Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 169
[reportCount] => 22
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => ES
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 64
[reportCount] => 10
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => FR
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 85
[reportCount] => 7
[pictureCount] => 12025
[position] => 3
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => HU
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 140
[reportCount] => 3
[pictureCount] => 63480
[position] => 4
[countryName] => Noorwegen
[countryIsoCode] => NO
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 93
[reportCount] => 3
[pictureCount] => 65535
[position] => 5
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => IT
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 74
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 30533
[position] => 6
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => GR
[continentName] => Europa
)
[6] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 150
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 38866
[position] => 7
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => PT
[continentName] => Europa
)
[7] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 70
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 48300
[position] => 8
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => DE
[continentName] => Europa
)
[8] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 179
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 16157
[position] => 9
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => CH
[continentName] => Europa
)
[9] => stdClass Object
(
[continentId] => 4
[countryId] => 192
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 5720
[position] => 10
[countryName] => Oekraïne
[countryIsoCode] => UA
[continentName] => Europa
)
)
[countryId] => 165
[countryName] => Slovenië
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-05
[title] => Zondag 4 september 2022
[message] => Om 8:00 uur staat het ontbijt klaar, waar iedereen van kon genieten behalve de koffieliefhebber. De kwaliteit van deze koffie was zodanig dat een enkeling zich afvroeg of er een hele pot Buisman in zat. Voor de jongere onder ons: even navragen aan je ouders wat Buisman is. Iedereen is er klaar voor om de wielerweek te beginnen. Nadat iedereen de banden op spanning had gebracht konden we vertrekken. Bij het vertrek stonden we met veertien deelnemers. Al spoedig werd de groep opgesplitst. Enkele(3) snelle jongeren kozen voor de uitdagende lange route met de meeste hoogtemeters. Een hele goede keuze van deze jonkies. Dit gaf ook wat rust bij de “seniorengroep”. Na de splitsing kwam de ouderengroep in het plaatsje Bled. Daar konden de schoonheid van het meer met daarin in het midden het bekende kerkje.Onze aandacht ging overigens meer uit naar de Sloveense schoonheden die ook in Bled voldoende aanwezig waren.De fietshelmen werden niet af gedaan om indruk te maken bij deze dames. De grijze haren zouden een verkeerde indruk kunnen maken op deze dames. De grijze haren passen immers niet bij de strakke torso’s die onder het Vélotenue verborgen zitten.De groep kwam tot de conclusie dat de twee vrijgezellen uit de jongerengroep het een en ander gemist hebben.
Na dit mooie intermezzo ging het weer richting Ljubljana. Prachtige natuurlijke omgeving waar het prima fietsen is. Glooiende wegen van uitstekende kwaliteit. In het eerstvolgende dorp werden we tegengehouden door de plaatselijke Wout. Er bleek een wielertocht te zijn waardoor wij onze tocht moesten onderbreken. Daarom werd er een verlengde en vervroegde pauze ingelast. In een plaatselijk etablissement werd genoten van drank en spijzen.Na het aanmoedigen van de deelnemers van etappe de Slovenië werd de route vervolgd. Met goed gevulde magen werd begonnen met de volgende klim. Met volle magen beginnen aan een klim is niet de voorkeur bij menig fietser. Nadat er gewacht was dat iedereen boven was werd er koers gezet naar het punt waar de splitsing van groepen was gepland. 5 personen kozen er voor om de kortere route naar het hotel te nemen. De overige 6 gingen nog voor een lus van 16 km en enkele venijnige uitdagingen. De 14 % procent werd verscheidene keren waargenomen op de Garmin fietscomputers. Boven aangekomen werd er nog wat gedronken en genoten van het uitzicht . Hierna gingen de remmen pas echt los. Met volle vaart werd naar de hoofdstad gekoerst. Bij aankomst bij het hotel, waar de procedure voor inchecken wat langer duurde dan wij verwachtten, werden wij op de hoogte gebracht vanhet “verlies” van de telefoon van de nestor van het gezelschap. Na de nodige paniek bleek de telefoon uiteindelijk toch in de koffer te liggen.
Nadat iedereen zich gedoucht gehad werd er op het dakterras nog genoten van gerstenat van de plaatselijke brouwerij. Daarna verzamelen om een eetgelegenheid te zoeken in het centrum van de stad. Na het bestuderen van de meukaart werd besloten om een pizza van twee meter lengte te gaan nuttigen. Moe maar voldaan werd de eerste dag van de fietsvakantie besloten met de terugtocht naar het hotel. Waarbij nog opgemerkt mag worden dat de hoofdstad Ljubljana er picobello bij ligt.
Morgen wordt er koers gezet naar Postojna.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086892
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 101
[author] => Gerrit en Ton
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/359_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zondag-4-september-2022
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Zaterdag 3 september 2022
[message] => In 14 huizen in Meijel lopen de diverse wekkers in alle vroegte af. Voor sommigen een ritueel dat wel vaker in de week afgewerkt wordt. Voor anderen was het alweer een hele tijd geleden dat de wekker gezet moest worden. Vanaf 04:45 druppelt iedereen binnen bij ondertussen onze vaste vertrekplaats, locatie Mart Broens. Daar hebben we op vrijdagavond de bussen ingeladen en klaar gezet voor vertrek. Gezien het grote aantal fietsers en materiaal toch nog maar een extra auto ingezet. Deze wordt zaterdagmorgen nog geladen met de laatste bagage en een tweetal fietsen. Net iets na 5:00 uur vertrekken we richting Slovenië. Tot de eerste stop is de reis voorspoedig verlopen. Huib trakteert de reizigers op een overheerlijk stuk vlaai. Na de chauffeurswisselworden we helaas wat vaker getrakteerd op oponthoud, gelukkig duurt de vertraging nergens echt lang. Rond 17:30 arriveren we in Mojstrana. Daar worden we gastvrij ontvangen en installeren ons in de voor ons beschikbare kamers. Voor het avondmaal schuiven we aan in de lokale herberg. Het avondeten smaakt ons goed. Een enkeling moet helaas wat langer wachten omdat er bij het opnemen van de bestellingen blijkbaar toch niet alles goed is gegaan. Maar ook dit wordt opgelost. Niemand hoeft met honger van tafel, het zijn grote hoeveelheden die ons voorgeschoteld worden. Ook de erbij geserveerde pivo’s (bier) zijn van omvang en smaken prima. Het was een lange dag en de bedjes worden dan ook op tijd opgezocht. Morgen de eerste etappe naar Ljubljana.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086849
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] => Frans-jozef Maas
[cityName] => Mojstrana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/073/420_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zaterdag-3-september-2022
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => waarispascale
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Slovenië
[message] =>
Vanuit onze slaapplek naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, was het maar iets van 2 uur rijden. Dachten we… De kortste route bleek een klein bochtig weggetje te zijn van een kilometer of 60. TomTom twijfelde al aan deze route maar google was zeker en Cindy zat met zweet op haar hoofd te navigeren. Het gaat helemaal goed en we komen bij een kleine grensovergang aan. Zo’n ouderwetse, met twee douaniers die iedereen bekeken en hun taak serieus namen. Ook onze paspoorten werden zorgvuldig bekeken om vervolgens te zeggen dat we niet door mochten. De vervolgweg in het Slovenische gedeelte was namelijk verboden voor campers. We hadden het bord al gezien, maar de weg was breed genoeg en misschien konden we hem overtuigen dat we dan weliswaar een camper zijn, maar met het formaat van een bestelbus. Daar was hij het niet mee eens, een camper is een camper, dus keren maar, terug en naar de officiële grensovergang. Vond deze officieel genoeg, maar goed. Om te keren moesten we tien meter Slovenië in, dat mocht dan weer wel, onze paspoorten werden doorgegeven aan de beambte die verantwoordelijk was voor het uitgaande verkeer. Die bekeek onze paspoorten ook weer en bromde wat. Na een vrolijke ‘fijne dag' van onze kant kwam er toch nog een lach op zijn gezicht.
40 minuten later kwamen we bij de andere grensovergang waar we aan konden sluiten in de rij. Eerst file om Kroatië uit te gaan, dan om Slovenië in te gaan en dan voor de eerste benzinepomp waar kennelijk goedkopere benzine te krijgen was. Die benzinepomp was zo klein dat de rij op de doorgaande weg stond en wij er met zijn allen niet door konden. Wij hebben al maanden niet in de file gestaan, houden datums of dagen niet echt in de gaten, maar het bleek dus een zwarte zaterdag te zijn.
Onderweg reden we langs een van de grootste grottenstelsels van Europa, wat mooi moet zijn, maar uitverkocht bleek. We hadden van te voren kaarten kunnen kopen maar wilden ons niet vastpinnen aan een tijd. Liever op de gok dan stress om op tijd te komen. Maar goed ook, want dat op tijd komen was vandaag al helemaal niet gelukt. Het is zoals het is, dan zien we het een ander keer wel. Of niet, ook goed.
Uiteindelijk reden we pas aan het eind van de middag Ljubjana in, helemaal prima, de hitte was uit de dag en de terrasjes liepen langzaam vol. Wat een leuke en mooie stad dit! Het begon al relaxed, met weinig verkeer, brede lanen en een parkeerplaats vlakbij het centrum. De studenten maken de stad jong en bruisend. Statige gebouwen wisselen elkaar af met hippe tentjes, op de brug staat een saxofonist te spelen, er wordt gedanst, de terrassen aan de kade van de rivier zitten vol. De oude stad staat nog vol huizen uit de 16e eeuw, een kasteel toornt erboven uit. Tussen een van de huizen is de Schijtsteeg nog zichtbaar, een steeg van 30-50 cm breed die zorgde dat branden niet overliepen naar het volgende pand en de tocht de muren droog hield. Dat was de officiële functie, maar de bewoners gebruikten het meer om hun emmers in te legen.
Ik heb nog maar weinig mensen gehoord die een stedentripje naar Ljubljana geboekt hebben, maar ik zeg doen. Een heerlijke stad om te zijn, en dat is wat we er gedaan hebben.
Slowakije was het eerste land wat zich, na tien dagen al, onderscheidde van Joegoslavië. Ze doen mee met de euro, wat lekker is na dat omrekenen in Kroatië. Het is duidelijk een welvarend land, het ziet er netjes en schoon uit en het is een van de groenste landen van Europa, het bestaat uit 60% bos. De medaille van netjes en georganiseerd heeft ook een andere kant; wildkamperen is hier streng verboden, sterker nog, op veel parkeerplaatsen mogen campers overdag al niet zijn. Dat maakt dat het voor ons, met al die volgeboekte campings, iets minder vrij voelt. Gelukkig vinden we een camping die niet aan reserveren doet waardoor het de (door)reizigers aantrekt. Als we aankomen doen we weer ons vertrouwde dansje en nadat we eindelijk een plekje hadden uitgekozen gaat de overbuurman weg en gaan we daar staan. De beste plek van de camping, direct aan de bruisende rivier waar af en toe een raft voorbij komt en onze zenuwen aanwakkert met een ijskoude duik. Alweer een plek om te blijven en dat doen we dan ook. We krijgen namelijk visite! De zus, zwager en nichtje van Cindy zijn op vakantie in Oostenrijk en komen een dagje langs. Heerlijk om even sociaal bij te tanken. We missen dat best behoorlijk, misschien wel meer dan vorig jaar.
We zitten dichtbij Bled, bekend om zijn meer én om de Bled cake, een vierkant taartje, vergelijkbaar met een tompoes maar dan zonder roze dekseltje. Natuurlijk moet die gegeten worden. De eerste dag voorgeproefd, en goedgekeurd, dus daarna met de familie. We lopen de calorieën er af in de Vintgar kloof. Het water van de rivier is kristal helder, prachtig groen en heeft in de tijd een kloof uitgeslepen van 250 meter diep. Aan het eind van de kloof zou een 16 meter hoge waterval zijn, maar ook hier is het droog, en de waterval is niet meer dan een drup.
Lake Bled is een van de bezienswaardigheden en een bekend plaatje als er iets van Slovenië vermeld wordt. Een spiegelglad en helder meer, een klif met een kasteel erop en daarachter hoge bergen. Het is inderdaad een plaatje en heel rustgevend, de bergen dempen het geluid en de wind. We hebben wel een beetje geluk, we waren er met iets minder goed weer. Als we er twee dagen later langs rijden is het namelijk veel drukker en ligt de waterkant vol met lijven in bikini’s en zwembroeken.
We hebben gelezen dat Lake Bohinj nog mooier moet zijn en veel minder toeristen trekt, maar dat hebben meer toeristen gelezen. Ook daar ligt het vol. Als je er doorheen kijkt, of eigenlijk langsheen, zie je de schoonheid, zo liggend tussen de bergen, met hoge rotswanden en opnieuw heel helder water.
Dat heldere water blijkt normaal te zijn hier. De Soca rivier die door de vallei van het NP Triglav kronkelt is ijsblauw van kleur. IJskoud ook trouwens. We gaan er natuurlijk wandelen en trotseren de kou met een duik. Op sommige plekken heeft de rivier de aarde diep doorgesneden, op andere plekken glijdt die door de groene weides. En dan aan alle kanten de machtige bergen eromheen. Ik zou hier graag nog een keer in het voorjaar terug komen, als de rivier meer water heeft en je erover heen kan kajakken of raften.
We slapen net over de grens, een paar meter Italië in, omdat je daar wel vrij mag staan. Het voelt als een warm bad, bij de berghut maakten ze een pastaatje voor ons klaar en de eigenaar schuift gezellig bij ons aan. Lekkere wijn, goede espresso, je kent het wel. Fijn hoor.
Dat over de grens hoppen doen we ook aan de andere kant, nu Oostenrijk in. Het was zo fijn om Peter, Miranda en Inzy te zien dat we behoefte hadden aan nog een keer.
Daarvoor moesten we wel twee keer een bergpas over, de Vrsic pass met 50 haarspeldbochten en kinderkoppen in de bochten, daarna de Wurzenpass met een stijging/daling van 18%. Met een zwaar beladen camper niet het makkelijkste ritje. De terugweg was misschien nog wel pittiger want deze viel op een zonnige zondagochtend in het weekeind van de Maria Hemelvaart, wanneer iedereen op pad gaat. De weg was nu ook nog met vol racefietsers die kronkelt en ploeterend hun weg naar boven zochten. We hadden als plan om op de top of onderweg nog een wandelingetje mee te pakken, maar het is een gekkenhuis, om negen uur stonden de parkeerplaatsen al vol. Nou ja, een tour dagje is ook goed, vanachter de grote ramen de wereld als een film bekijken.
En zo rijden we Slovenië uit en Italië in. Slovenië is zoals je een alpenland voorstelt. Schoon, groen, fris, ruim. Het toerisme is er wel, en op de toeristische plekken dus ook echt wel behoorlijk, maarals je er goed naar kijkt is het nog steeds kleinschalig. Weinig campings, (ski)dorpjes authentiek, geen tourbussen, geen groepen. Een beetje Oostenrijk, een beetje Oost Europa, een klein beetje Italië.
[userId] => 80242
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086420
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 137
[author] => Pascale
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526239
[travelTitle] => Samen
[travelTitleSlugified] => samen
[dateDepart] => 2021-05-03
[dateReturn] => 2025-09-01
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/080/242_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sloveni
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-05
[title] => 20220805 Smlednik Smlednik
[message] => 22020805Smlednik - Smlednik
We staan op een fijne camping in Smlednik bij Ljubljana. Om iets meer van Slovenie te zien besluiten we naar een meertje in de bergen te rijden en daar te gaan wandelen.Zgornje Jezersko Iigt aan het einde van een weg die parallel slingert naast een riviertje met koud water. Dat belooft wat. De foto’s op internet tonen een paar stoere wandelaars, een kleine houten hut en een glad vers bergmeer.
Als we daar aankomen na een mooie rit is het meer niet zwembaar, heeft het hutje gezelschap gekregen van twee volwassen cafe-restaurants en de stoere wandelaars zijn veranderd in vele oude grijze motorrijders die ons steeds inhaalden onderweg hier heen. We beperken ons tot een wandeling rond het meer en daarna rijden we tien kilometer terug. Daar zagen we in een flits een parkeerplek in een bocht (km 5.0) met daar achter het koele riviertje.
Snel parkeren we zodanig dat er met goed fatsoen niemand meer kan parkeren en we wandelen met handdoeken en wat drinken naar beneden. Daar neemt de rivier net een bocht zodat er een dieper gedeelte is ontstaan waar je kunt zwemmen. Ook is er een strandje in de zon waar je kunt liggen. En er is een boom die schaduw geeft. Wat een superplek.
Na een uur of anderhalf genieten horen we toch boven ons een auto stoppen. Eerst komt er een blonde dame. Niets zeggend omdat, blijkt later, zij haar stem helemaal kwijt is. Dan komt er ook een zoon van zo’n 20 jaar oud. Als laatste komt er een amerikaans sprekende Sloveen naar beneden. Die man begint te praten. Niet te stuiten. Hij kan een halfuur praten binneneen kwartier. Gelukkig verdwijnen ze na een kwartier en keert de rust terug.
Terug op de camping gaan we zelf worstjes bakken en maken aangemaakte salade en brood, Veel te veel dus we nodigen de man die naast ons op het gras geniet van het uitzicht uit voor een hapje. Hij heeft al gegeten maar drinkt graag een glas mee.
Malik of Janik (we zijn zijn naam vergeten) is oud motorcrosser die ook EU kampioenschap heeft gereden. In een wedstrijd heeft hij een ongelukje gehad dat hem veel smartegeld heeft opgeleverd. Van dat geld heeft hij een Brabus gekocht (= veel te vette macho mafia advocaat bak) maar had al snel spijt en parkeerde het ding 500 m verderop als hij uitging of vrienden bezocht. Ook had hij in zijn jeugd ook de vrouw van Trump ontmoet tijdens feestjes bij zijn opa. Melania was dan zijn oppas. Interessante vent. Maarom 23:30sturen we hem weg en geleiden onszelf het bed in
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085975
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 42
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/584_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220805-smlednik-smlednik
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-04
[title] => 20220804 Fietsen naar Ljubljana
[message] => 20220804 Met de fiets naar Ljubljana
We hebben de fietsen niet voor niets meegenomen. Ljubljana, hoofdstad van Slovenie ligt 19 km verderop, dus na het ontbijt gaan we sportief op weg. Meteen komt al de eerste uitdaging: de weg is nog niet af. We moeten dus over bulten grind, net gemetselde stoepranden en zandweggetjes richting de grote weg. Daarna komt de volgende uitdaging: de weg loopt niet langs de rivier maar gaat over een tweetal flinke heuvels richting de laagvlakte waar de grote stad ligt.
Na een invals/uitvalsweg van 5 kilometer (warm, saai, herrie, verkeer) komen we bij de binnenstad. We kiezen een fancy hotel uit om daar onze fietstas en helmen in bewaring te geven. Om de hoek zetten we de fietsen op slot en wandelen richting de kathedraal.
Ljobljana heeft een vrij compact oud centrum langs de rivier, met wat oude vakwerkhuizen en een plein met drie bruggen gebroederlijk naast elkaar. Voor de grap heeft men op 10 meter hoogte een waterslang opgehangen, zodat het lijkt dat er een plaatselijke regenbui is van 10 meter doorsnee.
Er is nog de mogelijkheid om naar de burcht te wandelen, 50 meter boven de stad. Maar daarvoor is het ons te heet. We vinden een terras in de schaduw en lunchen met een soepje, geserveerd in een brood. De temperatuur is nu toch wel ver boven de 30 graden en voor wat afkoeling zitten we in een park met een windje. Totdat er met een vette “pats” een klef klevend broodje tegen Peters hoofd wordt gegooid. “Wie deed dat?” roep ik en spring op. Niemand te zien. Was het dan toch één van die kraaien die zijn vondst uit zijn snavel liet vallen?
Voor de terugfietstocht is het ons te heet om weer over de heuvels te fietsen, dus zoeken en vinden we een omweggetje langs de rivier. Bijna bij de camping zou een restaurantje zijn voor een koele versnapering. Maar er is geen restaurant te zien. Wel zien we een aangepaste vrachtwagen staan, een “overlander” ofwel een soort “Dakar”-vrachtwagen, met Nederlands kenteken. Onder het schaduwdak zit een echtpaar dat alles heeft verkocht en is gaan reizen. Ze zijn nu 7 maanden onderweg en in Slovenie. Ooit nog naar Chili en naar Zuid-Afrika? Ze zien wel.
Wij gaan verder met onze reis, vinden de camping, rusten wat uit, nemen een koude douche en zijn uiteindelijk net op tijd voor sluitingstijd van het restaurant voor ons avondeten.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085974
[countryId] => 165
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 54
[author] =>
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/578_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220804-fietsen-naar-ljubljana
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-03
[title] => 20220803 van Alpen naar Ljubljana
[message] => 20220803 Van Heiligenblut naar Smlednok (Ljubljana)
Het is koel in de bergen maar wij hebben geluk met ons plekje in de zon. Terwijl tentkampeerders met lange broeken en jassen aan lopen, zitten wij in korte broek te ontbijten.
We zitten aan de zuidkant van de Alpen, gisteren zijn we de Grossglockner overgestoken, en vandaag rijden we in een fris landschap langs de hoge bergen richting de Wurzenpas. Ik weet nog van vroeger, toen ik in een lelijke eend samen met een vriend naar Joegoslavie reed, dat onderaan de pas de sleepdiensten klaar stonden om gestrande toeristen met caravans en blauwe rook blazende wrakken te helpen. En hoe het mijn eend moeite kosten om de hellingen van soms 18% te bedwingen. Mooie herinneringen aan vroeger.
We zijn in Slovenië en rijden door naar Kranjska Gora. Grote hotelcomplexen, winkeltjes en restaurants geven aan dat dit een toeristen stadje is. De reclames en felle kleuren lijken aan te geven dat hier ook winter-recreatie mogelijk is. Om te kunnen genieten van de natuur en mooie uitzichten kiezen we ervoor om over de pas naar Tonin te rijden. En hierbij zijn wij niet de enigen, wat een crime! Wat een chaos! Iedereen probeert zijn auto zo dicht mogelijk bij de top te parkeren. Hierdoor is er maar één rijbaan vrij waar men van beide kanten gebruik van wil maken. Dat leidt tot drukte en dringen, toeteren en roepen. Weg is de rust.
De afdaling aan de andere kant loopt langs de river Soča. En ook hier is het druk met dagjesmensen en toeristen. Als we opeens een vrij parkeerplekje zien zetten we de bus stil, klauteren twee meter via de rotsen naar beneden en nemen even een koele duik. IJskoud water maar een fantastisch plekje.
Na deze verkoeling en na de ervaring dat het wel eens retedruk kan zijn, besluiten we om Bohinjska Jezero en Bled over te slaan en te reizen naar een rustige camping in Smlednik bij Ljubljana. En inderdaad, het is een klein rustig dorpje, de camping heeft voldoende plek en we kijken uit over de brede traagstromende rivier Sava. Later horen we dat het in Bled ook over de koppen lopen was. Wij blij!
De camping heeft ook een restaurant met twee hardlopende huisvrouwen in de bediening. We keizen de “mixed grill for two”. De Slovenen nemen met ons geen halve maatregelen: we krijgen een giga bord vol heerlijk vlees, salade en voor de frites komt een anderhalve literfles mayonaise op tafel.
We gaan uitbuiken voor de tent. Er kan geen hap meer bij. Wat een dag.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085973
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 40
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220803-van-alpen-naar-ljubljana
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-12
[title] => Ter land, ter zwembad en in de grot
[message] => Wij hebben al flink wat jaren een abonnement op vakantie-regen. We weten eigenlijk niet hoe die ooit is afgesloten maar het is blijkbaar nog niet afgelopen en we gaan thuis toch eens kijken hoe we het stop kunnen zetten. Op weg naar Ljubljana begint het te miezeren en dat zet vrijwel de gehele ochtend door. We gaan met de trein in 50 minuten naar Ljubljana (nogmaals sorry aan de mensen die dachten in alle rust naar hun werk te reizen).
Ljubljana is weliswaar de hoofdstad van Slovenië maar het voelt als een kneuterig plaatsje. Uitkijkend over de stad staat boven op de berg het Ljubljana Grad (kasteel) waar we met een kabelbaantje naar boven gaan. Er is niet zo veel te zien, behalve
4ongeveer 3x dezelfde wc, dus staan we snel weer beneden. In het centrum zijn wat kleurrijke gebouwen en pleintjes en er hangt een gezellige terrassfeer. Op de menukaart is bijna alleen drank (wijn, gin-tonic, cocktails) te vinden en ondanks het miezerachtige weer zijn de terrassen goed gevuld. Davina had gelezen over street art in een wijk vlakbij het station en op de weg terug naar de trein pakken we die nog mee. Een gedeelte van de street art blijkt echter goed beschermd door rond hangende hippie-jongeren in een duister hoekje dat het Autonoom sociaal en cultureel centrum blijkt te zijn. In reisverslagen op internet is te lezen dat dit een van de hoogtepunten van de stad is maar in werkelijkheid voelt het als een grimmig hoekje achteraf-buurt waar smoezelige jongeren met capuchons vanaf de veranda's naar ons loeren en ons ieder moment kunnen beroven. Voor twee gezinnen met jongen kinderen is dat net iets te veel avontuur en we besluiten om te keren en de street art en Ljubljana te laten voor wat het is. Er is weer meer dan genoeg gelopen (door sommige kinderen).
We vervolgen onze reis naar Kamnik. Hoewel wij zelf vaak geen idee hebben hoe we de Sloveense (plaats)namen moeten uitspreken kan onze Google-Maps-vrouwenstem er ook wat van. Ze maakt er de meest grappige uitspraken mee waar we erg om moeten lachen. Ook klinkt er reggea uit onze camperspeakers want dat geeft een tropisch gevoel.
De regen zet vandaag door dus besluiten we een middagje naar het zwembad te gaan. Dat lijkt een schot in de roos, vooral voor de kindjes. Vandaag worden de stappendoelen dus eens niet gehaald.
We rijden vervolgens door naar een zeer kleinschalige camping in het midden van het bos waar we twee plekken op een grasveldje krijgen toegewezen. Het is basic, maar precies genoeg voor 2 nachtjes.
De voornaamste reden voor ons verblijf in Kamnik is Velika Planina, een traditioneel herdersdorpje boven op de berg waar je met een kabelbaan en een stoeltjeslift heen kan en vervolgens over de berg kan wandelen. Bij het zien van voornamelijk de stoeltjeslift offert Ellis zich vrijwillig op om met Milou bij de camper te blijven. Dus vertrekken we met 6 naar de start van de kabelbaan. Lekker veel warme laagjes aan want boven is het 8 graden.
Na een rit van 30 minuten staan we boven op de berg. Het is inderdaad fris en er ligt zelfs nog hier en daar sneeuw. Ook waait er een flinke wind die het extra koud maakt en al snel vindt Fie het niet meer ok om in deze kou zelf te moeten lopen. Ze wordt achterop Davina's rug gehangen en Caye en Lise lopen stoer zelf. Het is niet bepaald een voetpad wat we moeten volgen maar een alles behalve waterpas bergweiland zo ver je kan kijken bezaaid met stenen en keien waar we onze weg door moeten vinden. We lopen richting de herdershuisjes die met hun ronde houten daken en schattige luiken met hartjes niet zouden misstaan in het land van Laaf van de Efteling. We lopen naar een restaurantje waar we wat drinken. Hier hangen foto's van omgekomen alpinisten, sommigen nog maar 30 jaar oud. Het weer kan hier op de berg ook zo verraderlijk zijn.
Overal in de bergweide staan paarse krokussen waardoor het lijkt alsof er een paarse deken over de berg ligt. Het gras heeft hier de kleur van Kermit de Kikker, fel lichtgroen. Het is net of er een flinke mat kunstgras over de glooiende heuvels ligt maar het is echt gras en het heeft een reden dat het zo groen is. Regen, veel regen..... In de bergen moet je weliswaar op alles voorbereid zijn maar dat moet je dan wel bedenken voor je goed en wel naar boven vertrekt. We staan ineens met 3 kindjes, zonder goede regenkleding, in de stomende regen, midden in een grote laaghangende regenwolk die doet vermoeden dat de regen nog wel even aanhoudt. We schuilen snel onder het afhangende dak van 1 van de herdershuisjes en bedenken wat de kortste route naar een restaurant of de stoeltjes lift is. Zo staan we 20 minuten in de onophoudende regen, met natte jassen en broeken en hangende hoofdjes. De wolk trekt door het bergdorpje en wanneer het even later wat minder regent haasten we ons in de richting van de bevrijding. Althans, dat denken we want door de laaghangende wolk is het knap mistig en slecht te zien welke kant we nou eigenlijk op moeten. Een bibberende Fie, die met kletsnatte broek in de rugdrager hangt, krijgt een poncho (die blijkbaar nog ergens in de tas was meegekomen) over zich heen en we rennen zo snel we kunnen in de hoop nieuwe regenbuien voor te zijn. We kunnen zeggen, rennend op hoogte bergbeklimmen geeft een grote hijg-garantie. Als in een actiefilm waarbij de vijand ons op de hielen zit, zien we even later (lijkt wel een uur te duren) boven op de berg de stoeltjeslift. De laatste eindsprint, verzekerd van hyperventilatie, is een feit. Een stukje paniek valt direct weg als we de aftocht naar benende zonder regen in zetten. Eenmaal beneden is de temperatuur een stuk aangenamer maar we zijn tot onze onderbroeken nat. Grote hulde voor Caye en Lise die dapper en zonder te klagen hebben meegelopen, gerend en geklommen. En voor Fie, die weliswaar gedragen werd, maar ondanks de natte koude broek de moed erin wist te houden. Jullie zijn mega-kanjers! Dan is warme chocolademelk wel gepast.
We zijn klaar met de regen en de kou. We willen warmte en zon. Dat hebben we geboekt bij Terme Čatež waarbij ze een mega groot binnen- en buitenzwembad inclusief flitsende waterglijbanen hebben. We scoren onderweg nog een opklapbaar tafeltje bij een uiterst vriendelijke Sloveense winkelmevrouw want we willen ook buiten kunnen eten in het warme zonnetje. Na een tussenstop bij het stoere kasteel van Celje op de heuvel van de berg, komen we met 23 graden en zon aan in Terme Čatež. Precies zoals we het fijn vinden!
De volgende dag liggen Erik, Caye en Fie dan ook al vroeg in het zwembad. Davina doet de was (leer nou eens dat je die trommel niet helemaal vol moet proppen!) En het Helmonds-kwartet gaat vanochtend naar het nabijgelegen stadje en voegt zich na de lunch ook bij ons in het zwembad. Het buitenbad is verwarmd tot zeker 38 graden dus van afkoelen is geen spraken. Maar er wordt vol overgave geplonst, gegleden en gespetterd zodat we er wel weer even op kunnen teren. We sluiten de dag af met een gezamenlijke barbecue (yammie!).
We vinden de Slovenen aardige mensen. Bijna iedereen zegt gedag en in restaurants en winkels spreekt vrijwel iedereen prima Engels. Ze zijn zichtbaar trots dat we door hun land reizen en hun lokale eten willen proberen. Dat is een contrast met de Kroaten die we vorig jaar hebben ervaren, zo vinden wij.
We bezoeken de grotten van Postojna en daar zien we voor het eerst meer toeristen. Het is nog laagseizoen en omdat Slovenië (nog) geen populair vakantieland is, hebben we niets gereserveerd en vrij om te gaan en staan waar we willen. Maar bij de grotten, toeristische attractie nr 1, is de parkeerplaats nagenoeg vol als we aan komen rijden. Erik parkeert zijn camper asociaal dwars over nog 4 lege plekken naast elkaar en Ellis komt zeggen dat we snel moeten opschieten omdat we over 5 minuten in het grottentreintje moeten zitten. Met lange broeken, truien en jassen(het is in de grot 8 graden) haasten we ons met 25 graden naar de ingang. We lopen vrijwel meteen door naar het treintje, die meer op het karretje van een achtbaan lijkt, en rijden even later de donkere en koude grot in.
Lampen verlichten de stalagmieten en stalactieten in allerlei verschillende vormen en maten. Het lijkt een landschap uit Lord of the Rings of een Disney film. Terwijl Milou het bestempeld met een aanhoudende 'wauw' denkt onze Fie daar niet hetzelfde over. Huilend laat ze weten dat ze de trein en de grot niet leuk vindt en er uit wil. Het tourtje duurt 1.5 uur..... sorry Fietje. Eenmaal weer boven de grond voelt het alsof we van het vliegtuig in Thailand stappen en worden snel alle laagjes afgepeld.
Slovenië heeft een rijke geschiedenis en heeft door de eeuwen heen bij verschillende landen, vorstendommen en keizerrijken gehoord. Dat heeft ze een mix van allerlei culturen gegeven. Dat is ook goed zichtbaar in het Predjana kasteel, imposant en indrukwekkend hoog in de wand van een rots geplaatst. We krijgen een audiotour in het Nederlands die zelfs voor alle kindjes een goede motivator is om als kleine speurders door het kasteel te gaan. Het is echt een mooi en goed bewaard kasteel waar vanaf eind 13de tot net na de tweede wereld oorlog keizers, ridders en andere adellijke kasteellieden hebben gewoond. Het kasteel is gebouwd in de rotswand en dat is in het complex goed te zien. Aan de achterzijde van het kasteel bevindt zich een grottenstelsel wat als toevluchtsoord en bevoorradingsroute heeft gediend in tijden van belegering. We zijn allemaal onder de indruk.
In de middag zeggen we het Lammers-Gommans kwartet gedag. Zij hebben besloten nog even van het zomerse weer aan het strand te genieten en rijden door naar de kust. Wij vervolgen onze reis door het Sloveense wijngebied waar we gisteravond zijn verwelkomd met een lokale witte wijn. We zijn over de helft van deze reis en we willen nog lang niet naar huis!
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082583
[countryId] => 165
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 129
[author] =>
[cityName] => Štorje
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/042/986_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => ter-land-ter-zwembad-en-in-de-grot
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-05
[title] => Happy Camers in Europa!
[message] => De afgelopen maanden stond in het teken van vakantievoorpret, iets wat we al lang niet meer hebben kunnen oefenen maar wat ons nog aardig goed afging.
