deze week zeker in grotere vorm plaatsvinden. Jullie lezen het wel. Cultuur en natuur, beide moeten behouden blijven. Cultuur in de vorm van bijvoorbeeld dans en muziek, natuur in de vorm van de jungle en een gezond leefklimaat voor de mensen hier. Aan hen de taak om dit niet verder te verstoren. Aan jongeren de taak om deze boodschap te blijven verspreiden en uitvoeren. Er is weer een zaadje geplant, hopelijk krijgt het kans om door te groeien. Aan deze jonge mensen zal het niet liggen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 283 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/314_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => cultuur-en-natuurbehoud ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5098529 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-25 [photoRevision] => 0 [title] => Prachtige kleuren uit Nepal [message] =>Prachtige kleuren uit Nepal
Velen van jullie hebben er al een of meer, een sjaal uit Nepal. Vooral de sjaals van yakwol en kasjmir zijn niet aan te slepen. Je vindt ze hier allemaal en in alle kleuren van de regenboog. Effen, gestreept, vele andere prints, voor elk wat wils.
Met de komende feestdagen in zicht ook weer iets moois om cadeau te doen. Een aantal bestellingen had ik voor vertrek al binnen, maar nog steeds is er ruimte voor extra sjaals. Dus wees er snel bij als je binnenkort je eigen sjaal in bezit wilt hebben of iemand anders blij wilt maken.
Met name de yaksjaals zijn heel populair en deze prijs vind je nergens anders in Nederland. De handgeweven sjaals zijn superzacht, geven warmte en kriebelen niet. Multifunctioneel bovendien, te gebruiken als sjaal, als omslagdoek om de schouders tijdens frissere dagen of bijvoorbeeld als kleedje op de bank. Ook fijn om mee te nemen naar een picknick of festival.
Afmeting:190 x 80 cm
Prijzen yaksjaals
·Voor 1 enkel exemplaar in elke gewenste kleur 17,50 euro per stuk
·Vanaf 3 stuks in elke gewenste kleur 16 euro per stuk
Heb je interesse in een kasjmir sjaal dan hangt daar een ander prijskaartje aan vast. Kasjmir is de fijnste wolsoort en vaak vederlicht, afhankelijk van de kwaliteit en eventuele mengvorm. Ook hiervan heb ik al een aantal exemplaren in mijn bagage. Er is zelfs een kashmir sjaal in omloop die letterlijk door een ringetje past. De verkoper gaf hiervan een demonstratie met zijn trouwring. Slechts 70 gram weegt dit warme, dunne exemplaar. Belangstellenden kunnen rechtstreeks contact met mij opnemen en afhankelijk van je persoonlijke wensen wordt er een prijs bepaald. Ook deze zal beslist aantrekkelijker zijn dan elders in Nederland.
Dan is er nog de geborduurde sjaal, ook een geliefde soort bij vele bekenden. Deze sjaals zijn behalve warm heel decoratief, een sieraad voor een feestelijke winterse outfit of koele zomeravond. Voor degenen die dit type nog niet kennen, ik voeg hierbij enkele foto’s. En ook hiervoor geldt dat je het beste rechtstreeks contact met mij kunt opnemen.
Junglegids Manju showt de mogelijkheden van de yaksjaal op bijgaande foto’s, maar ook een blanke huid wordt blij van deze tweede huid. Inmiddels heb ik zelf bijna tien jaar ervaring met de sjaals uit Nepal en hoop dat anderen ook het draagcomfort hiervan ontdekken. Maar bovenal zijn ze een ware lust voor het oog.
Bij interesse graag vóór 8 december a.s. een berichtje via WhatsApp of e-mail:
06-28371803
Tot een volgend verhaal!
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 273 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/977_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => prachtige-kleuren-uit-nepal ) [10] => stdClass Object ( [reportId] => 5098520 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-24 [photoRevision] => 0 [title] => Zal ik blijven? [message] =>Zal ik blijven?
Nederland is heel ver weg, maar sinds gisteren ook weer behoorlijk dichtbij. Ik volgde de opmaat naar de verkiezingen al zoveel mogelijk, hield regelmatig mijn hart vast, maar nu ben ik lichtelijk in shock. Waar gaat het naar toe met Nederland? Voor het geval het nog niet duidelijk is, ik ben een linkse kiezer, vol overtuiging. Even dacht ik aan emigreren – of niet terugkeren in mijn geval – maar even later kwam ik al tot het besef dat er voor mij weinig landen over zijn met een prettig politiek klimaat. Niet vluchten dus, maar doorgaan op de ingeslagen weg en vertrouwen houden in betere tijden. De corruptie in Nepal is nou ook niet bepaald ideaal.
Het bijzondere is vaak dat landen met een slechte leider heel toegankelijke en vriendelijke mensen herbergen. Als reiziger selecteer ik nooit op het politieke klimaat in een land, dan kun je bijna nergens meer naar toe in deze tijd. Wel heel interessant om met mensen van diverse nationaliteit van gedachte te wisselen over politiek en de toestand in de wereld. En zo zie je ook dat op individueel niveau vaak grote verschillen bestaan tussen het regime en de mens.
Inmiddels ben ik deze week op vier dagen actief geweest op school. De bibliotheek is bijgewerkt en functioneert weer. Elke dag nodig ik een groepje liefhebbers uit een klas uit voor een workshop portrettekenen. Daar komen al aardige resultaten uit voort, maar er is één mannetje dat eruit springt en dat is Ayush. Hij had al meteen een tekening klaar met mijn portret, ooit vanaf mijn Facebookpagina gedownload. Hij is enorm enthousiast en tekent snel, kan de anderen goede instructies geven. Als extra incentive heb ik een wedstrijdje georganiseerd voor eind volgende week, met een kleine geldprijs voor plaats 1, 2 en 3. Hopelijk wordt er dan meer geoefend, ook thuis. En het keyboard wordt bespeeld. Een docente speelde zelfs het mooie Nepalese volkslied, dus ik heb haar gevraagd om elke week wat muziek over te brengen aan enthousiaste leerlingen.
Eergisteren werd ik uitgenodigd door Alka, vrouw van voormalig schoolhoofd Bikram. Zij biedt mij altijd een schoonheidsbehandeling aan. Niet haar vak, maar ze is er heel goed in. Maar liefst anderhalf uur werd ik onder handen genomen. Ik vroeg haar waarom ze geen eigen salon opent. Daar houdt echtgenoot Bikram niet van en dus gaat het niet door. Hij houdt alleen van naturel, punt. In gebrekkig Engels spreekt ze uit dat ze dit besluit graag voor haar huwelijk had genomen, nu moet zij toch zoveel mogelijk gehoorzamen.
Na afloop haal ik in het dorp nog de chocolade verjaardagstaart voor Manju op, hopend dat ik snel vervoer vind en de taart niet transformeert tot chocolademousse. De warmte en het hobbelige parcours zijn niet bepaald ideaal om een taart over te brengen. Eenmaal een rijtje touctoucs gevonden, vier stuks, weigert bijna iedereen. En toen werd ik boos! ‘Ik kom hier elk jaar om jullie gemeenschap iets te brengen, betaal een goede prijs voor dit vervoer en jullie laten me barsten’. Woorden van die strekking. En dan is daar de chauffeur die mij eerder niet op tijd kon ophalen, met duizend excuses. ‘You are a good man’, zeg ik tegen hem in het bijzijn van de anderen. Dan komen de anderen opeens ook in beweging, maar vangen bot. Ben ik echt niet gewend van Nepalezen, des te meer van Indiërs. De taart wordt overhandigd en dan moet ik helaas weer door, heb ervoor gekozen de laatste avond met Keith en Marcha door te brengen in plaats van Manju’s verjaardag. Die vieren we later nog wel samen.
Soms ingewikkeld, ik wil niemand kwetsen, maar doe het misschien toch. Overal uitgenodigd worden is best leuk, maar ook vermoeiend. Mensen hier zeggen altijd ‘ja’ als je vraagt of iets oké is, maar wat ze werkelijk denken blijft een mysterie. Ook Sonja bevestigt dit.
En toen kwam er ’s avonds een heel verrassend bericht binnen. Marian, de vriendin die ik in Kathmandu zou gaan ontmoeten, geeft door dat zij en haar trekkingspartner eerder dan verwacht de Great Himalaya Trail gaan afronden en hun resterende tijd graag willen doorbrengen in… Bardia! Dat is mooi, ze zijn er beiden nog nooit geweest, ondanks hun vele Nepalreizen. Maar Marian werd zo enthousiast van mijn verhalen, nu gaat het eindelijk lukken. Ze logeren vanaf halverwege volgende week bij Sonja en Budhi en reizen naar hier met de bus. Nou ja, zeventigplussers die dit doen! Mogelijk is het een peulenschil vergeleken met de Himalaya Trail, dat zou kunnen. Ik kijk er naar uit.
Gisteren mijn voorlopig laatste avond bij Sonja, een serie nieuwe gasten binnengekomen. Ik maak contact met twee Finse vrouwen, die ieder afzonderlijk al een tijdje in Nepal verblijven voor educatieve projecten. De jongste van hen is verliefd geworden op een Nepalees en helemaal in de wolken. Ze kan de telefoon nauwelijks neerleggen. Hiervoor had ze negen jaar lang een vrij toxische relatie met een Turkse man, is blij dat ze daarvan bevrijd is, maar blijft zich wel aangetrokken voelen tot zuidelijke types. Daar kan ik best over meepraten.
Na mijn schoolactiviteiten van vandaag ben ik terug bij de zeven zussen. Rama en Ranju zijn vertrokken naar Kathmandu, Mina zit in Oman, er zijn er nu vier over. Oudste zus Susila vertrekt binnenkort voor een project naar Maleisië, haar eerste buitenlandse reis. Chitra reist met mij mee terug naar Kathmandu, dus daarna wordt het hier heel rustig.
Maar zover is het nog niet, voorlopig komen mijn verhalen nog vanuit Bardia.
Een fijn weekend,
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 300 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/884_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => zal-ik-blijven ) [11] => stdClass Object ( [reportId] => 5098474 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-21 [photoRevision] => 0 [title] => School is begonnen [message] =>School is begonnen
Eindelijk, gisteren was het zover, de school ging van start. Nadat ik de vorige dag met Amerikaan Keith het dorp bezocht had, voor de aankoop van wat spullen en een gezamenlijke lunch, vonden we een touctouc met goedlachse chauffeur om ons terug te brengen naar onze Homestay. Deze man moet ik hebben als vaste vervoerder, dacht ik, en vroeg hem de volgende ochtend om half 10 hier te komen.
Chitra wilde mij begeleiden en stond bijtijds op het erf, zo ook de touctouc. Dit gaat lekker, goed geregeld. Het bekende beeld van onderweg, veel kinderen in uniform op weg naar school, waaronder ook nog steeds kleintjes achterop de fiets van vader of moeder, staand op de bagagedrager. Ik vind dit parcours überhaupt lastig om balans te houden, dus dit zie ik als een circusact. Onbewogen staat het kind keurig rechtop terwijl er geen enkel egaal stukje is. Extra bewondering voor de vrouwen die daarbij ook nog hun elegante kurta en sjawl op hun plek weten te houden. Bij mij zou er een gigantische chaos ontstaan en de sjawl in de rijstvelden belanden.
Ik zag een beetje op tegen deze dag, weer al die uren bezig in de klasjes met drukke leerlingen, weer iedereen die iets van me wil en aan me trekt. Maar bij aankomst is dat gevoel snel verdwenen. Leuke ontvangst en ik kan meteen door naar de bibliotheek, samen met Chitra. De beheerder hiervan is er vandaag niet, dus wachten we met het labelen van de boeken totdat hij aanwezig is deze week. Australische Jacqui heeft mooie kluisjes laten bezorgen voor de docenten, dertig in totaal. Mijn taak om de kluisjes te voorzien van labels met naam. Ook de sleuteltjes moeten een hangertje met nummer krijgen en de reserve exemplaren worden opgeborgen bij Nehru. De kluisjes zijn geel geschilderd, een van de twee kleuren van deze school. Maar de schilder heeft het niet zo nauw genomen en heeft zijn kwast werkelijk overal overheen gehaald. Over de sloten, de sleuteltjes, alles is geel geverfd en niet bepaald heel strak. Mijn man Anton zou bij deze aanblik een hartverzakking kunnen krijgen. Ooit schilderde ik mijn nieuwe appartement op met frisse kleuren en vond het niet nodig de stopcontacten over te slaan. Maar nu ik dit zie snap ik de ergernis heel goed bij dit soort prutswerk. Nepali style, zullen we maar weer zeggen.
Chitra en ik halen de nieuwe vlaggen op en zoeken tevergeefs naar labeltjes voor de sleutels. Dus besluiten we ze zelf te maken van de tweede kleur van de school: groen. Chitra herinnert zich de lamineermachine op school. Samen met een perforator en goede stift het juiste materiaal voor de labels. We gaan ermee aan de slag. Tegelijkertijd stoor ik me aan de regenboogschilderingen van twee jaar geleden, die weliswaar aan de muur zijn bevestigd, maar schots en scheef hangen. Ik denk niet dat de recente aardbeving hieraan ten grondslag ligt. Ik hang alles recht, op hoop van zegen. Onder de tapijten voel ik bobbels waarover je kunt struikelen. Ik ontdek dat er opgerolde tapijten onder zijn geschoven en haal ze weg. Ik ben beslist geen schoonmaakfreak, maar een beetje meer ordening kan geen kwaad, al is het maar voor een week. Niemand die hier ook maar enig oog voor heeft.
Omdat ik op tijd terug moet zijn op mijn kamer, voor een online-gesprek met Nederland in verband met een schrijfopdracht, heb ik mijn chauffeur besteld voor 1 uurin de middag. Ik ben op tijd en wacht, vijf minuten, tien minuten, geen touctouc. Met Nederland kan ik me geen vertraging veroorloven, dus loop ik naar de winkelstraat voor een andere touctouc. Dacht ik werkelijk dat ik een betrouwbare vaste chauffeur had gevonden, laat ook hij het afweten op tijd te komen. Ik weet het inmiddels wel, geen kwade intenties, maar desalniettemin irritant. Net op tijd kan ik mijn afspraak nakomen. De rest van de middag slijt ik op bed, ga er alleen nog uit voor een heerlijk avondmaal in gezelschap van de Amerikanen en de Denen.
Bewust sta ik vroeg op om lopend naar school te gaan. Het is dan minder warm en beweging kan geen kwaad. Ook niet onnodig wachten op vervoer dat toch niet verschijnt. Vele kinderen lopen in dezelfde richting. Mensen hier herkennen mij vaak, ik val natuurlijk op. Maar dan vragen ze of ik hun nog ken. Dan wordt het soms lastig, want ik moet natuurlijk honderden gezichten onthouden en zij maar één. In beginsel vertonen velen ook gelijkenis met elkaar, pas na een tijdje ga ik de verschillen zien.
Elke schooldag begint hier met de officiële dagopening. Alle leerlingen in rijen opgesteld, vervolgens een licht militaristisch ritueel en ter afsluiting het volkslied. Ik hoop dat Nepal eens op de Olympische Spelen mag verschijnen en dit volkslied mag klinken. Dit lijkt nog zo ver weg. Deze ochtend is Chitra afwezig, maar diverse vrouwelijke docenten komen meteen op mij af. Ze hebben een vraag over een probleem, waarover ze mijn mening willen weten. Hoe ga je om met kinderen die hun huiswerk niet gemaakt hebben of te laat op school komen? De docentes hebben dit afgekeurd, maar niet echt bestraft. Toch stonden vervolgens ouders op de stoep met een claim. Het lijkt Nederland wel! Tot dusver hoor ik vooral verhalen over lijfstraffen en dan nu dit. Mijn gezond verstand zegt dat je een eerste waarschuwing kunt geven, mensen verdienen altijd een tweede kans. Ik word gevraagd om in drie klasjes hierover iets te vertellen en dat lukt spontaan heel goed. Omdat het om kleine kinderen gaat vertaalt de docente mijn woorden. Ik vraag of ze graag naar school komen, graag hun huiswerk maken, het belangrijk vinden op tijd te komen en een goede leerling te zijn. Allemaal steken ze de hand op. Dat biedt een opening om het belang van de regels te benoemen, deze na te leven en als het een keertje niet lukt proberen daarnawel je best te doen. Dit is geen straf, maar een manier om goed onderwijs te geven en te leren je aan regels te houden, net als ieder ander. Daarover hoeven de ouders zich geen zorgen te maken, het is in het belang van de toekomst van hun kind. Zoiets maak ik ervan.
Dan maak ik kennis met de bibliotheekmanager. Morgen kan hij samen met Chitra de nieuwe boeken in het systeem zetten. Ook gaan we iets bedenken om meer leerlingen enthousiast te maken voor lezen. Ik zie nu al dat de docenten op de nieuwe Nepalese boeken duiken, dus dat is een verbetering. Die kan ik ook laten aanvullen vanuit Kathmandu terwijl ik in Nederland verblijf, zodat de bibliotheek sneller groeit en iedereen meeprofiteert. In de middag bezoek ik de hoogste klas en vraag tien leerlingen mee om portretten te tekenen van elkaar. Ik vertel over de vele steden waar portrettekenaars actief zijn voor toeristen en daar aardig mee kunnen verdienen. Dit zou zeker een mogelijkheid zijn bij de ingang van Bardia National Park. Vijf jongens, vijf meisjes, ieder krijgt een half uur de tijd. Niet eenvoudig, zo blijkt. Ik hoop dat bij sommigen iets is aangewakkerd, dat is meestal wat ik nastreef. Iets nieuws faciliteren waardoor talenten ontdekt kunnen worden.
Tijdens een pauze worden de meegenomen sportmaterialen ingewijd. Mooi om te zien hoe enthousiast velen hiervan worden. En zo gebeurt er al het nodige waaraan ik een bijdrage kan leveren. Nooit hoef ik alles zelf te doen, er komt altijd hulp, maar een stuk initiatief ligt bij mij alsmede het aanbod van materialen. Ik pretendeer niet dat Nepal al
vertegenwoordigd zal zijn bij de Olympische Spelen van Parijs, maar dat dit binnen tien jaar kan gebeuren is best reëel. Aan talent geen gebrek, nu de sponsors nog.
Tot snel,
liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 280 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/606_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => school-is-begonnen ) [12] => stdClass Object ( [reportId] => 5098438 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-19 [photoRevision] => 0 [title] => Opwaaiend stof [message] =>Opwaaiend stof
Bij het ontwaken weet ik het al, dit wordt een dag zonder plichtplegingen of andere vermoeienissen. Dat betekent niet dat ik niets ga doen, maar wel dat ik geen afspraak buiten de deur wil hebben. Mocht ik de behoefte krijgen iemand te bezoeken of er op uit te gaan, dan in alle vrijheid en spontaniteit.
Nou, dit soort dagen zijn altijd vruchtbaar, ook thuis. Tijd voor een inhaalslag van achterstallig onderhoud. Zo kan ik digitaal wat lessen voorbereiden voor komende week en printklaar maken. Ook een officieel bericht aan de Kiwanis in Kathmandu kan dit weekend de deur uit. Ik bespreek een en ander met Sonja. Alvorens we een echt verzoek gaan indienen is het raadzaam eerst duidelijk te krijgen in hoeverre de Kiwanis überhaupt in Bardia willen investeren. Dit wordt de strekking van een eerste mail aan de leider van deze organisatie. Vervolgens kunnen we dit verder oppakken of laten lopen, ter voorkoming van investering van veel energie terwijl het mogelijk van meet af aan een verloren zaak is. Maar, niet geschoten is altijd mis, dus wel degelijk een poging wagen.
In de ochtend werk ik aan een verhaal voor een project in Nederland én zoek relevante documentatie voor hetgeen ik op school wil overdragen. Als ik dit alles rustig op een rijtje heb besluit ik tot wat lichaamsbeweging, lopen naar het dorp. Twee vliegen in één klap, want daar kan ik mijn documenten laten afdrukken.
Ik hoor en lees van het weer bij jullie, wellicht word ik nu benijd om deze zomerse omstandigheden. Zelf geef ik de voorkeur aan alle tussenseizoenen. De ochtend biedt een straalblauwe hemel. Lekker loopweertje, denk ik bij mezelf, dus ga ik op pad. Al gaande merk ik hoe droog het is gewordenen met deze ongeasfalteerde wegen waait er aanhoudend flink wat stof op als er een voertuig voorbijraast. Schone kleding heeft hier vaak weinig zin, binnen de kortste keren is alles weer vuil en stoffig. Maar het gekke is dat de Nepalese mensen dit stof of vuil van zich af lijken te schudden en wij westerlingen het stof vooral opzuigen. Misschien is hier het woord stofzuiger ooit door ontstaan? Hoe dan ook, er stuift aardig wat snelverkeer langs me heen en dat produceert enorme stofwolken in mijn richting. Het is hollen of stilstaan hier. In het regenseizoen zijn er overstromingen, nu het andere uiterste. En uiteraard is klimaatverandering ook Nepal niet gepasseerd.
In het dorp klop ik aan bij Kiran Thapa, voormalig docent op BBAS Memorial School, tevens eigenaar van een winkel in schoolartikelen. Ik heb wat printopdrachten voor hem op een USB-stick gezet. Fluitje van een cent om dit even aan te klikken en door te sturen naar zijn printer. Maar die heeft er weinig zin in vandaag. Ik bekijk het apparaat eens kritisch en zie dat ook hier het stof flink heeft huisgehouden. Dan laat een apparaat het op enig moment wel afweten, zeker als er nooit een stofdoek overheen gaat. Ik geef Kiran de gelegenheid alles in eigen tempo te doen en beloof de volgende dag terug te komen om alles op te halen.
Intussen is het alleen maar warmer geworden en ben ik enigszins bevangen door de hitte. Na aankoop van batterijen voor de TI-calculators houd ik het voor gezien en zoek snel een touctouc. Ook die lijken er deze dag geen zin in te hebben, ik word steeds afgescheept met een ander excuus. Normaalgesproken staan ze in de rij, vechtend om een klant, nu staan ze uitgeblust stil en mag ik het verder uitzoeken. Uiteindelijk is er een chauffeur die overstag gaat en mij thuisbrengt.
Uitgeput plof ik neer op bed en verlang de eerste uren naar een stevige winter. Totdat de avond valt en we weer gezellig met de andere gasten aan tafel gaan. Albert en Cecilia, een jong Deens koppel op wereldreis, heeft ook aansluiting gevonden. De andere gasten, een Zwitser en een Duitser, beiden op leeftijd, zijn doorgewinterde trekkers . Daarbij steken Keith, Marcha en ik schraal af de afgelopen dagen. Wij doen het rustig aan, genieten van deze fijne plek en luisteren naar de jungleverhalen van de andere gasten.
Normaliter start de schoolweek op zondag, maar… hoe is het mogelijk… deze zondag is wederom een nationale feestdag. Vooral in het oosten van Nepal gevierd wordt deze gelegenheid aangegrepen om overal vrij te nemen. Nou, dan nog maar een dagje voorbereiden en rustig aan. Maandagochtend om 10 uur sta ik paraat op het schoolplein voor de traditionele dagopening.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 217 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nepal,bardiy [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => opwaaiend-stof ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5098405 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-17 [photoRevision] => 0 [title] => Terug naar normaal [message] =>Terug naar normaal
Zoals tevens in onze cultuur staat de samenleving op z’n kop tijdens bepaalde feestdagen. Ik raak dan vaak verward over de dagen van de week. Ondanks dat ik graag buiten de lijntjes kleur houd ik ook van structuur om me heen. De openbare festiviteiten trekken mij zelden aan, ik zoek mijn eigen avonturen op. Ik zie dit ook terug bij bepaalde bekenden in deze omgeving. Massa’s mensen kijken enorm uit naar de festivals en krijgen er geen genoeg van, anderen doen een beetje mee en proberen te overleven. De vorige dag ontving ik zelfs een regenboogtikka op mijn voorhoofd van de zusjes Sabina en Shristi. Niet gebruikelijk op de broers- en zussendag, maar zij vonden dat ik deze verdiende. Nu de laatste stuiptrekkingen van vrachtladingen met feestende jongeren en gettoblasters nog verwerken en dan terug naar normaal.
Gisterochtend naar school om alle resterende materialen af te leveren en te kijken wat ik al zou kunnen afronden voordat de kinderen massaal aanwezig zijn vanaf zondag. De bibliotheekruimte kon wel weer een schoonmaakbeurt gebruiken, overal rommel en stof. Ik probeer niet wanhopig te worden, anders moet je niet aan zulke klussen beginnen. Maar frustrerend kan het zeker zijn. Onderhoud van ruimtes en materialen verloopt hier iets anders dan bij ons. Dit wetende ga ik altijd op pad met wat microvezeldoekjes en afvalzakjes. Maar dan, waar laat je het afval? Daarover heeft Sonja me aardig bijgepraat, want met een aantal klassen wil ik bewustwording van klimaat, omgeving en verspilling op de agenda zetten. Hierover heb ik een serie leuke geïllustreerde boekjes meegenomen vanuit Kathmandu, ik zet daarbij een programma in elkaar met behulp van diverse internetsites en hoop daarmee een steentje bij te dragen aan het schoonhouden van hun eigen leefomgeving.
Voor de lunch haal ik Chandani en vriendin Mamata op, kopen we samen enkele samosa’s en installeren ons in het park naast de tempel. Beide meisjes kletsen vooral met elkaar, in het Nepalees. Ik probeer er af en toe met een vraag tussen te komen en dan gaan ze gewoon weer verder. Net als ik bedenk snel op te stappen, hier heb ik geen zin in, komen ze los in mijn richting. Misschien was het gewoon verlegenheid? Dan worden de herinneringen van zeven en acht jaar geleden opgehaald, verhalen van hun klasgenoten, of ik me iedereen nog herinner? De een zit in China, velen in Kathmandu of Pokhara en uiteindelijk wil iedereen naar Australië, de USA of Europa. Niet eenvoudig, wel begrijpelijk. Ze willen meer in het leven dan hun ouders, vaak nog analfabeet en moeizaam opgeklommen van een krot naar een stenen huisje, niet zelden door slavenarbeid in de Golfstaten. Ook willen ze voor hun familie zorgen, iets teruggeven. Dat vind ik heel mooi en is er in onze samenleving niet altijd meer bij.
’s Ochtends na het ontbijt nam ik afscheid van Barbara en Jane, die vanaf Nepalganj naar Kathmandu zouden vliegen en twee dagen later terug naar Manchester. Wederzijds spraken we uit dat onze ontmoeting zeer waardevol en inspirerend was. Het is fijn om intensief contact met Nepalese mensen te onderhouden, maar ik heb ook behoefte aan diepgaande gesprekken met westerlingen van gelijke leeftijd. Daarmee voed ik mijn geest voldoende om al het andere aan te kunnen. Mooie mensen bij wie het leven niet altijd over rozen ging, maar daaruit wijze levenslessen hebben getrokken, nu de vruchten plukken en doorgeven aan volgende generaties. Koetjes en kalfjes ben ik meestal snel beu, ook praktische zaken houden mijn aandacht nooit lang vast, maar filosoferen over het leven, reizen, boeken en wederzijdsheid boeien mij langdurig. Zeker als dit gepaard gaat met smaakvolle humor.
Maar zelfs dan komt er een moment dat ik alleen wil zijn. Met een boek of een film. Goddank kan ik hier Netflix ontvangen en lekker opgaan in de film Nyad. En vroeg naar bed en lekker lang slapen. Deze ochtend staat de zon al vroeg aan de hemel. Het weer is zo anders dan tijdens mijn vorige reis toen ik vooral kou heb geleden. Tweede helft van november en nog steeds zomers. Helaas betekent dit ook steekvliegen aan het begin van de avond, ik ben intussen helemaal lek geprikt. Maar verder voel ik me gezond en steeds beter uitgerust. Met een touctouc reis ik naar Chitra en Rama, die mij vergezellen naar school om de boeken te ordenen en de bibliotheekruimte op te frissen. Deze meisjes hoef je niets uit te leggen, ze begrijpen alles meteen en zien waar het werk gedaan moet worden. O heerlijk, een stofzuiger. Die blijkt afkomstig van Jacqui. Nou, dat lijkt Chitra wel leuk om eens mee aan de slag te gaan, want die hebben ze thuis niet. De stofzuiger springt aan, maar weigert te zuigen. Een sta-in-de-weg dus vooral. Dan maar met een gewone bezem, dat zijn de meisjes toch gewend. Ook worden de vale vlaggen buiten weggehaald, echt toe aan vervanging. Later in de winkelstraat zoeken we nieuwe stof en de kleermaker tovert daar vervolgens nieuwe vlaggen van.
Deze processie van Echternach, drie stappen vooruit en twee achteruit, lijkt soms tot niets te leiden. Maar als ik denk aan de bamboehutjes van acht jaar geleden en het geelgeverfde gebouw van nu dan is er veel gebeurd. Hopelijk vormt ons voorbeeld van vandaag, de bibliotheek vóór en na de schoonmaak, opnieuw enige inspiratie om de boel zelf bij te houden. Maar goed, ook dat is Nepal. Zij doen de dingen op hun eigen manier. Wij kunnen wat ondersteuning bieden, aanwijzingen en tips, maar betutteling lijkt me geen goed idee. Daar zit niemand op te wachten, respectloos bovendien. Uiteindelijk worden vele resultaten nooit in één keer bereikt, maar met vallen en opstaan. Doorgaan op de ingeslagen weg en je niet laten ontmoedigen als dingen anders gaan dan gepland. Dat is ook wat Nepal zo aantrekkelijk maakt voor mij.
Keith en Marcha uit Oregon blijven nog een aantal dagen, fijn gezelschap voor mij. En natuurlijk Sonja en Budhi, met wie ik heel vertrouwd ben. Ik heb nu al het gevoel dat ik straks voldoende bereik om met een goed gevoel huiswaarts te keren. Iets voorbarig misschien, ik ben nog niet op de helft. Er is nog een – hobbelige - weg te gaan, maar boeiend genoeg en beslist vol verrassingen. Jullie lezen het allemaal wel de komende tijd.
Fijn weekend allemaal,
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 279 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/160_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => terug-naar-normaal ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5098362 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-15 [photoRevision] => 0 [title] => Happy Diwali [message] =>Happy Diwali,
Sinds eergisteren is Bardia Homestay voorlopig mijn verblijfplaats. De prachtige lodge van Sonja en Budhi, waar ik sinds enkele jaren het grootste deel van mijn periode in Nepal doorbreng. Een combinatie van privacy, gezelligheid met andere gasten van wisselende nationaliteit en een stukje familieleven. Ook hebben zij goede koks in dienst, die je de hele dag door kunt raadplegen voor een maaltijd of drankje. Echt vakantie vieren dus.
Bij aankomst in een jeep klonk de muziek al luid. Tijdens Diwali kleden de mensen zich heel feestelijk en gaan groepsgewijs de huizen langs om muziek te maken en te dansen. Ze halen geld en voedsel op voor eenuitgebreide picknick op de laatste feestdag. Toch leuk om een beetje mee te krijgen van dit Hindoefestijn, met de mogelijkheid me terug te trekken. Ook Sonja houdt het graag beperkt, geen gefeest tot diep in de nacht.
Ik installeer me opnieuw, haal koffer en rugzak leeg, sluit laptop en iPad aan en klets wat bij met Sonja onder het genot van een pot thee. Ik zie een gehandicapte jonge man in een rolstoel op de binnenplaats en vraag Sonja naar wie hij is. O, dat is Kiran, hij komt hier altijd gebruik maken van WiFi, daarmee vult hij zijn dagen graag. Thuis wordt hij verzorgd door zijn familie. Kiran lijdt aan een spieraandoening, vertoont veel spasmen en heeft duidelijk een sterke groeiachterstand. Ik vraag of hij zelfstandig naar huis kan. Deels wel, maar hij wordt altijd een stukje op weg geholpen door iemand. Ik bied mijn diensten aan en begeleid Kiran tot thuis. Een ware uitdaging op dit parcours vol zware keien en een Nepalees model rolstoel. Als het vooruit niet lukt, dan probeer ik achteruit te lopen, waardoor het uitzicht voor Kiran ook wat wisselt. Hij heeft duidelijk plezier en probeert te communiceren. Moeilijk, ook zijn spraak is beschadigd. Thuis aangekomen staat moeder met open armen en een brede glimlach te wachten. Broertje en zusje zijn ook buiten en mij wordt een stoel aangeboden. Ik word geacht te blijven om hun lekkernijen voor Diwali te proeven. Moeder heeft zelf gebakken. Beleefdheidshalve proef ik van alles een stukje, anders is het einde zoek. Mensen vinden het prachtig als ze een buitenlander kunnen verwelkomen en die gastvrijheid wil ik nooit frustreren. Tegelijkertijd bewaak ik ook mijn eigen grenzen.
Die avond praat ik wat bij met Budhi en blijft het verder rustig. Met de kippen op stok en morgen gezond weer op. Tijdens mijn ontbijt schuiven andere gasten aan, een Amerikaans koppel op leeftijd, woonachtig in Oregon. Zij reizen al enkele maanden door Azië en hebben geen haast, bepalen tijdens de reis hoe ze verder gaan. Toen de vrouw behoorlijk ziek werd konden ze rustig wachten op herstel om door te reizen. Ik vertel over mijn bezoek aan de USA, in Louisiana. Dat is een heel ander stukje Amerika dan hun woongebied. Louisiana is een arme en conservatieve staat, mijn schoonzus Clementine is dat beslist niet, maar woont er wel al vijftig jaar. Grappig dat de man als docent scheikunde heeft gewerkt, mijn schoonzus eveneens. Komend jaar kan zij met pensioen, is dan eind zestig en heeft hopelijk nog wat jaren tegoed om te reizen. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik deze kans op jongere leeftijd kreeg en heb gepakt. Ik bedoel, fysiek lever je toch in naarmate je ouder wordt en reizen is vaak zwaar.
Ik besluit om te voet naar het dorp te gaan, de familie van Bikram een bezoekje te brengen. Daar tref ik niemand aan, maar aan de overkant hoor ik mijn naam. Amrita, veiligheidsmanager van de school. Er wordt een stoel aangeschoven en ook daar is gebakken voor Diwali. Amrita vertelt voorzichtig over de veranderingen op school sinds Bikram het leiderschap heeft overgedragen aan docent Tilak. Met beide mannen kan ik goed overweg, maar weet ook dat Tilak een driftig mannetje is met een hoge geldingsdrang. Alles moet gebeuren zoals hij het wil, regels zijn vooral bedoeld voor anderen. En dat maakt de sfeer er niet beter op. Ik registreer dit in mijn hoofd, weet niet goed wat ik hiermee aan moet, maar probeer het wel hier en daar bespreekbaar te maken. Voor toezicht en ogen van buiten is Tilak toch best gevoelig, is mijn indruk.
Vervolgens loop ik verder naar de markt, ook om twee oud-leerlingen te ontmoeten en uit te nodigen voor een kopje thee later deze week. Deze meisjes, Chandani en Mamata, leerde ik goed kennen tijdens mijn eerste twee bezoekjes en heb hen daarna weinig meer gezien. Ze studeren elders, maar ik weet dat ze nu hier zijn. Beiden tref ik thuis aan en ze hebben zin om weer eens samen te komen. Dan stap ik in de eerste de beste touctouc, spreek een prijs af en wordt afgezet bij Bardia Homestay.
Twee Britse vrouwen, Jane en Barbara, hebben een cursus momo’s maken gevolgd deze ochtend en die worden geserveerd als lunch. Ik word erbij uitgenodigd en we raken aan de praat over heel veel. Ook de Amerikanen Keith en Marcha komen erbij. Jane en Barbara zijn yogadocenten in het Midden van het Verenigd Koninkrijk, reizen regelmatig samen. We delen elkaars reiservaringen en lachen om dezelfde dingen. Neem alleen al de hoeveelheid elektriciteitsschakelaars in onze kamers. Je moet er eerst een stuk of tien uitproberen voordat je de juiste hebt. En als je eenmaal doorhebt hoe het werkt moet je weer vertrekken.
De dag gaat nog even door, er staat een bezoekje van oud-leerling Ashish op het programma. Hij woont al enkele jaren in Kathmandu, waar ik hem meestal ontmoet, maar is nu een tijdje hier bij zijn familie. Zijn ouders bezocht ik twee jaar geleden. Ashish komt per motorfiets samen met een vriend. Hij zoekt al geruime tijd naar mogelijkheden voor een studie en staat bijna op het punt naar Zuid-Korea te vertrekken. Alleen zijn visum moet nog worden afgegeven. Daar kan hij studeren en werken tegelijk. Gelukkig, eindelijk perspectief voor hem. Hij voelt de prestatiedruk van zijn familie om een goede toekomst op te bouwen. Maar dat hij al jaren een vriendin heeft weten zijn ouders niet, dat gebeurt in het geniep. Dit meisje moet hij voorlopig achterlaten. En ondanks dat het kastesysteem officieel is afgeschaft speelt het nog weg degelijk een rol in de praktijk. Zijn vriendin is van een hogere kaste en een eventueel huwelijk met Ashish zal niet in goede aarde vallen.
Ook het avondmaal nuttig ik samen met de andere gasten, het wordt steeds gezelliger. Na afloop besluit iedereen op tijd naar bed te gaan, maar dat loopt even anders. De een na de andere muziek- en dansgroep komt het terrein op en iedereen danst er op los. Oud en jong, blank en bruin, alles door elkaar. Toch leuk om even te ervaren, nu ik hier ben.
Diwali heeft elke dag een bepaald doel, al weet ik niet alles zomaar op te noemen. Vandaag is broer- en zussendag. Broers en zussen geven elkaar een tikka in een speciaal ritueel. Wij gasten mogen allen getuige zijn van de ceremonie tussen de familieleden hier. Geen gewone rode tikka op het voorhoofd, maar een regenboogtikka in zeven kleuren. Deze staat voor verandering, de wens dat vanaf nu goede tijden mogen aanbreken. Tijdens mijn vorige bezoek organiseerde ik een schilderproject voor de leerlingen, waarbij ik vroeg om een eigen regenboog te schilderen op doek. Deze hangen nu aan de muur in de klaslokalen. Na het tikkaritueel volgt een gezamenlijke lunch, officieel behorend bij deze dag. Een mooie verrassing voor de gasten die dit nooit eerder meemaakten. Waarschijnlijk ervaar je zulke dingen niet tijdens een georganiseerde groepsreis.
Barbara, Jane en Keith wandelen samen met mij naar de familie Mahatara. Ik heb over hen verteld en ze vinden het leuk elkaar te ontmoeten. Mensen verbinden, dat is wat ik graag doe. Dit kan iets nieuws in beweging zetten voor iedereen, al dan niet in onderling contact. En dat is nou precies waar deze Diwalidag voor staat, hoop op nieuwe mooie tijden.
Nu een korte pauze, dan door naar de volgende familie voor een Happy Diwali.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 275 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/149/721_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => happy-diwali ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5100907 [userId] => 442403 [countryId] => 132 [username] => zuidamfrancine [datePublication] => 2024-04-24 [photoRevision] => 0 [title] => Nepal deel 2, van 14 tot 25 april 2024 [message] =>Hallo allemaal,
Hier is mijn 2de verslag uit Nepal en tevens het laatste verslag van mijn vakantie. In dit verslag beschrijf ik m.n. de 5 daagse trekking die ik hier heb gedaan. Het is heerlijk om in de bergen te lopen. Gelukkig gaat het me nog goed af. Hopelijk mag ik nog vele trekkingen doen in Nepal en elders. Lees zelf maar hoe het geweest is.
Zondagavond 14 april; van Rupa en Keshab naar de ouders van Manish:
Om 17.15 uur was ik eindelijk klaar met mijn website. Ik bel op mijn oude telefoon ( waar de app van de Pathao taxi op staat) via mijn Nepalese simkaart een Pathao taxi ,om mij van Pepsi Cola naar Manish ouders te brengen want daar wil ik blijven slapen zodat ik morgenochtend dichter bij het vertrekpunt ben vanwaar de microbus naar Pokhara vertrekt. Maar ik krijg geen verbinding. Daarna probeer ik het via wifi maar dan blijkt dat ik het wifi wachtwoord op mijn oude telefoon niet ingebracht heb en Rupa ook niet het wachtwoord weet ( op mijn nieuwe telefoon en tablet had ik het wachtwoord vorig jaar al ingebracht en dat werkte nog steeds). Gelukkig kan Santi en Rupa me helpen want zij hebben ook de Pathao app op hun telefoon. Maar het adres wat ik heb van Manish ouders staat niet bij de adressen van Pathao. We proberen van alles. Dan bel ik Manish vader en broer op en zij sturen hun adres op, maar dat staat ook niet op de adressenlijst van Pathao taxi. Uiteindelijk reserveert Manish broer een Pathao taxi voor mij en geeft de prijs door wat ik moet betalen 1017 roepies. Inmiddels is het al 18.00 uur. Rupa en Santi staan op het punt om weer terug te gaan naar Keshab's broer, maar door dat gehannes met de taxi kunnen ze daar pas later naar toe. De taxi komt naar de Football ground. Het is een aardige jongen. Hij rijdt via Pashupatinath omdat daar minder verkeersdrukte zou zijn. Maar overal is het hartstikke druk op de weg , waarschijnlijk door het Bisket festival, en we doen er bijna 2 uur over. Ondertussen bekijk ik de foto's en video's van het festival en laat het maar gelaten over me heen komen. Manish ouders bellen ook nog naar de taxi om te vragen waar ik blijf. Rond 20.00 uur arriveer ik bij hun huis en moet 1135 roepies betalen omdat hij om heeft gereden wegens de drukte. De ouders van Manish staan al buiten me op te wachten. Daar blijkt dat we uit gaan eten, nog ter ere van het huwelijk van de zus van Manish. Door mijn late aankomst is nu alles verlaat. Nu krijg ik Manish kamer. We gaan naar een groot restaurant / resort in de buurt. Ik ga bij Monica achterop de scooter daar naar toe en Manaram gaat samen met de echtgenoot van Manish zus. Daar blijkt ook de buurvrouw en haar dochter te zitten en uitgenodigd te zijn voor het etentje. We gaan buiten zitten en hebben daar een mooi uitzicht op het dal van Kathmandu. Ik geef mijn cadeautjes aan het jonge echtpaar Er wordt bier besteld en wat snacks. En daarna de hoofdmaaltijd met roti's en rijst en de daarbij horende sausen. Op een gegeven moment wordt het te koud en gaan we naar een overdekt gedeelte één verdieping lager. Rond 22.15 gaan we weer naar huis. Ik weer op de scooter van Monica. Ik ga meteen naar mijn kamer. Daar corrigeer ik nog de taalfouten op mijn website en kort het wat in want er staan 2000 letters te veel in. Daarna stuur ik de website naar mijn lezers. Uiteindelijk ga ik pas 's nachts om 0.45 uur naar bed.
