Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Vanuatu
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => vanuatu
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (vanuatu)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /vanuatu/reisverslagen/page/2
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => vanuatu/reisverslagen/page/2
[_params:protected] => Array
(
[controller] => vanuatu
[action] => reisverslagen
[page] => 2
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /vanuatu/reisverslagen/page/2
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => vanuatu/reisverslagen/page/2
[_params:protected] => Array
(
[controller] => vanuatu
[action] => reisverslagen
[page] => 2
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => vanuatu
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 7
[countryId] => 198
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Vanuatu
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 330447
[username] => tomenevaopreis
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/330/447_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/330/447_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => nieuw-zeeland
[currentCountryName] => Nieuw Zeeland
[currentCountryIsoCode] => nz
[currentCountryId] => 136
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Tom Eva
[firstName] => Tom
[reportsCount] => 12
[travelsCount] => 1
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 305944
[username] => miekereindert
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[countryName] => Frans Polynesië
[countryIsoCode] => pf
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[countryName] => Tonga
[countryIsoCode] => to
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[countryName] => Fiji
[countryIsoCode] => fj
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[countryName] => Solomon Eilanden
[countryIsoCode] => sb
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Mieke Reindert
[firstName] => Mieke
[reportsCount] => 15
[travelsCount] => 1
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 315515
[username] => daniellesmeitink
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/315/515_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/315/515_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[countryName] => Fiji
[countryIsoCode] => fj
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[countryName] => Nieuw Caledonië
[countryIsoCode] => nc
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Daniëlle Smeitink
[firstName] => Daniëlle
[reportsCount] => 43
[travelsCount] => 2
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 325955
[username] => tomjussen
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[countryName] => Argentinië
[countryIsoCode] => ar
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[countryName] => Antarctica
[countryIsoCode] => aq
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[countryName] => Uruguay
[countryIsoCode] => uy
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[countryName] => Fiji
[countryIsoCode] => fj
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[countryName] => Tuvalu
[countryIsoCode] => tv
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[countryName] => Bahrain
[countryIsoCode] => bh
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => Tom Jussen
[firstName] => Tom
[reportsCount] => 30
[travelsCount] => 1
)
[4] => stdClass Object
(
[userId] => 397880
[username] => hetbolletjerond
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/397/880_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/397/880_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 9
[currentContinentName] => Zuid-Amerika
[currentContinentNameSlugified] => zuid-amerika
[currentCountryNameSlugified] => argentini
[currentCountryName] => Argentinië
[currentCountryIsoCode] => ar
[currentCountryId] => 8
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[countryName] => Argentinië
[countryIsoCode] => ar
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Daan Heimans
[firstName] => Daan
[reportsCount] => 11
[travelsCount] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[userId] => 198729
[username] => slcuracao
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/729_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/729_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => vietnam
[currentCountryName] => Vietnam
[currentCountryIsoCode] => vn
[currentCountryId] => 201
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[countryName] => Nederlandse Antillen
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[countryName] => Fiji
[countryIsoCode] => fj
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[countryName] => Filipijnen
[countryIsoCode] => ph
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Soraya
[firstName] => Soraya
[reportsCount] => 54
[travelsCount] => 3
)
[6] => stdClass Object
(
[userId] => 272222
[username] => patrickvanberlo
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/272/222_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/272/222_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => australi
[currentCountryName] => Australië
[currentCountryIsoCode] => au
[currentCountryId] => 11
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[countryName] => Noorwegen
[countryIsoCode] => no
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Patrick
[firstName] => Patrick
[reportsCount] => 20
[travelsCount] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[userId] => 36415
[username] => bartenkatrien
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/036/415_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/036/415_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => vanuatu
[currentCountryName] => Vanuatu
[currentCountryIsoCode] => vu
[currentCountryId] => 198
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[countryName] => Georgië
[countryIsoCode] => ge
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[countryName] => Bahrain
[countryIsoCode] => bh
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => eg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[countryName] => Saudi Arabië
[countryIsoCode] => sa
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[countryName] => Qatar
[countryIsoCode] => qa
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[countryName] => Congo - Brazzaville
[countryIsoCode] => cg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[countryName] => Gabon
[countryIsoCode] => ga
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[countryName] => Malediven
[countryIsoCode] => mv
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[countryName] => Guatemala
[countryIsoCode] => gt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[countryName] => Honduras
[countryIsoCode] => hn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[countryName] => Canada
[countryIsoCode] => ca
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[countryName] => Ierland
[countryIsoCode] => ie
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[countryName] => Syrië
[countryIsoCode] => sy
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[countryName] => Jordanië
[countryIsoCode] => jo
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[countryName] => Turkije
[countryIsoCode] => tr
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[countryName] => Trinidad en Tobago
[countryIsoCode] => tt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[countryName] => Rusland
[countryIsoCode] => ru
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[countryName] => Hong Kong
[countryIsoCode] => hk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[countryName] => Finland
[countryIsoCode] => fi
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[countryName] => Solomon Eilanden
[countryIsoCode] => sb
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Bart De Coster
[firstName] => Bart
[reportsCount] => 131
[travelsCount] => 2
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 102
[date] => 2024-04-22
[title] => Zo maak je jouw droomreis bereikbaar
[text] =>
Heb je altijd al een bepaalde droombestemming gehad, maar heeft jouw budget het nooit toegelaten de reis te maken? Wanneer je de volgende slimme tips meeneemt, kan je zorgen dat je toch eindelijk op de plek van je dromen kan verblijven. Door de dingen net even anders aan te pakken, kan jij de reis maken waar je echt gelukkig van wordt. Zonder dat je op de kwaliteit hoeft in te leveren. Laten we snel naar de tips kijken.
1 De goedkoopste tickets
Het eerste wat je moet doen, is zorgen dat de reis zelf zo voordelig als mogelijk wordt. Dit hoeft niet lastig te zijn. Je hebt namelijk een heel krachtig wapen in handen om dat voor elkaar te krijgen. Het begint met vliegtickets vergelijken op Vliegennaar.nl. Dit is namelijk de methode waarop je kan ontdekken waar je de goedkoopste tickets naar jouw droombestemming kan vinden. Het voordeel van deze methode is dat je in één oogopslag direct alles ziet, dus je weet zeker dat je bespaart, want een lagere prijs vind je niet. Zo houd je direct al een fors bedrag over.
2 Nog meer vergelijken
Je kan er zeker van zijn dat je de laagste prijs betaalt wanneer je het Vliegennaar.nl flight alert aan hebt staan. Zo krijg je een melding wanneer de prijs lekker laag is. Deze methode kan je natuurlijk ook op andere zaken toepassen. Zo kan je bijvoorbeeld ook je verblijfplaats lekker voordelig maken door eerst de opties met elkaar te vergelijken. Door vooraf veel onderzoek te doen en alles naast elkaar te leggen, kan je flink besparen. Waardoor dus ook droombestemmingen ineens gewoon binnen het budget vallen. Dit kan weleens precies dat verschil maken voor jou.
3 Maak gebruik van experttips
Een probleem met reizen boeken is dat je moet af gaan op wat anderen je vertellen. Wanneer je alleen naar organisaties luistert, dan is de kans groot dat jouw reis veel duurder uitpakt dan je zou wensen. Dit is natuurlijk ook in het voordeel van de organisaties. Luister je echter naar iemand die een expert is met betrekking tot jouw locatie, dan is dat natuurlijk een ander verhaal. Wil je bijvoorbeeld naar Turkije? Dan zal je ontdekken dat jouw dromen juist worden waargemaakt op de plekken die niet als eerste worden aangeprezen. Dit maakt dus een groot verschil in de kosten die je maakt.
4 Doe zoveel als mogelijk zelf
Tot slot is het slim om zoveel als mogelijk zelf te doen. Zeker als het gaat om je droomreis, is het natuurlijk veel meer dan gewoon een vakantie. Je gaat ernaartoe omdat je ook echt dingen wilt ervaren. Hoe kan je iets nu beter ervaren dan door jezelf erin onder te dompelen? Op die manier zal je een blijvende herinnering maken en kan je ook nog eens goed zorgen dat de kosten voor je reis in de hand gehouden worden. Wanneer je dus geen groot budget hebt, maar wel het maximale wilt beleven, dan kan je er goed aan doen om veel zelf aan te pakken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => zo-maak-je-jouw-droomreis-bereikbaar
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/102/102_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 101
[date] => 2024-04-08
[title] => Wat maakt een vakantie met de camper zo bijzonder
[text] =>
Het huren van een camper is een geweldige manier om een vakantie eens op een andere manier te beleven. Niet gebonden aan één accommodatie, maar juist vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Met een camper heb je alle luxe binnen handbereik, terwijl je tegelijkertijd midden in de natuur kunt zijn. Dit maakt een vakantie met de camper zo bijzonder. Via het platform van Goboony komen vraag en aanbod samen en kun je voor een bepaalde tijd een camper huren om kennis te maken met deze manier van vakantie. Dus twijfel je al een tijdje om eens met de camper op reis te gaan, bekijk dan eens de website van Goboony. Zo heb je een beetje een idee wat er allemaal mogelijk is, kun je ook direct zien wat de kosten hiervan zijn. Daarnaast vertellen we je natuurlijk graag wat een vakantie met de camper zo bijzonder maakt.
De vrijheid van een camper
Met een camper kun je letterlijk alle kanten op. Geen geplande routes of vaste verblijfplaatsen, maar de mogelijkheid om je vakantie naar eigen wens in te vullen. Of je nu van de rust en ruimte van de natuur houdt, of juist liever steden en toeristische attracties bezoekt, met een camper is het allemaal mogelijk. Je kunt eenvoudig van de ene plek naar de andere reizen en onderweg genieten van prachtige uitzichten.
Alle luxe binnen handbereik
Een camper biedt alle comfort die je nodig hebt tijdens je vakantie. Het is als een mobiel huis op wielen, voorzien van alles wat je wenst. Een comfortabel bed, een keuken om zelf te koken en een badkamer met douche en toilet. Dit betekent dat je zelfvoorzienend bent en niet afhankelijk hoeft te zijn van hotels of restaurants. Je kunt overal stoppen en genieten van je eigen maaltijden, zonder dat je iets mist.
Midden in de natuur
Als je met een camper op vakantie gaat, kun je ervoor kiezen om midden in de natuur te verblijven. Campings die speciaal voor campers zijn ingericht bieden vaak prachtige staanplaatsen in een bosrijke omgeving. Je wordt wakker met het geluid van fluitende vogels en geniet van de frisse buitenlucht. Ook kun je ervoor kiezen om op camperplaatsen te overnachten, waarbij je vaak kunt parkeren op unieke locaties, zoals aan het water of met uitzicht over weilanden. Het enige waar je wel even rekening mee moet houden, is dat je zorgt voor een goede verzekering. Zo kan er namelijk altijd iets gebeuren onderweg. Ons advies is het afsluiten van de Goboony Camperverzekering voor je camper, zodat je zeker weet dat je bij schade of pech ontzettend snel geholpen wordt.
Een vakantie op maat
Met een camper heb je de mogelijkheid om je vakantie volledig naar eigen wens in te vullen. Geen vaste vertrek- of aankomstdatum, maar juist de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Wil je langer op een bepaalde plek blijven? Geen probleem, je kunt je reisschema eenvoudig aanpassen. Dit maakt een vakantie met de camper zeer flexibel en ideaal voor mensen die graag hun eigen plan trekken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => wat-maakt-een-vakantie-met-de-camper-zo-bijzonder
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/101/101_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 100
[date] => 2024-02-19
[title] => 3x inspiratie voor een onvergetelijke vakantie in Turkije!
[text] =>
Ben jij van plan om binnenkort op vakantie naar Turkije te gaan? Lees dan gauw verder. Turkije staat natuurlijk bekend om zijn diversiteit dankzij de vele culturen die er samenkomen. Dit in combinatie met het fijne klimaat en de prachtige natuur maakt het land de ideale vakantiebestemming. Je kunt in Turkije genieten van stranden, natuur, cultuur en meer. Hieronder vind je inspiratie voor een onvergetelijke vakantie in het diverse land!
Ontdek de multiculturele sferen in Istanbul
Als je naar Turkije vliegt, is de kans groot dat je naar de hoofdstad Istanbul vliegt. De hoofdstad van Turkije ligt op ongeveer 3 uur vliegen van Amsterdam en is daarmee snel en makkelijk te bereiken. Vliegtickets Turkije boek je dan ook snel en eenvoudig online. Ben jij een echte stedenliefhebber? Blijf dan zeker een paar dagen lang in de hoofdstad, zodat je de stad goed kunt ontdekken. De stad kent twee delen, namelijk een deel in Europa en een deel in Azië. Dit zorgt ook voor een bijzondere multiculturele sfeer in de stad, wat je bijvoorbeeld goed terug ziet komen op markten zoals de Grote Bazaar. In Istanbul kun je ook verschillende kerken en moskeeën bezoeken en kennismaken met de twee verschillende religies van deze stad. Je merkt het, het is zeker de moeite waard om even in Istanbul te stoppen als je op reis gaat naar Turkije!
Geniet van de prachtige natuur in Pamukkale
Turkije staat niet alleen bekend als strand- en stedenbestemming. Het is ook een goede bestemming voor natuurliefhebbers. Een van de mooiste natuurgebieden van het land is bijvoorbeeld Pamukkale, wat in het zuidwesten van Turkije ligt. De naam van het natuurgebied betekent letterlijk: ‘kasteel van katoen’. Het natuurgebied heeft zijn naam te danken aan de kalkstenen terrassen die gevuld zijn met azuurblauw water. De terrassen zijn ontstaan door de afzetting van mineraalrijk water van de warmwaterbronnen in het gebied. Dit ziet er erg bijzonder uit en is daarom ook zeker de moeite waard om te bekijken. Als natuurliefhebber kun je deze plek dus zeker niet missen tijdens een vakantie naar Turkije!
Relax tijdens een strandvakantie in Alanya
Alanya is een levendige badplaats die bekend staat om zijn prachtige stranden, bruisende sfeer en culturele bezienswaardigheden. De populaire badplaats ligt aan de zuidkust van Turkije en is makkelijk bereikbaar met het vliegtuig. In Alanya is het klimaat het hele jaar door warm en zonnig, wat het ook een goede bestemming maakt voor een winterzonvakantie. Een van de meest bezochte bezienswaardigheden van Alanya is het indrukwekkende middeleeuwse kasteel, dat hoog boven de stad op een grote rots ligt. Vanaf het kasteel heb je een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee en de omliggende stad. Daarnaast heeft Alanya kilometers aan prachtige stranden, waar bezoekers kunnen genieten van de zon, het strand en kunnen zwemmen in het helderblauwe water. Ook kun je er goed terecht om te snorkelen en duiken. Kortom, een bezoekje aan de badplaats Alanya is de moeite waard om te overwegen!
Dankzij de diversiteit heeft Turkije voor iedereen wel wat te bieden. Het maakt niet uit of je nu van strand, steden of natuur houdt er zit voor iedereen wel wat moois bij!
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => 3x-inspiratie-voor-een-onvergetelijke-vakantie-in-turkije
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/100/100_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 136
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => NZ
[continentName] => Oceanië
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 11
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => AU
[continentName] => Oceanië
)
)
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => tomenevaopreis
[datePublication] => 2012-03-20
[title] => Weekje Vanuatu
[message] => Hallo allemaal,
We zijn weer terug van een geweldige week Vanuatu! We hebben een paar dagen rondgehangen in Auckland en zijn zondags naar Vanuatu gevlogen. We kwamen aan in het heerlijke zomerse weer en hebben ons af laten zetten in het hotel. We gingen op het vliegveld pinnen, maar hadden eigenlijk geen idee van de exacte koers. Het meeste wat we konden pinnen was 20.000 Vatu. We gingen er maar vanuit dat het een redelijk normaal bedrag was en we er ieder geval wel wat mee konden de eerste dagen. We kwamen er ieder geval mee in het hotel en daar konden we verder alles uitzoeken.
Heerlijk korte broek aan en even op pad richting het centrum. Halverwege de wandeling kwam er een tropisch buitje. Even schuilen en na een paar minuten was het weer droog. De locals vertelde ons dat het 's morgens vaak mooi is en het 's middags af en toe kan gaan regenen. Het voordeel van dat soort landen is dat het er niet kouder wordt en het zo weer droog is.
Aangezien we op een eiland zaten besloten we een auto te huren. We hadden een mooi hotel, met lekker zwembad, maar niet aan het strand. Met de auto zouden we dan het eiland rond kunnen en naar verschillende strandjes.. lopen in die temperaturen is trouwens ook geen pretje en taxibusjes zonder airco al helemaal niet!
De volgende dag zijn we naar het verhuur bedrijf gelopen om de hoek, om daar een auto/scooter te huren. We twijfelde een beetje, want een scooter is wel lekker met dat warme weer, maar als het gaat regenen ben je wel meteen zeiknat! Bij het verhuurbedrijf zagen we een buggy,die open was en waar eventueel een kap op kon. Super gaaf natuurlijk.. lekker rondcrossen in een 'cabrio'. We besloten de buggy te nemen.
Eerste dag.. heerlijk weer en geen softtop nodig! Ideaal en heerlijk met zo een open dak. We scheurden door alle dorpjes en kwamen van verbazing in verbazing. Het is daar zo een andere wereld. Je rijdt het centrum uit en na een half uur rijden kom je in een dorpje waar mensen wonen in hutjes, zelfgemaakte hutjes van bladeren en takken. Kinderen die in kleine schooltjes buiten les krijgen en iedereen die naar je zwaait. Twee blanke en blonde mensen in zo een gek karretje geeft heel wat bekijks. Iedereen zwaaide vrolijk en we waren echte toeristen.
Ook de volgende dag hebben we nog heerlijk rondgereden in onze buggy, Brum. 's Morgens weer heerlijk weer, maar 's middags werd het even wat minder. Toch ineens wel veel gedoe. Als die kap er eenmaal op zit, is het behoorlijk benauwd in Brum. Kap er weer af, maar even later weer een tropische regenbui... dat is niet leuk meer. We zijn 's avonds terug gegaan naar het verhuur bedrijf en mochten de volgende dag een auto op komen halen. Toch ook wel lekker..
Met Brum en later de auto zijn we heel het eiland afgereden. Van strandjes, naar ferrys voor andere eilandjes, naar de watervallen. We hebben twee keer gesnorkeld.. prachtig om te doen daar. Meteen als je onderwater gaat zie je de mooiste vissen. Even verder zwemmen en je komt bij hele riffen. Prachtige kleuren en ook allemaal mooie gekleurde vissen. De maanvissen zwommen zelfs onder de steiger naar de ferry toe. Ook hebben we mooie zeesterren gezien, zelfs hele felblauwe.
We hebben ook nog een ochtend een surfplank gehuurd. Proberen wat golfjes te pakken, maar het was lastig de golven door te komen. Het was heel lang erg ondiep en overal scherpe stenen. Eenmaal meer in de golven, namen die golven je telkens weer onderuit waardoor je jezelf weer openhaalde aan de stenen op de bodem.
Ook zijn we nog bij de Cascade watervallen geweest. We reden er langs met de auto en zag er heerlijk uit. Lekker stukje om te zwemmen en nog net het laatste stukje stroming van de watervallen. We besloten de volgende dag er heen te rijden. Daar werd duidelijk dat je ook nog omhoog kon wandelen, om naar het begin van de waterval te gaan. Eerst lekker het water in en dan zien we wel weer verder, dachten we. Heerlijk in het water gelegen en wat gedronken voor we klaar waren voor de tocht naar boven. Het werd een hele leuke tocht, want op het hoogste punt van het land, ging de tocht verder door het water. Door de stroming van de waterval en met behulp van touwen kon je nog verder omhoog klimmen. Tot onder aan de waterval.. geweldig!!
Iedere avond gingen we naar de markt.. er was een 24 uurs fruitmarkt, van maandag tot en met zaterdagmiddag. Die mensen komen daar met al hun zelfgekapte groente en fruit, kokosnoten, boontjes, komkommers en gaan daar de hele week zitten. Ze slapen met ze alle op de markt, onder de kraampjes en hebben alleen de zondag vrij! Dat is pas werken..
Iedere avond was er een kerkdienst voor de mensen. Er werden dingen gezegd/voorgelezen en muziek gemaakt. Tijdens de dienst leefde alle mensen helemaal op en begon iedereen te dansen.. prachtig om te zien!
Het was een super gave week en een hele leuke ervaring!!
Inmiddels zijn we weer terug in Windy Wellington. Veel wind en regen.. bij jullie begint de zomer, hier de herfst. Hopelijk is dit weer snel voorbij en hebben we nog een paar mooie dagen.
We zijn hier nog twee weken en vliegen maandag 2 april naar Sydney. Daar blijven we 3 dagen en vliegen dan door naar Hong Kong. In Hong Kong blijven we ook 3 dagen en dan vliegen we op 8 april richting Nederland. Even een tussenstop in London en komen we maandag 9 april weer op Hollandse bodem aan.
Tot die tijd gaan we nog heel veel genieten en leuke dingen doen!
Cheers..
[userId] => 330447
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4207978
[countryId] => 198
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 1120
[author] => Tom en Eva
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 376749
[travelTitle] => Ons avontuur
[travelTitleSlugified] => ons-avontuur
[dateDepart] => 2012-01-30
[dateReturn] => 2012-04-09
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/118/132/596_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/330/447_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weekje-vanuatu
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-24
[title] => Espiritu Santo (Eiland van Vanuatu)
[message] => Espiritu Santo (18 – 24 februari 2012)
Mensen hadden me al eerder gezegd dat je voor het beste duiken naar Santo moest gaan, het grootste eiland van Vanuatu. Daar is the Coolidge was me verteld en mooie witte stranden. Die stranden zeggen me niet veel, ik heb het gevoel dat die overal wel in the Pacific zijn. The Coolidge leek me weer een mooie naam voor een koraalrif zoals elk rif zijn naam heeft van Turtle bay (waar geen schildpad te bekennen is), Sharks tunnel (je raadt het al; geen haai in de verste verte) en het zal best mooi zijn maar als ik ga duiken dan moet het wel iets speciaals zijn of iets dat ik nog niet heb gedaan. In Tanna kwam ik er pas achter dat the Coolidge de afkorting is voor U.S.S. President Coolidge, het grootste meest toegankelijke wrak in de wereld, uit de tweede wereldoorlog. Dat veranderde de zaak even. Niet meer in de mogelijkheid om een vliegticket te krijgen online (ik wilde binnen 24 uur vertrekken) en met het hoofdkantoor gesloten heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en ben naar het kleine vliegveld gegaan een uur voor vertrek van de eerstvolgende vlucht. Geen probleem, ticket kopen en 2 uur erna sta ik op Espiritu Santo! De naam doet heel spectaculair aan maar het hoofd dorp heeft absoluut niks te bieden, het eiland is slechts aan de oostkust voorzien van een verharde weg en na 20:00 is er niemand meer in velden of wegen te bekennen. Ik ben nog net op tijd om 2 duiken te regelen voor de dag erna.
Million Dollar Point
In de tweede wereldoorlog is niet gevochten op de eilanden van Vanuatu maar de Amerikanen waren er wel gestationeerd en zoals gewoonlijk nemen ze een overvloed aan spullen mee. Na de oorlog namen ze hun bommen, tanks, vliegtuigen en schepen mee maar de trucks, bulldozers en hijskranen wilden ze niet mee terug nemen. De lokale bevolking kon of wilde er niet voor betalen en gratis weggeven daar had niemand van gehoord. Dus werd er een kleine brug op het water gemaakt, alles erop gezet en erop gestapeld.....een paar dynamiet staven en een knal later lag alles onder de zeespiegel in een groot zeemansgraf. Nu ruim 65 jaar later is het een mooie plek om te duiken. Overal liggen de gedumpte spullen op de bodem, het is soms moeilijk om te achterhalen hoe een bulldozer of truck precies ligt want alles ligt door elkaar heen en het voornaamste dat je ziet zijn banden. Twee kleine wrakstukken maken het compleet. Onder water ga ik zitten in een kleine hijskraan en pak het stuur vast, even gas geven en ik zou zo het water uit kunnen rijden. Ongelooflijk hoeveel materiaal hier ligt weg te roesten en wat je er allemaal mee had kunnen doen. Hier ben ik omringd door spullen waarmee je half Vanuatu van wegen zou kunnen voorzien en op het eiland zelf is bijna geen fatsoenlijke weg te bekennen. Het lijkt alsof de vissen er hun voordeel mee doen door er in te leven, de zee neemt rustig haar tijd om alles gestaag te laten overgroeien met algen en koraal.
The Coolidge
Meer dan 200 meter lang en iets meer dan 35 meter breed is het 9 deck tellende wrak. De voorkant ligt op iets meer dan 20 meter onder water, de achterkant op ruim 72 meter diepte. Ze ligt op haar zijkant vlak voor de kust. Gebouwd als cruiseschip voor de elite, in de oorlog verbouwd voor militaire aangelegenheid maar nooit in actie geweest. Het was de bedoeling dat het schip tussen twee eilanden de haven zou binnen varen, maar de kapitein besloot op het laatste moment via een andere doorgang naar binnen te varen. De aangegeven route leek hem niet geschikt en hij was bang vast te lopen. Dat kwam hem duur te staan want tijdens het binnenvaren raakte hij een Amerikaanse mijn. De kapitein kon het schip nog op het koraalrif krijgen en iedereen kwam er levend vanaf. Maar al het materiaal ging verloren want al na 96 minuten was het schip verdwenen onder water.
Het is de eerste keer dat ik een wrakduik ga doen en ik kan niet wachten om onder water te gaan. Er is een groep maar ik ga alleen met een eigen instructeur. Via een touw gaan we naar beneden langs een beetje koraal en dan zie ik plots het schip liggen. Het water is te warm maar anders zou ik kippenvel hebben gekregen. We gaan aan de zijkant zwemmen (op die manier kijk je tegen de bovenkant van het schip aan) en het is werkelijk reuze groot. Ik kan tot aan de brug kijken en daarna verdwijnt de rest langzaam in de diepte. Het kanon op het dek ziet er indrukwekkend uit en er liggen nog grote hulzen naast die ik gewoon mag aanraken en oppakken. Het eerste cargo hole dat we ingaan is niet zo groot maar maakt me al blij als een kind, het tweede cargo hole ernaast is groter en heeft meer lichtinval. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een wrak induik. Het is ook best spannend om op ongeveer 32 meter onder water in een schip te zijn. Er liggen nog kanonnen, gasmaskers, helmen en geweren. Alles overgroeid met algen, slierten, planten en hier en daar koraal. Je gaat echt een stukje terug in de tijd. Voor ik het weet moeten we alweer naar boven toe.
Dit was zeer zeker een spectaculaire duik!
De dag erna doe ik nogmaals 2 duiken bij het wrak. Bij de eerste duik neemt mijn “buddy” me opnieuw mee naar het tweede cargo hole, dit keer gaan we via een ingang dieper het schip in. Er ligt nog meer oorlogstuig en ik zwem door het schip heen. We komen bij wat we nu de receptie zouden noemen en zwemmen door naar de eetzaal. Kleuren zijn nauwelijks nog zichtbaar op deze diepte en onze zaklampen zijn de enige vorm van licht. Ik schijn de diepte in beneden me en zie af en toe een pilaar, grijs en grauw. Daarnaast verdwijnt het licht in wat op een oneindige diepte lijkt. Aan de andere kant van de eetzaal is The Lady. Zij is het embleem van het schip. Een jonge vrouw met achter haar een eenhoorn en naast haar aan twee kanten een bloem. Het schip is gebouw in Virginia en volgens de mythe hebben alleen maagden (Virgins) de mogelijkheid om eenhoorns te zien. Het is blijkbaar 1 van de meest gefotografeerde onderwater objecten. Ik had foto's gezien en was nou niet bepaald onder de indruk en het leek meer op iets dat ze vertellen als een soort verkooppraatje om het wrak interessanter te maken. Ik heb het mis. Het moment dat de lichtstraal van de lamp op 45 meter diepte The Lady doet oplichten gaat er een rilling door me heen, door het porselein zijn de kleuren merendeel gespaard gebleven en de aanblik ervan laat het hele schip onderwater stralen en tot leven komen. Even lijkt het alsof de hele eetzaal oplicht en ik sjieke tafels en fauteuils zie staan, kristallen glazen vol dure champagne klinken tegen elkaar, mannen in mooie pakken en vrouwen in deftige jurken praten, lachen en dansen met elkaar. Muzikanten spelen prachtige melodieën terwijl obers rondlopen met schalen vol eten, de kapitein zit te midden van dit alles aan de hoofdtafel en kijk tevreden om zich heen. The Lady is het kloppende hart van dit schip, zelfs na decennia lang doet zij even vergeten dat alle glorie van toen vergaan is. Met een zachte aanraking laat ik The Lady weten dat ik er ben en zij laat mij weten het op prijs te stellen en een gedeelte van haar geheimen aan me te laten zien.
Lang kunnen we niet op deze diepte blijven en zodra we omdraaien en langzaam onze weg terug maken door het schip, keert alles weer terug in haar grijze grauwe staat. Via wat ooit ronde ramen zijn geweest kan ik planten zien groeien en licht van buiten naar binnen zien komen en keert de gewone wereld weer terug.
Mijn laatste dagduik neemt me weer een ander gedeelte van het schip in. De kappersstoel, een rij toiletten, glazen potten met meel erin (dat nog droog is en dus gewoon in de pot naar beneden valt als je hem omdraait), munitie, de ziekenboeg en andere ruimtes en objecten komen aan bod. Soms moet ik door smalle ingangen zwemmen om in een andere ruimte te komen die wederom iets nieuws openbaart aan me. De zaklamp komt goed van pas en mijn buddy laat me een electric clamp zien, ik zie hem tegen de wand zitten maar hij lijkt in eerste instantie op alle andere die ik heb gezien. Dan schijnt hij met zijn lamp er recht in en zie ik tot mijn stomme verbazing 2 elektrische draden zal ik maar zeggen. Je ziet gewoon een soort lichtflitsen die bewegen als elektriciteit, hier kan je je Ipod of mobiele zeker even opladen. Hij komt iets dichter bij met zijn zaklamp en “pats” de clamp klap hard dicht....prachtig de onderwater wereld. Voordat we de volgende ruimte ingang geeft hij aan dat we de zaklampen uit moeten doen en terwijl ik naar binnen zwem zie ik wezentjes, niet veel groter dan mijn duim....nee, wacht even geen snorkels maar iets veel spectaculairder. In het donker zie ik allemaal lichtjes, het is (bijna) onbeschrijfelijk. Het is een school lichtgevende vissen. Niet alles geeft licht, slechts een gedeelte van de vis wat het nog moeilijker maakt enige vorm te ontdekken. De school vormt een cirkel, maar die cirkel beweegt van links naar rechts en wordt daardoor soms weer ovaal getrokken, de school zwemt door elkaar heen waardoor alles een 3D effect krijgt. Een bol van lichtpuntjes die heen en weer en in en over elkaar beweegt. Het heeft een buitenaards effect. Ik kan mijn ogen niet geloven, dit is veruit 1 van de mooiste dingen die ik ooit onder water heb gezien. De lichtgevende bol heeft een ontzettende aantrekkingskracht op me en op de een of andere manier wil ik er deel vanuit maken, alsof het me hypnotiseert.
Night Dive
Mijn laatste duik op Santo en bij The Coolidge is een nachtduik, of beter gezegd een avondduik want als de zon achter de horizon is verdwenen en de lucht nog rood is lopen we met flessen en al het water in. Door de stroming is het zicht nog minder dan normaal het geval is bij duisternis. De instructeur voor me kan ik nog wel zien maar veel meer ook niet, tenzij zijn lamp daadwerkelijk op een obstakel schijnt. Het touw achter me verdwijnt al snel uit het zicht en ik volg de persoon voor me de diepte en duisternis in. Van mijn handen komen kleine lichtvonkjes af, niet vanwege de zuurstof maar vanwege bepaalde stofjes die blijkbaar een fluoriserende werking hebben. Het heeft wel iets speciaals. Uit het niks doemt het schip op, spookachtig maar niet angstaanjagend. Het heeft wel iets spannends, ik heb geen oriëntatie gevoel en het lijkt alsof er plotseling van alles uit het niks kan komen. Het Jaws melodietje speelt door mijn hoofd. Op deze manier duiken geeft The Coolidge zich weer bloot op een heel andere manier. Ik merk pas na enkele seconden dat we daadwerkelijk het wrak zinnen binnen gegaan. De stroming valt weg en we bevinden ons in een ruimte maar ik kan de wanden voor en achter me niet ontdekken. Het licht gaat uit. Het enige dat ik nog hoor zijn de lucht bubbels van mezelf wanneer ik zie uitblaas en het kloppen van mijn hart in mijn borstkas. Dan openbaart zich een soort sterrenhemel, opnieuw vissen die licht geven. Dit keer niet in een bewegende bol maar individuele puntjes die stilstaan of rustig van links naar rechts bewegen. Wat een fenomeen en zelfs zo diep onder water in het pikdonker word je hier rustig van. Terwijl we naar buiten zwemmen en langs het schip naar boven gaan neem ik afscheid van The Coolidge. Wat een prachtig wrak om te duiken, wat een diversiteit en warm gevoel heeft het me gegeven.
Als we boven water komen is het pikkedonker maar aan de hemel schijnen duizenden sterren, anders dan onder water maar stuk voor stuk prachtig om te zien. Soms wordt de horizon even opgelicht door een bliksemschicht en ik heb een grote glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.
Champagne Beach & The Blue Hole
Tijdens het duiken, eigenlijk meer voor en na het duiken ha, ha, heb ik een aantal andere duikers leren kennen. In het gezelschap haal ik de gemiddelde leeftijd wel wat omlaag maar het het is fijn gezelschap en samen eten is toch altijd leuker dan alleen. In plaats van een kleine tour over het oost gedeelte van het eiland huren ze een auto en vragen of ik ook me ze mee wil. Aangezien het een stel is vraag ik of ze daar echt geen problemen mee hebben, ik kan begrijpen dat ze liever samen willen zijn. Nee, geen enkel probleem. We bezoeken Champagne Beach, een niet al te groot straand maar ooohhh wat mooi. Turquoise blauw water, stralend schoon wit zand en met ons erbij kan je de aanwezigen op 1 hand tellen (ik had ook gewoon vijf kunnen zeggen maar dat vond ik te gemakkelijk). De temperatuur van het water is perfect, wat je natuurlijk ook verwacht van een eiland in the Pacific. Het is echt even genieten, zelfs ondanks dat ik niet echt een strandmens ben, maar dit is na Montevideo het eerste strand dat ik weer eens bezoek en de tijd voor kan nemen. Daarnaast was het strand van Montevideo wel mooi maar de schijtbruine kleur van het water en een grote tunnel die vanuit de stad van alles in zee loosde baarde me wel zorgen. Hier staan er enkel wat palmbomen en lopen er koeien rond wat wel weer zorgt voor een apart contrast.
Champagne Beach dankt haar naam aan het feit dat toen de tweede wereldoorlog voorbij was de Amerikanen en de lokale bevolking dat hier uitbundig vierde, uiteraard met liters champagne.
We rijden aan de oostkust nog een gedeelte naar het Noorden langs en door kleine vriendelijke dorpen. Zoals overal in Vanuatu lachen en zwaaien de inwoners ook hier naar ons. Een klein bord met zelf geschreven letters erop wijst ons de weg naar the Blue Hole. Een klein rond natuurlijk bassin met kristalhelder bronwater dat een prachtig diepblauwe kleur heeft. Het water is wat frisser dan het zeewater maar een sprong en duik later dobber ik er in. Met mijn snorkel op kan ik onder water de mooie reflectie van het blauw en het zonlicht zien. Er is ook een Tarzan touw waar ik uitbundig gebruik van maak. Buiten een kleine hut en een houten glijbaan is er hier niks gebouwd. Dat draagt alleen maar bij aan het gelukkige gevoel dat je krijgt als je hier terecht komt.
Reizen is niet alleen van plek naar plek gaan maar ook allerlei soorten mensen tegen komen die je reis beïnvloeden op een leuke of soms minder leuke manier. Op Espiritu Santo had ik het geluk deze mensen te treffen die me uit nodigde samen met hun te lunchen en avondeten te hebben in hun hotel. Dat was wel wat prijziger dan wat ik normaal zou betalen maar dat had ik er wel voor over. Tijdens onze gesprekken aan tafel kwamen ze er achter dat ik een reiziger ben en aangezien zij blijkbaar een leven met genoeg weelde hebben hebben ze 2 avonden mijn eten betaald. Daarnaast werd ik ook van harte uitgenodigd als ik in Nieuw Zeeland ben om een paar dagen bij hun te overnachten. Deze simpele welgemeende gebaren van vriendelijkheid verwarmen mijn hart of zulke momenten, dat er gelukkig nog steeds mensen zijn die zonder enige reden of verwachtingen iets geven aan een ander. Ik onthoud deze momenten en vind dat als ik het aanneem ik een andere keer ook iemand anders een gunst dien te geven zonder eigen belang en zijn of haar dag hiermee kan opbeuren.
Vanuatu
Een land waar weinige van hebben gehoord en nog minder zijn geweest. Het stond hoog op mijn reislijst. Het hoofdeiland had enkele mooie dingen te bieden maar ik was toch teleurgesteld, dit was niet het Vanuatu dat ik in Paul Theroux's boek had gelezen, is het dan toch zoveel verandert in 20 jaar dacht ik.
Toen kwam het eiland Tanna dat mijn hart veroverde , de ongelooflijk oprechte vriendelijkheid van de mensen, de hutjes en dorpjes, het snorkelen, de fruitmarktjes, een actieve vulkaan en de authentieke stammen. Weg van het toerisme en een echte kijk in het alledaagse leven van deze mensen. Onbeschrijfelijk en fascinerend.
Het eiland Espiritu Santo dat ik op het laatste moment toevoegde aan mijn reis en me verraste met de prachtige duiken. The Lady waarvan ik niet zoveel verwachte maar me met haar schoonheid betoverde. De enorme omvang van het wrak The USS President Coolidge dat na al die jaren nog steeds een dominante indruk achter laat.
Na mijn laatste duik is er wat water in mijn rechteroor gebleven die er voor heeft gezorgd dat ik enkele dagen aan die kant helemaal niks kon horen. Op het kleine vliegveld neem ik afscheid van Vanuatu, met 0% spijt, 50% gehoor en 100% tevredenheid.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4189030
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1554
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => espiritu-santo-eiland-van-vanuatu
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-17
[title] => De wildernis van Tanna
[message] => Tanna
Hier zit ik dan op Tanna, het echte Vanuatu. Terwijl ik dit typ heb ik een uitzicht op zee, het is eb en ik kan de golven zien breken op het koraal en een stukje verder zie ik eilandje als je het zo mag noemen. Het is niet meer dan een rots met 2 bomen erop die net voor het vasteland als een soort pilaar uit het water opruist. Het is Cook's head. Vernoemd naar James Cook die hier in 1774 op Tanna aankwam. Naast me ligt een handjevol pinda's die Peterson me net kwam brengen, net voordat hij te paard een paar koude blikjes cola voor me gaat halen in een nabij gelegen dorp. Pinda's zijn overigens bonen en geen noten zoals veel mensen denken, ze groeien onder de grond en niet aan bomen op struiken. Ze smaken hier anders dan thuis, veel zoeter. Over thuis gesproken, bij het ontbijt is alles redelijk traditioneel maar wat me meteen opviel was dat de theepot op een bierviltje van Heineken stond, toch dat beetje thuis dus, zelfs in Tanna.
Maar hoe ben ik hier gekomen, wat heb ik al gedaan in de afgelopen 2 dagen dat ik hier was, hoe voelt het, wat maak ik mee?
Ik kan 2 antwoorden geven op de eerste vraag, de simpele is: per vliegtuig. De andere gaat een heel stuk terug, om precies te zijn oktober 2006. Het was voor de tijd van het jaar toen erg goed weer, na mijn sollicitatiegesprek bij Vesteda had ik de rest van de vrijdagmiddag vrij. Lekker in de tuin met een boek erbij. Een boek van Paul Theroux die eigenhandig in begin jaren negentig in een kano rond de pacific is gaan varen. Hij is bij lokale stammen gaan overnachten toen toerisme nog niet eens in de kinderschoenen stond in de meeste eilanden van de pacific. In zijn boek beschrijft hij ook Vanuatu en haar eilanden en onder andere ook Tanna, het eiland waar ik nu ben. Dat gedeelte van het boek heeft me toen zo aangegrepen en gefascineerd dat ik er heen wilde. Nu bijna 5 ½ jaar later ben ik er zelf, in de dorpen waar ik toen over heb gelezen.
Tanna is het Vanuatu dat ik wil zien en ik ga je vertellen waarom. Daarvoor neem ik mee terug naar 2 dagen geleden toen mijn Tanna avontuur begon.
Om 7:00 gaat de wekker al af, samen met Stephan, Dennis en Lisa gaan we naar Air Vanuatu. De cycloon heeft Efate (hoofdeiland) gemist en het blijkt dat ook Tanna bespaart is gebleven. We zijn door het dolle heen als we te horen krijgen dat vanaf vandaag weer gevlogen kan worden op Tanna. We boeken onze tickets en pakken onze rugtassen in. De vlucht van 13:00 vertrekt pas een uur later, dat is ook Vanuatu. Het is een soort type vliegtuig a la Ryan air. Vanuit de lucht heb je een mooi uitzicht over Efate en de kleine omringende eilanden, het koraalrif, witte stranden en de blauwe zee. Het is een korte vlucht en we landen dus al snel op het piepkleine vliegveld van Tanna. Niks geen autootjes die de tassen uitladen en op een band zetten, ze worden gewoon handmatig eruit gehaald, op een karretje gezet en naar binnen geduwd. We pakken onze spullen en regelen vervoer naar de andere kant van het eiland, weg van de resorts, op naar de dorpjes en jungle. Het avontuur kan beginnen!
Het begint al bij het vervoer regelen, niemand gaat die kant uit en ze weten niet of de weg wel goed begaanbaar is vanwege de vele regen de afgelopen dagen. Ik tref een vrouw uit Australië die hier werk verricht en we kunnen achter in de pick up mee naar het eerste dorpje. Dit is al super, ik hou van deze ritten over hobbel wegen, achterin een gammele pick up tussen de lokale mensen, op elkaar gepropt tussen rugtassen, voedsel en andere spullen die vervoert worden. Er passeert een andere pick up, de chauffeurs praten met elkaar en even later zitten we in de andere pick up die ons naar onze bestemming gaat brengen. Een bestemming die ongeveer 35 kilometer verderop ligt maar 1 ½ uur duurt. Tussen het stuiteren in de achterbak door staan Stephan en ik rechtop om zoveel mogelijk van het landschap te zien, naar mensen te zwaaien en Halo te roepen (zoals de mensen het hier zeggen). Iedereen is super vriendelijk, zwaait, roept, lacht en foto's maken is absoluut geen probleem. De hele weg heb ik een grote glimlach terwijl we palmbomen voorbij rijden, door plassen water scheuren, bijna onbegaanbare weggetjes doorkruisen. Iedereen loopt hier met een machete rond, niet als wapen maar als werktuig. Bomen kappen, kokosnoten open maken, mango's snijden, bananen uit bomen halen; het is een verplicht iets om mee te nemen naar school naast pen en papier!
Het is niet zozeer de tropische omgeving die er hangt die mijn hart sneller doet laten kloppen, het is de sfeer die je kan proeven en ruiken. Het is het gevoel dat je kan krijgen als je je neus diep in een mooie bloem steekt, je ogen dicht doet en dan via je neus de geur van de bloem in je opneemt, elk neushaartje tintelt en je wordt meegenomen naar een andere plek.
Ik kijk nu even op over mijn schouder naar mijn hutje van planken en een dak van palmbladeren, kleine zwaluwen vliegen geruisloos tussen de bomen, af en toe komt een vlinder voorbij fladderen, ik hoor niks anders dan de zee. Ik ben alleen aan de andere kant van de wereld. Alleen maar zeker niet eenzaam. Ik ben ontspannen en gelukkig.
Terug naar mijn verhaal. Na de geweldige rit komen we aan bij Sunrise Bungalows! Dat klinkt als een naam van luxe resort....niks is minder waar. Er staan hier ongeveer 5 hutjes zoals ik net kort mijn eigen hutje omschreef. Binnen staat uiteraard een bed, van bamboo. Gelukkig een muskietennet. Wonderbaarlijk genoeg een westers toilet en een soort hokje om te douchen. Meer heb je eigenlijk ook niet nodig hier. De huisjes staan een beetje van de grond af om zoveel mogelijk kruipende insecten buiten te houden. Er is geen vaste elektriciteit, alleen 's avonds is er 2 uurtjes elektriciteit via een generator. Net genoeg om dagelijks de batterij van mijn camera op te laden en eventueel mijn laptop van stroom te voorzien om de foto's daar op over te zetten. We maken gebruik van de laatste zonnestralen om een stukje naar beneden te lopen, de bungalows/hutjes liggen op ene heuvel, om naar het kleine strandje te gaan. Daar deel ik met iedereen wat Goldstrike en dan gaan we het water in. Ik heb met snorkel spullen bij me en kan dus genieten van het vele koraal dat hier is. Ik drijf rustig op de stroming mee en zweef als het ware boven het koraal, een heerlijk gevoel. Net voordat de duisternis invalt snellen we terug naar boven voor ons avondmaal. Het is vrij eenvoudig maar zo lekker gemaakt dat ik mijn vingers erbij aflik. Het is haast niet voor te stellen dat ze zulke lekkere maaltijden kunnen maken om een plek zo afgelegen als dit. Dan bedenk ik me dat dat best wel een stomme Westerse gedachte is. Deze mensen hebben geen fast food of opwarm maaltijden, geen AH met kortingspasje. Dit is de manier van koken die ze van generatie op generatie aan elkaar doorgeven. Hier komt geen kookboek aan te passen het is pure ervaring die ik proef in het eten.
Voor we naar bed gaan zitten we nog even buiten, tussen de bomen door zien we de zee die flauw belicht wordt door de maan. Het is niet moeilijk om daar blij van te worden, het lijkt bijna op een prachtig schilderij waar de passie vanaf springt.
Port Resolution
Met z'n vieren maken we de wandeling naar Port Resolution, de weg is onbegaanbaar voor auto's en we worden er dus niet door gestoord. Hier en daar zijn kleine dorpjes, niet meer dan enkele hutjes bij elkaar. Veel dorpen hebben een ander soort geloof. De eerste missionaris die hier kwam en in leven bleef was John Geddie uit Schotland in 1848, alle eerdere missionarissen werden opgegeten. Na hem zijn vele anderen gekomen die er onder andere (uiteindelijk) voor hebben gezorgd dat het kannibalisme is verdwenen. Maar door de sterke band met hun voorouders en cultuur was het moeilijk en duurde het lang voordat een dorp een gedeelte van een ander geloof over nam. Daardoor was het dus onmogelijk 1 geloof over het hele eiland te verspreiden binnen korte tijd. Hierdoor kregen dus meerdere missionarissen van meerder geloven de kans een stukje Tanna aan hun geloof te onderwerpen. Veel dorpjes hebben een bord aan het begon staan maar duidelijk op te lezen is van welk geloof ze zijn. Gelukkig houden de eiland bewoners ook vast aan hun eigen oude tradities, zo is er in elk dorp een dorpshoofd die over alle belangrijke zaken beslist en doen ze hier doodleuk nog aan zwarte magie.
Maar van welk dorp of geloof ze ook zijn de mensen zijn supervriendelijk. Nou heb ik dit wel vaker over andere landen gezegd en er is soms een dunne lijn tussen vriendelijkheid en behulpzaamheid maar dit overtreft alles. Foto's nemen is geen bezwaar, ze vinden het zelfs leuk. Je bent in elk dorp welkom. Mensen maken uit hun zelf een praatje met je, vertellen over hun dorp, nodigen je uit om erbij te komen zitten, ze geven me zelfs bananen en wanneer ze zien dat ik ze niet allemaal in mijn tas krijg geven ze me er een zelf gewezen tas van palmbladeren bij. Ze zijn echt super aardig en vriendelijk, je zou er bijna bang van worden! Er gaat even een gedachte door me heen dat ze me door hun vriendelijkheid en een beetje zwarte magie zover weten te krijgen om in een pot met water
te gaan zitten die op het vuur staat, me overtuigen dat dit een traditie van hun is als er nieuwe gasten zijn en voor dat ik het weet er een dorp Tanna kannibalen aan me zitten te knabbelen.
We lopen het strand op van Port resolution, het zand is zwart door de nabijgelegen vulkaan. Vier kleine kinderen spelen in het zand in hun Adam's kostuum. Ze springen de rivier in die hun op de stroming weer uitspuugt in zee. Een paar tellen later ga ook ik de rivier af en beland in de pacific. Wat een heerlijk leven heb je hier als kind. Overwegend goed weer, niks om je zorgen over te maken, met je vrienden spelen en spetteren in zee. Giechelen als er blanke komen, op de foto en dan jezelf zien op een klein schermpje en je vriendje uitlachen. Deze kinderen en mensen zijn gelukkig in hun samenleving, ze delen alles met elkaar, lachen, praten, zingen maken zich om niks zorgen. Geen koelkast, televisie of playstation om zich te vermaken tegen de verveling. Vanuatu is niet voor niks een paar jaar geleden uitgeroepen tot gelukkigste land van de wereld. Mij maakt het ook gelukkig dus ze hebben er een fan bij. Port resolution is overigens vernoemd naar het schip van James Cook want dit is de plek waar hij aan land is gegaan. Iets verder op ligt Sulphur bay genoemd naar de sterke zwavel geur die er hangt. Daar ontmoette Cook de eerste mensen van Tanna. Communicatie was erg moeilijk maar het eerste dat een lokale deed was blijkbaar aarde oppakken en zeggen: Tanna. Wat in de lokale taal uiteraard aarde betekent en waaraan dit eiland nu haar naam dankt.
Na de verfrissende duik lopen we verder naar een dorpje aan de andere kant. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe het is om daar aan te komen. Het aanzicht van de hutjes alleen al neemt je eeuwen mee terug in de tijd alsof je net door de teletijdmachine van professor Barabas hierheen bent geflitst. Kleine varkentjes rennen rond, kippen met kuikentjes scharrelen tussen kokosnoten, ik ontmoet Mary en Wendy die van bananen pure aan het maken zijn, kinderen die spelen tussen de hutten en palmbomen, vrouwen de met grote bladeren de zandweggetjes aan het schoonmaken zijn, overal zie ik een grote rij witte tanden die naar me lachen.....dat alles neemt me mee naar het plek waar zorgen en denken aan morgen niet meer lijken te bestaan. Er valt een grote rust over me heen.
Een rust die ik in Argentinië op een bepaalde manier niet helemaal kon vinden. Ik denk dat Louis dat gevoel ook had. We hebben daar hele mooie dingen gezien die ik nooit had willen missen, maar wat ik wel miste was het gevoel dat Tanna me nu geeft. Een avontuurlijk gevoel, alsof je een soort ontdekkingsreiziger bent en tegelijk een ontspannen gevoel waardoor je intens kan genieten. Ook denk ik aan Mhairi, ik weet gewoon dat ze dit super gaaf zou vinden. Ik stel me voor hoe ze met de mensen uit het dorp zou praten, ze voor de gek zou houden en aan het lachen zou brengen. De vragen die ze zou stellen over hun cultuur, hun leefwijze. Van die soort vragen die me op eerdere reizen al verstelt hebben doen staan omdat ik er zelf nooit op was gekomen. Hoe fantastisch ze dit zou vinden, wetende hoe mooi ze The Gambia heeft gevonden en ondanks dat dit een heel andere land en continent is, ik juist ook de gelijkenissen kan zien.
Het strand is parelwit, het water helder en blauw, nog geen 10 meter het water in begint een koraalrif en de kinderen van Vanuatu spelen erin. Susan en Lea uit het dorp maken in een simpele hut een heerlijke lunch klaar terwijl ik aan de praat raak met mensen uit het dorp. Een volle maag en een handgemaakte tas van palmbladeren met verse bananen rijker, loop ik weer terug naar Sunrise Bungalows.
Vulkaan Mt.Yasur
Gisteren zijn we hem al gepasseerd toen we arriveerden, de actieve vulkaan Mt.Yasur. Vanaf een hobbelige modderige weg tussen de jungle rij je plotseling een grote vlakte op van lava as en stukken hard gesteente. Het is een indrukwekkend aanzicht. De hele dag op Tanna kan je de vulkaan horen grommen en bulderen en zie je rook uit de top komen.
Per 4x4 rijden we erheen. We zitten in de laadklep tussen vier snowboards die we gaan gebruiken om te ashboarden! Het is nog redelijk zwaar werk om tegen de berg op te ploeteren, het as is zo fijntjes dat je bij elke pas vooruit er een halve achteruit glijdt. Door de wind worden de fijne deeltjes overal heen geblazen en blijft het plakken op elke zweetdruppel en zit je dus al snel helemaal onder. Het is even wennen hoe je de snowboards het beste kan gebruiken zonder jezelf in te graven, maar na een tijdje glijden we staand en zittend de helling af. Het is een rare gewaar wording; op een tropisch eiland in de Atlantische oceaan op een snowboard een actieve vulkaan afkomen.
Wanneer de zon langzaam naar de horizon begint te zakken worden alle spullen ingeladen en rijden we via de andere zijde de vulkaan omhoog. Zo'n 5 minuten lopen vanaf de top parkeren we de auto. We kunnen de top al duidelijk zien en elke keer als Mt.Yasur van zich laat horen spuugt hij as de lucht in, honderden meters hoog. Ongeduldig lopen we zo snel mogelijk naar boven toe, daar aangekomen hebben we een indrukwekkend zicht op de krater en zie ik tot mijn verrassing dat de vulkaan twee kraters heeft. Ik krijg weinig tijd om er bij stil te staan want de berg laat van zich horen en stukken lava vliegen omhoog! Waanzinnig! Nergens staan hekken, touwen of zijn er voorzorgsmaatregelen genomen om niet de vulkaan in te vallen, behalve dan het bordje: think safe. De gids kent de vulkaan gelukkig door en door en bekijkt naar welke kant de wind staat. Dan begint het te regenen, zo lijkt het, maar het zijn stukjes fijne as die op me neerdalen. Ik sta gewoon in een asregen van de vulkaan. We vervolgen onze weg over de linkerzijde van de vulkaan, een pad dat ons een stukje hoger op de richel van de krater brengt. De achterste krater is iets minder actief en laat wat minder vaak van zich horen, degene die voor ons ligt is duidelijk de baas. Uit 1 gat blaast hij warme stoom en aswolken, telkens als hij dat doet veroorzaakt hij een enorm gerommel en gebrul, soms zo sterk dat je de warme wind tegen je aan voelt botsen. Het gat ernaast spuugt met regelmaat rode kolkende spetters lava omhoog. Iedereen staat met open mond te kijken. Helaas kunnen we niet recht in de krater naar beneden kijken, er ligt nog een kleine richel voor die dat uitzicht verspert. Het is dus steeds even afwachten totdat je de lava er boven uit ziet komen.
Ik sta dus op een actieve vulkaan, het uitzicht dat ik heb is in een krater met lava, aan de andere zijde is groene jungle en bergen en iets verderop kan ik het water van de pacific zien. Welkom in Jurassic Park.
Het punt waar we staan geeft dus een prachtig uitzicht maar ik wil meer zien. Het lijkt alsof even verderop een beter punt is om recht in de krater te kijken en ik ga op expeditie uit. Als ik het punt nader dat ik in gedachten heb kan ik inderdaad zien dat hier een soort gleuf is en met elke pas die ik zit openbaart de vulkaan zich meer en meer voor me tot ik het punt bereik waarop ik direct in de lava zee kan kijken. Fenomenaal!!!! Het oog van de vulkaan ligt voor me en ik ben naarstig op zoek naar een vinger met een ring om af te bijten en mezelf in de vulkaan te gooien en te roepen: my preciousssss. Opnieuw buldert de vulkaan en ik kan precies zien met wat voor een kracht hij de rook in een rechte lijn tientallen meters de lucht in spuugt. Het duurt enkele seconden en gaat gepaard met veel kabaal. Nadat de druk wegvalt verspreidt de rook zich en ontstaat eerst een soort paddenstoel vorm die daarna overgaat in een grote aswolk. De kolkende massa lava reageert gek genoeg niet altijd op hetzelfde moment maar heeft zijn eigen wil.
Hoe donkerder het wordt des te duidelijker is de roodgloeiende massa te zien en elke spetter die omhoog komt. De lava lijkt wel een hypnotiserende werking op me te hebben. Ik kan mijn aandacht en blik alleen maar op de smeulende massa richten en het voelt alsof de zwaartekracht me naar het middelpunt wilt trekken. Het vulkanische vuurwerk blijft constant doorgaan en voorziet de hemel van aswolken, de duisternis met een rood licht, onderbreekt de stilte met haar gebrul en gesis en voorziet mijn gezicht met een gloed en een glimlach. Boven dit alles prijkt een heldere sterrenhemel met meer sterren dan ik ooit aan de hemel heb zien staan.
In mijn hutje, onder het muskietennet, val ik rustig in een diepe slaap. Het laatste dat ik hoor zijn de golven die op koraalrif breken aan de ene kant en de vulkaan die de aarde doet schudden aan de andere kant.
(ondertussen ben ik alleen, de andere zijn weer vertrokken)
Kava
Kava wordt gemaakt van de wortel van Piper methysticum, een veel voorkomende plant in de pacific. Het drinken ervan is nog steeds een sterke sociale traditie die in veel culturen op de eilanden voorkomt. Het wordt gebruikt voor vriendschap, om geboortes en huwelijken te vieren, tussen dorpen om de banden te sterken en eigenlijk elke avond door de mannen om te relaxen. In tegenstelling tot wat sommige drugs of alcohol kunnen doen is kava een drankje waarvan niemand ooit agressief is geworden. Het effect van het drinken ervan is dat je spieren ontspannen en je een rustig gevoel krijgt. Op het hoofdeiland zijn een paar kava-bars maar die zijn nogal toeristisch dus ik heb ze toen over geslagen, ik wilde het met de eiland bewoners drinken en vandaag is die dag aangebroken. Ik word namelijk door Peterson (mijn gids) uitgenodigd om in de nakamal met de mannen kava te gaan drinken. De nakamal is een gedeelte naast het dorp met een hut en daarom heen een soort cirkel, hier vergaderen de mannen, bespreken ze de dagelijkse gang van zaken en drinken ze de kava. De nakamal is strikt voor mannen net zoals het drankje.
Nadat ik me netjes aan het dorpshoofd en de andere mannen heb voor gesteld ga ik naast Peterson zitten op een stuk stronk en bekijk me alles eens goed. Er zijn een stuk of twaalf dorpsbewoners verspreidt over twee groepen. Er brandt een klein vuurtje en de schemer begint op te zetten. Hier en daar zijn mannen al driftig op de wortel aan het kauwen. Peterson geeft mij ook een wortel en ik bijt er een stuk vanaf en begin te kauwen. Dit zijn geen oranje wortels maar wortels van een plant, het komt rechtstreeks uit de grond en er zit nog wat modder aan. De smaak kan ik niet beschrijven, noch lekker noch vies maar het geeft wel een tintelend gevoel in mijn mond. Echt goed in het kauwen ervan ben ik niet, door de grote hoeveelheid spuug die ik produceer is het maar moeilijk niks af te slikken en om alles binnensmonds te houden. Terwijl ik al grote moeite heb om een klein stuk wortel te kauwen proppen de andere mannen bijna halve struiken naar binnen lijkt het wel. Na 5-10 minuten is er genoeg gekauwd. We staan op en lopen naar een paar bladeren die op de grond liggen, ze zijn zo groot als een hand. Daar laten we om de beurt de gekauwde drap uit onze mond vallen op een blad. Het ziet eruit als dikke pap wat er uit de monden valt, op dat van mij na dat lijkt meer waterige brinta. Voor me liggen nu enkele groene bladeren met daar boven op dus een hoop voorgekauwde plantenwortel van verschillende mensen. Twee mannen gaan tegenover elkaar zitten, zetten twee halve kokosnootdoppen voor zich, pakken een lang smal stuk stof, een kleine dikke stok en een kannetje met water. Ze pakken beide een uiteinde van de stof vast en houden deze boven de kokosnootdoppen. Een ander pak een blad met gekauwde kava en doet die in stof, terwijl er water over heen wordt gegoten en met de stok in wordt geroerd. Aan de onderzijde stroomt een mix van water, kavasap en spuug eruit die in de kokosnotendoppen belandt. Het ziet er uit als modderwater.
Dit is kava, gemaakt op originele manier. Dit is wat ik wilde zien en meemaken. Als enige blanke in een dorpje, op een eilandje dat een speldenprikje is in de Atlantische oceaan zit ik midden in een dagelijks ritueel dat al eeuwen en eeuwen oud is.
Peterson geeft mij een kokosnootdop die bijna tot de rand gevuld is en geeft gelijk aan dat ik niet moet nippen maar de inhoud in 1 klap moet opdrinken. Hij neemt er zelf ook 1 en daar ga ik...glok, glok,glok,glok...en weg is het goedje. Van enkele mensen die ik gesproken heb hoorde ik dat het nogal smerig is maar dat kan ik niet echt zeggen. Lekker is anders maar je drinkt dit ook niet voor de lekkere smaak zoals een cocktail maar voor het effect. Nadat je kava hebt gedronken is het de bedoeling dat je alleen nog maar fluistert, of zelfs helemaal niks meer zegt. De mannen om me heen worden stil en zitten of lopen rustig rond. De drank maakt je niet alleen ontspannen maar zowel geluid als licht kan wat gevoeliger worden voor oren en ogen, vandaar dat het vaak bij het invallen van de avond pas wordt gedronken. Als het erg sterk spul is dan gaan je lippen en tong tintelen en wordt praten iets moeilijker, dat effect blijft mij bespaart. Eigenlijk ben ik best actief en wil juist babbelen, maar ik blijf rustig zitten. Na 15 – 20 minuten voel ik een soort tinteling opkomen vanuit mijn benen en raak ik meer in mezelf. Tussen de schaduwen van de boomtoppen verbaas ik me wederom over de vele zichtbare sterren. Wanneer ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg merk ik dat, net zoals wanneer je wat gedronken hebt, het beeld iets later volgt. Er volgt een gevoel van rust en ontspannenheid. Er komt een dorpsbewoner naar me toe en we fluisteren wat, echter het mooie van kava is ook dat je tijdelijk je korte termijn geheugen kan verliezen. Dat heb ik al eerder gezien bij mannen in een dorp waar ik was, ze waren flink onder invloed van kava en vroegen me om de twee minuten op nieuw mijn naam en waar ik vandaan kwam. Nu weet ik dus alleen nog maar dat ik met een dorpsbewoner heb staan fluisteren maar hoelang en waar we het over hebben gehad....??? Kokosnootdop 2 en 3 volgen ook nog maar hebben een minder effect op me merk ik. Ik krijg meer mee van wat er om me heen gebeurd, wat niet veel is maar goed. Her en der verspreidt in het zwakke licht zie ik zwarte contrasten en schaduwen van de mannen. Iedereen lijkt is een gelukkige roes te zijn. Er worden bananen met schil en al op het vuur geroosterd, niet de bananen die wij in de supermarkt kopen maar dikkere en iets anders van vorm. Ik kan mezelf van binnen voelen glimlachen en stel me voor dat ik een soort Goofy uitdrukking op mijn gezicht heb.
Ik bedankt de mannen zo stil als ik en Peterson neemt me mee terug naar mijn bungalow, zo'n 10 minuten lopen in de duisternis. Ik sta versteld hoe goed hij blijkbaar kan zien in het donker terwijl ik probeer zijn blauwe shirt te volgen dat voor me loopt.
Een hele ervaring rijker! Niet alleen het drinken van de kava op zich maar ook het hele ritueel erom heen. Gelukkig niet op een toeristische manier maar gewoon op de originele; kauw, spuug, meng, drink manier. De kava had een erg ontspannen effect op me, helaas kan ik me niet meer alles duidelijk voor de geest halen en is het gevoel moeilijk te omschrijven want je beleeft het op dat moment en achteraf is altijd anders . Als je ooit in de Pacific bent dan moet je het zeker een keer proberen.
Bush walk
Ik besluit een bush walk te gaan doen naar een afgelegen waterval. De hele wandeling moet zo'n drie uur duren (heenweg) en Peterson is natuurlijk mijn gids. Vol goede moed beginnen we met wandelen. Het eerste gedeelte is over de stoffige weg die ik heb gereden in de pick-up toen we hierheen kwamen. Het is zondag en dus kerkdag voor de meeste mensen (behalve de John Frum dorpen die het op vrijdag vieren en de zevendaags activisten die het op zaterdag vieren) en bij het passeren van de dorpjes hoor je vaak gezang. Dat wil ik wel meemaken en ik loop een kerkje binnen en ga zitten. Geen stenen kerk met beelden, mooie vloer, deco wanden of gouden kelken. Niks van dat. Een redelijk gammel houten gebouw, simpele bankjes en vooraan een priester die in tegenstelling tot de vaak monotone preken bij ons zijn passie voor God laat spreken. Tussen de preken door wordt er gezongen, niet door een koor maar door de kerkgangers zelf. Het zijn voornamelijk vrouwen en kinderen en de kerk is klein maar de sfeer is uitstekend. Onder begeleiding van twee gitaren zingen ze opzwepende en ritmische liederen. Iedereen staat, klapt en danst inclusief de priester zelf, prachtig.. Heel iets anders dan de kerkdiensten bij ons.
We vervolgen onze route en al snel nemen we een afslag en het pad wordt smaller. We lopen nu meer tussen de bomen en struiken en sporadisch komen we een dorpje tegen waar we telkens vriendelijk worden ontvangen. Bij 1 van de dorpen moeten we geld betalen om verder te mogen. Dit is normaal in Vanuatu, al het land is verdeeld onder stamhoofden en families en dus ook het gebied rondom de waterval. Je zal altijd toestemming moeten vragen aan de eerste persoon die je tegen komt op een strandje, in een dorp, bij een rivier of waar dan ook om er te mogen lopen. Die toestemming krijg je normaal ook altijd maar je zal hem wel eerst moeten vragen.
Vanaf hier gaat het meer bergopwaarts en dat kan ik voelen. Mijn lichaam is toch wel afgezwakt door het stukken minder eten en minder voedzame eten, voor een blanke dan. Daarnaast is de vochtigheidsgraad ontzettend hoog en ik zweet me te pletter. De bush walk begint steeds meer op een bush hike te lijken. Bij het eerst volgende (en laatste dorp) dat we tegenkomen vul ik mijn waterfles opnieuw en koop bananen. De paar bewoners bekijken hoe ik uitgeput tegen een boom ga zitten, de zweetdruppels vallen niet meer van mijn hoofd maar stromen er langs af. We zijn al 3 ½ onder weg en ik vraag aan Peterson hoelang het nog tot aan de waterval is....het antwoord maakt me niet gelukkig; nog zo'n 30 minuten. De pauze doet me goed en de bananen geven me weer wat energie. Voor even dan want na 10 minuten begint me de moed in de schoenen te zakken en mijn benen zijn al zo zwaar. Er is nauwelijks meer een pad te bekennen en ik strompel maar achter mijn gids aan. Heuvel op en heuvel af, dan weer door een rivier, over rotsen en terug tussen de dik begroeide vegetatie. Ik vind het altijd gaaf om op plekken te komen waar je wat moeite voor moet doen en waar de meeste toeristen niet heen gaan maar dat idee kan me ook worden gestolen terwijl ik echt moeite heb om mijn voeten op te tillen. Ik merk het aan het feit dat ik steeds vaker struikel en in de rivier op mijn plaat ga. Het feit dat ik schrammen oploop aan planten helpt ook al niet. Mijn drive begin ik langzaam te verliezen want ik merk dat ik in gevecht raak met mezelf over doorgaan of stoppen. Buiten dat dit fysiek erg zwaar is begint mijn wilskracht te breken en mijn hoofd te hangen. Er lijkt geen einde te komen aan al het groen om me heen en Peterson lijkt wel een duracell konijntje die maar door blijft gaan. Na een half uur zijn we er nog niet en ik begin me af te vragen of er wel echt een waterval is. Deze tocht hebben ze vast en zeker honderden jaren geleden ook gedaan met de eerste avonturiers en missionarissen. Laat die blanken eerst maar eens flink lopen en zweten naar de heilige offerplaats, dan is het vlees lekker mals als ze aankomen. Degene met de beste conditie is voor het dorpshoofd om op te peuzelen de andere voor de rest van het dorp. In deze staat zou ik dus niet eens het avondmaal van het dorpshoofd worden, hij zou opkijken vanuit zijn kokosnoot vol kava, een afkeurende blik op mijn afgepeigerde lichaam werpen en weer verder gaan met het slurpen van zijn goedje.
Alleen deze humor houd me nog op de been want anders was ik allang gaan zitten en niet meer opgestaan. De pauzes die ik neem volgen elkaar steeds sneller op. Ik ben bekaf. Dan komt eindelijk, eindelijk, eindelijk, na 4 ½ uur ploeteren en zwoegen de verlossing. Ik kan hem horen en een beetje zien tussen de bomen door en als we uit de groene omgeving komen lopen kan ik eindelijk weer genieten. Voor me openbaart zich een 35 meter hoge waterval. Het is een kleine smalle waterval die uitkomt in een groot rond bad. Het water kabbelt bijna onzichtbaar aan twee kanten weg waardoor het eigenlijk lijkt er een kraan openstaat die uitkomt in een wasbak, alleen dan mooier natuurlijk. Het geeft een onrealistisch gevoel en na deze inspanning kan ik niet wachten om even te zwemmen en me te verfrissen. Samen met Peterson loop ik rond de waterval, vanwege zijn redelijk brede boog kan je er makkelijker achterlangs lopen en de waterval dus van alle kanten bekijken. De waterval is echt niet de mooiste die ik heb gezien maar wat hem speciaal maakt is dat hij zo afgelegen is en onbedorven. Ik vraag hoe vaak Peterson mensen meeneemt naar deze waterval en hij geeft toe dat hij dit maar zelden doet. Ik ben ook vast besloten om mensen deze hike af te raden zodat het geen toeristische plek gaat worden, het zou zonde zijn als hier over een tijdje kraampjes staan met souvenirs, koud bier en ijsjes om de toeristen te verwelkom. Hoewel eerlijk is eerlijk op dit moment zou ik graag een koud bier en ijsje willen hebben. Voor nu geniet ik van dit stukje natuur, verscholen achter veel heuvels en groene jungle, moeilijk te bereiken over paden die nauwelijks gebruikt worden.
Het eerste stuk van de terug weg gaat lekker, het water heeft me verfrist en voorzien van nieuwe energie. Echter door de aanhoudende hitte druipt die energie ook weer snel uit me en begint wederom een zware tocht. Het laatste stuk op de heenweg was ik zo bekaf dat ik nu op de terugweg niks meer herken, ik heb dus ook geen indicatie hoever het weer terug lopen is en het enige dat ik wil is terug naar het laatste dorpje. Weer een gevecht met mezelf, mijn benen lijken van lood te zijn en Peterson merkt het. Elke keer als we de rivier over moeten steken neemt hij me op zijn rug, hij draagt mijn tas en neemt me op sleeptouw. Hier hebben ze de uitdrukking Nambawan oftewel Number One, die verdient mijn gids nu dubbel en dik. Ik raak af en toe over verhit en moet gaan zitten. Hoe Peterson dit hele traject doet met een minimum aan water en 3 kleine banaantjes snap ik nog steeds niet. Gelukkig komt er een einde aan de kwelling en bereik ik het dorp, met mijn laatste energie pers ik er een glimlach uit naar de mannen die in de nakamal zitten. Terwijl ik uitgeteld lig scharrelt er een kip voorbij, hoor ik een varken op de achtergrond knorren en beginnen de mannen op kava wortels te kauwen. Weer bij positieven drink ik wederom de kava, indien aangeboden is het namelijk onbeleefd het te weigeren. Het drankje heeft een positief effect en ik krijg weer een positieve stemming. Bergafwaarts kan ik zelfs stukken rennen! Volgende dorp, volgende nakamal, volgende slok kava en dat tot drie keer toe.
Maar ook kava heeft geen oneindige werking en zodra we de “normale” weg weer bereiken ben ik op. Gelukkig komt er een pick-up langs die ons afzet bij mijn hut. Doodmoe en uitgehongerd doe ik mijn best om het eten op mijn vork te krijgen en naar mijn mond te brengen.
Vaatdoekje
Gisteren na de bush walk voelde ik me toch niet zo lekker. Waarschijnlijk een combinatie van te weinig gedronken, te weinig gegeten, te veel inspanning en een paar doppen kava (wellicht was iemands spuug een paar dagen over de datum). Het weinige voedsel dat ik binnen had is helaas in de toiletpot verdwenen. Gelukkig heb ik mijn avondmaal wel binnen kunnen houden. Maar vandaag voel ik me als een slap vaatdoekje. Het is op bed liggen, slapen en proberen zoveel mogelijk energie te besparen. Het liefst zou ik willen eten om weer energie binnen te krijgen maar hier is buiten een redelijk karig ontbijt van crackers met jam, een lunch van mango en avondeten niks te krijgen. Ik merk aan mijn lichaam dat het uitgeput is.
John Frum village
Een klein dorp in Tanna houdt er een speciale religie op na, de John Frum religie. Nadat de missionarissen het christendom op verschillende manieren hadden geïntroduceerd waren er nogal wat oude gewoontes verdwenen. Het verhaal is dat er (waarschijnlijk) een Amerikaan kwam in 1937 die aan deze stam vertelde dat ze in God moesten geloven maar tevens hun oude gewoontes in ere moesten herstellen. Op kannibalisme na dan, anders was het einde John Frum geweest. Hij gaf tevens aan als ze dat zouden doen veel goeds voor hun zou komen. John Frum verdween daarna weer en is nooit meer gezien. Vijf jaar later komt de tweede wereldoorlog naar the pacific en ook naar Vanuatu. Er is nooit gevochten op deze eilanden maar de Amerikanen die er gelegerd waren kwamen met coca cola, sigaretten, snoep, eten in blikken en noem maar op. Dit was vast de weelde die John Frum had beloofd. Tot op de dag van vandaag blijven ze hierin geloven.
Vandaag is John Frum day, ze vieren dit slechts 1 keer in de vier jaar en ik mag dus van geluk spreken dat ik hier ben. Wat me te wachten staat weet ik niet want niemand kan me er iets over vertellen, toen ik er in Port Villa (hoofdstad) naar informeerde kregen ik alleen vragende blikken en soms zelfs een nadrukkelijk vraagteken nadat ze herhaalde wat ik zei: John Frum????
Al vroeg arriveer ik in de ochtend in het dorpje. Er zijn al genoeg mensen in de weer, ook andere dorpen hebben zich hierheen begeven voor deze speciale dag. En een speciale dag zal het zeker worden. Het begint nogal apart, er staan een aantal mannen uit het dorp gekleed in oorlogskostuum op een heuvel en ze beginnen 4 vlaggen te hijsen terwijl bij de ingang van het dorp 2 andere mannen een grote Amerikaanse vlag hijsen. Te midden van dit alles staat een oude donkere man met een grijze baard, gekleed in een officiers tenue. Deze man kom ik later achter is het dorpshoofd (chief) en is tevens de zoon van de man die John Frum terug in 1937 heeft gezien en gesproken. Het lijkt nogal onecht, eilandbewoners in Amerikaanse uniformen, die strak in het gareel staan terwijl een gigantische vlag van een land ver weg omhoog gaat. Ik kijk even om me heen maar ik zie nog steeds overval everzwijntjes lopen, tropische jungle om me heen, hutjes van palmbladeren en een actieve vulkaan op de achtergrond; oké ik ben gelukkig gewoon nog in Vanuatu!
Dan komt er een grote groep mannen aangemarcheerd die een soort grote bommen vasthebben met rode punten, alles gemaakt van hout. Op hun rug en borst zijn staat in rode letters: U.S.A. Op commando van een officier marcheren ze plechtig rond. Dit leger zou makkelijk in staat zijn om een onbewoond alleen te veroveren.
Na deze plechtigheid begint het echt spektakel. Mannen gekleed junglerokjes dansen en stampen op de grond terwijl ze vaak hoge en lage kreten eruit gooien. Doordat het lava zand minder compact is voel ik daadwerkelijk elke stomp op de grond die de groep maakt. Ze stampen en een halve seconde erna voel ik de aarde onder me trillen. Het geeft een extra effect aan de dansen die ze doen. Vrouwen staan erom heen, ook springend en dansend, uitgedost in kleurrijke jurken en vaak met schmink op hun gezicht. Jong en oud doet mee. De cirkel wordt groter gemaakt, mensen lopen in cirkels rond, maken de cirkel weer kleiner, stampen weer met hun blote voeten op de grond en maken er zichtbaar een feestje van. Dit onder toeziend oog van enkele honderden toeschouwers, allemaal dorpen uit Tanna. Te midden daarvan zijn er misschien 15 blanken te bekennen, waaronder een filmploeg. Dit is zeer zeker geen dans die ze op voeren voor toeristen, dit is het echte werk en daardoor geniet ik er des te meer van. Buiten het dansspektakel neem ik ook alles erom heen goed in me op. De mensen aan de kant, hoe ze erbij zitten wat ze dragen. Regelmatig reageren ze met luid gelach en applaus op een dans.
De meeste dansen worden opgevoerd oor het John Frum dorp maar ook andere dorpen hebben hun dansers meegenomen die allemaal hun kunsten vertonen. Het lijkt wel een soort carnaval dance off!
Meerdere mensen hebben een soort gekleurde veer op hun achterhoofd, ik zie erbij die bijna in een soort trance zijn terwijl ze springen, ik hoor het klepperen van een soort noten die ze om hun enkels hebben gebonden en ik proef het stof dat van de grond los komt. Er dansen mannen met houten geweren en ze doen zelfs mijn welbekende motorzaagdans met van hout gemaakte zagen! Wat me opvalt is dat ale deze dansen helemaal niet agressief zijn. De dorpen onderling doen ook geen competitie, dit is puur voor vermaak. Halverwege de dag wordt de dansvloer even vrijgemaakt voor iets anders. De dorpen brengen allemaal voedsel naar het midden toe, van varkens- en kippenvlees tot aardappelen en lokale groenten en fruit. Deze worden op palmbladeren gelegd en daarna door de stamhoofden verdeeld. Nadat dat gebeurd is, terwijl honden en everzwijntjes links en rechts wat meepikken, gaat alles naar een bijbehorend dorp en eet iedereen ervan. Aangezien ik honger heb pak ik met mijn blote handen ook hier en daar wat van de palmbladeren, het goedje smaakt heerlijk. Over de eventuele ziektes die ik oploop maak ik me nu nog geen zorgen, net zoals ik dat niet bij de kava deed.