Al na onze reis in Canada wisten we dat een van onze volgende camperreizen naar Slovenië zou gaan. Samen met Bart, Ellis Lise en inmiddels is het Helmondse Lammers-Gommans trio uitgebreid tot een kwartet met nieuwe avonturier Milou!
Na het vastleggen van de camper, aanschaf van camperbenodigheden zoals een opklaptafel en 4 stoeltjes, citronellakaarsen en opvouwbare vergieten en vele corona-proof afspraken met het Lammers-Gommans kwartet voor het uitstippelen van de gewenste route, hebben we het idee redelijk voorbereid te zijn. We hebben zelfs een checklist met alles erop zodat we niets zullen vergeten.
En dan eindelijk is het 29 april. Met onze weken lang opgespaarde adrenaline en een gang vol tassen en spullen zijn we er helemaal klaar voor. We kunnen eigenlijk niet meer wachten, maar we worden gebeld als we de camper eerder dan 16 uur kunnen halen, dus hangen we rond de telefoon alsof we ieder moment de uitslag van ons eindexamen krijgen. In de tussentijd haalt Davina Caye op van school en scoren ze nog de traditionele zak vakantiesnoepjes bij het Kruitvat.
"Zijn we al gebeld....?" De tijd gaat langzaam voorbij maar de telefoon rinkelt niet. Dus vertrekken we met 2 stuiterende kinderen om kwart voor 4 naar de camperverhuur. Gelukkig is dat niet ver en we zien onze camper al buiten op ons wachten. Met een Duits kenteken...? Als ze maar niet denken dat we Duitsers zijn!
De meneer van de camperverhuur heeft duidelijk geen haast. Wij overigens wel want we moeten op vakantie dus tjop tjop, begin maar met de uitleg.
Een uurtje later staat het bakbeest bij ons naast het huis op de oprit. We proberen onze halve huisraad in de 7,5 meter lange Fiat te stoppen en dat lijkt aardig te lukken. Erik sleept nog even snel de bbq en buitenspeelgoed uit de garage en Davina telt de kinderen (hè 1 te veel?). Uitgezwaaid door de beide buren en Marc (en buurmeisje Carmen uit de camper gezet) kunnen we dan echt vertrekken! We zijn weer op reis!
Na een paar navigatiefoutjes die ons dwars door Nijmegen stad leiden, rijden we na een kleine 2 uur de grens met Duitsland over. We bedenken dat we onze checklist voor het wegrijden er niet meer bij hebben gepakt. Davina checkt bij Erik nog even of ze toch alles hebben. Kussens, check. Paspoorten, check. Campingtafel en stoeltjes, ow shit. Nou ja, het wordt toch geen buiten-eet-weer want de voorspellingen tot aan Slovenië zijn alleen maar regen en 15 graden. Maar toch balen we.
Bij sommige dingen moet je gewoon niet nadenken. Zoals naar een openbaar wc in China, wandelen over een houten wiebelbrug gespannen over een kolkende rivier, iets bestellen van een onleesbare menukaart bij een shabby restaurant met plastic stoeltjes of slapen in een bed met kakkerlakken.
In deze categorie valt onze eerste overnachting op een uitgestorven, iets wat grimmige parkeerplaats naast een verlaten tramstationnetje in Krefeld, Duitsland. Davina verwacht ieder moment een junk aan de deur en controleert nog extra goed of alle deuren op slot zitten. Omdat de kinderen nog niet bepaald adrenaline-vrij zijn, krijgen we ze met moeite plat. Misschien dat dit de junks wel afschrikt. Uiteindelijk zijn ze dan echt om 22 uur stil. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg dus we proberen snel wat uurtjes te pakken (met 1 oog open...).
De volgende dag rijden we nog voor het ontbijt verder. We rijden vandaag naar Rothenburg ob der Tauber en dat is zeker 6 uur rijden. Gelukkig staat onze gehele camper nog ongeschonden op de grimmige parkeerplaats en hebben we uiteindelijk redelijk tot goed geslapen om deze volgende reisdag enigszins helder te starten.
Onderweg zien we het landschap steeds heuvelachtige worden. Rijden over de Duitse snelweg is over het algemeen geen oeh en ah maar toch wanen we ons al echt op reis. Inmiddels zijn Bart en Ellis vanuit Helmond vertrokken en zij blijken op slechts enkele minuten achter ons te rijden. We spreken af te stoppen bij "Het huis op z'n kop" bij Werthheim en waarrempel, daar rijdt een Nederlandse camper! Perfecte timing.
Het huis op z'n kop is een leuke en korte afleiding voor onze kinderen die als jonge honden door het huis racen. Alles staat tegen het plafond. Of misschien wij eigenlijk wel zelf! We hangen met ons hoofd in de wc, maken met gemak een handstand op de badrand en eten op ons kop een eitje bij het ontbijt. Het is een welkome afwisseling voor het vastzitten in een hobbelende camper.
Maar we moeten door want we zijn er bijna. Rond Rothenburg krijgen we een flinke bui over ons heen. Hoewel dat niet klinkt als optimaal vakantieweer ziet alles er meteen groener uit en kunnen we er eigenlijk wel van genieten. Ook bij de camping regent het nog. We parkeren onze camper en als even later de regen stopt, besluiten we naar Rothenburg te wandelen en daar te eten. Het Lammers-Gommans kwartet blijft bij de camper.
We hebben het prachtige, middeleeuwse stadje Rothenburg bijna helemaal voor onszelf. Het is nog laagseizoen en de bussen Aziatische toeristen zijn nog niet terug dus kunnen we slenteren door de straatjes met scheve huisjes en kinderkopjesstraten. In de top 3 van Caye's wensenlijst staat Wienerschnitzel eten en dat kan hier prima! We bestellen er meteen 1 voor ons alle 4. Met gevulde buikjes lopen we weer terug naar onze camper. En alsof Duitsland ons goed gezind is, blijft het droog tot we bij de camper zijn.
Op 1 mei is het in Duitsland Dag van de arbeid én is Ellis jarig. We zingen uit volle borst happy birthday bij de camper. Veel tijd voor festiviteiten is er niet want vandaag rijden we door naar Oostenrijk. Nog een pittig reisdagje, vooral voor onze kinderen.
Voor we vertrekken gaan we met z'n allen nog naar Rothenburg en eten we daar een 'klein' Duits taartje. Na de nodige kiekjes van het lieflijke stadje, is het tijd om echt te vertrekken.
Het grootste gedeelte van de route nemen we over de snelweg en dat is niet de meest pittoreske maar wel de snelste weg. Hoe meer we in de buurt van de grens met Oostenrijk komen hoe hoger de bergen worden. De sneeuw ligt nog rijkelijk op de toppen en het is meteen een heel andere omgeving waar we doorheen rijden. Fie zegt bij het zien van de bergen dat het maar goed is dat we pleisters bij ons hebben. Haar theorie lijkt glashelder als ze vertelt dat we die hard nodig hebben als we naar het topje van de berg klimmen en ons dan aan het puntje zouden prikken. Slim! Zo hadden we het nog niet bekeken.
Na de grensovergang met Oostenrijk verlaten we de snelweg en hier veranderen ook de huisjes in de authentieke Oostenrijkse chalets met de karakteristieke houten balkonnetjes. Erik krijgt direct zin om te skieen en dat wordt even later versterkt door het zien van de skipistes met hier en daar nog wat sneeuw en de gesloten skiliften.
We rijden naar St Martin en parkeren onze camper op een bijna lege camping in een dal, omgeven door beboste bergen en besneeuwde toppen. De regen is met ons meegereisd en het stroomt met bakken uit de bergwoken. Even later komt het Helmonds-kwartet ook de camping opgereden en omdat het al laat is, laten we de verjaardagstaart staan voor morgen.
Na 2 dagen van flink wat kilometers en uurtjes in de camper is het 2 mei even geen camper-rij-dag. Het regent niet er er piept zowaar een voorzichtig ochtendzonnetje door de wolken heen. Het uitzicht is er prachtig en ook onze camping is van alle gemakken ruimschoots voorzien. We halen broodjes bij het campingwinkeltje en de kids houden elkaar bezig met het meegenomen buitenspeelgoed. Onderweg in Duitsland hebben we 4 campingstoeltjes bij de Bauhaus gescoord en die kunnen we nu zelfs gebruiken om buiten te zitten. Daar krijgen we meteen frambozen-verjaardagstaart bij geserveerd. Wat een verwennerij!
In de middag lijkt het luieren ons wel genoeg en maken we een uitstapje naar de waterval op ongeveer 30-40 minuten lopen van de camping. De zon laat zich nu echt zien dus worden jassen ingewisseld voor vestjes of dunne truien. We lopen over het bospad langs de snel stromende 'rivier', klimmen omhoog naar de waterval en zoeken geschikte wandelstokken tussen de takken op de grond. Wat een prachtige, fotogenieke omgeving is het hier! De eerste 'hike' met de kids is een feit.
De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar onze eigenlijke bestemming, Slovenië! We hebben geen camping gereserveerd en hopen dat bij Bled (Šobec camping) nog twee plekjes zijn. Bij de Karawankentunnel zeggen we Oostenrijk gedag en het licht aan het einde van de tunnel is.... Slovenië! Nog geen 15 minuten na het passeren van de grens staan we bij de slagboom van de camping waar ze ons hartelijk verwelkomen. We kunnen hier de komende nachten blijven. We hebben weer genoeg keuze uit camping plekjes en we kiezen er 2 naast de speeltuin. Ideaal, is dan de gedachten want dan kunnen onze kindjes zelf naar de speeltuin terwijl wij bij de camper kunnen blijven zitten. We hebben alleen geen rekening gehouden met andere kinderen en hun ouders (wat kunnen sommige kinderen hard huilen!). Maar het zonnetje en de 20 graden maken heel veel goed.
Wanneer om 20.30 uur de zon onder gaat wordt het koud en donker. Heel donker. Als de kinderen slapen kunnen we met 3 jassen aan nog net even buiten zitten zonder te bevriezen. We bespreken de plannen voor de komende dagen. Het lijkt erop dat het weer goed blijft en we besluiten vrijdag naar Ljubljana met de trein te gaan. Ook staan Bohinj, Bled en de Vintgar kloof op onze wensenlijst.
De Vintgarkloof blijkt alleen niet heel goed bereikbaar en door Coronamaatregelen 1-richtingsverkeer zodat je er omheen moet lopen om het te kunnen zien. Dat betekent 45 minuten lopen van de parkeerplek voordat je de ingang bereikt. Helmond vindt dat te ver lopen. Pijnacker denkt dat wel te kunnen...
We splitsen ons de volgende dag dus op. Bart en Ellis gaan met de camper naar Bohinj en wij vertrekken vol goede moed naar Vintgar. Het is niet ver rijden van de camping, ongeveer 15 minuten. Toch presteren we het om, zo goed gelovig als we zijn, Google ons verkeerd te laten rijden. We komen uit bij een straatje met een tunnel van 2.5 meter hoog. Daar proberen we onze camper met een hoogte van 3,2 meter maar niet doorheen te rijden. En we kunnen uit ervaring zeggen dat straatje-keren met een 7.5 meter lang huis op wielen niet zo eenvoudig is. Maar als Erik deze uitdaging uiteraard tot een goed einde brengt, dient zich een tweede probleem aan. De parkeerplaats. In Slovenië schijnen ze iets tegen campers te hebben. Werkelijk bij alle bezienswaardigheden staat een verkeersbord met een camper en een dikke rode streep erdoor. De parkeerplaats is nagenoeg leeg, maar waar we wel mogen staan is ons een raadsel. Na wat overleg met een lokale hardrocker, blijkt dat we op de busparkeerplekken achterin mogen staan. We zijn dan ook de enigen.
Ok, voor alles is een oplossing toch? Maar hoe komen we nu naar de ingang van de kloof? Nergens staat iets aangegeven en we volgen twee andere, ogenschijnlijk, toeristen de begraafplaats op en weer af, een paardenbloemenveld op en het dorpje in. Daar staan bordjes met pijlen dus nu kunnen we het vast vinden. Na een klein uurtje door het bos, vinden we de ingang van de kloof. Daar is, naast de kassa voor de toegangskaartjes, een souvenirwinkel die ook versnaperingen verkoopt. Ze hebben hier het lokale gebakje (nou haal de 'je' er maar vanaf): Kremšnita, een uit de kluiten gewassen tompouce maar dan met heel veel room en geen glazuur. Die moeten we proeven en het is goed smikkelwaardig.
Genoeg calorieën om nog even een stukje verder te lopen dus. Fie mag in de draagzak en Caye loopt zelf door de kloof. Het is 1.6 km lang maar door de prachtige kloof met 50 tinten groen en snel stromend water in 50 tinten blauw, doen we er ongeveer een uurtje over. Het levert een paar prachtige kiekjes op.
Omdat we zo goed hebben gelopen verdienen we wel een ijsje! We rijden naar Bled en daar treffen we ook het Helmonds kwartet. Omdat we wel genoeg gelopen hebben, doen we geen wandeling rond het meest toeristische meer van Slovenië. We besluiten het auto-treintje te nemen wat ons in 30 minuten om het meer rijdt. Vooral leuk voor de kindjes en lekker even mee hobbelen in plaats van zelf lopen wordt wel gewaardeerd. Caye's horloge telt aan het einde van de avond meer dan 30.000 stappen. Hij is trots en moe. Die avond slapen alle kinderen al snel als heideroosjes. Of edelweissjes, zou ook zomaar kunnen.
En dan vandaag, 5 mei (ja, we weten het, het is een lang verslag dus we houden het nu maar kort). Vandaag is eigenlijk het programma precies omgekeerd. Bart en Ellis gaan, door de positieve ervaring van ons de dag ervoor, ook naar de Vintgar kloof en wij gaan naar Bohinj. Daar bezoeken we de Savica Slap (waterval) en maken we een kleine wandeling langs het Bohinj meer. Caye vindt dat we echt niet elke dag hoeven wandelen maar stiekem loopt hij toch de meer dan 500 traptreden naar de waterval als een gemsbok omhoog. Fie is wat minder daadkrachtig vandaag en zet zichzelf in de klaagstand. Deze vakantie wordt dus karakter bouwen. De vraag is of dat voor de kinderen geldt, of voor hun ouders ;-) Lise loopt in ieder geval de hele ronde bij de Vintgar kloof zelf. Wat een mega prestatie Lise! (vinden wij zeker een vermelding in dit blog waard).
Morgen staat in ieder geval een dagje Ljubljana op de planning en dat zal niet minder lopen betekenen. Als dat maar goed afloopt :-D
Hasta la pasta!
Het Pijnackers kwartet a.k.a De happy campers.
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082334
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 132
[author] => Pijnacker kwartet
[cityName] => Bled
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/041/316_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => happy-camers-in-europa
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => johnvogelsangs
[datePublication] => 2021-11-09
[title] => Over de bergen
[message] => Een ideetje van mij wasom, om in Griekenland te komen, vanaf Zuid-Duitsland de Donau te volgen tot de Zwarte zee, en dan naar het zuiden af te zakken. Nog steeds een goed idee, maar dan moet het toch echt 10 graden warmer zijn.
Dus heb ik de koers zuidwaarts verder gezet. Rustig aan dat wel. Dus ben ik gisteren naar Salzburg gereden. Leuk stadje. Oud, maar wel levendig en heel erg "slenterbaar".
Vanmorgen verder gereden. Ondanks de verwoede pogingen van google-maps om mij toch de snelweg op te krijgen, ben ik toch de binnenwegen blijven volgen. Duurt wat langer, maar levert wel mooie plaatjes op. Gevolg is wel dat ik nu in het donker in Ljubljana aankom. Moet ik morgen dus maar gaan verkennen. Nu wel nog even een Sloveens restaurantje zoeken
[userId] => 75971
[photoRevision] => 3
[reportId] => 5079927
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 119
[author] => John
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526791
[travelTitle] => Overwinteren met m'n campertje
[travelTitleSlugified] => overwinteren-met-m-n-campertje
[dateDepart] => 2021-11-04
[dateReturn] => 2021-12-23
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/796_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/075/971_50x50.jpg?r=3
[titleSlugified] => over-de-bergen
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => matthijsenerik
[datePublication] => 2021-09-22
[title] => Higer and higher
[message] => Oh yes. Eindelijk na vele landen is het moment daar. Digitaal, of tolpoortjes om je creditcard leeg te zuigen. Maar nu is het eindelijk raak: een fysiek vignet. Het zal niet bijzonder veel meer doen om de barst in de ruit aan elkaar te hechten, maar ons rapport zal ervan stralen. Het is wel even klungelen om het ding te bemachtigen. Het eerste pompstation is onbemand, en bij een supermarkt verkopen ze het niet. In de supermarkt komen we nog wel in een mooi Sloveens gesprek terecht. Lokale oma heeft een nieuwe lamp nodig. Hoe het vel door het leven is gegaan zonder ooit een lamp te vangen tot op haar zeer respectabele leeftijd breekt onze hoofden enigzins. Maar ze zwaait met een gloeilamp – een gloeilamp, christus – met een E14 fitting. Daarnaast heeft ze nog een lamp met een E14 fitting. Uit haar mond komt een hoop gewauwel terwijl ze ons hoopvol aankijkt. Nadat we proberen aan te geven het Sloveens niet machtig te zijn, lijkt hetzelfde gewauwel op herhaling eruit te komen: het is aangetoond, een echte oma. Oh en bij het volgende tankstation lukt het wel. Overigens ook nog met moeite, de beste man probeert Erik eerst tot 3x toe sigaretten te verkopen voordat hij doorheeft dat het plaatje dat hij op zijn mobiel toont een vignet is in plaats van een pak staafjes voor de lijer.
Eenmaal bij het hotel in Bled is er nog 1 plaatsje in de schaduw. Wij vermoeden dat we zo doorrijden naar het lokale nationale park en vrotten Goldmember op het plekje. Er staat nog een andere auto daardoor wat ongemakkelijk, maarja schaduw. We proberen de check-in, maar deze is er pas weer vanaf 16.00. Dat beloofd gastvriendelijkheid en hartelijkheid. We kiezen dan maar voor het lokale infocentrum om wat informatie in te winnen over lokale wandelingen in het park. We krijgen veel informatie over Bled en de mogelijke bergtochten. Naast ons vragen twee Vlamingen meteen of we ook Vlaams zijn. Neen lieve mens, wij zijn geen frietridders. Alhoewel, bij Matthijs weet Erik het ook niet helemaal zeker.
We besluiten maar een lokale wandeling om het meer van Bled te beleven, aangezien dit wel aansluit bij de opening van onze hotelbalie. Erik poogt om wat souvenirs te vinden, maar het wil niet vlotten – ze zijn niet afgrijselijk genoeg. Tijdens ons rondje op meerniveau gaan we ook even omhoog en omlaag (125m x2) om te zien dat het kasteel een absurd bedrag aan entree rekent. Informatie in de hand gaan we weer door op ons rondje. We zien een kerk in het midden, we zien olympische roeifaciliteiten en we zien het meer van alle kanten.
Eenmaal terug bij het hotel beleven we een check-in die niet het hoogtepunt in gastvriendelijkheid zal zijn van de reis. De man lijkt zijn omgang te hebben geleerd van de lokale lantaarnpaal – ergens bovenin schijnt wel licht, maar het gesprek wil niet vlotten. Ook lijkt hij getraumatiseerd door mensen die uitchecken zonder de sleutel: “key has to be presented on the desk when you check out”. Wij negeren het geheel maar en kleden ons om voor het restaurant. Het ondenkbare gebeurd: het is het allereerste restaurant waar we aankomen dat vol is en geen plek heeft voor 2 mensen die komen aanzwerven. We besluiten maar naar de back-up te gaan: de pizzeria. De eerste van de reis, geen idee hoe we dit hebben gedaan. We nuttigen een Sloveense pizza (2x vlees, crème fraiche, tomaat) en 1 Sloveense wijneenheid. Daarna ook nog een lokale Bled cake, hetgeen eigenlijk gewoon een tompouce is in andere kleurtjes. We genieten van onze eigen gezelligheid, en kunnen voor de zoveelste keer lachen om alle stelletjes die met op elkaar geklemde kaken maar genieten van het uitzicht. Vaak wordt ook nog de toevlucht gezocht in de smartphones – wat voelen we ons heerlijk ouderwets met ons gelul. We lopen terug naar het hotel en activeren de orkaan die onze airco is. De bovenkamer heeft genoeg warmte verzameld om wat eieren uit te broeden.
Van 7.30 tot 9.00 (strak) is er ontbijt. De timing is wel weer gastgericht voelen we. Er is wel een pluspunt: de goede tip die we bij Plivitce hadden bedacht voor de doorstroming is hier al ingevoerd. We checken uit, nadat we onze sleutel demonstratief op de balie neer hebben gekwakt, en lopen naar de auto. De auto naast ons staat nog steeds in zijn hoekje, maar de grotere grap is dat we zelf zijn ingeparkeerd door een Rus met een busje. Met het betere dirigentenwerk (en het minst te verliezen bij een mogelijke aanraking) weten we Goldmember uit de penibele situatie te bevrijden. We worden er nog wel goed in. Vandaag staat een wandeling naar Vieze Nick (Visevnik) op het schema in nationaal park Triglav. De eerste 900 meter helpt de member ons omhoog, maar de resterende 700 mogen we er zelf nog aan toevoegen. En onze god wat gaat dit omhoog: eerst via een normale skihelling, daarna via de zwarte piste. Het is zo’n gekkenwerk dat we soms 1 meter hemelsbreed uit elkaar kunnen staan, maar dat één van ons met gemak de versheid van het leer van de schoenen van de ander kan ruiken. Mocht je het je afvragen: niet erg vers. Het voelt ook wel heerlijk om dit op eigen kracht af te leggen. Er is totaal geen dubbel gevoel vanwege de stoeltjeslift die toekijkt en stilstaat tot de winter weer begint. Na wat zwoegen hebben we onszelf weer naar de top getild. We parkeren onze lichamen hier enige tijd om te filosoferen over de grootte van het menselijk bestaan tussen al deze stenen giganten.
Nadat we gepast onze rol in het heelal weer hebben geaccepteerd gebruiken we de Maps.Me app om een rondje te maken van de route. Dit heeft er deels mee te maken dat de mens repetitie niet altijd kan waarderen, en deels met het feit dat het omhoog klauteren weinig vertrouwen heeft achtergelaten voor de afdaling. Op de heenweg heeft ons hart overwerk verricht vanwege de inspanning. Bij de afdaling pompt deze nog steeds als een gek, maar dan vanwege het feit dat het verlies van grip wel eens een vervroegde uitvaart (verzekerd via Monuta) kan inleiden. Wel lekker goedkoop, want als je valt zal je geen volledige kist meer nodig hebben... of een scharnier om het ding open te zetten. Afijn. Het mooie aan de alternatieve route is dat we in de vallei onder onze vieze Nick uitkomen. Wanneer we omhoog kijken en de kleine poppetjes op de top zien lopen, bekruipt toch wel een gevoel van “hell no”. Gelukkig hebben wij de beklimming via de andere kant gedaan.
Eenmaal terug op minder spannende paden is er ook weer tijd voor goede grappen. Beide heren zijn ondertussen voorzien van een diepe stem. Erik vraagt aan Matthijs hoe een Afrikaanse vogel klinkt tijdens de paringsdans. Erik probeert met zijn diepste stem een overtuigend geluid te uitten: “Tjielp”. Het blijkt zo’n wondergrap dat we alsnog bijna naar beneden rollen, maar dan wel van het lachen. Je had er echt bij kunnen zijn.
Beneden plannen we de volgende stap: wat is een handige plek om vannacht te stoppen zodat we binnen een dag rijden zijn van Winssen. Met wat pingelen wordt het München. Of het ook een goed idee was... tsja, nog 1 verhaal te gaan :)
[userId] => 440770
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5079117
[countryId] => 165
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 354
[author] => MatthijsEnErik
[cityName] => Bled
[travelId] => 526516
[travelTitle] => Rusland reis
[travelTitleSlugified] => rusland-reis
[dateDepart] => 2021-08-01
[dateReturn] => 2021-12-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/019/263_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/770_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => higer-and-higher
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 68. Een onverwachte meevaller
[message] => Na een heerlijke middag kwamen we weer helemaal blij bij de camper. Wat een middag en wat een geweldige afsluiting van onze vakantie! “Hé, er zit een papiertje onder de ruitenwisser? Nee hè! Wat is dit nu weer?” We hoopten op een reclamevodje, maar dat was het niet. Het zag er nogal officieel uit, alleen konden wij er geen woord van lezen. “We hebben toch geen gedoe hè? Chips! Wat doen we? Weggooien? Bewijs maar eens, dat wij dit briefje hadden! Of zullen we het aan iemand vragen? Het is volgens mij geen boete, want er staat geen bedrag op.” Gerard wilde aan iemand vragen om het briefje te vertalen, toen er een wat ouder mannetje in een sleets donkerblauw jasje naar ons toe kwam. Hij gebaarde, dat wij een camper hadden in plaats van een gewone auto (wat een nieuws….) en nam Gerard vervolgens mee naar voren. Bij de ingang hingen de tarieven op een bord voor auto’s, campers en bussen, die we gisteren ook al gezien hadden. Ons kaartje zou voor een personenwagen zijn. Vreemd, er zit maar één knop op het systeem? Maar goed. Even later kwamen Gerard en het mannetje weer richting de camper. Hij ging op de achterkant van het document uitrekenen, wat wij moesten betalen en kwam uit op een bedrag van € 36,00. “Oeps, dat is veel!” Maar het klopte wel, want we hadden hier uiteindelijk zowat een dag gestaan. En campers worden nu eenmaal genaaid op een parkeerplaats. Zelfs als ze gewoon in het vak passen!
Gerard pakte zijn portemonnee en begon met een briefje van twintig euro. De man gebaarde grijnzend, dat dat wel voldoende was, stak het snel in zijn zak en zou de slagboom wel even voor ons open doen. Terwijl Gerard de cabrio erop gooide en het oliepeil checkte, stond hij een aantal keer te wenken.
En ja hoor, even later bij de slagboom gooide hij het op een akkoordje met een wat officiëler uitziende parkeerwacht en ging de boom mooi open! Wat dit mannetje hier nu deed, weten we nog steeds niet, maar hij kon dit geintje ook alleen maar bij campers uithalen. Het riekt naar blauwe briefjes wat zwarter maken, maar het was zeker wel een gevalletje van ‘hij blij, wij blij!’
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066288
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 291
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 68-een-onverwachte-meevaller
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 67. Bruisend Ljubljana
[message] => Na een waardeloze nacht en deel van de ochtend besloten we om nog eventjes de stad in te gaan. We hebben Ljubljana nu al drie keer gezien, maar nog nooit bij daglicht. We zijn eigenlijk wel benieuwd. Na wat opstartproblemen – zucht- ging het dan vrij mat richting de oude, mooie stad. Het was licht fris, maar de lucht was strakblauw en de zon scheen lekker. Er scheuren opvallend veel mensen op een flitsende elektrische step voorbij! Op de heenweg stonden wij een dag of wat naast een stel leuke Medelanders, waarvan de vrouw parkinson had. Zij had ook zo’n step en kon daar geweldig mee uit de voeten. Misschien is het ook wel wat voor mij? Ik heb uiteindelijk nog een goede voet! Even later zagen we een man met step staan. Ik wilde hem wel eens het een en ander vragen. Hij sprak geen Engels, maar typte op zijn smartphone 30 km/u in! “Wauw! Dat klinkt goed! Kan ik mooi zelf weer alleen naar buiten!”
Bij een grote boekhandel verkochten ze kaarten met sterke teksten! Wijsheid en humor zijn hier gewoon te koop! Bijvoorbeeld: “Give me chocolate and no one gets hurt!” Daarna sloegen we linksaf de hoofdstraat in. Mango, Zara, H&M, de Mac, ze zaten er allemaal nog. De winkels zien er best goed uit, maar als je naar boven kijkt, is er nog wel het een en ander op te knappen. Maar het had wel wat. “Geer, kijk nu, ze hebben hier een Müller!” Dat warenhuis zit ook in Aken en als we er daar naar de kerstmarkt gaan, kopen we er vaak nieuwe spelletjes en ladingen badschuim! De hele begane grond stond vol met schappen parfum van de grote merken. Deze leek op dit gebied ging eens een geurtje van Chanel proberen. Het ruikt niet alleen stoffig, maar ze vragen ook doodleuk € 140,00 voor één lullig flesje! Ik houd het nog even fijn bij mijn Bruno Banani!
Zo, en nu op naar de spelletjes. Alleen stonden alle bordjes in het Sloveens en daar bakken wij nu net niets van. Eerst maar eens een lift zoeken, want met cabrio op de roltrap is zelfs voor Albaniëgangers toch net te heftig. Bij de lift hing een dubieuze sticker. Een man en een vrouw met een streep erdoor in een rode rand, waar aan de ene kant vlammen getekend waren. Ik schoot in de lach. Gerard keek me verbaasd aan en mimiekte wat er was. Ik wees naar de sticker en vroeg wat hij dacht. “Gewoon, bij brand mag je niet in de lift? Hoezo, wat zie jij dan?” “ Geen vrouwen en mannen tegelijk in de lift, anders slaan de vlammen eruit!”
Laat er nu hierboven net de nieuwere versie van Gerards lievelingsspel staan! “Hè, hè, eindelijk eens iets voor hem! Hij wil altijd alles voor mij kopen, maar zelf hoeft hij niets. Weer buiten, bleek de zon flink zijn best te doen. Heerlijk en hij stond precies goed om het knalroze Franciscanenklooster te fotograferen! Het is wel DE blikvanger van het centrum! Op het Preserenplein staat een groot beeld van de persoon naar wie het plein ook vernoemd is. Verder is er een maquette in brons te zien van deze stad. Gelukkig voor ons was de accordeonist er nog niet. Gisterenavond hebben we trouwens nog wel een violist horen spelen, die dat heel mooi kon! Hopelijk staat hij er weer! We liepen de beroemde Triple Bridge over de Ljubljanicarivier over en genoten van deze bijzondere brug. Samen met de roze kloosterkerk is deze driedubbele brug, die hier de Tromostovje genoemd wordt, toch wel de ultieme bezienswaardigheid van de stad. Ooit lag er maar een, maar de stadsarchitect heeft er twee voetgangersbruggen naast laten maken, die licht naar buiten uitwaaieren. Er zit een heel logisch verhaal over verbindingen in de stad achter, maar dat is echt te lang. De Italiaans aandoende bruggen zijn wit en zien er door de vele zuiltjes in de zijkanten heel mooi en sierlijk uit. Overdag of ’s avonds, ze blijven fotogeniek! We vonden het wel een leuke uitdaging om er een goede foto van te maken!
Daarna sloegen we meteen linksaf naar de oude vismarkt, waar nu onder de sierlijke galerij een aantal kramen met Sloveense souvenirs en andere hebbedingetjes staan. Kaarsenhouders, glazen en flessen van glas met diverse mooie kleuren erin, de buurvrouw had prachtige versierde schalen en mokken van porselein. Ook werd er vrolijk houten keukengerei verkocht zoals lachende pollepels en spatels, maar ook schalen en snijplanken van Sloveens hout, wat dat dan ook moge zijn. Een imker die zelfgemaakte, erg lekkere honinglikeur verkocht, al dan niet in flessen in allerlei vormen en maten, die door zijn oude moedertje met vrolijke bloemetjes beschilderd waren. Vrolijk houten speelgoed voor ukkies en natuurlijk ontbraken de rijen magneten, sleutelhangers, houten pennen en andere prullaria hier ook niet. Een man met een grote tros ballonnen, waar hij er maar weinig van verkocht. Ik weet het niet hoor, maar is € 8,00 niet een beetje te veel aan de prijs?
Aan de overkant werd precies vandaag de weekmarkt gehouden in de mooie, houten, gelakte kramen met de fleurige blauw-witte zeilen. Het was trouwens ook de laatste markt van het jaar! Hadden wij even mazzel! Op het plein zelf werd eigenlijk alleen maar eten en drinken verkocht. De kraampjes verkochten voedsel uit alle windstreken. Heerlijk geurende Franse crêpes al dan niet met Nutella, Libanese falafel, hummus en bontgekleurde tabouleh, dikke Argentijnse steaks die op een stevig vuur gebakken werden en zelfs Hollands aandoende potten appelcompote kon je er vinden. Wij vielen als een blok voor het kraampje met de falafel. We bestelden een menu waar verschillende dingen op lagen en namen er een schaal tabouleh bij. Het is volgens mij supersimpel om te maken, heel gezond en onwijs lekker. Je knipt je volgens mij alleen de blaren op je vingers aan de bossen peterselie die erdoor gaan. Maar goed, glaasje wijn en bitter lemon erbij en Jut en Jul hadden het weer helemaal voor elkaar daar. Genietend van de stad, het eten en het uitzicht op de zachtgele kathedraal van Sint Nicolaas met zijn groene koepels en mooie toren.
Net na het pleintje bleek er nog een dubbele rij kramen te zijn, waar je vooral kunst kon kopen. Bijzondere sieraden van bloemen in kunsthars, beschilderd canvas met veel spijkertjes erin, waaromheen draden in bijpassende kleuren tot fraaie motieven gemaakt waren. Wij vonden de zandkraam ook wel heel apart. De man had twee glasplaten heel dicht tegen elkaar in een raamwerk gezet. Tussen deze platen had hij zand in twee kleuren en zwaartes aangebracht. Een beetje water en een beetje lucht deden de rest. Het zand viel in mooie vormen naar beneden. En telkens als je het raamwerk omdraait, komt er weer een ander plaatje tevoorschijn. En ben je het zat? Dan spuit je er wat inkt in je favoriete kleur in. Een spuitje wordt erbij geleverd! Wij hadden er een leuk contact.
En dan denk je alle kramen gehad te hebben, kom je op de centrale markt uit! We zijn er alleen maar even langs gelopen, maar je kunt er van alles kopen. Van gekruide zelfgemaakte worst tot pittige kaas, maar ook groente, fruit, bergen kastanjes, vers zeevoedsel en potten honing en wijnen schijn je er volop te kunnen krijgen. De Slovenen maken vaak een grapje over het woord organisch. Volgens hen is er in hun taal geen woord voor omdat al hun eten organisch is!