Maandag 15 april. Van Kathmandu naar Pokhara:
Ik sta om 5.00 uur 's ochtends op. Doe mijn afritsbroek aan. Pak mijn rugtas in en laat het kleine rugtasje in de kamer met spullen die ik niet wil meenemen op de trekking. Om 5.25 uur ben ik in de keuken waar de vader van Manish mijn ontbijt klaar maakt. Daarna belt hij een tuk tuk die ons naar beneden brengt, waar het kantoortje van de micro busjes bevindt. Het is dezelfde tuk tuk bestuurder als vorig jaar. Ook hij herkent mij. Wij zijn mooi op tijd . Het bus ticket, wat 750 roepies kostte, wordt gecontroleerd en we moeten 100 m verder lopen waar de microbus stopt. Het duurt in mijn beleving een eeuwigheid voordat het busje vertrekt. Ik heb het idee dat ze wachten totdat de minibus vol zit en dan pas vertrekt. Er zijn diverse mensen die op het laatste moment nog een ticket kopen. Er wordt een plank met een dun kussentje gelegd tussen de 2-zits banken en de 1-zits stoel, waardoor nog 2 extra passagiers mee kunnen rijden . De rugzak gaat op het dak. We vertrekken pas om 7.15 uur (de planning was 6.00 uur ) en al die tijd staat Manish vader buiten te wachten. Een half uur na vertrek beginnen de wegwerkzaamheden al en staan we of stil of kunnen langzaam doorrijden . Dit gaat zo de 200 km naar Pokhara door. Het is overal erg stoffig en warm .We stoppen op 3 plekken waar we naar het toilet kunnen en wat kunnen eten. Om 15.30 uur (na ruim 8 uur rijden) zijn we dan eindelijk bij het busstation in Pokhara. Ik ben helemaal gaar. Ik overweeg nog om te gaan lopen, maar de route is langs een drukke weg en daar heb ik geen zin in. Veel taxi chauffeurs vragen of ik een taxi wil. Maar ik wil eerst een simkaart kopen. Ik vraag in de buurt waar ik die kan kopen. Een verkoper brengt me naar een winkeltje. Ik laat de simkaart opwaarderen met 50 roepies. Dan bel ik het Silent Peak hotel op waar Mohan Dawadi eigenaar van is (neef van Manish vader). Maar ik krijg de mededeling dat ik mijn simkaart moet opwaarderen. Daar snap ik niets van omdat ik die simkaart net opgewaardeerd heb. De eigenaar van de telefoon winkel snapt er ook niets van en belt de telefoon centrale. Die zeggen dat ik een prepaid simkaart heb van 390 roepies per maand en er staat nu ( incl. mijn 50 roepies ) 125 roepies op. Dus de simkaart moet nog met ca. 250 roepies opgewaardeerd worden en dan kan ik 1 maand bellen. Ik heb geen zin om nu 250 roepies te betalen terwijl ik hem maar 1-2 × zal gebruiken. (deze simkaart heb ik te leen gekregen van Manish vader). Dus ik vraag aan de verkoper of hij met zijn telefoon hotel Silent Peak wil bellen. Dat doet hij en dan komt de zoon van Mohan mij ophalen met de scooter bij de busterminal. Het is ruim 3 km rijden naar hotel Silent Peak. In Pokhara is het minder druk dan in Kathmandu. Mohan en zijn vrouw verwelkomen me met een kopje thee en een banaan. Hij vertelt dat hij vroeger in de leer is geweest bij Manish vader die vroeger ook hoteleigenaar was. Mohan gaat voor mij het permit regelen wat verplicht is voor een trekking. Dan word ik naar mijn kamer 405 gebracht op de 4de verdieping Het is een mooie kamer met een 2 pp bed en een badkamer en een balkon aan de voorkant / straatkant. Ik krijg een handdoek en 1 liter water. Daarna ga ik Pokhara verkennen en boodschappen doen. Daar blijkt al gauw dat alles veel duurder is dan in Kathmandu bv de mandarijnen zijn 2x zo duur. Maar het is wel een gezellige toeristenstad aan het Phewa meer. Terug op mijn hotelkamer blijkt al gauw dat ik geen internet verbinding heb of een slechte verbinding. De dochter van Mohan gaat mee naar boven en probeert van alles, maar zonder succes. Dan verhuis ik naar dezelfde soort kamer met balkon op de 3de verdieping kamer 306. Hier is de internet verbinding ietsje beter. Maar om een goede verbinding te krijgen moet ik op de galerij gaan zitten (niet ideaal), Ook de TV werkt niet omdat er momenteel 25 studenten in het hotel verblijven die een bepaalde cursus van 1 maand volgen, en daarvoor hebben ze de TV verbinding nodig. Gelukkig kan ik leven zonder TV. Mohan heeft mijn gids opgebeld en die komt morgenochtend om 11.00 uur. Op mijn kamer lees ik mijn e-mails en zet foto's en video's op facebook. Door de slechte internet verbinding gaat dit extra langzaam. Om 22.00 uur maak ik me klaar om naar bed te gaan. Ik laat de ventilator aan zodat het vannacht niet te warm is.
Dinsdag 16 april, Pokhara:
Ik sta om 7.15 uur op en doe maar weer eens mijn oefeningen. Om 8.30 uur krijg ik boven op mijn kamer het ontbijt met omelet wat ik gisterenavond al besteld had. Dit eet ik lekker op, op mijn terras, al is het wat lawaaierig door het verkeer wat langs komt. Om 10.30 uur word ik gebeld dat mijn gids is gearriveerd. We bespreken de route van de trekking. Het is een aardige jongen die goed Engels spreekt. Na 1,5 uur praten zijn we eruit. Tussen de middag ga ik de stad Pokhara weer bekijken. Het is warm, 30 graden, en nevelig mogelijk door de bosbranden elders. Eerst loop ik langs het Phewa meer op en neer. Er lopen nauwelijks buitenlandse toeristen, wel Nepalezen en mensen uit India. Door de nevel kun je nauwelijks de bergen aan overkant zien en het eiland waarop de Taal barahi Mandir tempel staat midden op het meer. Er gaan wel boten naar toe. Ik heb dit eiland al 2x gezien en daarom ga ik er nu niet naar toe. Dicht bij het meer staat ook een attractiepark met reuzenrad en treintje, botsauto's etc. Daarna loop ik door een aantal winkelstraten . Ze zijn mooier, groter en Westerser dan in Kathmandu. Vervolgens loop ik terug naar hotel Silent Peak. Daar hoor ik van de eigenaar dat hij de gids, die ik vanochtend heb gesproken, af had gezegd omdat hij geen gids licentie heeft, en hij heeft een nieuwe gids Khar Bahadur ( KB uitgesproken Kebi) opgeroepen die wel een licentie heeft. Hem zie ik om 18.45 uur. Hij heeft al 30 jaar ervaring en werkt vaak voor Mohan. Hij is ook aardig, komt uit een dorp in de omgeving.
Het trekkingsprogramma ziet er nu als volgt uit;
Na dat afgesproken te hebben vraag ik aan een aardige medewerker van het hotel of hij mijn kamerdeurslot kan repareren want ik kan hem niet meer op slot krijgen. Dit doet hij met heel veel plezier. Hij wil zijn Engels verbeteren en vraagt aan mij of een gratis app ken. Ik adviseer hem duolingo in hindu-engels. Daarna ga ik mijn rugtas klaar maken voor morgen.
5 daagse Mardi Himal trekking van van 17 april t/m 21 april,
Woensdag 17 april, 1ste dag van de Mardi Himal trekking: 5 uur lopen , 8,5 km , tot 2100 m. hoogte.
Om 7.30 uur ga ik beneden ontbijten in hotel Silent Peak in Pokhara: een heerlijke groente omelet en een mengsel van aardappel- paprika-tomaat- uien, en 2 sneden brood en koffie. Mijn gids KB ( Khar Bahadur) is weer door zijn zoon met de scooter naar mijn hotel gebracht. Hij krijgt als ontbijt een gekookt ei en een schaaltje bruine bonen. (hij heeft geen keus). Om 8.00 uur stappen we in een jeep en in 45 min. rijden we naar Kande. Vandaar gaan we de Mardi Himal trekking lopen. Dit is een vrij nieuwe trekking die sinds 10 jaar bestaat. Hij bevindt zich net buiten de hoofdroute van de Annapurna Basecamp . De 1ste 1,5 uur gaat de route alleen maar omhoog via stenen trappen. Meteen komt de associatie van de Anna Purna trekking bij me op, (die ik 10 jaar geleden heb gelopen ) waar je ook veel trappen moest lopen, wat ik niet prettig vond, en nu ook niet. De zon schijnt volop en het is erg warm. Onderweg zien we veel bloeiende rododendrons. In Nepal worden deze bloemen rauw gegeten en zou helpen om van je keelpijn af te komen. Om 10.45 uur hebben we een rustpauze bij Australian Camp en drinken we thee. Van hier vandaan heb je een mooi uitzicht op de hele hoge bergtoppen van de Annapurna bergketen , die bedekt zijn met sneeuw. Het verbaast mij dat er veel Nepalese jongeren (maar ook buitenlanders) lopen zonder gids, want vorig jaar heeft de regering ingesteld dat een gids verplicht is bij een trekking in Nepal. Maar er wordt niet op gecontroleerd. De gids zegt dat de Nepalezen een gids niet kunnen betalen. Op het eerste stuk lopen veel dagjes mensen , maar na het Australian Camp wordt het rustiger. Daarna lopen we door naar Pothana, waar we om 11.30 arriveren. Daar bestellen we onze lunch. Ik bestel een salade en GK bestelt dal bhat, wat ze nog moeten maken , waardoor we lang moet wachten. Om 12.30 uur lopen we verder. Na een paar meter lopen komen we langs een controlepost waar mijn trekkingskaart/ permit wordt gecontroleerd. De route gaat deels door een bos met meer schaduw , waardoor het minder warm is. Hier komen minder trappen voor, en sommige stukken gaat het omhoog of is het vlak. Duidelijk minder zwaar. We spreken een Australisch jongstel dat de Anna Purna trekking wilde doen , maar de vrouw kreeg bij de steile afdaling veel last van haar re knie waardoor ze een andere route moesten nemen. Om 14.15 uur vallen een paar regen druppels, we schuilen even , maar het zet niet door. Om 14.30 uur arriveren we bij hotel Mardi Station en restaurant in Deurali op 2100 m. Het is een mooi complex met in het midden een tuin met tafeltjes en stoelen, en daarom heen zijn 3 gebouwen met kamers en de eetzaal met een keuken. Het is rustig hier, alleen een jong stel uit Barcelona met hun gids logeren hier vandaag; (het hoog seizoen is duidelijk voorbij). Ik heb een aardige kamer met 3 eenpersoons bedden en een badkamer met douche en w.c. , maar de douche werkt nu niet omdat er te weinig water is. Daarom krijg ik, als ik me wil douchen een emmer met warm water en een beker waarmee ik me kan begieten. De gids krijgt korting als hij voor mij betaalt en daarom betaal ik maar 1000 roepies. Ik moet wel voor de wifi 200 roepies betalen. Doch de elektriciteit , waarmee ik mijn apparatuur kan opladen is gratis. We bestellen koffie en gaan buiten op een bankje zitten. KB vertelt dat hij van 2008 tot 2010 , 3 jaar in Dubai heeft gewerkt. Het reisbureau rekende voor een 3 jaar visum 7000 dollar. En daar verdiende hij maar 500 dollar per maand, waarvan hij 300 dollar naar huis stuurde, 50 dollar kwijt was aan telefoonkosten naar huis, en 150 dollar over had voor eten, drinken en kleding. Hij sliep in een kamer met 8 personen in 4 etage bedden. Bij binnenkomst van het land werd zijn paspoort afgepakt zodat hij niet tussentijds het land kon verlaten. Bij terugkeer naar Nepal kreeg hij zijn paspoort weer terug. Hij werkte vòòr 2008 ook al, gedurende10 jaar, als gids. En na 2010 ging het economisch weer beter met Nepal en kwamen toeristen uit India naar Nepal, en toen is hij weer verder gegaan met gidsen in Nepal. Rond 16.30 uur begint het frisser te worden buiten en doe ik mijn vest en roze jack aan. Om 17.30 uur vraag ik een emmer warm water en ga me begieten. Ik bestel gemengde rijst met ei, kaas, en groente en kip. Het smaakt erg goed. Om 18.30 uur krijgen we in het restaurant het bestelde eten . Inmiddels is het buiten koud geworden . De kachel gaan aan in de eetzaal, waardoor het daar lekker warm wordt. KB krijgt pas om 20.00 uur zijn dal bhat, samen met de andere gids. Ik praat met het jonge stel die uit Barcelona komen . Zij reizen 3 weken in Nepal, waarvan 1 week de Mardi trekking. Iedereen gaat op tijd naar bed. Er ligt een hele zware dikke deken op mijn bed, doch geen laken.
Donderdag 18 april , 2de dag Mardi trekking, van Deurali 2100 m naar Forest camp 2600 m, 6 uur lopen , 500 m stijging:
Ik heb best geslapen en niet koud gehad. We vertrekken pas om 8.30 uur omdat we lang op ons ontbijt moeten wachten. De zon begint te schijnen, maar het is heiig waardoor het uitzicht minder goed is. De hele route gaat door een bos. Het bos is mooi : veel oude bomen zijn met mos bedekt. Maar ik mis de vergezichten. Er is wel afwisseling in reliëf, soms gaat het omhoog via trappen of via een pad, soms omlaag. Sommige bomen, waar een roze strikje aan hangen, zijn heilige plaatsen. We stoppen onderweg verschillende keren om te rusten of om wat te eten of drinken. Onderweg komen we weer veel bloeiende rododendrons tegen.
De route is als volgt:
Om 14.30 uur komen we aan in het Guesthouse van Rest Camp waar we overnachten . Er zijn hier maar 2 hotels. Ik krijg een eenpersoons kamer met een toilet en douche op de gang. Er is een grote eetzaal. Het jonge stel uit Barcelona overnachten hier ook. . Omdat het mistig is, is er vanavond geen wifi/ internet verbinding. Daarna ga ik me douchen. Het douchewater is lekker warm dank zij de zonnepanelen. Maar nadat je de kraan hebt uitgezet is het koud in de doucheruimte omdat er geen glas in het raam zit. Daarna ga ik naar de eetzaal en ga bij de warme kachel zitten, samen met de gidsen en andere gasten (stel uit Barcelona, een Duitse jongen en een groep uit India). Om 18.30 uur krijg ik mijn eten. Ik heb groenten spaghetti besteld. Na het diner moet ik meteen opgeven wat ik als ontbijt wil hebben. De jongens uit India zitten flink aan de whisky. Rond 21.00 uur gaat iedereen naar zijn/ haar kamer.
Vrijdag 19 april, 3de dag van de Mardi Himal trekking, van Rest Camp 2600 m. naar High camp 3350 m , 7 uur lopen:
Ik sta om 7.00 uur op en ga om 7.30 uur ontbijten ; Tibetaans brood , curry, omelet en koffie. We vertrekken om 8.10 uur.
De route is:
Voor een deel lopen we door een bos met bomen die bedekt zijn met mos. We komen telkens de oudere porter tegen die de Indiaanse groep begeleid. Hij is zeer spraakzaam. Overal zie je prachtige bloeiende rododendrons. Ook komen we ezels tegen die gasflessen naar boven of naar beneden versjouwen. Op een gegeven moment zien we ook de berg Annapurna Zuid die 7200 m. hoog is. Ook komen we de Indiaanse jongens overal tegen. We lunchen in Badal Danda in hotel 360. Ik bestel groenten soep en Tibetaans brood. Het brood is lekker, maar er zit nauwelijks groenten in de soep. KB haalt voor mij wat groenten uit de keuken , waardoor het iets beter wordt. Voor het eerst eet ik soa bonen. Het begint op een hoogte van 3300 m. iets frisser te worden. We rusten bij Himchuli. Boven de 3500 m. komen we geen bomen meer tegen . Onderweg praten we met Canadezen, Oostenrijkers, en zelfs vrouwen uit Oekraïne. De leidster komt uit Oekraïne en woont nu in de VS en organiseert internationale groepsreizen. Ze vertellen over de oorlog in Oekraïne waar elke dag meer dan 150 mensen sterven. Ze mogen vrij reizen ( zonder beperkingen). Een vrouw komt uit de Krim en vertelt dat ze niet naar Oekraïne kan reizen en haar ouders hebben een Russisch paspoort en daarvoor is het extra moeilijk om naar het buitenland te gaan. Het laatste stuk naar High Camp zijn er veel trappen. Om 15.15 uur arriveren we in High Camp Guesthouse. Een van de Indiaanse jongens feliciteert me. Hij heeft in Nederland gewerkt en gewoond en is erg enthousiast over Nederland. Hij komt zelf uit Bengaluru. Ik krijg weer een kamer met 2 bedden. De w.c. is buiten, en voor een emmer warm water betaal je 300 roepies. Ik ga me niet " begieten" want het is hier veel te koud. Gelukkig wordt de kachel aangestoken en gaan we erom heen zitten. Dat is zeer aangenaam. Ook de Indiërs en de porter komen bij de kachel zitten. De eigenaresse van het gasthuis vertelt dat er een paar jaar geleden slechts 2 hotels/ Guesthousen waren in High Camp en nu 19. Dus nu is er veel concurrentie, maar er komen ook meer toeristen. Zij kunnen 32 gasten hebben, want ze hebben 8 kamers voor 4 personen. Maar nu zijn we maar met 10 personen. Ik bestel rijst met curry voor het avondeten. Naar mate we hoger komen wordt alles duurder. 's Avonds neemt de mist toe. Een van de Indiërs heeft veel last van zijn knie waarvoor ik wat adviezen en oefeningen geef. Ik denk dat ik morgenochtend niet om 3.30 uur op sta om de zonopkomst te bekijken omdat ik het veel te vroeg vind, ik het niet fijn vind om in het donker te lopen en het nog maar de vraag is of het dan helder is. De Indiërs zitten weer aan de whisky. En als ik naar bed ga, maken ze ruzie met elkaar en schreeuwen flink tegen elkaar. Ik vraag of ze op willen houden, waarna het rustiger wordt. En ze stoppen met schreeuwen als de eigenaresse het licht uitdraait.
Zaterdag 20 april, 4de dag Mardi Himaltrekking, van High Camp 3550 m. naar Siding:
Om 6.15 uur klopt gids KB op mijn deur omdat het buiten helder is en de besneeuwde bergen goed te zien zijn. Ik heb vanmorgen om 4.00 uur de groep Indiërs niet weg horen gaan, maar KB is door hun gepraat wel wakker geworden (ook door het snurken van hun gids). Ik maak foto's van de besneeuwde bergen Ana Purna South (7219m. ), Hiunchuli (6441 m), Annapurna 1 ( 8091 m), Gangapurna (7454m.), Macchapuchre (Fish tail) (6993 m.), Mardi Himal (5553 m) die nu prachtig zichtbaar zijn. De zon schijnt en uit de wind is het om 8.00 uur al aangenaam buiten . Om 7.30 uur ontbijt ik Tibetaans brood, omelet en curry. Daarna gaan we de berg oplopen in de richting van waar iedereen vanochtend vroeg de zonsopgang heeft bekeken. Het was helder dus het was de moeite waard om zo vroeg je bed uit te komen, maar ik heb geen spijt dat ik het niet gezien heb. Ik krijg trouwens de video die de Indiër Vicki heeft gemaakt van de zonsopgang. Terwijl we naar boven lopen komen de Indiërs naar beneden na de zonsopgang te hebben gezien. Ze verontschuldigen zich voor de ruzie van gisterenavond en zeggen dat de whisky daar debet aan was, maar dat ze het bijgelegd hebben en weer vrienden zijn. Vicki heeft nog steeds last van zijn knie bij het trap lopen. Er zijn meerdere mensen met knie problemen. Na een half uur neemt de mist toe. Terug in het Guesthouse tape ik de knie van Vickie. Om 9.15 uur gaan we lopen . Al snel kan ik mijn dons jack vervangen voor mijn dunne roze jack. De hele route gaat het bergafwaarts met heel veel trappen . In Badal Danda gaan we lunchen. Ik spreek daar 2 Zwitserse meisjes die naar boven gaan bij de Mardi trek . We kunnen daar lekker in de zon zitten. We hebben tijd genoeg want bij de Low Camp zouden we blijven slapen, dus ook avondeten, daarom lunchen we in Badal Danda en blijven daar 1,5 uur. Daarna lopen we door . We volgen een alternatieve route over een bospad. Het is best moeilijk, want het is erg oneffen, veel stenen en boomwortels , maar het is beter dan alleen maar trappen naar beneden lopen. Gelukkig heb ik geen last van mijn knieën , want anders is het een hele opgave. Ook nu komen we langs de in bloei staande rododendrons. Wij lopen dan door , 500 m afdaling, en zijn rond 16.00 uur bij Low Camp. Daar hadden we afgesproken met de gids van het Spaanse stel en met de gids van de Duitse jongen, maar beiden zijn ze nergens te bekennen. Zij hebben zich niet aan de afspraak gehouden en ook niet de moeite genomen om ons te bellen. Dan besluiten we ook maar verder naar beneden te lopen naar Siding. Dat is nog eens een afdaling van1300 m. Ook nu gaat het deels via de verkorte alternatieve route door het bos met veel obstakels, stenen, boomwortels etc. en deels ook over de officiële traproute. Soms gaan we onderweg een paar minuten zitten en drinken wat. Uiteindelijk komen we om 17.00 uur aan in hotel Mardi Chiya Kaka (wat betekent "thee van de broer van de vader") in Siding. En daar zit de gids en het Spaanse stel buiten. Het schijnt dat ze ons wel hebben gebeld maar dat er geen verbinding was. Ik heb weer een eigen kamer met douche en toilet. Ik ga me meteen douchen , die lekker warm is. Daarna kunnen we tot 18.30 uur nog lekker buiten zitten, dankzij de lagere ligging van het hotel. Daarna volgt het avondeten binnen in de eetkamer. Iedereen gaat ook hier vroeg met de kippen op stok.
Zondag 21 april, 5de dag van de Mardi Himal trekking van Siding naar Pokhara:
We kunnen om 7.30 uur al buiten ontbijten in de zon in Siding. Beneden zijn de maaltijden goedkoper dan boven in de bergen, en dat is logisch want al het voedsel wordt handmatig of met ezels naar boven gebracht. Ook nu heeft KB 200 roepies korting gekregen op mijn kamer. Daarna lopen we 15 min. naar beneden naar de bestelde jeep. Deze kost 7000 roepies, wat we moeten delen met 5 mensen (de Duitse jongen en gids gaan toch niet mee met de jeep). Het eerste uur rijden we op een zeer hobbelige weg met veel stenen, maar daarna wordt de weg een stuk beter. We komen door verschillende kleine en grotere dorpjes. Om 10.30 uur zijn we bij mijn hotel Silent Peak. Ik betaal de chauffeur 2800 roepies (voor mij en de gids) doch hij vraagt 3000 roepies, maar dat krijg hij niet van mij en daarom is hij boos. Mohan en zijn vrouw verwelkomen ons. We krijgen een kop thee. Ik geef gids KB zijn verdiende fooi want hij heeft zijn werk perfect gedaan, en betaal de hoteleigenaar voor de jeep op de heenweg, 5dg gids, 3 nachten kamer en 2 ontbijten (de laatste schenkt hij me). Daarna ga ik naar mijn kamer. Ik krijg nu een kamer aan de achterzijde nr 301. Gelukkig ook met een balkon en een fan. Daarna ga ik op mijn slippers wat te eten halen. Het is in Pokhara erg warm, 34 graden . Op mijn hotelkamer is het op dat tijdstip het beste om uit te houden . Ik zet foto's van de trekking op facebook en maak mijn verslag op Evernote. Om 17.15 uur loop ik nog op en neer langs het meer. Helaas is het weer heiig.'
De laatste dagen in Nepal ( 1dg Pokhara en 3 dagen Kathmandu tot 25 april
Maandag 22 april, van Pokhara naar Kathmandu, overnachten bij Manish ouders:
Om 7.00 uur ben ik beneden in hotel Silent Peak om te ontbijten. Ik geef een bediende de informatie zodat hij Duolingo Hindi- Engels kan installeren op zijn mobiel want hij wil zijn Engels verbeteren Zoonlief zou me naar de microbus station brengen , maar hij ligt nog op bed, daarom brengt zijn vader Mohan me met de scooter naar het station. Ik kan mee met de microbus van 8.00 uur en betaal 750 roepies en krijg een eenpersoons stoel. Hij vertrekt wel om 8.00 uur, maar stopt in Pokhara nog op 3 plaatsen waar nog mensen instappen. Uiteindelijk is het 8.40 uur voordat de microbus vol is en we echt naar Kathmandu rijden. De eerste 50 km is het hobbel de bobbel over de weg in aanleg, waar we 2 uur over doen. Daarna hebben we een plas/ eet stop om 10.30 uur van een half uur. Tot 80 km vanaf Pokhara zijn ze nog volop bezig met het reconstrueren van de weg. De buurman valt regelmatig om van de slaap, precies in mijn richting. Wat ik alles behalve leuk vind. Tijdens de rit laat ik mijn gedachten gaan over de laatste 5 maanden van Colombia t/m Nepal. Om 13.00 uur is de lunchstop. Op het stuk weg tussen 80 km na Pokhara tot 50 km voor Kathmandu kan de microbus aardig doorrijden . Maar 25 km vòòr Kathmandu zorgt de wegreconstructie voor een flinke file. En 12 km voor mijn eindbestemming Kalanki, om 17.00 uur, staan we stil omdat microbus kapot is. Er moet vanuit Kathmandu iemand komen die de microbus repareert. De helft van de passagiers staat buiten naast de bus. Ik vraag aan een jongen of hij Manish vader kan bellen want de reparatie kan wel 2-3 uur duren. Zo hoeft hij zich geen zorgen te maken waar ik blijf. Op een gegeven moment vraagt onze chauffeur aan mij hoeveel bagage ik bij me heb. Ik zeg "alleen een rugzak " . Hij pakt vervolgens mijn rugtas van het dak van de microbus en laat een andere microbus stoppen, waar ik mee mag rijden. (buitenlanders gaan in Nepal praktisch altijd voor). Daar bof ik bij. Deze microbus is al vol, maar ik word er bij gepropt waardoor de bijrijder nauwelijks meer kan zitten. De passagiers zijn benieuwd waar ik vandaan kom. Als er iemand uitstapt krijg ik een iets betere plaats. Ik stap uit bij de petrol pomp in Kalankie om 18.30 uur. Daar loop ik naar een tuktuk en laat het adres zien van Manish ouders. De chauffeur kent het adres niet en laat het adres ook aan een passagier zien. Dan komt ineens de tuktuk rijder die ik ken en hij legt de andere tuktuk chauffeur uit waar ik naar toe moet. Om 18.45 uur ben ik eindelijk bij de ouders van Manish. Ik heb spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten als gevolg van de langdurige afdaling gisteren, op de laatste dag van de Mardi trekking. Ik zet mijn rugtas op Manish kamer en krijg water en koffie, waar ik aan toe was. Dan wordt de nieuwe koelkast bezorgt, die Manish en ik zijn ouders cadeau hebben gegeven. Ze zijn er erg blij mee. Dan gaan we buiten aan tafel zitten. Monika en haar man zijn ook gekomen. Rond 20.30 uur gaan we binnen eten: rijst met curry en omelet. Het is gezellig om weer bij hun te zijn.
Dinsdag 23 april: van Manish ouders naar Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Na het ontbijt brengt Manish broer me met de motor naar Pepsi Cola. Rupa en Keshab wisten van mijn komst, want ik had ze gebeld. Maar toen ik bij hun voor de deur stond was de poort gesloten. Ik bel ze op en roep, maar niemand hoorde me. Gelukkig wist ik nog hoe je heimelijk de poort kan ontgrendelen en zodoende kon ik toch binnen komen. Daar trof ik oma/Ama en Babu aan die ziek in bed lag. Rupa en Keshab waren gaan winkelen en komen pas om 17.30 uur terug. Dit vond ik niet bepaald leuk. Maar ik had daardoor wel de tijd om mijn rugtas leeg te maken en mijn vuile was in een sopje te zetten en te wassen. In de loop van de middag ga ik een nieuwe trolleytas kopen en mijn money belt laten repareren. Ook ga ik nog een half uurtje wandelen. De spierpijn in mijn benen wordt al minder. Als ik terugkom zijn Rupa en Keshab inmiddels ook thuis gekomen. Ze verontschuldigen zich voor hun afwezigheid. Daarna ga ik mijn nieuwe koffer in gebruik nemen. De afmetingen zijn dezelfde als mijn andere trolleytas, dus alles paste erin. Inmiddels waren mijn gewassen kledingstukken droog en die kon ik ook meteen inpakken. Om 20.00 uur gaan we eten : momo' s en dal bhat. Ook Keshab' s zus en haar dochter, die over was gekomen vanuit Australie, eten mee. Ook nu was het weer gezellig.
Woensdag 24 april, bij Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Mijn laatste hele dag in Nepal . Ik ben er klaar voor om terug te gaan naar huis. Alleen het weerbericht in Nederland staat me niet aan : vannacht was het 4 graden en overdag slechts 10 graden met buien en windkracht 4-5.. Wel is er een klein lichtpuntje want zaterdag met Koningsdag zouden de temperaturen omhoog gaan naar 16-17 graden en het zou overwegend droog zijn. Maar het blijft een groot temperatuurverschil want hier in Kathmandu is het 30 graden en zonnig. Een deel van de dag besteed ik aan het afmaken van mijn website zodat ik die naar jullie kan opsturen. Daarnaast moet ik Nepalees geld pinnen zodat ik mijn verblijfkosten hier kan betalen. Daarna loop ik nog naar het Orthopedisch ziekenhuis om afscheid te nemen van mijn collega's. Ook kan ik vandaag online inchecken voor de vlucht naar Dubai. Morgenochtend brengt Keshab me met de auto om 6.00 uur naar de luchthaven. Het is vanaf Pepsi Cola slechts 15 min. rijden. En om 9.00 uur vertrekt het vliegtuig van Kathmandu naar Dubai, daar moet ik overstappen en vlieg daarna naar Schiphol waar ik 's avonds om 20.00 uur hoop te landen. Jan komt me weer ophalen en brengt me naar huis . Daar ben ik wel heel blij mee.
Mijn vlucht gegevens op donderdag 25 april;
Van Kathmandu naar Dubai: vlucht EK 2263. Vertrek 9.00 uur, aankomst 12.05 uur, duur 4 uur en 50 min.
Van Dubai naar Schiphol. Vlucht EK 149. Vertrek 14.45 uur, aankomt 20.00 uur, duur 7 uur en 15 min.
Dit is mijn laatste verslag van mijn bijna 5 maanden durende vakantie. Ik ben de winter zonnig doorgekomen en veel buiten activiteiten kunnen doen. Vooral in Zuid Amerika heb ik veel nieuwe dingen kunnen zien en beleven en was elke dag een avontuur. In Nepal was het bekend terrein waar ik weer vele bekende plaatsen en mensen heb gezien. Doch het festival en de Mardi trekking waren hier de hoogte punten. Nu ga ik weer naar huis en dat zal weer wennen zijn. Gelukkig is het tennisseizoen weer begonnen waar ik me weer lekker hoop uit te leven. Ik hoop jullie allen weer gauw te zien en te spreken.
Groetjes van Francine
Hallo allemaal,
Nepal is weer de hekkensluiter van deze vakantie. Het is een mooie overgang van mijn avontuurlijke vakantie in Zuid Amerika en het dagelijkse leven in Nederland. Dit jaar heb ik niet gewerkt in het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati ( Kathmandu), wel ben ik daar een paar keer op bezoek geweest om mijn collega's weer te zien. Ik heb me hier vnl. bezig gehouden van het bezoeken van de bekende bezienswaardigheden in Kathmandu e.o. Ook heb ik Manish en zijn gezin en zijn familie weer ontmoet en weer bij mijn vertrouwde gast gezin gewoond. Het was weer een thuiskomen. Lees zelf maar.
Zondag 24 maart 2024: Sao Paulo en van Sao Paulo naar Dubai
Dit is mijn laatste dag in Sao Paulo en zelfs in Zuid Amerika. De ochtend gebruik ik om mijn schoonzus te bellen en om van alles te regelen zowel hier als overzee, zoals mijn verblijf en trekking in Nepal. Ik krijg van KLM bericht dat de vlucht vertraagd is van 20.55 uur naar 21.30 uur , dus hij vertrekt een half uur later uit Sao Paulo, maar hij komt maar 10 min later aan in Amsterdam ( wordt gezegd). Het blijft spannend of de 2 uur overstaptijd voldoende is om de vlucht naar Dubai te halen want ik moet mijn bagage zelf ophalen en opnieuw inchecken. Een paar jaar geleden heb ik deze vlucht, door extra vertraging, gemist. Vandaar mijn angst. Om 12.00 uur check ik uit bij mijn hostel. Ik sla mijn bagage op bij de receptie Daarna loop ik 5 km naar de Avenida Paulista, die vergeleken wordt met Time Square in New York . In deze straat bevindt zich ook het museum MASP (Museo Arte Sao Paulo) . Dit museum wordt met 4 pilaren hoog boven de grond geheven waardoor het lijkt alsof het museum zweeft. Op deze Avenida Paulista heerst een gezellige sfeer. Hij is vandaag autovrij en er paraderen veel mensen en er spelen en zingen diverse muzikanten. Ondertussen probeer ik nog wat nuttige dingetjes te kopen van mijn overgebleven Braziliaanse reals, zoals een nieuw hoesje voor mijn mobiele telefoon, een waterfles, tandpasta, zeep en fruit. Ik heb vandaag geboft met het weer want het is de hele dag droog geweest met een beetje zon, alleen de laatste 10 min. regent het een beetje. Terug in mijn hotel pak ik mijn bagage en bel tegen 18.00 uur een Uber taxi. Deze verschijnt al na 1 min en kost me 59 real = ca. €12. Even over 18.30 uur ben ik bij de terminal. Ik kan meteen inchecken. Ik krijg N.B. nog voorrang ,waarschijnlijk door mijn leeftijd. Alles verloopt georganiseerd en soepel. Ik kom in gesprek met een Braziliaanse die naar Lissabon gaat en haar broer 10 dg. opzoekt. Op het bord blijft vertrektijd 21.00 uur staan , maar we mogen pas om 21.30 uur instappen en om 21.50 uur gaan we de lucht in. De vlucht naar Amsterdam duurt 11,5 uur. We krijgen wat te eten en ik probeer wat te slapen.
We landen op Schiphol om 12.30 uur op maandag 25 maart , maar voordat we uit het vliegtuig stappen is het 13.00 uur. Ik haast me naar de de bagage hal, waar ik nog een tijd moet wachten voordat mijn bagage van de band afrolt. Daarna snel ik naar de vertrekhal en check in, daarna handbagage - en douane controle. Gelukkig is het overal erg rustig waardoor het snel gaat. Aangekomen bij gate G9 kan ik meteen het vliegtuig instappen, nadat ik het thuisfront nog snel een appje heb gestuurd. Het is 6 uur vliegen naar Dubai met de Emiraten . De airconditioning staat te laag afgesteld waardoor ik het koud heb en rillerig ben . De maaltijd is goed maar ik eet de helft maar op. Ook nu probeer ik wat te slapen onder een warm dekentje.' s Nachts om 12.15 uur komen we aan in Dubai.
Dinsdag 26 maart 2024 van Dubai naar Kathmandu en de 1ste dag in Kathmandu:
Het vliegtuig van Dubai Flight, van Dubai naar Kathmandu, zit vol. Veel Arabische jongens die in Nepal gaan werken. Het overgrote deel van de vlucht hou ik mijn ogen dicht en probeer te slapen met oordopjes in en ooglapje voor. Nu heb nu mijn linker voet ingezwachteld om vocht ophoping tegen te gaan. We krijgen ook wat te eten : omelet met 2 worstjes, broodje, vruchten yoghurtje en bakje met fruit. De vlucht heeft vertraging doordat we te laat vertrokken uit Dubai, maar de vlucht duurt ook langer dan men gezegd had nl. 4 uur . We landen pas om 9.00 uur ' s ochtends in Kathmandu. Ik had in Nederland al een toeristen visum aangeschaft, maar desondanks moest ik mijn gegevens invullen op een computer. Wat achteraf niet nodig bleek te zijn. Toen kon ik doorlopen naar de douane, waar ik in een wip langs was. Maar daarna moest de handbagage weer door de scanner Dit heb ik nog nooit ergens meegemaakt. Manish vertelde dat dit is ingesteld nadat er fraude geconstateerd was met goud, en dat willen ze zo onderscheppen door 2x de handbagage te controleren nl. bij de incheck en bij de uitcheck. Al met al duurt alles een eeuwigheid. Toen op zoek naar mijn koffer, die bleek al in een hoek te staan bij de andere bagage die ze van de band hadden gehaald. Ik stuur Manish een appje dat ik eraan kom. Hij stond al 1 uur in de aankomsthal te wachten. Hij was naar de luchthaven gekomen met een soort Uber motor taxi. Maar nu belt hij een soort Uber taxi voor ons tweeën en mijn bagage. Het is een klein autootje maar we passen erin. Hij moet helemaal door de binnenstad van Kathmandu waar het druk is met motors en auto 's . Volgens mij hebben we wel 1 uur in die taxi gezeten. Ik werd hartelijk ontvangen door de familie. Ik krijg de kamer van Manish zus, Monica, die een paar weken geleden getrouwd is en nu bij de ouders van haar echtgenoot inwoont. Aariv, de zoon van Manish, is al een echt manneke met zijn 7 maanden. We gaan aan tafel, er staat brood, boter, kaas, gekookte eieren en koffie en fruit. De familie is uitgenodigd bij de jongste zus van Manish moeder, ik ook. Maar ik ben zo moe dat ik voorstel dat ik hier eerst een paar uur ga slapen en als ik wakker ben dan wil ik wel naar hun toe komen. Manish, Manoj en vader gaan met de motor en de dames met de taxi. Ik ben gaan slapen en werd pas om 17.00 uur wakker. Ik voelde me al een stuk beter. Daarna gedoucht, maar net als vorig jaar is de douche koud. Dan bel ik Manish op die voor mij een motor taxi bestelt. Ik doe mijn dons jack aan want op de scooter 's avonds kan het koud zijn. Ik moest de poort afsluiten. Toen achter op de scooter midden door de stad met druk verkeer, vele onregelmatigheden in de weg, in het donker en links rijdend: het was weer een heel avontuur ! Heel bijzonder hoe ik al die uiterste mag beleven . Bij de familie was het gezellig. Ze waren aan het kaarten : eenentwintigen. Ook Monika en haar man Nawin waren er. Leuk om kennis met hem te maken. We kregen ook te eten ; rijst, curry, kip, schapenvlees, bloemkool, e.a. Het smaakt goed. Rond 21.00 uur gaan we weer weg, de dames met de taxi en de mannen op de motor. Thuis zitten we nog gezellig na te praten aan de tafel met een kopje masala thee . En om 23.00 uur gaan we naar bed. Het was weer een bijzondere dag. Wat een contrasten . En wat een fijne mensen ontmoet ik toch. Een ben een bevoorrecht mens.
Woensdag 27 maart: Kathmandu, bij Manish ouders, ziekenhuis bezoek e.a.:
Na me gedoucht te hebben krijg ik buiten mijn ontbijt; brood met een groenten omelet en koffie. De vader van Manish is een perfecte kok. De rest van de familie gaat pas laat in de ochtend dal bhat eten. Vroeg in de ochtend drinken ze een kop thee en eten alleen een paar biscuitjes. Ik bof dat mijn vuile was in de wasmachine gewassen kan worden. Het is weliswaar een beetje mistig buiten maar de temperatuur is aangenaam: 21 graden. Daarna gaan Manaram, Rejina en ik wandelen. We lopen de berg op en komen daar mooie tempels en huizen tegen en zelfs een groot restaurant Bij elke tempel wordt aan de bel getrokken om God of Shiva wakker te schudden . Ook in het dal staan meer huizen dan vorig jaar. Je ziet een geleidelijke een toename van het aantal huizen en een verbetering van de leefomstandigheden. Daarna lopen we naar beneden, deels door nieuw aangelegde trappen en deels over de weg. Onderweg kopen we nog verse eieren bij de kippenhouder. We wippen ook nog binnen bij een familielid. Thuis gaan we lunchen : rijst, kip, schapenkop ( ik niet), spinazie, en rauwkost. Daarna gaan Manish en ik met zijn oude motor naar het Orthopedisch ziekenhuis. Ik zet de zonnebril en een corona masker op wegens de uitlasgassen en stof. Het is te merken dat Manish al een paar jaar niet meer op zijn motor door Kathmandu heeft gereden, want hij rijdt wat langzamer en onzekerder. Dit is ook wel te begrijpen want het verkeer is hier erg druk en chaotisch met heel veel motors en scooters die zigzaggend over de weg en tussen de auto's door scheuren. Maar na 45 min komen we aan bij het ziekenhuis. Ik ga het eerst naar binnen bij de fysio. afdeling. Mijn collega's zitten in de keuken. Ramesh en Suraj zijn erg verrast. Ze hadden me wel verwacht maar wisten niet precies wanneer ik zou komen. En na 15 min komt Manish binnen. Ramesh kon zijn ogen bijna niet geloven. Dat beide heren waren in 4 jaar tijd in gewicht veranderd: Manish was aangekomen en Ramesh afgevallen. De andere collega heeft nu ook een zoon. Het is leuk om te zien dat ze het leuk vinden om elkaar weer te zien. Jammer is echter dat Alok en Goma er niet zijn. Ramesh is blij met mijn meegebrachte zuid Amerikaans geld, hij spaart namelijk buitenlands papieren geld. We drinken koffie en Manish trakteert op chocolade. Rond 15.30 uur maken Manish en ik nog een ronde door het ziekenhuis . Het aantal bekenden valt wat tegen omdat er al veel personeel naar huis is, maar desondanks heeft Manish er een goed gevoel over nadat hij een aantal mensen heeft gesproken. Ik ben door Ramesh ook nog uitgenodigd om het Chinese nieuwjaardag op 13 april bij hem thuis te vieren. Dan wordt de Bisket Jatra festival gevierd waarbij een enorme strijdwagen met daarin god Bhairav door de straten wordt getrokken en het eindigt met een wagengevecht bij Khaina Tole in Bhaktapur) ( ook wordt een paal in Bhaktapur naar beneden gehaald) Rond 16.30 uur rijden we met de motor naar de ouders van Rejina. We moeten een flink stuk omrijden omdat een aantal wegen zijn afgesloten bij Pashupatinath. Rejina en Aariv zijn met de taxi daar naar toe gegaan. We drinken daar thee. Daarna gaan we lopend naar de jongste broer van Keshab (Rejina's vader) waar ook zijn 90 jarige moeder woont. ( Manish, Aariv en Keshab gaan met de motor.) . Oma, Keshab, Rejina en Aariv vormen 4 generaties. Heel bijzonder !! Er worden veel foto's gemaakt. Er moeten vele gekke bekken getrokken worden voordat ook Aariv lachend op de foto staat. Daarna rijden we, met de auto naar de pas geopende bar van een van de neven. Dit is een bar waar je allerlei soorten thee kunt drinken en koffie en een hapje kunt eten en waar gerookt mag worden. Er wordt geen alcohol geschonken, waar de jongelui hier geen behoeften aan schijnen te hebben. Ook de eigenaar ( neef) houdt ons gezelschap . We zijn met z'n zessen. Die neef is een bijzonder energiek persoon met een dubbele baan : hij is IT professioneel en hij heeft 2 zaken. Hij wil zijn bedrijven geleidelijk uitbreiden. Er wordt veel gerookt waardoor ik meer ga hoesten en Manish hoofdpijn krijgt. Maar door de gember- limoen thee wordt het hoesten toch minder. Na gezellig gepraat te hebben , rijden we terug naar de schoonouders van Manish waar we gaan eten. Ze hebben ook Aariv mee naar huis genomen. We eten in de keuken ; kip, beaten rijst, aardappel curry, gebakken vis en rauwkost. Daarna nog rijst met curry. Na de 1ste ronde heb ik genoeg . Ze blijven maar aandringen maar ik scherm mijn bord af. Ook drink ik geen cola en whisky. Het is gezellig. Rejina krijgt nog een mooie zilveren schaal. Aariv heeft een aantal uren geslapen , en wordt wakker gemaakt als we rond 22.00 uur opstappen. Rejina en ik gaan terug met de taxi en Manish met de motor. Ook nu begint het te regenen. Tegen 23.00 uur zijn we thuis. We gaan meteen naar onze kamer. Alleen Manish broer is opgebleven , en de rest van de familie ligt al op bed. Ik ben blij dat ik nu even alleen ben , al die mensen om me heen vind ik erg vermoeiend. Ik kruip meteen in bed. Wat heb ik vandaag toch weer veel mensen gezien en gehoord, heel bijzonder !!
