Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 136
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => NZ
[continentName] => Oceanië
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 11
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => AU
[continentName] => Oceanië
)
)
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-05-28
[title] => Hoogtepunten en... nog meer hoogtepunten!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland voor een opleiding tot Adventure Guide en om te genieten van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!
I believe I can fly!
'Whoooeeee, this is so cool!' roep ik, terwijl ik aan de hendel in mijn linkerhand trek. De parachute waar ik onder hang draait naar links en ik zie de grond ver onder me voorbij glijden. Het land is een verzameling van allerlei tinten bruin en groen, met bomen en struiken en wegen en velden. Daar zijn de bergen, daar zijn de weilanden en daar in de verte glinstert een meer. Naast ons snijden de scherpe rotsige toppen van de bergketen door de lucht, begroeid met lage struikachtige planten. 'En nu weer rechtdoor, probeer aan de rechterkant van deze bergrichel te blijven', instrueert mijn begeleider Robert* me. Hij houdt constant de luchtstromingen waar we op cruisen in de gaten. 'Great you are a natural!' Vredig zweven we bijna anderhalve kilometer boven de grond en ik realiseer me dat paragliden eigenlijk helemaal geen extreme sport hoeft te zijn. Ja, we zijn net met een onhandige constructie op de rug een helling van Coronet Peak afgerend en hebben onszelf de diepte ingegooid en oke, ik hang nu hoog boven de grond in een soort kuipstoeltje aan een paar draadjes onder een kleurig stuk stof en vooruit, we kunnen flink stunten als ik wil, maar het grootste deel van de tijd zweven we kalm door het luchtledige en genieten we van het prachtige uitzicht. Het is bijna een beetje saai, als je vergeet hoe ver de grond is…
(* namen zijn veranderd uit privacy overwegingen)
'Kijk, daar kun je mountainbiken.' Robert wijst naar een smal paadje dat stijl de berghelling af loopt. 'Maar dat is voor gevorderden, ik zou het niet aandurven…' Ik knik en we kletsen over de manieren waarop we onszelf hier in onze vrije tijd vermaken. Zoals zovelen is Robert naar Queenstown gekomen voor het avontuurlijke leven en nu woont hij de helft van het jaar hier en de andere helft in zijn thuisland Mexico. In zijn vrije tijd doet hij aan mountainbiken, wandelen en natuurlijk paragliden, maar hij wil dit jaar ook meer gaan rotsklimmen. Een standaard profiel voor de gemiddelde local in Queenstown, het Mekka van de buitensport.
Robert laat me de parachute nog een paar rondjes sturen en neemt dan het roer over. 'Let's do a few more. Gentle.' 'Gentle? Why?' zeg ik. 'Okay than, let's go wild!' reageert hij. 'Yeahhh, let's go wild!' roep ik onverschrokken uit. Als adrenalinejunkie ben ik altijd op zoek naar dat heerlijke gevoel in je buik dat je vertelt dat je iets heel erg tofs aan het doen bent en daar hebben we meer actie voor nodig…
Weet waar je aan begint
Ons moment in de lucht is de afsluiting van opnieuw een heerlijke week vol buitenavonturen. Het was weer tijd om te klimmen en maandag reden we naar onze vertrouwde klimplek bij Wanaka. Als een geoliede machine laden we met de hele groep alle spullen uit de bus: de zware tas met touwen, de nog zwaardere tas met alle karabiners, de losse klimtouwen en onze persoonlijke spullen. We trekken in een kleine optocht een weiland door (de lokale boer is zo vriendelijk om klimmers toegang over zijn land te verlenen) en aangekomen bij onze klimwand voor vandaag hijsen we ons in onze uitrusting alsof we het al jaren doen. Zonnebrandcrème op, klimgordel aan, helm op, tape op de hielen en klimschoenen bij de hand. Zo, klaar voor een dag op de rots!
'Okay guys, I hope you all practiced your clipping during the weekend!' roept Osian* ons bijeen. 'Today we'll start preparing to lead climb and Benny* will give you a demonstration first.'
Lead climbing of voorklimmen is een tak van sportklimmen die wordt gebruikt om een klimroute uit te zetten waar de ankerpunten al aanwezig zijn (niet te verwarren met 'trad klimmen' waarbij je ook je eigen ankerpunten nog in de rots moet bevestigen). Je klimt de eerste meters omhoog zonder gezekerd te zijn, zodat je je touw kunt vastmaken aan het ankerpunt in de rots. Vanaf daar klim je verder van ankerpunt naar ankerpunt en blijf je het touw steeds bevestigen om uiteindelijk bovenaan een centraal anker te bouwen dat gebruikt kan worden voor topropen (klimmen aan een touw dat vanaf een centraal punt bovenaan de rots komt). Aan voorklimmen zitten extra risico's verbonden vergeleken met topropen; niet alleen klim je de eerste meters zonder aan een touw vast te zitten, de kans op een grondval is ook daarna groter doordat je steeds boven het ankerpunt klimt. En dus is het belangrijk om het vastclippen en het zekeren goed onder de knie te hebben.
Benny heeft inmiddels het klimtouw aan zijn gordel vastgeknoopt en het rode koord ligt slap achter hem op de grond. Terwijl hij zijn eerste voorzichtige klimpassen de muur op maakt, staat Osian met zijn handen uitgestrekt achter hem. 'Je wilt klaar staan om de klimmer op te vangen als hij achterover valt,' legt hij uit. 'En mocht dat gebeuren dan wil je er natuurlijk voor zorgen dat hij veilig terecht komt. Zoek een mooi zacht plekje uit waar je iemand heen kunt duwen, struiken ofzo.' Ik kijk om me heen naar de uitstekende rotsen en de harde kleigrond… Een zachte landing?
Benny bereikt het eerste ankerpunt, een metalen ring in de rots. 'Clipping', zegt hij en hij grijpt met één hand een van de quickdraws (twee karabiners met een band ertussen) die aan zijn gordel bungelen. Met een soepele beweging klikt hij de ene karabiner aan de ring en maakt hij het touw vast aan de tweede karabiner. 'Clipped!' roept hij naar Osian, die snel aan het zekeren slaat.
Het zekeren bij voorklimmen is complexer dan bij topropen, omdat je constant de balans probeert te vinden tussen de klimmer genoeg ruimte geven om te klimmen en het touw strak houden voor de veiligheid. Het is bijna een dans hoe Osian naar voren springt, naar achteren stapt, het touw uitgeeft en snel weer inneemt, constant berekend op wat Benny nodig heeft. 'Nu laten we jullie zien wat er gebeurt bij een 'lead fall' en waarom het zo belangrijk is dat je goed zekert.' kondigt Osian aan, terwijl hij het veiligheidstouw extra stevig aantrekt. 'Oh nee, ik val!' roept Benny dramatisch, vlak voordat hij het touw aan het derde ankerpunt (op ongeveer 5 meter hoogte) kan vastklikken. Hij laat de rots los en zeilt met een boog naar beneden om ongeveer 30 centimeter boven de grond met een schok tot stilstand te komen. 'Woooow,' zeg ik zachtjes, terwijl ik om mee heen nog meer geschrokken geluiden hoor. Ik had niet verwacht dat Benny zo ver zou vallen! Benny legt uit hoe dat kan: door zijn positie tussen twee ankerpunten was er een hoop extra speling in het touw. In combinatie met de rekking van het klimkoord zorgde dat voor een val die bijna de grond raakte, hoewel Osian toch echt strak aan het zekeren was! Als je bedenkt dat klimmers soms nog extra speling in het touw trekken en dat bij een echte val de reactie vaak trager is, is het goed voor te stellen dat een klimmer van een flinke hoogte de grond kan raken. Het laat ons de realiteit zien van de risico's van voorklimmen.
En dus beginnen we met een kleine stap: ghost roping. Terwijl we veilig aan een toprope omhoog klimmen, hebben we een tweede 'klimtouw' aan onze gordel dat we onderweg vastklikken aan de ankerpunten in de rots. Aan het uiteinde van dat extra klimtouw staat een tweede persoon die oefent met het zekeren van voorklimmen.
'Find an island of safety!' roept Osian me vanaf de grond toe, wanneer ik uiteindelijk zelf aan de muur hang. Daarmee bedoelt hij een plek met goede voetsteunen en een fijne handgreep voor mijn linkerhand, zodat ik met mijn rechterhand de quickdraw kan vastklikken. Ik klim verder totdat ik stevig sta en proberen mijn trillende benen tot rust te manen door een liedje te neuriën (zingen reguleert je ademhaling en je zenuwen). Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen duwen dankzij Jessie*, die me voor het topropen strak zekert. Ik tuur naar het ankerpunt en probeer al de instructies te onthouden. Ik wil het touw vastmaken wanneer de metalen ring tussen kin en navelhoogte is zodat ik niet te veel extra touw hoef op te halen en de poort van de karabiner moet in de richting van het volgende ankerpunt wijzen om een eventuele val beter op te kunnen vangen. Dan grijp ik met mijn rechterhand een van de quickdraws aan mijn gordel, klik hem vast aan de rots en frutsel het touw erdoorheen. Deze beweging moet ik uiteindelijk snel en soepel en blindelings kunnen uitvoeren, als Lucky Luke die een revolver trekt.
Butter fingers
Later in de middag hang ik helemaal bovenaan de klimmuur. Mijn voeten zijn stevig tegen de rots geplant en ik zit zonder handen met mijn gewicht volledig in mijn gordel. Ik controleer nog een keer of ik me echt goed vastgemaakt heb aan het ankerpunt en roep dan 'Van zekering af!' naar Elliotte*, die ver onder me op de grond staat. Wanneer zij het touw heeft losgelaten, begin ik een veiligheidssysteem op te zetten om naar beneden te kunnen abseilen.
'Uhhh, I hope I remember all the steps…' mompel ik nerveus tegen Osian, die een meter hoger over de vlakke top van de rots meekijkt. 'Geen zorgen, dat is waarom ik er ben!' zegt hij bemoedigend. Ik knik en begin langzaam de verschillende onderdelen van het systeem vast te maken. Allereerst knoop ik het klimtouw los van mijn gordel, dat voelt nogal spannend om te doen. Ik haal het door de ringen van het ankerpunt, laat het uiteinde helemaal naar de grond zakken en bevestig mijn zekerapparaat. Elke stap voer ik nauwkeurig uit; straks is mijn leven afhankelijk van mijn eigen werk, dus het is de moeite waard om het goed te doen. Als laatste wikkel ik mijn prusik (een dun koordje) om het klimtouw als een verbazingwekkend simpel remsysteem. Eindelijk heb ik alles opgezet en ik ben bijna klaar om de afdaling te wagen, als ik zie ik dat het klimtouw verwikkeld is geraakt met een van de andere onderdelen. Zucht, zo kan ik niet naar beneden. Ik haal snel alles los en begin weer van voor af aan, maar nu voel ik me opgelaten en gefrustreerd en mijn onhandige vingers haperen aan het touw. En dan maak ik een ernstige fout…
In mijn haast om mijn eerdere werk te herstellen, vergeet ik om de extra veiligheidsmaatregelen te nemen. Ik houd mijn zekerapparaat niet vastgeklikt aan mijn gordel, maar heb het los in mijn hand terwijl ik ruw het touw erdoorheen probeer te duwen. Ik denk nog 'Hm, dit zou zo makkelijk kunnen vallen…' en natuurlijk glipt het metalen voorwerp meteen daarna uit mijn vingers. Ik doe verwoed een poging ernaar te grijpen, maar de zwaartekracht wint het. Een halve seconde kijk ik geschokt hoe de ATC naar beneden keilt en dan roep ik snel 'Rock! Rock! Rock!' Van boven me echoot Osian de waarschuwing en op de grond duikt iedereen ineen.
Met een kletterend geluid valt het zekerapparaat op de grond en ik adem opgelucht uit. Gelukkig, niemand is geraakt. Maar, wat moet ik nu? Ik hang nog steeds zo'n 15 meter boven de grond en nu ligt mijn ticket naar beneden onderaan de wand… Als ik hier alleen zou zijn, zou ik nu een heel groot probleem hebben. Gelukkig ben ik echter niet alleen en hangt Don* een paar meter naast me aan de rots. Ik kan zijn zekerapparaat gebruiken en kom uiteindelijk veilig, maar wel met een ontevreden gevoel, weer op de grond aan.
Family time
Nadat we alle klimspullen weer hebben ingepakt, rijden we met de bus naar onze vertrouwde camping in Wanaka. 'Hello Mike! Did you miss us?' begroet ik de lokale eendjes.
Voordat we gaan koken is er nog even tijd voor een duik in de rivier en Kevin*, Jessie, David* en ik hangen rond in de koele stroming. 'Skinny dippen kan heel leuk zijn hoor!' vertelt Jessie over haar avonturen op zomerkamp, nadat David heeft gezegd dat hij dat nog nooit geprobeerd heeft. 'Hm, I should try it sometime!' reageert hij. Ik knik en kijk naar de mooie bergen in de verte. 'OH MY GOD, WHAT ARE YOU DOING?!' gilt Jessie opeens naast me. Geschrokken kijk ik om en dan kan ik niet meer stoppen met lachen. David heeft zijn zwemshort naar beneden getrokken en hurkt naast ons in het water. 'I'm skinny dipping!' zegt hij blij. 'Het is inderdaad heel fijn.' 'Mate, that's not usually how you do it…' zegt Kevin droog, terwijl Jessie uitroept 'Dit water is heel erg helder, dus ik kan alles zien! Doe alsjeblieft je broek weer aan!' Ik heb inmiddels buikpijn van het lachen en doe mijn best om mijn ogen boven de waterlijn te houden.
Later in de avond zitten we met de hele groep in een kringetje rondom onze kampeergasjes. Het eten is op en de afwas is gedaan. Onze eendenvriendjes waggelen om ons heen, op zoek naar eventuele restjes en boven ons beginnen de eerste sterren zich te tonen. Kevin reikt me een kopje thee aan, komt naast me zitten en slaat zijn arm om mijn schouder. Het is inmiddels flink afgekoeld en we kruipen knus bijeen onder mijn warme sjaal, met Jessie aan de andere kant.
'Zullen we allemaal iets delen waar we dankbaar voor zijn?' stelt Nilson* voor. Mats* begint: 'Nilson, je zekerde me vandaag zo goed dat ik me veilig voelde en die moeilijke route durfde te klimmen. Dankjewel!' Nilson glundert en kijkt vragend naar Rikki, die naar de grond staart en snel mompelt: 'Uh, ik heb echt het gevoel dat ik in deze groep mezelf kan zijn en dat jullie mij accepteren. Thanks.' Cleo zit naast haar en zegt: 'Sorry, I don't know! Uh sorry, uhm… Thank you Eliotte for helping me today.'
Zo deelt iedereen een voor een iets en wanneer we uiteindelijk bij mij aankomen kijk ik gelukzalig de kring rond. Ik zeg vanuit de grond van mijn hart: 'Ik ben ook dankbaar voor Kevin en Eliotte en Jessie dat jullie mij veilig hebben gehouden aan de muur vandaag, maar ik ben vooral dankbaar voor dit moment samen. Ik vind het zo fijn hier met jullie allemaal!'
Oefening baart kunst
In de dagen die volgen merk ik dat ik steeds zelfverzekerder word in het klimmen en zekeren. Ik oefen om bewust mijn voeten te plaatsen en niet langs de rots te schrapen en ik leer steeds meer op mijn vingers en tenen te vertrouwen. Waar ik het aan de start nog erg spannend vond om mezelf op te trekken aan een greep waar alleen een paar vingertoppen op passen, merk ik nu dat ik dat eigenlijk best kan! Het zorgt ervoor dat ik steeds moeilijkere routes kan proberen en mezelf kan uitdagen, altijd gesteund door mijn lieve groepsgenoten en Benny en Osian. Ik ontdek ook dat klimmers erg creatief zijn in het geven van namen en klim routes met namen als 'Get off that cow', 'Monkey toes', 'Milk and Cookies' en 'Do I have to?'.
Op woensdag probeer ik 's middags aan toprope een van mijn moeilijkste routes tot dan toe. Het is een niveau 18, vanwege een gecompliceerde beweging aan de start. Ik sta met mijn tenen op een smalle richel en trek me met mijn rechterhand op. Daarna moet ik me met mijn linkerhand aan een platte gladde uitstekende rots overeind houden, zodat ik met mijn rechterhand over het overhangende plateau kan reiken. Hoe hard ik ook knijp in die stomme rots, mijn vingers glijden er steeds vanaf. Voorheen zou ik het na een eerste keer opgeven en afdruipen, maar nu blijf ik het proberen. Keer na keer val ik achterover, steeds weer geduldig opgevangen door Kevin. Mijn vingers zijn schraal en branden als ik uiteindelijk toch stop en met hem wissel. Kevin is zwaarder dan ik, waardoor het zekeren wat extra behendigheid vereist. Wanneer ook hij de eerste keer valt, trekt het gespannen klimtouw me bijna de lucht in. Ik maak me extra zwaar en zet een voet tegen de wand om mijn evenwicht te bewaren. Bij zijn tweede poging lukt het Kevin uiteindelijk om de overhang te overwinnen en rap klimt hij naar de top.
'Wie wil Headbangers Arête weghalen?' vraagt Benny achter ons. 'Oh dat kan ik wel doen, we zijn bijna klaar hier!' zeg ik snel. 'Are you sure? You have to climb it first…' twijfelt Benny. Zijn aarzel drijft me alleen maar voort en overmoedig zeg ik: 'Sure, ofcourse I can climb it!'
Heabangers arête was de lastige route waar ik twee weken geleden (aan de start van onze eerste klimweek) niet eens een meter van de grond af kon komen. Een arête is een verticale hoekige rots en deze route heeft hele smalle richeltjes als handgrepen en voetsteunen, met halverwege de route een glad stuk. Niet makkelijk en zo aan het einde van de dag ben ik eigenlijk ook wel een beetje moe, dus zo 'ofcourse' is het niet… Toch ga ik ervoor en ik breng mezelf soepel helemaal naar de top. Terwijl ik bovenaan hang en mijn veiligheidssysteem opzet ben ik vervuld van trots, een beter bewijs van mijn voortgang had ik niet kunnen wensen!
Upside down
We eindigen de week vlakbij huis en gaan naar 'Sidekick wall', een klimwand ongeveer 20 minuten buiten Queenstown met een fenomenaal uitzicht op het helderblauwe meer en de prachtige omgeving. Op de vlakke bovenkant van de rots oefenen we met het opzetten van onze 'clifftop safety', een combinatie van touwen, slings en karabiners waarmee we over de rand kunnen abseilen. 'Hi there, my name is Jorinde. Are you ready to do some abseiling?' speel ik voor kliminstructeur, terwijl Cleo doet alsof ze mijn nerveuze cliënt is. Een voor een coachen we elkaar bij de afdaling over de scherpe rand van de rots.
Ik loop net weer terug naar de top als Rikki me proestend tegemoet komt. 'You missed it! Don flipped upside down! It was so funny!' zegt ze opgewonden. 'Wat? Hoe dan?!' reageer ik. Even ben ik bezorgd, maar dan zie ik Don, lichtelijk gehavend maar verder oke, met een schaapachtig gezicht op de top zitten en kan ik mee lachen. Terwijl hij de rand over ging verloor hij blijkbaar zijn evenwicht en, doordat zijn voeten hoger waren dan zijn zwaartepunt, eindigde hij in een ongemakkelijke positie met zijn benen in de lucht. De mensen bovenop zagen hem ineens verdwijnen om daarna zijn voeten boven de rand te zien verschijnen. Oh Don, hoe kan het toch dat dit soort dingen altijd jou overkomen!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen, zien we net het zilveren autootje van Rikki's moeder onze parkeerplaats afkomen. Iedereen begint te juichen; we weten al hoe laat het is. Rikki's moeder heeft het op zich genomen om ons allemaal goed doorvoed te houden en elke week levert ze een enorme zelfgebakken chocoladecake voor ons, feestelijk versierd met maltezers of paaseitjes of caramel stukjes. Terwijl we na het eten met de hele groep in de woonkamer bijeenkomen om samen een serie te kijken, geniet ik van het heerlijke toetje. Wat een goed begin van het weekend!
We vieren het leven
En zo hang ik zaterdag aan een parachute ver boven de grond, terwijl Robert zijn best doet de vlucht nog wilder te maken. Hij laat ons eerst een paar keer heen en weer wiegen en zet dan een 360 in. Steeds sneller tollen we om ons as. We hangen bijna horizontaal in de lucht en het is net een hele snelle zweefmolen, maar dan op grote hoogte. De wind raast om mijn oren en ik lach opgewonden. Daar is dat gevoel in mijn buik!
Dan is het tijd om te landen en we sturen naar de enorme smiley die in het veld is gemaaid. Landen is vaak nog het spannendst van dit soort sporten, maar alles gaat soepel. Op de grond komt Jessie enthousiast op me af gerend. 'Dat was zo cool! Ik was net een vogel! Zo bijzonder!' Ook Don, Tom* en Kevin komen naar ons toe, vol blijdschap over hun vliegavontuur. Nadat we onze foto's en video's hebben gekocht en de instructeurs gedag hebben gezegd, klimmen we in de bus die ons terug naar het centrum brengt.
's Avonds vieren we met zijn allen het einde van deze geweldige week door samen naar het centrum te gaan. Na mijn uitgaans avontuur in het eerste weekend ben ik niet meer mee gegaan met de feestbeesten. Vorige week had ik juist een heerlijk ontspannen avond thuis, met koekjes, een kopje thee en een film, waardoor ik ook in de gelegenheid was om Jessie te helpen toen ze thuiskwam. In eerste instantie strompelde ze zelf naar de badkamer en toen ik even later ging kijken of alles goed ging, vond ik haar slapend op de vloer, knuffelend met de badmat. 'Jessie, kom ik help je naar bed…' probeerde ik haar zachtjes wakker te schudden. Ze mompelde '5 minuten nog!' en dutte rustig verder. Tien minuten later ging ik terug, met Kevin als back-up en we trokken haar overeind en liepen de paar meter naar haar kamer aan de andere kant van de gang. Terwijl ik het gordijn naar beneden rolde, kroop ze braaf in bed en onder haar deken. 'Heb je nog iets nodig?' vroeg ik, maar onze koningin zei hooghartig: 'No, you are dismissed!' en begon te snurken.
Vandaag laat ik de koekjes, thee en verzorgingstaken echter even voor wat het is en ga ik mee op stap. Voor het eerst in weken doe ik weer make-up op en oorbellen in, klaar om Queenstown te charmeren. We volgen de standaard route: een potje pool in de skischuur en daarna dansen in een ouderwets slechte nachtclub met plakkerige vloeren. De muziek staat te hard, de dansvloer staat vol met zweterige mensen die steeds tegen me aan botsen (ik deel veel venijnig elleboogjes uit) en de drankjes zijn mij te duur, maar we hebben erg veel lol. We zijn met zoveel dat ik de hele avond word omringd door vrienden en samen dansen en springen en zingen we totdat onze voeten zeer doen, onze kelen schor zijn en we een schelle piep in onze oren hebben.
Wanneer het tijd is om richting huis te gaan, worden Jessie en ik door de geuren naar de hamburgerkar op de hoek gelokt en we besluiten dat we best een burger kunnen delen. 'Hey, where are you from?' begint een middelbare man achter ons een gesprekje. Het blijkt dat hij net als Jessie Amerikaans is en hij begint een heel verhaal terwijl we wachten op de burger. 'Ik betaal ook voor hun bestelling!' zegt onze nieuwe vriend, terwijl hij de verkoper te veel geld in de hand duwt. 'Keep the change, that's your tip.' Ik ben al klaar om te protesteren, maar besluit om een gegeven paard niet in de mond te kijken en zeg niets. Blijkbaar heeft deze meneer geld waar hij vanaf wil, aangezien fooien geven hier niet nodig of verwacht is. 'Kom gezellig met mijn vriend en mij beerpong spelen in ons hostel!' nodigt de aardige Amerikaan ons uit. 'Ah sorry, onze vrienden wachten daar verderop op ons! We zien wel of we later nog komen!' zeggen we snel, terwijl we met de burger weglopen. 'Wil jij beerpong met ze spelen?' vraag ik Jessie, terwijl we de groep naderen. 'Iel, nee natuurlijk niet!' griezelt ze. 'Nogal creepy dat een middelbare man twee jonge meiden naar zijn hostel uitnodigt…' Het is tijd om lekker naar huis te gaan, uitrusten zodat we komende week weer verder kunnen avonturieren.
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur in Nieuw-Zeeland verder gaat - op naar uitdagende hikes, wildwater reddingen, een bijzonder valentijnsgedicht en een sprong in het diepe!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093678
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 75
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoogtepunten-en-nog-meer-hoogtepunten
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Letsgo
[datePublication] => 2023-05-19
[title] => Weersverschijnselen en cadeautjes uitpakken
[message] =>
8 t/m 19 mei
Glazig kijken we naar buiten. Gisteren zijn we aangekomen bij Let’s go met veel te zware tassen en een bus die door enige miscommunicatie een halte te ver ging. Flink sjouwen dus, maar het is wel droog. Zodra we het bed in orde hebben vallen we in een diepe, diepe slaap. Rond 04.00 ’s morgens zijn we allebei klaarwakker en gaan we dus maar gezellig samen al jetlaggend ontbijten. Alleen….het hoost. En hoe. Nieuwsberichten spreken over overstromingen en overlijdens. Het gutst en guts. Veel meer dan een beetje glazig door de ramen te staren en data te downloaden voor de waterkaarten zit er dus niet in vandaag. Ook goed.
De dag erna nemen we voorzichtig de mogelijke schade van een eerder overgekomen orkaan op. Het weer verandert hier sterk, zoals overal in de wereld. We horen dat er de afgelopen zomer veel stormen en overstromingen zijn geweest. Iemand verloor zijn boot in een storm. Een ander is afgelopen zomer in het geheel niet uitgevaren wegens het slechte weer. Nog een ander vertelt over een gevallen dikke boom in zijn tuin, die de volgende dag door de wind werd opgetild, weer rechtop werd gezet en over de andere boeg de tuin in donderde. Hmmm… Met lood in onze schoenen na ons harde werk van vorig jaar lopen we de hele boot op mogelijke schade na. Het onderrek van de zonnepanelen is losgegaan en moet worden vervangen en de bodem van de bijboot is stuk. Dat is goed te doen en dat kunnen we allemaal zelf. Stap voor stap starten we met klussen, bevoorraden en schrobben. Langzaam blijkt dat Let’s go alles echt goed doorstaan heeft! Hoewel ze groen is geworden, gaat het er makkelijk af. Alles wat we bekijken en aanzetten doet het. Het voelt als cadeautjes uitpakken.
We zetten er flink de sokken in en werken hard. Precies een week na onze aankomst varen we naar de werf om 2 dagen de kant op te gaan. We hebben namelijk nieuwe schroeven voor de motoren nodig, omdat we anders de garantie op de nieuwe motoren mislopen. Aankomen bij de werf voelt als thuiskomen. Heel fijn om zoveel bekenden te zien. We genieten en dompelen onszelf onder in de hartelijkheid.Het betekent echter ook dat we hier in New Zealand echt al heel lang zijn. Tijd om te gaan! Naast het plaatsen van de nieuwe schroeven slaan we versvoorraden in, vullen we water en gasflessen bij, worden er nieuwe zeilen geleverd en repareren we de bodem van de bijboot. Twee dagen later gaan we in alle vroegte bij zonsopkomst te water. Nadat we de rivier afgevaren zijn ankeren we in een voor ons inmiddels zeer bekende baai. Even uitblazen van al dit aanpoten achter elkaar. Zo erg is het dus niet dat het die middag slecht weer wordt en er voor de komende 5 dagen allerlei storm en hevige regen-waarschuwingen zijn. Lekker lezen!
Eerlijk gezegd valt het weer de dag erna best mee. Tussen de buien door schijnt de zon en knopen we alle zeillijnen weer op de boot. Rond vijf uur ploffen we tevreden op de bank. ALARM. Alle 3 onze telefoons gaan af. Er is een Tsunamiwaarschuwing wegens een aardbevingvan 7.7 op de schaal van Richter ten noorden van Nieuw Zeeland. Er zijn dus ook nog natuurverschijnselen die niets met klimaatverandering te maken hebben. Alle mensen moeten van boten af, stranden verlaten en naar de kant gaan. Mensen die op boten wonen worden in het bericht apart genoemd. Uhhhh… Naar de kant? We hebben een bijboot, maar onze nieuwe buitenboordmotor werd geweigerd op schiphol. Dus zouden we moeten roeien. Maar er staat ook: niet in kleine bootjes zitten en surfers direct het water verlaten. Het lijkt ons een beetje vreemd dus om ruim een halve kilometer naar het dichtstbijzijnde strandje -dat je dus moet verlaten- te gaan roeien in een mini opblaasbaar bootje. We besluiten nog eens 20 meter extra ankerketting uit te vieren, hoewel we op slechts 2 meter diepte al aan een ruime lijn geankerd waren. We liggen volgens ons prima, kunnen de motoren bijzetten als dat nodig is en kunnen -denken we- hooguit in de modder of de bosjes worden weggezet. Hoe ziet een tsunami hier eruit? Ik krijg daar van die beelden van leeglopende stranden met erna vloedgolven bij. De Tsunami wordt direct al om 17.00 uur verwacht en de impact kan nog enige uren erna doorgaan. Vol verwachting turen we eerst in het licht en later in het donker om ons heen. Er is tijdelijk wat meer stroming, tegengesteld aan de verwachte richting. Dat was het eigenlijk.Okay. Echt? Ja echt. Okay. Nu dus maar hopen dat we het inmiddels volledig zichzelf ingegraven anker later weer omhoog gaan krijgen. Echt iets voor ons.
Komende dagen gaan we de zonnepanelen bevestigen, de zeilen erop zetten en nog een verlate elektraman aan boord laten die niet was toegekomen aan een klusje. Daarna gaan we in al dit veranderende weer zoeken naar een mooi weergat om tussen de stormen door naar de tropen te varen. Het plan is New Caledonia, Vanuatu, Darwin (topje van Australië) en dan Lombok (ten Oosten van Bali in Indonesië). Maar met ons weet je het maar nooit. Eerst maar eens wegvaren.
[userId] => 342952
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093336
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 155
[author] => Rixta
[cityName] => Whangarei
[travelId] => 528731
[travelTitle] => Nieuw Zeeland verlaten
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-verlaten
[dateDepart] => 2023-05-08
[dateReturn] => 2023-10-08
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/115/857_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/342/952_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weersverschijnselen-en-cadeautjes-uitpakken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-03
[title] => Finale
[message] => Finale
Maandag 3 april 2023 , Clevedon Nieuw Zeeland
De laatste dag in Nieuw Zeeland, voor altijd? Wie zal het zeggen. Deze dag lijkt op de dag voor vertrek : alle spullen uit de auto op het bed( en dat is inmiddels heel wat) en dan herschikken en inpakken. We hebben intussen wat extra spullen verzameld en zullen extra bagage moeten inchecken.
