Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oezbekistan
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oezbekistan
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 109 [date] => 2024-08-29 [title] => Vakantie op de elektrische fiets [text] =>De fietsvakantie heeft een nieuwe dimensie gekregen nu de e-bike een belangrijke rol is gaan spelen. Dit maakt het voor veel meer mensen mogelijk om van de mooie tochten door de natuur en langs leuke plaatsjes te genieten. Die routes vind je zowel in binnen- als buitenland. Misschien is het voor jou ook wel ineens mogelijk geworden om eindelijk een fietsvakantie te boeken. Op deze plek delen we enkele tips zodat je de tocht met de elektrische fiets op een leuke, gemakkelijke en veilige manier kan ondernemen.
Dat je een goede elektrische fiets nodig hebt, dat is natuurlijk wel duidelijk. Een gewone fiets kies je ook op basis van wat bij jou past. Als het gaat om een elektrische fiets heb je echter natuurlijk wel meer punten van aandacht. Denk aan de motor en de batterij. Het is dan ook vaak het slimst om de modellen van specialisten zoals Amslod.nl te kiezen. Deze elektrische fietsen zijn niet voor niets zeer populair. Het gebruiksgemak is heel hoog en het fietscomfort is sterk aanwezig. Vooral wanneer je lange tochten op een vakantie gaat ondernemen, dan zijn dit belangrijke kenmerken.
Wanneer je voor het eerst een fietsvakantie gaat ondernemen, dan is het wel aan te raden om niet te uitdagend van start te gaan. Je moet natuurlijk sowieso nog wennen aan je elektrische fiets voor dames. Daarom is het slim om op zoek te gaan naar een leuke route die je aanspreekt, maar die niet te lang of te zwaar is. Je begint niet met een tocht door de Ardennen bijvoorbeeld. Zelfs niet wanneer je e-bike je de trapondersteuning biedt om de heuvels goed over te komen. Kies een route op een mooie plek die je goed aankan.
Om een leuke fietsvakantie te beleven is niet alleen de fiets zelf van belang. Het is ook zaak dat je deze goed prepareert om de tochten nog leuker te maken. Zo heb je bijvoorbeeld goede fietstassen nodig om je benodigdheden mee te nemen. Een fietscomputer met navigatie is ook aan te raden. Je kan altijd de route kwijtraken of bewust willen afwijken. Daarnaast zijn simpele dingen als plaksetjes en fietspompen natuurlijk heel waardevol om te hebben. Ook hiervoor is het slim om je te laten voorlichten door een specialist. Als je alles bij de hand hebt, kan er niets misgaan.
Tot slot nog een belangrijke tip die je niet mag onderschatten. Als je op reis gaat is het altijd zaak om je goed te verzekeren. Of dit nu om een algemene reisverzekering gaat, een verzekering voor je motor op motorreis, of een verzekering voor je e-bike op je fietsvakantie. Juist wanneer je zoveel onderweg bent kan er van alles gebeuren. Dan is het dus ook belangrijk dat je daar goed tegen gedekt bent. De vakantie moet wel een zorgeloze tijd zijn. Aan de hand van de juiste verzekering kan je zeker zijn dat dit allemaal in orde komt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vakantie-op-de-elektrische-fiets [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/109/109_1.jpg ) [2] => stdClass Object ( [newsId] => 108 [date] => 2024-07-24 [title] => Koop een nieuwe auto of camper voor jouw volgende roadtrip [text] =>Staat er een roadtrip op de planning, of ben je voornemens deze de komende maanden uit te stippelen? Voor een dergelijke rondtocht wil je verzekerd zijn van voldoende ruimte in de auto. Waar de één kiest voor bijvoorbeeld een Toyota RAV4, gaat de ander voor een omgebouwde Volkswagen Transporter. Dit artikel helpt je op weg een geschikte auto te vinden voor dit avontuur. Bovenal wil je zeker weten dat de auto betrouwbaar is. Niets is vervelender dan pech onderweg!
Wacht niet te lang met het regelen van een auto voor je avontuur. Zo heb je de tijd om een geschikt model te vinden en een goede deal te sluiten met de verkoper. Zou je lang wachten, dan sluit je de deal zelden voor de beste prijs. Immers, je hebt de auto of bus domweg nodig! Vergeet ook de auto op naam zetten niet. Dit kan gelukkig altijd in de buurt, doordat er verspreid over heel Nederland kentekenloketten te vinden zijn.
Bepalend voor de keuze die je maakt bij de aanschaf van een nieuwe auto voor je roadtrip is de wijze waarop je overnacht. Wil je in de auto zelf overnachten, dan heb je al snel een camper of bijvoorbeeld omgebouwde VW Transporter nodig. Kies je voor een overnachting op de camping of in hotels? In dat geval volstaat een SUV, die je voldoende ruimte biedt voor je tent en andere spullen. De Toyota RAV4 werd al als voorbeeld genoemd van zo'n SUV. De auto is niet goedkoop, maar wel ontzettend praktisch en degelijk. Dat laatste komt van pas, wanneer je onderweg onverhoopt geconfronteerd wordt met een stukjeoff-roadrijden. Soms is het noodzakelijk om de mooiste plekjes te kunnen bereiken! Je wilt ze niet over moeten slaan, omdat je auto niet krachtig genoeg is.
Een paar duizend euro goedkoper dan de Toyota RAV4 is de Citroën C5 Aircross. Het model is zeer comfortabel en daarmee uitermate geschikt voor langere stukken. Aan de binnenzijde is het model ruim genoeg om een tent mee te nemen. Veel mensen zullen bij het plannen van hun roadtrip niet direct denken aan een Citroën.
Naast de genoemde modellen zijn ook de Skoda Superb Combi en de Volvo V60 Cross Country voorbeelden van auto’s die zich uitstekend lenen voor een roadtrip door Europa.
De afgelopen jaren schaffen steeds meer Nederlanders een camper of een omgebouwd busje, vaak een Transporter van Volkswagen, aan. Een camper geeft je ontzettend veel vrijheid, omdat je onafhankelijk van een hotel, camping of appartement kunt overnachten. Er zijn in veel Europese landen camperplaatsen te vinden langs de belangrijkste wegen. Het voordeel van een VW Transporter is dat deze iets compacter is. Zeker wanneer je met z’n tweeën op reis gaat, volstaat dit model vaak. Niet alleen makkelijker met het parkeren van het voertuig, ook heb je er naast je reguliere autorijbewijs geen aanvullend rijbewijs voor nodig. Bij een camper is dat in sommige gevallen wel noodzakelijk.
Daarnaast geldt dat een omgebouwde VW Transporter over het algemeen fors goedkoper is dan een camper. Ben je zelf erg handig? In dat geval zou je een Volkswagen Transporter kunnen kopen om deze vervolgens zelf om te bouwen tot een volwaardige accommodatie voor je roadtrip. Dat bespaart veel geld! Een alternatief is het opknappen van een eerder omgebouwde bus. Op het internet vind je verschillende websites waar deze omgebouwde busjes te koop worden aangeboden. Kijk er eens rond, om te zien of jou dit trekt!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => koop-een-nieuwe-auto-of-camper-voor-jouw-volgende-roadtrip [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/108/108_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 88 [reportCount] => 7 [pictureCount] => 65535 [position] => 1 [countryName] => Indonesië [countryIsoCode] => ID [continentName] => Azië ) [1] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 183 [reportCount] => 4 [pictureCount] => 65535 [position] => 2 [countryName] => Thailand [countryIsoCode] => TH [continentName] => Azië ) [2] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 115 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 65535 [position] => 3 [countryName] => Maleisië [countryIsoCode] => MY [continentName] => Azië ) [3] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 201 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 65535 [position] => 4 [countryName] => Vietnam [countryIsoCode] => VN [continentName] => Azië ) [4] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 87 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 65535 [position] => 5 [countryName] => India [countryIsoCode] => IN [continentName] => Azië ) [5] => stdClass Object ( [continentId] => 2 [countryId] => 170 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 36442 [position] => 6 [countryName] => Sri Lanka [countryIsoCode] => LK [continentName] => Azië ) ) [countryId] => 197 [countryName] => Oezbekistan [continentId] => 2 [continentName] => Azië [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5084198 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-24 [photoRevision] => 0 [title] => High speed train naar Samarkand [message] =>Vandaag begon als iedere dag, je wordt wakker.
Douchen, ontbijt.
Maar vandaag tot halverwege de middag eigenlijk dom wachten op vervoer naar de trein.
Ik heb de Bradt-gids echt nog drie keer doorgelezen, maar in twee dagen heb je hier alle moois echt wel gezien.
Beetje jammer van de tijd. Ik ken het treinschema niet, maar met de auto is het hooguit vier uur rijden, veel minder lang dus dan van Khiva naar Bukhara.
Op het moment, dat ik dit schrijf, zit ik bij het zwembad in de schaduw en het is rond het middaguur.
Ik kan wat later uit checken, dus dat is verder geen probleem.
Ik heb vanmorgen nog wel een rondje gelopen, via wat andere routes, maar hoe ik ook gelopen ben, ik ben geen nieuwe zaken tegengekomen.
Tijd om dan maar iets korts over Oezbekistan zelf te schrijven.
Ik ga het niet allemaal zien, maar Oezbekistan heeft een verrassende flora en fauna. De natuur is dan ook zeer divers. Bergen tot 4600 m hoog, twee uitgestrekte woestijnen, nl. de Rode en Zwarte woestijn, vruchtbare valleien en twee machtige rivieren, de Amu-Darja en de Sur-Darja en eindeloze verschroeiende steppes.
Unieke dieren overleven er nog in de meest ontoegankelijke gebieden, zoals het Buchara-hert, de rode wolf, de sneeuwpanter, de saïga antilope en de woestijnlynx.
Mijn reis gaat via de meest spectaculaire oasesteden, die in dit gebied zijn ontstaan.
Dat zijn Khiva, Bukhara en Samarkand. Ook Tashkent is een oasestad, maar werd in 1966 door een aardbeving grotendeels verwoest en heropgebouwd in de toen geldende Sovjetstijl.
De eerste bewoners leefden hier al ver voor onze jaartelling. Dat zijn waarschijnlijk mensen uit het huidige Iran geweest.
De val van het Mongoolse rijk in Centraal Azië bracht in de 15-de eeuw verschillende Oezbeekse dynastieën aan de macht, die er onder meer de onafhankelijke rijken Khiva, Bukhara en Kokand stichtten.
Geleidelijk aan annexeerde Rusland deze islamitische kanaten en Emiraten rond Khiva, Bukhara en Kokand in de laatste 30 jaar van de 19-de eeuw en bracht ze uiteindelijk onder in het immense Miden-Aziatische gouvernement-generaal Turkestan van het Russische rijk.
De Oezbeken kwamen tot aan de eerste wereldoorlog meermalen in opstand.
Tijdens. De Russische burgeroorlog (1918-1922) was Centraal Azië een van de gebieden waar de oorlog het langst voortduurde, vooral door het verzet van de Basmatsji's, die een islamitische staat wilden. Al in 1918 werd eveneens de communistische Turkestaanse Autonome Socialistische Sovjetrepubliek opgezet.
Het verzet tegen het Rode Leger was halverwege de jaren 1920 grotendeels neergeslagen en in 1924 werd de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek gevormd, waartoe tot 1929 eveneens de Tadzjiekse Socialistische Sovjetrepubliek behoorde.
Gedurende het Sovjetregime was er een intensieve productie van het 'witte goud' (katoen) en graan, wat leidde tot overgebruik van agrochemicaliën en water. Oezbekistan was verplicht om elk jaar 800.000 ton katoen aan de Sovjet-Unie te leveren.
Hierdoor is een deel van het land zwaar vervuild en het Aralmeer en een aantal rivieren zijn hierdoor half verdroogd.
Oezbekistan werd onafhankelijk in 1991 en nu probeert het land zijn afhankelijkheid van de landbouw te verminderen en haar mineralen-en aardoliereserves te gebruiken.
Het land heeft ook enorme voorraden gas. Deels wordt dit geëxporteerd, maar ook ieder inwoner heeft hier een gasaansluiting voor de verwarming in de koude winters.
Feizal was een kwartier te vroeg. Altijd goed.
Om half drie was ik bij het treinstation. Waar het goed voor is, Joost mag het weten, maar in de vertrekhal zit iemand, die een stempel op je treinkaartje zet.
Wist ik niet, maar ik vroeg haar welk perron ik moest hebben en toen begon ze te stempelen.
Perron 1.
De trein stond er al en op enig moment kwam de hele meute in beweging, richting trein. Bleek mijn trein niet te zijn. Dit was trein 769 en ik moest 761 hebben. Die vertrok om 15:50 uur, deze een half uur eerder.
Uiteindelijk was het zo ver. Coupé 3, stoel 19.
Nadeel van zo'n trein is, dat er altijd wel ergens weer zo'n kind aan het huilen is. Erg irritant.
Tegenover mij zat een dame, die mij vroeg of ik uit Italië kwam. Vanwege mijn Ferrari polo shirt.
Nee dus, maar wel een leuk gesprek gehad onderweg. Zij had ooit in Turijn gestudeerd.
De trein is superluxe. Hoogste snelheid ruim 220 km/uur.
Stipt op tijd vertrokken en stipt op tijd aangekomen in Samarkand.
En ja hoor, weer stond er keurig iemand met een bordje klaar met mijn naam erop en 20 minuten later was ik in het hotel.
Even de gids voor morgen gebeld, hoe lang de excursie duurt. Conclusie, uitchecken en de bagage gelijk meenemen.
Daarna te voet naar The Registan, hét centrale plein alhier met aan drie zijden madrasa's. Ooit ontstaan rond de graftombe van de 9-de eeuwse imam Muhammad ibn Djafar. Maar vanaf de 14-de eeuw was dit ook het commerciële hart van deze stad.
Ik heb er tijdens het ondergaan van de zon een tijdje rondgelopen en ben daarna op zoek gegaan naar een fatsoenlijk restaurant. Gevonden! En ja hoor, verder niemand.
Champion cremesoep, steak, drankje en klaar.
Morgen meer over the Registan en andere plekken hier.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 16 [visitorCount] => 309 [author] => Henk [cityName] => Samarkand [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/091_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => high-speed-train-naar-samarkand ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5084160 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-23 [photoRevision] => 0 [title] => Rond Bukhara [message] =>En alweer een dag verder. En dus ook een nacht.
Ik slaap altijd met de airco uit. Tot ik ga slapen is ie aan, daarna uit.
Gisteren had ik 'm al eerder uitgezet en toen kreeg ik het vannacht net iets te warm.
Ding weer aan, water drinken, ding weer uit, water drinken en gelukkig weer slapen.
Half acht er uit en eerst weer ontbijten.
Het zg. egg-station was geopend. Een charmante dame verzorgde de eitjes vanmorgen. In plaats van een roerei ben ik volledig van mijn eigen protocol afgeweken en heb ik twee gebakken eieren besteld.
Heerlijk.
Om kwart voor negen was de gids er weer. Mooi op tijd.
Vandaag, of liever gezegd, vanmorgen, een programma net buiten de standaard dingen van Bukhara. Wel standaard in hetgeen ze toeristen aanbieden.
Via hele smalle steegjes arriveerden we bij Chor Minor, gelegen aan de oostzijde van de stad.
Dit gebouwtje stamt uit 1807 en heeft vier turquoise kleurige domes. Sommigen zeggen dat het lijkt op een omgekeerde stoel.
De torens zijn ook geen minaretten, het heeft nooit een religieuze functie gehad.
Op een van de torens is een plastic ooievaar neergezet om te voorkomen, dat echte ooievaars hier gaan nestelen.
Het is het enige gebouw in Oezbekistan in deze stijl. Waarschijnlijk geïnspireerd op de Char Minar moskee in India, waar de eigenaar, zo wordt gezegd, heeft rondgereisd.
Één van de torens is tijdens een aardbeving ingestort, de andere drie beschadigd, maar alles is weer gerestaureerd.
Aan de noordwest kant en ongeveer tien km van de stad bevindt zich het Mausoleum van Bakhauddin Naqshbandi.
Deze man leefde van 1318-1389 en was de verspreider van het gedachtegoed van de Sufi order in centraal Azië, de Naqshbandis.
Zijn lijfspreuk was: het hart voor God, de handen voor het werk.
Het is bijzonder, dat deze man de status van patroonheilige kreeg èn dat zijn geboorteplaats en graf de heiligste plek in deze regio is.
Zijn graf is inmiddels een onderdeel geworden van een behoorlijk groot complex wat bestaat uit een park, tuinen, andere graven en schrijnen.
Zijn mazar (schrijn) wordt omringd door een zwart gesteente, waaromheen pelgrims kunnen lopen. Of ze gaan er zitten, bidden of laten zich fotograferen.
De locatie is geweldig, een heel rustig gelegen hofje met veel groen en prachtig gebeeldhouwde houten pilaren en beschilderde plafonds.
Naast de tombe staat een paal met daar bovenin een driehoekige witte vlag. Verder een dot paardenhaar om boze geesten weg te houden.
De witte vlag diende ervoor, dat passerende mensen konden zien, dat er een heilig iemand begraven lag en zij stopten dan even en stegen van paard of kameel af.
Deed je dat niet, dan viel je van je paard of kameel.
Binnen het complex zijn er nog twintig andere graven, inclusief die van Abdullah Khan II, twee moskeeën en een gebouw uit de zestiende eeuw met een grote koepel.
Een koepel waarover ribben lopen, alleen hier te zien.
Door naar Sitorai Mokhi Khosa. Dit was het zomerpaleis van de emirs van Bukhara.
Het paleis wat ik bezocht heb dateert van 1911 en was van de laatste emir, Alim Kahn.
Het gebouw bestaat uit drie delen, waarin zowel Russische en traditionele Bukharaanse architectuur is verwerkt. De gids zei, dat het idee en vorm van de schouwen naar voorbeeld van het 17-de eeuwse Nederland was gemaakt. De tegels in ieder geval niet, maar de vorm van de schouw bekijkend; zou kunnen.
Het paleis heeft een U-vorm en het binnenplein was de locatie voor het eerste congres van de Bukhara Sovjet delegatie in 1920.
Het centrale deel van het gebouw is wit en heet de White Hall. Verder een schaakkamer, en een ontvangsthal cq. feestzaal.
Her gebouw is in gebruik geweest door Russische soldaten van 1920 tot 1925. Daar wordt een gebouw vaak niet beter van en vanaf 1930 is de restauratie begonnen.
Een paar ruimtes waren nog origineel, de rest is opnieuw ingericht, zoveel mogelijk met toch de originele stukken. De interieurs zijn prachtig beschilderd, met de originele kroonluchters, delicate meubels en via de zijderoute aangevoerde grote vazen uit China en Japan.
De Russen hebben trouwens heel veel kostbaarheden vanaf 1920 geroofd en naar St. Petersburg overgebracht. Tot aan de dag van vandaag is er nog nooit iets terug gegeven.
In vroeger tijden was er ook een dierentuin, maar de dieren zijn ook door de Russen afgevoerd en zullen op het moment, dat ik dit schrijf, waarschijnlijk niet meer in leven zijn. Wel lopen er nog een aantal pauwen rond.
Aan de achterzijde nog een grote vijver, aanpalend het vroegere verblijf van de concubines van de emir, bewaakt door eunuch's.
Bij de vijver staan twee houten torens verbonden door een brug. De emir had een speciale methode om de dame voor de nacht te kiezen. Hij gooide een appel naar beneden en het meisje (nooit ouder dan 20), moest de appel vangen en vervolgens baden in ezelinnenmelk. Daarna mocht ze de slaapkamer van de emir betreden.
Corry Konings zong er ooit over: 'mooi was die tijd'. Voor de emir welteverstaan.
Het laatste bezoek stond gepland aan de Chor Bakr Necropolis. Daar ligt Sayid Abu Bakr, een directe afstammeling van de profeet, begraven in ongeveer het jaar 970.
Daarna zijn nog drie familieleden bijgezet, allemaal broers.
Deze plaats is als heilig bestempeld door een sekte van Sufi volgers, die ook hier begraven zijn.
In 1560 verordonneerde Abdullah Khan II, dat er een mausoleum, moskee en madrasagebouwd moesten worden, zodat deze necropolis als een pelgrimsoord zou gaan dienen.
Het complex is onderdeel van UNESCO Werelderfgoedlijst. Derhalve werd er flink gewerkt aan een volledige restauratie van het complex.
Dat was dan ook het laatste geboekte onderdeel in Bukhara. De middag was weer voor mijzelf, maar het was even zoeken waar heen te gaan. Mijn gids zei al, dat ik alle hoogtepunten wel zo'n beetje had gezien.
Er was nog wel ergens een koopmanshuis te bekijken. Een museum.
Terug in het hotel heb ik dat gegoogeld en gevonden. Een kleine kilometer naar het zuiden.
Eerst maar weer wat drinken, bloed heet hier, vanmiddag 38 graden.
En op pad. De reisgids geeft aan, dat dit een van de meest spectaculaire 19-de eeuwse huizen van Bukhara is.
Het heeft nog het originele houtsnijwerk aan de muren en pilaren bij de ingang, prachtige muurschilderingen en separate verblijfruimtes voor mannelijke en vrouwelijke leden van de familie.
Er zijn maar weinig van dit soort huizen overgebleven en zeker heel weinig in deze conditie.
De eigenaar was een handelaar, een Bolsjewiek, Faizulla Khodjaev.
De entreeprijs sloeg nergens op, € 4,50. Nog nooit ergens betaald.
Er was niemand, maar de stonden vijf paar damesschoenen buiten, de staf.
Buiten waren een vader en zoon de muren aan het witten.
Een vrouw liep met me mee, om steeds ergens een deur van het slot te halen, waar ik dan naar binnen kon. Dat werd een keer of vijf herhaald.
Ook weer klaar en weer een kilometer terug lopen.
Wel via een andere route en zo kwam ik nog langs de Turki Jandi Tombe. Deze man leefde in de tiende eeuw. Informatie heb ik gefotografeerd.
Terug naar het hotel. Eerst weer wat drinken.
Klink misschien wat saai, maar ik had weer bij hetzelfde restaurant gereserveerd.
En wederom heerlijk gegeten.
Morgen wordt ik pas om 14:30 uur opgehaald en naar het treinstation gebracht. Dan met de trein naar Samarkand, waar ik om half zes aankom.
Ik zal de reisgids nog eens doorbladeren omme kijken of er toevallig toch niet iets is, waar ik naar toe kan lopen.
En anders, een ochtend bij het zwembad kan ook nog altijd.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 202 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,buchara [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rond-bukhara ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5084123 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-22 [photoRevision] => 0 [title] => Bukhara [message] =>Super geslapen. De hele dag druk, ruim dertig graden, zeg maar goed dooi en allemaal nieuwe indrukken.
Voor de zekerheid had ik mijn wekker om half acht gezet, en ik werd nog wakker door die wekker ook.
Eerlijk is eerlijk, nu moet ik ook de goede douche melden. Deze gaf goed water, zodat mijn gymnastische oefeningen niet nodig waren.
Het ontbijt was zozo. Er lag een gekookt eitje in een stalen bak te wachten op een klant, verder niks. Ook geen corn flakes.
Wel hadden ze hier lekker brood en de koffie was oploskoffie.
Om kwart voor negen in de lobby, wachten op de gids. Als je dan de lobby binnenkomt, kijk je alvast of er iemand zou kunnen zitten, die jouw gids zou kunnen zijn, maar nee, één man, die constant aan het bellen was en een oude vrouw.
Om iets over negen kwam die laatste naar me toe en zei, dat ze de gids was.
Haar zoon was eigenlijk de gids, maar die was ergens anders. Zij was zelf ook gids.
Ik met mijn 1,93 m naast de gids van 71 jaar en niet groter dan 1,55 m.
Haar neef stond met de auto voor het hotel en wij op pad. Ik dacht, dat ik een stadstoer per voet geboekt had en dat bleek ook zo, neeflief zette ons blijkbaar op het verste punt in de oude stad af en het eindpunt was weer in de buurt van mijn hotel.
Dat verste punt bleek een pretparkje te zijn. Ook voorzien van die miniatuur autootjes met een accu, waarin kinderen van 6 maanden rond kunnen rijden. Met natuurlijk de kans, dat juist je wordt aangereden. Gauw wegwezen.
Vlak daarachter de eerste attractie, het Samanid Mausoleum, gebouwd in de 10-de eeuw. Vlak daarbij, nog een mausoleum met de naam Mausoleum Chasma Ayub.
Dit betekent Job's bron. De legende is, dat Job een bezoek bracht aan Bukhara en een bron maakte door met zijn staf op de grond te slaan.
En weer vlak daar achter een monument ter nagedachtenis aan Imam Al-Bukhari.
Het monument bestaat uit een halve maan en een opengeslagen boek (Koran).
Voor we weg overstaken nog een uitgebreid verhaal bij de Bolo Haouz moskee uit 1712. Naast dat de hele oude stad Bukhara in ingeschreven in de UNESCO Werelderfgoedlijst, heeft deze moskee een aparte vermelding. Vlak daarbij een oude watertoren, waar je met een lift omhoog kunt. Zou leuk zijn in de namiddag.
De weg overstekend, kwamen we uit bij De Ark. Ook weer zo'n mooi fort, opgetrokken uit leem, mode en bakstenen.
Hoe oud precies is niet duidelijk, maar geschat wordt, dat de eerste bouwsels uit de 5-de stammen. Toen rechthoekig met een oppervlakte van ca. 3 ha.
De eerste moskee kwam er in het jaar 713 en werd op eerdere fundamenten gebouwd, maar wel op het hoogste punt binnen het fort.
Het meeste wat nu nog te zien is dateert uit de zestiende eeuw. In die eeuw werd het fort vergroot, niet alleen ter ere van de royals, maar ook om een populatie van ongeveer 3000 mensen te huisvesten.
Het moet dé attractie van Bukhara zijn, maar dat viel best tegen. Imposanter van de buitenkant dan van binnen.
Die gids weet wel veel van de geschiedenis. Maar ze klept maar door, beetje vermoeiend dat wel. Als je wat vraagt, krijg je geen antwoord, ze zet de naald weer op de plaat en the story continues. Dat doet ze al 40 jaar. Geen speld eh, naald tussen te krijgen. In de loop van de dag werd het ook enigszins irritant.
Ook irritant is het feit, dat ze gewoon doorloopt, als ik een foto wil maken. Ik vind mijn foto's het mooist, als er niemand opstaat. Dus heb ik even uitgelegd wat mijn strategie is om foto's te maken. Dat landde uiteindelijk.
Na het fort kwamen we uit bij de Kaylan moskee. Naast de moskee staat een minaret met een hoogte van 46 m en die is nog helemaal 12-de eeuws origineel.
Het fundament is dertien meter diep en moest twee jaar uitharden voordat begonnen kon worden met de bouw van de minaret.
Op dit Kaylon plein, naast de minaret ook een madrasa, Miri Arab, en een grote moskee, de Kaylon moskee.
Deze moskee is gebouwd (1514) op de fundamenten van een eerdere moskee, die in de achtste eeuw verwoest is door Djengis Kahn. Die brandde de hele stad op, behalve de minaret.
Ik heb er tijdje alleen rond kunnen lopen, de gids moest een sanitaire stop maken.
Ook de binnenplaats is mooi, er staat een boom en nog een ornament. Die breken het immense plein wat.
Daarna door naar iets van een overdekte markt, 3 domes, geheten.
Daar koffie gedronken, zij thee.
Via nog wat van die overdekte marktjes, kwamen we langs het hotel, maar we waren nog niet klaar.
Vlakbij het hotel een tapijtenmuseum. Maar oorspronkelijk een kleine moskee uit de twaalfde eeuw.
Als afsluiting een madrasa gelegen in het parkje. Nu alleen winkeltjes en het advies daar niet te gaan eten.
Morgen zie ik haar weer voor een excursie buiten Bukhara.
Ik heb nog wat rondgelopen in dat buurtje en dacht nig even rustig bij het zwembad te gaan zitten, maar een groep Russen had te veel spektakel.
Dus begonnen met het verslag en de foto's op de tablet gezet.
Daarna weer op pad, richting watertoren. Door omhoog voor vier euro en inderdaad een mooi gezicht op de omgeving en ook the Ark.
Terug naar het hotel, opfrissen en weer naar hetzelfde restaurant als gisteren. Beviel hartstikke goed.
Vandaag op momenten dat de gids moest ademhalen is het toch gelukt om wat vragen beantwoord te krijgen.
Eerste vraag was hoe hier met Russen werd omgegaan. Nou net als anders dus. Vanuit de Sovjet tijd leven hier nog veel Russen en daar hebben ze geen hekel aan.
Waar ze wel een hekel aan heeft zijn de jonge Russen. Die kunnen zich niet gedragen, zuipen aan een stuk door, slapen uit tot elf uur en zijn meer met de telefoon bezig dan aandacht te hebben voor haar verhaal. Maar geen sprake van boycot o.i.d. .
Sinds de boycot vanuit een groot deel van de wereld ten aanzien van Rusland, is het aantal toeristen vanuit dat land wel toegenomen.
Wat me ook opviel was, dat dit land overwegend de islam aanhangt. Nou, in Nederland lopen meer vrouwen rond in een boerka of nikab dan hier. Nog geen één gezien. De wat oudere vrouwen dragen een hoofddoekje, de jonge vrouwen lopen er gewoon westers bij.
Dit komt, omdat ten tijde van de Sovjet overheersing, uitingen van geloof verboden waren. Begin jaren negentig kwam dit te vervallen en voor een groot deel bleven de specifieke uitingen achterwege. Het belijden van het geloof kon wel weer. Maar echt streng is het hier niet. Geen eindeloos geroeptoeter uit minaretten, nee, dat hoor je hier eigenlijk bijna niet. Het is een gemoedelijk land met vriendelijke en behulpzame mensen.
Ik heb ook niet de indruk, dat hier een stikstofprobleem is en elk huis heeft ook gewoon een gasaansluiting en niemand hoeft hier van het gas af.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 294 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bukhara ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5084082 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => Drie woestijnforten in een lange reisdag [message] =>GEEN ONTBIJTBUFFET.
Zo'n hele dag ronddolen is op zich al vermoeiend, maar de hitte maakt het er niet beter op.
Ik was behoorlijk moe geworden na zo'n dag Khiva.
Nadat ik de gymnastische oefeningen weer herhaald had en weer aangekleed was, had ik toch een wat weeïg gevoel in mijn maag.
Op naar het ontbijt. Nu weer geen buffet, hoewel er op zeker 5 tafels een ontbijt was neergezet.
Ik had behoefte aan vocht. Koffie en gevraagd om een pak kersensap. Geen probleem. Daarnaast een broodje gegeten en flink wat watermeloen.
Alle flesjes water van de kamer in de rugzak, plus nog een halve liter cola en daarna wachten op de chauffeur.
Die kwam om iets voor negen uur aanrijden.
Zijn Engels is niet al te best en via de man van de receptie vroeg ie, of ik wat extra's wilde, namelijk langs een drietal oude forten rijden. Kostte $ 20,= .
Leek me wel leuk, want de route van vandaag ging grotendeels door de woestijn en dat is vaak niet het meest afwisselende landschap.
Wij op pad. Rond Khiva ging het nog wel, maar daarna via sluipdoor weggetjes richting het eerste woestijnfort.
De meeste zandwegen in ons land liggen er beter bij dan de asfaltwegen, waarover wij reden. Maar de chauffeur reed gewoon 70 en laveerde wat om de gaten heen en som ook niet. Voor de meeste Italiaanse auto's een no-go area.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het Kizil Qala fort. Gebouwd in de eerste en tweede eeuw. Gerestaureerd in de twaalfde en dertiende eeuw als verdediging tegen de Mongolen.
Het is een vierkant fort van 60 bij 60 m en de muren zijn 8 meter dik en tot 16 m hoog.
Een kilometer of tien daar vandaan, het Toprak Qala.
Een enorm fort, waar in de eerste eeuw voor Chr. al 2500 mensen leefden. Het was zowel een woestijnfort, als ook een religieus centrum.
In de 1 ha grote citadel, in het midden, was de koninklijke residentie gevestigd. Archeologen hebben hier een troonkamer, een vuurtempel en een wapenopslagplaats geïdentificeerd.
Zeer imposant fort en zeker de moeite waard, ondanks een behoorlijke klim naar boven.
Iets verder weer, een stop bij een meer; het Akchakul meer. Voorzien van zout water. Als de Dode Zee is opgedroogd, kan men hierheen. Hier zwemmen trouwens nog wel vissen in.
Het derde fort, tenslotte, was het Katta Guldursun Qala. Gebouwd vanaf de vierde eeuw voor onze jaartelling. Verdere informatie ontbreekt.
En toen zien, dat we weer een beetje op de hoofdweg uitkwamen. Die bleek net zo slecht als de wegen, die we net gehad hadden.
Maar .... er is een aantal jaren geleden een nieuwe weg van beton aangelegd. Chinezen, Koreanen en Duitsers zijn er druk mee geweest.
Het duurde nog wel geruime tijd voor we die nieuwe weg bereikt hadden.
De weg loopt dwars door de woestijn en behalve zand en wat struiken, is er niets te zien. Wel veel DAF trucks, zeer populair hier.
Ik knikkebolde soms even weg. Conversatie was lastig, hele zinnen verstond hij niet, dus met losse woorden soms wat uitwisselen.
Mijn water was inmiddels op, de cola ook, dus langs de betonweggestopt voor een koffie en aanvulling van het vocht. Koffie bleek onvindbaar, de cola ook.
Dan maar twee liter water gekocht en weer door.
Uiteindelijk bereikten we om half zes mijn hotel in Bukhara.
De man aan de receptie was wel erg vriendelijk. Ik kon kiezen uit een aantal mogelijkheden qua kamer. Zo hoog mogelijk met uitzicht over de oude stad.
Geen probleem. Alles een beetje ingericht en dan de WiFi installeren.
Nou dat was ronduit slecht, tot geen signaal.
Toch maar weer naar beneden en dan vertellen ze, dat de WiFi op de derde etage slecht is. Maar niet getreurd, volgende week wordt het opgelost.
Lachen toch. Wel een kamer op de begane grond gekregen. Net iets beter.
Dus ik zit nu in de lobby te typen en foto's van mijn telefoon naar tablet te sturen.
Maar goed, ik moest ook nog eten en ik had best trek. Goed teken.
Via Google Maps zoek ik op restaurants en check ze allemaal in de directe omgeving van het hotel.
Ik had eigenlijk geen zijn in die kebab zooi, het liefst iets Europees. Heel toevallig zag ik restaurant Ayvan staan. Een recensent had de menukaart geüpload en die paste mij precies. Zes minuten lopen.
Ontvangst: super. Eten: super. Koffie: zoals ie moet zijn.
Je kon binnen of buiten eten, ik heb voor buiten gekozen.
Toen ik weg ging, was binnen ook iedereen weg. Even gevraagd of ik binnen mocht kijken, dan zag er zo mooi uit.
De man vertelde in het kort iets over de geschiedenis van het pand. Ooit gebouwd door een Joodse handelaar in de 19-de eeuw. In de jaren 90 helemaal gerestaureerd door de eigenaar, die ook naastliggende panden kon kopen. Daarin is een hotel ondergebracht.
Ik heb voor morgen weer een tafeltje besproken.
Morgen met een gids te voet het oude Bukhara ontdekken.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 296 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/487_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => drie-woestijnforten-in-een-lange-reisdag ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084041 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-20 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>ONTBIJTBUFFET.
Heerlijk geslapen vannacht en vanmorgen eerst maar weer geprobeerd nat te worden onder de douche. Ik heb hier te maken met een waterbesparende douchekop, wat betekent, dat je heen en weer moet springen om nat te worden.
Uiteindelijk is dat met veel gymnastische oefeningen gelukt.
Omdat ze gisteren vroegen hoe laat ik ontbijt wilde, dacht ik, dat ze net als de dag er voor, iets neer zouden zetten. Maar nee, er stond een ontbijtbuffet klaar.
Met eitjes, maar helaas zonder corn flakes. Ook de honing en de jam waren op.
Maar toch voldoende kunnen eten.
Ik bleek ook veel dorst te hebben. Er stond super lekkere kersensap klaar en daar heb ik vier glazen van leeggedronken. Koffie als besluit en klaar voor de dag.
Vanmorgen zou een gids mij komen halen voor een guided tour door Khiva.
Lijkt een beetje dubbel, maar dat was het toch niet.
Hij was er om kwart voor negen en ik ook.
Eerst naar de westelijke poort, want daar moest ik een kaartje kopen. Die had ik al en deze was vandaag ook nog geldig.
Eerst weer naar de Kunja Ark. Het fortpaleis, waar ik gisteren ook al was. Bleek ik toch een afslag gemist te hebben. Een klein museum, waar tentoongesteld werd, hoe ooit begonnen werd met het slaan van munten. Eerst van koper, later ook van zilver en goud. Nog later bankbiljetten op zijde of op een blad van een bepaalde boomsoort.
Het geheel werd ondersteund met wat video's.
Door naar de madrasa Yoqubboy. Nu omgetoverd tot een atelier waar voornamelijk tapijten worden gemaakt. Ook sjaals, tasjes ed. kon je hier kopen, alles van zijde. Ik had niks nodig.
Bijna alles is toegankelijk met de algemene entreekaart, behalve het mausoleum van Pahlavan Mahmud. Voor € 2,= extra mag je daar naar binnen.
De gids vertelde vooraf het een en ander. De man leefde in de 13-de eeuw. Hij was weldoener (90% van zijn inkomen schonk hij aan de armen), worstelaar, dichter en bonthandelaar. Door zijn kennis en kunde werd hij bij leven al zo'n beetje heilig verklaard.
Nadat ik het mausoleum had bezocht, kreeg ik nog een verhaal te horen over deze man.
Hij was een befaamd worstelaar en ging eens naar India. Zijn ritueel was om vóór een wedstrijd een kerkhof te bezoeken.
Dat deed hij in India ook. Op het kerkhof trof hij een oude vrouw huilend aan. Hij vroeg waarom ze huilde. Zij vertelde dat haar zoon moest worstelen tegen een bekende worstelaar en ze was bang dat hij zou verliezen en daarmee ook zijn leven zou verliezen. Pahlavan had niet in de gaten, dat hij de tegenstander zou zijn.
Gedurende de wedstrijd, hij was weer aan de winnende hand, kwam het moment, dat hij de rug zou breken van de tegenstander. Opeens herinnerde hij zich de oude vrouw. Hij stopte met vechten en knielde neer als tegen van overgave.
De sultan van India vroeg later, waarom hij dat had gedaan en hij vertelde het verhaal van de oude vrouw. De sultan was zo ontroerd, dat hij Pahlavan een behoorlijke hoeveelheid goud toezegde. Hij weigerde dit en vroeg in plaats daarvan, 500 slaven. Die wilde hij meenemen naar Khiva en hen daar de vrijheid geven. En aldus geschiedde.
Pas in de 19-de eeuw is het mausoleum gebouwd in opdracht van Muhammad Rahim Kahn I.
Door naar madrasa Saïd Islam. Mooie binnenplaats en in het gebouw zelf een tentoonstelling over de dagelijkse dingen, die toen gebruikt werden.
Kleding, porselein, wapens ed. Stelde weinig voor. Ook de New Methodist School was slechts een gebouw, ditmaal uit de Sovjet tijd.
En toen kwamen we terecht in de Juma moskee. Was ik gisteren ook geweest, maar de gids wist toch een paar aardigheden te noemen.
Ja, de originele moskee dateert uit de tiende eeuw. Echter er zijn geen pilaren overgebleven uit die tijd.
Nee, de moskee is in de 18-de eeuw afgebrand en bewoners van de stad konden met de gift van een nieuwe pilaar, de herbouw ondersteunen.
Uit de tijd vóór de brand, zijn zeven pilaren overgebleven.
De positie van de pilaren was wiskundig bepaald. In de moskee konden 5000 gelovigen bidden. Er was één positie in de moskee, de plek, waar de imam stond, die zichtbaar was voor elk persoon in de moskee.
Als de imam een stap naar links of rechts deed, kon hij alle 213 pilaren zien.
Bij wijze van uitzondering mocht ik dat ook meemaken. De omheining werd opengemaakt, schoenen uit en ik mocht mij gedurende vijf minuten de imam van Khiva voelen. Heb er nog een filmpje van gemaakt.
Via een nog van originele verharding voorziene weg, waarin de karrensporen van vroeger nog zichtbaar zijn (de wielen waren beslagen met metalen spijkers), kwamen we uit bij het Tash Khauli paleis. Daar was ik gisteren ook al en hier verder niets nieuws onder de zon.
Dit bleek ook het eindpunt van de excursie te zijn. Hij zei nog wel, dat je over de muur kon lopen en dat er een trap was bij de noordelijke poort.
Dat bleek niet al te ver en ik gelijk maar de tien meter omhoog gelopen. Eerste een stuk in oostelijke richting , daarna terug en in westelijke richting, ongeveer tot het Kunya Ark paleis. Daar liep het dood en moest ik dezelfde weg terug.
Tijd voor een cola. Brandende zon en 36 graden. Je moet blijven drinken.
Daarna kris kras rondgelopen en dan zie je ook nog weer leuke plaatjes voorbij komen. In een van die straatjes een bord met de tekst Tash Khauli paleis. Maar nu een heel andere ingang. Hier ook niets te zien van de verblijven van Kahn of zijn vrouwen, nee, meer een overzicht van de zaken, die dagelijks gebruikt werden.
Vazen, houten pilaren, een koets, tabletten met beschrijvingen van eigendomsrecht van gronden buiten de muren, putafdekkingen, een tent en zelf een waterrad.
En groot. Ik heb er een half uur rondgelopen.
Daarna geen nieuwe dingen meer ontdekt. Ben blijven lopen, af en toe weer wat drinken en rond vier uur terug gelopen naar het hotel. Foto's vast gedownload naar mijn tablet, en gestart met het verhaal voor vandaag. Helaas per ongeluk gewist, nadat ik terug kwam van het diner.
Gelukkig zat het verhaal nog goed tussen de oren.
Even weer bij het zwembad gezeten met een drankje en rond half acht naar een restaurant gelopen. Ik vond Zarafshon wel leuk, ook goede recensies.
Toen ik er aan kwam, zag ik, dat ze allemaal tafeltjes buiten hadden neergezet. Zag er gezellig uit. Een groep Duitsers (gruppenreise) schoof ook net aan en dan is het vaak ook wel goed als zo'n lokale gids een groep daar mee naar toe neemt.
Ik begon met een soort van groentesoep, gevolgd door beef bekab, die al op tafel stond, terwijl ik nog met de soep bezig was.
Maar wel allemaal erg lekker. Drankje en koffie erbij en voor twaalf euro was ik klaar.
Inmiddels donker, en derhalve nog wat nachtelijke plaatjes geschoten.
Morgen met de auto naar Bukhara, een rit dwars door de woestijn.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 270 [author] => Henk [cityName] => Khiva [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/169_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => khiva ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5084001 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>En weer een vroegertje vanmorgen. Half vijf opstaan, en uitchecken.
Kwart voor vijf, stond de chauffeur voor de deur,mooi op tijd.
Een kwartier later was ik op het vliegveld en kon ik mijn bagage inchecken.
Stoel bij de nooduitgang bleek geen probleem.
Daarna wachten tot de security wakker was, de deur er naar toe was nog dicht.
Half zes, security wakker en daarna weer wachten bij gate 1 t/m 4. Was één grote ruimte. Twintig over zes, in de bus en naar het vliegtuig.
Zeven uur, vertrek naar Urgench. Aankomst kwart over acht.
Even weer op de bagage wachten en naar de uitgang. Taxichauffeurs en ophalers, mogen niet binnen het gebouw komen, ze staan allemaal buiten achter een hek. Gelukkig stond mijn chauffeur er ook en even later op weg naar Khiva.
Bleek een half uurtje rijden te zijn.
Het Asia Khiva hotel was op mijn komst voorbereid. Kamer was al klaar en ik kon gelijk inchecken. Ik bleek de enige gast te zijn.
Aangezien ik nog geen eten had gehad, gevraagd naar een ontbijt. Bleek geen probleem. Zat niet in de prijs, maar dat wist ik ook wel.
Voor € 7,= werd de halve tafel volgezet met eten. Kreeg ook nog twee gebakken eieren erbij.
Als ik ook avondeten wilde, moest ik dat van te voren bestellen, maar hier vlakbij zit de Hyat Inn, voorzien van restaurant, dus daar had ik mij al op gericht.
Na het ontbijt de korte broek maar weer aan, het was alweer boven de dertig graden.
Het voordeel van dit hotel, is dat het vlakbij de zuidpoort van het oude Khiva ligt. Je loopt zo de geschiedenis in.
Een klein stukje geschiedenis;
Xiva is een stad met circa 50.000 inwoners in het noordwesten van Oezbekistan. De stad ligt als oasestad in de Karakum-woestijn, niet ver van de rivier de Amu Darja. Vroeger stond de stad wisselend bekend onder namen als Chorasam, Choresm, Chwarezm, Chwarizm, Chwarazm, Chorezm. Het is dankzij de goed bewaard gebleven historische binnenstad een van de meest toeristische steden van Oezbekistan.
Het ommuurde, historische centrum van Xiva, Itsjan Kala, werd in 1990 door UNESCO als eerste locatie in Oezbekistan (destijds nog onderdeel van de USSR) tot werelderfgoed verklaard.
Xiva bestaat uit twee delen: Dichan Qal'a (buitenste deel van de stad) en Itsjan Kala (binnenstad). Dichan Qal'a werd vroeger beschermd door een muur met 11 poorten. Itsjan Kala wordt nog steeds omringd door stenen muren, waarvan de fundamenten in de 10e eeuw zouden zijn gelegd. De huidige gecreneleerde (van kantelenvoorziene) muren dateren uit het einde van de 17e eeuw en hebben een hoogte van 10 meter. In de oude stad bevinden zich ruim 50 historische monumenten en 250 oude huizen, vooral uit de 18e en 19e eeuw.
Archeologen hebben aan de hand van gevonden overblijfselen van huizen, stukjes van keramische borden en andere zaken in Itsjan Kala vastgesteld dat Xiva in ieder geval sinds de 5e eeuw voor Christus wordt bewoond. De geschiedenis van de plaats hing nauw samen met de ontwikkeling van het gebied waarin het lag, Chorasmië. In de Behistuninscriptie worden plaats (toen nog een fort) en regio genoemd in de lijst van gebieden die Darius I veroverd had tussen 521 en 485 v. Chr. Hecataeus van Milete plaatste de "Choresmiërs" en hun stad "Chorasmia" ten oosten van Parthia (Khorasan). Ook in de heilige geschriften van de Zoroastriërs wordt de plaats genoemd.
Ook vlakbij het hotel ligt een stukje Dichan Qal'a en volgens mijn reisgids, moet je die zeker niet overslaan.
Daarna de oude stad in, het gedeelte wat dus op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Geen mens te bekennen. Wel een klein winkeltje, waar ik maar gelijk een colaatje heb gekocht. Dorstig weer.
De oude stad heeft vier poorten, in elke windrichting 1. De bussen met toeristen stoppen allemaal bij de westelijke poort.
Daar kun je namelijk een ticket kopen, die toegang geeft tot alle musea, moskeeën ed. . Dat had ik ook gelezen, en naarmate ik dichter bij die poort kwam, zag ik ook meer mensen. Voor UZS 120.000,= kaartje gekocht.
En weer naar binnen. Overal staan bronzen beelden met afbeeldingen uit het dagelijks leven. Hebben ze mooi gedaan.
Eerste museum, de Juma moskee. Ook de oudste moskee en dateert uit de 10-de eeuw. De kolommen zijn allemaal van hout. Slechts een stuk of twaalf zijn nog origineel ( van de 213 stuks), de rest dateert uit de restauratie uit 1788. Geen kolom is hetzelfde. Deze staan op stenen blokken, waar tussen het hout en steen kameelwol is aangebracht. Deze innovatie absorbeert vocht vanuit de bodem, voorkomt dat termieten zich te goed doen aan het hout èn het geeft een bepaalde mate van protectie tegen aardbevingen.
En weer door, nu naar het Tash Khauli Palace.
Dit paleis werd gebouwd door meer dan 1000 slaven in 1830.
Het oudste gedeelte is de harem, gebouwd rond het binnenplein. Aan de zuidzijde bevinden zich vier open ruimtes, voor elke vrouw van de Khan, één.
De kamer van de Khan was te bezichtigen. Naast de vier vrouwen had hij ook nog een aantal concubines. Ook voor hen was ruimte gereserveerd aan de overzijde van het binnenplein.
Dit waren vaak slaven, meisjes vanaf twaalf jaar kwamen binnen en als ze geluk hadden werden ze een jaar of dertig.
Alleen de vrouwen van de emir mochten kinderen baren, dus als een concubine zwanger raakte, werd ze geaborteerd. Vaak verloor ze daarbij zelf ook het leven.
Als de emir zelf overleed, werden alle concubines weer op de slavenmarkt verkocht. De zoon kon de supplement dames van zijn vader niet erven.
Het gaat te ver om alles te benoemen, waar ik ben geweest, maar het Kunya Ark paleis wil ik wel noemen. Zeer indrukwekkend.
Dit gefortificeerde paleis is gebouwd in 1686 op oudere fundamenten. Opdrachtgever was Arangan Khan. Het was een stad in een stad met eigen muren, moskeeën, kantoren, fabriekjes, stallen en de eigen verblijfruimtes.
Aan de oostzijde een ingang, verdedigd voor koperen kanonnen.
Veel van de originele constructies zijn er niet meer, maar het is wel mooi gerestaureerd. De 'koningskamer' is weer ingericht en via een smalle steile trap kun je het hoogste punt in Khiva bereiken, met een mooi uitzicht over deze stad.
Het verval begon al in te treden, toen deze Khan verhuisde naar het Tash Khauli paleis.
Al dat lopen is de hitte maakt dorstig en waar de toeristen lopen, staan ook de kraampjes met allerlei soorten vocht.
Water, fris, ijs en bier, zie je overal. Loop je tien meter een zijstraatje in, zie je niemand meer.
Dus elk uur wel even ergens wat drinken.
Aangezien ik morgen met een gids nog een keer Khiva door ga lopen, besloot ik om de stad te verlaten en op zoek te gaan naar de Dichan Qal'a aan de noordwest kant van de oude stad. Dit was een beschermende muur van 11 meter hoog en voorzien van elf poorten.
En inderdaad, na een flink stuk lopen, gevonden!
Onderkant al voor een groot gedeelte gerenoveerd, de oude kantelen (nog) niet.
Daar ook nog een stuk langs gelopen en toen langzaam weer terug naar de westelijke poort. Vandaar even langs de Hyat Inn gelopen voor een reservering, echter het hotel was gesloten. Naast mijn eigen hotel ook een hotel met restaurant, dus daar gevraagd, en die zouden open moeten zijn.
Ben benieuwd, anders de stad maar weer in op zoek naar iets. Maar voor vandaag eigenlijk wel genoeg gelopen. Ik had ook niet de indruk, dat daar veel gasten waren.
