Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Brazilië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Brazilië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
De liefde voor voedsel is universeel en de mogelijkheden om te genieten van verschillende culturen zijn eindeloos. Of je nu op zoek bent naar authentieke gerechten met verse ingrediënten, of eenvoudige maaltijden die vol zitten met smaak, er is geen betere manier om nieuwe culturen te verkennen dan door het proeven van hun culinaire specialiteiten. Van Italië tot Japan en Spanje tot Frankrijk; elk land heeft iets unieks en smakelijks te bieden! Hieronder vind je informatie over sommige van de beste landen ter wereld om op vakantie te gaan als het gaat om heerlijk eten. Op deze manier kun je de meest authentieke gerechten van elk land proeven!
Italië is een van de meest populaire bestemmingen voor liefhebbers van heerlijk eten. Van noord tot zuid is de keuken gevuld met typische gerechten uit elke regio, zoals de wereldberoemde pizza's van Napels, de klassieke lasagne uit Bologna en de vele verschillende soorten pasta uit Rome. De verse ingrediënten zoals olijfolie, knoflook en basilicum maken elk Italiaans gerecht tot een smakelijk feest. Als je op vakantie bent in dit land, is kamperen in een van de regio's van Italië een van de beste manieren om de authentieke keuken te ervaren. Zo kun je namelijk van streek tot streek reizen om de beste lokale gerechten te proeven. Ontdek dus zeker alle regionale gerechten die de Italianen te bieden hebben!
Ten tweede is Japan een uitstekende keuze voor de liefhebbers van heerlijk eten. De Japanners worden geroemd om hun liefde voor verse ingrediënten en de zorgvuldige bereiding van hun gerechten. Je kunt genieten van typisch Japanse gerechten zoals sushi, sashimi en tempura, maar ook van andere lokale specialiteiten zoals ramen, yakitori en tofu-gerechten. Wist je dat Tokyo de meeste restaurants met Michelin-sterren ter wereld heeft? Als je op vakantie bent in Japan, is een bezoek aan een van deze restaurants absoluut de moeite waard.
Naast haar vele unieke musea, zoals het Dali museum, staat Spanje verder ook bekend om het heerlijke eten. Er zijn vele gerechten die je moet proberen tijdens je reis door dit land, zoals paella, tapas en Gazpacho. De Spaanse keuken is gevuld met ingrediënten, variërend van zoete aardappelen tot knoflook, olijfolie en zeevruchten. Of je nu op zoek bent naar vlees-, vis- of vegetarische gerechten - Spanje heeft het allemaal! Vergeet ook de verschillende types Spaanse tapas niet. Dit zijn kleine hapjes die vaak worden geserveerd als aperitief of om te delen als voorgerecht of bij een borrel.
En, last but not least, liefhebbers van heerlijk eten kunnen natuurlijk ook hun hart ophalen in Frankrijk. Er zijn tal van iconische gerechten die je moet proeven tijdens een vakantie door dit land, zoals crêpes, croissants en moules frites. Vergeet ook de vele stoofpotten en visgerechten met verse ingrediënten niet. Als dessert kies je voor bijvoorbeeld de wereldberoemde crème brûlée en of koffie met macarons. Sla dus zeker niet de beroemste keuken ter wereld over!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => dit-zijn-de-beste-landen-voor-foodies-om-op-vakantie-te-gaan [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/79/79_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 78 [date] => 2022-12-31 [title] => Onmisbare zaken voor je wandelvakantie [text] =>Als je op een wandelvakantie gaat zijn er een hoop dingen waaraan je moet denken. Niet alleen is het belangrijk om conditioneel voorbereid te zijn op de tocht. Er zijn ook een aantal items die onmisbaar zijn als je optimaal wilt genieten en het meeste uit je wandelavontuur wilt halen.
Ga jij ook op wandelvakantie en weet je niet zeker of je alle belangrijke spullen hebt? Lees dan snel verder en ontdek welke items je zeker mee moet nemen.
Of je nu de beste wandelschoenen voor dames of heren nodig hebt; goede schoenen zijn waarschijnlijk het meest essentiële item van de hele tocht. Je loopt namelijk dagen achter elkaar en belast je voeten behoorlijk. Je zou daarom alleen genoegen moeten nemen met de perfecte wandelschoenen.
Idealiter bieden wandelschoenen enkelsteun en zijn ze gemaakt van stevig leer of stof van goede kwaliteit, met een waterdicht membraan zoals Gore-Tex. Het is daarnaast belangrijk om de juiste maat en pasvorm te kiezen (vaak iets groter dan je gewone schoenen gezien de dikte van de sokken).
Ook heel belangrijk: zorg ervoor dat je nieuwe wandelschoenen inloopt voordat je op pad gaat, om blaren en ongemak te voorkomen.
Of je nu door de glooiende heuvels van Toscane wandelt of de Franse Alpen wilt bestieren; voor alle soorten wandeltochten is het belangrijk om genoeg ademende laagjes mee te nemen die je kunt aan- of uittrekken, afhankelijk van het weer.
Voor warme klimaten heb je lichtgewicht, vochtafvoerende stoffen nodig, waardoor je je fris en comfortabel voelt tijdens je wandeling. Koudere klimaten vereisen een winddichte en waterdichte buitenlaag van goede kwaliteit, thermische basislagen en hoogwaardige handschoenen, sokken en muts.
Gehydrateerd blijven tijdens het wandelen is essentieel. Maar soms weet je niet hoe lang het duurt voordat je je fles kunt opvullen. Zorg er daarom voor dat je een grote herbruikbare waterfles of een drinkrugzak meeneemt.
Voor tochten met langeafstandswandelingen raden we ook aan om een ‘water-to-go-fles’ met een ingebouwd filtersysteem te kopen. Deze verwijderen meer dan 99,9% van de waterverontreinigingen. Je kunt hiermee dus gemakkelijk water verkrijgen uit natuurlijke bronnen.
Houd je energieniveau tijdens je wandeling altijd op peil met voedzame snacks, zodat je niet flauw wordt. Energierepen, notenmix, gedroogd fruit of chocolade zijn perfecte oppeppers die je snel kunt pakken en opeten terwijl je onderweg bent.
Op sommige locaties kun je misschien onderweg snacks kopen, maar in meer afgelegen regio’s zijn de voorraden vaak schaars. Je doet er goed aan om voor je wandeltocht uit te zoeken op welke plekken je wel of geen eten kunt inslaan.
We hopen dat je dit niet nodig zult hebben, maar lange wandeldagen kunnen soms grote schade aanrichten aan je voeten. Of je nu hoge of lage wandelschoenen draagt: blaren zijn soms niet te vermijden. En dat niet alleen; er kan van alles gebeuren onderweg. Denk aan schaafwonden, splinters, snijwonden etc.
We raden je dan ook aan om een persoonlijke kleine EHBO-doos mee te nemen in je dagrugzak, zodat je eventuele kleine wonden kunt verzorgen.
Waar ter wereld je ook bent: een goede bescherming tegen de zon is essentieel tijdens het wandelen. Breng regelmatig een zonnebrandcrème met een hoge factor aan en draag een goede kwaliteit zonnebril met UV-filter. Ook een zonnehoed met brede rand is onmisbaar.
Dit waren een aantal van de meest essentiële dingen om mee te nemen tijdens een wandelvakantie. Zorg dat je goed bent voorbereid, zodat je zo min mogelijk voor vervelende verrassingen komt te staan!
Denemarken is een van de meest geweldige landen om te bezoeken in Europa; of je je nu wilt laten onderdompelen in cultuur, gek bent op geschiedenis of een natuurliefhebber bent.
Oude bouwwerken, verbluffende musea, adembenemende fjorden en meren, ongerepte bossen, zandstranden en bruisende steden, behoren tot de must-see attracties in dit Scandinavische land.
Denemarken is misschien relatief kleiner in vergelijking met zijn buren, maar heeft een sterke eigen culturele identiteit. En er zijn een aantal dingen die je absoluut niet mag missen als je dit geweldige land bezoekt. Hier komen ze:
Denemarken staat bekend als een paradijs voor fietsers. En als jij ook twee wielen verkiest boven vier, voel je je zeker thuis in dit land. In Kopenhagen zijn er zelfs meer fietsen dan auto's! De beste fietsroutes liggen echter buiten de hoofdstad.
Denemarken herbergt maar liefst 12.000 kilometer aan fietspaden, dus er is voor ieder wat wils. De bekende Oostzeeroute is een klassieke favoriet. Deze overspant 820 kilometer en loopt door het zuiden van Denemarken.
Verblijf tijdens deze mooie fietsroute in verschillende vakantiehuizen in Denemarken en geef je ogen te kost!
Je hebt er waarschijnlijk al eerder van gehoord, maar weet je wat 'Hygge' precies betekent? De Denen weten er in ieder geval alles vanaf! De afgelopen jaren heeft Denemarken veel bekendheid gekregen met de term ‘Hygge’. En in feite betekent het niets meer dan ‘Deense gezelligheid’ of ‘welzijn’.
Hygge omvat meestal goed gezelschap, een knusse omgeving en lekker eten en drinken. Zorg ervoor dat je dit begrip eer aan doet, door de gezelligheid zoveel mogelijk op te zoeken als je in Denemarken bent.
Wat dacht je bijvoorbeeld van een lekker wijntje voor de openhaard? Een koffiepauze met een kaneelbun? Of een home made diner in je eigen knusse cottage?
In Denemarken ben je nooit meer dan 50 kilometer van de zee verwijderd bent. Het is dan ook geen verrassing dat de Vikingen geweldige roeiers waren. De liefde voor de zee verbindt alle Denen, jong en oud.
Alle Deense kinderen leren volgens de wet zwemmen en de zee is een integraal onderdeel van de Deense cultuur. Historisch gezien vond de meeste Deense handel plaats op de waterwegen.
In de prachtige regio Skagen kun je de plek zien waar de Noordzee en de Oostzee elkaar ontmoeten, maar niet vermengen. Het is overweldigend om te zien hoe ze in perfecte harmonie naast elkaar leven. Mis de kustlijn van Denemarken niet als je er op vakantie bent!
Tivoli Gardens is een van de oudste en bekendste pretparken ter wereld. Het opende zijn deuren in 1843 en ontvangt nog steeds duizenden toeristen per jaar.
De Tivoli Gardens zijn een echt sprookje, met weelderige tuinen en een magisch pretpark in het hart van Kopenhagen. Geen wonder dat Walt Disney er naartoe reisde voor inspiratie! In de wintermaanden transformeert dit pretpark tot een waar Winterwonderland.
Mis deze geweldige plek niet als je de hoofdstad van Denemarken bezoekt. Meer weten? Meer informatie staat op Denemarken.nl.
Denemarken staat bekend om zijn fantastische architectuur. Moderne openbare gebouwen, zoals de Black Diamond-bibliotheek in Kopenhagen, zijn iconische architectonische kunstwerken. Maar de woongebouwen in Denemarken zijn net zo geweldig.
Kijk bijvoorbeeld naar Isbjerget (de ijsberg) in Aarhus. Wat eruitziet als een stekelige ijsberg, is eigenlijk een appartementencomplex, gefinancierd door het Deense pensioenfonds.
En The Wave, in het Deens Bølgen genaamd, is een woonflatgebouw aan de kust in de vorm van een golf. En zo zijn er nog veel meer unieke bouwwerken in Denemarken te vinden!
Tot zover een aantal typische Deense tradities of bezienswaardigheden die je niet mag missen als je het land bezoekt. Laat je onderdompelen in de unieke cultuur en geniet voel je een echte Deen!
Een stadje ongeveer in het midden tussen São Paulo en Rio de Janeiro gelegen. De koloniale invloeden van de tijd dat Brazilië Portugees bezit was, zijn nog goed zichtbaar in deze stad. Wat direct opvalt, is dat het stadje enorm veel sfeer heeft. Het is heel levendig op straat en vrijwel alle restaurantjes zien er gezellig uit, zelfs als er niemand binnen zit. Bijna alle panden zijn wit en hebben kleurrijke kozijnen Het historische centrum is autoloos en door de enorme keien, grotendeels zelfs enkel te voet begaanbaar. Je ziet direct welke toeristen nieuw zijn, want die wagen zich de eerste avond nog op slippers in de stad. De keien liggen zo ontzettend schots en scheef én zijn daarbij zo wisselend van formaat… Je breekt je nek erover! Bij Parijs-Roubaix zouden ze er jaloers op zijn!
Free Walking Tour
We besluiten om weer een Free Walking Tour te doen. Ondanks dat het dit keer niet de meest inspirerende gids is, zijn we toch blij dat we deel hebben genomen. In anderhalf uur vernemen we namelijk toch weer wat feitjes, die we zelf nooit hadden kunnen ontdekken.
We hadden al vernomen dat het oude centrum, bij hoogtij onder water stroomt. Alle huizen en panden liggen net twee treetjes hoger dan de straat, waardoor deze net niet onder water lopen. Op straat kom je regelmatig houten plankjes tegen die je kunt gebruiken als de straat weer onder water staat. De reden dat de straten lager liggen, is niet dat de stad aan het verzakken is. Ooit is de stad bewust zo aangelegd, zodat al het afval op straat gegooid kon worden (en de riolering op straat uit kwam!), waardoor alle viezigheid wegspoelde als het water weer zakte.
Verder zien we hier een enigszins afwijkend stratenpatroon ten opzichte van andere steden in Zuid-Amerika. Alle steden zijn hier naar Amerikaans model opgebouwd in blokken. Alle blokken zijn zo’n 100 meter bij 100 meter. Dat is hier ook het geval, maar aan het einde van de straat, buigen de straten iets of wat af. Je kan dus nooit het einde van de straat zien. Er zijn hier twee theorieën over; 1) op deze manier kon de vijand jou niet zien (andersom zag jij de vijand echter ook niet, dus enigszins twijfelachtig), en 2) het is hier behoorlijk warm, maar door de krommingen in de straat, zou er meer wind ontstaan, die de stad iets koeler maakt (onze gids gelooft meer in deze theorie).
Verder hadden we op sommige huizen (en dan met name op de balkons) ananasbeelden gezien. We vroegen ons af waarom, maar het blijkt in het verleden gebruikt te zijn om jouw rijkdom aan te geven. Waar mensen nu een grotere auto kopen dan de buren om daarmee de buren te imponeren, werden er vroeger extra ananassen aan de gevel aangebracht. Dit geldt overigens ook voor de trompetvormige voorwerpen onder aan de balkons, al worden deze tegenwoordig gebruikt om het overtollige regenwater van de balkons af te voeren.
Verder vernemen we dat Paraty nogal een bijzondere geschiedenis kent. Ooit werd in de omgeving goud gewonnen, waardoor de stad in korte tijd heel groot werd (zeker voor die tijd, enkele eeuwen terug). Toen er een haven dichter bij de goudmijn aangelegd werd, ging men koffiebonen telen. De stad kende in vroegere eeuwen door zowel het goud als de koffie veel slavenhandel. In de koffiebonenteelt zag men blijkbaar toch onvoldoende handel, waardoor veel mensen in de vorige eeuw de stad uittrokken, met als gevolg dat de stad veranderde in een spookstad.
De omgeving is echter prachtig en toen er een goede weg aangelegd werd om de steden São Paulo en Rio de Janeiro met elkaar te verbinden, ontdekten rijke lui uit São Paulo de prachtige omgeving en kochten verlaten panden op om als buitenverblijf aan te houden. Ook nu gebeurt dat nog vaak.Door dit alles is het toerisme in deze regio enorm gegroeid, waar de stad Paraty wederom van opgebloeid is.
Er worden veel tours aangeboden om per boot de omgeving te verkennen. Je vaart een paar uur met een te hysterische boot rond prachtige eilandjes en strandjes. Wij hebben er overigens voor gepast. Veel van deze bootjes zijn roze of hebben roze accenten. De reden hiervoor is dat Paraty als eerste Braziliaanse stad een openlijk homoseksuele burgemeester heeft gehad. Eén schipper dacht dat het misschien wel geinig was om zijn boot daarom roze te schilderen, zodat hij er meer geld uit kon halen. Het bleek een succes, waardoor veel schippers volgden, met als resultaat; veel roze bootjes in de haven van Paraty! Mooi verhaal!
Strandjes net buiten Paraty
In plaats van zo’n hysterische boottocht (iets te veel harde muziek en iets te veel drank georiënteerde toeristen) besluiten wij de bus te pakken en naar één van de mooie strandjes in de omgeving te gaan. We worden weer verrast door de schoonheid van de omgeving. Het voelt alsof je dwars door de jungle reist, met aan de ene zijde de zee en aan de andere zijde een groene bergketen. Het is heel dichtbegroeid en het voordeel ten opzichte van de echte jungle, is dat het hier niet stikt van de muggen.
We gaan naar een redelijk verlaten strand op zo’n 20 kilometer van Paraty gelegen. Naast ons is het totaal aantal bezoekers van het strand op twee handen te tellen. Wat een genot; prachtig strand, mooie zee, op de achtergrond de geweldig groene bergen en enkel het geluid van golfslag! Hier vermaken we ons wel een middagje. Vanaf de bus was het wel nog ongeveer een kilometer door de rimboe om het strand te bereiken, maar dat mocht de pret niet drukken.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090633 [countryId] => 26 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 29 [author] => Jasper [cityName] => Parati [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/157_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paraty ) [1] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-27 [title] => Bonito [message] =>We komen in het begin van de avond aan in Bonito. De eerste dag (of eigenlijk avond dus) bewandelen we enkel de hoofdstraat waar alle winkeltjes zitten. Het valt direct op dat Bonito heel toeristisch is, al zijn het wel voornamelijk Braziliaanse toeristen. We eten bij Juanita, op aanraden van een Braziliaans gezin wat we in Pantanal hadden leren kennen. Ook voor wat betreft ons gerecht laten we ons door hen leiden; het wordt Pacu na Brasa. Het blijkt een heerlijke gegrilde lokale vis te zijn… Smullen geblazen, lang geleden dat we zo’n lekkere vis op hebben! Later zoek ik nog even op internet op wat de Pacu eigenlijk voor vis is. Het beestje kan ongeveer een meter lang worden, is familie van de piranha en heeft een gebied wat lijkt op dat van de mens.
Dag 2
Op de tweede dag (de eerste dag dat er activiteiten op de planning staan) gaan we naar Ceita Core. We komen aan bij een soort van ranch, van waaruit we een onderwatergrot bezoeken en een rondje maken door een mooi park met watervallen. Deze trip had voor ons niet persé gehoeven, maar maakt onderdeel uit van een package deal met activiteiten.
De grot is in totaal 151 meter diep. Duikers zijn niet verder gekomen dan 71 meter diep. Bij deze excursie kan je een meter of vijf/zes de grot inzwemmen. Bij het betreden van het water, zie je direct hoe enorm helder het water is. De grot ziet er ook gaaf uit, dus ik waag een poging om een paar meter de grot in te zwemmen. Na het aantrekken van mijn watershirt (ik was bang dat ik mijn rug ergens aan open zou halen), neem ik een flinke hap adem en duik ik de grot in. Ik schat dat ik op zo’n drie/vier meter zit, wanneer ik niet mijn rug, maar mijn bolleke langs de grot voel schrapen. Kak! Dat zou wel eens een lelijk wondje kunnen zijn. Gelukkig is er een EHBO-er bij die netjes een verbandje aanbrengt, al zitten mijn wateractiviteiten er voor vandaag wel op.
De watervallen zijn helaas niet heel boeiend. Op zich ook wel logisch als je net bij Iquazú bent geweest. Enige voordeel is wel dat het water hier heerlijk is om in te zwemmen. Enige nadeel daarbij is dan weer dat ik dus mijn koppie boven water moet houden…
Dag 3
In de ochtend bezoeken we Gruta do Lago Azul. Deze grot is lang geleden door een boer ontdekt. Hij was bang dat er mensen in de grot zouden vallen en plaatste er een hek omheen. Pas in 1980 bedachten ze in Bonito dat ze er wellicht een toeristische trekpleister van konden maken. En zo geschiedde! Onder in de grot ligt een meer. De zon die door de opening schijnt en de mineralen in het leisteen van de grot, geven het water in de grot de prachtige diepblauwe kleur. Het blauwe meer, de stalactieten en stalagmieten én het zonlicht dat de grot inschijnt, geven samen een prachtig beeld. De vorming van de grot heeft zo´n 545 miljoen jaar geleden plaatsgevonden. De hele grot bestaat uit allemaal gangen en kanalen, die allen onder water staan en dus niet begaanbaar zijn. Hoe het water in de grot kan blijven is (mede daardoor) onbekend, maar men verwacht dat er ergens een ondergrondse rivier loopt.
In de middag zijn we naar Rio da Plata gegaan om te snorkelen. We hoorden wat wisselende verhalen over deze activiteit, maar zelf blijken we harstikke enthousiast. Zo zie je maar dat je de dingen soms zelf moet ervaren. De hele omgeving van de rivier is prachtig, het water is kraakhelder en er zit heel veel vis in de rivier. Sowieso is het ook een hele ontspannende activiteit, want buiten af en toe met je armen bewegen, hoef je verder niets te doen dan te drijven… De rivier doet de rest! De vissen zijn misschien niet heel spannend, maar het hoeven ook niet altijd schildpadden of hamerhaaien te zijn. Af en toe kan je in deze rivier echter kaaimannen en anaconda’s tegenkomen, al blijven voor ons de harnasmeerval en de dorade de meest bijzondere vissen die we zien. Door het heldere water, geven de zonnestralen in het water af en toe ook hele gave beelden. Al bij al echt een heerlijke middagbesteding!
Vanuit Bonito…
… rijden we terug naar Campo Grande, waar we één nacht slapen en vervolgens de dag erna naar São Paulo vliegen. Ook hier blijven we maar één nacht, want over São Paulo hebben we nog niets positiefs gehoord of gelezen. We gaan met de bus door naar Paraty. Hier blijven twee nachten, om daarna voor nog een onbepaald aantal nachten door te gaan naar Ilha Grande (een tropisch eiland gelegen tussen Paraty en Rio de Janeiro), om vervolgens de laatste dagen te besteden in Rio de Janeiro en omgeving.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090505 [countryId] => 26 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 75 [author] => Jasper [cityName] => Bonito [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/466_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bonito ) [2] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-25 [title] => De Pantanal [message] =>Ook de grens van Argentinië naar Brazilië steken we weer over land over. Niet zo gek, want onze laatste bestemming in Argentinië ligt zo’n beetje op de grens. Na de grensovergang stappen we in de bus, om zo’n 15 uur later op onze eerste bestemming aan te komen; Campo Grande. In de nachtbus word ik op een gegeven moment wakker en zie ik dat ik terug de tijd ben in gegaan. Ik dacht nog even dat ik had liggen ijlen bij de vorige keer dat ik op mijn horloge had gekeken, maar het blijkt dat Brazilië meerdere tijdzones heeft en blijkbaar zijn we gedurende de nacht een nieuwe tijdzone in gereden. Lekker voorbereid jongens! Campo Grande gebruiken we overigens meer als een tussenstop. Dat is maar goed ook, want erg spannend vinden we het hier niet. De dag erna reizen we in ongeveer vijf uur door naar de werkelijke eerste stop; Pantanal. Je moet er soms wat voor over hebben om iets te zien…
Het gebied Pantanal
De Pantanal is geen plaats in de zin van een nederzetting, maar een gebied in het westen van Brazilië. Het is het grootste draslandgebied van de wereld en in het regenseizoen overstroomt het grootste gedeelte van dit gebied. We zitten midden in het regenseizoen, maar aangezien het recent niet heel veel geregend heeft, zijn de meeste dingen die we willen bezoeken gewoon begaanbaar. Met meer dan 3.500 plantensoorten, meer dan 650 vogelsoorten, 400 vissoorten, 100 zoogdieren en 80 reptielen “schijnt de Pantanal het dichtste ecosysteem ter wereld te zijn” en zelfs nog meer flora en fauna te herbergen dan bijvoorbeeld het Amazonegebied. Een klein gedeelte van het gebied Pantanal ligt ook in Bolivia en Paraguay.
Dag 1
Bij aankomst worden we direct verwelkomt door de nodige vogels die hun habitat hebben gevonden in de lodge waar we verblijven. Zo leven er hier onder andere grote blauwe papegaaien, parkieten, twee Jabiroes (reuzenooievaars), Ibissen en Caracaras (roofvogels). Net voor zonsondergang hebben we onze eerste activiteit; een boottocht op de rivier Miranda (de rivier waaraan onze lodge is gelegen) om de prachtige zonsondergang te kunnen zien en om hopelijk wat wilde dieren te spotten. De zonsondergang geeft prachtige beelden en voor wat betreft de wilde dieren… We zijn nog geen tweehonderd meter bij ons hotel vandaan en whoppa: er loopt een jaguar net over een pad waar boten in het water gelaten kunnen worden! De voornaamste reden om naar de Pantanal te gaan, is voor ons om een jaguar te spotten. Het schijnt één van de betere plekken te zijn om de jaguar te spotten, al is het niet het juiste seizoen. Wij hebben dus direct mazzel en de tour is voor ons dan ook direct geslaagd! Het blijkt echter niet bij één jaguar te blijven, want ongeveer een anderhalf uur later spotten we er weer één. Deze keer dichterbij, beter zichtbaar en sowieso stoort de jaguar zich totaal niet aan ons. We hebben dus alle tijd om ‘m goed te observeren. Enige nadeel is wel dat het ondertussen donker is, dus foto’s maken is helaas lastig. Verder spotten we weer capibara’s, een vliegende toekan, brulapen, kaaimannen en heel veel vuurvliegjes.
Dag 2
Op de tweede dag gaan we in de ochtend paardrijden door de Pantanal. Gelukkig zijn het grote paarden, anders had ik besloten de activiteit te skippen. Eerlijk gezegd vond ik het deze keer wel erg tof. We hebben ooit eerder in Costa Rica een tocht met paarden door de natuur gemaakt, maar daar was het totaal niet comfortabel. In de middag gaan we stroomafwaarts floaten op de rivier. Jawel, de rivier waar de kaaimannen zitten, maar daarnaast ook reuzenotters en piranha’s. Tijdens de bootsafari hebben we geen reuzenotters gezien, maar onze gids vertelde wel dat dit het enige dier in de rivier is die mensen aanvalt en dat het beestje maar liefst anderhalf tot twee meter groot is. Hij vertelt erbij dat de reuzenotter het enige dier is waarvan 100% zeker is dat hij aanvalt, aangezien hij een zeer sterke territoriumdrift heeft. Zijn voeding bestaat uit vis, kaaimannen en anaconda’s. Bij het stroomopwaarts varen spotten we binnen enkele minuten de reuzenotter. Wat een beest! Als hij boven het wateroppervlakte komt en zijn tanden laat zien… Die wil je niet tegenkomen! Voor Menno ook direct reden om het floaten te skippen. Onze gids verzekert ons echter dat hij de rivier in de gaten houdt en ons direct terug de boot in hijst als er weer een otter wordt gespot. We drijven nog geen vijf minuten of jawel… Daar hebben we weer zo’n vrolijke vriend. Nadat we gepasseerd zijn, mogen we weer terug het water in en floaten we heerlijk terug naar het hotel, waar we bij het betreden van de oever opeens een kaaiman spotten! Aangezien ik geen idee heb van de grootte, sprint ik het water uit en kijk nog snel achter me waar die kaaiman zit… Het blijkt een baby kaaimannetje te zijn; zorgen om niets. En of het allemaal nog niet genoeg is, spotten we net voor het avondeten aan de rand van het hotel nog een dier. Als we goed kijken, zien we opeens dat het een baby jaguar is! Hoe vet is dat?! Gewoon een baby jaguar op de lodge waar we verblijven!!! De gastheren van het hotel melden ons dat moeders dan waarschijnlijk ook ergens is, maar die zien we helaas niet. In twee dagen tijd spotten we drie jaguars, waar sommige mensen in twee weken niet eens één jaguar spotten.
Dag 3
Dag drie starten we met een jeep- en wandelsafari. Tijdens de jeepsafari zien we herten, wilde varkens en een toekan. Ook spotten we verse pootafdrukken van een jaguar in de modder. Zouden we er serieus nog één zien? Al mogen we totaal niet klagen… Helaas! Vooral voor de mensen die mee zijn die er nog geen hebben gezien. De wandelsafari is vervolgens iets minder spannend. Hier zien (en voelen!) we helaas vooral muggen. In de middag gaan we met een zeer instabiele kano kanoën op de rivier voor ons hotel. Gelukkig blijven we droog! Onderweg treffen we nog een keer een otter, maar dit keer is het de minder gevaarlijke rivierotter.
Dag 4
De laatste dag hebben we enkel een ochtendprogramma en dat bestaat uit een bootsafari. We spotten onder andere weer enkele toekans, capibara’s en brulapen. Verder is het vooral heel mooi en dit keer gelukkig een trip met een stuk minder muggen. In de middag gaan we door naar onze volgende bestemming; Bonito! We hebben de Pantanal echt als een super leuke eerste bestemming in Brazilië ervaren, los van de muggen… Deze gaan we zeker niet missen!
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090447 [countryId] => 26 [pictureCount] => 28 [visitorCount] => 91 [author] => Jasper [cityName] => Corumbá [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/287_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-pantanal ) [3] => stdClass Object ( [username] => janberkers [datePublication] => 2023-01-10 [title] => Rio de Janeiro voor de 16e keer:) [message] =>Dit is de 16e keer dat ik in Rio de Janeiro ben. Dus tijd om deze stoffige en verlaten hoek van het internet eens te updaten over het wel en wee In Rio de Janeiro. Voor de onbekende lezer die zich afvraagt hoe het komt dat ik zo vaak naar Rio ben gevlogen. Hier vertellen we meer over de aanleiding: Jan en Beatriz getrouwd dankzij All You Need Is Love | Eva Jinek
We zijn er nu 10 dagen en we blijven tot eind januari hier in deze warme chaotische stad. Op oudjaarsavond stapten we (Beatriz, Felipe -4 jaar en ik) in het vliegtuig en op nieuwjaarsdag kwamen we aan in Rio. Dat was toch wel een bijzondere ervaring. Ik had dit een keer eerder gedaan toen ik uit Nieuw-Zeeland terugvloog met Malaysia Airlines maar toen werd er niks speciaals gedaan. Dat was nu wel anders bij KLM. Om klokslag 12 uur (Ned tijd) werd er champagne geserveerd en schalde 'happy new year" van ABBA uit het omroepsysteem. De grap is dat we toen boven Zuid-Portugal vlogen, waar het op dat moment een uur eerder was.
De vliegreis (bijna 12 uur) ging goed. Felipe deed het weer supergoed, waardoor ook deze reis ook nu toch eigenkijk best relaxed was. Tot nu toe is reizen met hem altijd goed gegaan. Hij viel net na middernacht in slaap en werd 2 uur voor de landing weer wakker. Daar ben ik stiekem wel jaloers op;). Ik had 4 stoelen ter beschikking, waardoor ik helemaal plat kon liggen, maar ik heb geen minuut geslapen.....
We kwamen we om 5.20 uur in Rio de Janeiro aan. Iets te vroeg, waardoor we even moesten wachten op de familie. Het weerzien met de ouders van Beatriz was fijn. Felipe rende op z'n oma af bij het weerzien.
Felipe en Beatriz hadden helemaal geen last van een jetlag. Ik wel helaas. Dus de eerste 2 dagen heb ik veel geslapen. Op 3 januari was de zus van Beatriz en zijn we naar het strand geweest. Meestal gaan we naar het strand van Barra de Tijucca. Een van de mooiere stranden van Rio en niet touristisch. Dat is ook het strand waar Romario (ex-PSV) woont en regelmatig voetvolleybal speelt. Mocht iemand benieuwd zijn: meestal speelt hij bij 'posto' 1 of 2. Hier te zien: Romario futvolei praia da barra - YouTube Nu gingen we naar het Recreio strand aan de rand van Rio. Eerst hebben we ontbeten in een paderia (bakkerij) aan het strand. Hierdoor waren we eigenlijk te laat op het strand (9 uur), waardoor het eigenlijk al te warm is. En zeker die dag, want t werd 's middags 38 graden. Meestal zijn we er om 7 uur en blijven we er tot maximaal 11 uur. Daarna zijn we gaan lunchen bij Racho Verde, de koning van de garnalen: Restaurante Rancho Verde – O Rei do Camarão e Frutos do Mar . Ze maken hun naam wel waar, want vis en met name 'camerao' (garnalen) kun je er goed eten. De 'camarao milanese', de gepaneerde garnalen is mijn favoriet.
De dagen er na viel er heel veel regen en hebben we de zon niet gezien. Dus niemand in NL hoeft jaloers te zijn;). Vandaag voor het eerst weer zon (afgewisseld met wolkenvelden).
We zijn vooral thuis bij de ouders van Beatriz gebleven. Dat doen we altijd en daar hebben we ook de ruimte en vrijheid. Dus deze 4 weken komen we waarschijnlijk ook deze keer goed door. Afgelopen vrijdagavond zijn we nog wel uiteten geweest met een oud(e)-klasgenoot van de middelbare school. Die had ik in bijna 30 jaar niet meer gezien. Via FB zag ik toevallig dat hij in Rio de Janeiro woont. Dus zijn we met de vrouwen er bij gaan eten. En dan komen er toch aardig wat herinneringen boven.
Felipe heeft het goed naar zijn zin hier. Hij rent en speelt de hele dag en voelt zich vrij en blij. Dat is hij in NL ook, maar hier net iets meer. Ik hoor van de schoonfamilie dat hij sprekend op mij lijkt, maar de 'binnenkant' van hem is toch echt Braziliaans. Het Braziliaanse is hem op (of in?) het lijf geschreven. Je kunt aan alles zien en merken dat hij hier helemaal 'thuis' is. Leuk om te zien!
De komende week zal ik in een volgende blog wat meer vertellen over de stad Rio de Janeiro, want er valt genoeg over te schrijven, want het is een stad die nooit slaapt. Misschien vertel ik ook wel over mijn ervaringen van de afgelopen 11 jaar met Brazilië. We zullen zien....
Ciao!
Ilha Grande
Het weer is instabiel in Rio, volgens Antoni, onze host, zou de winter al voorbij moeten zijn maar als gevolg van de klimaatveranderingen is het nog vaak bewolkt en regenachtig. We hebben nog een dag of vijf te gaan en besluiten naar Ilha Grande te gaan. We zien op de weerapp dat we, als het goed is, daar in ieder geval een paar dagen zon hebben. De beste plek in de wijde omgeving waar het allemaal half tot zwaar bewolkt blijft.
De tocht met de speedboot begon ontspannend maar wordt al gauw ernstiger; we bonken over de golven heen en we hebben allebei angst dat de boot omslaat. De kapitein gelukkig niet; hij staat stoer achter het roer en geeft geen kik.
We hebben niets geboekt of geregeld dus eerst maar een hapje eten en vragen of de koffers er een uurtje mogen blijven staan terwijl wij op zoek gaan naar een leuk hotel. We hebben dit keer behoorlijk wat noten op onze zang want we willen een hotel met een mooie uitstraling, met een tuin, niet in de schaduw en een fijne kamer. Want we blijven hier maar liefst 5 nachten en we willen een waardige afsluiting. We kijken niet op een prei…
Ilha Grande is vooral bekend om zijn ongerepte tropische stranden met wuivende palmbomen, het ruige landschap en weelderige vegetatie. vriendelijke vissers en rieten strandbarretjes. De zee is blauw, het zand zo fijn is als meel en er zijn veel leuke rieten strandbarretjes.
En .. er is geen gemotoriseerd verkeer; geen auto’s, geen brommers niets van dat alles. We zeulen met onze koffer over straatjes met kinderkopjes en onverharde paden. Het vervoer wordt verder gedaan met karren die worden voortgetrokken en geduwd door mannen. Zo onwerkelijk om te zien. Maar verder heeft iedereen natuurlijk een boot of bootje dat lekker ligt te dobberen in de baai.
Toch werd het eiland lange tijd geschuwd. Ooit was Ilha Grande het territorium van piraten. In de eerste helft van de twintigste eeuw was het een leprakolonie. Daarna werd Ilha Grande een gevangeniseiland waar de zwaarste criminelen van Brazilië vastzaten.
Wij hebben een heerlijk hotel gevonden in Vila do Abraão, de enige noemenswaardige nederzetting van het eiland. Het dorp zelf is schattig met een wit kerkje en gekleurde huisjes. En natuurlijk heel veel restaurantjes, barretjes, pousada’s (gasthuizen) en reisorganisaties (met bootjes naar andere stranden op het eiland varen). En wij?
Wij doen niet veel. ’s Morgens aan het ontbijtbuffet, naar het strand lezen en naar de vele Brazilianen kijken, aan het eind van de middag een caipirinha of biertje drinken in een strandtentje en ’s avonds vis eten in een écht restaurant.
We maken eens een klein wandelingetje naar een ander strand maar we zijn vooral erg lui.
Het eiland herbergt verschillende bedreigde diersoorten zoals de (let op) de roodgeplooide fruitkraai, de bruine brulaap, de luiaard met manen, de roodwangamazonepapegaai en de breedsnuitkaaiman maar wij draaien ons nog een keer om op onze handdoeken.
We kijken graag naar het strandleven; we horen vrijwel alleen Portugees om ons heen en we zien bijna geen Westerse toeristen. Er wordt veel gevoetbald in groepjes van 3 of 4. Vrouwen doen ook mee en ze doen niet onder voor hun mannelijke vrienden. Het gaat erom de bal in de lucht te houden en die door te trappen of koppen naar de volgende. Dit houden ze uren vol, af en toe afkoelen door even het water in te duiken en hup weer door.
En heel veel tattoos; niet zoals in Nederland een klein vlindertje die net boven de bh-bandje uitpiept of een beschaafde draak op je linkerarm. Nee, het zijn er minimaal vier en van flink formaat; de hele arm van boven tot onder, de onderbenen en dan nog een op de rug. En dan echt gewoon iedereen; mannen, vrouwen, ouderen …
Wij zijn al een paar weken in Brazilië, zien dat iedereen tattoos heeft en we lijken er niet aan te ontkomen. Mathieu denkt al ernstig na over welke hij wil laten zetten; het wordt óf de eenogige zeepiraat óf Daenerys met haar draken uit de Game of Thrones. Spannend…..
Helaas heeft de tattoomeneer pas tijd als wij al lang weer terug zijn in Nederland. Jammerrrrr.
De dag van ons vertrek regent het pijpenstelen. Terug naar Rio waar Antonio ons opwacht op het busstation om, via een lokale app, een taxi voor ons te regelen naar het vliegveld. Wij dachten, dat regelt hij wel even vanaf zijn thuisadres, maar zo werkt dat niet. Ter plekke, en chauffeurs weigeren ook nog wel weer eens een rit na eerst toegezegd te hebben. Wat een gastheer, die Antonio. We zijn er van onder de indruk omdat we niet meer bij hem verblijven maar hij doet dit allemaal met veel plezier.
Het vliegtuig vertrekt en landt op tijd en in Nederland aangekomen haalt Shelagh ons op (oneindig dankbaar [e-1f60a]) want de treinen rijden niet. Begin van de avond zijn we weer thuis; dol en erg moe.
Maar wat een geweldige reis hebben we gemaakt.
We blikken terug en mijmeren nog wat:
·Als we in Argentinië vertellen dat we uit Nederland komen beginnen ze 9 van de 10 keer over Maxima. En net als bij ons he; de achternaam is niet nodig, we weten allemaal over wie het gaat. Ze zijn waanzinnig trots op haar en feit dat ze koningin is.. En als we dan vertellen dat ze het goed doet als koningin, komt er een glimlach van oor tot oor. En ze hebben ook al een landgenoot die paus is, wordt ons vaak verteld. Wisten we niet maar nu wel.
·In Argentinie (of Chili) zien we voor het eerst heel veel cactussen. Onze kennis ging niet verder dan die dat voorkomen in Mexico en dat er dan een Mexicaan met een grote sombrero onder ligt die siësta houdt.
·Vooral in Bolivia veel ( vriendelijke) honden op straat. Van wie zijn ze? Van iedereen of niemand.
·In alle landen zijn ze gek op gefrituurd eten; empanada’s, saltena’s, coxinha’s….. En het liefst gevuld met kip.
·Bij het ontbijt wordt er vaak al zoetigheid aangeboden; cake en/of taart. Brazilië spant wel de kroon in dit opzicht. Vooral voor mij een grote uitdaging (die ik overigens veelal verloor) als het gaat om niet alles op te scheppen maar alleen het allerlekkerst.
Bovenal waren het drie bijzondere maanden; zo’n heel ander leven dan ons ‘normale’, Nederlandse leven. En wat hebben we veel mooie dingen gezien, gedaan, ervaren en meegemaakt. Ontzettend veel lieve en behulpzame mensen ontmoet en nieuwe – overzeese - vrienden gemaakt.
Kortom; we zijn rijker teruggekomen dan voordat we gingen en dan hebben we het niet over de financiën [e-1f60a].
Dank allemaal voor jullie reacties; was erg leuk en stimulerend om te lezen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086748 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 241 [author] => Marian [cityName] => Ilha Grande [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/373_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ilha-grande ) [5] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-27 [title] => Petropolis en Rio de Janeiro [message] =>Genoeg zit- en ligvlees gekregen, het wordt tijd dat we weer in beweging komen. Paden in, lanen uit; we gaan naar de bergen. Het wordt Petropolis; bekend als de Keizerlijke stad van Brazilië omdat deeerste keizer van Brazilië, Dom Pedro II, hier zijn zomerpaleis had.Wij gaan echter voor de natuur en de fraaie wandelingen die je kunt maken in het Serra dos Ōrgãos, het Orgelgebergte omdat de Portugese immigranten de rotstoppen op kerkorgels vonden lijken.
Als we aankomen, in de namiddag in de spits, vinden we het maar een rare stad. Het lijkt een lange weg langs een kanaal met soort van Duitse stijl huizen erlangs. Niet alleen Duitse-geïnspireerde huizen ook overal Duitse vlaggen, versiersels en wimpels. En op de bussen lezen we de tekst Bauernfest. We snappen er niet veel van totdat we de volgende dag erachter komen dat ze hier al meer dan 30 jaar 2 weken in juli een groot Duits festival houden. Ter ere van de Germaanse Kolonisten. Het wordt groots aangepakt en er is overal feest; bands, Bierstuben, Bier und Bratwurst maar ook dans, theater en andere culturele festiviteiten. En de hele stad doet mee. Hmm, wat vinden we hiervan? Grappig maar toch (nog) niet aan ons besteed. Dus toch ‘gewoon’ Braziliaans eten en drinken. Het bier [e-38] wurst komt wel weer een keer.
We hebben een mooie wandeling gevonden maar voordat we vertrekken ’s morgensvroeg kijken we op de weerapp. De schrik slaat ons om het hart; vandaag is het nog mooi weer maar vanaf morgen een dag of 3 veel regen en de daling van de temperatuur met meer dan 10 graden. Balen.
De wandeling is fantastisch en we worden beloond met mooie uitzichten. Heerlijk om weer eens lekker te lopen.
’s Nachts begint het al te regenen en de weerapp verandert niet; de komende 3 dagen regen, regen en nog eens regen. Het is ook al flink koud geworden in de bergen. Dan maar eerder naar Rio de Janeiro, daar is het ook wel slechter weer maar niet zo dramatisch als in de bergen.
Het spreekt tot de verbeelding; Rio de Janeiro. En daar zijn we dan, haast niet te geloven. We hebben een leuke plek gevonden bij Antonia, een Portugees die hier al 11 jaar woont. In een soort van monumentaal opknappand, in een achterafstraatje in Lapa, de meest ‘bohemian’ wijk waar het allemaal gebeurd.
Om er lekker in te komen doen we mee aan een ‘Free walking tour’ door Lapa en Centro. Twee wijken waar we meer van willen weten. Geweldige tocht van 3 uur met Natalia, een ‘Cariocas’ (= mensen die in Rio zijn geboren) die heel goed Engels spreekt en ons meeneemt in de geschiedenis van de stad en de wijken. En met humor; erg leuk. We zijn met een grote groep, ook weer eens leuk en gezellig.
We komen oa bij Colombo Bakery in Centro; de meest bekende bakkerij van Brazilië die al sinds 1894 bestaat. Een mooi pand zowel van buiten met een op Parijs geïnspireerde architectuur, als van binnen met veel glaswerk. En uiteraard veel lekkernijen. Leuk weetje is dat op de 1e verdieping alle presidenten een stoel hebben met hun eigen naam erop. De allereerste president had een eigen stoel, maar de volgende wilde daar niet op zitten en wenste/eiste een eigen stoel. En zo ontstond de traditie dat alle presidenten een stoel hebben met hun naam erop. Wij drinken hier snel een koffie met een Brigadeiro, een soort grote chocoladebonbon. Volgens Natalia eet je die als je slecht nieuws hebt, een slecht dag heb of whatever. Daarna is dat over en is je dag weer goed.
We eindigen de tour bij de Selarōn trappen. Wat een kleurrijk spektakel; meer dan 200 trappen en allemaal betegeld met kleine tegeltjes uit meer dan 60 landen uit de hele wereld. Selaron, een Chileen overigens, woonde onder aan deze trappen, vond ze erg saai, en besloot ze te betegelen. Hij had er zelf niet genoeg en vroeg vrienden tegeltjes mee te nemen uit andere landen. Dit werd omarmd door de stad zelf, zijn inwoners en vervolgens stuurden ook wildvreemden hem tegeltjes toe. Resultaat is een prachtig monument voor de stad, een eerbetoon aan Rio maar ook aan het bewonersinitiatief dat navolging kreeg. Wat geweldig om te zien. En ja, we hebben Nederlandse tegeltjes gezien maar geen tegeltjes met de stad Nijmegen erop. Ook wel lastig zoeken hoor want er zijn meer dan 2000.
De tour is goed bevallen en we gaan, met een deel van de groep, s ’avonds mee op een ‘Pubtour’ door Lapa. Het is per slot van rekening zaterdagavond en volgens Natalia leven de locals de hele week toe naar de zaterdagavond dat ze weer gaan feesten en dansen.
We duiken het nachtleven in; we bezoeken 3 verschillende barren/nachtclubs met verschillende genres Samba en we gaan naar de Lapa Street Party. Want het feest is niet alleen binnen maar ook buiten op het grote plein bij de Arcaden (aquaduct waar vroeger het water over getransporteerd werd vanaf de rivier naar de stad in). Wat een belevenis. Overal zijn dansende mensen, of ze nu oud of jong zijn, mooi in de kleding of op straat leven .. waar muziek is beginnen de benen van de locals als vanzelf te bewegen en te dansen. Ik vind het heerlijk en dans lekker mee. Het maakt ook helemaal niet uit of je het wel of niet kunt, alles is goed en wordt geaccepteerd. En ook opvallend; iedereen lijkt alle liedjes te kennen want overal wordt meegezongen.
Zou dit dan de echte Braziliaanse vibe zijn, de ziel van de stad?
Het werd een latertje maar wat hebben we genoten. De zondag werd een soort van afterparty; we hebben de tip gekregen dat op het plein Gloria elke zondag vanaf 4 uur er een soort van gratis festival is. Live muziek, veel bier-, cocktail- en eettentjes, veel locals die daar met elkaar de zondagmiddag doorbrengen. We hebben de smaakt te pakken dus hup er naar toe. Erg druk maar super relaxed en gezellig. Met een caipirinha vinden we een mooi plekje in het gras en we kunnen alles zo van dichtbij bekijken. We vermaken ons best en hebben een fijne zondag.
De dag erop gaan we voor de meer serieuzere bezichtigingen; eerst naar het Christo Redentor (Christus de Verlosser). Ēén van de zeven wereldwonderen (vink). Met een trammetje naar boven en dan … het iconische Jezusbeeld. Hoog boven op de berg Corcovado, met zijn gezicht naar de ochtendzon en zichtbaar voor alle inwoners voor de stad. De armen wijd gespreid als welkom naar eenieder. Zelfs Mathieu is onder de indruk (maar dat wil hij natuurlijk niet echt toegeven [e-1f60a] ).
Het beeld is gekomen omdat in die tijd (1920-1930) het rooms-katholieke aarsbisdom zich zorgen maakte over de - in hun ogen - toenemende goddeloosheid van de Braziliaanse gemeenschap. Boven op die berg zou het beeld zichtbaar zijn in heel Rio en daarmee de inwoners terugvoeren naar het christendom. Ha ha, dat kunnen we ons na dit weekend helemaal voorstellen!
Daarna door naar nog zo’n hoogtepunt; letterlijk en figuurlijk. De Sugarloaf Mountain (Suikerbroodberg). De Portugezen bedachten deze naam tijdens de hoogtijdagen van de suikerriet handel. De vorm van de piek deed hen denken aan hun suikerbrood en daarmee was de naam geboren. Het is een piek die recht uit de waterkant omhoog rijst en bekend staat om zijn kabelbaan en panoramische uitzichten over de stad en daarbuiten. En dat klopt. Jammer dat het weer wat minder is, dus voor een spectaculaire zonsondergang moeten we ooit nog een keer terugkomen.
Maar we zijn impressed en helemaal als we horen hoe begin 1910 gestart werd met de aanleg van de twee kabelbanen tussen de heuvels van de Guanarabaai. Een bijzonder project want er waren toen nog maar 2 kabelbanen in de hele wereld, in Zwitserland en Spanje. Met gevaar voor eigen leven beklommen de bergbeklimmers de eerste berg; er werden ijzers met de hand in de berg geslagen en touwen werden uitgegooid om de ruimte te overbruggen. Daarna werden het kabels waar de eerste bakjes aan gehangen werden. We zagen foto’s uit deze periode en kregen plaatsvervangend hoogtevrees. Wat een lef hadden deze mensen. Brrr.
Nu gaan we met Zwitserse soort van ski-gondels, eerst naar de eerste piek en dan een overstap naar de volgende piek. Boven aangekomen is er veel wind, wat bewolking maar een imponerend uitzicht over de stad, de verschillende eilanden en de vele baaien en stranden.
En over stranden gesproken; de dag erop zijn we naar het strand van Copacabana gegaan en het strand van Ipanema. Daar moeten we natuurlijk toch geweest zijn.
Allebei mooi gelegen vooral met de heuvelruggen erachter. Maar ook smal, vooral het strand van Copacabana. Nee, dan liever het strand van Ipanema. Daar leggen we ons handdoekje neer. Mathieu hangt nog even aan de rekstokken om ‘de concurrentie aan te gaan met de Brazilians boys maar helaas ..’. Wel leuk geprobeerd maar thuis toch even wat meer oefenen!
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086610 [countryId] => 26 [pictureCount] => 49 [visitorCount] => 90 [author] => Marian [cityName] => Rio de Janeiro [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/538_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => petropolis-en-rio-de-janeiro ) [6] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-19 [title] => Foz de Iguacu en Paraty [message] =>Na het prachtige berglandschap van de Refugio del Volcanes komen we weer in de ‘bewoonde wereld’. Ditmaal Santa Cruz; onze laatste stad voordat we doorreizen naar Brazilië. We vinden een leuk hotelletje in een soort van achterafbuurtje met een leuke eigenaar. We twijfelen hoeveel nachten we willen blijven maar als we van hem horen dat er waarschijnlijk ’s maandags een blokkade komt weten we het wel. De zondag de bus en niet wachten tot maandag. Later zullen we zien dat dat een verstandige keuze was. Ondertussen is het feest in de stad want de onafhankelijkheid wordt gevierd. Overal vlaggen, versierde gebouwen, stalletjes waar je allerlei hebbedingetjes kan kopen en mensen in mooie feestelijke kledij.
We lopen rond, eten wat in een lokaal eettentje en genieten van de feestelijkheden.
De dag erop met de bus. Het is een lange rit naar de grens; zo’n 10 uur maar na een paar uur hebben we panne met de bus. Dit is voor het eerst dat we dat meemaken. Alle mannen de bus uit en meekijken wat er aan de hand is. Er wordt wat gesleuteld, met olie gesmeerd, wielmoeren worden aangetrokken en voorzichtig aan gaan we verder. De bus gaat niet harder dan 40 km per uur, het begint te regenen maar wij zitten weer lekker bovenin vooraan in de dubbeldekker. We zijn gemakkelijk geworden en zien wel waar het schip strand of hoe laat we aankomen. Dat is dus uiteindelijk uren later dan de bedoeling. Om 23.00 uur staan we aan de grens, die dan wel open is maar er is geen personeel meer aanwezig. En wij hebben stempels nodig van Bolivia en Brazilië dus het heeft geen zin om door te gaan. We overnachten in een hotel op 100 meter afstand van de grens.
De volgende ochtend willen we nog wat ontbijten aan Boliviaanse kant en we zien daar een tandarts. De hechtingen in Mathieu zijn mond moeten er nog uit gehaald worden dus we gaan aan. Volgens zijn assistente komt hij zo; dus we gaan eerst ontbijten en komen dan terug. En jawel hij is er. Geen punt, die hechtingen haalt hij er zo uit. Fluitje van een cent. En ook deze tandarts vindt het erg leuk om met ons te praten over zijn dromen. Nog een paar jaar en dan met zijn vrouw een huisje bij een waterval, dat lijkt hem wel wat. Ook de vorige tandarts in Sucre vertelde ons over zijn passie; hij had 6 Volkwagenauto’s (busje en Kevers). En helemaal weg van en met de Volkswagenclub op pad in Bolivia. Grappig wat we zo allemaal te horen krijgen.
De grens over gaat gemakkelijk; stempel hier en stempel daar. Terwijl we ons hier wat druk over gemaakt hadden. Bij binnenkomst kregen we een officieel document met info dat we ons binnen 38 uur moesten laten registreren en dat we elke 2-3 dagen onze verblijfgegevens moesten invullen. Zo niet dan zouden we bij het verlaten van het land een boete moeten betalen. We hebben ons wel geregistreerd maar vervolgens lukte het ons niet meer er op te komen. Wel handmatig de adressen bijgehouden maar we waren wat benauwd. Maar er werd niet naar gevraagd. Wat een opluchting.
We zien wel dat er een grote vrachtwagen de toegangsweg vanuit Brazilië naar Bolivia heeft vastgezet; er kan geen auto, bus of vrachtverkeer door. Wat fijn dat we dat achter ons kunnen laten.
Wat is Brazilië een groot land en wat een enorme afstanden moet je overbruggen om ergens aan te komen. Het staat op nummer 5 van de grootste landen ter wereld na Rusland, Canada, Verenigde Staten en China. Ons kikkerlandje past er 204 keer in.
We reizen de hele dag door naar de beroemde watervallen van Foz do Iguazu. Deze watervallen liggen deels in Argentinië en deels in Brazilië. Van beide zijden te bezoeken en zelfs op dezelfde dag kun je ze nog bezoeken in het andere land. Alsof dat nog niet genoeg is kun je ook met een speedboot het water op om dicht bij de watervallen te komen of met een helikopter een tochtje maken van een kwartier a 250 euro. Dat hebben we allemaal aan ons voorbij laten gaan maar wat hebben we genoten van deze watervallen. Ooit was ik onder de indruk van de watervallen van Kroatië, maar dat was klein spul vergeleken bij deze. In totaal 275 individuele watervallen met een wijdte van 3 kilometer en hoogte van 80 meter. Omgeven door een schitterend bos- en berggebied, nu een nationaal park en tevens Unesco World Heritage site. De Rio de Iguacu komt vanaf 80 meter hoog met een verpletterende schoonheid en met een donderend geraas naar beneden gestort.
Honderden jaren geleden was dit een heilige begraafplaats voor een aantal stammen en alleen hun gegeven naam ‘Great Waters’ herinnert daar nu nog aan.
Er loopt een wandelpad onderlangs en dat geeft geweldige uitzichten. Het is spectaculair en aan het eind van de wandeling kom je uit bij de ‘devil’s throat’. Er is een pad op palen in de rivier gemaakt waardoor je letterlijk boven en onder de watervallen kunt lopen. Wat een natuurgeweld, we worden er haast bang van. Gelukkig hebben we onze regenkleding aangetrokken en dat is nodig. We zijn kleddernat geworden.
Sinds we in Brazilië zijn is het koud en regenachtig. Niet wat we verwacht hadden; ons beeld was dat het én altijd warm is én altijd de zon schijnt. Topjes, korte broeken, veel huid en teenslippers. Daarnaast bruisend en swingend. Dit beeld hebben we bijgesteld. We missen de kleuren die het straatbeeld van Bolivia kleur gaven, de omslagdoeken van de vrouwen, de verkoop op straat, de ontelbare eettentjes en stalletjes … iedereen is buiten en leeft op straat. Hier zien we niemand op straat, alles lijkt keurig aangeharkt en alles wordt binnen afgehandeld. Het eten, de koop en verkoop. Moeten we wel weer aan wennen.
We hebben ongelooflijk veel zin in zon, zee en strand. Het eiland dat we voor ogen hadden blijft de komende dagen te koud dus we moeten noordelijker richting Rio de Janeiro voor warmer weer.
Dan maar in één ruk door naar Paraty, weer 24 uur reizen. Tijdens de bustochten wordt er regelmatig gestopt, bij een Churrascaria; een buffetrestaurant waar je afrekent per kilo. Wat een geweldig idee en gelukkig niet alleen vlees maar ook veel groentes en salades. Bord volscheppen, op de weegschaal en tjakka. We vinden het een uitkomst.
Paraty ligt op de route naar Rio, gelukkig maar want we beginnen ons te beseffen dat we nog maar een paar weken hebben dus we moeten gaan plannen. Zeker met de afstanden hier, dus niet zomaar links of recht afslaan. Vanuit Rio vliegen we eind van de maand terug naar Nederland.
Paraty is een schattig pastelkleurig koloniaal dorp uit de tijd van de goudzoekers halverwege de kustlijn tussen metropolen Rio de Janeiro en São Paulo. Dit gebied is de Costa Verde, een groene kuststrook met steile groene berge, prachtige baaien en duizenden eilandjes geliefd bij vakantiegangers uit Brazilië zelf en natuurlijk de rest van de wereld.
Het oude centrum is autovrij, heeft tal van elegante en eeuwenoude gebouwen die wit geschilderd zijn en versierd met mooie randen en stijlvolle ijzeren balkons. De straten zijn gemaakt van kinderkopjes en dat alles omlijst met de steile groene bergen die alles omringen. En niet te vergeten de tientallen fraaie stranden die in kleine baaien liggen of aan de vele eilanden die aan de kust liggen.
Een fijne plek om te verblijven en dat doen we dan ook. We hebben een leuk hostel gevonden aan het kanaal waar we ’s ochtends in de zon en warmte ontbijten. Uitzicht op het water en de bootjes; hoe mooi kan het leven zijn.