Als iedereen zijn buik vol heeft gaan ze weer verder met dansen in de bloedhete zon alsof ze niet gestopt zijn. De ene groep dans in een cirkel, de andere vormen een kruis of ene lange rij. Verschillende formaties passeren de revue en ik denk steeds: ga zo door, ga vooral zo door! Achter de dansende groep zie ik allerlei gekleurde Vanuatu paraplu's die de lokale mensen gebruiken om wat schaduw te krijgen. Degene die geen paraplu hebben staan onder een afdak of houden takken vast met grote bladeren. Het is moeilijk te beschreven voor me welke energie er los komt als je dit alles ziet. Ze blijven maar springen en dansen en kreten eruit gooien. Ieder dorp heeft meerdere kostuums zal ik maar zeggen, tropical carnaval in Tanna. De camera ploeg benadert me en vraagt of ze me wat vragen mogen stellen, ze willen namelijk weten waarom ik denk dat de mensen van Vanuatu zo gelukkig zijn (meest gelukkige land van 2007). Ze willen graag mijn visie erop omdat ik anders reis dan de andere mensen die ze het hier gevraagd hebben. Die zijn allemaal op vakantie en doen Tanna 1 of 2 dagen aan terwijl ik er een week zit en naar dorpen loop. Ik geef aan het geen probleem te vinden om voor de camera te verschijnen. Achter ons barst weer een dans en zingparade los en de camera moet dat eerst vastleggen. Terwijl ik nog met veel plezier naar alles zit te kijken en me zit te bedenken waarom ik eigenlijk denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn, komt mijn gids naar me toe en geeft aan dat we moeten vertrekken. We hebben nog een behoorlijke hike voor de boeg vandaag naar het volgende dorp en we willen daar voor de duisternis aankomen.
Terwijl ik mijn backpack op mijn rus hijs en wegloopt van deze muzikale en inspirerende gebeurtenis kijk ik nog een keer om. De grote Amerikaanse vlag wappert in de wind, op de achtergrond de mensen van Tanna die de tijd van hun leven hebben. Tja die John Frum heeft het wellicht nog niet zo gek bekeken.
Hike naar Yural village
We beginnen rond 13:45 terwijl de zon zoiets op haar hoogste punt staat. Terwijl ik door het zand ploetert naast de vulkaan breken de zweetdruppels al overal uit. Nog maar 4 uur te gaan denk ik bij mezelf. De backpack lijkt al een ton te wegen maar alles dat erin zit heb ik nodig en ik kan niks weggooien om het gewicht minder te maken. Ik wil zo snel mogelijk uit de zon vandaan. Een half uur later krijg ik mijn zin als we onder de bomen lopen en wederom kleine dorpjes passeren. In de schaduw van de bomen ben ik beschut van de zon maar minder warm is het niet, het is zelfs benauwder. Ik wil zo snel mogelijk op een terras zitten met een koel bier....ik blijf hopen en wachten maar deze wens gaat niet in vervulling. Gelukkig stappen we hier en daar als mijn gids bekende tegen komt. Wat zoiets in elk dorp is want iedereen kent elkaar hier. Terwijl er enkele lokale meelopen met ons die aan het lachen zijn en grappen uithalen, voel ik me een muilezel die maar traag en met zware benen tegen de berghelling oploopt. Dan komt er een welkome verlossing, mijn gids neemt de backpack over en alsof ik een liter Red Bull naar binnen krijg gegooid voel ik weer de energie door mijn lichaam gaan. Het is nog steeds bergop maar dit is toch veel prettiger en ik kan zo werkelijk genieten van alles om me heen. Om de beurt dragen de mannen van het dorp mijn rugtas, zonder problemen zo ziet het uit. Het zijn tengere mannen maar in prima conditie, ze eten weinig en drinken volgens mij alleen in de avond kava en wat kokosnotensap als ze die tegen komen. Dat laatste is voornamelijk het geval telkens als ik dorst heb. Ze mikken een kokosnoot uit de boom, pakken hun machete (die ze altijd bij zich hebben) hakken hem een stuk open en dan drinken we het sap rechtstreeks uit de noot. Nadat de eerste groep “meelopers” een andere route neemt krijg ik de rugtas weer terug, ik ben ze dankbaar (niet voor het teruggeven maar voor het dragen ha, ha) want anders had ik het denk ik niet zover gehaald.
Vanaf hier is het weer samen met de gids verder, het pad wordt wederom smaller en aan de berg lijkt geen einde te komen. Wat was er ook alweer zo leuk aan bush hiken? Niet veel later voegen zich weer lokale mannen bij ons, dit keer zijn het er vier. Voor ik het weet is mijn rugtas weer van mijn schouders en loopt een onbekende zwarte man, zonder schoenen, zonder tanden, met kroeshaar en een oud vies vaal t-shirt met mijn huishouden op zijn rug. In het begin voelde ik me wel schuldig toen ze dit deden maar geloof me als jezelf helemaal stuk gaat en iemand biedt je vrolijk en vriendelijk aan je tas te dragen dan laat hem je hem dat doen. De mannen hebben zichtbaar lol en lijken onvermoeid als we onze weg naar boven maken. Maar ook zij gaan op een gegeven naar een ander pad. Ik bedank ook hun en vraag om een foto. Geen probleem! Terwijl iedereen een houding aanneemt begint de kleinste en oudste man van hun allemaal zich uit te kleden met een hele grote glimlach. Zijn oude voddenshirt gaat uit en dan zijn sarong en daaronder heeft hij zijn traditionele kleding. Niet meer dan een knotje touw met slierten die zijn penis bedekken. Whahaha, ik lag me kapot want dit had ik niet verwacht. Hij lacht ook hardop en zijn ogen schitteren.
De foto geeft me weer wat energie en dat helpt me door het laatste gedeelte terwijl regendruppels op me naar vallen. Van een pas is niet meer veel over, het is meer door planten en struiken lopen. Mijn wanderlschoenen worden kletsnat door de druppels en vocht van de regen en de planten. Telkens als ik mijn voeten verzet hoor ik “klots, klots” vanuit mijn schoenen. Ik kijk tegen de achterkant van mijn eigen rugtas aan vol met de vlaggen van alle landen waar ik ben geweest en vind dat ik die van Vanuatu nu echt wel heb verdient. Als de gids me dan eindelijk naar het hoogste punt heeft geleid en me aangeeft dat we nu alleen nog maar naar beneden gaan lopen doe ik een vreugde dansje...die van korte duur is want de rugtas komt weer bij mij terecht. Naar beneden lopen is makkelijker maar nog steeds vermoeiend maar met de gedachte dat het ergste nu achter de rug is houd ik de moed erin. Wanneer het Yural dorp dan eindelijk na uren lopen in zicht komt kan ik och wel genieten van deze hike. Hij was wederom zwaar maar het is de ervaring die telt en die was weer geweldig.
Yural village
Bij schemering komen we aan in de nakamal waar de mannen al klaar zitten om kava te maken. Ik ontmoet Tom uit het dorp die een hutje voor mij en de gids heeft. Niet meer dan een simpele hut waar precies 2 personen in passen en onze spullen. We zetten mijn spullen neer en spoeden ons terug naar het kava gebeuren. Overal zie en ruik ik weer kleine vuurtjes, of beter gezegd smeulende spullen. Het kauwen is alweer begonnen en enkele bladeren liggen al vol met kava. Door de rook van het vuurtje naast me zie ik een donkerman zitten, gehurkt en zijn mond wijd kauwend open. Ook hij heeft alleen een soort peniskoker van touw aan. Het glimlacht vriendelijk naar me en steekt zijn hand uit die ik beleefd schud. Overal om me heen hoor ik geslurp, gerochel en gespuug; iets dat onlosmakelijk met kava lijkt te zijn verbonden. Er ligt wat voedsel op bladeren naast me waaronder de voor mij nu bekende geroosterde banaan. Na het drinken van de kava zal ook ik ervan eten dat is namelijk de gewoonte hier. De eerste kokosdop is voor de gast en gooi het spul dan ook in 1 keer door mijn slokdarm. He is heel wat sterker dan wat ik tot nu toe heb gehad. Mijn bovenlip tintelt ervan en al snel raak ik in een rustige vrolijke soort roes. Nadat iedereen de kava heeft genuttigd zie je plotseling iedereen verdwijnen in het duister, je hoort iemand naar de bosjes lopen en mannen die allen of met z'n tweeën ergens bij een smeulende hoop gaan zitten. Het is plotseling stil in de nakamal en iedereen heeft zijn eigen plekje opgezocht om zijn eigen kava ervaring te hebben. Ik vind dit zo'n unieke ervaring om hier te zijn. Tussen deze mannen in dit dorp waar de tijd heeft stil gestaan. Dit is zoals ze noemen nog een echt kastom village, een dorp dat vast blijft houden aan zijn oude gewoontes en tradities. Er is dan ook geen vers water in het dorp, geen elektriciteit en nauwelijks mensen die kleding dragen behalve aan wat de natuur hun schenkt. Daar zit ik dan, stil en rustig op een blok hout. Met miljoenen heldere sterren boven me, schaduwen van bomen om me heen en hier en daar geluiden van spugende schaars gekleden bosjesmannen. Hoe veel mooier kan het worden.
Uit het niets komen de mannen terug, net zo snel als dat ze toen straks verdwenen. De kava heeft zijn meeste effect verloren na 45 minuten en het is tijd voor een nieuwe cocktail van spuug, water en wortel. Het tafereel herhaalt zich opnieuw terwijl ik met een guitige glimlach wat eten naar beneden werkt. Sommige dingen zijn omwikkelt met groene bladeren die je in zijn geheel opeet. Wat erin zit weet ik niet en dat is misschien ook wel beter. De tweede kava neemt de vermoeidheid uit mijn benen weg maar heeft tegelijkertijd heeft een slaapverwekkende werking op mijn geest. Terwijl de andere nog blijven zitten om meer kava te drinken ga ik naar mijn hutje toe. Onder het geschuifel en geknor van everzwijnen rondom de blankehut van Oom val ik in slaap.
De geluiden om me heen maken me wakker. De gids is allang op en het dorpsleven is in volle gang. Een ontbijt van lokale groenten en wat vlees gaat naar binnen en ik maak een wandeling door het dorp. Vrouwen dragen rieten rokken en zijn bijna allemaal topless. Mannen en jongens dragen alleen het touw om hun geslachtsdelen en stappen op blote voeten door struiken en gewassen. Het staat me vrij om foto's te maken en dat doe ik ook maar niet constant. De omgeving wil ik in me opnemen en niet alleen van achter de camera. Waar krijg je dit nog te zien op deze manier. Dit is echt en niet opgezet voor als de toeristen komen. Geen rare dansjes of souvenirs, geen bedelende kinderen, geen geld om foto's te maken. Iedereen doet gewoon zijn ding, zwaait en lacht naar me als ik langsloop en maakt een praatje. Als aandenken wil ik graag iets meenemen uit het dorp en ik krijg een gebruikte kava kokosnoot (van de dag ervoren) en zo'n van touw gemaakt kruisbeschermer. Tja, ik vind zelf dat ik hem dan wel aan moet doen als ik in het dorp ben. Ik kleed me om in de holte van een hele grote boom en als ik eruit kom hoor ik ze lachen. Ze stellen het wel op prijs en vinden het grappig dat deze blanke hun schaarse kleding aanheeft. Ach het heeft ook wel wat om met je bijna blote gat hier te lopen. Het past eigenlijk wel bij de omgeving en ik zou bijna vergeten me weer om te kleden als we vertrekken. Het is erg jammer of afscheid te nemen en ik zou eigenlijk graag nog wel een dag met deze mensen van de natuur willen doorbrengen echter we moeten verder want morgen vertrekt mijn vlucht terug. Die gedachte vind ik eigenlijk raar, deze mensen blijven hier zo op deze manier leven en ik zit straks in een vliegtuig terug naar mijn werkelijkheid.
Lenekal
Naast de gids en mezelf lopen Tom en een andere dorpsgenoot met ons mee voor de laatste etappe van mijn Tanna avontuur. De rugtas gaat weer van de ene op de andere rug en na dik twee uur lopen komen we aan in Lenekal. Het grootste dorp van Tanna in de buurt van het vliegveld. Bij de omvang moet je je een straat van 200 meter voorstellen met een paar simpele huisjes en winkels, niet meer dan dat. Robertson, mijn gids, krijgt een dikke knuffel en een flinke fooi vanwege zijn voortreffelijke diensten. Zonder hem had ik dit nooit gedaan en ook niet gehaald daar kan ik wel eerlijk in zijn. Daarnaast was hij erg leuk gezelschap en dat heeft mijn hikes weer dat extra gegeven. Terwijl hij in een 4x4 truck stapt en terug gaat naar de andere kant van het eiland eet ik in de avond chinees. Want chinezen zijn overal op de wereld ben ik tijdens mijn reizen al achter gekomen. Als ik in het midden van de warme nacht wakker word van een rat die boven het plafond zit en knaagt mis ik mijn simpele hut met een dak van palmbladeren waar het gezang van krekels, de zee en een actieve vulkaan me in slaap brachten.
Het geluk van Vanuatu
De vraag van de filmploeg in het John Frum dorp waarom ik denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn blijft hangen in mijn hoofd en ik ben op zoek naar een antwoord. Pas als ik het een beetje loslaat en bedenk waarom ik zo gelukkig ben geweest in Tanna krijg ik het antwoord. De mensen hier houden vast aan hun oude tradities en geloof. De chief maakt in belangrijke situaties de keuzes en iedereen respecteert die. Ze hebben respect voor elkaar, voor de aarde en voor de dieren. Ze omhelzen het geluk in de simpele dingen van alledag. Geen televisie of playstation hier, de kinderen spelen met elkaar in groepsverband in de bush bush of op het strand. Ik heb geen scheldende of kwade mensen gezien, iedereen maakt een babbeltje met elkaar en letterlijk elk gesprek eindigt met gelach. Daarnaast is er nog een heel belangrijk element, wellicht wel het belangrijkste: ze delen alles eerlijk met elkaar. Mhairi zegt altijd: sharing is caring en ik vind deze uitspraak absoluut van toepassing op deze mensen.
“Greatness does not lie in how much somebody has, but in how much he is willing to share with others”
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4181572
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1170
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-wildernis-van-tanna
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-08
[title] => Vanuatu - (Land #53) Hoofdieland Efate
[message] => Vanuatu – Hoofeiland Efate (3 – 8 februari 2012)
Daar sta ik dan, op een piepklein vliegveld. Links zie en hoor ik al 4 muzikanten in tropische shirts een welkomsliedje spelen. Er naast is de luggage belt die er nietig en niets veelzeggend uitziet. Ik ben echt aan de andere kant van de wereld. 10 uur tijdsverschil met Nederland.
Zodra de veel te grote vrouw in het veel te kleine douanehokje de inkt van haar stempel in mijn paspoort zet heb ben ik er: VANUATU! In vele opzichten iets heel nieuws voor me. Dit is de eerste keer dat ik in de Pacific ben en dit is het laatste Continent/Werelddeel dat nog ontbreek, Oceanië. De stempel is nog niet gedroogd of ik lag hem samen met een grote glimlach vast op foto. Het zevende continent en mijn 53ste land.Ik begrijp dat veel mensen zoiets hebben van VanuaWat? Maar er is niks mis met mijn toetsenbord of met de spellingscontrole, het is echt Vanuatu. Een zelfstandig land bestaande uit 83 eilanden (niet allemaal bewoond).
Het tropisch paradijs begint met bakken regen. De weersverwachtingen op internet geven aan dat vooralsnog de komende 2 weken het alleen maar gaat plenzen met onweer. Ja, dit is het regenseizoen met kans op cyclonen. Waarom was ik ook alweer hierheen gekomen? Tja, Oceanië heeft 14 zelfstandige landen, waarvan 11 als eilandengroepen in the pacific en Vanuatu klonk zo speciaal. Maar ik kan je vertellen dat ik een zondagskind ben en de hele periode in Efate (het hoofdeiland) heeft daarna voornamelijk de zon geschenen!
Oooh wat trouwens wel leuk is om even tussendoor te vertellen is dat ik 3 februari 2012 gewoon als dag heb overgeslagen. Ivm het passeren van de daggrens ergens tijdens mijn vlucht naar Vanuatu ben ik gewoonweg van 2 februari gelijk even overgestapt naar 4 februari! In plaats van zo'n 10 uur achter te liggen op iedereen in Nederland lig ik nu plots 10 uur voor!
Mele Cascade Waterfalls
Enfin, terug naar Vanuatu. Als eerste neem ik een lokale bus naar de Mele Cascade Waterfalls. Je weet nooit wat je van zo'n waterval moet verwachten en als ik bij de ingang 12 euro moet betalen en vraag of ze dan wel een grote glijbaan hebben word ik raar (maar altijd vriendelijk) aangekeken: No sir, there is not a slide, but lots of water. Dat is wel een beetje de bedoeling bij een waterval ha, ha. De wandeltocht van 20 minuten neemt je langs en door kleine beekjes en ik heb al veel plezier. De omgeving is groener dan groen en ik voel ook echt dat ik op een eiland ben. Hoe dichter ik bij de waterval zelf kom hoe mooier de omgeving. Plotseling kom ik bij een hutje met een soort wachter en daar waar de stroming wat harder wordt zijn wat touwen gemaakt als een soort railing. Maar geen planken of treden om op te lopen, je waadt gewoon door het water. In mijn zwembroek en reefshoes waad ik er doorheen en dan openbaart zich de waterval, of watervallen kan ik beter zeggen. Hij kan zo rechtstreeks uit Disney's Tarzan komen. Het is de omgeving die de watervallen haar speciale effect geeft. Op dat moment ben ik er alleen en met de uitzondering van 2 andere stellen die tussendoor even komen heb ik deze speciale plek ook helemaal voor mezelf. Het water stuift aan meerdere kanten omhoog en voorziet alles erom heen van een groen kleed van mos en daarna groene planten en bomen. Ik ben vrolijk en zing, klautert langs de rotsen en vind een opening. Ons kent ons dus ik ben er al in voordat ik het door heb, hij is 3 meter lang en dan kom je aan de andere zijde waar ik kletsnat wordt onder een gedeelte van een andere waterval; super! Iets naar links vind ik een plekje dat net groot genoeg is om alleen te staan, niet helemaal droog maar genoeg om de waterval van de achterkant en onderkant te bekijken. Terug aan de andere kant vind ik een rots die lijkt op een stoel en ga erop zitten, ik kroon me Keizer van de Mele Cascade Waterfalls! Terwijl achter me en naast me het water naar beneden stort. Maar een keizer moet onderdanen hebben en daar zijn er drie. Twee meiden uit Australië geloof ik en een local. De meiden zijn niet van veel nut maar de local des te meer. Naast waar de grote waterval in een soort zwembad uitkomt is een kleine waterval, hij loopt er doorheen en weg is hij. Dus wij erachter aan, zodra je door de waterval heen loopt voelt het even raar aan maar dan sta je plots in een kleine grot! Dat had ik zelf nooit gevonden. Het is om te doen dat ik er een paar keer in en uitloop. Een geheime gang voor mijn Keizerlijke watervallen, altijd handig. Even later vraag ik hem of het diep genoeg is om van een rots het water in te springen, hij zegt natuurlijk (maar dan in het Engels ha, ha) en springt er vrolijk in. Do as the locals do! Ik spring erachter aan...nou om precies te zijn ik spring naast waar hij sprong om niet op hem te landen....zucht...mijn benen zijn nog maar net onder water of ik raak een rots. Au! Volgende keer toch op de local springen!
De watervallen zijn prachtig en ik ben er zeker 2 uur gebleven en heb intens genoten, het is zo'n speciale natuurlijk sfeer die er hangt zeker als je voornamelijk de plek voor jezelf hebt. Ik heb de glijbaan dus ook helemaal niet gemist.
Mele Village
Vanuit de watervallen loop ik richting Mele Village, een wandeling van een kwartier schat ik. Op straat kom ik heel veel mensen tegen die naar de kerk zijn geweest (het is zondag) en ze lopen me allemaal tegemoet. Iedereen zegt hallo, meerdere mannen komen naar me toe en geven me een hand, vrouwen zwaaien naar me (oké dat heb ik in Nederland natuurlijk ook ha, ha) en kinderen zeggen giechelend “hello mister”. Het is me een vrolijke bende eilandbewoners bij elkaar, moeilijk voor te stellen dat deze mensen elkaar vroeger opaten. De huizen zijn gemaakt platen hout of van golfplaten en de meeste hebben daken van palmbladeren. Mensen lopen op flip flops op of blote voeten. Kinderen spelen in het water en op het zwarte zand van het strand. Everzwijntjes rennen in het wild rond op zoek naar voedsel. Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig (kom ik op terug dadelijk).
Het grootste lokale dorp telt 4500 mensen en heet Mele. Sowieso wilde ik het zien, een extra reden waarom ik er ben is om brood te kopen dat speciaal hier gemaakt word. De eigenaresse van het guesthouse had me dat gevraagd,met de vage omschrijving gaat het dorp in (het heeft geen naamsaanduiding dus het is gewoon vragen aan mensen waar het is), blijf lopen totdat je aan de rechterkant een klein groen stenen huis ziet (gelukkig zijn er niet al teveel groene laat staan stenen huisjes), dan ben je te ver gelopen...wat?, ga de eerste straat terug (straat betekent hier zandweg), loop die 30 of 40 meter af en je ziet een hut (tja ik zie elke 5 meter een hut, wat is het nou 30 OF 40 meter), die hut is waar ze het brood bakken. Hello Sir, do you know where DIE HUT is where I can buy bread? De man heeft geen idee. Nogal logisch hij kan ook niet alles weten. Ik bedoel hoe kan hij nou weten dat ik de hut recht achter hem bedoel waar hij net uit komt lopen. Wellicht iets teveel gevraagd? Hoe dan ik ik kom er dus achter dat DIE HUT de hut achter hem is en loop erom heen. Onder veel gegiechel van de oude vrouw en spannend kijkende ogen van het jongetje dat er woont koop ik het brood.
Alles is veilig is Vanuatu en dat merk ik, niemand doet er moeilijk over dat ik hier even rondloop. Mensen lachen, maken een praatje met me, bedelen niet of willen niks verkopen, ik vraag toestemming om foto's te nemen en niemand vind het een probleem. Dat heb ik in andere landen wel eens anders meegemaakt. Het is een mooie ervaring en het fascineert me hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
Even terugkomend op mijn woorden: Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig. Ik spreek dan voor de lokale bevolking. Tijdens mijn verblijf in Port Villa (hoofdstadje) ben ik ook met expads in aanraking gekomen. Voornamelijk mensen in real estate, deze “blanken” zeuren nogal veel en voldoen niet echt aan de gelukzaligheid van de originele bevolking. Prijzen gaan omhoog maar prijzen van land omlaag, de wegen zijn slecht, gisteren alweer regen, vandaag teveel zon, er waren geen bananen meer op de markt, de boot was te laat. Grappig hoe het grootste gedeelte van de mensen die hier leeft gelukkig is met weinig en dat kleine gedeelte dat juist het meeste heeft steen over been klaagt. Ik voeg me lekker bij die mensen die zich hier wel gelukkig voelen!
Sjnorrrrkeltour
In plaats te sjnorrrrrkelen op een heel mooi rif moeten we het helaas doen met 2 veel minder mooie plekken. De stroming is te sterk en de golven te hoog. Ze verwachten dat een cycloon morgen of overmorgen het eiland aandoet. We hebben wel een wandeling over een stuk van het eiland en het strand waar we eigenlijk de zee in zouden gaan is parelwit. De zee hemels blauw. De palmbomen tropisch. Het soort omslagen van vakantiebladen. Ik mis alleen de cocktails.
Het dorpje dat we aandoen, dat zijn verse water altijd op het hoofdeiland moet halen, is echt zo'n toeristische aangelegenheid. Niet het dorpje maar wel de plek waar iedereen naar toe wordt geleid, ze verkopen er wat goedkope souvenirs, coca cola flesjes uit WWII toen de amerikanen hier waren en ze zingen wat liedjes uit hun geloof. Zucht, lekker echt allemaal. In plaats van erbij te staan als een schaap besluit ik op eigen houtje door het niet al te grote dorpje te gaan wandelen, veel leuker. Wederom praat ik met de lokalen, neem foto's van alles en iedereen, loop naar het strandje waar een aantal handgemaakte kano's liggen en zie hoe jonge jongens stukken plank gebruiken als een soort surfboard. Als ik terug kom op de plek des onheils is het “traditionele” zingen net voorbij, heeft de rest een aantal echte “made in china” souvenirs gekocht en kunnen we weer gaan. Zij hun souvenirs en ik mijn foto's, iedereen blij.
Hideaway
Met kijn net nieuw gekochte sjnorrrkel spullen neem ik een busje naar Hideaway Island. Helemaal trots ben ik met mijn papiertje in de hand waarop staat dat ik bij mijn schoonmoeder verblijf op Vanuatu. Dat heeft de eigenaresse me van het guesthouse gegeven zodat ik geen 8 euro hoef te betalen om het eilandje te betreden. Het ligt slechts 40 meter van het strandje maar is privé eigendom met resort erop. De kleine ferry komt eraan met een aantal mensen met koffers die het eiland verlaten....gewongen wel te verstaan want ze evacueren het vanwege de cycloon die vanavond het eiland zal treffen Ze nemen me niet mee naar de overkant om te sjnorrrrkelen.
Met de woorden “maar ik ben helemaal vanuit Nederland gekomen speciaal om hier te sjnorrrkelen” heb ik ook geen succes. Wellicht een R of twee teveel gebruikt.
Mmhhh tja, dan maar zonder ferry naar het eiland toe besluit ik. Ik loop het water in en het blijkt zelfs dat het eerste gedeelte heel erg ondiep is, daarna bril op en sjnorrrkel in de mond en hoppa. Enkele slagen later ligt ik al voor het eiland, ik ga niet aan wal maar zwem er uiteindelijk halverwege omheen. Het water is nog steeds kalm en er staat nauwelijks stroming. Er zijn geen grote vissen maar er is een enorme koraaltuin die zich onder me bevindt. Soms wel erg dichtbij waardoor ik zowel mijn voeten en handen niet kan gebruiken om te zwemmen anders raak ik het koraal aan. Het enige dat er dus soms op zit is om gewoon te blijven drijven en me door de stroming rustig aan eroverheen te laten nemen. De wonderlijke onderwaterwereld laat me kleine blauwe en gele visjes zien, koraal dat blauwe puntjes op het uiteinde heeft en wanneer de zon erop schijnt lijken ze licht te geven, zeekomkommers en blauwe zeesterren liggen op de grond en een haai van 15 meter zwemt rustig voorbij terwijl hij vriendelijk zijn vin naar me opsteekt.
Terwijl aan de andere kant mensen worden geëvacueerd dobber ik in alle rust rond.
Cycloon
Die gaat grotendeels aan Efate voorbij. Alleen een beetje wind en regen in de avond. Einde cycloon.
Kano
Met de Fransman Pascalle gaan we naar een privégebied met een kleine rivier. Met een groep stappen we in onze kano's, per twee of zoals ik lekker in mijn eigen kano. Ik denk dat veel kano ritten, of ander soort ritten waar man en vrouwlief samen de activiteit moeten doen eindigen in ruzie of echtscheidingen. Het is ook vast niet makkelijk als meneer zijn spierballen wilt tonen en als een gek de rivier af peddelt alsof het een race is, terwijl mevrouw rustig wilt genieten en liever de peddel niet in de rivier steekt bang zijnde om nat te worden. Op zo'n moment hoort er gewoon een stop in de kano te zitten die eruit getrokken kan worden. Een groot blub later en het probleem is verholpen.
Er is vrijwel geen stroming in de rivier en het de tocht is voornamelijk bedoeld om lekker in de natuur te zijn en alles om je heen op te nemen. We passeren wat dorpjes en kinderen springen uit bomen of slingeren via touwen het water in. Vrouwen zit aan de waterkant kleren te wassen en hun grote witte glimlach komt tevoorschijn onder hun korte kroeshaar. Op sommige plaatsen kan je de bodem zien van de rivier en weerkaatst het licht mooie kleuren. Ik stuur de kano onder laaghangende bomen door, langs stukken mangrove en ben helemaal in mijn sas. Soms schiet ik langs de anderen voorbij, draai om en sluit weer achteraan aan, in mijn hoofd hoor ik het deuntje van Hakuna Matata!
De aansluitende fruitluch is overheerlijke. Daar hangt een kokosnoot, hak met de machete, open maken, leegdrinken en dan opeten. Iemand zin in mango? Voor je het weet ligt hij al in stukken gesneden op een bord. Deze mensen leven de de natuur en dat merk je. Op het lijstje van wat ze naar school moeten meenemen staat ook echt: machete. Daar leren ze al de waarde en mogelijkheden ervan, het is alles wat je nodig hebt om aan drinken en voedsel te komen. Overal loopt ook iedereen met zo'n groot mes rond. Op straat zie je vrouwen en mannen ermee in de hand en vaak ook wat ze ermee hebben gedaan. Ze hebben dan stukken hout, fruit, kokosnoten of palmbladeren op hun rug. Bij ons wordt je al met een nagelknipper op zak aangehouden.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4178772
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 784
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-land-53-hoofdieland-efate
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-27
[title] => Verrassing!
[message] => Vanuatu is het land van de verrassingen voor ons. Onbekend, super groen, sympathiek en relaxed. En de ene na de andere verrassing kwam voorbij...
Het begon al goed met de actieve vulkaan onder onze voeten die af en toe even heel flink rommelde, lava spoot en een paar keer goed explodeerde. Je staat zo dichtbij dat je je afvraagt of je gek geworden bent. Maar zo gaat het al jaren goed...
Dit is mijn eerste bezoek aan een land met zoveel donkere mensen, dat was vooral in het donker even wennen. Op allerlei plekken waar nauwelijks verlichting is; langs de weg, onder een boom, op de stoep, zitten ze stil te relaxen. Ik zag ze niet, totdat ik op 2 meter genaderd was en ik of een rij witte tanden zag of ze me gedag zeiden. Verrassing! En dan was het voor mij te laat om niet te schrikken. Tegenwoordig waarschuwt Maarten me als hij iemand ziet zitten.
De mensen zijn heel erg aardig en verlegen, op het schattige af. Tegelijkertijd vinden ze je ook heel interessant en dus gebeurt het regelmatig dat de minst verlegene van het stel je toch aanspreekt. Dat kletsen is erg leuk, een beetje over hun land, een beetje over ons land. En dat laatste kent niemand, wat niet zo gek is want wie kent Vanuatu in Nederland? En voor je het weet heb je een papaya in je hand gedrukt gekregen als kado. We kunnen al een klein beetje Bislama, de lokale taal, het is een soort fonetisch verbasterd engels. En zoals jullie inmiddels weten is het voor ons erg handig om te weten hoe je bier bestelt. Verrassend genoeg is dat "me wantem bia", makkelijker kan niet!
Wat ook verrassend was is dat het land bijna nog niet bezig is met toerisme. Dat heeft heel erg zijn charme, tegelijkertijd is het soms erg moeilijk om iets te regelen. De dingen die er zijn voor toeristen zijn sjieke tours waarbij je alleen maar in de auto hoeft te stappen en rondgereden wordt. Wij vinden het leuker om met de lokale bus te gaan of zelf rond te fietsen of rijden. Maar afgezien van de hoofdstad zijn er geen bussen, fietsen en
huurauto's. En zo doen we de ene keer toch een sjieke tour, omdat je bepaalde dingen echt wil zien, en de andere keer lopen we gewoon ergens heen en zien we wel wat we tegenkomen. Dan kan het zomaar ineens voorkomen dat er vanuit het niets iemand uit de bush te voorschijn komt en vraagt of je zijn dorp wilt zien. Natuurlijk willen we dat! Dan moet het lokale eten natuurlijk geproefd worden, de huisjes bekeken worden, met de kinderen gespeeld worden. Daar kan een sjieke toeristentour niet tegenop.
Als je ziet hoe de mensen leven, zo ontspannen. In eerste instantie denk je als Westerling dat ze niets hebben, maar bij nader inzien hebben ze alles wat nodig is en wat wij soms missen; eten in overvloed uit het water en van het land, natuurlijke bouwmaterialen, drinkwater uit natuurlijke bronnen, een ontspannen levenshouding, veel vrije tijd om met familie en vrienden door te brengen, want een baan hebben is niet nodig omdat de eerste levensbehoeften al gratis voor handen zijn. In ruil voor een gestressed en druk leven hebben wij computers, hippe telefoons en een kast vol kleding, maar kunnen we ook reizen. Je kan je afvragen wat het betere leven is...
Andere verrassende Vanuatu-dingen: zeekoeien, vliegende honden, Maarten die zo goed als op de co-piloot-plaats zit in een ieniemienie vliegtuigje voor 7 mensen, koeien op de landingsbaan van gras, mannen "gekleed" in peniskokers... Alsof het nog niet genoeg is zijn er hier ook nog wat bijzondere duikplekken: een 200 meter lang scheepswrak waar je ook in kan, een berg amerikaans legermaterieel uit WW2 die in zee gedumpt is, bestaande uit trucks, jeeps, bulldozers, tanks en vliegtuigjes.
Vanavond verlaten we dit land en gaan we naar Australië. Eens kijken wat ze daar voor ons in petto hebben!
Veel groeten vanuit een verrassend Vanuatu!
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4096600
[countryId] => 198
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 486
[author] => Karry
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/485/392_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassing
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-04
[title] => Cultuurshock, adrenalinekick en aardschok
[message] => Dat je ooit nog een cultuurshock zou ervaren bij je "eigen" cultuur...het is ons overkomen bij onze reis van Frans-Polynesie naar Nieuw-Zeeland. Ons laatste eiland in Frans-polynesië, Maupiti, was fantastisch, wat een heerlijk zorgeloos en simpel bestaan kan je daar hebben. We sliepen op een eilandje als enige gasten van een familie (zie foto). Belangrijkste keuze van de dag: blijf ik op het eilandje om te snorkelen of gaan we naar het dorp op het hoofdeiland? En op het hoofdeiland: fietsen we 'rondje eiland' (1,5 uur), beklimmen we de berg (3 uur, zie foto) of leggen we ons zelf neer op het briljantmooie strand en halen we alsnog de snorkel spullen tevoorschijn? We hebben dus ook alles gedaan. In het dorp bij het postkantoor lees je de posters van alles dat op Maupiti zo belangrijk is dat het aangekondigd moet worden. 3 van de 4 posters waren van voor 2009 en de 4e ging over een sport en spel middag eerder dit jaar. Kortom, er gebeurt helemaal niets daar en wij genoten er volop van. Op 26 okt. lieten we het land met pijn in ons hart achter ons. 7 weken Frans-polynesië hebben er voor gezorgd dat we totaal ontstresst zijn. We gingen voor 6 dagen naar Nieuw-Zeeland. Een soort tussenstop. Het land verkeert in euforie omdat ze net wereldkampioen rugby zijn geworden. Maar wij werden niet bepaald euforisch. Sterker nog; we belandden in een chagrijnig makende cultuurshock. Wat is dit land over-georganiseerd!! Net Nederland waarschijnlijk... We werden helemaal gek van de enorme hoeveelheid folders en de 100.000 dingen die ze overal voor je kunnen organiseren, die je gedaan moet hebben en die stuk voor stuk awesome, splendid, unforgetable, incredible, not to miss en magnificent zijn. Is Nederland ook zo erg vroegen wij ons af? Soms zie je dingen niet als je er middenin zit. Terwijl de oneindige keuzemogelijkheden ons onmiddellijk weer gestresst maakten en ons in een keuzevacuüm deden belanden, vonden wij zelf Nieuw-Zeeland nogal matjes en braaf. We zouden zelf niet helemaal naar de andere kant van de wereld reizen voor een land dat op zijn Nederlands georganiseerd is en eruit ziet als Zuid-Duitsland meets Noord-Frankrijk. Maar goed, we beseffen ons dat we maar een klein deel gezien hebben en hier veel te kort geweest zijn.En voordat wij nu al te blasé klinken: zo is het zeker niet bedoeld. Soms heb je gewoon niet zoveel met een land, terwijl heel veel mensen er enthousiast over zijn. Wij houden ook niet zo van de hordes toeristen die we hier tegenkomen die allemaal op hun bergschoenen over te netjes aangelegde paden dezelfde wandeling maken.
Wij vonden het hoog tijd om Nieuw-Zeeland een beetje "up te spicen" en ons bezoek hier niet te laten eindigen in mineur. Dus hebben we een skydive gemaakt en dat was vet (zie foto)!!! Echt bizar om van 5km hoogte letterlijk door de wolken te vallen met meer dan 200km/h. Kortom, Nieuw-Zeeland werd alsnog een succes, haha!! We zijn inmiddels een dag op Vanuatu, daar blijven we 3,5 week, dat weten we nu al, want je mag het land niet in zonder vervolgticket, dus vliegen we 27 november naar Brisbane waar ons Australië avontuur begint (5,5 week). Mooie vooruitzichten dus!! We zijn begonnen in Vanuatu op het eiland Tanna...en de eerste dag was meteen al awesome, ja hier vinden we het echt awesome en magnificent, we hebben een actieve vulkaan beklommen, zeer indrukwekkend met veel gebulder en lava-explosies, zie foto! Verdere verhalen volgen!
Veel groeten van ons!
P.S. Hoe gaat het met jullie allemaal?
P.S.2 Bedankt voor de Nieuw-Zeeland tips: Rotorua vonden we wel bijzonder (zie ook daar nog een foto van)
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4073924
[countryId] => 198
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 285
[author] => Maarten
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/290/195_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cultuurshock-adrenalinekick-en-aardschok
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => NoraDienGerrit
[datePublication] => 2011-09-25
[title] => We zijn in New Caledonia
[message] => Hallo allemal,
Even een kort verslagje.
We zijn bijna in New Caledonia, vanmiddag stappen we uit in Noumea.
Dit is frans grondgebied, kunnen we ons frans weer even oppoetsen!
We kunnen helaas geen foto's plaatsen, doen we weer als we in Australia zijn.
Computer is wat oud en we kunnen met mijn camera geen fotootjes versturen.
Tot nu hebben we weer van alles meegemaakt, zoals het checken bij het instappen, ging net als met de vliegreis, doorlichten etc. Gerrit had een zakmes in zijn zak, moest afgegeven worden, en hij krijgt het weer terug bij terugkomst.
De sloepenrol,deze is wel nodig als je de film de Titanic gezien hebt!
Verder melden we even dat de prijzen van de versnaperingen niet voor de poes zijn, we laten ons er echter niet van weehouden uiteraard.
Hier aan boord worden we voortdurend bezig gehouden met allerlei shows en presentaties.Het eten is geweldig.
Dien, Gerrit en Nora slapen in 1 hut. Nora als kleinste van het nest natuurlijk in het bovenbed...
We varen 22 knopen in een uur.
De hamvraag: hoeveel km per uur is dat?
Verder zijn er p.m. 2700 mensen aan boort, 2000 passagiers en 700 bemanningsden enz.
Dit was het even voor nu.
Eind van de week volgen meer details.
Vanaf de Pacific Dawn:Au revour!
Gerrit Dien en Nora
[userId] => 308534
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4032084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 389
[author] => Nora,Dien,Gerrit.
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 350893
[travelTitle] => Down Under
[travelTitleSlugified] => down-under
[dateDepart] => 2011-09-13
[dateReturn] => 2011-10-13
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/308/534_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => we-zijn-in-new-caledonia
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => heleenenstijn
[datePublication] => 2010-07-28
[title] => Vanuatu
[message] => Vanuatu, een land dat zijn gelijke niet kent in deze wereld! Het land werd in 2007 bestempeld als “The happiest nation in the World”! Waar op de wereld vind je nog mensen die oprecht vriendelijk zijn zonder dat ze iets van je willen? Inderdaad, dat vind je in Vanuatu! De weinige auto’s die hier rijden doen dat op kokosnootolie, de rest van de bevolking doet alles te voet. Iedereen is heel sociaal ingesteld en het is heel makkelijk om een praatje te maken en de “locals” te leren kennen. De mensen zijn hier ook volledig zelf voorziend; ze hebben een eigen tuin ten midden van de jungle, die vol staat met kokosnoten, papaya, bananen, taro, yam, kumara, maniok,…. Ze leven in hutten gemaakt van hout en bladeren uit de jungle. Er is geen elektriciteit en stromend water, behalve in de hoofdstad. Als je naar Vanuatu gaat ga je, ook als toerist, volledig op in de natuur en dat is precies wat wij vier weken gedaan hebben.
’s Nachts toekomen in Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu op het eiland Efate, is op zich al een ervaring. Je stapt uit het vliegtuig en het voelt aan alsof je midden in de jungle geland bent. Het is meteen vochtig warm, het ruikt naar de tropen en overal hoor je vogels fluiten en krekels zingen. Je denkt bij jezelf onmiddellijk “als dit de hoofdstad is, wat mogen we dan verwachten op de afgelegen eilanden?” Het “echte” avontuur staat ons duidelijk te wachten! De eerste dagen hebben we wat in de gezellige hoofdstad rondgeslenterd, lekker gegeten op de lokale markt en genoten van de eerste kennismakingen met de cultuur in Vanuatu. Daarna hebben we het vliegtuig genomen naar Tanna, een eiland ten zuiden van Efate. De vlucht op zich was al een avontuur! Het propellervliegtuigje van 16 zitjes week totaal onverwacht van zijn koers af om te landen op de onverharde landingsbaan van een ander eiland om wat mensen en kippen op te pikken (zie foto’s). Dan hou je wel even je adem in bij de landing! Na aankomst in Tanna zijn we meteen een “kastom dance” gaan bijwonen. Een “kastom dance” is een dans die de lokale bevolking uitvoert bij speciale gelegenheden (geboorte, besnijdenis, huwelijk, dood en nimangki). Nimangki is een typisch feest in Vanuatu dat georganiseerd wordt door een man die verschillende varkens voor jaren heeft kunnen onderhouden. Het respect dat iemand krijgt in het dorp wordt bepaald door het aantal varkens dat die persoon heeft en dus niet door het aantal euro’s die op je bankrekening staan! Als de man zeer rijk is onderhoudt hij de varkens verder tot wanneer ze slagtanden hebben. Een man die slagtanden bezit klimt nog verder omhoog in de maatschappij! Elk dorp heeft ook een “chief” die de baas is van het dorp, en die uiteraard ook het meest aantal varkens heeft! De kastom dance die wij in Tanna hebben gezien was speciaal voor toeristen, maar dat maakte het er niet minder spectaculair op! Zoals je op de foto’s kan zien, dragen de mannen voor zo een gelegenheid speciale strooien rokjes! Ze stampen met hun voeten op de grond, klappen in hun handen en zingen vol enthousiasme! Nadien werd er ons ook getoond hoe ze vuur maken in het dorp; binnen de minuut hadden de mannen een groot kampvuur aangestoken! Qua overlevingstechnieken in de wilde natuur kunnen wij nog heel veel van de Ni-Vans (bewoners van Vanuatu) leren! Het eiland Tanna is echter voornamelijk bekend omwille van zijn zeer actieve vulkaan, Mount Yasur. Op het moment dat we in Tanna waren was de vulkaan zo actief dat alles (wegen, planten, bomen, huizen, mensen, dieren,…)met stof en vulkanisch as bedekt was (zie foto’s). Je hoorde constant het gebulder en gedonder van de vulkaan en je zag bij elke uitbarsting (om het half uur) de bomen en huizen meetrillen. Wij zijn op een avond naar de krater gewandeld en daar hoorde je ook het klodderen van de gesmolten lava en zag je na elk gebulder een enorme massa lavastenen uit de krater omhooggestuwd worden. In de krater zelf lag het vol met rood-oranje gloeiende lavablokken! Met een mengeling van ontzag, spanning en angst bleven we staren naar de vulkaan! Het was ons duidelijk geworden dat we in Vanuatu in een andere realiteit beland waren!
Na onze avonturen in Tanna zijn we naar Pentecost gevlogen, een eiland in het noorden van Vanuatu. In Pentecost heb je bepaalde stammen die een speciaal ritueel uitvoeren ter ere van de oogst. De mannen bouwen een bamboetoren van 30 meter hoog waar ze van af springen met enkel een liaan aan hun voeten. Hoe dichter ze bij de grond komen, hoe beter de oogst. In Pentecost is dus het principe van “bengi” springen uitgevonden; het enige verschil is dat je met “benji” springen aan een stevige elastiek hangt terwijl de inwoners van Pentecost enkel een liaan uit de jungle hebben om hen van een verpletterende dood te behoeden. Wij hebben zes mannen zien springen en drie van hen hebben de grond effectief geraakt en zich serieus pijn gedaan. Af en toe verongelukt er ook wel iemand, maar dat hebben wij gelukkig niet gezien. Dit is dus weer volledig “Vanuatu style”, geen enkele veiligheid en enkel de sterken overleven! Na dit spectaculaire schouwspel hebben we zelf ook het noodlot getart. Met een piepklein motorbootje (die naam amper waardig) hebben we een zeestraat van ±20 km overgestoken van Pentecost naar Ambrym (een ander eiland in Vanuatu). Het was storm op zee, de motor was met wat geluk een 100cc en we moesten de woeste oceaan over. Er was geen dak op ons bootje en we zijn kleddernat geworden, zowel van de regen als van de gigantische golven die moeiteloos over de boot sloegen. Als onze mama’s dit hadden geweten zouden ze meteen op het vliegtuig gesprongen zijn om ons bij onze oren van dat gammele bootje te sleuren. Terwijl Stijn misselijk in elkaar gekrompen lag van zeeziekte, heb ik waarlijk doodsangsten uitgestaan. De twee stuurlui van de boot vonden het allemaal best nog aangenaam en hebben zelfs geprobeerd te vissen. Nadat mijn zenuwen het bijna hadden begeven, naderden we dan toch de kust van Ambrym. We hadden het gehaald; we waren niet gestorven op de oceaan in een motorbootje dat in België niet eens door de bootkeuring zou geraken! Het werd ons weer duidelijk dat Vanuatu niet voor “mietjes” is. Integendeel, Vanuatu is het synoniem voor “echt avontuur”. Nu, ik beschouw mezelf niet direct als een mietje, maar deze situatie overschreed mateloos mijn tolerantiegrens voor avontuur! Ik was blij dat we het er levend van af hebben gebracht!
In Ambrym heeft het nog een aantal dagen gestormd. We hebben gedurende die tijd dan ook niets anders gedaan dan onder ons strooien terras aan ons bamboehutje gezeten en gestaard naar de regen, de zee en enkele gigantische lokale tuinspinnen. Omdat we geen elektriciteit hadden gingen we slapen als de zon onderging en stonden we op als de zon weer opkwam. ’s Nachts hebben we ons beholpen met een kerosinelampje en hebben we ons gewassen met een emmertje regenwater of zeewater (als het regenwater op was). Na twee dagen was de regen eindelijk afgelopen en hebben we wat rondgeslenterd in een aantal dorpjes. Ook hebben we een “Rom dance” bijgewoond. Dat is een “kastom dance” die enkel in Ambrym wordt uitgevoerd door mannen die volledig verkleed zijn in maskers en gewaden gemaakt van bananenblaren (zie foto’s). Ambrym is ook bekend voor zijn mooie sculpturen en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een authentieke tamtam te kopen (een kunstwerk van 2,10 meter hoog met gezichten en maskers er op). We hebben zelfs kunnen zien hoe onze tamtam gemaakt werd op het strand voor onze hut. Het is dus een kunstwerk dat heel veel herinneringen met zich meedraagt. Ambrym is een vulkanisch eiland dat gevormd is door twee heel grote vulkanen, Mount Marum en Mount Benbow. Mount Benbow kan je niet beklimmen want die heeft een gigantisch stuk steen in zijn krater steken die elk moment kan exploderen. Mount Marum daarentegen kan je wel beklimmen en dat hebben wij dan ook gedaan. Het was een heel zware tocht door dichte jungle, bloedhete as vlakten, gigantische lavarotsen en vulkanische heuvels tot je aan de krater komt. Daar kan je echter je ogen niet geloven! Je kijkt over de rand van de krater in een diepte van 200 meter waar je helemaal beneden een gigantische massa kolkende lava omhoog ziet spuiten. Het was surrealistisch, en even dachten we dat onze ogen ons bedrogen. Dit was te spectaculair voor woorden en moeilijk te vatten! Hier zie je de natuur op haar best en daar word je stil en filosofisch van. De vulkanen van Vanuatu gaan nog lang nadonderen in onze hoofdjes…
Vanuit Ambrym zijn we naar Luganville in Espirito Santo gevlogen. Santo is het grootste eiland van Vanuatu en ligt helemaal in het Noorden, aan de grens met de Salomon eilanden. In Santo wonen heel veel mensen nog zoals in het stenen tijdperk. Daar heb je niets van westerse invloeden en zijn de mensen gekleed met bladeren van de jungle. In Santo zijn we een Belgisch koppel tegengekomen die ook een wereldreis aan het maken waren. Dite en Nico hebben ook een jaar loopbaanonderbreking genomen om de wereld te ontdekken en te genieten van het goede leven. Samen zijn we een paar keer uit gaan eten en hebben we een leuk uitstapje gemaakt naar prachtig witte stranden en azuurblauwe rivieren. Na maanden geen Belgen te hebben gezien was het heel leuk om nog eens “gewoon Vlaams” te praten. De volgende dag is Stijn begonnen aan zijn duikavontuur en heb ik mijn eerste echte duik gedaan. Stijn heeft gedoken op één van de mooiste zeewrakken ter wereld. De “SS Coolidge“ is een schip ter grote van de Titannic en werd tijdens WOII gebruikt als passagiersschip voor de soldaten. In 1944 vaarde het schip tegen een mijn en strandde het voor de kust van Santo op een diepte van 28m tot 67m. In ware “Vanuatu-style” heeft Stijn zijn eerste wrak- en nachtduik tegelijkertijd gedaan zonder ook maar enige instructies. “Just follow me” zei de divemaster. Al zigzaggend tussen buizen, sluizen en legermateriaal kwam hij terecht in een grote ruimte waar oude jeeps en tanks nog in hun volle glorie opgeslagen stonden. Tijdens die duik heeft hij ook een geweldig lichtspektakel gezien. Honderden ”flashlight fish” (de naam zegt het zelf) maakte van het ruim een ware onderwater disco. Verder zijn we nog gaan snorkelen op “Million Dollar Point”, een plaats in de oceaan waar de Amerikanen na WOII hun wapenarsenaal en tanks gedumpt hebben. Ook daar was het koraal heel mooi en waren er heel veel visjes te zien!
Terug in Vila aangekomen, heb ik besloten om dan toch uiteindelijk mijn PADI duikcursus te volgen. Vila ligt aan azuurblauwe baaien met prachtige stranden en heeft net als Santo onaangetast mooi koraal. Kortom, de ideale plek om te leren duiken. De duikcursus was heel leuk en ontspannend, en ik heb zelfs op mijn laatste duik een dugong gezien (zie foto). Een gigantische zeekoe van wel drie meter groot die met ons kwam spelen. De avonden in Vila hebben we doorgebracht met Darcy en Jeroen, een Belgo-Amerikaans koppel, die in Vila vrijwillgerswerk aan het doen waren. Samen hebben we een Belgische avond gehouden met biefstuk friet en verse mayonaise en uiteraard meerdere Stella’s. Zalig om het eens op zijn Belgisch te doen! Verder hebben we ook wat kava bars bezocht. Kava is de nationale drank bij uitstek in Vanuatu. Het wordt gemaakt van wortels van een bepaalde plant en het heeft een hallucinerende werking. De wortels worden zacht gekauwd en verdund met water waardoor het op een wansmakelijk modderachtig drankje gaat lijken. De geur en de smaak zijn ook ronduit walgelijk! Om kava te drinken moet je dus je neus dichtknijpen en het goedje in één keer naar binnen werken (zie foto’s). Daarna eet je best wat stukjes banaan of wat chips om de nasmaak te verdrijven. Kava drink je niet omdat het lekker is. Integendeel, je drinkt het omdat het een zalig verdovende en rustgevende werking heeft. Een beetje zoals champagne denk ik. Zalig dus om zo onze avonden in Vila te eindigen….
Vanuatu…Het was een land vol verrassingen, vol nieuwe ervaringen, vol extremen, vol vriendelijke en aangename mensen, vol levensvreugde, vol authenticiteit, vol spectaculaire gebeurtenissen. Met heel veel spijt in het hart verlaten we dit stukje paradijs.
In bijlage vinden jullie nog de dingen die we in Vanuatu voor de eerste keer gedaan hebben in ons leven! Hier volgt de lijst…
Never done before:
Landen op een airstrip van gras – bij aankomst op het vliegveld onthaald worden door een stringband - vliegen met een 16-zit passagiersvliegtuig – zelf je bagage op het vliegtuig zetten (inclusief de kippen), zelf je bagage van het vliegtuig nemen - niet alleen je bagage wegen voor de vlucht maar ook zelf op de weegschaal gaan staan - aan de krater van een actieve vulkaan staan en constant rondspuwende lavablokken zien – vleermuis eten – Stijn zijn eerste nacht- en wrakduik- Heleen haar eerste duik - twee dagen non-stop onder de strooien veranda van ons hutje naar de gietende regen staren – met een klein motorbootje een woeste oceaan oversteken (dit was de enige ervaring die niet leuk was), zonder elektriciteit leven (enkel een kerosinelampje)- zonder stromend water leven (enkel regenwater om je te wassen en te drinken, en als dat er niet is dronken we kokosmelk) – een aardbeving van 7.6 op de schaal van Richter gebeurt maandelijks en hebben wij dus ook meegemaakt- vanaf de krater van een andere vulkaan kolkende lava zien – kava drinken – bij gebrek aan regenwater en een rivier ons naakt in de zee wassen – …
Overtuigd om naar Vanuatu te gaan? Laat ons weten wanneer je gaat en we gaan zonder problemen opnieuw met je mee! Dit was een onvoorstelbaar en fantastisch avontuur!!
[userId] => 213545
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3536939
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1391
[author] => Heleen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 232065
[travelTitle] => tripke
[travelTitleSlugified] => tripke
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-12-14
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => willemgeert
[datePublication] => 2010-06-03
[title] => South-Pacific Islands
[message] => Na een paar dagen in Nieuw-Zeeland besloten wij om een uitstapje te maken naar een exotisch eiland genaamd Vanuatu. Ik verwachte een soort Tahiti sfeer, altijd warm, meisjes die je opwachten met een bloemenketting en een cocktail! Helaas, het regende, geen meisjes en ook nergens een cocktail te bekennen.
Onze eerste nacht verbleven wij in een goedkoop hotel (Coconut Palm). wij hadden iets later die dag een verborgen eilandje gevonden genaamd Hideaway Island. Hier kon je van alles doen: duiken, kanoen, snorkelen en nog veel meer! De keuze was snel gemaakt en een dag later zaten op Hideaway island.
Aangezien ik nog geen duikbrevet of iets dergelijks had besloot ik om dat maar eens te gaan halen omdat ik anders niet zo mogen duiken in een van de mooiste zeeen ter wereld. 2 uur later zat ik met een boek onder mijn neus theorie te leren, wie had dat gedacht, op wereldreis en nog studeren ook!
Na te zijn geslaagd voor mijn theorie mocht ik met een duikpak het water, tevens heb ik de crew van de duikschool ook gelijk leren kennen.
Thomas (mijn leraar), Woody (baas van de duikschool), Madison, Nikki Brian en Kevin (locals die allemaal onze leeftijd waren en een beetje gek in hun hoofd)
Na een aantal dagen gedoken te hebben had ik mijn duikbrevet! Vanaf nu mocht ik deelnemen aan fun dives!
Gewoon lekker voor de lol duiken, het was schitterend. Naast heel veel gewone vissen heb ik ook met haaien, lion fish, en clownfish gedoken.
Na een schitterende week besloten wij om de laatste avond maar eens mee uit te gaan met de jongens! Ze zouden ons ophalen en vervolgens naar een discotheek gaan. Na wat biertjes genuttigd te hebben in auto was het tijd om te dansen. Op muziek die wij allang weer oud vonden stonden we dan helemaal los te gaan met zijn allen. Madison de kleinste van iedereen dacht het Nederlandse drink niveau wel aan te kunnen, dat heeft hem zwaar komen te staan! Na 3 uur kon de jongen niet meer op zijn benen staan en hebben we besloten (ook voor eigen belang vanwege het vroege vliegen) om maar naar huis te gaan! Het was een schitterende tijd!
Tot snel
[userId] => 220309
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3459084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 78
[author] => willemgeert
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 241603
[travelTitle] => Wereldreis
[travelTitleSlugified] => wereldreis
[dateDepart] => 2010-02-25
[dateReturn] => 2010-07-10
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/220/309_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => south-pacific-islands
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-16
[title] => Pentecost eiland, Vanuatu
[message] => Woensdag 7 april
Op weg naar Pentecost, deze keer weer in een heel klein vliegtuigje. De achterste banken zijn bezet met bagage. We moesten zelf weer op de weegschaal ipv de tassen. vreemde bedoening hier. (gewicht na de poeperitus nog best goed, peter veel te laag) De aankomst is weer een ervaring, de mensen staan allemaal te wachten om zelf de bagage uit het vliegtuig te halen en er staan een boel mensen om te helpen of gewoon te kijken of er nog nieuwe klanten zijn. Ons guesthouse is even wennen. Een centale keuken die niet al te schoon is, met daaromheen 4 slaapkamers. We krijgen eten geserveerd in een schaal waar het spinrag en de muizenpoepjes nog aan zitten. Goed voor de weerstand. Ze zijn heel erg vriendelijk en willen alles voor je halen en doen. Er zijn flessen water speciaal voor ons en bananen worden er een hele tros gebracht en papaya, onze voorraad bonen voor een week ligt klaar. En we willen graag brood eten dus dat word gebakken. LapLap het nationale gerecht willen we wel eten, er word gelijk opdracht gegeven. In de middag hebben we lekker gezwommen, de zee met rif is voor de deur. Ook een kleine wandeling met Elbo een man uit het dorp gemaakt naar en langs de rivier. De eigenaar Jonas zit vol met plannen hoe het beter kan en wil allerlei tours voor ons regelen. Fijn en makkelijk. Het bed is goed en 's avonds koelt het lekker af.
Donderdag 8 april.
De grote schoonmaak is hier begonnen, erg fijn. Minni, de mevrouw die hier alles kookt en schoonmaakt is druk bezig. In de ochtend gaan we lekker snorkelen, het is goed warm. Het koraal is heel fel van kleur erg mooi, roze paars felgroen en blauw. Ook verschillende kleurtjes vissen, niet teveel gelukkig zo'n eerste keer hier. Af en toe is het zicht niet helder omdat de zee met een koude rivier hier word gemixt. Na een goede lunch met broodjes, gaan we naar een waterval in de buurt, je kan daar zwemmen en in de buurt is ook een grot waar we in gaan. We gaan met de 4wd door riviertjes erheen, altijd leuk. De waterval is vol en hoog, we krijgen twee gidsen mee. 5 minuten lopen is het eerst voor we in een heerlijk koel bubbelbad kunnen, midden in de jungle, geweldig toch. We krijgen nog een kokosnoot die al een beetje uitgelopen is te eten, bijzondere smaak. Dan zijn we afgekoeld en klaar om naar de grot te gaan. Je kan zien dat dit niet al te vaak geshowd word. Er is een pad maar dat gaat naar de tuin, wij gaan dóór de tuin. Een soort mooeras is het om watertarro te laten groeien. Best lastig wandelen maar oh zo leuk. de ingang van de grot is verborgen. Binnen is het best groot, we horen een waterval en we gaan er helemaal in. Diep bukken, er zijn allemaal stalagtieten, door het water en de modder of vleermuizenkak. Prachtig!
De jongens die mee zijn lachen er ook wel om dat wij zoveel foto's maken en schrikken van de vleermuizen die rakelings langs je vliegen. Als we weer terug zijn zwemmen we nog wat in zee hier, weinig te zien.
In het dorp word een huis gebouwd en een van de palmbomen hier word een paal, er word flink gehakt en hij is snel om. Dan is het rennen voor de kokosnoten!! Makkelijk zo, iedereen wil er wel een. Op de terugweg stoppen we nog bij een winkeltje, er is daar een babytje van een maand, net als Rinske vandaag, klein zeg. Terug in ons huisje doen we weinig wat lezen en nog wat zwemmen.
Peter gaat voor het eten nog even naar de nakamal, dat duurt wel. Tot 9 uur, je hoort na het kavadrinken te eten dus rammelen. We eten verse zoetwaterkreeftjes uit de rivier hierachter, met slangenbonen en rijst.
Voordat we gaan slapen worden we nog opgeschrikt door een rat op de vliering en dekken we het brood nog extra goed af.
Vrijdag 9 april.
We worden laat wakker half negen, er is al schoongemaakt en het water voor de thee is gekookt, het is warm dus gelijk een koude douche. Peter is nu met wat mannen van het dorp ergens naartoe, geen idee waarheen, hij zelf ook niet. De rivier over en hij blijft niet te lang weg denkt ie. Ik heb geen horloge dus ik denk het ook niet. Na een poosje ga ik kijken waar ie uithangt, er word hier verderop een kerk gebouwd daar zijn alle mannen vandaag. De bouw is al een paar jaar aan de gang, elke week helpt iedereen één dag mee. Je mag dan zelf weten hoelaat je komt en hoelang. Vandaag zijn er experts uit een ander dorp om de vloer recht te maken. Piet, je haren zouden er recht van overeind gaan staan! 5 man in de hoek op een berg zand, drie die kijken en twee die op blote voeten door het cement staan te roeren en proberen het te egaliseren. Ze zijn hier niet veeleisend zien we wel.
De rest van de dag doen we niets. We gaan één keer even snorkelen hier voor de deur en lopen een heel klein stukje. Zitten en lezen is verder het motto. Jonas, de eigenaar wilde naar de bank in een ander dorp en wij zouden meegaaan om daar te kijken maar zijn auto komt pas om 4 uur terug, de bank is dan al dicht. Kan gebeuren geen uitje dus. We wandelien als het iets koeler word nog de berg op, naar de tuin van Jonas, met 3 kinderen. Onderweg word er vanalles gegeten, sinaasappels zo van de boom, een kokosnoot te drinken, manderijnen, guave. Vol komen we terug. En dan heeft Minni lekkere curry gemaakt. Smullen.
Zaterdag 10 april.
Nangol, het landdiven, gaat gebeuren vandaag. Spannend, om 8:15 uur gaan we weg, maar een half uur later dan de planning. We rijden naar Walli, daar gaan we mensen van een priveejacht halen. En die laten flink op zich wachten, maakt niet uit, wij doen spelletjes op het strand met de kinderen uit Walli. Het landdiven gaat pas beginnen als wij er zijn, dus geen paniek. De biljonair van het schip en zijn familie kunnen niet 5 minuten door de bush lopen dus met zijn allen in de truck.
De nangol toren is spectaculair, in twee weken gebouwd met 10 platforms om vanaf te springen. tribunes zijn er niet we zitten op een heel steil stuk in de prut, geweldig. Er is eerst een hele speech en dan begint het. Een jonge jongen gaat eerst van het lage platform, om te oefenen, hij is denk ik hooguit 10. Lianen om zijn enkels en bibberende beentjes. Alle mannen zingen en marcheren/dansen achter de toren. En dan ineens, daar gaat ie. Van drie meter hoog ongeveer spirngt ie zo met zijn bast op de ruwe aarde. Het platform breekt en smak. Tranen in de ogen van spanning, bij mij niet bij hem hij staat wat trillend op en voegt zich bij de dansende mannen.
De volgende gaat al klimmen. Na een aantal sprongen blijft het eng, je voelt de spanning en je hartslag stijgen telkens als er iemand bovenaan staat. Één keer word er een platform weggehaald zonder sprong, de chief heeft een naar voorgevoel, er gaat dan een ongeluk gebeuren als ze toch springen en dat doen ze dan dus niet.
de laatste springt van de hoogste, we denken van ongeveer 20 meter, het is iemand die voor de tweede keer die dag springt. En hij kan het goed een mooie zweefduik en ze geven geen kik.
Dit is echt spektakel!
Op de terugweg stoppen we bij een warmwaterbron. In zee loopt ie, heel raar snorkelen langs een gordijn van belletjes in een warme zee. En dat over het koraal, wat een feestje. Af en toe wat minder zicht doordat het warme en koude water mixt mag de pret niet drukken.
Zondag 11 april.
Vandaag weer een bijzondere dag, we gaan naar Bunlap. dat is aan de andere kant van het eiland, we volgen eerst de weg naar het zuiden en dan steken we over de bergen naar het oosten. De weg is hier een stuk minder in gebruik en erg ruw, we worden weer goed door elkaar gehusseld. Het uitzicht is super, zoveel groen daar krijgen we geen genoeg van, diepe afgronden en smalle paadjes. Een thrillfactor dus. We komen in Ranwas aan tijdens de kerkdienst. Die duurt hier bijna de hele dag, iedereen in prcahtig kleurige kleding met lakschoenen en al, hoe ze dat zo schoon houden met alle modder is een raadsel, echte hun zondagse goed dat zie je wel.
Wij eten wat en gaan dan wandelen, weer over een paadje waar je de weg moet weten. Grote bomen en heel wat woekergroen. Na ongeveer een uur komen we in Bunlap het traditionele dorp. De mannen zijn weer in de peniskokers, andere stijl deze keer, en de vrouwen in rieten rokjes. Peter gaat gelijk de nakamal (kavabar) in en krijgt daar een uitgebreid verhaal te horen, ik wacht buiten, deze nakamal is niet voor dames. Het duurt best een poosje, ik praat/ handgebaar met de dames. Als de mannen klaar zijn lopen we een rondje door het dorp. We willen graag in een keuken kijken, er is iemand weg daar mogen we wel kijken, maar dat vinden we toch een beetje raar. Zij eigenlijk ook. Bij een ander huis zitten een aantal vrouwen met kindjes buiten. Daar vragen we het nog eens, het mag. Ongelooflijk, alles heeft een vaste plek en het is voor iedereen duidelijk waar het voor is. Een tak met gespleten uiteinde die ze gebruiken als hete stenen tang. Ze koken in een gat in de grond daar doen ze stenen in en stenen op het in bladeren ingepakte eten en dan weer stenen erop. Of soms ook op een houtvuurtje. Boven onze hoofden hangen de manden te drogen waar ze het eten in halen,ze drogen boven het vuur. Langs de kant zijn banken gemaakt en aan het plafond hangen maiskolven die half aangegeten lijken, maar er hangt een blikje boven zodat de muizen er niet bij kunnen.
De vrouwen zien er ook de lol wel van in twee van die onwetende white man. Ik mag nog een rieten rokje passen. Ze hebben meerder lagen aan dus één uit daar zie je niets van, ze krijgt hem toch weer terug, ik voel me meer op het gemak in mijn eigen rokje. Terug op het plein bij de nakamal zitten de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. Ik word onderworpen aan een volledig onderzoek. Haren worden gevoeld door de hele ploeg, ik denk 30 vrouwen. Zijn mijn armen wel sterk? Even voelen en na flink knijpen goed bevonden. Ze vinden het erg raar dat ik zo wit ben en zeker de borsten zo extra wit heel raar. dan zien ze een stukje onderbroek, wat is dat!? Heel stiekem laat ik een stukje zien, een hoop gelach volgt. Zij hebben een ander soort groen kort grasrokje als ondergoed. Tijdens mijn check komt Peter er ook niet onderuit aan de kant van de mannen. De eerste kijkt heel raar naar zijn armen, dat haar. Hmm daar willen ze wel even van dichtbij naar kijken. En dan blond borsthaar? Daar willen de mannen wel aan voelen. Ze hebben zelf ook borsthaar maar dat voelt blijkbaar heel anders. Toch een rare gewaarwording al die kleine bijna naakte zwarte mannetjes met hun stugge handjes aan het borsthaar van je vriend. Helaas is er geen foto te showen, ze hebben graag dat je daar heel dik voor betaald, zo dik dat wij het idee hebben dat ze het eigenlijk niet willlen en we maken dan ook geen foto's, maar de herinneringen zijn goed.
Maandag 12 april.
Het is heet vandaag. Peter gaat snorkelen, ik niet. Ik heb een wondje aan mijn been dat groter word in plaats van kleiner en dat wil ik een dagje laten uitdrogen in de hoop dat het dan in een dag dicht is. ( dat lukt, helaas volgende dag weer nat dus open.) Ik ga dit verslag maken is het plan, we lopen wat daagjes achter. Maar het blijkt dat we niet goed hebben opgeladen en de stroom gaat vanavond pas aan. Geen computer dus vandaag. Dan maar lekker lezen de hele dag. Het enige spannende is dat er een bevoorradingsboot aankomt, heel wat jaartjes terug in de tijd lijkt het als ze de pakken aan land gooien. In de iets koelere namiddag lopen we naar een winkeltje hier verderop. We hebben daar van de week wat blikjes sap gekocht en die willen we wel weer en nieuwe pindakaas. De winkel van jonas heeft niet meer.
Nog een enorme banyan tree bekeken en weer naar ons huis. Peter word 's avonds opgehaald om zelf kava te maken. Met een steen en dat valt hem zwaar, hele sterke handen moet je daar voor hebben. Gelukkig is dat niet de enige methode en krijgen de mannen genoeg kava binnen. Jonas heeft er ook drie op en die zit hier aan tafel tijdens het eten al te slapen. Peter met vijf kokosnotenschelpjes op lijkt er niets van te hebben. Alleen een glimlach van oor tot oor.
Dinsdag 13 april.
Aktie, we gaan nog maar eens naar een waterval. Eerst een stukje met de auto, echt dwars door de bush! En dan ongeveer een uurtje lopen, dat word voor we instappen al anderhalf. Maakt niet uit. Het blijkt twee uur lopen naar een dorp, één huis en een nakamal, en dan nog een uur naar de waterval. Mooi is de tocht, we hebben niet beseft dat de weg eerst vrijgekapt moet worden omdat het pad niet zo vaak gebruikt word. Als we eerder hadden geweten dat we gingen hadden ze dat gisteren al gedaan. Vandaag gaat chief willie voorop, de baas in het dorp (Baravet) waar we verblijven en de eigenaar van het 'dorp' op de berg. Hij hakt heel wat af, de doorgang moet een stuk hoger gemaakt worden voor speciale gast Peter. Geen probleem. Onderweg worden er allemaal kastomverhalen verteld. Dat zijn de verhalen die uitleggen hoe iets is ontstaan en aan de hand daarvan kan je soms de weg vinden of uitleggen waarom een huis op een bepaalde manier word gebouwd. Erg interressant. Ook vele kleine gebruiken, bv als iemand een watermeloen ziet groeien die hij wel wil hebben maar hij ligt in de tuin van een ander, dan steekt ie een stokje van een bepaalde plant in de grond naast de watermeloen. Als de eigenaar van de watermeloen het stokje ziet kan ie in het dorp navraag doen wie dat heeft gedaan en zo komen beide partijen te weten of de meloen verkocht of weggegeven kan worden. Handig. Ook een tak die om een boom gewikkeld zit geeft aan dat dat iemands eigendom is en je daar dus niet zomaar van mag plukken. Wat verder langs de kanten groeit is van iedereen.
Bij de waterval gaan we lunchen, de mannen hebben eigen eten mee maar de chief eet van ons heerlijke brood. Foto's worden er gemaakt, in opdracht! de chief wil met peter en de mannen op de foto. Ik ben wel mee maar doe er niet zoveel toe. De mensen hier spreken zowieso altijd alleen tegen de man en zeggen alleen Peter gedag, Ik denk dat ze niet eens weten hoe ik heet. Dat is soms wel een beetje raar, maar je spreekt niet tegen andermans vrouw en zij ook niet tegen jou, aankijken mag eigenlijk al niet horen we vandaag, vroeger dan nu is het iets soepeler.
Er word nog gezwommen of eigenlijk gedoucht onder de waterval. Als ik ook wil zwemmen gaan de mannen wel vast vooruit zodat ik in het water kan, dat hoeft van mij nou ook weer niet. Hier in de bergen is het wel warm maar zo heet dat ik moet zwemmen, nee. De terugweg is glibberig net als de heenweg, maar ik glij uit op een steen als we net weer op weg zijn. Ik maak een rare gooi maar blijf heel, wel schrik in de benen en dat loopt ongemakkelijk. De tocht doen we grotendeels op blote voeten, het is bijna niet te doen in de blubber met slippers, die komen vast te zitten. En als ze nat zijn van het 7 keer de best diepe rivier oversteken glij je in je slippers al uit. Uit dus.
Na 5 uur wandelen zijn we moe maar voldaan weer bij de auto.
Thuis spelen we voor de deur met wat kindertjes van het dorp, dat vinden ze prachtig. Grote mensen spelen hier niet met de kinderen en zeker niet twee van die rare zoals wij. Hard lachen.
Woensdag 14 april.
Om 6 uur op, we gaan om 7 uur met Jonas mee naar de bank. Niet dat de bank zo leuk is, maar dat is een rit naar de andere helft van het eiland en dat vinden we wel leuk. Jonas heeft laat gewerkt en zit tijdens het rijden zowat te slapen. Hij heeft nog een uur extra slaap gehad, we vertrokken pas om 8 uur. Daar zijn we inmiddels aan gewend. De rit is erg gaaf, langs de kust, mooie plaatsjes. Het dorp waar we naar toe gaan heet Melsisi en is een stuk groter dan waar wij zitten. een enorme katholieke kerk en een heleboel schoolgebouwen. Lagere scholen en boardingsschool, een hoop unifrompjes bij elkaar. Ook is er een kliniek en de bank. Ze spreken hier frans, dus communiseren gaat iets lastiger hier. De dame van de bank neemt haar tijd en wij gaan weg voor ze klaar is. Jonas moet twee nieuwe gasten afhalen van het vliegveld wéér naar een andere kant van het eiland. Hij gaat in de middag wel terug zegt ie. Wij denken; en daarom word het hier nooit wat 2 keer een roteind heen en weer rijden omdat je te laat je bed uit bent gekomen is niet zo handig.
We pakken onze tas en gaan nog eens snorkelen. Van Minni krijgen we een pannekoek met omelet erin als afscheidsmaal. We hebben haar een klein kadootje gegeven koffie en wat geld, ze was in tranen. Dan lopen we nog een rondje door het dorp en is het tijd om te gaan, raar. Een boel mensen staan klaar om gedag te zeggen, ze zullen peter missen in de nakamal en van minni krijg ik nog een dikke kroel. ( we hadden nog niet gemeld dat ze aan één kant een grote pluk haar op haar kin heeft, waar je de eerste dag alleen maar naar kijkt en dan zie je het niet meer).
We zijn een half uur voor tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook, het vliegtuig komt eraan en weg zijn we. Dik voor tijd. Bij aankomst wachten op de vaste taxichauffeur, maar we denken dat ie zijn kladje kwijt is dus nemen we een andere. Bij het hotel is het "oh shit" als we binnenkomen, ze is ons vergeten, gelukkig hebben we gereserveerd en krijgen we toch een kamer, weer de allergrootste familie kamer waar we eerder ook al inzaten, blij dat er af en toe iets mis gaat. Voor we hier de stad in gaan, kijken we even in de spiegel, dat was een week geleden, daar doen ze niet aan op pentecost. (en dat was soms ook wel te zien.)
Donderdag 15 april.
We willen nog iets van efate zien en gaan vandaag dus op pad, niet te ver naar hideaway island. Een klein stukje met de bus, dan een pondje. Er is een rif met ongelooflijk veel vissen. Grote en kleine en de meest rare dessins. Er is een resort hier met een restaurant, maar bezoekers moeten om drie uur weer weg. Prima we hebben genoeg gesnorkeld en in de zon liggen is te warm. Nu nog wat onderzoek doen voor Fiji, internetten en eten. Onze was misschien nog halen en het verslag plaatsen. niet te veel vandaag.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3399363
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 290
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pentecost-eiland-vanuatu
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-06
[title] => Vanuatu, Efate en Tanna
[message] => Zaterdag 27 maart.
Al vroeg op, we zijn de eerste om de camper in te leveren. Daar doen ze niet moeilijk. We zijn dan ook ver voor tijd op het vliegveld. Eerste vlucht is naar Sydney. Daar moeten we een tijd wachten. We regelen ondertussen dat onze vlucht van Fiji naar Auckland een dag naar voren word geschoven, omdat de vluchttijd van de vervolg vlucht vervroegd is vinden we dat te krap worden en aangezien we daarna nog drie vluchten hebben in hetzelfde rijtje... beter het zekere voor het onzekere. Jammer voor fiji maar daar zijn we dus een dag kroter. Aankomen op Vanuatu is een feestje, de vlucht eigenlijk al. Voor het eerst écht lekker gegeten in het vleigtuig! Stap je uit het vliegtuig de warme naar jungle ruiknde avondlucht in. In de aankomsthal staat een band te spelen. 6 mannen met kleurige jurken aan en bloemenkransen op. Op de meest rare instrumenten spelen ze en ze zingen er ook nog bij. Niks strenge gezichten bij de douane, heerlijk.
De kamer die we krijgen is enorm. Twee slaapkamers, een grote woonkamer, een grote keuken en een ruime badkamer met warme douche.
Zondag 28 maart.
We gaan ontbijten bij Nambawan. Aan het water met verse sap lekkere muesli en pannekoeken met fruit en goede koffie. Er is wel net een cruiseboot. Is de overgang ook niet zo groot, genoeg australiers hier vandaag. Voordeel is wel dat nu de boot hier ligt alle winkels open zijn, ook de vvv. Helaas niet het vleigticket kantoor, maar dat geeft niets we vermaken ons hier nog wel een dag. ´s Avonds eten we weer bij Nambawam, er is gratis film, met de haven op de achtergrond. Zwaar illegale kopie van een franse film met gemixte engels nederlandse ondertiteling die vaak vastloopt. Halverwege gaat het ook nog flink regenen en schuiven we wat naar achteren onder het afdak, zodat alleen de benen nog wat nat worden. De film is geweldig, tranen van het lachen. Er is hier ook gratis internet, wie had dat gedacht.
De regen is wel heel heftig!! We moeten naar huis, maar hebben maar 1 kleine paraplu en een rugzak met laptop en alle belangrijke papieren. Ook Peter zijn geldriem mag niet nat worden. Hij gaat dus onder de plu, en ik loop er zeiknat naast!
(En die enorme kakkerlak die bij thuiskomst mijn toilettas in kruipt, daar zeggen we lekker niets over.)
Maandag 29 maart.
We gaan terug naar de vvv, maar daar boeken ze niets dat moet je zelf doen. Telefoonkaart kopen en accomodaties bellen, ze spreken hier wat anders engels dus soms lastig te verstaan. Dan onze vluchten boeken, dat gaat niet. Alles zit vol! We wilden eerst naar Tanna en dan naar Pentecost, dat moet dus andersom. Wij weer naar de telefoon een paar straten verder om te vragen of er dan ook plek is in de guesthouses. Ja hoor dat kan, maar zegt de tweede die we bellen ik heb al een vlucht voor jullie geregeld. Oh nou geweldig. Wij dus terug naar de vliegwinkel, naar Angelina, die ziet ons al aankomen, we zien er heel anders uit dan de normale klanten. Ja de vlucht die we wilden kan toch. Hoe ze dat gedaan hebben maakt niet uit wij zijn erg blij. We boeken allebei de retourvluchten en de accomodatie. Morgen gaan we op pad.
