Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Panama
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Panama
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 111 [date] => 2024-10-24 [title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal. [text] =>Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 3 [countryId] => 82 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 8115 [position] => 1 [countryName] => Haïti [countryIsoCode] => HT [continentName] => Centraal-Amerika ) ) [countryId] => 144 [countryName] => Panama [continentId] => 3 [continentName] => Centraal-Amerika [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [15] => stdClass Object ( [reportId] => 5047952 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-21 [photoRevision] => 0 [title] => Bocas del Toro [message] => Hallo allemaal. Vandaag was het vroeg opstaan. Bij het hotel waar we zaten konden we vanaf 7 uur ontbijten. Maar dat was ook de tijd dat we vertrokken naar het vvliegveld voor onze binnenlandse vlucht van Panama stad naar Bocas fel Toto, het strand. Gelukkig had onze reisleidster nog kunben regelen dat er voor iedereen een boterham en een pakje drinken klaarstond. Om 9 uur ging onze vlucht en het was een uur vliegen. De koffers gingen in de laadbak. Wijzelf gingen te voet op pad. Ons hotel ligt op loopafstand van het vliegveld. Het was vanuit de lucht al mooi om al die kleine eilandjes te zien liggen. De sfeer is zo relaxed hier.... heerlijk. Onze hotelkamers waren nog niet klaar. Dus we zijn met bijna de hele groep nog naar zeesterren bracht geweest. Heerlijk een middag luieren. We hebben daar een vis als lunch gehad, ref snappen. En die was lekker.... echt om je vingers bij op te eten. Kwart voor 5 werden we weer opgehaald. We hebben nog even gezwommen bij het hotel en daarna met een groot deel van de groep wezen eten. Weer vis. Oké , niet zo lekker als vanmiddag, maar toch ook erg goed. Na het eten nog de lekker borrelen met een aantal van de groep bij het zwembad. Wel heel gezellig natuurlijk na een paar wijntjes. Morgen gaan we een dagje snorkelen. En daarna gaan we Panama verlaten en kijken wat Costa Rica te bieden heeft. Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 320 [author] => Gea [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bocas-del-toro ) [16] => stdClass Object ( [reportId] => 5047887 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-19 [photoRevision] => 0 [title] => Panama, het begin [message] => Hallo allemaal. Het is weer zover. Ria en ik zijn weer begonnen aan een nieuw reis avontuur. Dit keer is de bestemming, voor degenen die het nog niet weten, Panama en Costa Rica. Gisteren vertrokken. We hebben bij de zoon van Ria in Amsterdam geslapen omdat we al op tijd vlogen. Het werd een lange dag. Om 5 uur ging de wekker. Om 6 uur waren we op Schiphol. De balie ging net open dus we konden meteen inchecken. Meteen al 2 mensen van de groep ontmoet. Even vlug wat gegeten daar. Nog wat rondlopen. En boarden voor de 1e vlucht naar New York. Het was niet een heel groot toestel dus het was bijna 8 uur vliegen. Na een tussenstop van ruim 4 uur door. Met een nog wat kleiner vliegtuig. Nog 5 uur vliegen naar Panama City. Met een half uur vertraging daar om half 9 lokale tijd aangekomen. In NL was het 6 uur later. Tijdens de beide vluchten 11 van de 13 mensen van de groep ontmoet en ook de reisleidster vloog met ons mee. De overige 2 vlogen met KLM en hebben we vanmorgen ontmoet. Vandaag dan Panama stad. Iedereen is mee geweest met de dagexcursie. Eerst naar het oude gedeelte van Panama stad. Was erg mooi. Deed ook echt aan als midden Amerikaans met veel pleinen en kleurrijke mensen met vrolijke muziek. Ook het Panama kanaal mag niet ontbreken. We hadden het geluk dat er meerdere schepen lagen. Inclusief een cruise schip. Heel leuk, interessant in indrukwekkend. Ook het bijbehorend museum was leuk om te zien. En dat zegt iemand die niet echt een museum mens is. Zo met de hele groep voor de 1e keer echt uit eten. En morgen met een binnenlandse vlucht naar Bocas wel Torso, lekker aan het strand. Vandaag al stralend weer en 29 graden. Dus niks te klagen. Tot snel, Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 363 [author] => Gea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/292_640x480.jpg?r=2 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama-het-begin ) [17] => stdClass Object ( [reportId] => 5046972 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-02-04 [photoRevision] => 0 [title] => Paradise 2 [message] => .........en weer in een paradijsje terechtgekomen. Ver weg van alles, alleen met een boot te bereiken; vier hutten en op dit moment nog de enige gasten. Onze laatste dag in "Paradise". hier is alles heel relaxt - ontspanning gebeurt vanzelf - hoezo mediteren of andere "technieken" om die 'state' te bereiken. Gewoon hier "zijn" - omgeven door jungle geluiden; 's avonds kikkers in het zwembad; en sinds gisteren de howler-monkeys (brulapen). Wat een geluid maken die - het zijn 'onderdeurtjes' van apen maar als ze hun strot open trekken lijkt het of alle monsters uit de onderwereld naar boven zijn gekomen om de aarde over te nemen. Indrukwekkend!!!! Wie ook zijn mond opendeed was Chris. Na een optreden van onze gastheer maakte hij drie Chilenen, een Spaanse, twee Fransen en een Nederlandse blij met zijn gitaarspel en gezang. De foto is veel slechter dan zijn optreden ......... Morgen vertrekken we via David naar Panama- City om de 7e weer terug te vliegen. Tot die tijd genieten we nog even; snorkelen, kajakken, zwemmen, lezen, eten ................... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 17 [visitorCount] => 23 [author] => [cityName] => Isla San Cristóbal [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/844/308_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paradise-2 ) [18] => stdClass Object ( [reportId] => 5046673 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-29 [photoRevision] => 0 [title] => Bastimentos [message] => Hier weer even een kort stukje. Kort omdat we hier in Panama eigenlijk weinig spectaculairs beleven. Het reizen is easypeasy; betrouwbaar - goedkoop-en je wordt niet afgezet. Onze onderkomens zijn overwegend meer dan prima - privé-kamers in hostels, met toegang tot koelkast en eigen keuken. Wel wat duurder. Dat is ook als je de supermarkt ingaat - prijzen vergelijkbaar met Nederland of hoger. Maar alles wat je nodig hebt is dan wel weer te krijgen. Na Santa Fé hebben we een aantal dagen aan de zuidkust gezeten in Santa Catalina. Surfplek (doen we niet) en een Marine National Park in de buurt waar we een dag gesnorkeld hebben. Dat was prachtig; surfstranden aan de zuidkust zijn weinig aan. Daarna zijn we via David (nachtje geslapen) naar Bocas del Toro gegaan aan de Caraïbische kant van Panama (tegen Costa Rica aan. Inmiddels zitten we al weer 4 dagen in een werkelijk prachtige hut, in de jungle aan het strand op het eiland Bastimentos. This is heaven. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. We hebben wat terug zitten mijmeren on memory-lane, maar zoiets hebben we nog nooit 'gehad'. Kijk verder maar naar de foto's en wees jaloers (haha). En ja, eigenlijk is het ook wel een beetje saai ......... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 19 [visitorCount] => 18 [author] => [cityName] => Bastimentos [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/842/408_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bastimentos ) [19] => stdClass Object ( [reportId] => 5046427 [userId] => 431475 [countryId] => 144 [username] => WimenViviopwereldreis [datePublication] => 2019-01-25 [photoRevision] => 6 [title] => Doorvaart Panamakanaal [message] => Op de vroege morgen van 22 januari kwam de loods om 05.30 uur aanboord. Langzaam gingen we verder richting de Gatunsluis. De Norwegean Star was voor ons, een heel groot passagiersschip. Wij waren al om 06.00 uur op. Zo tegen 08.00 uur gingen wij de eerste sluis in. Een prachtig gezicht. Wij stonden boven de brug van het schip en hadden een mooi uitzicht. Zo tegen kwart voor tien waren we op het Gatunmeer. Het zijn drie sluizen achter elkaar en je gaat zo’n 26 meter totaal omhoog. Naar de volgende sluis de Pedro Miguelsluis, was het zo’n vijf uur varen. We kwamen ook nog langs een openluchtgevangenis, de gevangenen zaten achter hoge hekken. Met veel uitkijk torens, waar de wacht werd gehouden. Bij deze sluizen gaan we weer omlaag. Na zo’n drie kwartier varen kwamen we bij de laatste sluis aan, de Mirafloressluis. Daar staat een tribune waar veel mensen komen kijken naar de schepen die in de sluizen liggen. Het Panamakanaal heeft een lengte van ruim 80 kilometer. Tegen 17.00 uur waren we uit de sluis en gingen richting Balboa om te bunkeren. De stad Panama kon je goed zien. We gingen onder de brug door van de Pan Pacific high way. De langste snelweg ter wereld, die van Alaska naar Zuid Amerika loopt. In Balboa is weer gebunkerd/tanken maar dat was net voor de kust. De sluizen zelf zijn van gelijke lengte, breedte en diepte en werden in paren gebouwd om de gelijktijdige doorvoer mogelijk te maken van schepen in beide richtingen. Elke sluisdeur heeft twee deurvleugels, elk 20 meter breed en 2 meter dik, geplaatst op scharnieren. Het kanaal werd gebouwd in twee fasen. De eerste tussen 1880 en 1893, het werk werd uitgevoerd door een Frans bedrijf geleid door de Lesseps en de tweede het werk van de Amerikanen die uiteindelijk de aanleg van het kanaal voltooiden tussen 1904 en 1914. Bij de aanleg vielen velen duizenden doden. Vanaf de opening in 1914 tot 1979 werd het Panamakanaal gecontroleerd door de Verenigde Staten, die het bouwden. In 1979 ging de controle over het kanaal naar Panama Canal Commissionair, een gezamenlijk agentschap van de VS en de Republiek Panama. De volledige controle werd gegeven aan Panama op het middaguur van 31 december 1999. Het kanaal, dat werd voltooid in augustus 1914, is een van de twee meest strategische kunstmatige waterwegen ter wereld, de andere is het Suezkanaal. Informeel werd het kanaal geopend op 15 augustus 1914 en formeel was de inwijding op 12 juni 1920. Het was een hele lange dag, maar zeer de moeite waard om vroeg op te staan om dit alles weer te zien. Het blijft een zeer indrukwekkend gezicht. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-01-05 22:47:54 [totalVisitorCount] => 70787 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 18 [author] => Vivi [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521275 [travelTitle] => Reis 2019 [travelTitleSlugified] => reis-2019 [dateDepart] => 2019-01-06 [dateReturn] => 2019-04-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/841/043_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/431/475_50x50.jpg?r=6 [titleSlugified] => doorvaart-panamakanaal ) [20] => stdClass Object ( [reportId] => 5046149 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-20 [photoRevision] => 0 [title] => ...........the vet is in da house......... [message] => OK, kut verbinding - eerste poging verdwenen Dank je wel internet dat ik nog een keer mag We zitten inmiddels in Santa Fé, in de bergen waar het geregeld wat miezert of regent. Toch heel erg mooi en vooral ook heel errug steil. Wandelen is dus een aanslag op al je spieren, pezen, banden etc. Topsport. Vandaag liepen we naar het dorp toen we op het overdekte sportveld "activiteit" zagen. Ook liepen er mensen met een hond of kat in een dekentje of sloop daar naartoe. Wij dus ook en er bleken twee dierenartsen (met helpers) druk aan het opereren. Ze gaan af en toe naar dorpen in de buurt van hun kliniek om dieren te behandelen (vaak steriliseren). Een bijzondere gebeurtenis. Ook is de paus vandaag in Panama(City) gearriveerd - er zijn al heel veel pelgrims (wij komen ze overal tegen met hun vlaggen of vlaggetjes). Er worden miljoenen mensen verwacht - ook veel jeugd omdat er een soort jongerenmeeting voor katholieken is. Gelukkig gaan wij de andere kant op. Hiervoor waren we nog in de buurt van het strand (Pedasi) - aan de Pacific. Geen strand om aan te liggen. Heel harde wind waardoor je wordt gezandstraald. Deze kust lijkt vooral geschikt om te surfen - de harde winden schijnen in januari (na de regentijd) overigens heel normaal te zijn . Toch gaan we nog een keer naar het zuiden om (mogelijk/ hopelijk) te snorkelen in een Nacional Park (Coiba). Morgen vertrekken we - het reizen is hier makkelijk, goedkoop en comfortabel. We zullen proberen ook foto's te plaatsen (maar dat wordt misschien ook later, als we beter internet hebben). Hasta Luego ps we zitten dus in Santa fe, Panama [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 14 [visitorCount] => 22 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/840/017_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-vet-is-in-da-house ) [21] => stdClass Object ( [reportId] => 5045824 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-13 [photoRevision] => 0 [title] => ........... She didn't fall into ............. [message] => Het is me gelukt - ik ben niet in het Panamakanaal gevallen waar een aantal van jullie bang voor waren. Ik heb nog mijn best gedaan, maar geen schijn van kans. De afstand tot - was veel te groot. We zijn er dus wel geweest onder het motto "als je in Panama bent ga je proberen in het Panamakanaal te vallen". Op weg daarnaartoe zijn we eerst van het Parque Natural Metropolitano gegaan. Een groot stuk jungle midden in Panama-City. Een luiaard gezien en nog een beest op de grond (zeer grote rat, maar ze noemen het hier anders. Helaas zijn we de naam vergeten - dus een zeer grote rat. Wel heerlijk zo tussen het groen in een grote stad. Panama City is groot met een heel behoorlijke skyline. Toch is het een relaxte stad met erg vriendelijke mensen. Erg beleefd ook, we krijgen overal voorrang. Mea's grijze haar blijkt toch zijn voordelen te hebben. Maar goed, toen naar de sluizen bij Miraflores, waar heel grote schepen geschut worden. Soms met maar een paar centimeter tussen wal en schip (dus daar maar niet erin vallen - erg ongezond). Er is van alles voor de toeristen gebouwd (filmzaal, museum, tribune om te kijken, restaurant, cafetaria en IJS (hmmmmmmm) en er wordt live-commentaar gegeven door iemand met een microfoon. Een hele happening dus én toch leuk om mee te maken. We verplaatsen ons met openbaar vervoer (0,35 voor de metro een 0,25 met de bus - alles met een "rapicard" die je koopt voor 2 dollar en dan vult met een bedrag wat je zelf wilt. Heel handig en heel vlot ook. En we lopen natuurlijk veel, mn ook door de oude stad. Zoals gezegd; Panama-City is relaxt en toch kost het wat moeite "aan te komen'. Hoe zak je in een vreemde stad in een vreemde cultuur. Vaak gaat het vlot hier is het nog even zoeken. Vandaag zijn we met een bus(je) naar El Valle de Anton gereden. Ook het begin verliep in eerste instantie weer heel soepeltjes en we zeiden net tegen elkaar dat "watjes" zich hier prima zouden redden. Na 100 m een flatta, oftewel een lekke band. Ja, en wat dan - maar ook dat werd veel vlot geregeld een binnen no time zaten we in een ander busje wat ons inderdaad keurig voor de deur van ons (Bodhi)hostel afleverde. En daar zit ik nu op onze 'privékamer' te tikken. Het is hier wat koeler; het waait als een gek (zou je storm kunnen noemen) en het schijnt 'nachts koud te zijn (gelukkig hebben we twee (2 persoons)bedden- en dus twee lakens - hopelijk genoeg. Morgen naar de vlinders en de beroemde "golden frog" en de dag daarna weer verder (zoals het nu lijkt). En, oh ja, het lijkt wel vakantie :) PS de locatie kent hij niet, dus maar Panama-City ingevuld. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 29 [author] => mea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/838/301_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => she-didn-t-fall-into ) [22] => stdClass Object ( [reportId] => 5045536 [userId] => 417355 [countryId] => 144 [username] => MarcenOdeke [datePublication] => 2019-01-05 [photoRevision] => 32 [title] => Wave after wave [message] => Driekwart jaar na mijn laatste blog ga ik jullie overspoelen met nieuwe berichten… Ik ben inmiddels weer “bij” met schrijven tot de kerstvakantie. Alleen foto’s ga ik er (voorlopig) niet bij plaatsen. Jullie zullen het dus alleen met tekst moeten doen. Sorry! Panama. Omdat we er dit jaar voor hebben gekozen om in de zomervakantie naar Nederland te gaan, gaan we in de voorjaarsvakantie op vakantie in “de regio”. Na wat wikken en wegen kiezen we voor Panama. Veel landen om ons heen lijken op het eerste oog op elkaar: groen, vulkanen, watervallen, strand en beestjes kijken. Maar Panama heeft óók een erg leuke stad om te bezichtigen! We beginnen onze reis met een (rechtstreeks) vluchtje van 2 uurtjes naar Panama City. De stad is indrukwekkend met een geweldige skyline van wolkenkrabbers. Ons hotel heeft “maar” 28 verdiepingen, maar wel met een zwembad op het balkon van de 27e verdieping! We bekijken de stad bovengronds vanuit taxi’s, onder de grond met de metro (een belevenis voor de kinderen, want daar zijn ze nog nooit in geweest!), al wandelend en vanaf de fiets. Je weet wel, zo’n vreselijk foute Piet Plezier-fiets. Maar wat een lol om daarmee over de Causway te rijden! We bezoeken de oude stad, het nabijgelegen natuurpark (mét luiaard en wederom een geweldig uitzicht over Panama City), de mall (in plaats van de bar op de 66e verdieping van de Trump Tower waar de kinderen niet naar binnen mochten…), het Bio Museum (erg leuk voor de kinderen) en natuurlijk het Panama Kanaal. Vooral het kanaal en het bijbehorende museum hebben indruk gemaakt. In de ochtend waren er helaas geen boten, maar bij terugkomst in de middag (met hetzelfde kaartje) ging er elke 40 minuten een boot door de sluizen. Na Panama City vliegen we in 45 minuten met een klein vliegtuigje (over het Panama Kanaal) naar onze volgende bestemming: Playa Bluff op Bocas del Toro. Een kleine eilandengroep tegen de grens van Costa Rica. Ons hotel ligt op het uiterste puntje van het hoofdeiland een uur rijden (hobbelen) van het vliegveldje aan het einde van een enorm hobbelig zandpad. Een leuke plek, mét huisalligator en luiaarden en vooral met de “coolste golven ooit”. Aldus Sven en Ilse. En ja, daar hebben ze wel een puntje… De waarschuwingsborden voor riptides (onderstroom) geven al een beetje aan wat ons te wachten staat! Marc, Sven en Ilse zijn niet uit de zee te slaan. Maar gelukkig voor Lotte en Odeke is er meer te doen. Pizza eten bijvoorbeeld op het strand bij het buurhotel, een rondje wandelen door de jungle rondom het hotel (met gifkikkertjes), een boottour naar Dolphin Cove (met kleine dolfijntjes, gelukkig houden de boten ver genoeg afstand), Caya Zapatilla (een erg druk “verlaten” eiland, maar erg mooi), zeesterrenbaai en luiaardeneiland. Het bootje vliegt over de golven (wat Sven iets minder vindt…). Een leuk dagje de toerist uithangen dus! Helaas hebben we veel regen, dus ons boottochtje naar Cayo Drago en Playa Esterell kan niet doorgaan. Dan maar met de taxi over het eiland crossen, want het beroemde zeesterrenstrand willen we toch wel graag in het echt zien. Mwah, we hadden ons de 2 uur durende trip (enkele reis…) kunnen besparen. De wandelroute van Cayo Drago naar Playa Esterell was leuk, maar het strand zelf was mega-toeristisch, Lotte kreeg plots last van haar buikje (en dan zijn er natuurlijk amper wc’s op zo’n strandje) en de zeesterren zijn zo vaak aangeraakt en opgepakt door al die domme toeristen dat ze met een vergrootglas te zoeken waren. En dan moet je je bedenken dat ze zo’n 30 cm in doorsnede zijn. Ilse en Marc hebben er uiteindelijk wel 2 gezien ergens in het troebele water. En dan zitten de dagen in dit paradijs er weer op en mogen we met taxi, boottaxi en transfer naar onze volgende bestemming. Moet alleen op zondag 1e paasdag om 8 uur wél de taxi komen opdagen… Zou ook handig zijn als net op dat moment de telefoonlijnen en internet er niet uit zouden liggen én als er iemand wél Engels zou spreken… Met veel moeite weet Marc onze reisagente van Better Places te bereiken (in Costa Rica, waar het nog een uurtje vroeger is). Zij regelt in ieder geval dat onze boottaxi en transfer op ons blijven wachten. Ondertussen is eindelijk ook een taxi gearriveerd en kunnen we op weg naar het vaste land (Almirante). Vanaf daar rijden we in sneltreinvaart in 3 uur naar onze huurauto in David. Met onze stoere Mitsubishi Nativa volgeladen met kinderen, koffers en boodschappen rijden we 1,5 uur terug het binnenland in naar Cerro Punta. Regio van de akkerbouw, aardbeien, koffie, vulkanen en paarden. Hier hebben we een eigen huisje middenin de natuur, dat hoort bij een hoofdgebouw 20 minuten lager gelegen waar we een pingpongtafel, tafelvoetbal, speeltuintje en pony’s vinden. Leuk! In eerste instantie vragen we ons nog af waarom ze bij de receptie willen checken wat voor auto we rijden en of het wel écht een 4x4 is. Als we achter de mijnheer aanrijden die ons de weg wijst snappen we waarom: in 20 minuten rijden we via eerst nog een normale weg over een stenen hobbelpad, door riviertjes, over keien, bergopwaarts naar ons huisje. Coole plek! Letterlijk en figuurlijk, want zodra de zon onder is snappen we opeens ook waarom er laarzen, dikke truien en regenjassen te leen waren bij de receptie. En waarom we dikke thermodekens op het bed hebben liggen en een grote houtkachel in huis hebben. Als je constante temperaturen van 27-35 graden gewend bent, is 12 graden opeens wel hééél erg frisjes! Zeker als je alleen buitenom van de woonkamer naar de slaapkamer kan gaan. De volgende ochtend lenen we dus maar snel lekker stevige regenlaarzen, de enige lange broek en het vest dat we hebben trekken we aan en we zijn klaar om op avontuur te gaan! We mogen koeien melken. Sven is dit keer niet lekker, dus die blijft liever in de auto liggen, maar vooral Ilse is helemaal in haar element. Ons kleine boerinnetje knijpt de melk uit de uiers en vindt het daarna óók nog eens erg lekker om dat op te drinken. In de middag maken we een mooie wandeling over de bergen, langs en door de bergrivier en over boomstammen. Sven loopt voorop en “controleert” bij elke oversteek voor ons of het wel veilig is. Lotte piept bij vrijwel elke stap bij het bergop gaan (van wie zou ze het hebben…), maar springt en stuitert vervolgens lachend naar beneden. De volgende ochtend willen we voor vertrek nog een bezoekje brengen aan de nabijgelegen paardenranch Harras Cerro Punta (een enorme ranch met wereldwijd prijswinnende paarden), maar er is helaas geen engelstalige tour vandaag. En ons Spaans is echt heel erg minimaal. Dan maar koffers inpakken, uitchecken, nog een laatste potje pingpong en tafelvoetbal, warme chocomel en (waarom ook niet) weer aardbeien kopen. Via de Janson’s Coffee Farm (helaas geen tour mogelijk, wél heerlijk huisgemaakt gebak en goede koffie voor Marc) rijden we in 2,5 uur naar Bocas Chica. Daar hebben we 2 losse huisjes, maar het is zo’n geweldige plek met prachtig uitzicht dat dat geen probleem is. Het restaurant verdient hier een speciale vermelding: we hebben nog nooit ergens gegeten met zo’n kindvriendelijke benadering! De eigenaren hebben zelf jonge kinderen en dat merk je: versierde pannenkoeken, kindvriendelijk porties en droge pasta (zonder saus) gewoon op de kaart. En het grotemensen eten is ook nog eens superlekker! Omdat we 2 huisjes hebben is slapen even een logistiek dingetje. We laten de kinderen met zijn drietjes in huisje 1 in slaap vallen en als ik ga slapen in huisje 2, neem ik slapende Lotte mee. Nou zijn de bedden hier best ruim, maar zeester Lotte weet het toch voor elkaar te krijgen dat ik op een ieniemienie klein randje bed lig en zij dan nóg met armen en benen over mij heen gedrapeerd ligt. Omdat we hier aan de Pacifische kust zitten gaan we hier ook met een bootje mee naar een verlaten strandje om de omgeving te ontdekken. Onderweg schildpadden kijken, maar de kinderen en ik zien er vanuit het bootje meer dan Marc al snorkelend in het (troebele) water. Frustrerend! Nou zijn wij met ons kristalheldere Caribische water met bijbehorend zeeleven natuurlijk ook wel enorm verwend. Daar kan niet gauw iets tegenop… Het verlaten strandje is wel mooi, met heremietkrabbetjes voor Sven en Ilse. En met een lekkere picknicklunch dat we hebben meegekregen van het hotelrestaurant! De volgende dag gaan we naar het eiland aan de overkant van het baaitje. Hier zouden we mooi kunnen wandelen en “wildlife” zien. Want het aantal dieren dat we deze vakantie gezien hebben valt nog enigszins tegen. De groep brulapen en vooral het gordeldier dat we hier zien brengt de balans weer wat terug! En dan is het alweer tijd om naar onze volgende en laatste bestemming te gaan: Gamboa Rainforest Reserve. Een lange autorit (5 uur!). Maar omdat deze grotendeels over de Panamerican Highway gaat is het goed te doen. Gamboa ligt net voorbij de Miraflores Locks (de sluizen bij Panama City) van het Panamakanaal. Daar komen we in een stukje regenwoud, waar vooral de “Pipeline Road” wereldberoemd is. Tenminste, onder vogelspotters. We hebben wat gemengde gevoelens over het hotel waar we terecht komen. Een prachtig gebouw met geweldig uitzicht op het Reserve, een heerlijke kamer van 2 verdiepingen mét balkon met hangmat, maar tegelijkertijd ook mégatoeristisch en vol met Amerikaanse toeristen. Alles wat je hier wil doen moet dan ook met een gids. Zo kiezen we toch maar wel voor de (in de prijs inbegrepen) nacht”tour”. Een ritje van een half uurtje over de asfaltweg rond het hotel in een fout safaribusje… Niet echt ons ding zal ik maar zeggen. En dan zie je natuurlijk ook amper iets. De volgende dag dus toch maar zelf met de auto op pad gegaan om een wandeling door het reserve te maken. Een prima te wandelen pad met apen, een uitkijktoren, een alligator op afstand en een mooi fluitende vogel die ik per toeval mooi op de foto kreeg. Die mooi fluitende vogel bleek nog een bijzonder beestje te zijn hoorden we tijdens de tour later op de dag naar de skytram, een uitkijktoren, luiaardenopvang, orchideeëntuin en kikkerpond (dit kon niet zelfstandig, dus we waren “gedwongen” weer in de safaribus te stappen). De gids was een beginnend vogelaar en bleef er bijna in toen ik vroeg wat ik nou eigenlijk op de foto had gezet. Schijnbaar is de Pheasant Cuckoo bijzonder moeilijk te spotten, haha! Al met al een mooie, afwisselende vakantie die wij dankzij onze zingende en dansende Lotte vooral zullen herinneren als de “baby shark” vakantie! Zoek maar eens op op Youtube. [vip] => [userRegistrationDate] => 2015-02-09 10:03:24 [totalVisitorCount] => 11726 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 29 [author] => Odeke [cityName] => Panama-stad [travelId] => 486582 [travelTitle] => Curacao 2015-2020 [travelTitleSlugified] => curacao-2015-2020 [dateDepart] => 2015-04-01 [dateReturn] => 2020-06-30 [showDate] => no [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/417/355_50x50.jpg?r=32 [titleSlugified] => wave-after-wave ) [23] => stdClass Object ( [reportId] => 5044799 [userId] => 436930 [countryId] => 144 [username] => BabsJim [datePublication] => 2018-12-22 [photoRevision] => 0 [title] => Panama! [message] => Als eerste voor jullie allen hele fijne feestdagen! San Blas - Isla Grande - Nombre de Dios - Panama City - El Valle - Santa Catalina - Boquete - Bocas del Toro Zeilen Colombia-Panama via San Blas Zondag 02-12-18 Wakker worden midden op de oceaan, geweldig! Afgelopen nacht zijn we uitgevaren naar Panama. Het slapen op de boot was wennen. Soms rolde je door je bed heen. We sliepen in de punt, daar waren de golven nog extra voelbaar. Eenmaal wakker naar buiten het dek op, niet maar dan ook helemaal niets om je heen. Vandaag de hele dag op zee, dus er zat niets anders op dan een boek lezen, wat kletsen, slapen, met het hoofd in de zon liggen. Tijdens onze zeiltocht kregen we ook nog bezoek van een school dolfijnen, het waren er ongelofelijk veel. Ruim een uur hebben ze met ons mee gezwommen. Maandag 03-12-18 Bij het opstaan zaten we nog steeds midden op zee. Helaas hadden we de wind niet mee, dus het duurde bijna een halve dag langer dan gepland. Dus deze dag zat er ook niets anders op dan ontspannen op de boot. Vandaag weer mogen genieten van de dolfijnen en we hebben gevist. Jim was er helemaal weg van! De hele middag is hij druk in de weer geweest met zijn vislijn. Zijn inspanning en geduld werden beloond. Een mega barracuda gevangen, ruim 1 meter groot. Met 2 man sterk moesten ze hem binnen halen. Eenmaal binnen boord kon de kapitein hem fileren zodat we avondeten hadden. Iedereen was er dolgelukkig mee, op de niet viseters na dan, maar wauw, verser dan vers deze vis! En het smaakte voortreffelijk. Eind van de dag kwamen we aan bij de San Blas eilanden. We waren allemaal erg gespannen, want het was pik donker, dus morgen bij het opstaan zouden we dan eindelijk zien hoe het eruit zag. 's Avonds samen geproost op onze aankomst en iedereen vroeg naar bed, want we wilden allemaal dat het al morgen was. Dinsdag 04-12-2018 We zijn in het paradijs, wauw! Ongelofelijk, zo mooi. Parel witte stranden, het water blauwer dan blauw, onbewoonde eilanden, geweldig! Meteen die zee in, hadden we gelijk een douche, want die ontbrak op de boot. Het water was heerlijk warm, zo fijn om op deze manier wakker te worden. Na even gezwommen te hebben was het ontbijten en direct het water weer in om te snorkelen. Eerst naar eiland 1, hier een ronde gemaakt om het eiland. Qua leven onder water was er niet veel te zien. Wat gekleurde vissen, reuze zeesterren, gigantische schelpen en veel rif. Nadat we een ronde om het eerste eiland hadden gezwommen, zwommen we door naar het volgende eiland. Hier ook nog wat gezwommen en genoten van de omgeving. Het bleef ongelofelijk, wat een plek! 's Middags door gevaren naar een andere plek. Hier bij een eiland aangelegd waar een wrak lag, waar we konden snorkelen. Helaas was de onderstroming zo sterk dat het te gevaarlijk werd om naar het wrak te zwemmen. Wel tijdens het snorkelen er naartoe een mega pijlstaartrog gezien. Prachtig! Na het snorkelen een rondje om het eiland gelopen. Tijdens het wandelen hebben we ons verbaasd over de hoeveel troep (plastic, plastic en nog eens plastic) dat er lag. Het leek wel op plekken een dump plek voor vuil. Het vele vuil was van de mensen die er wonen, de boten die er komen en alles wat er aanspoelt (het meeste was aangespoelde troep). Dat doet dan even zeer als je deze prachtige plek in de wereld ziet. Brengt je terug naar de realiteit, dat wij mensen de wereld meer kapot maken dan ons lief is en dat wij ons dat niet eens altijd beseffen. Woensdag 05-12-2018 Sinterklaas! Niet dat we hier maar 1 seconde bij stil hebben gestaan. We waren veel te druk bezig met genieten en dan vergeet je de tijd. Vandaag onze stempels gekregen in het paspoort. De kapitein moest ergens naar een eiland waar maar 1 gebouw op stond, het immigratie kantoor. Prachtige gewaarwording, midden op zee een eiland met een kantoortje wat stempels uitdeelt, bizar toch! Nadat iedereen zijn stempel had konden we verder. We gingen een bezoek brengen aan de lokale mensen. Een hele familie op een eiland. Dit eiland was een klein dorp met huisjes gebouwd op palen. Naja huisjes, vier muren en een dak dat was het. De ruimte die de voor alles, woonkamer, eetkamer, keuken, slaapkamer. Een heel gezin in een ruimte. Er was een tweepersoonsbed aanwezig waar de ouders sliepen en de kinderen (7 kids) sliepen in hangmatten in dezelfde ruimte. Overdag werden de hangmatten over de balk gegooid zodat er voor iedereen overdag leefruimte was en 's avonds kwamen de hangmatten naar beneden. We werden heel erg gastvrij ontvangen, ze waren erg dankbaar voor onze komst. De jongens waren buiten met de kinderen aan het spelen, voetballen, rennen, stoeien en de meiden zaten wat te kletsen. Toen het eten klaar was werden we allen geroepen. Ze hadden kreeften bereid. Meer dan 1 als je wilde, wat een verwennerij, zo overheerlijk! En ook aan de gene die geen vis aten was gedacht, zij kregen gevulde aubergines. Op deze manier verwelkomt worden was een feest! En een perfecte dag afsluiting. Donderdag 06-12-2018 De laatste dag op de boot was aangebroken. Afgelopen nacht waren ze al uitgevaren landinwaarts, want 1 van de medepassagiers moest haar vlucht naar huis halen. Toen zij door de watertaxi van boord was gehaald hebben wij nog tot na de lunch mogen nagenieten. Zo lief van de kapitein en zijn vrouw, omdat we langer onderweg waren geweest dan gehoopt hadden ze ons een dag extra gegeven en wilden ze het goed met ons afsluiten. Dus nog wat na genieten samen, wat zwemmen en heerijk genieten. Na de lunch ging iedereen weer zijn weg, de helft van de groep ging naar Panama-City en wij gingen door naar een ander eiland. Eind van de middag kwamen we aan op Isla Grande. Hier werden we verrast bij aankomst door een heerlijke , de relaxe sfeer die er hing was top! En het dorp bestond uit 1 hoofdstraat en her en der een paar huizen. Geweldig, wat een heerlijke plek! 's Avonds hebben we aan het strand wat gegeten, met het geluid van de zee op de achtergrond. Tijdens het eten hebben we na kunnen praten over onze geweldige zeil ervaring en alle opgedane indrukken. En meteen kunnen proosten op een nieuw avontuur, Panama! Isla Grande Vrijdag 07-12-2018 Een dagje vooral niets doen, samen genieten van alle rust op het eiland en de heerlijke sfeer. We zijn naar het strand gewandeld om hier heerlijk te liggen. Samen gezwommen, gekletst en genoten van de zee. In de middag weer wat gewandeld om wat te lunchen. Goh wat een straf, moeten lunchen aan het strand, alweer. En daarna weer niets, helemaal niets. Wat was dat heerlijk, na 5 dagen boot, even samen zijn en weer wat ruimte om je heen. Zaterdag 08-12-2018 - [ ] Rustig de dag starten om de laatste bus te pakken (ja ja 13.00uur) naar onze volgende bestemming. De Panamese jungle. Met een taxiboot werden we opgehaald en vervolgens moesten we wachten in de 'haven'. Meer een pick up en drop off plek voor en van het eiland. Na een een klein uurtje kwam de bus, een prachtige oude schoolbus. Jim was helemaal in zijn nopjes, want iedere keer als hij er zo een zag zei hij telkens dat hij daar in wilde zitten. Nu was het eindelijk zover. Flink hobbelend gingen we op pad en we werden met grote ogen aangekeken door de lokalen, want toeristen (gringo's) waren ze hier nog niet echt gewend. Ergens op een kruising moesten we eruit en wachten op een andere bus, maar hoe laat deze kwam wist niemand ons te vertellen. Er gewoon gaan staan en afwachten wanneer hij komt. Gelukkig lag er een heerlijke autentieke pizzaria. Na een klein half uurtje kwam er een langs, hup go with the flow en door! Bij onze bestemming aangekomen was het even schakelen. Er was niets echt niets, midden in de natuur. We wisten niet meer of we wel of geen ontbijt hadden, dat was dus een nee. We vroegen waar we konden eten en dat konden we op de kruising waar we op gestapt waren. Of eten scoren bij het winkeltje 100meter verderop. Wij tassen neer en richting het winkeltje. Brood, rijst, pastasaus, een ui, een ei dat konden we krijgen verder had ze niet veel. Owja dingen in blik, dus met wat improviseren en de left overs die we bij ons hadden konden we wel wat in elkaar flansen. Heerlijk voorbereid waren we, ach, het brengt ook weer veel mooie herinneringen. Het naar bed gaan was ook nog lachen gieren brullen. Het bed moest eerst even ontdaan worden van allerlei kleine beestjes. De kikker in bed was het hoogte punt. Gelukkig was Jim er om het bed beest vrij te maken en kon Babs even een gilletje eruit gooien. Prachtig, wat een belevenis. Nombre de Dios Zondag 09-12-2018 De jungle in, de rubber laarzen aan en op pad. Onze gids voorop, want er waren giftige slangen aanwezig. Dus de gids zorgde ervoor dat hij met zijn machete de weg veilig maakte, tilde ieder blaadje op. Wij moesten er samen soms wel om lachen, maar een fijn idee dat hij voor onze veiligheid zorgde. De omgeving was prachtig. De route liep langs een beekje dat vol stond met varens. Tijdens de tocht hebben we meerdere keren kunnen genieten van een erg kleur volle kikker, deze hadden we nog niet gezien. En een luiaard, van 'dichtbij' kunnen bewonderen. Bij terugkomst zaten er nog wat apen in de boom. Het was een mooie wandeling. In de middag konden we niet veel, maar dat was ook niet nodig, want we vielen als een blok in slaap. Maandag 10-11-2018 We werden al vroeg wakker van de geluiden van buiten. Wat bleek het was een hele groep brul apen dat ons wakker maakte. Veel dat het er waren en heel gaaf om te zien. Een echte 'slapen in de jungle' ervaring. Eind van de ochtend hebben we de bus gepakt naar Panama-City. Ons klaar maken voor onze reis met mam (Sylvia, moeder van Jim op bezoek). Panama-City Dinsdag 11-12-2018 Een rustig dagje, want vandaag gingen we mam ophalen van het vliegveld. Dus we bedachten om voor die tijd even naar het winkelcentrum te gaan. Het winkelcentrum was niet meer dan een grote parkeerplaats met een aantal outlet stores. Prima, we hebben ons vermaakt en ons ook verbaasd over de mega stores hier, echt Amerikaans. Toen was het busje in naar het vliegveld. Het vliegtuig landde later dan gepland en ja wij waren er ook nog eens veel te vroeg. Gelukkig vermaken wij ons altijd prima samen dus wij maakten ons niet druk. Wij begonnen ons pas druk te maken toen het wel heel lang duurde voordat mam kwam en wij ons besefte dat we mam niet hadden verteld dat ze een uitreis bewijs nodig had voor Panama. Dus Babs snel bij de schuifdeuren spieken en ja hoor, mam moest door de extra controle heen, want ze had inderdaad geen uitreis bewijs en wist de naam van het hotel niet. Logisch, want dat hadden wij allemaal geregeld. Gelukkig was de vrouw die met mam meeliep zo vriendelijk om naar Babs toe te lopen, zodat zij het uitreis bewijs en hotel kon laten zien op de telefoon. De tas controle was hierdoor alleen nog een show, dus konden we met een paar minuten weg. Heerlijke en avontuurlijke start van mam haar reis met ons. Woensdag 12-12-2018 Richting metro om naar het oude centrum te gaan. De weg naar het oude centrum toe was heerlijk, allerlei winkeltjes onderweg. Dus Babs en mam namen overal de tijd om te neuzen, vooral Jim vond dat erg leuk. Toen de prul binnen was liepen we het oude centrum binnen. Het centrum had prachtige gebouwen in allerlei kleuren. Romantische straatjes om lekker doorheen te slenteren. Hier hebben we de hele middag vertoefd. Een relax dagje om te beginnen voor mam, zodat ze rustig kan wennen aan het klimaat en het reizen. Donderdag 13-12-2018 Het plan voor vandaag was eerst een nationaal park bezoeken en daarna naar het Panama Kanaal. Vol goede moed richting het busstation. Hier werden we vriendelijk geholpen door een aantal mensen. De bus die we moesten hebben vertrok pas over 2uur, dus zoeken naar een andere optie. Wij vroegen of we ook met de metrobus naar het park konden, dit kon, ze wezen ons waar we moesten zijn en welke lijn we moesten pakken. Helaas gingen we de verkeerde kant op, ze hadden ons (denken we) niet goed begrepen. Dus uitstappen en terug maar het busstation. Ondertussen was het te laat om een nieuwe poging te wagen met een andere bus. Plannen wijzigen en dan maar meteen richting Panama Kanaal. Het Panama Kanaal was erg indrukwekkend. We begonnen met het bezoeken van het museum. Hier werd uitgelegd hoe het hele proces van uitgraven van het kanaal was verlopen. Een belangrijk proces voor de mens. Het bracht innovatie met zich mee op het gebied van technische ontwikkelingen. Maar ook op gebied van de medische wetenschap. Bijvoorbeeld de ontdekking van gele koorts. Erg interessant om het gehele proces te zien. Daarna nog een film gekeken over het Panama Kanaal, waar alle aspecten uit het museum weer terugkwamen in een verhaal. Nadat we ons binnen helemaal hadden verdiept in het Panama Kanaal gingen we naar buiten om te zien hoe de schepen door de sluizen moesten. We hadden gelukt, want er lagen net wat gigantische schepen die erdoor moesten. Wat een mooi proces om te aanschouwen. Achteraf maar goed ook dat we niet naar het park zijn gegaan, want we hadden alle tijd wel nodig bij het Panama Kanaal. Vrijdag 14-12-2018 Een reisdag vandaag. Van Panama-City naar El Valle. De busrit verliep erg voorspoedig en we kwamen rond lunchtijd aan. Top! Het was snel installeren, lunchen en door naar een orchideeën tuin. Na een stuk gelopen te hebben en wat zoeken hadden we de tuin gevonden. We dachten in een bloemenzee terecht te komen, alleen was er geen bloem te vinden. Alleen groen. De planten stonden niet in bloei, een enorme flop. Jim die nog net niet de entree terug vroeg. Het was eigenlijk ook belachelijk dat ze bezoekers durfde te laten komen. Ach we hebben er achteraf heel hard om kunnen lachen en grappen over kunnen maken. El Valle Zaterdag 15-12-2018 Een wandeltocht naar een waterval. Het gebied waar de waterval zich bevond was prachtig. Een klein beekje stroomde door het gebied, dus met hangbruggen steeds naar de overkant. Aan het eind van deze route bevond zich nog een natuur zwembad. Ze hadden hem net leeg laten lopen om schoon te maken, het vullen ging overigens erg vlot, dus een uurtje later konden we erin. Het water was heerlijk verkoelend, stroomde direct van de waterval het natuur zwembad in. Nadat we allen waren afgekoeld liepen we terug richting het dorpje. We lunchten hier wat en liepen door naar de plaatselijke spa. We dachten dat we hier konden genieten van modder baden, maar het bleek alleen een modder maskertje te zijn voor het gezicht en wat warm water baden. Hier spendeerden we de rest van middag, de dag heerlijk zen afgesloten. Zondag 16-12-2018 Vroeg uit de veren, want vandaag zouden we weer verder reizen, nu richting strand. Het was een flinke tocht, hebben een aantal keer moeten overstappen en eind van de middag kwamen we aan in Santa Catalina. Dus meteen richting strand om daar heerlijk te zitten in een strandtentje. Later nog voor Jim een dagje duiken geregeld, want het moest een geweldige duikomgeving zijn. Toen alles geregeld was hebben we heerlijk nog wat geluierd. Santa Catalina Maandag 17-12-2019 Jim was vroeg vertrokken om te duiken. Mam en Babs sliepen eerst wat uit en zijn daarna richting strand gegaan. Hier hebben we tot een uurtje of 14.30 heerlijk gelegen en af en toe een duik genomen om af te koelen. Toen zijn we terug gelopen naar de baai waar Jim ook zou terugkomen na het duiken. De wandeling hadden we iets onderschat. We dachten het is eb laten we langs de zee op terug lopen. Het was bloed heet, zon vol op ons gezicht, dus Babs een lekker rood gezichtje. En het strand wisselde zich af met rotsen, met slippers niet echt handig. Maar het was het allemaal waard, het was prachtig. Wij ons heerlijk geïnstalleerd in een standtentje om te wachten op Jim, bleek dat hij er al was. Dus hij schoof heerlijk bij ons aan en hier hebben we nog wat gekletst en naar zijn duik verhalen geluisterd. Jim had tijdens zijn duik een schildpad gered. De schildpad zat vast aan een vislijn, de haak van de vislijn zat vast in zijn poot. Na flink gespartel is het gelukt om de lijn door te snijden, helaas moesten ze de haak laten zitten omdat hij flink begon te happen. Jim had dus weer van alles meegemaakt en genoten van zijn duik. Hij had mogen genieten van grote scholen vis en haaien. Dinsdag 18-12-2018 Vandaag weer verder reizen. Van het strand weer de natuur in, richting Boquete, om hier een vulkaan te beklimmen. Eerst nog een hele dag reizen voor de boeg. Om 08.00uur vertrokken we vervolgens hebben we 7uur in verschillende bussen gezeten om in Boqeute te komen. De reis was prima verlopen. Nu ons klaar maken voor de nachtwandeling, de vulkaan op. Dus we zijn om 19.00uur naar bed gegaan om vervolgens om 23.00uur op te staan. Onze taxi stond om 23.30uur klaar om ons naar het park te brengen. Boquete Woensdag 19-12-2018 We waren middennacht precies bij het park. We vertrokken met zijn zessen. Drie andere gasten van het hostel gingen ook mee, en wat een toeval, Steh met wie we gezeild hadden zat bij ons in het hostel en liep dus ook mee. Gezellig! Vol goede moed begonnen we aan onze 13,5km lange klim met een stijging van ongeveer 2000m. Al snel kwamen we erachter dat we de tocht voor mam hadden onderschat. Haar eerste wandeltocht op zo’n hoogte en nog een pittige ook. Na een uurtje wandelen hebben we tegen de andere drie gezegd dat ze niet meer op ons hoefde te wachten en door mochten lopen, zodat ze de zonsopgang niet zouden missen. Babs heeft nog even met Jim en mam meegelopen en is toen aangesloten bij een groep voorbijgangers om verder te lopen. Babs was om 05.00uur bij het rustpunt. Hier heeft ze een half uur gezeten voordat ze het laatste stuk zou gaan lopen. Niet heel slim het rust moment, ze koelde te veel af en kakte nog verder in. Haar benen waar al verzuurd door het niet kunnen lopen van eigen tempo in het begin. Maar met 5 lagen kleding, waaronder een trui, fleece vest en windstopper naar boven. En nog steeds koud! En het was nog een pittige klim. Steeds maar naar boven kijken op de moeilijke momenten, genieten van de sterrenhemel en je afvragen ‘is dit nou leuk?’