We gaan 2 dagen met de bus naar een baai met een strand. Die bustochten zijn alleen al een belevenis; hotsend en kreunend gaat de bus over de bergen, over smalle paden waar vaak hele brokken berg zijn afgebrokkeld naar de baai. Hele dagen de zon op onze huid, lekker lezen, af en toe afkoelen in de branding en niets doen… en met een lekkere bries erg goed te doen. Zelfs Mathieu, die niet van het strandleven is, vind het heerlijk en draait zich nog een keer om.
Natuurlijk hadden we de nationale drank, Capairinha, al lang ontdekt. Gemaakt van Cachaca (suikerriet), limoen, ijs en suiker. En wat is heerlijker dan om zo’n stranddag af te sluiten met deze cocktail. Ze zijn goedkoop en ergens is een tentje waar ze er twee voor de prijs van een aanbieden. Hollanders als we zijn blijven we bestellen. We hoeven niet meer te eten en gaan zwalkend terug naar ons ‘thuis’.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086404 [countryId] => 26 [pictureCount] => 33 [visitorCount] => 136 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Parati [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => foz-de-iguacu-en-paraty ) [7] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-07 [title] => De Amazone in [message] =>We zijn in het Wildlife en Ecolodge van Chuchine, 14 km van Trinidad vandaan in het Amazonegebied. We zijn ernaartoe gevlogen vanuit Cochabamba want we vonden het te ver bussen.
Het is een soort van grote terp van misschien 1 km in doorsnede met daaromheen water; rivieren en lagunes en weer stukken pampa en bos. We hebben een 4-daagse tour geboekt met alles erop en eraan; met een boot varen de lagune op en vogels spotten, vissen op piranha’s, paardrijden, mountainbiken door de naastgelegen pampa, wandeltochten door de jungle, ’s avonds met de boot de lagune op en krokodillen spotten en een dag met een boot weg om de roze rivierdolfijnen te zien. En ik vang voor het eerst in mijn leven (en waarschijnlijk voor het laatst) een heuse piranha en dat met een gewone bamboestok met draad en een stukje vlees eraan. We zien ongelooflijk veel vogels en dieren maar we krijgen ze uiteraard niet op de camera. Daar zijn ze ons te snel voor.
Telkens als we terugkomen worden we verwend met heerlijk eten en lekkere drankjes. De lodge is van Efrem, een jonge vent die daar geboren is, en nu getrouwd met Zwitserse Miriam. Zij woont er al 9 jaar en samen hebben ze 2 kinderen. Wat een gouden koppel; hij weet alles over dit gebied, een geweldige gids die alles ziet en hoort en veel kan vertellen. Hij pakt ’s avonds met het grootste gemak de krokodillen, alligators en kaaimannen uit het water en laat ze ons zien. Voordat hij ze weer terugzet in het water masseert hij hun onderkant waardoor ze ontspannen. Dan pas worden ze voorzichtig weer teruggezet in het water en waarachtig, geheel relaxed zwemmen ze dan weg. Hij is een soort van Freek Vonk maar dan Boliviaans. En altijd in voor een grap met daarna een geweldige lach.
Ook Miriam is heel servicegericht. Na elke ‘excursie’ staat zij klaar met een glas ijskoud vruchtensap, telkens een andere waarvan we de namen ook gelijk weer vergeten. Maar lekker is het wel.
Op de 3e dag gaan we naar een museum en wat blijkt? De plek waar we zijn is een oeroude plek; 8000 jaar geleden (!) woonden hier al mensen. Ze kwamen van oorsprong uit Azië-Siberië en zijn via de Beringstraat naar Zuid-Amerika gereisd en hebben toen die ‘terpen’ gebouwd in moerassig land met lagunes eromheen. Zo waren ze altijd voorzien van water. Er zijn veel potten, beelden van mannen en vrouwen met karakteristieke spleetogen en oude stenen gebruiksvoorwerpen gevonden. Een aantal stenen bijlen gemaakt van een onbekend materiaal mogelijk een meteoriet. Nog elke dag komen er spullen bovendrijven, letterlijk als het regentijd is. Niet alleen op deze plek maar in een groot deel van Beni, de provincie waarin Chuchini ligt, is eigenlijk een groot archeologische vindplaats. Maar helaas heeft de regering geen geld om te investeren maar ze heeft het wel erkend. Grote archeologische onderzoeken hebben hier (nog) niet plaatsgevonden; dit als gevolg van de bedreiging die van deze vondst uitgaat. Deze volkeren geschat 8 miljoen die hier gewoond hebben zijn namelijk ouder dan de Inca’s en ouder dan de inheemse bevolking. In feite het oudste volk dat bekend is maar dit zou kunnen betekenden dat de gelden die nu gaan naar opgravingen die de Inca’s betreffen van richting veranderen richting deze gebieden. En dat staan de huidige, bekende grote archeologische vindplaatsen niet toe ..
Miriam laat ons nog beelden zien van wildcamera’s die ze in het bos geplaatst hebben en we zien jaguars, poema’s, reuzenmiereneters en, jawel hoor, ook de tapir, een heel bijzonder zoogdier met zo’n slurfachtige schattig snuitje. Efrem wil nog meer terpen aanleggen op zijn terrein om de dieren tijdens hoogwater schuil en leefruimte te bieden. We worden hier helemaal blij van.
Zaterdags is Mathieu jarig. Van te voren heb ik al contact met Miriam gehad en gevraagd of er dan een taart gebracht kan worden. Dat regelen ze graag. We gaan die dag paardrijden waar Mathieu erg naar uitzag. Na de lunch wordt er een prachtige taart binnengebracht; de hele familie komt mee en Mathieu mag het kaarsje uitblazen. Ze zeggen dat het een traditie is dat Mathieu een hap neemt uit de taart en jawel hoor .. hij stinkt erin. Ze geven hem een duwtje en zijn hoofd verdwijnt in de taart. Vooral de 2 kinderen moeten erg lachen. Overigens een heerlijke taart. En wij hebben bier, wijn en chips meegenomen dus de rest van de dag zijn wij heerlijk aan het borrelen en snacken. Dit doen we niet alleen, we zijn hier met Sylia (Boliviaanse) en Chris en hun 2 kinderen van 12 en 15. Ze wonen in Los Angeles en Sylvia wilde graag terug naar haar geboorteland. De kinderen zijn niet happy; die hadden graag in meer hippe landen op vakantie gewild. Ze verwijten Sylvia dat ze hun ‘zomer geruïneerd heeft’. Heftig maar wij hebben lol met elkaar.
We vliegen door naar Santa Cruz waar we een nieuw plan gaan maken. We willen graag een paar dagen gaan lopen en willen een aantal reisbureaus langs om info te vergaren en te besluiten wat we gaan doen. We lopen de hele dag de hele stad door, alle adressen langs die we hebben maar geen van de 4 bureaus kunnen we vinden. Ze zijn failliet, zijn er gewoon niet meer of verhuisd naar een andere locatie of stad of locatie. De hele dag rondgesjouwd met nul resultaat. Daar balen we wel van. Dan maar in ons appartementje weer achter de laptop en googelen. We komen uit bij de Refugio Los Volcanes, 2 uur rijden van Santa Cruz vandaan, waar ze verschillende wandelroutes uitgezet hebben die je ook zonder gids zou kunnen lopen. Yeah.
De refugio ligt diep weggestopt in een diepe vallei omring door de Volcanes bergketen met spectaculaire uitzichten op klippen en rotsen van zandsteen en subtropische bossen die de locatie omgeven. Wat een schitterende plek. Het is wel even een dingetje om er te komen; we hebben de avond ervoor geboekt via Internet en een bevestigingsmails ontvangen. De volgende ochtend net voordat we willen vertrekken krijgen we een email dat we niet welkom zijn omdat het geld nog niet voldaan is en dat moet 24 uur van te voren overgemaakt zijn. Wat een onzin; we hebben geld cash bij ons staan klaar om te vertrekken. We besluiten toch gewoon maar te gaan met het lokale vervoer ernaar toe. In het dorpje Bermejo, wat de refugio ligt maar dan wel nog 5 km verderop de jungle in, gaan aardige mensen bellen naar de refugio. Er is veel telefoonverkeer heen en weer met een slechte verbinding, zij spreken weinig of geen Engels en mijn Spaans is ook niet zodanig dat ik alles begrijp maar eindelijk (na 4 uur) wordt dan besloten dat we toch welkom zijn en wordt er een auto gestuurd om ons op te halen.
We krijgen als compensatie een mooie kamer voor de 1e nacht en het ontbijt en avondeten gratis aangeboden. Dat is toch wel weer heel erg lief.
Een superplek is het; zo’n kilometer vanaf een bergrand met een terreinwagen slingerend naar beneden rijden tot in een groen dal met solidaire bergtoppen als vulkanen er omheen. Elke dag gaan we wandelen met een gids. Er zijn dan wel routes uitgezet maar er zijn veel meer paden dan routebordjes dus met een gids lopen is wel zo fijn. En prachtige vergezichten. De 2e dag hier begint het te betrekken en jawel hoor; er valt nachts regen. Dat hadden we niet verwacht; het wordt nog koud ook. Vanaf nacht 2 zitten we in een goedkoper huisje maar dat is wel 1 km verwijderd van de hoofdlocatie. Lekker rustig maar wel telkens een flinke tippel vooral omdat het stijgen en dalen is. Tijdens onze tochten spotten we kapucijnerapen die we heel mooi kunnen zien en luidruchtige papegaaien. Ook zien we een koraalslang wegschieten die onze gids van schrik achteruit laat stappen. Hij was in zijn jeugd gebeten door een slang en met spoed naar het ziekenhuis gebracht door zijn vader. En weer is het eten zeer gevarieerd en erg lekker, wel in buffet vorm dus 1 maal opscheppen!!
We ontmoeten nog een Nederlandse vogelgids die vogeltochten begeleid en al 20 jaar in Sucre woont. En een jong Nederlands stel die al 10 maanden onderweg zijn (van de twee jaar) in Zuid- Amerika met een auto met daktent en kampeeruitrusting die ze in Chili gekocht hebben. Ook een goed idee. Ze maken professionele foto’s van bijzondere zoogdieren en vogels in tal van natuurreservaten, die ze dan verkopen. Heel leuk om met hun van gedachten te wisselen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085835 [countryId] => 26 [pictureCount] => 47 [visitorCount] => 151 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Santa Cruz [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/063/164_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-amazone-in ) [8] => stdClass Object ( [username] => Joostdewervelendereporter [datePublication] => 2021-08-01 [title] => Een Coole kikker uit Costa Rica [message] => Wat je allemaal mee kunt maken in de grote diversiteit die de natuur te bieden heeft!!!! Een aantal jaren geleden ben ik voor een onderzoeksproject in het nationaal park “Corcovado” in Costa Rica geweest. Dit is een schiereiland gelegen aan de Atlantische Oceaan. Op het moment van vertrek studeerde ik in Zweden en had toen nog geen paspoort. Ik ging er vanuit dat we dit niet nodig hadden want ik verwachtte dat we met een privévliegtuig zouden gaan en direct in het oerwoud zouden landen. Wat was mijn wereld toen nog simpel. Al snel bleek dat we toch met een gewoon vliegtuig zouden gaan en dat ik dus eerst op en neer moest naar Nederland om een paspoort te kopen. Na een veilige reis van 3 dagen kwamen we bij het onderzoeksstation in de jungle aan. Omdat in Costa Rica veel huizen van hout gebouwd zijn en ze overlast ondervinden van termieten die hun huizen opeten hebben we gekeken of wij hierbij konden helpen. We onderzochten toen welke boomsoorten de termieten niet eten zodat ze die kunnen gebruiken voor het bouwen van de huizen. We verzamelden termieten nesten en stopten deze in grote potten die op bijgevoede foto’s te zien zijn. In de potten stopten we dan ook houtblokjes van verschillend soorten om te kijken van welke de termieten wel of niet aten. Op een dag stopte een Spaanse collega haar hand in de pot om een houtblok te vervangen en riep plots: ‘escorpión, escorpión’ gevolgd door: ‘dat betekent schorpioen’. Die vertaling hadden we zelf op zich ook al wel gemaakt. De locale begeleider vertelde doodleuk dat wanneer de schorpioen haar gestoken zou hebben ze aan de onderste helft van het lichaam verlamd zou zijn. Dit is dus niet te vergelijken met een wandeling in een Hollands dennenbos. Omdat onze gids zichzelf wilde bewijzen en ons de mooiste dingen wilde laten zien zijn we een keer ’s nachts door het oerwoud gaan rennen. Er waren veel slangen actief, evenals krokodillen. We stapten in een kano die langs de kant van een rivier lag en vaarden een stukje stroomopwaarts. Ik was uitgekozen om de gids te helpen peddelen zodat we sneller vooruit zouden komen. Vlak voordat we te water gingen deelde hij nog even mee dat wanneer ik een vin zag ik dan mijn arm binnenboord moest trekken omdat de haai die aan de vin zat anders mijn arm eraf zou bijten. Dat was niet heel goed voor mijn gemoedstoestand en bevorderde het peddelen ook niet echt. Na een tijdje gevaren te hebben meerden we aan bij een open plek. De gids keek een beetje om zich heen en trok toen een alligator uit het water. Hij had bedacht dat dit leuk voor ons was om mee op de foto te gaan. Het was nog een jonkie maar had al sterke kaken die we goed op elkaar moesten drukken wilden we niet als krokodillenvoer eindigen. Na het maken van een aantal kiekjes gooiden we het beest weer in het water en vervolgden we de boswandeling. Als klapper op de vuurpijl vonden we een kikker schuilend onder een paar struiken. Nu lijkt dit niet bijzonder maar het was een heel speciale kikkersoort. Niet zo een die verandert in een prins wanneer je hem kust (alhoewel we dit niet uitgeprobeerd hebben) maar dit dier bezit een speciaal verdedigingsmechanisme. Wanneer het zich bedreigd voelt door een roofdier, bijvoorbeeld een vogel, dan begint hij een fel geluid te maken dat tot ver in het woud te horen is. Dan begrijpt een nog groter roofdier dat er in de buurt van het geluid een vogel of iets soortgelijks is, dat kan dienen als eiwitrijke maaltijd. In ons geval was dit grote roofdier een jachtluipaard. Het jachtluipaard naderde ons tot een meter of 20 en toen hij zag dat onze gids zijn machete bij had verdween hij weer in het oerwoud. Dat een kikker zich op zo’n manier weet te verdedigen is echt heel bijzonder. Ik sta keer op keer weer versteld van de natuur. Een reis naar de jungle is echt een ongelooflijke ervaring. Zeker een aanrader voor ieder die de mogelijkheid heeft! [userId] => 440745 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077967 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 213 [author] => Joost [cityName] => Costa Rica [travelId] => 526460 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-07-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/013/034_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/745_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-coole-kikker-uit-costa-rica ) [9] => stdClass Object ( [username] => JohnnygoesCamino [datePublication] => 2021-06-11 [title] => Trainen voor Santiago [message] => Goedenavond allemaal, Wat was me dat un dag vandaag trainen voor Santiago de Compostela. Gewoon naar de klote, pijn aon ut votlook [userId] => 440664 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077067 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 157 [author] => John Gerardu [cityName] => Camping das Palmeiras [travelId] => 526305 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-05-13 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,camping-das-palmeiras [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/664_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => trainen-voor-santiago ) [10] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-03-06 [title] => Brazilië - Moqueca [message] => We hebben thuis een aantal mensen in het gezin die niet van vis houden, en een aantal die er juist van smullen. Altijd lastig om van 1 gerecht op tafel te zetten en iedereen tevreden en gezond te houden. Dit gerecht komt uit Bahia, een kuststreek van Brazilië. Dus vis... Ingrediënten: - 450 gr grote garnalen - 450 gr witvis, ik gebruikte pangafilet, maar ook roodbaars, heilbot, kabeljauw, tilapia kunnen prima - 3 limoenen - 2 uien - 3 tenen knoflook - 1 rode peper - 2 rode paprika's - 3 tomaten - 200 ml kokosmelk - 1/2 kippenbouillonblokje - verse koreander - olijfolie - witte rijst Aan de slag: 1. Snij de vis in grote stukken van ongeveer 5 cm 2. Rasp de schil van 1 limoen en pers deze samen met 1 andere limoen uit. Snij de overgebleven limoen in partjes. Deze dienen later ter garnering. 3. Snij de knoflook fijn en meng deze samen met het limoensap en -rasp door de vis. Zet dit koud weg. 4. Snipper de ui en snij de paprika's in reepjes. 5. Verwijder het vruchtvlees uit de tomaten en snij de tomaat in blokjes. 6. Snij de stelen van de koreander fijn en de bladeren grof. 7. Verhit een hapjespan, voeg een scheutje olie toe en fruit daarin de ui. 8. Voeg de knoflook en paprika toe. Bak dit 5 minuten mee. 9. Voeg ook de tomaat, rode peper en koreanderstelen toe. Laat dit 5 minuten bakken. 10. Voeg de kokosmelk en het bouillonblokje toe 11. Leg de vis en garnalen in de saus en laat dit 5 minuten met de deksel op de pan stoven. 12. Kook ondertussen de rijst zoals op de verpakking staat. 13. Serveer het visstoofpotje naast de rijst. Garneer het met limoenpartjes en koreanderbladeren. Van tevoren had ik niet verteld dat er vis in dit gerecht zit. Wel had ik de garnalen apart gebakken en niet door het mengsel gedaan. De liefhebbers konden ze er zo zelf aan toevoegen. Wat een positieve reacties! Zelfs de niet-viseters zaten te smullen! Ze waren dan ook erg verbaasd toen ik vertelde dat er vis in zat. Dit recept gaat zeker vaker gemaakt worden. Het recept is ook niet moeilijk, het kost alleen wel wat tijd in snijwerk. Maar dat heb ik er zeker voor over. Score: 9,5! Daarbij heb ik nog een simpele salade gemaakt met mais, kidneybonen, verse koreander en rode paprika. Ook lekker, maar niet zo lekker als de moqueca! [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076561 [countryId] => 26 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 182 [author] => Kitty [cityName] => Salvador [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/003/794_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => brazili-moqueca ) [11] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-03-13 [title] => Mission impossible [message] => Mission impossible Met een gevoel van weemoed laten wij het schitterende plekje achter, waar wij zoveel dagen hebben genoten van een adembenemende zonsopgang en zonsondergang. Van het buitenleven met overtrekkende vogels, grazende paarden en ossen, die verkoeling zoeken in het meertje, een struisvogelmoeder met 9 kinderen in haar kielzog en de apenfamilie op jacht naar heerlijke mango’s en water om hun dorst te lessen, terwijl de blauwe ara’s neerstrijken in de bomen naast onze camper en de toekan vanaf een veilige afstand ons in de smiezen houdt en wij hem of haar van dichtbij kunnen bewonderen. Wij zijn tot rust gekomen. Dieren gadeslaan is een kwestie van geduld en zitvlees hebben… Ons eerste doel is een supermarkt vinden! De bakker is een schot in de roos! Heerlijk vers brood! Zelfs integraal! Geen bruin brood, maar wel lekkerder dan al dat witte brood wat doorgaans te koop is. Ernaast zit een ijzerhandel, waar Jan een stevige metalen houtklem aanschaft voor de achterdeur, als hulp in zijn poging om de gedeformeerde deur tijdens hoge temperaturen weer in het gareel te krijgen. Onze WA-verzekering voor de auto is verlengd. De polis heeft Jan via internet binnen, maar moet nog worden uitgeprint. Bij controles door de militaire politie en aan de grens bij de douane moeten deze papieren worden overlegd. Wij vinden een kopieerwinkel, die dit klusje voor ons klaart. De farmacie heeft gelukkig een nieuw zeeppompje voor op de aanrecht! Dwaas, maar wij kunnen dat telkens niet te pakken krijgen. De brandstoftank is gevuld. Wij kunnen vooruit! In feite is Poconé een heel gezellig plaatsje, komen wij tot de ontdekking, met een goed winkelbestand. Wat een mens nodig heeft, kan hier worden aangeschaft blijkt, als wij het plaatsje verlaten. Wij kiezen voor de short cut. Vóór Nuestra Señora de Livramento linksaf over een binnenweg, die ons door een prachtig golvend landschap omhoog en omlaag richting Cáceres voert naar de BR174. Rond etenstijd gebruiken wij in een wegrestaurant een warme maaltijd, waar wij door de goede WIFI een mailtje van Hans & Martha ontvangen. Hans & Martha volgen, evenals wij van plan zijn, de BR070 om in Bolivia San Ignacio de Velasco te bezoeken en de Missionroute te rijden. De grenspost San Matias is echter gesloten! Met name in Santa Cruz en La Paz zijn de burgers in opstand gekomen! Evo Morales heeft het tellen van stemmen tijdelijk gestaakt en een dag later voortgezet. Aanvankelijk gaan de stemmen voor de presidentsverkiezing gelijk op. Na hervatting is Evo koploper. Dit riekt naar fraude, vinden de aanhangers van de rivaal van Evo Morales. Bij de grenspost kan niemand er een zinnig woord over zeggen, hoe lang de grens gesloten zal blijven. Hans & Martha hebben één nachtje gewacht bij San Matias, maar zijn omgekeerd en hebben besloten naar Iguazu te rijden om de watervallen te bezoeken. Jeetje, wat nu? Weer geen Missionroute kunnen rijden?! Speciaal eerder Nederland verlaten om de Pantanal in Brazilië en de Missionregio in Bolivia vóór de regens aanvangen, te kunnen bezoeken. Wij balen! Goede raad is duur! In elk geval, zijn wij blij, dat Hans ons dit reisje bespaart. Wij moeten nu overhaast beslissen wat te doen. Hier hebben wij geen rekening mee gehouden! Hoeveel dagen mogen wij maximaal nog in Brazilië blijven? Te weinig om een ons onbekend deel van Brazilië te verkennen. De afstanden in Brazilië zijn gigantisch. Wij kunnen alleen Uruguay, Paraguay of Peru in om Brazilië op tijd te verlaten vóór de deadline verloopt. Wij besluiten door te rijden naar het noorden om een overnachtingsplaats te bereiken, want langs de weg slapen is absoluut geen optie. In allerijl heeft Jan op iOverland een overnachtingsplek gezocht en gevonden op een recreatieterrein. Een eind weg, maar ervoor is niets bekend. Wij vertrekken na H&M een berichtje te hebben gestuurd om hen te bedanken. Voor Cáceres ontmoeten wij hen in hun camper. Wij zwaaien, maar in het drukke verkeer ontgaat het hen, dat wij elkaar passeren. Te druk met rijen vrachtwagens op beide rijbanen om te stoppen. Beide chauffeurs karren door. Na Cáceres slaan wij af richting Mirassol d’Oeste via Curvelandia naar Lago Azul. Een verschrikkelijk slechte weg! Ontzettend veel tegenliggers! Dagjesmensen, die zich hebben verpoosd. Wij volgen het smalle pad via boerderijen, waar telkens opnieuw veeroosters moeten worden gepasseerd. Precies bij de laatste vóór het toegangshek naar het recreatieterrein horen wij een luid gekraak… Wij rijden dit houten rooster aan gort, maar blijven gelukkig niet steken. Vervelend! Het rooster zal niet in een goede conditie zijn geweest. De veewagen rijdt beladen met koeien eveneens deze weg. De zon gaat reeds zakken. Gelukkig kunnen wij terecht. Na parkeren, inschrijven en vooruit betalen, naar de douche. De duisternis valt snel: binnen een kwartier. Bij een flakkerend lampje douchen wij in een ruimte vol donkere schaduwen, opgeschrikt door rondfladderende vleermuizen en een dikke pad, die grote sprongen maakt. Een opgeluchte Carla trekt de camperdeur achter zich dicht om te genieten van haar eigen vertrouwde omgeving. Jan steekt er de draak mee. Hij wordt er niet warm of koud van! Vroeg uit de veren! De eerste recreanten melden zich reeds om afkoeling en verpozing in het water te zoeken. Wanneer wij het terrein willen verlaten, moet eerst de sleutel worden opgehaald, want wij staan op een afgesloten terrein, wat kennelijk als overloopterrein wordt gebruikt. Op het moment van arriveren, was het hek geopend en stonden er op ons terrein auto’s geparkeerd. In plaats van rechtsaf, slaan wij dit keer linksaf na de entree, waar een stroom verkeer vandaan komt. Op een volgende kruising geen verwijzing naar Lago Azul! Hoe nu? Op de Garmin verschijnt dat wij in oostelijke richting rijden… Dit brengt ons aan het twijfelen. Wanneer wij dorpsbewoners ontmoeten, checken wij, waarnaartoe deze weg leidt. Helaas! Verkeerd gekozen! Omgedraaid! Een prima te berijden goed onderhouden onverharde weg brengt ons binnen de kortste tijd op de grote weg naar Porto Velho. De staat van deze onverharde weg doet ons herinneren aan de prima wegen in Paraguay, in de door Mennonieten bevolkte gebieden, waar een onderhoudsplicht van het wegennet geldt. Een veel betere toegangsweg dan vanuit het zuiden! Het verkeer op de BR 174 is op de zaterdag even druk als op de vrijdag! Wij rijden langs talloze inheemse nederzettingen in de dichte bebossing van de jungle. Nergens een overnachtingsplek! In een dorp heeft een overlander bij een school overnacht. Carla ziet de school en attendeert Jan op een afslag, die mogelijk naar de school leidt. Het is razend druk op de weg. Zware vrachtwagens rijden achter ons, maar komen ons ook tegemoet, waardoor Jan belet wordt te stoppen of af te slaan. Bij de aangegeven coördinaten is uitsluitend een parkeerplaats vol bagger. Óf de coördinaten kloppen niet óf de afslag is verlegd… Bovendien nog steeds plenty vrachtwagens, die stoppen verhinderen, om linksaf te slaan! Hierna verdwijnt de zon, wordt het binnen het half uur donkerder en donkerder. Verschrikkelijk moeilijk om de rijbaan te onderscheiden met de vele potholes bij dit intensieve verkeer en geconfronteerd te worden met inhalende vrachtwagens met mankementen in de verlichting. Schijnwerpers kan je uitsluitend gebruiken als er geen tegenliggers in het vizier zijn. Aan en weer uit, maar alle beetjes helpen. In het donker rijden wij tot een tankstation ten zuidoosten van Vilhena. Een keurige plek naast het kantoor krijgen wij door de pompbediende toegewezen onder een afdak, wat prettig is als het begint te plenzen. Gelukkig kunnen wij hierdoor in de warmte het hefdak gebruiken en de ramen op een veilige kierstand zetten om een weinig te ventileren. Voor het eerst eten wij maistaart! Dat smaakt goed! Het is onrustig slapen op een tankstation met tankende vrachtwagens en auto’s en vrachtwagens, die de verplichte rust in acht nemen zoals in Europa. Alleen arriveren en vertrekken tijdens de nacht vele vrachtwagens… Houden die zich aan de verplichte uren of wordt er mee gesjoemeld? Niet echt uitgerust vertrekken wij ’s ochtends. Wij rijden over een hoogvlakte op ongeveer 600 m hoogte. Enorm uitgestrekte akkers, zover het oog reikt. Tussen de stoppels van de mais groeit soja. De enige mogelijkheid om te overnachten is op een tankstation of bij een hotel langs deze drukke verkeersader. In feite zien wij geen plek, waar wij zouden willen overnachten. Wij rijden door en door tot ná Jaru vóór Ariquemes de afslag naar Rancho Grande / Pousada Ekologica opdoemt. In kilometers niet ver verwijderd van de BR 364, waarin de BR 174 is overgegaan. Echter een wegdek vol ontzettend diepe gaten! Personenauto’s kunnen vele gaten omzeilen, maar met onze wielbasis lukt dit niet! het lijkt erop, dat onze wagen elke kuil een zoentje geeft… Zeer hardhandig! Wij rammelen uit elkaar! In het donker wederom met vele medeweggebruikers een tijdrovend dilemma! Een man op een motor geeft aan, dat wij goed zitten en ná het kerkje linksaf moeten slaan. Dit is een goede aanwijzing, want de borden zijn toe aan een opknapbeurt en zijn zeer slecht te lezen. Het kerkje! Opgelucht halen wij adem en rijden de onverharde weg op, die 14 dagen terug met een shovel is gedaan. Een verademing! Glad en voor 2 wagens breed! Echter steil met een diep dal en steil omhoog alsof wij ons op een skatebaan verplaatsen. Een tropische regenbui weerhoudt het verkeer dit gedeelte te rijden. Een etmaal van droogte eroverheen laten gaan, dan lukt het de passage te nemen, vertelt onze gastvrouw later. Wij missen het bord wat niet te lezen valt en rijden in het donker te ver door. De weg wordt slechter met diepe geulen, steiler en smaller. Zijn wij verkeerd? Wij steken heen en weer om te keren. Proberen het gepasseerde zijpad en staan stil voor een massief hek, voorzien van een groot hangslot en de naam Rancho Grande. Hier moeten wij zijn. Geen bel, geen optie binnen te komen. Wat nu? Wij beraadslagen. Uitkomst! Twee mannen, de boer en zijn voorman, komen af op het zware geluid van de motor, wat alleen van een tractor of zware wagen afkomstig kan zijn. Het meest waarschijnlijk van een overlander. Die arriveren altijd laat, meldt de vrouw des huizes van Duitse afkomst, de volgende dag. Zij begrijpt er niets van dat wij over die luttele kilometers van de grote weg tot hun huis 7 kwartier hebben gereden. Overlanders moeten gewoon vroeger komen. Ze heeft gelijk, dat overdag het traject gemakkelijker te rijden is. Echter op de snelweg ben je afhankelijk van het verkeer en de overnachtingsplekken, die in Brazilië dun gezaaid zijn! Hierdoor word je gedwongen eindeloos veel kilometers af te leggen!!! Een hele dag rijden is werkelijk niet fijn en doodvermoeiend. Temeer doordat het traject eindeloos veel extreem hoge drempels kent om het verkeer af te remmen, zodra er enige bewoning is of een school is gesitueerd. Bovendien rijdt onze wagen geen 100-120 km per uur, waardoor dit traject voor ons tijdrovend is. Aan de andere kant begrijpen wij hun zienswijze. De mensen gaan hier op tijd naar bed en staan vroeg op. Wij zijn er nog steeds niet achter, wat ongeveer de bedtijd is in deze landen. Wij houden het op 20 – 21.00 uur tot 5 á 6 uur als meest regulier voor hardwerkende boeren en winkeliers, alhoewel wij ook heel andere tijden hebben leren kennen. Begrijpelijk, dat in dit kader 19.45 uur als redelijk aan de late kant wordt beschouwd…Deze boer staat inderdaad ‘s ochtends vroeg op! Bovendien blijkt de vrouw des huizes op 50 jarige leeftijd MS te hebben gekregen, terwijl zij altijd bergen kon verzetten. Helaas is zij nu aan een rolstoel gebonden en heeft meer hulp nodig, alhoewel zij een sterke vrouw is en probeert zoveel mogelijk zichzelf te redden. Zo traint zij nu zelf een hond, omdat haar eigen trouwe viervoeter recent is overleden. In de middag heeft zij haar man in de open werkplaats tegenover onze staplek geholpen door in de rolstoel het zaagsel op te vegen. Bewonderenswaardige krachtsinspanning! Even later keert zij met de nieuwe hond terug en start de gehoorzaamheidstraining. Carla is bezig met de was op te hangen, te keren en binnen te halen. Haar aandacht wordt getrokken naar het grasveld. Het is te ver weg om goed te kunnen beoordelen. Wat gebeurt daar? Behoort dit tot de training of is er iets loos? Voor het tot Carla goed en wel doordringt, snerpt het geluid van de stem van de vrouw over het open veld en komt de man aangesneld. De wielen van de rolstoel zijn verstrikt geraakt in de lange lijn, waaraan de hond vastzit. De vrouw dreigt met rolstoel en al om te vallen… Carla vindt het niet snugger van zichzelf, dat zij niet eerder heeft gereageerd, terwijl zij erop staat te kijken. Te laat beseffend, dat de vrouw hulp nodig heeft. Het tafereel maakt duidelijk wat een impact een ziekte als MS op het leven van deze twee mensen heeft. De vrouw vertelt, dat zij geluk heeft, want haar oma heeft de ziekte op 39 jarige leeftijd gekregen. Van dichtbij meegemaakt en gedacht, gelukkig gaat de ziekte aan mij voorbij… Onverwacht plotseling de verschijnselen van oma… Dapper om zoveel mogelijk van het leven te maken! Bewondering voor de man aan haar zijde! Jan opent voor de eerste keer, sinds het open springen, de achterdeuren om de lattenbodem van onze bedden te repareren. Het grote aantal hoge drempels onderweg, hebben gister de zijkant van Carla’s bed tegen de achterdeuren doen schuiven, waardoor de latten uit de bevestigingspunten zijn geschoten. Mogelijk is lijm door de hitte verdroogd. In elk geval heeft Jan ‘s avonds provisorisch de lattenbodem in elkaar moeten zetten, alvorens het bed te gebruiken is. Degelijk bevestigt Jan ’s ochtends de latten, controleert nu alle latten en bindt beide frames aan elkaar vast, zodat er weinig bewegingsruimte bestaat om uit elkaar te schuiven. Hopelijk houdt de lattenbodem het tot wij weer thuis zijn. Nu de deuren open zijn, vullen wij de medicijnvoorraad aan uit de kratten in het ruim en halen eruit, wat wij binnenkort hiernaast nodig hebben, zodat voorlopig de achterdeuren niet hoeven te worden geopend. Met de nieuwe lijmklem is het voor Jan simpeler om de deuren te sluiten. Een lange zwarte veter wordt gebruikt om de grendel te fixeren. Het lukt veel gemakkelijker dan Jan verwacht. In het donker blijken de koplampen veel te hoog te staan! Meteen maar bijstellen, ofschoon wij ons hebben voorgenomen vroeger te stoppen als wij ergens een parkeerplek zien, want in het donker rijden bevalt ons absoluut niet! De watercontainer is voorzien van een tap. Het kraantje vertoont een scheurtje. Tape houdt niet… Een mooie gelegenheid om de scheur te lijmen. Hopelijk is dat een afdoende oplossing…Tussendoor knappen wij allerlei klusjes op. De ventilatoren krijgen een schoonmaakbeurt. De wc eveneens. Kastjes opnieuw ingeruimd. Het is een publieke vrije dag voor de ambtenaren en het bankpersoneel: een vrije dag voor het overheidspersoneel. Voor velen eveneens een vrije dag. Zij feesten mee met de anderen. Er ligt veel stil. Wij genieten van de koelere temperatuur. Eindelijk weer eens bijslapen! Onze dochter heeft ons reeds gewaarschuwd, dat het 3 tot 6 maanden kan duren, eer ons lijf zal zijn hersteld. Wij hebben geen idee, waardoor wij zo ziek zijn geworden, maar we zijn ons ervan bewust, dat wij er nog niet zijn. Bij het minste of geringste zijn wij doodmoe. Wij liggen regelmatig om 8 uur in bed en slapen een gat in de dag. Het klokje rond! Onvoorstelbaar! Kennelijk heeft ons lichaam zoveel rust nodig. Wij gebruiken de goede Wifi om kaarten van Maps.me binnen te halen, updates te verwerken voor de computer, de iPad en onze mobieltjes. Een mailtje gaat uit naar de Nederlander, die wij op de Salar van Uyuni in Bolivia in september 2017 hebben ontmoet. Wij mogen hem altijd om hulp vragen, heeft hij indertijd tegen ons gezegd. Wij vragen hem advies over een bezoek aan Bolivia. Hij blijkt met zijn Boliviaanse vrouw en hun kind ondertussen naar Nederland te zijn vertrokken en niet meer in Santa Cruz woonachtig te zijn. Zij raden ons af op dit moment Bolivia te bezoeken, al zouden de grenzen worden heropend, daar de bevolking blokkades heeft opgeworpen als verzet tegen de gang van zaken tijdens de recente presidentsverkiezing. Hij bevestigt, dat auto’s op de verschillende wegen belaagd worden met stenen en het zeer onrustig is in Santa Cruz, La Paz en Cochabamba, maar ook in bergdorpen. Zijn vrouw heeft deze actuele informatie via betrouwbare contacten. Jan krijgt druppelsgewijs nieuws via Facebook van Overlanders, die in Bolivia zijn komen vast te zitten. Dit willen wij niet meemaken! Wij proberen zoveel mogelijk inlichtingen in te winnen om alsnog onze plannen eventueel aan te kunnen passen… Wie weet kunnen wij alsnog via de grensovergang Guajará- Mirim Bolivia in en naar Trinidad rijden om erna de Missionroute te rijden. In omgekeerde volgorde als gepland: van west naar oost in plaats van oost naar west. In dat gebied is het tot nu toe nog steeds rustig…De rust kan weerkeren… Het wordt echter steeds lastiger informatie te verkrijgen over de stand van zaken binnen Bolivia. Wij slapen veel en doen allerlei klusjes, waar wij nog niet aan zijn toegekomen door onze haast voor het regenseizoen aanvangt, de Pantanal en Bolivia te doen. Jan plakt een regengoot aan de bestuurderskant in de hoop, dat wij bij een plensbui de ramen open kunnen laten staan opdat wij kunnen ventileren. Carla organiseert dat de schoorsteen thuis uiteindelijk wordt gerepareerd vóór de stormen aanwakkeren. Ideaal als je een basis hebt om via een functionerende Wifi zaken fatsoenlijk te regelen! Wij genieten van het landschap waarin de Rancho is gesitueerd. De Pousada is indertijd mooi opgezet! Degelijk geconstrueerde gebouwen! De vader van de vrouw des huizes heeft na een verblijf in Venezuela dit bedrijf in Brazilië ruim 40 jaar geleden opgezet. Prachtige bomen bieden aangenaam verkoeling door voldoende schaduw te bieden. Een groot gedeelte van het bedrijf bestaat uit oerbos. Officieel is dit een verplichting van de regering, maar vele boeren houden zich hier niet aan. Er staat zelfs een percentage voor: als wij goed zijn geïnformeerd zelfs 50%. Controle van overheidswege ontbreekt. Beetje bij beetje wordt er gekapt en ontbost, waardoor agrarisch land kan worden uitgebreid en oerbos wordt omgezet in goed te bewerken arealen, gescheiden door plukken oerbos. Dit komt overeen met wat wij onderweg vaststellen. Mevrouw verdedigt met vuur de noodzaak om oerbos te behouden. Het is voor haar een hot item! Zij geeft aan, dat wij het pad moeten wandelen om van het echte oerbos te genieten. Wij willen haar vragen, waar het pad is te vinden, maar wij zien haar en haar echtgenoot niet meer… Pas als wij de boerderij verlaten, ontmoeten wij elkaar op de onverharde weg. Zij hebben vanwege de regen bij haar ouders in een naburige plaats overnacht, omdat de weg hoogstwaarschijnlijk door de hevige regen niet te berijden zou zijn en zij hun huis niet zouden kunnen bereiken. De grote weg is wederom druk. De vele vrachtwagens brengen de woorden in herinnering, dat dit vroeger een onverharde weg was. Sinds de haven van Porto Velho is aangepast om grotere schepen toe te laten is de intensiteit van het verkeer op de weg en op de vaarwegen enorm toegenomen volgens de vrouw des huizes en is de prachtige natuur in dit gebied volgens haar grotendeels verloren gegaan. Wij gaan op weg naar Porto Velho om boodschappen in te slaan in de supermarkt, waar Jan in januari zo prettig inkopen heeft kunnen doen. Er staan feestdagen voor de deur. In Peru was twee jaar geleden op deze dagen niets te koop, omdat alles uitverkocht was of gesloten. Liever geen herhaling. Het is buitengewoon druk in de supermarkt en de voorraden zijn minimaal… Jan baalt als een stekker bij het zien van de lege schappen. Wat hij echt nodig heeft, bemachtigt hij. De rest komt later wel weer een keer… Jan wil niet op het parkeerterrein overnachten van het grote winkelcentrum. Hij is benauwd, dat wij dan verplicht worden hier drie dagen te overnachten, omdat mogelijk de hekken vanwege de feestdagen blijven gesloten. Wij rijden na het inkopen doen meteen door de Transocéanica op, om bij een tankstation te overnachten, waar je van 22 uur tot 6 uur niet kan tanken. Tezamen met verschillende vrachtwagens hebben wij hier een rustige overnachtingsplaats. Van 20 uur tot 5 uur slaapt Jan tot de vrachtwagens vertrekken. Carla draait zich nog eens om en tuft verder. Jan lukt dat niet. Hij staat op en maakt het ontbijt gereed, waardoor wij deze ochtend werkelijk om 7.30 uur wegrijden! Voor Carla’s doen ontzettend vroeg! Wanneer wij verder rijden zijn wij verbaasd. In januari hebben wij dezelfde weg gereden en nu herkennen wij op het traject van Jaci-Paraná naar Mutum-Paraná werkelijk niets van de omgeving…Alles ziet er zo geheel anders uit! Toentertijd reden wij over een dijk, om de beurt in blokken, omdat er slechts één rijbaan ter beschikking was, terwijl er naarstig werd gewerkt om de weg te herstellen. Wij waren omgeven door water, alsof wij door één groot overstroomd gebied reden. Overal staken bomen boven het water uit en op een bepaalde plek lagen meerdere woonboten afgemeerd. Niets, maar dan ook niets herinnert hieraan, dan kale bomen die er levenloos uitzien en twee afgemeerde woonboten. Slechts de lange brug met het hotel en het recreatiestrand herkennen wij in een lange bocht over de rivier bij Mutum-Parana. De Madeira en de Paraná zijn nu op zichzelf stromende rivieren, die niet tezamen zijn gevloeid en het gehele gebied hebben overstroomd, zoals in het begin van dit jaar, toen alles blank stond. Wij passeren de afslag naar Guajará-Mirim en laten deze letterlijk links liggen, want de toestand in Bolivia is nog niet gestabiliseerd. Onverstandig nu Bolivia te bezoeken, al zou de grens toegankelijk zijn.… Als wij Abunã bereiken ligt de pont aan onze zijde, waardoor wij meteen kunnen oversteken. In 10 maanden heeft de bouw van de brug, met zeer hoge pijlers vanwege het wassende water in het regenseizoen, behoorlijke vorderingen gemaakt! Aan beide zijden heeft men de oprit naar de brug zelfs aangelegd…Het is interessant om de veranderingen te constateren, die sinds ons passeren, hebben plaatsgevonden. Aanvankelijk vindt Carla het een onaantrekkelijk traject, wat wij sinds de Pantanal richting noorden afleggen. Ontzettend druk en weinig interessant, maar deze nieuwe aspecten bekoren haar. Wij leggen heel wat kilometers af. Vóór Xapuri zien wij in een bocht van de weg een schitterend plekje om te overnachten vóór het hek langs de oprit naar een coöperatieve gemeenschap van de inheemse bevolking. Wij vragen een passerende auto of wij hier mogen overnachten, als zij bezoekers naar het bushokje brengen aan het eind van het pad dichtbij de weg. Tot het donker wordt en zodra het licht is, horen en zien wij, dat het hek regelmatig wordt geopend en gesloten door passanten, die allen even vriendelijk groeten. Brommers rijden af en aan om mensen naar het bushokje te brengen of op te halen. Uit een witte personenauto rollen vele volwassenen en kinderen… Onvoorstelbaar hoe ze er allemaal inpassen. Terugkerend van of op weg voor familiebezoek? Kennelijk is er een bus in aantocht…. Wij genieten van een prachtige zonsondergang en eveneens van de geweldige zonsopgang. Heel veel aangenamer dan het drukke tankstation in Capixaba, waar wij de vorige reis slecht sliepen door alle bussen en andere voertuigen met een tussenstop om een ieder de gelegenheid te geven de toilet te gebruiken. Wederom zet het slechte wegdek zich voort. Gister kilometers lang ontiegelijk veel potholes. Het is een prachtig heuvelachtig landschap. Opvallend is dat in de diepe dalen de potholes aanwezig zijn. Kennelijk wordt de weg ondermijnd, waardoor het slechte wegdek ontstaat. Het blijkt, dat de gister geplande overnachtingsplek in Xapuri nog vele kilometers van onze slaapplaats verwijderd is. Xapuri is de woonplaats van de rubbertapper Chico Mendes, in 1988 vermoord na jaren succesvolle strijd tegen de vernietiging van oerwoud door houthakkers en boeren. De woede over de moord op hem heeft ertoe geleid, dat de bescherming van oerbos in de Acre State daadwerkelijk na zijn dood ter hand is genomen en is gerealiseerd. Na Brasiléia tanken wij. Wellicht is er geen optie vlak voor de grens of aan de andere zijde van de grens. Liever in de voorzorg. Opvallend is de verandering van de omgeving: hogere heuvels in een weids glooiend landschap, minder bebost, waardoor het gebied opener oogt. Deze streek is dunner bevolkt. Het is een mooi gebied! Na ongeveer een uur bereiken wij de Braziliaanse grens. Wanneer wij de wagen hebben geparkeerd, worden wij gecorrigeerd. Wij moeten de camper verzetten. De afhandelingen op de Braziliaanse grenspost verlopen voorspoedig. Eerst naar de federale politie, die belast is met de immigratie, waar wij een uitreisstempel krijgen in ons paspoort. Hierna bij de douane het papier met de toekenning om tijdelijk gedurende maximaal 90 dagen onze auto in Brazilië te mogen gebruiken, inleveren. Dit alles is binnen een kwartier geregeld! Wij staan verbluft over de snelheid! Op naar de Peruaanse grenspost. Een geringe afstand. Wij mogen de wagen echter niet voor het Braziliaanse kantoor laten staan en zijn verplicht de wagen een 50 tot 100 meter te verrijden. Bij de Peruaanse immigratie blijken wij reeds keurig te staan geregistreerd, daar wij 2 jaar terug Peru hebben bezocht. Er hoeft niets te worden ingescand! Geen foto gemaakt te worden of vingerafdrukken gegeven te worden. Zelfs de verblijfsdata staan in de computer. De ambtenaar meldt, dat wij Peru reeds eerder hebben bezocht en noemt de periode. Een gevoel van - Big brother is watching you – komt over ons heen. Je weet, dat alles wordt geregistreerd, maar wanneer alles zo wordt opgelepeld, is het desondanks een rare gewaarwording. Effectief: wij zijn in een wip klaar bij de Peruaanse immigratie. Op naar de Peruaanse douane. Waar gehuisvest? Het blijkt, dat de grenspost wordt gerenoveerd. De douane is tijdelijk ergens anders ondergebracht. Buiten op een bankje wachten wij tot een man de benodigde gegevens komt ophalen om naar elders te verdwijnen. Prima, als hij inderdaad Jan zijn paspoort en kentekenbewijs met het benodigde formulier voor tijdelijke import overhandigt, wanneer hij gereed is. Het duurt eeuwen… Buiten ons gezichtsveld… Uiteindelijk krijgen wij te horen, dat de douane geen computer tot zijn beschikking heeft en alles handmatig moet verwerken. Drie kwartier! Geregeld: een vrijbrief voor 90 dagen rondtoeren in Peru! Bolivia is out of the picture! [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5071478 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 973 [author] => [cityName] => Assis Brasil [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,assis-brasil [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => mission-impossible ) [12] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-02-10 [title] => De Noordelijke Pantanal [message] => Een asfaltweg voert ons het plaatsje Poconé uit. Op de splitsing richting Porto Jofre strekt zich een onverharde weg voor ons uit. Redelijk om te zien. Al ras verandert de zandweg in een puur wasbordtraject! Wij worden door elkaar gerammeld! Buitengewoon enerverend en vermoeiend! Grijze termietenheuvels aan weerszijden in tegenstelling tot de rode termietenheuvels in de zuidelike Pantanal. Wanneer wij de entree van Parque Nacional do Pantanal Matogrossense bereiken, passeren wij zonder te stoppen om door te rijden naar Pousada Portal Paraiso om te informeren of wij hier kunnen overnachten. Een vriendelijke oudere man duidt ons waar wij kunnen parkeren, nadat wij voor 2 nachten contant hebben betaald. Zoon Mateus komt even later om te wijzen, waar wij elektriciteit vandaan kunnen betrekken, waar wij kunnen douchen en gebruik kunnen maken van het toilet. Zelfs een gasfornuis staat tot onze beschikking en een heus zwembad om af te koelen in de hitte. Wij zoeken een hoog gelegen plekje naast de omheining van het zwembad, waar wij horizontaal staan, vanwaar wij een weids uitzicht hebben over het open veld, wind kunnen vangen en de zon onze zonnepanelen kan opladen. Echter met de kont naar het zuiden, want de zon draait over het noorden, zodat de achterdeuren niet de ganse dag in het zonnetje staan zoals bij de zeven watervallen! Onder de boom diagonaal tegenover ons, staat een Frans echtpaar, die zojuist uit Porto Jofre zijn teruggekeerd. Zij vertellen, dat het de moeite waard is om deze plaats te bezoeken. Wij zullen onderweg echter geen boodschappen kunnen doen. Helaas zijn wij aangewezen op Poconé. Excursies, overnachtingen en maaltijden moeten in het park contant worden afgerekend. Hebben wij dan wel genoeg Braziliaans geld tot ons beschikking? Wij nemen ons voor de volgende dag te informeren of het mogelijk is mee te rijden naar Poconé als de heer of vrouw des huizes naar het stadje gaat. Als wij ons installeren blijkt namelijk de achterdeur helaas los te zijn gerammeld op de ripoweg! Weer uit het slot! ’t Lukt niet de deuren te sluiten! Provisorisch de achterzijde gesloten. Gelukkig hebben de kleine 15 kilometer niet zo’n ravage aangericht als op het traject van zuid naar noord. Jan bedenkt, dat hij een extra schuifslot wil monteren om de deuren in het gareel te houden. Eerst op tijd naar bed en bijkomen van de vermoeienissen. ’s Ochtends lukt het Jan de afgekoelde achterdeuren te sluiten! Voor hoe lang houdt dit stand? Op iOverland hebben wij gelezen, dat je een maaltijd in het restaurant van de Pousada kunt gebruiken. Een goed uitziende maaltijd wordt ons voorgezet. Mooi opgemaakte schotels! Koffie toe. Er hangt een sticker, dat je met Visa kunt afrekenen. Wat een geluk! Dan hebben wij zeker genoeg geld, want wij hebben extra gepind om alle onkosten te kunnen afrekenen als wij contant moeten betalen. Wanneer wij dit checken, blijkt men de Visa niet meer te accepteren. Jan mag na de siësta met de heer des huizes meerijden naar het stadje om te pinnen en een schuifgrendel te kopen in de ijzerhandel. Dikke pech! Beide Bradesco pinautomaten zijn leeg… Nul op het rekest! Bovendien blijken alle winkels gesloten, want het is een of andere rooms-katholieke feestdag. Onverrichterzake keren de mannen terug naar de boerderij. Carla heeft ondertussen buikpijn. Een vreemd bloederig blaasje in haar lies. Last van een teek? Jan bekijkt het plekje en geeft aan, dat dit veroorzaakt is door een ander insect. Later op de avond en in de nacht worden beiden hondsberoerd. Alles doet zeer. Hevige diarree, buikkrampen, hoofdpijn, terwijl Carla ook moet overgeven. De spierpijnklachten verdwijnen vrij spoedig. Alleen voelen beiden zich hondsberoerd en doodmoe. De temperatuur van 40 / 41 graden Celsius zorgt, dat je lichaam oververhit raakt, wat niet tot herstel bijdraagt. Carla slaapt en slaapt - 3 dagen lang-, terwijl Jan zich op de been houdt om voor beiden te zorgen. Hij is echt niet lekker, maar gelukkig niet zo ziek als Carla, die dit keer weer oververhit raakt en door Jan gekoeld wordt. Met antibiotica herstelt Carla beetje bij beetje. De baas biedt na 3 dagen aan met zijn vrouw boodschappen in het dorp voor ons te doen. Wij zijn daar inderdaad te beroerd voor. Hij heeft ook een solide metalen schuif weten te vinden om de achterdeuren te vergrendelen. Na een weekje knappen beiden stapje voor stapje wat op. Yoghurt en veel drinken… Op zijn gemakje probeert Jan zijn terugkerende energie in de auto te steken om de wagen rijklaar te maken. Elke dag wat. Olie wordt aangevuld. Controle van het linker voorwiel, wat in de zuidelijke Pantanal lekte. De moer op het linker voorwiel zit nog stevig vast en er zit voldoende olie in. Gelukkig geen trammelant. Tot hier toe hebben wij beiden het voorwiel goed in de smiezen gehouden. De schuif wordt op de achterdeur geplaatst, maar met een Leunse oplossing. Onze overleden vriend wist altijd noodoplossingen te bedenken als iets niet mogelijk was op de normale manier te regelen. Met dit keiharde metaal is inderdaad een inventieve oplossing noodzakelijk. Jan is trots op wat hij presteert! De bank is nog steeds niet bevoorraad met flappen! De zoon wisselt dollars voor Braziliaans geld, want wij verblijven veel langer dan gepland op de Pousada. Het herstel kost tijd en geld! De Fransen zijn na 2 nachten vertrokken. Wij staan ruim een week alleen, wanneer een Zwitsers echtpaar met een dochtertje van 4 ½ jaar arriveert vanuit Bolivia, waar zij Trinidad hebben bezocht en de Missionroute hebben gereden. Carla is nog steeds slapjes en niet echt lekker. Zij rust veel, leest wat en hangt in haar stoel onder de door Jan uitgezette luifel, terwijl zij vogeltjes kijkt. De stokken kunnen aan het hek worden vastgemaakt, waardoor de wind de luifel niet kan optillen en meenemen. Alsof wij dit gepland hebben vooraf… Wanneer de darmen eindelijk op gang komen, titreert Jan haar medicatie, waardoor zij beetje bij beetje uit het dal omhoogklimt. Wiebelig op de benen… Oefening baart kunst. Alras geen dronkenmansloop meer in de benen. Voor de eerste keer beklimt Carla de vogeluitkijktoren naast het zwembad en wandelt zij met Jan op een andere dag naar het meertje, waar de ossen verkoeling zochten, toen zij nog hier in de weide liepen. Op deze leeftijd doe je met ziekte meteen een jasje uit! Heerlijk onder de lauwe douche… De mevrouw van de Pousada regelt de was en neemt Jan mee naar het stadje voor boodschappen. Bradesco is bevoorraad: Jan kan pinnen! Het zwembad is gereinigd voor de Zwitsers naar aanleiding van hun verzoek. De eerste keer sinds onze aankomst… Het oogt redelijk schoon. Alle vijf gebruiken wij het zwembad om af te koelen. De buitentemperatuur is alle dagen rond de 40/41 graden Celsius. Een mens knapt werkelijk op van het zwembad! Wanneer wij eruit zijn, groeien de algen door wat erin waait en de vogels in het water laten vallen, versterkt door de extreem hoge temperatuur. De volgende dag is het zwembad te vies om te gebruiken! Het Zwitserse meisje is helemaal teleurgesteld, dat zij niet van haar ouders het water in mag. Gister kon zij geen genoeg krijgen van het water en genoot zij volop! Balorig wil zij niets anders dan in het zwembad… Helaas werkt de pomp niet als de vrouw des huizes in de middag probeert het zwembad te schonen. De bladeren en de algen eruit vissen met het schepnet en de bodem stofzuigen is onvoldoende… De zoon des huizes komt eraan te pas als hij ’s avonds op de boerderij terugkeert… Het lukt hem evenmin de pomp werkend te krijgen! De volgende dag vertrekken de Zwitsers naar Porto Jofre, daar het zwembad buiten gebruik is. Niemand kijkt naar het zwembad om! De dag erop wordt plots het zwembad ijverig geschoond. Wij maken dankbaar gebruik van de gelegenheid als de klus is geklaard. Twee vrouwen arriveren met een zestal kinderen en picknickmanden. Zij hebben kennelijk het zwembad geboekt… Wij maken ruimte, waarvoor zij bedanken. Aanvankelijk zingen de twee grotere meisjes van een jaar of acht met heel veel plezier Braziliaanse liedjes, terwijl alle kinderen op een rijtje in het water zitten op de treden van de trap, terwijl de ene moeder telkens een nieuw liedje inzet. Ontzettend gezellig! Gedurende een uur is het een drukte van belang in het zwembad met kinders die onder water zwemmen, spelen en spetteren, dat het een lieve lust is. Zo plotseling als zij zijn gekomen, zo plots verlaten zij het zwemwater om zich aan te kleden. Wanneer iedereen is aangekleed, gaan zij in het restaurant een ijsje eten. Kort, maar hevig. Heel gedisciplineerd, maar op een leuke wijze. Het zwemwater wordt meteen na hun vertrek gekleurd door algengroei. Het lijkt of je de algen ziet groeien…. Wat een ontzettend karwei om de kwaliteit van het zwemwater te bewerkstelligen en te behouden! Wij hebben inderdaad in februari dit jaar gezien hoe proper het zwembad in Santa Rosa bij Tinegasta in Argentinië was en hoeveel effort dit elke dag weer kostte van Carlos en zijn gezin! Carlos is echter de glansrijke winnaar in deze vergelijking! Eindelijk voelen wij ons na 2 weken zodanig opgeknapt, dat wij verder durven te reizen. Wij hebben besloten naar Porto Jofre door te gaan om daar een excursie te maken. De eerste 45 km na het verlaten van de Pousada passeren wij vele betonnen bruggen, die de families memoreren, die hier hebben gepionierd. Wij zien vrij weinig dieren onderweg. Een mannetjeshert met een prachtig gewei en een rank vrouwtjeshert bij een poel. Erna vele slechte houten bruggen! Met gaten en ontbrekende planken! Ontiegelijk goed opletten, waar je rijdt… Op de planken rijden, die als een spoorrails over de dwars gelegde planken, bevestigd op de steunbalken, zijn gelegd! Eén brug mist op het rijvlak een vereiste doorgang. Carla stapt uit om dit gat te overbruggen met een plank, die zij ergens anders vandaan haalt. Carla haalt opgelucht adem, telkens weer als wij de overzijde van de oever hebben bereikt en de brug achter ons laten. Jan lacht om haar reactie. In het moeras aan onze rechterzijde is een shovel bezig om de shovel van zijn collega hulp te verlenen, omdat hij met shovel en al weggezakt is in het moeras… Niet zo maar eventjes te klaren… Een vogel pikt een slang op die voor ons over de weg kruipt. Voor wij Porto Jofre bereiken, ontmoeten wij Fransen in een camper met tralies voor de zij- en achterramen, die ons een Pousada aanbevelen. De eigenaar blijkt niet aanwezig te zijn, wanneer wij ons melden. Hij is in de stad Cuiabá en kan morgenmiddag terug zijn. Er is geen parkeergelegenheid voor onze wagen op zijn terrein. Wij voelen er niets voor de auto langs het smalle pad te parkeren, wat de doorgaande weg is. Verschrikkelijk slecht vol gaten. Wij zien ervan af om van zijn diensten gebruik te maken en keren terug naar Jaguar Camp, wat er beter uitziet. Aanvankelijk zijn wij doorgereden tot de rivier São Lourenco om het plaatsje of liever gezegd gehucht te verkennen. Wie komen wij hier tegen? Het Zwitserse jonge echtpaar met hun dochtertje, die in de cabine met airco een hoofdbandje zit te vlechten om de tijd te doden. Zij hebben gister de ochtendexcursie gedaan en een jaguar gezien, vertellen zij blij, terwijl anderen tijdens de middagexcursie helemaal geen jaguars hebben gezien. Nu staan zij op de T-splitsing geparkeerd in afwachting van de komst van de pont, die hen over de rivier van Porto Jofre naar Corumbá moet vervoeren. Jan heeft op iOverland gelezen, dat iemand tegelijk met 200 koeien op de pont stond, wat een ondraaglijke stank teweegbracht, maar ook erg lang duurde. Meer dan een etmaal… Ruim 27 uur! Bovendien een kostbare geschiedenis: honderden US dollars! Jan had geen trek in zo’n expeditie! Eva en Patrick met Norina wel… Zij vinden het een groot avontuur, alhoewel niemand hen nader kan informeren over aankomsttijd, vertrektijd, duur en prijs van de boottocht. Zelfs niet waar precies de aanlegplaats is… Geduldig wachten zij in de hoop, dat de pont vandaag en bij daglicht arriveert… Jaguar Lodge is rustig als wij onze intrek nemen. Wanneer de avondschemering valt, komen en gaan taxi’s, en is er beweging op het terrein. In het donker arriveert een camper. Is dat niet zo’n camper als Martha & Hans bezitten, die graag met ons de Pantanal willen bezoeken? Maar zij zijn toch in Paraguay of Bolivia met vrienden, die vanwege de onlusten Ecuador hebben moeten ontvluchten! ’s Ochtends vroeg zien wij Hans buiten op weg naar het ontbijt! Het lijkt alsof wij met hen hebben afgesproken vandaag tezamen de tour te doen… Zij blijken gisteravond met de pont vanuit Corumbá in Porto Jofre te zijn aangekomen. Zonder 200 koeien… Echter volgestapeld met kisten, die telkens opnieuw moeten worden gestapeld, wanneer zij ergens hebben aangelegd om te lossen en te laden. Een rappe bezigheid! Bovendien bevindt zich een kleine hoeveelheid vee aan boord in de vorm van schapen en kippen van de meereizende passagiers. Zelf rusten en slapen zij in hun eigen wagen, die zich met de achterzijde dichtbij de rand van de laadklep bevindt, waardoor de trap naar de slaapcabine een 30cm van het water staat en zeer moeizaam is te beklimmen. Zeker voor Hans na zijn herseninfarct. Martha houdt haar hart vast en is enerzijds blij de pont te kunnen verlaten. Anderzijds ervaren zij de bootreis als zeer bijzonder. Centraal wordt er gekookt voor de passagiers, die hier gebruik van willen maken. Gezamenlijk wordt er gegeten. Dit verbindt de passagiers, die op zo weinig vierkante meters zoveel uren tezamen doorbrengen, alhoewel net als in de bus en de tram passagiers op verschillende plaatsen aan de wal gaan en nieuwe passagiers aan boord komen. Allen met hun hele hebben en houwen…. Desalniettemin zijn zij bekaf en rollen zij meteen na aankomst hun bed in. Na het ontbijt vertrekken wij met 7 anderen via het pad en de lange loopbrug over het moeras naar de oever, waar een royale punter met buitenboordmotor in het riet op ons wacht, om ons mee de rivier op te nemen. Hans & Martha, een jong stel Nederlandse backpackers, een jong stel uit Brazilië en een fotograaf uit Manaus zijn onze vaargenoten. Wij varen een behoorlijk eind de rivier op en zijn stomverbaasd plots ontiegelijk veel bootjes voor ons te zien dobberen, die duidelijk allemaal op hetzelfde uit zijn: dieren spotten! Op sommige bootjes staan fototoestellen met joekels van lenzen gestabiliseerd in een perfecte houder. Super de luxe! Het is muisstil op het water! Plots worden alle hoofden gewend in dezelfde richting. Op de oever loopt een jaguar! Hij staat stil en laat zich in de rivier glijden. De boten hebben een brede baan op het water voor hem vrijgemaakt. Tot onze stomme verbazing zwemt hij in een strakke lijn op zijn gemakje naar de overzijde van de rivier. Wij hebben nooit geweten, dat een jaguar kan zwemmen… Hij klimt op de kant en verdwijnt uit ons gezichtsveld in het dichte struikgewas van de jungle. Er wordt gas gegeven. De bootjes met de luxe outillage schieten vooruit, doordat ze meer power hebben. Een zijarm van de rivier in. Wij volgen en zien de jaguar van 4 jaar oud – manlijk -, na een poosje stil liggen in het water en wachten, uit de jungle tevoorschijn komen en over de oever wandelen. Hij vindt het welletjes, strekt zich uit onder een boom om zich amper meer te verroeren. De andere bootjes zijn door. Wij wachten, tezamen met twee maten van onze schipper, in stilte op ons plekje, maar er komt geen beweging meer in de jaguar. Slaapt hij? Onze schipper legt uit, dat jaguars van nature ontzettend lui zijn en weinig actie ondernemen als het niet nodig is. Anderen in onze boot hebben geen geduld meer. Zij vragen de schipper verder te varen en op zoek te gaan naar andere dieren. Zo varen wij een andere arm in. Hier liggen de grote lenzen in de aanslag! Twee jaguars -de broertjes Shadow en Dark- poseren alsof ze weten, dat iedereen hen graag vastlegt op foto of film. Een beeldschoon tafereel om gade te slaan! Beiden liggen en kijken ons aan, wanneer wij arriveren. Even later staat de ene broer op en loopt wat heen en weer langs de oever, keert terug naar zijn broer om naast hem stil te staan en iedereen aan te kijken… Ajuus… Hij draait zich om en verlaat het toneel. De ander blijft de hele menigte op zijn gemak bekijken om tenslotte op te staan, te geeuwen, eerst naar links te lopen, terug te keren, het pad op te gaan, wat zijn broer heeft genomen. Hij draait zich om en keert terug. Laat zich neer op de plek van zijn broer en bekijkt al die mensen in die bootjes opnieuw. Hij geeuwt en vindt het welletjes, staat op en wandelt langs het water naar links om tussen het hoge riet te verdwijnen. Geen van tweeën keert weer! Het is niet alleen vermakelijk om dieren te spotten… Iedereen zit met zijn lens gericht in dezelfde richting. Grote telelenzen in dezelfde richting is een mooi lijnenspel… Echter net als je denkt ze allemaal in een rijtje te kunnen vastleggen, dropt er één of verbreken er 2 het lijnenspel. Meerdere malen poogt Carla dit fraaie beeld vast te leggen, maar het lukt niet! Eén van de chique dames valt uit haar rol van gedistingeerde dame. Zij wil absoluut niet op de foto. Jammer, het zou een prachtige foto kunnen zijn… Wij varen door de wateren, maar zien in feite niet zoveel bijzonders. Mooie struiken, bloemen en bomen, daar niet van… Wij zijn echter hartstikke blij en beschouwen onszelf als enorme bofferds! Ondertussen is het goed warm! Heerlijk als de boot full speed naar de aanlegsteiger vaart en de wind voor afkoeling zorgt. Een prima warme maaltijd wordt ons voorgeschoteld in de Lodge. Hans is moe en gaat rusten. Martha boekt alsnog voor de middagtour. Wij hebben reeds gister op goed geluk beide toeren vastgelegd op grond van de ervaringen van anderen die niets of slechts 1 jaguar hebben gade geslagen. Welgemoed vervoegen wij ons ’s middags bij de steiger om ons geluk opnieuw te beproeven. Met zijn zevenen varen wij regelrecht naar een ander gebied. Jaguars hebben evenals katten hun eigen territorium, waar zij geen ander dulden. Dit maakt het iets eenvoudiger om de jaguars te traceren. In de ochtend blijken zij actiever dan in de namiddag. Je weet het echter nooit. Onze boot gooit het anker uit om niet door de stroming meegevoerd te worden. Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar beloond! Een vrouwelijke jaguar met een gehalveerde staart door een opgelopen letsel tijdens een accident, komt aangelopen en klimt een beetje moeizaam in een boom. De privé gids van de Australische dame in onze boot is helemaal opgewonden. Hij observeert de jonge jaguar oplettend en constateert, dat zij voor de eerste keer zwanger is! De jaguar nestelt zich lui op een dikke tak en bekijkt ons vanuit haar comfortabele positie. Alhoewel, wanneer haar aandacht verslapt, maakt zij een schuiver en duikelt bijna van de tak, maar zij weet haar evenwicht te hervinden en zich beter te installeren. Een zwangere heeft meer behoefte aan rust! Dat is te merken! Weinig actie… Wij verlaten haar, want wij willen heel graag de reuzenotters zien. Onderweg zien wij cypabara’s. Voor ons minder interessant, want wij hebben ondertussen heel wat cypabara’s gezien. Bovendien is Carla niet erg tuk op hen, omdat zij een akelige ziekte kunnen overdragen. Geluk! Vanmiddag wel reuzenotters!!! Een moeder met drie jongen! Eén jong is door de jaguars opgegeten. Zij zijn druk in de weer. Moeder leert haar jongen hoe zij voedsel moeten bemachtigen door hen letterlijk het goede voorbeeld te geven. Zij voert hen niet! De jongen moeten hun eigen kostje opscharrelen! Een boeiend schouwspel! De korte geelzwarte anaconda (3-6m) is helaas niet traceerbaar, alhoewel het zonnetje haar lievelingsplek verwarmt. Wij hebben in 2017 de lange anaconda (6-9m) in Parque del Iberia in Noord Argentinië gezien! Mazzel! In dit gebied echter geen schildpadden. In de namiddag zien wij als het koeler wordt, de vogels terugkeren naar hun overnachtingsplek. Een prachtige vogel op de zandplaat: de schaarbek broedt hier. Hij heeft een grote oranje snavel, waarvan de onderkant korter is. Hij doet zijn bek open, vangt een vis en doet zijn snavel toe. Deze vogel broedt specifiek op de zandplaten van deze rivier! Een bof, dat wij deze vogel treffen! Wanneer wij terugkeren naar Porto Jofre ontmoeten wij tijdens een prachtige zonsondergang de Jabirú of Yabirú: een witte vogel met rode kraag en zwarte kop, die tot dezelfde familie behoort als de ooievaar. Het is een geweldige dag vinden wij! Enorm de moeite waard. Met een voldaan gevoel kruipen wij ’s avonds ons bed in! Het is bloedheet! De ventilatoren staan aan en overstemmen helaas het gebrul in de ochtend van de brilbeer… Martha en Hans begrijpen niet, dat wij niets hebben gehoord, want het was zo ontzettend veel herrie in de vroege morgen! Wij balen ervan, dat wij deze roep gemist hebben! Het zou een toepasselijke afsluiting van deze excursie zijn geweest! Het is nog vroeg als wij Jaguar Camp verlaten. Wij willen alle tijd hebben om op het gemak deze slechte weg te rijden. Carla vindt het een sport om het enorme aantal te passeren bruggen te turven. Een aardige afleiding om zich niet op de deplorabele toestand te concentreren, want sommige houten bruggen zakken door en zijn geweldig vervallen! Een opluchting als wij elke keer weer vaste bodem onder de wielen hebben… De 15 na laatste brug ontbreekt! Een gapend gat! Twee mannen staan in de schaduw van de beschoeiing om ons gade te slaan. Nieuwe houten palen worden geslagen. Wij worden omgeleid. Wanneer het mogelijk is vermijden wij de slechte bruggen, en volgen de omleiding via de droog gevallen rivierbeddingen. Soms staat er wat water, maar dat is voor onze wagen geen probleem. 82 houten bruggen passeren wij tot het hotel opdoemt, terwijl wij 66km na Porto Jofre de eerste betonnen brug treffen; de 2e na 72 km; de 3e en 4e na 76 km en de 5e na 83 km bij Hotel Mato Grosso! Ter illustratie hoeveel bruggen vereist zijn om dit traject te kunnen berijden, wanneer het waterpeil stijgt. Af en toe is de afgelegde weg sompig en modderig. Het blijkt op dit traject de afgelopen nacht te hebben geregend. Wolken vlinders kleur bij kleur dartelen rond boven deze vochtige plekken, nu de zon verzengend heet zich doet gelden. Licht en luchtig. Moeilijk in hun vlucht te vangen door de camera. Een lust voor het oog! Het is mogelijk voor ons om in het hotel deel te nemen aan het buffet, wat zojuist is aangezet voor een klein gezelschap Belgen en 2 Nederlandse dames, die met Bioverse een reis maken om de biodiversiteit in deze regio vast te leggen met hun camera. Hun equipment komt niet overeen met de uitrusting van de clientèle van het dure hotel in Porto Jofre aan de oever van de rivier, die zich met een klein vliegtuig daar hebben laten brengen. Dit gezelschap spreekt ons meer aan! Wij maken met hen kennis en hebben een geanimeerd gesprek. Zij brengen korte bezoeken van 2 dagen aan verschillende locaties gedurende 2 weken, omdat zij allen nog werkzaam zijn. De organisatie is in handen van een man die jaren voor de Vlaamse televisie aan de productie van natuurprogramma’s heeft meegewerkt. Interessante programma’s met prachtige opnames! Ons bekend! Zij zijn zojuist gearriveerd vanuit Porto Allegre, waar zij allen geweldig hebben genoten om over 2 dagen naar de São Lourenco te vertrekken, waar zij op een schip op de rivier zullen verblijven, van waaruit excursies worden georganiseerd. Nu begrijpen wij, waarom dit schip uit Corumbá langs de oever ligt afgemeerd. Het functioneert als hotel. Na de lunch nemen wij afscheid. Zij voor een excursie en wij om onze weg te vervolgen. Vanaf het hotel treffen wij enkel en alleen betonnen bruggen: na 84 km de 6e, na 86 km de 7e en na 87 km de eerste pioniersfamiliebrug – Barros-! Hierna volgen een hele reeks familiebruggen, die de families memoreren, die in de Pantanal als pionier zijn gestart! Het schijnt, dat een zeer hoog percentage van de grond in de Pantanal privé bezit is. Talloze Braziliaanse achternamen passeren de revue: Campos, Nunes de Cunha, Moraes, Prado, Pereira Leite, Rodrigues de Cavalho… De historie verloochent zich niet… Zij zijn drasland, gekenmerkt door de eigen karakteristieke vegetatie, gaan gebruiken om vee te houden en landbouwgewassen te telen om op deze manier een bestaan op te bouwen. Er lopen inderdaad heel veel koeien te grazen. Door de jaarlijkse overstroming wordt het omringende land heel vruchtbaar, waar de boeren op de vele fazenda’s graag gebruik van maken. Anderzijds is het een bedreiging voor de biodiversiteit, wanneer steeds meer drasland, een afwisseling van droog en nat land, hieraan wordt opgeofferd! Het gaat om gebied, wat in eerste instantie opslag vormt voor overtollig water, wat bij overstroming water opneemt en bij droogte weer water afgeeft, waardoor het natuurlijk evenwicht blijft gehandhaafd. Er is een breed scala aan leven, wat vogels en roofdieren aantrekt. Menselijke activiteiten zoals toerisme, jagen, vissen, bedreigde diersoorten verhandelen, ontbossing, het lozen van pesticiden en afval van industrieën (goudwinning) bedreigen het ecosysteem en de zuiverheid van het water in de Pantanal. Bovendien is er de economische druk om olie en mineralen te winnen, pijpleidingen aan te leggen en vaarwegen uit te breiden, waardoor zeeschepen dieper het land in kunnen varen. Het menselijk gedrag kan consequenties hebben voor de jaarlijkse overstromingscyclus en de veerkracht van het ecosysteem, want er is een grens aan de mate waarin water op natuurlijke wijze wordt gezuiverd in het drasland. Wanneer het zelfherstellend vermogen wordt overschreden, kan het ecosysteem onherstelbaar worden verstoord en instorten, wat gepaard gaat met een verlies aan variatie van soorten. Zonde! Op de terugweg zien wij slechts 2 Jabiru’s. Geen moerasherten zoals op de heenweg. Een schamele oogst! Wanneer wij Pousada Portal Paraiso bereiken, hebben wij 35 betonnen bruggen geteld, waaronder 29 familiebruggen. Dat brengt het totaal op 117 bruggen!!! Hans & Martha blijken reeds in Poconé om boodschappen te zijn geweest en op de Pousada hun bivak te hebben opgeslagen. Zij zijn ons reeds in de ochtend in vliegende vaart gepasseerd. Je voelt dan de kuilen en gaten minder, vinden zij. Ieder rijdt op zijn eigen wijze zijn traject… Het zwembad is vol algen! Hans & Martha informeren of zij kunnen zwemmen. Mateus reinigt het zwemwater. Om 17 uur koelen wij in het zwemwater. Het water is zelfs warm! Het wemelt van de insecten! De afgelopen nacht blijkt het 5 uren te hebben gehoosd! En dat terwijl wij op onze overnachtingsplaats geen regen hebben gehad. Absoluut in kilometers niet ver van elkaar verwijderd… Die nacht hebben wij in de camper verschrikkelijk veel ongedierte, wat prikt en steekt!!! Hans & Martha vertrekken, terwijl wij nog een dagje blijven om het beddengoed te laten wassen vanwege al dat transpireren! Jan heeft het zo heet, dat hij 3 keer op deze dag het zwembad ingaat om af te koelen… Voor het donker wordt, is de klus geklaard! Het bed en de dekbedden hebben gelucht! Het schone beddengoed ligt er weer op. De mevrouw verrast ons met warme verse zelfgebakken broodjes! Het komt goed van pas. Morgen moeten wij absoluut vertrekken, want wij zijn door het ziekzijn behoorlijk door onze voorraad heen. Wij hebben nog 2 boterhammen plus een half pakje crackers. Geen yoghurt, geen jam, geen brood…Zelfs geen water!!! Hoogste tijd om de Pantanal met flora en fauna achter ons te laten. [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5070331 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 937 [author] => [cityName] => Pôrto Jofre [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,prto-jofre [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-noordelijke-pantanal ) [13] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-01-23 [title] => Van Zuid naar Noord [message] => Van zuid naar noord De weg bestaat deels uit betonplaten, deels uit asfalt, waarin soms geweldige scheuren en potholes aanwezig zijn. Wat echter het meest opvallend is, is het gevoel, dat het wegdek bestaat uit een aaneenschakeling van golven… Carla weet de welvingen niet goed met haar rug op te vangen, ondanks het feit, dat wij speciaal aangepaste stoelen hebben laten monteren. De dansende grote weg bezorgt Carla geweldige spierpijn in haar rug! Bij het tolstation betalen wij BRL 160 om een lange smalle hoge brug over de Rio Paraguay te kunnen oversteken. Een prachtig uitzicht aan weerszijden over de rivier en de aangrenzende moerassen, wat je in feite kunt vergelijken met de uiterwaarden langs onze grote rivieren. Het ziet er alleen een beetje anders uit! Ander struikgewas, verschillende grassoorten, kleine meertjes en drassige gronden met hier en daar een boom of een groepje bomen met koeien. Blij toe als wij de stad Miranda bereiken. Gelegenheid om bij de supermarkt de voorraad aan te vullen. Gigsky werkt in het centrum: gunstig om de WhatsApp bij te werken en de mail binnen te halen. Terwijl Jan in de supermarkt is en Carla in de auto blijft wachten, rijdt een autootje, met boven op luidsprekers gemonteerd, rond in het stadje. Achter het stuur zit oma met een jong meisje naast zich. Jong geleerd, oud gedaan! Zij maken reclame voor het Circus, wat in het centrum is neergestreken. Altijd nog een optie om wat bij te verdienen… Jan wil graag buiten het stadje eten, maar nergens is gelegenheid om te parkeren. Een verlate lunch vandaag! Uiteindelijk vinden wij een mooi plekje naast de oprit van Fazenda Itaipú, waar een prachtige boom met gele bloemen de gegeven naam eer aandoet en ons schaduw verstrekt. Welgemoed gaan wij verder en bereiken het stadje Aquidauana. Maps.me wijst ons de weg. Het is druk! Goed opletten! Naar links zegt Maps.me en meteen hierna naar rechts. Een oorverdovend claxonneren!!! Carla waarschuwt Jan, dat naar rechts hoogstwaarschijnlijk niet klopt, ofschoon ze niets ziet, wat hierop wijst… Jan slaat toch rechts af… Twee rijen dik komen de personenauto’s op ons af, maar zij houden in en stoppen voor onze truck. Een politiewagen zet zijn wagen schuin in de straat om het verkeer te blokkeren. De bijrijder stapt uit en informeert bij Jan, waar hij naartoe op weg is. Jan showt de iPad en laat zien hoe de weg gaat. Gewijzigd! Twee parallelstraten zijn beide eenrichtingsverkeer geworden en de verbindende dwarsstraten eveneens. Dit is de reden van het getoeter: 2 keer tegen het verkeer in! Wij moeten een pijl hebben gemist… Of de pijl ontbrak… De politie stopt alle verkeer en zorgt, dat Jan kan keren. Hierna krijgen wij een politie-escorte de stad door, tot wij op weg zijn naar de Agrarische Universiteit, die buiten de stad is gelegen. De politiewagen stopt. Zij adviseren deze weg te volgen. Nu zitten wij goed! Niets geen bestraffing! Geen boete! Uitsluitend hulp aan een vreemdeling, die door de bomen het bos niet meer ziet… Wat een grandioze ervaring! Alhoewel: het was wel even schrikken! Moeilijk om in Zuid Amerika te herkennen wat de rijrichting is… In Brazilië uitsluitend te zien aan het straatnaambord, wat voorzien is van een kleine horizontale pijl. Echter niet elke straathoek is voorzien van een naambord…dus ook niet van een rijrichting… De borden, die in Europa op eenrichtingsverkeer wijzen, worden hier niet gebruikt. Er zit echter een logica in het gebruikte systeem: om en om verandert doorgaans de rijrichting. Je weet, dat de volgende straat hoogstwaarschijnlijk niet mag worden ingereden, tenzij het een veel bredere straat is of een straat met 2 rijbanen gescheiden door een plantsoen of talud. Het heeft tijd gekost om dit zelf uit te vinden! Tot nu toe nergens gelezen! Noch op internet op één van de door ons gebruikte sites noch in Lonely Planet, alhoewel LP meer gericht is op backpackers, die gebruik maken van openbaar vervoer….Wanneer wij de doodlopende weg naar de Universiteit naderen, volgen wij op de splitsing de doorgaande weg naar rechts, die zich kronkelt door het landschap rond rotspartijen, die vreemdsoortig van vorm zijn en je fantasie aan het werk zetten. Ons oog valt op een rots die lijkt op een zwierige hoed met een brede rand…Le chapeau! Ergens moet hier buiten het dorp Camisão een afslag zijn, die naar Camping Rancho do Ely leidt… Maps.me is altijd weer verrassend door de kortste route naar de opgegeven coördinaten te berekenen… Wij mogen een weg inslaan, die in het geheel niet bestaat! Dit keer echt een zoektocht! De camping ligt aan de rivier en blijkt uitsluitend via andere locaties plus een spoorwegovergang, door een weide met koeien, te bereiken. Dit betekent een hek openen en sluiten om de wei in te kunnen rijden, het weggetje te volgen de heuveltop over om achter de heuvel wederom een hek te openen en te sluiten om de wei te verlaten, in de hoop, dat wij op de juiste plaats zijn beland. Een man komt vanaf het huis naar ons toe gelopen en bevestigt, dat wij hier kunnen overnachten. Met of zonder gebruik van elektriciteit? Met! Hij gaat ons voor en wijst ons hoe wij met een S-bocht ons plekje kunnen bereiken vanwege de laaghangende elektrische bedrading, waar wij anders met onze bovenkant in zullen blijven hangen. Nip! Het gaat precies! Wij krijgen een mulle zanderige plek toebedeeld, waar wij in de schaduw van het rieten dak kunnen zitten, koken en eten. Van planken en dunne boomstammetjes is aan de kopse kant een stelling gebouwd, waardoor je een aanrecht annex kast tot je beschikking hebt. Het kookstel kan erop staan en je hebt afzetruimte... Ontzettend praktisch! Bovendien bevinden zich naast de overkapping een gemetselde barbecue en een aanrecht met stromend koud water. Wij maken er het weekend dankbaar gebruik van. Ely is een vriendelijke man. Hij neemt ons mee de heuvel op om op een rots van de zonsondergang te genieten, maar wijst ons onderweg op bomen, planten en dieren en geeft uitleg. Wij zien voor het eerst in ons leven cashewnoten aan de boom! De wei wordt getooid door een prachtige boom als solitair, welke een hoogwaardige kwaliteit hout levert. Een equivalent van teak. Van deze houtsoort zijn voor het Engelse hof meubelen geconstrueerd, vertelt Ely. Hij weet heel veel over de natuur te vertellen. Interessant! In zijn wasmachine mogen wij onze was draaien! Hij houdt een oogje in het zeil tijdens het vullen en het aanzetten. Een helpende hand is plezierig. Elke wasmachine heeft zijn eigen werkwijze. Het is het behoud van zijn machine als er niet mee wordt gerotzooid. Dat merken wij maar al te goed als wij ooit ergens zelf mogen wassen… Wanneer de eerste was te drogen hangt, nodigt Ely ons uit mee te rijden naar het uitzichtpunt. Dat zien wij op dit moment niet zitten met een tweede was die nog opgehangen moet worden. Jammer, dat hij niet de dag erop naar boven gaat, want dan is het bloedheet! 40 graden Celsius! Ons lichaam krijgt het voor zijn kiezen! Een gemiste kans! Wat zou het nu heerlijk zijn boven op de berg met uitzicht vanaf de mirador! Wij maken pas op de plaats! Vanwege de hitte hebben wij de beschikbare plastic terrasstoeltjes ingewisseld voor onze eigen stoeltjes, die wat meer ventileren… Onze mobieltjes liggen uren op te laden… Gloeiendheet, maar ze laden niet op tot 100%! Deze bloedhitte heeft precies dezelfde consequenties als extreme kou! Slechte werking van batterijen van mobieltjes en camera’s. Lithiumbatterijen schijnen hier bijzonder gevoelig voor te zijn! De gasten, die het weekend zijn gekomen om met name te vissen, alhoewel sommigen verkoeling in de rivier zoeken, hebben ondertussen de camping verlaten. Wij zijn als enige nog aanwezig, maar durven niet in de rivier te baden, omdat wij hebben gehoord, dat een andere rivier bij Campo Grande vervuild is. Wij gaan onder de koude douche, wat in deze omstandigheden een welkome verfrissing is! Met blik op oneindig! De houten lambrisering wordt door de mieren verorberd, wat een behoorlijke ravage oplevert aan de deurposten, terwijl de vloer oogt alsof niemand hier ooit schoonmaakt… Vanochtend lag die troep er echter nog niet! Ondanks de hitte een prettige plaats om het weekend door te brengen. Wij rijden terug naar Aquidauana om inkopen te doen en diesel te tanken voor wij op pad gaan. Grote flessen water zonder koolzuur van 5 of 6 liter, AA- en AAA-batterijen voor onze thermometer voor binnen-buitentemperatuur en ons lampje als binnenverlichting om de accu’s te sparen, brood en bananen. De koelkast kan de hitte met moeite aan! Een uitkomst, dat Jan ooit in Rusland bedacht heeft een computerventilator in de ventilatieopening van de ombouw van de inbouwkoelkast te plaatsen. Gelukkig heeft de compressor van de koelkast het tot nu toe niet begeven zoals bij anderen om ons heen. Belangrijk om de koelkast niet te overladen, kort te openen en voor ventilatie van de camper en koelkast zorg te dragen. Een mens stoot ongemerkt wel eens tegen de schakelaar van de ventilator…Dat heeft met deze omgevingstemperaturen absoluut consequenties! Prettig als je het blauwe lichtje mist, want dan word je erop geattendeerd, dat de koeling niet functioneert…Vandaag hebben wij geen politie-escorte nodig! Wij letten heel goed op of wij niet tegen het verkeer in rijden. Wij rijden nu door een heel ander deel van de stad, opvallend rustiger. Wanneer wij de stad uitrijden begrijpen wij dit. Een wijds landschap strekt zich voor ons uit omzoomd door een bergketen aan onze rechterzijde, een voortzetting van het gebergte rondom de camping van Ely. De route BR 419 naar Rio Verde de Mato Grosso loopt parallel aan de bergketen Serra de Maracajú. De onverharde weg wordt begrensd door eindeloze reeksen houten palen, waartussen prikkeldraad is gespannen. Af en toe onderbroken door een toegangshek naar een fazenda. Enorm uitgestrekte landerijen van vele hectares. Wij zien geen kip! Alleen koeien…. Geen boerderij of woonhuis te zien, omdat deze zelden tot nooit in de buurt van de doorgaande route worden gesitueerd, maar vele kilometers verderop in het land gelegen zijn. Het liefst op een heuvel vanwaar men zelf een prachtig uitzicht heeft. Voor de buitenwereld verscholen. Soms staat bij de entree aangegeven op hoeveel kilometer afstand de Fazenda te vinden is: 16 tot 30 kilometer is niets bijzonders. Het hele traject bestaat uit fazenda na fazenda. Ternauwernood ontmoeten wij mensen of verkeer. Een en al verlatenheid… Stofwolken omhullen ons als een passerende pick-up met hoge snelheid ons tegemoet komt of ons inhaalt. Het is heet en droog! Carla’s camera is gloeiendheet. Zij zet de camera uit en bergt deze op om af te koelen. Een totaal ander landschap dan rond de entree tot de Pantanal in de buurt van Miranda, waar het zoveel vochtiger is! Geen meertjes! Geen rivier! In feite zien wij weinig dieren: 3 gordeldieren kruipen over de weg, op verschillende locaties vluchten een paar herten als zij worden opgeschrikt door het geluid van onze motor en verscheidene struisvogels zetten het op een lopen als wij naderen. Onder een schaduwrijke boom langs de weg kookt Jan en lunchen wij. In de namiddag treffen wij wegwerkers, die een versleten brug renoveren en de opritten aan weerszijden verbeteren. Wij zoeken tevergeefs, maar vinden pas tegen de schemering, eindelijk een overnachtingsplek op het tractorpad achter de bosjes, parallel aan de weg, dichtbij de toegang naar Fazenda São Roque. Het is warm in de camper om te slapen! Weinig verkoeling… Geen zuchtje wind! Benauwd! Passerende auto’s zorgen voor stof via het hefdak en de openstaande ramen. Dit is vast en zeker de reden, waarom de woonhuizen ver van de doorgaande weg worden gebouwd! Je krijgt er kriebelhoest van! ’s Ochtends vroeg ontwaken wij wanneer het begint te plenzen. Het regent in. Wij sluiten alles! Een gevoel van opluchting als het ophoudt te hozen en wij kunnen ventileren! Gelukkig kunnen wij na de regenbui met de 4x4 gemakkelijk door de modder van het tractorpad de weg op! Het is goed, dat wij op het hoogste punt hebben geparkeerd… De onverharde weg is nu een modderpoel! Plots ontmoeten wij Overlanders uit Polen, die reeds jaren in Canada woonachtig zijn. Zij blijken enkele kilometers verderop het land van een Fazenda te zijn opgereden om aldaar achter de bosjes naast een rivierbedding te overnachten. Een open hek, wat leidt naar verschillende fazenda’s. Zij pakken het vaker op deze wijze aan, maar geven aan, dat wij het pad tussen de bosjes niet zouden kunnen volgen. Onze wagen is te hoog en te breed. Ieder maakt zo zijn eigen keuze. Elk vervolgt zijn weg na het uitwisselen van ervaringen. De weg wordt steeds slechter en voert ons naar een hoger gelegen gedeelte op een 500m, van waar wij een prachtig vergezicht hebben over de Pantanal! Wij belanden tussen rijen eucalyptus, die voor de celluloseproductie als investering zijn aangeplant. Af en toe staat er een totaal ander soort boom tussen! Het is te bemerken, dat zware vrachtwagens gevelde bomen ophalen om te verwerken. De weg is compleet aan gort gereden! Ripo eerste klas! Jan vindt het een verschrikkelijk traject! Doodmoe wordt hij ervan. Plots verschijnen er links en rechts recreatiecomplexen en chique mooie huizen. Kennelijk is dit een gewild gebied om vrije dagen door te brengen! Aan het einde van de onverharde weg zien wij links een dam naar Sete Quedas do Didi… Hotel Turismo. Ernaast een ander recreatiecomplex met een lage toegangspoort: niet hoog genoeg voor onze wagen. Wij rijden door en zien tot onze opluchting een prachtige asfaltweg voor ons opdoemen! Voor het complex, waar het vee wordt verhandeld, overleggen wij onder de grote boom in de schaduw. Koken wij hier? Rijden wij terug naar Didi om te bekijken, wat dat voor plekje is. Jan heeft het gehad met de slechte weg. Hij is bekaf van al dat gerammel. Het is nog steeds ontzettend heet! 41 graden Celsius! Wij zwichten voor de verleiding en melden ons bij Sete Quedas do Didi. Een van de eigenaren geeft ons een plekje tegenover het restaurant vóór het lage hekje, dat het gazon naar de zeven watervallen begrenst. Wij boffen: wij kunnen gebruik maken van elektriciteit om de twee ventilatoren in de wooncabine te benutten. Met deze hitte geen overbodige luxe! Wanneer Carla de zwemspullen uit de kast achterin opdiept, valt haar oog op rood gruis, wat het bed bedekt… Hoe kan dat? Het blijkt, dat de dakventilator onderweg door Jan is aangezet, maar dat kan deze troep slechts gedeeltelijk verklaren. Het blijkt, dat door de verschrikkelijke hitte en de zon, die de ganse ochtend op de achterkant heeft staan branden, de metalen deuren gloeiendheet zijn geworden en mede door de slechte weg zijn ontzet, waardoor de ene deur kiert! Geen grap!!! De drie jerrycans in het rek achterop hebben ongewild hun dienst bewezen: de deur kon onmogelijk verder open! Eerst maar afkoelen in het water van de zeven watervallen… Letterlijk en figuurlijk! Prachtig helder water met minuscuul kleine visjes en grote dorado’s in het allerdiepste, waar niet mag worden gebaad! Een mens knapt er werkelijk van op! Voor de avond valt staat de achterkant van de wagen in de schaduw. Jan probeert de achterdeur goed te sluiten, wat niet lukt! Ondanks meerdere pogingen! Tenslotte geeft hij het op! Carla is ondertussen begonnen met de schoonmaak. Wij willen niet graag al dat rode gruis in ons bed! Gelukkig is ons bed altijd ter bescherming met een flanellen laken afgedekt. Lering opgedaan tijdens onze camperreis in het zuiden van Afrika. Iets wat wij in Namibië hebben aangewend, toen elke dag het inwendige van de camper bedekt was met rode stof door het rijden op wasbordwegen. Ten gevolge van droogte en slechte afdichting door het gerammel. ’s Ochtends afdekken. Na aankomst voorzichtig lakens verwijderen en buiten uitkloppen… Lades en koelkastdeur ’s ochtends vastplakken met schildertape om te voorkomen, dat alles op de vloer belandde… Zelfs de airco kwam er toen uitzetten… Een harde leerschool, waar wij nog steeds voordeel van hebben! Voor vandaag houden wij het voor gezien. Morgen weer een nieuwe dag. In een paar uur lukt het niet deze klus te klaren. Op tijd naar bed om vroeg op te staan. Om 6 uur is het licht en aangenaam… Als je pech hebt valt de warmte reeds rond zevenen op je, waardoor het zwaar is om te werken. Jan hoopt dat de deuren gedurende de nacht zover zijn afgekoeld, dat hij de deur kan sluiten. Helaas! Wij besluiten de opening te accepteren. Voor een buitenstaander niet opvallend. Bovendien zijn 2 van de 3 containers gevuld met diesel, waardoor de deuren voor het oog worden geblokkeerd. Voor wij verder rijden zullen wij de diesel overhevelen naar de brandstoftank, waardoor de achterkant beter toegankelijk zal zijn. Erna proberen of het wil lukken de deur sluitend te krijgen. Een ander probleem doet zich voor. Het stinkt! De toilet? Nee! Carla geeft aan deze lucht eerder te hebben geroken. Was het niet bij Ely? Het is eerder een zwavellucht, die uit de ruimte onder de bank schijnt te komen. Wanneer Jan de deksel opent, blijkt, dat de accu’s oververhit zijn, terwijl de oplader kokendheet is. Een geweldige stank stijgt op als hij de klep wijd open zet! Jan haalt buiten de stroom eraf om te voorkomen, dat er brand ontstaat. Hij gebruikt het metalen koekblik met de Erasmusbrug erop om de klep open te houden, zodat de zaak kan afkoelen en ventileren als ’s nachts de stroom erop staat. De brug is essentieel en doeltreffend in deze hitte! Wij resumeren. Bij Mirjam hebben wij overdag de stroom eraf gehaald. Op de Fazenda idem dito. Bij Ely niet, omdat wij grotendeels in de schaduw stonden, behalve ’s ochtends vroeg. Hier in de hitte hebben wij er niet over nagedacht, omdat we zelf door de warmte zijn bevangen. In de zon laden de zonnepanelen de accu’s op. Teveel van het goede bij hoge temperaturen, alhoewel wij niet rijden, waardoor de accu’s naar ons idee slechts deels opladen? Helaas niet te meten… Wij hebben daar op bezuinigd. Voorzichtig probeert Jan ‘s avonds, als de zaak is gestabiliseerd, de elektriciteit uit. Hij haalt opgelucht adem als de oplader goed blijkt te functioneren: de voltmeter loopt niet hoger op dan 14.1! Dit houdt in, dat de oplader afslaat en stopt met opladen van de accu’s. Accu’s kunnen slechter gaan produceren als ze worden overladen… Een dure grap als ze opnieuw moeten worden vervangen. Hopelijk op tijd een halt toegeroepen… Een les voor ons om hier goed acht op te slaan en met beleid aan de stroom te gaan… De eigenaar geeft toestemming om de jerrycans, met 40 liter diesel erin per container, over te hevelen. Het lukt ons zonder morsen. Wij zijn trots op ons zelf! Hierna kan Jan zich richten op de deuren. Het blijkt, dat beide deuren zijn losgetrild. Het is een vieze bende! Een enorm geluk, dat de gordijnen heel veel rode stof hebben opgevangen en tegengehouden! Voor de zekerheid vullen wij onze medicijnvoorraad aan, zodat wij voorlopig niet de achterdeuren hoeven te openen. De rechterdeur krijgt Jan echter niet op slot… Jerrycans ervoor! Vroeg op! Jan probeert nogmaals de deur in het slot te krijgen. Het slot opengemaakt en schoongemaakt. De deur is teveel vervormd, waardoor de pal niet op de juiste plaats wil vallen. Hetzelfde euvel, waarmee men bij de spoorwegen kampt als de gloeiendhete zon en de hitte de rails geselen en treinen dreigen te ontsporen? Hij probeert de deur vast te zetten met een kunststoffen houtklem… Knap: gebroken! Gelukkig heeft hij nog een tweede houtklem. Uiteindelijk lukt het na veel vijven en zessen. Jan is ontzettend blij! Voorlopig mogen de achterdeuren niet meer open! Hopelijk zetten de deuren zich ondertussen met deze hoge temperaturen…Wij genieten van het koele water van de watervallen. Aan weerszijden bevinden zich twee verschillende locaties. De verschillende eigenaren exploiteren één en dezelfde attractie. Ingewikkeld! Veel gasten! Echter eveneens via de buren, die niet aanwezig zijn, terwijl het toegangshek niet gesloten is. Zonder entree te betalen, is het voor velen mogelijk de gedeelde attractie, te gebruiken en eveneens voor noppes de keurige toiletten en douches aan onze zijde te gebruiken, alhoewel heel veel borden erop wijzen, dat deze faciliteiten uitsluitend voor de eigen clientèle ter beschikking staan. Niet te handhaven! Je wilt niet, dat dit heldere water vervuilt… Wij maken dankbaar gebruik van de optie om in het restaurant warm te eten. De camper staat tegenover het restaurant. Vandaag slechts negen gasten! Het is rustig. Achter eet het personeel. De eigenaar heeft ons geroepen, dat het eten klaar is. Jan zit buiten op het zwarte ChaiRB- stoeltje, dat ons al sinds 2003 vergezelt op fiets- en campervakanties. Tijdens de lunch arriveren 2 auto’s, waaruit vele mensen tuimelen. Tien, elf? Bij de poort is niemand aanwezig vanwege lunchtijd. De baas loopt daarom naar hen toe en staat hen te woord. Een van de mannen vraagt informatie over de hotelruimte. Zij lopen samen weg om een ruimte te bekijken. Een vrouw en een meisje van een jaar of 9 of tien, maken deel uit van de groep.…. Het meisje loopt naar de toilet/doucheruimte. Zij gaat zeker haar badpak aantrekken, denkt Carla. Nee, ze komt met totaal andere kleren uit de ruimte…De mannen lopen rond onze wagen en bekijken onze auto. Iets wat wij gewend zijn, terwijl de vrouw schichtig rondkijkt. Een van de mannen is ondertussen op ons stoeltje gaan zitten, wat wij niet hebben binnen gezet. Hij heeft een kruk in zijn hand. Kennelijk moeite met lopen en/of staan, denkt Carla. Oké, laat hem dan maar even op ons stoeltje zitten. Hij kan echter toch ook ginder op een plastic wit stoeltje gaan zitten als zij de watervallen komen bezoeken… Plots rijdt een van de auto’s weg. Een moment later gevolgd door de andere auto. Wanneer Carla opstaat om de zaak goed in ogenschouw te nemen en zeker te weten of het klopt wat zij meent te constateren, blijkt ons stoeltje met de noorderzon vertrokken te zijn!!! Zij rent naar de poort erachter aan. De ene auto staat op de dam, terwijl de ander nog op het terrein stilstaat, maar een dot gas geeft, als zij Carla in het vizier krijgen. Linksaf: richting Rio Verde! Jan en de baas zijn in een auto gesprongen. Erachteraan! Hebben zij zich soms verstopt op het terrein van de buurman? Nee! Zinloos om de stad in te rijden. Niet meer te achterhalen…. Finito! Slechts 1 stoeltje over! Altijd doen wij alles naar binnen. Eén keertje niet: wij moeten het gelijk bezuren! Simpelweg een geraffineerde bende aan het werk! Hiervan zijn wij allen overtuigd! De twee eigenaren zijn niet blij, dat dit passeert… Voor hen evenals voor ons een naar accident en een harde leerschool! Klierig, dat wij onderweg geen twee stoeltjes meer voor de pak hebben. Bovendien niet meer leverbaar…In Zuid Amerika is iets dergelijks nauwelijks verkrijgbaar… Gelukkig hebben wij nog een andere fatsoenlijke stoel! Alleen meer werk om in elkaar te zetten met een dun pootje, wat wegzakt in een zanderige bodem… Alla! Eigen schuld, dikke bult! Het keukenkastje en de besteklade zijn gloeiendheet! In het voorbijgaan kennelijk per ongeluk tegen de schakelaar gestoten om de koelkast te koelen… In de koelkast is het lauw, want in deze hitte van 40 graden Celsius kan de warmte nergens heen. Dicht houden de koelkast. Kastje en lade open. Dakventilator aan om warmte af te zuigen. Het duurt uren, maar de koelkast koelt wederom! Op de laatste dag van ons verblijf lunchen wij tegelijkertijd met een groot gezin uit Saõ Paulo. Hun oudste zoon vraagt om de Wificode en krijgt die van de man, aan wie wij het niet hebben gevraagd. Hij krijgt de code. Zo ook Jan… Een enorme hoeveelheid berichten stroomt binnen op beide telefoons. Even de schade inhalen! Wij zijn weer bij de tijd! Wanneer wij vertrekken stoppen wij voor boodschappen bij de supermercado in Rio Verde do Mato Grosso. Voor de winkel staan motoren met een aanhanger om boodschappen te bezorgen vanuit de supermarkt! Een grappig onderscheid met de supermarkt thuis! Wij rijden richting Coxim en volgen de BR/ MS 163 naar Cuiabá. Slaan een zijweg in om een plek te zoeken om te overnachten. Noch langs de doorgaande weg noch langs de afslag is gelegenheid om te stoppen of de wagen te parkeren! Tenslotte keren wij terug naar de grote weg en rijden door. In Rondonópolis zorgt een pompbediende van de Shell voor een keurig veilig plekje naast het gebouw. Onderweg hebben wij vleugelmoeren verloren, waarmee het verplichte rood wit gestreepte bord aan de achterzijde op de ladder is vastgezet. Carla wordt bijna gekeeld door het horizontaal staande bord als zij in het donker rond de wagen loopt, nadat zij Jan heeft geholpen te parkeren. Geen beweging in te krijgen. Doe ik morgen als het licht is, antwoordt Jan. Hij is vroeg wakker door het starten van vrachtwagens en pratende chauffeurs, terwijl Carla zich omdraait en verder slaapt. Om half acht vertrekken wij. Onderweg lunchen wij in een tamelijk druk bezocht wegrestaurant, waar onder andere een grote groep mountainbikers zit te eten. Alles ziet er goed verzorgd uit. Alleen geen deksels op de bekkens met voedsel. Wanneer wij beginnen, blijkt het voedsel aardig afgekoeld te zijn, alhoewel alles goed smaakt. Echter op de Tropencursus geleerd uitsluitend goed verhit voedsel te eten, wat nog steeds warm is… Hopelijk geen foute boel. Wij bereiken Cuiabá en Várzea Grande. Afschuwelijke steden! Hier durven wij niet te overnachten! Dóór! De BR 163 wordt BR364. Wij nemen de afslag BR070. De dagrecreatie accepteert geen campers voor overnachting. Verleden tijd! De BR 060 brengt ons in Poconé, waar alle winkels op de zondag zijn gesloten. Petrobas eveneens, waarna wij terugkeren naar WATT om te tanken. Met een volle tank rijden wij door op zoek naar een overnachtingsplaats om de noordelijke Pantanal te bezoeken. Jan is het rijden en zoeken beu! Zeker als de zon zakt aan de horizon… [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5069609 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 571 [author] => [cityName] => Poconé [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,pocon [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => van-zuid-naar-noord ) [14] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2019-12-16 [title] => Pantanal [message] => Pantanal Een blijmoedige Mirjam en Wagner laten wij achter op de compound, nadat Wagner nog even aan een liaan swingt vóór Carla hen saampjes portretteert. Wagners vader opent het hek voor ons, zodat wij zonder te stoppen de drukke doorgaande weg op kunnen draaien. Bij het tankstation vullen wij de dieseltank en de drie containers achterop, om van Pantanal do Sul naar Pantanal do Norte te kunnen rijden zonder in de problemen te geraken. Op dit traject is geen tankstation te vinden! Wanneer wij de Rio Miranda zijn overgestoken, slaan wij op aanwijzing van Mirjam linksaf. Wij volgen de borden voor Posada do Ilha. In het verleden heeft een Koreaans bedrijf in dit prachtige gebied een toeristische trekpleister willen opzetten. Een uitstekend initiatief! Een uitgelezen plek, waar men een geweldig uitzicht heeft over de zuidelijke Pantanal vanaf de uitkijktoren, die door hen is neergezet. Een enorm uitgestrekte vlakte met laag struikgewas, bosjes en bomen te midden van open ruimtes, die als de regens aanvangen deels onder water zullen lopen. Prima geconstrueerde gebouwen met beschadigde ruiten dateren uit die tijd en getuigen van een desolate verlatenheid… Van horen zeggen zou er sprake zijn van frauduleus gedrag… Overal ter wereld leven mensen die bereid zijn hun ziel te verkwanselen voor geld … Tot boetedoening zijn zij het land uitgezet met achterlating van hun bezit. Zonde, dat deze investering verloren gaat door leegstand en ontbrekend onderhoud, waardoor alles verpaupert, al hebben zij gesjoemeld. Wij genieten van het uitzicht vanaf de uitkijktoren. Apen laten zich luidkeels horen, maar wij kunnen ze niet in het gebladerte van de bomen ontdekken. Niet goed voor te stellen hoe dit enorm uitgestrekte gebied van een 188.000 vierkante kilometer, deels in Paraguay en Bolivia, maar grotendeels in Brazilië gelegen, eruitziet als het water een 3 meter is gestegen, doordat er zoveel regen valt in het regenseizoen. In het moerassige gebied zie je nu reeds het vee met hun poten in het water staan. Als het waterniveau stijgt moeten mens en dier zich terugtrekken en zich beperken tot leven op de hoger gelegen delen, waardoor een groot gedeelte in het regenseizoen ontoegankelijk is. 80% van het gebied komt onder water te staan! De Pantanal is in feite een grote kom tussen de omringende Serra’s, ontstaan door het naar beneden drukken en het opduwen van de aardkorst, waardoor het Andesgebergte is gevormd. Héél lang geleden. Een proces van opstuwing van aardlagen, wat nog steeds gaande is. Deze kom is in feite een enorm waterbassin, wat water ontvangt vanuit de omringende bergketens, waardoor deze kom een geweldige rivierdelta bevat. De bergketens worden aan de buitenzijde omringd door droge gebieden. In Paraguay en Bolivia door de Gran Chaco. In het zuidoosten, het oosten en noorden door de Cerradosavannes in Brazilië, terwijl in het westen en noordwesten de Chiquitano dry forests de serra omringen. Uit deze kom wordt het water afgevoerd door in eerste instantie de Rio Paraguay, die in de Pantanal ontspringt, maar verder op geassisteerd door de Rio Paraná. Het landschap en de wetenswaardigheden zetten een mens aan het denken… Na de lunch keren wij terug naar de BR- 262 richting Corumbá op de grens naar Bolivia. Zo ver rijden wij echter niet door. Wij slaan rechtsaf bij de splitsing ter hoogte van Buraco das Piranhas – de entree van de zuidelijke Pantanal- de MS-184 op. Via een hoge smalle lange brug – de Passo do Lontra- over de Rio Miranda bereiken wij het dorpje Lontra, van waaruit excursies worden georganiseerd met safariwagens zoals in Afrika. Na een houten brug parkeren wij in de schaduw van een boom. Gelukkig passeren er bijna geen wagens, omdat het tijd is voor middageten, gevolgd door een eventuele siësta. Vanwege de hoge temperatuur prefereert Jan buiten te koken op de uitgeklapte rijplaten op het outdoor gasstelletje, wat wij 2 jaar terug in navolging van vele Argentijnen in Loma Plata in Paraguay hebben aangeschaft. Ideaal om buiten op te koken! Belangrijk item: op tijd nieuwe gastankjes arrangeren, want die kun je niet overal bemachtigen! Op onze reeds zoveel jaren meegesjouwde mini stoeltjes genieten wij van een welverdiende warme hap aan de kant van de onverharde weg! Wanneer wij onze weg vervolgen zien wij prachtige vogels, krokodillen, 2x een hert en 2 miereneters. Als klap op de vuurpijl zien wij grote blauwe ara’s van dichtbij foerageren, wanneer wij een overnachtingsplek zoeken op Fazenda São João. Jammer genoeg werkt Alex hier niet meer en is er niemand ter vervanging aangesteld. Mirjam heeft ons aanbevolen met hem een ochtendwandeling te maken, omdat hij als gids zijn enthousiasme op zijn gasten overbrengt, je heel veel laat zien en horen van de omringende natuur, waardoor je veel informatie opdoet. De Fazenda heeft echter het aanbod teruggebracht en biedt uitsluitend toertochten te paard in groepen aan. Wij durven niet meer op onze leeftijd op een paard te klimmen, maar met name Carla lijkt het geweldig om op een paardenrug de ongerepte natuur te verkennen. Het is warm en benauwd en daarom zeer plezierig, dat er één parkeerplekje is om aan de stroom van 220V te gaan. Wij slapen met de ventilator aan! Dat geeft een welkome verkoeling! ’s Ochtends vroeg arriveert een mini toeristenbus om zich te melden voor de paardrijtocht. Het personeel is reeds druk doende met de zorg voor de paarden. De laatste paarden worden gezadeld, waarna ze kunnen worden bestegen en de groep in een rij de compound verlaat. De verstilde rust keert weerom... Wij hebben de indruk, dat een ouder echtpaar eigenaar is van de fazenda, de zaak beheert, maar het werk aan het afbouwen is, om verzekerd te zijn van een inkomen gebaseerd op arbeid zonder grote krachtsinspanning. Verstandig om op deze manier het rustiger aan te kunnen doen en het personeel, met een eigen woning op het terrein, niet hun werk te ontnemen. Het is een prachtige locatie in een deels moerassige en bosrijke omgeving, waarbij de gebouwen in een weidse vlakte zijn gecentraliseerd. Wij nemen afscheid van de blauwe ara’s, die zich voor ons vertrek nog even laten zien. Op weg naar de man op de driesprong, Curva do Leque, die ons moet raden over de route naar de Pantanal do Norte. Langs moerasvijvers vol krokodillen en heel veel verschillende vogels….. Wij genieten! Op de driesprong zien wij, dat linksaf alles in de fik heeft gestaan en op de kruising zich een café annex eetgelegenheid bevindt, waar men een 25 meter verder een band kan laten repareren… Wie weet bezit de man nog meer vaardigheden… Dit is waar wij getuige van zijn….Wanneer wij arriveren vraagt Jan hem om advies over de te volgen route naar het noorden. De man trekt een bedenkelijk gezicht… De eerste 50 km zijn te doen en zijn de moeite waard, geeft hij aan, maar erna is het één grote woestijn, waarin wij zullen belanden met talloze sporen. Zonder gids zal het moeilijk wezen het juiste pad te volgen. Bovendien is de ondergrond zo mul, dat wij in de eerste of tweede versnelling moeten rijden, wat diesel slurpt! En dat 300 km lang! Een simpel rekensommetje! Onvoldoende diesel ondanks de gevulde extra drums! Wij bestellen een koud drankje uit de koeling en nestelen ons in de schaduw op het terras om samen deze informatie door te nemen. Alles tegen elkaar afwegende, besluiten wij het eerste traject te rijden om daarna terug te keren. Wij zien de vrachtwagens met brokken graniet rijden ter versterking van de rijweg, die wij zullen volgen. Jan zijn blik valt op het linker voorwiel van de Unimog. Het lijkt alsof er olie over de binnenzijde van de band heeft gesijpeld… Hij kruipt onder de auto om te zien of dit klopt om uit te vinden, wat er loos zou kunnen zijn…. Door het gerammel op de onverharde wegen en potholes is een moer van het olievulgat voor de as losgetrild, waardoor olie heeft gelekt langs band en velg. Geluk bij een ongeluk, dat wij hier op het terrasje op ooghoogte zitten te delibereren, waardoor je dit euvel opmerkt… Jan controleert het olieniveau, wat op orde lijkt, en draait de moer stevig aan. Voor de zekerheid loopt hij alle moeren na… Hierna groeten wij de man, die ons informatie heeft verstrekt en ondertussen een band van een klant heeft gerepareerd. De weg wordt opgeknapt in verband met de aanstaande regenperiode, zodat de weg hoger ligt en een steviger ondergrond heeft, waardoor de weg hopelijk niet wordt weggewassen. Welgemoed gaan wij op weg. De rijbaan oogt beter dan wat wij al rijdend ervaren! Wellicht verandert het verderop… De weg krijgt het voor zijn kiezen door de zwaar beladen vrachtwagens met stenen en vee…Aan onze linkerhand verschijnt een prachtig plaatje! De man van het café heeft gelijk! In het fraaie ochtendlicht en de opkomende zon zien wij een langgerekt meer omringd door een enorm uitgestrekt moerassig gebied met flamingo’s en prachtige witte vogels, die wij niet kennen. Zij blijken familie te zijn van de ooievaar: een zwarte kop met rode kraag, een brede lange zwarte snavel en lange stelten. Wonderschoon in de vlucht als zij net als een eskadron vliegtuigen in formatie vliegen!!! De naam van deze vogel is Jabirú of Yabirú. Carla maakt een filmpje van de verschillende vogels als zij opvliegen en verderop weer neerstrijken. Plots wordt zij aangesproken door een automobilist, die naast haar stopt en haar in het Nederlands aanspreekt. Zij stopt de video, denkt zij. De Braziliaan heeft jaren in Nederland verbleven op meerdere locaties, daar hij voor verschillende bedrijven heeft gewerkt. Hij somt op, waar hij heeft gewoond. Zelfs Sliedrecht en Dordrecht komen in het rijtje voor door zijn contract met CAT. Hij is helemaal blij een Nederlands nummerbord te zien en Nederlands te kunnen spreken… Hij werkt nu voor een bedrijf, dat afgelegen Fazenda’s probeert te voorzien van communicatiemogelijkheden. Voor een geïsoleerd gebied als hier een welkome investering! Zijn maten slaan geamuseerd hun collega gade en wachten geduldig. Even later vervolgen zij hun weg. Carla stapt bij Jan in de auto en ontdekt, dat de video op haar mobiel nog loopt, waarna zij de opname stopt. Op een later tijdstip bekijkt Carla globaal de opnamen en wist een beeld van een hand. Stom, want dit is geen mislukte foto, maar het filmpje met mooie opnames van de vogels, die te lang heeft doorgelopen… Haastige spoed is zelden goed! Niet getreurd: op de terugweg een herkansing… Tegen beter weten in hopen wij, dat de onverharde weg, die wordt opgeknapt, wat plezieriger wordt om te rijden. Het landschap is aantrekkelijk, maar niet zo bijzonder, dat het gehobbel erdoor wordt gecompenseerd. Het is zelfs zo, dat wij in discussie gaan of dit ontzettende gerammel voor de auto niet funest is. De moer van de as is reeds losgetrild, met olielekkage gepaard. Wat is de consequentie als wij verder doorrijden? Kort en bondig: dit is vragen om ellende! Ons lijf is het ondertussen eveneens zat! Op iOverland staat een overnachtingsplek op een zijweg. Wij besluiten deze zijweg in te slaan om te overnachten. De bocht verderop waar de weg een lus maakt staat ons beter aan dan de aangegeven plaats op iOverland. Wij parkeren op een open plek met een prachtig vergezicht naar weerskanten. Eenzaam, maar niet alleen… Wanneer ons warme eten staat te pruttelen, komt een safariwagen met toeristen aangereden. De wagen wordt naast een grote boom vrij dicht bij ons geparkeerd, zodat iedereen naar eigen wens een plekje kan zoeken en kan relaxen. Een groot zeil wordt uitgelegd. De zonaanbidders zoeken de zon op, terwijl anderen zich in de schaduw terugtrekken. De chauffeur bereidt in de tussentijd een maaltijd voor het hele gezelschap, terwijl de gids zich terugtrekt aan de overkant van onze camper, waar hij aan de omheining een doek bevestigt, zodat hij onder een schuin afdakje even een tukkie kan doen in de schaduw. Wonderwel staat hij op als de maaltijd bereid is! Niemand hoeft hem te halen of te roepen… Ons eten is eveneens gereed. Zij nuttigen de maaltijd onder de grote boom. Wij onder onze luifel. Beide partijen maken de boel aan kant. De safariwagen vertrekt. Ten afscheid zwaaien wij elkaar gedag. Wij hebben het rijk weer voor ons alleen! Af en toe passeert er een auto, maar het aantal is op twee handen te tellen. Jan controleert of er na geruime tijd stilstaan voldoende olie in de as van het linker voorwiel zit. Nee: te weinig! Hij vult de olie aan. De moer heeft zich keurig gehouden: die zit stevig vast! Na vieren genieten wij van de vele vogels, die naar hun eigen plekje terugkeren, waar zij doorgaans slapen. Overdag gaan zij foerageren en verlaten hun overnachtingsplek. Twee keer per dag zie je de vogels overvliegen! De ara’s, de papagaaien en de toekans vinden wij toch wel het summum om gade te slaan, alhoewel er talloze mooie vogels passeren… Een toekan zijgt neer in een boom niet ver van ons vandaan en laat zich horen. Beetje bij beetje ga je bepaalde vogels aan het geluid, wat zij produceren, herkennen. Boeiend! Sommige soorten zijn behoorlijk luidruchtig! Wat opvalt is, dat er zo ontzettend veel verschillende kleine vogeltjes zijn. Meestal met een lange dunne snavel. Insecteneters? Soms met bijzonder mooie kleuren! Echter op de foto vastleggen is een monnikenwerk… Zij zijn rap en moeilijk in de lens te vangen. Fotograferen is zitten of staan en eindeloos geduld hebben… Echter als de schemering invalt worden de insecten actief, terwijl bepaalde muggen overdag ons reeds weten te vinden. Minuscule zwarte streepjes als ongedierte laten zich niet weerhouden door horren! Echt valse prikjes! Wij weten niet, wie wat doet! In elk geval worden wij geprikt: het jeukt geweldig. Moeilijk om eraf te blijven! Als je gaat krabbelen, wordt de jeuk alleen maar erger! Soms ontstaan er blauwe plekjes, waarvan wij 2 tot 3 weken hinder ondervinden. Deet vormt een barrière, maar helaas niet afdoende. Lange mouwen en een lange broek plus sokken dragen er toe bij, dat je minder gestoken wordt. De beste remedie is licht uit en je bed in! Wel proberen de ruimte zo veel mogelijk insectenvrij te houden door horren en een vliegengordijn. Anders kun je niet rustig slapen, omdat insecten je belagen… Zoem-zoem rond je hoofd… Er landt iets op je wang of op je neus…Licht trekt insecten aan…Naar bed als het donker is en opstaan als het licht wordt. Prima voor de elektriciteitsvoorziening... Goed voor het milieu! Het is stikheet en benauwd! We slapen met alle ramen open en het hefdak omhoog… Onweer en regen in aantocht?! Aardedonker is het de volgende ochtend! Voor het ontbijt begint het reeds te druppen…Het gaat steeds harder regenen… Het regent in! Ramen dicht… Als de regen even stopt gaat Carla buiten haar haren kammen. Een grote kudde koeien wordt verweid. Vier gaucho’s begeleiden hen intensief om te voorkomen, dat de een de ander aansteekt om een ander pad te kiezen en er een uitbreekt…Een mooi schouwspel om gade te slaan. Jan kookt buiten en bergt het kookstel onder de bank om binnen leefruimte te creëren, want het ziet er niet naar uit, dat het droog blijft. De regen vangt opnieuw aan tijdens het middageten. ’t Blijft gieten… Het hefdak naar beneden. Het is kil! Jurk uit en een lange broek aan… Wij zetten berichtjes klaar in onze telefoon om ze in de bewoonde wereld te verzenden… Prima gelegenheid om de blog bij te werken en foto’s te downloaden. Wat een totaal andere dag dan gister! Vogels laten zich niet zien en niet horen… Het is vroeg donker. Lekker op tijd het bed in! In de vroege ochtend stopt de regen. Grote plassen… Het is behoorlijk sompig. Het zonnetje breekt door. Zo intens, dat het binnen de kortste tijd eruitziet alsof het absoluut niet heeft geregend! Jan wil heel graag de weg vervolgen, waaraan wij overnachten, naar Pantanal do Rio Negro. Een van de passanten heeft Jan verteld, dat deze weg goed te berijden is. Zanderig tot uitgesproken mul! Wij zien ze soms ploegen om erdoor te komen. Voor Jan een uitdaging… Zijn Unimog is hiervoor gemaakt en kan dat aan! Vier kilometer ploegen wij voort. Harde stugge takken boven ons en aan weerszijden!!! Door het weinige vocht geven deze weerbarstige takken absoluut niet mee. Carla adviseert Jan terug te keren. Op deze manier gaan misschien onze zonnepanelen eraan en onze spiegels kapot!!! Door schade en schande een twee jaar geleden geleerd in Argentinië, waar Jan zijn linker spiegel het heeft begeven. Niet verkrijgbaar in Zuid Amerika!!! Leve de 1 seconde lijm!!! Gelukkig zijn wij het met elkaar eens! De wagen is niet klein genoeg om deze route te volgen: wij zijn te breed en te hoog voor dit lage stugge struikgewas! Wij keren om! Terug naar de splitsing; de verschrikkelijk slechte weg weer op. Revanche voor de weggegooide video… Ongelooflijk: er zijn bijna geen flamingo’s en Jabiri’s aanwezig in en rondom het meer! Het licht valt ook niet zo mooi als eergister…Totaal geen rekening mee gehouden! Zo’n mooie opname als eergister zit er gewoon niet in! Echt zonde! Het is niet anders. Een harde les om de volgende keer beter op te letten: op een rustig moment afspelen en erna beoordelen of iets weggegooid kan worden of niet. Bij de driesprong besluiten wij de weg MS-228 te vervolgen en niet linksaf te slaan. Het nieuwe groen duikt alweer op tussen de verbrande struikgewassen. Prachtige vogeltjes vliegen van links naar rechts en van rechts naar links. Zij zijn zo rap, dat je ze ternauwernood goed kunt gadeslaan. Hoe langzaam wij ook rijden… Als Jan het eten kookt, hebben wij gelegenheid om ze beter te bekijken, maar desalniettemin blijven zij snel. Moeilijk om er zicht op te krijgen! Wanneer wij Porto Manga bereiken komt de pont speciaal voor ons van de overzijde onze richting op. Wanneer hij aanlegt blijkt onze zijde voorzien te zijn van 4 ijzeren oprijplaten, waarvan er slechts 2 worden gebruikt. De afstand tussen de platen komt niet overeen met de wielbasis van onze wagen, maar is gebaseerd op een personenwagen… Half erop en half ernaast rijden onze wielen… Wij zijn de enige. Drie man bedienen de pont. De stuurman op zijn post… De andere twee houden zich tijdens de oversteek bezig met vissen in de brede rivier Paraguay. Trots laat de jongste man aan Jan zien wat een joekel van een vis hij reeds heeft gevangen… Aan de overzijde moet Jan achteruit de kant oprijden. Weer over die zelfde enge platen, die niet op onze wagen zijn afgestemd… Gelukkig gaat het goed! Het dorpje telt zeggen en schrijven 4 aftandse kotjes… Niet juist, want er is dicht aan de wal een bedrijf gevestigd: Pantanal Jaguar Company! Een compound met cabana’s, waar je wordt ondergebracht als je deelneemt aan de door hen georganiseerde tour! Ernaast een fatsoenlijk pand met een prachtig uitgesneden decoratie in de houten deur van ibissen of reigers. Het huis van de boss? Een schril contrast met de armoede van de kotjes een kleine paar honderd meter verder! De weg richting Corum is abominabel! Opgelucht halen wij adem, wanneer wij de T-splitsing bereiken, waar wij linksaf slaan om de MS-432 richting Albuquerque te volgen. Een totaal ander gebied: heuvelachtig en omzoomd door de Serra. Wij passeren een weg, die naar een mijn voert…. Even later zien wij 4 gaucho’s bezig de kalveren te scheiden van de koeien. Het is een bijzonder grote kudde! Zij drijven de beesten naar omheinde delen van de weide, waar zij kortdurend worden opgevangen. Wanneer de selectie is voltooid, krijgen de koeien, in 2 groepen verdeeld, na elkaar de gelegenheid om naar de wei terug te keren. Zij rennen als dwazen om als eerste de wei te bereiken…Een enorm gedrang ondanks de trechtervormige toegang naar een smal gangpad, wat als een sluis functioneert! De gaucho’s te paard proberen de koeien te behoeden om in de verdrukking onderuit te gaan. Met moeite kunnen zij zichzelf staande houden! Ongelooflijk hoe snel de rust is weergekeerd na deze stormloop! Je kan je al snel niet meer voorstellen hoe hectisch het even ervoor was… Een hoop getoeter: een bus met personeel van de mijn wil ons passeren. De chauffeur vindt, dat wij de weg blokkeren. Meerdere bussen ontmoeten wij op deze route, zowel als tegenligger als achterop komend verkeer. Twee schoolbussen met schoolkinderen komen ons tegemoet. Een latertje voor de kinderen. Wij rijden verder tot wij een kerkje op een heuvel voor ons zien opdoemen. Een heel klein gehucht. Een mecanicien hogerop en een woonhuis naast de kerk. De buurman gevraagd of wij aan de andere zijde naast het kerkje mogen parkeren. Hij biedt ons in eerste instantie ruimte aan bij een vervallen schoolgebouw met bloot liggende elektriciteit en een toilet, wat ons doet gruwen. Jan weet het mooi te brengen. Hartelijk dank voor het aanbod, maar wij zijn zelfvoorzienend. Alles wat wij nodig hebben, is aan boord. Mogen wij daarginds parkeren? Jazeker! Zo staan wij in de bocht van de doorgaande weg aan de rechterzijde van de kerk. Iedereen die passeert, bekijkt die vreemde snoeshaan, die daar anders nooit aanwezig is… Bij tijd en wijle slaan wij passanten gade, terwijl wij het plekje rond de kerk verkennen, de toekan zien overvliegen evenals papegaaien en ara’s, zo lang het schemert. Dan wordt alles in duisternis gehuld op die ene lantaarnpaal na…. Stilte...Tijd voor nachtrust…Wanneer wij de weg vervolgen slaan wij vóór het dorp Albuquerque af. Jan is geen man, die graag een hengel uitwerpt en dan een haakje uit een bek moet halen, alhoewel hij enorm van vis als gerecht kan genieten. Hij vindt die vishaakjes verschrikkelijk! Talloze enthousiaste vissers rijden ons tegemoet op weg naar het dorp, wat faam geniet als een prima vislocatie. Smaken verschillen! Op het kruispunt met de BR-262 voert de weg naar rechts naar Corumbá en Bolivia. Naar links naar Campo Grande. Voor wij de weg opdraaien, maken wij een stop om struisvogels te fotograferen, die hier stappen, koffie te drinken en een plasje te plegen, want een mens weet niet of er straks gelegenheid is om te stoppen. In de zuidelijke Pantanal hebben wij in feite het landschap bekeken, voor zover wij het gebied met de auto kunnen bereiken. Twee opties dienen zich aan om de noordelijke Pantanal te bezoeken: een bootreis van Corumbá naar Porto Jofre over de São Lourenco óf over de weg via een heel lange lus…. [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5068413 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1632 [author] => [cityName] => Albuquerque [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,albuquerque [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => pantanal ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-02-01 [title] => Paraty [message] =>Een stadje ongeveer in het midden tussen São Paulo en Rio de Janeiro gelegen. De koloniale invloeden van de tijd dat Brazilië Portugees bezit was, zijn nog goed zichtbaar in deze stad. Wat direct opvalt, is dat het stadje enorm veel sfeer heeft. Het is heel levendig op straat en vrijwel alle restaurantjes zien er gezellig uit, zelfs als er niemand binnen zit. Bijna alle panden zijn wit en hebben kleurrijke kozijnen Het historische centrum is autoloos en door de enorme keien, grotendeels zelfs enkel te voet begaanbaar. Je ziet direct welke toeristen nieuw zijn, want die wagen zich de eerste avond nog op slippers in de stad. De keien liggen zo ontzettend schots en scheef én zijn daarbij zo wisselend van formaat… Je breekt je nek erover! Bij Parijs-Roubaix zouden ze er jaloers op zijn!