Donderdag 28 maart, Kathmandu, bij Manish ouders:
De dag begint met slecht weer, het regent en er hangt een mist. Manaram heeft weer een omelet met groenten voor me gemaakt als ontbijt. Manish en Rejina gaan cadeaus kopen voor kennissen en vrienden in Noorwegen. En daarna gaan ze naar een Nepalese film met haar neven en nicht. Ik ga niet mee want ik versta toch geen Nepalees ( op enkele woorden na). Daarna ga ik in de familie-kamer de film bekijken van de bruiloft van Monica en Nawin. Zo'n Nepalese bruiloft gaat gepaard met heel veel rituelen, waarbij zowel de bruid en bruidegom traditionele kleding dragen. De meeste huwelijken zijn gearrangeerd in Nepal, waarbij de vrouw uitgehuwelijkt wordt. Na het huwelijk verlaat ze haar ouderlijk huis en gaat bij de ouders van haar man wonen. Manaram stuurt mij de link van de bruiloft op YouTube door, zodat ik die ook aan anderen kan laten zien. Daarna krijg ik mijn dal bhat (= linzen soep met rijst) die de anderen halverwege de ochtend hebben gekregen. Vervolgens bladeren we de oude foto albums door van de ouders van Manish, van voor en na hun huwelijk, 42 jaar geleden. Daarna ben ik zo duf en slaperig geworden dat ik ga wandelen. Ik ga alleen, want de anderen zijn druk met het maken van momo's (deegtasjes gevuld met vlees en groenten ) voor vanavond. Ik loop de weg naar beneden af . Het is nu droog. Het is lekker om alleen te lopen. Het is ook leuk om de Nepalese mensen, de winkeltjes en de omgeving op me in te laten werken. 's Avonds maak ik een plan m.b.t. mijn verblijf en trekking vanaf Pokhara, na Nepalees nieuwjaarsdag op 13 april. Daarna eten we met z'n negenen momo's want Manish en Rejina en Monica met haar nieuwe echtgenoot zijn inmiddels ook thuis gekomen. Daarna wordt een 2de ronde momo's gemaakt:, de een maakt een soort klein pannenkoekje en de ander vult hem en maak er een mooi buideltje van en weer een ander stoomt ze. De Nepalezen zijn dol op momo's en eten er soms meer dan 20 op. Ik ben meestal na 5 stuks verzadigd.
Vrijdag 29 maart, Kathmandu ; bij Manish ouders:
Vandaag gaan Manish, Rejina en Aariv weer terug naar Noorwegen. Ze hebben heel wat bagage om in te pakken. Naast hun eigen spullen en de kinderwagen van Aariv hebben ze ook veel cadeaus gekregen . Gelukkig mogen ze ieder 30 kg ruimbagage en ieder 10 kg handbagage meenemen in het vliegtuig. Met 2 taxi's gaan we rond 14.00 uur naar de luchthaven van Kathmandu. Daar zijn ook al Rejina's ouders en neef en nicht. Er worden veel foto's gemaakt met en zonder Aariv. Hun vlucht vertrekt om 17.20 uur. Daarna rijden we weer met 1 taxi terug naar huis. Daar zie ik de foto reportage van de speen of de rijstvoedings-ceremonie ( Pasna) van Aariv begin maart . Als in Nepal namelijk een baby 6 maanden oud is en voor het eerste keer rijst of vast voedsel krijgt, wordt dit gevierd met een speciale ceremonie. (Bij 6 maanden is het spijsverteringsstelsel in staat vast voedsel te verwerken). Ook zie ik de trouwfilm van Manish broer en schoonzus van een paar jaar geleden. Ook dit ging gepaard met vele rituelen . Totaal anders dan een Nederlandse trouwerij. Als Manish broer terugkomt zet hij een Nepalese simkaart in mijn telefoon waardoor ik ook in Nepal kan bellen. Ook zet hij de taxi app " Pathao car Nepal" op mijn oude telefoon zodat ik ook in Nepal een taxi kan bellen. Het is te vergelijken met een Uber taxi app. De dochter van Manish broer van 17 maanden is helemaal van slag en huilt veel omdat zij haar neefje Aariv ( Babu) erg mist. Aan het eind van de middag maak ik samen met Manish moeder nog een korte wandeling want al dat zitten vindt mijn lijf niet zo lekker. Ik stuur Keshab en Rupa ( mijn gastgezin waar ik al jaren logeer) een bericht dat ik a.s. zondag na het ontbijt naar hun toe kom. 's Avonds eten we weer dal bhat. Daarna praten we nog wat na en gaan op tijd naar bed.
Zaterdag 30 maart Kathmandu, bij Manish ouders;
Het is een zaterdag en dat betekent in Nepal de enigste vrij dag in de week. Maar hier wordt volop gepoetst en gewassen. Iedereen is actief, alleen de dochter des huizes blijft lang in haar bed liggen. Alle dekens worden over de balustrade gehangen om te luchten. Het is stil nu Manish en Rejina en Aariv er niet meer zijn. De dochter van Manish broer is nog steeds van slag. Ze wil de hele dag appels en sinaasappels eten . Ik ontbijt buiten in de zon, omelet met brood. Het is goed weer vandaag. Soms een beetje te warm in de zon. In de loop van de ochtend geeft Manish schoonzus me een schoonheid/ gezicht behandeling. En Manish broer verft het haar van zijn vader en moeder zodat al het grijze haar weer mooi zwart wordt. Rond 15.30 uur gaan Manish broer en ik op de motor naar het centrum van Kathmandu om te kijken naar een ijskast voor zijn ouders. We gaan 3 zaken af , maar ze hebben alleen Samsung , LG, en Valberg ijskasten, allemaal zonder diepvriesladen . Alleen bij Sunrise Nepal Electronics hebben ze een Hisense ijskast met laden , maar niet in de winkel, wel in de opslag, maar die is op zaterdag dicht. Ik kan een van de volgende dagen komen kijken . Onverrichte zaken gaan we terug. We rijden met de motor door de oude binnenstad met de mooie oude tempels. Leuk om ze zo te zien ! Op de terugweg gaan we kip halen voor vanavond. Rond 20.30 uur eten we dal bhat met spinazie en kip. ( in Nepal is het normaal om 3x per dag en 7x per week dal bhat te eten) Daarna belt Manish vader zijn neef in Pokhara op. Ik kan, vóòr en nà de trekking, in zijn hotel logeren tegen een lage prijs. Hij regelt ook voor mij een gids waarmee ik de Mardi Himal trekking kan doen tegen een schappelijke prijs. En hij kan voor mij ook een permit / vergunning regelen om die trekking te doen. Het is wel jammer dat ze de weg naar Pokhara aan het repareren zijn waardoor de bus of microbus rit tussen 6-10 uur duurt. Daar de microbus nabij het huis van Manish ouders vertrekt, spreken we af dat ik zondagavond 14 april naar hun toe kom, daar blijf slapen en maandagochtend om 6.00 uur de microbus naar Pokhara neem.
Zondag 31 maart , 1ste paasdag, Kathmandu, verhuizing van Manish ouders naar Rupa en Keshab ( gastgezin in Pepsi Cola):
Vandaag verhuis ik met mijn bagage van het huis van Manish ouders naar het huis van mijn gastgezin in Pepsi Cola waar ik al meer dan 14 jaar verblijf als ik in Nepal ben. Na mijn ontbijt buiten , pak ik mijn spullen en belt de broer van Manish een taxi voor mij. De taxi moet omrijden omdat ze net de weg aan het repareren zijn, waardoor de prijs steeg van 900 (€6,27 ) naar 1100 roepies €7,66). Het wordt een rit door de stad van 1 uur aangezien het verkeer overal vaststaat omdat het "kantoor tijd" is tussen 10.00 -12.00 uur. Maar om 12.00 uur arriveer ik in Pepsi Cola. Gastvrouw Rupa en Oma/Ama zijn alleen thuis. Mijn koffer en rugzak zetten we meteen op de voorste kamer van de 1ste verdieping van hun huis. Dit is voor mij een nieuwe kamer want normaliter slaap ik op de achterste kamer waar nu Santi slaapt. We hebben elkaar heel wat te vertellen aangezien we elkaar niet of nauwelijks gesproken hebben via de telefoon tijdens mijn vakantie in Zuid Amerika. Rupa is herstellende van een ganglion (goedaardige zwelling) operatie in haar pols. Daarna is ze weer 5 kg aan gekomen doordat ze minder kon sporten en meer ging eten. Ze heeft bijna 1 jaar elke ochtend van 5 -8 uur gesport in een fitness centrum en intermittent fasting gedaan en daarbij is ze 17 kg afgevallen. Erg knap van haar want ze eet en snoept heel graag. Dan blijkt ook de dochter Nanu van 19 jaar thuis te zijn omdat ze moet studeren voor haar tentamens volgende week. Ze is nu 2de jaars fysiotherapie student. Ik heb haar enthousiast gemaakt om fysiotherapie te gaan studeren en ze haalt goede punten. Rupa moet aan het eind van de middag naar een viering bij de buren waarvan 2 jaar geleden de vader is gestorven. Dit is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij de overledene herdacht wordt met de familie, soms ook de buren en een priester en er wordt gezamenlijk een maaltijd genuttigd. Rond 17.30 uur komt gastheer Keshab thuis samen met zijn zoon Babu. Keshab runt samen met zijn vriend een reisbureau en hotel in Kathmandu. Sinds de Corona tijd ligt het aantal bezoekende toeristen nog duidelijk onder het niveau van daarvoor. Ook wonen nog twee andere jonge personen tijdelijk in dit huis nl. een jongen van 22 jaar die in Kathmandu in een weeshuis heeft gezeten en nu (bijna) geadopteerd is door een Belgische man, die ik ook ken. En een meisje van dezelfde leeftijd die als weeskind op 2 jarige leeftijd geadapteerd is door een Amerikaans echtpaar. Zij is nu terug in Nepal om haar vader te zoeken ( haar moeder is overleden). Ze heeft al een oom gevonden , maar nog niet haar vader. Ze heeft haar geboorte akte nodig van haar vader of van het weeshuis om zodoende een non-residential nepali visa te krijgen . Het is voor haar een emotionele zoekactie, gelukkig kan ze hier ook wat ervaring opdoen met haar studie sociaalwerk.
Maandag 1 april, 2de paasdag ,Kathmandu, bij Rupa en Keshab:
Om 8.30 uur word ik geroepen voor het ontbijt. Ik krijg dal bhat met een gebakken ei en pikkels. Het smaakt weer ouderwets lekker. Daarna praat ik langdurig met Rupa. Ze heeft het moeilijk met Ama en met de geadopteerde jongen die tijdelijk in haar huis woont. Ama is inmiddels 83 jaar en begint vergeetachtig en dement te worden. Het lopen gaat steeds moeilijker. De hele dag brengt ze zittend door op de bank of op haar bed of etend in de keuken. Alleen Rupa verzorgt haar en de rest van haar kinderen kijken bijna niet naar haar om. En die geadopteerde jongen doet precies wat hij wil. Hij houdt zich niet aan de huisregels. Hij heeft geen werk en leeft van het geld van de Belgische man die hem geadopteerd heeft. Hij heeft een dure motor en fototoestel, mooie kleren en lang zwart haar. Rond 11.30 uur ga ik 1,5 uur wandelen. Het is warm en zonnig weer bij 27 graden. Ik loop de winkelstraat op en neer. Het is nog steeds een rommelig geheel met veel motors en auto's , geen doorlopende stoepen, veel kleine winkeltjes met (2de hands) kleding, fruit en groenten, alleen de telefoonwinkels , pizza huis en fitness centra zijn van grotere omvang. De laatsten zijn er m.n. afgelopen jaar bij gekomen. Ik moet mijn draai nog zien te vinden aangezien ik (nog) niet ga werken in het Orthopedisch ziekenhuis. Ik verveel me want ik heb nu geen echt doel. Uit verveling ga ik op mijn bed liggen en slaap 1 uurtje. Daarna ga ik weer 1 uurtje wandelen bij de Manohara Nadi rivier. Hier hebben ze een prachtig voetpad aangelegd waar veel mensen gaan wandelen. Alleen is de rivier erg vervuilt en stinkt en dat is jammer. 's Avonds doe ik die ronde nopens met een aantal huisgenoten. Rupa heeft het tempo er goed in. Een jaar geleden kon ze niet goed lopen i.v.m. haar zware gewicht en slechte conditie, maar nu gaat dat veel beter . Daarna gaan we om 20.00 uur thuis eten. Vervolgens gaat iedereen naar zijn of haar kamer. Rupa en Keshab staan 's ochtends al om 5.00 uur en daarom gaan ze altijd vroeg op stok. Hun kinderen , Nanu en Babu ( in Nepal wordt een meisje altijd Nanu genoemd en een jongen Babu) studeren nu hard voor hun tentamen en maken vele overuren tot 's avonds laat. Gelukkig heb ik een grote kamer met een 2 pp. bed met daarbij een buiten terras en een grote badkamer met douche en toilet. Ik vul de tijd met het selecteren van mijn gemaakte foto's en het opschrijven van mijn belevenissen.
Dinsdag 2 april, Kathmandu , bij Rupa en Keshab, bezoek aan Patan Durban square:
Vandaag loop ik naar Durban square in Patan . Volgens Maps.Me is de afstand 7 km . Tot Koteshwor volg ik kleine , deels onverharde weggetjes, die ook langs de luchthaven leiden, daarna moet ik mijn weg vervolgen over de stoep van drukke verharde wegen. Na 1,5 tot 2 uur ben ik bij Durban Square in Patan. Het is voor het eerst dat ik betaal voor de entree. Nu was er meer ticket controle i.t.t. andere jaren. Maar je kunt het ticket gratis verlengen tot de geldigheid van je visum. Patan is tegenwoordig Lalitpur en is -op Kathmandu en Pokhara na- de grootste stad van Nepal. Het is de thuisbasis van de beste ambachtslieden en heeft nog een groot aantal goed bewaarde hindoetempels, boeddhistische kloosters (vihars) en monumenten . Patan Durbar square ligt in het hart van de stad. Hier staan een mengelmoes van paleisgebouwen, artistieke binnenplaatsen en pagodetempels en monumenten met prachtig houtsnijwerk. De Krishna Mandir is de belangrijkste tempel. Andere tempels zijn de Bhimsen-tempel, de Vishwanath-tempel en de Taleju Bhawani tempel. Het paleis heeft 3 binnenpleinen. Het plein met het oude paleis en de tempels leed zware schade bij de aardbeving in Nepal van 25 april 2015 Na daar 1,5 uur rond te hebben gelopen , heb ik het wel gezien en loop ik terug. In die omgeving rijden enorm veel motors waardoor ik hoofdpijn krijg van de uitlaatgassen en van het lawaai. Het is ook warm. Rond 16.00 uur ben ik weer terug. Nanu zit te studeren beneden op het trapje voor de deur. Zij doet de poort open voor mij. Rupa en Keshab zijn niet thuis, ze zijn met een familielid naar een astroloog geweest , die de toekomst van een neef voorspelt die nu in Canada werkt en IT studeert. Hij is daar niet gelukkig. Maar de waarzegster zegt dat in december alles goed komt. Om 20.30 uur gaan we eten : natuurlijk dal bhat,. Daarna praten we nog wat na en gaat iedereen om 21.30 uur naar zijn eigen kamer
Woensdag 3 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan orthopedisch ziekenhuis. en Stupa van Boudhanath;
Om 9.15 krijg ik mijn ontbijt bestaande uit een meergranen roti met gebakken ei en gebakken bloemkool met aardappel. Rond 11.45 uur loop ik naar het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Onderweg koop ik mandarijnen voor mijn collega's omdat ik weet dat ze die lekker vinden. Maar ik heb pech want alleen Goma en een assistente zijn aanwezig op de fysiotherapie afdeling. De 4 andere collega's zijn afwezig , de een omdat hij rugpijn heeft, de ander heeft pijn op de borst en twee anderen omdat ze met hun kind naar de dokter moesten of naar zijn ouders. Nu moet Goma en een assistent 75 patiënten behandelen. Eigenlijk is er in al die jaren niets veranderd. De dokters sturen hun patiënten naar de fysiotherapie afdeling. met de opdracht hun te behandelen met een of twee apparaten bv Electrotherapie, TENS, UG of paraffine. Patiënten willen daarom niet oefenen, hoewel dat beter voor hun zou zijn. Als ze moeten oefenen gaan ze klagen bij de dokter of directie. Voor de fysiotherapeuten is het wel makkelijk om een apparaat te geven want dat kan een assistent of zuster ook geven, maar het demotiveert en frustreert hun wel. Vooral ook het hoog aantal patiënten van gemiddeld 100 patiënten per dag. Maar het was wel leuk om Goma weer te spreken want vorig jaar, toen ik hier ook was, was ze met zwangerschap verlof. Daarna loop ik naar de Stupa van Boudhanath. Ik zet mijn mondmasker op want het is stoffig door al die motors en auto's. Onderweg koop ik nog een samosa. Bij de Stupa neem ik niet de hoofdingang maar de achteringang want daar kom ik gratis binnen. Boudhanath is een van de belangrijkste Boeddhistische bedevaartsoorden . En de stupa is een van de grootste ter wereld. Elke dag lopen er honderden toeristen en pelgrims met de klok mee rond de stupa , onder de beschermende ogen van Boeddha. Gelovigen komen hier om hun karma ( optelsom van alle goede en slechte daden in je leven) te reinigen en lopen de kora (meditatie ritueel) rond de stupa. Een Stupa is een monument die het lichaam, de spraak en de geest van de Boeddha symboliseren Stupa's zijn meestal gevuld met mantra's , evt. relikwieën van leraren en andere heilige objecten. Elk jaar ga ik er wel een of twee keer naar toe, aangezien ik het een bijzondere plek vind. Al jaren ontmoet ik daar dezelfde verkoper van Boeddhistische gebedssnoeren , maar nu was hij er niet. Rond 15.15 uur loop ik in 1,5 uur weer terug naar huis. Terug in huis pak ik een schaaltje yoghurt/ curt. Deze smaakt heel anders dan in Nederland , maar ik vind ze erg lekker, en gelukkig niet zo zoet als in Zuid Amerika. Ik vraag aan een vriendin of ze de kapper voor mij in IJsselstein wil afspreken, want mijn haar is behoorlijk lang geworden en ik durf het niet aan om in Kathmandu naar de kapper te gaan want alle vrouwen hebben hier lang haar.
Donderdag 4 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan de Monkey tempel/Swayambhu tempel
Vandaag en de komende dagen wordt herdacht dat de vader van Keshab en en de man van ama 20 jaar geleden is overleden. Daarom mogen Keshab en Rupa bepaalde producten niet eten, zoals zout, rijst, tomaat, knoflook etc. Alle broers en zussen komen bij elkaar in het huis van Keshab 's oudste broer. Ook een priester is daarbij aanwezig. Doch Rupa gaat iets later naar deze Pusa, en maakt mijn ontbijt eerst klaar bestaande uit bloemkool, sperziebonen en rijst en een snee bruin brood met een gebakken ei. Daarna schrijf ik, in de zon op mijn terras, mijn belevenissen op in Evernote. Maar ik had het bijna af toen Evernote wegens oververhitting van mijn smartphone werd afgesloten, en toen was ik alles kwijt want ik had het tussentijds niet afgeslagen. Stom !! Rond 10.45 uur loop ik naar de Monkey tempel of de Swayambhu tempel. Het is vanaf het huis van mijn gastgezin 12 km lopen. Ook vandaag is het zonnig, warm en 29 graden. Gelukkig waait er een windje waardoor het minder warm aanvoelt. Ook nu leidt de route via Koteshwor , daarna over een voetpad langs de NH34, Tundikhel, Ratnapark en de brug over de Bisnomati rivier. Daarna loop ik verkeerd waardoor ik 30 min. extra erover doe. . Uiteindelijk ben ik pas (na 3,5 uur lopen) om 14.30 uur bij de Swayambhu tempel. Ook nu weet ik een zij- ingang aan de zuidoostkant waardoor ik gratis binnen kan komen . Het is een oud religieus complex bovenop een heuvel, wat bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels, waarvan sommige dateren uit de Licchavi-periode. Een Tibetaans klooster, museum en bibliotheek zijn recentere toevoegingen. Op de stoepa zijn de ogen en wenkbrauwen van Boeddha geschilderd die in 4 richtingen kijkt. Daartussen is de nummer één (in Nepalees schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er zijn ook winkels, restaurants en hostels. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisatvva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel waarop de stoepa staat, aan het optrekken was. Het was de bedoeling dat hij zijn haar kort zou laten, maar hij liet het lang groeien en de hoofdluis groeide. Er wordt gezegd dat de hoofdluizen in deze apen zijn veranderd. Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Vanaf boven heb je ook een mooi uitzicht over de stad Kathmandu. Het is altijd de moeite waard om daar rond te lopen. Maar je moet daar niets eten want de apen die daar rondlopen zijn hondsbrutaal en grijpen dat uit je handen. Ik kan daar niet langer dan 1 uur blijven want ik moet weer 3 uur teruglopen. Ik heb veel mijn mondmasker op wegens de uitlaatgassen van de talrijke auto's en motors. Ik laat mijn flesje vullen met water bij een waterbron waar vrouwen hun waterflessen voor thuis vullen want ik heb behoorlijk veel dorst gekregen. Om 18.30 uur ben ik weer thuis. Ik kan meteen aan tafel aanschuiven, want Rupa en Keshab hebben diverse gerechten meegenomen naar huis van de overlijdens viering, zodat we dit met de hele familie thuis kunnen opeten. Vorig jaar was ik op dezelfde datum hier, en werd ik ook uitgenodigd om daar te komen eten. 's Avonds krijg ik via de buurtapp het mooie bericht dat mijn buurvrouw zwanger is en in september haar 2de dochter krijgt. Zo staat dood/verdriet en leven/vreugde weer naast elkaar. "Life goes on"
Vrijdag 5 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab , bezoek aan Pashupatinath:
Vandaag zoek ik mijn "vertier" wat dichter bij huis, want het was gisteren toch wel een beetje ver lopen . Ik loop nu naar Pashupatinath. Ik doe er 1,5 uur over. Er staat minder wind waardoor het warmer aanvoelt. Het eerste stuk loop ik dezelfde route als naar het ziekenhuis en het 2de stuk langs het vliegveld en de promenade langs de Bagmati rivier. Ook nu weet ik een sluiproute waardoor ik er gratis binnenkom. De Pashupatinath tempel is één van de belangrijkste Hindoe tempels ter wereld en is de verblijfplaats van de Heer Pashupatinath, een incarnatie van Shiva, de god van de dieren. De gebouwen staan op de lijst van het UNESCO werelderfgoed en liggen langs de heilige Bagmati rivier. Men vermoedt dat de tempel gebouwd is in het jaar 400 en gerestaureerd is in de 17de eeuw. Langs de vervuilde oever van de heilige Bagmati rivier vinden dagelijks de rituele lijkverbrandingen plaats op een reeks crematieplatforms. De as wordt vervolgens in de rivier uitgestrooid. De voeten van de overledenen worden eerst gereinigd in de rivier waarna het lichaam op een houtstapel wordt gelegd en in brand wordt gestoken. De lichamen zijn vaak zichtbaar en dit ritueel is dus niet altijd aangenaam om te zien. De rookpluimen worden soms door de wind over de rivier geblazen, recht in je gezicht. Overal kom je de kleurrijke Saddhus tegen maar bijna allemaal willen ze geld voor een foto, tenzij je een goede zoomlens mee hebt. Maar Saddhus zijn eigenlijk heilige mannen en volgelingen van Shiva, die vooral opvallen door hun bonte kledij, beschilderde lichamen en gezichten en hun opzichtige haartooien. Ik ga er elke jaar, als ik in Kathmandu ben , wel een keer naar Pashupatinath . En elke keer kijk ik mijn ogen uit en word ik er stil van. Dit keer lagen er geen lijken op de ghats (= trappen om naar de rivier af te dalen met plateaus waar dagelijks crematies plaatsvinden) wel rookte nog vele houtstapels. En langs één houtstapel lag een lijk in een oranje doek gewikkeld. De overledene werd naar het plateau gedragen waarna het op de houtstapel gelegd werd. Men liep er drie maal omheen (met de klok mee) waarna normaal de oudste zoon of broer ( kaal geschoren) de stapel aansteekt ter hoogte van de mond. Deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat. Na 1,5 uur daar rond gelopen te hebben verlaat ik deze heilige plaats weer via de officiële in-en uitgang en loop terug naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. De poort zit op slot en Rupa is weg , maar ik weet dat de dochter boven studeert en daarom roep ik hard waarna ze de poort voor mij open doet. ' s Avonds verneem ik dat mijn kapper in IJsselstein gesloten is en pas eind mei met een nieuwe eigenaar weer open gaat. Dat is een tegenvaller, waar moet ik dan naar toe ?? Ik zet nog foto's van de stupa van Boudhanath en de Monkey tempel op facebook en ga om 23. 00 uur slapen.
Zaterdag 6 april, Kathmandu, bezoek aan Koteshwor:
Het is 6 april en het zou onze 51 jarige trouwdag zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar ik schreef gisteren al " lifes goes on". Het is ook zaterdag , wat de enigste vrije dag van de week is in Nepal. Het ontbijt is extra laat , namelijk om 10.00 uur, maar er is veel aandacht aan besteedt : met vis, knakworstjes, rijst, aardappel curry en een glas lassie ( milkshake). Voor het eerst zit de hele familie tegelijk aan tafel. De zus van Keshab en haar dochter ontbijten ook mee (de dochter woont al 7 jaar in de VS en is speciaal over gekomen is om haar familie te bezoeken en om nieuwjaar te vieren). Ook de schoonmaakster en haar 2 kinderen krijgen een bord met eten .Tussen de middag loop ik naar Koteshwor: het is 45 min. lopen . Het is opvallend schoon langs de weg. Sinds vorig jaar besteedt de regering hier extra aandacht aan en zie je overal mannen en vrouwen bezig om de troep op en langs de weg op te ruimen. In Koteshwor zijn méér en wat grotere winkels dan in Pepsi Cola. De meesten zijn gewoon open op zaterdag. Ik kijk naar een nieuwe trolley tas, want de rits van mijn huidige koffer sluit af en toe niet goed. Ik loop ook nog eventjes langs de winkel van Manish schoonvader (die nu gerund wordt door zijn neef) . Maar die winkel is jammer genoeg dicht. Rond 15.30 uur loop ik terug. Er volgt een rustig avondje.
Zondag 7 april : Kathmandu, naar de kapper en schoonheidsspecialiste, naar Dhulikhel
Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en ga naar de kapsalon in de buurt, om mijn haar te laten knippen. Ik heb het nooit aangedurfd, maar nu mijn eigen kapper in IJsselstein gestopt is , moet ik daar ook op zoek naar een andere vreemde kapper, dus kan ik net zo goed hier gaan. Ik zoek wat foto's van mijzelf op als model-voorbeeld voor hun. Eerst wordt mijn haar gewassen en daarna geknipt door een jongen. Hij spreekt alleen Nepalees, maar de schoonheidsspecialiste van de zaak vertaalt het in het Engels. Zo komen we er wel uit en het resultaat valt me niet tegen, en het kostte me maar 500 roepies = €3,50. Ik ben helemaal verbaast. Toen ik naar buiten liep realiseerde ik me dat mijn gezicht best een schoonheidsbehandeling kan gebruiken. Daarom ben ik teruggegaan. De schoonheidsspecialiste wou net gaan lunchen , maar ze vindt het niet erg om haar lunch uit te stellen en mij een gezichts behandeling te geven . Eerst krijg ik een gezichtsmassage en daarna behandelt ze mijn gezicht met wel 10 crèmepjes en zalfjes. Vervolgens krijgen ook mijn armen en schouders een beurt. Alles bij elkaar is ze wel 1 uur bezig. Daarna moest mijn haar weer gewassen worden want door het gebruik van al die crèmepjes stond mijn haar alle kanten op. Al met al kostte het me maar 2000 roepies = €14. . Een stuk goedkoper dan in Nederland !! Daarna loop ik naar een naai atelier waar ze de rits van mijn buiktasje maken voor slechts 50 roepies = €0,35. Hij vervangt enkel het lipje en knijp de rits met een tangetje op verschillende plaatsen dicht en daarna ritst hij weer perfect. Rupa vindt mijn haar ook goed zitten. Ze zegt dat er ook kappers zijn die nog goedkoper zijn en slechts 250 roepies = €2 vragen ( zonder het haar te wassen) 's Avonds brengen we Nanu met de auto terug naar haar kamer in Dhulikhel : 30 km ten Z-O van Kathmandu. Ze studeert hier fysiotherapie en morgen begint haar tentamen week.
Maandag 8 april, Kathmandu: herdenking sterfdag Keshab' s vader, bezoek aan Kopan klooster:
Keshab 's vader ( de man van ama) is 20 jaar geleden overleden , en die dag wordt vandaag herdacht in het huis van de oudste zoon ( wanneer de moeder sterft wordt de herdenking gehouden bij de jongste zoon). Keshab en Rupa, zijn al vroeg naar het huis van hun oudste ( schoon) broer gegaan om te koken. Ze verwachten 55 mensen, die ook allemaal blijven eten . Wij gaan pas om 9.30 uur . Iedereen, m.n. familieleden zitten deels op de grond van het dakterras. Een priester is ook aanwezig die elke bezoeker een gele tika geeft op zijn/ haar voorhoofd. Iedereen geeft hem wat geld. Om hem heen staan vele schalen met voedsel die bedoeld zijn voor de overleden vader. Ook wij krijgen te eten : eerst roti met aardappel curry en daarna rijst en diverse groenten. En als dessert rijstpudding van Rupa. De oudste generatie, 3 dames van 84 jaar, zitten op een stoel en de jongeren zitten in lotushouding op de grond. Het is gezellig en iedereen praat met elkaar. Inmiddels ken ik ook het merendeel van de familie. Het is verder een komen en gaan van buren, kennissen e.a. mensen die allemaal blijven eten. Om 11.30 uur ga ik weg want ik wil het Kopan klooster / monasterie bezoeken. Het is ruim 8 km lopen. Een halve km. daarvoor ligt het Kopan nunnery / nonnenklooster. Dit is het grootste Tibetaans Boeddhistische nonnenklooster in Nepal met 400 nonnen. Ik krijg permissie om in dit complex rond te lopen en zie jonge meisjes lopen in lange paarse habijten. Ze studeren hier, maar moeten ook helpen bij de schoonmaak en bij andere klussen. Daarna loop ik de heuvel op naar het Kopan klooster / monasterie. Dit is het oudste Tibetaans - Boeddhistisch klooster van Kathmandu. Eerst werd ik niet toegelaten omdat mijn bermuda te kort was, maar nadat ik hem een paar cm langer had getrokken mocht ik toch naar binnen . Er staat een prachtige tempel en er is ook een mooie tuin met mooie stoepa's. Ook heb je een mooi uitzicht op de stad Kathmandu. Hier kun je ook terecht voor meditatie cursussen. Het is een mooi complex. Op de terugweg bezoek ik een winkeltje met thangka's en koop een klein exemplaar. Rond 17.00 uur ben ik weer terug. Maar de poort zit op slot. Ik bel Rupa op, die nog steeds in het huis van haar zwager is. Zij belt Ramaran op , die in huis is en die komt de poort open maken .'s Avonds gaan we weer eten bij Keshab 's broer. Santi gaat niet mee. Ramaran wil met de motor gaan en ik klim bij hem achterop. In de keuken krijgen we een bord eten. Ik eet alleen groenten : bloemkool, sperziebonen en een soort spinazie, en yoghurt na. Rond 19.30 uur loop ik terug, want Babu en Ramaran zijn al eerder naar huis gegaan. Keshab is naar een bruiloft en komt wat later terug om Rupa en Ama op te halen met de auto. 's Avonds belt Manish me op vanuit Noorwegen
Dinsdag 9 april, Kathmandu, bezoek fysio. van NOH:
Na het ontbijt loop ik in 1 uur en 15 min. naar het Nepalees Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Ook nu neem ik wat fruit mee. Tegen 12.00 uur kom ik daar aan. Het is leuk om al mijn collega's weer te zien: Ramesh, Alok, Goma, Suray en 2 nieuwe vrouwelijke fysio's . Alleen Dipak komt jammer genoeg niet opdagen (later vernam ik dat hij onverwachts met iemand naar het ziekenhuis moest). Iedereen is nog aan het werk en ik wandel door de oefenzaal en bekijk hun prestaties. Daarna gaan we in de keuken lunchen en met elkaar praten. Het is weer ouderwets gezellig. Inmiddels heeft elke collega 1 of 2 kinderen. Ik kan vandaag al met Ramesh op de motor meerijden naar Bhaktapur want vandaag begint daar het Biska Jatra ( Bisket Jatra) festival. Maar ik heb daar geen rekening mee gehouden. Ik geef er de voorkeur aan om vrijdagmiddag met hem mee te gaan , en dan vrijdagavond en zaterdag (nieuwjaarsdag) het Biska festival mee te maken . En als hij zondag weer naar het orthopedisch ziekenhuis rijdt kan hij me in Thimi afzetten. Ik loop terug ( ondanks dat de jongens aandringen om me met de motor thuis te willen brengen) . Onderweg koop ik bij een auto goedkope mandarijnen voor Rupa ; 1 kg voor slechts 100 roepies ( €0,70) . Het is nu helemaal bewolkt. Rupa is niet thuis. Wel Ama en een schoonzus van Keshab. Als ze thuis komt maakt ze samen met Keshab het avondeten klaar. Ze voelt zich niet lekker. ' s Avonds zet ik nog wat foto's op facebook. Weer een dag voorbij !
Woensdag 10 april, Kathmandu, werken aan website en Pepsi Cola:
Ook vandaag blijf ik in huis en dicht bij huis want ik wil mijn verslagen klaar hebben om ze vòòr of in het weekend op mijn website te plaatsen. Rupa heeft nu echt de griep en Keshab maakt het ontbijt. Hij vindt koken leuk en is er erg handig in . Er staat een hele schaal met fruit op tafel: schijfjes mandarijn, watermeloen en druiven. Verder krijgen we bloemkool, bonen, aardappel curry, rijst en gebakken ei. Ze leren het al om mij geen of slechts een beetje rijst te geven. Het schrijfwerk doe ik op het balkon van mijn kamer, heerlijk in de zon. Ook ga ik 2x 1,5 uur in de omgeving wandelen , want zonder beweging buiten is mijn dag niet compleet. Bij tassenwinkels informeer ik of ze dezelfde trolleytas hebben zoals ik nu heb. Ik laat hierbij een foto zien van de tas. Er is veel prijs en kwaliteit verschil, maar er is niet veel keus want hier zijn de winkeltjes maar klein. Dan krijg ik een berichtje van Ramesh waarin hij schrijft dat ik niet in Bhaktapur bij hem Bisket Jatra kan vieren op 13 april ( nieuwjaarsdag) omdat niemand thuis is. Dat is een tegenvaller, want ik had me er zo op verheugd om van dichtbij Biskek Jatra te vieren samen met de Newari bevolking in Bhaktapur. Gelukkig biedt Keshab aan om met het hele gezin zaterdag naar Bhaktapur te gaan met de auto om Bisket Jatra te vieren en zondag naar Thimi, waar Sindur Jatra wordt gevierd. Zo zal ik Bisket toch kunnen meemaken. Ik zal wat uitleggen wat deze feesten inhouden :
Bisket Jatra in Bhaktapur:
Wordt gevierd aan het begin van het Nepalese nieuwjaar en verwelkomt het lente-seizoen. Het festival duurt 8 nachten en 9 dagen en begint 4 dagen voor het Nepalese nieuwjaar. Op de laatste dag van het jaar worden houten palen op 2 verschillende plekken in Bhaktapur gehesen. Een ervan wordt de dag erna neergehaald, en de ander op de laatste dag van het festival. Ook worden drie verdiepingen tellende strijdwagens in pagodestijl van de godheid Bhairavnath en Bhadrakali door de straten getrokken. Ook vindt er touwtrekken ( Bhadrakali) plaats tussen de thane-en kone gemeenschappen. En er is ook een tongpiercings ceremonie van bode. Kinderen bieden snoep, fruit en cadeautjes aan hun moeder aan om respect te tonen. Helaas vallen er ook elke jaar gewonden en doden omdat mensen onder voet worden gelopen.
Sindur Jatra in Thimi;
Het wordt ook wel Vermilion Powder Festival genoemd omdat de gezichten van alle mensen bedekt zijn met oranje kleurstof. Het festival wordt hier 3 dagen gevierd. Op de 2de dag van het nieuwe jaar vindt het festival plaats in het Balkumari tempelgebied. En op de 3de dag brengen mensen strijdwagens (32) met afbeeldingen van verschillende goden vroeg in de ochtend naar de Balkumari tempel. Deze strijdwagens worden op de schouders gedragen en paraderen door de straten terwijl sindur (oranje poeder) naar hen wordt geslingerd. De mensen dansen eromheen.
Donderdag 11 april , Kathmandu, bezoek aan Thamel en Patan Durbar square:
Er is een nieuwe vrouwelijke logee gearriveerd in mijn Guesthouse. Ze is vannacht om 1.30 uur aangekomen en opgehaald vanaf de luchthaven door Keshab. Ze komt uit Polen. Ik heb besloten om naar Thamel te gaan, 10 km hier vandaan. Ik kan met Keshab meerijden , samen met Babu en Santi , die ook daar in de buurt moeten zijn. Thamel staat bekend als een bruisend toeristisch stadsdeel en het belangrijkste uitgangsgebied van de stad en als een commerciële wijk. Ik loop door de vele smalle steegjes van Thamel met een verscheidenheid aan kleine winkels, m.n. voor trekking - en wandel uitrusting, souvenirs, kasjmier sjaals en truien, reisbureaus en wisselkantoren. Ik koop een klein souvenirtje nl. een zwart stenen bordje met erop geschreven " namaste", dit is de Nepalese begroeting en betekent " hallo, maar letterlijk betekent het " ik groet de god in je ". Daarna loop ik in 1,5 uur naar het Durbar square in Patan. Soms vallen er wat druppels uit de hemel , maar het is weer droog als ik het Durbar square bereik. Mijn entree ticket is nog geldig, maar er wordt nu minder gecontroleerd. Ik kom in gesprek met een Nepalese gids. Hij vraagt aan mij waar ik vandaan kom. Ik zeg Nederland. Hij reageert met " het land met de vele bergen " , ik kijk hem verbaast aan, . Hij wil de mensen daarmee aan het lachen krijgen. Met " hoge bergen" bedoelt hij de vele lange mensen die in Nederland wonen, i.t.t. Nepal waar de mensen een stuk kleiner zijn. Vervolgens loop ik in 1uur en 15 min. terug naar Pepsi Cola. Om 16.00 uur begint het harder te regenen en te onweren. Gelukkig heb ik een paraplu bij me, maar geen jas. Als ik thuis kom blijkt er weer een "power cut = een stroomstoring te zijn, waardoor het donker is en het internet eruit ligt. Gelukkig is het na 1-2 uur voorbij.
Vrijdag 12 april ; Kathmandu, website afmaken en voorbereiden trekking:
Vanochtend ben ik aan de diarree. Ik heb gisteren waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, maar ik weet niet wat. Gelukkig heb ik geen buikpijn. Vandaag maak ik wat verslagen voor de website. Vervolgens ga ik een cadeau kopen voor Manish zus en zwager die mij ,ter ere van hun huwelijk op 4 maart, uitgenodigd hebben voor een etentje a.s. zondagavond. Ook heb ik nog wat toiletspullen nodig en ik moet geld gaan pinnen. 's Avonds begin ik alvast met het inpakken van mijn rugtas voor de trekking want ik verwacht dat ik daar weinig tijd meer voor zal hebben de 2 komende dagen
Zaterdag 13 april, nieuwjaarsdag, Bisket Jatra festival in Bhaktapur en Sindur Jatra festival inThimi:
's Ochtens rijden we (met de leden van mijn gastgezin) eerst naar Thimi waar we Ama afzetten en wat eten. Daarna rijden we met de auto door naar Bhaktapur. Het is erg druk op de weg want iedereen wil het Bisket Jatra festival meemaken in Bhaktapur. Het grote spektakel begint echter pas vanavond, maar nu kunnen we de voorbereidingen zien. We moeten de auto buiten de stad Bhaktapur parkeren en naar het Durbar Square lopen (Bhaktapur heeft ook een Durbar square) . Ik, als buitenlander, moet 1800 roepies entree geld betalen, de Nepalezen niets. Ik kan het ticket laten verlengen , maar dat heeft toch geen zin, want volgende week ga ik de trekking maken en daarna heb ik nog maar 2 dagen voordat ik naar huis ga. We bekijken de prachtige tempels op het Durbar square en maken foto's en video's. Daarna lopen we door naar de plaats waar de drieverdiepingen tellende strijdwagen( raths) in pagodestijl van de godheid Bhairava en Bhadrakali staat. Vele mensen offeren daar wat geld en krijgen daarvoor een " heilige takje". Deze strijdwagen wordt vanavond door de straten getrokken. Op dat plein staat ook de grote houtenpaal die vanavond door veel mensen, van verschillende wijken van Bhaktapur, via 4 of 5 touwen omver wordt getrokken. De richting waar hij naar toe valt voorspeld niet veel goeds voor het komende jaar. We eten daar nog de wereld beroemde Bhaktapurse yoghurt die in aardenwerk potjes wordt verkocht. Daarna rijden we weer terug naar Thimi waar we om 17.00 uur moeten zijn. We eten daar met de hele familie dal bhat. Daarna volg ik en 2 neven de stoet waarin ook de versierde tempeltjes / strijdwagens meegedragen worden en muziekbandjes spelen. Iedereen strooit met oranje poeder en men wrijft elkaar ook in met oranje poeder. Ook ik word niet gespaard. Mijn gezicht is oranje en mijn witte broek en T shirt ook (oude , veel te grote kleren van Rupa) .Een hele mensen massa is op de been, deels als toeschouwer en deels meelopend met de stoet. Vanavond worden er maar 5 tempeltjes/rats meegedragen , maar morgen 21 of 32 ( het precieze aantal weet ik niet). Zij volgen een bepaald parcours langs de grote tempels in Thimi. Ik volg angstvallig die 2 neven want ik wil niet verdwalen. Rond 22.00 uur rijden we weer terug naar huis. Ik neem meteen een douche want ik wil niet dat het hele huis oranje kleurt en ook niet mijn bedlakens. Het was een bijzondere dag met een voor mij een heel bijzonder festival. Morgen zal ik het weer mee mogen maken.