Nu hier nog aan geld zien te komen, dat is ook niet simpel omdat de pinautomaten zeggen dat onze bank vandaag geen geld wil geven. hmmm. Op de andere eilanden is geen pin en kun je niet wisselen dus dan maar in de bank geld opnemen met de creditcard dat mag zoveel je wil. We gaan eerst op ons gemak een berekening maken en halen dan een heleboel geld.
Lastig over de tassen verdelen al die flappen. Na de lunch gaan we naar een waterval in de buurt, met de lokale minibus. Als er een B op de nummerbord staat hou je hem aan en vraag je of ie jou kant op gaat. Je kan gewoon zeggen waar je eruit wil en hij zet je voor de deur af, en dat voor bijna niets. Al betalen we heen wel de toeristenprijs. het dubbele 4,50 voor twee personen voor iets meer dan 10 km. De watervallen zijn geweldig er is een pad gemaakt door de jungle, wat is dat toch fijn, en het water is heel helder. Alle vissen zijn goed te zien. Het laatste stukje gaat langs een touw door het water. Ja dat gaat dus niet met de rugzak, ook geen droge plekjes meer om hem neer te zetten. Een stukje terug hebben ze een afdak gemaakt met een meneer erbij. Ja die zit daar niet voor niets denken we nu. We laten AL onze spullen achter. Kan hier gewoon. Goed toch. De rivier is koud, erg verfrissend, we lopen terug en nemen weer de bus. Nu we in zo´n uithoek zitten denken we, we zullen wel lang moeten wachten maar nee hoor binnen 2 minuten is er al één.
Na gerelaxed te hebben ´s avonds nog de stad in geweest en omdat niet alles open was zitten eten bij een vietnamees. Waarschijnlijk werd hij vietnamees genoemd omdat de eigenaar van vietnam is, want er staat echt van alles op de kaart, en we eten er dan ook heerlijk.
Dinsdag 30 maart.
Vanochtend eerst de tassen ingepakt en om half tien de tassen bij de receptie gebracht en afgerekend voor de afgelopen drie nachten. Toen de stad weer in, onze vlucht gaat om kwart over drie namelijk en we worden om 2 uur opgepikt door een taxi. Vanochtend is het weer drukker in de Port Vila, want er ligt weer een cruiseschip. Wij kopen een tweede paraplu (dan kan marieke in het vervolg ook droog blijven als we weer een buitje moeten trotseren) en wat ansichten om onder het genot van een bakje koffie en een heerlijk sapje te schrijven. Bij het langs de kade lopen zien we omdat vandaag ook de zon schijnt hoe helder het water is en we zien een hele grote groep kleine visjes als een soort zwerm over het water schieten omdat ze achterna gezeten worden door een paar grotere vissen. Nadat we even over de overdekte markt zijn heengelopen (24 uur per dag open; dat wil zeggen als je 's nachts wat wilt moet je iemand wakker maken die daar ligt te slapen) en een trosje snackbanaantjes (25 eurocent) hebben gekocht weer richting receptie met onderweg een lunch. De paraplu komt tijdens het teruglopen al goed van pas.
Het vliegtuig waarmee we naar Tanna vliegen heeft vandaag iets vertraging en we vertrekken om kwart voor vier. We vliegen met een klein toestelletje, waar 18 mensen in passen erg avontuurlijk gelijk al, ook de bonte verzameling van passagiers; toeristen (waarvan één hele oude man met rollator) en lokalen met bv een plant of een paar enorme thermosflessen als handbagage. Sommigen lokalen droegen van die lekkere grote gekleurde jurken (moeder en dochter van de zelfde stof) en andere weer met gewone kleding. Het meisje naast ons van 15 wist goed haar zoontje stil te houden door hem in het vliegtuig borstvoeding te geven en aan de zure zweetlucht van sommigen wenden we toch ook al snel.
We maakten een tussenlanding op het eiland Erromango, daar moest er één passagier uit namelijk. Het vliegveld hier bestaat uit een afdak en een hek, en de landingsbaan is een strook gras tussen de jungle. Ook alweer avontuurlijk. Nog avontuurlijker werd het toen we weer vertrokken en de piloot moest keren op de landingsbaan. Dit deed hij blijkbaar op een iets te modderig stukje, want het vliegtuig kwam dwars op de landingsbaan vast te zitten. Oeps, dachten wij, maar de rest dacht dat ook. Dat schijnt toch niet elke dag te gebeuren. De plaatselijke mannen die er met een 4WD stonden kwamen al snel aangespeerd om te helpen. Eerst maar eens allemaal eruit en duwen met zijn allen. Mmm dat blijkt geen fluit te helpen. Dan maar met een grote stok een beetje uitgraven en met de motoren aan eruit proberen te komen. Jammer, maar dit werkte ook niet. Het was inmiddels al kwart over 5 en vertrekken na 6 uur is niet meer mogelijk vanaf dit vliegveld. We zien onszelf al de nacht doorbrengen met zijn allen onder het afdakje, want het dichtstbijzijnde dorp is op drie uur rijden en er staat hier maar één auto. De mannen verzinnen echter nog meer trucjes en er wordt door het vliegtuig heen en weer te bewegen met grote stokken, stenen en takken onder de wielen gelegd. Toen weer die motoren starten en brullen met die dingen en ja hoor los was hij! Iedereen klappen en juichen, de lokale mannen nog harder dan de toeristen. Nog net op tijd om vandaag nog te kunnen vertrekken.
Op Tanna staat al een paar uur een auto te wachten, we rijden in het donker. Eerst langs een winkelteje om nog wat water te kopen en dan naar een Kava-bar een Nakamal. ( Kava word gemaakt van een gemalen wortel waar water bij gaat en dan even moet trekken, 20 minuten later is het te drinken/klaar) Wij wilden eigenlijk gelijk naar ons huisje maar de mannen, chauffeur Willi en bijrijder Peter denken daar anders over. Zo is het een heel belangrijk welkom zeggen ze. Wij kopen een kommetje kava voor de mannen. Peter neemt ook en bij grote uitzondering mag ik als toeristenvrouw ook een slokje. Halve portie krijg ik. En dat is meer dan zat. Smaakt naar erg bitter water. Je lippen en tong worden gevoelloos daarna. Je moet gorgelen met water uit een grote teil naast de ingang van de namakal en flink rochelen om de vieze smaak weg te krijgen. Zeker een heel bijzonder welkom. We stoppen nog bij de eigenaar van de sunrise bungalows in L enakel en rijdendan met verschillende stops, er zijn heel wat vrienden van de chauffeur op de been die hij even gedag wil zeggen, verder De weg is er slecht aan toe na een week regen, ongelooflijk dat die man nog kan rijden. De bijrijder geeft af en toe uitleg aan ons en aanwijzingen aan Willi. Na anderhalf uur komt de vulkaan Yasur in zicht, van de weg is bijna niets over. En ineens een enorme brul met een golf spetterende lava niet te geloven. We zien een groot brok gloeiende lava de berg af rollen. Dat blijft vonken tot ie halverwege de berg stilligt. We hopen dat dat heel uitzonderlijk is. Onderweg staan we ook nog even stil om de motor te laten afkoelen. De dop van het koelwater is eraf en nu is alles eruit geklotst en dus overhit. Na een 25 minuten zijn we weer op weg. Bij aankomst in de bungalows staat Marie klaar met een glaasje sap en een ketting van gras om ons welkom te heten. Er is nog voor ons gekookt en dan gaan we slapen. Wat een dag.
Woensdag 31 maart
Slapen gaat wat lastig hier voor mij, (marieke) we hebben een klamboe maar daar vallen kleine wormpjes doorheen in je bed. Krijg nog wel een beetje slaap en nu al bijna weer vergeten dat dat zo was. We krijgen een enorme stapel brood met jam pindakaas en vers fruit als ontbijt, geen honger dus. De tours die je kan doen kun je boeken bij Mr Morris, die komt hier langs vandaag hij is al vanaf vroeg onderweg hierheen maar heeft blijkbaar wat vertraging, want het is nu 4 uur en hij is nog niet geweest. Wij hebben gesnorkeld, allebei. Het koraal begint hier 10 meter uit de kant of eerder en de vissen zijn talrijk. Rare blauwe zeekomkommers ook. Het koraal is er niet zo best aan toe vlak onder de kust, morgen misschien iets verder. Het strand word goed gebruikt door de mensen van hier, het is lekker druk. Overal hoor je hard lachen. Er word een nieuw afdak gemaakt voor de kano's en om te schuilen, wat zwemmers en vissers en een vrouw met drie kindertjes en een groot kapmes en zelfgemaakte mand is opweg naar haar tuin om taro (een soort lange knol) te oogsten.
Om half 5 is mr Morris toch gearriveerd en we kunnen vandaag vulkaan Yasur bekijken, we zitten met twee andere gasten in de 4WD welke enorme zeikerts zijn. Overal over klagen, zelfs over de conditie van de weg en het feit dat het daardoor 15 minuten langer rijden is naar de vulkaan. Ze vroegen of we foto´s op wilden sturen van de vulkaan omdat hun camera kapot is. Maar dat gaan we lekker niet doen, niet naar dat soort mensen. Zoals ik al zei was de weg naar de vulkaan al een spectakel. Je rijd over een enorme hobbelige blubberweg het dichte bos uit omhoog waar er steeds wat meer van die witte rietpluimen staan en minder bomen. Op een gegeven moment rijdt je over de weg van as met metershoog overhangend riet. En het laatste stukje is het een asvlakte met brokken gestold lava ertussen. De parkeerplaats is een klimmetje van 150 meter verwijderd van de plek waar we het spektakel gaan bekijken. En een spectakel is het vandaag, want het is zo´n beetje de hoogste activiteit die je kan hebben dat je nog naar boven mag. En tijdens het naar boven lopen verteld de gids ook nog dat de wind eigenlijk verkeerd staat. Omdat de activiteit zo heftig is mogen we niet op de rand staan waar je de krater in kan kijken, daar vallen vandaag de brokken steen op de grond kunnen we zien. We staan op gelijke hoogte met de kraterrand, maar er nog een kleine honderd meter vanaf. De erupties zijn zo heftig dat er nog een brok lava op zo´n 30 meter van ons af valt. Het voelt zeker wel een beetje onverantwoord vindt peter, marieke vindt het ronduit eng. Spektaculair is het zeker, vooral als het donker wordt en je de rode gloed uit de krater boven de rand uit ziet en na een enorm gebrul de rode brokken honderden meter de lucht in gespuugd ziet worden. Voor en kleine beleving thuis zeggen de foto´s denk genoeg. Maar je moet er bij geweest zijn....
Donderdag 1 april.
Ja je verzint wel eens wat. Vandaag hebben we verzonnen om naar het dorp Yakel te gaan lopen. Hier leven de mensen nog zeer primitief, de mannen dragen peniskokers en de vrouwen dragen rieten rokjes. En die trekken ze niet alleen aan voor de toeristen hier, maar voor het echie. De wandeling zou volgens de mannen hier ongeveer 4 uur duren op een rustig tempo. Nou mooi dachten wij, vandaag heen, daar overnachten, morgen terug lopen. Onze gids (mr Petersen) vertelde echter toen we een klein stukje gewandeld hadden in straf tempo dat het zo'n 8 tot 9 uur lopen was. Mmmmh, dat is helaas wat andere informatie. Maar omdat zijn verwachte aankomsttijd niet rijmde met de 8 a 9 uur dachten we van nou dat zal wel goed komen.
De wandeling was eerst ligt steigend over een karrespoor en daarna over een smal pad door het bos langs allemaal dorpjes en banjang bomen die en soms mega in omvang zijn. Bij elk dorp stonden wel een paar kinderen te kijken wat daar nu weer voor rare witte mensen voorbij kwamen lopen. Ook kwamen we met grote regelmaat mensen tegen die allemaal ergens naar toe gingen. In het begin liepen de mensen dan naar de hoofdweg, later waren de mensen onderweg van hun dorp naar hun tuin. Het verbaasde ons dat we meer dan een uur van een dorp af tijdens een erg steile klim nog een moeder met kinderen zagen die net van hun tuin terug kwamen, zwaar bepakt allemaal met zelf gevlochten tassen met knollen en bladeren. Ook volgde ons wel een uur lang een jong meisje met haar nog jongere zusje op haar rug, en dit was op een erg steile klim.
We hebben het erg zwaar, en we hebben geen idee hoe lang we nog moeten. De tocht is prachtig. Over een grote rottende stronk over een snelstromende rivier. Af en toe regent het maar het blijft mooi, en verschrikkelijk zwaar. Zeker als je onderweg ook lichte diaree krijgt zoals ik (marieke). Eindelijk zijn we er dan koud en nat maar blij dat we er zijn, wat een plek! We moeten een tijd wachten voor we weten waar we kunnen slapen, reserveren doen ze niet aan. En de man die normaal gasten een plekje geeft in een huis met matras is het dorp uit, voor hoe lang?? We kunnen bij iemand terecht die gaat eerst opruimen. Ik ga eerst liggen en bijkomen. Peter gaat naar de nakamal.(de kavabar) Als ik wakker word kan ik naar de vrouwen in het huisje (keuken) ernaast. Dat doe ik, ik ga naar buiten en vind een kindje die weet waar ik heen kan, ze weten dat ik me niet top voel dus hebben al een matje in de hoek gelegd, geweldig. Twee vrouwen zijn aan het koken en vier kindertjes en lopen rond en helpen mee. De keuken is een grote open ruimte waar alle varkentjes eenden en kippen rondrennen. Met open vuur. Ik krijg gelijk ee stuk cassava te eten. Geroosterd. best lekker, maar heftig. Dan als het eten klaar is krijg ik als eerste een vol bord, ik eet wat happen, het smaakt goed. Boskool met cassava erin in kokoscreme. Maar dat kan ik niet aan, het kleine meisje glundert nu mag ze alles. Na het eten bekijken we met zijn allen het point it boek(boekje met allerlei foto's als je elkaars taal niet spreek). Erg handig nu, zij spreken niets anders dan hun eigen taal en daar is voor mij geen touw aan vast te knopen. (De tolk/gids zit ook in de nakamal) We lachen wat af. Dan is het tijd voor zingspelletjes wat die zei kennen en die ik ken bregen grote hilariteit. Helaas moet ik dan in het point it boek het toilet aanwijzen. En dat haal ik dus niet, wat een schaamte, maar Rita (de mevrouw uit het huisje) wrijft zachtjes door mijn haar met een kindje op de arm en zit er helemaal niet mee. Ze is verdrietig dat ik me rot voel en denkt dat het van haar eten komt, vind ik dan weer sneu. Ik ga naar ons eigen slaaphuisje en hoop dat peter snel komt. Ik heb aan rita geprobeerd uit te leggen of ze Peter kan halen maar vrouwen mogen absoluut niet in de buurt van de nakamal komen. Gelukkig komt ie al uit zichzelf. Dat is het begin van een zeer vreselijke nacht waar we de details van zullen besparen. Als je bedenkt dat een rat die over je buik rent je a,mper kan schelen geeft dat een indicatie.
De volgende ochtend is er geen spake van terug lopen. Er zijn twee schotten in het dorp die hier in de buurt wonen waar we wat diareeremmers van krijgen, gelukkig, nu kan ik met de auto terug. De vrouwen waar ik gisteren was staan te wachten om afscheid te nemen met kadootjes. Wij hebben ook wat voor de chief mee, maar dat gaat nu naar de zorgvrouwen. Een ouder man die gisteren al naar Peter kwam om te zeggen dat ie van hem hield, als je in zijn ogen kijkt zie je dat ie van iedereen houd, komt nu blij maar verdrietig aan mij vertellen dat het goed met me komt omdat we in Yakel zijn geweest. Alle mensen hier stalen een enorme goedheid uit. Dat is de beste beleving!!
Nu Peter zijn belevenissen in de nakamal.
De nakamal is het clubhuis van het dorp waarin de mannen elkaar ontmoeten om belangrijke en minder belangrijke dingen te bespreken en om kava te drinken. De kava wordt gedronken na de besprekingen met de chief over lopende zaken in het dorp. De nakamal is hier een gammel hutje waarin het op de grond vol zit met bijna blote mannen waar middenin een vuurtje brand met een pot lokale noten. Alleen mannen zijn hier welkom, dus marieke moest achterblijven. Ik vind een plekje buiten onder het afdakje op de grond waar ook de kava wordt bereid. De kava wordt gemaakt van de wortel van de kavaplant en de kava wordt hier nog altijd traditioneel gemaakt. Dit betekent dat de kava wortel eerst wordt gekauwd totdat het pulp is. Dit kauwen wordt gedaan door vooral kleine jongens en door een paar jonge mannen. Het is enorm hoeveel ze van die wortel in hun mond kunnen hebben en een erg onsmakelijk gezicht als het zoveel is dat ze hun mond niet meer dicht kunnen houden. De tot pulp gekauwde kavawortel wordt dan verzameld op een paar bladeren op de grond totdat ze genoeg hebben om voor iedereen die aanwezig is kava te drinken. Dan wordt er door één van de mannen een lange tarzanbrul gegeven als teken voor de vrouwen dat het echte werk gaat beginnen en ze absoluut niet in de buurt mogen komen. De wortelpulp wordt nu door alleen jonge jongens in een doek gemixt met een beetje water en dan uitgewrongen in kokosnoten schaaltjes. Ik krijg het eerste schaaltje als gast en het smaakt nieteens onaardig, al moet je er niet aan denken dat je ook andermans speeksel zit te drinken (goed dat ik ben ingeënt). Na de eerste ronde kava beginnen de mannen flink te rochelen, dat schijnt erbij te horen dus ik probeer ook maar mee te doen. Verders begint iedereen zacht te praten en sommige mannen trekken zich terug ergens onder een boom om de dag te overdenken en om te verzinnen wat ze morgen eens gaan doen. Ook wordt er eten neergezet op een paar bladeren op de grond. De varkentjes en kippen die hier rondlopen vinden dat ook wel interessant en iedereen is bezig om ze tijdens het smikkelen van het eten weg te houden. Ik pak een zoete aardappel en probeer wat van de lokale koolbladeren wat allemaal niet onaardig smaakt en goed vult. Zo doe ik drie rondes mee en geniet er stilletjes van dat ik hier bij mag zijn. Eigenlijk allemaal te vies voor woorden maar een belevenis om nooit te vergeten.
Goede Vrijdag 2 april
Gelukkig is er een auto in de buurt omdat het marktdag is, de rit is ruw maar duurt gelukkig maar een uur. We zijn dan in Lenakel het hoofddorp van het eiland, de gids heeft hier familie met een guesthouse waar ik mag douchen en kan slapen. Peter vermaakt zich wat in het dorp (ouwehoeren met de lokalen) en komt ook even bij mij zitten/liggen hij heeft ook veel te weinig slaap gehad vannacht. Na een uurtje of wat ik heb niet zoveel besef van tijd komt onze sunrise chauffeur terug van vhet vliegveld en rijden we met hem mee naar de bungalow. Hij is snel, 2 uur hobbelen deze keer. In het huisje gaan we slapen. Die nacht als de medicijnen uitgewerkt zijn weer onrustig, maar al beter.
Zaterdag 3 april
We doen niets vandaag, wat bijkomen en eten, 's middags nog even naar het strand. Niet helemaal waar, Peter maakt alle modderige spullen van onze tocht schoon en praat wat met de mensen hier, hij word uitgenodigd voor kava. Dat is moelijk voor de andere toeristen want die mogen niet. We zijn hier inmiddels niet meer met zijn tweeën, het zit vol, paasvakantie hebben ze hier een week.
Paaszondag 4 april
Fit genoeg om weer iets te ondernemen, gaan we met gids Morris naar het dorp Port Resolution wandelen. We vertrekken bijna een uur later dan afgesproken omdat we op andere mensen wachtten die hij dacht dat ze ook meegingen. Dit bleek niet het geval bleek later dus wij aan de wandel met zijn drieën.
Eerst een stukje over het strand en daarna het bos in. We lopen langs een paar dorpjes en moestuinen waarin alle lokale gewassen groeien. Ook vragen we onze gids van alles over de bomen, struiken en al het fruit wat we onderweg tegenkomen. Hij verteld niets uit zichzelf, maar als je hem dingen vraagt dan heeft hij altijd een antwoord paraat. Soms moet je het antwoord met een korreltje zout nemen, maar ze zeggen hier niet zo graag dat ze iets niet weten.
In Port Resolution is een kerkdienst aan de gang op deze paaszondag en we moeten even wachten totdat we kunnen reserveren voor de lunch, de eigenaresse van het restaurant is namelijk in de kerk. Wachten is geen straf hier en we wandelen naar het lokale surfstrand met prachtig wit zand en blauw water, waar het ook goed snorkelen kan zijn. Nu zijn de golven echter te heftig en is het te knobbelig om te snorkelen. We lopen dus door het dorp door naar de andere kant. Hier kan je ook snorkelen maar hier is het beschut en dus geen golven. We proberen het hier ook even, maar hier is het veel te troebel, teveel regen gevallen de laatste tijd namelijk. Wel zien we hier visjes
die op de stenen boven water wat rondspringen af en toe. Dit schijnen ze te doen als ze klein zijn, later gaan ze gewoon de zee in zoals alle andere vissen.
We zijn dus alweer snel terug bij het surfstrand waar ook het restaurant is. we moeten nog even wachten op het eten en net als ik weer aan het snorkelen ben, de golven zijn nu minder, wordt gezegd dat het eten klaar is. We eten van een bord gemaakt van bananenbladeren en op het menu staat weer ongeveer hetzelfde als we de laatste dagen op hebben. Rijst, zoete aardappel, banaan, taro, pompoen en dit keer ook iets wat voor kip doormoest. Goede vulling dus voor de rest van de middag waarin we langs de beschutte baai over het strand naar de heet water bronnen toe lopen. Onderweg ernaartoe voel je al op sommige plekken de warmte uit het zand komen.
Als we bij het dorpje aangekomen zijn waar de bronnen zijn, volgen heel wat kinderen ons richting de bronnen. Er komt hier water uit de grond waarin ze ter plekke bijvoorbeeld bananen en vis te koken, dat maakt het wel bijzonder. Ook verderop hebben ze bronnen voor te wassen en lopen we boven het strand langs naar een andere bron die echt heftig aan het koken is. geen hekjes er hier omheen, het moet wel spannend blijven. De afdaling naar de heftig kokende bron hadden ze voor ons doen ook spannend gemaakt met een ladder die ze zelf in elkaar geknutseld hadden. De kinderen die hier aan het vissen zijn moeten erg lachen dat wij onze handen moeten gebruiken op de ladder; zij rennen natuurlijk gewoon zonder handen te gebruiken naar boven. Na de bronnen was het een dik uur terug lopen, eerst door een dorp waar ze veel standbeelden hadden gemaakt gewoon voor de fun. Later over de hoofdweg waar je dan een uur lang geen auto tegenkomt, alleen af en toe iemand te voet.
Weer aangekomen bij onze bungalows zijn ze om paaszondag te vieren bij de plaatselijke nakamal twee biggetjes aan het roosteren. ´ Mmmm, geniet er maar lekker van jullie´, dachten wij. Erg smakeljk zag het er namelijk niet uit. Maar later zei één van de mannen dat de biggetjes voor de gasten van de bungalows zijn als onderdeel van het paasfeestmaal. Omdat het zoveel voorbereiding vergde komt het feestmaal om kwart voor negen ipv half acht. Ze hadden er erg hun best op gedaan met dus big op het menu en onder andere vanuatus nationale gerecht laplap. Al met al een bijzonder paasdiner.
Paasmaandag 5 april.
Vandaag beginnen we de dag met een wandeling naar een grote banjang boom. Omdat de gids gisteren teveel kava gedronken heeft, heeft hij een meisje van een jaar of acht gestuurd om ons de weg naar de boom te wijzen. De berichtgeving is weer zeer verschillend, zij zegt nu dat het twee uur lopen is en de rest zegt 30 min. Zij krijgt gelijk. De boom is enorm, eronder liggen allemaal kleine vijgjes die er ´s nacht door de grote vleermuizen vanaf worden gegeten. Peter en de gids gaan nog even klimmen.
Wij zijn moe maar ruim op tijd terug voor onze kannibaal tour om twee uur. Lijkt ons wel wat, een show speciaal voor ons. We lopen al een beetje spiedend door de jungle maar toch zie je niemand als ze ineens met veel kabaal op je afstormen. Schreewend en slaand met stokken en prikkend met speren. Verkleed in jurken van gedroogd bananenblad en grote varenrokken en hoofdtooien. We schrikken ons rot maar het is erg hilarisch. Het zijn namelijk allemaal kindertjes. We kijken in een kannibalenhuis, een banyanboom, waar wel 30 mensen droog kunnen zitten en ook nog heel wat kunnen klimmen. Na afloop zingen ze nog voor ons, klinkt goed, en krijgen we stukjes fruit op een prachtig versierde tafel.
Als dit uitstapje erop zit gaan we weer naar de vulkaan. Tweede keer halve prijs entree. De weg ernaartoe is nog steeds rammelen in de auto. Als we net komen aanrjden zien we een hééél grote wolk met as! en een megaknal!! De brokken lava vallen op de plek waar we willen parkeren! De chauffeur zet hem vast in zijn achteruit en kijkt erg bang. Overal in de buurt hoor je het ploffen. Echt dus niet dat wij nu nog naar boven gaan lopen! Dit is wel gelijk de laatste echt grote knal, de rest van de avond blijft het rustig. Mensen die na ons komen gaan toch naar boven, heel even maar, maar toch. Het is te gevaarlijk. Hij spuwt vandaag ook alle kanten heen er zit totaal geen lijn in. We genieten vanaf een afstand. Een mooie afsluiter van Tanna.
Dinsdag 6 april.
Vroeg op half 6 al, we vliegen om 9:30 naar Port Vila. Eerst weer 2,5 uur met de auto flink schudden, maar we klagen niet. Het leven onderweg is om niet te vergeten. Biggetjes op de weg en kippen. Allerlei mensen die aan het wandelen zijn zelfs zo vroeg al, ze hebben ook allemaal iets bij zich lijkt het. Stoere mannen met vrouwelijke tassen. hier heel normaal. En als we op het vliegveld aankomen, word er zelfs een kip in een doos en een kip in een plastic zakje,( kop eruit en pootjes vast)ingechecked in de ruimbagage.
Om 12 uur zitten we fijn aan de haven van port vila te luchen, jammie jammie, macaroni en burger. Met vers sap, wat een feest. Ook de supermarkt hier ligt vol! Terwijl we vorige week nog dachten dit hebben ze niet en dat niet, nu lijkt het hemels. Kaas kopen en brood en nootjes en natturlijk de nodige dingen zolas diaree remmers en nieuwe ontsmettingsmiddeltjes. We slaan ook flink wat snacks in voor het geval er op Pentecost net zo weinig te krijgen is als op Tanna. Daar hebben we oa bananen en water geprobeerd te kopen zonder succes.
Nu in ons hotel tassen organiseren, straks de schone was ophalen in het dorp en nog flink wat eten, dan kunnen we weer een week op avontuur.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3387149
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 292
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-efate-en-tanna
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Bye bye turtles
[message] => Vrijdag (19 feb) op weg naar Port Vila werden de vrijwilligers gedropt bij de Cascades Waterfalls. Kun je ook heerlijk zwemmen..
T is een aardige klim naar boven, maar zeker wel de moeite waard, lekker in zoet koud water gezwommen, koud is ook wel eens een verademing, had al 3 weken geen kippenvel gehad :-). Wat ze daar ook hadden waren douches :-D dat was helemaal super. Dat hadden we ontdekt in de Lonely Planet, dus ik had lekker mn shampootjes meegenomen, scheerhark :-) ik was van plan even uitgebreid te gaan douchen daar,hihi. Dat de douches buiten waren en dat er geen douchegordijn hing, hield mij niet tegen :-) ookal was het alleen koud water, heb er erg van genoten, dat ga je toch wel erg missen, een lekkere douche.
De volgende zaterdag weer met de boot om Moso Island wezen varen, was zo goed bevallen de vorige keer dat we het nog een keer willen doen,maar dan de andere kant op, ziet het er toch een beetje anders uit! We hadden de dag daarvoor lekkere hamburgers gehaald die we weer gaan bbq-en. De eerste stop was Tranquility, toeristen komen hier om te snorkelen of duiken, maar ze hebben ook schildpadden hier. Elk jaar nemen ze uit een aantal nesten een stuk of 50 baby schildpadjes die ze hier een jaar verzorgen zodat ze al wat groter zijn als ze worden vrijgelaten in de zee en daardoor minder natuurlijke vijanden hebben. Ik vond dit wel een heel goed project, maar Kalo vertelde dat deze schildpadden niet meer kans hebben op overleven omdat ze niet weten hoe ze zelf hun eten moeten vangen. Ze zwemmen een jaar rond in een soort badkuip en worden gevoerd, en als ze dan los worden gelaten weten ze niet hoe ze eigen eten moeten zoeken. Het project liep ook nog niet lang genoeg om te kunnen bepalen of het ook werkte. De schildpadden werden wel gemerkt, maar nog te jong om te nesten, dus niemand heeft ze daarna ook nog verder gezien. Schildpadden rond hun 30e jaar worden ze pas vruchtbaar en gaan ze eieren leggen. Vandaar uit naar Lelepa Cave geweest op Lelepa Island, maar omdat wij met eigen vervoer waren en er geen andere toeristen waren waren ook de kaarsen niet aangestoken die ons de weg moest leiden naar de mooie grot, dus meer dan de ingang hebben we niet gezien, haha, weer zo'n eiland ding :-).
Ondertussen zat ik op t achterschip met een vislijntje proberen vissen te vangen, en nog gelukt ook, een mooie Travali?? Die we later lekker op de bbq hadden :-) was weer heerlijk.
Weer een paar stukjes heel mooi gesnorkeld, kan er niet over uit, t is moeilijk te beschrijven hoe mooi het snorkelen hier is, het water is net zo helder als kraanwater.. Met de boot aan de andere kant van het eiland gekomen stond er opeens een flink briesje wind, flinke golven dus, was in mn element :-).. Ondertussen nog steeds aan het vissen en na de 4e keer vis binnenhalen wilde dus de motor niet meer starten, Uh, ik zei nog een half uur daarvoor, Mercury, goede motoren (alsof ik er verstand van had) hij vroeg ook, can you fix this? Omdat ik natuurlijk op had lopen scheppen met al mijn boot verhalen en ervaringen.. Maar verder dan een boogie verwisselen of in het brandstof pompje knijpen gaat mijn expertiese toch niet.. Ondertussen grepen de anderhalve meter golven ons van de zijkant, ons sleurde naar ondiep water en scherp koraal.. dit ging niet de goede kant op.. met gevaar voor eigen leven in het water gesprongen en de boot proberen af te houden van het scherpe koraal en de ondergang (ok, overdrijf miss een beetje) al die andere vrijwilligers waren in hun broek aan het poepen en bleven mooi zitten waar ze zaten (watjes!!!) Gelukkig na verwoede pogingen kreeg onze Kalo de motor weer gefixed, de boot naar dieper water geduwd en we waren weer op weg, helemaal veilig aangekomen weer in Tasiriki Village. Was me een dagje wel.
's avonds voor het eten naar de Kava bar geweest. Kava is de lokale drank die ze hier overal drinken, het word geadviseerd op de nuchtere maag te drinken en vooral rustig aan te doen. Het is eigenlijk gewoon gemalen (boom) wortel gemixt met water. Maar het ziet er uit als modder, het het smaakt ook als modder. Kava is meer een drug dan alcohol, het verdoofd je lichaam en je wordt er zweverig en happy van.. Maar een klein schaaltje om te proberen krijg je alleen een beetje een verdoofd gevoel in je mond, verder geen andere bijwerkingen. Ik nam een klein schaaltje, je moet je neus dicht houden en het in 1 keer downen, heel ranzig. Lianne en ik deden het best goed, ik kreeg nog complimentje van Kalo dat ik het goed kan drinken (uh ja, :-), is dat positief of negatief) anyways, de Scotties hadden het er moeilijker mee, die gingen bijna nekken, zijn wij in NL denk toch wat meer gewend :-) was best trots op ons.
T schijnt ook als je meer schalen Kava drinkt dat je ook gaat kotsen, maar daarna nemen ze gewoon weer een nieuwe, nou, lekker lokaal drankje.. not
Maar ik ben weer een ervaring rijker, je kunt het eigenlijk vergelijken met het drinken van modderwater en het effect was hetzelfde als dat je een trachitol neemt, een keeltabletje, gewoon een beetje verdoofd..Nog even weggespoeld met een biertje, dat smaakte toch beter.
Zondag had ik ingecalculeerd als een rustdag, hebben een andere kerk bezocht, en heb er nog steeds een piep van in mn oor. Het is een klein zaaltje met een stuk op 7 rijen stoelen, 30 man op zn hoogst in de kerk, de preekstoel staat vooraan de eerste rij stoelen, maar alsnog hebben ze een subwoover, versterker, micrfoons en nog meer onzin nodig. En dan schreeuwen ze er ook nog bij, hihi. T was weer hoogst merkwaardig, alsof ze de almachtige daar hoog zelf wilden bereiken met hun stemgeluid. Maar we werden weer heel beleefd welkom geheten en ze waren vereerd dat wij hun kerk kwamen bezoeken. T werd verder geen rustdag, want een van de mannen die de avond daarvoor naar T. beach was gegaan zei dat ze 3 schildpadden hadden gezien, dus greep ik deze gelegenheid aan om toch nog een encounter met een echte grote schildpad te mogen hebben. T bleek een goede avond te worden, eerst werden we achtervolgd door wilde koeien, of nou ja, we zagen ze niet maar ze waren er wel, Toen we bijna bij het einde van het strand waren (heenweg nog) kwamen we langs een nest wat net aan het uitkomen was. We zagen letterlijk de eerste baby over het strand kruipen, onze man nam ons mee naar het nest wat een beetje in de bosjes lag, ik en Lianne stonden daar en de schildpadjes kropen letterlijk over onze schoenen, het leek wel een mierennest. We hebben ze uiteindelijk geteld dat ze over het strand kropen, kwamen op 160, dat benne best een hele boel, maar het was echt heel gaaf. We hadden natuurlijk wel baby's gezien die we opgraafden, maar die zijn wat zwakker er niet zo snel, en deze schatjes race'te gewoon door de bosjes en over het strand. Heel cool. Aan het eind van het strand doe je altijd even uitrusten voordat je aan de (slopende) terugweg begint, beetje kaarten en kletsen. Dus op de terugweg, we waren halverwege,en jaaaaaaaaaaaa, daar was een mama schildpad aan het graven :-) eindelijk. We konden haar nog niet zien, een van de mannen had haar gespot, je wacht dan tot ze haar nest heeft gegraven en haar eieren heeft gelegd voordat je dichterbij kan komen, anders schrikt ze misschien en gaat ze weg zonder haar eieren te hebben gelegd.. Kon een uurtje duren, maar na 5 min hoorde we al een ander ritme in het graven en stierde ze zowat langs ons op weg naar de zee. Blijkbaar was de plek die ze had uitgekozen niet goed voor een nest, of de grond is te hard of te veel wortels. Dus ze had geen nest gelegd, maar we hebben haar wel opgemeten, 94cm bij 82, ze meten alleen het schild, dat is aardig groot aangezien de grootste die ze hebben gehad 97 cm was. Ik mocht het formuliertje invullen, lengte, breedte, soort (hawksbill), de nummers van de labels, welke sector van het strand etc. Ookal heeft ze geen nest gelegd, ik was al heel blij, en heb iig mijn naam op een formuliertje mogen schrijven :-) jeej
Kregen die week ook nog bezoek van mannen uit Fiji, hun kwamen om te kijken of dat ze net zo'n vrijwilligers project op kunnen zetten bij hun. Waren erg aardige gasten, hun hebben helaas geen grote schildpad meer gezien, zijn wel nesten op wezen graven. Ze waren ook van plan om een schildpad te voorzien van een zender, maar blijkbaar waren ze de lijm vergeten, heel apart :-)
Die dinsdag had ik mijn laatste wandeling naar T. beach gemaakt, overdag met de Fiji mannen. Ik zat erbij en keek ernaar en liet hun het zware werk doen, nesten opgraven :-) daar komen ze toch voor!
De woensdag is sportdag op de basisschool, waar bij zouden gaan meedoen en zelf wat spellen spelen. We hadden waterflessen voetbal, kruiwagenrace en three-legged-race voor de kleintjes, en Colin en ik waren teamcaptains van het trefbal team. Was een hele geslaagde dag en erg veel gelachen. De kindjes vonden het fantastisch en waren heel enthousiast en gedreven. Zelfs zo gedreven dat het bijna tot een incident kwam bij trefbal, maar gelukkig hadden Colin en ik dat een beetje kunnen sussen. Ons afscheidsfeest was donderdag, eerst zouden we eten en daarna lekker dansen. Er werden een paar woordjes gezegd, Kalo werd nog emotioneel want dankzij de vrijwilligers die op Moso Island komen kunnen ze zo veel meer, ons geld heeft ze al zo geholpen, dat hij moest wenen omdat hij (en iedereen in het dorp) ons zo dankbaar was. We kregen allemaal een klein cadeautje en zelf ook nog een bedankje gedaan, vond die van mij best goed :-).. Ze hadden zelf een varken geslacht dat we lekker konden op-peuzelen, daarna begon de lokale band te spelen tot rond half twaalf, hebben de hele avond beetje staan swingen en vooral met de kindjes gedanst. De band denkt dat ze elke keer een ander liedje spelen, maar voor ons klinkt het gewoon elke keer als het zelfde liedje, misschiel wel andere tekst, maar hetzelfde deuntje. Maar dit mocht de pret niet drukken.
Dus nu afscheid genomen van Tasiriki, vrijdag ochtend in de boot en werden uitgezwaaid door de meeste mensen uit het dorp. Heb nog geen afscheid genomen van Kalo, want daar ga ik dinsdag (morgen) nog mee lunchen, dan komt hij de nieuwe vrijwilligers ophalen, waarvan ik er al 4 heb ontmoet, die zitten hier in Coconut Palms en heb ik net lekker mee gegeten. Heb al een heleboel mensen hier ontmoet dus ben gelukkig niet in mn uppie. Was vandaag even heerlijk naar de SPA geweest, hihi, heb ik lekker een masage genomen, vond dat ik die wel verdiend had.
Heb nog heel wat internet tijd over en nog een paar dagen hier te gaan, ik laat het even hierbij en hopelijk kan ik van de week nog even een stukje schrijven, krijg een beetje kramp in mn vingers :-)
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3340088
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 206
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bye-bye-turtles
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => bramrikken
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Vanuatu: Ongekend supertof!!!
[message] => Vanuatu. Ik zit nu achter de computer en ik zit nog steeds in een roes te bedenken wat ik allemaal heb mee gemaakt. Drie weken intens reizen heb ik er op zitten van een totaal onbekend land waar ik met veel plezier aan terug denk nu. Ik had honger naar meer... En ik moet zeggen, mijn honger is gestilt hoor. Ik heb gevonden wat ik zocht, dat zeker!
Alleen normaal weet ik wat ik moet schrijven en nu is dat zoveel dat ik er wel een boek over kan schrijven. Dit keer is het veel belangrijker dat je de plaatjes bekijkt om een indruk te krijgen van wat ik heb gedaan en gezien. Het land heeft in ieder geval een diepe indruk op me gemaakt. Iemand vroeg of het op het televisieprogramma 'groeten uit de rimboe' lijkt. Het antwoord wat ik zou geven is ja!!
Vanuatu. Het is een land dat ligt in de pacific, tussen Fiji, de Solomon eilanden en Nieuw Caledonie in. Nog steeds onbekend? Het ligt ten noord-oosten van Australie, 3,5 uur vliegen daar vandaan. Het land bestaat uit allemaal kleine eilandjes. Er heerst een tropisch klimaat en telt 220000 inwoners, niet veel dus. In 2006 werd dit land uit 176 landen gekozen als 'happiest' van de wereld, simpelweg omdat dit land de meest vriendelijke mensen heeft die ik ooit ontmoet heb! Dit was trouwens ook de reden daarvoor. Het land is duur wat betreft transport en geimporteerd eten. Brandstof is gigantisch duur omdat dit van ver moet komen. Omdat Vanuatu bestaat uit veel eilanden is het duur om tussen deze eilanden te reizen. Daarom is het voor backpackers minder interessant. Naast de 2 grote steden die Vanuatu heeft bestaan de eilandjes enkel uit kleine dorpjes, met een 'chief' aan het hoofd van zo'n dorpje. Hij is diegene die de beslissingen neemt. In Vanuatu worden wel 80 talen gesproken, maar Engels, Frans en Bislama zijn de meest gesproken talen dus reizen was enigszins makkelijk voor me.
Als je kijkt naar de bevolking dan zijn het halve negers met een enorme bos schaamhaar op de kop, ik kan het niet anders omschrijven. De vrouwen dragen lange jurken met alle kleuren van de regenboog. De mannen vuile kleding zoals t-shirts en korte broeken. Vies wordt je daar toch wel van, dat is het motto. Zo is het ook want je zweet je het hompus als je daar bent...
Ze leven daar nog op oude wijze: de vrouw regelt het eten, wast en zorgt voor de kinderen, het huishouden dus. De man is de baas en zorgt voor het inkomen. Misschien voor Holland ook een idee ;)...?? Of krijg ik nu alle vrouwen tegen me...!?
Ik heb 2 eilanden bezocht, Ambrym en Santo. Je vliegt met een klein vliegtuigje vanuit Port Vila, de hoofdstad, naar Ambrym. Dan land je op een grasveldje met een klein gebouwtje en dit is dan het vliegveld van Ambrym. Je komt in een heel andere wereld, niet te beschrijven! Ik kon achterin een truck kruipen en ik ontmoette een lokale inwoner genaamd 'Bong'. Dit was een boer die een semi-automatisch pistool had mee gesmokkeld vanuit Port Vila. Kon ie de indringers van zijn land mee beschieten zei hij trots...
Hij nodigde me uit bij hem thuis. Bong was iemand met veel karakters. Ik wist al snel dat ik de juiste man gevonden had om het eiland te 'exploren' maar ik wist ook dat hij knettergek was. Bong hield van vrouwen, veel vrouwen... Hij had er weer een opgescharreld die met 'm meegevlogen was naar zijn grondgebied. Kon ze voor zijn kinderen zorgen op de boerderij was zijn argument. Ze werd 23 jaar in 2010. Bong wordt 51 in 2010. Klein verschil...
Maar Bong kende heel Ambrym en hij vertelde dan ook dat hij mijn guide wilde zijn voor de komende 5 dagen. Ambrym heeft namelijk 2 nog werkende vulkanen en dat is iets wat ik nog nooit gezien had. Hij wilde met mij en zijn 'nieuwe' vriendin daar wel naartoe gaan. Hij nam namelijk al zijn 'nieuwe' vrouwen daar naartoe... Het kostte me niets en ik moest alleen maar voor de voorraad zorgen. Prima!
Nadat hij me 's avonds van alles voorschotelde wat met lokaal eten te maken had kwam ik er snel achter dat ik moest zorgen voor veel koekjes want het meeste was echt niet te 'vreten'...! Fruit en groenten, dat was het. Groene Bladeren, fijn geprakte bananen in een of ander gewikkeld goedje, knoertharde aardappelen, pompoenen, breadfruit. Kortom, allemaal dingen die ik nog nooit geproeft had.
Daarnaast is de manier hoe mensen uit Vanuatu eten echt ranzig. Ze smekken van jewelste, ze roggelen, ze spugen, ze boeren. Het eten voor jou is gewoon onsmakelijk als je deze mensen om je heen hebt, zelfs al zou ik een frikandel speciaal aan het eten zijn dan zou het me niet smaken.
Bong z'n dochterje Melanie (3 jaar) had speciale gaven, tenminste dat vond Bong. Zo was er een stier die hij geschoten had een aantal jaren geleden die in zijn dromen voorkwam toendertijd. Hij had zelfs een week lang met zijn zoontje rond de vulkanen gecampeerd om die stier te vinden en hem omver te knallen. Melanie had dit namelijk tegen hem gezegd. Nou, ze kon nauwelijks praten, plaste in d'r broek en jankte de hele dag. Een doodnormaal kindje. Kortom, dat verhaal was absoluut niet waar maar hij geloofde er heilig in dus ik probeerde zeer geinteresseerd mee te doen. Ik wilde immers naar die vulkanen toe...
En zo geschiedde, de volgende morgen op weg. Melanie kreeg een dikke kus van Bong, de andere kinderen zag hij niet eens staan. Met een tas vol koekjes, noodles en rijst liepen we door de jungle, Bong op z'n 'replica-crocs' en z'n nieuwe geweer op de schouders en ik en zijn vriendin er achter aan. We liepen in de jungle, berg op en af, totdat we bij een klein riviertje aankwamen die ontdekt was door Bong. Hij haalde er een paar lokale bewoners bij en al snel was er een nieuw watertoevoer voor het nabij gelegen dorpje. Hij gaf het de naam 'Bong-Ambram river'. Zo noemden alle inwoners van Vanuatu me. Ambram. Leuk toch, een rivier naar mij vernoemd! Klinkt beter als 'Waal' of 'Maas' niet waar?
En toen zag ik die 2 reusachtige vulkanen : mount Marum en mount Benbow! De overgang van jungle naar 'ashplane' is onbeschrijflijk. Alles is zwart, er groeit nauwelijk iets. Overal opgestapelde lava-stenen, zwart zand en hier en daar een struikje. En dan zie je die 2 enorme rokende bergen, net twee dampende potten met spaghetti.
We kampeerden rondom deze vulkanen om de volgende dag deze te gaan beklimmen zodat ik in de krater kon kijken.
Ik zat bij het kampvuur die avond en Bong en z'n vriendin waren plots verdwenen. Ik wist niet waarheen want dat hij niet gezegd.
Ik scheet zeven kleuren strond want ik dacht echt dat hij me alleen had gelaten midden in de middle of nowhere. Echter, 3 uur later kwam hij terug! En wel met 35 kilo vlees op zijn rug!! Wat was het geval: Was hij een pad gaan volgen van een wilde stier en heeft hij met zijn botte kapmes al het draagbare vlees gesneden uit dit door hem geschoten beest...! Ik was al lang blij dat hij weer terug was...
De volgende dag hebben we de vulkaan beklommen. Bong met 35 kilo vlees en zijn vriendin en ik de rest van de bagage. Meer kilo's voor mij dus...
Maar als je in de krater kijkt als je de top van de kraters hebt bereikt maakt dit diepe indruk op je, echt geweldig! Geen toerist, helemaal niemand! En ik stond te kijken over de rand van een koekepan die stond te roken. Super!
Bong stond daarna voor een moeilijke keuze: OF 15 minuten door de dampende rook van de vulkaan rennen voor een kortere weg Of 2 uur omlopen en de rook ontwijken. Aangezien 220000 ton gas echt wel kankerverwekkend is vroeg ik hem vriendelijk om 2 uur om te lopen...
Toen we terug liepen was Bong ineens weer verdwenen, nergens te bekennen! We hebben zijn voetstappen gevolgd en hijgend en helemaal kapot kwam ik aan bij een Bong die half naakt voor een enorme steen stond.
Zijn dochtertje Melanie bleek in zijn hoofd tegen hem gezegd te hebben dat hij als de sodemieter naar een grote rots moest rennen waar een slang tegen hem zou praten. Knettergek, nu wist ik het zeker!
Grappig detail was wel dat er ook daadwerkelijk een slang rondkroop... Misschien toch werkelijkheid?
We kwamen aan bij zijn boerderij en ik kocht 10 euro benzine (2 liter) voor de generator. Daarmee heb ik mijn mobiel en camera opgeladen, er is gewoonweg geen stroom daaro. 10 eurie voor alleen het opladen, niet te geloven!!
De volgende dag afscheid genomen en op naar Craig Cove, een lokaal dorpje waar ik 5 dagen bij een gezinnetje heb doorgebracht. Kon ik zien hoe het leven er in een dorpje aan toe ging. Heel hartelijk was Alice, die mij 5 dagen heeft rondgeleid. Ze had een enorme bos schaamhaar onder de oksels en de benen waren ook niet echt glad zeg maar... Alle vrouwen hebben dit in Vanuatu trouwens dus heel normaal! En wat betreft tanden is het ook niet geweldig. Geen tandpasta of tandenborstels. Het merendeel van de bevolking van Vanuatu heeft dan ook weinig of geen tanden meer.
Een korte opsomming wat we hebben gedaan:
1) zandtekeningen gezien
2) woodcarvings laten maken en
gekocht!
3) Kava gedronken (later meer
daarover)
4) lokaal voedsel gegeten (ook weer
veel koekjes meegenomen;)
5) gesnorkeld
6) gelegen op het 'mannenstrand'
7) 5 dagen geslapen in een bed vol
mieren...
De laatste dag hebben we er een feest van gemaakt. Lig je te relaxen op een matje zie je iedereen achter een kip aanrennen, een laatste stuiptrekking en het beest was naar de hemel... Omdat ik morgen weg ging een speciale aangelegenheid om kip te eten, doen ze namelijk maar eens in de zoveel maanden. Ik heb gelijk gezegd dat zij de kip mochten opeten want ik eet al vaker vlees... Een goede smoes niet? ik zag het niet zitten om het beest wat ik een paar uur geleden een paar broodkruimels had gegeven te gaan opeten...
Ik had als verrassing 2 liter brandstof gekocht en 's avonds zaten we in het hutje van Alice met de familie gospeldvd's te kijken op de televisie. Grappig is dat onderhand de hele bevolking van Craig Cove buiten voor de ramen zat mee te kijken, simpelweg omdat die geen televisie hebben. Ik genoot daarvan, hoe mooi is het om iedereen happy te maken met 2 liter brandstof?
De volgende morgen naar Santo, het grootste eiland van Vanuatu. Hier kun je bevolkingsgroepen gaan zien als je trekkingstochten doet naar het midden van de jungle. Dit wilde ik! Maar voordat ik aan deze trip begon heb ik een prachtige cave bezocht, gesnorkeld op een plek waar Amerikanen tijdens de tweede wereldoorlog honderden trucs, bulldozers en tanks hebben gedumpt, het mooiste strand van de Pacific bezocht en heerlijke sinaasappels gegeten van de lokale markt.
Naar Marakae zou ik gaan. Daar schenen de mensen nog te leven zoals 500 jaar geleden. Kastom villages noem je dit. De mensen dragen niets anders als een lapje voor het kruis, de vrouwen zelfs hele planten! Dit wilde ik zien!!
Met een lokale gids (Jeremy) zijn we voor 5 dagen de bergen ingetrokken, diep de jungle weer in. Ontzettend zwaar, ik heb gruwelijk afgezien! De gids op blote voeten en ik op m'n nike airmax. Het eerste dorpje (Sarakatoui) waar we overnachten was ultiem. De kinderen begonnen gelijk te janken toen ze mij zagen. Zit moest ik hebben want dit hield in dat ze nog nooit een blanke hadden gezien! Of ben ik toch echt lelijk ;)...?!
En het is waar, in het eerste dorp al! De vrouwen dragen bladeren en de mannen stoffen lapjes als kleding! De vrouwen hebben ontzettende hangtieten en zijn net zo ranzig als de mannen, ze spugen op de grond, gorgelen en smekken alsof hun leven er van af hangt. Zo grappig, het lijkt net of de vrouwen de halve appelboomgaard voor het kruis hebben hangen, ik kon het niet geloven! Maar dat 'ranzige' interesseert me niets want het is gewoon prachtig, een superervaring! Alsof je in het jaar 1600 leeft, tussen een stel wilden, indianen, ik weet gewoonweg niet hoe het te beschrijven...
De Chief ontving me hartelijk en 's avonds was er een ceremonie met het dorp. Eerst zongen ze een lied voor mij en daarna moest ik. Ik heb 'Sinterklaaskapoentje' gezongen omdat ik niets anders wist. De mensen vonden het prachtig!
De volgende morgen gingen we naar Marakae, een hike van 9 uur achtereen. Berg op en af, helemaal kapot was ik toen we arriveerden! Dit dorp is ultiem hoor. Als kleding dragen de mannen de boomschors om het kruis en de vrouwen dragen hetzelfde als in Sarakatouj. Ze leven van de tuin, eten salamanders, kleine vogels en vleermuizen. En dat alles schieten ze met pijl en boog of een speer. Ze eten met houten bord en bestek, slapen met boomschors als enige kleding in een ijskoude nacht op een keiharde vloer naast een vuur (dat houd je warm) en dit is hun levensstijl. Het enige echte Kastom Village wat nog bestaat in de wereld! Ze willen geen geld, hebben ze niets aan. Ze komen niet in de stad. Als de meisjes borstjes krijgen is het al tijd voor ze om kinderen te krijgen. Kortom, een hele andere wereld!
Er werd een 'kastomdance' voor mij georganiseerd en ik heb meegedanst in hun kledingstijl. ik kan je vertellen, als je een portie boomschors rond je kruis hebt zitten dan jeukt dat als de tering. Ik wilde bijvoorbeeld m'n handen in de zak doen, dat ging dus niet helemaal... Even wennen dus!
Ik had iemand die altijd bij me bleef want als deze persoon me alleen zou laten was de kans groot dat boze geesten naar me toe kwamen, een soort beschermengel dus. Raar wel dat er constant iemand bij me was! De WC: een gat in de grond, that's it! En je kont kun je afvegen met de schil van de kokosnoot!
Oh, en voor de dames, ik heb een hunk gevonden daaro in Marakae: hij zit op een steen in de foto. Het was echt de enige knappe man die ik kon vinden... En mooie vrouwen? Sorry, die hebben ze echt niet...
Ik liet de bevolking van Marakae een TicTac eten. Ik heb me kapot gelachen. Die gezichten! Dit hadden ze nog nooit geproeft, een extra sterke TicTac. Die had ik gekocht om te kijken wat de reactie van deze mensen is als ze dit eten! De ene trok een nog meer vertrokken gezicht als de ander.
Kava. Dit is een groen drankje van een plant die je slap en happy moet maken. Een vriendelijke drug dus. Iedereen uit Vanuatu drinkt dit (alle eilanden) 's avonds, dus ik moest ook. Alleen, het had geen effect op mij! De lokale bevolking dronk 2 cups en ik dronk een halve liter of meer maar ik voelde helemaal niets! Niemand had dat ooit gezien bij iemand. Heb ik er in ieder geval voor gezorgd dat ze mij blijven herinneren ;)... Volgende keer even kijken of XTC in Holland wel effect heeft op mij...;)?
Na 2 dagen zijn Jeremy en ik er weer vandoor gegaan en na een hike van 16 uur kwamen we terug in de bewoonde wereld. Bewoonde wereld? Echt niet!!
Wat bleek, iedereen was de bergen in gevlucht want er was een tsunami waarschuwing voor Vanuatu. Gelukkig vals alarm maar wel grappig om te zien dat mensen hun hele hebben en houden op de rug mee namen de bergen in! Het was dezelfde trouwens als op Chili...
Ik was een van de weinigen die Marakae had bezocht, mede omdat het superzwaar is om daar te komen. Maar mocht je ooit naar Vanuatu gaan, bezoek Marakae, ongekend speciaal!!!
Het is heel moeilijk om alles te vertellen wat ik heb meegemaakt en al helemaal moeilijk te begrijpen en te beschrijven, je moet er echt geweest zijn om de cultuur te proeven, te zien en mee te maken. Daarom heb ik maar een paar punten er uit gepakt.
De cultuur van alle eilanden is zo verschillend. Ieder dorp heeft z'n eigen 'Kastom'.
De foto's zijn het bekijken waard, dan kun je zien wat ik mee gemaakt heb. Daarom dit keer extra veel foto's!
Nog een kleine 8 weekjes te gaan...
Toedels!!!
ps: de foto's komen binnen 24 uur online!!!
[userId] => 189254
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3339773
[countryId] => 198
[pictureCount] => 89
[visitorCount] => 5556
[author] => Bram
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 197435
[travelTitle] => wereldreis Bram
[travelTitleSlugified] => wereldreis-bram
[dateDepart] => 2009-06-16
[dateReturn] => 2010-04-28
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/324/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/254_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-ongekend-supertof
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => fredopcruise
[datePublication] => 2010-02-25
[title] => Aankomst
[message] => Op woensdag 24 februari komen we aan in Port Vila. Het binnenvaren is geweldig, vele kleine eilandjes voor de kust en het stadje ligt in een schitterende baai. Ze zijn daar de terminal nog aan het bouwen, moesten tussen de bouwvakkers door naar de uitgang van het haventerrein. Maak een wandeling van een uurtje naar de stad. Onderweg geniet ik van de prachtige natuur en de vele vergezichten die ik te zien krijg, zowel richting zee als naar de heuvels. In het centrum is de markt aan de gang en ik kijk mijn ogen uit. De diversiteit aan groente en fruit is indrukwekkend en de mensen zien er anders uit dan op het vorige eiland.
Het eiland staat bekend om zijn kannibalen en heb er ook een paar ontmoet, het zijn wel acteurs die een toneelstukje opvoeren alla Volendam. Het geheel is wel grappig hoor!Na een gezellig terras aangelegd te hebben, ga ik weer terug naar het schip
[userId] => 212226
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3334579
[countryId] => 198
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 251
[author] => Fred
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 230187
[travelTitle] => wereldcruise
[travelTitleSlugified] => wereldcruise
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-04-21
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/752/249_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/212/226_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => aankomst
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-02-19
[title] => Moso Island 2
[message] => De spagh bolognese was heerlijk :-).. De vrouwen hier uit het dorp doen erg hun best om voor ontbijt, lunch en diner wat lekkers voor ons op tafel te zetten, elke dag van de maand een andere vrouw uit het dorp die voor ons zorgt.. Voornamelijk 2x per dag rijst, veel fruit, veel vis (vaak met kop en staart er nog aan), maar na een tijdje proeft het allemaal hetzelfde.. Van de week had ik voor mezelf een pakje noodels gehaald en waarschijnlijk hadden ze dat gezien, dus de week daarna hadden we elke dag noodels, hihi, wel heel schattig.
Net zoals elke week dat we naar Turtle beach marcheren er andere mannen meegaan. Zodat iedereen de kans krijgt om wat bij te verdienen. De was word ook 3x per week gedaan, moet ook wel ook want je zweet je hier de tandjes,,
De tussenpersoon van Moso Island en het schildpaddenproject hadden ons gevraag of we wat nieuwe wiskunde/rekenen boekjes konden voorstellen aan de kindjes van moso Island, kijken of ze het allemaal zouden begrijpen,of dat ze niet te ver achterliepen. Dus zaten wij van de week met zn vijven, met ons goede gedrag zwetend in een klaslokaaltje in groepjes van 4 de kindjes proberen les te geven. Was wel heel leuk om te doen, wel lastig. Rekenen zijn ze aardig goed in, maar ze hebben geen notie van tijd. Klokkijken kunnen ze amper, en als ze moeten uitleggen hoe lang ze er over doen om van huis naar school te lopen krijg je een antwoord van 6 uur, haha, nou half uurtje max.
Maar miss gaan we volgende week nog een keertje terug voor een vervolg les. Verder zijn ze ook bezig met een onderzoek onder de gemeenschap over het gebruik van drinkwater, dus elk huishouden word gevraagd hoeveel drinkwater en vers water uit de waterbron ze gebruiken (voor koken en wassen etc), veel mensen hebben geen idee. En vaak moet elk huishouden tijdens het droogseizoen meerdere keren per week met een zelf uitgehakte kano naar vaste land varen om een paar 20 ltr jerrycans te vullen met vers water..
Heel moeilijk voor te stellen allemaal. De huizen zijn heel primitief, beetje golfplaatjes, zelfgemaakte meubels, er is geen electra op het eiland. Er zijn een paar mensen met een aggragraatje en onze kitchen/dinninghall (zoals hun het noemen) gaat op zonne energie, maar vaak valt het licht uit om 9 uur en de rest van de avond zijn we omringd door kaarsen en zaklampen.. Heel sfeervol
T mooiste is nog dat iedereen hier altijd vrolijk en blij zijn, weten niet veel beter denk. Hoewel er een paar mensen op het eiland zijn die een aantal maanden van het jaar naar Nieuw Zeeland gaan om fruit te plukken, maar die kun je op 1 hand tellen. De meeste zijn nooit uit Vanuatu weggeweest..
Maar goed over de schildpadjes, zijn een paar x naar het strand geweest om schildpadden op te graven. Heel bijzonder, de nesten zijn best heel erg diep. Soms vind je dode schildpadjes, slechte eieren (die niet uitkomen) en nog levende schildpadjes die niet meer op eigen kracht het nest uit kunnen kruipen, die redden wij :-D en begeleiden we naar zee. Zal proberen straks er nog een foto bij te plaatsen, beetje kort in tijd..
Van de week had ik besloten om '1 avond niet mee te gaan, beetje gaar, overal spierpijntjes.. en jullie raden het nooit, de ENIGE avond dat ik niet mee ga en ze zien een nestende Hawksbill turtle.. Ik baal echt als een stekker, ik de volgende avond natuurlijk voor goede moed en optimisme, maar neen, ze lieten zich niet zien.. Lianne en Colin waren ook niet mee, Lianne was ook gaar en Colin heeft een geinfecteerde wond op zn voet, dus die kan niet meer dan strompelen..
Dit is echt flink K, want kans dat we ze volgende week zien in miniem, het nestseizoen is zo goed als over, moet me er bij neerleggen dat ik alleen maar baby's ga zien en geen mama's meer :-(.. Maar Kalo (inwoner van ons dorp en onze regelaar van alles) zei al dat ze anders wel een schildpad zouden vangen zodat we er toch een zouden zien... Mja, mn wenkbrouwen gaan hier wel van fronsen, maar goed, als ik er dan wel een kan zien, trek m dan maar uit de zee :-D..
Morgen gaan we een boottrip maken, de vorige was echt heel cool, want wat ik helemaal vergeten was te vertellen, er was een grote groep wilde dolfijnen, denk wel een stuk om 20, en baby dolfijntjes, zwommen echt vlak naast onze boot en er zwommen er zelfs een paar een stukje met ons mee, echt heeeeel cool :-).. Hopen dat we morgen weer zo'n geluk hebben.
Ook nog een middagje leren weven, een mooie waaier gemaakt, kan ik lekker wapperen, is heel welkom. Laatste weekje Moso alweer, dan nog een paar dagen heb ik hier in Port Vila, en dan ga ik alweer mijn zusje ontmoeten :-) jeej..
xxxxx
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3325812
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 171
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => moso-island-2
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => tomenevaopreis
[datePublication] => 2012-03-20
[title] => Weekje Vanuatu
[message] => Hallo allemaal,
We zijn weer terug van een geweldige week Vanuatu! We hebben een paar dagen rondgehangen in Auckland en zijn zondags naar Vanuatu gevlogen. We kwamen aan in het heerlijke zomerse weer en hebben ons af laten zetten in het hotel. We gingen op het vliegveld pinnen, maar hadden eigenlijk geen idee van de exacte koers. Het meeste wat we konden pinnen was 20.000 Vatu. We gingen er maar vanuit dat het een redelijk normaal bedrag was en we er ieder geval wel wat mee konden de eerste dagen. We kwamen er ieder geval mee in het hotel en daar konden we verder alles uitzoeken.
Heerlijk korte broek aan en even op pad richting het centrum. Halverwege de wandeling kwam er een tropisch buitje. Even schuilen en na een paar minuten was het weer droog. De locals vertelde ons dat het 's morgens vaak mooi is en het 's middags af en toe kan gaan regenen. Het voordeel van dat soort landen is dat het er niet kouder wordt en het zo weer droog is.
Aangezien we op een eiland zaten besloten we een auto te huren. We hadden een mooi hotel, met lekker zwembad, maar niet aan het strand. Met de auto zouden we dan het eiland rond kunnen en naar verschillende strandjes.. lopen in die temperaturen is trouwens ook geen pretje en taxibusjes zonder airco al helemaal niet!
De volgende dag zijn we naar het verhuur bedrijf gelopen om de hoek, om daar een auto/scooter te huren. We twijfelde een beetje, want een scooter is wel lekker met dat warme weer, maar als het gaat regenen ben je wel meteen zeiknat! Bij het verhuurbedrijf zagen we een buggy,die open was en waar eventueel een kap op kon. Super gaaf natuurlijk.. lekker rondcrossen in een 'cabrio'. We besloten de buggy te nemen.
Eerste dag.. heerlijk weer en geen softtop nodig! Ideaal en heerlijk met zo een open dak. We scheurden door alle dorpjes en kwamen van verbazing in verbazing. Het is daar zo een andere wereld. Je rijdt het centrum uit en na een half uur rijden kom je in een dorpje waar mensen wonen in hutjes, zelfgemaakte hutjes van bladeren en takken. Kinderen die in kleine schooltjes buiten les krijgen en iedereen die naar je zwaait. Twee blanke en blonde mensen in zo een gek karretje geeft heel wat bekijks. Iedereen zwaaide vrolijk en we waren echte toeristen.
Ook de volgende dag hebben we nog heerlijk rondgereden in onze buggy, Brum. 's Morgens weer heerlijk weer, maar 's middags werd het even wat minder. Toch ineens wel veel gedoe. Als die kap er eenmaal op zit, is het behoorlijk benauwd in Brum. Kap er weer af, maar even later weer een tropische regenbui... dat is niet leuk meer. We zijn 's avonds terug gegaan naar het verhuur bedrijf en mochten de volgende dag een auto op komen halen. Toch ook wel lekker..
Met Brum en later de auto zijn we heel het eiland afgereden. Van strandjes, naar ferrys voor andere eilandjes, naar de watervallen. We hebben twee keer gesnorkeld.. prachtig om te doen daar. Meteen als je onderwater gaat zie je de mooiste vissen. Even verder zwemmen en je komt bij hele riffen. Prachtige kleuren en ook allemaal mooie gekleurde vissen. De maanvissen zwommen zelfs onder de steiger naar de ferry toe. Ook hebben we mooie zeesterren gezien, zelfs hele felblauwe.
We hebben ook nog een ochtend een surfplank gehuurd. Proberen wat golfjes te pakken, maar het was lastig de golven door te komen. Het was heel lang erg ondiep en overal scherpe stenen. Eenmaal meer in de golven, namen die golven je telkens weer onderuit waardoor je jezelf weer openhaalde aan de stenen op de bodem.
Ook zijn we nog bij de Cascade watervallen geweest. We reden er langs met de auto en zag er heerlijk uit. Lekker stukje om te zwemmen en nog net het laatste stukje stroming van de watervallen. We besloten de volgende dag er heen te rijden. Daar werd duidelijk dat je ook nog omhoog kon wandelen, om naar het begin van de waterval te gaan. Eerst lekker het water in en dan zien we wel weer verder, dachten we. Heerlijk in het water gelegen en wat gedronken voor we klaar waren voor de tocht naar boven. Het werd een hele leuke tocht, want op het hoogste punt van het land, ging de tocht verder door het water. Door de stroming van de waterval en met behulp van touwen kon je nog verder omhoog klimmen. Tot onder aan de waterval.. geweldig!!
Iedere avond gingen we naar de markt.. er was een 24 uurs fruitmarkt, van maandag tot en met zaterdagmiddag. Die mensen komen daar met al hun zelfgekapte groente en fruit, kokosnoten, boontjes, komkommers en gaan daar de hele week zitten. Ze slapen met ze alle op de markt, onder de kraampjes en hebben alleen de zondag vrij! Dat is pas werken..
Iedere avond was er een kerkdienst voor de mensen. Er werden dingen gezegd/voorgelezen en muziek gemaakt. Tijdens de dienst leefde alle mensen helemaal op en begon iedereen te dansen.. prachtig om te zien!
Het was een super gave week en een hele leuke ervaring!!
Inmiddels zijn we weer terug in Windy Wellington. Veel wind en regen.. bij jullie begint de zomer, hier de herfst. Hopelijk is dit weer snel voorbij en hebben we nog een paar mooie dagen.
We zijn hier nog twee weken en vliegen maandag 2 april naar Sydney. Daar blijven we 3 dagen en vliegen dan door naar Hong Kong. In Hong Kong blijven we ook 3 dagen en dan vliegen we op 8 april richting Nederland. Even een tussenstop in London en komen we maandag 9 april weer op Hollandse bodem aan.
Tot die tijd gaan we nog heel veel genieten en leuke dingen doen!
Cheers..
[userId] => 330447
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4207978
[countryId] => 198
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 1120
[author] => Tom en Eva
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 376749
[travelTitle] => Ons avontuur
[travelTitleSlugified] => ons-avontuur
[dateDepart] => 2012-01-30
[dateReturn] => 2012-04-09
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/118/132/596_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/330/447_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weekje-vanuatu
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-24
[title] => Espiritu Santo (Eiland van Vanuatu)
[message] => Espiritu Santo (18 – 24 februari 2012)
Mensen hadden me al eerder gezegd dat je voor het beste duiken naar Santo moest gaan, het grootste eiland van Vanuatu. Daar is the Coolidge was me verteld en mooie witte stranden. Die stranden zeggen me niet veel, ik heb het gevoel dat die overal wel in the Pacific zijn. The Coolidge leek me weer een mooie naam voor een koraalrif zoals elk rif zijn naam heeft van Turtle bay (waar geen schildpad te bekennen is), Sharks tunnel (je raadt het al; geen haai in de verste verte) en het zal best mooi zijn maar als ik ga duiken dan moet het wel iets speciaals zijn of iets dat ik nog niet heb gedaan. In Tanna kwam ik er pas achter dat the Coolidge de afkorting is voor U.S.S. President Coolidge, het grootste meest toegankelijke wrak in de wereld, uit de tweede wereldoorlog. Dat veranderde de zaak even. Niet meer in de mogelijkheid om een vliegticket te krijgen online (ik wilde binnen 24 uur vertrekken) en met het hoofdkantoor gesloten heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en ben naar het kleine vliegveld gegaan een uur voor vertrek van de eerstvolgende vlucht. Geen probleem, ticket kopen en 2 uur erna sta ik op Espiritu Santo! De naam doet heel spectaculair aan maar het hoofd dorp heeft absoluut niks te bieden, het eiland is slechts aan de oostkust voorzien van een verharde weg en na 20:00 is er niemand meer in velden of wegen te bekennen. Ik ben nog net op tijd om 2 duiken te regelen voor de dag erna.
Million Dollar Point
In de tweede wereldoorlog is niet gevochten op de eilanden van Vanuatu maar de Amerikanen waren er wel gestationeerd en zoals gewoonlijk nemen ze een overvloed aan spullen mee. Na de oorlog namen ze hun bommen, tanks, vliegtuigen en schepen mee maar de trucks, bulldozers en hijskranen wilden ze niet mee terug nemen. De lokale bevolking kon of wilde er niet voor betalen en gratis weggeven daar had niemand van gehoord. Dus werd er een kleine brug op het water gemaakt, alles erop gezet en erop gestapeld.....een paar dynamiet staven en een knal later lag alles onder de zeespiegel in een groot zeemansgraf. Nu ruim 65 jaar later is het een mooie plek om te duiken. Overal liggen de gedumpte spullen op de bodem, het is soms moeilijk om te achterhalen hoe een bulldozer of truck precies ligt want alles ligt door elkaar heen en het voornaamste dat je ziet zijn banden. Twee kleine wrakstukken maken het compleet. Onder water ga ik zitten in een kleine hijskraan en pak het stuur vast, even gas geven en ik zou zo het water uit kunnen rijden. Ongelooflijk hoeveel materiaal hier ligt weg te roesten en wat je er allemaal mee had kunnen doen. Hier ben ik omringd door spullen waarmee je half Vanuatu van wegen zou kunnen voorzien en op het eiland zelf is bijna geen fatsoenlijke weg te bekennen. Het lijkt alsof de vissen er hun voordeel mee doen door er in te leven, de zee neemt rustig haar tijd om alles gestaag te laten overgroeien met algen en koraal.
The Coolidge
Meer dan 200 meter lang en iets meer dan 35 meter breed is het 9 deck tellende wrak. De voorkant ligt op iets meer dan 20 meter onder water, de achterkant op ruim 72 meter diepte. Ze ligt op haar zijkant vlak voor de kust. Gebouwd als cruiseschip voor de elite, in de oorlog verbouwd voor militaire aangelegenheid maar nooit in actie geweest. Het was de bedoeling dat het schip tussen twee eilanden de haven zou binnen varen, maar de kapitein besloot op het laatste moment via een andere doorgang naar binnen te varen. De aangegeven route leek hem niet geschikt en hij was bang vast te lopen. Dat kwam hem duur te staan want tijdens het binnenvaren raakte hij een Amerikaanse mijn. De kapitein kon het schip nog op het koraalrif krijgen en iedereen kwam er levend vanaf. Maar al het materiaal ging verloren want al na 96 minuten was het schip verdwenen onder water.
Het is de eerste keer dat ik een wrakduik ga doen en ik kan niet wachten om onder water te gaan. Er is een groep maar ik ga alleen met een eigen instructeur. Via een touw gaan we naar beneden langs een beetje koraal en dan zie ik plots het schip liggen. Het water is te warm maar anders zou ik kippenvel hebben gekregen. We gaan aan de zijkant zwemmen (op die manier kijk je tegen de bovenkant van het schip aan) en het is werkelijk reuze groot. Ik kan tot aan de brug kijken en daarna verdwijnt de rest langzaam in de diepte. Het kanon op het dek ziet er indrukwekkend uit en er liggen nog grote hulzen naast die ik gewoon mag aanraken en oppakken. Het eerste cargo hole dat we ingaan is niet zo groot maar maakt me al blij als een kind, het tweede cargo hole ernaast is groter en heeft meer lichtinval. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een wrak induik. Het is ook best spannend om op ongeveer 32 meter onder water in een schip te zijn. Er liggen nog kanonnen, gasmaskers, helmen en geweren. Alles overgroeid met algen, slierten, planten en hier en daar koraal. Je gaat echt een stukje terug in de tijd. Voor ik het weet moeten we alweer naar boven toe.
Dit was zeer zeker een spectaculaire duik!
De dag erna doe ik nogmaals 2 duiken bij het wrak. Bij de eerste duik neemt mijn “buddy” me opnieuw mee naar het tweede cargo hole, dit keer gaan we via een ingang dieper het schip in. Er ligt nog meer oorlogstuig en ik zwem door het schip heen. We komen bij wat we nu de receptie zouden noemen en zwemmen door naar de eetzaal. Kleuren zijn nauwelijks nog zichtbaar op deze diepte en onze zaklampen zijn de enige vorm van licht. Ik schijn de diepte in beneden me en zie af en toe een pilaar, grijs en grauw. Daarnaast verdwijnt het licht in wat op een oneindige diepte lijkt. Aan de andere kant van de eetzaal is The Lady. Zij is het embleem van het schip. Een jonge vrouw met achter haar een eenhoorn en naast haar aan twee kanten een bloem. Het schip is gebouw in Virginia en volgens de mythe hebben alleen maagden (Virgins) de mogelijkheid om eenhoorns te zien. Het is blijkbaar 1 van de meest gefotografeerde onderwater objecten. Ik had foto's gezien en was nou niet bepaald onder de indruk en het leek meer op iets dat ze vertellen als een soort verkooppraatje om het wrak interessanter te maken. Ik heb het mis. Het moment dat de lichtstraal van de lamp op 45 meter diepte The Lady doet oplichten gaat er een rilling door me heen, door het porselein zijn de kleuren merendeel gespaard gebleven en de aanblik ervan laat het hele schip onderwater stralen en tot leven komen. Even lijkt het alsof de hele eetzaal oplicht en ik sjieke tafels en fauteuils zie staan, kristallen glazen vol dure champagne klinken tegen elkaar, mannen in mooie pakken en vrouwen in deftige jurken praten, lachen en dansen met elkaar. Muzikanten spelen prachtige melodieën terwijl obers rondlopen met schalen vol eten, de kapitein zit te midden van dit alles aan de hoofdtafel en kijk tevreden om zich heen. The Lady is het kloppende hart van dit schip, zelfs na decennia lang doet zij even vergeten dat alle glorie van toen vergaan is. Met een zachte aanraking laat ik The Lady weten dat ik er ben en zij laat mij weten het op prijs te stellen en een gedeelte van haar geheimen aan me te laten zien.
Lang kunnen we niet op deze diepte blijven en zodra we omdraaien en langzaam onze weg terug maken door het schip, keert alles weer terug in haar grijze grauwe staat. Via wat ooit ronde ramen zijn geweest kan ik planten zien groeien en licht van buiten naar binnen zien komen en keert de gewone wereld weer terug.
Mijn laatste dagduik neemt me weer een ander gedeelte van het schip in. De kappersstoel, een rij toiletten, glazen potten met meel erin (dat nog droog is en dus gewoon in de pot naar beneden valt als je hem omdraait), munitie, de ziekenboeg en andere ruimtes en objecten komen aan bod. Soms moet ik door smalle ingangen zwemmen om in een andere ruimte te komen die wederom iets nieuws openbaart aan me. De zaklamp komt goed van pas en mijn buddy laat me een electric clamp zien, ik zie hem tegen de wand zitten maar hij lijkt in eerste instantie op alle andere die ik heb gezien. Dan schijnt hij met zijn lamp er recht in en zie ik tot mijn stomme verbazing 2 elektrische draden zal ik maar zeggen. Je ziet gewoon een soort lichtflitsen die bewegen als elektriciteit, hier kan je je Ipod of mobiele zeker even opladen. Hij komt iets dichter bij met zijn zaklamp en “pats” de clamp klap hard dicht....prachtig de onderwater wereld. Voordat we de volgende ruimte ingang geeft hij aan dat we de zaklampen uit moeten doen en terwijl ik naar binnen zwem zie ik wezentjes, niet veel groter dan mijn duim....nee, wacht even geen snorkels maar iets veel spectaculairder. In het donker zie ik allemaal lichtjes, het is (bijna) onbeschrijfelijk. Het is een school lichtgevende vissen. Niet alles geeft licht, slechts een gedeelte van de vis wat het nog moeilijker maakt enige vorm te ontdekken. De school vormt een cirkel, maar die cirkel beweegt van links naar rechts en wordt daardoor soms weer ovaal getrokken, de school zwemt door elkaar heen waardoor alles een 3D effect krijgt. Een bol van lichtpuntjes die heen en weer en in en over elkaar beweegt. Het heeft een buitenaards effect. Ik kan mijn ogen niet geloven, dit is veruit 1 van de mooiste dingen die ik ooit onder water heb gezien. De lichtgevende bol heeft een ontzettende aantrekkingskracht op me en op de een of andere manier wil ik er deel vanuit maken, alsof het me hypnotiseert.