Wat een reis ! Maar goed dat ik eea per dag genoteerd heb want anders waren we zeker veel details vergeten denk ik zo. Ik verwacht dat we nog heel veel napret zullen hebben , vergelijkbaar met de voorpret van de voorbereidingen van deze reis. Als we straks de foto’s en het dagboek uit gaan zoeken zal dat heel wat tijd kosten maar ook weer veel mooie herinneringen oproepen. Nog voordat we in het bejaardenhuis zitten dus[e-1f609]
We schatten dat we zo’n 5000 km gereden hebben ( links ![e-1f602]) , we hebben gewandeld, in de zon en door de regen. Door duinzand, door water gewaad, over rotsen en gladde boomstammen geklauterd. Nat gesproeid door donderende watervallen.We hebben door oerwoud gelopen met exotische vogels, varens en mossen. In de nacht fantastische sterrenhemels gezien . We hebben een panoramische treinreis gemaakt, gefietst over vervallen spoorrails .We hebben in allerlei boten gevaren, met uiteenlopende vliegende machines gevlogen, geland op asfalt , sneeuw , water en aarde . We zijn bijna weggeblazen op een vulkaankrater en hebben de stinkende zwaveldampen van de pruttelende modderpotjes en fumarolen nog penetrant in ons reukorgaan zitten.Maar vooral ook hebben we fijne herinneringen aan de relaxte manier van leven zoals de Kiwi’s die tonen. Niet te star, informeel ,vriendelijk en behulpzaam. Er wordt nu veel respect getoond voor de oorspronkelijke Maori , de kinderen krijgen de taal op school geleerd. De plaatsnamen en historische plekken worden in Maori taal getoond .
En wat een ruimte is hier nog . Schapen en koeien in overvloed , maar ook hier een steeds meer groeiend bewustzijn dat het vooral mensen en hun “ arrogante” levenswijze zijn die veel vernielen in de natuur. Er zijn gelukkig veel succesvolle initiatieven om te pogen de schade te beperken of te herstellen die de kolonisten met name in gang hebben gezet. Ook hier zijn de gevolgen van climate change aan den lijve gevoeld met Gabreëlle. Ook hier zien we her en der boerenprotesten opkomen omdat er beperkingen beginnen te komen aan de 15 miljoen schapen en vele vele koeien met hun onherroepelijke uitstoot.
Al met al een fantastische reis, fijne mensen ,een fantastisch land : Nieuw Zeeland oftewel Aotearoa : het land van de lange witte wolk.
Maar Nederland lonkt toch ook weer , ons gezin de kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden . Zoals het klokje thuis tikt …….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092072
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 259
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/332_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => finale
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Safety Third!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volg en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. De tijd gaat snel voorbij en het programma is druk, maar laten we snel op avontuur in het land van de hobbits gaan!
Daar hang je dan!
'Pfffff', ik blaas een trillerige adem uit terwijl ik me aan de rotswand vastklamp. Ik hang maar een paar meter boven de grond, maar toch bonst mijn hart in mijn borst. Mijn armen beven en mijn handpalmen voelen zweterig, met mijn teen probeer ik me op een van de miniscule randjes omhoog te duwen. 'Grrrrt', met een schrapend geluid glijdt mijn klimschoen weg en ik adem scherp in. Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen drukken en trekt het touw me een beetje omhoog. 'Kom op, je kun dit!' moedigt Jessie* me vanaf de grond aan. Wanneer ik weer wegglijd schud ik mijn hoofd. 'Nee, ik kom naar beneden. Ik kan niet meer.'
Ik voel me teleurgesteld in mezelf… Ik heb klimmen altijd erg leuk gevonden, waarom voelt het dan nu zo enorm eng? Als klein meisje ging ik eens in de zoveel tijd met mijn vader en broer naar de klimhal en genoot ik ervan om naar boven te klauteren terwijl mijn vader me zekerde. Toen was ik nooit bang. Daarna, tijdens de keuzemodules van gym op school, deed ik samen met een vriendin een klimcursus en leerden we meer over klimtechnieken en zekeren. Tijdens die cursus bevroor ik voor de eerste keer en ik weet nog precies hoe dat voelde: op ongeveer tien meter hoogte, met trillende armen, zweterige handen, een bonkend hart en geen idee hoe ik verder moest. Paniek! In de jaren daarna heb ik af en toe wel wat geklommen (een keer een korte boulder cursus, een keertje met vrienden buiten in Noorwegen, een keertje boulderen met vriendinnen), maar het lukte nooit om het echt regelmatig te doen. Ik heb dus het idee dat ik een stuk minder goed voorbereid ben dan sommige van mijn groepsgenoten, die in hun thuislanden regelmatig aan een klimtouw hangen. En toch was ik op een of andere manier de eerste die deze rotswand mocht uitproberen doordat ik enthousiast mijn hand opstak toen instructeur Osian* zei: 'Wie hier weet nog hoe je je in moet inknopen met een acht-knoop?' Ik had suf genoeg niet verwacht dat dat meteen betekende dat ik de muur opging…
(* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy)
Wanneer ik weer op de grond sta bevrijd ik mezelf snel van het touw en trek ik mijn klimschoenen uit. 'Ah die schoenen zijn zo ongemakkelijk!' klaag ik, terwijl ik met mijn pijnlijke tenen wiebel. Klimschoenen horen krap te zijn zodat je extra grip hebt, maar in de hitte van de Nieuw-Zeelandse zon voelt het alsof mijn voetjes gekookt én bijeen geperst zijn. Ik kijk aandachtig toe hoe eerst Jessie en dan Kevin* ook die verdomde wand opklauteren. Beiden zijn goede klimmers met behoorlijk wat ervaring en schijnbaar zonder problemen zweven ze naar boven. De randjes waar ik niet op kon staan lijken wel traptreden onder hun behendige voeten, ze grijpen zich vast aan de kleinste steenknobbeltjes en elke beweging is vloeiend. Grrr, ik kan er niet om heen: ik heb nog veel te leren.
We wisselen om met de andere groep en gaan naar 'Big Corner', een klimroute die (zoals de naam al verklapt) in een natuurlijke hoek in de rots slingert. Dit is een historische klim; de tweede route die ooit in deze omgeving werd geklommen door bergbeklimmers die iets te doen wilden hebben als Mount Aspiring (de dichtstbijzijnde hoge piek) onbegaanbaar was door slecht weer. 'Hier, ik zeker je wel,' zegt Kevin en hij klikt zijn zekerapparaat vast aan zijn gordel. Elliotte* is zijn back-up zekeraar (extra veiligheid terwijl we nog aan het leren zijn) en ik laat mijn pijnlijke voeten weer in de schoenen glijden en maak een dubbele achtknoop. 'Is dit uiteinde lang genoeg?' laat ik Osian de knoop inspecteren en hij knikt. 'Klik nog even met je karabiners!' is zijn laatste opmerking en we knijpen in de dichtgeschroefde karabiners en zeggen in koor: 'The sound of safety!'
Ik duw mijn linker voet in een kleine holte, grijp met mijn handen de scherpe rand van de hoekige rots vast en zet de eerste stap omhoog. 'Hier is een goede voetsteun', coacht Jessie van de zijlijn, terwijl Osian zegt: 'Gebruik de scheur!' In het midden van de hoek, tussen de twee rotswanden die loodrecht op elkaar staan is een verticale breuklijn, waar je perfect je handen in kunt schuiven. Aan de witte magnesiumvlekken te zien is dat hoe iedereen het doet en ik wurm mijn handen naar binnen. Gelukkig heeft Nieuw-Zeeland geen enge spinnen… Stapje voor stapje worstel ik mezelf de rotswand op. Ik duw mezelf in de hoek, lig zo dicht mogelijk tegen de koele steen aan en vind kleine randjes om op te staan. Wanneer ik het even moeilijk heb roept Osian me toe: 'Zing een liedje, dat helpt om je ademhaling te reguleren!' 'Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor…' zing ik lichtelijk hijgend tegen mezelf, terwijl ik naar de volgende greep reik. Mijn vingertoppen branden, maar ik kan me optrekken aan het kleine randje en ben weer een stukje verder. 'Kun je me wat strakker zekeren?' roep ik nerveus naar Kevin wanneer ik de druk van de gordel voel afnemen. Ik vertrouw hem wel, maar toch… Hij heeft op dit moment letterlijk mijn leven in zijn handen.
Wanneer ik de top bereik, kijk ik trots naar beneden. 'Ik ben er!' roep ik en iedereen juicht. 'Een momentje!' Vanuit de beschutting van de rots kijk ik uit over het landschap. De strakblauwe hemel, de scherpe grijze rotsen aan de overkant, de smalle weg die tussen de velden door snijdt. Dit gebied heet 'Hospital Flat' en ligt een stukje buiten Wanaka, een stadje ongeveer anderhalf uur rijden van Queenstown af. Omdat het land tussen de bergen hier relatief vlak is, werd ziek of verzwakt vee hier vroeger heen gebracht om bij te komen en daar is de naam Hospital Flat uit voort gekomen. Op dit moment is er echter geen schaap te zien. 'Heb je me?' vraag ik Kevin en hij antwoordt 'Ik heb je!' Ik voel dat het klimtouw strak staat en ga voorzichtig zitten in mijn klimgordel met mijn voeten plat tegen de muur. Stapje voor stapje loop ik langs de rots naar beneden terwijl Kevin het touw laat vieren. Wanneer ik op de grond sta geef ik iedereen een high five. 'Makkie!' zeg ik lachend. Nu weet ik weer wat ik zo leuk aan klimmen vind: er is geen beter gevoel in de wereld dan het overwinnen van een rots!
Later in de middag laden we onszelf en alle klimspullen in onze witte bestelbus om naar een camping te rijden. Het kampeerterrein is een groot open veld met dor geel gras en stoffige zandplekken. Her en der creëren hoge bomen wat beschutting van de zon. Wij parkeren in het midden van het terrein en beginnen onze tassen en tenten uit te laden. Het is een race voor het beste plekje en snel spreid ik het onderzeil van mijn miniscule tentje uit en begin mijn haringen de grond in te duwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan… De droge klei is keihard en vol stenen en brokkelt onder de druk van de haringen. Ik snuif gefrustreerd en steek de haringen uiteindelijk bijna horizontaal de grond in om toch nog een beetje grip te hebben.
Plons!
Wanneer we ons kampement zo goed en kwaad als maar gaat hebben opgesteld schiet iedereen zwemkleding aan en lopen we naar de rivier. Na een dag zweten in de brandende zon zijn we wel toe aan wat verkoeling… Deze camping heeft geen douches, maar dat is geen probleem want de rivier is ook nat! Met een klein groepje lopen we de brug over naar een touw om jezelf de rivier in te slingeren. Benny* en Osian zijn er al en Benny laat ons zien hoe het moet: hij klautert een boomstam op naar het houten plateau, trekt het touw naar zich toe en grijpt de trapezestok vast. Hij stapt vanaf de zijkant van het plateau, slingert zichzelf door de lucht, maakt op het hoogste punt een achterwaartse salto en landt met een plons in het water van de rivier. Voordat de stroming hem te ver mee kan slepen zwemt hij naar de oever.
'Uhhhh, ik denk niet dat ik dat kan…' mompel ik tegen Jessie, terwijl Kevin de boomstam al op klautert. 'Maak een salto!' roept Jessie hem toe. Kevin zet zich af, slingert naar voren, laat de stok los en draait zich in de lucht om. Ik zou zweren dat hij een moment lang stil hangt, terwijl hij oogcontact maakt met Jessie. 'No!' zegt hij met een serieus gezicht. Dan knijpt hij zijn neus dicht en maakt een bommetje de rivier in. We barsten allemaal in lachen uit.
Wanneer het mijn beurt is krabbel ik bibberig de glibberige boomstam op. Benny reikt me de trapeze aan en legt uit 'Houd je armen gestrekt en stap zijwaarts van de plank af.' Ik kijk naar het kolkende water zo'n vijf meter onder me. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik haal diep adem en stap het luchtledige in. Mijn benen zwieren door de lucht, ik probeer mijn armen gestrekt te houden en dan… Met een schok glippen mijn handen van de stok en stort ik 'PETS!' met mijn billen op het water. Hm, dat was niet zoals het moet! Ik snap het niet, na al mijn jaren turnen zou ik dit toch moeten kunnen? Maar ook de tweede en derde keer die middag lukt het me niet om de trapeze vast te houden en de boog af te maken, elke keer land ik met een klets op het water. Met een gloeiende huid (en wangen) klauter ik uiteindelijk de kant op en geef ik het op. Je kunt niet overal goed in zijn! Gelukkig wordt mijn matige prestatie overschaduwd door Don's* vertoon. Enthousiast is hij aan komen lopen en naar boven geklommen met dezelfde instructie die wij ook allemaal hebben gekregen: Houd je armen recht en stap vanaf de zijkant van het plateau. Vol zelfvertrouwen stapt Don naar voren en dan, terwijl wij allemaal 'No, no, noooo!' roepen, duikt hij voorover, met gebogen armen vanaf de voorkant van het plateau de trapeze in. Hij valt recht naar beneden en dondert in het ondiepe deel van het water. Even wordt het doodstil, Benny trekt bleek weg en we wachten gespannen. Dan breekt Don's lachende hoofd door de oppervlakte, 'I'm okay!' spluttert hij en hij waadt naar de kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, ik had niet verwacht dat zwemmen het engste deel van de week zou zijn…
Safety third!
De dagen daarna leren we steeds meer over veilig klimmen en zekeren en alles wat daar bij komt kijken. In totaal zullen we vier van dit soort klimweken hebben, waarna het idee is dat we zelfstandig kunnen klimmen, sportklimroutes kunnen opzetten (inclusief de ankers die daarvoor nodig zijn), anderen kunnen begeleiden in het klimmen en allerlei veiligheidsmaatregelen kennen. En dat betekent dat onze instructeurs ons vanaf het begin nauwlettend in de gaten houden en wijzen op de kleinste details. 'A not neat knot is a knot not needed!' drillt Osian ons, terwijl hij een rommelige achtknoop over laat doen. 'If you're going to put you life on it, you better do it right!' 'A not need knot is a knot not needed,' herhaal ik de tongbreker in mezelf, terwijl ik worstel om de meest perfecte knoop ooit te leggen. Naast me heeft Mats* zijn shirt uitgetrokken in de brandende zon, tijd voor een stoere klimfoto. 'Klimmen zonder shirt doe je maar in je eigen tijd!' zegt Benny bars. 'Trek je kleding weer aan.' 'Safety first!' Echoot Osian achter hem. 'Well… after 'looking cool' and 'great for Instagram', right?' grapt David*, onze welgebekte Amerikaan. Dus, safety third?
De klimplek (ook wel 'crag' genoemd) waar we vandaag zijn ligt vlak bij een riviertje en in de pauze lopen we de helling af om op het kiezelstrand te lunchen. Wat een prachtige plek, naast het water en onder de schaduw van de bomen! En ook heerlijk om even onze veiligheidshelmen af te mogen zetten, nu we weg van de rotsen zijn. Tom* onze Schotse groepsgenoot zoekt meteen een paar stenen om te keilen. Tom is onze man van weinig woorden. Hij doet meestal zijn eigen ding, leeft op een dieet van instant noodles, fish en chips en tosti's en hij voelt niet echt de behoefte om zijn stem te laten horen in de groep (wat best fijn is tussen zo veel luidruchtige mensen). Af en toe komt hij echter met de perfecte droge opmerking die ons allemaal tot lachen brengt. En nu laat hij laat zijn ware talent zien: sommige steentjes stuiteren wel acht keer over het water!
Wanneer we bijna klaar zijn met eten introduceert Osian en nieuw concept: 'scream bubbles'. Hij demonstreert hoe het moet door de rivier in te stappen, voorover te buigen, zijn gezicht het water in te steken en onder water luidkeels te schreeuwen. 'De perfecte oplossing voor al je frustraties!' grapt hij, terwijl hij met een druipend gezicht weer overeind komt. Ik grinnik wanneer ik even later zelf het koele water in stap, het voelt soms echt alsof ik in een extra lang schoolkamp ben beland.
Aan het einde van de week pakken we onze tenten weer in en zorgen we ervoor dat we de kampeerplek netjes achter laten. We nemen afscheid van het legertje aan eenden dat elke ochtend bij onze tenten verzamelde en dat ons 's avonds bedelt om eten. 'Bye Mike!' zwaai ik naar de bruine waggelmonsters. Net zoals alle vrienden verdienen de eendjes ook een naam en vanaf nu heten alle eenden Mike, behalve één eendenkuiken dat Jessie 'Marquis' heeft genoemd. Voordat we door naar huis rijden brengen we nog een laatste klimdag door bij Bannockburn crag. Ook dit is een prachtige plek, aan het helderblauwe Dunstan meer. Dit kunstmatige meer is in de jaren zeventig aangelegd door een dam in de rivier te plaatsen. Een deel van het historische centrum van Cromwell moest naar hoger gelegen grond verhuisd worden om niet weggespoeld te worden. Tegenwoordig wordt het meer onder andere gebruikt wordt voor irrigatie van de vele fruitkwekerijen in de omgeving en voor recreatie. Wij genieten vooral van de mooie uitzichten, terwijl we bovenop de rots oefenen met het aanleggen van veiligheidsankers. We gebruiken twee ankerpunten in de vlakke top en maken met behulp van karabiners en een touw of bandlus tweepuntsankers. Dit systeem zullen we uiteindelijk gaan gebruiken om over de rand te abseilen en een tijdelijk klimanker te maken, dat vervolgens gebruikt kan worden om te klimmen. Ik realiseer me nu pas dat ik nooit heb geweten hoeveel er eigenlijk komt kijken bij deze sport!
Welkom thuis!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen worden we verwelkomd door Nilson*. Jammer genoeg werd hij aan het begin van de week ziek en kon hij niet mee klimmen. Op de tafel staat voor elk van ons een kopje klaar, met ernaast een theezakje, een stukje zelfgemaakte slice (een Nieuw-Zeelandse lekkernij) en een handgeschreven briefje. 'Jorinde, a woman of great integrity, heart, wisdom and insight' begint zijn boodschap aan mij. 'Thank you for being such a blessing for me and being a building block for my own character.' Ik heb een brok in mijn keel terwijl ik de rest van zijn oprechte woorden lees en zijn waardering over mij heen laat spoelen. Wat een lief gebaar! Dit is echt Nilson, iemand die een extra diepgang in de groep brengt.
Ik loop naar de badkamer en kijk voor het eerst in dagen weer in de spiegel: mijn haar steekt piekerig overeind, mijn neus is roodverbrand en mijn ogen zijn vermoeid door de gebroken nachten in een klein tentje. Mijn lichtroze shirt is smoezelig en wanneer ik mijn schoenen uittrek moet ik ook meteen het raam open zetten voor wat frisse lucht. Na dagen actief en buiten te zijn geweest ben ik zeker niet op mijn charmantst! En toch… in de spiegel zie ik een versie van mezelf die moe maar tevreden is, die sprankelt en puur is. Dat is wat 'buiten' doet, het stript ons van alle glanzende laagjes en haalt de kern naar boven. En dat is waarom ik een buitenleven wil leiden! Maar, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet geniet van de luxe van een warme douche en een zacht bed.
Wanneer ik gedoucht en aangekleed ben hoor ik luid gebonk en gejoel in de woonkamer. Wat gebeurt daar nou weer? Nieuwsgierig ga ik kijken en ik loop binnen in een danscompetitie voor wie het beste de 'worm' kan doen. Het is nu Mats zijn beurt en hij maakt er meteen een hele dansroutine van. Met een vloeiende beweging trekt hij zijn shirt uit, hij doet de worm en voordat ik het weet wordt ik vastgegrepen en de lucht in getild. Het is alsof Mats in Magic Mike is veranderd, hij zwiert me rond en danst op een manier die het schaamrood naar mijn wangen brengt. 'Aaahhh, ik heb geen BH aan!' schiet verschrikt door me heen als Mats me in allerlei bochten wringt. Ik kan niet stoppen met lachen terwijl ik achter me Nilson hoor zeggen 'Well it's clear who won…'
Meidendag!
Zaterdagochtend rol ik met een zucht weer vroeg uit mijn comfortabele bed. Ik ben eigenlijk toe aan een luie dag, maar dat zal even moeten wachten. Vandaag hebben we namelijk een meidendag! Een paar dagen geleden heeft Rikki* (een van onze Australische meiden) Cleo*, Jessie, Elliotte en mij meegevraagd om te gaan jetboaten op het meer. Rikki en Cleo komen beiden uit Perth en zijn goede vriendinnen die samen het programma volgen. Ze zijn allebei nog vrij jong (achttien en net klaar met hun middelbare school) en Rikki's ouders zijn daarom meegekomen naar Queenstown en houden vanaf een afstandje een oogje in het zeil. Vandaag hebben ze een jetboat gehuurd om ons mee te nemen op een leuk uitje. De ouders zijn ontzettend lief voor ons, we worden met de auto opgehaald, halen samen een kopje koffie en Rikki's moeder heeft allerlei lekkere dingen voor ons meegenomen. Terwijl we het meer op varen kwebbelen we druk over de laatste dagen. Vandaag geeft ons ook de kans om even alle frustraties te uiten over de groepsleden die hier nu niet zijn. We zijn inmiddels al een paar weken continue samen en natuurlijk beginnen nu de eerste irritaties te vormen. In groepsdynamiek worden in de levenscyclus van een groep ook wel de fasen 'forming' (eerste kennismaking), 'storming' (de eerste conflicten), 'norming' (vaststellen wat een groep normaal vindt), 'performing' (functioneren als een geoliede machine) en 'adjourning' (afscheid nemen) onderscheiden en wij zijn duidelijk in storming beland. Die ene persoon die nooit de afwas doet, de groepsgenoot die altijd 'mansplained' (wanneer een man iets op een neerbuigende manier uitlegt aan een vrouw), degene die constant praat over onderwerpen die we niet interessant vinden, het zijn de kleine dingen die nu beginnen te schuren en het is fijn om even ons hart bij elkaar te luchten en te merken dat we allemaal tegen dezelfde dingen aanlopen. 'I swear, if he says one more time 'Saturdays are for the boys!', I'm going to scream!' roept Jessie uit en we lachen allemaal. Niet iedereen in de groep vond het leuk dat we vandaag alleen met de meiden op stap gingen...
'Okay girls, ready to go faster?' onderbreekt Cam, Rikki's vader, ons geroddel en we houden ons vast terwijl de boot versneld. Mijn haren wapperen in de wind en blij kijk ik om me heen terwijl Queenstown en de prachtige bergen die ons omringen voorbij schieten. We draaien een van de baaien buiten de stad in en Cam legt de boot stil terwijl Tansy, Rikki's moeder, een 'tube' (een opblaasschijf) het water in gooit. 'We kunnen niet dichter naar de kust varen, maar misschien willen jullie naar het strand roeien?' stelt ze voor, met een peddel in haar hand. Nu begint de grote uitdaging: we proberen met vijf meiden op de donut van ongeveer een meter doorsnede te klimmen. 'Ja, je kunt hier zitten… Voorzichtig!' coachen we elkaar een voor een, totdat we wonder boven wonder in een kringetje met de ruggen tegen elkaar zitten op het wankele vaartuig. Niemand is in het water gevallen! We zijn een hecht clubje zo samen en ik geniet ervan om met mijn meisjes op stap te zijn. Het roeien blijkt echter al snel te moeilijk; we komen niet verder dan in een rondje te dobberen en klauteren snel weer aan boord van de boot. Niet getreurd, de lol begint pas net! We hangen de tube achter de boot en we liggen er in tweetallen bovenop terwijl Cam ons met de boot voorttrekt. Steeds harder en harder, het water scheert onder ons langs en uit alle macht houden Elliotte en ik ons vast aan de handgrepen. 'Leun naar rechts!' roept Elliotte, terwijl de boot een scherpe bocht maakt en we weggeslingerd worden. 'Aaaaahhhh! Mijn armen!' lach ik en ik probeer wat hoger op te krabbelen. Cam maakt nog een paar zwiepende bochten en dan glijdt Elliotte zijwaarts het water in. 'Stop!!!' roepen we en de boot vertraagd. Ik zwem naar het trapje en we varen terug om Elliotte uit het water te vissen. 'Alles goed?' roepen we, terwijl ze lacht: 'Hahaha, ik was mijn bikini-broekje bijna kwijt!' Omstebeurt blijven we de ritjes maken en als het niet lukt om Jessie in het water te kieperen stapt Rikki naar voren. 'Dad, I got this…' zegt ze en ze neemt zelfverzekerd het stuur over. Rikki heeft haar vaarbewijs (voordeel van wonen aan het strand) en is duidelijk minder lief voor ons dan haar vader. Ze trekt het gas open en de boot schiet vooruit. In razende vaart maakt Rikki een scherpe bocht, eerst de ene kant op en dan de andere kant op. Jessie en Cleo houden zich uit alle macht vast, gillend van plezier. Het duurt niet lang voordat de tube half opwipt en beide meiden het water in donderen om proestend weer boven te komen. Nu ben ik de enige in de groep die nog niet in het water gedumpt is en vol zelfvertrouwen kruip ik weer op de rubberen schijf. Ha, ik zal ze wel even een poepie laten ruiken! Ik ben deze keer in mijn eentje en dat doet iets geks met de gewichtsverdeling. Wanneer we beginnen te varen duikt de schijf onderwater en, omdat ik me vast blijf houden aan de handvaten, verander ik ineens in een onderzeeboot. Blub! We stoppen, ik kom weer boven water en zie Elliotte aan boord van de boot helemaal stuk gaan door de onverwachtse stunt. Na wat heen en weer gewiebel doen we nog een poging en ik grijp me extra stevig vast. Ik raas in een noodvaart over het water, als een zeester vastgeplakt aan het rubber. Kedoinkedoink, stuiter ik over de golven, zoeeeeffff word ik heen en weer gezwiept en spetterdespat slaat het water over me heen. Wat Rikki ook probeert, het lukt haar niet om me in het water te krijgen en ik klim triomfantelijk aan boord. Ha, ik win! Dat was leuk!
We hebben nog even tijd om te lunchen, voordat we de boot weer in moeten leveren. 'Wil je dat ik een broodje voor je maak?', vraagt Rikki's moeder lief en mijn hart gloeit door dit beetje moederlijke zorg. Tansy vindt het duidelijk heerlijk om over ons te moederen en wij laten het allemaal blij over ons heen komen. Na maanden op pad, voelt het fijn om even verzorgd te worden! Ach, op zulke momenten mis ik mijn eigen moeder ook wel een beetje.
De rest van het weekend vliegt voorbij. Zaterdagmiddag hangen we nog wat rond op het strand vlak bij ons huis met de rest van de groep (Saturday was not just for the boys) en luisteren we naar een of ander Australische radio competitie. Er wordt beerpong gespeeld, iedereen heeft een paar drankjes meegenomen en een paar mensen spetteren in het water. Dubbel en dwars doorgebakken door alle zon die ik de hele dag heb gezien loop ik uiteindelijk naar huis.
Zondag heb ik dan eindelijk mijn luie dag en nadat ik lekker heb uitgeslapen ga ik een paar uurtjes aan het meer zitten schrijven. Ik heb een prachtig afgelegen plekje gevonden tien minuten lopen van het huis en zo kan ik lekker buiten en tegelijkertijd productief zijn! Met de drukke dagen van het programma, de constante gezelligheid om me heen en alle andere dingen die ik zelf graag wil doen (blog, boek, reisdagboek, andere schrijfprojecten, social media, familie en vrienden thuis en tijd voor mezelf), merk ik dat ik het soms lastig vind om alle ballen in de lucht te houden. En dat betekent dat ik prioriteiten moet stellen! Mijn blog is daar helaas vaak slachtoffer van, zoals de trouwe lezers wel hebben gemerkt… Maar ja, om een reisblog te kunnen schrijven moet je eerst leuke dingen te beleven!
Is there a medic in the house?
Maandag 30 januari ben ik er gelukkig weer helemaal klaar voor. Deze week hebben we een ander programma dan wat je zou verwachten bij een outdoor opleiding… We zitten namelijk de hele week in een klaslokaal! Onderdeel van ons trainingsprogramma is dat we een EHBO-certificaat halen en deze week doen we met beide groepen een zeer uitgebreide cursus Pre-Hospital Emergency Care oftewel Wilderness First Aid. 'All right everyone, listen up!' buldert instructeur Sebastien 'Seabass' in zijn Australische accent. Seabass is een voormalig ambulance broeder en heeft duidelijk jaren ervaring in het veld. Scott, zijn Nieuw-Zeelandse mede-instructeur, komt meer vanuit de outdoor hoek en komt met allerlei echte voorbeelden vanuit zijn werk als wildernis reddingswerker. Seabass leert ons over de eerste check die je doet bij je slachtoffer, afgekort tot 'DR'S ABC': danger, response, send for help, airway, breathing, CPR/circulation. 'So CPR is all about 'the pushies and the blowies', instrueert hij. 'Check for bleeding first. You want to keep the red stuff on the inside and you want it to keep going where it needs to go. Keep the red stuff inside, keep the patient alive!' Ik luister geïnteresseerd en maak druk aantekeningen. Op de een of andere manier maakt zijn nonchalante spreken en zijn Australische accent het hele verhaal nog boeiender.
Niet iedereen is dat echter met me eens… Waar ik leren altijd leuk heb gevonden en me op mijn gemak voel in een klaslokaal, heeft een groot deel van onze groep (bewust) gekozen om na de middelbare school geen theoretische opleiding te volgen, sommigen na een of enkele semesters aan de universiteit. Uren lang nieuwe informatie leren is dus niet voor iedereen even plezierig en daar sluit een carrière in de outdoors goed bij aan. Gelukkig doen Seabass en Schott hun best om de cursus zo dynamisch en praktisch mogelijk te houden. Regelmatig worden we naar buiten geroepen voor praktische oefeningen, waarbij een deel van de groep een noodscenario uitspeelt en de rest even hulpverleners zijn. 'Guys, there has been a boat crash with multiple victims, I don't know how bad…' introduceert Scott een van onze groepsdrills. Hij leidt ons naar het strand achter het scoutinggebouw waarin we de cursus volgen, waar vier mensen verspreid over de kiezels liggen, sommigen kreunend en anderen schijnbaar buiten bewustzijn. De (gespeelde) verwondingen variëren van een gebroken bovenbeen of een vermoedelijke hersenbeschadiging tot inwendige bloedingen of een gekneusde pols. Een andere drill besluit Seabass het nog wat spannender te maken, door ons in de auto te positioneren en de motor stationair te laten draaien. Één iemand doet alsof hij aangereden is en half onder de wielen ligt, twee personen zitten in de cabine en ik kruip in de laadbak. Wanneer de 'hulpverleners' komen brul en schreeuw en klaag ik over alle verschillende verwondingen die ik heb, terwijl ze me zo goed mogelijk proberen te onderzoeken en te helpen. We zijn zo realistisch, dat twee voorbijgangers stoppen en vragen of ze kunnen helpen. 'We hebben net een EHBO-cursus gedaan, wat kunnen we doen?' zeggen ze welwillend, terwijl Don uitlegt dat dat precies is wat wij ook aan het doen zijn.