En inderdaad, geen restaurant open. Even op de digitale kaart gekeken en in de buurt van de westelijke poort een hotel met restaurant. Hotel open, restaurant dicht.
Tweehonderd meter verder het Khiva Moon restaurant. OPEN!
Eigenaar zat zelf te eten, zijn neefje met vrouw en kids en toen kwam ik nog binnen.
Nou ja binnen, buiten van die lage tafels, waar je omheen zit. Kleermakerszit en schoenen uit. Lekkere frisse sokken en je benen slapen na twintig minuten.
Super gastvrij en de menukaart werd al snel gehaald. Ik kon er geen chocolade van maken, dus maar even vragen. Zat er ook een Engels gedeelte in, helemaal als laatste. 170 gram kebab voor nog geen vier euro. Colaatje erbij en koffie na. Was net zo duur als het ontbijt vanmorgen.
Het is nu negen uur en morgen geen vlieg-, trein- of bootreis. Dus ik verwacht een goede nachtrust. Morgen om acht uur ontbijt en om negen uur staat de gids voor de deur.
Na een goede nachtrust werd ik om kwart over zeven weer wakker. Douchen, aankleden en ontbijten.
Vier sterren waardig. Er was van alles te krijgen.
In de vakantie heb ik altijd een ander protocol dan thuis. In een hotel neem ik altijd eerst roerei, dan corn flakes, paar glazen jus d'orange, wat broodjes en koffie.
Als één van die zaken afwezig is, vind ik het een slecht hotel. Beetje overdreven natuurlijk, maar zoals in Finland, waar geen roerei te krijgen was, beetje jammer, dat wel.
Na het ontbijt mezelf even miljonair gepind. Één miljoen UZS. EURO 85,= .
Rond negen uur waren gids en chauffeur ter plaatse. Zij wachtten binnen, ik zat buiten.
Temperatuur was toen nog maar 31 graden.
Eerst naar het oude Tashkent. Auto uit en lopend met de gids verder.
Eerste stop het mausoleum van Kaffal - Shashi. Het gebouw stamt uit de 16-de eeuw, de man zelf leefde meer dan duizend jaar geleden. Hij kreeg bij leven al de titel 'Holy Imam'.
Hier is zijn sarcofaag te zien en daar omheen veel anderen nog, de lateremufties.
Veel vrouwen trekken hierheen, in de hoop zwanger te worden. Niet van de oude man, maar door de bidden, te doneren (waarschijnlijk het belangrijkst) en te helpen het gebouw netjes te houden.
Het Al-Bukhari instituut (vroeger een moskee), is één van de weinige islamitische centra, die gedurende de sovjet overheersing, open mocht blijven. Niet meer dan 25 imams mochten hier studeren en werken. Tegenwoordig studeren er zo'n 130 mensen.
Aan de andere kant van het plein, de Barak-Khan Madrasa.
Een madrassa of medresse is het Arabische woord voor school, zowel seculier als religieus. In de westerse wereld wordt madrassa gebruikt voor een Koranschool. Dit is een religieuze school waar de islam wordt onderwezen. De eerste madrassa werd in 1067 gesticht in Bagdad.
In deze madrasa weinig onderwijs, binnenin voornamelijk souvenirshops. Leer, hout en keramiek.
Snel door naar de volgende 'attractie'. Osman's Koran.
Osman's Koran is recognized as a remarkable and unique monument. It is an essential part of Muslim historical and cultural heritage. Kept in a special chamber in Barak-Khan Madrassah in Tashkent, Osman's Koran continues to be an unflagging attraction for researchers, pilgrims and tourists from many countries of the world.
Het komt er op neer, dat de profeet Mohammed, alle teksten inzake het geloof in zijn hoofd had zitten.
Na zijn dood moest dat alsnog geïnterpreteerd en opgeschreven worden.
Er is dus één origineel geschrift en daarnaast zijn er vijf kopieën geschreven.
Van de zes zijn er nog twee bewaard gebleven. Nummer 2 ligt dus in Tashkent. Foto's maken was niet toegestaan. Trouwens voorzien van het UNESCO echtheidscertificaat. Het origineel is verloren gegaan.
Weer buiten, inmiddels 35 graden.
En door naar de Hazrat Imam moskee. Bijzonder, want de kolommen zijn hier van hout. Gebouwd in 2007 in slechts vier maanden.
De sandlewood kolommen zijn uit India geïmporteerd, het donkergroene marmer uit Turkije. Je herkent het direct als je de foto's ziet.
Sergej stond even verderop al te wachten met de auto, door naar de Chorsu Bazar. Dat betekent 'de kruispunten'.
Deze bazar bestaat al honderden jaren en lag op de zijderoute.
Globaal vijf afdelingen. Vlees en vis, gedroogd fruit en noten, non food en groente, zuivel en fruit. Eigenlijk de hele schijf van vijf.
Daarnaast stalletjes met water en frisdrank en eterij.
Daarna weer een stukje met de auto, waarbij we uitstapten bij het Navali theater.
Mooi gebouw met een prachtige fontein op het voorliggende plein.
Vlak daarbij het Romanov huis. Gebouwd in 1891.
Het heeft vele functies gehad, maar men is nu bezig om er een Hermitage museum in te krijgen. Goed voor toerisme.
Aan de andere kant van de weg, het Independence plein.
Het gebouw van het ministerie van Financiën staat er en ook het werkpaleis van de president is er te vinden.
Verder vele fonteinen, en een belangrijk monument, een gouden globe op een voet, waarbij Oezbekistan als onderdeel van de wereld wordt afgebeeld. Daaronder een moeder met een kind in haar armen.
Dit monument heeft het grootste standbeeld van Lenin in de wereld vervangen.
Daarna kwamen we uit op het Amir Timur Square. Hier zit Amir op een paard. Dit standbeeld van hem weegt 30 ton. Ook hier stonden Sovjet gerelateerde beelden vóór hem. Generaal van Kaufmann, Lenin, Stalin en Karl Marx.
Dit ter ere van de 660-ste geboortedag van Amit Timur.
Vanuit dit park heb je ook zicht op Hotel Uzbekistan. Typische Sovjet architectuur, maar het hotel is gerenoveerd en nog steeds boekbaar.
Dit bleek het einde van de toer met gids. Ik werd keurig weer gedropt bij mijn hotel. Sergej haalt met morgenvroeg om 05:00 uur weer op, om me naar het vliegveld te brengen.
In het hotel een tosti gegeten en daarna lopend naar het Geologie Museum. Was 2,5 km lopen. Temperatuur inmiddels 37 graden.
Aangekomen, bleek het gesloten.
Vlakbij een ander museum, het State Fine Arts Museum. Ook een typisch sovjet gebouw. Vier verdiepingen, geen lift. Wel tig trappen.
Best leuke dingen te zien. Moest nog speciaal een kaartje kopen, als je foto's zou willen maken. Geen kaartje gekocht, wel foto's gemaakt. Ging helemaal nergens over.
Op verdieping drie en vier, studenten van de kunstacademie, die bestaande schilderijen aan het naverven waren. Sommigen konden dat erg goed.
Daarna naar het Polytechnisch museum. Dat was echt heel slecht. Het merendeel van de informatie was in het Duits. Bleek VW sponsor van dit museum.
In de andere vleugel alleen GM-auto's, i.e. van die Daewoo's als Chevrolet vermomd.
Gauw weer weg.
Terug naar het hotel dan maar. Ik was behoorlijk moe geworden. Inmiddels ruim vijf uur in de hitte rondgelopen. Onderweg nog even een terrasje gepakt voor een heerlijk koele Coca Cola en rond kwart voor zes terug in het hotel.
Douchen, foto's downloaden van de camera, even vast de bezochte plekken opschrijven en daarna hier in het hotel gegeten. Ze hebben zowel lokale gerechten als internationale, dus gekozen voor een pizza di mare.
Morgen om 07:00 uur vlieg ik naar Khiva, en dat ligt helemaal in het westen van het land.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 218 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tashkent ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5083936 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => Reisdag naar Tashkent [message] =>Vroegertje vanmorgen, kwart over vier op, half vijf rijden.
Om iets over zes was ik in Roelofarendsveen, auto geparkeerd en om 06:15 uur kwam het busje voorrijden.
Nu was de bagageafgifte bij AirBaltic nog gesloten. Om acht uur open, maar er was nog een vlucht voor die van mij en dus ging de balie al om half acht open.
Gewoon ingecheckt.
Gevraagd om bij de exit te zitten van Riga naar Tashkent, maar bleek niet zeker.
In Riga even weer vragen.
Ik kreeg ook een nieuwe boardingpass op Schiphol, en het stoelnummer bleek later te verschillen. Achteraf bleek de nieuwe bij de exit te zitten. Gelukkig.
Dan naar de security. Dat duurde al met al 35 minuten. Viel mee.
Door naar C10 en daar wat te eten gehaald en de krant maar gaan lezen.
Mooi op tijd vertrokken en al slapend Riga bereikt.
Daar had ik ruim overstaptijd, want van aankomstplatform naar gate C7 was slechts tien minuten lopen.
Daar uiteindelijk gevraagd naar een exit stoel, bleek ik die al te hebben. Goed geregeld.
Weer in slaap gevallen. Uurtje later raakte ik in gesprek met mijn buurman. Oezbeek van geboorte, maar woonde al tien jaar in Zweden en had eigen bedrijf. Dus die laatste vier uur waren eigenlijk zo om. Eten en drinken GRATIS bij Uzbekistan Airways.
Van het vliegtuig naar de douane, kwartiertje.
Door naar de bagageband, waar mijn tas bijna als laatste aankwam.
Buiten stond de chauffeur al te wachten en heeft me snel naar het hotel gereden.
Zo, eerst pitten, het is hier drie uur later dan in Nederland.
Morgen om negen uur staat hier de chauffeur weer met gids voor een dagje Tashkent.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 214 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => reisdag-naar-tashkent ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5064274 [userId] => 91080 [countryId] => 197 [username] => tonenanneke [datePublication] => 2019-09-28 [photoRevision] => 0 [title] => Uzbekistan [message] => Zondag 8 september 2019 staan we al vroeg bij de grens van Tadjikistan. We zijn snel door de controles, maar moeten ruim een uur wachten voor het hek om naar de zijde van Uzbekistan te rijden. Eenmaal op het terrein gaat alles snel en soepel. We rijden over een matig bestrate weg naar Samarkand en parkeren de camper voor de deur van hostel Bahadir. Het is nog vroeg in de middag en we maken een wandeling naar het vlakbij gelegen Registan met zijn 3 koranscholen. Een prachtig gezicht. Ondanks dat het zondag is, zijn alle winkels open. Ook de kapper, waar we ons haar laten knippen. Als we terugkomen bij het hostel parkeren 2 overlanders met hun Steyer naast ons. We hebben elkaar al ontmoet in Kirgizië. De volgende dag, het regent, maken we een uitgebreide wandeling door de stad. We bezoeken de grote (echt grote) moskee, het mausoleum, het standbeeld van de krijgsheer Temur en zijn graf in de nabij gelegen tombe. Onderweg pinnen we Uzbeekse soms en gaan terug naar de camper. Ondanks de regen is het een mooie dag geworden. Dinsdag 10 september verlaten we Samarkand en rijden naar Bukhara. In Bukhara willen we op het parkeerterrein van hotel Rimi overnachten, maar dit terrein is nu bouwterrein geworden. Noodgedwongen parkeren we aan de straat naast het hotel. Anneke voelt zich niet lekker en we houden een rustige middag. De volgende dag voelt Anneke zich nog niet 100% en pas tegen de middag stappen we in de hop on-hop off bus die ons door de stad rijdt. Veel gaat door de moderne wijken (saai!), maar het laatste deel gaat door de oude stad. Hier stappen we uit en bezoeken het fort, de nog aktieve koranschool en de tegenover gelegen moskee Alles mooi betegeld en in een prachtige bouwstijl. We lopen terug naar de camper. Anneke voelt zich nog steeds niet ok en gaat naar bed. Ons volgende doel is de stad Khiva, tegen de grens van Turkmenistan aan. De eerste 65 kilometer is zeer slecht asfalt, maar plotseling begint er een 4-baansweg. Dat schiet tenminste op. Onderweg proberen we diesel te tanken (zeer schaars in Uzbekistan), maar het lukt niet, ondanks dat er diesel op de pompen staat. We overnachten bij een restaurant in het plaatsje Miskin. Anneke voelt zich vandaag een stuk beter. De volgende dag rijden we over goede, maar ook slechte wegen naar Khiva. Vlakbij de ingang van de oude stad parkeren we de camper voor het hotel Alibek. Even later parkeert Robert met zijn Steyer naast ons. Bij de meeste hotels is bij het parkeren van de camper het ontbijt inbegrepen. Ook hier is dat het geval. Een zeer uitgebreid ontbijt met eieren, fruit en pannekoeken. 's Middags hoeven we niet te eten. We kopen toegangskaartjes voor de oude stad en lopen naar binnen. Het oude stadsdeel is prachtig gerestaureerd. Soms wel eens te mooi. De vele souvenirskraampjes nemen soms het gevoel weg dat hoort bij het wandelen door de stad. Ook is het vandaag heel druk met bussen vol toeristen. We lopen terug naar de camper en houden een rustige middag. Het verslag van Kirgizië en Tadjikistan wordt geplaatst op onze website via de wifi van het hotel. 's Avonds maken we nog een wandeling door de oude stad met minder toeristen. We blijven een dag langer in Khiva, want vandaag is de opening van het jaarlijkse dansfestival van deze stad. Bij de poort wordt een mooie show opgevoerd met dansers in traditionele kostuums. Vanavond is er een gratis optreden op het grote plein in het fort. 's Middags wandelen we weer door de oude stad en bezoeken de diverse monumentale gebouwen uit de zestiende eeuw. Gelukkig zijn er vandaag minder toeristen en ook weinig kraampjes langs de wegen. 's Avonds bezoeken we het dansfestival met optredens van dansgroepen uit de omringende landen, maar ook Polen en een Italiaans koppel. Het is een lange zit en pas tegen middernacht zijn we weer in de camper. Maandag 16 september verlaten we Khiva. We hebben hier mooie dagen gehad met prachtig weer. De weg richting Kazachstan is wisselvallig. Vaak slecht asfalt met gaten en scheuren, maar wel redelijk berijdbaar. Onderweg lukt het ons om 80 liter diesel te verkrijgen. Met de huidige voorraad moeten wij de grens zonder problemen kunnen halen. Vlakbij de plaats Nukus overnachten wij bij een vervallen fort uit de 2-3e eeuw en hebben in de verte zicht op de eeuwenoude dodenstad. De volgende dag rijden we naar de necropolis en lopen op dit inmense terrein rond. Het lijkt echt op een stad met graven in de vorm van huizen met koepels. We hebben besloten om toch een omweg te maken naar wat eens de Aral Zee was. Het plaatsje Moynac was eens een belangrijke vissershaven aan de zuidpunt van de Aral Zee. Nu ligt de (kleinere) zee 200 kilometer naar het noorden en de schepen liggen hier te verroesten op de voormalige zeebodem. En dat alleen omdat in de jaren 60-70 de Russische overheid prioriteit gaf aan de katoenteelt in dit gebied en rivieren omlegde voor de toevoer van water via de irrigatiekanalen. Het resultaat was dat de Aral Zee onvoldoende water toegevoerd kreeg en langzaam opdroogde. Woensdag 18 september rijden we de lange weg terug naar de hoofdweg. Deze is goed berijdbaar tot zo'n 70 kilometer voor de grens. De weg is een echte puinhoop en harder dan 20-25 km/uur valt niet te rijden. Soms nemen we maar een zandweg die langs de officiele weg loopt, maar die stopt ook wel eens abrupt. Gelukkig is het laatste deel van 20 kilometer in het niemandsgebied van de grens wel weer berijdbaar. Bekaf parkeren we de camper op een groot parkeerterrein voor de grens. Hier is een restaurant en eten kebab met frietjes met een pul bier erbij. Ook is er wifi en kunnen onze email ophalen. Morgen gaan we wel kijken wat de overgang van Uzbekistan naar Kazachstan ons brengt. We zijn maar kort in Uzbekistan gebleven, Het land waar de Zijderoute een belangrijke rol heeft gespeeld. De steden Samarkand (onze favoriet), Bukhara en Khiva danken hier hun weelderige bestaan aan. Gelukkig hebben we nog wat diesel kunnen kopen, zodat we zonder zorgen door het land konden rijden. Ondanks dat Uzbekistan een zeer gecontroleerde staat is, hebben we hiervan weinig hinder ondervonden. Het volgende trajekt zal via Kazachstan en Rusland naar Ukraïne gaan om dan door Eurpa naar huis te rijden. Veel leesplezier toegewenst door Ton & Anneke [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 12:29:37 [totalVisitorCount] => 430438 [pictureCount] => 54 [visitorCount] => 1839 [author] => Ton & Anneke [cityName] => Khiva [travelId] => 521928 [travelTitle] => Rusland, Mongolië en terug via de Zijderoute [travelTitleSlugified] => rusland-mongoli-en-terug-via-de-zijderoute [dateDepart] => 2019-04-15 [dateReturn] => 2019-11-15 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/932/347_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/091/080_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => uzbekistan ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5050918 [userId] => 437582 [countryId] => 197 [username] => frafrazie [datePublication] => 2019-04-18 [photoRevision] => 0 [title] => 10de verslag, Georgië, Azerbeidzjan & Turkmenistan [message] => Hallo allemaal, Hier is al weer mijn 10de verslag. Nu vanuit Centraal Azië. Hier doe ik met een truck van Dragoman de Zijde route. We zijn begonnen in Georgië, daarna Azerbeijan en Turkmenistan en nu zijn we begonnen om Oezbekistan te verkennen. Het zijn totaal andere landen dan Afrika en Nepal. Lees zelf maar. Donderdag 28 maart : Kathmandu Op de laatste werkdag hadden mijn collega's gezorgd voor gebraden kip, chapaties en voor een mooie taart. In het huis van mijn gastgezin was ook een beetje feest want ama (oma) was van daag 77 jaar en 7 maanden en 7 weken en 7 dagen geworden en dat is een dag om te vieren met een puja (= een ritueel waarmee hindoes een godheid vereren) , speciaal eten en een Tika. Ook ik kreeg van ama een Tika en een banaan. ' s Avonds ga ik mijn koffer pakken. Vrijdag 29 maart: Kathmandu- Istanboel, Tbilisi in Georgië; Vanochtend kreeg ik al bericht dat mijn vlucht naar Istanboel 2 uur vertraagd was en dus niet om 12.30 zou vertrekken maar om 14.30 uur. Manish zou op de luchthaven van mij afscheid nemen, maar uiteindelijk is hij maar naar mijn gastgezin gekomen om afscheid te nemen want anders zou hij veel te laat op zijn werk komen. Rupa bakt voor mij een paar chapati's/rotis die ik vannacht of morgen kan opeten als ik langdurig op de luchthaven moet wachten. Rond 11.15 uur brengt Kechab me met de auto naar de luchthaven. Het is helemaal niet zover maar door het drukke verkeer deden we er ruim 1 uur over. Op de luchthaven werd de vertrektijd van het vliegtuig steeds later en kreeg ik ook de melding dat mijn vlucht van Istanboel naar Amsterdam gecanceld was omdat we door die vertraging zo wie zo de aansluiting Istanboel -Amsterdam zouden missen. Bij de incheckbalie vertelde ze me dat ik in Istanboel kon overnachten in een hotel en zaterdagochtend om 8.50 uur door kon vliegen naar Amsterdam waar ik om 10.40 uur zou aankomen. Dit heb ik geweigerd want dan zou ik ook de vlucht van Amsterdam naar Tbilisi missen, die om 10.20 uur zou vertrekken. Toen hebben ze nog een poging gedaan om een rechtstreekse vlucht vanuit Istanboel naar Tbilisi te regelen met Turkish airlines maar dat lukte niet vanuit Kathmandu zeiden ze. Zij gaven het advies om dat dan in Istanboel te regelen. Mijn bagage werd voor alle zekerheid uitgecheckt in Istanboel. Uiteindelijk gaat om 16.00 uur het vliegtuig de lucht in en arriveren we na 8,5 uur vliegen om 22.15 uur in Istanboel, waar het 2,5 uur vroeger is dan in Kathmandu. Terwijl ik naar de bagageband loop kom ik onderweg een helpdesk van Turkish airlines tegen. Ik leg mijn probleem uit, doch hun 1ste reactie is" wij kunnen de vlucht van Istanboel-Amsterdam niet omboeken naar Istanboel- Tbilisi want het ticket van Amsterdam-Tbilisi is niet van Turkish airlines maar van Georgië airlines. Op dat moment leek mij het beste om dan maar een nieuw ticket Istanboel-Tbilisi te kopen, want als ik deze vlucht in Amsterdam mis, dan moet ik ook een nieuw ticket kopen. Dus ik ga naar de ticketbalie en leg mijn situatie weer uit. Doch deze meneer was bereidwilliger en regelde voor mij gratis een ticket Istanboel-Tbilisi, en hij labelde mijn bagage door naar Tbilisi. Om 2.10 uur 's nachts vertrekt de vlucht. In die tussentijd moet ik nog aan dollars zien te komen waarmee ik het visum voor Turkmenistan moet betalen en de prijs verhoging van de Kitty. Ik had op Schiphol al een dollar bestelling gedaan bij het G.W.K, maar nu ik niet naar Amsterdam vlieg moet ik het hier zien te regelen. De enige optie is, eerst Turks geld pinnen en dat dan wisselen bij een wisselloket voor dollars. Daarna laat ik nog aan een aantal mensen weten, via wattsapp en Messenger, dat mijn vlucht is veranderd. Om 02:45 uur 's nachts gaan we de lucht is. Het is behoorlijk warm in het vliegtuig en hij maakt een vreemd geluid. Het type mensen die ik hier tegen kom staat me al een beetje tegen: ze zijn blank, fors, nors i.t.t. de vriendelijke en goedlachse Nepalezen en Afrikanen. Ik denk dat de komende vakantie heel anders zal zijn dan de afgelopen 5 maanden, zo wie zo qua temperatuur en de mensen. We zullen zien!! Zaterdag 30 maart : Tbilisi in Georgië : Om 5.30 uur in de morgen landt het vliegtuig op Tbilisi. Het was eigenlijk maar een korte vlucht van 1 uur en 45 min. ( vanuit Amsterdam zou het 4,5 uur hebben geduurd, inclusief het tijdsverschil). Waar ik bang voor was gebeurde, namelijk mijn trolley tas kwam niet van de bagage band. Ik ga meteen aangifte doen. Ik krijg een telefoonnummer wat ik kan bellen om te informeren of de tas aangekomen is. Daarna ga ik op zoek naar de balie van Georgië Airways. Deze blijkt in de vertrekhal te zitten. Bij hun leg ik de vraag neer of mijn gecombineerde ticket van Amsterdam-Tbilisi (heen) en Bhiskek-Amsterdam (terug) nog wel geldig is nu ik de heenvlucht niet gebruikt heb. Maar zij weten er ook geen raad mee. Daarom wordt ook contact opgenomen met Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij die de terugvlucht verzorgd op 14 mei. Na 3 keer bellen geven ze mij de bevestiging dat het ticket gewoon geldig en bruikbaar is op 14 mei. Ondertussen ga ik Georgische lari's pinnen en uitzoeken waar bus 37 komt waarmee ik naar mijn hotel kan komen. De bus kost maar 50 lari's ( = ca. 20 cent) en een taxi $15-20. Het is hier grijs, koud (7 graden) en nat. Gelukkig had ik mijn donsjack en fleece jack in mijn handbagage gestopt. Het is een hele overgang ! Al die tijd breng ik door op de luchthaven. Aangezien rond 11.00 uur dezelfde vlucht van Turkish Airlines in Tbilisi arriveert, ga ik weer naar de aangifte balie en dan blijkt dat de trolley tas met deze vlucht is meegekomen. Ik ben erg blij, maar dan blijkt dat de draagband kapot is en dat de hendel, waarmee je de tas kunt voortrekken, niet meer op en neer gaat. Er wordt een rapport van opgemaakt, waarmee ik maandag naar het kantoor van Turkish airlines moet gaan. Ik kan de trolley tas niet meer fatsoenlijk gebruiken en daarom moet ik een nieuwe kopen. Doch de prijzen voor trolley tassen zijn soms wel 10x zo hoog als in Nederland. Met bus 37 rij ik naar metrostation Avlabari en dan is het nog 10-15 min. lopen naar mijn hotel New Kopala , in de wijk Metekhi. Ondertussen zie ik dat Tbilisi een mooie oude stad is met mooie kerken en een oude muur. Maar eigenlijk ben ik nu te moe om ervan te genieten. Wat me wel opvalt is dat vele oudere mannen en vrouwen een somber uiterlijk hebben en gekleed zijn als Russische militairen. ' s Avonds kruip ik op tijd in bed. Zondag 31 maart: Tbilisi: Een goede nacht gehad: was ook wel nodig. Daarna een lekkere warme douche genomen. Op de kamer is het warm, zowel met als zonder airconditioning aan. Er is een ontbijtbuffet met lekkere bruine harde bolletjes en croissants, wat ik al maanden niet meer gegeten heb. Ook staan er verschillende kaassoorten, worst en gebakken en gekookte eieren. Ik ben de enigste gast in het restaurant. Vervolgens ga ik mijn bagagespullen overbrengen van mijn oude in mijn nieuwe trolley tas. Alles past erin. Om 12.00 uur check ik uit. Met al mijn bagage ( 2 trolleytassen, 2 rugzakken) loop ik naar het andere hotel, genaamd GTM Kapan hotel. Nu blijkt dat mijn nieuwe trolley tas niet goed stuurt en een neiging naar links heeft. Het heeft geen zin om ermee terug te gaan naar de winkel want het was de laatste trolley tas in z'n soort. Mijn slaapmaatje heet Veena, is 28 jaar en komt uit Engeland. Ze is nog niet gearriveerd. Allereerst ga ik op zoek naar het kantoor van Turkish airlines. Met mijn app " maps Me" is het makkelijk te vinden. Ik doe er wel meer dan 1 uur over. Onderweg bezoek ik de Metekhi kerk uit de 13de eeuw . Deze kerk van de Maagd Maria Metekhi bevindt zich op de linkeroever van de rivier de Mtkvari (Kura), op het klifplateau waar ook het ruiterstandbeeld van koning Vakhtang Gorgasali staat. Vervolgens passeer ik de oude stadsmuur en steek de moderne futuristische witte brug van de Vrede over de Mtkvari rivier over. Na een paar kilometer langs de Kura rivier gelopen te hebben steek ik de " Droge brug / Dry bridge" over. Op afstand zie je vele standbeelden, kerken en synagogen aan de horizon. Naast de brug staan vele standjes met munten, sieraden, schilderijen en antiek. Daarna is het nog een half uur naar het kantoor van Turkish airlines. Nu weet ik hoe ik morgen moet lopen als ik aangifte ga doen over mijn defecte trolley tas. Op de terugweg loop ik de heuvel op naar het Narikala kasteel. Narikala is een oud fort (4-7de eeuw) dat uitkijkt op Tbilisi en de rivier de Kura. Het fort bestaat uit twee ommuurde gedeelten op een steile heuvel tussen de zwavelbaden en de botanische tuinen. Op het lagere hof staat de onlangs herstelde Sinterklaas-kerk. Het is nieuw gebouwd in 1996-1997 en vervangt de oorspronkelijke 13e-eeuwse kerk die bij een brand werd verwoest. Er is ook een kabelbaan die voert naar dit fort. Maar voor het uitzicht hoef je geen kabelbaan te nemen want het is grauw, nevelig en koud in Tbilisi. Terug in mijn hotel tref ik mijn kamergenoot Veena op de kamer aan. Zij is net afgestuurd als arts en haar voorouders komen uit India. Om 18.00 uur hebben we een briefing met de bemanning van Dragoman en de medereizigers. Het zijn er ca. 18. De leeftijd varieert van 25- 70 jaar en de meesten komen uit Engeland, VS , Australië en een jongen uit Ierland en een Duitse vrouw. Ieder stelt zich voor en de reisleiding Liz , Kylie en Matt leggen in het kort uit wat we kunnen verwachten van de reis. Vanuit onze kamer hebben we een prachtig uitzicht op de verlichte gebouwen en de brug van Tbilisi. Maandag 1 april: Tbilisi Vrij aardig geslapen, al werd ik regelmatig wakker van mijn rauwe hoest en dichte keel. Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt in het restaurant verwacht. Ook hier in de vorm van een buffet met wel 5 soorten kaas, lekker bruin brood, yoghurt en fruit. Er stond zelfs een fles met een sterke drank op tafel, genaamd chacha of Georgische wodka of druiven wodka met een alcohol percentage van 45 procent. De Georgiërs zijn stevige alcohol drinkers, zelfs bij het ontbijt. Daarna maken we een stadswandeling met een gids. Helaas regent het behoorlijk en is het koud en op een gegeven moment gaat het zelfs sneeuwen. Dit is alles behalve aangenaam. We lopen langs badhuizen die zich bevinden onder koepelvormige daken , genaamd Abanotubani. Het warme water van 40-50 graden Celsius is afkomstig uit thermale bronnen waarvan het water zwavel bevat. Het schijnt te helpen bij huidziektes, eczeem, jicht en slaap- en spijsvertering problemen. Ook nu zien we vele mooie en oude kerken zoals de Sioni kathedraal (8ste eeuw) en een synagoge. Een ander leuk element in het centrum is de klokkentoren in de Shavteli straat. Dit is het gebouw van het Marionettentheater. Om 12.00 uur komen poppetjes naar buiten net zoals in Praag. ' s Middags werd het droog en ging zelfs de zon schijnen. Ik loop dan weer naar het kantoor van Turkish Airlines, die nu wel open is. Zij bieden mij een nieuwe , wat hardere, trolley tas aan. Ik had liever mijn geld teruggezien omdat ik al een nieuwe trolley tas had gekocht. De andere optie was dat ik aangifte zou moeten doen op de website van Turkish Airlines en als zij de klacht terecht zouden vinden , dan zou ik pas na 14 dagen geld op mijn bankrekening gestort kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik maar voor hun tas gekozen omdat hij solider is en beter rijdt dan de tas die ik gekocht had. Terug lopend koop ik onderweg een kaasbrood die in een aparte stenen oven wordt gebakken. In mijn hotelkamer heb ik weer al mijn bagage overgepakt in de nieuwe tas en ben met de andere trolley tas teruggegaan naar de winkel waar ik hem gekocht had. Daar wilden ze het geld niet teruggeven, maar ik kon er wel iets anders voor nemen. Ik heb toen maar gekozen voor een leren riem en een leren beurs (ook veel te duur voor mijn gevoel). Daarna heb ik zelf nog een rondwandeling gemaakt . In Tbilisi zijn vele voetganger tunnels onder de grote autowegen en zelfs onder een brug voor auto's. Hierin bevinden zich ook kleine winkeltjes en graffiti schilderingen. Heel handig, veilig en leuk. Hier is het tot 19.30 uur licht en ze kennen geen zomer- en wintertijd. Terug op mijn hotelkamer neem ik een lekkere douche en rust uit. Ondertussen volg ik het Brexit nieuws op de T.V. Mijn slaapmaatje komt pas veel later terug. Dinsdag 2 april: Tbilisi en naar Telavi: 110 km, 3,5 uur rijden: Tot 15.00 uur blijven we nog in Tbilisi en iedereen is vrij om te doen waar hij/zij zin in heeft. Ik loop eerst de heuvel op waar een groot standbeeld van Maria staat , genaamd Kartlis Deda. Vandaar kan ik doorlopen naar het Narikali kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Het is vandaag zonnig en de lucht is blauw, al staat er een flinke wind. Dus in de zon en uit de wind is het lekker, andersom is het koud Daarna loop Ik door naar de Trinity kathedraal met de gouden koepel: de zetel van de Orthodoxe Georgische kerk . Een prachtige kerk van buiten en mooie iconen binnen. Daarna blijft er nog wat tijd over om te dwalen door de mooie oude stad en de Orthodoxe Sioni kathedraal. Om 14.30 uur loop ik terug naar mijn hotel, want om 15.00 uur worden we geacht om, met bagage, bij de truck te staan, die geparkeerd staat onder aan de weg. De truck van Dragoman ziet er heel anders uit dan die van Oasis en Nomad. De buitenkant van de truck is rood- wit. De tassen en koffers liggen /staan in een afgesloten ruimte achterin de bus bij elkaar ( waar je onderweg niet bij kunt). In de ruimte voor de passagiers bevinden de zitplaatsen zich achter elkaar zoals in een bus. Deze zijn, halverwege aan weerszijden, onderbroken door een tafel met stoelen naar elkaar gericht. Er zit ook een kluis in de truck en een grote koelkast. We rijden in 3 uur (afstand ca. 100 km) naar de plaats Telavi (provincie Kakheti) en passeren de Alasani vallei: het centrum van de Georgische wijnindustrie. Het is een bergachtig gebied bedekt met sneeuw. Erg mooi ! Aan het eind van de middag arriveren we bij ons guesthouse Asmatis in Telavi. De groep wordt gespitst over 2 guesthouses en over 2 verdiepingen en we slapen met z'n tweeën in diverse kamers. Ik slaap met Ankie, een Duitse vrouw van een jaar of 40, schat ik. Wij hebben nota bene de mooiste en grootste kamer van het guesthouse met een tapijt op de bank en een tapijt tegen de wand. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op onze kamers gaan we met z'n allen op zoek naar een bar of een winkel waar we wijn en /of bier kunnen kopen. Dat lukt uiteindelijk. Ik koop een rode Georgische wijn uit de wijnkelder Badagoni gemaakt van de Saperavi druiven uit de Alazani Valley (Kakheti gebied) voor 11 lari's (€3,50). Maar 's avonds bij het avondeten hoeven we hem niet eens open te maken want er staan een paar karaffen witte en rode wijn op tafel. Het diner is prima: soep, aubergine, brood, salade, kip etc. , doch geen rijst of aardappels( i.t.t. Afrika en Nepal). Er wordt veel gekletst aan tafel waardoor we elkaar wat beter leren kennen. Daarna maak ik gebruik van de gezamenlijke douche en ga rond 22.00 uur naar bed Woensdag 3 april: Tel Avi in Georgië: Om 8.30 uur zitten we aan het ontbijt. Er is heerlijk Turks brood, halve eieren , kaasbrood (chatsjapoeri) en yoghurt. De dames die ons eten verzorgen zijn heel gedisciplineerd, doch kijken erg nors ( zoals heel veel Georgiërs). Rond 9.30 uur gaan we met z'n allen in een minibus en maken een wijnroute. Eerst bezoeken we het huismuseum van Chavchavadze in Tsinandali. Het landhuis in het dorp Tsinandali is een voorouderlijk landgoed, een paleis van de prinselijke familie van Chavchavadze. Daar krijgen we een rondleiding door het museum. Daar proeven we als eerste een heerlijke witte wijn van Alexander Chavchavadze. Daarna rijden we naar een ander wijnhuis waar we uitleg krijgen hoe Georgische wijn wordt gebrouwen ; namelijk: Binnen de Georgische wijnbouw spelen al 8000 jaar qvevri-wijnen een prominente rol. Bij de traditionele Georgische manier van wijnbereiding fermenteren inheemse druiven vaak met schillen, steeltjes en pitten in qvevri’s (grote, aardewerken kruiken). Eerst wordt van uitgegraven klei een qvevri gekleid/gemaakt en na te zijn gebakken wordt de qvevri ingegraven in de grond. Daar doet hij dienst als gistingstank en eenmaal afgesloten, als voeder en vat. Hierbij wordt dankbaar gebruik gemaakt van de koele en gelijkmatige temperatuur van de bodem. Ze maken daar trouwens ook Europese wijnen in hele grote metalen vaten. Doch het proces is totaal verschillend. Hier proeven we 3 verschillende wijnen : een witte genaamd Schuchmann Mtsvane uit 2016, een witte Vinoterra Mtsvane uit 2016 en een rode Schuchmann Saparavi uit 2016. Vooral de 1ste en 3de vond ik lekker. De 2de is een Georgische wijn met een hele andere smaak. In hun winkel kunnen we uiteraard deze wijnen kopen. Er hangt ook een aanplakbiljet met het opschrift "you can't buy happines" but you can buy wine ... and that is allmost the same thing". Daarna rijden we door naar een bijen-imker. Hier horen we van alles over bijen en honing en kunnen we 6 verschillende soorten honing proeven. Daarna gaan we door met de wijnroute en krijgen weer van alles te horen over het brouwen van Georgische wijn. Aansluitend volgt een lunch met weer heerlijke kaassoorten, aubergine, varkens-en kippenvlees aan een spies en natuurlijk chacha en witte en rode Ovrevri wijn van het huis. Tussen door maak ik een korte wandeling en zie veel witte en rode bloesem en bergen bedekt met sneeuw. Tenslotte bezoeken we Alaverdi klooster/monastery met een Georgische Orthodoxe kerk met de Badagoni wijn company. Rond 18.30 uur zijn we weer terug bij het pension. Daar nemen we afscheid van onze lokale Georgische gids. Ik maak nog een wandeling door het oude en nieuwe gedeelte van Telavi met een kasteel, kerk en een standbeeld. Om 20.30 uur volgt het avondeten. De meesten hebben niet zoveel trek meer want ze zitten nog vol van de lunch. Ook nu staan karaffen met witte en rode wijn op tafel, samen met bruine bonen soep, aardappel salade, groente salade, augurken en Turkish brood. Na het eten schrijf ik nog in mijn weblog en ga om 1100 uur slapen. Mijn slaapmaatje slaapt al. Donderdag 4 april: van Telavi naar het Lagodekhi nationaal park: 85 km, 5 uur rijden: Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt verwacht wat bestaat uit Turks brood, vruchten yoghurt, gekookte aardappel schijfjes en rolletjes omelet. Buiten is het grauw en mistig. Daarna deponeren we onze bagage in het achterste deel van de truck en nemen onze plaats in in de truck. Het is de bedoeling dat we niet op dezelfde plaats gaan zitten als tijdens onze laatste rit. Nu ga ik ook aan de tafel zitten maar aan de andere kant. Meteen komen daar de kaarten op tafel. Hoewel ik bijna nooit kaart, speel ik nu diverse potjes en ik vond het nog leuk ook. Aan de rand van Telavi stopt de truck en gaat de 1ste kookgroep boodschappen doen voor het diner vanavond en het ontbijt morgenochtend. De anderen lopen rond op de grote , deels overdekte, markt. Ik koop walnoten, die hier bijzonder goedkoop zijn. Daarna gaat de tocht verder naar Sighnaghi. Het is een toeristisch plaatsje met een kasteelmuur en een mooi oud kerkje. Hier kan eenieder gaan lunchen in een restaurant of iets kopen in een winkel om te eten. Daarna rijden we verder naar het Lagodekhi nationaal park, waar we rond 15.00 uur aankomen. Hier gaan we wild kamperen in het bos. Samen met Antje deel ik de tent en zetten hem ook samen op. Het zijn andere tenten dan die van Oases en Nomad, dus dat vraagt weer extra aandacht van me. Hier is de temperatuur aangenaam en schijnt de zon. Er bestaat de mogelijkheid om hier 2 wandeltochten te maken: de rode route en de gele route. Ik doe beiden voor de helft en steek de rivier over via een primitieve brug. Het bos bestaat voornamelijk uit beuken en esdoorn . Er schijnen ook dieren in te leven (gemzen, edelherten, lynx, grijze wolf , bruine beer en roofvogels) maar ik hoor alleen vogels. Daarna loop Ik terug naar de truck. Daar zitten de meeste van de groep rond een tafel en drinken wijn en whisky. ' s Avonds koelt het flink af . Liz , een van de crew, heeft ons verlaten en vliegt terug naar Engeland ( zij heeft o.a. de truck van Engeland naar Istanboel gebracht). Rond 19.30 uur is het avondeten klaar. We eten rijst, kip en een salade en brood en baklava als nagerecht. Iedereen is flink aan het pimpelen. Het was bij geen enkele truck reis zo erg als nu. Rond 21.30 uur hou ik het voor gezien, terwijl de anderen nog lekker doorgaan. Vrijdag 5 april: van Lagodekhi n.p (Georgië) naar Sheki ( Azerbeidzjan): 145 km, 7 uur rijden: Vannacht diverse keren wakker geworden van het snurken van mijn Duits slaapmaatje en het blaffen van de honden, maar omdat ik op tijd naar bed ben gegaan sta ik om 7.00 uur toch wel uitgerust op. Gelukkig heb ik het niet koud gehad, dankzij al mijn kleren aan. Mijn slaapmaatje zit in kookgroep 1 en moet het ontbijt verzorgen, daarom breek ik zelf de tent voor de helft af. Het ontbijt bestaat uit Turks brood en roerei. Alles verloopt minder gesmeerd dan bij de Oases truck reis omdat de reisleiding totaal geen sturing geeft aan de praktische uitvoering. Om 9.00 uur vertrekken we met de truck en rijden in een half uur naar de grens van Azerbeidzjan. Bij Matsimi verlaten we Georgië en bij Balakan komen we Azerbeidzjan binnen. Hier moet iedereen z'n E visum en paspoort tonen en al de bagage gaat door de scanner. Het gaat vrij soepel en om 11.00 uur rijden we in Azerbeidzjan. Kylie zit achter het stuur en Matt zit ernaast Het is zonnig bij een overwegend blauwe lucht en dat voelt erg plezierig aan bij 7 graden. De weg is goed, de bomen en planten beginnen uit te lopen en vertonen bloesem als teken dat ook hier de lente is begonnen. Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch bij een plas bij hét plaatsje Carai Cai. Terwijl de kookgroep de lunch klaar maakt ga ik een half uur lopen in de omgeving Hier gebruiken ze nog paard en wagen en niemand spreekt Engels. Als ik terug kom bij de truck is de lunch al opgeruimd. Dus ik ben genoodzaakt om mijn eigen lunch te maken met het overgebleven brood en aubergine . Daarna gaat de tocht door met Matt aan het stuur en Kyli ernaast. Het is hun eigen muziek wat gespeeld wordt in de truck, vrij modern, niet bepaald mijn smaak maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Het gras is overal prachtig groen en het landschap is glooiend en op de bergen verderop ligt sneeuw op de toppen: erg mooi. Rond 15.00 uur komen we aan in Sheki. Hier overnachten we in een hotel in een omgebouwde karavanserai, waar destijds handelaren uit alle landen langs de Zijderoute zich verzamelden in Sheki / Shaki .We bezoeken het paleis van Khan, gebouwd in 1797, met prachtige gekleurde ramen , schitterende plafonds , mooie muurschilderingen en fresco's. Het doet me denken aan de kastelen en moskeeën in Iran. Sheki is een van de oudste steden in de Kaukasus want het schijnt al 2500 jaar bewoond te zijn. Daarna ga ik met nog 3 anderen en Matt lopend op zoek naar een markt in de stad om etenswaar te kopen voor het diner van morgen en het ontbijt van overmorgen , welke wij moeten verzorgen. We komen onderweg alleen supermarkten tegen doch geen markten. We kopen groenten en rijst etc. De anderen gaan met de taxi en de boodschappen terug naar het hotel, en ik ga lopend verder, want het is zalig weer bij 16 graden. Onderweg kom ik vele kleine winkeltjes tegen waar ze een lokale mierzoete ronde koek met honing en walnoten verkopen, genaamd halva(si). Nadat ik het geproefd had, wist ik dat het veel te zoet was voor mij ( nog zoeter dan baklava). Ik en mijn Duits slaapmaatje slapen apart in 2 kamers met 1 voordeur en 1 douche en toilet. Alle kamers liggen rondom een prachtig binnenhof. Het is weer heerlijk om weer een douche te nemen en schone kleren aan te doen. Zaterdag 6 april: van Sheki naar Gobustan 313 km, 5-6 uur rijden: Goed geslapen in het smalle eenpersoons bed. Om 8.00 uur is het ontbijt in een sfeervolle ruimte in de karavanserai met paardentassen aan de wand. Er zijn 2 soorten kaas, Turks brood en omelet in taartvorm. Om 7.45 uur vertrekken we in Zuid-oostelijke richting, naar Gobustan. De dag begint grijs en grauw. Ik lees dat de meeste mensen hier het islamitisch geloof aanhangen, het land oppervlakte iets groter is dan Ierland, de Kaukasus een hoogte bereikt tot 4460 m. waarin beren, wolven en luipaarden leven, de nationale sport Shovkan is (soort polo) en olie een belangrijke rol speelt in de economie van het land en de benzine slechts €0,30 per liter kost. Rond 10.00 uur wordt het wat lichter, maar het blijft bewolkt. De route is niet boeiend en velen zitten te slapen of te lezen. Rond 12.30 uur komen we aan in Gobustan waar zich rotstekeningen bevinden die meer dan 4000 jaar oud zijn ( uit de 12de eeuw voor Christus ) en beelden mensen , dieren en sterrenbeelden voor. Het is een mooi gebied om doorheen te lopen, doch minder aangenaam waren de lichte regen en de lage temperatuur . Tussendoor maken we buiten onze lunch klaar: matzes met kaas worst en rauwkost. Daarna rijden we door naar de plaats waar we kamperen in de buurt van de moddervulkanen. We zetten eerst onze tenten op, in een open vlakte van klei. Daarna lopen we naar de moddervulkanen. Het schijnt dat 300 van de 700 moddervulkanen in Gobustan en de Kaspische zee bevinden. Het zijn kleine heuveltjes met een klein kratertje waar je modder ziet en hoort bubbelen. Maar in 2001 spoot een vulkaan 15 meter modder omhoog. Ondertussen begint het weer te regenen en verandert onze campingplaats in een modderpoel en onze (berg) schoenen worden zwaar van de klei. We gaan dan aan de slag met het bereiden van het avondeten onder een zeil wat vastgekoppeld is aan de truck. We maken rijst met een dikke saus van kip ,uien, tomaten en knoflook. Iedereen vindt het lekker. Daarna gaan we kletsen en pimpelen in de truck, waar het op dat moment het meest aangenaam vertoeven is. Rond 22.00 uur duikt iedereen in z'n tent. Inmiddels is het droog geworden. Zondag 7 april: van Gobustan naar Baku: 70 km, 3 uur rijden; Ook vannacht snurkte mijn slaapmaatje behoorlijk. Om 7.00 uur sta ik op want ik en mijn kookgroep moeten het ontbijt verzorgen We maken wentelteefjes en er is yoghurt met vers fruit. Om 9.45 uur vertrekken we weer. Het eerste half uur is ploeteren over de modder paadjes, daarna nemen we de grote weg naar Baku. Baku is de hoofdstad en de grootste stad aan de Kaspische Zee en van de Kaukasus. We komen rond 12.30 uur in Baku aan. De truck kan niet bij ons hotel komen en daarom moeten we 20-30 min. lopen met onze bagage. Het valt niet mee om met een trolley tas te rijden over kinderkopjes in de smalle steegjes. We worden verdeeld over 2 hotels, Aldstadt hotel en Buta hotel. Ik slaap samen met Kitty, een Engels maatje, in het kleinere Buta hotel. De kamer wordt op dat moment schoon gemaakt, en we moeten 1 uur wachten voordat we erin kunnen. Ik zet mijn bagage neer en ga meteen de stad verkennen. De stad bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte. De oude stad samen met het Shirvanshaw's paleis (15 de eeuw) en de Maagden Toren (12 de eeuw) behoren tot Unesco's wereld erfgoed sinds het jaar 2000. Ook qua uitgangsleven behoort Baku tot de eerste 10 beste qua nachtleven. In 2012 werd hier het 57ste Europese songfestival gehouden en in 2015 de Europese spelen. Baku is een enorme metropool met een enorme variëteit aan architectuur , van moderne torenflats en torens ( o.a. de Hoks flame towers = een iconisch complex bestaande uit 3 wolkenkrabbers die elk een vlam voorstellen) tot oude gebouwen en parken en boulevards , dank zij de ontdekking van olie in Azerbeidzjan. In het begin van de 20ste eeuw (1870- 1914 ) was Azerbeidzjan even de grootste olieproducent ter wereld. De oude stad is ommuurd (vestingmuur) en heet " Icheri Sheher". Het is een prachtige stad en heerlijk om er rond te wandelen in de grotendeels auto vrije binnenstad. Ook is het heerlijk flaneren over de boulevard langs de Kaspische zee. Het is hier prachtig zonnig weer. 's Avonds is er vuurwerk en een concert ter ere van het feit dat de 10 miljoenste burger van Azerbeidzjan is geboren. Ik hoor alleen het knallen op mijn kamer. Maandag 8 april: Baku: Rond 7.30 uur sta ik op en ga om 8.00 uur ontbijten op de hoogste verdieping van ons hotel. De bediening is wat laat, maar successievelijk komt het ene gerecht na het ander gerecht op tafel. Daarna gaan wij, Kylie (reisleidster en chauffeur ) en een Ierse jongen en ik, naar de ambassade van Turkmenistan in Baku om een urgentie visum voor Turkmenistan te regelen. Terwijl we in de taxi er naar toe rijden, realiseert Kylie zich dat ze de benodigde 2 pasfoto's is vergeten. Daarom rijdt de taxi chauffeur ons eerst naar een fotograaf. Als de nieuwe pasfoto's klaar zijn, vindt Kylie haar pasfoto's toch in haar tas terug. Daarna brengt de taxi ons naar de ambassade. Daar leveren we ons paspoort in en onze uitnodigingsbrief. We krijgen dan de opdracht om eerst naar een specifieke Internationale bank van Azerbeidzjan te gaan , 4 km daar vandaan, en daar $55 te betalen voor het visum. Daarna nemen we weer de taxi terug naar de Ambassade. Daar moeten we lang wachten, eerst buiten en daarna binnen, samen met nog 8 mensen, voordat we eindelijk om 12.30 uur aan de beurt zijn. En uiteindelijk staat om 13.30 uur het visum van Turkmenistan in ons paspoort. Zonde van de tijd en van het mooie weer , maar we kunnen nu wel naar Turkmenistan !!!. En nu maar afwachten wanneer we de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. We nemen weer een taxi terug naar ons hotel. Daar lees ik op onze groeps-whatsapp dat Matt, onze andere chauffeur/reisleider en een groepslid naar de truck gaan. Ik meld me ook aan want dan kan ik mijn snoertjes en stekkers pakken uit mijn rugzak die ik achter gelaten had in de truck. Daarna loop Ik via de boulevard langs de Kaspische zee terug. Het is nog steeds zonnig. ' s Avonds gaan we met een deel van de groep eten. Het is erg lekker en gezellig Dinsdag 9 april; Baku; Weer prima geslapen. Ik zit alleen, als eerste om 8.30 uur, aan het ontbijt. De anderen slapen nog, evenals mijn slaapmaatje. Ik heb een lijstje gemaakt van gebouwen die ik vandaag wil bezoeken. Eerst loop ik naar Baku funicular. Dit is een modern treintje die naar de Flames gaat. Vandaar loop ik honderden treden op naar de Flame towers, die immens groot zijn van dichtbij. De Flame Towers zijn wolkenkrabbers die in het Nederlands vertaald kan worden als Vlammentorens, door hun speciale vorm die aan vlammen doet denken. in de buurt is een gedenkings -monument ter ere van de gesneuvelden militairen in 1991 en een mooie moskee. Het uitzicht vanaf die hoogte is geweldig. Daarna loop Ik al die trappen weer af en loop naar de Christal hall. De Baku Crystal Hall is een indoorhal. In de hal werd het Eurovisiesongfestival 2012 gehouden. Ik passeer het park langs de Kaspische zee, wat prachtig aangelegd is met bloemen, beelden , fitness apparatuur en aangeklede fietsen. Daarna loop Ik via de boulevard weer terug naar het hotel. Ik wandel langs het " Baku Eye" dit is een reuzenrad. Het wiel is gebouwd door het Nederlandse bedrijf " Dutch wiel" en geopend in 2014. Inmiddels is het al 15.00 uur als ik bij mijn hotel aankom. Via de groeps -app krijg ik de mededeling binnen dat we mogelijk vanavond om 11.00 uur de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. Rond 16.00 uur krijgen we daarover meer zekerheid. Daarom ga ik me maar alvast douchen en mijn spullen inpakken. Daarna hoop ik meer zekerheid binnen te krijgen zodat ik wat rantsoen kan inslaan voor op de boot, want het is niet duidelijk hoeveel uren of dagen hij erover doet om in Turkmenistan te komen. Rond 20.00 uur krijgen we de bevestiging dat we om 23.00 uur op de ferry kunnen stappen. Eerst werd doorgegeven dat er geen maaltijden geserveerd zouden worden aan boord, en later kregen we de informatie dat er 3 maaltijden zouden zijn. Ik zal niet verhongeren want ik heb wat voedsel ingeslagen, evenals de anderen. Om 21.30 uur loop ik naar het Altstadt hotel vanwaar we met taxi's naar de ferry worden gebracht. Allereerst komen de taxi's pas om 22.30 uur en als we bij de haven arriveren horen we dat de ferry pas om 3.00 uur vannacht vertrekt. Dus we moeten in een houten keet 4 uur wachten en dat valt niet mee. De een leest, de ander luistert naar muziek, slaapt of speelt kaart. Het is een lange zit. Maar het wordt nog later. Om 04.30 uur werd gezegd dat we pas " s ochtends" zullen vertrekken, wat een vaag begrip is. Ik, samen met een paar anderen , pakken onze opblaasbare matras uit de truck en gaan daarmee op de grond liggen en slaap een paar uur. Woensdag 10 april: van Baku ( Azerbeidzjan) naar Turkmenbashi (Turkmenistan) Om 7.30 uur stappen we dan eindelijk met onze bagage in de havenbus en rijden daarmee naar de ferry. Daar wordt onze bagage en paspoort (incl. visum ) gecontroleerd. Het duurt allemaal erg lang en we staan buiten in de kou. Om 8.45 uur mogen we aan dek, waar het lekker warm is. Hier krijgen we in de loop van de ochtend een hut en rond 11.00 uur Turkmeense tijd (=1 uur later dan in Azerbeidzjan) een ontbijt.