Night Dive
Mijn laatste duik op Santo en bij The Coolidge is een nachtduik, of beter gezegd een avondduik want als de zon achter de horizon is verdwenen en de lucht nog rood is lopen we met flessen en al het water in. Door de stroming is het zicht nog minder dan normaal het geval is bij duisternis. De instructeur voor me kan ik nog wel zien maar veel meer ook niet, tenzij zijn lamp daadwerkelijk op een obstakel schijnt. Het touw achter me verdwijnt al snel uit het zicht en ik volg de persoon voor me de diepte en duisternis in. Van mijn handen komen kleine lichtvonkjes af, niet vanwege de zuurstof maar vanwege bepaalde stofjes die blijkbaar een fluoriserende werking hebben. Het heeft wel iets speciaals. Uit het niks doemt het schip op, spookachtig maar niet angstaanjagend. Het heeft wel iets spannends, ik heb geen oriëntatie gevoel en het lijkt alsof er plotseling van alles uit het niks kan komen. Het Jaws melodietje speelt door mijn hoofd. Op deze manier duiken geeft The Coolidge zich weer bloot op een heel andere manier. Ik merk pas na enkele seconden dat we daadwerkelijk het wrak zinnen binnen gegaan. De stroming valt weg en we bevinden ons in een ruimte maar ik kan de wanden voor en achter me niet ontdekken. Het licht gaat uit. Het enige dat ik nog hoor zijn de lucht bubbels van mezelf wanneer ik zie uitblaas en het kloppen van mijn hart in mijn borstkas. Dan openbaart zich een soort sterrenhemel, opnieuw vissen die licht geven. Dit keer niet in een bewegende bol maar individuele puntjes die stilstaan of rustig van links naar rechts bewegen. Wat een fenomeen en zelfs zo diep onder water in het pikdonker word je hier rustig van. Terwijl we naar buiten zwemmen en langs het schip naar boven gaan neem ik afscheid van The Coolidge. Wat een prachtig wrak om te duiken, wat een diversiteit en warm gevoel heeft het me gegeven.
Als we boven water komen is het pikkedonker maar aan de hemel schijnen duizenden sterren, anders dan onder water maar stuk voor stuk prachtig om te zien. Soms wordt de horizon even opgelicht door een bliksemschicht en ik heb een grote glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.
Champagne Beach & The Blue Hole
Tijdens het duiken, eigenlijk meer voor en na het duiken ha, ha, heb ik een aantal andere duikers leren kennen. In het gezelschap haal ik de gemiddelde leeftijd wel wat omlaag maar het het is fijn gezelschap en samen eten is toch altijd leuker dan alleen. In plaats van een kleine tour over het oost gedeelte van het eiland huren ze een auto en vragen of ik ook me ze mee wil. Aangezien het een stel is vraag ik of ze daar echt geen problemen mee hebben, ik kan begrijpen dat ze liever samen willen zijn. Nee, geen enkel probleem. We bezoeken Champagne Beach, een niet al te groot straand maar ooohhh wat mooi. Turquoise blauw water, stralend schoon wit zand en met ons erbij kan je de aanwezigen op 1 hand tellen (ik had ook gewoon vijf kunnen zeggen maar dat vond ik te gemakkelijk). De temperatuur van het water is perfect, wat je natuurlijk ook verwacht van een eiland in the Pacific. Het is echt even genieten, zelfs ondanks dat ik niet echt een strandmens ben, maar dit is na Montevideo het eerste strand dat ik weer eens bezoek en de tijd voor kan nemen. Daarnaast was het strand van Montevideo wel mooi maar de schijtbruine kleur van het water en een grote tunnel die vanuit de stad van alles in zee loosde baarde me wel zorgen. Hier staan er enkel wat palmbomen en lopen er koeien rond wat wel weer zorgt voor een apart contrast.
Champagne Beach dankt haar naam aan het feit dat toen de tweede wereldoorlog voorbij was de Amerikanen en de lokale bevolking dat hier uitbundig vierde, uiteraard met liters champagne.
We rijden aan de oostkust nog een gedeelte naar het Noorden langs en door kleine vriendelijke dorpen. Zoals overal in Vanuatu lachen en zwaaien de inwoners ook hier naar ons. Een klein bord met zelf geschreven letters erop wijst ons de weg naar the Blue Hole. Een klein rond natuurlijk bassin met kristalhelder bronwater dat een prachtig diepblauwe kleur heeft. Het water is wat frisser dan het zeewater maar een sprong en duik later dobber ik er in. Met mijn snorkel op kan ik onder water de mooie reflectie van het blauw en het zonlicht zien. Er is ook een Tarzan touw waar ik uitbundig gebruik van maak. Buiten een kleine hut en een houten glijbaan is er hier niks gebouwd. Dat draagt alleen maar bij aan het gelukkige gevoel dat je krijgt als je hier terecht komt.
Reizen is niet alleen van plek naar plek gaan maar ook allerlei soorten mensen tegen komen die je reis beïnvloeden op een leuke of soms minder leuke manier. Op Espiritu Santo had ik het geluk deze mensen te treffen die me uit nodigde samen met hun te lunchen en avondeten te hebben in hun hotel. Dat was wel wat prijziger dan wat ik normaal zou betalen maar dat had ik er wel voor over. Tijdens onze gesprekken aan tafel kwamen ze er achter dat ik een reiziger ben en aangezien zij blijkbaar een leven met genoeg weelde hebben hebben ze 2 avonden mijn eten betaald. Daarnaast werd ik ook van harte uitgenodigd als ik in Nieuw Zeeland ben om een paar dagen bij hun te overnachten. Deze simpele welgemeende gebaren van vriendelijkheid verwarmen mijn hart of zulke momenten, dat er gelukkig nog steeds mensen zijn die zonder enige reden of verwachtingen iets geven aan een ander. Ik onthoud deze momenten en vind dat als ik het aanneem ik een andere keer ook iemand anders een gunst dien te geven zonder eigen belang en zijn of haar dag hiermee kan opbeuren.
Vanuatu
Een land waar weinige van hebben gehoord en nog minder zijn geweest. Het stond hoog op mijn reislijst. Het hoofdeiland had enkele mooie dingen te bieden maar ik was toch teleurgesteld, dit was niet het Vanuatu dat ik in Paul Theroux's boek had gelezen, is het dan toch zoveel verandert in 20 jaar dacht ik.
Toen kwam het eiland Tanna dat mijn hart veroverde , de ongelooflijk oprechte vriendelijkheid van de mensen, de hutjes en dorpjes, het snorkelen, de fruitmarktjes, een actieve vulkaan en de authentieke stammen. Weg van het toerisme en een echte kijk in het alledaagse leven van deze mensen. Onbeschrijfelijk en fascinerend.
Het eiland Espiritu Santo dat ik op het laatste moment toevoegde aan mijn reis en me verraste met de prachtige duiken. The Lady waarvan ik niet zoveel verwachte maar me met haar schoonheid betoverde. De enorme omvang van het wrak The USS President Coolidge dat na al die jaren nog steeds een dominante indruk achter laat.
Na mijn laatste duik is er wat water in mijn rechteroor gebleven die er voor heeft gezorgd dat ik enkele dagen aan die kant helemaal niks kon horen. Op het kleine vliegveld neem ik afscheid van Vanuatu, met 0% spijt, 50% gehoor en 100% tevredenheid.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4189030
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1554
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => espiritu-santo-eiland-van-vanuatu
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-17
[title] => De wildernis van Tanna
[message] => Tanna
Hier zit ik dan op Tanna, het echte Vanuatu. Terwijl ik dit typ heb ik een uitzicht op zee, het is eb en ik kan de golven zien breken op het koraal en een stukje verder zie ik eilandje als je het zo mag noemen. Het is niet meer dan een rots met 2 bomen erop die net voor het vasteland als een soort pilaar uit het water opruist. Het is Cook's head. Vernoemd naar James Cook die hier in 1774 op Tanna aankwam. Naast me ligt een handjevol pinda's die Peterson me net kwam brengen, net voordat hij te paard een paar koude blikjes cola voor me gaat halen in een nabij gelegen dorp. Pinda's zijn overigens bonen en geen noten zoals veel mensen denken, ze groeien onder de grond en niet aan bomen op struiken. Ze smaken hier anders dan thuis, veel zoeter. Over thuis gesproken, bij het ontbijt is alles redelijk traditioneel maar wat me meteen opviel was dat de theepot op een bierviltje van Heineken stond, toch dat beetje thuis dus, zelfs in Tanna.
Maar hoe ben ik hier gekomen, wat heb ik al gedaan in de afgelopen 2 dagen dat ik hier was, hoe voelt het, wat maak ik mee?
Ik kan 2 antwoorden geven op de eerste vraag, de simpele is: per vliegtuig. De andere gaat een heel stuk terug, om precies te zijn oktober 2006. Het was voor de tijd van het jaar toen erg goed weer, na mijn sollicitatiegesprek bij Vesteda had ik de rest van de vrijdagmiddag vrij. Lekker in de tuin met een boek erbij. Een boek van Paul Theroux die eigenhandig in begin jaren negentig in een kano rond de pacific is gaan varen. Hij is bij lokale stammen gaan overnachten toen toerisme nog niet eens in de kinderschoenen stond in de meeste eilanden van de pacific. In zijn boek beschrijft hij ook Vanuatu en haar eilanden en onder andere ook Tanna, het eiland waar ik nu ben. Dat gedeelte van het boek heeft me toen zo aangegrepen en gefascineerd dat ik er heen wilde. Nu bijna 5 ½ jaar later ben ik er zelf, in de dorpen waar ik toen over heb gelezen.
Tanna is het Vanuatu dat ik wil zien en ik ga je vertellen waarom. Daarvoor neem ik mee terug naar 2 dagen geleden toen mijn Tanna avontuur begon.
Om 7:00 gaat de wekker al af, samen met Stephan, Dennis en Lisa gaan we naar Air Vanuatu. De cycloon heeft Efate (hoofdeiland) gemist en het blijkt dat ook Tanna bespaart is gebleven. We zijn door het dolle heen als we te horen krijgen dat vanaf vandaag weer gevlogen kan worden op Tanna. We boeken onze tickets en pakken onze rugtassen in. De vlucht van 13:00 vertrekt pas een uur later, dat is ook Vanuatu. Het is een soort type vliegtuig a la Ryan air. Vanuit de lucht heb je een mooi uitzicht over Efate en de kleine omringende eilanden, het koraalrif, witte stranden en de blauwe zee. Het is een korte vlucht en we landen dus al snel op het piepkleine vliegveld van Tanna. Niks geen autootjes die de tassen uitladen en op een band zetten, ze worden gewoon handmatig eruit gehaald, op een karretje gezet en naar binnen geduwd. We pakken onze spullen en regelen vervoer naar de andere kant van het eiland, weg van de resorts, op naar de dorpjes en jungle. Het avontuur kan beginnen!
Het begint al bij het vervoer regelen, niemand gaat die kant uit en ze weten niet of de weg wel goed begaanbaar is vanwege de vele regen de afgelopen dagen. Ik tref een vrouw uit Australië die hier werk verricht en we kunnen achter in de pick up mee naar het eerste dorpje. Dit is al super, ik hou van deze ritten over hobbel wegen, achterin een gammele pick up tussen de lokale mensen, op elkaar gepropt tussen rugtassen, voedsel en andere spullen die vervoert worden. Er passeert een andere pick up, de chauffeurs praten met elkaar en even later zitten we in de andere pick up die ons naar onze bestemming gaat brengen. Een bestemming die ongeveer 35 kilometer verderop ligt maar 1 ½ uur duurt. Tussen het stuiteren in de achterbak door staan Stephan en ik rechtop om zoveel mogelijk van het landschap te zien, naar mensen te zwaaien en Halo te roepen (zoals de mensen het hier zeggen). Iedereen is super vriendelijk, zwaait, roept, lacht en foto's maken is absoluut geen probleem. De hele weg heb ik een grote glimlach terwijl we palmbomen voorbij rijden, door plassen water scheuren, bijna onbegaanbare weggetjes doorkruisen. Iedereen loopt hier met een machete rond, niet als wapen maar als werktuig. Bomen kappen, kokosnoten open maken, mango's snijden, bananen uit bomen halen; het is een verplicht iets om mee te nemen naar school naast pen en papier!
Het is niet zozeer de tropische omgeving die er hangt die mijn hart sneller doet laten kloppen, het is de sfeer die je kan proeven en ruiken. Het is het gevoel dat je kan krijgen als je je neus diep in een mooie bloem steekt, je ogen dicht doet en dan via je neus de geur van de bloem in je opneemt, elk neushaartje tintelt en je wordt meegenomen naar een andere plek.
Ik kijk nu even op over mijn schouder naar mijn hutje van planken en een dak van palmbladeren, kleine zwaluwen vliegen geruisloos tussen de bomen, af en toe komt een vlinder voorbij fladderen, ik hoor niks anders dan de zee. Ik ben alleen aan de andere kant van de wereld. Alleen maar zeker niet eenzaam. Ik ben ontspannen en gelukkig.
Terug naar mijn verhaal. Na de geweldige rit komen we aan bij Sunrise Bungalows! Dat klinkt als een naam van luxe resort....niks is minder waar. Er staan hier ongeveer 5 hutjes zoals ik net kort mijn eigen hutje omschreef. Binnen staat uiteraard een bed, van bamboo. Gelukkig een muskietennet. Wonderbaarlijk genoeg een westers toilet en een soort hokje om te douchen. Meer heb je eigenlijk ook niet nodig hier. De huisjes staan een beetje van de grond af om zoveel mogelijk kruipende insecten buiten te houden. Er is geen vaste elektriciteit, alleen 's avonds is er 2 uurtjes elektriciteit via een generator. Net genoeg om dagelijks de batterij van mijn camera op te laden en eventueel mijn laptop van stroom te voorzien om de foto's daar op over te zetten. We maken gebruik van de laatste zonnestralen om een stukje naar beneden te lopen, de bungalows/hutjes liggen op ene heuvel, om naar het kleine strandje te gaan. Daar deel ik met iedereen wat Goldstrike en dan gaan we het water in. Ik heb met snorkel spullen bij me en kan dus genieten van het vele koraal dat hier is. Ik drijf rustig op de stroming mee en zweef als het ware boven het koraal, een heerlijk gevoel. Net voordat de duisternis invalt snellen we terug naar boven voor ons avondmaal. Het is vrij eenvoudig maar zo lekker gemaakt dat ik mijn vingers erbij aflik. Het is haast niet voor te stellen dat ze zulke lekkere maaltijden kunnen maken om een plek zo afgelegen als dit. Dan bedenk ik me dat dat best wel een stomme Westerse gedachte is. Deze mensen hebben geen fast food of opwarm maaltijden, geen AH met kortingspasje. Dit is de manier van koken die ze van generatie op generatie aan elkaar doorgeven. Hier komt geen kookboek aan te passen het is pure ervaring die ik proef in het eten.
Voor we naar bed gaan zitten we nog even buiten, tussen de bomen door zien we de zee die flauw belicht wordt door de maan. Het is niet moeilijk om daar blij van te worden, het lijkt bijna op een prachtig schilderij waar de passie vanaf springt.
Port Resolution
Met z'n vieren maken we de wandeling naar Port Resolution, de weg is onbegaanbaar voor auto's en we worden er dus niet door gestoord. Hier en daar zijn kleine dorpjes, niet meer dan enkele hutjes bij elkaar. Veel dorpen hebben een ander soort geloof. De eerste missionaris die hier kwam en in leven bleef was John Geddie uit Schotland in 1848, alle eerdere missionarissen werden opgegeten. Na hem zijn vele anderen gekomen die er onder andere (uiteindelijk) voor hebben gezorgd dat het kannibalisme is verdwenen. Maar door de sterke band met hun voorouders en cultuur was het moeilijk en duurde het lang voordat een dorp een gedeelte van een ander geloof over nam. Daardoor was het dus onmogelijk 1 geloof over het hele eiland te verspreiden binnen korte tijd. Hierdoor kregen dus meerdere missionarissen van meerder geloven de kans een stukje Tanna aan hun geloof te onderwerpen. Veel dorpjes hebben een bord aan het begon staan maar duidelijk op te lezen is van welk geloof ze zijn. Gelukkig houden de eiland bewoners ook vast aan hun eigen oude tradities, zo is er in elk dorp een dorpshoofd die over alle belangrijke zaken beslist en doen ze hier doodleuk nog aan zwarte magie.
Maar van welk dorp of geloof ze ook zijn de mensen zijn supervriendelijk. Nou heb ik dit wel vaker over andere landen gezegd en er is soms een dunne lijn tussen vriendelijkheid en behulpzaamheid maar dit overtreft alles. Foto's nemen is geen bezwaar, ze vinden het zelfs leuk. Je bent in elk dorp welkom. Mensen maken uit hun zelf een praatje met je, vertellen over hun dorp, nodigen je uit om erbij te komen zitten, ze geven me zelfs bananen en wanneer ze zien dat ik ze niet allemaal in mijn tas krijg geven ze me er een zelf gewezen tas van palmbladeren bij. Ze zijn echt super aardig en vriendelijk, je zou er bijna bang van worden! Er gaat even een gedachte door me heen dat ze me door hun vriendelijkheid en een beetje zwarte magie zover weten te krijgen om in een pot met water
te gaan zitten die op het vuur staat, me overtuigen dat dit een traditie van hun is als er nieuwe gasten zijn en voor dat ik het weet er een dorp Tanna kannibalen aan me zitten te knabbelen.
We lopen het strand op van Port resolution, het zand is zwart door de nabijgelegen vulkaan. Vier kleine kinderen spelen in het zand in hun Adam's kostuum. Ze springen de rivier in die hun op de stroming weer uitspuugt in zee. Een paar tellen later ga ook ik de rivier af en beland in de pacific. Wat een heerlijk leven heb je hier als kind. Overwegend goed weer, niks om je zorgen over te maken, met je vrienden spelen en spetteren in zee. Giechelen als er blanke komen, op de foto en dan jezelf zien op een klein schermpje en je vriendje uitlachen. Deze kinderen en mensen zijn gelukkig in hun samenleving, ze delen alles met elkaar, lachen, praten, zingen maken zich om niks zorgen. Geen koelkast, televisie of playstation om zich te vermaken tegen de verveling. Vanuatu is niet voor niks een paar jaar geleden uitgeroepen tot gelukkigste land van de wereld. Mij maakt het ook gelukkig dus ze hebben er een fan bij. Port resolution is overigens vernoemd naar het schip van James Cook want dit is de plek waar hij aan land is gegaan. Iets verder op ligt Sulphur bay genoemd naar de sterke zwavel geur die er hangt. Daar ontmoette Cook de eerste mensen van Tanna. Communicatie was erg moeilijk maar het eerste dat een lokale deed was blijkbaar aarde oppakken en zeggen: Tanna. Wat in de lokale taal uiteraard aarde betekent en waaraan dit eiland nu haar naam dankt.
Na de verfrissende duik lopen we verder naar een dorpje aan de andere kant. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe het is om daar aan te komen. Het aanzicht van de hutjes alleen al neemt je eeuwen mee terug in de tijd alsof je net door de teletijdmachine van professor Barabas hierheen bent geflitst. Kleine varkentjes rennen rond, kippen met kuikentjes scharrelen tussen kokosnoten, ik ontmoet Mary en Wendy die van bananen pure aan het maken zijn, kinderen die spelen tussen de hutten en palmbomen, vrouwen de met grote bladeren de zandweggetjes aan het schoonmaken zijn, overal zie ik een grote rij witte tanden die naar me lachen.....dat alles neemt me mee naar het plek waar zorgen en denken aan morgen niet meer lijken te bestaan. Er valt een grote rust over me heen.
Een rust die ik in Argentinië op een bepaalde manier niet helemaal kon vinden. Ik denk dat Louis dat gevoel ook had. We hebben daar hele mooie dingen gezien die ik nooit had willen missen, maar wat ik wel miste was het gevoel dat Tanna me nu geeft. Een avontuurlijk gevoel, alsof je een soort ontdekkingsreiziger bent en tegelijk een ontspannen gevoel waardoor je intens kan genieten. Ook denk ik aan Mhairi, ik weet gewoon dat ze dit super gaaf zou vinden. Ik stel me voor hoe ze met de mensen uit het dorp zou praten, ze voor de gek zou houden en aan het lachen zou brengen. De vragen die ze zou stellen over hun cultuur, hun leefwijze. Van die soort vragen die me op eerdere reizen al verstelt hebben doen staan omdat ik er zelf nooit op was gekomen. Hoe fantastisch ze dit zou vinden, wetende hoe mooi ze The Gambia heeft gevonden en ondanks dat dit een heel andere land en continent is, ik juist ook de gelijkenissen kan zien.
Het strand is parelwit, het water helder en blauw, nog geen 10 meter het water in begint een koraalrif en de kinderen van Vanuatu spelen erin. Susan en Lea uit het dorp maken in een simpele hut een heerlijke lunch klaar terwijl ik aan de praat raak met mensen uit het dorp. Een volle maag en een handgemaakte tas van palmbladeren met verse bananen rijker, loop ik weer terug naar Sunrise Bungalows.
Vulkaan Mt.Yasur
Gisteren zijn we hem al gepasseerd toen we arriveerden, de actieve vulkaan Mt.Yasur. Vanaf een hobbelige modderige weg tussen de jungle rij je plotseling een grote vlakte op van lava as en stukken hard gesteente. Het is een indrukwekkend aanzicht. De hele dag op Tanna kan je de vulkaan horen grommen en bulderen en zie je rook uit de top komen.
Per 4x4 rijden we erheen. We zitten in de laadklep tussen vier snowboards die we gaan gebruiken om te ashboarden! Het is nog redelijk zwaar werk om tegen de berg op te ploeteren, het as is zo fijntjes dat je bij elke pas vooruit er een halve achteruit glijdt. Door de wind worden de fijne deeltjes overal heen geblazen en blijft het plakken op elke zweetdruppel en zit je dus al snel helemaal onder. Het is even wennen hoe je de snowboards het beste kan gebruiken zonder jezelf in te graven, maar na een tijdje glijden we staand en zittend de helling af. Het is een rare gewaar wording; op een tropisch eiland in de Atlantische oceaan op een snowboard een actieve vulkaan afkomen.
Wanneer de zon langzaam naar de horizon begint te zakken worden alle spullen ingeladen en rijden we via de andere zijde de vulkaan omhoog. Zo'n 5 minuten lopen vanaf de top parkeren we de auto. We kunnen de top al duidelijk zien en elke keer als Mt.Yasur van zich laat horen spuugt hij as de lucht in, honderden meters hoog. Ongeduldig lopen we zo snel mogelijk naar boven toe, daar aangekomen hebben we een indrukwekkend zicht op de krater en zie ik tot mijn verrassing dat de vulkaan twee kraters heeft. Ik krijg weinig tijd om er bij stil te staan want de berg laat van zich horen en stukken lava vliegen omhoog! Waanzinnig! Nergens staan hekken, touwen of zijn er voorzorgsmaatregelen genomen om niet de vulkaan in te vallen, behalve dan het bordje: think safe. De gids kent de vulkaan gelukkig door en door en bekijkt naar welke kant de wind staat. Dan begint het te regenen, zo lijkt het, maar het zijn stukjes fijne as die op me neerdalen. Ik sta gewoon in een asregen van de vulkaan. We vervolgen onze weg over de linkerzijde van de vulkaan, een pad dat ons een stukje hoger op de richel van de krater brengt. De achterste krater is iets minder actief en laat wat minder vaak van zich horen, degene die voor ons ligt is duidelijk de baas. Uit 1 gat blaast hij warme stoom en aswolken, telkens als hij dat doet veroorzaakt hij een enorm gerommel en gebrul, soms zo sterk dat je de warme wind tegen je aan voelt botsen. Het gat ernaast spuugt met regelmaat rode kolkende spetters lava omhoog. Iedereen staat met open mond te kijken. Helaas kunnen we niet recht in de krater naar beneden kijken, er ligt nog een kleine richel voor die dat uitzicht verspert. Het is dus steeds even afwachten totdat je de lava er boven uit ziet komen.
Ik sta dus op een actieve vulkaan, het uitzicht dat ik heb is in een krater met lava, aan de andere zijde is groene jungle en bergen en iets verderop kan ik het water van de pacific zien. Welkom in Jurassic Park.
Het punt waar we staan geeft dus een prachtig uitzicht maar ik wil meer zien. Het lijkt alsof even verderop een beter punt is om recht in de krater te kijken en ik ga op expeditie uit. Als ik het punt nader dat ik in gedachten heb kan ik inderdaad zien dat hier een soort gleuf is en met elke pas die ik zit openbaart de vulkaan zich meer en meer voor me tot ik het punt bereik waarop ik direct in de lava zee kan kijken. Fenomenaal!!!! Het oog van de vulkaan ligt voor me en ik ben naarstig op zoek naar een vinger met een ring om af te bijten en mezelf in de vulkaan te gooien en te roepen: my preciousssss. Opnieuw buldert de vulkaan en ik kan precies zien met wat voor een kracht hij de rook in een rechte lijn tientallen meters de lucht in spuugt. Het duurt enkele seconden en gaat gepaard met veel kabaal. Nadat de druk wegvalt verspreidt de rook zich en ontstaat eerst een soort paddenstoel vorm die daarna overgaat in een grote aswolk. De kolkende massa lava reageert gek genoeg niet altijd op hetzelfde moment maar heeft zijn eigen wil.
Hoe donkerder het wordt des te duidelijker is de roodgloeiende massa te zien en elke spetter die omhoog komt. De lava lijkt wel een hypnotiserende werking op me te hebben. Ik kan mijn aandacht en blik alleen maar op de smeulende massa richten en het voelt alsof de zwaartekracht me naar het middelpunt wilt trekken. Het vulkanische vuurwerk blijft constant doorgaan en voorziet de hemel van aswolken, de duisternis met een rood licht, onderbreekt de stilte met haar gebrul en gesis en voorziet mijn gezicht met een gloed en een glimlach. Boven dit alles prijkt een heldere sterrenhemel met meer sterren dan ik ooit aan de hemel heb zien staan.
In mijn hutje, onder het muskietennet, val ik rustig in een diepe slaap. Het laatste dat ik hoor zijn de golven die op koraalrif breken aan de ene kant en de vulkaan die de aarde doet schudden aan de andere kant.
(ondertussen ben ik alleen, de andere zijn weer vertrokken)
Kava
Kava wordt gemaakt van de wortel van Piper methysticum, een veel voorkomende plant in de pacific. Het drinken ervan is nog steeds een sterke sociale traditie die in veel culturen op de eilanden voorkomt. Het wordt gebruikt voor vriendschap, om geboortes en huwelijken te vieren, tussen dorpen om de banden te sterken en eigenlijk elke avond door de mannen om te relaxen. In tegenstelling tot wat sommige drugs of alcohol kunnen doen is kava een drankje waarvan niemand ooit agressief is geworden. Het effect van het drinken ervan is dat je spieren ontspannen en je een rustig gevoel krijgt. Op het hoofdeiland zijn een paar kava-bars maar die zijn nogal toeristisch dus ik heb ze toen over geslagen, ik wilde het met de eiland bewoners drinken en vandaag is die dag aangebroken. Ik word namelijk door Peterson (mijn gids) uitgenodigd om in de nakamal met de mannen kava te gaan drinken. De nakamal is een gedeelte naast het dorp met een hut en daarom heen een soort cirkel, hier vergaderen de mannen, bespreken ze de dagelijkse gang van zaken en drinken ze de kava. De nakamal is strikt voor mannen net zoals het drankje.
Nadat ik me netjes aan het dorpshoofd en de andere mannen heb voor gesteld ga ik naast Peterson zitten op een stuk stronk en bekijk me alles eens goed. Er zijn een stuk of twaalf dorpsbewoners verspreidt over twee groepen. Er brandt een klein vuurtje en de schemer begint op te zetten. Hier en daar zijn mannen al driftig op de wortel aan het kauwen. Peterson geeft mij ook een wortel en ik bijt er een stuk vanaf en begin te kauwen. Dit zijn geen oranje wortels maar wortels van een plant, het komt rechtstreeks uit de grond en er zit nog wat modder aan. De smaak kan ik niet beschrijven, noch lekker noch vies maar het geeft wel een tintelend gevoel in mijn mond. Echt goed in het kauwen ervan ben ik niet, door de grote hoeveelheid spuug die ik produceer is het maar moeilijk niks af te slikken en om alles binnensmonds te houden. Terwijl ik al grote moeite heb om een klein stuk wortel te kauwen proppen de andere mannen bijna halve struiken naar binnen lijkt het wel. Na 5-10 minuten is er genoeg gekauwd. We staan op en lopen naar een paar bladeren die op de grond liggen, ze zijn zo groot als een hand. Daar laten we om de beurt de gekauwde drap uit onze mond vallen op een blad. Het ziet eruit als dikke pap wat er uit de monden valt, op dat van mij na dat lijkt meer waterige brinta. Voor me liggen nu enkele groene bladeren met daar boven op dus een hoop voorgekauwde plantenwortel van verschillende mensen. Twee mannen gaan tegenover elkaar zitten, zetten twee halve kokosnootdoppen voor zich, pakken een lang smal stuk stof, een kleine dikke stok en een kannetje met water. Ze pakken beide een uiteinde van de stof vast en houden deze boven de kokosnootdoppen. Een ander pak een blad met gekauwde kava en doet die in stof, terwijl er water over heen wordt gegoten en met de stok in wordt geroerd. Aan de onderzijde stroomt een mix van water, kavasap en spuug eruit die in de kokosnotendoppen belandt. Het ziet er uit als modderwater.
Dit is kava, gemaakt op originele manier. Dit is wat ik wilde zien en meemaken. Als enige blanke in een dorpje, op een eilandje dat een speldenprikje is in de Atlantische oceaan zit ik midden in een dagelijks ritueel dat al eeuwen en eeuwen oud is.
Peterson geeft mij een kokosnootdop die bijna tot de rand gevuld is en geeft gelijk aan dat ik niet moet nippen maar de inhoud in 1 klap moet opdrinken. Hij neemt er zelf ook 1 en daar ga ik...glok, glok,glok,glok...en weg is het goedje. Van enkele mensen die ik gesproken heb hoorde ik dat het nogal smerig is maar dat kan ik niet echt zeggen. Lekker is anders maar je drinkt dit ook niet voor de lekkere smaak zoals een cocktail maar voor het effect. Nadat je kava hebt gedronken is het de bedoeling dat je alleen nog maar fluistert, of zelfs helemaal niks meer zegt. De mannen om me heen worden stil en zitten of lopen rustig rond. De drank maakt je niet alleen ontspannen maar zowel geluid als licht kan wat gevoeliger worden voor oren en ogen, vandaar dat het vaak bij het invallen van de avond pas wordt gedronken. Als het erg sterk spul is dan gaan je lippen en tong tintelen en wordt praten iets moeilijker, dat effect blijft mij bespaart. Eigenlijk ben ik best actief en wil juist babbelen, maar ik blijf rustig zitten. Na 15 – 20 minuten voel ik een soort tinteling opkomen vanuit mijn benen en raak ik meer in mezelf. Tussen de schaduwen van de boomtoppen verbaas ik me wederom over de vele zichtbare sterren. Wanneer ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg merk ik dat, net zoals wanneer je wat gedronken hebt, het beeld iets later volgt. Er volgt een gevoel van rust en ontspannenheid. Er komt een dorpsbewoner naar me toe en we fluisteren wat, echter het mooie van kava is ook dat je tijdelijk je korte termijn geheugen kan verliezen. Dat heb ik al eerder gezien bij mannen in een dorp waar ik was, ze waren flink onder invloed van kava en vroegen me om de twee minuten op nieuw mijn naam en waar ik vandaan kwam. Nu weet ik dus alleen nog maar dat ik met een dorpsbewoner heb staan fluisteren maar hoelang en waar we het over hebben gehad....??? Kokosnootdop 2 en 3 volgen ook nog maar hebben een minder effect op me merk ik. Ik krijg meer mee van wat er om me heen gebeurd, wat niet veel is maar goed. Her en der verspreidt in het zwakke licht zie ik zwarte contrasten en schaduwen van de mannen. Iedereen lijkt is een gelukkige roes te zijn. Er worden bananen met schil en al op het vuur geroosterd, niet de bananen die wij in de supermarkt kopen maar dikkere en iets anders van vorm. Ik kan mezelf van binnen voelen glimlachen en stel me voor dat ik een soort Goofy uitdrukking op mijn gezicht heb.
Ik bedankt de mannen zo stil als ik en Peterson neemt me mee terug naar mijn bungalow, zo'n 10 minuten lopen in de duisternis. Ik sta versteld hoe goed hij blijkbaar kan zien in het donker terwijl ik probeer zijn blauwe shirt te volgen dat voor me loopt.
Een hele ervaring rijker! Niet alleen het drinken van de kava op zich maar ook het hele ritueel erom heen. Gelukkig niet op een toeristische manier maar gewoon op de originele; kauw, spuug, meng, drink manier. De kava had een erg ontspannen effect op me, helaas kan ik me niet meer alles duidelijk voor de geest halen en is het gevoel moeilijk te omschrijven want je beleeft het op dat moment en achteraf is altijd anders . Als je ooit in de Pacific bent dan moet je het zeker een keer proberen.
Bush walk
Ik besluit een bush walk te gaan doen naar een afgelegen waterval. De hele wandeling moet zo'n drie uur duren (heenweg) en Peterson is natuurlijk mijn gids. Vol goede moed beginnen we met wandelen. Het eerste gedeelte is over de stoffige weg die ik heb gereden in de pick-up toen we hierheen kwamen. Het is zondag en dus kerkdag voor de meeste mensen (behalve de John Frum dorpen die het op vrijdag vieren en de zevendaags activisten die het op zaterdag vieren) en bij het passeren van de dorpjes hoor je vaak gezang. Dat wil ik wel meemaken en ik loop een kerkje binnen en ga zitten. Geen stenen kerk met beelden, mooie vloer, deco wanden of gouden kelken. Niks van dat. Een redelijk gammel houten gebouw, simpele bankjes en vooraan een priester die in tegenstelling tot de vaak monotone preken bij ons zijn passie voor God laat spreken. Tussen de preken door wordt er gezongen, niet door een koor maar door de kerkgangers zelf. Het zijn voornamelijk vrouwen en kinderen en de kerk is klein maar de sfeer is uitstekend. Onder begeleiding van twee gitaren zingen ze opzwepende en ritmische liederen. Iedereen staat, klapt en danst inclusief de priester zelf, prachtig.. Heel iets anders dan de kerkdiensten bij ons.
We vervolgen onze route en al snel nemen we een afslag en het pad wordt smaller. We lopen nu meer tussen de bomen en struiken en sporadisch komen we een dorpje tegen waar we telkens vriendelijk worden ontvangen. Bij 1 van de dorpen moeten we geld betalen om verder te mogen. Dit is normaal in Vanuatu, al het land is verdeeld onder stamhoofden en families en dus ook het gebied rondom de waterval. Je zal altijd toestemming moeten vragen aan de eerste persoon die je tegen komt op een strandje, in een dorp, bij een rivier of waar dan ook om er te mogen lopen. Die toestemming krijg je normaal ook altijd maar je zal hem wel eerst moeten vragen.
Vanaf hier gaat het meer bergopwaarts en dat kan ik voelen. Mijn lichaam is toch wel afgezwakt door het stukken minder eten en minder voedzame eten, voor een blanke dan. Daarnaast is de vochtigheidsgraad ontzettend hoog en ik zweet me te pletter. De bush walk begint steeds meer op een bush hike te lijken. Bij het eerst volgende (en laatste dorp) dat we tegenkomen vul ik mijn waterfles opnieuw en koop bananen. De paar bewoners bekijken hoe ik uitgeput tegen een boom ga zitten, de zweetdruppels vallen niet meer van mijn hoofd maar stromen er langs af. We zijn al 3 ½ onder weg en ik vraag aan Peterson hoelang het nog tot aan de waterval is....het antwoord maakt me niet gelukkig; nog zo'n 30 minuten. De pauze doet me goed en de bananen geven me weer wat energie. Voor even dan want na 10 minuten begint me de moed in de schoenen te zakken en mijn benen zijn al zo zwaar. Er is nauwelijks meer een pad te bekennen en ik strompel maar achter mijn gids aan. Heuvel op en heuvel af, dan weer door een rivier, over rotsen en terug tussen de dik begroeide vegetatie. Ik vind het altijd gaaf om op plekken te komen waar je wat moeite voor moet doen en waar de meeste toeristen niet heen gaan maar dat idee kan me ook worden gestolen terwijl ik echt moeite heb om mijn voeten op te tillen. Ik merk het aan het feit dat ik steeds vaker struikel en in de rivier op mijn plaat ga. Het feit dat ik schrammen oploop aan planten helpt ook al niet. Mijn drive begin ik langzaam te verliezen want ik merk dat ik in gevecht raak met mezelf over doorgaan of stoppen. Buiten dat dit fysiek erg zwaar is begint mijn wilskracht te breken en mijn hoofd te hangen. Er lijkt geen einde te komen aan al het groen om me heen en Peterson lijkt wel een duracell konijntje die maar door blijft gaan. Na een half uur zijn we er nog niet en ik begin me af te vragen of er wel echt een waterval is. Deze tocht hebben ze vast en zeker honderden jaren geleden ook gedaan met de eerste avonturiers en missionarissen. Laat die blanken eerst maar eens flink lopen en zweten naar de heilige offerplaats, dan is het vlees lekker mals als ze aankomen. Degene met de beste conditie is voor het dorpshoofd om op te peuzelen de andere voor de rest van het dorp. In deze staat zou ik dus niet eens het avondmaal van het dorpshoofd worden, hij zou opkijken vanuit zijn kokosnoot vol kava, een afkeurende blik op mijn afgepeigerde lichaam werpen en weer verder gaan met het slurpen van zijn goedje.
Alleen deze humor houd me nog op de been want anders was ik allang gaan zitten en niet meer opgestaan. De pauzes die ik neem volgen elkaar steeds sneller op. Ik ben bekaf. Dan komt eindelijk, eindelijk, eindelijk, na 4 ½ uur ploeteren en zwoegen de verlossing. Ik kan hem horen en een beetje zien tussen de bomen door en als we uit de groene omgeving komen lopen kan ik eindelijk weer genieten. Voor me openbaart zich een 35 meter hoge waterval. Het is een kleine smalle waterval die uitkomt in een groot rond bad. Het water kabbelt bijna onzichtbaar aan twee kanten weg waardoor het eigenlijk lijkt er een kraan openstaat die uitkomt in een wasbak, alleen dan mooier natuurlijk. Het geeft een onrealistisch gevoel en na deze inspanning kan ik niet wachten om even te zwemmen en me te verfrissen. Samen met Peterson loop ik rond de waterval, vanwege zijn redelijk brede boog kan je er makkelijker achterlangs lopen en de waterval dus van alle kanten bekijken. De waterval is echt niet de mooiste die ik heb gezien maar wat hem speciaal maakt is dat hij zo afgelegen is en onbedorven. Ik vraag hoe vaak Peterson mensen meeneemt naar deze waterval en hij geeft toe dat hij dit maar zelden doet. Ik ben ook vast besloten om mensen deze hike af te raden zodat het geen toeristische plek gaat worden, het zou zonde zijn als hier over een tijdje kraampjes staan met souvenirs, koud bier en ijsjes om de toeristen te verwelkom. Hoewel eerlijk is eerlijk op dit moment zou ik graag een koud bier en ijsje willen hebben. Voor nu geniet ik van dit stukje natuur, verscholen achter veel heuvels en groene jungle, moeilijk te bereiken over paden die nauwelijks gebruikt worden.
Het eerste stuk van de terug weg gaat lekker, het water heeft me verfrist en voorzien van nieuwe energie. Echter door de aanhoudende hitte druipt die energie ook weer snel uit me en begint wederom een zware tocht. Het laatste stuk op de heenweg was ik zo bekaf dat ik nu op de terugweg niks meer herken, ik heb dus ook geen indicatie hoever het weer terug lopen is en het enige dat ik wil is terug naar het laatste dorpje. Weer een gevecht met mezelf, mijn benen lijken van lood te zijn en Peterson merkt het. Elke keer als we de rivier over moeten steken neemt hij me op zijn rug, hij draagt mijn tas en neemt me op sleeptouw. Hier hebben ze de uitdrukking Nambawan oftewel Number One, die verdient mijn gids nu dubbel en dik. Ik raak af en toe over verhit en moet gaan zitten. Hoe Peterson dit hele traject doet met een minimum aan water en 3 kleine banaantjes snap ik nog steeds niet. Gelukkig komt er een einde aan de kwelling en bereik ik het dorp, met mijn laatste energie pers ik er een glimlach uit naar de mannen die in de nakamal zitten. Terwijl ik uitgeteld lig scharrelt er een kip voorbij, hoor ik een varken op de achtergrond knorren en beginnen de mannen op kava wortels te kauwen. Weer bij positieven drink ik wederom de kava, indien aangeboden is het namelijk onbeleefd het te weigeren. Het drankje heeft een positief effect en ik krijg weer een positieve stemming. Bergafwaarts kan ik zelfs stukken rennen! Volgende dorp, volgende nakamal, volgende slok kava en dat tot drie keer toe.
Maar ook kava heeft geen oneindige werking en zodra we de “normale” weg weer bereiken ben ik op. Gelukkig komt er een pick-up langs die ons afzet bij mijn hut. Doodmoe en uitgehongerd doe ik mijn best om het eten op mijn vork te krijgen en naar mijn mond te brengen.
Vaatdoekje
Gisteren na de bush walk voelde ik me toch niet zo lekker. Waarschijnlijk een combinatie van te weinig gedronken, te weinig gegeten, te veel inspanning en een paar doppen kava (wellicht was iemands spuug een paar dagen over de datum). Het weinige voedsel dat ik binnen had is helaas in de toiletpot verdwenen. Gelukkig heb ik mijn avondmaal wel binnen kunnen houden. Maar vandaag voel ik me als een slap vaatdoekje. Het is op bed liggen, slapen en proberen zoveel mogelijk energie te besparen. Het liefst zou ik willen eten om weer energie binnen te krijgen maar hier is buiten een redelijk karig ontbijt van crackers met jam, een lunch van mango en avondeten niks te krijgen. Ik merk aan mijn lichaam dat het uitgeput is.
John Frum village
Een klein dorp in Tanna houdt er een speciale religie op na, de John Frum religie. Nadat de missionarissen het christendom op verschillende manieren hadden geïntroduceerd waren er nogal wat oude gewoontes verdwenen. Het verhaal is dat er (waarschijnlijk) een Amerikaan kwam in 1937 die aan deze stam vertelde dat ze in God moesten geloven maar tevens hun oude gewoontes in ere moesten herstellen. Op kannibalisme na dan, anders was het einde John Frum geweest. Hij gaf tevens aan als ze dat zouden doen veel goeds voor hun zou komen. John Frum verdween daarna weer en is nooit meer gezien. Vijf jaar later komt de tweede wereldoorlog naar the pacific en ook naar Vanuatu. Er is nooit gevochten op deze eilanden maar de Amerikanen die er gelegerd waren kwamen met coca cola, sigaretten, snoep, eten in blikken en noem maar op. Dit was vast de weelde die John Frum had beloofd. Tot op de dag van vandaag blijven ze hierin geloven.
Vandaag is John Frum day, ze vieren dit slechts 1 keer in de vier jaar en ik mag dus van geluk spreken dat ik hier ben. Wat me te wachten staat weet ik niet want niemand kan me er iets over vertellen, toen ik er in Port Villa (hoofdstad) naar informeerde kregen ik alleen vragende blikken en soms zelfs een nadrukkelijk vraagteken nadat ze herhaalde wat ik zei: John Frum????
Al vroeg arriveer ik in de ochtend in het dorpje. Er zijn al genoeg mensen in de weer, ook andere dorpen hebben zich hierheen begeven voor deze speciale dag. En een speciale dag zal het zeker worden. Het begint nogal apart, er staan een aantal mannen uit het dorp gekleed in oorlogskostuum op een heuvel en ze beginnen 4 vlaggen te hijsen terwijl bij de ingang van het dorp 2 andere mannen een grote Amerikaanse vlag hijsen. Te midden van dit alles staat een oude donkere man met een grijze baard, gekleed in een officiers tenue. Deze man kom ik later achter is het dorpshoofd (chief) en is tevens de zoon van de man die John Frum terug in 1937 heeft gezien en gesproken. Het lijkt nogal onecht, eilandbewoners in Amerikaanse uniformen, die strak in het gareel staan terwijl een gigantische vlag van een land ver weg omhoog gaat. Ik kijk even om me heen maar ik zie nog steeds overval everzwijntjes lopen, tropische jungle om me heen, hutjes van palmbladeren en een actieve vulkaan op de achtergrond; oké ik ben gelukkig gewoon nog in Vanuatu!
Dan komt er een grote groep mannen aangemarcheerd die een soort grote bommen vasthebben met rode punten, alles gemaakt van hout. Op hun rug en borst zijn staat in rode letters: U.S.A. Op commando van een officier marcheren ze plechtig rond. Dit leger zou makkelijk in staat zijn om een onbewoond alleen te veroveren.
Na deze plechtigheid begint het echt spektakel. Mannen gekleed junglerokjes dansen en stampen op de grond terwijl ze vaak hoge en lage kreten eruit gooien. Doordat het lava zand minder compact is voel ik daadwerkelijk elke stomp op de grond die de groep maakt. Ze stampen en een halve seconde erna voel ik de aarde onder me trillen. Het geeft een extra effect aan de dansen die ze doen. Vrouwen staan erom heen, ook springend en dansend, uitgedost in kleurrijke jurken en vaak met schmink op hun gezicht. Jong en oud doet mee. De cirkel wordt groter gemaakt, mensen lopen in cirkels rond, maken de cirkel weer kleiner, stampen weer met hun blote voeten op de grond en maken er zichtbaar een feestje van. Dit onder toeziend oog van enkele honderden toeschouwers, allemaal dorpen uit Tanna. Te midden daarvan zijn er misschien 15 blanken te bekennen, waaronder een filmploeg. Dit is zeer zeker geen dans die ze op voeren voor toeristen, dit is het echte werk en daardoor geniet ik er des te meer van. Buiten het dansspektakel neem ik ook alles erom heen goed in me op. De mensen aan de kant, hoe ze erbij zitten wat ze dragen. Regelmatig reageren ze met luid gelach en applaus op een dans.
De meeste dansen worden opgevoerd oor het John Frum dorp maar ook andere dorpen hebben hun dansers meegenomen die allemaal hun kunsten vertonen. Het lijkt wel een soort carnaval dance off!
Meerdere mensen hebben een soort gekleurde veer op hun achterhoofd, ik zie erbij die bijna in een soort trance zijn terwijl ze springen, ik hoor het klepperen van een soort noten die ze om hun enkels hebben gebonden en ik proef het stof dat van de grond los komt. Er dansen mannen met houten geweren en ze doen zelfs mijn welbekende motorzaagdans met van hout gemaakte zagen! Wat me opvalt is dat ale deze dansen helemaal niet agressief zijn. De dorpen onderling doen ook geen competitie, dit is puur voor vermaak. Halverwege de dag wordt de dansvloer even vrijgemaakt voor iets anders. De dorpen brengen allemaal voedsel naar het midden toe, van varkens- en kippenvlees tot aardappelen en lokale groenten en fruit. Deze worden op palmbladeren gelegd en daarna door de stamhoofden verdeeld. Nadat dat gebeurd is, terwijl honden en everzwijntjes links en rechts wat meepikken, gaat alles naar een bijbehorend dorp en eet iedereen ervan. Aangezien ik honger heb pak ik met mijn blote handen ook hier en daar wat van de palmbladeren, het goedje smaakt heerlijk. Over de eventuele ziektes die ik oploop maak ik me nu nog geen zorgen, net zoals ik dat niet bij de kava deed.
Als iedereen zijn buik vol heeft gaan ze weer verder met dansen in de bloedhete zon alsof ze niet gestopt zijn. De ene groep dans in een cirkel, de andere vormen een kruis of ene lange rij. Verschillende formaties passeren de revue en ik denk steeds: ga zo door, ga vooral zo door! Achter de dansende groep zie ik allerlei gekleurde Vanuatu paraplu's die de lokale mensen gebruiken om wat schaduw te krijgen. Degene die geen paraplu hebben staan onder een afdak of houden takken vast met grote bladeren. Het is moeilijk te beschreven voor me welke energie er los komt als je dit alles ziet. Ze blijven maar springen en dansen en kreten eruit gooien. Ieder dorp heeft meerdere kostuums zal ik maar zeggen, tropical carnaval in Tanna. De camera ploeg benadert me en vraagt of ze me wat vragen mogen stellen, ze willen namelijk weten waarom ik denk dat de mensen van Vanuatu zo gelukkig zijn (meest gelukkige land van 2007). Ze willen graag mijn visie erop omdat ik anders reis dan de andere mensen die ze het hier gevraagd hebben. Die zijn allemaal op vakantie en doen Tanna 1 of 2 dagen aan terwijl ik er een week zit en naar dorpen loop. Ik geef aan het geen probleem te vinden om voor de camera te verschijnen. Achter ons barst weer een dans en zingparade los en de camera moet dat eerst vastleggen. Terwijl ik nog met veel plezier naar alles zit te kijken en me zit te bedenken waarom ik eigenlijk denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn, komt mijn gids naar me toe en geeft aan dat we moeten vertrekken. We hebben nog een behoorlijke hike voor de boeg vandaag naar het volgende dorp en we willen daar voor de duisternis aankomen.
Terwijl ik mijn backpack op mijn rus hijs en wegloopt van deze muzikale en inspirerende gebeurtenis kijk ik nog een keer om. De grote Amerikaanse vlag wappert in de wind, op de achtergrond de mensen van Tanna die de tijd van hun leven hebben. Tja die John Frum heeft het wellicht nog niet zo gek bekeken.
Hike naar Yural village
We beginnen rond 13:45 terwijl de zon zoiets op haar hoogste punt staat. Terwijl ik door het zand ploetert naast de vulkaan breken de zweetdruppels al overal uit. Nog maar 4 uur te gaan denk ik bij mezelf. De backpack lijkt al een ton te wegen maar alles dat erin zit heb ik nodig en ik kan niks weggooien om het gewicht minder te maken. Ik wil zo snel mogelijk uit de zon vandaan. Een half uur later krijg ik mijn zin als we onder de bomen lopen en wederom kleine dorpjes passeren. In de schaduw van de bomen ben ik beschut van de zon maar minder warm is het niet, het is zelfs benauwder. Ik wil zo snel mogelijk op een terras zitten met een koel bier....ik blijf hopen en wachten maar deze wens gaat niet in vervulling. Gelukkig stappen we hier en daar als mijn gids bekende tegen komt. Wat zoiets in elk dorp is want iedereen kent elkaar hier. Terwijl er enkele lokale meelopen met ons die aan het lachen zijn en grappen uithalen, voel ik me een muilezel die maar traag en met zware benen tegen de berghelling oploopt. Dan komt er een welkome verlossing, mijn gids neemt de backpack over en alsof ik een liter Red Bull naar binnen krijg gegooid voel ik weer de energie door mijn lichaam gaan. Het is nog steeds bergop maar dit is toch veel prettiger en ik kan zo werkelijk genieten van alles om me heen. Om de beurt dragen de mannen van het dorp mijn rugtas, zonder problemen zo ziet het uit. Het zijn tengere mannen maar in prima conditie, ze eten weinig en drinken volgens mij alleen in de avond kava en wat kokosnotensap als ze die tegen komen. Dat laatste is voornamelijk het geval telkens als ik dorst heb. Ze mikken een kokosnoot uit de boom, pakken hun machete (die ze altijd bij zich hebben) hakken hem een stuk open en dan drinken we het sap rechtstreeks uit de noot. Nadat de eerste groep “meelopers” een andere route neemt krijg ik de rugtas weer terug, ik ben ze dankbaar (niet voor het teruggeven maar voor het dragen ha, ha) want anders had ik het denk ik niet zover gehaald.
Vanaf hier is het weer samen met de gids verder, het pad wordt wederom smaller en aan de berg lijkt geen einde te komen. Wat was er ook alweer zo leuk aan bush hiken? Niet veel later voegen zich weer lokale mannen bij ons, dit keer zijn het er vier. Voor ik het weet is mijn rugtas weer van mijn schouders en loopt een onbekende zwarte man, zonder schoenen, zonder tanden, met kroeshaar en een oud vies vaal t-shirt met mijn huishouden op zijn rug. In het begin voelde ik me wel schuldig toen ze dit deden maar geloof me als jezelf helemaal stuk gaat en iemand biedt je vrolijk en vriendelijk aan je tas te dragen dan laat hem je hem dat doen. De mannen hebben zichtbaar lol en lijken onvermoeid als we onze weg naar boven maken. Maar ook zij gaan op een gegeven naar een ander pad. Ik bedank ook hun en vraag om een foto. Geen probleem! Terwijl iedereen een houding aanneemt begint de kleinste en oudste man van hun allemaal zich uit te kleden met een hele grote glimlach. Zijn oude voddenshirt gaat uit en dan zijn sarong en daaronder heeft hij zijn traditionele kleding. Niet meer dan een knotje touw met slierten die zijn penis bedekken. Whahaha, ik lag me kapot want dit had ik niet verwacht. Hij lacht ook hardop en zijn ogen schitteren.
De foto geeft me weer wat energie en dat helpt me door het laatste gedeelte terwijl regendruppels op me naar vallen. Van een pas is niet meer veel over, het is meer door planten en struiken lopen. Mijn wanderlschoenen worden kletsnat door de druppels en vocht van de regen en de planten. Telkens als ik mijn voeten verzet hoor ik “klots, klots” vanuit mijn schoenen. Ik kijk tegen de achterkant van mijn eigen rugtas aan vol met de vlaggen van alle landen waar ik ben geweest en vind dat ik die van Vanuatu nu echt wel heb verdient. Als de gids me dan eindelijk naar het hoogste punt heeft geleid en me aangeeft dat we nu alleen nog maar naar beneden gaan lopen doe ik een vreugde dansje...die van korte duur is want de rugtas komt weer bij mij terecht. Naar beneden lopen is makkelijker maar nog steeds vermoeiend maar met de gedachte dat het ergste nu achter de rug is houd ik de moed erin. Wanneer het Yural dorp dan eindelijk na uren lopen in zicht komt kan ik och wel genieten van deze hike. Hij was wederom zwaar maar het is de ervaring die telt en die was weer geweldig.
Yural village
Bij schemering komen we aan in de nakamal waar de mannen al klaar zitten om kava te maken. Ik ontmoet Tom uit het dorp die een hutje voor mij en de gids heeft. Niet meer dan een simpele hut waar precies 2 personen in passen en onze spullen. We zetten mijn spullen neer en spoeden ons terug naar het kava gebeuren. Overal zie en ruik ik weer kleine vuurtjes, of beter gezegd smeulende spullen. Het kauwen is alweer begonnen en enkele bladeren liggen al vol met kava. Door de rook van het vuurtje naast me zie ik een donkerman zitten, gehurkt en zijn mond wijd kauwend open. Ook hij heeft alleen een soort peniskoker van touw aan. Het glimlacht vriendelijk naar me en steekt zijn hand uit die ik beleefd schud. Overal om me heen hoor ik geslurp, gerochel en gespuug; iets dat onlosmakelijk met kava lijkt te zijn verbonden. Er ligt wat voedsel op bladeren naast me waaronder de voor mij nu bekende geroosterde banaan. Na het drinken van de kava zal ook ik ervan eten dat is namelijk de gewoonte hier. De eerste kokosdop is voor de gast en gooi het spul dan ook in 1 keer door mijn slokdarm. He is heel wat sterker dan wat ik tot nu toe heb gehad. Mijn bovenlip tintelt ervan en al snel raak ik in een rustige vrolijke soort roes. Nadat iedereen de kava heeft genuttigd zie je plotseling iedereen verdwijnen in het duister, je hoort iemand naar de bosjes lopen en mannen die allen of met z'n tweeën ergens bij een smeulende hoop gaan zitten. Het is plotseling stil in de nakamal en iedereen heeft zijn eigen plekje opgezocht om zijn eigen kava ervaring te hebben. Ik vind dit zo'n unieke ervaring om hier te zijn. Tussen deze mannen in dit dorp waar de tijd heeft stil gestaan. Dit is zoals ze noemen nog een echt kastom village, een dorp dat vast blijft houden aan zijn oude gewoontes en tradities. Er is dan ook geen vers water in het dorp, geen elektriciteit en nauwelijks mensen die kleding dragen behalve aan wat de natuur hun schenkt. Daar zit ik dan, stil en rustig op een blok hout. Met miljoenen heldere sterren boven me, schaduwen van bomen om me heen en hier en daar geluiden van spugende schaars gekleden bosjesmannen. Hoe veel mooier kan het worden.
Uit het niets komen de mannen terug, net zo snel als dat ze toen straks verdwenen. De kava heeft zijn meeste effect verloren na 45 minuten en het is tijd voor een nieuwe cocktail van spuug, water en wortel. Het tafereel herhaalt zich opnieuw terwijl ik met een guitige glimlach wat eten naar beneden werkt. Sommige dingen zijn omwikkelt met groene bladeren die je in zijn geheel opeet. Wat erin zit weet ik niet en dat is misschien ook wel beter. De tweede kava neemt de vermoeidheid uit mijn benen weg maar heeft tegelijkertijd heeft een slaapverwekkende werking op mijn geest. Terwijl de andere nog blijven zitten om meer kava te drinken ga ik naar mijn hutje toe. Onder het geschuifel en geknor van everzwijnen rondom de blankehut van Oom val ik in slaap.
De geluiden om me heen maken me wakker. De gids is allang op en het dorpsleven is in volle gang. Een ontbijt van lokale groenten en wat vlees gaat naar binnen en ik maak een wandeling door het dorp. Vrouwen dragen rieten rokken en zijn bijna allemaal topless. Mannen en jongens dragen alleen het touw om hun geslachtsdelen en stappen op blote voeten door struiken en gewassen. Het staat me vrij om foto's te maken en dat doe ik ook maar niet constant. De omgeving wil ik in me opnemen en niet alleen van achter de camera. Waar krijg je dit nog te zien op deze manier. Dit is echt en niet opgezet voor als de toeristen komen. Geen rare dansjes of souvenirs, geen bedelende kinderen, geen geld om foto's te maken. Iedereen doet gewoon zijn ding, zwaait en lacht naar me als ik langsloop en maakt een praatje. Als aandenken wil ik graag iets meenemen uit het dorp en ik krijg een gebruikte kava kokosnoot (van de dag ervoren) en zo'n van touw gemaakt kruisbeschermer. Tja, ik vind zelf dat ik hem dan wel aan moet doen als ik in het dorp ben. Ik kleed me om in de holte van een hele grote boom en als ik eruit kom hoor ik ze lachen. Ze stellen het wel op prijs en vinden het grappig dat deze blanke hun schaarse kleding aanheeft. Ach het heeft ook wel wat om met je bijna blote gat hier te lopen. Het past eigenlijk wel bij de omgeving en ik zou bijna vergeten me weer om te kleden als we vertrekken. Het is erg jammer of afscheid te nemen en ik zou eigenlijk graag nog wel een dag met deze mensen van de natuur willen doorbrengen echter we moeten verder want morgen vertrekt mijn vlucht terug. Die gedachte vind ik eigenlijk raar, deze mensen blijven hier zo op deze manier leven en ik zit straks in een vliegtuig terug naar mijn werkelijkheid.
Lenekal
Naast de gids en mezelf lopen Tom en een andere dorpsgenoot met ons mee voor de laatste etappe van mijn Tanna avontuur. De rugtas gaat weer van de ene op de andere rug en na dik twee uur lopen komen we aan in Lenekal. Het grootste dorp van Tanna in de buurt van het vliegveld. Bij de omvang moet je je een straat van 200 meter voorstellen met een paar simpele huisjes en winkels, niet meer dan dat. Robertson, mijn gids, krijgt een dikke knuffel en een flinke fooi vanwege zijn voortreffelijke diensten. Zonder hem had ik dit nooit gedaan en ook niet gehaald daar kan ik wel eerlijk in zijn. Daarnaast was hij erg leuk gezelschap en dat heeft mijn hikes weer dat extra gegeven. Terwijl hij in een 4x4 truck stapt en terug gaat naar de andere kant van het eiland eet ik in de avond chinees. Want chinezen zijn overal op de wereld ben ik tijdens mijn reizen al achter gekomen. Als ik in het midden van de warme nacht wakker word van een rat die boven het plafond zit en knaagt mis ik mijn simpele hut met een dak van palmbladeren waar het gezang van krekels, de zee en een actieve vulkaan me in slaap brachten.
Het geluk van Vanuatu
De vraag van de filmploeg in het John Frum dorp waarom ik denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn blijft hangen in mijn hoofd en ik ben op zoek naar een antwoord. Pas als ik het een beetje loslaat en bedenk waarom ik zo gelukkig ben geweest in Tanna krijg ik het antwoord. De mensen hier houden vast aan hun oude tradities en geloof. De chief maakt in belangrijke situaties de keuzes en iedereen respecteert die. Ze hebben respect voor elkaar, voor de aarde en voor de dieren. Ze omhelzen het geluk in de simpele dingen van alledag. Geen televisie of playstation hier, de kinderen spelen met elkaar in groepsverband in de bush bush of op het strand. Ik heb geen scheldende of kwade mensen gezien, iedereen maakt een babbeltje met elkaar en letterlijk elk gesprek eindigt met gelach. Daarnaast is er nog een heel belangrijk element, wellicht wel het belangrijkste: ze delen alles eerlijk met elkaar. Mhairi zegt altijd: sharing is caring en ik vind deze uitspraak absoluut van toepassing op deze mensen.
“Greatness does not lie in how much somebody has, but in how much he is willing to share with others”
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4181572
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1170
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-wildernis-van-tanna
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-08
[title] => Vanuatu - (Land #53) Hoofdieland Efate
[message] => Vanuatu – Hoofeiland Efate (3 – 8 februari 2012)
Daar sta ik dan, op een piepklein vliegveld. Links zie en hoor ik al 4 muzikanten in tropische shirts een welkomsliedje spelen. Er naast is de luggage belt die er nietig en niets veelzeggend uitziet. Ik ben echt aan de andere kant van de wereld. 10 uur tijdsverschil met Nederland.
Zodra de veel te grote vrouw in het veel te kleine douanehokje de inkt van haar stempel in mijn paspoort zet heb ben ik er: VANUATU! In vele opzichten iets heel nieuws voor me. Dit is de eerste keer dat ik in de Pacific ben en dit is het laatste Continent/Werelddeel dat nog ontbreek, Oceanië. De stempel is nog niet gedroogd of ik lag hem samen met een grote glimlach vast op foto. Het zevende continent en mijn 53ste land.Ik begrijp dat veel mensen zoiets hebben van VanuaWat? Maar er is niks mis met mijn toetsenbord of met de spellingscontrole, het is echt Vanuatu. Een zelfstandig land bestaande uit 83 eilanden (niet allemaal bewoond).
Het tropisch paradijs begint met bakken regen. De weersverwachtingen op internet geven aan dat vooralsnog de komende 2 weken het alleen maar gaat plenzen met onweer. Ja, dit is het regenseizoen met kans op cyclonen. Waarom was ik ook alweer hierheen gekomen? Tja, Oceanië heeft 14 zelfstandige landen, waarvan 11 als eilandengroepen in the pacific en Vanuatu klonk zo speciaal. Maar ik kan je vertellen dat ik een zondagskind ben en de hele periode in Efate (het hoofdeiland) heeft daarna voornamelijk de zon geschenen!
Oooh wat trouwens wel leuk is om even tussendoor te vertellen is dat ik 3 februari 2012 gewoon als dag heb overgeslagen. Ivm het passeren van de daggrens ergens tijdens mijn vlucht naar Vanuatu ben ik gewoonweg van 2 februari gelijk even overgestapt naar 4 februari! In plaats van zo'n 10 uur achter te liggen op iedereen in Nederland lig ik nu plots 10 uur voor!
Mele Cascade Waterfalls
Enfin, terug naar Vanuatu. Als eerste neem ik een lokale bus naar de Mele Cascade Waterfalls. Je weet nooit wat je van zo'n waterval moet verwachten en als ik bij de ingang 12 euro moet betalen en vraag of ze dan wel een grote glijbaan hebben word ik raar (maar altijd vriendelijk) aangekeken: No sir, there is not a slide, but lots of water. Dat is wel een beetje de bedoeling bij een waterval ha, ha. De wandeltocht van 20 minuten neemt je langs en door kleine beekjes en ik heb al veel plezier. De omgeving is groener dan groen en ik voel ook echt dat ik op een eiland ben. Hoe dichter ik bij de waterval zelf kom hoe mooier de omgeving. Plotseling kom ik bij een hutje met een soort wachter en daar waar de stroming wat harder wordt zijn wat touwen gemaakt als een soort railing. Maar geen planken of treden om op te lopen, je waadt gewoon door het water. In mijn zwembroek en reefshoes waad ik er doorheen en dan openbaart zich de waterval, of watervallen kan ik beter zeggen. Hij kan zo rechtstreeks uit Disney's Tarzan komen. Het is de omgeving die de watervallen haar speciale effect geeft. Op dat moment ben ik er alleen en met de uitzondering van 2 andere stellen die tussendoor even komen heb ik deze speciale plek ook helemaal voor mezelf. Het water stuift aan meerdere kanten omhoog en voorziet alles erom heen van een groen kleed van mos en daarna groene planten en bomen. Ik ben vrolijk en zing, klautert langs de rotsen en vind een opening. Ons kent ons dus ik ben er al in voordat ik het door heb, hij is 3 meter lang en dan kom je aan de andere zijde waar ik kletsnat wordt onder een gedeelte van een andere waterval; super! Iets naar links vind ik een plekje dat net groot genoeg is om alleen te staan, niet helemaal droog maar genoeg om de waterval van de achterkant en onderkant te bekijken. Terug aan de andere kant vind ik een rots die lijkt op een stoel en ga erop zitten, ik kroon me Keizer van de Mele Cascade Waterfalls! Terwijl achter me en naast me het water naar beneden stort. Maar een keizer moet onderdanen hebben en daar zijn er drie. Twee meiden uit Australië geloof ik en een local. De meiden zijn niet van veel nut maar de local des te meer. Naast waar de grote waterval in een soort zwembad uitkomt is een kleine waterval, hij loopt er doorheen en weg is hij. Dus wij erachter aan, zodra je door de waterval heen loopt voelt het even raar aan maar dan sta je plots in een kleine grot! Dat had ik zelf nooit gevonden. Het is om te doen dat ik er een paar keer in en uitloop. Een geheime gang voor mijn Keizerlijke watervallen, altijd handig. Even later vraag ik hem of het diep genoeg is om van een rots het water in te springen, hij zegt natuurlijk (maar dan in het Engels ha, ha) en springt er vrolijk in. Do as the locals do! Ik spring erachter aan...nou om precies te zijn ik spring naast waar hij sprong om niet op hem te landen....zucht...mijn benen zijn nog maar net onder water of ik raak een rots. Au! Volgende keer toch op de local springen!
De watervallen zijn prachtig en ik ben er zeker 2 uur gebleven en heb intens genoten, het is zo'n speciale natuurlijk sfeer die er hangt zeker als je voornamelijk de plek voor jezelf hebt. Ik heb de glijbaan dus ook helemaal niet gemist.
Mele Village
Vanuit de watervallen loop ik richting Mele Village, een wandeling van een kwartier schat ik. Op straat kom ik heel veel mensen tegen die naar de kerk zijn geweest (het is zondag) en ze lopen me allemaal tegemoet. Iedereen zegt hallo, meerdere mannen komen naar me toe en geven me een hand, vrouwen zwaaien naar me (oké dat heb ik in Nederland natuurlijk ook ha, ha) en kinderen zeggen giechelend “hello mister”. Het is me een vrolijke bende eilandbewoners bij elkaar, moeilijk voor te stellen dat deze mensen elkaar vroeger opaten. De huizen zijn gemaakt platen hout of van golfplaten en de meeste hebben daken van palmbladeren. Mensen lopen op flip flops op of blote voeten. Kinderen spelen in het water en op het zwarte zand van het strand. Everzwijntjes rennen in het wild rond op zoek naar voedsel. Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig (kom ik op terug dadelijk).
Het grootste lokale dorp telt 4500 mensen en heet Mele. Sowieso wilde ik het zien, een extra reden waarom ik er ben is om brood te kopen dat speciaal hier gemaakt word. De eigenaresse van het guesthouse had me dat gevraagd,met de vage omschrijving gaat het dorp in (het heeft geen naamsaanduiding dus het is gewoon vragen aan mensen waar het is), blijf lopen totdat je aan de rechterkant een klein groen stenen huis ziet (gelukkig zijn er niet al teveel groene laat staan stenen huisjes), dan ben je te ver gelopen...wat?, ga de eerste straat terug (straat betekent hier zandweg), loop die 30 of 40 meter af en je ziet een hut (tja ik zie elke 5 meter een hut, wat is het nou 30 OF 40 meter), die hut is waar ze het brood bakken. Hello Sir, do you know where DIE HUT is where I can buy bread? De man heeft geen idee. Nogal logisch hij kan ook niet alles weten. Ik bedoel hoe kan hij nou weten dat ik de hut recht achter hem bedoel waar hij net uit komt lopen. Wellicht iets teveel gevraagd? Hoe dan ik ik kom er dus achter dat DIE HUT de hut achter hem is en loop erom heen. Onder veel gegiechel van de oude vrouw en spannend kijkende ogen van het jongetje dat er woont koop ik het brood.
Alles is veilig is Vanuatu en dat merk ik, niemand doet er moeilijk over dat ik hier even rondloop. Mensen lachen, maken een praatje met me, bedelen niet of willen niks verkopen, ik vraag toestemming om foto's te nemen en niemand vind het een probleem. Dat heb ik in andere landen wel eens anders meegemaakt. Het is een mooie ervaring en het fascineert me hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
Even terugkomend op mijn woorden: Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig. Ik spreek dan voor de lokale bevolking. Tijdens mijn verblijf in Port Villa (hoofdstadje) ben ik ook met expads in aanraking gekomen. Voornamelijk mensen in real estate, deze “blanken” zeuren nogal veel en voldoen niet echt aan de gelukzaligheid van de originele bevolking. Prijzen gaan omhoog maar prijzen van land omlaag, de wegen zijn slecht, gisteren alweer regen, vandaag teveel zon, er waren geen bananen meer op de markt, de boot was te laat. Grappig hoe het grootste gedeelte van de mensen die hier leeft gelukkig is met weinig en dat kleine gedeelte dat juist het meeste heeft steen over been klaagt. Ik voeg me lekker bij die mensen die zich hier wel gelukkig voelen!
Sjnorrrrkeltour
In plaats te sjnorrrrrkelen op een heel mooi rif moeten we het helaas doen met 2 veel minder mooie plekken. De stroming is te sterk en de golven te hoog. Ze verwachten dat een cycloon morgen of overmorgen het eiland aandoet. We hebben wel een wandeling over een stuk van het eiland en het strand waar we eigenlijk de zee in zouden gaan is parelwit. De zee hemels blauw. De palmbomen tropisch. Het soort omslagen van vakantiebladen. Ik mis alleen de cocktails.
Het dorpje dat we aandoen, dat zijn verse water altijd op het hoofdeiland moet halen, is echt zo'n toeristische aangelegenheid. Niet het dorpje maar wel de plek waar iedereen naar toe wordt geleid, ze verkopen er wat goedkope souvenirs, coca cola flesjes uit WWII toen de amerikanen hier waren en ze zingen wat liedjes uit hun geloof. Zucht, lekker echt allemaal. In plaats van erbij te staan als een schaap besluit ik op eigen houtje door het niet al te grote dorpje te gaan wandelen, veel leuker. Wederom praat ik met de lokalen, neem foto's van alles en iedereen, loop naar het strandje waar een aantal handgemaakte kano's liggen en zie hoe jonge jongens stukken plank gebruiken als een soort surfboard. Als ik terug kom op de plek des onheils is het “traditionele” zingen net voorbij, heeft de rest een aantal echte “made in china” souvenirs gekocht en kunnen we weer gaan. Zij hun souvenirs en ik mijn foto's, iedereen blij.
Hideaway
Met kijn net nieuw gekochte sjnorrrkel spullen neem ik een busje naar Hideaway Island. Helemaal trots ben ik met mijn papiertje in de hand waarop staat dat ik bij mijn schoonmoeder verblijf op Vanuatu. Dat heeft de eigenaresse me van het guesthouse gegeven zodat ik geen 8 euro hoef te betalen om het eilandje te betreden. Het ligt slechts 40 meter van het strandje maar is privé eigendom met resort erop. De kleine ferry komt eraan met een aantal mensen met koffers die het eiland verlaten....gewongen wel te verstaan want ze evacueren het vanwege de cycloon die vanavond het eiland zal treffen Ze nemen me niet mee naar de overkant om te sjnorrrrkelen.
Met de woorden “maar ik ben helemaal vanuit Nederland gekomen speciaal om hier te sjnorrrkelen” heb ik ook geen succes. Wellicht een R of twee teveel gebruikt.
Mmhhh tja, dan maar zonder ferry naar het eiland toe besluit ik. Ik loop het water in en het blijkt zelfs dat het eerste gedeelte heel erg ondiep is, daarna bril op en sjnorrrkel in de mond en hoppa. Enkele slagen later ligt ik al voor het eiland, ik ga niet aan wal maar zwem er uiteindelijk halverwege omheen. Het water is nog steeds kalm en er staat nauwelijks stroming. Er zijn geen grote vissen maar er is een enorme koraaltuin die zich onder me bevindt. Soms wel erg dichtbij waardoor ik zowel mijn voeten en handen niet kan gebruiken om te zwemmen anders raak ik het koraal aan. Het enige dat er dus soms op zit is om gewoon te blijven drijven en me door de stroming rustig aan eroverheen te laten nemen. De wonderlijke onderwaterwereld laat me kleine blauwe en gele visjes zien, koraal dat blauwe puntjes op het uiteinde heeft en wanneer de zon erop schijnt lijken ze licht te geven, zeekomkommers en blauwe zeesterren liggen op de grond en een haai van 15 meter zwemt rustig voorbij terwijl hij vriendelijk zijn vin naar me opsteekt.
Terwijl aan de andere kant mensen worden geëvacueerd dobber ik in alle rust rond.
Cycloon
Die gaat grotendeels aan Efate voorbij. Alleen een beetje wind en regen in de avond. Einde cycloon.
Kano
Met de Fransman Pascalle gaan we naar een privégebied met een kleine rivier. Met een groep stappen we in onze kano's, per twee of zoals ik lekker in mijn eigen kano. Ik denk dat veel kano ritten, of ander soort ritten waar man en vrouwlief samen de activiteit moeten doen eindigen in ruzie of echtscheidingen. Het is ook vast niet makkelijk als meneer zijn spierballen wilt tonen en als een gek de rivier af peddelt alsof het een race is, terwijl mevrouw rustig wilt genieten en liever de peddel niet in de rivier steekt bang zijnde om nat te worden. Op zo'n moment hoort er gewoon een stop in de kano te zitten die eruit getrokken kan worden. Een groot blub later en het probleem is verholpen.
Er is vrijwel geen stroming in de rivier en het de tocht is voornamelijk bedoeld om lekker in de natuur te zijn en alles om je heen op te nemen. We passeren wat dorpjes en kinderen springen uit bomen of slingeren via touwen het water in. Vrouwen zit aan de waterkant kleren te wassen en hun grote witte glimlach komt tevoorschijn onder hun korte kroeshaar. Op sommige plaatsen kan je de bodem zien van de rivier en weerkaatst het licht mooie kleuren. Ik stuur de kano onder laaghangende bomen door, langs stukken mangrove en ben helemaal in mijn sas. Soms schiet ik langs de anderen voorbij, draai om en sluit weer achteraan aan, in mijn hoofd hoor ik het deuntje van Hakuna Matata!
De aansluitende fruitluch is overheerlijke. Daar hangt een kokosnoot, hak met de machete, open maken, leegdrinken en dan opeten. Iemand zin in mango? Voor je het weet ligt hij al in stukken gesneden op een bord. Deze mensen leven de de natuur en dat merk je. Op het lijstje van wat ze naar school moeten meenemen staat ook echt: machete. Daar leren ze al de waarde en mogelijkheden ervan, het is alles wat je nodig hebt om aan drinken en voedsel te komen. Overal loopt ook iedereen met zo'n groot mes rond. Op straat zie je vrouwen en mannen ermee in de hand en vaak ook wat ze ermee hebben gedaan. Ze hebben dan stukken hout, fruit, kokosnoten of palmbladeren op hun rug. Bij ons wordt je al met een nagelknipper op zak aangehouden.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4178772
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 784
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-land-53-hoofdieland-efate
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-27
[title] => Verrassing!
[message] => Vanuatu is het land van de verrassingen voor ons. Onbekend, super groen, sympathiek en relaxed. En de ene na de andere verrassing kwam voorbij...
Het begon al goed met de actieve vulkaan onder onze voeten die af en toe even heel flink rommelde, lava spoot en een paar keer goed explodeerde. Je staat zo dichtbij dat je je afvraagt of je gek geworden bent. Maar zo gaat het al jaren goed...
Dit is mijn eerste bezoek aan een land met zoveel donkere mensen, dat was vooral in het donker even wennen. Op allerlei plekken waar nauwelijks verlichting is; langs de weg, onder een boom, op de stoep, zitten ze stil te relaxen. Ik zag ze niet, totdat ik op 2 meter genaderd was en ik of een rij witte tanden zag of ze me gedag zeiden. Verrassing! En dan was het voor mij te laat om niet te schrikken. Tegenwoordig waarschuwt Maarten me als hij iemand ziet zitten.
De mensen zijn heel erg aardig en verlegen, op het schattige af. Tegelijkertijd vinden ze je ook heel interessant en dus gebeurt het regelmatig dat de minst verlegene van het stel je toch aanspreekt. Dat kletsen is erg leuk, een beetje over hun land, een beetje over ons land. En dat laatste kent niemand, wat niet zo gek is want wie kent Vanuatu in Nederland? En voor je het weet heb je een papaya in je hand gedrukt gekregen als kado. We kunnen al een klein beetje Bislama, de lokale taal, het is een soort fonetisch verbasterd engels. En zoals jullie inmiddels weten is het voor ons erg handig om te weten hoe je bier bestelt. Verrassend genoeg is dat "me wantem bia", makkelijker kan niet!
Wat ook verrassend was is dat het land bijna nog niet bezig is met toerisme. Dat heeft heel erg zijn charme, tegelijkertijd is het soms erg moeilijk om iets te regelen. De dingen die er zijn voor toeristen zijn sjieke tours waarbij je alleen maar in de auto hoeft te stappen en rondgereden wordt. Wij vinden het leuker om met de lokale bus te gaan of zelf rond te fietsen of rijden. Maar afgezien van de hoofdstad zijn er geen bussen, fietsen en
huurauto's. En zo doen we de ene keer toch een sjieke tour, omdat je bepaalde dingen echt wil zien, en de andere keer lopen we gewoon ergens heen en zien we wel wat we tegenkomen. Dan kan het zomaar ineens voorkomen dat er vanuit het niets iemand uit de bush te voorschijn komt en vraagt of je zijn dorp wilt zien. Natuurlijk willen we dat! Dan moet het lokale eten natuurlijk geproefd worden, de huisjes bekeken worden, met de kinderen gespeeld worden. Daar kan een sjieke toeristentour niet tegenop.
Als je ziet hoe de mensen leven, zo ontspannen. In eerste instantie denk je als Westerling dat ze niets hebben, maar bij nader inzien hebben ze alles wat nodig is en wat wij soms missen; eten in overvloed uit het water en van het land, natuurlijke bouwmaterialen, drinkwater uit natuurlijke bronnen, een ontspannen levenshouding, veel vrije tijd om met familie en vrienden door te brengen, want een baan hebben is niet nodig omdat de eerste levensbehoeften al gratis voor handen zijn. In ruil voor een gestressed en druk leven hebben wij computers, hippe telefoons en een kast vol kleding, maar kunnen we ook reizen. Je kan je afvragen wat het betere leven is...