Zondag 14 april, Het Sindur Jatra festival in Thimi:
Om 8.15 uur rijden wij, Keshap's zus, Nanu en ik met auto naar Thimi. We worden afgezet bij de grote weg en lopen het laatste stuk naar het huis van de broer van Ama bij de Balkumari tempel waar vandaag het Jatra festival zich afspeelt. Ik loop eerst over het plein en maak foto's van dichtbij. Iedereen is al bestoven met oranje poeder of krijg nog de volgende lading. Het plein en de straten zijn nog oranje gekleurd van gisteren avond. Het wordt steeds drukker op het plein. Mensen wensen me "happy new year "of zeggen "Namaste" en denken " een buitenlander in ons midden" !! Er staan al 5 tempeltjes/strijdwagens op een verhoging op het plein en de anderen , nog 15 -25 strijdwagens komen erna 9 uur bij. Ook staan al kleine muziekbandjes te spelen. Op een gegeven moment wordt het zo druk dat ik besluit naar het huis te gaan waar de familie van Keshab woont en daar vanaf het balkon te gaan kijken. Om 9.00 uur begint het spektakel. Een voor een worden de tempeltjes over het plein gedragen, met een tussenpauze van 10 min . Deze kleine tempeltjes zijn bedekt met bladgoud en met slingers en bloemenkransen. Ze zijn bevestigd op 2 bamboe palen. Zo' n 20 mannen dragen deze palen op hun schouders, 10 rechts en 10 links. Het is een zware job, te zien aan hun verbeten oranje gezichten. Sommigen hebben hun ogen gesloten of vallen bijna om van vermoeidheid of van de alcohol. Het sturen van die tempeltjes rondom de andere tempels op het plein valt niet mee en de dragers raken diverse keren bekneld tussen hun bamboe stokken en de grotere tempels op het plein. In het midden loopt een man die een soort parasol continu rond laat draaien. Na een paar ronden op dit plein lopen ze ook nog naar andere grote tempels in Thimi en komen telkens weer terug bij de Balkumari hoofdtempel. Hun looptempo wordt flink opgevoerd o.i.v. de muziek bandjes. De jongens van de bandjes zijn het meest enthousiast. Ze slaan op hun bekkens en trommels alsof hun leven ervan af hangt en ze dwepen elkaar flink op. Er lopen ook mensen mee met brandende fakkels en met de Nepalese vlag. Heel veel mensen hebben zakken oranje poeder gekocht en begroeten iedereen door een een lading poeder over hun uit te strooien en hun gezicht mee in te smeren. Inwoners komen met borden voedsel naar de Balkumari tempel om deze te offeren aan de goden. Om 10.30 uur denk ik dat het afgelopen is, maar steeds weer komen gedragen tempeltjes en muziekbandjes het plein op. Het aantal toeschouwers neem wel af en maak plaats voor dansende jongelui. . Maar het gaat door tot 12.00 uur. Daarna komt Keshab ons met de auto ophalen. Hij moet helemaal voor de deur van zijn familie rijden omdat Ama niet goed kan lopen. Dit viel niet mee want de straten naar het centrale plein en het plein waren nog vol met oranje mensen. Keshab, Rupa en Ama en Nanu gaan eten bij zijn oudste broer. Ik ga naar huis want ik wil me douchen, mijn website afmaken, foto's op facebook zetten en met de taxi naar Manish ouders gaan. Vanavond mag ik daar genieten van een etentje ter ere van het huwelijk van Manish zus en zwager. Vannacht blijf ik ook bij hun slapen want morgenochtend neem ik, dicht bij hun huis , een microbus om 6 uur 's ochtends naar Pokhara waar mijn 5 daagse trekking begint.
Dit waren weer mijn belevenissen in Nepal tot 14 april.
Maandag 15 april ga ik naar Pokhara waar ik de 5 daagse Mardi Himal trekking ga lopen . Daarna blijven er nog maar 2 volle dagen over in Kathmandu. En op 25 april vlieg ik om 9.00 uur naar huis , waar ik om 20.00 uur ' s avonds hoop te landen op Schiphol. Maar als het lukt ontvangen jullie nog een 2de verslag uit Nepal waarin ik de trekking zal beschrijven.
Groetjes van Francine
.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2023-11-04 20:26:25 [totalVisitorCount] => 3253 [pictureCount] => 38 [visitorCount] => 187 [author] => Francine [cityName] => Kathmandu [travelId] => 529333 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2023-11-04 [dateReturn] => 2023-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/177/454_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => nepal-1ste-verslag-van-24-maart-tot-14-april-2024 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5098758 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-10 [photoRevision] => 0 [title] => Verbinding [message] =>Verbinding
De laatste dagen Nepal zijn aangebroken, meestal tijd voor bezinning. De afgelopen dagen ben ik daar nog weinig aan toegekomen, maar vandaag ben ik echt alleen en kan mijn missie overdenken. Soms lijkt het alsof ik zomaar iets doe, haal geld op en besteed dit aan schoolmaterialen of ondersteuning van studenten. In Bardia organiseer ik altijd activiteiten op school, daarover hebben jullie voldoende kunnen lezen. Maar zelf zie ik mijn toegevoegde waarde vooral in het verbinden van mensen. Als ik ook nu terugkijk dan heb ik nieuwe mensen op school geïntroduceerd, zo nu en dan komt er een sponsor voor een student bij en daarbij merk ik dat mensen oprecht geïnteresseerd raken in mijn reizen en in Nepal.
Een mooi hoogtepunt van verbinding ontstond gisteravond, toen ik de blinde Bhima met haar zoontje Souvenir voor een etentje had uitgenodigd, samen met de drie zussen Chitra, Ranju en Rama en hun goede vriend Sachin. Per toeval vonden we een heel gezellig dakterras in de buurt van Seeing Hands, waar Chitra en ik onze twee gasten ophaalden. Chitra nam meteen een zorgende rol op zich, begeleidde Bhima aan de hand de vele trappen omhoog. Souvenir was nog wat onwennig en verlegen. Eenmaalaan de warme chocolademelk ontdooide hij en was niet meer te stoppen. Dit mannetje van tien, enige zoon van een blinde moeder, deed het hele gezelschap versteld staan van zijn leergierigheid en intellect. Behalve Nepalees en goed Engels leert hij ook al Koreaans. Hij is dol op sport en kunst, vertelt gepassioneerd over bezoekjes aan musea met zijn schoolklas. Bovendien weet hij goed raad met digitale systemen, waardoor er een klik met Sachin ontstaat, die een studie in de informatietechnologie volgt. Het liefst wil hij leren hacken. Dit ontwapenende knulletje zou wel eens de president van Nepal kunnen worden in de toekomst. Mijn gezelschap onderhoudt contact met beiden, er is weer een mooie verbinding ontstaan.
Mensen komen naar Nepal voor de bergen, maar komen terug voor de mensen. Dit kan ik vol overtuiging beamen. Soms misschien wat veel mensen - ik ben ook best graag op mezelf – maar de dingen zijn niet altijd te plannen. Ik merk dat mijn bekendenkring in Nepal altijd blij wordt van mijn bezoek en we steeds weer van elkaar leren. Souvenir is, net als de andere jonge mensen, heel geïnteresseerd geraakt in Nederland. Juist persoonlijk contact en aandacht kunnen mensen het gevoel geven dat ze er toe doen en meer vertrouwen krijgen in hun toekomst. Maar dan alleen als dit contact ook duurzaam is, denk ik. Het wordt heel gemakkelijk gezegd: o, lijkt me leuk om een keer met je mee te gaan. Aan die vluchtigheid heeft niemand iets, daar ga ik ook niet meer in mee. Gewoon leuk is voor mij niet genoeg. Iedereen die daadwerkelijk door Nepal wil reizen en bijvoorbeeld vrijwilligerswerk wil doen moet zich goed bewust zijn van een stuk verantwoordelijkheid.
In die zin is de Amerikaanse Maggy Doyne, bekend van Floortje Dessing, heel verantwoord bezig met haar kinderproject Blink Now hier in Nepal. Toen ik enkele jaren terug een verzoek deed om haar stichting te bezoeken kreeg ik als reactie dat men heel voorzichtig is om mensen toe te laten, ter bescherming van de kinderen. En daarvoor had ik alle begrip. Aan aapjes kijken is geen behoefte, enkel en alleen mensen die langdurig iets goeds kunnen toevoegen zijn welkom. Voor ieder ander die Nepal wil bezoeken zijn er legio mogelijkheden. Rondreizen, bergtrekkingen, safari’s, eventueel in combinatie met een stuk India.
Voor wie concreet een waardevol persoonlijk contact wil onderhouden met een student of gezin in Nepal, voor ongeveer 40 euro per maand kun je veel betekenen. Laat het mij weten en ik zorg vervolgens voor de verbinding.
Ik hoop dat de regen in Nederland snel overwaait. Ik doe mijn best een beetje zon mee te nemen.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 350 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/585_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => verbinding ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5098728 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-08 [photoRevision] => 0 [title] => Afzien en genieten [message] =>Afzien en genieten
Sinds gisterochtend vroeg ben ik terug in Kathmandu. Daar ging een lijdensweg als nooit tevoren aan vooraf. De stijging naar Tansen van enkele dagen eerder naar deze hooggelegen plaats was al behoorlijk, maar de bochtige daling van ruim twee uur van die avond was ronduit misselijkmakend. Even dacht ik dat mijn laatste uurtje geslagen had, zo voelde ik mij op de achterbank van deze best luxe bus. Chitra en ik hadden op de valreep kaartjes gekocht en konden nog net de twee laatste plaatsen bemachtigen. Dit waren duidelijk niet de beste. De royale zetels voor de rest van de passagiers waren niet voor de achterbank bestemd en dat hebben we geweten. Mijn meest erbarmelijke busreis ooit.
Ik zat letterlijk ingeklemd tussen de achterovergeslagen stoel van mijn voorbuurman en mijn wijdbeense buurman ter rechterzijde. Hoe vaak ik ook probeerde hem voorzichtig opzij te duwen, hij veerde steeds terug. En daarvan was hij zich allerminst bewust, gezien zijn beslist goedbedoelde opmerking halverwege de nacht. ‘Do you feel comfortable, mam?’ Ik antwoordde in alle eerlijkheid van niet. Al mijn toegankelijke materialen heb ik gedurende dertien uur ingezet om mijn rug te sparen. Sjaal, opblaaskussentje en vest moesten mijn rug beschermen tegen alle geweld van ruim vijftig kilometer over bouwterrein waarbij maximaal twintig kilometer per uur gehaald werd. Ook nu weer is dit een van mijn thema’s, de wijze waarop wij en bijvoorbeeld Nepalezen omgaan met moeilijke situaties. Terwijl ik langzaam mijn Europese geduld verloor bespeurde ik bij geen enkele medepassagier enige onrust. Jaloersmakend en irritant tegelijk.
Samen met Chitra besteeg ik twee dagen eerder een serie trappen naar een uitzichtpost op de hoge Himalaya. De zon liet zich goed zien, met hier en daar wat wolken rondom de bergtoppen. Eenmaal deze rij achtduizenders in beeld was Chitra niet te stoppen in haar enthousiasme. Als Nepalees meisje van het vlakke land mocht zij voor het eerst in haar leven datgene aanschouwen waarvoor menige wereldburger haar land bezoekt. Daarnaast verbaasde ik mezelf over mijn conditie die kennelijk terrein heeft gewonnen in de afgelopen weken, waardoor de gedachte aan een meerdaagse bergtrekking me opnieuw besluipt. Eerst deze reis maar eens tot een goed einde brengen.
Onze laatste ochtend werden we uitgenodigd door gastvrouw Zanecki voor een bezoek aan een weefatelier. Ook een jonge Duitse uit Stuttgart ging mee, vier vrouwen sterk dus. Het werd een echt vrouwenuitstapje, want in het atelier bevond zich welgeteld één man tussen een stuk of dertig vrouwen, allemaal zittend aan een gigantisch mechanisch weefgetouw. Zeer fijne garens worden tot een patroon geweven, waaruit stoffen ontstaan die Tansen mede bekendheid geven. De vrouwen maken elke dag vele uren voor een schamel inkomen. Opperste concentratie is vereist, want een weeffoutje kunnen ze zich niet veroorloven. Zanecki gidste ons verder door Tansen en ook daarin speelden vrouwen een rol. We bezochten tempels van de Hindoegodinnen Parvathi en Vishnu, ontvingen daar een tikka van een mannelijke priester. Moge deze zegen onze female power versterken. En die bleken we hard nodig te hebben voor de naderende reis naar Kathmandu.
Gelukkig heb ik toch wat kunnen slapen in de bus, want eenmaal mijn hotel bereikt kon ik nog niet in mijn kamer en was fit genoeg om meteen door te gaan voor een ontbijt en de inkoop van sjaals. Een hele uitdaging om alle bestellingen goed ingepakt naar Nederland over te brengen, maar het gaat lukken, zeker weten. Lopend door deze gezellige toeristenwijk stuitte ik opeens op Marian en Marco. Ik wist dat zij deze dag zouden terugvliegen naar huis, maar had verder geen idee hoe laat. In de avond dus. Dat werd nog even gezellig napraten bij koffiecafé Pumpernickel. Heerlijk om samen Nepal-ervaringen te delen, ook straks voor thuis. Marian vertelde over hoe zij ooit een kostbaar voorwerp door de douane loodste, verboden voor export. Tussen het vuile wasgoed en met nog wat geheime trucjes. Die heb ik waarschijnlijk niet nodig voor mijn tientallen sjaals, maar het zou wel eens van pas kunnen komen. De sjaals vormen vooral veel volume. Voor vertrek naar huis onderwerpen Marian en Marco zich nogmaals aan een massage bij Seeing Hands. Zelf mag ik vanochtend weer naar Bhima voor een behandeling van negentig minuten. Helemaal verdiend na zo’n uitputtingsslag met de bus.
Ik ben alleen op reis, maar zelden echt alleen en al helemaal nooit eenzaam. Ook de middag stond in het teken van een afspraak, met de Finse Kirsikka. Zij nodigde me uit voor een drankje en vroeg om een leuke plek. Café New Orleans voldoet daar uitstekend aan, voor mij een soort stamkroeg hier, voor Kirsikka nog onbekend. Een uurtje eerder ging ik op pad voor een tweede serie sjaals, liep flink bepakt een zaak uit en hoorde mijn naam. Bishesh Gautam, de man die nog steeds hoopt op een gezamenlijk uitstapje naar Nagarkot. Komende maandag, mijn laatste volle dag in Nepal, zou eventueel kunnen lukken, dus we gaan het zien. Kirsikka zat al te wachten in New Orleans. Samen besloten we tot een duur glas rode wijn, die we wekenlang moesten missen. We hebben heel wat details over ons leven uitgewisseld en vervolgens ons avondmaal besteld, een Indiase curry. Op mijn vraag of zij behoefte heeft aan een massage antwoordde Kirsikka volmondig ‘ja’. En zo komt het dat we elkaar vanochtend weer ontmoeten voor koffie met aansluitend ieder een verkwikkende massage bij Seeing Hands. Misschien wordt het langzaam tijd voor wat provisie nu ik hun al de nodige klanten heb bezorgd. Nee hoor, alleen maar fijn dat Bhima deze waardering ten deel valt.
Vanaf mijn balkon heb ik uitzicht op een Chinese bedrijfsruimte, die uitblinkt in ongezelligheid. Op de benedenverdieping was gisteravond een feestelijk bedrijfsetentje aan de gang onder felle verlichting. De vloer is bekleed met witte tegels, de tafels met knalrode kleden en klatergoud. Smakeloosheid ten top. Dan toch liever de Nepalese sfeer met wat laagjes stof. Bij kaarslicht zie je daar overigens weinig van. Om het feest compleet te maken schalt de hele nacht jengelende bruiloftsmuziek. Dat denk ik althans, want ik heb lang geslapen en hoorde deze muziek pas bij het ontwaken. Nu lekker douchen en aankleden en dan weer op pad. Kijken welke verrassingen deze dag gaat brengen. Jullie lezen het morgen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 355 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/325_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => afzien-en-genieten ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5098699 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-05 [photoRevision] => 0 [title] => Geschiedenisles [message] =>Geschiedenisles
De wolken wilden gisteren maar niet wegtrekken, het werd alleen maar erger en tenslotte kwam er regen over Tansen. Dan is het opeens koud en vochtig in plaats van warm en klam. Een hele omschakeling, maar – ik moet het afkloppen – voor het eerst ben ik niet ziek geweest tijdens een Nepalreis. Mogelijk ook ten gevolge van de recente covid- en griepvaccinatie.
Het cultuurhistorisch museum ligt op loopafstand. Chitra en ik willen dit bezichtigen. Het gebouw en de tuinen zijn de moeite waard, maar eenmaal binnen blijkt er een enorme collectie aan cultuurgoed bewaard te worden. Schilderen, voorwerpen, poppen, foto’s, drie etages hoog. Voor Chitra is een museumbezoek iets nieuws, maar haar kennis van de geschiedenis is dat allerminst. Dit wijze meisje gidst mij door het museum met bijbehorende verhalen. Wat mij daarbij het meeste raakt is het verhaal van de verbrande weduwes. Tot 120 jaar geleden was het traditie dat bij het overlijden van een man zijn echtgenote meereisde naar het Nirwana, het hiernamaals. In tegenstelling tot de verbranding van het dode mannelijke lichaam werd de vrouw levend verbrand. Ik kan niets goeds zien in deze traditie, hoop alleen maar dat de vrouw snel uit haar lijden verlost werd. Een van de koningen uit de voormalige Nepalese monarchie heeft hieraan een einde gemaakt. Heel shockerend, wie bedenkt zoiets? Maar ja, dat heb ik wel vaker bij allerlei verwerpelijke ideeën. Chitra kan zo aan de slag als museumgids, wat mij betreft. En voor mij heel waardevol om een jong iemand te mogen begeleiden op weg naar nieuwe ervaringen, de verwondering die nog bestaat.
De middag brengen we grotendeels door op onze kamer, de regen ontwijkend. Op het algemene terras spreken we regelmatig een Vlaams koppel van middelbare leeftijd. Wim en Anneke uit Antwerpen zijn doorgewinterde avonturiers, docenten Frans en Economie. Heerlijke mensen met wie ik ervaringen kan uitwisselen. Anneke is beperkt geraakt door haar gezondheid en kan geen trekking meer aan, maar zelfstandig reizen lukt nog goed. Beiden zijn grotendeels met pensioen en bezitten ook een huis in Bulgarije, waar ze de helft van het jaar verblijven. Daar leven zij midden tussen de Bulgaren en hebben de taal geleerd. In vroegere jaren reisden ze ieder op hun eigen motor door Europa, Turkije en Marokko, waar Wim nog een paar jaar docent Frans is geweest. Een leven als dit is natuurlijk niet geschikt voor iedereen, maar zeker verrijkend en inspirerend. Wim is tevens muzikant en componist. Ik krijg de gegevens van zijn website mee en ga deze later vandaag bekijken. Jan Leijers was een klasgenoot van zijn broer.
Vandaag aan het ontbijt komt er een jong Spaans koppel bij, ook voor het eerst in Nepal. Zij maken een korte wereldreis van zes maanden en zijn via India over land de grens overgestoken. Eenmaal in gesprek blijken ze in Girona te wonen. Deze Catalaanse stad hebben Anton en ik diverse malen bezocht, afgelopen september zelfs nog. Ik informeer naar de bekende wielrenners die daar verblijven. Is dat even toevallig, de gevallen wielerkoning Lance Armstrong was een tijdlang hun overbuurman en nog steeds komen groepen toeristen om dit huis van nabij te zien. De jonge man blijkt aan een roman te schrijven, zijn eerste boek. Hieraan werkt hij al jaren en wacht op het moment dat hij helemaal tevreden is voordat hij een uitgever benadert. Nu weet ik uit ervaring dat dit moment nooit komt, er valt altijd iets te verbeteren, dat gaat nooit over. Maar je kunt wel proberen je manuscript naar uitgevers te sturen en afwachten wat er gebeurt. Daarna volgt nog een heel proces van redigeren en publiceren. Hij schrijft zijn boek ik de Catalaanse taal, een klein taalgebied dus. Ik adviseer om niet bezig te zijn met marketing of grote verkoop, dat leidt te veel af van het schrijven zelf. Nu ben ik hier met Chitra, maar die vele ontmoetingen met andere reizigers ontstaan zo vaak als ik alleen op reis ben. Dat maakt ook dat ik deze vorm van reizen heerlijk vind.
Chitra bestudeert intussen de landkaart van en rondom Tansen. Vandaag komt de zon goed door, dus kunnen we onze plannen aanpassen. Op een klein half uur lopen vanaf hier ligt een uitkijkpunt waarop je bij goed weer zowel de hoge Himalaya kunt zien als de lage Terai, de gebieden waar Tansen tussenin ligt. Dit klimmetje gaan we maken en na de afdaling wordt het tijd voor onze lunch.
Tot zover mijn verhaal van vandaag. Ik merkte dat na mijn vorige blog veel reacties kwamen met wensen voor een veilige terugreis. Dit duurt echter nog een week. Op 12 december vlieg ik van Kathmandu naar Delhi, een dag later van Delhi naar Düsseldorf, waar ik vroeg in de ochtend op 14 december zal arriveren. Jullie mogen dus nog een weekje met mij meereizen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 322 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/134_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => geschiedenisles ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5098686 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-04 [photoRevision] => 0 [title] => Langzaam huiswaarts [message] =>Langzaam huiswaarts
Gisterochtend om half 6 liep mijn wekker af. Laatste spullen inpakken en letterlijk meteen wegwezen, want deze keer was onze touctouc ruim op tijd. Samen met Chitra op weg naar Tansen, een stadje in de bergen halverwege de route naar Kathmandu. Elk jaar kreeg ik de tip van Sonja om Tansen niet over te slaan, maar steeds opnieuw kwam er een kink in de kabel. Nu is het zover. Half uur touctouc naar Ambasa, waar onze bus een uur te laat arriveert, maar de mij bekende Prem ons uitnodigt voor een kop thee bij hem thuis. Nou ja, aan de straat dan, op een bankje, want om bij zijn huis te komen moet je over een soort evenwichtsbalk die elke Nepalees moeiteloos neemt, maar voor mij waarschijnlijk eindigt in de goot.
Onze grote bagage wordt op het dak van de bus vastgebonden, de rest nemen we mee en stallen een deel in het gangpad. Vele hindernissen en checkpoints onderweg, wel fijn om bij daglicht te reizen. Geen verstoring van mijn bioritme en uitzicht onderweg, al bestaat dat voor een groot deel uit bosgebied met apen langs de route. In Nepal moet alle transport via de weg gebeuren, dus die raken overbelast. Geen spoor- of waterwegen, zelfs geen autobaan. Wel wat binnenlands vliegverkeer, maar dit is vooral bedoeld voor passagiers. Negen uur later bereiken we de stad Butwal, moeten na het verlaten van de bus met onze complete bagage een drukke weg oversteken. Op hoop van zegen maar weer beginnen met lopen en hopen dat auto’s en brommers op het laatste moment uitwijken. Gelukkig is daar meteen ons vervolgvervoer naar Tansen. Ook die bus raakt vol, maar wij zitten lekker aan het raam. Nou ja, lekker, de harde stoelen en duizenden schokken hebben mij een blauw zitvlak bezorgd, vrees ik. Onderweg, tijdens de forse klim, is het de vraag aan welke kant je het best kunt zitten. Aan de ene kant lonkt een afgrond, aan de andere kant een open goot die steeds ternauwernood wordt gemeden bij tegenliggers. En die zijn legio. Loslaten en laten rijden.
Eenmaal Tansen in beeld begrijp ik de aantrekkingskracht van deze plek. De avond valt en overal branden lichtjes tegen de bergwanden aan. Het stadje zelf oogt heel attractief, zin om weer eens lekker rond te slenteren langs mooie winkeltjes. De taxichauffeurs verdringen zich bij de bus en voor omgerekend 2 euro komen wij bij onze homestay uit. Bijna dan, want er moet nog een kuitenbijtertje genomen worden tot aan de voordeur, compleet met alle bagage. Daar worden we gastvrij ontvangen door gastheer en gastvrouw. Chitra krijgt een kamer beneden, ik mag op het hoogste niveau verblijven, inclusief vergezicht. Hier kan ik het wel even uithouden en boek meteen een nachtje bij. Tenslotte blijf ik een dag langer in Kathmandu om mijn verblijf in Delhi zo kort mogelijk te houden.
Het is fris, bijna koud zelfs. De ochtend belooft weinig zon, maar berichten vanuit Bardia vertellen ons dat het daar nu regent. Grappig, tijdens mijn vorige reis in januari-februari 2022 had ik daar veel regen en verscheen meteen na mijn vertrek de zon, nu is het omgekeerd. Niet dat ik pretendeer ook maar enige invloed te hebben op het weer, dat mochten we willen met z’n allen. Ik vertel onze gastheer dat er in Nederland veel geklaagd wordt over het weer, omdat we weinig andere problemen hebben. Maar dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar, al zijn onze problemen vaak van andere aard dan die van hier. Intussen krijg ik een foto van een witte tuin doorgestuurd van mijn lieve buurvrouw. Dat ik zoveel over het weer zou schrijven…
Onze afscheidsborrel in de Freedom Junglebar was deze keer niet drukbezocht, maar wederom heel gezellig. Diverse leraren en families verschenen voor een hapje en drankje en uiteindelijk barstte het feestje los in vrolijke dans door iedereen. Afscheid van velen voorlopig, hopend over een jaar terug te keren. Ik vermoed dat dit gaat lukken, maar tegelijkertijd kriebelt het ook steeds meer om toch die Himalayatrekking nog te maken. Goed trainen, veel trappen lopen bij Snowworld , met Marian en Marco als inspiratiebron. En wat zou het dan mooi zijn om samen met enkele van de zeven zussen dit avontuur aan te gaan. Ik vermoed dat zij dit van nature kunnen, aan motivatie geen gebrek. Samen met Mina, als het even kan. Als ik Chitra hoor vertellen over haar dromen ooit de bergen in te gaan dan word ik al blij om dit plan naar voren te brengen. Dreams can come true.
Vandaag gaan we het centrum van Tansen verkennen en bezoeken het Palpa Durbar [e-38] Museum. Een eerste indruk van dit nieuw stukje Nepal. Mijn besluit staat vast, bij elk bezoek aan Nepal ga ik Tansen nooit meer overslaan, een plek om op adem te komen. Nu langzaam huiswaarts, eerst nog wat kilometers in oostelijke richting, daarna in etappes en door de lucht westwaarts. Via Delhi en Abu Dhabi naar Düsseldorf voor een weerzien met mijn bijna jarige echtgenoot. Ik ben zijn cadeautje.
Wordt vervolgd.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 300 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/052_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => langzaam-huiswaarts ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5098662 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-02 [photoRevision] => 0 [title] => Storm voor de stilte [message] =>Storm voor de stilte
Marian en ik zijn het er roerend over eens, om door een land als Nepal te kunnen reizen moet je geen kniesoor zijn, anders erger je je voortdurend. Wil je vooral genieten van dit prachtige land dan is het raadzaam je eigen cultuur en gewoontes voor een groot deel overboord te zetten. Voorlopig althans. ‘Adventure starts where plans end’, daar komt het in feite op neer. Zodra je je openstelt voor het nieuwe en het andere zul je geraakt worden door heel veel. Een aaneenschakeling van verrassingen die zijn weerga niet kent.
Het paradoxale op school is bijvoorbeeld de discipline die gehandhaafd moet worden en mede tot uiting komt in het dagelijks openingsritueel en de kledingvoorschriften, terwijl aan de andere kant de lokalen stoffig, vuil en rommelig blijven. Elke dag opnieuw jeuken mijn handen om de boel aan kant te maken, en dat doe ik dan ook regelmatig, maar er is nog geen dag voorbij of de chaos is terug. Voor mij dan. Ik vermoed dat geen enkele Nepalees dit ook zo ervaart. Het voelt soms dubbel om kinderen er op te wijzen dat er opgeruimd moet worden. Hoe dienstbaar ze zich ook opstellen, dit is van een andere orde. Cultuurverschillen dus weer. Ik heb hier te maken met mensen die heel dicht bij de natuur leven en immuun lijken voor allerlei ziektekiemen zoals wij die kennen.
Twee dagen geleden namen 34 kinderen uit diverse klassen deel aan de competitie portrettekenen. De bladen werden genummerd, er werden setjes van twee personen gemaakt die elkaar ieder een uur mochten portretteren in zwart-wit. Na een enorm kabaal van door elkaar kletsende kinderen kon ik wat orde aanbrengen en kwamen er wonderlijke resultaten tevoorschijn. Ayush assisteerde me waar mogelijk, zeker als het qua taal moeilijk werd voor mij. Probeer maar eens een Nepalees accent te ontcijferen met een keur aan andere geluiden om je heen, zeker als je vermoeid raakt.
Na afloop leeder ik nog enkele jongens een tectonic op te lossen. Zelf ben ik behoorlijk verknocht aan deze cijferpuzzels en hoopte daar iets van over te dragen. Taal is hierbij ondergeschikt, dus dat scheelt. Drie jongens ontdekten de kneepjes stap voor stap en kregen van mij alle puzzels mee naar huis. Ik beloofde de volgende dag nieuwe aan te leveren, kwestie van downloaden en printen. Mooie manier om de hersens te trainen voor studie en meer. Toen was het mooi geweest, op zoek naar een touctouc. Die bracht me langs de Homestay van Sonja om mijn bagage op te halen en opnieuw mijn intrek te nemen bij de zeven zussen.
Marian en Marco zijn twee dagen op safari geweest. De eerste dag per jeep, samen met andere gasten, de tweede te voet. En zij hadden enorme mazzel, want sinds weken verscheen er een tijger, van heel dichtbij zelfs. Iedereen bevroor toen de tijger vrij agressief naderde, zo hoorde ik na afloop. De chauffeur en de gids reageerden professioneel door een flinke klap te geven met een bamboestok, waarop de tijger het hazenpad koos. Best grappig, je gaat op safari in de hoop een tijger te spotten, wat niet zo vaak lukt, en als het dan eenmaal wel gebeurt en te dichtbij komt dan hoop je dat het beest zich snel uit de voeten maakt, bij wijze van speken. Enkele foto’s zijn nog net gelukt. Ook de neushoorn met baby was een extra cadeautje wat niet elke junglebezoeker ontvangt.
Op vrijdag, mijn laatste schooldag, begeven Marian en Marco zich samen met mij in de jungle van de school. Marco biedt een computerles aan, Excel in het bijzonder. Weinig leerlingen melden zich voor deelname, alsof ze massaal toe zijn aan rust of buiten spelen. Marian vertelt in de hoogste klassen over haar Great Himalaya Trail, maar loopt ook tegen pubergedrag aan. Blijkbaar is de discipline vooral bedoeld voor officiële lessen en voelen ze zich vrijer bij een gastles. Jammer, het was ook vaak anders, zeker de eerste jaren in mijn herinnering. Maar ook weer een ervaring. Door wat rond te kijken en hier en daar mensen te spreken krijg je toch een globaal beeld van dit schoolleven. Ook pubers verschillen wereldwijd mogelijk niet zo veel van elkaar.
Een vijfkoppige jury beoordeelt de portrettekeningen. Vanaf het podium maak ik de winnaars bekend. Derde prijs van 100 roepies ex aequo voor twee meisjes, tweede prijs van 300 roepies voor een meisje en ook de hoofdprijs van 500 roepies gaat naar een meisje. Iedereen belooft hard door te oefenen voor volgend jaar. Marco houdt het na een uur voor gezien, er is te veel onrust in het lokaal en te weinig concentratie. Marian en ik lopen het dorp in om even af te schakelen en voor een samosa-lunch. En weer ben ik omringd door stof en zweet, terwijl een aantal docenten al vesten en sjaals dragen. Mijn opvliegers behoren toch echt tot het verleden.
De middag staat opnieuw in het teken van afvalverzameling. Met andere klassen van jongere kinderen trekken we in een grote optocht door het dorp, gewapend met afvalzakken, vele posters en een trom. Iedereen zal weten dat wij er zijn en waarvoor. Je moet dit soort acties blijven herhalen om wat effect te oogsten, zoveel is duidelijk. Als we na een uurtje bij de straatmarkt arriveren kunnen daar onze zakken geleegd worden. Nog een rondje over de markt met teksten en tromgeroffel en dan ben ik helemaal gaar. Terug naar school, spullen inzamelen en wegwezen. Niet dus. Schoolhoofd Tilak verzoekt ons nog even te blijven. Dan maar aansluiten bij een potje volleybal, tenslotte ben ik toch al bezweet. De kinderen vinden het vooral leuk om Marian en mij de bal toe te spelen, dat plezier is hen gegund. Je merkt dat velen het echt nodig hebben zich fysiek uit te leven na een week klassikale les.
Het bekende afscheid met tikka’s dan toch. We worden op het podium gehesen, de halve school verzamelt zich rondom en dan begint de ceremonie. Van vele docenten ontvangen Marian en ik niet één maar twee tikka’s op het voorhoofd. Het rode poeder loopt mijn ogen binnen, maar ik geef geen krimp. Ieder een bloemenkrans en sjaal, daarna mogen nog wat leerlingen het resterende poeder over ons verdelen. Ik houd een korte toespraak en spreek de hoop uit nog vaak terug te mogen keren. Deze symbolische verbinding tussen Oost en West is mooi, kan een onderlinge cultuuruitwisseling en begrip in gang zetten. Wij leren van elkaar. Geduld, veerkracht én enorm veel andere krachten van Nepalezen waar wij alleen maar met ontzag naar kunnen kijken. In mijn ogen zijn wij niet superieur, alleen maar omdat we wat meer geluk hebben met onze geboortegrond en kansen. Toch is dit nog steeds de perceptie van velen en blijft het moeilijk die te doorbreken. Kleine beetjes maken een grote, laten we dit blijven proberen en nooit opgeven.
Nu een luie rustdag met rond 4 uur vanmiddag de afscheidsborrel door Marian, Marco en mij in de Freedom Bar. Enkele families en docenten zijn uitgenodigd. Dan vroeg onder zeil voor de reis van morgen. Na deze stormachtige weken tijd voor stilte. Hopen mag altijd.
Tot later, vanuit Tansen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 303 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/919_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => storm-voor-de-stilte ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5098628 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-29 [photoRevision] => 0 [title] => Verlangen naar afkoeling [message] =>Verlangen naar afkoeling
Bij jullie is de winter goed ingetreden, heb ik gehoord en gelezen. Nu maar hopen dat Sinterklaas en zijn roetpieten het houden op de gladde daken. Eerlijk gezegd verlang ik wel een beetje naar deze gezellige kou en sfeer.
Twee dagen geleden was het opeens minder warm, een heerlijk koel briesje van ochtend tot avond en geen felle zon. Al sinds dagen zie je mensen heen en weer gaan, lopend of per fiets, om brandhout te verzamelen in de jungle. Het schijnt dat bij een groter aantal mensen de tijgers zich schuilhouden. Echt een beeld van een eeuw geleden, mannen en vrouwen die een bos hout op hoofd of rug dragen, groter dan henzelf. Nog diezelfde avond werd een houtvuur ontstoken op het dakterras van de familie Mahatara. Werk voor de heer des huizes, de vader dus.
Eenmaal daar gezeten, bij een prachtige lucht de zon zien ondergaan, rijgt vader de stukken kip aan spiesen en wordt het ouderwets gezellig. Chitra vertelt over haar familie, dat haar vader zijn vader verloor op tienjarige leeftijd. Ik informeer naar het vervolg van die jeugdperiode. Dat blijken de dochters niet te weten, ongelooflijk. Vader beantwoordt deze vraag zeer uitgebreid, lijkt het zelfs fijn te vinden om eindelijk dit verhaal te kunnen doen. Zijn zware werkperiodes in India, daarna terug in Nepal en de vrouw van zijn leven getrouwd. Daarna was het nog steeds geen vetpot, maar wel een gelukkig leven. Dat zie je gewoon aan deze mensen, een van de mooiste families die ik ken. En nu zorgen de dochters voor hun ouders, steeds een stapje vooruit, nog meer geluk, maar in de basis was het al goed.
Voor het eerst deze reis trek ik sokken aan in bed. De winter komt er aan, denk ik dan. Maar bij het volgende ochtendgloren laat de zon zich weer in volle glorie zien. Die dag ga ik niet naar school, ook met het oog op de aankomst van Marian en haar reisvriend Marco. Ze reizen met de nachtbus, maar reageren niet op appjes. Als ik te voet onderweg ben naar het dorp besluit ik even bij Sonja en Budhi aan te gaan. Daar wachten we gezamenlijk op enig teken van leven van de nieuwe gasten. Uiteindelijk blijkt hun bus iets te zijn doorgereden, maar Budhi onderhoudt goed contact met alle vervoer en regelt dat een touctouc die kant uitgaat. Even later rijden ze binnen. Heel leuk elkaar hier eindelijk te zien. Vaker waren Marian en ik gelijktijdig in Nepal, maar het lukte nooit elkaar te ontmoeten. Zij zit altijd in de hoge bergen, ik vooral in de Terai. Normaalgesproken is Kathmandu dan de plek van ontmoeting. Nu blijven zij tot zondag hier en trekken we deels samen op.
Marian heeft nog energie over – ik ken haar niet anders – en wil meteen mee met mij op pad. Samen lopen we naar het dorp, onderwijl onze avonturen uitwisselend. Laten we even een eerste bezoekje brengen aan school, stel ik voor. Leuk, prima. Op de route hierheen hadden Marian en Marco al goed rondgekeken naar geelgeverfde schoolgebouwen, maar wisten niet exact welke BBAS Memorial School was. Aan de ingang staan Tilak en Birendra - schoolhoofd en computerdocent - die ons welkom heten. We bezoeken enkele ‘nursery’ klasjes en krijgen vervolgens de uitnodiging om naar de sportlocatie te gaan, waar leerlingen trainen voor wedstrijden. Ik wil die meegebrachte speren wel eens aan het werk zien. Hoe komen we daar? Achterop de motor van docenten. Marian meteen bij schoolhoofd Tilak, ik bij een andere docent, wiens naam ik vergeten ben. Een ruig ritje langs de rand van de jungle. Eenmaal op onze bestemming blijkt dat de leerlingen er niet zijn – misverstand? – teruggereisd naar school, dus reizen ook wij terug. Een leuk gratis motorritje en Marian meteen in het diepe gegooid, voor zover dat voor haar nog van toepassing is. En dat is best zo, want ondanks al haar wereldavonturen heeft zij nog nooit achterop een motor gezeten. Gelukkig kent zij Nepal op haar duimpje en schrikt niet van gewijzigde plannen in korte tijd.
MijnNepal-avontuur speelt zich hoofdzakelijk af in de Terai, maar voor iedereen die wil meereizen met een loodzware bergtrekking in de Himalaya geef ik hierbij de reiswebsite van Marian door: www.polarsteps.com/MarianvanHelvoort .
We nemen een touctouc terug, mijn vaste rijder is er weer, nemen een verfrissingspauze en schuiven daarna aan voor de gezamenlijke barbecue aan het open houtvuur. Een andere gast, de alleen reizende jonge Nederlander Jeroen, heeft ook een interessant verhaal. Onder andere heeft hij grotendeels eigenhandig een eco-woning gebouwd en daarin zelfs edelstenen verwerkt. Verder werkt hij als zelfstandige in diverse ecologische sectoren. Later arriveren nog een Britse vader en zoon, die met vertraging per vliegtuig zijn gekomen. Altijd weer nieuw gezelschap en steeds komen er boeiende gesprekken op gang. Alle gasten, behalve ik, besluiten de volgende dag een gezamenlijke jeepsafari te maken. Dat drukt de kosten behoorlijk. Marian en Marco willen heel graag een stukje bijdragen aan de school, maar ik adviseer om dit vooral op vrijdag te doen, bij de tweede en meer uitgebreide inzameling van afval.Ondanks de gezelligheid gaat iedereen vroeg naar bed, inclusief ikzelf.
Nog enkele dagen te gaan in Bardia. Langzaam ga ik afronden naar de laatste schooldag op vrijdag. Delegeren gaat me steeds beter af. De temperaturen voelen weer als tropisch – binnen het uur ben ik klam en vuil – dus ik beperk me tot maximaal 3-4 uur per dag om mee te draaien op school. Het gevoel is goed, ik kan vertrekken met achterlating van goede samenwerking en vele mooie momenten, ook materieel heb ik voldoende kunnen bijdragen.
Ik hoop dat mijn laatste twee weken rustig aan in de richting gaan van het winterse weer in Nederland. Echt, elk jaar opnieuw, tijdens te warme dagen, denk ik dat ik het nooit nog echt te koud kan hebben. Omgekeerd is ook waar, op te koude dagen verlang ik weer naar warmte. Dat is het mooie van onze vier seizoenen, steeds opnieuw verlangen naar het nieuwe, het andere.
En nu een korte siësta, de ventilator draait.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 293 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/622_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => verlangen-naar-afkoeling ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5098572 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-27 [photoRevision] => 0 [title] => Cultuur- en natuurbehoud [message] =>Cultuur- en natuurbehoud
In de afgelopen week is er zoveel om over te schrijven en soms te weinig tijd om dit te doen dat ik snel achterop raak. Proberen de meest wezenlijke ervaringen in het kort weer te geven.