Free Walking Tour
We besluiten om weer een Free Walking Tour te doen. Ondanks dat het dit keer niet de meest inspirerende gids is, zijn we toch blij dat we deel hebben genomen. In anderhalf uur vernemen we namelijk toch weer wat feitjes, die we zelf nooit hadden kunnen ontdekken.
We hadden al vernomen dat het oude centrum, bij hoogtij onder water stroomt. Alle huizen en panden liggen net twee treetjes hoger dan de straat, waardoor deze net niet onder water lopen. Op straat kom je regelmatig houten plankjes tegen die je kunt gebruiken als de straat weer onder water staat. De reden dat de straten lager liggen, is niet dat de stad aan het verzakken is. Ooit is de stad bewust zo aangelegd, zodat al het afval op straat gegooid kon worden (en de riolering op straat uit kwam!), waardoor alle viezigheid wegspoelde als het water weer zakte.
Verder zien we hier een enigszins afwijkend stratenpatroon ten opzichte van andere steden in Zuid-Amerika. Alle steden zijn hier naar Amerikaans model opgebouwd in blokken. Alle blokken zijn zo’n 100 meter bij 100 meter. Dat is hier ook het geval, maar aan het einde van de straat, buigen de straten iets of wat af. Je kan dus nooit het einde van de straat zien. Er zijn hier twee theorieën over; 1) op deze manier kon de vijand jou niet zien (andersom zag jij de vijand echter ook niet, dus enigszins twijfelachtig), en 2) het is hier behoorlijk warm, maar door de krommingen in de straat, zou er meer wind ontstaan, die de stad iets koeler maakt (onze gids gelooft meer in deze theorie).
Verder hadden we op sommige huizen (en dan met name op de balkons) ananasbeelden gezien. We vroegen ons af waarom, maar het blijkt in het verleden gebruikt te zijn om jouw rijkdom aan te geven. Waar mensen nu een grotere auto kopen dan de buren om daarmee de buren te imponeren, werden er vroeger extra ananassen aan de gevel aangebracht. Dit geldt overigens ook voor de trompetvormige voorwerpen onder aan de balkons, al worden deze tegenwoordig gebruikt om het overtollige regenwater van de balkons af te voeren.
Verder vernemen we dat Paraty nogal een bijzondere geschiedenis kent. Ooit werd in de omgeving goud gewonnen, waardoor de stad in korte tijd heel groot werd (zeker voor die tijd, enkele eeuwen terug). Toen er een haven dichter bij de goudmijn aangelegd werd, ging men koffiebonen telen. De stad kende in vroegere eeuwen door zowel het goud als de koffie veel slavenhandel. In de koffiebonenteelt zag men blijkbaar toch onvoldoende handel, waardoor veel mensen in de vorige eeuw de stad uittrokken, met als gevolg dat de stad veranderde in een spookstad.
De omgeving is echter prachtig en toen er een goede weg aangelegd werd om de steden São Paulo en Rio de Janeiro met elkaar te verbinden, ontdekten rijke lui uit São Paulo de prachtige omgeving en kochten verlaten panden op om als buitenverblijf aan te houden. Ook nu gebeurt dat nog vaak.Door dit alles is het toerisme in deze regio enorm gegroeid, waar de stad Paraty wederom van opgebloeid is.
Er worden veel tours aangeboden om per boot de omgeving te verkennen. Je vaart een paar uur met een te hysterische boot rond prachtige eilandjes en strandjes. Wij hebben er overigens voor gepast. Veel van deze bootjes zijn roze of hebben roze accenten. De reden hiervoor is dat Paraty als eerste Braziliaanse stad een openlijk homoseksuele burgemeester heeft gehad. Eén schipper dacht dat het misschien wel geinig was om zijn boot daarom roze te schilderen, zodat hij er meer geld uit kon halen. Het bleek een succes, waardoor veel schippers volgden, met als resultaat; veel roze bootjes in de haven van Paraty! Mooi verhaal!
Strandjes net buiten Paraty
In plaats van zo’n hysterische boottocht (iets te veel harde muziek en iets te veel drank georiënteerde toeristen) besluiten wij de bus te pakken en naar één van de mooie strandjes in de omgeving te gaan. We worden weer verrast door de schoonheid van de omgeving. Het voelt alsof je dwars door de jungle reist, met aan de ene zijde de zee en aan de andere zijde een groene bergketen. Het is heel dichtbegroeid en het voordeel ten opzichte van de echte jungle, is dat het hier niet stikt van de muggen.
We gaan naar een redelijk verlaten strand op zo’n 20 kilometer van Paraty gelegen. Naast ons is het totaal aantal bezoekers van het strand op twee handen te tellen. Wat een genot; prachtig strand, mooie zee, op de achtergrond de geweldig groene bergen en enkel het geluid van golfslag! Hier vermaken we ons wel een middagje. Vanaf de bus was het wel nog ongeveer een kilometer door de rimboe om het strand te bereiken, maar dat mocht de pret niet drukken.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090633 [countryId] => 26 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 29 [author] => Jasper [cityName] => Parati [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/157_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paraty ) [1] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-27 [title] => Bonito [message] =>We komen in het begin van de avond aan in Bonito. De eerste dag (of eigenlijk avond dus) bewandelen we enkel de hoofdstraat waar alle winkeltjes zitten. Het valt direct op dat Bonito heel toeristisch is, al zijn het wel voornamelijk Braziliaanse toeristen. We eten bij Juanita, op aanraden van een Braziliaans gezin wat we in Pantanal hadden leren kennen. Ook voor wat betreft ons gerecht laten we ons door hen leiden; het wordt Pacu na Brasa. Het blijkt een heerlijke gegrilde lokale vis te zijn… Smullen geblazen, lang geleden dat we zo’n lekkere vis op hebben! Later zoek ik nog even op internet op wat de Pacu eigenlijk voor vis is. Het beestje kan ongeveer een meter lang worden, is familie van de piranha en heeft een gebied wat lijkt op dat van de mens.
Dag 2
Op de tweede dag (de eerste dag dat er activiteiten op de planning staan) gaan we naar Ceita Core. We komen aan bij een soort van ranch, van waaruit we een onderwatergrot bezoeken en een rondje maken door een mooi park met watervallen. Deze trip had voor ons niet persé gehoeven, maar maakt onderdeel uit van een package deal met activiteiten.
De grot is in totaal 151 meter diep. Duikers zijn niet verder gekomen dan 71 meter diep. Bij deze excursie kan je een meter of vijf/zes de grot inzwemmen. Bij het betreden van het water, zie je direct hoe enorm helder het water is. De grot ziet er ook gaaf uit, dus ik waag een poging om een paar meter de grot in te zwemmen. Na het aantrekken van mijn watershirt (ik was bang dat ik mijn rug ergens aan open zou halen), neem ik een flinke hap adem en duik ik de grot in. Ik schat dat ik op zo’n drie/vier meter zit, wanneer ik niet mijn rug, maar mijn bolleke langs de grot voel schrapen. Kak! Dat zou wel eens een lelijk wondje kunnen zijn. Gelukkig is er een EHBO-er bij die netjes een verbandje aanbrengt, al zitten mijn wateractiviteiten er voor vandaag wel op.
De watervallen zijn helaas niet heel boeiend. Op zich ook wel logisch als je net bij Iquazú bent geweest. Enige voordeel is wel dat het water hier heerlijk is om in te zwemmen. Enige nadeel daarbij is dan weer dat ik dus mijn koppie boven water moet houden…
Dag 3
In de ochtend bezoeken we Gruta do Lago Azul. Deze grot is lang geleden door een boer ontdekt. Hij was bang dat er mensen in de grot zouden vallen en plaatste er een hek omheen. Pas in 1980 bedachten ze in Bonito dat ze er wellicht een toeristische trekpleister van konden maken. En zo geschiedde! Onder in de grot ligt een meer. De zon die door de opening schijnt en de mineralen in het leisteen van de grot, geven het water in de grot de prachtige diepblauwe kleur. Het blauwe meer, de stalactieten en stalagmieten én het zonlicht dat de grot inschijnt, geven samen een prachtig beeld. De vorming van de grot heeft zo´n 545 miljoen jaar geleden plaatsgevonden. De hele grot bestaat uit allemaal gangen en kanalen, die allen onder water staan en dus niet begaanbaar zijn. Hoe het water in de grot kan blijven is (mede daardoor) onbekend, maar men verwacht dat er ergens een ondergrondse rivier loopt.
In de middag zijn we naar Rio da Plata gegaan om te snorkelen. We hoorden wat wisselende verhalen over deze activiteit, maar zelf blijken we harstikke enthousiast. Zo zie je maar dat je de dingen soms zelf moet ervaren. De hele omgeving van de rivier is prachtig, het water is kraakhelder en er zit heel veel vis in de rivier. Sowieso is het ook een hele ontspannende activiteit, want buiten af en toe met je armen bewegen, hoef je verder niets te doen dan te drijven… De rivier doet de rest! De vissen zijn misschien niet heel spannend, maar het hoeven ook niet altijd schildpadden of hamerhaaien te zijn. Af en toe kan je in deze rivier echter kaaimannen en anaconda’s tegenkomen, al blijven voor ons de harnasmeerval en de dorade de meest bijzondere vissen die we zien. Door het heldere water, geven de zonnestralen in het water af en toe ook hele gave beelden. Al bij al echt een heerlijke middagbesteding!
Vanuit Bonito…
… rijden we terug naar Campo Grande, waar we één nacht slapen en vervolgens de dag erna naar São Paulo vliegen. Ook hier blijven we maar één nacht, want over São Paulo hebben we nog niets positiefs gehoord of gelezen. We gaan met de bus door naar Paraty. Hier blijven twee nachten, om daarna voor nog een onbepaald aantal nachten door te gaan naar Ilha Grande (een tropisch eiland gelegen tussen Paraty en Rio de Janeiro), om vervolgens de laatste dagen te besteden in Rio de Janeiro en omgeving.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090505 [countryId] => 26 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 75 [author] => Jasper [cityName] => Bonito [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/466_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bonito ) [2] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-25 [title] => De Pantanal [message] =>Ook de grens van Argentinië naar Brazilië steken we weer over land over. Niet zo gek, want onze laatste bestemming in Argentinië ligt zo’n beetje op de grens. Na de grensovergang stappen we in de bus, om zo’n 15 uur later op onze eerste bestemming aan te komen; Campo Grande. In de nachtbus word ik op een gegeven moment wakker en zie ik dat ik terug de tijd ben in gegaan. Ik dacht nog even dat ik had liggen ijlen bij de vorige keer dat ik op mijn horloge had gekeken, maar het blijkt dat Brazilië meerdere tijdzones heeft en blijkbaar zijn we gedurende de nacht een nieuwe tijdzone in gereden. Lekker voorbereid jongens! Campo Grande gebruiken we overigens meer als een tussenstop. Dat is maar goed ook, want erg spannend vinden we het hier niet. De dag erna reizen we in ongeveer vijf uur door naar de werkelijke eerste stop; Pantanal. Je moet er soms wat voor over hebben om iets te zien…
Het gebied Pantanal
De Pantanal is geen plaats in de zin van een nederzetting, maar een gebied in het westen van Brazilië. Het is het grootste draslandgebied van de wereld en in het regenseizoen overstroomt het grootste gedeelte van dit gebied. We zitten midden in het regenseizoen, maar aangezien het recent niet heel veel geregend heeft, zijn de meeste dingen die we willen bezoeken gewoon begaanbaar. Met meer dan 3.500 plantensoorten, meer dan 650 vogelsoorten, 400 vissoorten, 100 zoogdieren en 80 reptielen “schijnt de Pantanal het dichtste ecosysteem ter wereld te zijn” en zelfs nog meer flora en fauna te herbergen dan bijvoorbeeld het Amazonegebied. Een klein gedeelte van het gebied Pantanal ligt ook in Bolivia en Paraguay.
Dag 1
Bij aankomst worden we direct verwelkomt door de nodige vogels die hun habitat hebben gevonden in de lodge waar we verblijven. Zo leven er hier onder andere grote blauwe papegaaien, parkieten, twee Jabiroes (reuzenooievaars), Ibissen en Caracaras (roofvogels). Net voor zonsondergang hebben we onze eerste activiteit; een boottocht op de rivier Miranda (de rivier waaraan onze lodge is gelegen) om de prachtige zonsondergang te kunnen zien en om hopelijk wat wilde dieren te spotten. De zonsondergang geeft prachtige beelden en voor wat betreft de wilde dieren… We zijn nog geen tweehonderd meter bij ons hotel vandaan en whoppa: er loopt een jaguar net over een pad waar boten in het water gelaten kunnen worden! De voornaamste reden om naar de Pantanal te gaan, is voor ons om een jaguar te spotten. Het schijnt één van de betere plekken te zijn om de jaguar te spotten, al is het niet het juiste seizoen. Wij hebben dus direct mazzel en de tour is voor ons dan ook direct geslaagd! Het blijkt echter niet bij één jaguar te blijven, want ongeveer een anderhalf uur later spotten we er weer één. Deze keer dichterbij, beter zichtbaar en sowieso stoort de jaguar zich totaal niet aan ons. We hebben dus alle tijd om ‘m goed te observeren. Enige nadeel is wel dat het ondertussen donker is, dus foto’s maken is helaas lastig. Verder spotten we weer capibara’s, een vliegende toekan, brulapen, kaaimannen en heel veel vuurvliegjes.
Dag 2
Op de tweede dag gaan we in de ochtend paardrijden door de Pantanal. Gelukkig zijn het grote paarden, anders had ik besloten de activiteit te skippen. Eerlijk gezegd vond ik het deze keer wel erg tof. We hebben ooit eerder in Costa Rica een tocht met paarden door de natuur gemaakt, maar daar was het totaal niet comfortabel. In de middag gaan we stroomafwaarts floaten op de rivier. Jawel, de rivier waar de kaaimannen zitten, maar daarnaast ook reuzenotters en piranha’s. Tijdens de bootsafari hebben we geen reuzenotters gezien, maar onze gids vertelde wel dat dit het enige dier in de rivier is die mensen aanvalt en dat het beestje maar liefst anderhalf tot twee meter groot is. Hij vertelt erbij dat de reuzenotter het enige dier is waarvan 100% zeker is dat hij aanvalt, aangezien hij een zeer sterke territoriumdrift heeft. Zijn voeding bestaat uit vis, kaaimannen en anaconda’s. Bij het stroomopwaarts varen spotten we binnen enkele minuten de reuzenotter. Wat een beest! Als hij boven het wateroppervlakte komt en zijn tanden laat zien… Die wil je niet tegenkomen! Voor Menno ook direct reden om het floaten te skippen. Onze gids verzekert ons echter dat hij de rivier in de gaten houdt en ons direct terug de boot in hijst als er weer een otter wordt gespot. We drijven nog geen vijf minuten of jawel… Daar hebben we weer zo’n vrolijke vriend. Nadat we gepasseerd zijn, mogen we weer terug het water in en floaten we heerlijk terug naar het hotel, waar we bij het betreden van de oever opeens een kaaiman spotten! Aangezien ik geen idee heb van de grootte, sprint ik het water uit en kijk nog snel achter me waar die kaaiman zit… Het blijkt een baby kaaimannetje te zijn; zorgen om niets. En of het allemaal nog niet genoeg is, spotten we net voor het avondeten aan de rand van het hotel nog een dier. Als we goed kijken, zien we opeens dat het een baby jaguar is! Hoe vet is dat?! Gewoon een baby jaguar op de lodge waar we verblijven!!! De gastheren van het hotel melden ons dat moeders dan waarschijnlijk ook ergens is, maar die zien we helaas niet. In twee dagen tijd spotten we drie jaguars, waar sommige mensen in twee weken niet eens één jaguar spotten.
Dag 3
Dag drie starten we met een jeep- en wandelsafari. Tijdens de jeepsafari zien we herten, wilde varkens en een toekan. Ook spotten we verse pootafdrukken van een jaguar in de modder. Zouden we er serieus nog één zien? Al mogen we totaal niet klagen… Helaas! Vooral voor de mensen die mee zijn die er nog geen hebben gezien. De wandelsafari is vervolgens iets minder spannend. Hier zien (en voelen!) we helaas vooral muggen. In de middag gaan we met een zeer instabiele kano kanoën op de rivier voor ons hotel. Gelukkig blijven we droog! Onderweg treffen we nog een keer een otter, maar dit keer is het de minder gevaarlijke rivierotter.
Dag 4
De laatste dag hebben we enkel een ochtendprogramma en dat bestaat uit een bootsafari. We spotten onder andere weer enkele toekans, capibara’s en brulapen. Verder is het vooral heel mooi en dit keer gelukkig een trip met een stuk minder muggen. In de middag gaan we door naar onze volgende bestemming; Bonito! We hebben de Pantanal echt als een super leuke eerste bestemming in Brazilië ervaren, los van de muggen… Deze gaan we zeker niet missen!
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090447 [countryId] => 26 [pictureCount] => 28 [visitorCount] => 91 [author] => Jasper [cityName] => Corumbá [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/287_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-pantanal ) [3] => stdClass Object ( [username] => janberkers [datePublication] => 2023-01-10 [title] => Rio de Janeiro voor de 16e keer:) [message] =>Dit is de 16e keer dat ik in Rio de Janeiro ben. Dus tijd om deze stoffige en verlaten hoek van het internet eens te updaten over het wel en wee In Rio de Janeiro. Voor de onbekende lezer die zich afvraagt hoe het komt dat ik zo vaak naar Rio ben gevlogen. Hier vertellen we meer over de aanleiding: Jan en Beatriz getrouwd dankzij All You Need Is Love | Eva Jinek
We zijn er nu 10 dagen en we blijven tot eind januari hier in deze warme chaotische stad. Op oudjaarsavond stapten we (Beatriz, Felipe -4 jaar en ik) in het vliegtuig en op nieuwjaarsdag kwamen we aan in Rio. Dat was toch wel een bijzondere ervaring. Ik had dit een keer eerder gedaan toen ik uit Nieuw-Zeeland terugvloog met Malaysia Airlines maar toen werd er niks speciaals gedaan. Dat was nu wel anders bij KLM. Om klokslag 12 uur (Ned tijd) werd er champagne geserveerd en schalde 'happy new year" van ABBA uit het omroepsysteem. De grap is dat we toen boven Zuid-Portugal vlogen, waar het op dat moment een uur eerder was.
De vliegreis (bijna 12 uur) ging goed. Felipe deed het weer supergoed, waardoor ook deze reis ook nu toch eigenkijk best relaxed was. Tot nu toe is reizen met hem altijd goed gegaan. Hij viel net na middernacht in slaap en werd 2 uur voor de landing weer wakker. Daar ben ik stiekem wel jaloers op;). Ik had 4 stoelen ter beschikking, waardoor ik helemaal plat kon liggen, maar ik heb geen minuut geslapen.....
We kwamen we om 5.20 uur in Rio de Janeiro aan. Iets te vroeg, waardoor we even moesten wachten op de familie. Het weerzien met de ouders van Beatriz was fijn. Felipe rende op z'n oma af bij het weerzien.
Felipe en Beatriz hadden helemaal geen last van een jetlag. Ik wel helaas. Dus de eerste 2 dagen heb ik veel geslapen. Op 3 januari was de zus van Beatriz en zijn we naar het strand geweest. Meestal gaan we naar het strand van Barra de Tijucca. Een van de mooiere stranden van Rio en niet touristisch. Dat is ook het strand waar Romario (ex-PSV) woont en regelmatig voetvolleybal speelt. Mocht iemand benieuwd zijn: meestal speelt hij bij 'posto' 1 of 2. Hier te zien: Romario futvolei praia da barra - YouTube Nu gingen we naar het Recreio strand aan de rand van Rio. Eerst hebben we ontbeten in een paderia (bakkerij) aan het strand. Hierdoor waren we eigenlijk te laat op het strand (9 uur), waardoor het eigenlijk al te warm is. En zeker die dag, want t werd 's middags 38 graden. Meestal zijn we er om 7 uur en blijven we er tot maximaal 11 uur. Daarna zijn we gaan lunchen bij Racho Verde, de koning van de garnalen: Restaurante Rancho Verde – O Rei do Camarão e Frutos do Mar . Ze maken hun naam wel waar, want vis en met name 'camerao' (garnalen) kun je er goed eten. De 'camarao milanese', de gepaneerde garnalen is mijn favoriet.
De dagen er na viel er heel veel regen en hebben we de zon niet gezien. Dus niemand in NL hoeft jaloers te zijn;). Vandaag voor het eerst weer zon (afgewisseld met wolkenvelden).
We zijn vooral thuis bij de ouders van Beatriz gebleven. Dat doen we altijd en daar hebben we ook de ruimte en vrijheid. Dus deze 4 weken komen we waarschijnlijk ook deze keer goed door. Afgelopen vrijdagavond zijn we nog wel uiteten geweest met een oud(e)-klasgenoot van de middelbare school. Die had ik in bijna 30 jaar niet meer gezien. Via FB zag ik toevallig dat hij in Rio de Janeiro woont. Dus zijn we met de vrouwen er bij gaan eten. En dan komen er toch aardig wat herinneringen boven.
Felipe heeft het goed naar zijn zin hier. Hij rent en speelt de hele dag en voelt zich vrij en blij. Dat is hij in NL ook, maar hier net iets meer. Ik hoor van de schoonfamilie dat hij sprekend op mij lijkt, maar de 'binnenkant' van hem is toch echt Braziliaans. Het Braziliaanse is hem op (of in?) het lijf geschreven. Je kunt aan alles zien en merken dat hij hier helemaal 'thuis' is. Leuk om te zien!
De komende week zal ik in een volgende blog wat meer vertellen over de stad Rio de Janeiro, want er valt genoeg over te schrijven, want het is een stad die nooit slaapt. Misschien vertel ik ook wel over mijn ervaringen van de afgelopen 11 jaar met Brazilië. We zullen zien....
Ciao!
Ilha Grande
Het weer is instabiel in Rio, volgens Antoni, onze host, zou de winter al voorbij moeten zijn maar als gevolg van de klimaatveranderingen is het nog vaak bewolkt en regenachtig. We hebben nog een dag of vijf te gaan en besluiten naar Ilha Grande te gaan. We zien op de weerapp dat we, als het goed is, daar in ieder geval een paar dagen zon hebben. De beste plek in de wijde omgeving waar het allemaal half tot zwaar bewolkt blijft.
De tocht met de speedboot begon ontspannend maar wordt al gauw ernstiger; we bonken over de golven heen en we hebben allebei angst dat de boot omslaat. De kapitein gelukkig niet; hij staat stoer achter het roer en geeft geen kik.
We hebben niets geboekt of geregeld dus eerst maar een hapje eten en vragen of de koffers er een uurtje mogen blijven staan terwijl wij op zoek gaan naar een leuk hotel. We hebben dit keer behoorlijk wat noten op onze zang want we willen een hotel met een mooie uitstraling, met een tuin, niet in de schaduw en een fijne kamer. Want we blijven hier maar liefst 5 nachten en we willen een waardige afsluiting. We kijken niet op een prei…
Ilha Grande is vooral bekend om zijn ongerepte tropische stranden met wuivende palmbomen, het ruige landschap en weelderige vegetatie. vriendelijke vissers en rieten strandbarretjes. De zee is blauw, het zand zo fijn is als meel en er zijn veel leuke rieten strandbarretjes.
En .. er is geen gemotoriseerd verkeer; geen auto’s, geen brommers niets van dat alles. We zeulen met onze koffer over straatjes met kinderkopjes en onverharde paden. Het vervoer wordt verder gedaan met karren die worden voortgetrokken en geduwd door mannen. Zo onwerkelijk om te zien. Maar verder heeft iedereen natuurlijk een boot of bootje dat lekker ligt te dobberen in de baai.
Toch werd het eiland lange tijd geschuwd. Ooit was Ilha Grande het territorium van piraten. In de eerste helft van de twintigste eeuw was het een leprakolonie. Daarna werd Ilha Grande een gevangeniseiland waar de zwaarste criminelen van Brazilië vastzaten.
Wij hebben een heerlijk hotel gevonden in Vila do Abraão, de enige noemenswaardige nederzetting van het eiland. Het dorp zelf is schattig met een wit kerkje en gekleurde huisjes. En natuurlijk heel veel restaurantjes, barretjes, pousada’s (gasthuizen) en reisorganisaties (met bootjes naar andere stranden op het eiland varen). En wij?
Wij doen niet veel. ’s Morgens aan het ontbijtbuffet, naar het strand lezen en naar de vele Brazilianen kijken, aan het eind van de middag een caipirinha of biertje drinken in een strandtentje en ’s avonds vis eten in een écht restaurant.
We maken eens een klein wandelingetje naar een ander strand maar we zijn vooral erg lui.
Het eiland herbergt verschillende bedreigde diersoorten zoals de (let op) de roodgeplooide fruitkraai, de bruine brulaap, de luiaard met manen, de roodwangamazonepapegaai en de breedsnuitkaaiman maar wij draaien ons nog een keer om op onze handdoeken.
We kijken graag naar het strandleven; we horen vrijwel alleen Portugees om ons heen en we zien bijna geen Westerse toeristen. Er wordt veel gevoetbald in groepjes van 3 of 4. Vrouwen doen ook mee en ze doen niet onder voor hun mannelijke vrienden. Het gaat erom de bal in de lucht te houden en die door te trappen of koppen naar de volgende. Dit houden ze uren vol, af en toe afkoelen door even het water in te duiken en hup weer door.
En heel veel tattoos; niet zoals in Nederland een klein vlindertje die net boven de bh-bandje uitpiept of een beschaafde draak op je linkerarm. Nee, het zijn er minimaal vier en van flink formaat; de hele arm van boven tot onder, de onderbenen en dan nog een op de rug. En dan echt gewoon iedereen; mannen, vrouwen, ouderen …
Wij zijn al een paar weken in Brazilië, zien dat iedereen tattoos heeft en we lijken er niet aan te ontkomen. Mathieu denkt al ernstig na over welke hij wil laten zetten; het wordt óf de eenogige zeepiraat óf Daenerys met haar draken uit de Game of Thrones. Spannend…..
Helaas heeft de tattoomeneer pas tijd als wij al lang weer terug zijn in Nederland. Jammerrrrr.
De dag van ons vertrek regent het pijpenstelen. Terug naar Rio waar Antonio ons opwacht op het busstation om, via een lokale app, een taxi voor ons te regelen naar het vliegveld. Wij dachten, dat regelt hij wel even vanaf zijn thuisadres, maar zo werkt dat niet. Ter plekke, en chauffeurs weigeren ook nog wel weer eens een rit na eerst toegezegd te hebben. Wat een gastheer, die Antonio. We zijn er van onder de indruk omdat we niet meer bij hem verblijven maar hij doet dit allemaal met veel plezier.
Het vliegtuig vertrekt en landt op tijd en in Nederland aangekomen haalt Shelagh ons op (oneindig dankbaar [e-1f60a]) want de treinen rijden niet. Begin van de avond zijn we weer thuis; dol en erg moe.
Maar wat een geweldige reis hebben we gemaakt.
We blikken terug en mijmeren nog wat:
·Als we in Argentinië vertellen dat we uit Nederland komen beginnen ze 9 van de 10 keer over Maxima. En net als bij ons he; de achternaam is niet nodig, we weten allemaal over wie het gaat. Ze zijn waanzinnig trots op haar en feit dat ze koningin is.. En als we dan vertellen dat ze het goed doet als koningin, komt er een glimlach van oor tot oor. En ze hebben ook al een landgenoot die paus is, wordt ons vaak verteld. Wisten we niet maar nu wel.
·In Argentinie (of Chili) zien we voor het eerst heel veel cactussen. Onze kennis ging niet verder dan die dat voorkomen in Mexico en dat er dan een Mexicaan met een grote sombrero onder ligt die siësta houdt.
·Vooral in Bolivia veel ( vriendelijke) honden op straat. Van wie zijn ze? Van iedereen of niemand.
·In alle landen zijn ze gek op gefrituurd eten; empanada’s, saltena’s, coxinha’s….. En het liefst gevuld met kip.
·Bij het ontbijt wordt er vaak al zoetigheid aangeboden; cake en/of taart. Brazilië spant wel de kroon in dit opzicht. Vooral voor mij een grote uitdaging (die ik overigens veelal verloor) als het gaat om niet alles op te scheppen maar alleen het allerlekkerst.
Bovenal waren het drie bijzondere maanden; zo’n heel ander leven dan ons ‘normale’, Nederlandse leven. En wat hebben we veel mooie dingen gezien, gedaan, ervaren en meegemaakt. Ontzettend veel lieve en behulpzame mensen ontmoet en nieuwe – overzeese - vrienden gemaakt.
Kortom; we zijn rijker teruggekomen dan voordat we gingen en dan hebben we het niet over de financiën [e-1f60a].
Dank allemaal voor jullie reacties; was erg leuk en stimulerend om te lezen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086748 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 241 [author] => Marian [cityName] => Ilha Grande [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/373_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ilha-grande ) [5] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-27 [title] => Petropolis en Rio de Janeiro [message] =>Genoeg zit- en ligvlees gekregen, het wordt tijd dat we weer in beweging komen. Paden in, lanen uit; we gaan naar de bergen. Het wordt Petropolis; bekend als de Keizerlijke stad van Brazilië omdat deeerste keizer van Brazilië, Dom Pedro II, hier zijn zomerpaleis had.Wij gaan echter voor de natuur en de fraaie wandelingen die je kunt maken in het Serra dos Ōrgãos, het Orgelgebergte omdat de Portugese immigranten de rotstoppen op kerkorgels vonden lijken.
Als we aankomen, in de namiddag in de spits, vinden we het maar een rare stad. Het lijkt een lange weg langs een kanaal met soort van Duitse stijl huizen erlangs. Niet alleen Duitse-geïnspireerde huizen ook overal Duitse vlaggen, versiersels en wimpels. En op de bussen lezen we de tekst Bauernfest. We snappen er niet veel van totdat we de volgende dag erachter komen dat ze hier al meer dan 30 jaar 2 weken in juli een groot Duits festival houden. Ter ere van de Germaanse Kolonisten. Het wordt groots aangepakt en er is overal feest; bands, Bierstuben, Bier und Bratwurst maar ook dans, theater en andere culturele festiviteiten. En de hele stad doet mee. Hmm, wat vinden we hiervan? Grappig maar toch (nog) niet aan ons besteed. Dus toch ‘gewoon’ Braziliaans eten en drinken. Het bier [e-38] wurst komt wel weer een keer.
We hebben een mooie wandeling gevonden maar voordat we vertrekken ’s morgensvroeg kijken we op de weerapp. De schrik slaat ons om het hart; vandaag is het nog mooi weer maar vanaf morgen een dag of 3 veel regen en de daling van de temperatuur met meer dan 10 graden. Balen.
De wandeling is fantastisch en we worden beloond met mooie uitzichten. Heerlijk om weer eens lekker te lopen.
’s Nachts begint het al te regenen en de weerapp verandert niet; de komende 3 dagen regen, regen en nog eens regen. Het is ook al flink koud geworden in de bergen. Dan maar eerder naar Rio de Janeiro, daar is het ook wel slechter weer maar niet zo dramatisch als in de bergen.
Het spreekt tot de verbeelding; Rio de Janeiro. En daar zijn we dan, haast niet te geloven. We hebben een leuke plek gevonden bij Antonia, een Portugees die hier al 11 jaar woont. In een soort van monumentaal opknappand, in een achterafstraatje in Lapa, de meest ‘bohemian’ wijk waar het allemaal gebeurd.
Om er lekker in te komen doen we mee aan een ‘Free walking tour’ door Lapa en Centro. Twee wijken waar we meer van willen weten. Geweldige tocht van 3 uur met Natalia, een ‘Cariocas’ (= mensen die in Rio zijn geboren) die heel goed Engels spreekt en ons meeneemt in de geschiedenis van de stad en de wijken. En met humor; erg leuk. We zijn met een grote groep, ook weer eens leuk en gezellig.
We komen oa bij Colombo Bakery in Centro; de meest bekende bakkerij van Brazilië die al sinds 1894 bestaat. Een mooi pand zowel van buiten met een op Parijs geïnspireerde architectuur, als van binnen met veel glaswerk. En uiteraard veel lekkernijen. Leuk weetje is dat op de 1e verdieping alle presidenten een stoel hebben met hun eigen naam erop. De allereerste president had een eigen stoel, maar de volgende wilde daar niet op zitten en wenste/eiste een eigen stoel. En zo ontstond de traditie dat alle presidenten een stoel hebben met hun naam erop. Wij drinken hier snel een koffie met een Brigadeiro, een soort grote chocoladebonbon. Volgens Natalia eet je die als je slecht nieuws hebt, een slecht dag heb of whatever. Daarna is dat over en is je dag weer goed.
We eindigen de tour bij de Selarōn trappen. Wat een kleurrijk spektakel; meer dan 200 trappen en allemaal betegeld met kleine tegeltjes uit meer dan 60 landen uit de hele wereld. Selaron, een Chileen overigens, woonde onder aan deze trappen, vond ze erg saai, en besloot ze te betegelen. Hij had er zelf niet genoeg en vroeg vrienden tegeltjes mee te nemen uit andere landen. Dit werd omarmd door de stad zelf, zijn inwoners en vervolgens stuurden ook wildvreemden hem tegeltjes toe. Resultaat is een prachtig monument voor de stad, een eerbetoon aan Rio maar ook aan het bewonersinitiatief dat navolging kreeg. Wat geweldig om te zien. En ja, we hebben Nederlandse tegeltjes gezien maar geen tegeltjes met de stad Nijmegen erop. Ook wel lastig zoeken hoor want er zijn meer dan 2000.
De tour is goed bevallen en we gaan, met een deel van de groep, s ’avonds mee op een ‘Pubtour’ door Lapa. Het is per slot van rekening zaterdagavond en volgens Natalia leven de locals de hele week toe naar de zaterdagavond dat ze weer gaan feesten en dansen.
We duiken het nachtleven in; we bezoeken 3 verschillende barren/nachtclubs met verschillende genres Samba en we gaan naar de Lapa Street Party. Want het feest is niet alleen binnen maar ook buiten op het grote plein bij de Arcaden (aquaduct waar vroeger het water over getransporteerd werd vanaf de rivier naar de stad in). Wat een belevenis. Overal zijn dansende mensen, of ze nu oud of jong zijn, mooi in de kleding of op straat leven .. waar muziek is beginnen de benen van de locals als vanzelf te bewegen en te dansen. Ik vind het heerlijk en dans lekker mee. Het maakt ook helemaal niet uit of je het wel of niet kunt, alles is goed en wordt geaccepteerd. En ook opvallend; iedereen lijkt alle liedjes te kennen want overal wordt meegezongen.
Zou dit dan de echte Braziliaanse vibe zijn, de ziel van de stad?
Het werd een latertje maar wat hebben we genoten. De zondag werd een soort van afterparty; we hebben de tip gekregen dat op het plein Gloria elke zondag vanaf 4 uur er een soort van gratis festival is. Live muziek, veel bier-, cocktail- en eettentjes, veel locals die daar met elkaar de zondagmiddag doorbrengen. We hebben de smaakt te pakken dus hup er naar toe. Erg druk maar super relaxed en gezellig. Met een caipirinha vinden we een mooi plekje in het gras en we kunnen alles zo van dichtbij bekijken. We vermaken ons best en hebben een fijne zondag.
De dag erop gaan we voor de meer serieuzere bezichtigingen; eerst naar het Christo Redentor (Christus de Verlosser). Ēén van de zeven wereldwonderen (vink). Met een trammetje naar boven en dan … het iconische Jezusbeeld. Hoog boven op de berg Corcovado, met zijn gezicht naar de ochtendzon en zichtbaar voor alle inwoners voor de stad. De armen wijd gespreid als welkom naar eenieder. Zelfs Mathieu is onder de indruk (maar dat wil hij natuurlijk niet echt toegeven [e-1f60a] ).
Het beeld is gekomen omdat in die tijd (1920-1930) het rooms-katholieke aarsbisdom zich zorgen maakte over de - in hun ogen - toenemende goddeloosheid van de Braziliaanse gemeenschap. Boven op die berg zou het beeld zichtbaar zijn in heel Rio en daarmee de inwoners terugvoeren naar het christendom. Ha ha, dat kunnen we ons na dit weekend helemaal voorstellen!
Daarna door naar nog zo’n hoogtepunt; letterlijk en figuurlijk. De Sugarloaf Mountain (Suikerbroodberg). De Portugezen bedachten deze naam tijdens de hoogtijdagen van de suikerriet handel. De vorm van de piek deed hen denken aan hun suikerbrood en daarmee was de naam geboren. Het is een piek die recht uit de waterkant omhoog rijst en bekend staat om zijn kabelbaan en panoramische uitzichten over de stad en daarbuiten. En dat klopt. Jammer dat het weer wat minder is, dus voor een spectaculaire zonsondergang moeten we ooit nog een keer terugkomen.
Maar we zijn impressed en helemaal als we horen hoe begin 1910 gestart werd met de aanleg van de twee kabelbanen tussen de heuvels van de Guanarabaai. Een bijzonder project want er waren toen nog maar 2 kabelbanen in de hele wereld, in Zwitserland en Spanje. Met gevaar voor eigen leven beklommen de bergbeklimmers de eerste berg; er werden ijzers met de hand in de berg geslagen en touwen werden uitgegooid om de ruimte te overbruggen. Daarna werden het kabels waar de eerste bakjes aan gehangen werden. We zagen foto’s uit deze periode en kregen plaatsvervangend hoogtevrees. Wat een lef hadden deze mensen. Brrr.
Nu gaan we met Zwitserse soort van ski-gondels, eerst naar de eerste piek en dan een overstap naar de volgende piek. Boven aangekomen is er veel wind, wat bewolking maar een imponerend uitzicht over de stad, de verschillende eilanden en de vele baaien en stranden.
En over stranden gesproken; de dag erop zijn we naar het strand van Copacabana gegaan en het strand van Ipanema. Daar moeten we natuurlijk toch geweest zijn.
Allebei mooi gelegen vooral met de heuvelruggen erachter. Maar ook smal, vooral het strand van Copacabana. Nee, dan liever het strand van Ipanema. Daar leggen we ons handdoekje neer. Mathieu hangt nog even aan de rekstokken om ‘de concurrentie aan te gaan met de Brazilians boys maar helaas ..’. Wel leuk geprobeerd maar thuis toch even wat meer oefenen!
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086610 [countryId] => 26 [pictureCount] => 49 [visitorCount] => 90 [author] => Marian [cityName] => Rio de Janeiro [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/538_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => petropolis-en-rio-de-janeiro ) [6] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-19 [title] => Foz de Iguacu en Paraty [message] =>Na het prachtige berglandschap van de Refugio del Volcanes komen we weer in de ‘bewoonde wereld’. Ditmaal Santa Cruz; onze laatste stad voordat we doorreizen naar Brazilië. We vinden een leuk hotelletje in een soort van achterafbuurtje met een leuke eigenaar. We twijfelen hoeveel nachten we willen blijven maar als we van hem horen dat er waarschijnlijk ’s maandags een blokkade komt weten we het wel. De zondag de bus en niet wachten tot maandag. Later zullen we zien dat dat een verstandige keuze was. Ondertussen is het feest in de stad want de onafhankelijkheid wordt gevierd. Overal vlaggen, versierde gebouwen, stalletjes waar je allerlei hebbedingetjes kan kopen en mensen in mooie feestelijke kledij.
We lopen rond, eten wat in een lokaal eettentje en genieten van de feestelijkheden.
De dag erop met de bus. Het is een lange rit naar de grens; zo’n 10 uur maar na een paar uur hebben we panne met de bus. Dit is voor het eerst dat we dat meemaken. Alle mannen de bus uit en meekijken wat er aan de hand is. Er wordt wat gesleuteld, met olie gesmeerd, wielmoeren worden aangetrokken en voorzichtig aan gaan we verder. De bus gaat niet harder dan 40 km per uur, het begint te regenen maar wij zitten weer lekker bovenin vooraan in de dubbeldekker. We zijn gemakkelijk geworden en zien wel waar het schip strand of hoe laat we aankomen. Dat is dus uiteindelijk uren later dan de bedoeling. Om 23.00 uur staan we aan de grens, die dan wel open is maar er is geen personeel meer aanwezig. En wij hebben stempels nodig van Bolivia en Brazilië dus het heeft geen zin om door te gaan. We overnachten in een hotel op 100 meter afstand van de grens.
De volgende ochtend willen we nog wat ontbijten aan Boliviaanse kant en we zien daar een tandarts. De hechtingen in Mathieu zijn mond moeten er nog uit gehaald worden dus we gaan aan. Volgens zijn assistente komt hij zo; dus we gaan eerst ontbijten en komen dan terug. En jawel hij is er. Geen punt, die hechtingen haalt hij er zo uit. Fluitje van een cent. En ook deze tandarts vindt het erg leuk om met ons te praten over zijn dromen. Nog een paar jaar en dan met zijn vrouw een huisje bij een waterval, dat lijkt hem wel wat. Ook de vorige tandarts in Sucre vertelde ons over zijn passie; hij had 6 Volkwagenauto’s (busje en Kevers). En helemaal weg van en met de Volkswagenclub op pad in Bolivia. Grappig wat we zo allemaal te horen krijgen.
De grens over gaat gemakkelijk; stempel hier en stempel daar. Terwijl we ons hier wat druk over gemaakt hadden. Bij binnenkomst kregen we een officieel document met info dat we ons binnen 38 uur moesten laten registreren en dat we elke 2-3 dagen onze verblijfgegevens moesten invullen. Zo niet dan zouden we bij het verlaten van het land een boete moeten betalen. We hebben ons wel geregistreerd maar vervolgens lukte het ons niet meer er op te komen. Wel handmatig de adressen bijgehouden maar we waren wat benauwd. Maar er werd niet naar gevraagd. Wat een opluchting.
We zien wel dat er een grote vrachtwagen de toegangsweg vanuit Brazilië naar Bolivia heeft vastgezet; er kan geen auto, bus of vrachtverkeer door. Wat fijn dat we dat achter ons kunnen laten.
Wat is Brazilië een groot land en wat een enorme afstanden moet je overbruggen om ergens aan te komen. Het staat op nummer 5 van de grootste landen ter wereld na Rusland, Canada, Verenigde Staten en China. Ons kikkerlandje past er 204 keer in.
We reizen de hele dag door naar de beroemde watervallen van Foz do Iguazu. Deze watervallen liggen deels in Argentinië en deels in Brazilië. Van beide zijden te bezoeken en zelfs op dezelfde dag kun je ze nog bezoeken in het andere land. Alsof dat nog niet genoeg is kun je ook met een speedboot het water op om dicht bij de watervallen te komen of met een helikopter een tochtje maken van een kwartier a 250 euro. Dat hebben we allemaal aan ons voorbij laten gaan maar wat hebben we genoten van deze watervallen. Ooit was ik onder de indruk van de watervallen van Kroatië, maar dat was klein spul vergeleken bij deze. In totaal 275 individuele watervallen met een wijdte van 3 kilometer en hoogte van 80 meter. Omgeven door een schitterend bos- en berggebied, nu een nationaal park en tevens Unesco World Heritage site. De Rio de Iguacu komt vanaf 80 meter hoog met een verpletterende schoonheid en met een donderend geraas naar beneden gestort.
Honderden jaren geleden was dit een heilige begraafplaats voor een aantal stammen en alleen hun gegeven naam ‘Great Waters’ herinnert daar nu nog aan.
Er loopt een wandelpad onderlangs en dat geeft geweldige uitzichten. Het is spectaculair en aan het eind van de wandeling kom je uit bij de ‘devil’s throat’. Er is een pad op palen in de rivier gemaakt waardoor je letterlijk boven en onder de watervallen kunt lopen. Wat een natuurgeweld, we worden er haast bang van. Gelukkig hebben we onze regenkleding aangetrokken en dat is nodig. We zijn kleddernat geworden.
Sinds we in Brazilië zijn is het koud en regenachtig. Niet wat we verwacht hadden; ons beeld was dat het én altijd warm is én altijd de zon schijnt. Topjes, korte broeken, veel huid en teenslippers. Daarnaast bruisend en swingend. Dit beeld hebben we bijgesteld. We missen de kleuren die het straatbeeld van Bolivia kleur gaven, de omslagdoeken van de vrouwen, de verkoop op straat, de ontelbare eettentjes en stalletjes … iedereen is buiten en leeft op straat. Hier zien we niemand op straat, alles lijkt keurig aangeharkt en alles wordt binnen afgehandeld. Het eten, de koop en verkoop. Moeten we wel weer aan wennen.
We hebben ongelooflijk veel zin in zon, zee en strand. Het eiland dat we voor ogen hadden blijft de komende dagen te koud dus we moeten noordelijker richting Rio de Janeiro voor warmer weer.
Dan maar in één ruk door naar Paraty, weer 24 uur reizen. Tijdens de bustochten wordt er regelmatig gestopt, bij een Churrascaria; een buffetrestaurant waar je afrekent per kilo. Wat een geweldig idee en gelukkig niet alleen vlees maar ook veel groentes en salades. Bord volscheppen, op de weegschaal en tjakka. We vinden het een uitkomst.
Paraty ligt op de route naar Rio, gelukkig maar want we beginnen ons te beseffen dat we nog maar een paar weken hebben dus we moeten gaan plannen. Zeker met de afstanden hier, dus niet zomaar links of recht afslaan. Vanuit Rio vliegen we eind van de maand terug naar Nederland.
Paraty is een schattig pastelkleurig koloniaal dorp uit de tijd van de goudzoekers halverwege de kustlijn tussen metropolen Rio de Janeiro en São Paulo. Dit gebied is de Costa Verde, een groene kuststrook met steile groene berge, prachtige baaien en duizenden eilandjes geliefd bij vakantiegangers uit Brazilië zelf en natuurlijk de rest van de wereld.
Het oude centrum is autovrij, heeft tal van elegante en eeuwenoude gebouwen die wit geschilderd zijn en versierd met mooie randen en stijlvolle ijzeren balkons. De straten zijn gemaakt van kinderkopjes en dat alles omlijst met de steile groene bergen die alles omringen. En niet te vergeten de tientallen fraaie stranden die in kleine baaien liggen of aan de vele eilanden die aan de kust liggen.
Een fijne plek om te verblijven en dat doen we dan ook. We hebben een leuk hostel gevonden aan het kanaal waar we ’s ochtends in de zon en warmte ontbijten. Uitzicht op het water en de bootjes; hoe mooi kan het leven zijn.