Vlak achter de markt schijnt er nog een bijzondere brug te zijn en wel de liefdesbrug! Een beetje stad heeft er tegenwoordig wel een. De zijkanten van deze Schoenmakersbrug bestaan uit dunne, ijzeren koorden waaraan rijen slotjes met namen van stelletjes uit de hele wereld hangen. Maar daar kwamen we pas achter, toen we al halverwege Oostenrijk waren. Beetje jammer.
Wij sloegen na het voorbij lopen van de markt rechtsaf. Een brede straat waar mooie, grote barokke panden in overwegend zachtgele en crèmekleurige tinten staan al dan niet met romantisch uithangbord en of sierlijk gebeeldhouwde ornamenten. Ook bevond de Sint-Nicolaaskathedraal zich hier. Ik stond net een foto van een van de indrukwekkende, hoge, koperen deuren te maken, toen er een medewerker naar buiten kwam. Hij zette het bordje terug, wat Gerard net even verplaatst had voor de foto. We zeiden, dat we het straks weer terug wilden zetten. Hij verontschuldigde zich en nodigde ons uit om binnen te komen kijken. “Jullie zijn toch gratis, want jij bent gehandicapt.” We liepen inmiddels al wat achter op de planning, maar vonden het ook niet aardig om door te lopen. We gingen dus braaf mee naar binnen. “Tja, keurig opgevoed, hè!” We verbaasden ons over het interieur. Er was niet veel wit meer over! Echt alles was beschilderd tot in het kleinste koepeltje boven de grote aan toe. Het gewelde plafond, de muren, de vele bogen en koepels met zijn mooie ramen en het orgel, het zag er schitterend uit. En dan het grote plafond! Het was een groot, bont schilderij! Ook de buitenkant van de zachtgele kathedraal met zijn groene koepels en prachtige deuren was bewerkt. Er was een grote muurschildering van Maria en een engel in warmrode tinten geschilderd. Eromheen en erboven nissen met beeldhouwwerken van heiligen. Even verderop was een fraaie nis gemaakt met sierlijk gebeeldhouwde elementen in wit marmer, waar een tafereel van Maria met haar overleden zoon Jezus in haar armen gemaakt was. Niet alleen gebeeldhouwd, maar zelfs beschilderd! Ervoor hangt een smeedijzeren lantaarn. Alle lantaarns in de oude binnenstad zien er trouwens mooi uit. Zeker ook omdat er overal een flinke bos uitbundig bloeiende geraniums onder hangt.
Vandaag zagen we opvallend veel draken. Op kaarten, op magneten, van hout, van pluche en weet ik veel wat. We snapten al niet waar deze hype vandaan kwam, maar zojuist las ik, dat de draak het symbool van de stad is. Hoe het precies ontstaan is, weet niemand maar er is dus blijkbaar een brug met grote drakenkoppen.
Wat meer richting het hart van de stad, kwamen de terrasjes ook weer in beeld al dan niet met hele grote parasollen. Een licht aftandse winkel, die ooit volledig in bladgoud geverfd was, waar de knalpaarse petunia’s in grote bossen naar beneden kwamen en wat verderop een witte kerk met een groen torentje. Koper? Ervoor stond een marmeren pestzuil waaromheen een fontein met witte, marmeren beelden gemaakt was. Na nog een foto van de er vlakbij liggende bar gemaakt te hebben, waar ze zowel gisteren als twee jaar geleden wat gedronken hadden, gingen we lukraak een steegje door richting de Triple Bridge.
Het bleek echter een heel bijzonder steegje te zijn. In het midden was een goot gemaakt, waar eerst een groen koperen hand stond. In de goot lagen allemaal hoofden en schedels van brons. En niet een of twee, nee, de hele lange steeg lang! Best heftig! Wat zou het uitbeelden? We vroegen het aan een serveerster aan het eind van de steeg. Het bleek een herinnering aan de vele slachtoffers van de pest tijdens de middeleeuwen te zijn. Er waren er hier zo veel doden, dat ze via dit steegje de erachter liggende rivier ingerold werden.
Nadat we de nodige terrasjes gepasseerd waren, de een nog gezelliger dan de andere en waar iedereen nog even heerlijk genoot van het laatste zonnige weekend, kwamen we dan weer midden in de stad bij de bruggen uit. Gerard wilde eigenlijk wel terug naar de camper, maar ik iets minder. “Weet je nog, toen we hier tien jaar geleden in december liepen? We hadden de kerstmarkt gehad en zwierven op de bonnefooi wat door de stad. Het was al donker en de sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes naar beneden. Een verkleumde accordeonist in een portiek en even later hoorden we die hele mooie, melancholieke, sfeervolle muziek van een vrouw met een warme stem. De muziek paste geweldig bij het plaatje van de stad op dat moment en wij gingen toen aan iedereen vragen, hoe die zangeres heette. En ergens vonden we nog een platenzaak, waar we een cd van haar gekocht hebben!” Gerard dacht zelfs het straatje nog wel te weten. “Volgens mij moeten we dan die straat rechts hebben.” “Zullen we even kijken?” Dat wilde Gerard ook wel. Het straatje was leuk. Het was armer, maar ook authentieker en knusser. Een merkloos kledingzaakje en op veel plaatsen graffiti. Dit was vooral de straat van de studenten, streetart en kleine boetiekjes. Van het eerste winkeltje weet ik nog steeds niet of het nu heel oubollig of het nieuwe modern was, maar in de winkel erna kon ik mijn hart ophalen. Een soort wereldwinkel, waar kledingstukken in alle kleuren van de regenboog te vinden waren, bonte sieraden, vrolijke sjaals, uitbundige poncho’s en jawel: ook die aparte, wijde broeken met een soort overslag eromheen, die ik op de heenweg in Bled gezien had. En die bevalt inmiddels zo goed, dat ik er hier fijn nog een gekocht heb. Ik vind ze helemaal te gek! De muziekwinkel hebben we niet meer gevonden, maar ons fijne vakantiegevoel kwam steeds meer terug! Sterker nog, we hadden het weer helemaal naar ons zin!
Helaas was het ineens al 16.15 uur!!! Help, we zouden eigenlijk om 14.30 uur uiterlijk gaan rijden! Nou ja, pech. Dan laten we Bled fijn zitten en scheuren we in een keer naar München! We liepen het gezellige straatje weer terug naar het centrale plein. Hier was een man aan de gang met een geweldige bellenblaasconstructie. Na slechts één keer indopen, vlogen er binnen de kortste keren wel honderd bellen over de hoofden van de springende en juichende kinderen. Het was een feestje om naar te kijken. “Dit is echt leuk voor ‘onze’ kids!” Gerard had helemaal zin om het thuis ook te gaan proberen. We raakten in gesprek met de vriendelijke man, die na afloop van zijn optreden een poosje met ons kwam kletsen. We hoefden alleen maar twee lange stokken te hebben en een heel lang stuk katoen, waaraan we allemaal kortere touwtjes moesten gaan knopen. Met schoenveters zou het vast ook wel gaan. Verder een teiltje, water en afwasmiddel en dan kon het feest beginnen.
De jongen bleek uit het zuiden van Polen te komen, waarop ik meteen mijn ene Poolse zin zei: “Nje moevjev pa po Polsku.” (ik spreek geen Pools). Hij keek me stomverbaasd aan en schoot in de lach. Dat had hij niet verwacht. Hij vertelde geen werk te hebben en het heerlijk vond om te reizen. Na Slovenië had hij Italië, Frankrijk, Spanje en Portugal op het programma staan, waar hij ging overwinteren. Ik complimenteerde hem met het feit, dat hij zo ontzettend leuk met kinderen omging. “Jij staat niet boven hen, maar echt naast hen!” Hij keek me verbaasd en blij aan. “Ja, misschien kan ik daar werk in gaan vinden?!” We spraken nog een tijdje verder over zijn plannen en over hoe fijn het is om te zwerven. “Sommige mensen weten al maanden van te voren waar ze heen gaan, op welke dag ze wat gaan doen in welke plaats en zelfs in welk restaurant ze gaan eten,” zei ik. “Dat is toch geen vakantie?” Hij zei:”Ja en als het weer dan niet goed is, of het restaurantje niet te vinden is hun dag verpest. Mijn motto is: Plan helemaal niets, dan gaat er ook niets mis!”” Nou, wij hebben ook wel zo’n instelling op vakantie. Heerlijk toch. We hadden al wat geld in zijn kistje gegooid en wilden na een tijdje weer verder lopen. We moeten uiteindelijk wel het land uit vandaag en liefst Oostenrijk ook nog! Vraagt hij ineens heel verlegen: “Mag ik je alsjeblieft een knuffel geven? Je hebt me zo veel hoop gegeven en geïnspireerd!” Stomverbaasd stond ik op. Ik was me er dit keer niet eens bewust van. Maar het is niet normaal meer, hoe vaak ik dit deze vakantie gehoord heb! Met een lach keek ik hem aan. Het is altijd fijn om iemand hoop en inspiratie te geven.
Wat een mooie ontmoeting weer! We hadden spijt, dat we geen e-mailadressen uitgewisseld hadden. Al was het alleen maar om een stel foto’s naar hem te kunnen sturen van zijn superleuke act. De hele energie op het plein veranderde gewoon, door al die bellen, die over het plein zweefden, met de uitgelaten kindertjes eronder, die ze probeerden te vangen, waardoor ouders ook weer trots stonden te glimlachen en even later was gewoon iedereen op het plein vrolijk! Heerlijk! Ja jongen, het lijkt maar een simpele act, maar jij brengt veel blijheid in een stad! Vergis je niet!
Via de hoofdstraat liepen we het prachtige, oude centrum van Ljubljana uit. Groot in mooie gebouwen, maar met het gevoel van een vriendelijk, levendig dorp. Echt wat voor ons. De accordeonist was ook weer gearriveerd en in de hoofdstraat stonden nog een violist en twee mannen accordeon te spelen, waarvan één mannetje hele bijzonder kleren aanhad, maar die eigenlijk amper twee akkoorden met een hand kon spelen. Maar goed, hij deed zijn best. Ik krijg er zelf ook weer helemaal zin in. ‘k Heb hem wel bij me, maar hij is de koffer niet uitgeweest! Geen tijd! En helemaal aan het begin van de stad zat een eenvoudig mannetje op een krukje achter een standaard. Naast hem een kleine installatie, waar muziek uitkwam en waar hij zachtjes mee mee zat te zingen. Het gaat geen hit worden, maar het was wel aandoenlijk! Wat een stad en wat een heerlijke sfeer! We hebben Ljubljana altijd mooi gevonden, maar we hebben vandaag bij daglicht nog meer genoten dan anders. Het is een heerlijke stad om in rond te dwalen. Niets gezocht, alles gevonden. We gingen veel te laat, maar weer met een blij hart en een lach op ons gezicht de stad uit!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066270
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 246
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 67-bruisend-ljubljana
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-24
[title] => 66. Weer een landje verder
[message] => Gisterenavond hebben we heerlijk film gekeken! Jammer, dat we de tijd helemaal vergeten waren en het ineens best wel heel laat was! Meer veel te laat eigenlijk! De camping bleek er bij daglicht lang niet zo beroerd uit te zien als het leek, dus ik neem minstens de helft van wat ik geschreven heb terug. Achter de receptie was een ruimte met een aantal tafels en een grote, gemetselde barbecue. De douches bleken in het hok van de receptie te zitten. En wat voor douche! Een hele grote douche (een regendouche?) boven je en aan de zijkant was er ook nog een douche! Jemig, sterallures op de camping. Gerard vond het heerlijk en ik weet het niet. Had me net aangekleed. Ik blijf niet aan de gang…
Bij het afrekenen bood de eigenaar Gerard nog een slivovitsj aan. In plaats van dat we gewoon af konden rekenen, ging deze man ons helemaal uitgebreid inschrijven om ons vijf minuten later weer uit te schrijven. Gaat Gerard mij daarna ophalen voor die borrel, is die man hem gevlogen! Lekker is dat! Heb juist een goed ontsmettingsmiddel voor die ontsteking nodig!
We bleken trouwens tussen de maïsvelden te staan, waarvan alles echter al bijna geoogst was. Hier alleen geen ezeltjes. Het weer is goed, maar we zijn in slechts in één dag van hoogzomer naar herfst gegaan! Gisteren nog 25 graden, een strakblauwe zee en overal groene bomen. Hier een meertje, donkere landerijen en bomen die toch al stevig aan het verkleuren zijn. Volgens de camperapp hebben we alleen vandaag en morgen nog mooi weer en dan wordt het overal in Europa een stuk slechter.
Gerard scheurde het laatste stuk tolweg en ik las hem wat verhalen voor. Om 13.40 uur waren we bij de Kroatische grens. Ook hier hoefden we alleen onze papieren maar te laten zien. Wel was deze douanier de eerste die ook iets vroeg: “Zijn jullie met zijn tweeën?” Waarop ik per ongeluk licht ad rem antwoordde: “Nou, het zou me erg verbazen als het er meer zijn. ‘k Wil wel even kijken?” Gelukkig schoot hij keihard in de lach en ging de boom meteen open. Ook Slovenië in was een eitje. Op verzoek kregen we hier zelfs nog een stempel in ons paspoort. Eigenlijk doen ze dat binnen de EU niet. “Ja, ja, daarom staat ons paspoort zo vol…” Als het goed is, hebben we van ieder land vanaf Slovenië minstens één stempel. We hadden niet verwacht, dat we geen enkele controle zouden hebben. Vaak komen ze bij een camper wel even binnen kijken. Maar deze reis dus niet. Dat scheelt fijn weer tijd!
Op de camperapp hadden we gelezen, dat Brevice een gezellig plaatsje met diverse warenhuizen zou zijn en een leuk museum. Wij daar dus naartoe. Er waren wel vijf straten, waarvan een met leuke, gekleurde huisjes. Ook was er een aparte watertoren en ja, zelfs het museum hebben we gezien. Van de buitenkant, dat wel. Je moet ergens mee beginnen. Maar winkels? Laat staan leuke? Nee, tenzij je van een stoffige kantoorboekhandel houdt of om een plant verlegen zit. En er waren wel drie bomen met allemaal gebreide en gehaakte sjaals om. We keken elkaar eens aan. Het gaat hem hier niet worden. Zonde van onze tijd.
We reden nog maar net of we zagen de Spar, Aldi, Lidl en de Mercator. “Hé, daar moeten we heen! Die hebben dat superlekkere vlees en misschien ook wel die heerlijke hazelnootchocoladekoeken!” Tja, noten zijn voor een pianojuf altijd goed en chocola komt van bonen en valt onder de categorie groente. Ik weet alleen waar het mis gegaan is, maar eerst kwamen we bij een bouwmarkt uit, waar op het dak Mercator stond en daarna stonden we ineens voor de deur van de Kik, waar ik wel even wilde kijken.
“Oh nee, hoe kan het nu ineens al 16.15 uur zijn?” We hadden om 15.00 uur in Ljubljana kunnen lopen? Oeps! Hoe kan dit nu weer! Bij de tandarts heb ik dat nu nooit hè, dat er ineens weer een uur voorbij is?! Zullen we wel, zullen we niet? Ja, we gaan toch wel even naar de hoofdstad. Zo groot is ie niet en de vorige twee keer konden we de camper vrij snel kwijt.
We voelden ons lekker en hadden er zin in. Onze laatste echte buitenlandse avond! Parkeren ging niet echt heel gemakkelijk. Na een tijdje zagen we een parkeerplaats, maar de bocht na de slagboom was erg krap. Voordat we fout gokten en ons klem zouden rijden, besloot Gerard eerst maar even poolshoogte te gaan nemen. Nou, dat heb ik geweten. Die man achter ons was een vreselijke kortkont en begon steeds langer achter elkaar te toeteren! Ik werd er helemaal gek van! Wat een eikel! Vanmorgen hadden we ook al zo veel getoeter. Iemand kon niet binnen 30 seconden op een landweggetje inhalen en ging toen ook al irritant lang toeteren. Wij gingen snel de kant in, maar kregen verd… nóg een toeterconcert. Bah! Ik dacht dat Slovenen rustiger waren dan de andere ex-Joegoslaven! Niet dus. Hier geen ezels in maïsvelden, maar vooral in de auto’s!
Na een tijdje zag Gerard anderhalve plek vrij langs de weg. “Dit wordt het!” Ik twijfelde echter. “Ga het even aan de buschauffeur vragen aan de overkant van de weg, die weet het vast wel.” De beste man sprak gelukkig een paar woordjes Engels. Hij twijfelde en zei: “Waarom ga je niet op de parkeerplaats bij Tivoli staan? Daar sta je zeker weten goed?” Je schijnt flinke boetes in Slovenië te krijgen als je op een verkeerde parkeerplaats staat. Daar hadden we weinig trek in. En zo stonden we even later dan op de supergrote parkeerplaats Tivoli II.
Het was behoorlijk fris, dus we moesten iets anders aan. Onderweg een broodje gekocht en van een vriendelijke studente kregen we te horen, hoe we naar het centrum moesten lopen. Nou, dat viel ons alles mee. We waren bang, dat het een half uur lopen was, maar in 10 minuten waren we er al!
De stad is prachtig, maar met ons ging het niet goed. We hadden nog een paar keer een gek op een fiets, die steeds achter ons ging staan, als wij ergens een foto van maakten. De stomme accordeonist in zijn Tiroler Lederhosen van twee jaar geleden zat er ook weer zwaar emotieloos zijn stoffige walsjes te spelen. Destijds wilde Gerard er een foto van maken, maar dat mocht niet. Dat mocht alleen voor geld. Ik betaal liever, zodat hij ophoudt met spelen. Het kwam niet door hem, maar wij trokken het niet meer. En minder en minder. De stress en het vochtgehalte waren even te hoog. De kaarsjes waren uit, batterijtjes op, de rek eruit, vul maar iets in. We hadden een rot avond en besloten maar badkuipje te gaan spelen. Maar na drie glazen kwamen we erachter, dat wij ons niet vol kunnen laten lopen. Drie is echt onze taks. Dit gaat hem niet worden. Er hielp vanavond gewoon helemaal niets. En de rest schrijf ik maar niet. Het was erg rot en we hebben bijpassend geslapen. BAH! Heeft iemand ons vakantiegevoel misschien gezien? Wij zijn het kwijt.
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066248
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 224
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 66-weer-een-landje-verder
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 7. Niets aan de hand!
[message] => Licht gebroken werden we na een spannende nacht wakker. We stonden niet scheef, de ramen waren er niet uitgebikt, de deuren zaten ook nog zwaar vergrendeld met de sjorbanden en we hadden ook gewoon nog 4 wielen onder de camper zitten. Viel dat even mee!
Gerard was vannacht al heel snel niet meer bang. Hij gelooft heilig dat niemand onze camper zomaar in kan. Tja, ik hoop, dat hij gelijk heeft, maar bij ons gebeuren wel vaker minder logische dingen qua percentages. Maar goed, er was inderdaad al met al niets gebeurd. Wel voelden we ons zo fit als twee natte dweilen.
In de douches bleek vanmorgen zowaar licht te branden en er kwam ook nog warm water uit de kraan. Dat was best lekker! Gerard is nog even naar de man toegelopen om het gedoe van vannacht te zeggen. Hij beweerde in het huis vlak naast het tennisveld geslapen te hebben, maar niets gehoord te hebben. Hij was ervan overtuigd dat het geen inbreker was, maar een probleem met de stroom. Ja, ja, en daarom hadden we GEEN licht in de douche en WEL een oorverdovend alarm? Dat ging anders toch vast ook niet op batterijtjes? We vonden het een raar verhaal. Hij snapte wel, dat het niet echt prettig was geweest en we kregen dan ook ons geld terug. Die man mag nog blij zijn, dat we geen Sherlock Holmesvergoeding bij nacht gevraagd hebben!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064066
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 333
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,novo-mesto
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 7-niets-aan-de-hand
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 6. Fijn hoor, een camping!
[message] => We stonden nog maar net of het was al donker. Dat is wel een vet nadeel van zo laat in het seizoen reizen. En al die regen trouwens ook. Maar goed, we hadden een plekje op een camping bij een sportterrein. De beloofde wifi deed het niet, er waren weliswaar toiletten en een douche, maar daar deed het licht het niet van. Het is vast heel romantisch om bij kaarslicht te douchen, maar we hebben het maar overgeslagen.
Eten, film kijken en slapen. “Wiew, wiew, wiew, wiew, wiew, wiew!” “Wat is dit?!” Een autoalarm?” Ik lag stijf in mijn bed! “Ja, vast wel”, bromde meneer beer naast me. “Maar Geer, er staan hier helemaal geen auto’s!” Het geluid leek uit de kantine annex sanitairblok te komen. Verdikkie! Het is windstil en er staan ook buiten het terrein geen auto’s. Dan moet het toch dat gebouw naast ons zijn. Ik kreeg er helemaal de zenuwen van. Voorzichtig gluurden we door de gordijnen. Toen werd ik alleen maar nóg banger. Het was zo vreselijk donker, dat je gewoon geen hand voor ogen zag! Wat moeten we doen?
Gerard pakte onze zaklamp, waar je trouwens ook prima iemand mee knock-out kunt slaan - handige dingen wel – en scheen naar buiten. Er stond niemand in ons blikveld te zwaaien, wat op zich prettig was. We keken elkaar eens aan. Wat nu? Blijven? Weggaan? “Wel potverdorie, even verderop hoor ik ineens een auto wegrijden!” Gaat daar een boze dief, die baalde dat wij wakker waren geworden? Ik vond het echt niet leuk meer.
Gerard was minder bang. Hij dacht dat de inbreker allang van ons geschrokken was en het hazenpad had gekozen. Ik vreesde, dat hij nog ergens verdekt opgesteld lag. Maar goed, Gerard schoot zijn korte broek aan en ging dus gewoon even op dievenpad. Gewapend met knuppel en stevige zaklamp. En we doen ook maar even de grote lichten van de camper aan. Maar dat Gerard daar buiten liep, vond ik drie keer niets. Zo doen ze hem iets aan! Deze held op sokken pakte een Oekraïense martelwerktuig en ging bibberend voorin zitten om manlief in de gaten te houden, uiteraard met de deuren potdicht. Inmiddels was het oorverdovende alarm trouwens wel uitgegaan. Gerard is helemaal om het gebouw heen geslopen en kwam gelukkig weer volledig intact terug. Tijdens het wachten, kwam ik per ongeluk nog met de knuppel tegen de toeter aan, maar ook daar reageerde niemand op.
Gerard wilde eerst nog naar die andere parkeerplek hier vlakbij rijden, maar dat zag ik ook niet zitten. Zal je zien dat die inbreker daar net bij de pizzeria zijn zakken staat te vullen en wij er nietsvermoedend aan komen rijden om 4.00 uur ’s nachts. “Zullen we omstebeurt gaan slapen Maan?” Jij nu, en ik als het licht word? Van mij hoefde het niet, dat vond ik ook weer rot. “Jij bent ook al zo moe!” Maar vanmorgen hoorde ik dat Gerard toch nog een tijd heeft gewacht. Nou, jongens, we gaan nog eens op een camping staan. Dat is echt veel veiliger….. Bah!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064065
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 206
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/945/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 6-fijn-hoor-een-camping
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-05
[title] => Zondag 4 september 2022
[message] => Om 8:00 uur staat het ontbijt klaar, waar iedereen van kon genieten behalve de koffieliefhebber. De kwaliteit van deze koffie was zodanig dat een enkeling zich afvroeg of er een hele pot Buisman in zat. Voor de jongere onder ons: even navragen aan je ouders wat Buisman is. Iedereen is er klaar voor om de wielerweek te beginnen. Nadat iedereen de banden op spanning had gebracht konden we vertrekken. Bij het vertrek stonden we met veertien deelnemers. Al spoedig werd de groep opgesplitst. Enkele(3) snelle jongeren kozen voor de uitdagende lange route met de meeste hoogtemeters. Een hele goede keuze van deze jonkies. Dit gaf ook wat rust bij de “seniorengroep”. Na de splitsing kwam de ouderengroep in het plaatsje Bled. Daar konden de schoonheid van het meer met daarin in het midden het bekende kerkje.Onze aandacht ging overigens meer uit naar de Sloveense schoonheden die ook in Bled voldoende aanwezig waren.De fietshelmen werden niet af gedaan om indruk te maken bij deze dames. De grijze haren zouden een verkeerde indruk kunnen maken op deze dames. De grijze haren passen immers niet bij de strakke torso’s die onder het Vélotenue verborgen zitten.De groep kwam tot de conclusie dat de twee vrijgezellen uit de jongerengroep het een en ander gemist hebben.
Na dit mooie intermezzo ging het weer richting Ljubljana. Prachtige natuurlijke omgeving waar het prima fietsen is. Glooiende wegen van uitstekende kwaliteit. In het eerstvolgende dorp werden we tegengehouden door de plaatselijke Wout. Er bleek een wielertocht te zijn waardoor wij onze tocht moesten onderbreken. Daarom werd er een verlengde en vervroegde pauze ingelast. In een plaatselijk etablissement werd genoten van drank en spijzen.Na het aanmoedigen van de deelnemers van etappe de Slovenië werd de route vervolgd. Met goed gevulde magen werd begonnen met de volgende klim. Met volle magen beginnen aan een klim is niet de voorkeur bij menig fietser. Nadat er gewacht was dat iedereen boven was werd er koers gezet naar het punt waar de splitsing van groepen was gepland. 5 personen kozen er voor om de kortere route naar het hotel te nemen. De overige 6 gingen nog voor een lus van 16 km en enkele venijnige uitdagingen. De 14 % procent werd verscheidene keren waargenomen op de Garmin fietscomputers. Boven aangekomen werd er nog wat gedronken en genoten van het uitzicht . Hierna gingen de remmen pas echt los. Met volle vaart werd naar de hoofdstad gekoerst. Bij aankomst bij het hotel, waar de procedure voor inchecken wat langer duurde dan wij verwachtten, werden wij op de hoogte gebracht vanhet “verlies” van de telefoon van de nestor van het gezelschap. Na de nodige paniek bleek de telefoon uiteindelijk toch in de koffer te liggen.
Nadat iedereen zich gedoucht gehad werd er op het dakterras nog genoten van gerstenat van de plaatselijke brouwerij. Daarna verzamelen om een eetgelegenheid te zoeken in het centrum van de stad. Na het bestuderen van de meukaart werd besloten om een pizza van twee meter lengte te gaan nuttigen. Moe maar voldaan werd de eerste dag van de fietsvakantie besloten met de terugtocht naar het hotel. Waarbij nog opgemerkt mag worden dat de hoofdstad Ljubljana er picobello bij ligt.
Morgen wordt er koers gezet naar Postojna.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086892
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 101
[author] => Gerrit en Ton
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/359_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zondag-4-september-2022
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Zaterdag 3 september 2022
[message] => In 14 huizen in Meijel lopen de diverse wekkers in alle vroegte af. Voor sommigen een ritueel dat wel vaker in de week afgewerkt wordt. Voor anderen was het alweer een hele tijd geleden dat de wekker gezet moest worden. Vanaf 04:45 druppelt iedereen binnen bij ondertussen onze vaste vertrekplaats, locatie Mart Broens. Daar hebben we op vrijdagavond de bussen ingeladen en klaar gezet voor vertrek. Gezien het grote aantal fietsers en materiaal toch nog maar een extra auto ingezet. Deze wordt zaterdagmorgen nog geladen met de laatste bagage en een tweetal fietsen. Net iets na 5:00 uur vertrekken we richting Slovenië. Tot de eerste stop is de reis voorspoedig verlopen. Huib trakteert de reizigers op een overheerlijk stuk vlaai. Na de chauffeurswisselworden we helaas wat vaker getrakteerd op oponthoud, gelukkig duurt de vertraging nergens echt lang. Rond 17:30 arriveren we in Mojstrana. Daar worden we gastvrij ontvangen en installeren ons in de voor ons beschikbare kamers. Voor het avondmaal schuiven we aan in de lokale herberg. Het avondeten smaakt ons goed. Een enkeling moet helaas wat langer wachten omdat er bij het opnemen van de bestellingen blijkbaar toch niet alles goed is gegaan. Maar ook dit wordt opgelost. Niemand hoeft met honger van tafel, het zijn grote hoeveelheden die ons voorgeschoteld worden. Ook de erbij geserveerde pivo’s (bier) zijn van omvang en smaken prima. Het was een lange dag en de bedjes worden dan ook op tijd opgezocht. Morgen de eerste etappe naar Ljubljana.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086849
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] => Frans-jozef Maas
[cityName] => Mojstrana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/073/420_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zaterdag-3-september-2022
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => waarispascale
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Slovenië
[message] =>
Vanuit onze slaapplek naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, was het maar iets van 2 uur rijden. Dachten we… De kortste route bleek een klein bochtig weggetje te zijn van een kilometer of 60. TomTom twijfelde al aan deze route maar google was zeker en Cindy zat met zweet op haar hoofd te navigeren. Het gaat helemaal goed en we komen bij een kleine grensovergang aan. Zo’n ouderwetse, met twee douaniers die iedereen bekeken en hun taak serieus namen. Ook onze paspoorten werden zorgvuldig bekeken om vervolgens te zeggen dat we niet door mochten. De vervolgweg in het Slovenische gedeelte was namelijk verboden voor campers. We hadden het bord al gezien, maar de weg was breed genoeg en misschien konden we hem overtuigen dat we dan weliswaar een camper zijn, maar met het formaat van een bestelbus. Daar was hij het niet mee eens, een camper is een camper, dus keren maar, terug en naar de officiële grensovergang. Vond deze officieel genoeg, maar goed. Om te keren moesten we tien meter Slovenië in, dat mocht dan weer wel, onze paspoorten werden doorgegeven aan de beambte die verantwoordelijk was voor het uitgaande verkeer. Die bekeek onze paspoorten ook weer en bromde wat. Na een vrolijke ‘fijne dag' van onze kant kwam er toch nog een lach op zijn gezicht.
40 minuten later kwamen we bij de andere grensovergang waar we aan konden sluiten in de rij. Eerst file om Kroatië uit te gaan, dan om Slovenië in te gaan en dan voor de eerste benzinepomp waar kennelijk goedkopere benzine te krijgen was. Die benzinepomp was zo klein dat de rij op de doorgaande weg stond en wij er met zijn allen niet door konden. Wij hebben al maanden niet in de file gestaan, houden datums of dagen niet echt in de gaten, maar het bleek dus een zwarte zaterdag te zijn.
Onderweg reden we langs een van de grootste grottenstelsels van Europa, wat mooi moet zijn, maar uitverkocht bleek. We hadden van te voren kaarten kunnen kopen maar wilden ons niet vastpinnen aan een tijd. Liever op de gok dan stress om op tijd te komen. Maar goed ook, want dat op tijd komen was vandaag al helemaal niet gelukt. Het is zoals het is, dan zien we het een ander keer wel. Of niet, ook goed.
Uiteindelijk reden we pas aan het eind van de middag Ljubjana in, helemaal prima, de hitte was uit de dag en de terrasjes liepen langzaam vol. Wat een leuke en mooie stad dit! Het begon al relaxed, met weinig verkeer, brede lanen en een parkeerplaats vlakbij het centrum. De studenten maken de stad jong en bruisend. Statige gebouwen wisselen elkaar af met hippe tentjes, op de brug staat een saxofonist te spelen, er wordt gedanst, de terrassen aan de kade van de rivier zitten vol. De oude stad staat nog vol huizen uit de 16e eeuw, een kasteel toornt erboven uit. Tussen een van de huizen is de Schijtsteeg nog zichtbaar, een steeg van 30-50 cm breed die zorgde dat branden niet overliepen naar het volgende pand en de tocht de muren droog hield. Dat was de officiële functie, maar de bewoners gebruikten het meer om hun emmers in te legen.
Ik heb nog maar weinig mensen gehoord die een stedentripje naar Ljubljana geboekt hebben, maar ik zeg doen. Een heerlijke stad om te zijn, en dat is wat we er gedaan hebben.
Slowakije was het eerste land wat zich, na tien dagen al, onderscheidde van Joegoslavië. Ze doen mee met de euro, wat lekker is na dat omrekenen in Kroatië. Het is duidelijk een welvarend land, het ziet er netjes en schoon uit en het is een van de groenste landen van Europa, het bestaat uit 60% bos. De medaille van netjes en georganiseerd heeft ook een andere kant; wildkamperen is hier streng verboden, sterker nog, op veel parkeerplaatsen mogen campers overdag al niet zijn. Dat maakt dat het voor ons, met al die volgeboekte campings, iets minder vrij voelt. Gelukkig vinden we een camping die niet aan reserveren doet waardoor het de (door)reizigers aantrekt. Als we aankomen doen we weer ons vertrouwde dansje en nadat we eindelijk een plekje hadden uitgekozen gaat de overbuurman weg en gaan we daar staan. De beste plek van de camping, direct aan de bruisende rivier waar af en toe een raft voorbij komt en onze zenuwen aanwakkert met een ijskoude duik. Alweer een plek om te blijven en dat doen we dan ook. We krijgen namelijk visite! De zus, zwager en nichtje van Cindy zijn op vakantie in Oostenrijk en komen een dagje langs. Heerlijk om even sociaal bij te tanken. We missen dat best behoorlijk, misschien wel meer dan vorig jaar.
We zitten dichtbij Bled, bekend om zijn meer én om de Bled cake, een vierkant taartje, vergelijkbaar met een tompoes maar dan zonder roze dekseltje. Natuurlijk moet die gegeten worden. De eerste dag voorgeproefd, en goedgekeurd, dus daarna met de familie. We lopen de calorieën er af in de Vintgar kloof. Het water van de rivier is kristal helder, prachtig groen en heeft in de tijd een kloof uitgeslepen van 250 meter diep. Aan het eind van de kloof zou een 16 meter hoge waterval zijn, maar ook hier is het droog, en de waterval is niet meer dan een drup.
Lake Bled is een van de bezienswaardigheden en een bekend plaatje als er iets van Slovenië vermeld wordt. Een spiegelglad en helder meer, een klif met een kasteel erop en daarachter hoge bergen. Het is inderdaad een plaatje en heel rustgevend, de bergen dempen het geluid en de wind. We hebben wel een beetje geluk, we waren er met iets minder goed weer. Als we er twee dagen later langs rijden is het namelijk veel drukker en ligt de waterkant vol met lijven in bikini’s en zwembroeken.
We hebben gelezen dat Lake Bohinj nog mooier moet zijn en veel minder toeristen trekt, maar dat hebben meer toeristen gelezen. Ook daar ligt het vol. Als je er doorheen kijkt, of eigenlijk langsheen, zie je de schoonheid, zo liggend tussen de bergen, met hoge rotswanden en opnieuw heel helder water.