Zoals gezegd, ik ben bij heel wat families uitgenodigd voor lunch of diner en mijn vaste lezers weten hoe dit er meestal aan toe gaat. Ik ben de hoofdgast, wordt apart op de beste plek neergezet en krijg vervolgens een vorstelijke maaltijd voorgeschoteld. De anderen kijken toe, in de hoop dat ik enorm geniet van hun kookkunsten. Toen mij dit voor het eerst overkwam voelde ik me hoogst ongemakkelijk, maar nu houd ik er al rekening mee. Nog steeds lach ik dan om mezelf – zie mij hier nu zitten – maar breng het goed op om de juiste houding aan te nemen naar mijn omgeving. De mensen doen hun uiterste best, dat moet gezegd worden. Maar vaak ben ik ook blij als ik weer mag vertrekken, zeker als de communicatie qua taal stroef verloopt. Je ziet de blijdschap op hun gezicht, dat maakt veel goed, maar tegelijkertijd houd ik dit ongemak geen hele avond vol. En dat hoeft gelukkig ook niet. Voor en na het eten een praatje, daarna kan ik zonder gezichtsverlies vertrekken.
Ashish haalde mij op en ik mocht achter op zijn motorfiets naar zijn familie. Van dit soort ritjes kan ik nog steeds genieten. Moeder was druk met de inrichting van haar altaartje vanwege wederom een belangrijke dag voor de Hindoes. De start van het (uit-)huwelijksseizoen. Om elf uur ’s ochtends werd een warme lunch geserveerd, gelukkig vegetarisch. Moeder excuseerde zich voor deze vleesloze maaltijd, maar dit had alles te maken met deze speciale dag van onthouding. Gelukkig at Ashish samen met mij, hij met zijn handen, ik met vork en lepel. Op de terugweg had Ashish veel vragen over mijn liefdesleven. Nou ja, ik draag graag informatie over, met name aan jonge mannen die mogelijk nog iets kunnen leren in de wijze van omgang met vrouwen. Graag gedaan, Ashish.
Mijn laatste avond bij Sonja en Buddhi was heel bijzonder. Er was een dans- en muziekgroep van de Tharustam uitgenodigd voor een voorstelling. Alle gasten namen plaats op de binnenplaats. Getooid met pauwenveren verschenen de artiesten en namen ons mee in hun cultuur. Halverwege werden we uitgenodigd om even mee te doen. Aan het eind mocht je een geldbiljet op een kleed neerleggen en dit werd vervolgens opgepakt door de danseressen. Ze bogen achterover en grepen met hun mond naar het bankbiljet, pas dán is het voor hen. De hele sfeer was magisch, zeker in deze groenovergoten tuin met lichtjes.
De zaterdagavond was ik uitgenodigd bij de familie van Asmita, op enige afstand van mijn verblijfplek. Fijn dat Chitra mee wilde gaan en samen liepen we het hele eind ernaartoe. Ook daar kreeg ik de koninklijke plek toegewezen, zelfs Chitra mocht alleen maar toekijken. Na mijn maaltijd mocht zij in de keuken nog was restanten nuttigen, daarna kwamen de grootouders nog langs voor een ontmoeting en per touctouc reisden we in het donker huiswaarts. Toen vertelde Chitra dat de familie helemaal niet gegeten heeft, ook vanwege een Hindoe-gebruik, een week lang vasten. Het is wat, getrakteerd worden op rijkelijke maaltijden terwijl de bewoners aan onthouding doen. Het voelt dubbel, maar ik probeer het te nemen zoals het komt.
De nieuwe schoolweek begint hier op zondag. De Finse Kirsikka had nog steeds belangstelling met mij mee te gaan. Mijn touctouc verscheen weer eens niet, Chitra belde een andere, en zo kwamen Kirsikka en ik een half uur na de opening op school aan. Ik heb haar een beetje rondgeleid en voorgesteld, zij is Montessori-lerares, en daarna de keus gelaten zelf iets te doen of met mij mee te gaan. Ze koos voor het laatste en dat zou betekenen om samen met een groep leerlingen de straat op te gaan om vuil in te zamelen. Van Sonja had ik daarvoor speciale afvalzakken en handschoenen meegekregen. Ik verwachtte weinig belangstelling, maar eenmaal in de hoogste klas bleek iedereen mee te willen. Dat was al een goed begin. Twee grote witte vellen gezocht om in Engels en Nepalees teksten te maken om aan omstanders aan te geven wat het doel was van onze actie. Binnen de kortste keren raakten de zakken al halfvol. Intussen gaf ik af en toe wat extra informatie over bijvoorbeeld het plastic afval in hun rivieren. Dit is niet alleen onaangenaam om te zien, maar stroomt uiteindelijk door naar de zee en doodt ondertussen heel veel vissen en andere levende wezens.
Klaarblijkelijk weten de leerlingen al het nodige van de vervuilde aarde, ze bleken supergemotiveerd om hier iets mee te doen. Boven verwachting, moet ik toegeven. Het deed mij deugd. Na driehonderd meter kwam ook de omgeving in actie. Een man van de kleine medische hulppost bood gratis handschoenen aan voor iedereen. Zijn buurman deed dit in de vorm van zijn afvalverbrandingsplek, waar we na afloop alles mochten dumpen om te verbranden. Daar waren de meeste leerlingen het niet mee eens, want ook dat is luchtvervuiling. Helaas is dit momenteel nog de minst slechte optie in dit gebied, weet ik van Sonja. Ik vertelde dat juist zij kunnen streven naar betere opties in de nabije toekomst.
Kirsikka kwam met het idee om aan alle winkeliers een tekst te overhandigen die vraagt om hun voorzijde schoon te houden. Ik haalde wat groene vellen papier in de winkel en vroeg enkele leerlingen om in twee talen deze tekst te schrijven en uit te delen. Daarna bereikten we de bakkerij annex koffiebar. Een jonge vrouw bood een ijsje aan en ik vroeg waarom. 'Dit doen wij voor jullie idee', was haar antwoord. O, leuk, maar wie betaalt dit? 'Wij zijn buitenlandse reizigers en vinden deze actie geweldig, dus krijgt iedere deelnemer van ons een ijsje cadeau'. Ik was sprakeloos, zo’n leuk gebaar. Dit motiveerde de leerlingen nog meer, zelfs toen ik aangaf te willen stoppen omdat we al bijna twee uur bezig waren en acht zakken vol raakten. Nee, niet stoppen, door tot het einde. Diverse bekenden kwamen voorbij, prezen deze actie, ook docenten van school maakten foto’s.
Fijn dat juist op deze dag, tijdens het korte bezoek van Kirsikka, deze actie zo succesvol werd. Dit vraagt om een vervolg en zal eind deze week zeker in grotere vorm plaatsvinden. Jullie lezen het wel. Cultuur en natuur, beide moeten behouden blijven. Cultuur in de vorm van bijvoorbeeld dans en muziek, natuur in de vorm van de jungle en een gezond leefklimaat voor de mensen hier. Aan hen de taak om dit niet verder te verstoren. Aan jongeren de taak om deze boodschap te blijven verspreiden en uitvoeren. Er is weer een zaadje geplant, hopelijk krijgt het kans om door te groeien. Aan deze jonge mensen zal het niet liggen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 283 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/314_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => cultuur-en-natuurbehoud ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5098529 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-25 [photoRevision] => 0 [title] => Prachtige kleuren uit Nepal [message] =>Prachtige kleuren uit Nepal
Velen van jullie hebben er al een of meer, een sjaal uit Nepal. Vooral de sjaals van yakwol en kasjmir zijn niet aan te slepen. Je vindt ze hier allemaal en in alle kleuren van de regenboog. Effen, gestreept, vele andere prints, voor elk wat wils.
Met de komende feestdagen in zicht ook weer iets moois om cadeau te doen. Een aantal bestellingen had ik voor vertrek al binnen, maar nog steeds is er ruimte voor extra sjaals. Dus wees er snel bij als je binnenkort je eigen sjaal in bezit wilt hebben of iemand anders blij wilt maken.
Met name de yaksjaals zijn heel populair en deze prijs vind je nergens anders in Nederland. De handgeweven sjaals zijn superzacht, geven warmte en kriebelen niet. Multifunctioneel bovendien, te gebruiken als sjaal, als omslagdoek om de schouders tijdens frissere dagen of bijvoorbeeld als kleedje op de bank. Ook fijn om mee te nemen naar een picknick of festival.
Afmeting:190 x 80 cm
Prijzen yaksjaals
·Voor 1 enkel exemplaar in elke gewenste kleur 17,50 euro per stuk
·Vanaf 3 stuks in elke gewenste kleur 16 euro per stuk
Heb je interesse in een kasjmir sjaal dan hangt daar een ander prijskaartje aan vast. Kasjmir is de fijnste wolsoort en vaak vederlicht, afhankelijk van de kwaliteit en eventuele mengvorm. Ook hiervan heb ik al een aantal exemplaren in mijn bagage. Er is zelfs een kashmir sjaal in omloop die letterlijk door een ringetje past. De verkoper gaf hiervan een demonstratie met zijn trouwring. Slechts 70 gram weegt dit warme, dunne exemplaar. Belangstellenden kunnen rechtstreeks contact met mij opnemen en afhankelijk van je persoonlijke wensen wordt er een prijs bepaald. Ook deze zal beslist aantrekkelijker zijn dan elders in Nederland.
Dan is er nog de geborduurde sjaal, ook een geliefde soort bij vele bekenden. Deze sjaals zijn behalve warm heel decoratief, een sieraad voor een feestelijke winterse outfit of koele zomeravond. Voor degenen die dit type nog niet kennen, ik voeg hierbij enkele foto’s. En ook hiervoor geldt dat je het beste rechtstreeks contact met mij kunt opnemen.
Junglegids Manju showt de mogelijkheden van de yaksjaal op bijgaande foto’s, maar ook een blanke huid wordt blij van deze tweede huid. Inmiddels heb ik zelf bijna tien jaar ervaring met de sjaals uit Nepal en hoop dat anderen ook het draagcomfort hiervan ontdekken. Maar bovenal zijn ze een ware lust voor het oog.
Bij interesse graag vóór 8 december a.s. een berichtje via WhatsApp of e-mail:
06-28371803
Tot een volgend verhaal!
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 273 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/977_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => prachtige-kleuren-uit-nepal ) [10] => stdClass Object ( [reportId] => 5098520 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-24 [photoRevision] => 0 [title] => Zal ik blijven? [message] =>Zal ik blijven?
Nederland is heel ver weg, maar sinds gisteren ook weer behoorlijk dichtbij. Ik volgde de opmaat naar de verkiezingen al zoveel mogelijk, hield regelmatig mijn hart vast, maar nu ben ik lichtelijk in shock. Waar gaat het naar toe met Nederland? Voor het geval het nog niet duidelijk is, ik ben een linkse kiezer, vol overtuiging. Even dacht ik aan emigreren – of niet terugkeren in mijn geval – maar even later kwam ik al tot het besef dat er voor mij weinig landen over zijn met een prettig politiek klimaat. Niet vluchten dus, maar doorgaan op de ingeslagen weg en vertrouwen houden in betere tijden. De corruptie in Nepal is nou ook niet bepaald ideaal.
Het bijzondere is vaak dat landen met een slechte leider heel toegankelijke en vriendelijke mensen herbergen. Als reiziger selecteer ik nooit op het politieke klimaat in een land, dan kun je bijna nergens meer naar toe in deze tijd. Wel heel interessant om met mensen van diverse nationaliteit van gedachte te wisselen over politiek en de toestand in de wereld. En zo zie je ook dat op individueel niveau vaak grote verschillen bestaan tussen het regime en de mens.
Inmiddels ben ik deze week op vier dagen actief geweest op school. De bibliotheek is bijgewerkt en functioneert weer. Elke dag nodig ik een groepje liefhebbers uit een klas uit voor een workshop portrettekenen. Daar komen al aardige resultaten uit voort, maar er is één mannetje dat eruit springt en dat is Ayush. Hij had al meteen een tekening klaar met mijn portret, ooit vanaf mijn Facebookpagina gedownload. Hij is enorm enthousiast en tekent snel, kan de anderen goede instructies geven. Als extra incentive heb ik een wedstrijdje georganiseerd voor eind volgende week, met een kleine geldprijs voor plaats 1, 2 en 3. Hopelijk wordt er dan meer geoefend, ook thuis. En het keyboard wordt bespeeld. Een docente speelde zelfs het mooie Nepalese volkslied, dus ik heb haar gevraagd om elke week wat muziek over te brengen aan enthousiaste leerlingen.
Eergisteren werd ik uitgenodigd door Alka, vrouw van voormalig schoolhoofd Bikram. Zij biedt mij altijd een schoonheidsbehandeling aan. Niet haar vak, maar ze is er heel goed in. Maar liefst anderhalf uur werd ik onder handen genomen. Ik vroeg haar waarom ze geen eigen salon opent. Daar houdt echtgenoot Bikram niet van en dus gaat het niet door. Hij houdt alleen van naturel, punt. In gebrekkig Engels spreekt ze uit dat ze dit besluit graag voor haar huwelijk had genomen, nu moet zij toch zoveel mogelijk gehoorzamen.
Na afloop haal ik in het dorp nog de chocolade verjaardagstaart voor Manju op, hopend dat ik snel vervoer vind en de taart niet transformeert tot chocolademousse. De warmte en het hobbelige parcours zijn niet bepaald ideaal om een taart over te brengen. Eenmaal een rijtje touctoucs gevonden, vier stuks, weigert bijna iedereen. En toen werd ik boos! ‘Ik kom hier elk jaar om jullie gemeenschap iets te brengen, betaal een goede prijs voor dit vervoer en jullie laten me barsten’. Woorden van die strekking. En dan is daar de chauffeur die mij eerder niet op tijd kon ophalen, met duizend excuses. ‘You are a good man’, zeg ik tegen hem in het bijzijn van de anderen. Dan komen de anderen opeens ook in beweging, maar vangen bot. Ben ik echt niet gewend van Nepalezen, des te meer van Indiërs. De taart wordt overhandigd en dan moet ik helaas weer door, heb ervoor gekozen de laatste avond met Keith en Marcha door te brengen in plaats van Manju’s verjaardag. Die vieren we later nog wel samen.
Soms ingewikkeld, ik wil niemand kwetsen, maar doe het misschien toch. Overal uitgenodigd worden is best leuk, maar ook vermoeiend. Mensen hier zeggen altijd ‘ja’ als je vraagt of iets oké is, maar wat ze werkelijk denken blijft een mysterie. Ook Sonja bevestigt dit.
En toen kwam er ’s avonds een heel verrassend bericht binnen. Marian, de vriendin die ik in Kathmandu zou gaan ontmoeten, geeft door dat zij en haar trekkingspartner eerder dan verwacht de Great Himalaya Trail gaan afronden en hun resterende tijd graag willen doorbrengen in… Bardia! Dat is mooi, ze zijn er beiden nog nooit geweest, ondanks hun vele Nepalreizen. Maar Marian werd zo enthousiast van mijn verhalen, nu gaat het eindelijk lukken. Ze logeren vanaf halverwege volgende week bij Sonja en Budhi en reizen naar hier met de bus. Nou ja, zeventigplussers die dit doen! Mogelijk is het een peulenschil vergeleken met de Himalaya Trail, dat zou kunnen. Ik kijk er naar uit.
Gisteren mijn voorlopig laatste avond bij Sonja, een serie nieuwe gasten binnengekomen. Ik maak contact met twee Finse vrouwen, die ieder afzonderlijk al een tijdje in Nepal verblijven voor educatieve projecten. De jongste van hen is verliefd geworden op een Nepalees en helemaal in de wolken. Ze kan de telefoon nauwelijks neerleggen. Hiervoor had ze negen jaar lang een vrij toxische relatie met een Turkse man, is blij dat ze daarvan bevrijd is, maar blijft zich wel aangetrokken voelen tot zuidelijke types. Daar kan ik best over meepraten.
Na mijn schoolactiviteiten van vandaag ben ik terug bij de zeven zussen. Rama en Ranju zijn vertrokken naar Kathmandu, Mina zit in Oman, er zijn er nu vier over. Oudste zus Susila vertrekt binnenkort voor een project naar Maleisië, haar eerste buitenlandse reis. Chitra reist met mij mee terug naar Kathmandu, dus daarna wordt het hier heel rustig.
Maar zover is het nog niet, voorlopig komen mijn verhalen nog vanuit Bardia.
Een fijn weekend,
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 300 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/884_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => zal-ik-blijven ) [11] => stdClass Object ( [reportId] => 5098474 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-21 [photoRevision] => 0 [title] => School is begonnen [message] =>School is begonnen
Eindelijk, gisteren was het zover, de school ging van start. Nadat ik de vorige dag met Amerikaan Keith het dorp bezocht had, voor de aankoop van wat spullen en een gezamenlijke lunch, vonden we een touctouc met goedlachse chauffeur om ons terug te brengen naar onze Homestay. Deze man moet ik hebben als vaste vervoerder, dacht ik, en vroeg hem de volgende ochtend om half 10 hier te komen.
Chitra wilde mij begeleiden en stond bijtijds op het erf, zo ook de touctouc. Dit gaat lekker, goed geregeld. Het bekende beeld van onderweg, veel kinderen in uniform op weg naar school, waaronder ook nog steeds kleintjes achterop de fiets van vader of moeder, staand op de bagagedrager. Ik vind dit parcours überhaupt lastig om balans te houden, dus dit zie ik als een circusact. Onbewogen staat het kind keurig rechtop terwijl er geen enkel egaal stukje is. Extra bewondering voor de vrouwen die daarbij ook nog hun elegante kurta en sjawl op hun plek weten te houden. Bij mij zou er een gigantische chaos ontstaan en de sjawl in de rijstvelden belanden.
Ik zag een beetje op tegen deze dag, weer al die uren bezig in de klasjes met drukke leerlingen, weer iedereen die iets van me wil en aan me trekt. Maar bij aankomst is dat gevoel snel verdwenen. Leuke ontvangst en ik kan meteen door naar de bibliotheek, samen met Chitra. De beheerder hiervan is er vandaag niet, dus wachten we met het labelen van de boeken totdat hij aanwezig is deze week. Australische Jacqui heeft mooie kluisjes laten bezorgen voor de docenten, dertig in totaal. Mijn taak om de kluisjes te voorzien van labels met naam. Ook de sleuteltjes moeten een hangertje met nummer krijgen en de reserve exemplaren worden opgeborgen bij Nehru. De kluisjes zijn geel geschilderd, een van de twee kleuren van deze school. Maar de schilder heeft het niet zo nauw genomen en heeft zijn kwast werkelijk overal overheen gehaald. Over de sloten, de sleuteltjes, alles is geel geverfd en niet bepaald heel strak. Mijn man Anton zou bij deze aanblik een hartverzakking kunnen krijgen. Ooit schilderde ik mijn nieuwe appartement op met frisse kleuren en vond het niet nodig de stopcontacten over te slaan. Maar nu ik dit zie snap ik de ergernis heel goed bij dit soort prutswerk. Nepali style, zullen we maar weer zeggen.
Chitra en ik halen de nieuwe vlaggen op en zoeken tevergeefs naar labeltjes voor de sleutels. Dus besluiten we ze zelf te maken van de tweede kleur van de school: groen. Chitra herinnert zich de lamineermachine op school. Samen met een perforator en goede stift het juiste materiaal voor de labels. We gaan ermee aan de slag. Tegelijkertijd stoor ik me aan de regenboogschilderingen van twee jaar geleden, die weliswaar aan de muur zijn bevestigd, maar schots en scheef hangen. Ik denk niet dat de recente aardbeving hieraan ten grondslag ligt. Ik hang alles recht, op hoop van zegen. Onder de tapijten voel ik bobbels waarover je kunt struikelen. Ik ontdek dat er opgerolde tapijten onder zijn geschoven en haal ze weg. Ik ben beslist geen schoonmaakfreak, maar een beetje meer ordening kan geen kwaad, al is het maar voor een week. Niemand die hier ook maar enig oog voor heeft.
Omdat ik op tijd terug moet zijn op mijn kamer, voor een online-gesprek met Nederland in verband met een schrijfopdracht, heb ik mijn chauffeur besteld voor 1 uurin de middag. Ik ben op tijd en wacht, vijf minuten, tien minuten, geen touctouc. Met Nederland kan ik me geen vertraging veroorloven, dus loop ik naar de winkelstraat voor een andere touctouc. Dacht ik werkelijk dat ik een betrouwbare vaste chauffeur had gevonden, laat ook hij het afweten op tijd te komen. Ik weet het inmiddels wel, geen kwade intenties, maar desalniettemin irritant. Net op tijd kan ik mijn afspraak nakomen. De rest van de middag slijt ik op bed, ga er alleen nog uit voor een heerlijk avondmaal in gezelschap van de Amerikanen en de Denen.
Bewust sta ik vroeg op om lopend naar school te gaan. Het is dan minder warm en beweging kan geen kwaad. Ook niet onnodig wachten op vervoer dat toch niet verschijnt. Vele kinderen lopen in dezelfde richting. Mensen hier herkennen mij vaak, ik val natuurlijk op. Maar dan vragen ze of ik hun nog ken. Dan wordt het soms lastig, want ik moet natuurlijk honderden gezichten onthouden en zij maar één. In beginsel vertonen velen ook gelijkenis met elkaar, pas na een tijdje ga ik de verschillen zien.
Elke schooldag begint hier met de officiële dagopening. Alle leerlingen in rijen opgesteld, vervolgens een licht militaristisch ritueel en ter afsluiting het volkslied. Ik hoop dat Nepal eens op de Olympische Spelen mag verschijnen en dit volkslied mag klinken. Dit lijkt nog zo ver weg. Deze ochtend is Chitra afwezig, maar diverse vrouwelijke docenten komen meteen op mij af. Ze hebben een vraag over een probleem, waarover ze mijn mening willen weten. Hoe ga je om met kinderen die hun huiswerk niet gemaakt hebben of te laat op school komen? De docentes hebben dit afgekeurd, maar niet echt bestraft. Toch stonden vervolgens ouders op de stoep met een claim. Het lijkt Nederland wel! Tot dusver hoor ik vooral verhalen over lijfstraffen en dan nu dit. Mijn gezond verstand zegt dat je een eerste waarschuwing kunt geven, mensen verdienen altijd een tweede kans. Ik word gevraagd om in drie klasjes hierover iets te vertellen en dat lukt spontaan heel goed. Omdat het om kleine kinderen gaat vertaalt de docente mijn woorden. Ik vraag of ze graag naar school komen, graag hun huiswerk maken, het belangrijk vinden op tijd te komen en een goede leerling te zijn. Allemaal steken ze de hand op. Dat biedt een opening om het belang van de regels te benoemen, deze na te leven en als het een keertje niet lukt proberen daarnawel je best te doen. Dit is geen straf, maar een manier om goed onderwijs te geven en te leren je aan regels te houden, net als ieder ander. Daarover hoeven de ouders zich geen zorgen te maken, het is in het belang van de toekomst van hun kind. Zoiets maak ik ervan.
Dan maak ik kennis met de bibliotheekmanager. Morgen kan hij samen met Chitra de nieuwe boeken in het systeem zetten. Ook gaan we iets bedenken om meer leerlingen enthousiast te maken voor lezen. Ik zie nu al dat de docenten op de nieuwe Nepalese boeken duiken, dus dat is een verbetering. Die kan ik ook laten aanvullen vanuit Kathmandu terwijl ik in Nederland verblijf, zodat de bibliotheek sneller groeit en iedereen meeprofiteert. In de middag bezoek ik de hoogste klas en vraag tien leerlingen mee om portretten te tekenen van elkaar. Ik vertel over de vele steden waar portrettekenaars actief zijn voor toeristen en daar aardig mee kunnen verdienen. Dit zou zeker een mogelijkheid zijn bij de ingang van Bardia National Park. Vijf jongens, vijf meisjes, ieder krijgt een half uur de tijd. Niet eenvoudig, zo blijkt. Ik hoop dat bij sommigen iets is aangewakkerd, dat is meestal wat ik nastreef. Iets nieuws faciliteren waardoor talenten ontdekt kunnen worden.
Tijdens een pauze worden de meegenomen sportmaterialen ingewijd. Mooi om te zien hoe enthousiast velen hiervan worden. En zo gebeurt er al het nodige waaraan ik een bijdrage kan leveren. Nooit hoef ik alles zelf te doen, er komt altijd hulp, maar een stuk initiatief ligt bij mij alsmede het aanbod van materialen. Ik pretendeer niet dat Nepal al
vertegenwoordigd zal zijn bij de Olympische Spelen van Parijs, maar dat dit binnen tien jaar kan gebeuren is best reëel. Aan talent geen gebrek, nu de sponsors nog.
Tot snel,
liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 280 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/606_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => school-is-begonnen ) [12] => stdClass Object ( [reportId] => 5098438 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-19 [photoRevision] => 0 [title] => Opwaaiend stof [message] =>Opwaaiend stof
Bij het ontwaken weet ik het al, dit wordt een dag zonder plichtplegingen of andere vermoeienissen. Dat betekent niet dat ik niets ga doen, maar wel dat ik geen afspraak buiten de deur wil hebben. Mocht ik de behoefte krijgen iemand te bezoeken of er op uit te gaan, dan in alle vrijheid en spontaniteit.
Nou, dit soort dagen zijn altijd vruchtbaar, ook thuis. Tijd voor een inhaalslag van achterstallig onderhoud. Zo kan ik digitaal wat lessen voorbereiden voor komende week en printklaar maken. Ook een officieel bericht aan de Kiwanis in Kathmandu kan dit weekend de deur uit. Ik bespreek een en ander met Sonja. Alvorens we een echt verzoek gaan indienen is het raadzaam eerst duidelijk te krijgen in hoeverre de Kiwanis überhaupt in Bardia willen investeren. Dit wordt de strekking van een eerste mail aan de leider van deze organisatie. Vervolgens kunnen we dit verder oppakken of laten lopen, ter voorkoming van investering van veel energie terwijl het mogelijk van meet af aan een verloren zaak is. Maar, niet geschoten is altijd mis, dus wel degelijk een poging wagen.
In de ochtend werk ik aan een verhaal voor een project in Nederland én zoek relevante documentatie voor hetgeen ik op school wil overdragen. Als ik dit alles rustig op een rijtje heb besluit ik tot wat lichaamsbeweging, lopen naar het dorp. Twee vliegen in één klap, want daar kan ik mijn documenten laten afdrukken.
Ik hoor en lees van het weer bij jullie, wellicht word ik nu benijd om deze zomerse omstandigheden. Zelf geef ik de voorkeur aan alle tussenseizoenen. De ochtend biedt een straalblauwe hemel. Lekker loopweertje, denk ik bij mezelf, dus ga ik op pad. Al gaande merk ik hoe droog het is gewordenen met deze ongeasfalteerde wegen waait er aanhoudend flink wat stof op als er een voertuig voorbijraast. Schone kleding heeft hier vaak weinig zin, binnen de kortste keren is alles weer vuil en stoffig. Maar het gekke is dat de Nepalese mensen dit stof of vuil van zich af lijken te schudden en wij westerlingen het stof vooral opzuigen. Misschien is hier het woord stofzuiger ooit door ontstaan? Hoe dan ook, er stuift aardig wat snelverkeer langs me heen en dat produceert enorme stofwolken in mijn richting. Het is hollen of stilstaan hier. In het regenseizoen zijn er overstromingen, nu het andere uiterste. En uiteraard is klimaatverandering ook Nepal niet gepasseerd.
In het dorp klop ik aan bij Kiran Thapa, voormalig docent op BBAS Memorial School, tevens eigenaar van een winkel in schoolartikelen. Ik heb wat printopdrachten voor hem op een USB-stick gezet. Fluitje van een cent om dit even aan te klikken en door te sturen naar zijn printer. Maar die heeft er weinig zin in vandaag. Ik bekijk het apparaat eens kritisch en zie dat ook hier het stof flink heeft huisgehouden. Dan laat een apparaat het op enig moment wel afweten, zeker als er nooit een stofdoek overheen gaat. Ik geef Kiran de gelegenheid alles in eigen tempo te doen en beloof de volgende dag terug te komen om alles op te halen.
Intussen is het alleen maar warmer geworden en ben ik enigszins bevangen door de hitte. Na aankoop van batterijen voor de TI-calculators houd ik het voor gezien en zoek snel een touctouc. Ook die lijken er deze dag geen zin in te hebben, ik word steeds afgescheept met een ander excuus. Normaalgesproken staan ze in de rij, vechtend om een klant, nu staan ze uitgeblust stil en mag ik het verder uitzoeken. Uiteindelijk is er een chauffeur die overstag gaat en mij thuisbrengt.
Uitgeput plof ik neer op bed en verlang de eerste uren naar een stevige winter. Totdat de avond valt en we weer gezellig met de andere gasten aan tafel gaan. Albert en Cecilia, een jong Deens koppel op wereldreis, heeft ook aansluiting gevonden. De andere gasten, een Zwitser en een Duitser, beiden op leeftijd, zijn doorgewinterde trekkers . Daarbij steken Keith, Marcha en ik schraal af de afgelopen dagen. Wij doen het rustig aan, genieten van deze fijne plek en luisteren naar de jungleverhalen van de andere gasten.
Normaliter start de schoolweek op zondag, maar… hoe is het mogelijk… deze zondag is wederom een nationale feestdag. Vooral in het oosten van Nepal gevierd wordt deze gelegenheid aangegrepen om overal vrij te nemen. Nou, dan nog maar een dagje voorbereiden en rustig aan. Maandagochtend om 10 uur sta ik paraat op het schoolplein voor de traditionele dagopening.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 217 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nepal,bardiy [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => opwaaiend-stof ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5098405 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-17 [photoRevision] => 0 [title] => Terug naar normaal [message] =>Terug naar normaal
Zoals tevens in onze cultuur staat de samenleving op z’n kop tijdens bepaalde feestdagen. Ik raak dan vaak verward over de dagen van de week. Ondanks dat ik graag buiten de lijntjes kleur houd ik ook van structuur om me heen. De openbare festiviteiten trekken mij zelden aan, ik zoek mijn eigen avonturen op. Ik zie dit ook terug bij bepaalde bekenden in deze omgeving. Massa’s mensen kijken enorm uit naar de festivals en krijgen er geen genoeg van, anderen doen een beetje mee en proberen te overleven. De vorige dag ontving ik zelfs een regenboogtikka op mijn voorhoofd van de zusjes Sabina en Shristi. Niet gebruikelijk op de broers- en zussendag, maar zij vonden dat ik deze verdiende. Nu de laatste stuiptrekkingen van vrachtladingen met feestende jongeren en gettoblasters nog verwerken en dan terug naar normaal.
Gisterochtend naar school om alle resterende materialen af te leveren en te kijken wat ik al zou kunnen afronden voordat de kinderen massaal aanwezig zijn vanaf zondag. De bibliotheekruimte kon wel weer een schoonmaakbeurt gebruiken, overal rommel en stof. Ik probeer niet wanhopig te worden, anders moet je niet aan zulke klussen beginnen. Maar frustrerend kan het zeker zijn. Onderhoud van ruimtes en materialen verloopt hier iets anders dan bij ons. Dit wetende ga ik altijd op pad met wat microvezeldoekjes en afvalzakjes. Maar dan, waar laat je het afval? Daarover heeft Sonja me aardig bijgepraat, want met een aantal klassen wil ik bewustwording van klimaat, omgeving en verspilling op de agenda zetten. Hierover heb ik een serie leuke geïllustreerde boekjes meegenomen vanuit Kathmandu, ik zet daarbij een programma in elkaar met behulp van diverse internetsites en hoop daarmee een steentje bij te dragen aan het schoonhouden van hun eigen leefomgeving.
Voor de lunch haal ik Chandani en vriendin Mamata op, kopen we samen enkele samosa’s en installeren ons in het park naast de tempel. Beide meisjes kletsen vooral met elkaar, in het Nepalees. Ik probeer er af en toe met een vraag tussen te komen en dan gaan ze gewoon weer verder. Net als ik bedenk snel op te stappen, hier heb ik geen zin in, komen ze los in mijn richting. Misschien was het gewoon verlegenheid? Dan worden de herinneringen van zeven en acht jaar geleden opgehaald, verhalen van hun klasgenoten, of ik me iedereen nog herinner? De een zit in China, velen in Kathmandu of Pokhara en uiteindelijk wil iedereen naar Australië, de USA of Europa. Niet eenvoudig, wel begrijpelijk. Ze willen meer in het leven dan hun ouders, vaak nog analfabeet en moeizaam opgeklommen van een krot naar een stenen huisje, niet zelden door slavenarbeid in de Golfstaten. Ook willen ze voor hun familie zorgen, iets teruggeven. Dat vind ik heel mooi en is er in onze samenleving niet altijd meer bij.
’s Ochtends na het ontbijt nam ik afscheid van Barbara en Jane, die vanaf Nepalganj naar Kathmandu zouden vliegen en twee dagen later terug naar Manchester. Wederzijds spraken we uit dat onze ontmoeting zeer waardevol en inspirerend was. Het is fijn om intensief contact met Nepalese mensen te onderhouden, maar ik heb ook behoefte aan diepgaande gesprekken met westerlingen van gelijke leeftijd. Daarmee voed ik mijn geest voldoende om al het andere aan te kunnen. Mooie mensen bij wie het leven niet altijd over rozen ging, maar daaruit wijze levenslessen hebben getrokken, nu de vruchten plukken en doorgeven aan volgende generaties. Koetjes en kalfjes ben ik meestal snel beu, ook praktische zaken houden mijn aandacht nooit lang vast, maar filosoferen over het leven, reizen, boeken en wederzijdsheid boeien mij langdurig. Zeker als dit gepaard gaat met smaakvolle humor.
Maar zelfs dan komt er een moment dat ik alleen wil zijn. Met een boek of een film. Goddank kan ik hier Netflix ontvangen en lekker opgaan in de film Nyad. En vroeg naar bed en lekker lang slapen. Deze ochtend staat de zon al vroeg aan de hemel. Het weer is zo anders dan tijdens mijn vorige reis toen ik vooral kou heb geleden. Tweede helft van november en nog steeds zomers. Helaas betekent dit ook steekvliegen aan het begin van de avond, ik ben intussen helemaal lek geprikt. Maar verder voel ik me gezond en steeds beter uitgerust. Met een touctouc reis ik naar Chitra en Rama, die mij vergezellen naar school om de boeken te ordenen en de bibliotheekruimte op te frissen. Deze meisjes hoef je niets uit te leggen, ze begrijpen alles meteen en zien waar het werk gedaan moet worden. O heerlijk, een stofzuiger. Die blijkt afkomstig van Jacqui. Nou, dat lijkt Chitra wel leuk om eens mee aan de slag te gaan, want die hebben ze thuis niet. De stofzuiger springt aan, maar weigert te zuigen. Een sta-in-de-weg dus vooral. Dan maar met een gewone bezem, dat zijn de meisjes toch gewend. Ook worden de vale vlaggen buiten weggehaald, echt toe aan vervanging. Later in de winkelstraat zoeken we nieuwe stof en de kleermaker tovert daar vervolgens nieuwe vlaggen van.
Deze processie van Echternach, drie stappen vooruit en twee achteruit, lijkt soms tot niets te leiden. Maar als ik denk aan de bamboehutjes van acht jaar geleden en het geelgeverfde gebouw van nu dan is er veel gebeurd. Hopelijk vormt ons voorbeeld van vandaag, de bibliotheek vóór en na de schoonmaak, opnieuw enige inspiratie om de boel zelf bij te houden. Maar goed, ook dat is Nepal. Zij doen de dingen op hun eigen manier. Wij kunnen wat ondersteuning bieden, aanwijzingen en tips, maar betutteling lijkt me geen goed idee. Daar zit niemand op te wachten, respectloos bovendien. Uiteindelijk worden vele resultaten nooit in één keer bereikt, maar met vallen en opstaan. Doorgaan op de ingeslagen weg en je niet laten ontmoedigen als dingen anders gaan dan gepland. Dat is ook wat Nepal zo aantrekkelijk maakt voor mij.
Keith en Marcha uit Oregon blijven nog een aantal dagen, fijn gezelschap voor mij. En natuurlijk Sonja en Budhi, met wie ik heel vertrouwd ben. Ik heb nu al het gevoel dat ik straks voldoende bereik om met een goed gevoel huiswaarts te keren. Iets voorbarig misschien, ik ben nog niet op de helft. Er is nog een – hobbelige - weg te gaan, maar boeiend genoeg en beslist vol verrassingen. Jullie lezen het allemaal wel de komende tijd.
Fijn weekend allemaal,
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 279 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/150/160_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => terug-naar-normaal ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5098362 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-15 [photoRevision] => 0 [title] => Happy Diwali [message] =>Happy Diwali,
Sinds eergisteren is Bardia Homestay voorlopig mijn verblijfplaats. De prachtige lodge van Sonja en Budhi, waar ik sinds enkele jaren het grootste deel van mijn periode in Nepal doorbreng. Een combinatie van privacy, gezelligheid met andere gasten van wisselende nationaliteit en een stukje familieleven. Ook hebben zij goede koks in dienst, die je de hele dag door kunt raadplegen voor een maaltijd of drankje. Echt vakantie vieren dus.
Bij aankomst in een jeep klonk de muziek al luid. Tijdens Diwali kleden de mensen zich heel feestelijk en gaan groepsgewijs de huizen langs om muziek te maken en te dansen. Ze halen geld en voedsel op voor eenuitgebreide picknick op de laatste feestdag. Toch leuk om een beetje mee te krijgen van dit Hindoefestijn, met de mogelijkheid me terug te trekken. Ook Sonja houdt het graag beperkt, geen gefeest tot diep in de nacht.
Ik installeer me opnieuw, haal koffer en rugzak leeg, sluit laptop en iPad aan en klets wat bij met Sonja onder het genot van een pot thee. Ik zie een gehandicapte jonge man in een rolstoel op de binnenplaats en vraag Sonja naar wie hij is. O, dat is Kiran, hij komt hier altijd gebruik maken van WiFi, daarmee vult hij zijn dagen graag. Thuis wordt hij verzorgd door zijn familie. Kiran lijdt aan een spieraandoening, vertoont veel spasmen en heeft duidelijk een sterke groeiachterstand. Ik vraag of hij zelfstandig naar huis kan. Deels wel, maar hij wordt altijd een stukje op weg geholpen door iemand. Ik bied mijn diensten aan en begeleid Kiran tot thuis. Een ware uitdaging op dit parcours vol zware keien en een Nepalees model rolstoel. Als het vooruit niet lukt, dan probeer ik achteruit te lopen, waardoor het uitzicht voor Kiran ook wat wisselt. Hij heeft duidelijk plezier en probeert te communiceren. Moeilijk, ook zijn spraak is beschadigd. Thuis aangekomen staat moeder met open armen en een brede glimlach te wachten. Broertje en zusje zijn ook buiten en mij wordt een stoel aangeboden. Ik word geacht te blijven om hun lekkernijen voor Diwali te proeven. Moeder heeft zelf gebakken. Beleefdheidshalve proef ik van alles een stukje, anders is het einde zoek. Mensen vinden het prachtig als ze een buitenlander kunnen verwelkomen en die gastvrijheid wil ik nooit frustreren. Tegelijkertijd bewaak ik ook mijn eigen grenzen.
Die avond praat ik wat bij met Budhi en blijft het verder rustig. Met de kippen op stok en morgen gezond weer op. Tijdens mijn ontbijt schuiven andere gasten aan, een Amerikaans koppel op leeftijd, woonachtig in Oregon. Zij reizen al enkele maanden door Azië en hebben geen haast, bepalen tijdens de reis hoe ze verder gaan. Toen de vrouw behoorlijk ziek werd konden ze rustig wachten op herstel om door te reizen. Ik vertel over mijn bezoek aan de USA, in Louisiana. Dat is een heel ander stukje Amerika dan hun woongebied. Louisiana is een arme en conservatieve staat, mijn schoonzus Clementine is dat beslist niet, maar woont er wel al vijftig jaar. Grappig dat de man als docent scheikunde heeft gewerkt, mijn schoonzus eveneens. Komend jaar kan zij met pensioen, is dan eind zestig en heeft hopelijk nog wat jaren tegoed om te reizen. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik deze kans op jongere leeftijd kreeg en heb gepakt. Ik bedoel, fysiek lever je toch in naarmate je ouder wordt en reizen is vaak zwaar.
Ik besluit om te voet naar het dorp te gaan, de familie van Bikram een bezoekje te brengen. Daar tref ik niemand aan, maar aan de overkant hoor ik mijn naam. Amrita, veiligheidsmanager van de school. Er wordt een stoel aangeschoven en ook daar is gebakken voor Diwali. Amrita vertelt voorzichtig over de veranderingen op school sinds Bikram het leiderschap heeft overgedragen aan docent Tilak. Met beide mannen kan ik goed overweg, maar weet ook dat Tilak een driftig mannetje is met een hoge geldingsdrang. Alles moet gebeuren zoals hij het wil, regels zijn vooral bedoeld voor anderen. En dat maakt de sfeer er niet beter op. Ik registreer dit in mijn hoofd, weet niet goed wat ik hiermee aan moet, maar probeer het wel hier en daar bespreekbaar te maken. Voor toezicht en ogen van buiten is Tilak toch best gevoelig, is mijn indruk.
Vervolgens loop ik verder naar de markt, ook om twee oud-leerlingen te ontmoeten en uit te nodigen voor een kopje thee later deze week. Deze meisjes, Chandani en Mamata, leerde ik goed kennen tijdens mijn eerste twee bezoekjes en heb hen daarna weinig meer gezien. Ze studeren elders, maar ik weet dat ze nu hier zijn. Beiden tref ik thuis aan en ze hebben zin om weer eens samen te komen. Dan stap ik in de eerste de beste touctouc, spreek een prijs af en wordt afgezet bij Bardia Homestay.
Twee Britse vrouwen, Jane en Barbara, hebben een cursus momo’s maken gevolgd deze ochtend en die worden geserveerd als lunch. Ik word erbij uitgenodigd en we raken aan de praat over heel veel. Ook de Amerikanen Keith en Marcha komen erbij. Jane en Barbara zijn yogadocenten in het Midden van het Verenigd Koninkrijk, reizen regelmatig samen. We delen elkaars reiservaringen en lachen om dezelfde dingen. Neem alleen al de hoeveelheid elektriciteitsschakelaars in onze kamers. Je moet er eerst een stuk of tien uitproberen voordat je de juiste hebt. En als je eenmaal doorhebt hoe het werkt moet je weer vertrekken.
De dag gaat nog even door, er staat een bezoekje van oud-leerling Ashish op het programma. Hij woont al enkele jaren in Kathmandu, waar ik hem meestal ontmoet, maar is nu een tijdje hier bij zijn familie. Zijn ouders bezocht ik twee jaar geleden. Ashish komt per motorfiets samen met een vriend. Hij zoekt al geruime tijd naar mogelijkheden voor een studie en staat bijna op het punt naar Zuid-Korea te vertrekken. Alleen zijn visum moet nog worden afgegeven. Daar kan hij studeren en werken tegelijk. Gelukkig, eindelijk perspectief voor hem. Hij voelt de prestatiedruk van zijn familie om een goede toekomst op te bouwen. Maar dat hij al jaren een vriendin heeft weten zijn ouders niet, dat gebeurt in het geniep. Dit meisje moet hij voorlopig achterlaten. En ondanks dat het kastesysteem officieel is afgeschaft speelt het nog weg degelijk een rol in de praktijk. Zijn vriendin is van een hogere kaste en een eventueel huwelijk met Ashish zal niet in goede aarde vallen.