En zo leren we gebroken botten te spalken, ontwrichte schouders te behandelen, mensen te vervoeren op een noodstretcher en neurologische inschattingen te maken. We oefenen met reanimatie, prikken voor bloedsuiker, leren bloeddruk te meten en stampen heel veel feitjes en afkortingen in ons hoofd. Alles is erop gericht dat we uiteindelijk in een afgelegen setting zelf medische hulp kunnen geven en de cursus is veel uitgebreider en praktischer dan eerdere EHBO-cursussen die ik in Nederland heb gedaan. Ik vind het geweldig! Op vrijdag ronden we af met een praktisch- en theoretisch examen en dan zijn we vrij om te gaan, hopelijk ontvangen we binnen een paar weken ons certificaat in de mail. (Spoiler alert: ik haalde inderdaad mijn diploma).
Toevallig krijg ik precies tijdens deze week dokteren zelf te maken met een écht (klein) medisch probleem. Sinds mijn vertrek uit Peru heb ik een bult in mijn rechterzij die me zorgen baart. In eerste instantie denk ik dat het gewoon een muggenbult is, maar wanneer de plek weken later nog niet weg is begint het me te dagen dat er misschien wel meer aan de hand is. Dan begin ik af en toe een stekende, brandende pijn te voelen onder mijn huid en weet ik het zeker: ik heb een parasiet! Geen paniek, als echte jungleganger is dit niets geks. In het regenwoud hadden zowel onze honden als veel van de mensen last van horzellarven. De horzels (wollige vliegende insecten) geven een eitje mee aan vliegen of muggen die het laten vallen wanneer ze landen op de persoon of een kledingstuk, het eitje graaft zichzelf onder de huid in en even later kruipt daar een klein wormpje uit dat zich erg thuis voelt. Naarmate dit wormpje groter wordt, wordt het meer en meer voelbaar voor de gastheer. Het is niet schadelijk of gevaarlijk, alleen irritant. Voor mensen is het bijna onmogelijk om een horzellarve te laten volgroeien omdat het op een gegeven moment te veel pijn gaat doen. Dat komt doordat de larve groeit en steeds meer ruimte voor zichzelf probeert te creëren door zichzelf dieper in te graven en de huidlagen lokaal te beschadigen. Ik had Bob (zoals ik mijn inwoner al snel ging noemen) geprobeerd eruit te schoppen op de klassieke manier: door de bult uit te knijpen. Jessie wilde me graag helpen en stortte zich bijzonder enthousiast op dit project. Bob was echter een koppig beestje en nadat ik bont en blauw geknepen was gaf ik het op… Het was tijd voor een extremere stap, Bob moest dood! Met een combinatie van vaseline (om Bob's ademgang af te sluiten) en jodium ging ik op moordtocht. Voor extra effect smeerde ik ook nog maar wat antiseptische crème op de plek. Bob roerde zich nog een laatste keer, maar daarna werd het stil. Daarmee was het probleem echter nog niet volledig opgelost… Ik moest het lichaam nog steeds zien kwijt te raken. Nadat het me twee weken lang niet lukte om de bult goed uit te knijpen begon ik me rond de EHBO-cursus zorgen te maken om een infectie (aangesterkt door de niet-jungle mensen om me heen die dit vanzelfsprekend gezien allemaal erg spannend vonden). Uiteindelijk laat me ik me overhalen om een afspraak bij een kliniek in Queenstown te maken.
Wanneer je in je thuisland bent is het allemaal niet zo moeilijk om een arts te bezoeken: je belt de huisarts en gaat daar langs en de kosten worden met de verzekering geregeld. In het buitenland zitten er echter altijd nogal wat extra haken en ogen aan, omdat je ten eerste een arts moet vinden en het daarna een heel gedoe is met de kosten (zelf betalen en daarna declareren bij de zorgverzekering én reisverzekering). Daar komt nog bij dat dit een gekke situatie is en dat ik er weinig vertrouwen in heb dat een arts hier veel van tropische parasieten weet. Maar goed, gezondheid is belangrijk en dus ga ik op een van de dagen van de EHBO-cursus iets eerder weg om naar de dokter te gaan. 'Wat is het probleem?' vraagt de vriendelijke oudere man mij en ik slik even. Gaat de arts me geloven? 'Uhm, nou dit is een beetje een gek verhaal… Ik ben recent in het Amazonegebied geweest en ik heb een parasiet hier in mij zijde. Het is een horzellarve die ik al doodgemaakt heb, maar die er nog in zit. Dus ik wil graag dat u de bult open snijdt om het schoon te maken.' De man blijft even stil, knippert met zijn ogen en zegt dan enthousiast: 'Oh! Toevallig heb ik een tijdje geleden een Braziliaanse patient gehad met hetzelfde probleem! Toen hij het ons vertelde geloofden we het allemaal niet, wij hebben dat soort dingen hier niet snap je, maar uiteindelijk hebben we de plek geopend en toen kwam er echt een witte larve uit! Het was net een geboorte, je had het gezicht van mijn zuster moeten zien!' Ik lach, dit gaat beter dan verwacht! De arts doet uiteindelijk inderdaad wat ik zeg en maakt een klein sneetje in de rode bult. Tot zijn teleurstelling is Bob al niet meer te herkennen, er is niet veel meer dan wat gekke klontjes slijm te vinden. 'Ah that's too bad,' mompelt de dokter. 'Ik had graag nog een larve op de wereld gezet.' 'Sorry, volgende keer zal ik mijn parasieten intact houden voor u!' grap ik terug, terwijl hij me met een paar hechtingen weer in elkaar zet. Even later mag ik alweer vertrekken. Ik krijg nog een steriel mesje mee om de hechtingen over een dag of tien door te snijden. 'Als je het normaal vindt om zelf parasieten te verwijderen, dan heb je er vast ook geen problemen mee om zelf je hechtingen te verwijderen!' zegt mijn arts monter en ik knik. Daar kan ik Jessie vast wel weer voor ronselen, waar heb je anders vrienden voor!
Out with a song!
Na een week studeren zijn we allemaal klaar voor een ontspannen weekend. We beginnen door vrijdagavond in onze eigen woonkamer een karaoke-avond te houden. Op de televisie zetten we de meest foute liedjes aan en iedereen zingt uit volle borst vals mee, begeleid door prachtige dansjes. Dan neemt Tom de microfoon (onze afstandsbediening) om 'When I was you man' van Bruno Mars te zingen. Hij kijkt me onverwachts zwoel aan, geeft me een knipoog en zegt: 'This one is for Jorinde!'. Vol passie zingt hij in zijn krakerige lage stem 'That I should have brought you flowers… and held your hand. Shoulda gave you all my hours, when I the chance…' Ik voel mijn wangen vuurrood worden, terwijl ik tegelijkertijd niet kan stoppen met lachen. Wat een schatje! Hij doet me enorm denken aan mijn jongere stiefbroertje. Na afloop van het optreden komt hij naast me zitten en vraagt in zijn sterke Schotse accent: 'Did you like my serenade?' 'I loved it!' zeg ik en ik sla mijn arm om zijn schouders.
Het hoogtepunt van de avond is echter wanneer Rikki en Cleo samen een Australische klassieker doen die ze op de basisschool hebben geleerd. In een heerlijk plat Ozzie-accent zingen ze in koor: 'Give me a home among the gumtrees, with lots of plum trees. A sheep or two, a kangaroo, a clothesline out the back. Verandah out the front and an oooold rocking chair!' In perfecte synchronisatie doen ze het bijgaande dansje, elk woord begeleidend door uitbundige bewegingen. Niet veel later zingen we allemaal uit volle borst mee met het refrein… Op naar een gezellig weekend en weer een week klimmen!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - met meer rotsklimmen, hiken en allerlei andere belevingen!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092030
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 388
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => safety-third
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Sky high en rugby
[message] => Sky-high en rugby
Zaterdag en zondag 1 en 2 april. Clevedon
Op zaterdag met een beetje weemoed de deur achter ons superplekje dichtgetrokken en op weg gegaan richting Auckland naar Clevedon. Omdat de SH25 afgesloten was wegens schade door Gabreëlle zijn we een stuk omgeleid en moesten we een heel stuk dezelfde weg terug als waar we gekomen waren met kleine kronkelweggetjes door de bergen.
Daarna heel veel kleine weggetjes tussen de akkers voor ons gevoel en uiteindelijk in het “stadje” Clevedon wat gegeten. Het heeft flink geregend en ons uiteindelijke plekje ligt echt op het platteland 6 km buiten Clevedon. Het zijn een soort Cabins heel mooi gelegen en prima ingericht. Dit is ons stekje voor de laatste 3 dagen.
De gastvrouw komt nog wat spullen brengen en tipt ons dat er zondagochtend een echte boerenmarkt is, maar wij hadden bedacht om juist vroeg naar Auckland te rijden. De klok wordt nl een uur terug gezet die nacht, en aangezien we tot in het hartje van Auckland willen rijden lijkt ons een rustige verkeerssituatie wel zo handig.
En inderdaad gaat het rijden in centrum Auckland best goed, het heeft niet de hectiek van bij ons in de randstad, ondanks dat het de grootste stad van NZ is. Margo typt een andere P in dan ik dacht en eenmaal gearriveerd moeten we weliswaar een kwartier langer lopen maar het tarief is ook een stuk lager.
Tot vlak voor hartje centrum is er weinig echte hoogbouw waardoor de stad eerder als een rustige plattelands gemeente oogt. Pas vlak bij de sky tower, kenmerkend voor Auckland, is er hoogbouw en grote glazen kantoren zoals in elke grote stad.
De Sky tower is een slanke toren van 326 m hoog met een uitzicht platform op 220 m. Je kijkt helemaal over de stad, en de dichte mist waarin we vanochtend vertrokken is plotsklaps verdwenen. Margo blijft liever enkele meters van de ramen weg op deze hoogte. Ze hebben op de loopgalerij aan de buitenzijde hier en daar glazen bodems gemaakt waardoor je tot op de begane grond kijkt en je dus als het ware zweeft boven de grond. Het blijft een raar gevoel en je hebt de neiging om de leuning vast te pakken als je daar op gaat staan op een hoogte van 200 m. Je kunt er ook een skywalk doen waarbij je, gezekerd en wel, over de rand kunt gaan hangen buiten op een balustrade of een soort bungy jump maken. Maar dat gaat ons te ver . Ze maken mooie dingen die Kiwi’s.
Daarna gaan we een hapje eten aan het waterfront in de haven. We kunnen dit op ons gemak doen , want we hebben pas om 1 uur afgesproken bij het beroemde rugbyteam van de All Blacks. Hier krijgen we een rondleiding. We zijn maar met 4 mensen, 2 Canadezen en wij. Ze hebben een hele fraaie rondleiding opgezet met uitleg, video beelden en een historisch overzicht. Er staat een zuil met een flinke brok Jade, groensteen, die de Maori’s cadeau hebben gedaan. Hij symboliseert Nieuw Zeeland, en brengt geluk en vitaliteit, maar ook raak je met NZ verbonden als je erover wrijft. Deze steen gaat mee over de hele wereld waar het team ook speelt. De spelers hechten er grote waarde aan.
We komen met een video scherm levensgroot oog in oog te staan met de AllBlacks (mannen) en de BlackFerns( vrouwen) die ons confronteren met hun Haka zoals ze die voor de wedstrijd doen. Heel imponerend. ]Daarna kunnen we ook nog wat spelen in een mooie interactieve ruimte waar we kunnen gooien en trappen met rugbyballen etc. Ook dit hebben ze weer eens heel goed opgezet. We zijn onder de indruk hoe de Kiwi’s hun musea inrichten en voor het publiek aantrekkelijk maken. We hebben toch echt wel iets meegekregen hoe rugby zowel bij de mannen als ook bij de vrouwen er aan toe gaat, en vooral ook hoe trots ze hier op hun teams zijn.
Dan terug naar Clevedon waar een mooie oranje avondlucht de dag afsluit.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092027
[countryId] => 136
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 99
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/202_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sky-high-en-rugby
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-31
[title] => Kuilen en cathedralen
[message] => Kuilen en cathedralen
Vrijdag 31 maart 2023 ,Tairua , Paku Palms.
Vandaag niet uitslapen maar redelijk vroeg opstaan . We hebben een boottochtje geboekt een eindje noordwaarts in Whitianga. Daar moeten weom 10.15 u zijn , volgens de navigatie app een half uur van Hot water Beach vandaan maar we weten niet goed of de wegen gerepareerd zijn na de storm.
Als eerste gaan we naar Hotwater Beach, waar we vanwege het tij rond half 9 moeten zijn .We mogen van het huis een paar scheppen lenen. Hoezo scheppen? Op dat strand kun je bij eb een kuil graven en dan komt die vol heet water te staan. Een vulkanisch verschijnsel dat we natuurlijk ook willen zien en voelen. Weer een kronkelweg er naar toe . De P is nog totaal leeg als we aankomen, opmerkelijk. Onderweg had ik een eind terug wel wat andere P gezien maar heel duidelijk was het niet echt. We zijn ook tamelijk omhoog gereden tot hier, het strand moet een stuk dieper liggen. We besluiten om terug te rijden naar de vorige afslag . Ook daar is nog maar 1 camper die duidelijk, illegaal, heeft overnacht daar. Op het strand slechts 1 meisje 150 m verderop. Tja , naseizoen natuurlijk. Het water lijkt nog vrij hoog te staan ondanks dat t net eb is geweest. Margo pakt een schep en na een halve schep diep gat vraagt ze verbaasd waar dat hete water blijft …..?
Het ziet er allemaal onwaarschijnlijk uit dat hier heet water te vinden is. Het meisje van daarginds komt langs en glimlacht dat het hier niet te doen is maar zo’n 500 m verderop. Daar waar die rotsen liggen en een groepje mensen rondloopt. Je moet op een heel specifiek plekje graven om heet water te vinden…… Ok , thank you en we zijn weg. De tijd tikt door, we gaan weer terug naar de eerste P en moeten dan ruim 10 minuten lopen tot aan t strand. Daar wordt inderdaad gegraven. Het water lijkt hoog. Later horen we dat veel stranden veel zand hebben verloren door de storm en inderdaad steiler aflopen nu. De buurman is al wat verder met zijn kuil en daar stijgt inderdaad stoom uit de grond en komt er warm water omhoog, dat zich meteen mengt met zeewater en dus lauw is. Onze kuil is geen succes maar we zijn zo gedreven om heet water te vinden dat we een paar keer verrast worden door een golf water vanuit zee, is wel lachen zo. Gezien de tijd nemen we genoegen met het bewijs bij de buurman en rijden we door naar Whitianga waar de boot van ocean Leopard op ons wacht. De boot is vol . Het is soort grote rubberboot, we zijn met ongeveer 15 mensen inclusief een baby van 10 maanden die een schattig zwemvest aankrijgt en het nog leuk vindt ook.
Een jonge knul staat aan het roer en zodra we buiten het marine reservaat zijn geeft hij vol gas en spuit de boot vooruit. Sinds het reservaat er is , is de visstand vertwaalfhonderdvoudigd ! Ook goed voor de vissers uit de omgeving , vissen weten immers niet of ze in hun reservaat zwemmen of erbuiten. Vang je een vis in het reservaat krijg je een hele hoge boete en ben je je boot kwijt. We zien een paar dwerg pinguïns, diverse vogels, mooie lavarotsen en uiteindelijk ook een boog in de rotsen die Cathedral Cave wordt genoemd. Die naam schept hoge verwachtingen maar het blijkt eerder een cathedraal uit Madurodam te zijn, maar ok mooi is het wel. We zien een kleine haai rond de boot zwemmen met inderdaad de haaienvin net boven water, net als in “ jaws” maar wel kleiner. Toch zijn er mensen die een km verderop even in het water willen om te snorkelen en de vele vissen rond boot willen bekijken. Wij zijn niet van de partij ofschoon ik de schipper best geloof dat hier geen agressieve haaien zijn. Het water is kouder dan voorspeld volgens de zwemmers brrrrr…
Terug naar de haven en toch weer een leuke tocht, de hoge snelheid van de boot heeft ons verkleumd en in gedachten zijn we al in de hot tub .
We zijn net uit de hot tub als ik dit schrijf. Heel leuk om een keer zo uit de band te springen en nergens verder aan te denken dan het hier en nu, al terugkijkend op een onvergetelijk mooie vakantie, een wijntje en ….. genietend van onze favoriete Kaapverdische klanken van Teofilo Chantre. Welterusten. ……….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091991
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 123
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/887_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kuilen-en-cathedralen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-30
[title] => Romantische dagafsluiting
[message] => Romantische dagafsluiting
Donderdag 30 maart 2023 , Tairua , Paku Palms
Een hele luxe plek zoals verwacht en we hebben lekker lang uitgeslapen. Ontbijt is goed geregeld en het appartement genaamd Paku Palms is op een prachtige plek gelegen met uitzicht over de baai. Als we naar het oosten kijken zien we de stille oceaan naar het zuidwesten het piekerige Hobbit landschap met zijn typisch molshopen in de verte .
De eigenaren die we gisteravond nog tegenkwamen in het restaurant even verderop blijken pas 8 weken geleden dit “ beachhouse” te hebben gekocht. Ze wonen in Auckland, en ik spreek heel kort de eigenaar. Ze zijn hier om wat zaken te regelen. Hij is een zeezeiler die heel veel zeiljachten van NZ naar alle delen van de wereld overgebracht heeft als kapitein. Ik heb er wel van gehoord maar dit is toch wel bijzonder.
Het is heerlijk toeven hier het weer is prima, wel een stevige wind . We gaan op ons gemak te voet naar het dorp 2,5 km verderop , wat rondsnuffelen en wat eten en dan terug. We nemen weer een boek ter hand en de uren glijden langzaam voorbij. Tegen de schemering wordt t tijd om in de hot tub te gaan , die door zonnepanelen constant op 38 oC gehouden wordt. Alles is er, tot badslippers aan toe. Voor ons nieuw maar het is bijzonder leuk om op zo’n locatie met uitzicht op zee in een heerlijk warm bad te stappen met een lekker wijntje. De sterren worden zichtbaar, hoe romantisch wil je het hebben ….?
Morgen weer , en dan een muziekje erbij, dat zijn wij als onervaren hot tubbers natuurlijk vergeten.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091974
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 124
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/728_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => romantische-dagafsluiting
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-29
[title] => Adembenemend
[message] => Adembenemend
Tairua , woensdag 29 maart 2023
Vanochtend werd al meteen duidelijk dat het helder maar koud was buiten. En dat vonden we gunstig want we hadden opnieuw een helikopter vlucht geboekt alleen als het zicht goed zou zijn. Met Volcanic Air gingen we een vlucht maken naar de Tarawera vulkaan vlak bij Rotorua. Het is een fantastisch gevoel als je met een helicopter opstijgt, de neus die wat naar voren hangt en je de zwenkbewegingen voelt. Het benadert voor mijn gevoel het beste hoe je als mens een vogelvlucht na kunt bootsen. Fascinerend! Zodra je boven een landschap vliegt zie je pas goed hoe mooi het is omdat je meteen een overzicht krijgt. Piloot Tim heeft een “ leerling piloot” die de heli vliegt maar daar merken we verder niks van. We vliegen over de krater van de Tarawera vulkaan en zodra je in dat grote gapende gat kunt kijken besef je pas hoe groots de uitbarsting van 1886 moet zijn geweest. De aarde is toen over 17 km opengescheurd, 150 mensen overleefden het niet. Het is denkt men de grootste vulkaan uitbarsting van NZ geweest. We landen op de rand van de krater . Als we uitstappen is het uitzicht overweldigend. We lopen richting de kratermond op aanwijzing van de piloot Tim. Bij de kraterrand worden we letterlijk en figuurlijk bijna omver geblazen door zowel het uitzicht maar ook door de antarctische zuiderwind die keihard waait. We kunnen een eind over een richel lopen maar als je dan in die gapende roodzwarte muil van de vulkaan kijkt lopen er extra rillingen over je rug. Margo klemt zich stevig vast aan mij om niet te struikelen.
Het is gewoonweg machtig, en we zijn heel blij dat we dit doen en dat het zo helder weer is met vele km uitzicht. Als we weer opstijgen en over de kratermeren vliegen kunnen we in verte alsnog de Tongariro vulkaan zien!
Na een uur zijn we weer terug bij de landingsplaats , de dag kan niet meer stuk!
Na een paar boodschappen rijden we door naar de Redwoods. Dit is een gebied met prachtige bomen, van enorme omvang en hoogte. Het zijn kust-sequoias of kust mammoetbomen die we in Amerika ook gezien hebben. Hier maken we een korte rondwandeling.
Dan gaan we op weg naar het Coromandel schiereiland waar ons een heel leuk onderkomen wacht voor 3 nachten. Het is een kleine 200 km, maar er zijn nog steeds beschadigde wegen na de cycloon Gabreëlle.
Margo stelt voor om een stukje om te rijden naar “Hobbiton . Dit is de filmset waar de Hobbit en “ In de ban van de ring“ deels gefilmd is." Je kunt zeggen wat je wilt maar de Kiwi’s weten wel hoe je dingen degelijk en onderhoudend aanpakt. Het landschap is prachtig met groene heuveltjes en beplanting, je kunt je heel goed voorstellen hoe “landschap scouts” een gat in de lucht sprongen toen ze deze schapenfarm vonden, zo mooi. Het is een gelikte organisatie en de mensen worden met bussen af en aangevoerd naar de filmset onder begeleiding van een gids. De detaillering en afwerking is wellicht nog mooier dan het sprookjesbos van Anton Pieck in de Efteling! Je wilt niet weten hoeveel geld en moeite in deze set is gestoken, op het ridicule af. We gaan zeker de films weer bekijken en zullen details van de set ongetwijfeld herkennen.
Dan verder naar Tairua, over langerekte kronkelwegen komen we na 7 uur ‘s avonds aan en worden allerhartelijkst ontvangen. Het appartement heeft een heerlijk uitzicht richting de zee en het strand. Hier kunnen we een paar dagen alles eens laten bezinken en verder relaxen
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091947
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 98
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/598_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => adembenemend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-28
[title] => Muziek verbindt
[message] => Muziek verbindt
Dinsdag 28 maart 2023, Rotorua
Als we vertrekken uit de Tongariro Lodge laat de vulkaan zich nog steeds niet zien, helemaal in de wolken gehuld. Als we het animisme van de Maori volgen zou je kunnen denken dat de vulkaan Margo ( en mij) heeft willen beschermen door zich aan het zicht te onttrekken waardoor we niet hebben kunnen lopen. Het is ook maar een gedachte….
De rit naar Rotorua gaat voorspoedig en de wegen op het Noordereiland lijken breder en beter onderhouden. We zien hier en daar wel stukken bos waarvan tientallen hoge bomen als lucifers halverwege geknakt zijn. Is dit wellicht door de cycloon Gabreëlle gekomen ?
Het landschap is vriendelijk en lijkt een beetje op een grote maquette met heel veel uitvergrote groene molshopen naast elkaar. Hier is ook een deel van de Hobbit gefilmd.
We bezoeken voordat we naar het motel gaan de Hellepoort: Hell’s Gate . Dit is een vulkanisch gebied net buiten Rotorua, dat als eerste zo genoemd is door de schrijver Bernard Shaw. Hij zag in de spelonken met kokende modder en stinkende zwaveldampen de ingang van de hel. Als je er rondloopt is dat heel invoelbaar. Nog voordat je het park betreedt ruik je al van verre de rotte eieren lucht van de waterstofsulfide die overal de lucht in wordt geslingerd. Her en der zie je stoom achter de struiken omhoogkomen. Als je door het park loopt pruttelt en sist en borrelt het aan alle kanten en het stinkt nog meer naar rotte eieren. De rotsen zijn geel gekleurd van de zwavel en de modderpotjes borrelen, koken en spuiten modderfonteinen omhoog. Bij de uitgang mag ik met een guts nog een figuurtje in hout kerven, een zelfde soort gereedschap als de Maori gebruiken voor hun houtsnijwerk.
Het motel blijkt heel strategisch te liggen om eventuele uitstapjes te plannen. Vanavond gaan we een uitgebreide Maori cultural experience meemaken. Het verzamelpunt is op loopafstand. We worden met een grote touring car buiten het dorp gebracht naar een Maori landgoed waar ze dit organiseren. Ook hier zien we net als op Kapiti Island dat er allerlei familieverbanden achter zitten. Het is het Tamaki Maori village Te Pa Tu in Whakarewarewa. Ze volgen nog steeds heel serieus hun rituelen en we worden begroet door een oud stamhoofd, gevolgd door een krijger die een heftig woeste welkoms dans uitvoert. We hadden van tevoren geen hoge verwachtingen van de avond, en ingeschat dat het een soort Volendam show zou worden. En ja dat was het ook wel maar toch hadden ze het veel mooier in elkaar gezet dan verwacht. Ze lieten de groep ook meedoen ( vrijwillig) met allerlei behendigheidsspellen die van oudsher bedoeld waren als oefeningen in coördinatie en spierversterking als voorbereiding op de stammen oorlogen. Dit alles begeleid door zang en dans en natuurlijk de haka. Een woeste strijdkreet om de vijand angst in te boezemen.
Daarna nog een muzikaal optreden met dans . Ik vond het opvallend dat zij voor mijn gevoel met dezelfde toonsoorten werkten zoals wij die gewend zijn terwijl ze toch echt van ver weg stammen uit de Polynesische gebieden.
Vervolgens een grote zaal met grote tafels en zaten we met een zeer divers gezelschap van over de hele wereld aan één tafel te eten. Heel gezellig. Tegen het einde kwam er een Maori zangeres met een prachtige stem die op verzoek van elk willekeurig land een lied kon zingen. Met de bijbehorende taal. Hoe je t ook bekijkt : heel knap. En het gaf een hele bijzondere sfeer van verbondenheid tussen al die nationaliteiten. De opbrengsten van deze activiteiten worden gebruikt voor scholing en voeding van minder bedeelde Maori kinderen. Een mooie afsluiting van weer een mooie dag.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091934
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 88
[author] => Paul
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => muziek-verbindt
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-27
[title] => Toch maar niet
[message] => Toch maar niet
Maandag27 maart 2023
Ken je dat : je schiet ineens wakker om 04.00 u en bedenkt wat gaan we besluiten ? Er ligt iets moois maar ook spannends in het verschiet en t gaat kruim kosten. Nog eens gauw naar de weerberichten kijken: ooow, de voorspellingen worden eerder slechter dan beter. Wind, bewolkt , lichte regen vanaf de middag en later kans op onweer. Kans op slecht uitzicht zeer groot.Margo wil het heel graag proberen weet ik, maar dit.?
05.45 u de wekker gaat, buiten niks te zien ,donker. Wat doen we? We moeten nu beslissen . Nee, we worden het toch eens dat verstand boven gevoel moet gaan in dit geval. We sturen een mail naar de shuttle dat we niet komen, en dat we een refund op prijs zouden stellen al is het deels. Ze doen niet moeilijk en al snel krijgen we ons geld, terug ( dat we vorig jaar augustus al) betaald hadden.
We spreken met de lodge baas. Hij stelt een wandeling voor in de omgeving van zo’n 2 uur naar een mooie waterval.
Dat gaan we doen. Een klein stukje rijden naar een soort dorpje van de Maori waar ook een visitor centre is gevestigd, het is tevens een ski oord, en in de verte zie je een bijzonder gebouw staan wat in deze omgeving totaal storend is in mijn ogen. Het is een soort giga skihotel in een vreemde bouwstijl, maar is gesloten. Waarschijnlijk heeft Corona de doodsteek geleverd.
Onderweg zien we af en toe een kleine flard van de basis van de grote vulkaan, die helemaal inde wolken verborgen is. Het is total grijs daarboven. Gelukkig lopen we daar niet te zwoegen in de mist en of regen zonder een steek te zien, goede beslissing geweest !
De rondwandeling van 2 uur is best mooi, we merken aan de ondergrond dat hier een vulkanisch gebied is met mooi gekleurde stenen. Ineens denk ik: at ruik ik toch,het lijkt wel een soort mengsel van kruiden en gas. Dan dringt het opeens door, dit is natuurlijk een kleine fumarol die wat zwaveldamp laat ontsnappen. We zijn hier immers aan de voet van een grote vulkaan. Als we bij de waterval zijn begint het te motregenen en hebben toch ook nog een regenjas nodig. Tot onze verrassing komen in tegengestelde richting 2 Duitsers ons tegemoet die ook op Kapiti Island in onze overnachtingsgroep waren. Zij hadden ook de Tongariro Crossing willen lopen ,maar de lodgebaas bij hun had al gezegd dat de shuttlebus niet eens zou rijden wegens het slechte weer. Zij hadden bij hun aankomst eergisteren nog net een glimp van de vulkaan op kunnen vangen Dit park is samen met de Milford Sound een van de twee wereld erfgoed plekken van Unesco in Nieuw Zeeland. Maar als je niks kunt zien houdt het op……
Terug naar de lodge, douchen en lekker lezen in bed. Voor de zware wandeling hadden we uit voorzorg voor elk 2 Snickers ingeslagen, maar die smaken ook in een warm bedje bij een mooi verhaal. Leve Story Tel , met een eindeloze hoeveelheid boeken op je ipad.!
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091901
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 92
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/208_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => toch-maar-niet
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-26
[title] => Noordwaarts
[message] => Noordwaarts
Zondag 26 maart 2023, Tongariro National Park
We rijden vandaag 265 km naar het noorden, zo’n 3 uur en 15 min. Het weer is grijs en kil en nat. Soms fikse regenbuien.
We checken in bij de Tongariro Crossing Lodge, waar Louis de manager voor ons probeert uit te vinden waar we de bus geboekt hebben voor morgen. We hebben in augustus al de shuttle geboekt en betaald om ons van het eindpunt van de crossing naar de start te brengen, maar we hebben geen duidelijke mail met instructies terug ontvangen. Uiteindelijk hebben we de waarschijnlijke firma gevonden, het blijkt een mix van meerdere taxi shuttles te zijn . We sturen een mail en we krijgen vrij vlug toch een antwoord dat we geboekt zijn voor 07.00 uur morgen vroeg.
Vandaag zijn alle shuttles gecanceld wegens het slechte weer.