( 2 eieren, verse kaas, puntje kaas, plakjes worst, 2 sausijsjes en 1 broodje). Daarna gaan we slapen tot ca. 16.00 uur. Ondanks dat het erg warm is in de hut val ik wel in slaap. Vicky , mijn slaapmaatje heeft een ander ritme dan ik, zodat ik regelmatig de hut voor me alleen heb als ik wakker ben en om te douchen. Het comfort aan boord valt reuze mee, we hadden erger verwacht, want de veerboot zou een budget vrachtschip zijn voor de lokale bevolking en vrachtvervoerders en niet ontworpen zijn voor toeristen. Ook moeten we rekening houden dat het onvoorspelbaar is hoe lang de boot doet om over te steken omdat hij vaak gedwongen is om buiten de haven van Turkmenbashi te wachten terwijl ze het lossen van de lading op de boot regelen . Het is vandaag wat nevelig waardoor we op het water niets zien. Om 18.00 uur Turkmeense tijd is het avondeten. Het stelt niet veel voor: een soort rijst en iets wat lijkt op gehakt. De meesten van de groep zitten weer flink aan de wijn of wodka. Ik doe het rustig aan want ik heb geen wijn ingeslagen in Baku. Donderdag 11 april: Turkmenbashi in Turkmenistan: Om 7.30 uur word ik wakker. Ik hoor de motoren nog draaien , maar er is nog niets afgeroepen over het ontbijt en over van dek gaan. Buiten aan dek zie ik dat de ferry stilligt samen met meerdere schepen en op afstand zie ik land wat waarschijnlijk Turkmenistan zal zijn. Dit betekent dat we moeten wachten op het lossen van de lading (achteraf blijkt dat we toch op een toeristen boot zitten en dat we moeten wachten totdat de andere toeristenboot is vertrokken uit de haven). De zon schijnt en het is heerlijk weer om zo vroeg al buiten op het dek te zitten ( ik mis wel stoelen en moet het doen met een ijzeren trap). Inmiddels horen we dat roken in Turkmenistan verboden is, alcohol drinken op de openbare weg niet toegestaan is, fotograferen van openbare gebouwen niet mag en dat sociaal media (Facebook en Whatsapp) geblokkeerd is. Dus ik kan in Turkmenistan niet chatten en foto's op Facebook zetten : helaas ! Rond 12.45 uur leggen we aan. Al die tijd krijgen we geen ontbijt op de boot. Gelukkig dat we ons eigen eten hebben meegenomen wat nu goed van pas komt. Het duurt nog tot 15.30 uur voordat we van boord mogen. Daarna volgt douane en bagage controle , wat ook een eeuwigheid duurt. Maar om 17.00 uur kunnen we lopen naar ons hotel Beyik Yupek Yoly (Yo Myhmanhana), wat zich bevindt vlak bij de haven. Zowel de haven terminal (Halkara Deniz porty) als het hotel zijn prachtige moderne gebouwen met veel wit marmer en prijzig, alleen is het jammer dat ze zover van de binnenstad van Turkmenbashi liggen. Hier ontmoeten we ook onze lokale gids Slava, die ons begeleid door Turkmenistan, woont in Ashgabat en al 20 x de reizen van Dragoman in Turkmenistan begeleid, doch regelmatig ook voor Djoser werkt (Nederland) Aanvankelijk zouden we met de truck naar de markt gaan zodat de kookgroep inkopen kon doen voor morgen, maar om 18.00 uur was onze truck nog niet de douane gepasseerd. Dus het inkopen doen werd gecanceld. Bij onze gids kunnen we dollars en AZM ( Azerbeidzjan Manat) wisselen tegen een gunstiger koers dan bij de bank : $1 voor 11 i.p.v. 3,5 Turkmeense manat en 1 AZN voor 10 Turkmeense manat ( dit mag niemand weten). De Wifi levert extra problemen op omdat het hotel maar een beperkt aantal passwords kan krijgen, want alles is gecontroleerd en gelimiteerd. Dus 5 dagen kan ik ook geen e-mails versturen en lezen (ferry, hotel, bush camp). Op de hotelkamer is het erg warm, maar de airconditioner werkt alleen in de warme periode van 1 mei tot 1 november. Om 20.00 uur gaan we met taxies uiteten in de binnenstad. De wijn is erg duur $25 per fles en het eten is niet bijzonder. Vrijdag 12 april: van Turmenbashi naar Bakharden Om 8.00 uur is het ontbijt ( griesmeel pap, wit brood, kaas, worst, gebakken ei, tomaten en komkommer). Iedereen is om 8.45 uur bij de truck behalve de crew. Uiteindelijk is het 9.30 uur voordat we vertrekken. Na 15 min. is al de eerste politie controle post. Daarna moeten we tanken. Ook hier is de benzine erg goedkoop €0,40 per liter. Het landschap is vlak en steppeachtig ( zand en groene gras polletjes). Er grazen hier en daar kamelen. Het is bewolkt maar de temperatuur is aangenaam (ca. 20 graden) . Tussen de middag arriveren we in Balkanabat. Hier gaan we boodschappen doen op de markt, lunchen en de gids gaat ons registreren. Niemand spreekt hier Engels, dus het is handen en voeten werk, maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Als je rekent met een koers van 3,5 is alles duur, maar met een koers van 11 is het goedkoop: b.v 1 kg sinaasappels kost 7 Turkmeense manat ($2 resp. $0,70), Een pot bodylotion 15 manat, 1 kg dadels 18-35 manat. Als we verder rijden komen we langs een drassig gebied en een soort meer, dit is het gevolg van een paar dagen heftige regen afgelopen week. Het wordt steeds groener en heuvelachtiger en we eindigen tussen de heuvels om 18.45 uur. Hier gaan we wild kamperen. Ik heb een tent voor me alleen en zet hem samen met Matt op. Terwijl de kookgroep het avondeten klaar maakt is er tijd om de omgeving te verkennen. Het is groen, heuvelachtig en er staan diverse bloemen: gele, blauwe en heel veel rode klaprozen .Er wordt een groot kampvuur gemaakt waar we omheen zitten, eten en kletsen. De temperatuur buiten is nog heel aangenaam. Om 22.30 uur duik ik in mijn slaapzak . Heerlijk al die ruimte om me heen en geen snurkende mensen naast me, Zaterdag 13 april: van Kow Ata naar Ashgabat: Goed geslapen en het was niet koud vannacht. Om 8.00 uur is het ontbijt met scrambled eggs. Daarna pakken we de tent in en gaan naar het dichtbijgelegen ondergrondse meer Kow Ata . Het meer ligt meer dan 200 voet onder de grond. Een lange metalen trap leidt naar de Bakharden grot, waar zich het 235 m lange meer bevindt. Het water is 35 graden warm en bevat een groot aantal zouten en mineralen m.n. zwavel, wat je ook heel duidelijk ruikt. We kunnen hierin zwemmen. Het schijnt te helpen bij huidziekten, reuma en nierziektes. Hier bevinden zich ook vleermuizen . Men raadt aan om in de grot niet langer dan 45 min. te blijven en in het water niet langer dan 20 min. Daarna rijden we door richting Ashgabat en stoppen onderweg nog bij een mooie moskee 50 km voor Ashgabat. Tussen de middag arriveren we bij ons hotel Ak Altyn Het is een groot en mooi hotel. Nu deel ik de hotelkamer met Jane, zij woont in Engeland maar komt van oorsprong uit Korea. Eerst nemen we een douche want we stinken allebei naar zwavel. Daarna loop ik naar een Turkse of Russische Bazaar. Het is verder dan ik dacht, nl. 9 km. Onderweg kom ik prachtige marmeren gebouwen en prachtige parken tegen, die ik officieel niet mag fotograferen. Het druppelt een beetje. 1 km voor de bazaar keer ik om, want als ik doorloop ben ik niet op tijd terug voor het circus om 18.00 uur. Het laatste half uur begint het flink hard te regenen. Gelukkig heb ik een paraplu en een dun jack meegenomen. Om even voor 6 uur lopen we met 10 man naar het circus (Dowlet Sirky ) aan de overkant van ons hotel. Het kost maar 5 manat en het was echt de moeite waard. Vooral de acts met de paarden en kamelen waren geweldig. Zondag 14 april: Ashgabat: Weer heerlijk geslapen. Jammer genoeg regent het buiten en is het grijs en grauw. Vandaag voegen zich 5 nieuwe mensen bij de groep terwijl er 1 afscheid neemt. Ook nu komen ze uit Engeland en Australië. Dus ik blijf de enige die niet het Engels als moedertaal heeft. Rond 11.00 uur rijden we met de truck naar de Zondags markt ( Altyn Asyr bazaar), deze strekt zich uit over enkele honderden hectares de woestijn in. Er zijn aparte hallen met tapijten, kleding, huishoudelijke artikelen en etenswaar. En een apart gedeelte voor kamelen en schapen / geiten. Er wordt gezegd dat het verboden is om foto's te maken, maar stiekem doe ik het toch. Daarna gaan we een " City tour" maken met een bus. Eerst bezoeken we de Turkmenbasy Ruhy moskee in het dorp Gypjak. Het is een moskee voor 10000 moslims met slechts 1 koepel van 60 m. en 4 minaretten van 19 m. hoogte. Hij werd gebouwd ter gedenkenis van de aardbeving in 1948. Er naast staat het wit marmeren mausoleum waar president Saparmurat Niyazov in 2006 begraven werd. Daarna bezoeken we op een heuvel het monument van de 2de wereld oorlog en het monument ter ere van de aardbeving ( een stier met een aardbol op zijn horens) We rijden langs het unieke Yildiz Oteli wat een prachtig hotel is voor zakenlieden. Vervolgens bezoeken we het Wedding hotel Bagt Kosgi waar 7 koppels tegelijk hun bruiloft kunnen vieren met 500 gasten: erg chique en duur. Daarna rijden we door het nieuwe deel van de stad, wat 10 jaar oud is, met allemaal uniforme witte hoge marmeren flats. Ook bezoeken we de Arc van de neutraliteit , wat lijkt op een rots met 3 poten, en symboliseert een Turks kookstel, met op de top president Turkmenbashi. Hier kunnen we met een lift naar boven en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we over een Avenue waar zich heel veel ministeries en universiteiten bevinden. Ze zijn allemaal opgetrokken uit marmer afkomstig uit Turkije. Hier kunnen we alleen vanuit de bus foto's van maken. Vervolgens rijden we langs het monument voor de onafhankelijkheid van 1991. Daarna zien we ook het Runama boek wat vertaald is in 50 talen en verplichte kost is voor studenten. Tenslotte rijden we nog langs het Olympisch stadium met een hond op het dak als mascotte. Om 18.00 uur zit onze stadstoer erop. Het heeft de hele dag geregend. Maar Ashgabat is een unieke moderne stad, die uitgebreid herbouwd is sinds het land onafhankelijk werd in 1991, met heel veel marmer en goud, prachtige parken, schone en brede wegen en stoepen. Maandag 15 april: van Ashgabat naar de Darvaza/ Derweze gaskrater: 268 km, 5-6 uur rijden. Vandaag vertrekken we pas om 13.00 uur met de truck richting de Darvaza gaskrater. Dus na het ontbijt heb ik nog voldoende tijd om naar de Russische Bazaar te lopen. Deze ligt slechts 2,5 km van ons hotel, dit in een half uur te lopen. Het regent helaas nog steeds een beetje ( maar het wordt in de loop van de middag droog.) Dit is zeer ongewoon in deze periode in Turkmenistan. De Russische Bazaar bestaat uit een hele grote hal waar van alles te koop is: noten , gedroogde vruchten, fruit, groenten, kruiden, kaas kleding etc.. Alles ziet er fris en verzorgd uit. Een soort gelijke bazaar/ markt bezoeken we ook onderweg, met als doel inkopen te doen voor het avondeten als we weer wild gaan kamperen in de de Karakum woestijn (bedekt 70% van Turkmenistan) aan de rand van de vlammende Darvaza gas krater die ook wel " De deur naar de hel" genoemd wordt. De krater is gevormd als gevolg van een industrieel ongeluk. In 1971 begon de Sovjet unie hier te boren in de verwachting olie te vinden, maar ze vonden alleen gas en de grond stortte in en er werd een krater gevormd. Ze zette toen met opzet de krater in brand om het te veel aan gas te verbranden omdat ze in de veronderstelling waren dat dit slechts enkele weken zou duren. Doch de hoeveelheid gas was meer dan verwacht. De krater is 60 meter in doorsnee, ,zo groot als een voetbalveld , en staat in vuur en vlam, echt lijkend op de toegangsweg tot de onderwereld. Wij zetten onze tenten op aan de rand van de krater en voelen de warmte in onze tent en horen het geknetter van de vlammen. Het is erg indrukwekkend dat die vlammenzee al bijna 50 jaar dag en nacht doorgaat en nog lang niet uitgebrand is. Hoe is het mogelijk !!! Dinsdag 16 april : van Darvaza naar Kunye / Konya urgench: 280 km, 7 uur rijden. Goed geslapen in de tent. Mijn Koreaans slaapmaatje ging vannacht pas om 01.30 uur naar bed en moet om 0.6.30 uur al uit de veren want ze moest het ontbijt verzorgen. Om 9.00 uur vertrekken we weer met de truck en vervolgen onze tocht naar het noorden door de Karakum woestijn en Oxus vallei. Enerzijds bestaat die uit een grote zandvlakte, maar je ziet hier en daar ook struiken paarse brem , en daar waar water is , is ook prachtig groen gras. Sporadisch grazen er schapen en staan er huizen ( met groene daken), maar de Karakum woestijn is zeer dun bevolkt. Het is gelukkig droog, bijna onbewolkt en warm. Dank zij de 5 nieuwe mensen is de sfeer binnen de groep weer verfrist, al was die voor die tijd ook niet slecht. Het is een lange reisdag. Om geen tijd te verspillen gaan we om 14.00 uur onderweg lunchen in een chique hotel genaamd Dasoguz Myhamanhanasy . Hier krijgen we een salade, pompoensoep, quiche met vlees en pompoen, dumbles/ momo's en yoghurt. In het noorden zitten we dicht bij de grens van Pakistan. Tegen het eind van de middag bezoeken we de ruïnes van Kunya Urgench uit de 11-14 de eeuw, de oude hoofdstad van het Khorezem rijk dat vernietigd is door Timur in 1373 en nu een van Turkmenistans meest belangrijke archeologisch vindplaats is. Vanaf de 6de eeuw was het een pelgrimsoord van de Arabieren en (pre) Mongolen. En het was ooit een belangrijke plaats aan de zijde route . De moskee, diverse mausoleums uit diverse eeuwen waarvan het mausoleum van Tubaret Khanum en de torenhoge 60 m. hoge Kutlug Timur minaret ( de hoogste in Centraal Azië) nog in goede staat zijn. De gebouwen liggen verspreid over een groot oppervlakte waar we doorheen kunnen lopen. Sinds 2007 behoort het tot Unesco werelds erfgoed. Daarna rijden we nog 1,5 km door naar onze "Bush camping" op een grote zandvlakte met een paar struikjes. Terwijl de kookgroep pasta klaar maakt, zetten we de tent op. Het koelt 's avonds een beetje af en dan is het lekker om rond het kampvuur te zitten. Donderdag 17 april, van Kunye urgench (Turkmenistan) naar Khiva (Oezbekistan): 180 km, 8 uur rijden Om 8.00 uur is het typisch Engels ontbijt met witte bonen in tomaten saus, brood, worst, verse kaas en yoghurt. Het is nog wat fris en bewolkt. Om 9.00 uur verlaten we weer onze bushcamping en rijden in 2 uur naar de Bai Bazaar in de grensplaats Dashoguz. (was in 1671 een karavanserai plaats, in 1871 een Russische en daarna een Sovjet stad, waardoor het een industrie stad voor katoen, textiel, chemo.werd.). Op deze markt is weer van alles te koop, ook voor onze lunch. Om 13.30 uur moeten we weer in onze truck zijn waar 2 lokale mannen onze overgebleven Turkmeense manats zwart wisselen voor Oezbekistaanse sums. Ik wissel 300 manat in voor 30.000 sum. Daarna rijden we in een half uur naar de grens met Oezbekistan (Shovot -Nijazov). Daar staan ook mensen die geld willen wisselen en die geven voor $1 - 8000 sum. Helaas heb ik geen dollars meer om te wisselen en kun je geen geld pinnen met een mastercard in Oezbekistan (alleen met een visa card). In noodgeval kan ik nog €20 wisselen, maar de wissel koers voor euro's schijnt laag te zijn. Om 17.00 uur hebben we alle formaliteiten aan de grens achter de rug en kunnen we onze tocht vervolgen naar de beroemde historische, stad Khiva. De weg zit vol gaten waardoor we in de truck heen en neer worden geschud Om 18.20 uur arriveren we in het hotel Hayat Inn. Het is een mooi hotel. Nu heb ik weer een ander slaapmaatje Vicky 2. Dichtbij het hotel staan hele oude vestiging muren, nog nooit dit type muren gezien. Jammer genoeg zijn de vrouwen niet zo mooi gekleed als in Turkmenistan. Nu kunnen we weer het vuil van ons lichaam spoelen , na 2 dagen wild kamperen. Feiten over Turkmenistan; * 90% van de mensen werkt voor de overheid. * Als je 10 jaar bij de overheid werkt kun je voor de halve prijs een huis kopen. * De meeste bedrijven zijn staats bedrijven , maar geleidelijk aan vindt er wat privatisering plaats van kleine fabrieken en winkels * Studeren op de lagere school, middelbare school en universiteit is gratis. De studenten van de universiteit dragen rode uniformen en die van de lagere en middelbare school groene uniformen. * De dames dragen vaak rode traditionele lange kleding met bijzondere hoofddeksels: een soort gestoffeerde helm * 95% van de mensen zijn moslim en 5% christen. * Jongens moeten na hun universiteit 1,5 jaar in militaire dienst en na de middelbare school 3 jaar. * Turkmenistan is een neutrale staat sinds 1995 en opent de deuren voor buitenlandse investeringen. * De bron van inkomsten voor Turkmenistan is gas, katoen en olie. Gas wordt vooral geëxporteerd naar China, Rusland en Iran. * Er is een groot verschil tussen rijken en armen, maar er zijn hier geen armen en bedelaars want die worden hier gesteund door de regering en de U.N. * In Turkmenistan wonen 5 stammen. * Alle standbeelden van president Turkmenbashi zijn van goud. * Rondom de stad Ashgabat zijn duizenden bomen geplant om de stad een groen aanzien te geven . * De nieuwe president van Turkmenistan komt uit de medische wereld en heeft veel ziekenhuizen laten bouwen. En de patiënten worden behandeld voor de helft van de prijs. Alleen medicijnen uit het buitenland zijn duur. Dit waren weer mijn belevenissen van de laatste 2,5 weken in Georgië, Azerbeidzjan en Turkmenistan. Hele boeiende en bijzondere landen. Doordat ik veel gezien en beleefd heb is mijn verslag weer heel lang geworden. Ik weet niet of het me lukt om ook foto's te plaatsen, want de Wifi is hier niet zo best. Mijn laatste verslag(en) zullen uit Oezbekistan en Kirgizië komen wat ik nog te goed heb tot 13 mei. Ik wens jullie een paar fijne paasdagen !! Francine [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-10-06 17:54:43 [totalVisitorCount] => 9729 [pictureCount] => 26 [visitorCount] => 580 [author] => Francine [cityName] => Khiva [travelId] => 520436 [travelTitle] => nog thuis [travelTitleSlugified] => nog-thuis [dateDepart] => 2018-10-27 [dateReturn] => 2019-05-14 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/873/718_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/582_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 10de-verslag-georgi-azerbeidzjan-turkmenistan ) [10] => stdClass Object ( [reportId] => 5048844 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-07 [photoRevision] => 0 [title] => Een Donderdag in Tata [message] => Donderdag 20190307 Een dag met veel wind. De lucht was blauw met af en toe een wolkje Volgens weer online zou de wind hier 6 beaufort zijn, maar thuis heb ik nog nooit zoveel lawaai van de wind gehoord. Het zijn ook erg sterke windvlagen, dan weer wel, dan weer niet, met onregelmatige wel kortere tussen pozen. Antwoord op de vragen: De zand wervelingen heb ik alleen maar zien ontstaan links en rechts van de weg. Nu realiseer ik me pas dat die niet de weg over kwamen. Er staat een waarschuwingsbord bij het water. Er mag NIET gezwommen worden. De mannelijke jeugd zal wel kunnen lezen, maar lijkt het verbodsbord niet te begrijpen. We zijn vandaag naar het dorp gelopen, bijna 2 km van de camping. Het is een stadje met een echt oud gedeelte en met scholen voor de hele streek. Het kopen van verse groenten begint wat eentonig te worden. Corrie mist de Iceberg sla. De gewone krop sla ziet er niet uit, die zouden we nog niet aan de konijnen voeren De lunch hebben we in het dorp gedaan: gebakken vissen (formaat kleine haring) is opengevouwen, een beetje vulling met kruiden erin, daarna van kop naar staart dubbel gevouwen. Die kop en staart zitter er niet meer aan en ze zijn in de olie gebakken, er zat geen grote graat meer in. Daarbij vers gebakken patat in lucifer dikte. Kwart stukken van een rond brood erbij en twee dip schotels: een met een soort van tomaten kruiden saus en een warme saus met witte bonen. Hier was de tomaten dip gelukkig niet heet van smaak. Met een potje munt thee erbij mocht ik daarvoor 25 Dirham ( 2 euro 50) afrekenen. Bij terugkomst op het camper terrein was de beheerder bezig om extra stenen op ons voor kleed te leggen wegens de nog meer toegenomen wind. Veel campers waren vertrokken en er is maar 1 nieuwe jeep erbij gekomen. Ons avondmaal: gekookte aardappelen met wortelen en in friet formaat gesneden koolrabi, daarbij ham uit onze diepvries. Op life beelden van de thuiscamera zag ik het tuinhek openstaan. Herco heeft dat dicht gedaan en de boel gecontroleerd gelukkig geen problemen daar. Morgen gaan we verder naar Foum-zguid, ook weer een woestijn stadje. PS de door google bijgeleverde kaarten geven niet onze lokatie aan., snap niet waarom dat fout gaat. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 313 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-donderdag-in-tata ) [11] => stdClass Object ( [reportId] => 5048775 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-06 [photoRevision] => 0 [title] => Door de woestijn [message] => 20190306 Woensdag De dag begint met wat vertraging, doordat twee vertrekkende franse campers de uitrit blokkeren. Ze nemen achter elkaar water in en moeten het chemisch toilet leeg maken. We gaan op weg naar Tata de route gaat over N1-102-N12 Aan de kant van Mauretanie (=het zuiden) blijft het de hele dag bewolkt, naar het noorden toe is de lucht blauw met een enkel wolkje. De weg is goed berijdbaar, soms iets breder dan 1 rijstrook, maar het grootste stuk twee rijstroken breed. Rond het middag uur houden we een pauze in de schaduw van een boom. Dat was wel wat zoeken, veel schaduw plekken zagen we niet. In die pauze maakten we kennis met een nieuw fenomeen: windstil hoor je in de verte een harde wind aankomen, die gaat voorbij en dan is het weer een tijdje windstil. Net als deining op zee. Onderweg hebben we verschillende wervelstormen zien ontstaan, maar een paar daarvan ook weer oplossen. Het ontstaan is boven los zand, dat als in een draaikolk omhoog gaat. Welke kant de kolom daarna heen gaat is niet te voorspellen. Komt de kolom voordat die groot is onderweg over harde (rots) grond dan zakt de kolom in elkaar. We zijn gekomen tot Tata, waar we op een camping staan aan een stromend water. Het is een oase die eruit ziet als gemaakt in een filmstudio. Gegeten: aardappelen, bloemkool, lamskarbonade. Gereden: 276 km, in totaal nu 4630 km. De ligging: West 7.58’40” Noord 29.44’18” [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 371 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => door-de-woestijn ) [12] => stdClass Object ( [reportId] => 5048714 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-05 [photoRevision] => 0 [title] => Maandag 4 en Dinsdag 5 maart 2019 [message] => 20190304 Maandag “Oasis de Tighmert” - Ashir De dag begint met een blauwe hemel waarin een paar vlokjes. We maken door de oase een wandelingetje. Doordat de luchtvochtigheid erg laag is valt er bij de vrij hoge temperatuur (overdag boven 25 graden) toch goed te wandelen. Er zijn irrigatie kanaaltjes aangelegd, maar de meeste staan droog. We komen veel vervallen bouwsels tegen, soms mey muren van meer dan een meter dik. Gemaakt van leem en stro vervallen muren snel als er geen onderhoud gedaan wordt. Vlak bij een moskee zien we een soort winkeltje. Invallend licht is er door een half openstaande deur, er is geen verlichting binnen. Gelukkig worden er twee soorten brood verkocht, die zijn rond: klein of groot formaat. Het brood zit in een mand tussen dichtgeslagen doeken. De verkoopster heeft ervaring met buitenlandse bezoekers. Ze spreekt en verstaat alleen haar landstaal en heeft daarvoor een practische oplossing: ze laat met munten zien hoeveel we moeten betalen. We zijn lopende mensen tegen gekomen en soms een ouderwetse brommer. Opvallend was dat we geen enkele ezel gezien hebben, en ze ook niet hebben gehoord. Rond de oase lijkt op redelijke afstand een weg te lopen, maar ook daarvan is nauwelijks verkeer te horen. Ons avondmaal: rauwkost salade en noedelsoep met zeevis stukjes. De routeplanner geeft bij de lokatie geen land hoogte (meer) aan. West 9.56´ 40¨ Noord 28.56’43” 20190305 Dinsdag Weer een warme stralende dag met weinig wind. Corrie heeft met een Nederlands echtpaar (Gert en Petri) een flinke wandeling gemaakt ( +/- 7 km ) Ik ben bij de camper gebleven heb gerelaxed en een boek gelezen. We aten penne met een mix van witte kool, roode ui, knoflook, courgette een gekruide stukjes kalkoen vlees. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 358 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => maandag-4-en-dinsdag-5-maart-2019 ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5039152 [userId] => 119439 [countryId] => 197 [username] => rienengreet [datePublication] => 2018-10-05 [photoRevision] => 0 [title] => Magisch Samarkand. [message] => De tijd gaat snel, nog maar een paar dagen en dan is het 11 oktober en vliegen we weer huiswaarts. Aan de ene kant is het omgevlogen tot nu toe, maar we hebben het idee dat we ook al heel lang weg zijn. Maar zover is het nog niet. Goedemiddag trouwens allen en iedereen hartelijk dank voor alle verjaardagswensen. Leuk. En die begon heel gezellig, met een ontbijt met slingers en een versierde stoel, een cadeautje van Els en Rokus, een cadeautje van het hotel, gegeven onder het zingen van " happy birthday" , kortom een gezellig begin. Na het ontbijt samen Buchara ingegaan, winkeltjes gekeken en uiteindelijk, na vergelijkbaar waren onderzoek een mooie schildering gekocht, uiteraard van de zijderoute. Tussendoor even naar het hotel om de tassen van de kamer te halen, want we werden om 14.30 uur opgehaald en 12.00 uur moest de kamer leeg. Daarna heerlijk gegeten in het zonnetje, want het weer blijft heerlijk, het eten trouwens ook, en vervolgens in een parkje op een bankje gezeten, lekker mensen kijken. Er wil altijd wel iemand een praatje maken, de mensen zijn echt bijzonder vriendelijk, en, voor ons toch nog even wennen, allemaal gouden tanden. Iedereen heeft een gouden bekkie hier. Maar of we het nu mooi vinden????. Om 14.30 uur opgepikt en naar het station gereden voor de treinrit naar Samarkand, met de hogesnelheidstrein ongeveer anderhalf uur. Bij het station wel wat controle van tassen, maar niet heel lastig. De treinrit ging voornamelijk door akkerland, soms iets industrie, dorpjes, in de verte heuvelachtig landschap, al met al een leuke rit. Prima stoelen, ruim bagagerek, kortom lekker ontspannen. In Samarkand stond al weer iemand klaar voor ons die ons naar het hotel bracht. Wat dat betreft is alles heel goed geregeld. Daar ons even opgefrist, en toen op naar een verjaardagsmaal. Eerst maar is een taxi geregeld, want in de buurt is niet veel te vinden. En toen naar, hoe leuk, restaurant Samarkand gereden. Nou feestelijker hadden we niet kunnen vinden hoor, en dat geheel per ongeluk. Een entree, nou zo sjeik, een dresscode zowaar, waar we niet aan voldeden, maar we mochten er toch in, allemaal keurig geklede dames en heren, muziek waar je doof van werd, maar gelukkig was er boven ook een gedeelte en daar zijn we gaan zitten. Tussen Oezbeekse families die ook iets te vieren hadden, mannen die allemaal kleine glaasjes in hoog tempo tot zich namen en steeds vrolijker werden en een menukaart niet met prijzen, maar met hoeveel gram je kreeg . Och het is weer eens iets anders. De ober, een jong ventje keek of hij al het leed van de wereld droeg, echt een gezicht dat wanner je kip bestelde, hij keek van, ach hoe zielig voor de kip, wilde je een aardappel, een gezicht, jongen doe dat nu niet, maar verder heel vriendelijk. En , eerlijk is eerlijk, we hebben heerlijk en ruim genoeg gegeten. Als rasechte Nederlanders natuurlijk mijn verjaardag in de strijd gegooid voor korting, en toen, zowaar , de ober begon te stralen. Niks korting, nee taart moest er komen. Hij werd helemaal enthousiast, we kregen 1 punt taart met drie kaarsjes, hoe leuk, en al zingend werd dat binnengedragen om bij mij te eindigen. Alle Oezbeekse families zongen gezellig mee, kortom een feestje. Bij het verlaten van het restaurant, door de dancings met muziek gehost, en toen met een taxi naar ons hotel gereden. Nou zo'n verjaardag heb je ook niet elk jaar. De volgende dag hadden we een gids geregeld om de hoogtepunten van Samarkand te bezoeken en te bezichtigen. En daar waren we heel blij mee. Samarkand is een eeuwenoude stad, de meest belangrijke van de zijderoute, omdat alle routes hier samen kwamen. Djengiz Khan, heeft de stad wel deels vernietigd, maar Samarkand is weer opgeklommen uit de puinhopen, en het is nu een schitterende stad. Heel veel gebouwen zijn prachtig bewerkt, de monumenten liggen deels in woonwijken waardoor je echt oude sfeer proeft, een genot om hier te zijn. Als eerste zijn we naar een observatorium gereden waar in de oudheid al berekend werd hoe het zat met stand van de zon, de sterren, wat voor die tijd een geweldige prestatie is geweest. Als je het museum bezoekt en ziet hoe dat toendertijd geweest moet zijn, heel knap en indrukwekkend. Het werd gebouwd in 1425, door diverse rampen af en toe vernield, maar nu een prachtig monument. Vervolgens, wat wij bijzonder verrassend vonden het graf van Daniel ( die uit de leeuwenkuil) bezocht. Omdat het een moslim land is hadden we dit niet zo verwacht, maar blijkbaar speelt dat hier toch ook een rol in het geloofsleven. Toen een zijdefsbriek bezocht. Fantastisch, wat een leuke rondleiding en uitleg. De arbeidsvoorwaarden zijn voor een land als dit werkelijk boven verwachting, er werken voornamelijk vrouwen, maar regelingen voor zwangerschap en ziekte , nou daar zouden vrouwen in menig land naar smachten. Uitleg gehad over hoe een tapijt wordt gemaakt, over de materialen, de kleuren, hoe lang heg duurt, en dat alles op een humorischte manier. Daar een mooie loper voor op tafel gekocht. Daarna weer cultureel gedaan en een soort straatje bezocht met prachtig bewerkte gebouwen, rijk versierde mausoleum,zo mooi, gewoon niet uit te leggen. Tussendoor de lunch genoten, en toen het,volgens vele mensen, het mooiste plein ter wereld bezocht, het registanplein. En ja, wat mooi. Een plein, aan drie kanten voorzien van grote Medressas, en zo ontzettend mooi bewerkt, je weet niet waar je kijken moet. En eenmaal op het plein, als je de Medressas in gaat fantastisch. Plafonds, zo prachtig , sommige zalen met bladgoud, het is zo enorm mooi en indrukwekkend, dat je het eigenlijk niet kunt vertellen. En we hopen heel erg dat het op de foto's tot uitdrukking komt. Hier hebben we lang rondgelopen, want je blijft kijken. Tot slot het mausoleum van Timur Lenk bezocht. Deze man leefde rond 1400 , maar na de onafhankelijkheid in 1991 wordt hij zo ongeveer gezien als grondlegger van het huidige Oezbekistan en zijn er vele beelden van hem, schilderijen, musea, noem maar op.ok weer een pracht en praal waar je stil van werd.na deze volle dag de avond weer een taxi gescoord, we worden steeds handiger, en lekker ergens gegeten. Vandaag op eigen houtje de stad in geweest, heerlijk over de markt geslenterd, leuke mensenfoto's kunnen maken, heerlijke geuren geroken, mooie vruchten, exotische vruchten, kortom lekker kijken en de sfeer ondergaan. Ook nog een wederom prachtig mausoleum bezocht, winkeltjes gekeken, kerstballen gekocht, en weer genoten van het prachtige plein. En dan zit ons Oezbeekse stuk er ook op. Morgen de grens over met Tadjikistan en we zijn heel benieuwd. Maar Oezbekistan was een prachtige ervaring, nou ja alles tot u toe eigenlijk. We hopen nog een keer vanuit Tadjikistan iets te kunnen schrijven. Fijn weekend allemaal. Greet en Rien [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 32548 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 22 [author] => [cityName] => Samarkand [travelId] => 520028 [travelTitle] => Centraal Azie [travelTitleSlugified] => centraal-azie [dateDepart] => 2018-09-14 [dateReturn] => 2018-10-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,samarkand [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/119/439_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => magisch-samarkand ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5038891 [userId] => 119439 [countryId] => 197 [username] => rienengreet [datePublication] => 2018-10-02 [photoRevision] => 0 [title] => 1001 nacht, het bestaat. [message] => Goedemiddag vanuit een wolkeloos, 30 graden tellende Buchara. Tot nu toe treffen we het enorm met het weer hoor, sinds we in Uzbekistan zijn alleen maar zon, zon en zon en tussen de 25 en 30 graden. En dan te bedenken dat het hier in juni en juli dik 60 graden wordt. Hoe de mensen dan leven, wij kunnen ons er niks bij voorstellen. Toen we vertelden dat we in Nederland ook een warme zomer hadden met ruim 30 graden haalden ze een beetje hun schouders op. Vonden ze denken we frisjes. Op onze tweede dag in Tashkent eerst ontbeten in een soort balzaal, wel mooi hoor al die oude sovjetstijlen, erg pompeus, maar het heeft wel wat. En daarna de stad in. Ons hotel staat dichtbij het Emir Timur plein, met een enorm standbeeld van deze beste man gezeten op een paard. Het is in een soort parkje, en wij hebben daar even rondgelopen en gefotografeerd. Vervolgens verder gelopen door brede, heel brede wegen, en ondanks dat we in een grote stad waren krijg je niet dat gevoel. Alles is ruim opgezet, ook mooie gebouwen, en de drukte valt erg mee. Door mooie parkjes en plantsoenen het onafhankelijkheid monument gevonden, een enorme gouden wereldbol op een soort van toren. We mochten er echter niet naar toe om onbekende redenen, maar de bewaking was uiterst vriendelijk, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Toen naar het aardbevingsmonument gelopen. In 1966 is de stad zwaar getroffen door een aardbeving en dit monument herinnerd daar aan. Een groot bronzen beeld met man, vrouw en kind ontredderd en op de vlucht. Erg indrukwekkend. Er ligt kon een vierkante steen met een klok die toendertijd in een gebouw zat, met het exacte tijdstip van de beving. 8 minuten voor half zes. Na dit alles gelopen te hebben richting metro getogen en met ons vieren voor bijna 0,50 cent de metro gepakt. Sommigen stations zijn erg mooi, en eigenlijk is alles best duidelijk aangegeven. En de uzbeken zijn zeer behulpzaam, als je even rondkijkt komt er wel iemand naar je toe om te helpen. Aan de andere kant van de stad uitgestapt bij de Tjorsoe bazaar, een van de grootste in Centraal Azië. Een taxi genomen naar het Hazrat Iman complex . Een indrukwekkende moskee met bijgebouwen aan en reusachtig plein. Van buiten mooi bewerkt, en omdat het vrijdag was enorm druk met gelovigen vanwege het vrijdaggebed. Echt bergen schoenen rondom de ingangen van honderden mannen. Daar heerlijk rondgeslenterd, mensen gekeken, winkeltjes in en uit, want die zijn echt overal en toen een taxi terug naar de bazaar. Even een lekkere lunch genomen op een terras met om ons heen belangstellende uzbeken die ons blijkbaar bijzonder boeiend vonden. Het betalen is wel even een geduld wek, want als je 100 USD wisselt ben je gelijk miljonair. Als je geluk hebt krijg je briefjes van 10.000 SOM, maar soms heb je pech en krijg je weet ik hoeveel pakketjes met 1000 SOM en ja zie dat maar eens fatsoenlijk op te bergen. Is dus niet gelukt, maar gewoon in de rugzak gedaan. Die middag ieder op eigen houtje over de bazaar gesteund, heerlijk. Prachtige groente en fruit kramen, afdeling noten en zuidvruchten, en dat riks zo lekker, ingemaakte groentes, uiteraard de vleesafdeling met koppen, poten en rompen, mooie broden, nou je te veel om op te noemen, en mooie fotomomenten. Echt een leuke dag. Wij met de metro weer terug naar het hotel gegaan, en nog een keer naar het standbeeld omdat de zon nu iets beter stond. Daar een heel gesprek gehad met een jongeman. Je wordt regelmatig aangesproken omdat met name jongeren graag Engels willen praten om het in praktijk te brengen. Was gezellig. Toen waren we versleten en zijn we naar ons hotel terug gegaan. Maar een hele leuke indruk van Tashkent. De volgende ochtend om 04.00 uur opgestaan want we moesten vliegen. Als ontbijt alle pannenkoeken van het ontbijtbuffet ingepikt en toen vol goede moed naar het vliegveld. Bij de controle moest de tas van Rien open, want er zat metaal in de tas. Tja dat geloof ik best maar om nu op die radar te kunnen zien wat het was, geen idee. Dus tas open, en vervolgens maar een mannetje op zijn schouder getikt of hij even wilde kijken, maar dat ging op zijn louw loenens, dus tas maar weer dicht gedaan. Het zal altijd een raadsel blijven. De vlucht naar Oergentsj, in het zuid westen duurde net aan 5 kwartier. Daar werden we opgepikt en naar Chiva gereden, een van de oudere steden van de zijderoute. Heel leuk hotel, en na de tassen weer in orde te hebben gebracht naar Chiva gelopen. Het is een onmuurde stad van 400 bij 600 meter en tussen die muren veel moskeen, caravanserais en Medressas. Caravanserais zijn van oudsher plekken waar de karavaan van de zijderoute overnachten. Een binnenplaats voor de dieren, en allemaal kamertjes waar dan de kooplui sliepen. Medressas zijn koranscholen waar jongens een studie van 4 jaar volgen en dan afstuderen als Iman. Als je door Chiva loopt en een beetje fantasie hebt zie je het gebeuren. Die prachtige binnenplaatsen, mooi betegeld in mozaïeken en tegels met Arabisch Schrift, de rust in sommigen van de binnenplaatsen, af en toe een flard van weemoedige muziek, echt een sprookje. Die eerste dag eigenlijk alleen rondgelopen, gebouwen bekeken, ook wel de vele toeristische winkeltjes, en aan het einde van de dag een soort museumpas gekocht voor de volgende dag. Die avond heel lekker gegeten en als dan de gebouwen mooi worden uitgelicht is het sprookje compleet. Terug in het hotel ons museumkaartje bestudeerd samen met een plattegrond om uit te vogelen waar alles zat want de nummers kwamen niet overeen. En ja ons Russisch is nog steeds niet goed. Gewoon even puzzelen voor het slapen gaan. De volgende dag weer per stel de hort opgewekt. Wij zijn begonnen bij het kasteel Noerallah Bai, het paleis van de laatste Kahn die daar heeft geregeerd. Prachtig. Eerst door zalen gelopen met mooie tentoonstelling van foto's en schilderijen, het harem bekeken met zwembad, en dat alles met mooi bewerkte gebouwen van buiten. En toen kwam het klapstuk, de ruimtes waar de Khan menssen ontving en vonnissen uitsprak. Wat geweldig. Rijk gedecoreerde plafonds, schitterende behangen, fluwelen gordijnen, mooi gedrapeerd, giga spiegels, enorme kroonluchters, open haarden, zo mooi betegeld en dan de meubels. Echt bij elke ruimte vielen we weer stil. De inrichting is van ongeveer 1850 , 1900, maar welk een schitterend paleis om door heen te lopen. Na daar uitvoerig gewijd te hebben, Chiva weer ingegaan en de diverse musea bezocht. Op de, het was niet allemaal spectaculair, maar het had ok zijn charme, en zeg nu zelf, hebben jullie ooit al eens naar een appel, een ui, of een worteltjes gekeken in een museum. Dat was hilarisch, en ok het stukje waar opgezette vogels stonden was wel lachwekkend. Een zwaan paste er net niet helemaal in, dus was de nek maar ietwat in elkaar gedrukt. Maar ook zalen met mooie schilderijen over de zijderoute, prachtig keramiek, en gewon de leereenheid van de binnenplaatsen. We hebben die dag wel 7 uur geslenterd en we vonden het fantastisch. De sfeer, de gebouwen, echt zo'n mooi plaatje. Die avond nog op de muur geweest open als dan de zon ondergaat, het gouden licht over ce koepels, torens en huizen valt, tja watp moeten we ervan zeggen. Genot in hoofdletters. De volgende ochtendcriang uitslapen, want we werden pas om 09.00 uur opgehaald voor de rit naar Buchara. Nou daar kunnen we kort over zijn, het was lang, heel lang, zelfs heel erg lang en heet, erg heet, om niet te zeggen smoorheet. In het begin nog wel iets te zien, en gefilmd bij vrouwen die katoen aan het plukken waren, maar daarna de Kyzylkoem woestein in en dat is dus zand, zand, wat grassprietje, nog veel meer zand kortom saai. Onderweg ergens gelunched , wat geen succes was, maar uiteindelijk in Buchara aangekomen. Ons hotel is niet ver van de binnenstad in een klein steegje. Eerst lekker gedoucht en daarna eenccrestaurant opgezocht om te eten. Even de sfeer gesnoven van Buchara en toen achter deze dag een punt gezet. En vandaag weer genoten van de sfeer van Buchssra ook een oude handelsstad met mooie gebouwen, sfeervolle pleinen, musea, heerlijke theeterrassen, mooie mensen, die soms graag op de foto willen, dus weer heerlijk slenteren kijken, moskee in, museaatje pakken de citadel beklommen, een heerlijk dagje. Morgenochtend gaan we even de winkels afstruinen, en morgen middag de trein naar Samarkand. Zo ik vind het weer welletjes voor nu. Groetjes en tot lees. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 32548 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 23 [author] => [cityName] => Buchara [travelId] => 520028 [travelTitle] => Centraal Azie [travelTitleSlugified] => centraal-azie [dateDepart] => 2018-09-14 [dateReturn] => 2018-10-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,buchara [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/119/439_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 1001-nacht-het-bestaat ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5084198 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-24 [photoRevision] => 0 [title] => High speed train naar Samarkand [message] =>Vandaag begon als iedere dag, je wordt wakker.
Douchen, ontbijt.
Maar vandaag tot halverwege de middag eigenlijk dom wachten op vervoer naar de trein.
Ik heb de Bradt-gids echt nog drie keer doorgelezen, maar in twee dagen heb je hier alle moois echt wel gezien.
Beetje jammer van de tijd. Ik ken het treinschema niet, maar met de auto is het hooguit vier uur rijden, veel minder lang dus dan van Khiva naar Bukhara.
Op het moment, dat ik dit schrijf, zit ik bij het zwembad in de schaduw en het is rond het middaguur.
Ik kan wat later uit checken, dus dat is verder geen probleem.
Ik heb vanmorgen nog wel een rondje gelopen, via wat andere routes, maar hoe ik ook gelopen ben, ik ben geen nieuwe zaken tegengekomen.
Tijd om dan maar iets korts over Oezbekistan zelf te schrijven.
Ik ga het niet allemaal zien, maar Oezbekistan heeft een verrassende flora en fauna. De natuur is dan ook zeer divers. Bergen tot 4600 m hoog, twee uitgestrekte woestijnen, nl. de Rode en Zwarte woestijn, vruchtbare valleien en twee machtige rivieren, de Amu-Darja en de Sur-Darja en eindeloze verschroeiende steppes.
Unieke dieren overleven er nog in de meest ontoegankelijke gebieden, zoals het Buchara-hert, de rode wolf, de sneeuwpanter, de saïga antilope en de woestijnlynx.
Mijn reis gaat via de meest spectaculaire oasesteden, die in dit gebied zijn ontstaan.
Dat zijn Khiva, Bukhara en Samarkand. Ook Tashkent is een oasestad, maar werd in 1966 door een aardbeving grotendeels verwoest en heropgebouwd in de toen geldende Sovjetstijl.
De eerste bewoners leefden hier al ver voor onze jaartelling. Dat zijn waarschijnlijk mensen uit het huidige Iran geweest.
De val van het Mongoolse rijk in Centraal Azië bracht in de 15-de eeuw verschillende Oezbeekse dynastieën aan de macht, die er onder meer de onafhankelijke rijken Khiva, Bukhara en Kokand stichtten.
Geleidelijk aan annexeerde Rusland deze islamitische kanaten en Emiraten rond Khiva, Bukhara en Kokand in de laatste 30 jaar van de 19-de eeuw en bracht ze uiteindelijk onder in het immense Miden-Aziatische gouvernement-generaal Turkestan van het Russische rijk.
De Oezbeken kwamen tot aan de eerste wereldoorlog meermalen in opstand.
Tijdens. De Russische burgeroorlog (1918-1922) was Centraal Azië een van de gebieden waar de oorlog het langst voortduurde, vooral door het verzet van de Basmatsji's, die een islamitische staat wilden. Al in 1918 werd eveneens de communistische Turkestaanse Autonome Socialistische Sovjetrepubliek opgezet.
Het verzet tegen het Rode Leger was halverwege de jaren 1920 grotendeels neergeslagen en in 1924 werd de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek gevormd, waartoe tot 1929 eveneens de Tadzjiekse Socialistische Sovjetrepubliek behoorde.
Gedurende het Sovjetregime was er een intensieve productie van het 'witte goud' (katoen) en graan, wat leidde tot overgebruik van agrochemicaliën en water. Oezbekistan was verplicht om elk jaar 800.000 ton katoen aan de Sovjet-Unie te leveren.
Hierdoor is een deel van het land zwaar vervuild en het Aralmeer en een aantal rivieren zijn hierdoor half verdroogd.
Oezbekistan werd onafhankelijk in 1991 en nu probeert het land zijn afhankelijkheid van de landbouw te verminderen en haar mineralen-en aardoliereserves te gebruiken.
Het land heeft ook enorme voorraden gas. Deels wordt dit geëxporteerd, maar ook ieder inwoner heeft hier een gasaansluiting voor de verwarming in de koude winters.
Feizal was een kwartier te vroeg. Altijd goed.
Om half drie was ik bij het treinstation. Waar het goed voor is, Joost mag het weten, maar in de vertrekhal zit iemand, die een stempel op je treinkaartje zet.
Wist ik niet, maar ik vroeg haar welk perron ik moest hebben en toen begon ze te stempelen.
Perron 1.
De trein stond er al en op enig moment kwam de hele meute in beweging, richting trein. Bleek mijn trein niet te zijn. Dit was trein 769 en ik moest 761 hebben. Die vertrok om 15:50 uur, deze een half uur eerder.
Uiteindelijk was het zo ver. Coupé 3, stoel 19.
Nadeel van zo'n trein is, dat er altijd wel ergens weer zo'n kind aan het huilen is. Erg irritant.