Andere verrassende Vanuatu-dingen: zeekoeien, vliegende honden, Maarten die zo goed als op de co-piloot-plaats zit in een ieniemienie vliegtuigje voor 7 mensen, koeien op de landingsbaan van gras, mannen "gekleed" in peniskokers... Alsof het nog niet genoeg is zijn er hier ook nog wat bijzondere duikplekken: een 200 meter lang scheepswrak waar je ook in kan, een berg amerikaans legermaterieel uit WW2 die in zee gedumpt is, bestaande uit trucks, jeeps, bulldozers, tanks en vliegtuigjes.
Vanavond verlaten we dit land en gaan we naar Australië. Eens kijken wat ze daar voor ons in petto hebben!
Veel groeten vanuit een verrassend Vanuatu!
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4096600
[countryId] => 198
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 486
[author] => Karry
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/485/392_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassing
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-04
[title] => Cultuurshock, adrenalinekick en aardschok
[message] => Dat je ooit nog een cultuurshock zou ervaren bij je "eigen" cultuur...het is ons overkomen bij onze reis van Frans-Polynesie naar Nieuw-Zeeland. Ons laatste eiland in Frans-polynesië, Maupiti, was fantastisch, wat een heerlijk zorgeloos en simpel bestaan kan je daar hebben. We sliepen op een eilandje als enige gasten van een familie (zie foto). Belangrijkste keuze van de dag: blijf ik op het eilandje om te snorkelen of gaan we naar het dorp op het hoofdeiland? En op het hoofdeiland: fietsen we 'rondje eiland' (1,5 uur), beklimmen we de berg (3 uur, zie foto) of leggen we ons zelf neer op het briljantmooie strand en halen we alsnog de snorkel spullen tevoorschijn? We hebben dus ook alles gedaan. In het dorp bij het postkantoor lees je de posters van alles dat op Maupiti zo belangrijk is dat het aangekondigd moet worden. 3 van de 4 posters waren van voor 2009 en de 4e ging over een sport en spel middag eerder dit jaar. Kortom, er gebeurt helemaal niets daar en wij genoten er volop van. Op 26 okt. lieten we het land met pijn in ons hart achter ons. 7 weken Frans-polynesië hebben er voor gezorgd dat we totaal ontstresst zijn. We gingen voor 6 dagen naar Nieuw-Zeeland. Een soort tussenstop. Het land verkeert in euforie omdat ze net wereldkampioen rugby zijn geworden. Maar wij werden niet bepaald euforisch. Sterker nog; we belandden in een chagrijnig makende cultuurshock. Wat is dit land over-georganiseerd!! Net Nederland waarschijnlijk... We werden helemaal gek van de enorme hoeveelheid folders en de 100.000 dingen die ze overal voor je kunnen organiseren, die je gedaan moet hebben en die stuk voor stuk awesome, splendid, unforgetable, incredible, not to miss en magnificent zijn. Is Nederland ook zo erg vroegen wij ons af? Soms zie je dingen niet als je er middenin zit. Terwijl de oneindige keuzemogelijkheden ons onmiddellijk weer gestresst maakten en ons in een keuzevacuüm deden belanden, vonden wij zelf Nieuw-Zeeland nogal matjes en braaf. We zouden zelf niet helemaal naar de andere kant van de wereld reizen voor een land dat op zijn Nederlands georganiseerd is en eruit ziet als Zuid-Duitsland meets Noord-Frankrijk. Maar goed, we beseffen ons dat we maar een klein deel gezien hebben en hier veel te kort geweest zijn.En voordat wij nu al te blasé klinken: zo is het zeker niet bedoeld. Soms heb je gewoon niet zoveel met een land, terwijl heel veel mensen er enthousiast over zijn. Wij houden ook niet zo van de hordes toeristen die we hier tegenkomen die allemaal op hun bergschoenen over te netjes aangelegde paden dezelfde wandeling maken.
Wij vonden het hoog tijd om Nieuw-Zeeland een beetje "up te spicen" en ons bezoek hier niet te laten eindigen in mineur. Dus hebben we een skydive gemaakt en dat was vet (zie foto)!!! Echt bizar om van 5km hoogte letterlijk door de wolken te vallen met meer dan 200km/h. Kortom, Nieuw-Zeeland werd alsnog een succes, haha!! We zijn inmiddels een dag op Vanuatu, daar blijven we 3,5 week, dat weten we nu al, want je mag het land niet in zonder vervolgticket, dus vliegen we 27 november naar Brisbane waar ons Australië avontuur begint (5,5 week). Mooie vooruitzichten dus!! We zijn begonnen in Vanuatu op het eiland Tanna...en de eerste dag was meteen al awesome, ja hier vinden we het echt awesome en magnificent, we hebben een actieve vulkaan beklommen, zeer indrukwekkend met veel gebulder en lava-explosies, zie foto! Verdere verhalen volgen!
Veel groeten van ons!
P.S. Hoe gaat het met jullie allemaal?
P.S.2 Bedankt voor de Nieuw-Zeeland tips: Rotorua vonden we wel bijzonder (zie ook daar nog een foto van)
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4073924
[countryId] => 198
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 285
[author] => Maarten
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/290/195_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cultuurshock-adrenalinekick-en-aardschok
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => NoraDienGerrit
[datePublication] => 2011-09-25
[title] => We zijn in New Caledonia
[message] => Hallo allemal,
Even een kort verslagje.
We zijn bijna in New Caledonia, vanmiddag stappen we uit in Noumea.
Dit is frans grondgebied, kunnen we ons frans weer even oppoetsen!
We kunnen helaas geen foto's plaatsen, doen we weer als we in Australia zijn.
Computer is wat oud en we kunnen met mijn camera geen fotootjes versturen.
Tot nu hebben we weer van alles meegemaakt, zoals het checken bij het instappen, ging net als met de vliegreis, doorlichten etc. Gerrit had een zakmes in zijn zak, moest afgegeven worden, en hij krijgt het weer terug bij terugkomst.
De sloepenrol,deze is wel nodig als je de film de Titanic gezien hebt!
Verder melden we even dat de prijzen van de versnaperingen niet voor de poes zijn, we laten ons er echter niet van weehouden uiteraard.
Hier aan boord worden we voortdurend bezig gehouden met allerlei shows en presentaties.Het eten is geweldig.
Dien, Gerrit en Nora slapen in 1 hut. Nora als kleinste van het nest natuurlijk in het bovenbed...
We varen 22 knopen in een uur.
De hamvraag: hoeveel km per uur is dat?
Verder zijn er p.m. 2700 mensen aan boort, 2000 passagiers en 700 bemanningsden enz.
Dit was het even voor nu.
Eind van de week volgen meer details.
Vanaf de Pacific Dawn:Au revour!
Gerrit Dien en Nora
[userId] => 308534
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4032084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 389
[author] => Nora,Dien,Gerrit.
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 350893
[travelTitle] => Down Under
[travelTitleSlugified] => down-under
[dateDepart] => 2011-09-13
[dateReturn] => 2011-10-13
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/308/534_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => we-zijn-in-new-caledonia
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => heleenenstijn
[datePublication] => 2010-07-28
[title] => Vanuatu
[message] => Vanuatu, een land dat zijn gelijke niet kent in deze wereld! Het land werd in 2007 bestempeld als “The happiest nation in the World”! Waar op de wereld vind je nog mensen die oprecht vriendelijk zijn zonder dat ze iets van je willen? Inderdaad, dat vind je in Vanuatu! De weinige auto’s die hier rijden doen dat op kokosnootolie, de rest van de bevolking doet alles te voet. Iedereen is heel sociaal ingesteld en het is heel makkelijk om een praatje te maken en de “locals” te leren kennen. De mensen zijn hier ook volledig zelf voorziend; ze hebben een eigen tuin ten midden van de jungle, die vol staat met kokosnoten, papaya, bananen, taro, yam, kumara, maniok,…. Ze leven in hutten gemaakt van hout en bladeren uit de jungle. Er is geen elektriciteit en stromend water, behalve in de hoofdstad. Als je naar Vanuatu gaat ga je, ook als toerist, volledig op in de natuur en dat is precies wat wij vier weken gedaan hebben.
’s Nachts toekomen in Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu op het eiland Efate, is op zich al een ervaring. Je stapt uit het vliegtuig en het voelt aan alsof je midden in de jungle geland bent. Het is meteen vochtig warm, het ruikt naar de tropen en overal hoor je vogels fluiten en krekels zingen. Je denkt bij jezelf onmiddellijk “als dit de hoofdstad is, wat mogen we dan verwachten op de afgelegen eilanden?” Het “echte” avontuur staat ons duidelijk te wachten! De eerste dagen hebben we wat in de gezellige hoofdstad rondgeslenterd, lekker gegeten op de lokale markt en genoten van de eerste kennismakingen met de cultuur in Vanuatu. Daarna hebben we het vliegtuig genomen naar Tanna, een eiland ten zuiden van Efate. De vlucht op zich was al een avontuur! Het propellervliegtuigje van 16 zitjes week totaal onverwacht van zijn koers af om te landen op de onverharde landingsbaan van een ander eiland om wat mensen en kippen op te pikken (zie foto’s). Dan hou je wel even je adem in bij de landing! Na aankomst in Tanna zijn we meteen een “kastom dance” gaan bijwonen. Een “kastom dance” is een dans die de lokale bevolking uitvoert bij speciale gelegenheden (geboorte, besnijdenis, huwelijk, dood en nimangki). Nimangki is een typisch feest in Vanuatu dat georganiseerd wordt door een man die verschillende varkens voor jaren heeft kunnen onderhouden. Het respect dat iemand krijgt in het dorp wordt bepaald door het aantal varkens dat die persoon heeft en dus niet door het aantal euro’s die op je bankrekening staan! Als de man zeer rijk is onderhoudt hij de varkens verder tot wanneer ze slagtanden hebben. Een man die slagtanden bezit klimt nog verder omhoog in de maatschappij! Elk dorp heeft ook een “chief” die de baas is van het dorp, en die uiteraard ook het meest aantal varkens heeft! De kastom dance die wij in Tanna hebben gezien was speciaal voor toeristen, maar dat maakte het er niet minder spectaculair op! Zoals je op de foto’s kan zien, dragen de mannen voor zo een gelegenheid speciale strooien rokjes! Ze stampen met hun voeten op de grond, klappen in hun handen en zingen vol enthousiasme! Nadien werd er ons ook getoond hoe ze vuur maken in het dorp; binnen de minuut hadden de mannen een groot kampvuur aangestoken! Qua overlevingstechnieken in de wilde natuur kunnen wij nog heel veel van de Ni-Vans (bewoners van Vanuatu) leren! Het eiland Tanna is echter voornamelijk bekend omwille van zijn zeer actieve vulkaan, Mount Yasur. Op het moment dat we in Tanna waren was de vulkaan zo actief dat alles (wegen, planten, bomen, huizen, mensen, dieren,…)met stof en vulkanisch as bedekt was (zie foto’s). Je hoorde constant het gebulder en gedonder van de vulkaan en je zag bij elke uitbarsting (om het half uur) de bomen en huizen meetrillen. Wij zijn op een avond naar de krater gewandeld en daar hoorde je ook het klodderen van de gesmolten lava en zag je na elk gebulder een enorme massa lavastenen uit de krater omhooggestuwd worden. In de krater zelf lag het vol met rood-oranje gloeiende lavablokken! Met een mengeling van ontzag, spanning en angst bleven we staren naar de vulkaan! Het was ons duidelijk geworden dat we in Vanuatu in een andere realiteit beland waren!
Na onze avonturen in Tanna zijn we naar Pentecost gevlogen, een eiland in het noorden van Vanuatu. In Pentecost heb je bepaalde stammen die een speciaal ritueel uitvoeren ter ere van de oogst. De mannen bouwen een bamboetoren van 30 meter hoog waar ze van af springen met enkel een liaan aan hun voeten. Hoe dichter ze bij de grond komen, hoe beter de oogst. In Pentecost is dus het principe van “bengi” springen uitgevonden; het enige verschil is dat je met “benji” springen aan een stevige elastiek hangt terwijl de inwoners van Pentecost enkel een liaan uit de jungle hebben om hen van een verpletterende dood te behoeden. Wij hebben zes mannen zien springen en drie van hen hebben de grond effectief geraakt en zich serieus pijn gedaan. Af en toe verongelukt er ook wel iemand, maar dat hebben wij gelukkig niet gezien. Dit is dus weer volledig “Vanuatu style”, geen enkele veiligheid en enkel de sterken overleven! Na dit spectaculaire schouwspel hebben we zelf ook het noodlot getart. Met een piepklein motorbootje (die naam amper waardig) hebben we een zeestraat van ±20 km overgestoken van Pentecost naar Ambrym (een ander eiland in Vanuatu). Het was storm op zee, de motor was met wat geluk een 100cc en we moesten de woeste oceaan over. Er was geen dak op ons bootje en we zijn kleddernat geworden, zowel van de regen als van de gigantische golven die moeiteloos over de boot sloegen. Als onze mama’s dit hadden geweten zouden ze meteen op het vliegtuig gesprongen zijn om ons bij onze oren van dat gammele bootje te sleuren. Terwijl Stijn misselijk in elkaar gekrompen lag van zeeziekte, heb ik waarlijk doodsangsten uitgestaan. De twee stuurlui van de boot vonden het allemaal best nog aangenaam en hebben zelfs geprobeerd te vissen. Nadat mijn zenuwen het bijna hadden begeven, naderden we dan toch de kust van Ambrym. We hadden het gehaald; we waren niet gestorven op de oceaan in een motorbootje dat in België niet eens door de bootkeuring zou geraken! Het werd ons weer duidelijk dat Vanuatu niet voor “mietjes” is. Integendeel, Vanuatu is het synoniem voor “echt avontuur”. Nu, ik beschouw mezelf niet direct als een mietje, maar deze situatie overschreed mateloos mijn tolerantiegrens voor avontuur! Ik was blij dat we het er levend van af hebben gebracht!
In Ambrym heeft het nog een aantal dagen gestormd. We hebben gedurende die tijd dan ook niets anders gedaan dan onder ons strooien terras aan ons bamboehutje gezeten en gestaard naar de regen, de zee en enkele gigantische lokale tuinspinnen. Omdat we geen elektriciteit hadden gingen we slapen als de zon onderging en stonden we op als de zon weer opkwam. ’s Nachts hebben we ons beholpen met een kerosinelampje en hebben we ons gewassen met een emmertje regenwater of zeewater (als het regenwater op was). Na twee dagen was de regen eindelijk afgelopen en hebben we wat rondgeslenterd in een aantal dorpjes. Ook hebben we een “Rom dance” bijgewoond. Dat is een “kastom dance” die enkel in Ambrym wordt uitgevoerd door mannen die volledig verkleed zijn in maskers en gewaden gemaakt van bananenblaren (zie foto’s). Ambrym is ook bekend voor zijn mooie sculpturen en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een authentieke tamtam te kopen (een kunstwerk van 2,10 meter hoog met gezichten en maskers er op). We hebben zelfs kunnen zien hoe onze tamtam gemaakt werd op het strand voor onze hut. Het is dus een kunstwerk dat heel veel herinneringen met zich meedraagt. Ambrym is een vulkanisch eiland dat gevormd is door twee heel grote vulkanen, Mount Marum en Mount Benbow. Mount Benbow kan je niet beklimmen want die heeft een gigantisch stuk steen in zijn krater steken die elk moment kan exploderen. Mount Marum daarentegen kan je wel beklimmen en dat hebben wij dan ook gedaan. Het was een heel zware tocht door dichte jungle, bloedhete as vlakten, gigantische lavarotsen en vulkanische heuvels tot je aan de krater komt. Daar kan je echter je ogen niet geloven! Je kijkt over de rand van de krater in een diepte van 200 meter waar je helemaal beneden een gigantische massa kolkende lava omhoog ziet spuiten. Het was surrealistisch, en even dachten we dat onze ogen ons bedrogen. Dit was te spectaculair voor woorden en moeilijk te vatten! Hier zie je de natuur op haar best en daar word je stil en filosofisch van. De vulkanen van Vanuatu gaan nog lang nadonderen in onze hoofdjes…
Vanuit Ambrym zijn we naar Luganville in Espirito Santo gevlogen. Santo is het grootste eiland van Vanuatu en ligt helemaal in het Noorden, aan de grens met de Salomon eilanden. In Santo wonen heel veel mensen nog zoals in het stenen tijdperk. Daar heb je niets van westerse invloeden en zijn de mensen gekleed met bladeren van de jungle. In Santo zijn we een Belgisch koppel tegengekomen die ook een wereldreis aan het maken waren. Dite en Nico hebben ook een jaar loopbaanonderbreking genomen om de wereld te ontdekken en te genieten van het goede leven. Samen zijn we een paar keer uit gaan eten en hebben we een leuk uitstapje gemaakt naar prachtig witte stranden en azuurblauwe rivieren. Na maanden geen Belgen te hebben gezien was het heel leuk om nog eens “gewoon Vlaams” te praten. De volgende dag is Stijn begonnen aan zijn duikavontuur en heb ik mijn eerste echte duik gedaan. Stijn heeft gedoken op één van de mooiste zeewrakken ter wereld. De “SS Coolidge“ is een schip ter grote van de Titannic en werd tijdens WOII gebruikt als passagiersschip voor de soldaten. In 1944 vaarde het schip tegen een mijn en strandde het voor de kust van Santo op een diepte van 28m tot 67m. In ware “Vanuatu-style” heeft Stijn zijn eerste wrak- en nachtduik tegelijkertijd gedaan zonder ook maar enige instructies. “Just follow me” zei de divemaster. Al zigzaggend tussen buizen, sluizen en legermateriaal kwam hij terecht in een grote ruimte waar oude jeeps en tanks nog in hun volle glorie opgeslagen stonden. Tijdens die duik heeft hij ook een geweldig lichtspektakel gezien. Honderden ”flashlight fish” (de naam zegt het zelf) maakte van het ruim een ware onderwater disco. Verder zijn we nog gaan snorkelen op “Million Dollar Point”, een plaats in de oceaan waar de Amerikanen na WOII hun wapenarsenaal en tanks gedumpt hebben. Ook daar was het koraal heel mooi en waren er heel veel visjes te zien!
Terug in Vila aangekomen, heb ik besloten om dan toch uiteindelijk mijn PADI duikcursus te volgen. Vila ligt aan azuurblauwe baaien met prachtige stranden en heeft net als Santo onaangetast mooi koraal. Kortom, de ideale plek om te leren duiken. De duikcursus was heel leuk en ontspannend, en ik heb zelfs op mijn laatste duik een dugong gezien (zie foto). Een gigantische zeekoe van wel drie meter groot die met ons kwam spelen. De avonden in Vila hebben we doorgebracht met Darcy en Jeroen, een Belgo-Amerikaans koppel, die in Vila vrijwillgerswerk aan het doen waren. Samen hebben we een Belgische avond gehouden met biefstuk friet en verse mayonaise en uiteraard meerdere Stella’s. Zalig om het eens op zijn Belgisch te doen! Verder hebben we ook wat kava bars bezocht. Kava is de nationale drank bij uitstek in Vanuatu. Het wordt gemaakt van wortels van een bepaalde plant en het heeft een hallucinerende werking. De wortels worden zacht gekauwd en verdund met water waardoor het op een wansmakelijk modderachtig drankje gaat lijken. De geur en de smaak zijn ook ronduit walgelijk! Om kava te drinken moet je dus je neus dichtknijpen en het goedje in één keer naar binnen werken (zie foto’s). Daarna eet je best wat stukjes banaan of wat chips om de nasmaak te verdrijven. Kava drink je niet omdat het lekker is. Integendeel, je drinkt het omdat het een zalig verdovende en rustgevende werking heeft. Een beetje zoals champagne denk ik. Zalig dus om zo onze avonden in Vila te eindigen….
Vanuatu…Het was een land vol verrassingen, vol nieuwe ervaringen, vol extremen, vol vriendelijke en aangename mensen, vol levensvreugde, vol authenticiteit, vol spectaculaire gebeurtenissen. Met heel veel spijt in het hart verlaten we dit stukje paradijs.
In bijlage vinden jullie nog de dingen die we in Vanuatu voor de eerste keer gedaan hebben in ons leven! Hier volgt de lijst…
Never done before:
Landen op een airstrip van gras – bij aankomst op het vliegveld onthaald worden door een stringband - vliegen met een 16-zit passagiersvliegtuig – zelf je bagage op het vliegtuig zetten (inclusief de kippen), zelf je bagage van het vliegtuig nemen - niet alleen je bagage wegen voor de vlucht maar ook zelf op de weegschaal gaan staan - aan de krater van een actieve vulkaan staan en constant rondspuwende lavablokken zien – vleermuis eten – Stijn zijn eerste nacht- en wrakduik- Heleen haar eerste duik - twee dagen non-stop onder de strooien veranda van ons hutje naar de gietende regen staren – met een klein motorbootje een woeste oceaan oversteken (dit was de enige ervaring die niet leuk was), zonder elektriciteit leven (enkel een kerosinelampje)- zonder stromend water leven (enkel regenwater om je te wassen en te drinken, en als dat er niet is dronken we kokosmelk) – een aardbeving van 7.6 op de schaal van Richter gebeurt maandelijks en hebben wij dus ook meegemaakt- vanaf de krater van een andere vulkaan kolkende lava zien – kava drinken – bij gebrek aan regenwater en een rivier ons naakt in de zee wassen – …
Overtuigd om naar Vanuatu te gaan? Laat ons weten wanneer je gaat en we gaan zonder problemen opnieuw met je mee! Dit was een onvoorstelbaar en fantastisch avontuur!!
[userId] => 213545
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3536939
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1391
[author] => Heleen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 232065
[travelTitle] => tripke
[travelTitleSlugified] => tripke
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-12-14
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => willemgeert
[datePublication] => 2010-06-03
[title] => South-Pacific Islands
[message] => Na een paar dagen in Nieuw-Zeeland besloten wij om een uitstapje te maken naar een exotisch eiland genaamd Vanuatu. Ik verwachte een soort Tahiti sfeer, altijd warm, meisjes die je opwachten met een bloemenketting en een cocktail! Helaas, het regende, geen meisjes en ook nergens een cocktail te bekennen.
Onze eerste nacht verbleven wij in een goedkoop hotel (Coconut Palm). wij hadden iets later die dag een verborgen eilandje gevonden genaamd Hideaway Island. Hier kon je van alles doen: duiken, kanoen, snorkelen en nog veel meer! De keuze was snel gemaakt en een dag later zaten op Hideaway island.
Aangezien ik nog geen duikbrevet of iets dergelijks had besloot ik om dat maar eens te gaan halen omdat ik anders niet zo mogen duiken in een van de mooiste zeeen ter wereld. 2 uur later zat ik met een boek onder mijn neus theorie te leren, wie had dat gedacht, op wereldreis en nog studeren ook!
Na te zijn geslaagd voor mijn theorie mocht ik met een duikpak het water, tevens heb ik de crew van de duikschool ook gelijk leren kennen.
Thomas (mijn leraar), Woody (baas van de duikschool), Madison, Nikki Brian en Kevin (locals die allemaal onze leeftijd waren en een beetje gek in hun hoofd)
Na een aantal dagen gedoken te hebben had ik mijn duikbrevet! Vanaf nu mocht ik deelnemen aan fun dives!
Gewoon lekker voor de lol duiken, het was schitterend. Naast heel veel gewone vissen heb ik ook met haaien, lion fish, en clownfish gedoken.
Na een schitterende week besloten wij om de laatste avond maar eens mee uit te gaan met de jongens! Ze zouden ons ophalen en vervolgens naar een discotheek gaan. Na wat biertjes genuttigd te hebben in auto was het tijd om te dansen. Op muziek die wij allang weer oud vonden stonden we dan helemaal los te gaan met zijn allen. Madison de kleinste van iedereen dacht het Nederlandse drink niveau wel aan te kunnen, dat heeft hem zwaar komen te staan! Na 3 uur kon de jongen niet meer op zijn benen staan en hebben we besloten (ook voor eigen belang vanwege het vroege vliegen) om maar naar huis te gaan! Het was een schitterende tijd!
Tot snel
[userId] => 220309
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3459084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 78
[author] => willemgeert
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 241603
[travelTitle] => Wereldreis
[travelTitleSlugified] => wereldreis
[dateDepart] => 2010-02-25
[dateReturn] => 2010-07-10
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/220/309_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => south-pacific-islands
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-16
[title] => Pentecost eiland, Vanuatu
[message] => Woensdag 7 april
Op weg naar Pentecost, deze keer weer in een heel klein vliegtuigje. De achterste banken zijn bezet met bagage. We moesten zelf weer op de weegschaal ipv de tassen. vreemde bedoening hier. (gewicht na de poeperitus nog best goed, peter veel te laag) De aankomst is weer een ervaring, de mensen staan allemaal te wachten om zelf de bagage uit het vliegtuig te halen en er staan een boel mensen om te helpen of gewoon te kijken of er nog nieuwe klanten zijn. Ons guesthouse is even wennen. Een centale keuken die niet al te schoon is, met daaromheen 4 slaapkamers. We krijgen eten geserveerd in een schaal waar het spinrag en de muizenpoepjes nog aan zitten. Goed voor de weerstand. Ze zijn heel erg vriendelijk en willen alles voor je halen en doen. Er zijn flessen water speciaal voor ons en bananen worden er een hele tros gebracht en papaya, onze voorraad bonen voor een week ligt klaar. En we willen graag brood eten dus dat word gebakken. LapLap het nationale gerecht willen we wel eten, er word gelijk opdracht gegeven. In de middag hebben we lekker gezwommen, de zee met rif is voor de deur. Ook een kleine wandeling met Elbo een man uit het dorp gemaakt naar en langs de rivier. De eigenaar Jonas zit vol met plannen hoe het beter kan en wil allerlei tours voor ons regelen. Fijn en makkelijk. Het bed is goed en 's avonds koelt het lekker af.
Donderdag 8 april.
De grote schoonmaak is hier begonnen, erg fijn. Minni, de mevrouw die hier alles kookt en schoonmaakt is druk bezig. In de ochtend gaan we lekker snorkelen, het is goed warm. Het koraal is heel fel van kleur erg mooi, roze paars felgroen en blauw. Ook verschillende kleurtjes vissen, niet teveel gelukkig zo'n eerste keer hier. Af en toe is het zicht niet helder omdat de zee met een koude rivier hier word gemixt. Na een goede lunch met broodjes, gaan we naar een waterval in de buurt, je kan daar zwemmen en in de buurt is ook een grot waar we in gaan. We gaan met de 4wd door riviertjes erheen, altijd leuk. De waterval is vol en hoog, we krijgen twee gidsen mee. 5 minuten lopen is het eerst voor we in een heerlijk koel bubbelbad kunnen, midden in de jungle, geweldig toch. We krijgen nog een kokosnoot die al een beetje uitgelopen is te eten, bijzondere smaak. Dan zijn we afgekoeld en klaar om naar de grot te gaan. Je kan zien dat dit niet al te vaak geshowd word. Er is een pad maar dat gaat naar de tuin, wij gaan dóór de tuin. Een soort mooeras is het om watertarro te laten groeien. Best lastig wandelen maar oh zo leuk. de ingang van de grot is verborgen. Binnen is het best groot, we horen een waterval en we gaan er helemaal in. Diep bukken, er zijn allemaal stalagtieten, door het water en de modder of vleermuizenkak. Prachtig!
De jongens die mee zijn lachen er ook wel om dat wij zoveel foto's maken en schrikken van de vleermuizen die rakelings langs je vliegen. Als we weer terug zijn zwemmen we nog wat in zee hier, weinig te zien.
In het dorp word een huis gebouwd en een van de palmbomen hier word een paal, er word flink gehakt en hij is snel om. Dan is het rennen voor de kokosnoten!! Makkelijk zo, iedereen wil er wel een. Op de terugweg stoppen we nog bij een winkeltje, er is daar een babytje van een maand, net als Rinske vandaag, klein zeg. Terug in ons huisje doen we weinig wat lezen en nog wat zwemmen.
Peter gaat voor het eten nog even naar de nakamal, dat duurt wel. Tot 9 uur, je hoort na het kavadrinken te eten dus rammelen. We eten verse zoetwaterkreeftjes uit de rivier hierachter, met slangenbonen en rijst.
Voordat we gaan slapen worden we nog opgeschrikt door een rat op de vliering en dekken we het brood nog extra goed af.
Vrijdag 9 april.
We worden laat wakker half negen, er is al schoongemaakt en het water voor de thee is gekookt, het is warm dus gelijk een koude douche. Peter is nu met wat mannen van het dorp ergens naartoe, geen idee waarheen, hij zelf ook niet. De rivier over en hij blijft niet te lang weg denkt ie. Ik heb geen horloge dus ik denk het ook niet. Na een poosje ga ik kijken waar ie uithangt, er word hier verderop een kerk gebouwd daar zijn alle mannen vandaag. De bouw is al een paar jaar aan de gang, elke week helpt iedereen één dag mee. Je mag dan zelf weten hoelaat je komt en hoelang. Vandaag zijn er experts uit een ander dorp om de vloer recht te maken. Piet, je haren zouden er recht van overeind gaan staan! 5 man in de hoek op een berg zand, drie die kijken en twee die op blote voeten door het cement staan te roeren en proberen het te egaliseren. Ze zijn hier niet veeleisend zien we wel.
De rest van de dag doen we niets. We gaan één keer even snorkelen hier voor de deur en lopen een heel klein stukje. Zitten en lezen is verder het motto. Jonas, de eigenaar wilde naar de bank in een ander dorp en wij zouden meegaaan om daar te kijken maar zijn auto komt pas om 4 uur terug, de bank is dan al dicht. Kan gebeuren geen uitje dus. We wandelien als het iets koeler word nog de berg op, naar de tuin van Jonas, met 3 kinderen. Onderweg word er vanalles gegeten, sinaasappels zo van de boom, een kokosnoot te drinken, manderijnen, guave. Vol komen we terug. En dan heeft Minni lekkere curry gemaakt. Smullen.
Zaterdag 10 april.
Nangol, het landdiven, gaat gebeuren vandaag. Spannend, om 8:15 uur gaan we weg, maar een half uur later dan de planning. We rijden naar Walli, daar gaan we mensen van een priveejacht halen. En die laten flink op zich wachten, maakt niet uit, wij doen spelletjes op het strand met de kinderen uit Walli. Het landdiven gaat pas beginnen als wij er zijn, dus geen paniek. De biljonair van het schip en zijn familie kunnen niet 5 minuten door de bush lopen dus met zijn allen in de truck.
De nangol toren is spectaculair, in twee weken gebouwd met 10 platforms om vanaf te springen. tribunes zijn er niet we zitten op een heel steil stuk in de prut, geweldig. Er is eerst een hele speech en dan begint het. Een jonge jongen gaat eerst van het lage platform, om te oefenen, hij is denk ik hooguit 10. Lianen om zijn enkels en bibberende beentjes. Alle mannen zingen en marcheren/dansen achter de toren. En dan ineens, daar gaat ie. Van drie meter hoog ongeveer spirngt ie zo met zijn bast op de ruwe aarde. Het platform breekt en smak. Tranen in de ogen van spanning, bij mij niet bij hem hij staat wat trillend op en voegt zich bij de dansende mannen.
De volgende gaat al klimmen. Na een aantal sprongen blijft het eng, je voelt de spanning en je hartslag stijgen telkens als er iemand bovenaan staat. Één keer word er een platform weggehaald zonder sprong, de chief heeft een naar voorgevoel, er gaat dan een ongeluk gebeuren als ze toch springen en dat doen ze dan dus niet.
de laatste springt van de hoogste, we denken van ongeveer 20 meter, het is iemand die voor de tweede keer die dag springt. En hij kan het goed een mooie zweefduik en ze geven geen kik.
Dit is echt spektakel!
Op de terugweg stoppen we bij een warmwaterbron. In zee loopt ie, heel raar snorkelen langs een gordijn van belletjes in een warme zee. En dat over het koraal, wat een feestje. Af en toe wat minder zicht doordat het warme en koude water mixt mag de pret niet drukken.
Zondag 11 april.
Vandaag weer een bijzondere dag, we gaan naar Bunlap. dat is aan de andere kant van het eiland, we volgen eerst de weg naar het zuiden en dan steken we over de bergen naar het oosten. De weg is hier een stuk minder in gebruik en erg ruw, we worden weer goed door elkaar gehusseld. Het uitzicht is super, zoveel groen daar krijgen we geen genoeg van, diepe afgronden en smalle paadjes. Een thrillfactor dus. We komen in Ranwas aan tijdens de kerkdienst. Die duurt hier bijna de hele dag, iedereen in prcahtig kleurige kleding met lakschoenen en al, hoe ze dat zo schoon houden met alle modder is een raadsel, echte hun zondagse goed dat zie je wel.
Wij eten wat en gaan dan wandelen, weer over een paadje waar je de weg moet weten. Grote bomen en heel wat woekergroen. Na ongeveer een uur komen we in Bunlap het traditionele dorp. De mannen zijn weer in de peniskokers, andere stijl deze keer, en de vrouwen in rieten rokjes. Peter gaat gelijk de nakamal (kavabar) in en krijgt daar een uitgebreid verhaal te horen, ik wacht buiten, deze nakamal is niet voor dames. Het duurt best een poosje, ik praat/ handgebaar met de dames. Als de mannen klaar zijn lopen we een rondje door het dorp. We willen graag in een keuken kijken, er is iemand weg daar mogen we wel kijken, maar dat vinden we toch een beetje raar. Zij eigenlijk ook. Bij een ander huis zitten een aantal vrouwen met kindjes buiten. Daar vragen we het nog eens, het mag. Ongelooflijk, alles heeft een vaste plek en het is voor iedereen duidelijk waar het voor is. Een tak met gespleten uiteinde die ze gebruiken als hete stenen tang. Ze koken in een gat in de grond daar doen ze stenen in en stenen op het in bladeren ingepakte eten en dan weer stenen erop. Of soms ook op een houtvuurtje. Boven onze hoofden hangen de manden te drogen waar ze het eten in halen,ze drogen boven het vuur. Langs de kant zijn banken gemaakt en aan het plafond hangen maiskolven die half aangegeten lijken, maar er hangt een blikje boven zodat de muizen er niet bij kunnen.
De vrouwen zien er ook de lol wel van in twee van die onwetende white man. Ik mag nog een rieten rokje passen. Ze hebben meerder lagen aan dus één uit daar zie je niets van, ze krijgt hem toch weer terug, ik voel me meer op het gemak in mijn eigen rokje. Terug op het plein bij de nakamal zitten de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. Ik word onderworpen aan een volledig onderzoek. Haren worden gevoeld door de hele ploeg, ik denk 30 vrouwen. Zijn mijn armen wel sterk? Even voelen en na flink knijpen goed bevonden. Ze vinden het erg raar dat ik zo wit ben en zeker de borsten zo extra wit heel raar. dan zien ze een stukje onderbroek, wat is dat!? Heel stiekem laat ik een stukje zien, een hoop gelach volgt. Zij hebben een ander soort groen kort grasrokje als ondergoed. Tijdens mijn check komt Peter er ook niet onderuit aan de kant van de mannen. De eerste kijkt heel raar naar zijn armen, dat haar. Hmm daar willen ze wel even van dichtbij naar kijken. En dan blond borsthaar? Daar willen de mannen wel aan voelen. Ze hebben zelf ook borsthaar maar dat voelt blijkbaar heel anders. Toch een rare gewaarwording al die kleine bijna naakte zwarte mannetjes met hun stugge handjes aan het borsthaar van je vriend. Helaas is er geen foto te showen, ze hebben graag dat je daar heel dik voor betaald, zo dik dat wij het idee hebben dat ze het eigenlijk niet willlen en we maken dan ook geen foto's, maar de herinneringen zijn goed.
Maandag 12 april.
Het is heet vandaag. Peter gaat snorkelen, ik niet. Ik heb een wondje aan mijn been dat groter word in plaats van kleiner en dat wil ik een dagje laten uitdrogen in de hoop dat het dan in een dag dicht is. ( dat lukt, helaas volgende dag weer nat dus open.) Ik ga dit verslag maken is het plan, we lopen wat daagjes achter. Maar het blijkt dat we niet goed hebben opgeladen en de stroom gaat vanavond pas aan. Geen computer dus vandaag. Dan maar lekker lezen de hele dag. Het enige spannende is dat er een bevoorradingsboot aankomt, heel wat jaartjes terug in de tijd lijkt het als ze de pakken aan land gooien. In de iets koelere namiddag lopen we naar een winkeltje hier verderop. We hebben daar van de week wat blikjes sap gekocht en die willen we wel weer en nieuwe pindakaas. De winkel van jonas heeft niet meer.
Nog een enorme banyan tree bekeken en weer naar ons huis. Peter word 's avonds opgehaald om zelf kava te maken. Met een steen en dat valt hem zwaar, hele sterke handen moet je daar voor hebben. Gelukkig is dat niet de enige methode en krijgen de mannen genoeg kava binnen. Jonas heeft er ook drie op en die zit hier aan tafel tijdens het eten al te slapen. Peter met vijf kokosnotenschelpjes op lijkt er niets van te hebben. Alleen een glimlach van oor tot oor.
Dinsdag 13 april.
Aktie, we gaan nog maar eens naar een waterval. Eerst een stukje met de auto, echt dwars door de bush! En dan ongeveer een uurtje lopen, dat word voor we instappen al anderhalf. Maakt niet uit. Het blijkt twee uur lopen naar een dorp, één huis en een nakamal, en dan nog een uur naar de waterval. Mooi is de tocht, we hebben niet beseft dat de weg eerst vrijgekapt moet worden omdat het pad niet zo vaak gebruikt word. Als we eerder hadden geweten dat we gingen hadden ze dat gisteren al gedaan. Vandaag gaat chief willie voorop, de baas in het dorp (Baravet) waar we verblijven en de eigenaar van het 'dorp' op de berg. Hij hakt heel wat af, de doorgang moet een stuk hoger gemaakt worden voor speciale gast Peter. Geen probleem. Onderweg worden er allemaal kastomverhalen verteld. Dat zijn de verhalen die uitleggen hoe iets is ontstaan en aan de hand daarvan kan je soms de weg vinden of uitleggen waarom een huis op een bepaalde manier word gebouwd. Erg interressant. Ook vele kleine gebruiken, bv als iemand een watermeloen ziet groeien die hij wel wil hebben maar hij ligt in de tuin van een ander, dan steekt ie een stokje van een bepaalde plant in de grond naast de watermeloen. Als de eigenaar van de watermeloen het stokje ziet kan ie in het dorp navraag doen wie dat heeft gedaan en zo komen beide partijen te weten of de meloen verkocht of weggegeven kan worden. Handig. Ook een tak die om een boom gewikkeld zit geeft aan dat dat iemands eigendom is en je daar dus niet zomaar van mag plukken. Wat verder langs de kanten groeit is van iedereen.
Bij de waterval gaan we lunchen, de mannen hebben eigen eten mee maar de chief eet van ons heerlijke brood. Foto's worden er gemaakt, in opdracht! de chief wil met peter en de mannen op de foto. Ik ben wel mee maar doe er niet zoveel toe. De mensen hier spreken zowieso altijd alleen tegen de man en zeggen alleen Peter gedag, Ik denk dat ze niet eens weten hoe ik heet. Dat is soms wel een beetje raar, maar je spreekt niet tegen andermans vrouw en zij ook niet tegen jou, aankijken mag eigenlijk al niet horen we vandaag, vroeger dan nu is het iets soepeler.
Er word nog gezwommen of eigenlijk gedoucht onder de waterval. Als ik ook wil zwemmen gaan de mannen wel vast vooruit zodat ik in het water kan, dat hoeft van mij nou ook weer niet. Hier in de bergen is het wel warm maar zo heet dat ik moet zwemmen, nee. De terugweg is glibberig net als de heenweg, maar ik glij uit op een steen als we net weer op weg zijn. Ik maak een rare gooi maar blijf heel, wel schrik in de benen en dat loopt ongemakkelijk. De tocht doen we grotendeels op blote voeten, het is bijna niet te doen in de blubber met slippers, die komen vast te zitten. En als ze nat zijn van het 7 keer de best diepe rivier oversteken glij je in je slippers al uit. Uit dus.
Na 5 uur wandelen zijn we moe maar voldaan weer bij de auto.
Thuis spelen we voor de deur met wat kindertjes van het dorp, dat vinden ze prachtig. Grote mensen spelen hier niet met de kinderen en zeker niet twee van die rare zoals wij. Hard lachen.
Woensdag 14 april.
Om 6 uur op, we gaan om 7 uur met Jonas mee naar de bank. Niet dat de bank zo leuk is, maar dat is een rit naar de andere helft van het eiland en dat vinden we wel leuk. Jonas heeft laat gewerkt en zit tijdens het rijden zowat te slapen. Hij heeft nog een uur extra slaap gehad, we vertrokken pas om 8 uur. Daar zijn we inmiddels aan gewend. De rit is erg gaaf, langs de kust, mooie plaatsjes. Het dorp waar we naar toe gaan heet Melsisi en is een stuk groter dan waar wij zitten. een enorme katholieke kerk en een heleboel schoolgebouwen. Lagere scholen en boardingsschool, een hoop unifrompjes bij elkaar. Ook is er een kliniek en de bank. Ze spreken hier frans, dus communiseren gaat iets lastiger hier. De dame van de bank neemt haar tijd en wij gaan weg voor ze klaar is. Jonas moet twee nieuwe gasten afhalen van het vliegveld wéér naar een andere kant van het eiland. Hij gaat in de middag wel terug zegt ie. Wij denken; en daarom word het hier nooit wat 2 keer een roteind heen en weer rijden omdat je te laat je bed uit bent gekomen is niet zo handig.
We pakken onze tas en gaan nog eens snorkelen. Van Minni krijgen we een pannekoek met omelet erin als afscheidsmaal. We hebben haar een klein kadootje gegeven koffie en wat geld, ze was in tranen. Dan lopen we nog een rondje door het dorp en is het tijd om te gaan, raar. Een boel mensen staan klaar om gedag te zeggen, ze zullen peter missen in de nakamal en van minni krijg ik nog een dikke kroel. ( we hadden nog niet gemeld dat ze aan één kant een grote pluk haar op haar kin heeft, waar je de eerste dag alleen maar naar kijkt en dan zie je het niet meer).
We zijn een half uur voor tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook, het vliegtuig komt eraan en weg zijn we. Dik voor tijd. Bij aankomst wachten op de vaste taxichauffeur, maar we denken dat ie zijn kladje kwijt is dus nemen we een andere. Bij het hotel is het "oh shit" als we binnenkomen, ze is ons vergeten, gelukkig hebben we gereserveerd en krijgen we toch een kamer, weer de allergrootste familie kamer waar we eerder ook al inzaten, blij dat er af en toe iets mis gaat. Voor we hier de stad in gaan, kijken we even in de spiegel, dat was een week geleden, daar doen ze niet aan op pentecost. (en dat was soms ook wel te zien.)
Donderdag 15 april.
We willen nog iets van efate zien en gaan vandaag dus op pad, niet te ver naar hideaway island. Een klein stukje met de bus, dan een pondje. Er is een rif met ongelooflijk veel vissen. Grote en kleine en de meest rare dessins. Er is een resort hier met een restaurant, maar bezoekers moeten om drie uur weer weg. Prima we hebben genoeg gesnorkeld en in de zon liggen is te warm. Nu nog wat onderzoek doen voor Fiji, internetten en eten. Onze was misschien nog halen en het verslag plaatsen. niet te veel vandaag.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3399363
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 290
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pentecost-eiland-vanuatu
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-06
[title] => Vanuatu, Efate en Tanna
[message] => Zaterdag 27 maart.
Al vroeg op, we zijn de eerste om de camper in te leveren. Daar doen ze niet moeilijk. We zijn dan ook ver voor tijd op het vliegveld. Eerste vlucht is naar Sydney. Daar moeten we een tijd wachten. We regelen ondertussen dat onze vlucht van Fiji naar Auckland een dag naar voren word geschoven, omdat de vluchttijd van de vervolg vlucht vervroegd is vinden we dat te krap worden en aangezien we daarna nog drie vluchten hebben in hetzelfde rijtje... beter het zekere voor het onzekere. Jammer voor fiji maar daar zijn we dus een dag kroter. Aankomen op Vanuatu is een feestje, de vlucht eigenlijk al. Voor het eerst écht lekker gegeten in het vleigtuig! Stap je uit het vliegtuig de warme naar jungle ruiknde avondlucht in. In de aankomsthal staat een band te spelen. 6 mannen met kleurige jurken aan en bloemenkransen op. Op de meest rare instrumenten spelen ze en ze zingen er ook nog bij. Niks strenge gezichten bij de douane, heerlijk.
De kamer die we krijgen is enorm. Twee slaapkamers, een grote woonkamer, een grote keuken en een ruime badkamer met warme douche.
Zondag 28 maart.
We gaan ontbijten bij Nambawan. Aan het water met verse sap lekkere muesli en pannekoeken met fruit en goede koffie. Er is wel net een cruiseboot. Is de overgang ook niet zo groot, genoeg australiers hier vandaag. Voordeel is wel dat nu de boot hier ligt alle winkels open zijn, ook de vvv. Helaas niet het vleigticket kantoor, maar dat geeft niets we vermaken ons hier nog wel een dag. ´s Avonds eten we weer bij Nambawam, er is gratis film, met de haven op de achtergrond. Zwaar illegale kopie van een franse film met gemixte engels nederlandse ondertiteling die vaak vastloopt. Halverwege gaat het ook nog flink regenen en schuiven we wat naar achteren onder het afdak, zodat alleen de benen nog wat nat worden. De film is geweldig, tranen van het lachen. Er is hier ook gratis internet, wie had dat gedacht.
De regen is wel heel heftig!! We moeten naar huis, maar hebben maar 1 kleine paraplu en een rugzak met laptop en alle belangrijke papieren. Ook Peter zijn geldriem mag niet nat worden. Hij gaat dus onder de plu, en ik loop er zeiknat naast!
(En die enorme kakkerlak die bij thuiskomst mijn toilettas in kruipt, daar zeggen we lekker niets over.)
Maandag 29 maart.
We gaan terug naar de vvv, maar daar boeken ze niets dat moet je zelf doen. Telefoonkaart kopen en accomodaties bellen, ze spreken hier wat anders engels dus soms lastig te verstaan. Dan onze vluchten boeken, dat gaat niet. Alles zit vol! We wilden eerst naar Tanna en dan naar Pentecost, dat moet dus andersom. Wij weer naar de telefoon een paar straten verder om te vragen of er dan ook plek is in de guesthouses. Ja hoor dat kan, maar zegt de tweede die we bellen ik heb al een vlucht voor jullie geregeld. Oh nou geweldig. Wij dus terug naar de vliegwinkel, naar Angelina, die ziet ons al aankomen, we zien er heel anders uit dan de normale klanten. Ja de vlucht die we wilden kan toch. Hoe ze dat gedaan hebben maakt niet uit wij zijn erg blij. We boeken allebei de retourvluchten en de accomodatie. Morgen gaan we op pad.
Nu hier nog aan geld zien te komen, dat is ook niet simpel omdat de pinautomaten zeggen dat onze bank vandaag geen geld wil geven. hmmm. Op de andere eilanden is geen pin en kun je niet wisselen dus dan maar in de bank geld opnemen met de creditcard dat mag zoveel je wil. We gaan eerst op ons gemak een berekening maken en halen dan een heleboel geld.
Lastig over de tassen verdelen al die flappen. Na de lunch gaan we naar een waterval in de buurt, met de lokale minibus. Als er een B op de nummerbord staat hou je hem aan en vraag je of ie jou kant op gaat. Je kan gewoon zeggen waar je eruit wil en hij zet je voor de deur af, en dat voor bijna niets. Al betalen we heen wel de toeristenprijs. het dubbele 4,50 voor twee personen voor iets meer dan 10 km. De watervallen zijn geweldig er is een pad gemaakt door de jungle, wat is dat toch fijn, en het water is heel helder. Alle vissen zijn goed te zien. Het laatste stukje gaat langs een touw door het water. Ja dat gaat dus niet met de rugzak, ook geen droge plekjes meer om hem neer te zetten. Een stukje terug hebben ze een afdak gemaakt met een meneer erbij. Ja die zit daar niet voor niets denken we nu. We laten AL onze spullen achter. Kan hier gewoon. Goed toch. De rivier is koud, erg verfrissend, we lopen terug en nemen weer de bus. Nu we in zo´n uithoek zitten denken we, we zullen wel lang moeten wachten maar nee hoor binnen 2 minuten is er al één.
Na gerelaxed te hebben ´s avonds nog de stad in geweest en omdat niet alles open was zitten eten bij een vietnamees. Waarschijnlijk werd hij vietnamees genoemd omdat de eigenaar van vietnam is, want er staat echt van alles op de kaart, en we eten er dan ook heerlijk.
Dinsdag 30 maart.
Vanochtend eerst de tassen ingepakt en om half tien de tassen bij de receptie gebracht en afgerekend voor de afgelopen drie nachten. Toen de stad weer in, onze vlucht gaat om kwart over drie namelijk en we worden om 2 uur opgepikt door een taxi. Vanochtend is het weer drukker in de Port Vila, want er ligt weer een cruiseschip. Wij kopen een tweede paraplu (dan kan marieke in het vervolg ook droog blijven als we weer een buitje moeten trotseren) en wat ansichten om onder het genot van een bakje koffie en een heerlijk sapje te schrijven. Bij het langs de kade lopen zien we omdat vandaag ook de zon schijnt hoe helder het water is en we zien een hele grote groep kleine visjes als een soort zwerm over het water schieten omdat ze achterna gezeten worden door een paar grotere vissen. Nadat we even over de overdekte markt zijn heengelopen (24 uur per dag open; dat wil zeggen als je 's nachts wat wilt moet je iemand wakker maken die daar ligt te slapen) en een trosje snackbanaantjes (25 eurocent) hebben gekocht weer richting receptie met onderweg een lunch. De paraplu komt tijdens het teruglopen al goed van pas.
Het vliegtuig waarmee we naar Tanna vliegen heeft vandaag iets vertraging en we vertrekken om kwart voor vier. We vliegen met een klein toestelletje, waar 18 mensen in passen erg avontuurlijk gelijk al, ook de bonte verzameling van passagiers; toeristen (waarvan één hele oude man met rollator) en lokalen met bv een plant of een paar enorme thermosflessen als handbagage. Sommigen lokalen droegen van die lekkere grote gekleurde jurken (moeder en dochter van de zelfde stof) en andere weer met gewone kleding. Het meisje naast ons van 15 wist goed haar zoontje stil te houden door hem in het vliegtuig borstvoeding te geven en aan de zure zweetlucht van sommigen wenden we toch ook al snel.
We maakten een tussenlanding op het eiland Erromango, daar moest er één passagier uit namelijk. Het vliegveld hier bestaat uit een afdak en een hek, en de landingsbaan is een strook gras tussen de jungle. Ook alweer avontuurlijk. Nog avontuurlijker werd het toen we weer vertrokken en de piloot moest keren op de landingsbaan. Dit deed hij blijkbaar op een iets te modderig stukje, want het vliegtuig kwam dwars op de landingsbaan vast te zitten. Oeps, dachten wij, maar de rest dacht dat ook. Dat schijnt toch niet elke dag te gebeuren. De plaatselijke mannen die er met een 4WD stonden kwamen al snel aangespeerd om te helpen. Eerst maar eens allemaal eruit en duwen met zijn allen. Mmm dat blijkt geen fluit te helpen. Dan maar met een grote stok een beetje uitgraven en met de motoren aan eruit proberen te komen. Jammer, maar dit werkte ook niet. Het was inmiddels al kwart over 5 en vertrekken na 6 uur is niet meer mogelijk vanaf dit vliegveld. We zien onszelf al de nacht doorbrengen met zijn allen onder het afdakje, want het dichtstbijzijnde dorp is op drie uur rijden en er staat hier maar één auto. De mannen verzinnen echter nog meer trucjes en er wordt door het vliegtuig heen en weer te bewegen met grote stokken, stenen en takken onder de wielen gelegd. Toen weer die motoren starten en brullen met die dingen en ja hoor los was hij! Iedereen klappen en juichen, de lokale mannen nog harder dan de toeristen. Nog net op tijd om vandaag nog te kunnen vertrekken.
Op Tanna staat al een paar uur een auto te wachten, we rijden in het donker. Eerst langs een winkelteje om nog wat water te kopen en dan naar een Kava-bar een Nakamal. ( Kava word gemaakt van een gemalen wortel waar water bij gaat en dan even moet trekken, 20 minuten later is het te drinken/klaar) Wij wilden eigenlijk gelijk naar ons huisje maar de mannen, chauffeur Willi en bijrijder Peter denken daar anders over. Zo is het een heel belangrijk welkom zeggen ze. Wij kopen een kommetje kava voor de mannen. Peter neemt ook en bij grote uitzondering mag ik als toeristenvrouw ook een slokje. Halve portie krijg ik. En dat is meer dan zat. Smaakt naar erg bitter water. Je lippen en tong worden gevoelloos daarna. Je moet gorgelen met water uit een grote teil naast de ingang van de namakal en flink rochelen om de vieze smaak weg te krijgen. Zeker een heel bijzonder welkom. We stoppen nog bij de eigenaar van de sunrise bungalows in L enakel en rijdendan met verschillende stops, er zijn heel wat vrienden van de chauffeur op de been die hij even gedag wil zeggen, verder De weg is er slecht aan toe na een week regen, ongelooflijk dat die man nog kan rijden. De bijrijder geeft af en toe uitleg aan ons en aanwijzingen aan Willi. Na anderhalf uur komt de vulkaan Yasur in zicht, van de weg is bijna niets over. En ineens een enorme brul met een golf spetterende lava niet te geloven. We zien een groot brok gloeiende lava de berg af rollen. Dat blijft vonken tot ie halverwege de berg stilligt. We hopen dat dat heel uitzonderlijk is. Onderweg staan we ook nog even stil om de motor te laten afkoelen. De dop van het koelwater is eraf en nu is alles eruit geklotst en dus overhit. Na een 25 minuten zijn we weer op weg. Bij aankomst in de bungalows staat Marie klaar met een glaasje sap en een ketting van gras om ons welkom te heten. Er is nog voor ons gekookt en dan gaan we slapen. Wat een dag.
Woensdag 31 maart
Slapen gaat wat lastig hier voor mij, (marieke) we hebben een klamboe maar daar vallen kleine wormpjes doorheen in je bed. Krijg nog wel een beetje slaap en nu al bijna weer vergeten dat dat zo was. We krijgen een enorme stapel brood met jam pindakaas en vers fruit als ontbijt, geen honger dus. De tours die je kan doen kun je boeken bij Mr Morris, die komt hier langs vandaag hij is al vanaf vroeg onderweg hierheen maar heeft blijkbaar wat vertraging, want het is nu 4 uur en hij is nog niet geweest. Wij hebben gesnorkeld, allebei. Het koraal begint hier 10 meter uit de kant of eerder en de vissen zijn talrijk. Rare blauwe zeekomkommers ook. Het koraal is er niet zo best aan toe vlak onder de kust, morgen misschien iets verder. Het strand word goed gebruikt door de mensen van hier, het is lekker druk. Overal hoor je hard lachen. Er word een nieuw afdak gemaakt voor de kano's en om te schuilen, wat zwemmers en vissers en een vrouw met drie kindertjes en een groot kapmes en zelfgemaakte mand is opweg naar haar tuin om taro (een soort lange knol) te oogsten.
Om half 5 is mr Morris toch gearriveerd en we kunnen vandaag vulkaan Yasur bekijken, we zitten met twee andere gasten in de 4WD welke enorme zeikerts zijn. Overal over klagen, zelfs over de conditie van de weg en het feit dat het daardoor 15 minuten langer rijden is naar de vulkaan. Ze vroegen of we foto´s op wilden sturen van de vulkaan omdat hun camera kapot is. Maar dat gaan we lekker niet doen, niet naar dat soort mensen. Zoals ik al zei was de weg naar de vulkaan al een spectakel. Je rijd over een enorme hobbelige blubberweg het dichte bos uit omhoog waar er steeds wat meer van die witte rietpluimen staan en minder bomen. Op een gegeven moment rijdt je over de weg van as met metershoog overhangend riet. En het laatste stukje is het een asvlakte met brokken gestold lava ertussen. De parkeerplaats is een klimmetje van 150 meter verwijderd van de plek waar we het spektakel gaan bekijken. En een spectakel is het vandaag, want het is zo´n beetje de hoogste activiteit die je kan hebben dat je nog naar boven mag. En tijdens het naar boven lopen verteld de gids ook nog dat de wind eigenlijk verkeerd staat. Omdat de activiteit zo heftig is mogen we niet op de rand staan waar je de krater in kan kijken, daar vallen vandaag de brokken steen op de grond kunnen we zien. We staan op gelijke hoogte met de kraterrand, maar er nog een kleine honderd meter vanaf. De erupties zijn zo heftig dat er nog een brok lava op zo´n 30 meter van ons af valt. Het voelt zeker wel een beetje onverantwoord vindt peter, marieke vindt het ronduit eng. Spektaculair is het zeker, vooral als het donker wordt en je de rode gloed uit de krater boven de rand uit ziet en na een enorm gebrul de rode brokken honderden meter de lucht in gespuugd ziet worden. Voor en kleine beleving thuis zeggen de foto´s denk genoeg. Maar je moet er bij geweest zijn....
Donderdag 1 april.
Ja je verzint wel eens wat. Vandaag hebben we verzonnen om naar het dorp Yakel te gaan lopen. Hier leven de mensen nog zeer primitief, de mannen dragen peniskokers en de vrouwen dragen rieten rokjes. En die trekken ze niet alleen aan voor de toeristen hier, maar voor het echie. De wandeling zou volgens de mannen hier ongeveer 4 uur duren op een rustig tempo. Nou mooi dachten wij, vandaag heen, daar overnachten, morgen terug lopen. Onze gids (mr Petersen) vertelde echter toen we een klein stukje gewandeld hadden in straf tempo dat het zo'n 8 tot 9 uur lopen was. Mmmmh, dat is helaas wat andere informatie. Maar omdat zijn verwachte aankomsttijd niet rijmde met de 8 a 9 uur dachten we van nou dat zal wel goed komen.
De wandeling was eerst ligt steigend over een karrespoor en daarna over een smal pad door het bos langs allemaal dorpjes en banjang bomen die en soms mega in omvang zijn. Bij elk dorp stonden wel een paar kinderen te kijken wat daar nu weer voor rare witte mensen voorbij kwamen lopen. Ook kwamen we met grote regelmaat mensen tegen die allemaal ergens naar toe gingen. In het begin liepen de mensen dan naar de hoofdweg, later waren de mensen onderweg van hun dorp naar hun tuin. Het verbaasde ons dat we meer dan een uur van een dorp af tijdens een erg steile klim nog een moeder met kinderen zagen die net van hun tuin terug kwamen, zwaar bepakt allemaal met zelf gevlochten tassen met knollen en bladeren. Ook volgde ons wel een uur lang een jong meisje met haar nog jongere zusje op haar rug, en dit was op een erg steile klim.
We hebben het erg zwaar, en we hebben geen idee hoe lang we nog moeten. De tocht is prachtig. Over een grote rottende stronk over een snelstromende rivier. Af en toe regent het maar het blijft mooi, en verschrikkelijk zwaar. Zeker als je onderweg ook lichte diaree krijgt zoals ik (marieke). Eindelijk zijn we er dan koud en nat maar blij dat we er zijn, wat een plek! We moeten een tijd wachten voor we weten waar we kunnen slapen, reserveren doen ze niet aan. En de man die normaal gasten een plekje geeft in een huis met matras is het dorp uit, voor hoe lang?? We kunnen bij iemand terecht die gaat eerst opruimen. Ik ga eerst liggen en bijkomen. Peter gaat naar de nakamal.(de kavabar) Als ik wakker word kan ik naar de vrouwen in het huisje (keuken) ernaast. Dat doe ik, ik ga naar buiten en vind een kindje die weet waar ik heen kan, ze weten dat ik me niet top voel dus hebben al een matje in de hoek gelegd, geweldig. Twee vrouwen zijn aan het koken en vier kindertjes en lopen rond en helpen mee. De keuken is een grote open ruimte waar alle varkentjes eenden en kippen rondrennen. Met open vuur. Ik krijg gelijk ee stuk cassava te eten. Geroosterd. best lekker, maar heftig. Dan als het eten klaar is krijg ik als eerste een vol bord, ik eet wat happen, het smaakt goed. Boskool met cassava erin in kokoscreme. Maar dat kan ik niet aan, het kleine meisje glundert nu mag ze alles. Na het eten bekijken we met zijn allen het point it boek(boekje met allerlei foto's als je elkaars taal niet spreek). Erg handig nu, zij spreken niets anders dan hun eigen taal en daar is voor mij geen touw aan vast te knopen. (De tolk/gids zit ook in de nakamal) We lachen wat af. Dan is het tijd voor zingspelletjes wat die zei kennen en die ik ken bregen grote hilariteit. Helaas moet ik dan in het point it boek het toilet aanwijzen. En dat haal ik dus niet, wat een schaamte, maar Rita (de mevrouw uit het huisje) wrijft zachtjes door mijn haar met een kindje op de arm en zit er helemaal niet mee. Ze is verdrietig dat ik me rot voel en denkt dat het van haar eten komt, vind ik dan weer sneu. Ik ga naar ons eigen slaaphuisje en hoop dat peter snel komt. Ik heb aan rita geprobeerd uit te leggen of ze Peter kan halen maar vrouwen mogen absoluut niet in de buurt van de nakamal komen. Gelukkig komt ie al uit zichzelf. Dat is het begin van een zeer vreselijke nacht waar we de details van zullen besparen. Als je bedenkt dat een rat die over je buik rent je a,mper kan schelen geeft dat een indicatie.
De volgende ochtend is er geen spake van terug lopen. Er zijn twee schotten in het dorp die hier in de buurt wonen waar we wat diareeremmers van krijgen, gelukkig, nu kan ik met de auto terug. De vrouwen waar ik gisteren was staan te wachten om afscheid te nemen met kadootjes. Wij hebben ook wat voor de chief mee, maar dat gaat nu naar de zorgvrouwen. Een ouder man die gisteren al naar Peter kwam om te zeggen dat ie van hem hield, als je in zijn ogen kijkt zie je dat ie van iedereen houd, komt nu blij maar verdrietig aan mij vertellen dat het goed met me komt omdat we in Yakel zijn geweest. Alle mensen hier stalen een enorme goedheid uit. Dat is de beste beleving!!
Nu Peter zijn belevenissen in de nakamal.
De nakamal is het clubhuis van het dorp waarin de mannen elkaar ontmoeten om belangrijke en minder belangrijke dingen te bespreken en om kava te drinken. De kava wordt gedronken na de besprekingen met de chief over lopende zaken in het dorp. De nakamal is hier een gammel hutje waarin het op de grond vol zit met bijna blote mannen waar middenin een vuurtje brand met een pot lokale noten. Alleen mannen zijn hier welkom, dus marieke moest achterblijven. Ik vind een plekje buiten onder het afdakje op de grond waar ook de kava wordt bereid. De kava wordt gemaakt van de wortel van de kavaplant en de kava wordt hier nog altijd traditioneel gemaakt. Dit betekent dat de kava wortel eerst wordt gekauwd totdat het pulp is. Dit kauwen wordt gedaan door vooral kleine jongens en door een paar jonge mannen. Het is enorm hoeveel ze van die wortel in hun mond kunnen hebben en een erg onsmakelijk gezicht als het zoveel is dat ze hun mond niet meer dicht kunnen houden. De tot pulp gekauwde kavawortel wordt dan verzameld op een paar bladeren op de grond totdat ze genoeg hebben om voor iedereen die aanwezig is kava te drinken. Dan wordt er door één van de mannen een lange tarzanbrul gegeven als teken voor de vrouwen dat het echte werk gaat beginnen en ze absoluut niet in de buurt mogen komen. De wortelpulp wordt nu door alleen jonge jongens in een doek gemixt met een beetje water en dan uitgewrongen in kokosnoten schaaltjes. Ik krijg het eerste schaaltje als gast en het smaakt nieteens onaardig, al moet je er niet aan denken dat je ook andermans speeksel zit te drinken (goed dat ik ben ingeënt). Na de eerste ronde kava beginnen de mannen flink te rochelen, dat schijnt erbij te horen dus ik probeer ook maar mee te doen. Verders begint iedereen zacht te praten en sommige mannen trekken zich terug ergens onder een boom om de dag te overdenken en om te verzinnen wat ze morgen eens gaan doen. Ook wordt er eten neergezet op een paar bladeren op de grond. De varkentjes en kippen die hier rondlopen vinden dat ook wel interessant en iedereen is bezig om ze tijdens het smikkelen van het eten weg te houden. Ik pak een zoete aardappel en probeer wat van de lokale koolbladeren wat allemaal niet onaardig smaakt en goed vult. Zo doe ik drie rondes mee en geniet er stilletjes van dat ik hier bij mag zijn. Eigenlijk allemaal te vies voor woorden maar een belevenis om nooit te vergeten.
Goede Vrijdag 2 april
Gelukkig is er een auto in de buurt omdat het marktdag is, de rit is ruw maar duurt gelukkig maar een uur. We zijn dan in Lenakel het hoofddorp van het eiland, de gids heeft hier familie met een guesthouse waar ik mag douchen en kan slapen. Peter vermaakt zich wat in het dorp (ouwehoeren met de lokalen) en komt ook even bij mij zitten/liggen hij heeft ook veel te weinig slaap gehad vannacht. Na een uurtje of wat ik heb niet zoveel besef van tijd komt onze sunrise chauffeur terug van vhet vliegveld en rijden we met hem mee naar de bungalow. Hij is snel, 2 uur hobbelen deze keer. In het huisje gaan we slapen. Die nacht als de medicijnen uitgewerkt zijn weer onrustig, maar al beter.
Zaterdag 3 april
We doen niets vandaag, wat bijkomen en eten, 's middags nog even naar het strand. Niet helemaal waar, Peter maakt alle modderige spullen van onze tocht schoon en praat wat met de mensen hier, hij word uitgenodigd voor kava. Dat is moelijk voor de andere toeristen want die mogen niet. We zijn hier inmiddels niet meer met zijn tweeën, het zit vol, paasvakantie hebben ze hier een week.
Paaszondag 4 april
Fit genoeg om weer iets te ondernemen, gaan we met gids Morris naar het dorp Port Resolution wandelen. We vertrekken bijna een uur later dan afgesproken omdat we op andere mensen wachtten die hij dacht dat ze ook meegingen. Dit bleek niet het geval bleek later dus wij aan de wandel met zijn drieën.
Eerst een stukje over het strand en daarna het bos in. We lopen langs een paar dorpjes en moestuinen waarin alle lokale gewassen groeien. Ook vragen we onze gids van alles over de bomen, struiken en al het fruit wat we onderweg tegenkomen. Hij verteld niets uit zichzelf, maar als je hem dingen vraagt dan heeft hij altijd een antwoord paraat. Soms moet je het antwoord met een korreltje zout nemen, maar ze zeggen hier niet zo graag dat ze iets niet weten.
In Port Resolution is een kerkdienst aan de gang op deze paaszondag en we moeten even wachten totdat we kunnen reserveren voor de lunch, de eigenaresse van het restaurant is namelijk in de kerk. Wachten is geen straf hier en we wandelen naar het lokale surfstrand met prachtig wit zand en blauw water, waar het ook goed snorkelen kan zijn. Nu zijn de golven echter te heftig en is het te knobbelig om te snorkelen. We lopen dus door het dorp door naar de andere kant. Hier kan je ook snorkelen maar hier is het beschut en dus geen golven. We proberen het hier ook even, maar hier is het veel te troebel, teveel regen gevallen de laatste tijd namelijk. Wel zien we hier visjes
die op de stenen boven water wat rondspringen af en toe. Dit schijnen ze te doen als ze klein zijn, later gaan ze gewoon de zee in zoals alle andere vissen.
We zijn dus alweer snel terug bij het surfstrand waar ook het restaurant is. we moeten nog even wachten op het eten en net als ik weer aan het snorkelen ben, de golven zijn nu minder, wordt gezegd dat het eten klaar is. We eten van een bord gemaakt van bananenbladeren en op het menu staat weer ongeveer hetzelfde als we de laatste dagen op hebben. Rijst, zoete aardappel, banaan, taro, pompoen en dit keer ook iets wat voor kip doormoest. Goede vulling dus voor de rest van de middag waarin we langs de beschutte baai over het strand naar de heet water bronnen toe lopen. Onderweg ernaartoe voel je al op sommige plekken de warmte uit het zand komen.
Als we bij het dorpje aangekomen zijn waar de bronnen zijn, volgen heel wat kinderen ons richting de bronnen. Er komt hier water uit de grond waarin ze ter plekke bijvoorbeeld bananen en vis te koken, dat maakt het wel bijzonder. Ook verderop hebben ze bronnen voor te wassen en lopen we boven het strand langs naar een andere bron die echt heftig aan het koken is. geen hekjes er hier omheen, het moet wel spannend blijven. De afdaling naar de heftig kokende bron hadden ze voor ons doen ook spannend gemaakt met een ladder die ze zelf in elkaar geknutseld hadden. De kinderen die hier aan het vissen zijn moeten erg lachen dat wij onze handen moeten gebruiken op de ladder; zij rennen natuurlijk gewoon zonder handen te gebruiken naar boven. Na de bronnen was het een dik uur terug lopen, eerst door een dorp waar ze veel standbeelden hadden gemaakt gewoon voor de fun. Later over de hoofdweg waar je dan een uur lang geen auto tegenkomt, alleen af en toe iemand te voet.
Weer aangekomen bij onze bungalows zijn ze om paaszondag te vieren bij de plaatselijke nakamal twee biggetjes aan het roosteren. ´ Mmmm, geniet er maar lekker van jullie´, dachten wij. Erg smakeljk zag het er namelijk niet uit. Maar later zei één van de mannen dat de biggetjes voor de gasten van de bungalows zijn als onderdeel van het paasfeestmaal. Omdat het zoveel voorbereiding vergde komt het feestmaal om kwart voor negen ipv half acht. Ze hadden er erg hun best op gedaan met dus big op het menu en onder andere vanuatus nationale gerecht laplap. Al met al een bijzonder paasdiner.
Paasmaandag 5 april.
Vandaag beginnen we de dag met een wandeling naar een grote banjang boom. Omdat de gids gisteren teveel kava gedronken heeft, heeft hij een meisje van een jaar of acht gestuurd om ons de weg naar de boom te wijzen. De berichtgeving is weer zeer verschillend, zij zegt nu dat het twee uur lopen is en de rest zegt 30 min. Zij krijgt gelijk. De boom is enorm, eronder liggen allemaal kleine vijgjes die er ´s nacht door de grote vleermuizen vanaf worden gegeten. Peter en de gids gaan nog even klimmen.
Wij zijn moe maar ruim op tijd terug voor onze kannibaal tour om twee uur. Lijkt ons wel wat, een show speciaal voor ons. We lopen al een beetje spiedend door de jungle maar toch zie je niemand als ze ineens met veel kabaal op je afstormen. Schreewend en slaand met stokken en prikkend met speren. Verkleed in jurken van gedroogd bananenblad en grote varenrokken en hoofdtooien. We schrikken ons rot maar het is erg hilarisch. Het zijn namelijk allemaal kindertjes. We kijken in een kannibalenhuis, een banyanboom, waar wel 30 mensen droog kunnen zitten en ook nog heel wat kunnen klimmen. Na afloop zingen ze nog voor ons, klinkt goed, en krijgen we stukjes fruit op een prachtig versierde tafel.
Als dit uitstapje erop zit gaan we weer naar de vulkaan. Tweede keer halve prijs entree. De weg ernaartoe is nog steeds rammelen in de auto. Als we net komen aanrjden zien we een hééél grote wolk met as! en een megaknal!! De brokken lava vallen op de plek waar we willen parkeren! De chauffeur zet hem vast in zijn achteruit en kijkt erg bang. Overal in de buurt hoor je het ploffen. Echt dus niet dat wij nu nog naar boven gaan lopen! Dit is wel gelijk de laatste echt grote knal, de rest van de avond blijft het rustig. Mensen die na ons komen gaan toch naar boven, heel even maar, maar toch. Het is te gevaarlijk. Hij spuwt vandaag ook alle kanten heen er zit totaal geen lijn in. We genieten vanaf een afstand. Een mooie afsluiter van Tanna.
Dinsdag 6 april.
Vroeg op half 6 al, we vliegen om 9:30 naar Port Vila. Eerst weer 2,5 uur met de auto flink schudden, maar we klagen niet. Het leven onderweg is om niet te vergeten. Biggetjes op de weg en kippen. Allerlei mensen die aan het wandelen zijn zelfs zo vroeg al, ze hebben ook allemaal iets bij zich lijkt het. Stoere mannen met vrouwelijke tassen. hier heel normaal. En als we op het vliegveld aankomen, word er zelfs een kip in een doos en een kip in een plastic zakje,( kop eruit en pootjes vast)ingechecked in de ruimbagage.
Om 12 uur zitten we fijn aan de haven van port vila te luchen, jammie jammie, macaroni en burger. Met vers sap, wat een feest. Ook de supermarkt hier ligt vol! Terwijl we vorige week nog dachten dit hebben ze niet en dat niet, nu lijkt het hemels. Kaas kopen en brood en nootjes en natturlijk de nodige dingen zolas diaree remmers en nieuwe ontsmettingsmiddeltjes. We slaan ook flink wat snacks in voor het geval er op Pentecost net zo weinig te krijgen is als op Tanna. Daar hebben we oa bananen en water geprobeerd te kopen zonder succes.
Nu in ons hotel tassen organiseren, straks de schone was ophalen in het dorp en nog flink wat eten, dan kunnen we weer een week op avontuur.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3387149
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 292
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-efate-en-tanna
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Bye bye turtles
[message] => Vrijdag (19 feb) op weg naar Port Vila werden de vrijwilligers gedropt bij de Cascades Waterfalls. Kun je ook heerlijk zwemmen..
T is een aardige klim naar boven, maar zeker wel de moeite waard, lekker in zoet koud water gezwommen, koud is ook wel eens een verademing, had al 3 weken geen kippenvel gehad :-). Wat ze daar ook hadden waren douches :-D dat was helemaal super. Dat hadden we ontdekt in de Lonely Planet, dus ik had lekker mn shampootjes meegenomen, scheerhark :-) ik was van plan even uitgebreid te gaan douchen daar,hihi. Dat de douches buiten waren en dat er geen douchegordijn hing, hield mij niet tegen :-) ookal was het alleen koud water, heb er erg van genoten, dat ga je toch wel erg missen, een lekkere douche.
De volgende zaterdag weer met de boot om Moso Island wezen varen, was zo goed bevallen de vorige keer dat we het nog een keer willen doen,maar dan de andere kant op, ziet het er toch een beetje anders uit! We hadden de dag daarvoor lekkere hamburgers gehaald die we weer gaan bbq-en. De eerste stop was Tranquility, toeristen komen hier om te snorkelen of duiken, maar ze hebben ook schildpadden hier. Elk jaar nemen ze uit een aantal nesten een stuk of 50 baby schildpadjes die ze hier een jaar verzorgen zodat ze al wat groter zijn als ze worden vrijgelaten in de zee en daardoor minder natuurlijke vijanden hebben. Ik vond dit wel een heel goed project, maar Kalo vertelde dat deze schildpadden niet meer kans hebben op overleven omdat ze niet weten hoe ze zelf hun eten moeten vangen. Ze zwemmen een jaar rond in een soort badkuip en worden gevoerd, en als ze dan los worden gelaten weten ze niet hoe ze eigen eten moeten zoeken. Het project liep ook nog niet lang genoeg om te kunnen bepalen of het ook werkte. De schildpadden werden wel gemerkt, maar nog te jong om te nesten, dus niemand heeft ze daarna ook nog verder gezien. Schildpadden rond hun 30e jaar worden ze pas vruchtbaar en gaan ze eieren leggen. Vandaar uit naar Lelepa Cave geweest op Lelepa Island, maar omdat wij met eigen vervoer waren en er geen andere toeristen waren waren ook de kaarsen niet aangestoken die ons de weg moest leiden naar de mooie grot, dus meer dan de ingang hebben we niet gezien, haha, weer zo'n eiland ding :-).
Ondertussen zat ik op t achterschip met een vislijntje proberen vissen te vangen, en nog gelukt ook, een mooie Travali?? Die we later lekker op de bbq hadden :-) was weer heerlijk.
Weer een paar stukjes heel mooi gesnorkeld, kan er niet over uit, t is moeilijk te beschrijven hoe mooi het snorkelen hier is, het water is net zo helder als kraanwater.. Met de boot aan de andere kant van het eiland gekomen stond er opeens een flink briesje wind, flinke golven dus, was in mn element :-).. Ondertussen nog steeds aan het vissen en na de 4e keer vis binnenhalen wilde dus de motor niet meer starten, Uh, ik zei nog een half uur daarvoor, Mercury, goede motoren (alsof ik er verstand van had) hij vroeg ook, can you fix this? Omdat ik natuurlijk op had lopen scheppen met al mijn boot verhalen en ervaringen.. Maar verder dan een boogie verwisselen of in het brandstof pompje knijpen gaat mijn expertiese toch niet.. Ondertussen grepen de anderhalve meter golven ons van de zijkant, ons sleurde naar ondiep water en scherp koraal.. dit ging niet de goede kant op.. met gevaar voor eigen leven in het water gesprongen en de boot proberen af te houden van het scherpe koraal en de ondergang (ok, overdrijf miss een beetje) al die andere vrijwilligers waren in hun broek aan het poepen en bleven mooi zitten waar ze zaten (watjes!!!) Gelukkig na verwoede pogingen kreeg onze Kalo de motor weer gefixed, de boot naar dieper water geduwd en we waren weer op weg, helemaal veilig aangekomen weer in Tasiriki Village. Was me een dagje wel.
's avonds voor het eten naar de Kava bar geweest. Kava is de lokale drank die ze hier overal drinken, het word geadviseerd op de nuchtere maag te drinken en vooral rustig aan te doen. Het is eigenlijk gewoon gemalen (boom) wortel gemixt met water. Maar het ziet er uit als modder, het het smaakt ook als modder. Kava is meer een drug dan alcohol, het verdoofd je lichaam en je wordt er zweverig en happy van.. Maar een klein schaaltje om te proberen krijg je alleen een beetje een verdoofd gevoel in je mond, verder geen andere bijwerkingen. Ik nam een klein schaaltje, je moet je neus dicht houden en het in 1 keer downen, heel ranzig. Lianne en ik deden het best goed, ik kreeg nog complimentje van Kalo dat ik het goed kan drinken (uh ja, :-), is dat positief of negatief) anyways, de Scotties hadden het er moeilijker mee, die gingen bijna nekken, zijn wij in NL denk toch wat meer gewend :-) was best trots op ons.