Dat heldere water blijkt normaal te zijn hier. De Soca rivier die door de vallei van het NP Triglav kronkelt is ijsblauw van kleur. IJskoud ook trouwens. We gaan er natuurlijk wandelen en trotseren de kou met een duik. Op sommige plekken heeft de rivier de aarde diep doorgesneden, op andere plekken glijdt die door de groene weides. En dan aan alle kanten de machtige bergen eromheen. Ik zou hier graag nog een keer in het voorjaar terug komen, als de rivier meer water heeft en je erover heen kan kajakken of raften.
We slapen net over de grens, een paar meter Italië in, omdat je daar wel vrij mag staan. Het voelt als een warm bad, bij de berghut maakten ze een pastaatje voor ons klaar en de eigenaar schuift gezellig bij ons aan. Lekkere wijn, goede espresso, je kent het wel. Fijn hoor.
Dat over de grens hoppen doen we ook aan de andere kant, nu Oostenrijk in. Het was zo fijn om Peter, Miranda en Inzy te zien dat we behoefte hadden aan nog een keer.
Daarvoor moesten we wel twee keer een bergpas over, de Vrsic pass met 50 haarspeldbochten en kinderkoppen in de bochten, daarna de Wurzenpass met een stijging/daling van 18%. Met een zwaar beladen camper niet het makkelijkste ritje. De terugweg was misschien nog wel pittiger want deze viel op een zonnige zondagochtend in het weekeind van de Maria Hemelvaart, wanneer iedereen op pad gaat. De weg was nu ook nog met vol racefietsers die kronkelt en ploeterend hun weg naar boven zochten. We hadden als plan om op de top of onderweg nog een wandelingetje mee te pakken, maar het is een gekkenhuis, om negen uur stonden de parkeerplaatsen al vol. Nou ja, een tour dagje is ook goed, vanachter de grote ramen de wereld als een film bekijken.
En zo rijden we Slovenië uit en Italië in. Slovenië is zoals je een alpenland voorstelt. Schoon, groen, fris, ruim. Het toerisme is er wel, en op de toeristische plekken dus ook echt wel behoorlijk, maarals je er goed naar kijkt is het nog steeds kleinschalig. Weinig campings, (ski)dorpjes authentiek, geen tourbussen, geen groepen. Een beetje Oostenrijk, een beetje Oost Europa, een klein beetje Italië.
[userId] => 80242
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086420
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 137
[author] => Pascale
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526239
[travelTitle] => Samen
[travelTitleSlugified] => samen
[dateDepart] => 2021-05-03
[dateReturn] => 2025-09-01
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/080/242_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sloveni
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-05
[title] => 20220805 Smlednik Smlednik
[message] => 22020805Smlednik - Smlednik
We staan op een fijne camping in Smlednik bij Ljubljana. Om iets meer van Slovenie te zien besluiten we naar een meertje in de bergen te rijden en daar te gaan wandelen.Zgornje Jezersko Iigt aan het einde van een weg die parallel slingert naast een riviertje met koud water. Dat belooft wat. De foto’s op internet tonen een paar stoere wandelaars, een kleine houten hut en een glad vers bergmeer.
Als we daar aankomen na een mooie rit is het meer niet zwembaar, heeft het hutje gezelschap gekregen van twee volwassen cafe-restaurants en de stoere wandelaars zijn veranderd in vele oude grijze motorrijders die ons steeds inhaalden onderweg hier heen. We beperken ons tot een wandeling rond het meer en daarna rijden we tien kilometer terug. Daar zagen we in een flits een parkeerplek in een bocht (km 5.0) met daar achter het koele riviertje.
Snel parkeren we zodanig dat er met goed fatsoen niemand meer kan parkeren en we wandelen met handdoeken en wat drinken naar beneden. Daar neemt de rivier net een bocht zodat er een dieper gedeelte is ontstaan waar je kunt zwemmen. Ook is er een strandje in de zon waar je kunt liggen. En er is een boom die schaduw geeft. Wat een superplek.
Na een uur of anderhalf genieten horen we toch boven ons een auto stoppen. Eerst komt er een blonde dame. Niets zeggend omdat, blijkt later, zij haar stem helemaal kwijt is. Dan komt er ook een zoon van zo’n 20 jaar oud. Als laatste komt er een amerikaans sprekende Sloveen naar beneden. Die man begint te praten. Niet te stuiten. Hij kan een halfuur praten binneneen kwartier. Gelukkig verdwijnen ze na een kwartier en keert de rust terug.
Terug op de camping gaan we zelf worstjes bakken en maken aangemaakte salade en brood, Veel te veel dus we nodigen de man die naast ons op het gras geniet van het uitzicht uit voor een hapje. Hij heeft al gegeten maar drinkt graag een glas mee.
Malik of Janik (we zijn zijn naam vergeten) is oud motorcrosser die ook EU kampioenschap heeft gereden. In een wedstrijd heeft hij een ongelukje gehad dat hem veel smartegeld heeft opgeleverd. Van dat geld heeft hij een Brabus gekocht (= veel te vette macho mafia advocaat bak) maar had al snel spijt en parkeerde het ding 500 m verderop als hij uitging of vrienden bezocht. Ook had hij in zijn jeugd ook de vrouw van Trump ontmoet tijdens feestjes bij zijn opa. Melania was dan zijn oppas. Interessante vent. Maarom 23:30sturen we hem weg en geleiden onszelf het bed in
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085975
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 42
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/584_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220805-smlednik-smlednik
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-04
[title] => 20220804 Fietsen naar Ljubljana
[message] => 20220804 Met de fiets naar Ljubljana
We hebben de fietsen niet voor niets meegenomen. Ljubljana, hoofdstad van Slovenie ligt 19 km verderop, dus na het ontbijt gaan we sportief op weg. Meteen komt al de eerste uitdaging: de weg is nog niet af. We moeten dus over bulten grind, net gemetselde stoepranden en zandweggetjes richting de grote weg. Daarna komt de volgende uitdaging: de weg loopt niet langs de rivier maar gaat over een tweetal flinke heuvels richting de laagvlakte waar de grote stad ligt.
Na een invals/uitvalsweg van 5 kilometer (warm, saai, herrie, verkeer) komen we bij de binnenstad. We kiezen een fancy hotel uit om daar onze fietstas en helmen in bewaring te geven. Om de hoek zetten we de fietsen op slot en wandelen richting de kathedraal.
Ljobljana heeft een vrij compact oud centrum langs de rivier, met wat oude vakwerkhuizen en een plein met drie bruggen gebroederlijk naast elkaar. Voor de grap heeft men op 10 meter hoogte een waterslang opgehangen, zodat het lijkt dat er een plaatselijke regenbui is van 10 meter doorsnee.
Er is nog de mogelijkheid om naar de burcht te wandelen, 50 meter boven de stad. Maar daarvoor is het ons te heet. We vinden een terras in de schaduw en lunchen met een soepje, geserveerd in een brood. De temperatuur is nu toch wel ver boven de 30 graden en voor wat afkoeling zitten we in een park met een windje. Totdat er met een vette “pats” een klef klevend broodje tegen Peters hoofd wordt gegooid. “Wie deed dat?” roep ik en spring op. Niemand te zien. Was het dan toch één van die kraaien die zijn vondst uit zijn snavel liet vallen?
Voor de terugfietstocht is het ons te heet om weer over de heuvels te fietsen, dus zoeken en vinden we een omweggetje langs de rivier. Bijna bij de camping zou een restaurantje zijn voor een koele versnapering. Maar er is geen restaurant te zien. Wel zien we een aangepaste vrachtwagen staan, een “overlander” ofwel een soort “Dakar”-vrachtwagen, met Nederlands kenteken. Onder het schaduwdak zit een echtpaar dat alles heeft verkocht en is gaan reizen. Ze zijn nu 7 maanden onderweg en in Slovenie. Ooit nog naar Chili en naar Zuid-Afrika? Ze zien wel.
Wij gaan verder met onze reis, vinden de camping, rusten wat uit, nemen een koude douche en zijn uiteindelijk net op tijd voor sluitingstijd van het restaurant voor ons avondeten.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085974
[countryId] => 165
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 54
[author] =>
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/578_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220804-fietsen-naar-ljubljana
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-03
[title] => 20220803 van Alpen naar Ljubljana
[message] => 20220803 Van Heiligenblut naar Smlednok (Ljubljana)
Het is koel in de bergen maar wij hebben geluk met ons plekje in de zon. Terwijl tentkampeerders met lange broeken en jassen aan lopen, zitten wij in korte broek te ontbijten.
We zitten aan de zuidkant van de Alpen, gisteren zijn we de Grossglockner overgestoken, en vandaag rijden we in een fris landschap langs de hoge bergen richting de Wurzenpas. Ik weet nog van vroeger, toen ik in een lelijke eend samen met een vriend naar Joegoslavie reed, dat onderaan de pas de sleepdiensten klaar stonden om gestrande toeristen met caravans en blauwe rook blazende wrakken te helpen. En hoe het mijn eend moeite kosten om de hellingen van soms 18% te bedwingen. Mooie herinneringen aan vroeger.
We zijn in Slovenië en rijden door naar Kranjska Gora. Grote hotelcomplexen, winkeltjes en restaurants geven aan dat dit een toeristen stadje is. De reclames en felle kleuren lijken aan te geven dat hier ook winter-recreatie mogelijk is. Om te kunnen genieten van de natuur en mooie uitzichten kiezen we ervoor om over de pas naar Tonin te rijden. En hierbij zijn wij niet de enigen, wat een crime! Wat een chaos! Iedereen probeert zijn auto zo dicht mogelijk bij de top te parkeren. Hierdoor is er maar één rijbaan vrij waar men van beide kanten gebruik van wil maken. Dat leidt tot drukte en dringen, toeteren en roepen. Weg is de rust.
De afdaling aan de andere kant loopt langs de river Soča. En ook hier is het druk met dagjesmensen en toeristen. Als we opeens een vrij parkeerplekje zien zetten we de bus stil, klauteren twee meter via de rotsen naar beneden en nemen even een koele duik. IJskoud water maar een fantastisch plekje.
Na deze verkoeling en na de ervaring dat het wel eens retedruk kan zijn, besluiten we om Bohinjska Jezero en Bled over te slaan en te reizen naar een rustige camping in Smlednik bij Ljubljana. En inderdaad, het is een klein rustig dorpje, de camping heeft voldoende plek en we kijken uit over de brede traagstromende rivier Sava. Later horen we dat het in Bled ook over de koppen lopen was. Wij blij!
De camping heeft ook een restaurant met twee hardlopende huisvrouwen in de bediening. We keizen de “mixed grill for two”. De Slovenen nemen met ons geen halve maatregelen: we krijgen een giga bord vol heerlijk vlees, salade en voor de frites komt een anderhalve literfles mayonaise op tafel.
We gaan uitbuiken voor de tent. Er kan geen hap meer bij. Wat een dag.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085973
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 40
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220803-van-alpen-naar-ljubljana
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-12
[title] => Ter land, ter zwembad en in de grot
[message] => Wij hebben al flink wat jaren een abonnement op vakantie-regen. We weten eigenlijk niet hoe die ooit is afgesloten maar het is blijkbaar nog niet afgelopen en we gaan thuis toch eens kijken hoe we het stop kunnen zetten. Op weg naar Ljubljana begint het te miezeren en dat zet vrijwel de gehele ochtend door. We gaan met de trein in 50 minuten naar Ljubljana (nogmaals sorry aan de mensen die dachten in alle rust naar hun werk te reizen).
Ljubljana is weliswaar de hoofdstad van Slovenië maar het voelt als een kneuterig plaatsje. Uitkijkend over de stad staat boven op de berg het Ljubljana Grad (kasteel) waar we met een kabelbaantje naar boven gaan. Er is niet zo veel te zien, behalve
4ongeveer 3x dezelfde wc, dus staan we snel weer beneden. In het centrum zijn wat kleurrijke gebouwen en pleintjes en er hangt een gezellige terrassfeer. Op de menukaart is bijna alleen drank (wijn, gin-tonic, cocktails) te vinden en ondanks het miezerachtige weer zijn de terrassen goed gevuld. Davina had gelezen over street art in een wijk vlakbij het station en op de weg terug naar de trein pakken we die nog mee. Een gedeelte van de street art blijkt echter goed beschermd door rond hangende hippie-jongeren in een duister hoekje dat het Autonoom sociaal en cultureel centrum blijkt te zijn. In reisverslagen op internet is te lezen dat dit een van de hoogtepunten van de stad is maar in werkelijkheid voelt het als een grimmig hoekje achteraf-buurt waar smoezelige jongeren met capuchons vanaf de veranda's naar ons loeren en ons ieder moment kunnen beroven. Voor twee gezinnen met jongen kinderen is dat net iets te veel avontuur en we besluiten om te keren en de street art en Ljubljana te laten voor wat het is. Er is weer meer dan genoeg gelopen (door sommige kinderen).
We vervolgen onze reis naar Kamnik. Hoewel wij zelf vaak geen idee hebben hoe we de Sloveense (plaats)namen moeten uitspreken kan onze Google-Maps-vrouwenstem er ook wat van. Ze maakt er de meest grappige uitspraken mee waar we erg om moeten lachen. Ook klinkt er reggea uit onze camperspeakers want dat geeft een tropisch gevoel.
De regen zet vandaag door dus besluiten we een middagje naar het zwembad te gaan. Dat lijkt een schot in de roos, vooral voor de kindjes. Vandaag worden de stappendoelen dus eens niet gehaald.
We rijden vervolgens door naar een zeer kleinschalige camping in het midden van het bos waar we twee plekken op een grasveldje krijgen toegewezen. Het is basic, maar precies genoeg voor 2 nachtjes.
De voornaamste reden voor ons verblijf in Kamnik is Velika Planina, een traditioneel herdersdorpje boven op de berg waar je met een kabelbaan en een stoeltjeslift heen kan en vervolgens over de berg kan wandelen. Bij het zien van voornamelijk de stoeltjeslift offert Ellis zich vrijwillig op om met Milou bij de camper te blijven. Dus vertrekken we met 6 naar de start van de kabelbaan. Lekker veel warme laagjes aan want boven is het 8 graden.
Na een rit van 30 minuten staan we boven op de berg. Het is inderdaad fris en er ligt zelfs nog hier en daar sneeuw. Ook waait er een flinke wind die het extra koud maakt en al snel vindt Fie het niet meer ok om in deze kou zelf te moeten lopen. Ze wordt achterop Davina's rug gehangen en Caye en Lise lopen stoer zelf. Het is niet bepaald een voetpad wat we moeten volgen maar een alles behalve waterpas bergweiland zo ver je kan kijken bezaaid met stenen en keien waar we onze weg door moeten vinden. We lopen richting de herdershuisjes die met hun ronde houten daken en schattige luiken met hartjes niet zouden misstaan in het land van Laaf van de Efteling. We lopen naar een restaurantje waar we wat drinken. Hier hangen foto's van omgekomen alpinisten, sommigen nog maar 30 jaar oud. Het weer kan hier op de berg ook zo verraderlijk zijn.
Overal in de bergweide staan paarse krokussen waardoor het lijkt alsof er een paarse deken over de berg ligt. Het gras heeft hier de kleur van Kermit de Kikker, fel lichtgroen. Het is net of er een flinke mat kunstgras over de glooiende heuvels ligt maar het is echt gras en het heeft een reden dat het zo groen is. Regen, veel regen..... In de bergen moet je weliswaar op alles voorbereid zijn maar dat moet je dan wel bedenken voor je goed en wel naar boven vertrekt. We staan ineens met 3 kindjes, zonder goede regenkleding, in de stomende regen, midden in een grote laaghangende regenwolk die doet vermoeden dat de regen nog wel even aanhoudt. We schuilen snel onder het afhangende dak van 1 van de herdershuisjes en bedenken wat de kortste route naar een restaurant of de stoeltjes lift is. Zo staan we 20 minuten in de onophoudende regen, met natte jassen en broeken en hangende hoofdjes. De wolk trekt door het bergdorpje en wanneer het even later wat minder regent haasten we ons in de richting van de bevrijding. Althans, dat denken we want door de laaghangende wolk is het knap mistig en slecht te zien welke kant we nou eigenlijk op moeten. Een bibberende Fie, die met kletsnatte broek in de rugdrager hangt, krijgt een poncho (die blijkbaar nog ergens in de tas was meegekomen) over zich heen en we rennen zo snel we kunnen in de hoop nieuwe regenbuien voor te zijn. We kunnen zeggen, rennend op hoogte bergbeklimmen geeft een grote hijg-garantie. Als in een actiefilm waarbij de vijand ons op de hielen zit, zien we even later (lijkt wel een uur te duren) boven op de berg de stoeltjeslift. De laatste eindsprint, verzekerd van hyperventilatie, is een feit. Een stukje paniek valt direct weg als we de aftocht naar benende zonder regen in zetten. Eenmaal beneden is de temperatuur een stuk aangenamer maar we zijn tot onze onderbroeken nat. Grote hulde voor Caye en Lise die dapper en zonder te klagen hebben meegelopen, gerend en geklommen. En voor Fie, die weliswaar gedragen werd, maar ondanks de natte koude broek de moed erin wist te houden. Jullie zijn mega-kanjers! Dan is warme chocolademelk wel gepast.
We zijn klaar met de regen en de kou. We willen warmte en zon. Dat hebben we geboekt bij Terme Čatež waarbij ze een mega groot binnen- en buitenzwembad inclusief flitsende waterglijbanen hebben. We scoren onderweg nog een opklapbaar tafeltje bij een uiterst vriendelijke Sloveense winkelmevrouw want we willen ook buiten kunnen eten in het warme zonnetje. Na een tussenstop bij het stoere kasteel van Celje op de heuvel van de berg, komen we met 23 graden en zon aan in Terme Čatež. Precies zoals we het fijn vinden!
De volgende dag liggen Erik, Caye en Fie dan ook al vroeg in het zwembad. Davina doet de was (leer nou eens dat je die trommel niet helemaal vol moet proppen!) En het Helmonds-kwartet gaat vanochtend naar het nabijgelegen stadje en voegt zich na de lunch ook bij ons in het zwembad. Het buitenbad is verwarmd tot zeker 38 graden dus van afkoelen is geen spraken. Maar er wordt vol overgave geplonst, gegleden en gespetterd zodat we er wel weer even op kunnen teren. We sluiten de dag af met een gezamenlijke barbecue (yammie!).
We vinden de Slovenen aardige mensen. Bijna iedereen zegt gedag en in restaurants en winkels spreekt vrijwel iedereen prima Engels. Ze zijn zichtbaar trots dat we door hun land reizen en hun lokale eten willen proberen. Dat is een contrast met de Kroaten die we vorig jaar hebben ervaren, zo vinden wij.
We bezoeken de grotten van Postojna en daar zien we voor het eerst meer toeristen. Het is nog laagseizoen en omdat Slovenië (nog) geen populair vakantieland is, hebben we niets gereserveerd en vrij om te gaan en staan waar we willen. Maar bij de grotten, toeristische attractie nr 1, is de parkeerplaats nagenoeg vol als we aan komen rijden. Erik parkeert zijn camper asociaal dwars over nog 4 lege plekken naast elkaar en Ellis komt zeggen dat we snel moeten opschieten omdat we over 5 minuten in het grottentreintje moeten zitten. Met lange broeken, truien en jassen(het is in de grot 8 graden) haasten we ons met 25 graden naar de ingang. We lopen vrijwel meteen door naar het treintje, die meer op het karretje van een achtbaan lijkt, en rijden even later de donkere en koude grot in.
Lampen verlichten de stalagmieten en stalactieten in allerlei verschillende vormen en maten. Het lijkt een landschap uit Lord of the Rings of een Disney film. Terwijl Milou het bestempeld met een aanhoudende 'wauw' denkt onze Fie daar niet hetzelfde over. Huilend laat ze weten dat ze de trein en de grot niet leuk vindt en er uit wil. Het tourtje duurt 1.5 uur..... sorry Fietje. Eenmaal weer boven de grond voelt het alsof we van het vliegtuig in Thailand stappen en worden snel alle laagjes afgepeld.
Slovenië heeft een rijke geschiedenis en heeft door de eeuwen heen bij verschillende landen, vorstendommen en keizerrijken gehoord. Dat heeft ze een mix van allerlei culturen gegeven. Dat is ook goed zichtbaar in het Predjana kasteel, imposant en indrukwekkend hoog in de wand van een rots geplaatst. We krijgen een audiotour in het Nederlands die zelfs voor alle kindjes een goede motivator is om als kleine speurders door het kasteel te gaan. Het is echt een mooi en goed bewaard kasteel waar vanaf eind 13de tot net na de tweede wereld oorlog keizers, ridders en andere adellijke kasteellieden hebben gewoond. Het kasteel is gebouwd in de rotswand en dat is in het complex goed te zien. Aan de achterzijde van het kasteel bevindt zich een grottenstelsel wat als toevluchtsoord en bevoorradingsroute heeft gediend in tijden van belegering. We zijn allemaal onder de indruk.
In de middag zeggen we het Lammers-Gommans kwartet gedag. Zij hebben besloten nog even van het zomerse weer aan het strand te genieten en rijden door naar de kust. Wij vervolgen onze reis door het Sloveense wijngebied waar we gisteravond zijn verwelkomd met een lokale witte wijn. We zijn over de helft van deze reis en we willen nog lang niet naar huis!
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082583
[countryId] => 165
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 129
[author] =>
[cityName] => Štorje
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/042/986_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => ter-land-ter-zwembad-en-in-de-grot
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-05
[title] => Happy Camers in Europa!
[message] => De afgelopen maanden stond in het teken van vakantievoorpret, iets wat we al lang niet meer hebben kunnen oefenen maar wat ons nog aardig goed afging.
Al na onze reis in Canada wisten we dat een van onze volgende camperreizen naar Slovenië zou gaan. Samen met Bart, Ellis Lise en inmiddels is het Helmondse Lammers-Gommans trio uitgebreid tot een kwartet met nieuwe avonturier Milou!
Na het vastleggen van de camper, aanschaf van camperbenodigheden zoals een opklaptafel en 4 stoeltjes, citronellakaarsen en opvouwbare vergieten en vele corona-proof afspraken met het Lammers-Gommans kwartet voor het uitstippelen van de gewenste route, hebben we het idee redelijk voorbereid te zijn. We hebben zelfs een checklist met alles erop zodat we niets zullen vergeten.
En dan eindelijk is het 29 april. Met onze weken lang opgespaarde adrenaline en een gang vol tassen en spullen zijn we er helemaal klaar voor. We kunnen eigenlijk niet meer wachten, maar we worden gebeld als we de camper eerder dan 16 uur kunnen halen, dus hangen we rond de telefoon alsof we ieder moment de uitslag van ons eindexamen krijgen. In de tussentijd haalt Davina Caye op van school en scoren ze nog de traditionele zak vakantiesnoepjes bij het Kruitvat.
"Zijn we al gebeld....?" De tijd gaat langzaam voorbij maar de telefoon rinkelt niet. Dus vertrekken we met 2 stuiterende kinderen om kwart voor 4 naar de camperverhuur. Gelukkig is dat niet ver en we zien onze camper al buiten op ons wachten. Met een Duits kenteken...? Als ze maar niet denken dat we Duitsers zijn!
De meneer van de camperverhuur heeft duidelijk geen haast. Wij overigens wel want we moeten op vakantie dus tjop tjop, begin maar met de uitleg.
Een uurtje later staat het bakbeest bij ons naast het huis op de oprit. We proberen onze halve huisraad in de 7,5 meter lange Fiat te stoppen en dat lijkt aardig te lukken. Erik sleept nog even snel de bbq en buitenspeelgoed uit de garage en Davina telt de kinderen (hè 1 te veel?). Uitgezwaaid door de beide buren en Marc (en buurmeisje Carmen uit de camper gezet) kunnen we dan echt vertrekken! We zijn weer op reis!
Na een paar navigatiefoutjes die ons dwars door Nijmegen stad leiden, rijden we na een kleine 2 uur de grens met Duitsland over. We bedenken dat we onze checklist voor het wegrijden er niet meer bij hebben gepakt. Davina checkt bij Erik nog even of ze toch alles hebben. Kussens, check. Paspoorten, check. Campingtafel en stoeltjes, ow shit. Nou ja, het wordt toch geen buiten-eet-weer want de voorspellingen tot aan Slovenië zijn alleen maar regen en 15 graden. Maar toch balen we.
Bij sommige dingen moet je gewoon niet nadenken. Zoals naar een openbaar wc in China, wandelen over een houten wiebelbrug gespannen over een kolkende rivier, iets bestellen van een onleesbare menukaart bij een shabby restaurant met plastic stoeltjes of slapen in een bed met kakkerlakken.
In deze categorie valt onze eerste overnachting op een uitgestorven, iets wat grimmige parkeerplaats naast een verlaten tramstationnetje in Krefeld, Duitsland. Davina verwacht ieder moment een junk aan de deur en controleert nog extra goed of alle deuren op slot zitten. Omdat de kinderen nog niet bepaald adrenaline-vrij zijn, krijgen we ze met moeite plat. Misschien dat dit de junks wel afschrikt. Uiteindelijk zijn ze dan echt om 22 uur stil. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg dus we proberen snel wat uurtjes te pakken (met 1 oog open...).
De volgende dag rijden we nog voor het ontbijt verder. We rijden vandaag naar Rothenburg ob der Tauber en dat is zeker 6 uur rijden. Gelukkig staat onze gehele camper nog ongeschonden op de grimmige parkeerplaats en hebben we uiteindelijk redelijk tot goed geslapen om deze volgende reisdag enigszins helder te starten.
Onderweg zien we het landschap steeds heuvelachtige worden. Rijden over de Duitse snelweg is over het algemeen geen oeh en ah maar toch wanen we ons al echt op reis. Inmiddels zijn Bart en Ellis vanuit Helmond vertrokken en zij blijken op slechts enkele minuten achter ons te rijden. We spreken af te stoppen bij "Het huis op z'n kop" bij Werthheim en waarrempel, daar rijdt een Nederlandse camper! Perfecte timing.
Het huis op z'n kop is een leuke en korte afleiding voor onze kinderen die als jonge honden door het huis racen. Alles staat tegen het plafond. Of misschien wij eigenlijk wel zelf! We hangen met ons hoofd in de wc, maken met gemak een handstand op de badrand en eten op ons kop een eitje bij het ontbijt. Het is een welkome afwisseling voor het vastzitten in een hobbelende camper.
Maar we moeten door want we zijn er bijna. Rond Rothenburg krijgen we een flinke bui over ons heen. Hoewel dat niet klinkt als optimaal vakantieweer ziet alles er meteen groener uit en kunnen we er eigenlijk wel van genieten. Ook bij de camping regent het nog. We parkeren onze camper en als even later de regen stopt, besluiten we naar Rothenburg te wandelen en daar te eten. Het Lammers-Gommans kwartet blijft bij de camper.
We hebben het prachtige, middeleeuwse stadje Rothenburg bijna helemaal voor onszelf. Het is nog laagseizoen en de bussen Aziatische toeristen zijn nog niet terug dus kunnen we slenteren door de straatjes met scheve huisjes en kinderkopjesstraten. In de top 3 van Caye's wensenlijst staat Wienerschnitzel eten en dat kan hier prima! We bestellen er meteen 1 voor ons alle 4. Met gevulde buikjes lopen we weer terug naar onze camper. En alsof Duitsland ons goed gezind is, blijft het droog tot we bij de camper zijn.
Op 1 mei is het in Duitsland Dag van de arbeid én is Ellis jarig. We zingen uit volle borst happy birthday bij de camper. Veel tijd voor festiviteiten is er niet want vandaag rijden we door naar Oostenrijk. Nog een pittig reisdagje, vooral voor onze kinderen.
Voor we vertrekken gaan we met z'n allen nog naar Rothenburg en eten we daar een 'klein' Duits taartje. Na de nodige kiekjes van het lieflijke stadje, is het tijd om echt te vertrekken.
Het grootste gedeelte van de route nemen we over de snelweg en dat is niet de meest pittoreske maar wel de snelste weg. Hoe meer we in de buurt van de grens met Oostenrijk komen hoe hoger de bergen worden. De sneeuw ligt nog rijkelijk op de toppen en het is meteen een heel andere omgeving waar we doorheen rijden. Fie zegt bij het zien van de bergen dat het maar goed is dat we pleisters bij ons hebben. Haar theorie lijkt glashelder als ze vertelt dat we die hard nodig hebben als we naar het topje van de berg klimmen en ons dan aan het puntje zouden prikken. Slim! Zo hadden we het nog niet bekeken.
Na de grensovergang met Oostenrijk verlaten we de snelweg en hier veranderen ook de huisjes in de authentieke Oostenrijkse chalets met de karakteristieke houten balkonnetjes. Erik krijgt direct zin om te skieen en dat wordt even later versterkt door het zien van de skipistes met hier en daar nog wat sneeuw en de gesloten skiliften.
We rijden naar St Martin en parkeren onze camper op een bijna lege camping in een dal, omgeven door beboste bergen en besneeuwde toppen. De regen is met ons meegereisd en het stroomt met bakken uit de bergwoken. Even later komt het Helmonds-kwartet ook de camping opgereden en omdat het al laat is, laten we de verjaardagstaart staan voor morgen.
Na 2 dagen van flink wat kilometers en uurtjes in de camper is het 2 mei even geen camper-rij-dag. Het regent niet er er piept zowaar een voorzichtig ochtendzonnetje door de wolken heen. Het uitzicht is er prachtig en ook onze camping is van alle gemakken ruimschoots voorzien. We halen broodjes bij het campingwinkeltje en de kids houden elkaar bezig met het meegenomen buitenspeelgoed. Onderweg in Duitsland hebben we 4 campingstoeltjes bij de Bauhaus gescoord en die kunnen we nu zelfs gebruiken om buiten te zitten. Daar krijgen we meteen frambozen-verjaardagstaart bij geserveerd. Wat een verwennerij!
In de middag lijkt het luieren ons wel genoeg en maken we een uitstapje naar de waterval op ongeveer 30-40 minuten lopen van de camping. De zon laat zich nu echt zien dus worden jassen ingewisseld voor vestjes of dunne truien. We lopen over het bospad langs de snel stromende 'rivier', klimmen omhoog naar de waterval en zoeken geschikte wandelstokken tussen de takken op de grond. Wat een prachtige, fotogenieke omgeving is het hier! De eerste 'hike' met de kids is een feit.
De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar onze eigenlijke bestemming, Slovenië! We hebben geen camping gereserveerd en hopen dat bij Bled (Šobec camping) nog twee plekjes zijn. Bij de Karawankentunnel zeggen we Oostenrijk gedag en het licht aan het einde van de tunnel is.... Slovenië! Nog geen 15 minuten na het passeren van de grens staan we bij de slagboom van de camping waar ze ons hartelijk verwelkomen. We kunnen hier de komende nachten blijven. We hebben weer genoeg keuze uit camping plekjes en we kiezen er 2 naast de speeltuin. Ideaal, is dan de gedachten want dan kunnen onze kindjes zelf naar de speeltuin terwijl wij bij de camper kunnen blijven zitten. We hebben alleen geen rekening gehouden met andere kinderen en hun ouders (wat kunnen sommige kinderen hard huilen!). Maar het zonnetje en de 20 graden maken heel veel goed.
Wanneer om 20.30 uur de zon onder gaat wordt het koud en donker. Heel donker. Als de kinderen slapen kunnen we met 3 jassen aan nog net even buiten zitten zonder te bevriezen. We bespreken de plannen voor de komende dagen. Het lijkt erop dat het weer goed blijft en we besluiten vrijdag naar Ljubljana met de trein te gaan. Ook staan Bohinj, Bled en de Vintgar kloof op onze wensenlijst.
De Vintgarkloof blijkt alleen niet heel goed bereikbaar en door Coronamaatregelen 1-richtingsverkeer zodat je er omheen moet lopen om het te kunnen zien. Dat betekent 45 minuten lopen van de parkeerplek voordat je de ingang bereikt. Helmond vindt dat te ver lopen. Pijnacker denkt dat wel te kunnen...
We splitsen ons de volgende dag dus op. Bart en Ellis gaan met de camper naar Bohinj en wij vertrekken vol goede moed naar Vintgar. Het is niet ver rijden van de camping, ongeveer 15 minuten. Toch presteren we het om, zo goed gelovig als we zijn, Google ons verkeerd te laten rijden. We komen uit bij een straatje met een tunnel van 2.5 meter hoog. Daar proberen we onze camper met een hoogte van 3,2 meter maar niet doorheen te rijden. En we kunnen uit ervaring zeggen dat straatje-keren met een 7.5 meter lang huis op wielen niet zo eenvoudig is. Maar als Erik deze uitdaging uiteraard tot een goed einde brengt, dient zich een tweede probleem aan. De parkeerplaats. In Slovenië schijnen ze iets tegen campers te hebben. Werkelijk bij alle bezienswaardigheden staat een verkeersbord met een camper en een dikke rode streep erdoor. De parkeerplaats is nagenoeg leeg, maar waar we wel mogen staan is ons een raadsel. Na wat overleg met een lokale hardrocker, blijkt dat we op de busparkeerplekken achterin mogen staan. We zijn dan ook de enigen.
Ok, voor alles is een oplossing toch? Maar hoe komen we nu naar de ingang van de kloof? Nergens staat iets aangegeven en we volgen twee andere, ogenschijnlijk, toeristen de begraafplaats op en weer af, een paardenbloemenveld op en het dorpje in. Daar staan bordjes met pijlen dus nu kunnen we het vast vinden. Na een klein uurtje door het bos, vinden we de ingang van de kloof. Daar is, naast de kassa voor de toegangskaartjes, een souvenirwinkel die ook versnaperingen verkoopt. Ze hebben hier het lokale gebakje (nou haal de 'je' er maar vanaf): Kremšnita, een uit de kluiten gewassen tompouce maar dan met heel veel room en geen glazuur. Die moeten we proeven en het is goed smikkelwaardig.
Genoeg calorieën om nog even een stukje verder te lopen dus. Fie mag in de draagzak en Caye loopt zelf door de kloof. Het is 1.6 km lang maar door de prachtige kloof met 50 tinten groen en snel stromend water in 50 tinten blauw, doen we er ongeveer een uurtje over. Het levert een paar prachtige kiekjes op.