Tegenover mij zat een dame, die mij vroeg of ik uit Italië kwam. Vanwege mijn Ferrari polo shirt.
Nee dus, maar wel een leuk gesprek gehad onderweg. Zij had ooit in Turijn gestudeerd.
De trein is superluxe. Hoogste snelheid ruim 220 km/uur.
Stipt op tijd vertrokken en stipt op tijd aangekomen in Samarkand.
En ja hoor, weer stond er keurig iemand met een bordje klaar met mijn naam erop en 20 minuten later was ik in het hotel.
Even de gids voor morgen gebeld, hoe lang de excursie duurt. Conclusie, uitchecken en de bagage gelijk meenemen.
Daarna te voet naar The Registan, hét centrale plein alhier met aan drie zijden madrasa's. Ooit ontstaan rond de graftombe van de 9-de eeuwse imam Muhammad ibn Djafar. Maar vanaf de 14-de eeuw was dit ook het commerciële hart van deze stad.
Ik heb er tijdens het ondergaan van de zon een tijdje rondgelopen en ben daarna op zoek gegaan naar een fatsoenlijk restaurant. Gevonden! En ja hoor, verder niemand.
Champion cremesoep, steak, drankje en klaar.
Morgen meer over the Registan en andere plekken hier.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 16 [visitorCount] => 309 [author] => Henk [cityName] => Samarkand [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/091_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => high-speed-train-naar-samarkand ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5084160 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-23 [photoRevision] => 0 [title] => Rond Bukhara [message] =>En alweer een dag verder. En dus ook een nacht.
Ik slaap altijd met de airco uit. Tot ik ga slapen is ie aan, daarna uit.
Gisteren had ik 'm al eerder uitgezet en toen kreeg ik het vannacht net iets te warm.
Ding weer aan, water drinken, ding weer uit, water drinken en gelukkig weer slapen.
Half acht er uit en eerst weer ontbijten.
Het zg. egg-station was geopend. Een charmante dame verzorgde de eitjes vanmorgen. In plaats van een roerei ben ik volledig van mijn eigen protocol afgeweken en heb ik twee gebakken eieren besteld.
Heerlijk.
Om kwart voor negen was de gids er weer. Mooi op tijd.
Vandaag, of liever gezegd, vanmorgen, een programma net buiten de standaard dingen van Bukhara. Wel standaard in hetgeen ze toeristen aanbieden.
Via hele smalle steegjes arriveerden we bij Chor Minor, gelegen aan de oostzijde van de stad.
Dit gebouwtje stamt uit 1807 en heeft vier turquoise kleurige domes. Sommigen zeggen dat het lijkt op een omgekeerde stoel.
De torens zijn ook geen minaretten, het heeft nooit een religieuze functie gehad.
Op een van de torens is een plastic ooievaar neergezet om te voorkomen, dat echte ooievaars hier gaan nestelen.
Het is het enige gebouw in Oezbekistan in deze stijl. Waarschijnlijk geïnspireerd op de Char Minar moskee in India, waar de eigenaar, zo wordt gezegd, heeft rondgereisd.
Één van de torens is tijdens een aardbeving ingestort, de andere drie beschadigd, maar alles is weer gerestaureerd.
Aan de noordwest kant en ongeveer tien km van de stad bevindt zich het Mausoleum van Bakhauddin Naqshbandi.
Deze man leefde van 1318-1389 en was de verspreider van het gedachtegoed van de Sufi order in centraal Azië, de Naqshbandis.
Zijn lijfspreuk was: het hart voor God, de handen voor het werk.
Het is bijzonder, dat deze man de status van patroonheilige kreeg èn dat zijn geboorteplaats en graf de heiligste plek in deze regio is.
Zijn graf is inmiddels een onderdeel geworden van een behoorlijk groot complex wat bestaat uit een park, tuinen, andere graven en schrijnen.
Zijn mazar (schrijn) wordt omringd door een zwart gesteente, waaromheen pelgrims kunnen lopen. Of ze gaan er zitten, bidden of laten zich fotograferen.
De locatie is geweldig, een heel rustig gelegen hofje met veel groen en prachtig gebeeldhouwde houten pilaren en beschilderde plafonds.
Naast de tombe staat een paal met daar bovenin een driehoekige witte vlag. Verder een dot paardenhaar om boze geesten weg te houden.
De witte vlag diende ervoor, dat passerende mensen konden zien, dat er een heilig iemand begraven lag en zij stopten dan even en stegen van paard of kameel af.
Deed je dat niet, dan viel je van je paard of kameel.
Binnen het complex zijn er nog twintig andere graven, inclusief die van Abdullah Khan II, twee moskeeën en een gebouw uit de zestiende eeuw met een grote koepel.
Een koepel waarover ribben lopen, alleen hier te zien.
Door naar Sitorai Mokhi Khosa. Dit was het zomerpaleis van de emirs van Bukhara.
Het paleis wat ik bezocht heb dateert van 1911 en was van de laatste emir, Alim Kahn.
Het gebouw bestaat uit drie delen, waarin zowel Russische en traditionele Bukharaanse architectuur is verwerkt. De gids zei, dat het idee en vorm van de schouwen naar voorbeeld van het 17-de eeuwse Nederland was gemaakt. De tegels in ieder geval niet, maar de vorm van de schouw bekijkend; zou kunnen.
Het paleis heeft een U-vorm en het binnenplein was de locatie voor het eerste congres van de Bukhara Sovjet delegatie in 1920.
Het centrale deel van het gebouw is wit en heet de White Hall. Verder een schaakkamer, en een ontvangsthal cq. feestzaal.
Her gebouw is in gebruik geweest door Russische soldaten van 1920 tot 1925. Daar wordt een gebouw vaak niet beter van en vanaf 1930 is de restauratie begonnen.
Een paar ruimtes waren nog origineel, de rest is opnieuw ingericht, zoveel mogelijk met toch de originele stukken. De interieurs zijn prachtig beschilderd, met de originele kroonluchters, delicate meubels en via de zijderoute aangevoerde grote vazen uit China en Japan.
De Russen hebben trouwens heel veel kostbaarheden vanaf 1920 geroofd en naar St. Petersburg overgebracht. Tot aan de dag van vandaag is er nog nooit iets terug gegeven.
In vroeger tijden was er ook een dierentuin, maar de dieren zijn ook door de Russen afgevoerd en zullen op het moment, dat ik dit schrijf, waarschijnlijk niet meer in leven zijn. Wel lopen er nog een aantal pauwen rond.
Aan de achterzijde nog een grote vijver, aanpalend het vroegere verblijf van de concubines van de emir, bewaakt door eunuch's.
Bij de vijver staan twee houten torens verbonden door een brug. De emir had een speciale methode om de dame voor de nacht te kiezen. Hij gooide een appel naar beneden en het meisje (nooit ouder dan 20), moest de appel vangen en vervolgens baden in ezelinnenmelk. Daarna mocht ze de slaapkamer van de emir betreden.
Corry Konings zong er ooit over: 'mooi was die tijd'. Voor de emir welteverstaan.
Het laatste bezoek stond gepland aan de Chor Bakr Necropolis. Daar ligt Sayid Abu Bakr, een directe afstammeling van de profeet, begraven in ongeveer het jaar 970.
Daarna zijn nog drie familieleden bijgezet, allemaal broers.
Deze plaats is als heilig bestempeld door een sekte van Sufi volgers, die ook hier begraven zijn.
In 1560 verordonneerde Abdullah Khan II, dat er een mausoleum, moskee en madrasagebouwd moesten worden, zodat deze necropolis als een pelgrimsoord zou gaan dienen.
Het complex is onderdeel van UNESCO Werelderfgoedlijst. Derhalve werd er flink gewerkt aan een volledige restauratie van het complex.
Dat was dan ook het laatste geboekte onderdeel in Bukhara. De middag was weer voor mijzelf, maar het was even zoeken waar heen te gaan. Mijn gids zei al, dat ik alle hoogtepunten wel zo'n beetje had gezien.
Er was nog wel ergens een koopmanshuis te bekijken. Een museum.
Terug in het hotel heb ik dat gegoogeld en gevonden. Een kleine kilometer naar het zuiden.
Eerst maar weer wat drinken, bloed heet hier, vanmiddag 38 graden.
En op pad. De reisgids geeft aan, dat dit een van de meest spectaculaire 19-de eeuwse huizen van Bukhara is.
Het heeft nog het originele houtsnijwerk aan de muren en pilaren bij de ingang, prachtige muurschilderingen en separate verblijfruimtes voor mannelijke en vrouwelijke leden van de familie.
Er zijn maar weinig van dit soort huizen overgebleven en zeker heel weinig in deze conditie.
De eigenaar was een handelaar, een Bolsjewiek, Faizulla Khodjaev.
De entreeprijs sloeg nergens op, € 4,50. Nog nooit ergens betaald.
Er was niemand, maar de stonden vijf paar damesschoenen buiten, de staf.
Buiten waren een vader en zoon de muren aan het witten.
Een vrouw liep met me mee, om steeds ergens een deur van het slot te halen, waar ik dan naar binnen kon. Dat werd een keer of vijf herhaald.
Ook weer klaar en weer een kilometer terug lopen.
Wel via een andere route en zo kwam ik nog langs de Turki Jandi Tombe. Deze man leefde in de tiende eeuw. Informatie heb ik gefotografeerd.
Terug naar het hotel. Eerst weer wat drinken.
Klink misschien wat saai, maar ik had weer bij hetzelfde restaurant gereserveerd.
En wederom heerlijk gegeten.
Morgen wordt ik pas om 14:30 uur opgehaald en naar het treinstation gebracht. Dan met de trein naar Samarkand, waar ik om half zes aankom.
Ik zal de reisgids nog eens doorbladeren omme kijken of er toevallig toch niet iets is, waar ik naar toe kan lopen.
En anders, een ochtend bij het zwembad kan ook nog altijd.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 202 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,buchara [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rond-bukhara ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5084123 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-22 [photoRevision] => 0 [title] => Bukhara [message] =>Super geslapen. De hele dag druk, ruim dertig graden, zeg maar goed dooi en allemaal nieuwe indrukken.
Voor de zekerheid had ik mijn wekker om half acht gezet, en ik werd nog wakker door die wekker ook.
Eerlijk is eerlijk, nu moet ik ook de goede douche melden. Deze gaf goed water, zodat mijn gymnastische oefeningen niet nodig waren.
Het ontbijt was zozo. Er lag een gekookt eitje in een stalen bak te wachten op een klant, verder niks. Ook geen corn flakes.
Wel hadden ze hier lekker brood en de koffie was oploskoffie.
Om kwart voor negen in de lobby, wachten op de gids. Als je dan de lobby binnenkomt, kijk je alvast of er iemand zou kunnen zitten, die jouw gids zou kunnen zijn, maar nee, één man, die constant aan het bellen was en een oude vrouw.
Om iets over negen kwam die laatste naar me toe en zei, dat ze de gids was.
Haar zoon was eigenlijk de gids, maar die was ergens anders. Zij was zelf ook gids.
Ik met mijn 1,93 m naast de gids van 71 jaar en niet groter dan 1,55 m.
Haar neef stond met de auto voor het hotel en wij op pad. Ik dacht, dat ik een stadstoer per voet geboekt had en dat bleek ook zo, neeflief zette ons blijkbaar op het verste punt in de oude stad af en het eindpunt was weer in de buurt van mijn hotel.
Dat verste punt bleek een pretparkje te zijn. Ook voorzien van die miniatuur autootjes met een accu, waarin kinderen van 6 maanden rond kunnen rijden. Met natuurlijk de kans, dat juist je wordt aangereden. Gauw wegwezen.
Vlak daarachter de eerste attractie, het Samanid Mausoleum, gebouwd in de 10-de eeuw. Vlak daarbij, nog een mausoleum met de naam Mausoleum Chasma Ayub.
Dit betekent Job's bron. De legende is, dat Job een bezoek bracht aan Bukhara en een bron maakte door met zijn staf op de grond te slaan.
En weer vlak daar achter een monument ter nagedachtenis aan Imam Al-Bukhari.
Het monument bestaat uit een halve maan en een opengeslagen boek (Koran).
Voor we weg overstaken nog een uitgebreid verhaal bij de Bolo Haouz moskee uit 1712. Naast dat de hele oude stad Bukhara in ingeschreven in de UNESCO Werelderfgoedlijst, heeft deze moskee een aparte vermelding. Vlak daarbij een oude watertoren, waar je met een lift omhoog kunt. Zou leuk zijn in de namiddag.
De weg overstekend, kwamen we uit bij De Ark. Ook weer zo'n mooi fort, opgetrokken uit leem, mode en bakstenen.
Hoe oud precies is niet duidelijk, maar geschat wordt, dat de eerste bouwsels uit de 5-de stammen. Toen rechthoekig met een oppervlakte van ca. 3 ha.
De eerste moskee kwam er in het jaar 713 en werd op eerdere fundamenten gebouwd, maar wel op het hoogste punt binnen het fort.
Het meeste wat nu nog te zien is dateert uit de zestiende eeuw. In die eeuw werd het fort vergroot, niet alleen ter ere van de royals, maar ook om een populatie van ongeveer 3000 mensen te huisvesten.
Het moet dé attractie van Bukhara zijn, maar dat viel best tegen. Imposanter van de buitenkant dan van binnen.
Die gids weet wel veel van de geschiedenis. Maar ze klept maar door, beetje vermoeiend dat wel. Als je wat vraagt, krijg je geen antwoord, ze zet de naald weer op de plaat en the story continues. Dat doet ze al 40 jaar. Geen speld eh, naald tussen te krijgen. In de loop van de dag werd het ook enigszins irritant.
Ook irritant is het feit, dat ze gewoon doorloopt, als ik een foto wil maken. Ik vind mijn foto's het mooist, als er niemand opstaat. Dus heb ik even uitgelegd wat mijn strategie is om foto's te maken. Dat landde uiteindelijk.
Na het fort kwamen we uit bij de Kaylan moskee. Naast de moskee staat een minaret met een hoogte van 46 m en die is nog helemaal 12-de eeuws origineel.
Het fundament is dertien meter diep en moest twee jaar uitharden voordat begonnen kon worden met de bouw van de minaret.
Op dit Kaylon plein, naast de minaret ook een madrasa, Miri Arab, en een grote moskee, de Kaylon moskee.
Deze moskee is gebouwd (1514) op de fundamenten van een eerdere moskee, die in de achtste eeuw verwoest is door Djengis Kahn. Die brandde de hele stad op, behalve de minaret.
Ik heb er tijdje alleen rond kunnen lopen, de gids moest een sanitaire stop maken.
Ook de binnenplaats is mooi, er staat een boom en nog een ornament. Die breken het immense plein wat.
Daarna door naar iets van een overdekte markt, 3 domes, geheten.
Daar koffie gedronken, zij thee.
Via nog wat van die overdekte marktjes, kwamen we langs het hotel, maar we waren nog niet klaar.
Vlakbij het hotel een tapijtenmuseum. Maar oorspronkelijk een kleine moskee uit de twaalfde eeuw.
Als afsluiting een madrasa gelegen in het parkje. Nu alleen winkeltjes en het advies daar niet te gaan eten.
Morgen zie ik haar weer voor een excursie buiten Bukhara.
Ik heb nog wat rondgelopen in dat buurtje en dacht nig even rustig bij het zwembad te gaan zitten, maar een groep Russen had te veel spektakel.
Dus begonnen met het verslag en de foto's op de tablet gezet.
Daarna weer op pad, richting watertoren. Door omhoog voor vier euro en inderdaad een mooi gezicht op de omgeving en ook the Ark.
Terug naar het hotel, opfrissen en weer naar hetzelfde restaurant als gisteren. Beviel hartstikke goed.
Vandaag op momenten dat de gids moest ademhalen is het toch gelukt om wat vragen beantwoord te krijgen.
Eerste vraag was hoe hier met Russen werd omgegaan. Nou net als anders dus. Vanuit de Sovjet tijd leven hier nog veel Russen en daar hebben ze geen hekel aan.
Waar ze wel een hekel aan heeft zijn de jonge Russen. Die kunnen zich niet gedragen, zuipen aan een stuk door, slapen uit tot elf uur en zijn meer met de telefoon bezig dan aandacht te hebben voor haar verhaal. Maar geen sprake van boycot o.i.d. .
Sinds de boycot vanuit een groot deel van de wereld ten aanzien van Rusland, is het aantal toeristen vanuit dat land wel toegenomen.
Wat me ook opviel was, dat dit land overwegend de islam aanhangt. Nou, in Nederland lopen meer vrouwen rond in een boerka of nikab dan hier. Nog geen één gezien. De wat oudere vrouwen dragen een hoofddoekje, de jonge vrouwen lopen er gewoon westers bij.
Dit komt, omdat ten tijde van de Sovjet overheersing, uitingen van geloof verboden waren. Begin jaren negentig kwam dit te vervallen en voor een groot deel bleven de specifieke uitingen achterwege. Het belijden van het geloof kon wel weer. Maar echt streng is het hier niet. Geen eindeloos geroeptoeter uit minaretten, nee, dat hoor je hier eigenlijk bijna niet. Het is een gemoedelijk land met vriendelijke en behulpzame mensen.
Ik heb ook niet de indruk, dat hier een stikstofprobleem is en elk huis heeft ook gewoon een gasaansluiting en niemand hoeft hier van het gas af.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 294 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bukhara ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5084082 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => Drie woestijnforten in een lange reisdag [message] =>GEEN ONTBIJTBUFFET.
Zo'n hele dag ronddolen is op zich al vermoeiend, maar de hitte maakt het er niet beter op.
Ik was behoorlijk moe geworden na zo'n dag Khiva.
Nadat ik de gymnastische oefeningen weer herhaald had en weer aangekleed was, had ik toch een wat weeïg gevoel in mijn maag.
Op naar het ontbijt. Nu weer geen buffet, hoewel er op zeker 5 tafels een ontbijt was neergezet.
Ik had behoefte aan vocht. Koffie en gevraagd om een pak kersensap. Geen probleem. Daarnaast een broodje gegeten en flink wat watermeloen.
Alle flesjes water van de kamer in de rugzak, plus nog een halve liter cola en daarna wachten op de chauffeur.
Die kwam om iets voor negen uur aanrijden.
Zijn Engels is niet al te best en via de man van de receptie vroeg ie, of ik wat extra's wilde, namelijk langs een drietal oude forten rijden. Kostte $ 20,= .
Leek me wel leuk, want de route van vandaag ging grotendeels door de woestijn en dat is vaak niet het meest afwisselende landschap.
Wij op pad. Rond Khiva ging het nog wel, maar daarna via sluipdoor weggetjes richting het eerste woestijnfort.
De meeste zandwegen in ons land liggen er beter bij dan de asfaltwegen, waarover wij reden. Maar de chauffeur reed gewoon 70 en laveerde wat om de gaten heen en som ook niet. Voor de meeste Italiaanse auto's een no-go area.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het Kizil Qala fort. Gebouwd in de eerste en tweede eeuw. Gerestaureerd in de twaalfde en dertiende eeuw als verdediging tegen de Mongolen.
Het is een vierkant fort van 60 bij 60 m en de muren zijn 8 meter dik en tot 16 m hoog.
Een kilometer of tien daar vandaan, het Toprak Qala.
Een enorm fort, waar in de eerste eeuw voor Chr. al 2500 mensen leefden. Het was zowel een woestijnfort, als ook een religieus centrum.
In de 1 ha grote citadel, in het midden, was de koninklijke residentie gevestigd. Archeologen hebben hier een troonkamer, een vuurtempel en een wapenopslagplaats geïdentificeerd.
Zeer imposant fort en zeker de moeite waard, ondanks een behoorlijke klim naar boven.
Iets verder weer, een stop bij een meer; het Akchakul meer. Voorzien van zout water. Als de Dode Zee is opgedroogd, kan men hierheen. Hier zwemmen trouwens nog wel vissen in.
Het derde fort, tenslotte, was het Katta Guldursun Qala. Gebouwd vanaf de vierde eeuw voor onze jaartelling. Verdere informatie ontbreekt.
En toen zien, dat we weer een beetje op de hoofdweg uitkwamen. Die bleek net zo slecht als de wegen, die we net gehad hadden.
Maar .... er is een aantal jaren geleden een nieuwe weg van beton aangelegd. Chinezen, Koreanen en Duitsers zijn er druk mee geweest.
Het duurde nog wel geruime tijd voor we die nieuwe weg bereikt hadden.
De weg loopt dwars door de woestijn en behalve zand en wat struiken, is er niets te zien. Wel veel DAF trucks, zeer populair hier.
Ik knikkebolde soms even weg. Conversatie was lastig, hele zinnen verstond hij niet, dus met losse woorden soms wat uitwisselen.
Mijn water was inmiddels op, de cola ook, dus langs de betonweggestopt voor een koffie en aanvulling van het vocht. Koffie bleek onvindbaar, de cola ook.
Dan maar twee liter water gekocht en weer door.
Uiteindelijk bereikten we om half zes mijn hotel in Bukhara.
De man aan de receptie was wel erg vriendelijk. Ik kon kiezen uit een aantal mogelijkheden qua kamer. Zo hoog mogelijk met uitzicht over de oude stad.
Geen probleem. Alles een beetje ingericht en dan de WiFi installeren.
Nou dat was ronduit slecht, tot geen signaal.
Toch maar weer naar beneden en dan vertellen ze, dat de WiFi op de derde etage slecht is. Maar niet getreurd, volgende week wordt het opgelost.
Lachen toch. Wel een kamer op de begane grond gekregen. Net iets beter.
Dus ik zit nu in de lobby te typen en foto's van mijn telefoon naar tablet te sturen.
Maar goed, ik moest ook nog eten en ik had best trek. Goed teken.
Via Google Maps zoek ik op restaurants en check ze allemaal in de directe omgeving van het hotel.
Ik had eigenlijk geen zijn in die kebab zooi, het liefst iets Europees. Heel toevallig zag ik restaurant Ayvan staan. Een recensent had de menukaart geüpload en die paste mij precies. Zes minuten lopen.
Ontvangst: super. Eten: super. Koffie: zoals ie moet zijn.
Je kon binnen of buiten eten, ik heb voor buiten gekozen.
Toen ik weg ging, was binnen ook iedereen weg. Even gevraagd of ik binnen mocht kijken, dan zag er zo mooi uit.
De man vertelde in het kort iets over de geschiedenis van het pand. Ooit gebouwd door een Joodse handelaar in de 19-de eeuw. In de jaren 90 helemaal gerestaureerd door de eigenaar, die ook naastliggende panden kon kopen. Daarin is een hotel ondergebracht.
Ik heb voor morgen weer een tafeltje besproken.
Morgen met een gids te voet het oude Bukhara ontdekken.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 296 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/487_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => drie-woestijnforten-in-een-lange-reisdag ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084041 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-20 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>ONTBIJTBUFFET.
Heerlijk geslapen vannacht en vanmorgen eerst maar weer geprobeerd nat te worden onder de douche. Ik heb hier te maken met een waterbesparende douchekop, wat betekent, dat je heen en weer moet springen om nat te worden.
Uiteindelijk is dat met veel gymnastische oefeningen gelukt.
Omdat ze gisteren vroegen hoe laat ik ontbijt wilde, dacht ik, dat ze net als de dag er voor, iets neer zouden zetten. Maar nee, er stond een ontbijtbuffet klaar.
Met eitjes, maar helaas zonder corn flakes. Ook de honing en de jam waren op.
Maar toch voldoende kunnen eten.
Ik bleek ook veel dorst te hebben. Er stond super lekkere kersensap klaar en daar heb ik vier glazen van leeggedronken. Koffie als besluit en klaar voor de dag.
Vanmorgen zou een gids mij komen halen voor een guided tour door Khiva.
Lijkt een beetje dubbel, maar dat was het toch niet.
Hij was er om kwart voor negen en ik ook.
Eerst naar de westelijke poort, want daar moest ik een kaartje kopen. Die had ik al en deze was vandaag ook nog geldig.
Eerst weer naar de Kunja Ark. Het fortpaleis, waar ik gisteren ook al was. Bleek ik toch een afslag gemist te hebben. Een klein museum, waar tentoongesteld werd, hoe ooit begonnen werd met het slaan van munten. Eerst van koper, later ook van zilver en goud. Nog later bankbiljetten op zijde of op een blad van een bepaalde boomsoort.
Het geheel werd ondersteund met wat video's.
Door naar de madrasa Yoqubboy. Nu omgetoverd tot een atelier waar voornamelijk tapijten worden gemaakt. Ook sjaals, tasjes ed. kon je hier kopen, alles van zijde. Ik had niks nodig.
Bijna alles is toegankelijk met de algemene entreekaart, behalve het mausoleum van Pahlavan Mahmud. Voor € 2,= extra mag je daar naar binnen.
De gids vertelde vooraf het een en ander. De man leefde in de 13-de eeuw. Hij was weldoener (90% van zijn inkomen schonk hij aan de armen), worstelaar, dichter en bonthandelaar. Door zijn kennis en kunde werd hij bij leven al zo'n beetje heilig verklaard.
Nadat ik het mausoleum had bezocht, kreeg ik nog een verhaal te horen over deze man.
Hij was een befaamd worstelaar en ging eens naar India. Zijn ritueel was om vóór een wedstrijd een kerkhof te bezoeken.
Dat deed hij in India ook. Op het kerkhof trof hij een oude vrouw huilend aan. Hij vroeg waarom ze huilde. Zij vertelde dat haar zoon moest worstelen tegen een bekende worstelaar en ze was bang dat hij zou verliezen en daarmee ook zijn leven zou verliezen. Pahlavan had niet in de gaten, dat hij de tegenstander zou zijn.
Gedurende de wedstrijd, hij was weer aan de winnende hand, kwam het moment, dat hij de rug zou breken van de tegenstander. Opeens herinnerde hij zich de oude vrouw. Hij stopte met vechten en knielde neer als tegen van overgave.
De sultan van India vroeg later, waarom hij dat had gedaan en hij vertelde het verhaal van de oude vrouw. De sultan was zo ontroerd, dat hij Pahlavan een behoorlijke hoeveelheid goud toezegde. Hij weigerde dit en vroeg in plaats daarvan, 500 slaven. Die wilde hij meenemen naar Khiva en hen daar de vrijheid geven. En aldus geschiedde.
Pas in de 19-de eeuw is het mausoleum gebouwd in opdracht van Muhammad Rahim Kahn I.
Door naar madrasa Saïd Islam. Mooie binnenplaats en in het gebouw zelf een tentoonstelling over de dagelijkse dingen, die toen gebruikt werden.
Kleding, porselein, wapens ed. Stelde weinig voor. Ook de New Methodist School was slechts een gebouw, ditmaal uit de Sovjet tijd.
En toen kwamen we terecht in de Juma moskee. Was ik gisteren ook geweest, maar de gids wist toch een paar aardigheden te noemen.
Ja, de originele moskee dateert uit de tiende eeuw. Echter er zijn geen pilaren overgebleven uit die tijd.
Nee, de moskee is in de 18-de eeuw afgebrand en bewoners van de stad konden met de gift van een nieuwe pilaar, de herbouw ondersteunen.
Uit de tijd vóór de brand, zijn zeven pilaren overgebleven.
De positie van de pilaren was wiskundig bepaald. In de moskee konden 5000 gelovigen bidden. Er was één positie in de moskee, de plek, waar de imam stond, die zichtbaar was voor elk persoon in de moskee.
Als de imam een stap naar links of rechts deed, kon hij alle 213 pilaren zien.
Bij wijze van uitzondering mocht ik dat ook meemaken. De omheining werd opengemaakt, schoenen uit en ik mocht mij gedurende vijf minuten de imam van Khiva voelen. Heb er nog een filmpje van gemaakt.
Via een nog van originele verharding voorziene weg, waarin de karrensporen van vroeger nog zichtbaar zijn (de wielen waren beslagen met metalen spijkers), kwamen we uit bij het Tash Khauli paleis. Daar was ik gisteren ook al en hier verder niets nieuws onder de zon.
Dit bleek ook het eindpunt van de excursie te zijn. Hij zei nog wel, dat je over de muur kon lopen en dat er een trap was bij de noordelijke poort.
Dat bleek niet al te ver en ik gelijk maar de tien meter omhoog gelopen. Eerste een stuk in oostelijke richting , daarna terug en in westelijke richting, ongeveer tot het Kunya Ark paleis. Daar liep het dood en moest ik dezelfde weg terug.
Tijd voor een cola. Brandende zon en 36 graden. Je moet blijven drinken.
Daarna kris kras rondgelopen en dan zie je ook nog weer leuke plaatjes voorbij komen. In een van die straatjes een bord met de tekst Tash Khauli paleis. Maar nu een heel andere ingang. Hier ook niets te zien van de verblijven van Kahn of zijn vrouwen, nee, meer een overzicht van de zaken, die dagelijks gebruikt werden.
Vazen, houten pilaren, een koets, tabletten met beschrijvingen van eigendomsrecht van gronden buiten de muren, putafdekkingen, een tent en zelf een waterrad.
En groot. Ik heb er een half uur rondgelopen.
Daarna geen nieuwe dingen meer ontdekt. Ben blijven lopen, af en toe weer wat drinken en rond vier uur terug gelopen naar het hotel. Foto's vast gedownload naar mijn tablet, en gestart met het verhaal voor vandaag. Helaas per ongeluk gewist, nadat ik terug kwam van het diner.
Gelukkig zat het verhaal nog goed tussen de oren.
Even weer bij het zwembad gezeten met een drankje en rond half acht naar een restaurant gelopen. Ik vond Zarafshon wel leuk, ook goede recensies.
Toen ik er aan kwam, zag ik, dat ze allemaal tafeltjes buiten hadden neergezet. Zag er gezellig uit. Een groep Duitsers (gruppenreise) schoof ook net aan en dan is het vaak ook wel goed als zo'n lokale gids een groep daar mee naar toe neemt.
Ik begon met een soort van groentesoep, gevolgd door beef bekab, die al op tafel stond, terwijl ik nog met de soep bezig was.
Maar wel allemaal erg lekker. Drankje en koffie erbij en voor twaalf euro was ik klaar.
Inmiddels donker, en derhalve nog wat nachtelijke plaatjes geschoten.
Morgen met de auto naar Bukhara, een rit dwars door de woestijn.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 270 [author] => Henk [cityName] => Khiva [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/169_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => khiva ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5084001 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>En weer een vroegertje vanmorgen. Half vijf opstaan, en uitchecken.
Kwart voor vijf, stond de chauffeur voor de deur,mooi op tijd.
Een kwartier later was ik op het vliegveld en kon ik mijn bagage inchecken.
Stoel bij de nooduitgang bleek geen probleem.
Daarna wachten tot de security wakker was, de deur er naar toe was nog dicht.
Half zes, security wakker en daarna weer wachten bij gate 1 t/m 4. Was één grote ruimte. Twintig over zes, in de bus en naar het vliegtuig.
Zeven uur, vertrek naar Urgench. Aankomst kwart over acht.
Even weer op de bagage wachten en naar de uitgang. Taxichauffeurs en ophalers, mogen niet binnen het gebouw komen, ze staan allemaal buiten achter een hek. Gelukkig stond mijn chauffeur er ook en even later op weg naar Khiva.
Bleek een half uurtje rijden te zijn.
Het Asia Khiva hotel was op mijn komst voorbereid. Kamer was al klaar en ik kon gelijk inchecken. Ik bleek de enige gast te zijn.
Aangezien ik nog geen eten had gehad, gevraagd naar een ontbijt. Bleek geen probleem. Zat niet in de prijs, maar dat wist ik ook wel.
Voor € 7,= werd de halve tafel volgezet met eten. Kreeg ook nog twee gebakken eieren erbij.
Als ik ook avondeten wilde, moest ik dat van te voren bestellen, maar hier vlakbij zit de Hyat Inn, voorzien van restaurant, dus daar had ik mij al op gericht.
Na het ontbijt de korte broek maar weer aan, het was alweer boven de dertig graden.
Het voordeel van dit hotel, is dat het vlakbij de zuidpoort van het oude Khiva ligt. Je loopt zo de geschiedenis in.
Een klein stukje geschiedenis;
Xiva is een stad met circa 50.000 inwoners in het noordwesten van Oezbekistan. De stad ligt als oasestad in de Karakum-woestijn, niet ver van de rivier de Amu Darja. Vroeger stond de stad wisselend bekend onder namen als Chorasam, Choresm, Chwarezm, Chwarizm, Chwarazm, Chorezm. Het is dankzij de goed bewaard gebleven historische binnenstad een van de meest toeristische steden van Oezbekistan.
Het ommuurde, historische centrum van Xiva, Itsjan Kala, werd in 1990 door UNESCO als eerste locatie in Oezbekistan (destijds nog onderdeel van de USSR) tot werelderfgoed verklaard.
Xiva bestaat uit twee delen: Dichan Qal'a (buitenste deel van de stad) en Itsjan Kala (binnenstad). Dichan Qal'a werd vroeger beschermd door een muur met 11 poorten. Itsjan Kala wordt nog steeds omringd door stenen muren, waarvan de fundamenten in de 10e eeuw zouden zijn gelegd. De huidige gecreneleerde (van kantelenvoorziene) muren dateren uit het einde van de 17e eeuw en hebben een hoogte van 10 meter. In de oude stad bevinden zich ruim 50 historische monumenten en 250 oude huizen, vooral uit de 18e en 19e eeuw.
Archeologen hebben aan de hand van gevonden overblijfselen van huizen, stukjes van keramische borden en andere zaken in Itsjan Kala vastgesteld dat Xiva in ieder geval sinds de 5e eeuw voor Christus wordt bewoond. De geschiedenis van de plaats hing nauw samen met de ontwikkeling van het gebied waarin het lag, Chorasmië. In de Behistuninscriptie worden plaats (toen nog een fort) en regio genoemd in de lijst van gebieden die Darius I veroverd had tussen 521 en 485 v. Chr. Hecataeus van Milete plaatste de "Choresmiërs" en hun stad "Chorasmia" ten oosten van Parthia (Khorasan). Ook in de heilige geschriften van de Zoroastriërs wordt de plaats genoemd.
Ook vlakbij het hotel ligt een stukje Dichan Qal'a en volgens mijn reisgids, moet je die zeker niet overslaan.
Daarna de oude stad in, het gedeelte wat dus op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Geen mens te bekennen. Wel een klein winkeltje, waar ik maar gelijk een colaatje heb gekocht. Dorstig weer.
De oude stad heeft vier poorten, in elke windrichting 1. De bussen met toeristen stoppen allemaal bij de westelijke poort.
Daar kun je namelijk een ticket kopen, die toegang geeft tot alle musea, moskeeën ed. . Dat had ik ook gelezen, en naarmate ik dichter bij die poort kwam, zag ik ook meer mensen. Voor UZS 120.000,= kaartje gekocht.
En weer naar binnen. Overal staan bronzen beelden met afbeeldingen uit het dagelijks leven. Hebben ze mooi gedaan.
Eerste museum, de Juma moskee. Ook de oudste moskee en dateert uit de 10-de eeuw. De kolommen zijn allemaal van hout. Slechts een stuk of twaalf zijn nog origineel ( van de 213 stuks), de rest dateert uit de restauratie uit 1788. Geen kolom is hetzelfde. Deze staan op stenen blokken, waar tussen het hout en steen kameelwol is aangebracht. Deze innovatie absorbeert vocht vanuit de bodem, voorkomt dat termieten zich te goed doen aan het hout èn het geeft een bepaalde mate van protectie tegen aardbevingen.
En weer door, nu naar het Tash Khauli Palace.
Dit paleis werd gebouwd door meer dan 1000 slaven in 1830.
Het oudste gedeelte is de harem, gebouwd rond het binnenplein. Aan de zuidzijde bevinden zich vier open ruimtes, voor elke vrouw van de Khan, één.
De kamer van de Khan was te bezichtigen. Naast de vier vrouwen had hij ook nog een aantal concubines. Ook voor hen was ruimte gereserveerd aan de overzijde van het binnenplein.
Dit waren vaak slaven, meisjes vanaf twaalf jaar kwamen binnen en als ze geluk hadden werden ze een jaar of dertig.
Alleen de vrouwen van de emir mochten kinderen baren, dus als een concubine zwanger raakte, werd ze geaborteerd. Vaak verloor ze daarbij zelf ook het leven.
Als de emir zelf overleed, werden alle concubines weer op de slavenmarkt verkocht. De zoon kon de supplement dames van zijn vader niet erven.
Het gaat te ver om alles te benoemen, waar ik ben geweest, maar het Kunya Ark paleis wil ik wel noemen. Zeer indrukwekkend.
Dit gefortificeerde paleis is gebouwd in 1686 op oudere fundamenten. Opdrachtgever was Arangan Khan. Het was een stad in een stad met eigen muren, moskeeën, kantoren, fabriekjes, stallen en de eigen verblijfruimtes.
Aan de oostzijde een ingang, verdedigd voor koperen kanonnen.
Veel van de originele constructies zijn er niet meer, maar het is wel mooi gerestaureerd. De 'koningskamer' is weer ingericht en via een smalle steile trap kun je het hoogste punt in Khiva bereiken, met een mooi uitzicht over deze stad.
Het verval begon al in te treden, toen deze Khan verhuisde naar het Tash Khauli paleis.
Al dat lopen is de hitte maakt dorstig en waar de toeristen lopen, staan ook de kraampjes met allerlei soorten vocht.
Water, fris, ijs en bier, zie je overal. Loop je tien meter een zijstraatje in, zie je niemand meer.
Dus elk uur wel even ergens wat drinken.
Aangezien ik morgen met een gids nog een keer Khiva door ga lopen, besloot ik om de stad te verlaten en op zoek te gaan naar de Dichan Qal'a aan de noordwest kant van de oude stad. Dit was een beschermende muur van 11 meter hoog en voorzien van elf poorten.
En inderdaad, na een flink stuk lopen, gevonden!
Onderkant al voor een groot gedeelte gerenoveerd, de oude kantelen (nog) niet.
Daar ook nog een stuk langs gelopen en toen langzaam weer terug naar de westelijke poort. Vandaar even langs de Hyat Inn gelopen voor een reservering, echter het hotel was gesloten. Naast mijn eigen hotel ook een hotel met restaurant, dus daar gevraagd, en die zouden open moeten zijn.
Ben benieuwd, anders de stad maar weer in op zoek naar iets. Maar voor vandaag eigenlijk wel genoeg gelopen. Ik had ook niet de indruk, dat daar veel gasten waren.
En inderdaad, geen restaurant open. Even op de digitale kaart gekeken en in de buurt van de westelijke poort een hotel met restaurant. Hotel open, restaurant dicht.
Tweehonderd meter verder het Khiva Moon restaurant. OPEN!
Eigenaar zat zelf te eten, zijn neefje met vrouw en kids en toen kwam ik nog binnen.
Nou ja binnen, buiten van die lage tafels, waar je omheen zit. Kleermakerszit en schoenen uit. Lekkere frisse sokken en je benen slapen na twintig minuten.
Super gastvrij en de menukaart werd al snel gehaald. Ik kon er geen chocolade van maken, dus maar even vragen. Zat er ook een Engels gedeelte in, helemaal als laatste. 170 gram kebab voor nog geen vier euro. Colaatje erbij en koffie na. Was net zo duur als het ontbijt vanmorgen.
Het is nu negen uur en morgen geen vlieg-, trein- of bootreis. Dus ik verwacht een goede nachtrust. Morgen om acht uur ontbijt en om negen uur staat de gids voor de deur.
Na een goede nachtrust werd ik om kwart over zeven weer wakker. Douchen, aankleden en ontbijten.
Vier sterren waardig. Er was van alles te krijgen.
In de vakantie heb ik altijd een ander protocol dan thuis. In een hotel neem ik altijd eerst roerei, dan corn flakes, paar glazen jus d'orange, wat broodjes en koffie.
Als één van die zaken afwezig is, vind ik het een slecht hotel. Beetje overdreven natuurlijk, maar zoals in Finland, waar geen roerei te krijgen was, beetje jammer, dat wel.
Na het ontbijt mezelf even miljonair gepind. Één miljoen UZS. EURO 85,= .
Rond negen uur waren gids en chauffeur ter plaatse. Zij wachtten binnen, ik zat buiten.
Temperatuur was toen nog maar 31 graden.
Eerst naar het oude Tashkent. Auto uit en lopend met de gids verder.
Eerste stop het mausoleum van Kaffal - Shashi. Het gebouw stamt uit de 16-de eeuw, de man zelf leefde meer dan duizend jaar geleden. Hij kreeg bij leven al de titel 'Holy Imam'.
Hier is zijn sarcofaag te zien en daar omheen veel anderen nog, de lateremufties.
Veel vrouwen trekken hierheen, in de hoop zwanger te worden. Niet van de oude man, maar door de bidden, te doneren (waarschijnlijk het belangrijkst) en te helpen het gebouw netjes te houden.
Het Al-Bukhari instituut (vroeger een moskee), is één van de weinige islamitische centra, die gedurende de sovjet overheersing, open mocht blijven. Niet meer dan 25 imams mochten hier studeren en werken. Tegenwoordig studeren er zo'n 130 mensen.
Aan de andere kant van het plein, de Barak-Khan Madrasa.
Een madrassa of medresse is het Arabische woord voor school, zowel seculier als religieus. In de westerse wereld wordt madrassa gebruikt voor een Koranschool. Dit is een religieuze school waar de islam wordt onderwezen. De eerste madrassa werd in 1067 gesticht in Bagdad.
In deze madrasa weinig onderwijs, binnenin voornamelijk souvenirshops. Leer, hout en keramiek.
Snel door naar de volgende 'attractie'. Osman's Koran.
Osman's Koran is recognized as a remarkable and unique monument. It is an essential part of Muslim historical and cultural heritage. Kept in a special chamber in Barak-Khan Madrassah in Tashkent, Osman's Koran continues to be an unflagging attraction for researchers, pilgrims and tourists from many countries of the world.
Het komt er op neer, dat de profeet Mohammed, alle teksten inzake het geloof in zijn hoofd had zitten.
Na zijn dood moest dat alsnog geïnterpreteerd en opgeschreven worden.
Er is dus één origineel geschrift en daarnaast zijn er vijf kopieën geschreven.
Van de zes zijn er nog twee bewaard gebleven. Nummer 2 ligt dus in Tashkent. Foto's maken was niet toegestaan. Trouwens voorzien van het UNESCO echtheidscertificaat. Het origineel is verloren gegaan.
Weer buiten, inmiddels 35 graden.
En door naar de Hazrat Imam moskee. Bijzonder, want de kolommen zijn hier van hout. Gebouwd in 2007 in slechts vier maanden.
De sandlewood kolommen zijn uit India geïmporteerd, het donkergroene marmer uit Turkije. Je herkent het direct als je de foto's ziet.
Sergej stond even verderop al te wachten met de auto, door naar de Chorsu Bazar. Dat betekent 'de kruispunten'.
Deze bazar bestaat al honderden jaren en lag op de zijderoute.
Globaal vijf afdelingen. Vlees en vis, gedroogd fruit en noten, non food en groente, zuivel en fruit. Eigenlijk de hele schijf van vijf.
Daarnaast stalletjes met water en frisdrank en eterij.
Daarna weer een stukje met de auto, waarbij we uitstapten bij het Navali theater.
Mooi gebouw met een prachtige fontein op het voorliggende plein.
Vlak daarbij het Romanov huis. Gebouwd in 1891.
Het heeft vele functies gehad, maar men is nu bezig om er een Hermitage museum in te krijgen. Goed voor toerisme.
Aan de andere kant van de weg, het Independence plein.
Het gebouw van het ministerie van Financiën staat er en ook het werkpaleis van de president is er te vinden.
Verder vele fonteinen, en een belangrijk monument, een gouden globe op een voet, waarbij Oezbekistan als onderdeel van de wereld wordt afgebeeld. Daaronder een moeder met een kind in haar armen.
Dit monument heeft het grootste standbeeld van Lenin in de wereld vervangen.
Daarna kwamen we uit op het Amir Timur Square. Hier zit Amir op een paard. Dit standbeeld van hem weegt 30 ton. Ook hier stonden Sovjet gerelateerde beelden vóór hem. Generaal van Kaufmann, Lenin, Stalin en Karl Marx.
Dit ter ere van de 660-ste geboortedag van Amit Timur.
Vanuit dit park heb je ook zicht op Hotel Uzbekistan. Typische Sovjet architectuur, maar het hotel is gerenoveerd en nog steeds boekbaar.
Dit bleek het einde van de toer met gids. Ik werd keurig weer gedropt bij mijn hotel. Sergej haalt met morgenvroeg om 05:00 uur weer op, om me naar het vliegveld te brengen.
In het hotel een tosti gegeten en daarna lopend naar het Geologie Museum. Was 2,5 km lopen. Temperatuur inmiddels 37 graden.
Aangekomen, bleek het gesloten.
Vlakbij een ander museum, het State Fine Arts Museum. Ook een typisch sovjet gebouw. Vier verdiepingen, geen lift. Wel tig trappen.
Best leuke dingen te zien. Moest nog speciaal een kaartje kopen, als je foto's zou willen maken. Geen kaartje gekocht, wel foto's gemaakt. Ging helemaal nergens over.
Op verdieping drie en vier, studenten van de kunstacademie, die bestaande schilderijen aan het naverven waren. Sommigen konden dat erg goed.
Daarna naar het Polytechnisch museum. Dat was echt heel slecht. Het merendeel van de informatie was in het Duits. Bleek VW sponsor van dit museum.
In de andere vleugel alleen GM-auto's, i.e. van die Daewoo's als Chevrolet vermomd.
Gauw weer weg.
Terug naar het hotel dan maar. Ik was behoorlijk moe geworden. Inmiddels ruim vijf uur in de hitte rondgelopen. Onderweg nog even een terrasje gepakt voor een heerlijk koele Coca Cola en rond kwart voor zes terug in het hotel.
Douchen, foto's downloaden van de camera, even vast de bezochte plekken opschrijven en daarna hier in het hotel gegeten. Ze hebben zowel lokale gerechten als internationale, dus gekozen voor een pizza di mare.
Morgen om 07:00 uur vlieg ik naar Khiva, en dat ligt helemaal in het westen van het land.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 218 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tashkent ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5083936 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => Reisdag naar Tashkent [message] =>Vroegertje vanmorgen, kwart over vier op, half vijf rijden.
Om iets over zes was ik in Roelofarendsveen, auto geparkeerd en om 06:15 uur kwam het busje voorrijden.
Nu was de bagageafgifte bij AirBaltic nog gesloten. Om acht uur open, maar er was nog een vlucht voor die van mij en dus ging de balie al om half acht open.
Gewoon ingecheckt.
Gevraagd om bij de exit te zitten van Riga naar Tashkent, maar bleek niet zeker.
In Riga even weer vragen.
Ik kreeg ook een nieuwe boardingpass op Schiphol, en het stoelnummer bleek later te verschillen. Achteraf bleek de nieuwe bij de exit te zitten. Gelukkig.
Dan naar de security. Dat duurde al met al 35 minuten. Viel mee.
Door naar C10 en daar wat te eten gehaald en de krant maar gaan lezen.
Mooi op tijd vertrokken en al slapend Riga bereikt.
Daar had ik ruim overstaptijd, want van aankomstplatform naar gate C7 was slechts tien minuten lopen.
Daar uiteindelijk gevraagd naar een exit stoel, bleek ik die al te hebben. Goed geregeld.
Weer in slaap gevallen. Uurtje later raakte ik in gesprek met mijn buurman. Oezbeek van geboorte, maar woonde al tien jaar in Zweden en had eigen bedrijf. Dus die laatste vier uur waren eigenlijk zo om. Eten en drinken GRATIS bij Uzbekistan Airways.
Van het vliegtuig naar de douane, kwartiertje.
Door naar de bagageband, waar mijn tas bijna als laatste aankwam.
Buiten stond de chauffeur al te wachten en heeft me snel naar het hotel gereden.
Zo, eerst pitten, het is hier drie uur later dan in Nederland.