. En ja eenmaal boven was het het allemaal waard, een adembenemende zonsopkomst en een fantastisch uitzicht. Het enige punt in de wereld waarbij je uitzicht hebt op de Pacific en Caribische zee. Wauw! En toen keek Babs nog eens goed. Huh! Jim en mam kwamen eraan. Mam had het toch gered! Wow! Zonsopkomst gemist, maar ach! De top is bereikt. Bloed, zweet en tranen. Jim helemaal kapot, die heeft de hele tocht met 2 tassen gesjouwd. Met ze drietjes gegeten op de top en nog genoten van het uitzicht en toen terug. Mam had echt zoiets van, nee!!!!! Maar ook dat heeft ze gedaan! Knop op nul, lopen en niets zeggen over de tocht zelf. Dat was het beste. En we hadden geluk, want net voor het laatste stuk kwam er een auto omhoog en wat bleek, onze taxichauffeur. Dus Babs rennen, hem lief aankijken en yes! We mochten mee! De laatste 2/3km hoefden we niet meer te lopen. Mam was zo blij, want ze kon echt niet meer. Wat heeft ze het goed gedaan! Terug bij het hostel hebben we alleen nog maar gegeten, gedoucht en geslapen! Donderdag 20-12-2018 Weer een reisdag voor de boeg. Na afzien komt genieten. Dus we richting het strand, en jawel ook nog op een heerlijk eiland! De busreis duurde lang. En we hadden de meest arrogante chauffeur alle tijden. De weg was voor hem een racebaan, zijn geld telde hij om de 5minuten, bellen, WhatsApp en filmpjes kijken was erg belangrijk. En hij reed ook nog bijna een kind aan met 80km/u alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Jim zat achter hem, zijn stoel ging steeds verder naar achteren en toen Jim er wat van zei was het uitkijken dat we de bus niet uitgezet werden. Dus de Jim mocht van Babs niets meer zeggen. De stilte in de bus was afschuwelijk, niemand van de mensen durfde zich te verroeren. We waren blij toen we eruit konden. Hup taxi in, boot op en snel naar het eiland. De sfeer op het eiland was heerlijk. Echt een relaxte Caribische vibe. Overal gekleurde huisjes en gekleurde lichtjes voor de Kerst. Fantastisch! Bocas del Toro Vrijdag 21-12-2018 Babs ziek op bed. De hele dag geslapen. Jim en mam had ze naar het strand gestuurd. Die hebben een heerlijke dag gehad. Een prachtig strand waar ze naartoe waren geweest. Nadat ze daar even hadden gelegen zijn ze een stuk terug gelopen. Toen kwamen ze terecht bij een heerlijke bar met zwembad aan zee. Hier hebben ze de rest van de middag vertoefd. Zaterdag 22-12-2018 Vandaag zouden we gaan snorkelen, maar een flinke Caribische regenbui gooide roet in het eten. De snorkeltour was gecanceld. Tot begin van de middag heeft het alleen maar geregend. Gelukkig konden we in de middag wat ondernemen. Dus kozen we ervoor om terug te gaan naar het barretje aan het strand met zwembad. Hier hebben we de hele dag gelegen, gelezen, gekletst en vooral genoten. Panama heeft ons positief verrast! Misschien wel het mooiste land tot nu toe! Van mooie stranden tot geweldige natuur. Panama heeft voor ieder wat wils. In een woord geweldig! Panama we hebben van je genoten! [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-07-12 12:55:48 [totalVisitorCount] => 13633 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 416 [author] => Babs [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 519146 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2018-07-12 [dateReturn] => 2018-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/436/930_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [24] => stdClass Object ( [reportId] => 5039553 [userId] => 432996 [countryId] => 144 [username] => milouvdvoort [datePublication] => 2018-10-09 [photoRevision] => 0 [title] => Panama [message] => Dinsdag 25 januari landde ik om 16.30 in Panama City. De vlucht was prima. Ik zat naast twee Nederlandse meisjes die naar Chili gingen. De immigratie verliep vlot en nadat ik m’n tas van de band had gepakt was ik in een halfuur met een taxi bij m’n hostel. Het hostel is gevestigd in een koloniaal pand in het oude deel van Panama stad. Er hing een relaxte vibe en de mensen waren heel behulpzaam en vriendelijk. Na het inchecken heb ik gedoucht en pasta gekookt en gegeten in het hostel met een meisje uit Oostenrijk. Om 20u was ik zo kapot dat ik naar bed ben gegaan. De volgende ochtend werd ik om 6.30 wakker. Ik had het slapen blijkbaar even nodig. In de keuken van het hostel kon je als ontbijt gratis pannenkoeken bakken en koffie pakken. Na het ontbijt heb ik met een Duits meisje een Uber gepakt naar het Panama kanaal. We waren precies op tijd want het laatste grote schip ging net door het kanaal heen. Het is een heel indrukwekkend fenomeen dat meer dan 100 jaar geleden met zoveel menselijke arbeid is gemaakt. Schepen betalen, afhankelijk van hun gewicht en grote, rond de $500.000 om door het kanaal heen te gaan. Er zat een museum bij en een korte film die we hebben bezocht. Daarna hebben we een Uber terug gepakt naar het hostel en wat gegeten in een hippe lunchroom onder het hostel. We wilden om 11.30 meedoen met de free walking tour van het hostel maar we waren iets te laat dus toen zijn we de tour zelf gaan doen. De route ging eerst door de stad en daarna naar de top van een berg waar je een geweldig uitzicht had over de stad en het Panama kanaal. Op de top van de berg zagen we de rest van de groep en zijn we samen terug gegaan. Op het moment dat we de berg af liepen begon het keihard te regenen. Onderweg hebben we een super grote leguaan gezien en een agouti. Totaal doorweekt kwamen we terug in het hostel. Gelukkig wachtte daar een warme douche. Ik had eigenlijk voor twee nachten geboekt maar toen ik erachter kwam dat je alleen met een nachtbus naar Bocas del Torro kon, heb ik de tweede nacht geannuleerd. Gelukkig kreeg ik m’n geld terug. Ik heb m’n spullen gepakt, wat eten gekocht voor onderweg en toen met de Uber naar het busstation gegaan. Na een uur wachten vertrok de bus om 18.30. Om 4.30 kwamen we aan bij de boot. De bus was heel comfortabel maar ik was alsnog kapot van de gebroken nacht. De airco stond tevens op 15 graden zodat de buschauffeur niet in slaap zou vallen. Minder fijn. Gelukkig was ik voorbereid en ‘dressed for the Artic’. In de bus ontmoette ik twee Engelse meisjes; Ella en Alice. Met z’n drieën hebben we gewacht tot de boot ging om 6.30. Eenmaal aangekomen bij het hostel met Ella konden we nog lang niet inchecken. We hebben even geslapen op een zonnebedje en daarna onze bikini aangetrokken en gaan zonnen. Het ultieme vakantiegevoel kwam naar boven. Het hostel grenst direct aan de zee met een dek. Er lag een soort vlonder in het water waar ik met Ella en Alice op heb gezond en biertjes gedronken. ‘S avonds heb ik met Ella gekookt en zijn we uit geweest met twee chicks uit Californië en Australië. April en Chey. Die laatste woonde al 8 maanden op Bocas dus nam ons mee naar alle leuke tenten. Er was live muziek en we konden mee liften op de gratis drankjes die Chey regelde via al haar bevriende barmannen. Vrijdagochtend heb ik lekker uitgeslapen en ontbeten met Ella. ‘S middags hadden we twee duiken gepland. Ella had nog nooit gedoken maar wilde het graag proberen. We waren samen met de duikmaster en de bootman op de boot en hebben twee hele leuke duiken gedaan. Ella deed het zo goed dat we tijdens de tweede duik een scheepswrak in mochten. Heel gaaf! Na de duiken hebben we nog even wat gedronken en de lokale specialiteit ceviche gegeten in de duikschool. Na even douchen zijn we gaan eten en terug gegaan naar het hostel voor drankjes. Overdag was er een soort booze cruise genaamd; Filthy Friday. De afterparty was in ons hostel dus we vielen met onze neus in de party. We zijn daarna nog in lokale barren geweest en hebben lekker gedanst op de reggaeton. De volgende dag was een beetje verloren omdat ik ongeveer de hele dag heb geslapen en gehangen. Eind van de middag heb ik een uurtje yoga les gedaan op het dakterras van het hostel samen April. Af en toe werden we gestoord door een vliegtuig wat extreem laag over vloog. Er zit een vliegveld op dit kleine eilandje en de landende vliegtuigen zijn een hele show. ‘S avonds heb ik met Ella en April pizza gegeten en ben ik op tijd gaan slapen. Zondag gingen April en Ella helaas door naar Costa Rica. Ik had een eilandhop tour geboekt en tot mijn vreugde ging een Duits meisje dat naast mij sliep spontaan met me mee. Het varen was heerlijk en we hebben onderweg dolfijnen en luiaarden gezien. We zijn ergens gestopt om te snorkelen en hebben de rest van de dag lekker op het strand gelegen. Na het douchen ben ik met Sarah (de Duitse) en een Canadese piloot gaan eten. Eindelijk eens een lokaal maaltje. Ik had heerlijk viscurry met patagones, gefrituurde bakbanaan. Er haakte nog twee andere meisjes aan voor wat drankjes en daarna hebben we nog wat gekaart in het hostel. Maandag, m’n laatste dag op Bocas, heb ik nog even koffie gedronken met een Fins meisje en toen was het tijd om m’n spullen te pakken en de boot en minivan te pakken naar Boquete. Het is een rustig dorpje hoog in de bergen met prachtige natuur. De rit ernaartoe was prachtig maar met heel veel bochten. Ik verbleef in een heel cool hostel wat vroeger een kasteel is geweest. Dit was precies waar ik aan toe was. Even een avondje chillen en bijslapen. Dit hostel deed elke avond een ‘family dinner’ waar je je voor op kon geven. Ik at samen met andere reizigers en wisselde wat verhalen uit. Na het eten heb ik me even terug getrokken met m’n Lonely Planet en een goede kop koffie waarvan de bonen rechtstreeks van de plantage komen die hier is. De volgende ochtend ben ik rustig op gestaan. Om 10u ben ik met een shuttle van het kasteel op de berg naar het dorpje gegaan en om 10.30 begon mijn zipline tour. Eerst werd ik met een truck omhoog de jungle in gereden. Daar wachtte m’n gidsen die me in een tuigje hesen en uitlegden hoe het werkte. Deze ziplines waren wel wat gevorderd dan de boomklimparken die ik vroeger op vakantie in Frankrijk deed. De platformen waren ontzettend hoog en sommige lijnen wel 500 meter lang. Ik was samen met een Duitse vrouw en twee gidsen dus we gingen er vrij snel doorheen. Vanuit de bomen kon ik de rivier, watervallen en hanging bridges zien. Iets wat je ook met hiken kon bezoeken maar daar had ik niet zo’n zin in want het regende behoorlijk vaak. Gelukkig niet toen ik in de bomen hing. Het was echt een hele leuke tour! Ik werd weer terug gebracht naar het dorpje en heb daar even geluncht. Toen heb ik een taxi terug naar het hostel gepakt en heb ik de rest van de middag gechilld. Ik heb nog in het hostel gegeten en daarna ben ik naar de lokale bus gebracht die in een uur naar David reed. Daar moest ik een uur wachten voor ik de wederom ijskoude nachtbus in kon richting Panama City. Om 4 uur zette de taxi me af bij hetzelfde hostel waar ik was begonnen en liet de bewaker me binnen. Ik kon op de bank in de gemeenschappelijke ruimte crashen omdat ik natuurlijk veel te vroeg was om in te checken. Om 9 uur werd ik wakker en was gelukkig mijn bed al klaar. Ik heb lekker gedoucht en met pannenkoeken ontbeten. Om 11 uur begon de briefing van San Blas Adventures. San Blas is een eilandengroep langs de oostkust van Panama tot aan de westkust van Colombia. De grens oversteken kan of per boot door de 365 San Blas eilanden of per vliegtuig. Over land is niet mogelijk omdat er veel drugs wordt gehandeld langs die route en het dus niet veilig is. Tijdens de briefing zag ik voor het eerst de rest van de groep en de gids. In totaal zijn we met 30 waarvan de helft Australiërs, 5 Nederlanders, 4 Engelsen, een paar uit Nieuw-Zeeland en een verdwaalde Duitser. We werden goed voorbereid of wat ons te wachten stond en kregen nog wat essentiële paktips. Na de briefing ben ik de stad in gegaan om water, snacks, vuilniszakken en eten voor die dag te halen. Die vuilniszakken waren volgens de gids nodig om in en om onze tassen te doen om ze waterproof te maken. De volgende dag snapte ik waarom ze het zo vaak benadrukte.. Om 5u ‘s nachts sharp stond de jeep voor de deur om mij en een deel van de anderen op te halen. De rit duurde 3 uur en eindigde in een heftig gebergte waar we doorheen moesten om bij de boot te komen. Ik was blij dat ik een reispil had genomen. Het duurde even voordat alle tassen in zakken zaten en waren voorzien van naam. De boten waren iets minder luxe dan ik had verwacht. Eigenlijk waren het gewoon twee vissersboten met 5 rijen houten bankjes met een kleine rugleuning. Alle grote tassen gingen voorin. Wij moesten al onze benodigdheden pakken in onze kleine rugzak die we wel bij ons konden houden. De zwemvesten gingen aan en toen begon het San Blas Adventure letterlijk. Twee uur lang werden we compleet doorweekt door de zoute golven die over ons heen kwamen. Ik heb ongeveer de hele rit met m’n ogen dicht gezeten en getwijfeld of dit wel zo leuk ging worden als ik had verwacht. Een avontuur was het zeker. We kwamen aan bij een prachtig idyllisch eilandje waar je in een minuut omheen kon lopen met een paar palmbomen en hangmatten. Het werd beheerd door een piraat (ja, serieus) en zijn vrouw. Op het eiland konden we lekker zonnen, snorkelen, zwemmen en onze kleren drogen. Ook kregen we een heerlijke lunch. Na een paar uur zijn we zo’n 10 minuutjes verder gevaren naar het eiland waar we onze eerste nacht gingen doorbrengen. Ik zou het Expeditie Robinson light kunnen noemen. Een adembenemend eiland met een hagelwit strand, azuurblauwe zee, palmbomen, enorme pelikanen die de zee in duiken voor vis en een bizarre sterrenhemel ‘s avonds. We sliepen buiten in hangmatten, wasten ons bord en bestek na het eten af in de zee, hadden geen elektriciteit en een wc die je zelf moest doorspoelen met een emmer water. De San Blas eilanden worden beheerd en bewoond door de inheemse Kuna stam met wie de organisatie hecht samenwerkt. Zij verzorgen grotendeels het eten, de koude drankjes en de boten. Ik heb de rest van de middag samen met een Nederlands stel gezond en gesnorkeld en rond etenstijd kwam iedereen samen aan tafel om gigantische kreeften te eten die de mannen van de boot vers hadden gevangen. Daarna verzamelden we allemaal rond het kampvuur. Niet lang na het kampvuur ben ik naar bed gegaan en heb ik als een roosje geslapen tot 7u ‘s ochtends in m’n hangmat. We zouden na het ontbijt rond 8u verstrekken maar dat kon helaas niet omdat het zo hard waaide. Twee uur een boekje lezen was zeker geen straf en om 10u gingen we alsnog. De boottocht was dit keer heerlijk. Amper nat geworden en lekker kunnen kijken naar de prachtige eilanden die we passeerden. Het eiland waar we aankwamen was tevens het eiland waar we gingen slapen. Iedereen ging lekker z’n eigen ding doen en kwam weer samen voor lunch en diner. Ik ben vooral opgetrokken met twee Nederlandse stellen. ‘S avonds hebben we gekaart onder het genot van een biertje of lokale rum en de plankton zien oplichten in de zee. De derde dag konden we wel volgens planning om 8u vertrekken. Dit eiland was weer compleet anders. Eind van de middag gingen we per lokale kayak naar het eiland waar we de laatste nacht gingen doorbrengen. Met de derde prachtige zonsondergang op rij kwamen we aan. Die nacht sliepen we in een Kuna dorp en hadden we wel bedden. Na aankomst kregen we door onze gids Caz een rondleiding door het dorp en wat achtergrondinformatie. De Kuna’s zijn volledig zelfvoorzienend en hebben hun eigen tradities en wetten. Ze werken met een boetesysteem voor alles. Als je een geschiedenis dienst mist is het 1 dollar. Als je vreemdgaat 100 dollar. De overheid van Panama heeft in 1925 geprobeerd de Kuna’s te verbieden zo te leven en het bij Panama te trekken maar daar hebben de Kuna’s even een stokje voor gestoken. Ze hebben de autoriteiten uitgenodigd op het eiland, dronken gevoerd met hun lokaal gebrouwen drank en ze vervolgens allemaal neergestoken met pijl en boog, in stukjes gehakt en terug gestuurd op de boot naar het vaste land. Bizar verhaal maar echt waar. Sindsdien zijn ze onafhankelijk. ‘S avonds hebben we in een ‘restaurant’ gegeten met de hele groep en hebben we heerlijk geslapen in de bedden na twee nachten in een hangmat. De laatste dag gingen we wederom na het ontbijt de boot in. Bij de grens moesten we er allemaal uit en duurde het zo’n 1,5 uur voordat iedereen Panama uit was gestempeld. Gelukkig hoefden onze grote tassen niet gecontroleerd te worden. Daarna was het nog 45 minuten naar Sapzurro, Colombia. Daar konden we eindelijk afkoelen in de zee en kregen we een lokale lunch uit een bananenblad op het strand. Na de lunch was het nog 15 minuten naar Capurgana waar de tour eindigde. Het was even hectisch omdat iedereen tegelijkertijd boot en bustickets voor de volgende dag wilde kopen, geld moest wisselen (geen ATM), langs het immigratiekantoortje moest om Colombia in gestempeld te worden en de mensen achter het loket ab-so-luut geen haast hadden. Voor mij volgde daarna nog een bezweette wandeling met m’n tassen van 20 minuten naar m’n hostel. Ik sliep samen in een dorm met een stel uit Texas die ook mee was op de tour. ‘S avonds was er nog een afscheidsdiner met de hele groep in het dorpje aan het strand. Het was echt een mega leuke trip en een hele bijzondere ervaring. Op een paar fulltime dronken Australiërs na heb ik me niet geërgerd en alles was top geregeld! Maandag 8 oktober heb ik ontbeten met het stel uit Texas en ben daarna met de boot en bus naar Cartagena gegaan. De halve groep kwam ik onderweg weer tegen. Ik slaap 1 nacht in Cartagena en dan ga ik door naar Santa Marta waar ik Leonie, een oud huisgenootje, ontmoet voor 9 dagen samen in Noord-Colombia! [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44 [totalVisitorCount] => 26682 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 885 [author] => Milou [cityName] => Panama-stad [travelId] => 520278 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-09-25 [dateReturn] => 2019-01-25 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [25] => stdClass Object ( [reportId] => 5027880 [userId] => 435130 [countryId] => 144 [username] => thelongestroad [datePublication] => 2018-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Dag 135 Honduras - dag 155 Panama Stad [message] => Dag 135. 10/10/17. San Lorenzo (Honduras) - Leon (Nicaragua) 188km Na flinke regenbuien gisteravond scheen het zonnetje weer toen ik op de motor stapte. Al vrij snel stond ik in de file voor wegwerkzaamheden. Terwijl de auto’s in de rij wachten tot de man het groene bordje opstak, reed ik naar voren en vroeg of ik er vast door mocht. Als ik voorzichtig reed, zigzaggend langs de tegemoetkomende auto’s was dat geen probleem. Bij iedere opstopping stonden wel mensen die eten en drinken verkochten. Nadat iets van 5x heel de weg was opengebroken voor een paar kilometer, was het eindelijk voorbij. Ik kon nu gewoon doorrijden. Tenminste, als er niet zoveel gaten in de weg zaten. Het was echt niet normaal, Leerdammer kaas zou er jaloers op zijn geweest. Harder dan 40 rijden was echt niet te doen, en dan nog kon ik nét de gaten ontwijken. Op een paar keer na dan. Gelukkig bleef ik overeind en hield ik de motor heel. Één keer had ik echt het gevoel dat het mis ging. Ik zag net op het laatste moment een enorm gat in de schaduw. Door de schaduw van de bomen zie je de gaten amper aankomen. Ik ging vol op de rem, maar we lag natuurlijk ook een hoop zand op de weg. Ik gleed op de diepe kuil af en stopte net een meter voor de kuil met remmen om nog te kunnen sturen. Op wonderbaarlijke wijze bleef ik overeind. Van George en Robert zou ik later vandaag horen dat Robert op die manier zijn wiel naar de klote had geholpen, dus was blij dat het net goed ging. Een kilometer voor de grens haalde ik even een cola en een paar koekjes bij een tankstation. Ik had nog niet gegeten, maar veel meer hadden ze niet. Ik had wel ff de energie nodig, wist ik intussen bij de grensovergangen. Tot nu toe leek het rustig voor de grens, nog geen vervelende mannetjes. Toen ik bij het tankstation wegreed, kwamen ze ineens te voorschijn. Een paar op de fiets riepen me tot stoppen. Ik reed door en ze fietsen achter me aan. Kort daarna kwam ik bij de grens. Binnen 10 seconden stond er 15 man om me heen, bijna tegen me aan. Ik maakte ze duidelijk dat ze afstand moesten houden. Het leek wel alsof ik allemaal dollar briefjes aan me jas had geplakt, zo stonden ze erbij. Ik zei dat ik hun hulp niet nodig had. Eentje bood aan voor een dollar te helpen. Eerst wees ik het af, en zei ik heb geen geld. Toen dacht ik, hij zal wel meer geld proberen te vragen. Maar voor een dollar mag hij me wel helpen. We gingen kopieën maken, en zorgden voor het uitklaren van de motor. Ondertussen vroegen 5 man met flinke pakken geld of ik nog geld wilde wisselen. Ook liep iemand continu achter me aan die geld wilde voor het in de gaten houden van de motor. Ik zei je loopt de hele tijd bij me, dus jij ziet de motor vanaf hier net zo goed als ik. Vooruit 1 dollar was genoeg zei hij, ik zei dat hij moest opsodemieteren. Al met al was dit vrij snel gegaan, binnen een half uur kon ik door naar de kant van Nicaragua. Daar was het heerlijk rustig. Niemand die naar me toe kwam, alleen mensen die wat dingen vroegen en precies zeiden waar ik heen moest en wat ik moest doen. Uiteraard moest ik weer 3 dollar betalen voor het sprayen van de motor. Heb niet gezien dat ze het hebben gedaan, maar kreeg in ieder geval het bewijsje. Daarna moest ik het visum krijgen voor Nicaragua. Ik was vrij snel aan de beurt, maar ergens leek iets niet goed te gaan. Verschillende keren moest ik eventjes wachten. Toen kwam iemand anders, die goed Engels sprak. Moesten ze op hem wachten? Hij wilde alles weten, waar ik heen ging en het adres van het hotel. Toen moest ik nog steeds wachten. Al was me niet duidelijk op wat. Ze zeiden dan ik al mijn bagage van de motor moest halen en door een scanner moest doen, al was dat volgens mij meer om me bezig te houden. Ook daarna was het wachten en wachten. Na bijna 3 uur was het ineens helemaal goed. Het leek erop dat of een bepaald systeem eruit lag, of iemand goedkeuring moest geven die er niet was. Toen was het nog wat papierwerk om de motor het land in te krijgen, maar gelukkig zaten hier geen kosten aan verbonden. Toen was het niet duidelijk of ik een verzekering moest hebben voor Nicaragua. Op internet las ik van wel, maar iemand bij de douane zei van niet. Toen vroeg ik het aan iemand anders, die zei ook van niet. En toen kwam er weer iemand bij die zei van wel! Lekker duidelijk! Toen ging ik samen met een douanier het vragen aan een agent die buiten stond en die zei dat het inderdaad moest. Wat ik in ieder geval wel meteen merk hier is dat mensen super vriendelijk en behulpzaam zijn, en niet helpen om geld te willen. De verzekering kon ik 300 meter verderop krijgen. Langs de bank zaten buiten wat mensen aan een tafeltje. Die schreven ter plekke de verzekering uit voor 12 dollar. Eindelijk kon ik door, het was intussen al 4 uur geweest en het was nog zo’n 100km naar Leon. Toen ik Nicaragua inreed leek een last van mijn schouders te vallen. De wegen waren goed en de mensen keken me lachend aan in plaats van schuchter. Bij een tankstation kwamen mensen een praatje maken, in plaats van bedelen om geld. Qua natuur en gebouwen leek het niet zo heel anders dan Honduras en El Salvador, maar voor mij voelde het door de mensen een wereld van verschil. Net voor het donker kwam ik Leon binnen. Het was weer even puzzelen door alle eenrichting straten om bij het hotel te komen. Rond 6 uur kwam ik aan. Ik genoot van een koude douche en ging even naar een ATM om te pinnen. Pinnen met een creditcard koste me trouwens de laatste keren bijna 10 euro per keer om 250 euro te pinnen! Ik was al meer dan 50 euro kwijt aan pinnen, terwijl ik dat nu pas kon zien wat het me gekost had. Ik had daarom een paar dagen terug een mail gestuurd naar ABN AMRO. Ze hebben 35 euro terug gestort, dus dat was netjes vond ik. Nu moet ik er heel erg gaan opletten dat ik met mijn gewone bankpas pin. Tot nu toe kon dat op veel plaatsen niet, maar omdat ik nu in toeristischere plekken kom gaat dat wel lukken. Dan is het rond de 5 euro per transactie. Toen ik had gepind begon het gruwelijk te regenen. Ik ging het eerste de beste restaurant in wat ik tegen kwam, en laat dat nu net een Italiaan zijn. Al vrij snel kwamen er 4 jongens en een meisje bij me aan tafel om een hapje mee te eten en voor de gezelligheid. Rond een uurtje of 9 ging ik terug naar de kamer, want was helemaal gesloopt na de lange dag. Dag 136. 11/10/17. León Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje in de stad. Na goed zoeken kreeg ik uiteindelijk een leuk tentje gevonden die een eitje voor me bakten. Meestal combineer ik mijn ontbijt met lunch rond een uur of 11, maar de meeste plekken hebben dan geen ontbijt meer. Daarna heb ik het stadje bekeken, maar het was zo heet dat ik niet heel lang ben weg gebleven. S’middags heb ik lekker rustig aan gedaan en wat dingen voorbereid voor de rest van de reis. Zo had ik een mailtje van de kapitein van de boot waarmee ik naar Colombia vaar, voor een aantal gegevens. S’avonds heb ik een hapje gegeten in de stad en voor de rest een rustig avondje gehad. Dag 137. 12/10/17. León - Granada 133km S’ochtends ging ik nog even de stad in om nog wat foto’s te maken, en te ontbijten. Het werd rijst met bruinen bonen en een gebakken eitje. Nooit gedacht dat ik s’ochtends bruine bonen zou weg krijgen. Daarna zei ik gedag bij het hotel. Ik gaf het vriendelijke vrouwtje de ansichtkaart van mijn reis en ze was helemaal enthousiast. Ze vroeg of ik mijn handtekening erop wilde zetten, en ze ging hem inlijsten haha! In vertrok uit het leuke León en vertrok richting Granada. Onderweg zag ik een motor rijden met een man en vrouw erop. Ze hadden een hele helm, zullen dan geen locals zijn. Ze hadden alleen geen bagage dus ik wist het niet. Ik haalde ze in en reed verder. Een minuut laten kwamen ze naast me rijden en we begroeten elkaar. We stopte langs de weg voor een praatje. De jongen, Miguel was een Spanjaard en was vanuit Amerika op weg naar het zuiden op zijn motor. Hij doet vrijwilligerswerk in een hostel, net als zij. Samen waren ze een dagje op pad. Ze vroegen of ik S’avonds een drankje kwam drinken bij het hostel in Granada. Gezellig! Ik reed verder richting Granada. Ik kwam iets voor 3 aan. Het was eigenlijk te heet om nu al de stad im te gaan, dus besloot een uurtje bij het zwembad te liggen. Daar sprak ik nog een Nederlands stel die op vakantie/reis waren in Nicaragua. Na de verfrissende duik ging ik de stad verkennen en foto’s maken. Granada is een oude Spaanse koloniale kleurrijke stad. Ik liep een paar kilometer naar het grote meer waar de stad aan ligt. Ik maakte wat foto’s, en vroeg een man of hij van mij een foto kon maken. Zo hou ik moeders te vrede als ik zelf ook af en toe op de foto sta. Toen zag ik dat de twee mannen een helm vast hadden. Het waren ook motorrijders die in Nicaragua rond aan het toeren waren. Een vriendelijke man Nicaragua en een Amerikaan. De man uit de Amerika was nogal vol van zichzelf en liet zien wat voor motors hij thuis had staan, zijn camera’s die hij bij had en vertelde over zijn avonturen in Nicaragua. Net voor ik wilde gaan vroeg de andere man waar ik heen ging. Toen ik vertelde over mijn reis vonden ze het toch wel interessant. Ze vroegen hoe ik de Darien Gap over wilde, en ik vertelde over de Duitse zeilboot de stahlratte. Toen kwam ineens een andere man aanlopen, die ons had horen praten. Ik had hem nog niet eens gezien. Ga je met de stahlratte naar Colombia? De 30e? Haha dan zitten we op dezelfde boot! We bleven nog een tijdje met elkaar buurten, en toen het donker werd gingen we weer onze eigen weg. De man die mij op de boot zat zou misschien ook wel naar het hostel van Miguel gaan. Ik ging een hapje eten en nog even naar de kamer voordat ik naar hostel Azul ging. Ik kwam het hostel binnen en herkende Miguel aan zijn ketting. We hadden allebei een helm op vandaag, en ik zie zoveel gezichten maar aan zijn ketting zag ik dat hij het was. Hij zei kom je voor de beerpong? Hij werkte dus bij het hostel en zag ook iedere dag nieuwe mensen, dus herkende me niet zonder helm maar met een petje op. We hebben elkaar gesproken vandaag, langs de weg! Noooo, sorry man! Hij had me niet herkend haha. Hij zei zullen we gewoon gaan kletsen en dat beerpong aan hun overlaten. Er zaten nog wat andere reizigers aan tafel. Het was heel leuk om hun zo enthousiast te zien over mijn reis. Ze hadden zoveel vragen! Ben niet gewend om op de praatstoel te zitten, luister liever naar andere. Maar het was wel heel leuk, ook om de ervaringen van Miguel te horen. Hij was 3x onderuit gegaan op de slechte weg in Honduras. Hij snapte niet hoe ik zo’n afstand in deze tijd kon hebben afgelegd. Hij wilde zelf rustiger aan gaan doen terwijl hij 1/3 van mijn afstand in de dezelfde tijd had afgelegd haha. Nou had hij verder niet echt een plan en wist ook niet hoe lang hij weg bleef. Hij wilde misschien zijn motor in Panama verkopen en een fiets kopen in Colombia om naar Argentinië te fietsen, en zo te trainen voor een triatlon. Na een flinke regen en onweersbui was het iets na 11 weer droog en ging ik weer terug naar mijn hotel. Wie weet zie ik ze morgen nog, het was in ieder geval heel gezellig! Dag 138. 13/10/17. Granada Ik sliep uit tot een uurtje of 10, maar toen was het te warm dus moest ik er wel uit. Was ook een mooie tijd. Ik ging verderop in het stadje ontbijten, wat goedkoop en goed beoordeeld was op tripadvisor. Die app/site is wel echt perfect voor reizigers! Ik vroeg na de menukaart en toen kreeg ik door dat het meisje doof was die er werkte. Toen keek ik om me heen en bleken er alleen naar doven te werken! Aan de muur hingen gebaren, en op de tafel kon je bijvoorbeeld aanwijzen of je wilde betalen of suiker in je koffie wilde. Daarna liep ik nog een rondje door de stad. Nat van het zweet kwam ik weer aan bij het hotel, dus besloot nog even een duik te nemen voor ik naar de vulkaan ging. Toen ik rond 4 uur bij de vulkaan aan kwam, kreeg ik te horen dat je maar een kwartier bij de krater mocht staan vanwege de gassen. Ik vroeg overdag ooo lava kon zien, maar dat was niet het geval. Ik besloot weer een stukje te rijden en later terug te komen. Aan de rand van het stadje Mayasa stopte ik om foto’s te maken van de vulkaan. Tussen het stadje en de vulkaan lag een groot meer. Wat mensen kwam nog een praatje maken, over waar ik naartoe ging op de motor. Toen de zon langzaam onderging reed ik terug naar de voet van de vulkaan. Samen met een hoop auto’s wachtte we tot we naar boven mochten rijden. Inmiddels was het pikkedonker. Het was best speciaal om op de motor een vulkaan op te rijden, over een donker weggetje. Boven aangekomen zag ik de oranje gloed al. Ik stapte de motor af, liep 10 meter en keek zo de krater in. Beneden kon je een klein stukje zien waar je de lava zag borrelen. De rest was een oranje gloed, en de dampen kwamen de krater uit. Heel indrukwekkend! Na een kwartiertje gingen de rij van ongeveer 15 auto’s en ik weer naar beneden. Weer terug in Granada ging ik opzoek naar een plekje om te eten. 2 straten van het hotel was een klein restaurantje verstopt, wat goed beoordeeld was op tripadvisor. Ik snapte waarom. Het was de beste hamburger die ik deze reis op had, met frietjes en een biertje. En dat voor nog geen 4 euro. Dag 139. 14/10/17 Granada - San Juan del Sur 98km Voor ik s’ochtends vertrok ging ik nog eventjes ontbijten bij het dovencafe. Daarna vertrok ik richting het zuiden van Nicaragua. Na een niet al te lange rit kwam ik iets na de middag aan in San Juan del Sur. Om het hotel wat ik geboekt had te vinden typ ik al lang niet meer de straatnaam in, in de TomTom zoals in Amerika. Die herkent hij hier allemaal niet. Ik gaf op de TomTom aan op de kaart waar het hotel zich volgens booking.com moest bevinden. Daar aangekomen waren een paar hotels, maar niks lk op dat van mij. Toen ik het iemand vroeg stuurde ze me verder van het stadje af, zat ik zo ver van de stad en het strand? Ook na daar een tijd gezocht te hebben, bleek mijn hotel daar niet te zijn. Ik reed terug naar het stadje, en vroeg het nog maar een keer. De 4e die ik het vroeg dacht het te weten. Een paar keer links rechts, en een hele stijle weg naar boven. Uiteindelijk was daar inderdaad het hotel! Ik las op de recensies van Booking.com dat de WiFi bij niemand goed werkte in de kamer, dus had dat als verzoek in gediend. Parkeergelegenheid voor de motor en een kamer met goede WiFi. Nu bleek alleen de kamer naast de receptie WiFi te hebben, dus kreeg ik die. Dit was alleen een 4 persoons appartement, met een keuken erin! En dat voor iets meer dan 10 euro per nacht, helemaal goed! Toen ik de motor aan het afladen was sprak ik een Duitse gast die net was aangekomen. Hij reisde van Canada in zijn 4x4 richting het zuiden, samen met zijn hond! Na even te hebben relaxt ging ik boodschapjes doen en mijn was wegbrengen. Ook liep ik een rondje door de stad en ging vast informeren over het surfen, wat ik hier wilde gaan doen. De sporen van de storm van een dag of 10 geleden waren nog duidelijk zichtbaar. Overal lag troep op het strand, en een hoop boten waren tot aan de kade op het strand vastgelopen. Ik at ook nog even een quesedilla bij een kraampje, maar toen ik hem op had was hij ineens 2x zo duur! Hahah daar trap ik toch echt niet meer in. Hij hielt lang vol, maar als het moest was ik gewoon tot de volgende dag blijven staan tot ik mijn wisselgeld terug had. S’avonds at ik bij een straattentje kip van de bbq, met rijst en bonen en bananenchips. Dag 140. 15/10/17. San Juan del Sur Vandaag stond een relaxt dagje op de planning. Ik had tijd om aan mijn filmpjes te werken en lekker uit te slapen. Ik had een gasstel dus bakte voor de verandering mijn eigen lunch, een eitje. Ik had ook, voor het eerst deze reis maar eens wat oefeningen gedaan. Ik had nu toch alle tijd dus had wat buikspieroefeningen, pushups en squats gedaan. Ik merkte goed dat ik niet meer 3x in de week sport, moet toch eens aan mijn conditie gaan werken. Motorrijden is heel vermoeiend, maar conditie bouw je er niet van op. Ik heb trouwens al een tijdje contact per mail met een Nederlands stel die deels dezelfde route als mij rijden. Ze zitten ondertussen in Ecuador, dus zullen de hele reis voor mij uitrijden. Ze hebben me wat tips gegeven en misschien kunnen we onze motoren samen aan het einde terug verschepen, dat zou echt super zijn! Via hun kreeg ik ook een mailtje van een Duits stel. Het mailtje dateert van toen ik in Tulum zat, maar heb ik nooit gelezen. Bij toeval zag ik hem voorbij komen. Wat bleek, toen ze die mail stuurden zaten hun ook in Tulum. Ik mailde ze dat ik in San Juan zat, en kreeg vandaag een mail terug. Ze kwamen eind van de dag ook aan in San Juan, en ze bleken zelfs op de boot van 30 oktober te zitten! We spraken af om een hapje te gaan eten rond een uur of 7. Ze hadden nog een ander stel meegenomen, waar ze een stuk mee samen hadden gereden. Een Australisch stel, ik schat ergens in de 50. Ook hun zaten de 30e op de boot. Leuk om zo een hele hoop verhalen en ervaringen uit te wisselen. Na een gezellige avond ging ik weer naar het hotel. Overal op straat liepen strontbezopen mensen. Het was zondag vandaag, en iedere zondag is er een heel groot bekend feest in San Juan. Het feest heet Sunday Funday en begint om 1 uur smiddags. Ik had er nog even aan zitten denken, maar feesten doe ik toch liever met mijn vrienden en daarbij zou het een hele dure dag zijn geworden anders. Dag 141. 16/10/17. San Juan del Sur Ik stond rond 8 uur op en ging naar de surfschool. We spraken af dat ik les kreeg, voor 25 dollar en ik zou om 10 uur daar weer zijn. Toen ik daar aankwam was het ineens 30 dollar, want ik was de enige en dat was de prijs voor privéles. Ik hoef geen privéles, ik wil het juist low budget. Dus ik zei dat ik anders verder ging kijken. Uiteraard mocht ik toch voor 25 dollar mee. We gingen naar een strand 20 minuten verderop. Eerst haalde hij nog even zijn lunch en onderweg pikte die nog wat mensen op. Het leek dat hij een beetje pissig was over de 5 dollar, want echt veel zei hij niet in de auto. Daar aangekomen kreeg ik les van iemand anders. Later zou blijken iemand die hij 10 dollar wilde geven om het zo uit te besteden. Ik heb ooit een uurtje les gehad op Bali, en dat ging eigelijk best lekker. Toch wilde ik weer even begeleiding. We gingen vrijwel gelijk het water in. De golven waren gruwelijk hoog, ofja voor mijn gevoel in ieder geval wel. Een jongen die ik sprak zei ook, ga je met deze golven les nemen? Ja blijkbaar haha. De instructeur liet me op bijna iedere golf proberen op het board te staan. Ik weet niet wat het was, maar het ging voor geen meter. En iedere keer maar weer een eind terug zwemmen, om weer door een golf van 3 meter alle kanten op gegooid te worden. Die oefeningen van gister waren ook niet echt een goed idee, want mijn armen en schouders waren nog zo stijf als iets. Na een half uur was ik kapot en zei dat ik ff bij moest komen. De man die me had gebracht kwam naar me toe. Hij zei kom me gaan nu terug. Die andere gast bakt er niks van, ik zal je laten zien hoe het werkt. Blijkbaar was het ook zijn eigen surfschool. Vanaf het moment dat ik met hem het water in ging was het allemaal veel relaxter. We wachten af tot de juiste golf, en hij zei precies wat ik moest doen. Al snel kon ik op het board blijven staan. Na een hele tijd in het water te hebben gelegen, heb ik toch een keer of 15 op het board gestaan, waarvan de meeste keren tot bijna op het strand. Dat geeft een heerlijk gevoel, dus ik was helemaal blij. Ik kon nog zelf doorgaan, maar ik was aardig gesloopt en vond het mooi geweest. We gingen weer terug en ging naar het hotel om bij te komen. S’avonds hadden we weer afgesproken met de motorrijders. Dit keer was er ook een Canadees stel bij, en 2 Amerikanen. Waaronder Joseph, de Amerikaan die ik in Granada was tegen gekomen. Zo zaten we met 9 motorrijders aan tafel. 8 BMW rijders, en één gek op een Moto Guzzi. Eigelijk zouden we misschien nog naar schildpadden gaan kijken die op het strand eieren legden. Alleen door de regen, en omdat sommige ziekjes waren ging dat niet door. Blijkbaar was het ook niet het ideale seizoen daarvoor. Het was heel gezellig met z’n alle en rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar de kamer. Ik merkte al dat het 3e biertje er niet geweldig in ging, en bestelde daarna cola. Eigelijk niks voor mij. Toen ik in het hotel aankwam werd ik ineens heel erg beroerd. Ik had het ijskoud, en begon te rillen. Het eten kwam er aan alle kanten uit. Ik had al een hotel geboekt voor komende 2 nachten, maar wist niet of dat goed ging komen morgen. Ik ging op bed liggen en proberen zo snel mogelijk te slapen. Dag 142. 17/10/17. San Juan del Sur (Nicaragua) - Monteverde (Costa Rica) 233km Ik werd om 8 uur wakker, want ik had om 9 uur afgesproken met Charlie en Joseph om naar Costa Rica te rijden. Vanuit bed leek ik me niet ziek te voelen, maar toen ik opstond merkte ik wel dat het niet best ging. Overal spierpijn en ik had totaal geen energie. Toch besloot ik maar te gaan, want ik had al een accommodatie geboekt in Costa Rica en vond het zonde om langer in San Juan te blijven. Net buiten de stad stonden ze te wachten, samen met het Canadese koppel. Ik stelde voor om nog in het stadje te tanken, maar ze wilde net voor de grens tanken. Benzine is namelijk weer een stuk duurder in Costa Rica. We reden zo’n 30 kilometer tot de grens maar geen tankstation. Het papierwerk in Nicaragua om de motor uit te klaren was een stukje ongestructureerde ellende. Formuliertje hier, formuliertje daar. Dan weer een dollar ergens voor betalen, maar ze hadden geen wisselgeld dus moesten we dat zelf maar regelen. Daarna weer kopieën maken, toen weer een ander formulier. Toen dacht ik klaar te zijn, moest er een stempel en een handtekening van een agent buiten op het formulier. Toen bleek er nog een handtekening op te moeten, en toen was ik dan eindelijk klaar. In Nicaragua dan. Ik wachtte tot de rest ook klaar was en we reden naar Costa Rica. Daar eerst in de rij voor de stempel in het paspoort, toen weer formulieren invullen om de motor in te klaren. Gelukkig was dit allemaal iets voor 12, want van 12 tot 1 stoppen ze hier gewoon bij de douane en gaan ze lunchen. Dan kan dus niemand geholpen worden. We moesten alleen nog langs het verzekeringskantoor en toen waren we klaar. Net voor we klaar waren kwam ook de Duitse gast aan met zijn hond, die bij mij in het hotel zat. Leuk om hem nog eventjes te spreken. Hij vertelde dat hij de hond in Mexico van de straat had gehaald, en dat hij na de reis mee naar Duitsland zou gaan. Rond 1 uur reden we dan eindelijk Costa Rica in. We stopte bij een tankstation en voor een hapje eten en drinken. Ofja, eten zeker niet voor mij. Maar drinken had ik echt even nodig. Ze vroegen al steeds of het goed met me ging, wamt volgens mij was het wel aan te zien dat het eigelijk gewoon klote ging. Toen ik trouwens eerder vandaag bij de grens een foto wilde maken de motoren, bleek mijn camera niet meer te werken van mijn telefoon. Het beeld was zwart, en resetten hielp allemaal niets. Echt heel erg balen want sinds mijn lens in momument Valley kapot is gegaan, maakte ik alle foto’s en video’s met mijn telefoon. Na de pauze gingen we weer op pad. Eerder dan gepland ging de rest ineens links af. Vanaf de motor zwaaide ik, ik zou ze binnenkort weer zien. Later bleek dat ze de verkeerde weg hadden genomen, dat idee had ik al. Onderweg stopte ik nog even voor wat drinken. Op de grond bij het winkeltje lag een dode sprinkhaan, zo groot als mijn hand! Kijk, dat was wat ik van Costa Rica wilde zien. De grote veelzijdigheid aan dieren. Langzaam begon het donker te worden, maar gelukkig was het nog 20km. Ik was er bijna. Hoewel? 20 kilometer voor het einde eindige het asfalt in zand en grote stenen. Normaal nog geen ramp, maar ik reed door de bergen. Met heel veel moeite hielt ik de motor recht. Zeker omdat ik me ook zo klote voelde was het moeilijk 100% geconcentreerd te blijven en in balans te blijven, maar ik moest wel. Toen reed ik een hele stijle helling op, met los zand en stenen. Ik bleef hetzelfde tempo rijden, tot ik weggleed. Ik zette mijn voeten aan de grond en remde om niet te vallen. Wat er toen gebeurde was misschien wel het spannende wat ik op de motor heb meegemaakt. Ik begon langzaam achteruit de steile helling af te rollen. Ik gaf zachtjes gas, maar slippend ging ik achteruit. Ook remmen hielp niet. Wonderbaarlijk genoeg wist ik mezelf schuin op de helling stil te zetten. Ik hapte even naar adem en gaf flink gas om boven te komen. Boven gekomen stopte ik om even naar de zonsondergang te kijken, die ongelooflijk mooi was. De wolken hingen boven het regenwoud, en de lucht had alle kleuren van de regenboog. Als de zon hier onder is, is het ook echt heel snel donker. Nog 8 kilometer. Had ik het ergste gehad, dat zal toch wel. Tot ik weer bij een stijle helling kwam. Maar dit keer had iemand bovenaan de helling zijn auto gewassen, de tuin gesproeid. Ik weet het niet, maar de complete weg was 1 groot modderspoor. Ik dacht eventjes nog aan omdraaien, maar besloot het toch te proberen. Ik was inmiddels zo ver. Glibberend en glijdend ging ik langzaam naar boven. Eigelijk ging dat zo slecht nog niet. Rond half 7 kwam ik bij het hotel aan, ofja cabins zoals ze het noemen. Ik was compleet gesloopt. Ik ging nog even pinnen en een vruchtensapje halen, en daarna op bed liggen. Ik rilde helemaal, of het nu van de kou of vermoeidheid was weet ik niet. Zo koud was het in ieder geval niet. Ik was in ieder geval heel blij dat ik er was! Dag 143. 18/10/17. Monteverde Ik sliep lekker uit vandaag tot een uurtje of 11. Ik denk dat ik dat ook even nodig had. Helemaal beter voelde ik me niet toen ik wakker werd, maar in ieder geval beter dan gister! Ik stond rustig op en ging rond een uurtje of 1 op de motor naar het Monteverde Cloud Forest, 5 kilometer verder. Wederom dacht de TomTom mij het weer wat moeilijker te maken. Ik werd de verkeerde weg in gestuurd. Een zandweg, wat opzich het probleem niet is. Maar op een gegeven moment ging de weg wel zo gruwelijk stijl naar beneden. Het losse zand, grind en kiezels maakte het niet makkelijker om de 300 kilo metaal overeind te houden. In de eerste versnelling, en mijn hand en voet op de voor en achterrem liet ik me zo langzaam als ik kon naar beneden glijden. Tot ik merkte dat ik echt weggleed. Ik mijn hoofd had ik me er al bij neer gelegd dat ik onderuit zou gaan en met motor en al een aantal meter naar beneden door zou glijden. Mijn laatste mogelijkheid was alle remmen los, en mij volle vaart de helling af te laten rollen. Dat kon de val voorkomen, of misschien veel zwaarder maken. Uiteindelijk kwam ik weer met de schrik vrij. Jammer dat dit soort momenten niet gefilmd worden. Ongelooflijk dat dit goed ging. Vrij snel kwam ik weer op een andere weg, en reed ik dit keer met behulp van Google maps naar het nationale park. Het is een van de drukste, zo niet het drukst bezochte park van Costa Rica. Toch was ook hier een slechte zandweg die je naar de ingang van het park leidde. Ofja tot 800 meter van de ingang. Door de tropische storm een paar weken geleden was de zandweg voor een deel de afgrond ingezakt. In het nationale park kon je een aantal trails volgen. Ook hier waren door de storm een hoop trails gesloten. Eigenlijk bleef er één route over, die wel langs alle highlights ging en 3 uur zou duren. Prima dus! Door de dichtbegroeide jungle kon je haast niet verder dan 30 meter om je heen kijken. Verschillende vogeltjes vlogen door de rondte, en ik zag een of ander zoogdier lopen waarvan ik zo niet weet wat het was. Helaas geen slangen, vogelspinnen, apen of luiaards die hier ook zouden moeten zitten. Wel was er een lange en hele hoge hangbrug door het regenwoud waar je overheen kon lopen. Een mooie wandeling, maar ik ga zeker nog een park bezoeken in Costa Rica, in de hoop meer dieren te zien. Ik was erg moe na de wandeling, maar had wel het gevoel weer langzaam beter te worden. Mijn buik voelde ook niet meer van streek. Gister had ik alleen 2 koekjes op en vandaag 1 banaan, omdat mijn maag nog niks kon hebben. S’avonds besloot ik toch een hapje te eten en dan ging goed gelukkig! Dag 144. 19/10/17. Monteverde - Manuel Antonio 182km Rond 10 uur vertrok ik vanuit Monteverde. Ik nam de andere route als de heenweg, toen de TomTom bij de verkeerde weg had gewezen. Zou dit wel gewoon asfalt zijn? Nee hoor, na 2 kilometer hielt het asfalt het voor gezien en werd het een zandweg. Een lange, slechte zandweg. Harder dan 25 kon ik zeker niet rijden, maar gelukkig zaten er geen stukken in waar ik echt in gevaar kwam. Na bijna een uur kwam ik bij een klein dorpje. De normale weg zou zijn links, dan kon ik namelijk de laatste 15 kilometer over een gewone weg naar de hoofdweg rijden. Helaas was daar een brug compleet ingestort door de storm. Het alternatief was rechts. Maar dat betekende nog 20 kilometer off road naar de hoofdweg, dat zou me nog een uur kunnen kosten! Ik reed 100 meter tot de ingestorte brug, en maakte een foto van de ravage. Ze hadden tijdelijk een houten hangbruggetje gemaakt voor de voetgangers. Van de oude stenen brug was niets meer over, je viel zo 3 meter omlaag in het riviertje. Een paar oude mannen kwamen met een kruiwagen de hangbrug over. Ik vroeg ze hoe lang de omweg was. Ze keken bedenkelijk. Je kan wel met de motor over de hangbrug! Ik moest lachen, maar ze meende het! 400kilo is het bij elkaar hè? De motor, bagage en ik. Ja dat moet lukken zeiden ze. Nouja ik hou wel van een uitdaging. Mocht ik door de brug zakken zou de reis voorbij zijn, maar ik zou het wel overleven. Ik had geen zin om nog een uur over zo’n klote weg te rijden, mijn banden en de guzzi hadden genoeg geleden. Ik zette me schrap en reed voorzichtig naar de overkant. Tot halverwege ging het vrij goed. Toen begon de brug van links naar rechts te kantelen. Ik stopte ff maar heel de brug bleef op en neer gaan. Toen reed ik maar snel weer door en kwam gelukkig zonder kleerscheuren aan de overkant aan. Vanaf toen eindelijk weer fatsoenlijke weg. Na een uurtje kwam ik aan bij een brug die bekend staat als krokodillenbrug. De brug ligt net buiten het stadje Tarcoles, en onder de brug langs de rivier barst het van de krokodillen. Het was voor het eerst dat ik deze beesten in het wild zag, en het was heel indrukwekkend. Ik denk dat het er wel een stuk of 15 waren. De meeste op de kant, en een aantal in het water. Ze waren heel erg groot, een paar zo tegen de 4 meter denk ik! Een paar Amerikanen hadden een tros bananen bij en gooide die naar benden. Blijkbaar vreten die beesten alles, want de bananen waren zo weg! Daarna reed ik verder tot Manuel Antonio, een Nationaal park aan de westkust van Costa Rica. Een half uur voor ik aankwam begon het flink te regenen onderweg. Toen ik bij het hotel aankwam, bleef het flink regenen. Blijkbaar moest je voor het park ook weer entree betalen, dat in combinatie met de hoop regen en dat het al half 5 was besloot ik niet meer het park te bezoeken. Misschien morgenochtend even kijken. Ik besloot een pizza te bestellen want er zaten geen restaurantjes of winkeltjes in de buurt, en had geen zin meer om op de motor te stappen in het donker en door de regen. Dag 145. 20/10/17. Manuel Antonio - Uvita 64km Het was gelukkig weer droog toen ik op stond. Ik besloot de jungle tour die ik wilde doen, uit te stellen tot National Park Corcovado. Wat ik hoorde was dat nog mooier, en echt een geweldige accomodaties vond ik het hier niet dus wilde niet nog een nacht bij boeken. Ik ging wel nog een kijkje nemen bij het strand van Manuel Antonio. Het gebied was erg toeristisch maar op het strand was het lekker rustig. Het was duidelijk dat dit niet het high season is. Ik stapte weer op voor een kort ritje naar Uvita. Onderweg zag ik dan eindelijk voor het eerst een luiaard, alleen lag hij helaas dood langs de weg. Aangekomen in Uvita reed ik een zandpad de heuvels in. In Costa Rica is echt ieder zijweggetje gelijk een zandpad, en vaak ook hele slechte. Gelukkig kwam ik zonder al te veel problemen aan bij de accommodatie, die midden in de jungle lag. Het was een hele grote houten logde, met slaapzalen en privekamers. Ik had gelukkig een eigen kamer. Alles was van een soort bamboe en het was aan alle kanten open, dus de muggen en hagedisje konden zonder problemen je kamer in. Buiten hoorde je apen hard brullen, ze zaten recht langs de accommodatie hoog in een boom. Toen ik de motor af aan het laden was, kwam ik tot de conclusie dat er olie lekte. Achter op de zijkant van de band, en op de velg zat olie. Olie op de band is het allerlaatste wat me als motorrijder wilt, dus ik wist gelijk dit moet echt verholpen worden. Ik keek waar het vandaan kwam en kwam tot de conclusie dat het uit het cardan lekte. De stroom was uitgevallen in de logde dus er was ook geen WiFi om het op te zoeken. Tussendoor ging ik een kijkje nemen bij de waterval 100 meter verder. Toen ik terug kwam bleek er nog geen stroom te zijn, dus ik liep een paar kilometer naar het stadje. Bij een restaurantje bestelde ik wat te drinken en ging googelen. Het leek om de keerring van het cardan te gaan. Toen ik het Jurjen vroeg bevestigde hij dat, dat zeer waarschijnlijk het probleem was. Omdat het een specifieke maat moet zijn, ga ik die in de buurt nergens vinden. Heel misschien in Panama stad, maar waarschijnlijk moet het opgestuurd worden vanuit Nederland. Na ziek te zijn geweest (en nog steeds flink last te hebben van mijn maag), mijn camera die kapot was, kon ik dit er echt niet bij hebben. Ik wist het ff niet meer, en ging maar een stukje richting het strand wandelen. Dat bleek uiteindelijk nog een hele flinke wandeling. Toen ik er na een uur eindelijk was, zag ik op een bord tot 16.00 open. Het was 16.15 en het hek zat dicht. Shit, ik wilde alleen even kijken en foto’s maken. Een man liep door het hek om even iets in zijn auto te pakken. Dat was mijn kans om snel naar binnen te glippen, het hek stond toch gewoon open en ik had geen bord gezien haha! Vaak mag je in zo’n nationaal park (waar het strand onder viel) tot een bepaalde tijd erin, maar wel tot 1 uur langer dan dat blijven. Er liepen ook nog gewoon andere mensen op het strand. Na het strandbezoekje ging ik terug naar de logde. Na een flinke wandeling kwam ik in de schemering aan. Ik ging terug naar het restaurantje waar ik s’middags was voor een bord rijst, en daarna weer terug naar de logde. Daar deed de stroom het gelukkig weer. Ondertussen had ik een mail ontvangen van de kapitein van de Stahlratte, waarmee ik naar Colombia ga. De boot stond in Cartagena in de dock, voor reparatie. Dit betekende dat de boot 5 dagen later zal vertrekken. Ik had stiekem de hoop net voor kerstmis thuis te kunnen zijn. Dan zou wel echt alles mee moeten zitten, dan had dat gekund. Dat plan kan nu de prullenbak in, 5 dagen die ik minder heb is echt niet meer te overbruggen. Het was al een heel krap schema. Achja je kan niet te veel plannen tijdens zo’n reis. Alleen er leek zo’n lange tijd zoveel volgens plan te gaan, dat ik even die gedachte had. Ik ging slapen, want had het gehad voor vandaag. Dag 146. 21/10/17. Uvita - Puerto Jiménez 150km Ik stond op en bakte nog een eitje, had nog eieren en brood over van gister. Ik vertrok richting het nationale park Corcovado, zo’n 150km verder. Bij een garage onderweg kocht ik olie voor in het cardan, zodat ik in ieder geval kon bijvullen wat eruit was gelopen. Onderweg ben ik nog een aantal keer gestopt om te checken of er olie had gelekt. Echt druppels kwamen er niet uit, het was enkel wat vochtig bij het cardan. Gelukkig maar, zo zou ik Panama stad moeten kunnen halen zolang het niet erger gaat worden. Onderweg ging ik bijna nog onderuit, en niet eens door de olie. Ik reed op een stuk weg dwars door de jungle. Er zat een auto irritant achter de drukken, dus ik ging naar rechts. Toen kwam ik op de gele lijn terecht, die de rand van de weg aangeeft. Deze geverfde lijnen zijn altijd glad, zeker als ze nat zijn. Nou had het geregend, en door de bomen en bladeren was het sowieso al glad op die weg. Ook hadden mijn banden hun beste tijd gehad. Die moeten het nog even volhouden tot Colombia. Op het moment dat ik op de lijn reed, leek het alsof op een ijsbaan reed. Gelukkig stuurde ik niet, en remde ik niet. Ik gleed alle kanten op, maar gelukkig pakte mijn banden net op tijd grip toen ik weer van de lijn af ging. Dat scheelde niet veel. Ik kwam aan in Puerto Jiménez. Ik had nog niks geboekt omdat ik alles online best duur vond. Gelukkig vond ik vrij snel een goedkope kamer. Ik liep door het stadje opzoek naar een office waar ze een jungle tour aanboden. Blijkbaar was ik alweer te laat om morgen naar Corcovado te gaan. Ze bodem wel een andere trip aan voor 2 dagen, maar die vond ik erg duur. Ik moest even nadenken wat ik wilde doen, en liep richting de zee. Daar zag ik ineens een aantal motoren staan voor een restaurantje. Dit waren duidelijk reizigers. Ik liep verder die kant op, waren dit de motoren van de mensen die ik al had ontmoet? Jahoor, het was Charlie, Joseph en het Canadese stel. Ze keken natuurlijk veel verbaast toen ze me zagen. Ik heb daar een tijdje bijgekletst over hoe de laatste dagen waren verlopen. Ze wilden voor morgen een walvistour boeken. De prijs was goed, en het leek me wel gezellig met hun, dus besloot morgen met hun mee te gaan. S’avonds ging ik nog een hapje eten bij een soda. Toen ik net de eerste hap wilde nemen viel de stroom uit. Dan is het ook echt totaal donker hier. Ik graaide maar op de gok wat van mijn bord, tot na een tijdje de eigenaresse een kaarsje kwam brengen. Zal niks nieuws zijn voor hier denk ik. Dag 147. 22/10/17. Puerto Jiménez Rond 7 uur stond ik op, want de walvistour stond op de planning. Ik haalde nog even een broodje en een fles water, en om kwart voor 8 was ik bij de pier. Joseph, Charlie en het Canadese stel kwamen een kwartiertje minuten later aangereden en we stapten op de boot. In IJsland wilde het al niet lukken met de orcas, met Jurjen op Vancouver Island ook niet en dit keer ook geen walvissen. Gelukkig zagen we wel een hoop dolfijnen. De eerst school leek ons niet te mogen, want steeds als we hun richting op vaarden doken ze onder. Dan zaten we allemaal te wachten, en zaten ze stiekem achter ons salto’s te oefenen. Gelukkig hadden we even later een andere school, die met de boot mee zwommen en hun showtje weggaven. We kwamen nog langs het nationale park waar Jurrasic park is opgenomen en waar opnames van de Amerikaanse Robinson (Survivor) zijn opgenomen. Na de tocht gingen we nog even naar een strandje, maar het weer was niet geweldig dus we gingen weer terug naar de pier. Toen we terug liepen richting het stadje, zagen we nog 2 felgekleurde ara’s in een boom. Even later kwam er nog een toekan bij zitten! Zo hadden we toch nog onze portie wildlife voor vandaag. Smiddags bestelde we 2 grote pizza’s die we met zijn 5en deelden als lunch. Daarna ben ik nog met hun meegelopen naar hun accommodatie aan de rand van de jungle. Ze hadden een soort vijver waar kaaimannen im zaten, dus die wilde ik wel even zien! Net voor het donker werd ging ik weer terug naar mijn hotel. Als avondeten at ik een tomaat en een avocado. Mijn buik is nog steeds een beetje van slag, en dacht ik kan wel wat groentes gebruiken. S’avonds ging ik redelijk op tijd slapen, want morgen staat er weer een border crossing op de planning. De laatste in Central America! Dag 148. 23/10/17. Puerto Jiménez (Costa Rica) - Boquete (Panama) 231km Rond 8 uur stond ik op, want ik had afgesproken om 9 uur samen met de 4 andere naar te grens te vertrekken. Voor ik vertrok kreeg ik eindelijk weer eens een positieve verassing. Ik was al druk bezig met te zorgen dat de keerring die ik nodig had, dinsdag gekocht zou worden en meteen op de post zou worden gedaan. Hij zou dat net voor ik naar Colombia zou vertrekken aankomen in Panama stad, of net niet. Als ik zeker zou willen weten dat het op tijd zou komen, moest het met spoed verstuurd worden en zou het meer dan 100 euro gaan kosten. Dat ging hem dus ook niet worden. Twee dagen geleden had ik in het Spaans iets van 15 bedrijven gemaild in Panama. Bedrijven die auto-onderdelen verkochten of gespecialiseerd waren in lagers. Net voor ik vertrok naar Panama had ik dan toch een mailtje van een bedrijf, ze hadden de keerring op de plank liggen! Het bedrijf zat in David, in daar zou ik vandaag langskomen. Dan was dan toch een meevaller! Ik was om 9 uur bij de rest en we reden richting de grens. Rond een uur of 12 kwamen we daar met zijn 4e aan. Joseph was ondertussen al afgeslagen, want die ging iets noordelijker via een dirtroad de grens over. Later kregen we te horen dat hij een lekke band had gekregen en dat het een en al ellende was voor hem om uiteindelijk de grens over te komen. Bij ons ging alles redelijk vlot. Het enige was omdat we met zijn 4e waren, moesten we op elkaar wachten. Na ongeveer 2,5 uur waren we klaar om Panama binnen te rijden. Ondertussen was het heel hard gaan regenen. Tot David reed ik met de rest mee, en daar ging ik weer mijn eigen weg. Langs de winkel waar ze de keerring hadden. Hij koste maar $6,50.- terwijl hij bij de Guzzi specialist TLM in Nijmegen bijna 25 euro kostte. Ik besloot er maar 2 te kopen, mocht er tijdens de reis weer iets mee zijn. Het was nog net licht, dus ik besloot nog zo’n 50km verder te rijden naar Boquete. Ik zocht gewoon een relaxte kamer, met WiFi en niet al te duur. Dat bleek lastiger dan gedacht. Ik heb zo’n 2 uur rond gezocht. Uiteindelijk had ik wat gevonden. 