We gaan 2 dagen met de bus naar een baai met een strand. Die bustochten zijn alleen al een belevenis; hotsend en kreunend gaat de bus over de bergen, over smalle paden waar vaak hele brokken berg zijn afgebrokkeld naar de baai. Hele dagen de zon op onze huid, lekker lezen, af en toe afkoelen in de branding en niets doen… en met een lekkere bries erg goed te doen. Zelfs Mathieu, die niet van het strandleven is, vind het heerlijk en draait zich nog een keer om.
Natuurlijk hadden we de nationale drank, Capairinha, al lang ontdekt. Gemaakt van Cachaca (suikerriet), limoen, ijs en suiker. En wat is heerlijker dan om zo’n stranddag af te sluiten met deze cocktail. Ze zijn goedkoop en ergens is een tentje waar ze er twee voor de prijs van een aanbieden. Hollanders als we zijn blijven we bestellen. We hoeven niet meer te eten en gaan zwalkend terug naar ons ‘thuis’.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086404 [countryId] => 26 [pictureCount] => 33 [visitorCount] => 136 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Parati [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => foz-de-iguacu-en-paraty ) [7] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-07 [title] => De Amazone in [message] =>We zijn in het Wildlife en Ecolodge van Chuchine, 14 km van Trinidad vandaan in het Amazonegebied. We zijn ernaartoe gevlogen vanuit Cochabamba want we vonden het te ver bussen.
Het is een soort van grote terp van misschien 1 km in doorsnede met daaromheen water; rivieren en lagunes en weer stukken pampa en bos. We hebben een 4-daagse tour geboekt met alles erop en eraan; met een boot varen de lagune op en vogels spotten, vissen op piranha’s, paardrijden, mountainbiken door de naastgelegen pampa, wandeltochten door de jungle, ’s avonds met de boot de lagune op en krokodillen spotten en een dag met een boot weg om de roze rivierdolfijnen te zien. En ik vang voor het eerst in mijn leven (en waarschijnlijk voor het laatst) een heuse piranha en dat met een gewone bamboestok met draad en een stukje vlees eraan. We zien ongelooflijk veel vogels en dieren maar we krijgen ze uiteraard niet op de camera. Daar zijn ze ons te snel voor.
Telkens als we terugkomen worden we verwend met heerlijk eten en lekkere drankjes. De lodge is van Efrem, een jonge vent die daar geboren is, en nu getrouwd met Zwitserse Miriam. Zij woont er al 9 jaar en samen hebben ze 2 kinderen. Wat een gouden koppel; hij weet alles over dit gebied, een geweldige gids die alles ziet en hoort en veel kan vertellen. Hij pakt ’s avonds met het grootste gemak de krokodillen, alligators en kaaimannen uit het water en laat ze ons zien. Voordat hij ze weer terugzet in het water masseert hij hun onderkant waardoor ze ontspannen. Dan pas worden ze voorzichtig weer teruggezet in het water en waarachtig, geheel relaxed zwemmen ze dan weg. Hij is een soort van Freek Vonk maar dan Boliviaans. En altijd in voor een grap met daarna een geweldige lach.
Ook Miriam is heel servicegericht. Na elke ‘excursie’ staat zij klaar met een glas ijskoud vruchtensap, telkens een andere waarvan we de namen ook gelijk weer vergeten. Maar lekker is het wel.
Op de 3e dag gaan we naar een museum en wat blijkt? De plek waar we zijn is een oeroude plek; 8000 jaar geleden (!) woonden hier al mensen. Ze kwamen van oorsprong uit Azië-Siberië en zijn via de Beringstraat naar Zuid-Amerika gereisd en hebben toen die ‘terpen’ gebouwd in moerassig land met lagunes eromheen. Zo waren ze altijd voorzien van water. Er zijn veel potten, beelden van mannen en vrouwen met karakteristieke spleetogen en oude stenen gebruiksvoorwerpen gevonden. Een aantal stenen bijlen gemaakt van een onbekend materiaal mogelijk een meteoriet. Nog elke dag komen er spullen bovendrijven, letterlijk als het regentijd is. Niet alleen op deze plek maar in een groot deel van Beni, de provincie waarin Chuchini ligt, is eigenlijk een groot archeologische vindplaats. Maar helaas heeft de regering geen geld om te investeren maar ze heeft het wel erkend. Grote archeologische onderzoeken hebben hier (nog) niet plaatsgevonden; dit als gevolg van de bedreiging die van deze vondst uitgaat. Deze volkeren geschat 8 miljoen die hier gewoond hebben zijn namelijk ouder dan de Inca’s en ouder dan de inheemse bevolking. In feite het oudste volk dat bekend is maar dit zou kunnen betekenden dat de gelden die nu gaan naar opgravingen die de Inca’s betreffen van richting veranderen richting deze gebieden. En dat staan de huidige, bekende grote archeologische vindplaatsen niet toe ..
Miriam laat ons nog beelden zien van wildcamera’s die ze in het bos geplaatst hebben en we zien jaguars, poema’s, reuzenmiereneters en, jawel hoor, ook de tapir, een heel bijzonder zoogdier met zo’n slurfachtige schattig snuitje. Efrem wil nog meer terpen aanleggen op zijn terrein om de dieren tijdens hoogwater schuil en leefruimte te bieden. We worden hier helemaal blij van.
Zaterdags is Mathieu jarig. Van te voren heb ik al contact met Miriam gehad en gevraagd of er dan een taart gebracht kan worden. Dat regelen ze graag. We gaan die dag paardrijden waar Mathieu erg naar uitzag. Na de lunch wordt er een prachtige taart binnengebracht; de hele familie komt mee en Mathieu mag het kaarsje uitblazen. Ze zeggen dat het een traditie is dat Mathieu een hap neemt uit de taart en jawel hoor .. hij stinkt erin. Ze geven hem een duwtje en zijn hoofd verdwijnt in de taart. Vooral de 2 kinderen moeten erg lachen. Overigens een heerlijke taart. En wij hebben bier, wijn en chips meegenomen dus de rest van de dag zijn wij heerlijk aan het borrelen en snacken. Dit doen we niet alleen, we zijn hier met Sylia (Boliviaanse) en Chris en hun 2 kinderen van 12 en 15. Ze wonen in Los Angeles en Sylvia wilde graag terug naar haar geboorteland. De kinderen zijn niet happy; die hadden graag in meer hippe landen op vakantie gewild. Ze verwijten Sylvia dat ze hun ‘zomer geruïneerd heeft’. Heftig maar wij hebben lol met elkaar.
We vliegen door naar Santa Cruz waar we een nieuw plan gaan maken. We willen graag een paar dagen gaan lopen en willen een aantal reisbureaus langs om info te vergaren en te besluiten wat we gaan doen. We lopen de hele dag de hele stad door, alle adressen langs die we hebben maar geen van de 4 bureaus kunnen we vinden. Ze zijn failliet, zijn er gewoon niet meer of verhuisd naar een andere locatie of stad of locatie. De hele dag rondgesjouwd met nul resultaat. Daar balen we wel van. Dan maar in ons appartementje weer achter de laptop en googelen. We komen uit bij de Refugio Los Volcanes, 2 uur rijden van Santa Cruz vandaan, waar ze verschillende wandelroutes uitgezet hebben die je ook zonder gids zou kunnen lopen. Yeah.
De refugio ligt diep weggestopt in een diepe vallei omring door de Volcanes bergketen met spectaculaire uitzichten op klippen en rotsen van zandsteen en subtropische bossen die de locatie omgeven. Wat een schitterende plek. Het is wel even een dingetje om er te komen; we hebben de avond ervoor geboekt via Internet en een bevestigingsmails ontvangen. De volgende ochtend net voordat we willen vertrekken krijgen we een email dat we niet welkom zijn omdat het geld nog niet voldaan is en dat moet 24 uur van te voren overgemaakt zijn. Wat een onzin; we hebben geld cash bij ons staan klaar om te vertrekken. We besluiten toch gewoon maar te gaan met het lokale vervoer ernaar toe. In het dorpje Bermejo, wat de refugio ligt maar dan wel nog 5 km verderop de jungle in, gaan aardige mensen bellen naar de refugio. Er is veel telefoonverkeer heen en weer met een slechte verbinding, zij spreken weinig of geen Engels en mijn Spaans is ook niet zodanig dat ik alles begrijp maar eindelijk (na 4 uur) wordt dan besloten dat we toch welkom zijn en wordt er een auto gestuurd om ons op te halen.
We krijgen als compensatie een mooie kamer voor de 1e nacht en het ontbijt en avondeten gratis aangeboden. Dat is toch wel weer heel erg lief.
Een superplek is het; zo’n kilometer vanaf een bergrand met een terreinwagen slingerend naar beneden rijden tot in een groen dal met solidaire bergtoppen als vulkanen er omheen. Elke dag gaan we wandelen met een gids. Er zijn dan wel routes uitgezet maar er zijn veel meer paden dan routebordjes dus met een gids lopen is wel zo fijn. En prachtige vergezichten. De 2e dag hier begint het te betrekken en jawel hoor; er valt nachts regen. Dat hadden we niet verwacht; het wordt nog koud ook. Vanaf nacht 2 zitten we in een goedkoper huisje maar dat is wel 1 km verwijderd van de hoofdlocatie. Lekker rustig maar wel telkens een flinke tippel vooral omdat het stijgen en dalen is. Tijdens onze tochten spotten we kapucijnerapen die we heel mooi kunnen zien en luidruchtige papegaaien. Ook zien we een koraalslang wegschieten die onze gids van schrik achteruit laat stappen. Hij was in zijn jeugd gebeten door een slang en met spoed naar het ziekenhuis gebracht door zijn vader. En weer is het eten zeer gevarieerd en erg lekker, wel in buffet vorm dus 1 maal opscheppen!!
We ontmoeten nog een Nederlandse vogelgids die vogeltochten begeleid en al 20 jaar in Sucre woont. En een jong Nederlands stel die al 10 maanden onderweg zijn (van de twee jaar) in Zuid- Amerika met een auto met daktent en kampeeruitrusting die ze in Chili gekocht hebben. Ook een goed idee. Ze maken professionele foto’s van bijzondere zoogdieren en vogels in tal van natuurreservaten, die ze dan verkopen. Heel leuk om met hun van gedachten te wisselen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085835 [countryId] => 26 [pictureCount] => 47 [visitorCount] => 151 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Santa Cruz [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/063/164_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-amazone-in ) [8] => stdClass Object ( [username] => Joostdewervelendereporter [datePublication] => 2021-08-01 [title] => Een Coole kikker uit Costa Rica [message] => Wat je allemaal mee kunt maken in de grote diversiteit die de natuur te bieden heeft!!!! Een aantal jaren geleden ben ik voor een onderzoeksproject in het nationaal park “Corcovado” in Costa Rica geweest. Dit is een schiereiland gelegen aan de Atlantische Oceaan. Op het moment van vertrek studeerde ik in Zweden en had toen nog geen paspoort. Ik ging er vanuit dat we dit niet nodig hadden want ik verwachtte dat we met een privévliegtuig zouden gaan en direct in het oerwoud zouden landen. Wat was mijn wereld toen nog simpel. Al snel bleek dat we toch met een gewoon vliegtuig zouden gaan en dat ik dus eerst op en neer moest naar Nederland om een paspoort te kopen. Na een veilige reis van 3 dagen kwamen we bij het onderzoeksstation in de jungle aan. Omdat in Costa Rica veel huizen van hout gebouwd zijn en ze overlast ondervinden van termieten die hun huizen opeten hebben we gekeken of wij hierbij konden helpen. We onderzochten toen welke boomsoorten de termieten niet eten zodat ze die kunnen gebruiken voor het bouwen van de huizen. We verzamelden termieten nesten en stopten deze in grote potten die op bijgevoede foto’s te zien zijn. In de potten stopten we dan ook houtblokjes van verschillend soorten om te kijken van welke de termieten wel of niet aten. Op een dag stopte een Spaanse collega haar hand in de pot om een houtblok te vervangen en riep plots: ‘escorpión, escorpión’ gevolgd door: ‘dat betekent schorpioen’. Die vertaling hadden we zelf op zich ook al wel gemaakt. De locale begeleider vertelde doodleuk dat wanneer de schorpioen haar gestoken zou hebben ze aan de onderste helft van het lichaam verlamd zou zijn. Dit is dus niet te vergelijken met een wandeling in een Hollands dennenbos. Omdat onze gids zichzelf wilde bewijzen en ons de mooiste dingen wilde laten zien zijn we een keer ’s nachts door het oerwoud gaan rennen. Er waren veel slangen actief, evenals krokodillen. We stapten in een kano die langs de kant van een rivier lag en vaarden een stukje stroomopwaarts. Ik was uitgekozen om de gids te helpen peddelen zodat we sneller vooruit zouden komen. Vlak voordat we te water gingen deelde hij nog even mee dat wanneer ik een vin zag ik dan mijn arm binnenboord moest trekken omdat de haai die aan de vin zat anders mijn arm eraf zou bijten. Dat was niet heel goed voor mijn gemoedstoestand en bevorderde het peddelen ook niet echt. Na een tijdje gevaren te hebben meerden we aan bij een open plek. De gids keek een beetje om zich heen en trok toen een alligator uit het water. Hij had bedacht dat dit leuk voor ons was om mee op de foto te gaan. Het was nog een jonkie maar had al sterke kaken die we goed op elkaar moesten drukken wilden we niet als krokodillenvoer eindigen. Na het maken van een aantal kiekjes gooiden we het beest weer in het water en vervolgden we de boswandeling. Als klapper op de vuurpijl vonden we een kikker schuilend onder een paar struiken. Nu lijkt dit niet bijzonder maar het was een heel speciale kikkersoort. Niet zo een die verandert in een prins wanneer je hem kust (alhoewel we dit niet uitgeprobeerd hebben) maar dit dier bezit een speciaal verdedigingsmechanisme. Wanneer het zich bedreigd voelt door een roofdier, bijvoorbeeld een vogel, dan begint hij een fel geluid te maken dat tot ver in het woud te horen is. Dan begrijpt een nog groter roofdier dat er in de buurt van het geluid een vogel of iets soortgelijks is, dat kan dienen als eiwitrijke maaltijd. In ons geval was dit grote roofdier een jachtluipaard. Het jachtluipaard naderde ons tot een meter of 20 en toen hij zag dat onze gids zijn machete bij had verdween hij weer in het oerwoud. Dat een kikker zich op zo’n manier weet te verdedigen is echt heel bijzonder. Ik sta keer op keer weer versteld van de natuur. Een reis naar de jungle is echt een ongelooflijke ervaring. Zeker een aanrader voor ieder die de mogelijkheid heeft! [userId] => 440745 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077967 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 213 [author] => Joost [cityName] => Costa Rica [travelId] => 526460 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-07-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/013/034_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/745_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-coole-kikker-uit-costa-rica ) [9] => stdClass Object ( [username] => JohnnygoesCamino [datePublication] => 2021-06-11 [title] => Trainen voor Santiago [message] => Goedenavond allemaal, Wat was me dat un dag vandaag trainen voor Santiago de Compostela. Gewoon naar de klote, pijn aon ut votlook [userId] => 440664 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077067 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 157 [author] => John Gerardu [cityName] => Camping das Palmeiras [travelId] => 526305 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-05-13 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,camping-das-palmeiras [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/664_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => trainen-voor-santiago ) [10] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-03-06 [title] => Brazilië - Moqueca [message] => We hebben thuis een aantal mensen in het gezin die niet van vis houden, en een aantal die er juist van smullen. Altijd lastig om van 1 gerecht op tafel te zetten en iedereen tevreden en gezond te houden. Dit gerecht komt uit Bahia, een kuststreek van Brazilië. Dus vis... Ingrediënten: - 450 gr grote garnalen - 450 gr witvis, ik gebruikte pangafilet, maar ook roodbaars, heilbot, kabeljauw, tilapia kunnen prima - 3 limoenen - 2 uien - 3 tenen knoflook - 1 rode peper - 2 rode paprika's - 3 tomaten - 200 ml kokosmelk - 1/2 kippenbouillonblokje - verse koreander - olijfolie - witte rijst Aan de slag: 1. Snij de vis in grote stukken van ongeveer 5 cm 2. Rasp de schil van 1 limoen en pers deze samen met 1 andere limoen uit. Snij de overgebleven limoen in partjes. Deze dienen later ter garnering. 3. Snij de knoflook fijn en meng deze samen met het limoensap en -rasp door de vis. Zet dit koud weg. 4. Snipper de ui en snij de paprika's in reepjes. 5. Verwijder het vruchtvlees uit de tomaten en snij de tomaat in blokjes. 6. Snij de stelen van de koreander fijn en de bladeren grof. 7. Verhit een hapjespan, voeg een scheutje olie toe en fruit daarin de ui. 8. Voeg de knoflook en paprika toe. Bak dit 5 minuten mee. 9. Voeg ook de tomaat, rode peper en koreanderstelen toe. Laat dit 5 minuten bakken. 10. Voeg de kokosmelk en het bouillonblokje toe 11. Leg de vis en garnalen in de saus en laat dit 5 minuten met de deksel op de pan stoven. 12. Kook ondertussen de rijst zoals op de verpakking staat. 13. Serveer het visstoofpotje naast de rijst. Garneer het met limoenpartjes en koreanderbladeren. Van tevoren had ik niet verteld dat er vis in dit gerecht zit. Wel had ik de garnalen apart gebakken en niet door het mengsel gedaan. De liefhebbers konden ze er zo zelf aan toevoegen. Wat een positieve reacties! Zelfs de niet-viseters zaten te smullen! Ze waren dan ook erg verbaasd toen ik vertelde dat er vis in zat. Dit recept gaat zeker vaker gemaakt worden. Het recept is ook niet moeilijk, het kost alleen wel wat tijd in snijwerk. Maar dat heb ik er zeker voor over. Score: 9,5! Daarbij heb ik nog een simpele salade gemaakt met mais, kidneybonen, verse koreander en rode paprika. Ook lekker, maar niet zo lekker als de moqueca! [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076561 [countryId] => 26 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 182 [author] => Kitty [cityName] => Salvador [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/003/794_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => brazili-moqueca ) [11] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-03-13 [title] => Mission impossible [message] => Mission impossible Met een gevoel van weemoed laten wij het schitterende plekje achter, waar wij zoveel dagen hebben genoten van een adembenemende zonsopgang en zonsondergang. Van het buitenleven met overtrekkende vogels, grazende paarden en ossen, die verkoeling zoeken in het meertje, een struisvogelmoeder met 9 kinderen in haar kielzog en de apenfamilie op jacht naar heerlijke mango’s en water om hun dorst te lessen, terwijl de blauwe ara’s neerstrijken in de bomen naast onze camper en de toekan vanaf een veilige afstand ons in de smiezen houdt en wij hem of haar van dichtbij kunnen bewonderen. Wij zijn tot rust gekomen. Dieren gadeslaan is een kwestie van geduld en zitvlees hebben… Ons eerste doel is een supermarkt vinden! De bakker is een schot in de roos! Heerlijk vers brood! Zelfs integraal! Geen bruin brood, maar wel lekkerder dan al dat witte brood wat doorgaans te koop is. Ernaast zit een ijzerhandel, waar Jan een stevige metalen houtklem aanschaft voor de achterdeur, als hulp in zijn poging om de gedeformeerde deur tijdens hoge temperaturen weer in het gareel te krijgen. Onze WA-verzekering voor de auto is verlengd. De polis heeft Jan via internet binnen, maar moet nog worden uitgeprint. Bij controles door de militaire politie en aan de grens bij de douane moeten deze papieren worden overlegd. Wij vinden een kopieerwinkel, die dit klusje voor ons klaart. De farmacie heeft gelukkig een nieuw zeeppompje voor op de aanrecht! Dwaas, maar wij kunnen dat telkens niet te pakken krijgen. De brandstoftank is gevuld. Wij kunnen vooruit! In feite is Poconé een heel gezellig plaatsje, komen wij tot de ontdekking, met een goed winkelbestand. Wat een mens nodig heeft, kan hier worden aangeschaft blijkt, als wij het plaatsje verlaten. Wij kiezen voor de short cut. Vóór Nuestra Señora de Livramento linksaf over een binnenweg, die ons door een prachtig golvend landschap omhoog en omlaag richting Cáceres voert naar de BR174. Rond etenstijd gebruiken wij in een wegrestaurant een warme maaltijd, waar wij door de goede WIFI een mailtje van Hans & Martha ontvangen. Hans & Martha volgen, evenals wij van plan zijn, de BR070 om in Bolivia San Ignacio de Velasco te bezoeken en de Missionroute te rijden. De grenspost San Matias is echter gesloten! Met name in Santa Cruz en La Paz zijn de burgers in opstand gekomen! Evo Morales heeft het tellen van stemmen tijdelijk gestaakt en een dag later voortgezet. Aanvankelijk gaan de stemmen voor de presidentsverkiezing gelijk op. Na hervatting is Evo koploper. Dit riekt naar fraude, vinden de aanhangers van de rivaal van Evo Morales. Bij de grenspost kan niemand er een zinnig woord over zeggen, hoe lang de grens gesloten zal blijven. Hans & Martha hebben één nachtje gewacht bij San Matias, maar zijn omgekeerd en hebben besloten naar Iguazu te rijden om de watervallen te bezoeken. Jeetje, wat nu? Weer geen Missionroute kunnen rijden?! Speciaal eerder Nederland verlaten om de Pantanal in Brazilië en de Missionregio in Bolivia vóór de regens aanvangen, te kunnen bezoeken. Wij balen! Goede raad is duur! In elk geval, zijn wij blij, dat Hans ons dit reisje bespaart. Wij moeten nu overhaast beslissen wat te doen. Hier hebben wij geen rekening mee gehouden! Hoeveel dagen mogen wij maximaal nog in Brazilië blijven? Te weinig om een ons onbekend deel van Brazilië te verkennen. De afstanden in Brazilië zijn gigantisch. Wij kunnen alleen Uruguay, Paraguay of Peru in om Brazilië op tijd te verlaten vóór de deadline verloopt. Wij besluiten door te rijden naar het noorden om een overnachtingsplaats te bereiken, want langs de weg slapen is absoluut geen optie. In allerijl heeft Jan op iOverland een overnachtingsplek gezocht en gevonden op een recreatieterrein. Een eind weg, maar ervoor is niets bekend. Wij vertrekken na H&M een berichtje te hebben gestuurd om hen te bedanken. Voor Cáceres ontmoeten wij hen in hun camper. Wij zwaaien, maar in het drukke verkeer ontgaat het hen, dat wij elkaar passeren. Te druk met rijen vrachtwagens op beide rijbanen om te stoppen. Beide chauffeurs karren door. Na Cáceres slaan wij af richting Mirassol d’Oeste via Curvelandia naar Lago Azul. Een verschrikkelijk slechte weg! Ontzettend veel tegenliggers! Dagjesmensen, die zich hebben verpoosd. Wij volgen het smalle pad via boerderijen, waar telkens opnieuw veeroosters moeten worden gepasseerd. Precies bij de laatste vóór het toegangshek naar het recreatieterrein horen wij een luid gekraak… Wij rijden dit houten rooster aan gort, maar blijven gelukkig niet steken. Vervelend! Het rooster zal niet in een goede conditie zijn geweest. De veewagen rijdt beladen met koeien eveneens deze weg. De zon gaat reeds zakken. Gelukkig kunnen wij terecht. Na parkeren, inschrijven en vooruit betalen, naar de douche. De duisternis valt snel: binnen een kwartier. Bij een flakkerend lampje douchen wij in een ruimte vol donkere schaduwen, opgeschrikt door rondfladderende vleermuizen en een dikke pad, die grote sprongen maakt. Een opgeluchte Carla trekt de camperdeur achter zich dicht om te genieten van haar eigen vertrouwde omgeving. Jan steekt er de draak mee. Hij wordt er niet warm of koud van! Vroeg uit de veren! De eerste recreanten melden zich reeds om afkoeling en verpozing in het water te zoeken. Wanneer wij het terrein willen verlaten, moet eerst de sleutel worden opgehaald, want wij staan op een afgesloten terrein, wat kennelijk als overloopterrein wordt gebruikt. Op het moment van arriveren, was het hek geopend en stonden er op ons terrein auto’s geparkeerd. In plaats van rechtsaf, slaan wij dit keer linksaf na de entree, waar een stroom verkeer vandaan komt. Op een volgende kruising geen verwijzing naar Lago Azul! Hoe nu? Op de Garmin verschijnt dat wij in oostelijke richting rijden… Dit brengt ons aan het twijfelen. Wanneer wij dorpsbewoners ontmoeten, checken wij, waarnaartoe deze weg leidt. Helaas! Verkeerd gekozen! Omgedraaid! Een prima te berijden goed onderhouden onverharde weg brengt ons binnen de kortste tijd op de grote weg naar Porto Velho. De staat van deze onverharde weg doet ons herinneren aan de prima wegen in Paraguay, in de door Mennonieten bevolkte gebieden, waar een onderhoudsplicht van het wegennet geldt. Een veel betere toegangsweg dan vanuit het zuiden! Het verkeer op de BR 174 is op de zaterdag even druk als op de vrijdag! Wij rijden langs talloze inheemse nederzettingen in de dichte bebossing van de jungle. Nergens een overnachtingsplek! In een dorp heeft een overlander bij een school overnacht. Carla ziet de school en attendeert Jan op een afslag, die mogelijk naar de school leidt. Het is razend druk op de weg. Zware vrachtwagens rijden achter ons, maar komen ons ook tegemoet, waardoor Jan belet wordt te stoppen of af te slaan. Bij de aangegeven coördinaten is uitsluitend een parkeerplaats vol bagger. Óf de coördinaten kloppen niet óf de afslag is verlegd… Bovendien nog steeds plenty vrachtwagens, die stoppen verhinderen, om linksaf te slaan! Hierna verdwijnt de zon, wordt het binnen het half uur donkerder en donkerder. Verschrikkelijk moeilijk om de rijbaan te onderscheiden met de vele potholes bij dit intensieve verkeer en geconfronteerd te worden met inhalende vrachtwagens met mankementen in de verlichting. Schijnwerpers kan je uitsluitend gebruiken als er geen tegenliggers in het vizier zijn. Aan en weer uit, maar alle beetjes helpen. In het donker rijden wij tot een tankstation ten zuidoosten van Vilhena. Een keurige plek naast het kantoor krijgen wij door de pompbediende toegewezen onder een afdak, wat prettig is als het begint te plenzen. Gelukkig kunnen wij hierdoor in de warmte het hefdak gebruiken en de ramen op een veilige kierstand zetten om een weinig te ventileren. Voor het eerst eten wij maistaart! Dat smaakt goed! Het is onrustig slapen op een tankstation met tankende vrachtwagens en auto’s en vrachtwagens, die de verplichte rust in acht nemen zoals in Europa. Alleen arriveren en vertrekken tijdens de nacht vele vrachtwagens… Houden die zich aan de verplichte uren of wordt er mee gesjoemeld? Niet echt uitgerust vertrekken wij ’s ochtends. Wij rijden over een hoogvlakte op ongeveer 600 m hoogte. Enorm uitgestrekte akkers, zover het oog reikt. Tussen de stoppels van de mais groeit soja. De enige mogelijkheid om te overnachten is op een tankstation of bij een hotel langs deze drukke verkeersader. In feite zien wij geen plek, waar wij zouden willen overnachten. Wij rijden door en door tot ná Jaru vóór Ariquemes de afslag naar Rancho Grande / Pousada Ekologica opdoemt. In kilometers niet ver verwijderd van de BR 364, waarin de BR 174 is overgegaan. Echter een wegdek vol ontzettend diepe gaten! Personenauto’s kunnen vele gaten omzeilen, maar met onze wielbasis lukt dit niet! het lijkt erop, dat onze wagen elke kuil een zoentje geeft… Zeer hardhandig! Wij rammelen uit elkaar! In het donker wederom met vele medeweggebruikers een tijdrovend dilemma! Een man op een motor geeft aan, dat wij goed zitten en ná het kerkje linksaf moeten slaan. Dit is een goede aanwijzing, want de borden zijn toe aan een opknapbeurt en zijn zeer slecht te lezen. Het kerkje! Opgelucht halen wij adem en rijden de onverharde weg op, die 14 dagen terug met een shovel is gedaan. Een verademing! Glad en voor 2 wagens breed! Echter steil met een diep dal en steil omhoog alsof wij ons op een skatebaan verplaatsen. Een tropische regenbui weerhoudt het verkeer dit gedeelte te rijden. Een etmaal van droogte eroverheen laten gaan, dan lukt het de passage te nemen, vertelt onze gastvrouw later. Wij missen het bord wat niet te lezen valt en rijden in het donker te ver door. De weg wordt slechter met diepe geulen, steiler en smaller. Zijn wij verkeerd? Wij steken heen en weer om te keren. Proberen het gepasseerde zijpad en staan stil voor een massief hek, voorzien van een groot hangslot en de naam Rancho Grande. Hier moeten wij zijn. Geen bel, geen optie binnen te komen. Wat nu? Wij beraadslagen. Uitkomst! Twee mannen, de boer en zijn voorman, komen af op het zware geluid van de motor, wat alleen van een tractor of zware wagen afkomstig kan zijn. Het meest waarschijnlijk van een overlander. Die arriveren altijd laat, meldt de vrouw des huizes van Duitse afkomst, de volgende dag. Zij begrijpt er niets van dat wij over die luttele kilometers van de grote weg tot hun huis 7 kwartier hebben gereden. Overlanders moeten gewoon vroeger komen. Ze heeft gelijk, dat overdag het traject gemakkelijker te rijden is. Echter op de snelweg ben je afhankelijk van het verkeer en de overnachtingsplekken, die in Brazilië dun gezaaid zijn! Hierdoor word je gedwongen eindeloos veel kilometers af te leggen!!! Een hele dag rijden is werkelijk niet fijn en doodvermoeiend. Temeer doordat het traject eindeloos veel extreem hoge drempels kent om het verkeer af te remmen, zodra er enige bewoning is of een school is gesitueerd. Bovendien rijdt onze wagen geen 100-120 km per uur, waardoor dit traject voor ons tijdrovend is. Aan de andere kant begrijpen wij hun zienswijze. De mensen gaan hier op tijd naar bed en staan vroeg op. Wij zijn er nog steeds niet achter, wat ongeveer de bedtijd is in deze landen. Wij houden het op 20 – 21.00 uur tot 5 á 6 uur als meest regulier voor hardwerkende boeren en winkeliers, alhoewel wij ook heel andere tijden hebben leren kennen. Begrijpelijk, dat in dit kader 19.45 uur als redelijk aan de late kant wordt beschouwd…Deze boer staat inderdaad ‘s ochtends vroeg op! Bovendien blijkt de vrouw des huizes op 50 jarige leeftijd MS te hebben gekregen, terwijl zij altijd bergen kon verzetten. Helaas is zij nu aan een rolstoel gebonden en heeft meer hulp nodig, alhoewel zij een sterke vrouw is en probeert zoveel mogelijk zichzelf te redden. Zo traint zij nu zelf een hond, omdat haar eigen trouwe viervoeter recent is overleden. In de middag heeft zij haar man in de open werkplaats tegenover onze staplek geholpen door in de rolstoel het zaagsel op te vegen. Bewonderenswaardige krachtsinspanning! Even later keert zij met de nieuwe hond terug en start de gehoorzaamheidstraining. Carla is bezig met de was op te hangen, te keren en binnen te halen. Haar aandacht wordt getrokken naar het grasveld. Het is te ver weg om goed te kunnen beoordelen. Wat gebeurt daar? Behoort dit tot de training of is er iets loos? Voor het tot Carla goed en wel doordringt, snerpt het geluid van de stem van de vrouw over het open veld en komt de man aangesneld. De wielen van de rolstoel zijn verstrikt geraakt in de lange lijn, waaraan de hond vastzit. De vrouw dreigt met rolstoel en al om te vallen… Carla vindt het niet snugger van zichzelf, dat zij niet eerder heeft gereageerd, terwijl zij erop staat te kijken. Te laat beseffend, dat de vrouw hulp nodig heeft. Het tafereel maakt duidelijk wat een impact een ziekte als MS op het leven van deze twee mensen heeft. De vrouw vertelt, dat zij geluk heeft, want haar oma heeft de ziekte op 39 jarige leeftijd gekregen. Van dichtbij meegemaakt en gedacht, gelukkig gaat de ziekte aan mij voorbij… Onverwacht plotseling de verschijnselen van oma… Dapper om zoveel mogelijk van het leven te maken! Bewondering voor de man aan haar zijde! Jan opent voor de eerste keer, sinds het open springen, de achterdeuren om de lattenbodem van onze bedden te repareren. Het grote aantal hoge drempels onderweg, hebben gister de zijkant van Carla’s bed tegen de achterdeuren doen schuiven, waardoor de latten uit de bevestigingspunten zijn geschoten. Mogelijk is lijm door de hitte verdroogd. In elk geval heeft Jan ‘s avonds provisorisch de lattenbodem in elkaar moeten zetten, alvorens het bed te gebruiken is. Degelijk bevestigt Jan ’s ochtends de latten, controleert nu alle latten en bindt beide frames aan elkaar vast, zodat er weinig bewegingsruimte bestaat om uit elkaar te schuiven. Hopelijk houdt de lattenbodem het tot wij weer thuis zijn. Nu de deuren open zijn, vullen wij de medicijnvoorraad aan uit de kratten in het ruim en halen eruit, wat wij binnenkort hiernaast nodig hebben, zodat voorlopig de achterdeuren niet hoeven te worden geopend. Met de nieuwe lijmklem is het voor Jan simpeler om de deuren te sluiten. Een lange zwarte veter wordt gebruikt om de grendel te fixeren. Het lukt veel gemakkelijker dan Jan verwacht. In het donker blijken de koplampen veel te hoog te staan! Meteen maar bijstellen, ofschoon wij ons hebben voorgenomen vroeger te stoppen als wij ergens een parkeerplek zien, want in het donker rijden bevalt ons absoluut niet! De watercontainer is voorzien van een tap. Het kraantje vertoont een scheurtje. Tape houdt niet… Een mooie gelegenheid om de scheur te lijmen. Hopelijk is dat een afdoende oplossing…Tussendoor knappen wij allerlei klusjes op. De ventilatoren krijgen een schoonmaakbeurt. De wc eveneens. Kastjes opnieuw ingeruimd. Het is een publieke vrije dag voor de ambtenaren en het bankpersoneel: een vrije dag voor het overheidspersoneel. Voor velen eveneens een vrije dag. Zij feesten mee met de anderen. Er ligt veel stil. Wij genieten van de koelere temperatuur. Eindelijk weer eens bijslapen! Onze dochter heeft ons reeds gewaarschuwd, dat het 3 tot 6 maanden kan duren, eer ons lijf zal zijn hersteld. Wij hebben geen idee, waardoor wij zo ziek zijn geworden, maar we zijn ons ervan bewust, dat wij er nog niet zijn. Bij het minste of geringste zijn wij doodmoe. Wij liggen regelmatig om 8 uur in bed en slapen een gat in de dag. Het klokje rond! Onvoorstelbaar! Kennelijk heeft ons lichaam zoveel rust nodig. Wij gebruiken de goede Wifi om kaarten van Maps.me binnen te halen, updates te verwerken voor de computer, de iPad en onze mobieltjes. Een mailtje gaat uit naar de Nederlander, die wij op de Salar van Uyuni in Bolivia in september 2017 hebben ontmoet. Wij mogen hem altijd om hulp vragen, heeft hij indertijd tegen ons gezegd. Wij vragen hem advies over een bezoek aan Bolivia. Hij blijkt met zijn Boliviaanse vrouw en hun kind ondertussen naar Nederland te zijn vertrokken en niet meer in Santa Cruz woonachtig te zijn. Zij raden ons af op dit moment Bolivia te bezoeken, al zouden de grenzen worden heropend, daar de bevolking blokkades heeft opgeworpen als verzet tegen de gang van zaken tijdens de recente presidentsverkiezing. Hij bevestigt, dat auto’s op de verschillende wegen belaagd worden met stenen en het zeer onrustig is in Santa Cruz, La Paz en Cochabamba, maar ook in bergdorpen. Zijn vrouw heeft deze actuele informatie via betrouwbare contacten. Jan krijgt druppelsgewijs nieuws via Facebook van Overlanders, die in Bolivia zijn komen vast te zitten. Dit willen wij niet meemaken! Wij proberen zoveel mogelijk inlichtingen in te winnen om alsnog onze plannen eventueel aan te kunnen passen… Wie weet kunnen wij alsnog via de grensovergang Guajará- Mirim Bolivia in en naar Trinidad rijden om erna de Missionroute te rijden. In omgekeerde volgorde als gepland: van west naar oost in plaats van oost naar west. In dat gebied is het tot nu toe nog steeds rustig…De rust kan weerkeren… Het wordt echter steeds lastiger informatie te verkrijgen over de stand van zaken binnen Bolivia. Wij slapen veel en doen allerlei klusjes, waar wij nog niet aan zijn toegekomen door onze haast voor het regenseizoen aanvangt, de Pantanal en Bolivia te doen. Jan plakt een regengoot aan de bestuurderskant in de hoop, dat wij bij een plensbui de ramen open kunnen laten staan opdat wij kunnen ventileren. Carla organiseert dat de schoorsteen thuis uiteindelijk wordt gerepareerd vóór de stormen aanwakkeren. Ideaal als je een basis hebt om via een functionerende Wifi zaken fatsoenlijk te regelen! Wij genieten van het landschap waarin de Rancho is gesitueerd. De Pousada is indertijd mooi opgezet! Degelijk geconstrueerde gebouwen! De vader van de vrouw des huizes heeft na een verblijf in Venezuela dit bedrijf in Brazilië ruim 40 jaar geleden opgezet. Prachtige bomen bieden aangenaam verkoeling door voldoende schaduw te bieden. Een groot gedeelte van het bedrijf bestaat uit oerbos. Officieel is dit een verplichting van de regering, maar vele boeren houden zich hier niet aan. Er staat zelfs een percentage voor: als wij goed zijn geïnformeerd zelfs 50%. Controle van overheidswege ontbreekt. Beetje bij beetje wordt er gekapt en ontbost, waardoor agrarisch land kan worden uitgebreid en oerbos wordt omgezet in goed te bewerken arealen, gescheiden door plukken oerbos. Dit komt overeen met wat wij onderweg vaststellen. Mevrouw verdedigt met vuur de noodzaak om oerbos te behouden. Het is voor haar een hot item! Zij geeft aan, dat wij het pad moeten wandelen om van het echte oerbos te genieten. Wij willen haar vragen, waar het pad is te vinden, maar wij zien haar en haar echtgenoot niet meer… Pas als wij de boerderij verlaten, ontmoeten wij elkaar op de onverharde weg. Zij hebben vanwege de regen bij haar ouders in een naburige plaats overnacht, omdat de weg hoogstwaarschijnlijk door de hevige regen niet te berijden zou zijn en zij hun huis niet zouden kunnen bereiken. De grote weg is wederom druk. De vele vrachtwagens brengen de woorden in herinnering, dat dit vroeger een onverharde weg was. Sinds de haven van Porto Velho is aangepast om grotere schepen toe te laten is de intensiteit van het verkeer op de weg en op de vaarwegen enorm toegenomen volgens de vrouw des huizes en is de prachtige natuur in dit gebied volgens haar grotendeels verloren gegaan. Wij gaan op weg naar Porto Velho om boodschappen in te slaan in de supermarkt, waar Jan in januari zo prettig inkopen heeft kunnen doen. Er staan feestdagen voor de deur. In Peru was twee jaar geleden op deze dagen niets te koop, omdat alles uitverkocht was of gesloten. Liever geen herhaling. Het is buitengewoon druk in de supermarkt en de voorraden zijn minimaal… Jan baalt als een stekker bij het zien van de lege schappen. Wat hij echt nodig heeft, bemachtigt hij. De rest komt later wel weer een keer… Jan wil niet op het parkeerterrein overnachten van het grote winkelcentrum. Hij is benauwd, dat wij dan verplicht worden hier drie dagen te overnachten, omdat mogelijk de hekken vanwege de feestdagen blijven gesloten. Wij rijden na het inkopen doen meteen door de Transocéanica op, om bij een tankstation te overnachten, waar je van 22 uur tot 6 uur niet kan tanken. Tezamen met verschillende vrachtwagens hebben wij hier een rustige overnachtingsplaats. Van 20 uur tot 5 uur slaapt Jan tot de vrachtwagens vertrekken. Carla draait zich nog eens om en tuft verder. Jan lukt dat niet. Hij staat op en maakt het ontbijt gereed, waardoor wij deze ochtend werkelijk om 7.30 uur wegrijden! Voor Carla’s doen ontzettend vroeg! Wanneer wij verder rijden zijn wij verbaasd. In januari hebben wij dezelfde weg gereden en nu herkennen wij op het traject van Jaci-Paraná naar Mutum-Paraná werkelijk niets van de omgeving…Alles ziet er zo geheel anders uit! Toentertijd reden wij over een dijk, om de beurt in blokken, omdat er slechts één rijbaan ter beschikking was, terwijl er naarstig werd gewerkt om de weg te herstellen. Wij waren omgeven door water, alsof wij door één groot overstroomd gebied reden. Overal staken bomen boven het water uit en op een bepaalde plek lagen meerdere woonboten afgemeerd. Niets, maar dan ook niets herinnert hieraan, dan kale bomen die er levenloos uitzien en twee afgemeerde woonboten. Slechts de lange brug met het hotel en het recreatiestrand herkennen wij in een lange bocht over de rivier bij Mutum-Parana. De Madeira en de Paraná zijn nu op zichzelf stromende rivieren, die niet tezamen zijn gevloeid en het gehele gebied hebben overstroomd, zoals in het begin van dit jaar, toen alles blank stond. Wij passeren de afslag naar Guajará-Mirim en laten deze letterlijk links liggen, want de toestand in Bolivia is nog niet gestabiliseerd. Onverstandig nu Bolivia te bezoeken, al zou de grens toegankelijk zijn.… Als wij Abunã bereiken ligt de pont aan onze zijde, waardoor wij meteen kunnen oversteken. In 10 maanden heeft de bouw van de brug, met zeer hoge pijlers vanwege het wassende water in het regenseizoen, behoorlijke vorderingen gemaakt! Aan beide zijden heeft men de oprit naar de brug zelfs aangelegd…Het is interessant om de veranderingen te constateren, die sinds ons passeren, hebben plaatsgevonden. Aanvankelijk vindt Carla het een onaantrekkelijk traject, wat wij sinds de Pantanal richting noorden afleggen. Ontzettend druk en weinig interessant, maar deze nieuwe aspecten bekoren haar. Wij leggen heel wat kilometers af. Vóór Xapuri zien wij in een bocht van de weg een schitterend plekje om te overnachten vóór het hek langs de oprit naar een coöperatieve gemeenschap van de inheemse bevolking. Wij vragen een passerende auto of wij hier mogen overnachten, als zij bezoekers naar het bushokje brengen aan het eind van het pad dichtbij de weg. Tot het donker wordt en zodra het licht is, horen en zien wij, dat het hek regelmatig wordt geopend en gesloten door passanten, die allen even vriendelijk groeten. Brommers rijden af en aan om mensen naar het bushokje te brengen of op te halen. Uit een witte personenauto rollen vele volwassenen en kinderen… Onvoorstelbaar hoe ze er allemaal inpassen. Terugkerend van of op weg voor familiebezoek? Kennelijk is er een bus in aantocht…. Wij genieten van een prachtige zonsondergang en eveneens van de geweldige zonsopgang. Heel veel aangenamer dan het drukke tankstation in Capixaba, waar wij de vorige reis slecht sliepen door alle bussen en andere voertuigen met een tussenstop om een ieder de gelegenheid te geven de toilet te gebruiken. Wederom zet het slechte wegdek zich voort. Gister kilometers lang ontiegelijk veel potholes. Het is een prachtig heuvelachtig landschap. Opvallend is dat in de diepe dalen de potholes aanwezig zijn. Kennelijk wordt de weg ondermijnd, waardoor het slechte wegdek ontstaat. Het blijkt, dat de gister geplande overnachtingsplek in Xapuri nog vele kilometers van onze slaapplaats verwijderd is. Xapuri is de woonplaats van de rubbertapper Chico Mendes, in 1988 vermoord na jaren succesvolle strijd tegen de vernietiging van oerwoud door houthakkers en boeren. De woede over de moord op hem heeft ertoe geleid, dat de bescherming van oerbos in de Acre State daadwerkelijk na zijn dood ter hand is genomen en is gerealiseerd. Na Brasiléia tanken wij. Wellicht is er geen optie vlak voor de grens of aan de andere zijde van de grens. Liever in de voorzorg. Opvallend is de verandering van de omgeving: hogere heuvels in een weids glooiend landschap, minder bebost, waardoor het gebied opener oogt. Deze streek is dunner bevolkt. Het is een mooi gebied! Na ongeveer een uur bereiken wij de Braziliaanse grens. Wanneer wij de wagen hebben geparkeerd, worden wij gecorrigeerd. Wij moeten de camper verzetten. De afhandelingen op de Braziliaanse grenspost verlopen voorspoedig. Eerst naar de federale politie, die belast is met de immigratie, waar wij een uitreisstempel krijgen in ons paspoort. Hierna bij de douane het papier met de toekenning om tijdelijk gedurende maximaal 90 dagen onze auto in Brazilië te mogen gebruiken, inleveren. Dit alles is binnen een kwartier geregeld! Wij staan verbluft over de snelheid! Op naar de Peruaanse grenspost. Een geringe afstand. Wij mogen de wagen echter niet voor het Braziliaanse kantoor laten staan en zijn verplicht de wagen een 50 tot 100 meter te verrijden. Bij de Peruaanse immigratie blijken wij reeds keurig te staan geregistreerd, daar wij 2 jaar terug Peru hebben bezocht. Er hoeft niets te worden ingescand! Geen foto gemaakt te worden of vingerafdrukken gegeven te worden. Zelfs de verblijfsdata staan in de computer. De ambtenaar meldt, dat wij Peru reeds eerder hebben bezocht en noemt de periode. Een gevoel van - Big brother is watching you – komt over ons heen. Je weet, dat alles wordt geregistreerd, maar wanneer alles zo wordt opgelepeld, is het desondanks een rare gewaarwording. Effectief: wij zijn in een wip klaar bij de Peruaanse immigratie. Op naar de Peruaanse douane. Waar gehuisvest? Het blijkt, dat de grenspost wordt gerenoveerd. De douane is tijdelijk ergens anders ondergebracht. Buiten op een bankje wachten wij tot een man de benodigde gegevens komt ophalen om naar elders te verdwijnen. Prima, als hij inderdaad Jan zijn paspoort en kentekenbewijs met het benodigde formulier voor tijdelijke import overhandigt, wanneer hij gereed is. Het duurt eeuwen… Buiten ons gezichtsveld… Uiteindelijk krijgen wij te horen, dat de douane geen computer tot zijn beschikking heeft en alles handmatig moet verwerken. Drie kwartier! Geregeld: een vrijbrief voor 90 dagen rondtoeren in Peru! Bolivia is out of the picture! [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5071478 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 973 [author] => [cityName] => Assis Brasil [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,assis-brasil [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => mission-impossible ) [12] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-02-10 [title] => De Noordelijke Pantanal [message] => Een asfaltweg voert ons het plaatsje Poconé uit. Op de splitsing richting Porto Jofre strekt zich een onverharde weg voor ons uit. Redelijk om te zien. Al ras verandert de zandweg in een puur wasbordtraject! Wij worden door elkaar gerammeld! Buitengewoon enerverend en vermoeiend! Grijze termietenheuvels aan weerszijden in tegenstelling tot de rode termietenheuvels in de zuidelike Pantanal. Wanneer wij de entree van Parque Nacional do Pantanal Matogrossense bereiken, passeren wij zonder te stoppen om door te rijden naar Pousada Portal Paraiso om te informeren of wij hier kunnen overnachten. Een vriendelijke oudere man duidt ons waar wij kunnen parkeren, nadat wij voor 2 nachten contant hebben betaald. Zoon Mateus komt even later om te wijzen, waar wij elektriciteit vandaan kunnen betrekken, waar wij kunnen douchen en gebruik kunnen maken van het toilet. Zelfs een gasfornuis staat tot onze beschikking en een heus zwembad om af te koelen in de hitte. Wij zoeken een hoog gelegen plekje naast de omheining van het zwembad, waar wij horizontaal staan, vanwaar wij een weids uitzicht hebben over het open veld, wind kunnen vangen en de zon onze zonnepanelen kan opladen. Echter met de kont naar het zuiden, want de zon draait over het noorden, zodat de achterdeuren niet de ganse dag in het zonnetje staan zoals bij de zeven watervallen! Onder de boom diagonaal tegenover ons, staat een Frans echtpaar, die zojuist uit Porto Jofre zijn teruggekeerd. Zij vertellen, dat het de moeite waard is om deze plaats te bezoeken. Wij zullen onderweg echter geen boodschappen kunnen doen. Helaas zijn wij aangewezen op Poconé. Excursies, overnachtingen en maaltijden moeten in het park contant worden afgerekend. Hebben wij dan wel genoeg Braziliaans geld tot ons beschikking? Wij nemen ons voor de volgende dag te informeren of het mogelijk is mee te rijden naar Poconé als de heer of vrouw des huizes naar het stadje gaat. Als wij ons installeren blijkt namelijk de achterdeur helaas los te zijn gerammeld op de ripoweg! Weer uit het slot! ’t Lukt niet de deuren te sluiten! Provisorisch de achterzijde gesloten. Gelukkig hebben de kleine 15 kilometer niet zo’n ravage aangericht als op het traject van zuid naar noord. Jan bedenkt, dat hij een extra schuifslot wil monteren om de deuren in het gareel te houden. Eerst op tijd naar bed en bijkomen van de vermoeienissen. ’s Ochtends lukt het Jan de afgekoelde achterdeuren te sluiten! Voor hoe lang houdt dit stand? Op iOverland hebben wij gelezen, dat je een maaltijd in het restaurant van de Pousada kunt gebruiken. Een goed uitziende maaltijd wordt ons voorgezet. Mooi opgemaakte schotels! Koffie toe. Er hangt een sticker, dat je met Visa kunt afrekenen. Wat een geluk! Dan hebben wij zeker genoeg geld, want wij hebben extra gepind om alle onkosten te kunnen afrekenen als wij contant moeten betalen. Wanneer wij dit checken, blijkt men de Visa niet meer te accepteren. Jan mag na de siësta met de heer des huizes meerijden naar het stadje om te pinnen en een schuifgrendel te kopen in de ijzerhandel. Dikke pech! Beide Bradesco pinautomaten zijn leeg… Nul op het rekest! Bovendien blijken alle winkels gesloten, want het is een of andere rooms-katholieke feestdag. Onverrichterzake keren de mannen terug naar de boerderij. Carla heeft ondertussen buikpijn. Een vreemd bloederig blaasje in haar lies. Last van een teek? Jan bekijkt het plekje en geeft aan, dat dit veroorzaakt is door een ander insect. Later op de avond en in de nacht worden beiden hondsberoerd. Alles doet zeer. Hevige diarree, buikkrampen, hoofdpijn, terwijl Carla ook moet overgeven. De spierpijnklachten verdwijnen vrij spoedig. Alleen voelen beiden zich hondsberoerd en doodmoe. De temperatuur van 40 / 41 graden Celsius zorgt, dat je lichaam oververhit raakt, wat niet tot herstel bijdraagt. Carla slaapt en slaapt - 3 dagen lang-, terwijl Jan zich op de been houdt om voor beiden te zorgen. Hij is echt niet lekker, maar gelukkig niet zo ziek als Carla, die dit keer weer oververhit raakt en door Jan gekoeld wordt. Met antibiotica herstelt Carla beetje bij beetje. De baas biedt na 3 dagen aan met zijn vrouw boodschappen in het dorp voor ons te doen. Wij zijn daar inderdaad te beroerd voor. Hij heeft ook een solide metalen schuif weten te vinden om de achterdeuren te vergrendelen. Na een weekje knappen beiden stapje voor stapje wat op. Yoghurt en veel drinken… Op zijn gemakje probeert Jan zijn terugkerende energie in de auto te steken om de wagen rijklaar te maken. Elke dag wat. Olie wordt aangevuld. Controle van het linker voorwiel, wat in de zuidelijke Pantanal lekte. De moer op het linker voorwiel zit nog stevig vast en er zit voldoende olie in. Gelukkig geen trammelant. Tot hier toe hebben wij beiden het voorwiel goed in de smiezen gehouden. De schuif wordt op de achterdeur geplaatst, maar met een Leunse oplossing. Onze overleden vriend wist altijd noodoplossingen te bedenken als iets niet mogelijk was op de normale manier te regelen. Met dit keiharde metaal is inderdaad een inventieve oplossing noodzakelijk. Jan is trots op wat hij presteert! De bank is nog steeds niet bevoorraad met flappen! De zoon wisselt dollars voor Braziliaans geld, want wij verblijven veel langer dan gepland op de Pousada. Het herstel kost tijd en geld! De Fransen zijn na 2 nachten vertrokken. Wij staan ruim een week alleen, wanneer een Zwitsers echtpaar met een dochtertje van 4 ½ jaar arriveert vanuit Bolivia, waar zij Trinidad hebben bezocht en de Missionroute hebben gereden. Carla is nog steeds slapjes en niet echt lekker. Zij rust veel, leest wat en hangt in haar stoel onder de door Jan uitgezette luifel, terwijl zij vogeltjes kijkt. De stokken kunnen aan het hek worden vastgemaakt, waardoor de wind de luifel niet kan optillen en meenemen. Alsof wij dit gepland hebben vooraf… Wanneer de darmen eindelijk op gang komen, titreert Jan haar medicatie, waardoor zij beetje bij beetje uit het dal omhoogklimt. Wiebelig op de benen… Oefening baart kunst. Alras geen dronkenmansloop meer in de benen. Voor de eerste keer beklimt Carla de vogeluitkijktoren naast het zwembad en wandelt zij met Jan op een andere dag naar het meertje, waar de ossen verkoeling zochten, toen zij nog hier in de weide liepen. Op deze leeftijd doe je met ziekte meteen een jasje uit! Heerlijk onder de lauwe douche… De mevrouw van de Pousada regelt de was en neemt Jan mee naar het stadje voor boodschappen. Bradesco is bevoorraad: Jan kan pinnen! Het zwembad is gereinigd voor de Zwitsers naar aanleiding van hun verzoek. De eerste keer sinds onze aankomst… Het oogt redelijk schoon. Alle vijf gebruiken wij het zwembad om af te koelen. De buitentemperatuur is alle dagen rond de 40/41 graden Celsius. Een mens knapt werkelijk op van het zwembad! Wanneer wij eruit zijn, groeien de algen door wat erin waait en de vogels in het water laten vallen, versterkt door de extreem hoge temperatuur. De volgende dag is het zwembad te vies om te gebruiken! Het Zwitserse meisje is helemaal teleurgesteld, dat zij niet van haar ouders het water in mag. Gister kon zij geen genoeg krijgen van het water en genoot zij volop! Balorig wil zij niets anders dan in het zwembad… Helaas werkt de pomp niet als de vrouw des huizes in de middag probeert het zwembad te schonen. De bladeren en de algen eruit vissen met het schepnet en de bodem stofzuigen is onvoldoende… De zoon des huizes komt eraan te pas als hij ’s avonds op de boerderij terugkeert… Het lukt hem evenmin de pomp werkend te krijgen! De volgende dag vertrekken de Zwitsers naar Porto Jofre, daar het zwembad buiten gebruik is. Niemand kijkt naar het zwembad om! De dag erop wordt plots het zwembad ijverig geschoond. Wij maken dankbaar gebruik van de gelegenheid als de klus is geklaard. Twee vrouwen arriveren met een zestal kinderen en picknickmanden. Zij hebben kennelijk het zwembad geboekt… Wij maken ruimte, waarvoor zij bedanken. Aanvankelijk zingen de twee grotere meisjes van een jaar of acht met heel veel plezier Braziliaanse liedjes, terwijl alle kinderen op een rijtje in het water zitten op de treden van de trap, terwijl de ene moeder telkens een nieuw liedje inzet. Ontzettend gezellig! Gedurende een uur is het een drukte van belang in het zwembad met kinders die onder water zwemmen, spelen en spetteren, dat het een lieve lust is. Zo plotseling als zij zijn gekomen, zo plots verlaten zij het zwemwater om zich aan te kleden. Wanneer iedereen is aangekleed, gaan zij in het restaurant een ijsje eten. Kort, maar hevig. Heel gedisciplineerd, maar op een leuke wijze. Het zwemwater wordt meteen na hun vertrek gekleurd door algengroei. Het lijkt of je de algen ziet groeien…. Wat een ontzettend karwei om de kwaliteit van het zwemwater te bewerkstelligen en te behouden! Wij hebben inderdaad in februari dit jaar gezien hoe proper het zwembad in Santa Rosa bij Tinegasta in Argentinië was en hoeveel effort dit elke dag weer kostte van Carlos en zijn gezin! Carlos is echter de glansrijke winnaar in deze vergelijking! Eindelijk voelen wij ons na 2 weken zodanig opgeknapt, dat wij verder durven te reizen. Wij hebben besloten naar Porto Jofre door te gaan om daar een excursie te maken. De eerste 45 km na het verlaten van de Pousada passeren wij vele betonnen bruggen, die de families memoreren, die hier hebben gepionierd. Wij zien vrij weinig dieren onderweg. Een mannetjeshert met een prachtig gewei en een rank vrouwtjeshert bij een poel. Erna vele slechte houten bruggen! Met gaten en ontbrekende planken! Ontiegelijk goed opletten, waar je rijdt… Op de planken rijden, die als een spoorrails over de dwars gelegde planken, bevestigd op de steunbalken, zijn gelegd! Eén brug mist op het rijvlak een vereiste doorgang. Carla stapt uit om dit gat te overbruggen met een plank, die zij ergens anders vandaan haalt. Carla haalt opgelucht adem, telkens weer als wij de overzijde van de oever hebben bereikt en de brug achter ons laten. Jan lacht om haar reactie. In het moeras aan onze rechterzijde is een shovel bezig om de shovel van zijn collega hulp te verlenen, omdat hij met shovel en al weggezakt is in het moeras… Niet zo maar eventjes te klaren… Een vogel pikt een slang op die voor ons over de weg kruipt. Voor wij Porto Jofre bereiken, ontmoeten wij Fransen in een camper met tralies voor de zij- en achterramen, die ons een Pousada aanbevelen. De eigenaar blijkt niet aanwezig te zijn, wanneer wij ons melden. Hij is in de stad Cuiabá en kan morgenmiddag terug zijn. Er is geen parkeergelegenheid voor onze wagen op zijn terrein. Wij voelen er niets voor de auto langs het smalle pad te parkeren, wat de doorgaande weg is. Verschrikkelijk slecht vol gaten. Wij zien ervan af om van zijn diensten gebruik te maken en keren terug naar Jaguar Camp, wat er beter uitziet. Aanvankelijk zijn wij doorgereden tot de rivier São Lourenco om het plaatsje of liever gezegd gehucht te verkennen. Wie komen wij hier tegen? Het Zwitserse jonge echtpaar met hun dochtertje, die in de cabine met airco een hoofdbandje zit te vlechten om de tijd te doden. Zij hebben gister de ochtendexcursie gedaan en een jaguar gezien, vertellen zij blij, terwijl anderen tijdens de middagexcursie helemaal geen jaguars hebben gezien. Nu staan zij op de T-splitsing geparkeerd in afwachting van de komst van de pont, die hen over de rivier van Porto Jofre naar Corumbá moet vervoeren. Jan heeft op iOverland gelezen, dat iemand tegelijk met 200 koeien op de pont stond, wat een ondraaglijke stank teweegbracht, maar ook erg lang duurde. Meer dan een etmaal… Ruim 27 uur! Bovendien een kostbare geschiedenis: honderden US dollars! Jan had geen trek in zo’n expeditie! Eva en Patrick met Norina wel… Zij vinden het een groot avontuur, alhoewel niemand hen nader kan informeren over aankomsttijd, vertrektijd, duur en prijs van de boottocht. Zelfs niet waar precies de aanlegplaats is… Geduldig wachten zij in de hoop, dat de pont vandaag en bij daglicht arriveert… Jaguar Lodge is rustig als wij onze intrek nemen. Wanneer de avondschemering valt, komen en gaan taxi’s, en is er beweging op het terrein. In het donker arriveert een camper. Is dat niet zo’n camper als Martha & Hans bezitten, die graag met ons de Pantanal willen bezoeken? Maar zij zijn toch in Paraguay of Bolivia met vrienden, die vanwege de onlusten Ecuador hebben moeten ontvluchten! ’s Ochtends vroeg zien wij Hans buiten op weg naar het ontbijt! Het lijkt alsof wij met hen hebben afgesproken vandaag tezamen de tour te doen… Zij blijken gisteravond met de pont vanuit Corumbá in Porto Jofre te zijn aangekomen. Zonder 200 koeien… Echter volgestapeld met kisten, die telkens opnieuw moeten worden gestapeld, wanneer zij ergens hebben aangelegd om te lossen en te laden. Een rappe bezigheid! Bovendien bevindt zich een kleine hoeveelheid vee aan boord in de vorm van schapen en kippen van de meereizende passagiers. Zelf rusten en slapen zij in hun eigen wagen, die zich met de achterzijde dichtbij de rand van de laadklep bevindt, waardoor de trap naar de slaapcabine een 30cm van het water staat en zeer moeizaam is te beklimmen. Zeker voor Hans na zijn herseninfarct. Martha houdt haar hart vast en is enerzijds blij de pont te kunnen verlaten. Anderzijds ervaren zij de bootreis als zeer bijzonder. Centraal wordt er gekookt voor de passagiers, die hier gebruik van willen maken. Gezamenlijk wordt er gegeten. Dit verbindt de passagiers, die op zo weinig vierkante meters zoveel uren tezamen doorbrengen, alhoewel net als in de bus en de tram passagiers op verschillende plaatsen aan de wal gaan en nieuwe passagiers aan boord komen. Allen met hun hele hebben en houwen…. Desalniettemin zijn zij bekaf en rollen zij meteen na aankomst hun bed in. Na het ontbijt vertrekken wij met 7 anderen via het pad en de lange loopbrug over het moeras naar de oever, waar een royale punter met buitenboordmotor in het riet op ons wacht, om ons mee de rivier op te nemen. Hans & Martha, een jong stel Nederlandse backpackers, een jong stel uit Brazilië en een fotograaf uit Manaus zijn onze vaargenoten. Wij varen een behoorlijk eind de rivier op en zijn stomverbaasd plots ontiegelijk veel bootjes voor ons te zien dobberen, die duidelijk allemaal op hetzelfde uit zijn: dieren spotten! Op sommige bootjes staan fototoestellen met joekels van lenzen gestabiliseerd in een perfecte houder. Super de luxe! Het is muisstil op het water! Plots worden alle hoofden gewend in dezelfde richting. Op de oever loopt een jaguar! Hij staat stil en laat zich in de rivier glijden. De boten hebben een brede baan op het water voor hem vrijgemaakt. Tot onze stomme verbazing zwemt hij in een strakke lijn op zijn gemakje naar de overzijde van de rivier. Wij hebben nooit geweten, dat een jaguar kan zwemmen… Hij klimt op de kant en verdwijnt uit ons gezichtsveld in het dichte struikgewas van de jungle. Er wordt gas gegeven. De bootjes met de luxe outillage schieten vooruit, doordat ze meer power hebben. Een zijarm van de rivier in. Wij volgen en zien de jaguar van 4 jaar oud – manlijk -, na een poosje stil liggen in het water en wachten, uit de jungle tevoorschijn komen en over de oever wandelen. Hij vindt het welletjes, strekt zich uit onder een boom om zich amper meer te verroeren. De andere bootjes zijn door. Wij wachten, tezamen met twee maten van onze schipper, in stilte op ons plekje, maar er komt geen beweging meer in de jaguar. Slaapt hij? Onze schipper legt uit, dat jaguars van nature ontzettend lui zijn en weinig actie ondernemen als het niet nodig is. Anderen in onze boot hebben geen geduld meer. Zij vragen de schipper verder te varen en op zoek te gaan naar andere dieren. Zo varen wij een andere arm in. Hier liggen de grote lenzen in de aanslag! Twee jaguars -de broertjes Shadow en Dark- poseren alsof ze weten, dat iedereen hen graag vastlegt op foto of film. Een beeldschoon tafereel om gade te slaan! Beiden liggen en kijken ons aan, wanneer wij arriveren. Even later staat de ene broer op en loopt wat heen en weer langs de oever, keert terug naar zijn broer om naast hem stil te staan en iedereen aan te kijken… Ajuus… Hij draait zich om en verlaat het toneel. De ander blijft de hele menigte op zijn gemak bekijken om tenslotte op te staan, te geeuwen, eerst naar links te lopen, terug te keren, het pad op te gaan, wat zijn broer heeft genomen. Hij draait zich om en keert terug. Laat zich neer op de plek van zijn broer en bekijkt al die mensen in die bootjes opnieuw. Hij geeuwt en vindt het welletjes, staat op en wandelt langs het water naar links om tussen het hoge riet te verdwijnen. Geen van tweeën keert weer! Het is niet alleen vermakelijk om dieren te spotten… Iedereen zit met zijn lens gericht in dezelfde richting. Grote telelenzen in dezelfde richting is een mooi lijnenspel… Echter net als je denkt ze allemaal in een rijtje te kunnen vastleggen, dropt er één of verbreken er 2 het lijnenspel. Meerdere malen poogt Carla dit fraaie beeld vast te leggen, maar het lukt niet! Eén van de chique dames valt uit haar rol van gedistingeerde dame. Zij wil absoluut niet op de foto. Jammer, het zou een prachtige foto kunnen zijn… Wij varen door de wateren, maar zien in feite niet zoveel bijzonders. Mooie struiken, bloemen en bomen, daar niet van… Wij zijn echter hartstikke blij en beschouwen onszelf als enorme bofferds! Ondertussen is het goed warm! Heerlijk als de boot full speed naar de aanlegsteiger vaart en de wind voor afkoeling zorgt. Een prima warme maaltijd wordt ons voorgeschoteld in de Lodge. Hans is moe en gaat rusten. Martha boekt alsnog voor de middagtour. Wij hebben reeds gister op goed geluk beide toeren vastgelegd op grond van de ervaringen van anderen die niets of slechts 1 jaguar hebben gade geslagen. Welgemoed vervoegen wij ons ’s middags bij de steiger om ons geluk opnieuw te beproeven. Met zijn zevenen varen wij regelrecht naar een ander gebied. Jaguars hebben evenals katten hun eigen territorium, waar zij geen ander dulden. Dit maakt het iets eenvoudiger om de jaguars te traceren. In de ochtend blijken zij actiever dan in de namiddag. Je weet het echter nooit. Onze boot gooit het anker uit om niet door de stroming meegevoerd te worden. Ons geduld wordt op de proef gesteld, maar beloond! Een vrouwelijke jaguar met een gehalveerde staart door een opgelopen letsel tijdens een accident, komt aangelopen en klimt een beetje moeizaam in een boom. De privé gids van de Australische dame in onze boot is helemaal opgewonden. Hij observeert de jonge jaguar oplettend en constateert, dat zij voor de eerste keer zwanger is! De jaguar nestelt zich lui op een dikke tak en bekijkt ons vanuit haar comfortabele positie. Alhoewel, wanneer haar aandacht verslapt, maakt zij een schuiver en duikelt bijna van de tak, maar zij weet haar evenwicht te hervinden en zich beter te installeren. Een zwangere heeft meer behoefte aan rust! Dat is te merken! Weinig actie… Wij verlaten haar, want wij willen heel graag de reuzenotters zien. Onderweg zien wij cypabara’s. Voor ons minder interessant, want wij hebben ondertussen heel wat cypabara’s gezien. Bovendien is Carla niet erg tuk op hen, omdat zij een akelige ziekte kunnen overdragen. Geluk! Vanmiddag wel reuzenotters!!! Een moeder met drie jongen! Eén jong is door de jaguars opgegeten. Zij zijn druk in de weer. Moeder leert haar jongen hoe zij voedsel moeten bemachtigen door hen letterlijk het goede voorbeeld te geven. Zij voert hen niet! De jongen moeten hun eigen kostje opscharrelen! Een boeiend schouwspel! De korte geelzwarte anaconda (3-6m) is helaas niet traceerbaar, alhoewel het zonnetje haar lievelingsplek verwarmt. Wij hebben in 2017 de lange anaconda (6-9m) in Parque del Iberia in Noord Argentinië gezien! Mazzel! In dit gebied echter geen schildpadden. In de namiddag zien wij als het koeler wordt, de vogels terugkeren naar hun overnachtingsplek. Een prachtige vogel op de zandplaat: de schaarbek broedt hier. Hij heeft een grote oranje snavel, waarvan de onderkant korter is. Hij doet zijn bek open, vangt een vis en doet zijn snavel toe. Deze vogel broedt specifiek op de zandplaten van deze rivier! Een bof, dat wij deze vogel treffen! Wanneer wij terugkeren naar Porto Jofre ontmoeten wij tijdens een prachtige zonsondergang de Jabirú of Yabirú: een witte vogel met rode kraag en zwarte kop, die tot dezelfde familie behoort als de ooievaar. Het is een geweldige dag vinden wij! Enorm de moeite waard. Met een voldaan gevoel kruipen wij ’s avonds ons bed in! Het is bloedheet! De ventilatoren staan aan en overstemmen helaas het gebrul in de ochtend van de brilbeer… Martha en Hans begrijpen niet, dat wij niets hebben gehoord, want het was zo ontzettend veel herrie in de vroege morgen! Wij balen ervan, dat wij deze roep gemist hebben! Het zou een toepasselijke afsluiting van deze excursie zijn geweest! Het is nog vroeg als wij Jaguar Camp verlaten. Wij willen alle tijd hebben om op het gemak deze slechte weg te rijden. Carla vindt het een sport om het enorme aantal te passeren bruggen te turven. Een aardige afleiding om zich niet op de deplorabele toestand te concentreren, want sommige houten bruggen zakken door en zijn geweldig vervallen! Een opluchting als wij elke keer weer vaste bodem onder de wielen hebben… De 15 na laatste brug ontbreekt! Een gapend gat! Twee mannen staan in de schaduw van de beschoeiing om ons gade te slaan. Nieuwe houten palen worden geslagen. Wij worden omgeleid. Wanneer het mogelijk is vermijden wij de slechte bruggen, en volgen de omleiding via de droog gevallen rivierbeddingen. Soms staat er wat water, maar dat is voor onze wagen geen probleem. 