We moeten dan eerst zelf 40 minuten rijden naar een bewaakte P en worden dan naar de start gebracht. Omdat we in het donker morgen vertrekken verkennen we vast waar het is, en dat is niet verkeerd denken we omdat er meerdere P zijn. Onze Nissan 4 Xtrail blijkt flink te drinken maar dat was te verwachten.
Na lang wikken en wegen wil mijn meisje toch de tocht lopen , 7 a 8 uur looptijd en een stijging van 800 en daarna daling van ongeveer1000 m.
Willen jouw onderste ledematen dit wel doen allemaal ? “ Als de meeste mensen dit kunnen, kunnen wij het ook “ is de Cruijffiaanse reactie……..
Vanavond maken we dan maar zelf een flink bord spaghetti stel ik voor en dan maar hopen dat we niet te nat worden en toch ook nog wat kunnen zien . Gezien de zwaarte van de tocht behoud ik mij het recht voor om af te zeggen als het slechter weer wordt. Volgens de DOC site is de verwachte “ visibility” zo’n 500 m , voor wat t waard is.
Misschien wordt morgen wel de “ once in a lifetime tocht “ voor mijn meisje….. ( zei ze zelf ).
Op onze kamer is het ki , bijna koud. We ontdekken dat het bed een electrische onderdeken heeft. Gaan we die straks proberen?
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091884
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 100
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/034_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => noordwaarts
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-25
[title] => Once in a lifetime
[message] => “ Once in a lifetime”
Vrijdag 24 maart 2023 , zaterdag 25 maart 2023
We laten ons naar t vliegveld brengen met de taxi . Even zoeken naar de car rental. Zoals vaak toch weer even wat gedoe over extra’s en bijbetalingen en dergelijke, maar ok. Een medewerker keek even bedenkelijk naar alle spullen die wij uit de taxi haalden. “ you need a bigger car I think” . Oh , nee hoor op Zuid hadden we een middelgrote en ging prima. We zijn even bezig aan de balie en als we ons omdraaien is al onze bagage weg, en al ingepakt in een “ bak “ van een Nissan. Liever had ik een kleinere, ok dan maar , we gaan op weg naar Paraparaumu bij Kapiti Island. We nemen(achteraf gezien) de verkeerde autoweg en moeten daarom een berg over. Op zich niet erg maar de weg daar is zo smal dat het wel een fietspad lijkt nu en dan. Het is een en al kronkelweg kilometers lang. Gelukkig komen we in totaal maar 3 of 4 tegenliggers tegen op niet al te ongelukkige plekken, of ze gaan zelf voor ons aan de kant……
In Paraparaumu is het even zoeken naar het kantoor van Kapiti Island: een bijzonder natuur reservaat waar ze al jaren in staat zijn om alle roofdieren weg te houden. Hierdoor leven er zo’n 1500 kiwi’s ( de loopvogel dus) op dit eiland. Voordat we op de boot mogen wordt onze bagage op een tafel gezet en moet alles eruit, alle klitteband nakijken op evt zaden, inspectie op mieren. We hoeven nog net niet onszelf uit te kleden en te ontluizen.
Als dat gebeurd is mogen de tassen niet meer op de grond gezet worden ( mieren) , dus laten we ze op het kantoor achter om nog even koffie te drinken ergens.
Op de landingsplaats waar de boot ons komt oppikken komen we een paar dames tegen die vragen of we naar Kapiti island gaan en daar overnachten? Ja, inderdaad . “ ow, waow , that is a once in a lifetime experience ! “ nou nou , dat belooft wat dan.
Het eiland wordt gerund door een Maori familie , die destijds hevig verzet heeft geboden tegen de Engelsen ( the Crown, zoals ze hier zeggen) waardoor het gelukt is dat zij dit stukje eiland nog zelf in bezit hebben. Ze hebben er een natuur reservaat van gemaakt, met cabins en glampingtents. Wij hebben gekozen voor zo’n tent,heel fraai. Als we op het terras van de tent zitten en even stil zijn lijkt t alsof we in een reuze volière zitten zonder dak. Allerlei exotische vogelgeluiden ( voor ons tenminste) komen op ons af. We zien echter de vogels niet.
We zijn in een groep van 14 mensen en krijgen een warme ontvangst, met een stukje familiehistorie gevolgd door een borrel. Direct komen er kaka’s op ons af. Dit zijn een soort papegaaien die heel slim zijn en vlug en brutaal. Het zijn de tegenhangers van de Kea’s in de bergen. Als er ook maar iemand uit de eetzaal komt met een cracker met kaas heeft hij de kaka al bijna meteen op zijn hoofd of schouder die probeert de cracker te bemachtigen. Hilarisch!
Ook waarschuwen de gidsen dat je de tent vooral dicht moet ritsen omdat de kaka’s anders heel vlug in staat zijn kleine kledingstukken te pikken voor hun nest en dat ze soms “ embarrassing pieces of underwear “ meenemen in de bomen.
We krijgen een lekker diner voorgezet en als het donker is gaan we met 2 gidsen op pad rondom de lodge. Zij hebben rode lichten bij zich zodat de dieren niet gestoord worden. We horen diverse Kiwi’s roepen, maar helaas krijgen we er geen te zien. Wel een gekko, een kleine blauwe pinguïn en in een beek forse palingen van wel een arm dik en 80 cm lang ( geen visserslatijn!). We slapen prima in de tent met heerlijk bed, met recht glamping te noemen. Once in a lifetime klopt wel maar of het de lading dekt is voor discussie vatbaar.
De volgende ochtend na het ontbijt maken we een stevige wandeling op het eiland. We horen regelmatig vogels en zien een paar kleintjes. Het is een mooi idee dat hier nog veel mooie vogels zitten. Na de lunch komt de boot ons ophalen voor de terugtocht naar Paraparaumu waarna we gaan overnachten in Waikanae. We zijn ingekwartierd bij mensen thuis en kunnen hun keuken gebruiken en hun terras waar we een wijntje drinken. Wij zijn er niet zo zeker van dat wij zelf zo’n formule thuis zouden verdragen.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091860
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 105
[author] => Paul
[cityName] => Kapiti Island
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/770_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => once-in-a-lifetime
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-23
[title] => Wellington
[message] => Wellington
Donderdag 23 maart 2023
Vandaag niks gepland, bellen met Nederland, felicitaties voor de nieuwgeborenen Ferdinand en Romy die de familie weer uitbreiden.
Na 5 weken reizen krijg je toch dat de reistassen wat luchtjes gaan verspreiden als je ze opent. Dit is bijna onvermijdelijk als je behalve hotels ook hutten bezoekt en trektochtjes maakt. Maar gelukkig is er in ons appartementhotel een wasmachine aanwezig, die tevens droogt. Leve de techniek! Frisse geuren komen ons nu tegemoet , hoe fijn is dat !
We gaan naar het Te Papa museum, het nationale museum van Nieuw Zeeland. Het is gratis toegankelijk voor iedereen en het wordt druk bezocht. De Kiwi’s tonen hier heel trots een heleboel facetten van NZ. Zowel kunst als natuur als historische gebeurtenissen komen aan bod. De Maori krijgen gelukkig veel aandacht en er zijn hele indrukwekkende modellen en originele gebruiksvoorwerpen.
Ook heel bijzonder is de tentoonstelling over de eerste wereldoorlog waarbij veel Nieuw-Zeelandse en Australische soldaten zijn gesneuveld in de slag bij Gallipoli in Turkije. Al met al bijzonder mooi getoond en de tot wel 3 x uitvergrote soldatenbeelden zijn verbluffend levensecht gemaakt.
Ik zag een liedje over tramping, hiken oftwel trektochten in de natuur. Heel erg populair bij de Kiwi’s. Moest meteen aan mijn eigen meisje denken , ha ha.
“Going for a tramp”
Nieuw zeelands liedje uit 1923 over tramping (hiken).
For your wife don’t take a ‘vamp’
But choose a charming healthy tramp
One who with you will fondly stay
Over the hills and far away
Vrij vertaald door Paul:
“OP TREKTOCHT”
Kies als meisje geen zwak lekker ding
Maar een lieve sterke meid die haar verving
Eentje die jou volgt wat er ook gebeurt.
Als je haar over berg en dal mee sleurt.
Daarna een lekkere lunch in het museumrestaurant en een frisse Sauvignon Blanc aan het Waterfront. Fijne zonnige, maar winderige dag
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091820
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/522_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wellington
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-22
[title] => White horses
[message] => White horses
Woensdag 22 maart 2023, Wellington
Zoals gezegd gaan we vandaag vliegen voor de oversteek naar het Noordereiland. Onze gastvrouw was heel behulpzaam bij het kopen van de tickets. Ging erg relaxed trouwens, geen paspoort gegevens, alleen een naam zonder geboortedatum en klaar. Het ticket is uiteraard wel duurder dan van de ferry, maar we kunnen oversteken en hoeven geen uren op een deinende of slingerende boot, brrrrr…
We persen alles in onze tassen en hebben al een grijs vermoeden dat we te zwaar zijn voor een routine prijskaartje. We gaan eerst naar het dichtbij gelegen vliegveld en informeren bij de rental cars en de incheck balie. We vliegen pas om 18.30 u maar als we de auto na 12 uur inleveren komt er een dag huur bij. Ok, moet dan maar.
We gaan eerst kijken bij het Aviation heritage museum. Ze hebben hier een vrij uitgebreid beeld neergezet van de luchtvaart, met het accent op de wereldoorlogen en de bijbehorende gevechtstoestellen. Ook worden er diverse streekgenoten geëerd die destijds als piloot mee hebben gevochten. Het museum Is echt prachtig opgezet ,het is onbegrijpelijk waar ze al die oude toestellen vandaan hebben gehaald en vooral ook hoe ze die hebben opgeknapt. De toestellen zijn heel creatief tentoongesteld met er omheen hele taferelen opgebouwd met wassen beelden waardoor alles veel beter tot zijn recht komt. Zeer fraai gedaan, het was echt de moeite waard.
We rijden Blenheim in, geen bruisende stad, wel wat winkeltjes. Een dagmenu gegeten en dan wat rondgekeken in de omgeving. Blenheim is de belangrijkste stad van de Marlborough wijnstreek. Er zijn eindeloze wijnranken te zien. Rond 1870 is men hier begonnen met wijnproductie en het is inmiddels de belangrijkste wijnregio van NZ.
Eind van de middag leveren we de auto in en na enkele hoofdstukken gelezen te hebben gaan we inchecken. En ja de bagage is bij elkaar veel te zwaar , dus bijbetalen, maar afgemeten tegen de hele reis maakt dat ook niet veel meer uit. Het is wel grappig om te zien hoe gemoedelijk het hier toegaat, we krijgen een geplastificeerd kaartje met een nummer erop dat dient als instapkaart. Waarschijnlijk al talloze malen gebruikt. Het lijkt meer op een busstation zoals het allemaal verloopt. En in feite is het dat ook. Even oversteken van Zuid naar Noord of vv. We kunnen precies zien hoe de incheck balie mensen ook tevens koffersjouwers zijn en we zien onze tassen en rugzakken een voor een in de buik van het kleine eenmotorige toestel verdwijnen. De act van Jochem Meijer over het vliegveldje op Bonaire komt boven. ( nooit gezien? Kijken op youtube!! De Bonaire meneer).
Buiten is het heel fraai weer en we denken was dit wel allemaal nodig geweest?
We stijgen op en zien de zeer uitgestrekte wijngaarden van Marlborough. Eenmaal boven zee lijkt het oppervlak eerst vlak en stil. Maar gaandeweg zie ik toch wel duidelijke rimpelingen en steeds meer witte koppen ( white horses) van overslaande golven. Het wordt steeds duidelijker waarom de ferry is afgezegd. Als we na 20 minuten vliegen in Wellington uitstappen blijkt het keihard te waaien! We moeten er niet aan denken om nu op zee te zitten!
Het is intussen bijna half acht. We proberen contact te maken met de car rental, waarbij een allervriendelijkste beambte ons helpt met telefoneren. Nee hoor, er komt nu geen shuttle meer, morgen om 10 uur , dan kunnen jullie je auto ophalen. Jullie hadden er om 18 uur moeten zijn…..maar dit is overmacht, onze ferry is gecancelled! Ja , jammer maar jullie moeten iets anders bedenken. De parkeerwacht houdt een taxi aan en die brengt ons naar het hotel waar we ook weer voor een gesloten deur staan. Een telefoonnummer gebeld, en de juffrouw geeft ons de code van het sleutelkastje. Toch nog snel binnen. De taxichauffeur komt uit Assyrie zegt hij, beter bekend als Mesopotamië , later als Irak. Hij kent alle bekende Nederlandse voetballers als Cruijff, Gullit , van Basten. Hij voetbalt zelf ook , hier in NZ zijn ze gek. Die doen aan rugby ,“ only muscles, like animals. Soccer is brains … “ En ja, zegt hij Wellington is een stad van altijd harde wind…
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091812
[countryId] => 136
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 101
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/472_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => white-horses
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-21
[title] => Zeeziek of luchtziek.
[message] => Zeeziek of luchtziek?
Dinsdag 21 maart 2023
Na een diepe slaap worden we uitgerust wakker en gaan we weer aan het ontbijt met roerei, spek en tomaat. Het zestal Kiwi’s dat ook selfguided loopt en gisteren de hele tocht heeft gemaakt , gaan net als wij toch ook het eerste deel van de laatste dag afkorten met een boottocht vooraf. Overigens blijkt dat nu alle wandelaars hiertoe besluiten. Het scheelt veel gezwoeg en blaren waarschijnlijk. We zijn tenslotte op vakantie niet waar?
De boot wordt gereserveerd en we kunnen nu wachten tot 12 uur totdat hij aanlegt. Een van de 6 Kiwi’s , een dame van rond de 50 heeft flinke blaren aan de tenen. Ik help haar om een stukje compeed te modelleren om haar kleine teen die erg gevoelig is. Er worden allerlei reiservaringen uitgewisseld, Margo is begonnen aan haar luisterboek “ in de ban van de ring”. Ik ga op het strand kijken waar een groepje Fransen, duidelijk onervaren, instructies krijgt van de gids hoe zo’n kajak werkt en wat te doen als hij om zou slaan. Het is bijna hilarisch om te zien hoe de misverstanden ontstaan omdat deze lui nauwelijks Engels verstaan. maar uiteindelijk raken ze toch wel te water.
De boot komt precies op tijd en we varen 20 minuten naar de volgende baai. Daar begint het laatste deel van de driedaagse. We lopen gelijk op met de 6 Kiwi’s en voor hen is het makkelijk dat ik een paar keer een groepsfoto voor ze kan maken. Het is een hele makkelijke weg . Het weer is alweer prachtig ondanks de voorspellingen van bewolking en regen.
De bus brengt ons terug naar de basis. Een hartelijk afscheid en we zijn op weg naar Blenheim voor onze laatste nacht op het Zuidereiland. Morgen zouden we naar Picton gaan waar we de ferry naar Wellington nemen, de auto kunnen we in Picton inleveren. Het laatste uur van de autorit verandert het weer in regen en nog meer regen tot gigantische stortbuien. Ik vind dat ik met dit soort regen niet te hard kan rijden, maar zelfs een vrachtauto haalt dan nog in waardoor je ongeveer helemaal niks meer ziet. In Blenheim even zoeken naar ons verblijf. Daar is internet en prompt ontvangen we een sms van de ferry maatschappij dat de boottocht morgen is gecanceld wegens slecht weer met hoge golven! De straat van Cook tussen het Noorder- en Zuidereiland is berucht wegens storm en slecht weer! Wat nu ??
Onze gastvrouw leest mee met de berichtjes en kijkt op allerlei sites en ziet het somber in voor de overtocht. Anders wij wel, die al vlug zeeziek worden bij een beetje deining. Ze vertelt dat we hier vlak bij een klein vliegveldje zitten en dat vliegen ook een optie is.
We eten eerst maar eens een boterham en overwegen wat te doen. We hebben in deze 5 weken van alles extra verzameld qua etensspullen, en tassen gekregen bij de Abel Tasman firma. Krijgen we dit allemaal mee?
We besluiten om te vliegen, 20 minuten en klaar, wel is de vlucht pas om 18.30 u . Het lijkt erop dat we met autohuur wel eea kunnen regelen. We persen alles zoveel mogelijk in de tassen , wellicht een extra tas aan bagage maar dat zien we morgen wel weer. Benieuwd hoe de dag van morgen gaat verlopen………..
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091797
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 106
[author] => Paul
[cityName] => Blenheim
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/297_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zeeziek-of-luchtziek
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-05-28
[title] => Hoogtepunten en... nog meer hoogtepunten!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland voor een opleiding tot Adventure Guide en om te genieten van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!
I believe I can fly!
'Whoooeeee, this is so cool!' roep ik, terwijl ik aan de hendel in mijn linkerhand trek. De parachute waar ik onder hang draait naar links en ik zie de grond ver onder me voorbij glijden. Het land is een verzameling van allerlei tinten bruin en groen, met bomen en struiken en wegen en velden. Daar zijn de bergen, daar zijn de weilanden en daar in de verte glinstert een meer. Naast ons snijden de scherpe rotsige toppen van de bergketen door de lucht, begroeid met lage struikachtige planten. 'En nu weer rechtdoor, probeer aan de rechterkant van deze bergrichel te blijven', instrueert mijn begeleider Robert* me. Hij houdt constant de luchtstromingen waar we op cruisen in de gaten. 'Great you are a natural!' Vredig zweven we bijna anderhalve kilometer boven de grond en ik realiseer me dat paragliden eigenlijk helemaal geen extreme sport hoeft te zijn. Ja, we zijn net met een onhandige constructie op de rug een helling van Coronet Peak afgerend en hebben onszelf de diepte ingegooid en oke, ik hang nu hoog boven de grond in een soort kuipstoeltje aan een paar draadjes onder een kleurig stuk stof en vooruit, we kunnen flink stunten als ik wil, maar het grootste deel van de tijd zweven we kalm door het luchtledige en genieten we van het prachtige uitzicht. Het is bijna een beetje saai, als je vergeet hoe ver de grond is…
(* namen zijn veranderd uit privacy overwegingen)
'Kijk, daar kun je mountainbiken.' Robert wijst naar een smal paadje dat stijl de berghelling af loopt. 'Maar dat is voor gevorderden, ik zou het niet aandurven…' Ik knik en we kletsen over de manieren waarop we onszelf hier in onze vrije tijd vermaken. Zoals zovelen is Robert naar Queenstown gekomen voor het avontuurlijke leven en nu woont hij de helft van het jaar hier en de andere helft in zijn thuisland Mexico. In zijn vrije tijd doet hij aan mountainbiken, wandelen en natuurlijk paragliden, maar hij wil dit jaar ook meer gaan rotsklimmen. Een standaard profiel voor de gemiddelde local in Queenstown, het Mekka van de buitensport.
Robert laat me de parachute nog een paar rondjes sturen en neemt dan het roer over. 'Let's do a few more. Gentle.' 'Gentle? Why?' zeg ik. 'Okay than, let's go wild!' reageert hij. 'Yeahhh, let's go wild!' roep ik onverschrokken uit. Als adrenalinejunkie ben ik altijd op zoek naar dat heerlijke gevoel in je buik dat je vertelt dat je iets heel erg tofs aan het doen bent en daar hebben we meer actie voor nodig…
Weet waar je aan begint
Ons moment in de lucht is de afsluiting van opnieuw een heerlijke week vol buitenavonturen. Het was weer tijd om te klimmen en maandag reden we naar onze vertrouwde klimplek bij Wanaka. Als een geoliede machine laden we met de hele groep alle spullen uit de bus: de zware tas met touwen, de nog zwaardere tas met alle karabiners, de losse klimtouwen en onze persoonlijke spullen. We trekken in een kleine optocht een weiland door (de lokale boer is zo vriendelijk om klimmers toegang over zijn land te verlenen) en aangekomen bij onze klimwand voor vandaag hijsen we ons in onze uitrusting alsof we het al jaren doen. Zonnebrandcrème op, klimgordel aan, helm op, tape op de hielen en klimschoenen bij de hand. Zo, klaar voor een dag op de rots!
'Okay guys, I hope you all practiced your clipping during the weekend!' roept Osian* ons bijeen. 'Today we'll start preparing to lead climb and Benny* will give you a demonstration first.'
Lead climbing of voorklimmen is een tak van sportklimmen die wordt gebruikt om een klimroute uit te zetten waar de ankerpunten al aanwezig zijn (niet te verwarren met 'trad klimmen' waarbij je ook je eigen ankerpunten nog in de rots moet bevestigen). Je klimt de eerste meters omhoog zonder gezekerd te zijn, zodat je je touw kunt vastmaken aan het ankerpunt in de rots. Vanaf daar klim je verder van ankerpunt naar ankerpunt en blijf je het touw steeds bevestigen om uiteindelijk bovenaan een centraal anker te bouwen dat gebruikt kan worden voor topropen (klimmen aan een touw dat vanaf een centraal punt bovenaan de rots komt). Aan voorklimmen zitten extra risico's verbonden vergeleken met topropen; niet alleen klim je de eerste meters zonder aan een touw vast te zitten, de kans op een grondval is ook daarna groter doordat je steeds boven het ankerpunt klimt. En dus is het belangrijk om het vastclippen en het zekeren goed onder de knie te hebben.
Benny heeft inmiddels het klimtouw aan zijn gordel vastgeknoopt en het rode koord ligt slap achter hem op de grond. Terwijl hij zijn eerste voorzichtige klimpassen de muur op maakt, staat Osian met zijn handen uitgestrekt achter hem. 'Je wilt klaar staan om de klimmer op te vangen als hij achterover valt,' legt hij uit. 'En mocht dat gebeuren dan wil je er natuurlijk voor zorgen dat hij veilig terecht komt. Zoek een mooi zacht plekje uit waar je iemand heen kunt duwen, struiken ofzo.' Ik kijk om me heen naar de uitstekende rotsen en de harde kleigrond… Een zachte landing?
Benny bereikt het eerste ankerpunt, een metalen ring in de rots. 'Clipping', zegt hij en hij grijpt met één hand een van de quickdraws (twee karabiners met een band ertussen) die aan zijn gordel bungelen. Met een soepele beweging klikt hij de ene karabiner aan de ring en maakt hij het touw vast aan de tweede karabiner. 'Clipped!' roept hij naar Osian, die snel aan het zekeren slaat.
Het zekeren bij voorklimmen is complexer dan bij topropen, omdat je constant de balans probeert te vinden tussen de klimmer genoeg ruimte geven om te klimmen en het touw strak houden voor de veiligheid. Het is bijna een dans hoe Osian naar voren springt, naar achteren stapt, het touw uitgeeft en snel weer inneemt, constant berekend op wat Benny nodig heeft. 'Nu laten we jullie zien wat er gebeurt bij een 'lead fall' en waarom het zo belangrijk is dat je goed zekert.' kondigt Osian aan, terwijl hij het veiligheidstouw extra stevig aantrekt. 'Oh nee, ik val!' roept Benny dramatisch, vlak voordat hij het touw aan het derde ankerpunt (op ongeveer 5 meter hoogte) kan vastklikken. Hij laat de rots los en zeilt met een boog naar beneden om ongeveer 30 centimeter boven de grond met een schok tot stilstand te komen. 'Woooow,' zeg ik zachtjes, terwijl ik om mee heen nog meer geschrokken geluiden hoor. Ik had niet verwacht dat Benny zo ver zou vallen! Benny legt uit hoe dat kan: door zijn positie tussen twee ankerpunten was er een hoop extra speling in het touw. In combinatie met de rekking van het klimkoord zorgde dat voor een val die bijna de grond raakte, hoewel Osian toch echt strak aan het zekeren was! Als je bedenkt dat klimmers soms nog extra speling in het touw trekken en dat bij een echte val de reactie vaak trager is, is het goed voor te stellen dat een klimmer van een flinke hoogte de grond kan raken. Het laat ons de realiteit zien van de risico's van voorklimmen.
En dus beginnen we met een kleine stap: ghost roping. Terwijl we veilig aan een toprope omhoog klimmen, hebben we een tweede 'klimtouw' aan onze gordel dat we onderweg vastklikken aan de ankerpunten in de rots. Aan het uiteinde van dat extra klimtouw staat een tweede persoon die oefent met het zekeren van voorklimmen.
'Find an island of safety!' roept Osian me vanaf de grond toe, wanneer ik uiteindelijk zelf aan de muur hang. Daarmee bedoelt hij een plek met goede voetsteunen en een fijne handgreep voor mijn linkerhand, zodat ik met mijn rechterhand de quickdraw kan vastklikken. Ik klim verder totdat ik stevig sta en proberen mijn trillende benen tot rust te manen door een liedje te neuriën (zingen reguleert je ademhaling en je zenuwen). Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen duwen dankzij Jessie*, die me voor het topropen strak zekert. Ik tuur naar het ankerpunt en probeer al de instructies te onthouden. Ik wil het touw vastmaken wanneer de metalen ring tussen kin en navelhoogte is zodat ik niet te veel extra touw hoef op te halen en de poort van de karabiner moet in de richting van het volgende ankerpunt wijzen om een eventuele val beter op te kunnen vangen. Dan grijp ik met mijn rechterhand een van de quickdraws aan mijn gordel, klik hem vast aan de rots en frutsel het touw erdoorheen. Deze beweging moet ik uiteindelijk snel en soepel en blindelings kunnen uitvoeren, als Lucky Luke die een revolver trekt.
Butter fingers
Later in de middag hang ik helemaal bovenaan de klimmuur. Mijn voeten zijn stevig tegen de rots geplant en ik zit zonder handen met mijn gewicht volledig in mijn gordel. Ik controleer nog een keer of ik me echt goed vastgemaakt heb aan het ankerpunt en roep dan 'Van zekering af!' naar Elliotte*, die ver onder me op de grond staat. Wanneer zij het touw heeft losgelaten, begin ik een veiligheidssysteem op te zetten om naar beneden te kunnen abseilen.
'Uhhh, I hope I remember all the steps…' mompel ik nerveus tegen Osian, die een meter hoger over de vlakke top van de rots meekijkt. 'Geen zorgen, dat is waarom ik er ben!' zegt hij bemoedigend. Ik knik en begin langzaam de verschillende onderdelen van het systeem vast te maken. Allereerst knoop ik het klimtouw los van mijn gordel, dat voelt nogal spannend om te doen. Ik haal het door de ringen van het ankerpunt, laat het uiteinde helemaal naar de grond zakken en bevestig mijn zekerapparaat. Elke stap voer ik nauwkeurig uit; straks is mijn leven afhankelijk van mijn eigen werk, dus het is de moeite waard om het goed te doen. Als laatste wikkel ik mijn prusik (een dun koordje) om het klimtouw als een verbazingwekkend simpel remsysteem. Eindelijk heb ik alles opgezet en ik ben bijna klaar om de afdaling te wagen, als ik zie ik dat het klimtouw verwikkeld is geraakt met een van de andere onderdelen. Zucht, zo kan ik niet naar beneden. Ik haal snel alles los en begin weer van voor af aan, maar nu voel ik me opgelaten en gefrustreerd en mijn onhandige vingers haperen aan het touw. En dan maak ik een ernstige fout…
In mijn haast om mijn eerdere werk te herstellen, vergeet ik om de extra veiligheidsmaatregelen te nemen. Ik houd mijn zekerapparaat niet vastgeklikt aan mijn gordel, maar heb het los in mijn hand terwijl ik ruw het touw erdoorheen probeer te duwen. Ik denk nog 'Hm, dit zou zo makkelijk kunnen vallen…' en natuurlijk glipt het metalen voorwerp meteen daarna uit mijn vingers. Ik doe verwoed een poging ernaar te grijpen, maar de zwaartekracht wint het. Een halve seconde kijk ik geschokt hoe de ATC naar beneden keilt en dan roep ik snel 'Rock! Rock! Rock!' Van boven me echoot Osian de waarschuwing en op de grond duikt iedereen ineen.
Met een kletterend geluid valt het zekerapparaat op de grond en ik adem opgelucht uit. Gelukkig, niemand is geraakt. Maar, wat moet ik nu? Ik hang nog steeds zo'n 15 meter boven de grond en nu ligt mijn ticket naar beneden onderaan de wand… Als ik hier alleen zou zijn, zou ik nu een heel groot probleem hebben. Gelukkig ben ik echter niet alleen en hangt Don* een paar meter naast me aan de rots. Ik kan zijn zekerapparaat gebruiken en kom uiteindelijk veilig, maar wel met een ontevreden gevoel, weer op de grond aan.
Family time
Nadat we alle klimspullen weer hebben ingepakt, rijden we met de bus naar onze vertrouwde camping in Wanaka. 'Hello Mike! Did you miss us?' begroet ik de lokale eendjes.
Voordat we gaan koken is er nog even tijd voor een duik in de rivier en Kevin*, Jessie, David* en ik hangen rond in de koele stroming. 'Skinny dippen kan heel leuk zijn hoor!' vertelt Jessie over haar avonturen op zomerkamp, nadat David heeft gezegd dat hij dat nog nooit geprobeerd heeft. 'Hm, I should try it sometime!' reageert hij. Ik knik en kijk naar de mooie bergen in de verte. 'OH MY GOD, WHAT ARE YOU DOING?!' gilt Jessie opeens naast me. Geschrokken kijk ik om en dan kan ik niet meer stoppen met lachen. David heeft zijn zwemshort naar beneden getrokken en hurkt naast ons in het water. 'I'm skinny dipping!' zegt hij blij. 'Het is inderdaad heel fijn.' 'Mate, that's not usually how you do it…' zegt Kevin droog, terwijl Jessie uitroept 'Dit water is heel erg helder, dus ik kan alles zien! Doe alsjeblieft je broek weer aan!' Ik heb inmiddels buikpijn van het lachen en doe mijn best om mijn ogen boven de waterlijn te houden.
Later in de avond zitten we met de hele groep in een kringetje rondom onze kampeergasjes. Het eten is op en de afwas is gedaan. Onze eendenvriendjes waggelen om ons heen, op zoek naar eventuele restjes en boven ons beginnen de eerste sterren zich te tonen. Kevin reikt me een kopje thee aan, komt naast me zitten en slaat zijn arm om mijn schouder. Het is inmiddels flink afgekoeld en we kruipen knus bijeen onder mijn warme sjaal, met Jessie aan de andere kant.
'Zullen we allemaal iets delen waar we dankbaar voor zijn?' stelt Nilson* voor. Mats* begint: 'Nilson, je zekerde me vandaag zo goed dat ik me veilig voelde en die moeilijke route durfde te klimmen. Dankjewel!' Nilson glundert en kijkt vragend naar Rikki, die naar de grond staart en snel mompelt: 'Uh, ik heb echt het gevoel dat ik in deze groep mezelf kan zijn en dat jullie mij accepteren. Thanks.' Cleo zit naast haar en zegt: 'Sorry, I don't know! Uh sorry, uhm… Thank you Eliotte for helping me today.'