T schijnt ook als je meer schalen Kava drinkt dat je ook gaat kotsen, maar daarna nemen ze gewoon weer een nieuwe, nou, lekker lokaal drankje.. not
Maar ik ben weer een ervaring rijker, je kunt het eigenlijk vergelijken met het drinken van modderwater en het effect was hetzelfde als dat je een trachitol neemt, een keeltabletje, gewoon een beetje verdoofd..Nog even weggespoeld met een biertje, dat smaakte toch beter.
Zondag had ik ingecalculeerd als een rustdag, hebben een andere kerk bezocht, en heb er nog steeds een piep van in mn oor. Het is een klein zaaltje met een stuk op 7 rijen stoelen, 30 man op zn hoogst in de kerk, de preekstoel staat vooraan de eerste rij stoelen, maar alsnog hebben ze een subwoover, versterker, micrfoons en nog meer onzin nodig. En dan schreeuwen ze er ook nog bij, hihi. T was weer hoogst merkwaardig, alsof ze de almachtige daar hoog zelf wilden bereiken met hun stemgeluid. Maar we werden weer heel beleefd welkom geheten en ze waren vereerd dat wij hun kerk kwamen bezoeken. T werd verder geen rustdag, want een van de mannen die de avond daarvoor naar T. beach was gegaan zei dat ze 3 schildpadden hadden gezien, dus greep ik deze gelegenheid aan om toch nog een encounter met een echte grote schildpad te mogen hebben. T bleek een goede avond te worden, eerst werden we achtervolgd door wilde koeien, of nou ja, we zagen ze niet maar ze waren er wel, Toen we bijna bij het einde van het strand waren (heenweg nog) kwamen we langs een nest wat net aan het uitkomen was. We zagen letterlijk de eerste baby over het strand kruipen, onze man nam ons mee naar het nest wat een beetje in de bosjes lag, ik en Lianne stonden daar en de schildpadjes kropen letterlijk over onze schoenen, het leek wel een mierennest. We hebben ze uiteindelijk geteld dat ze over het strand kropen, kwamen op 160, dat benne best een hele boel, maar het was echt heel gaaf. We hadden natuurlijk wel baby's gezien die we opgraafden, maar die zijn wat zwakker er niet zo snel, en deze schatjes race'te gewoon door de bosjes en over het strand. Heel cool. Aan het eind van het strand doe je altijd even uitrusten voordat je aan de (slopende) terugweg begint, beetje kaarten en kletsen. Dus op de terugweg, we waren halverwege,en jaaaaaaaaaaaa, daar was een mama schildpad aan het graven :-) eindelijk. We konden haar nog niet zien, een van de mannen had haar gespot, je wacht dan tot ze haar nest heeft gegraven en haar eieren heeft gelegd voordat je dichterbij kan komen, anders schrikt ze misschien en gaat ze weg zonder haar eieren te hebben gelegd.. Kon een uurtje duren, maar na 5 min hoorde we al een ander ritme in het graven en stierde ze zowat langs ons op weg naar de zee. Blijkbaar was de plek die ze had uitgekozen niet goed voor een nest, of de grond is te hard of te veel wortels. Dus ze had geen nest gelegd, maar we hebben haar wel opgemeten, 94cm bij 82, ze meten alleen het schild, dat is aardig groot aangezien de grootste die ze hebben gehad 97 cm was. Ik mocht het formuliertje invullen, lengte, breedte, soort (hawksbill), de nummers van de labels, welke sector van het strand etc. Ookal heeft ze geen nest gelegd, ik was al heel blij, en heb iig mijn naam op een formuliertje mogen schrijven :-) jeej
Kregen die week ook nog bezoek van mannen uit Fiji, hun kwamen om te kijken of dat ze net zo'n vrijwilligers project op kunnen zetten bij hun. Waren erg aardige gasten, hun hebben helaas geen grote schildpad meer gezien, zijn wel nesten op wezen graven. Ze waren ook van plan om een schildpad te voorzien van een zender, maar blijkbaar waren ze de lijm vergeten, heel apart :-)
Die dinsdag had ik mijn laatste wandeling naar T. beach gemaakt, overdag met de Fiji mannen. Ik zat erbij en keek ernaar en liet hun het zware werk doen, nesten opgraven :-) daar komen ze toch voor!
De woensdag is sportdag op de basisschool, waar bij zouden gaan meedoen en zelf wat spellen spelen. We hadden waterflessen voetbal, kruiwagenrace en three-legged-race voor de kleintjes, en Colin en ik waren teamcaptains van het trefbal team. Was een hele geslaagde dag en erg veel gelachen. De kindjes vonden het fantastisch en waren heel enthousiast en gedreven. Zelfs zo gedreven dat het bijna tot een incident kwam bij trefbal, maar gelukkig hadden Colin en ik dat een beetje kunnen sussen. Ons afscheidsfeest was donderdag, eerst zouden we eten en daarna lekker dansen. Er werden een paar woordjes gezegd, Kalo werd nog emotioneel want dankzij de vrijwilligers die op Moso Island komen kunnen ze zo veel meer, ons geld heeft ze al zo geholpen, dat hij moest wenen omdat hij (en iedereen in het dorp) ons zo dankbaar was. We kregen allemaal een klein cadeautje en zelf ook nog een bedankje gedaan, vond die van mij best goed :-).. Ze hadden zelf een varken geslacht dat we lekker konden op-peuzelen, daarna begon de lokale band te spelen tot rond half twaalf, hebben de hele avond beetje staan swingen en vooral met de kindjes gedanst. De band denkt dat ze elke keer een ander liedje spelen, maar voor ons klinkt het gewoon elke keer als het zelfde liedje, misschiel wel andere tekst, maar hetzelfde deuntje. Maar dit mocht de pret niet drukken.
Dus nu afscheid genomen van Tasiriki, vrijdag ochtend in de boot en werden uitgezwaaid door de meeste mensen uit het dorp. Heb nog geen afscheid genomen van Kalo, want daar ga ik dinsdag (morgen) nog mee lunchen, dan komt hij de nieuwe vrijwilligers ophalen, waarvan ik er al 4 heb ontmoet, die zitten hier in Coconut Palms en heb ik net lekker mee gegeten. Heb al een heleboel mensen hier ontmoet dus ben gelukkig niet in mn uppie. Was vandaag even heerlijk naar de SPA geweest, hihi, heb ik lekker een masage genomen, vond dat ik die wel verdiend had.
Heb nog heel wat internet tijd over en nog een paar dagen hier te gaan, ik laat het even hierbij en hopelijk kan ik van de week nog even een stukje schrijven, krijg een beetje kramp in mn vingers :-)
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3340088
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 206
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bye-bye-turtles
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => bramrikken
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Vanuatu: Ongekend supertof!!!
[message] => Vanuatu. Ik zit nu achter de computer en ik zit nog steeds in een roes te bedenken wat ik allemaal heb mee gemaakt. Drie weken intens reizen heb ik er op zitten van een totaal onbekend land waar ik met veel plezier aan terug denk nu. Ik had honger naar meer... En ik moet zeggen, mijn honger is gestilt hoor. Ik heb gevonden wat ik zocht, dat zeker!
Alleen normaal weet ik wat ik moet schrijven en nu is dat zoveel dat ik er wel een boek over kan schrijven. Dit keer is het veel belangrijker dat je de plaatjes bekijkt om een indruk te krijgen van wat ik heb gedaan en gezien. Het land heeft in ieder geval een diepe indruk op me gemaakt. Iemand vroeg of het op het televisieprogramma 'groeten uit de rimboe' lijkt. Het antwoord wat ik zou geven is ja!!
Vanuatu. Het is een land dat ligt in de pacific, tussen Fiji, de Solomon eilanden en Nieuw Caledonie in. Nog steeds onbekend? Het ligt ten noord-oosten van Australie, 3,5 uur vliegen daar vandaan. Het land bestaat uit allemaal kleine eilandjes. Er heerst een tropisch klimaat en telt 220000 inwoners, niet veel dus. In 2006 werd dit land uit 176 landen gekozen als 'happiest' van de wereld, simpelweg omdat dit land de meest vriendelijke mensen heeft die ik ooit ontmoet heb! Dit was trouwens ook de reden daarvoor. Het land is duur wat betreft transport en geimporteerd eten. Brandstof is gigantisch duur omdat dit van ver moet komen. Omdat Vanuatu bestaat uit veel eilanden is het duur om tussen deze eilanden te reizen. Daarom is het voor backpackers minder interessant. Naast de 2 grote steden die Vanuatu heeft bestaan de eilandjes enkel uit kleine dorpjes, met een 'chief' aan het hoofd van zo'n dorpje. Hij is diegene die de beslissingen neemt. In Vanuatu worden wel 80 talen gesproken, maar Engels, Frans en Bislama zijn de meest gesproken talen dus reizen was enigszins makkelijk voor me.
Als je kijkt naar de bevolking dan zijn het halve negers met een enorme bos schaamhaar op de kop, ik kan het niet anders omschrijven. De vrouwen dragen lange jurken met alle kleuren van de regenboog. De mannen vuile kleding zoals t-shirts en korte broeken. Vies wordt je daar toch wel van, dat is het motto. Zo is het ook want je zweet je het hompus als je daar bent...
Ze leven daar nog op oude wijze: de vrouw regelt het eten, wast en zorgt voor de kinderen, het huishouden dus. De man is de baas en zorgt voor het inkomen. Misschien voor Holland ook een idee ;)...?? Of krijg ik nu alle vrouwen tegen me...!?
Ik heb 2 eilanden bezocht, Ambrym en Santo. Je vliegt met een klein vliegtuigje vanuit Port Vila, de hoofdstad, naar Ambrym. Dan land je op een grasveldje met een klein gebouwtje en dit is dan het vliegveld van Ambrym. Je komt in een heel andere wereld, niet te beschrijven! Ik kon achterin een truck kruipen en ik ontmoette een lokale inwoner genaamd 'Bong'. Dit was een boer die een semi-automatisch pistool had mee gesmokkeld vanuit Port Vila. Kon ie de indringers van zijn land mee beschieten zei hij trots...
Hij nodigde me uit bij hem thuis. Bong was iemand met veel karakters. Ik wist al snel dat ik de juiste man gevonden had om het eiland te 'exploren' maar ik wist ook dat hij knettergek was. Bong hield van vrouwen, veel vrouwen... Hij had er weer een opgescharreld die met 'm meegevlogen was naar zijn grondgebied. Kon ze voor zijn kinderen zorgen op de boerderij was zijn argument. Ze werd 23 jaar in 2010. Bong wordt 51 in 2010. Klein verschil...
Maar Bong kende heel Ambrym en hij vertelde dan ook dat hij mijn guide wilde zijn voor de komende 5 dagen. Ambrym heeft namelijk 2 nog werkende vulkanen en dat is iets wat ik nog nooit gezien had. Hij wilde met mij en zijn 'nieuwe' vriendin daar wel naartoe gaan. Hij nam namelijk al zijn 'nieuwe' vrouwen daar naartoe... Het kostte me niets en ik moest alleen maar voor de voorraad zorgen. Prima!
Nadat hij me 's avonds van alles voorschotelde wat met lokaal eten te maken had kwam ik er snel achter dat ik moest zorgen voor veel koekjes want het meeste was echt niet te 'vreten'...! Fruit en groenten, dat was het. Groene Bladeren, fijn geprakte bananen in een of ander gewikkeld goedje, knoertharde aardappelen, pompoenen, breadfruit. Kortom, allemaal dingen die ik nog nooit geproeft had.
Daarnaast is de manier hoe mensen uit Vanuatu eten echt ranzig. Ze smekken van jewelste, ze roggelen, ze spugen, ze boeren. Het eten voor jou is gewoon onsmakelijk als je deze mensen om je heen hebt, zelfs al zou ik een frikandel speciaal aan het eten zijn dan zou het me niet smaken.
Bong z'n dochterje Melanie (3 jaar) had speciale gaven, tenminste dat vond Bong. Zo was er een stier die hij geschoten had een aantal jaren geleden die in zijn dromen voorkwam toendertijd. Hij had zelfs een week lang met zijn zoontje rond de vulkanen gecampeerd om die stier te vinden en hem omver te knallen. Melanie had dit namelijk tegen hem gezegd. Nou, ze kon nauwelijks praten, plaste in d'r broek en jankte de hele dag. Een doodnormaal kindje. Kortom, dat verhaal was absoluut niet waar maar hij geloofde er heilig in dus ik probeerde zeer geinteresseerd mee te doen. Ik wilde immers naar die vulkanen toe...
En zo geschiedde, de volgende morgen op weg. Melanie kreeg een dikke kus van Bong, de andere kinderen zag hij niet eens staan. Met een tas vol koekjes, noodles en rijst liepen we door de jungle, Bong op z'n 'replica-crocs' en z'n nieuwe geweer op de schouders en ik en zijn vriendin er achter aan. We liepen in de jungle, berg op en af, totdat we bij een klein riviertje aankwamen die ontdekt was door Bong. Hij haalde er een paar lokale bewoners bij en al snel was er een nieuw watertoevoer voor het nabij gelegen dorpje. Hij gaf het de naam 'Bong-Ambram river'. Zo noemden alle inwoners van Vanuatu me. Ambram. Leuk toch, een rivier naar mij vernoemd! Klinkt beter als 'Waal' of 'Maas' niet waar?
En toen zag ik die 2 reusachtige vulkanen : mount Marum en mount Benbow! De overgang van jungle naar 'ashplane' is onbeschrijflijk. Alles is zwart, er groeit nauwelijk iets. Overal opgestapelde lava-stenen, zwart zand en hier en daar een struikje. En dan zie je die 2 enorme rokende bergen, net twee dampende potten met spaghetti.
We kampeerden rondom deze vulkanen om de volgende dag deze te gaan beklimmen zodat ik in de krater kon kijken.
Ik zat bij het kampvuur die avond en Bong en z'n vriendin waren plots verdwenen. Ik wist niet waarheen want dat hij niet gezegd.
Ik scheet zeven kleuren strond want ik dacht echt dat hij me alleen had gelaten midden in de middle of nowhere. Echter, 3 uur later kwam hij terug! En wel met 35 kilo vlees op zijn rug!! Wat was het geval: Was hij een pad gaan volgen van een wilde stier en heeft hij met zijn botte kapmes al het draagbare vlees gesneden uit dit door hem geschoten beest...! Ik was al lang blij dat hij weer terug was...
De volgende dag hebben we de vulkaan beklommen. Bong met 35 kilo vlees en zijn vriendin en ik de rest van de bagage. Meer kilo's voor mij dus...
Maar als je in de krater kijkt als je de top van de kraters hebt bereikt maakt dit diepe indruk op je, echt geweldig! Geen toerist, helemaal niemand! En ik stond te kijken over de rand van een koekepan die stond te roken. Super!
Bong stond daarna voor een moeilijke keuze: OF 15 minuten door de dampende rook van de vulkaan rennen voor een kortere weg Of 2 uur omlopen en de rook ontwijken. Aangezien 220000 ton gas echt wel kankerverwekkend is vroeg ik hem vriendelijk om 2 uur om te lopen...
Toen we terug liepen was Bong ineens weer verdwenen, nergens te bekennen! We hebben zijn voetstappen gevolgd en hijgend en helemaal kapot kwam ik aan bij een Bong die half naakt voor een enorme steen stond.
Zijn dochtertje Melanie bleek in zijn hoofd tegen hem gezegd te hebben dat hij als de sodemieter naar een grote rots moest rennen waar een slang tegen hem zou praten. Knettergek, nu wist ik het zeker!
Grappig detail was wel dat er ook daadwerkelijk een slang rondkroop... Misschien toch werkelijkheid?
We kwamen aan bij zijn boerderij en ik kocht 10 euro benzine (2 liter) voor de generator. Daarmee heb ik mijn mobiel en camera opgeladen, er is gewoonweg geen stroom daaro. 10 eurie voor alleen het opladen, niet te geloven!!
De volgende dag afscheid genomen en op naar Craig Cove, een lokaal dorpje waar ik 5 dagen bij een gezinnetje heb doorgebracht. Kon ik zien hoe het leven er in een dorpje aan toe ging. Heel hartelijk was Alice, die mij 5 dagen heeft rondgeleid. Ze had een enorme bos schaamhaar onder de oksels en de benen waren ook niet echt glad zeg maar... Alle vrouwen hebben dit in Vanuatu trouwens dus heel normaal! En wat betreft tanden is het ook niet geweldig. Geen tandpasta of tandenborstels. Het merendeel van de bevolking van Vanuatu heeft dan ook weinig of geen tanden meer.
Een korte opsomming wat we hebben gedaan:
1) zandtekeningen gezien
2) woodcarvings laten maken en
gekocht!
3) Kava gedronken (later meer
daarover)
4) lokaal voedsel gegeten (ook weer
veel koekjes meegenomen;)
5) gesnorkeld
6) gelegen op het 'mannenstrand'
7) 5 dagen geslapen in een bed vol
mieren...
De laatste dag hebben we er een feest van gemaakt. Lig je te relaxen op een matje zie je iedereen achter een kip aanrennen, een laatste stuiptrekking en het beest was naar de hemel... Omdat ik morgen weg ging een speciale aangelegenheid om kip te eten, doen ze namelijk maar eens in de zoveel maanden. Ik heb gelijk gezegd dat zij de kip mochten opeten want ik eet al vaker vlees... Een goede smoes niet? ik zag het niet zitten om het beest wat ik een paar uur geleden een paar broodkruimels had gegeven te gaan opeten...
Ik had als verrassing 2 liter brandstof gekocht en 's avonds zaten we in het hutje van Alice met de familie gospeldvd's te kijken op de televisie. Grappig is dat onderhand de hele bevolking van Craig Cove buiten voor de ramen zat mee te kijken, simpelweg omdat die geen televisie hebben. Ik genoot daarvan, hoe mooi is het om iedereen happy te maken met 2 liter brandstof?
De volgende morgen naar Santo, het grootste eiland van Vanuatu. Hier kun je bevolkingsgroepen gaan zien als je trekkingstochten doet naar het midden van de jungle. Dit wilde ik! Maar voordat ik aan deze trip begon heb ik een prachtige cave bezocht, gesnorkeld op een plek waar Amerikanen tijdens de tweede wereldoorlog honderden trucs, bulldozers en tanks hebben gedumpt, het mooiste strand van de Pacific bezocht en heerlijke sinaasappels gegeten van de lokale markt.
Naar Marakae zou ik gaan. Daar schenen de mensen nog te leven zoals 500 jaar geleden. Kastom villages noem je dit. De mensen dragen niets anders als een lapje voor het kruis, de vrouwen zelfs hele planten! Dit wilde ik zien!!
Met een lokale gids (Jeremy) zijn we voor 5 dagen de bergen ingetrokken, diep de jungle weer in. Ontzettend zwaar, ik heb gruwelijk afgezien! De gids op blote voeten en ik op m'n nike airmax. Het eerste dorpje (Sarakatoui) waar we overnachten was ultiem. De kinderen begonnen gelijk te janken toen ze mij zagen. Zit moest ik hebben want dit hield in dat ze nog nooit een blanke hadden gezien! Of ben ik toch echt lelijk ;)...?!
En het is waar, in het eerste dorp al! De vrouwen dragen bladeren en de mannen stoffen lapjes als kleding! De vrouwen hebben ontzettende hangtieten en zijn net zo ranzig als de mannen, ze spugen op de grond, gorgelen en smekken alsof hun leven er van af hangt. Zo grappig, het lijkt net of de vrouwen de halve appelboomgaard voor het kruis hebben hangen, ik kon het niet geloven! Maar dat 'ranzige' interesseert me niets want het is gewoon prachtig, een superervaring! Alsof je in het jaar 1600 leeft, tussen een stel wilden, indianen, ik weet gewoonweg niet hoe het te beschrijven...
De Chief ontving me hartelijk en 's avonds was er een ceremonie met het dorp. Eerst zongen ze een lied voor mij en daarna moest ik. Ik heb 'Sinterklaaskapoentje' gezongen omdat ik niets anders wist. De mensen vonden het prachtig!
De volgende morgen gingen we naar Marakae, een hike van 9 uur achtereen. Berg op en af, helemaal kapot was ik toen we arriveerden! Dit dorp is ultiem hoor. Als kleding dragen de mannen de boomschors om het kruis en de vrouwen dragen hetzelfde als in Sarakatouj. Ze leven van de tuin, eten salamanders, kleine vogels en vleermuizen. En dat alles schieten ze met pijl en boog of een speer. Ze eten met houten bord en bestek, slapen met boomschors als enige kleding in een ijskoude nacht op een keiharde vloer naast een vuur (dat houd je warm) en dit is hun levensstijl. Het enige echte Kastom Village wat nog bestaat in de wereld! Ze willen geen geld, hebben ze niets aan. Ze komen niet in de stad. Als de meisjes borstjes krijgen is het al tijd voor ze om kinderen te krijgen. Kortom, een hele andere wereld!
Er werd een 'kastomdance' voor mij georganiseerd en ik heb meegedanst in hun kledingstijl. ik kan je vertellen, als je een portie boomschors rond je kruis hebt zitten dan jeukt dat als de tering. Ik wilde bijvoorbeeld m'n handen in de zak doen, dat ging dus niet helemaal... Even wennen dus!
Ik had iemand die altijd bij me bleef want als deze persoon me alleen zou laten was de kans groot dat boze geesten naar me toe kwamen, een soort beschermengel dus. Raar wel dat er constant iemand bij me was! De WC: een gat in de grond, that's it! En je kont kun je afvegen met de schil van de kokosnoot!
Oh, en voor de dames, ik heb een hunk gevonden daaro in Marakae: hij zit op een steen in de foto. Het was echt de enige knappe man die ik kon vinden... En mooie vrouwen? Sorry, die hebben ze echt niet...
Ik liet de bevolking van Marakae een TicTac eten. Ik heb me kapot gelachen. Die gezichten! Dit hadden ze nog nooit geproeft, een extra sterke TicTac. Die had ik gekocht om te kijken wat de reactie van deze mensen is als ze dit eten! De ene trok een nog meer vertrokken gezicht als de ander.
Kava. Dit is een groen drankje van een plant die je slap en happy moet maken. Een vriendelijke drug dus. Iedereen uit Vanuatu drinkt dit (alle eilanden) 's avonds, dus ik moest ook. Alleen, het had geen effect op mij! De lokale bevolking dronk 2 cups en ik dronk een halve liter of meer maar ik voelde helemaal niets! Niemand had dat ooit gezien bij iemand. Heb ik er in ieder geval voor gezorgd dat ze mij blijven herinneren ;)... Volgende keer even kijken of XTC in Holland wel effect heeft op mij...;)?
Na 2 dagen zijn Jeremy en ik er weer vandoor gegaan en na een hike van 16 uur kwamen we terug in de bewoonde wereld. Bewoonde wereld? Echt niet!!
Wat bleek, iedereen was de bergen in gevlucht want er was een tsunami waarschuwing voor Vanuatu. Gelukkig vals alarm maar wel grappig om te zien dat mensen hun hele hebben en houden op de rug mee namen de bergen in! Het was dezelfde trouwens als op Chili...
Ik was een van de weinigen die Marakae had bezocht, mede omdat het superzwaar is om daar te komen. Maar mocht je ooit naar Vanuatu gaan, bezoek Marakae, ongekend speciaal!!!
Het is heel moeilijk om alles te vertellen wat ik heb meegemaakt en al helemaal moeilijk te begrijpen en te beschrijven, je moet er echt geweest zijn om de cultuur te proeven, te zien en mee te maken. Daarom heb ik maar een paar punten er uit gepakt.
De cultuur van alle eilanden is zo verschillend. Ieder dorp heeft z'n eigen 'Kastom'.
De foto's zijn het bekijken waard, dan kun je zien wat ik mee gemaakt heb. Daarom dit keer extra veel foto's!
Nog een kleine 8 weekjes te gaan...
Toedels!!!
ps: de foto's komen binnen 24 uur online!!!
[userId] => 189254
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3339773
[countryId] => 198
[pictureCount] => 89
[visitorCount] => 5556
[author] => Bram
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 197435
[travelTitle] => wereldreis Bram
[travelTitleSlugified] => wereldreis-bram
[dateDepart] => 2009-06-16
[dateReturn] => 2010-04-28
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/324/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/254_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-ongekend-supertof
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => fredopcruise
[datePublication] => 2010-02-25
[title] => Aankomst
[message] => Op woensdag 24 februari komen we aan in Port Vila. Het binnenvaren is geweldig, vele kleine eilandjes voor de kust en het stadje ligt in een schitterende baai. Ze zijn daar de terminal nog aan het bouwen, moesten tussen de bouwvakkers door naar de uitgang van het haventerrein. Maak een wandeling van een uurtje naar de stad. Onderweg geniet ik van de prachtige natuur en de vele vergezichten die ik te zien krijg, zowel richting zee als naar de heuvels. In het centrum is de markt aan de gang en ik kijk mijn ogen uit. De diversiteit aan groente en fruit is indrukwekkend en de mensen zien er anders uit dan op het vorige eiland.
Het eiland staat bekend om zijn kannibalen en heb er ook een paar ontmoet, het zijn wel acteurs die een toneelstukje opvoeren alla Volendam. Het geheel is wel grappig hoor!Na een gezellig terras aangelegd te hebben, ga ik weer terug naar het schip
[userId] => 212226
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3334579
[countryId] => 198
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 251
[author] => Fred
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 230187
[travelTitle] => wereldcruise
[travelTitleSlugified] => wereldcruise
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-04-21
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/752/249_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/212/226_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => aankomst
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-02-19
[title] => Moso Island 2
[message] => De spagh bolognese was heerlijk :-).. De vrouwen hier uit het dorp doen erg hun best om voor ontbijt, lunch en diner wat lekkers voor ons op tafel te zetten, elke dag van de maand een andere vrouw uit het dorp die voor ons zorgt.. Voornamelijk 2x per dag rijst, veel fruit, veel vis (vaak met kop en staart er nog aan), maar na een tijdje proeft het allemaal hetzelfde.. Van de week had ik voor mezelf een pakje noodels gehaald en waarschijnlijk hadden ze dat gezien, dus de week daarna hadden we elke dag noodels, hihi, wel heel schattig.
Net zoals elke week dat we naar Turtle beach marcheren er andere mannen meegaan. Zodat iedereen de kans krijgt om wat bij te verdienen. De was word ook 3x per week gedaan, moet ook wel ook want je zweet je hier de tandjes,,
De tussenpersoon van Moso Island en het schildpaddenproject hadden ons gevraag of we wat nieuwe wiskunde/rekenen boekjes konden voorstellen aan de kindjes van moso Island, kijken of ze het allemaal zouden begrijpen,of dat ze niet te ver achterliepen. Dus zaten wij van de week met zn vijven, met ons goede gedrag zwetend in een klaslokaaltje in groepjes van 4 de kindjes proberen les te geven. Was wel heel leuk om te doen, wel lastig. Rekenen zijn ze aardig goed in, maar ze hebben geen notie van tijd. Klokkijken kunnen ze amper, en als ze moeten uitleggen hoe lang ze er over doen om van huis naar school te lopen krijg je een antwoord van 6 uur, haha, nou half uurtje max.
Maar miss gaan we volgende week nog een keertje terug voor een vervolg les. Verder zijn ze ook bezig met een onderzoek onder de gemeenschap over het gebruik van drinkwater, dus elk huishouden word gevraagd hoeveel drinkwater en vers water uit de waterbron ze gebruiken (voor koken en wassen etc), veel mensen hebben geen idee. En vaak moet elk huishouden tijdens het droogseizoen meerdere keren per week met een zelf uitgehakte kano naar vaste land varen om een paar 20 ltr jerrycans te vullen met vers water..
Heel moeilijk voor te stellen allemaal. De huizen zijn heel primitief, beetje golfplaatjes, zelfgemaakte meubels, er is geen electra op het eiland. Er zijn een paar mensen met een aggragraatje en onze kitchen/dinninghall (zoals hun het noemen) gaat op zonne energie, maar vaak valt het licht uit om 9 uur en de rest van de avond zijn we omringd door kaarsen en zaklampen.. Heel sfeervol
T mooiste is nog dat iedereen hier altijd vrolijk en blij zijn, weten niet veel beter denk. Hoewel er een paar mensen op het eiland zijn die een aantal maanden van het jaar naar Nieuw Zeeland gaan om fruit te plukken, maar die kun je op 1 hand tellen. De meeste zijn nooit uit Vanuatu weggeweest..
Maar goed over de schildpadjes, zijn een paar x naar het strand geweest om schildpadden op te graven. Heel bijzonder, de nesten zijn best heel erg diep. Soms vind je dode schildpadjes, slechte eieren (die niet uitkomen) en nog levende schildpadjes die niet meer op eigen kracht het nest uit kunnen kruipen, die redden wij :-D en begeleiden we naar zee. Zal proberen straks er nog een foto bij te plaatsen, beetje kort in tijd..
Van de week had ik besloten om '1 avond niet mee te gaan, beetje gaar, overal spierpijntjes.. en jullie raden het nooit, de ENIGE avond dat ik niet mee ga en ze zien een nestende Hawksbill turtle.. Ik baal echt als een stekker, ik de volgende avond natuurlijk voor goede moed en optimisme, maar neen, ze lieten zich niet zien.. Lianne en Colin waren ook niet mee, Lianne was ook gaar en Colin heeft een geinfecteerde wond op zn voet, dus die kan niet meer dan strompelen..
Dit is echt flink K, want kans dat we ze volgende week zien in miniem, het nestseizoen is zo goed als over, moet me er bij neerleggen dat ik alleen maar baby's ga zien en geen mama's meer :-(.. Maar Kalo (inwoner van ons dorp en onze regelaar van alles) zei al dat ze anders wel een schildpad zouden vangen zodat we er toch een zouden zien... Mja, mn wenkbrouwen gaan hier wel van fronsen, maar goed, als ik er dan wel een kan zien, trek m dan maar uit de zee :-D..
Morgen gaan we een boottrip maken, de vorige was echt heel cool, want wat ik helemaal vergeten was te vertellen, er was een grote groep wilde dolfijnen, denk wel een stuk om 20, en baby dolfijntjes, zwommen echt vlak naast onze boot en er zwommen er zelfs een paar een stukje met ons mee, echt heeeeel cool :-).. Hopen dat we morgen weer zo'n geluk hebben.
Ook nog een middagje leren weven, een mooie waaier gemaakt, kan ik lekker wapperen, is heel welkom. Laatste weekje Moso alweer, dan nog een paar dagen heb ik hier in Port Vila, en dan ga ik alweer mijn zusje ontmoeten :-) jeej..
xxxxx
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3325812
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 171
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => moso-island-2
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => tomenevaopreis
[datePublication] => 2012-03-20
[title] => Weekje Vanuatu
[message] => Hallo allemaal,
We zijn weer terug van een geweldige week Vanuatu! We hebben een paar dagen rondgehangen in Auckland en zijn zondags naar Vanuatu gevlogen. We kwamen aan in het heerlijke zomerse weer en hebben ons af laten zetten in het hotel. We gingen op het vliegveld pinnen, maar hadden eigenlijk geen idee van de exacte koers. Het meeste wat we konden pinnen was 20.000 Vatu. We gingen er maar vanuit dat het een redelijk normaal bedrag was en we er ieder geval wel wat mee konden de eerste dagen. We kwamen er ieder geval mee in het hotel en daar konden we verder alles uitzoeken.
Heerlijk korte broek aan en even op pad richting het centrum. Halverwege de wandeling kwam er een tropisch buitje. Even schuilen en na een paar minuten was het weer droog. De locals vertelde ons dat het 's morgens vaak mooi is en het 's middags af en toe kan gaan regenen. Het voordeel van dat soort landen is dat het er niet kouder wordt en het zo weer droog is.
Aangezien we op een eiland zaten besloten we een auto te huren. We hadden een mooi hotel, met lekker zwembad, maar niet aan het strand. Met de auto zouden we dan het eiland rond kunnen en naar verschillende strandjes.. lopen in die temperaturen is trouwens ook geen pretje en taxibusjes zonder airco al helemaal niet!
De volgende dag zijn we naar het verhuur bedrijf gelopen om de hoek, om daar een auto/scooter te huren. We twijfelde een beetje, want een scooter is wel lekker met dat warme weer, maar als het gaat regenen ben je wel meteen zeiknat! Bij het verhuurbedrijf zagen we een buggy,die open was en waar eventueel een kap op kon. Super gaaf natuurlijk.. lekker rondcrossen in een 'cabrio'. We besloten de buggy te nemen.
Eerste dag.. heerlijk weer en geen softtop nodig! Ideaal en heerlijk met zo een open dak. We scheurden door alle dorpjes en kwamen van verbazing in verbazing. Het is daar zo een andere wereld. Je rijdt het centrum uit en na een half uur rijden kom je in een dorpje waar mensen wonen in hutjes, zelfgemaakte hutjes van bladeren en takken. Kinderen die in kleine schooltjes buiten les krijgen en iedereen die naar je zwaait. Twee blanke en blonde mensen in zo een gek karretje geeft heel wat bekijks. Iedereen zwaaide vrolijk en we waren echte toeristen.
Ook de volgende dag hebben we nog heerlijk rondgereden in onze buggy, Brum. 's Morgens weer heerlijk weer, maar 's middags werd het even wat minder. Toch ineens wel veel gedoe. Als die kap er eenmaal op zit, is het behoorlijk benauwd in Brum. Kap er weer af, maar even later weer een tropische regenbui... dat is niet leuk meer. We zijn 's avonds terug gegaan naar het verhuur bedrijf en mochten de volgende dag een auto op komen halen. Toch ook wel lekker..
Met Brum en later de auto zijn we heel het eiland afgereden. Van strandjes, naar ferrys voor andere eilandjes, naar de watervallen. We hebben twee keer gesnorkeld.. prachtig om te doen daar. Meteen als je onderwater gaat zie je de mooiste vissen. Even verder zwemmen en je komt bij hele riffen. Prachtige kleuren en ook allemaal mooie gekleurde vissen. De maanvissen zwommen zelfs onder de steiger naar de ferry toe. Ook hebben we mooie zeesterren gezien, zelfs hele felblauwe.
We hebben ook nog een ochtend een surfplank gehuurd. Proberen wat golfjes te pakken, maar het was lastig de golven door te komen. Het was heel lang erg ondiep en overal scherpe stenen. Eenmaal meer in de golven, namen die golven je telkens weer onderuit waardoor je jezelf weer openhaalde aan de stenen op de bodem.
Ook zijn we nog bij de Cascade watervallen geweest. We reden er langs met de auto en zag er heerlijk uit. Lekker stukje om te zwemmen en nog net het laatste stukje stroming van de watervallen. We besloten de volgende dag er heen te rijden. Daar werd duidelijk dat je ook nog omhoog kon wandelen, om naar het begin van de waterval te gaan. Eerst lekker het water in en dan zien we wel weer verder, dachten we. Heerlijk in het water gelegen en wat gedronken voor we klaar waren voor de tocht naar boven. Het werd een hele leuke tocht, want op het hoogste punt van het land, ging de tocht verder door het water. Door de stroming van de waterval en met behulp van touwen kon je nog verder omhoog klimmen. Tot onder aan de waterval.. geweldig!!
Iedere avond gingen we naar de markt.. er was een 24 uurs fruitmarkt, van maandag tot en met zaterdagmiddag. Die mensen komen daar met al hun zelfgekapte groente en fruit, kokosnoten, boontjes, komkommers en gaan daar de hele week zitten. Ze slapen met ze alle op de markt, onder de kraampjes en hebben alleen de zondag vrij! Dat is pas werken..
Iedere avond was er een kerkdienst voor de mensen. Er werden dingen gezegd/voorgelezen en muziek gemaakt. Tijdens de dienst leefde alle mensen helemaal op en begon iedereen te dansen.. prachtig om te zien!
Het was een super gave week en een hele leuke ervaring!!
Inmiddels zijn we weer terug in Windy Wellington. Veel wind en regen.. bij jullie begint de zomer, hier de herfst. Hopelijk is dit weer snel voorbij en hebben we nog een paar mooie dagen.
We zijn hier nog twee weken en vliegen maandag 2 april naar Sydney. Daar blijven we 3 dagen en vliegen dan door naar Hong Kong. In Hong Kong blijven we ook 3 dagen en dan vliegen we op 8 april richting Nederland. Even een tussenstop in London en komen we maandag 9 april weer op Hollandse bodem aan.
Tot die tijd gaan we nog heel veel genieten en leuke dingen doen!
Cheers..
[userId] => 330447
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4207978
[countryId] => 198
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 1120
[author] => Tom en Eva
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 376749
[travelTitle] => Ons avontuur
[travelTitleSlugified] => ons-avontuur
[dateDepart] => 2012-01-30
[dateReturn] => 2012-04-09
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/118/132/596_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/330/447_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weekje-vanuatu
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-24
[title] => Espiritu Santo (Eiland van Vanuatu)
[message] => Espiritu Santo (18 – 24 februari 2012)
Mensen hadden me al eerder gezegd dat je voor het beste duiken naar Santo moest gaan, het grootste eiland van Vanuatu. Daar is the Coolidge was me verteld en mooie witte stranden. Die stranden zeggen me niet veel, ik heb het gevoel dat die overal wel in the Pacific zijn. The Coolidge leek me weer een mooie naam voor een koraalrif zoals elk rif zijn naam heeft van Turtle bay (waar geen schildpad te bekennen is), Sharks tunnel (je raadt het al; geen haai in de verste verte) en het zal best mooi zijn maar als ik ga duiken dan moet het wel iets speciaals zijn of iets dat ik nog niet heb gedaan. In Tanna kwam ik er pas achter dat the Coolidge de afkorting is voor U.S.S. President Coolidge, het grootste meest toegankelijke wrak in de wereld, uit de tweede wereldoorlog. Dat veranderde de zaak even. Niet meer in de mogelijkheid om een vliegticket te krijgen online (ik wilde binnen 24 uur vertrekken) en met het hoofdkantoor gesloten heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en ben naar het kleine vliegveld gegaan een uur voor vertrek van de eerstvolgende vlucht. Geen probleem, ticket kopen en 2 uur erna sta ik op Espiritu Santo! De naam doet heel spectaculair aan maar het hoofd dorp heeft absoluut niks te bieden, het eiland is slechts aan de oostkust voorzien van een verharde weg en na 20:00 is er niemand meer in velden of wegen te bekennen. Ik ben nog net op tijd om 2 duiken te regelen voor de dag erna.
Million Dollar Point
In de tweede wereldoorlog is niet gevochten op de eilanden van Vanuatu maar de Amerikanen waren er wel gestationeerd en zoals gewoonlijk nemen ze een overvloed aan spullen mee. Na de oorlog namen ze hun bommen, tanks, vliegtuigen en schepen mee maar de trucks, bulldozers en hijskranen wilden ze niet mee terug nemen. De lokale bevolking kon of wilde er niet voor betalen en gratis weggeven daar had niemand van gehoord. Dus werd er een kleine brug op het water gemaakt, alles erop gezet en erop gestapeld.....een paar dynamiet staven en een knal later lag alles onder de zeespiegel in een groot zeemansgraf. Nu ruim 65 jaar later is het een mooie plek om te duiken. Overal liggen de gedumpte spullen op de bodem, het is soms moeilijk om te achterhalen hoe een bulldozer of truck precies ligt want alles ligt door elkaar heen en het voornaamste dat je ziet zijn banden. Twee kleine wrakstukken maken het compleet. Onder water ga ik zitten in een kleine hijskraan en pak het stuur vast, even gas geven en ik zou zo het water uit kunnen rijden. Ongelooflijk hoeveel materiaal hier ligt weg te roesten en wat je er allemaal mee had kunnen doen. Hier ben ik omringd door spullen waarmee je half Vanuatu van wegen zou kunnen voorzien en op het eiland zelf is bijna geen fatsoenlijke weg te bekennen. Het lijkt alsof de vissen er hun voordeel mee doen door er in te leven, de zee neemt rustig haar tijd om alles gestaag te laten overgroeien met algen en koraal.
The Coolidge
Meer dan 200 meter lang en iets meer dan 35 meter breed is het 9 deck tellende wrak. De voorkant ligt op iets meer dan 20 meter onder water, de achterkant op ruim 72 meter diepte. Ze ligt op haar zijkant vlak voor de kust. Gebouwd als cruiseschip voor de elite, in de oorlog verbouwd voor militaire aangelegenheid maar nooit in actie geweest. Het was de bedoeling dat het schip tussen twee eilanden de haven zou binnen varen, maar de kapitein besloot op het laatste moment via een andere doorgang naar binnen te varen. De aangegeven route leek hem niet geschikt en hij was bang vast te lopen. Dat kwam hem duur te staan want tijdens het binnenvaren raakte hij een Amerikaanse mijn. De kapitein kon het schip nog op het koraalrif krijgen en iedereen kwam er levend vanaf. Maar al het materiaal ging verloren want al na 96 minuten was het schip verdwenen onder water.
Het is de eerste keer dat ik een wrakduik ga doen en ik kan niet wachten om onder water te gaan. Er is een groep maar ik ga alleen met een eigen instructeur. Via een touw gaan we naar beneden langs een beetje koraal en dan zie ik plots het schip liggen. Het water is te warm maar anders zou ik kippenvel hebben gekregen. We gaan aan de zijkant zwemmen (op die manier kijk je tegen de bovenkant van het schip aan) en het is werkelijk reuze groot. Ik kan tot aan de brug kijken en daarna verdwijnt de rest langzaam in de diepte. Het kanon op het dek ziet er indrukwekkend uit en er liggen nog grote hulzen naast die ik gewoon mag aanraken en oppakken. Het eerste cargo hole dat we ingaan is niet zo groot maar maakt me al blij als een kind, het tweede cargo hole ernaast is groter en heeft meer lichtinval. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een wrak induik. Het is ook best spannend om op ongeveer 32 meter onder water in een schip te zijn. Er liggen nog kanonnen, gasmaskers, helmen en geweren. Alles overgroeid met algen, slierten, planten en hier en daar koraal. Je gaat echt een stukje terug in de tijd. Voor ik het weet moeten we alweer naar boven toe.
Dit was zeer zeker een spectaculaire duik!
De dag erna doe ik nogmaals 2 duiken bij het wrak. Bij de eerste duik neemt mijn “buddy” me opnieuw mee naar het tweede cargo hole, dit keer gaan we via een ingang dieper het schip in. Er ligt nog meer oorlogstuig en ik zwem door het schip heen. We komen bij wat we nu de receptie zouden noemen en zwemmen door naar de eetzaal. Kleuren zijn nauwelijks nog zichtbaar op deze diepte en onze zaklampen zijn de enige vorm van licht. Ik schijn de diepte in beneden me en zie af en toe een pilaar, grijs en grauw. Daarnaast verdwijnt het licht in wat op een oneindige diepte lijkt. Aan de andere kant van de eetzaal is The Lady. Zij is het embleem van het schip. Een jonge vrouw met achter haar een eenhoorn en naast haar aan twee kanten een bloem. Het schip is gebouw in Virginia en volgens de mythe hebben alleen maagden (Virgins) de mogelijkheid om eenhoorns te zien. Het is blijkbaar 1 van de meest gefotografeerde onderwater objecten. Ik had foto's gezien en was nou niet bepaald onder de indruk en het leek meer op iets dat ze vertellen als een soort verkooppraatje om het wrak interessanter te maken. Ik heb het mis. Het moment dat de lichtstraal van de lamp op 45 meter diepte The Lady doet oplichten gaat er een rilling door me heen, door het porselein zijn de kleuren merendeel gespaard gebleven en de aanblik ervan laat het hele schip onderwater stralen en tot leven komen. Even lijkt het alsof de hele eetzaal oplicht en ik sjieke tafels en fauteuils zie staan, kristallen glazen vol dure champagne klinken tegen elkaar, mannen in mooie pakken en vrouwen in deftige jurken praten, lachen en dansen met elkaar. Muzikanten spelen prachtige melodieën terwijl obers rondlopen met schalen vol eten, de kapitein zit te midden van dit alles aan de hoofdtafel en kijk tevreden om zich heen. The Lady is het kloppende hart van dit schip, zelfs na decennia lang doet zij even vergeten dat alle glorie van toen vergaan is. Met een zachte aanraking laat ik The Lady weten dat ik er ben en zij laat mij weten het op prijs te stellen en een gedeelte van haar geheimen aan me te laten zien.
Lang kunnen we niet op deze diepte blijven en zodra we omdraaien en langzaam onze weg terug maken door het schip, keert alles weer terug in haar grijze grauwe staat. Via wat ooit ronde ramen zijn geweest kan ik planten zien groeien en licht van buiten naar binnen zien komen en keert de gewone wereld weer terug.
Mijn laatste dagduik neemt me weer een ander gedeelte van het schip in. De kappersstoel, een rij toiletten, glazen potten met meel erin (dat nog droog is en dus gewoon in de pot naar beneden valt als je hem omdraait), munitie, de ziekenboeg en andere ruimtes en objecten komen aan bod. Soms moet ik door smalle ingangen zwemmen om in een andere ruimte te komen die wederom iets nieuws openbaart aan me. De zaklamp komt goed van pas en mijn buddy laat me een electric clamp zien, ik zie hem tegen de wand zitten maar hij lijkt in eerste instantie op alle andere die ik heb gezien. Dan schijnt hij met zijn lamp er recht in en zie ik tot mijn stomme verbazing 2 elektrische draden zal ik maar zeggen. Je ziet gewoon een soort lichtflitsen die bewegen als elektriciteit, hier kan je je Ipod of mobiele zeker even opladen. Hij komt iets dichter bij met zijn zaklamp en “pats” de clamp klap hard dicht....prachtig de onderwater wereld. Voordat we de volgende ruimte ingang geeft hij aan dat we de zaklampen uit moeten doen en terwijl ik naar binnen zwem zie ik wezentjes, niet veel groter dan mijn duim....nee, wacht even geen snorkels maar iets veel spectaculairder. In het donker zie ik allemaal lichtjes, het is (bijna) onbeschrijfelijk. Het is een school lichtgevende vissen. Niet alles geeft licht, slechts een gedeelte van de vis wat het nog moeilijker maakt enige vorm te ontdekken. De school vormt een cirkel, maar die cirkel beweegt van links naar rechts en wordt daardoor soms weer ovaal getrokken, de school zwemt door elkaar heen waardoor alles een 3D effect krijgt. Een bol van lichtpuntjes die heen en weer en in en over elkaar beweegt. Het heeft een buitenaards effect. Ik kan mijn ogen niet geloven, dit is veruit 1 van de mooiste dingen die ik ooit onder water heb gezien. De lichtgevende bol heeft een ontzettende aantrekkingskracht op me en op de een of andere manier wil ik er deel vanuit maken, alsof het me hypnotiseert.
Night Dive
Mijn laatste duik op Santo en bij The Coolidge is een nachtduik, of beter gezegd een avondduik want als de zon achter de horizon is verdwenen en de lucht nog rood is lopen we met flessen en al het water in. Door de stroming is het zicht nog minder dan normaal het geval is bij duisternis. De instructeur voor me kan ik nog wel zien maar veel meer ook niet, tenzij zijn lamp daadwerkelijk op een obstakel schijnt. Het touw achter me verdwijnt al snel uit het zicht en ik volg de persoon voor me de diepte en duisternis in. Van mijn handen komen kleine lichtvonkjes af, niet vanwege de zuurstof maar vanwege bepaalde stofjes die blijkbaar een fluoriserende werking hebben. Het heeft wel iets speciaals. Uit het niks doemt het schip op, spookachtig maar niet angstaanjagend. Het heeft wel iets spannends, ik heb geen oriëntatie gevoel en het lijkt alsof er plotseling van alles uit het niks kan komen. Het Jaws melodietje speelt door mijn hoofd. Op deze manier duiken geeft The Coolidge zich weer bloot op een heel andere manier. Ik merk pas na enkele seconden dat we daadwerkelijk het wrak zinnen binnen gegaan. De stroming valt weg en we bevinden ons in een ruimte maar ik kan de wanden voor en achter me niet ontdekken. Het licht gaat uit. Het enige dat ik nog hoor zijn de lucht bubbels van mezelf wanneer ik zie uitblaas en het kloppen van mijn hart in mijn borstkas. Dan openbaart zich een soort sterrenhemel, opnieuw vissen die licht geven. Dit keer niet in een bewegende bol maar individuele puntjes die stilstaan of rustig van links naar rechts bewegen. Wat een fenomeen en zelfs zo diep onder water in het pikdonker word je hier rustig van. Terwijl we naar buiten zwemmen en langs het schip naar boven gaan neem ik afscheid van The Coolidge. Wat een prachtig wrak om te duiken, wat een diversiteit en warm gevoel heeft het me gegeven.
Als we boven water komen is het pikkedonker maar aan de hemel schijnen duizenden sterren, anders dan onder water maar stuk voor stuk prachtig om te zien. Soms wordt de horizon even opgelicht door een bliksemschicht en ik heb een grote glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.
Champagne Beach & The Blue Hole
Tijdens het duiken, eigenlijk meer voor en na het duiken ha, ha, heb ik een aantal andere duikers leren kennen. In het gezelschap haal ik de gemiddelde leeftijd wel wat omlaag maar het het is fijn gezelschap en samen eten is toch altijd leuker dan alleen. In plaats van een kleine tour over het oost gedeelte van het eiland huren ze een auto en vragen of ik ook me ze mee wil. Aangezien het een stel is vraag ik of ze daar echt geen problemen mee hebben, ik kan begrijpen dat ze liever samen willen zijn. Nee, geen enkel probleem. We bezoeken Champagne Beach, een niet al te groot straand maar ooohhh wat mooi. Turquoise blauw water, stralend schoon wit zand en met ons erbij kan je de aanwezigen op 1 hand tellen (ik had ook gewoon vijf kunnen zeggen maar dat vond ik te gemakkelijk). De temperatuur van het water is perfect, wat je natuurlijk ook verwacht van een eiland in the Pacific. Het is echt even genieten, zelfs ondanks dat ik niet echt een strandmens ben, maar dit is na Montevideo het eerste strand dat ik weer eens bezoek en de tijd voor kan nemen. Daarnaast was het strand van Montevideo wel mooi maar de schijtbruine kleur van het water en een grote tunnel die vanuit de stad van alles in zee loosde baarde me wel zorgen. Hier staan er enkel wat palmbomen en lopen er koeien rond wat wel weer zorgt voor een apart contrast.
Champagne Beach dankt haar naam aan het feit dat toen de tweede wereldoorlog voorbij was de Amerikanen en de lokale bevolking dat hier uitbundig vierde, uiteraard met liters champagne.
We rijden aan de oostkust nog een gedeelte naar het Noorden langs en door kleine vriendelijke dorpen. Zoals overal in Vanuatu lachen en zwaaien de inwoners ook hier naar ons. Een klein bord met zelf geschreven letters erop wijst ons de weg naar the Blue Hole. Een klein rond natuurlijk bassin met kristalhelder bronwater dat een prachtig diepblauwe kleur heeft. Het water is wat frisser dan het zeewater maar een sprong en duik later dobber ik er in. Met mijn snorkel op kan ik onder water de mooie reflectie van het blauw en het zonlicht zien. Er is ook een Tarzan touw waar ik uitbundig gebruik van maak. Buiten een kleine hut en een houten glijbaan is er hier niks gebouwd. Dat draagt alleen maar bij aan het gelukkige gevoel dat je krijgt als je hier terecht komt.
Reizen is niet alleen van plek naar plek gaan maar ook allerlei soorten mensen tegen komen die je reis beïnvloeden op een leuke of soms minder leuke manier. Op Espiritu Santo had ik het geluk deze mensen te treffen die me uit nodigde samen met hun te lunchen en avondeten te hebben in hun hotel. Dat was wel wat prijziger dan wat ik normaal zou betalen maar dat had ik er wel voor over. Tijdens onze gesprekken aan tafel kwamen ze er achter dat ik een reiziger ben en aangezien zij blijkbaar een leven met genoeg weelde hebben hebben ze 2 avonden mijn eten betaald. Daarnaast werd ik ook van harte uitgenodigd als ik in Nieuw Zeeland ben om een paar dagen bij hun te overnachten. Deze simpele welgemeende gebaren van vriendelijkheid verwarmen mijn hart of zulke momenten, dat er gelukkig nog steeds mensen zijn die zonder enige reden of verwachtingen iets geven aan een ander. Ik onthoud deze momenten en vind dat als ik het aanneem ik een andere keer ook iemand anders een gunst dien te geven zonder eigen belang en zijn of haar dag hiermee kan opbeuren.
Vanuatu
Een land waar weinige van hebben gehoord en nog minder zijn geweest. Het stond hoog op mijn reislijst. Het hoofdeiland had enkele mooie dingen te bieden maar ik was toch teleurgesteld, dit was niet het Vanuatu dat ik in Paul Theroux's boek had gelezen, is het dan toch zoveel verandert in 20 jaar dacht ik.
Toen kwam het eiland Tanna dat mijn hart veroverde , de ongelooflijk oprechte vriendelijkheid van de mensen, de hutjes en dorpjes, het snorkelen, de fruitmarktjes, een actieve vulkaan en de authentieke stammen. Weg van het toerisme en een echte kijk in het alledaagse leven van deze mensen. Onbeschrijfelijk en fascinerend.
Het eiland Espiritu Santo dat ik op het laatste moment toevoegde aan mijn reis en me verraste met de prachtige duiken. The Lady waarvan ik niet zoveel verwachte maar me met haar schoonheid betoverde. De enorme omvang van het wrak The USS President Coolidge dat na al die jaren nog steeds een dominante indruk achter laat.
Na mijn laatste duik is er wat water in mijn rechteroor gebleven die er voor heeft gezorgd dat ik enkele dagen aan die kant helemaal niks kon horen. Op het kleine vliegveld neem ik afscheid van Vanuatu, met 0% spijt, 50% gehoor en 100% tevredenheid.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4189030
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1554
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => espiritu-santo-eiland-van-vanuatu
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-17
[title] => De wildernis van Tanna
[message] => Tanna
Hier zit ik dan op Tanna, het echte Vanuatu. Terwijl ik dit typ heb ik een uitzicht op zee, het is eb en ik kan de golven zien breken op het koraal en een stukje verder zie ik eilandje als je het zo mag noemen. Het is niet meer dan een rots met 2 bomen erop die net voor het vasteland als een soort pilaar uit het water opruist. Het is Cook's head. Vernoemd naar James Cook die hier in 1774 op Tanna aankwam. Naast me ligt een handjevol pinda's die Peterson me net kwam brengen, net voordat hij te paard een paar koude blikjes cola voor me gaat halen in een nabij gelegen dorp. Pinda's zijn overigens bonen en geen noten zoals veel mensen denken, ze groeien onder de grond en niet aan bomen op struiken. Ze smaken hier anders dan thuis, veel zoeter. Over thuis gesproken, bij het ontbijt is alles redelijk traditioneel maar wat me meteen opviel was dat de theepot op een bierviltje van Heineken stond, toch dat beetje thuis dus, zelfs in Tanna.
Maar hoe ben ik hier gekomen, wat heb ik al gedaan in de afgelopen 2 dagen dat ik hier was, hoe voelt het, wat maak ik mee?
Ik kan 2 antwoorden geven op de eerste vraag, de simpele is: per vliegtuig. De andere gaat een heel stuk terug, om precies te zijn oktober 2006. Het was voor de tijd van het jaar toen erg goed weer, na mijn sollicitatiegesprek bij Vesteda had ik de rest van de vrijdagmiddag vrij. Lekker in de tuin met een boek erbij. Een boek van Paul Theroux die eigenhandig in begin jaren negentig in een kano rond de pacific is gaan varen. Hij is bij lokale stammen gaan overnachten toen toerisme nog niet eens in de kinderschoenen stond in de meeste eilanden van de pacific. In zijn boek beschrijft hij ook Vanuatu en haar eilanden en onder andere ook Tanna, het eiland waar ik nu ben. Dat gedeelte van het boek heeft me toen zo aangegrepen en gefascineerd dat ik er heen wilde. Nu bijna 5 ½ jaar later ben ik er zelf, in de dorpen waar ik toen over heb gelezen.
Tanna is het Vanuatu dat ik wil zien en ik ga je vertellen waarom. Daarvoor neem ik mee terug naar 2 dagen geleden toen mijn Tanna avontuur begon.
Om 7:00 gaat de wekker al af, samen met Stephan, Dennis en Lisa gaan we naar Air Vanuatu. De cycloon heeft Efate (hoofdeiland) gemist en het blijkt dat ook Tanna bespaart is gebleven. We zijn door het dolle heen als we te horen krijgen dat vanaf vandaag weer gevlogen kan worden op Tanna. We boeken onze tickets en pakken onze rugtassen in. De vlucht van 13:00 vertrekt pas een uur later, dat is ook Vanuatu. Het is een soort type vliegtuig a la Ryan air. Vanuit de lucht heb je een mooi uitzicht over Efate en de kleine omringende eilanden, het koraalrif, witte stranden en de blauwe zee. Het is een korte vlucht en we landen dus al snel op het piepkleine vliegveld van Tanna. Niks geen autootjes die de tassen uitladen en op een band zetten, ze worden gewoon handmatig eruit gehaald, op een karretje gezet en naar binnen geduwd. We pakken onze spullen en regelen vervoer naar de andere kant van het eiland, weg van de resorts, op naar de dorpjes en jungle. Het avontuur kan beginnen!
Het begint al bij het vervoer regelen, niemand gaat die kant uit en ze weten niet of de weg wel goed begaanbaar is vanwege de vele regen de afgelopen dagen. Ik tref een vrouw uit Australië die hier werk verricht en we kunnen achter in de pick up mee naar het eerste dorpje. Dit is al super, ik hou van deze ritten over hobbel wegen, achterin een gammele pick up tussen de lokale mensen, op elkaar gepropt tussen rugtassen, voedsel en andere spullen die vervoert worden. Er passeert een andere pick up, de chauffeurs praten met elkaar en even later zitten we in de andere pick up die ons naar onze bestemming gaat brengen. Een bestemming die ongeveer 35 kilometer verderop ligt maar 1 ½ uur duurt. Tussen het stuiteren in de achterbak door staan Stephan en ik rechtop om zoveel mogelijk van het landschap te zien, naar mensen te zwaaien en Halo te roepen (zoals de mensen het hier zeggen). Iedereen is super vriendelijk, zwaait, roept, lacht en foto's maken is absoluut geen probleem. De hele weg heb ik een grote glimlach terwijl we palmbomen voorbij rijden, door plassen water scheuren, bijna onbegaanbare weggetjes doorkruisen. Iedereen loopt hier met een machete rond, niet als wapen maar als werktuig. Bomen kappen, kokosnoten open maken, mango's snijden, bananen uit bomen halen; het is een verplicht iets om mee te nemen naar school naast pen en papier!
Het is niet zozeer de tropische omgeving die er hangt die mijn hart sneller doet laten kloppen, het is de sfeer die je kan proeven en ruiken. Het is het gevoel dat je kan krijgen als je je neus diep in een mooie bloem steekt, je ogen dicht doet en dan via je neus de geur van de bloem in je opneemt, elk neushaartje tintelt en je wordt meegenomen naar een andere plek.
Ik kijk nu even op over mijn schouder naar mijn hutje van planken en een dak van palmbladeren, kleine zwaluwen vliegen geruisloos tussen de bomen, af en toe komt een vlinder voorbij fladderen, ik hoor niks anders dan de zee. Ik ben alleen aan de andere kant van de wereld. Alleen maar zeker niet eenzaam. Ik ben ontspannen en gelukkig.
Terug naar mijn verhaal. Na de geweldige rit komen we aan bij Sunrise Bungalows! Dat klinkt als een naam van luxe resort....niks is minder waar. Er staan hier ongeveer 5 hutjes zoals ik net kort mijn eigen hutje omschreef. Binnen staat uiteraard een bed, van bamboo. Gelukkig een muskietennet. Wonderbaarlijk genoeg een westers toilet en een soort hokje om te douchen. Meer heb je eigenlijk ook niet nodig hier. De huisjes staan een beetje van de grond af om zoveel mogelijk kruipende insecten buiten te houden. Er is geen vaste elektriciteit, alleen 's avonds is er 2 uurtjes elektriciteit via een generator. Net genoeg om dagelijks de batterij van mijn camera op te laden en eventueel mijn laptop van stroom te voorzien om de foto's daar op over te zetten. We maken gebruik van de laatste zonnestralen om een stukje naar beneden te lopen, de bungalows/hutjes liggen op ene heuvel, om naar het kleine strandje te gaan. Daar deel ik met iedereen wat Goldstrike en dan gaan we het water in. Ik heb met snorkel spullen bij me en kan dus genieten van het vele koraal dat hier is. Ik drijf rustig op de stroming mee en zweef als het ware boven het koraal, een heerlijk gevoel. Net voordat de duisternis invalt snellen we terug naar boven voor ons avondmaal. Het is vrij eenvoudig maar zo lekker gemaakt dat ik mijn vingers erbij aflik. Het is haast niet voor te stellen dat ze zulke lekkere maaltijden kunnen maken om een plek zo afgelegen als dit. Dan bedenk ik me dat dat best wel een stomme Westerse gedachte is. Deze mensen hebben geen fast food of opwarm maaltijden, geen AH met kortingspasje. Dit is de manier van koken die ze van generatie op generatie aan elkaar doorgeven. Hier komt geen kookboek aan te passen het is pure ervaring die ik proef in het eten.
Voor we naar bed gaan zitten we nog even buiten, tussen de bomen door zien we de zee die flauw belicht wordt door de maan. Het is niet moeilijk om daar blij van te worden, het lijkt bijna op een prachtig schilderij waar de passie vanaf springt.
Port Resolution
Met z'n vieren maken we de wandeling naar Port Resolution, de weg is onbegaanbaar voor auto's en we worden er dus niet door gestoord. Hier en daar zijn kleine dorpjes, niet meer dan enkele hutjes bij elkaar. Veel dorpen hebben een ander soort geloof. De eerste missionaris die hier kwam en in leven bleef was John Geddie uit Schotland in 1848, alle eerdere missionarissen werden opgegeten. Na hem zijn vele anderen gekomen die er onder andere (uiteindelijk) voor hebben gezorgd dat het kannibalisme is verdwenen. Maar door de sterke band met hun voorouders en cultuur was het moeilijk en duurde het lang voordat een dorp een gedeelte van een ander geloof over nam. Daardoor was het dus onmogelijk 1 geloof over het hele eiland te verspreiden binnen korte tijd. Hierdoor kregen dus meerdere missionarissen van meerder geloven de kans een stukje Tanna aan hun geloof te onderwerpen. Veel dorpjes hebben een bord aan het begon staan maar duidelijk op te lezen is van welk geloof ze zijn. Gelukkig houden de eiland bewoners ook vast aan hun eigen oude tradities, zo is er in elk dorp een dorpshoofd die over alle belangrijke zaken beslist en doen ze hier doodleuk nog aan zwarte magie.
Maar van welk dorp of geloof ze ook zijn de mensen zijn supervriendelijk. Nou heb ik dit wel vaker over andere landen gezegd en er is soms een dunne lijn tussen vriendelijkheid en behulpzaamheid maar dit overtreft alles. Foto's nemen is geen bezwaar, ze vinden het zelfs leuk. Je bent in elk dorp welkom. Mensen maken uit hun zelf een praatje met je, vertellen over hun dorp, nodigen je uit om erbij te komen zitten, ze geven me zelfs bananen en wanneer ze zien dat ik ze niet allemaal in mijn tas krijg geven ze me er een zelf gewezen tas van palmbladeren bij. Ze zijn echt super aardig en vriendelijk, je zou er bijna bang van worden! Er gaat even een gedachte door me heen dat ze me door hun vriendelijkheid en een beetje zwarte magie zover weten te krijgen om in een pot met water
te gaan zitten die op het vuur staat, me overtuigen dat dit een traditie van hun is als er nieuwe gasten zijn en voor dat ik het weet er een dorp Tanna kannibalen aan me zitten te knabbelen.
We lopen het strand op van Port resolution, het zand is zwart door de nabijgelegen vulkaan. Vier kleine kinderen spelen in het zand in hun Adam's kostuum. Ze springen de rivier in die hun op de stroming weer uitspuugt in zee. Een paar tellen later ga ook ik de rivier af en beland in de pacific. Wat een heerlijk leven heb je hier als kind. Overwegend goed weer, niks om je zorgen over te maken, met je vrienden spelen en spetteren in zee. Giechelen als er blanke komen, op de foto en dan jezelf zien op een klein schermpje en je vriendje uitlachen. Deze kinderen en mensen zijn gelukkig in hun samenleving, ze delen alles met elkaar, lachen, praten, zingen maken zich om niks zorgen. Geen koelkast, televisie of playstation om zich te vermaken tegen de verveling. Vanuatu is niet voor niks een paar jaar geleden uitgeroepen tot gelukkigste land van de wereld. Mij maakt het ook gelukkig dus ze hebben er een fan bij. Port resolution is overigens vernoemd naar het schip van James Cook want dit is de plek waar hij aan land is gegaan. Iets verder op ligt Sulphur bay genoemd naar de sterke zwavel geur die er hangt. Daar ontmoette Cook de eerste mensen van Tanna. Communicatie was erg moeilijk maar het eerste dat een lokale deed was blijkbaar aarde oppakken en zeggen: Tanna. Wat in de lokale taal uiteraard aarde betekent en waaraan dit eiland nu haar naam dankt.
Na de verfrissende duik lopen we verder naar een dorpje aan de andere kant. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe het is om daar aan te komen. Het aanzicht van de hutjes alleen al neemt je eeuwen mee terug in de tijd alsof je net door de teletijdmachine van professor Barabas hierheen bent geflitst. Kleine varkentjes rennen rond, kippen met kuikentjes scharrelen tussen kokosnoten, ik ontmoet Mary en Wendy die van bananen pure aan het maken zijn, kinderen die spelen tussen de hutten en palmbomen, vrouwen de met grote bladeren de zandweggetjes aan het schoonmaken zijn, overal zie ik een grote rij witte tanden die naar me lachen.....dat alles neemt me mee naar het plek waar zorgen en denken aan morgen niet meer lijken te bestaan. Er valt een grote rust over me heen.
Een rust die ik in Argentinië op een bepaalde manier niet helemaal kon vinden. Ik denk dat Louis dat gevoel ook had. We hebben daar hele mooie dingen gezien die ik nooit had willen missen, maar wat ik wel miste was het gevoel dat Tanna me nu geeft. Een avontuurlijk gevoel, alsof je een soort ontdekkingsreiziger bent en tegelijk een ontspannen gevoel waardoor je intens kan genieten. Ook denk ik aan Mhairi, ik weet gewoon dat ze dit super gaaf zou vinden. Ik stel me voor hoe ze met de mensen uit het dorp zou praten, ze voor de gek zou houden en aan het lachen zou brengen. De vragen die ze zou stellen over hun cultuur, hun leefwijze. Van die soort vragen die me op eerdere reizen al verstelt hebben doen staan omdat ik er zelf nooit op was gekomen. Hoe fantastisch ze dit zou vinden, wetende hoe mooi ze The Gambia heeft gevonden en ondanks dat dit een heel andere land en continent is, ik juist ook de gelijkenissen kan zien.
Het strand is parelwit, het water helder en blauw, nog geen 10 meter het water in begint een koraalrif en de kinderen van Vanuatu spelen erin. Susan en Lea uit het dorp maken in een simpele hut een heerlijke lunch klaar terwijl ik aan de praat raak met mensen uit het dorp. Een volle maag en een handgemaakte tas van palmbladeren met verse bananen rijker, loop ik weer terug naar Sunrise Bungalows.
Vulkaan Mt.Yasur
Gisteren zijn we hem al gepasseerd toen we arriveerden, de actieve vulkaan Mt.Yasur. Vanaf een hobbelige modderige weg tussen de jungle rij je plotseling een grote vlakte op van lava as en stukken hard gesteente. Het is een indrukwekkend aanzicht. De hele dag op Tanna kan je de vulkaan horen grommen en bulderen en zie je rook uit de top komen.
Per 4x4 rijden we erheen. We zitten in de laadklep tussen vier snowboards die we gaan gebruiken om te ashboarden! Het is nog redelijk zwaar werk om tegen de berg op te ploeteren, het as is zo fijntjes dat je bij elke pas vooruit er een halve achteruit glijdt. Door de wind worden de fijne deeltjes overal heen geblazen en blijft het plakken op elke zweetdruppel en zit je dus al snel helemaal onder. Het is even wennen hoe je de snowboards het beste kan gebruiken zonder jezelf in te graven, maar na een tijdje glijden we staand en zittend de helling af. Het is een rare gewaar wording; op een tropisch eiland in de Atlantische oceaan op een snowboard een actieve vulkaan afkomen.
Wanneer de zon langzaam naar de horizon begint te zakken worden alle spullen ingeladen en rijden we via de andere zijde de vulkaan omhoog. Zo'n 5 minuten lopen vanaf de top parkeren we de auto. We kunnen de top al duidelijk zien en elke keer als Mt.Yasur van zich laat horen spuugt hij as de lucht in, honderden meters hoog. Ongeduldig lopen we zo snel mogelijk naar boven toe, daar aangekomen hebben we een indrukwekkend zicht op de krater en zie ik tot mijn verrassing dat de vulkaan twee kraters heeft. Ik krijg weinig tijd om er bij stil te staan want de berg laat van zich horen en stukken lava vliegen omhoog! Waanzinnig! Nergens staan hekken, touwen of zijn er voorzorgsmaatregelen genomen om niet de vulkaan in te vallen, behalve dan het bordje: think safe. De gids kent de vulkaan gelukkig door en door en bekijkt naar welke kant de wind staat. Dan begint het te regenen, zo lijkt het, maar het zijn stukjes fijne as die op me neerdalen. Ik sta gewoon in een asregen van de vulkaan. We vervolgen onze weg over de linkerzijde van de vulkaan, een pad dat ons een stukje hoger op de richel van de krater brengt. De achterste krater is iets minder actief en laat wat minder vaak van zich horen, degene die voor ons ligt is duidelijk de baas. Uit 1 gat blaast hij warme stoom en aswolken, telkens als hij dat doet veroorzaakt hij een enorm gerommel en gebrul, soms zo sterk dat je de warme wind tegen je aan voelt botsen. Het gat ernaast spuugt met regelmaat rode kolkende spetters lava omhoog. Iedereen staat met open mond te kijken. Helaas kunnen we niet recht in de krater naar beneden kijken, er ligt nog een kleine richel voor die dat uitzicht verspert. Het is dus steeds even afwachten totdat je de lava er boven uit ziet komen.
Ik sta dus op een actieve vulkaan, het uitzicht dat ik heb is in een krater met lava, aan de andere zijde is groene jungle en bergen en iets verderop kan ik het water van de pacific zien. Welkom in Jurassic Park.
Het punt waar we staan geeft dus een prachtig uitzicht maar ik wil meer zien. Het lijkt alsof even verderop een beter punt is om recht in de krater te kijken en ik ga op expeditie uit. Als ik het punt nader dat ik in gedachten heb kan ik inderdaad zien dat hier een soort gleuf is en met elke pas die ik zit openbaart de vulkaan zich meer en meer voor me tot ik het punt bereik waarop ik direct in de lava zee kan kijken. Fenomenaal!!!! Het oog van de vulkaan ligt voor me en ik ben naarstig op zoek naar een vinger met een ring om af te bijten en mezelf in de vulkaan te gooien en te roepen: my preciousssss. Opnieuw buldert de vulkaan en ik kan precies zien met wat voor een kracht hij de rook in een rechte lijn tientallen meters de lucht in spuugt. Het duurt enkele seconden en gaat gepaard met veel kabaal. Nadat de druk wegvalt verspreidt de rook zich en ontstaat eerst een soort paddenstoel vorm die daarna overgaat in een grote aswolk. De kolkende massa lava reageert gek genoeg niet altijd op hetzelfde moment maar heeft zijn eigen wil.
Hoe donkerder het wordt des te duidelijker is de roodgloeiende massa te zien en elke spetter die omhoog komt. De lava lijkt wel een hypnotiserende werking op me te hebben. Ik kan mijn aandacht en blik alleen maar op de smeulende massa richten en het voelt alsof de zwaartekracht me naar het middelpunt wilt trekken. Het vulkanische vuurwerk blijft constant doorgaan en voorziet de hemel van aswolken, de duisternis met een rood licht, onderbreekt de stilte met haar gebrul en gesis en voorziet mijn gezicht met een gloed en een glimlach. Boven dit alles prijkt een heldere sterrenhemel met meer sterren dan ik ooit aan de hemel heb zien staan.
In mijn hutje, onder het muskietennet, val ik rustig in een diepe slaap. Het laatste dat ik hoor zijn de golven die op koraalrif breken aan de ene kant en de vulkaan die de aarde doet schudden aan de andere kant.
(ondertussen ben ik alleen, de andere zijn weer vertrokken)
Kava
Kava wordt gemaakt van de wortel van Piper methysticum, een veel voorkomende plant in de pacific. Het drinken ervan is nog steeds een sterke sociale traditie die in veel culturen op de eilanden voorkomt. Het wordt gebruikt voor vriendschap, om geboortes en huwelijken te vieren, tussen dorpen om de banden te sterken en eigenlijk elke avond door de mannen om te relaxen. In tegenstelling tot wat sommige drugs of alcohol kunnen doen is kava een drankje waarvan niemand ooit agressief is geworden. Het effect van het drinken ervan is dat je spieren ontspannen en je een rustig gevoel krijgt. Op het hoofdeiland zijn een paar kava-bars maar die zijn nogal toeristisch dus ik heb ze toen over geslagen, ik wilde het met de eiland bewoners drinken en vandaag is die dag aangebroken. Ik word namelijk door Peterson (mijn gids) uitgenodigd om in de nakamal met de mannen kava te gaan drinken. De nakamal is een gedeelte naast het dorp met een hut en daarom heen een soort cirkel, hier vergaderen de mannen, bespreken ze de dagelijkse gang van zaken en drinken ze de kava. De nakamal is strikt voor mannen net zoals het drankje.
Nadat ik me netjes aan het dorpshoofd en de andere mannen heb voor gesteld ga ik naast Peterson zitten op een stuk stronk en bekijk me alles eens goed. Er zijn een stuk of twaalf dorpsbewoners verspreidt over twee groepen. Er brandt een klein vuurtje en de schemer begint op te zetten. Hier en daar zijn mannen al driftig op de wortel aan het kauwen. Peterson geeft mij ook een wortel en ik bijt er een stuk vanaf en begin te kauwen. Dit zijn geen oranje wortels maar wortels van een plant, het komt rechtstreeks uit de grond en er zit nog wat modder aan. De smaak kan ik niet beschrijven, noch lekker noch vies maar het geeft wel een tintelend gevoel in mijn mond. Echt goed in het kauwen ervan ben ik niet, door de grote hoeveelheid spuug die ik produceer is het maar moeilijk niks af te slikken en om alles binnensmonds te houden. Terwijl ik al grote moeite heb om een klein stuk wortel te kauwen proppen de andere mannen bijna halve struiken naar binnen lijkt het wel. Na 5-10 minuten is er genoeg gekauwd. We staan op en lopen naar een paar bladeren die op de grond liggen, ze zijn zo groot als een hand. Daar laten we om de beurt de gekauwde drap uit onze mond vallen op een blad. Het ziet eruit als dikke pap wat er uit de monden valt, op dat van mij na dat lijkt meer waterige brinta. Voor me liggen nu enkele groene bladeren met daar boven op dus een hoop voorgekauwde plantenwortel van verschillende mensen. Twee mannen gaan tegenover elkaar zitten, zetten twee halve kokosnootdoppen voor zich, pakken een lang smal stuk stof, een kleine dikke stok en een kannetje met water. Ze pakken beide een uiteinde van de stof vast en houden deze boven de kokosnootdoppen. Een ander pak een blad met gekauwde kava en doet die in stof, terwijl er water over heen wordt gegoten en met de stok in wordt geroerd. Aan de onderzijde stroomt een mix van water, kavasap en spuug eruit die in de kokosnotendoppen belandt. Het ziet er uit als modderwater.
Dit is kava, gemaakt op originele manier. Dit is wat ik wilde zien en meemaken. Als enige blanke in een dorpje, op een eilandje dat een speldenprikje is in de Atlantische oceaan zit ik midden in een dagelijks ritueel dat al eeuwen en eeuwen oud is.
Peterson geeft mij een kokosnootdop die bijna tot de rand gevuld is en geeft gelijk aan dat ik niet moet nippen maar de inhoud in 1 klap moet opdrinken. Hij neemt er zelf ook 1 en daar ga ik...glok, glok,glok,glok...en weg is het goedje. Van enkele mensen die ik gesproken heb hoorde ik dat het nogal smerig is maar dat kan ik niet echt zeggen. Lekker is anders maar je drinkt dit ook niet voor de lekkere smaak zoals een cocktail maar voor het effect. Nadat je kava hebt gedronken is het de bedoeling dat je alleen nog maar fluistert, of zelfs helemaal niks meer zegt. De mannen om me heen worden stil en zitten of lopen rustig rond. De drank maakt je niet alleen ontspannen maar zowel geluid als licht kan wat gevoeliger worden voor oren en ogen, vandaar dat het vaak bij het invallen van de avond pas wordt gedronken. Als het erg sterk spul is dan gaan je lippen en tong tintelen en wordt praten iets moeilijker, dat effect blijft mij bespaart. Eigenlijk ben ik best actief en wil juist babbelen, maar ik blijf rustig zitten. Na 15 – 20 minuten voel ik een soort tinteling opkomen vanuit mijn benen en raak ik meer in mezelf. Tussen de schaduwen van de boomtoppen verbaas ik me wederom over de vele zichtbare sterren. Wanneer ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg merk ik dat, net zoals wanneer je wat gedronken hebt, het beeld iets later volgt. Er volgt een gevoel van rust en ontspannenheid. Er komt een dorpsbewoner naar me toe en we fluisteren wat, echter het mooie van kava is ook dat je tijdelijk je korte termijn geheugen kan verliezen. Dat heb ik al eerder gezien bij mannen in een dorp waar ik was, ze waren flink onder invloed van kava en vroegen me om de twee minuten op nieuw mijn naam en waar ik vandaan kwam. Nu weet ik dus alleen nog maar dat ik met een dorpsbewoner heb staan fluisteren maar hoelang en waar we het over hebben gehad....??? Kokosnootdop 2 en 3 volgen ook nog maar hebben een minder effect op me merk ik. Ik krijg meer mee van wat er om me heen gebeurd, wat niet veel is maar goed. Her en der verspreidt in het zwakke licht zie ik zwarte contrasten en schaduwen van de mannen. Iedereen lijkt is een gelukkige roes te zijn. Er worden bananen met schil en al op het vuur geroosterd, niet de bananen die wij in de supermarkt kopen maar dikkere en iets anders van vorm. Ik kan mezelf van binnen voelen glimlachen en stel me voor dat ik een soort Goofy uitdrukking op mijn gezicht heb.
Ik bedankt de mannen zo stil als ik en Peterson neemt me mee terug naar mijn bungalow, zo'n 10 minuten lopen in de duisternis. Ik sta versteld hoe goed hij blijkbaar kan zien in het donker terwijl ik probeer zijn blauwe shirt te volgen dat voor me loopt.
Een hele ervaring rijker! Niet alleen het drinken van de kava op zich maar ook het hele ritueel erom heen. Gelukkig niet op een toeristische manier maar gewoon op de originele; kauw, spuug, meng, drink manier. De kava had een erg ontspannen effect op me, helaas kan ik me niet meer alles duidelijk voor de geest halen en is het gevoel moeilijk te omschrijven want je beleeft het op dat moment en achteraf is altijd anders . Als je ooit in de Pacific bent dan moet je het zeker een keer proberen.