82 houten bruggen passeren wij tot het hotel opdoemt, terwijl wij 66km na Porto Jofre de eerste betonnen brug treffen; de 2e na 72 km; de 3e en 4e na 76 km en de 5e na 83 km bij Hotel Mato Grosso! Ter illustratie hoeveel bruggen vereist zijn om dit traject te kunnen berijden, wanneer het waterpeil stijgt. Af en toe is de afgelegde weg sompig en modderig. Het blijkt op dit traject de afgelopen nacht te hebben geregend. Wolken vlinders kleur bij kleur dartelen rond boven deze vochtige plekken, nu de zon verzengend heet zich doet gelden. Licht en luchtig. Moeilijk in hun vlucht te vangen door de camera. Een lust voor het oog! Het is mogelijk voor ons om in het hotel deel te nemen aan het buffet, wat zojuist is aangezet voor een klein gezelschap Belgen en 2 Nederlandse dames, die met Bioverse een reis maken om de biodiversiteit in deze regio vast te leggen met hun camera. Hun equipment komt niet overeen met de uitrusting van de clientèle van het dure hotel in Porto Jofre aan de oever van de rivier, die zich met een klein vliegtuig daar hebben laten brengen. Dit gezelschap spreekt ons meer aan! Wij maken met hen kennis en hebben een geanimeerd gesprek. Zij brengen korte bezoeken van 2 dagen aan verschillende locaties gedurende 2 weken, omdat zij allen nog werkzaam zijn. De organisatie is in handen van een man die jaren voor de Vlaamse televisie aan de productie van natuurprogramma’s heeft meegewerkt. Interessante programma’s met prachtige opnames! Ons bekend! Zij zijn zojuist gearriveerd vanuit Porto Allegre, waar zij allen geweldig hebben genoten om over 2 dagen naar de São Lourenco te vertrekken, waar zij op een schip op de rivier zullen verblijven, van waaruit excursies worden georganiseerd. Nu begrijpen wij, waarom dit schip uit Corumbá langs de oever ligt afgemeerd. Het functioneert als hotel. Na de lunch nemen wij afscheid. Zij voor een excursie en wij om onze weg te vervolgen. Vanaf het hotel treffen wij enkel en alleen betonnen bruggen: na 84 km de 6e, na 86 km de 7e en na 87 km de eerste pioniersfamiliebrug – Barros-! Hierna volgen een hele reeks familiebruggen, die de families memoreren, die in de Pantanal als pionier zijn gestart! Het schijnt, dat een zeer hoog percentage van de grond in de Pantanal privé bezit is. Talloze Braziliaanse achternamen passeren de revue: Campos, Nunes de Cunha, Moraes, Prado, Pereira Leite, Rodrigues de Cavalho… De historie verloochent zich niet… Zij zijn drasland, gekenmerkt door de eigen karakteristieke vegetatie, gaan gebruiken om vee te houden en landbouwgewassen te telen om op deze manier een bestaan op te bouwen. Er lopen inderdaad heel veel koeien te grazen. Door de jaarlijkse overstroming wordt het omringende land heel vruchtbaar, waar de boeren op de vele fazenda’s graag gebruik van maken. Anderzijds is het een bedreiging voor de biodiversiteit, wanneer steeds meer drasland, een afwisseling van droog en nat land, hieraan wordt opgeofferd! Het gaat om gebied, wat in eerste instantie opslag vormt voor overtollig water, wat bij overstroming water opneemt en bij droogte weer water afgeeft, waardoor het natuurlijk evenwicht blijft gehandhaafd. Er is een breed scala aan leven, wat vogels en roofdieren aantrekt. Menselijke activiteiten zoals toerisme, jagen, vissen, bedreigde diersoorten verhandelen, ontbossing, het lozen van pesticiden en afval van industrieën (goudwinning) bedreigen het ecosysteem en de zuiverheid van het water in de Pantanal. Bovendien is er de economische druk om olie en mineralen te winnen, pijpleidingen aan te leggen en vaarwegen uit te breiden, waardoor zeeschepen dieper het land in kunnen varen. Het menselijk gedrag kan consequenties hebben voor de jaarlijkse overstromingscyclus en de veerkracht van het ecosysteem, want er is een grens aan de mate waarin water op natuurlijke wijze wordt gezuiverd in het drasland. Wanneer het zelfherstellend vermogen wordt overschreden, kan het ecosysteem onherstelbaar worden verstoord en instorten, wat gepaard gaat met een verlies aan variatie van soorten. Zonde! Op de terugweg zien wij slechts 2 Jabiru’s. Geen moerasherten zoals op de heenweg. Een schamele oogst! Wanneer wij Pousada Portal Paraiso bereiken, hebben wij 35 betonnen bruggen geteld, waaronder 29 familiebruggen. Dat brengt het totaal op 117 bruggen!!! Hans & Martha blijken reeds in Poconé om boodschappen te zijn geweest en op de Pousada hun bivak te hebben opgeslagen. Zij zijn ons reeds in de ochtend in vliegende vaart gepasseerd. Je voelt dan de kuilen en gaten minder, vinden zij. Ieder rijdt op zijn eigen wijze zijn traject… Het zwembad is vol algen! Hans & Martha informeren of zij kunnen zwemmen. Mateus reinigt het zwemwater. Om 17 uur koelen wij in het zwemwater. Het water is zelfs warm! Het wemelt van de insecten! De afgelopen nacht blijkt het 5 uren te hebben gehoosd! En dat terwijl wij op onze overnachtingsplaats geen regen hebben gehad. Absoluut in kilometers niet ver van elkaar verwijderd… Die nacht hebben wij in de camper verschrikkelijk veel ongedierte, wat prikt en steekt!!! Hans & Martha vertrekken, terwijl wij nog een dagje blijven om het beddengoed te laten wassen vanwege al dat transpireren! Jan heeft het zo heet, dat hij 3 keer op deze dag het zwembad ingaat om af te koelen… Voor het donker wordt, is de klus geklaard! Het bed en de dekbedden hebben gelucht! Het schone beddengoed ligt er weer op. De mevrouw verrast ons met warme verse zelfgebakken broodjes! Het komt goed van pas. Morgen moeten wij absoluut vertrekken, want wij zijn door het ziekzijn behoorlijk door onze voorraad heen. Wij hebben nog 2 boterhammen plus een half pakje crackers. Geen yoghurt, geen jam, geen brood…Zelfs geen water!!! Hoogste tijd om de Pantanal met flora en fauna achter ons te laten. [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5070331 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 937 [author] => [cityName] => Pôrto Jofre [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,prto-jofre [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-noordelijke-pantanal ) [13] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-01-23 [title] => Van Zuid naar Noord [message] => Van zuid naar noord De weg bestaat deels uit betonplaten, deels uit asfalt, waarin soms geweldige scheuren en potholes aanwezig zijn. Wat echter het meest opvallend is, is het gevoel, dat het wegdek bestaat uit een aaneenschakeling van golven… Carla weet de welvingen niet goed met haar rug op te vangen, ondanks het feit, dat wij speciaal aangepaste stoelen hebben laten monteren. De dansende grote weg bezorgt Carla geweldige spierpijn in haar rug! Bij het tolstation betalen wij BRL 160 om een lange smalle hoge brug over de Rio Paraguay te kunnen oversteken. Een prachtig uitzicht aan weerszijden over de rivier en de aangrenzende moerassen, wat je in feite kunt vergelijken met de uiterwaarden langs onze grote rivieren. Het ziet er alleen een beetje anders uit! Ander struikgewas, verschillende grassoorten, kleine meertjes en drassige gronden met hier en daar een boom of een groepje bomen met koeien. Blij toe als wij de stad Miranda bereiken. Gelegenheid om bij de supermarkt de voorraad aan te vullen. Gigsky werkt in het centrum: gunstig om de WhatsApp bij te werken en de mail binnen te halen. Terwijl Jan in de supermarkt is en Carla in de auto blijft wachten, rijdt een autootje, met boven op luidsprekers gemonteerd, rond in het stadje. Achter het stuur zit oma met een jong meisje naast zich. Jong geleerd, oud gedaan! Zij maken reclame voor het Circus, wat in het centrum is neergestreken. Altijd nog een optie om wat bij te verdienen… Jan wil graag buiten het stadje eten, maar nergens is gelegenheid om te parkeren. Een verlate lunch vandaag! Uiteindelijk vinden wij een mooi plekje naast de oprit van Fazenda Itaipú, waar een prachtige boom met gele bloemen de gegeven naam eer aandoet en ons schaduw verstrekt. Welgemoed gaan wij verder en bereiken het stadje Aquidauana. Maps.me wijst ons de weg. Het is druk! Goed opletten! Naar links zegt Maps.me en meteen hierna naar rechts. Een oorverdovend claxonneren!!! Carla waarschuwt Jan, dat naar rechts hoogstwaarschijnlijk niet klopt, ofschoon ze niets ziet, wat hierop wijst… Jan slaat toch rechts af… Twee rijen dik komen de personenauto’s op ons af, maar zij houden in en stoppen voor onze truck. Een politiewagen zet zijn wagen schuin in de straat om het verkeer te blokkeren. De bijrijder stapt uit en informeert bij Jan, waar hij naartoe op weg is. Jan showt de iPad en laat zien hoe de weg gaat. Gewijzigd! Twee parallelstraten zijn beide eenrichtingsverkeer geworden en de verbindende dwarsstraten eveneens. Dit is de reden van het getoeter: 2 keer tegen het verkeer in! Wij moeten een pijl hebben gemist… Of de pijl ontbrak… De politie stopt alle verkeer en zorgt, dat Jan kan keren. Hierna krijgen wij een politie-escorte de stad door, tot wij op weg zijn naar de Agrarische Universiteit, die buiten de stad is gelegen. De politiewagen stopt. Zij adviseren deze weg te volgen. Nu zitten wij goed! Niets geen bestraffing! Geen boete! Uitsluitend hulp aan een vreemdeling, die door de bomen het bos niet meer ziet… Wat een grandioze ervaring! Alhoewel: het was wel even schrikken! Moeilijk om in Zuid Amerika te herkennen wat de rijrichting is… In Brazilië uitsluitend te zien aan het straatnaambord, wat voorzien is van een kleine horizontale pijl. Echter niet elke straathoek is voorzien van een naambord…dus ook niet van een rijrichting… De borden, die in Europa op eenrichtingsverkeer wijzen, worden hier niet gebruikt. Er zit echter een logica in het gebruikte systeem: om en om verandert doorgaans de rijrichting. Je weet, dat de volgende straat hoogstwaarschijnlijk niet mag worden ingereden, tenzij het een veel bredere straat is of een straat met 2 rijbanen gescheiden door een plantsoen of talud. Het heeft tijd gekost om dit zelf uit te vinden! Tot nu toe nergens gelezen! Noch op internet op één van de door ons gebruikte sites noch in Lonely Planet, alhoewel LP meer gericht is op backpackers, die gebruik maken van openbaar vervoer….Wanneer wij de doodlopende weg naar de Universiteit naderen, volgen wij op de splitsing de doorgaande weg naar rechts, die zich kronkelt door het landschap rond rotspartijen, die vreemdsoortig van vorm zijn en je fantasie aan het werk zetten. Ons oog valt op een rots die lijkt op een zwierige hoed met een brede rand…Le chapeau! Ergens moet hier buiten het dorp Camisão een afslag zijn, die naar Camping Rancho do Ely leidt… Maps.me is altijd weer verrassend door de kortste route naar de opgegeven coördinaten te berekenen… Wij mogen een weg inslaan, die in het geheel niet bestaat! Dit keer echt een zoektocht! De camping ligt aan de rivier en blijkt uitsluitend via andere locaties plus een spoorwegovergang, door een weide met koeien, te bereiken. Dit betekent een hek openen en sluiten om de wei in te kunnen rijden, het weggetje te volgen de heuveltop over om achter de heuvel wederom een hek te openen en te sluiten om de wei te verlaten, in de hoop, dat wij op de juiste plaats zijn beland. Een man komt vanaf het huis naar ons toe gelopen en bevestigt, dat wij hier kunnen overnachten. Met of zonder gebruik van elektriciteit? Met! Hij gaat ons voor en wijst ons hoe wij met een S-bocht ons plekje kunnen bereiken vanwege de laaghangende elektrische bedrading, waar wij anders met onze bovenkant in zullen blijven hangen. Nip! Het gaat precies! Wij krijgen een mulle zanderige plek toebedeeld, waar wij in de schaduw van het rieten dak kunnen zitten, koken en eten. Van planken en dunne boomstammetjes is aan de kopse kant een stelling gebouwd, waardoor je een aanrecht annex kast tot je beschikking hebt. Het kookstel kan erop staan en je hebt afzetruimte... Ontzettend praktisch! Bovendien bevinden zich naast de overkapping een gemetselde barbecue en een aanrecht met stromend koud water. Wij maken er het weekend dankbaar gebruik van. Ely is een vriendelijke man. Hij neemt ons mee de heuvel op om op een rots van de zonsondergang te genieten, maar wijst ons onderweg op bomen, planten en dieren en geeft uitleg. Wij zien voor het eerst in ons leven cashewnoten aan de boom! De wei wordt getooid door een prachtige boom als solitair, welke een hoogwaardige kwaliteit hout levert. Een equivalent van teak. Van deze houtsoort zijn voor het Engelse hof meubelen geconstrueerd, vertelt Ely. Hij weet heel veel over de natuur te vertellen. Interessant! In zijn wasmachine mogen wij onze was draaien! Hij houdt een oogje in het zeil tijdens het vullen en het aanzetten. Een helpende hand is plezierig. Elke wasmachine heeft zijn eigen werkwijze. Het is het behoud van zijn machine als er niet mee wordt gerotzooid. Dat merken wij maar al te goed als wij ooit ergens zelf mogen wassen… Wanneer de eerste was te drogen hangt, nodigt Ely ons uit mee te rijden naar het uitzichtpunt. Dat zien wij op dit moment niet zitten met een tweede was die nog opgehangen moet worden. Jammer, dat hij niet de dag erop naar boven gaat, want dan is het bloedheet! 40 graden Celsius! Ons lichaam krijgt het voor zijn kiezen! Een gemiste kans! Wat zou het nu heerlijk zijn boven op de berg met uitzicht vanaf de mirador! Wij maken pas op de plaats! Vanwege de hitte hebben wij de beschikbare plastic terrasstoeltjes ingewisseld voor onze eigen stoeltjes, die wat meer ventileren… Onze mobieltjes liggen uren op te laden… Gloeiendheet, maar ze laden niet op tot 100%! Deze bloedhitte heeft precies dezelfde consequenties als extreme kou! Slechte werking van batterijen van mobieltjes en camera’s. Lithiumbatterijen schijnen hier bijzonder gevoelig voor te zijn! De gasten, die het weekend zijn gekomen om met name te vissen, alhoewel sommigen verkoeling in de rivier zoeken, hebben ondertussen de camping verlaten. Wij zijn als enige nog aanwezig, maar durven niet in de rivier te baden, omdat wij hebben gehoord, dat een andere rivier bij Campo Grande vervuild is. Wij gaan onder de koude douche, wat in deze omstandigheden een welkome verfrissing is! Met blik op oneindig! De houten lambrisering wordt door de mieren verorberd, wat een behoorlijke ravage oplevert aan de deurposten, terwijl de vloer oogt alsof niemand hier ooit schoonmaakt… Vanochtend lag die troep er echter nog niet! Ondanks de hitte een prettige plaats om het weekend door te brengen. Wij rijden terug naar Aquidauana om inkopen te doen en diesel te tanken voor wij op pad gaan. Grote flessen water zonder koolzuur van 5 of 6 liter, AA- en AAA-batterijen voor onze thermometer voor binnen-buitentemperatuur en ons lampje als binnenverlichting om de accu’s te sparen, brood en bananen. De koelkast kan de hitte met moeite aan! Een uitkomst, dat Jan ooit in Rusland bedacht heeft een computerventilator in de ventilatieopening van de ombouw van de inbouwkoelkast te plaatsen. Gelukkig heeft de compressor van de koelkast het tot nu toe niet begeven zoals bij anderen om ons heen. Belangrijk om de koelkast niet te overladen, kort te openen en voor ventilatie van de camper en koelkast zorg te dragen. Een mens stoot ongemerkt wel eens tegen de schakelaar van de ventilator…Dat heeft met deze omgevingstemperaturen absoluut consequenties! Prettig als je het blauwe lichtje mist, want dan word je erop geattendeerd, dat de koeling niet functioneert…Vandaag hebben wij geen politie-escorte nodig! Wij letten heel goed op of wij niet tegen het verkeer in rijden. Wij rijden nu door een heel ander deel van de stad, opvallend rustiger. Wanneer wij de stad uitrijden begrijpen wij dit. Een wijds landschap strekt zich voor ons uit omzoomd door een bergketen aan onze rechterzijde, een voortzetting van het gebergte rondom de camping van Ely. De route BR 419 naar Rio Verde de Mato Grosso loopt parallel aan de bergketen Serra de Maracajú. De onverharde weg wordt begrensd door eindeloze reeksen houten palen, waartussen prikkeldraad is gespannen. Af en toe onderbroken door een toegangshek naar een fazenda. Enorm uitgestrekte landerijen van vele hectares. Wij zien geen kip! Alleen koeien…. Geen boerderij of woonhuis te zien, omdat deze zelden tot nooit in de buurt van de doorgaande route worden gesitueerd, maar vele kilometers verderop in het land gelegen zijn. Het liefst op een heuvel vanwaar men zelf een prachtig uitzicht heeft. Voor de buitenwereld verscholen. Soms staat bij de entree aangegeven op hoeveel kilometer afstand de Fazenda te vinden is: 16 tot 30 kilometer is niets bijzonders. Het hele traject bestaat uit fazenda na fazenda. Ternauwernood ontmoeten wij mensen of verkeer. Een en al verlatenheid… Stofwolken omhullen ons als een passerende pick-up met hoge snelheid ons tegemoet komt of ons inhaalt. Het is heet en droog! Carla’s camera is gloeiendheet. Zij zet de camera uit en bergt deze op om af te koelen. Een totaal ander landschap dan rond de entree tot de Pantanal in de buurt van Miranda, waar het zoveel vochtiger is! Geen meertjes! Geen rivier! In feite zien wij weinig dieren: 3 gordeldieren kruipen over de weg, op verschillende locaties vluchten een paar herten als zij worden opgeschrikt door het geluid van onze motor en verscheidene struisvogels zetten het op een lopen als wij naderen. Onder een schaduwrijke boom langs de weg kookt Jan en lunchen wij. In de namiddag treffen wij wegwerkers, die een versleten brug renoveren en de opritten aan weerszijden verbeteren. Wij zoeken tevergeefs, maar vinden pas tegen de schemering, eindelijk een overnachtingsplek op het tractorpad achter de bosjes, parallel aan de weg, dichtbij de toegang naar Fazenda São Roque. Het is warm in de camper om te slapen! Weinig verkoeling… Geen zuchtje wind! Benauwd! Passerende auto’s zorgen voor stof via het hefdak en de openstaande ramen. Dit is vast en zeker de reden, waarom de woonhuizen ver van de doorgaande weg worden gebouwd! Je krijgt er kriebelhoest van! ’s Ochtends vroeg ontwaken wij wanneer het begint te plenzen. Het regent in. Wij sluiten alles! Een gevoel van opluchting als het ophoudt te hozen en wij kunnen ventileren! Gelukkig kunnen wij na de regenbui met de 4x4 gemakkelijk door de modder van het tractorpad de weg op! Het is goed, dat wij op het hoogste punt hebben geparkeerd… De onverharde weg is nu een modderpoel! Plots ontmoeten wij Overlanders uit Polen, die reeds jaren in Canada woonachtig zijn. Zij blijken enkele kilometers verderop het land van een Fazenda te zijn opgereden om aldaar achter de bosjes naast een rivierbedding te overnachten. Een open hek, wat leidt naar verschillende fazenda’s. Zij pakken het vaker op deze wijze aan, maar geven aan, dat wij het pad tussen de bosjes niet zouden kunnen volgen. Onze wagen is te hoog en te breed. Ieder maakt zo zijn eigen keuze. Elk vervolgt zijn weg na het uitwisselen van ervaringen. De weg wordt steeds slechter en voert ons naar een hoger gelegen gedeelte op een 500m, van waar wij een prachtig vergezicht hebben over de Pantanal! Wij belanden tussen rijen eucalyptus, die voor de celluloseproductie als investering zijn aangeplant. Af en toe staat er een totaal ander soort boom tussen! Het is te bemerken, dat zware vrachtwagens gevelde bomen ophalen om te verwerken. De weg is compleet aan gort gereden! Ripo eerste klas! Jan vindt het een verschrikkelijk traject! Doodmoe wordt hij ervan. Plots verschijnen er links en rechts recreatiecomplexen en chique mooie huizen. Kennelijk is dit een gewild gebied om vrije dagen door te brengen! Aan het einde van de onverharde weg zien wij links een dam naar Sete Quedas do Didi… Hotel Turismo. Ernaast een ander recreatiecomplex met een lage toegangspoort: niet hoog genoeg voor onze wagen. Wij rijden door en zien tot onze opluchting een prachtige asfaltweg voor ons opdoemen! Voor het complex, waar het vee wordt verhandeld, overleggen wij onder de grote boom in de schaduw. Koken wij hier? Rijden wij terug naar Didi om te bekijken, wat dat voor plekje is. Jan heeft het gehad met de slechte weg. Hij is bekaf van al dat gerammel. Het is nog steeds ontzettend heet! 41 graden Celsius! Wij zwichten voor de verleiding en melden ons bij Sete Quedas do Didi. Een van de eigenaren geeft ons een plekje tegenover het restaurant vóór het lage hekje, dat het gazon naar de zeven watervallen begrenst. Wij boffen: wij kunnen gebruik maken van elektriciteit om de twee ventilatoren in de wooncabine te benutten. Met deze hitte geen overbodige luxe! Wanneer Carla de zwemspullen uit de kast achterin opdiept, valt haar oog op rood gruis, wat het bed bedekt… Hoe kan dat? Het blijkt, dat de dakventilator onderweg door Jan is aangezet, maar dat kan deze troep slechts gedeeltelijk verklaren. Het blijkt, dat door de verschrikkelijke hitte en de zon, die de ganse ochtend op de achterkant heeft staan branden, de metalen deuren gloeiendheet zijn geworden en mede door de slechte weg zijn ontzet, waardoor de ene deur kiert! Geen grap!!! De drie jerrycans in het rek achterop hebben ongewild hun dienst bewezen: de deur kon onmogelijk verder open! Eerst maar afkoelen in het water van de zeven watervallen… Letterlijk en figuurlijk! Prachtig helder water met minuscuul kleine visjes en grote dorado’s in het allerdiepste, waar niet mag worden gebaad! Een mens knapt er werkelijk van op! Voor de avond valt staat de achterkant van de wagen in de schaduw. Jan probeert de achterdeur goed te sluiten, wat niet lukt! Ondanks meerdere pogingen! Tenslotte geeft hij het op! Carla is ondertussen begonnen met de schoonmaak. Wij willen niet graag al dat rode gruis in ons bed! Gelukkig is ons bed altijd ter bescherming met een flanellen laken afgedekt. Lering opgedaan tijdens onze camperreis in het zuiden van Afrika. Iets wat wij in Namibië hebben aangewend, toen elke dag het inwendige van de camper bedekt was met rode stof door het rijden op wasbordwegen. Ten gevolge van droogte en slechte afdichting door het gerammel. ’s Ochtends afdekken. Na aankomst voorzichtig lakens verwijderen en buiten uitkloppen… Lades en koelkastdeur ’s ochtends vastplakken met schildertape om te voorkomen, dat alles op de vloer belandde… Zelfs de airco kwam er toen uitzetten… Een harde leerschool, waar wij nog steeds voordeel van hebben! Voor vandaag houden wij het voor gezien. Morgen weer een nieuwe dag. In een paar uur lukt het niet deze klus te klaren. Op tijd naar bed om vroeg op te staan. Om 6 uur is het licht en aangenaam… Als je pech hebt valt de warmte reeds rond zevenen op je, waardoor het zwaar is om te werken. Jan hoopt dat de deuren gedurende de nacht zover zijn afgekoeld, dat hij de deur kan sluiten. Helaas! Wij besluiten de opening te accepteren. Voor een buitenstaander niet opvallend. Bovendien zijn 2 van de 3 containers gevuld met diesel, waardoor de deuren voor het oog worden geblokkeerd. Voor wij verder rijden zullen wij de diesel overhevelen naar de brandstoftank, waardoor de achterkant beter toegankelijk zal zijn. Erna proberen of het wil lukken de deur sluitend te krijgen. Een ander probleem doet zich voor. Het stinkt! De toilet? Nee! Carla geeft aan deze lucht eerder te hebben geroken. Was het niet bij Ely? Het is eerder een zwavellucht, die uit de ruimte onder de bank schijnt te komen. Wanneer Jan de deksel opent, blijkt, dat de accu’s oververhit zijn, terwijl de oplader kokendheet is. Een geweldige stank stijgt op als hij de klep wijd open zet! Jan haalt buiten de stroom eraf om te voorkomen, dat er brand ontstaat. Hij gebruikt het metalen koekblik met de Erasmusbrug erop om de klep open te houden, zodat de zaak kan afkoelen en ventileren als ’s nachts de stroom erop staat. De brug is essentieel en doeltreffend in deze hitte! Wij resumeren. Bij Mirjam hebben wij overdag de stroom eraf gehaald. Op de Fazenda idem dito. Bij Ely niet, omdat wij grotendeels in de schaduw stonden, behalve ’s ochtends vroeg. Hier in de hitte hebben wij er niet over nagedacht, omdat we zelf door de warmte zijn bevangen. In de zon laden de zonnepanelen de accu’s op. Teveel van het goede bij hoge temperaturen, alhoewel wij niet rijden, waardoor de accu’s naar ons idee slechts deels opladen? Helaas niet te meten… Wij hebben daar op bezuinigd. Voorzichtig probeert Jan ‘s avonds, als de zaak is gestabiliseerd, de elektriciteit uit. Hij haalt opgelucht adem als de oplader goed blijkt te functioneren: de voltmeter loopt niet hoger op dan 14.1! Dit houdt in, dat de oplader afslaat en stopt met opladen van de accu’s. Accu’s kunnen slechter gaan produceren als ze worden overladen… Een dure grap als ze opnieuw moeten worden vervangen. Hopelijk op tijd een halt toegeroepen… Een les voor ons om hier goed acht op te slaan en met beleid aan de stroom te gaan… De eigenaar geeft toestemming om de jerrycans, met 40 liter diesel erin per container, over te hevelen. Het lukt ons zonder morsen. Wij zijn trots op ons zelf! Hierna kan Jan zich richten op de deuren. Het blijkt, dat beide deuren zijn losgetrild. Het is een vieze bende! Een enorm geluk, dat de gordijnen heel veel rode stof hebben opgevangen en tegengehouden! Voor de zekerheid vullen wij onze medicijnvoorraad aan, zodat wij voorlopig niet de achterdeuren hoeven te openen. De rechterdeur krijgt Jan echter niet op slot… Jerrycans ervoor! Vroeg op! Jan probeert nogmaals de deur in het slot te krijgen. Het slot opengemaakt en schoongemaakt. De deur is teveel vervormd, waardoor de pal niet op de juiste plaats wil vallen. Hetzelfde euvel, waarmee men bij de spoorwegen kampt als de gloeiendhete zon en de hitte de rails geselen en treinen dreigen te ontsporen? Hij probeert de deur vast te zetten met een kunststoffen houtklem… Knap: gebroken! Gelukkig heeft hij nog een tweede houtklem. Uiteindelijk lukt het na veel vijven en zessen. Jan is ontzettend blij! Voorlopig mogen de achterdeuren niet meer open! Hopelijk zetten de deuren zich ondertussen met deze hoge temperaturen…Wij genieten van het koele water van de watervallen. Aan weerszijden bevinden zich twee verschillende locaties. De verschillende eigenaren exploiteren één en dezelfde attractie. Ingewikkeld! Veel gasten! Echter eveneens via de buren, die niet aanwezig zijn, terwijl het toegangshek niet gesloten is. Zonder entree te betalen, is het voor velen mogelijk de gedeelde attractie, te gebruiken en eveneens voor noppes de keurige toiletten en douches aan onze zijde te gebruiken, alhoewel heel veel borden erop wijzen, dat deze faciliteiten uitsluitend voor de eigen clientèle ter beschikking staan. Niet te handhaven! Je wilt niet, dat dit heldere water vervuilt… Wij maken dankbaar gebruik van de optie om in het restaurant warm te eten. De camper staat tegenover het restaurant. Vandaag slechts negen gasten! Het is rustig. Achter eet het personeel. De eigenaar heeft ons geroepen, dat het eten klaar is. Jan zit buiten op het zwarte ChaiRB- stoeltje, dat ons al sinds 2003 vergezelt op fiets- en campervakanties. Tijdens de lunch arriveren 2 auto’s, waaruit vele mensen tuimelen. Tien, elf? Bij de poort is niemand aanwezig vanwege lunchtijd. De baas loopt daarom naar hen toe en staat hen te woord. Een van de mannen vraagt informatie over de hotelruimte. Zij lopen samen weg om een ruimte te bekijken. Een vrouw en een meisje van een jaar of 9 of tien, maken deel uit van de groep.…. Het meisje loopt naar de toilet/doucheruimte. Zij gaat zeker haar badpak aantrekken, denkt Carla. Nee, ze komt met totaal andere kleren uit de ruimte…De mannen lopen rond onze wagen en bekijken onze auto. Iets wat wij gewend zijn, terwijl de vrouw schichtig rondkijkt. Een van de mannen is ondertussen op ons stoeltje gaan zitten, wat wij niet hebben binnen gezet. Hij heeft een kruk in zijn hand. Kennelijk moeite met lopen en/of staan, denkt Carla. Oké, laat hem dan maar even op ons stoeltje zitten. Hij kan echter toch ook ginder op een plastic wit stoeltje gaan zitten als zij de watervallen komen bezoeken… Plots rijdt een van de auto’s weg. Een moment later gevolgd door de andere auto. Wanneer Carla opstaat om de zaak goed in ogenschouw te nemen en zeker te weten of het klopt wat zij meent te constateren, blijkt ons stoeltje met de noorderzon vertrokken te zijn!!! Zij rent naar de poort erachter aan. De ene auto staat op de dam, terwijl de ander nog op het terrein stilstaat, maar een dot gas geeft, als zij Carla in het vizier krijgen. Linksaf: richting Rio Verde! Jan en de baas zijn in een auto gesprongen. Erachteraan! Hebben zij zich soms verstopt op het terrein van de buurman? Nee! Zinloos om de stad in te rijden. Niet meer te achterhalen…. Finito! Slechts 1 stoeltje over! Altijd doen wij alles naar binnen. Eén keertje niet: wij moeten het gelijk bezuren! Simpelweg een geraffineerde bende aan het werk! Hiervan zijn wij allen overtuigd! De twee eigenaren zijn niet blij, dat dit passeert… Voor hen evenals voor ons een naar accident en een harde leerschool! Klierig, dat wij onderweg geen twee stoeltjes meer voor de pak hebben. Bovendien niet meer leverbaar…In Zuid Amerika is iets dergelijks nauwelijks verkrijgbaar… Gelukkig hebben wij nog een andere fatsoenlijke stoel! Alleen meer werk om in elkaar te zetten met een dun pootje, wat wegzakt in een zanderige bodem… Alla! Eigen schuld, dikke bult! Het keukenkastje en de besteklade zijn gloeiendheet! In het voorbijgaan kennelijk per ongeluk tegen de schakelaar gestoten om de koelkast te koelen… In de koelkast is het lauw, want in deze hitte van 40 graden Celsius kan de warmte nergens heen. Dicht houden de koelkast. Kastje en lade open. Dakventilator aan om warmte af te zuigen. Het duurt uren, maar de koelkast koelt wederom! Op de laatste dag van ons verblijf lunchen wij tegelijkertijd met een groot gezin uit Saõ Paulo. Hun oudste zoon vraagt om de Wificode en krijgt die van de man, aan wie wij het niet hebben gevraagd. Hij krijgt de code. Zo ook Jan… Een enorme hoeveelheid berichten stroomt binnen op beide telefoons. Even de schade inhalen! Wij zijn weer bij de tijd! Wanneer wij vertrekken stoppen wij voor boodschappen bij de supermercado in Rio Verde do Mato Grosso. Voor de winkel staan motoren met een aanhanger om boodschappen te bezorgen vanuit de supermarkt! Een grappig onderscheid met de supermarkt thuis! Wij rijden richting Coxim en volgen de BR/ MS 163 naar Cuiabá. Slaan een zijweg in om een plek te zoeken om te overnachten. Noch langs de doorgaande weg noch langs de afslag is gelegenheid om te stoppen of de wagen te parkeren! Tenslotte keren wij terug naar de grote weg en rijden door. In Rondonópolis zorgt een pompbediende van de Shell voor een keurig veilig plekje naast het gebouw. Onderweg hebben wij vleugelmoeren verloren, waarmee het verplichte rood wit gestreepte bord aan de achterzijde op de ladder is vastgezet. Carla wordt bijna gekeeld door het horizontaal staande bord als zij in het donker rond de wagen loopt, nadat zij Jan heeft geholpen te parkeren. Geen beweging in te krijgen. Doe ik morgen als het licht is, antwoordt Jan. Hij is vroeg wakker door het starten van vrachtwagens en pratende chauffeurs, terwijl Carla zich omdraait en verder slaapt. Om half acht vertrekken wij. Onderweg lunchen wij in een tamelijk druk bezocht wegrestaurant, waar onder andere een grote groep mountainbikers zit te eten. Alles ziet er goed verzorgd uit. Alleen geen deksels op de bekkens met voedsel. Wanneer wij beginnen, blijkt het voedsel aardig afgekoeld te zijn, alhoewel alles goed smaakt. Echter op de Tropencursus geleerd uitsluitend goed verhit voedsel te eten, wat nog steeds warm is… Hopelijk geen foute boel. Wij bereiken Cuiabá en Várzea Grande. Afschuwelijke steden! Hier durven wij niet te overnachten! Dóór! De BR 163 wordt BR364. Wij nemen de afslag BR070. De dagrecreatie accepteert geen campers voor overnachting. Verleden tijd! De BR 060 brengt ons in Poconé, waar alle winkels op de zondag zijn gesloten. Petrobas eveneens, waarna wij terugkeren naar WATT om te tanken. Met een volle tank rijden wij door op zoek naar een overnachtingsplaats om de noordelijke Pantanal te bezoeken. Jan is het rijden en zoeken beu! Zeker als de zon zakt aan de horizon… [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5069609 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 571 [author] => [cityName] => Poconé [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,pocon [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => van-zuid-naar-noord ) [14] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2019-12-16 [title] => Pantanal [message] => Pantanal Een blijmoedige Mirjam en Wagner laten wij achter op de compound, nadat Wagner nog even aan een liaan swingt vóór Carla hen saampjes portretteert. Wagners vader opent het hek voor ons, zodat wij zonder te stoppen de drukke doorgaande weg op kunnen draaien. Bij het tankstation vullen wij de dieseltank en de drie containers achterop, om van Pantanal do Sul naar Pantanal do Norte te kunnen rijden zonder in de problemen te geraken. Op dit traject is geen tankstation te vinden! Wanneer wij de Rio Miranda zijn overgestoken, slaan wij op aanwijzing van Mirjam linksaf. Wij volgen de borden voor Posada do Ilha. In het verleden heeft een Koreaans bedrijf in dit prachtige gebied een toeristische trekpleister willen opzetten. Een uitstekend initiatief! Een uitgelezen plek, waar men een geweldig uitzicht heeft over de zuidelijke Pantanal vanaf de uitkijktoren, die door hen is neergezet. Een enorm uitgestrekte vlakte met laag struikgewas, bosjes en bomen te midden van open ruimtes, die als de regens aanvangen deels onder water zullen lopen. Prima geconstrueerde gebouwen met beschadigde ruiten dateren uit die tijd en getuigen van een desolate verlatenheid… Van horen zeggen zou er sprake zijn van frauduleus gedrag… Overal ter wereld leven mensen die bereid zijn hun ziel te verkwanselen voor geld … Tot boetedoening zijn zij het land uitgezet met achterlating van hun bezit. Zonde, dat deze investering verloren gaat door leegstand en ontbrekend onderhoud, waardoor alles verpaupert, al hebben zij gesjoemeld. Wij genieten van het uitzicht vanaf de uitkijktoren. Apen laten zich luidkeels horen, maar wij kunnen ze niet in het gebladerte van de bomen ontdekken. Niet goed voor te stellen hoe dit enorm uitgestrekte gebied van een 188.000 vierkante kilometer, deels in Paraguay en Bolivia, maar grotendeels in Brazilië gelegen, eruitziet als het water een 3 meter is gestegen, doordat er zoveel regen valt in het regenseizoen. In het moerassige gebied zie je nu reeds het vee met hun poten in het water staan. Als het waterniveau stijgt moeten mens en dier zich terugtrekken en zich beperken tot leven op de hoger gelegen delen, waardoor een groot gedeelte in het regenseizoen ontoegankelijk is. 80% van het gebied komt onder water te staan! De Pantanal is in feite een grote kom tussen de omringende Serra’s, ontstaan door het naar beneden drukken en het opduwen van de aardkorst, waardoor het Andesgebergte is gevormd. Héél lang geleden. Een proces van opstuwing van aardlagen, wat nog steeds gaande is. Deze kom is in feite een enorm waterbassin, wat water ontvangt vanuit de omringende bergketens, waardoor deze kom een geweldige rivierdelta bevat. De bergketens worden aan de buitenzijde omringd door droge gebieden. In Paraguay en Bolivia door de Gran Chaco. In het zuidoosten, het oosten en noorden door de Cerradosavannes in Brazilië, terwijl in het westen en noordwesten de Chiquitano dry forests de serra omringen. Uit deze kom wordt het water afgevoerd door in eerste instantie de Rio Paraguay, die in de Pantanal ontspringt, maar verder op geassisteerd door de Rio Paraná. Het landschap en de wetenswaardigheden zetten een mens aan het denken… Na de lunch keren wij terug naar de BR- 262 richting Corumbá op de grens naar Bolivia. Zo ver rijden wij echter niet door. Wij slaan rechtsaf bij de splitsing ter hoogte van Buraco das Piranhas – de entree van de zuidelijke Pantanal- de MS-184 op. Via een hoge smalle lange brug – de Passo do Lontra- over de Rio Miranda bereiken wij het dorpje Lontra, van waaruit excursies worden georganiseerd met safariwagens zoals in Afrika. Na een houten brug parkeren wij in de schaduw van een boom. Gelukkig passeren er bijna geen wagens, omdat het tijd is voor middageten, gevolgd door een eventuele siësta. Vanwege de hoge temperatuur prefereert Jan buiten te koken op de uitgeklapte rijplaten op het outdoor gasstelletje, wat wij 2 jaar terug in navolging van vele Argentijnen in Loma Plata in Paraguay hebben aangeschaft. Ideaal om buiten op te koken! Belangrijk item: op tijd nieuwe gastankjes arrangeren, want die kun je niet overal bemachtigen! Op onze reeds zoveel jaren meegesjouwde mini stoeltjes genieten wij van een welverdiende warme hap aan de kant van de onverharde weg! Wanneer wij onze weg vervolgen zien wij prachtige vogels, krokodillen, 2x een hert en 2 miereneters. Als klap op de vuurpijl zien wij grote blauwe ara’s van dichtbij foerageren, wanneer wij een overnachtingsplek zoeken op Fazenda São João. Jammer genoeg werkt Alex hier niet meer en is er niemand ter vervanging aangesteld. Mirjam heeft ons aanbevolen met hem een ochtendwandeling te maken, omdat hij als gids zijn enthousiasme op zijn gasten overbrengt, je heel veel laat zien en horen van de omringende natuur, waardoor je veel informatie opdoet. De Fazenda heeft echter het aanbod teruggebracht en biedt uitsluitend toertochten te paard in groepen aan. Wij durven niet meer op onze leeftijd op een paard te klimmen, maar met name Carla lijkt het geweldig om op een paardenrug de ongerepte natuur te verkennen. Het is warm en benauwd en daarom zeer plezierig, dat er één parkeerplekje is om aan de stroom van 220V te gaan. Wij slapen met de ventilator aan! Dat geeft een welkome verkoeling! ’s Ochtends vroeg arriveert een mini toeristenbus om zich te melden voor de paardrijtocht. Het personeel is reeds druk doende met de zorg voor de paarden. De laatste paarden worden gezadeld, waarna ze kunnen worden bestegen en de groep in een rij de compound verlaat. De verstilde rust keert weerom... Wij hebben de indruk, dat een ouder echtpaar eigenaar is van de fazenda, de zaak beheert, maar het werk aan het afbouwen is, om verzekerd te zijn van een inkomen gebaseerd op arbeid zonder grote krachtsinspanning. Verstandig om op deze manier het rustiger aan te kunnen doen en het personeel, met een eigen woning op het terrein, niet hun werk te ontnemen. Het is een prachtige locatie in een deels moerassige en bosrijke omgeving, waarbij de gebouwen in een weidse vlakte zijn gecentraliseerd. Wij nemen afscheid van de blauwe ara’s, die zich voor ons vertrek nog even laten zien. Op weg naar de man op de driesprong, Curva do Leque, die ons moet raden over de route naar de Pantanal do Norte. Langs moerasvijvers vol krokodillen en heel veel verschillende vogels….. Wij genieten! Op de driesprong zien wij, dat linksaf alles in de fik heeft gestaan en op de kruising zich een café annex eetgelegenheid bevindt, waar men een 25 meter verder een band kan laten repareren… Wie weet bezit de man nog meer vaardigheden… Dit is waar wij getuige van zijn….Wanneer wij arriveren vraagt Jan hem om advies over de te volgen route naar het noorden. De man trekt een bedenkelijk gezicht… De eerste 50 km zijn te doen en zijn de moeite waard, geeft hij aan, maar erna is het één grote woestijn, waarin wij zullen belanden met talloze sporen. Zonder gids zal het moeilijk wezen het juiste pad te volgen. Bovendien is de ondergrond zo mul, dat wij in de eerste of tweede versnelling moeten rijden, wat diesel slurpt! En dat 300 km lang! Een simpel rekensommetje! Onvoldoende diesel ondanks de gevulde extra drums! Wij bestellen een koud drankje uit de koeling en nestelen ons in de schaduw op het terras om samen deze informatie door te nemen. Alles tegen elkaar afwegende, besluiten wij het eerste traject te rijden om daarna terug te keren. Wij zien de vrachtwagens met brokken graniet rijden ter versterking van de rijweg, die wij zullen volgen. Jan zijn blik valt op het linker voorwiel van de Unimog. Het lijkt alsof er olie over de binnenzijde van de band heeft gesijpeld… Hij kruipt onder de auto om te zien of dit klopt om uit te vinden, wat er loos zou kunnen zijn…. Door het gerammel op de onverharde wegen en potholes is een moer van het olievulgat voor de as losgetrild, waardoor olie heeft gelekt langs band en velg. Geluk bij een ongeluk, dat wij hier op het terrasje op ooghoogte zitten te delibereren, waardoor je dit euvel opmerkt… Jan controleert het olieniveau, wat op orde lijkt, en draait de moer stevig aan. Voor de zekerheid loopt hij alle moeren na… Hierna groeten wij de man, die ons informatie heeft verstrekt en ondertussen een band van een klant heeft gerepareerd. De weg wordt opgeknapt in verband met de aanstaande regenperiode, zodat de weg hoger ligt en een steviger ondergrond heeft, waardoor de weg hopelijk niet wordt weggewassen. Welgemoed gaan wij op weg. De rijbaan oogt beter dan wat wij al rijdend ervaren! Wellicht verandert het verderop… De weg krijgt het voor zijn kiezen door de zwaar beladen vrachtwagens met stenen en vee…Aan onze linkerhand verschijnt een prachtig plaatje! De man van het café heeft gelijk! In het fraaie ochtendlicht en de opkomende zon zien wij een langgerekt meer omringd door een enorm uitgestrekt moerassig gebied met flamingo’s en prachtige witte vogels, die wij niet kennen. Zij blijken familie te zijn van de ooievaar: een zwarte kop met rode kraag, een brede lange zwarte snavel en lange stelten. Wonderschoon in de vlucht als zij net als een eskadron vliegtuigen in formatie vliegen!!! De naam van deze vogel is Jabirú of Yabirú. Carla maakt een filmpje van de verschillende vogels als zij opvliegen en verderop weer neerstrijken. Plots wordt zij aangesproken door een automobilist, die naast haar stopt en haar in het Nederlands aanspreekt. Zij stopt de video, denkt zij. De Braziliaan heeft jaren in Nederland verbleven op meerdere locaties, daar hij voor verschillende bedrijven heeft gewerkt. Hij somt op, waar hij heeft gewoond. Zelfs Sliedrecht en Dordrecht komen in het rijtje voor door zijn contract met CAT. Hij is helemaal blij een Nederlands nummerbord te zien en Nederlands te kunnen spreken… Hij werkt nu voor een bedrijf, dat afgelegen Fazenda’s probeert te voorzien van communicatiemogelijkheden. Voor een geïsoleerd gebied als hier een welkome investering! Zijn maten slaan geamuseerd hun collega gade en wachten geduldig. Even later vervolgen zij hun weg. Carla stapt bij Jan in de auto en ontdekt, dat de video op haar mobiel nog loopt, waarna zij de opname stopt. Op een later tijdstip bekijkt Carla globaal de opnamen en wist een beeld van een hand. Stom, want dit is geen mislukte foto, maar het filmpje met mooie opnames van de vogels, die te lang heeft doorgelopen… Haastige spoed is zelden goed! Niet getreurd: op de terugweg een herkansing… Tegen beter weten in hopen wij, dat de onverharde weg, die wordt opgeknapt, wat plezieriger wordt om te rijden. Het landschap is aantrekkelijk, maar niet zo bijzonder, dat het gehobbel erdoor wordt gecompenseerd. Het is zelfs zo, dat wij in discussie gaan of dit ontzettende gerammel voor de auto niet funest is. De moer van de as is reeds losgetrild, met olielekkage gepaard. Wat is de consequentie als wij verder doorrijden? Kort en bondig: dit is vragen om ellende! Ons lijf is het ondertussen eveneens zat! Op iOverland staat een overnachtingsplek op een zijweg. Wij besluiten deze zijweg in te slaan om te overnachten. De bocht verderop waar de weg een lus maakt staat ons beter aan dan de aangegeven plaats op iOverland. Wij parkeren op een open plek met een prachtig vergezicht naar weerskanten. Eenzaam, maar niet alleen… Wanneer ons warme eten staat te pruttelen, komt een safariwagen met toeristen aangereden. De wagen wordt naast een grote boom vrij dicht bij ons geparkeerd, zodat iedereen naar eigen wens een plekje kan zoeken en kan relaxen. Een groot zeil wordt uitgelegd. De zonaanbidders zoeken de zon op, terwijl anderen zich in de schaduw terugtrekken. De chauffeur bereidt in de tussentijd een maaltijd voor het hele gezelschap, terwijl de gids zich terugtrekt aan de overkant van onze camper, waar hij aan de omheining een doek bevestigt, zodat hij onder een schuin afdakje even een tukkie kan doen in de schaduw. Wonderwel staat hij op als de maaltijd bereid is! Niemand hoeft hem te halen of te roepen… Ons eten is eveneens gereed. Zij nuttigen de maaltijd onder de grote boom. Wij onder onze luifel. Beide partijen maken de boel aan kant. De safariwagen vertrekt. Ten afscheid zwaaien wij elkaar gedag. Wij hebben het rijk weer voor ons alleen! Af en toe passeert er een auto, maar het aantal is op twee handen te tellen. Jan controleert of er na geruime tijd stilstaan voldoende olie in de as van het linker voorwiel zit. Nee: te weinig! Hij vult de olie aan. De moer heeft zich keurig gehouden: die zit stevig vast! Na vieren genieten wij van de vele vogels, die naar hun eigen plekje terugkeren, waar zij doorgaans slapen. Overdag gaan zij foerageren en verlaten hun overnachtingsplek. Twee keer per dag zie je de vogels overvliegen! De ara’s, de papagaaien en de toekans vinden wij toch wel het summum om gade te slaan, alhoewel er talloze mooie vogels passeren… Een toekan zijgt neer in een boom niet ver van ons vandaan en laat zich horen. Beetje bij beetje ga je bepaalde vogels aan het geluid, wat zij produceren, herkennen. Boeiend! Sommige soorten zijn behoorlijk luidruchtig! Wat opvalt is, dat er zo ontzettend veel verschillende kleine vogeltjes zijn. Meestal met een lange dunne snavel. Insecteneters? Soms met bijzonder mooie kleuren! Echter op de foto vastleggen is een monnikenwerk… Zij zijn rap en moeilijk in de lens te vangen. Fotograferen is zitten of staan en eindeloos geduld hebben… Echter als de schemering invalt worden de insecten actief, terwijl bepaalde muggen overdag ons reeds weten te vinden. Minuscule zwarte streepjes als ongedierte laten zich niet weerhouden door horren! Echt valse prikjes! Wij weten niet, wie wat doet! In elk geval worden wij geprikt: het jeukt geweldig. Moeilijk om eraf te blijven! Als je gaat krabbelen, wordt de jeuk alleen maar erger! Soms ontstaan er blauwe plekjes, waarvan wij 2 tot 3 weken hinder ondervinden. Deet vormt een barrière, maar helaas niet afdoende. Lange mouwen en een lange broek plus sokken dragen er toe bij, dat je minder gestoken wordt. De beste remedie is licht uit en je bed in! Wel proberen de ruimte zo veel mogelijk insectenvrij te houden door horren en een vliegengordijn. Anders kun je niet rustig slapen, omdat insecten je belagen… Zoem-zoem rond je hoofd… Er landt iets op je wang of op je neus…Licht trekt insecten aan…Naar bed als het donker is en opstaan als het licht wordt. Prima voor de elektriciteitsvoorziening... Goed voor het milieu! Het is stikheet en benauwd! We slapen met alle ramen open en het hefdak omhoog… Onweer en regen in aantocht?! Aardedonker is het de volgende ochtend! Voor het ontbijt begint het reeds te druppen…Het gaat steeds harder regenen… Het regent in! Ramen dicht… Als de regen even stopt gaat Carla buiten haar haren kammen. Een grote kudde koeien wordt verweid. Vier gaucho’s begeleiden hen intensief om te voorkomen, dat de een de ander aansteekt om een ander pad te kiezen en er een uitbreekt…Een mooi schouwspel om gade te slaan. Jan kookt buiten en bergt het kookstel onder de bank om binnen leefruimte te creëren, want het ziet er niet naar uit, dat het droog blijft. De regen vangt opnieuw aan tijdens het middageten. ’t Blijft gieten… Het hefdak naar beneden. Het is kil! Jurk uit en een lange broek aan… Wij zetten berichtjes klaar in onze telefoon om ze in de bewoonde wereld te verzenden… Prima gelegenheid om de blog bij te werken en foto’s te downloaden. Wat een totaal andere dag dan gister! Vogels laten zich niet zien en niet horen… Het is vroeg donker. Lekker op tijd het bed in! In de vroege ochtend stopt de regen. Grote plassen… Het is behoorlijk sompig. Het zonnetje breekt door. Zo intens, dat het binnen de kortste tijd eruitziet alsof het absoluut niet heeft geregend! Jan wil heel graag de weg vervolgen, waaraan wij overnachten, naar Pantanal do Rio Negro. Een van de passanten heeft Jan verteld, dat deze weg goed te berijden is. Zanderig tot uitgesproken mul! Wij zien ze soms ploegen om erdoor te komen. Voor Jan een uitdaging… Zijn Unimog is hiervoor gemaakt en kan dat aan! Vier kilometer ploegen wij voort. Harde stugge takken boven ons en aan weerszijden!!! Door het weinige vocht geven deze weerbarstige takken absoluut niet mee. Carla adviseert Jan terug te keren. Op deze manier gaan misschien onze zonnepanelen eraan en onze spiegels kapot!!! Door schade en schande een twee jaar geleden geleerd in Argentinië, waar Jan zijn linker spiegel het heeft begeven. Niet verkrijgbaar in Zuid Amerika!!! Leve de 1 seconde lijm!!! Gelukkig zijn wij het met elkaar eens! De wagen is niet klein genoeg om deze route te volgen: wij zijn te breed en te hoog voor dit lage stugge struikgewas! Wij keren om! Terug naar de splitsing; de verschrikkelijk slechte weg weer op. Revanche voor de weggegooide video… Ongelooflijk: er zijn bijna geen flamingo’s en Jabiri’s aanwezig in en rondom het meer! Het licht valt ook niet zo mooi als eergister…Totaal geen rekening mee gehouden! Zo’n mooie opname als eergister zit er gewoon niet in! Echt zonde! Het is niet anders. Een harde les om de volgende keer beter op te letten: op een rustig moment afspelen en erna beoordelen of iets weggegooid kan worden of niet. Bij de driesprong besluiten wij de weg MS-228 te vervolgen en niet linksaf te slaan. Het nieuwe groen duikt alweer op tussen de verbrande struikgewassen. Prachtige vogeltjes vliegen van links naar rechts en van rechts naar links. Zij zijn zo rap, dat je ze ternauwernood goed kunt gadeslaan. Hoe langzaam wij ook rijden… Als Jan het eten kookt, hebben wij gelegenheid om ze beter te bekijken, maar desalniettemin blijven zij snel. Moeilijk om er zicht op te krijgen! Wanneer wij Porto Manga bereiken komt de pont speciaal voor ons van de overzijde onze richting op. Wanneer hij aanlegt blijkt onze zijde voorzien te zijn van 4 ijzeren oprijplaten, waarvan er slechts 2 worden gebruikt. De afstand tussen de platen komt niet overeen met de wielbasis van onze wagen, maar is gebaseerd op een personenwagen… Half erop en half ernaast rijden onze wielen… Wij zijn de enige. Drie man bedienen de pont. De stuurman op zijn post… De andere twee houden zich tijdens de oversteek bezig met vissen in de brede rivier Paraguay. Trots laat de jongste man aan Jan zien wat een joekel van een vis hij reeds heeft gevangen… Aan de overzijde moet Jan achteruit de kant oprijden. Weer over die zelfde enge platen, die niet op onze wagen zijn afgestemd… Gelukkig gaat het goed! Het dorpje telt zeggen en schrijven 4 aftandse kotjes… Niet juist, want er is dicht aan de wal een bedrijf gevestigd: Pantanal Jaguar Company! Een compound met cabana’s, waar je wordt ondergebracht als je deelneemt aan de door hen georganiseerde tour! Ernaast een fatsoenlijk pand met een prachtig uitgesneden decoratie in de houten deur van ibissen of reigers. Het huis van de boss? Een schril contrast met de armoede van de kotjes een kleine paar honderd meter verder! De weg richting Corum is abominabel! Opgelucht halen wij adem, wanneer wij de T-splitsing bereiken, waar wij linksaf slaan om de MS-432 richting Albuquerque te volgen. Een totaal ander gebied: heuvelachtig en omzoomd door de Serra. Wij passeren een weg, die naar een mijn voert…. Even later zien wij 4 gaucho’s bezig de kalveren te scheiden van de koeien. Het is een bijzonder grote kudde! Zij drijven de beesten naar omheinde delen van de weide, waar zij kortdurend worden opgevangen. Wanneer de selectie is voltooid, krijgen de koeien, in 2 groepen verdeeld, na elkaar de gelegenheid om naar de wei terug te keren. Zij rennen als dwazen om als eerste de wei te bereiken…Een enorm gedrang ondanks de trechtervormige toegang naar een smal gangpad, wat als een sluis functioneert! De gaucho’s te paard proberen de koeien te behoeden om in de verdrukking onderuit te gaan. Met moeite kunnen zij zichzelf staande houden! Ongelooflijk hoe snel de rust is weergekeerd na deze stormloop! Je kan je al snel niet meer voorstellen hoe hectisch het even ervoor was… Een hoop getoeter: een bus met personeel van de mijn wil ons passeren. De chauffeur vindt, dat wij de weg blokkeren. Meerdere bussen ontmoeten wij op deze route, zowel als tegenligger als achterop komend verkeer. Twee schoolbussen met schoolkinderen komen ons tegemoet. Een latertje voor de kinderen. Wij rijden verder tot wij een kerkje op een heuvel voor ons zien opdoemen. Een heel klein gehucht. Een mecanicien hogerop en een woonhuis naast de kerk. De buurman gevraagd of wij aan de andere zijde naast het kerkje mogen parkeren. Hij biedt ons in eerste instantie ruimte aan bij een vervallen schoolgebouw met bloot liggende elektriciteit en een toilet, wat ons doet gruwen. Jan weet het mooi te brengen. Hartelijk dank voor het aanbod, maar wij zijn zelfvoorzienend. Alles wat wij nodig hebben, is aan boord. Mogen wij daarginds parkeren? Jazeker! Zo staan wij in de bocht van de doorgaande weg aan de rechterzijde van de kerk. Iedereen die passeert, bekijkt die vreemde snoeshaan, die daar anders nooit aanwezig is… Bij tijd en wijle slaan wij passanten gade, terwijl wij het plekje rond de kerk verkennen, de toekan zien overvliegen evenals papegaaien en ara’s, zo lang het schemert. Dan wordt alles in duisternis gehuld op die ene lantaarnpaal na…. Stilte...Tijd voor nachtrust…Wanneer wij de weg vervolgen slaan wij vóór het dorp Albuquerque af. Jan is geen man, die graag een hengel uitwerpt en dan een haakje uit een bek moet halen, alhoewel hij enorm van vis als gerecht kan genieten. Hij vindt die vishaakjes verschrikkelijk! Talloze enthousiaste vissers rijden ons tegemoet op weg naar het dorp, wat faam geniet als een prima vislocatie. Smaken verschillen! Op het kruispunt met de BR-262 voert de weg naar rechts naar Corumbá en Bolivia. Naar links naar Campo Grande. Voor wij de weg opdraaien, maken wij een stop om struisvogels te fotograferen, die hier stappen, koffie te drinken en een plasje te plegen, want een mens weet niet of er straks gelegenheid is om te stoppen. In de zuidelijke Pantanal hebben wij in feite het landschap bekeken, voor zover wij het gebied met de auto kunnen bereiken. Twee opties dienen zich aan om de noordelijke Pantanal te bezoeken: een bootreis van Corumbá naar Porto Jofre over de São Lourenco óf over de weg via een heel lange lus…. [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5068413 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1632 [author] => [cityName] => Albuquerque [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,albuquerque [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => pantanal ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-02-01 [title] => Paraty [message] =>Een stadje ongeveer in het midden tussen São Paulo en Rio de Janeiro gelegen. De koloniale invloeden van de tijd dat Brazilië Portugees bezit was, zijn nog goed zichtbaar in deze stad. Wat direct opvalt, is dat het stadje enorm veel sfeer heeft. Het is heel levendig op straat en vrijwel alle restaurantjes zien er gezellig uit, zelfs als er niemand binnen zit. Bijna alle panden zijn wit en hebben kleurrijke kozijnen Het historische centrum is autoloos en door de enorme keien, grotendeels zelfs enkel te voet begaanbaar. Je ziet direct welke toeristen nieuw zijn, want die wagen zich de eerste avond nog op slippers in de stad. De keien liggen zo ontzettend schots en scheef én zijn daarbij zo wisselend van formaat… Je breekt je nek erover! Bij Parijs-Roubaix zouden ze er jaloers op zijn!