Ook het avondmaal nuttig ik samen met de andere gasten, het wordt steeds gezelliger. Na afloop besluit iedereen op tijd naar bed te gaan, maar dat loopt even anders. De een na de andere muziek- en dansgroep komt het terrein op en iedereen danst er op los. Oud en jong, blank en bruin, alles door elkaar. Toch leuk om even te ervaren, nu ik hier ben.
Diwali heeft elke dag een bepaald doel, al weet ik niet alles zomaar op te noemen. Vandaag is broer- en zussendag. Broers en zussen geven elkaar een tikka in een speciaal ritueel. Wij gasten mogen allen getuige zijn van de ceremonie tussen de familieleden hier. Geen gewone rode tikka op het voorhoofd, maar een regenboogtikka in zeven kleuren. Deze staat voor verandering, de wens dat vanaf nu goede tijden mogen aanbreken. Tijdens mijn vorige bezoek organiseerde ik een schilderproject voor de leerlingen, waarbij ik vroeg om een eigen regenboog te schilderen op doek. Deze hangen nu aan de muur in de klaslokalen. Na het tikkaritueel volgt een gezamenlijke lunch, officieel behorend bij deze dag. Een mooie verrassing voor de gasten die dit nooit eerder meemaakten. Waarschijnlijk ervaar je zulke dingen niet tijdens een georganiseerde groepsreis.
Barbara, Jane en Keith wandelen samen met mij naar de familie Mahatara. Ik heb over hen verteld en ze vinden het leuk elkaar te ontmoeten. Mensen verbinden, dat is wat ik graag doe. Dit kan iets nieuws in beweging zetten voor iedereen, al dan niet in onderling contact. En dat is nou precies waar deze Diwalidag voor staat, hoop op nieuwe mooie tijden.
Nu een korte pauze, dan door naar de volgende familie voor een Happy Diwali.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 275 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/149/721_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => happy-diwali ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5100907 [userId] => 442403 [countryId] => 132 [username] => zuidamfrancine [datePublication] => 2024-04-24 [photoRevision] => 0 [title] => Nepal deel 2, van 14 tot 25 april 2024 [message] =>Hallo allemaal,
Hier is mijn 2de verslag uit Nepal en tevens het laatste verslag van mijn vakantie. In dit verslag beschrijf ik m.n. de 5 daagse trekking die ik hier heb gedaan. Het is heerlijk om in de bergen te lopen. Gelukkig gaat het me nog goed af. Hopelijk mag ik nog vele trekkingen doen in Nepal en elders. Lees zelf maar hoe het geweest is.
Zondagavond 14 april; van Rupa en Keshab naar de ouders van Manish:
Om 17.15 uur was ik eindelijk klaar met mijn website. Ik bel op mijn oude telefoon ( waar de app van de Pathao taxi op staat) via mijn Nepalese simkaart een Pathao taxi ,om mij van Pepsi Cola naar Manish ouders te brengen want daar wil ik blijven slapen zodat ik morgenochtend dichter bij het vertrekpunt ben vanwaar de microbus naar Pokhara vertrekt. Maar ik krijg geen verbinding. Daarna probeer ik het via wifi maar dan blijkt dat ik het wifi wachtwoord op mijn oude telefoon niet ingebracht heb en Rupa ook niet het wachtwoord weet ( op mijn nieuwe telefoon en tablet had ik het wachtwoord vorig jaar al ingebracht en dat werkte nog steeds). Gelukkig kan Santi en Rupa me helpen want zij hebben ook de Pathao app op hun telefoon. Maar het adres wat ik heb van Manish ouders staat niet bij de adressen van Pathao. We proberen van alles. Dan bel ik Manish vader en broer op en zij sturen hun adres op, maar dat staat ook niet op de adressenlijst van Pathao taxi. Uiteindelijk reserveert Manish broer een Pathao taxi voor mij en geeft de prijs door wat ik moet betalen 1017 roepies. Inmiddels is het al 18.00 uur. Rupa en Santi staan op het punt om weer terug te gaan naar Keshab's broer, maar door dat gehannes met de taxi kunnen ze daar pas later naar toe. De taxi komt naar de Football ground. Het is een aardige jongen. Hij rijdt via Pashupatinath omdat daar minder verkeersdrukte zou zijn. Maar overal is het hartstikke druk op de weg , waarschijnlijk door het Bisket festival, en we doen er bijna 2 uur over. Ondertussen bekijk ik de foto's en video's van het festival en laat het maar gelaten over me heen komen. Manish ouders bellen ook nog naar de taxi om te vragen waar ik blijf. Rond 20.00 uur arriveer ik bij hun huis en moet 1135 roepies betalen omdat hij om heeft gereden wegens de drukte. De ouders van Manish staan al buiten me op te wachten. Daar blijkt dat we uit gaan eten, nog ter ere van het huwelijk van de zus van Manish. Door mijn late aankomst is nu alles verlaat. Nu krijg ik Manish kamer. We gaan naar een groot restaurant / resort in de buurt. Ik ga bij Monica achterop de scooter daar naar toe en Manaram gaat samen met de echtgenoot van Manish zus. Daar blijkt ook de buurvrouw en haar dochter te zitten en uitgenodigd te zijn voor het etentje. We gaan buiten zitten en hebben daar een mooi uitzicht op het dal van Kathmandu. Ik geef mijn cadeautjes aan het jonge echtpaar Er wordt bier besteld en wat snacks. En daarna de hoofdmaaltijd met roti's en rijst en de daarbij horende sausen. Op een gegeven moment wordt het te koud en gaan we naar een overdekt gedeelte één verdieping lager. Rond 22.15 gaan we weer naar huis. Ik weer op de scooter van Monica. Ik ga meteen naar mijn kamer. Daar corrigeer ik nog de taalfouten op mijn website en kort het wat in want er staan 2000 letters te veel in. Daarna stuur ik de website naar mijn lezers. Uiteindelijk ga ik pas 's nachts om 0.45 uur naar bed.
Maandag 15 april. Van Kathmandu naar Pokhara:
Ik sta om 5.00 uur 's ochtends op. Doe mijn afritsbroek aan. Pak mijn rugtas in en laat het kleine rugtasje in de kamer met spullen die ik niet wil meenemen op de trekking. Om 5.25 uur ben ik in de keuken waar de vader van Manish mijn ontbijt klaar maakt. Daarna belt hij een tuk tuk die ons naar beneden brengt, waar het kantoortje van de micro busjes bevindt. Het is dezelfde tuk tuk bestuurder als vorig jaar. Ook hij herkent mij. Wij zijn mooi op tijd . Het bus ticket, wat 750 roepies kostte, wordt gecontroleerd en we moeten 100 m verder lopen waar de microbus stopt. Het duurt in mijn beleving een eeuwigheid voordat het busje vertrekt. Ik heb het idee dat ze wachten totdat de minibus vol zit en dan pas vertrekt. Er zijn diverse mensen die op het laatste moment nog een ticket kopen. Er wordt een plank met een dun kussentje gelegd tussen de 2-zits banken en de 1-zits stoel, waardoor nog 2 extra passagiers mee kunnen rijden . De rugzak gaat op het dak. We vertrekken pas om 7.15 uur (de planning was 6.00 uur ) en al die tijd staat Manish vader buiten te wachten. Een half uur na vertrek beginnen de wegwerkzaamheden al en staan we of stil of kunnen langzaam doorrijden . Dit gaat zo de 200 km naar Pokhara door. Het is overal erg stoffig en warm .We stoppen op 3 plekken waar we naar het toilet kunnen en wat kunnen eten. Om 15.30 uur (na ruim 8 uur rijden) zijn we dan eindelijk bij het busstation in Pokhara. Ik ben helemaal gaar. Ik overweeg nog om te gaan lopen, maar de route is langs een drukke weg en daar heb ik geen zin in. Veel taxi chauffeurs vragen of ik een taxi wil. Maar ik wil eerst een simkaart kopen. Ik vraag in de buurt waar ik die kan kopen. Een verkoper brengt me naar een winkeltje. Ik laat de simkaart opwaarderen met 50 roepies. Dan bel ik het Silent Peak hotel op waar Mohan Dawadi eigenaar van is (neef van Manish vader). Maar ik krijg de mededeling dat ik mijn simkaart moet opwaarderen. Daar snap ik niets van omdat ik die simkaart net opgewaardeerd heb. De eigenaar van de telefoon winkel snapt er ook niets van en belt de telefoon centrale. Die zeggen dat ik een prepaid simkaart heb van 390 roepies per maand en er staat nu ( incl. mijn 50 roepies ) 125 roepies op. Dus de simkaart moet nog met ca. 250 roepies opgewaardeerd worden en dan kan ik 1 maand bellen. Ik heb geen zin om nu 250 roepies te betalen terwijl ik hem maar 1-2 × zal gebruiken. (deze simkaart heb ik te leen gekregen van Manish vader). Dus ik vraag aan de verkoper of hij met zijn telefoon hotel Silent Peak wil bellen. Dat doet hij en dan komt de zoon van Mohan mij ophalen met de scooter bij de busterminal. Het is ruim 3 km rijden naar hotel Silent Peak. In Pokhara is het minder druk dan in Kathmandu. Mohan en zijn vrouw verwelkomen me met een kopje thee en een banaan. Hij vertelt dat hij vroeger in de leer is geweest bij Manish vader die vroeger ook hoteleigenaar was. Mohan gaat voor mij het permit regelen wat verplicht is voor een trekking. Dan word ik naar mijn kamer 405 gebracht op de 4de verdieping Het is een mooie kamer met een 2 pp bed en een badkamer en een balkon aan de voorkant / straatkant. Ik krijg een handdoek en 1 liter water. Daarna ga ik Pokhara verkennen en boodschappen doen. Daar blijkt al gauw dat alles veel duurder is dan in Kathmandu bv de mandarijnen zijn 2x zo duur. Maar het is wel een gezellige toeristenstad aan het Phewa meer. Terug op mijn hotelkamer blijkt al gauw dat ik geen internet verbinding heb of een slechte verbinding. De dochter van Mohan gaat mee naar boven en probeert van alles, maar zonder succes. Dan verhuis ik naar dezelfde soort kamer met balkon op de 3de verdieping kamer 306. Hier is de internet verbinding ietsje beter. Maar om een goede verbinding te krijgen moet ik op de galerij gaan zitten (niet ideaal), Ook de TV werkt niet omdat er momenteel 25 studenten in het hotel verblijven die een bepaalde cursus van 1 maand volgen, en daarvoor hebben ze de TV verbinding nodig. Gelukkig kan ik leven zonder TV. Mohan heeft mijn gids opgebeld en die komt morgenochtend om 11.00 uur. Op mijn kamer lees ik mijn e-mails en zet foto's en video's op facebook. Door de slechte internet verbinding gaat dit extra langzaam. Om 22.00 uur maak ik me klaar om naar bed te gaan. Ik laat de ventilator aan zodat het vannacht niet te warm is.
Dinsdag 16 april, Pokhara:
Ik sta om 7.15 uur op en doe maar weer eens mijn oefeningen. Om 8.30 uur krijg ik boven op mijn kamer het ontbijt met omelet wat ik gisterenavond al besteld had. Dit eet ik lekker op, op mijn terras, al is het wat lawaaierig door het verkeer wat langs komt. Om 10.30 uur word ik gebeld dat mijn gids is gearriveerd. We bespreken de route van de trekking. Het is een aardige jongen die goed Engels spreekt. Na 1,5 uur praten zijn we eruit. Tussen de middag ga ik de stad Pokhara weer bekijken. Het is warm, 30 graden, en nevelig mogelijk door de bosbranden elders. Eerst loop ik langs het Phewa meer op en neer. Er lopen nauwelijks buitenlandse toeristen, wel Nepalezen en mensen uit India. Door de nevel kun je nauwelijks de bergen aan overkant zien en het eiland waarop de Taal barahi Mandir tempel staat midden op het meer. Er gaan wel boten naar toe. Ik heb dit eiland al 2x gezien en daarom ga ik er nu niet naar toe. Dicht bij het meer staat ook een attractiepark met reuzenrad en treintje, botsauto's etc. Daarna loop ik door een aantal winkelstraten . Ze zijn mooier, groter en Westerser dan in Kathmandu. Vervolgens loop ik terug naar hotel Silent Peak. Daar hoor ik van de eigenaar dat hij de gids, die ik vanochtend heb gesproken, af had gezegd omdat hij geen gids licentie heeft, en hij heeft een nieuwe gids Khar Bahadur ( KB uitgesproken Kebi) opgeroepen die wel een licentie heeft. Hem zie ik om 18.45 uur. Hij heeft al 30 jaar ervaring en werkt vaak voor Mohan. Hij is ook aardig, komt uit een dorp in de omgeving.
Het trekkingsprogramma ziet er nu als volgt uit;
Na dat afgesproken te hebben vraag ik aan een aardige medewerker van het hotel of hij mijn kamerdeurslot kan repareren want ik kan hem niet meer op slot krijgen. Dit doet hij met heel veel plezier. Hij wil zijn Engels verbeteren en vraagt aan mij of een gratis app ken. Ik adviseer hem duolingo in hindu-engels. Daarna ga ik mijn rugtas klaar maken voor morgen.
5 daagse Mardi Himal trekking van van 17 april t/m 21 april,
Woensdag 17 april, 1ste dag van de Mardi Himal trekking: 5 uur lopen , 8,5 km , tot 2100 m. hoogte.
Om 7.30 uur ga ik beneden ontbijten in hotel Silent Peak in Pokhara: een heerlijke groente omelet en een mengsel van aardappel- paprika-tomaat- uien, en 2 sneden brood en koffie. Mijn gids KB ( Khar Bahadur) is weer door zijn zoon met de scooter naar mijn hotel gebracht. Hij krijgt als ontbijt een gekookt ei en een schaaltje bruine bonen. (hij heeft geen keus). Om 8.00 uur stappen we in een jeep en in 45 min. rijden we naar Kande. Vandaar gaan we de Mardi Himal trekking lopen. Dit is een vrij nieuwe trekking die sinds 10 jaar bestaat. Hij bevindt zich net buiten de hoofdroute van de Annapurna Basecamp . De 1ste 1,5 uur gaat de route alleen maar omhoog via stenen trappen. Meteen komt de associatie van de Anna Purna trekking bij me op, (die ik 10 jaar geleden heb gelopen ) waar je ook veel trappen moest lopen, wat ik niet prettig vond, en nu ook niet. De zon schijnt volop en het is erg warm. Onderweg zien we veel bloeiende rododendrons. In Nepal worden deze bloemen rauw gegeten en zou helpen om van je keelpijn af te komen. Om 10.45 uur hebben we een rustpauze bij Australian Camp en drinken we thee. Van hier vandaan heb je een mooi uitzicht op de hele hoge bergtoppen van de Annapurna bergketen , die bedekt zijn met sneeuw. Het verbaast mij dat er veel Nepalese jongeren (maar ook buitenlanders) lopen zonder gids, want vorig jaar heeft de regering ingesteld dat een gids verplicht is bij een trekking in Nepal. Maar er wordt niet op gecontroleerd. De gids zegt dat de Nepalezen een gids niet kunnen betalen. Op het eerste stuk lopen veel dagjes mensen , maar na het Australian Camp wordt het rustiger. Daarna lopen we door naar Pothana, waar we om 11.30 arriveren. Daar bestellen we onze lunch. Ik bestel een salade en GK bestelt dal bhat, wat ze nog moeten maken , waardoor we lang moet wachten. Om 12.30 uur lopen we verder. Na een paar meter lopen komen we langs een controlepost waar mijn trekkingskaart/ permit wordt gecontroleerd. De route gaat deels door een bos met meer schaduw , waardoor het minder warm is. Hier komen minder trappen voor, en sommige stukken gaat het omhoog of is het vlak. Duidelijk minder zwaar. We spreken een Australisch jongstel dat de Anna Purna trekking wilde doen , maar de vrouw kreeg bij de steile afdaling veel last van haar re knie waardoor ze een andere route moesten nemen. Om 14.15 uur vallen een paar regen druppels, we schuilen even , maar het zet niet door. Om 14.30 uur arriveren we bij hotel Mardi Station en restaurant in Deurali op 2100 m. Het is een mooi complex met in het midden een tuin met tafeltjes en stoelen, en daarom heen zijn 3 gebouwen met kamers en de eetzaal met een keuken. Het is rustig hier, alleen een jong stel uit Barcelona met hun gids logeren hier vandaag; (het hoog seizoen is duidelijk voorbij). Ik heb een aardige kamer met 3 eenpersoons bedden en een badkamer met douche en w.c. , maar de douche werkt nu niet omdat er te weinig water is. Daarom krijg ik, als ik me wil douchen een emmer met warm water en een beker waarmee ik me kan begieten. De gids krijgt korting als hij voor mij betaalt en daarom betaal ik maar 1000 roepies. Ik moet wel voor de wifi 200 roepies betalen. Doch de elektriciteit , waarmee ik mijn apparatuur kan opladen is gratis. We bestellen koffie en gaan buiten op een bankje zitten. KB vertelt dat hij van 2008 tot 2010 , 3 jaar in Dubai heeft gewerkt. Het reisbureau rekende voor een 3 jaar visum 7000 dollar. En daar verdiende hij maar 500 dollar per maand, waarvan hij 300 dollar naar huis stuurde, 50 dollar kwijt was aan telefoonkosten naar huis, en 150 dollar over had voor eten, drinken en kleding. Hij sliep in een kamer met 8 personen in 4 etage bedden. Bij binnenkomst van het land werd zijn paspoort afgepakt zodat hij niet tussentijds het land kon verlaten. Bij terugkeer naar Nepal kreeg hij zijn paspoort weer terug. Hij werkte vòòr 2008 ook al, gedurende10 jaar, als gids. En na 2010 ging het economisch weer beter met Nepal en kwamen toeristen uit India naar Nepal, en toen is hij weer verder gegaan met gidsen in Nepal. Rond 16.30 uur begint het frisser te worden buiten en doe ik mijn vest en roze jack aan. Om 17.30 uur vraag ik een emmer warm water en ga me begieten. Ik bestel gemengde rijst met ei, kaas, en groente en kip. Het smaakt erg goed. Om 18.30 uur krijgen we in het restaurant het bestelde eten . Inmiddels is het buiten koud geworden . De kachel gaan aan in de eetzaal, waardoor het daar lekker warm wordt. KB krijgt pas om 20.00 uur zijn dal bhat, samen met de andere gids. Ik praat met het jonge stel die uit Barcelona komen . Zij reizen 3 weken in Nepal, waarvan 1 week de Mardi trekking. Iedereen gaat op tijd naar bed. Er ligt een hele zware dikke deken op mijn bed, doch geen laken.
Donderdag 18 april , 2de dag Mardi trekking, van Deurali 2100 m naar Forest camp 2600 m, 6 uur lopen , 500 m stijging:
Ik heb best geslapen en niet koud gehad. We vertrekken pas om 8.30 uur omdat we lang op ons ontbijt moeten wachten. De zon begint te schijnen, maar het is heiig waardoor het uitzicht minder goed is. De hele route gaat door een bos. Het bos is mooi : veel oude bomen zijn met mos bedekt. Maar ik mis de vergezichten. Er is wel afwisseling in reliëf, soms gaat het omhoog via trappen of via een pad, soms omlaag. Sommige bomen, waar een roze strikje aan hangen, zijn heilige plaatsen. We stoppen onderweg verschillende keren om te rusten of om wat te eten of drinken. Onderweg komen we weer veel bloeiende rododendrons tegen.
De route is als volgt:
Om 14.30 uur komen we aan in het Guesthouse van Rest Camp waar we overnachten . Er zijn hier maar 2 hotels. Ik krijg een eenpersoons kamer met een toilet en douche op de gang. Er is een grote eetzaal. Het jonge stel uit Barcelona overnachten hier ook. . Omdat het mistig is, is er vanavond geen wifi/ internet verbinding. Daarna ga ik me douchen. Het douchewater is lekker warm dank zij de zonnepanelen. Maar nadat je de kraan hebt uitgezet is het koud in de doucheruimte omdat er geen glas in het raam zit. Daarna ga ik naar de eetzaal en ga bij de warme kachel zitten, samen met de gidsen en andere gasten (stel uit Barcelona, een Duitse jongen en een groep uit India). Om 18.30 uur krijg ik mijn eten. Ik heb groenten spaghetti besteld. Na het diner moet ik meteen opgeven wat ik als ontbijt wil hebben. De jongens uit India zitten flink aan de whisky. Rond 21.00 uur gaat iedereen naar zijn/ haar kamer.
Vrijdag 19 april, 3de dag van de Mardi Himal trekking, van Rest Camp 2600 m. naar High camp 3350 m , 7 uur lopen:
Ik sta om 7.00 uur op en ga om 7.30 uur ontbijten ; Tibetaans brood , curry, omelet en koffie. We vertrekken om 8.10 uur.
De route is:
Voor een deel lopen we door een bos met bomen die bedekt zijn met mos. We komen telkens de oudere porter tegen die de Indiaanse groep begeleid. Hij is zeer spraakzaam. Overal zie je prachtige bloeiende rododendrons. Ook komen we ezels tegen die gasflessen naar boven of naar beneden versjouwen. Op een gegeven moment zien we ook de berg Annapurna Zuid die 7200 m. hoog is. Ook komen we de Indiaanse jongens overal tegen. We lunchen in Badal Danda in hotel 360. Ik bestel groenten soep en Tibetaans brood. Het brood is lekker, maar er zit nauwelijks groenten in de soep. KB haalt voor mij wat groenten uit de keuken , waardoor het iets beter wordt. Voor het eerst eet ik soa bonen. Het begint op een hoogte van 3300 m. iets frisser te worden. We rusten bij Himchuli. Boven de 3500 m. komen we geen bomen meer tegen . Onderweg praten we met Canadezen, Oostenrijkers, en zelfs vrouwen uit Oekraïne. De leidster komt uit Oekraïne en woont nu in de VS en organiseert internationale groepsreizen. Ze vertellen over de oorlog in Oekraïne waar elke dag meer dan 150 mensen sterven. Ze mogen vrij reizen ( zonder beperkingen). Een vrouw komt uit de Krim en vertelt dat ze niet naar Oekraïne kan reizen en haar ouders hebben een Russisch paspoort en daarvoor is het extra moeilijk om naar het buitenland te gaan. Het laatste stuk naar High Camp zijn er veel trappen. Om 15.15 uur arriveren we in High Camp Guesthouse. Een van de Indiaanse jongens feliciteert me. Hij heeft in Nederland gewerkt en gewoond en is erg enthousiast over Nederland. Hij komt zelf uit Bengaluru. Ik krijg weer een kamer met 2 bedden. De w.c. is buiten, en voor een emmer warm water betaal je 300 roepies. Ik ga me niet " begieten" want het is hier veel te koud. Gelukkig wordt de kachel aangestoken en gaan we erom heen zitten. Dat is zeer aangenaam. Ook de Indiërs en de porter komen bij de kachel zitten. De eigenaresse van het gasthuis vertelt dat er een paar jaar geleden slechts 2 hotels/ Guesthousen waren in High Camp en nu 19. Dus nu is er veel concurrentie, maar er komen ook meer toeristen. Zij kunnen 32 gasten hebben, want ze hebben 8 kamers voor 4 personen. Maar nu zijn we maar met 10 personen. Ik bestel rijst met curry voor het avondeten. Naar mate we hoger komen wordt alles duurder. 's Avonds neemt de mist toe. Een van de Indiërs heeft veel last van zijn knie waarvoor ik wat adviezen en oefeningen geef. Ik denk dat ik morgenochtend niet om 3.30 uur op sta om de zonopkomst te bekijken omdat ik het veel te vroeg vind, ik het niet fijn vind om in het donker te lopen en het nog maar de vraag is of het dan helder is. De Indiërs zitten weer aan de whisky. En als ik naar bed ga, maken ze ruzie met elkaar en schreeuwen flink tegen elkaar. Ik vraag of ze op willen houden, waarna het rustiger wordt. En ze stoppen met schreeuwen als de eigenaresse het licht uitdraait.
Zaterdag 20 april, 4de dag Mardi Himaltrekking, van High Camp 3550 m. naar Siding:
Om 6.15 uur klopt gids KB op mijn deur omdat het buiten helder is en de besneeuwde bergen goed te zien zijn. Ik heb vanmorgen om 4.00 uur de groep Indiërs niet weg horen gaan, maar KB is door hun gepraat wel wakker geworden (ook door het snurken van hun gids). Ik maak foto's van de besneeuwde bergen Ana Purna South (7219m. ), Hiunchuli (6441 m), Annapurna 1 ( 8091 m), Gangapurna (7454m.), Macchapuchre (Fish tail) (6993 m.), Mardi Himal (5553 m) die nu prachtig zichtbaar zijn. De zon schijnt en uit de wind is het om 8.00 uur al aangenaam buiten . Om 7.30 uur ontbijt ik Tibetaans brood, omelet en curry. Daarna gaan we de berg oplopen in de richting van waar iedereen vanochtend vroeg de zonsopgang heeft bekeken. Het was helder dus het was de moeite waard om zo vroeg je bed uit te komen, maar ik heb geen spijt dat ik het niet gezien heb. Ik krijg trouwens de video die de Indiër Vicki heeft gemaakt van de zonsopgang. Terwijl we naar boven lopen komen de Indiërs naar beneden na de zonsopgang te hebben gezien. Ze verontschuldigen zich voor de ruzie van gisterenavond en zeggen dat de whisky daar debet aan was, maar dat ze het bijgelegd hebben en weer vrienden zijn. Vicki heeft nog steeds last van zijn knie bij het trap lopen. Er zijn meerdere mensen met knie problemen. Na een half uur neemt de mist toe. Terug in het Guesthouse tape ik de knie van Vickie. Om 9.15 uur gaan we lopen . Al snel kan ik mijn dons jack vervangen voor mijn dunne roze jack. De hele route gaat het bergafwaarts met heel veel trappen . In Badal Danda gaan we lunchen. Ik spreek daar 2 Zwitserse meisjes die naar boven gaan bij de Mardi trek . We kunnen daar lekker in de zon zitten. We hebben tijd genoeg want bij de Low Camp zouden we blijven slapen, dus ook avondeten, daarom lunchen we in Badal Danda en blijven daar 1,5 uur. Daarna lopen we door . We volgen een alternatieve route over een bospad. Het is best moeilijk, want het is erg oneffen, veel stenen en boomwortels , maar het is beter dan alleen maar trappen naar beneden lopen. Gelukkig heb ik geen last van mijn knieën , want anders is het een hele opgave. Ook nu komen we langs de in bloei staande rododendrons. Wij lopen dan door , 500 m afdaling, en zijn rond 16.00 uur bij Low Camp. Daar hadden we afgesproken met de gids van het Spaanse stel en met de gids van de Duitse jongen, maar beiden zijn ze nergens te bekennen. Zij hebben zich niet aan de afspraak gehouden en ook niet de moeite genomen om ons te bellen. Dan besluiten we ook maar verder naar beneden te lopen naar Siding. Dat is nog eens een afdaling van1300 m. Ook nu gaat het deels via de verkorte alternatieve route door het bos met veel obstakels, stenen, boomwortels etc. en deels ook over de officiële traproute. Soms gaan we onderweg een paar minuten zitten en drinken wat. Uiteindelijk komen we om 17.00 uur aan in hotel Mardi Chiya Kaka (wat betekent "thee van de broer van de vader") in Siding. En daar zit de gids en het Spaanse stel buiten. Het schijnt dat ze ons wel hebben gebeld maar dat er geen verbinding was. Ik heb weer een eigen kamer met douche en toilet. Ik ga me meteen douchen , die lekker warm is. Daarna kunnen we tot 18.30 uur nog lekker buiten zitten, dankzij de lagere ligging van het hotel. Daarna volgt het avondeten binnen in de eetkamer. Iedereen gaat ook hier vroeg met de kippen op stok.
Zondag 21 april, 5de dag van de Mardi Himal trekking van Siding naar Pokhara:
We kunnen om 7.30 uur al buiten ontbijten in de zon in Siding. Beneden zijn de maaltijden goedkoper dan boven in de bergen, en dat is logisch want al het voedsel wordt handmatig of met ezels naar boven gebracht. Ook nu heeft KB 200 roepies korting gekregen op mijn kamer. Daarna lopen we 15 min. naar beneden naar de bestelde jeep. Deze kost 7000 roepies, wat we moeten delen met 5 mensen (de Duitse jongen en gids gaan toch niet mee met de jeep). Het eerste uur rijden we op een zeer hobbelige weg met veel stenen, maar daarna wordt de weg een stuk beter. We komen door verschillende kleine en grotere dorpjes. Om 10.30 uur zijn we bij mijn hotel Silent Peak. Ik betaal de chauffeur 2800 roepies (voor mij en de gids) doch hij vraagt 3000 roepies, maar dat krijg hij niet van mij en daarom is hij boos. Mohan en zijn vrouw verwelkomen ons. We krijgen een kop thee. Ik geef gids KB zijn verdiende fooi want hij heeft zijn werk perfect gedaan, en betaal de hoteleigenaar voor de jeep op de heenweg, 5dg gids, 3 nachten kamer en 2 ontbijten (de laatste schenkt hij me). Daarna ga ik naar mijn kamer. Ik krijg nu een kamer aan de achterzijde nr 301. Gelukkig ook met een balkon en een fan. Daarna ga ik op mijn slippers wat te eten halen. Het is in Pokhara erg warm, 34 graden . Op mijn hotelkamer is het op dat tijdstip het beste om uit te houden . Ik zet foto's van de trekking op facebook en maak mijn verslag op Evernote. Om 17.15 uur loop ik nog op en neer langs het meer. Helaas is het weer heiig.'
De laatste dagen in Nepal ( 1dg Pokhara en 3 dagen Kathmandu tot 25 april
Maandag 22 april, van Pokhara naar Kathmandu, overnachten bij Manish ouders:
Om 7.00 uur ben ik beneden in hotel Silent Peak om te ontbijten. Ik geef een bediende de informatie zodat hij Duolingo Hindi- Engels kan installeren op zijn mobiel want hij wil zijn Engels verbeteren Zoonlief zou me naar de microbus station brengen , maar hij ligt nog op bed, daarom brengt zijn vader Mohan me met de scooter naar het station. Ik kan mee met de microbus van 8.00 uur en betaal 750 roepies en krijg een eenpersoons stoel. Hij vertrekt wel om 8.00 uur, maar stopt in Pokhara nog op 3 plaatsen waar nog mensen instappen. Uiteindelijk is het 8.40 uur voordat de microbus vol is en we echt naar Kathmandu rijden. De eerste 50 km is het hobbel de bobbel over de weg in aanleg, waar we 2 uur over doen. Daarna hebben we een plas/ eet stop om 10.30 uur van een half uur. Tot 80 km vanaf Pokhara zijn ze nog volop bezig met het reconstrueren van de weg. De buurman valt regelmatig om van de slaap, precies in mijn richting. Wat ik alles behalve leuk vind. Tijdens de rit laat ik mijn gedachten gaan over de laatste 5 maanden van Colombia t/m Nepal. Om 13.00 uur is de lunchstop. Op het stuk weg tussen 80 km na Pokhara tot 50 km voor Kathmandu kan de microbus aardig doorrijden . Maar 25 km vòòr Kathmandu zorgt de wegreconstructie voor een flinke file. En 12 km voor mijn eindbestemming Kalanki, om 17.00 uur, staan we stil omdat microbus kapot is. Er moet vanuit Kathmandu iemand komen die de microbus repareert. De helft van de passagiers staat buiten naast de bus. Ik vraag aan een jongen of hij Manish vader kan bellen want de reparatie kan wel 2-3 uur duren. Zo hoeft hij zich geen zorgen te maken waar ik blijf. Op een gegeven moment vraagt onze chauffeur aan mij hoeveel bagage ik bij me heb. Ik zeg "alleen een rugzak " . Hij pakt vervolgens mijn rugtas van het dak van de microbus en laat een andere microbus stoppen, waar ik mee mag rijden. (buitenlanders gaan in Nepal praktisch altijd voor). Daar bof ik bij. Deze microbus is al vol, maar ik word er bij gepropt waardoor de bijrijder nauwelijks meer kan zitten. De passagiers zijn benieuwd waar ik vandaan kom. Als er iemand uitstapt krijg ik een iets betere plaats. Ik stap uit bij de petrol pomp in Kalankie om 18.30 uur. Daar loop ik naar een tuktuk en laat het adres zien van Manish ouders. De chauffeur kent het adres niet en laat het adres ook aan een passagier zien. Dan komt ineens de tuktuk rijder die ik ken en hij legt de andere tuktuk chauffeur uit waar ik naar toe moet. Om 18.45 uur ben ik eindelijk bij de ouders van Manish. Ik heb spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten als gevolg van de langdurige afdaling gisteren, op de laatste dag van de Mardi trekking. Ik zet mijn rugtas op Manish kamer en krijg water en koffie, waar ik aan toe was. Dan wordt de nieuwe koelkast bezorgt, die Manish en ik zijn ouders cadeau hebben gegeven. Ze zijn er erg blij mee. Dan gaan we buiten aan tafel zitten. Monika en haar man zijn ook gekomen. Rond 20.30 uur gaan we binnen eten: rijst met curry en omelet. Het is gezellig om weer bij hun te zijn.
Dinsdag 23 april: van Manish ouders naar Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Na het ontbijt brengt Manish broer me met de motor naar Pepsi Cola. Rupa en Keshab wisten van mijn komst, want ik had ze gebeld. Maar toen ik bij hun voor de deur stond was de poort gesloten. Ik bel ze op en roep, maar niemand hoorde me. Gelukkig wist ik nog hoe je heimelijk de poort kan ontgrendelen en zodoende kon ik toch binnen komen. Daar trof ik oma/Ama en Babu aan die ziek in bed lag. Rupa en Keshab waren gaan winkelen en komen pas om 17.30 uur terug. Dit vond ik niet bepaald leuk. Maar ik had daardoor wel de tijd om mijn rugtas leeg te maken en mijn vuile was in een sopje te zetten en te wassen. In de loop van de middag ga ik een nieuwe trolleytas kopen en mijn money belt laten repareren. Ook ga ik nog een half uurtje wandelen. De spierpijn in mijn benen wordt al minder. Als ik terugkom zijn Rupa en Keshab inmiddels ook thuis gekomen. Ze verontschuldigen zich voor hun afwezigheid. Daarna ga ik mijn nieuwe koffer in gebruik nemen. De afmetingen zijn dezelfde als mijn andere trolleytas, dus alles paste erin. Inmiddels waren mijn gewassen kledingstukken droog en die kon ik ook meteen inpakken. Om 20.00 uur gaan we eten : momo' s en dal bhat. Ook Keshab' s zus en haar dochter, die over was gekomen vanuit Australie, eten mee. Ook nu was het weer gezellig.
Woensdag 24 april, bij Rupa en Keshab in Pepsi Cola:
Mijn laatste hele dag in Nepal . Ik ben er klaar voor om terug te gaan naar huis. Alleen het weerbericht in Nederland staat me niet aan : vannacht was het 4 graden en overdag slechts 10 graden met buien en windkracht 4-5.. Wel is er een klein lichtpuntje want zaterdag met Koningsdag zouden de temperaturen omhoog gaan naar 16-17 graden en het zou overwegend droog zijn. Maar het blijft een groot temperatuurverschil want hier in Kathmandu is het 30 graden en zonnig. Een deel van de dag besteed ik aan het afmaken van mijn website zodat ik die naar jullie kan opsturen. Daarnaast moet ik Nepalees geld pinnen zodat ik mijn verblijfkosten hier kan betalen. Daarna loop ik nog naar het Orthopedisch ziekenhuis om afscheid te nemen van mijn collega's. Ook kan ik vandaag online inchecken voor de vlucht naar Dubai. Morgenochtend brengt Keshab me met de auto om 6.00 uur naar de luchthaven. Het is vanaf Pepsi Cola slechts 15 min. rijden. En om 9.00 uur vertrekt het vliegtuig van Kathmandu naar Dubai, daar moet ik overstappen en vlieg daarna naar Schiphol waar ik 's avonds om 20.00 uur hoop te landen. Jan komt me weer ophalen en brengt me naar huis . Daar ben ik wel heel blij mee.
Mijn vlucht gegevens op donderdag 25 april;
Van Kathmandu naar Dubai: vlucht EK 2263. Vertrek 9.00 uur, aankomst 12.05 uur, duur 4 uur en 50 min.
Van Dubai naar Schiphol. Vlucht EK 149. Vertrek 14.45 uur, aankomt 20.00 uur, duur 7 uur en 15 min.
Dit is mijn laatste verslag van mijn bijna 5 maanden durende vakantie. Ik ben de winter zonnig doorgekomen en veel buiten activiteiten kunnen doen. Vooral in Zuid Amerika heb ik veel nieuwe dingen kunnen zien en beleven en was elke dag een avontuur. In Nepal was het bekend terrein waar ik weer vele bekende plaatsen en mensen heb gezien. Doch het festival en de Mardi trekking waren hier de hoogte punten. Nu ga ik weer naar huis en dat zal weer wennen zijn. Gelukkig is het tennisseizoen weer begonnen waar ik me weer lekker hoop uit te leven. Ik hoop jullie allen weer gauw te zien en te spreken.
Groetjes van Francine
Hallo allemaal,
Nepal is weer de hekkensluiter van deze vakantie. Het is een mooie overgang van mijn avontuurlijke vakantie in Zuid Amerika en het dagelijkse leven in Nederland. Dit jaar heb ik niet gewerkt in het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati ( Kathmandu), wel ben ik daar een paar keer op bezoek geweest om mijn collega's weer te zien. Ik heb me hier vnl. bezig gehouden van het bezoeken van de bekende bezienswaardigheden in Kathmandu e.o. Ook heb ik Manish en zijn gezin en zijn familie weer ontmoet en weer bij mijn vertrouwde gast gezin gewoond. Het was weer een thuiskomen. Lees zelf maar.
Zondag 24 maart 2024: Sao Paulo en van Sao Paulo naar Dubai
Dit is mijn laatste dag in Sao Paulo en zelfs in Zuid Amerika. De ochtend gebruik ik om mijn schoonzus te bellen en om van alles te regelen zowel hier als overzee, zoals mijn verblijf en trekking in Nepal. Ik krijg van KLM bericht dat de vlucht vertraagd is van 20.55 uur naar 21.30 uur , dus hij vertrekt een half uur later uit Sao Paulo, maar hij komt maar 10 min later aan in Amsterdam ( wordt gezegd). Het blijft spannend of de 2 uur overstaptijd voldoende is om de vlucht naar Dubai te halen want ik moet mijn bagage zelf ophalen en opnieuw inchecken. Een paar jaar geleden heb ik deze vlucht, door extra vertraging, gemist. Vandaar mijn angst. Om 12.00 uur check ik uit bij mijn hostel. Ik sla mijn bagage op bij de receptie Daarna loop ik 5 km naar de Avenida Paulista, die vergeleken wordt met Time Square in New York . In deze straat bevindt zich ook het museum MASP (Museo Arte Sao Paulo) . Dit museum wordt met 4 pilaren hoog boven de grond geheven waardoor het lijkt alsof het museum zweeft. Op deze Avenida Paulista heerst een gezellige sfeer. Hij is vandaag autovrij en er paraderen veel mensen en er spelen en zingen diverse muzikanten. Ondertussen probeer ik nog wat nuttige dingetjes te kopen van mijn overgebleven Braziliaanse reals, zoals een nieuw hoesje voor mijn mobiele telefoon, een waterfles, tandpasta, zeep en fruit. Ik heb vandaag geboft met het weer want het is de hele dag droog geweest met een beetje zon, alleen de laatste 10 min. regent het een beetje. Terug in mijn hotel pak ik mijn bagage en bel tegen 18.00 uur een Uber taxi. Deze verschijnt al na 1 min en kost me 59 real = ca. €12. Even over 18.30 uur ben ik bij de terminal. Ik kan meteen inchecken. Ik krijg N.B. nog voorrang ,waarschijnlijk door mijn leeftijd. Alles verloopt georganiseerd en soepel. Ik kom in gesprek met een Braziliaanse die naar Lissabon gaat en haar broer 10 dg. opzoekt. Op het bord blijft vertrektijd 21.00 uur staan , maar we mogen pas om 21.30 uur instappen en om 21.50 uur gaan we de lucht in. De vlucht naar Amsterdam duurt 11,5 uur. We krijgen wat te eten en ik probeer wat te slapen.
We landen op Schiphol om 12.30 uur op maandag 25 maart , maar voordat we uit het vliegtuig stappen is het 13.00 uur. Ik haast me naar de de bagage hal, waar ik nog een tijd moet wachten voordat mijn bagage van de band afrolt. Daarna snel ik naar de vertrekhal en check in, daarna handbagage - en douane controle. Gelukkig is het overal erg rustig waardoor het snel gaat. Aangekomen bij gate G9 kan ik meteen het vliegtuig instappen, nadat ik het thuisfront nog snel een appje heb gestuurd. Het is 6 uur vliegen naar Dubai met de Emiraten . De airconditioning staat te laag afgesteld waardoor ik het koud heb en rillerig ben . De maaltijd is goed maar ik eet de helft maar op. Ook nu probeer ik wat te slapen onder een warm dekentje.' s Nachts om 12.15 uur komen we aan in Dubai.