20 dollar per nacht, gedeelde badkamer en de motor kon niet droog staan maar gewoon voor de deur. Nouja het was niet anders. De accommodatie had lekker warme douche, WiFi op de kamer en het regende maar heel af en toe fftjes.de eigenaren waren heel enthousiast, mij eigelijk iets te enthousiast. Toen ik op de kamer aankwam en mijn koffer met mijn rugzak wilde pakken met al mijn belangrijke spullen, kwam ik tot de conclusie dat de sleutel was afgebroken. Waar en wanneer dat is gebeurd weet ik niet. Ik wist dus ook niet of het sleuteltje er nog voor de helft in zat. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem open. Ik vroeg aan de eigenaresse of ze een schroevendraaier of paperclip had. Ze liep met me mee naar een winkel langs het hotel. Mijn hoop was het open te krijgen zonder het slot te slopen. Al snel had ik door dat dat niet ging lukken. Uiteindelijk hadden we hem open, hij kon wel nog dicht maar niet mee op slot. Ik dacht nog ik zal hem een paar dollar geven voor de hulp, maar had sowieso geen kleingeld bij. Toen ik terug naar het hotel ging zei de eigenaar, je moet hem wel even wat geld geven. Dat was ik wel van plan? Maar beetje raar dat je er om vraagt. Ik gaf hem 3 dollar en zei hier kun je een biertje kopen. Daarna ging ik snel een hapje eten, want dat was er weer bij ingeschoten vandaag. Toen ik de lange dag wilde douchen bleek er geen water te zijn. Ook het internet deed het amper in de kamer. Na zo’n 10 muggen gedood te hebben ging ik maar slapen. S’nachts hoorde ik de man en vrouw nog schreeuwen tegen elkaar, geen idee wat er aan de hand was. Dag 149. 24/10/17 Boquete Ik sliep lekker uit vandaag, en ging eventjes wat te eten halen. Het regende zo ontzettend hard dat ik maar snel naar de supermarkt ging. De rest van de dag heeft het continue geregend, dus ben ik maar binnen gebleven. Ik kreeg s’middags nog een appje van Adrian en Andrea, het Duitse stel. Ze hadden de guzzi zien staan en vroegen of ik S’avonds bij hun een hapje kwam eten. Toevallig dat ze in hetzelfde plaatsje waren! Het water deed het gelukkig weer s’middags, dus kon ik eindelijk douchen. Het water was alleen ijskoud. Ik kreeg steeds meer een hekel aan het hostel en besloot eens te kijken hoe ze op tripadvisor werden beoordeeld. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Meest verschrikkelijke hotel ooit, horror hostel en verschillende berichten dat er spullen gestolen waren. Waarschijnlijk door de eigenaren zelfs! Toen ik naar Andrea en Adrian ging om te eten nam ik dan ook maar al mijn waardevolle spullen mee. Door de stromende regen liep ik naar hun luxe huisje. Als ik zo de afgelopen tijd vergelijk waar de andere overnachten, is er nogal een verschil met mijn slaapplekken. Achja het verschil moet er zijn! Er stond spaghetti op het menu, dat was lang geleden dat ik dat gegeten had! Het was een gezellige avonden, en we hadden een hoop ervaringen uitgewisseld. Rond half 10 was ik weer in mijn kamer. Dag 150. 25/10/17 Boquete - Santiago de Veraguas 235km Toen ik op stond was het eindelijk zo goed als droog, volgens mij voor het eerst sinds dat ik in het dorpje was aangekomen. Ik was al bang of de motor zou starten na al de regen. Ik had zo gehoopt dat ik hem zoals altijd ergens binnen kon zetten, maar dat kon niet anders. En volgens de eigenaar was het maar een buitje. Toen ik de motor bepakt had, en probeerde te starten werd mijn voorgevoel bevestigd. Hij starte dus niet. Na een paar pogingen ging het verder fout. Toen ik gas wilde geven brak de gaskabel. Ik had een andere bij, maar ik had dit nooit zelf vervangen. Een gruwelijk irritante Amerikaan met een wandelstok, kwam zich ermee bemoeien. Gister lulde die ook al de oren van mijn kop, en mijn geduld was nu op. Ik zei je kunt helpen of wegwezen. Hij waggelde er vandoor. Ondertussen begon het weer flink te regenen. Gefrustreerd en moedeloos keek ik of ik er wat aan kon toen. Uit het niets stond toen ineens een man voor mijn neus. Een Duitser, die in Amerika woonde maar ook een huis hier in Boquete. Hij had ook een Moto Guzzi California, maar dan de nieuwste! Kon hij me helpen!? Ik kon het bijna niet geloven. Maar nee, hij kon, of wilde niet helpen. Hij zei er zit geen mechanic hier in het dorp voor motorfietsen, dus dit word een lastig verhaal. Alleen in David. Ja dat is 50km verder, kan hem er moeilijk heen duwen. Je kan het proberen bij de autogarage in het dorp, dus daar rolde ik hem naartoe. Gelukkig was het maar 3 straten verder. Ze zeiden meteen dat kunnen we niet, maar toch ging een man er naar kijken. Na een klein uurtje bedankte ik hem voor de moeite, maar ik had eerder het gevoel dat hij het probleem groter maakte dan het oploste. Ik rolde de motor de garage uit en ging zelf verder aan de slag. Ondertussen begon het weer flink te regenen en ik zocht een droge plek om er aan te werken. Na 2 uur kloten, en af en toe geen idee te hebben wat ik aan het doen was leek het dan toch allemaal weer in elkaar te passen. De carburateur zat weer in elkaar, de kabel zat er weer in en het kastje bij de gaskabel en handvat zat weer in elkaar. Ik starte de motor, en hij deed het weer! Dat was een enorme opluchting. Ik ging er gelijk vandoor, want wilde het liefste tot Santiago komen voor het donker werd, zo’n 200km verder. Onderweg bleef het maar regenen, maar ik was al lang blij dat ik weer onderweg was. De motor en het gas voelde anders dan anders, maar ik vermoed dat dat gewoon een kwestie van goed afstellen van de kabels is. Als ik Panama stad maar haal, dat is nu even hoofdzaak nummer 1. Drijfnat kwam ik in de schemering in Santiago aan. Ik vroeg bij een tankstation naar een goedkoop hotel, en hij noemde meteen een hotel Cion Gi. 2 minuten later was ik er, en zoals de naam deed vermoeden was het een Chinees hotel. Alle Chinese hotels waar ik ooit ben geweest waren ontzettend smerig maar wel goedkoop. De kamer koste 22 dollar, en had geen WiFi op de kamer. Gelukkig kon de guzzi wel droog staan. Omdat het ondertussen donker was en ik weinig kans zag op iets beters besloot ik het maar te doen. Het Chinese vrouwtje van de receptie was een enorm schijtwijf, om me nog redelijk te verwoorden. Ze sprak een combinatie van Spaans en Chinees en was totaal niet vriendelijk. Ook de kamer was verschrikkelijk, overal zat schimmel en er hing een pislucht. Nouja het was maar voor een nachtje. Ik ging even naar de McDonalds om wat te eten, en een fatsoenlijk hotel te boeken voor morgen. Wat zal ik blij zijn als ik straks op de boot zit naar Colombia, en de guzzi hopelijk weer als een zonnetje rijdt. Panama city hebben we in ieder geval bijna gehaald, nog 250km. Dag 151. 26/10/17. Santiago de Veraguas - Anton 131km Vandaag stond er een kort ritje op de planning richting Anton. Voor ik vertrok checkte ik nog even het oliepijl in het cardan. Door het waardeloze matras had ik al niet geweldig geslapen, maar toen ik bukte bij de motor schoot het in mijn rug. Dat hadden we nog niet gehad! Eventjes kon ik moeilijk ademhalen en amper bewegen. Gelukkig ging het na een paar minuutjes ietsjes beter, maar liep alleen nog behoorlijk krom. Ik wilde sowieso niet hier nog een dag blijven, dus ik moest wel de motor opstappen vandaag. Gelukkig ging het tijdens het rijden redelijk. Ik was wel blij dat ik in Anton aankwam, 150km was wel voldoende voor vandaag. Heel veel was er in Anton niet te beleven, dus ik hielt het bij een relaxt dagje. S’avonds ging ik een hapje eten bij een lokaal tentje, en eigelijk voor het eerst smaakt dat niet echt. De kip was zo ontzettend taai dat ik hem gewoon niet weg kreeg. Achja het kan niet altijd lekker zijn. Dag 152. 27/10/17. Antón - Panama stad 146km Ik haalde s’ochtends nog een broodje bij de bakker en pakte mijn spullen bij elkaar. Het was gelukkig maar een klein ritje naar Panama, wamt ik voelde het toch nog goed in mijn rug. Rond 2 uur reed ik Panama in, de brug over bij het beroemde Panama kanaal. Ondanks dat spits was, stond het al aardig vast in de stad. Ik kwam aan bij het gebouw waar de office van het bedrijf van Martijn in zit. Één van de mooiste, apartste gebouwen van Panama. Martijn heeft heel simpel gezegd een bedrijf in online marketing. Ik ging bijna helemaal naar boven tot 42ste verdieping. Wat gek om hem hier te zien. Ofja zo gek is het niet, want hij woont hier al iets van 7 jaar. Maar wel bijzonder hier te zijn. Ik kende hem eigelijk alleen van een feestje van vrienden waar hij ook was. Zo is het balletje ruim een jaar geleden eigelijk al gaan rollen. ‘Laat maar weten als je in de buurt bent’. Nou daar was ik dan! Ik kee mijn ogen uit in de wereldstad waar ik net was aangekomen. Vanuit zijn bureau kijkt hij zo uit op de skyline van Panama, echt enorm gaaf. Zijn broertje Sjoerd kwam me ophalen bij het kantoor om mee te gaan naar het appartement. Hij kwam aan op zijn rode Ducati die hij net 2 maanden had. Sjoerd werkt ook bij Martijn, en doet ondertussen nog een opleiding psychologie in het Spaans. Wat een apart leventje op je 21ste! Binnen 5 minuutjes waren we bij het appartement, voorzien van een zwembad en een parkeergarage waar de guzzi veilig kon staan. Het appartement was enorm groot. Een hele grote woonkamer, een flink balkon en drie badkamers. Ik had mijn eigen kamertje met badkamer, wat een luxe! Sjoerd en ik dronken een biertje op het balkon en even later kwam ook Martijn thuis van zijn werkdag. We gingen rond 5 uur ergens wat drinken en een hapje eten, samen met 2 vrienden van Martijn. Henry en Joris, ik geloof ergen in de 50 en zitten ook voor zaken in Panama. Henry deelt ook het appartement, maar is er maar eens in de anderhalve maand ofzo. Ondanks dat ik met eigelijk allemaal mensen was die ik niet of nog maar amper kende, was het super gezellig! Later op de avond waren Sjoerd en ik nog langer in de stad gebleven, om wat biertjes te drinken. Rond half 1 waren we weer terug in het appartement. Dag 153. 28/10/17. Panama stad Het was lang geleden dat ik meer dan 3 biertjes op had, dus ik merkte het wel s’ochtends vroeg. Rond 9 uur stond ik op, want we gingen op pad om de motor te laten maken. Martijn moest gaan werken, en Sjoerd en ik gingen naar een maat van hem die hij kent van de Ducati club. We kwamen aan bij Tony, een jonge relaxte gast die samen met zijn vader een garage heeft in de stad. Ik zal al vrij snel dat hij wist wat hij deed, ondanks dat hij misschien wel voor het eerst aan een guzzi moest sleutelen. Eerst moest het achterwiel eraf om de keerring van het cardan te verwisselen. Zoals het hier in Latijns Amerika gaat, komt er af en toe een maat van Tony binnen en wordt het werk stilgelegd. Alles op zijn gemak. Toen het wiel eraf was ontdekte we ook dat er een soort spijker in de achterband zat. Shit, zou die er net in zitten of al veel langer? Hopelijk houdt hij het nog tot Cartagena, nog 150km. Ondertussen hebben we nog nieuwe boutjes gehaald voor de karterpan, want de olie en oliefilter is ook maar gelijk verwisseld. Als laatste moesten de carburateurs nog afgesteld worden. Dat deed de vader van Tony, met een of ander vacuüm meetinstrument. Pas laat in de middag waren we klaar met alles. Het koste me 120 dollar, maar het was een opluchting dat hij weer goed reed. Hopelijk op de nieuwe banden na, krijg ik niet teveel gedoe meer met de guzzi. S’avonds haalde ik een heerlijke pizza een straatje verderop. Misschien wel de beste pizza die ik deze reis gegeten heb! Daarna vroeg Martijn, ga je mee wat drinken? Een vriend van me viert zijn verjaardag bij een barretje 2 straten verder. We gingen die kant op en zaten met een man of 10 aan een tafel. Ik heb met een hoop, totaal verschillende mensen gepraat. Hele interessante, ambitieuze mensen. Een man van mijn leeftijd met wie ik een tijd zat te kletsen had een community voor vakantie huizen, en verdiende bakken met geld. Ook zat er een stuntman aan tafel die zijn geld had verdiend met Hollywood films. Later hoorde ik van Martijn, dat eigelijk de enige man die ik niet had gesproken een porno producer bleek te zijn haha! Een hele aparte, interessante avond was het met totaal verschillende mensen. Rond een uurtje of 11 waren we weer terug bij het appartement. Dag 154. 29/10/17. Panama stad Om 7 uur stonden Martijn en Sjoerd langs mijn bed, of ik mee ging naar de fruit en groente markt. Wow, dat was behoorlijk vroeg voor mij. Maar uiteraard ging ik mee! We kochten 10 ananassen, papaja’s, avocado’s en nog wat andere groentes. Thuis aangekomen sneden we het fruit en werd alles in zakjes gedaan en in de vriezer gedaan. Later werden er heerlijke gezonde smoothies van gemaakt. Rond een uur of 11 vroeg Sjoerd uit het niets, zullen we naar het strand gaan? We namen een koelbox mee met wat koude biertjes, en gingen richting het strand. Na een kleine anderhalf uur kwamen we daar aan. We hebben lekker ontspannen en s’middags nog een hapje gegeten. Rond half 8 S’avonds waren we pas weer terug in Panama stad. Ik ging eigelijk naar de Italiaan voor een pasta, maar die hadden ze niet meer. He toch, dan toch maar weer zo’n goeie pizza net als gister! Dag 155. 30/10/17. Panama stad Het hoofddoel vandaag was zorgen dat mijn iPhone camera gemaakt werkt. Eerst ging ik naar een zaakje ‘iRepair’ die ik via internet gevonden had. Die konden het niet maken, of ze hadden in ieder geval geen nieuwe camera voor de iPhone 7plus. Ik had nog een ander optie, dus liep met behulp van Google maps die kant. Toen ik halverwege was, kwam ik langs een soort telefoonzaakje. Ik liep toch maar even naar binnen. Geen probleem zei de Chinese man, 30 dollar. Maar als ie niet te maken is, maar er moet een nieuwe camera in? Ja 30 dollar. Nouja prima dan, over een uurtje zou hij klaar zijn. Een uur later was hij dus niet klaar. Hij had het onderdeel niet dus die was onderweg. Het zou nog 1 a 2 uur duren. Ik besloot terug te gaan naar het appartement. Het enige was, ik had me gefocust op Google maps om hier te komen en niet om me heen gekeken. Gelukkig kon ik het appartement gelijk terug vinden. Met Sjoerd heb ik eventjes geluncht voor ik terug ging naar de winkel. En ja hoor, het was te mooi om waar te zijn. Drie uur later was ik terug, hij kreeg hem niet gemaakt. Hij zei het moet echt bij een officiële Apple winkel. Ik vroeg naar het adres en besloot de 2 kilometer daarheen te lopen. Tot mijn verbazing zag ik een kwartiertje later een andere officiële Apple reseller. Toen ik mijn verhaal deed zeiden ze: ja we kunnen hem maken voor je, en het kost je niks want je hebt nog garantie. Van binnen sprong ik een gat in de lucht. Hoe lang duurt dat? Meestal 2/3 dagen, maar we laten weten als hij klaar is. Het was maandag, dus ik zei ik vertrek wel vrijdag ochtend naar Colombia. Dan kam het niet zei ze. Hoezo niet? Nou je krijgt de telefoon pas mee als hij gemaakt is, niet eerder. Dus mocht hij donderdag niet klaar zijn, wat door de feestdagen zou kunnen. Dan krijg je hem niet mee, echt alleen pas als hij klaar is wordt hij vrijgegeven. Daarna begon een eindeloze discussie. Het ergste was nog: ik had nog 20 dagen garantie. Dus als ik het niet zou laten maken, kostte dit me een hoop geld in Nederland. Ze zeiden bel Apple maar, ja dat zou me bakken met geld kosten. Ze gaven mij een nummer die ik gratis via Skype kon bellen, dus ik belde met Apple Amerika. Na dik een uur in die winkel gebeld te hebben, kwamen ze tot de conclusie dat er weinig te regelen was. Ook in Colombia waren er geen mogelijkheden. Het enige wat ze deden was mij 90 dagen garantie geven, en die gingen vandaag in. 70 extra dagen dus. Mocht ik op tijd terug zijn van de reis, en heel snel een keer naar Amsterdam zou gaan kon hij als het goed is kosteloos gemaakt worden. Conclusie, ik moet echt een nieuwe lens voor mijn camera kopen. Het zou zo zonde zijn als ik geen fatsoenlijke foto’s heb van zuid Amerika. Ik kreeg het adres van een Sony winkel van de Apple zaak, dus ging ik daar maar een kijkje nemen. Ik kreeg het al niet gevonden, en vond het een rare plek voor een winkel van Sony. Mijn vermoeden bleek waar, het was het kantoor van Sony. Dat schoot ook niet op. Bij hun kreeg ik wel wat namen van winkels waar ze een hoop camera’s en lenzen zouden moeten hebben, dus dat staat voor morgen op de planning. Niet echt een succesvol dagje, achja uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. Ik ging terug naar het appartement waar Sjoerd een lekker stoofpotje had gemaakt. Nederlandse hap, voor het eerst in 5 maanden en het smaakte heel goed! Ik ging weer op tijd naar bed. Morgen dus maar naar een camera winkel, en daarna met de motorrijders naar een of andere food market. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-11-24 02:29:02 [totalVisitorCount] => 11281 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1050 [author] => Bas Baaten [cityName] => Panama-stad [travelId] => 518816 [travelTitle] => The Longest Road [travelTitleSlugified] => the-longest-road [dateDepart] => 2017-06-30 [dateReturn] => 2017-12-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/130_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => dag-135-honduras-dag-155-panama-stad ) [26] => stdClass Object ( [reportId] => 5027035 [userId] => 413505 [countryId] => 144 [username] => wouter-melanie [datePublication] => 2018-06-11 [photoRevision] => 0 [title] => De laatste bestemming [message] => Daar zijn we dan, op onze allerlaatste bestemming van onze Zuid-Amerika reis. Niet te beseffen hoe snel de maanden zijn omgevlogen. Nu aan het einde van deze reis kijken we terug op een geweldige tijd met onvergetelijke ervaringen. Zuid-Amerika heeft ons hele mooie avonturen gebracht en we hebben mogen reizen door de mooiste landschappen ooit gezien. Ook de laatste weken van onze reis, waar we langs de caribische kust van Colombia zijn gereisd waren overweldigend. Al voordat onze reis begon keek ik stiekem al uit naar de caribische kust. Ja, wie droomt er niet van witte stranden, helder blauw water, palmbomen en dit allemaal aanschouwend met een heerlijk cocktail in je hand. Ik kan je nu bevestigen dat deze droom inderdaad realiteit wordt aan de caribische kust. Wel is het een beetje een zoektocht naar het mooiste strandje ook omdat je deze natuurlijk niet wilt delen met honderden andere badgasten. Onze eerste Caribische ervaring was in het kleinere kust plaatsje Taganga, een beetje een backpackers dorpje met een fijn lay back sfeertje. Helaas is dit plaatsje onder de Colombianen erg geliefd dus het mooie strand hadden we niet geheel voor ons zelf, maar voelde een beetje Zandvoorts aan tussen de mensen menigte. Naast de heerlijke cocktails staat de Caribische kust natuurlijk ook bekend om zijn verse vis die voor je neus bereid wordt. Een jongensdroom daarbij is om deze vis met eigen blote mannen klauwen uit de zee te halen. Ik zelf voelde er niet zoveel voor, met name ook omdat ik direct moest denken aan een vis ervaring op zee die ik ooit als kind met m'n ouders had gemaakt en deze niet zo romantisch was als gedacht, maar meer kotsend hangend over de reling. Ik weet nog steeds niet waarom, maar met de naieve gedachte van ach dan ga ik lekker een boekje lezen in de zon terwijl Wouter een visje vangt, ben ik toch aan boord gegaan. Het boekje lezen werd al direct een absurde gedachte toen de vissersboot een klein open bootje bleek te zijn. En op dat moment had ik moeten uitstappen. Wanneer wind, regen, golven van vier meter hoog, bloederige vissen (levend los in de boot gegooid) allemaal samen komen ontbreekt er eigenlijk nog maar een ding om deze trip tot een hel te maken jawel kotsend over de reling. Maarja soms moet jezelf afzien om je vent gelukkig te zien, waarbij hij eindelijk zijn mannenklauwen vuil kan maken en trots een baracuda omhoog houdt. Tja dan zeur je natuurlijk niet over kots in je haar, je kletsnatte naar vis ruikende kleding en opnieuw omhoog komend voedsel in je maag, maar maak je natuurlijk vol trots een foto van je vent met de naar zuustof happende vis in z'n handen. Kijk schat de lunch voor vanmiddag!! Na dit heftige avontuur tijd om op zoek te gaan naar de romantische kant van de Caribean in het Tayrona national park. Hier kom je na een paar uur wandelen in de hitte (ja de mooiste strandjes kosten enigzins wat mooite) uit op een paar idilische strandjes. En zeker na een paar uur wandelen zijn deze strandjes een ware beloning. En het leuke is dat je kunt blijven slapen in het park voor de ultieme ervaring. Dit kun je doen in een tent of hangmat, avontuur is natuurlijk altijd back to the basics. Wij kozen voor een hangmat, gewoonweg omdat dit nog miste aan onze lijst met slaap ervaringen. Opzich is er niets mis met slapen in een hangmat behalve wanneer dit in een open ruimte midden in de jungle is, waarbij je dus niets kunt afsluiten voor indringers zoals tarantulas en andere insecten, maar vooral dus niet voor de tarantulas en andere 8 potige harige monsters. Nee een echt lekker nachtje was het niet voor mij, maar ook deze ervaring is weer afgevinkt zullen we maar zeggen. Vanuit het Tayrona national park rijden we door naar een ander strand plaatsje Polamino, waar we al drijvend door de rivier in een grote zwemband met een biertje in de hand genieten van de natuur om ons heen. Tja zwaar leven! Vanuit Polamino zoeken we het hoger op in de jungle van Minca. Vooral Wouter was even toe aan een ontsnapping van de Caribische warmte en doordat Minca een stuk hoger ligt is het hier ook een stuk koeler. We hebben hier een mooi hostel midden in de jungle. En mischien nog wel het fijnste aan dit hostel is de open douche met warm water wat een uitzondering is, want bijna de gehele Caribische kust is met enkel koud water douches. Na een x aantal extra muggenbulten, helaas geen jungle zonder muggen, zijn we klaar om af te reizen naar het bloedhete Cartagena. Een leuk toeristisch stadje met gekleurde straten, maar god allemachtig wat is het er heet! Overdag kun je niets anders dan de verkoeling van een zwembad of airco opzoeken en pas wanneer de zon onder gaat kun op een zeer tranquilo tempo de stad verkennen. Je begrijpt na twee dagen hebben we het hier wel gezien. Ons idee was eigenlijk om een weekje op een van de eilanden te chillen, maar dit bleek onmogelijk met een backpackers budget. Na wat speur werk uitgekomen bij Rincon del Mar. Een visserplaatsje op onveer 3a4 uur rijden van Cartagena en het belangrijkste het is nog niet ontdekt door de toeristenmassa. We komen uit bij een inderdaad mooi en idilisch strand met een eenvoudig hostel. Er hangt een heerlijk relaxed sfeertje en de franse eigenaar wist ons vol trots over het visserplaatsje te vertellen, waar hij zo'n acht jaar geleden gestrand is en vervolgens nooit meer weg wil. Ook wij zouden hier volgens hem verlopig niet weg willen! En dit bleek inderdaad het geval we waren in een waar paradijs beland. Het voelde bijna onwerkelijk zo mooi het daar is met poederwitte strandjes en super helder water met een temperatuur van 30 graden wat voelt alsof je in een warm bad stapt. Ook het snorkelen is waanzinnig net een levensgroot aquarium waar je doorheen zwemt met prachtig gekleurde vissen en koraal in alle soorten en maten. En niet te vergeten de vissersboten die iedere dag niet alleen verse vis, maar ook kreeft naar het dorp brengen. Voor nog geen 10 euro heb je een kilo kreeft welke we in de keuken van het hostel zelf bereiden. Wauw heb ik al verteld dat we in het paradijs zijn beland! Helaas moeten we na een week toch afscheid nemen, maar Rincon del Mar heeft zeker ons hart gestolen. En daar zijn we dan aangekomen bij ons laatste avontuur iets wat we al voor dat we deze reis begonnen hadden besloten, de zeiltocht van Cartagena naar Panama via de San Blas eilanden. Iets wat eens zover weg was nu ineens zo dichtbij. Gekozen hebben we voor de Catamaran Ti Vaou welke we delen met elf mede reizigers en drie bemanings leden. De eerste 36 uur zullen afzien worden wanneer we de open oceaan oversteken. Gelukkig viel het afzien wel mee en is alleen Wouter wat zee ziek geweest. Echter werd de 36 uur 48 uur door een defecte motor en te weinig wind om te zeilen. Tijdens deze extra lange tocht worden we een aantal keer gezelschap gehouden door een groep nieuwsgierige dolfijnen. Echt waanzinnig hoe dicht ze bij de boot zwemmen, we kunnen ze bijna aanraken echt geweldig om mee te maken en te delen met elkaar. Na deze 48 uur opgesloten met 17 man op een boot is wakker worden met uitzicht op een aantal prachtige kleine eilandjes een ware beloning. Direct springen we de zee in en zwemmen we naar een van de eilanden, wat voelt deze vrijheid toch intens lekker. We hebben een leuke groep mensen op de boot en ook de bemanning doet gezellig mee wanneer het bier en de rum rijkelijk toeslaan. Wat een fantastische dagen waren het op de catamaran al varend en snorkelend langs verschillende San blas eilanden. Met pijn in ons hart nemen we na 6 dagen afscheid van de boot en de groep, een onvergetelijke ervaring!! En daar zijn we dan in Panama stad de allerlaatste bestemming van onze reis. Het voelt best gek dat het nu voorbij is, iets waar je samen zo lang naaruit hebt gekeken nu een avontuur is geworden waar je samen alleen nog op terug kunt kijken. Maar deze waanzinnige ervaring pakt niemand ons meer af en zal voor altijd bij ons blijven. En bij het sluiten van een boek gaat er altijd weer een nieuw boek open, op naar een volgend avontuur! [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-09-23 10:45:06 [totalVisitorCount] => 17295 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 3485 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 517035 [travelTitle] => Zuid-amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-02-04 [dateReturn] => 2018-06-12 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/413/505_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-laatste-bestemming ) [27] => stdClass Object ( [reportId] => 5025895 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-06-01 [photoRevision] => 0 [title] => Boquete [message] => Hoi allemaal, In totaal zijn we 4 dagen in Boquete geweest. Hier kwamen we aan in een alleenstaand wit huisje tegenover de vulkaan Baru, dus we hadden een erg mooi uitzicht. De eerste dagen rustig aan gedaan, het is een zeer mooi berg dorpje met hele lieve inwoners. De highlight van onze Boquete trip was de Pianista Trail. Hier hadden we een verplichte guide voor geregeld omdat je dit niet in je eentje moet willen doen. In 2014 zijn 2 Nederlandse meisjes hier omgekomen. We zijn ook niemand tegengekomen en deze track wordt totaal niet gepromoot of aangeprezen, het was ook flink zoeken online tot we een gids vonden die ons mee wilde nemen. Om kwart over zeven in de ochtend hadden we met de gids Feliciano (die de spullen van de twee overleden meisjes had gevonden en een gedenksteen voor ze heeft gemaakt) afgesproken. Lin werd hartelijk uitgelachen omdat ze sokken aanhad in haar sandalen (het was koud) en dat we uberhaupt sandalen aanhadden. Lin heeft wandelschoenen aangedaan van de gids (4 maten te groot maar ach) en Elwin heeft de tocht op zijn sandalen voortgezet (en geeindigd met blaren). De tocht begon heel erg rustig, we moesten een rivier over via een balk en daarna liepen we in een soort dal wat erg deed denken aan de Zwitserse Alpen. na een uurtje ongeveer kwamen we in dichtbebost gebied en begon het klimmen, prachtig uitzicht de hele tijd! We moesten door 50 centimeter dalletjes tussen bergen etc, zeer bijzonder. er zat allemaal mos op de bomen en de temperatuur was heerlijk, echt een regenwoud! Na een aantal uur en 10 liter zweet en 5 kilo lichaamsgewicht later kwamen we dan eindelijk aan op de top, en wat een uitzicht... Vanaf hier zagen we Boquete liggen en we kregen heerlijk verse ananas van Feliciano. Doordat Elwin sandalen aanhad werd hij helemaal lek geprikt door muggen. Feliciano smeerde ananas over zijn voeten heen en hierna is hij geen een keer meer geprikt! Hier stond ook het gedenkteken met bloemen van de twee Nederlandse meisjes. Er stond ook een bord in het Spaans dat je vanaf hier niet verder moest lopen (want dan duurt het een aantal dagen voordat je in de bewoonde wereld bent) en zij zijn hoogstwaarschijnlijk wel doorgelopen daar... Na even te hebben uitgerust was het tijd om dezelfde weg terug te nemen maar nu naar beneden. Dan denk je ahh dat is makkelijk... maar het is over allemaal losse stenen dus goed oppassen geblazen en we voelen onze voeten er nu nog door. In totaal hebben we zo'n 6,5 uur gewandeld en we waren bekaf toen we aankwamen. We zijn ook gelijk gaan lunchen en in bed gaan liggen. De volgende dag gingen we met een shuttle bus naar Bocas del Toro, hier verblijven we de laatste week. Dit is een Caribisch eiland dus alles gaat lekker langzaam ;) Liefs van ons! [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 21 [author] => [cityName] => Boquete [travelId] => 513801 [travelTitle] => Backpackend de wereld over [travelTitleSlugified] => backpackend-de-wereld-over [dateDepart] => 2018-01-30 [dateReturn] => 2018-06-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/733/797_640x480.jpg?r=5 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/054/076_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => boquete ) [28] => stdClass Object ( [reportId] => 5025392 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-05-28 [photoRevision] => 0 [title] => Panama City [message] => Hoi allemaal! Onze laatste weken zijn aangebroken, deze spenderen we in Panama. Ergens vorige week gingen we vanaf Costa Rica te voet de grens naar Panama over. Dit ging heel gemakkelijk, exit stempel halen aan de ene kant, toegangsstempel halen aan de andere kant en klaar is Kees. Over de grens konden we direct in een shuttle busje springen die naar David reed. Dit is de tweede grootste stad van Panama. Hier verbleven we in een hotel waar we onze grote rugzakken hebben laten staan omdat we hier 9 juni ook weer verblijven. Nu hebben we dus ieder een klein tasje mee waarmee we in Panama reizen, scheelt heerlijk veel gewicht! De dag erna haalden we een huurauto op voor een paar dagen om naar Panama city te rijden. Dit was een tocht van zes uur. De eerste nacht hadden we een vijfsterren hotel, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de complete stad. Hier hadden we een ontzettend uitgebreid ontbijt waardoor we zoveel konden eten dat we gelijk genoeg ophadden voor lunch. Hierna gingen we naar een guesthouse voor drie nachtjes. Hier voelden we ons gelijk thuis, de eigenaar, Manuel, is een hele vriendelijke Venezuleaanse man die samen met zijn vriendin het guesthouse runt. Bij hem woont ook John, ook een jongen uit Venezuela die jungle tours geeft en helpt in het guesthouse. Deze mensen waren vanaf het begin al zo ontzettend lief, niks was teveel gevraagd. We hebben gelijk een uur lang met John gekletst en geregeld dat we op zaterdag een jungle tour met hem zouden doen. Hij liet een veer van zijn favoriete vogel zien, de Harpy Eagle (deze is 2.5 meter groot en je weet niet wat je ziet als je deze tegenkomt) en toen Lindy zo enthousiast reageerde gaf hij ons die veer om mee naar Nederland te nemen. In Costa Rica hadden we twee hele mooie Ara (papagaaien) veren gevonden dus we gaan onze 3 veren proberen mee te "smokkelen" naar Nederland. Op donderdag avond zijn we naar Casco gegaan, de old town van Panama. Hier waren ontzettend mooie koloniale gebouwen en heel veel leuke bars en restaurants. De bus kost 25 dollarcent ongeacht de afstand. Op vrijdag hebben we het panama kanaal bezocht. Een afro amerikaanse meneer heeft geprobeerd een babbeltruc met ons uit te halen maar daar zijn we gelukkig niet ingetrapt! Het was bijzonder om te zien dat door de smalle sluizen enorm grote schepen gaan en hoe georganiseerd dat allemaal te werk gaat. Op vrijdag stonden we om 5 uur op omdat we om kwart voor 6 met John richting de jungle gingen! Hij gaf van tevoren al aan dat het hem niets uit maakte hoe ver/lang we gingen, al wilden we de hele dag dan was dat OK. We gingen echt de dichte jungle in, zijn geen enkele andere mensen tegengekomen. We liepen ook een aantal kilometer in een rivier en volgden de hele rivier, die erg snel steeg door de regen, wat reuze spannend was!! Hier zwemmen ook gewoon kaaimannen (kleine krokodillen) dus dat maakte het extra spannend. Ook John was hier nog nooit geweest en voelde zich ook een toerist. We hebben de hele weg leuk gekletst en zijn heel veel mooie vogels tegengekomen en een luiaard. Uiteindelijk hebben we zeven uur lang gewandeld (de planning was drie uur...) en daarna reden we weer terug naar de stad. Daar hadden we nog even bij een koffie tentje wat gedronken en gegeten en toen uitgeput naar huis. Nog snel even wat gegeten, in het guesthouse nog gekletst en wat biertjes gedronken en toen heel erg lekker geslapen want we waren kapot! Vandaag (zondag) weer de rit van 7 uur naar Boquete gemaakt en morgen brengen we de huurauto terug. Liefs aan iedereen [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 50 [visitorCount] => 15 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 513801 [travelTitle] => Backpackend de wereld over [travelTitleSlugified] => backpackend-de-wereld-over [dateDepart] => 2018-01-30 [dateReturn] => 2018-06-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/731/264_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/054/076_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama-city ) [29] => stdClass Object ( [reportId] => 5019559 [userId] => 429768 [countryId] => 144 [username] => buurvrouwenbuurvrouw [datePublication] => 2018-04-12 [photoRevision] => 0 [title] => Paradijs [message] => Een zacht briesje, voeten in het zand. Wij zijn op en paradijselijk stukje wereld beland! Bocas del Toro, wat een bijzonder mooie groep eilanden! De relaxte sfeer, het bizar heldere water en prachtige stranden afgewisseld met heel erg veel groen! Het was de reis hiernaartoe, lees 11 uur in een bus dwars door de bergen, dan ook helemaal waard! Toen we zondagochtend in alle vroegte aankwamen met de watertaxi was onze kamer al klaar en hoefden we niet tot 15.00 te wachten met inchecken! Na een klein vreugdedansje bij de receptie zijn we dus onder de douche door gesprongen en nog even op bed gegaan want echt geslapen hadden we niet in de bus! S'middags het stadje doorgewandeld, lekker op het terras van het hostel gehangen en genoten van het uitzicht over het water! Maandag een tour geboekt waarmee we langs verschillende eilanden zijn gevaren, dolfijnen hebben gespot, luiaards in bomen hebben zien hangen en hele mooie roze/oranje zeesterren tussen de mangrove bomen hebben gevonden! Tussendoor ook gesnorkeld en bizarre kleuren koraal bewonderd en verder erg van het uitzicht genoten! We hebben de nodige foto's gemaakt en heel veel gefilmd! Dinsdag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar Playa Buff gefietst, tussendoor een paar keer gestopt om wat te drinken en heerlijk over het water uit te kijken! Onze spanningsboog houd dat ongeveer een kwartier vol maar het is zo mooi! Uiteindelijk met beste zadelpijn, 17 km is toch best een eind op een fiets waar de nodige onderdelen aan rammelen en vooral het zadel allesbehalve comfortabel is, bij het hostel de zee in gesprongen om al het zand en stof van ons af te spoelen en een welverdiend biertje besteld! Vandaag hebben we de bus gepakt naar Playa del Draco vanaf waar we een prachtige wandeling door de jungle hebben gemaakt richting Starfish Beach. We hadden hier het een en ander over gelezen en we moesten vooral niet verwachten heel veel zeesterren te zien maar niets bleek minder waar! Prachtige oranje zeesterren kunnen bewonderen vlak onder het wateroppervlak! Vanavond onze laatste avond in dit fijne hostel op het eiland Colon voor we morgen naar Bastimentos gaan, dit is een ander eiland ongeveer 5 minuten hiervandaan met de watertaxi. Hostel is geboekt, mogelijkheid tot duiken om de hoek en zoals we kunnen zien een stevige wandeling door de jungle naar wederom een droomstrand! Wij vermaken ons nog wel even! Liefs van ons! [vip] => [userRegistrationDate] => 2016-08-31 23:42:57 [totalVisitorCount] => 137203 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1214 [author] => Jessica [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 506776 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2016-08-31 [dateReturn] => 2016-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/429/768_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paradijs ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [15] => stdClass Object ( [reportId] => 5047952 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-21 [photoRevision] => 0 [title] => Bocas del Toro [message] => Hallo allemaal. Vandaag was het vroeg opstaan. Bij het hotel waar we zaten konden we vanaf 7 uur ontbijten. Maar dat was ook de tijd dat we vertrokken naar het vvliegveld voor onze binnenlandse vlucht van Panama stad naar Bocas fel Toto, het strand. Gelukkig had onze reisleidster nog kunben regelen dat er voor iedereen een boterham en een pakje drinken klaarstond. Om 9 uur ging onze vlucht en het was een uur vliegen. De koffers gingen in de laadbak. Wijzelf gingen te voet op pad. Ons hotel ligt op loopafstand van het vliegveld. Het was vanuit de lucht al mooi om al die kleine eilandjes te zien liggen. De sfeer is zo relaxed hier.... heerlijk. Onze hotelkamers waren nog niet klaar. Dus we zijn met bijna de hele groep nog naar zeesterren bracht geweest. Heerlijk een middag luieren. We hebben daar een vis als lunch gehad, ref snappen. En die was lekker.... echt om je vingers bij op te eten. Kwart voor 5 werden we weer opgehaald. We hebben nog even gezwommen bij het hotel en daarna met een groot deel van de groep wezen eten. Weer vis. Oké , niet zo lekker als vanmiddag, maar toch ook erg goed. Na het eten nog de lekker borrelen met een aantal van de groep bij het zwembad. Wel heel gezellig natuurlijk na een paar wijntjes. Morgen gaan we een dagje snorkelen. En daarna gaan we Panama verlaten en kijken wat Costa Rica te bieden heeft. Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 320 [author] => Gea [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bocas-del-toro ) [16] => stdClass Object ( [reportId] => 5047887 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-19 [photoRevision] => 0 [title] => Panama, het begin [message] => Hallo allemaal. Het is weer zover. Ria en ik zijn weer begonnen aan een nieuw reis avontuur. Dit keer is de bestemming, voor degenen die het nog niet weten, Panama en Costa Rica. Gisteren vertrokken. We hebben bij de zoon van Ria in Amsterdam geslapen omdat we al op tijd vlogen. Het werd een lange dag. Om 5 uur ging de wekker. Om 6 uur waren we op Schiphol. De balie ging net open dus we konden meteen inchecken. Meteen al 2 mensen van de groep ontmoet. Even vlug wat gegeten daar. Nog wat rondlopen. En boarden voor de 1e vlucht naar New York. Het was niet een heel groot toestel dus het was bijna 8 uur vliegen. Na een tussenstop van ruim 4 uur door. Met een nog wat kleiner vliegtuig. Nog 5 uur vliegen naar Panama City. Met een half uur vertraging daar om half 9 lokale tijd aangekomen. In NL was het 6 uur later. Tijdens de beide vluchten 11 van de 13 mensen van de groep ontmoet en ook de reisleidster vloog met ons mee. De overige 2 vlogen met KLM en hebben we vanmorgen ontmoet. Vandaag dan Panama stad. Iedereen is mee geweest met de dagexcursie. Eerst naar het oude gedeelte van Panama stad. Was erg mooi. Deed ook echt aan als midden Amerikaans met veel pleinen en kleurrijke mensen met vrolijke muziek. Ook het Panama kanaal mag niet ontbreken. We hadden het geluk dat er meerdere schepen lagen. Inclusief een cruise schip. Heel leuk, interessant in indrukwekkend. Ook het bijbehorend museum was leuk om te zien. En dat zegt iemand die niet echt een museum mens is. Zo met de hele groep voor de 1e keer echt uit eten. En morgen met een binnenlandse vlucht naar Bocas wel Torso, lekker aan het strand. Vandaag al stralend weer en 29 graden. Dus niks te klagen. Tot snel, Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 363 [author] => Gea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/292_640x480.jpg?r=2 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama-het-begin ) [17] => stdClass Object ( [reportId] => 5046972 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-02-04 [photoRevision] => 0 [title] => Paradise 2 [message] => .........en weer in een paradijsje terechtgekomen. Ver weg van alles, alleen met een boot te bereiken; vier hutten en op dit moment nog de enige gasten. Onze laatste dag in "Paradise". hier is alles heel relaxt - ontspanning gebeurt vanzelf - hoezo mediteren of andere "technieken" om die 'state' te bereiken. Gewoon hier "zijn" - omgeven door jungle geluiden; 's avonds kikkers in het zwembad; en sinds gisteren de howler-monkeys (brulapen). Wat een geluid maken die - het zijn 'onderdeurtjes' van apen maar als ze hun strot open trekken lijkt het of alle monsters uit de onderwereld naar boven zijn gekomen om de aarde over te nemen. Indrukwekkend!!!! Wie ook zijn mond opendeed was Chris. Na een optreden van onze gastheer maakte hij drie Chilenen, een Spaanse, twee Fransen en een Nederlandse blij met zijn gitaarspel en gezang. De foto is veel slechter dan zijn optreden ......... Morgen vertrekken we via David naar Panama- City om de 7e weer terug te vliegen. Tot die tijd genieten we nog even; snorkelen, kajakken, zwemmen, lezen, eten ................... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 17 [visitorCount] => 23 [author] => [cityName] => Isla San Cristóbal [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/844/308_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paradise-2 ) [18] => stdClass Object ( [reportId] => 5046673 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-29 [photoRevision] => 0 [title] => Bastimentos [message] => Hier weer even een kort stukje. Kort omdat we hier in Panama eigenlijk weinig spectaculairs beleven. Het reizen is easypeasy; betrouwbaar - goedkoop-en je wordt niet afgezet. Onze onderkomens zijn overwegend meer dan prima - privé-kamers in hostels, met toegang tot koelkast en eigen keuken. Wel wat duurder. Dat is ook als je de supermarkt ingaat - prijzen vergelijkbaar met Nederland of hoger. Maar alles wat je nodig hebt is dan wel weer te krijgen. Na Santa Fé hebben we een aantal dagen aan de zuidkust gezeten in Santa Catalina. Surfplek (doen we niet) en een Marine National Park in de buurt waar we een dag gesnorkeld hebben. Dat was prachtig; surfstranden aan de zuidkust zijn weinig aan. Daarna zijn we via David (nachtje geslapen) naar Bocas del Toro gegaan aan de Caraïbische kant van Panama (tegen Costa Rica aan. Inmiddels zitten we al weer 4 dagen in een werkelijk prachtige hut, in de jungle aan het strand op het eiland Bastimentos. This is heaven. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. We hebben wat terug zitten mijmeren on memory-lane, maar zoiets hebben we nog nooit 'gehad'. Kijk verder maar naar de foto's en wees jaloers (haha). En ja, eigenlijk is het ook wel een beetje saai ......... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 19 [visitorCount] => 18 [author] => [cityName] => Bastimentos [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/842/408_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bastimentos ) [19] => stdClass Object ( [reportId] => 5046427 [userId] => 431475 [countryId] => 144 [username] => WimenViviopwereldreis [datePublication] => 2019-01-25 [photoRevision] => 6 [title] => Doorvaart Panamakanaal [message] => Op de vroege morgen van 22 januari kwam de loods om 05.30 uur aanboord. Langzaam gingen we verder richting de Gatunsluis. De Norwegean Star was voor ons, een heel groot passagiersschip. Wij waren al om 06.00 uur op. Zo tegen 08.00 uur gingen wij de eerste sluis in. Een prachtig gezicht. Wij stonden boven de brug van het schip en hadden een mooi uitzicht. Zo tegen kwart voor tien waren we op het Gatunmeer. Het zijn drie sluizen achter elkaar en je gaat zo’n 26 meter totaal omhoog. Naar de volgende sluis de Pedro Miguelsluis, was het zo’n vijf uur varen. We kwamen ook nog langs een openluchtgevangenis, de gevangenen zaten achter hoge hekken. Met veel uitkijk torens, waar de wacht werd gehouden. Bij deze sluizen gaan we weer omlaag. Na zo’n drie kwartier varen kwamen we bij de laatste sluis aan, de Mirafloressluis. Daar staat een tribune waar veel mensen komen kijken naar de schepen die in de sluizen liggen. Het Panamakanaal heeft een lengte van ruim 80 kilometer. Tegen 17.00 uur waren we uit de sluis en gingen richting Balboa om te bunkeren. De stad Panama kon je goed zien. We gingen onder de brug door van de Pan Pacific high way. De langste snelweg ter wereld, die van Alaska naar Zuid Amerika loopt. In Balboa is weer gebunkerd/tanken maar dat was net voor de kust. De sluizen zelf zijn van gelijke lengte, breedte en diepte en werden in paren gebouwd om de gelijktijdige doorvoer mogelijk te maken van schepen in beide richtingen. Elke sluisdeur heeft twee deurvleugels, elk 20 meter breed en 2 meter dik, geplaatst op scharnieren. Het kanaal werd gebouwd in twee fasen. De eerste tussen 1880 en 1893, het werk werd uitgevoerd door een Frans bedrijf geleid door de Lesseps en de tweede het werk van de Amerikanen die uiteindelijk de aanleg van het kanaal voltooiden tussen 1904 en 1914. Bij de aanleg vielen velen duizenden doden. Vanaf de opening in 1914 tot 1979 werd het Panamakanaal gecontroleerd door de Verenigde Staten, die het bouwden. In 1979 ging de controle over het kanaal naar Panama Canal Commissionair, een gezamenlijk agentschap van de VS en de Republiek Panama. De volledige controle werd gegeven aan Panama op het middaguur van 31 december 1999. Het kanaal, dat werd voltooid in augustus 1914, is een van de twee meest strategische kunstmatige waterwegen ter wereld, de andere is het Suezkanaal. Informeel werd het kanaal geopend op 15 augustus 1914 en formeel was de inwijding op 12 juni 1920. Het was een hele lange dag, maar zeer de moeite waard om vroeg op te staan om dit alles weer te zien. Het blijft een zeer indrukwekkend gezicht. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-01-05 22:47:54 [totalVisitorCount] => 70787 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 18 [author] => Vivi [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521275 [travelTitle] => Reis 2019 [travelTitleSlugified] => reis-2019 [dateDepart] => 2019-01-06 [dateReturn] => 2019-04-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/841/043_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/431/475_50x50.jpg?r=6 [titleSlugified] => doorvaart-panamakanaal ) [20] => stdClass Object ( [reportId] => 5046149 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-20 [photoRevision] => 0 [title] => ...........the vet is in da house......... [message] => OK, kut verbinding - eerste poging verdwenen Dank je wel internet dat ik nog een keer mag We zitten inmiddels in Santa Fé, in de bergen waar het geregeld wat miezert of regent. Toch heel erg mooi en vooral ook heel errug steil. Wandelen is dus een aanslag op al je spieren, pezen, banden etc. Topsport. Vandaag liepen we naar het dorp toen we op het overdekte sportveld "activiteit" zagen. Ook liepen er mensen met een hond of kat in een dekentje of sloop daar naartoe. Wij dus ook en er bleken twee dierenartsen (met helpers) druk aan het opereren. Ze gaan af en toe naar dorpen in de buurt van hun kliniek om dieren te behandelen (vaak steriliseren). Een bijzondere gebeurtenis. Ook is de paus vandaag in Panama(City) gearriveerd - er zijn al heel veel pelgrims (wij komen ze overal tegen met hun vlaggen of vlaggetjes). Er worden miljoenen mensen verwacht - ook veel jeugd omdat er een soort jongerenmeeting voor katholieken is. Gelukkig gaan wij de andere kant op. Hiervoor waren we nog in de buurt van het strand (Pedasi) - aan de Pacific. Geen strand om aan te liggen. Heel harde wind waardoor je wordt gezandstraald. Deze kust lijkt vooral geschikt om te surfen - de harde winden schijnen in januari (na de regentijd) overigens heel normaal te zijn . Toch gaan we nog een keer naar het zuiden om (mogelijk/ hopelijk) te snorkelen in een Nacional Park (Coiba). Morgen vertrekken we - het reizen is hier makkelijk, goedkoop en comfortabel. We zullen proberen ook foto's te plaatsen (maar dat wordt misschien ook later, als we beter internet hebben). Hasta Luego ps we zitten dus in Santa fe, Panama [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 14 [visitorCount] => 22 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/840/017_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-vet-is-in-da-house ) [21] => stdClass Object ( [reportId] => 5045824 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-13 [photoRevision] => 0 [title] => ........... She didn't fall into ............. [message] => Het is me gelukt - ik ben niet in het Panamakanaal gevallen waar een aantal van jullie bang voor waren. Ik heb nog mijn best gedaan, maar geen schijn van kans. De afstand tot - was veel te groot. We zijn er dus wel geweest onder het motto "als je in Panama bent ga je proberen in het Panamakanaal te vallen". Op weg daarnaartoe zijn we eerst van het Parque Natural Metropolitano gegaan. Een groot stuk jungle midden in Panama-City. Een luiaard gezien en nog een beest op de grond (zeer grote rat, maar ze noemen het hier anders. Helaas zijn we de naam vergeten - dus een zeer grote rat. Wel heerlijk zo tussen het groen in een grote stad. Panama City is groot met een heel behoorlijke skyline. Toch is het een relaxte stad met erg vriendelijke mensen. Erg beleefd ook, we krijgen overal voorrang. Mea's grijze haar blijkt toch zijn voordelen te hebben. Maar goed, toen naar de sluizen bij Miraflores, waar heel grote schepen geschut worden. Soms met maar een paar centimeter tussen wal en schip (dus daar maar niet erin vallen - erg ongezond). Er is van alles voor de toeristen gebouwd (filmzaal, museum, tribune om te kijken, restaurant, cafetaria en IJS (hmmmmmmm) en er wordt live-commentaar gegeven door iemand met een microfoon. Een hele happening dus én toch leuk om mee te maken. We verplaatsen ons met openbaar vervoer (0,35 voor de metro een 0,25 met de bus - alles met een "rapicard" die je koopt voor 2 dollar en dan vult met een bedrag wat je zelf wilt. Heel handig en heel vlot ook. En we lopen natuurlijk veel, mn ook door de oude stad. Zoals gezegd; Panama-City is relaxt en toch kost het wat moeite "aan te komen'. Hoe zak je in een vreemde stad in een vreemde cultuur. Vaak gaat het vlot hier is het nog even zoeken. Vandaag zijn we met een bus(je) naar El Valle de Anton gereden. Ook het begin verliep in eerste instantie weer heel soepeltjes en we zeiden net tegen elkaar dat "watjes" zich hier prima zouden redden. Na 100 m een flatta, oftewel een lekke band. Ja, en wat dan - maar ook dat werd veel vlot geregeld een binnen no time zaten we in een ander busje wat ons inderdaad keurig voor de deur van ons (Bodhi)hostel afleverde. En daar zit ik nu op onze 'privékamer' te tikken. Het is hier wat koeler; het waait als een gek (zou je storm kunnen noemen) en het schijnt 'nachts koud te zijn (gelukkig hebben we twee (2 persoons)bedden- en dus twee lakens - hopelijk genoeg. Morgen naar de vlinders en de beroemde "golden frog" en de dag daarna weer verder (zoals het nu lijkt). En, oh ja, het lijkt wel vakantie :) PS de locatie kent hij niet, dus maar Panama-City ingevuld. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 29 [author] => mea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/838/301_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => she-didn-t-fall-into ) [22] => stdClass Object ( [reportId] => 5045536 [userId] => 417355 [countryId] => 144 [username] => MarcenOdeke [datePublication] => 2019-01-05 [photoRevision] => 32 [title] => Wave after wave [message] => Driekwart jaar na mijn laatste blog ga ik jullie overspoelen met nieuwe berichten… Ik ben inmiddels weer “bij” met schrijven tot de kerstvakantie. Alleen foto’s ga ik er (voorlopig) niet bij plaatsen. Jullie zullen het dus alleen met tekst moeten doen. Sorry! Panama. Omdat we er dit jaar voor hebben gekozen om in de zomervakantie naar Nederland te gaan, gaan we in de voorjaarsvakantie op vakantie in “de regio”. Na wat wikken en wegen kiezen we voor Panama. Veel landen om ons heen lijken op het eerste oog op elkaar: groen, vulkanen, watervallen, strand en beestjes kijken. Maar Panama heeft óók een erg leuke stad om te bezichtigen! We beginnen onze reis met een (rechtstreeks) vluchtje van 2 uurtjes naar Panama City. De stad is indrukwekkend met een geweldige skyline van wolkenkrabbers. Ons hotel heeft “maar” 28 verdiepingen, maar wel met een zwembad op het balkon van de 27e verdieping! We bekijken de stad bovengronds vanuit taxi’s, onder de grond met de metro (een belevenis voor de kinderen, want daar zijn ze nog nooit in geweest!), al wandelend en vanaf de fiets. Je weet wel, zo’n vreselijk foute Piet Plezier-fiets. Maar wat een lol om daarmee over de Causway te rijden! We bezoeken de oude stad, het nabijgelegen natuurpark (mét luiaard en wederom een geweldig uitzicht over Panama City), de mall (in plaats van de bar op de 66e verdieping van de Trump Tower waar de kinderen niet naar binnen mochten…), het Bio Museum (erg leuk voor de kinderen) en natuurlijk het Panama Kanaal. Vooral het kanaal en het bijbehorende museum hebben indruk gemaakt. In de ochtend waren er helaas geen boten, maar bij terugkomst in de middag (met hetzelfde kaartje) ging er elke 40 minuten een boot door de sluizen. Na Panama City vliegen we in 45 minuten met een klein vliegtuigje (over het Panama Kanaal) naar onze volgende bestemming: Playa Bluff op Bocas del Toro. Een kleine eilandengroep tegen de grens van Costa Rica. Ons hotel ligt op het uiterste puntje van het hoofdeiland een uur rijden (hobbelen) van het vliegveldje aan het einde van een enorm hobbelig zandpad. Een leuke plek, mét huisalligator en luiaarden en vooral met de “coolste golven ooit”. Aldus Sven en Ilse. En ja, daar hebben ze wel een puntje… De waarschuwingsborden voor riptides (onderstroom) geven al een beetje aan wat ons te wachten staat! Marc, Sven en Ilse zijn niet uit de zee te slaan. Maar gelukkig voor Lotte en Odeke is er meer te doen. Pizza eten bijvoorbeeld op het strand bij het buurhotel, een rondje wandelen door de jungle rondom het hotel (met gifkikkertjes), een boottour naar Dolphin Cove (met kleine dolfijntjes, gelukkig houden de boten ver genoeg afstand), Caya Zapatilla (een erg druk “verlaten” eiland, maar erg mooi), zeesterrenbaai en luiaardeneiland. Het bootje vliegt over de golven (wat Sven iets minder vindt…). Een leuk dagje de toerist uithangen dus! Helaas hebben we veel regen, dus ons boottochtje naar Cayo Drago en Playa Esterell kan niet doorgaan. Dan maar met de taxi over het eiland crossen, want het beroemde zeesterrenstrand willen we toch wel graag in het echt zien. Mwah, we hadden ons de 2 uur durende trip (enkele reis…) kunnen besparen. De wandelroute van Cayo Drago naar Playa Esterell was leuk, maar het strand zelf was mega-toeristisch, Lotte kreeg plots last van haar buikje (en dan zijn er natuurlijk amper wc’s op zo’n strandje) en de zeesterren zijn zo vaak aangeraakt en opgepakt door al die domme toeristen dat ze met een vergrootglas te zoeken waren. En dan moet je je bedenken dat ze zo’n 30 cm in doorsnede zijn. Ilse en Marc hebben er uiteindelijk wel 2 gezien ergens in het troebele water. En dan zitten de dagen in dit paradijs er weer op en mogen we met taxi, boottaxi en transfer naar onze volgende bestemming. Moet alleen op zondag 1e paasdag om 8 uur wél de taxi komen opdagen… Zou ook handig zijn als net op dat moment de telefoonlijnen en internet er niet uit zouden liggen én als er iemand wél Engels zou spreken… Met veel moeite weet Marc onze reisagente van Better Places te bereiken (in Costa Rica, waar het nog een uurtje vroeger is). Zij regelt in ieder geval dat onze boottaxi en transfer op ons blijven wachten. Ondertussen is eindelijk ook een taxi gearriveerd en kunnen we op weg naar het vaste land (Almirante). Vanaf daar rijden we in sneltreinvaart in 3 uur naar onze huurauto in David. Met onze stoere Mitsubishi Nativa volgeladen met kinderen, koffers en boodschappen rijden we 1,5 uur terug het binnenland in naar Cerro Punta. Regio van de akkerbouw, aardbeien, koffie, vulkanen en paarden. Hier hebben we een eigen huisje middenin de natuur, dat hoort bij een hoofdgebouw 20 minuten lager gelegen waar we een pingpongtafel, tafelvoetbal, speeltuintje en pony’s vinden. Leuk! In eerste instantie vragen we ons nog af waarom ze bij de receptie willen checken wat voor auto we rijden en of het wel écht een 4x4 is. Als we achter de mijnheer aanrijden die ons de weg wijst snappen we waarom: in 20 minuten rijden we via eerst nog een normale weg over een stenen hobbelpad, door riviertjes, over keien, bergopwaarts naar ons huisje. Coole plek! Letterlijk en figuurlijk, want zodra de zon onder is snappen we opeens ook waarom er laarzen, dikke truien en regenjassen te leen waren bij de receptie. En waarom we dikke thermodekens op het bed hebben liggen en een grote houtkachel in huis hebben. Als je constante temperaturen van 27-35 graden gewend bent, is 12 graden opeens wel hééél erg frisjes! Zeker als je alleen buitenom van de woonkamer naar de slaapkamer kan gaan. De volgende ochtend lenen we dus maar snel lekker stevige regenlaarzen, de enige lange broek en het vest dat we hebben trekken we aan en we zijn klaar om op avontuur te gaan! We mogen koeien melken. Sven is dit keer niet lekker, dus die blijft liever in de auto liggen, maar vooral Ilse is helemaal in haar element. Ons kleine boerinnetje knijpt de melk uit de uiers en vindt het daarna óók nog eens erg lekker om dat op te drinken. In de middag maken we een mooie wandeling over de bergen, langs en door de bergrivier en over boomstammen. Sven loopt voorop en “controleert” bij elke oversteek voor ons of het wel veilig is. Lotte piept bij vrijwel elke stap bij het bergop gaan (van wie zou ze het hebben…), maar springt en stuitert vervolgens lachend naar beneden. De volgende ochtend willen we voor vertrek nog een bezoekje brengen aan de nabijgelegen paardenranch Harras Cerro Punta (een enorme ranch met wereldwijd prijswinnende paarden), maar er is helaas geen engelstalige tour vandaag. En ons Spaans is echt heel erg minimaal. Dan maar koffers inpakken, uitchecken, nog een laatste potje pingpong en tafelvoetbal, warme chocomel en (waarom ook niet) weer aardbeien kopen. Via de Janson’s Coffee Farm (helaas geen tour mogelijk, wél heerlijk huisgemaakt gebak en goede koffie voor Marc) rijden we in 2,5 uur naar Bocas Chica. Daar hebben we 2 losse huisjes, maar het is zo’n geweldige plek met prachtig uitzicht dat dat geen probleem is. Het restaurant verdient hier een speciale vermelding: we hebben nog nooit ergens gegeten met zo’n kindvriendelijke benadering! De eigenaren hebben zelf jonge kinderen en dat merk je: versierde pannenkoeken, kindvriendelijk porties en droge pasta (zonder saus) gewoon op de kaart. En het grotemensen eten is ook nog eens superlekker! Omdat we 2 huisjes hebben is slapen even een logistiek dingetje. We laten de kinderen met zijn drietjes in huisje 1 in slaap vallen en als ik ga slapen in huisje 2, neem ik slapende Lotte mee. Nou zijn de bedden hier best ruim, maar zeester Lotte weet het toch voor elkaar te krijgen dat ik op een ieniemienie klein randje bed lig en zij dan nóg met armen en benen over mij heen gedrapeerd ligt. Omdat we hier aan de Pacifische kust zitten gaan we hier ook met een bootje mee naar een verlaten strandje om de omgeving te ontdekken. Onderweg schildpadden kijken, maar de kinderen en ik zien er vanuit het bootje meer dan Marc al snorkelend in het (troebele) water. Frustrerend! Nou zijn wij met ons kristalheldere Caribische water met bijbehorend zeeleven natuurlijk ook wel enorm verwend. Daar kan niet gauw iets tegenop… Het verlaten strandje is wel mooi, met heremietkrabbetjes voor Sven en Ilse. En met een lekkere picknicklunch dat we hebben meegekregen van het hotelrestaurant! De volgende dag gaan we naar het eiland aan de overkant van het baaitje. Hier zouden we mooi kunnen wandelen en “wildlife” zien. Want het aantal dieren dat we deze vakantie gezien hebben valt nog enigszins tegen. De groep brulapen en vooral het gordeldier dat we hier zien brengt de balans weer wat terug! En dan is het alweer tijd om naar onze volgende en laatste bestemming te gaan: Gamboa Rainforest Reserve. Een lange autorit (5 uur!). Maar omdat deze grotendeels over de Panamerican Highway gaat is het goed te doen. Gamboa ligt net voorbij de Miraflores Locks (de sluizen bij Panama City) van het Panamakanaal. Daar komen we in een stukje regenwoud, waar vooral de “Pipeline Road” wereldberoemd is. Tenminste, onder vogelspotters. We hebben wat gemengde gevoelens over het hotel waar we terecht komen. Een prachtig gebouw met geweldig uitzicht op het Reserve, een heerlijke kamer van 2 verdiepingen mét balkon met hangmat, maar tegelijkertijd ook mégatoeristisch en vol met Amerikaanse toeristen. Alles wat je hier wil doen moet dan ook met een gids. Zo kiezen we toch maar wel voor de (in de prijs inbegrepen) nacht”tour”. Een ritje van een half uurtje over de asfaltweg rond het hotel in een fout safaribusje… Niet echt ons ding zal ik maar zeggen. En dan zie je natuurlijk ook amper iets. De volgende dag dus toch maar zelf met de auto op pad gegaan om een wandeling door het reserve te maken. Een prima te wandelen pad met apen, een uitkijktoren, een alligator op afstand en een mooi fluitende vogel die ik per toeval mooi op de foto kreeg. Die mooi fluitende vogel bleek nog een bijzonder beestje te zijn hoorden we tijdens de tour later op de dag naar de skytram, een uitkijktoren, luiaardenopvang, orchideeëntuin en kikkerpond (dit kon niet zelfstandig, dus we waren “gedwongen” weer in de safaribus te stappen). De gids was een beginnend vogelaar en bleef er bijna in toen ik vroeg wat ik nou eigenlijk op de foto had gezet. Schijnbaar is de Pheasant Cuckoo bijzonder moeilijk te spotten, haha! Al met al een mooie, afwisselende vakantie die wij dankzij onze zingende en dansende Lotte vooral zullen herinneren als de “baby shark” vakantie! Zoek maar eens op op Youtube. [vip] => [userRegistrationDate] => 2015-02-09 10:03:24 [totalVisitorCount] => 11726 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 29 [author] => Odeke [cityName] => Panama-stad [travelId] => 486582 [travelTitle] => Curacao 2015-2020 [travelTitleSlugified] => curacao-2015-2020 [dateDepart] => 2015-04-01 [dateReturn] => 2020-06-30 [showDate] => no [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/417/355_50x50.jpg?r=32 [titleSlugified] => wave-after-wave ) [23] => stdClass Object ( [reportId] => 5044799 [userId] => 436930 [countryId] => 144 [username] => BabsJim [datePublication] => 2018-12-22 [photoRevision] => 0 [title] => Panama! [message] => Als eerste voor jullie allen hele fijne feestdagen! San Blas - Isla Grande - Nombre de Dios - Panama City - El Valle - Santa Catalina - Boquete - Bocas del Toro Zeilen Colombia-Panama via San Blas Zondag 02-12-18 Wakker worden midden op de oceaan, geweldig! Afgelopen nacht zijn we uitgevaren naar Panama. Het slapen op de boot was wennen. Soms rolde je door je bed heen. We sliepen in de punt, daar waren de golven nog extra voelbaar. Eenmaal wakker naar buiten het dek op, niet maar dan ook helemaal niets om je heen. Vandaag de hele dag op zee, dus er zat niets anders op dan een boek lezen, wat kletsen, slapen, met het hoofd in de zon liggen. Tijdens onze zeiltocht kregen we ook nog bezoek van een school dolfijnen, het waren er ongelofelijk veel. Ruim een uur hebben ze met ons mee gezwommen. Maandag 03-12-18 Bij het opstaan zaten we nog steeds midden op zee. Helaas hadden we de wind niet mee, dus het duurde bijna een halve dag langer dan gepland. Dus deze dag zat er ook niets anders op dan ontspannen op de boot. Vandaag weer mogen genieten van de dolfijnen en we hebben gevist. Jim was er helemaal weg van! De hele middag is hij druk in de weer geweest met zijn vislijn. Zijn inspanning en geduld werden beloond. Een mega barracuda gevangen, ruim 1 meter groot. Met 2 man sterk moesten ze hem binnen halen. Eenmaal binnen boord kon de kapitein hem fileren zodat we avondeten hadden. Iedereen was er dolgelukkig mee, op de niet viseters na dan, maar wauw, verser dan vers deze vis! En het smaakte voortreffelijk. Eind van de dag kwamen we aan bij de San Blas eilanden. We waren allemaal erg gespannen, want het was pik donker, dus morgen bij het opstaan zouden we dan eindelijk zien hoe het eruit zag. 's Avonds samen geproost op onze aankomst en iedereen vroeg naar bed, want we wilden allemaal dat het al morgen was. Dinsdag 04-12-2018 We zijn in het paradijs, wauw! Ongelofelijk, zo mooi. Parel witte stranden, het water blauwer dan blauw, onbewoonde eilanden, geweldig! Meteen die zee in, hadden we gelijk een douche, want die ontbrak op de boot. Het water was heerlijk warm, zo fijn om op deze manier wakker te worden. Na even gezwommen te hebben was het ontbijten en direct het water weer in om te snorkelen. Eerst naar eiland 1, hier een ronde gemaakt om het eiland. Qua leven onder water was er niet veel te zien. Wat gekleurde vissen, reuze zeesterren, gigantische schelpen en veel rif. Nadat we een ronde om het eerste eiland hadden gezwommen, zwommen we door naar het volgende eiland. Hier ook nog wat gezwommen en genoten van de omgeving. Het bleef ongelofelijk, wat een plek! 's Middags door gevaren naar een andere plek. Hier bij een eiland aangelegd waar een wrak lag, waar we konden snorkelen. Helaas was de onderstroming zo sterk dat het te gevaarlijk werd om naar het wrak te zwemmen. Wel tijdens het snorkelen er naartoe een mega pijlstaartrog gezien. Prachtig! Na het snorkelen een rondje om het eiland gelopen. Tijdens het wandelen hebben we ons verbaasd over de hoeveel troep (plastic, plastic en nog eens plastic) dat er lag. Het leek wel op plekken een dump plek voor vuil. Het vele vuil was van de mensen die er wonen, de boten die er komen en alles wat er aanspoelt (het meeste was aangespoelde troep). Dat doet dan even zeer als je deze prachtige plek in de wereld ziet. Brengt je terug naar de realiteit, dat wij mensen de wereld meer kapot maken dan ons lief is en dat wij ons dat niet eens altijd beseffen. Woensdag 05-12-2018 Sinterklaas! Niet dat we hier maar 1 seconde bij stil hebben gestaan. We waren veel te druk bezig met genieten en dan vergeet je de tijd. Vandaag onze stempels gekregen in het paspoort. De kapitein moest ergens naar een eiland waar maar 1 gebouw op stond, het immigratie kantoor. Prachtige gewaarwording, midden op zee een eiland met een kantoortje wat stempels uitdeelt, bizar toch! Nadat iedereen zijn stempel had konden we verder. We gingen een bezoek brengen aan de lokale mensen. Een hele familie op een eiland. Dit eiland was een klein dorp met huisjes gebouwd op palen. Naja huisjes, vier muren en een dak dat was het. De ruimte die de voor alles, woonkamer, eetkamer, keuken, slaapkamer. Een heel gezin in een ruimte. Er was een tweepersoonsbed aanwezig waar de ouders sliepen en de kinderen (7 kids) sliepen in hangmatten in dezelfde ruimte. Overdag werden de hangmatten over de balk gegooid zodat er voor iedereen overdag leefruimte was en 's avonds kwamen de hangmatten naar beneden. We werden heel erg gastvrij ontvangen, ze waren erg dankbaar voor onze komst. De jongens waren buiten met de kinderen aan het spelen, voetballen, rennen, stoeien en de meiden zaten wat te kletsen. Toen het eten klaar was werden we allen geroepen. Ze hadden kreeften bereid. Meer dan 1 als je wilde, wat een verwennerij, zo overheerlijk! En ook aan de gene die geen vis aten was gedacht, zij kregen gevulde aubergines. Op deze manier verwelkomt worden was een feest! En een perfecte dag afsluiting. Donderdag 06-12-2018 De laatste dag op de boot was aangebroken. Afgelopen nacht waren ze al uitgevaren landinwaarts, want 1 van de medepassagiers moest haar vlucht naar huis halen. Toen zij door de watertaxi van boord was gehaald hebben wij nog tot na de lunch mogen nagenieten. Zo lief van de kapitein en zijn vrouw, omdat we langer onderweg waren geweest dan gehoopt hadden ze ons een dag extra gegeven en wilden ze het goed met ons afsluiten. Dus nog wat na genieten samen, wat zwemmen en heerijk genieten. Na de lunch ging iedereen weer zijn weg, de helft van de groep ging naar Panama-City en wij gingen door naar een ander eiland. Eind van de middag kwamen we aan op Isla Grande. Hier werden we verrast bij aankomst door een heerlijke , de relaxe sfeer die er hing was top! En het dorp bestond uit 1 hoofdstraat en her en der een paar huizen. Geweldig, wat een heerlijke plek! 's Avonds hebben we aan het strand wat gegeten, met het geluid van de zee op de achtergrond. Tijdens het eten hebben we na kunnen praten over onze geweldige zeil ervaring en alle opgedane indrukken. En meteen kunnen proosten op een nieuw avontuur, Panama! Isla Grande Vrijdag 07-12-2018 Een dagje vooral niets doen, samen genieten van alle rust op het eiland en de heerlijke sfeer. We zijn naar het strand gewandeld om hier heerlijk te liggen. Samen gezwommen, gekletst en genoten van de zee. In de middag weer wat gewandeld om wat te lunchen. Goh wat een straf, moeten lunchen aan het strand, alweer. En daarna weer niets, helemaal niets. Wat was dat heerlijk, na 5 dagen boot, even samen zijn en weer wat ruimte om je heen. Zaterdag 08-12-2018 - [ ] Rustig de dag starten om de laatste bus te pakken (ja ja 13.00uur) naar onze volgende bestemming. De Panamese jungle. Met een taxiboot werden we opgehaald en vervolgens moesten we wachten in de 'haven'. Meer een pick up en drop off plek voor en van het eiland. Na een een klein uurtje kwam de bus, een prachtige oude schoolbus. Jim was helemaal in zijn nopjes, want iedere keer als hij er zo een zag zei hij telkens dat hij daar in wilde zitten. Nu was het eindelijk zover. Flink hobbelend gingen we op pad en we werden met grote ogen aangekeken door de lokalen, want toeristen (gringo's) waren ze hier nog niet echt gewend. Ergens op een kruising moesten we eruit en wachten op een andere bus, maar hoe laat deze kwam wist niemand ons te vertellen. Er gewoon gaan staan en afwachten wanneer hij komt. Gelukkig lag er een heerlijke autentieke pizzaria. Na een klein half uurtje kwam er een langs, hup go with the flow en door! Bij onze bestemming aangekomen was het even schakelen. Er was niets echt niets, midden in de natuur. We wisten niet meer of we wel of geen ontbijt hadden, dat was dus een nee. We vroegen waar we konden eten en dat konden we op de kruising waar we op gestapt waren. Of eten scoren bij het winkeltje 100meter verderop. Wij tassen neer en richting het winkeltje. Brood, rijst, pastasaus, een ui, een ei dat konden we krijgen verder had ze niet veel. Owja dingen in blik, dus met wat improviseren en de left overs die we bij ons hadden konden we wel wat in elkaar flansen. Heerlijk voorbereid waren we, ach, het brengt ook weer veel mooie herinneringen. Het naar bed gaan was ook nog lachen gieren brullen. Het bed moest eerst even ontdaan worden van allerlei kleine beestjes. De kikker in bed was het hoogte punt. Gelukkig was Jim er om het bed beest vrij te maken en kon Babs even een gilletje eruit gooien. Prachtig, wat een belevenis. Nombre de Dios Zondag 09-12-2018 De jungle in, de rubber laarzen aan en op pad. Onze gids voorop, want er waren giftige slangen aanwezig. Dus de gids zorgde ervoor dat hij met zijn machete de weg veilig maakte, tilde ieder blaadje op. Wij moesten er samen soms wel om lachen, maar een fijn idee dat hij voor onze veiligheid zorgde. De omgeving was prachtig. De route liep langs een beekje dat vol stond met varens. Tijdens de tocht hebben we meerdere keren kunnen genieten van een erg kleur volle kikker, deze hadden we nog niet gezien. En een luiaard, van 'dichtbij' kunnen bewonderen. Bij terugkomst zaten er nog wat apen in de boom. Het was een mooie wandeling. In de middag konden we niet veel, maar dat was ook niet nodig, want we vielen als een blok in slaap. Maandag 10-11-2018 We werden al vroeg wakker van de geluiden van buiten. Wat bleek het was een hele groep brul apen dat ons wakker maakte. Veel dat het er waren en heel gaaf om te zien. Een echte 'slapen in de jungle' ervaring. Eind van de ochtend hebben we de bus gepakt naar Panama-City. Ons klaar maken voor onze reis met mam (Sylvia, moeder van Jim op bezoek). Panama-City Dinsdag 11-12-2018 Een rustig dagje, want vandaag gingen we mam ophalen van het vliegveld. Dus we bedachten om voor die tijd even naar het winkelcentrum te gaan. Het winkelcentrum was niet meer dan een grote parkeerplaats met een aantal outlet stores. Prima, we hebben ons vermaakt en ons ook verbaasd over de mega stores hier, echt Amerikaans. Toen was het busje in naar het vliegveld. Het vliegtuig landde later dan gepland en ja wij waren er ook nog eens veel te vroeg. Gelukkig vermaken wij ons altijd prima samen dus wij maakten ons niet druk. Wij begonnen ons pas druk te maken toen het wel heel lang duurde voordat mam kwam en wij ons besefte dat we mam niet hadden verteld dat ze een uitreis bewijs nodig had voor Panama. Dus Babs snel bij de schuifdeuren spieken en ja hoor, mam moest door de extra controle heen, want ze had inderdaad geen uitreis bewijs en wist de naam van het hotel niet. Logisch, want dat hadden wij allemaal geregeld. Gelukkig was de vrouw die met mam meeliep zo vriendelijk om naar Babs toe te lopen, zodat zij het uitreis bewijs en hotel kon laten zien op de telefoon. De tas controle was hierdoor alleen nog een show, dus konden we met een paar minuten weg. Heerlijke en avontuurlijke start van mam haar reis met ons. Woensdag 12-12-2018 Richting metro om naar het oude centrum te gaan. De weg naar het oude centrum toe was heerlijk, allerlei winkeltjes onderweg. Dus Babs en mam namen overal de tijd om te neuzen, vooral Jim vond dat erg leuk. Toen de prul binnen was liepen we het oude centrum binnen. Het centrum had prachtige gebouwen in allerlei kleuren. Romantische straatjes om lekker doorheen te slenteren. Hier hebben we de hele middag vertoefd. Een relax dagje om te beginnen voor mam, zodat ze rustig kan wennen aan het klimaat en het reizen. Donderdag 13-12-2018 Het plan voor vandaag was eerst een nationaal park bezoeken en daarna naar het Panama Kanaal. Vol goede moed richting het busstation. Hier werden we vriendelijk geholpen door een aantal mensen. De bus die we moesten hebben vertrok pas over 2uur, dus zoeken naar een andere optie. Wij vroegen of we ook met de metrobus naar het park konden, dit kon, ze wezen ons waar we moesten zijn en welke lijn we moesten pakken. Helaas gingen we de verkeerde kant op, ze hadden ons (denken we) niet goed begrepen. Dus uitstappen en terug maar het busstation. Ondertussen was het te laat om een nieuwe poging te wagen met een andere bus. Plannen wijzigen en dan maar meteen richting Panama Kanaal. Het Panama Kanaal was erg indrukwekkend. We begonnen met het bezoeken van het museum. Hier werd uitgelegd hoe het hele proces van uitgraven van het kanaal was verlopen. Een belangrijk proces voor de mens. Het bracht innovatie met zich mee op het gebied van technische ontwikkelingen. Maar ook op gebied van de medische wetenschap. Bijvoorbeeld de ontdekking van gele koorts. Erg interessant om het gehele proces te zien. Daarna nog een film gekeken over het Panama Kanaal, waar alle aspecten uit het museum weer terugkwamen in een verhaal. Nadat we ons binnen helemaal hadden verdiept in het Panama Kanaal gingen we naar buiten om te zien hoe de schepen door de sluizen moesten. We hadden gelukt, want er lagen net wat gigantische schepen die erdoor moesten. Wat een mooi proces om te aanschouwen. Achteraf maar goed ook dat we niet naar het park zijn gegaan, want we hadden alle tijd wel nodig bij het Panama Kanaal. Vrijdag 14-12-2018 Een reisdag vandaag. Van Panama-City naar El Valle. De busrit verliep erg voorspoedig en we kwamen rond lunchtijd aan. Top! Het was snel installeren, lunchen en door naar een orchideeën tuin. Na een stuk gelopen te hebben en wat zoeken hadden we de tuin gevonden. We dachten in een bloemenzee terecht te komen, alleen was er geen bloem te vinden. Alleen groen. De planten stonden niet in bloei, een enorme flop. Jim die nog net niet de entree terug vroeg. Het was eigenlijk ook belachelijk dat ze bezoekers durfde te laten komen. Ach we hebben er achteraf heel hard om kunnen lachen en grappen over kunnen maken. El Valle Zaterdag 15-12-2018 Een wandeltocht naar een waterval. Het gebied waar de waterval zich bevond was prachtig. Een klein beekje stroomde door het gebied, dus met hangbruggen steeds naar de overkant. Aan het eind van deze route bevond zich nog een natuur zwembad. Ze hadden hem net leeg laten lopen om schoon te maken, het vullen ging overigens erg vlot, dus een uurtje later konden we erin. Het water was heerlijk verkoelend, stroomde direct van de waterval het natuur zwembad in. Nadat we allen waren afgekoeld liepen we terug richting het dorpje. We lunchten hier wat en liepen door naar de plaatselijke spa. We dachten dat we hier konden genieten van modder baden, maar het bleek alleen een modder maskertje te zijn voor het gezicht en wat warm water baden. Hier spendeerden we de rest van middag, de dag heerlijk zen afgesloten. Zondag 16-12-2018 Vroeg uit de veren, want vandaag zouden we weer verder reizen, nu richting strand. Het was een flinke tocht, hebben een aantal keer moeten overstappen en eind van de middag kwamen we aan in Santa Catalina. Dus meteen richting strand om daar heerlijk te zitten in een strandtentje. Later nog voor Jim een dagje duiken geregeld, want het moest een geweldige duikomgeving zijn. Toen alles geregeld was hebben we heerlijk nog wat geluierd. Santa Catalina Maandag 17-12-2019 Jim was vroeg vertrokken om te duiken. Mam en Babs sliepen eerst wat uit en zijn daarna richting strand gegaan. Hier hebben we tot een uurtje of 14.30 heerlijk gelegen en af en toe een duik genomen om af te koelen. Toen zijn we terug gelopen naar de baai waar Jim ook zou terugkomen na het duiken. De wandeling hadden we iets onderschat. We dachten het is eb laten we langs de zee op terug lopen. Het was bloed heet, zon vol op ons gezicht, dus Babs een lekker rood gezichtje. En het strand wisselde zich af met rotsen, met slippers niet echt handig. Maar het was het allemaal waard, het was prachtig. Wij ons heerlijk geïnstalleerd in een standtentje om te wachten op Jim, bleek dat hij er al was. Dus hij schoof heerlijk bij ons aan en hier hebben we nog wat gekletst en naar zijn duik verhalen geluisterd. Jim had tijdens zijn duik een schildpad gered. De schildpad zat vast aan een vislijn, de haak van de vislijn zat vast in zijn poot. Na flink gespartel is het gelukt om de lijn door te snijden, helaas moesten ze de haak laten zitten omdat hij flink begon te happen. Jim had dus weer van alles meegemaakt en genoten van zijn duik. Hij had mogen genieten van grote scholen vis en haaien. Dinsdag 18-12-2018 Vandaag weer verder reizen. Van het strand weer de natuur in, richting Boquete, om hier een vulkaan te beklimmen. Eerst nog een hele dag reizen voor de boeg. Om 08.00uur vertrokken we vervolgens hebben we 7uur in verschillende bussen gezeten om in Boqeute te komen. De reis was prima verlopen. Nu ons klaar maken voor de nachtwandeling, de vulkaan op. Dus we zijn om 19.00uur naar bed gegaan om vervolgens om 23.00uur op te staan. Onze taxi stond om 23.30uur klaar om ons naar het park te brengen. Boquete Woensdag 19-12-2018 We waren middennacht precies bij het park. We vertrokken met zijn zessen. Drie andere gasten van het hostel gingen ook mee, en wat een toeval, Steh met wie we gezeild hadden zat bij ons in het hostel en liep dus ook mee. Gezellig! Vol goede moed begonnen we aan onze 13,5km lange klim met een stijging van ongeveer 2000m. Al snel kwamen we erachter dat we de tocht voor mam hadden onderschat. Haar eerste wandeltocht op zo’n hoogte en nog een pittige ook. Na een uurtje wandelen hebben we tegen de andere drie gezegd dat ze niet meer op ons hoefde te wachten en door mochten lopen, zodat ze de zonsopgang niet zouden missen. Babs heeft nog even met Jim en mam meegelopen en is toen aangesloten bij een groep voorbijgangers om verder te lopen. Babs was om 05.00uur bij het rustpunt. Hier heeft ze een half uur gezeten voordat ze het laatste stuk zou gaan lopen. Niet heel slim het rust moment, ze koelde te veel af en kakte nog verder in. Haar benen waar al verzuurd door het niet kunnen lopen van eigen tempo in het begin. Maar met 5 lagen kleding, waaronder een trui, fleece vest en windstopper naar boven. En nog steeds koud! En het was nog een pittige klim. Steeds maar naar boven kijken op de moeilijke momenten, genieten van de sterrenhemel en je afvragen ‘is dit nou leuk?’. En ja eenmaal boven was het het allemaal waard, een adembenemende zonsopkomst en een fantastisch uitzicht. Het enige punt in de wereld waarbij je uitzicht hebt op de Pacific en Caribische zee. Wauw! En toen keek Babs nog eens goed. Huh! Jim en mam kwamen eraan. Mam had het toch gered! Wow! Zonsopkomst gemist, maar ach! De top is bereikt. Bloed, zweet en tranen. Jim helemaal kapot, die heeft de hele tocht met 2 tassen gesjouwd. Met ze drietjes gegeten op de top en nog genoten van het uitzicht en toen terug. Mam had echt zoiets van, nee!!!!! Maar ook dat heeft ze gedaan! Knop op nul, lopen en niets zeggen over de tocht zelf. Dat was het beste. En we hadden geluk, want net voor het laatste stuk kwam er een auto omhoog en wat bleek, onze taxichauffeur. Dus Babs rennen, hem lief aankijken en yes! We mochten mee! De laatste 2/3km hoefden we niet meer te lopen. Mam was zo blij, want ze kon echt niet meer. Wat heeft ze het goed gedaan! Terug bij het hostel hebben we alleen nog maar gegeten, gedoucht en geslapen! Donderdag 20-12-2018 Weer een reisdag voor de boeg. Na afzien komt genieten. Dus we richting het strand, en jawel ook nog op een heerlijk eiland! De busreis duurde lang. En we hadden de meest arrogante chauffeur alle tijden. De weg was voor hem een racebaan, zijn geld telde hij om de 5minuten, bellen, WhatsApp en filmpjes kijken was erg belangrijk. En hij reed ook nog bijna een kind aan met 80km/u alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Jim zat achter hem, zijn stoel ging steeds verder naar achteren en toen Jim er wat van zei was het uitkijken dat we de bus niet uitgezet werden. Dus de Jim mocht van Babs niets meer zeggen. De stilte in de bus was afschuwelijk, niemand van de mensen durfde zich te verroeren. We waren blij toen we eruit konden. Hup taxi in, boot op en snel naar het eiland. De sfeer op het eiland was heerlijk. Echt een relaxte Caribische vibe. Overal gekleurde huisjes en gekleurde lichtjes voor de Kerst. Fantastisch! Bocas del Toro Vrijdag 21-12-2018 Babs ziek op bed. De hele dag geslapen. Jim en mam had ze naar het strand gestuurd. Die hebben een heerlijke dag gehad. Een prachtig strand waar ze naartoe waren geweest. Nadat ze daar even hadden gelegen zijn ze een stuk terug gelopen. Toen kwamen ze terecht bij een heerlijke bar met zwembad aan zee. Hier hebben ze de rest van de middag vertoefd. Zaterdag 22-12-2018 Vandaag zouden we gaan snorkelen, maar een flinke Caribische regenbui gooide roet in het eten. De snorkeltour was gecanceld. Tot begin van de middag heeft het alleen maar geregend. Gelukkig konden we in de middag wat ondernemen. Dus kozen we ervoor om terug te gaan naar het barretje aan het strand met zwembad. Hier hebben we de hele dag gelegen, gelezen, gekletst en vooral genoten. Panama heeft ons positief verrast! Misschien wel het mooiste land tot nu toe! Van mooie stranden tot geweldige natuur. Panama heeft voor ieder wat wils. In een woord geweldig! Panama we hebben van je genoten! [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-07-12 12:55:48 [totalVisitorCount] => 13633 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 416 [author] => Babs [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 519146 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2018-07-12 [dateReturn] => 2018-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/436/930_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [24] => stdClass Object ( [reportId] => 5039553 [userId] => 432996 [countryId] => 144 [username] => milouvdvoort [datePublication] => 2018-10-09 [photoRevision] => 0 [title] => Panama [message] => Dinsdag 25 januari landde ik om 16.30 in Panama City. De vlucht was prima. Ik zat naast twee Nederlandse meisjes die naar Chili gingen. De immigratie verliep vlot en nadat ik m’n tas van de band had gepakt was ik in een halfuur met een taxi bij m’n hostel. Het hostel is gevestigd in een koloniaal pand in het oude deel van Panama stad. Er hing een relaxte vibe en de mensen waren heel behulpzaam en vriendelijk. Na het inchecken heb ik gedoucht en pasta gekookt en gegeten in het hostel met een meisje uit Oostenrijk. Om 20u was ik zo kapot dat ik naar bed ben gegaan. De volgende ochtend werd ik om 6.30 wakker. Ik had het slapen blijkbaar even nodig. In de keuken van het hostel kon je als ontbijt gratis pannenkoeken bakken en koffie pakken. Na het ontbijt heb ik met een Duits meisje een Uber gepakt naar het Panama kanaal. We waren precies op tijd want het laatste grote schip ging net door het kanaal heen. Het is een heel indrukwekkend fenomeen dat meer dan 100 jaar geleden met zoveel menselijke arbeid is gemaakt. Schepen betalen, afhankelijk van hun gewicht en grote, rond de $500.000 om door het kanaal heen te gaan. Er zat een museum bij en een korte film die we hebben bezocht. Daarna hebben we een Uber terug gepakt naar het hostel en wat gegeten in een hippe lunchroom onder het hostel. We wilden om 11.30 meedoen met de free walking tour van het hostel maar we waren iets te laat dus toen zijn we de tour zelf gaan doen. De route ging eerst door de stad en daarna naar de top van een berg waar je een geweldig uitzicht had over de stad en het Panama kanaal. Op de top van de berg zagen we de rest van de groep en zijn we samen terug gegaan. Op het moment dat we de berg af liepen begon het keihard te regenen. Onderweg hebben we een super grote leguaan gezien en een agouti. Totaal doorweekt kwamen we terug in het hostel. Gelukkig wachtte daar een warme douche. Ik had eigenlijk voor twee nachten geboekt maar toen ik erachter kwam dat je alleen met een nachtbus naar Bocas del Torro kon, heb ik de tweede nacht geannuleerd. Gelukkig kreeg ik m’n geld terug. Ik heb m’n spullen gepakt, wat eten gekocht voor onderweg en toen met de Uber naar het busstation gegaan. Na een uur wachten vertrok de bus om 18.30. Om 4.30 kwamen we aan bij de boot. De bus was heel comfortabel maar ik was alsnog kapot van de gebroken nacht. De airco stond tevens op 15 graden zodat de buschauffeur niet in slaap zou vallen. Minder fijn. Gelukkig was ik voorbereid en ‘dressed for the Artic’. In de bus ontmoette ik twee Engelse meisjes; Ella en Alice. Met z’n drieën hebben we gewacht tot de boot ging om 6.30. Eenmaal aangekomen bij het hostel met Ella konden we nog lang niet inchecken. We hebben even geslapen op een zonnebedje en daarna onze bikini aangetrokken en gaan zonnen. Het ultieme vakantiegevoel kwam naar boven. Het hostel grenst direct aan de zee met een dek. Er lag een soort vlonder in het water waar ik met Ella en Alice op heb gezond en biertjes gedronken. ‘S avonds heb ik met Ella gekookt en zijn we uit geweest met twee chicks uit Californië en Australië. April en Chey. Die laatste woonde al 8 maanden op Bocas dus nam ons mee naar alle leuke tenten. Er was live muziek en we konden mee liften op de gratis drankjes die Chey regelde via al haar bevriende barmannen. Vrijdagochtend heb ik lekker uitgeslapen en ontbeten met Ella. ‘S middags hadden we twee duiken gepland. Ella had nog nooit gedoken maar wilde het graag proberen. We waren samen met de duikmaster en de bootman op de boot en hebben twee hele leuke duiken gedaan. Ella deed het zo goed dat we tijdens de tweede duik een scheepswrak in mochten. Heel gaaf! Na de duiken hebben we nog even wat gedronken en de lokale specialiteit ceviche gegeten in de duikschool. Na even douchen zijn we gaan eten en terug gegaan naar het hostel voor drankjes. Overdag was er een soort booze cruise genaamd; Filthy Friday. De afterparty was in ons hostel dus we vielen met onze neus in de party. We zijn daarna nog in lokale barren geweest en hebben lekker gedanst op de reggaeton. De volgende dag was een beetje verloren omdat ik ongeveer de hele dag heb geslapen en gehangen. Eind van de middag heb ik een uurtje yoga les gedaan op het dakterras van het hostel samen April. Af en toe werden we gestoord door een vliegtuig wat extreem laag over vloog. Er zit een vliegveld op dit kleine eilandje en de landende vliegtuigen zijn een hele show. ‘S avonds heb ik met Ella en April pizza gegeten en ben ik op tijd gaan slapen. Zondag gingen April en Ella helaas door naar Costa Rica. Ik had een eilandhop tour geboekt en tot mijn vreugde ging een Duits meisje dat naast mij sliep spontaan met me mee. Het varen was heerlijk en we hebben onderweg dolfijnen en luiaarden gezien. We zijn ergens gestopt om te snorkelen en hebben de rest van de dag lekker op het strand gelegen. Na het douchen ben ik met Sarah (de Duitse) en een Canadese piloot gaan eten. Eindelijk eens een lokaal maaltje. Ik had heerlijk viscurry met patagones, gefrituurde bakbanaan. Er haakte nog twee andere meisjes aan voor wat drankjes en daarna hebben we nog wat gekaart in het hostel. Maandag, m’n laatste dag op Bocas, heb ik nog even koffie gedronken met een Fins meisje en toen was het tijd om m’n spullen te pakken en de boot en minivan te pakken naar Boquete. Het is een rustig dorpje hoog in de bergen met prachtige natuur. De rit ernaartoe was prachtig maar met heel veel bochten. Ik verbleef in een heel cool hostel wat vroeger een kasteel is geweest. Dit was precies waar ik aan toe was. Even een avondje chillen en bijslapen. Dit hostel deed elke avond een ‘family dinner’ waar je je voor op kon geven. Ik at samen met andere reizigers en wisselde wat verhalen uit. Na het eten heb ik me even terug getrokken met m’n Lonely Planet en een goede kop koffie waarvan de bonen rechtstreeks van de plantage komen die hier is. De volgende ochtend ben ik rustig op gestaan. Om 10u ben ik met een shuttle van het kasteel op de berg naar het dorpje gegaan en om 10.30 begon mijn zipline tour. Eerst werd ik met een truck omhoog de jungle in gereden. Daar wachtte m’n gidsen die me in een tuigje hesen en uitlegden hoe het werkte. Deze ziplines waren wel wat gevorderd dan de boomklimparken die ik vroeger op vakantie in Frankrijk deed. De platformen waren ontzettend hoog en sommige lijnen wel 500 meter lang. Ik was samen met een Duitse vrouw en twee gidsen dus we gingen er vrij snel doorheen. Vanuit de bomen kon ik de rivier, watervallen en hanging bridges zien. Iets wat je ook met hiken kon bezoeken maar daar had ik niet zo’n zin in want het regende behoorlijk vaak. Gelukkig niet toen ik in de bomen hing. Het was echt een hele leuke tour! Ik werd weer terug gebracht naar het dorpje en heb daar even geluncht. Toen heb ik een taxi terug naar het hostel gepakt en heb ik de rest van de middag gechilld. Ik heb nog in het hostel gegeten en daarna ben ik naar de lokale bus gebracht die in een uur naar David reed. Daar moest ik een uur wachten voor ik de wederom ijskoude nachtbus in kon richting Panama City. Om 4 uur zette de taxi me af bij hetzelfde hostel waar ik was begonnen en liet de bewaker me binnen. Ik kon op de bank in de gemeenschappelijke ruimte crashen omdat ik natuurlijk veel te vroeg was om in te checken. Om 9 uur werd ik wakker en was gelukkig mijn bed al klaar. Ik heb lekker gedoucht en met pannenkoeken ontbeten. Om 11 uur begon de briefing van San Blas Adventures. San Blas is een eilandengroep langs de oostkust van Panama tot aan de westkust van Colombia. De grens oversteken kan of per boot door de 365 San Blas eilanden of per vliegtuig. Over land is niet mogelijk omdat er veel drugs wordt gehandeld langs die route en het dus niet veilig is. Tijdens de briefing zag ik voor het eerst de rest van de groep en de gids. In totaal zijn we met 30 waarvan de helft Australiërs, 5 Nederlanders, 4 Engelsen, een paar uit Nieuw-Zeeland en een verdwaalde Duitser. We werden goed voorbereid of wat ons te wachten stond en kregen nog wat essentiële paktips. Na de briefing ben ik de stad in gegaan om water, snacks, vuilniszakken en eten voor die dag te halen. Die vuilniszakken waren volgens de gids nodig om in en om onze tassen te doen om ze waterproof te maken. De volgende dag snapte ik waarom ze het zo vaak benadrukte.. Om 5u ‘s nachts sharp stond de jeep voor de deur om mij en een deel van de anderen op te halen. De rit duurde 3 uur en eindigde in een heftig gebergte waar we doorheen moesten om bij de boot te komen. Ik was blij dat ik een reispil had genomen. Het duurde even voordat alle tassen in zakken zaten en waren voorzien van naam. De boten waren iets minder luxe dan ik had verwacht. Eigenlijk waren het gewoon twee vissersboten met 5 rijen houten bankjes met een kleine rugleuning. Alle grote tassen gingen voorin. Wij moesten al onze benodigdheden pakken in onze kleine rugzak die we wel bij ons konden houden. De zwemvesten gingen aan en toen begon het San Blas Adventure letterlijk. Twee uur lang werden we compleet doorweekt door de zoute golven die over ons heen kwamen. Ik heb ongeveer de hele rit met m’n ogen dicht gezeten en getwijfeld of dit wel zo leuk ging worden als ik had verwacht. Een avontuur was het zeker. We kwamen aan bij een prachtig idyllisch eilandje waar je in een minuut omheen kon lopen met een paar palmbomen en hangmatten. Het werd beheerd door een piraat (ja, serieus) en zijn vrouw. Op het eiland konden we lekker zonnen, snorkelen, zwemmen en onze kleren drogen. Ook kregen we een heerlijke lunch. Na een paar uur zijn we zo’n 10 minuutjes verder gevaren naar het eiland waar we onze eerste nacht gingen doorbrengen. Ik zou het Expeditie Robinson light kunnen noemen. Een adembenemend eiland met een hagelwit strand, azuurblauwe zee, palmbomen, enorme pelikanen die de zee in duiken voor vis en een bizarre sterrenhemel ‘s avonds. We sliepen buiten in hangmatten, wasten ons bord en bestek na het eten af in de zee, hadden geen elektriciteit en een wc die je zelf moest doorspoelen met een emmer water. De San Blas eilanden worden beheerd en bewoond door de inheemse Kuna stam met wie de organisatie hecht samenwerkt. Zij verzorgen grotendeels het eten, de koude drankjes en de boten. Ik heb de rest van de middag samen met een Nederlands stel gezond en gesnorkeld en rond etenstijd kwam iedereen samen aan tafel om gigantische kreeften te eten die de mannen van de boot vers hadden gevangen. Daarna verzamelden we allemaal rond het kampvuur. Niet lang na het kampvuur ben ik naar bed gegaan en heb ik als een roosje geslapen tot 7u ‘s ochtends in m’n hangmat. We zouden na het ontbijt rond 8u verstrekken maar dat kon helaas niet omdat het zo hard waaide. Twee uur een boekje lezen was zeker geen straf en om 10u gingen we alsnog. De boottocht was dit keer heerlijk. Amper nat geworden en lekker kunnen kijken naar de prachtige eilanden die we passeerden. Het eiland waar we aankwamen was tevens het eiland waar we gingen slapen. Iedereen ging lekker z’n eigen ding doen en kwam weer samen voor lunch en diner. Ik ben vooral opgetrokken met twee Nederlandse stellen. ‘S avonds hebben we gekaart onder het genot van een biertje of lokale rum en de plankton zien oplichten in de zee. De derde dag konden we wel volgens planning om 8u vertrekken. Dit eiland was weer compleet anders. Eind van de middag gingen we per lokale kayak naar het eiland waar we de laatste nacht gingen doorbrengen. Met de derde prachtige zonsondergang op rij kwamen we aan. Die nacht sliepen we in een Kuna dorp en hadden we wel bedden. Na aankomst kregen we door onze gids Caz een rondleiding door het dorp en wat achtergrondinformatie. De Kuna’s zijn volledig zelfvoorzienend en hebben hun eigen tradities en wetten. Ze werken met een boetesysteem voor alles. Als je een geschiedenis dienst mist is het 1 dollar. Als je vreemdgaat 100 dollar. De overheid van Panama heeft in 1925 geprobeerd de Kuna’s te verbieden zo te leven en het bij Panama te trekken maar daar hebben de Kuna’s even een stokje voor gestoken. Ze hebben de autoriteiten uitgenodigd op het eiland, dronken gevoerd met hun lokaal gebrouwen drank en ze vervolgens allemaal neergestoken met pijl en boog, in stukjes gehakt en terug gestuurd op de boot naar het vaste land. Bizar verhaal maar echt waar. Sindsdien zijn ze onafhankelijk. ‘S avonds hebben we in een ‘restaurant’ gegeten met de hele groep en hebben we heerlijk geslapen in de bedden na twee nachten in een hangmat. De laatste dag gingen we wederom na het ontbijt de boot in. Bij de grens moesten we er allemaal uit en duurde het zo’n 1,5 uur voordat iedereen Panama uit was gestempeld. Gelukkig hoefden onze grote tassen niet gecontroleerd te worden. Daarna was het nog 45 minuten naar Sapzurro, Colombia. Daar konden we eindelijk afkoelen in de zee en kregen we een lokale lunch uit een bananenblad op het strand. Na de lunch was het nog 15 minuten naar Capurgana waar de tour eindigde. Het was even hectisch omdat iedereen tegelijkertijd boot en bustickets voor de volgende dag wilde kopen, geld moest wisselen (geen ATM), langs het immigratiekantoortje moest om Colombia in gestempeld te worden en de mensen achter het loket ab-so-luut geen haast hadden. Voor mij volgde daarna nog een bezweette wandeling met m’n tassen van 20 minuten naar m’n hostel. Ik sliep samen in een dorm met een stel uit Texas die ook mee was op de tour. ‘S avonds was er nog een afscheidsdiner met de hele groep in het dorpje aan het strand. Het was echt een mega leuke trip en een hele bijzondere ervaring. Op een paar fulltime dronken Australiërs na heb ik me niet geërgerd en alles was top geregeld! Maandag 8 oktober heb ik ontbeten met het stel uit Texas en ben daarna met de boot en bus naar Cartagena gegaan. De halve groep kwam ik onderweg weer tegen. Ik slaap 1 nacht in Cartagena en dan ga ik door naar Santa Marta waar ik Leonie, een oud huisgenootje, ontmoet voor 9 dagen samen in Noord-Colombia! [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44 [totalVisitorCount] => 26682 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 885 [author] => Milou [cityName] => Panama-stad [travelId] => 520278 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-09-25 [dateReturn] => 2019-01-25 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [25] => stdClass Object ( [reportId] => 5027880 [userId] => 435130 [countryId] => 144 [username] => thelongestroad [datePublication] => 2018-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Dag 135 Honduras - dag 155 Panama Stad [message] => Dag 135. 10/10/17. San Lorenzo (Honduras) - Leon (Nicaragua) 188km Na flinke regenbuien gisteravond scheen het zonnetje weer toen ik op de motor stapte. Al vrij snel stond ik in de file voor wegwerkzaamheden. Terwijl de auto’s in de rij wachten tot de man het groene bordje opstak, reed ik naar voren en vroeg of ik er vast door mocht. Als ik voorzichtig reed, zigzaggend langs de tegemoetkomende auto’s was dat geen probleem. Bij iedere opstopping stonden wel mensen die eten en drinken verkochten. Nadat iets van 5x heel de weg was opengebroken voor een paar kilometer, was het eindelijk voorbij. Ik kon nu gewoon doorrijden. Tenminste, als er niet zoveel gaten in de weg zaten. Het was echt niet normaal, Leerdammer kaas zou er jaloers op zijn geweest. Harder dan 40 rijden was echt niet te doen, en dan nog kon ik nét de gaten ontwijken. Op een paar keer na dan. Gelukkig bleef ik overeind en hield ik de motor heel. Één keer had ik echt het gevoel dat het mis ging. Ik zag net op het laatste moment een enorm gat in de schaduw. Door de schaduw van de bomen zie je de gaten amper aankomen. Ik ging vol op de rem, maar we lag natuurlijk ook een hoop zand op de weg. Ik gleed op de diepe kuil af en stopte net een meter voor de kuil met remmen om nog te kunnen sturen. Op wonderbaarlijke wijze bleef ik overeind. Van George en Robert zou ik later vandaag horen dat Robert op die manier zijn wiel naar de klote had geholpen, dus was blij dat het net goed ging. Een kilometer voor de grens haalde ik even een cola en een paar koekjes bij een tankstation. Ik had nog niet gegeten, maar veel meer hadden ze niet. Ik had wel ff de energie nodig, wist ik intussen bij de grensovergangen. Tot nu toe leek het rustig voor de grens, nog geen vervelende mannetjes. Toen ik bij het tankstation wegreed, kwamen ze ineens te voorschijn. Een paar op de fiets riepen me tot stoppen. Ik reed door en ze fietsen achter me aan. Kort daarna kwam ik bij de grens. Binnen 10 seconden stond er 15 man om me heen, bijna tegen me aan. Ik maakte ze duidelijk dat ze afstand moesten houden. Het leek wel alsof ik allemaal dollar briefjes aan me jas had geplakt, zo stonden ze erbij. Ik zei dat ik hun hulp niet nodig had. Eentje bood aan voor een dollar te helpen. Eerst wees ik het af, en zei ik heb geen geld. Toen dacht ik, hij zal wel meer geld proberen te vragen. Maar voor een dollar mag hij me wel helpen. We gingen kopieën maken, en zorgden voor het uitklaren van de motor. Ondertussen vroegen 5 man met flinke pakken geld of ik nog geld wilde wisselen. Ook liep iemand continu achter me aan die geld wilde voor het in de gaten houden van de motor. Ik zei je loopt de hele tijd bij me, dus jij ziet de motor vanaf hier net zo goed als ik. Vooruit 1 dollar was genoeg zei hij, ik zei dat hij moest opsodemieteren. Al met al was dit vrij snel gegaan, binnen een half uur kon ik door naar de kant van Nicaragua. Daar was het heerlijk rustig. Niemand die naar me toe kwam, alleen mensen die wat dingen vroegen en precies zeiden waar ik heen moest en wat ik moest doen. Uiteraard moest ik weer 3 dollar betalen voor het sprayen van de motor. Heb niet gezien dat ze het hebben gedaan, maar kreeg in ieder geval het bewijsje. Daarna moest ik het visum krijgen voor Nicaragua. Ik was vrij snel aan de beurt, maar ergens leek iets niet goed te gaan. Verschillende keren moest ik eventjes wachten. Toen kwam iemand anders, die goed Engels sprak. Moesten ze op hem wachten? Hij wilde alles weten, waar ik heen ging en het adres van het hotel. Toen moest ik nog steeds wachten. Al was me niet duidelijk op wat. Ze zeiden dan ik al mijn bagage van de motor moest halen en door een scanner moest doen, al was dat volgens mij meer om me bezig te houden. Ook daarna was het wachten en wachten. Na bijna 3 uur was het ineens helemaal goed. Het leek erop dat of een bepaald systeem eruit lag, of iemand goedkeuring moest geven die er niet was. Toen was het nog wat papierwerk om de motor het land in te krijgen, maar gelukkig zaten hier geen kosten aan verbonden. Toen was het niet duidelijk of ik een verzekering moest hebben voor Nicaragua. Op internet las ik van wel, maar iemand bij de douane zei van niet. Toen vroeg ik het aan iemand anders, die zei ook van niet. En toen kwam er weer iemand bij die zei van wel! Lekker duidelijk! Toen ging ik samen met een douanier het vragen aan een agent die buiten stond en die zei dat het inderdaad moest. Wat ik in ieder geval wel meteen merk hier is dat mensen super vriendelijk en behulpzaam zijn, en niet helpen om geld te willen. De verzekering kon ik 300 meter verderop krijgen. Langs de bank zaten buiten wat mensen aan een tafeltje. Die schreven ter plekke de verzekering uit voor 12 dollar. Eindelijk kon ik door, het was intussen al 4 uur geweest en het was nog zo’n 100km naar Leon. Toen ik Nicaragua inreed leek een last van mijn schouders te vallen. De wegen waren goed en de mensen keken me lachend aan in plaats van schuchter. Bij een tankstation kwamen mensen een praatje maken, in plaats van bedelen om geld. Qua natuur en gebouwen leek het niet zo heel anders dan Honduras en El Salvador, maar voor mij voelde het door de mensen een wereld van verschil. Net voor het donker kwam ik Leon binnen. Het was weer even puzzelen door alle eenrichting straten om bij het hotel te komen. Rond 6 uur kwam ik aan. Ik genoot van een koude douche en ging even naar een ATM om te pinnen. Pinnen met een creditcard koste me trouwens de laatste keren bijna 10 euro per keer om 250 euro te pinnen! Ik was al meer dan 50 euro kwijt aan pinnen, terwijl ik dat nu pas kon zien wat het me gekost had. Ik had daarom een paar dagen terug een mail gestuurd naar ABN AMRO. Ze hebben 35 euro terug gestort, dus dat was netjes vond ik. Nu moet ik er heel erg gaan opletten dat ik met mijn gewone bankpas pin. Tot nu toe kon dat op veel plaatsen niet, maar omdat ik nu in toeristischere plekken kom gaat dat wel lukken. Dan is het rond de 5 euro per transactie. Toen ik had gepind begon het gruwelijk te regenen. Ik ging het eerste de beste restaurant in wat ik tegen kwam, en laat dat nu net een Italiaan zijn. Al vrij snel kwamen er 4 jongens en een meisje bij me aan tafel om een hapje mee te eten en voor de gezelligheid. Rond een uurtje of 9 ging ik terug naar de kamer, want was helemaal gesloopt na de lange dag. Dag 136. 