Omdat we zo goed hebben gelopen verdienen we wel een ijsje! We rijden naar Bled en daar treffen we ook het Helmonds kwartet. Omdat we wel genoeg gelopen hebben, doen we geen wandeling rond het meest toeristische meer van Slovenië. We besluiten het auto-treintje te nemen wat ons in 30 minuten om het meer rijdt. Vooral leuk voor de kindjes en lekker even mee hobbelen in plaats van zelf lopen wordt wel gewaardeerd. Caye's horloge telt aan het einde van de avond meer dan 30.000 stappen. Hij is trots en moe. Die avond slapen alle kinderen al snel als heideroosjes. Of edelweissjes, zou ook zomaar kunnen.
En dan vandaag, 5 mei (ja, we weten het, het is een lang verslag dus we houden het nu maar kort). Vandaag is eigenlijk het programma precies omgekeerd. Bart en Ellis gaan, door de positieve ervaring van ons de dag ervoor, ook naar de Vintgar kloof en wij gaan naar Bohinj. Daar bezoeken we de Savica Slap (waterval) en maken we een kleine wandeling langs het Bohinj meer. Caye vindt dat we echt niet elke dag hoeven wandelen maar stiekem loopt hij toch de meer dan 500 traptreden naar de waterval als een gemsbok omhoog. Fie is wat minder daadkrachtig vandaag en zet zichzelf in de klaagstand. Deze vakantie wordt dus karakter bouwen. De vraag is of dat voor de kinderen geldt, of voor hun ouders ;-) Lise loopt in ieder geval de hele ronde bij de Vintgar kloof zelf. Wat een mega prestatie Lise! (vinden wij zeker een vermelding in dit blog waard).
Morgen staat in ieder geval een dagje Ljubljana op de planning en dat zal niet minder lopen betekenen. Als dat maar goed afloopt :-D
Hasta la pasta!
Het Pijnackers kwartet a.k.a De happy campers.
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082334
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 132
[author] => Pijnacker kwartet
[cityName] => Bled
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/041/316_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => happy-camers-in-europa
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => johnvogelsangs
[datePublication] => 2021-11-09
[title] => Over de bergen
[message] => Een ideetje van mij wasom, om in Griekenland te komen, vanaf Zuid-Duitsland de Donau te volgen tot de Zwarte zee, en dan naar het zuiden af te zakken. Nog steeds een goed idee, maar dan moet het toch echt 10 graden warmer zijn.
Dus heb ik de koers zuidwaarts verder gezet. Rustig aan dat wel. Dus ben ik gisteren naar Salzburg gereden. Leuk stadje. Oud, maar wel levendig en heel erg "slenterbaar".
Vanmorgen verder gereden. Ondanks de verwoede pogingen van google-maps om mij toch de snelweg op te krijgen, ben ik toch de binnenwegen blijven volgen. Duurt wat langer, maar levert wel mooie plaatjes op. Gevolg is wel dat ik nu in het donker in Ljubljana aankom. Moet ik morgen dus maar gaan verkennen. Nu wel nog even een Sloveens restaurantje zoeken
[userId] => 75971
[photoRevision] => 3
[reportId] => 5079927
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 119
[author] => John
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526791
[travelTitle] => Overwinteren met m'n campertje
[travelTitleSlugified] => overwinteren-met-m-n-campertje
[dateDepart] => 2021-11-04
[dateReturn] => 2021-12-23
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/796_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/075/971_50x50.jpg?r=3
[titleSlugified] => over-de-bergen
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => matthijsenerik
[datePublication] => 2021-09-22
[title] => Higer and higher
[message] => Oh yes. Eindelijk na vele landen is het moment daar. Digitaal, of tolpoortjes om je creditcard leeg te zuigen. Maar nu is het eindelijk raak: een fysiek vignet. Het zal niet bijzonder veel meer doen om de barst in de ruit aan elkaar te hechten, maar ons rapport zal ervan stralen. Het is wel even klungelen om het ding te bemachtigen. Het eerste pompstation is onbemand, en bij een supermarkt verkopen ze het niet. In de supermarkt komen we nog wel in een mooi Sloveens gesprek terecht. Lokale oma heeft een nieuwe lamp nodig. Hoe het vel door het leven is gegaan zonder ooit een lamp te vangen tot op haar zeer respectabele leeftijd breekt onze hoofden enigzins. Maar ze zwaait met een gloeilamp – een gloeilamp, christus – met een E14 fitting. Daarnaast heeft ze nog een lamp met een E14 fitting. Uit haar mond komt een hoop gewauwel terwijl ze ons hoopvol aankijkt. Nadat we proberen aan te geven het Sloveens niet machtig te zijn, lijkt hetzelfde gewauwel op herhaling eruit te komen: het is aangetoond, een echte oma. Oh en bij het volgende tankstation lukt het wel. Overigens ook nog met moeite, de beste man probeert Erik eerst tot 3x toe sigaretten te verkopen voordat hij doorheeft dat het plaatje dat hij op zijn mobiel toont een vignet is in plaats van een pak staafjes voor de lijer.
Eenmaal bij het hotel in Bled is er nog 1 plaatsje in de schaduw. Wij vermoeden dat we zo doorrijden naar het lokale nationale park en vrotten Goldmember op het plekje. Er staat nog een andere auto daardoor wat ongemakkelijk, maarja schaduw. We proberen de check-in, maar deze is er pas weer vanaf 16.00. Dat beloofd gastvriendelijkheid en hartelijkheid. We kiezen dan maar voor het lokale infocentrum om wat informatie in te winnen over lokale wandelingen in het park. We krijgen veel informatie over Bled en de mogelijke bergtochten. Naast ons vragen twee Vlamingen meteen of we ook Vlaams zijn. Neen lieve mens, wij zijn geen frietridders. Alhoewel, bij Matthijs weet Erik het ook niet helemaal zeker.
We besluiten maar een lokale wandeling om het meer van Bled te beleven, aangezien dit wel aansluit bij de opening van onze hotelbalie. Erik poogt om wat souvenirs te vinden, maar het wil niet vlotten – ze zijn niet afgrijselijk genoeg. Tijdens ons rondje op meerniveau gaan we ook even omhoog en omlaag (125m x2) om te zien dat het kasteel een absurd bedrag aan entree rekent. Informatie in de hand gaan we weer door op ons rondje. We zien een kerk in het midden, we zien olympische roeifaciliteiten en we zien het meer van alle kanten.
Eenmaal terug bij het hotel beleven we een check-in die niet het hoogtepunt in gastvriendelijkheid zal zijn van de reis. De man lijkt zijn omgang te hebben geleerd van de lokale lantaarnpaal – ergens bovenin schijnt wel licht, maar het gesprek wil niet vlotten. Ook lijkt hij getraumatiseerd door mensen die uitchecken zonder de sleutel: “key has to be presented on the desk when you check out”. Wij negeren het geheel maar en kleden ons om voor het restaurant. Het ondenkbare gebeurd: het is het allereerste restaurant waar we aankomen dat vol is en geen plek heeft voor 2 mensen die komen aanzwerven. We besluiten maar naar de back-up te gaan: de pizzeria. De eerste van de reis, geen idee hoe we dit hebben gedaan. We nuttigen een Sloveense pizza (2x vlees, crème fraiche, tomaat) en 1 Sloveense wijneenheid. Daarna ook nog een lokale Bled cake, hetgeen eigenlijk gewoon een tompouce is in andere kleurtjes. We genieten van onze eigen gezelligheid, en kunnen voor de zoveelste keer lachen om alle stelletjes die met op elkaar geklemde kaken maar genieten van het uitzicht. Vaak wordt ook nog de toevlucht gezocht in de smartphones – wat voelen we ons heerlijk ouderwets met ons gelul. We lopen terug naar het hotel en activeren de orkaan die onze airco is. De bovenkamer heeft genoeg warmte verzameld om wat eieren uit te broeden.
Van 7.30 tot 9.00 (strak) is er ontbijt. De timing is wel weer gastgericht voelen we. Er is wel een pluspunt: de goede tip die we bij Plivitce hadden bedacht voor de doorstroming is hier al ingevoerd. We checken uit, nadat we onze sleutel demonstratief op de balie neer hebben gekwakt, en lopen naar de auto. De auto naast ons staat nog steeds in zijn hoekje, maar de grotere grap is dat we zelf zijn ingeparkeerd door een Rus met een busje. Met het betere dirigentenwerk (en het minst te verliezen bij een mogelijke aanraking) weten we Goldmember uit de penibele situatie te bevrijden. We worden er nog wel goed in. Vandaag staat een wandeling naar Vieze Nick (Visevnik) op het schema in nationaal park Triglav. De eerste 900 meter helpt de member ons omhoog, maar de resterende 700 mogen we er zelf nog aan toevoegen. En onze god wat gaat dit omhoog: eerst via een normale skihelling, daarna via de zwarte piste. Het is zo’n gekkenwerk dat we soms 1 meter hemelsbreed uit elkaar kunnen staan, maar dat één van ons met gemak de versheid van het leer van de schoenen van de ander kan ruiken. Mocht je het je afvragen: niet erg vers. Het voelt ook wel heerlijk om dit op eigen kracht af te leggen. Er is totaal geen dubbel gevoel vanwege de stoeltjeslift die toekijkt en stilstaat tot de winter weer begint. Na wat zwoegen hebben we onszelf weer naar de top getild. We parkeren onze lichamen hier enige tijd om te filosoferen over de grootte van het menselijk bestaan tussen al deze stenen giganten.
Nadat we gepast onze rol in het heelal weer hebben geaccepteerd gebruiken we de Maps.Me app om een rondje te maken van de route. Dit heeft er deels mee te maken dat de mens repetitie niet altijd kan waarderen, en deels met het feit dat het omhoog klauteren weinig vertrouwen heeft achtergelaten voor de afdaling. Op de heenweg heeft ons hart overwerk verricht vanwege de inspanning. Bij de afdaling pompt deze nog steeds als een gek, maar dan vanwege het feit dat het verlies van grip wel eens een vervroegde uitvaart (verzekerd via Monuta) kan inleiden. Wel lekker goedkoop, want als je valt zal je geen volledige kist meer nodig hebben... of een scharnier om het ding open te zetten. Afijn. Het mooie aan de alternatieve route is dat we in de vallei onder onze vieze Nick uitkomen. Wanneer we omhoog kijken en de kleine poppetjes op de top zien lopen, bekruipt toch wel een gevoel van “hell no”. Gelukkig hebben wij de beklimming via de andere kant gedaan.
Eenmaal terug op minder spannende paden is er ook weer tijd voor goede grappen. Beide heren zijn ondertussen voorzien van een diepe stem. Erik vraagt aan Matthijs hoe een Afrikaanse vogel klinkt tijdens de paringsdans. Erik probeert met zijn diepste stem een overtuigend geluid te uitten: “Tjielp”. Het blijkt zo’n wondergrap dat we alsnog bijna naar beneden rollen, maar dan wel van het lachen. Je had er echt bij kunnen zijn.
Beneden plannen we de volgende stap: wat is een handige plek om vannacht te stoppen zodat we binnen een dag rijden zijn van Winssen. Met wat pingelen wordt het München. Of het ook een goed idee was... tsja, nog 1 verhaal te gaan :)
[userId] => 440770
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5079117
[countryId] => 165
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 354
[author] => MatthijsEnErik
[cityName] => Bled
[travelId] => 526516
[travelTitle] => Rusland reis
[travelTitleSlugified] => rusland-reis
[dateDepart] => 2021-08-01
[dateReturn] => 2021-12-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/019/263_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/770_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => higer-and-higher
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 68. Een onverwachte meevaller
[message] => Na een heerlijke middag kwamen we weer helemaal blij bij de camper. Wat een middag en wat een geweldige afsluiting van onze vakantie! “Hé, er zit een papiertje onder de ruitenwisser? Nee hè! Wat is dit nu weer?” We hoopten op een reclamevodje, maar dat was het niet. Het zag er nogal officieel uit, alleen konden wij er geen woord van lezen. “We hebben toch geen gedoe hè? Chips! Wat doen we? Weggooien? Bewijs maar eens, dat wij dit briefje hadden! Of zullen we het aan iemand vragen? Het is volgens mij geen boete, want er staat geen bedrag op.” Gerard wilde aan iemand vragen om het briefje te vertalen, toen er een wat ouder mannetje in een sleets donkerblauw jasje naar ons toe kwam. Hij gebaarde, dat wij een camper hadden in plaats van een gewone auto (wat een nieuws….) en nam Gerard vervolgens mee naar voren. Bij de ingang hingen de tarieven op een bord voor auto’s, campers en bussen, die we gisteren ook al gezien hadden. Ons kaartje zou voor een personenwagen zijn. Vreemd, er zit maar één knop op het systeem? Maar goed. Even later kwamen Gerard en het mannetje weer richting de camper. Hij ging op de achterkant van het document uitrekenen, wat wij moesten betalen en kwam uit op een bedrag van € 36,00. “Oeps, dat is veel!” Maar het klopte wel, want we hadden hier uiteindelijk zowat een dag gestaan. En campers worden nu eenmaal genaaid op een parkeerplaats. Zelfs als ze gewoon in het vak passen!
Gerard pakte zijn portemonnee en begon met een briefje van twintig euro. De man gebaarde grijnzend, dat dat wel voldoende was, stak het snel in zijn zak en zou de slagboom wel even voor ons open doen. Terwijl Gerard de cabrio erop gooide en het oliepeil checkte, stond hij een aantal keer te wenken.
En ja hoor, even later bij de slagboom gooide hij het op een akkoordje met een wat officiëler uitziende parkeerwacht en ging de boom mooi open! Wat dit mannetje hier nu deed, weten we nog steeds niet, maar hij kon dit geintje ook alleen maar bij campers uithalen. Het riekt naar blauwe briefjes wat zwarter maken, maar het was zeker wel een gevalletje van ‘hij blij, wij blij!’
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066288
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 291
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 68-een-onverwachte-meevaller
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 67. Bruisend Ljubljana
[message] => Na een waardeloze nacht en deel van de ochtend besloten we om nog eventjes de stad in te gaan. We hebben Ljubljana nu al drie keer gezien, maar nog nooit bij daglicht. We zijn eigenlijk wel benieuwd. Na wat opstartproblemen – zucht- ging het dan vrij mat richting de oude, mooie stad. Het was licht fris, maar de lucht was strakblauw en de zon scheen lekker. Er scheuren opvallend veel mensen op een flitsende elektrische step voorbij! Op de heenweg stonden wij een dag of wat naast een stel leuke Medelanders, waarvan de vrouw parkinson had. Zij had ook zo’n step en kon daar geweldig mee uit de voeten. Misschien is het ook wel wat voor mij? Ik heb uiteindelijk nog een goede voet! Even later zagen we een man met step staan. Ik wilde hem wel eens het een en ander vragen. Hij sprak geen Engels, maar typte op zijn smartphone 30 km/u in! “Wauw! Dat klinkt goed! Kan ik mooi zelf weer alleen naar buiten!”
Bij een grote boekhandel verkochten ze kaarten met sterke teksten! Wijsheid en humor zijn hier gewoon te koop! Bijvoorbeeld: “Give me chocolate and no one gets hurt!” Daarna sloegen we linksaf de hoofdstraat in. Mango, Zara, H&M, de Mac, ze zaten er allemaal nog. De winkels zien er best goed uit, maar als je naar boven kijkt, is er nog wel het een en ander op te knappen. Maar het had wel wat. “Geer, kijk nu, ze hebben hier een Müller!” Dat warenhuis zit ook in Aken en als we er daar naar de kerstmarkt gaan, kopen we er vaak nieuwe spelletjes en ladingen badschuim! De hele begane grond stond vol met schappen parfum van de grote merken. Deze leek op dit gebied ging eens een geurtje van Chanel proberen. Het ruikt niet alleen stoffig, maar ze vragen ook doodleuk € 140,00 voor één lullig flesje! Ik houd het nog even fijn bij mijn Bruno Banani!
Zo, en nu op naar de spelletjes. Alleen stonden alle bordjes in het Sloveens en daar bakken wij nu net niets van. Eerst maar eens een lift zoeken, want met cabrio op de roltrap is zelfs voor Albaniëgangers toch net te heftig. Bij de lift hing een dubieuze sticker. Een man en een vrouw met een streep erdoor in een rode rand, waar aan de ene kant vlammen getekend waren. Ik schoot in de lach. Gerard keek me verbaasd aan en mimiekte wat er was. Ik wees naar de sticker en vroeg wat hij dacht. “Gewoon, bij brand mag je niet in de lift? Hoezo, wat zie jij dan?” “ Geen vrouwen en mannen tegelijk in de lift, anders slaan de vlammen eruit!”
Laat er nu hierboven net de nieuwere versie van Gerards lievelingsspel staan! “Hè, hè, eindelijk eens iets voor hem! Hij wil altijd alles voor mij kopen, maar zelf hoeft hij niets. Weer buiten, bleek de zon flink zijn best te doen. Heerlijk en hij stond precies goed om het knalroze Franciscanenklooster te fotograferen! Het is wel DE blikvanger van het centrum! Op het Preserenplein staat een groot beeld van de persoon naar wie het plein ook vernoemd is. Verder is er een maquette in brons te zien van deze stad. Gelukkig voor ons was de accordeonist er nog niet. Gisterenavond hebben we trouwens nog wel een violist horen spelen, die dat heel mooi kon! Hopelijk staat hij er weer! We liepen de beroemde Triple Bridge over de Ljubljanicarivier over en genoten van deze bijzondere brug. Samen met de roze kloosterkerk is deze driedubbele brug, die hier de Tromostovje genoemd wordt, toch wel de ultieme bezienswaardigheid van de stad. Ooit lag er maar een, maar de stadsarchitect heeft er twee voetgangersbruggen naast laten maken, die licht naar buiten uitwaaieren. Er zit een heel logisch verhaal over verbindingen in de stad achter, maar dat is echt te lang. De Italiaans aandoende bruggen zijn wit en zien er door de vele zuiltjes in de zijkanten heel mooi en sierlijk uit. Overdag of ’s avonds, ze blijven fotogeniek! We vonden het wel een leuke uitdaging om er een goede foto van te maken!
Daarna sloegen we meteen linksaf naar de oude vismarkt, waar nu onder de sierlijke galerij een aantal kramen met Sloveense souvenirs en andere hebbedingetjes staan. Kaarsenhouders, glazen en flessen van glas met diverse mooie kleuren erin, de buurvrouw had prachtige versierde schalen en mokken van porselein. Ook werd er vrolijk houten keukengerei verkocht zoals lachende pollepels en spatels, maar ook schalen en snijplanken van Sloveens hout, wat dat dan ook moge zijn. Een imker die zelfgemaakte, erg lekkere honinglikeur verkocht, al dan niet in flessen in allerlei vormen en maten, die door zijn oude moedertje met vrolijke bloemetjes beschilderd waren. Vrolijk houten speelgoed voor ukkies en natuurlijk ontbraken de rijen magneten, sleutelhangers, houten pennen en andere prullaria hier ook niet. Een man met een grote tros ballonnen, waar hij er maar weinig van verkocht. Ik weet het niet hoor, maar is € 8,00 niet een beetje te veel aan de prijs?
Aan de overkant werd precies vandaag de weekmarkt gehouden in de mooie, houten, gelakte kramen met de fleurige blauw-witte zeilen. Het was trouwens ook de laatste markt van het jaar! Hadden wij even mazzel! Op het plein zelf werd eigenlijk alleen maar eten en drinken verkocht. De kraampjes verkochten voedsel uit alle windstreken. Heerlijk geurende Franse crêpes al dan niet met Nutella, Libanese falafel, hummus en bontgekleurde tabouleh, dikke Argentijnse steaks die op een stevig vuur gebakken werden en zelfs Hollands aandoende potten appelcompote kon je er vinden. Wij vielen als een blok voor het kraampje met de falafel. We bestelden een menu waar verschillende dingen op lagen en namen er een schaal tabouleh bij. Het is volgens mij supersimpel om te maken, heel gezond en onwijs lekker. Je knipt je volgens mij alleen de blaren op je vingers aan de bossen peterselie die erdoor gaan. Maar goed, glaasje wijn en bitter lemon erbij en Jut en Jul hadden het weer helemaal voor elkaar daar. Genietend van de stad, het eten en het uitzicht op de zachtgele kathedraal van Sint Nicolaas met zijn groene koepels en mooie toren.
Net na het pleintje bleek er nog een dubbele rij kramen te zijn, waar je vooral kunst kon kopen. Bijzondere sieraden van bloemen in kunsthars, beschilderd canvas met veel spijkertjes erin, waaromheen draden in bijpassende kleuren tot fraaie motieven gemaakt waren. Wij vonden de zandkraam ook wel heel apart. De man had twee glasplaten heel dicht tegen elkaar in een raamwerk gezet. Tussen deze platen had hij zand in twee kleuren en zwaartes aangebracht. Een beetje water en een beetje lucht deden de rest. Het zand viel in mooie vormen naar beneden. En telkens als je het raamwerk omdraait, komt er weer een ander plaatje tevoorschijn. En ben je het zat? Dan spuit je er wat inkt in je favoriete kleur in. Een spuitje wordt erbij geleverd! Wij hadden er een leuk contact.
En dan denk je alle kramen gehad te hebben, kom je op de centrale markt uit! We zijn er alleen maar even langs gelopen, maar je kunt er van alles kopen. Van gekruide zelfgemaakte worst tot pittige kaas, maar ook groente, fruit, bergen kastanjes, vers zeevoedsel en potten honing en wijnen schijn je er volop te kunnen krijgen. De Slovenen maken vaak een grapje over het woord organisch. Volgens hen is er in hun taal geen woord voor omdat al hun eten organisch is!
Vlak achter de markt schijnt er nog een bijzondere brug te zijn en wel de liefdesbrug! Een beetje stad heeft er tegenwoordig wel een. De zijkanten van deze Schoenmakersbrug bestaan uit dunne, ijzeren koorden waaraan rijen slotjes met namen van stelletjes uit de hele wereld hangen. Maar daar kwamen we pas achter, toen we al halverwege Oostenrijk waren. Beetje jammer.
Wij sloegen na het voorbij lopen van de markt rechtsaf. Een brede straat waar mooie, grote barokke panden in overwegend zachtgele en crèmekleurige tinten staan al dan niet met romantisch uithangbord en of sierlijk gebeeldhouwde ornamenten. Ook bevond de Sint-Nicolaaskathedraal zich hier. Ik stond net een foto van een van de indrukwekkende, hoge, koperen deuren te maken, toen er een medewerker naar buiten kwam. Hij zette het bordje terug, wat Gerard net even verplaatst had voor de foto. We zeiden, dat we het straks weer terug wilden zetten. Hij verontschuldigde zich en nodigde ons uit om binnen te komen kijken. “Jullie zijn toch gratis, want jij bent gehandicapt.” We liepen inmiddels al wat achter op de planning, maar vonden het ook niet aardig om door te lopen. We gingen dus braaf mee naar binnen. “Tja, keurig opgevoed, hè!” We verbaasden ons over het interieur. Er was niet veel wit meer over! Echt alles was beschilderd tot in het kleinste koepeltje boven de grote aan toe. Het gewelde plafond, de muren, de vele bogen en koepels met zijn mooie ramen en het orgel, het zag er schitterend uit. En dan het grote plafond! Het was een groot, bont schilderij! Ook de buitenkant van de zachtgele kathedraal met zijn groene koepels en prachtige deuren was bewerkt. Er was een grote muurschildering van Maria en een engel in warmrode tinten geschilderd. Eromheen en erboven nissen met beeldhouwwerken van heiligen. Even verderop was een fraaie nis gemaakt met sierlijk gebeeldhouwde elementen in wit marmer, waar een tafereel van Maria met haar overleden zoon Jezus in haar armen gemaakt was. Niet alleen gebeeldhouwd, maar zelfs beschilderd! Ervoor hangt een smeedijzeren lantaarn. Alle lantaarns in de oude binnenstad zien er trouwens mooi uit. Zeker ook omdat er overal een flinke bos uitbundig bloeiende geraniums onder hangt.
Vandaag zagen we opvallend veel draken. Op kaarten, op magneten, van hout, van pluche en weet ik veel wat. We snapten al niet waar deze hype vandaan kwam, maar zojuist las ik, dat de draak het symbool van de stad is. Hoe het precies ontstaan is, weet niemand maar er is dus blijkbaar een brug met grote drakenkoppen.
Wat meer richting het hart van de stad, kwamen de terrasjes ook weer in beeld al dan niet met hele grote parasollen. Een licht aftandse winkel, die ooit volledig in bladgoud geverfd was, waar de knalpaarse petunia’s in grote bossen naar beneden kwamen en wat verderop een witte kerk met een groen torentje. Koper? Ervoor stond een marmeren pestzuil waaromheen een fontein met witte, marmeren beelden gemaakt was. Na nog een foto van de er vlakbij liggende bar gemaakt te hebben, waar ze zowel gisteren als twee jaar geleden wat gedronken hadden, gingen we lukraak een steegje door richting de Triple Bridge.
Het bleek echter een heel bijzonder steegje te zijn. In het midden was een goot gemaakt, waar eerst een groen koperen hand stond. In de goot lagen allemaal hoofden en schedels van brons. En niet een of twee, nee, de hele lange steeg lang! Best heftig! Wat zou het uitbeelden? We vroegen het aan een serveerster aan het eind van de steeg. Het bleek een herinnering aan de vele slachtoffers van de pest tijdens de middeleeuwen te zijn. Er waren er hier zo veel doden, dat ze via dit steegje de erachter liggende rivier ingerold werden.
Nadat we de nodige terrasjes gepasseerd waren, de een nog gezelliger dan de andere en waar iedereen nog even heerlijk genoot van het laatste zonnige weekend, kwamen we dan weer midden in de stad bij de bruggen uit. Gerard wilde eigenlijk wel terug naar de camper, maar ik iets minder. “Weet je nog, toen we hier tien jaar geleden in december liepen? We hadden de kerstmarkt gehad en zwierven op de bonnefooi wat door de stad. Het was al donker en de sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes naar beneden. Een verkleumde accordeonist in een portiek en even later hoorden we die hele mooie, melancholieke, sfeervolle muziek van een vrouw met een warme stem. De muziek paste geweldig bij het plaatje van de stad op dat moment en wij gingen toen aan iedereen vragen, hoe die zangeres heette. En ergens vonden we nog een platenzaak, waar we een cd van haar gekocht hebben!” Gerard dacht zelfs het straatje nog wel te weten. “Volgens mij moeten we dan die straat rechts hebben.” “Zullen we even kijken?” Dat wilde Gerard ook wel. Het straatje was leuk. Het was armer, maar ook authentieker en knusser. Een merkloos kledingzaakje en op veel plaatsen graffiti. Dit was vooral de straat van de studenten, streetart en kleine boetiekjes. Van het eerste winkeltje weet ik nog steeds niet of het nu heel oubollig of het nieuwe modern was, maar in de winkel erna kon ik mijn hart ophalen. Een soort wereldwinkel, waar kledingstukken in alle kleuren van de regenboog te vinden waren, bonte sieraden, vrolijke sjaals, uitbundige poncho’s en jawel: ook die aparte, wijde broeken met een soort overslag eromheen, die ik op de heenweg in Bled gezien had. En die bevalt inmiddels zo goed, dat ik er hier fijn nog een gekocht heb. Ik vind ze helemaal te gek! De muziekwinkel hebben we niet meer gevonden, maar ons fijne vakantiegevoel kwam steeds meer terug! Sterker nog, we hadden het weer helemaal naar ons zin!
Helaas was het ineens al 16.15 uur!!! Help, we zouden eigenlijk om 14.30 uur uiterlijk gaan rijden! Nou ja, pech. Dan laten we Bled fijn zitten en scheuren we in een keer naar München! We liepen het gezellige straatje weer terug naar het centrale plein. Hier was een man aan de gang met een geweldige bellenblaasconstructie. Na slechts één keer indopen, vlogen er binnen de kortste keren wel honderd bellen over de hoofden van de springende en juichende kinderen. Het was een feestje om naar te kijken. “Dit is echt leuk voor ‘onze’ kids!” Gerard had helemaal zin om het thuis ook te gaan proberen. We raakten in gesprek met de vriendelijke man, die na afloop van zijn optreden een poosje met ons kwam kletsen. We hoefden alleen maar twee lange stokken te hebben en een heel lang stuk katoen, waaraan we allemaal kortere touwtjes moesten gaan knopen. Met schoenveters zou het vast ook wel gaan. Verder een teiltje, water en afwasmiddel en dan kon het feest beginnen.
De jongen bleek uit het zuiden van Polen te komen, waarop ik meteen mijn ene Poolse zin zei: “Nje moevjev pa po Polsku.” (ik spreek geen Pools). Hij keek me stomverbaasd aan en schoot in de lach. Dat had hij niet verwacht. Hij vertelde geen werk te hebben en het heerlijk vond om te reizen. Na Slovenië had hij Italië, Frankrijk, Spanje en Portugal op het programma staan, waar hij ging overwinteren. Ik complimenteerde hem met het feit, dat hij zo ontzettend leuk met kinderen omging. “Jij staat niet boven hen, maar echt naast hen!” Hij keek me verbaasd en blij aan. “Ja, misschien kan ik daar werk in gaan vinden?!” We spraken nog een tijdje verder over zijn plannen en over hoe fijn het is om te zwerven. “Sommige mensen weten al maanden van te voren waar ze heen gaan, op welke dag ze wat gaan doen in welke plaats en zelfs in welk restaurant ze gaan eten,” zei ik. “Dat is toch geen vakantie?” Hij zei:”Ja en als het weer dan niet goed is, of het restaurantje niet te vinden is hun dag verpest. Mijn motto is: Plan helemaal niets, dan gaat er ook niets mis!”” Nou, wij hebben ook wel zo’n instelling op vakantie. Heerlijk toch. We hadden al wat geld in zijn kistje gegooid en wilden na een tijdje weer verder lopen. We moeten uiteindelijk wel het land uit vandaag en liefst Oostenrijk ook nog! Vraagt hij ineens heel verlegen: “Mag ik je alsjeblieft een knuffel geven? Je hebt me zo veel hoop gegeven en geïnspireerd!” Stomverbaasd stond ik op. Ik was me er dit keer niet eens bewust van. Maar het is niet normaal meer, hoe vaak ik dit deze vakantie gehoord heb! Met een lach keek ik hem aan. Het is altijd fijn om iemand hoop en inspiratie te geven.
Wat een mooie ontmoeting weer! We hadden spijt, dat we geen e-mailadressen uitgewisseld hadden. Al was het alleen maar om een stel foto’s naar hem te kunnen sturen van zijn superleuke act. De hele energie op het plein veranderde gewoon, door al die bellen, die over het plein zweefden, met de uitgelaten kindertjes eronder, die ze probeerden te vangen, waardoor ouders ook weer trots stonden te glimlachen en even later was gewoon iedereen op het plein vrolijk! Heerlijk! Ja jongen, het lijkt maar een simpele act, maar jij brengt veel blijheid in een stad! Vergis je niet!
Via de hoofdstraat liepen we het prachtige, oude centrum van Ljubljana uit. Groot in mooie gebouwen, maar met het gevoel van een vriendelijk, levendig dorp. Echt wat voor ons. De accordeonist was ook weer gearriveerd en in de hoofdstraat stonden nog een violist en twee mannen accordeon te spelen, waarvan één mannetje hele bijzonder kleren aanhad, maar die eigenlijk amper twee akkoorden met een hand kon spelen. Maar goed, hij deed zijn best. Ik krijg er zelf ook weer helemaal zin in. ‘k Heb hem wel bij me, maar hij is de koffer niet uitgeweest! Geen tijd! En helemaal aan het begin van de stad zat een eenvoudig mannetje op een krukje achter een standaard. Naast hem een kleine installatie, waar muziek uitkwam en waar hij zachtjes mee mee zat te zingen. Het gaat geen hit worden, maar het was wel aandoenlijk! Wat een stad en wat een heerlijke sfeer! We hebben Ljubljana altijd mooi gevonden, maar we hebben vandaag bij daglicht nog meer genoten dan anders. Het is een heerlijke stad om in rond te dwalen. Niets gezocht, alles gevonden. We gingen veel te laat, maar weer met een blij hart en een lach op ons gezicht de stad uit!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066270
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 246
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 67-bruisend-ljubljana
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-24
[title] => 66. Weer een landje verder
[message] => Gisterenavond hebben we heerlijk film gekeken! Jammer, dat we de tijd helemaal vergeten waren en het ineens best wel heel laat was! Meer veel te laat eigenlijk! De camping bleek er bij daglicht lang niet zo beroerd uit te zien als het leek, dus ik neem minstens de helft van wat ik geschreven heb terug. Achter de receptie was een ruimte met een aantal tafels en een grote, gemetselde barbecue. De douches bleken in het hok van de receptie te zitten. En wat voor douche! Een hele grote douche (een regendouche?) boven je en aan de zijkant was er ook nog een douche! Jemig, sterallures op de camping. Gerard vond het heerlijk en ik weet het niet. Had me net aangekleed. Ik blijf niet aan de gang…
Bij het afrekenen bood de eigenaar Gerard nog een slivovitsj aan. In plaats van dat we gewoon af konden rekenen, ging deze man ons helemaal uitgebreid inschrijven om ons vijf minuten later weer uit te schrijven. Gaat Gerard mij daarna ophalen voor die borrel, is die man hem gevlogen! Lekker is dat! Heb juist een goed ontsmettingsmiddel voor die ontsteking nodig!
We bleken trouwens tussen de maïsvelden te staan, waarvan alles echter al bijna geoogst was. Hier alleen geen ezeltjes. Het weer is goed, maar we zijn in slechts in één dag van hoogzomer naar herfst gegaan! Gisteren nog 25 graden, een strakblauwe zee en overal groene bomen. Hier een meertje, donkere landerijen en bomen die toch al stevig aan het verkleuren zijn. Volgens de camperapp hebben we alleen vandaag en morgen nog mooi weer en dan wordt het overal in Europa een stuk slechter.