Zo deelt iedereen een voor een iets en wanneer we uiteindelijk bij mij aankomen kijk ik gelukzalig de kring rond. Ik zeg vanuit de grond van mijn hart: 'Ik ben ook dankbaar voor Kevin en Eliotte en Jessie dat jullie mij veilig hebben gehouden aan de muur vandaag, maar ik ben vooral dankbaar voor dit moment samen. Ik vind het zo fijn hier met jullie allemaal!'
Oefening baart kunst
In de dagen die volgen merk ik dat ik steeds zelfverzekerder word in het klimmen en zekeren. Ik oefen om bewust mijn voeten te plaatsen en niet langs de rots te schrapen en ik leer steeds meer op mijn vingers en tenen te vertrouwen. Waar ik het aan de start nog erg spannend vond om mezelf op te trekken aan een greep waar alleen een paar vingertoppen op passen, merk ik nu dat ik dat eigenlijk best kan! Het zorgt ervoor dat ik steeds moeilijkere routes kan proberen en mezelf kan uitdagen, altijd gesteund door mijn lieve groepsgenoten en Benny en Osian. Ik ontdek ook dat klimmers erg creatief zijn in het geven van namen en klim routes met namen als 'Get off that cow', 'Monkey toes', 'Milk and Cookies' en 'Do I have to?'.
Op woensdag probeer ik 's middags aan toprope een van mijn moeilijkste routes tot dan toe. Het is een niveau 18, vanwege een gecompliceerde beweging aan de start. Ik sta met mijn tenen op een smalle richel en trek me met mijn rechterhand op. Daarna moet ik me met mijn linkerhand aan een platte gladde uitstekende rots overeind houden, zodat ik met mijn rechterhand over het overhangende plateau kan reiken. Hoe hard ik ook knijp in die stomme rots, mijn vingers glijden er steeds vanaf. Voorheen zou ik het na een eerste keer opgeven en afdruipen, maar nu blijf ik het proberen. Keer na keer val ik achterover, steeds weer geduldig opgevangen door Kevin. Mijn vingers zijn schraal en branden als ik uiteindelijk toch stop en met hem wissel. Kevin is zwaarder dan ik, waardoor het zekeren wat extra behendigheid vereist. Wanneer ook hij de eerste keer valt, trekt het gespannen klimtouw me bijna de lucht in. Ik maak me extra zwaar en zet een voet tegen de wand om mijn evenwicht te bewaren. Bij zijn tweede poging lukt het Kevin uiteindelijk om de overhang te overwinnen en rap klimt hij naar de top.
'Wie wil Headbangers Arête weghalen?' vraagt Benny achter ons. 'Oh dat kan ik wel doen, we zijn bijna klaar hier!' zeg ik snel. 'Are you sure? You have to climb it first…' twijfelt Benny. Zijn aarzel drijft me alleen maar voort en overmoedig zeg ik: 'Sure, ofcourse I can climb it!'
Heabangers arête was de lastige route waar ik twee weken geleden (aan de start van onze eerste klimweek) niet eens een meter van de grond af kon komen. Een arête is een verticale hoekige rots en deze route heeft hele smalle richeltjes als handgrepen en voetsteunen, met halverwege de route een glad stuk. Niet makkelijk en zo aan het einde van de dag ben ik eigenlijk ook wel een beetje moe, dus zo 'ofcourse' is het niet… Toch ga ik ervoor en ik breng mezelf soepel helemaal naar de top. Terwijl ik bovenaan hang en mijn veiligheidssysteem opzet ben ik vervuld van trots, een beter bewijs van mijn voortgang had ik niet kunnen wensen!
Upside down
We eindigen de week vlakbij huis en gaan naar 'Sidekick wall', een klimwand ongeveer 20 minuten buiten Queenstown met een fenomenaal uitzicht op het helderblauwe meer en de prachtige omgeving. Op de vlakke bovenkant van de rots oefenen we met het opzetten van onze 'clifftop safety', een combinatie van touwen, slings en karabiners waarmee we over de rand kunnen abseilen. 'Hi there, my name is Jorinde. Are you ready to do some abseiling?' speel ik voor kliminstructeur, terwijl Cleo doet alsof ze mijn nerveuze cliënt is. Een voor een coachen we elkaar bij de afdaling over de scherpe rand van de rots.
Ik loop net weer terug naar de top als Rikki me proestend tegemoet komt. 'You missed it! Don flipped upside down! It was so funny!' zegt ze opgewonden. 'Wat? Hoe dan?!' reageer ik. Even ben ik bezorgd, maar dan zie ik Don, lichtelijk gehavend maar verder oke, met een schaapachtig gezicht op de top zitten en kan ik mee lachen. Terwijl hij de rand over ging verloor hij blijkbaar zijn evenwicht en, doordat zijn voeten hoger waren dan zijn zwaartepunt, eindigde hij in een ongemakkelijke positie met zijn benen in de lucht. De mensen bovenop zagen hem ineens verdwijnen om daarna zijn voeten boven de rand te zien verschijnen. Oh Don, hoe kan het toch dat dit soort dingen altijd jou overkomen!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen, zien we net het zilveren autootje van Rikki's moeder onze parkeerplaats afkomen. Iedereen begint te juichen; we weten al hoe laat het is. Rikki's moeder heeft het op zich genomen om ons allemaal goed doorvoed te houden en elke week levert ze een enorme zelfgebakken chocoladecake voor ons, feestelijk versierd met maltezers of paaseitjes of caramel stukjes. Terwijl we na het eten met de hele groep in de woonkamer bijeenkomen om samen een serie te kijken, geniet ik van het heerlijke toetje. Wat een goed begin van het weekend!
We vieren het leven
En zo hang ik zaterdag aan een parachute ver boven de grond, terwijl Robert zijn best doet de vlucht nog wilder te maken. Hij laat ons eerst een paar keer heen en weer wiegen en zet dan een 360 in. Steeds sneller tollen we om ons as. We hangen bijna horizontaal in de lucht en het is net een hele snelle zweefmolen, maar dan op grote hoogte. De wind raast om mijn oren en ik lach opgewonden. Daar is dat gevoel in mijn buik!
Dan is het tijd om te landen en we sturen naar de enorme smiley die in het veld is gemaaid. Landen is vaak nog het spannendst van dit soort sporten, maar alles gaat soepel. Op de grond komt Jessie enthousiast op me af gerend. 'Dat was zo cool! Ik was net een vogel! Zo bijzonder!' Ook Don, Tom* en Kevin komen naar ons toe, vol blijdschap over hun vliegavontuur. Nadat we onze foto's en video's hebben gekocht en de instructeurs gedag hebben gezegd, klimmen we in de bus die ons terug naar het centrum brengt.
's Avonds vieren we met zijn allen het einde van deze geweldige week door samen naar het centrum te gaan. Na mijn uitgaans avontuur in het eerste weekend ben ik niet meer mee gegaan met de feestbeesten. Vorige week had ik juist een heerlijk ontspannen avond thuis, met koekjes, een kopje thee en een film, waardoor ik ook in de gelegenheid was om Jessie te helpen toen ze thuiskwam. In eerste instantie strompelde ze zelf naar de badkamer en toen ik even later ging kijken of alles goed ging, vond ik haar slapend op de vloer, knuffelend met de badmat. 'Jessie, kom ik help je naar bed…' probeerde ik haar zachtjes wakker te schudden. Ze mompelde '5 minuten nog!' en dutte rustig verder. Tien minuten later ging ik terug, met Kevin als back-up en we trokken haar overeind en liepen de paar meter naar haar kamer aan de andere kant van de gang. Terwijl ik het gordijn naar beneden rolde, kroop ze braaf in bed en onder haar deken. 'Heb je nog iets nodig?' vroeg ik, maar onze koningin zei hooghartig: 'No, you are dismissed!' en begon te snurken.
Vandaag laat ik de koekjes, thee en verzorgingstaken echter even voor wat het is en ga ik mee op stap. Voor het eerst in weken doe ik weer make-up op en oorbellen in, klaar om Queenstown te charmeren. We volgen de standaard route: een potje pool in de skischuur en daarna dansen in een ouderwets slechte nachtclub met plakkerige vloeren. De muziek staat te hard, de dansvloer staat vol met zweterige mensen die steeds tegen me aan botsen (ik deel veel venijnig elleboogjes uit) en de drankjes zijn mij te duur, maar we hebben erg veel lol. We zijn met zoveel dat ik de hele avond word omringd door vrienden en samen dansen en springen en zingen we totdat onze voeten zeer doen, onze kelen schor zijn en we een schelle piep in onze oren hebben.
Wanneer het tijd is om richting huis te gaan, worden Jessie en ik door de geuren naar de hamburgerkar op de hoek gelokt en we besluiten dat we best een burger kunnen delen. 'Hey, where are you from?' begint een middelbare man achter ons een gesprekje. Het blijkt dat hij net als Jessie Amerikaans is en hij begint een heel verhaal terwijl we wachten op de burger. 'Ik betaal ook voor hun bestelling!' zegt onze nieuwe vriend, terwijl hij de verkoper te veel geld in de hand duwt. 'Keep the change, that's your tip.' Ik ben al klaar om te protesteren, maar besluit om een gegeven paard niet in de mond te kijken en zeg niets. Blijkbaar heeft deze meneer geld waar hij vanaf wil, aangezien fooien geven hier niet nodig of verwacht is. 'Kom gezellig met mijn vriend en mij beerpong spelen in ons hostel!' nodigt de aardige Amerikaan ons uit. 'Ah sorry, onze vrienden wachten daar verderop op ons! We zien wel of we later nog komen!' zeggen we snel, terwijl we met de burger weglopen. 'Wil jij beerpong met ze spelen?' vraag ik Jessie, terwijl we de groep naderen. 'Iel, nee natuurlijk niet!' griezelt ze. 'Nogal creepy dat een middelbare man twee jonge meiden naar zijn hostel uitnodigt…' Het is tijd om lekker naar huis te gaan, uitrusten zodat we komende week weer verder kunnen avonturieren.
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur in Nieuw-Zeeland verder gaat - op naar uitdagende hikes, wildwater reddingen, een bijzonder valentijnsgedicht en een sprong in het diepe!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093678
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 75
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoogtepunten-en-nog-meer-hoogtepunten
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Letsgo
[datePublication] => 2023-05-19
[title] => Weersverschijnselen en cadeautjes uitpakken
[message] =>
8 t/m 19 mei
Glazig kijken we naar buiten. Gisteren zijn we aangekomen bij Let’s go met veel te zware tassen en een bus die door enige miscommunicatie een halte te ver ging. Flink sjouwen dus, maar het is wel droog. Zodra we het bed in orde hebben vallen we in een diepe, diepe slaap. Rond 04.00 ’s morgens zijn we allebei klaarwakker en gaan we dus maar gezellig samen al jetlaggend ontbijten. Alleen….het hoost. En hoe. Nieuwsberichten spreken over overstromingen en overlijdens. Het gutst en guts. Veel meer dan een beetje glazig door de ramen te staren en data te downloaden voor de waterkaarten zit er dus niet in vandaag. Ook goed.
De dag erna nemen we voorzichtig de mogelijke schade van een eerder overgekomen orkaan op. Het weer verandert hier sterk, zoals overal in de wereld. We horen dat er de afgelopen zomer veel stormen en overstromingen zijn geweest. Iemand verloor zijn boot in een storm. Een ander is afgelopen zomer in het geheel niet uitgevaren wegens het slechte weer. Nog een ander vertelt over een gevallen dikke boom in zijn tuin, die de volgende dag door de wind werd opgetild, weer rechtop werd gezet en over de andere boeg de tuin in donderde. Hmmm… Met lood in onze schoenen na ons harde werk van vorig jaar lopen we de hele boot op mogelijke schade na. Het onderrek van de zonnepanelen is losgegaan en moet worden vervangen en de bodem van de bijboot is stuk. Dat is goed te doen en dat kunnen we allemaal zelf. Stap voor stap starten we met klussen, bevoorraden en schrobben. Langzaam blijkt dat Let’s go alles echt goed doorstaan heeft! Hoewel ze groen is geworden, gaat het er makkelijk af. Alles wat we bekijken en aanzetten doet het. Het voelt als cadeautjes uitpakken.
We zetten er flink de sokken in en werken hard. Precies een week na onze aankomst varen we naar de werf om 2 dagen de kant op te gaan. We hebben namelijk nieuwe schroeven voor de motoren nodig, omdat we anders de garantie op de nieuwe motoren mislopen. Aankomen bij de werf voelt als thuiskomen. Heel fijn om zoveel bekenden te zien. We genieten en dompelen onszelf onder in de hartelijkheid.Het betekent echter ook dat we hier in New Zealand echt al heel lang zijn. Tijd om te gaan! Naast het plaatsen van de nieuwe schroeven slaan we versvoorraden in, vullen we water en gasflessen bij, worden er nieuwe zeilen geleverd en repareren we de bodem van de bijboot. Twee dagen later gaan we in alle vroegte bij zonsopkomst te water. Nadat we de rivier afgevaren zijn ankeren we in een voor ons inmiddels zeer bekende baai. Even uitblazen van al dit aanpoten achter elkaar. Zo erg is het dus niet dat het die middag slecht weer wordt en er voor de komende 5 dagen allerlei storm en hevige regen-waarschuwingen zijn. Lekker lezen!
Eerlijk gezegd valt het weer de dag erna best mee. Tussen de buien door schijnt de zon en knopen we alle zeillijnen weer op de boot. Rond vijf uur ploffen we tevreden op de bank. ALARM. Alle 3 onze telefoons gaan af. Er is een Tsunamiwaarschuwing wegens een aardbevingvan 7.7 op de schaal van Richter ten noorden van Nieuw Zeeland. Er zijn dus ook nog natuurverschijnselen die niets met klimaatverandering te maken hebben. Alle mensen moeten van boten af, stranden verlaten en naar de kant gaan. Mensen die op boten wonen worden in het bericht apart genoemd. Uhhhh… Naar de kant? We hebben een bijboot, maar onze nieuwe buitenboordmotor werd geweigerd op schiphol. Dus zouden we moeten roeien. Maar er staat ook: niet in kleine bootjes zitten en surfers direct het water verlaten. Het lijkt ons een beetje vreemd dus om ruim een halve kilometer naar het dichtstbijzijnde strandje -dat je dus moet verlaten- te gaan roeien in een mini opblaasbaar bootje. We besluiten nog eens 20 meter extra ankerketting uit te vieren, hoewel we op slechts 2 meter diepte al aan een ruime lijn geankerd waren. We liggen volgens ons prima, kunnen de motoren bijzetten als dat nodig is en kunnen -denken we- hooguit in de modder of de bosjes worden weggezet. Hoe ziet een tsunami hier eruit? Ik krijg daar van die beelden van leeglopende stranden met erna vloedgolven bij. De Tsunami wordt direct al om 17.00 uur verwacht en de impact kan nog enige uren erna doorgaan. Vol verwachting turen we eerst in het licht en later in het donker om ons heen. Er is tijdelijk wat meer stroming, tegengesteld aan de verwachte richting. Dat was het eigenlijk.Okay. Echt? Ja echt. Okay. Nu dus maar hopen dat we het inmiddels volledig zichzelf ingegraven anker later weer omhoog gaan krijgen. Echt iets voor ons.
Komende dagen gaan we de zonnepanelen bevestigen, de zeilen erop zetten en nog een verlate elektraman aan boord laten die niet was toegekomen aan een klusje. Daarna gaan we in al dit veranderende weer zoeken naar een mooi weergat om tussen de stormen door naar de tropen te varen. Het plan is New Caledonia, Vanuatu, Darwin (topje van Australië) en dan Lombok (ten Oosten van Bali in Indonesië). Maar met ons weet je het maar nooit. Eerst maar eens wegvaren.
[userId] => 342952
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093336
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 155
[author] => Rixta
[cityName] => Whangarei
[travelId] => 528731
[travelTitle] => Nieuw Zeeland verlaten
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-verlaten
[dateDepart] => 2023-05-08
[dateReturn] => 2023-10-08
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/115/857_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/342/952_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weersverschijnselen-en-cadeautjes-uitpakken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-03
[title] => Finale
[message] => Finale
Maandag 3 april 2023 , Clevedon Nieuw Zeeland
De laatste dag in Nieuw Zeeland, voor altijd? Wie zal het zeggen. Deze dag lijkt op de dag voor vertrek : alle spullen uit de auto op het bed( en dat is inmiddels heel wat) en dan herschikken en inpakken. We hebben intussen wat extra spullen verzameld en zullen extra bagage moeten inchecken.
Wat een reis ! Maar goed dat ik eea per dag genoteerd heb want anders waren we zeker veel details vergeten denk ik zo. Ik verwacht dat we nog heel veel napret zullen hebben , vergelijkbaar met de voorpret van de voorbereidingen van deze reis. Als we straks de foto’s en het dagboek uit gaan zoeken zal dat heel wat tijd kosten maar ook weer veel mooie herinneringen oproepen. Nog voordat we in het bejaardenhuis zitten dus[e-1f609]
We schatten dat we zo’n 5000 km gereden hebben ( links ![e-1f602]) , we hebben gewandeld, in de zon en door de regen. Door duinzand, door water gewaad, over rotsen en gladde boomstammen geklauterd. Nat gesproeid door donderende watervallen.We hebben door oerwoud gelopen met exotische vogels, varens en mossen. In de nacht fantastische sterrenhemels gezien . We hebben een panoramische treinreis gemaakt, gefietst over vervallen spoorrails .We hebben in allerlei boten gevaren, met uiteenlopende vliegende machines gevlogen, geland op asfalt , sneeuw , water en aarde . We zijn bijna weggeblazen op een vulkaankrater en hebben de stinkende zwaveldampen van de pruttelende modderpotjes en fumarolen nog penetrant in ons reukorgaan zitten.Maar vooral ook hebben we fijne herinneringen aan de relaxte manier van leven zoals de Kiwi’s die tonen. Niet te star, informeel ,vriendelijk en behulpzaam. Er wordt nu veel respect getoond voor de oorspronkelijke Maori , de kinderen krijgen de taal op school geleerd. De plaatsnamen en historische plekken worden in Maori taal getoond .
En wat een ruimte is hier nog . Schapen en koeien in overvloed , maar ook hier een steeds meer groeiend bewustzijn dat het vooral mensen en hun “ arrogante” levenswijze zijn die veel vernielen in de natuur. Er zijn gelukkig veel succesvolle initiatieven om te pogen de schade te beperken of te herstellen die de kolonisten met name in gang hebben gezet. Ook hier zijn de gevolgen van climate change aan den lijve gevoeld met Gabreëlle. Ook hier zien we her en der boerenprotesten opkomen omdat er beperkingen beginnen te komen aan de 15 miljoen schapen en vele vele koeien met hun onherroepelijke uitstoot.
Al met al een fantastische reis, fijne mensen ,een fantastisch land : Nieuw Zeeland oftewel Aotearoa : het land van de lange witte wolk.
Maar Nederland lonkt toch ook weer , ons gezin de kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden . Zoals het klokje thuis tikt …….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092072
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 259
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/332_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => finale
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Safety Third!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volg en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. De tijd gaat snel voorbij en het programma is druk, maar laten we snel op avontuur in het land van de hobbits gaan!
Daar hang je dan!
'Pfffff', ik blaas een trillerige adem uit terwijl ik me aan de rotswand vastklamp. Ik hang maar een paar meter boven de grond, maar toch bonst mijn hart in mijn borst. Mijn armen beven en mijn handpalmen voelen zweterig, met mijn teen probeer ik me op een van de miniscule randjes omhoog te duwen. 'Grrrrt', met een schrapend geluid glijdt mijn klimschoen weg en ik adem scherp in. Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen drukken en trekt het touw me een beetje omhoog. 'Kom op, je kun dit!' moedigt Jessie* me vanaf de grond aan. Wanneer ik weer wegglijd schud ik mijn hoofd. 'Nee, ik kom naar beneden. Ik kan niet meer.'
Ik voel me teleurgesteld in mezelf… Ik heb klimmen altijd erg leuk gevonden, waarom voelt het dan nu zo enorm eng? Als klein meisje ging ik eens in de zoveel tijd met mijn vader en broer naar de klimhal en genoot ik ervan om naar boven te klauteren terwijl mijn vader me zekerde. Toen was ik nooit bang. Daarna, tijdens de keuzemodules van gym op school, deed ik samen met een vriendin een klimcursus en leerden we meer over klimtechnieken en zekeren. Tijdens die cursus bevroor ik voor de eerste keer en ik weet nog precies hoe dat voelde: op ongeveer tien meter hoogte, met trillende armen, zweterige handen, een bonkend hart en geen idee hoe ik verder moest. Paniek! In de jaren daarna heb ik af en toe wel wat geklommen (een keer een korte boulder cursus, een keertje met vrienden buiten in Noorwegen, een keertje boulderen met vriendinnen), maar het lukte nooit om het echt regelmatig te doen. Ik heb dus het idee dat ik een stuk minder goed voorbereid ben dan sommige van mijn groepsgenoten, die in hun thuislanden regelmatig aan een klimtouw hangen. En toch was ik op een of andere manier de eerste die deze rotswand mocht uitproberen doordat ik enthousiast mijn hand opstak toen instructeur Osian* zei: 'Wie hier weet nog hoe je je in moet inknopen met een acht-knoop?' Ik had suf genoeg niet verwacht dat dat meteen betekende dat ik de muur opging…
(* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy)
Wanneer ik weer op de grond sta bevrijd ik mezelf snel van het touw en trek ik mijn klimschoenen uit. 'Ah die schoenen zijn zo ongemakkelijk!' klaag ik, terwijl ik met mijn pijnlijke tenen wiebel. Klimschoenen horen krap te zijn zodat je extra grip hebt, maar in de hitte van de Nieuw-Zeelandse zon voelt het alsof mijn voetjes gekookt én bijeen geperst zijn. Ik kijk aandachtig toe hoe eerst Jessie en dan Kevin* ook die verdomde wand opklauteren. Beiden zijn goede klimmers met behoorlijk wat ervaring en schijnbaar zonder problemen zweven ze naar boven. De randjes waar ik niet op kon staan lijken wel traptreden onder hun behendige voeten, ze grijpen zich vast aan de kleinste steenknobbeltjes en elke beweging is vloeiend. Grrr, ik kan er niet om heen: ik heb nog veel te leren.
We wisselen om met de andere groep en gaan naar 'Big Corner', een klimroute die (zoals de naam al verklapt) in een natuurlijke hoek in de rots slingert. Dit is een historische klim; de tweede route die ooit in deze omgeving werd geklommen door bergbeklimmers die iets te doen wilden hebben als Mount Aspiring (de dichtstbijzijnde hoge piek) onbegaanbaar was door slecht weer. 'Hier, ik zeker je wel,' zegt Kevin en hij klikt zijn zekerapparaat vast aan zijn gordel. Elliotte* is zijn back-up zekeraar (extra veiligheid terwijl we nog aan het leren zijn) en ik laat mijn pijnlijke voeten weer in de schoenen glijden en maak een dubbele achtknoop. 'Is dit uiteinde lang genoeg?' laat ik Osian de knoop inspecteren en hij knikt. 'Klik nog even met je karabiners!' is zijn laatste opmerking en we knijpen in de dichtgeschroefde karabiners en zeggen in koor: 'The sound of safety!'
Ik duw mijn linker voet in een kleine holte, grijp met mijn handen de scherpe rand van de hoekige rots vast en zet de eerste stap omhoog. 'Hier is een goede voetsteun', coacht Jessie van de zijlijn, terwijl Osian zegt: 'Gebruik de scheur!' In het midden van de hoek, tussen de twee rotswanden die loodrecht op elkaar staan is een verticale breuklijn, waar je perfect je handen in kunt schuiven. Aan de witte magnesiumvlekken te zien is dat hoe iedereen het doet en ik wurm mijn handen naar binnen. Gelukkig heeft Nieuw-Zeeland geen enge spinnen… Stapje voor stapje worstel ik mezelf de rotswand op. Ik duw mezelf in de hoek, lig zo dicht mogelijk tegen de koele steen aan en vind kleine randjes om op te staan. Wanneer ik het even moeilijk heb roept Osian me toe: 'Zing een liedje, dat helpt om je ademhaling te reguleren!' 'Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor…' zing ik lichtelijk hijgend tegen mezelf, terwijl ik naar de volgende greep reik. Mijn vingertoppen branden, maar ik kan me optrekken aan het kleine randje en ben weer een stukje verder. 'Kun je me wat strakker zekeren?' roep ik nerveus naar Kevin wanneer ik de druk van de gordel voel afnemen. Ik vertrouw hem wel, maar toch… Hij heeft op dit moment letterlijk mijn leven in zijn handen.
Wanneer ik de top bereik, kijk ik trots naar beneden. 'Ik ben er!' roep ik en iedereen juicht. 'Een momentje!' Vanuit de beschutting van de rots kijk ik uit over het landschap. De strakblauwe hemel, de scherpe grijze rotsen aan de overkant, de smalle weg die tussen de velden door snijdt. Dit gebied heet 'Hospital Flat' en ligt een stukje buiten Wanaka, een stadje ongeveer anderhalf uur rijden van Queenstown af. Omdat het land tussen de bergen hier relatief vlak is, werd ziek of verzwakt vee hier vroeger heen gebracht om bij te komen en daar is de naam Hospital Flat uit voort gekomen. Op dit moment is er echter geen schaap te zien. 'Heb je me?' vraag ik Kevin en hij antwoordt 'Ik heb je!' Ik voel dat het klimtouw strak staat en ga voorzichtig zitten in mijn klimgordel met mijn voeten plat tegen de muur. Stapje voor stapje loop ik langs de rots naar beneden terwijl Kevin het touw laat vieren. Wanneer ik op de grond sta geef ik iedereen een high five. 'Makkie!' zeg ik lachend. Nu weet ik weer wat ik zo leuk aan klimmen vind: er is geen beter gevoel in de wereld dan het overwinnen van een rots!
Later in de middag laden we onszelf en alle klimspullen in onze witte bestelbus om naar een camping te rijden. Het kampeerterrein is een groot open veld met dor geel gras en stoffige zandplekken. Her en der creëren hoge bomen wat beschutting van de zon. Wij parkeren in het midden van het terrein en beginnen onze tassen en tenten uit te laden. Het is een race voor het beste plekje en snel spreid ik het onderzeil van mijn miniscule tentje uit en begin mijn haringen de grond in te duwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan… De droge klei is keihard en vol stenen en brokkelt onder de druk van de haringen. Ik snuif gefrustreerd en steek de haringen uiteindelijk bijna horizontaal de grond in om toch nog een beetje grip te hebben.
Plons!
Wanneer we ons kampement zo goed en kwaad als maar gaat hebben opgesteld schiet iedereen zwemkleding aan en lopen we naar de rivier. Na een dag zweten in de brandende zon zijn we wel toe aan wat verkoeling… Deze camping heeft geen douches, maar dat is geen probleem want de rivier is ook nat! Met een klein groepje lopen we de brug over naar een touw om jezelf de rivier in te slingeren. Benny* en Osian zijn er al en Benny laat ons zien hoe het moet: hij klautert een boomstam op naar het houten plateau, trekt het touw naar zich toe en grijpt de trapezestok vast. Hij stapt vanaf de zijkant van het plateau, slingert zichzelf door de lucht, maakt op het hoogste punt een achterwaartse salto en landt met een plons in het water van de rivier. Voordat de stroming hem te ver mee kan slepen zwemt hij naar de oever.
'Uhhhh, ik denk niet dat ik dat kan…' mompel ik tegen Jessie, terwijl Kevin de boomstam al op klautert. 'Maak een salto!' roept Jessie hem toe. Kevin zet zich af, slingert naar voren, laat de stok los en draait zich in de lucht om. Ik zou zweren dat hij een moment lang stil hangt, terwijl hij oogcontact maakt met Jessie. 'No!' zegt hij met een serieus gezicht. Dan knijpt hij zijn neus dicht en maakt een bommetje de rivier in. We barsten allemaal in lachen uit.
Wanneer het mijn beurt is krabbel ik bibberig de glibberige boomstam op. Benny reikt me de trapeze aan en legt uit 'Houd je armen gestrekt en stap zijwaarts van de plank af.' Ik kijk naar het kolkende water zo'n vijf meter onder me. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik haal diep adem en stap het luchtledige in. Mijn benen zwieren door de lucht, ik probeer mijn armen gestrekt te houden en dan… Met een schok glippen mijn handen van de stok en stort ik 'PETS!' met mijn billen op het water. Hm, dat was niet zoals het moet! Ik snap het niet, na al mijn jaren turnen zou ik dit toch moeten kunnen? Maar ook de tweede en derde keer die middag lukt het me niet om de trapeze vast te houden en de boog af te maken, elke keer land ik met een klets op het water. Met een gloeiende huid (en wangen) klauter ik uiteindelijk de kant op en geef ik het op. Je kunt niet overal goed in zijn! Gelukkig wordt mijn matige prestatie overschaduwd door Don's* vertoon. Enthousiast is hij aan komen lopen en naar boven geklommen met dezelfde instructie die wij ook allemaal hebben gekregen: Houd je armen recht en stap vanaf de zijkant van het plateau. Vol zelfvertrouwen stapt Don naar voren en dan, terwijl wij allemaal 'No, no, noooo!' roepen, duikt hij voorover, met gebogen armen vanaf de voorkant van het plateau de trapeze in. Hij valt recht naar beneden en dondert in het ondiepe deel van het water. Even wordt het doodstil, Benny trekt bleek weg en we wachten gespannen. Dan breekt Don's lachende hoofd door de oppervlakte, 'I'm okay!' spluttert hij en hij waadt naar de kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, ik had niet verwacht dat zwemmen het engste deel van de week zou zijn…
Safety third!
De dagen daarna leren we steeds meer over veilig klimmen en zekeren en alles wat daar bij komt kijken. In totaal zullen we vier van dit soort klimweken hebben, waarna het idee is dat we zelfstandig kunnen klimmen, sportklimroutes kunnen opzetten (inclusief de ankers die daarvoor nodig zijn), anderen kunnen begeleiden in het klimmen en allerlei veiligheidsmaatregelen kennen. En dat betekent dat onze instructeurs ons vanaf het begin nauwlettend in de gaten houden en wijzen op de kleinste details. 'A not neat knot is a knot not needed!' drillt Osian ons, terwijl hij een rommelige achtknoop over laat doen. 'If you're going to put you life on it, you better do it right!' 'A not need knot is a knot not needed,' herhaal ik de tongbreker in mezelf, terwijl ik worstel om de meest perfecte knoop ooit te leggen. Naast me heeft Mats* zijn shirt uitgetrokken in de brandende zon, tijd voor een stoere klimfoto. 'Klimmen zonder shirt doe je maar in je eigen tijd!' zegt Benny bars. 'Trek je kleding weer aan.' 'Safety first!' Echoot Osian achter hem. 'Well… after 'looking cool' and 'great for Instagram', right?' grapt David*, onze welgebekte Amerikaan. Dus, safety third?