Free Walking Tour
We besluiten om weer een Free Walking Tour te doen. Ondanks dat het dit keer niet de meest inspirerende gids is, zijn we toch blij dat we deel hebben genomen. In anderhalf uur vernemen we namelijk toch weer wat feitjes, die we zelf nooit hadden kunnen ontdekken.
We hadden al vernomen dat het oude centrum, bij hoogtij onder water stroomt. Alle huizen en panden liggen net twee treetjes hoger dan de straat, waardoor deze net niet onder water lopen. Op straat kom je regelmatig houten plankjes tegen die je kunt gebruiken als de straat weer onder water staat. De reden dat de straten lager liggen, is niet dat de stad aan het verzakken is. Ooit is de stad bewust zo aangelegd, zodat al het afval op straat gegooid kon worden (en de riolering op straat uit kwam!), waardoor alle viezigheid wegspoelde als het water weer zakte.
Verder zien we hier een enigszins afwijkend stratenpatroon ten opzichte van andere steden in Zuid-Amerika. Alle steden zijn hier naar Amerikaans model opgebouwd in blokken. Alle blokken zijn zo’n 100 meter bij 100 meter. Dat is hier ook het geval, maar aan het einde van de straat, buigen de straten iets of wat af. Je kan dus nooit het einde van de straat zien. Er zijn hier twee theorieën over; 1) op deze manier kon de vijand jou niet zien (andersom zag jij de vijand echter ook niet, dus enigszins twijfelachtig), en 2) het is hier behoorlijk warm, maar door de krommingen in de straat, zou er meer wind ontstaan, die de stad iets koeler maakt (onze gids gelooft meer in deze theorie).
Verder hadden we op sommige huizen (en dan met name op de balkons) ananasbeelden gezien. We vroegen ons af waarom, maar het blijkt in het verleden gebruikt te zijn om jouw rijkdom aan te geven. Waar mensen nu een grotere auto kopen dan de buren om daarmee de buren te imponeren, werden er vroeger extra ananassen aan de gevel aangebracht. Dit geldt overigens ook voor de trompetvormige voorwerpen onder aan de balkons, al worden deze tegenwoordig gebruikt om het overtollige regenwater van de balkons af te voeren.
Verder vernemen we dat Paraty nogal een bijzondere geschiedenis kent. Ooit werd in de omgeving goud gewonnen, waardoor de stad in korte tijd heel groot werd (zeker voor die tijd, enkele eeuwen terug). Toen er een haven dichter bij de goudmijn aangelegd werd, ging men koffiebonen telen. De stad kende in vroegere eeuwen door zowel het goud als de koffie veel slavenhandel. In de koffiebonenteelt zag men blijkbaar toch onvoldoende handel, waardoor veel mensen in de vorige eeuw de stad uittrokken, met als gevolg dat de stad veranderde in een spookstad.
De omgeving is echter prachtig en toen er een goede weg aangelegd werd om de steden São Paulo en Rio de Janeiro met elkaar te verbinden, ontdekten rijke lui uit São Paulo de prachtige omgeving en kochten verlaten panden op om als buitenverblijf aan te houden. Ook nu gebeurt dat nog vaak.Door dit alles is het toerisme in deze regio enorm gegroeid, waar de stad Paraty wederom van opgebloeid is.
Er worden veel tours aangeboden om per boot de omgeving te verkennen. Je vaart een paar uur met een te hysterische boot rond prachtige eilandjes en strandjes. Wij hebben er overigens voor gepast. Veel van deze bootjes zijn roze of hebben roze accenten. De reden hiervoor is dat Paraty als eerste Braziliaanse stad een openlijk homoseksuele burgemeester heeft gehad. Eén schipper dacht dat het misschien wel geinig was om zijn boot daarom roze te schilderen, zodat hij er meer geld uit kon halen. Het bleek een succes, waardoor veel schippers volgden, met als resultaat; veel roze bootjes in de haven van Paraty! Mooi verhaal!
Strandjes net buiten Paraty
In plaats van zo’n hysterische boottocht (iets te veel harde muziek en iets te veel drank georiënteerde toeristen) besluiten wij de bus te pakken en naar één van de mooie strandjes in de omgeving te gaan. We worden weer verrast door de schoonheid van de omgeving. Het voelt alsof je dwars door de jungle reist, met aan de ene zijde de zee en aan de andere zijde een groene bergketen. Het is heel dichtbegroeid en het voordeel ten opzichte van de echte jungle, is dat het hier niet stikt van de muggen.
We gaan naar een redelijk verlaten strand op zo’n 20 kilometer van Paraty gelegen. Naast ons is het totaal aantal bezoekers van het strand op twee handen te tellen. Wat een genot; prachtig strand, mooie zee, op de achtergrond de geweldig groene bergen en enkel het geluid van golfslag! Hier vermaken we ons wel een middagje. Vanaf de bus was het wel nog ongeveer een kilometer door de rimboe om het strand te bereiken, maar dat mocht de pret niet drukken.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090633 [countryId] => 26 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 29 [author] => Jasper [cityName] => Parati [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/157_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paraty ) [1] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-27 [title] => Bonito [message] =>We komen in het begin van de avond aan in Bonito. De eerste dag (of eigenlijk avond dus) bewandelen we enkel de hoofdstraat waar alle winkeltjes zitten. Het valt direct op dat Bonito heel toeristisch is, al zijn het wel voornamelijk Braziliaanse toeristen. We eten bij Juanita, op aanraden van een Braziliaans gezin wat we in Pantanal hadden leren kennen. Ook voor wat betreft ons gerecht laten we ons door hen leiden; het wordt Pacu na Brasa. Het blijkt een heerlijke gegrilde lokale vis te zijn… Smullen geblazen, lang geleden dat we zo’n lekkere vis op hebben! Later zoek ik nog even op internet op wat de Pacu eigenlijk voor vis is. Het beestje kan ongeveer een meter lang worden, is familie van de piranha en heeft een gebied wat lijkt op dat van de mens.
Dag 2
Op de tweede dag (de eerste dag dat er activiteiten op de planning staan) gaan we naar Ceita Core. We komen aan bij een soort van ranch, van waaruit we een onderwatergrot bezoeken en een rondje maken door een mooi park met watervallen. Deze trip had voor ons niet persé gehoeven, maar maakt onderdeel uit van een package deal met activiteiten.
De grot is in totaal 151 meter diep. Duikers zijn niet verder gekomen dan 71 meter diep. Bij deze excursie kan je een meter of vijf/zes de grot inzwemmen. Bij het betreden van het water, zie je direct hoe enorm helder het water is. De grot ziet er ook gaaf uit, dus ik waag een poging om een paar meter de grot in te zwemmen. Na het aantrekken van mijn watershirt (ik was bang dat ik mijn rug ergens aan open zou halen), neem ik een flinke hap adem en duik ik de grot in. Ik schat dat ik op zo’n drie/vier meter zit, wanneer ik niet mijn rug, maar mijn bolleke langs de grot voel schrapen. Kak! Dat zou wel eens een lelijk wondje kunnen zijn. Gelukkig is er een EHBO-er bij die netjes een verbandje aanbrengt, al zitten mijn wateractiviteiten er voor vandaag wel op.
De watervallen zijn helaas niet heel boeiend. Op zich ook wel logisch als je net bij Iquazú bent geweest. Enige voordeel is wel dat het water hier heerlijk is om in te zwemmen. Enige nadeel daarbij is dan weer dat ik dus mijn koppie boven water moet houden…
Dag 3
In de ochtend bezoeken we Gruta do Lago Azul. Deze grot is lang geleden door een boer ontdekt. Hij was bang dat er mensen in de grot zouden vallen en plaatste er een hek omheen. Pas in 1980 bedachten ze in Bonito dat ze er wellicht een toeristische trekpleister van konden maken. En zo geschiedde! Onder in de grot ligt een meer. De zon die door de opening schijnt en de mineralen in het leisteen van de grot, geven het water in de grot de prachtige diepblauwe kleur. Het blauwe meer, de stalactieten en stalagmieten én het zonlicht dat de grot inschijnt, geven samen een prachtig beeld. De vorming van de grot heeft zo´n 545 miljoen jaar geleden plaatsgevonden. De hele grot bestaat uit allemaal gangen en kanalen, die allen onder water staan en dus niet begaanbaar zijn. Hoe het water in de grot kan blijven is (mede daardoor) onbekend, maar men verwacht dat er ergens een ondergrondse rivier loopt.
In de middag zijn we naar Rio da Plata gegaan om te snorkelen. We hoorden wat wisselende verhalen over deze activiteit, maar zelf blijken we harstikke enthousiast. Zo zie je maar dat je de dingen soms zelf moet ervaren. De hele omgeving van de rivier is prachtig, het water is kraakhelder en er zit heel veel vis in de rivier. Sowieso is het ook een hele ontspannende activiteit, want buiten af en toe met je armen bewegen, hoef je verder niets te doen dan te drijven… De rivier doet de rest! De vissen zijn misschien niet heel spannend, maar het hoeven ook niet altijd schildpadden of hamerhaaien te zijn. Af en toe kan je in deze rivier echter kaaimannen en anaconda’s tegenkomen, al blijven voor ons de harnasmeerval en de dorade de meest bijzondere vissen die we zien. Door het heldere water, geven de zonnestralen in het water af en toe ook hele gave beelden. Al bij al echt een heerlijke middagbesteding!
Vanuit Bonito…
… rijden we terug naar Campo Grande, waar we één nacht slapen en vervolgens de dag erna naar São Paulo vliegen. Ook hier blijven we maar één nacht, want over São Paulo hebben we nog niets positiefs gehoord of gelezen. We gaan met de bus door naar Paraty. Hier blijven twee nachten, om daarna voor nog een onbepaald aantal nachten door te gaan naar Ilha Grande (een tropisch eiland gelegen tussen Paraty en Rio de Janeiro), om vervolgens de laatste dagen te besteden in Rio de Janeiro en omgeving.
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090505 [countryId] => 26 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 75 [author] => Jasper [cityName] => Bonito [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/466_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bonito ) [2] => stdClass Object ( [username] => jasper-za [datePublication] => 2023-01-25 [title] => De Pantanal [message] =>Ook de grens van Argentinië naar Brazilië steken we weer over land over. Niet zo gek, want onze laatste bestemming in Argentinië ligt zo’n beetje op de grens. Na de grensovergang stappen we in de bus, om zo’n 15 uur later op onze eerste bestemming aan te komen; Campo Grande. In de nachtbus word ik op een gegeven moment wakker en zie ik dat ik terug de tijd ben in gegaan. Ik dacht nog even dat ik had liggen ijlen bij de vorige keer dat ik op mijn horloge had gekeken, maar het blijkt dat Brazilië meerdere tijdzones heeft en blijkbaar zijn we gedurende de nacht een nieuwe tijdzone in gereden. Lekker voorbereid jongens! Campo Grande gebruiken we overigens meer als een tussenstop. Dat is maar goed ook, want erg spannend vinden we het hier niet. De dag erna reizen we in ongeveer vijf uur door naar de werkelijke eerste stop; Pantanal. Je moet er soms wat voor over hebben om iets te zien…
Het gebied Pantanal
De Pantanal is geen plaats in de zin van een nederzetting, maar een gebied in het westen van Brazilië. Het is het grootste draslandgebied van de wereld en in het regenseizoen overstroomt het grootste gedeelte van dit gebied. We zitten midden in het regenseizoen, maar aangezien het recent niet heel veel geregend heeft, zijn de meeste dingen die we willen bezoeken gewoon begaanbaar. Met meer dan 3.500 plantensoorten, meer dan 650 vogelsoorten, 400 vissoorten, 100 zoogdieren en 80 reptielen “schijnt de Pantanal het dichtste ecosysteem ter wereld te zijn” en zelfs nog meer flora en fauna te herbergen dan bijvoorbeeld het Amazonegebied. Een klein gedeelte van het gebied Pantanal ligt ook in Bolivia en Paraguay.
Dag 1
Bij aankomst worden we direct verwelkomt door de nodige vogels die hun habitat hebben gevonden in de lodge waar we verblijven. Zo leven er hier onder andere grote blauwe papegaaien, parkieten, twee Jabiroes (reuzenooievaars), Ibissen en Caracaras (roofvogels). Net voor zonsondergang hebben we onze eerste activiteit; een boottocht op de rivier Miranda (de rivier waaraan onze lodge is gelegen) om de prachtige zonsondergang te kunnen zien en om hopelijk wat wilde dieren te spotten. De zonsondergang geeft prachtige beelden en voor wat betreft de wilde dieren… We zijn nog geen tweehonderd meter bij ons hotel vandaan en whoppa: er loopt een jaguar net over een pad waar boten in het water gelaten kunnen worden! De voornaamste reden om naar de Pantanal te gaan, is voor ons om een jaguar te spotten. Het schijnt één van de betere plekken te zijn om de jaguar te spotten, al is het niet het juiste seizoen. Wij hebben dus direct mazzel en de tour is voor ons dan ook direct geslaagd! Het blijkt echter niet bij één jaguar te blijven, want ongeveer een anderhalf uur later spotten we er weer één. Deze keer dichterbij, beter zichtbaar en sowieso stoort de jaguar zich totaal niet aan ons. We hebben dus alle tijd om ‘m goed te observeren. Enige nadeel is wel dat het ondertussen donker is, dus foto’s maken is helaas lastig. Verder spotten we weer capibara’s, een vliegende toekan, brulapen, kaaimannen en heel veel vuurvliegjes.
Dag 2
Op de tweede dag gaan we in de ochtend paardrijden door de Pantanal. Gelukkig zijn het grote paarden, anders had ik besloten de activiteit te skippen. Eerlijk gezegd vond ik het deze keer wel erg tof. We hebben ooit eerder in Costa Rica een tocht met paarden door de natuur gemaakt, maar daar was het totaal niet comfortabel. In de middag gaan we stroomafwaarts floaten op de rivier. Jawel, de rivier waar de kaaimannen zitten, maar daarnaast ook reuzenotters en piranha’s. Tijdens de bootsafari hebben we geen reuzenotters gezien, maar onze gids vertelde wel dat dit het enige dier in de rivier is die mensen aanvalt en dat het beestje maar liefst anderhalf tot twee meter groot is. Hij vertelt erbij dat de reuzenotter het enige dier is waarvan 100% zeker is dat hij aanvalt, aangezien hij een zeer sterke territoriumdrift heeft. Zijn voeding bestaat uit vis, kaaimannen en anaconda’s. Bij het stroomopwaarts varen spotten we binnen enkele minuten de reuzenotter. Wat een beest! Als hij boven het wateroppervlakte komt en zijn tanden laat zien… Die wil je niet tegenkomen! Voor Menno ook direct reden om het floaten te skippen. Onze gids verzekert ons echter dat hij de rivier in de gaten houdt en ons direct terug de boot in hijst als er weer een otter wordt gespot. We drijven nog geen vijf minuten of jawel… Daar hebben we weer zo’n vrolijke vriend. Nadat we gepasseerd zijn, mogen we weer terug het water in en floaten we heerlijk terug naar het hotel, waar we bij het betreden van de oever opeens een kaaiman spotten! Aangezien ik geen idee heb van de grootte, sprint ik het water uit en kijk nog snel achter me waar die kaaiman zit… Het blijkt een baby kaaimannetje te zijn; zorgen om niets. En of het allemaal nog niet genoeg is, spotten we net voor het avondeten aan de rand van het hotel nog een dier. Als we goed kijken, zien we opeens dat het een baby jaguar is! Hoe vet is dat?! Gewoon een baby jaguar op de lodge waar we verblijven!!! De gastheren van het hotel melden ons dat moeders dan waarschijnlijk ook ergens is, maar die zien we helaas niet. In twee dagen tijd spotten we drie jaguars, waar sommige mensen in twee weken niet eens één jaguar spotten.
Dag 3
Dag drie starten we met een jeep- en wandelsafari. Tijdens de jeepsafari zien we herten, wilde varkens en een toekan. Ook spotten we verse pootafdrukken van een jaguar in de modder. Zouden we er serieus nog één zien? Al mogen we totaal niet klagen… Helaas! Vooral voor de mensen die mee zijn die er nog geen hebben gezien. De wandelsafari is vervolgens iets minder spannend. Hier zien (en voelen!) we helaas vooral muggen. In de middag gaan we met een zeer instabiele kano kanoën op de rivier voor ons hotel. Gelukkig blijven we droog! Onderweg treffen we nog een keer een otter, maar dit keer is het de minder gevaarlijke rivierotter.
Dag 4
De laatste dag hebben we enkel een ochtendprogramma en dat bestaat uit een bootsafari. We spotten onder andere weer enkele toekans, capibara’s en brulapen. Verder is het vooral heel mooi en dit keer gelukkig een trip met een stuk minder muggen. In de middag gaan we door naar onze volgende bestemming; Bonito! We hebben de Pantanal echt als een super leuke eerste bestemming in Brazilië ervaren, los van de muggen… Deze gaan we zeker niet missen!
[userId] => 441494 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090447 [countryId] => 26 [pictureCount] => 28 [visitorCount] => 91 [author] => Jasper [cityName] => Corumbá [travelId] => 527686 [travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika [dateDepart] => 2022-07-03 [dateReturn] => 2023-02-16 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/287_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-pantanal ) [3] => stdClass Object ( [username] => janberkers [datePublication] => 2023-01-10 [title] => Rio de Janeiro voor de 16e keer:) [message] =>Dit is de 16e keer dat ik in Rio de Janeiro ben. Dus tijd om deze stoffige en verlaten hoek van het internet eens te updaten over het wel en wee In Rio de Janeiro. Voor de onbekende lezer die zich afvraagt hoe het komt dat ik zo vaak naar Rio ben gevlogen. Hier vertellen we meer over de aanleiding: Jan en Beatriz getrouwd dankzij All You Need Is Love | Eva Jinek
We zijn er nu 10 dagen en we blijven tot eind januari hier in deze warme chaotische stad. Op oudjaarsavond stapten we (Beatriz, Felipe -4 jaar en ik) in het vliegtuig en op nieuwjaarsdag kwamen we aan in Rio. Dat was toch wel een bijzondere ervaring. Ik had dit een keer eerder gedaan toen ik uit Nieuw-Zeeland terugvloog met Malaysia Airlines maar toen werd er niks speciaals gedaan. Dat was nu wel anders bij KLM. Om klokslag 12 uur (Ned tijd) werd er champagne geserveerd en schalde 'happy new year" van ABBA uit het omroepsysteem. De grap is dat we toen boven Zuid-Portugal vlogen, waar het op dat moment een uur eerder was.
De vliegreis (bijna 12 uur) ging goed. Felipe deed het weer supergoed, waardoor ook deze reis ook nu toch eigenkijk best relaxed was. Tot nu toe is reizen met hem altijd goed gegaan. Hij viel net na middernacht in slaap en werd 2 uur voor de landing weer wakker. Daar ben ik stiekem wel jaloers op;). Ik had 4 stoelen ter beschikking, waardoor ik helemaal plat kon liggen, maar ik heb geen minuut geslapen.....
We kwamen we om 5.20 uur in Rio de Janeiro aan. Iets te vroeg, waardoor we even moesten wachten op de familie. Het weerzien met de ouders van Beatriz was fijn. Felipe rende op z'n oma af bij het weerzien.
Felipe en Beatriz hadden helemaal geen last van een jetlag. Ik wel helaas. Dus de eerste 2 dagen heb ik veel geslapen. Op 3 januari was de zus van Beatriz en zijn we naar het strand geweest. Meestal gaan we naar het strand van Barra de Tijucca. Een van de mooiere stranden van Rio en niet touristisch. Dat is ook het strand waar Romario (ex-PSV) woont en regelmatig voetvolleybal speelt. Mocht iemand benieuwd zijn: meestal speelt hij bij 'posto' 1 of 2. Hier te zien: Romario futvolei praia da barra - YouTube Nu gingen we naar het Recreio strand aan de rand van Rio. Eerst hebben we ontbeten in een paderia (bakkerij) aan het strand. Hierdoor waren we eigenlijk te laat op het strand (9 uur), waardoor het eigenlijk al te warm is. En zeker die dag, want t werd 's middags 38 graden. Meestal zijn we er om 7 uur en blijven we er tot maximaal 11 uur. Daarna zijn we gaan lunchen bij Racho Verde, de koning van de garnalen: Restaurante Rancho Verde – O Rei do Camarão e Frutos do Mar . Ze maken hun naam wel waar, want vis en met name 'camerao' (garnalen) kun je er goed eten. De 'camarao milanese', de gepaneerde garnalen is mijn favoriet.
De dagen er na viel er heel veel regen en hebben we de zon niet gezien. Dus niemand in NL hoeft jaloers te zijn;). Vandaag voor het eerst weer zon (afgewisseld met wolkenvelden).
We zijn vooral thuis bij de ouders van Beatriz gebleven. Dat doen we altijd en daar hebben we ook de ruimte en vrijheid. Dus deze 4 weken komen we waarschijnlijk ook deze keer goed door. Afgelopen vrijdagavond zijn we nog wel uiteten geweest met een oud(e)-klasgenoot van de middelbare school. Die had ik in bijna 30 jaar niet meer gezien. Via FB zag ik toevallig dat hij in Rio de Janeiro woont. Dus zijn we met de vrouwen er bij gaan eten. En dan komen er toch aardig wat herinneringen boven.
Felipe heeft het goed naar zijn zin hier. Hij rent en speelt de hele dag en voelt zich vrij en blij. Dat is hij in NL ook, maar hier net iets meer. Ik hoor van de schoonfamilie dat hij sprekend op mij lijkt, maar de 'binnenkant' van hem is toch echt Braziliaans. Het Braziliaanse is hem op (of in?) het lijf geschreven. Je kunt aan alles zien en merken dat hij hier helemaal 'thuis' is. Leuk om te zien!
De komende week zal ik in een volgende blog wat meer vertellen over de stad Rio de Janeiro, want er valt genoeg over te schrijven, want het is een stad die nooit slaapt. Misschien vertel ik ook wel over mijn ervaringen van de afgelopen 11 jaar met Brazilië. We zullen zien....
Ciao!
Ilha Grande
Het weer is instabiel in Rio, volgens Antoni, onze host, zou de winter al voorbij moeten zijn maar als gevolg van de klimaatveranderingen is het nog vaak bewolkt en regenachtig. We hebben nog een dag of vijf te gaan en besluiten naar Ilha Grande te gaan. We zien op de weerapp dat we, als het goed is, daar in ieder geval een paar dagen zon hebben. De beste plek in de wijde omgeving waar het allemaal half tot zwaar bewolkt blijft.
De tocht met de speedboot begon ontspannend maar wordt al gauw ernstiger; we bonken over de golven heen en we hebben allebei angst dat de boot omslaat. De kapitein gelukkig niet; hij staat stoer achter het roer en geeft geen kik.
We hebben niets geboekt of geregeld dus eerst maar een hapje eten en vragen of de koffers er een uurtje mogen blijven staan terwijl wij op zoek gaan naar een leuk hotel. We hebben dit keer behoorlijk wat noten op onze zang want we willen een hotel met een mooie uitstraling, met een tuin, niet in de schaduw en een fijne kamer. Want we blijven hier maar liefst 5 nachten en we willen een waardige afsluiting. We kijken niet op een prei…
Ilha Grande is vooral bekend om zijn ongerepte tropische stranden met wuivende palmbomen, het ruige landschap en weelderige vegetatie. vriendelijke vissers en rieten strandbarretjes. De zee is blauw, het zand zo fijn is als meel en er zijn veel leuke rieten strandbarretjes.
En .. er is geen gemotoriseerd verkeer; geen auto’s, geen brommers niets van dat alles. We zeulen met onze koffer over straatjes met kinderkopjes en onverharde paden. Het vervoer wordt verder gedaan met karren die worden voortgetrokken en geduwd door mannen. Zo onwerkelijk om te zien. Maar verder heeft iedereen natuurlijk een boot of bootje dat lekker ligt te dobberen in de baai.
Toch werd het eiland lange tijd geschuwd. Ooit was Ilha Grande het territorium van piraten. In de eerste helft van de twintigste eeuw was het een leprakolonie. Daarna werd Ilha Grande een gevangeniseiland waar de zwaarste criminelen van Brazilië vastzaten.
Wij hebben een heerlijk hotel gevonden in Vila do Abraão, de enige noemenswaardige nederzetting van het eiland. Het dorp zelf is schattig met een wit kerkje en gekleurde huisjes. En natuurlijk heel veel restaurantjes, barretjes, pousada’s (gasthuizen) en reisorganisaties (met bootjes naar andere stranden op het eiland varen). En wij?
Wij doen niet veel. ’s Morgens aan het ontbijtbuffet, naar het strand lezen en naar de vele Brazilianen kijken, aan het eind van de middag een caipirinha of biertje drinken in een strandtentje en ’s avonds vis eten in een écht restaurant.
We maken eens een klein wandelingetje naar een ander strand maar we zijn vooral erg lui.
Het eiland herbergt verschillende bedreigde diersoorten zoals de (let op) de roodgeplooide fruitkraai, de bruine brulaap, de luiaard met manen, de roodwangamazonepapegaai en de breedsnuitkaaiman maar wij draaien ons nog een keer om op onze handdoeken.
We kijken graag naar het strandleven; we horen vrijwel alleen Portugees om ons heen en we zien bijna geen Westerse toeristen. Er wordt veel gevoetbald in groepjes van 3 of 4. Vrouwen doen ook mee en ze doen niet onder voor hun mannelijke vrienden. Het gaat erom de bal in de lucht te houden en die door te trappen of koppen naar de volgende. Dit houden ze uren vol, af en toe afkoelen door even het water in te duiken en hup weer door.
En heel veel tattoos; niet zoals in Nederland een klein vlindertje die net boven de bh-bandje uitpiept of een beschaafde draak op je linkerarm. Nee, het zijn er minimaal vier en van flink formaat; de hele arm van boven tot onder, de onderbenen en dan nog een op de rug. En dan echt gewoon iedereen; mannen, vrouwen, ouderen …
Wij zijn al een paar weken in Brazilië, zien dat iedereen tattoos heeft en we lijken er niet aan te ontkomen. Mathieu denkt al ernstig na over welke hij wil laten zetten; het wordt óf de eenogige zeepiraat óf Daenerys met haar draken uit de Game of Thrones. Spannend…..
Helaas heeft de tattoomeneer pas tijd als wij al lang weer terug zijn in Nederland. Jammerrrrr.
De dag van ons vertrek regent het pijpenstelen. Terug naar Rio waar Antonio ons opwacht op het busstation om, via een lokale app, een taxi voor ons te regelen naar het vliegveld. Wij dachten, dat regelt hij wel even vanaf zijn thuisadres, maar zo werkt dat niet. Ter plekke, en chauffeurs weigeren ook nog wel weer eens een rit na eerst toegezegd te hebben. Wat een gastheer, die Antonio. We zijn er van onder de indruk omdat we niet meer bij hem verblijven maar hij doet dit allemaal met veel plezier.
Het vliegtuig vertrekt en landt op tijd en in Nederland aangekomen haalt Shelagh ons op (oneindig dankbaar [e-1f60a]) want de treinen rijden niet. Begin van de avond zijn we weer thuis; dol en erg moe.
Maar wat een geweldige reis hebben we gemaakt.
We blikken terug en mijmeren nog wat:
·Als we in Argentinië vertellen dat we uit Nederland komen beginnen ze 9 van de 10 keer over Maxima. En net als bij ons he; de achternaam is niet nodig, we weten allemaal over wie het gaat. Ze zijn waanzinnig trots op haar en feit dat ze koningin is.. En als we dan vertellen dat ze het goed doet als koningin, komt er een glimlach van oor tot oor. En ze hebben ook al een landgenoot die paus is, wordt ons vaak verteld. Wisten we niet maar nu wel.
·In Argentinie (of Chili) zien we voor het eerst heel veel cactussen. Onze kennis ging niet verder dan die dat voorkomen in Mexico en dat er dan een Mexicaan met een grote sombrero onder ligt die siësta houdt.
·Vooral in Bolivia veel ( vriendelijke) honden op straat. Van wie zijn ze? Van iedereen of niemand.
·In alle landen zijn ze gek op gefrituurd eten; empanada’s, saltena’s, coxinha’s….. En het liefst gevuld met kip.
·Bij het ontbijt wordt er vaak al zoetigheid aangeboden; cake en/of taart. Brazilië spant wel de kroon in dit opzicht. Vooral voor mij een grote uitdaging (die ik overigens veelal verloor) als het gaat om niet alles op te scheppen maar alleen het allerlekkerst.
Bovenal waren het drie bijzondere maanden; zo’n heel ander leven dan ons ‘normale’, Nederlandse leven. En wat hebben we veel mooie dingen gezien, gedaan, ervaren en meegemaakt. Ontzettend veel lieve en behulpzame mensen ontmoet en nieuwe – overzeese - vrienden gemaakt.
Kortom; we zijn rijker teruggekomen dan voordat we gingen en dan hebben we het niet over de financiën [e-1f60a].
Dank allemaal voor jullie reacties; was erg leuk en stimulerend om te lezen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086748 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 241 [author] => Marian [cityName] => Ilha Grande [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/373_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ilha-grande ) [5] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-27 [title] => Petropolis en Rio de Janeiro [message] =>Genoeg zit- en ligvlees gekregen, het wordt tijd dat we weer in beweging komen. Paden in, lanen uit; we gaan naar de bergen. Het wordt Petropolis; bekend als de Keizerlijke stad van Brazilië omdat deeerste keizer van Brazilië, Dom Pedro II, hier zijn zomerpaleis had.Wij gaan echter voor de natuur en de fraaie wandelingen die je kunt maken in het Serra dos Ōrgãos, het Orgelgebergte omdat de Portugese immigranten de rotstoppen op kerkorgels vonden lijken.
Als we aankomen, in de namiddag in de spits, vinden we het maar een rare stad. Het lijkt een lange weg langs een kanaal met soort van Duitse stijl huizen erlangs. Niet alleen Duitse-geïnspireerde huizen ook overal Duitse vlaggen, versiersels en wimpels. En op de bussen lezen we de tekst Bauernfest. We snappen er niet veel van totdat we de volgende dag erachter komen dat ze hier al meer dan 30 jaar 2 weken in juli een groot Duits festival houden. Ter ere van de Germaanse Kolonisten. Het wordt groots aangepakt en er is overal feest; bands, Bierstuben, Bier und Bratwurst maar ook dans, theater en andere culturele festiviteiten. En de hele stad doet mee. Hmm, wat vinden we hiervan? Grappig maar toch (nog) niet aan ons besteed. Dus toch ‘gewoon’ Braziliaans eten en drinken. Het bier [e-38] wurst komt wel weer een keer.
We hebben een mooie wandeling gevonden maar voordat we vertrekken ’s morgensvroeg kijken we op de weerapp. De schrik slaat ons om het hart; vandaag is het nog mooi weer maar vanaf morgen een dag of 3 veel regen en de daling van de temperatuur met meer dan 10 graden. Balen.
De wandeling is fantastisch en we worden beloond met mooie uitzichten. Heerlijk om weer eens lekker te lopen.
’s Nachts begint het al te regenen en de weerapp verandert niet; de komende 3 dagen regen, regen en nog eens regen. Het is ook al flink koud geworden in de bergen. Dan maar eerder naar Rio de Janeiro, daar is het ook wel slechter weer maar niet zo dramatisch als in de bergen.
Het spreekt tot de verbeelding; Rio de Janeiro. En daar zijn we dan, haast niet te geloven. We hebben een leuke plek gevonden bij Antonia, een Portugees die hier al 11 jaar woont. In een soort van monumentaal opknappand, in een achterafstraatje in Lapa, de meest ‘bohemian’ wijk waar het allemaal gebeurd.
Om er lekker in te komen doen we mee aan een ‘Free walking tour’ door Lapa en Centro. Twee wijken waar we meer van willen weten. Geweldige tocht van 3 uur met Natalia, een ‘Cariocas’ (= mensen die in Rio zijn geboren) die heel goed Engels spreekt en ons meeneemt in de geschiedenis van de stad en de wijken. En met humor; erg leuk. We zijn met een grote groep, ook weer eens leuk en gezellig.
We komen oa bij Colombo Bakery in Centro; de meest bekende bakkerij van Brazilië die al sinds 1894 bestaat. Een mooi pand zowel van buiten met een op Parijs geïnspireerde architectuur, als van binnen met veel glaswerk. En uiteraard veel lekkernijen. Leuk weetje is dat op de 1e verdieping alle presidenten een stoel hebben met hun eigen naam erop. De allereerste president had een eigen stoel, maar de volgende wilde daar niet op zitten en wenste/eiste een eigen stoel. En zo ontstond de traditie dat alle presidenten een stoel hebben met hun naam erop. Wij drinken hier snel een koffie met een Brigadeiro, een soort grote chocoladebonbon. Volgens Natalia eet je die als je slecht nieuws hebt, een slecht dag heb of whatever. Daarna is dat over en is je dag weer goed.
We eindigen de tour bij de Selarōn trappen. Wat een kleurrijk spektakel; meer dan 200 trappen en allemaal betegeld met kleine tegeltjes uit meer dan 60 landen uit de hele wereld. Selaron, een Chileen overigens, woonde onder aan deze trappen, vond ze erg saai, en besloot ze te betegelen. Hij had er zelf niet genoeg en vroeg vrienden tegeltjes mee te nemen uit andere landen. Dit werd omarmd door de stad zelf, zijn inwoners en vervolgens stuurden ook wildvreemden hem tegeltjes toe. Resultaat is een prachtig monument voor de stad, een eerbetoon aan Rio maar ook aan het bewonersinitiatief dat navolging kreeg. Wat geweldig om te zien. En ja, we hebben Nederlandse tegeltjes gezien maar geen tegeltjes met de stad Nijmegen erop. Ook wel lastig zoeken hoor want er zijn meer dan 2000.
De tour is goed bevallen en we gaan, met een deel van de groep, s ’avonds mee op een ‘Pubtour’ door Lapa. Het is per slot van rekening zaterdagavond en volgens Natalia leven de locals de hele week toe naar de zaterdagavond dat ze weer gaan feesten en dansen.
We duiken het nachtleven in; we bezoeken 3 verschillende barren/nachtclubs met verschillende genres Samba en we gaan naar de Lapa Street Party. Want het feest is niet alleen binnen maar ook buiten op het grote plein bij de Arcaden (aquaduct waar vroeger het water over getransporteerd werd vanaf de rivier naar de stad in). Wat een belevenis. Overal zijn dansende mensen, of ze nu oud of jong zijn, mooi in de kleding of op straat leven .. waar muziek is beginnen de benen van de locals als vanzelf te bewegen en te dansen. Ik vind het heerlijk en dans lekker mee. Het maakt ook helemaal niet uit of je het wel of niet kunt, alles is goed en wordt geaccepteerd. En ook opvallend; iedereen lijkt alle liedjes te kennen want overal wordt meegezongen.
Zou dit dan de echte Braziliaanse vibe zijn, de ziel van de stad?
Het werd een latertje maar wat hebben we genoten. De zondag werd een soort van afterparty; we hebben de tip gekregen dat op het plein Gloria elke zondag vanaf 4 uur er een soort van gratis festival is. Live muziek, veel bier-, cocktail- en eettentjes, veel locals die daar met elkaar de zondagmiddag doorbrengen. We hebben de smaakt te pakken dus hup er naar toe. Erg druk maar super relaxed en gezellig. Met een caipirinha vinden we een mooi plekje in het gras en we kunnen alles zo van dichtbij bekijken. We vermaken ons best en hebben een fijne zondag.
De dag erop gaan we voor de meer serieuzere bezichtigingen; eerst naar het Christo Redentor (Christus de Verlosser). Ēén van de zeven wereldwonderen (vink). Met een trammetje naar boven en dan … het iconische Jezusbeeld. Hoog boven op de berg Corcovado, met zijn gezicht naar de ochtendzon en zichtbaar voor alle inwoners voor de stad. De armen wijd gespreid als welkom naar eenieder. Zelfs Mathieu is onder de indruk (maar dat wil hij natuurlijk niet echt toegeven [e-1f60a] ).
Het beeld is gekomen omdat in die tijd (1920-1930) het rooms-katholieke aarsbisdom zich zorgen maakte over de - in hun ogen - toenemende goddeloosheid van de Braziliaanse gemeenschap. Boven op die berg zou het beeld zichtbaar zijn in heel Rio en daarmee de inwoners terugvoeren naar het christendom. Ha ha, dat kunnen we ons na dit weekend helemaal voorstellen!
Daarna door naar nog zo’n hoogtepunt; letterlijk en figuurlijk. De Sugarloaf Mountain (Suikerbroodberg). De Portugezen bedachten deze naam tijdens de hoogtijdagen van de suikerriet handel. De vorm van de piek deed hen denken aan hun suikerbrood en daarmee was de naam geboren. Het is een piek die recht uit de waterkant omhoog rijst en bekend staat om zijn kabelbaan en panoramische uitzichten over de stad en daarbuiten. En dat klopt. Jammer dat het weer wat minder is, dus voor een spectaculaire zonsondergang moeten we ooit nog een keer terugkomen.
Maar we zijn impressed en helemaal als we horen hoe begin 1910 gestart werd met de aanleg van de twee kabelbanen tussen de heuvels van de Guanarabaai. Een bijzonder project want er waren toen nog maar 2 kabelbanen in de hele wereld, in Zwitserland en Spanje. Met gevaar voor eigen leven beklommen de bergbeklimmers de eerste berg; er werden ijzers met de hand in de berg geslagen en touwen werden uitgegooid om de ruimte te overbruggen. Daarna werden het kabels waar de eerste bakjes aan gehangen werden. We zagen foto’s uit deze periode en kregen plaatsvervangend hoogtevrees. Wat een lef hadden deze mensen. Brrr.
Nu gaan we met Zwitserse soort van ski-gondels, eerst naar de eerste piek en dan een overstap naar de volgende piek. Boven aangekomen is er veel wind, wat bewolking maar een imponerend uitzicht over de stad, de verschillende eilanden en de vele baaien en stranden.
En over stranden gesproken; de dag erop zijn we naar het strand van Copacabana gegaan en het strand van Ipanema. Daar moeten we natuurlijk toch geweest zijn.
Allebei mooi gelegen vooral met de heuvelruggen erachter. Maar ook smal, vooral het strand van Copacabana. Nee, dan liever het strand van Ipanema. Daar leggen we ons handdoekje neer. Mathieu hangt nog even aan de rekstokken om ‘de concurrentie aan te gaan met de Brazilians boys maar helaas ..’. Wel leuk geprobeerd maar thuis toch even wat meer oefenen!
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086610 [countryId] => 26 [pictureCount] => 49 [visitorCount] => 90 [author] => Marian [cityName] => Rio de Janeiro [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/538_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => petropolis-en-rio-de-janeiro ) [6] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-19 [title] => Foz de Iguacu en Paraty [message] =>Na het prachtige berglandschap van de Refugio del Volcanes komen we weer in de ‘bewoonde wereld’. Ditmaal Santa Cruz; onze laatste stad voordat we doorreizen naar Brazilië. We vinden een leuk hotelletje in een soort van achterafbuurtje met een leuke eigenaar. We twijfelen hoeveel nachten we willen blijven maar als we van hem horen dat er waarschijnlijk ’s maandags een blokkade komt weten we het wel. De zondag de bus en niet wachten tot maandag. Later zullen we zien dat dat een verstandige keuze was. Ondertussen is het feest in de stad want de onafhankelijkheid wordt gevierd. Overal vlaggen, versierde gebouwen, stalletjes waar je allerlei hebbedingetjes kan kopen en mensen in mooie feestelijke kledij.
We lopen rond, eten wat in een lokaal eettentje en genieten van de feestelijkheden.
De dag erop met de bus. Het is een lange rit naar de grens; zo’n 10 uur maar na een paar uur hebben we panne met de bus. Dit is voor het eerst dat we dat meemaken. Alle mannen de bus uit en meekijken wat er aan de hand is. Er wordt wat gesleuteld, met olie gesmeerd, wielmoeren worden aangetrokken en voorzichtig aan gaan we verder. De bus gaat niet harder dan 40 km per uur, het begint te regenen maar wij zitten weer lekker bovenin vooraan in de dubbeldekker. We zijn gemakkelijk geworden en zien wel waar het schip strand of hoe laat we aankomen. Dat is dus uiteindelijk uren later dan de bedoeling. Om 23.00 uur staan we aan de grens, die dan wel open is maar er is geen personeel meer aanwezig. En wij hebben stempels nodig van Bolivia en Brazilië dus het heeft geen zin om door te gaan. We overnachten in een hotel op 100 meter afstand van de grens.
De volgende ochtend willen we nog wat ontbijten aan Boliviaanse kant en we zien daar een tandarts. De hechtingen in Mathieu zijn mond moeten er nog uit gehaald worden dus we gaan aan. Volgens zijn assistente komt hij zo; dus we gaan eerst ontbijten en komen dan terug. En jawel hij is er. Geen punt, die hechtingen haalt hij er zo uit. Fluitje van een cent. En ook deze tandarts vindt het erg leuk om met ons te praten over zijn dromen. Nog een paar jaar en dan met zijn vrouw een huisje bij een waterval, dat lijkt hem wel wat. Ook de vorige tandarts in Sucre vertelde ons over zijn passie; hij had 6 Volkwagenauto’s (busje en Kevers). En helemaal weg van en met de Volkswagenclub op pad in Bolivia. Grappig wat we zo allemaal te horen krijgen.
De grens over gaat gemakkelijk; stempel hier en stempel daar. Terwijl we ons hier wat druk over gemaakt hadden. Bij binnenkomst kregen we een officieel document met info dat we ons binnen 38 uur moesten laten registreren en dat we elke 2-3 dagen onze verblijfgegevens moesten invullen. Zo niet dan zouden we bij het verlaten van het land een boete moeten betalen. We hebben ons wel geregistreerd maar vervolgens lukte het ons niet meer er op te komen. Wel handmatig de adressen bijgehouden maar we waren wat benauwd. Maar er werd niet naar gevraagd. Wat een opluchting.
We zien wel dat er een grote vrachtwagen de toegangsweg vanuit Brazilië naar Bolivia heeft vastgezet; er kan geen auto, bus of vrachtverkeer door. Wat fijn dat we dat achter ons kunnen laten.
Wat is Brazilië een groot land en wat een enorme afstanden moet je overbruggen om ergens aan te komen. Het staat op nummer 5 van de grootste landen ter wereld na Rusland, Canada, Verenigde Staten en China. Ons kikkerlandje past er 204 keer in.
We reizen de hele dag door naar de beroemde watervallen van Foz do Iguazu. Deze watervallen liggen deels in Argentinië en deels in Brazilië. Van beide zijden te bezoeken en zelfs op dezelfde dag kun je ze nog bezoeken in het andere land. Alsof dat nog niet genoeg is kun je ook met een speedboot het water op om dicht bij de watervallen te komen of met een helikopter een tochtje maken van een kwartier a 250 euro. Dat hebben we allemaal aan ons voorbij laten gaan maar wat hebben we genoten van deze watervallen. Ooit was ik onder de indruk van de watervallen van Kroatië, maar dat was klein spul vergeleken bij deze. In totaal 275 individuele watervallen met een wijdte van 3 kilometer en hoogte van 80 meter. Omgeven door een schitterend bos- en berggebied, nu een nationaal park en tevens Unesco World Heritage site. De Rio de Iguacu komt vanaf 80 meter hoog met een verpletterende schoonheid en met een donderend geraas naar beneden gestort.
Honderden jaren geleden was dit een heilige begraafplaats voor een aantal stammen en alleen hun gegeven naam ‘Great Waters’ herinnert daar nu nog aan.
Er loopt een wandelpad onderlangs en dat geeft geweldige uitzichten. Het is spectaculair en aan het eind van de wandeling kom je uit bij de ‘devil’s throat’. Er is een pad op palen in de rivier gemaakt waardoor je letterlijk boven en onder de watervallen kunt lopen. Wat een natuurgeweld, we worden er haast bang van. Gelukkig hebben we onze regenkleding aangetrokken en dat is nodig. We zijn kleddernat geworden.
Sinds we in Brazilië zijn is het koud en regenachtig. Niet wat we verwacht hadden; ons beeld was dat het én altijd warm is én altijd de zon schijnt. Topjes, korte broeken, veel huid en teenslippers. Daarnaast bruisend en swingend. Dit beeld hebben we bijgesteld. We missen de kleuren die het straatbeeld van Bolivia kleur gaven, de omslagdoeken van de vrouwen, de verkoop op straat, de ontelbare eettentjes en stalletjes … iedereen is buiten en leeft op straat. Hier zien we niemand op straat, alles lijkt keurig aangeharkt en alles wordt binnen afgehandeld. Het eten, de koop en verkoop. Moeten we wel weer aan wennen.
We hebben ongelooflijk veel zin in zon, zee en strand. Het eiland dat we voor ogen hadden blijft de komende dagen te koud dus we moeten noordelijker richting Rio de Janeiro voor warmer weer.
Dan maar in één ruk door naar Paraty, weer 24 uur reizen. Tijdens de bustochten wordt er regelmatig gestopt, bij een Churrascaria; een buffetrestaurant waar je afrekent per kilo. Wat een geweldig idee en gelukkig niet alleen vlees maar ook veel groentes en salades. Bord volscheppen, op de weegschaal en tjakka. We vinden het een uitkomst.
Paraty ligt op de route naar Rio, gelukkig maar want we beginnen ons te beseffen dat we nog maar een paar weken hebben dus we moeten gaan plannen. Zeker met de afstanden hier, dus niet zomaar links of recht afslaan. Vanuit Rio vliegen we eind van de maand terug naar Nederland.
Paraty is een schattig pastelkleurig koloniaal dorp uit de tijd van de goudzoekers halverwege de kustlijn tussen metropolen Rio de Janeiro en São Paulo. Dit gebied is de Costa Verde, een groene kuststrook met steile groene berge, prachtige baaien en duizenden eilandjes geliefd bij vakantiegangers uit Brazilië zelf en natuurlijk de rest van de wereld.
Het oude centrum is autovrij, heeft tal van elegante en eeuwenoude gebouwen die wit geschilderd zijn en versierd met mooie randen en stijlvolle ijzeren balkons. De straten zijn gemaakt van kinderkopjes en dat alles omlijst met de steile groene bergen die alles omringen. En niet te vergeten de tientallen fraaie stranden die in kleine baaien liggen of aan de vele eilanden die aan de kust liggen.