Dinsdag 26 maart 2024 van Dubai naar Kathmandu en de 1ste dag in Kathmandu:
Het vliegtuig van Dubai Flight, van Dubai naar Kathmandu, zit vol. Veel Arabische jongens die in Nepal gaan werken. Het overgrote deel van de vlucht hou ik mijn ogen dicht en probeer te slapen met oordopjes in en ooglapje voor. Nu heb nu mijn linker voet ingezwachteld om vocht ophoping tegen te gaan. We krijgen ook wat te eten : omelet met 2 worstjes, broodje, vruchten yoghurtje en bakje met fruit. De vlucht heeft vertraging doordat we te laat vertrokken uit Dubai, maar de vlucht duurt ook langer dan men gezegd had nl. 4 uur . We landen pas om 9.00 uur ' s ochtends in Kathmandu. Ik had in Nederland al een toeristen visum aangeschaft, maar desondanks moest ik mijn gegevens invullen op een computer. Wat achteraf niet nodig bleek te zijn. Toen kon ik doorlopen naar de douane, waar ik in een wip langs was. Maar daarna moest de handbagage weer door de scanner Dit heb ik nog nooit ergens meegemaakt. Manish vertelde dat dit is ingesteld nadat er fraude geconstateerd was met goud, en dat willen ze zo onderscheppen door 2x de handbagage te controleren nl. bij de incheck en bij de uitcheck. Al met al duurt alles een eeuwigheid. Toen op zoek naar mijn koffer, die bleek al in een hoek te staan bij de andere bagage die ze van de band hadden gehaald. Ik stuur Manish een appje dat ik eraan kom. Hij stond al 1 uur in de aankomsthal te wachten. Hij was naar de luchthaven gekomen met een soort Uber motor taxi. Maar nu belt hij een soort Uber taxi voor ons tweeën en mijn bagage. Het is een klein autootje maar we passen erin. Hij moet helemaal door de binnenstad van Kathmandu waar het druk is met motors en auto 's . Volgens mij hebben we wel 1 uur in die taxi gezeten. Ik werd hartelijk ontvangen door de familie. Ik krijg de kamer van Manish zus, Monica, die een paar weken geleden getrouwd is en nu bij de ouders van haar echtgenoot inwoont. Aariv, de zoon van Manish, is al een echt manneke met zijn 7 maanden. We gaan aan tafel, er staat brood, boter, kaas, gekookte eieren en koffie en fruit. De familie is uitgenodigd bij de jongste zus van Manish moeder, ik ook. Maar ik ben zo moe dat ik voorstel dat ik hier eerst een paar uur ga slapen en als ik wakker ben dan wil ik wel naar hun toe komen. Manish, Manoj en vader gaan met de motor en de dames met de taxi. Ik ben gaan slapen en werd pas om 17.00 uur wakker. Ik voelde me al een stuk beter. Daarna gedoucht, maar net als vorig jaar is de douche koud. Dan bel ik Manish op die voor mij een motor taxi bestelt. Ik doe mijn dons jack aan want op de scooter 's avonds kan het koud zijn. Ik moest de poort afsluiten. Toen achter op de scooter midden door de stad met druk verkeer, vele onregelmatigheden in de weg, in het donker en links rijdend: het was weer een heel avontuur ! Heel bijzonder hoe ik al die uiterste mag beleven . Bij de familie was het gezellig. Ze waren aan het kaarten : eenentwintigen. Ook Monika en haar man Nawin waren er. Leuk om kennis met hem te maken. We kregen ook te eten ; rijst, curry, kip, schapenvlees, bloemkool, e.a. Het smaakt goed. Rond 21.00 uur gaan we weer weg, de dames met de taxi en de mannen op de motor. Thuis zitten we nog gezellig na te praten aan de tafel met een kopje masala thee . En om 23.00 uur gaan we naar bed. Het was weer een bijzondere dag. Wat een contrasten . En wat een fijne mensen ontmoet ik toch. Een ben een bevoorrecht mens.
Woensdag 27 maart: Kathmandu, bij Manish ouders, ziekenhuis bezoek e.a.:
Na me gedoucht te hebben krijg ik buiten mijn ontbijt; brood met een groenten omelet en koffie. De vader van Manish is een perfecte kok. De rest van de familie gaat pas laat in de ochtend dal bhat eten. Vroeg in de ochtend drinken ze een kop thee en eten alleen een paar biscuitjes. Ik bof dat mijn vuile was in de wasmachine gewassen kan worden. Het is weliswaar een beetje mistig buiten maar de temperatuur is aangenaam: 21 graden. Daarna gaan Manaram, Rejina en ik wandelen. We lopen de berg op en komen daar mooie tempels en huizen tegen en zelfs een groot restaurant Bij elke tempel wordt aan de bel getrokken om God of Shiva wakker te schudden . Ook in het dal staan meer huizen dan vorig jaar. Je ziet een geleidelijke een toename van het aantal huizen en een verbetering van de leefomstandigheden. Daarna lopen we naar beneden, deels door nieuw aangelegde trappen en deels over de weg. Onderweg kopen we nog verse eieren bij de kippenhouder. We wippen ook nog binnen bij een familielid. Thuis gaan we lunchen : rijst, kip, schapenkop ( ik niet), spinazie, en rauwkost. Daarna gaan Manish en ik met zijn oude motor naar het Orthopedisch ziekenhuis. Ik zet de zonnebril en een corona masker op wegens de uitlasgassen en stof. Het is te merken dat Manish al een paar jaar niet meer op zijn motor door Kathmandu heeft gereden, want hij rijdt wat langzamer en onzekerder. Dit is ook wel te begrijpen want het verkeer is hier erg druk en chaotisch met heel veel motors en scooters die zigzaggend over de weg en tussen de auto's door scheuren. Maar na 45 min komen we aan bij het ziekenhuis. Ik ga het eerst naar binnen bij de fysio. afdeling. Mijn collega's zitten in de keuken. Ramesh en Suraj zijn erg verrast. Ze hadden me wel verwacht maar wisten niet precies wanneer ik zou komen. En na 15 min komt Manish binnen. Ramesh kon zijn ogen bijna niet geloven. Dat beide heren waren in 4 jaar tijd in gewicht veranderd: Manish was aangekomen en Ramesh afgevallen. De andere collega heeft nu ook een zoon. Het is leuk om te zien dat ze het leuk vinden om elkaar weer te zien. Jammer is echter dat Alok en Goma er niet zijn. Ramesh is blij met mijn meegebrachte zuid Amerikaans geld, hij spaart namelijk buitenlands papieren geld. We drinken koffie en Manish trakteert op chocolade. Rond 15.30 uur maken Manish en ik nog een ronde door het ziekenhuis . Het aantal bekenden valt wat tegen omdat er al veel personeel naar huis is, maar desondanks heeft Manish er een goed gevoel over nadat hij een aantal mensen heeft gesproken. Ik ben door Ramesh ook nog uitgenodigd om het Chinese nieuwjaardag op 13 april bij hem thuis te vieren. Dan wordt de Bisket Jatra festival gevierd waarbij een enorme strijdwagen met daarin god Bhairav door de straten wordt getrokken en het eindigt met een wagengevecht bij Khaina Tole in Bhaktapur) ( ook wordt een paal in Bhaktapur naar beneden gehaald) Rond 16.30 uur rijden we met de motor naar de ouders van Rejina. We moeten een flink stuk omrijden omdat een aantal wegen zijn afgesloten bij Pashupatinath. Rejina en Aariv zijn met de taxi daar naar toe gegaan. We drinken daar thee. Daarna gaan we lopend naar de jongste broer van Keshab (Rejina's vader) waar ook zijn 90 jarige moeder woont. ( Manish, Aariv en Keshab gaan met de motor.) . Oma, Keshab, Rejina en Aariv vormen 4 generaties. Heel bijzonder !! Er worden veel foto's gemaakt. Er moeten vele gekke bekken getrokken worden voordat ook Aariv lachend op de foto staat. Daarna rijden we, met de auto naar de pas geopende bar van een van de neven. Dit is een bar waar je allerlei soorten thee kunt drinken en koffie en een hapje kunt eten en waar gerookt mag worden. Er wordt geen alcohol geschonken, waar de jongelui hier geen behoeften aan schijnen te hebben. Ook de eigenaar ( neef) houdt ons gezelschap . We zijn met z'n zessen. Die neef is een bijzonder energiek persoon met een dubbele baan : hij is IT professioneel en hij heeft 2 zaken. Hij wil zijn bedrijven geleidelijk uitbreiden. Er wordt veel gerookt waardoor ik meer ga hoesten en Manish hoofdpijn krijgt. Maar door de gember- limoen thee wordt het hoesten toch minder. Na gezellig gepraat te hebben , rijden we terug naar de schoonouders van Manish waar we gaan eten. Ze hebben ook Aariv mee naar huis genomen. We eten in de keuken ; kip, beaten rijst, aardappel curry, gebakken vis en rauwkost. Daarna nog rijst met curry. Na de 1ste ronde heb ik genoeg . Ze blijven maar aandringen maar ik scherm mijn bord af. Ook drink ik geen cola en whisky. Het is gezellig. Rejina krijgt nog een mooie zilveren schaal. Aariv heeft een aantal uren geslapen , en wordt wakker gemaakt als we rond 22.00 uur opstappen. Rejina en ik gaan terug met de taxi en Manish met de motor. Ook nu begint het te regenen. Tegen 23.00 uur zijn we thuis. We gaan meteen naar onze kamer. Alleen Manish broer is opgebleven , en de rest van de familie ligt al op bed. Ik ben blij dat ik nu even alleen ben , al die mensen om me heen vind ik erg vermoeiend. Ik kruip meteen in bed. Wat heb ik vandaag toch weer veel mensen gezien en gehoord, heel bijzonder !!
Donderdag 28 maart, Kathmandu, bij Manish ouders:
De dag begint met slecht weer, het regent en er hangt een mist. Manaram heeft weer een omelet met groenten voor me gemaakt als ontbijt. Manish en Rejina gaan cadeaus kopen voor kennissen en vrienden in Noorwegen. En daarna gaan ze naar een Nepalese film met haar neven en nicht. Ik ga niet mee want ik versta toch geen Nepalees ( op enkele woorden na). Daarna ga ik in de familie-kamer de film bekijken van de bruiloft van Monica en Nawin. Zo'n Nepalese bruiloft gaat gepaard met heel veel rituelen, waarbij zowel de bruid en bruidegom traditionele kleding dragen. De meeste huwelijken zijn gearrangeerd in Nepal, waarbij de vrouw uitgehuwelijkt wordt. Na het huwelijk verlaat ze haar ouderlijk huis en gaat bij de ouders van haar man wonen. Manaram stuurt mij de link van de bruiloft op YouTube door, zodat ik die ook aan anderen kan laten zien. Daarna krijg ik mijn dal bhat (= linzen soep met rijst) die de anderen halverwege de ochtend hebben gekregen. Vervolgens bladeren we de oude foto albums door van de ouders van Manish, van voor en na hun huwelijk, 42 jaar geleden. Daarna ben ik zo duf en slaperig geworden dat ik ga wandelen. Ik ga alleen, want de anderen zijn druk met het maken van momo's (deegtasjes gevuld met vlees en groenten ) voor vanavond. Ik loop de weg naar beneden af . Het is nu droog. Het is lekker om alleen te lopen. Het is ook leuk om de Nepalese mensen, de winkeltjes en de omgeving op me in te laten werken. 's Avonds maak ik een plan m.b.t. mijn verblijf en trekking vanaf Pokhara, na Nepalees nieuwjaarsdag op 13 april. Daarna eten we met z'n negenen momo's want Manish en Rejina en Monica met haar nieuwe echtgenoot zijn inmiddels ook thuis gekomen. Daarna wordt een 2de ronde momo's gemaakt:, de een maakt een soort klein pannenkoekje en de ander vult hem en maak er een mooi buideltje van en weer een ander stoomt ze. De Nepalezen zijn dol op momo's en eten er soms meer dan 20 op. Ik ben meestal na 5 stuks verzadigd.
Vrijdag 29 maart, Kathmandu ; bij Manish ouders:
Vandaag gaan Manish, Rejina en Aariv weer terug naar Noorwegen. Ze hebben heel wat bagage om in te pakken. Naast hun eigen spullen en de kinderwagen van Aariv hebben ze ook veel cadeaus gekregen . Gelukkig mogen ze ieder 30 kg ruimbagage en ieder 10 kg handbagage meenemen in het vliegtuig. Met 2 taxi's gaan we rond 14.00 uur naar de luchthaven van Kathmandu. Daar zijn ook al Rejina's ouders en neef en nicht. Er worden veel foto's gemaakt met en zonder Aariv. Hun vlucht vertrekt om 17.20 uur. Daarna rijden we weer met 1 taxi terug naar huis. Daar zie ik de foto reportage van de speen of de rijstvoedings-ceremonie ( Pasna) van Aariv begin maart . Als in Nepal namelijk een baby 6 maanden oud is en voor het eerste keer rijst of vast voedsel krijgt, wordt dit gevierd met een speciale ceremonie. (Bij 6 maanden is het spijsverteringsstelsel in staat vast voedsel te verwerken). Ook zie ik de trouwfilm van Manish broer en schoonzus van een paar jaar geleden. Ook dit ging gepaard met vele rituelen . Totaal anders dan een Nederlandse trouwerij. Als Manish broer terugkomt zet hij een Nepalese simkaart in mijn telefoon waardoor ik ook in Nepal kan bellen. Ook zet hij de taxi app " Pathao car Nepal" op mijn oude telefoon zodat ik ook in Nepal een taxi kan bellen. Het is te vergelijken met een Uber taxi app. De dochter van Manish broer van 17 maanden is helemaal van slag en huilt veel omdat zij haar neefje Aariv ( Babu) erg mist. Aan het eind van de middag maak ik samen met Manish moeder nog een korte wandeling want al dat zitten vindt mijn lijf niet zo lekker. Ik stuur Keshab en Rupa ( mijn gastgezin waar ik al jaren logeer) een bericht dat ik a.s. zondag na het ontbijt naar hun toe kom. 's Avonds eten we weer dal bhat. Daarna praten we nog wat na en gaan op tijd naar bed.
Zaterdag 30 maart Kathmandu, bij Manish ouders;
Het is een zaterdag en dat betekent in Nepal de enigste vrij dag in de week. Maar hier wordt volop gepoetst en gewassen. Iedereen is actief, alleen de dochter des huizes blijft lang in haar bed liggen. Alle dekens worden over de balustrade gehangen om te luchten. Het is stil nu Manish en Rejina en Aariv er niet meer zijn. De dochter van Manish broer is nog steeds van slag. Ze wil de hele dag appels en sinaasappels eten . Ik ontbijt buiten in de zon, omelet met brood. Het is goed weer vandaag. Soms een beetje te warm in de zon. In de loop van de ochtend geeft Manish schoonzus me een schoonheid/ gezicht behandeling. En Manish broer verft het haar van zijn vader en moeder zodat al het grijze haar weer mooi zwart wordt. Rond 15.30 uur gaan Manish broer en ik op de motor naar het centrum van Kathmandu om te kijken naar een ijskast voor zijn ouders. We gaan 3 zaken af , maar ze hebben alleen Samsung , LG, en Valberg ijskasten, allemaal zonder diepvriesladen . Alleen bij Sunrise Nepal Electronics hebben ze een Hisense ijskast met laden , maar niet in de winkel, wel in de opslag, maar die is op zaterdag dicht. Ik kan een van de volgende dagen komen kijken . Onverrichte zaken gaan we terug. We rijden met de motor door de oude binnenstad met de mooie oude tempels. Leuk om ze zo te zien ! Op de terugweg gaan we kip halen voor vanavond. Rond 20.30 uur eten we dal bhat met spinazie en kip. ( in Nepal is het normaal om 3x per dag en 7x per week dal bhat te eten) Daarna belt Manish vader zijn neef in Pokhara op. Ik kan, vóòr en nà de trekking, in zijn hotel logeren tegen een lage prijs. Hij regelt ook voor mij een gids waarmee ik de Mardi Himal trekking kan doen tegen een schappelijke prijs. En hij kan voor mij ook een permit / vergunning regelen om die trekking te doen. Het is wel jammer dat ze de weg naar Pokhara aan het repareren zijn waardoor de bus of microbus rit tussen 6-10 uur duurt. Daar de microbus nabij het huis van Manish ouders vertrekt, spreken we af dat ik zondagavond 14 april naar hun toe kom, daar blijf slapen en maandagochtend om 6.00 uur de microbus naar Pokhara neem.
Zondag 31 maart , 1ste paasdag, Kathmandu, verhuizing van Manish ouders naar Rupa en Keshab ( gastgezin in Pepsi Cola):
Vandaag verhuis ik met mijn bagage van het huis van Manish ouders naar het huis van mijn gastgezin in Pepsi Cola waar ik al meer dan 14 jaar verblijf als ik in Nepal ben. Na mijn ontbijt buiten , pak ik mijn spullen en belt de broer van Manish een taxi voor mij. De taxi moet omrijden omdat ze net de weg aan het repareren zijn, waardoor de prijs steeg van 900 (€6,27 ) naar 1100 roepies €7,66). Het wordt een rit door de stad van 1 uur aangezien het verkeer overal vaststaat omdat het "kantoor tijd" is tussen 10.00 -12.00 uur. Maar om 12.00 uur arriveer ik in Pepsi Cola. Gastvrouw Rupa en Oma/Ama zijn alleen thuis. Mijn koffer en rugzak zetten we meteen op de voorste kamer van de 1ste verdieping van hun huis. Dit is voor mij een nieuwe kamer want normaliter slaap ik op de achterste kamer waar nu Santi slaapt. We hebben elkaar heel wat te vertellen aangezien we elkaar niet of nauwelijks gesproken hebben via de telefoon tijdens mijn vakantie in Zuid Amerika. Rupa is herstellende van een ganglion (goedaardige zwelling) operatie in haar pols. Daarna is ze weer 5 kg aan gekomen doordat ze minder kon sporten en meer ging eten. Ze heeft bijna 1 jaar elke ochtend van 5 -8 uur gesport in een fitness centrum en intermittent fasting gedaan en daarbij is ze 17 kg afgevallen. Erg knap van haar want ze eet en snoept heel graag. Dan blijkt ook de dochter Nanu van 19 jaar thuis te zijn omdat ze moet studeren voor haar tentamens volgende week. Ze is nu 2de jaars fysiotherapie student. Ik heb haar enthousiast gemaakt om fysiotherapie te gaan studeren en ze haalt goede punten. Rupa moet aan het eind van de middag naar een viering bij de buren waarvan 2 jaar geleden de vader is gestorven. Dit is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij de overledene herdacht wordt met de familie, soms ook de buren en een priester en er wordt gezamenlijk een maaltijd genuttigd. Rond 17.30 uur komt gastheer Keshab thuis samen met zijn zoon Babu. Keshab runt samen met zijn vriend een reisbureau en hotel in Kathmandu. Sinds de Corona tijd ligt het aantal bezoekende toeristen nog duidelijk onder het niveau van daarvoor. Ook wonen nog twee andere jonge personen tijdelijk in dit huis nl. een jongen van 22 jaar die in Kathmandu in een weeshuis heeft gezeten en nu (bijna) geadopteerd is door een Belgische man, die ik ook ken. En een meisje van dezelfde leeftijd die als weeskind op 2 jarige leeftijd geadapteerd is door een Amerikaans echtpaar. Zij is nu terug in Nepal om haar vader te zoeken ( haar moeder is overleden). Ze heeft al een oom gevonden , maar nog niet haar vader. Ze heeft haar geboorte akte nodig van haar vader of van het weeshuis om zodoende een non-residential nepali visa te krijgen . Het is voor haar een emotionele zoekactie, gelukkig kan ze hier ook wat ervaring opdoen met haar studie sociaalwerk.
Maandag 1 april, 2de paasdag ,Kathmandu, bij Rupa en Keshab:
Om 8.30 uur word ik geroepen voor het ontbijt. Ik krijg dal bhat met een gebakken ei en pikkels. Het smaakt weer ouderwets lekker. Daarna praat ik langdurig met Rupa. Ze heeft het moeilijk met Ama en met de geadopteerde jongen die tijdelijk in haar huis woont. Ama is inmiddels 83 jaar en begint vergeetachtig en dement te worden. Het lopen gaat steeds moeilijker. De hele dag brengt ze zittend door op de bank of op haar bed of etend in de keuken. Alleen Rupa verzorgt haar en de rest van haar kinderen kijken bijna niet naar haar om. En die geadopteerde jongen doet precies wat hij wil. Hij houdt zich niet aan de huisregels. Hij heeft geen werk en leeft van het geld van de Belgische man die hem geadopteerd heeft. Hij heeft een dure motor en fototoestel, mooie kleren en lang zwart haar. Rond 11.30 uur ga ik 1,5 uur wandelen. Het is warm en zonnig weer bij 27 graden. Ik loop de winkelstraat op en neer. Het is nog steeds een rommelig geheel met veel motors en auto's , geen doorlopende stoepen, veel kleine winkeltjes met (2de hands) kleding, fruit en groenten, alleen de telefoonwinkels , pizza huis en fitness centra zijn van grotere omvang. De laatsten zijn er m.n. afgelopen jaar bij gekomen. Ik moet mijn draai nog zien te vinden aangezien ik (nog) niet ga werken in het Orthopedisch ziekenhuis. Ik verveel me want ik heb nu geen echt doel. Uit verveling ga ik op mijn bed liggen en slaap 1 uurtje. Daarna ga ik weer 1 uurtje wandelen bij de Manohara Nadi rivier. Hier hebben ze een prachtig voetpad aangelegd waar veel mensen gaan wandelen. Alleen is de rivier erg vervuilt en stinkt en dat is jammer. 's Avonds doe ik die ronde nopens met een aantal huisgenoten. Rupa heeft het tempo er goed in. Een jaar geleden kon ze niet goed lopen i.v.m. haar zware gewicht en slechte conditie, maar nu gaat dat veel beter . Daarna gaan we om 20.00 uur thuis eten. Vervolgens gaat iedereen naar zijn of haar kamer. Rupa en Keshab staan 's ochtends al om 5.00 uur en daarom gaan ze altijd vroeg op stok. Hun kinderen , Nanu en Babu ( in Nepal wordt een meisje altijd Nanu genoemd en een jongen Babu) studeren nu hard voor hun tentamen en maken vele overuren tot 's avonds laat. Gelukkig heb ik een grote kamer met een 2 pp. bed met daarbij een buiten terras en een grote badkamer met douche en toilet. Ik vul de tijd met het selecteren van mijn gemaakte foto's en het opschrijven van mijn belevenissen.
Dinsdag 2 april, Kathmandu , bij Rupa en Keshab, bezoek aan Patan Durban square:
Vandaag loop ik naar Durban square in Patan . Volgens Maps.Me is de afstand 7 km . Tot Koteshwor volg ik kleine , deels onverharde weggetjes, die ook langs de luchthaven leiden, daarna moet ik mijn weg vervolgen over de stoep van drukke verharde wegen. Na 1,5 tot 2 uur ben ik bij Durban Square in Patan. Het is voor het eerst dat ik betaal voor de entree. Nu was er meer ticket controle i.t.t. andere jaren. Maar je kunt het ticket gratis verlengen tot de geldigheid van je visum. Patan is tegenwoordig Lalitpur en is -op Kathmandu en Pokhara na- de grootste stad van Nepal. Het is de thuisbasis van de beste ambachtslieden en heeft nog een groot aantal goed bewaarde hindoetempels, boeddhistische kloosters (vihars) en monumenten . Patan Durbar square ligt in het hart van de stad. Hier staan een mengelmoes van paleisgebouwen, artistieke binnenplaatsen en pagodetempels en monumenten met prachtig houtsnijwerk. De Krishna Mandir is de belangrijkste tempel. Andere tempels zijn de Bhimsen-tempel, de Vishwanath-tempel en de Taleju Bhawani tempel. Het paleis heeft 3 binnenpleinen. Het plein met het oude paleis en de tempels leed zware schade bij de aardbeving in Nepal van 25 april 2015 Na daar 1,5 uur rond te hebben gelopen , heb ik het wel gezien en loop ik terug. In die omgeving rijden enorm veel motors waardoor ik hoofdpijn krijg van de uitlaatgassen en van het lawaai. Het is ook warm. Rond 16.00 uur ben ik weer terug. Nanu zit te studeren beneden op het trapje voor de deur. Zij doet de poort open voor mij. Rupa en Keshab zijn niet thuis, ze zijn met een familielid naar een astroloog geweest , die de toekomst van een neef voorspelt die nu in Canada werkt en IT studeert. Hij is daar niet gelukkig. Maar de waarzegster zegt dat in december alles goed komt. Om 20.30 uur gaan we eten : natuurlijk dal bhat,. Daarna praten we nog wat na en gaat iedereen om 21.30 uur naar zijn eigen kamer
Woensdag 3 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan orthopedisch ziekenhuis. en Stupa van Boudhanath;
Om 9.15 krijg ik mijn ontbijt bestaande uit een meergranen roti met gebakken ei en gebakken bloemkool met aardappel. Rond 11.45 uur loop ik naar het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Onderweg koop ik mandarijnen voor mijn collega's omdat ik weet dat ze die lekker vinden. Maar ik heb pech want alleen Goma en een assistente zijn aanwezig op de fysiotherapie afdeling. De 4 andere collega's zijn afwezig , de een omdat hij rugpijn heeft, de ander heeft pijn op de borst en twee anderen omdat ze met hun kind naar de dokter moesten of naar zijn ouders. Nu moet Goma en een assistent 75 patiënten behandelen. Eigenlijk is er in al die jaren niets veranderd. De dokters sturen hun patiënten naar de fysiotherapie afdeling. met de opdracht hun te behandelen met een of twee apparaten bv Electrotherapie, TENS, UG of paraffine. Patiënten willen daarom niet oefenen, hoewel dat beter voor hun zou zijn. Als ze moeten oefenen gaan ze klagen bij de dokter of directie. Voor de fysiotherapeuten is het wel makkelijk om een apparaat te geven want dat kan een assistent of zuster ook geven, maar het demotiveert en frustreert hun wel. Vooral ook het hoog aantal patiënten van gemiddeld 100 patiënten per dag. Maar het was wel leuk om Goma weer te spreken want vorig jaar, toen ik hier ook was, was ze met zwangerschap verlof. Daarna loop ik naar de Stupa van Boudhanath. Ik zet mijn mondmasker op want het is stoffig door al die motors en auto's. Onderweg koop ik nog een samosa. Bij de Stupa neem ik niet de hoofdingang maar de achteringang want daar kom ik gratis binnen. Boudhanath is een van de belangrijkste Boeddhistische bedevaartsoorden . En de stupa is een van de grootste ter wereld. Elke dag lopen er honderden toeristen en pelgrims met de klok mee rond de stupa , onder de beschermende ogen van Boeddha. Gelovigen komen hier om hun karma ( optelsom van alle goede en slechte daden in je leven) te reinigen en lopen de kora (meditatie ritueel) rond de stupa. Een Stupa is een monument die het lichaam, de spraak en de geest van de Boeddha symboliseren Stupa's zijn meestal gevuld met mantra's , evt. relikwieën van leraren en andere heilige objecten. Elk jaar ga ik er wel een of twee keer naar toe, aangezien ik het een bijzondere plek vind. Al jaren ontmoet ik daar dezelfde verkoper van Boeddhistische gebedssnoeren , maar nu was hij er niet. Rond 15.15 uur loop ik in 1,5 uur weer terug naar huis. Terug in huis pak ik een schaaltje yoghurt/ curt. Deze smaakt heel anders dan in Nederland , maar ik vind ze erg lekker, en gelukkig niet zo zoet als in Zuid Amerika. Ik vraag aan een vriendin of ze de kapper voor mij in IJsselstein wil afspreken, want mijn haar is behoorlijk lang geworden en ik durf het niet aan om in Kathmandu naar de kapper te gaan want alle vrouwen hebben hier lang haar.
Donderdag 4 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan de Monkey tempel/Swayambhu tempel
Vandaag en de komende dagen wordt herdacht dat de vader van Keshab en en de man van ama 20 jaar geleden is overleden. Daarom mogen Keshab en Rupa bepaalde producten niet eten, zoals zout, rijst, tomaat, knoflook etc. Alle broers en zussen komen bij elkaar in het huis van Keshab 's oudste broer. Ook een priester is daarbij aanwezig. Doch Rupa gaat iets later naar deze Pusa, en maakt mijn ontbijt eerst klaar bestaande uit bloemkool, sperziebonen en rijst en een snee bruin brood met een gebakken ei. Daarna schrijf ik, in de zon op mijn terras, mijn belevenissen op in Evernote. Maar ik had het bijna af toen Evernote wegens oververhitting van mijn smartphone werd afgesloten, en toen was ik alles kwijt want ik had het tussentijds niet afgeslagen. Stom !! Rond 10.45 uur loop ik naar de Monkey tempel of de Swayambhu tempel. Het is vanaf het huis van mijn gastgezin 12 km lopen. Ook vandaag is het zonnig, warm en 29 graden. Gelukkig waait er een windje waardoor het minder warm aanvoelt. Ook nu leidt de route via Koteshwor , daarna over een voetpad langs de NH34, Tundikhel, Ratnapark en de brug over de Bisnomati rivier. Daarna loop ik verkeerd waardoor ik 30 min. extra erover doe. . Uiteindelijk ben ik pas (na 3,5 uur lopen) om 14.30 uur bij de Swayambhu tempel. Ook nu weet ik een zij- ingang aan de zuidoostkant waardoor ik gratis binnen kan komen . Het is een oud religieus complex bovenop een heuvel, wat bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels, waarvan sommige dateren uit de Licchavi-periode. Een Tibetaans klooster, museum en bibliotheek zijn recentere toevoegingen. Op de stoepa zijn de ogen en wenkbrauwen van Boeddha geschilderd die in 4 richtingen kijkt. Daartussen is de nummer één (in Nepalees schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er zijn ook winkels, restaurants en hostels. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisatvva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel waarop de stoepa staat, aan het optrekken was. Het was de bedoeling dat hij zijn haar kort zou laten, maar hij liet het lang groeien en de hoofdluis groeide. Er wordt gezegd dat de hoofdluizen in deze apen zijn veranderd. Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Vanaf boven heb je ook een mooi uitzicht over de stad Kathmandu. Het is altijd de moeite waard om daar rond te lopen. Maar je moet daar niets eten want de apen die daar rondlopen zijn hondsbrutaal en grijpen dat uit je handen. Ik kan daar niet langer dan 1 uur blijven want ik moet weer 3 uur teruglopen. Ik heb veel mijn mondmasker op wegens de uitlaatgassen van de talrijke auto's en motors. Ik laat mijn flesje vullen met water bij een waterbron waar vrouwen hun waterflessen voor thuis vullen want ik heb behoorlijk veel dorst gekregen. Om 18.30 uur ben ik weer thuis. Ik kan meteen aan tafel aanschuiven, want Rupa en Keshab hebben diverse gerechten meegenomen naar huis van de overlijdens viering, zodat we dit met de hele familie thuis kunnen opeten. Vorig jaar was ik op dezelfde datum hier, en werd ik ook uitgenodigd om daar te komen eten. 's Avonds krijg ik via de buurtapp het mooie bericht dat mijn buurvrouw zwanger is en in september haar 2de dochter krijgt. Zo staat dood/verdriet en leven/vreugde weer naast elkaar. "Life goes on"
Vrijdag 5 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab , bezoek aan Pashupatinath:
Vandaag zoek ik mijn "vertier" wat dichter bij huis, want het was gisteren toch wel een beetje ver lopen . Ik loop nu naar Pashupatinath. Ik doe er 1,5 uur over. Er staat minder wind waardoor het warmer aanvoelt. Het eerste stuk loop ik dezelfde route als naar het ziekenhuis en het 2de stuk langs het vliegveld en de promenade langs de Bagmati rivier. Ook nu weet ik een sluiproute waardoor ik er gratis binnenkom. De Pashupatinath tempel is één van de belangrijkste Hindoe tempels ter wereld en is de verblijfplaats van de Heer Pashupatinath, een incarnatie van Shiva, de god van de dieren. De gebouwen staan op de lijst van het UNESCO werelderfgoed en liggen langs de heilige Bagmati rivier. Men vermoedt dat de tempel gebouwd is in het jaar 400 en gerestaureerd is in de 17de eeuw. Langs de vervuilde oever van de heilige Bagmati rivier vinden dagelijks de rituele lijkverbrandingen plaats op een reeks crematieplatforms. De as wordt vervolgens in de rivier uitgestrooid. De voeten van de overledenen worden eerst gereinigd in de rivier waarna het lichaam op een houtstapel wordt gelegd en in brand wordt gestoken. De lichamen zijn vaak zichtbaar en dit ritueel is dus niet altijd aangenaam om te zien. De rookpluimen worden soms door de wind over de rivier geblazen, recht in je gezicht. Overal kom je de kleurrijke Saddhus tegen maar bijna allemaal willen ze geld voor een foto, tenzij je een goede zoomlens mee hebt. Maar Saddhus zijn eigenlijk heilige mannen en volgelingen van Shiva, die vooral opvallen door hun bonte kledij, beschilderde lichamen en gezichten en hun opzichtige haartooien. Ik ga er elke jaar, als ik in Kathmandu ben , wel een keer naar Pashupatinath . En elke keer kijk ik mijn ogen uit en word ik er stil van. Dit keer lagen er geen lijken op de ghats (= trappen om naar de rivier af te dalen met plateaus waar dagelijks crematies plaatsvinden) wel rookte nog vele houtstapels. En langs één houtstapel lag een lijk in een oranje doek gewikkeld. De overledene werd naar het plateau gedragen waarna het op de houtstapel gelegd werd. Men liep er drie maal omheen (met de klok mee) waarna normaal de oudste zoon of broer ( kaal geschoren) de stapel aansteekt ter hoogte van de mond. Deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat. Na 1,5 uur daar rond gelopen te hebben verlaat ik deze heilige plaats weer via de officiële in-en uitgang en loop terug naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. De poort zit op slot en Rupa is weg , maar ik weet dat de dochter boven studeert en daarom roep ik hard waarna ze de poort voor mij open doet. ' s Avonds verneem ik dat mijn kapper in IJsselstein gesloten is en pas eind mei met een nieuwe eigenaar weer open gaat. Dat is een tegenvaller, waar moet ik dan naar toe ?? Ik zet nog foto's van de stupa van Boudhanath en de Monkey tempel op facebook en ga om 23. 00 uur slapen.
Zaterdag 6 april, Kathmandu, bezoek aan Koteshwor:
Het is 6 april en het zou onze 51 jarige trouwdag zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar ik schreef gisteren al " lifes goes on". Het is ook zaterdag , wat de enigste vrije dag van de week is in Nepal. Het ontbijt is extra laat , namelijk om 10.00 uur, maar er is veel aandacht aan besteedt : met vis, knakworstjes, rijst, aardappel curry en een glas lassie ( milkshake). Voor het eerst zit de hele familie tegelijk aan tafel. De zus van Keshab en haar dochter ontbijten ook mee (de dochter woont al 7 jaar in de VS en is speciaal over gekomen is om haar familie te bezoeken en om nieuwjaar te vieren). Ook de schoonmaakster en haar 2 kinderen krijgen een bord met eten .Tussen de middag loop ik naar Koteshwor: het is 45 min. lopen . Het is opvallend schoon langs de weg. Sinds vorig jaar besteedt de regering hier extra aandacht aan en zie je overal mannen en vrouwen bezig om de troep op en langs de weg op te ruimen. In Koteshwor zijn méér en wat grotere winkels dan in Pepsi Cola. De meesten zijn gewoon open op zaterdag. Ik kijk naar een nieuwe trolley tas, want de rits van mijn huidige koffer sluit af en toe niet goed. Ik loop ook nog eventjes langs de winkel van Manish schoonvader (die nu gerund wordt door zijn neef) . Maar die winkel is jammer genoeg dicht. Rond 15.30 uur loop ik terug. Er volgt een rustig avondje.
Zondag 7 april : Kathmandu, naar de kapper en schoonheidsspecialiste, naar Dhulikhel
Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en ga naar de kapsalon in de buurt, om mijn haar te laten knippen. Ik heb het nooit aangedurfd, maar nu mijn eigen kapper in IJsselstein gestopt is , moet ik daar ook op zoek naar een andere vreemde kapper, dus kan ik net zo goed hier gaan. Ik zoek wat foto's van mijzelf op als model-voorbeeld voor hun. Eerst wordt mijn haar gewassen en daarna geknipt door een jongen. Hij spreekt alleen Nepalees, maar de schoonheidsspecialiste van de zaak vertaalt het in het Engels. Zo komen we er wel uit en het resultaat valt me niet tegen, en het kostte me maar 500 roepies = €3,50. Ik ben helemaal verbaast. Toen ik naar buiten liep realiseerde ik me dat mijn gezicht best een schoonheidsbehandeling kan gebruiken. Daarom ben ik teruggegaan. De schoonheidsspecialiste wou net gaan lunchen , maar ze vindt het niet erg om haar lunch uit te stellen en mij een gezichts behandeling te geven . Eerst krijg ik een gezichtsmassage en daarna behandelt ze mijn gezicht met wel 10 crèmepjes en zalfjes. Vervolgens krijgen ook mijn armen en schouders een beurt. Alles bij elkaar is ze wel 1 uur bezig. Daarna moest mijn haar weer gewassen worden want door het gebruik van al die crèmepjes stond mijn haar alle kanten op. Al met al kostte het me maar 2000 roepies = €14. . Een stuk goedkoper dan in Nederland !! Daarna loop ik naar een naai atelier waar ze de rits van mijn buiktasje maken voor slechts 50 roepies = €0,35. Hij vervangt enkel het lipje en knijp de rits met een tangetje op verschillende plaatsen dicht en daarna ritst hij weer perfect. Rupa vindt mijn haar ook goed zitten. Ze zegt dat er ook kappers zijn die nog goedkoper zijn en slechts 250 roepies = €2 vragen ( zonder het haar te wassen) 's Avonds brengen we Nanu met de auto terug naar haar kamer in Dhulikhel : 30 km ten Z-O van Kathmandu. Ze studeert hier fysiotherapie en morgen begint haar tentamen week.
Maandag 8 april, Kathmandu: herdenking sterfdag Keshab' s vader, bezoek aan Kopan klooster:
Keshab 's vader ( de man van ama) is 20 jaar geleden overleden , en die dag wordt vandaag herdacht in het huis van de oudste zoon ( wanneer de moeder sterft wordt de herdenking gehouden bij de jongste zoon). Keshab en Rupa, zijn al vroeg naar het huis van hun oudste ( schoon) broer gegaan om te koken. Ze verwachten 55 mensen, die ook allemaal blijven eten . Wij gaan pas om 9.30 uur . Iedereen, m.n. familieleden zitten deels op de grond van het dakterras. Een priester is ook aanwezig die elke bezoeker een gele tika geeft op zijn/ haar voorhoofd. Iedereen geeft hem wat geld. Om hem heen staan vele schalen met voedsel die bedoeld zijn voor de overleden vader. Ook wij krijgen te eten : eerst roti met aardappel curry en daarna rijst en diverse groenten. En als dessert rijstpudding van Rupa. De oudste generatie, 3 dames van 84 jaar, zitten op een stoel en de jongeren zitten in lotushouding op de grond. Het is gezellig en iedereen praat met elkaar. Inmiddels ken ik ook het merendeel van de familie. Het is verder een komen en gaan van buren, kennissen e.a. mensen die allemaal blijven eten. Om 11.30 uur ga ik weg want ik wil het Kopan klooster / monasterie bezoeken. Het is ruim 8 km lopen. Een halve km. daarvoor ligt het Kopan nunnery / nonnenklooster. Dit is het grootste Tibetaans Boeddhistische nonnenklooster in Nepal met 400 nonnen. Ik krijg permissie om in dit complex rond te lopen en zie jonge meisjes lopen in lange paarse habijten. Ze studeren hier, maar moeten ook helpen bij de schoonmaak en bij andere klussen. Daarna loop ik de heuvel op naar het Kopan klooster / monasterie. Dit is het oudste Tibetaans - Boeddhistisch klooster van Kathmandu. Eerst werd ik niet toegelaten omdat mijn bermuda te kort was, maar nadat ik hem een paar cm langer had getrokken mocht ik toch naar binnen . Er staat een prachtige tempel en er is ook een mooie tuin met mooie stoepa's. Ook heb je een mooi uitzicht op de stad Kathmandu. Hier kun je ook terecht voor meditatie cursussen. Het is een mooi complex. Op de terugweg bezoek ik een winkeltje met thangka's en koop een klein exemplaar. Rond 17.00 uur ben ik weer terug. Maar de poort zit op slot. Ik bel Rupa op, die nog steeds in het huis van haar zwager is. Zij belt Ramaran op , die in huis is en die komt de poort open maken .'s Avonds gaan we weer eten bij Keshab 's broer. Santi gaat niet mee. Ramaran wil met de motor gaan en ik klim bij hem achterop. In de keuken krijgen we een bord eten. Ik eet alleen groenten : bloemkool, sperziebonen en een soort spinazie, en yoghurt na. Rond 19.30 uur loop ik terug, want Babu en Ramaran zijn al eerder naar huis gegaan. Keshab is naar een bruiloft en komt wat later terug om Rupa en Ama op te halen met de auto. 's Avonds belt Manish me op vanuit Noorwegen
Dinsdag 9 april, Kathmandu, bezoek fysio. van NOH:
Na het ontbijt loop ik in 1 uur en 15 min. naar het Nepalees Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Ook nu neem ik wat fruit mee. Tegen 12.00 uur kom ik daar aan. Het is leuk om al mijn collega's weer te zien: Ramesh, Alok, Goma, Suray en 2 nieuwe vrouwelijke fysio's . Alleen Dipak komt jammer genoeg niet opdagen (later vernam ik dat hij onverwachts met iemand naar het ziekenhuis moest). Iedereen is nog aan het werk en ik wandel door de oefenzaal en bekijk hun prestaties. Daarna gaan we in de keuken lunchen en met elkaar praten. Het is weer ouderwets gezellig. Inmiddels heeft elke collega 1 of 2 kinderen. Ik kan vandaag al met Ramesh op de motor meerijden naar Bhaktapur want vandaag begint daar het Biska Jatra ( Bisket Jatra) festival. Maar ik heb daar geen rekening mee gehouden. Ik geef er de voorkeur aan om vrijdagmiddag met hem mee te gaan , en dan vrijdagavond en zaterdag (nieuwjaarsdag) het Biska festival mee te maken . En als hij zondag weer naar het orthopedisch ziekenhuis rijdt kan hij me in Thimi afzetten. Ik loop terug ( ondanks dat de jongens aandringen om me met de motor thuis te willen brengen) . Onderweg koop ik bij een auto goedkope mandarijnen voor Rupa ; 1 kg voor slechts 100 roepies ( €0,70) . Het is nu helemaal bewolkt. Rupa is niet thuis. Wel Ama en een schoonzus van Keshab. Als ze thuis komt maakt ze samen met Keshab het avondeten klaar. Ze voelt zich niet lekker. ' s Avonds zet ik nog wat foto's op facebook. Weer een dag voorbij !