De klimplek (ook wel 'crag' genoemd) waar we vandaag zijn ligt vlak bij een riviertje en in de pauze lopen we de helling af om op het kiezelstrand te lunchen. Wat een prachtige plek, naast het water en onder de schaduw van de bomen! En ook heerlijk om even onze veiligheidshelmen af te mogen zetten, nu we weg van de rotsen zijn. Tom* onze Schotse groepsgenoot zoekt meteen een paar stenen om te keilen. Tom is onze man van weinig woorden. Hij doet meestal zijn eigen ding, leeft op een dieet van instant noodles, fish en chips en tosti's en hij voelt niet echt de behoefte om zijn stem te laten horen in de groep (wat best fijn is tussen zo veel luidruchtige mensen). Af en toe komt hij echter met de perfecte droge opmerking die ons allemaal tot lachen brengt. En nu laat hij laat zijn ware talent zien: sommige steentjes stuiteren wel acht keer over het water!
Wanneer we bijna klaar zijn met eten introduceert Osian en nieuw concept: 'scream bubbles'. Hij demonstreert hoe het moet door de rivier in te stappen, voorover te buigen, zijn gezicht het water in te steken en onder water luidkeels te schreeuwen. 'De perfecte oplossing voor al je frustraties!' grapt hij, terwijl hij met een druipend gezicht weer overeind komt. Ik grinnik wanneer ik even later zelf het koele water in stap, het voelt soms echt alsof ik in een extra lang schoolkamp ben beland.
Aan het einde van de week pakken we onze tenten weer in en zorgen we ervoor dat we de kampeerplek netjes achter laten. We nemen afscheid van het legertje aan eenden dat elke ochtend bij onze tenten verzamelde en dat ons 's avonds bedelt om eten. 'Bye Mike!' zwaai ik naar de bruine waggelmonsters. Net zoals alle vrienden verdienen de eendjes ook een naam en vanaf nu heten alle eenden Mike, behalve één eendenkuiken dat Jessie 'Marquis' heeft genoemd. Voordat we door naar huis rijden brengen we nog een laatste klimdag door bij Bannockburn crag. Ook dit is een prachtige plek, aan het helderblauwe Dunstan meer. Dit kunstmatige meer is in de jaren zeventig aangelegd door een dam in de rivier te plaatsen. Een deel van het historische centrum van Cromwell moest naar hoger gelegen grond verhuisd worden om niet weggespoeld te worden. Tegenwoordig wordt het meer onder andere gebruikt wordt voor irrigatie van de vele fruitkwekerijen in de omgeving en voor recreatie. Wij genieten vooral van de mooie uitzichten, terwijl we bovenop de rots oefenen met het aanleggen van veiligheidsankers. We gebruiken twee ankerpunten in de vlakke top en maken met behulp van karabiners en een touw of bandlus tweepuntsankers. Dit systeem zullen we uiteindelijk gaan gebruiken om over de rand te abseilen en een tijdelijk klimanker te maken, dat vervolgens gebruikt kan worden om te klimmen. Ik realiseer me nu pas dat ik nooit heb geweten hoeveel er eigenlijk komt kijken bij deze sport!
Welkom thuis!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen worden we verwelkomd door Nilson*. Jammer genoeg werd hij aan het begin van de week ziek en kon hij niet mee klimmen. Op de tafel staat voor elk van ons een kopje klaar, met ernaast een theezakje, een stukje zelfgemaakte slice (een Nieuw-Zeelandse lekkernij) en een handgeschreven briefje. 'Jorinde, a woman of great integrity, heart, wisdom and insight' begint zijn boodschap aan mij. 'Thank you for being such a blessing for me and being a building block for my own character.' Ik heb een brok in mijn keel terwijl ik de rest van zijn oprechte woorden lees en zijn waardering over mij heen laat spoelen. Wat een lief gebaar! Dit is echt Nilson, iemand die een extra diepgang in de groep brengt.
Ik loop naar de badkamer en kijk voor het eerst in dagen weer in de spiegel: mijn haar steekt piekerig overeind, mijn neus is roodverbrand en mijn ogen zijn vermoeid door de gebroken nachten in een klein tentje. Mijn lichtroze shirt is smoezelig en wanneer ik mijn schoenen uittrek moet ik ook meteen het raam open zetten voor wat frisse lucht. Na dagen actief en buiten te zijn geweest ben ik zeker niet op mijn charmantst! En toch… in de spiegel zie ik een versie van mezelf die moe maar tevreden is, die sprankelt en puur is. Dat is wat 'buiten' doet, het stript ons van alle glanzende laagjes en haalt de kern naar boven. En dat is waarom ik een buitenleven wil leiden! Maar, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet geniet van de luxe van een warme douche en een zacht bed.
Wanneer ik gedoucht en aangekleed ben hoor ik luid gebonk en gejoel in de woonkamer. Wat gebeurt daar nou weer? Nieuwsgierig ga ik kijken en ik loop binnen in een danscompetitie voor wie het beste de 'worm' kan doen. Het is nu Mats zijn beurt en hij maakt er meteen een hele dansroutine van. Met een vloeiende beweging trekt hij zijn shirt uit, hij doet de worm en voordat ik het weet wordt ik vastgegrepen en de lucht in getild. Het is alsof Mats in Magic Mike is veranderd, hij zwiert me rond en danst op een manier die het schaamrood naar mijn wangen brengt. 'Aaahhh, ik heb geen BH aan!' schiet verschrikt door me heen als Mats me in allerlei bochten wringt. Ik kan niet stoppen met lachen terwijl ik achter me Nilson hoor zeggen 'Well it's clear who won…'
Meidendag!
Zaterdagochtend rol ik met een zucht weer vroeg uit mijn comfortabele bed. Ik ben eigenlijk toe aan een luie dag, maar dat zal even moeten wachten. Vandaag hebben we namelijk een meidendag! Een paar dagen geleden heeft Rikki* (een van onze Australische meiden) Cleo*, Jessie, Elliotte en mij meegevraagd om te gaan jetboaten op het meer. Rikki en Cleo komen beiden uit Perth en zijn goede vriendinnen die samen het programma volgen. Ze zijn allebei nog vrij jong (achttien en net klaar met hun middelbare school) en Rikki's ouders zijn daarom meegekomen naar Queenstown en houden vanaf een afstandje een oogje in het zeil. Vandaag hebben ze een jetboat gehuurd om ons mee te nemen op een leuk uitje. De ouders zijn ontzettend lief voor ons, we worden met de auto opgehaald, halen samen een kopje koffie en Rikki's moeder heeft allerlei lekkere dingen voor ons meegenomen. Terwijl we het meer op varen kwebbelen we druk over de laatste dagen. Vandaag geeft ons ook de kans om even alle frustraties te uiten over de groepsleden die hier nu niet zijn. We zijn inmiddels al een paar weken continue samen en natuurlijk beginnen nu de eerste irritaties te vormen. In groepsdynamiek worden in de levenscyclus van een groep ook wel de fasen 'forming' (eerste kennismaking), 'storming' (de eerste conflicten), 'norming' (vaststellen wat een groep normaal vindt), 'performing' (functioneren als een geoliede machine) en 'adjourning' (afscheid nemen) onderscheiden en wij zijn duidelijk in storming beland. Die ene persoon die nooit de afwas doet, de groepsgenoot die altijd 'mansplained' (wanneer een man iets op een neerbuigende manier uitlegt aan een vrouw), degene die constant praat over onderwerpen die we niet interessant vinden, het zijn de kleine dingen die nu beginnen te schuren en het is fijn om even ons hart bij elkaar te luchten en te merken dat we allemaal tegen dezelfde dingen aanlopen. 'I swear, if he says one more time 'Saturdays are for the boys!', I'm going to scream!' roept Jessie uit en we lachen allemaal. Niet iedereen in de groep vond het leuk dat we vandaag alleen met de meiden op stap gingen...
'Okay girls, ready to go faster?' onderbreekt Cam, Rikki's vader, ons geroddel en we houden ons vast terwijl de boot versneld. Mijn haren wapperen in de wind en blij kijk ik om me heen terwijl Queenstown en de prachtige bergen die ons omringen voorbij schieten. We draaien een van de baaien buiten de stad in en Cam legt de boot stil terwijl Tansy, Rikki's moeder, een 'tube' (een opblaasschijf) het water in gooit. 'We kunnen niet dichter naar de kust varen, maar misschien willen jullie naar het strand roeien?' stelt ze voor, met een peddel in haar hand. Nu begint de grote uitdaging: we proberen met vijf meiden op de donut van ongeveer een meter doorsnede te klimmen. 'Ja, je kunt hier zitten… Voorzichtig!' coachen we elkaar een voor een, totdat we wonder boven wonder in een kringetje met de ruggen tegen elkaar zitten op het wankele vaartuig. Niemand is in het water gevallen! We zijn een hecht clubje zo samen en ik geniet ervan om met mijn meisjes op stap te zijn. Het roeien blijkt echter al snel te moeilijk; we komen niet verder dan in een rondje te dobberen en klauteren snel weer aan boord van de boot. Niet getreurd, de lol begint pas net! We hangen de tube achter de boot en we liggen er in tweetallen bovenop terwijl Cam ons met de boot voorttrekt. Steeds harder en harder, het water scheert onder ons langs en uit alle macht houden Elliotte en ik ons vast aan de handgrepen. 'Leun naar rechts!' roept Elliotte, terwijl de boot een scherpe bocht maakt en we weggeslingerd worden. 'Aaaaahhhh! Mijn armen!' lach ik en ik probeer wat hoger op te krabbelen. Cam maakt nog een paar zwiepende bochten en dan glijdt Elliotte zijwaarts het water in. 'Stop!!!' roepen we en de boot vertraagd. Ik zwem naar het trapje en we varen terug om Elliotte uit het water te vissen. 'Alles goed?' roepen we, terwijl ze lacht: 'Hahaha, ik was mijn bikini-broekje bijna kwijt!' Omstebeurt blijven we de ritjes maken en als het niet lukt om Jessie in het water te kieperen stapt Rikki naar voren. 'Dad, I got this…' zegt ze en ze neemt zelfverzekerd het stuur over. Rikki heeft haar vaarbewijs (voordeel van wonen aan het strand) en is duidelijk minder lief voor ons dan haar vader. Ze trekt het gas open en de boot schiet vooruit. In razende vaart maakt Rikki een scherpe bocht, eerst de ene kant op en dan de andere kant op. Jessie en Cleo houden zich uit alle macht vast, gillend van plezier. Het duurt niet lang voordat de tube half opwipt en beide meiden het water in donderen om proestend weer boven te komen. Nu ben ik de enige in de groep die nog niet in het water gedumpt is en vol zelfvertrouwen kruip ik weer op de rubberen schijf. Ha, ik zal ze wel even een poepie laten ruiken! Ik ben deze keer in mijn eentje en dat doet iets geks met de gewichtsverdeling. Wanneer we beginnen te varen duikt de schijf onderwater en, omdat ik me vast blijf houden aan de handvaten, verander ik ineens in een onderzeeboot. Blub! We stoppen, ik kom weer boven water en zie Elliotte aan boord van de boot helemaal stuk gaan door de onverwachtse stunt. Na wat heen en weer gewiebel doen we nog een poging en ik grijp me extra stevig vast. Ik raas in een noodvaart over het water, als een zeester vastgeplakt aan het rubber. Kedoinkedoink, stuiter ik over de golven, zoeeeeffff word ik heen en weer gezwiept en spetterdespat slaat het water over me heen. Wat Rikki ook probeert, het lukt haar niet om me in het water te krijgen en ik klim triomfantelijk aan boord. Ha, ik win! Dat was leuk!
We hebben nog even tijd om te lunchen, voordat we de boot weer in moeten leveren. 'Wil je dat ik een broodje voor je maak?', vraagt Rikki's moeder lief en mijn hart gloeit door dit beetje moederlijke zorg. Tansy vindt het duidelijk heerlijk om over ons te moederen en wij laten het allemaal blij over ons heen komen. Na maanden op pad, voelt het fijn om even verzorgd te worden! Ach, op zulke momenten mis ik mijn eigen moeder ook wel een beetje.
De rest van het weekend vliegt voorbij. Zaterdagmiddag hangen we nog wat rond op het strand vlak bij ons huis met de rest van de groep (Saturday was not just for the boys) en luisteren we naar een of ander Australische radio competitie. Er wordt beerpong gespeeld, iedereen heeft een paar drankjes meegenomen en een paar mensen spetteren in het water. Dubbel en dwars doorgebakken door alle zon die ik de hele dag heb gezien loop ik uiteindelijk naar huis.
Zondag heb ik dan eindelijk mijn luie dag en nadat ik lekker heb uitgeslapen ga ik een paar uurtjes aan het meer zitten schrijven. Ik heb een prachtig afgelegen plekje gevonden tien minuten lopen van het huis en zo kan ik lekker buiten en tegelijkertijd productief zijn! Met de drukke dagen van het programma, de constante gezelligheid om me heen en alle andere dingen die ik zelf graag wil doen (blog, boek, reisdagboek, andere schrijfprojecten, social media, familie en vrienden thuis en tijd voor mezelf), merk ik dat ik het soms lastig vind om alle ballen in de lucht te houden. En dat betekent dat ik prioriteiten moet stellen! Mijn blog is daar helaas vaak slachtoffer van, zoals de trouwe lezers wel hebben gemerkt… Maar ja, om een reisblog te kunnen schrijven moet je eerst leuke dingen te beleven!
Is there a medic in the house?
Maandag 30 januari ben ik er gelukkig weer helemaal klaar voor. Deze week hebben we een ander programma dan wat je zou verwachten bij een outdoor opleiding… We zitten namelijk de hele week in een klaslokaal! Onderdeel van ons trainingsprogramma is dat we een EHBO-certificaat halen en deze week doen we met beide groepen een zeer uitgebreide cursus Pre-Hospital Emergency Care oftewel Wilderness First Aid. 'All right everyone, listen up!' buldert instructeur Sebastien 'Seabass' in zijn Australische accent. Seabass is een voormalig ambulance broeder en heeft duidelijk jaren ervaring in het veld. Scott, zijn Nieuw-Zeelandse mede-instructeur, komt meer vanuit de outdoor hoek en komt met allerlei echte voorbeelden vanuit zijn werk als wildernis reddingswerker. Seabass leert ons over de eerste check die je doet bij je slachtoffer, afgekort tot 'DR'S ABC': danger, response, send for help, airway, breathing, CPR/circulation. 'So CPR is all about 'the pushies and the blowies', instrueert hij. 'Check for bleeding first. You want to keep the red stuff on the inside and you want it to keep going where it needs to go. Keep the red stuff inside, keep the patient alive!' Ik luister geïnteresseerd en maak druk aantekeningen. Op de een of andere manier maakt zijn nonchalante spreken en zijn Australische accent het hele verhaal nog boeiender.
Niet iedereen is dat echter met me eens… Waar ik leren altijd leuk heb gevonden en me op mijn gemak voel in een klaslokaal, heeft een groot deel van onze groep (bewust) gekozen om na de middelbare school geen theoretische opleiding te volgen, sommigen na een of enkele semesters aan de universiteit. Uren lang nieuwe informatie leren is dus niet voor iedereen even plezierig en daar sluit een carrière in de outdoors goed bij aan. Gelukkig doen Seabass en Schott hun best om de cursus zo dynamisch en praktisch mogelijk te houden. Regelmatig worden we naar buiten geroepen voor praktische oefeningen, waarbij een deel van de groep een noodscenario uitspeelt en de rest even hulpverleners zijn. 'Guys, there has been a boat crash with multiple victims, I don't know how bad…' introduceert Scott een van onze groepsdrills. Hij leidt ons naar het strand achter het scoutinggebouw waarin we de cursus volgen, waar vier mensen verspreid over de kiezels liggen, sommigen kreunend en anderen schijnbaar buiten bewustzijn. De (gespeelde) verwondingen variëren van een gebroken bovenbeen of een vermoedelijke hersenbeschadiging tot inwendige bloedingen of een gekneusde pols. Een andere drill besluit Seabass het nog wat spannender te maken, door ons in de auto te positioneren en de motor stationair te laten draaien. Één iemand doet alsof hij aangereden is en half onder de wielen ligt, twee personen zitten in de cabine en ik kruip in de laadbak. Wanneer de 'hulpverleners' komen brul en schreeuw en klaag ik over alle verschillende verwondingen die ik heb, terwijl ze me zo goed mogelijk proberen te onderzoeken en te helpen. We zijn zo realistisch, dat twee voorbijgangers stoppen en vragen of ze kunnen helpen. 'We hebben net een EHBO-cursus gedaan, wat kunnen we doen?' zeggen ze welwillend, terwijl Don uitlegt dat dat precies is wat wij ook aan het doen zijn.
En zo leren we gebroken botten te spalken, ontwrichte schouders te behandelen, mensen te vervoeren op een noodstretcher en neurologische inschattingen te maken. We oefenen met reanimatie, prikken voor bloedsuiker, leren bloeddruk te meten en stampen heel veel feitjes en afkortingen in ons hoofd. Alles is erop gericht dat we uiteindelijk in een afgelegen setting zelf medische hulp kunnen geven en de cursus is veel uitgebreider en praktischer dan eerdere EHBO-cursussen die ik in Nederland heb gedaan. Ik vind het geweldig! Op vrijdag ronden we af met een praktisch- en theoretisch examen en dan zijn we vrij om te gaan, hopelijk ontvangen we binnen een paar weken ons certificaat in de mail. (Spoiler alert: ik haalde inderdaad mijn diploma).
Toevallig krijg ik precies tijdens deze week dokteren zelf te maken met een écht (klein) medisch probleem. Sinds mijn vertrek uit Peru heb ik een bult in mijn rechterzij die me zorgen baart. In eerste instantie denk ik dat het gewoon een muggenbult is, maar wanneer de plek weken later nog niet weg is begint het me te dagen dat er misschien wel meer aan de hand is. Dan begin ik af en toe een stekende, brandende pijn te voelen onder mijn huid en weet ik het zeker: ik heb een parasiet! Geen paniek, als echte jungleganger is dit niets geks. In het regenwoud hadden zowel onze honden als veel van de mensen last van horzellarven. De horzels (wollige vliegende insecten) geven een eitje mee aan vliegen of muggen die het laten vallen wanneer ze landen op de persoon of een kledingstuk, het eitje graaft zichzelf onder de huid in en even later kruipt daar een klein wormpje uit dat zich erg thuis voelt. Naarmate dit wormpje groter wordt, wordt het meer en meer voelbaar voor de gastheer. Het is niet schadelijk of gevaarlijk, alleen irritant. Voor mensen is het bijna onmogelijk om een horzellarve te laten volgroeien omdat het op een gegeven moment te veel pijn gaat doen. Dat komt doordat de larve groeit en steeds meer ruimte voor zichzelf probeert te creëren door zichzelf dieper in te graven en de huidlagen lokaal te beschadigen. Ik had Bob (zoals ik mijn inwoner al snel ging noemen) geprobeerd eruit te schoppen op de klassieke manier: door de bult uit te knijpen. Jessie wilde me graag helpen en stortte zich bijzonder enthousiast op dit project. Bob was echter een koppig beestje en nadat ik bont en blauw geknepen was gaf ik het op… Het was tijd voor een extremere stap, Bob moest dood! Met een combinatie van vaseline (om Bob's ademgang af te sluiten) en jodium ging ik op moordtocht. Voor extra effect smeerde ik ook nog maar wat antiseptische crème op de plek. Bob roerde zich nog een laatste keer, maar daarna werd het stil. Daarmee was het probleem echter nog niet volledig opgelost… Ik moest het lichaam nog steeds zien kwijt te raken. Nadat het me twee weken lang niet lukte om de bult goed uit te knijpen begon ik me rond de EHBO-cursus zorgen te maken om een infectie (aangesterkt door de niet-jungle mensen om me heen die dit vanzelfsprekend gezien allemaal erg spannend vonden). Uiteindelijk laat me ik me overhalen om een afspraak bij een kliniek in Queenstown te maken.
Wanneer je in je thuisland bent is het allemaal niet zo moeilijk om een arts te bezoeken: je belt de huisarts en gaat daar langs en de kosten worden met de verzekering geregeld. In het buitenland zitten er echter altijd nogal wat extra haken en ogen aan, omdat je ten eerste een arts moet vinden en het daarna een heel gedoe is met de kosten (zelf betalen en daarna declareren bij de zorgverzekering én reisverzekering). Daar komt nog bij dat dit een gekke situatie is en dat ik er weinig vertrouwen in heb dat een arts hier veel van tropische parasieten weet. Maar goed, gezondheid is belangrijk en dus ga ik op een van de dagen van de EHBO-cursus iets eerder weg om naar de dokter te gaan. 'Wat is het probleem?' vraagt de vriendelijke oudere man mij en ik slik even. Gaat de arts me geloven? 'Uhm, nou dit is een beetje een gek verhaal… Ik ben recent in het Amazonegebied geweest en ik heb een parasiet hier in mij zijde. Het is een horzellarve die ik al doodgemaakt heb, maar die er nog in zit. Dus ik wil graag dat u de bult open snijdt om het schoon te maken.' De man blijft even stil, knippert met zijn ogen en zegt dan enthousiast: 'Oh! Toevallig heb ik een tijdje geleden een Braziliaanse patient gehad met hetzelfde probleem! Toen hij het ons vertelde geloofden we het allemaal niet, wij hebben dat soort dingen hier niet snap je, maar uiteindelijk hebben we de plek geopend en toen kwam er echt een witte larve uit! Het was net een geboorte, je had het gezicht van mijn zuster moeten zien!' Ik lach, dit gaat beter dan verwacht! De arts doet uiteindelijk inderdaad wat ik zeg en maakt een klein sneetje in de rode bult. Tot zijn teleurstelling is Bob al niet meer te herkennen, er is niet veel meer dan wat gekke klontjes slijm te vinden. 'Ah that's too bad,' mompelt de dokter. 'Ik had graag nog een larve op de wereld gezet.' 'Sorry, volgende keer zal ik mijn parasieten intact houden voor u!' grap ik terug, terwijl hij me met een paar hechtingen weer in elkaar zet. Even later mag ik alweer vertrekken. Ik krijg nog een steriel mesje mee om de hechtingen over een dag of tien door te snijden. 'Als je het normaal vindt om zelf parasieten te verwijderen, dan heb je er vast ook geen problemen mee om zelf je hechtingen te verwijderen!' zegt mijn arts monter en ik knik. Daar kan ik Jessie vast wel weer voor ronselen, waar heb je anders vrienden voor!
Out with a song!
Na een week studeren zijn we allemaal klaar voor een ontspannen weekend. We beginnen door vrijdagavond in onze eigen woonkamer een karaoke-avond te houden. Op de televisie zetten we de meest foute liedjes aan en iedereen zingt uit volle borst vals mee, begeleid door prachtige dansjes. Dan neemt Tom de microfoon (onze afstandsbediening) om 'When I was you man' van Bruno Mars te zingen. Hij kijkt me onverwachts zwoel aan, geeft me een knipoog en zegt: 'This one is for Jorinde!'. Vol passie zingt hij in zijn krakerige lage stem 'That I should have brought you flowers… and held your hand. Shoulda gave you all my hours, when I the chance…' Ik voel mijn wangen vuurrood worden, terwijl ik tegelijkertijd niet kan stoppen met lachen. Wat een schatje! Hij doet me enorm denken aan mijn jongere stiefbroertje. Na afloop van het optreden komt hij naast me zitten en vraagt in zijn sterke Schotse accent: 'Did you like my serenade?' 'I loved it!' zeg ik en ik sla mijn arm om zijn schouders.
Het hoogtepunt van de avond is echter wanneer Rikki en Cleo samen een Australische klassieker doen die ze op de basisschool hebben geleerd. In een heerlijk plat Ozzie-accent zingen ze in koor: 'Give me a home among the gumtrees, with lots of plum trees. A sheep or two, a kangaroo, a clothesline out the back. Verandah out the front and an oooold rocking chair!' In perfecte synchronisatie doen ze het bijgaande dansje, elk woord begeleidend door uitbundige bewegingen. Niet veel later zingen we allemaal uit volle borst mee met het refrein… Op naar een gezellig weekend en weer een week klimmen!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - met meer rotsklimmen, hiken en allerlei andere belevingen!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092030
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 388
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => safety-third
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Sky high en rugby
[message] => Sky-high en rugby
Zaterdag en zondag 1 en 2 april. Clevedon
Op zaterdag met een beetje weemoed de deur achter ons superplekje dichtgetrokken en op weg gegaan richting Auckland naar Clevedon. Omdat de SH25 afgesloten was wegens schade door Gabreëlle zijn we een stuk omgeleid en moesten we een heel stuk dezelfde weg terug als waar we gekomen waren met kleine kronkelweggetjes door de bergen.
Daarna heel veel kleine weggetjes tussen de akkers voor ons gevoel en uiteindelijk in het “stadje” Clevedon wat gegeten. Het heeft flink geregend en ons uiteindelijke plekje ligt echt op het platteland 6 km buiten Clevedon. Het zijn een soort Cabins heel mooi gelegen en prima ingericht. Dit is ons stekje voor de laatste 3 dagen.
De gastvrouw komt nog wat spullen brengen en tipt ons dat er zondagochtend een echte boerenmarkt is, maar wij hadden bedacht om juist vroeg naar Auckland te rijden. De klok wordt nl een uur terug gezet die nacht, en aangezien we tot in het hartje van Auckland willen rijden lijkt ons een rustige verkeerssituatie wel zo handig.
En inderdaad gaat het rijden in centrum Auckland best goed, het heeft niet de hectiek van bij ons in de randstad, ondanks dat het de grootste stad van NZ is. Margo typt een andere P in dan ik dacht en eenmaal gearriveerd moeten we weliswaar een kwartier langer lopen maar het tarief is ook een stuk lager.
Tot vlak voor hartje centrum is er weinig echte hoogbouw waardoor de stad eerder als een rustige plattelands gemeente oogt. Pas vlak bij de sky tower, kenmerkend voor Auckland, is er hoogbouw en grote glazen kantoren zoals in elke grote stad.
De Sky tower is een slanke toren van 326 m hoog met een uitzicht platform op 220 m. Je kijkt helemaal over de stad, en de dichte mist waarin we vanochtend vertrokken is plotsklaps verdwenen. Margo blijft liever enkele meters van de ramen weg op deze hoogte. Ze hebben op de loopgalerij aan de buitenzijde hier en daar glazen bodems gemaakt waardoor je tot op de begane grond kijkt en je dus als het ware zweeft boven de grond. Het blijft een raar gevoel en je hebt de neiging om de leuning vast te pakken als je daar op gaat staan op een hoogte van 200 m. Je kunt er ook een skywalk doen waarbij je, gezekerd en wel, over de rand kunt gaan hangen buiten op een balustrade of een soort bungy jump maken. Maar dat gaat ons te ver . Ze maken mooie dingen die Kiwi’s.
Daarna gaan we een hapje eten aan het waterfront in de haven. We kunnen dit op ons gemak doen , want we hebben pas om 1 uur afgesproken bij het beroemde rugbyteam van de All Blacks. Hier krijgen we een rondleiding. We zijn maar met 4 mensen, 2 Canadezen en wij. Ze hebben een hele fraaie rondleiding opgezet met uitleg, video beelden en een historisch overzicht. Er staat een zuil met een flinke brok Jade, groensteen, die de Maori’s cadeau hebben gedaan. Hij symboliseert Nieuw Zeeland, en brengt geluk en vitaliteit, maar ook raak je met NZ verbonden als je erover wrijft. Deze steen gaat mee over de hele wereld waar het team ook speelt. De spelers hechten er grote waarde aan.
We komen met een video scherm levensgroot oog in oog te staan met de AllBlacks (mannen) en de BlackFerns( vrouwen) die ons confronteren met hun Haka zoals ze die voor de wedstrijd doen. Heel imponerend. ]Daarna kunnen we ook nog wat spelen in een mooie interactieve ruimte waar we kunnen gooien en trappen met rugbyballen etc. Ook dit hebben ze weer eens heel goed opgezet. We zijn onder de indruk hoe de Kiwi’s hun musea inrichten en voor het publiek aantrekkelijk maken. We hebben toch echt wel iets meegekregen hoe rugby zowel bij de mannen als ook bij de vrouwen er aan toe gaat, en vooral ook hoe trots ze hier op hun teams zijn.
Dan terug naar Clevedon waar een mooie oranje avondlucht de dag afsluit.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092027
[countryId] => 136
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 99
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/202_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sky-high-en-rugby
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-31
[title] => Kuilen en cathedralen
[message] => Kuilen en cathedralen
Vrijdag 31 maart 2023 ,Tairua , Paku Palms.
Vandaag niet uitslapen maar redelijk vroeg opstaan . We hebben een boottochtje geboekt een eindje noordwaarts in Whitianga. Daar moeten weom 10.15 u zijn , volgens de navigatie app een half uur van Hot water Beach vandaan maar we weten niet goed of de wegen gerepareerd zijn na de storm.
Als eerste gaan we naar Hotwater Beach, waar we vanwege het tij rond half 9 moeten zijn .We mogen van het huis een paar scheppen lenen. Hoezo scheppen? Op dat strand kun je bij eb een kuil graven en dan komt die vol heet water te staan. Een vulkanisch verschijnsel dat we natuurlijk ook willen zien en voelen. Weer een kronkelweg er naar toe . De P is nog totaal leeg als we aankomen, opmerkelijk. Onderweg had ik een eind terug wel wat andere P gezien maar heel duidelijk was het niet echt. We zijn ook tamelijk omhoog gereden tot hier, het strand moet een stuk dieper liggen. We besluiten om terug te rijden naar de vorige afslag . Ook daar is nog maar 1 camper die duidelijk, illegaal, heeft overnacht daar. Op het strand slechts 1 meisje 150 m verderop. Tja , naseizoen natuurlijk. Het water lijkt nog vrij hoog te staan ondanks dat t net eb is geweest. Margo pakt een schep en na een halve schep diep gat vraagt ze verbaasd waar dat hete water blijft …..?