Gerard scheurde het laatste stuk tolweg en ik las hem wat verhalen voor. Om 13.40 uur waren we bij de Kroatische grens. Ook hier hoefden we alleen onze papieren maar te laten zien. Wel was deze douanier de eerste die ook iets vroeg: “Zijn jullie met zijn tweeën?” Waarop ik per ongeluk licht ad rem antwoordde: “Nou, het zou me erg verbazen als het er meer zijn. ‘k Wil wel even kijken?” Gelukkig schoot hij keihard in de lach en ging de boom meteen open. Ook Slovenië in was een eitje. Op verzoek kregen we hier zelfs nog een stempel in ons paspoort. Eigenlijk doen ze dat binnen de EU niet. “Ja, ja, daarom staat ons paspoort zo vol…” Als het goed is, hebben we van ieder land vanaf Slovenië minstens één stempel. We hadden niet verwacht, dat we geen enkele controle zouden hebben. Vaak komen ze bij een camper wel even binnen kijken. Maar deze reis dus niet. Dat scheelt fijn weer tijd!
Op de camperapp hadden we gelezen, dat Brevice een gezellig plaatsje met diverse warenhuizen zou zijn en een leuk museum. Wij daar dus naartoe. Er waren wel vijf straten, waarvan een met leuke, gekleurde huisjes. Ook was er een aparte watertoren en ja, zelfs het museum hebben we gezien. Van de buitenkant, dat wel. Je moet ergens mee beginnen. Maar winkels? Laat staan leuke? Nee, tenzij je van een stoffige kantoorboekhandel houdt of om een plant verlegen zit. En er waren wel drie bomen met allemaal gebreide en gehaakte sjaals om. We keken elkaar eens aan. Het gaat hem hier niet worden. Zonde van onze tijd.
We reden nog maar net of we zagen de Spar, Aldi, Lidl en de Mercator. “Hé, daar moeten we heen! Die hebben dat superlekkere vlees en misschien ook wel die heerlijke hazelnootchocoladekoeken!” Tja, noten zijn voor een pianojuf altijd goed en chocola komt van bonen en valt onder de categorie groente. Ik weet alleen waar het mis gegaan is, maar eerst kwamen we bij een bouwmarkt uit, waar op het dak Mercator stond en daarna stonden we ineens voor de deur van de Kik, waar ik wel even wilde kijken.
“Oh nee, hoe kan het nu ineens al 16.15 uur zijn?” We hadden om 15.00 uur in Ljubljana kunnen lopen? Oeps! Hoe kan dit nu weer! Bij de tandarts heb ik dat nu nooit hè, dat er ineens weer een uur voorbij is?! Zullen we wel, zullen we niet? Ja, we gaan toch wel even naar de hoofdstad. Zo groot is ie niet en de vorige twee keer konden we de camper vrij snel kwijt.
We voelden ons lekker en hadden er zin in. Onze laatste echte buitenlandse avond! Parkeren ging niet echt heel gemakkelijk. Na een tijdje zagen we een parkeerplaats, maar de bocht na de slagboom was erg krap. Voordat we fout gokten en ons klem zouden rijden, besloot Gerard eerst maar even poolshoogte te gaan nemen. Nou, dat heb ik geweten. Die man achter ons was een vreselijke kortkont en begon steeds langer achter elkaar te toeteren! Ik werd er helemaal gek van! Wat een eikel! Vanmorgen hadden we ook al zo veel getoeter. Iemand kon niet binnen 30 seconden op een landweggetje inhalen en ging toen ook al irritant lang toeteren. Wij gingen snel de kant in, maar kregen verd… nóg een toeterconcert. Bah! Ik dacht dat Slovenen rustiger waren dan de andere ex-Joegoslaven! Niet dus. Hier geen ezels in maïsvelden, maar vooral in de auto’s!
Na een tijdje zag Gerard anderhalve plek vrij langs de weg. “Dit wordt het!” Ik twijfelde echter. “Ga het even aan de buschauffeur vragen aan de overkant van de weg, die weet het vast wel.” De beste man sprak gelukkig een paar woordjes Engels. Hij twijfelde en zei: “Waarom ga je niet op de parkeerplaats bij Tivoli staan? Daar sta je zeker weten goed?” Je schijnt flinke boetes in Slovenië te krijgen als je op een verkeerde parkeerplaats staat. Daar hadden we weinig trek in. En zo stonden we even later dan op de supergrote parkeerplaats Tivoli II.
Het was behoorlijk fris, dus we moesten iets anders aan. Onderweg een broodje gekocht en van een vriendelijke studente kregen we te horen, hoe we naar het centrum moesten lopen. Nou, dat viel ons alles mee. We waren bang, dat het een half uur lopen was, maar in 10 minuten waren we er al!
De stad is prachtig, maar met ons ging het niet goed. We hadden nog een paar keer een gek op een fiets, die steeds achter ons ging staan, als wij ergens een foto van maakten. De stomme accordeonist in zijn Tiroler Lederhosen van twee jaar geleden zat er ook weer zwaar emotieloos zijn stoffige walsjes te spelen. Destijds wilde Gerard er een foto van maken, maar dat mocht niet. Dat mocht alleen voor geld. Ik betaal liever, zodat hij ophoudt met spelen. Het kwam niet door hem, maar wij trokken het niet meer. En minder en minder. De stress en het vochtgehalte waren even te hoog. De kaarsjes waren uit, batterijtjes op, de rek eruit, vul maar iets in. We hadden een rot avond en besloten maar badkuipje te gaan spelen. Maar na drie glazen kwamen we erachter, dat wij ons niet vol kunnen laten lopen. Drie is echt onze taks. Dit gaat hem niet worden. Er hielp vanavond gewoon helemaal niets. En de rest schrijf ik maar niet. Het was erg rot en we hebben bijpassend geslapen. BAH! Heeft iemand ons vakantiegevoel misschien gezien? Wij zijn het kwijt.
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066248
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 224
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 66-weer-een-landje-verder
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 7. Niets aan de hand!
[message] => Licht gebroken werden we na een spannende nacht wakker. We stonden niet scheef, de ramen waren er niet uitgebikt, de deuren zaten ook nog zwaar vergrendeld met de sjorbanden en we hadden ook gewoon nog 4 wielen onder de camper zitten. Viel dat even mee!
Gerard was vannacht al heel snel niet meer bang. Hij gelooft heilig dat niemand onze camper zomaar in kan. Tja, ik hoop, dat hij gelijk heeft, maar bij ons gebeuren wel vaker minder logische dingen qua percentages. Maar goed, er was inderdaad al met al niets gebeurd. Wel voelden we ons zo fit als twee natte dweilen.
In de douches bleek vanmorgen zowaar licht te branden en er kwam ook nog warm water uit de kraan. Dat was best lekker! Gerard is nog even naar de man toegelopen om het gedoe van vannacht te zeggen. Hij beweerde in het huis vlak naast het tennisveld geslapen te hebben, maar niets gehoord te hebben. Hij was ervan overtuigd dat het geen inbreker was, maar een probleem met de stroom. Ja, ja, en daarom hadden we GEEN licht in de douche en WEL een oorverdovend alarm? Dat ging anders toch vast ook niet op batterijtjes? We vonden het een raar verhaal. Hij snapte wel, dat het niet echt prettig was geweest en we kregen dan ook ons geld terug. Die man mag nog blij zijn, dat we geen Sherlock Holmesvergoeding bij nacht gevraagd hebben!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064066
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 333
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,novo-mesto
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 7-niets-aan-de-hand
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 6. Fijn hoor, een camping!
[message] => We stonden nog maar net of het was al donker. Dat is wel een vet nadeel van zo laat in het seizoen reizen. En al die regen trouwens ook. Maar goed, we hadden een plekje op een camping bij een sportterrein. De beloofde wifi deed het niet, er waren weliswaar toiletten en een douche, maar daar deed het licht het niet van. Het is vast heel romantisch om bij kaarslicht te douchen, maar we hebben het maar overgeslagen.
Eten, film kijken en slapen. “Wiew, wiew, wiew, wiew, wiew, wiew!” “Wat is dit?!” Een autoalarm?” Ik lag stijf in mijn bed! “Ja, vast wel”, bromde meneer beer naast me. “Maar Geer, er staan hier helemaal geen auto’s!” Het geluid leek uit de kantine annex sanitairblok te komen. Verdikkie! Het is windstil en er staan ook buiten het terrein geen auto’s. Dan moet het toch dat gebouw naast ons zijn. Ik kreeg er helemaal de zenuwen van. Voorzichtig gluurden we door de gordijnen. Toen werd ik alleen maar nóg banger. Het was zo vreselijk donker, dat je gewoon geen hand voor ogen zag! Wat moeten we doen?
Gerard pakte onze zaklamp, waar je trouwens ook prima iemand mee knock-out kunt slaan - handige dingen wel – en scheen naar buiten. Er stond niemand in ons blikveld te zwaaien, wat op zich prettig was. We keken elkaar eens aan. Wat nu? Blijven? Weggaan? “Wel potverdorie, even verderop hoor ik ineens een auto wegrijden!” Gaat daar een boze dief, die baalde dat wij wakker waren geworden? Ik vond het echt niet leuk meer.
Gerard was minder bang. Hij dacht dat de inbreker allang van ons geschrokken was en het hazenpad had gekozen. Ik vreesde, dat hij nog ergens verdekt opgesteld lag. Maar goed, Gerard schoot zijn korte broek aan en ging dus gewoon even op dievenpad. Gewapend met knuppel en stevige zaklamp. En we doen ook maar even de grote lichten van de camper aan. Maar dat Gerard daar buiten liep, vond ik drie keer niets. Zo doen ze hem iets aan! Deze held op sokken pakte een Oekraïense martelwerktuig en ging bibberend voorin zitten om manlief in de gaten te houden, uiteraard met de deuren potdicht. Inmiddels was het oorverdovende alarm trouwens wel uitgegaan. Gerard is helemaal om het gebouw heen geslopen en kwam gelukkig weer volledig intact terug. Tijdens het wachten, kwam ik per ongeluk nog met de knuppel tegen de toeter aan, maar ook daar reageerde niemand op.
Gerard wilde eerst nog naar die andere parkeerplek hier vlakbij rijden, maar dat zag ik ook niet zitten. Zal je zien dat die inbreker daar net bij de pizzeria zijn zakken staat te vullen en wij er nietsvermoedend aan komen rijden om 4.00 uur ’s nachts. “Zullen we omstebeurt gaan slapen Maan?” Jij nu, en ik als het licht word? Van mij hoefde het niet, dat vond ik ook weer rot. “Jij bent ook al zo moe!” Maar vanmorgen hoorde ik dat Gerard toch nog een tijd heeft gewacht. Nou, jongens, we gaan nog eens op een camping staan. Dat is echt veel veiliger….. Bah!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064065
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 206
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/945/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 6-fijn-hoor-een-camping
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[15] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-05
[title] => Zondag 4 september 2022
[message] => Om 8:00 uur staat het ontbijt klaar, waar iedereen van kon genieten behalve de koffieliefhebber. De kwaliteit van deze koffie was zodanig dat een enkeling zich afvroeg of er een hele pot Buisman in zat. Voor de jongere onder ons: even navragen aan je ouders wat Buisman is. Iedereen is er klaar voor om de wielerweek te beginnen. Nadat iedereen de banden op spanning had gebracht konden we vertrekken. Bij het vertrek stonden we met veertien deelnemers. Al spoedig werd de groep opgesplitst. Enkele(3) snelle jongeren kozen voor de uitdagende lange route met de meeste hoogtemeters. Een hele goede keuze van deze jonkies. Dit gaf ook wat rust bij de “seniorengroep”. Na de splitsing kwam de ouderengroep in het plaatsje Bled. Daar konden de schoonheid van het meer met daarin in het midden het bekende kerkje.Onze aandacht ging overigens meer uit naar de Sloveense schoonheden die ook in Bled voldoende aanwezig waren.De fietshelmen werden niet af gedaan om indruk te maken bij deze dames. De grijze haren zouden een verkeerde indruk kunnen maken op deze dames. De grijze haren passen immers niet bij de strakke torso’s die onder het Vélotenue verborgen zitten.De groep kwam tot de conclusie dat de twee vrijgezellen uit de jongerengroep het een en ander gemist hebben.
Na dit mooie intermezzo ging het weer richting Ljubljana. Prachtige natuurlijke omgeving waar het prima fietsen is. Glooiende wegen van uitstekende kwaliteit. In het eerstvolgende dorp werden we tegengehouden door de plaatselijke Wout. Er bleek een wielertocht te zijn waardoor wij onze tocht moesten onderbreken. Daarom werd er een verlengde en vervroegde pauze ingelast. In een plaatselijk etablissement werd genoten van drank en spijzen.Na het aanmoedigen van de deelnemers van etappe de Slovenië werd de route vervolgd. Met goed gevulde magen werd begonnen met de volgende klim. Met volle magen beginnen aan een klim is niet de voorkeur bij menig fietser. Nadat er gewacht was dat iedereen boven was werd er koers gezet naar het punt waar de splitsing van groepen was gepland. 5 personen kozen er voor om de kortere route naar het hotel te nemen. De overige 6 gingen nog voor een lus van 16 km en enkele venijnige uitdagingen. De 14 % procent werd verscheidene keren waargenomen op de Garmin fietscomputers. Boven aangekomen werd er nog wat gedronken en genoten van het uitzicht . Hierna gingen de remmen pas echt los. Met volle vaart werd naar de hoofdstad gekoerst. Bij aankomst bij het hotel, waar de procedure voor inchecken wat langer duurde dan wij verwachtten, werden wij op de hoogte gebracht vanhet “verlies” van de telefoon van de nestor van het gezelschap. Na de nodige paniek bleek de telefoon uiteindelijk toch in de koffer te liggen.
Nadat iedereen zich gedoucht gehad werd er op het dakterras nog genoten van gerstenat van de plaatselijke brouwerij. Daarna verzamelen om een eetgelegenheid te zoeken in het centrum van de stad. Na het bestuderen van de meukaart werd besloten om een pizza van twee meter lengte te gaan nuttigen. Moe maar voldaan werd de eerste dag van de fietsvakantie besloten met de terugtocht naar het hotel. Waarbij nog opgemerkt mag worden dat de hoofdstad Ljubljana er picobello bij ligt.
Morgen wordt er koers gezet naar Postojna.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086892
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 101
[author] => Gerrit en Ton
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/359_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zondag-4-september-2022
)
[16] => stdClass Object
(
[username] => velomeijel
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Zaterdag 3 september 2022
[message] => In 14 huizen in Meijel lopen de diverse wekkers in alle vroegte af. Voor sommigen een ritueel dat wel vaker in de week afgewerkt wordt. Voor anderen was het alweer een hele tijd geleden dat de wekker gezet moest worden. Vanaf 04:45 druppelt iedereen binnen bij ondertussen onze vaste vertrekplaats, locatie Mart Broens. Daar hebben we op vrijdagavond de bussen ingeladen en klaar gezet voor vertrek. Gezien het grote aantal fietsers en materiaal toch nog maar een extra auto ingezet. Deze wordt zaterdagmorgen nog geladen met de laatste bagage en een tweetal fietsen. Net iets na 5:00 uur vertrekken we richting Slovenië. Tot de eerste stop is de reis voorspoedig verlopen. Huib trakteert de reizigers op een overheerlijk stuk vlaai. Na de chauffeurswisselworden we helaas wat vaker getrakteerd op oponthoud, gelukkig duurt de vertraging nergens echt lang. Rond 17:30 arriveren we in Mojstrana. Daar worden we gastvrij ontvangen en installeren ons in de voor ons beschikbare kamers. Voor het avondmaal schuiven we aan in de lokale herberg. Het avondeten smaakt ons goed. Een enkeling moet helaas wat langer wachten omdat er bij het opnemen van de bestellingen blijkbaar toch niet alles goed is gegaan. Maar ook dit wordt opgelost. Niemand hoeft met honger van tafel, het zijn grote hoeveelheden die ons voorgeschoteld worden. Ook de erbij geserveerde pivo’s (bier) zijn van omvang en smaken prima. Het was een lange dag en de bedjes worden dan ook op tijd opgezocht. Morgen de eerste etappe naar Ljubljana.
[userId] => 189651
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086849
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] => Frans-jozef Maas
[cityName] => Mojstrana
[travelId] => 527926
[travelTitle] => Slovenia 2022
[travelTitleSlugified] => slovenia-2022
[dateDepart] => 2022-09-03
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/073/420_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/189/651_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zaterdag-3-september-2022
)
[17] => stdClass Object
(
[username] => waarispascale
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Slovenië
[message] =>
Vanuit onze slaapplek naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, was het maar iets van 2 uur rijden. Dachten we… De kortste route bleek een klein bochtig weggetje te zijn van een kilometer of 60. TomTom twijfelde al aan deze route maar google was zeker en Cindy zat met zweet op haar hoofd te navigeren. Het gaat helemaal goed en we komen bij een kleine grensovergang aan. Zo’n ouderwetse, met twee douaniers die iedereen bekeken en hun taak serieus namen. Ook onze paspoorten werden zorgvuldig bekeken om vervolgens te zeggen dat we niet door mochten. De vervolgweg in het Slovenische gedeelte was namelijk verboden voor campers. We hadden het bord al gezien, maar de weg was breed genoeg en misschien konden we hem overtuigen dat we dan weliswaar een camper zijn, maar met het formaat van een bestelbus. Daar was hij het niet mee eens, een camper is een camper, dus keren maar, terug en naar de officiële grensovergang. Vond deze officieel genoeg, maar goed. Om te keren moesten we tien meter Slovenië in, dat mocht dan weer wel, onze paspoorten werden doorgegeven aan de beambte die verantwoordelijk was voor het uitgaande verkeer. Die bekeek onze paspoorten ook weer en bromde wat. Na een vrolijke ‘fijne dag' van onze kant kwam er toch nog een lach op zijn gezicht.
40 minuten later kwamen we bij de andere grensovergang waar we aan konden sluiten in de rij. Eerst file om Kroatië uit te gaan, dan om Slovenië in te gaan en dan voor de eerste benzinepomp waar kennelijk goedkopere benzine te krijgen was. Die benzinepomp was zo klein dat de rij op de doorgaande weg stond en wij er met zijn allen niet door konden. Wij hebben al maanden niet in de file gestaan, houden datums of dagen niet echt in de gaten, maar het bleek dus een zwarte zaterdag te zijn.
Onderweg reden we langs een van de grootste grottenstelsels van Europa, wat mooi moet zijn, maar uitverkocht bleek. We hadden van te voren kaarten kunnen kopen maar wilden ons niet vastpinnen aan een tijd. Liever op de gok dan stress om op tijd te komen. Maar goed ook, want dat op tijd komen was vandaag al helemaal niet gelukt. Het is zoals het is, dan zien we het een ander keer wel. Of niet, ook goed.
Uiteindelijk reden we pas aan het eind van de middag Ljubjana in, helemaal prima, de hitte was uit de dag en de terrasjes liepen langzaam vol. Wat een leuke en mooie stad dit! Het begon al relaxed, met weinig verkeer, brede lanen en een parkeerplaats vlakbij het centrum. De studenten maken de stad jong en bruisend. Statige gebouwen wisselen elkaar af met hippe tentjes, op de brug staat een saxofonist te spelen, er wordt gedanst, de terrassen aan de kade van de rivier zitten vol. De oude stad staat nog vol huizen uit de 16e eeuw, een kasteel toornt erboven uit. Tussen een van de huizen is de Schijtsteeg nog zichtbaar, een steeg van 30-50 cm breed die zorgde dat branden niet overliepen naar het volgende pand en de tocht de muren droog hield. Dat was de officiële functie, maar de bewoners gebruikten het meer om hun emmers in te legen.
Ik heb nog maar weinig mensen gehoord die een stedentripje naar Ljubljana geboekt hebben, maar ik zeg doen. Een heerlijke stad om te zijn, en dat is wat we er gedaan hebben.
Slowakije was het eerste land wat zich, na tien dagen al, onderscheidde van Joegoslavië. Ze doen mee met de euro, wat lekker is na dat omrekenen in Kroatië. Het is duidelijk een welvarend land, het ziet er netjes en schoon uit en het is een van de groenste landen van Europa, het bestaat uit 60% bos. De medaille van netjes en georganiseerd heeft ook een andere kant; wildkamperen is hier streng verboden, sterker nog, op veel parkeerplaatsen mogen campers overdag al niet zijn. Dat maakt dat het voor ons, met al die volgeboekte campings, iets minder vrij voelt. Gelukkig vinden we een camping die niet aan reserveren doet waardoor het de (door)reizigers aantrekt. Als we aankomen doen we weer ons vertrouwde dansje en nadat we eindelijk een plekje hadden uitgekozen gaat de overbuurman weg en gaan we daar staan. De beste plek van de camping, direct aan de bruisende rivier waar af en toe een raft voorbij komt en onze zenuwen aanwakkert met een ijskoude duik. Alweer een plek om te blijven en dat doen we dan ook. We krijgen namelijk visite! De zus, zwager en nichtje van Cindy zijn op vakantie in Oostenrijk en komen een dagje langs. Heerlijk om even sociaal bij te tanken. We missen dat best behoorlijk, misschien wel meer dan vorig jaar.
We zitten dichtbij Bled, bekend om zijn meer én om de Bled cake, een vierkant taartje, vergelijkbaar met een tompoes maar dan zonder roze dekseltje. Natuurlijk moet die gegeten worden. De eerste dag voorgeproefd, en goedgekeurd, dus daarna met de familie. We lopen de calorieën er af in de Vintgar kloof. Het water van de rivier is kristal helder, prachtig groen en heeft in de tijd een kloof uitgeslepen van 250 meter diep. Aan het eind van de kloof zou een 16 meter hoge waterval zijn, maar ook hier is het droog, en de waterval is niet meer dan een drup.
Lake Bled is een van de bezienswaardigheden en een bekend plaatje als er iets van Slovenië vermeld wordt. Een spiegelglad en helder meer, een klif met een kasteel erop en daarachter hoge bergen. Het is inderdaad een plaatje en heel rustgevend, de bergen dempen het geluid en de wind. We hebben wel een beetje geluk, we waren er met iets minder goed weer. Als we er twee dagen later langs rijden is het namelijk veel drukker en ligt de waterkant vol met lijven in bikini’s en zwembroeken.
We hebben gelezen dat Lake Bohinj nog mooier moet zijn en veel minder toeristen trekt, maar dat hebben meer toeristen gelezen. Ook daar ligt het vol. Als je er doorheen kijkt, of eigenlijk langsheen, zie je de schoonheid, zo liggend tussen de bergen, met hoge rotswanden en opnieuw heel helder water.
Dat heldere water blijkt normaal te zijn hier. De Soca rivier die door de vallei van het NP Triglav kronkelt is ijsblauw van kleur. IJskoud ook trouwens. We gaan er natuurlijk wandelen en trotseren de kou met een duik. Op sommige plekken heeft de rivier de aarde diep doorgesneden, op andere plekken glijdt die door de groene weides. En dan aan alle kanten de machtige bergen eromheen. Ik zou hier graag nog een keer in het voorjaar terug komen, als de rivier meer water heeft en je erover heen kan kajakken of raften.
We slapen net over de grens, een paar meter Italië in, omdat je daar wel vrij mag staan. Het voelt als een warm bad, bij de berghut maakten ze een pastaatje voor ons klaar en de eigenaar schuift gezellig bij ons aan. Lekkere wijn, goede espresso, je kent het wel. Fijn hoor.
Dat over de grens hoppen doen we ook aan de andere kant, nu Oostenrijk in. Het was zo fijn om Peter, Miranda en Inzy te zien dat we behoefte hadden aan nog een keer.
Daarvoor moesten we wel twee keer een bergpas over, de Vrsic pass met 50 haarspeldbochten en kinderkoppen in de bochten, daarna de Wurzenpass met een stijging/daling van 18%. Met een zwaar beladen camper niet het makkelijkste ritje. De terugweg was misschien nog wel pittiger want deze viel op een zonnige zondagochtend in het weekeind van de Maria Hemelvaart, wanneer iedereen op pad gaat. De weg was nu ook nog met vol racefietsers die kronkelt en ploeterend hun weg naar boven zochten. We hadden als plan om op de top of onderweg nog een wandelingetje mee te pakken, maar het is een gekkenhuis, om negen uur stonden de parkeerplaatsen al vol. Nou ja, een tour dagje is ook goed, vanachter de grote ramen de wereld als een film bekijken.
En zo rijden we Slovenië uit en Italië in. Slovenië is zoals je een alpenland voorstelt. Schoon, groen, fris, ruim. Het toerisme is er wel, en op de toeristische plekken dus ook echt wel behoorlijk, maarals je er goed naar kijkt is het nog steeds kleinschalig. Weinig campings, (ski)dorpjes authentiek, geen tourbussen, geen groepen. Een beetje Oostenrijk, een beetje Oost Europa, een klein beetje Italië.
[userId] => 80242
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086420
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 137
[author] => Pascale
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526239
[travelTitle] => Samen
[travelTitleSlugified] => samen
[dateDepart] => 2021-05-03
[dateReturn] => 2025-09-01
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/080/242_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sloveni
)
[18] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-05
[title] => 20220805 Smlednik Smlednik
[message] => 22020805Smlednik - Smlednik
We staan op een fijne camping in Smlednik bij Ljubljana. Om iets meer van Slovenie te zien besluiten we naar een meertje in de bergen te rijden en daar te gaan wandelen.Zgornje Jezersko Iigt aan het einde van een weg die parallel slingert naast een riviertje met koud water. Dat belooft wat. De foto’s op internet tonen een paar stoere wandelaars, een kleine houten hut en een glad vers bergmeer.
Als we daar aankomen na een mooie rit is het meer niet zwembaar, heeft het hutje gezelschap gekregen van twee volwassen cafe-restaurants en de stoere wandelaars zijn veranderd in vele oude grijze motorrijders die ons steeds inhaalden onderweg hier heen. We beperken ons tot een wandeling rond het meer en daarna rijden we tien kilometer terug. Daar zagen we in een flits een parkeerplek in een bocht (km 5.0) met daar achter het koele riviertje.
Snel parkeren we zodanig dat er met goed fatsoen niemand meer kan parkeren en we wandelen met handdoeken en wat drinken naar beneden. Daar neemt de rivier net een bocht zodat er een dieper gedeelte is ontstaan waar je kunt zwemmen. Ook is er een strandje in de zon waar je kunt liggen. En er is een boom die schaduw geeft. Wat een superplek.
Na een uur of anderhalf genieten horen we toch boven ons een auto stoppen. Eerst komt er een blonde dame. Niets zeggend omdat, blijkt later, zij haar stem helemaal kwijt is. Dan komt er ook een zoon van zo’n 20 jaar oud. Als laatste komt er een amerikaans sprekende Sloveen naar beneden. Die man begint te praten. Niet te stuiten. Hij kan een halfuur praten binneneen kwartier. Gelukkig verdwijnen ze na een kwartier en keert de rust terug.
Terug op de camping gaan we zelf worstjes bakken en maken aangemaakte salade en brood, Veel te veel dus we nodigen de man die naast ons op het gras geniet van het uitzicht uit voor een hapje. Hij heeft al gegeten maar drinkt graag een glas mee.
Malik of Janik (we zijn zijn naam vergeten) is oud motorcrosser die ook EU kampioenschap heeft gereden. In een wedstrijd heeft hij een ongelukje gehad dat hem veel smartegeld heeft opgeleverd. Van dat geld heeft hij een Brabus gekocht (= veel te vette macho mafia advocaat bak) maar had al snel spijt en parkeerde het ding 500 m verderop als hij uitging of vrienden bezocht. Ook had hij in zijn jeugd ook de vrouw van Trump ontmoet tijdens feestjes bij zijn opa. Melania was dan zijn oppas. Interessante vent. Maarom 23:30sturen we hem weg en geleiden onszelf het bed in
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085975
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 42
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/584_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220805-smlednik-smlednik
)
[19] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-04
[title] => 20220804 Fietsen naar Ljubljana
[message] => 20220804 Met de fiets naar Ljubljana
We hebben de fietsen niet voor niets meegenomen. Ljubljana, hoofdstad van Slovenie ligt 19 km verderop, dus na het ontbijt gaan we sportief op weg. Meteen komt al de eerste uitdaging: de weg is nog niet af. We moeten dus over bulten grind, net gemetselde stoepranden en zandweggetjes richting de grote weg. Daarna komt de volgende uitdaging: de weg loopt niet langs de rivier maar gaat over een tweetal flinke heuvels richting de laagvlakte waar de grote stad ligt.
Na een invals/uitvalsweg van 5 kilometer (warm, saai, herrie, verkeer) komen we bij de binnenstad. We kiezen een fancy hotel uit om daar onze fietstas en helmen in bewaring te geven. Om de hoek zetten we de fietsen op slot en wandelen richting de kathedraal.
Ljobljana heeft een vrij compact oud centrum langs de rivier, met wat oude vakwerkhuizen en een plein met drie bruggen gebroederlijk naast elkaar. Voor de grap heeft men op 10 meter hoogte een waterslang opgehangen, zodat het lijkt dat er een plaatselijke regenbui is van 10 meter doorsnee.
Er is nog de mogelijkheid om naar de burcht te wandelen, 50 meter boven de stad. Maar daarvoor is het ons te heet. We vinden een terras in de schaduw en lunchen met een soepje, geserveerd in een brood. De temperatuur is nu toch wel ver boven de 30 graden en voor wat afkoeling zitten we in een park met een windje. Totdat er met een vette “pats” een klef klevend broodje tegen Peters hoofd wordt gegooid. “Wie deed dat?” roep ik en spring op. Niemand te zien. Was het dan toch één van die kraaien die zijn vondst uit zijn snavel liet vallen?
Voor de terugfietstocht is het ons te heet om weer over de heuvels te fietsen, dus zoeken en vinden we een omweggetje langs de rivier. Bijna bij de camping zou een restaurantje zijn voor een koele versnapering. Maar er is geen restaurant te zien. Wel zien we een aangepaste vrachtwagen staan, een “overlander” ofwel een soort “Dakar”-vrachtwagen, met Nederlands kenteken. Onder het schaduwdak zit een echtpaar dat alles heeft verkocht en is gaan reizen. Ze zijn nu 7 maanden onderweg en in Slovenie. Ooit nog naar Chili en naar Zuid-Afrika? Ze zien wel.
Wij gaan verder met onze reis, vinden de camping, rusten wat uit, nemen een koude douche en zijn uiteindelijk net op tijd voor sluitingstijd van het restaurant voor ons avondeten.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085974
[countryId] => 165
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 54
[author] =>
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/578_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220804-fietsen-naar-ljubljana
)
[20] => stdClass Object
(
[username] => PeterOdile
[datePublication] => 2022-08-03
[title] => 20220803 van Alpen naar Ljubljana
[message] => 20220803 Van Heiligenblut naar Smlednok (Ljubljana)
Het is koel in de bergen maar wij hebben geluk met ons plekje in de zon. Terwijl tentkampeerders met lange broeken en jassen aan lopen, zitten wij in korte broek te ontbijten.
We zitten aan de zuidkant van de Alpen, gisteren zijn we de Grossglockner overgestoken, en vandaag rijden we in een fris landschap langs de hoge bergen richting de Wurzenpas. Ik weet nog van vroeger, toen ik in een lelijke eend samen met een vriend naar Joegoslavie reed, dat onderaan de pas de sleepdiensten klaar stonden om gestrande toeristen met caravans en blauwe rook blazende wrakken te helpen. En hoe het mijn eend moeite kosten om de hellingen van soms 18% te bedwingen. Mooie herinneringen aan vroeger.
We zijn in Slovenië en rijden door naar Kranjska Gora. Grote hotelcomplexen, winkeltjes en restaurants geven aan dat dit een toeristen stadje is. De reclames en felle kleuren lijken aan te geven dat hier ook winter-recreatie mogelijk is. Om te kunnen genieten van de natuur en mooie uitzichten kiezen we ervoor om over de pas naar Tonin te rijden. En hierbij zijn wij niet de enigen, wat een crime! Wat een chaos! Iedereen probeert zijn auto zo dicht mogelijk bij de top te parkeren. Hierdoor is er maar één rijbaan vrij waar men van beide kanten gebruik van wil maken. Dat leidt tot drukte en dringen, toeteren en roepen. Weg is de rust.
De afdaling aan de andere kant loopt langs de river Soča. En ook hier is het druk met dagjesmensen en toeristen. Als we opeens een vrij parkeerplekje zien zetten we de bus stil, klauteren twee meter via de rotsen naar beneden en nemen even een koele duik. IJskoud water maar een fantastisch plekje.
Na deze verkoeling en na de ervaring dat het wel eens retedruk kan zijn, besluiten we om Bohinjska Jezero en Bled over te slaan en te reizen naar een rustige camping in Smlednik bij Ljubljana. En inderdaad, het is een klein rustig dorpje, de camping heeft voldoende plek en we kijken uit over de brede traagstromende rivier Sava. Later horen we dat het in Bled ook over de koppen lopen was. Wij blij!
De camping heeft ook een restaurant met twee hardlopende huisvrouwen in de bediening. We keizen de “mixed grill for two”. De Slovenen nemen met ons geen halve maatregelen: we krijgen een giga bord vol heerlijk vlees, salade en voor de frites komt een anderhalve literfles mayonaise op tafel.
We gaan uitbuiken voor de tent. Er kan geen hap meer bij. Wat een dag.
[userId] => 440807
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5085973
[countryId] => 165
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 40
[author] =>
[cityName] => Smlednik
[travelId] => 527850
[travelTitle] => Volta Adriatica
[travelTitleSlugified] => volta-adriatica
[dateDepart] => 2022-07-31
[dateReturn] => 2022-09-10
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/555_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/807_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 20220803-van-alpen-naar-ljubljana
)
[21] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-12
[title] => Ter land, ter zwembad en in de grot
[message] => Wij hebben al flink wat jaren een abonnement op vakantie-regen. We weten eigenlijk niet hoe die ooit is afgesloten maar het is blijkbaar nog niet afgelopen en we gaan thuis toch eens kijken hoe we het stop kunnen zetten. Op weg naar Ljubljana begint het te miezeren en dat zet vrijwel de gehele ochtend door. We gaan met de trein in 50 minuten naar Ljubljana (nogmaals sorry aan de mensen die dachten in alle rust naar hun werk te reizen).