Morgen om negen uur staat hier de chauffeur weer met gids voor een dagje Tashkent.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 214 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => reisdag-naar-tashkent ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5064274 [userId] => 91080 [countryId] => 197 [username] => tonenanneke [datePublication] => 2019-09-28 [photoRevision] => 0 [title] => Uzbekistan [message] => Zondag 8 september 2019 staan we al vroeg bij de grens van Tadjikistan. We zijn snel door de controles, maar moeten ruim een uur wachten voor het hek om naar de zijde van Uzbekistan te rijden. Eenmaal op het terrein gaat alles snel en soepel. We rijden over een matig bestrate weg naar Samarkand en parkeren de camper voor de deur van hostel Bahadir. Het is nog vroeg in de middag en we maken een wandeling naar het vlakbij gelegen Registan met zijn 3 koranscholen. Een prachtig gezicht. Ondanks dat het zondag is, zijn alle winkels open. Ook de kapper, waar we ons haar laten knippen. Als we terugkomen bij het hostel parkeren 2 overlanders met hun Steyer naast ons. We hebben elkaar al ontmoet in Kirgizië. De volgende dag, het regent, maken we een uitgebreide wandeling door de stad. We bezoeken de grote (echt grote) moskee, het mausoleum, het standbeeld van de krijgsheer Temur en zijn graf in de nabij gelegen tombe. Onderweg pinnen we Uzbeekse soms en gaan terug naar de camper. Ondanks de regen is het een mooie dag geworden. Dinsdag 10 september verlaten we Samarkand en rijden naar Bukhara. In Bukhara willen we op het parkeerterrein van hotel Rimi overnachten, maar dit terrein is nu bouwterrein geworden. Noodgedwongen parkeren we aan de straat naast het hotel. Anneke voelt zich niet lekker en we houden een rustige middag. De volgende dag voelt Anneke zich nog niet 100% en pas tegen de middag stappen we in de hop on-hop off bus die ons door de stad rijdt. Veel gaat door de moderne wijken (saai!), maar het laatste deel gaat door de oude stad. Hier stappen we uit en bezoeken het fort, de nog aktieve koranschool en de tegenover gelegen moskee Alles mooi betegeld en in een prachtige bouwstijl. We lopen terug naar de camper. Anneke voelt zich nog steeds niet ok en gaat naar bed. Ons volgende doel is de stad Khiva, tegen de grens van Turkmenistan aan. De eerste 65 kilometer is zeer slecht asfalt, maar plotseling begint er een 4-baansweg. Dat schiet tenminste op. Onderweg proberen we diesel te tanken (zeer schaars in Uzbekistan), maar het lukt niet, ondanks dat er diesel op de pompen staat. We overnachten bij een restaurant in het plaatsje Miskin. Anneke voelt zich vandaag een stuk beter. De volgende dag rijden we over goede, maar ook slechte wegen naar Khiva. Vlakbij de ingang van de oude stad parkeren we de camper voor het hotel Alibek. Even later parkeert Robert met zijn Steyer naast ons. Bij de meeste hotels is bij het parkeren van de camper het ontbijt inbegrepen. Ook hier is dat het geval. Een zeer uitgebreid ontbijt met eieren, fruit en pannekoeken. 's Middags hoeven we niet te eten. We kopen toegangskaartjes voor de oude stad en lopen naar binnen. Het oude stadsdeel is prachtig gerestaureerd. Soms wel eens te mooi. De vele souvenirskraampjes nemen soms het gevoel weg dat hoort bij het wandelen door de stad. Ook is het vandaag heel druk met bussen vol toeristen. We lopen terug naar de camper en houden een rustige middag. Het verslag van Kirgizië en Tadjikistan wordt geplaatst op onze website via de wifi van het hotel. 's Avonds maken we nog een wandeling door de oude stad met minder toeristen. We blijven een dag langer in Khiva, want vandaag is de opening van het jaarlijkse dansfestival van deze stad. Bij de poort wordt een mooie show opgevoerd met dansers in traditionele kostuums. Vanavond is er een gratis optreden op het grote plein in het fort. 's Middags wandelen we weer door de oude stad en bezoeken de diverse monumentale gebouwen uit de zestiende eeuw. Gelukkig zijn er vandaag minder toeristen en ook weinig kraampjes langs de wegen. 's Avonds bezoeken we het dansfestival met optredens van dansgroepen uit de omringende landen, maar ook Polen en een Italiaans koppel. Het is een lange zit en pas tegen middernacht zijn we weer in de camper. Maandag 16 september verlaten we Khiva. We hebben hier mooie dagen gehad met prachtig weer. De weg richting Kazachstan is wisselvallig. Vaak slecht asfalt met gaten en scheuren, maar wel redelijk berijdbaar. Onderweg lukt het ons om 80 liter diesel te verkrijgen. Met de huidige voorraad moeten wij de grens zonder problemen kunnen halen. Vlakbij de plaats Nukus overnachten wij bij een vervallen fort uit de 2-3e eeuw en hebben in de verte zicht op de eeuwenoude dodenstad. De volgende dag rijden we naar de necropolis en lopen op dit inmense terrein rond. Het lijkt echt op een stad met graven in de vorm van huizen met koepels. We hebben besloten om toch een omweg te maken naar wat eens de Aral Zee was. Het plaatsje Moynac was eens een belangrijke vissershaven aan de zuidpunt van de Aral Zee. Nu ligt de (kleinere) zee 200 kilometer naar het noorden en de schepen liggen hier te verroesten op de voormalige zeebodem. En dat alleen omdat in de jaren 60-70 de Russische overheid prioriteit gaf aan de katoenteelt in dit gebied en rivieren omlegde voor de toevoer van water via de irrigatiekanalen. Het resultaat was dat de Aral Zee onvoldoende water toegevoerd kreeg en langzaam opdroogde. Woensdag 18 september rijden we de lange weg terug naar de hoofdweg. Deze is goed berijdbaar tot zo'n 70 kilometer voor de grens. De weg is een echte puinhoop en harder dan 20-25 km/uur valt niet te rijden. Soms nemen we maar een zandweg die langs de officiele weg loopt, maar die stopt ook wel eens abrupt. Gelukkig is het laatste deel van 20 kilometer in het niemandsgebied van de grens wel weer berijdbaar. Bekaf parkeren we de camper op een groot parkeerterrein voor de grens. Hier is een restaurant en eten kebab met frietjes met een pul bier erbij. Ook is er wifi en kunnen onze email ophalen. Morgen gaan we wel kijken wat de overgang van Uzbekistan naar Kazachstan ons brengt. We zijn maar kort in Uzbekistan gebleven, Het land waar de Zijderoute een belangrijke rol heeft gespeeld. De steden Samarkand (onze favoriet), Bukhara en Khiva danken hier hun weelderige bestaan aan. Gelukkig hebben we nog wat diesel kunnen kopen, zodat we zonder zorgen door het land konden rijden. Ondanks dat Uzbekistan een zeer gecontroleerde staat is, hebben we hiervan weinig hinder ondervonden. Het volgende trajekt zal via Kazachstan en Rusland naar Ukraïne gaan om dan door Eurpa naar huis te rijden. Veel leesplezier toegewenst door Ton & Anneke [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 12:29:37 [totalVisitorCount] => 430438 [pictureCount] => 54 [visitorCount] => 1839 [author] => Ton & Anneke [cityName] => Khiva [travelId] => 521928 [travelTitle] => Rusland, Mongolië en terug via de Zijderoute [travelTitleSlugified] => rusland-mongoli-en-terug-via-de-zijderoute [dateDepart] => 2019-04-15 [dateReturn] => 2019-11-15 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/932/347_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/091/080_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => uzbekistan ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5050918 [userId] => 437582 [countryId] => 197 [username] => frafrazie [datePublication] => 2019-04-18 [photoRevision] => 0 [title] => 10de verslag, Georgië, Azerbeidzjan & Turkmenistan [message] => Hallo allemaal, Hier is al weer mijn 10de verslag. Nu vanuit Centraal Azië. Hier doe ik met een truck van Dragoman de Zijde route. We zijn begonnen in Georgië, daarna Azerbeijan en Turkmenistan en nu zijn we begonnen om Oezbekistan te verkennen. Het zijn totaal andere landen dan Afrika en Nepal. Lees zelf maar. Donderdag 28 maart : Kathmandu Op de laatste werkdag hadden mijn collega's gezorgd voor gebraden kip, chapaties en voor een mooie taart. In het huis van mijn gastgezin was ook een beetje feest want ama (oma) was van daag 77 jaar en 7 maanden en 7 weken en 7 dagen geworden en dat is een dag om te vieren met een puja (= een ritueel waarmee hindoes een godheid vereren) , speciaal eten en een Tika. Ook ik kreeg van ama een Tika en een banaan. ' s Avonds ga ik mijn koffer pakken. Vrijdag 29 maart: Kathmandu- Istanboel, Tbilisi in Georgië; Vanochtend kreeg ik al bericht dat mijn vlucht naar Istanboel 2 uur vertraagd was en dus niet om 12.30 zou vertrekken maar om 14.30 uur. Manish zou op de luchthaven van mij afscheid nemen, maar uiteindelijk is hij maar naar mijn gastgezin gekomen om afscheid te nemen want anders zou hij veel te laat op zijn werk komen. Rupa bakt voor mij een paar chapati's/rotis die ik vannacht of morgen kan opeten als ik langdurig op de luchthaven moet wachten. Rond 11.15 uur brengt Kechab me met de auto naar de luchthaven. Het is helemaal niet zover maar door het drukke verkeer deden we er ruim 1 uur over. Op de luchthaven werd de vertrektijd van het vliegtuig steeds later en kreeg ik ook de melding dat mijn vlucht van Istanboel naar Amsterdam gecanceld was omdat we door die vertraging zo wie zo de aansluiting Istanboel -Amsterdam zouden missen. Bij de incheckbalie vertelde ze me dat ik in Istanboel kon overnachten in een hotel en zaterdagochtend om 8.50 uur door kon vliegen naar Amsterdam waar ik om 10.40 uur zou aankomen. Dit heb ik geweigerd want dan zou ik ook de vlucht van Amsterdam naar Tbilisi missen, die om 10.20 uur zou vertrekken. Toen hebben ze nog een poging gedaan om een rechtstreekse vlucht vanuit Istanboel naar Tbilisi te regelen met Turkish airlines maar dat lukte niet vanuit Kathmandu zeiden ze. Zij gaven het advies om dat dan in Istanboel te regelen. Mijn bagage werd voor alle zekerheid uitgecheckt in Istanboel. Uiteindelijk gaat om 16.00 uur het vliegtuig de lucht in en arriveren we na 8,5 uur vliegen om 22.15 uur in Istanboel, waar het 2,5 uur vroeger is dan in Kathmandu. Terwijl ik naar de bagageband loop kom ik onderweg een helpdesk van Turkish airlines tegen. Ik leg mijn probleem uit, doch hun 1ste reactie is" wij kunnen de vlucht van Istanboel-Amsterdam niet omboeken naar Istanboel- Tbilisi want het ticket van Amsterdam-Tbilisi is niet van Turkish airlines maar van Georgië airlines. Op dat moment leek mij het beste om dan maar een nieuw ticket Istanboel-Tbilisi te kopen, want als ik deze vlucht in Amsterdam mis, dan moet ik ook een nieuw ticket kopen. Dus ik ga naar de ticketbalie en leg mijn situatie weer uit. Doch deze meneer was bereidwilliger en regelde voor mij gratis een ticket Istanboel-Tbilisi, en hij labelde mijn bagage door naar Tbilisi. Om 2.10 uur 's nachts vertrekt de vlucht. In die tussentijd moet ik nog aan dollars zien te komen waarmee ik het visum voor Turkmenistan moet betalen en de prijs verhoging van de Kitty. Ik had op Schiphol al een dollar bestelling gedaan bij het G.W.K, maar nu ik niet naar Amsterdam vlieg moet ik het hier zien te regelen. De enige optie is, eerst Turks geld pinnen en dat dan wisselen bij een wisselloket voor dollars. Daarna laat ik nog aan een aantal mensen weten, via wattsapp en Messenger, dat mijn vlucht is veranderd. Om 02:45 uur 's nachts gaan we de lucht is. Het is behoorlijk warm in het vliegtuig en hij maakt een vreemd geluid. Het type mensen die ik hier tegen kom staat me al een beetje tegen: ze zijn blank, fors, nors i.t.t. de vriendelijke en goedlachse Nepalezen en Afrikanen. Ik denk dat de komende vakantie heel anders zal zijn dan de afgelopen 5 maanden, zo wie zo qua temperatuur en de mensen. We zullen zien!! Zaterdag 30 maart : Tbilisi in Georgië : Om 5.30 uur in de morgen landt het vliegtuig op Tbilisi. Het was eigenlijk maar een korte vlucht van 1 uur en 45 min. ( vanuit Amsterdam zou het 4,5 uur hebben geduurd, inclusief het tijdsverschil). Waar ik bang voor was gebeurde, namelijk mijn trolley tas kwam niet van de bagage band. Ik ga meteen aangifte doen. Ik krijg een telefoonnummer wat ik kan bellen om te informeren of de tas aangekomen is. Daarna ga ik op zoek naar de balie van Georgië Airways. Deze blijkt in de vertrekhal te zitten. Bij hun leg ik de vraag neer of mijn gecombineerde ticket van Amsterdam-Tbilisi (heen) en Bhiskek-Amsterdam (terug) nog wel geldig is nu ik de heenvlucht niet gebruikt heb. Maar zij weten er ook geen raad mee. Daarom wordt ook contact opgenomen met Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij die de terugvlucht verzorgd op 14 mei. Na 3 keer bellen geven ze mij de bevestiging dat het ticket gewoon geldig en bruikbaar is op 14 mei. Ondertussen ga ik Georgische lari's pinnen en uitzoeken waar bus 37 komt waarmee ik naar mijn hotel kan komen. De bus kost maar 50 lari's ( = ca. 20 cent) en een taxi $15-20. Het is hier grijs, koud (7 graden) en nat. Gelukkig had ik mijn donsjack en fleece jack in mijn handbagage gestopt. Het is een hele overgang ! Al die tijd breng ik door op de luchthaven. Aangezien rond 11.00 uur dezelfde vlucht van Turkish Airlines in Tbilisi arriveert, ga ik weer naar de aangifte balie en dan blijkt dat de trolley tas met deze vlucht is meegekomen. Ik ben erg blij, maar dan blijkt dat de draagband kapot is en dat de hendel, waarmee je de tas kunt voortrekken, niet meer op en neer gaat. Er wordt een rapport van opgemaakt, waarmee ik maandag naar het kantoor van Turkish airlines moet gaan. Ik kan de trolley tas niet meer fatsoenlijk gebruiken en daarom moet ik een nieuwe kopen. Doch de prijzen voor trolley tassen zijn soms wel 10x zo hoog als in Nederland. Met bus 37 rij ik naar metrostation Avlabari en dan is het nog 10-15 min. lopen naar mijn hotel New Kopala , in de wijk Metekhi. Ondertussen zie ik dat Tbilisi een mooie oude stad is met mooie kerken en een oude muur. Maar eigenlijk ben ik nu te moe om ervan te genieten. Wat me wel opvalt is dat vele oudere mannen en vrouwen een somber uiterlijk hebben en gekleed zijn als Russische militairen. ' s Avonds kruip ik op tijd in bed. Zondag 31 maart: Tbilisi: Een goede nacht gehad: was ook wel nodig. Daarna een lekkere warme douche genomen. Op de kamer is het warm, zowel met als zonder airconditioning aan. Er is een ontbijtbuffet met lekkere bruine harde bolletjes en croissants, wat ik al maanden niet meer gegeten heb. Ook staan er verschillende kaassoorten, worst en gebakken en gekookte eieren. Ik ben de enigste gast in het restaurant. Vervolgens ga ik mijn bagagespullen overbrengen van mijn oude in mijn nieuwe trolley tas. Alles past erin. Om 12.00 uur check ik uit. Met al mijn bagage ( 2 trolleytassen, 2 rugzakken) loop ik naar het andere hotel, genaamd GTM Kapan hotel. Nu blijkt dat mijn nieuwe trolley tas niet goed stuurt en een neiging naar links heeft. Het heeft geen zin om ermee terug te gaan naar de winkel want het was de laatste trolley tas in z'n soort. Mijn slaapmaatje heet Veena, is 28 jaar en komt uit Engeland. Ze is nog niet gearriveerd. Allereerst ga ik op zoek naar het kantoor van Turkish airlines. Met mijn app " maps Me" is het makkelijk te vinden. Ik doe er wel meer dan 1 uur over. Onderweg bezoek ik de Metekhi kerk uit de 13de eeuw . Deze kerk van de Maagd Maria Metekhi bevindt zich op de linkeroever van de rivier de Mtkvari (Kura), op het klifplateau waar ook het ruiterstandbeeld van koning Vakhtang Gorgasali staat. Vervolgens passeer ik de oude stadsmuur en steek de moderne futuristische witte brug van de Vrede over de Mtkvari rivier over. Na een paar kilometer langs de Kura rivier gelopen te hebben steek ik de " Droge brug / Dry bridge" over. Op afstand zie je vele standbeelden, kerken en synagogen aan de horizon. Naast de brug staan vele standjes met munten, sieraden, schilderijen en antiek. Daarna is het nog een half uur naar het kantoor van Turkish airlines. Nu weet ik hoe ik morgen moet lopen als ik aangifte ga doen over mijn defecte trolley tas. Op de terugweg loop ik de heuvel op naar het Narikala kasteel. Narikala is een oud fort (4-7de eeuw) dat uitkijkt op Tbilisi en de rivier de Kura. Het fort bestaat uit twee ommuurde gedeelten op een steile heuvel tussen de zwavelbaden en de botanische tuinen. Op het lagere hof staat de onlangs herstelde Sinterklaas-kerk. Het is nieuw gebouwd in 1996-1997 en vervangt de oorspronkelijke 13e-eeuwse kerk die bij een brand werd verwoest. Er is ook een kabelbaan die voert naar dit fort. Maar voor het uitzicht hoef je geen kabelbaan te nemen want het is grauw, nevelig en koud in Tbilisi. Terug in mijn hotel tref ik mijn kamergenoot Veena op de kamer aan. Zij is net afgestuurd als arts en haar voorouders komen uit India. Om 18.00 uur hebben we een briefing met de bemanning van Dragoman en de medereizigers. Het zijn er ca. 18. De leeftijd varieert van 25- 70 jaar en de meesten komen uit Engeland, VS , Australië en een jongen uit Ierland en een Duitse vrouw. Ieder stelt zich voor en de reisleiding Liz , Kylie en Matt leggen in het kort uit wat we kunnen verwachten van de reis. Vanuit onze kamer hebben we een prachtig uitzicht op de verlichte gebouwen en de brug van Tbilisi. Maandag 1 april: Tbilisi Vrij aardig geslapen, al werd ik regelmatig wakker van mijn rauwe hoest en dichte keel. Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt in het restaurant verwacht. Ook hier in de vorm van een buffet met wel 5 soorten kaas, lekker bruin brood, yoghurt en fruit. Er stond zelfs een fles met een sterke drank op tafel, genaamd chacha of Georgische wodka of druiven wodka met een alcohol percentage van 45 procent. De Georgiërs zijn stevige alcohol drinkers, zelfs bij het ontbijt. Daarna maken we een stadswandeling met een gids. Helaas regent het behoorlijk en is het koud en op een gegeven moment gaat het zelfs sneeuwen. Dit is alles behalve aangenaam. We lopen langs badhuizen die zich bevinden onder koepelvormige daken , genaamd Abanotubani. Het warme water van 40-50 graden Celsius is afkomstig uit thermale bronnen waarvan het water zwavel bevat. Het schijnt te helpen bij huidziektes, eczeem, jicht en slaap- en spijsvertering problemen. Ook nu zien we vele mooie en oude kerken zoals de Sioni kathedraal (8ste eeuw) en een synagoge. Een ander leuk element in het centrum is de klokkentoren in de Shavteli straat. Dit is het gebouw van het Marionettentheater. Om 12.00 uur komen poppetjes naar buiten net zoals in Praag. ' s Middags werd het droog en ging zelfs de zon schijnen. Ik loop dan weer naar het kantoor van Turkish Airlines, die nu wel open is. Zij bieden mij een nieuwe , wat hardere, trolley tas aan. Ik had liever mijn geld teruggezien omdat ik al een nieuwe trolley tas had gekocht. De andere optie was dat ik aangifte zou moeten doen op de website van Turkish Airlines en als zij de klacht terecht zouden vinden , dan zou ik pas na 14 dagen geld op mijn bankrekening gestort kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik maar voor hun tas gekozen omdat hij solider is en beter rijdt dan de tas die ik gekocht had. Terug lopend koop ik onderweg een kaasbrood die in een aparte stenen oven wordt gebakken. In mijn hotelkamer heb ik weer al mijn bagage overgepakt in de nieuwe tas en ben met de andere trolley tas teruggegaan naar de winkel waar ik hem gekocht had. Daar wilden ze het geld niet teruggeven, maar ik kon er wel iets anders voor nemen. Ik heb toen maar gekozen voor een leren riem en een leren beurs (ook veel te duur voor mijn gevoel). Daarna heb ik zelf nog een rondwandeling gemaakt . In Tbilisi zijn vele voetganger tunnels onder de grote autowegen en zelfs onder een brug voor auto's. Hierin bevinden zich ook kleine winkeltjes en graffiti schilderingen. Heel handig, veilig en leuk. Hier is het tot 19.30 uur licht en ze kennen geen zomer- en wintertijd. Terug op mijn hotelkamer neem ik een lekkere douche en rust uit. Ondertussen volg ik het Brexit nieuws op de T.V. Mijn slaapmaatje komt pas veel later terug. Dinsdag 2 april: Tbilisi en naar Telavi: 110 km, 3,5 uur rijden: Tot 15.00 uur blijven we nog in Tbilisi en iedereen is vrij om te doen waar hij/zij zin in heeft. Ik loop eerst de heuvel op waar een groot standbeeld van Maria staat , genaamd Kartlis Deda. Vandaar kan ik doorlopen naar het Narikali kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Het is vandaag zonnig en de lucht is blauw, al staat er een flinke wind. Dus in de zon en uit de wind is het lekker, andersom is het koud Daarna loop Ik door naar de Trinity kathedraal met de gouden koepel: de zetel van de Orthodoxe Georgische kerk . Een prachtige kerk van buiten en mooie iconen binnen. Daarna blijft er nog wat tijd over om te dwalen door de mooie oude stad en de Orthodoxe Sioni kathedraal. Om 14.30 uur loop ik terug naar mijn hotel, want om 15.00 uur worden we geacht om, met bagage, bij de truck te staan, die geparkeerd staat onder aan de weg. De truck van Dragoman ziet er heel anders uit dan die van Oasis en Nomad. De buitenkant van de truck is rood- wit. De tassen en koffers liggen /staan in een afgesloten ruimte achterin de bus bij elkaar ( waar je onderweg niet bij kunt). In de ruimte voor de passagiers bevinden de zitplaatsen zich achter elkaar zoals in een bus. Deze zijn, halverwege aan weerszijden, onderbroken door een tafel met stoelen naar elkaar gericht. Er zit ook een kluis in de truck en een grote koelkast. We rijden in 3 uur (afstand ca. 100 km) naar de plaats Telavi (provincie Kakheti) en passeren de Alasani vallei: het centrum van de Georgische wijnindustrie. Het is een bergachtig gebied bedekt met sneeuw. Erg mooi ! Aan het eind van de middag arriveren we bij ons guesthouse Asmatis in Telavi. De groep wordt gespitst over 2 guesthouses en over 2 verdiepingen en we slapen met z'n tweeën in diverse kamers. Ik slaap met Ankie, een Duitse vrouw van een jaar of 40, schat ik. Wij hebben nota bene de mooiste en grootste kamer van het guesthouse met een tapijt op de bank en een tapijt tegen de wand. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op onze kamers gaan we met z'n allen op zoek naar een bar of een winkel waar we wijn en /of bier kunnen kopen. Dat lukt uiteindelijk. Ik koop een rode Georgische wijn uit de wijnkelder Badagoni gemaakt van de Saperavi druiven uit de Alazani Valley (Kakheti gebied) voor 11 lari's (€3,50). Maar 's avonds bij het avondeten hoeven we hem niet eens open te maken want er staan een paar karaffen witte en rode wijn op tafel. Het diner is prima: soep, aubergine, brood, salade, kip etc. , doch geen rijst of aardappels( i.t.t. Afrika en Nepal). Er wordt veel gekletst aan tafel waardoor we elkaar wat beter leren kennen. Daarna maak ik gebruik van de gezamenlijke douche en ga rond 22.00 uur naar bed Woensdag 3 april: Tel Avi in Georgië: Om 8.30 uur zitten we aan het ontbijt. Er is heerlijk Turks brood, halve eieren , kaasbrood (chatsjapoeri) en yoghurt. De dames die ons eten verzorgen zijn heel gedisciplineerd, doch kijken erg nors ( zoals heel veel Georgiërs). Rond 9.30 uur gaan we met z'n allen in een minibus en maken een wijnroute. Eerst bezoeken we het huismuseum van Chavchavadze in Tsinandali. Het landhuis in het dorp Tsinandali is een voorouderlijk landgoed, een paleis van de prinselijke familie van Chavchavadze. Daar krijgen we een rondleiding door het museum. Daar proeven we als eerste een heerlijke witte wijn van Alexander Chavchavadze. Daarna rijden we naar een ander wijnhuis waar we uitleg krijgen hoe Georgische wijn wordt gebrouwen ; namelijk: Binnen de Georgische wijnbouw spelen al 8000 jaar qvevri-wijnen een prominente rol. Bij de traditionele Georgische manier van wijnbereiding fermenteren inheemse druiven vaak met schillen, steeltjes en pitten in qvevri’s (grote, aardewerken kruiken). Eerst wordt van uitgegraven klei een qvevri gekleid/gemaakt en na te zijn gebakken wordt de qvevri ingegraven in de grond. Daar doet hij dienst als gistingstank en eenmaal afgesloten, als voeder en vat. Hierbij wordt dankbaar gebruik gemaakt van de koele en gelijkmatige temperatuur van de bodem. Ze maken daar trouwens ook Europese wijnen in hele grote metalen vaten. Doch het proces is totaal verschillend. Hier proeven we 3 verschillende wijnen : een witte genaamd Schuchmann Mtsvane uit 2016, een witte Vinoterra Mtsvane uit 2016 en een rode Schuchmann Saparavi uit 2016. Vooral de 1ste en 3de vond ik lekker. De 2de is een Georgische wijn met een hele andere smaak. In hun winkel kunnen we uiteraard deze wijnen kopen. Er hangt ook een aanplakbiljet met het opschrift "you can't buy happines" but you can buy wine ... and that is allmost the same thing". Daarna rijden we door naar een bijen-imker. Hier horen we van alles over bijen en honing en kunnen we 6 verschillende soorten honing proeven. Daarna gaan we door met de wijnroute en krijgen weer van alles te horen over het brouwen van Georgische wijn. Aansluitend volgt een lunch met weer heerlijke kaassoorten, aubergine, varkens-en kippenvlees aan een spies en natuurlijk chacha en witte en rode Ovrevri wijn van het huis. Tussen door maak ik een korte wandeling en zie veel witte en rode bloesem en bergen bedekt met sneeuw. Tenslotte bezoeken we Alaverdi klooster/monastery met een Georgische Orthodoxe kerk met de Badagoni wijn company. Rond 18.30 uur zijn we weer terug bij het pension. Daar nemen we afscheid van onze lokale Georgische gids. Ik maak nog een wandeling door het oude en nieuwe gedeelte van Telavi met een kasteel, kerk en een standbeeld. Om 20.30 uur volgt het avondeten. De meesten hebben niet zoveel trek meer want ze zitten nog vol van de lunch. Ook nu staan karaffen met witte en rode wijn op tafel, samen met bruine bonen soep, aardappel salade, groente salade, augurken en Turkish brood. Na het eten schrijf ik nog in mijn weblog en ga om 1100 uur slapen. Mijn slaapmaatje slaapt al. Donderdag 4 april: van Telavi naar het Lagodekhi nationaal park: 85 km, 5 uur rijden: Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt verwacht wat bestaat uit Turks brood, vruchten yoghurt, gekookte aardappel schijfjes en rolletjes omelet. Buiten is het grauw en mistig. Daarna deponeren we onze bagage in het achterste deel van de truck en nemen onze plaats in in de truck. Het is de bedoeling dat we niet op dezelfde plaats gaan zitten als tijdens onze laatste rit. Nu ga ik ook aan de tafel zitten maar aan de andere kant. Meteen komen daar de kaarten op tafel. Hoewel ik bijna nooit kaart, speel ik nu diverse potjes en ik vond het nog leuk ook. Aan de rand van Telavi stopt de truck en gaat de 1ste kookgroep boodschappen doen voor het diner vanavond en het ontbijt morgenochtend. De anderen lopen rond op de grote , deels overdekte, markt. Ik koop walnoten, die hier bijzonder goedkoop zijn. Daarna gaat de tocht verder naar Sighnaghi. Het is een toeristisch plaatsje met een kasteelmuur en een mooi oud kerkje. Hier kan eenieder gaan lunchen in een restaurant of iets kopen in een winkel om te eten. Daarna rijden we verder naar het Lagodekhi nationaal park, waar we rond 15.00 uur aankomen. Hier gaan we wild kamperen in het bos. Samen met Antje deel ik de tent en zetten hem ook samen op. Het zijn andere tenten dan die van Oases en Nomad, dus dat vraagt weer extra aandacht van me. Hier is de temperatuur aangenaam en schijnt de zon. Er bestaat de mogelijkheid om hier 2 wandeltochten te maken: de rode route en de gele route. Ik doe beiden voor de helft en steek de rivier over via een primitieve brug. Het bos bestaat voornamelijk uit beuken en esdoorn . Er schijnen ook dieren in te leven (gemzen, edelherten, lynx, grijze wolf , bruine beer en roofvogels) maar ik hoor alleen vogels. Daarna loop Ik terug naar de truck. Daar zitten de meeste van de groep rond een tafel en drinken wijn en whisky. ' s Avonds koelt het flink af . Liz , een van de crew, heeft ons verlaten en vliegt terug naar Engeland ( zij heeft o.a. de truck van Engeland naar Istanboel gebracht). Rond 19.30 uur is het avondeten klaar. We eten rijst, kip en een salade en brood en baklava als nagerecht. Iedereen is flink aan het pimpelen. Het was bij geen enkele truck reis zo erg als nu. Rond 21.30 uur hou ik het voor gezien, terwijl de anderen nog lekker doorgaan. Vrijdag 5 april: van Lagodekhi n.p (Georgië) naar Sheki ( Azerbeidzjan): 145 km, 7 uur rijden: Vannacht diverse keren wakker geworden van het snurken van mijn Duits slaapmaatje en het blaffen van de honden, maar omdat ik op tijd naar bed ben gegaan sta ik om 7.00 uur toch wel uitgerust op. Gelukkig heb ik het niet koud gehad, dankzij al mijn kleren aan. Mijn slaapmaatje zit in kookgroep 1 en moet het ontbijt verzorgen, daarom breek ik zelf de tent voor de helft af. Het ontbijt bestaat uit Turks brood en roerei. Alles verloopt minder gesmeerd dan bij de Oases truck reis omdat de reisleiding totaal geen sturing geeft aan de praktische uitvoering. Om 9.00 uur vertrekken we met de truck en rijden in een half uur naar de grens van Azerbeidzjan. Bij Matsimi verlaten we Georgië en bij Balakan komen we Azerbeidzjan binnen. Hier moet iedereen z'n E visum en paspoort tonen en al de bagage gaat door de scanner. Het gaat vrij soepel en om 11.00 uur rijden we in Azerbeidzjan. Kylie zit achter het stuur en Matt zit ernaast Het is zonnig bij een overwegend blauwe lucht en dat voelt erg plezierig aan bij 7 graden. De weg is goed, de bomen en planten beginnen uit te lopen en vertonen bloesem als teken dat ook hier de lente is begonnen. Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch bij een plas bij hét plaatsje Carai Cai. Terwijl de kookgroep de lunch klaar maakt ga ik een half uur lopen in de omgeving Hier gebruiken ze nog paard en wagen en niemand spreekt Engels. Als ik terug kom bij de truck is de lunch al opgeruimd. Dus ik ben genoodzaakt om mijn eigen lunch te maken met het overgebleven brood en aubergine . Daarna gaat de tocht door met Matt aan het stuur en Kyli ernaast. Het is hun eigen muziek wat gespeeld wordt in de truck, vrij modern, niet bepaald mijn smaak maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Het gras is overal prachtig groen en het landschap is glooiend en op de bergen verderop ligt sneeuw op de toppen: erg mooi. Rond 15.00 uur komen we aan in Sheki. Hier overnachten we in een hotel in een omgebouwde karavanserai, waar destijds handelaren uit alle landen langs de Zijderoute zich verzamelden in Sheki / Shaki .We bezoeken het paleis van Khan, gebouwd in 1797, met prachtige gekleurde ramen , schitterende plafonds , mooie muurschilderingen en fresco's. Het doet me denken aan de kastelen en moskeeën in Iran. Sheki is een van de oudste steden in de Kaukasus want het schijnt al 2500 jaar bewoond te zijn. Daarna ga ik met nog 3 anderen en Matt lopend op zoek naar een markt in de stad om etenswaar te kopen voor het diner van morgen en het ontbijt van overmorgen , welke wij moeten verzorgen. We komen onderweg alleen supermarkten tegen doch geen markten. We kopen groenten en rijst etc. De anderen gaan met de taxi en de boodschappen terug naar het hotel, en ik ga lopend verder, want het is zalig weer bij 16 graden. Onderweg kom ik vele kleine winkeltjes tegen waar ze een lokale mierzoete ronde koek met honing en walnoten verkopen, genaamd halva(si). Nadat ik het geproefd had, wist ik dat het veel te zoet was voor mij ( nog zoeter dan baklava). Ik en mijn Duits slaapmaatje slapen apart in 2 kamers met 1 voordeur en 1 douche en toilet. Alle kamers liggen rondom een prachtig binnenhof. Het is weer heerlijk om weer een douche te nemen en schone kleren aan te doen. Zaterdag 6 april: van Sheki naar Gobustan 313 km, 5-6 uur rijden: Goed geslapen in het smalle eenpersoons bed. Om 8.00 uur is het ontbijt in een sfeervolle ruimte in de karavanserai met paardentassen aan de wand. Er zijn 2 soorten kaas, Turks brood en omelet in taartvorm. Om 7.45 uur vertrekken we in Zuid-oostelijke richting, naar Gobustan. De dag begint grijs en grauw. Ik lees dat de meeste mensen hier het islamitisch geloof aanhangen, het land oppervlakte iets groter is dan Ierland, de Kaukasus een hoogte bereikt tot 4460 m. waarin beren, wolven en luipaarden leven, de nationale sport Shovkan is (soort polo) en olie een belangrijke rol speelt in de economie van het land en de benzine slechts €0,30 per liter kost. Rond 10.00 uur wordt het wat lichter, maar het blijft bewolkt. De route is niet boeiend en velen zitten te slapen of te lezen. Rond 12.30 uur komen we aan in Gobustan waar zich rotstekeningen bevinden die meer dan 4000 jaar oud zijn ( uit de 12de eeuw voor Christus ) en beelden mensen , dieren en sterrenbeelden voor. Het is een mooi gebied om doorheen te lopen, doch minder aangenaam waren de lichte regen en de lage temperatuur . Tussendoor maken we buiten onze lunch klaar: matzes met kaas worst en rauwkost. Daarna rijden we door naar de plaats waar we kamperen in de buurt van de moddervulkanen. We zetten eerst onze tenten op, in een open vlakte van klei. Daarna lopen we naar de moddervulkanen. Het schijnt dat 300 van de 700 moddervulkanen in Gobustan en de Kaspische zee bevinden. Het zijn kleine heuveltjes met een klein kratertje waar je modder ziet en hoort bubbelen. Maar in 2001 spoot een vulkaan 15 meter modder omhoog. Ondertussen begint het weer te regenen en verandert onze campingplaats in een modderpoel en onze (berg) schoenen worden zwaar van de klei. We gaan dan aan de slag met het bereiden van het avondeten onder een zeil wat vastgekoppeld is aan de truck. We maken rijst met een dikke saus van kip ,uien, tomaten en knoflook. Iedereen vindt het lekker. Daarna gaan we kletsen en pimpelen in de truck, waar het op dat moment het meest aangenaam vertoeven is. Rond 22.00 uur duikt iedereen in z'n tent. Inmiddels is het droog geworden. Zondag 7 april: van Gobustan naar Baku: 70 km, 3 uur rijden; Ook vannacht snurkte mijn slaapmaatje behoorlijk. Om 7.00 uur sta ik op want ik en mijn kookgroep moeten het ontbijt verzorgen We maken wentelteefjes en er is yoghurt met vers fruit. Om 9.45 uur vertrekken we weer. Het eerste half uur is ploeteren over de modder paadjes, daarna nemen we de grote weg naar Baku. Baku is de hoofdstad en de grootste stad aan de Kaspische Zee en van de Kaukasus. We komen rond 12.30 uur in Baku aan. De truck kan niet bij ons hotel komen en daarom moeten we 20-30 min. lopen met onze bagage. Het valt niet mee om met een trolley tas te rijden over kinderkopjes in de smalle steegjes. We worden verdeeld over 2 hotels, Aldstadt hotel en Buta hotel. Ik slaap samen met Kitty, een Engels maatje, in het kleinere Buta hotel. De kamer wordt op dat moment schoon gemaakt, en we moeten 1 uur wachten voordat we erin kunnen. Ik zet mijn bagage neer en ga meteen de stad verkennen. De stad bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte. De oude stad samen met het Shirvanshaw's paleis (15 de eeuw) en de Maagden Toren (12 de eeuw) behoren tot Unesco's wereld erfgoed sinds het jaar 2000. Ook qua uitgangsleven behoort Baku tot de eerste 10 beste qua nachtleven. In 2012 werd hier het 57ste Europese songfestival gehouden en in 2015 de Europese spelen. Baku is een enorme metropool met een enorme variëteit aan architectuur , van moderne torenflats en torens ( o.a. de Hoks flame towers = een iconisch complex bestaande uit 3 wolkenkrabbers die elk een vlam voorstellen) tot oude gebouwen en parken en boulevards , dank zij de ontdekking van olie in Azerbeidzjan. In het begin van de 20ste eeuw (1870- 1914 ) was Azerbeidzjan even de grootste olieproducent ter wereld. De oude stad is ommuurd (vestingmuur) en heet " Icheri Sheher". Het is een prachtige stad en heerlijk om er rond te wandelen in de grotendeels auto vrije binnenstad. Ook is het heerlijk flaneren over de boulevard langs de Kaspische zee. Het is hier prachtig zonnig weer. 's Avonds is er vuurwerk en een concert ter ere van het feit dat de 10 miljoenste burger van Azerbeidzjan is geboren. Ik hoor alleen het knallen op mijn kamer. Maandag 8 april: Baku: Rond 7.30 uur sta ik op en ga om 8.00 uur ontbijten op de hoogste verdieping van ons hotel. De bediening is wat laat, maar successievelijk komt het ene gerecht na het ander gerecht op tafel. Daarna gaan wij, Kylie (reisleidster en chauffeur ) en een Ierse jongen en ik, naar de ambassade van Turkmenistan in Baku om een urgentie visum voor Turkmenistan te regelen. Terwijl we in de taxi er naar toe rijden, realiseert Kylie zich dat ze de benodigde 2 pasfoto's is vergeten. Daarom rijdt de taxi chauffeur ons eerst naar een fotograaf. Als de nieuwe pasfoto's klaar zijn, vindt Kylie haar pasfoto's toch in haar tas terug. Daarna brengt de taxi ons naar de ambassade. Daar leveren we ons paspoort in en onze uitnodigingsbrief. We krijgen dan de opdracht om eerst naar een specifieke Internationale bank van Azerbeidzjan te gaan , 4 km daar vandaan, en daar $55 te betalen voor het visum. Daarna nemen we weer de taxi terug naar de Ambassade. Daar moeten we lang wachten, eerst buiten en daarna binnen, samen met nog 8 mensen, voordat we eindelijk om 12.30 uur aan de beurt zijn. En uiteindelijk staat om 13.30 uur het visum van Turkmenistan in ons paspoort. Zonde van de tijd en van het mooie weer , maar we kunnen nu wel naar Turkmenistan !!!. En nu maar afwachten wanneer we de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. We nemen weer een taxi terug naar ons hotel. Daar lees ik op onze groeps-whatsapp dat Matt, onze andere chauffeur/reisleider en een groepslid naar de truck gaan. Ik meld me ook aan want dan kan ik mijn snoertjes en stekkers pakken uit mijn rugzak die ik achter gelaten had in de truck. Daarna loop Ik via de boulevard langs de Kaspische zee terug. Het is nog steeds zonnig. ' s Avonds gaan we met een deel van de groep eten. Het is erg lekker en gezellig Dinsdag 9 april; Baku; Weer prima geslapen. Ik zit alleen, als eerste om 8.30 uur, aan het ontbijt. De anderen slapen nog, evenals mijn slaapmaatje. Ik heb een lijstje gemaakt van gebouwen die ik vandaag wil bezoeken. Eerst loop ik naar Baku funicular. Dit is een modern treintje die naar de Flames gaat. Vandaar loop ik honderden treden op naar de Flame towers, die immens groot zijn van dichtbij. De Flame Towers zijn wolkenkrabbers die in het Nederlands vertaald kan worden als Vlammentorens, door hun speciale vorm die aan vlammen doet denken. in de buurt is een gedenkings -monument ter ere van de gesneuvelden militairen in 1991 en een mooie moskee. Het uitzicht vanaf die hoogte is geweldig. Daarna loop Ik al die trappen weer af en loop naar de Christal hall. De Baku Crystal Hall is een indoorhal. In de hal werd het Eurovisiesongfestival 2012 gehouden. Ik passeer het park langs de Kaspische zee, wat prachtig aangelegd is met bloemen, beelden , fitness apparatuur en aangeklede fietsen. Daarna loop Ik via de boulevard weer terug naar het hotel. Ik wandel langs het " Baku Eye" dit is een reuzenrad. Het wiel is gebouwd door het Nederlandse bedrijf " Dutch wiel" en geopend in 2014. Inmiddels is het al 15.00 uur als ik bij mijn hotel aankom. Via de groeps -app krijg ik de mededeling binnen dat we mogelijk vanavond om 11.00 uur de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. Rond 16.00 uur krijgen we daarover meer zekerheid. Daarom ga ik me maar alvast douchen en mijn spullen inpakken. Daarna hoop ik meer zekerheid binnen te krijgen zodat ik wat rantsoen kan inslaan voor op de boot, want het is niet duidelijk hoeveel uren of dagen hij erover doet om in Turkmenistan te komen. Rond 20.00 uur krijgen we de bevestiging dat we om 23.00 uur op de ferry kunnen stappen. Eerst werd doorgegeven dat er geen maaltijden geserveerd zouden worden aan boord, en later kregen we de informatie dat er 3 maaltijden zouden zijn. Ik zal niet verhongeren want ik heb wat voedsel ingeslagen, evenals de anderen. Om 21.30 uur loop ik naar het Altstadt hotel vanwaar we met taxi's naar de ferry worden gebracht. Allereerst komen de taxi's pas om 22.30 uur en als we bij de haven arriveren horen we dat de ferry pas om 3.00 uur vannacht vertrekt. Dus we moeten in een houten keet 4 uur wachten en dat valt niet mee. De een leest, de ander luistert naar muziek, slaapt of speelt kaart. Het is een lange zit. Maar het wordt nog later. Om 04.30 uur werd gezegd dat we pas " s ochtends" zullen vertrekken, wat een vaag begrip is. Ik, samen met een paar anderen , pakken onze opblaasbare matras uit de truck en gaan daarmee op de grond liggen en slaap een paar uur. Woensdag 10 april: van Baku ( Azerbeidzjan) naar Turkmenbashi (Turkmenistan) Om 7.30 uur stappen we dan eindelijk met onze bagage in de havenbus en rijden daarmee naar de ferry. Daar wordt onze bagage en paspoort (incl. visum ) gecontroleerd. Het duurt allemaal erg lang en we staan buiten in de kou. Om 8.45 uur mogen we aan dek, waar het lekker warm is. Hier krijgen we in de loop van de ochtend een hut en rond 11.00 uur Turkmeense tijd (=1 uur later dan in Azerbeidzjan) een ontbijt.( 2 eieren, verse kaas, puntje kaas, plakjes worst, 2 sausijsjes en 1 broodje). Daarna gaan we slapen tot ca. 16.00 uur. Ondanks dat het erg warm is in de hut val ik wel in slaap. Vicky , mijn slaapmaatje heeft een ander ritme dan ik, zodat ik regelmatig de hut voor me alleen heb als ik wakker ben en om te douchen. Het comfort aan boord valt reuze mee, we hadden erger verwacht, want de veerboot zou een budget vrachtschip zijn voor de lokale bevolking en vrachtvervoerders en niet ontworpen zijn voor toeristen. Ook moeten we rekening houden dat het onvoorspelbaar is hoe lang de boot doet om over te steken omdat hij vaak gedwongen is om buiten de haven van Turkmenbashi te wachten terwijl ze het lossen van de lading op de boot regelen . Het is vandaag wat nevelig waardoor we op het water niets zien. Om 18.00 uur Turkmeense tijd is het avondeten. Het stelt niet veel voor: een soort rijst en iets wat lijkt op gehakt. De meesten van de groep zitten weer flink aan de wijn of wodka. Ik doe het rustig aan want ik heb geen wijn ingeslagen in Baku. Donderdag 11 april: Turkmenbashi in Turkmenistan: Om 7.30 uur word ik wakker. Ik hoor de motoren nog draaien , maar er is nog niets afgeroepen over het ontbijt en over van dek gaan. Buiten aan dek zie ik dat de ferry stilligt samen met meerdere schepen en op afstand zie ik land wat waarschijnlijk Turkmenistan zal zijn. Dit betekent dat we moeten wachten op het lossen van de lading (achteraf blijkt dat we toch op een toeristen boot zitten en dat we moeten wachten totdat de andere toeristenboot is vertrokken uit de haven). De zon schijnt en het is heerlijk weer om zo vroeg al buiten op het dek te zitten ( ik mis wel stoelen en moet het doen met een ijzeren trap). Inmiddels horen we dat roken in Turkmenistan verboden is, alcohol drinken op de openbare weg niet toegestaan is, fotograferen van openbare gebouwen niet mag en dat sociaal media (Facebook en Whatsapp) geblokkeerd is. Dus ik kan in Turkmenistan niet chatten en foto's op Facebook zetten : helaas ! Rond 12.45 uur leggen we aan. Al die tijd krijgen we geen ontbijt op de boot. Gelukkig dat we ons eigen eten hebben meegenomen wat nu goed van pas komt. Het duurt nog tot 15.30 uur voordat we van boord mogen. Daarna volgt douane en bagage controle , wat ook een eeuwigheid duurt. Maar om 17.00 uur kunnen we lopen naar ons hotel Beyik Yupek Yoly (Yo Myhmanhana), wat zich bevindt vlak bij de haven. Zowel de haven terminal (Halkara Deniz porty) als het hotel zijn prachtige moderne gebouwen met veel wit marmer en prijzig, alleen is het jammer dat ze zover van de binnenstad van Turkmenbashi liggen. Hier ontmoeten we ook onze lokale gids Slava, die ons begeleid door Turkmenistan, woont in Ashgabat en al 20 x de reizen van Dragoman in Turkmenistan begeleid, doch regelmatig ook voor Djoser werkt (Nederland) Aanvankelijk zouden we met de truck naar de markt gaan zodat de kookgroep inkopen kon doen voor morgen, maar om 18.00 uur was onze truck nog niet de douane gepasseerd. Dus het inkopen doen werd gecanceld. Bij onze gids kunnen we dollars en AZM ( Azerbeidzjan Manat) wisselen tegen een gunstiger koers dan bij de bank : $1 voor 11 i.p.v. 3,5 Turkmeense manat en 1 AZN voor 10 Turkmeense manat ( dit mag niemand weten). De Wifi levert extra problemen op omdat het hotel maar een beperkt aantal passwords kan krijgen, want alles is gecontroleerd en gelimiteerd. Dus 5 dagen kan ik ook geen e-mails versturen en lezen (ferry, hotel, bush camp). Op de hotelkamer is het erg warm, maar de airconditioner werkt alleen in de warme periode van 1 mei tot 1 november. Om 20.00 uur gaan we met taxies uiteten in de binnenstad. De wijn is erg duur $25 per fles en het eten is niet bijzonder. Vrijdag 12 april: van Turmenbashi naar Bakharden Om 8.00 uur is het ontbijt ( griesmeel pap, wit brood, kaas, worst, gebakken ei, tomaten en komkommer). Iedereen is om 8.45 uur bij de truck behalve de crew. Uiteindelijk is het 9.30 uur voordat we vertrekken. Na 15 min. is al de eerste politie controle post. Daarna moeten we tanken. Ook hier is de benzine erg goedkoop €0,40 per liter. Het landschap is vlak en steppeachtig ( zand en groene gras polletjes). Er grazen hier en daar kamelen. Het is bewolkt maar de temperatuur is aangenaam (ca. 20 graden) . Tussen de middag arriveren we in Balkanabat. Hier gaan we boodschappen doen op de markt, lunchen en de gids gaat ons registreren. Niemand spreekt hier Engels, dus het is handen en voeten werk, maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Als je rekent met een koers van 3,5 is alles duur, maar met een koers van 11 is het goedkoop: b.v 1 kg sinaasappels kost 7 Turkmeense manat ($2 resp. $0,70), Een pot bodylotion 15 manat, 1 kg dadels 18-35 manat. Als we verder rijden komen we langs een drassig gebied en een soort meer, dit is het gevolg van een paar dagen heftige regen afgelopen week. Het wordt steeds groener en heuvelachtiger en we eindigen tussen de heuvels om 18.45 uur. Hier gaan we wild kamperen. Ik heb een tent voor me alleen en zet hem samen met Matt op. Terwijl de kookgroep het avondeten klaar maakt is er tijd om de omgeving te verkennen. Het is groen, heuvelachtig en er staan diverse bloemen: gele, blauwe en heel veel rode klaprozen .Er wordt een groot kampvuur gemaakt waar we omheen zitten, eten en kletsen. De temperatuur buiten is nog heel aangenaam. Om 22.30 uur duik ik in mijn slaapzak . Heerlijk al die ruimte om me heen en geen snurkende mensen naast me, Zaterdag 13 april: van Kow Ata naar Ashgabat: Goed geslapen en het was niet koud vannacht. Om 8.00 uur is het ontbijt met scrambled eggs. Daarna pakken we de tent in en gaan naar het dichtbijgelegen ondergrondse meer Kow Ata . Het meer ligt meer dan 200 voet onder de grond. Een lange metalen trap leidt naar de Bakharden grot, waar zich het 235 m lange meer bevindt. Het water is 35 graden warm en bevat een groot aantal zouten en mineralen m.n. zwavel, wat je ook heel duidelijk ruikt. We kunnen hierin zwemmen. Het schijnt te helpen bij huidziekten, reuma en nierziektes. Hier bevinden zich ook vleermuizen . Men raadt aan om in de grot niet langer dan 45 min. te blijven en in het water niet langer dan 20 min. Daarna rijden we door richting Ashgabat en stoppen onderweg nog bij een mooie moskee 50 km voor Ashgabat. Tussen de middag arriveren we bij ons hotel Ak Altyn Het is een groot en mooi hotel. Nu deel ik de hotelkamer met Jane, zij woont in Engeland maar komt van oorsprong uit Korea. Eerst nemen we een douche want we stinken allebei naar zwavel. Daarna loop ik naar een Turkse of Russische Bazaar. Het is verder dan ik dacht, nl. 9 km. Onderweg kom ik prachtige marmeren gebouwen en prachtige parken tegen, die ik officieel niet mag fotograferen. Het druppelt een beetje. 