Woensdag 10 april, Kathmandu, werken aan website en Pepsi Cola:
Ook vandaag blijf ik in huis en dicht bij huis want ik wil mijn verslagen klaar hebben om ze vòòr of in het weekend op mijn website te plaatsen. Rupa heeft nu echt de griep en Keshab maakt het ontbijt. Hij vindt koken leuk en is er erg handig in . Er staat een hele schaal met fruit op tafel: schijfjes mandarijn, watermeloen en druiven. Verder krijgen we bloemkool, bonen, aardappel curry, rijst en gebakken ei. Ze leren het al om mij geen of slechts een beetje rijst te geven. Het schrijfwerk doe ik op het balkon van mijn kamer, heerlijk in de zon. Ook ga ik 2x 1,5 uur in de omgeving wandelen , want zonder beweging buiten is mijn dag niet compleet. Bij tassenwinkels informeer ik of ze dezelfde trolleytas hebben zoals ik nu heb. Ik laat hierbij een foto zien van de tas. Er is veel prijs en kwaliteit verschil, maar er is niet veel keus want hier zijn de winkeltjes maar klein. Dan krijg ik een berichtje van Ramesh waarin hij schrijft dat ik niet in Bhaktapur bij hem Bisket Jatra kan vieren op 13 april ( nieuwjaarsdag) omdat niemand thuis is. Dat is een tegenvaller, want ik had me er zo op verheugd om van dichtbij Biskek Jatra te vieren samen met de Newari bevolking in Bhaktapur. Gelukkig biedt Keshab aan om met het hele gezin zaterdag naar Bhaktapur te gaan met de auto om Bisket Jatra te vieren en zondag naar Thimi, waar Sindur Jatra wordt gevierd. Zo zal ik Bisket toch kunnen meemaken. Ik zal wat uitleggen wat deze feesten inhouden :
Bisket Jatra in Bhaktapur:
Wordt gevierd aan het begin van het Nepalese nieuwjaar en verwelkomt het lente-seizoen. Het festival duurt 8 nachten en 9 dagen en begint 4 dagen voor het Nepalese nieuwjaar. Op de laatste dag van het jaar worden houten palen op 2 verschillende plekken in Bhaktapur gehesen. Een ervan wordt de dag erna neergehaald, en de ander op de laatste dag van het festival. Ook worden drie verdiepingen tellende strijdwagens in pagodestijl van de godheid Bhairavnath en Bhadrakali door de straten getrokken. Ook vindt er touwtrekken ( Bhadrakali) plaats tussen de thane-en kone gemeenschappen. En er is ook een tongpiercings ceremonie van bode. Kinderen bieden snoep, fruit en cadeautjes aan hun moeder aan om respect te tonen. Helaas vallen er ook elke jaar gewonden en doden omdat mensen onder voet worden gelopen.
Sindur Jatra in Thimi;
Het wordt ook wel Vermilion Powder Festival genoemd omdat de gezichten van alle mensen bedekt zijn met oranje kleurstof. Het festival wordt hier 3 dagen gevierd. Op de 2de dag van het nieuwe jaar vindt het festival plaats in het Balkumari tempelgebied. En op de 3de dag brengen mensen strijdwagens (32) met afbeeldingen van verschillende goden vroeg in de ochtend naar de Balkumari tempel. Deze strijdwagens worden op de schouders gedragen en paraderen door de straten terwijl sindur (oranje poeder) naar hen wordt geslingerd. De mensen dansen eromheen.
Donderdag 11 april , Kathmandu, bezoek aan Thamel en Patan Durbar square:
Er is een nieuwe vrouwelijke logee gearriveerd in mijn Guesthouse. Ze is vannacht om 1.30 uur aangekomen en opgehaald vanaf de luchthaven door Keshab. Ze komt uit Polen. Ik heb besloten om naar Thamel te gaan, 10 km hier vandaan. Ik kan met Keshab meerijden , samen met Babu en Santi , die ook daar in de buurt moeten zijn. Thamel staat bekend als een bruisend toeristisch stadsdeel en het belangrijkste uitgangsgebied van de stad en als een commerciële wijk. Ik loop door de vele smalle steegjes van Thamel met een verscheidenheid aan kleine winkels, m.n. voor trekking - en wandel uitrusting, souvenirs, kasjmier sjaals en truien, reisbureaus en wisselkantoren. Ik koop een klein souvenirtje nl. een zwart stenen bordje met erop geschreven " namaste", dit is de Nepalese begroeting en betekent " hallo, maar letterlijk betekent het " ik groet de god in je ". Daarna loop ik in 1,5 uur naar het Durbar square in Patan. Soms vallen er wat druppels uit de hemel , maar het is weer droog als ik het Durbar square bereik. Mijn entree ticket is nog geldig, maar er wordt nu minder gecontroleerd. Ik kom in gesprek met een Nepalese gids. Hij vraagt aan mij waar ik vandaan kom. Ik zeg Nederland. Hij reageert met " het land met de vele bergen " , ik kijk hem verbaast aan, . Hij wil de mensen daarmee aan het lachen krijgen. Met " hoge bergen" bedoelt hij de vele lange mensen die in Nederland wonen, i.t.t. Nepal waar de mensen een stuk kleiner zijn. Vervolgens loop ik in 1uur en 15 min. terug naar Pepsi Cola. Om 16.00 uur begint het harder te regenen en te onweren. Gelukkig heb ik een paraplu bij me, maar geen jas. Als ik thuis kom blijkt er weer een "power cut = een stroomstoring te zijn, waardoor het donker is en het internet eruit ligt. Gelukkig is het na 1-2 uur voorbij.
Vrijdag 12 april ; Kathmandu, website afmaken en voorbereiden trekking:
Vanochtend ben ik aan de diarree. Ik heb gisteren waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, maar ik weet niet wat. Gelukkig heb ik geen buikpijn. Vandaag maak ik wat verslagen voor de website. Vervolgens ga ik een cadeau kopen voor Manish zus en zwager die mij ,ter ere van hun huwelijk op 4 maart, uitgenodigd hebben voor een etentje a.s. zondagavond. Ook heb ik nog wat toiletspullen nodig en ik moet geld gaan pinnen. 's Avonds begin ik alvast met het inpakken van mijn rugtas voor de trekking want ik verwacht dat ik daar weinig tijd meer voor zal hebben de 2 komende dagen
Zaterdag 13 april, nieuwjaarsdag, Bisket Jatra festival in Bhaktapur en Sindur Jatra festival inThimi:
's Ochtens rijden we (met de leden van mijn gastgezin) eerst naar Thimi waar we Ama afzetten en wat eten. Daarna rijden we met de auto door naar Bhaktapur. Het is erg druk op de weg want iedereen wil het Bisket Jatra festival meemaken in Bhaktapur. Het grote spektakel begint echter pas vanavond, maar nu kunnen we de voorbereidingen zien. We moeten de auto buiten de stad Bhaktapur parkeren en naar het Durbar Square lopen (Bhaktapur heeft ook een Durbar square) . Ik, als buitenlander, moet 1800 roepies entree geld betalen, de Nepalezen niets. Ik kan het ticket laten verlengen , maar dat heeft toch geen zin, want volgende week ga ik de trekking maken en daarna heb ik nog maar 2 dagen voordat ik naar huis ga. We bekijken de prachtige tempels op het Durbar square en maken foto's en video's. Daarna lopen we door naar de plaats waar de drieverdiepingen tellende strijdwagen( raths) in pagodestijl van de godheid Bhairava en Bhadrakali staat. Vele mensen offeren daar wat geld en krijgen daarvoor een " heilige takje". Deze strijdwagen wordt vanavond door de straten getrokken. Op dat plein staat ook de grote houtenpaal die vanavond door veel mensen, van verschillende wijken van Bhaktapur, via 4 of 5 touwen omver wordt getrokken. De richting waar hij naar toe valt voorspeld niet veel goeds voor het komende jaar. We eten daar nog de wereld beroemde Bhaktapurse yoghurt die in aardenwerk potjes wordt verkocht. Daarna rijden we weer terug naar Thimi waar we om 17.00 uur moeten zijn. We eten daar met de hele familie dal bhat. Daarna volg ik en 2 neven de stoet waarin ook de versierde tempeltjes / strijdwagens meegedragen worden en muziekbandjes spelen. Iedereen strooit met oranje poeder en men wrijft elkaar ook in met oranje poeder. Ook ik word niet gespaard. Mijn gezicht is oranje en mijn witte broek en T shirt ook (oude , veel te grote kleren van Rupa) .Een hele mensen massa is op de been, deels als toeschouwer en deels meelopend met de stoet. Vanavond worden er maar 5 tempeltjes/rats meegedragen , maar morgen 21 of 32 ( het precieze aantal weet ik niet). Zij volgen een bepaald parcours langs de grote tempels in Thimi. Ik volg angstvallig die 2 neven want ik wil niet verdwalen. Rond 22.00 uur rijden we weer terug naar huis. Ik neem meteen een douche want ik wil niet dat het hele huis oranje kleurt en ook niet mijn bedlakens. Het was een bijzondere dag met een voor mij een heel bijzonder festival. Morgen zal ik het weer mee mogen maken.
Zondag 14 april, Het Sindur Jatra festival in Thimi:
Om 8.15 uur rijden wij, Keshap's zus, Nanu en ik met auto naar Thimi. We worden afgezet bij de grote weg en lopen het laatste stuk naar het huis van de broer van Ama bij de Balkumari tempel waar vandaag het Jatra festival zich afspeelt. Ik loop eerst over het plein en maak foto's van dichtbij. Iedereen is al bestoven met oranje poeder of krijg nog de volgende lading. Het plein en de straten zijn nog oranje gekleurd van gisteren avond. Het wordt steeds drukker op het plein. Mensen wensen me "happy new year "of zeggen "Namaste" en denken " een buitenlander in ons midden" !! Er staan al 5 tempeltjes/strijdwagens op een verhoging op het plein en de anderen , nog 15 -25 strijdwagens komen erna 9 uur bij. Ook staan al kleine muziekbandjes te spelen. Op een gegeven moment wordt het zo druk dat ik besluit naar het huis te gaan waar de familie van Keshab woont en daar vanaf het balkon te gaan kijken. Om 9.00 uur begint het spektakel. Een voor een worden de tempeltjes over het plein gedragen, met een tussenpauze van 10 min . Deze kleine tempeltjes zijn bedekt met bladgoud en met slingers en bloemenkransen. Ze zijn bevestigd op 2 bamboe palen. Zo' n 20 mannen dragen deze palen op hun schouders, 10 rechts en 10 links. Het is een zware job, te zien aan hun verbeten oranje gezichten. Sommigen hebben hun ogen gesloten of vallen bijna om van vermoeidheid of van de alcohol. Het sturen van die tempeltjes rondom de andere tempels op het plein valt niet mee en de dragers raken diverse keren bekneld tussen hun bamboe stokken en de grotere tempels op het plein. In het midden loopt een man die een soort parasol continu rond laat draaien. Na een paar ronden op dit plein lopen ze ook nog naar andere grote tempels in Thimi en komen telkens weer terug bij de Balkumari hoofdtempel. Hun looptempo wordt flink opgevoerd o.i.v. de muziek bandjes. De jongens van de bandjes zijn het meest enthousiast. Ze slaan op hun bekkens en trommels alsof hun leven ervan af hangt en ze dwepen elkaar flink op. Er lopen ook mensen mee met brandende fakkels en met de Nepalese vlag. Heel veel mensen hebben zakken oranje poeder gekocht en begroeten iedereen door een een lading poeder over hun uit te strooien en hun gezicht mee in te smeren. Inwoners komen met borden voedsel naar de Balkumari tempel om deze te offeren aan de goden. Om 10.30 uur denk ik dat het afgelopen is, maar steeds weer komen gedragen tempeltjes en muziekbandjes het plein op. Het aantal toeschouwers neem wel af en maak plaats voor dansende jongelui. . Maar het gaat door tot 12.00 uur. Daarna komt Keshab ons met de auto ophalen. Hij moet helemaal voor de deur van zijn familie rijden omdat Ama niet goed kan lopen. Dit viel niet mee want de straten naar het centrale plein en het plein waren nog vol met oranje mensen. Keshab, Rupa en Ama en Nanu gaan eten bij zijn oudste broer. Ik ga naar huis want ik wil me douchen, mijn website afmaken, foto's op facebook zetten en met de taxi naar Manish ouders gaan. Vanavond mag ik daar genieten van een etentje ter ere van het huwelijk van Manish zus en zwager. Vannacht blijf ik ook bij hun slapen want morgenochtend neem ik, dicht bij hun huis , een microbus om 6 uur 's ochtends naar Pokhara waar mijn 5 daagse trekking begint.
Dit waren weer mijn belevenissen in Nepal tot 14 april.
Maandag 15 april ga ik naar Pokhara waar ik de 5 daagse Mardi Himal trekking ga lopen . Daarna blijven er nog maar 2 volle dagen over in Kathmandu. En op 25 april vlieg ik om 9.00 uur naar huis , waar ik om 20.00 uur ' s avonds hoop te landen op Schiphol. Maar als het lukt ontvangen jullie nog een 2de verslag uit Nepal waarin ik de trekking zal beschrijven.
Groetjes van Francine
.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2023-11-04 20:26:25 [totalVisitorCount] => 3253 [pictureCount] => 38 [visitorCount] => 187 [author] => Francine [cityName] => Kathmandu [travelId] => 529333 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2023-11-04 [dateReturn] => 2023-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/177/454_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => nepal-1ste-verslag-van-24-maart-tot-14-april-2024 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5098758 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-10 [photoRevision] => 0 [title] => Verbinding [message] =>Verbinding
De laatste dagen Nepal zijn aangebroken, meestal tijd voor bezinning. De afgelopen dagen ben ik daar nog weinig aan toegekomen, maar vandaag ben ik echt alleen en kan mijn missie overdenken. Soms lijkt het alsof ik zomaar iets doe, haal geld op en besteed dit aan schoolmaterialen of ondersteuning van studenten. In Bardia organiseer ik altijd activiteiten op school, daarover hebben jullie voldoende kunnen lezen. Maar zelf zie ik mijn toegevoegde waarde vooral in het verbinden van mensen. Als ik ook nu terugkijk dan heb ik nieuwe mensen op school geïntroduceerd, zo nu en dan komt er een sponsor voor een student bij en daarbij merk ik dat mensen oprecht geïnteresseerd raken in mijn reizen en in Nepal.
Een mooi hoogtepunt van verbinding ontstond gisteravond, toen ik de blinde Bhima met haar zoontje Souvenir voor een etentje had uitgenodigd, samen met de drie zussen Chitra, Ranju en Rama en hun goede vriend Sachin. Per toeval vonden we een heel gezellig dakterras in de buurt van Seeing Hands, waar Chitra en ik onze twee gasten ophaalden. Chitra nam meteen een zorgende rol op zich, begeleidde Bhima aan de hand de vele trappen omhoog. Souvenir was nog wat onwennig en verlegen. Eenmaalaan de warme chocolademelk ontdooide hij en was niet meer te stoppen. Dit mannetje van tien, enige zoon van een blinde moeder, deed het hele gezelschap versteld staan van zijn leergierigheid en intellect. Behalve Nepalees en goed Engels leert hij ook al Koreaans. Hij is dol op sport en kunst, vertelt gepassioneerd over bezoekjes aan musea met zijn schoolklas. Bovendien weet hij goed raad met digitale systemen, waardoor er een klik met Sachin ontstaat, die een studie in de informatietechnologie volgt. Het liefst wil hij leren hacken. Dit ontwapenende knulletje zou wel eens de president van Nepal kunnen worden in de toekomst. Mijn gezelschap onderhoudt contact met beiden, er is weer een mooie verbinding ontstaan.
Mensen komen naar Nepal voor de bergen, maar komen terug voor de mensen. Dit kan ik vol overtuiging beamen. Soms misschien wat veel mensen - ik ben ook best graag op mezelf – maar de dingen zijn niet altijd te plannen. Ik merk dat mijn bekendenkring in Nepal altijd blij wordt van mijn bezoek en we steeds weer van elkaar leren. Souvenir is, net als de andere jonge mensen, heel geïnteresseerd geraakt in Nederland. Juist persoonlijk contact en aandacht kunnen mensen het gevoel geven dat ze er toe doen en meer vertrouwen krijgen in hun toekomst. Maar dan alleen als dit contact ook duurzaam is, denk ik. Het wordt heel gemakkelijk gezegd: o, lijkt me leuk om een keer met je mee te gaan. Aan die vluchtigheid heeft niemand iets, daar ga ik ook niet meer in mee. Gewoon leuk is voor mij niet genoeg. Iedereen die daadwerkelijk door Nepal wil reizen en bijvoorbeeld vrijwilligerswerk wil doen moet zich goed bewust zijn van een stuk verantwoordelijkheid.
In die zin is de Amerikaanse Maggy Doyne, bekend van Floortje Dessing, heel verantwoord bezig met haar kinderproject Blink Now hier in Nepal. Toen ik enkele jaren terug een verzoek deed om haar stichting te bezoeken kreeg ik als reactie dat men heel voorzichtig is om mensen toe te laten, ter bescherming van de kinderen. En daarvoor had ik alle begrip. Aan aapjes kijken is geen behoefte, enkel en alleen mensen die langdurig iets goeds kunnen toevoegen zijn welkom. Voor ieder ander die Nepal wil bezoeken zijn er legio mogelijkheden. Rondreizen, bergtrekkingen, safari’s, eventueel in combinatie met een stuk India.
Voor wie concreet een waardevol persoonlijk contact wil onderhouden met een student of gezin in Nepal, voor ongeveer 40 euro per maand kun je veel betekenen. Laat het mij weten en ik zorg vervolgens voor de verbinding.
Ik hoop dat de regen in Nederland snel overwaait. Ik doe mijn best een beetje zon mee te nemen.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 350 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/585_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => verbinding ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5098728 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-08 [photoRevision] => 0 [title] => Afzien en genieten [message] =>Afzien en genieten
Sinds gisterochtend vroeg ben ik terug in Kathmandu. Daar ging een lijdensweg als nooit tevoren aan vooraf. De stijging naar Tansen van enkele dagen eerder naar deze hooggelegen plaats was al behoorlijk, maar de bochtige daling van ruim twee uur van die avond was ronduit misselijkmakend. Even dacht ik dat mijn laatste uurtje geslagen had, zo voelde ik mij op de achterbank van deze best luxe bus. Chitra en ik hadden op de valreep kaartjes gekocht en konden nog net de twee laatste plaatsen bemachtigen. Dit waren duidelijk niet de beste. De royale zetels voor de rest van de passagiers waren niet voor de achterbank bestemd en dat hebben we geweten. Mijn meest erbarmelijke busreis ooit.
Ik zat letterlijk ingeklemd tussen de achterovergeslagen stoel van mijn voorbuurman en mijn wijdbeense buurman ter rechterzijde. Hoe vaak ik ook probeerde hem voorzichtig opzij te duwen, hij veerde steeds terug. En daarvan was hij zich allerminst bewust, gezien zijn beslist goedbedoelde opmerking halverwege de nacht. ‘Do you feel comfortable, mam?’ Ik antwoordde in alle eerlijkheid van niet. Al mijn toegankelijke materialen heb ik gedurende dertien uur ingezet om mijn rug te sparen. Sjaal, opblaaskussentje en vest moesten mijn rug beschermen tegen alle geweld van ruim vijftig kilometer over bouwterrein waarbij maximaal twintig kilometer per uur gehaald werd. Ook nu weer is dit een van mijn thema’s, de wijze waarop wij en bijvoorbeeld Nepalezen omgaan met moeilijke situaties. Terwijl ik langzaam mijn Europese geduld verloor bespeurde ik bij geen enkele medepassagier enige onrust. Jaloersmakend en irritant tegelijk.
Samen met Chitra besteeg ik twee dagen eerder een serie trappen naar een uitzichtpost op de hoge Himalaya. De zon liet zich goed zien, met hier en daar wat wolken rondom de bergtoppen. Eenmaal deze rij achtduizenders in beeld was Chitra niet te stoppen in haar enthousiasme. Als Nepalees meisje van het vlakke land mocht zij voor het eerst in haar leven datgene aanschouwen waarvoor menige wereldburger haar land bezoekt. Daarnaast verbaasde ik mezelf over mijn conditie die kennelijk terrein heeft gewonnen in de afgelopen weken, waardoor de gedachte aan een meerdaagse bergtrekking me opnieuw besluipt. Eerst deze reis maar eens tot een goed einde brengen.
Onze laatste ochtend werden we uitgenodigd door gastvrouw Zanecki voor een bezoek aan een weefatelier. Ook een jonge Duitse uit Stuttgart ging mee, vier vrouwen sterk dus. Het werd een echt vrouwenuitstapje, want in het atelier bevond zich welgeteld één man tussen een stuk of dertig vrouwen, allemaal zittend aan een gigantisch mechanisch weefgetouw. Zeer fijne garens worden tot een patroon geweven, waaruit stoffen ontstaan die Tansen mede bekendheid geven. De vrouwen maken elke dag vele uren voor een schamel inkomen. Opperste concentratie is vereist, want een weeffoutje kunnen ze zich niet veroorloven. Zanecki gidste ons verder door Tansen en ook daarin speelden vrouwen een rol. We bezochten tempels van de Hindoegodinnen Parvathi en Vishnu, ontvingen daar een tikka van een mannelijke priester. Moge deze zegen onze female power versterken. En die bleken we hard nodig te hebben voor de naderende reis naar Kathmandu.
Gelukkig heb ik toch wat kunnen slapen in de bus, want eenmaal mijn hotel bereikt kon ik nog niet in mijn kamer en was fit genoeg om meteen door te gaan voor een ontbijt en de inkoop van sjaals. Een hele uitdaging om alle bestellingen goed ingepakt naar Nederland over te brengen, maar het gaat lukken, zeker weten. Lopend door deze gezellige toeristenwijk stuitte ik opeens op Marian en Marco. Ik wist dat zij deze dag zouden terugvliegen naar huis, maar had verder geen idee hoe laat. In de avond dus. Dat werd nog even gezellig napraten bij koffiecafé Pumpernickel. Heerlijk om samen Nepal-ervaringen te delen, ook straks voor thuis. Marian vertelde over hoe zij ooit een kostbaar voorwerp door de douane loodste, verboden voor export. Tussen het vuile wasgoed en met nog wat geheime trucjes. Die heb ik waarschijnlijk niet nodig voor mijn tientallen sjaals, maar het zou wel eens van pas kunnen komen. De sjaals vormen vooral veel volume. Voor vertrek naar huis onderwerpen Marian en Marco zich nogmaals aan een massage bij Seeing Hands. Zelf mag ik vanochtend weer naar Bhima voor een behandeling van negentig minuten. Helemaal verdiend na zo’n uitputtingsslag met de bus.
Ik ben alleen op reis, maar zelden echt alleen en al helemaal nooit eenzaam. Ook de middag stond in het teken van een afspraak, met de Finse Kirsikka. Zij nodigde me uit voor een drankje en vroeg om een leuke plek. Café New Orleans voldoet daar uitstekend aan, voor mij een soort stamkroeg hier, voor Kirsikka nog onbekend. Een uurtje eerder ging ik op pad voor een tweede serie sjaals, liep flink bepakt een zaak uit en hoorde mijn naam. Bishesh Gautam, de man die nog steeds hoopt op een gezamenlijk uitstapje naar Nagarkot. Komende maandag, mijn laatste volle dag in Nepal, zou eventueel kunnen lukken, dus we gaan het zien. Kirsikka zat al te wachten in New Orleans. Samen besloten we tot een duur glas rode wijn, die we wekenlang moesten missen. We hebben heel wat details over ons leven uitgewisseld en vervolgens ons avondmaal besteld, een Indiase curry. Op mijn vraag of zij behoefte heeft aan een massage antwoordde Kirsikka volmondig ‘ja’. En zo komt het dat we elkaar vanochtend weer ontmoeten voor koffie met aansluitend ieder een verkwikkende massage bij Seeing Hands. Misschien wordt het langzaam tijd voor wat provisie nu ik hun al de nodige klanten heb bezorgd. Nee hoor, alleen maar fijn dat Bhima deze waardering ten deel valt.
Vanaf mijn balkon heb ik uitzicht op een Chinese bedrijfsruimte, die uitblinkt in ongezelligheid. Op de benedenverdieping was gisteravond een feestelijk bedrijfsetentje aan de gang onder felle verlichting. De vloer is bekleed met witte tegels, de tafels met knalrode kleden en klatergoud. Smakeloosheid ten top. Dan toch liever de Nepalese sfeer met wat laagjes stof. Bij kaarslicht zie je daar overigens weinig van. Om het feest compleet te maken schalt de hele nacht jengelende bruiloftsmuziek. Dat denk ik althans, want ik heb lang geslapen en hoorde deze muziek pas bij het ontwaken. Nu lekker douchen en aankleden en dan weer op pad. Kijken welke verrassingen deze dag gaat brengen. Jullie lezen het morgen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 355 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/325_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => afzien-en-genieten ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5098699 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-05 [photoRevision] => 0 [title] => Geschiedenisles [message] =>Geschiedenisles
De wolken wilden gisteren maar niet wegtrekken, het werd alleen maar erger en tenslotte kwam er regen over Tansen. Dan is het opeens koud en vochtig in plaats van warm en klam. Een hele omschakeling, maar – ik moet het afkloppen – voor het eerst ben ik niet ziek geweest tijdens een Nepalreis. Mogelijk ook ten gevolge van de recente covid- en griepvaccinatie.
Het cultuurhistorisch museum ligt op loopafstand. Chitra en ik willen dit bezichtigen. Het gebouw en de tuinen zijn de moeite waard, maar eenmaal binnen blijkt er een enorme collectie aan cultuurgoed bewaard te worden. Schilderen, voorwerpen, poppen, foto’s, drie etages hoog. Voor Chitra is een museumbezoek iets nieuws, maar haar kennis van de geschiedenis is dat allerminst. Dit wijze meisje gidst mij door het museum met bijbehorende verhalen. Wat mij daarbij het meeste raakt is het verhaal van de verbrande weduwes. Tot 120 jaar geleden was het traditie dat bij het overlijden van een man zijn echtgenote meereisde naar het Nirwana, het hiernamaals. In tegenstelling tot de verbranding van het dode mannelijke lichaam werd de vrouw levend verbrand. Ik kan niets goeds zien in deze traditie, hoop alleen maar dat de vrouw snel uit haar lijden verlost werd. Een van de koningen uit de voormalige Nepalese monarchie heeft hieraan een einde gemaakt. Heel shockerend, wie bedenkt zoiets? Maar ja, dat heb ik wel vaker bij allerlei verwerpelijke ideeën. Chitra kan zo aan de slag als museumgids, wat mij betreft. En voor mij heel waardevol om een jong iemand te mogen begeleiden op weg naar nieuwe ervaringen, de verwondering die nog bestaat.
De middag brengen we grotendeels door op onze kamer, de regen ontwijkend. Op het algemene terras spreken we regelmatig een Vlaams koppel van middelbare leeftijd. Wim en Anneke uit Antwerpen zijn doorgewinterde avonturiers, docenten Frans en Economie. Heerlijke mensen met wie ik ervaringen kan uitwisselen. Anneke is beperkt geraakt door haar gezondheid en kan geen trekking meer aan, maar zelfstandig reizen lukt nog goed. Beiden zijn grotendeels met pensioen en bezitten ook een huis in Bulgarije, waar ze de helft van het jaar verblijven. Daar leven zij midden tussen de Bulgaren en hebben de taal geleerd. In vroegere jaren reisden ze ieder op hun eigen motor door Europa, Turkije en Marokko, waar Wim nog een paar jaar docent Frans is geweest. Een leven als dit is natuurlijk niet geschikt voor iedereen, maar zeker verrijkend en inspirerend. Wim is tevens muzikant en componist. Ik krijg de gegevens van zijn website mee en ga deze later vandaag bekijken. Jan Leijers was een klasgenoot van zijn broer.
Vandaag aan het ontbijt komt er een jong Spaans koppel bij, ook voor het eerst in Nepal. Zij maken een korte wereldreis van zes maanden en zijn via India over land de grens overgestoken. Eenmaal in gesprek blijken ze in Girona te wonen. Deze Catalaanse stad hebben Anton en ik diverse malen bezocht, afgelopen september zelfs nog. Ik informeer naar de bekende wielrenners die daar verblijven. Is dat even toevallig, de gevallen wielerkoning Lance Armstrong was een tijdlang hun overbuurman en nog steeds komen groepen toeristen om dit huis van nabij te zien. De jonge man blijkt aan een roman te schrijven, zijn eerste boek. Hieraan werkt hij al jaren en wacht op het moment dat hij helemaal tevreden is voordat hij een uitgever benadert. Nu weet ik uit ervaring dat dit moment nooit komt, er valt altijd iets te verbeteren, dat gaat nooit over. Maar je kunt wel proberen je manuscript naar uitgevers te sturen en afwachten wat er gebeurt. Daarna volgt nog een heel proces van redigeren en publiceren. Hij schrijft zijn boek ik de Catalaanse taal, een klein taalgebied dus. Ik adviseer om niet bezig te zijn met marketing of grote verkoop, dat leidt te veel af van het schrijven zelf. Nu ben ik hier met Chitra, maar die vele ontmoetingen met andere reizigers ontstaan zo vaak als ik alleen op reis ben. Dat maakt ook dat ik deze vorm van reizen heerlijk vind.
Chitra bestudeert intussen de landkaart van en rondom Tansen. Vandaag komt de zon goed door, dus kunnen we onze plannen aanpassen. Op een klein half uur lopen vanaf hier ligt een uitkijkpunt waarop je bij goed weer zowel de hoge Himalaya kunt zien als de lage Terai, de gebieden waar Tansen tussenin ligt. Dit klimmetje gaan we maken en na de afdaling wordt het tijd voor onze lunch.
Tot zover mijn verhaal van vandaag. Ik merkte dat na mijn vorige blog veel reacties kwamen met wensen voor een veilige terugreis. Dit duurt echter nog een week. Op 12 december vlieg ik van Kathmandu naar Delhi, een dag later van Delhi naar Düsseldorf, waar ik vroeg in de ochtend op 14 december zal arriveren. Jullie mogen dus nog een weekje met mij meereizen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 322 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/134_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => geschiedenisles ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5098686 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-04 [photoRevision] => 0 [title] => Langzaam huiswaarts [message] =>Langzaam huiswaarts
Gisterochtend om half 6 liep mijn wekker af. Laatste spullen inpakken en letterlijk meteen wegwezen, want deze keer was onze touctouc ruim op tijd. Samen met Chitra op weg naar Tansen, een stadje in de bergen halverwege de route naar Kathmandu. Elk jaar kreeg ik de tip van Sonja om Tansen niet over te slaan, maar steeds opnieuw kwam er een kink in de kabel. Nu is het zover. Half uur touctouc naar Ambasa, waar onze bus een uur te laat arriveert, maar de mij bekende Prem ons uitnodigt voor een kop thee bij hem thuis. Nou ja, aan de straat dan, op een bankje, want om bij zijn huis te komen moet je over een soort evenwichtsbalk die elke Nepalees moeiteloos neemt, maar voor mij waarschijnlijk eindigt in de goot.
Onze grote bagage wordt op het dak van de bus vastgebonden, de rest nemen we mee en stallen een deel in het gangpad. Vele hindernissen en checkpoints onderweg, wel fijn om bij daglicht te reizen. Geen verstoring van mijn bioritme en uitzicht onderweg, al bestaat dat voor een groot deel uit bosgebied met apen langs de route. In Nepal moet alle transport via de weg gebeuren, dus die raken overbelast. Geen spoor- of waterwegen, zelfs geen autobaan. Wel wat binnenlands vliegverkeer, maar dit is vooral bedoeld voor passagiers. Negen uur later bereiken we de stad Butwal, moeten na het verlaten van de bus met onze complete bagage een drukke weg oversteken. Op hoop van zegen maar weer beginnen met lopen en hopen dat auto’s en brommers op het laatste moment uitwijken. Gelukkig is daar meteen ons vervolgvervoer naar Tansen. Ook die bus raakt vol, maar wij zitten lekker aan het raam. Nou ja, lekker, de harde stoelen en duizenden schokken hebben mij een blauw zitvlak bezorgd, vrees ik. Onderweg, tijdens de forse klim, is het de vraag aan welke kant je het best kunt zitten. Aan de ene kant lonkt een afgrond, aan de andere kant een open goot die steeds ternauwernood wordt gemeden bij tegenliggers. En die zijn legio. Loslaten en laten rijden.
Eenmaal Tansen in beeld begrijp ik de aantrekkingskracht van deze plek. De avond valt en overal branden lichtjes tegen de bergwanden aan. Het stadje zelf oogt heel attractief, zin om weer eens lekker rond te slenteren langs mooie winkeltjes. De taxichauffeurs verdringen zich bij de bus en voor omgerekend 2 euro komen wij bij onze homestay uit. Bijna dan, want er moet nog een kuitenbijtertje genomen worden tot aan de voordeur, compleet met alle bagage. Daar worden we gastvrij ontvangen door gastheer en gastvrouw. Chitra krijgt een kamer beneden, ik mag op het hoogste niveau verblijven, inclusief vergezicht. Hier kan ik het wel even uithouden en boek meteen een nachtje bij. Tenslotte blijf ik een dag langer in Kathmandu om mijn verblijf in Delhi zo kort mogelijk te houden.
Het is fris, bijna koud zelfs. De ochtend belooft weinig zon, maar berichten vanuit Bardia vertellen ons dat het daar nu regent. Grappig, tijdens mijn vorige reis in januari-februari 2022 had ik daar veel regen en verscheen meteen na mijn vertrek de zon, nu is het omgekeerd. Niet dat ik pretendeer ook maar enige invloed te hebben op het weer, dat mochten we willen met z’n allen. Ik vertel onze gastheer dat er in Nederland veel geklaagd wordt over het weer, omdat we weinig andere problemen hebben. Maar dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar, al zijn onze problemen vaak van andere aard dan die van hier. Intussen krijg ik een foto van een witte tuin doorgestuurd van mijn lieve buurvrouw. Dat ik zoveel over het weer zou schrijven…
Onze afscheidsborrel in de Freedom Junglebar was deze keer niet drukbezocht, maar wederom heel gezellig. Diverse leraren en families verschenen voor een hapje en drankje en uiteindelijk barstte het feestje los in vrolijke dans door iedereen. Afscheid van velen voorlopig, hopend over een jaar terug te keren. Ik vermoed dat dit gaat lukken, maar tegelijkertijd kriebelt het ook steeds meer om toch die Himalayatrekking nog te maken. Goed trainen, veel trappen lopen bij Snowworld , met Marian en Marco als inspiratiebron. En wat zou het dan mooi zijn om samen met enkele van de zeven zussen dit avontuur aan te gaan. Ik vermoed dat zij dit van nature kunnen, aan motivatie geen gebrek. Samen met Mina, als het even kan. Als ik Chitra hoor vertellen over haar dromen ooit de bergen in te gaan dan word ik al blij om dit plan naar voren te brengen. Dreams can come true.
Vandaag gaan we het centrum van Tansen verkennen en bezoeken het Palpa Durbar [e-38] Museum. Een eerste indruk van dit nieuw stukje Nepal. Mijn besluit staat vast, bij elk bezoek aan Nepal ga ik Tansen nooit meer overslaan, een plek om op adem te komen. Nu langzaam huiswaarts, eerst nog wat kilometers in oostelijke richting, daarna in etappes en door de lucht westwaarts. Via Delhi en Abu Dhabi naar Düsseldorf voor een weerzien met mijn bijna jarige echtgenoot. Ik ben zijn cadeautje.
Wordt vervolgd.
Liefs, Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 300 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/152/052_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => langzaam-huiswaarts ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5098662 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-12-02 [photoRevision] => 0 [title] => Storm voor de stilte [message] =>Storm voor de stilte
Marian en ik zijn het er roerend over eens, om door een land als Nepal te kunnen reizen moet je geen kniesoor zijn, anders erger je je voortdurend. Wil je vooral genieten van dit prachtige land dan is het raadzaam je eigen cultuur en gewoontes voor een groot deel overboord te zetten. Voorlopig althans. ‘Adventure starts where plans end’, daar komt het in feite op neer. Zodra je je openstelt voor het nieuwe en het andere zul je geraakt worden door heel veel. Een aaneenschakeling van verrassingen die zijn weerga niet kent.
Het paradoxale op school is bijvoorbeeld de discipline die gehandhaafd moet worden en mede tot uiting komt in het dagelijks openingsritueel en de kledingvoorschriften, terwijl aan de andere kant de lokalen stoffig, vuil en rommelig blijven. Elke dag opnieuw jeuken mijn handen om de boel aan kant te maken, en dat doe ik dan ook regelmatig, maar er is nog geen dag voorbij of de chaos is terug. Voor mij dan. Ik vermoed dat geen enkele Nepalees dit ook zo ervaart. Het voelt soms dubbel om kinderen er op te wijzen dat er opgeruimd moet worden. Hoe dienstbaar ze zich ook opstellen, dit is van een andere orde. Cultuurverschillen dus weer. Ik heb hier te maken met mensen die heel dicht bij de natuur leven en immuun lijken voor allerlei ziektekiemen zoals wij die kennen.
Twee dagen geleden namen 34 kinderen uit diverse klassen deel aan de competitie portrettekenen. De bladen werden genummerd, er werden setjes van twee personen gemaakt die elkaar ieder een uur mochten portretteren in zwart-wit. Na een enorm kabaal van door elkaar kletsende kinderen kon ik wat orde aanbrengen en kwamen er wonderlijke resultaten tevoorschijn. Ayush assisteerde me waar mogelijk, zeker als het qua taal moeilijk werd voor mij. Probeer maar eens een Nepalees accent te ontcijferen met een keur aan andere geluiden om je heen, zeker als je vermoeid raakt.
Na afloop leeder ik nog enkele jongens een tectonic op te lossen. Zelf ben ik behoorlijk verknocht aan deze cijferpuzzels en hoopte daar iets van over te dragen. Taal is hierbij ondergeschikt, dus dat scheelt. Drie jongens ontdekten de kneepjes stap voor stap en kregen van mij alle puzzels mee naar huis. Ik beloofde de volgende dag nieuwe aan te leveren, kwestie van downloaden en printen. Mooie manier om de hersens te trainen voor studie en meer. Toen was het mooi geweest, op zoek naar een touctouc. Die bracht me langs de Homestay van Sonja om mijn bagage op te halen en opnieuw mijn intrek te nemen bij de zeven zussen.
Marian en Marco zijn twee dagen op safari geweest. De eerste dag per jeep, samen met andere gasten, de tweede te voet. En zij hadden enorme mazzel, want sinds weken verscheen er een tijger, van heel dichtbij zelfs. Iedereen bevroor toen de tijger vrij agressief naderde, zo hoorde ik na afloop. De chauffeur en de gids reageerden professioneel door een flinke klap te geven met een bamboestok, waarop de tijger het hazenpad koos. Best grappig, je gaat op safari in de hoop een tijger te spotten, wat niet zo vaak lukt, en als het dan eenmaal wel gebeurt en te dichtbij komt dan hoop je dat het beest zich snel uit de voeten maakt, bij wijze van speken. Enkele foto’s zijn nog net gelukt. Ook de neushoorn met baby was een extra cadeautje wat niet elke junglebezoeker ontvangt.
Op vrijdag, mijn laatste schooldag, begeven Marian en Marco zich samen met mij in de jungle van de school. Marco biedt een computerles aan, Excel in het bijzonder. Weinig leerlingen melden zich voor deelname, alsof ze massaal toe zijn aan rust of buiten spelen. Marian vertelt in de hoogste klassen over haar Great Himalaya Trail, maar loopt ook tegen pubergedrag aan. Blijkbaar is de discipline vooral bedoeld voor officiële lessen en voelen ze zich vrijer bij een gastles. Jammer, het was ook vaak anders, zeker de eerste jaren in mijn herinnering. Maar ook weer een ervaring. Door wat rond te kijken en hier en daar mensen te spreken krijg je toch een globaal beeld van dit schoolleven. Ook pubers verschillen wereldwijd mogelijk niet zo veel van elkaar.
Een vijfkoppige jury beoordeelt de portrettekeningen. Vanaf het podium maak ik de winnaars bekend. Derde prijs van 100 roepies ex aequo voor twee meisjes, tweede prijs van 300 roepies voor een meisje en ook de hoofdprijs van 500 roepies gaat naar een meisje. Iedereen belooft hard door te oefenen voor volgend jaar. Marco houdt het na een uur voor gezien, er is te veel onrust in het lokaal en te weinig concentratie. Marian en ik lopen het dorp in om even af te schakelen en voor een samosa-lunch. En weer ben ik omringd door stof en zweet, terwijl een aantal docenten al vesten en sjaals dragen. Mijn opvliegers behoren toch echt tot het verleden.
De middag staat opnieuw in het teken van afvalverzameling. Met andere klassen van jongere kinderen trekken we in een grote optocht door het dorp, gewapend met afvalzakken, vele posters en een trom. Iedereen zal weten dat wij er zijn en waarvoor. Je moet dit soort acties blijven herhalen om wat effect te oogsten, zoveel is duidelijk. Als we na een uurtje bij de straatmarkt arriveren kunnen daar onze zakken geleegd worden. Nog een rondje over de markt met teksten en tromgeroffel en dan ben ik helemaal gaar. Terug naar school, spullen inzamelen en wegwezen. Niet dus. Schoolhoofd Tilak verzoekt ons nog even te blijven. Dan maar aansluiten bij een potje volleybal, tenslotte ben ik toch al bezweet. De kinderen vinden het vooral leuk om Marian en mij de bal toe te spelen, dat plezier is hen gegund. Je merkt dat velen het echt nodig hebben zich fysiek uit te leven na een week klassikale les.
Het bekende afscheid met tikka’s dan toch. We worden op het podium gehesen, de halve school verzamelt zich rondom en dan begint de ceremonie. Van vele docenten ontvangen Marian en ik niet één maar twee tikka’s op het voorhoofd. Het rode poeder loopt mijn ogen binnen, maar ik geef geen krimp. Ieder een bloemenkrans en sjaal, daarna mogen nog wat leerlingen het resterende poeder over ons verdelen. Ik houd een korte toespraak en spreek de hoop uit nog vaak terug te mogen keren. Deze symbolische verbinding tussen Oost en West is mooi, kan een onderlinge cultuuruitwisseling en begrip in gang zetten. Wij leren van elkaar. Geduld, veerkracht én enorm veel andere krachten van Nepalezen waar wij alleen maar met ontzag naar kunnen kijken. In mijn ogen zijn wij niet superieur, alleen maar omdat we wat meer geluk hebben met onze geboortegrond en kansen. Toch is dit nog steeds de perceptie van velen en blijft het moeilijk die te doorbreken. Kleine beetjes maken een grote, laten we dit blijven proberen en nooit opgeven.
Nu een luie rustdag met rond 4 uur vanmiddag de afscheidsborrel door Marian, Marco en mij in de Freedom Bar. Enkele families en docenten zijn uitgenodigd. Dan vroeg onder zeil voor de reis van morgen. Na deze stormachtige weken tijd voor stilte. Hopen mag altijd.
Tot later, vanuit Tansen.
Liefs,
Mieke
[vip] => [userRegistrationDate] => 2015-11-06 21:17:35 [totalVisitorCount] => 92230 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 303 [author] => Mieke [cityName] => Bardiyā [travelId] => 509743 [travelTitle] => Terug naar Nepal. [travelTitleSlugified] => terug-naar-nepal [dateDepart] => 2017-02-16 [dateReturn] => 2017-03-17 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nepal [countryIsoCode] => np [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/151/919_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/424/114_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => storm-voor-de-stilte ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5098628 [userId] => 424114 [countryId] => 132 [username] => MiekeSimons [datePublication] => 2023-11-29 [photoRevision] => 0 [title] => Verlangen naar afkoeling [message] =>Verlangen naar afkoeling
Bij jullie is de winter goed ingetreden, heb ik gehoord en gelezen. Nu maar hopen dat Sinterklaas en zijn roetpieten het houden op de gladde daken. Eerlijk gezegd verlang ik wel een beetje naar deze gezellige kou en