Bush walk
Ik besluit een bush walk te gaan doen naar een afgelegen waterval. De hele wandeling moet zo'n drie uur duren (heenweg) en Peterson is natuurlijk mijn gids. Vol goede moed beginnen we met wandelen. Het eerste gedeelte is over de stoffige weg die ik heb gereden in de pick-up toen we hierheen kwamen. Het is zondag en dus kerkdag voor de meeste mensen (behalve de John Frum dorpen die het op vrijdag vieren en de zevendaags activisten die het op zaterdag vieren) en bij het passeren van de dorpjes hoor je vaak gezang. Dat wil ik wel meemaken en ik loop een kerkje binnen en ga zitten. Geen stenen kerk met beelden, mooie vloer, deco wanden of gouden kelken. Niks van dat. Een redelijk gammel houten gebouw, simpele bankjes en vooraan een priester die in tegenstelling tot de vaak monotone preken bij ons zijn passie voor God laat spreken. Tussen de preken door wordt er gezongen, niet door een koor maar door de kerkgangers zelf. Het zijn voornamelijk vrouwen en kinderen en de kerk is klein maar de sfeer is uitstekend. Onder begeleiding van twee gitaren zingen ze opzwepende en ritmische liederen. Iedereen staat, klapt en danst inclusief de priester zelf, prachtig.. Heel iets anders dan de kerkdiensten bij ons.
We vervolgen onze route en al snel nemen we een afslag en het pad wordt smaller. We lopen nu meer tussen de bomen en struiken en sporadisch komen we een dorpje tegen waar we telkens vriendelijk worden ontvangen. Bij 1 van de dorpen moeten we geld betalen om verder te mogen. Dit is normaal in Vanuatu, al het land is verdeeld onder stamhoofden en families en dus ook het gebied rondom de waterval. Je zal altijd toestemming moeten vragen aan de eerste persoon die je tegen komt op een strandje, in een dorp, bij een rivier of waar dan ook om er te mogen lopen. Die toestemming krijg je normaal ook altijd maar je zal hem wel eerst moeten vragen.
Vanaf hier gaat het meer bergopwaarts en dat kan ik voelen. Mijn lichaam is toch wel afgezwakt door het stukken minder eten en minder voedzame eten, voor een blanke dan. Daarnaast is de vochtigheidsgraad ontzettend hoog en ik zweet me te pletter. De bush walk begint steeds meer op een bush hike te lijken. Bij het eerst volgende (en laatste dorp) dat we tegenkomen vul ik mijn waterfles opnieuw en koop bananen. De paar bewoners bekijken hoe ik uitgeput tegen een boom ga zitten, de zweetdruppels vallen niet meer van mijn hoofd maar stromen er langs af. We zijn al 3 ½ onder weg en ik vraag aan Peterson hoelang het nog tot aan de waterval is....het antwoord maakt me niet gelukkig; nog zo'n 30 minuten. De pauze doet me goed en de bananen geven me weer wat energie. Voor even dan want na 10 minuten begint me de moed in de schoenen te zakken en mijn benen zijn al zo zwaar. Er is nauwelijks meer een pad te bekennen en ik strompel maar achter mijn gids aan. Heuvel op en heuvel af, dan weer door een rivier, over rotsen en terug tussen de dik begroeide vegetatie. Ik vind het altijd gaaf om op plekken te komen waar je wat moeite voor moet doen en waar de meeste toeristen niet heen gaan maar dat idee kan me ook worden gestolen terwijl ik echt moeite heb om mijn voeten op te tillen. Ik merk het aan het feit dat ik steeds vaker struikel en in de rivier op mijn plaat ga. Het feit dat ik schrammen oploop aan planten helpt ook al niet. Mijn drive begin ik langzaam te verliezen want ik merk dat ik in gevecht raak met mezelf over doorgaan of stoppen. Buiten dat dit fysiek erg zwaar is begint mijn wilskracht te breken en mijn hoofd te hangen. Er lijkt geen einde te komen aan al het groen om me heen en Peterson lijkt wel een duracell konijntje die maar door blijft gaan. Na een half uur zijn we er nog niet en ik begin me af te vragen of er wel echt een waterval is. Deze tocht hebben ze vast en zeker honderden jaren geleden ook gedaan met de eerste avonturiers en missionarissen. Laat die blanken eerst maar eens flink lopen en zweten naar de heilige offerplaats, dan is het vlees lekker mals als ze aankomen. Degene met de beste conditie is voor het dorpshoofd om op te peuzelen de andere voor de rest van het dorp. In deze staat zou ik dus niet eens het avondmaal van het dorpshoofd worden, hij zou opkijken vanuit zijn kokosnoot vol kava, een afkeurende blik op mijn afgepeigerde lichaam werpen en weer verder gaan met het slurpen van zijn goedje.
Alleen deze humor houd me nog op de been want anders was ik allang gaan zitten en niet meer opgestaan. De pauzes die ik neem volgen elkaar steeds sneller op. Ik ben bekaf. Dan komt eindelijk, eindelijk, eindelijk, na 4 ½ uur ploeteren en zwoegen de verlossing. Ik kan hem horen en een beetje zien tussen de bomen door en als we uit de groene omgeving komen lopen kan ik eindelijk weer genieten. Voor me openbaart zich een 35 meter hoge waterval. Het is een kleine smalle waterval die uitkomt in een groot rond bad. Het water kabbelt bijna onzichtbaar aan twee kanten weg waardoor het eigenlijk lijkt er een kraan openstaat die uitkomt in een wasbak, alleen dan mooier natuurlijk. Het geeft een onrealistisch gevoel en na deze inspanning kan ik niet wachten om even te zwemmen en me te verfrissen. Samen met Peterson loop ik rond de waterval, vanwege zijn redelijk brede boog kan je er makkelijker achterlangs lopen en de waterval dus van alle kanten bekijken. De waterval is echt niet de mooiste die ik heb gezien maar wat hem speciaal maakt is dat hij zo afgelegen is en onbedorven. Ik vraag hoe vaak Peterson mensen meeneemt naar deze waterval en hij geeft toe dat hij dit maar zelden doet. Ik ben ook vast besloten om mensen deze hike af te raden zodat het geen toeristische plek gaat worden, het zou zonde zijn als hier over een tijdje kraampjes staan met souvenirs, koud bier en ijsjes om de toeristen te verwelkom. Hoewel eerlijk is eerlijk op dit moment zou ik graag een koud bier en ijsje willen hebben. Voor nu geniet ik van dit stukje natuur, verscholen achter veel heuvels en groene jungle, moeilijk te bereiken over paden die nauwelijks gebruikt worden.
Het eerste stuk van de terug weg gaat lekker, het water heeft me verfrist en voorzien van nieuwe energie. Echter door de aanhoudende hitte druipt die energie ook weer snel uit me en begint wederom een zware tocht. Het laatste stuk op de heenweg was ik zo bekaf dat ik nu op de terugweg niks meer herken, ik heb dus ook geen indicatie hoever het weer terug lopen is en het enige dat ik wil is terug naar het laatste dorpje. Weer een gevecht met mezelf, mijn benen lijken van lood te zijn en Peterson merkt het. Elke keer als we de rivier over moeten steken neemt hij me op zijn rug, hij draagt mijn tas en neemt me op sleeptouw. Hier hebben ze de uitdrukking Nambawan oftewel Number One, die verdient mijn gids nu dubbel en dik. Ik raak af en toe over verhit en moet gaan zitten. Hoe Peterson dit hele traject doet met een minimum aan water en 3 kleine banaantjes snap ik nog steeds niet. Gelukkig komt er een einde aan de kwelling en bereik ik het dorp, met mijn laatste energie pers ik er een glimlach uit naar de mannen die in de nakamal zitten. Terwijl ik uitgeteld lig scharrelt er een kip voorbij, hoor ik een varken op de achtergrond knorren en beginnen de mannen op kava wortels te kauwen. Weer bij positieven drink ik wederom de kava, indien aangeboden is het namelijk onbeleefd het te weigeren. Het drankje heeft een positief effect en ik krijg weer een positieve stemming. Bergafwaarts kan ik zelfs stukken rennen! Volgende dorp, volgende nakamal, volgende slok kava en dat tot drie keer toe.
Maar ook kava heeft geen oneindige werking en zodra we de “normale” weg weer bereiken ben ik op. Gelukkig komt er een pick-up langs die ons afzet bij mijn hut. Doodmoe en uitgehongerd doe ik mijn best om het eten op mijn vork te krijgen en naar mijn mond te brengen.
Vaatdoekje
Gisteren na de bush walk voelde ik me toch niet zo lekker. Waarschijnlijk een combinatie van te weinig gedronken, te weinig gegeten, te veel inspanning en een paar doppen kava (wellicht was iemands spuug een paar dagen over de datum). Het weinige voedsel dat ik binnen had is helaas in de toiletpot verdwenen. Gelukkig heb ik mijn avondmaal wel binnen kunnen houden. Maar vandaag voel ik me als een slap vaatdoekje. Het is op bed liggen, slapen en proberen zoveel mogelijk energie te besparen. Het liefst zou ik willen eten om weer energie binnen te krijgen maar hier is buiten een redelijk karig ontbijt van crackers met jam, een lunch van mango en avondeten niks te krijgen. Ik merk aan mijn lichaam dat het uitgeput is.
John Frum village
Een klein dorp in Tanna houdt er een speciale religie op na, de John Frum religie. Nadat de missionarissen het christendom op verschillende manieren hadden geïntroduceerd waren er nogal wat oude gewoontes verdwenen. Het verhaal is dat er (waarschijnlijk) een Amerikaan kwam in 1937 die aan deze stam vertelde dat ze in God moesten geloven maar tevens hun oude gewoontes in ere moesten herstellen. Op kannibalisme na dan, anders was het einde John Frum geweest. Hij gaf tevens aan als ze dat zouden doen veel goeds voor hun zou komen. John Frum verdween daarna weer en is nooit meer gezien. Vijf jaar later komt de tweede wereldoorlog naar the pacific en ook naar Vanuatu. Er is nooit gevochten op deze eilanden maar de Amerikanen die er gelegerd waren kwamen met coca cola, sigaretten, snoep, eten in blikken en noem maar op. Dit was vast de weelde die John Frum had beloofd. Tot op de dag van vandaag blijven ze hierin geloven.
Vandaag is John Frum day, ze vieren dit slechts 1 keer in de vier jaar en ik mag dus van geluk spreken dat ik hier ben. Wat me te wachten staat weet ik niet want niemand kan me er iets over vertellen, toen ik er in Port Villa (hoofdstad) naar informeerde kregen ik alleen vragende blikken en soms zelfs een nadrukkelijk vraagteken nadat ze herhaalde wat ik zei: John Frum????
Al vroeg arriveer ik in de ochtend in het dorpje. Er zijn al genoeg mensen in de weer, ook andere dorpen hebben zich hierheen begeven voor deze speciale dag. En een speciale dag zal het zeker worden. Het begint nogal apart, er staan een aantal mannen uit het dorp gekleed in oorlogskostuum op een heuvel en ze beginnen 4 vlaggen te hijsen terwijl bij de ingang van het dorp 2 andere mannen een grote Amerikaanse vlag hijsen. Te midden van dit alles staat een oude donkere man met een grijze baard, gekleed in een officiers tenue. Deze man kom ik later achter is het dorpshoofd (chief) en is tevens de zoon van de man die John Frum terug in 1937 heeft gezien en gesproken. Het lijkt nogal onecht, eilandbewoners in Amerikaanse uniformen, die strak in het gareel staan terwijl een gigantische vlag van een land ver weg omhoog gaat. Ik kijk even om me heen maar ik zie nog steeds overval everzwijntjes lopen, tropische jungle om me heen, hutjes van palmbladeren en een actieve vulkaan op de achtergrond; oké ik ben gelukkig gewoon nog in Vanuatu!
Dan komt er een grote groep mannen aangemarcheerd die een soort grote bommen vasthebben met rode punten, alles gemaakt van hout. Op hun rug en borst zijn staat in rode letters: U.S.A. Op commando van een officier marcheren ze plechtig rond. Dit leger zou makkelijk in staat zijn om een onbewoond alleen te veroveren.
Na deze plechtigheid begint het echt spektakel. Mannen gekleed junglerokjes dansen en stampen op de grond terwijl ze vaak hoge en lage kreten eruit gooien. Doordat het lava zand minder compact is voel ik daadwerkelijk elke stomp op de grond die de groep maakt. Ze stampen en een halve seconde erna voel ik de aarde onder me trillen. Het geeft een extra effect aan de dansen die ze doen. Vrouwen staan erom heen, ook springend en dansend, uitgedost in kleurrijke jurken en vaak met schmink op hun gezicht. Jong en oud doet mee. De cirkel wordt groter gemaakt, mensen lopen in cirkels rond, maken de cirkel weer kleiner, stampen weer met hun blote voeten op de grond en maken er zichtbaar een feestje van. Dit onder toeziend oog van enkele honderden toeschouwers, allemaal dorpen uit Tanna. Te midden daarvan zijn er misschien 15 blanken te bekennen, waaronder een filmploeg. Dit is zeer zeker geen dans die ze op voeren voor toeristen, dit is het echte werk en daardoor geniet ik er des te meer van. Buiten het dansspektakel neem ik ook alles erom heen goed in me op. De mensen aan de kant, hoe ze erbij zitten wat ze dragen. Regelmatig reageren ze met luid gelach en applaus op een dans.
De meeste dansen worden opgevoerd oor het John Frum dorp maar ook andere dorpen hebben hun dansers meegenomen die allemaal hun kunsten vertonen. Het lijkt wel een soort carnaval dance off!
Meerdere mensen hebben een soort gekleurde veer op hun achterhoofd, ik zie erbij die bijna in een soort trance zijn terwijl ze springen, ik hoor het klepperen van een soort noten die ze om hun enkels hebben gebonden en ik proef het stof dat van de grond los komt. Er dansen mannen met houten geweren en ze doen zelfs mijn welbekende motorzaagdans met van hout gemaakte zagen! Wat me opvalt is dat ale deze dansen helemaal niet agressief zijn. De dorpen onderling doen ook geen competitie, dit is puur voor vermaak. Halverwege de dag wordt de dansvloer even vrijgemaakt voor iets anders. De dorpen brengen allemaal voedsel naar het midden toe, van varkens- en kippenvlees tot aardappelen en lokale groenten en fruit. Deze worden op palmbladeren gelegd en daarna door de stamhoofden verdeeld. Nadat dat gebeurd is, terwijl honden en everzwijntjes links en rechts wat meepikken, gaat alles naar een bijbehorend dorp en eet iedereen ervan. Aangezien ik honger heb pak ik met mijn blote handen ook hier en daar wat van de palmbladeren, het goedje smaakt heerlijk. Over de eventuele ziektes die ik oploop maak ik me nu nog geen zorgen, net zoals ik dat niet bij de kava deed.
Als iedereen zijn buik vol heeft gaan ze weer verder met dansen in de bloedhete zon alsof ze niet gestopt zijn. De ene groep dans in een cirkel, de andere vormen een kruis of ene lange rij. Verschillende formaties passeren de revue en ik denk steeds: ga zo door, ga vooral zo door! Achter de dansende groep zie ik allerlei gekleurde Vanuatu paraplu's die de lokale mensen gebruiken om wat schaduw te krijgen. Degene die geen paraplu hebben staan onder een afdak of houden takken vast met grote bladeren. Het is moeilijk te beschreven voor me welke energie er los komt als je dit alles ziet. Ze blijven maar springen en dansen en kreten eruit gooien. Ieder dorp heeft meerdere kostuums zal ik maar zeggen, tropical carnaval in Tanna. De camera ploeg benadert me en vraagt of ze me wat vragen mogen stellen, ze willen namelijk weten waarom ik denk dat de mensen van Vanuatu zo gelukkig zijn (meest gelukkige land van 2007). Ze willen graag mijn visie erop omdat ik anders reis dan de andere mensen die ze het hier gevraagd hebben. Die zijn allemaal op vakantie en doen Tanna 1 of 2 dagen aan terwijl ik er een week zit en naar dorpen loop. Ik geef aan het geen probleem te vinden om voor de camera te verschijnen. Achter ons barst weer een dans en zingparade los en de camera moet dat eerst vastleggen. Terwijl ik nog met veel plezier naar alles zit te kijken en me zit te bedenken waarom ik eigenlijk denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn, komt mijn gids naar me toe en geeft aan dat we moeten vertrekken. We hebben nog een behoorlijke hike voor de boeg vandaag naar het volgende dorp en we willen daar voor de duisternis aankomen.
Terwijl ik mijn backpack op mijn rus hijs en wegloopt van deze muzikale en inspirerende gebeurtenis kijk ik nog een keer om. De grote Amerikaanse vlag wappert in de wind, op de achtergrond de mensen van Tanna die de tijd van hun leven hebben. Tja die John Frum heeft het wellicht nog niet zo gek bekeken.
Hike naar Yural village
We beginnen rond 13:45 terwijl de zon zoiets op haar hoogste punt staat. Terwijl ik door het zand ploetert naast de vulkaan breken de zweetdruppels al overal uit. Nog maar 4 uur te gaan denk ik bij mezelf. De backpack lijkt al een ton te wegen maar alles dat erin zit heb ik nodig en ik kan niks weggooien om het gewicht minder te maken. Ik wil zo snel mogelijk uit de zon vandaan. Een half uur later krijg ik mijn zin als we onder de bomen lopen en wederom kleine dorpjes passeren. In de schaduw van de bomen ben ik beschut van de zon maar minder warm is het niet, het is zelfs benauwder. Ik wil zo snel mogelijk op een terras zitten met een koel bier....ik blijf hopen en wachten maar deze wens gaat niet in vervulling. Gelukkig stappen we hier en daar als mijn gids bekende tegen komt. Wat zoiets in elk dorp is want iedereen kent elkaar hier. Terwijl er enkele lokale meelopen met ons die aan het lachen zijn en grappen uithalen, voel ik me een muilezel die maar traag en met zware benen tegen de berghelling oploopt. Dan komt er een welkome verlossing, mijn gids neemt de backpack over en alsof ik een liter Red Bull naar binnen krijg gegooid voel ik weer de energie door mijn lichaam gaan. Het is nog steeds bergop maar dit is toch veel prettiger en ik kan zo werkelijk genieten van alles om me heen. Om de beurt dragen de mannen van het dorp mijn rugtas, zonder problemen zo ziet het uit. Het zijn tengere mannen maar in prima conditie, ze eten weinig en drinken volgens mij alleen in de avond kava en wat kokosnotensap als ze die tegen komen. Dat laatste is voornamelijk het geval telkens als ik dorst heb. Ze mikken een kokosnoot uit de boom, pakken hun machete (die ze altijd bij zich hebben) hakken hem een stuk open en dan drinken we het sap rechtstreeks uit de noot. Nadat de eerste groep “meelopers” een andere route neemt krijg ik de rugtas weer terug, ik ben ze dankbaar (niet voor het teruggeven maar voor het dragen ha, ha) want anders had ik het denk ik niet zover gehaald.
Vanaf hier is het weer samen met de gids verder, het pad wordt wederom smaller en aan de berg lijkt geen einde te komen. Wat was er ook alweer zo leuk aan bush hiken? Niet veel later voegen zich weer lokale mannen bij ons, dit keer zijn het er vier. Voor ik het weet is mijn rugtas weer van mijn schouders en loopt een onbekende zwarte man, zonder schoenen, zonder tanden, met kroeshaar en een oud vies vaal t-shirt met mijn huishouden op zijn rug. In het begin voelde ik me wel schuldig toen ze dit deden maar geloof me als jezelf helemaal stuk gaat en iemand biedt je vrolijk en vriendelijk aan je tas te dragen dan laat hem je hem dat doen. De mannen hebben zichtbaar lol en lijken onvermoeid als we onze weg naar boven maken. Maar ook zij gaan op een gegeven naar een ander pad. Ik bedank ook hun en vraag om een foto. Geen probleem! Terwijl iedereen een houding aanneemt begint de kleinste en oudste man van hun allemaal zich uit te kleden met een hele grote glimlach. Zijn oude voddenshirt gaat uit en dan zijn sarong en daaronder heeft hij zijn traditionele kleding. Niet meer dan een knotje touw met slierten die zijn penis bedekken. Whahaha, ik lag me kapot want dit had ik niet verwacht. Hij lacht ook hardop en zijn ogen schitteren.
De foto geeft me weer wat energie en dat helpt me door het laatste gedeelte terwijl regendruppels op me naar vallen. Van een pas is niet meer veel over, het is meer door planten en struiken lopen. Mijn wanderlschoenen worden kletsnat door de druppels en vocht van de regen en de planten. Telkens als ik mijn voeten verzet hoor ik “klots, klots” vanuit mijn schoenen. Ik kijk tegen de achterkant van mijn eigen rugtas aan vol met de vlaggen van alle landen waar ik ben geweest en vind dat ik die van Vanuatu nu echt wel heb verdient. Als de gids me dan eindelijk naar het hoogste punt heeft geleid en me aangeeft dat we nu alleen nog maar naar beneden gaan lopen doe ik een vreugde dansje...die van korte duur is want de rugtas komt weer bij mij terecht. Naar beneden lopen is makkelijker maar nog steeds vermoeiend maar met de gedachte dat het ergste nu achter de rug is houd ik de moed erin. Wanneer het Yural dorp dan eindelijk na uren lopen in zicht komt kan ik och wel genieten van deze hike. Hij was wederom zwaar maar het is de ervaring die telt en die was weer geweldig.
Yural village
Bij schemering komen we aan in de nakamal waar de mannen al klaar zitten om kava te maken. Ik ontmoet Tom uit het dorp die een hutje voor mij en de gids heeft. Niet meer dan een simpele hut waar precies 2 personen in passen en onze spullen. We zetten mijn spullen neer en spoeden ons terug naar het kava gebeuren. Overal zie en ruik ik weer kleine vuurtjes, of beter gezegd smeulende spullen. Het kauwen is alweer begonnen en enkele bladeren liggen al vol met kava. Door de rook van het vuurtje naast me zie ik een donkerman zitten, gehurkt en zijn mond wijd kauwend open. Ook hij heeft alleen een soort peniskoker van touw aan. Het glimlacht vriendelijk naar me en steekt zijn hand uit die ik beleefd schud. Overal om me heen hoor ik geslurp, gerochel en gespuug; iets dat onlosmakelijk met kava lijkt te zijn verbonden. Er ligt wat voedsel op bladeren naast me waaronder de voor mij nu bekende geroosterde banaan. Na het drinken van de kava zal ook ik ervan eten dat is namelijk de gewoonte hier. De eerste kokosdop is voor de gast en gooi het spul dan ook in 1 keer door mijn slokdarm. He is heel wat sterker dan wat ik tot nu toe heb gehad. Mijn bovenlip tintelt ervan en al snel raak ik in een rustige vrolijke soort roes. Nadat iedereen de kava heeft genuttigd zie je plotseling iedereen verdwijnen in het duister, je hoort iemand naar de bosjes lopen en mannen die allen of met z'n tweeën ergens bij een smeulende hoop gaan zitten. Het is plotseling stil in de nakamal en iedereen heeft zijn eigen plekje opgezocht om zijn eigen kava ervaring te hebben. Ik vind dit zo'n unieke ervaring om hier te zijn. Tussen deze mannen in dit dorp waar de tijd heeft stil gestaan. Dit is zoals ze noemen nog een echt kastom village, een dorp dat vast blijft houden aan zijn oude gewoontes en tradities. Er is dan ook geen vers water in het dorp, geen elektriciteit en nauwelijks mensen die kleding dragen behalve aan wat de natuur hun schenkt. Daar zit ik dan, stil en rustig op een blok hout. Met miljoenen heldere sterren boven me, schaduwen van bomen om me heen en hier en daar geluiden van spugende schaars gekleden bosjesmannen. Hoe veel mooier kan het worden.
Uit het niets komen de mannen terug, net zo snel als dat ze toen straks verdwenen. De kava heeft zijn meeste effect verloren na 45 minuten en het is tijd voor een nieuwe cocktail van spuug, water en wortel. Het tafereel herhaalt zich opnieuw terwijl ik met een guitige glimlach wat eten naar beneden werkt. Sommige dingen zijn omwikkelt met groene bladeren die je in zijn geheel opeet. Wat erin zit weet ik niet en dat is misschien ook wel beter. De tweede kava neemt de vermoeidheid uit mijn benen weg maar heeft tegelijkertijd heeft een slaapverwekkende werking op mijn geest. Terwijl de andere nog blijven zitten om meer kava te drinken ga ik naar mijn hutje toe. Onder het geschuifel en geknor van everzwijnen rondom de blankehut van Oom val ik in slaap.
De geluiden om me heen maken me wakker. De gids is allang op en het dorpsleven is in volle gang. Een ontbijt van lokale groenten en wat vlees gaat naar binnen en ik maak een wandeling door het dorp. Vrouwen dragen rieten rokken en zijn bijna allemaal topless. Mannen en jongens dragen alleen het touw om hun geslachtsdelen en stappen op blote voeten door struiken en gewassen. Het staat me vrij om foto's te maken en dat doe ik ook maar niet constant. De omgeving wil ik in me opnemen en niet alleen van achter de camera. Waar krijg je dit nog te zien op deze manier. Dit is echt en niet opgezet voor als de toeristen komen. Geen rare dansjes of souvenirs, geen bedelende kinderen, geen geld om foto's te maken. Iedereen doet gewoon zijn ding, zwaait en lacht naar me als ik langsloop en maakt een praatje. Als aandenken wil ik graag iets meenemen uit het dorp en ik krijg een gebruikte kava kokosnoot (van de dag ervoren) en zo'n van touw gemaakt kruisbeschermer. Tja, ik vind zelf dat ik hem dan wel aan moet doen als ik in het dorp ben. Ik kleed me om in de holte van een hele grote boom en als ik eruit kom hoor ik ze lachen. Ze stellen het wel op prijs en vinden het grappig dat deze blanke hun schaarse kleding aanheeft. Ach het heeft ook wel wat om met je bijna blote gat hier te lopen. Het past eigenlijk wel bij de omgeving en ik zou bijna vergeten me weer om te kleden als we vertrekken. Het is erg jammer of afscheid te nemen en ik zou eigenlijk graag nog wel een dag met deze mensen van de natuur willen doorbrengen echter we moeten verder want morgen vertrekt mijn vlucht terug. Die gedachte vind ik eigenlijk raar, deze mensen blijven hier zo op deze manier leven en ik zit straks in een vliegtuig terug naar mijn werkelijkheid.
Lenekal
Naast de gids en mezelf lopen Tom en een andere dorpsgenoot met ons mee voor de laatste etappe van mijn Tanna avontuur. De rugtas gaat weer van de ene op de andere rug en na dik twee uur lopen komen we aan in Lenekal. Het grootste dorp van Tanna in de buurt van het vliegveld. Bij de omvang moet je je een straat van 200 meter voorstellen met een paar simpele huisjes en winkels, niet meer dan dat. Robertson, mijn gids, krijgt een dikke knuffel en een flinke fooi vanwege zijn voortreffelijke diensten. Zonder hem had ik dit nooit gedaan en ook niet gehaald daar kan ik wel eerlijk in zijn. Daarnaast was hij erg leuk gezelschap en dat heeft mijn hikes weer dat extra gegeven. Terwijl hij in een 4x4 truck stapt en terug gaat naar de andere kant van het eiland eet ik in de avond chinees. Want chinezen zijn overal op de wereld ben ik tijdens mijn reizen al achter gekomen. Als ik in het midden van de warme nacht wakker word van een rat die boven het plafond zit en knaagt mis ik mijn simpele hut met een dak van palmbladeren waar het gezang van krekels, de zee en een actieve vulkaan me in slaap brachten.
Het geluk van Vanuatu
De vraag van de filmploeg in het John Frum dorp waarom ik denk dat de mensen hier zo gelukkig zijn blijft hangen in mijn hoofd en ik ben op zoek naar een antwoord. Pas als ik het een beetje loslaat en bedenk waarom ik zo gelukkig ben geweest in Tanna krijg ik het antwoord. De mensen hier houden vast aan hun oude tradities en geloof. De chief maakt in belangrijke situaties de keuzes en iedereen respecteert die. Ze hebben respect voor elkaar, voor de aarde en voor de dieren. Ze omhelzen het geluk in de simpele dingen van alledag. Geen televisie of playstation hier, de kinderen spelen met elkaar in groepsverband in de bush bush of op het strand. Ik heb geen scheldende of kwade mensen gezien, iedereen maakt een babbeltje met elkaar en letterlijk elk gesprek eindigt met gelach. Daarnaast is er nog een heel belangrijk element, wellicht wel het belangrijkste: ze delen alles eerlijk met elkaar. Mhairi zegt altijd: sharing is caring en ik vind deze uitspraak absoluut van toepassing op deze mensen.
“Greatness does not lie in how much somebody has, but in how much he is willing to share with others”
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4181572
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1170
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-wildernis-van-tanna
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => tomjussen
[datePublication] => 2012-02-08
[title] => Vanuatu - (Land #53) Hoofdieland Efate
[message] => Vanuatu – Hoofeiland Efate (3 – 8 februari 2012)
Daar sta ik dan, op een piepklein vliegveld. Links zie en hoor ik al 4 muzikanten in tropische shirts een welkomsliedje spelen. Er naast is de luggage belt die er nietig en niets veelzeggend uitziet. Ik ben echt aan de andere kant van de wereld. 10 uur tijdsverschil met Nederland.
Zodra de veel te grote vrouw in het veel te kleine douanehokje de inkt van haar stempel in mijn paspoort zet heb ben ik er: VANUATU! In vele opzichten iets heel nieuws voor me. Dit is de eerste keer dat ik in de Pacific ben en dit is het laatste Continent/Werelddeel dat nog ontbreek, Oceanië. De stempel is nog niet gedroogd of ik lag hem samen met een grote glimlach vast op foto. Het zevende continent en mijn 53ste land.Ik begrijp dat veel mensen zoiets hebben van VanuaWat? Maar er is niks mis met mijn toetsenbord of met de spellingscontrole, het is echt Vanuatu. Een zelfstandig land bestaande uit 83 eilanden (niet allemaal bewoond).
Het tropisch paradijs begint met bakken regen. De weersverwachtingen op internet geven aan dat vooralsnog de komende 2 weken het alleen maar gaat plenzen met onweer. Ja, dit is het regenseizoen met kans op cyclonen. Waarom was ik ook alweer hierheen gekomen? Tja, Oceanië heeft 14 zelfstandige landen, waarvan 11 als eilandengroepen in the pacific en Vanuatu klonk zo speciaal. Maar ik kan je vertellen dat ik een zondagskind ben en de hele periode in Efate (het hoofdeiland) heeft daarna voornamelijk de zon geschenen!
Oooh wat trouwens wel leuk is om even tussendoor te vertellen is dat ik 3 februari 2012 gewoon als dag heb overgeslagen. Ivm het passeren van de daggrens ergens tijdens mijn vlucht naar Vanuatu ben ik gewoonweg van 2 februari gelijk even overgestapt naar 4 februari! In plaats van zo'n 10 uur achter te liggen op iedereen in Nederland lig ik nu plots 10 uur voor!
Mele Cascade Waterfalls
Enfin, terug naar Vanuatu. Als eerste neem ik een lokale bus naar de Mele Cascade Waterfalls. Je weet nooit wat je van zo'n waterval moet verwachten en als ik bij de ingang 12 euro moet betalen en vraag of ze dan wel een grote glijbaan hebben word ik raar (maar altijd vriendelijk) aangekeken: No sir, there is not a slide, but lots of water. Dat is wel een beetje de bedoeling bij een waterval ha, ha. De wandeltocht van 20 minuten neemt je langs en door kleine beekjes en ik heb al veel plezier. De omgeving is groener dan groen en ik voel ook echt dat ik op een eiland ben. Hoe dichter ik bij de waterval zelf kom hoe mooier de omgeving. Plotseling kom ik bij een hutje met een soort wachter en daar waar de stroming wat harder wordt zijn wat touwen gemaakt als een soort railing. Maar geen planken of treden om op te lopen, je waadt gewoon door het water. In mijn zwembroek en reefshoes waad ik er doorheen en dan openbaart zich de waterval, of watervallen kan ik beter zeggen. Hij kan zo rechtstreeks uit Disney's Tarzan komen. Het is de omgeving die de watervallen haar speciale effect geeft. Op dat moment ben ik er alleen en met de uitzondering van 2 andere stellen die tussendoor even komen heb ik deze speciale plek ook helemaal voor mezelf. Het water stuift aan meerdere kanten omhoog en voorziet alles erom heen van een groen kleed van mos en daarna groene planten en bomen. Ik ben vrolijk en zing, klautert langs de rotsen en vind een opening. Ons kent ons dus ik ben er al in voordat ik het door heb, hij is 3 meter lang en dan kom je aan de andere zijde waar ik kletsnat wordt onder een gedeelte van een andere waterval; super! Iets naar links vind ik een plekje dat net groot genoeg is om alleen te staan, niet helemaal droog maar genoeg om de waterval van de achterkant en onderkant te bekijken. Terug aan de andere kant vind ik een rots die lijkt op een stoel en ga erop zitten, ik kroon me Keizer van de Mele Cascade Waterfalls! Terwijl achter me en naast me het water naar beneden stort. Maar een keizer moet onderdanen hebben en daar zijn er drie. Twee meiden uit Australië geloof ik en een local. De meiden zijn niet van veel nut maar de local des te meer. Naast waar de grote waterval in een soort zwembad uitkomt is een kleine waterval, hij loopt er doorheen en weg is hij. Dus wij erachter aan, zodra je door de waterval heen loopt voelt het even raar aan maar dan sta je plots in een kleine grot! Dat had ik zelf nooit gevonden. Het is om te doen dat ik er een paar keer in en uitloop. Een geheime gang voor mijn Keizerlijke watervallen, altijd handig. Even later vraag ik hem of het diep genoeg is om van een rots het water in te springen, hij zegt natuurlijk (maar dan in het Engels ha, ha) en springt er vrolijk in. Do as the locals do! Ik spring erachter aan...nou om precies te zijn ik spring naast waar hij sprong om niet op hem te landen....zucht...mijn benen zijn nog maar net onder water of ik raak een rots. Au! Volgende keer toch op de local springen!
De watervallen zijn prachtig en ik ben er zeker 2 uur gebleven en heb intens genoten, het is zo'n speciale natuurlijk sfeer die er hangt zeker als je voornamelijk de plek voor jezelf hebt. Ik heb de glijbaan dus ook helemaal niet gemist.
Mele Village
Vanuit de watervallen loop ik richting Mele Village, een wandeling van een kwartier schat ik. Op straat kom ik heel veel mensen tegen die naar de kerk zijn geweest (het is zondag) en ze lopen me allemaal tegemoet. Iedereen zegt hallo, meerdere mannen komen naar me toe en geven me een hand, vrouwen zwaaien naar me (oké dat heb ik in Nederland natuurlijk ook ha, ha) en kinderen zeggen giechelend “hello mister”. Het is me een vrolijke bende eilandbewoners bij elkaar, moeilijk voor te stellen dat deze mensen elkaar vroeger opaten. De huizen zijn gemaakt platen hout of van golfplaten en de meeste hebben daken van palmbladeren. Mensen lopen op flip flops op of blote voeten. Kinderen spelen in het water en op het zwarte zand van het strand. Everzwijntjes rennen in het wild rond op zoek naar voedsel. Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig (kom ik op terug dadelijk).
Het grootste lokale dorp telt 4500 mensen en heet Mele. Sowieso wilde ik het zien, een extra reden waarom ik er ben is om brood te kopen dat speciaal hier gemaakt word. De eigenaresse van het guesthouse had me dat gevraagd,met de vage omschrijving gaat het dorp in (het heeft geen naamsaanduiding dus het is gewoon vragen aan mensen waar het is), blijf lopen totdat je aan de rechterkant een klein groen stenen huis ziet (gelukkig zijn er niet al teveel groene laat staan stenen huisjes), dan ben je te ver gelopen...wat?, ga de eerste straat terug (straat betekent hier zandweg), loop die 30 of 40 meter af en je ziet een hut (tja ik zie elke 5 meter een hut, wat is het nou 30 OF 40 meter), die hut is waar ze het brood bakken. Hello Sir, do you know where DIE HUT is where I can buy bread? De man heeft geen idee. Nogal logisch hij kan ook niet alles weten. Ik bedoel hoe kan hij nou weten dat ik de hut recht achter hem bedoel waar hij net uit komt lopen. Wellicht iets teveel gevraagd? Hoe dan ik ik kom er dus achter dat DIE HUT de hut achter hem is en loop erom heen. Onder veel gegiechel van de oude vrouw en spannend kijkende ogen van het jongetje dat er woont koop ik het brood.
Alles is veilig is Vanuatu en dat merk ik, niemand doet er moeilijk over dat ik hier even rondloop. Mensen lachen, maken een praatje met me, bedelen niet of willen niks verkopen, ik vraag toestemming om foto's te nemen en niemand vind het een probleem. Dat heb ik in andere landen wel eens anders meegemaakt. Het is een mooie ervaring en het fascineert me hoe vriendelijk de mensen hier zijn.
Even terugkomend op mijn woorden: Het leven is hier simpel en iedereen lijkt niet alleen gelukkig maar is ook gelukkig. Ik spreek dan voor de lokale bevolking. Tijdens mijn verblijf in Port Villa (hoofdstadje) ben ik ook met expads in aanraking gekomen. Voornamelijk mensen in real estate, deze “blanken” zeuren nogal veel en voldoen niet echt aan de gelukzaligheid van de originele bevolking. Prijzen gaan omhoog maar prijzen van land omlaag, de wegen zijn slecht, gisteren alweer regen, vandaag teveel zon, er waren geen bananen meer op de markt, de boot was te laat. Grappig hoe het grootste gedeelte van de mensen die hier leeft gelukkig is met weinig en dat kleine gedeelte dat juist het meeste heeft steen over been klaagt. Ik voeg me lekker bij die mensen die zich hier wel gelukkig voelen!
Sjnorrrrkeltour
In plaats te sjnorrrrrkelen op een heel mooi rif moeten we het helaas doen met 2 veel minder mooie plekken. De stroming is te sterk en de golven te hoog. Ze verwachten dat een cycloon morgen of overmorgen het eiland aandoet. We hebben wel een wandeling over een stuk van het eiland en het strand waar we eigenlijk de zee in zouden gaan is parelwit. De zee hemels blauw. De palmbomen tropisch. Het soort omslagen van vakantiebladen. Ik mis alleen de cocktails.
Het dorpje dat we aandoen, dat zijn verse water altijd op het hoofdeiland moet halen, is echt zo'n toeristische aangelegenheid. Niet het dorpje maar wel de plek waar iedereen naar toe wordt geleid, ze verkopen er wat goedkope souvenirs, coca cola flesjes uit WWII toen de amerikanen hier waren en ze zingen wat liedjes uit hun geloof. Zucht, lekker echt allemaal. In plaats van erbij te staan als een schaap besluit ik op eigen houtje door het niet al te grote dorpje te gaan wandelen, veel leuker. Wederom praat ik met de lokalen, neem foto's van alles en iedereen, loop naar het strandje waar een aantal handgemaakte kano's liggen en zie hoe jonge jongens stukken plank gebruiken als een soort surfboard. Als ik terug kom op de plek des onheils is het “traditionele” zingen net voorbij, heeft de rest een aantal echte “made in china” souvenirs gekocht en kunnen we weer gaan. Zij hun souvenirs en ik mijn foto's, iedereen blij.
Hideaway
Met kijn net nieuw gekochte sjnorrrkel spullen neem ik een busje naar Hideaway Island. Helemaal trots ben ik met mijn papiertje in de hand waarop staat dat ik bij mijn schoonmoeder verblijf op Vanuatu. Dat heeft de eigenaresse me van het guesthouse gegeven zodat ik geen 8 euro hoef te betalen om het eilandje te betreden. Het ligt slechts 40 meter van het strandje maar is privé eigendom met resort erop. De kleine ferry komt eraan met een aantal mensen met koffers die het eiland verlaten....gewongen wel te verstaan want ze evacueren het vanwege de cycloon die vanavond het eiland zal treffen Ze nemen me niet mee naar de overkant om te sjnorrrrkelen.
Met de woorden “maar ik ben helemaal vanuit Nederland gekomen speciaal om hier te sjnorrrkelen” heb ik ook geen succes. Wellicht een R of twee teveel gebruikt.
Mmhhh tja, dan maar zonder ferry naar het eiland toe besluit ik. Ik loop het water in en het blijkt zelfs dat het eerste gedeelte heel erg ondiep is, daarna bril op en sjnorrrkel in de mond en hoppa. Enkele slagen later ligt ik al voor het eiland, ik ga niet aan wal maar zwem er uiteindelijk halverwege omheen. Het water is nog steeds kalm en er staat nauwelijks stroming. Er zijn geen grote vissen maar er is een enorme koraaltuin die zich onder me bevindt. Soms wel erg dichtbij waardoor ik zowel mijn voeten en handen niet kan gebruiken om te zwemmen anders raak ik het koraal aan. Het enige dat er dus soms op zit is om gewoon te blijven drijven en me door de stroming rustig aan eroverheen te laten nemen. De wonderlijke onderwaterwereld laat me kleine blauwe en gele visjes zien, koraal dat blauwe puntjes op het uiteinde heeft en wanneer de zon erop schijnt lijken ze licht te geven, zeekomkommers en blauwe zeesterren liggen op de grond en een haai van 15 meter zwemt rustig voorbij terwijl hij vriendelijk zijn vin naar me opsteekt.
Terwijl aan de andere kant mensen worden geëvacueerd dobber ik in alle rust rond.
Cycloon
Die gaat grotendeels aan Efate voorbij. Alleen een beetje wind en regen in de avond. Einde cycloon.
Kano
Met de Fransman Pascalle gaan we naar een privégebied met een kleine rivier. Met een groep stappen we in onze kano's, per twee of zoals ik lekker in mijn eigen kano. Ik denk dat veel kano ritten, of ander soort ritten waar man en vrouwlief samen de activiteit moeten doen eindigen in ruzie of echtscheidingen. Het is ook vast niet makkelijk als meneer zijn spierballen wilt tonen en als een gek de rivier af peddelt alsof het een race is, terwijl mevrouw rustig wilt genieten en liever de peddel niet in de rivier steekt bang zijnde om nat te worden. Op zo'n moment hoort er gewoon een stop in de kano te zitten die eruit getrokken kan worden. Een groot blub later en het probleem is verholpen.
Er is vrijwel geen stroming in de rivier en het de tocht is voornamelijk bedoeld om lekker in de natuur te zijn en alles om je heen op te nemen. We passeren wat dorpjes en kinderen springen uit bomen of slingeren via touwen het water in. Vrouwen zit aan de waterkant kleren te wassen en hun grote witte glimlach komt tevoorschijn onder hun korte kroeshaar. Op sommige plaatsen kan je de bodem zien van de rivier en weerkaatst het licht mooie kleuren. Ik stuur de kano onder laaghangende bomen door, langs stukken mangrove en ben helemaal in mijn sas. Soms schiet ik langs de anderen voorbij, draai om en sluit weer achteraan aan, in mijn hoofd hoor ik het deuntje van Hakuna Matata!
De aansluitende fruitluch is overheerlijke. Daar hangt een kokosnoot, hak met de machete, open maken, leegdrinken en dan opeten. Iemand zin in mango? Voor je het weet ligt hij al in stukken gesneden op een bord. Deze mensen leven de de natuur en dat merk je. Op het lijstje van wat ze naar school moeten meenemen staat ook echt: machete. Daar leren ze al de waarde en mogelijkheden ervan, het is alles wat je nodig hebt om aan drinken en voedsel te komen. Overal loopt ook iedereen met zo'n groot mes rond. Op straat zie je vrouwen en mannen ermee in de hand en vaak ook wat ze ermee hebben gedaan. Ze hebben dan stukken hout, fruit, kokosnoten of palmbladeren op hun rug. Bij ons wordt je al met een nagelknipper op zak aangehouden.
[userId] => 325955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4178772
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 784
[author] => Tom Jussen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 371743
[travelTitle] => DownKunder
[travelTitleSlugified] => downkunder
[dateDepart] => 2011-10-29
[dateReturn] => 2012-04-29
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/325/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-land-53-hoofdieland-efate
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-27
[title] => Verrassing!
[message] => Vanuatu is het land van de verrassingen voor ons. Onbekend, super groen, sympathiek en relaxed. En de ene na de andere verrassing kwam voorbij...
Het begon al goed met de actieve vulkaan onder onze voeten die af en toe even heel flink rommelde, lava spoot en een paar keer goed explodeerde. Je staat zo dichtbij dat je je afvraagt of je gek geworden bent. Maar zo gaat het al jaren goed...
Dit is mijn eerste bezoek aan een land met zoveel donkere mensen, dat was vooral in het donker even wennen. Op allerlei plekken waar nauwelijks verlichting is; langs de weg, onder een boom, op de stoep, zitten ze stil te relaxen. Ik zag ze niet, totdat ik op 2 meter genaderd was en ik of een rij witte tanden zag of ze me gedag zeiden. Verrassing! En dan was het voor mij te laat om niet te schrikken. Tegenwoordig waarschuwt Maarten me als hij iemand ziet zitten.
De mensen zijn heel erg aardig en verlegen, op het schattige af. Tegelijkertijd vinden ze je ook heel interessant en dus gebeurt het regelmatig dat de minst verlegene van het stel je toch aanspreekt. Dat kletsen is erg leuk, een beetje over hun land, een beetje over ons land. En dat laatste kent niemand, wat niet zo gek is want wie kent Vanuatu in Nederland? En voor je het weet heb je een papaya in je hand gedrukt gekregen als kado. We kunnen al een klein beetje Bislama, de lokale taal, het is een soort fonetisch verbasterd engels. En zoals jullie inmiddels weten is het voor ons erg handig om te weten hoe je bier bestelt. Verrassend genoeg is dat "me wantem bia", makkelijker kan niet!
Wat ook verrassend was is dat het land bijna nog niet bezig is met toerisme. Dat heeft heel erg zijn charme, tegelijkertijd is het soms erg moeilijk om iets te regelen. De dingen die er zijn voor toeristen zijn sjieke tours waarbij je alleen maar in de auto hoeft te stappen en rondgereden wordt. Wij vinden het leuker om met de lokale bus te gaan of zelf rond te fietsen of rijden. Maar afgezien van de hoofdstad zijn er geen bussen, fietsen en
huurauto's. En zo doen we de ene keer toch een sjieke tour, omdat je bepaalde dingen echt wil zien, en de andere keer lopen we gewoon ergens heen en zien we wel wat we tegenkomen. Dan kan het zomaar ineens voorkomen dat er vanuit het niets iemand uit de bush te voorschijn komt en vraagt of je zijn dorp wilt zien. Natuurlijk willen we dat! Dan moet het lokale eten natuurlijk geproefd worden, de huisjes bekeken worden, met de kinderen gespeeld worden. Daar kan een sjieke toeristentour niet tegenop.
Als je ziet hoe de mensen leven, zo ontspannen. In eerste instantie denk je als Westerling dat ze niets hebben, maar bij nader inzien hebben ze alles wat nodig is en wat wij soms missen; eten in overvloed uit het water en van het land, natuurlijke bouwmaterialen, drinkwater uit natuurlijke bronnen, een ontspannen levenshouding, veel vrije tijd om met familie en vrienden door te brengen, want een baan hebben is niet nodig omdat de eerste levensbehoeften al gratis voor handen zijn. In ruil voor een gestressed en druk leven hebben wij computers, hippe telefoons en een kast vol kleding, maar kunnen we ook reizen. Je kan je afvragen wat het betere leven is...
Andere verrassende Vanuatu-dingen: zeekoeien, vliegende honden, Maarten die zo goed als op de co-piloot-plaats zit in een ieniemienie vliegtuigje voor 7 mensen, koeien op de landingsbaan van gras, mannen "gekleed" in peniskokers... Alsof het nog niet genoeg is zijn er hier ook nog wat bijzondere duikplekken: een 200 meter lang scheepswrak waar je ook in kan, een berg amerikaans legermaterieel uit WW2 die in zee gedumpt is, bestaande uit trucks, jeeps, bulldozers, tanks en vliegtuigjes.
Vanavond verlaten we dit land en gaan we naar Australië. Eens kijken wat ze daar voor ons in petto hebben!
Veel groeten vanuit een verrassend Vanuatu!
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4096600
[countryId] => 198
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 486
[author] => Karry
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/485/392_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verrassing
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => karryenmaarten
[datePublication] => 2011-11-04
[title] => Cultuurshock, adrenalinekick en aardschok
[message] => Dat je ooit nog een cultuurshock zou ervaren bij je "eigen" cultuur...het is ons overkomen bij onze reis van Frans-Polynesie naar Nieuw-Zeeland. Ons laatste eiland in Frans-polynesië, Maupiti, was fantastisch, wat een heerlijk zorgeloos en simpel bestaan kan je daar hebben. We sliepen op een eilandje als enige gasten van een familie (zie foto). Belangrijkste keuze van de dag: blijf ik op het eilandje om te snorkelen of gaan we naar het dorp op het hoofdeiland? En op het hoofdeiland: fietsen we 'rondje eiland' (1,5 uur), beklimmen we de berg (3 uur, zie foto) of leggen we ons zelf neer op het briljantmooie strand en halen we alsnog de snorkel spullen tevoorschijn? We hebben dus ook alles gedaan. In het dorp bij het postkantoor lees je de posters van alles dat op Maupiti zo belangrijk is dat het aangekondigd moet worden. 3 van de 4 posters waren van voor 2009 en de 4e ging over een sport en spel middag eerder dit jaar. Kortom, er gebeurt helemaal niets daar en wij genoten er volop van. Op 26 okt. lieten we het land met pijn in ons hart achter ons. 7 weken Frans-polynesië hebben er voor gezorgd dat we totaal ontstresst zijn. We gingen voor 6 dagen naar Nieuw-Zeeland. Een soort tussenstop. Het land verkeert in euforie omdat ze net wereldkampioen rugby zijn geworden. Maar wij werden niet bepaald euforisch. Sterker nog; we belandden in een chagrijnig makende cultuurshock. Wat is dit land over-georganiseerd!! Net Nederland waarschijnlijk... We werden helemaal gek van de enorme hoeveelheid folders en de 100.000 dingen die ze overal voor je kunnen organiseren, die je gedaan moet hebben en die stuk voor stuk awesome, splendid, unforgetable, incredible, not to miss en magnificent zijn. Is Nederland ook zo erg vroegen wij ons af? Soms zie je dingen niet als je er middenin zit. Terwijl de oneindige keuzemogelijkheden ons onmiddellijk weer gestresst maakten en ons in een keuzevacuüm deden belanden, vonden wij zelf Nieuw-Zeeland nogal matjes en braaf. We zouden zelf niet helemaal naar de andere kant van de wereld reizen voor een land dat op zijn Nederlands georganiseerd is en eruit ziet als Zuid-Duitsland meets Noord-Frankrijk. Maar goed, we beseffen ons dat we maar een klein deel gezien hebben en hier veel te kort geweest zijn.En voordat wij nu al te blasé klinken: zo is het zeker niet bedoeld. Soms heb je gewoon niet zoveel met een land, terwijl heel veel mensen er enthousiast over zijn. Wij houden ook niet zo van de hordes toeristen die we hier tegenkomen die allemaal op hun bergschoenen over te netjes aangelegde paden dezelfde wandeling maken.
Wij vonden het hoog tijd om Nieuw-Zeeland een beetje "up te spicen" en ons bezoek hier niet te laten eindigen in mineur. Dus hebben we een skydive gemaakt en dat was vet (zie foto)!!! Echt bizar om van 5km hoogte letterlijk door de wolken te vallen met meer dan 200km/h. Kortom, Nieuw-Zeeland werd alsnog een succes, haha!! We zijn inmiddels een dag op Vanuatu, daar blijven we 3,5 week, dat weten we nu al, want je mag het land niet in zonder vervolgticket, dus vliegen we 27 november naar Brisbane waar ons Australië avontuur begint (5,5 week). Mooie vooruitzichten dus!! We zijn begonnen in Vanuatu op het eiland Tanna...en de eerste dag was meteen al awesome, ja hier vinden we het echt awesome en magnificent, we hebben een actieve vulkaan beklommen, zeer indrukwekkend met veel gebulder en lava-explosies, zie foto! Verdere verhalen volgen!
Veel groeten van ons!
P.S. Hoe gaat het met jullie allemaal?
P.S.2 Bedankt voor de Nieuw-Zeeland tips: Rotorua vonden we wel bijzonder (zie ook daar nog een foto van)
[userId] => 309456
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4073924
[countryId] => 198
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 285
[author] => Maarten
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 352107
[travelTitle] => 4 maanden Pacific
[travelTitleSlugified] => 4-maanden-pacific
[dateDepart] => 2011-09-07
[dateReturn] => 2012-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/117/290/195_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/309/456_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cultuurshock-adrenalinekick-en-aardschok
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => NoraDienGerrit
[datePublication] => 2011-09-25
[title] => We zijn in New Caledonia
[message] => Hallo allemal,
Even een kort verslagje.
We zijn bijna in New Caledonia, vanmiddag stappen we uit in Noumea.
Dit is frans grondgebied, kunnen we ons frans weer even oppoetsen!
We kunnen helaas geen foto's plaatsen, doen we weer als we in Australia zijn.
Computer is wat oud en we kunnen met mijn camera geen fotootjes versturen.
Tot nu hebben we weer van alles meegemaakt, zoals het checken bij het instappen, ging net als met de vliegreis, doorlichten etc. Gerrit had een zakmes in zijn zak, moest afgegeven worden, en hij krijgt het weer terug bij terugkomst.
De sloepenrol,deze is wel nodig als je de film de Titanic gezien hebt!
Verder melden we even dat de prijzen van de versnaperingen niet voor de poes zijn, we laten ons er echter niet van weehouden uiteraard.
Hier aan boord worden we voortdurend bezig gehouden met allerlei shows en presentaties.Het eten is geweldig.
Dien, Gerrit en Nora slapen in 1 hut. Nora als kleinste van het nest natuurlijk in het bovenbed...
We varen 22 knopen in een uur.
De hamvraag: hoeveel km per uur is dat?
Verder zijn er p.m. 2700 mensen aan boort, 2000 passagiers en 700 bemanningsden enz.
Dit was het even voor nu.
Eind van de week volgen meer details.
Vanaf de Pacific Dawn:Au revour!
Gerrit Dien en Nora
[userId] => 308534
[photoRevision] => 0
[reportId] => 4032084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 389
[author] => Nora,Dien,Gerrit.
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 350893
[travelTitle] => Down Under
[travelTitleSlugified] => down-under
[dateDepart] => 2011-09-13
[dateReturn] => 2011-10-13
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/308/534_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => we-zijn-in-new-caledonia
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => heleenenstijn
[datePublication] => 2010-07-28
[title] => Vanuatu
[message] => Vanuatu, een land dat zijn gelijke niet kent in deze wereld! Het land werd in 2007 bestempeld als “The happiest nation in the World”! Waar op de wereld vind je nog mensen die oprecht vriendelijk zijn zonder dat ze iets van je willen? Inderdaad, dat vind je in Vanuatu! De weinige auto’s die hier rijden doen dat op kokosnootolie, de rest van de bevolking doet alles te voet. Iedereen is heel sociaal ingesteld en het is heel makkelijk om een praatje te maken en de “locals” te leren kennen. De mensen zijn hier ook volledig zelf voorziend; ze hebben een eigen tuin ten midden van de jungle, die vol staat met kokosnoten, papaya, bananen, taro, yam, kumara, maniok,…. Ze leven in hutten gemaakt van hout en bladeren uit de jungle. Er is geen elektriciteit en stromend water, behalve in de hoofdstad. Als je naar Vanuatu gaat ga je, ook als toerist, volledig op in de natuur en dat is precies wat wij vier weken gedaan hebben.
’s Nachts toekomen in Port Vila, de hoofdstad van Vanuatu op het eiland Efate, is op zich al een ervaring. Je stapt uit het vliegtuig en het voelt aan alsof je midden in de jungle geland bent. Het is meteen vochtig warm, het ruikt naar de tropen en overal hoor je vogels fluiten en krekels zingen. Je denkt bij jezelf onmiddellijk “als dit de hoofdstad is, wat mogen we dan verwachten op de afgelegen eilanden?” Het “echte” avontuur staat ons duidelijk te wachten! De eerste dagen hebben we wat in de gezellige hoofdstad rondgeslenterd, lekker gegeten op de lokale markt en genoten van de eerste kennismakingen met de cultuur in Vanuatu. Daarna hebben we het vliegtuig genomen naar Tanna, een eiland ten zuiden van Efate. De vlucht op zich was al een avontuur! Het propellervliegtuigje van 16 zitjes week totaal onverwacht van zijn koers af om te landen op de onverharde landingsbaan van een ander eiland om wat mensen en kippen op te pikken (zie foto’s). Dan hou je wel even je adem in bij de landing! Na aankomst in Tanna zijn we meteen een “kastom dance” gaan bijwonen. Een “kastom dance” is een dans die de lokale bevolking uitvoert bij speciale gelegenheden (geboorte, besnijdenis, huwelijk, dood en nimangki). Nimangki is een typisch feest in Vanuatu dat georganiseerd wordt door een man die verschillende varkens voor jaren heeft kunnen onderhouden. Het respect dat iemand krijgt in het dorp wordt bepaald door het aantal varkens dat die persoon heeft en dus niet door het aantal euro’s die op je bankrekening staan! Als de man zeer rijk is onderhoudt hij de varkens verder tot wanneer ze slagtanden hebben. Een man die slagtanden bezit klimt nog verder omhoog in de maatschappij! Elk dorp heeft ook een “chief” die de baas is van het dorp, en die uiteraard ook het meest aantal varkens heeft! De kastom dance die wij in Tanna hebben gezien was speciaal voor toeristen, maar dat maakte het er niet minder spectaculair op! Zoals je op de foto’s kan zien, dragen de mannen voor zo een gelegenheid speciale strooien rokjes! Ze stampen met hun voeten op de grond, klappen in hun handen en zingen vol enthousiasme! Nadien werd er ons ook getoond hoe ze vuur maken in het dorp; binnen de minuut hadden de mannen een groot kampvuur aangestoken! Qua overlevingstechnieken in de wilde natuur kunnen wij nog heel veel van de Ni-Vans (bewoners van Vanuatu) leren! Het eiland Tanna is echter voornamelijk bekend omwille van zijn zeer actieve vulkaan, Mount Yasur. Op het moment dat we in Tanna waren was de vulkaan zo actief dat alles (wegen, planten, bomen, huizen, mensen, dieren,…)met stof en vulkanisch as bedekt was (zie foto’s). Je hoorde constant het gebulder en gedonder van de vulkaan en je zag bij elke uitbarsting (om het half uur) de bomen en huizen meetrillen. Wij zijn op een avond naar de krater gewandeld en daar hoorde je ook het klodderen van de gesmolten lava en zag je na elk gebulder een enorme massa lavastenen uit de krater omhooggestuwd worden. In de krater zelf lag het vol met rood-oranje gloeiende lavablokken! Met een mengeling van ontzag, spanning en angst bleven we staren naar de vulkaan! Het was ons duidelijk geworden dat we in Vanuatu in een andere realiteit beland waren!
Na onze avonturen in Tanna zijn we naar Pentecost gevlogen, een eiland in het noorden van Vanuatu. In Pentecost heb je bepaalde stammen die een speciaal ritueel uitvoeren ter ere van de oogst. De mannen bouwen een bamboetoren van 30 meter hoog waar ze van af springen met enkel een liaan aan hun voeten. Hoe dichter ze bij de grond komen, hoe beter de oogst. In Pentecost is dus het principe van “bengi” springen uitgevonden; het enige verschil is dat je met “benji” springen aan een stevige elastiek hangt terwijl de inwoners van Pentecost enkel een liaan uit de jungle hebben om hen van een verpletterende dood te behoeden. Wij hebben zes mannen zien springen en drie van hen hebben de grond effectief geraakt en zich serieus pijn gedaan. Af en toe verongelukt er ook wel iemand, maar dat hebben wij gelukkig niet gezien. Dit is dus weer volledig “Vanuatu style”, geen enkele veiligheid en enkel de sterken overleven! Na dit spectaculaire schouwspel hebben we zelf ook het noodlot getart. Met een piepklein motorbootje (die naam amper waardig) hebben we een zeestraat van ±20 km overgestoken van Pentecost naar Ambrym (een ander eiland in Vanuatu). Het was storm op zee, de motor was met wat geluk een 100cc en we moesten de woeste oceaan over. Er was geen dak op ons bootje en we zijn kleddernat geworden, zowel van de regen als van de gigantische golven die moeiteloos over de boot sloegen. Als onze mama’s dit hadden geweten zouden ze meteen op het vliegtuig gesprongen zijn om ons bij onze oren van dat gammele bootje te sleuren. Terwijl Stijn misselijk in elkaar gekrompen lag van zeeziekte, heb ik waarlijk doodsangsten uitgestaan. De twee stuurlui van de boot vonden het allemaal best nog aangenaam en hebben zelfs geprobeerd te vissen. Nadat mijn zenuwen het bijna hadden begeven, naderden we dan toch de kust van Ambrym. We hadden het gehaald; we waren niet gestorven op de oceaan in een motorbootje dat in België niet eens door de bootkeuring zou geraken! Het werd ons weer duidelijk dat Vanuatu niet voor “mietjes” is. Integendeel, Vanuatu is het synoniem voor “echt avontuur”. Nu, ik beschouw mezelf niet direct als een mietje, maar deze situatie overschreed mateloos mijn tolerantiegrens voor avontuur! Ik was blij dat we het er levend van af hebben gebracht!
In Ambrym heeft het nog een aantal dagen gestormd. We hebben gedurende die tijd dan ook niets anders gedaan dan onder ons strooien terras aan ons bamboehutje gezeten en gestaard naar de regen, de zee en enkele gigantische lokale tuinspinnen. Omdat we geen elektriciteit hadden gingen we slapen als de zon onderging en stonden we op als de zon weer opkwam. ’s Nachts hebben we ons beholpen met een kerosinelampje en hebben we ons gewassen met een emmertje regenwater of zeewater (als het regenwater op was). Na twee dagen was de regen eindelijk afgelopen en hebben we wat rondgeslenterd in een aantal dorpjes. Ook hebben we een “Rom dance” bijgewoond. Dat is een “kastom dance” die enkel in Ambrym wordt uitgevoerd door mannen die volledig verkleed zijn in maskers en gewaden gemaakt van bananenblaren (zie foto’s). Ambrym is ook bekend voor zijn mooie sculpturen en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een authentieke tamtam te kopen (een kunstwerk van 2,10 meter hoog met gezichten en maskers er op). We hebben zelfs kunnen zien hoe onze tamtam gemaakt werd op het strand voor onze hut. Het is dus een kunstwerk dat heel veel herinneringen met zich meedraagt. Ambrym is een vulkanisch eiland dat gevormd is door twee heel grote vulkanen, Mount Marum en Mount Benbow. Mount Benbow kan je niet beklimmen want die heeft een gigantisch stuk steen in zijn krater steken die elk moment kan exploderen. Mount Marum daarentegen kan je wel beklimmen en dat hebben wij dan ook gedaan. Het was een heel zware tocht door dichte jungle, bloedhete as vlakten, gigantische lavarotsen en vulkanische heuvels tot je aan de krater komt. Daar kan je echter je ogen niet geloven! Je kijkt over de rand van de krater in een diepte van 200 meter waar je helemaal beneden een gigantische massa kolkende lava omhoog ziet spuiten. Het was surrealistisch, en even dachten we dat onze ogen ons bedrogen. Dit was te spectaculair voor woorden en moeilijk te vatten! Hier zie je de natuur op haar best en daar word je stil en filosofisch van. De vulkanen van Vanuatu gaan nog lang nadonderen in onze hoofdjes…
Vanuit Ambrym zijn we naar Luganville in Espirito Santo gevlogen. Santo is het grootste eiland van Vanuatu en ligt helemaal in het Noorden, aan de grens met de Salomon eilanden. In Santo wonen heel veel mensen nog zoals in het stenen tijdperk. Daar heb je niets van westerse invloeden en zijn de mensen gekleed met bladeren van de jungle. In Santo zijn we een Belgisch koppel tegengekomen die ook een wereldreis aan het maken waren. Dite en Nico hebben ook een jaar loopbaanonderbreking genomen om de wereld te ontdekken en te genieten van het goede leven. Samen zijn we een paar keer uit gaan eten en hebben we een leuk uitstapje gemaakt naar prachtig witte stranden en azuurblauwe rivieren. Na maanden geen Belgen te hebben gezien was het heel leuk om nog eens “gewoon Vlaams” te praten. De volgende dag is Stijn begonnen aan zijn duikavontuur en heb ik mijn eerste echte duik gedaan. Stijn heeft gedoken op één van de mooiste zeewrakken ter wereld. De “SS Coolidge“ is een schip ter grote van de Titannic en werd tijdens WOII gebruikt als passagiersschip voor de soldaten. In 1944 vaarde het schip tegen een mijn en strandde het voor de kust van Santo op een diepte van 28m tot 67m. In ware “Vanuatu-style” heeft Stijn zijn eerste wrak- en nachtduik tegelijkertijd gedaan zonder ook maar enige instructies. “Just follow me” zei de divemaster. Al zigzaggend tussen buizen, sluizen en legermateriaal kwam hij terecht in een grote ruimte waar oude jeeps en tanks nog in hun volle glorie opgeslagen stonden. Tijdens die duik heeft hij ook een geweldig lichtspektakel gezien. Honderden ”flashlight fish” (de naam zegt het zelf) maakte van het ruim een ware onderwater disco. Verder zijn we nog gaan snorkelen op “Million Dollar Point”, een plaats in de oceaan waar de Amerikanen na WOII hun wapenarsenaal en tanks gedumpt hebben. Ook daar was het koraal heel mooi en waren er heel veel visjes te zien!
Terug in Vila aangekomen, heb ik besloten om dan toch uiteindelijk mijn PADI duikcursus te volgen. Vila ligt aan azuurblauwe baaien met prachtige stranden en heeft net als Santo onaangetast mooi koraal. Kortom, de ideale plek om te leren duiken. De duikcursus was heel leuk en ontspannend, en ik heb zelfs op mijn laatste duik een dugong gezien (zie foto). Een gigantische zeekoe van wel drie meter groot die met ons kwam spelen. De avonden in Vila hebben we doorgebracht met Darcy en Jeroen, een Belgo-Amerikaans koppel, die in Vila vrijwillgerswerk aan het doen waren. Samen hebben we een Belgische avond gehouden met biefstuk friet en verse mayonaise en uiteraard meerdere Stella’s. Zalig om het eens op zijn Belgisch te doen! Verder hebben we ook wat kava bars bezocht. Kava is de nationale drank bij uitstek in Vanuatu. Het wordt gemaakt van wortels van een bepaalde plant en het heeft een hallucinerende werking. De wortels worden zacht gekauwd en verdund met water waardoor het op een wansmakelijk modderachtig drankje gaat lijken. De geur en de smaak zijn ook ronduit walgelijk! Om kava te drinken moet je dus je neus dichtknijpen en het goedje in één keer naar binnen werken (zie foto’s). Daarna eet je best wat stukjes banaan of wat chips om de nasmaak te verdrijven. Kava drink je niet omdat het lekker is. Integendeel, je drinkt het omdat het een zalig verdovende en rustgevende werking heeft. Een beetje zoals champagne denk ik. Zalig dus om zo onze avonden in Vila te eindigen….
Vanuatu…Het was een land vol verrassingen, vol nieuwe ervaringen, vol extremen, vol vriendelijke en aangename mensen, vol levensvreugde, vol authenticiteit, vol spectaculaire gebeurtenissen. Met heel veel spijt in het hart verlaten we dit stukje paradijs.
In bijlage vinden jullie nog de dingen die we in Vanuatu voor de eerste keer gedaan hebben in ons leven! Hier volgt de lijst…
Never done before:
Landen op een airstrip van gras – bij aankomst op het vliegveld onthaald worden door een stringband - vliegen met een 16-zit passagiersvliegtuig – zelf je bagage op het vliegtuig zetten (inclusief de kippen), zelf je bagage van het vliegtuig nemen - niet alleen je bagage wegen voor de vlucht maar ook zelf op de weegschaal gaan staan - aan de krater van een actieve vulkaan staan en constant rondspuwende lavablokken zien – vleermuis eten – Stijn zijn eerste nacht- en wrakduik- Heleen haar eerste duik - twee dagen non-stop onder de strooien veranda van ons hutje naar de gietende regen staren – met een klein motorbootje een woeste oceaan oversteken (dit was de enige ervaring die niet leuk was), zonder elektriciteit leven (enkel een kerosinelampje)- zonder stromend water leven (enkel regenwater om je te wassen en te drinken, en als dat er niet is dronken we kokosmelk) – een aardbeving van 7.6 op de schaal van Richter gebeurt maandelijks en hebben wij dus ook meegemaakt- vanaf de krater van een andere vulkaan kolkende lava zien – kava drinken – bij gebrek aan regenwater en een rivier ons naakt in de zee wassen – …
Overtuigd om naar Vanuatu te gaan? Laat ons weten wanneer je gaat en we gaan zonder problemen opnieuw met je mee! Dit was een onvoorstelbaar en fantastisch avontuur!!
[userId] => 213545
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3536939
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1391
[author] => Heleen
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 232065
[travelTitle] => tripke
[travelTitleSlugified] => tripke
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-12-14
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/545_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => willemgeert
[datePublication] => 2010-06-03
[title] => South-Pacific Islands
[message] => Na een paar dagen in Nieuw-Zeeland besloten wij om een uitstapje te maken naar een exotisch eiland genaamd Vanuatu. Ik verwachte een soort Tahiti sfeer, altijd warm, meisjes die je opwachten met een bloemenketting en een cocktail! Helaas, het regende, geen meisjes en ook nergens een cocktail te bekennen.
Onze eerste nacht verbleven wij in een goedkoop hotel (Coconut Palm). wij hadden iets later die dag een verborgen eilandje gevonden genaamd Hideaway Island. Hier kon je van alles doen: duiken, kanoen, snorkelen en nog veel meer! De keuze was snel gemaakt en een dag later zaten op Hideaway island.
Aangezien ik nog geen duikbrevet of iets dergelijks had besloot ik om dat maar eens te gaan halen omdat ik anders niet zo mogen duiken in een van de mooiste zeeen ter wereld. 2 uur later zat ik met een boek onder mijn neus theorie te leren, wie had dat gedacht, op wereldreis en nog studeren ook!
Na te zijn geslaagd voor mijn theorie mocht ik met een duikpak het water, tevens heb ik de crew van de duikschool ook gelijk leren kennen.
Thomas (mijn leraar), Woody (baas van de duikschool), Madison, Nikki Brian en Kevin (locals die allemaal onze leeftijd waren en een beetje gek in hun hoofd)
Na een aantal dagen gedoken te hebben had ik mijn duikbrevet! Vanaf nu mocht ik deelnemen aan fun dives!
Gewoon lekker voor de lol duiken, het was schitterend. Naast heel veel gewone vissen heb ik ook met haaien, lion fish, en clownfish gedoken.
Na een schitterende week besloten wij om de laatste avond maar eens mee uit te gaan met de jongens! Ze zouden ons ophalen en vervolgens naar een discotheek gaan. Na wat biertjes genuttigd te hebben in auto was het tijd om te dansen. Op muziek die wij allang weer oud vonden stonden we dan helemaal los te gaan met zijn allen. Madison de kleinste van iedereen dacht het Nederlandse drink niveau wel aan te kunnen, dat heeft hem zwaar komen te staan! Na 3 uur kon de jongen niet meer op zijn benen staan en hebben we besloten (ook voor eigen belang vanwege het vroege vliegen) om maar naar huis te gaan! Het was een schitterende tijd!
Tot snel
[userId] => 220309
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3459084
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 78
[author] => willemgeert
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 241603
[travelTitle] => Wereldreis
[travelTitleSlugified] => wereldreis
[dateDepart] => 2010-02-25
[dateReturn] => 2010-07-10
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/220/309_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => south-pacific-islands
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-16
[title] => Pentecost eiland, Vanuatu
[message] => Woensdag 7 april
Op weg naar Pentecost, deze keer weer in een heel klein vliegtuigje. De achterste banken zijn bezet met bagage. We moesten zelf weer op de weegschaal ipv de tassen. vreemde bedoening hier. (gewicht na de poeperitus nog best goed, peter veel te laag) De aankomst is weer een ervaring, de mensen staan allemaal te wachten om zelf de bagage uit het vliegtuig te halen en er staan een boel mensen om te helpen of gewoon te kijken of er nog nieuwe klanten zijn. Ons guesthouse is even wennen. Een centale keuken die niet al te schoon is, met daaromheen 4 slaapkamers. We krijgen eten geserveerd in een schaal waar het spinrag en de muizenpoepjes nog aan zitten. Goed voor de weerstand. Ze zijn heel erg vriendelijk en willen alles voor je halen en doen. Er zijn flessen water speciaal voor ons en bananen worden er een hele tros gebracht en papaya, onze voorraad bonen voor een week ligt klaar. En we willen graag brood eten dus dat word gebakken. LapLap het nationale gerecht willen we wel eten, er word gelijk opdracht gegeven. In de middag hebben we lekker gezwommen, de zee met rif is voor de deur. Ook een kleine wandeling met Elbo een man uit het dorp gemaakt naar en langs de rivier. De eigenaar Jonas zit vol met plannen hoe het beter kan en wil allerlei tours voor ons regelen. Fijn en makkelijk. Het bed is goed en 's avonds koelt het lekker af.
Donderdag 8 april.
De grote schoonmaak is hier begonnen, erg fijn. Minni, de mevrouw die hier alles kookt en schoonmaakt is druk bezig. In de ochtend gaan we lekker snorkelen, het is goed warm. Het koraal is heel fel van kleur erg mooi, roze paars felgroen en blauw. Ook verschillende kleurtjes vissen, niet teveel gelukkig zo'n eerste keer hier. Af en toe is het zicht niet helder omdat de zee met een koude rivier hier word gemixt. Na een goede lunch met broodjes, gaan we naar een waterval in de buurt, je kan daar zwemmen en in de buurt is ook een grot waar we in gaan. We gaan met de 4wd door riviertjes erheen, altijd leuk. De waterval is vol en hoog, we krijgen twee gidsen mee. 5 minuten lopen is het eerst voor we in een heerlijk koel bubbelbad kunnen, midden in de jungle, geweldig toch. We krijgen nog een kokosnoot die al een beetje uitgelopen is te eten, bijzondere smaak. Dan zijn we afgekoeld en klaar om naar de grot te gaan. Je kan zien dat dit niet al te vaak geshowd word. Er is een pad maar dat gaat naar de tuin, wij gaan dóór de tuin. Een soort mooeras is het om watertarro te laten groeien. Best lastig wandelen maar oh zo leuk. de ingang van de grot is verborgen. Binnen is het best groot, we horen een waterval en we gaan er helemaal in. Diep bukken, er zijn allemaal stalagtieten, door het water en de modder of vleermuizenkak. Prachtig!
De jongens die mee zijn lachen er ook wel om dat wij zoveel foto's maken en schrikken van de vleermuizen die rakelings langs je vliegen. Als we weer terug zijn zwemmen we nog wat in zee hier, weinig te zien.
In het dorp word een huis gebouwd en een van de palmbomen hier word een paal, er word flink gehakt en hij is snel om. Dan is het rennen voor de kokosnoten!! Makkelijk zo, iedereen wil er wel een. Op de terugweg stoppen we nog bij een winkeltje, er is daar een babytje van een maand, net als Rinske vandaag, klein zeg. Terug in ons huisje doen we weinig wat lezen en nog wat zwemmen.
Peter gaat voor het eten nog even naar de nakamal, dat duurt wel. Tot 9 uur, je hoort na het kavadrinken te eten dus rammelen. We eten verse zoetwaterkreeftjes uit de rivier hierachter, met slangenbonen en rijst.
Voordat we gaan slapen worden we nog opgeschrikt door een rat op de vliering en dekken we het brood nog extra goed af.
Vrijdag 9 april.
We worden laat wakker half negen, er is al schoongemaakt en het water voor de thee is gekookt, het is warm dus gelijk een koude douche. Peter is nu met wat mannen van het dorp ergens naartoe, geen idee waarheen, hij zelf ook niet. De rivier over en hij blijft niet te lang weg denkt ie. Ik heb geen horloge dus ik denk het ook niet. Na een poosje ga ik kijken waar ie uithangt, er word hier verderop een kerk gebouwd daar zijn alle mannen vandaag. De bouw is al een paar jaar aan de gang, elke week helpt iedereen één dag mee. Je mag dan zelf weten hoelaat je komt en hoelang. Vandaag zijn er experts uit een ander dorp om de vloer recht te maken. Piet, je haren zouden er recht van overeind gaan staan! 5 man in de hoek op een berg zand, drie die kijken en twee die op blote voeten door het cement staan te roeren en proberen het te egaliseren. Ze zijn hier niet veeleisend zien we wel.
De rest van de dag doen we niets. We gaan één keer even snorkelen hier voor de deur en lopen een heel klein stukje. Zitten en lezen is verder het motto. Jonas, de eigenaar wilde naar de bank in een ander dorp en wij zouden meegaaan om daar te kijken maar zijn auto komt pas om 4 uur terug, de bank is dan al dicht. Kan gebeuren geen uitje dus. We wandelien als het iets koeler word nog de berg op, naar de tuin van Jonas, met 3 kinderen. Onderweg word er vanalles gegeten, sinaasappels zo van de boom, een kokosnoot te drinken, manderijnen, guave. Vol komen we terug. En dan heeft Minni lekkere curry gemaakt. Smullen.
Zaterdag 10 april.
Nangol, het landdiven, gaat gebeuren vandaag. Spannend, om 8:15 uur gaan we weg, maar een half uur later dan de planning. We rijden naar Walli, daar gaan we mensen van een priveejacht halen. En die laten flink op zich wachten, maakt niet uit, wij doen spelletjes op het strand met de kinderen uit Walli. Het landdiven gaat pas beginnen als wij er zijn, dus geen paniek. De biljonair van het schip en zijn familie kunnen niet 5 minuten door de bush lopen dus met zijn allen in de truck.
De nangol toren is spectaculair, in twee weken gebouwd met 10 platforms om vanaf te springen. tribunes zijn er niet we zitten op een heel steil stuk in de prut, geweldig. Er is eerst een hele speech en dan begint het. Een jonge jongen gaat eerst van het lage platform, om te oefenen, hij is denk ik hooguit 10. Lianen om zijn enkels en bibberende beentjes. Alle mannen zingen en marcheren/dansen achter de toren. En dan ineens, daar gaat ie. Van drie meter hoog ongeveer spirngt ie zo met zijn bast op de ruwe aarde. Het platform breekt en smak. Tranen in de ogen van spanning, bij mij niet bij hem hij staat wat trillend op en voegt zich bij de dansende mannen.