1 km voor de bazaar keer ik om, want als ik doorloop ben ik niet op tijd terug voor het circus om 18.00 uur. Het laatste half uur begint het flink hard te regenen. Gelukkig heb ik een paraplu en een dun jack meegenomen. Om even voor 6 uur lopen we met 10 man naar het circus (Dowlet Sirky ) aan de overkant van ons hotel. Het kost maar 5 manat en het was echt de moeite waard. Vooral de acts met de paarden en kamelen waren geweldig. Zondag 14 april: Ashgabat: Weer heerlijk geslapen. Jammer genoeg regent het buiten en is het grijs en grauw. Vandaag voegen zich 5 nieuwe mensen bij de groep terwijl er 1 afscheid neemt. Ook nu komen ze uit Engeland en Australië. Dus ik blijf de enige die niet het Engels als moedertaal heeft. Rond 11.00 uur rijden we met de truck naar de Zondags markt ( Altyn Asyr bazaar), deze strekt zich uit over enkele honderden hectares de woestijn in. Er zijn aparte hallen met tapijten, kleding, huishoudelijke artikelen en etenswaar. En een apart gedeelte voor kamelen en schapen / geiten. Er wordt gezegd dat het verboden is om foto's te maken, maar stiekem doe ik het toch. Daarna gaan we een " City tour" maken met een bus. Eerst bezoeken we de Turkmenbasy Ruhy moskee in het dorp Gypjak. Het is een moskee voor 10000 moslims met slechts 1 koepel van 60 m. en 4 minaretten van 19 m. hoogte. Hij werd gebouwd ter gedenkenis van de aardbeving in 1948. Er naast staat het wit marmeren mausoleum waar president Saparmurat Niyazov in 2006 begraven werd. Daarna bezoeken we op een heuvel het monument van de 2de wereld oorlog en het monument ter ere van de aardbeving ( een stier met een aardbol op zijn horens) We rijden langs het unieke Yildiz Oteli wat een prachtig hotel is voor zakenlieden. Vervolgens bezoeken we het Wedding hotel Bagt Kosgi waar 7 koppels tegelijk hun bruiloft kunnen vieren met 500 gasten: erg chique en duur. Daarna rijden we door het nieuwe deel van de stad, wat 10 jaar oud is, met allemaal uniforme witte hoge marmeren flats. Ook bezoeken we de Arc van de neutraliteit , wat lijkt op een rots met 3 poten, en symboliseert een Turks kookstel, met op de top president Turkmenbashi. Hier kunnen we met een lift naar boven en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we over een Avenue waar zich heel veel ministeries en universiteiten bevinden. Ze zijn allemaal opgetrokken uit marmer afkomstig uit Turkije. Hier kunnen we alleen vanuit de bus foto's van maken. Vervolgens rijden we langs het monument voor de onafhankelijkheid van 1991. Daarna zien we ook het Runama boek wat vertaald is in 50 talen en verplichte kost is voor studenten. Tenslotte rijden we nog langs het Olympisch stadium met een hond op het dak als mascotte. Om 18.00 uur zit onze stadstoer erop. Het heeft de hele dag geregend. Maar Ashgabat is een unieke moderne stad, die uitgebreid herbouwd is sinds het land onafhankelijk werd in 1991, met heel veel marmer en goud, prachtige parken, schone en brede wegen en stoepen. Maandag 15 april: van Ashgabat naar de Darvaza/ Derweze gaskrater: 268 km, 5-6 uur rijden. Vandaag vertrekken we pas om 13.00 uur met de truck richting de Darvaza gaskrater. Dus na het ontbijt heb ik nog voldoende tijd om naar de Russische Bazaar te lopen. Deze ligt slechts 2,5 km van ons hotel, dit in een half uur te lopen. Het regent helaas nog steeds een beetje ( maar het wordt in de loop van de middag droog.) Dit is zeer ongewoon in deze periode in Turkmenistan. De Russische Bazaar bestaat uit een hele grote hal waar van alles te koop is: noten , gedroogde vruchten, fruit, groenten, kruiden, kaas kleding etc.. Alles ziet er fris en verzorgd uit. Een soort gelijke bazaar/ markt bezoeken we ook onderweg, met als doel inkopen te doen voor het avondeten als we weer wild gaan kamperen in de de Karakum woestijn (bedekt 70% van Turkmenistan) aan de rand van de vlammende Darvaza gas krater die ook wel " De deur naar de hel" genoemd wordt. De krater is gevormd als gevolg van een industrieel ongeluk. In 1971 begon de Sovjet unie hier te boren in de verwachting olie te vinden, maar ze vonden alleen gas en de grond stortte in en er werd een krater gevormd. Ze zette toen met opzet de krater in brand om het te veel aan gas te verbranden omdat ze in de veronderstelling waren dat dit slechts enkele weken zou duren. Doch de hoeveelheid gas was meer dan verwacht. De krater is 60 meter in doorsnee, ,zo groot als een voetbalveld , en staat in vuur en vlam, echt lijkend op de toegangsweg tot de onderwereld. Wij zetten onze tenten op aan de rand van de krater en voelen de warmte in onze tent en horen het geknetter van de vlammen. Het is erg indrukwekkend dat die vlammenzee al bijna 50 jaar dag en nacht doorgaat en nog lang niet uitgebrand is. Hoe is het mogelijk !!! Dinsdag 16 april : van Darvaza naar Kunye / Konya urgench: 280 km, 7 uur rijden. Goed geslapen in de tent. Mijn Koreaans slaapmaatje ging vannacht pas om 01.30 uur naar bed en moet om 0.6.30 uur al uit de veren want ze moest het ontbijt verzorgen. Om 9.00 uur vertrekken we weer met de truck en vervolgen onze tocht naar het noorden door de Karakum woestijn en Oxus vallei. Enerzijds bestaat die uit een grote zandvlakte, maar je ziet hier en daar ook struiken paarse brem , en daar waar water is , is ook prachtig groen gras. Sporadisch grazen er schapen en staan er huizen ( met groene daken), maar de Karakum woestijn is zeer dun bevolkt. Het is gelukkig droog, bijna onbewolkt en warm. Dank zij de 5 nieuwe mensen is de sfeer binnen de groep weer verfrist, al was die voor die tijd ook niet slecht. Het is een lange reisdag. Om geen tijd te verspillen gaan we om 14.00 uur onderweg lunchen in een chique hotel genaamd Dasoguz Myhamanhanasy . Hier krijgen we een salade, pompoensoep, quiche met vlees en pompoen, dumbles/ momo's en yoghurt. In het noorden zitten we dicht bij de grens van Pakistan. Tegen het eind van de middag bezoeken we de ruïnes van Kunya Urgench uit de 11-14 de eeuw, de oude hoofdstad van het Khorezem rijk dat vernietigd is door Timur in 1373 en nu een van Turkmenistans meest belangrijke archeologisch vindplaats is. Vanaf de 6de eeuw was het een pelgrimsoord van de Arabieren en (pre) Mongolen. En het was ooit een belangrijke plaats aan de zijde route . De moskee, diverse mausoleums uit diverse eeuwen waarvan het mausoleum van Tubaret Khanum en de torenhoge 60 m. hoge Kutlug Timur minaret ( de hoogste in Centraal Azië) nog in goede staat zijn. De gebouwen liggen verspreid over een groot oppervlakte waar we doorheen kunnen lopen. Sinds 2007 behoort het tot Unesco werelds erfgoed. Daarna rijden we nog 1,5 km door naar onze "Bush camping" op een grote zandvlakte met een paar struikjes. Terwijl de kookgroep pasta klaar maakt, zetten we de tent op. Het koelt 's avonds een beetje af en dan is het lekker om rond het kampvuur te zitten. Donderdag 17 april, van Kunye urgench (Turkmenistan) naar Khiva (Oezbekistan): 180 km, 8 uur rijden Om 8.00 uur is het typisch Engels ontbijt met witte bonen in tomaten saus, brood, worst, verse kaas en yoghurt. Het is nog wat fris en bewolkt. Om 9.00 uur verlaten we weer onze bushcamping en rijden in 2 uur naar de Bai Bazaar in de grensplaats Dashoguz. (was in 1671 een karavanserai plaats, in 1871 een Russische en daarna een Sovjet stad, waardoor het een industrie stad voor katoen, textiel, chemo.werd.). Op deze markt is weer van alles te koop, ook voor onze lunch. Om 13.30 uur moeten we weer in onze truck zijn waar 2 lokale mannen onze overgebleven Turkmeense manats zwart wisselen voor Oezbekistaanse sums. Ik wissel 300 manat in voor 30.000 sum. Daarna rijden we in een half uur naar de grens met Oezbekistan (Shovot -Nijazov). Daar staan ook mensen die geld willen wisselen en die geven voor $1 - 8000 sum. Helaas heb ik geen dollars meer om te wisselen en kun je geen geld pinnen met een mastercard in Oezbekistan (alleen met een visa card). In noodgeval kan ik nog €20 wisselen, maar de wissel koers voor euro's schijnt laag te zijn. Om 17.00 uur hebben we alle formaliteiten aan de grens achter de rug en kunnen we onze tocht vervolgen naar de beroemde historische, stad Khiva. De weg zit vol gaten waardoor we in de truck heen en neer worden geschud Om 18.20 uur arriveren we in het hotel Hayat Inn. Het is een mooi hotel. Nu heb ik weer een ander slaapmaatje Vicky 2. Dichtbij het hotel staan hele oude vestiging muren, nog nooit dit type muren gezien. Jammer genoeg zijn de vrouwen niet zo mooi gekleed als in Turkmenistan. Nu kunnen we weer het vuil van ons lichaam spoelen , na 2 dagen wild kamperen. Feiten over Turkmenistan; * 90% van de mensen werkt voor de overheid. * Als je 10 jaar bij de overheid werkt kun je voor de halve prijs een huis kopen. * De meeste bedrijven zijn staats bedrijven , maar geleidelijk aan vindt er wat privatisering plaats van kleine fabrieken en winkels * Studeren op de lagere school, middelbare school en universiteit is gratis. De studenten van de universiteit dragen rode uniformen en die van de lagere en middelbare school groene uniformen. * De dames dragen vaak rode traditionele lange kleding met bijzondere hoofddeksels: een soort gestoffeerde helm * 95% van de mensen zijn moslim en 5% christen. * Jongens moeten na hun universiteit 1,5 jaar in militaire dienst en na de middelbare school 3 jaar. * Turkmenistan is een neutrale staat sinds 1995 en opent de deuren voor buitenlandse investeringen. * De bron van inkomsten voor Turkmenistan is gas, katoen en olie. Gas wordt vooral geëxporteerd naar China, Rusland en Iran. * Er is een groot verschil tussen rijken en armen, maar er zijn hier geen armen en bedelaars want die worden hier gesteund door de regering en de U.N. * In Turkmenistan wonen 5 stammen. * Alle standbeelden van president Turkmenbashi zijn van goud. * Rondom de stad Ashgabat zijn duizenden bomen geplant om de stad een groen aanzien te geven . * De nieuwe president van Turkmenistan komt uit de medische wereld en heeft veel ziekenhuizen laten bouwen. En de patiënten worden behandeld voor de helft van de prijs. Alleen medicijnen uit het buitenland zijn duur. Dit waren weer mijn belevenissen van de laatste 2,5 weken in Georgië, Azerbeidzjan en Turkmenistan. Hele boeiende en bijzondere landen. Doordat ik veel gezien en beleefd heb is mijn verslag weer heel lang geworden. Ik weet niet of het me lukt om ook foto's te plaatsen, want de Wifi is hier niet zo best. Mijn laatste verslag(en) zullen uit Oezbekistan en Kirgizië komen wat ik nog te goed heb tot 13 mei. Ik wens jullie een paar fijne paasdagen !! Francine [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-10-06 17:54:43 [totalVisitorCount] => 9729 [pictureCount] => 26 [visitorCount] => 580 [author] => Francine [cityName] => Khiva [travelId] => 520436 [travelTitle] => nog thuis [travelTitleSlugified] => nog-thuis [dateDepart] => 2018-10-27 [dateReturn] => 2019-05-14 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/873/718_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/582_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 10de-verslag-georgi-azerbeidzjan-turkmenistan ) [10] => stdClass Object ( [reportId] => 5048844 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-07 [photoRevision] => 0 [title] => Een Donderdag in Tata [message] => Donderdag 20190307 Een dag met veel wind. De lucht was blauw met af en toe een wolkje Volgens weer online zou de wind hier 6 beaufort zijn, maar thuis heb ik nog nooit zoveel lawaai van de wind gehoord. Het zijn ook erg sterke windvlagen, dan weer wel, dan weer niet, met onregelmatige wel kortere tussen pozen. Antwoord op de vragen: De zand wervelingen heb ik alleen maar zien ontstaan links en rechts van de weg. Nu realiseer ik me pas dat die niet de weg over kwamen. Er staat een waarschuwingsbord bij het water. Er mag NIET gezwommen worden. De mannelijke jeugd zal wel kunnen lezen, maar lijkt het verbodsbord niet te begrijpen. We zijn vandaag naar het dorp gelopen, bijna 2 km van de camping. Het is een stadje met een echt oud gedeelte en met scholen voor de hele streek. Het kopen van verse groenten begint wat eentonig te worden. Corrie mist de Iceberg sla. De gewone krop sla ziet er niet uit, die zouden we nog niet aan de konijnen voeren De lunch hebben we in het dorp gedaan: gebakken vissen (formaat kleine haring) is opengevouwen, een beetje vulling met kruiden erin, daarna van kop naar staart dubbel gevouwen. Die kop en staart zitter er niet meer aan en ze zijn in de olie gebakken, er zat geen grote graat meer in. Daarbij vers gebakken patat in lucifer dikte. Kwart stukken van een rond brood erbij en twee dip schotels: een met een soort van tomaten kruiden saus en een warme saus met witte bonen. Hier was de tomaten dip gelukkig niet heet van smaak. Met een potje munt thee erbij mocht ik daarvoor 25 Dirham ( 2 euro 50) afrekenen. Bij terugkomst op het camper terrein was de beheerder bezig om extra stenen op ons voor kleed te leggen wegens de nog meer toegenomen wind. Veel campers waren vertrokken en er is maar 1 nieuwe jeep erbij gekomen. Ons avondmaal: gekookte aardappelen met wortelen en in friet formaat gesneden koolrabi, daarbij ham uit onze diepvries. Op life beelden van de thuiscamera zag ik het tuinhek openstaan. Herco heeft dat dicht gedaan en de boel gecontroleerd gelukkig geen problemen daar. Morgen gaan we verder naar Foum-zguid, ook weer een woestijn stadje. PS de door google bijgeleverde kaarten geven niet onze lokatie aan., snap niet waarom dat fout gaat. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 313 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-donderdag-in-tata ) [11] => stdClass Object ( [reportId] => 5048775 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-06 [photoRevision] => 0 [title] => Door de woestijn [message] => 20190306 Woensdag De dag begint met wat vertraging, doordat twee vertrekkende franse campers de uitrit blokkeren. Ze nemen achter elkaar water in en moeten het chemisch toilet leeg maken. We gaan op weg naar Tata de route gaat over N1-102-N12 Aan de kant van Mauretanie (=het zuiden) blijft het de hele dag bewolkt, naar het noorden toe is de lucht blauw met een enkel wolkje. De weg is goed berijdbaar, soms iets breder dan 1 rijstrook, maar het grootste stuk twee rijstroken breed. Rond het middag uur houden we een pauze in de schaduw van een boom. Dat was wel wat zoeken, veel schaduw plekken zagen we niet. In die pauze maakten we kennis met een nieuw fenomeen: windstil hoor je in de verte een harde wind aankomen, die gaat voorbij en dan is het weer een tijdje windstil. Net als deining op zee. Onderweg hebben we verschillende wervelstormen zien ontstaan, maar een paar daarvan ook weer oplossen. Het ontstaan is boven los zand, dat als in een draaikolk omhoog gaat. Welke kant de kolom daarna heen gaat is niet te voorspellen. Komt de kolom voordat die groot is onderweg over harde (rots) grond dan zakt de kolom in elkaar. We zijn gekomen tot Tata, waar we op een camping staan aan een stromend water. Het is een oase die eruit ziet als gemaakt in een filmstudio. Gegeten: aardappelen, bloemkool, lamskarbonade. Gereden: 276 km, in totaal nu 4630 km. De ligging: West 7.58’40” Noord 29.44’18” [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 371 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => door-de-woestijn ) [12] => stdClass Object ( [reportId] => 5048714 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-05 [photoRevision] => 0 [title] => Maandag 4 en Dinsdag 5 maart 2019 [message] => 20190304 Maandag “Oasis de Tighmert” - Ashir De dag begint met een blauwe hemel waarin een paar vlokjes. We maken door de oase een wandelingetje. Doordat de luchtvochtigheid erg laag is valt er bij de vrij hoge temperatuur (overdag boven 25 graden) toch goed te wandelen. Er zijn irrigatie kanaaltjes aangelegd, maar de meeste staan droog. We komen veel vervallen bouwsels tegen, soms mey muren van meer dan een meter dik. Gemaakt van leem en stro vervallen muren snel als er geen onderhoud gedaan wordt. Vlak bij een moskee zien we een soort winkeltje. Invallend licht is er door een half openstaande deur, er is geen verlichting binnen. Gelukkig worden er twee soorten brood verkocht, die zijn rond: klein of groot formaat. Het brood zit in een mand tussen dichtgeslagen doeken. De verkoopster heeft ervaring met buitenlandse bezoekers. Ze spreekt en verstaat alleen haar landstaal en heeft daarvoor een practische oplossing: ze laat met munten zien hoeveel we moeten betalen. We zijn lopende mensen tegen gekomen en soms een ouderwetse brommer. Opvallend was dat we geen enkele ezel gezien hebben, en ze ook niet hebben gehoord. Rond de oase lijkt op redelijke afstand een weg te lopen, maar ook daarvan is nauwelijks verkeer te horen. Ons avondmaal: rauwkost salade en noedelsoep met zeevis stukjes. De routeplanner geeft bij de lokatie geen land hoogte (meer) aan. West 9.56´ 40¨ Noord 28.56’43” 20190305 Dinsdag Weer een warme stralende dag met weinig wind. Corrie heeft met een Nederlands echtpaar (Gert en Petri) een flinke wandeling gemaakt ( +/- 7 km ) Ik ben bij de camper gebleven heb gerelaxed en een boek gelezen. We aten penne met een mix van witte kool, roode ui, knoflook, courgette een gekruide stukjes kalkoen vlees. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 343286 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 358 [author] => Herman [cityName] => Ashir-Buka [travelId] => 521728 [travelTitle] => nieuwe reis naar oudere bestemming [travelTitleSlugified] => nieuwe-reis-naar-oudere-bestemming [dateDepart] => 2019-02-03 [dateReturn] => 2019-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,ashir-buka [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/116/091_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => maandag-4-en-dinsdag-5-maart-2019 ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5039152 [userId] => 119439 [countryId] => 197 [username] => rienengreet [datePublication] => 2018-10-05 [photoRevision] => 0 [title] => Magisch Samarkand. [message] => De tijd gaat snel, nog maar een paar dagen en dan is het 11 oktober en vliegen we weer huiswaarts. Aan de ene kant is het omgevlogen tot nu toe, maar we hebben het idee dat we ook al heel lang weg zijn. Maar zover is het nog niet. Goedemiddag trouwens allen en iedereen hartelijk dank voor alle verjaardagswensen. Leuk. En die begon heel gezellig, met een ontbijt met slingers en een versierde stoel, een cadeautje van Els en Rokus, een cadeautje van het hotel, gegeven onder het zingen van " happy birthday" , kortom een gezellig begin. Na het ontbijt samen Buchara ingegaan, winkeltjes gekeken en uiteindelijk, na vergelijkbaar waren onderzoek een mooie schildering gekocht, uiteraard van de zijderoute. Tussendoor even naar het hotel om de tassen van de kamer te halen, want we werden om 14.30 uur opgehaald en 12.00 uur moest de kamer leeg. Daarna heerlijk gegeten in het zonnetje, want het weer blijft heerlijk, het eten trouwens ook, en vervolgens in een parkje op een bankje gezeten, lekker mensen kijken. Er wil altijd wel iemand een praatje maken, de mensen zijn echt bijzonder vriendelijk, en, voor ons toch nog even wennen, allemaal gouden tanden. Iedereen heeft een gouden bekkie hier. Maar of we het nu mooi vinden????. Om 14.30 uur opgepikt en naar het station gereden voor de treinrit naar Samarkand, met de hogesnelheidstrein ongeveer anderhalf uur. Bij het station wel wat controle van tassen, maar niet heel lastig. De treinrit ging voornamelijk door akkerland, soms iets industrie, dorpjes, in de verte heuvelachtig landschap, al met al een leuke rit. Prima stoelen, ruim bagagerek, kortom lekker ontspannen. In Samarkand stond al weer iemand klaar voor ons die ons naar het hotel bracht. Wat dat betreft is alles heel goed geregeld. Daar ons even opgefrist, en toen op naar een verjaardagsmaal. Eerst maar is een taxi geregeld, want in de buurt is niet veel te vinden. En toen naar, hoe leuk, restaurant Samarkand gereden. Nou feestelijker hadden we niet kunnen vinden hoor, en dat geheel per ongeluk. Een entree, nou zo sjeik, een dresscode zowaar, waar we niet aan voldeden, maar we mochten er toch in, allemaal keurig geklede dames en heren, muziek waar je doof van werd, maar gelukkig was er boven ook een gedeelte en daar zijn we gaan zitten. Tussen Oezbeekse families die ook iets te vieren hadden, mannen die allemaal kleine glaasjes in hoog tempo tot zich namen en steeds vrolijker werden en een menukaart niet met prijzen, maar met hoeveel gram je kreeg . Och het is weer eens iets anders. De ober, een jong ventje keek of hij al het leed van de wereld droeg, echt een gezicht dat wanner je kip bestelde, hij keek van, ach hoe zielig voor de kip, wilde je een aardappel, een gezicht, jongen doe dat nu niet, maar verder heel vriendelijk. En , eerlijk is eerlijk, we hebben heerlijk en ruim genoeg gegeten. Als rasechte Nederlanders natuurlijk mijn verjaardag in de strijd gegooid voor korting, en toen, zowaar , de ober begon te stralen. Niks korting, nee taart moest er komen. Hij werd helemaal enthousiast, we kregen 1 punt taart met drie kaarsjes, hoe leuk, en al zingend werd dat binnengedragen om bij mij te eindigen. Alle Oezbeekse families zongen gezellig mee, kortom een feestje. Bij het verlaten van het restaurant, door de dancings met muziek gehost, en toen met een taxi naar ons hotel gereden. Nou zo'n verjaardag heb je ook niet elk jaar. De volgende dag hadden we een gids geregeld om de hoogtepunten van Samarkand te bezoeken en te bezichtigen. En daar waren we heel blij mee. Samarkand is een eeuwenoude stad, de meest belangrijke van de zijderoute, omdat alle routes hier samen kwamen. Djengiz Khan, heeft de stad wel deels vernietigd, maar Samarkand is weer opgeklommen uit de puinhopen, en het is nu een schitterende stad. Heel veel gebouwen zijn prachtig bewerkt, de monumenten liggen deels in woonwijken waardoor je echt oude sfeer proeft, een genot om hier te zijn. Als eerste zijn we naar een observatorium gereden waar in de oudheid al berekend werd hoe het zat met stand van de zon, de sterren, wat voor die tijd een geweldige prestatie is geweest. Als je het museum bezoekt en ziet hoe dat toendertijd geweest moet zijn, heel knap en indrukwekkend. Het werd gebouwd in 1425, door diverse rampen af en toe vernield, maar nu een prachtig monument. Vervolgens, wat wij bijzonder verrassend vonden het graf van Daniel ( die uit de leeuwenkuil) bezocht. Omdat het een moslim land is hadden we dit niet zo verwacht, maar blijkbaar speelt dat hier toch ook een rol in het geloofsleven. Toen een zijdefsbriek bezocht. Fantastisch, wat een leuke rondleiding en uitleg. De arbeidsvoorwaarden zijn voor een land als dit werkelijk boven verwachting, er werken voornamelijk vrouwen, maar regelingen voor zwangerschap en ziekte , nou daar zouden vrouwen in menig land naar smachten. Uitleg gehad over hoe een tapijt wordt gemaakt, over de materialen, de kleuren, hoe lang heg duurt, en dat alles op een humorischte manier. Daar een mooie loper voor op tafel gekocht. Daarna weer cultureel gedaan en een soort straatje bezocht met prachtig bewerkte gebouwen, rijk versierde mausoleum,zo mooi, gewoon niet uit te leggen. Tussendoor de lunch genoten, en toen het,volgens vele mensen, het mooiste plein ter wereld bezocht, het registanplein. En ja, wat mooi. Een plein, aan drie kanten voorzien van grote Medressas, en zo ontzettend mooi bewerkt, je weet niet waar je kijken moet. En eenmaal op het plein, als je de Medressas in gaat fantastisch. Plafonds, zo prachtig , sommige zalen met bladgoud, het is zo enorm mooi en indrukwekkend, dat je het eigenlijk niet kunt vertellen. En we hopen heel erg dat het op de foto's tot uitdrukking komt. Hier hebben we lang rondgelopen, want je blijft kijken. Tot slot het mausoleum van Timur Lenk bezocht. Deze man leefde rond 1400 , maar na de onafhankelijkheid in 1991 wordt hij zo ongeveer gezien als grondlegger van het huidige Oezbekistan en zijn er vele beelden van hem, schilderijen, musea, noem maar op.ok weer een pracht en praal waar je stil van werd.na deze volle dag de avond weer een taxi gescoord, we worden steeds handiger, en lekker ergens gegeten. Vandaag op eigen houtje de stad in geweest, heerlijk over de markt geslenterd, leuke mensenfoto's kunnen maken, heerlijke geuren geroken, mooie vruchten, exotische vruchten, kortom lekker kijken en de sfeer ondergaan. Ook nog een wederom prachtig mausoleum bezocht, winkeltjes gekeken, kerstballen gekocht, en weer genoten van het prachtige plein. En dan zit ons Oezbeekse stuk er ook op. Morgen de grens over met Tadjikistan en we zijn heel benieuwd. Maar Oezbekistan was een prachtige ervaring, nou ja alles tot u toe eigenlijk. We hopen nog een keer vanuit Tadjikistan iets te kunnen schrijven. Fijn weekend allemaal. Greet en Rien [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 32548 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 22 [author] => [cityName] => Samarkand [travelId] => 520028 [travelTitle] => Centraal Azie [travelTitleSlugified] => centraal-azie [dateDepart] => 2018-09-14 [dateReturn] => 2018-10-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,samarkand [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/119/439_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => magisch-samarkand ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5038891 [userId] => 119439 [countryId] => 197 [username] => rienengreet [datePublication] => 2018-10-02 [photoRevision] => 0 [title] => 1001 nacht, het bestaat. [message] => Goedemiddag vanuit een wolkeloos, 30 graden tellende Buchara. Tot nu toe treffen we het enorm met het weer hoor, sinds we in Uzbekistan zijn alleen maar zon, zon en zon en tussen de 25 en 30 graden. En dan te bedenken dat het hier in juni en juli dik 60 graden wordt. Hoe de mensen dan leven, wij kunnen ons er niks bij voorstellen. Toen we vertelden dat we in Nederland ook een warme zomer hadden met ruim 30 graden haalden ze een beetje hun schouders op. Vonden ze denken we frisjes. Op onze tweede dag in Tashkent eerst ontbeten in een soort balzaal, wel mooi hoor al die oude sovjetstijlen, erg pompeus, maar het heeft wel wat. En daarna de stad in. Ons hotel staat dichtbij het Emir Timur plein, met een enorm standbeeld van deze beste man gezeten op een paard. Het is in een soort parkje, en wij hebben daar even rondgelopen en gefotografeerd. Vervolgens verder gelopen door brede, heel brede wegen, en ondanks dat we in een grote stad waren krijg je niet dat gevoel. Alles is ruim opgezet, ook mooie gebouwen, en de drukte valt erg mee. Door mooie parkjes en plantsoenen het onafhankelijkheid monument gevonden, een enorme gouden wereldbol op een soort van toren. We mochten er echter niet naar toe om onbekende redenen, maar de bewaking was uiterst vriendelijk, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Toen naar het aardbevingsmonument gelopen. In 1966 is de stad zwaar getroffen door een aardbeving en dit monument herinnerd daar aan. Een groot bronzen beeld met man, vrouw en kind ontredderd en op de vlucht. Erg indrukwekkend. Er ligt kon een vierkante steen met een klok die toendertijd in een gebouw zat, met het exacte tijdstip van de beving. 8 minuten voor half zes. Na dit alles gelopen te hebben richting metro getogen en met ons vieren voor bijna 0,50 cent de metro gepakt. Sommigen stations zijn erg mooi, en eigenlijk is alles best duidelijk aangegeven. En de uzbeken zijn zeer behulpzaam, als je even rondkijkt komt er wel iemand naar je toe om te helpen. Aan de andere kant van de stad uitgestapt bij de Tjorsoe bazaar, een van de grootste in Centraal Azië. Een taxi genomen naar het Hazrat Iman complex . Een indrukwekkende moskee met bijgebouwen aan en reusachtig plein. Van buiten mooi bewerkt, en omdat het vrijdag was enorm druk met gelovigen vanwege het vrijdaggebed. Echt bergen schoenen rondom de ingangen van honderden mannen. Daar heerlijk rondgeslenterd, mensen gekeken, winkeltjes in en uit, want die zijn echt overal en toen een taxi terug naar de bazaar. Even een lekkere lunch genomen op een terras met om ons heen belangstellende uzbeken die ons blijkbaar bijzonder boeiend vonden. Het betalen is wel even een geduld wek, want als je 100 USD wisselt ben je gelijk miljonair. Als je geluk hebt krijg je briefjes van 10.000 SOM, maar soms heb je pech en krijg je weet ik hoeveel pakketjes met 1000 SOM en ja zie dat maar eens fatsoenlijk op te bergen. Is dus niet gelukt, maar gewoon in de rugzak gedaan. Die middag ieder op eigen houtje over de bazaar gesteund, heerlijk. Prachtige groente en fruit kramen, afdeling noten en zuidvruchten, en dat riks zo lekker, ingemaakte groentes, uiteraard de vleesafdeling met koppen, poten en rompen, mooie broden, nou je te veel om op te noemen, en mooie fotomomenten. Echt een leuke dag. Wij met de metro weer terug naar het hotel gegaan, en nog een keer naar het standbeeld omdat de zon nu iets beter stond. Daar een heel gesprek gehad met een jongeman. Je wordt regelmatig aangesproken omdat met name jongeren graag Engels willen praten om het in praktijk te brengen. Was gezellig. Toen waren we versleten en zijn we naar ons hotel terug gegaan. Maar een hele leuke indruk van Tashkent. De volgende ochtend om 04.00 uur opgestaan want we moesten vliegen. Als ontbijt alle pannenkoeken van het ontbijtbuffet ingepikt en toen vol goede moed naar het vliegveld. Bij de controle moest de tas van Rien open, want er zat metaal in de tas. Tja dat geloof ik best maar om nu op die radar te kunnen zien wat het was, geen idee. Dus tas open, en vervolgens maar een mannetje op zijn schouder getikt of hij even wilde kijken, maar dat ging op zijn louw loenens, dus tas maar weer dicht gedaan. Het zal altijd een raadsel blijven. De vlucht naar Oergentsj, in het zuid westen duurde net aan 5 kwartier. Daar werden we opgepikt en naar Chiva gereden, een van de oudere steden van de zijderoute. Heel leuk hotel, en na de tassen weer in orde te hebben gebracht naar Chiva gelopen. Het is een onmuurde stad van 400 bij 600 meter en tussen die muren veel moskeen, caravanserais en Medressas. Caravanserais zijn van oudsher plekken waar de karavaan van de zijderoute overnachten. Een binnenplaats voor de dieren, en allemaal kamertjes waar dan de kooplui sliepen. Medressas zijn koranscholen waar jongens een studie van 4 jaar volgen en dan afstuderen als Iman. Als je door Chiva loopt en een beetje fantasie hebt zie je het gebeuren. Die prachtige binnenplaatsen, mooi betegeld in mozaïeken en tegels met Arabisch Schrift, de rust in sommigen van de binnenplaatsen, af en toe een flard van weemoedige muziek, echt een sprookje. Die eerste dag eigenlijk alleen rondgelopen, gebouwen bekeken, ook wel de vele toeristische winkeltjes, en aan het einde van de dag een soort museumpas gekocht voor de volgende dag. Die avond heel lekker gegeten en als dan de gebouwen mooi worden uitgelicht is het sprookje compleet. Terug in het hotel ons museumkaartje bestudeerd samen met een plattegrond om uit te vogelen waar alles zat want de nummers kwamen niet overeen. En ja ons Russisch is nog steeds niet goed. Gewoon even puzzelen voor het slapen gaan. De volgende dag weer per stel de hort opgewekt. Wij zijn begonnen bij het kasteel Noerallah Bai, het paleis van de laatste Kahn die daar heeft geregeerd. Prachtig. Eerst door zalen gelopen met mooie tentoonstelling van foto's en schilderijen, het harem bekeken met zwembad, en dat alles met mooi bewerkte gebouwen van buiten. En toen kwam het klapstuk, de ruimtes waar de Khan menssen ontving en vonnissen uitsprak. Wat geweldig. Rijk gedecoreerde plafonds, schitterende behangen, fluwelen gordijnen, mooi gedrapeerd, giga spiegels, enorme kroonluchters, open haarden, zo mooi betegeld en dan de meubels. Echt bij elke ruimte vielen we weer stil. De inrichting is van ongeveer 1850 , 1900, maar welk een schitterend paleis om door heen te lopen. Na daar uitvoerig gewijd te hebben, Chiva weer ingegaan en de diverse musea bezocht. Op de, het was niet allemaal spectaculair, maar het had ok zijn charme, en zeg nu zelf, hebben jullie ooit al eens naar een appel, een ui, of een worteltjes gekeken in een museum. Dat was hilarisch, en ok het stukje waar opgezette vogels stonden was wel lachwekkend. Een zwaan paste er net niet helemaal in, dus was de nek maar ietwat in elkaar gedrukt. Maar ook zalen met mooie schilderijen over de zijderoute, prachtig keramiek, en gewon de leereenheid van de binnenplaatsen. We hebben die dag wel 7 uur geslenterd en we vonden het fantastisch. De sfeer, de gebouwen, echt zo'n mooi plaatje. Die avond nog op de muur geweest open als dan de zon ondergaat, het gouden licht over ce koepels, torens en huizen valt, tja watp moeten we ervan zeggen. Genot in hoofdletters. De volgende ochtendcriang uitslapen, want we werden pas om 09.00 uur opgehaald voor de rit naar Buchara. Nou daar kunnen we kort over zijn, het was lang, heel lang, zelfs heel erg lang en heet, erg heet, om niet te zeggen smoorheet. In het begin nog wel iets te zien, en gefilmd bij vrouwen die katoen aan het plukken waren, maar daarna de Kyzylkoem woestein in en dat is dus zand, zand, wat grassprietje, nog veel meer zand kortom saai. Onderweg ergens gelunched , wat geen succes was, maar uiteindelijk in Buchara aangekomen. Ons hotel is niet ver van de binnenstad in een klein steegje. Eerst lekker gedoucht en daarna eenccrestaurant opgezocht om te eten. Even de sfeer gesnoven van Buchara en toen achter deze dag een punt gezet. En vandaag weer genoten van de sfeer van Buchssra ook een oude handelsstad met mooie gebouwen, sfeervolle pleinen, musea, heerlijke theeterrassen, mooie mensen, die soms graag op de foto willen, dus weer heerlijk slenteren kijken, moskee in, museaatje pakken de citadel beklommen, een heerlijk dagje. Morgenochtend gaan we even de winkels afstruinen, en morgen middag de trein naar Samarkand. Zo ik vind het weer welletjes voor nu. Groetjes en tot lees. [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 11:29:37 [totalVisitorCount] => 32548 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 23 [author] => [cityName] => Buchara [travelId] => 520028 [travelTitle] => Centraal Azie [travelTitleSlugified] => centraal-azie [dateDepart] => 2018-09-14 [dateReturn] => 2018-10-11 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,buchara [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/119/439_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 1001-nacht-het-bestaat ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5084198 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-24 [photoRevision] => 0 [title] => High speed train naar Samarkand [message] =>Vandaag begon als iedere dag, je wordt wakker.
Douchen, ontbijt.
Maar vandaag tot halverwege de middag eigenlijk dom wachten op vervoer naar de trein.
Ik heb de Bradt-gids echt nog drie keer doorgelezen, maar in twee dagen heb je hier alle moois echt wel gezien.
Beetje jammer van de tijd. Ik ken het treinschema niet, maar met de auto is het hooguit vier uur rijden, veel minder lang dus dan van Khiva naar Bukhara.
Op het moment, dat ik dit schrijf, zit ik bij het zwembad in de schaduw en het is rond het middaguur.
Ik kan wat later uit checken, dus dat is verder geen probleem.
Ik heb vanmorgen nog wel een rondje gelopen, via wat andere routes, maar hoe ik ook gelopen ben, ik ben geen nieuwe zaken tegengekomen.
Tijd om dan maar iets korts over Oezbekistan zelf te schrijven.
Ik ga het niet allemaal zien, maar Oezbekistan heeft een verrassende flora en fauna. De natuur is dan ook zeer divers. Bergen tot 4600 m hoog, twee uitgestrekte woestijnen, nl. de Rode en Zwarte woestijn, vruchtbare valleien en twee machtige rivieren, de Amu-Darja en de Sur-Darja en eindeloze verschroeiende steppes.
Unieke dieren overleven er nog in de meest ontoegankelijke gebieden, zoals het Buchara-hert, de rode wolf, de sneeuwpanter, de saïga antilope en de woestijnlynx.
Mijn reis gaat via de meest spectaculaire oasesteden, die in dit gebied zijn ontstaan.
Dat zijn Khiva, Bukhara en Samarkand. Ook Tashkent is een oasestad, maar werd in 1966 door een aardbeving grotendeels verwoest en heropgebouwd in de toen geldende Sovjetstijl.
De eerste bewoners leefden hier al ver voor onze jaartelling. Dat zijn waarschijnlijk mensen uit het huidige Iran geweest.
De val van het Mongoolse rijk in Centraal Azië bracht in de 15-de eeuw verschillende Oezbeekse dynastieën aan de macht, die er onder meer de onafhankelijke rijken Khiva, Bukhara en Kokand stichtten.
Geleidelijk aan annexeerde Rusland deze islamitische kanaten en Emiraten rond Khiva, Bukhara en Kokand in de laatste 30 jaar van de 19-de eeuw en bracht ze uiteindelijk onder in het immense Miden-Aziatische gouvernement-generaal Turkestan van het Russische rijk.
De Oezbeken kwamen tot aan de eerste wereldoorlog meermalen in opstand.
Tijdens. De Russische burgeroorlog (1918-1922) was Centraal Azië een van de gebieden waar de oorlog het langst voortduurde, vooral door het verzet van de Basmatsji's, die een islamitische staat wilden. Al in 1918 werd eveneens de communistische Turkestaanse Autonome Socialistische Sovjetrepubliek opgezet.
Het verzet tegen het Rode Leger was halverwege de jaren 1920 grotendeels neergeslagen en in 1924 werd de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek gevormd, waartoe tot 1929 eveneens de Tadzjiekse Socialistische Sovjetrepubliek behoorde.
Gedurende het Sovjetregime was er een intensieve productie van het 'witte goud' (katoen) en graan, wat leidde tot overgebruik van agrochemicaliën en water. Oezbekistan was verplicht om elk jaar 800.000 ton katoen aan de Sovjet-Unie te leveren.
Hierdoor is een deel van het land zwaar vervuild en het Aralmeer en een aantal rivieren zijn hierdoor half verdroogd.
Oezbekistan werd onafhankelijk in 1991 en nu probeert het land zijn afhankelijkheid van de landbouw te verminderen en haar mineralen-en aardoliereserves te gebruiken.
Het land heeft ook enorme voorraden gas. Deels wordt dit geëxporteerd, maar ook ieder inwoner heeft hier een gasaansluiting voor de verwarming in de koude winters.
Feizal was een kwartier te vroeg. Altijd goed.
Om half drie was ik bij het treinstation. Waar het goed voor is, Joost mag het weten, maar in de vertrekhal zit iemand, die een stempel op je treinkaartje zet.
Wist ik niet, maar ik vroeg haar welk perron ik moest hebben en toen begon ze te stempelen.
Perron 1.
De trein stond er al en op enig moment kwam de hele meute in beweging, richting trein. Bleek mijn trein niet te zijn. Dit was trein 769 en ik moest 761 hebben. Die vertrok om 15:50 uur, deze een half uur eerder.
Uiteindelijk was het zo ver. Coupé 3, stoel 19.
Nadeel van zo'n trein is, dat er altijd wel ergens weer zo'n kind aan het huilen is. Erg irritant.
Tegenover mij zat een dame, die mij vroeg of ik uit Italië kwam. Vanwege mijn Ferrari polo shirt.
Nee dus, maar wel een leuk gesprek gehad onderweg. Zij had ooit in Turijn gestudeerd.
De trein is superluxe. Hoogste snelheid ruim 220 km/uur.
Stipt op tijd vertrokken en stipt op tijd aangekomen in Samarkand.
En ja hoor, weer stond er keurig iemand met een bordje klaar met mijn naam erop en 20 minuten later was ik in het hotel.
Even de gids voor morgen gebeld, hoe lang de excursie duurt. Conclusie, uitchecken en de bagage gelijk meenemen.
Daarna te voet naar The Registan, hét centrale plein alhier met aan drie zijden madrasa's. Ooit ontstaan rond de graftombe van de 9-de eeuwse imam Muhammad ibn Djafar. Maar vanaf de 14-de eeuw was dit ook het commerciële hart van deze stad.
Ik heb er tijdens het ondergaan van de zon een tijdje rondgelopen en ben daarna op zoek gegaan naar een fatsoenlijk restaurant. Gevonden! En ja hoor, verder niemand.
Champion cremesoep, steak, drankje en klaar.
Morgen meer over the Registan en andere plekken hier.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 16 [visitorCount] => 309 [author] => Henk [cityName] => Samarkand [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/091_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => high-speed-train-naar-samarkand ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5084160 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-23 [photoRevision] => 0 [title] => Rond Bukhara [message] =>En alweer een dag verder. En dus ook een nacht.
Ik slaap altijd met de airco uit. Tot ik ga slapen is ie aan, daarna uit.
Gisteren had ik 'm al eerder uitgezet en toen kreeg ik het vannacht net iets te warm.
Ding weer aan, water drinken, ding weer uit, water drinken en gelukkig weer slapen.
Half acht er uit en eerst weer ontbijten.
Het zg. egg-station was geopend. Een charmante dame verzorgde de eitjes vanmorgen. In plaats van een roerei ben ik volledig van mijn eigen protocol afgeweken en heb ik twee gebakken eieren besteld.
Heerlijk.
Om kwart voor negen was de gids er weer. Mooi op tijd.
Vandaag, of liever gezegd, vanmorgen, een programma net buiten de standaard dingen van Bukhara. Wel standaard in hetgeen ze toeristen aanbieden.
Via hele smalle steegjes arriveerden we bij Chor Minor, gelegen aan de oostzijde van de stad.
Dit gebouwtje stamt uit 1807 en heeft vier turquoise kleurige domes. Sommigen zeggen dat het lijkt op een omgekeerde stoel.
De torens zijn ook geen minaretten, het heeft nooit een religieuze functie gehad.
Op een van de torens is een plastic ooievaar neergezet om te voorkomen, dat echte ooievaars hier gaan nestelen.
Het is het enige gebouw in Oezbekistan in deze stijl. Waarschijnlijk geïnspireerd op de Char Minar moskee in India, waar de eigenaar, zo wordt gezegd, heeft rondgereisd.
Één van de torens is tijdens een aardbeving ingestort, de andere drie beschadigd, maar alles is weer gerestaureerd.
Aan de noordwest kant en ongeveer tien km van de stad bevindt zich het Mausoleum van Bakhauddin Naqshbandi.
Deze man leefde van 1318-1389 en was de verspreider van het gedachtegoed van de Sufi order in centraal Azië, de Naqshbandis.
Zijn lijfspreuk was: het hart voor God, de handen voor het werk.
Het is bijzonder, dat deze man de status van patroonheilige kreeg èn dat zijn geboorteplaats en graf de heiligste plek in deze regio is.
Zijn graf is inmiddels een onderdeel geworden van een behoorlijk groot complex wat bestaat uit een park, tuinen, andere graven en schrijnen.
Zijn mazar (schrijn) wordt omringd door een zwart gesteente, waaromheen pelgrims kunnen lopen. Of ze gaan er zitten, bidden of laten zich fotograferen.
De locatie is geweldig, een heel rustig gelegen hofje met veel groen en prachtig gebeeldhouwde houten pilaren en beschilderde plafonds.
Naast de tombe staat een paal met daar bovenin een driehoekige witte vlag. Verder een dot paardenhaar om boze geesten weg te houden.
De witte vlag diende ervoor, dat passerende mensen konden zien, dat er een heilig iemand begraven lag en zij stopten dan even en stegen van paard of kameel af.
Deed je dat niet, dan viel je van je paard of kameel.
Binnen het complex zijn er nog twintig andere graven, inclusief die van Abdullah Khan II, twee moskeeën en een gebouw uit de zestiende eeuw met een grote koepel.
Een koepel waarover ribben lopen, alleen hier te zien.
Door naar Sitorai Mokhi Khosa. Dit was het zomerpaleis van de emirs van Bukhara.
Het paleis wat ik bezocht heb dateert van 1911 en was van de laatste emir, Alim Kahn.
Het gebouw bestaat uit drie delen, waarin zowel Russische en traditionele Bukharaanse architectuur is verwerkt. De gids zei, dat het idee en vorm van de schouwen naar voorbeeld van het 17-de eeuwse Nederland was gemaakt. De tegels in ieder geval niet, maar de vorm van de schouw bekijkend; zou kunnen.
Het paleis heeft een U-vorm en het binnenplein was de locatie voor het eerste congres van de Bukhara Sovjet delegatie in 1920.
Het centrale deel van het gebouw is wit en heet de White Hall. Verder een schaakkamer, en een ontvangsthal cq. feestzaal.
Her gebouw is in gebruik geweest door Russische soldaten van 1920 tot 1925. Daar wordt een gebouw vaak niet beter van en vanaf 1930 is de restauratie begonnen.
Een paar ruimtes waren nog origineel, de rest is opnieuw ingericht, zoveel mogelijk met toch de originele stukken. De interieurs zijn prachtig beschilderd, met de originele kroonluchters, delicate meubels en via de zijderoute aangevoerde grote vazen uit China en Japan.
De Russen hebben trouwens heel veel kostbaarheden vanaf 1920 geroofd en naar St. Petersburg overgebracht. Tot aan de dag van vandaag is er nog nooit iets terug gegeven.
In vroeger tijden was er ook een dierentuin, maar de dieren zijn ook door de Russen afgevoerd en zullen op het moment, dat ik dit schrijf, waarschijnlijk niet meer in leven zijn. Wel lopen er nog een aantal pauwen rond.
Aan de achterzijde nog een grote vijver, aanpalend het vroegere verblijf van de concubines van de emir, bewaakt door eunuch's.
Bij de vijver staan twee houten torens verbonden door een brug. De emir had een speciale methode om de dame voor de nacht te kiezen. Hij gooide een appel naar beneden en het meisje (nooit ouder dan 20), moest de appel vangen en vervolgens baden in ezelinnenmelk. Daarna mocht ze de slaapkamer van de emir betreden.
Corry Konings zong er ooit over: 'mooi was die tijd'. Voor de emir welteverstaan.
Het laatste bezoek stond gepland aan de Chor Bakr Necropolis. Daar ligt Sayid Abu Bakr, een directe afstammeling van de profeet, begraven in ongeveer het jaar 970.
Daarna zijn nog drie familieleden bijgezet, allemaal broers.
Deze plaats is als heilig bestempeld door een sekte van Sufi volgers, die ook hier begraven zijn.
In 1560 verordonneerde Abdullah Khan II, dat er een mausoleum, moskee en madrasagebouwd moesten worden, zodat deze necropolis als een pelgrimsoord zou gaan dienen.
Het complex is onderdeel van UNESCO Werelderfgoedlijst. Derhalve werd er flink gewerkt aan een volledige restauratie van het complex.
Dat was dan ook het laatste geboekte onderdeel in Bukhara. De middag was weer voor mijzelf, maar het was even zoeken waar heen te gaan. Mijn gids zei al, dat ik alle hoogtepunten wel zo'n beetje had gezien.
Er was nog wel ergens een koopmanshuis te bekijken. Een museum.
Terug in het hotel heb ik dat gegoogeld en gevonden. Een kleine kilometer naar het zuiden.
Eerst maar weer wat drinken, bloed heet hier, vanmiddag 38 graden.
En op pad. De reisgids geeft aan, dat dit een van de meest spectaculaire 19-de eeuwse huizen van Bukhara is.
Het heeft nog het originele houtsnijwerk aan de muren en pilaren bij de ingang, prachtige muurschilderingen en separate verblijfruimtes voor mannelijke en vrouwelijke leden van de familie.
Er zijn maar weinig van dit soort huizen overgebleven en zeker heel weinig in deze conditie.
De eigenaar was een handelaar, een Bolsjewiek, Faizulla Khodjaev.
De entreeprijs sloeg nergens op, € 4,50. Nog nooit ergens betaald.
Er was niemand, maar de stonden vijf paar damesschoenen buiten, de staf.
Buiten waren een vader en zoon de muren aan het witten.
Een vrouw liep met me mee, om steeds ergens een deur van het slot te halen, waar ik dan naar binnen kon. Dat werd een keer of vijf herhaald.
Ook weer klaar en weer een kilometer terug lopen.
Wel via een andere route en zo kwam ik nog langs de Turki Jandi Tombe. Deze man leefde in de tiende eeuw. Informatie heb ik gefotografeerd.
Terug naar het hotel. Eerst weer wat drinken.
Klink misschien wat saai, maar ik had weer bij hetzelfde restaurant gereserveerd.
En wederom heerlijk gegeten.
Morgen wordt ik pas om 14:30 uur opgehaald en naar het treinstation gebracht. Dan met de trein naar Samarkand, waar ik om half zes aankom.
Ik zal de reisgids nog eens doorbladeren omme kijken of er toevallig toch niet iets is, waar ik naar toe kan lopen.
En anders, een ochtend bij het zwembad kan ook nog altijd.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 202 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,buchara [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rond-bukhara ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5084123 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-22 [photoRevision] => 0 [title] => Bukhara [message] =>Super geslapen. De hele dag druk, ruim dertig graden, zeg maar goed dooi en allemaal nieuwe indrukken.
Voor de zekerheid had ik mijn wekker om half acht gezet, en ik werd nog wakker door die wekker ook.
Eerlijk is eerlijk, nu moet ik ook de goede douche melden. Deze gaf goed water, zodat mijn gymnastische oefeningen niet nodig waren.
Het ontbijt was zozo. Er lag een gekookt eitje in een stalen bak te wachten op een klant, verder niks. Ook geen corn flakes.
Wel hadden ze hier lekker brood en de koffie was oploskoffie.
Om kwart voor negen in de lobby, wachten op de gids. Als je dan de lobby binnenkomt, kijk je alvast of er iemand zou kunnen zitten, die jouw gids zou kunnen zijn, maar nee, één man, die constant aan het bellen was en een oude vrouw.
Om iets over negen kwam die laatste naar me toe en zei, dat ze de gids was.
Haar zoon was eigenlijk de gids, maar die was ergens anders. Zij was zelf ook gids.
Ik met mijn 1,93 m naast de gids van 71 jaar en niet groter dan 1,55 m.
Haar neef stond met de auto voor het hotel en wij op pad. Ik dacht, dat ik een stadstoer per voet geboekt had en dat bleek ook zo, neeflief zette ons blijkbaar op het verste punt in de oude stad af en het eindpunt was weer in de buurt van mijn hotel.
Dat verste punt bleek een pretparkje te zijn. Ook voorzien van die miniatuur autootjes met een accu, waarin kinderen van 6 maanden rond kunnen rijden. Met natuurlijk de kans, dat juist je wordt aangereden. Gauw wegwezen.
Vlak daarachter de eerste attractie, het Samanid Mausoleum, gebouwd in de 10-de eeuw. Vlak daarbij, nog een mausoleum met de naam Mausoleum Chasma Ayub.
Dit betekent Job's bron. De legende is, dat Job een bezoek bracht aan Bukhara en een bron maakte door met zijn staf op de grond te slaan.
En weer vlak daar achter een monument ter nagedachtenis aan Imam Al-Bukhari.
Het monument bestaat uit een halve maan en een opengeslagen boek (Koran).
Voor we weg overstaken nog een uitgebreid verhaal bij de Bolo Haouz moskee uit 1712. Naast dat de hele oude stad Bukhara in ingeschreven in de UNESCO Werelderfgoedlijst, heeft deze moskee een aparte vermelding. Vlak daarbij een oude watertoren, waar je met een lift omhoog kunt. Zou leuk zijn in de namiddag.