Het ziet er allemaal onwaarschijnlijk uit dat hier heet water te vinden is. Het meisje van daarginds komt langs en glimlacht dat het hier niet te doen is maar zo’n 500 m verderop. Daar waar die rotsen liggen en een groepje mensen rondloopt. Je moet op een heel specifiek plekje graven om heet water te vinden…… Ok , thank you en we zijn weg. De tijd tikt door, we gaan weer terug naar de eerste P en moeten dan ruim 10 minuten lopen tot aan t strand. Daar wordt inderdaad gegraven. Het water lijkt hoog. Later horen we dat veel stranden veel zand hebben verloren door de storm en inderdaad steiler aflopen nu. De buurman is al wat verder met zijn kuil en daar stijgt inderdaad stoom uit de grond en komt er warm water omhoog, dat zich meteen mengt met zeewater en dus lauw is. Onze kuil is geen succes maar we zijn zo gedreven om heet water te vinden dat we een paar keer verrast worden door een golf water vanuit zee, is wel lachen zo. Gezien de tijd nemen we genoegen met het bewijs bij de buurman en rijden we door naar Whitianga waar de boot van ocean Leopard op ons wacht. De boot is vol . Het is soort grote rubberboot, we zijn met ongeveer 15 mensen inclusief een baby van 10 maanden die een schattig zwemvest aankrijgt en het nog leuk vindt ook.
Een jonge knul staat aan het roer en zodra we buiten het marine reservaat zijn geeft hij vol gas en spuit de boot vooruit. Sinds het reservaat er is , is de visstand vertwaalfhonderdvoudigd ! Ook goed voor de vissers uit de omgeving , vissen weten immers niet of ze in hun reservaat zwemmen of erbuiten. Vang je een vis in het reservaat krijg je een hele hoge boete en ben je je boot kwijt. We zien een paar dwerg pinguïns, diverse vogels, mooie lavarotsen en uiteindelijk ook een boog in de rotsen die Cathedral Cave wordt genoemd. Die naam schept hoge verwachtingen maar het blijkt eerder een cathedraal uit Madurodam te zijn, maar ok mooi is het wel. We zien een kleine haai rond de boot zwemmen met inderdaad de haaienvin net boven water, net als in “ jaws” maar wel kleiner. Toch zijn er mensen die een km verderop even in het water willen om te snorkelen en de vele vissen rond boot willen bekijken. Wij zijn niet van de partij ofschoon ik de schipper best geloof dat hier geen agressieve haaien zijn. Het water is kouder dan voorspeld volgens de zwemmers brrrrr…
Terug naar de haven en toch weer een leuke tocht, de hoge snelheid van de boot heeft ons verkleumd en in gedachten zijn we al in de hot tub .
We zijn net uit de hot tub als ik dit schrijf. Heel leuk om een keer zo uit de band te springen en nergens verder aan te denken dan het hier en nu, al terugkijkend op een onvergetelijk mooie vakantie, een wijntje en ….. genietend van onze favoriete Kaapverdische klanken van Teofilo Chantre. Welterusten. ……….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091991
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 123
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/887_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kuilen-en-cathedralen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-30
[title] => Romantische dagafsluiting
[message] => Romantische dagafsluiting
Donderdag 30 maart 2023 , Tairua , Paku Palms
Een hele luxe plek zoals verwacht en we hebben lekker lang uitgeslapen. Ontbijt is goed geregeld en het appartement genaamd Paku Palms is op een prachtige plek gelegen met uitzicht over de baai. Als we naar het oosten kijken zien we de stille oceaan naar het zuidwesten het piekerige Hobbit landschap met zijn typisch molshopen in de verte .
De eigenaren die we gisteravond nog tegenkwamen in het restaurant even verderop blijken pas 8 weken geleden dit “ beachhouse” te hebben gekocht. Ze wonen in Auckland, en ik spreek heel kort de eigenaar. Ze zijn hier om wat zaken te regelen. Hij is een zeezeiler die heel veel zeiljachten van NZ naar alle delen van de wereld overgebracht heeft als kapitein. Ik heb er wel van gehoord maar dit is toch wel bijzonder.
Het is heerlijk toeven hier het weer is prima, wel een stevige wind . We gaan op ons gemak te voet naar het dorp 2,5 km verderop , wat rondsnuffelen en wat eten en dan terug. We nemen weer een boek ter hand en de uren glijden langzaam voorbij. Tegen de schemering wordt t tijd om in de hot tub te gaan , die door zonnepanelen constant op 38 oC gehouden wordt. Alles is er, tot badslippers aan toe. Voor ons nieuw maar het is bijzonder leuk om op zo’n locatie met uitzicht op zee in een heerlijk warm bad te stappen met een lekker wijntje. De sterren worden zichtbaar, hoe romantisch wil je het hebben ….?
Morgen weer , en dan een muziekje erbij, dat zijn wij als onervaren hot tubbers natuurlijk vergeten.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091974
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 124
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/728_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => romantische-dagafsluiting
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-29
[title] => Adembenemend
[message] => Adembenemend
Tairua , woensdag 29 maart 2023
Vanochtend werd al meteen duidelijk dat het helder maar koud was buiten. En dat vonden we gunstig want we hadden opnieuw een helikopter vlucht geboekt alleen als het zicht goed zou zijn. Met Volcanic Air gingen we een vlucht maken naar de Tarawera vulkaan vlak bij Rotorua. Het is een fantastisch gevoel als je met een helicopter opstijgt, de neus die wat naar voren hangt en je de zwenkbewegingen voelt. Het benadert voor mijn gevoel het beste hoe je als mens een vogelvlucht na kunt bootsen. Fascinerend! Zodra je boven een landschap vliegt zie je pas goed hoe mooi het is omdat je meteen een overzicht krijgt. Piloot Tim heeft een “ leerling piloot” die de heli vliegt maar daar merken we verder niks van. We vliegen over de krater van de Tarawera vulkaan en zodra je in dat grote gapende gat kunt kijken besef je pas hoe groots de uitbarsting van 1886 moet zijn geweest. De aarde is toen over 17 km opengescheurd, 150 mensen overleefden het niet. Het is denkt men de grootste vulkaan uitbarsting van NZ geweest. We landen op de rand van de krater . Als we uitstappen is het uitzicht overweldigend. We lopen richting de kratermond op aanwijzing van de piloot Tim. Bij de kraterrand worden we letterlijk en figuurlijk bijna omver geblazen door zowel het uitzicht maar ook door de antarctische zuiderwind die keihard waait. We kunnen een eind over een richel lopen maar als je dan in die gapende roodzwarte muil van de vulkaan kijkt lopen er extra rillingen over je rug. Margo klemt zich stevig vast aan mij om niet te struikelen.
Het is gewoonweg machtig, en we zijn heel blij dat we dit doen en dat het zo helder weer is met vele km uitzicht. Als we weer opstijgen en over de kratermeren vliegen kunnen we in verte alsnog de Tongariro vulkaan zien!
Na een uur zijn we weer terug bij de landingsplaats , de dag kan niet meer stuk!
Na een paar boodschappen rijden we door naar de Redwoods. Dit is een gebied met prachtige bomen, van enorme omvang en hoogte. Het zijn kust-sequoias of kust mammoetbomen die we in Amerika ook gezien hebben. Hier maken we een korte rondwandeling.
Dan gaan we op weg naar het Coromandel schiereiland waar ons een heel leuk onderkomen wacht voor 3 nachten. Het is een kleine 200 km, maar er zijn nog steeds beschadigde wegen na de cycloon Gabreëlle.
Margo stelt voor om een stukje om te rijden naar “Hobbiton . Dit is de filmset waar de Hobbit en “ In de ban van de ring“ deels gefilmd is." Je kunt zeggen wat je wilt maar de Kiwi’s weten wel hoe je dingen degelijk en onderhoudend aanpakt. Het landschap is prachtig met groene heuveltjes en beplanting, je kunt je heel goed voorstellen hoe “landschap scouts” een gat in de lucht sprongen toen ze deze schapenfarm vonden, zo mooi. Het is een gelikte organisatie en de mensen worden met bussen af en aangevoerd naar de filmset onder begeleiding van een gids. De detaillering en afwerking is wellicht nog mooier dan het sprookjesbos van Anton Pieck in de Efteling! Je wilt niet weten hoeveel geld en moeite in deze set is gestoken, op het ridicule af. We gaan zeker de films weer bekijken en zullen details van de set ongetwijfeld herkennen.
Dan verder naar Tairua, over langerekte kronkelwegen komen we na 7 uur ‘s avonds aan en worden allerhartelijkst ontvangen. Het appartement heeft een heerlijk uitzicht richting de zee en het strand. Hier kunnen we een paar dagen alles eens laten bezinken en verder relaxen
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091947
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 98
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/598_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => adembenemend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-28
[title] => Muziek verbindt
[message] => Muziek verbindt
Dinsdag 28 maart 2023, Rotorua
Als we vertrekken uit de Tongariro Lodge laat de vulkaan zich nog steeds niet zien, helemaal in de wolken gehuld. Als we het animisme van de Maori volgen zou je kunnen denken dat de vulkaan Margo ( en mij) heeft willen beschermen door zich aan het zicht te onttrekken waardoor we niet hebben kunnen lopen. Het is ook maar een gedachte….
De rit naar Rotorua gaat voorspoedig en de wegen op het Noordereiland lijken breder en beter onderhouden. We zien hier en daar wel stukken bos waarvan tientallen hoge bomen als lucifers halverwege geknakt zijn. Is dit wellicht door de cycloon Gabreëlle gekomen ?
Het landschap is vriendelijk en lijkt een beetje op een grote maquette met heel veel uitvergrote groene molshopen naast elkaar. Hier is ook een deel van de Hobbit gefilmd.
We bezoeken voordat we naar het motel gaan de Hellepoort: Hell’s Gate . Dit is een vulkanisch gebied net buiten Rotorua, dat als eerste zo genoemd is door de schrijver Bernard Shaw. Hij zag in de spelonken met kokende modder en stinkende zwaveldampen de ingang van de hel. Als je er rondloopt is dat heel invoelbaar. Nog voordat je het park betreedt ruik je al van verre de rotte eieren lucht van de waterstofsulfide die overal de lucht in wordt geslingerd. Her en der zie je stoom achter de struiken omhoogkomen. Als je door het park loopt pruttelt en sist en borrelt het aan alle kanten en het stinkt nog meer naar rotte eieren. De rotsen zijn geel gekleurd van de zwavel en de modderpotjes borrelen, koken en spuiten modderfonteinen omhoog. Bij de uitgang mag ik met een guts nog een figuurtje in hout kerven, een zelfde soort gereedschap als de Maori gebruiken voor hun houtsnijwerk.
Het motel blijkt heel strategisch te liggen om eventuele uitstapjes te plannen. Vanavond gaan we een uitgebreide Maori cultural experience meemaken. Het verzamelpunt is op loopafstand. We worden met een grote touring car buiten het dorp gebracht naar een Maori landgoed waar ze dit organiseren. Ook hier zien we net als op Kapiti Island dat er allerlei familieverbanden achter zitten. Het is het Tamaki Maori village Te Pa Tu in Whakarewarewa. Ze volgen nog steeds heel serieus hun rituelen en we worden begroet door een oud stamhoofd, gevolgd door een krijger die een heftig woeste welkoms dans uitvoert. We hadden van tevoren geen hoge verwachtingen van de avond, en ingeschat dat het een soort Volendam show zou worden. En ja dat was het ook wel maar toch hadden ze het veel mooier in elkaar gezet dan verwacht. Ze lieten de groep ook meedoen ( vrijwillig) met allerlei behendigheidsspellen die van oudsher bedoeld waren als oefeningen in coördinatie en spierversterking als voorbereiding op de stammen oorlogen. Dit alles begeleid door zang en dans en natuurlijk de haka. Een woeste strijdkreet om de vijand angst in te boezemen.
Daarna nog een muzikaal optreden met dans . Ik vond het opvallend dat zij voor mijn gevoel met dezelfde toonsoorten werkten zoals wij die gewend zijn terwijl ze toch echt van ver weg stammen uit de Polynesische gebieden.
Vervolgens een grote zaal met grote tafels en zaten we met een zeer divers gezelschap van over de hele wereld aan één tafel te eten. Heel gezellig. Tegen het einde kwam er een Maori zangeres met een prachtige stem die op verzoek van elk willekeurig land een lied kon zingen. Met de bijbehorende taal. Hoe je t ook bekijkt : heel knap. En het gaf een hele bijzondere sfeer van verbondenheid tussen al die nationaliteiten. De opbrengsten van deze activiteiten worden gebruikt voor scholing en voeding van minder bedeelde Maori kinderen. Een mooie afsluiting van weer een mooie dag.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091934
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 88
[author] => Paul
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => muziek-verbindt
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-27
[title] => Toch maar niet
[message] => Toch maar niet
Maandag27 maart 2023
Ken je dat : je schiet ineens wakker om 04.00 u en bedenkt wat gaan we besluiten ? Er ligt iets moois maar ook spannends in het verschiet en t gaat kruim kosten. Nog eens gauw naar de weerberichten kijken: ooow, de voorspellingen worden eerder slechter dan beter. Wind, bewolkt , lichte regen vanaf de middag en later kans op onweer. Kans op slecht uitzicht zeer groot.Margo wil het heel graag proberen weet ik, maar dit.?
05.45 u de wekker gaat, buiten niks te zien ,donker. Wat doen we? We moeten nu beslissen . Nee, we worden het toch eens dat verstand boven gevoel moet gaan in dit geval. We sturen een mail naar de shuttle dat we niet komen, en dat we een refund op prijs zouden stellen al is het deels. Ze doen niet moeilijk en al snel krijgen we ons geld, terug ( dat we vorig jaar augustus al) betaald hadden.
We spreken met de lodge baas. Hij stelt een wandeling voor in de omgeving van zo’n 2 uur naar een mooie waterval.
Dat gaan we doen. Een klein stukje rijden naar een soort dorpje van de Maori waar ook een visitor centre is gevestigd, het is tevens een ski oord, en in de verte zie je een bijzonder gebouw staan wat in deze omgeving totaal storend is in mijn ogen. Het is een soort giga skihotel in een vreemde bouwstijl, maar is gesloten. Waarschijnlijk heeft Corona de doodsteek geleverd.
Onderweg zien we af en toe een kleine flard van de basis van de grote vulkaan, die helemaal inde wolken verborgen is. Het is total grijs daarboven. Gelukkig lopen we daar niet te zwoegen in de mist en of regen zonder een steek te zien, goede beslissing geweest !
De rondwandeling van 2 uur is best mooi, we merken aan de ondergrond dat hier een vulkanisch gebied is met mooi gekleurde stenen. Ineens denk ik: at ruik ik toch,het lijkt wel een soort mengsel van kruiden en gas. Dan dringt het opeens door, dit is natuurlijk een kleine fumarol die wat zwaveldamp laat ontsnappen. We zijn hier immers aan de voet van een grote vulkaan. Als we bij de waterval zijn begint het te motregenen en hebben toch ook nog een regenjas nodig. Tot onze verrassing komen in tegengestelde richting 2 Duitsers ons tegemoet die ook op Kapiti Island in onze overnachtingsgroep waren. Zij hadden ook de Tongariro Crossing willen lopen ,maar de lodgebaas bij hun had al gezegd dat de shuttlebus niet eens zou rijden wegens het slechte weer. Zij hadden bij hun aankomst eergisteren nog net een glimp van de vulkaan op kunnen vangen Dit park is samen met de Milford Sound een van de twee wereld erfgoed plekken van Unesco in Nieuw Zeeland. Maar als je niks kunt zien houdt het op……
Terug naar de lodge, douchen en lekker lezen in bed. Voor de zware wandeling hadden we uit voorzorg voor elk 2 Snickers ingeslagen, maar die smaken ook in een warm bedje bij een mooi verhaal. Leve Story Tel , met een eindeloze hoeveelheid boeken op je ipad.!
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091901
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 92
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/208_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => toch-maar-niet
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-26
[title] => Noordwaarts
[message] => Noordwaarts
Zondag 26 maart 2023, Tongariro National Park
We rijden vandaag 265 km naar het noorden, zo’n 3 uur en 15 min. Het weer is grijs en kil en nat. Soms fikse regenbuien.
We checken in bij de Tongariro Crossing Lodge, waar Louis de manager voor ons probeert uit te vinden waar we de bus geboekt hebben voor morgen. We hebben in augustus al de shuttle geboekt en betaald om ons van het eindpunt van de crossing naar de start te brengen, maar we hebben geen duidelijke mail met instructies terug ontvangen. Uiteindelijk hebben we de waarschijnlijke firma gevonden, het blijkt een mix van meerdere taxi shuttles te zijn . We sturen een mail en we krijgen vrij vlug toch een antwoord dat we geboekt zijn voor 07.00 uur morgen vroeg.
Vandaag zijn alle shuttles gecanceld wegens het slechte weer.
We moeten dan eerst zelf 40 minuten rijden naar een bewaakte P en worden dan naar de start gebracht. Omdat we in het donker morgen vertrekken verkennen we vast waar het is, en dat is niet verkeerd denken we omdat er meerdere P zijn. Onze Nissan 4 Xtrail blijkt flink te drinken maar dat was te verwachten.
Na lang wikken en wegen wil mijn meisje toch de tocht lopen , 7 a 8 uur looptijd en een stijging van 800 en daarna daling van ongeveer1000 m.
Willen jouw onderste ledematen dit wel doen allemaal ? “ Als de meeste mensen dit kunnen, kunnen wij het ook “ is de Cruijffiaanse reactie……..
Vanavond maken we dan maar zelf een flink bord spaghetti stel ik voor en dan maar hopen dat we niet te nat worden en toch ook nog wat kunnen zien . Gezien de zwaarte van de tocht behoud ik mij het recht voor om af te zeggen als het slechter weer wordt. Volgens de DOC site is de verwachte “ visibility” zo’n 500 m , voor wat t waard is.
Misschien wordt morgen wel de “ once in a lifetime tocht “ voor mijn meisje….. ( zei ze zelf ).
Op onze kamer is het ki , bijna koud. We ontdekken dat het bed een electrische onderdeken heeft. Gaan we die straks proberen?
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091884
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 100
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/034_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => noordwaarts
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-25
[title] => Once in a lifetime
[message] => “ Once in a lifetime”
Vrijdag 24 maart 2023 , zaterdag 25 maart 2023
We laten ons naar t vliegveld brengen met de taxi . Even zoeken naar de car rental. Zoals vaak toch weer even wat gedoe over extra’s en bijbetalingen en dergelijke, maar ok. Een medewerker keek even bedenkelijk naar alle spullen die wij uit de taxi haalden. “ you need a bigger car I think” . Oh , nee hoor op Zuid hadden we een middelgrote en ging prima. We zijn even bezig aan de balie en als we ons omdraaien is al onze bagage weg, en al ingepakt in een “ bak “ van een Nissan. Liever had ik een kleinere, ok dan maar , we gaan op weg naar Paraparaumu bij Kapiti Island. We nemen(achteraf gezien) de verkeerde autoweg en moeten daarom een berg over. Op zich niet erg maar de weg daar is zo smal dat het wel een fietspad lijkt nu en dan. Het is een en al kronkelweg kilometers lang. Gelukkig komen we in totaal maar 3 of 4 tegenliggers tegen op niet al te ongelukkige plekken, of ze gaan zelf voor ons aan de kant……
In Paraparaumu is het even zoeken naar het kantoor van Kapiti Island: een bijzonder natuur reservaat waar ze al jaren in staat zijn om alle roofdieren weg te houden. Hierdoor leven er zo’n 1500 kiwi’s ( de loopvogel dus) op dit eiland. Voordat we op de boot mogen wordt onze bagage op een tafel gezet en moet alles eruit, alle klitteband nakijken op evt zaden, inspectie op mieren. We hoeven nog net niet onszelf uit te kleden en te ontluizen.
Als dat gebeurd is mogen de tassen niet meer op de grond gezet worden ( mieren) , dus laten we ze op het kantoor achter om nog even koffie te drinken ergens.
Op de landingsplaats waar de boot ons komt oppikken komen we een paar dames tegen die vragen of we naar Kapiti island gaan en daar overnachten? Ja, inderdaad . “ ow, waow , that is a once in a lifetime experience ! “ nou nou , dat belooft wat dan.
Het eiland wordt gerund door een Maori familie , die destijds hevig verzet heeft geboden tegen de Engelsen ( the Crown, zoals ze hier zeggen) waardoor het gelukt is dat zij dit stukje eiland nog zelf in bezit hebben. Ze hebben er een natuur reservaat van gemaakt, met cabins en glampingtents. Wij hebben gekozen voor zo’n tent,heel fraai. Als we op het terras van de tent zitten en even stil zijn lijkt t alsof we in een reuze volière zitten zonder dak. Allerlei exotische vogelgeluiden ( voor ons tenminste) komen op ons af. We zien echter de vogels niet.
We zijn in een groep van 14 mensen en krijgen een warme ontvangst, met een stukje familiehistorie gevolgd door een borrel. Direct komen er kaka’s op ons af. Dit zijn een soort papegaaien die heel slim zijn en vlug en brutaal. Het zijn de tegenhangers van de Kea’s in de bergen. Als er ook maar iemand uit de eetzaal komt met een cracker met kaas heeft hij de kaka al bijna meteen op zijn hoofd of schouder die probeert de cracker te bemachtigen. Hilarisch!
Ook waarschuwen de gidsen dat je de tent vooral dicht moet ritsen omdat de kaka’s anders heel vlug in staat zijn kleine kledingstukken te pikken voor hun nest en dat ze soms “ embarrassing pieces of underwear “ meenemen in de bomen.
We krijgen een lekker diner voorgezet en als het donker is gaan we met 2 gidsen op pad rondom de lodge. Zij hebben rode lichten bij zich zodat de dieren niet gestoord worden. We horen diverse Kiwi’s roepen, maar helaas krijgen we er geen te zien. Wel een gekko, een kleine blauwe pinguïn en in een beek forse palingen van wel een arm dik en 80 cm lang ( geen visserslatijn!). We slapen prima in de tent met heerlijk bed, met recht glamping te noemen. Once in a lifetime klopt wel maar of het de lading dekt is voor discussie vatbaar.
De volgende ochtend na het ontbijt maken we een stevige wandeling op het eiland. We horen regelmatig vogels en zien een paar kleintjes. Het is een mooi idee dat hier nog veel mooie vogels zitten. Na de lunch komt de boot ons ophalen voor de terugtocht naar Paraparaumu waarna we gaan overnachten in Waikanae. We zijn ingekwartierd bij mensen thuis en kunnen hun keuken gebruiken en hun terras waar we een wijntje drinken. Wij zijn er niet zo zeker van dat wij zelf zo’n formule thuis zouden verdragen.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091860
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 105
[author] => Paul
[cityName] => Kapiti Island
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/770_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => once-in-a-lifetime
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-23
[title] => Wellington
[message] => Wellington
Donderdag 23 maart 2023
Vandaag niks gepland, bellen met Nederland, felicitaties voor de nieuwgeborenen Ferdinand en Romy die de familie weer uitbreiden.
Na 5 weken reizen krijg je toch dat de reistassen wat luchtjes gaan verspreiden als je ze opent. Dit is bijna onvermijdelijk als je behalve hotels ook hutten bezoekt en trektochtjes maakt. Maar gelukkig is er in ons appartementhotel een wasmachine aanwezig, die tevens droogt. Leve de techniek! Frisse geuren komen ons nu tegemoet , hoe fijn is dat !
We gaan naar het Te Papa museum, het nationale museum van Nieuw Zeeland. Het is gratis toegankelijk voor iedereen en het wordt druk bezocht. De Kiwi’s tonen hier heel trots een heleboel facetten van NZ. Zowel kunst als natuur als historische gebeurtenissen komen aan bod. De Maori krijgen gelukkig veel aandacht en er zijn hele indrukwekkende modellen en originele gebruiksvoorwerpen.
Ook heel bijzonder is de tentoonstelling over de eerste wereldoorlog waarbij veel Nieuw-Zeelandse en Australische soldaten zijn gesneuveld in de slag bij Gallipoli in Turkije. Al met al bijzonder mooi getoond en de tot wel 3 x uitvergrote soldatenbeelden zijn verbluffend levensecht gemaakt.
Ik zag een liedje over tramping, hiken oftwel trektochten in de natuur. Heel erg populair bij de Kiwi’s. Moest meteen aan mijn eigen meisje denken , ha ha.
“Going for a tramp”
Nieuw zeelands liedje uit 1923 over tramping (hiken).
For your wife don’t take a ‘vamp’
But choose a charming healthy tramp
One who with you will fondly stay
Over the hills and far away
Vrij vertaald door Paul:
“OP TREKTOCHT”
Kies als meisje geen zwak lekker ding
Maar een lieve sterke meid die haar verving
Eentje die jou volgt wat er ook gebeurt.
Als je haar over berg en dal mee sleurt.
Daarna een lekkere lunch in het museumrestaurant en een frisse Sauvignon Blanc aan het Waterfront. Fijne zonnige, maar winderige dag
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091820
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/522_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wellington
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-22
[title] => White horses
[message] => White horses
Woensdag 22 maart 2023, Wellington
Zoals gezegd gaan we vandaag vliegen voor de oversteek naar het Noordereiland. Onze gastvrouw was heel behulpzaam bij het kopen van de tickets. Ging erg relaxed trouwens, geen paspoort gegevens, alleen een naam zonder geboortedatum en klaar. Het ticket is uiteraard wel duurder dan van de ferry, maar we kunnen oversteken en hoeven geen uren op een deinende of slingerende boot, brrrrr…
We persen alles in onze tassen en hebben al een grijs vermoeden dat we te zwaar zijn voor een routine prijskaartje. We gaan eerst naar het dichtbij gelegen vliegveld en informeren bij de rental cars en de incheck balie. We vliegen pas om 18.30 u maar als we de auto na 12 uur inleveren komt er een dag huur bij. Ok, moet dan maar.
We gaan eerst kijken bij het Aviation heritage museum. Ze hebben hier een vrij uitgebreid beeld neergezet van de luchtvaart, met het accent op de wereldoorlogen en de bijbehorende gevechtstoestellen. Ook worden er diverse streekgenoten geëerd die destijds als piloot mee hebben gevochten. Het museum Is echt prachtig opgezet ,het is onbegrijpelijk waar ze al die oude toestellen vandaan hebben gehaald en vooral ook hoe ze die hebben opgeknapt. De toestellen zijn heel creatief tentoongesteld met er omheen hele taferelen opgebouwd met wassen beelden waardoor alles veel beter tot zijn recht komt. Zeer fraai gedaan, het was echt de moeite waard.
We rijden Blenheim in, geen bruisende stad, wel wat winkeltjes. Een dagmenu gegeten en dan wat rondgekeken in de omgeving. Blenheim is de belangrijkste stad van de Marlborough wijnstreek. Er zijn eindeloze wijnranken te zien. Rond 1870 is men hier begonnen met wijnproductie en het is inmiddels de belangrijkste wijnregio van NZ.
Eind van de middag leveren we de auto in en na enkele hoofdstukken gelezen te hebben gaan we inchecken. En ja de bagage is bij elkaar veel te zwaar , dus bijbetalen, maar afgemeten tegen de hele reis maakt dat ook niet veel meer uit. Het is wel grappig om te zien hoe gemoedelijk het hier toegaat, we krijgen een geplastificeerd kaartje met een nummer erop dat dient als instapkaart. Waarschijnlijk al talloze malen gebruikt. Het lijkt meer op een busstation zoals het allemaal verloopt. En in feite is het dat ook. Even oversteken van Zuid naar Noord of vv. We kunnen precies zien hoe de incheck balie mensen ook tevens koffersjouwers zijn en we zien onze tassen en rugzakken een voor een in de buik van het kleine eenmotorige toestel verdwijnen. De act van Jochem Meijer over het vliegveldje op Bonaire komt boven. ( nooit gezien? Kijken op youtube!! De Bonaire meneer).
Buiten is het heel fraai weer en we denken was dit wel allemaal nodig geweest?
We stijgen op en zien de zeer uitgestrekte wijngaarden van Marlborough. Eenmaal boven zee lijkt het oppervlak eerst vlak en stil. Maar gaandeweg zie ik toch wel duidelijke rimpelingen en steeds meer witte koppen ( white horses) van overslaande golven. Het wordt steeds duidelijker waarom de ferry is afgezegd. Als we na 20 minuten vliegen in Wellington uitstappen blijkt het keihard te waaien! We moeten er niet aan denken om nu op zee te zitten!
Het is intussen bijna half acht. We proberen contact te maken met de car rental, waarbij een allervriendelijkste beambte ons helpt met telefoneren. Nee hoor, er komt nu geen shuttle meer, morgen om 10 uur , dan kunnen jullie je auto ophalen. Jullie hadden er om 18 uur moeten zijn…..maar dit is overmacht, onze ferry is gecancelled! Ja , jammer maar jullie moeten iets anders bedenken. De parkeerwacht houdt een taxi aan en die brengt ons naar het hotel waar we ook weer voor een gesloten deur staan. Een telefoonnummer gebeld, en de juffrouw geeft ons de code van het sleutelkastje. Toch nog snel binnen. De taxichauffeur komt uit Assyrie zegt hij, beter bekend als Mesopotamië , later als Irak. Hij kent alle bekende Nederlandse voetballers als Cruijff, Gullit , van Basten. Hij voetbalt zelf ook , hier in NZ zijn ze gek. Die doen aan rugby ,“ only muscles, like animals. Soccer is brains … “ En ja, zegt hij Wellington is een stad van altijd harde wind…
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091812
[countryId] => 136
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 101
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/472_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => white-horses
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-21
[title] => Zeeziek of luchtziek.
[message] => Zeeziek of luchtziek?
Dinsdag 21 maart 2023
Na een diepe slaap worden we uitgerust wakker en gaan we weer aan het ontbijt met roerei, spek en tomaat. Het zestal Kiwi’s dat ook selfguided loopt en gisteren de hele tocht heeft gemaakt , gaan net als wij toch ook het eerste deel van de laatste dag afkorten met een boottocht vooraf. Overigens blijkt dat nu alle wandelaars hiertoe besluiten. Het scheelt veel gezwoeg en blaren waarschijnlijk. We zijn tenslotte op vakantie niet waar?
De boot wordt gereserveerd en we kunnen nu wachten tot 12 uur totdat hij aanlegt. Een van de 6 Kiwi’s , een dame van rond de 50 heeft flinke blaren aan de tenen. Ik help haar om een stukje compeed te modelleren om haar kleine teen die erg gevoelig is. Er worden allerlei reiservaringen uitgewisseld, Margo is begonnen aan haar luisterboek “ in de ban van de ring”. Ik ga op het strand kijken waar een groepje Fransen, duidelijk onervaren, instructies krijgt van de gids hoe zo’n kajak werkt en wat te doen als hij om zou slaan. Het is bijna hilarisch om te zien hoe de misverstanden ontstaan omdat deze lui nauwelijks Engels verstaan. maar uiteindelijk raken ze toch wel te water.