De volgende gaat al klimmen. Na een aantal sprongen blijft het eng, je voelt de spanning en je hartslag stijgen telkens als er iemand bovenaan staat. Één keer word er een platform weggehaald zonder sprong, de chief heeft een naar voorgevoel, er gaat dan een ongeluk gebeuren als ze toch springen en dat doen ze dan dus niet.
de laatste springt van de hoogste, we denken van ongeveer 20 meter, het is iemand die voor de tweede keer die dag springt. En hij kan het goed een mooie zweefduik en ze geven geen kik.
Dit is echt spektakel!
Op de terugweg stoppen we bij een warmwaterbron. In zee loopt ie, heel raar snorkelen langs een gordijn van belletjes in een warme zee. En dat over het koraal, wat een feestje. Af en toe wat minder zicht doordat het warme en koude water mixt mag de pret niet drukken.
Zondag 11 april.
Vandaag weer een bijzondere dag, we gaan naar Bunlap. dat is aan de andere kant van het eiland, we volgen eerst de weg naar het zuiden en dan steken we over de bergen naar het oosten. De weg is hier een stuk minder in gebruik en erg ruw, we worden weer goed door elkaar gehusseld. Het uitzicht is super, zoveel groen daar krijgen we geen genoeg van, diepe afgronden en smalle paadjes. Een thrillfactor dus. We komen in Ranwas aan tijdens de kerkdienst. Die duurt hier bijna de hele dag, iedereen in prcahtig kleurige kleding met lakschoenen en al, hoe ze dat zo schoon houden met alle modder is een raadsel, echte hun zondagse goed dat zie je wel.
Wij eten wat en gaan dan wandelen, weer over een paadje waar je de weg moet weten. Grote bomen en heel wat woekergroen. Na ongeveer een uur komen we in Bunlap het traditionele dorp. De mannen zijn weer in de peniskokers, andere stijl deze keer, en de vrouwen in rieten rokjes. Peter gaat gelijk de nakamal (kavabar) in en krijgt daar een uitgebreid verhaal te horen, ik wacht buiten, deze nakamal is niet voor dames. Het duurt best een poosje, ik praat/ handgebaar met de dames. Als de mannen klaar zijn lopen we een rondje door het dorp. We willen graag in een keuken kijken, er is iemand weg daar mogen we wel kijken, maar dat vinden we toch een beetje raar. Zij eigenlijk ook. Bij een ander huis zitten een aantal vrouwen met kindjes buiten. Daar vragen we het nog eens, het mag. Ongelooflijk, alles heeft een vaste plek en het is voor iedereen duidelijk waar het voor is. Een tak met gespleten uiteinde die ze gebruiken als hete stenen tang. Ze koken in een gat in de grond daar doen ze stenen in en stenen op het in bladeren ingepakte eten en dan weer stenen erop. Of soms ook op een houtvuurtje. Boven onze hoofden hangen de manden te drogen waar ze het eten in halen,ze drogen boven het vuur. Langs de kant zijn banken gemaakt en aan het plafond hangen maiskolven die half aangegeten lijken, maar er hangt een blikje boven zodat de muizen er niet bij kunnen.
De vrouwen zien er ook de lol wel van in twee van die onwetende white man. Ik mag nog een rieten rokje passen. Ze hebben meerder lagen aan dus één uit daar zie je niets van, ze krijgt hem toch weer terug, ik voel me meer op het gemak in mijn eigen rokje. Terug op het plein bij de nakamal zitten de mannen aan de ene kant en de vrouwen aan de andere. Ik word onderworpen aan een volledig onderzoek. Haren worden gevoeld door de hele ploeg, ik denk 30 vrouwen. Zijn mijn armen wel sterk? Even voelen en na flink knijpen goed bevonden. Ze vinden het erg raar dat ik zo wit ben en zeker de borsten zo extra wit heel raar. dan zien ze een stukje onderbroek, wat is dat!? Heel stiekem laat ik een stukje zien, een hoop gelach volgt. Zij hebben een ander soort groen kort grasrokje als ondergoed. Tijdens mijn check komt Peter er ook niet onderuit aan de kant van de mannen. De eerste kijkt heel raar naar zijn armen, dat haar. Hmm daar willen ze wel even van dichtbij naar kijken. En dan blond borsthaar? Daar willen de mannen wel aan voelen. Ze hebben zelf ook borsthaar maar dat voelt blijkbaar heel anders. Toch een rare gewaarwording al die kleine bijna naakte zwarte mannetjes met hun stugge handjes aan het borsthaar van je vriend. Helaas is er geen foto te showen, ze hebben graag dat je daar heel dik voor betaald, zo dik dat wij het idee hebben dat ze het eigenlijk niet willlen en we maken dan ook geen foto's, maar de herinneringen zijn goed.
Maandag 12 april.
Het is heet vandaag. Peter gaat snorkelen, ik niet. Ik heb een wondje aan mijn been dat groter word in plaats van kleiner en dat wil ik een dagje laten uitdrogen in de hoop dat het dan in een dag dicht is. ( dat lukt, helaas volgende dag weer nat dus open.) Ik ga dit verslag maken is het plan, we lopen wat daagjes achter. Maar het blijkt dat we niet goed hebben opgeladen en de stroom gaat vanavond pas aan. Geen computer dus vandaag. Dan maar lekker lezen de hele dag. Het enige spannende is dat er een bevoorradingsboot aankomt, heel wat jaartjes terug in de tijd lijkt het als ze de pakken aan land gooien. In de iets koelere namiddag lopen we naar een winkeltje hier verderop. We hebben daar van de week wat blikjes sap gekocht en die willen we wel weer en nieuwe pindakaas. De winkel van jonas heeft niet meer.
Nog een enorme banyan tree bekeken en weer naar ons huis. Peter word 's avonds opgehaald om zelf kava te maken. Met een steen en dat valt hem zwaar, hele sterke handen moet je daar voor hebben. Gelukkig is dat niet de enige methode en krijgen de mannen genoeg kava binnen. Jonas heeft er ook drie op en die zit hier aan tafel tijdens het eten al te slapen. Peter met vijf kokosnotenschelpjes op lijkt er niets van te hebben. Alleen een glimlach van oor tot oor.
Dinsdag 13 april.
Aktie, we gaan nog maar eens naar een waterval. Eerst een stukje met de auto, echt dwars door de bush! En dan ongeveer een uurtje lopen, dat word voor we instappen al anderhalf. Maakt niet uit. Het blijkt twee uur lopen naar een dorp, één huis en een nakamal, en dan nog een uur naar de waterval. Mooi is de tocht, we hebben niet beseft dat de weg eerst vrijgekapt moet worden omdat het pad niet zo vaak gebruikt word. Als we eerder hadden geweten dat we gingen hadden ze dat gisteren al gedaan. Vandaag gaat chief willie voorop, de baas in het dorp (Baravet) waar we verblijven en de eigenaar van het 'dorp' op de berg. Hij hakt heel wat af, de doorgang moet een stuk hoger gemaakt worden voor speciale gast Peter. Geen probleem. Onderweg worden er allemaal kastomverhalen verteld. Dat zijn de verhalen die uitleggen hoe iets is ontstaan en aan de hand daarvan kan je soms de weg vinden of uitleggen waarom een huis op een bepaalde manier word gebouwd. Erg interressant. Ook vele kleine gebruiken, bv als iemand een watermeloen ziet groeien die hij wel wil hebben maar hij ligt in de tuin van een ander, dan steekt ie een stokje van een bepaalde plant in de grond naast de watermeloen. Als de eigenaar van de watermeloen het stokje ziet kan ie in het dorp navraag doen wie dat heeft gedaan en zo komen beide partijen te weten of de meloen verkocht of weggegeven kan worden. Handig. Ook een tak die om een boom gewikkeld zit geeft aan dat dat iemands eigendom is en je daar dus niet zomaar van mag plukken. Wat verder langs de kanten groeit is van iedereen.
Bij de waterval gaan we lunchen, de mannen hebben eigen eten mee maar de chief eet van ons heerlijke brood. Foto's worden er gemaakt, in opdracht! de chief wil met peter en de mannen op de foto. Ik ben wel mee maar doe er niet zoveel toe. De mensen hier spreken zowieso altijd alleen tegen de man en zeggen alleen Peter gedag, Ik denk dat ze niet eens weten hoe ik heet. Dat is soms wel een beetje raar, maar je spreekt niet tegen andermans vrouw en zij ook niet tegen jou, aankijken mag eigenlijk al niet horen we vandaag, vroeger dan nu is het iets soepeler.
Er word nog gezwommen of eigenlijk gedoucht onder de waterval. Als ik ook wil zwemmen gaan de mannen wel vast vooruit zodat ik in het water kan, dat hoeft van mij nou ook weer niet. Hier in de bergen is het wel warm maar zo heet dat ik moet zwemmen, nee. De terugweg is glibberig net als de heenweg, maar ik glij uit op een steen als we net weer op weg zijn. Ik maak een rare gooi maar blijf heel, wel schrik in de benen en dat loopt ongemakkelijk. De tocht doen we grotendeels op blote voeten, het is bijna niet te doen in de blubber met slippers, die komen vast te zitten. En als ze nat zijn van het 7 keer de best diepe rivier oversteken glij je in je slippers al uit. Uit dus.
Na 5 uur wandelen zijn we moe maar voldaan weer bij de auto.
Thuis spelen we voor de deur met wat kindertjes van het dorp, dat vinden ze prachtig. Grote mensen spelen hier niet met de kinderen en zeker niet twee van die rare zoals wij. Hard lachen.
Woensdag 14 april.
Om 6 uur op, we gaan om 7 uur met Jonas mee naar de bank. Niet dat de bank zo leuk is, maar dat is een rit naar de andere helft van het eiland en dat vinden we wel leuk. Jonas heeft laat gewerkt en zit tijdens het rijden zowat te slapen. Hij heeft nog een uur extra slaap gehad, we vertrokken pas om 8 uur. Daar zijn we inmiddels aan gewend. De rit is erg gaaf, langs de kust, mooie plaatsjes. Het dorp waar we naar toe gaan heet Melsisi en is een stuk groter dan waar wij zitten. een enorme katholieke kerk en een heleboel schoolgebouwen. Lagere scholen en boardingsschool, een hoop unifrompjes bij elkaar. Ook is er een kliniek en de bank. Ze spreken hier frans, dus communiseren gaat iets lastiger hier. De dame van de bank neemt haar tijd en wij gaan weg voor ze klaar is. Jonas moet twee nieuwe gasten afhalen van het vliegveld wéér naar een andere kant van het eiland. Hij gaat in de middag wel terug zegt ie. Wij denken; en daarom word het hier nooit wat 2 keer een roteind heen en weer rijden omdat je te laat je bed uit bent gekomen is niet zo handig.
We pakken onze tas en gaan nog eens snorkelen. Van Minni krijgen we een pannekoek met omelet erin als afscheidsmaal. We hebben haar een klein kadootje gegeven koffie en wat geld, ze was in tranen. Dan lopen we nog een rondje door het dorp en is het tijd om te gaan, raar. Een boel mensen staan klaar om gedag te zeggen, ze zullen peter missen in de nakamal en van minni krijg ik nog een dikke kroel. ( we hadden nog niet gemeld dat ze aan één kant een grote pluk haar op haar kin heeft, waar je de eerste dag alleen maar naar kijkt en dan zie je het niet meer).
We zijn een half uur voor tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook, het vliegtuig komt eraan en weg zijn we. Dik voor tijd. Bij aankomst wachten op de vaste taxichauffeur, maar we denken dat ie zijn kladje kwijt is dus nemen we een andere. Bij het hotel is het "oh shit" als we binnenkomen, ze is ons vergeten, gelukkig hebben we gereserveerd en krijgen we toch een kamer, weer de allergrootste familie kamer waar we eerder ook al inzaten, blij dat er af en toe iets mis gaat. Voor we hier de stad in gaan, kijken we even in de spiegel, dat was een week geleden, daar doen ze niet aan op pentecost. (en dat was soms ook wel te zien.)
Donderdag 15 april.
We willen nog iets van efate zien en gaan vandaag dus op pad, niet te ver naar hideaway island. Een klein stukje met de bus, dan een pondje. Er is een rif met ongelooflijk veel vissen. Grote en kleine en de meest rare dessins. Er is een resort hier met een restaurant, maar bezoekers moeten om drie uur weer weg. Prima we hebben genoeg gesnorkeld en in de zon liggen is te warm. Nu nog wat onderzoek doen voor Fiji, internetten en eten. Onze was misschien nog halen en het verslag plaatsen. niet te veel vandaag.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3399363
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 290
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => pentecost-eiland-vanuatu
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => mariekepeter
[datePublication] => 2010-04-06
[title] => Vanuatu, Efate en Tanna
[message] => Zaterdag 27 maart.
Al vroeg op, we zijn de eerste om de camper in te leveren. Daar doen ze niet moeilijk. We zijn dan ook ver voor tijd op het vliegveld. Eerste vlucht is naar Sydney. Daar moeten we een tijd wachten. We regelen ondertussen dat onze vlucht van Fiji naar Auckland een dag naar voren word geschoven, omdat de vluchttijd van de vervolg vlucht vervroegd is vinden we dat te krap worden en aangezien we daarna nog drie vluchten hebben in hetzelfde rijtje... beter het zekere voor het onzekere. Jammer voor fiji maar daar zijn we dus een dag kroter. Aankomen op Vanuatu is een feestje, de vlucht eigenlijk al. Voor het eerst écht lekker gegeten in het vleigtuig! Stap je uit het vliegtuig de warme naar jungle ruiknde avondlucht in. In de aankomsthal staat een band te spelen. 6 mannen met kleurige jurken aan en bloemenkransen op. Op de meest rare instrumenten spelen ze en ze zingen er ook nog bij. Niks strenge gezichten bij de douane, heerlijk.
De kamer die we krijgen is enorm. Twee slaapkamers, een grote woonkamer, een grote keuken en een ruime badkamer met warme douche.
Zondag 28 maart.
We gaan ontbijten bij Nambawan. Aan het water met verse sap lekkere muesli en pannekoeken met fruit en goede koffie. Er is wel net een cruiseboot. Is de overgang ook niet zo groot, genoeg australiers hier vandaag. Voordeel is wel dat nu de boot hier ligt alle winkels open zijn, ook de vvv. Helaas niet het vleigticket kantoor, maar dat geeft niets we vermaken ons hier nog wel een dag. ´s Avonds eten we weer bij Nambawam, er is gratis film, met de haven op de achtergrond. Zwaar illegale kopie van een franse film met gemixte engels nederlandse ondertiteling die vaak vastloopt. Halverwege gaat het ook nog flink regenen en schuiven we wat naar achteren onder het afdak, zodat alleen de benen nog wat nat worden. De film is geweldig, tranen van het lachen. Er is hier ook gratis internet, wie had dat gedacht.
De regen is wel heel heftig!! We moeten naar huis, maar hebben maar 1 kleine paraplu en een rugzak met laptop en alle belangrijke papieren. Ook Peter zijn geldriem mag niet nat worden. Hij gaat dus onder de plu, en ik loop er zeiknat naast!
(En die enorme kakkerlak die bij thuiskomst mijn toilettas in kruipt, daar zeggen we lekker niets over.)
Maandag 29 maart.
We gaan terug naar de vvv, maar daar boeken ze niets dat moet je zelf doen. Telefoonkaart kopen en accomodaties bellen, ze spreken hier wat anders engels dus soms lastig te verstaan. Dan onze vluchten boeken, dat gaat niet. Alles zit vol! We wilden eerst naar Tanna en dan naar Pentecost, dat moet dus andersom. Wij weer naar de telefoon een paar straten verder om te vragen of er dan ook plek is in de guesthouses. Ja hoor dat kan, maar zegt de tweede die we bellen ik heb al een vlucht voor jullie geregeld. Oh nou geweldig. Wij dus terug naar de vliegwinkel, naar Angelina, die ziet ons al aankomen, we zien er heel anders uit dan de normale klanten. Ja de vlucht die we wilden kan toch. Hoe ze dat gedaan hebben maakt niet uit wij zijn erg blij. We boeken allebei de retourvluchten en de accomodatie. Morgen gaan we op pad.
Nu hier nog aan geld zien te komen, dat is ook niet simpel omdat de pinautomaten zeggen dat onze bank vandaag geen geld wil geven. hmmm. Op de andere eilanden is geen pin en kun je niet wisselen dus dan maar in de bank geld opnemen met de creditcard dat mag zoveel je wil. We gaan eerst op ons gemak een berekening maken en halen dan een heleboel geld.
Lastig over de tassen verdelen al die flappen. Na de lunch gaan we naar een waterval in de buurt, met de lokale minibus. Als er een B op de nummerbord staat hou je hem aan en vraag je of ie jou kant op gaat. Je kan gewoon zeggen waar je eruit wil en hij zet je voor de deur af, en dat voor bijna niets. Al betalen we heen wel de toeristenprijs. het dubbele 4,50 voor twee personen voor iets meer dan 10 km. De watervallen zijn geweldig er is een pad gemaakt door de jungle, wat is dat toch fijn, en het water is heel helder. Alle vissen zijn goed te zien. Het laatste stukje gaat langs een touw door het water. Ja dat gaat dus niet met de rugzak, ook geen droge plekjes meer om hem neer te zetten. Een stukje terug hebben ze een afdak gemaakt met een meneer erbij. Ja die zit daar niet voor niets denken we nu. We laten AL onze spullen achter. Kan hier gewoon. Goed toch. De rivier is koud, erg verfrissend, we lopen terug en nemen weer de bus. Nu we in zo´n uithoek zitten denken we, we zullen wel lang moeten wachten maar nee hoor binnen 2 minuten is er al één.
Na gerelaxed te hebben ´s avonds nog de stad in geweest en omdat niet alles open was zitten eten bij een vietnamees. Waarschijnlijk werd hij vietnamees genoemd omdat de eigenaar van vietnam is, want er staat echt van alles op de kaart, en we eten er dan ook heerlijk.
Dinsdag 30 maart.
Vanochtend eerst de tassen ingepakt en om half tien de tassen bij de receptie gebracht en afgerekend voor de afgelopen drie nachten. Toen de stad weer in, onze vlucht gaat om kwart over drie namelijk en we worden om 2 uur opgepikt door een taxi. Vanochtend is het weer drukker in de Port Vila, want er ligt weer een cruiseschip. Wij kopen een tweede paraplu (dan kan marieke in het vervolg ook droog blijven als we weer een buitje moeten trotseren) en wat ansichten om onder het genot van een bakje koffie en een heerlijk sapje te schrijven. Bij het langs de kade lopen zien we omdat vandaag ook de zon schijnt hoe helder het water is en we zien een hele grote groep kleine visjes als een soort zwerm over het water schieten omdat ze achterna gezeten worden door een paar grotere vissen. Nadat we even over de overdekte markt zijn heengelopen (24 uur per dag open; dat wil zeggen als je 's nachts wat wilt moet je iemand wakker maken die daar ligt te slapen) en een trosje snackbanaantjes (25 eurocent) hebben gekocht weer richting receptie met onderweg een lunch. De paraplu komt tijdens het teruglopen al goed van pas.
Het vliegtuig waarmee we naar Tanna vliegen heeft vandaag iets vertraging en we vertrekken om kwart voor vier. We vliegen met een klein toestelletje, waar 18 mensen in passen erg avontuurlijk gelijk al, ook de bonte verzameling van passagiers; toeristen (waarvan één hele oude man met rollator) en lokalen met bv een plant of een paar enorme thermosflessen als handbagage. Sommigen lokalen droegen van die lekkere grote gekleurde jurken (moeder en dochter van de zelfde stof) en andere weer met gewone kleding. Het meisje naast ons van 15 wist goed haar zoontje stil te houden door hem in het vliegtuig borstvoeding te geven en aan de zure zweetlucht van sommigen wenden we toch ook al snel.
We maakten een tussenlanding op het eiland Erromango, daar moest er één passagier uit namelijk. Het vliegveld hier bestaat uit een afdak en een hek, en de landingsbaan is een strook gras tussen de jungle. Ook alweer avontuurlijk. Nog avontuurlijker werd het toen we weer vertrokken en de piloot moest keren op de landingsbaan. Dit deed hij blijkbaar op een iets te modderig stukje, want het vliegtuig kwam dwars op de landingsbaan vast te zitten. Oeps, dachten wij, maar de rest dacht dat ook. Dat schijnt toch niet elke dag te gebeuren. De plaatselijke mannen die er met een 4WD stonden kwamen al snel aangespeerd om te helpen. Eerst maar eens allemaal eruit en duwen met zijn allen. Mmm dat blijkt geen fluit te helpen. Dan maar met een grote stok een beetje uitgraven en met de motoren aan eruit proberen te komen. Jammer, maar dit werkte ook niet. Het was inmiddels al kwart over 5 en vertrekken na 6 uur is niet meer mogelijk vanaf dit vliegveld. We zien onszelf al de nacht doorbrengen met zijn allen onder het afdakje, want het dichtstbijzijnde dorp is op drie uur rijden en er staat hier maar één auto. De mannen verzinnen echter nog meer trucjes en er wordt door het vliegtuig heen en weer te bewegen met grote stokken, stenen en takken onder de wielen gelegd. Toen weer die motoren starten en brullen met die dingen en ja hoor los was hij! Iedereen klappen en juichen, de lokale mannen nog harder dan de toeristen. Nog net op tijd om vandaag nog te kunnen vertrekken.
Op Tanna staat al een paar uur een auto te wachten, we rijden in het donker. Eerst langs een winkelteje om nog wat water te kopen en dan naar een Kava-bar een Nakamal. ( Kava word gemaakt van een gemalen wortel waar water bij gaat en dan even moet trekken, 20 minuten later is het te drinken/klaar) Wij wilden eigenlijk gelijk naar ons huisje maar de mannen, chauffeur Willi en bijrijder Peter denken daar anders over. Zo is het een heel belangrijk welkom zeggen ze. Wij kopen een kommetje kava voor de mannen. Peter neemt ook en bij grote uitzondering mag ik als toeristenvrouw ook een slokje. Halve portie krijg ik. En dat is meer dan zat. Smaakt naar erg bitter water. Je lippen en tong worden gevoelloos daarna. Je moet gorgelen met water uit een grote teil naast de ingang van de namakal en flink rochelen om de vieze smaak weg te krijgen. Zeker een heel bijzonder welkom. We stoppen nog bij de eigenaar van de sunrise bungalows in L enakel en rijdendan met verschillende stops, er zijn heel wat vrienden van de chauffeur op de been die hij even gedag wil zeggen, verder De weg is er slecht aan toe na een week regen, ongelooflijk dat die man nog kan rijden. De bijrijder geeft af en toe uitleg aan ons en aanwijzingen aan Willi. Na anderhalf uur komt de vulkaan Yasur in zicht, van de weg is bijna niets over. En ineens een enorme brul met een golf spetterende lava niet te geloven. We zien een groot brok gloeiende lava de berg af rollen. Dat blijft vonken tot ie halverwege de berg stilligt. We hopen dat dat heel uitzonderlijk is. Onderweg staan we ook nog even stil om de motor te laten afkoelen. De dop van het koelwater is eraf en nu is alles eruit geklotst en dus overhit. Na een 25 minuten zijn we weer op weg. Bij aankomst in de bungalows staat Marie klaar met een glaasje sap en een ketting van gras om ons welkom te heten. Er is nog voor ons gekookt en dan gaan we slapen. Wat een dag.
Woensdag 31 maart
Slapen gaat wat lastig hier voor mij, (marieke) we hebben een klamboe maar daar vallen kleine wormpjes doorheen in je bed. Krijg nog wel een beetje slaap en nu al bijna weer vergeten dat dat zo was. We krijgen een enorme stapel brood met jam pindakaas en vers fruit als ontbijt, geen honger dus. De tours die je kan doen kun je boeken bij Mr Morris, die komt hier langs vandaag hij is al vanaf vroeg onderweg hierheen maar heeft blijkbaar wat vertraging, want het is nu 4 uur en hij is nog niet geweest. Wij hebben gesnorkeld, allebei. Het koraal begint hier 10 meter uit de kant of eerder en de vissen zijn talrijk. Rare blauwe zeekomkommers ook. Het koraal is er niet zo best aan toe vlak onder de kust, morgen misschien iets verder. Het strand word goed gebruikt door de mensen van hier, het is lekker druk. Overal hoor je hard lachen. Er word een nieuw afdak gemaakt voor de kano's en om te schuilen, wat zwemmers en vissers en een vrouw met drie kindertjes en een groot kapmes en zelfgemaakte mand is opweg naar haar tuin om taro (een soort lange knol) te oogsten.
Om half 5 is mr Morris toch gearriveerd en we kunnen vandaag vulkaan Yasur bekijken, we zitten met twee andere gasten in de 4WD welke enorme zeikerts zijn. Overal over klagen, zelfs over de conditie van de weg en het feit dat het daardoor 15 minuten langer rijden is naar de vulkaan. Ze vroegen of we foto´s op wilden sturen van de vulkaan omdat hun camera kapot is. Maar dat gaan we lekker niet doen, niet naar dat soort mensen. Zoals ik al zei was de weg naar de vulkaan al een spectakel. Je rijd over een enorme hobbelige blubberweg het dichte bos uit omhoog waar er steeds wat meer van die witte rietpluimen staan en minder bomen. Op een gegeven moment rijdt je over de weg van as met metershoog overhangend riet. En het laatste stukje is het een asvlakte met brokken gestold lava ertussen. De parkeerplaats is een klimmetje van 150 meter verwijderd van de plek waar we het spektakel gaan bekijken. En een spectakel is het vandaag, want het is zo´n beetje de hoogste activiteit die je kan hebben dat je nog naar boven mag. En tijdens het naar boven lopen verteld de gids ook nog dat de wind eigenlijk verkeerd staat. Omdat de activiteit zo heftig is mogen we niet op de rand staan waar je de krater in kan kijken, daar vallen vandaag de brokken steen op de grond kunnen we zien. We staan op gelijke hoogte met de kraterrand, maar er nog een kleine honderd meter vanaf. De erupties zijn zo heftig dat er nog een brok lava op zo´n 30 meter van ons af valt. Het voelt zeker wel een beetje onverantwoord vindt peter, marieke vindt het ronduit eng. Spektaculair is het zeker, vooral als het donker wordt en je de rode gloed uit de krater boven de rand uit ziet en na een enorm gebrul de rode brokken honderden meter de lucht in gespuugd ziet worden. Voor en kleine beleving thuis zeggen de foto´s denk genoeg. Maar je moet er bij geweest zijn....
Donderdag 1 april.
Ja je verzint wel eens wat. Vandaag hebben we verzonnen om naar het dorp Yakel te gaan lopen. Hier leven de mensen nog zeer primitief, de mannen dragen peniskokers en de vrouwen dragen rieten rokjes. En die trekken ze niet alleen aan voor de toeristen hier, maar voor het echie. De wandeling zou volgens de mannen hier ongeveer 4 uur duren op een rustig tempo. Nou mooi dachten wij, vandaag heen, daar overnachten, morgen terug lopen. Onze gids (mr Petersen) vertelde echter toen we een klein stukje gewandeld hadden in straf tempo dat het zo'n 8 tot 9 uur lopen was. Mmmmh, dat is helaas wat andere informatie. Maar omdat zijn verwachte aankomsttijd niet rijmde met de 8 a 9 uur dachten we van nou dat zal wel goed komen.
De wandeling was eerst ligt steigend over een karrespoor en daarna over een smal pad door het bos langs allemaal dorpjes en banjang bomen die en soms mega in omvang zijn. Bij elk dorp stonden wel een paar kinderen te kijken wat daar nu weer voor rare witte mensen voorbij kwamen lopen. Ook kwamen we met grote regelmaat mensen tegen die allemaal ergens naar toe gingen. In het begin liepen de mensen dan naar de hoofdweg, later waren de mensen onderweg van hun dorp naar hun tuin. Het verbaasde ons dat we meer dan een uur van een dorp af tijdens een erg steile klim nog een moeder met kinderen zagen die net van hun tuin terug kwamen, zwaar bepakt allemaal met zelf gevlochten tassen met knollen en bladeren. Ook volgde ons wel een uur lang een jong meisje met haar nog jongere zusje op haar rug, en dit was op een erg steile klim.
We hebben het erg zwaar, en we hebben geen idee hoe lang we nog moeten. De tocht is prachtig. Over een grote rottende stronk over een snelstromende rivier. Af en toe regent het maar het blijft mooi, en verschrikkelijk zwaar. Zeker als je onderweg ook lichte diaree krijgt zoals ik (marieke). Eindelijk zijn we er dan koud en nat maar blij dat we er zijn, wat een plek! We moeten een tijd wachten voor we weten waar we kunnen slapen, reserveren doen ze niet aan. En de man die normaal gasten een plekje geeft in een huis met matras is het dorp uit, voor hoe lang?? We kunnen bij iemand terecht die gaat eerst opruimen. Ik ga eerst liggen en bijkomen. Peter gaat naar de nakamal.(de kavabar) Als ik wakker word kan ik naar de vrouwen in het huisje (keuken) ernaast. Dat doe ik, ik ga naar buiten en vind een kindje die weet waar ik heen kan, ze weten dat ik me niet top voel dus hebben al een matje in de hoek gelegd, geweldig. Twee vrouwen zijn aan het koken en vier kindertjes en lopen rond en helpen mee. De keuken is een grote open ruimte waar alle varkentjes eenden en kippen rondrennen. Met open vuur. Ik krijg gelijk ee stuk cassava te eten. Geroosterd. best lekker, maar heftig. Dan als het eten klaar is krijg ik als eerste een vol bord, ik eet wat happen, het smaakt goed. Boskool met cassava erin in kokoscreme. Maar dat kan ik niet aan, het kleine meisje glundert nu mag ze alles. Na het eten bekijken we met zijn allen het point it boek(boekje met allerlei foto's als je elkaars taal niet spreek). Erg handig nu, zij spreken niets anders dan hun eigen taal en daar is voor mij geen touw aan vast te knopen. (De tolk/gids zit ook in de nakamal) We lachen wat af. Dan is het tijd voor zingspelletjes wat die zei kennen en die ik ken bregen grote hilariteit. Helaas moet ik dan in het point it boek het toilet aanwijzen. En dat haal ik dus niet, wat een schaamte, maar Rita (de mevrouw uit het huisje) wrijft zachtjes door mijn haar met een kindje op de arm en zit er helemaal niet mee. Ze is verdrietig dat ik me rot voel en denkt dat het van haar eten komt, vind ik dan weer sneu. Ik ga naar ons eigen slaaphuisje en hoop dat peter snel komt. Ik heb aan rita geprobeerd uit te leggen of ze Peter kan halen maar vrouwen mogen absoluut niet in de buurt van de nakamal komen. Gelukkig komt ie al uit zichzelf. Dat is het begin van een zeer vreselijke nacht waar we de details van zullen besparen. Als je bedenkt dat een rat die over je buik rent je a,mper kan schelen geeft dat een indicatie.
De volgende ochtend is er geen spake van terug lopen. Er zijn twee schotten in het dorp die hier in de buurt wonen waar we wat diareeremmers van krijgen, gelukkig, nu kan ik met de auto terug. De vrouwen waar ik gisteren was staan te wachten om afscheid te nemen met kadootjes. Wij hebben ook wat voor de chief mee, maar dat gaat nu naar de zorgvrouwen. Een ouder man die gisteren al naar Peter kwam om te zeggen dat ie van hem hield, als je in zijn ogen kijkt zie je dat ie van iedereen houd, komt nu blij maar verdrietig aan mij vertellen dat het goed met me komt omdat we in Yakel zijn geweest. Alle mensen hier stalen een enorme goedheid uit. Dat is de beste beleving!!
Nu Peter zijn belevenissen in de nakamal.
De nakamal is het clubhuis van het dorp waarin de mannen elkaar ontmoeten om belangrijke en minder belangrijke dingen te bespreken en om kava te drinken. De kava wordt gedronken na de besprekingen met de chief over lopende zaken in het dorp. De nakamal is hier een gammel hutje waarin het op de grond vol zit met bijna blote mannen waar middenin een vuurtje brand met een pot lokale noten. Alleen mannen zijn hier welkom, dus marieke moest achterblijven. Ik vind een plekje buiten onder het afdakje op de grond waar ook de kava wordt bereid. De kava wordt gemaakt van de wortel van de kavaplant en de kava wordt hier nog altijd traditioneel gemaakt. Dit betekent dat de kava wortel eerst wordt gekauwd totdat het pulp is. Dit kauwen wordt gedaan door vooral kleine jongens en door een paar jonge mannen. Het is enorm hoeveel ze van die wortel in hun mond kunnen hebben en een erg onsmakelijk gezicht als het zoveel is dat ze hun mond niet meer dicht kunnen houden. De tot pulp gekauwde kavawortel wordt dan verzameld op een paar bladeren op de grond totdat ze genoeg hebben om voor iedereen die aanwezig is kava te drinken. Dan wordt er door één van de mannen een lange tarzanbrul gegeven als teken voor de vrouwen dat het echte werk gaat beginnen en ze absoluut niet in de buurt mogen komen. De wortelpulp wordt nu door alleen jonge jongens in een doek gemixt met een beetje water en dan uitgewrongen in kokosnoten schaaltjes. Ik krijg het eerste schaaltje als gast en het smaakt nieteens onaardig, al moet je er niet aan denken dat je ook andermans speeksel zit te drinken (goed dat ik ben ingeënt). Na de eerste ronde kava beginnen de mannen flink te rochelen, dat schijnt erbij te horen dus ik probeer ook maar mee te doen. Verders begint iedereen zacht te praten en sommige mannen trekken zich terug ergens onder een boom om de dag te overdenken en om te verzinnen wat ze morgen eens gaan doen. Ook wordt er eten neergezet op een paar bladeren op de grond. De varkentjes en kippen die hier rondlopen vinden dat ook wel interessant en iedereen is bezig om ze tijdens het smikkelen van het eten weg te houden. Ik pak een zoete aardappel en probeer wat van de lokale koolbladeren wat allemaal niet onaardig smaakt en goed vult. Zo doe ik drie rondes mee en geniet er stilletjes van dat ik hier bij mag zijn. Eigenlijk allemaal te vies voor woorden maar een belevenis om nooit te vergeten.
Goede Vrijdag 2 april
Gelukkig is er een auto in de buurt omdat het marktdag is, de rit is ruw maar duurt gelukkig maar een uur. We zijn dan in Lenakel het hoofddorp van het eiland, de gids heeft hier familie met een guesthouse waar ik mag douchen en kan slapen. Peter vermaakt zich wat in het dorp (ouwehoeren met de lokalen) en komt ook even bij mij zitten/liggen hij heeft ook veel te weinig slaap gehad vannacht. Na een uurtje of wat ik heb niet zoveel besef van tijd komt onze sunrise chauffeur terug van vhet vliegveld en rijden we met hem mee naar de bungalow. Hij is snel, 2 uur hobbelen deze keer. In het huisje gaan we slapen. Die nacht als de medicijnen uitgewerkt zijn weer onrustig, maar al beter.
Zaterdag 3 april
We doen niets vandaag, wat bijkomen en eten, 's middags nog even naar het strand. Niet helemaal waar, Peter maakt alle modderige spullen van onze tocht schoon en praat wat met de mensen hier, hij word uitgenodigd voor kava. Dat is moelijk voor de andere toeristen want die mogen niet. We zijn hier inmiddels niet meer met zijn tweeën, het zit vol, paasvakantie hebben ze hier een week.
Paaszondag 4 april
Fit genoeg om weer iets te ondernemen, gaan we met gids Morris naar het dorp Port Resolution wandelen. We vertrekken bijna een uur later dan afgesproken omdat we op andere mensen wachtten die hij dacht dat ze ook meegingen. Dit bleek niet het geval bleek later dus wij aan de wandel met zijn drieën.
Eerst een stukje over het strand en daarna het bos in. We lopen langs een paar dorpjes en moestuinen waarin alle lokale gewassen groeien. Ook vragen we onze gids van alles over de bomen, struiken en al het fruit wat we onderweg tegenkomen. Hij verteld niets uit zichzelf, maar als je hem dingen vraagt dan heeft hij altijd een antwoord paraat. Soms moet je het antwoord met een korreltje zout nemen, maar ze zeggen hier niet zo graag dat ze iets niet weten.
In Port Resolution is een kerkdienst aan de gang op deze paaszondag en we moeten even wachten totdat we kunnen reserveren voor de lunch, de eigenaresse van het restaurant is namelijk in de kerk. Wachten is geen straf hier en we wandelen naar het lokale surfstrand met prachtig wit zand en blauw water, waar het ook goed snorkelen kan zijn. Nu zijn de golven echter te heftig en is het te knobbelig om te snorkelen. We lopen dus door het dorp door naar de andere kant. Hier kan je ook snorkelen maar hier is het beschut en dus geen golven. We proberen het hier ook even, maar hier is het veel te troebel, teveel regen gevallen de laatste tijd namelijk. Wel zien we hier visjes
die op de stenen boven water wat rondspringen af en toe. Dit schijnen ze te doen als ze klein zijn, later gaan ze gewoon de zee in zoals alle andere vissen.
We zijn dus alweer snel terug bij het surfstrand waar ook het restaurant is. we moeten nog even wachten op het eten en net als ik weer aan het snorkelen ben, de golven zijn nu minder, wordt gezegd dat het eten klaar is. We eten van een bord gemaakt van bananenbladeren en op het menu staat weer ongeveer hetzelfde als we de laatste dagen op hebben. Rijst, zoete aardappel, banaan, taro, pompoen en dit keer ook iets wat voor kip doormoest. Goede vulling dus voor de rest van de middag waarin we langs de beschutte baai over het strand naar de heet water bronnen toe lopen. Onderweg ernaartoe voel je al op sommige plekken de warmte uit het zand komen.
Als we bij het dorpje aangekomen zijn waar de bronnen zijn, volgen heel wat kinderen ons richting de bronnen. Er komt hier water uit de grond waarin ze ter plekke bijvoorbeeld bananen en vis te koken, dat maakt het wel bijzonder. Ook verderop hebben ze bronnen voor te wassen en lopen we boven het strand langs naar een andere bron die echt heftig aan het koken is. geen hekjes er hier omheen, het moet wel spannend blijven. De afdaling naar de heftig kokende bron hadden ze voor ons doen ook spannend gemaakt met een ladder die ze zelf in elkaar geknutseld hadden. De kinderen die hier aan het vissen zijn moeten erg lachen dat wij onze handen moeten gebruiken op de ladder; zij rennen natuurlijk gewoon zonder handen te gebruiken naar boven. Na de bronnen was het een dik uur terug lopen, eerst door een dorp waar ze veel standbeelden hadden gemaakt gewoon voor de fun. Later over de hoofdweg waar je dan een uur lang geen auto tegenkomt, alleen af en toe iemand te voet.
Weer aangekomen bij onze bungalows zijn ze om paaszondag te vieren bij de plaatselijke nakamal twee biggetjes aan het roosteren. ´ Mmmm, geniet er maar lekker van jullie´, dachten wij. Erg smakeljk zag het er namelijk niet uit. Maar later zei één van de mannen dat de biggetjes voor de gasten van de bungalows zijn als onderdeel van het paasfeestmaal. Omdat het zoveel voorbereiding vergde komt het feestmaal om kwart voor negen ipv half acht. Ze hadden er erg hun best op gedaan met dus big op het menu en onder andere vanuatus nationale gerecht laplap. Al met al een bijzonder paasdiner.
Paasmaandag 5 april.
Vandaag beginnen we de dag met een wandeling naar een grote banjang boom. Omdat de gids gisteren teveel kava gedronken heeft, heeft hij een meisje van een jaar of acht gestuurd om ons de weg naar de boom te wijzen. De berichtgeving is weer zeer verschillend, zij zegt nu dat het twee uur lopen is en de rest zegt 30 min. Zij krijgt gelijk. De boom is enorm, eronder liggen allemaal kleine vijgjes die er ´s nacht door de grote vleermuizen vanaf worden gegeten. Peter en de gids gaan nog even klimmen.
Wij zijn moe maar ruim op tijd terug voor onze kannibaal tour om twee uur. Lijkt ons wel wat, een show speciaal voor ons. We lopen al een beetje spiedend door de jungle maar toch zie je niemand als ze ineens met veel kabaal op je afstormen. Schreewend en slaand met stokken en prikkend met speren. Verkleed in jurken van gedroogd bananenblad en grote varenrokken en hoofdtooien. We schrikken ons rot maar het is erg hilarisch. Het zijn namelijk allemaal kindertjes. We kijken in een kannibalenhuis, een banyanboom, waar wel 30 mensen droog kunnen zitten en ook nog heel wat kunnen klimmen. Na afloop zingen ze nog voor ons, klinkt goed, en krijgen we stukjes fruit op een prachtig versierde tafel.
Als dit uitstapje erop zit gaan we weer naar de vulkaan. Tweede keer halve prijs entree. De weg ernaartoe is nog steeds rammelen in de auto. Als we net komen aanrjden zien we een hééél grote wolk met as! en een megaknal!! De brokken lava vallen op de plek waar we willen parkeren! De chauffeur zet hem vast in zijn achteruit en kijkt erg bang. Overal in de buurt hoor je het ploffen. Echt dus niet dat wij nu nog naar boven gaan lopen! Dit is wel gelijk de laatste echt grote knal, de rest van de avond blijft het rustig. Mensen die na ons komen gaan toch naar boven, heel even maar, maar toch. Het is te gevaarlijk. Hij spuwt vandaag ook alle kanten heen er zit totaal geen lijn in. We genieten vanaf een afstand. Een mooie afsluiter van Tanna.
Dinsdag 6 april.
Vroeg op half 6 al, we vliegen om 9:30 naar Port Vila. Eerst weer 2,5 uur met de auto flink schudden, maar we klagen niet. Het leven onderweg is om niet te vergeten. Biggetjes op de weg en kippen. Allerlei mensen die aan het wandelen zijn zelfs zo vroeg al, ze hebben ook allemaal iets bij zich lijkt het. Stoere mannen met vrouwelijke tassen. hier heel normaal. En als we op het vliegveld aankomen, word er zelfs een kip in een doos en een kip in een plastic zakje,( kop eruit en pootjes vast)ingechecked in de ruimbagage.
Om 12 uur zitten we fijn aan de haven van port vila te luchen, jammie jammie, macaroni en burger. Met vers sap, wat een feest. Ook de supermarkt hier ligt vol! Terwijl we vorige week nog dachten dit hebben ze niet en dat niet, nu lijkt het hemels. Kaas kopen en brood en nootjes en natturlijk de nodige dingen zolas diaree remmers en nieuwe ontsmettingsmiddeltjes. We slaan ook flink wat snacks in voor het geval er op Pentecost net zo weinig te krijgen is als op Tanna. Daar hebben we oa bananen en water geprobeerd te kopen zonder succes.
Nu in ons hotel tassen organiseren, straks de schone was ophalen in het dorp en nog flink wat eten, dan kunnen we weer een week op avontuur.
[userId] => 210338
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3387149
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 292
[author] => webmaster
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227395
[travelTitle] => ff geen stres
[travelTitleSlugified] => ff-geen-stres
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-11-05
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/338_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-efate-en-tanna
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Bye bye turtles
[message] => Vrijdag (19 feb) op weg naar Port Vila werden de vrijwilligers gedropt bij de Cascades Waterfalls. Kun je ook heerlijk zwemmen..
T is een aardige klim naar boven, maar zeker wel de moeite waard, lekker in zoet koud water gezwommen, koud is ook wel eens een verademing, had al 3 weken geen kippenvel gehad :-). Wat ze daar ook hadden waren douches :-D dat was helemaal super. Dat hadden we ontdekt in de Lonely Planet, dus ik had lekker mn shampootjes meegenomen, scheerhark :-) ik was van plan even uitgebreid te gaan douchen daar,hihi. Dat de douches buiten waren en dat er geen douchegordijn hing, hield mij niet tegen :-) ookal was het alleen koud water, heb er erg van genoten, dat ga je toch wel erg missen, een lekkere douche.
De volgende zaterdag weer met de boot om Moso Island wezen varen, was zo goed bevallen de vorige keer dat we het nog een keer willen doen,maar dan de andere kant op, ziet het er toch een beetje anders uit! We hadden de dag daarvoor lekkere hamburgers gehaald die we weer gaan bbq-en. De eerste stop was Tranquility, toeristen komen hier om te snorkelen of duiken, maar ze hebben ook schildpadden hier. Elk jaar nemen ze uit een aantal nesten een stuk of 50 baby schildpadjes die ze hier een jaar verzorgen zodat ze al wat groter zijn als ze worden vrijgelaten in de zee en daardoor minder natuurlijke vijanden hebben. Ik vond dit wel een heel goed project, maar Kalo vertelde dat deze schildpadden niet meer kans hebben op overleven omdat ze niet weten hoe ze zelf hun eten moeten vangen. Ze zwemmen een jaar rond in een soort badkuip en worden gevoerd, en als ze dan los worden gelaten weten ze niet hoe ze eigen eten moeten zoeken. Het project liep ook nog niet lang genoeg om te kunnen bepalen of het ook werkte. De schildpadden werden wel gemerkt, maar nog te jong om te nesten, dus niemand heeft ze daarna ook nog verder gezien. Schildpadden rond hun 30e jaar worden ze pas vruchtbaar en gaan ze eieren leggen. Vandaar uit naar Lelepa Cave geweest op Lelepa Island, maar omdat wij met eigen vervoer waren en er geen andere toeristen waren waren ook de kaarsen niet aangestoken die ons de weg moest leiden naar de mooie grot, dus meer dan de ingang hebben we niet gezien, haha, weer zo'n eiland ding :-).
Ondertussen zat ik op t achterschip met een vislijntje proberen vissen te vangen, en nog gelukt ook, een mooie Travali?? Die we later lekker op de bbq hadden :-) was weer heerlijk.
Weer een paar stukjes heel mooi gesnorkeld, kan er niet over uit, t is moeilijk te beschrijven hoe mooi het snorkelen hier is, het water is net zo helder als kraanwater.. Met de boot aan de andere kant van het eiland gekomen stond er opeens een flink briesje wind, flinke golven dus, was in mn element :-).. Ondertussen nog steeds aan het vissen en na de 4e keer vis binnenhalen wilde dus de motor niet meer starten, Uh, ik zei nog een half uur daarvoor, Mercury, goede motoren (alsof ik er verstand van had) hij vroeg ook, can you fix this? Omdat ik natuurlijk op had lopen scheppen met al mijn boot verhalen en ervaringen.. Maar verder dan een boogie verwisselen of in het brandstof pompje knijpen gaat mijn expertiese toch niet.. Ondertussen grepen de anderhalve meter golven ons van de zijkant, ons sleurde naar ondiep water en scherp koraal.. dit ging niet de goede kant op.. met gevaar voor eigen leven in het water gesprongen en de boot proberen af te houden van het scherpe koraal en de ondergang (ok, overdrijf miss een beetje) al die andere vrijwilligers waren in hun broek aan het poepen en bleven mooi zitten waar ze zaten (watjes!!!) Gelukkig na verwoede pogingen kreeg onze Kalo de motor weer gefixed, de boot naar dieper water geduwd en we waren weer op weg, helemaal veilig aangekomen weer in Tasiriki Village. Was me een dagje wel.
's avonds voor het eten naar de Kava bar geweest. Kava is de lokale drank die ze hier overal drinken, het word geadviseerd op de nuchtere maag te drinken en vooral rustig aan te doen. Het is eigenlijk gewoon gemalen (boom) wortel gemixt met water. Maar het ziet er uit als modder, het het smaakt ook als modder. Kava is meer een drug dan alcohol, het verdoofd je lichaam en je wordt er zweverig en happy van.. Maar een klein schaaltje om te proberen krijg je alleen een beetje een verdoofd gevoel in je mond, verder geen andere bijwerkingen. Ik nam een klein schaaltje, je moet je neus dicht houden en het in 1 keer downen, heel ranzig. Lianne en ik deden het best goed, ik kreeg nog complimentje van Kalo dat ik het goed kan drinken (uh ja, :-), is dat positief of negatief) anyways, de Scotties hadden het er moeilijker mee, die gingen bijna nekken, zijn wij in NL denk toch wat meer gewend :-) was best trots op ons.
T schijnt ook als je meer schalen Kava drinkt dat je ook gaat kotsen, maar daarna nemen ze gewoon weer een nieuwe, nou, lekker lokaal drankje.. not
Maar ik ben weer een ervaring rijker, je kunt het eigenlijk vergelijken met het drinken van modderwater en het effect was hetzelfde als dat je een trachitol neemt, een keeltabletje, gewoon een beetje verdoofd..Nog even weggespoeld met een biertje, dat smaakte toch beter.
Zondag had ik ingecalculeerd als een rustdag, hebben een andere kerk bezocht, en heb er nog steeds een piep van in mn oor. Het is een klein zaaltje met een stuk op 7 rijen stoelen, 30 man op zn hoogst in de kerk, de preekstoel staat vooraan de eerste rij stoelen, maar alsnog hebben ze een subwoover, versterker, micrfoons en nog meer onzin nodig. En dan schreeuwen ze er ook nog bij, hihi. T was weer hoogst merkwaardig, alsof ze de almachtige daar hoog zelf wilden bereiken met hun stemgeluid. Maar we werden weer heel beleefd welkom geheten en ze waren vereerd dat wij hun kerk kwamen bezoeken. T werd verder geen rustdag, want een van de mannen die de avond daarvoor naar T. beach was gegaan zei dat ze 3 schildpadden hadden gezien, dus greep ik deze gelegenheid aan om toch nog een encounter met een echte grote schildpad te mogen hebben. T bleek een goede avond te worden, eerst werden we achtervolgd door wilde koeien, of nou ja, we zagen ze niet maar ze waren er wel, Toen we bijna bij het einde van het strand waren (heenweg nog) kwamen we langs een nest wat net aan het uitkomen was. We zagen letterlijk de eerste baby over het strand kruipen, onze man nam ons mee naar het nest wat een beetje in de bosjes lag, ik en Lianne stonden daar en de schildpadjes kropen letterlijk over onze schoenen, het leek wel een mierennest. We hebben ze uiteindelijk geteld dat ze over het strand kropen, kwamen op 160, dat benne best een hele boel, maar het was echt heel gaaf. We hadden natuurlijk wel baby's gezien die we opgraafden, maar die zijn wat zwakker er niet zo snel, en deze schatjes race'te gewoon door de bosjes en over het strand. Heel cool. Aan het eind van het strand doe je altijd even uitrusten voordat je aan de (slopende) terugweg begint, beetje kaarten en kletsen. Dus op de terugweg, we waren halverwege,en jaaaaaaaaaaaa, daar was een mama schildpad aan het graven :-) eindelijk. We konden haar nog niet zien, een van de mannen had haar gespot, je wacht dan tot ze haar nest heeft gegraven en haar eieren heeft gelegd voordat je dichterbij kan komen, anders schrikt ze misschien en gaat ze weg zonder haar eieren te hebben gelegd.. Kon een uurtje duren, maar na 5 min hoorde we al een ander ritme in het graven en stierde ze zowat langs ons op weg naar de zee. Blijkbaar was de plek die ze had uitgekozen niet goed voor een nest, of de grond is te hard of te veel wortels. Dus ze had geen nest gelegd, maar we hebben haar wel opgemeten, 94cm bij 82, ze meten alleen het schild, dat is aardig groot aangezien de grootste die ze hebben gehad 97 cm was. Ik mocht het formuliertje invullen, lengte, breedte, soort (hawksbill), de nummers van de labels, welke sector van het strand etc. Ookal heeft ze geen nest gelegd, ik was al heel blij, en heb iig mijn naam op een formuliertje mogen schrijven :-) jeej
Kregen die week ook nog bezoek van mannen uit Fiji, hun kwamen om te kijken of dat ze net zo'n vrijwilligers project op kunnen zetten bij hun. Waren erg aardige gasten, hun hebben helaas geen grote schildpad meer gezien, zijn wel nesten op wezen graven. Ze waren ook van plan om een schildpad te voorzien van een zender, maar blijkbaar waren ze de lijm vergeten, heel apart :-)
Die dinsdag had ik mijn laatste wandeling naar T. beach gemaakt, overdag met de Fiji mannen. Ik zat erbij en keek ernaar en liet hun het zware werk doen, nesten opgraven :-) daar komen ze toch voor!
De woensdag is sportdag op de basisschool, waar bij zouden gaan meedoen en zelf wat spellen spelen. We hadden waterflessen voetbal, kruiwagenrace en three-legged-race voor de kleintjes, en Colin en ik waren teamcaptains van het trefbal team. Was een hele geslaagde dag en erg veel gelachen. De kindjes vonden het fantastisch en waren heel enthousiast en gedreven. Zelfs zo gedreven dat het bijna tot een incident kwam bij trefbal, maar gelukkig hadden Colin en ik dat een beetje kunnen sussen. Ons afscheidsfeest was donderdag, eerst zouden we eten en daarna lekker dansen. Er werden een paar woordjes gezegd, Kalo werd nog emotioneel want dankzij de vrijwilligers die op Moso Island komen kunnen ze zo veel meer, ons geld heeft ze al zo geholpen, dat hij moest wenen omdat hij (en iedereen in het dorp) ons zo dankbaar was. We kregen allemaal een klein cadeautje en zelf ook nog een bedankje gedaan, vond die van mij best goed :-).. Ze hadden zelf een varken geslacht dat we lekker konden op-peuzelen, daarna begon de lokale band te spelen tot rond half twaalf, hebben de hele avond beetje staan swingen en vooral met de kindjes gedanst. De band denkt dat ze elke keer een ander liedje spelen, maar voor ons klinkt het gewoon elke keer als het zelfde liedje, misschiel wel andere tekst, maar hetzelfde deuntje. Maar dit mocht de pret niet drukken.
Dus nu afscheid genomen van Tasiriki, vrijdag ochtend in de boot en werden uitgezwaaid door de meeste mensen uit het dorp. Heb nog geen afscheid genomen van Kalo, want daar ga ik dinsdag (morgen) nog mee lunchen, dan komt hij de nieuwe vrijwilligers ophalen, waarvan ik er al 4 heb ontmoet, die zitten hier in Coconut Palms en heb ik net lekker mee gegeten. Heb al een heleboel mensen hier ontmoet dus ben gelukkig niet in mn uppie. Was vandaag even heerlijk naar de SPA geweest, hihi, heb ik lekker een masage genomen, vond dat ik die wel verdiend had.
Heb nog heel wat internet tijd over en nog een paar dagen hier te gaan, ik laat het even hierbij en hopelijk kan ik van de week nog even een stukje schrijven, krijg een beetje kramp in mn vingers :-)
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3340088
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 206
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bye-bye-turtles
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => bramrikken
[datePublication] => 2010-03-01
[title] => Vanuatu: Ongekend supertof!!!
[message] => Vanuatu. Ik zit nu achter de computer en ik zit nog steeds in een roes te bedenken wat ik allemaal heb mee gemaakt. Drie weken intens reizen heb ik er op zitten van een totaal onbekend land waar ik met veel plezier aan terug denk nu. Ik had honger naar meer... En ik moet zeggen, mijn honger is gestilt hoor. Ik heb gevonden wat ik zocht, dat zeker!
Alleen normaal weet ik wat ik moet schrijven en nu is dat zoveel dat ik er wel een boek over kan schrijven. Dit keer is het veel belangrijker dat je de plaatjes bekijkt om een indruk te krijgen van wat ik heb gedaan en gezien. Het land heeft in ieder geval een diepe indruk op me gemaakt. Iemand vroeg of het op het televisieprogramma 'groeten uit de rimboe' lijkt. Het antwoord wat ik zou geven is ja!!
Vanuatu. Het is een land dat ligt in de pacific, tussen Fiji, de Solomon eilanden en Nieuw Caledonie in. Nog steeds onbekend? Het ligt ten noord-oosten van Australie, 3,5 uur vliegen daar vandaan. Het land bestaat uit allemaal kleine eilandjes. Er heerst een tropisch klimaat en telt 220000 inwoners, niet veel dus. In 2006 werd dit land uit 176 landen gekozen als 'happiest' van de wereld, simpelweg omdat dit land de meest vriendelijke mensen heeft die ik ooit ontmoet heb! Dit was trouwens ook de reden daarvoor. Het land is duur wat betreft transport en geimporteerd eten. Brandstof is gigantisch duur omdat dit van ver moet komen. Omdat Vanuatu bestaat uit veel eilanden is het duur om tussen deze eilanden te reizen. Daarom is het voor backpackers minder interessant. Naast de 2 grote steden die Vanuatu heeft bestaan de eilandjes enkel uit kleine dorpjes, met een 'chief' aan het hoofd van zo'n dorpje. Hij is diegene die de beslissingen neemt. In Vanuatu worden wel 80 talen gesproken, maar Engels, Frans en Bislama zijn de meest gesproken talen dus reizen was enigszins makkelijk voor me.
Als je kijkt naar de bevolking dan zijn het halve negers met een enorme bos schaamhaar op de kop, ik kan het niet anders omschrijven. De vrouwen dragen lange jurken met alle kleuren van de regenboog. De mannen vuile kleding zoals t-shirts en korte broeken. Vies wordt je daar toch wel van, dat is het motto. Zo is het ook want je zweet je het hompus als je daar bent...
Ze leven daar nog op oude wijze: de vrouw regelt het eten, wast en zorgt voor de kinderen, het huishouden dus. De man is de baas en zorgt voor het inkomen. Misschien voor Holland ook een idee ;)...?? Of krijg ik nu alle vrouwen tegen me...!?
Ik heb 2 eilanden bezocht, Ambrym en Santo. Je vliegt met een klein vliegtuigje vanuit Port Vila, de hoofdstad, naar Ambrym. Dan land je op een grasveldje met een klein gebouwtje en dit is dan het vliegveld van Ambrym. Je komt in een heel andere wereld, niet te beschrijven! Ik kon achterin een truck kruipen en ik ontmoette een lokale inwoner genaamd 'Bong'. Dit was een boer die een semi-automatisch pistool had mee gesmokkeld vanuit Port Vila. Kon ie de indringers van zijn land mee beschieten zei hij trots...
Hij nodigde me uit bij hem thuis. Bong was iemand met veel karakters. Ik wist al snel dat ik de juiste man gevonden had om het eiland te 'exploren' maar ik wist ook dat hij knettergek was. Bong hield van vrouwen, veel vrouwen... Hij had er weer een opgescharreld die met 'm meegevlogen was naar zijn grondgebied. Kon ze voor zijn kinderen zorgen op de boerderij was zijn argument. Ze werd 23 jaar in 2010. Bong wordt 51 in 2010. Klein verschil...
Maar Bong kende heel Ambrym en hij vertelde dan ook dat hij mijn guide wilde zijn voor de komende 5 dagen. Ambrym heeft namelijk 2 nog werkende vulkanen en dat is iets wat ik nog nooit gezien had. Hij wilde met mij en zijn 'nieuwe' vriendin daar wel naartoe gaan. Hij nam namelijk al zijn 'nieuwe' vrouwen daar naartoe... Het kostte me niets en ik moest alleen maar voor de voorraad zorgen. Prima!
Nadat hij me 's avonds van alles voorschotelde wat met lokaal eten te maken had kwam ik er snel achter dat ik moest zorgen voor veel koekjes want het meeste was echt niet te 'vreten'...! Fruit en groenten, dat was het. Groene Bladeren, fijn geprakte bananen in een of ander gewikkeld goedje, knoertharde aardappelen, pompoenen, breadfruit. Kortom, allemaal dingen die ik nog nooit geproeft had.
Daarnaast is de manier hoe mensen uit Vanuatu eten echt ranzig. Ze smekken van jewelste, ze roggelen, ze spugen, ze boeren. Het eten voor jou is gewoon onsmakelijk als je deze mensen om je heen hebt, zelfs al zou ik een frikandel speciaal aan het eten zijn dan zou het me niet smaken.
Bong z'n dochterje Melanie (3 jaar) had speciale gaven, tenminste dat vond Bong. Zo was er een stier die hij geschoten had een aantal jaren geleden die in zijn dromen voorkwam toendertijd. Hij had zelfs een week lang met zijn zoontje rond de vulkanen gecampeerd om die stier te vinden en hem omver te knallen. Melanie had dit namelijk tegen hem gezegd. Nou, ze kon nauwelijks praten, plaste in d'r broek en jankte de hele dag. Een doodnormaal kindje. Kortom, dat verhaal was absoluut niet waar maar hij geloofde er heilig in dus ik probeerde zeer geinteresseerd mee te doen. Ik wilde immers naar die vulkanen toe...
En zo geschiedde, de volgende morgen op weg. Melanie kreeg een dikke kus van Bong, de andere kinderen zag hij niet eens staan. Met een tas vol koekjes, noodles en rijst liepen we door de jungle, Bong op z'n 'replica-crocs' en z'n nieuwe geweer op de schouders en ik en zijn vriendin er achter aan. We liepen in de jungle, berg op en af, totdat we bij een klein riviertje aankwamen die ontdekt was door Bong. Hij haalde er een paar lokale bewoners bij en al snel was er een nieuw watertoevoer voor het nabij gelegen dorpje. Hij gaf het de naam 'Bong-Ambram river'. Zo noemden alle inwoners van Vanuatu me. Ambram. Leuk toch, een rivier naar mij vernoemd! Klinkt beter als 'Waal' of 'Maas' niet waar?
En toen zag ik die 2 reusachtige vulkanen : mount Marum en mount Benbow! De overgang van jungle naar 'ashplane' is onbeschrijflijk. Alles is zwart, er groeit nauwelijk iets. Overal opgestapelde lava-stenen, zwart zand en hier en daar een struikje. En dan zie je die 2 enorme rokende bergen, net twee dampende potten met spaghetti.
We kampeerden rondom deze vulkanen om de volgende dag deze te gaan beklimmen zodat ik in de krater kon kijken.
Ik zat bij het kampvuur die avond en Bong en z'n vriendin waren plots verdwenen. Ik wist niet waarheen want dat hij niet gezegd.
Ik scheet zeven kleuren strond want ik dacht echt dat hij me alleen had gelaten midden in de middle of nowhere. Echter, 3 uur later kwam hij terug! En wel met 35 kilo vlees op zijn rug!! Wat was het geval: Was hij een pad gaan volgen van een wilde stier en heeft hij met zijn botte kapmes al het draagbare vlees gesneden uit dit door hem geschoten beest...! Ik was al lang blij dat hij weer terug was...
De volgende dag hebben we de vulkaan beklommen. Bong met 35 kilo vlees en zijn vriendin en ik de rest van de bagage. Meer kilo's voor mij dus...
Maar als je in de krater kijkt als je de top van de kraters hebt bereikt maakt dit diepe indruk op je, echt geweldig! Geen toerist, helemaal niemand! En ik stond te kijken over de rand van een koekepan die stond te roken. Super!
Bong stond daarna voor een moeilijke keuze: OF 15 minuten door de dampende rook van de vulkaan rennen voor een kortere weg Of 2 uur omlopen en de rook ontwijken. Aangezien 220000 ton gas echt wel kankerverwekkend is vroeg ik hem vriendelijk om 2 uur om te lopen...
Toen we terug liepen was Bong ineens weer verdwenen, nergens te bekennen! We hebben zijn voetstappen gevolgd en hijgend en helemaal kapot kwam ik aan bij een Bong die half naakt voor een enorme steen stond.
Zijn dochtertje Melanie bleek in zijn hoofd tegen hem gezegd te hebben dat hij als de sodemieter naar een grote rots moest rennen waar een slang tegen hem zou praten. Knettergek, nu wist ik het zeker!
Grappig detail was wel dat er ook daadwerkelijk een slang rondkroop... Misschien toch werkelijkheid?
We kwamen aan bij zijn boerderij en ik kocht 10 euro benzine (2 liter) voor de generator. Daarmee heb ik mijn mobiel en camera opgeladen, er is gewoonweg geen stroom daaro. 10 eurie voor alleen het opladen, niet te geloven!!
De volgende dag afscheid genomen en op naar Craig Cove, een lokaal dorpje waar ik 5 dagen bij een gezinnetje heb doorgebracht. Kon ik zien hoe het leven er in een dorpje aan toe ging. Heel hartelijk was Alice, die mij 5 dagen heeft rondgeleid. Ze had een enorme bos schaamhaar onder de oksels en de benen waren ook niet echt glad zeg maar... Alle vrouwen hebben dit in Vanuatu trouwens dus heel normaal! En wat betreft tanden is het ook niet geweldig. Geen tandpasta of tandenborstels. Het merendeel van de bevolking van Vanuatu heeft dan ook weinig of geen tanden meer.
Een korte opsomming wat we hebben gedaan:
1) zandtekeningen gezien
2) woodcarvings laten maken en
gekocht!
3) Kava gedronken (later meer
daarover)
4) lokaal voedsel gegeten (ook weer
veel koekjes meegenomen;)
5) gesnorkeld
6) gelegen op het 'mannenstrand'
7) 5 dagen geslapen in een bed vol
mieren...
De laatste dag hebben we er een feest van gemaakt. Lig je te relaxen op een matje zie je iedereen achter een kip aanrennen, een laatste stuiptrekking en het beest was naar de hemel... Omdat ik morgen weg ging een speciale aangelegenheid om kip te eten, doen ze namelijk maar eens in de zoveel maanden. Ik heb gelijk gezegd dat zij de kip mochten opeten want ik eet al vaker vlees... Een goede smoes niet? ik zag het niet zitten om het beest wat ik een paar uur geleden een paar broodkruimels had gegeven te gaan opeten...
Ik had als verrassing 2 liter brandstof gekocht en 's avonds zaten we in het hutje van Alice met de familie gospeldvd's te kijken op de televisie. Grappig is dat onderhand de hele bevolking van Craig Cove buiten voor de ramen zat mee te kijken, simpelweg omdat die geen televisie hebben. Ik genoot daarvan, hoe mooi is het om iedereen happy te maken met 2 liter brandstof?
De volgende morgen naar Santo, het grootste eiland van Vanuatu. Hier kun je bevolkingsgroepen gaan zien als je trekkingstochten doet naar het midden van de jungle. Dit wilde ik! Maar voordat ik aan deze trip begon heb ik een prachtige cave bezocht, gesnorkeld op een plek waar Amerikanen tijdens de tweede wereldoorlog honderden trucs, bulldozers en tanks hebben gedumpt, het mooiste strand van de Pacific bezocht en heerlijke sinaasappels gegeten van de lokale markt.
Naar Marakae zou ik gaan. Daar schenen de mensen nog te leven zoals 500 jaar geleden. Kastom villages noem je dit. De mensen dragen niets anders als een lapje voor het kruis, de vrouwen zelfs hele planten! Dit wilde ik zien!!
Met een lokale gids (Jeremy) zijn we voor 5 dagen de bergen ingetrokken, diep de jungle weer in. Ontzettend zwaar, ik heb gruwelijk afgezien! De gids op blote voeten en ik op m'n nike airmax. Het eerste dorpje (Sarakatoui) waar we overnachten was ultiem. De kinderen begonnen gelijk te janken toen ze mij zagen. Zit moest ik hebben want dit hield in dat ze nog nooit een blanke hadden gezien! Of ben ik toch echt lelijk ;)...?!
En het is waar, in het eerste dorp al! De vrouwen dragen bladeren en de mannen stoffen lapjes als kleding! De vrouwen hebben ontzettende hangtieten en zijn net zo ranzig als de mannen, ze spugen op de grond, gorgelen en smekken alsof hun leven er van af hangt. Zo grappig, het lijkt net of de vrouwen de halve appelboomgaard voor het kruis hebben hangen, ik kon het niet geloven! Maar dat 'ranzige' interesseert me niets want het is gewoon prachtig, een superervaring! Alsof je in het jaar 1600 leeft, tussen een stel wilden, indianen, ik weet gewoonweg niet hoe het te beschrijven...
De Chief ontving me hartelijk en 's avonds was er een ceremonie met het dorp. Eerst zongen ze een lied voor mij en daarna moest ik. Ik heb 'Sinterklaaskapoentje' gezongen omdat ik niets anders wist. De mensen vonden het prachtig!
De volgende morgen gingen we naar Marakae, een hike van 9 uur achtereen. Berg op en af, helemaal kapot was ik toen we arriveerden! Dit dorp is ultiem hoor. Als kleding dragen de mannen de boomschors om het kruis en de vrouwen dragen hetzelfde als in Sarakatouj. Ze leven van de tuin, eten salamanders, kleine vogels en vleermuizen. En dat alles schieten ze met pijl en boog of een speer. Ze eten met houten bord en bestek, slapen met boomschors als enige kleding in een ijskoude nacht op een keiharde vloer naast een vuur (dat houd je warm) en dit is hun levensstijl. Het enige echte Kastom Village wat nog bestaat in de wereld! Ze willen geen geld, hebben ze niets aan. Ze komen niet in de stad. Als de meisjes borstjes krijgen is het al tijd voor ze om kinderen te krijgen. Kortom, een hele andere wereld!
Er werd een 'kastomdance' voor mij georganiseerd en ik heb meegedanst in hun kledingstijl. ik kan je vertellen, als je een portie boomschors rond je kruis hebt zitten dan jeukt dat als de tering. Ik wilde bijvoorbeeld m'n handen in de zak doen, dat ging dus niet helemaal... Even wennen dus!
Ik had iemand die altijd bij me bleef want als deze persoon me alleen zou laten was de kans groot dat boze geesten naar me toe kwamen, een soort beschermengel dus. Raar wel dat er constant iemand bij me was! De WC: een gat in de grond, that's it! En je kont kun je afvegen met de schil van de kokosnoot!
Oh, en voor de dames, ik heb een hunk gevonden daaro in Marakae: hij zit op een steen in de foto. Het was echt de enige knappe man die ik kon vinden... En mooie vrouwen? Sorry, die hebben ze echt niet...
Ik liet de bevolking van Marakae een TicTac eten. Ik heb me kapot gelachen. Die gezichten! Dit hadden ze nog nooit geproeft, een extra sterke TicTac. Die had ik gekocht om te kijken wat de reactie van deze mensen is als ze dit eten! De ene trok een nog meer vertrokken gezicht als de ander.
Kava. Dit is een groen drankje van een plant die je slap en happy moet maken. Een vriendelijke drug dus. Iedereen uit Vanuatu drinkt dit (alle eilanden) 's avonds, dus ik moest ook. Alleen, het had geen effect op mij! De lokale bevolking dronk 2 cups en ik dronk een halve liter of meer maar ik voelde helemaal niets! Niemand had dat ooit gezien bij iemand. Heb ik er in ieder geval voor gezorgd dat ze mij blijven herinneren ;)... Volgende keer even kijken of XTC in Holland wel effect heeft op mij...;)?
Na 2 dagen zijn Jeremy en ik er weer vandoor gegaan en na een hike van 16 uur kwamen we terug in de bewoonde wereld. Bewoonde wereld? Echt niet!!
Wat bleek, iedereen was de bergen in gevlucht want er was een tsunami waarschuwing voor Vanuatu. Gelukkig vals alarm maar wel grappig om te zien dat mensen hun hele hebben en houden op de rug mee namen de bergen in! Het was dezelfde trouwens als op Chili...
Ik was een van de weinigen die Marakae had bezocht, mede omdat het superzwaar is om daar te komen. Maar mocht je ooit naar Vanuatu gaan, bezoek Marakae, ongekend speciaal!!!
Het is heel moeilijk om alles te vertellen wat ik heb meegemaakt en al helemaal moeilijk te begrijpen en te beschrijven, je moet er echt geweest zijn om de cultuur te proeven, te zien en mee te maken. Daarom heb ik maar een paar punten er uit gepakt.
De cultuur van alle eilanden is zo verschillend. Ieder dorp heeft z'n eigen 'Kastom'.
De foto's zijn het bekijken waard, dan kun je zien wat ik mee gemaakt heb. Daarom dit keer extra veel foto's!
Nog een kleine 8 weekjes te gaan...
Toedels!!!
ps: de foto's komen binnen 24 uur online!!!
[userId] => 189254
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3339773
[countryId] => 198
[pictureCount] => 89
[visitorCount] => 5556
[author] => Bram
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 197435
[travelTitle] => wereldreis Bram
[travelTitleSlugified] => wereldreis-bram
[dateDepart] => 2009-06-16
[dateReturn] => 2010-04-28
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/324/045_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/254_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vanuatu-ongekend-supertof
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => fredopcruise
[datePublication] => 2010-02-25
[title] => Aankomst
[message] => Op woensdag 24 februari komen we aan in Port Vila. Het binnenvaren is geweldig, vele kleine eilandjes voor de kust en het stadje ligt in een schitterende baai. Ze zijn daar de terminal nog aan het bouwen, moesten tussen de bouwvakkers door naar de uitgang van het haventerrein. Maak een wandeling van een uurtje naar de stad. Onderweg geniet ik van de prachtige natuur en de vele vergezichten die ik te zien krijg, zowel richting zee als naar de heuvels. In het centrum is de markt aan de gang en ik kijk mijn ogen uit. De diversiteit aan groente en fruit is indrukwekkend en de mensen zien er anders uit dan op het vorige eiland.
Het eiland staat bekend om zijn kannibalen en heb er ook een paar ontmoet, het zijn wel acteurs die een toneelstukje opvoeren alla Volendam. Het geheel is wel grappig hoor!Na een gezellig terras aangelegd te hebben, ga ik weer terug naar het schip
[userId] => 212226
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3334579
[countryId] => 198
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 251
[author] => Fred
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 230187
[travelTitle] => wereldcruise
[travelTitleSlugified] => wereldcruise
[dateDepart] => 2010-01-05
[dateReturn] => 2010-04-21
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/113/752/249_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/212/226_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => aankomst
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => vanderleede
[datePublication] => 2010-02-19
[title] => Moso Island 2
[message] => De spagh bolognese was heerlijk :-).. De vrouwen hier uit het dorp doen erg hun best om voor ontbijt, lunch en diner wat lekkers voor ons op tafel te zetten, elke dag van de maand een andere vrouw uit het dorp die voor ons zorgt.. Voornamelijk 2x per dag rijst, veel fruit, veel vis (vaak met kop en staart er nog aan), maar na een tijdje proeft het allemaal hetzelfde.. Van de week had ik voor mezelf een pakje noodels gehaald en waarschijnlijk hadden ze dat gezien, dus de week daarna hadden we elke dag noodels, hihi, wel heel schattig.
Net zoals elke week dat we naar Turtle beach marcheren er andere mannen meegaan. Zodat iedereen de kans krijgt om wat bij te verdienen. De was word ook 3x per week gedaan, moet ook wel ook want je zweet je hier de tandjes,,
De tussenpersoon van Moso Island en het schildpaddenproject hadden ons gevraag of we wat nieuwe wiskunde/rekenen boekjes konden voorstellen aan de kindjes van moso Island, kijken of ze het allemaal zouden begrijpen,of dat ze niet te ver achterliepen. Dus zaten wij van de week met zn vijven, met ons goede gedrag zwetend in een klaslokaaltje in groepjes van 4 de kindjes proberen les te geven. Was wel heel leuk om te doen, wel lastig. Rekenen zijn ze aardig goed in, maar ze hebben geen notie van tijd. Klokkijken kunnen ze amper, en als ze moeten uitleggen hoe lang ze er over doen om van huis naar school te lopen krijg je een antwoord van 6 uur, haha, nou half uurtje max.
Maar miss gaan we volgende week nog een keertje terug voor een vervolg les. Verder zijn ze ook bezig met een onderzoek onder de gemeenschap over het gebruik van drinkwater, dus elk huishouden word gevraagd hoeveel drinkwater en vers water uit de waterbron ze gebruiken (voor koken en wassen etc), veel mensen hebben geen idee. En vaak moet elk huishouden tijdens het droogseizoen meerdere keren per week met een zelf uitgehakte kano naar vaste land varen om een paar 20 ltr jerrycans te vullen met vers water..
Heel moeilijk voor te stellen allemaal. De huizen zijn heel primitief, beetje golfplaatjes, zelfgemaakte meubels, er is geen electra op het eiland. Er zijn een paar mensen met een aggragraatje en onze kitchen/dinninghall (zoals hun het noemen) gaat op zonne energie, maar vaak valt het licht uit om 9 uur en de rest van de avond zijn we omringd door kaarsen en zaklampen.. Heel sfeervol
T mooiste is nog dat iedereen hier altijd vrolijk en blij zijn, weten niet veel beter denk. Hoewel er een paar mensen op het eiland zijn die een aantal maanden van het jaar naar Nieuw Zeeland gaan om fruit te plukken, maar die kun je op 1 hand tellen. De meeste zijn nooit uit Vanuatu weggeweest..
Maar goed over de schildpadjes, zijn een paar x naar het strand geweest om schildpadden op te graven. Heel bijzonder, de nesten zijn best heel erg diep. Soms vind je dode schildpadjes, slechte eieren (die niet uitkomen) en nog levende schildpadjes die niet meer op eigen kracht het nest uit kunnen kruipen, die redden wij :-D en begeleiden we naar zee. Zal proberen straks er nog een foto bij te plaatsen, beetje kort in tijd..
Van de week had ik besloten om '1 avond niet mee te gaan, beetje gaar, overal spierpijntjes.. en jullie raden het nooit, de ENIGE avond dat ik niet mee ga en ze zien een nestende Hawksbill turtle.. Ik baal echt als een stekker, ik de volgende avond natuurlijk voor goede moed en optimisme, maar neen, ze lieten zich niet zien.. Lianne en Colin waren ook niet mee, Lianne was ook gaar en Colin heeft een geinfecteerde wond op zn voet, dus die kan niet meer dan strompelen..
Dit is echt flink K, want kans dat we ze volgende week zien in miniem, het nestseizoen is zo goed als over, moet me er bij neerleggen dat ik alleen maar baby's ga zien en geen mama's meer :-(.. Maar Kalo (inwoner van ons dorp en onze regelaar van alles) zei al dat ze anders wel een schildpad zouden vangen zodat we er toch een zouden zien... Mja, mn wenkbrouwen gaan hier wel van fronsen, maar goed, als ik er dan wel een kan zien, trek m dan maar uit de zee :-D..
Morgen gaan we een boottrip maken, de vorige was echt heel cool, want wat ik helemaal vergeten was te vertellen, er was een grote groep wilde dolfijnen, denk wel een stuk om 20, en baby dolfijntjes, zwommen echt vlak naast onze boot en er zwommen er zelfs een paar een stukje met ons mee, echt heeeeel cool :-).. Hopen dat we morgen weer zo'n geluk hebben.
Ook nog een middagje leren weven, een mooie waaier gemaakt, kan ik lekker wapperen, is heel welkom. Laatste weekje Moso alweer, dan nog een paar dagen heb ik hier in Port Vila, en dan ga ik alweer mijn zusje ontmoeten :-) jeej..
xxxxx
[userId] => 210244
[photoRevision] => 0
[reportId] => 3325812
[countryId] => 198
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 171
[author] => Paula
[cityName] => Port Vila
[travelId] => 227248
[travelTitle] => Sister's Challenge
[travelTitleSlugified] => sister-s-challenge
[dateDepart] => 2010-01-28
[dateReturn] => 2010-11-17
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/vanuatu,port-vila
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/210/244_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => moso-island-2
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 2
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 2
[last] => 4
[previous] => 1
[next] => 3
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 16
[lastItemNumber] => 30
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)