De weg overstekend, kwamen we uit bij De Ark. Ook weer zo'n mooi fort, opgetrokken uit leem, mode en bakstenen.
Hoe oud precies is niet duidelijk, maar geschat wordt, dat de eerste bouwsels uit de 5-de stammen. Toen rechthoekig met een oppervlakte van ca. 3 ha.
De eerste moskee kwam er in het jaar 713 en werd op eerdere fundamenten gebouwd, maar wel op het hoogste punt binnen het fort.
Het meeste wat nu nog te zien is dateert uit de zestiende eeuw. In die eeuw werd het fort vergroot, niet alleen ter ere van de royals, maar ook om een populatie van ongeveer 3000 mensen te huisvesten.
Het moet dé attractie van Bukhara zijn, maar dat viel best tegen. Imposanter van de buitenkant dan van binnen.
Die gids weet wel veel van de geschiedenis. Maar ze klept maar door, beetje vermoeiend dat wel. Als je wat vraagt, krijg je geen antwoord, ze zet de naald weer op de plaat en the story continues. Dat doet ze al 40 jaar. Geen speld eh, naald tussen te krijgen. In de loop van de dag werd het ook enigszins irritant.
Ook irritant is het feit, dat ze gewoon doorloopt, als ik een foto wil maken. Ik vind mijn foto's het mooist, als er niemand opstaat. Dus heb ik even uitgelegd wat mijn strategie is om foto's te maken. Dat landde uiteindelijk.
Na het fort kwamen we uit bij de Kaylan moskee. Naast de moskee staat een minaret met een hoogte van 46 m en die is nog helemaal 12-de eeuws origineel.
Het fundament is dertien meter diep en moest twee jaar uitharden voordat begonnen kon worden met de bouw van de minaret.
Op dit Kaylon plein, naast de minaret ook een madrasa, Miri Arab, en een grote moskee, de Kaylon moskee.
Deze moskee is gebouwd (1514) op de fundamenten van een eerdere moskee, die in de achtste eeuw verwoest is door Djengis Kahn. Die brandde de hele stad op, behalve de minaret.
Ik heb er tijdje alleen rond kunnen lopen, de gids moest een sanitaire stop maken.
Ook de binnenplaats is mooi, er staat een boom en nog een ornament. Die breken het immense plein wat.
Daarna door naar iets van een overdekte markt, 3 domes, geheten.
Daar koffie gedronken, zij thee.
Via nog wat van die overdekte marktjes, kwamen we langs het hotel, maar we waren nog niet klaar.
Vlakbij het hotel een tapijtenmuseum. Maar oorspronkelijk een kleine moskee uit de twaalfde eeuw.
Als afsluiting een madrasa gelegen in het parkje. Nu alleen winkeltjes en het advies daar niet te gaan eten.
Morgen zie ik haar weer voor een excursie buiten Bukhara.
Ik heb nog wat rondgelopen in dat buurtje en dacht nig even rustig bij het zwembad te gaan zitten, maar een groep Russen had te veel spektakel.
Dus begonnen met het verslag en de foto's op de tablet gezet.
Daarna weer op pad, richting watertoren. Door omhoog voor vier euro en inderdaad een mooi gezicht op de omgeving en ook the Ark.
Terug naar het hotel, opfrissen en weer naar hetzelfde restaurant als gisteren. Beviel hartstikke goed.
Vandaag op momenten dat de gids moest ademhalen is het toch gelukt om wat vragen beantwoord te krijgen.
Eerste vraag was hoe hier met Russen werd omgegaan. Nou net als anders dus. Vanuit de Sovjet tijd leven hier nog veel Russen en daar hebben ze geen hekel aan.
Waar ze wel een hekel aan heeft zijn de jonge Russen. Die kunnen zich niet gedragen, zuipen aan een stuk door, slapen uit tot elf uur en zijn meer met de telefoon bezig dan aandacht te hebben voor haar verhaal. Maar geen sprake van boycot o.i.d. .
Sinds de boycot vanuit een groot deel van de wereld ten aanzien van Rusland, is het aantal toeristen vanuit dat land wel toegenomen.
Wat me ook opviel was, dat dit land overwegend de islam aanhangt. Nou, in Nederland lopen meer vrouwen rond in een boerka of nikab dan hier. Nog geen één gezien. De wat oudere vrouwen dragen een hoofddoekje, de jonge vrouwen lopen er gewoon westers bij.
Dit komt, omdat ten tijde van de Sovjet overheersing, uitingen van geloof verboden waren. Begin jaren negentig kwam dit te vervallen en voor een groot deel bleven de specifieke uitingen achterwege. Het belijden van het geloof kon wel weer. Maar echt streng is het hier niet. Geen eindeloos geroeptoeter uit minaretten, nee, dat hoor je hier eigenlijk bijna niet. Het is een gemoedelijk land met vriendelijke en behulpzame mensen.
Ik heb ook niet de indruk, dat hier een stikstofprobleem is en elk huis heeft ook gewoon een gasaansluiting en niemand hoeft hier van het gas af.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 294 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/703_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => bukhara ) [3] => stdClass Object ( [reportId] => 5084082 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => Drie woestijnforten in een lange reisdag [message] =>GEEN ONTBIJTBUFFET.
Zo'n hele dag ronddolen is op zich al vermoeiend, maar de hitte maakt het er niet beter op.
Ik was behoorlijk moe geworden na zo'n dag Khiva.
Nadat ik de gymnastische oefeningen weer herhaald had en weer aangekleed was, had ik toch een wat weeïg gevoel in mijn maag.
Op naar het ontbijt. Nu weer geen buffet, hoewel er op zeker 5 tafels een ontbijt was neergezet.
Ik had behoefte aan vocht. Koffie en gevraagd om een pak kersensap. Geen probleem. Daarnaast een broodje gegeten en flink wat watermeloen.
Alle flesjes water van de kamer in de rugzak, plus nog een halve liter cola en daarna wachten op de chauffeur.
Die kwam om iets voor negen uur aanrijden.
Zijn Engels is niet al te best en via de man van de receptie vroeg ie, of ik wat extra's wilde, namelijk langs een drietal oude forten rijden. Kostte $ 20,= .
Leek me wel leuk, want de route van vandaag ging grotendeels door de woestijn en dat is vaak niet het meest afwisselende landschap.
Wij op pad. Rond Khiva ging het nog wel, maar daarna via sluipdoor weggetjes richting het eerste woestijnfort.
De meeste zandwegen in ons land liggen er beter bij dan de asfaltwegen, waarover wij reden. Maar de chauffeur reed gewoon 70 en laveerde wat om de gaten heen en som ook niet. Voor de meeste Italiaanse auto's een no-go area.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het Kizil Qala fort. Gebouwd in de eerste en tweede eeuw. Gerestaureerd in de twaalfde en dertiende eeuw als verdediging tegen de Mongolen.
Het is een vierkant fort van 60 bij 60 m en de muren zijn 8 meter dik en tot 16 m hoog.
Een kilometer of tien daar vandaan, het Toprak Qala.
Een enorm fort, waar in de eerste eeuw voor Chr. al 2500 mensen leefden. Het was zowel een woestijnfort, als ook een religieus centrum.
In de 1 ha grote citadel, in het midden, was de koninklijke residentie gevestigd. Archeologen hebben hier een troonkamer, een vuurtempel en een wapenopslagplaats geïdentificeerd.
Zeer imposant fort en zeker de moeite waard, ondanks een behoorlijke klim naar boven.
Iets verder weer, een stop bij een meer; het Akchakul meer. Voorzien van zout water. Als de Dode Zee is opgedroogd, kan men hierheen. Hier zwemmen trouwens nog wel vissen in.
Het derde fort, tenslotte, was het Katta Guldursun Qala. Gebouwd vanaf de vierde eeuw voor onze jaartelling. Verdere informatie ontbreekt.
En toen zien, dat we weer een beetje op de hoofdweg uitkwamen. Die bleek net zo slecht als de wegen, die we net gehad hadden.
Maar .... er is een aantal jaren geleden een nieuwe weg van beton aangelegd. Chinezen, Koreanen en Duitsers zijn er druk mee geweest.
Het duurde nog wel geruime tijd voor we die nieuwe weg bereikt hadden.
De weg loopt dwars door de woestijn en behalve zand en wat struiken, is er niets te zien. Wel veel DAF trucks, zeer populair hier.
Ik knikkebolde soms even weg. Conversatie was lastig, hele zinnen verstond hij niet, dus met losse woorden soms wat uitwisselen.
Mijn water was inmiddels op, de cola ook, dus langs de betonweggestopt voor een koffie en aanvulling van het vocht. Koffie bleek onvindbaar, de cola ook.
Dan maar twee liter water gekocht en weer door.
Uiteindelijk bereikten we om half zes mijn hotel in Bukhara.
De man aan de receptie was wel erg vriendelijk. Ik kon kiezen uit een aantal mogelijkheden qua kamer. Zo hoog mogelijk met uitzicht over de oude stad.
Geen probleem. Alles een beetje ingericht en dan de WiFi installeren.
Nou dat was ronduit slecht, tot geen signaal.
Toch maar weer naar beneden en dan vertellen ze, dat de WiFi op de derde etage slecht is. Maar niet getreurd, volgende week wordt het opgelost.
Lachen toch. Wel een kamer op de begane grond gekregen. Net iets beter.
Dus ik zit nu in de lobby te typen en foto's van mijn telefoon naar tablet te sturen.
Maar goed, ik moest ook nog eten en ik had best trek. Goed teken.
Via Google Maps zoek ik op restaurants en check ze allemaal in de directe omgeving van het hotel.
Ik had eigenlijk geen zijn in die kebab zooi, het liefst iets Europees. Heel toevallig zag ik restaurant Ayvan staan. Een recensent had de menukaart geüpload en die paste mij precies. Zes minuten lopen.
Ontvangst: super. Eten: super. Koffie: zoals ie moet zijn.
Je kon binnen of buiten eten, ik heb voor buiten gekozen.
Toen ik weg ging, was binnen ook iedereen weg. Even gevraagd of ik binnen mocht kijken, dan zag er zo mooi uit.
De man vertelde in het kort iets over de geschiedenis van het pand. Ooit gebouwd door een Joodse handelaar in de 19-de eeuw. In de jaren 90 helemaal gerestaureerd door de eigenaar, die ook naastliggende panden kon kopen. Daarin is een hotel ondergebracht.
Ik heb voor morgen weer een tafeltje besproken.
Morgen met een gids te voet het oude Bukhara ontdekken.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 296 [author] => Henk [cityName] => Buchara [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/487_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => drie-woestijnforten-in-een-lange-reisdag ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084041 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-20 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>ONTBIJTBUFFET.
Heerlijk geslapen vannacht en vanmorgen eerst maar weer geprobeerd nat te worden onder de douche. Ik heb hier te maken met een waterbesparende douchekop, wat betekent, dat je heen en weer moet springen om nat te worden.
Uiteindelijk is dat met veel gymnastische oefeningen gelukt.
Omdat ze gisteren vroegen hoe laat ik ontbijt wilde, dacht ik, dat ze net als de dag er voor, iets neer zouden zetten. Maar nee, er stond een ontbijtbuffet klaar.
Met eitjes, maar helaas zonder corn flakes. Ook de honing en de jam waren op.
Maar toch voldoende kunnen eten.
Ik bleek ook veel dorst te hebben. Er stond super lekkere kersensap klaar en daar heb ik vier glazen van leeggedronken. Koffie als besluit en klaar voor de dag.
Vanmorgen zou een gids mij komen halen voor een guided tour door Khiva.
Lijkt een beetje dubbel, maar dat was het toch niet.
Hij was er om kwart voor negen en ik ook.
Eerst naar de westelijke poort, want daar moest ik een kaartje kopen. Die had ik al en deze was vandaag ook nog geldig.
Eerst weer naar de Kunja Ark. Het fortpaleis, waar ik gisteren ook al was. Bleek ik toch een afslag gemist te hebben. Een klein museum, waar tentoongesteld werd, hoe ooit begonnen werd met het slaan van munten. Eerst van koper, later ook van zilver en goud. Nog later bankbiljetten op zijde of op een blad van een bepaalde boomsoort.
Het geheel werd ondersteund met wat video's.
Door naar de madrasa Yoqubboy. Nu omgetoverd tot een atelier waar voornamelijk tapijten worden gemaakt. Ook sjaals, tasjes ed. kon je hier kopen, alles van zijde. Ik had niks nodig.
Bijna alles is toegankelijk met de algemene entreekaart, behalve het mausoleum van Pahlavan Mahmud. Voor € 2,= extra mag je daar naar binnen.
De gids vertelde vooraf het een en ander. De man leefde in de 13-de eeuw. Hij was weldoener (90% van zijn inkomen schonk hij aan de armen), worstelaar, dichter en bonthandelaar. Door zijn kennis en kunde werd hij bij leven al zo'n beetje heilig verklaard.
Nadat ik het mausoleum had bezocht, kreeg ik nog een verhaal te horen over deze man.
Hij was een befaamd worstelaar en ging eens naar India. Zijn ritueel was om vóór een wedstrijd een kerkhof te bezoeken.
Dat deed hij in India ook. Op het kerkhof trof hij een oude vrouw huilend aan. Hij vroeg waarom ze huilde. Zij vertelde dat haar zoon moest worstelen tegen een bekende worstelaar en ze was bang dat hij zou verliezen en daarmee ook zijn leven zou verliezen. Pahlavan had niet in de gaten, dat hij de tegenstander zou zijn.
Gedurende de wedstrijd, hij was weer aan de winnende hand, kwam het moment, dat hij de rug zou breken van de tegenstander. Opeens herinnerde hij zich de oude vrouw. Hij stopte met vechten en knielde neer als tegen van overgave.
De sultan van India vroeg later, waarom hij dat had gedaan en hij vertelde het verhaal van de oude vrouw. De sultan was zo ontroerd, dat hij Pahlavan een behoorlijke hoeveelheid goud toezegde. Hij weigerde dit en vroeg in plaats daarvan, 500 slaven. Die wilde hij meenemen naar Khiva en hen daar de vrijheid geven. En aldus geschiedde.
Pas in de 19-de eeuw is het mausoleum gebouwd in opdracht van Muhammad Rahim Kahn I.
Door naar madrasa Saïd Islam. Mooie binnenplaats en in het gebouw zelf een tentoonstelling over de dagelijkse dingen, die toen gebruikt werden.
Kleding, porselein, wapens ed. Stelde weinig voor. Ook de New Methodist School was slechts een gebouw, ditmaal uit de Sovjet tijd.
En toen kwamen we terecht in de Juma moskee. Was ik gisteren ook geweest, maar de gids wist toch een paar aardigheden te noemen.
Ja, de originele moskee dateert uit de tiende eeuw. Echter er zijn geen pilaren overgebleven uit die tijd.
Nee, de moskee is in de 18-de eeuw afgebrand en bewoners van de stad konden met de gift van een nieuwe pilaar, de herbouw ondersteunen.
Uit de tijd vóór de brand, zijn zeven pilaren overgebleven.
De positie van de pilaren was wiskundig bepaald. In de moskee konden 5000 gelovigen bidden. Er was één positie in de moskee, de plek, waar de imam stond, die zichtbaar was voor elk persoon in de moskee.
Als de imam een stap naar links of rechts deed, kon hij alle 213 pilaren zien.
Bij wijze van uitzondering mocht ik dat ook meemaken. De omheining werd opengemaakt, schoenen uit en ik mocht mij gedurende vijf minuten de imam van Khiva voelen. Heb er nog een filmpje van gemaakt.
Via een nog van originele verharding voorziene weg, waarin de karrensporen van vroeger nog zichtbaar zijn (de wielen waren beslagen met metalen spijkers), kwamen we uit bij het Tash Khauli paleis. Daar was ik gisteren ook al en hier verder niets nieuws onder de zon.
Dit bleek ook het eindpunt van de excursie te zijn. Hij zei nog wel, dat je over de muur kon lopen en dat er een trap was bij de noordelijke poort.
Dat bleek niet al te ver en ik gelijk maar de tien meter omhoog gelopen. Eerste een stuk in oostelijke richting , daarna terug en in westelijke richting, ongeveer tot het Kunya Ark paleis. Daar liep het dood en moest ik dezelfde weg terug.
Tijd voor een cola. Brandende zon en 36 graden. Je moet blijven drinken.
Daarna kris kras rondgelopen en dan zie je ook nog weer leuke plaatjes voorbij komen. In een van die straatjes een bord met de tekst Tash Khauli paleis. Maar nu een heel andere ingang. Hier ook niets te zien van de verblijven van Kahn of zijn vrouwen, nee, meer een overzicht van de zaken, die dagelijks gebruikt werden.
Vazen, houten pilaren, een koets, tabletten met beschrijvingen van eigendomsrecht van gronden buiten de muren, putafdekkingen, een tent en zelf een waterrad.
En groot. Ik heb er een half uur rondgelopen.
Daarna geen nieuwe dingen meer ontdekt. Ben blijven lopen, af en toe weer wat drinken en rond vier uur terug gelopen naar het hotel. Foto's vast gedownload naar mijn tablet, en gestart met het verhaal voor vandaag. Helaas per ongeluk gewist, nadat ik terug kwam van het diner.
Gelukkig zat het verhaal nog goed tussen de oren.
Even weer bij het zwembad gezeten met een drankje en rond half acht naar een restaurant gelopen. Ik vond Zarafshon wel leuk, ook goede recensies.
Toen ik er aan kwam, zag ik, dat ze allemaal tafeltjes buiten hadden neergezet. Zag er gezellig uit. Een groep Duitsers (gruppenreise) schoof ook net aan en dan is het vaak ook wel goed als zo'n lokale gids een groep daar mee naar toe neemt.
Ik begon met een soort van groentesoep, gevolgd door beef bekab, die al op tafel stond, terwijl ik nog met de soep bezig was.
Maar wel allemaal erg lekker. Drankje en koffie erbij en voor twaalf euro was ik klaar.
Inmiddels donker, en derhalve nog wat nachtelijke plaatjes geschoten.
Morgen met de auto naar Bukhara, een rit dwars door de woestijn.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 270 [author] => Henk [cityName] => Khiva [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/052/169_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => khiva ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5084001 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-19 [photoRevision] => 0 [title] => Khiva [message] =>En weer een vroegertje vanmorgen. Half vijf opstaan, en uitchecken.
Kwart voor vijf, stond de chauffeur voor de deur,mooi op tijd.
Een kwartier later was ik op het vliegveld en kon ik mijn bagage inchecken.
Stoel bij de nooduitgang bleek geen probleem.
Daarna wachten tot de security wakker was, de deur er naar toe was nog dicht.
Half zes, security wakker en daarna weer wachten bij gate 1 t/m 4. Was één grote ruimte. Twintig over zes, in de bus en naar het vliegtuig.
Zeven uur, vertrek naar Urgench. Aankomst kwart over acht.
Even weer op de bagage wachten en naar de uitgang. Taxichauffeurs en ophalers, mogen niet binnen het gebouw komen, ze staan allemaal buiten achter een hek. Gelukkig stond mijn chauffeur er ook en even later op weg naar Khiva.
Bleek een half uurtje rijden te zijn.
Het Asia Khiva hotel was op mijn komst voorbereid. Kamer was al klaar en ik kon gelijk inchecken. Ik bleek de enige gast te zijn.
Aangezien ik nog geen eten had gehad, gevraagd naar een ontbijt. Bleek geen probleem. Zat niet in de prijs, maar dat wist ik ook wel.
Voor € 7,= werd de halve tafel volgezet met eten. Kreeg ook nog twee gebakken eieren erbij.
Als ik ook avondeten wilde, moest ik dat van te voren bestellen, maar hier vlakbij zit de Hyat Inn, voorzien van restaurant, dus daar had ik mij al op gericht.
Na het ontbijt de korte broek maar weer aan, het was alweer boven de dertig graden.
Het voordeel van dit hotel, is dat het vlakbij de zuidpoort van het oude Khiva ligt. Je loopt zo de geschiedenis in.
Een klein stukje geschiedenis;
Xiva is een stad met circa 50.000 inwoners in het noordwesten van Oezbekistan. De stad ligt als oasestad in de Karakum-woestijn, niet ver van de rivier de Amu Darja. Vroeger stond de stad wisselend bekend onder namen als Chorasam, Choresm, Chwarezm, Chwarizm, Chwarazm, Chorezm. Het is dankzij de goed bewaard gebleven historische binnenstad een van de meest toeristische steden van Oezbekistan.
Het ommuurde, historische centrum van Xiva, Itsjan Kala, werd in 1990 door UNESCO als eerste locatie in Oezbekistan (destijds nog onderdeel van de USSR) tot werelderfgoed verklaard.
Xiva bestaat uit twee delen: Dichan Qal'a (buitenste deel van de stad) en Itsjan Kala (binnenstad). Dichan Qal'a werd vroeger beschermd door een muur met 11 poorten. Itsjan Kala wordt nog steeds omringd door stenen muren, waarvan de fundamenten in de 10e eeuw zouden zijn gelegd. De huidige gecreneleerde (van kantelenvoorziene) muren dateren uit het einde van de 17e eeuw en hebben een hoogte van 10 meter. In de oude stad bevinden zich ruim 50 historische monumenten en 250 oude huizen, vooral uit de 18e en 19e eeuw.
Archeologen hebben aan de hand van gevonden overblijfselen van huizen, stukjes van keramische borden en andere zaken in Itsjan Kala vastgesteld dat Xiva in ieder geval sinds de 5e eeuw voor Christus wordt bewoond. De geschiedenis van de plaats hing nauw samen met de ontwikkeling van het gebied waarin het lag, Chorasmië. In de Behistuninscriptie worden plaats (toen nog een fort) en regio genoemd in de lijst van gebieden die Darius I veroverd had tussen 521 en 485 v. Chr. Hecataeus van Milete plaatste de "Choresmiërs" en hun stad "Chorasmia" ten oosten van Parthia (Khorasan). Ook in de heilige geschriften van de Zoroastriërs wordt de plaats genoemd.
Ook vlakbij het hotel ligt een stukje Dichan Qal'a en volgens mijn reisgids, moet je die zeker niet overslaan.
Daarna de oude stad in, het gedeelte wat dus op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Geen mens te bekennen. Wel een klein winkeltje, waar ik maar gelijk een colaatje heb gekocht. Dorstig weer.
De oude stad heeft vier poorten, in elke windrichting 1. De bussen met toeristen stoppen allemaal bij de westelijke poort.
Daar kun je namelijk een ticket kopen, die toegang geeft tot alle musea, moskeeën ed. . Dat had ik ook gelezen, en naarmate ik dichter bij die poort kwam, zag ik ook meer mensen. Voor UZS 120.000,= kaartje gekocht.
En weer naar binnen. Overal staan bronzen beelden met afbeeldingen uit het dagelijks leven. Hebben ze mooi gedaan.
Eerste museum, de Juma moskee. Ook de oudste moskee en dateert uit de 10-de eeuw. De kolommen zijn allemaal van hout. Slechts een stuk of twaalf zijn nog origineel ( van de 213 stuks), de rest dateert uit de restauratie uit 1788. Geen kolom is hetzelfde. Deze staan op stenen blokken, waar tussen het hout en steen kameelwol is aangebracht. Deze innovatie absorbeert vocht vanuit de bodem, voorkomt dat termieten zich te goed doen aan het hout èn het geeft een bepaalde mate van protectie tegen aardbevingen.
En weer door, nu naar het Tash Khauli Palace.
Dit paleis werd gebouwd door meer dan 1000 slaven in 1830.
Het oudste gedeelte is de harem, gebouwd rond het binnenplein. Aan de zuidzijde bevinden zich vier open ruimtes, voor elke vrouw van de Khan, één.
De kamer van de Khan was te bezichtigen. Naast de vier vrouwen had hij ook nog een aantal concubines. Ook voor hen was ruimte gereserveerd aan de overzijde van het binnenplein.
Dit waren vaak slaven, meisjes vanaf twaalf jaar kwamen binnen en als ze geluk hadden werden ze een jaar of dertig.
Alleen de vrouwen van de emir mochten kinderen baren, dus als een concubine zwanger raakte, werd ze geaborteerd. Vaak verloor ze daarbij zelf ook het leven.
Als de emir zelf overleed, werden alle concubines weer op de slavenmarkt verkocht. De zoon kon de supplement dames van zijn vader niet erven.
Het gaat te ver om alles te benoemen, waar ik ben geweest, maar het Kunya Ark paleis wil ik wel noemen. Zeer indrukwekkend.
Dit gefortificeerde paleis is gebouwd in 1686 op oudere fundamenten. Opdrachtgever was Arangan Khan. Het was een stad in een stad met eigen muren, moskeeën, kantoren, fabriekjes, stallen en de eigen verblijfruimtes.
Aan de oostzijde een ingang, verdedigd voor koperen kanonnen.
Veel van de originele constructies zijn er niet meer, maar het is wel mooi gerestaureerd. De 'koningskamer' is weer ingericht en via een smalle steile trap kun je het hoogste punt in Khiva bereiken, met een mooi uitzicht over deze stad.
Het verval begon al in te treden, toen deze Khan verhuisde naar het Tash Khauli paleis.
Al dat lopen is de hitte maakt dorstig en waar de toeristen lopen, staan ook de kraampjes met allerlei soorten vocht.
Water, fris, ijs en bier, zie je overal. Loop je tien meter een zijstraatje in, zie je niemand meer.
Dus elk uur wel even ergens wat drinken.
Aangezien ik morgen met een gids nog een keer Khiva door ga lopen, besloot ik om de stad te verlaten en op zoek te gaan naar de Dichan Qal'a aan de noordwest kant van de oude stad. Dit was een beschermende muur van 11 meter hoog en voorzien van elf poorten.
En inderdaad, na een flink stuk lopen, gevonden!
Onderkant al voor een groot gedeelte gerenoveerd, de oude kantelen (nog) niet.
Daar ook nog een stuk langs gelopen en toen langzaam weer terug naar de westelijke poort. Vandaar even langs de Hyat Inn gelopen voor een reservering, echter het hotel was gesloten. Naast mijn eigen hotel ook een hotel met restaurant, dus daar gevraagd, en die zouden open moeten zijn.
Ben benieuwd, anders de stad maar weer in op zoek naar iets. Maar voor vandaag eigenlijk wel genoeg gelopen. Ik had ook niet de indruk, dat daar veel gasten waren.
En inderdaad, geen restaurant open. Even op de digitale kaart gekeken en in de buurt van de westelijke poort een hotel met restaurant. Hotel open, restaurant dicht.
Tweehonderd meter verder het Khiva Moon restaurant. OPEN!
Eigenaar zat zelf te eten, zijn neefje met vrouw en kids en toen kwam ik nog binnen.
Nou ja binnen, buiten van die lage tafels, waar je omheen zit. Kleermakerszit en schoenen uit. Lekkere frisse sokken en je benen slapen na twintig minuten.
Super gastvrij en de menukaart werd al snel gehaald. Ik kon er geen chocolade van maken, dus maar even vragen. Zat er ook een Engels gedeelte in, helemaal als laatste. 170 gram kebab voor nog geen vier euro. Colaatje erbij en koffie na. Was net zo duur als het ontbijt vanmorgen.
Het is nu negen uur en morgen geen vlieg-, trein- of bootreis. Dus ik verwacht een goede nachtrust. Morgen om acht uur ontbijt en om negen uur staat de gids voor de deur.
Na een goede nachtrust werd ik om kwart over zeven weer wakker. Douchen, aankleden en ontbijten.
Vier sterren waardig. Er was van alles te krijgen.
In de vakantie heb ik altijd een ander protocol dan thuis. In een hotel neem ik altijd eerst roerei, dan corn flakes, paar glazen jus d'orange, wat broodjes en koffie.
Als één van die zaken afwezig is, vind ik het een slecht hotel. Beetje overdreven natuurlijk, maar zoals in Finland, waar geen roerei te krijgen was, beetje jammer, dat wel.
Na het ontbijt mezelf even miljonair gepind. Één miljoen UZS. EURO 85,= .
Rond negen uur waren gids en chauffeur ter plaatse. Zij wachtten binnen, ik zat buiten.
Temperatuur was toen nog maar 31 graden.
Eerst naar het oude Tashkent. Auto uit en lopend met de gids verder.
Eerste stop het mausoleum van Kaffal - Shashi. Het gebouw stamt uit de 16-de eeuw, de man zelf leefde meer dan duizend jaar geleden. Hij kreeg bij leven al de titel 'Holy Imam'.
Hier is zijn sarcofaag te zien en daar omheen veel anderen nog, de lateremufties.
Veel vrouwen trekken hierheen, in de hoop zwanger te worden. Niet van de oude man, maar door de bidden, te doneren (waarschijnlijk het belangrijkst) en te helpen het gebouw netjes te houden.
Het Al-Bukhari instituut (vroeger een moskee), is één van de weinige islamitische centra, die gedurende de sovjet overheersing, open mocht blijven. Niet meer dan 25 imams mochten hier studeren en werken. Tegenwoordig studeren er zo'n 130 mensen.
Aan de andere kant van het plein, de Barak-Khan Madrasa.
Een madrassa of medresse is het Arabische woord voor school, zowel seculier als religieus. In de westerse wereld wordt madrassa gebruikt voor een Koranschool. Dit is een religieuze school waar de islam wordt onderwezen. De eerste madrassa werd in 1067 gesticht in Bagdad.
In deze madrasa weinig onderwijs, binnenin voornamelijk souvenirshops. Leer, hout en keramiek.
Snel door naar de volgende 'attractie'. Osman's Koran.
Osman's Koran is recognized as a remarkable and unique monument. It is an essential part of Muslim historical and cultural heritage. Kept in a special chamber in Barak-Khan Madrassah in Tashkent, Osman's Koran continues to be an unflagging attraction for researchers, pilgrims and tourists from many countries of the world.
Het komt er op neer, dat de profeet Mohammed, alle teksten inzake het geloof in zijn hoofd had zitten.
Na zijn dood moest dat alsnog geïnterpreteerd en opgeschreven worden.
Er is dus één origineel geschrift en daarnaast zijn er vijf kopieën geschreven.
Van de zes zijn er nog twee bewaard gebleven. Nummer 2 ligt dus in Tashkent. Foto's maken was niet toegestaan. Trouwens voorzien van het UNESCO echtheidscertificaat. Het origineel is verloren gegaan.
Weer buiten, inmiddels 35 graden.
En door naar de Hazrat Imam moskee. Bijzonder, want de kolommen zijn hier van hout. Gebouwd in 2007 in slechts vier maanden.
De sandlewood kolommen zijn uit India geïmporteerd, het donkergroene marmer uit Turkije. Je herkent het direct als je de foto's ziet.
Sergej stond even verderop al te wachten met de auto, door naar de Chorsu Bazar. Dat betekent 'de kruispunten'.
Deze bazar bestaat al honderden jaren en lag op de zijderoute.
Globaal vijf afdelingen. Vlees en vis, gedroogd fruit en noten, non food en groente, zuivel en fruit. Eigenlijk de hele schijf van vijf.
Daarnaast stalletjes met water en frisdrank en eterij.
Daarna weer een stukje met de auto, waarbij we uitstapten bij het Navali theater.
Mooi gebouw met een prachtige fontein op het voorliggende plein.
Vlak daarbij het Romanov huis. Gebouwd in 1891.
Het heeft vele functies gehad, maar men is nu bezig om er een Hermitage museum in te krijgen. Goed voor toerisme.
Aan de andere kant van de weg, het Independence plein.
Het gebouw van het ministerie van Financiën staat er en ook het werkpaleis van de president is er te vinden.
Verder vele fonteinen, en een belangrijk monument, een gouden globe op een voet, waarbij Oezbekistan als onderdeel van de wereld wordt afgebeeld. Daaronder een moeder met een kind in haar armen.
Dit monument heeft het grootste standbeeld van Lenin in de wereld vervangen.
Daarna kwamen we uit op het Amir Timur Square. Hier zit Amir op een paard. Dit standbeeld van hem weegt 30 ton. Ook hier stonden Sovjet gerelateerde beelden vóór hem. Generaal van Kaufmann, Lenin, Stalin en Karl Marx.
Dit ter ere van de 660-ste geboortedag van Amit Timur.
Vanuit dit park heb je ook zicht op Hotel Uzbekistan. Typische Sovjet architectuur, maar het hotel is gerenoveerd en nog steeds boekbaar.
Dit bleek het einde van de toer met gids. Ik werd keurig weer gedropt bij mijn hotel. Sergej haalt met morgenvroeg om 05:00 uur weer op, om me naar het vliegveld te brengen.
In het hotel een tosti gegeten en daarna lopend naar het Geologie Museum. Was 2,5 km lopen. Temperatuur inmiddels 37 graden.
Aangekomen, bleek het gesloten.
Vlakbij een ander museum, het State Fine Arts Museum. Ook een typisch sovjet gebouw. Vier verdiepingen, geen lift. Wel tig trappen.
Best leuke dingen te zien. Moest nog speciaal een kaartje kopen, als je foto's zou willen maken. Geen kaartje gekocht, wel foto's gemaakt. Ging helemaal nergens over.
Op verdieping drie en vier, studenten van de kunstacademie, die bestaande schilderijen aan het naverven waren. Sommigen konden dat erg goed.
Daarna naar het Polytechnisch museum. Dat was echt heel slecht. Het merendeel van de informatie was in het Duits. Bleek VW sponsor van dit museum.
In de andere vleugel alleen GM-auto's, i.e. van die Daewoo's als Chevrolet vermomd.
Gauw weer weg.
Terug naar het hotel dan maar. Ik was behoorlijk moe geworden. Inmiddels ruim vijf uur in de hitte rondgelopen. Onderweg nog even een terrasje gepakt voor een heerlijk koele Coca Cola en rond kwart voor zes terug in het hotel.
Douchen, foto's downloaden van de camera, even vast de bezochte plekken opschrijven en daarna hier in het hotel gegeten. Ze hebben zowel lokale gerechten als internationale, dus gekozen voor een pizza di mare.
Morgen om 07:00 uur vlieg ik naar Khiva, en dat ligt helemaal in het westen van het land.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 218 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tashkent ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5083936 [userId] => 76808 [countryId] => 197 [username] => henkhamminga [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => Reisdag naar Tashkent [message] =>Vroegertje vanmorgen, kwart over vier op, half vijf rijden.
Om iets over zes was ik in Roelofarendsveen, auto geparkeerd en om 06:15 uur kwam het busje voorrijden.
Nu was de bagageafgifte bij AirBaltic nog gesloten. Om acht uur open, maar er was nog een vlucht voor die van mij en dus ging de balie al om half acht open.
Gewoon ingecheckt.
Gevraagd om bij de exit te zitten van Riga naar Tashkent, maar bleek niet zeker.
In Riga even weer vragen.
Ik kreeg ook een nieuwe boardingpass op Schiphol, en het stoelnummer bleek later te verschillen. Achteraf bleek de nieuwe bij de exit te zitten. Gelukkig.
Dan naar de security. Dat duurde al met al 35 minuten. Viel mee.
Door naar C10 en daar wat te eten gehaald en de krant maar gaan lezen.
Mooi op tijd vertrokken en al slapend Riga bereikt.
Daar had ik ruim overstaptijd, want van aankomstplatform naar gate C7 was slechts tien minuten lopen.
Daar uiteindelijk gevraagd naar een exit stoel, bleek ik die al te hebben. Goed geregeld.
Weer in slaap gevallen. Uurtje later raakte ik in gesprek met mijn buurman. Oezbeek van geboorte, maar woonde al tien jaar in Zweden en had eigen bedrijf. Dus die laatste vier uur waren eigenlijk zo om. Eten en drinken GRATIS bij Uzbekistan Airways.
Van het vliegtuig naar de douane, kwartiertje.
Door naar de bagageband, waar mijn tas bijna als laatste aankwam.
Buiten stond de chauffeur al te wachten en heeft me snel naar het hotel gereden.
Zo, eerst pitten, het is hier drie uur later dan in Nederland.