11/10/17. León Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje in de stad. Na goed zoeken kreeg ik uiteindelijk een leuk tentje gevonden die een eitje voor me bakten. Meestal combineer ik mijn ontbijt met lunch rond een uur of 11, maar de meeste plekken hebben dan geen ontbijt meer. Daarna heb ik het stadje bekeken, maar het was zo heet dat ik niet heel lang ben weg gebleven. S’middags heb ik lekker rustig aan gedaan en wat dingen voorbereid voor de rest van de reis. Zo had ik een mailtje van de kapitein van de boot waarmee ik naar Colombia vaar, voor een aantal gegevens. S’avonds heb ik een hapje gegeten in de stad en voor de rest een rustig avondje gehad. Dag 137. 12/10/17. León - Granada 133km S’ochtends ging ik nog even de stad in om nog wat foto’s te maken, en te ontbijten. Het werd rijst met bruinen bonen en een gebakken eitje. Nooit gedacht dat ik s’ochtends bruine bonen zou weg krijgen. Daarna zei ik gedag bij het hotel. Ik gaf het vriendelijke vrouwtje de ansichtkaart van mijn reis en ze was helemaal enthousiast. Ze vroeg of ik mijn handtekening erop wilde zetten, en ze ging hem inlijsten haha! In vertrok uit het leuke León en vertrok richting Granada. Onderweg zag ik een motor rijden met een man en vrouw erop. Ze hadden een hele helm, zullen dan geen locals zijn. Ze hadden alleen geen bagage dus ik wist het niet. Ik haalde ze in en reed verder. Een minuut laten kwamen ze naast me rijden en we begroeten elkaar. We stopte langs de weg voor een praatje. De jongen, Miguel was een Spanjaard en was vanuit Amerika op weg naar het zuiden op zijn motor. Hij doet vrijwilligerswerk in een hostel, net als zij. Samen waren ze een dagje op pad. Ze vroegen of ik S’avonds een drankje kwam drinken bij het hostel in Granada. Gezellig! Ik reed verder richting Granada. Ik kwam iets voor 3 aan. Het was eigenlijk te heet om nu al de stad im te gaan, dus besloot een uurtje bij het zwembad te liggen. Daar sprak ik nog een Nederlands stel die op vakantie/reis waren in Nicaragua. Na de verfrissende duik ging ik de stad verkennen en foto’s maken. Granada is een oude Spaanse koloniale kleurrijke stad. Ik liep een paar kilometer naar het grote meer waar de stad aan ligt. Ik maakte wat foto’s, en vroeg een man of hij van mij een foto kon maken. Zo hou ik moeders te vrede als ik zelf ook af en toe op de foto sta. Toen zag ik dat de twee mannen een helm vast hadden. Het waren ook motorrijders die in Nicaragua rond aan het toeren waren. Een vriendelijke man Nicaragua en een Amerikaan. De man uit de Amerika was nogal vol van zichzelf en liet zien wat voor motors hij thuis had staan, zijn camera’s die hij bij had en vertelde over zijn avonturen in Nicaragua. Net voor ik wilde gaan vroeg de andere man waar ik heen ging. Toen ik vertelde over mijn reis vonden ze het toch wel interessant. Ze vroegen hoe ik de Darien Gap over wilde, en ik vertelde over de Duitse zeilboot de stahlratte. Toen kwam ineens een andere man aanlopen, die ons had horen praten. Ik had hem nog niet eens gezien. Ga je met de stahlratte naar Colombia? De 30e? Haha dan zitten we op dezelfde boot! We bleven nog een tijdje met elkaar buurten, en toen het donker werd gingen we weer onze eigen weg. De man die mij op de boot zat zou misschien ook wel naar het hostel van Miguel gaan. Ik ging een hapje eten en nog even naar de kamer voordat ik naar hostel Azul ging. Ik kwam het hostel binnen en herkende Miguel aan zijn ketting. We hadden allebei een helm op vandaag, en ik zie zoveel gezichten maar aan zijn ketting zag ik dat hij het was. Hij zei kom je voor de beerpong? Hij werkte dus bij het hostel en zag ook iedere dag nieuwe mensen, dus herkende me niet zonder helm maar met een petje op. We hebben elkaar gesproken vandaag, langs de weg! Noooo, sorry man! Hij had me niet herkend haha. Hij zei zullen we gewoon gaan kletsen en dat beerpong aan hun overlaten. Er zaten nog wat andere reizigers aan tafel. Het was heel leuk om hun zo enthousiast te zien over mijn reis. Ze hadden zoveel vragen! Ben niet gewend om op de praatstoel te zitten, luister liever naar andere. Maar het was wel heel leuk, ook om de ervaringen van Miguel te horen. Hij was 3x onderuit gegaan op de slechte weg in Honduras. Hij snapte niet hoe ik zo’n afstand in deze tijd kon hebben afgelegd. Hij wilde zelf rustiger aan gaan doen terwijl hij 1/3 van mijn afstand in de dezelfde tijd had afgelegd haha. Nou had hij verder niet echt een plan en wist ook niet hoe lang hij weg bleef. Hij wilde misschien zijn motor in Panama verkopen en een fiets kopen in Colombia om naar Argentinië te fietsen, en zo te trainen voor een triatlon. Na een flinke regen en onweersbui was het iets na 11 weer droog en ging ik weer terug naar mijn hotel. Wie weet zie ik ze morgen nog, het was in ieder geval heel gezellig! Dag 138. 13/10/17. Granada Ik sliep uit tot een uurtje of 10, maar toen was het te warm dus moest ik er wel uit. Was ook een mooie tijd. Ik ging verderop in het stadje ontbijten, wat goedkoop en goed beoordeeld was op tripadvisor. Die app/site is wel echt perfect voor reizigers! Ik vroeg na de menukaart en toen kreeg ik door dat het meisje doof was die er werkte. Toen keek ik om me heen en bleken er alleen naar doven te werken! Aan de muur hingen gebaren, en op de tafel kon je bijvoorbeeld aanwijzen of je wilde betalen of suiker in je koffie wilde. Daarna liep ik nog een rondje door de stad. Nat van het zweet kwam ik weer aan bij het hotel, dus besloot nog even een duik te nemen voor ik naar de vulkaan ging. Toen ik rond 4 uur bij de vulkaan aan kwam, kreeg ik te horen dat je maar een kwartier bij de krater mocht staan vanwege de gassen. Ik vroeg overdag ooo lava kon zien, maar dat was niet het geval. Ik besloot weer een stukje te rijden en later terug te komen. Aan de rand van het stadje Mayasa stopte ik om foto’s te maken van de vulkaan. Tussen het stadje en de vulkaan lag een groot meer. Wat mensen kwam nog een praatje maken, over waar ik naartoe ging op de motor. Toen de zon langzaam onderging reed ik terug naar de voet van de vulkaan. Samen met een hoop auto’s wachtte we tot we naar boven mochten rijden. Inmiddels was het pikkedonker. Het was best speciaal om op de motor een vulkaan op te rijden, over een donker weggetje. Boven aangekomen zag ik de oranje gloed al. Ik stapte de motor af, liep 10 meter en keek zo de krater in. Beneden kon je een klein stukje zien waar je de lava zag borrelen. De rest was een oranje gloed, en de dampen kwamen de krater uit. Heel indrukwekkend! Na een kwartiertje gingen de rij van ongeveer 15 auto’s en ik weer naar beneden. Weer terug in Granada ging ik opzoek naar een plekje om te eten. 2 straten van het hotel was een klein restaurantje verstopt, wat goed beoordeeld was op tripadvisor. Ik snapte waarom. Het was de beste hamburger die ik deze reis op had, met frietjes en een biertje. En dat voor nog geen 4 euro. Dag 139. 14/10/17 Granada - San Juan del Sur 98km Voor ik s’ochtends vertrok ging ik nog eventjes ontbijten bij het dovencafe. Daarna vertrok ik richting het zuiden van Nicaragua. Na een niet al te lange rit kwam ik iets na de middag aan in San Juan del Sur. Om het hotel wat ik geboekt had te vinden typ ik al lang niet meer de straatnaam in, in de TomTom zoals in Amerika. Die herkent hij hier allemaal niet. Ik gaf op de TomTom aan op de kaart waar het hotel zich volgens booking.com moest bevinden. Daar aangekomen waren een paar hotels, maar niks lk op dat van mij. Toen ik het iemand vroeg stuurde ze me verder van het stadje af, zat ik zo ver van de stad en het strand? Ook na daar een tijd gezocht te hebben, bleek mijn hotel daar niet te zijn. Ik reed terug naar het stadje, en vroeg het nog maar een keer. De 4e die ik het vroeg dacht het te weten. Een paar keer links rechts, en een hele stijle weg naar boven. Uiteindelijk was daar inderdaad het hotel! Ik las op de recensies van Booking.com dat de WiFi bij niemand goed werkte in de kamer, dus had dat als verzoek in gediend. Parkeergelegenheid voor de motor en een kamer met goede WiFi. Nu bleek alleen de kamer naast de receptie WiFi te hebben, dus kreeg ik die. Dit was alleen een 4 persoons appartement, met een keuken erin! En dat voor iets meer dan 10 euro per nacht, helemaal goed! Toen ik de motor aan het afladen was sprak ik een Duitse gast die net was aangekomen. Hij reisde van Canada in zijn 4x4 richting het zuiden, samen met zijn hond! Na even te hebben relaxt ging ik boodschapjes doen en mijn was wegbrengen. Ook liep ik een rondje door de stad en ging vast informeren over het surfen, wat ik hier wilde gaan doen. De sporen van de storm van een dag of 10 geleden waren nog duidelijk zichtbaar. Overal lag troep op het strand, en een hoop boten waren tot aan de kade op het strand vastgelopen. Ik at ook nog even een quesedilla bij een kraampje, maar toen ik hem op had was hij ineens 2x zo duur! Hahah daar trap ik toch echt niet meer in. Hij hielt lang vol, maar als het moest was ik gewoon tot de volgende dag blijven staan tot ik mijn wisselgeld terug had. S’avonds at ik bij een straattentje kip van de bbq, met rijst en bonen en bananenchips. Dag 140. 15/10/17. San Juan del Sur Vandaag stond een relaxt dagje op de planning. Ik had tijd om aan mijn filmpjes te werken en lekker uit te slapen. Ik had een gasstel dus bakte voor de verandering mijn eigen lunch, een eitje. Ik had ook, voor het eerst deze reis maar eens wat oefeningen gedaan. Ik had nu toch alle tijd dus had wat buikspieroefeningen, pushups en squats gedaan. Ik merkte goed dat ik niet meer 3x in de week sport, moet toch eens aan mijn conditie gaan werken. Motorrijden is heel vermoeiend, maar conditie bouw je er niet van op. Ik heb trouwens al een tijdje contact per mail met een Nederlands stel die deels dezelfde route als mij rijden. Ze zitten ondertussen in Ecuador, dus zullen de hele reis voor mij uitrijden. Ze hebben me wat tips gegeven en misschien kunnen we onze motoren samen aan het einde terug verschepen, dat zou echt super zijn! Via hun kreeg ik ook een mailtje van een Duits stel. Het mailtje dateert van toen ik in Tulum zat, maar heb ik nooit gelezen. Bij toeval zag ik hem voorbij komen. Wat bleek, toen ze die mail stuurden zaten hun ook in Tulum. Ik mailde ze dat ik in San Juan zat, en kreeg vandaag een mail terug. Ze kwamen eind van de dag ook aan in San Juan, en ze bleken zelfs op de boot van 30 oktober te zitten! We spraken af om een hapje te gaan eten rond een uur of 7. Ze hadden nog een ander stel meegenomen, waar ze een stuk mee samen hadden gereden. Een Australisch stel, ik schat ergens in de 50. Ook hun zaten de 30e op de boot. Leuk om zo een hele hoop verhalen en ervaringen uit te wisselen. Na een gezellige avond ging ik weer naar het hotel. Overal op straat liepen strontbezopen mensen. Het was zondag vandaag, en iedere zondag is er een heel groot bekend feest in San Juan. Het feest heet Sunday Funday en begint om 1 uur smiddags. Ik had er nog even aan zitten denken, maar feesten doe ik toch liever met mijn vrienden en daarbij zou het een hele dure dag zijn geworden anders. Dag 141. 16/10/17. San Juan del Sur Ik stond rond 8 uur op en ging naar de surfschool. We spraken af dat ik les kreeg, voor 25 dollar en ik zou om 10 uur daar weer zijn. Toen ik daar aankwam was het ineens 30 dollar, want ik was de enige en dat was de prijs voor privéles. Ik hoef geen privéles, ik wil het juist low budget. Dus ik zei dat ik anders verder ging kijken. Uiteraard mocht ik toch voor 25 dollar mee. We gingen naar een strand 20 minuten verderop. Eerst haalde hij nog even zijn lunch en onderweg pikte die nog wat mensen op. Het leek dat hij een beetje pissig was over de 5 dollar, want echt veel zei hij niet in de auto. Daar aangekomen kreeg ik les van iemand anders. Later zou blijken iemand die hij 10 dollar wilde geven om het zo uit te besteden. Ik heb ooit een uurtje les gehad op Bali, en dat ging eigelijk best lekker. Toch wilde ik weer even begeleiding. We gingen vrijwel gelijk het water in. De golven waren gruwelijk hoog, ofja voor mijn gevoel in ieder geval wel. Een jongen die ik sprak zei ook, ga je met deze golven les nemen? Ja blijkbaar haha. De instructeur liet me op bijna iedere golf proberen op het board te staan. Ik weet niet wat het was, maar het ging voor geen meter. En iedere keer maar weer een eind terug zwemmen, om weer door een golf van 3 meter alle kanten op gegooid te worden. Die oefeningen van gister waren ook niet echt een goed idee, want mijn armen en schouders waren nog zo stijf als iets. Na een half uur was ik kapot en zei dat ik ff bij moest komen. De man die me had gebracht kwam naar me toe. Hij zei kom me gaan nu terug. Die andere gast bakt er niks van, ik zal je laten zien hoe het werkt. Blijkbaar was het ook zijn eigen surfschool. Vanaf het moment dat ik met hem het water in ging was het allemaal veel relaxter. We wachten af tot de juiste golf, en hij zei precies wat ik moest doen. Al snel kon ik op het board blijven staan. Na een hele tijd in het water te hebben gelegen, heb ik toch een keer of 15 op het board gestaan, waarvan de meeste keren tot bijna op het strand. Dat geeft een heerlijk gevoel, dus ik was helemaal blij. Ik kon nog zelf doorgaan, maar ik was aardig gesloopt en vond het mooi geweest. We gingen weer terug en ging naar het hotel om bij te komen. S’avonds hadden we weer afgesproken met de motorrijders. Dit keer was er ook een Canadees stel bij, en 2 Amerikanen. Waaronder Joseph, de Amerikaan die ik in Granada was tegen gekomen. Zo zaten we met 9 motorrijders aan tafel. 8 BMW rijders, en één gek op een Moto Guzzi. Eigelijk zouden we misschien nog naar schildpadden gaan kijken die op het strand eieren legden. Alleen door de regen, en omdat sommige ziekjes waren ging dat niet door. Blijkbaar was het ook niet het ideale seizoen daarvoor. Het was heel gezellig met z’n alle en rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar de kamer. Ik merkte al dat het 3e biertje er niet geweldig in ging, en bestelde daarna cola. Eigelijk niks voor mij. Toen ik in het hotel aankwam werd ik ineens heel erg beroerd. Ik had het ijskoud, en begon te rillen. Het eten kwam er aan alle kanten uit. Ik had al een hotel geboekt voor komende 2 nachten, maar wist niet of dat goed ging komen morgen. Ik ging op bed liggen en proberen zo snel mogelijk te slapen. Dag 142. 17/10/17. San Juan del Sur (Nicaragua) - Monteverde (Costa Rica) 233km Ik werd om 8 uur wakker, want ik had om 9 uur afgesproken met Charlie en Joseph om naar Costa Rica te rijden. Vanuit bed leek ik me niet ziek te voelen, maar toen ik opstond merkte ik wel dat het niet best ging. Overal spierpijn en ik had totaal geen energie. Toch besloot ik maar te gaan, want ik had al een accommodatie geboekt in Costa Rica en vond het zonde om langer in San Juan te blijven. Net buiten de stad stonden ze te wachten, samen met het Canadese koppel. Ik stelde voor om nog in het stadje te tanken, maar ze wilde net voor de grens tanken. Benzine is namelijk weer een stuk duurder in Costa Rica. We reden zo’n 30 kilometer tot de grens maar geen tankstation. Het papierwerk in Nicaragua om de motor uit te klaren was een stukje ongestructureerde ellende. Formuliertje hier, formuliertje daar. Dan weer een dollar ergens voor betalen, maar ze hadden geen wisselgeld dus moesten we dat zelf maar regelen. Daarna weer kopieën maken, toen weer een ander formulier. Toen dacht ik klaar te zijn, moest er een stempel en een handtekening van een agent buiten op het formulier. Toen bleek er nog een handtekening op te moeten, en toen was ik dan eindelijk klaar. In Nicaragua dan. Ik wachtte tot de rest ook klaar was en we reden naar Costa Rica. Daar eerst in de rij voor de stempel in het paspoort, toen weer formulieren invullen om de motor in te klaren. Gelukkig was dit allemaal iets voor 12, want van 12 tot 1 stoppen ze hier gewoon bij de douane en gaan ze lunchen. Dan kan dus niemand geholpen worden. We moesten alleen nog langs het verzekeringskantoor en toen waren we klaar. Net voor we klaar waren kwam ook de Duitse gast aan met zijn hond, die bij mij in het hotel zat. Leuk om hem nog eventjes te spreken. Hij vertelde dat hij de hond in Mexico van de straat had gehaald, en dat hij na de reis mee naar Duitsland zou gaan. Rond 1 uur reden we dan eindelijk Costa Rica in. We stopte bij een tankstation en voor een hapje eten en drinken. Ofja, eten zeker niet voor mij. Maar drinken had ik echt even nodig. Ze vroegen al steeds of het goed met me ging, wamt volgens mij was het wel aan te zien dat het eigelijk gewoon klote ging. Toen ik trouwens eerder vandaag bij de grens een foto wilde maken de motoren, bleek mijn camera niet meer te werken van mijn telefoon. Het beeld was zwart, en resetten hielp allemaal niets. Echt heel erg balen want sinds mijn lens in momument Valley kapot is gegaan, maakte ik alle foto’s en video’s met mijn telefoon. Na de pauze gingen we weer op pad. Eerder dan gepland ging de rest ineens links af. Vanaf de motor zwaaide ik, ik zou ze binnenkort weer zien. Later bleek dat ze de verkeerde weg hadden genomen, dat idee had ik al. Onderweg stopte ik nog even voor wat drinken. Op de grond bij het winkeltje lag een dode sprinkhaan, zo groot als mijn hand! Kijk, dat was wat ik van Costa Rica wilde zien. De grote veelzijdigheid aan dieren. Langzaam begon het donker te worden, maar gelukkig was het nog 20km. Ik was er bijna. Hoewel? 20 kilometer voor het einde eindige het asfalt in zand en grote stenen. Normaal nog geen ramp, maar ik reed door de bergen. Met heel veel moeite hielt ik de motor recht. Zeker omdat ik me ook zo klote voelde was het moeilijk 100% geconcentreerd te blijven en in balans te blijven, maar ik moest wel. Toen reed ik een hele stijle helling op, met los zand en stenen. Ik bleef hetzelfde tempo rijden, tot ik weggleed. Ik zette mijn voeten aan de grond en remde om niet te vallen. Wat er toen gebeurde was misschien wel het spannende wat ik op de motor heb meegemaakt. Ik begon langzaam achteruit de steile helling af te rollen. Ik gaf zachtjes gas, maar slippend ging ik achteruit. Ook remmen hielp niet. Wonderbaarlijk genoeg wist ik mezelf schuin op de helling stil te zetten. Ik hapte even naar adem en gaf flink gas om boven te komen. Boven gekomen stopte ik om even naar de zonsondergang te kijken, die ongelooflijk mooi was. De wolken hingen boven het regenwoud, en de lucht had alle kleuren van de regenboog. Als de zon hier onder is, is het ook echt heel snel donker. Nog 8 kilometer. Had ik het ergste gehad, dat zal toch wel. Tot ik weer bij een stijle helling kwam. Maar dit keer had iemand bovenaan de helling zijn auto gewassen, de tuin gesproeid. Ik weet het niet, maar de complete weg was 1 groot modderspoor. Ik dacht eventjes nog aan omdraaien, maar besloot het toch te proberen. Ik was inmiddels zo ver. Glibberend en glijdend ging ik langzaam naar boven. Eigelijk ging dat zo slecht nog niet. Rond half 7 kwam ik bij het hotel aan, ofja cabins zoals ze het noemen. Ik was compleet gesloopt. Ik ging nog even pinnen en een vruchtensapje halen, en daarna op bed liggen. Ik rilde helemaal, of het nu van de kou of vermoeidheid was weet ik niet. Zo koud was het in ieder geval niet. Ik was in ieder geval heel blij dat ik er was! Dag 143. 18/10/17. Monteverde Ik sliep lekker uit vandaag tot een uurtje of 11. Ik denk dat ik dat ook even nodig had. Helemaal beter voelde ik me niet toen ik wakker werd, maar in ieder geval beter dan gister! Ik stond rustig op en ging rond een uurtje of 1 op de motor naar het Monteverde Cloud Forest, 5 kilometer verder. Wederom dacht de TomTom mij het weer wat moeilijker te maken. Ik werd de verkeerde weg in gestuurd. Een zandweg, wat opzich het probleem niet is. Maar op een gegeven moment ging de weg wel zo gruwelijk stijl naar beneden. Het losse zand, grind en kiezels maakte het niet makkelijker om de 300 kilo metaal overeind te houden. In de eerste versnelling, en mijn hand en voet op de voor en achterrem liet ik me zo langzaam als ik kon naar beneden glijden. Tot ik merkte dat ik echt weggleed. Ik mijn hoofd had ik me er al bij neer gelegd dat ik onderuit zou gaan en met motor en al een aantal meter naar beneden door zou glijden. Mijn laatste mogelijkheid was alle remmen los, en mij volle vaart de helling af te laten rollen. Dat kon de val voorkomen, of misschien veel zwaarder maken. Uiteindelijk kwam ik weer met de schrik vrij. Jammer dat dit soort momenten niet gefilmd worden. Ongelooflijk dat dit goed ging. Vrij snel kwam ik weer op een andere weg, en reed ik dit keer met behulp van Google maps naar het nationale park. Het is een van de drukste, zo niet het drukst bezochte park van Costa Rica. Toch was ook hier een slechte zandweg die je naar de ingang van het park leidde. Ofja tot 800 meter van de ingang. Door de tropische storm een paar weken geleden was de zandweg voor een deel de afgrond ingezakt. In het nationale park kon je een aantal trails volgen. Ook hier waren door de storm een hoop trails gesloten. Eigenlijk bleef er één route over, die wel langs alle highlights ging en 3 uur zou duren. Prima dus! Door de dichtbegroeide jungle kon je haast niet verder dan 30 meter om je heen kijken. Verschillende vogeltjes vlogen door de rondte, en ik zag een of ander zoogdier lopen waarvan ik zo niet weet wat het was. Helaas geen slangen, vogelspinnen, apen of luiaards die hier ook zouden moeten zitten. Wel was er een lange en hele hoge hangbrug door het regenwoud waar je overheen kon lopen. Een mooie wandeling, maar ik ga zeker nog een park bezoeken in Costa Rica, in de hoop meer dieren te zien. Ik was erg moe na de wandeling, maar had wel het gevoel weer langzaam beter te worden. Mijn buik voelde ook niet meer van streek. Gister had ik alleen 2 koekjes op en vandaag 1 banaan, omdat mijn maag nog niks kon hebben. S’avonds besloot ik toch een hapje te eten en dan ging goed gelukkig! Dag 144. 19/10/17. Monteverde - Manuel Antonio 182km Rond 10 uur vertrok ik vanuit Monteverde. Ik nam de andere route als de heenweg, toen de TomTom bij de verkeerde weg had gewezen. Zou dit wel gewoon asfalt zijn? Nee hoor, na 2 kilometer hielt het asfalt het voor gezien en werd het een zandweg. Een lange, slechte zandweg. Harder dan 25 kon ik zeker niet rijden, maar gelukkig zaten er geen stukken in waar ik echt in gevaar kwam. Na bijna een uur kwam ik bij een klein dorpje. De normale weg zou zijn links, dan kon ik namelijk de laatste 15 kilometer over een gewone weg naar de hoofdweg rijden. Helaas was daar een brug compleet ingestort door de storm. Het alternatief was rechts. Maar dat betekende nog 20 kilometer off road naar de hoofdweg, dat zou me nog een uur kunnen kosten! Ik reed 100 meter tot de ingestorte brug, en maakte een foto van de ravage. Ze hadden tijdelijk een houten hangbruggetje gemaakt voor de voetgangers. Van de oude stenen brug was niets meer over, je viel zo 3 meter omlaag in het riviertje. Een paar oude mannen kwamen met een kruiwagen de hangbrug over. Ik vroeg ze hoe lang de omweg was. Ze keken bedenkelijk. Je kan wel met de motor over de hangbrug! Ik moest lachen, maar ze meende het! 400kilo is het bij elkaar hè? De motor, bagage en ik. Ja dat moet lukken zeiden ze. Nouja ik hou wel van een uitdaging. Mocht ik door de brug zakken zou de reis voorbij zijn, maar ik zou het wel overleven. Ik had geen zin om nog een uur over zo’n klote weg te rijden, mijn banden en de guzzi hadden genoeg geleden. Ik zette me schrap en reed voorzichtig naar de overkant. Tot halverwege ging het vrij goed. Toen begon de brug van links naar rechts te kantelen. Ik stopte ff maar heel de brug bleef op en neer gaan. Toen reed ik maar snel weer door en kwam gelukkig zonder kleerscheuren aan de overkant aan. Vanaf toen eindelijk weer fatsoenlijke weg. Na een uurtje kwam ik aan bij een brug die bekend staat als krokodillenbrug. De brug ligt net buiten het stadje Tarcoles, en onder de brug langs de rivier barst het van de krokodillen. Het was voor het eerst dat ik deze beesten in het wild zag, en het was heel indrukwekkend. Ik denk dat het er wel een stuk of 15 waren. De meeste op de kant, en een aantal in het water. Ze waren heel erg groot, een paar zo tegen de 4 meter denk ik! Een paar Amerikanen hadden een tros bananen bij en gooide die naar benden. Blijkbaar vreten die beesten alles, want de bananen waren zo weg! Daarna reed ik verder tot Manuel Antonio, een Nationaal park aan de westkust van Costa Rica. Een half uur voor ik aankwam begon het flink te regenen onderweg. Toen ik bij het hotel aankwam, bleef het flink regenen. Blijkbaar moest je voor het park ook weer entree betalen, dat in combinatie met de hoop regen en dat het al half 5 was besloot ik niet meer het park te bezoeken. Misschien morgenochtend even kijken. Ik besloot een pizza te bestellen want er zaten geen restaurantjes of winkeltjes in de buurt, en had geen zin meer om op de motor te stappen in het donker en door de regen. Dag 145. 20/10/17. Manuel Antonio - Uvita 64km Het was gelukkig weer droog toen ik op stond. Ik besloot de jungle tour die ik wilde doen, uit te stellen tot National Park Corcovado. Wat ik hoorde was dat nog mooier, en echt een geweldige accomodaties vond ik het hier niet dus wilde niet nog een nacht bij boeken. Ik ging wel nog een kijkje nemen bij het strand van Manuel Antonio. Het gebied was erg toeristisch maar op het strand was het lekker rustig. Het was duidelijk dat dit niet het high season is. Ik stapte weer op voor een kort ritje naar Uvita. Onderweg zag ik dan eindelijk voor het eerst een luiaard, alleen lag hij helaas dood langs de weg. Aangekomen in Uvita reed ik een zandpad de heuvels in. In Costa Rica is echt ieder zijweggetje gelijk een zandpad, en vaak ook hele slechte. Gelukkig kwam ik zonder al te veel problemen aan bij de accommodatie, die midden in de jungle lag. Het was een hele grote houten logde, met slaapzalen en privekamers. Ik had gelukkig een eigen kamer. Alles was van een soort bamboe en het was aan alle kanten open, dus de muggen en hagedisje konden zonder problemen je kamer in. Buiten hoorde je apen hard brullen, ze zaten recht langs de accommodatie hoog in een boom. Toen ik de motor af aan het laden was, kwam ik tot de conclusie dat er olie lekte. Achter op de zijkant van de band, en op de velg zat olie. Olie op de band is het allerlaatste wat me als motorrijder wilt, dus ik wist gelijk dit moet echt verholpen worden. Ik keek waar het vandaan kwam en kwam tot de conclusie dat het uit het cardan lekte. De stroom was uitgevallen in de logde dus er was ook geen WiFi om het op te zoeken. Tussendoor ging ik een kijkje nemen bij de waterval 100 meter verder. Toen ik terug kwam bleek er nog geen stroom te zijn, dus ik liep een paar kilometer naar het stadje. Bij een restaurantje bestelde ik wat te drinken en ging googelen. Het leek om de keerring van het cardan te gaan. Toen ik het Jurjen vroeg bevestigde hij dat, dat zeer waarschijnlijk het probleem was. Omdat het een specifieke maat moet zijn, ga ik die in de buurt nergens vinden. Heel misschien in Panama stad, maar waarschijnlijk moet het opgestuurd worden vanuit Nederland. Na ziek te zijn geweest (en nog steeds flink last te hebben van mijn maag), mijn camera die kapot was, kon ik dit er echt niet bij hebben. Ik wist het ff niet meer, en ging maar een stukje richting het strand wandelen. Dat bleek uiteindelijk nog een hele flinke wandeling. Toen ik er na een uur eindelijk was, zag ik op een bord tot 16.00 open. Het was 16.15 en het hek zat dicht. Shit, ik wilde alleen even kijken en foto’s maken. Een man liep door het hek om even iets in zijn auto te pakken. Dat was mijn kans om snel naar binnen te glippen, het hek stond toch gewoon open en ik had geen bord gezien haha! Vaak mag je in zo’n nationaal park (waar het strand onder viel) tot een bepaalde tijd erin, maar wel tot 1 uur langer dan dat blijven. Er liepen ook nog gewoon andere mensen op het strand. Na het strandbezoekje ging ik terug naar de logde. Na een flinke wandeling kwam ik in de schemering aan. Ik ging terug naar het restaurantje waar ik s’middags was voor een bord rijst, en daarna weer terug naar de logde. Daar deed de stroom het gelukkig weer. Ondertussen had ik een mail ontvangen van de kapitein van de Stahlratte, waarmee ik naar Colombia ga. De boot stond in Cartagena in de dock, voor reparatie. Dit betekende dat de boot 5 dagen later zal vertrekken. Ik had stiekem de hoop net voor kerstmis thuis te kunnen zijn. Dan zou wel echt alles mee moeten zitten, dan had dat gekund. Dat plan kan nu de prullenbak in, 5 dagen die ik minder heb is echt niet meer te overbruggen. Het was al een heel krap schema. Achja je kan niet te veel plannen tijdens zo’n reis. Alleen er leek zo’n lange tijd zoveel volgens plan te gaan, dat ik even die gedachte had. Ik ging slapen, want had het gehad voor vandaag. Dag 146. 21/10/17. Uvita - Puerto Jiménez 150km Ik stond op en bakte nog een eitje, had nog eieren en brood over van gister. Ik vertrok richting het nationale park Corcovado, zo’n 150km verder. Bij een garage onderweg kocht ik olie voor in het cardan, zodat ik in ieder geval kon bijvullen wat eruit was gelopen. Onderweg ben ik nog een aantal keer gestopt om te checken of er olie had gelekt. Echt druppels kwamen er niet uit, het was enkel wat vochtig bij het cardan. Gelukkig maar, zo zou ik Panama stad moeten kunnen halen zolang het niet erger gaat worden. Onderweg ging ik bijna nog onderuit, en niet eens door de olie. Ik reed op een stuk weg dwars door de jungle. Er zat een auto irritant achter de drukken, dus ik ging naar rechts. Toen kwam ik op de gele lijn terecht, die de rand van de weg aangeeft. Deze geverfde lijnen zijn altijd glad, zeker als ze nat zijn. Nou had het geregend, en door de bomen en bladeren was het sowieso al glad op die weg. Ook hadden mijn banden hun beste tijd gehad. Die moeten het nog even volhouden tot Colombia. Op het moment dat ik op de lijn reed, leek het alsof op een ijsbaan reed. Gelukkig stuurde ik niet, en remde ik niet. Ik gleed alle kanten op, maar gelukkig pakte mijn banden net op tijd grip toen ik weer van de lijn af ging. Dat scheelde niet veel. Ik kwam aan in Puerto Jiménez. Ik had nog niks geboekt omdat ik alles online best duur vond. Gelukkig vond ik vrij snel een goedkope kamer. Ik liep door het stadje opzoek naar een office waar ze een jungle tour aanboden. Blijkbaar was ik alweer te laat om morgen naar Corcovado te gaan. Ze bodem wel een andere trip aan voor 2 dagen, maar die vond ik erg duur. Ik moest even nadenken wat ik wilde doen, en liep richting de zee. Daar zag ik ineens een aantal motoren staan voor een restaurantje. Dit waren duidelijk reizigers. Ik liep verder die kant op, waren dit de motoren van de mensen die ik al had ontmoet? Jahoor, het was Charlie, Joseph en het Canadese stel. Ze keken natuurlijk veel verbaast toen ze me zagen. Ik heb daar een tijdje bijgekletst over hoe de laatste dagen waren verlopen. Ze wilden voor morgen een walvistour boeken. De prijs was goed, en het leek me wel gezellig met hun, dus besloot morgen met hun mee te gaan. S’avonds ging ik nog een hapje eten bij een soda. Toen ik net de eerste hap wilde nemen viel de stroom uit. Dan is het ook echt totaal donker hier. Ik graaide maar op de gok wat van mijn bord, tot na een tijdje de eigenaresse een kaarsje kwam brengen. Zal niks nieuws zijn voor hier denk ik. Dag 147. 22/10/17. Puerto Jiménez Rond 7 uur stond ik op, want de walvistour stond op de planning. Ik haalde nog even een broodje en een fles water, en om kwart voor 8 was ik bij de pier. Joseph, Charlie en het Canadese stel kwamen een kwartiertje minuten later aangereden en we stapten op de boot. In IJsland wilde het al niet lukken met de orcas, met Jurjen op Vancouver Island ook niet en dit keer ook geen walvissen. Gelukkig zagen we wel een hoop dolfijnen. De eerst school leek ons niet te mogen, want steeds als we hun richting op vaarden doken ze onder. Dan zaten we allemaal te wachten, en zaten ze stiekem achter ons salto’s te oefenen. Gelukkig hadden we even later een andere school, die met de boot mee zwommen en hun showtje weggaven. We kwamen nog langs het nationale park waar Jurrasic park is opgenomen en waar opnames van de Amerikaanse Robinson (Survivor) zijn opgenomen. Na de tocht gingen we nog even naar een strandje, maar het weer was niet geweldig dus we gingen weer terug naar de pier. Toen we terug liepen richting het stadje, zagen we nog 2 felgekleurde ara’s in een boom. Even later kwam er nog een toekan bij zitten! Zo hadden we toch nog onze portie wildlife voor vandaag. Smiddags bestelde we 2 grote pizza’s die we met zijn 5en deelden als lunch. Daarna ben ik nog met hun meegelopen naar hun accommodatie aan de rand van de jungle. Ze hadden een soort vijver waar kaaimannen im zaten, dus die wilde ik wel even zien! Net voor het donker werd ging ik weer terug naar mijn hotel. Als avondeten at ik een tomaat en een avocado. Mijn buik is nog steeds een beetje van slag, en dacht ik kan wel wat groentes gebruiken. S’avonds ging ik redelijk op tijd slapen, want morgen staat er weer een border crossing op de planning. De laatste in Central America! Dag 148. 23/10/17. Puerto Jiménez (Costa Rica) - Boquete (Panama) 231km Rond 8 uur stond ik op, want ik had afgesproken om 9 uur samen met de 4 andere naar te grens te vertrekken. Voor ik vertrok kreeg ik eindelijk weer eens een positieve verassing. Ik was al druk bezig met te zorgen dat de keerring die ik nodig had, dinsdag gekocht zou worden en meteen op de post zou worden gedaan. Hij zou dat net voor ik naar Colombia zou vertrekken aankomen in Panama stad, of net niet. Als ik zeker zou willen weten dat het op tijd zou komen, moest het met spoed verstuurd worden en zou het meer dan 100 euro gaan kosten. Dat ging hem dus ook niet worden. Twee dagen geleden had ik in het Spaans iets van 15 bedrijven gemaild in Panama. Bedrijven die auto-onderdelen verkochten of gespecialiseerd waren in lagers. Net voor ik vertrok naar Panama had ik dan toch een mailtje van een bedrijf, ze hadden de keerring op de plank liggen! Het bedrijf zat in David, in daar zou ik vandaag langskomen. Dan was dan toch een meevaller! Ik was om 9 uur bij de rest en we reden richting de grens. Rond een uur of 12 kwamen we daar met zijn 4e aan. Joseph was ondertussen al afgeslagen, want die ging iets noordelijker via een dirtroad de grens over. Later kregen we te horen dat hij een lekke band had gekregen en dat het een en al ellende was voor hem om uiteindelijk de grens over te komen. Bij ons ging alles redelijk vlot. Het enige was omdat we met zijn 4e waren, moesten we op elkaar wachten. Na ongeveer 2,5 uur waren we klaar om Panama binnen te rijden. Ondertussen was het heel hard gaan regenen. Tot David reed ik met de rest mee, en daar ging ik weer mijn eigen weg. Langs de winkel waar ze de keerring hadden. Hij koste maar $6,50.- terwijl hij bij de Guzzi specialist TLM in Nijmegen bijna 25 euro kostte. Ik besloot er maar 2 te kopen, mocht er tijdens de reis weer iets mee zijn. Het was nog net licht, dus ik besloot nog zo’n 50km verder te rijden naar Boquete. Ik zocht gewoon een relaxte kamer, met WiFi en niet al te duur. Dat bleek lastiger dan gedacht. Ik heb zo’n 2 uur rond gezocht. Uiteindelijk had ik wat gevonden. 20 dollar per nacht, gedeelde badkamer en de motor kon niet droog staan maar gewoon voor de deur. Nouja het was niet anders. De accommodatie had lekker warme douche, WiFi op de kamer en het regende maar heel af en toe fftjes.de eigenaren waren heel enthousiast, mij eigelijk iets te enthousiast. Toen ik op de kamer aankwam en mijn koffer met mijn rugzak wilde pakken met al mijn belangrijke spullen, kwam ik tot de conclusie dat de sleutel was afgebroken. Waar en wanneer dat is gebeurd weet ik niet. Ik wist dus ook niet of het sleuteltje er nog voor de helft in zat. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem open. Ik vroeg aan de eigenaresse of ze een schroevendraaier of paperclip had. Ze liep met me mee naar een winkel langs het hotel. Mijn hoop was het open te krijgen zonder het slot te slopen. Al snel had ik door dat dat niet ging lukken. Uiteindelijk hadden we hem open, hij kon wel nog dicht maar niet mee op slot. Ik dacht nog ik zal hem een paar dollar geven voor de hulp, maar had sowieso geen kleingeld bij. Toen ik terug naar het hotel ging zei de eigenaar, je moet hem wel even wat geld geven. Dat was ik wel van plan? Maar beetje raar dat je er om vraagt. Ik gaf hem 3 dollar en zei hier kun je een biertje kopen. Daarna ging ik snel een hapje eten, want dat was er weer bij ingeschoten vandaag. Toen ik de lange dag wilde douchen bleek er geen water te zijn. Ook het internet deed het amper in de kamer. Na zo’n 10 muggen gedood te hebben ging ik maar slapen. S’nachts hoorde ik de man en vrouw nog schreeuwen tegen elkaar, geen idee wat er aan de hand was. Dag 149. 24/10/17 Boquete Ik sliep lekker uit vandaag, en ging eventjes wat te eten halen. Het regende zo ontzettend hard dat ik maar snel naar de supermarkt ging. De rest van de dag heeft het continue geregend, dus ben ik maar binnen gebleven. Ik kreeg s’middags nog een appje van Adrian en Andrea, het Duitse stel. Ze hadden de guzzi zien staan en vroegen of ik S’avonds bij hun een hapje kwam eten. Toevallig dat ze in hetzelfde plaatsje waren! Het water deed het gelukkig weer s’middags, dus kon ik eindelijk douchen. Het water was alleen ijskoud. Ik kreeg steeds meer een hekel aan het hostel en besloot eens te kijken hoe ze op tripadvisor werden beoordeeld. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Meest verschrikkelijke hotel ooit, horror hostel en verschillende berichten dat er spullen gestolen waren. Waarschijnlijk door de eigenaren zelfs! Toen ik naar Andrea en Adrian ging om te eten nam ik dan ook maar al mijn waardevolle spullen mee. Door de stromende regen liep ik naar hun luxe huisje. Als ik zo de afgelopen tijd vergelijk waar de andere overnachten, is er nogal een verschil met mijn slaapplekken. Achja het verschil moet er zijn! Er stond spaghetti op het menu, dat was lang geleden dat ik dat gegeten had! Het was een gezellige avonden, en we hadden een hoop ervaringen uitgewisseld. Rond half 10 was ik weer in mijn kamer. Dag 150. 25/10/17 Boquete - Santiago de Veraguas 235km Toen ik op stond was het eindelijk zo goed als droog, volgens mij voor het eerst sinds dat ik in het dorpje was aangekomen. Ik was al bang of de motor zou starten na al de regen. Ik had zo gehoopt dat ik hem zoals altijd ergens binnen kon zetten, maar dat kon niet anders. En volgens de eigenaar was het maar een buitje. Toen ik de motor bepakt had, en probeerde te starten werd mijn voorgevoel bevestigd. Hij starte dus niet. Na een paar pogingen ging het verder fout. Toen ik gas wilde geven brak de gaskabel. Ik had een andere bij, maar ik had dit nooit zelf vervangen. Een gruwelijk irritante Amerikaan met een wandelstok, kwam zich ermee bemoeien. Gister lulde die ook al de oren van mijn kop, en mijn geduld was nu op. Ik zei je kunt helpen of wegwezen. Hij waggelde er vandoor. Ondertussen begon het weer flink te regenen. Gefrustreerd en moedeloos keek ik of ik er wat aan kon toen. Uit het niets stond toen ineens een man voor mijn neus. Een Duitser, die in Amerika woonde maar ook een huis hier in Boquete. Hij had ook een Moto Guzzi California, maar dan de nieuwste! Kon hij me helpen!? Ik kon het bijna niet geloven. Maar nee, hij kon, of wilde niet helpen. Hij zei er zit geen mechanic hier in het dorp voor motorfietsen, dus dit word een lastig verhaal. Alleen in David. Ja dat is 50km verder, kan hem er moeilijk heen duwen. Je kan het proberen bij de autogarage in het dorp, dus daar rolde ik hem naartoe. Gelukkig was het maar 3 straten verder. Ze zeiden meteen dat kunnen we niet, maar toch ging een man er naar kijken. Na een klein uurtje bedankte ik hem voor de moeite, maar ik had eerder het gevoel dat hij het probleem groter maakte dan het oploste. Ik rolde de motor de garage uit en ging zelf verder aan de slag. Ondertussen begon het weer flink te regenen en ik zocht een droge plek om er aan te werken. Na 2 uur kloten, en af en toe geen idee te hebben wat ik aan het doen was leek het dan toch allemaal weer in elkaar te passen. De carburateur zat weer in elkaar, de kabel zat er weer in en het kastje bij de gaskabel en handvat zat weer in elkaar. Ik starte de motor, en hij deed het weer! Dat was een enorme opluchting. Ik ging er gelijk vandoor, want wilde het liefste tot Santiago komen voor het donker werd, zo’n 200km verder. Onderweg bleef het maar regenen, maar ik was al lang blij dat ik weer onderweg was. De motor en het gas voelde anders dan anders, maar ik vermoed dat dat gewoon een kwestie van goed afstellen van de kabels is. Als ik Panama stad maar haal, dat is nu even hoofdzaak nummer 1. Drijfnat kwam ik in de schemering in Santiago aan. Ik vroeg bij een tankstation naar een goedkoop hotel, en hij noemde meteen een hotel Cion Gi. 2 minuten later was ik er, en zoals de naam deed vermoeden was het een Chinees hotel. Alle Chinese hotels waar ik ooit ben geweest waren ontzettend smerig maar wel goedkoop. De kamer koste 22 dollar, en had geen WiFi op de kamer. Gelukkig kon de guzzi wel droog staan. Omdat het ondertussen donker was en ik weinig kans zag op iets beters besloot ik het maar te doen. Het Chinese vrouwtje van de receptie was een enorm schijtwijf, om me nog redelijk te verwoorden. Ze sprak een combinatie van Spaans en Chinees en was totaal niet vriendelijk. Ook de kamer was verschrikkelijk, overal zat schimmel en er hing een pislucht. Nouja het was maar voor een nachtje. Ik ging even naar de McDonalds om wat te eten, en een fatsoenlijk hotel te boeken voor morgen. Wat zal ik blij zijn als ik straks op de boot zit naar Colombia, en de guzzi hopelijk weer als een zonnetje rijdt. Panama city hebben we in ieder geval bijna gehaald, nog 250km. Dag 151. 26/10/17. Santiago de Veraguas - Anton 131km Vandaag stond er een kort ritje op de planning richting Anton. Voor ik vertrok checkte ik nog even het oliepijl in het cardan. Door het waardeloze matras had ik al niet geweldig geslapen, maar toen ik bukte bij de motor schoot het in mijn rug. Dat hadden we nog niet gehad! Eventjes kon ik moeilijk ademhalen en amper bewegen. Gelukkig ging het na een paar minuutjes ietsjes beter, maar liep alleen nog behoorlijk krom. Ik wilde sowieso niet hier nog een dag blijven, dus ik moest wel de motor opstappen vandaag. Gelukkig ging het tijdens het rijden redelijk. Ik was wel blij dat ik in Anton aankwam, 150km was wel voldoende voor vandaag. Heel veel was er in Anton niet te beleven, dus ik hielt het bij een relaxt dagje. S’avonds ging ik een hapje eten bij een lokaal tentje, en eigelijk voor het eerst smaakt dat niet echt. De kip was zo ontzettend taai dat ik hem gewoon niet weg kreeg. Achja het kan niet altijd lekker zijn. Dag 152. 27/10/17. Antón - Panama stad 146km Ik haalde s’ochtends nog een broodje bij de bakker en pakte mijn spullen bij elkaar. Het was gelukkig maar een klein ritje naar Panama, wamt ik voelde het toch nog goed in mijn rug. Rond 2 uur reed ik Panama in, de brug over bij het beroemde Panama kanaal. Ondanks dat spits was, stond het al aardig vast in de stad. Ik kwam aan bij het gebouw waar de office van het bedrijf van Martijn in zit. Één van de mooiste, apartste gebouwen van Panama. Martijn heeft heel simpel gezegd een bedrijf in online marketing. Ik ging bijna helemaal naar boven tot 42ste verdieping. Wat gek om hem hier te zien. Ofja zo gek is het niet, want hij woont hier al iets van 7 jaar. Maar wel bijzonder hier te zijn. Ik kende hem eigelijk alleen van een feestje van vrienden waar hij ook was. Zo is het balletje ruim een jaar geleden eigelijk al gaan rollen. ‘Laat maar weten als je in de buurt bent’. Nou daar was ik dan! Ik kee mijn ogen uit in de wereldstad waar ik net was aangekomen. Vanuit zijn bureau kijkt hij zo uit op de skyline van Panama, echt enorm gaaf. Zijn broertje Sjoerd kwam me ophalen bij het kantoor om mee te gaan naar het appartement. Hij kwam aan op zijn rode Ducati die hij net 2 maanden had. Sjoerd werkt ook bij Martijn, en doet ondertussen nog een opleiding psychologie in het Spaans. Wat een apart leventje op je 21ste! Binnen 5 minuutjes waren we bij het appartement, voorzien van een zwembad en een parkeergarage waar de guzzi veilig kon staan. Het appartement was enorm groot. Een hele grote woonkamer, een flink balkon en drie badkamers. Ik had mijn eigen kamertje met badkamer, wat een luxe! Sjoerd en ik dronken een biertje op het balkon en even later kwam ook Martijn thuis van zijn werkdag. We gingen rond 5 uur ergens wat drinken en een hapje eten, samen met 2 vrienden van Martijn. Henry en Joris, ik geloof ergen in de 50 en zitten ook voor zaken in Panama. Henry deelt ook het appartement, maar is er maar eens in de anderhalve maand ofzo. Ondanks dat ik met eigelijk allemaal mensen was die ik niet of nog maar amper kende, was het super gezellig! Later op de avond waren Sjoerd en ik nog langer in de stad gebleven, om wat biertjes te drinken. Rond half 1 waren we weer terug in het appartement. Dag 153. 28/10/17. Panama stad Het was lang geleden dat ik meer dan 3 biertjes op had, dus ik merkte het wel s’ochtends vroeg. Rond 9 uur stond ik op, want we gingen op pad om de motor te laten maken. Martijn moest gaan werken, en Sjoerd en ik gingen naar een maat van hem die hij kent van de Ducati club. We kwamen aan bij Tony, een jonge relaxte gast die samen met zijn vader een garage heeft in de stad. Ik zal al vrij snel dat hij wist wat hij deed, ondanks dat hij misschien wel voor het eerst aan een guzzi moest sleutelen. Eerst moest het achterwiel eraf om de keerring van het cardan te verwisselen. Zoals het hier in Latijns Amerika gaat, komt er af en toe een maat van Tony binnen en wordt het werk stilgelegd. Alles op zijn gemak. Toen het wiel eraf was ontdekte we ook dat er een soort spijker in de achterband zat. Shit, zou die er net in zitten of al veel langer? Hopelijk houdt hij het nog tot Cartagena, nog 150km. Ondertussen hebben we nog nieuwe boutjes gehaald voor de karterpan, want de olie en oliefilter is ook maar gelijk verwisseld. Als laatste moesten de carburateurs nog afgesteld worden. Dat deed de vader van Tony, met een of ander vacuüm meetinstrument. Pas laat in de middag waren we klaar met alles. Het koste me 120 dollar, maar het was een opluchting dat hij weer goed reed. Hopelijk op de nieuwe banden na, krijg ik niet teveel gedoe meer met de guzzi. S’avonds haalde ik een heerlijke pizza een straatje verderop. Misschien wel de beste pizza die ik deze reis gegeten heb! Daarna vroeg Martijn, ga je mee wat drinken? Een vriend van me viert zijn verjaardag bij een barretje 2 straten verder. We gingen die kant op en zaten met een man of 10 aan een tafel. Ik heb met een hoop, totaal verschillende mensen gepraat. Hele interessante, ambitieuze mensen. Een man van mijn leeftijd met wie ik een tijd zat te kletsen had een community voor vakantie huizen, en verdiende bakken met geld. Ook zat er een stuntman aan tafel die zijn geld had verdiend met Hollywood films. Later hoorde ik van Martijn, dat eigelijk de enige man die ik niet had gesproken een porno producer bleek te zijn haha! Een hele aparte, interessante avond was het met totaal verschillende mensen. Rond een uurtje of 11 waren we weer terug bij het appartement. Dag 154. 29/10/17. Panama stad Om 7 uur stonden Martijn en Sjoerd langs mijn bed, of ik mee ging naar de fruit en groente markt. Wow, dat was behoorlijk vroeg voor mij. Maar uiteraard ging ik mee! We kochten 10 ananassen, papaja’s, avocado’s en nog wat andere groentes. Thuis aangekomen sneden we het fruit en werd alles in zakjes gedaan en in de vriezer gedaan. Later werden er heerlijke gezonde smoothies van gemaakt. Rond een uur of 11 vroeg Sjoerd uit het niets, zullen we naar het strand gaan? We namen een koelbox mee met wat koude biertjes, en gingen richting het strand. Na een kleine anderhalf uur kwamen we daar aan. We hebben lekker ontspannen en s’middags nog een hapje gegeten. Rond half 8 S’avonds waren we pas weer terug in Panama stad. Ik ging eigelijk naar de Italiaan voor een pasta, maar die hadden ze niet meer. He toch, dan toch maar weer zo’n goeie pizza net als gister! Dag 155. 30/10/17. Panama stad Het hoofddoel vandaag was zorgen dat mijn iPhone camera gemaakt werkt. Eerst ging ik naar een zaakje ‘iRepair’ die ik via internet gevonden had. Die konden het niet maken, of ze hadden in ieder geval geen nieuwe camera voor de iPhone 7plus. Ik had nog een ander optie, dus liep met behulp van Google maps die kant. Toen ik halverwege was, kwam ik langs een soort telefoonzaakje. Ik liep toch maar even naar binnen. Geen probleem zei de Chinese man, 30 dollar. Maar als ie niet te maken is, maar er moet een nieuwe camera in? Ja 30 dollar. Nouja prima dan, over een uurtje zou hij klaar zijn. Een uur later was hij dus niet klaar. Hij had het onderdeel niet dus die was onderweg. Het zou nog 1 a 2 uur duren. Ik besloot terug te gaan naar het appartement. Het enige was, ik had me gefocust op Google maps om hier te komen en niet om me heen gekeken. Gelukkig kon ik het appartement gelijk terug vinden. Met Sjoerd heb ik eventjes geluncht voor ik terug ging naar de winkel. En ja hoor, het was te mooi om waar te zijn. Drie uur later was ik terug, hij kreeg hem niet gemaakt. Hij zei het moet echt bij een officiële Apple winkel. Ik vroeg naar het adres en besloot de 2 kilometer daarheen te lopen. Tot mijn verbazing zag ik een kwartiertje later een andere officiële Apple reseller. Toen ik mijn verhaal deed zeiden ze: ja we kunnen hem maken voor je, en het kost je niks want je hebt nog garantie. Van binnen sprong ik een gat in de lucht. Hoe lang duurt dat? Meestal 2/3 dagen, maar we laten weten als hij klaar is. Het was maandag, dus ik zei ik vertrek wel vrijdag ochtend naar Colombia. Dan kam het niet zei ze. Hoezo niet? Nou je krijgt de telefoon pas mee als hij gemaakt is, niet eerder. Dus mocht hij donderdag niet klaar zijn, wat door de feestdagen zou kunnen. Dan krijg je hem niet mee, echt alleen pas als hij klaar is wordt hij vrijgegeven. Daarna begon een eindeloze discussie. Het ergste was nog: ik had nog 20 dagen garantie. Dus als ik het niet zou laten maken, kostte dit me een hoop geld in Nederland. Ze zeiden bel Apple maar, ja dat zou me bakken met geld kosten. Ze gaven mij een nummer die ik gratis via Skype kon bellen, dus ik belde met Apple Amerika. Na dik een uur in die winkel gebeld te hebben, kwamen ze tot de conclusie dat er weinig te regelen was. Ook in Colombia waren er geen mogelijkheden. Het enige wat ze deden was mij 90 dagen garantie geven, en die gingen vandaag in. 70 extra dagen dus. Mocht ik op tijd terug zijn van de reis, en heel snel een keer naar Amsterdam zou gaan kon hij als het goed is kosteloos gemaakt worden. Conclusie, ik moet echt een nieuwe lens voor mijn camera kopen. Het zou zo zonde zijn als ik geen fatsoenlijke foto’s heb van zuid Amerika. Ik kreeg het adres van een Sony winkel van de Apple zaak, dus ging ik daar maar een kijkje nemen. Ik kreeg het al niet gevonden, en vond het een rare plek voor een winkel van Sony. Mijn vermoeden bleek waar, het was het kantoor van Sony. Dat schoot ook niet op. Bij hun kreeg ik wel wat namen van winkels waar ze een hoop camera’s en lenzen zouden moeten hebben, dus dat staat voor morgen op de planning. Niet echt een succesvol dagje, achja uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. Ik ging terug naar het appartement waar Sjoerd een lekker stoofpotje had gemaakt. Nederlandse hap, voor het eerst in 5 maanden en het smaakte heel goed! Ik ging weer op tijd naar bed. Morgen dus maar naar een camera winkel, en daarna met de motorrijders naar een of andere food market. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-11-24 02:29:02 [totalVisitorCount] => 11281 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1050 [author] => Bas Baaten [cityName] => Panama-stad [travelId] => 518816 [travelTitle] => The Longest Road [travelTitleSlugified] => the-longest-road [dateDepart] => 2017-06-30 [dateReturn] => 2017-12-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/130_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => dag-135-honduras-dag-155-panama-stad ) [26] => stdClass Object ( [reportId] => 5027035 [userId] => 413505 [countryId] => 144 [username] => wouter-melanie [datePublication] => 2018-06-11 [photoRevision] => 0 [title] => De laatste bestemming [message] => Daar zijn we dan, op onze allerlaatste bestemming van onze Zuid-Amerika reis. Niet te beseffen hoe snel de maanden zijn omgevlogen. Nu aan het einde van deze reis kijken we terug op een geweldige tijd met onvergetelijke ervaringen. Zuid-Amerika heeft ons hele mooie avonturen gebracht en we hebben mogen reizen door de mooiste landschappen ooit gezien. Ook de laatste weken van onze reis, waar we langs de caribische kust van Colombia zijn gereisd waren overweldigend. Al voordat onze reis begon keek ik stiekem al uit naar de caribische kust. Ja, wie droomt er niet van witte stranden, helder blauw water, palmbomen en dit allemaal aanschouwend met een heerlijk cocktail in je hand. Ik kan je nu bevestigen dat deze droom inderdaad realiteit wordt aan de caribische kust. Wel is het een beetje een zoektocht naar het mooiste strandje ook omdat je deze natuurlijk niet wilt delen met honderden andere badgasten. Onze eerste Caribische ervaring was in het kleinere kust plaatsje Taganga, een beetje een backpackers dorpje met een fijn lay back sfeertje. Helaas is dit plaatsje onder de Colombianen erg geliefd dus het mooie strand hadden we niet geheel voor ons zelf, maar voelde een beetje Zandvoorts aan tussen de mensen menigte. Naast de heerlijke cocktails staat de Caribische kust natuurlijk ook bekend om zijn verse vis die voor je neus bereid wordt. Een jongensdroom daarbij is om deze vis met eigen blote mannen klauwen uit de zee te halen. Ik zelf voelde er niet zoveel voor, met name ook omdat ik direct moest denken aan een vis ervaring op zee die ik ooit als kind met m'n ouders had gemaakt en deze niet zo romantisch was als gedacht, maar meer kotsend hangend over de reling. Ik weet nog steeds niet waarom, maar met de naieve gedachte van ach dan ga ik lekker een boekje lezen in de zon terwijl Wouter een visje vangt, ben ik toch aan boord gegaan. Het boekje lezen werd al direct een absurde gedachte toen de vissersboot een klein open bootje bleek te zijn. En op dat moment had ik moeten uitstappen. Wanneer wind, regen, golven van vier meter hoog, bloederige vissen (levend los in de boot gegooid) allemaal samen komen ontbreekt er eigenlijk nog maar een ding om deze trip tot een hel te maken jawel kotsend over de reling. Maarja soms moet jezelf afzien om je vent gelukkig te zien, waarbij hij eindelijk zijn mannenklauwen vuil kan maken en trots een baracuda omhoog houdt. Tja dan zeur je natuurlijk niet over kots in je haar, je kletsnatte naar vis ruikende kleding en opnieuw omhoog komend voedsel in je maag, maar maak je natuurlijk vol trots een foto van je vent met de naar zuustof happende vis in z'n handen. Kijk schat de lunch voor vanmiddag!! Na dit heftige avontuur tijd om op zoek te gaan naar de romantische kant van de Caribean in het Tayrona national park. Hier kom je na een paar uur wandelen in de hitte (ja de mooiste strandjes kosten enigzins wat mooite) uit op een paar idilische strandjes. En zeker na een paar uur wandelen zijn deze strandjes een ware beloning. En het leuke is dat je kunt blijven slapen in het park voor de ultieme ervaring. Dit kun je doen in een tent of hangmat, avontuur is natuurlijk altijd back to the basics. Wij kozen voor een hangmat, gewoonweg omdat dit nog miste aan onze lijst met slaap ervaringen. Opzich is er niets mis met slapen in een hangmat behalve wanneer dit in een open ruimte midden in de jungle is, waarbij je dus niets kunt afsluiten voor indringers zoals tarantulas en andere insecten, maar vooral dus niet voor de tarantulas en andere 8 potige harige monsters. Nee een echt lekker nachtje was het niet voor mij, maar ook deze ervaring is weer afgevinkt zullen we maar zeggen. Vanuit het Tayrona national park rijden we door naar een ander strand plaatsje Polamino, waar we al drijvend door de rivier in een grote zwemband met een biertje in de hand genieten van de natuur om ons heen. Tja zwaar leven! Vanuit Polamino zoeken we het hoger op in de jungle van Minca. Vooral Wouter was even toe aan een ontsnapping van de Caribische warmte en doordat Minca een stuk hoger ligt is het hier ook een stuk koeler. We hebben hier een mooi hostel midden in de jungle. En mischien nog wel het fijnste aan dit hostel is de open douche met warm water wat een uitzondering is, want bijna de gehele Caribische kust is met enkel koud water douches. Na een x aantal extra muggenbulten, helaas geen jungle zonder muggen, zijn we klaar om af te reizen naar het bloedhete Cartagena. Een leuk toeristisch stadje met gekleurde straten, maar god allemachtig wat is het er heet! Overdag kun je niets anders dan de verkoeling van een zwembad of airco opzoeken en pas wanneer de zon onder gaat kun op een zeer tranquilo tempo de stad verkennen. Je begrijpt na twee dagen hebben we het hier wel gezien. Ons idee was eigenlijk om een weekje op een van de eilanden te chillen, maar dit bleek onmogelijk met een backpackers budget. Na wat speur werk uitgekomen bij Rincon del Mar. Een visserplaatsje op onveer 3a4 uur rijden van Cartagena en het belangrijkste het is nog niet ontdekt door de toeristenmassa. We komen uit bij een inderdaad mooi en idilisch strand met een eenvoudig hostel. Er hangt een heerlijk relaxed sfeertje en de franse eigenaar wist ons vol trots over het visserplaatsje te vertellen, waar hij zo'n acht jaar geleden gestrand is en vervolgens nooit meer weg wil. Ook wij zouden hier volgens hem verlopig niet weg willen! En dit bleek inderdaad het geval we waren in een waar paradijs beland. Het voelde bijna onwerkelijk zo mooi het daar is met poederwitte strandjes en super helder water met een temperatuur van 30 graden wat voelt alsof je in een warm bad stapt. Ook het snorkelen is waanzinnig net een levensgroot aquarium waar je doorheen zwemt met prachtig gekleurde vissen en koraal in alle soorten en maten. En niet te vergeten de vissersboten die iedere dag niet alleen verse vis, maar ook kreeft naar het dorp brengen. Voor nog geen 10 euro heb je een kilo kreeft welke we in de keuken van het hostel zelf bereiden. Wauw heb ik al verteld dat we in het paradijs zijn beland! Helaas moeten we na een week toch afscheid nemen, maar Rincon del Mar heeft zeker ons hart gestolen. En daar zijn we dan aangekomen bij ons laatste avontuur iets wat we al voor dat we deze reis begonnen hadden besloten, de zeiltocht van Cartagena naar Panama via de San Blas eilanden. Iets wat eens zover weg was nu ineens zo dichtbij. Gekozen hebben we voor de Catamaran Ti Vaou welke we delen met elf mede reizigers en drie bemanings leden. De eerste 36 uur zullen afzien worden wanneer we de open oceaan oversteken. Gelukkig viel het afzien wel mee en is alleen Wouter wat zee ziek geweest. Echter werd de 36 uur 48 uur door een defecte motor en te weinig wind om te zeilen. Tijdens deze extra lange tocht worden we een aantal keer gezelschap gehouden door een groep nieuwsgierige dolfijnen. Echt waanzinnig hoe dicht ze bij de boot zwemmen, we kunnen ze bijna aanraken echt geweldig om mee te maken en te delen met elkaar. Na deze 48 uur opgesloten met 17 man op een boot is wakker worden met uitzicht op een aantal prachtige kleine eilandjes een ware beloning. Direct springen we de zee in en zwemmen we naar een van de eilanden, wat voelt deze vrijheid toch intens lekker. We hebben een leuke groep mensen op de boot en ook de bemanning doet gezellig mee wanneer het bier en de rum rijkelijk toeslaan. Wat een fantastische dagen waren het op de catamaran al varend en snorkelend langs verschillende San blas eilanden. Met pijn in ons hart nemen we na 6 dagen afscheid van de boot en de groep, een onvergetelijke ervaring!! En daar zijn we dan in Panama stad de allerlaatste bestemming van onze reis. Het voelt best gek dat het nu voorbij is, iets waar je samen zo lang naaruit hebt gekeken nu een avontuur is geworden waar je samen alleen nog op terug kunt kijken. Maar deze waanzinnige ervaring pakt niemand ons meer af en zal voor altijd bij ons blijven. En bij het sluiten van een boek gaat er altijd weer een nieuw boek open, op naar een volgend avontuur! [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-09-23 10:45:06 [totalVisitorCount] => 17295 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 3485 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 517035 [travelTitle] => Zuid-amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-02-04 [dateReturn] => 2018-06-12 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/413/505_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-laatste-bestemming ) [27] => stdClass Object ( [reportId] => 5025895 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-06-01 [photoRevision] => 0 [title] => Boquete [message] => Hoi allemaal, In totaal zijn we 4 dagen in Boquete geweest. Hier kwamen we aan in een alleenstaand wit huisje tegenover de vulkaan Baru, dus we hadden een erg mooi uitzicht. De eerste dagen rustig aan gedaan, het is een zeer mooi berg dorpje met hele lieve inwoners. De highlight van onze Boquete trip was de Pianista Trail. Hier hadden we een verplichte guide voor geregeld omdat je dit niet in je eentje moet willen doen. In 2014 zijn 2 Nederlandse meisjes hier omgekomen. We zijn ook niemand tegengekomen en deze track wordt totaal niet gepromoot of aangeprezen, het was ook flink zoeken online tot we een gids vonden die ons mee wilde nemen. Om kwart over zeven in de ochtend hadden we met de gids Feliciano (die de spullen van de twee overleden meisjes had gevonden en een gedenksteen voor ze heeft gemaakt) afgesproken. Lin werd hartelijk uitgelachen omdat ze sokken aanhad in haar sandalen (het was koud) en dat we uberhaupt sandalen aanhadden. Lin heeft wandelschoenen aangedaan van de gids (4 maten te groot maar ach) en Elwin heeft de tocht op zijn sandalen voortgezet (en geeindigd met blaren). De tocht begon heel erg rustig, we moesten een rivier over via een balk en daarna liepen we in een soort dal wat erg deed denken aan de Zwitserse Alpen. na een uurtje ongeveer kwamen we in dichtbebost gebied en begon het klimmen, prachtig uitzicht de hele tijd! We moesten door 50 centimeter dalletjes tussen bergen etc, zeer bijzonder. er zat allemaal mos op de bomen en de temperatuur was heerlijk, echt een regenwoud! Na een aantal uur en 10 liter zweet en 5 kilo lichaamsgewicht later kwamen we dan eindelijk aan op de top, en wat een uitzicht... Vanaf hier zagen we Boquete liggen en we kregen heerlijk verse ananas van Feliciano. Doordat Elwin sandalen aanhad werd hij helemaal lek geprikt door muggen. Feliciano smeerde ananas over zijn voeten heen en hierna is hij geen een keer meer geprikt! Hier stond ook het gedenkteken met bloemen van de twee Nederlandse meisjes. Er stond ook een bord in het Spaans dat je vanaf hier niet verder moest lopen (want dan duurt het een aantal dagen voordat je in de bewoonde wereld bent) en zij zijn hoogstwaarschijnlijk wel doorgelopen daar... Na even te hebben uitgerust was het tijd om dezelfde weg terug te nemen maar nu naar beneden. Dan denk je ahh dat is makkelijk... maar het is over allemaal losse stenen dus goed oppassen geblazen en we voelen onze voeten er nu nog door. In totaal hebben we zo'n 6,5 uur gewandeld en we waren bekaf toen we aankwamen. We zijn ook gelijk gaan lunchen en in bed gaan liggen. De volgende dag gingen we met een shuttle bus naar Bocas del Toro, hier verblijven we de laatste week. Dit is een Caribisch eiland dus alles gaat lekker langzaam ;) Liefs van ons! [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 21 [author] => [cityName] => Boquete [travelId] => 513801 [travelTitle] => Backpackend de wereld over [travelTitleSlugified] => backpackend-de-wereld-over [dateDepart] => 2018-01-30 [dateReturn] => 2018-06-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/733/797_640x480.jpg?r=5 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/054/076_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => boquete ) [28] => stdClass Object ( [reportId] => 5025392 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-05-28 [photoRevision] => 0 [title] => Panama City [message] => Hoi allemaal! Onze laatste weken zijn aangebroken, deze spenderen we in Panama. Ergens vorige week gingen we vanaf Costa Rica te voet de grens naar Panama over. Dit ging heel gemakkelijk, exit stempel halen aan de ene kant, toegangsstempel halen aan de andere kant en klaar is Kees. Over de grens konden we direct in een shuttle busje springen die naar David reed. Dit is de tweede grootste stad van Panama. Hier verbleven we in een hotel waar we onze grote rugzakken hebben laten staan omdat we hier 9 juni ook weer verblijven. Nu hebben we dus ieder een klein tasje mee waarmee we in Panama reizen, scheelt heerlijk veel gewicht! De dag erna haalden we een huurauto op voor een paar dagen om naar Panama city te rijden. Dit was een tocht van zes uur. De eerste nacht hadden we een vijfsterren hotel, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de complete stad. Hier hadden we een ontzettend uitgebreid ontbijt waardoor we zoveel konden eten dat we gelijk genoeg ophadden voor lunch. Hierna gingen we naar een guesthouse voor drie nachtjes. Hier voelden we ons gelijk thuis, de eigenaar, Manuel, is een hele vriendelijke Venezuleaanse man die samen met zijn vriendin het guesthouse runt. Bij hem woont ook John, ook een jongen uit Venezuela die jungle tours geeft en helpt in het guesthouse. Deze mensen waren vanaf het begin al zo ontzettend lief, niks was teveel gevraagd. We hebben gelijk een uur lang met John gekletst en geregeld dat we op zaterdag een jungle tour met hem zouden doen. Hij liet een veer van zijn favoriete vogel zien, de Harpy Eagle (deze is 2.5 meter groot en je weet niet wat je ziet als je deze tegenkomt) en toen Lindy zo enthousiast reageerde gaf hij ons die veer om mee naar Nederland te nemen. In Costa Rica hadden we twee hele mooie Ara (papagaaien) veren gevonden dus we gaan onze 3 veren proberen mee te "smokkelen" naar Nederland. Op donderdag avond zijn we naar Casco gegaan, de old town van Panama. Hier waren ontzettend mooie koloniale gebouwen en heel veel leuke bars en restaurants. De bus kost 25 dollarcent ongeacht de afstand. Op vrijdag hebben we het panama kanaal bezocht. Een afro amerikaanse meneer heeft geprobeerd een babbeltruc met ons uit te halen maar daar zijn we gelukkig niet ingetrapt! Het was bijzonder om te zien dat door de smalle sluizen enorm grote schepen gaan en hoe georganiseerd dat allemaal te werk gaat. Op vrijdag stonden we om 5 uur op omdat we om kwart voor 6 met John richting de jungle gingen! Hij gaf van tevoren al aan dat het hem niets uit maakte hoe ver/lang we gingen, al wilden we de hele dag dan was dat OK. We gingen echt de dichte jungle in, zijn geen enkele andere mensen tegengekomen. We liepen ook een aantal kilometer in een rivier en volgden de hele rivier, die erg snel steeg door de regen, wat reuze spannend was!! Hier zwemmen ook gewoon kaaimannen (kleine krokodillen) dus dat maakte het extra spannend. Ook John was hier nog nooit geweest en voelde zich ook een toerist. We hebben de hele weg leuk gekletst en zijn heel veel mooie vogels tegengekomen en een luiaard. Uiteindelijk hebben we zeven uur lang gewandeld (de planning was drie uur...) en daarna reden we weer terug naar de stad. Daar hadden we nog even bij een koffie tentje wat gedronken en gegeten en toen uitgeput naar huis. Nog snel even wat gegeten, in het guesthouse nog gekletst en wat biertjes gedronken en toen heel erg lekker geslapen want we waren kapot! Vandaag (zondag) weer de rit van 7 uur naar Boquete gemaakt en morgen brengen we de huurauto terug. Liefs aan iedereen [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 50 [visitorCount] => 15 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 513801 [travelTitle] => Backpackend de wereld over [travelTitleSlugified] => backpackend-de-wereld-over [dateDepart] => 2018-01-30 [dateReturn] => 2018-06-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/731/264_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/054/076_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama-city ) [29] => stdClass Object ( [reportId] => 5019559 [userId] => 429768 [countryId] => 144 [username] => buurvrouwenbuurvrouw [datePublication] => 2018-04-12 [photoRevision] => 0 [title] => Paradijs [message] => Een zacht briesje, voeten in het zand. Wij zijn op en paradijselijk stukje wereld beland! Bocas del Toro, wat een bijzonder mooie groep eilanden! De relaxte sfeer, het bizar heldere water en prachtige stranden afgewisseld met heel erg veel groen! Het was de reis hiernaartoe, lees 11 uur in een bus dwars door de bergen, dan ook helemaal waard! Toen we zondagochtend in alle vroegte aankwamen met de watertaxi was onze kamer al klaar en hoefden we niet tot 15.00 te wachten met inchecken! Na een klein vreugdedansje bij de receptie zijn we dus onder de douche door gesprongen en nog even op bed gegaan want echt geslapen hadden we niet in de bus! S'middags het stadje doorgewandeld, lekker op het terras van het hostel gehangen en genoten van het uitzicht over het water! Maandag een tour geboekt waarmee we langs verschillende eilanden zijn gevaren, dolfijnen hebben gespot, luiaards in bomen hebben zien hangen en hele mooie roze/oranje zeesterren tussen de mangrove bomen hebben gevonden! Tussendoor ook gesnorkeld en bizarre kleuren koraal bewonderd en verder erg van het uitzicht genoten! We hebben de nodige foto's gemaakt en heel veel gefilmd! Dinsdag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar Playa Buff gefietst, tussendoor een paar keer gestopt om wat te drinken en heerlijk over het water uit te kijken! Onze spanningsboog houd dat ongeveer een kwartier vol maar het is zo mooi! Uiteindelijk met beste zadelpijn, 17 km is toch best een eind op een fiets waar de nodige onderdelen aan rammelen en vooral het zadel allesbehalve comfortabel is, bij het hostel de zee in gesprongen om al het zand en stof van ons af te spoelen en een welverdiend biertje besteld! Vandaag hebben we de bus gepakt naar Playa del Draco vanaf waar we een prachtige wandeling door de jungle hebben gemaakt richting Starfish Beach. We hadden hier het een en ander over gelezen en we moesten vooral niet verwachten heel veel zeesterren te zien maar niets bleek minder waar! Prachtige oranje zeesterren kunnen bewonderen vlak onder het wateroppervlak! Vanavond onze laatste avond in dit fijne hostel op het eiland Colon voor we morgen naar Bastimentos gaan, dit is een ander eiland ongeveer 5 minuten hiervandaan met de watertaxi. Hostel is geboekt, mogelijkheid tot duiken om de hoek en zoals we kunnen zien een stevige wandeling door de jungle naar wederom een droomstrand! Wij vermaken ons nog wel even! Liefs van ons! [vip] => [userRegistrationDate] => 2016-08-31 23:42:57 [totalVisitorCount] => 137203 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1214 [author] => Jessica [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 506776 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2016-08-31 [dateReturn] => 2016-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/429/768_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paradijs ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [15] => stdClass Object ( [reportId] => 5047952 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-21 [photoRevision] => 0 [title] => Bocas del Toro [message] => Hallo allemaal. Vandaag was het vroeg opstaan. Bij het hotel waar we zaten konden we vanaf 7 uur ontbijten. Maar dat was ook de tijd dat we vertrokken naar het vvliegveld voor onze binnenlandse vlucht van Panama stad naar Bocas fel Toto, het strand. Gelukkig had onze reisleidster nog kunben regelen dat er voor iedereen een boterham en een pakje drinken klaarstond. Om 9 uur ging onze vlucht en het was een uur vliegen. De koffers gingen in de laadbak. Wijzelf gingen te voet op pad. Ons hotel ligt op loopafstand van het vliegveld. Het was vanuit de lucht al mooi om al die kleine eilandjes te zien liggen. De sfeer is zo relaxed hier.... heerlijk. Onze hotelkamers waren nog niet klaar. Dus we zijn met bijna de hele groep nog naar zeesterren bracht geweest. Heerlijk een middag luieren. We hebben daar een vis als lunch gehad, ref snappen. En die was lekker.... echt om je vingers bij op te eten. Kwart voor 5 werden we weer opgehaald. We hebben nog even gezwommen bij het hotel en daarna met een groot deel van de groep wezen eten. Weer vis. Oké , niet zo lekker als vanmiddag, maar toch ook erg goed. Na het eten nog de lekker borrelen met een aantal van de groep bij het zwembad. Wel heel gezellig natuurlijk na een paar wijntjes. Morgen gaan we een dagje snorkelen. En daarna gaan we Panama verlaten en kijken wat Costa Rica te bieden heeft. Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 320 [author] => Gea [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bocas-del-toro ) [16] => stdClass Object ( [reportId] => 5047887 [userId] => 402829 [countryId] => 144 [username] => gea-op-reis [datePublication] => 2019-02-19 [photoRevision] => 0 [title] => Panama, het begin [message] => Hallo allemaal. Het is weer zover. Ria en ik zijn weer begonnen aan een nieuw reis avontuur. Dit keer is de bestemming, voor degenen die het nog niet weten, Panama en Costa Rica. Gisteren vertrokken. We hebben bij de zoon van Ria in Amsterdam geslapen omdat we al op tijd vlogen. Het werd een lange dag. Om 5 uur ging de wekker. Om 6 uur waren we op Schiphol. De balie ging net open dus we konden meteen inchecken. Meteen al 2 mensen van de groep ontmoet. Even vlug wat gegeten daar. Nog wat rondlopen. En boarden voor de 1e vlucht naar New York. Het was niet een heel groot toestel dus het was bijna 8 uur vliegen. Na een tussenstop van ruim 4 uur door. Met een nog wat kleiner vliegtuig. Nog 5 uur vliegen naar Panama City. Met een half uur vertraging daar om half 9 lokale tijd aangekomen. In NL was het 6 uur later. Tijdens de beide vluchten 11 van de 13 mensen van de groep ontmoet en ook de reisleidster vloog met ons mee. De overige 2 vlogen met KLM en hebben we vanmorgen ontmoet. Vandaag dan Panama stad. Iedereen is mee geweest met de dagexcursie. Eerst naar het oude gedeelte van Panama stad. Was erg mooi. Deed ook echt aan als midden Amerikaans met veel pleinen en kleurrijke mensen met vrolijke muziek. Ook het Panama kanaal mag niet ontbreken. We hadden het geluk dat er meerdere schepen lagen. Inclusief een cruise schip. Heel leuk, interessant in indrukwekkend. Ook het bijbehorend museum was leuk om te zien. En dat zegt iemand die niet echt een museum mens is. Zo met de hele groep voor de 1e keer echt uit eten. En morgen met een binnenlandse vlucht naar Bocas wel Torso, lekker aan het strand. Vandaag al stralend weer en 29 graden. Dus niks te klagen. Tot snel, Groeten Ria en Gea. [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-02-05 12:31:11 [totalVisitorCount] => 24055 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 363 [author] => Gea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521942 [travelTitle] => Panama/Costa Rica [travelTitleSlugified] => panama-costa-rica [dateDepart] => 2019-02-17 [dateReturn] => 2019-03-13 [showDate] => yes [goalId] => 6 [goalName] => Een korte vakantie [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/849/292_640x480.jpg?r=2 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/402/829_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama-het-begin ) [17] => stdClass Object ( [reportId] => 5046972 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-02-04 [photoRevision] => 0 [title] => Paradise 2 [message] => .........en weer in een paradijsje terechtgekomen. Ver weg van alles, alleen met een boot te bereiken; vier hutten en op dit moment nog de enige gasten. Onze laatste dag in "Paradise". hier is alles heel relaxt - ontspanning gebeurt vanzelf - hoezo mediteren of andere "technieken" om die 'state' te bereiken. Gewoon hier "zijn" - omgeven door jungle geluiden; 's avonds kikkers in het zwembad; en sinds gisteren de howler-monkeys (brulapen). Wat een geluid maken die - het zijn 'onderdeurtjes' van apen maar als ze hun strot open trekken lijkt het of alle monsters uit de onderwereld naar boven zijn gekomen om de aarde over te nemen. Indrukwekkend!!!! Wie ook zijn mond opendeed was Chris. Na een optreden van onze gastheer maakte hij drie Chilenen, een Spaanse, twee Fransen en een Nederlandse blij met zijn gitaarspel en gezang. De foto is veel slechter dan zijn optreden ......... Morgen vertrekken we via David naar Panama- City om de 7e weer terug te vliegen. Tot die tijd genieten we nog even; snorkelen, kajakken, zwemmen, lezen, eten ................... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 17 [visitorCount] => 23 [author] => [cityName] => Isla San Cristóbal [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/844/308_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => paradise-2 ) [18] => stdClass Object ( [reportId] => 5046673 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-29 [photoRevision] => 0 [title] => Bastimentos [message] => Hier weer even een kort stukje. Kort omdat we hier in Panama eigenlijk weinig spectaculairs beleven. Het reizen is easypeasy; betrouwbaar - goedkoop-en je wordt niet afgezet. Onze onderkomens zijn overwegend meer dan prima - privé-kamers in hostels, met toegang tot koelkast en eigen keuken. Wel wat duurder. Dat is ook als je de supermarkt ingaat - prijzen vergelijkbaar met Nederland of hoger. Maar alles wat je nodig hebt is dan wel weer te krijgen. Na Santa Fé hebben we een aantal dagen aan de zuidkust gezeten in Santa Catalina. Surfplek (doen we niet) en een Marine National Park in de buurt waar we een dag gesnorkeld hebben. Dat was prachtig; surfstranden aan de zuidkust zijn weinig aan. Daarna zijn we via David (nachtje geslapen) naar Bocas del Toro gegaan aan de Caraïbische kant van Panama (tegen Costa Rica aan. Inmiddels zitten we al weer 4 dagen in een werkelijk prachtige hut, in de jungle aan het strand op het eiland Bastimentos. This is heaven. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. We hebben wat terug zitten mijmeren on memory-lane, maar zoiets hebben we nog nooit 'gehad'. Kijk verder maar naar de foto's en wees jaloers (haha). En ja, eigenlijk is het ook wel een beetje saai ......... [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 19 [visitorCount] => 18 [author] => [cityName] => Bastimentos [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/842/408_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bastimentos ) [19] => stdClass Object ( [reportId] => 5046427 [userId] => 431475 [countryId] => 144 [username] => WimenViviopwereldreis [datePublication] => 2019-01-25 [photoRevision] => 6 [title] => Doorvaart Panamakanaal [message] => Op de vroege morgen van 22 januari kwam de loods om 05.30 uur aanboord. Langzaam gingen we verder richting de Gatunsluis. De Norwegean Star was voor ons, een heel groot passagiersschip. Wij waren al om 06.00 uur op. Zo tegen 08.00 uur gingen wij de eerste sluis in. Een prachtig gezicht. Wij stonden boven de brug van het schip en hadden een mooi uitzicht. Zo tegen kwart voor tien waren we op het Gatunmeer. Het zijn drie sluizen achter elkaar en je gaat zo’n 26 meter totaal omhoog. Naar de volgende sluis de Pedro Miguelsluis, was het zo’n vijf uur varen. We kwamen ook nog langs een openluchtgevangenis, de gevangenen zaten achter hoge hekken. Met veel uitkijk torens, waar de wacht werd gehouden. Bij deze sluizen gaan we weer omlaag. Na zo’n drie kwartier varen kwamen we bij de laatste sluis aan, de Mirafloressluis. Daar staat een tribune waar veel mensen komen kijken naar de schepen die in de sluizen liggen. Het Panamakanaal heeft een lengte van ruim 80 kilometer. Tegen 17.00 uur waren we uit de sluis en gingen richting Balboa om te bunkeren. De stad Panama kon je goed zien. We gingen onder de brug door van de Pan Pacific high way. De langste snelweg ter wereld, die van Alaska naar Zuid Amerika loopt. In Balboa is weer gebunkerd/tanken maar dat was net voor de kust. De sluizen zelf zijn van gelijke lengte, breedte en diepte en werden in paren gebouwd om de gelijktijdige doorvoer mogelijk te maken van schepen in beide richtingen. Elke sluisdeur heeft twee deurvleugels, elk 20 meter breed en 2 meter dik, geplaatst op scharnieren. Het kanaal werd gebouwd in twee fasen. De eerste tussen 1880 en 1893, het werk werd uitgevoerd door een Frans bedrijf geleid door de Lesseps en de tweede het werk van de Amerikanen die uiteindelijk de aanleg van het kanaal voltooiden tussen 1904 en 1914. Bij de aanleg vielen velen duizenden doden. Vanaf de opening in 1914 tot 1979 werd het Panamakanaal gecontroleerd door de Verenigde Staten, die het bouwden. In 1979 ging de controle over het kanaal naar Panama Canal Commissionair, een gezamenlijk agentschap van de VS en de Republiek Panama. De volledige controle werd gegeven aan Panama op het middaguur van 31 december 1999. Het kanaal, dat werd voltooid in augustus 1914, is een van de twee meest strategische kunstmatige waterwegen ter wereld, de andere is het Suezkanaal. Informeel werd het kanaal geopend op 15 augustus 1914 en formeel was de inwijding op 12 juni 1920. Het was een hele lange dag, maar zeer de moeite waard om vroeg op te staan om dit alles weer te zien. Het blijft een zeer indrukwekkend gezicht. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-01-05 22:47:54 [totalVisitorCount] => 70787 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 18 [author] => Vivi [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521275 [travelTitle] => Reis 2019 [travelTitleSlugified] => reis-2019 [dateDepart] => 2019-01-06 [dateReturn] => 2019-04-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/841/043_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/431/475_50x50.jpg?r=6 [titleSlugified] => doorvaart-panamakanaal ) [20] => stdClass Object ( [reportId] => 5046149 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-20 [photoRevision] => 0 [title] => ...........the vet is in da house......... [message] => OK, kut verbinding - eerste poging verdwenen Dank je wel internet dat ik nog een keer mag We zitten inmiddels in Santa Fé, in de bergen waar het geregeld wat miezert of regent. Toch heel erg mooi en vooral ook heel errug steil. Wandelen is dus een aanslag op al je spieren, pezen, banden etc. Topsport. Vandaag liepen we naar het dorp toen we op het overdekte sportveld "activiteit" zagen. Ook liepen er mensen met een hond of kat in een dekentje of sloop daar naartoe. Wij dus ook en er bleken twee dierenartsen (met helpers) druk aan het opereren. Ze gaan af en toe naar dorpen in de buurt van hun kliniek om dieren te behandelen (vaak steriliseren). Een bijzondere gebeurtenis. Ook is de paus vandaag in Panama(City) gearriveerd - er zijn al heel veel pelgrims (wij komen ze overal tegen met hun vlaggen of vlaggetjes). Er worden miljoenen mensen verwacht - ook veel jeugd omdat er een soort jongerenmeeting voor katholieken is. Gelukkig gaan wij de andere kant op. Hiervoor waren we nog in de buurt van het strand (Pedasi) - aan de Pacific. Geen strand om aan te liggen. Heel harde wind waardoor je wordt gezandstraald. Deze kust lijkt vooral geschikt om te surfen - de harde winden schijnen in januari (na de regentijd) overigens heel normaal te zijn . Toch gaan we nog een keer naar het zuiden om (mogelijk/ hopelijk) te snorkelen in een Nacional Park (Coiba). Morgen vertrekken we - het reizen is hier makkelijk, goedkoop en comfortabel. We zullen proberen ook foto's te plaatsen (maar dat wordt misschien ook later, als we beter internet hebben). Hasta Luego ps we zitten dus in Santa fe, Panama [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 14 [visitorCount] => 22 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/840/017_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-vet-is-in-da-house ) [21] => stdClass Object ( [reportId] => 5045824 [userId] => 86490 [countryId] => 144 [username] => measuringh [datePublication] => 2019-01-13 [photoRevision] => 0 [title] => ........... She didn't fall into ............. [message] => Het is me gelukt - ik ben niet in het Panamakanaal gevallen waar een aantal van jullie bang voor waren. Ik heb nog mijn best gedaan, maar geen schijn van kans. De afstand tot - was veel te groot. We zijn er dus wel geweest onder het motto "als je in Panama bent ga je proberen in het Panamakanaal te vallen". Op weg daarnaartoe zijn we eerst van het Parque Natural Metropolitano gegaan. Een groot stuk jungle midden in Panama-City. Een luiaard gezien en nog een beest op de grond (zeer grote rat, maar ze noemen het hier anders. Helaas zijn we de naam vergeten - dus een zeer grote rat. Wel heerlijk zo tussen het groen in een grote stad. Panama City is groot met een heel behoorlijke skyline. Toch is het een relaxte stad met erg vriendelijke mensen. Erg beleefd ook, we krijgen overal voorrang. Mea's grijze haar blijkt toch zijn voordelen te hebben. Maar goed, toen naar de sluizen bij Miraflores, waar heel grote schepen geschut worden. Soms met maar een paar centimeter tussen wal en schip (dus daar maar niet erin vallen - erg ongezond). Er is van alles voor de toeristen gebouwd (filmzaal, museum, tribune om te kijken, restaurant, cafetaria en IJS (hmmmmmmm) en er wordt live-commentaar gegeven door iemand met een microfoon. Een hele happening dus én toch leuk om mee te maken. We verplaatsen ons met openbaar vervoer (0,35 voor de metro een 0,25 met de bus - alles met een "rapicard" die je koopt voor 2 dollar en dan vult met een bedrag wat je zelf wilt. Heel handig en heel vlot ook. En we lopen natuurlijk veel, mn ook door de oude stad. Zoals gezegd; Panama-City is relaxt en toch kost het wat moeite "aan te komen'. Hoe zak je in een vreemde stad in een vreemde cultuur. Vaak gaat het vlot hier is het nog even zoeken. Vandaag zijn we met een bus(je) naar El Valle de Anton gereden. Ook het begin verliep in eerste instantie weer heel soepeltjes en we zeiden net tegen elkaar dat "watjes" zich hier prima zouden redden. Na 100 m een flatta, oftewel een lekke band. Ja, en wat dan - maar ook dat werd veel vlot geregeld een binnen no time zaten we in een ander busje wat ons inderdaad keurig voor de deur van ons (Bodhi)hostel afleverde. En daar zit ik nu op onze 'privékamer' te tikken. Het is hier wat koeler; het waait als een gek (zou je storm kunnen noemen) en het schijnt 'nachts koud te zijn (gelukkig hebben we twee (2 persoons)bedden- en dus twee lakens - hopelijk genoeg. Morgen naar de vlinders en de beroemde "golden frog" en de dag daarna weer verder (zoals het nu lijkt). En, oh ja, het lijkt wel vakantie :) PS de locatie kent hij niet, dus maar Panama-City ingevuld. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 13499 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 29 [author] => mea [cityName] => Panama-stad [travelId] => 521251 [travelTitle] => Panama - don't fall in ............... [travelTitleSlugified] => panama-don-t-fall-in [dateDepart] => 2019-01-10 [dateReturn] => 2019-02-08 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/838/301_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/086/490_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => she-didn-t-fall-into ) [22] => stdClass Object ( [reportId] => 5045536 [userId] => 417355 [countryId] => 144 [username] => MarcenOdeke [datePublication] => 2019-01-05 [photoRevision] => 32 [title] => Wave after wave [message] => Driekwart jaar na mijn laatste blog ga ik jullie overspoelen met nieuwe berichten… Ik ben inmiddels weer “bij” met schrijven tot de kerstvakantie. Alleen foto’s ga ik er (voorlopig) niet bij plaatsen. Jullie zullen het dus alleen met tekst moeten doen. Sorry! Panama. Omdat we er dit jaar voor hebben gekozen om in de zomervakantie naar Nederland te gaan, gaan we in de voorjaarsvakantie op vakantie in “de regio”. Na wat wikken en wegen kiezen we voor Panama. Veel landen om ons heen lijken op het eerste oog op elkaar: groen, vulkanen, watervallen, strand en beestjes kijken. Maar Panama heeft óók een erg leuke stad om te bezichtigen! We beginnen onze reis met een (rechtstreeks) vluchtje van 2 uurtjes naar Panama City. De stad is indrukwekkend met een geweldige skyline van wolkenkrabbers. Ons hotel heeft “maar” 28 verdiepingen, maar wel met een zwembad op het balkon van de 27e verdieping! We bekijken de stad bovengronds vanuit taxi’s, onder de grond met de metro (een belevenis voor de kinderen, want daar zijn ze nog nooit in geweest!), al wandelend en vanaf de fiets. Je weet wel, zo’n vreselijk foute Piet Plezier-fiets. Maar wat een lol om daarmee over de Causway te rijden! We bezoeken de oude stad, het nabijgelegen natuurpark (mét luiaard en wederom een geweldig uitzicht over Panama City), de mall (in plaats van de bar op de 66e verdieping van de Trump Tower waar de kinderen niet naar binnen mochten…), het Bio Museum (erg leuk voor de kinderen) en natuurlijk het Panama Kanaal. Vooral het kanaal en het bijbehorende museum hebben indruk gemaakt. In de ochtend waren er helaas geen boten, maar bij terugkomst in de middag (met hetzelfde kaartje) ging er elke 40 minuten een boot door de sluizen. Na Panama City vliegen we in 45 minuten met een klein vliegtuigje (over het Panama Kanaal) naar onze volgende bestemming: Playa Bluff op Bocas del Toro. Een kleine eilandengroep tegen de grens van Costa Rica. Ons hotel ligt op het uiterste puntje van het hoofdeiland een uur rijden (hobbelen) van het vliegveldje aan het einde van een enorm hobbelig zandpad. Een leuke plek, mét huisalligator en luiaarden en vooral met de “coolste golven ooit”. Aldus Sven en Ilse. En ja, daar hebben ze wel een puntje… De waarschuwingsborden voor riptides (onderstroom) geven al een beetje aan wat ons te wachten staat! Marc, Sven en Ilse zijn niet uit de zee te slaan. Maar gelukkig voor Lotte en Odeke is er meer te doen. Pizza eten bijvoorbeeld op het strand bij het buurhotel, een rondje wandelen door de jungle rondom het hotel (met gifkikkertjes), een boottour naar Dolphin Cove (met kleine dolfijntjes, gelukkig houden de boten ver genoeg afstand), Caya Zapatilla (een erg druk “verlaten” eiland, maar erg mooi), zeesterrenbaai en luiaardeneiland. Het bootje vliegt over de golven (wat Sven iets minder vindt…). Een leuk dagje de toerist uithangen dus! Helaas hebben we veel regen, dus ons boottochtje naar Cayo Drago en Playa Esterell kan niet doorgaan. Dan maar met de taxi over het eiland crossen, want het beroemde zeesterrenstrand willen we toch wel graag in het echt zien. Mwah, we hadden ons de 2 uur durende trip (enkele reis…) kunnen besparen. De wandelroute van Cayo Drago naar Playa Esterell was leuk, maar het strand zelf was mega-toeristisch, Lotte kreeg plots last van haar buikje (en dan zijn er natuurlijk amper wc’s op zo’n strandje) en de zeesterren zijn zo vaak aangeraakt en opgepakt door al die domme toeristen dat ze met een vergrootglas te zoeken waren. En dan moet je je bedenken dat ze zo’n 30 cm in doorsnede zijn. Ilse en Marc hebben er uiteindelijk wel 2 gezien ergens in het troebele water. En dan zitten de dagen in dit paradijs er weer op en mogen we met taxi, boottaxi en transfer naar onze volgende bestemming. Moet alleen op zondag 1e paasdag om 8 uur wél de taxi komen opdagen… Zou ook handig zijn als net op dat moment de telefoonlijnen en internet er niet uit zouden liggen én als er iemand wél Engels zou spreken… Met veel moeite weet Marc onze reisagente van Better Places te bereiken (in Costa Rica, waar het nog een uurtje vroeger is). Zij regelt in ieder geval dat onze boottaxi en transfer op ons blijven wachten. Ondertussen is eindelijk ook een taxi gearriveerd en kunnen we op weg naar het vaste land (Almirante). Vanaf daar rijden we in sneltreinvaart in 3 uur naar onze huurauto in David. Met onze stoere Mitsubishi Nativa volgeladen met kinderen, koffers en boodschappen rijden we 1,5 uur terug het binnenland in naar Cerro Punta. Regio van de akkerbouw, aardbeien, koffie, vulkanen en paarden. Hier hebben we een eigen huisje middenin de natuur, dat hoort bij een hoofdgebouw 20 minuten lager gelegen waar we een pingpongtafel, tafelvoetbal, speeltuintje en pony’s vinden. Leuk! In eerste instantie vragen we ons nog af waarom ze bij de receptie willen checken wat voor auto we rijden en of het wel écht een 4x4 is. Als we achter de mijnheer aanrijden die ons de weg wijst snappen we waarom: in 20 minuten rijden we via eerst nog een normale weg over een stenen hobbelpad, door riviertjes, over keien, bergopwaarts naar ons huisje. Coole plek! Letterlijk en figuurlijk, want zodra de zon onder is snappen we opeens ook waarom er laarzen, dikke truien en regenjassen te leen waren bij de receptie. En waarom we dikke thermodekens op het bed hebben liggen en een grote houtkachel in huis hebben. Als je constante temperaturen van 27-35 graden gewend bent, is 12 graden opeens wel hééél erg frisjes! Zeker als je alleen buitenom van de woonkamer naar de slaapkamer kan gaan. De volgende ochtend lenen we dus maar snel lekker stevige regenlaarzen, de enige lange broek en het vest dat we hebben trekken we aan en we zijn klaar om op avontuur te gaan! We mogen koeien melken. Sven is dit keer niet lekker, dus die blijft liever in de auto liggen, maar vooral Ilse is helemaal in haar element. Ons kleine boerinnetje knijpt de melk uit de uiers en vindt het daarna óók nog eens erg lekker om dat op te drinken. In de middag maken we een mooie wandeling over de bergen, langs en door de bergrivier en over boomstammen. Sven loopt voorop en “controleert” bij elke oversteek voor ons of het wel veilig is. Lotte piept bij vrijwel elke stap bij het bergop gaan (van wie zou ze het hebben…), maar springt en stuitert vervolgens lachend naar beneden. De volgende ochtend willen we voor vertrek nog een bezoekje brengen aan de nabijgelegen paardenranch Harras Cerro Punta (een enorme ranch met wereldwijd prijswinnende paarden), maar er is helaas geen engelstalige tour vandaag. En ons Spaans is echt heel erg minimaal. Dan maar koffers inpakken, uitchecken, nog een laatste potje pingpong en tafelvoetbal, warme chocomel en (waarom ook niet) weer aardbeien kopen. Via de Janson’s Coffee Farm (helaas geen tour mogelijk, wél heerlijk huisgemaakt gebak en goede koffie voor Marc) rijden we in 2,5 uur naar Bocas Chica. Daar hebben we 2 losse huisjes, maar het is zo’n geweldige plek met prachtig uitzicht dat dat geen probleem is. Het restaurant verdient hier een speciale vermelding: we hebben nog nooit ergens gegeten met zo’n kindvriendelijke benadering! De eigenaren hebben zelf jonge kinderen en dat merk je: versierde pannenkoeken, kindvriendelijk porties en droge pasta (zonder saus) gewoon op de kaart. En het grotemensen eten is ook nog eens superlekker! Omdat we 2 huisjes hebben is slapen even een logistiek dingetje. We laten de kinderen met zijn drietjes in huisje 1 in slaap vallen en als ik ga slapen in huisje 2, neem ik slapende Lotte mee. Nou zijn de bedden hier best ruim, maar zeester Lotte weet het toch voor elkaar te krijgen dat ik op een ieniemienie klein randje bed lig en zij dan nóg met armen en benen over mij heen gedrapeerd ligt. Omdat we hier aan de Pacifische kust zitten gaan we hier ook met een bootje mee naar een verlaten strandje om de omgeving te ontdekken. Onderweg schildpadden kijken, maar de kinderen en ik zien er vanuit het bootje meer dan Marc al snorkelend in het (troebele) water. Frustrerend! Nou zijn wij met ons kristalheldere Caribische water met bijbehorend zeeleven natuurlijk ook wel enorm verwend. Daar kan niet gauw iets tegenop… Het verlaten strandje is wel mooi, met heremietkrabbetjes voor Sven en Ilse. En met een lekkere picknicklunch dat we hebben meegekregen van het hotelrestaurant! De volgende dag gaan we naar het eiland aan de overkant van het baaitje. Hier zouden we mooi kunnen wandelen en “wildlife” zien. Want het aantal dieren dat we deze vakantie gezien hebben valt nog enigszins tegen. De groep brulapen en vooral het gordeldier dat we hier zien brengt de balans weer wat terug! En dan is het alweer tijd om naar onze volgende en laatste bestemming te gaan: Gamboa Rainforest Reserve. Een lange autorit (5 uur!). Maar omdat deze grotendeels over de Panamerican Highway gaat is het goed te doen. Gamboa ligt net voorbij de Miraflores Locks (de sluizen bij Panama City) van het Panamakanaal. Daar komen we in een stukje regenwoud, waar vooral de “Pipeline Road” wereldberoemd is. Tenminste, onder vogelspotters. We hebben wat gemengde gevoelens over het hotel waar we terecht komen. Een prachtig gebouw met geweldig uitzicht op het Reserve, een heerlijke kamer van 2 verdiepingen mét balkon met hangmat, maar tegelijkertijd ook mégatoeristisch en vol met Amerikaanse toeristen. Alles wat je hier wil doen moet dan ook met een gids. Zo kiezen we toch maar wel voor de (in de prijs inbegrepen) nacht”tour”. Een ritje van een half uurtje over de asfaltweg rond het hotel in een fout safaribusje… Niet echt ons ding zal ik maar zeggen. En dan zie je natuurlijk ook amper iets. De volgende dag dus toch maar zelf met de auto op pad gegaan om een wandeling door het reserve te maken. Een prima te wandelen pad met apen, een uitkijktoren, een alligator op afstand en een mooi fluitende vogel die ik per toeval mooi op de foto kreeg. Die mooi fluitende vogel bleek nog een bijzonder beestje te zijn hoorden we tijdens de tour later op de dag naar de skytram, een uitkijktoren, luiaardenopvang, orchideeëntuin en kikkerpond (dit kon niet zelfstandig, dus we waren “gedwongen” weer in de safaribus te stappen). De gids was een beginnend vogelaar en bleef er bijna in toen ik vroeg wat ik nou eigenlijk op de foto had gezet. Schijnbaar is de Pheasant Cuckoo bijzonder moeilijk te spotten, haha! Al met al een mooie, afwisselende vakantie die wij dankzij onze zingende en dansende Lotte vooral zullen herinneren als de “baby shark” vakantie! Zoek maar eens op op Youtube. [vip] => [userRegistrationDate] => 2015-02-09 10:03:24 [totalVisitorCount] => 11726 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 29 [author] => Odeke [cityName] => Panama-stad [travelId] => 486582 [travelTitle] => Curacao 2015-2020 [travelTitleSlugified] => curacao-2015-2020 [dateDepart] => 2015-04-01 [dateReturn] => 2020-06-30 [showDate] => no [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/417/355_50x50.jpg?r=32 [titleSlugified] => wave-after-wave ) [23] => stdClass Object ( [reportId] => 5044799 [userId] => 436930 [countryId] => 144 [username] => BabsJim [datePublication] => 2018-12-22 [photoRevision] => 0 [title] => Panama! [message] => Als eerste voor jullie allen hele fijne feestdagen! San Blas - Isla Grande - Nombre de Dios - Panama City - El Valle - Santa Catalina - Boquete - Bocas del Toro Zeilen Colombia-Panama via San Blas Zondag 02-12-18 Wakker worden midden op de oceaan, geweldig! Afgelopen nacht zijn we uitgevaren naar Panama. Het slapen op de boot was wennen. Soms rolde je door je bed heen. We sliepen in de punt, daar waren de golven nog extra voelbaar. Eenmaal wakker naar buiten het dek op, niet maar dan ook helemaal niets om je heen. Vandaag de hele dag op zee, dus er zat niets anders op dan een boek lezen, wat kletsen, slapen, met het hoofd in de zon liggen. Tijdens onze zeiltocht kregen we ook nog bezoek van een school dolfijnen, het waren er ongelofelijk veel. Ruim een uur hebben ze met ons mee gezwommen. Maandag 03-12-18 Bij het opstaan zaten we nog steeds midden op zee. Helaas hadden we de wind niet mee, dus het duurde bijna een halve dag langer dan gepland. Dus deze dag zat er ook niets anders op dan ontspannen op de boot. Vandaag weer mogen genieten van de dolfijnen en we hebben gevist. Jim was er helemaal weg van! De hele middag is hij druk in de weer geweest met zijn vislijn. Zijn inspanning en geduld werden beloond. Een mega barracuda gevangen, ruim 1 meter groot. Met 2 man sterk moesten ze hem binnen halen. Eenmaal binnen boord kon de kapitein hem fileren zodat we avondeten hadden. Iedereen was er dolgelukkig mee, op de niet viseters na dan, maar wauw, verser dan vers deze vis! En het smaakte voortreffelijk. Eind van de dag kwamen we aan bij de San Blas eilanden. We waren allemaal erg gespannen, want het was pik donker, dus morgen bij het opstaan zouden we dan eindelijk zien hoe het eruit zag. 's Avonds samen geproost op onze aankomst en iedereen vroeg naar bed, want we wilden allemaal dat het al morgen was. Dinsdag 04-12-2018 We zijn in het paradijs, wauw! Ongelofelijk, zo mooi. Parel witte stranden, het water blauwer dan blauw, onbewoonde eilanden, geweldig! Meteen die zee in, hadden we gelijk een douche, want die ontbrak op de boot. Het water was heerlijk warm, zo fijn om op deze manier wakker te worden. Na even gezwommen te hebben was het ontbijten en direct het water weer in om te snorkelen. Eerst naar eiland 1, hier een ronde gemaakt om het eiland. Qua leven onder water was er niet veel te zien. Wat gekleurde vissen, reuze zeesterren, gigantische schelpen en veel rif. Nadat we een ronde om het eerste eiland hadden gezwommen, zwommen we door naar het volgende eiland. Hier ook nog wat gezwommen en genoten van de omgeving. Het bleef ongelofelijk, wat een plek! 's Middags door gevaren naar een andere plek. Hier bij een eiland aangelegd waar een wrak lag, waar we konden snorkelen. Helaas was de onderstroming zo sterk dat het te gevaarlijk werd om naar het wrak te zwemmen. Wel tijdens het snorkelen er naartoe een mega pijlstaartrog gezien. Prachtig! Na het snorkelen een rondje om het eiland gelopen. Tijdens het wandelen hebben we ons verbaasd over de hoeveel troep (plastic, plastic en nog eens plastic) dat er lag. Het leek wel op plekken een dump plek voor vuil. Het vele vuil was van de mensen die er wonen, de boten die er komen en alles wat er aanspoelt (het meeste was aangespoelde troep). Dat doet dan even zeer als je deze prachtige plek in de wereld ziet. Brengt je terug naar de realiteit, dat wij mensen de wereld meer kapot maken dan ons lief is en dat wij ons dat niet eens altijd beseffen. Woensdag 05-12-2018 Sinterklaas! Niet dat we hier maar 1 seconde bij stil hebben gestaan. We waren veel te druk bezig met genieten en dan vergeet je de tijd. Vandaag onze stempels gekregen in het paspoort. De kapitein moest ergens naar een eiland waar maar 1 gebouw op stond, het immigratie kantoor. Prachtige gewaarwording, midden op zee een eiland met een kantoortje wat stempels uitdeelt, bizar toch! Nadat iedereen zijn stempel had konden we verder. We gingen een bezoek brengen aan de lokale mensen. Een hele familie op een eiland. Dit eiland was een klein dorp met huisjes gebouwd op palen. Naja huisjes, vier muren en een dak dat was het. De ruimte die de voor alles, woonkamer, eetkamer, keuken, slaapkamer. Een heel gezin in een ruimte. Er was een tweepersoonsbed aanwezig waar de ouders sliepen en de kinderen (7 kids) sliepen in hangmatten in dezelfde ruimte. Overdag werden de hangmatten over de balk gegooid zodat er voor iedereen overdag leefruimte was en 's avonds kwamen de hangmatten naar beneden. We werden heel erg gastvrij ontvangen, ze waren erg dankbaar voor onze komst. De jongens waren buiten met de kinderen aan het spelen, voetballen, rennen, stoeien en de meiden zaten wat te kletsen. Toen het eten klaar was werden we allen geroepen. Ze hadden kreeften bereid. Meer dan 1 als je wilde, wat een verwennerij, zo overheerlijk! En ook aan de gene die geen vis aten was gedacht, zij kregen gevulde aubergines. Op deze manier verwelkomt worden was een feest! En een perfecte dag afsluiting. Donderdag 06-12-2018 De laatste dag op de boot was aangebroken. Afgelopen nacht waren ze al uitgevaren landinwaarts, want 1 van de medepassagiers moest haar vlucht naar huis halen. Toen zij door de watertaxi van boord was gehaald hebben wij nog tot na de lunch mogen nagenieten. Zo lief van de kapitein en zijn vrouw, omdat we langer onderweg waren geweest dan gehoopt hadden ze ons een dag extra gegeven en wilden ze het goed met ons afsluiten. Dus nog wat na genieten samen, wat zwemmen en heerijk genieten. Na de lunch ging iedereen weer zijn weg, de helft van de groep ging naar Panama-City en wij gingen door naar een ander eiland. Eind van de middag kwamen we aan op Isla Grande. Hier werden we verrast bij aankomst door een heerlijke , de relaxe sfeer die er hing was top! En het dorp bestond uit 1 hoofdstraat en her en der een paar huizen. Geweldig, wat een heerlijke plek! 