Een fijne plek om te verblijven en dat doen we dan ook. We hebben een leuk hostel gevonden aan het kanaal waar we ’s ochtends in de zon en warmte ontbijten. Uitzicht op het water en de bootjes; hoe mooi kan het leven zijn.
We gaan 2 dagen met de bus naar een baai met een strand. Die bustochten zijn alleen al een belevenis; hotsend en kreunend gaat de bus over de bergen, over smalle paden waar vaak hele brokken berg zijn afgebrokkeld naar de baai. Hele dagen de zon op onze huid, lekker lezen, af en toe afkoelen in de branding en niets doen… en met een lekkere bries erg goed te doen. Zelfs Mathieu, die niet van het strandleven is, vind het heerlijk en draait zich nog een keer om.
Natuurlijk hadden we de nationale drank, Capairinha, al lang ontdekt. Gemaakt van Cachaca (suikerriet), limoen, ijs en suiker. En wat is heerlijker dan om zo’n stranddag af te sluiten met deze cocktail. Ze zijn goedkoop en ergens is een tentje waar ze er twee voor de prijs van een aanbieden. Hollanders als we zijn blijven we bestellen. We hoeven niet meer te eten en gaan zwalkend terug naar ons ‘thuis’.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5086404 [countryId] => 26 [pictureCount] => 33 [visitorCount] => 136 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Parati [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => foz-de-iguacu-en-paraty ) [7] => stdClass Object ( [username] => MarianHooijman [datePublication] => 2022-08-07 [title] => De Amazone in [message] =>We zijn in het Wildlife en Ecolodge van Chuchine, 14 km van Trinidad vandaan in het Amazonegebied. We zijn ernaartoe gevlogen vanuit Cochabamba want we vonden het te ver bussen.
Het is een soort van grote terp van misschien 1 km in doorsnede met daaromheen water; rivieren en lagunes en weer stukken pampa en bos. We hebben een 4-daagse tour geboekt met alles erop en eraan; met een boot varen de lagune op en vogels spotten, vissen op piranha’s, paardrijden, mountainbiken door de naastgelegen pampa, wandeltochten door de jungle, ’s avonds met de boot de lagune op en krokodillen spotten en een dag met een boot weg om de roze rivierdolfijnen te zien. En ik vang voor het eerst in mijn leven (en waarschijnlijk voor het laatst) een heuse piranha en dat met een gewone bamboestok met draad en een stukje vlees eraan. We zien ongelooflijk veel vogels en dieren maar we krijgen ze uiteraard niet op de camera. Daar zijn ze ons te snel voor.
Telkens als we terugkomen worden we verwend met heerlijk eten en lekkere drankjes. De lodge is van Efrem, een jonge vent die daar geboren is, en nu getrouwd met Zwitserse Miriam. Zij woont er al 9 jaar en samen hebben ze 2 kinderen. Wat een gouden koppel; hij weet alles over dit gebied, een geweldige gids die alles ziet en hoort en veel kan vertellen. Hij pakt ’s avonds met het grootste gemak de krokodillen, alligators en kaaimannen uit het water en laat ze ons zien. Voordat hij ze weer terugzet in het water masseert hij hun onderkant waardoor ze ontspannen. Dan pas worden ze voorzichtig weer teruggezet in het water en waarachtig, geheel relaxed zwemmen ze dan weg. Hij is een soort van Freek Vonk maar dan Boliviaans. En altijd in voor een grap met daarna een geweldige lach.
Ook Miriam is heel servicegericht. Na elke ‘excursie’ staat zij klaar met een glas ijskoud vruchtensap, telkens een andere waarvan we de namen ook gelijk weer vergeten. Maar lekker is het wel.
Op de 3e dag gaan we naar een museum en wat blijkt? De plek waar we zijn is een oeroude plek; 8000 jaar geleden (!) woonden hier al mensen. Ze kwamen van oorsprong uit Azië-Siberië en zijn via de Beringstraat naar Zuid-Amerika gereisd en hebben toen die ‘terpen’ gebouwd in moerassig land met lagunes eromheen. Zo waren ze altijd voorzien van water. Er zijn veel potten, beelden van mannen en vrouwen met karakteristieke spleetogen en oude stenen gebruiksvoorwerpen gevonden. Een aantal stenen bijlen gemaakt van een onbekend materiaal mogelijk een meteoriet. Nog elke dag komen er spullen bovendrijven, letterlijk als het regentijd is. Niet alleen op deze plek maar in een groot deel van Beni, de provincie waarin Chuchini ligt, is eigenlijk een groot archeologische vindplaats. Maar helaas heeft de regering geen geld om te investeren maar ze heeft het wel erkend. Grote archeologische onderzoeken hebben hier (nog) niet plaatsgevonden; dit als gevolg van de bedreiging die van deze vondst uitgaat. Deze volkeren geschat 8 miljoen die hier gewoond hebben zijn namelijk ouder dan de Inca’s en ouder dan de inheemse bevolking. In feite het oudste volk dat bekend is maar dit zou kunnen betekenden dat de gelden die nu gaan naar opgravingen die de Inca’s betreffen van richting veranderen richting deze gebieden. En dat staan de huidige, bekende grote archeologische vindplaatsen niet toe ..
Miriam laat ons nog beelden zien van wildcamera’s die ze in het bos geplaatst hebben en we zien jaguars, poema’s, reuzenmiereneters en, jawel hoor, ook de tapir, een heel bijzonder zoogdier met zo’n slurfachtige schattig snuitje. Efrem wil nog meer terpen aanleggen op zijn terrein om de dieren tijdens hoogwater schuil en leefruimte te bieden. We worden hier helemaal blij van.
Zaterdags is Mathieu jarig. Van te voren heb ik al contact met Miriam gehad en gevraagd of er dan een taart gebracht kan worden. Dat regelen ze graag. We gaan die dag paardrijden waar Mathieu erg naar uitzag. Na de lunch wordt er een prachtige taart binnengebracht; de hele familie komt mee en Mathieu mag het kaarsje uitblazen. Ze zeggen dat het een traditie is dat Mathieu een hap neemt uit de taart en jawel hoor .. hij stinkt erin. Ze geven hem een duwtje en zijn hoofd verdwijnt in de taart. Vooral de 2 kinderen moeten erg lachen. Overigens een heerlijke taart. En wij hebben bier, wijn en chips meegenomen dus de rest van de dag zijn wij heerlijk aan het borrelen en snacken. Dit doen we niet alleen, we zijn hier met Sylia (Boliviaanse) en Chris en hun 2 kinderen van 12 en 15. Ze wonen in Los Angeles en Sylvia wilde graag terug naar haar geboorteland. De kinderen zijn niet happy; die hadden graag in meer hippe landen op vakantie gewild. Ze verwijten Sylvia dat ze hun ‘zomer geruïneerd heeft’. Heftig maar wij hebben lol met elkaar.
We vliegen door naar Santa Cruz waar we een nieuw plan gaan maken. We willen graag een paar dagen gaan lopen en willen een aantal reisbureaus langs om info te vergaren en te besluiten wat we gaan doen. We lopen de hele dag de hele stad door, alle adressen langs die we hebben maar geen van de 4 bureaus kunnen we vinden. Ze zijn failliet, zijn er gewoon niet meer of verhuisd naar een andere locatie of stad of locatie. De hele dag rondgesjouwd met nul resultaat. Daar balen we wel van. Dan maar in ons appartementje weer achter de laptop en googelen. We komen uit bij de Refugio Los Volcanes, 2 uur rijden van Santa Cruz vandaan, waar ze verschillende wandelroutes uitgezet hebben die je ook zonder gids zou kunnen lopen. Yeah.
De refugio ligt diep weggestopt in een diepe vallei omring door de Volcanes bergketen met spectaculaire uitzichten op klippen en rotsen van zandsteen en subtropische bossen die de locatie omgeven. Wat een schitterende plek. Het is wel even een dingetje om er te komen; we hebben de avond ervoor geboekt via Internet en een bevestigingsmails ontvangen. De volgende ochtend net voordat we willen vertrekken krijgen we een email dat we niet welkom zijn omdat het geld nog niet voldaan is en dat moet 24 uur van te voren overgemaakt zijn. Wat een onzin; we hebben geld cash bij ons staan klaar om te vertrekken. We besluiten toch gewoon maar te gaan met het lokale vervoer ernaar toe. In het dorpje Bermejo, wat de refugio ligt maar dan wel nog 5 km verderop de jungle in, gaan aardige mensen bellen naar de refugio. Er is veel telefoonverkeer heen en weer met een slechte verbinding, zij spreken weinig of geen Engels en mijn Spaans is ook niet zodanig dat ik alles begrijp maar eindelijk (na 4 uur) wordt dan besloten dat we toch welkom zijn en wordt er een auto gestuurd om ons op te halen.
We krijgen als compensatie een mooie kamer voor de 1e nacht en het ontbijt en avondeten gratis aangeboden. Dat is toch wel weer heel erg lief.
Een superplek is het; zo’n kilometer vanaf een bergrand met een terreinwagen slingerend naar beneden rijden tot in een groen dal met solidaire bergtoppen als vulkanen er omheen. Elke dag gaan we wandelen met een gids. Er zijn dan wel routes uitgezet maar er zijn veel meer paden dan routebordjes dus met een gids lopen is wel zo fijn. En prachtige vergezichten. De 2e dag hier begint het te betrekken en jawel hoor; er valt nachts regen. Dat hadden we niet verwacht; het wordt nog koud ook. Vanaf nacht 2 zitten we in een goedkoper huisje maar dat is wel 1 km verwijderd van de hoofdlocatie. Lekker rustig maar wel telkens een flinke tippel vooral omdat het stijgen en dalen is. Tijdens onze tochten spotten we kapucijnerapen die we heel mooi kunnen zien en luidruchtige papegaaien. Ook zien we een koraalslang wegschieten die onze gids van schrik achteruit laat stappen. Hij was in zijn jeugd gebeten door een slang en met spoed naar het ziekenhuis gebracht door zijn vader. En weer is het eten zeer gevarieerd en erg lekker, wel in buffet vorm dus 1 maal opscheppen!!
We ontmoeten nog een Nederlandse vogelgids die vogeltochten begeleid en al 20 jaar in Sucre woont. En een jong Nederlands stel die al 10 maanden onderweg zijn (van de twee jaar) in Zuid- Amerika met een auto met daktent en kampeeruitrusting die ze in Chili gekocht hebben. Ook een goed idee. Ze maken professionele foto’s van bijzondere zoogdieren en vogels in tal van natuurreservaten, die ze dan verkopen. Heel leuk om met hun van gedachten te wisselen.
[userId] => 419946 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085835 [countryId] => 26 [pictureCount] => 47 [visitorCount] => 151 [author] => Marian en Mathieu [cityName] => Santa Cruz [travelId] => 527552 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2022-06-01 [dateReturn] => 2022-08-31 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/063/164_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/419/946_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-amazone-in ) [8] => stdClass Object ( [username] => Joostdewervelendereporter [datePublication] => 2021-08-01 [title] => Een Coole kikker uit Costa Rica [message] => Wat je allemaal mee kunt maken in de grote diversiteit die de natuur te bieden heeft!!!! Een aantal jaren geleden ben ik voor een onderzoeksproject in het nationaal park “Corcovado” in Costa Rica geweest. Dit is een schiereiland gelegen aan de Atlantische Oceaan. Op het moment van vertrek studeerde ik in Zweden en had toen nog geen paspoort. Ik ging er vanuit dat we dit niet nodig hadden want ik verwachtte dat we met een privévliegtuig zouden gaan en direct in het oerwoud zouden landen. Wat was mijn wereld toen nog simpel. Al snel bleek dat we toch met een gewoon vliegtuig zouden gaan en dat ik dus eerst op en neer moest naar Nederland om een paspoort te kopen. Na een veilige reis van 3 dagen kwamen we bij het onderzoeksstation in de jungle aan. Omdat in Costa Rica veel huizen van hout gebouwd zijn en ze overlast ondervinden van termieten die hun huizen opeten hebben we gekeken of wij hierbij konden helpen. We onderzochten toen welke boomsoorten de termieten niet eten zodat ze die kunnen gebruiken voor het bouwen van de huizen. We verzamelden termieten nesten en stopten deze in grote potten die op bijgevoede foto’s te zien zijn. In de potten stopten we dan ook houtblokjes van verschillend soorten om te kijken van welke de termieten wel of niet aten. Op een dag stopte een Spaanse collega haar hand in de pot om een houtblok te vervangen en riep plots: ‘escorpión, escorpión’ gevolgd door: ‘dat betekent schorpioen’. Die vertaling hadden we zelf op zich ook al wel gemaakt. De locale begeleider vertelde doodleuk dat wanneer de schorpioen haar gestoken zou hebben ze aan de onderste helft van het lichaam verlamd zou zijn. Dit is dus niet te vergelijken met een wandeling in een Hollands dennenbos. Omdat onze gids zichzelf wilde bewijzen en ons de mooiste dingen wilde laten zien zijn we een keer ’s nachts door het oerwoud gaan rennen. Er waren veel slangen actief, evenals krokodillen. We stapten in een kano die langs de kant van een rivier lag en vaarden een stukje stroomopwaarts. Ik was uitgekozen om de gids te helpen peddelen zodat we sneller vooruit zouden komen. Vlak voordat we te water gingen deelde hij nog even mee dat wanneer ik een vin zag ik dan mijn arm binnenboord moest trekken omdat de haai die aan de vin zat anders mijn arm eraf zou bijten. Dat was niet heel goed voor mijn gemoedstoestand en bevorderde het peddelen ook niet echt. Na een tijdje gevaren te hebben meerden we aan bij een open plek. De gids keek een beetje om zich heen en trok toen een alligator uit het water. Hij had bedacht dat dit leuk voor ons was om mee op de foto te gaan. Het was nog een jonkie maar had al sterke kaken die we goed op elkaar moesten drukken wilden we niet als krokodillenvoer eindigen. Na het maken van een aantal kiekjes gooiden we het beest weer in het water en vervolgden we de boswandeling. Als klapper op de vuurpijl vonden we een kikker schuilend onder een paar struiken. Nu lijkt dit niet bijzonder maar het was een heel speciale kikkersoort. Niet zo een die verandert in een prins wanneer je hem kust (alhoewel we dit niet uitgeprobeerd hebben) maar dit dier bezit een speciaal verdedigingsmechanisme. Wanneer het zich bedreigd voelt door een roofdier, bijvoorbeeld een vogel, dan begint hij een fel geluid te maken dat tot ver in het woud te horen is. Dan begrijpt een nog groter roofdier dat er in de buurt van het geluid een vogel of iets soortgelijks is, dat kan dienen als eiwitrijke maaltijd. In ons geval was dit grote roofdier een jachtluipaard. Het jachtluipaard naderde ons tot een meter of 20 en toen hij zag dat onze gids zijn machete bij had verdween hij weer in het oerwoud. Dat een kikker zich op zo’n manier weet te verdedigen is echt heel bijzonder. Ik sta keer op keer weer versteld van de natuur. Een reis naar de jungle is echt een ongelooflijke ervaring. Zeker een aanrader voor ieder die de mogelijkheid heeft! [userId] => 440745 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077967 [countryId] => 26 [pictureCount] => 15 [visitorCount] => 213 [author] => Joost [cityName] => Costa Rica [travelId] => 526460 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-07-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/013/034_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/745_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-coole-kikker-uit-costa-rica ) [9] => stdClass Object ( [username] => JohnnygoesCamino [datePublication] => 2021-06-11 [title] => Trainen voor Santiago [message] => Goedenavond allemaal, Wat was me dat un dag vandaag trainen voor Santiago de Compostela. Gewoon naar de klote, pijn aon ut votlook [userId] => 440664 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5077067 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 157 [author] => John Gerardu [cityName] => Camping das Palmeiras [travelId] => 526305 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2021-05-13 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,camping-das-palmeiras [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/664_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => trainen-voor-santiago ) [10] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-03-06 [title] => Brazilië - Moqueca [message] => We hebben thuis een aantal mensen in het gezin die niet van vis houden, en een aantal die er juist van smullen. Altijd lastig om van 1 gerecht op tafel te zetten en iedereen tevreden en gezond te houden. Dit gerecht komt uit Bahia, een kuststreek van Brazilië. Dus vis... Ingrediënten: - 450 gr grote garnalen - 450 gr witvis, ik gebruikte pangafilet, maar ook roodbaars, heilbot, kabeljauw, tilapia kunnen prima - 3 limoenen - 2 uien - 3 tenen knoflook - 1 rode peper - 2 rode paprika's - 3 tomaten - 200 ml kokosmelk - 1/2 kippenbouillonblokje - verse koreander - olijfolie - witte rijst Aan de slag: 1. Snij de vis in grote stukken van ongeveer 5 cm 2. Rasp de schil van 1 limoen en pers deze samen met 1 andere limoen uit. Snij de overgebleven limoen in partjes. Deze dienen later ter garnering. 3. Snij de knoflook fijn en meng deze samen met het limoensap en -rasp door de vis. Zet dit koud weg. 4. Snipper de ui en snij de paprika's in reepjes. 5. Verwijder het vruchtvlees uit de tomaten en snij de tomaat in blokjes. 6. Snij de stelen van de koreander fijn en de bladeren grof. 7. Verhit een hapjespan, voeg een scheutje olie toe en fruit daarin de ui. 8. Voeg de knoflook en paprika toe. Bak dit 5 minuten mee. 9. Voeg ook de tomaat, rode peper en koreanderstelen toe. Laat dit 5 minuten bakken. 10. Voeg de kokosmelk en het bouillonblokje toe 11. Leg de vis en garnalen in de saus en laat dit 5 minuten met de deksel op de pan stoven. 12. Kook ondertussen de rijst zoals op de verpakking staat. 13. Serveer het visstoofpotje naast de rijst. Garneer het met limoenpartjes en koreanderbladeren. Van tevoren had ik niet verteld dat er vis in dit gerecht zit. Wel had ik de garnalen apart gebakken en niet door het mengsel gedaan. De liefhebbers konden ze er zo zelf aan toevoegen. Wat een positieve reacties! Zelfs de niet-viseters zaten te smullen! Ze waren dan ook erg verbaasd toen ik vertelde dat er vis in zat. Dit recept gaat zeker vaker gemaakt worden. Het recept is ook niet moeilijk, het kost alleen wel wat tijd in snijwerk. Maar dat heb ik er zeker voor over. Score: 9,5! Daarbij heb ik nog een simpele salade gemaakt met mais, kidneybonen, verse koreander en rode paprika. Ook lekker, maar niet zo lekker als de moqueca! [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076561 [countryId] => 26 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 182 [author] => Kitty [cityName] => Salvador [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/003/794_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => brazili-moqueca ) [11] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-03-13 [title] => Mission impossible [message] => Mission impossible Met een gevoel van weemoed laten wij het schitterende plekje achter, waar wij zoveel dagen hebben genoten van een adembenemende zonsopgang en zonsondergang. Van het buitenleven met overtrekkende vogels, grazende paarden en ossen, die verkoeling zoeken in het meertje, een struisvogelmoeder met 9 kinderen in haar kielzog en de apenfamilie op jacht naar heerlijke mango’s en water om hun dorst te lessen, terwijl de blauwe ara’s neerstrijken in de bomen naast onze camper en de toekan vanaf een veilige afstand ons in de smiezen houdt en wij hem of haar van dichtbij kunnen bewonderen. Wij zijn tot rust gekomen. Dieren gadeslaan is een kwestie van geduld en zitvlees hebben… Ons eerste doel is een supermarkt vinden! De bakker is een schot in de roos! Heerlijk vers brood! Zelfs integraal! Geen bruin brood, maar wel lekkerder dan al dat witte brood wat doorgaans te koop is. Ernaast zit een ijzerhandel, waar Jan een stevige metalen houtklem aanschaft voor de achterdeur, als hulp in zijn poging om de gedeformeerde deur tijdens hoge temperaturen weer in het gareel te krijgen. Onze WA-verzekering voor de auto is verlengd. De polis heeft Jan via internet binnen, maar moet nog worden uitgeprint. Bij controles door de militaire politie en aan de grens bij de douane moeten deze papieren worden overlegd. Wij vinden een kopieerwinkel, die dit klusje voor ons klaart. De farmacie heeft gelukkig een nieuw zeeppompje voor op de aanrecht! Dwaas, maar wij kunnen dat telkens niet te pakken krijgen. De brandstoftank is gevuld. Wij kunnen vooruit! In feite is Poconé een heel gezellig plaatsje, komen wij tot de ontdekking, met een goed winkelbestand. Wat een mens nodig heeft, kan hier worden aangeschaft blijkt, als wij het plaatsje verlaten. Wij kiezen voor de short cut. Vóór Nuestra Señora de Livramento linksaf over een binnenweg, die ons door een prachtig golvend landschap omhoog en omlaag richting Cáceres voert naar de BR174. Rond etenstijd gebruiken wij in een wegrestaurant een warme maaltijd, waar wij door de goede WIFI een mailtje van Hans & Martha ontvangen. Hans & Martha volgen, evenals wij van plan zijn, de BR070 om in Bolivia San Ignacio de Velasco te bezoeken en de Missionroute te rijden. De grenspost San Matias is echter gesloten! Met name in Santa Cruz en La Paz zijn de burgers in opstand gekomen! Evo Morales heeft het tellen van stemmen tijdelijk gestaakt en een dag later voortgezet. Aanvankelijk gaan de stemmen voor de presidentsverkiezing gelijk op. Na hervatting is Evo koploper. Dit riekt naar fraude, vinden de aanhangers van de rivaal van Evo Morales. Bij de grenspost kan niemand er een zinnig woord over zeggen, hoe lang de grens gesloten zal blijven. Hans & Martha hebben één nachtje gewacht bij San Matias, maar zijn omgekeerd en hebben besloten naar Iguazu te rijden om de watervallen te bezoeken. Jeetje, wat nu? Weer geen Missionroute kunnen rijden?! Speciaal eerder Nederland verlaten om de Pantanal in Brazilië en de Missionregio in Bolivia vóór de regens aanvangen, te kunnen bezoeken. Wij balen! Goede raad is duur! In elk geval, zijn wij blij, dat Hans ons dit reisje bespaart. Wij moeten nu overhaast beslissen wat te doen. Hier hebben wij geen rekening mee gehouden! Hoeveel dagen mogen wij maximaal nog in Brazilië blijven? Te weinig om een ons onbekend deel van Brazilië te verkennen. De afstanden in Brazilië zijn gigantisch. Wij kunnen alleen Uruguay, Paraguay of Peru in om Brazilië op tijd te verlaten vóór de deadline verloopt. Wij besluiten door te rijden naar het noorden om een overnachtingsplaats te bereiken, want langs de weg slapen is absoluut geen optie. In allerijl heeft Jan op iOverland een overnachtingsplek gezocht en gevonden op een recreatieterrein. Een eind weg, maar ervoor is niets bekend. Wij vertrekken na H&M een berichtje te hebben gestuurd om hen te bedanken. Voor Cáceres ontmoeten wij hen in hun camper. Wij zwaaien, maar in het drukke verkeer ontgaat het hen, dat wij elkaar passeren. Te druk met rijen vrachtwagens op beide rijbanen om te stoppen. Beide chauffeurs karren door. Na Cáceres slaan wij af richting Mirassol d’Oeste via Curvelandia naar Lago Azul. Een verschrikkelijk slechte weg! Ontzettend veel tegenliggers! Dagjesmensen, die zich hebben verpoosd. Wij volgen het smalle pad via boerderijen, waar telkens opnieuw veeroosters moeten worden gepasseerd. Precies bij de laatste vóór het toegangshek naar het recreatieterrein horen wij een luid gekraak… Wij rijden dit houten rooster aan gort, maar blijven gelukkig niet steken. Vervelend! Het rooster zal niet in een goede conditie zijn geweest. De veewagen rijdt beladen met koeien eveneens deze weg. De zon gaat reeds zakken. Gelukkig kunnen wij terecht. Na parkeren, inschrijven en vooruit betalen, naar de douche. De duisternis valt snel: binnen een kwartier. Bij een flakkerend lampje douchen wij in een ruimte vol donkere schaduwen, opgeschrikt door rondfladderende vleermuizen en een dikke pad, die grote sprongen maakt. Een opgeluchte Carla trekt de camperdeur achter zich dicht om te genieten van haar eigen vertrouwde omgeving. Jan steekt er de draak mee. Hij wordt er niet warm of koud van! Vroeg uit de veren! De eerste recreanten melden zich reeds om afkoeling en verpozing in het water te zoeken. Wanneer wij het terrein willen verlaten, moet eerst de sleutel worden opgehaald, want wij staan op een afgesloten terrein, wat kennelijk als overloopterrein wordt gebruikt. Op het moment van arriveren, was het hek geopend en stonden er op ons terrein auto’s geparkeerd. In plaats van rechtsaf, slaan wij dit keer linksaf na de entree, waar een stroom verkeer vandaan komt. Op een volgende kruising geen verwijzing naar Lago Azul! Hoe nu? Op de Garmin verschijnt dat wij in oostelijke richting rijden… Dit brengt ons aan het twijfelen. Wanneer wij dorpsbewoners ontmoeten, checken wij, waarnaartoe deze weg leidt. Helaas! Verkeerd gekozen! Omgedraaid! Een prima te berijden goed onderhouden onverharde weg brengt ons binnen de kortste tijd op de grote weg naar Porto Velho. De staat van deze onverharde weg doet ons herinneren aan de prima wegen in Paraguay, in de door Mennonieten bevolkte gebieden, waar een onderhoudsplicht van het wegennet geldt. Een veel betere toegangsweg dan vanuit het zuiden! Het verkeer op de BR 174 is op de zaterdag even druk als op de vrijdag! Wij rijden langs talloze inheemse nederzettingen in de dichte bebossing van de jungle. Nergens een overnachtingsplek! In een dorp heeft een overlander bij een school overnacht. Carla ziet de school en attendeert Jan op een afslag, die mogelijk naar de school leidt. Het is razend druk op de weg. Zware vrachtwagens rijden achter ons, maar komen ons ook tegemoet, waardoor Jan belet wordt te stoppen of af te slaan. Bij de aangegeven coördinaten is uitsluitend een parkeerplaats vol bagger. Óf de coördinaten kloppen niet óf de afslag is verlegd… Bovendien nog steeds plenty vrachtwagens, die stoppen verhinderen, om linksaf te slaan! Hierna verdwijnt de zon, wordt het binnen het half uur donkerder en donkerder. Verschrikkelijk moeilijk om de rijbaan te onderscheiden met de vele potholes bij dit intensieve verkeer en geconfronteerd te worden met inhalende vrachtwagens met mankementen in de verlichting. Schijnwerpers kan je uitsluitend gebruiken als er geen tegenliggers in het vizier zijn. Aan en weer uit, maar alle beetjes helpen. In het donker rijden wij tot een tankstation ten zuidoosten van Vilhena. Een keurige plek naast het kantoor krijgen wij door de pompbediende toegewezen onder een afdak, wat prettig is als het begint te plenzen. Gelukkig kunnen wij hierdoor in de warmte het hefdak gebruiken en de ramen op een veilige kierstand zetten om een weinig te ventileren. Voor het eerst eten wij maistaart! Dat smaakt goed! Het is onrustig slapen op een tankstation met tankende vrachtwagens en auto’s en vrachtwagens, die de verplichte rust in acht nemen zoals in Europa. Alleen arriveren en vertrekken tijdens de nacht vele vrachtwagens… Houden die zich aan de verplichte uren of wordt er mee gesjoemeld? Niet echt uitgerust vertrekken wij ’s ochtends. Wij rijden over een hoogvlakte op ongeveer 600 m hoogte. Enorm uitgestrekte akkers, zover het oog reikt. Tussen de stoppels van de mais groeit soja. De enige mogelijkheid om te overnachten is op een tankstation of bij een hotel langs deze drukke verkeersader. In feite zien wij geen plek, waar wij zouden willen overnachten. Wij rijden door en door tot ná Jaru vóór Ariquemes de afslag naar Rancho Grande / Pousada Ekologica opdoemt. In kilometers niet ver verwijderd van de BR 364, waarin de BR 174 is overgegaan. Echter een wegdek vol ontzettend diepe gaten! Personenauto’s kunnen vele gaten omzeilen, maar met onze wielbasis lukt dit niet! het lijkt erop, dat onze wagen elke kuil een zoentje geeft… Zeer hardhandig! Wij rammelen uit elkaar! In het donker wederom met vele medeweggebruikers een tijdrovend dilemma! Een man op een motor geeft aan, dat wij goed zitten en ná het kerkje linksaf moeten slaan. Dit is een goede aanwijzing, want de borden zijn toe aan een opknapbeurt en zijn zeer slecht te lezen. Het kerkje! Opgelucht halen wij adem en rijden de onverharde weg op, die 14 dagen terug met een shovel is gedaan. Een verademing! Glad en voor 2 wagens breed! Echter steil met een diep dal en steil omhoog alsof wij ons op een skatebaan verplaatsen. Een tropische regenbui weerhoudt het verkeer dit gedeelte te rijden. Een etmaal van droogte eroverheen laten gaan, dan lukt het de passage te nemen, vertelt onze gastvrouw later. Wij missen het bord wat niet te lezen valt en rijden in het donker te ver door. De weg wordt slechter met diepe geulen, steiler en smaller. Zijn wij verkeerd? Wij steken heen en weer om te keren. Proberen het gepasseerde zijpad en staan stil voor een massief hek, voorzien van een groot hangslot en de naam Rancho Grande. Hier moeten wij zijn. Geen bel, geen optie binnen te komen. Wat nu? Wij beraadslagen. Uitkomst! Twee mannen, de boer en zijn voorman, komen af op het zware geluid van de motor, wat alleen van een tractor of zware wagen afkomstig kan zijn. Het meest waarschijnlijk van een overlander. Die arriveren altijd laat, meldt de vrouw des huizes van Duitse afkomst, de volgende dag. Zij begrijpt er niets van dat wij over die luttele kilometers van de grote weg tot hun huis 7 kwartier hebben gereden. Overlanders moeten gewoon vroeger komen. Ze heeft gelijk, dat overdag het traject gemakkelijker te rijden is. Echter op de snelweg ben je afhankelijk van het verkeer en de overnachtingsplekken, die in Brazilië dun gezaaid zijn! Hierdoor word je gedwongen eindeloos veel kilometers af te leggen!!! Een hele dag rijden is werkelijk niet fijn en doodvermoeiend. Temeer doordat het traject eindeloos veel extreem hoge drempels kent om het verkeer af te remmen, zodra er enige bewoning is of een school is gesitueerd. Bovendien rijdt onze wagen geen 100-120 km per uur, waardoor dit traject voor ons tijdrovend is. Aan de andere kant begrijpen wij hun zienswijze. De mensen gaan hier op tijd naar bed en staan vroeg op. Wij zijn er nog steeds niet achter, wat ongeveer de bedtijd is in deze landen. Wij houden het op 20 – 21.00 uur tot 5 á 6 uur als meest regulier voor hardwerkende boeren en winkeliers, alhoewel wij ook heel andere tijden hebben leren kennen. Begrijpelijk, dat in dit kader 19.45 uur als redelijk aan de late kant wordt beschouwd…Deze boer staat inderdaad ‘s ochtends vroeg op! Bovendien blijkt de vrouw des huizes op 50 jarige leeftijd MS te hebben gekregen, terwijl zij altijd bergen kon verzetten. Helaas is zij nu aan een rolstoel gebonden en heeft meer hulp nodig, alhoewel zij een sterke vrouw is en probeert zoveel mogelijk zichzelf te redden. Zo traint zij nu zelf een hond, omdat haar eigen trouwe viervoeter recent is overleden. In de middag heeft zij haar man in de open werkplaats tegenover onze staplek geholpen door in de rolstoel het zaagsel op te vegen. Bewonderenswaardige krachtsinspanning! Even later keert zij met de nieuwe hond terug en start de gehoorzaamheidstraining. Carla is bezig met de was op te hangen, te keren en binnen te halen. Haar aandacht wordt getrokken naar het grasveld. Het is te ver weg om goed te kunnen beoordelen. Wat gebeurt daar? Behoort dit tot de training of is er iets loos? Voor het tot Carla goed en wel doordringt, snerpt het geluid van de stem van de vrouw over het open veld en komt de man aangesneld. De wielen van de rolstoel zijn verstrikt geraakt in de lange lijn, waaraan de hond vastzit. De vrouw dreigt met rolstoel en al om te vallen… Carla vindt het niet snugger van zichzelf, dat zij niet eerder heeft gereageerd, terwijl zij erop staat te kijken. Te laat beseffend, dat de vrouw hulp nodig heeft. Het tafereel maakt duidelijk wat een impact een ziekte als MS op het leven van deze twee mensen heeft. De vrouw vertelt, dat zij geluk heeft, want haar oma heeft de ziekte op 39 jarige leeftijd gekregen. Van dichtbij meegemaakt en gedacht, gelukkig gaat de ziekte aan mij voorbij… Onverwacht plotseling de verschijnselen van oma… Dapper om zoveel mogelijk van het leven te maken! Bewondering voor de man aan haar zijde! Jan opent voor de eerste keer, sinds het open springen, de achterdeuren om de lattenbodem van onze bedden te repareren. Het grote aantal hoge drempels onderweg, hebben gister de zijkant van Carla’s bed tegen de achterdeuren doen schuiven, waardoor de latten uit de bevestigingspunten zijn geschoten. Mogelijk is lijm door de hitte verdroogd. In elk geval heeft Jan ‘s avonds provisorisch de lattenbodem in elkaar moeten zetten, alvorens het bed te gebruiken is. Degelijk bevestigt Jan ’s ochtends de latten, controleert nu alle latten en bindt beide frames aan elkaar vast, zodat er weinig bewegingsruimte bestaat om uit elkaar te schuiven. Hopelijk houdt de lattenbodem het tot wij weer thuis zijn. Nu de deuren open zijn, vullen wij de medicijnvoorraad aan uit de kratten in het ruim en halen eruit, wat wij binnenkort hiernaast nodig hebben, zodat voorlopig de achterdeuren niet hoeven te worden geopend. Met de nieuwe lijmklem is het voor Jan simpeler om de deuren te sluiten. Een lange zwarte veter wordt gebruikt om de grendel te fixeren. Het lukt veel gemakkelijker dan Jan verwacht. In het donker blijken de koplampen veel te hoog te staan! Meteen maar bijstellen, ofschoon wij ons hebben voorgenomen vroeger te stoppen als wij ergens een parkeerplek zien, want in het donker rijden bevalt ons absoluut niet! De watercontainer is voorzien van een tap. Het kraantje vertoont een scheurtje. Tape houdt niet… Een mooie gelegenheid om de scheur te lijmen. Hopelijk is dat een afdoende oplossing…Tussendoor knappen wij allerlei klusjes op. De ventilatoren krijgen een schoonmaakbeurt. De wc eveneens. Kastjes opnieuw ingeruimd. Het is een publieke vrije dag voor de ambtenaren en het bankpersoneel: een vrije dag voor het overheidspersoneel. Voor velen eveneens een vrije dag. Zij feesten mee met de anderen. Er ligt veel stil. Wij genieten van de koelere temperatuur. Eindelijk weer eens bijslapen! Onze dochter heeft ons reeds gewaarschuwd, dat het 3 tot 6 maanden kan duren, eer ons lijf zal zijn hersteld. Wij hebben geen idee, waardoor wij zo ziek zijn geworden, maar we zijn ons ervan bewust, dat wij er nog niet zijn. Bij het minste of geringste zijn wij doodmoe. Wij liggen regelmatig om 8 uur in bed en slapen een gat in de dag. Het klokje rond! Onvoorstelbaar! Kennelijk heeft ons lichaam zoveel rust nodig. Wij gebruiken de goede Wifi om kaarten van Maps.me binnen te halen, updates te verwerken voor de computer, de iPad en onze mobieltjes. Een mailtje gaat uit naar de Nederlander, die wij op de Salar van Uyuni in Bolivia in september 2017 hebben ontmoet. Wij mogen hem altijd om hulp vragen, heeft hij indertijd tegen ons gezegd. Wij vragen hem advies over een bezoek aan Bolivia. Hij blijkt met zijn Boliviaanse vrouw en hun kind ondertussen naar Nederland te zijn vertrokken en niet meer in Santa Cruz woonachtig te zijn. Zij raden ons af op dit moment Bolivia te bezoeken, al zouden de grenzen worden heropend, daar de bevolking blokkades heeft opgeworpen als verzet tegen de gang van zaken tijdens de recente presidentsverkiezing. Hij bevestigt, dat auto’s op de verschillende wegen belaagd worden met stenen en het zeer onrustig is in Santa Cruz, La Paz en Cochabamba, maar ook in bergdorpen. Zijn vrouw heeft deze actuele informatie via betrouwbare contacten. Jan krijgt druppelsgewijs nieuws via Facebook van Overlanders, die in Bolivia zijn komen vast te zitten. Dit willen wij niet meemaken! Wij proberen zoveel mogelijk inlichtingen in te winnen om alsnog onze plannen eventueel aan te kunnen passen… Wie weet kunnen wij alsnog via de grensovergang Guajará- Mirim Bolivia in en naar Trinidad rijden om erna de Missionroute te rijden. In omgekeerde volgorde als gepland: van west naar oost in plaats van oost naar west. In dat gebied is het tot nu toe nog steeds rustig…De rust kan weerkeren… Het wordt echter steeds lastiger informatie te verkrijgen over de stand van zaken binnen Bolivia. Wij slapen veel en doen allerlei klusjes, waar wij nog niet aan zijn toegekomen door onze haast voor het regenseizoen aanvangt, de Pantanal en Bolivia te doen. Jan plakt een regengoot aan de bestuurderskant in de hoop, dat wij bij een plensbui de ramen open kunnen laten staan opdat wij kunnen ventileren. Carla organiseert dat de schoorsteen thuis uiteindelijk wordt gerepareerd vóór de stormen aanwakkeren. Ideaal als je een basis hebt om via een functionerende Wifi zaken fatsoenlijk te regelen! Wij genieten van het landschap waarin de Rancho is gesitueerd. De Pousada is indertijd mooi opgezet! Degelijk geconstrueerde gebouwen! De vader van de vrouw des huizes heeft na een verblijf in Venezuela dit bedrijf in Brazilië ruim 40 jaar geleden opgezet. Prachtige bomen bieden aangenaam verkoeling door voldoende schaduw te bieden. Een groot gedeelte van het bedrijf bestaat uit oerbos. Officieel is dit een verplichting van de regering, maar vele boeren houden zich hier niet aan. Er staat zelfs een percentage voor: als wij goed zijn geïnformeerd zelfs 50%. Controle van overheidswege ontbreekt. Beetje bij beetje wordt er gekapt en ontbost, waardoor agrarisch land kan worden uitgebreid en oerbos wordt omgezet in goed te bewerken arealen, gescheiden door plukken oerbos. Dit komt overeen met wat wij onderweg vaststellen. Mevrouw verdedigt met vuur de noodzaak om oerbos te behouden. Het is voor haar een hot item! Zij geeft aan, dat wij het pad moeten wandelen om van het echte oerbos te genieten. Wij willen haar vragen, waar het pad is te vinden, maar wij zien haar en haar echtgenoot niet meer… Pas als wij de boerderij verlaten, ontmoeten wij elkaar op de onverharde weg. Zij hebben vanwege de regen bij haar ouders in een naburige plaats overnacht, omdat de weg hoogstwaarschijnlijk door de hevige regen niet te berijden zou zijn en zij hun huis niet zouden kunnen bereiken. De grote weg is wederom druk. De vele vrachtwagens brengen de woorden in herinnering, dat dit vroeger een onverharde weg was. Sinds de haven van Porto Velho is aangepast om grotere schepen toe te laten is de intensiteit van het verkeer op de weg en op de vaarwegen enorm toegenomen volgens de vrouw des huizes en is de prachtige natuur in dit gebied volgens haar grotendeels verloren gegaan. Wij gaan op weg naar Porto Velho om boodschappen in te slaan in de supermarkt, waar Jan in januari zo prettig inkopen heeft kunnen doen. Er staan feestdagen voor de deur. In Peru was twee jaar geleden op deze dagen niets te koop, omdat alles uitverkocht was of gesloten. Liever geen herhaling. Het is buitengewoon druk in de supermarkt en de voorraden zijn minimaal… Jan baalt als een stekker bij het zien van de lege schappen. Wat hij echt nodig heeft, bemachtigt hij. De rest komt later wel weer een keer… Jan wil niet op het parkeerterrein overnachten van het grote winkelcentrum. Hij is benauwd, dat wij dan verplicht worden hier drie dagen te overnachten, omdat mogelijk de hekken vanwege de feestdagen blijven gesloten. Wij rijden na het inkopen doen meteen door de Transocéanica op, om bij een tankstation te overnachten, waar je van 22 uur tot 6 uur niet kan tanken. Tezamen met verschillende vrachtwagens hebben wij hier een rustige overnachtingsplaats. Van 20 uur tot 5 uur slaapt Jan tot de vrachtwagens vertrekken. Carla draait zich nog eens om en tuft verder. Jan lukt dat niet. Hij staat op en maakt het ontbijt gereed, waardoor wij deze ochtend werkelijk om 7.30 uur wegrijden! Voor Carla’s doen ontzettend vroeg! Wanneer wij verder rijden zijn wij verbaasd. In januari hebben wij dezelfde weg gereden en nu herkennen wij op het traject van Jaci-Paraná naar Mutum-Paraná werkelijk niets van de omgeving…Alles ziet er zo geheel anders uit! Toentertijd reden wij over een dijk, om de beurt in blokken, omdat er slechts één rijbaan ter beschikking was, terwijl er naarstig werd gewerkt om de weg te herstellen. Wij waren omgeven door water, alsof wij door één groot overstroomd gebied reden. Overal staken bomen boven het water uit en op een bepaalde plek lagen meerdere woonboten afgemeerd. Niets, maar dan ook niets herinnert hieraan, dan kale bomen die er levenloos uitzien en twee afgemeerde woonboten. Slechts de lange brug met het hotel en het recreatiestrand herkennen wij in een lange bocht over de rivier bij Mutum-Parana. De Madeira en de Paraná zijn nu op zichzelf stromende rivieren, die niet tezamen zijn gevloeid en het gehele gebied hebben overstroomd, zoals in het begin van dit jaar, toen alles blank stond. Wij passeren de afslag naar Guajará-Mirim en laten deze letterlijk links liggen, want de toestand in Bolivia is nog niet gestabiliseerd. Onverstandig nu Bolivia te bezoeken, al zou de grens toegankelijk zijn.… Als wij Abunã bereiken ligt de pont aan onze zijde, waardoor wij meteen kunnen oversteken. In 10 maanden heeft de bouw van de brug, met zeer hoge pijlers vanwege het wassende water in het regenseizoen, behoorlijke vorderingen gemaakt! Aan beide zijden heeft men de oprit naar de brug zelfs aangelegd…Het is interessant om de veranderingen te constateren, die sinds ons passeren, hebben plaatsgevonden. Aanvankelijk vindt Carla het een onaantrekkelijk traject, wat wij sinds de Pantanal richting noorden afleggen. Ontzettend druk en weinig interessant, maar deze nieuwe aspecten bekoren haar. Wij leggen heel wat kilometers af. Vóór Xapuri zien wij in een bocht van de weg een schitterend plekje om te overnachten vóór het hek langs de oprit naar een coöperatieve gemeenschap van de inheemse bevolking. Wij vragen een passerende auto of wij hier mogen overnachten, als zij bezoekers naar het bushokje brengen aan het eind van het pad dichtbij de weg. Tot het donker wordt en zodra het licht is, horen en zien wij, dat het hek regelmatig wordt geopend en gesloten door passanten, die allen even vriendelijk groeten. Brommers rijden af en aan om mensen naar het bushokje te brengen of op te halen. Uit een witte personenauto rollen vele volwassenen en kinderen… Onvoorstelbaar hoe ze er allemaal inpassen. Terugkerend van of op weg voor familiebezoek? Kennelijk is er een bus in aantocht…. Wij genieten van een prachtige zonsondergang en eveneens van de geweldige zonsopgang. Heel veel aangenamer dan het drukke tankstation in Capixaba, waar wij de vorige reis slecht sliepen door alle bussen en andere voertuigen met een tussenstop om een ieder de gelegenheid te geven de toilet te gebruiken. Wederom zet het slechte wegdek zich voort. Gister kilometers lang ontiegelijk veel potholes. Het is een prachtig heuvelachtig landschap. Opvallend is dat in de diepe dalen de potholes aanwezig zijn. Kennelijk wordt de weg ondermijnd, waardoor het slechte wegdek ontstaat. Het blijkt, dat de gister geplande overnachtingsplek in Xapuri nog vele kilometers van onze slaapplaats verwijderd is. Xapuri is de woonplaats van de rubbertapper Chico Mendes, in 1988 vermoord na jaren succesvolle strijd tegen de vernietiging van oerwoud door houthakkers en boeren. De woede over de moord op hem heeft ertoe geleid, dat de bescherming van oerbos in de Acre State daadwerkelijk na zijn dood ter hand is genomen en is gerealiseerd. Na Brasiléia tanken wij. Wellicht is er geen optie vlak voor de grens of aan de andere zijde van de grens. Liever in de voorzorg. Opvallend is de verandering van de omgeving: hogere heuvels in een weids glooiend landschap, minder bebost, waardoor het gebied opener oogt. Deze streek is dunner bevolkt. Het is een mooi gebied! Na ongeveer een uur bereiken wij de Braziliaanse grens. Wanneer wij de wagen hebben geparkeerd, worden wij gecorrigeerd. Wij moeten de camper verzetten. De afhandelingen op de Braziliaanse grenspost verlopen voorspoedig. Eerst naar de federale politie, die belast is met de immigratie, waar wij een uitreisstempel krijgen in ons paspoort. Hierna bij de douane het papier met de toekenning om tijdelijk gedurende maximaal 90 dagen onze auto in Brazilië te mogen gebruiken, inleveren. Dit alles is binnen een kwartier geregeld! Wij staan verbluft over de snelheid! Op naar de Peruaanse grenspost. Een geringe afstand. Wij mogen de wagen echter niet voor het Braziliaanse kantoor laten staan en zijn verplicht de wagen een 50 tot 100 meter te verrijden. Bij de Peruaanse immigratie blijken wij reeds keurig te staan geregistreerd, daar wij 2 jaar terug Peru hebben bezocht. Er hoeft niets te worden ingescand! Geen foto gemaakt te worden of vingerafdrukken gegeven te worden. Zelfs de verblijfsdata staan in de computer. De ambtenaar meldt, dat wij Peru reeds eerder hebben bezocht en noemt de periode. Een gevoel van - Big brother is watching you – komt over ons heen. Je weet, dat alles wordt geregistreerd, maar wanneer alles zo wordt opgelepeld, is het desondanks een rare gewaarwording. Effectief: wij zijn in een wip klaar bij de Peruaanse immigratie. Op naar de Peruaanse douane. Waar gehuisvest? Het blijkt, dat de grenspost wordt gerenoveerd. De douane is tijdelijk ergens anders ondergebracht. Buiten op een bankje wachten wij tot een man de benodigde gegevens komt ophalen om naar elders te verdwijnen. Prima, als hij inderdaad Jan zijn paspoort en kentekenbewijs met het benodigde formulier voor tijdelijke import overhandigt, wanneer hij gereed is. Het duurt eeuwen… Buiten ons gezichtsveld… Uiteindelijk krijgen wij te horen, dat de douane geen computer tot zijn beschikking heeft en alles handmatig moet verwerken. Drie kwartier! Geregeld: een vrijbrief voor 90 dagen rondtoeren in Peru! Bolivia is out of the picture! [userId] => 347276 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5071478 [countryId] => 26 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 973 [author] => [cityName] => Assis Brasil [travelId] => 506620 [travelTitle] => Een overzee's avontuur [travelTitleSlugified] => een-overzee-s-avontuur [dateDepart] => 2016-10-10 [dateReturn] => 2017-08-27 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Brazilië [countryIsoCode] => br [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/brazili,assis-brasil [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/347/276_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => mission-impossible ) [12] => stdClass Object ( [username] => CarlametJan [datePublication] => 2020-02-10 [title] => De Noordelijke Pantanal [message] => Een asfaltweg voert ons het plaatsje Poconé uit. Op de splitsing richting Porto Jofre strekt zich een onverharde weg voor ons uit. Redelijk om te zien. Al ras verandert de zandweg in een puur wasbordtraject! Wij worden door elkaar gerammeld! Buitengewoon enerverend en vermoeiend! Grijze termietenheuvels aan weerszijden in tegenstelling tot de rode termietenheuvels in de zuidelike Pantanal. Wanneer wij de entree van Parque Nacional do Pantanal Matogrossense bereiken, passeren wij zonder te stoppen om door te rijden naar Pousada Portal Paraiso om te informeren of wij hier kunnen overnachten. Een vriendelijke oudere man duidt ons waar wij kunnen parkeren, nadat wij voor 2 nachten contant hebben betaald. Zoon Mateus komt even later om te wijzen, waar wij elektriciteit vandaan kunnen betrekken, waar wij kunnen douchen en gebruik kunnen maken van het toilet. Zelfs een gasfornuis staat tot onze beschikking en een heus zwembad om af te koelen in de hitte. Wij zoeken een hoog gelegen plekje naast de omheining van het zwembad, waar wij horizontaal staan, vanwaar wij een weids uitzicht hebben over het open veld, wind kunnen vangen en de zon onze zonnepanelen kan opladen. Echter met de kont naar het zuiden, want de zon draait over het noorden, zodat de achterdeuren niet de ganse dag in het zonnetje staan zoals bij de zeven watervallen! Onder de boom diagonaal tegenover ons, staat een Frans echtpaar, die zojuist uit Porto Jofre zijn teruggekeerd. Zij vertellen, dat het de moeite waard is om deze plaats te bezoeken. Wij zullen onderweg echter geen boodschappen kunnen doen. Helaas zijn wij aangewezen op Poconé. Excursies, overnachtingen en maaltijden moeten in het park contant worden afgerekend. Hebben wij dan wel genoeg Braziliaans geld tot ons beschikking? Wij nemen ons voor de volgende dag te informeren of het mogelijk is mee te rijden naar Poconé als de heer of vrouw des huizes naar het stadje gaat. Als wij ons installeren blijkt namelijk de achterdeur helaas los te zijn gerammeld op de ripoweg! Weer uit het slot! ’t Lukt niet de deuren te sluiten! Provisorisch de achterzijde gesloten. Gelukkig hebben de kleine 15 kilometer niet zo’n ravage aangericht als op het traject van zuid naar noord. Jan bedenkt, dat hij een extra schuifslot wil monteren om de deuren in het gareel te houden. Eerst op tijd naar bed en bijkomen van de vermoeienissen. ’s Ochtends lukt het Jan de afgekoelde achterdeuren te sluiten! Voor hoe lang houdt dit stand? Op iOverland hebben wij gelezen, dat je een maaltijd in het restaurant van de Pousada kunt gebruiken. Een goed uitziende maaltijd wordt ons voorgezet. Mooi opgemaakte schotels! Koffie toe. Er hangt een sticker, dat je met Visa kunt afrekenen. Wat een geluk! Dan hebben wij zeker genoeg geld, want wij hebben extra gepind om alle onkosten te kunnen afrekenen als wij contant moeten betalen. Wanneer wij dit checken, blijkt men de Visa niet meer te accepteren. Jan mag na de siësta met de heer des huizes meerijden naar het stadje om te pinnen en een schuifgrendel te kopen in de ijzerhandel. Dikke pech! Beide Bradesco pinautomaten zijn leeg… Nul op het rekest! Bovendien blijken alle winkels gesloten, want het is een of andere rooms-katholieke feestdag. Onverrichterzake keren de mannen terug naar de boerderij. Carla heeft ondertussen buikpijn. Een vreemd bloederig blaasje in haar lies. Last van een teek? Jan bekijkt het plekje en geeft aan, dat dit veroorzaakt is door een ander insect. Later op de avond en in de nacht worden beiden hondsberoerd. Alles doet zeer. Hevige diarree, buikkrampen, hoofdpijn, terwijl Carla ook moet overgeven. De spierpijnklachten verdwijnen vrij spoedig. Alleen voelen beiden zich hondsberoerd en doodmoe. De temperatuur van 40 / 41 graden Celsius zorgt, dat je lichaam oververhit raakt, wat niet tot herstel bijdraagt. Carla slaapt en slaapt - 3 dagen lang-, terwijl Jan zich op de been houdt om voor beiden te zorgen. Hij is echt niet lekker, maar gelukkig niet zo ziek als Carla, die dit keer weer oververhit raakt en door Jan gekoeld wordt. Met antibiotica herstelt Carla beetje bij beetje. De baas biedt na 3 dagen aan met zijn vrouw boodschappen in het dorp voor ons te doen. Wij zijn daar inderdaad te beroerd voor. Hij heeft ook een solide metalen schuif weten te vinden om de achterdeuren te vergrendelen. Na een weekje knappen beiden stapje voor stapje wat op. Yoghurt en veel drinken… Op zijn gemakje probeert Jan zijn terugkerende energie in de auto te steken om de wagen rijklaar te maken. Elke dag wat. Olie wordt aangevuld. Controle van het linker voorwiel, wat in de zuidelijke Pantanal lekte. De moer op het linker voorwiel zit nog stevig vast en er zit voldoende olie in. Gelukkig geen trammelant. Tot hier toe hebben wij beiden het voorwiel goed in de smiezen gehouden. De schuif wordt op de achterdeur geplaatst, maar met een Leunse oplossing. Onze overleden vriend wist altijd noodoplossingen te bedenken als iets niet mogelijk was op de normale manier te regelen. Met dit keiharde metaal is inderdaad een inventieve oplossing noodzakelijk. Jan is trots op wat hij presteert! De bank is nog steeds niet bevoorraad met flappen! De zoon wisselt dollars voor Braziliaans geld, want wij verblijven veel langer dan gepland op de Pousada. Het herstel kost tijd en geld! De Fransen zijn na 2 nachten vertrokken. Wij staan ruim een week alleen, wanneer een Zwitsers echtpaar met een dochtertje van 4 ½ jaar arriveert vanuit Bolivia, waar zij Trinidad hebben bezocht en de Missionroute hebben gereden. Carla is nog steeds slapjes en niet echt lekker. Zij rust veel, leest wat en hangt in haar stoel onder de door Jan uitgezette luifel, terwijl zij vogeltjes kijkt. De stokken kunnen aan het hek worden vastgemaakt, waardoor de wind de luifel niet kan optillen en meenemen. Alsof wij dit gepland hebben vooraf… Wanneer de darmen eindelijk op gang komen, titreert Jan haar medicatie, waardoor zij beetje bij beetje uit het dal omhoogklimt. Wiebelig op de benen… Oefening baart kunst. Alras geen dronkenmansloop meer in de benen. Voor de eerste keer beklimt Carla de vogeluitkijktoren naast het zwembad en wandelt zij met Jan op een andere dag naar het meertje, waar de ossen verkoeling zochten, toen zij nog hier in de weide liepen. Op deze leeftijd doe je met ziekte meteen een jasje uit! Heerlijk onder de lauwe douche… De mevrouw van de Pousada regelt de was en neemt Jan mee naar het stadje voor boodschappen. Bradesco is bevoorraad: Jan kan pinnen! Het zwembad is gereinigd voor de Zwitsers naar aanleiding van hun verzoek. De eerste keer sinds onze aankomst… Het oogt redelijk schoon. Alle vijf gebruiken wij het zwembad om af te koelen. De buitentemperatuur is alle dagen rond de 40/41 graden Celsius. Een mens knapt werkelijk op van het zwembad! Wanneer wij eruit zijn, groeien de algen door wat erin waait en de vogels in het water laten vallen, versterkt door de extreem hoge temperatuur. De volgende dag is het zwembad te vies om te gebruiken! Het Zwitserse meisje is helemaal teleurgesteld, dat zij niet van haar ouders het water in mag. Gister kon zij geen genoeg krijgen van het water en genoot zij volop! Balorig wil zij niets anders dan in het zwembad… Helaas werkt de pomp niet als de vrouw des huizes in de middag probeert het zwembad te schonen. De bladeren en de algen eruit vissen met het schepnet en de bodem stofzuigen is onvoldoende… De zoon des huizes komt eraan te pas als hij ’s avonds op de boerderij terugkeert… Het lukt hem evenmin de pomp werkend te krijgen! De volgende dag vertrekken de Zwitsers naar Porto Jofre, daar het zwembad buiten gebruik is. Niemand kijkt naar het zwembad om! De dag erop wordt plots het zwembad ijverig geschoond. Wij maken dankbaar gebruik van de gelegenheid als de klus is geklaard. Twee vrouwen arriveren met een zestal kinderen en picknickmanden. Zij hebben kennelijk het zwembad geboekt… Wij maken ruimte, waarvoor zij bedanken. Aanvankelijk zingen de twee grotere meisjes van een jaar of acht met heel veel plezier Braziliaanse liedjes, terwijl alle kinderen op een rijtje in het water zitten op de treden van de trap, terwijl de ene moeder telkens een nieuw liedje inzet. Ontzettend gezellig! Gedurende een uur is het een drukte van belang in het zwembad met kinders die onder water zwemmen, spelen en spetteren, dat het een lieve lust is. Zo plotseling als zij zijn gekomen, zo plots verlaten zij het zwemwater om zich aan te kleden. Wanneer iedereen is aangekleed, gaan zij in het restaurant een ijsje eten. Kort, maar hevig. Heel gedisciplineerd, maar op een leuke wijze. Het zwemwater wordt meteen na hun vertrek gekleurd door algengroei. Het lijkt of je de algen ziet groeien…. Wat een ontzettend karwei om de kwaliteit van het zwemwater te bewerkstelligen en te behouden! Wij hebben inderdaad in februari dit jaar gezien hoe proper het zwembad in Santa Rosa bij Tinegasta in Argentinië was en hoeveel effort dit elke dag weer kostte van Carlos en zijn gezin! Carlos is echter de glansrijke winnaar in deze vergelijking! Eindelijk voelen wij ons na 2 weken zodanig opgeknapt, dat wij verder durven te reizen. Wij hebben besloten naar Porto Jofre door te gaan om daar een excursie te maken. De eerste 45 km na het verlaten van de Pousada passeren wij vele betonnen bruggen, die de families memoreren, die hier hebben gepionierd. Wij zien vrij weinig dieren onderweg. Een mannetjeshert met een prachtig gewei en een rank vrouwtjeshert bij een poel. Erna vele slechte houten bruggen! Met gaten en ontbrekende planken! Ontiegelijk goed opletten, waar je rijdt… Op de planken rijden, die als een spoorrails over de dwars gelegde