Morgen om negen uur staat hier de chauffeur weer met gids voor een dagje Tashkent.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 10:29:37 [totalVisitorCount] => 297977 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 214 [author] => Henk [cityName] => Tasjkent [travelId] => 527556 [travelTitle] => Rondreis Oezbekistan [travelTitleSlugified] => rondreis-oezbekistan [dateDepart] => 2022-06-17 [dateReturn] => 2022-06-26 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/oezbekistan,tasjkent [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => reisdag-naar-tashkent ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5064274 [userId] => 91080 [countryId] => 197 [username] => tonenanneke [datePublication] => 2019-09-28 [photoRevision] => 0 [title] => Uzbekistan [message] => Zondag 8 september 2019 staan we al vroeg bij de grens van Tadjikistan. We zijn snel door de controles, maar moeten ruim een uur wachten voor het hek om naar de zijde van Uzbekistan te rijden. Eenmaal op het terrein gaat alles snel en soepel. We rijden over een matig bestrate weg naar Samarkand en parkeren de camper voor de deur van hostel Bahadir. Het is nog vroeg in de middag en we maken een wandeling naar het vlakbij gelegen Registan met zijn 3 koranscholen. Een prachtig gezicht. Ondanks dat het zondag is, zijn alle winkels open. Ook de kapper, waar we ons haar laten knippen. Als we terugkomen bij het hostel parkeren 2 overlanders met hun Steyer naast ons. We hebben elkaar al ontmoet in Kirgizië. De volgende dag, het regent, maken we een uitgebreide wandeling door de stad. We bezoeken de grote (echt grote) moskee, het mausoleum, het standbeeld van de krijgsheer Temur en zijn graf in de nabij gelegen tombe. Onderweg pinnen we Uzbeekse soms en gaan terug naar de camper. Ondanks de regen is het een mooie dag geworden. Dinsdag 10 september verlaten we Samarkand en rijden naar Bukhara. In Bukhara willen we op het parkeerterrein van hotel Rimi overnachten, maar dit terrein is nu bouwterrein geworden. Noodgedwongen parkeren we aan de straat naast het hotel. Anneke voelt zich niet lekker en we houden een rustige middag. De volgende dag voelt Anneke zich nog niet 100% en pas tegen de middag stappen we in de hop on-hop off bus die ons door de stad rijdt. Veel gaat door de moderne wijken (saai!), maar het laatste deel gaat door de oude stad. Hier stappen we uit en bezoeken het fort, de nog aktieve koranschool en de tegenover gelegen moskee Alles mooi betegeld en in een prachtige bouwstijl. We lopen terug naar de camper. Anneke voelt zich nog steeds niet ok en gaat naar bed. Ons volgende doel is de stad Khiva, tegen de grens van Turkmenistan aan. De eerste 65 kilometer is zeer slecht asfalt, maar plotseling begint er een 4-baansweg. Dat schiet tenminste op. Onderweg proberen we diesel te tanken (zeer schaars in Uzbekistan), maar het lukt niet, ondanks dat er diesel op de pompen staat. We overnachten bij een restaurant in het plaatsje Miskin. Anneke voelt zich vandaag een stuk beter. De volgende dag rijden we over goede, maar ook slechte wegen naar Khiva. Vlakbij de ingang van de oude stad parkeren we de camper voor het hotel Alibek. Even later parkeert Robert met zijn Steyer naast ons. Bij de meeste hotels is bij het parkeren van de camper het ontbijt inbegrepen. Ook hier is dat het geval. Een zeer uitgebreid ontbijt met eieren, fruit en pannekoeken. 's Middags hoeven we niet te eten. We kopen toegangskaartjes voor de oude stad en lopen naar binnen. Het oude stadsdeel is prachtig gerestaureerd. Soms wel eens te mooi. De vele souvenirskraampjes nemen soms het gevoel weg dat hoort bij het wandelen door de stad. Ook is het vandaag heel druk met bussen vol toeristen. We lopen terug naar de camper en houden een rustige middag. Het verslag van Kirgizië en Tadjikistan wordt geplaatst op onze website via de wifi van het hotel. 's Avonds maken we nog een wandeling door de oude stad met minder toeristen. We blijven een dag langer in Khiva, want vandaag is de opening van het jaarlijkse dansfestival van deze stad. Bij de poort wordt een mooie show opgevoerd met dansers in traditionele kostuums. Vanavond is er een gratis optreden op het grote plein in het fort. 's Middags wandelen we weer door de oude stad en bezoeken de diverse monumentale gebouwen uit de zestiende eeuw. Gelukkig zijn er vandaag minder toeristen en ook weinig kraampjes langs de wegen. 's Avonds bezoeken we het dansfestival met optredens van dansgroepen uit de omringende landen, maar ook Polen en een Italiaans koppel. Het is een lange zit en pas tegen middernacht zijn we weer in de camper. Maandag 16 september verlaten we Khiva. We hebben hier mooie dagen gehad met prachtig weer. De weg richting Kazachstan is wisselvallig. Vaak slecht asfalt met gaten en scheuren, maar wel redelijk berijdbaar. Onderweg lukt het ons om 80 liter diesel te verkrijgen. Met de huidige voorraad moeten wij de grens zonder problemen kunnen halen. Vlakbij de plaats Nukus overnachten wij bij een vervallen fort uit de 2-3e eeuw en hebben in de verte zicht op de eeuwenoude dodenstad. De volgende dag rijden we naar de necropolis en lopen op dit inmense terrein rond. Het lijkt echt op een stad met graven in de vorm van huizen met koepels. We hebben besloten om toch een omweg te maken naar wat eens de Aral Zee was. Het plaatsje Moynac was eens een belangrijke vissershaven aan de zuidpunt van de Aral Zee. Nu ligt de (kleinere) zee 200 kilometer naar het noorden en de schepen liggen hier te verroesten op de voormalige zeebodem. En dat alleen omdat in de jaren 60-70 de Russische overheid prioriteit gaf aan de katoenteelt in dit gebied en rivieren omlegde voor de toevoer van water via de irrigatiekanalen. Het resultaat was dat de Aral Zee onvoldoende water toegevoerd kreeg en langzaam opdroogde. Woensdag 18 september rijden we de lange weg terug naar de hoofdweg. Deze is goed berijdbaar tot zo'n 70 kilometer voor de grens. De weg is een echte puinhoop en harder dan 20-25 km/uur valt niet te rijden. Soms nemen we maar een zandweg die langs de officiele weg loopt, maar die stopt ook wel eens abrupt. Gelukkig is het laatste deel van 20 kilometer in het niemandsgebied van de grens wel weer berijdbaar. Bekaf parkeren we de camper op een groot parkeerterrein voor de grens. Hier is een restaurant en eten kebab met frietjes met een pul bier erbij. Ook is er wifi en kunnen onze email ophalen. Morgen gaan we wel kijken wat de overgang van Uzbekistan naar Kazachstan ons brengt. We zijn maar kort in Uzbekistan gebleven, Het land waar de Zijderoute een belangrijke rol heeft gespeeld. De steden Samarkand (onze favoriet), Bukhara en Khiva danken hier hun weelderige bestaan aan. Gelukkig hebben we nog wat diesel kunnen kopen, zodat we zonder zorgen door het land konden rijden. Ondanks dat Uzbekistan een zeer gecontroleerde staat is, hebben we hiervan weinig hinder ondervonden. Het volgende trajekt zal via Kazachstan en Rusland naar Ukraïne gaan om dan door Eurpa naar huis te rijden. Veel leesplezier toegewenst door Ton & Anneke [vip] => [userRegistrationDate] => 2006-12-21 12:29:37 [totalVisitorCount] => 430438 [pictureCount] => 54 [visitorCount] => 1839 [author] => Ton & Anneke [cityName] => Khiva [travelId] => 521928 [travelTitle] => Rusland, Mongolië en terug via de Zijderoute [travelTitleSlugified] => rusland-mongoli-en-terug-via-de-zijderoute [dateDepart] => 2019-04-15 [dateReturn] => 2019-11-15 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/932/347_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/091/080_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => uzbekistan ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5050918 [userId] => 437582 [countryId] => 197 [username] => frafrazie [datePublication] => 2019-04-18 [photoRevision] => 0 [title] => 10de verslag, Georgië, Azerbeidzjan & Turkmenistan [message] => Hallo allemaal, Hier is al weer mijn 10de verslag. Nu vanuit Centraal Azië. Hier doe ik met een truck van Dragoman de Zijde route. We zijn begonnen in Georgië, daarna Azerbeijan en Turkmenistan en nu zijn we begonnen om Oezbekistan te verkennen. Het zijn totaal andere landen dan Afrika en Nepal. Lees zelf maar. Donderdag 28 maart : Kathmandu Op de laatste werkdag hadden mijn collega's gezorgd voor gebraden kip, chapaties en voor een mooie taart. In het huis van mijn gastgezin was ook een beetje feest want ama (oma) was van daag 77 jaar en 7 maanden en 7 weken en 7 dagen geworden en dat is een dag om te vieren met een puja (= een ritueel waarmee hindoes een godheid vereren) , speciaal eten en een Tika. Ook ik kreeg van ama een Tika en een banaan. ' s Avonds ga ik mijn koffer pakken. Vrijdag 29 maart: Kathmandu- Istanboel, Tbilisi in Georgië; Vanochtend kreeg ik al bericht dat mijn vlucht naar Istanboel 2 uur vertraagd was en dus niet om 12.30 zou vertrekken maar om 14.30 uur. Manish zou op de luchthaven van mij afscheid nemen, maar uiteindelijk is hij maar naar mijn gastgezin gekomen om afscheid te nemen want anders zou hij veel te laat op zijn werk komen. Rupa bakt voor mij een paar chapati's/rotis die ik vannacht of morgen kan opeten als ik langdurig op de luchthaven moet wachten. Rond 11.15 uur brengt Kechab me met de auto naar de luchthaven. Het is helemaal niet zover maar door het drukke verkeer deden we er ruim 1 uur over. Op de luchthaven werd de vertrektijd van het vliegtuig steeds later en kreeg ik ook de melding dat mijn vlucht van Istanboel naar Amsterdam gecanceld was omdat we door die vertraging zo wie zo de aansluiting Istanboel -Amsterdam zouden missen. Bij de incheckbalie vertelde ze me dat ik in Istanboel kon overnachten in een hotel en zaterdagochtend om 8.50 uur door kon vliegen naar Amsterdam waar ik om 10.40 uur zou aankomen. Dit heb ik geweigerd want dan zou ik ook de vlucht van Amsterdam naar Tbilisi missen, die om 10.20 uur zou vertrekken. Toen hebben ze nog een poging gedaan om een rechtstreekse vlucht vanuit Istanboel naar Tbilisi te regelen met Turkish airlines maar dat lukte niet vanuit Kathmandu zeiden ze. Zij gaven het advies om dat dan in Istanboel te regelen. Mijn bagage werd voor alle zekerheid uitgecheckt in Istanboel. Uiteindelijk gaat om 16.00 uur het vliegtuig de lucht in en arriveren we na 8,5 uur vliegen om 22.15 uur in Istanboel, waar het 2,5 uur vroeger is dan in Kathmandu. Terwijl ik naar de bagageband loop kom ik onderweg een helpdesk van Turkish airlines tegen. Ik leg mijn probleem uit, doch hun 1ste reactie is" wij kunnen de vlucht van Istanboel-Amsterdam niet omboeken naar Istanboel- Tbilisi want het ticket van Amsterdam-Tbilisi is niet van Turkish airlines maar van Georgië airlines. Op dat moment leek mij het beste om dan maar een nieuw ticket Istanboel-Tbilisi te kopen, want als ik deze vlucht in Amsterdam mis, dan moet ik ook een nieuw ticket kopen. Dus ik ga naar de ticketbalie en leg mijn situatie weer uit. Doch deze meneer was bereidwilliger en regelde voor mij gratis een ticket Istanboel-Tbilisi, en hij labelde mijn bagage door naar Tbilisi. Om 2.10 uur 's nachts vertrekt de vlucht. In die tussentijd moet ik nog aan dollars zien te komen waarmee ik het visum voor Turkmenistan moet betalen en de prijs verhoging van de Kitty. Ik had op Schiphol al een dollar bestelling gedaan bij het G.W.K, maar nu ik niet naar Amsterdam vlieg moet ik het hier zien te regelen. De enige optie is, eerst Turks geld pinnen en dat dan wisselen bij een wisselloket voor dollars. Daarna laat ik nog aan een aantal mensen weten, via wattsapp en Messenger, dat mijn vlucht is veranderd. Om 02:45 uur 's nachts gaan we de lucht is. Het is behoorlijk warm in het vliegtuig en hij maakt een vreemd geluid. Het type mensen die ik hier tegen kom staat me al een beetje tegen: ze zijn blank, fors, nors i.t.t. de vriendelijke en goedlachse Nepalezen en Afrikanen. Ik denk dat de komende vakantie heel anders zal zijn dan de afgelopen 5 maanden, zo wie zo qua temperatuur en de mensen. We zullen zien!! Zaterdag 30 maart : Tbilisi in Georgië : Om 5.30 uur in de morgen landt het vliegtuig op Tbilisi. Het was eigenlijk maar een korte vlucht van 1 uur en 45 min. ( vanuit Amsterdam zou het 4,5 uur hebben geduurd, inclusief het tijdsverschil). Waar ik bang voor was gebeurde, namelijk mijn trolley tas kwam niet van de bagage band. Ik ga meteen aangifte doen. Ik krijg een telefoonnummer wat ik kan bellen om te informeren of de tas aangekomen is. Daarna ga ik op zoek naar de balie van Georgië Airways. Deze blijkt in de vertrekhal te zitten. Bij hun leg ik de vraag neer of mijn gecombineerde ticket van Amsterdam-Tbilisi (heen) en Bhiskek-Amsterdam (terug) nog wel geldig is nu ik de heenvlucht niet gebruikt heb. Maar zij weten er ook geen raad mee. Daarom wordt ook contact opgenomen met Aeroflot, de luchtvaartmaatschappij die de terugvlucht verzorgd op 14 mei. Na 3 keer bellen geven ze mij de bevestiging dat het ticket gewoon geldig en bruikbaar is op 14 mei. Ondertussen ga ik Georgische lari's pinnen en uitzoeken waar bus 37 komt waarmee ik naar mijn hotel kan komen. De bus kost maar 50 lari's ( = ca. 20 cent) en een taxi $15-20. Het is hier grijs, koud (7 graden) en nat. Gelukkig had ik mijn donsjack en fleece jack in mijn handbagage gestopt. Het is een hele overgang ! Al die tijd breng ik door op de luchthaven. Aangezien rond 11.00 uur dezelfde vlucht van Turkish Airlines in Tbilisi arriveert, ga ik weer naar de aangifte balie en dan blijkt dat de trolley tas met deze vlucht is meegekomen. Ik ben erg blij, maar dan blijkt dat de draagband kapot is en dat de hendel, waarmee je de tas kunt voortrekken, niet meer op en neer gaat. Er wordt een rapport van opgemaakt, waarmee ik maandag naar het kantoor van Turkish airlines moet gaan. Ik kan de trolley tas niet meer fatsoenlijk gebruiken en daarom moet ik een nieuwe kopen. Doch de prijzen voor trolley tassen zijn soms wel 10x zo hoog als in Nederland. Met bus 37 rij ik naar metrostation Avlabari en dan is het nog 10-15 min. lopen naar mijn hotel New Kopala , in de wijk Metekhi. Ondertussen zie ik dat Tbilisi een mooie oude stad is met mooie kerken en een oude muur. Maar eigenlijk ben ik nu te moe om ervan te genieten. Wat me wel opvalt is dat vele oudere mannen en vrouwen een somber uiterlijk hebben en gekleed zijn als Russische militairen. ' s Avonds kruip ik op tijd in bed. Zondag 31 maart: Tbilisi: Een goede nacht gehad: was ook wel nodig. Daarna een lekkere warme douche genomen. Op de kamer is het warm, zowel met als zonder airconditioning aan. Er is een ontbijtbuffet met lekkere bruine harde bolletjes en croissants, wat ik al maanden niet meer gegeten heb. Ook staan er verschillende kaassoorten, worst en gebakken en gekookte eieren. Ik ben de enigste gast in het restaurant. Vervolgens ga ik mijn bagagespullen overbrengen van mijn oude in mijn nieuwe trolley tas. Alles past erin. Om 12.00 uur check ik uit. Met al mijn bagage ( 2 trolleytassen, 2 rugzakken) loop ik naar het andere hotel, genaamd GTM Kapan hotel. Nu blijkt dat mijn nieuwe trolley tas niet goed stuurt en een neiging naar links heeft. Het heeft geen zin om ermee terug te gaan naar de winkel want het was de laatste trolley tas in z'n soort. Mijn slaapmaatje heet Veena, is 28 jaar en komt uit Engeland. Ze is nog niet gearriveerd. Allereerst ga ik op zoek naar het kantoor van Turkish airlines. Met mijn app " maps Me" is het makkelijk te vinden. Ik doe er wel meer dan 1 uur over. Onderweg bezoek ik de Metekhi kerk uit de 13de eeuw . Deze kerk van de Maagd Maria Metekhi bevindt zich op de linkeroever van de rivier de Mtkvari (Kura), op het klifplateau waar ook het ruiterstandbeeld van koning Vakhtang Gorgasali staat. Vervolgens passeer ik de oude stadsmuur en steek de moderne futuristische witte brug van de Vrede over de Mtkvari rivier over. Na een paar kilometer langs de Kura rivier gelopen te hebben steek ik de " Droge brug / Dry bridge" over. Op afstand zie je vele standbeelden, kerken en synagogen aan de horizon. Naast de brug staan vele standjes met munten, sieraden, schilderijen en antiek. Daarna is het nog een half uur naar het kantoor van Turkish airlines. Nu weet ik hoe ik morgen moet lopen als ik aangifte ga doen over mijn defecte trolley tas. Op de terugweg loop ik de heuvel op naar het Narikala kasteel. Narikala is een oud fort (4-7de eeuw) dat uitkijkt op Tbilisi en de rivier de Kura. Het fort bestaat uit twee ommuurde gedeelten op een steile heuvel tussen de zwavelbaden en de botanische tuinen. Op het lagere hof staat de onlangs herstelde Sinterklaas-kerk. Het is nieuw gebouwd in 1996-1997 en vervangt de oorspronkelijke 13e-eeuwse kerk die bij een brand werd verwoest. Er is ook een kabelbaan die voert naar dit fort. Maar voor het uitzicht hoef je geen kabelbaan te nemen want het is grauw, nevelig en koud in Tbilisi. Terug in mijn hotel tref ik mijn kamergenoot Veena op de kamer aan. Zij is net afgestuurd als arts en haar voorouders komen uit India. Om 18.00 uur hebben we een briefing met de bemanning van Dragoman en de medereizigers. Het zijn er ca. 18. De leeftijd varieert van 25- 70 jaar en de meesten komen uit Engeland, VS , Australië en een jongen uit Ierland en een Duitse vrouw. Ieder stelt zich voor en de reisleiding Liz , Kylie en Matt leggen in het kort uit wat we kunnen verwachten van de reis. Vanuit onze kamer hebben we een prachtig uitzicht op de verlichte gebouwen en de brug van Tbilisi. Maandag 1 april: Tbilisi Vrij aardig geslapen, al werd ik regelmatig wakker van mijn rauwe hoest en dichte keel. Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt in het restaurant verwacht. Ook hier in de vorm van een buffet met wel 5 soorten kaas, lekker bruin brood, yoghurt en fruit. Er stond zelfs een fles met een sterke drank op tafel, genaamd chacha of Georgische wodka of druiven wodka met een alcohol percentage van 45 procent. De Georgiërs zijn stevige alcohol drinkers, zelfs bij het ontbijt. Daarna maken we een stadswandeling met een gids. Helaas regent het behoorlijk en is het koud en op een gegeven moment gaat het zelfs sneeuwen. Dit is alles behalve aangenaam. We lopen langs badhuizen die zich bevinden onder koepelvormige daken , genaamd Abanotubani. Het warme water van 40-50 graden Celsius is afkomstig uit thermale bronnen waarvan het water zwavel bevat. Het schijnt te helpen bij huidziektes, eczeem, jicht en slaap- en spijsvertering problemen. Ook nu zien we vele mooie en oude kerken zoals de Sioni kathedraal (8ste eeuw) en een synagoge. Een ander leuk element in het centrum is de klokkentoren in de Shavteli straat. Dit is het gebouw van het Marionettentheater. Om 12.00 uur komen poppetjes naar buiten net zoals in Praag. ' s Middags werd het droog en ging zelfs de zon schijnen. Ik loop dan weer naar het kantoor van Turkish Airlines, die nu wel open is. Zij bieden mij een nieuwe , wat hardere, trolley tas aan. Ik had liever mijn geld teruggezien omdat ik al een nieuwe trolley tas had gekocht. De andere optie was dat ik aangifte zou moeten doen op de website van Turkish Airlines en als zij de klacht terecht zouden vinden , dan zou ik pas na 14 dagen geld op mijn bankrekening gestort kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik maar voor hun tas gekozen omdat hij solider is en beter rijdt dan de tas die ik gekocht had. Terug lopend koop ik onderweg een kaasbrood die in een aparte stenen oven wordt gebakken. In mijn hotelkamer heb ik weer al mijn bagage overgepakt in de nieuwe tas en ben met de andere trolley tas teruggegaan naar de winkel waar ik hem gekocht had. Daar wilden ze het geld niet teruggeven, maar ik kon er wel iets anders voor nemen. Ik heb toen maar gekozen voor een leren riem en een leren beurs (ook veel te duur voor mijn gevoel). Daarna heb ik zelf nog een rondwandeling gemaakt . In Tbilisi zijn vele voetganger tunnels onder de grote autowegen en zelfs onder een brug voor auto's. Hierin bevinden zich ook kleine winkeltjes en graffiti schilderingen. Heel handig, veilig en leuk. Hier is het tot 19.30 uur licht en ze kennen geen zomer- en wintertijd. Terug op mijn hotelkamer neem ik een lekkere douche en rust uit. Ondertussen volg ik het Brexit nieuws op de T.V. Mijn slaapmaatje komt pas veel later terug. Dinsdag 2 april: Tbilisi en naar Telavi: 110 km, 3,5 uur rijden: Tot 15.00 uur blijven we nog in Tbilisi en iedereen is vrij om te doen waar hij/zij zin in heeft. Ik loop eerst de heuvel op waar een groot standbeeld van Maria staat , genaamd Kartlis Deda. Vandaar kan ik doorlopen naar het Narikali kasteel met een prachtig uitzicht over de stad. Het is vandaag zonnig en de lucht is blauw, al staat er een flinke wind. Dus in de zon en uit de wind is het lekker, andersom is het koud Daarna loop Ik door naar de Trinity kathedraal met de gouden koepel: de zetel van de Orthodoxe Georgische kerk . Een prachtige kerk van buiten en mooie iconen binnen. Daarna blijft er nog wat tijd over om te dwalen door de mooie oude stad en de Orthodoxe Sioni kathedraal. Om 14.30 uur loop ik terug naar mijn hotel, want om 15.00 uur worden we geacht om, met bagage, bij de truck te staan, die geparkeerd staat onder aan de weg. De truck van Dragoman ziet er heel anders uit dan die van Oasis en Nomad. De buitenkant van de truck is rood- wit. De tassen en koffers liggen /staan in een afgesloten ruimte achterin de bus bij elkaar ( waar je onderweg niet bij kunt). In de ruimte voor de passagiers bevinden de zitplaatsen zich achter elkaar zoals in een bus. Deze zijn, halverwege aan weerszijden, onderbroken door een tafel met stoelen naar elkaar gericht. Er zit ook een kluis in de truck en een grote koelkast. We rijden in 3 uur (afstand ca. 100 km) naar de plaats Telavi (provincie Kakheti) en passeren de Alasani vallei: het centrum van de Georgische wijnindustrie. Het is een bergachtig gebied bedekt met sneeuw. Erg mooi ! Aan het eind van de middag arriveren we bij ons guesthouse Asmatis in Telavi. De groep wordt gespitst over 2 guesthouses en over 2 verdiepingen en we slapen met z'n tweeën in diverse kamers. Ik slaap met Ankie, een Duitse vrouw van een jaar of 40, schat ik. Wij hebben nota bene de mooiste en grootste kamer van het guesthouse met een tapijt op de bank en een tapijt tegen de wand. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op onze kamers gaan we met z'n allen op zoek naar een bar of een winkel waar we wijn en /of bier kunnen kopen. Dat lukt uiteindelijk. Ik koop een rode Georgische wijn uit de wijnkelder Badagoni gemaakt van de Saperavi druiven uit de Alazani Valley (Kakheti gebied) voor 11 lari's (€3,50). Maar 's avonds bij het avondeten hoeven we hem niet eens open te maken want er staan een paar karaffen witte en rode wijn op tafel. Het diner is prima: soep, aubergine, brood, salade, kip etc. , doch geen rijst of aardappels( i.t.t. Afrika en Nepal). Er wordt veel gekletst aan tafel waardoor we elkaar wat beter leren kennen. Daarna maak ik gebruik van de gezamenlijke douche en ga rond 22.00 uur naar bed Woensdag 3 april: Tel Avi in Georgië: Om 8.30 uur zitten we aan het ontbijt. Er is heerlijk Turks brood, halve eieren , kaasbrood (chatsjapoeri) en yoghurt. De dames die ons eten verzorgen zijn heel gedisciplineerd, doch kijken erg nors ( zoals heel veel Georgiërs). Rond 9.30 uur gaan we met z'n allen in een minibus en maken een wijnroute. Eerst bezoeken we het huismuseum van Chavchavadze in Tsinandali. Het landhuis in het dorp Tsinandali is een voorouderlijk landgoed, een paleis van de prinselijke familie van Chavchavadze. Daar krijgen we een rondleiding door het museum. Daar proeven we als eerste een heerlijke witte wijn van Alexander Chavchavadze. Daarna rijden we naar een ander wijnhuis waar we uitleg krijgen hoe Georgische wijn wordt gebrouwen ; namelijk: Binnen de Georgische wijnbouw spelen al 8000 jaar qvevri-wijnen een prominente rol. Bij de traditionele Georgische manier van wijnbereiding fermenteren inheemse druiven vaak met schillen, steeltjes en pitten in qvevri’s (grote, aardewerken kruiken). Eerst wordt van uitgegraven klei een qvevri gekleid/gemaakt en na te zijn gebakken wordt de qvevri ingegraven in de grond. Daar doet hij dienst als gistingstank en eenmaal afgesloten, als voeder en vat. Hierbij wordt dankbaar gebruik gemaakt van de koele en gelijkmatige temperatuur van de bodem. Ze maken daar trouwens ook Europese wijnen in hele grote metalen vaten. Doch het proces is totaal verschillend. Hier proeven we 3 verschillende wijnen : een witte genaamd Schuchmann Mtsvane uit 2016, een witte Vinoterra Mtsvane uit 2016 en een rode Schuchmann Saparavi uit 2016. Vooral de 1ste en 3de vond ik lekker. De 2de is een Georgische wijn met een hele andere smaak. In hun winkel kunnen we uiteraard deze wijnen kopen. Er hangt ook een aanplakbiljet met het opschrift "you can't buy happines" but you can buy wine ... and that is allmost the same thing". Daarna rijden we door naar een bijen-imker. Hier horen we van alles over bijen en honing en kunnen we 6 verschillende soorten honing proeven. Daarna gaan we door met de wijnroute en krijgen weer van alles te horen over het brouwen van Georgische wijn. Aansluitend volgt een lunch met weer heerlijke kaassoorten, aubergine, varkens-en kippenvlees aan een spies en natuurlijk chacha en witte en rode Ovrevri wijn van het huis. Tussen door maak ik een korte wandeling en zie veel witte en rode bloesem en bergen bedekt met sneeuw. Tenslotte bezoeken we Alaverdi klooster/monastery met een Georgische Orthodoxe kerk met de Badagoni wijn company. Rond 18.30 uur zijn we weer terug bij het pension. Daar nemen we afscheid van onze lokale Georgische gids. Ik maak nog een wandeling door het oude en nieuwe gedeelte van Telavi met een kasteel, kerk en een standbeeld. Om 20.30 uur volgt het avondeten. De meesten hebben niet zoveel trek meer want ze zitten nog vol van de lunch. Ook nu staan karaffen met witte en rode wijn op tafel, samen met bruine bonen soep, aardappel salade, groente salade, augurken en Turkish brood. Na het eten schrijf ik nog in mijn weblog en ga om 1100 uur slapen. Mijn slaapmaatje slaapt al. Donderdag 4 april: van Telavi naar het Lagodekhi nationaal park: 85 km, 5 uur rijden: Om 8.00 uur worden we aan het ontbijt verwacht wat bestaat uit Turks brood, vruchten yoghurt, gekookte aardappel schijfjes en rolletjes omelet. Buiten is het grauw en mistig. Daarna deponeren we onze bagage in het achterste deel van de truck en nemen onze plaats in in de truck. Het is de bedoeling dat we niet op dezelfde plaats gaan zitten als tijdens onze laatste rit. Nu ga ik ook aan de tafel zitten maar aan de andere kant. Meteen komen daar de kaarten op tafel. Hoewel ik bijna nooit kaart, speel ik nu diverse potjes en ik vond het nog leuk ook. Aan de rand van Telavi stopt de truck en gaat de 1ste kookgroep boodschappen doen voor het diner vanavond en het ontbijt morgenochtend. De anderen lopen rond op de grote , deels overdekte, markt. Ik koop walnoten, die hier bijzonder goedkoop zijn. Daarna gaat de tocht verder naar Sighnaghi. Het is een toeristisch plaatsje met een kasteelmuur en een mooi oud kerkje. Hier kan eenieder gaan lunchen in een restaurant of iets kopen in een winkel om te eten. Daarna rijden we verder naar het Lagodekhi nationaal park, waar we rond 15.00 uur aankomen. Hier gaan we wild kamperen in het bos. Samen met Antje deel ik de tent en zetten hem ook samen op. Het zijn andere tenten dan die van Oases en Nomad, dus dat vraagt weer extra aandacht van me. Hier is de temperatuur aangenaam en schijnt de zon. Er bestaat de mogelijkheid om hier 2 wandeltochten te maken: de rode route en de gele route. Ik doe beiden voor de helft en steek de rivier over via een primitieve brug. Het bos bestaat voornamelijk uit beuken en esdoorn . Er schijnen ook dieren in te leven (gemzen, edelherten, lynx, grijze wolf , bruine beer en roofvogels) maar ik hoor alleen vogels. Daarna loop Ik terug naar de truck. Daar zitten de meeste van de groep rond een tafel en drinken wijn en whisky. ' s Avonds koelt het flink af . Liz , een van de crew, heeft ons verlaten en vliegt terug naar Engeland ( zij heeft o.a. de truck van Engeland naar Istanboel gebracht). Rond 19.30 uur is het avondeten klaar. We eten rijst, kip en een salade en brood en baklava als nagerecht. Iedereen is flink aan het pimpelen. Het was bij geen enkele truck reis zo erg als nu. Rond 21.30 uur hou ik het voor gezien, terwijl de anderen nog lekker doorgaan. Vrijdag 5 april: van Lagodekhi n.p (Georgië) naar Sheki ( Azerbeidzjan): 145 km, 7 uur rijden: Vannacht diverse keren wakker geworden van het snurken van mijn Duits slaapmaatje en het blaffen van de honden, maar omdat ik op tijd naar bed ben gegaan sta ik om 7.00 uur toch wel uitgerust op. Gelukkig heb ik het niet koud gehad, dankzij al mijn kleren aan. Mijn slaapmaatje zit in kookgroep 1 en moet het ontbijt verzorgen, daarom breek ik zelf de tent voor de helft af. Het ontbijt bestaat uit Turks brood en roerei. Alles verloopt minder gesmeerd dan bij de Oases truck reis omdat de reisleiding totaal geen sturing geeft aan de praktische uitvoering. Om 9.00 uur vertrekken we met de truck en rijden in een half uur naar de grens van Azerbeidzjan. Bij Matsimi verlaten we Georgië en bij Balakan komen we Azerbeidzjan binnen. Hier moet iedereen z'n E visum en paspoort tonen en al de bagage gaat door de scanner. Het gaat vrij soepel en om 11.00 uur rijden we in Azerbeidzjan. Kylie zit achter het stuur en Matt zit ernaast Het is zonnig bij een overwegend blauwe lucht en dat voelt erg plezierig aan bij 7 graden. De weg is goed, de bomen en planten beginnen uit te lopen en vertonen bloesem als teken dat ook hier de lente is begonnen. Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch bij een plas bij hét plaatsje Carai Cai. Terwijl de kookgroep de lunch klaar maakt ga ik een half uur lopen in de omgeving Hier gebruiken ze nog paard en wagen en niemand spreekt Engels. Als ik terug kom bij de truck is de lunch al opgeruimd. Dus ik ben genoodzaakt om mijn eigen lunch te maken met het overgebleven brood en aubergine . Daarna gaat de tocht door met Matt aan het stuur en Kyli ernaast. Het is hun eigen muziek wat gespeeld wordt in de truck, vrij modern, niet bepaald mijn smaak maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Het gras is overal prachtig groen en het landschap is glooiend en op de bergen verderop ligt sneeuw op de toppen: erg mooi. Rond 15.00 uur komen we aan in Sheki. Hier overnachten we in een hotel in een omgebouwde karavanserai, waar destijds handelaren uit alle landen langs de Zijderoute zich verzamelden in Sheki / Shaki .We bezoeken het paleis van Khan, gebouwd in 1797, met prachtige gekleurde ramen , schitterende plafonds , mooie muurschilderingen en fresco's. Het doet me denken aan de kastelen en moskeeën in Iran. Sheki is een van de oudste steden in de Kaukasus want het schijnt al 2500 jaar bewoond te zijn. Daarna ga ik met nog 3 anderen en Matt lopend op zoek naar een markt in de stad om etenswaar te kopen voor het diner van morgen en het ontbijt van overmorgen , welke wij moeten verzorgen. We komen onderweg alleen supermarkten tegen doch geen markten. We kopen groenten en rijst etc. De anderen gaan met de taxi en de boodschappen terug naar het hotel, en ik ga lopend verder, want het is zalig weer bij 16 graden. Onderweg kom ik vele kleine winkeltjes tegen waar ze een lokale mierzoete ronde koek met honing en walnoten verkopen, genaamd halva(si). Nadat ik het geproefd had, wist ik dat het veel te zoet was voor mij ( nog zoeter dan baklava). Ik en mijn Duits slaapmaatje slapen apart in 2 kamers met 1 voordeur en 1 douche en toilet. Alle kamers liggen rondom een prachtig binnenhof. Het is weer heerlijk om weer een douche te nemen en schone kleren aan te doen. Zaterdag 6 april: van Sheki naar Gobustan 313 km, 5-6 uur rijden: Goed geslapen in het smalle eenpersoons bed. Om 8.00 uur is het ontbijt in een sfeervolle ruimte in de karavanserai met paardentassen aan de wand. Er zijn 2 soorten kaas, Turks brood en omelet in taartvorm. Om 7.45 uur vertrekken we in Zuid-oostelijke richting, naar Gobustan. De dag begint grijs en grauw. Ik lees dat de meeste mensen hier het islamitisch geloof aanhangen, het land oppervlakte iets groter is dan Ierland, de Kaukasus een hoogte bereikt tot 4460 m. waarin beren, wolven en luipaarden leven, de nationale sport Shovkan is (soort polo) en olie een belangrijke rol speelt in de economie van het land en de benzine slechts €0,30 per liter kost. Rond 10.00 uur wordt het wat lichter, maar het blijft bewolkt. De route is niet boeiend en velen zitten te slapen of te lezen. Rond 12.30 uur komen we aan in Gobustan waar zich rotstekeningen bevinden die meer dan 4000 jaar oud zijn ( uit de 12de eeuw voor Christus ) en beelden mensen , dieren en sterrenbeelden voor. Het is een mooi gebied om doorheen te lopen, doch minder aangenaam waren de lichte regen en de lage temperatuur . Tussendoor maken we buiten onze lunch klaar: matzes met kaas worst en rauwkost. Daarna rijden we door naar de plaats waar we kamperen in de buurt van de moddervulkanen. We zetten eerst onze tenten op, in een open vlakte van klei. Daarna lopen we naar de moddervulkanen. Het schijnt dat 300 van de 700 moddervulkanen in Gobustan en de Kaspische zee bevinden. Het zijn kleine heuveltjes met een klein kratertje waar je modder ziet en hoort bubbelen. Maar in 2001 spoot een vulkaan 15 meter modder omhoog. Ondertussen begint het weer te regenen en verandert onze campingplaats in een modderpoel en onze (berg) schoenen worden zwaar van de klei. We gaan dan aan de slag met het bereiden van het avondeten onder een zeil wat vastgekoppeld is aan de truck. We maken rijst met een dikke saus van kip ,uien, tomaten en knoflook. Iedereen vindt het lekker. Daarna gaan we kletsen en pimpelen in de truck, waar het op dat moment het meest aangenaam vertoeven is. Rond 22.00 uur duikt iedereen in z'n tent. Inmiddels is het droog geworden. Zondag 7 april: van Gobustan naar Baku: 70 km, 3 uur rijden; Ook vannacht snurkte mijn slaapmaatje behoorlijk. Om 7.00 uur sta ik op want ik en mijn kookgroep moeten het ontbijt verzorgen We maken wentelteefjes en er is yoghurt met vers fruit. Om 9.45 uur vertrekken we weer. Het eerste half uur is ploeteren over de modder paadjes, daarna nemen we de grote weg naar Baku. Baku is de hoofdstad en de grootste stad aan de Kaspische Zee en van de Kaukasus. We komen rond 12.30 uur in Baku aan. De truck kan niet bij ons hotel komen en daarom moeten we 20-30 min. lopen met onze bagage. Het valt niet mee om met een trolley tas te rijden over kinderkopjes in de smalle steegjes. We worden verdeeld over 2 hotels, Aldstadt hotel en Buta hotel. Ik slaap samen met Kitty, een Engels maatje, in het kleinere Buta hotel. De kamer wordt op dat moment schoon gemaakt, en we moeten 1 uur wachten voordat we erin kunnen. Ik zet mijn bagage neer en ga meteen de stad verkennen. De stad bestaat uit een oud gedeelte en een nieuw gedeelte. De oude stad samen met het Shirvanshaw's paleis (15 de eeuw) en de Maagden Toren (12 de eeuw) behoren tot Unesco's wereld erfgoed sinds het jaar 2000. Ook qua uitgangsleven behoort Baku tot de eerste 10 beste qua nachtleven. In 2012 werd hier het 57ste Europese songfestival gehouden en in 2015 de Europese spelen. Baku is een enorme metropool met een enorme variëteit aan architectuur , van moderne torenflats en torens ( o.a. de Hoks flame towers = een iconisch complex bestaande uit 3 wolkenkrabbers die elk een vlam voorstellen) tot oude gebouwen en parken en boulevards , dank zij de ontdekking van olie in Azerbeidzjan. In het begin van de 20ste eeuw (1870- 1914 ) was Azerbeidzjan even de grootste olieproducent ter wereld. De oude stad is ommuurd (vestingmuur) en heet " Icheri Sheher". Het is een prachtige stad en heerlijk om er rond te wandelen in de grotendeels auto vrije binnenstad. Ook is het heerlijk flaneren over de boulevard langs de Kaspische zee. Het is hier prachtig zonnig weer. 's Avonds is er vuurwerk en een concert ter ere van het feit dat de 10 miljoenste burger van Azerbeidzjan is geboren. Ik hoor alleen het knallen op mijn kamer. Maandag 8 april: Baku: Rond 7.30 uur sta ik op en ga om 8.00 uur ontbijten op de hoogste verdieping van ons hotel. De bediening is wat laat, maar successievelijk komt het ene gerecht na het ander gerecht op tafel. Daarna gaan wij, Kylie (reisleidster en chauffeur ) en een Ierse jongen en ik, naar de ambassade van Turkmenistan in Baku om een urgentie visum voor Turkmenistan te regelen. Terwijl we in de taxi er naar toe rijden, realiseert Kylie zich dat ze de benodigde 2 pasfoto's is vergeten. Daarom rijdt de taxi chauffeur ons eerst naar een fotograaf. Als de nieuwe pasfoto's klaar zijn, vindt Kylie haar pasfoto's toch in haar tas terug. Daarna brengt de taxi ons naar de ambassade. Daar leveren we ons paspoort in en onze uitnodigingsbrief. We krijgen dan de opdracht om eerst naar een specifieke Internationale bank van Azerbeidzjan te gaan , 4 km daar vandaan, en daar $55 te betalen voor het visum. Daarna nemen we weer de taxi terug naar de Ambassade. Daar moeten we lang wachten, eerst buiten en daarna binnen, samen met nog 8 mensen, voordat we eindelijk om 12.30 uur aan de beurt zijn. En uiteindelijk staat om 13.30 uur het visum van Turkmenistan in ons paspoort. Zonde van de tijd en van het mooie weer , maar we kunnen nu wel naar Turkmenistan !!!. En nu maar afwachten wanneer we de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. We nemen weer een taxi terug naar ons hotel. Daar lees ik op onze groeps-whatsapp dat Matt, onze andere chauffeur/reisleider en een groepslid naar de truck gaan. Ik meld me ook aan want dan kan ik mijn snoertjes en stekkers pakken uit mijn rugzak die ik achter gelaten had in de truck. Daarna loop Ik via de boulevard langs de Kaspische zee terug. Het is nog steeds zonnig. ' s Avonds gaan we met een deel van de groep eten. Het is erg lekker en gezellig Dinsdag 9 april; Baku; Weer prima geslapen. Ik zit alleen, als eerste om 8.30 uur, aan het ontbijt. De anderen slapen nog, evenals mijn slaapmaatje. Ik heb een lijstje gemaakt van gebouwen die ik vandaag wil bezoeken. Eerst loop ik naar Baku funicular. Dit is een modern treintje die naar de Flames gaat. Vandaar loop ik honderden treden op naar de Flame towers, die immens groot zijn van dichtbij. De Flame Towers zijn wolkenkrabbers die in het Nederlands vertaald kan worden als Vlammentorens, door hun speciale vorm die aan vlammen doet denken. in de buurt is een gedenkings -monument ter ere van de gesneuvelden militairen in 1991 en een mooie moskee. Het uitzicht vanaf die hoogte is geweldig. Daarna loop Ik al die trappen weer af en loop naar de Christal hall. De Baku Crystal Hall is een indoorhal. In de hal werd het Eurovisiesongfestival 2012 gehouden. Ik passeer het park langs de Kaspische zee, wat prachtig aangelegd is met bloemen, beelden , fitness apparatuur en aangeklede fietsen. Daarna loop Ik via de boulevard weer terug naar het hotel. Ik wandel langs het " Baku Eye" dit is een reuzenrad. Het wiel is gebouwd door het Nederlandse bedrijf " Dutch wiel" en geopend in 2014. Inmiddels is het al 15.00 uur als ik bij mijn hotel aankom. Via de groeps -app krijg ik de mededeling binnen dat we mogelijk vanavond om 11.00 uur de ferry naar Turkmenistan kunnen nemen. Rond 16.00 uur krijgen we daarover meer zekerheid. Daarom ga ik me maar alvast douchen en mijn spullen inpakken. Daarna hoop ik meer zekerheid binnen te krijgen zodat ik wat rantsoen kan inslaan voor op de boot, want het is niet duidelijk hoeveel uren of dagen hij erover doet om in Turkmenistan te komen. Rond 20.00 uur krijgen we de bevestiging dat we om 23.00 uur op de ferry kunnen stappen. Eerst werd doorgegeven dat er geen maaltijden geserveerd zouden worden aan boord, en later kregen we de informatie dat er 3 maaltijden zouden zijn. Ik zal niet verhongeren want ik heb wat voedsel ingeslagen, evenals de anderen. Om 21.30 uur loop ik naar het Altstadt hotel vanwaar we met taxi's naar de ferry worden gebracht. Allereerst komen de taxi's pas om 22.30 uur en als we bij de haven arriveren horen we dat de ferry pas om 3.00 uur vannacht vertrekt. Dus we moeten in een houten keet 4 uur wachten en dat valt niet mee. De een leest, de ander luistert naar muziek, slaapt of speelt kaart. Het is een lange zit. Maar het wordt nog later. Om 04.30 uur werd gezegd dat we pas " s ochtends" zullen vertrekken, wat een vaag begrip is. Ik, samen met een paar anderen , pakken onze opblaasbare matras uit de truck en gaan daarmee op de grond liggen en slaap een paar uur. Woensdag 10 april: van Baku ( Azerbeidzjan) naar Turkmenbashi (Turkmenistan) Om 7.30 uur stappen we dan eindelijk met onze bagage in de havenbus en rijden daarmee naar de ferry. Daar wordt onze bagage en paspoort (incl. visum ) gecontroleerd. Het duurt allemaal erg lang en we staan buiten in de kou. Om 8.45 uur mogen we aan dek, waar het lekker warm is. Hier krijgen we in de loop van de ochtend een hut en rond 11.00 uur Turkmeense tijd (=1 uur later dan in Azerbeidzjan) een ontbijt.( 2 eieren, verse kaas, puntje kaas, plakjes worst, 2 sausijsjes en 1 broodje). Daarna gaan we slapen tot ca. 16.00 uur. Ondanks dat het erg warm is in de hut val ik wel in slaap. Vicky , mijn slaapmaatje heeft een ander ritme dan ik, zodat ik regelmatig de hut voor me alleen heb als ik wakker ben en om te douchen. Het comfort aan boord valt reuze mee, we hadden erger verwacht, want de veerboot zou een budget vrachtschip zijn voor de lokale bevolking en vrachtvervoerders en niet ontworpen zijn voor toeristen. Ook moeten we rekening houden dat het onvoorspelbaar is hoe lang de boot doet om over te steken omdat hij vaak gedwongen is om buiten de haven van Turkmenbashi te wachten terwijl ze het lossen van de lading op de boot regelen . Het is vandaag wat nevelig waardoor we op het water niets zien. Om 18.00 uur Turkmeense tijd is het avondeten. Het stelt niet veel voor: een soort rijst en iets wat lijkt op gehakt. De meesten van de groep zitten weer flink aan de wijn of wodka. Ik doe het rustig aan want ik heb geen wijn ingeslagen in Baku. Donderdag 11 april: Turkmenbashi in Turkmenistan: Om 7.30 uur word ik wakker. Ik hoor de motoren nog draaien , maar er is nog niets afgeroepen over het ontbijt en over van dek gaan. Buiten aan dek zie ik dat de ferry stilligt samen met meerdere schepen en op afstand zie ik land wat waarschijnlijk Turkmenistan zal zijn. Dit betekent dat we moeten wachten op het lossen van de lading (achteraf blijkt dat we toch op een toeristen boot zitten en dat we moeten wachten totdat de andere toeristenboot is vertrokken uit de haven). De zon schijnt en het is heerlijk weer om zo vroeg al buiten op het dek te zitten ( ik mis wel stoelen en moet het doen met een ijzeren trap). Inmiddels horen we dat roken in Turkmenistan verboden is, alcohol drinken op de openbare weg niet toegestaan is, fotograferen van openbare gebouwen niet mag en dat sociaal media (Facebook en Whatsapp) geblokkeerd is. Dus ik kan in Turkmenistan niet chatten en foto's op Facebook zetten : helaas ! Rond 12.45 uur leggen we aan. Al die tijd krijgen we geen ontbijt op de boot. Gelukkig dat we ons eigen eten hebben meegenomen wat nu goed van pas komt. Het duurt nog tot 15.30 uur voordat we van boord mogen. Daarna volgt douane en bagage controle , wat ook een eeuwigheid duurt. Maar om 17.00 uur kunnen we lopen naar ons hotel Beyik Yupek Yoly (Yo Myhmanhana), wat zich bevindt vlak bij de haven. Zowel de haven terminal (Halkara Deniz porty) als het hotel zijn prachtige moderne gebouwen met veel wit marmer en prijzig, alleen is het jammer dat ze zover van de binnenstad van Turkmenbashi liggen. Hier ontmoeten we ook onze lokale gids Slava, die ons begeleid door Turkmenistan, woont in Ashgabat en al 20 x de reizen van Dragoman in Turkmenistan begeleid, doch regelmatig ook voor Djoser werkt (Nederland) Aanvankelijk zouden we met de truck naar de markt gaan zodat de kookgroep inkopen kon doen voor morgen, maar om 18.00 uur was onze truck nog niet de douane gepasseerd. Dus het inkopen doen werd gecanceld. Bij onze gids kunnen we dollars en AZM ( Azerbeidzjan Manat) wisselen tegen een gunstiger koers dan bij de bank : $1 voor 11 i.p.v. 3,5 Turkmeense manat en 1 AZN voor 10 Turkmeense manat ( dit mag niemand weten). De Wifi levert extra problemen op omdat het hotel maar een beperkt aantal passwords kan krijgen, want alles is gecontroleerd en gelimiteerd. Dus 5 dagen kan ik ook geen e-mails versturen en lezen (ferry, hotel, bush camp). Op de hotelkamer is het erg warm, maar de airconditioner werkt alleen in de warme periode van 1 mei tot 1 november. Om 20.00 uur gaan we met taxies uiteten in de binnenstad. De wijn is erg duur $25 per fles en het eten is niet bijzonder. Vrijdag 12 april: van Turmenbashi naar Bakharden Om 8.00 uur is het ontbijt ( griesmeel pap, wit brood, kaas, worst, gebakken ei, tomaten en komkommer). Iedereen is om 8.45 uur bij de truck behalve de crew. Uiteindelijk is het 9.30 uur voordat we vertrekken. Na 15 min. is al de eerste politie controle post. Daarna moeten we tanken. Ook hier is de benzine erg goedkoop €0,40 per liter. Het landschap is vlak en steppeachtig ( zand en groene gras polletjes). Er grazen hier en daar kamelen. Het is bewolkt maar de temperatuur is aangenaam (ca. 20 graden) . Tussen de middag arriveren we in Balkanabat. Hier gaan we boodschappen doen op de markt, lunchen en de gids gaat ons registreren. Niemand spreekt hier Engels, dus het is handen en voeten werk, maar de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Als je rekent met een koers van 3,5 is alles duur, maar met een koers van 11 is het goedkoop: b.v 1 kg sinaasappels kost 7 Turkmeense manat ($2 resp. $0,70), Een pot bodylotion 15 manat, 1 kg dadels 18-35 manat. Als we verder rijden komen we langs een drassig gebied en een soort meer, dit is het gevolg van een paar dagen heftige regen afgelopen week. Het wordt steeds groener en heuvelachtiger en we eindigen tussen de heuvels om 18.45 uur. Hier gaan we wild kamperen. Ik heb een tent voor me alleen en zet hem samen met Matt op. Terwijl de kookgroep het avondeten klaar maakt is er tijd om de omgeving te verkennen. Het is groen, heuvelachtig en er staan diverse bloemen: gele, blauwe en heel veel rode klaprozen .Er wordt een groot kampvuur gemaakt waar we omheen zitten, eten en kletsen. De temperatuur buiten is nog heel aangenaam. Om 22.30 uur duik ik in mijn slaapzak . Heerlijk al die ruimte om me heen en geen snurkende mensen naast me, Zaterdag 13 april: van Kow Ata naar Ashgabat: Goed geslapen en het was niet koud vannacht. Om 8.00 uur is het ontbijt met scrambled eggs. Daarna pakken we de tent in en gaan naar het dichtbijgelegen ondergrondse meer Kow Ata . Het meer ligt meer dan 200 voet onder de grond. Een lange metalen trap leidt naar de Bakharden grot, waar zich het 235 m lange meer bevindt. Het water is 35 graden warm en bevat een groot aantal zouten en mineralen m.n. zwavel, wat je ook heel duidelijk ruikt. We kunnen hierin zwemmen. Het schijnt te helpen bij huidziekten, reuma en nierziektes. Hier bevinden zich ook vleermuizen . Men raadt aan om in de grot niet langer dan 45 min. te blijven en in het water niet langer dan 20 min. Daarna rijden we door richting Ashgabat en stoppen onderweg nog bij een mooie moskee 50 km voor Ashgabat. Tussen de middag arriveren we bij ons hotel Ak Altyn Het is een groot en mooi hotel. Nu deel ik de hotelkamer met Jane, zij woont in Engeland maar komt van oorsprong uit Korea. Eerst nemen we een douche want we stinken allebei naar zwavel. Daarna loop ik naar een Turkse of Russische Bazaar. Het is verder dan ik dacht, nl. 9 km. Onderweg kom ik prachtige marmeren gebouwen en prachtige parken tegen, die ik officieel niet mag fotograferen. Het druppelt een beetje. 1 km voor de bazaar keer ik om, want als ik doorloop ben ik niet op tijd terug voor het circus om 18.00 uur. Het laatste half uur begint het flink hard te regenen. Gelukkig heb ik een paraplu en een dun jack meegenomen. Om even voor 6 uur lopen we met 10 man naar het circus (Dowlet Sirky ) aan de overkant van ons hotel. Het kost maar 5 manat en het was echt de moeite waard. Vooral de acts met de paarden en kamelen waren geweldig. Zondag 14 april: Ashgabat: Weer heerlijk geslapen. Jammer genoeg regent het buiten en is het grijs en grauw. Vandaag voegen zich 5 nieuwe mensen bij de groep terwijl er 1 afscheid neemt. Ook nu komen ze uit Engeland en Australië. Dus ik blijf de enige die niet het Engels als moedertaal heeft. Rond 11.00 uur rijden we met de truck naar de Zondags markt ( Altyn Asyr bazaar), deze strekt zich uit over enkele honderden hectares de woestijn in. Er zijn aparte hallen met tapijten, kleding, huishoudelijke artikelen en etenswaar. En een apart gedeelte voor kamelen en schapen / geiten. Er wordt gezegd dat het verboden is om foto's te maken, maar stiekem doe ik het toch. Daarna gaan we een " City tour" maken met een bus. Eerst bezoeken we de Turkmenbasy Ruhy moskee in het dorp Gypjak. Het is een moskee voor 10000 moslims met slechts 1 koepel van 60 m. en 4 minaretten van 19 m. hoogte. Hij werd gebouwd ter gedenkenis van de aardbeving in 1948. Er naast staat het wit marmeren mausoleum waar president Saparmurat Niyazov in 2006 begraven werd. Daarna bezoeken we op een heuvel het monument van de 2de wereld oorlog en het monument ter ere van de aardbeving ( een stier met een aardbol op zijn horens) We rijden langs het unieke Yildiz Oteli wat een prachtig hotel is voor zakenlieden. Vervolgens bezoeken we het Wedding hotel Bagt Kosgi waar 7 koppels tegelijk hun bruiloft kunnen vieren met 500 gasten: erg chique en duur. Daarna rijden we door het nieuwe deel van de stad, wat 10 jaar oud is, met allemaal uniforme witte hoge marmeren flats. Ook bezoeken we de Arc van de neutraliteit , wat lijkt op een rots met 3 poten, en symboliseert een Turks kookstel, met op de top president Turkmenbashi. Hier kunnen we met een lift naar boven en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we over een Avenue waar zich heel veel ministeries en universiteiten bevinden. Ze zijn allemaal opgetrokken uit marmer afkomstig uit Turkije. Hier kunnen we alleen vanuit de bus foto's van maken. Vervolgens rijden we langs het monument voor de onafhankelijkheid van 1991. Daarna zien we ook het Runama boek wat vertaald is in 50 talen en verplichte kost is voor studenten. Tenslotte rijden we nog langs het Olympisch stadium met een hond op het dak als mascotte. Om 18.00 uur zit onze stadstoer erop. Het heeft de hele dag geregend. Maar Ashgabat is een unieke moderne stad, die uitgebreid herbouwd is sinds het land onafhankelijk werd in 1991, met heel veel marmer en goud, prachtige parken, schone en brede wegen en stoepen. Maandag 15 april: van Ashgabat naar de Darvaza/ Derweze gaskrater: 268 km, 5-6 uur rijden. Vandaag vertrekken we pas om 13.00 uur met de truck richting de Darvaza gaskrater. Dus na het ontbijt heb ik nog voldoende tijd om naar de Russische Bazaar te lopen. Deze ligt slechts 2,5 km van ons hotel, dit in een half uur te lopen. Het regent helaas nog steeds een beetje ( maar het wordt in de loop van de middag droog.) Dit is zeer ongewoon in deze periode in Turkmenistan. De Russische Bazaar bestaat uit een hele grote hal waar van alles te koop is: noten , gedroogde vruchten, fruit, groenten, kruiden, kaas kleding etc.. Alles ziet er fris en verzorgd uit. Een soort gelijke bazaar/ markt bezoeken we ook onderweg, met als doel inkopen te doen voor het avondeten als we weer wild gaan kamperen in de de Karakum woestijn (bedekt 70% van Turkmenistan) aan de rand van de vlammende Darvaza gas krater die ook wel " De deur naar de hel" genoemd wordt. De krater is gevormd als gevolg van een industrieel ongeluk. In 1971 begon de Sovjet unie hier te boren in de verwachting olie te vinden, maar ze vonden alleen gas en de grond stortte in en er werd een krater gevormd. Ze zette toen met opzet de krater in brand om het te veel aan gas te verbranden omdat ze in de veronderstelling waren dat dit slechts enkele weken zou duren. Doch de hoeveelheid gas was meer dan verwacht. De krater is 60 meter in doorsnee, ,zo groot als een voetbalveld , en staat in vuur en vlam, echt lijkend op de toegangsweg tot de onderwereld. Wij zetten onze tenten op aan de rand van de krater en voelen de warmte in onze tent en horen het geknetter van de vlammen. Het is erg indrukwekkend dat die vlammenzee al bijna 50 jaar dag en nacht doorgaat en nog lang niet uitgebrand is. Hoe is het mogelijk !!! Dinsdag 16 april : van Darvaza naar Kunye / Konya urgench: 280 km, 7 uur rijden. Goed geslapen in de tent. Mijn Koreaans slaapmaatje ging vannacht pas om 01.30 uur naar bed en moet om 0.6.30 uur al uit de veren want ze moest het ontbijt verzorgen. Om 9.00 uur vertrekken we weer met de truck en vervolgen onze tocht naar het noorden door de Karakum woestijn en Oxus vallei. Enerzijds bestaat die uit een grote zandvlakte, maar je ziet hier en daar ook struiken paarse brem , en daar waar water is , is ook prachtig groen gras. Sporadisch grazen er schapen en staan er huizen ( met groene daken), maar de Karakum woestijn is zeer dun bevolkt. Het is gelukkig droog, bijna onbewolkt en warm. Dank zij de 5 nieuwe mensen is de sfeer binnen de groep weer verfrist, al was die voor die tijd ook niet slecht. Het is een lange reisdag. Om geen tijd te verspillen gaan we om 14.00 uur onderweg lunchen in een chique hotel genaamd Dasoguz Myhamanhanasy . Hier krijgen we een salade, pompoensoep, quiche met vlees en pompoen, dumbles/ momo's en yoghurt. In het noorden zitten we dicht bij de grens van Pakistan. Tegen het eind van de middag bezoeken we de ruïnes van Kunya Urgench uit de 11-14 de eeuw, de oude hoofdstad van het Khorezem rijk dat vernietigd is door Timur in 1373 en nu een van Turkmenistans meest belangrijke archeologisch vindplaats is. Vanaf de 6de eeuw was het een pelgrimsoord van de Arabieren en (pre) Mongolen. En het was ooit een belangrijke plaats aan de zijde route . De moskee, diverse mausoleums uit diverse eeuwen waarvan het mausoleum van Tubaret Khanum en de torenhoge 60 m. hoge Kutlug Timur minaret ( de hoogste in Centraal Azië) nog in goede staat zijn. De gebouwen liggen verspreid over een groot oppervlakte waar we doorheen kunnen lopen. Sinds 2007 behoort het tot Unesco werelds erfgoed. Daarna rijden we nog 1,5 km door naar onze "Bush camping" op een grote zandvlakte met een paar struikjes. Terwijl de kookgroep pasta klaar maakt, zetten we de tent op. Het koelt 's avonds een beetje af en dan is het lekker om rond het kampvuur te zitten. Donderdag 17 april, van Kunye urgench (Turkmenistan) naar Khiva (Oezbekistan): 180 km, 8 uur rijden Om 8.00 uur is het typisch Engels ontbijt met witte bonen in tomaten saus, brood, worst, verse kaas en yoghurt. Het is nog wat fris en bewolkt. Om 9.00 uur verlaten we weer onze bushcamping en rijden in 2 uur naar de Bai Bazaar in de grensplaats Dashoguz. (was in 1671 een karavanserai plaats, in 1871 een Russische en daarna een Sovjet stad, waardoor het een industrie stad voor katoen, textiel, chemo.werd.). Op deze markt is weer van alles te koop, ook voor onze lunch. Om 13.30 uur moeten we weer in onze truck zijn waar 2 lokale mannen onze overgebleven Turkmeense manats zwart wisselen voor Oezbekistaanse sums. Ik wissel 300 manat in voor 30.000 sum. Daarna rijden we in een half uur naar de grens met Oezbekistan (Shovot -Nijazov). Daar staan ook mensen die geld willen wisselen en die geven voor $1 - 8000 sum. Helaas heb ik geen dollars meer om te wisselen en kun je geen geld pinnen met een mastercard in Oezbekistan (alleen met een visa card). In noodgeval kan ik nog €20 wisselen, maar de wissel koers voor euro's schijnt laag te zijn. Om 17.00 uur hebben we alle formaliteiten aan de grens achter de rug en kunnen we onze tocht vervolgen naar de beroemde historische, stad Khiva. De weg zit vol gaten waardoor we in de truck heen en neer worden geschud Om 18.20 uur arriveren we in het hotel Hayat Inn. Het is een mooi hotel. Nu heb ik weer een ander slaapmaatje Vicky 2. Dichtbij het hotel staan hele oude vestiging muren, nog nooit dit type muren gezien. Jammer genoeg zijn de vrouwen niet zo mooi gekleed als in Turkmenistan. Nu kunnen we weer het vuil van ons lichaam spoelen , na 2 dagen wild kamperen. Feiten over Turkmenistan; * 90% van de mensen werkt voor de overheid. * Als je 10 jaar bij de overheid werkt kun je voor de halve prijs een huis kopen. * De meeste bedrijven zijn staats bedrijven , maar geleidelijk aan vindt er wat privatisering plaats van kleine fabrieken en winkels * Studeren op de lagere school, middelbare school en universiteit is gratis. De studenten van de universiteit dragen rode uniformen en die van de lagere en middelbare school groene uniformen. * De dames dragen vaak rode traditionele lange kleding met bijzondere hoofddeksels: een soort gestoffeerde helm * 95% van de mensen zijn moslim en 5% christen. * Jongens moeten na hun universiteit 1,5 jaar in militaire dienst en na de middelbare school 3 jaar. * Turkmenistan is een neutrale staat sinds 1995 en opent de deuren voor buitenlandse investeringen. * De bron van inkomsten voor Turkmenistan is gas, katoen en olie. Gas wordt vooral geëxporteerd naar China, Rusland en Iran. * Er is een groot verschil tussen rijken en armen, maar er zijn hier geen armen en bedelaars want die worden hier gesteund door de regering en de U.N. * In Turkmenistan wonen 5 stammen. * Alle standbeelden van president Turkmenbashi zijn van goud. * Rondom de stad Ashgabat zijn duizenden bomen geplant om de stad een groen aanzien te geven . * De nieuwe president van Turkmenistan komt uit de medische wereld en heeft veel ziekenhuizen laten bouwen. En de patiënten worden behandeld voor de helft van de prijs. Alleen medicijnen uit het buitenland zijn duur. Dit waren weer mijn belevenissen van de laatste 2,5 weken in Georgië, Azerbeidzjan en Turkmenistan. Hele boeiende en bijzondere landen. Doordat ik veel gezien en beleefd heb is mijn verslag weer heel lang geworden. Ik weet niet of het me lukt om ook foto's te plaatsen, want de Wifi is hier niet zo best. Mijn laatste verslag(en) zullen uit Oezbekistan en Kirgizië komen wat ik nog te goed heb tot 13 mei. Ik wens jullie een paar fijne paasdagen !! Francine [vip] => [userRegistrationDate] => 2018-10-06 17:54:43 [totalVisitorCount] => 9729 [pictureCount] => 26 [visitorCount] => 580 [author] => Francine [cityName] => Khiva [travelId] => 520436 [travelTitle] => nog thuis [travelTitleSlugified] => nog-thuis [dateDepart] => 2018-10-27 [dateReturn] => 2019-05-14 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Oezbekistan [countryIsoCode] => uz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/873/718_640x480.jpg?r=1 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/437/582_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 10de-verslag-georgi-azerbeidzjan-turkmenistan ) [10] => stdClass Object ( [reportId] => 5048844 [userId] => 116091 [countryId] => 197 [username] => hermanencorrie [datePublication] => 2019-03-07 [photoRevision] => 0 [title] => Een Donderdag in Tata [message] => Donderdag 20190307 Een dag met veel wind. De lucht was blauw met af en toe een wolkje Volgens weer online zou de wind hier 6 beaufort zijn, maar thuis heb ik nog nooit zoveel lawaai van de wind gehoord. Het zijn ook erg sterke windvlagen, dan weer wel, dan weer niet, met onregelmatige wel kortere tussen pozen. Antwoord op de vragen: De zand wervelingen heb ik alleen maar zien ontstaan links en rechts van de weg. Nu realiseer ik me pas dat die niet de weg over kwamen. Er staat een waarschuwingsbord bij het water. Er mag NIET gezwommen worden. De mannelijke jeugd zal wel kunnen lezen, maar lijkt het verbodsbord niet te begrijpen. We zijn vandaag naar het dorp gelopen, bijna 2 km van de camping. Het is een stadje met een echt oud gedeelte en met scholen voor de hele streek. Het kopen van verse groenten begint wat eentonig te worden. Corrie mist de Iceberg sla. De gewone krop sla ziet er niet uit, die zouden we nog niet aan de konijnen voeren De lunch hebben we in het dorp gedaan: gebakken vissen (formaat kleine haring) is opengevouwen, een beetje vulling met kruiden erin, daarna van kop naar staart dubbel gevouwen. Die kop en staart zitter er niet me