's Avonds hebben we aan het strand wat gegeten, met het geluid van de zee op de achtergrond. Tijdens het eten hebben we na kunnen praten over onze geweldige zeil ervaring en alle opgedane indrukken. En meteen kunnen proosten op een nieuw avontuur, Panama! Isla Grande Vrijdag 07-12-2018 Een dagje vooral niets doen, samen genieten van alle rust op het eiland en de heerlijke sfeer. We zijn naar het strand gewandeld om hier heerlijk te liggen. Samen gezwommen, gekletst en genoten van de zee. In de middag weer wat gewandeld om wat te lunchen. Goh wat een straf, moeten lunchen aan het strand, alweer. En daarna weer niets, helemaal niets. Wat was dat heerlijk, na 5 dagen boot, even samen zijn en weer wat ruimte om je heen. Zaterdag 08-12-2018 - [ ] Rustig de dag starten om de laatste bus te pakken (ja ja 13.00uur) naar onze volgende bestemming. De Panamese jungle. Met een taxiboot werden we opgehaald en vervolgens moesten we wachten in de 'haven'. Meer een pick up en drop off plek voor en van het eiland. Na een een klein uurtje kwam de bus, een prachtige oude schoolbus. Jim was helemaal in zijn nopjes, want iedere keer als hij er zo een zag zei hij telkens dat hij daar in wilde zitten. Nu was het eindelijk zover. Flink hobbelend gingen we op pad en we werden met grote ogen aangekeken door de lokalen, want toeristen (gringo's) waren ze hier nog niet echt gewend. Ergens op een kruising moesten we eruit en wachten op een andere bus, maar hoe laat deze kwam wist niemand ons te vertellen. Er gewoon gaan staan en afwachten wanneer hij komt. Gelukkig lag er een heerlijke autentieke pizzaria. Na een klein half uurtje kwam er een langs, hup go with the flow en door! Bij onze bestemming aangekomen was het even schakelen. Er was niets echt niets, midden in de natuur. We wisten niet meer of we wel of geen ontbijt hadden, dat was dus een nee. We vroegen waar we konden eten en dat konden we op de kruising waar we op gestapt waren. Of eten scoren bij het winkeltje 100meter verderop. Wij tassen neer en richting het winkeltje. Brood, rijst, pastasaus, een ui, een ei dat konden we krijgen verder had ze niet veel. Owja dingen in blik, dus met wat improviseren en de left overs die we bij ons hadden konden we wel wat in elkaar flansen. Heerlijk voorbereid waren we, ach, het brengt ook weer veel mooie herinneringen. Het naar bed gaan was ook nog lachen gieren brullen. Het bed moest eerst even ontdaan worden van allerlei kleine beestjes. De kikker in bed was het hoogte punt. Gelukkig was Jim er om het bed beest vrij te maken en kon Babs even een gilletje eruit gooien. Prachtig, wat een belevenis. Nombre de Dios Zondag 09-12-2018 De jungle in, de rubber laarzen aan en op pad. Onze gids voorop, want er waren giftige slangen aanwezig. Dus de gids zorgde ervoor dat hij met zijn machete de weg veilig maakte, tilde ieder blaadje op. Wij moesten er samen soms wel om lachen, maar een fijn idee dat hij voor onze veiligheid zorgde. De omgeving was prachtig. De route liep langs een beekje dat vol stond met varens. Tijdens de tocht hebben we meerdere keren kunnen genieten van een erg kleur volle kikker, deze hadden we nog niet gezien. En een luiaard, van 'dichtbij' kunnen bewonderen. Bij terugkomst zaten er nog wat apen in de boom. Het was een mooie wandeling. In de middag konden we niet veel, maar dat was ook niet nodig, want we vielen als een blok in slaap. Maandag 10-11-2018 We werden al vroeg wakker van de geluiden van buiten. Wat bleek het was een hele groep brul apen dat ons wakker maakte. Veel dat het er waren en heel gaaf om te zien. Een echte 'slapen in de jungle' ervaring. Eind van de ochtend hebben we de bus gepakt naar Panama-City. Ons klaar maken voor onze reis met mam (Sylvia, moeder van Jim op bezoek). Panama-City Dinsdag 11-12-2018 Een rustig dagje, want vandaag gingen we mam ophalen van het vliegveld. Dus we bedachten om voor die tijd even naar het winkelcentrum te gaan. Het winkelcentrum was niet meer dan een grote parkeerplaats met een aantal outlet stores. Prima, we hebben ons vermaakt en ons ook verbaasd over de mega stores hier, echt Amerikaans. Toen was het busje in naar het vliegveld. Het vliegtuig landde later dan gepland en ja wij waren er ook nog eens veel te vroeg. Gelukkig vermaken wij ons altijd prima samen dus wij maakten ons niet druk. Wij begonnen ons pas druk te maken toen het wel heel lang duurde voordat mam kwam en wij ons besefte dat we mam niet hadden verteld dat ze een uitreis bewijs nodig had voor Panama. Dus Babs snel bij de schuifdeuren spieken en ja hoor, mam moest door de extra controle heen, want ze had inderdaad geen uitreis bewijs en wist de naam van het hotel niet. Logisch, want dat hadden wij allemaal geregeld. Gelukkig was de vrouw die met mam meeliep zo vriendelijk om naar Babs toe te lopen, zodat zij het uitreis bewijs en hotel kon laten zien op de telefoon. De tas controle was hierdoor alleen nog een show, dus konden we met een paar minuten weg. Heerlijke en avontuurlijke start van mam haar reis met ons. Woensdag 12-12-2018 Richting metro om naar het oude centrum te gaan. De weg naar het oude centrum toe was heerlijk, allerlei winkeltjes onderweg. Dus Babs en mam namen overal de tijd om te neuzen, vooral Jim vond dat erg leuk. Toen de prul binnen was liepen we het oude centrum binnen. Het centrum had prachtige gebouwen in allerlei kleuren. Romantische straatjes om lekker doorheen te slenteren. Hier hebben we de hele middag vertoefd. Een relax dagje om te beginnen voor mam, zodat ze rustig kan wennen aan het klimaat en het reizen. Donderdag 13-12-2018 Het plan voor vandaag was eerst een nationaal park bezoeken en daarna naar het Panama Kanaal. Vol goede moed richting het busstation. Hier werden we vriendelijk geholpen door een aantal mensen. De bus die we moesten hebben vertrok pas over 2uur, dus zoeken naar een andere optie. Wij vroegen of we ook met de metrobus naar het park konden, dit kon, ze wezen ons waar we moesten zijn en welke lijn we moesten pakken. Helaas gingen we de verkeerde kant op, ze hadden ons (denken we) niet goed begrepen. Dus uitstappen en terug maar het busstation. Ondertussen was het te laat om een nieuwe poging te wagen met een andere bus. Plannen wijzigen en dan maar meteen richting Panama Kanaal. Het Panama Kanaal was erg indrukwekkend. We begonnen met het bezoeken van het museum. Hier werd uitgelegd hoe het hele proces van uitgraven van het kanaal was verlopen. Een belangrijk proces voor de mens. Het bracht innovatie met zich mee op het gebied van technische ontwikkelingen. Maar ook op gebied van de medische wetenschap. Bijvoorbeeld de ontdekking van gele koorts. Erg interessant om het gehele proces te zien. Daarna nog een film gekeken over het Panama Kanaal, waar alle aspecten uit het museum weer terugkwamen in een verhaal. Nadat we ons binnen helemaal hadden verdiept in het Panama Kanaal gingen we naar buiten om te zien hoe de schepen door de sluizen moesten. We hadden gelukt, want er lagen net wat gigantische schepen die erdoor moesten. Wat een mooi proces om te aanschouwen. Achteraf maar goed ook dat we niet naar het park zijn gegaan, want we hadden alle tijd wel nodig bij het Panama Kanaal. Vrijdag 14-12-2018 Een reisdag vandaag. Van Panama-City naar El Valle. De busrit verliep erg voorspoedig en we kwamen rond lunchtijd aan. Top! Het was snel installeren, lunchen en door naar een orchideeën tuin. Na een stuk gelopen te hebben en wat zoeken hadden we de tuin gevonden. We dachten in een bloemenzee terecht te komen, alleen was er geen bloem te vinden. Alleen groen. De planten stonden niet in bloei, een enorme flop. Jim die nog net niet de entree terug vroeg. Het was eigenlijk ook belachelijk dat ze bezoekers durfde te laten komen. Ach we hebben er achteraf heel hard om kunnen lachen en grappen over kunnen maken. El Valle Zaterdag 15-12-2018 Een wandeltocht naar een waterval. Het gebied waar de waterval zich bevond was prachtig. Een klein beekje stroomde door het gebied, dus met hangbruggen steeds naar de overkant. Aan het eind van deze route bevond zich nog een natuur zwembad. Ze hadden hem net leeg laten lopen om schoon te maken, het vullen ging overigens erg vlot, dus een uurtje later konden we erin. Het water was heerlijk verkoelend, stroomde direct van de waterval het natuur zwembad in. Nadat we allen waren afgekoeld liepen we terug richting het dorpje. We lunchten hier wat en liepen door naar de plaatselijke spa. We dachten dat we hier konden genieten van modder baden, maar het bleek alleen een modder maskertje te zijn voor het gezicht en wat warm water baden. Hier spendeerden we de rest van middag, de dag heerlijk zen afgesloten. Zondag 16-12-2018 Vroeg uit de veren, want vandaag zouden we weer verder reizen, nu richting strand. Het was een flinke tocht, hebben een aantal keer moeten overstappen en eind van de middag kwamen we aan in Santa Catalina. Dus meteen richting strand om daar heerlijk te zitten in een strandtentje. Later nog voor Jim een dagje duiken geregeld, want het moest een geweldige duikomgeving zijn. Toen alles geregeld was hebben we heerlijk nog wat geluierd. Santa Catalina Maandag 17-12-2019 Jim was vroeg vertrokken om te duiken. Mam en Babs sliepen eerst wat uit en zijn daarna richting strand gegaan. Hier hebben we tot een uurtje of 14.30 heerlijk gelegen en af en toe een duik genomen om af te koelen. Toen zijn we terug gelopen naar de baai waar Jim ook zou terugkomen na het duiken. De wandeling hadden we iets onderschat. We dachten het is eb laten we langs de zee op terug lopen. Het was bloed heet, zon vol op ons gezicht, dus Babs een lekker rood gezichtje. En het strand wisselde zich af met rotsen, met slippers niet echt handig. Maar het was het allemaal waard, het was prachtig. Wij ons heerlijk geïnstalleerd in een standtentje om te wachten op Jim, bleek dat hij er al was. Dus hij schoof heerlijk bij ons aan en hier hebben we nog wat gekletst en naar zijn duik verhalen geluisterd. Jim had tijdens zijn duik een schildpad gered. De schildpad zat vast aan een vislijn, de haak van de vislijn zat vast in zijn poot. Na flink gespartel is het gelukt om de lijn door te snijden, helaas moesten ze de haak laten zitten omdat hij flink begon te happen. Jim had dus weer van alles meegemaakt en genoten van zijn duik. Hij had mogen genieten van grote scholen vis en haaien. Dinsdag 18-12-2018 Vandaag weer verder reizen. Van het strand weer de natuur in, richting Boquete, om hier een vulkaan te beklimmen. Eerst nog een hele dag reizen voor de boeg. Om 08.00uur vertrokken we vervolgens hebben we 7uur in verschillende bussen gezeten om in Boqeute te komen. De reis was prima verlopen. Nu ons klaar maken voor de nachtwandeling, de vulkaan op. Dus we zijn om 19.00uur naar bed gegaan om vervolgens om 23.00uur op te staan. Onze taxi stond om 23.30uur klaar om ons naar het park te brengen. Boquete Woensdag 19-12-2018 We waren middennacht precies bij het park. We vertrokken met zijn zessen. Drie andere gasten van het hostel gingen ook mee, en wat een toeval, Steh met wie we gezeild hadden zat bij ons in het hostel en liep dus ook mee. Gezellig! Vol goede moed begonnen we aan onze 13,5km lange klim met een stijging van ongeveer 2000m. Al snel kwamen we erachter dat we de tocht voor mam hadden onderschat. Haar eerste wandeltocht op zo’n hoogte en nog een pittige ook. Na een uurtje wandelen hebben we tegen de andere drie gezegd dat ze niet meer op ons hoefde te wachten en door mochten lopen, zodat ze de zonsopgang niet zouden missen. Babs heeft nog even met Jim en mam meegelopen en is toen aangesloten bij een groep voorbijgangers om verder te lopen. Babs was om 05.00uur bij het rustpunt. Hier heeft ze een half uur gezeten voordat ze het laatste stuk zou gaan lopen. Niet heel slim het rust moment, ze koelde te veel af en kakte nog verder in. Haar benen waar al verzuurd door het niet kunnen lopen van eigen tempo in het begin. Maar met 5 lagen kleding, waaronder een trui, fleece vest en windstopper naar boven. En nog steeds koud! En het was nog een pittige klim. Steeds maar naar boven kijken op de moeilijke momenten, genieten van de sterrenhemel en je afvragen ‘is dit nou leuk?’. En ja eenmaal boven was het het allemaal waard, een adembenemende zonsopkomst en een fantastisch uitzicht. Het enige punt in de wereld waarbij je uitzicht hebt op de Pacific en Caribische zee. Wauw! En toen keek Babs nog eens goed. Huh! Jim en mam kwamen eraan. Mam had het toch gered! Wow! Zonsopkomst gemist, maar ach! De top is bereikt. Bloed, zweet en tranen. Jim helemaal kapot, die heeft de hele tocht met 2 tassen gesjouwd. Met ze drietjes gegeten op de top en nog genoten van het uitzicht en toen terug. Mam had echt zoiets van, nee!!!!! Maar ook dat heeft ze gedaan! Knop op nul, lopen en niets zeggen over de tocht zelf. Dat was het beste. En we hadden geluk, want net voor het laatste stuk kwam er een auto omhoog en wat bleek, onze taxichauffeur. Dus Babs rennen, hem lief aankijken en yes! We mochten mee! De laatste 2/3km hoefden we niet meer te lopen. Mam was zo blij, want ze kon echt niet meer. Wat heeft ze het goed gedaan! Terug bij het hostel hebben we alleen nog maar gegeten, gedoucht en geslapen! Donderdag 20-12-2018 Weer een reisdag voor de boeg. Na afzien komt genieten. Dus we richting het strand, en jawel ook nog op een heerlijk eiland! De busreis duurde lang. En we hadden de meest arrogante chauffeur alle tijden. De weg was voor hem een racebaan, zijn geld telde hij om de 5minuten, bellen, WhatsApp en filmpjes kijken was erg belangrijk. En hij reed ook nog bijna een kind aan met 80km/u alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Jim zat achter hem, zijn stoel ging steeds verder naar achteren en toen Jim er wat van zei was het uitkijken dat we de bus niet uitgezet werden. Dus de Jim mocht van Babs niets meer zeggen. De stilte in de bus was afschuwelijk, niemand van de mensen durfde zich te verroeren. We waren blij toen we eruit konden. Hup taxi in, boot op en snel naar het eiland. De sfeer op het eiland was heerlijk. Echt een relaxte Caribische vibe. Overal gekleurde huisjes en gekleurde lichtjes voor de Kerst. Fantastisch! Bocas del Toro Vrijdag 21-12-2018 Babs ziek op bed. De hele dag geslapen. Jim en mam had ze naar het strand gestuurd. Die hebben een heerlijke dag gehad. Een prachtig strand waar ze naartoe waren geweest. Nadat ze daar even hadden gelegen zijn ze een stuk terug gelopen. Toen kwamen ze terecht bij een heerlijke bar met zwembad aan zee. Hier hebben ze de rest van de middag vertoefd. Zaterdag 22-12-2018 Vandaag zouden we gaan snorkelen, maar een flinke Caribische regenbui gooide roet in het eten. De snorkeltour was gecanceld. Tot begin van de middag heeft het alleen maar geregend. Gelukkig konden we in de middag wat ondernemen. Dus kozen we ervoor om terug te gaan naar het barretje aan het strand met zwembad. Hier hebben we de hele dag gelegen, gelezen, gekletst en vooral genoten. Panama heeft ons positief verrast! Misschien wel het mooiste land tot nu toe! Van mooie stranden tot geweldige natuur. Panama heeft voor ieder wat wils. In een woord geweldig! Panama we hebben van je genoten! [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-07-12 12:55:48 [totalVisitorCount] => 13633 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 416 [author] => Babs [cityName] => Bocas del Toro [travelId] => 519146 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2018-07-12 [dateReturn] => 2018-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,bocas-del-toro [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/436/930_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [24] => stdClass Object ( [reportId] => 5039553 [userId] => 432996 [countryId] => 144 [username] => milouvdvoort [datePublication] => 2018-10-09 [photoRevision] => 0 [title] => Panama [message] => Dinsdag 25 januari landde ik om 16.30 in Panama City. De vlucht was prima. Ik zat naast twee Nederlandse meisjes die naar Chili gingen. De immigratie verliep vlot en nadat ik m’n tas van de band had gepakt was ik in een halfuur met een taxi bij m’n hostel. Het hostel is gevestigd in een koloniaal pand in het oude deel van Panama stad. Er hing een relaxte vibe en de mensen waren heel behulpzaam en vriendelijk. Na het inchecken heb ik gedoucht en pasta gekookt en gegeten in het hostel met een meisje uit Oostenrijk. Om 20u was ik zo kapot dat ik naar bed ben gegaan. De volgende ochtend werd ik om 6.30 wakker. Ik had het slapen blijkbaar even nodig. In de keuken van het hostel kon je als ontbijt gratis pannenkoeken bakken en koffie pakken. Na het ontbijt heb ik met een Duits meisje een Uber gepakt naar het Panama kanaal. We waren precies op tijd want het laatste grote schip ging net door het kanaal heen. Het is een heel indrukwekkend fenomeen dat meer dan 100 jaar geleden met zoveel menselijke arbeid is gemaakt. Schepen betalen, afhankelijk van hun gewicht en grote, rond de $500.000 om door het kanaal heen te gaan. Er zat een museum bij en een korte film die we hebben bezocht. Daarna hebben we een Uber terug gepakt naar het hostel en wat gegeten in een hippe lunchroom onder het hostel. We wilden om 11.30 meedoen met de free walking tour van het hostel maar we waren iets te laat dus toen zijn we de tour zelf gaan doen. De route ging eerst door de stad en daarna naar de top van een berg waar je een geweldig uitzicht had over de stad en het Panama kanaal. Op de top van de berg zagen we de rest van de groep en zijn we samen terug gegaan. Op het moment dat we de berg af liepen begon het keihard te regenen. Onderweg hebben we een super grote leguaan gezien en een agouti. Totaal doorweekt kwamen we terug in het hostel. Gelukkig wachtte daar een warme douche. Ik had eigenlijk voor twee nachten geboekt maar toen ik erachter kwam dat je alleen met een nachtbus naar Bocas del Torro kon, heb ik de tweede nacht geannuleerd. Gelukkig kreeg ik m’n geld terug. Ik heb m’n spullen gepakt, wat eten gekocht voor onderweg en toen met de Uber naar het busstation gegaan. Na een uur wachten vertrok de bus om 18.30. Om 4.30 kwamen we aan bij de boot. De bus was heel comfortabel maar ik was alsnog kapot van de gebroken nacht. De airco stond tevens op 15 graden zodat de buschauffeur niet in slaap zou vallen. Minder fijn. Gelukkig was ik voorbereid en ‘dressed for the Artic’. In de bus ontmoette ik twee Engelse meisjes; Ella en Alice. Met z’n drieën hebben we gewacht tot de boot ging om 6.30. Eenmaal aangekomen bij het hostel met Ella konden we nog lang niet inchecken. We hebben even geslapen op een zonnebedje en daarna onze bikini aangetrokken en gaan zonnen. Het ultieme vakantiegevoel kwam naar boven. Het hostel grenst direct aan de zee met een dek. Er lag een soort vlonder in het water waar ik met Ella en Alice op heb gezond en biertjes gedronken. ‘S avonds heb ik met Ella gekookt en zijn we uit geweest met twee chicks uit Californië en Australië. April en Chey. Die laatste woonde al 8 maanden op Bocas dus nam ons mee naar alle leuke tenten. Er was live muziek en we konden mee liften op de gratis drankjes die Chey regelde via al haar bevriende barmannen. Vrijdagochtend heb ik lekker uitgeslapen en ontbeten met Ella. ‘S middags hadden we twee duiken gepland. Ella had nog nooit gedoken maar wilde het graag proberen. We waren samen met de duikmaster en de bootman op de boot en hebben twee hele leuke duiken gedaan. Ella deed het zo goed dat we tijdens de tweede duik een scheepswrak in mochten. Heel gaaf! Na de duiken hebben we nog even wat gedronken en de lokale specialiteit ceviche gegeten in de duikschool. Na even douchen zijn we gaan eten en terug gegaan naar het hostel voor drankjes. Overdag was er een soort booze cruise genaamd; Filthy Friday. De afterparty was in ons hostel dus we vielen met onze neus in de party. We zijn daarna nog in lokale barren geweest en hebben lekker gedanst op de reggaeton. De volgende dag was een beetje verloren omdat ik ongeveer de hele dag heb geslapen en gehangen. Eind van de middag heb ik een uurtje yoga les gedaan op het dakterras van het hostel samen April. Af en toe werden we gestoord door een vliegtuig wat extreem laag over vloog. Er zit een vliegveld op dit kleine eilandje en de landende vliegtuigen zijn een hele show. ‘S avonds heb ik met Ella en April pizza gegeten en ben ik op tijd gaan slapen. Zondag gingen April en Ella helaas door naar Costa Rica. Ik had een eilandhop tour geboekt en tot mijn vreugde ging een Duits meisje dat naast mij sliep spontaan met me mee. Het varen was heerlijk en we hebben onderweg dolfijnen en luiaarden gezien. We zijn ergens gestopt om te snorkelen en hebben de rest van de dag lekker op het strand gelegen. Na het douchen ben ik met Sarah (de Duitse) en een Canadese piloot gaan eten. Eindelijk eens een lokaal maaltje. Ik had heerlijk viscurry met patagones, gefrituurde bakbanaan. Er haakte nog twee andere meisjes aan voor wat drankjes en daarna hebben we nog wat gekaart in het hostel. Maandag, m’n laatste dag op Bocas, heb ik nog even koffie gedronken met een Fins meisje en toen was het tijd om m’n spullen te pakken en de boot en minivan te pakken naar Boquete. Het is een rustig dorpje hoog in de bergen met prachtige natuur. De rit ernaartoe was prachtig maar met heel veel bochten. Ik verbleef in een heel cool hostel wat vroeger een kasteel is geweest. Dit was precies waar ik aan toe was. Even een avondje chillen en bijslapen. Dit hostel deed elke avond een ‘family dinner’ waar je je voor op kon geven. Ik at samen met andere reizigers en wisselde wat verhalen uit. Na het eten heb ik me even terug getrokken met m’n Lonely Planet en een goede kop koffie waarvan de bonen rechtstreeks van de plantage komen die hier is. De volgende ochtend ben ik rustig op gestaan. Om 10u ben ik met een shuttle van het kasteel op de berg naar het dorpje gegaan en om 10.30 begon mijn zipline tour. Eerst werd ik met een truck omhoog de jungle in gereden. Daar wachtte m’n gidsen die me in een tuigje hesen en uitlegden hoe het werkte. Deze ziplines waren wel wat gevorderd dan de boomklimparken die ik vroeger op vakantie in Frankrijk deed. De platformen waren ontzettend hoog en sommige lijnen wel 500 meter lang. Ik was samen met een Duitse vrouw en twee gidsen dus we gingen er vrij snel doorheen. Vanuit de bomen kon ik de rivier, watervallen en hanging bridges zien. Iets wat je ook met hiken kon bezoeken maar daar had ik niet zo’n zin in want het regende behoorlijk vaak. Gelukkig niet toen ik in de bomen hing. Het was echt een hele leuke tour! Ik werd weer terug gebracht naar het dorpje en heb daar even geluncht. Toen heb ik een taxi terug naar het hostel gepakt en heb ik de rest van de middag gechilld. Ik heb nog in het hostel gegeten en daarna ben ik naar de lokale bus gebracht die in een uur naar David reed. Daar moest ik een uur wachten voor ik de wederom ijskoude nachtbus in kon richting Panama City. Om 4 uur zette de taxi me af bij hetzelfde hostel waar ik was begonnen en liet de bewaker me binnen. Ik kon op de bank in de gemeenschappelijke ruimte crashen omdat ik natuurlijk veel te vroeg was om in te checken. Om 9 uur werd ik wakker en was gelukkig mijn bed al klaar. Ik heb lekker gedoucht en met pannenkoeken ontbeten. Om 11 uur begon de briefing van San Blas Adventures. San Blas is een eilandengroep langs de oostkust van Panama tot aan de westkust van Colombia. De grens oversteken kan of per boot door de 365 San Blas eilanden of per vliegtuig. Over land is niet mogelijk omdat er veel drugs wordt gehandeld langs die route en het dus niet veilig is. Tijdens de briefing zag ik voor het eerst de rest van de groep en de gids. In totaal zijn we met 30 waarvan de helft Australiërs, 5 Nederlanders, 4 Engelsen, een paar uit Nieuw-Zeeland en een verdwaalde Duitser. We werden goed voorbereid of wat ons te wachten stond en kregen nog wat essentiële paktips. Na de briefing ben ik de stad in gegaan om water, snacks, vuilniszakken en eten voor die dag te halen. Die vuilniszakken waren volgens de gids nodig om in en om onze tassen te doen om ze waterproof te maken. De volgende dag snapte ik waarom ze het zo vaak benadrukte.. Om 5u ‘s nachts sharp stond de jeep voor de deur om mij en een deel van de anderen op te halen. De rit duurde 3 uur en eindigde in een heftig gebergte waar we doorheen moesten om bij de boot te komen. Ik was blij dat ik een reispil had genomen. Het duurde even voordat alle tassen in zakken zaten en waren voorzien van naam. De boten waren iets minder luxe dan ik had verwacht. Eigenlijk waren het gewoon twee vissersboten met 5 rijen houten bankjes met een kleine rugleuning. Alle grote tassen gingen voorin. Wij moesten al onze benodigdheden pakken in onze kleine rugzak die we wel bij ons konden houden. De zwemvesten gingen aan en toen begon het San Blas Adventure letterlijk. Twee uur lang werden we compleet doorweekt door de zoute golven die over ons heen kwamen. Ik heb ongeveer de hele rit met m’n ogen dicht gezeten en getwijfeld of dit wel zo leuk ging worden als ik had verwacht. Een avontuur was het zeker. We kwamen aan bij een prachtig idyllisch eilandje waar je in een minuut omheen kon lopen met een paar palmbomen en hangmatten. Het werd beheerd door een piraat (ja, serieus) en zijn vrouw. Op het eiland konden we lekker zonnen, snorkelen, zwemmen en onze kleren drogen. Ook kregen we een heerlijke lunch. Na een paar uur zijn we zo’n 10 minuutjes verder gevaren naar het eiland waar we onze eerste nacht gingen doorbrengen. Ik zou het Expeditie Robinson light kunnen noemen. Een adembenemend eiland met een hagelwit strand, azuurblauwe zee, palmbomen, enorme pelikanen die de zee in duiken voor vis en een bizarre sterrenhemel ‘s avonds. We sliepen buiten in hangmatten, wasten ons bord en bestek na het eten af in de zee, hadden geen elektriciteit en een wc die je zelf moest doorspoelen met een emmer water. De San Blas eilanden worden beheerd en bewoond door de inheemse Kuna stam met wie de organisatie hecht samenwerkt. Zij verzorgen grotendeels het eten, de koude drankjes en de boten. Ik heb de rest van de middag samen met een Nederlands stel gezond en gesnorkeld en rond etenstijd kwam iedereen samen aan tafel om gigantische kreeften te eten die de mannen van de boot vers hadden gevangen. Daarna verzamelden we allemaal rond het kampvuur. Niet lang na het kampvuur ben ik naar bed gegaan en heb ik als een roosje geslapen tot 7u ‘s ochtends in m’n hangmat. We zouden na het ontbijt rond 8u verstrekken maar dat kon helaas niet omdat het zo hard waaide. Twee uur een boekje lezen was zeker geen straf en om 10u gingen we alsnog. De boottocht was dit keer heerlijk. Amper nat geworden en lekker kunnen kijken naar de prachtige eilanden die we passeerden. Het eiland waar we aankwamen was tevens het eiland waar we gingen slapen. Iedereen ging lekker z’n eigen ding doen en kwam weer samen voor lunch en diner. Ik ben vooral opgetrokken met twee Nederlandse stellen. ‘S avonds hebben we gekaart onder het genot van een biertje of lokale rum en de plankton zien oplichten in de zee. De derde dag konden we wel volgens planning om 8u vertrekken. Dit eiland was weer compleet anders. Eind van de middag gingen we per lokale kayak naar het eiland waar we de laatste nacht gingen doorbrengen. Met de derde prachtige zonsondergang op rij kwamen we aan. Die nacht sliepen we in een Kuna dorp en hadden we wel bedden. Na aankomst kregen we door onze gids Caz een rondleiding door het dorp en wat achtergrondinformatie. De Kuna’s zijn volledig zelfvoorzienend en hebben hun eigen tradities en wetten. Ze werken met een boetesysteem voor alles. Als je een geschiedenis dienst mist is het 1 dollar. Als je vreemdgaat 100 dollar. De overheid van Panama heeft in 1925 geprobeerd de Kuna’s te verbieden zo te leven en het bij Panama te trekken maar daar hebben de Kuna’s even een stokje voor gestoken. Ze hebben de autoriteiten uitgenodigd op het eiland, dronken gevoerd met hun lokaal gebrouwen drank en ze vervolgens allemaal neergestoken met pijl en boog, in stukjes gehakt en terug gestuurd op de boot naar het vaste land. Bizar verhaal maar echt waar. Sindsdien zijn ze onafhankelijk. ‘S avonds hebben we in een ‘restaurant’ gegeten met de hele groep en hebben we heerlijk geslapen in de bedden na twee nachten in een hangmat. De laatste dag gingen we wederom na het ontbijt de boot in. Bij de grens moesten we er allemaal uit en duurde het zo’n 1,5 uur voordat iedereen Panama uit was gestempeld. Gelukkig hoefden onze grote tassen niet gecontroleerd te worden. Daarna was het nog 45 minuten naar Sapzurro, Colombia. Daar konden we eindelijk afkoelen in de zee en kregen we een lokale lunch uit een bananenblad op het strand. Na de lunch was het nog 15 minuten naar Capurgana waar de tour eindigde. Het was even hectisch omdat iedereen tegelijkertijd boot en bustickets voor de volgende dag wilde kopen, geld moest wisselen (geen ATM), langs het immigratiekantoortje moest om Colombia in gestempeld te worden en de mensen achter het loket ab-so-luut geen haast hadden. Voor mij volgde daarna nog een bezweette wandeling met m’n tassen van 20 minuten naar m’n hostel. Ik sliep samen in een dorm met een stel uit Texas die ook mee was op de tour. ‘S avonds was er nog een afscheidsdiner met de hele groep in het dorpje aan het strand. Het was echt een mega leuke trip en een hele bijzondere ervaring. Op een paar fulltime dronken Australiërs na heb ik me niet geërgerd en alles was top geregeld! Maandag 8 oktober heb ik ontbeten met het stel uit Texas en ben daarna met de boot en bus naar Cartagena gegaan. De halve groep kwam ik onderweg weer tegen. Ik slaap 1 nacht in Cartagena en dan ga ik door naar Santa Marta waar ik Leonie, een oud huisgenootje, ontmoet voor 9 dagen samen in Noord-Colombia! [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-05-04 22:47:44 [totalVisitorCount] => 26682 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 885 [author] => Milou [cityName] => Panama-stad [travelId] => 520278 [travelTitle] => Zuid-Amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-09-25 [dateReturn] => 2019-01-25 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/432/996_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => panama ) [25] => stdClass Object ( [reportId] => 5027880 [userId] => 435130 [countryId] => 144 [username] => thelongestroad [datePublication] => 2018-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Dag 135 Honduras - dag 155 Panama Stad [message] => Dag 135. 10/10/17. San Lorenzo (Honduras) - Leon (Nicaragua) 188km Na flinke regenbuien gisteravond scheen het zonnetje weer toen ik op de motor stapte. Al vrij snel stond ik in de file voor wegwerkzaamheden. Terwijl de auto’s in de rij wachten tot de man het groene bordje opstak, reed ik naar voren en vroeg of ik er vast door mocht. Als ik voorzichtig reed, zigzaggend langs de tegemoetkomende auto’s was dat geen probleem. Bij iedere opstopping stonden wel mensen die eten en drinken verkochten. Nadat iets van 5x heel de weg was opengebroken voor een paar kilometer, was het eindelijk voorbij. Ik kon nu gewoon doorrijden. Tenminste, als er niet zoveel gaten in de weg zaten. Het was echt niet normaal, Leerdammer kaas zou er jaloers op zijn geweest. Harder dan 40 rijden was echt niet te doen, en dan nog kon ik nét de gaten ontwijken. Op een paar keer na dan. Gelukkig bleef ik overeind en hield ik de motor heel. Één keer had ik echt het gevoel dat het mis ging. Ik zag net op het laatste moment een enorm gat in de schaduw. Door de schaduw van de bomen zie je de gaten amper aankomen. Ik ging vol op de rem, maar we lag natuurlijk ook een hoop zand op de weg. Ik gleed op de diepe kuil af en stopte net een meter voor de kuil met remmen om nog te kunnen sturen. Op wonderbaarlijke wijze bleef ik overeind. Van George en Robert zou ik later vandaag horen dat Robert op die manier zijn wiel naar de klote had geholpen, dus was blij dat het net goed ging. Een kilometer voor de grens haalde ik even een cola en een paar koekjes bij een tankstation. Ik had nog niet gegeten, maar veel meer hadden ze niet. Ik had wel ff de energie nodig, wist ik intussen bij de grensovergangen. Tot nu toe leek het rustig voor de grens, nog geen vervelende mannetjes. Toen ik bij het tankstation wegreed, kwamen ze ineens te voorschijn. Een paar op de fiets riepen me tot stoppen. Ik reed door en ze fietsen achter me aan. Kort daarna kwam ik bij de grens. Binnen 10 seconden stond er 15 man om me heen, bijna tegen me aan. Ik maakte ze duidelijk dat ze afstand moesten houden. Het leek wel alsof ik allemaal dollar briefjes aan me jas had geplakt, zo stonden ze erbij. Ik zei dat ik hun hulp niet nodig had. Eentje bood aan voor een dollar te helpen. Eerst wees ik het af, en zei ik heb geen geld. Toen dacht ik, hij zal wel meer geld proberen te vragen. Maar voor een dollar mag hij me wel helpen. We gingen kopieën maken, en zorgden voor het uitklaren van de motor. Ondertussen vroegen 5 man met flinke pakken geld of ik nog geld wilde wisselen. Ook liep iemand continu achter me aan die geld wilde voor het in de gaten houden van de motor. Ik zei je loopt de hele tijd bij me, dus jij ziet de motor vanaf hier net zo goed als ik. Vooruit 1 dollar was genoeg zei hij, ik zei dat hij moest opsodemieteren. Al met al was dit vrij snel gegaan, binnen een half uur kon ik door naar de kant van Nicaragua. Daar was het heerlijk rustig. Niemand die naar me toe kwam, alleen mensen die wat dingen vroegen en precies zeiden waar ik heen moest en wat ik moest doen. Uiteraard moest ik weer 3 dollar betalen voor het sprayen van de motor. Heb niet gezien dat ze het hebben gedaan, maar kreeg in ieder geval het bewijsje. Daarna moest ik het visum krijgen voor Nicaragua. Ik was vrij snel aan de beurt, maar ergens leek iets niet goed te gaan. Verschillende keren moest ik eventjes wachten. Toen kwam iemand anders, die goed Engels sprak. Moesten ze op hem wachten? Hij wilde alles weten, waar ik heen ging en het adres van het hotel. Toen moest ik nog steeds wachten. Al was me niet duidelijk op wat. Ze zeiden dan ik al mijn bagage van de motor moest halen en door een scanner moest doen, al was dat volgens mij meer om me bezig te houden. Ook daarna was het wachten en wachten. Na bijna 3 uur was het ineens helemaal goed. Het leek erop dat of een bepaald systeem eruit lag, of iemand goedkeuring moest geven die er niet was. Toen was het nog wat papierwerk om de motor het land in te krijgen, maar gelukkig zaten hier geen kosten aan verbonden. Toen was het niet duidelijk of ik een verzekering moest hebben voor Nicaragua. Op internet las ik van wel, maar iemand bij de douane zei van niet. Toen vroeg ik het aan iemand anders, die zei ook van niet. En toen kwam er weer iemand bij die zei van wel! Lekker duidelijk! Toen ging ik samen met een douanier het vragen aan een agent die buiten stond en die zei dat het inderdaad moest. Wat ik in ieder geval wel meteen merk hier is dat mensen super vriendelijk en behulpzaam zijn, en niet helpen om geld te willen. De verzekering kon ik 300 meter verderop krijgen. Langs de bank zaten buiten wat mensen aan een tafeltje. Die schreven ter plekke de verzekering uit voor 12 dollar. Eindelijk kon ik door, het was intussen al 4 uur geweest en het was nog zo’n 100km naar Leon. Toen ik Nicaragua inreed leek een last van mijn schouders te vallen. De wegen waren goed en de mensen keken me lachend aan in plaats van schuchter. Bij een tankstation kwamen mensen een praatje maken, in plaats van bedelen om geld. Qua natuur en gebouwen leek het niet zo heel anders dan Honduras en El Salvador, maar voor mij voelde het door de mensen een wereld van verschil. Net voor het donker kwam ik Leon binnen. Het was weer even puzzelen door alle eenrichting straten om bij het hotel te komen. Rond 6 uur kwam ik aan. Ik genoot van een koude douche en ging even naar een ATM om te pinnen. Pinnen met een creditcard koste me trouwens de laatste keren bijna 10 euro per keer om 250 euro te pinnen! Ik was al meer dan 50 euro kwijt aan pinnen, terwijl ik dat nu pas kon zien wat het me gekost had. Ik had daarom een paar dagen terug een mail gestuurd naar ABN AMRO. Ze hebben 35 euro terug gestort, dus dat was netjes vond ik. Nu moet ik er heel erg gaan opletten dat ik met mijn gewone bankpas pin. Tot nu toe kon dat op veel plaatsen niet, maar omdat ik nu in toeristischere plekken kom gaat dat wel lukken. Dan is het rond de 5 euro per transactie. Toen ik had gepind begon het gruwelijk te regenen. Ik ging het eerste de beste restaurant in wat ik tegen kwam, en laat dat nu net een Italiaan zijn. Al vrij snel kwamen er 4 jongens en een meisje bij me aan tafel om een hapje mee te eten en voor de gezelligheid. Rond een uurtje of 9 ging ik terug naar de kamer, want was helemaal gesloopt na de lange dag. Dag 136. 11/10/17. León Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje in de stad. Na goed zoeken kreeg ik uiteindelijk een leuk tentje gevonden die een eitje voor me bakten. Meestal combineer ik mijn ontbijt met lunch rond een uur of 11, maar de meeste plekken hebben dan geen ontbijt meer. Daarna heb ik het stadje bekeken, maar het was zo heet dat ik niet heel lang ben weg gebleven. S’middags heb ik lekker rustig aan gedaan en wat dingen voorbereid voor de rest van de reis. Zo had ik een mailtje van de kapitein van de boot waarmee ik naar Colombia vaar, voor een aantal gegevens. S’avonds heb ik een hapje gegeten in de stad en voor de rest een rustig avondje gehad. Dag 137. 12/10/17. León - Granada 133km S’ochtends ging ik nog even de stad in om nog wat foto’s te maken, en te ontbijten. Het werd rijst met bruinen bonen en een gebakken eitje. Nooit gedacht dat ik s’ochtends bruine bonen zou weg krijgen. Daarna zei ik gedag bij het hotel. Ik gaf het vriendelijke vrouwtje de ansichtkaart van mijn reis en ze was helemaal enthousiast. Ze vroeg of ik mijn handtekening erop wilde zetten, en ze ging hem inlijsten haha! In vertrok uit het leuke León en vertrok richting Granada. Onderweg zag ik een motor rijden met een man en vrouw erop. Ze hadden een hele helm, zullen dan geen locals zijn. Ze hadden alleen geen bagage dus ik wist het niet. Ik haalde ze in en reed verder. Een minuut laten kwamen ze naast me rijden en we begroeten elkaar. We stopte langs de weg voor een praatje. De jongen, Miguel was een Spanjaard en was vanuit Amerika op weg naar het zuiden op zijn motor. Hij doet vrijwilligerswerk in een hostel, net als zij. Samen waren ze een dagje op pad. Ze vroegen of ik S’avonds een drankje kwam drinken bij het hostel in Granada. Gezellig! Ik reed verder richting Granada. Ik kwam iets voor 3 aan. Het was eigenlijk te heet om nu al de stad im te gaan, dus besloot een uurtje bij het zwembad te liggen. Daar sprak ik nog een Nederlands stel die op vakantie/reis waren in Nicaragua. Na de verfrissende duik ging ik de stad verkennen en foto’s maken. Granada is een oude Spaanse koloniale kleurrijke stad. Ik liep een paar kilometer naar het grote meer waar de stad aan ligt. Ik maakte wat foto’s, en vroeg een man of hij van mij een foto kon maken. Zo hou ik moeders te vrede als ik zelf ook af en toe op de foto sta. Toen zag ik dat de twee mannen een helm vast hadden. Het waren ook motorrijders die in Nicaragua rond aan het toeren waren. Een vriendelijke man Nicaragua en een Amerikaan. De man uit de Amerika was nogal vol van zichzelf en liet zien wat voor motors hij thuis had staan, zijn camera’s die hij bij had en vertelde over zijn avonturen in Nicaragua. Net voor ik wilde gaan vroeg de andere man waar ik heen ging. Toen ik vertelde over mijn reis vonden ze het toch wel interessant. Ze vroegen hoe ik de Darien Gap over wilde, en ik vertelde over de Duitse zeilboot de stahlratte. Toen kwam ineens een andere man aanlopen, die ons had horen praten. Ik had hem nog niet eens gezien. Ga je met de stahlratte naar Colombia? De 30e? Haha dan zitten we op dezelfde boot! We bleven nog een tijdje met elkaar buurten, en toen het donker werd gingen we weer onze eigen weg. De man die mij op de boot zat zou misschien ook wel naar het hostel van Miguel gaan. Ik ging een hapje eten en nog even naar de kamer voordat ik naar hostel Azul ging. Ik kwam het hostel binnen en herkende Miguel aan zijn ketting. We hadden allebei een helm op vandaag, en ik zie zoveel gezichten maar aan zijn ketting zag ik dat hij het was. Hij zei kom je voor de beerpong? Hij werkte dus bij het hostel en zag ook iedere dag nieuwe mensen, dus herkende me niet zonder helm maar met een petje op. We hebben elkaar gesproken vandaag, langs de weg! Noooo, sorry man! Hij had me niet herkend haha. Hij zei zullen we gewoon gaan kletsen en dat beerpong aan hun overlaten. Er zaten nog wat andere reizigers aan tafel. Het was heel leuk om hun zo enthousiast te zien over mijn reis. Ze hadden zoveel vragen! Ben niet gewend om op de praatstoel te zitten, luister liever naar andere. Maar het was wel heel leuk, ook om de ervaringen van Miguel te horen. Hij was 3x onderuit gegaan op de slechte weg in Honduras. Hij snapte niet hoe ik zo’n afstand in deze tijd kon hebben afgelegd. Hij wilde zelf rustiger aan gaan doen terwijl hij 1/3 van mijn afstand in de dezelfde tijd had afgelegd haha. Nou had hij verder niet echt een plan en wist ook niet hoe lang hij weg bleef. Hij wilde misschien zijn motor in Panama verkopen en een fiets kopen in Colombia om naar Argentinië te fietsen, en zo te trainen voor een triatlon. Na een flinke regen en onweersbui was het iets na 11 weer droog en ging ik weer terug naar mijn hotel. Wie weet zie ik ze morgen nog, het was in ieder geval heel gezellig! Dag 138. 13/10/17. Granada Ik sliep uit tot een uurtje of 10, maar toen was het te warm dus moest ik er wel uit. Was ook een mooie tijd. Ik ging verderop in het stadje ontbijten, wat goedkoop en goed beoordeeld was op tripadvisor. Die app/site is wel echt perfect voor reizigers! Ik vroeg na de menukaart en toen kreeg ik door dat het meisje doof was die er werkte. Toen keek ik om me heen en bleken er alleen naar doven te werken! Aan de muur hingen gebaren, en op de tafel kon je bijvoorbeeld aanwijzen of je wilde betalen of suiker in je koffie wilde. Daarna liep ik nog een rondje door de stad. Nat van het zweet kwam ik weer aan bij het hotel, dus besloot nog even een duik te nemen voor ik naar de vulkaan ging. Toen ik rond 4 uur bij de vulkaan aan kwam, kreeg ik te horen dat je maar een kwartier bij de krater mocht staan vanwege de gassen. Ik vroeg overdag ooo lava kon zien, maar dat was niet het geval. Ik besloot weer een stukje te rijden en later terug te komen. Aan de rand van het stadje Mayasa stopte ik om foto’s te maken van de vulkaan. Tussen het stadje en de vulkaan lag een groot meer. Wat mensen kwam nog een praatje maken, over waar ik naartoe ging op de motor. Toen de zon langzaam onderging reed ik terug naar de voet van de vulkaan. Samen met een hoop auto’s wachtte we tot we naar boven mochten rijden. Inmiddels was het pikkedonker. Het was best speciaal om op de motor een vulkaan op te rijden, over een donker weggetje. Boven aangekomen zag ik de oranje gloed al. Ik stapte de motor af, liep 10 meter en keek zo de krater in. Beneden kon je een klein stukje zien waar je de lava zag borrelen. De rest was een oranje gloed, en de dampen kwamen de krater uit. Heel indrukwekkend! Na een kwartiertje gingen de rij van ongeveer 15 auto’s en ik weer naar beneden. Weer terug in Granada ging ik opzoek naar een plekje om te eten. 2 straten van het hotel was een klein restaurantje verstopt, wat goed beoordeeld was op tripadvisor. Ik snapte waarom. Het was de beste hamburger die ik deze reis op had, met frietjes en een biertje. En dat voor nog geen 4 euro. Dag 139. 14/10/17 Granada - San Juan del Sur 98km Voor ik s’ochtends vertrok ging ik nog eventjes ontbijten bij het dovencafe. Daarna vertrok ik richting het zuiden van Nicaragua. Na een niet al te lange rit kwam ik iets na de middag aan in San Juan del Sur. Om het hotel wat ik geboekt had te vinden typ ik al lang niet meer de straatnaam in, in de TomTom zoals in Amerika. Die herkent hij hier allemaal niet. Ik gaf op de TomTom aan op de kaart waar het hotel zich volgens booking.com moest bevinden. Daar aangekomen waren een paar hotels, maar niks lk op dat van mij. Toen ik het iemand vroeg stuurde ze me verder van het stadje af, zat ik zo ver van de stad en het strand? Ook na daar een tijd gezocht te hebben, bleek mijn hotel daar niet te zijn. Ik reed terug naar het stadje, en vroeg het nog maar een keer. De 4e die ik het vroeg dacht het te weten. Een paar keer links rechts, en een hele stijle weg naar boven. Uiteindelijk was daar inderdaad het hotel! Ik las op de recensies van Booking.com dat de WiFi bij niemand goed werkte in de kamer, dus had dat als verzoek in gediend. Parkeergelegenheid voor de motor en een kamer met goede WiFi. Nu bleek alleen de kamer naast de receptie WiFi te hebben, dus kreeg ik die. Dit was alleen een 4 persoons appartement, met een keuken erin! En dat voor iets meer dan 10 euro per nacht, helemaal goed! Toen ik de motor aan het afladen was sprak ik een Duitse gast die net was aangekomen. Hij reisde van Canada in zijn 4x4 richting het zuiden, samen met zijn hond! Na even te hebben relaxt ging ik boodschapjes doen en mijn was wegbrengen. Ook liep ik een rondje door de stad en ging vast informeren over het surfen, wat ik hier wilde gaan doen. De sporen van de storm van een dag of 10 geleden waren nog duidelijk zichtbaar. Overal lag troep op het strand, en een hoop boten waren tot aan de kade op het strand vastgelopen. Ik at ook nog even een quesedilla bij een kraampje, maar toen ik hem op had was hij ineens 2x zo duur! Hahah daar trap ik toch echt niet meer in. Hij hielt lang vol, maar als het moest was ik gewoon tot de volgende dag blijven staan tot ik mijn wisselgeld terug had. S’avonds at ik bij een straattentje kip van de bbq, met rijst en bonen en bananenchips. Dag 140. 15/10/17. San Juan del Sur Vandaag stond een relaxt dagje op de planning. Ik had tijd om aan mijn filmpjes te werken en lekker uit te slapen. Ik had een gasstel dus bakte voor de verandering mijn eigen lunch, een eitje. Ik had ook, voor het eerst deze reis maar eens wat oefeningen gedaan. Ik had nu toch alle tijd dus had wat buikspieroefeningen, pushups en squats gedaan. Ik merkte goed dat ik niet meer 3x in de week sport, moet toch eens aan mijn conditie gaan werken. Motorrijden is heel vermoeiend, maar conditie bouw je er niet van op. Ik heb trouwens al een tijdje contact per mail met een Nederlands stel die deels dezelfde route als mij rijden. Ze zitten ondertussen in Ecuador, dus zullen de hele reis voor mij uitrijden. Ze hebben me wat tips gegeven en misschien kunnen we onze motoren samen aan het einde terug verschepen, dat zou echt super zijn! Via hun kreeg ik ook een mailtje van een Duits stel. Het mailtje dateert van toen ik in Tulum zat, maar heb ik nooit gelezen. Bij toeval zag ik hem voorbij komen. Wat bleek, toen ze die mail stuurden zaten hun ook in Tulum. Ik mailde ze dat ik in San Juan zat, en kreeg vandaag een mail terug. Ze kwamen eind van de dag ook aan in San Juan, en ze bleken zelfs op de boot van 30 oktober te zitten! We spraken af om een hapje te gaan eten rond een uur of 7. Ze hadden nog een ander stel meegenomen, waar ze een stuk mee samen hadden gereden. Een Australisch stel, ik schat ergens in de 50. Ook hun zaten de 30e op de boot. Leuk om zo een hele hoop verhalen en ervaringen uit te wisselen. Na een gezellige avond ging ik weer naar het hotel. Overal op straat liepen strontbezopen mensen. Het was zondag vandaag, en iedere zondag is er een heel groot bekend feest in San Juan. Het feest heet Sunday Funday en begint om 1 uur smiddags. Ik had er nog even aan zitten denken, maar feesten doe ik toch liever met mijn vrienden en daarbij zou het een hele dure dag zijn geworden anders. Dag 141. 16/10/17. San Juan del Sur Ik stond rond 8 uur op en ging naar de surfschool. We spraken af dat ik les kreeg, voor 25 dollar en ik zou om 10 uur daar weer zijn. Toen ik daar aankwam was het ineens 30 dollar, want ik was de enige en dat was de prijs voor privéles. Ik hoef geen privéles, ik wil het juist low budget. Dus ik zei dat ik anders verder ging kijken. Uiteraard mocht ik toch voor 25 dollar mee. We gingen naar een strand 20 minuten verderop. Eerst haalde hij nog even zijn lunch en onderweg pikte die nog wat mensen op. Het leek dat hij een beetje pissig was over de 5 dollar, want echt veel zei hij niet in de auto. Daar aangekomen kreeg ik les van iemand anders. Later zou blijken iemand die hij 10 dollar wilde geven om het zo uit te besteden. Ik heb ooit een uurtje les gehad op Bali, en dat ging eigelijk best lekker. Toch wilde ik weer even begeleiding. We gingen vrijwel gelijk het water in. De golven waren gruwelijk hoog, ofja voor mijn gevoel in ieder geval wel. Een jongen die ik sprak zei ook, ga je met deze golven les nemen? Ja blijkbaar haha. De instructeur liet me op bijna iedere golf proberen op het board te staan. Ik weet niet wat het was, maar het ging voor geen meter. En iedere keer maar weer een eind terug zwemmen, om weer door een golf van 3 meter alle kanten op gegooid te worden. Die oefeningen van gister waren ook niet echt een goed idee, want mijn armen en schouders waren nog zo stijf als iets. Na een half uur was ik kapot en zei dat ik ff bij moest komen. De man die me had gebracht kwam naar me toe. Hij zei kom me gaan nu terug. Die andere gast bakt er niks van, ik zal je laten zien hoe het werkt. Blijkbaar was het ook zijn eigen surfschool. Vanaf het moment dat ik met hem het water in ging was het allemaal veel relaxter. We wachten af tot de juiste golf, en hij zei precies wat ik moest doen. Al snel kon ik op het board blijven staan. Na een hele tijd in het water te hebben gelegen, heb ik toch een keer of 15 op het board gestaan, waarvan de meeste keren tot bijna op het strand. Dat geeft een heerlijk gevoel, dus ik was helemaal blij. Ik kon nog zelf doorgaan, maar ik was aardig gesloopt en vond het mooi geweest. We gingen weer terug en ging naar het hotel om bij te komen. S’avonds hadden we weer afgesproken met de motorrijders. Dit keer was er ook een Canadees stel bij, en 2 Amerikanen. Waaronder Joseph, de Amerikaan die ik in Granada was tegen gekomen. Zo zaten we met 9 motorrijders aan tafel. 8 BMW rijders, en één gek op een Moto Guzzi. Eigelijk zouden we misschien nog naar schildpadden gaan kijken die op het strand eieren legden. Alleen door de regen, en omdat sommige ziekjes waren ging dat niet door. Blijkbaar was het ook niet het ideale seizoen daarvoor. Het was heel gezellig met z’n alle en rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar de kamer. Ik merkte al dat het 3e biertje er niet geweldig in ging, en bestelde daarna cola. Eigelijk niks voor mij. Toen ik in het hotel aankwam werd ik ineens heel erg beroerd. Ik had het ijskoud, en begon te rillen. Het eten kwam er aan alle kanten uit. Ik had al een hotel geboekt voor komende 2 nachten, maar wist niet of dat goed ging komen morgen. Ik ging op bed liggen en proberen zo snel mogelijk te slapen. Dag 142. 17/10/17. San Juan del Sur (Nicaragua) - Monteverde (Costa Rica) 233km Ik werd om 8 uur wakker, want ik had om 9 uur afgesproken met Charlie en Joseph om naar Costa Rica te rijden. Vanuit bed leek ik me niet ziek te voelen, maar toen ik opstond merkte ik wel dat het niet best ging. Overal spierpijn en ik had totaal geen energie. Toch besloot ik maar te gaan, want ik had al een accommodatie geboekt in Costa Rica en vond het zonde om langer in San Juan te blijven. Net buiten de stad stonden ze te wachten, samen met het Canadese koppel. Ik stelde voor om nog in het stadje te tanken, maar ze wilde net voor de grens tanken. Benzine is namelijk weer een stuk duurder in Costa Rica. We reden zo’n 30 kilometer tot de grens maar geen tankstation. Het papierwerk in Nicaragua om de motor uit te klaren was een stukje ongestructureerde ellende. Formuliertje hier, formuliertje daar. Dan weer een dollar ergens voor betalen, maar ze hadden geen wisselgeld dus moesten we dat zelf maar regelen. Daarna weer kopieën maken, toen weer een ander formulier. Toen dacht ik klaar te zijn, moest er een stempel en een handtekening van een agent buiten op het formulier. Toen bleek er nog een handtekening op te moeten, en toen was ik dan eindelijk klaar. In Nicaragua dan. Ik wachtte tot de rest ook klaar was en we reden naar Costa Rica. Daar eerst in de rij voor de stempel in het paspoort, toen weer formulieren invullen om de motor in te klaren. Gelukkig was dit allemaal iets voor 12, want van 12 tot 1 stoppen ze hier gewoon bij de douane en gaan ze lunchen. Dan kan dus niemand geholpen worden. We moesten alleen nog langs het verzekeringskantoor en toen waren we klaar. Net voor we klaar waren kwam ook de Duitse gast aan met zijn hond, die bij mij in het hotel zat. Leuk om hem nog eventjes te spreken. Hij vertelde dat hij de hond in Mexico van de straat had gehaald, en dat hij na de reis mee naar Duitsland zou gaan. Rond 1 uur reden we dan eindelijk Costa Rica in. We stopte bij een tankstation en voor een hapje eten en drinken. Ofja, eten zeker niet voor mij. Maar drinken had ik echt even nodig. Ze vroegen al steeds of het goed met me ging, wamt volgens mij was het wel aan te zien dat het eigelijk gewoon klote ging. Toen ik trouwens eerder vandaag bij de grens een foto wilde maken de motoren, bleek mijn camera niet meer te werken van mijn telefoon. Het beeld was zwart, en resetten hielp allemaal niets. Echt heel erg balen want sinds mijn lens in momument Valley kapot is gegaan, maakte ik alle foto’s en video’s met mijn telefoon. Na de pauze gingen we weer op pad. Eerder dan gepland ging de rest ineens links af. Vanaf de motor zwaaide ik, ik zou ze binnenkort weer zien. Later bleek dat ze de verkeerde weg hadden genomen, dat idee had ik al. Onderweg stopte ik nog even voor wat drinken. Op de grond bij het winkeltje lag een dode sprinkhaan, zo groot als mijn hand! Kijk, dat was wat ik van Costa Rica wilde zien. De grote veelzijdigheid aan dieren. Langzaam begon het donker te worden, maar gelukkig was het nog 20km. Ik was er bijna. Hoewel? 