Ljubljana is weliswaar de hoofdstad van Slovenië maar het voelt als een kneuterig plaatsje. Uitkijkend over de stad staat boven op de berg het Ljubljana Grad (kasteel) waar we met een kabelbaantje naar boven gaan. Er is niet zo veel te zien, behalve
4ongeveer 3x dezelfde wc, dus staan we snel weer beneden. In het centrum zijn wat kleurrijke gebouwen en pleintjes en er hangt een gezellige terrassfeer. Op de menukaart is bijna alleen drank (wijn, gin-tonic, cocktails) te vinden en ondanks het miezerachtige weer zijn de terrassen goed gevuld. Davina had gelezen over street art in een wijk vlakbij het station en op de weg terug naar de trein pakken we die nog mee. Een gedeelte van de street art blijkt echter goed beschermd door rond hangende hippie-jongeren in een duister hoekje dat het Autonoom sociaal en cultureel centrum blijkt te zijn. In reisverslagen op internet is te lezen dat dit een van de hoogtepunten van de stad is maar in werkelijkheid voelt het als een grimmig hoekje achteraf-buurt waar smoezelige jongeren met capuchons vanaf de veranda's naar ons loeren en ons ieder moment kunnen beroven. Voor twee gezinnen met jongen kinderen is dat net iets te veel avontuur en we besluiten om te keren en de street art en Ljubljana te laten voor wat het is. Er is weer meer dan genoeg gelopen (door sommige kinderen).
We vervolgen onze reis naar Kamnik. Hoewel wij zelf vaak geen idee hebben hoe we de Sloveense (plaats)namen moeten uitspreken kan onze Google-Maps-vrouwenstem er ook wat van. Ze maakt er de meest grappige uitspraken mee waar we erg om moeten lachen. Ook klinkt er reggea uit onze camperspeakers want dat geeft een tropisch gevoel.
De regen zet vandaag door dus besluiten we een middagje naar het zwembad te gaan. Dat lijkt een schot in de roos, vooral voor de kindjes. Vandaag worden de stappendoelen dus eens niet gehaald.
We rijden vervolgens door naar een zeer kleinschalige camping in het midden van het bos waar we twee plekken op een grasveldje krijgen toegewezen. Het is basic, maar precies genoeg voor 2 nachtjes.
De voornaamste reden voor ons verblijf in Kamnik is Velika Planina, een traditioneel herdersdorpje boven op de berg waar je met een kabelbaan en een stoeltjeslift heen kan en vervolgens over de berg kan wandelen. Bij het zien van voornamelijk de stoeltjeslift offert Ellis zich vrijwillig op om met Milou bij de camper te blijven. Dus vertrekken we met 6 naar de start van de kabelbaan. Lekker veel warme laagjes aan want boven is het 8 graden.
Na een rit van 30 minuten staan we boven op de berg. Het is inderdaad fris en er ligt zelfs nog hier en daar sneeuw. Ook waait er een flinke wind die het extra koud maakt en al snel vindt Fie het niet meer ok om in deze kou zelf te moeten lopen. Ze wordt achterop Davina's rug gehangen en Caye en Lise lopen stoer zelf. Het is niet bepaald een voetpad wat we moeten volgen maar een alles behalve waterpas bergweiland zo ver je kan kijken bezaaid met stenen en keien waar we onze weg door moeten vinden. We lopen richting de herdershuisjes die met hun ronde houten daken en schattige luiken met hartjes niet zouden misstaan in het land van Laaf van de Efteling. We lopen naar een restaurantje waar we wat drinken. Hier hangen foto's van omgekomen alpinisten, sommigen nog maar 30 jaar oud. Het weer kan hier op de berg ook zo verraderlijk zijn.
Overal in de bergweide staan paarse krokussen waardoor het lijkt alsof er een paarse deken over de berg ligt. Het gras heeft hier de kleur van Kermit de Kikker, fel lichtgroen. Het is net of er een flinke mat kunstgras over de glooiende heuvels ligt maar het is echt gras en het heeft een reden dat het zo groen is. Regen, veel regen..... In de bergen moet je weliswaar op alles voorbereid zijn maar dat moet je dan wel bedenken voor je goed en wel naar boven vertrekt. We staan ineens met 3 kindjes, zonder goede regenkleding, in de stomende regen, midden in een grote laaghangende regenwolk die doet vermoeden dat de regen nog wel even aanhoudt. We schuilen snel onder het afhangende dak van 1 van de herdershuisjes en bedenken wat de kortste route naar een restaurant of de stoeltjes lift is. Zo staan we 20 minuten in de onophoudende regen, met natte jassen en broeken en hangende hoofdjes. De wolk trekt door het bergdorpje en wanneer het even later wat minder regent haasten we ons in de richting van de bevrijding. Althans, dat denken we want door de laaghangende wolk is het knap mistig en slecht te zien welke kant we nou eigenlijk op moeten. Een bibberende Fie, die met kletsnatte broek in de rugdrager hangt, krijgt een poncho (die blijkbaar nog ergens in de tas was meegekomen) over zich heen en we rennen zo snel we kunnen in de hoop nieuwe regenbuien voor te zijn. We kunnen zeggen, rennend op hoogte bergbeklimmen geeft een grote hijg-garantie. Als in een actiefilm waarbij de vijand ons op de hielen zit, zien we even later (lijkt wel een uur te duren) boven op de berg de stoeltjeslift. De laatste eindsprint, verzekerd van hyperventilatie, is een feit. Een stukje paniek valt direct weg als we de aftocht naar benende zonder regen in zetten. Eenmaal beneden is de temperatuur een stuk aangenamer maar we zijn tot onze onderbroeken nat. Grote hulde voor Caye en Lise die dapper en zonder te klagen hebben meegelopen, gerend en geklommen. En voor Fie, die weliswaar gedragen werd, maar ondanks de natte koude broek de moed erin wist te houden. Jullie zijn mega-kanjers! Dan is warme chocolademelk wel gepast.
We zijn klaar met de regen en de kou. We willen warmte en zon. Dat hebben we geboekt bij Terme Čatež waarbij ze een mega groot binnen- en buitenzwembad inclusief flitsende waterglijbanen hebben. We scoren onderweg nog een opklapbaar tafeltje bij een uiterst vriendelijke Sloveense winkelmevrouw want we willen ook buiten kunnen eten in het warme zonnetje. Na een tussenstop bij het stoere kasteel van Celje op de heuvel van de berg, komen we met 23 graden en zon aan in Terme Čatež. Precies zoals we het fijn vinden!
De volgende dag liggen Erik, Caye en Fie dan ook al vroeg in het zwembad. Davina doet de was (leer nou eens dat je die trommel niet helemaal vol moet proppen!) En het Helmonds-kwartet gaat vanochtend naar het nabijgelegen stadje en voegt zich na de lunch ook bij ons in het zwembad. Het buitenbad is verwarmd tot zeker 38 graden dus van afkoelen is geen spraken. Maar er wordt vol overgave geplonst, gegleden en gespetterd zodat we er wel weer even op kunnen teren. We sluiten de dag af met een gezamenlijke barbecue (yammie!).
We vinden de Slovenen aardige mensen. Bijna iedereen zegt gedag en in restaurants en winkels spreekt vrijwel iedereen prima Engels. Ze zijn zichtbaar trots dat we door hun land reizen en hun lokale eten willen proberen. Dat is een contrast met de Kroaten die we vorig jaar hebben ervaren, zo vinden wij.
We bezoeken de grotten van Postojna en daar zien we voor het eerst meer toeristen. Het is nog laagseizoen en omdat Slovenië (nog) geen populair vakantieland is, hebben we niets gereserveerd en vrij om te gaan en staan waar we willen. Maar bij de grotten, toeristische attractie nr 1, is de parkeerplaats nagenoeg vol als we aan komen rijden. Erik parkeert zijn camper asociaal dwars over nog 4 lege plekken naast elkaar en Ellis komt zeggen dat we snel moeten opschieten omdat we over 5 minuten in het grottentreintje moeten zitten. Met lange broeken, truien en jassen(het is in de grot 8 graden) haasten we ons met 25 graden naar de ingang. We lopen vrijwel meteen door naar het treintje, die meer op het karretje van een achtbaan lijkt, en rijden even later de donkere en koude grot in.
Lampen verlichten de stalagmieten en stalactieten in allerlei verschillende vormen en maten. Het lijkt een landschap uit Lord of the Rings of een Disney film. Terwijl Milou het bestempeld met een aanhoudende 'wauw' denkt onze Fie daar niet hetzelfde over. Huilend laat ze weten dat ze de trein en de grot niet leuk vindt en er uit wil. Het tourtje duurt 1.5 uur..... sorry Fietje. Eenmaal weer boven de grond voelt het alsof we van het vliegtuig in Thailand stappen en worden snel alle laagjes afgepeld.
Slovenië heeft een rijke geschiedenis en heeft door de eeuwen heen bij verschillende landen, vorstendommen en keizerrijken gehoord. Dat heeft ze een mix van allerlei culturen gegeven. Dat is ook goed zichtbaar in het Predjana kasteel, imposant en indrukwekkend hoog in de wand van een rots geplaatst. We krijgen een audiotour in het Nederlands die zelfs voor alle kindjes een goede motivator is om als kleine speurders door het kasteel te gaan. Het is echt een mooi en goed bewaard kasteel waar vanaf eind 13de tot net na de tweede wereld oorlog keizers, ridders en andere adellijke kasteellieden hebben gewoond. Het kasteel is gebouwd in de rotswand en dat is in het complex goed te zien. Aan de achterzijde van het kasteel bevindt zich een grottenstelsel wat als toevluchtsoord en bevoorradingsroute heeft gediend in tijden van belegering. We zijn allemaal onder de indruk.
In de middag zeggen we het Lammers-Gommans kwartet gedag. Zij hebben besloten nog even van het zomerse weer aan het strand te genieten en rijden door naar de kust. Wij vervolgen onze reis door het Sloveense wijngebied waar we gisteravond zijn verwelkomd met een lokale witte wijn. We zijn over de helft van deze reis en we willen nog lang niet naar huis!
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082583
[countryId] => 165
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 129
[author] =>
[cityName] => Štorje
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/042/986_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => ter-land-ter-zwembad-en-in-de-grot
)
[22] => stdClass Object
(
[username] => erikvanwinden
[datePublication] => 2022-05-05
[title] => Happy Camers in Europa!
[message] => De afgelopen maanden stond in het teken van vakantievoorpret, iets wat we al lang niet meer hebben kunnen oefenen maar wat ons nog aardig goed afging.
Al na onze reis in Canada wisten we dat een van onze volgende camperreizen naar Slovenië zou gaan. Samen met Bart, Ellis Lise en inmiddels is het Helmondse Lammers-Gommans trio uitgebreid tot een kwartet met nieuwe avonturier Milou!
Na het vastleggen van de camper, aanschaf van camperbenodigheden zoals een opklaptafel en 4 stoeltjes, citronellakaarsen en opvouwbare vergieten en vele corona-proof afspraken met het Lammers-Gommans kwartet voor het uitstippelen van de gewenste route, hebben we het idee redelijk voorbereid te zijn. We hebben zelfs een checklist met alles erop zodat we niets zullen vergeten.
En dan eindelijk is het 29 april. Met onze weken lang opgespaarde adrenaline en een gang vol tassen en spullen zijn we er helemaal klaar voor. We kunnen eigenlijk niet meer wachten, maar we worden gebeld als we de camper eerder dan 16 uur kunnen halen, dus hangen we rond de telefoon alsof we ieder moment de uitslag van ons eindexamen krijgen. In de tussentijd haalt Davina Caye op van school en scoren ze nog de traditionele zak vakantiesnoepjes bij het Kruitvat.
"Zijn we al gebeld....?" De tijd gaat langzaam voorbij maar de telefoon rinkelt niet. Dus vertrekken we met 2 stuiterende kinderen om kwart voor 4 naar de camperverhuur. Gelukkig is dat niet ver en we zien onze camper al buiten op ons wachten. Met een Duits kenteken...? Als ze maar niet denken dat we Duitsers zijn!
De meneer van de camperverhuur heeft duidelijk geen haast. Wij overigens wel want we moeten op vakantie dus tjop tjop, begin maar met de uitleg.
Een uurtje later staat het bakbeest bij ons naast het huis op de oprit. We proberen onze halve huisraad in de 7,5 meter lange Fiat te stoppen en dat lijkt aardig te lukken. Erik sleept nog even snel de bbq en buitenspeelgoed uit de garage en Davina telt de kinderen (hè 1 te veel?). Uitgezwaaid door de beide buren en Marc (en buurmeisje Carmen uit de camper gezet) kunnen we dan echt vertrekken! We zijn weer op reis!
Na een paar navigatiefoutjes die ons dwars door Nijmegen stad leiden, rijden we na een kleine 2 uur de grens met Duitsland over. We bedenken dat we onze checklist voor het wegrijden er niet meer bij hebben gepakt. Davina checkt bij Erik nog even of ze toch alles hebben. Kussens, check. Paspoorten, check. Campingtafel en stoeltjes, ow shit. Nou ja, het wordt toch geen buiten-eet-weer want de voorspellingen tot aan Slovenië zijn alleen maar regen en 15 graden. Maar toch balen we.
Bij sommige dingen moet je gewoon niet nadenken. Zoals naar een openbaar wc in China, wandelen over een houten wiebelbrug gespannen over een kolkende rivier, iets bestellen van een onleesbare menukaart bij een shabby restaurant met plastic stoeltjes of slapen in een bed met kakkerlakken.
In deze categorie valt onze eerste overnachting op een uitgestorven, iets wat grimmige parkeerplaats naast een verlaten tramstationnetje in Krefeld, Duitsland. Davina verwacht ieder moment een junk aan de deur en controleert nog extra goed of alle deuren op slot zitten. Omdat de kinderen nog niet bepaald adrenaline-vrij zijn, krijgen we ze met moeite plat. Misschien dat dit de junks wel afschrikt. Uiteindelijk zijn ze dan echt om 22 uur stil. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg dus we proberen snel wat uurtjes te pakken (met 1 oog open...).
De volgende dag rijden we nog voor het ontbijt verder. We rijden vandaag naar Rothenburg ob der Tauber en dat is zeker 6 uur rijden. Gelukkig staat onze gehele camper nog ongeschonden op de grimmige parkeerplaats en hebben we uiteindelijk redelijk tot goed geslapen om deze volgende reisdag enigszins helder te starten.
Onderweg zien we het landschap steeds heuvelachtige worden. Rijden over de Duitse snelweg is over het algemeen geen oeh en ah maar toch wanen we ons al echt op reis. Inmiddels zijn Bart en Ellis vanuit Helmond vertrokken en zij blijken op slechts enkele minuten achter ons te rijden. We spreken af te stoppen bij "Het huis op z'n kop" bij Werthheim en waarrempel, daar rijdt een Nederlandse camper! Perfecte timing.
Het huis op z'n kop is een leuke en korte afleiding voor onze kinderen die als jonge honden door het huis racen. Alles staat tegen het plafond. Of misschien wij eigenlijk wel zelf! We hangen met ons hoofd in de wc, maken met gemak een handstand op de badrand en eten op ons kop een eitje bij het ontbijt. Het is een welkome afwisseling voor het vastzitten in een hobbelende camper.
Maar we moeten door want we zijn er bijna. Rond Rothenburg krijgen we een flinke bui over ons heen. Hoewel dat niet klinkt als optimaal vakantieweer ziet alles er meteen groener uit en kunnen we er eigenlijk wel van genieten. Ook bij de camping regent het nog. We parkeren onze camper en als even later de regen stopt, besluiten we naar Rothenburg te wandelen en daar te eten. Het Lammers-Gommans kwartet blijft bij de camper.
We hebben het prachtige, middeleeuwse stadje Rothenburg bijna helemaal voor onszelf. Het is nog laagseizoen en de bussen Aziatische toeristen zijn nog niet terug dus kunnen we slenteren door de straatjes met scheve huisjes en kinderkopjesstraten. In de top 3 van Caye's wensenlijst staat Wienerschnitzel eten en dat kan hier prima! We bestellen er meteen 1 voor ons alle 4. Met gevulde buikjes lopen we weer terug naar onze camper. En alsof Duitsland ons goed gezind is, blijft het droog tot we bij de camper zijn.
Op 1 mei is het in Duitsland Dag van de arbeid én is Ellis jarig. We zingen uit volle borst happy birthday bij de camper. Veel tijd voor festiviteiten is er niet want vandaag rijden we door naar Oostenrijk. Nog een pittig reisdagje, vooral voor onze kinderen.
Voor we vertrekken gaan we met z'n allen nog naar Rothenburg en eten we daar een 'klein' Duits taartje. Na de nodige kiekjes van het lieflijke stadje, is het tijd om echt te vertrekken.
Het grootste gedeelte van de route nemen we over de snelweg en dat is niet de meest pittoreske maar wel de snelste weg. Hoe meer we in de buurt van de grens met Oostenrijk komen hoe hoger de bergen worden. De sneeuw ligt nog rijkelijk op de toppen en het is meteen een heel andere omgeving waar we doorheen rijden. Fie zegt bij het zien van de bergen dat het maar goed is dat we pleisters bij ons hebben. Haar theorie lijkt glashelder als ze vertelt dat we die hard nodig hebben als we naar het topje van de berg klimmen en ons dan aan het puntje zouden prikken. Slim! Zo hadden we het nog niet bekeken.
Na de grensovergang met Oostenrijk verlaten we de snelweg en hier veranderen ook de huisjes in de authentieke Oostenrijkse chalets met de karakteristieke houten balkonnetjes. Erik krijgt direct zin om te skieen en dat wordt even later versterkt door het zien van de skipistes met hier en daar nog wat sneeuw en de gesloten skiliften.
We rijden naar St Martin en parkeren onze camper op een bijna lege camping in een dal, omgeven door beboste bergen en besneeuwde toppen. De regen is met ons meegereisd en het stroomt met bakken uit de bergwoken. Even later komt het Helmonds-kwartet ook de camping opgereden en omdat het al laat is, laten we de verjaardagstaart staan voor morgen.
Na 2 dagen van flink wat kilometers en uurtjes in de camper is het 2 mei even geen camper-rij-dag. Het regent niet er er piept zowaar een voorzichtig ochtendzonnetje door de wolken heen. Het uitzicht is er prachtig en ook onze camping is van alle gemakken ruimschoots voorzien. We halen broodjes bij het campingwinkeltje en de kids houden elkaar bezig met het meegenomen buitenspeelgoed. Onderweg in Duitsland hebben we 4 campingstoeltjes bij de Bauhaus gescoord en die kunnen we nu zelfs gebruiken om buiten te zitten. Daar krijgen we meteen frambozen-verjaardagstaart bij geserveerd. Wat een verwennerij!
In de middag lijkt het luieren ons wel genoeg en maken we een uitstapje naar de waterval op ongeveer 30-40 minuten lopen van de camping. De zon laat zich nu echt zien dus worden jassen ingewisseld voor vestjes of dunne truien. We lopen over het bospad langs de snel stromende 'rivier', klimmen omhoog naar de waterval en zoeken geschikte wandelstokken tussen de takken op de grond. Wat een prachtige, fotogenieke omgeving is het hier! De eerste 'hike' met de kids is een feit.
De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar onze eigenlijke bestemming, Slovenië! We hebben geen camping gereserveerd en hopen dat bij Bled (Šobec camping) nog twee plekjes zijn. Bij de Karawankentunnel zeggen we Oostenrijk gedag en het licht aan het einde van de tunnel is.... Slovenië! Nog geen 15 minuten na het passeren van de grens staan we bij de slagboom van de camping waar ze ons hartelijk verwelkomen. We kunnen hier de komende nachten blijven. We hebben weer genoeg keuze uit camping plekjes en we kiezen er 2 naast de speeltuin. Ideaal, is dan de gedachten want dan kunnen onze kindjes zelf naar de speeltuin terwijl wij bij de camper kunnen blijven zitten. We hebben alleen geen rekening gehouden met andere kinderen en hun ouders (wat kunnen sommige kinderen hard huilen!). Maar het zonnetje en de 20 graden maken heel veel goed.
Wanneer om 20.30 uur de zon onder gaat wordt het koud en donker. Heel donker. Als de kinderen slapen kunnen we met 3 jassen aan nog net even buiten zitten zonder te bevriezen. We bespreken de plannen voor de komende dagen. Het lijkt erop dat het weer goed blijft en we besluiten vrijdag naar Ljubljana met de trein te gaan. Ook staan Bohinj, Bled en de Vintgar kloof op onze wensenlijst.
De Vintgarkloof blijkt alleen niet heel goed bereikbaar en door Coronamaatregelen 1-richtingsverkeer zodat je er omheen moet lopen om het te kunnen zien. Dat betekent 45 minuten lopen van de parkeerplek voordat je de ingang bereikt. Helmond vindt dat te ver lopen. Pijnacker denkt dat wel te kunnen...
We splitsen ons de volgende dag dus op. Bart en Ellis gaan met de camper naar Bohinj en wij vertrekken vol goede moed naar Vintgar. Het is niet ver rijden van de camping, ongeveer 15 minuten. Toch presteren we het om, zo goed gelovig als we zijn, Google ons verkeerd te laten rijden. We komen uit bij een straatje met een tunnel van 2.5 meter hoog. Daar proberen we onze camper met een hoogte van 3,2 meter maar niet doorheen te rijden. En we kunnen uit ervaring zeggen dat straatje-keren met een 7.5 meter lang huis op wielen niet zo eenvoudig is. Maar als Erik deze uitdaging uiteraard tot een goed einde brengt, dient zich een tweede probleem aan. De parkeerplaats. In Slovenië schijnen ze iets tegen campers te hebben. Werkelijk bij alle bezienswaardigheden staat een verkeersbord met een camper en een dikke rode streep erdoor. De parkeerplaats is nagenoeg leeg, maar waar we wel mogen staan is ons een raadsel. Na wat overleg met een lokale hardrocker, blijkt dat we op de busparkeerplekken achterin mogen staan. We zijn dan ook de enigen.
Ok, voor alles is een oplossing toch? Maar hoe komen we nu naar de ingang van de kloof? Nergens staat iets aangegeven en we volgen twee andere, ogenschijnlijk, toeristen de begraafplaats op en weer af, een paardenbloemenveld op en het dorpje in. Daar staan bordjes met pijlen dus nu kunnen we het vast vinden. Na een klein uurtje door het bos, vinden we de ingang van de kloof. Daar is, naast de kassa voor de toegangskaartjes, een souvenirwinkel die ook versnaperingen verkoopt. Ze hebben hier het lokale gebakje (nou haal de 'je' er maar vanaf): Kremšnita, een uit de kluiten gewassen tompouce maar dan met heel veel room en geen glazuur. Die moeten we proeven en het is goed smikkelwaardig.
Genoeg calorieën om nog even een stukje verder te lopen dus. Fie mag in de draagzak en Caye loopt zelf door de kloof. Het is 1.6 km lang maar door de prachtige kloof met 50 tinten groen en snel stromend water in 50 tinten blauw, doen we er ongeveer een uurtje over. Het levert een paar prachtige kiekjes op.
Omdat we zo goed hebben gelopen verdienen we wel een ijsje! We rijden naar Bled en daar treffen we ook het Helmonds kwartet. Omdat we wel genoeg gelopen hebben, doen we geen wandeling rond het meest toeristische meer van Slovenië. We besluiten het auto-treintje te nemen wat ons in 30 minuten om het meer rijdt. Vooral leuk voor de kindjes en lekker even mee hobbelen in plaats van zelf lopen wordt wel gewaardeerd. Caye's horloge telt aan het einde van de avond meer dan 30.000 stappen. Hij is trots en moe. Die avond slapen alle kinderen al snel als heideroosjes. Of edelweissjes, zou ook zomaar kunnen.
En dan vandaag, 5 mei (ja, we weten het, het is een lang verslag dus we houden het nu maar kort). Vandaag is eigenlijk het programma precies omgekeerd. Bart en Ellis gaan, door de positieve ervaring van ons de dag ervoor, ook naar de Vintgar kloof en wij gaan naar Bohinj. Daar bezoeken we de Savica Slap (waterval) en maken we een kleine wandeling langs het Bohinj meer. Caye vindt dat we echt niet elke dag hoeven wandelen maar stiekem loopt hij toch de meer dan 500 traptreden naar de waterval als een gemsbok omhoog. Fie is wat minder daadkrachtig vandaag en zet zichzelf in de klaagstand. Deze vakantie wordt dus karakter bouwen. De vraag is of dat voor de kinderen geldt, of voor hun ouders ;-) Lise loopt in ieder geval de hele ronde bij de Vintgar kloof zelf. Wat een mega prestatie Lise! (vinden wij zeker een vermelding in dit blog waard).
Morgen staat in ieder geval een dagje Ljubljana op de planning en dat zal niet minder lopen betekenen. Als dat maar goed afloopt :-D
Hasta la pasta!
Het Pijnackers kwartet a.k.a De happy campers.
[userId] => 159558
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5082334
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 132
[author] => Pijnacker kwartet
[cityName] => Bled
[travelId] => 527379
[travelTitle] => Happy Campers in Slovenie
[travelTitleSlugified] => happy-campers-in-slovenie
[dateDepart] => 2022-04-26
[dateReturn] => 2022-04-26
[showDate] => no
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/041/316_640x480.jpg?r=1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/159/558_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => happy-camers-in-europa
)
[23] => stdClass Object
(
[username] => johnvogelsangs
[datePublication] => 2021-11-09
[title] => Over de bergen
[message] => Een ideetje van mij wasom, om in Griekenland te komen, vanaf Zuid-Duitsland de Donau te volgen tot de Zwarte zee, en dan naar het zuiden af te zakken. Nog steeds een goed idee, maar dan moet het toch echt 10 graden warmer zijn.
Dus heb ik de koers zuidwaarts verder gezet. Rustig aan dat wel. Dus ben ik gisteren naar Salzburg gereden. Leuk stadje. Oud, maar wel levendig en heel erg "slenterbaar".
Vanmorgen verder gereden. Ondanks de verwoede pogingen van google-maps om mij toch de snelweg op te krijgen, ben ik toch de binnenwegen blijven volgen. Duurt wat langer, maar levert wel mooie plaatjes op. Gevolg is wel dat ik nu in het donker in Ljubljana aankom. Moet ik morgen dus maar gaan verkennen. Nu wel nog even een Sloveens restaurantje zoeken
[userId] => 75971
[photoRevision] => 3
[reportId] => 5079927
[countryId] => 165
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 119
[author] => John
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 526791
[travelTitle] => Overwinteren met m'n campertje
[travelTitleSlugified] => overwinteren-met-m-n-campertje
[dateDepart] => 2021-11-04
[dateReturn] => 2021-12-23
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/023/796_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/075/971_50x50.jpg?r=3
[titleSlugified] => over-de-bergen
)
[24] => stdClass Object
(
[username] => matthijsenerik
[datePublication] => 2021-09-22
[title] => Higer and higher
[message] => Oh yes. Eindelijk na vele landen is het moment daar. Digitaal, of tolpoortjes om je creditcard leeg te zuigen. Maar nu is het eindelijk raak: een fysiek vignet. Het zal niet bijzonder veel meer doen om de barst in de ruit aan elkaar te hechten, maar ons rapport zal ervan stralen. Het is wel even klungelen om het ding te bemachtigen. Het eerste pompstation is onbemand, en bij een supermarkt verkopen ze het niet. In de supermarkt komen we nog wel in een mooi Sloveens gesprek terecht. Lokale oma heeft een nieuwe lamp nodig. Hoe het vel door het leven is gegaan zonder ooit een lamp te vangen tot op haar zeer respectabele leeftijd breekt onze hoofden enigzins. Maar ze zwaait met een gloeilamp – een gloeilamp, christus – met een E14 fitting. Daarnaast heeft ze nog een lamp met een E14 fitting. Uit haar mond komt een hoop gewauwel terwijl ze ons hoopvol aankijkt. Nadat we proberen aan te geven het Sloveens niet machtig te zijn, lijkt hetzelfde gewauwel op herhaling eruit te komen: het is aangetoond, een echte oma. Oh en bij het volgende tankstation lukt het wel. Overigens ook nog met moeite, de beste man probeert Erik eerst tot 3x toe sigaretten te verkopen voordat hij doorheeft dat het plaatje dat hij op zijn mobiel toont een vignet is in plaats van een pak staafjes voor de lijer.
Eenmaal bij het hotel in Bled is er nog 1 plaatsje in de schaduw. Wij vermoeden dat we zo doorrijden naar het lokale nationale park en vrotten Goldmember op het plekje. Er staat nog een andere auto daardoor wat ongemakkelijk, maarja schaduw. We proberen de check-in, maar deze is er pas weer vanaf 16.00. Dat beloofd gastvriendelijkheid en hartelijkheid. We kiezen dan maar voor het lokale infocentrum om wat informatie in te winnen over lokale wandelingen in het park. We krijgen veel informatie over Bled en de mogelijke bergtochten. Naast ons vragen twee Vlamingen meteen of we ook Vlaams zijn. Neen lieve mens, wij zijn geen frietridders. Alhoewel, bij Matthijs weet Erik het ook niet helemaal zeker.
We besluiten maar een lokale wandeling om het meer van Bled te beleven, aangezien dit wel aansluit bij de opening van onze hotelbalie. Erik poogt om wat souvenirs te vinden, maar het wil niet vlotten – ze zijn niet afgrijselijk genoeg. Tijdens ons rondje op meerniveau gaan we ook even omhoog en omlaag (125m x2) om te zien dat het kasteel een absurd bedrag aan entree rekent. Informatie in de hand gaan we weer door op ons rondje. We zien een kerk in het midden, we zien olympische roeifaciliteiten en we zien het meer van alle kanten.
Eenmaal terug bij het hotel beleven we een check-in die niet het hoogtepunt in gastvriendelijkheid zal zijn van de reis. De man lijkt zijn omgang te hebben geleerd van de lokale lantaarnpaal – ergens bovenin schijnt wel licht, maar het gesprek wil niet vlotten. Ook lijkt hij getraumatiseerd door mensen die uitchecken zonder de sleutel: “key has to be presented on the desk when you check out”. Wij negeren het geheel maar en kleden ons om voor het restaurant. Het ondenkbare gebeurd: het is het allereerste restaurant waar we aankomen dat vol is en geen plek heeft voor 2 mensen die komen aanzwerven. We besluiten maar naar de back-up te gaan: de pizzeria. De eerste van de reis, geen idee hoe we dit hebben gedaan. We nuttigen een Sloveense pizza (2x vlees, crème fraiche, tomaat) en 1 Sloveense wijneenheid. Daarna ook nog een lokale Bled cake, hetgeen eigenlijk gewoon een tompouce is in andere kleurtjes. We genieten van onze eigen gezelligheid, en kunnen voor de zoveelste keer lachen om alle stelletjes die met op elkaar geklemde kaken maar genieten van het uitzicht. Vaak wordt ook nog de toevlucht gezocht in de smartphones – wat voelen we ons heerlijk ouderwets met ons gelul. We lopen terug naar het hotel en activeren de orkaan die onze airco is. De bovenkamer heeft genoeg warmte verzameld om wat eieren uit te broeden.
Van 7.30 tot 9.00 (strak) is er ontbijt. De timing is wel weer gastgericht voelen we. Er is wel een pluspunt: de goede tip die we bij Plivitce hadden bedacht voor de doorstroming is hier al ingevoerd. We checken uit, nadat we onze sleutel demonstratief op de balie neer hebben gekwakt, en lopen naar de auto. De auto naast ons staat nog steeds in zijn hoekje, maar de grotere grap is dat we zelf zijn ingeparkeerd door een Rus met een busje. Met het betere dirigentenwerk (en het minst te verliezen bij een mogelijke aanraking) weten we Goldmember uit de penibele situatie te bevrijden. We worden er nog wel goed in. Vandaag staat een wandeling naar Vieze Nick (Visevnik) op het schema in nationaal park Triglav. De eerste 900 meter helpt de member ons omhoog, maar de resterende 700 mogen we er zelf nog aan toevoegen. En onze god wat gaat dit omhoog: eerst via een normale skihelling, daarna via de zwarte piste. Het is zo’n gekkenwerk dat we soms 1 meter hemelsbreed uit elkaar kunnen staan, maar dat één van ons met gemak de versheid van het leer van de schoenen van de ander kan ruiken. Mocht je het je afvragen: niet erg vers. Het voelt ook wel heerlijk om dit op eigen kracht af te leggen. Er is totaal geen dubbel gevoel vanwege de stoeltjeslift die toekijkt en stilstaat tot de winter weer begint. Na wat zwoegen hebben we onszelf weer naar de top getild. We parkeren onze lichamen hier enige tijd om te filosoferen over de grootte van het menselijk bestaan tussen al deze stenen giganten.
Nadat we gepast onze rol in het heelal weer hebben geaccepteerd gebruiken we de Maps.Me app om een rondje te maken van de route. Dit heeft er deels mee te maken dat de mens repetitie niet altijd kan waarderen, en deels met het feit dat het omhoog klauteren weinig vertrouwen heeft achtergelaten voor de afdaling. Op de heenweg heeft ons hart overwerk verricht vanwege de inspanning. Bij de afdaling pompt deze nog steeds als een gek, maar dan vanwege het feit dat het verlies van grip wel eens een vervroegde uitvaart (verzekerd via Monuta) kan inleiden. Wel lekker goedkoop, want als je valt zal je geen volledige kist meer nodig hebben... of een scharnier om het ding open te zetten. Afijn. Het mooie aan de alternatieve route is dat we in de vallei onder onze vieze Nick uitkomen. Wanneer we omhoog kijken en de kleine poppetjes op de top zien lopen, bekruipt toch wel een gevoel van “hell no”. Gelukkig hebben wij de beklimming via de andere kant gedaan.
Eenmaal terug op minder spannende paden is er ook weer tijd voor goede grappen. Beide heren zijn ondertussen voorzien van een diepe stem. Erik vraagt aan Matthijs hoe een Afrikaanse vogel klinkt tijdens de paringsdans. Erik probeert met zijn diepste stem een overtuigend geluid te uitten: “Tjielp”. Het blijkt zo’n wondergrap dat we alsnog bijna naar beneden rollen, maar dan wel van het lachen. Je had er echt bij kunnen zijn.
Beneden plannen we de volgende stap: wat is een handige plek om vannacht te stoppen zodat we binnen een dag rijden zijn van Winssen. Met wat pingelen wordt het München. Of het ook een goed idee was... tsja, nog 1 verhaal te gaan :)
[userId] => 440770
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5079117
[countryId] => 165
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 354
[author] => MatthijsEnErik
[cityName] => Bled
[travelId] => 526516
[travelTitle] => Rusland reis
[travelTitleSlugified] => rusland-reis
[dateDepart] => 2021-08-01
[dateReturn] => 2021-12-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/019/263_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/770_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => higer-and-higher
)
[25] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 68. Een onverwachte meevaller
[message] => Na een heerlijke middag kwamen we weer helemaal blij bij de camper. Wat een middag en wat een geweldige afsluiting van onze vakantie! “Hé, er zit een papiertje onder de ruitenwisser? Nee hè! Wat is dit nu weer?” We hoopten op een reclamevodje, maar dat was het niet. Het zag er nogal officieel uit, alleen konden wij er geen woord van lezen. “We hebben toch geen gedoe hè? Chips! Wat doen we? Weggooien? Bewijs maar eens, dat wij dit briefje hadden! Of zullen we het aan iemand vragen? Het is volgens mij geen boete, want er staat geen bedrag op.” Gerard wilde aan iemand vragen om het briefje te vertalen, toen er een wat ouder mannetje in een sleets donkerblauw jasje naar ons toe kwam. Hij gebaarde, dat wij een camper hadden in plaats van een gewone auto (wat een nieuws….) en nam Gerard vervolgens mee naar voren. Bij de ingang hingen de tarieven op een bord voor auto’s, campers en bussen, die we gisteren ook al gezien hadden. Ons kaartje zou voor een personenwagen zijn. Vreemd, er zit maar één knop op het systeem? Maar goed. Even later kwamen Gerard en het mannetje weer richting de camper. Hij ging op de achterkant van het document uitrekenen, wat wij moesten betalen en kwam uit op een bedrag van € 36,00. “Oeps, dat is veel!” Maar het klopte wel, want we hadden hier uiteindelijk zowat een dag gestaan. En campers worden nu eenmaal genaaid op een parkeerplaats. Zelfs als ze gewoon in het vak passen!
Gerard pakte zijn portemonnee en begon met een briefje van twintig euro. De man gebaarde grijnzend, dat dat wel voldoende was, stak het snel in zijn zak en zou de slagboom wel even voor ons open doen. Terwijl Gerard de cabrio erop gooide en het oliepeil checkte, stond hij een aantal keer te wenken.
En ja hoor, even later bij de slagboom gooide hij het op een akkoordje met een wat officiëler uitziende parkeerwacht en ging de boom mooi open! Wat dit mannetje hier nu deed, weten we nog steeds niet, maar hij kon dit geintje ook alleen maar bij campers uithalen. Het riekt naar blauwe briefjes wat zwarter maken, maar het was zeker wel een gevalletje van ‘hij blij, wij blij!’
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066288
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 291
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 68-een-onverwachte-meevaller
)
[26] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-25
[title] => 67. Bruisend Ljubljana
[message] => Na een waardeloze nacht en deel van de ochtend besloten we om nog eventjes de stad in te gaan. We hebben Ljubljana nu al drie keer gezien, maar nog nooit bij daglicht. We zijn eigenlijk wel benieuwd. Na wat opstartproblemen – zucht- ging het dan vrij mat richting de oude, mooie stad. Het was licht fris, maar de lucht was strakblauw en de zon scheen lekker. Er scheuren opvallend veel mensen op een flitsende elektrische step voorbij! Op de heenweg stonden wij een dag of wat naast een stel leuke Medelanders, waarvan de vrouw parkinson had. Zij had ook zo’n step en kon daar geweldig mee uit de voeten. Misschien is het ook wel wat voor mij? Ik heb uiteindelijk nog een goede voet! Even later zagen we een man met step staan. Ik wilde hem wel eens het een en ander vragen. Hij sprak geen Engels, maar typte op zijn smartphone 30 km/u in! “Wauw! Dat klinkt goed! Kan ik mooi zelf weer alleen naar buiten!”
Bij een grote boekhandel verkochten ze kaarten met sterke teksten! Wijsheid en humor zijn hier gewoon te koop! Bijvoorbeeld: “Give me chocolate and no one gets hurt!” Daarna sloegen we linksaf de hoofdstraat in. Mango, Zara, H&M, de Mac, ze zaten er allemaal nog. De winkels zien er best goed uit, maar als je naar boven kijkt, is er nog wel het een en ander op te knappen. Maar het had wel wat. “Geer, kijk nu, ze hebben hier een Müller!” Dat warenhuis zit ook in Aken en als we er daar naar de kerstmarkt gaan, kopen we er vaak nieuwe spelletjes en ladingen badschuim! De hele begane grond stond vol met schappen parfum van de grote merken. Deze leek op dit gebied ging eens een geurtje van Chanel proberen. Het ruikt niet alleen stoffig, maar ze vragen ook doodleuk € 140,00 voor één lullig flesje! Ik houd het nog even fijn bij mijn Bruno Banani!
Zo, en nu op naar de spelletjes. Alleen stonden alle bordjes in het Sloveens en daar bakken wij nu net niets van. Eerst maar eens een lift zoeken, want met cabrio op de roltrap is zelfs voor Albaniëgangers toch net te heftig. Bij de lift hing een dubieuze sticker. Een man en een vrouw met een streep erdoor in een rode rand, waar aan de ene kant vlammen getekend waren. Ik schoot in de lach. Gerard keek me verbaasd aan en mimiekte wat er was. Ik wees naar de sticker en vroeg wat hij dacht. “Gewoon, bij brand mag je niet in de lift? Hoezo, wat zie jij dan?” “ Geen vrouwen en mannen tegelijk in de lift, anders slaan de vlammen eruit!”
Laat er nu hierboven net de nieuwere versie van Gerards lievelingsspel staan! “Hè, hè, eindelijk eens iets voor hem! Hij wil altijd alles voor mij kopen, maar zelf hoeft hij niets. Weer buiten, bleek de zon flink zijn best te doen. Heerlijk en hij stond precies goed om het knalroze Franciscanenklooster te fotograferen! Het is wel DE blikvanger van het centrum! Op het Preserenplein staat een groot beeld van de persoon naar wie het plein ook vernoemd is. Verder is er een maquette in brons te zien van deze stad. Gelukkig voor ons was de accordeonist er nog niet. Gisterenavond hebben we trouwens nog wel een violist horen spelen, die dat heel mooi kon! Hopelijk staat hij er weer! We liepen de beroemde Triple Bridge over de Ljubljanicarivier over en genoten van deze bijzondere brug. Samen met de roze kloosterkerk is deze driedubbele brug, die hier de Tromostovje genoemd wordt, toch wel de ultieme bezienswaardigheid van de stad. Ooit lag er maar een, maar de stadsarchitect heeft er twee voetgangersbruggen naast laten maken, die licht naar buiten uitwaaieren. Er zit een heel logisch verhaal over verbindingen in de stad achter, maar dat is echt te lang. De Italiaans aandoende bruggen zijn wit en zien er door de vele zuiltjes in de zijkanten heel mooi en sierlijk uit. Overdag of ’s avonds, ze blijven fotogeniek! We vonden het wel een leuke uitdaging om er een goede foto van te maken!
Daarna sloegen we meteen linksaf naar de oude vismarkt, waar nu onder de sierlijke galerij een aantal kramen met Sloveense souvenirs en andere hebbedingetjes staan. Kaarsenhouders, glazen en flessen van glas met diverse mooie kleuren erin, de buurvrouw had prachtige versierde schalen en mokken van porselein. Ook werd er vrolijk houten keukengerei verkocht zoals lachende pollepels en spatels, maar ook schalen en snijplanken van Sloveens hout, wat dat dan ook moge zijn. Een imker die zelfgemaakte, erg lekkere honinglikeur verkocht, al dan niet in flessen in allerlei vormen en maten, die door zijn oude moedertje met vrolijke bloemetjes beschilderd waren. Vrolijk houten speelgoed voor ukkies en natuurlijk ontbraken de rijen magneten, sleutelhangers, houten pennen en andere prullaria hier ook niet. Een man met een grote tros ballonnen, waar hij er maar weinig van verkocht. Ik weet het niet hoor, maar is € 8,00 niet een beetje te veel aan de prijs?
Aan de overkant werd precies vandaag de weekmarkt gehouden in de mooie, houten, gelakte kramen met de fleurige blauw-witte zeilen. Het was trouwens ook de laatste markt van het jaar! Hadden wij even mazzel! Op het plein zelf werd eigenlijk alleen maar eten en drinken verkocht. De kraampjes verkochten voedsel uit alle windstreken. Heerlijk geurende Franse crêpes al dan niet met Nutella, Libanese falafel, hummus en bontgekleurde tabouleh, dikke Argentijnse steaks die op een stevig vuur gebakken werden en zelfs Hollands aandoende potten appelcompote kon je er vinden. Wij vielen als een blok voor het kraampje met de falafel. We bestelden een menu waar verschillende dingen op lagen en namen er een schaal tabouleh bij. Het is volgens mij supersimpel om te maken, heel gezond en onwijs lekker. Je knipt je volgens mij alleen de blaren op je vingers aan de bossen peterselie die erdoor gaan. Maar goed, glaasje wijn en bitter lemon erbij en Jut en Jul hadden het weer helemaal voor elkaar daar. Genietend van de stad, het eten en het uitzicht op de zachtgele kathedraal van Sint Nicolaas met zijn groene koepels en mooie toren.
Net na het pleintje bleek er nog een dubbele rij kramen te zijn, waar je vooral kunst kon kopen. Bijzondere sieraden van bloemen in kunsthars, beschilderd canvas met veel spijkertjes erin, waaromheen draden in bijpassende kleuren tot fraaie motieven gemaakt waren. Wij vonden de zandkraam ook wel heel apart. De man had twee glasplaten heel dicht tegen elkaar in een raamwerk gezet. Tussen deze platen had hij zand in twee kleuren en zwaartes aangebracht. Een beetje water en een beetje lucht deden de rest. Het zand viel in mooie vormen naar beneden. En telkens als je het raamwerk omdraait, komt er weer een ander plaatje tevoorschijn. En ben je het zat? Dan spuit je er wat inkt in je favoriete kleur in. Een spuitje wordt erbij geleverd! Wij hadden er een leuk contact.
En dan denk je alle kramen gehad te hebben, kom je op de centrale markt uit! We zijn er alleen maar even langs gelopen, maar je kunt er van alles kopen. Van gekruide zelfgemaakte worst tot pittige kaas, maar ook groente, fruit, bergen kastanjes, vers zeevoedsel en potten honing en wijnen schijn je er volop te kunnen krijgen. De Slovenen maken vaak een grapje over het woord organisch. Volgens hen is er in hun taal geen woord voor omdat al hun eten organisch is!
Vlak achter de markt schijnt er nog een bijzondere brug te zijn en wel de liefdesbrug! Een beetje stad heeft er tegenwoordig wel een. De zijkanten van deze Schoenmakersbrug bestaan uit dunne, ijzeren koorden waaraan rijen slotjes met namen van stelletjes uit de hele wereld hangen. Maar daar kwamen we pas achter, toen we al halverwege Oostenrijk waren. Beetje jammer.
Wij sloegen na het voorbij lopen van de markt rechtsaf. Een brede straat waar mooie, grote barokke panden in overwegend zachtgele en crèmekleurige tinten staan al dan niet met romantisch uithangbord en of sierlijk gebeeldhouwde ornamenten. Ook bevond de Sint-Nicolaaskathedraal zich hier. Ik stond net een foto van een van de indrukwekkende, hoge, koperen deuren te maken, toen er een medewerker naar buiten kwam. Hij zette het bordje terug, wat Gerard net even verplaatst had voor de foto. We zeiden, dat we het straks weer terug wilden zetten. Hij verontschuldigde zich en nodigde ons uit om binnen te komen kijken. “Jullie zijn toch gratis, want jij bent gehandicapt.” We liepen inmiddels al wat achter op de planning, maar vonden het ook niet aardig om door te lopen. We gingen dus braaf mee naar binnen. “Tja, keurig opgevoed, hè!” We verbaasden ons over het interieur. Er was niet veel wit meer over! Echt alles was beschilderd tot in het kleinste koepeltje boven de grote aan toe. Het gewelde plafond, de muren, de vele bogen en koepels met zijn mooie ramen en het orgel, het zag er schitterend uit. En dan het grote plafond! Het was een groot, bont schilderij! Ook de buitenkant van de zachtgele kathedraal met zijn groene koepels en prachtige deuren was bewerkt. Er was een grote muurschildering van Maria en een engel in warmrode tinten geschilderd. Eromheen en erboven nissen met beeldhouwwerken van heiligen. Even verderop was een fraaie nis gemaakt met sierlijk gebeeldhouwde elementen in wit marmer, waar een tafereel van Maria met haar overleden zoon Jezus in haar armen gemaakt was. Niet alleen gebeeldhouwd, maar zelfs beschilderd! Ervoor hangt een smeedijzeren lantaarn. Alle lantaarns in de oude binnenstad zien er trouwens mooi uit. Zeker ook omdat er overal een flinke bos uitbundig bloeiende geraniums onder hangt.
Vandaag zagen we opvallend veel draken. Op kaarten, op magneten, van hout, van pluche en weet ik veel wat. We snapten al niet waar deze hype vandaan kwam, maar zojuist las ik, dat de draak het symbool van de stad is. Hoe het precies ontstaan is, weet niemand maar er is dus blijkbaar een brug met grote drakenkoppen.
Wat meer richting het hart van de stad, kwamen de terrasjes ook weer in beeld al dan niet met hele grote parasollen. Een licht aftandse winkel, die ooit volledig in bladgoud geverfd was, waar de knalpaarse petunia’s in grote bossen naar beneden kwamen en wat verderop een witte kerk met een groen torentje. Koper? Ervoor stond een marmeren pestzuil waaromheen een fontein met witte, marmeren beelden gemaakt was. Na nog een foto van de er vlakbij liggende bar gemaakt te hebben, waar ze zowel gisteren als twee jaar geleden wat gedronken hadden, gingen we lukraak een steegje door richting de Triple Bridge.
Het bleek echter een heel bijzonder steegje te zijn. In het midden was een goot gemaakt, waar eerst een groen koperen hand stond. In de goot lagen allemaal hoofden en schedels van brons. En niet een of twee, nee, de hele lange steeg lang! Best heftig! Wat zou het uitbeelden? We vroegen het aan een serveerster aan het eind van de steeg. Het bleek een herinnering aan de vele slachtoffers van de pest tijdens de middeleeuwen te zijn. Er waren er hier zo veel doden, dat ze via dit steegje de erachter liggende rivier ingerold werden.
Nadat we de nodige terrasjes gepasseerd waren, de een nog gezelliger dan de andere en waar iedereen nog even heerlijk genoot van het laatste zonnige weekend, kwamen we dan weer midden in de stad bij de bruggen uit. Gerard wilde eigenlijk wel terug naar de camper, maar ik iets minder. “Weet je nog, toen we hier tien jaar geleden in december liepen? We hadden de kerstmarkt gehad en zwierven op de bonnefooi wat door de stad. Het was al donker en de sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes naar beneden. Een verkleumde accordeonist in een portiek en even later hoorden we die hele mooie, melancholieke, sfeervolle muziek van een vrouw met een warme stem. De muziek paste geweldig bij het plaatje van de stad op dat moment en wij gingen toen aan iedereen vragen, hoe die zangeres heette. En ergens vonden we nog een platenzaak, waar we een cd van haar gekocht hebben!” Gerard dacht zelfs het straatje nog wel te weten. “Volgens mij moeten we dan die straat rechts hebben.” “Zullen we even kijken?” Dat wilde Gerard ook wel. Het straatje was leuk. Het was armer, maar ook authentieker en knusser. Een merkloos kledingzaakje en op veel plaatsen graffiti. Dit was vooral de straat van de studenten, streetart en kleine boetiekjes. Van het eerste winkeltje weet ik nog steeds niet of het nu heel oubollig of het nieuwe modern was, maar in de winkel erna kon ik mijn hart ophalen. Een soort wereldwinkel, waar kledingstukken in alle kleuren van de regenboog te vinden waren, bonte sieraden, vrolijke sjaals, uitbundige poncho’s en jawel: ook die aparte, wijde broeken met een soort overslag eromheen, die ik op de heenweg in Bled gezien had. En die bevalt inmiddels zo goed, dat ik er hier fijn nog een gekocht heb. Ik vind ze helemaal te gek! De muziekwinkel hebben we niet meer gevonden, maar ons fijne vakantiegevoel kwam steeds meer terug! Sterker nog, we hadden het weer helemaal naar ons zin!
Helaas was het ineens al 16.15 uur!!! Help, we zouden eigenlijk om 14.30 uur uiterlijk gaan rijden! Nou ja, pech. Dan laten we Bled fijn zitten en scheuren we in een keer naar München! We liepen het gezellige straatje weer terug naar het centrale plein. Hier was een man aan de gang met een geweldige bellenblaasconstructie. Na slechts één keer indopen, vlogen er binnen de kortste keren wel honderd bellen over de hoofden van de springende en juichende kinderen. Het was een feestje om naar te kijken. “Dit is echt leuk voor ‘onze’ kids!” Gerard had helemaal zin om het thuis ook te gaan proberen. We raakten in gesprek met de vriendelijke man, die na afloop van zijn optreden een poosje met ons kwam kletsen. We hoefden alleen maar twee lange stokken te hebben en een heel lang stuk katoen, waaraan we allemaal kortere touwtjes moesten gaan knopen. Met schoenveters zou het vast ook wel gaan. Verder een teiltje, water en afwasmiddel en dan kon het feest beginnen.
De jongen bleek uit het zuiden van Polen te komen, waarop ik meteen mijn ene Poolse zin zei: “Nje moevjev pa po Polsku.” (ik spreek geen Pools). Hij keek me stomverbaasd aan en schoot in de lach. Dat had hij niet verwacht. Hij vertelde geen werk te hebben en het heerlijk vond om te reizen. Na Slovenië had hij Italië, Frankrijk, Spanje en Portugal op het programma staan, waar hij ging overwinteren. Ik complimenteerde hem met het feit, dat hij zo ontzettend leuk met kinderen omging. “Jij staat niet boven hen, maar echt naast hen!” Hij keek me verbaasd en blij aan. “Ja, misschien kan ik daar werk in gaan vinden?!” We spraken nog een tijdje verder over zijn plannen en over hoe fijn het is om te zwerven. “Sommige mensen weten al maanden van te voren waar ze heen gaan, op welke dag ze wat gaan doen in welke plaats en zelfs in welk restaurant ze gaan eten,” zei ik. “Dat is toch geen vakantie?” Hij zei:”Ja en als het weer dan niet goed is, of het restaurantje niet te vinden is hun dag verpest. Mijn motto is: Plan helemaal niets, dan gaat er ook niets mis!”” Nou, wij hebben ook wel zo’n instelling op vakantie. Heerlijk toch. We hadden al wat geld in zijn kistje gegooid en wilden na een tijdje weer verder lopen. We moeten uiteindelijk wel het land uit vandaag en liefst Oostenrijk ook nog! Vraagt hij ineens heel verlegen: “Mag ik je alsjeblieft een knuffel geven? Je hebt me zo veel hoop gegeven en geïnspireerd!” Stomverbaasd stond ik op. Ik was me er dit keer niet eens bewust van. Maar het is niet normaal meer, hoe vaak ik dit deze vakantie gehoord heb! Met een lach keek ik hem aan. Het is altijd fijn om iemand hoop en inspiratie te geven.
Wat een mooie ontmoeting weer! We hadden spijt, dat we geen e-mailadressen uitgewisseld hadden. Al was het alleen maar om een stel foto’s naar hem te kunnen sturen van zijn superleuke act. De hele energie op het plein veranderde gewoon, door al die bellen, die over het plein zweefden, met de uitgelaten kindertjes eronder, die ze probeerden te vangen, waardoor ouders ook weer trots stonden te glimlachen en even later was gewoon iedereen op het plein vrolijk! Heerlijk! Ja jongen, het lijkt maar een simpele act, maar jij brengt veel blijheid in een stad! Vergis je niet!
Via de hoofdstraat liepen we het prachtige, oude centrum van Ljubljana uit. Groot in mooie gebouwen, maar met het gevoel van een vriendelijk, levendig dorp. Echt wat voor ons. De accordeonist was ook weer gearriveerd en in de hoofdstraat stonden nog een violist en twee mannen accordeon te spelen, waarvan één mannetje hele bijzonder kleren aanhad, maar die eigenlijk amper twee akkoorden met een hand kon spelen. Maar goed, hij deed zijn best. Ik krijg er zelf ook weer helemaal zin in. ‘k Heb hem wel bij me, maar hij is de koffer niet uitgeweest! Geen tijd! En helemaal aan het begin van de stad zat een eenvoudig mannetje op een krukje achter een standaard. Naast hem een kleine installatie, waar muziek uitkwam en waar hij zachtjes mee mee zat te zingen. Het gaat geen hit worden, maar het was wel aandoenlijk! Wat een stad en wat een heerlijke sfeer! We hebben Ljubljana altijd mooi gevonden, maar we hebben vandaag bij daglicht nog meer genoten dan anders. Het is een heerlijke stad om in rond te dwalen. Niets gezocht, alles gevonden. We gingen veel te laat, maar weer met een blij hart en een lach op ons gezicht de stad uit!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066270
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 246
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 67-bruisend-ljubljana
)
[27] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-10-24
[title] => 66. Weer een landje verder
[message] => Gisterenavond hebben we heerlijk film gekeken! Jammer, dat we de tijd helemaal vergeten waren en het ineens best wel heel laat was! Meer veel te laat eigenlijk! De camping bleek er bij daglicht lang niet zo beroerd uit te zien als het leek, dus ik neem minstens de helft van wat ik geschreven heb terug. Achter de receptie was een ruimte met een aantal tafels en een grote, gemetselde barbecue. De douches bleken in het hok van de receptie te zitten. En wat voor douche! Een hele grote douche (een regendouche?) boven je en aan de zijkant was er ook nog een douche! Jemig, sterallures op de camping. Gerard vond het heerlijk en ik weet het niet. Had me net aangekleed. Ik blijf niet aan de gang…
Bij het afrekenen bood de eigenaar Gerard nog een slivovitsj aan. In plaats van dat we gewoon af konden rekenen, ging deze man ons helemaal uitgebreid inschrijven om ons vijf minuten later weer uit te schrijven. Gaat Gerard mij daarna ophalen voor die borrel, is die man hem gevlogen! Lekker is dat! Heb juist een goed ontsmettingsmiddel voor die ontsteking nodig!
We bleken trouwens tussen de maïsvelden te staan, waarvan alles echter al bijna geoogst was. Hier alleen geen ezeltjes. Het weer is goed, maar we zijn in slechts in één dag van hoogzomer naar herfst gegaan! Gisteren nog 25 graden, een strakblauwe zee en overal groene bomen. Hier een meertje, donkere landerijen en bomen die toch al stevig aan het verkleuren zijn. Volgens de camperapp hebben we alleen vandaag en morgen nog mooi weer en dan wordt het overal in Europa een stuk slechter.
Gerard scheurde het laatste stuk tolweg en ik las hem wat verhalen voor. Om 13.40 uur waren we bij de Kroatische grens. Ook hier hoefden we alleen onze papieren maar te laten zien. Wel was deze douanier de eerste die ook iets vroeg: “Zijn jullie met zijn tweeën?” Waarop ik per ongeluk licht ad rem antwoordde: “Nou, het zou me erg verbazen als het er meer zijn. ‘k Wil wel even kijken?” Gelukkig schoot hij keihard in de lach en ging de boom meteen open. Ook Slovenië in was een eitje. Op verzoek kregen we hier zelfs nog een stempel in ons paspoort. Eigenlijk doen ze dat binnen de EU niet. “Ja, ja, daarom staat ons paspoort zo vol…” Als het goed is, hebben we van ieder land vanaf Slovenië minstens één stempel. We hadden niet verwacht, dat we geen enkele controle zouden hebben. Vaak komen ze bij een camper wel even binnen kijken. Maar deze reis dus niet. Dat scheelt fijn weer tijd!
Op de camperapp hadden we gelezen, dat Brevice een gezellig plaatsje met diverse warenhuizen zou zijn en een leuk museum. Wij daar dus naartoe. Er waren wel vijf straten, waarvan een met leuke, gekleurde huisjes. Ook was er een aparte watertoren en ja, zelfs het museum hebben we gezien. Van de buitenkant, dat wel. Je moet ergens mee beginnen. Maar winkels? Laat staan leuke? Nee, tenzij je van een stoffige kantoorboekhandel houdt of om een plant verlegen zit. En er waren wel drie bomen met allemaal gebreide en gehaakte sjaals om. We keken elkaar eens aan. Het gaat hem hier niet worden. Zonde van onze tijd.
We reden nog maar net of we zagen de Spar, Aldi, Lidl en de Mercator. “Hé, daar moeten we heen! Die hebben dat superlekkere vlees en misschien ook wel die heerlijke hazelnootchocoladekoeken!” Tja, noten zijn voor een pianojuf altijd goed en chocola komt van bonen en valt onder de categorie groente. Ik weet alleen waar het mis gegaan is, maar eerst kwamen we bij een bouwmarkt uit, waar op het dak Mercator stond en daarna stonden we ineens voor de deur van de Kik, waar ik wel even wilde kijken.
“Oh nee, hoe kan het nu ineens al 16.15 uur zijn?” We hadden om 15.00 uur in Ljubljana kunnen lopen? Oeps! Hoe kan dit nu weer! Bij de tandarts heb ik dat nu nooit hè, dat er ineens weer een uur voorbij is?! Zullen we wel, zullen we niet? Ja, we gaan toch wel even naar de hoofdstad. Zo groot is ie niet en de vorige twee keer konden we de camper vrij snel kwijt.
We voelden ons lekker en hadden er zin in. Onze laatste echte buitenlandse avond! Parkeren ging niet echt heel gemakkelijk. Na een tijdje zagen we een parkeerplaats, maar de bocht na de slagboom was erg krap. Voordat we fout gokten en ons klem zouden rijden, besloot Gerard eerst maar even poolshoogte te gaan nemen. Nou, dat heb ik geweten. Die man achter ons was een vreselijke kortkont en begon steeds langer achter elkaar te toeteren! Ik werd er helemaal gek van! Wat een eikel! Vanmorgen hadden we ook al zo veel getoeter. Iemand kon niet binnen 30 seconden op een landweggetje inhalen en ging toen ook al irritant lang toeteren. Wij gingen snel de kant in, maar kregen verd… nóg een toeterconcert. Bah! Ik dacht dat Slovenen rustiger waren dan de andere ex-Joegoslaven! Niet dus. Hier geen ezels in maïsvelden, maar vooral in de auto’s!
Na een tijdje zag Gerard anderhalve plek vrij langs de weg. “Dit wordt het!” Ik twijfelde echter. “Ga het even aan de buschauffeur vragen aan de overkant van de weg, die weet het vast wel.” De beste man sprak gelukkig een paar woordjes Engels. Hij twijfelde en zei: “Waarom ga je niet op de parkeerplaats bij Tivoli staan? Daar sta je zeker weten goed?” Je schijnt flinke boetes in Slovenië te krijgen als je op een verkeerde parkeerplaats staat. Daar hadden we weinig trek in. En zo stonden we even later dan op de supergrote parkeerplaats Tivoli II.
Het was behoorlijk fris, dus we moesten iets anders aan. Onderweg een broodje gekocht en van een vriendelijke studente kregen we te horen, hoe we naar het centrum moesten lopen. Nou, dat viel ons alles mee. We waren bang, dat het een half uur lopen was, maar in 10 minuten waren we er al!
De stad is prachtig, maar met ons ging het niet goed. We hadden nog een paar keer een gek op een fiets, die steeds achter ons ging staan, als wij ergens een foto van maakten. De stomme accordeonist in zijn Tiroler Lederhosen van twee jaar geleden zat er ook weer zwaar emotieloos zijn stoffige walsjes te spelen. Destijds wilde Gerard er een foto van maken, maar dat mocht niet. Dat mocht alleen voor geld. Ik betaal liever, zodat hij ophoudt met spelen. Het kwam niet door hem, maar wij trokken het niet meer. En minder en minder. De stress en het vochtgehalte waren even te hoog. De kaarsjes waren uit, batterijtjes op, de rek eruit, vul maar iets in. We hadden een rot avond en besloten maar badkuipje te gaan spelen. Maar na drie glazen kwamen we erachter, dat wij ons niet vol kunnen laten lopen. Drie is echt onze taks. Dit gaat hem niet worden. Er hielp vanavond gewoon helemaal niets. En de rest schrijf ik maar niet. Het was erg rot en we hebben bijpassend geslapen. BAH! Heeft iemand ons vakantiegevoel misschien gezien? Wij zijn het kwijt.
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5066248
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 224
[author] => Maan
[cityName] => Ljubljana
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,ljubljana
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 66-weer-een-landje-verder
)
[28] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 7. Niets aan de hand!
[message] => Licht gebroken werden we na een spannende nacht wakker. We stonden niet scheef, de ramen waren er niet uitgebikt, de deuren zaten ook nog zwaar vergrendeld met de sjorbanden en we hadden ook gewoon nog 4 wielen onder de camper zitten. Viel dat even mee!
Gerard was vannacht al heel snel niet meer bang. Hij gelooft heilig dat niemand onze camper zomaar in kan. Tja, ik hoop, dat hij gelijk heeft, maar bij ons gebeuren wel vaker minder logische dingen qua percentages. Maar goed, er was inderdaad al met al niets gebeurd. Wel voelden we ons zo fit als twee natte dweilen.
In de douches bleek vanmorgen zowaar licht te branden en er kwam ook nog warm water uit de kraan. Dat was best lekker! Gerard is nog even naar de man toegelopen om het gedoe van vannacht te zeggen. Hij beweerde in het huis vlak naast het tennisveld geslapen te hebben, maar niets gehoord te hebben. Hij was ervan overtuigd dat het geen inbreker was, maar een probleem met de stroom. Ja, ja, en daarom hadden we GEEN licht in de douche en WEL een oorverdovend alarm? Dat ging anders toch vast ook niet op batterijtjes? We vonden het een raar verhaal. Hij snapte wel, dat het niet echt prettig was geweest en we kregen dan ook ons geld terug. Die man mag nog blij zijn, dat we geen Sherlock Holmesvergoeding bij nacht gevraagd hebben!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064066
[countryId] => 165
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 333
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/sloveni,novo-mesto
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 7-niets-aan-de-hand
)
[29] => stdClass Object
(
[username] => gerardenmanuela
[datePublication] => 2019-09-25
[title] => 6. Fijn hoor, een camping!
[message] => We stonden nog maar net of het was al donker. Dat is wel een vet nadeel van zo laat in het seizoen reizen. En al die regen trouwens ook. Maar goed, we hadden een plekje op een camping bij een sportterrein. De beloofde wifi deed het niet, er waren weliswaar toiletten en een douche, maar daar deed het licht het niet van. Het is vast heel romantisch om bij kaarslicht te douchen, maar we hebben het maar overgeslagen.
Eten, film kijken en slapen. “Wiew, wiew, wiew, wiew, wiew, wiew!” “Wat is dit?!” Een autoalarm?” Ik lag stijf in mijn bed! “Ja, vast wel”, bromde meneer beer naast me. “Maar Geer, er staan hier helemaal geen auto’s!” Het geluid leek uit de kantine annex sanitairblok te komen. Verdikkie! Het is windstil en er staan ook buiten het terrein geen auto’s. Dan moet het toch dat gebouw naast ons zijn. Ik kreeg er helemaal de zenuwen van. Voorzichtig gluurden we door de gordijnen. Toen werd ik alleen maar nóg banger. Het was zo vreselijk donker, dat je gewoon geen hand voor ogen zag! Wat moeten we doen?
Gerard pakte onze zaklamp, waar je trouwens ook prima iemand mee knock-out kunt slaan - handige dingen wel – en scheen naar buiten. Er stond niemand in ons blikveld te zwaaien, wat op zich prettig was. We keken elkaar eens aan. Wat nu? Blijven? Weggaan? “Wel potverdorie, even verderop hoor ik ineens een auto wegrijden!” Gaat daar een boze dief, die baalde dat wij wakker waren geworden? Ik vond het echt niet leuk meer.
Gerard was minder bang. Hij dacht dat de inbreker allang van ons geschrokken was en het hazenpad had gekozen. Ik vreesde, dat hij nog ergens verdekt opgesteld lag. Maar goed, Gerard schoot zijn korte broek aan en ging dus gewoon even op dievenpad. Gewapend met knuppel en stevige zaklamp. En we doen ook maar even de grote lichten van de camper aan. Maar dat Gerard daar buiten liep, vond ik drie keer niets. Zo doen ze hem iets aan! Deze held op sokken pakte een Oekraïense martelwerktuig en ging bibberend voorin zitten om manlief in de gaten te houden, uiteraard met de deuren potdicht. Inmiddels was het oorverdovende alarm trouwens wel uitgegaan. Gerard is helemaal om het gebouw heen geslopen en kwam gelukkig weer volledig intact terug. Tijdens het wachten, kwam ik per ongeluk nog met de knuppel tegen de toeter aan, maar ook daar reageerde niemand op.
Gerard wilde eerst nog naar die andere parkeerplek hier vlakbij rijden, maar dat zag ik ook niet zitten. Zal je zien dat die inbreker daar net bij de pizzeria zijn zakken staat te vullen en wij er nietsvermoedend aan komen rijden om 4.00 uur ’s nachts. “Zullen we omstebeurt gaan slapen Maan?” Jij nu, en ik als het licht word? Van mij hoefde het niet, dat vond ik ook weer rot. “Jij bent ook al zo moe!” Maar vanmorgen hoorde ik dat Gerard toch nog een tijd heeft gewacht. Nou, jongens, we gaan nog eens op een camping staan. Dat is echt veel veiliger….. Bah!
[userId] => 151162
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5064065
[countryId] => 165
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 206
[author] => Maan
[cityName] => Novo mesto
[travelId] => 524351
[travelTitle] => Rondje Balkan
[travelTitleSlugified] => rondje-balkan
[dateDepart] => 2019-09-21
[dateReturn] => 2019-10-27
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/945/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/151/162_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 6-fijn-hoor-een-camping
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 2
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 2
[last] => 4
[previous] => 1
[next] => 3
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 16
[lastItemNumber] => 30
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Ljubljana - Slovenië 