20 kilometer voor het einde eindige het asfalt in zand en grote stenen. Normaal nog geen ramp, maar ik reed door de bergen. Met heel veel moeite hielt ik de motor recht. Zeker omdat ik me ook zo klote voelde was het moeilijk 100% geconcentreerd te blijven en in balans te blijven, maar ik moest wel. Toen reed ik een hele stijle helling op, met los zand en stenen. Ik bleef hetzelfde tempo rijden, tot ik weggleed. Ik zette mijn voeten aan de grond en remde om niet te vallen. Wat er toen gebeurde was misschien wel het spannende wat ik op de motor heb meegemaakt. Ik begon langzaam achteruit de steile helling af te rollen. Ik gaf zachtjes gas, maar slippend ging ik achteruit. Ook remmen hielp niet. Wonderbaarlijk genoeg wist ik mezelf schuin op de helling stil te zetten. Ik hapte even naar adem en gaf flink gas om boven te komen. Boven gekomen stopte ik om even naar de zonsondergang te kijken, die ongelooflijk mooi was. De wolken hingen boven het regenwoud, en de lucht had alle kleuren van de regenboog. Als de zon hier onder is, is het ook echt heel snel donker. Nog 8 kilometer. Had ik het ergste gehad, dat zal toch wel. Tot ik weer bij een stijle helling kwam. Maar dit keer had iemand bovenaan de helling zijn auto gewassen, de tuin gesproeid. Ik weet het niet, maar de complete weg was 1 groot modderspoor. Ik dacht eventjes nog aan omdraaien, maar besloot het toch te proberen. Ik was inmiddels zo ver. Glibberend en glijdend ging ik langzaam naar boven. Eigelijk ging dat zo slecht nog niet. Rond half 7 kwam ik bij het hotel aan, ofja cabins zoals ze het noemen. Ik was compleet gesloopt. Ik ging nog even pinnen en een vruchtensapje halen, en daarna op bed liggen. Ik rilde helemaal, of het nu van de kou of vermoeidheid was weet ik niet. Zo koud was het in ieder geval niet. Ik was in ieder geval heel blij dat ik er was! Dag 143. 18/10/17. Monteverde Ik sliep lekker uit vandaag tot een uurtje of 11. Ik denk dat ik dat ook even nodig had. Helemaal beter voelde ik me niet toen ik wakker werd, maar in ieder geval beter dan gister! Ik stond rustig op en ging rond een uurtje of 1 op de motor naar het Monteverde Cloud Forest, 5 kilometer verder. Wederom dacht de TomTom mij het weer wat moeilijker te maken. Ik werd de verkeerde weg in gestuurd. Een zandweg, wat opzich het probleem niet is. Maar op een gegeven moment ging de weg wel zo gruwelijk stijl naar beneden. Het losse zand, grind en kiezels maakte het niet makkelijker om de 300 kilo metaal overeind te houden. In de eerste versnelling, en mijn hand en voet op de voor en achterrem liet ik me zo langzaam als ik kon naar beneden glijden. Tot ik merkte dat ik echt weggleed. Ik mijn hoofd had ik me er al bij neer gelegd dat ik onderuit zou gaan en met motor en al een aantal meter naar beneden door zou glijden. Mijn laatste mogelijkheid was alle remmen los, en mij volle vaart de helling af te laten rollen. Dat kon de val voorkomen, of misschien veel zwaarder maken. Uiteindelijk kwam ik weer met de schrik vrij. Jammer dat dit soort momenten niet gefilmd worden. Ongelooflijk dat dit goed ging. Vrij snel kwam ik weer op een andere weg, en reed ik dit keer met behulp van Google maps naar het nationale park. Het is een van de drukste, zo niet het drukst bezochte park van Costa Rica. Toch was ook hier een slechte zandweg die je naar de ingang van het park leidde. Ofja tot 800 meter van de ingang. Door de tropische storm een paar weken geleden was de zandweg voor een deel de afgrond ingezakt. In het nationale park kon je een aantal trails volgen. Ook hier waren door de storm een hoop trails gesloten. Eigenlijk bleef er één route over, die wel langs alle highlights ging en 3 uur zou duren. Prima dus! Door de dichtbegroeide jungle kon je haast niet verder dan 30 meter om je heen kijken. Verschillende vogeltjes vlogen door de rondte, en ik zag een of ander zoogdier lopen waarvan ik zo niet weet wat het was. Helaas geen slangen, vogelspinnen, apen of luiaards die hier ook zouden moeten zitten. Wel was er een lange en hele hoge hangbrug door het regenwoud waar je overheen kon lopen. Een mooie wandeling, maar ik ga zeker nog een park bezoeken in Costa Rica, in de hoop meer dieren te zien. Ik was erg moe na de wandeling, maar had wel het gevoel weer langzaam beter te worden. Mijn buik voelde ook niet meer van streek. Gister had ik alleen 2 koekjes op en vandaag 1 banaan, omdat mijn maag nog niks kon hebben. S’avonds besloot ik toch een hapje te eten en dan ging goed gelukkig! Dag 144. 19/10/17. Monteverde - Manuel Antonio 182km Rond 10 uur vertrok ik vanuit Monteverde. Ik nam de andere route als de heenweg, toen de TomTom bij de verkeerde weg had gewezen. Zou dit wel gewoon asfalt zijn? Nee hoor, na 2 kilometer hielt het asfalt het voor gezien en werd het een zandweg. Een lange, slechte zandweg. Harder dan 25 kon ik zeker niet rijden, maar gelukkig zaten er geen stukken in waar ik echt in gevaar kwam. Na bijna een uur kwam ik bij een klein dorpje. De normale weg zou zijn links, dan kon ik namelijk de laatste 15 kilometer over een gewone weg naar de hoofdweg rijden. Helaas was daar een brug compleet ingestort door de storm. Het alternatief was rechts. Maar dat betekende nog 20 kilometer off road naar de hoofdweg, dat zou me nog een uur kunnen kosten! Ik reed 100 meter tot de ingestorte brug, en maakte een foto van de ravage. Ze hadden tijdelijk een houten hangbruggetje gemaakt voor de voetgangers. Van de oude stenen brug was niets meer over, je viel zo 3 meter omlaag in het riviertje. Een paar oude mannen kwamen met een kruiwagen de hangbrug over. Ik vroeg ze hoe lang de omweg was. Ze keken bedenkelijk. Je kan wel met de motor over de hangbrug! Ik moest lachen, maar ze meende het! 400kilo is het bij elkaar hè? De motor, bagage en ik. Ja dat moet lukken zeiden ze. Nouja ik hou wel van een uitdaging. Mocht ik door de brug zakken zou de reis voorbij zijn, maar ik zou het wel overleven. Ik had geen zin om nog een uur over zo’n klote weg te rijden, mijn banden en de guzzi hadden genoeg geleden. Ik zette me schrap en reed voorzichtig naar de overkant. Tot halverwege ging het vrij goed. Toen begon de brug van links naar rechts te kantelen. Ik stopte ff maar heel de brug bleef op en neer gaan. Toen reed ik maar snel weer door en kwam gelukkig zonder kleerscheuren aan de overkant aan. Vanaf toen eindelijk weer fatsoenlijke weg. Na een uurtje kwam ik aan bij een brug die bekend staat als krokodillenbrug. De brug ligt net buiten het stadje Tarcoles, en onder de brug langs de rivier barst het van de krokodillen. Het was voor het eerst dat ik deze beesten in het wild zag, en het was heel indrukwekkend. Ik denk dat het er wel een stuk of 15 waren. De meeste op de kant, en een aantal in het water. Ze waren heel erg groot, een paar zo tegen de 4 meter denk ik! Een paar Amerikanen hadden een tros bananen bij en gooide die naar benden. Blijkbaar vreten die beesten alles, want de bananen waren zo weg! Daarna reed ik verder tot Manuel Antonio, een Nationaal park aan de westkust van Costa Rica. Een half uur voor ik aankwam begon het flink te regenen onderweg. Toen ik bij het hotel aankwam, bleef het flink regenen. Blijkbaar moest je voor het park ook weer entree betalen, dat in combinatie met de hoop regen en dat het al half 5 was besloot ik niet meer het park te bezoeken. Misschien morgenochtend even kijken. Ik besloot een pizza te bestellen want er zaten geen restaurantjes of winkeltjes in de buurt, en had geen zin meer om op de motor te stappen in het donker en door de regen. Dag 145. 20/10/17. Manuel Antonio - Uvita 64km Het was gelukkig weer droog toen ik op stond. Ik besloot de jungle tour die ik wilde doen, uit te stellen tot National Park Corcovado. Wat ik hoorde was dat nog mooier, en echt een geweldige accomodaties vond ik het hier niet dus wilde niet nog een nacht bij boeken. Ik ging wel nog een kijkje nemen bij het strand van Manuel Antonio. Het gebied was erg toeristisch maar op het strand was het lekker rustig. Het was duidelijk dat dit niet het high season is. Ik stapte weer op voor een kort ritje naar Uvita. Onderweg zag ik dan eindelijk voor het eerst een luiaard, alleen lag hij helaas dood langs de weg. Aangekomen in Uvita reed ik een zandpad de heuvels in. In Costa Rica is echt ieder zijweggetje gelijk een zandpad, en vaak ook hele slechte. Gelukkig kwam ik zonder al te veel problemen aan bij de accommodatie, die midden in de jungle lag. Het was een hele grote houten logde, met slaapzalen en privekamers. Ik had gelukkig een eigen kamer. Alles was van een soort bamboe en het was aan alle kanten open, dus de muggen en hagedisje konden zonder problemen je kamer in. Buiten hoorde je apen hard brullen, ze zaten recht langs de accommodatie hoog in een boom. Toen ik de motor af aan het laden was, kwam ik tot de conclusie dat er olie lekte. Achter op de zijkant van de band, en op de velg zat olie. Olie op de band is het allerlaatste wat me als motorrijder wilt, dus ik wist gelijk dit moet echt verholpen worden. Ik keek waar het vandaan kwam en kwam tot de conclusie dat het uit het cardan lekte. De stroom was uitgevallen in de logde dus er was ook geen WiFi om het op te zoeken. Tussendoor ging ik een kijkje nemen bij de waterval 100 meter verder. Toen ik terug kwam bleek er nog geen stroom te zijn, dus ik liep een paar kilometer naar het stadje. Bij een restaurantje bestelde ik wat te drinken en ging googelen. Het leek om de keerring van het cardan te gaan. Toen ik het Jurjen vroeg bevestigde hij dat, dat zeer waarschijnlijk het probleem was. Omdat het een specifieke maat moet zijn, ga ik die in de buurt nergens vinden. Heel misschien in Panama stad, maar waarschijnlijk moet het opgestuurd worden vanuit Nederland. Na ziek te zijn geweest (en nog steeds flink last te hebben van mijn maag), mijn camera die kapot was, kon ik dit er echt niet bij hebben. Ik wist het ff niet meer, en ging maar een stukje richting het strand wandelen. Dat bleek uiteindelijk nog een hele flinke wandeling. Toen ik er na een uur eindelijk was, zag ik op een bord tot 16.00 open. Het was 16.15 en het hek zat dicht. Shit, ik wilde alleen even kijken en foto’s maken. Een man liep door het hek om even iets in zijn auto te pakken. Dat was mijn kans om snel naar binnen te glippen, het hek stond toch gewoon open en ik had geen bord gezien haha! Vaak mag je in zo’n nationaal park (waar het strand onder viel) tot een bepaalde tijd erin, maar wel tot 1 uur langer dan dat blijven. Er liepen ook nog gewoon andere mensen op het strand. Na het strandbezoekje ging ik terug naar de logde. Na een flinke wandeling kwam ik in de schemering aan. Ik ging terug naar het restaurantje waar ik s’middags was voor een bord rijst, en daarna weer terug naar de logde. Daar deed de stroom het gelukkig weer. Ondertussen had ik een mail ontvangen van de kapitein van de Stahlratte, waarmee ik naar Colombia ga. De boot stond in Cartagena in de dock, voor reparatie. Dit betekende dat de boot 5 dagen later zal vertrekken. Ik had stiekem de hoop net voor kerstmis thuis te kunnen zijn. Dan zou wel echt alles mee moeten zitten, dan had dat gekund. Dat plan kan nu de prullenbak in, 5 dagen die ik minder heb is echt niet meer te overbruggen. Het was al een heel krap schema. Achja je kan niet te veel plannen tijdens zo’n reis. Alleen er leek zo’n lange tijd zoveel volgens plan te gaan, dat ik even die gedachte had. Ik ging slapen, want had het gehad voor vandaag. Dag 146. 21/10/17. Uvita - Puerto Jiménez 150km Ik stond op en bakte nog een eitje, had nog eieren en brood over van gister. Ik vertrok richting het nationale park Corcovado, zo’n 150km verder. Bij een garage onderweg kocht ik olie voor in het cardan, zodat ik in ieder geval kon bijvullen wat eruit was gelopen. Onderweg ben ik nog een aantal keer gestopt om te checken of er olie had gelekt. Echt druppels kwamen er niet uit, het was enkel wat vochtig bij het cardan. Gelukkig maar, zo zou ik Panama stad moeten kunnen halen zolang het niet erger gaat worden. Onderweg ging ik bijna nog onderuit, en niet eens door de olie. Ik reed op een stuk weg dwars door de jungle. Er zat een auto irritant achter de drukken, dus ik ging naar rechts. Toen kwam ik op de gele lijn terecht, die de rand van de weg aangeeft. Deze geverfde lijnen zijn altijd glad, zeker als ze nat zijn. Nou had het geregend, en door de bomen en bladeren was het sowieso al glad op die weg. Ook hadden mijn banden hun beste tijd gehad. Die moeten het nog even volhouden tot Colombia. Op het moment dat ik op de lijn reed, leek het alsof op een ijsbaan reed. Gelukkig stuurde ik niet, en remde ik niet. Ik gleed alle kanten op, maar gelukkig pakte mijn banden net op tijd grip toen ik weer van de lijn af ging. Dat scheelde niet veel. Ik kwam aan in Puerto Jiménez. Ik had nog niks geboekt omdat ik alles online best duur vond. Gelukkig vond ik vrij snel een goedkope kamer. Ik liep door het stadje opzoek naar een office waar ze een jungle tour aanboden. Blijkbaar was ik alweer te laat om morgen naar Corcovado te gaan. Ze bodem wel een andere trip aan voor 2 dagen, maar die vond ik erg duur. Ik moest even nadenken wat ik wilde doen, en liep richting de zee. Daar zag ik ineens een aantal motoren staan voor een restaurantje. Dit waren duidelijk reizigers. Ik liep verder die kant op, waren dit de motoren van de mensen die ik al had ontmoet? Jahoor, het was Charlie, Joseph en het Canadese stel. Ze keken natuurlijk veel verbaast toen ze me zagen. Ik heb daar een tijdje bijgekletst over hoe de laatste dagen waren verlopen. Ze wilden voor morgen een walvistour boeken. De prijs was goed, en het leek me wel gezellig met hun, dus besloot morgen met hun mee te gaan. S’avonds ging ik nog een hapje eten bij een soda. Toen ik net de eerste hap wilde nemen viel de stroom uit. Dan is het ook echt totaal donker hier. Ik graaide maar op de gok wat van mijn bord, tot na een tijdje de eigenaresse een kaarsje kwam brengen. Zal niks nieuws zijn voor hier denk ik. Dag 147. 22/10/17. Puerto Jiménez Rond 7 uur stond ik op, want de walvistour stond op de planning. Ik haalde nog even een broodje en een fles water, en om kwart voor 8 was ik bij de pier. Joseph, Charlie en het Canadese stel kwamen een kwartiertje minuten later aangereden en we stapten op de boot. In IJsland wilde het al niet lukken met de orcas, met Jurjen op Vancouver Island ook niet en dit keer ook geen walvissen. Gelukkig zagen we wel een hoop dolfijnen. De eerst school leek ons niet te mogen, want steeds als we hun richting op vaarden doken ze onder. Dan zaten we allemaal te wachten, en zaten ze stiekem achter ons salto’s te oefenen. Gelukkig hadden we even later een andere school, die met de boot mee zwommen en hun showtje weggaven. We kwamen nog langs het nationale park waar Jurrasic park is opgenomen en waar opnames van de Amerikaanse Robinson (Survivor) zijn opgenomen. Na de tocht gingen we nog even naar een strandje, maar het weer was niet geweldig dus we gingen weer terug naar de pier. Toen we terug liepen richting het stadje, zagen we nog 2 felgekleurde ara’s in een boom. Even later kwam er nog een toekan bij zitten! Zo hadden we toch nog onze portie wildlife voor vandaag. Smiddags bestelde we 2 grote pizza’s die we met zijn 5en deelden als lunch. Daarna ben ik nog met hun meegelopen naar hun accommodatie aan de rand van de jungle. Ze hadden een soort vijver waar kaaimannen im zaten, dus die wilde ik wel even zien! Net voor het donker werd ging ik weer terug naar mijn hotel. Als avondeten at ik een tomaat en een avocado. Mijn buik is nog steeds een beetje van slag, en dacht ik kan wel wat groentes gebruiken. S’avonds ging ik redelijk op tijd slapen, want morgen staat er weer een border crossing op de planning. De laatste in Central America! Dag 148. 23/10/17. Puerto Jiménez (Costa Rica) - Boquete (Panama) 231km Rond 8 uur stond ik op, want ik had afgesproken om 9 uur samen met de 4 andere naar te grens te vertrekken. Voor ik vertrok kreeg ik eindelijk weer eens een positieve verassing. Ik was al druk bezig met te zorgen dat de keerring die ik nodig had, dinsdag gekocht zou worden en meteen op de post zou worden gedaan. Hij zou dat net voor ik naar Colombia zou vertrekken aankomen in Panama stad, of net niet. Als ik zeker zou willen weten dat het op tijd zou komen, moest het met spoed verstuurd worden en zou het meer dan 100 euro gaan kosten. Dat ging hem dus ook niet worden. Twee dagen geleden had ik in het Spaans iets van 15 bedrijven gemaild in Panama. Bedrijven die auto-onderdelen verkochten of gespecialiseerd waren in lagers. Net voor ik vertrok naar Panama had ik dan toch een mailtje van een bedrijf, ze hadden de keerring op de plank liggen! Het bedrijf zat in David, in daar zou ik vandaag langskomen. Dan was dan toch een meevaller! Ik was om 9 uur bij de rest en we reden richting de grens. Rond een uur of 12 kwamen we daar met zijn 4e aan. Joseph was ondertussen al afgeslagen, want die ging iets noordelijker via een dirtroad de grens over. Later kregen we te horen dat hij een lekke band had gekregen en dat het een en al ellende was voor hem om uiteindelijk de grens over te komen. Bij ons ging alles redelijk vlot. Het enige was omdat we met zijn 4e waren, moesten we op elkaar wachten. Na ongeveer 2,5 uur waren we klaar om Panama binnen te rijden. Ondertussen was het heel hard gaan regenen. Tot David reed ik met de rest mee, en daar ging ik weer mijn eigen weg. Langs de winkel waar ze de keerring hadden. Hij koste maar $6,50.- terwijl hij bij de Guzzi specialist TLM in Nijmegen bijna 25 euro kostte. Ik besloot er maar 2 te kopen, mocht er tijdens de reis weer iets mee zijn. Het was nog net licht, dus ik besloot nog zo’n 50km verder te rijden naar Boquete. Ik zocht gewoon een relaxte kamer, met WiFi en niet al te duur. Dat bleek lastiger dan gedacht. Ik heb zo’n 2 uur rond gezocht. Uiteindelijk had ik wat gevonden. 20 dollar per nacht, gedeelde badkamer en de motor kon niet droog staan maar gewoon voor de deur. Nouja het was niet anders. De accommodatie had lekker warme douche, WiFi op de kamer en het regende maar heel af en toe fftjes.de eigenaren waren heel enthousiast, mij eigelijk iets te enthousiast. Toen ik op de kamer aankwam en mijn koffer met mijn rugzak wilde pakken met al mijn belangrijke spullen, kwam ik tot de conclusie dat de sleutel was afgebroken. Waar en wanneer dat is gebeurd weet ik niet. Ik wist dus ook niet of het sleuteltje er nog voor de helft in zat. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem open. Ik vroeg aan de eigenaresse of ze een schroevendraaier of paperclip had. Ze liep met me mee naar een winkel langs het hotel. Mijn hoop was het open te krijgen zonder het slot te slopen. Al snel had ik door dat dat niet ging lukken. Uiteindelijk hadden we hem open, hij kon wel nog dicht maar niet mee op slot. Ik dacht nog ik zal hem een paar dollar geven voor de hulp, maar had sowieso geen kleingeld bij. Toen ik terug naar het hotel ging zei de eigenaar, je moet hem wel even wat geld geven. Dat was ik wel van plan? Maar beetje raar dat je er om vraagt. Ik gaf hem 3 dollar en zei hier kun je een biertje kopen. Daarna ging ik snel een hapje eten, want dat was er weer bij ingeschoten vandaag. Toen ik de lange dag wilde douchen bleek er geen water te zijn. Ook het internet deed het amper in de kamer. Na zo’n 10 muggen gedood te hebben ging ik maar slapen. S’nachts hoorde ik de man en vrouw nog schreeuwen tegen elkaar, geen idee wat er aan de hand was. Dag 149. 24/10/17 Boquete Ik sliep lekker uit vandaag, en ging eventjes wat te eten halen. Het regende zo ontzettend hard dat ik maar snel naar de supermarkt ging. De rest van de dag heeft het continue geregend, dus ben ik maar binnen gebleven. Ik kreeg s’middags nog een appje van Adrian en Andrea, het Duitse stel. Ze hadden de guzzi zien staan en vroegen of ik S’avonds bij hun een hapje kwam eten. Toevallig dat ze in hetzelfde plaatsje waren! Het water deed het gelukkig weer s’middags, dus kon ik eindelijk douchen. Het water was alleen ijskoud. Ik kreeg steeds meer een hekel aan het hostel en besloot eens te kijken hoe ze op tripadvisor werden beoordeeld. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Meest verschrikkelijke hotel ooit, horror hostel en verschillende berichten dat er spullen gestolen waren. Waarschijnlijk door de eigenaren zelfs! Toen ik naar Andrea en Adrian ging om te eten nam ik dan ook maar al mijn waardevolle spullen mee. Door de stromende regen liep ik naar hun luxe huisje. Als ik zo de afgelopen tijd vergelijk waar de andere overnachten, is er nogal een verschil met mijn slaapplekken. Achja het verschil moet er zijn! Er stond spaghetti op het menu, dat was lang geleden dat ik dat gegeten had! Het was een gezellige avonden, en we hadden een hoop ervaringen uitgewisseld. Rond half 10 was ik weer in mijn kamer. Dag 150. 25/10/17 Boquete - Santiago de Veraguas 235km Toen ik op stond was het eindelijk zo goed als droog, volgens mij voor het eerst sinds dat ik in het dorpje was aangekomen. Ik was al bang of de motor zou starten na al de regen. Ik had zo gehoopt dat ik hem zoals altijd ergens binnen kon zetten, maar dat kon niet anders. En volgens de eigenaar was het maar een buitje. Toen ik de motor bepakt had, en probeerde te starten werd mijn voorgevoel bevestigd. Hij starte dus niet. Na een paar pogingen ging het verder fout. Toen ik gas wilde geven brak de gaskabel. Ik had een andere bij, maar ik had dit nooit zelf vervangen. Een gruwelijk irritante Amerikaan met een wandelstok, kwam zich ermee bemoeien. Gister lulde die ook al de oren van mijn kop, en mijn geduld was nu op. Ik zei je kunt helpen of wegwezen. Hij waggelde er vandoor. Ondertussen begon het weer flink te regenen. Gefrustreerd en moedeloos keek ik of ik er wat aan kon toen. Uit het niets stond toen ineens een man voor mijn neus. Een Duitser, die in Amerika woonde maar ook een huis hier in Boquete. Hij had ook een Moto Guzzi California, maar dan de nieuwste! Kon hij me helpen!? Ik kon het bijna niet geloven. Maar nee, hij kon, of wilde niet helpen. Hij zei er zit geen mechanic hier in het dorp voor motorfietsen, dus dit word een lastig verhaal. Alleen in David. Ja dat is 50km verder, kan hem er moeilijk heen duwen. Je kan het proberen bij de autogarage in het dorp, dus daar rolde ik hem naartoe. Gelukkig was het maar 3 straten verder. Ze zeiden meteen dat kunnen we niet, maar toch ging een man er naar kijken. Na een klein uurtje bedankte ik hem voor de moeite, maar ik had eerder het gevoel dat hij het probleem groter maakte dan het oploste. Ik rolde de motor de garage uit en ging zelf verder aan de slag. Ondertussen begon het weer flink te regenen en ik zocht een droge plek om er aan te werken. Na 2 uur kloten, en af en toe geen idee te hebben wat ik aan het doen was leek het dan toch allemaal weer in elkaar te passen. De carburateur zat weer in elkaar, de kabel zat er weer in en het kastje bij de gaskabel en handvat zat weer in elkaar. Ik starte de motor, en hij deed het weer! Dat was een enorme opluchting. Ik ging er gelijk vandoor, want wilde het liefste tot Santiago komen voor het donker werd, zo’n 200km verder. Onderweg bleef het maar regenen, maar ik was al lang blij dat ik weer onderweg was. De motor en het gas voelde anders dan anders, maar ik vermoed dat dat gewoon een kwestie van goed afstellen van de kabels is. Als ik Panama stad maar haal, dat is nu even hoofdzaak nummer 1. Drijfnat kwam ik in de schemering in Santiago aan. Ik vroeg bij een tankstation naar een goedkoop hotel, en hij noemde meteen een hotel Cion Gi. 2 minuten later was ik er, en zoals de naam deed vermoeden was het een Chinees hotel. Alle Chinese hotels waar ik ooit ben geweest waren ontzettend smerig maar wel goedkoop. De kamer koste 22 dollar, en had geen WiFi op de kamer. Gelukkig kon de guzzi wel droog staan. Omdat het ondertussen donker was en ik weinig kans zag op iets beters besloot ik het maar te doen. Het Chinese vrouwtje van de receptie was een enorm schijtwijf, om me nog redelijk te verwoorden. Ze sprak een combinatie van Spaans en Chinees en was totaal niet vriendelijk. Ook de kamer was verschrikkelijk, overal zat schimmel en er hing een pislucht. Nouja het was maar voor een nachtje. Ik ging even naar de McDonalds om wat te eten, en een fatsoenlijk hotel te boeken voor morgen. Wat zal ik blij zijn als ik straks op de boot zit naar Colombia, en de guzzi hopelijk weer als een zonnetje rijdt. Panama city hebben we in ieder geval bijna gehaald, nog 250km. Dag 151. 26/10/17. Santiago de Veraguas - Anton 131km Vandaag stond er een kort ritje op de planning richting Anton. Voor ik vertrok checkte ik nog even het oliepijl in het cardan. Door het waardeloze matras had ik al niet geweldig geslapen, maar toen ik bukte bij de motor schoot het in mijn rug. Dat hadden we nog niet gehad! Eventjes kon ik moeilijk ademhalen en amper bewegen. Gelukkig ging het na een paar minuutjes ietsjes beter, maar liep alleen nog behoorlijk krom. Ik wilde sowieso niet hier nog een dag blijven, dus ik moest wel de motor opstappen vandaag. Gelukkig ging het tijdens het rijden redelijk. Ik was wel blij dat ik in Anton aankwam, 150km was wel voldoende voor vandaag. Heel veel was er in Anton niet te beleven, dus ik hielt het bij een relaxt dagje. S’avonds ging ik een hapje eten bij een lokaal tentje, en eigelijk voor het eerst smaakt dat niet echt. De kip was zo ontzettend taai dat ik hem gewoon niet weg kreeg. Achja het kan niet altijd lekker zijn. Dag 152. 27/10/17. Antón - Panama stad 146km Ik haalde s’ochtends nog een broodje bij de bakker en pakte mijn spullen bij elkaar. Het was gelukkig maar een klein ritje naar Panama, wamt ik voelde het toch nog goed in mijn rug. Rond 2 uur reed ik Panama in, de brug over bij het beroemde Panama kanaal. Ondanks dat spits was, stond het al aardig vast in de stad. Ik kwam aan bij het gebouw waar de office van het bedrijf van Martijn in zit. Één van de mooiste, apartste gebouwen van Panama. Martijn heeft heel simpel gezegd een bedrijf in online marketing. Ik ging bijna helemaal naar boven tot 42ste verdieping. Wat gek om hem hier te zien. Ofja zo gek is het niet, want hij woont hier al iets van 7 jaar. Maar wel bijzonder hier te zijn. Ik kende hem eigelijk alleen van een feestje van vrienden waar hij ook was. Zo is het balletje ruim een jaar geleden eigelijk al gaan rollen. ‘Laat maar weten als je in de buurt bent’. Nou daar was ik dan! Ik kee mijn ogen uit in de wereldstad waar ik net was aangekomen. Vanuit zijn bureau kijkt hij zo uit op de skyline van Panama, echt enorm gaaf. Zijn broertje Sjoerd kwam me ophalen bij het kantoor om mee te gaan naar het appartement. Hij kwam aan op zijn rode Ducati die hij net 2 maanden had. Sjoerd werkt ook bij Martijn, en doet ondertussen nog een opleiding psychologie in het Spaans. Wat een apart leventje op je 21ste! Binnen 5 minuutjes waren we bij het appartement, voorzien van een zwembad en een parkeergarage waar de guzzi veilig kon staan. Het appartement was enorm groot. Een hele grote woonkamer, een flink balkon en drie badkamers. Ik had mijn eigen kamertje met badkamer, wat een luxe! Sjoerd en ik dronken een biertje op het balkon en even later kwam ook Martijn thuis van zijn werkdag. We gingen rond 5 uur ergens wat drinken en een hapje eten, samen met 2 vrienden van Martijn. Henry en Joris, ik geloof ergen in de 50 en zitten ook voor zaken in Panama. Henry deelt ook het appartement, maar is er maar eens in de anderhalve maand ofzo. Ondanks dat ik met eigelijk allemaal mensen was die ik niet of nog maar amper kende, was het super gezellig! Later op de avond waren Sjoerd en ik nog langer in de stad gebleven, om wat biertjes te drinken. Rond half 1 waren we weer terug in het appartement. Dag 153. 28/10/17. Panama stad Het was lang geleden dat ik meer dan 3 biertjes op had, dus ik merkte het wel s’ochtends vroeg. Rond 9 uur stond ik op, want we gingen op pad om de motor te laten maken. Martijn moest gaan werken, en Sjoerd en ik gingen naar een maat van hem die hij kent van de Ducati club. We kwamen aan bij Tony, een jonge relaxte gast die samen met zijn vader een garage heeft in de stad. Ik zal al vrij snel dat hij wist wat hij deed, ondanks dat hij misschien wel voor het eerst aan een guzzi moest sleutelen. Eerst moest het achterwiel eraf om de keerring van het cardan te verwisselen. Zoals het hier in Latijns Amerika gaat, komt er af en toe een maat van Tony binnen en wordt het werk stilgelegd. Alles op zijn gemak. Toen het wiel eraf was ontdekte we ook dat er een soort spijker in de achterband zat. Shit, zou die er net in zitten of al veel langer? Hopelijk houdt hij het nog tot Cartagena, nog 150km. Ondertussen hebben we nog nieuwe boutjes gehaald voor de karterpan, want de olie en oliefilter is ook maar gelijk verwisseld. Als laatste moesten de carburateurs nog afgesteld worden. Dat deed de vader van Tony, met een of ander vacuüm meetinstrument. Pas laat in de middag waren we klaar met alles. Het koste me 120 dollar, maar het was een opluchting dat hij weer goed reed. Hopelijk op de nieuwe banden na, krijg ik niet teveel gedoe meer met de guzzi. S’avonds haalde ik een heerlijke pizza een straatje verderop. Misschien wel de beste pizza die ik deze reis gegeten heb! Daarna vroeg Martijn, ga je mee wat drinken? Een vriend van me viert zijn verjaardag bij een barretje 2 straten verder. We gingen die kant op en zaten met een man of 10 aan een tafel. Ik heb met een hoop, totaal verschillende mensen gepraat. Hele interessante, ambitieuze mensen. Een man van mijn leeftijd met wie ik een tijd zat te kletsen had een community voor vakantie huizen, en verdiende bakken met geld. Ook zat er een stuntman aan tafel die zijn geld had verdiend met Hollywood films. Later hoorde ik van Martijn, dat eigelijk de enige man die ik niet had gesproken een porno producer bleek te zijn haha! Een hele aparte, interessante avond was het met totaal verschillende mensen. Rond een uurtje of 11 waren we weer terug bij het appartement. Dag 154. 29/10/17. Panama stad Om 7 uur stonden Martijn en Sjoerd langs mijn bed, of ik mee ging naar de fruit en groente markt. Wow, dat was behoorlijk vroeg voor mij. Maar uiteraard ging ik mee! We kochten 10 ananassen, papaja’s, avocado’s en nog wat andere groentes. Thuis aangekomen sneden we het fruit en werd alles in zakjes gedaan en in de vriezer gedaan. Later werden er heerlijke gezonde smoothies van gemaakt. Rond een uur of 11 vroeg Sjoerd uit het niets, zullen we naar het strand gaan? We namen een koelbox mee met wat koude biertjes, en gingen richting het strand. Na een kleine anderhalf uur kwamen we daar aan. We hebben lekker ontspannen en s’middags nog een hapje gegeten. Rond half 8 S’avonds waren we pas weer terug in Panama stad. Ik ging eigelijk naar de Italiaan voor een pasta, maar die hadden ze niet meer. He toch, dan toch maar weer zo’n goeie pizza net als gister! Dag 155. 30/10/17. Panama stad Het hoofddoel vandaag was zorgen dat mijn iPhone camera gemaakt werkt. Eerst ging ik naar een zaakje ‘iRepair’ die ik via internet gevonden had. Die konden het niet maken, of ze hadden in ieder geval geen nieuwe camera voor de iPhone 7plus. Ik had nog een ander optie, dus liep met behulp van Google maps die kant. Toen ik halverwege was, kwam ik langs een soort telefoonzaakje. Ik liep toch maar even naar binnen. Geen probleem zei de Chinese man, 30 dollar. Maar als ie niet te maken is, maar er moet een nieuwe camera in? Ja 30 dollar. Nouja prima dan, over een uurtje zou hij klaar zijn. Een uur later was hij dus niet klaar. Hij had het onderdeel niet dus die was onderweg. Het zou nog 1 a 2 uur duren. Ik besloot terug te gaan naar het appartement. Het enige was, ik had me gefocust op Google maps om hier te komen en niet om me heen gekeken. Gelukkig kon ik het appartement gelijk terug vinden. Met Sjoerd heb ik eventjes geluncht voor ik terug ging naar de winkel. En ja hoor, het was te mooi om waar te zijn. Drie uur later was ik terug, hij kreeg hem niet gemaakt. Hij zei het moet echt bij een officiële Apple winkel. Ik vroeg naar het adres en besloot de 2 kilometer daarheen te lopen. Tot mijn verbazing zag ik een kwartiertje later een andere officiële Apple reseller. Toen ik mijn verhaal deed zeiden ze: ja we kunnen hem maken voor je, en het kost je niks want je hebt nog garantie. Van binnen sprong ik een gat in de lucht. Hoe lang duurt dat? Meestal 2/3 dagen, maar we laten weten als hij klaar is. Het was maandag, dus ik zei ik vertrek wel vrijdag ochtend naar Colombia. Dan kam het niet zei ze. Hoezo niet? Nou je krijgt de telefoon pas mee als hij gemaakt is, niet eerder. Dus mocht hij donderdag niet klaar zijn, wat door de feestdagen zou kunnen. Dan krijg je hem niet mee, echt alleen pas als hij klaar is wordt hij vrijgegeven. Daarna begon een eindeloze discussie. Het ergste was nog: ik had nog 20 dagen garantie. Dus als ik het niet zou laten maken, kostte dit me een hoop geld in Nederland. Ze zeiden bel Apple maar, ja dat zou me bakken met geld kosten. Ze gaven mij een nummer die ik gratis via Skype kon bellen, dus ik belde met Apple Amerika. Na dik een uur in die winkel gebeld te hebben, kwamen ze tot de conclusie dat er weinig te regelen was. Ook in Colombia waren er geen mogelijkheden. Het enige wat ze deden was mij 90 dagen garantie geven, en die gingen vandaag in. 70 extra dagen dus. Mocht ik op tijd terug zijn van de reis, en heel snel een keer naar Amsterdam zou gaan kon hij als het goed is kosteloos gemaakt worden. Conclusie, ik moet echt een nieuwe lens voor mijn camera kopen. Het zou zo zonde zijn als ik geen fatsoenlijke foto’s heb van zuid Amerika. Ik kreeg het adres van een Sony winkel van de Apple zaak, dus ging ik daar maar een kijkje nemen. Ik kreeg het al niet gevonden, en vond het een rare plek voor een winkel van Sony. Mijn vermoeden bleek waar, het was het kantoor van Sony. Dat schoot ook niet op. Bij hun kreeg ik wel wat namen van winkels waar ze een hoop camera’s en lenzen zouden moeten hebben, dus dat staat voor morgen op de planning. Niet echt een succesvol dagje, achja uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. Ik ging terug naar het appartement waar Sjoerd een lekker stoofpotje had gemaakt. Nederlandse hap, voor het eerst in 5 maanden en het smaakte heel goed! Ik ging weer op tijd naar bed. Morgen dus maar naar een camera winkel, en daarna met de motorrijders naar een of andere food market. [vip] => [userRegistrationDate] => 2017-11-24 02:29:02 [totalVisitorCount] => 11281 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1050 [author] => Bas Baaten [cityName] => Panama-stad [travelId] => 518816 [travelTitle] => The Longest Road [travelTitleSlugified] => the-longest-road [dateDepart] => 2017-06-30 [dateReturn] => 2017-12-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/130_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => dag-135-honduras-dag-155-panama-stad ) [26] => stdClass Object ( [reportId] => 5027035 [userId] => 413505 [countryId] => 144 [username] => wouter-melanie [datePublication] => 2018-06-11 [photoRevision] => 0 [title] => De laatste bestemming [message] => Daar zijn we dan, op onze allerlaatste bestemming van onze Zuid-Amerika reis. Niet te beseffen hoe snel de maanden zijn omgevlogen. Nu aan het einde van deze reis kijken we terug op een geweldige tijd met onvergetelijke ervaringen. Zuid-Amerika heeft ons hele mooie avonturen gebracht en we hebben mogen reizen door de mooiste landschappen ooit gezien. Ook de laatste weken van onze reis, waar we langs de caribische kust van Colombia zijn gereisd waren overweldigend. Al voordat onze reis begon keek ik stiekem al uit naar de caribische kust. Ja, wie droomt er niet van witte stranden, helder blauw water, palmbomen en dit allemaal aanschouwend met een heerlijk cocktail in je hand. Ik kan je nu bevestigen dat deze droom inderdaad realiteit wordt aan de caribische kust. Wel is het een beetje een zoektocht naar het mooiste strandje ook omdat je deze natuurlijk niet wilt delen met honderden andere badgasten. Onze eerste Caribische ervaring was in het kleinere kust plaatsje Taganga, een beetje een backpackers dorpje met een fijn lay back sfeertje. Helaas is dit plaatsje onder de Colombianen erg geliefd dus het mooie strand hadden we niet geheel voor ons zelf, maar voelde een beetje Zandvoorts aan tussen de mensen menigte. Naast de heerlijke cocktails staat de Caribische kust natuurlijk ook bekend om zijn verse vis die voor je neus bereid wordt. Een jongensdroom daarbij is om deze vis met eigen blote mannen klauwen uit de zee te halen. Ik zelf voelde er niet zoveel voor, met name ook omdat ik direct moest denken aan een vis ervaring op zee die ik ooit als kind met m'n ouders had gemaakt en deze niet zo romantisch was als gedacht, maar meer kotsend hangend over de reling. Ik weet nog steeds niet waarom, maar met de naieve gedachte van ach dan ga ik lekker een boekje lezen in de zon terwijl Wouter een visje vangt, ben ik toch aan boord gegaan. Het boekje lezen werd al direct een absurde gedachte toen de vissersboot een klein open bootje bleek te zijn. En op dat moment had ik moeten uitstappen. Wanneer wind, regen, golven van vier meter hoog, bloederige vissen (levend los in de boot gegooid) allemaal samen komen ontbreekt er eigenlijk nog maar een ding om deze trip tot een hel te maken jawel kotsend over de reling. Maarja soms moet jezelf afzien om je vent gelukkig te zien, waarbij hij eindelijk zijn mannenklauwen vuil kan maken en trots een baracuda omhoog houdt. Tja dan zeur je natuurlijk niet over kots in je haar, je kletsnatte naar vis ruikende kleding en opnieuw omhoog komend voedsel in je maag, maar maak je natuurlijk vol trots een foto van je vent met de naar zuustof happende vis in z'n handen. Kijk schat de lunch voor vanmiddag!! Na dit heftige avontuur tijd om op zoek te gaan naar de romantische kant van de Caribean in het Tayrona national park. Hier kom je na een paar uur wandelen in de hitte (ja de mooiste strandjes kosten enigzins wat mooite) uit op een paar idilische strandjes. En zeker na een paar uur wandelen zijn deze strandjes een ware beloning. En het leuke is dat je kunt blijven slapen in het park voor de ultieme ervaring. Dit kun je doen in een tent of hangmat, avontuur is natuurlijk altijd back to the basics. Wij kozen voor een hangmat, gewoonweg omdat dit nog miste aan onze lijst met slaap ervaringen. Opzich is er niets mis met slapen in een hangmat behalve wanneer dit in een open ruimte midden in de jungle is, waarbij je dus niets kunt afsluiten voor indringers zoals tarantulas en andere insecten, maar vooral dus niet voor de tarantulas en andere 8 potige harige monsters. Nee een echt lekker nachtje was het niet voor mij, maar ook deze ervaring is weer afgevinkt zullen we maar zeggen. Vanuit het Tayrona national park rijden we door naar een ander strand plaatsje Polamino, waar we al drijvend door de rivier in een grote zwemband met een biertje in de hand genieten van de natuur om ons heen. Tja zwaar leven! Vanuit Polamino zoeken we het hoger op in de jungle van Minca. Vooral Wouter was even toe aan een ontsnapping van de Caribische warmte en doordat Minca een stuk hoger ligt is het hier ook een stuk koeler. We hebben hier een mooi hostel midden in de jungle. En mischien nog wel het fijnste aan dit hostel is de open douche met warm water wat een uitzondering is, want bijna de gehele Caribische kust is met enkel koud water douches. Na een x aantal extra muggenbulten, helaas geen jungle zonder muggen, zijn we klaar om af te reizen naar het bloedhete Cartagena. Een leuk toeristisch stadje met gekleurde straten, maar god allemachtig wat is het er heet! Overdag kun je niets anders dan de verkoeling van een zwembad of airco opzoeken en pas wanneer de zon onder gaat kun op een zeer tranquilo tempo de stad verkennen. Je begrijpt na twee dagen hebben we het hier wel gezien. Ons idee was eigenlijk om een weekje op een van de eilanden te chillen, maar dit bleek onmogelijk met een backpackers budget. Na wat speur werk uitgekomen bij Rincon del Mar. Een visserplaatsje op onveer 3a4 uur rijden van Cartagena en het belangrijkste het is nog niet ontdekt door de toeristenmassa. We komen uit bij een inderdaad mooi en idilisch strand met een eenvoudig hostel. Er hangt een heerlijk relaxed sfeertje en de franse eigenaar wist ons vol trots over het visserplaatsje te vertellen, waar hij zo'n acht jaar geleden gestrand is en vervolgens nooit meer weg wil. Ook wij zouden hier volgens hem verlopig niet weg willen! En dit bleek inderdaad het geval we waren in een waar paradijs beland. Het voelde bijna onwerkelijk zo mooi het daar is met poederwitte strandjes en super helder water met een temperatuur van 30 graden wat voelt alsof je in een warm bad stapt. Ook het snorkelen is waanzinnig net een levensgroot aquarium waar je doorheen zwemt met prachtig gekleurde vissen en koraal in alle soorten en maten. En niet te vergeten de vissersboten die iedere dag niet alleen verse vis, maar ook kreeft naar het dorp brengen. Voor nog geen 10 euro heb je een kilo kreeft welke we in de keuken van het hostel zelf bereiden. Wauw heb ik al verteld dat we in het paradijs zijn beland! Helaas moeten we na een week toch afscheid nemen, maar Rincon del Mar heeft zeker ons hart gestolen. En daar zijn we dan aangekomen bij ons laatste avontuur iets wat we al voor dat we deze reis begonnen hadden besloten, de zeiltocht van Cartagena naar Panama via de San Blas eilanden. Iets wat eens zover weg was nu ineens zo dichtbij. Gekozen hebben we voor de Catamaran Ti Vaou welke we delen met elf mede reizigers en drie bemanings leden. De eerste 36 uur zullen afzien worden wanneer we de open oceaan oversteken. Gelukkig viel het afzien wel mee en is alleen Wouter wat zee ziek geweest. Echter werd de 36 uur 48 uur door een defecte motor en te weinig wind om te zeilen. Tijdens deze extra lange tocht worden we een aantal keer gezelschap gehouden door een groep nieuwsgierige dolfijnen. Echt waanzinnig hoe dicht ze bij de boot zwemmen, we kunnen ze bijna aanraken echt geweldig om mee te maken en te delen met elkaar. Na deze 48 uur opgesloten met 17 man op een boot is wakker worden met uitzicht op een aantal prachtige kleine eilandjes een ware beloning. Direct springen we de zee in en zwemmen we naar een van de eilanden, wat voelt deze vrijheid toch intens lekker. We hebben een leuke groep mensen op de boot en ook de bemanning doet gezellig mee wanneer het bier en de rum rijkelijk toeslaan. Wat een fantastische dagen waren het op de catamaran al varend en snorkelend langs verschillende San blas eilanden. Met pijn in ons hart nemen we na 6 dagen afscheid van de boot en de groep, een onvergetelijke ervaring!! En daar zijn we dan in Panama stad de allerlaatste bestemming van onze reis. Het voelt best gek dat het nu voorbij is, iets waar je samen zo lang naaruit hebt gekeken nu een avontuur is geworden waar je samen alleen nog op terug kunt kijken. Maar deze waanzinnige ervaring pakt niemand ons meer af en zal voor altijd bij ons blijven. En bij het sluiten van een boek gaat er altijd weer een nieuw boek open, op naar een volgend avontuur! [vip] => [userRegistrationDate] => 2014-09-23 10:45:06 [totalVisitorCount] => 17295 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 3485 [author] => [cityName] => Panama-stad [travelId] => 517035 [travelTitle] => Zuid-amerika [travelTitleSlugified] => zuid-amerika [dateDepart] => 2018-02-04 [dateReturn] => 2018-06-12 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/panama,panama-stad [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/413/505_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-laatste-bestemming ) [27] => stdClass Object ( [reportId] => 5025895 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-06-01 [photoRevision] => 0 [title] => Boquete [message] => Hoi allemaal, In totaal zijn we 4 dagen in Boquete geweest. Hier kwamen we aan in een alleenstaand wit huisje tegenover de vulkaan Baru, dus we hadden een erg mooi uitzicht. De eerste dagen rustig aan gedaan, het is een zeer mooi berg dorpje met hele lieve inwoners. De highlight van onze Boquete trip was de Pianista Trail. Hier hadden we een verplichte guide voor geregeld omdat je dit niet in je eentje moet willen doen. In 2014 zijn 2 Nederlandse meisjes hier omgekomen. We zijn ook niemand tegengekomen en deze track wordt totaal niet gepromoot of aangeprezen, het was ook flink zoeken online tot we een gids vonden die ons mee wilde nemen. Om kwart over zeven in de ochtend hadden we met de gids Feliciano (die de spullen van de twee overleden meisjes had gevonden en een gedenksteen voor ze heeft gemaakt) afgesproken. Lin werd hartelijk uitgelachen omdat ze sokken aanhad in haar sandalen (het was koud) en dat we uberhaupt sandalen aanhadden. Lin heeft wandelschoenen aangedaan van de gids (4 maten te groot maar ach) en Elwin heeft de tocht op zijn sandalen voortgezet (en geeindigd met blaren). De tocht begon heel erg rustig, we moesten een rivier over via een balk en daarna liepen we in een soort dal wat erg deed denken aan de Zwitserse Alpen. na een uurtje ongeveer kwamen we in dichtbebost gebied en begon het klimmen, prachtig uitzicht de hele tijd! We moesten door 50 centimeter dalletjes tussen bergen etc, zeer bijzonder. er zat allemaal mos op de bomen en de temperatuur was heerlijk, echt een regenwoud! Na een aantal uur en 10 liter zweet en 5 kilo lichaamsgewicht later kwamen we dan eindelijk aan op de top, en wat een uitzicht... Vanaf hier zagen we Boquete liggen en we kregen heerlijk verse ananas van Feliciano. Doordat Elwin sandalen aanhad werd hij helemaal lek geprikt door muggen. Feliciano smeerde ananas over zijn voeten heen en hierna is hij geen een keer meer geprikt! Hier stond ook het gedenkteken met bloemen van de twee Nederlandse meisjes. Er stond ook een bord in het Spaans dat je vanaf hier niet verder moest lopen (want dan duurt het een aantal dagen voordat je in de bewoonde wereld bent) en zij zijn hoogstwaarschijnlijk wel doorgelopen daar... Na even te hebben uitgerust was het tijd om dezelfde weg terug te nemen maar nu naar beneden. Dan denk je ahh dat is makkelijk... maar het is over allemaal losse stenen dus goed oppassen geblazen en we voelen onze voeten er nu nog door. In totaal hebben we zo'n 6,5 uur gewandeld en we waren bekaf toen we aankwamen. We zijn ook gelijk gaan lunchen en in bed gaan liggen. De volgende dag gingen we met een shuttle bus naar Bocas del Toro, hier verblijven we de laatste week. Dit is een Caribisch eiland dus alles gaat lekker langzaam ;) Liefs van ons! [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 20 [visitorCount] => 21 [author] => [cityName] => Boquete [travelId] => 513801 [travelTitle] => Backpackend de wereld over [travelTitleSlugified] => backpackend-de-wereld-over [dateDepart] => 2018-01-30 [dateReturn] => 2018-06-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Panama [countryIsoCode] => pa [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/733/797_640x480.jpg?r=5 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/054/076_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => boquete ) [28] => stdClass Object ( [reportId] => 5025392 [userId] => 54076 [countryId] => 144 [username] => lindymesschendorp [datePublication] => 2018-05-28 [photoRevision] => 0 [title] => Panama City [message] => Hoi allemaal! Onze laatste weken zijn aangebroken, deze spenderen we in Panama. Ergens vorige week gingen we vanaf Costa Rica te voet de grens naar Panama over. Dit ging heel gemakkelijk, exit stempel halen aan de ene kant, toegangsstempel halen aan de andere kant en klaar is Kees. Over de grens konden we direct in een shuttle busje springen die naar David reed. Dit is de tweede grootste stad van Panama. Hier verbleven we in een hotel waar we onze grote rugzakken hebben laten staan omdat we hier 9 juni ook weer verblijven. Nu hebben we dus ieder een klein tasje mee waarmee we in Panama reizen, scheelt heerlijk veel gewicht! De dag erna haalden we een huurauto op voor een paar dagen om naar Panama city te rijden. Dit was een tocht van zes uur. De eerste nacht hadden we een vijfsterren hotel, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de complete stad. Hier hadden we een ontzettend uitgebreid ontbijt waardoor we zoveel konden eten dat we gelijk genoeg ophadden voor lunch. Hierna gingen we naar een guesthouse voor drie nachtjes. Hier voelden we ons gelijk thuis, de eigenaar, Manuel, is een hele vriendelijke Venezuleaanse man die samen met zijn vriendin het guesthouse runt. Bij hem woont ook John, ook een jongen uit Venezuela die jungle tours geeft en helpt in het guesthouse. Deze mensen waren vanaf het begin al zo ontzettend lief, niks was teveel gevraagd. We hebben gelijk een uur lang met John gekletst en geregeld dat we op zaterdag een jungle tour met hem zouden doen. Hij liet een veer van zijn favoriete vogel zien, de Harpy Eagle (deze is 2.5 meter groot en je weet niet wat je ziet als je deze tegenkomt) en toen Lindy zo enthousiast reageerde gaf hij ons die veer om mee naar Nederland te nemen. In Costa Rica hadden we twee hele mooie Ara (papagaaien) veren gevonden dus we gaan onze 3 veren proberen mee te "smokkelen" naar Nederland. Op donderdag avond zijn we naar Casco gegaan, de old town van Panama. Hier waren ontzettend mooie koloniale gebouwen en heel veel leuke bars en restaurants. De bus kost 25 dollarcent ongeacht de afstand. Op vrijdag hebben we het panama kanaal bezocht. Een afro amerikaanse meneer heeft geprobeerd een babbeltruc met ons uit te halen maar daar zijn we gelukkig niet ingetrapt! Het was bijzonder om te zien dat door de smalle sluizen enorm grote schepen gaan en hoe georganiseerd dat allemaal te werk gaat. Op vrijdag stonden we om 5 uur op omdat we om kwart voor 6 met John richting de jungle gingen! Hij gaf van tevoren al aan dat het hem niets uit maakte hoe ver/lang we gingen, al wilden we de hele dag dan was dat OK. We gingen echt de dichte jungle in, zijn geen enkele andere mensen tegengekomen. We liepen ook een aantal kilometer in een rivier en volgden de hele rivier, die erg snel steeg door de regen, wat reuze spannend was!! Hier zwemmen ook gewoon kaaimannen (kleine krokodillen) dus dat maakte het extra spannend. Ook John was hier nog nooit geweest en voelde zich ook een toerist. We hebben de hele weg leuk gekletst en zijn heel veel mooie vogels tegengekomen en een luiaard. Uiteindelijk hebben we zeven uur lang gewandeld (de planning was drie uur...) en daarna reden we weer terug naar de stad. Daar hadden we nog even bij een koffie tentje wat gedronken en gegeten en toen uitgeput naar huis. Nog snel even wat gegeten, in het guesthouse nog gekletst en wat biertjes gedronken en toen heel erg lekker geslapen want we waren kapot! Vandaag (zondag) weer de rit van 7 uur naar Boquete gemaakt en morgen brengen we de huurauto terug. Liefs aan iedereen [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-06-26 11:33:08 [totalVisitorCount] => 69896 [pictureCount] => 50 [visitorCount] =>