De boot komt precies op tijd en we varen 20 minuten naar de volgende baai. Daar begint het laatste deel van de driedaagse. We lopen gelijk op met de 6 Kiwi’s en voor hen is het makkelijk dat ik een paar keer een groepsfoto voor ze kan maken. Het is een hele makkelijke weg . Het weer is alweer prachtig ondanks de voorspellingen van bewolking en regen.
De bus brengt ons terug naar de basis. Een hartelijk afscheid en we zijn op weg naar Blenheim voor onze laatste nacht op het Zuidereiland. Morgen zouden we naar Picton gaan waar we de ferry naar Wellington nemen, de auto kunnen we in Picton inleveren. Het laatste uur van de autorit verandert het weer in regen en nog meer regen tot gigantische stortbuien. Ik vind dat ik met dit soort regen niet te hard kan rijden, maar zelfs een vrachtauto haalt dan nog in waardoor je ongeveer helemaal niks meer ziet. In Blenheim even zoeken naar ons verblijf. Daar is internet en prompt ontvangen we een sms van de ferry maatschappij dat de boottocht morgen is gecanceld wegens slecht weer met hoge golven! De straat van Cook tussen het Noorder- en Zuidereiland is berucht wegens storm en slecht weer! Wat nu ??
Onze gastvrouw leest mee met de berichtjes en kijkt op allerlei sites en ziet het somber in voor de overtocht. Anders wij wel, die al vlug zeeziek worden bij een beetje deining. Ze vertelt dat we hier vlak bij een klein vliegveldje zitten en dat vliegen ook een optie is.
We eten eerst maar eens een boterham en overwegen wat te doen. We hebben in deze 5 weken van alles extra verzameld qua etensspullen, en tassen gekregen bij de Abel Tasman firma. Krijgen we dit allemaal mee?
We besluiten om te vliegen, 20 minuten en klaar, wel is de vlucht pas om 18.30 u . Het lijkt erop dat we met autohuur wel eea kunnen regelen. We persen alles zoveel mogelijk in de tassen , wellicht een extra tas aan bagage maar dat zien we morgen wel weer. Benieuwd hoe de dag van morgen gaat verlopen………..
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091797
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 106
[author] => Paul
[cityName] => Blenheim
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/297_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zeeziek-of-luchtziek
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-05-28
[title] => Hoogtepunten en... nog meer hoogtepunten!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland voor een opleiding tot Adventure Guide en om te genieten van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!
I believe I can fly!
'Whoooeeee, this is so cool!' roep ik, terwijl ik aan de hendel in mijn linkerhand trek. De parachute waar ik onder hang draait naar links en ik zie de grond ver onder me voorbij glijden. Het land is een verzameling van allerlei tinten bruin en groen, met bomen en struiken en wegen en velden. Daar zijn de bergen, daar zijn de weilanden en daar in de verte glinstert een meer. Naast ons snijden de scherpe rotsige toppen van de bergketen door de lucht, begroeid met lage struikachtige planten. 'En nu weer rechtdoor, probeer aan de rechterkant van deze bergrichel te blijven', instrueert mijn begeleider Robert* me. Hij houdt constant de luchtstromingen waar we op cruisen in de gaten. 'Great you are a natural!' Vredig zweven we bijna anderhalve kilometer boven de grond en ik realiseer me dat paragliden eigenlijk helemaal geen extreme sport hoeft te zijn. Ja, we zijn net met een onhandige constructie op de rug een helling van Coronet Peak afgerend en hebben onszelf de diepte ingegooid en oke, ik hang nu hoog boven de grond in een soort kuipstoeltje aan een paar draadjes onder een kleurig stuk stof en vooruit, we kunnen flink stunten als ik wil, maar het grootste deel van de tijd zweven we kalm door het luchtledige en genieten we van het prachtige uitzicht. Het is bijna een beetje saai, als je vergeet hoe ver de grond is…
(* namen zijn veranderd uit privacy overwegingen)
'Kijk, daar kun je mountainbiken.' Robert wijst naar een smal paadje dat stijl de berghelling af loopt. 'Maar dat is voor gevorderden, ik zou het niet aandurven…' Ik knik en we kletsen over de manieren waarop we onszelf hier in onze vrije tijd vermaken. Zoals zovelen is Robert naar Queenstown gekomen voor het avontuurlijke leven en nu woont hij de helft van het jaar hier en de andere helft in zijn thuisland Mexico. In zijn vrije tijd doet hij aan mountainbiken, wandelen en natuurlijk paragliden, maar hij wil dit jaar ook meer gaan rotsklimmen. Een standaard profiel voor de gemiddelde local in Queenstown, het Mekka van de buitensport.
Robert laat me de parachute nog een paar rondjes sturen en neemt dan het roer over. 'Let's do a few more. Gentle.' 'Gentle? Why?' zeg ik. 'Okay than, let's go wild!' reageert hij. 'Yeahhh, let's go wild!' roep ik onverschrokken uit. Als adrenalinejunkie ben ik altijd op zoek naar dat heerlijke gevoel in je buik dat je vertelt dat je iets heel erg tofs aan het doen bent en daar hebben we meer actie voor nodig…
Weet waar je aan begint
Ons moment in de lucht is de afsluiting van opnieuw een heerlijke week vol buitenavonturen. Het was weer tijd om te klimmen en maandag reden we naar onze vertrouwde klimplek bij Wanaka. Als een geoliede machine laden we met de hele groep alle spullen uit de bus: de zware tas met touwen, de nog zwaardere tas met alle karabiners, de losse klimtouwen en onze persoonlijke spullen. We trekken in een kleine optocht een weiland door (de lokale boer is zo vriendelijk om klimmers toegang over zijn land te verlenen) en aangekomen bij onze klimwand voor vandaag hijsen we ons in onze uitrusting alsof we het al jaren doen. Zonnebrandcrème op, klimgordel aan, helm op, tape op de hielen en klimschoenen bij de hand. Zo, klaar voor een dag op de rots!
'Okay guys, I hope you all practiced your clipping during the weekend!' roept Osian* ons bijeen. 'Today we'll start preparing to lead climb and Benny* will give you a demonstration first.'
Lead climbing of voorklimmen is een tak van sportklimmen die wordt gebruikt om een klimroute uit te zetten waar de ankerpunten al aanwezig zijn (niet te verwarren met 'trad klimmen' waarbij je ook je eigen ankerpunten nog in de rots moet bevestigen). Je klimt de eerste meters omhoog zonder gezekerd te zijn, zodat je je touw kunt vastmaken aan het ankerpunt in de rots. Vanaf daar klim je verder van ankerpunt naar ankerpunt en blijf je het touw steeds bevestigen om uiteindelijk bovenaan een centraal anker te bouwen dat gebruikt kan worden voor topropen (klimmen aan een touw dat vanaf een centraal punt bovenaan de rots komt). Aan voorklimmen zitten extra risico's verbonden vergeleken met topropen; niet alleen klim je de eerste meters zonder aan een touw vast te zitten, de kans op een grondval is ook daarna groter doordat je steeds boven het ankerpunt klimt. En dus is het belangrijk om het vastclippen en het zekeren goed onder de knie te hebben.
Benny heeft inmiddels het klimtouw aan zijn gordel vastgeknoopt en het rode koord ligt slap achter hem op de grond. Terwijl hij zijn eerste voorzichtige klimpassen de muur op maakt, staat Osian met zijn handen uitgestrekt achter hem. 'Je wilt klaar staan om de klimmer op te vangen als hij achterover valt,' legt hij uit. 'En mocht dat gebeuren dan wil je er natuurlijk voor zorgen dat hij veilig terecht komt. Zoek een mooi zacht plekje uit waar je iemand heen kunt duwen, struiken ofzo.' Ik kijk om me heen naar de uitstekende rotsen en de harde kleigrond… Een zachte landing?
Benny bereikt het eerste ankerpunt, een metalen ring in de rots. 'Clipping', zegt hij en hij grijpt met één hand een van de quickdraws (twee karabiners met een band ertussen) die aan zijn gordel bungelen. Met een soepele beweging klikt hij de ene karabiner aan de ring en maakt hij het touw vast aan de tweede karabiner. 'Clipped!' roept hij naar Osian, die snel aan het zekeren slaat.
Het zekeren bij voorklimmen is complexer dan bij topropen, omdat je constant de balans probeert te vinden tussen de klimmer genoeg ruimte geven om te klimmen en het touw strak houden voor de veiligheid. Het is bijna een dans hoe Osian naar voren springt, naar achteren stapt, het touw uitgeeft en snel weer inneemt, constant berekend op wat Benny nodig heeft. 'Nu laten we jullie zien wat er gebeurt bij een 'lead fall' en waarom het zo belangrijk is dat je goed zekert.' kondigt Osian aan, terwijl hij het veiligheidstouw extra stevig aantrekt. 'Oh nee, ik val!' roept Benny dramatisch, vlak voordat hij het touw aan het derde ankerpunt (op ongeveer 5 meter hoogte) kan vastklikken. Hij laat de rots los en zeilt met een boog naar beneden om ongeveer 30 centimeter boven de grond met een schok tot stilstand te komen. 'Woooow,' zeg ik zachtjes, terwijl ik om mee heen nog meer geschrokken geluiden hoor. Ik had niet verwacht dat Benny zo ver zou vallen! Benny legt uit hoe dat kan: door zijn positie tussen twee ankerpunten was er een hoop extra speling in het touw. In combinatie met de rekking van het klimkoord zorgde dat voor een val die bijna de grond raakte, hoewel Osian toch echt strak aan het zekeren was! Als je bedenkt dat klimmers soms nog extra speling in het touw trekken en dat bij een echte val de reactie vaak trager is, is het goed voor te stellen dat een klimmer van een flinke hoogte de grond kan raken. Het laat ons de realiteit zien van de risico's van voorklimmen.
En dus beginnen we met een kleine stap: ghost roping. Terwijl we veilig aan een toprope omhoog klimmen, hebben we een tweede 'klimtouw' aan onze gordel dat we onderweg vastklikken aan de ankerpunten in de rots. Aan het uiteinde van dat extra klimtouw staat een tweede persoon die oefent met het zekeren van voorklimmen.
'Find an island of safety!' roept Osian me vanaf de grond toe, wanneer ik uiteindelijk zelf aan de muur hang. Daarmee bedoelt hij een plek met goede voetsteunen en een fijne handgreep voor mijn linkerhand, zodat ik met mijn rechterhand de quickdraw kan vastklikken. Ik klim verder totdat ik stevig sta en proberen mijn trillende benen tot rust te manen door een liedje te neuriën (zingen reguleert je ademhaling en je zenuwen). Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen duwen dankzij Jessie*, die me voor het topropen strak zekert. Ik tuur naar het ankerpunt en probeer al de instructies te onthouden. Ik wil het touw vastmaken wanneer de metalen ring tussen kin en navelhoogte is zodat ik niet te veel extra touw hoef op te halen en de poort van de karabiner moet in de richting van het volgende ankerpunt wijzen om een eventuele val beter op te kunnen vangen. Dan grijp ik met mijn rechterhand een van de quickdraws aan mijn gordel, klik hem vast aan de rots en frutsel het touw erdoorheen. Deze beweging moet ik uiteindelijk snel en soepel en blindelings kunnen uitvoeren, als Lucky Luke die een revolver trekt.
Butter fingers
Later in de middag hang ik helemaal bovenaan de klimmuur. Mijn voeten zijn stevig tegen de rots geplant en ik zit zonder handen met mijn gewicht volledig in mijn gordel. Ik controleer nog een keer of ik me echt goed vastgemaakt heb aan het ankerpunt en roep dan 'Van zekering af!' naar Elliotte*, die ver onder me op de grond staat. Wanneer zij het touw heeft losgelaten, begin ik een veiligheidssysteem op te zetten om naar beneden te kunnen abseilen.
'Uhhh, I hope I remember all the steps…' mompel ik nerveus tegen Osian, die een meter hoger over de vlakke top van de rots meekijkt. 'Geen zorgen, dat is waarom ik er ben!' zegt hij bemoedigend. Ik knik en begin langzaam de verschillende onderdelen van het systeem vast te maken. Allereerst knoop ik het klimtouw los van mijn gordel, dat voelt nogal spannend om te doen. Ik haal het door de ringen van het ankerpunt, laat het uiteinde helemaal naar de grond zakken en bevestig mijn zekerapparaat. Elke stap voer ik nauwkeurig uit; straks is mijn leven afhankelijk van mijn eigen werk, dus het is de moeite waard om het goed te doen. Als laatste wikkel ik mijn prusik (een dun koordje) om het klimtouw als een verbazingwekkend simpel remsysteem. Eindelijk heb ik alles opgezet en ik ben bijna klaar om de afdaling te wagen, als ik zie ik dat het klimtouw verwikkeld is geraakt met een van de andere onderdelen. Zucht, zo kan ik niet naar beneden. Ik haal snel alles los en begin weer van voor af aan, maar nu voel ik me opgelaten en gefrustreerd en mijn onhandige vingers haperen aan het touw. En dan maak ik een ernstige fout…
In mijn haast om mijn eerdere werk te herstellen, vergeet ik om de extra veiligheidsmaatregelen te nemen. Ik houd mijn zekerapparaat niet vastgeklikt aan mijn gordel, maar heb het los in mijn hand terwijl ik ruw het touw erdoorheen probeer te duwen. Ik denk nog 'Hm, dit zou zo makkelijk kunnen vallen…' en natuurlijk glipt het metalen voorwerp meteen daarna uit mijn vingers. Ik doe verwoed een poging ernaar te grijpen, maar de zwaartekracht wint het. Een halve seconde kijk ik geschokt hoe de ATC naar beneden keilt en dan roep ik snel 'Rock! Rock! Rock!' Van boven me echoot Osian de waarschuwing en op de grond duikt iedereen ineen.
Met een kletterend geluid valt het zekerapparaat op de grond en ik adem opgelucht uit. Gelukkig, niemand is geraakt. Maar, wat moet ik nu? Ik hang nog steeds zo'n 15 meter boven de grond en nu ligt mijn ticket naar beneden onderaan de wand… Als ik hier alleen zou zijn, zou ik nu een heel groot probleem hebben. Gelukkig ben ik echter niet alleen en hangt Don* een paar meter naast me aan de rots. Ik kan zijn zekerapparaat gebruiken en kom uiteindelijk veilig, maar wel met een ontevreden gevoel, weer op de grond aan.
Family time
Nadat we alle klimspullen weer hebben ingepakt, rijden we met de bus naar onze vertrouwde camping in Wanaka. 'Hello Mike! Did you miss us?' begroet ik de lokale eendjes.
Voordat we gaan koken is er nog even tijd voor een duik in de rivier en Kevin*, Jessie, David* en ik hangen rond in de koele stroming. 'Skinny dippen kan heel leuk zijn hoor!' vertelt Jessie over haar avonturen op zomerkamp, nadat David heeft gezegd dat hij dat nog nooit geprobeerd heeft. 'Hm, I should try it sometime!' reageert hij. Ik knik en kijk naar de mooie bergen in de verte. 'OH MY GOD, WHAT ARE YOU DOING?!' gilt Jessie opeens naast me. Geschrokken kijk ik om en dan kan ik niet meer stoppen met lachen. David heeft zijn zwemshort naar beneden getrokken en hurkt naast ons in het water. 'I'm skinny dipping!' zegt hij blij. 'Het is inderdaad heel fijn.' 'Mate, that's not usually how you do it…' zegt Kevin droog, terwijl Jessie uitroept 'Dit water is heel erg helder, dus ik kan alles zien! Doe alsjeblieft je broek weer aan!' Ik heb inmiddels buikpijn van het lachen en doe mijn best om mijn ogen boven de waterlijn te houden.
Later in de avond zitten we met de hele groep in een kringetje rondom onze kampeergasjes. Het eten is op en de afwas is gedaan. Onze eendenvriendjes waggelen om ons heen, op zoek naar eventuele restjes en boven ons beginnen de eerste sterren zich te tonen. Kevin reikt me een kopje thee aan, komt naast me zitten en slaat zijn arm om mijn schouder. Het is inmiddels flink afgekoeld en we kruipen knus bijeen onder mijn warme sjaal, met Jessie aan de andere kant.
'Zullen we allemaal iets delen waar we dankbaar voor zijn?' stelt Nilson* voor. Mats* begint: 'Nilson, je zekerde me vandaag zo goed dat ik me veilig voelde en die moeilijke route durfde te klimmen. Dankjewel!' Nilson glundert en kijkt vragend naar Rikki, die naar de grond staart en snel mompelt: 'Uh, ik heb echt het gevoel dat ik in deze groep mezelf kan zijn en dat jullie mij accepteren. Thanks.' Cleo zit naast haar en zegt: 'Sorry, I don't know! Uh sorry, uhm… Thank you Eliotte for helping me today.'
Zo deelt iedereen een voor een iets en wanneer we uiteindelijk bij mij aankomen kijk ik gelukzalig de kring rond. Ik zeg vanuit de grond van mijn hart: 'Ik ben ook dankbaar voor Kevin en Eliotte en Jessie dat jullie mij veilig hebben gehouden aan de muur vandaag, maar ik ben vooral dankbaar voor dit moment samen. Ik vind het zo fijn hier met jullie allemaal!'
Oefening baart kunst
In de dagen die volgen merk ik dat ik steeds zelfverzekerder word in het klimmen en zekeren. Ik oefen om bewust mijn voeten te plaatsen en niet langs de rots te schrapen en ik leer steeds meer op mijn vingers en tenen te vertrouwen. Waar ik het aan de start nog erg spannend vond om mezelf op te trekken aan een greep waar alleen een paar vingertoppen op passen, merk ik nu dat ik dat eigenlijk best kan! Het zorgt ervoor dat ik steeds moeilijkere routes kan proberen en mezelf kan uitdagen, altijd gesteund door mijn lieve groepsgenoten en Benny en Osian. Ik ontdek ook dat klimmers erg creatief zijn in het geven van namen en klim routes met namen als 'Get off that cow', 'Monkey toes', 'Milk and Cookies' en 'Do I have to?'.
Op woensdag probeer ik 's middags aan toprope een van mijn moeilijkste routes tot dan toe. Het is een niveau 18, vanwege een gecompliceerde beweging aan de start. Ik sta met mijn tenen op een smalle richel en trek me met mijn rechterhand op. Daarna moet ik me met mijn linkerhand aan een platte gladde uitstekende rots overeind houden, zodat ik met mijn rechterhand over het overhangende plateau kan reiken. Hoe hard ik ook knijp in die stomme rots, mijn vingers glijden er steeds vanaf. Voorheen zou ik het na een eerste keer opgeven en afdruipen, maar nu blijf ik het proberen. Keer na keer val ik achterover, steeds weer geduldig opgevangen door Kevin. Mijn vingers zijn schraal en branden als ik uiteindelijk toch stop en met hem wissel. Kevin is zwaarder dan ik, waardoor het zekeren wat extra behendigheid vereist. Wanneer ook hij de eerste keer valt, trekt het gespannen klimtouw me bijna de lucht in. Ik maak me extra zwaar en zet een voet tegen de wand om mijn evenwicht te bewaren. Bij zijn tweede poging lukt het Kevin uiteindelijk om de overhang te overwinnen en rap klimt hij naar de top.
'Wie wil Headbangers Arête weghalen?' vraagt Benny achter ons. 'Oh dat kan ik wel doen, we zijn bijna klaar hier!' zeg ik snel. 'Are you sure? You have to climb it first…' twijfelt Benny. Zijn aarzel drijft me alleen maar voort en overmoedig zeg ik: 'Sure, ofcourse I can climb it!'
Heabangers arête was de lastige route waar ik twee weken geleden (aan de start van onze eerste klimweek) niet eens een meter van de grond af kon komen. Een arête is een verticale hoekige rots en deze route heeft hele smalle richeltjes als handgrepen en voetsteunen, met halverwege de route een glad stuk. Niet makkelijk en zo aan het einde van de dag ben ik eigenlijk ook wel een beetje moe, dus zo 'ofcourse' is het niet… Toch ga ik ervoor en ik breng mezelf soepel helemaal naar de top. Terwijl ik bovenaan hang en mijn veiligheidssysteem opzet ben ik vervuld van trots, een beter bewijs van mijn voortgang had ik niet kunnen wensen!
Upside down
We eindigen de week vlakbij huis en gaan naar 'Sidekick wall', een klimwand ongeveer 20 minuten buiten Queenstown met een fenomenaal uitzicht op het helderblauwe meer en de prachtige omgeving. Op de vlakke bovenkant van de rots oefenen we met het opzetten van onze 'clifftop safety', een combinatie van touwen, slings en karabiners waarmee we over de rand kunnen abseilen. 'Hi there, my name is Jorinde. Are you ready to do some abseiling?' speel ik voor kliminstructeur, terwijl Cleo doet alsof ze mijn nerveuze cliënt is. Een voor een coachen we elkaar bij de afdaling over de scherpe rand van de rots.
Ik loop net weer terug naar de top als Rikki me proestend tegemoet komt. 'You missed it! Don flipped upside down! It was so funny!' zegt ze opgewonden. 'Wat? Hoe dan?!' reageer ik. Even ben ik bezorgd, maar dan zie ik Don, lichtelijk gehavend maar verder oke, met een schaapachtig gezicht op de top zitten en kan ik mee lachen. Terwijl hij de rand over ging verloor hij blijkbaar zijn evenwicht en, doordat zijn voeten hoger waren dan zijn zwaartepunt, eindigde hij in een ongemakkelijke positie met zijn benen in de lucht. De mensen bovenop zagen hem ineens verdwijnen om daarna zijn voeten boven de rand te zien verschijnen. Oh Don, hoe kan het toch dat dit soort dingen altijd jou overkomen!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen, zien we net het zilveren autootje van Rikki's moeder onze parkeerplaats afkomen. Iedereen begint te juichen; we weten al hoe laat het is. Rikki's moeder heeft het op zich genomen om ons allemaal goed doorvoed te houden en elke week levert ze een enorme zelfgebakken chocoladecake voor ons, feestelijk versierd met maltezers of paaseitjes of caramel stukjes. Terwijl we na het eten met de hele groep in de woonkamer bijeenkomen om samen een serie te kijken, geniet ik van het heerlijke toetje. Wat een goed begin van het weekend!
We vieren het leven
En zo hang ik zaterdag aan een parachute ver boven de grond, terwijl Robert zijn best doet de vlucht nog wilder te maken. Hij laat ons eerst een paar keer heen en weer wiegen en zet dan een 360 in. Steeds sneller tollen we om ons as. We hangen bijna horizontaal in de lucht en het is net een hele snelle zweefmolen, maar dan op grote hoogte. De wind raast om mijn oren en ik lach opgewonden. Daar is dat gevoel in mijn buik!
Dan is het tijd om te landen en we sturen naar de enorme smiley die in het veld is gemaaid. Landen is vaak nog het spannendst van dit soort sporten, maar alles gaat soepel. Op de grond komt Jessie enthousiast op me af gerend. 'Dat was zo cool! Ik was net een vogel! Zo bijzonder!' Ook Don, Tom* en Kevin komen naar ons toe, vol blijdschap over hun vliegavontuur. Nadat we onze foto's en video's hebben gekocht en de instructeurs gedag hebben gezegd, klimmen we in de bus die ons terug naar het centrum brengt.
's Avonds vieren we met zijn allen het einde van deze geweldige week door samen naar het centrum te gaan. Na mijn uitgaans avontuur in het eerste weekend ben ik niet meer mee gegaan met de feestbeesten. Vorige week had ik juist een heerlijk ontspannen avond thuis, met koekjes, een kopje thee en een film, waardoor ik ook in de gelegenheid was om Jessie te helpen toen ze thuiskwam. In eerste instantie strompelde ze zelf naar de badkamer en toen ik even later ging kijken of alles goed ging, vond ik haar slapend op de vloer, knuffelend met de badmat. 'Jessie, kom ik help je naar bed…' probeerde ik haar zachtjes wakker te schudden. Ze mompelde '5 minuten nog!' en dutte rustig verder. Tien minuten later ging ik terug, met Kevin als back-up en we trokken haar overeind en liepen de paar meter naar haar kamer aan de andere kant van de gang. Terwijl ik het gordijn naar beneden rolde, kroop ze braaf in bed en onder haar deken. 'Heb je nog iets nodig?' vroeg ik, maar onze koningin zei hooghartig: 'No, you are dismissed!' en begon te snurken.
Vandaag laat ik de koekjes, thee en verzorgingstaken echter even voor wat het is en ga ik mee op stap. Voor het eerst in weken doe ik weer make-up op en oorbellen in, klaar om Queenstown te charmeren. We volgen de standaard route: een potje pool in de skischuur en daarna dansen in een ouderwets slechte nachtclub met plakkerige vloeren. De muziek staat te hard, de dansvloer staat vol met zweterige mensen die steeds tegen me aan botsen (ik deel veel venijnig elleboogjes uit) en de drankjes zijn mij te duur, maar we hebben erg veel lol. We zijn met zoveel dat ik de hele avond word omringd door vrienden en samen dansen en springen en zingen we totdat onze voeten zeer doen, onze kelen schor zijn en we een schelle piep in onze oren hebben.
Wanneer het tijd is om richting huis te gaan, worden Jessie en ik door de geuren naar de hamburgerkar op de hoek gelokt en we besluiten dat we best een burger kunnen delen. 'Hey, where are you from?' begint een middelbare man achter ons een gesprekje. Het blijkt dat hij net als Jessie Amerikaans is en hij begint een heel verhaal terwijl we wachten op de burger. 'Ik betaal ook voor hun bestelling!' zegt onze nieuwe vriend, terwijl hij de verkoper te veel geld in de hand duwt. 'Keep the change, that's your tip.' Ik ben al klaar om te protesteren, maar besluit om een gegeven paard niet in de mond te kijken en zeg niets. Blijkbaar heeft deze meneer geld waar hij vanaf wil, aangezien fooien geven hier niet nodig of verwacht is. 'Kom gezellig met mijn vriend en mij beerpong spelen in ons hostel!' nodigt de aardige Amerikaan ons uit. 'Ah sorry, onze vrienden wachten daar verderop op ons! We zien wel of we later nog komen!' zeggen we snel, terwijl we met de burger weglopen. 'Wil jij beerpong met ze spelen?' vraag ik Jessie, terwijl we de groep naderen. 'Iel, nee natuurlijk niet!' griezelt ze. 'Nogal creepy dat een middelbare man twee jonge meiden naar zijn hostel uitnodigt…' Het is tijd om lekker naar huis te gaan, uitrusten zodat we komende week weer verder kunnen avonturieren.
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur in Nieuw-Zeeland verder gaat - op naar uitdagende hikes, wildwater reddingen, een bijzonder valentijnsgedicht en een sprong in het diepe!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093678
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 75
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => hoogtepunten-en-nog-meer-hoogtepunten
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Letsgo
[datePublication] => 2023-05-19
[title] => Weersverschijnselen en cadeautjes uitpakken
[message] =>
8 t/m 19 mei
Glazig kijken we naar buiten. Gisteren zijn we aangekomen bij Let’s go met veel te zware tassen en een bus die door enige miscommunicatie een halte te ver ging. Flink sjouwen dus, maar het is wel droog. Zodra we het bed in orde hebben vallen we in een diepe, diepe slaap. Rond 04.00 ’s morgens zijn we allebei klaarwakker en gaan we dus maar gezellig samen al jetlaggend ontbijten. Alleen….het hoost. En hoe. Nieuwsberichten spreken over overstromingen en overlijdens. Het gutst en guts. Veel meer dan een beetje glazig door de ramen te staren en data te downloaden voor de waterkaarten zit er dus niet in vandaag. Ook goed.
De dag erna nemen we voorzichtig de mogelijke schade van een eerder overgekomen orkaan op. Het weer verandert hier sterk, zoals overal in de wereld. We horen dat er de afgelopen zomer veel stormen en overstromingen zijn geweest. Iemand verloor zijn boot in een storm. Een ander is afgelopen zomer in het geheel niet uitgevaren wegens het slechte weer. Nog een ander vertelt over een gevallen dikke boom in zijn tuin, die de volgende dag door de wind werd opgetild, weer rechtop werd gezet en over de andere boeg de tuin in donderde. Hmmm… Met lood in onze schoenen na ons harde werk van vorig jaar lopen we de hele boot op mogelijke schade na. Het onderrek van de zonnepanelen is losgegaan en moet worden vervangen en de bodem van de bijboot is stuk. Dat is goed te doen en dat kunnen we allemaal zelf. Stap voor stap starten we met klussen, bevoorraden en schrobben. Langzaam blijkt dat Let’s go alles echt goed doorstaan heeft! Hoewel ze groen is geworden, gaat het er makkelijk af. Alles wat we bekijken en aanzetten doet het. Het voelt als cadeautjes uitpakken.
We zetten er flink de sokken in en werken hard. Precies een week na onze aankomst varen we naar de werf om 2 dagen de kant op te gaan. We hebben namelijk nieuwe schroeven voor de motoren nodig, omdat we anders de garantie op de nieuwe motoren mislopen. Aankomen bij de werf voelt als thuiskomen. Heel fijn om zoveel bekenden te zien. We genieten en dompelen onszelf onder in de hartelijkheid.Het betekent echter ook dat we hier in New Zealand echt al heel lang zijn. Tijd om te gaan! Naast het plaatsen van de nieuwe schroeven slaan we versvoorraden in, vullen we water en gasflessen bij, worden er nieuwe zeilen geleverd en repareren we de bodem van de bijboot. Twee dagen later gaan we in alle vroegte bij zonsopkomst te water. Nadat we de rivier afgevaren zijn ankeren we in een voor ons inmiddels zeer bekende baai. Even uitblazen van al dit aanpoten achter elkaar. Zo erg is het dus niet dat het die middag slecht weer wordt en er voor de komende 5 dagen allerlei storm en hevige regen-waarschuwingen zijn. Lekker lezen!
Eerlijk gezegd valt het weer de dag erna best mee. Tussen de buien door schijnt de zon en knopen we alle zeillijnen weer op de boot. Rond vijf uur ploffen we tevreden op de bank. ALARM. Alle 3 onze telefoons gaan af. Er is een Tsunamiwaarschuwing wegens een aardbevingvan 7.7 op de schaal van Richter ten noorden van Nieuw Zeeland. Er zijn dus ook nog natuurverschijnselen die niets met klimaatverandering te maken hebben. Alle mensen moeten van boten af, stranden verlaten en naar de kant gaan. Mensen die op boten wonen worden in het bericht apart genoemd. Uhhhh… Naar de kant? We hebben een bijboot, maar onze nieuwe buitenboordmotor werd geweigerd op schiphol. Dus zouden we moeten roeien. Maar er staat ook: niet in kleine bootjes zitten en surfers direct het water verlaten. Het lijkt ons een beetje vreemd dus om ruim een halve kilometer naar het dichtstbijzijnde strandje -dat je dus moet verlaten- te gaan roeien in een mini opblaasbaar bootje. We besluiten nog eens 20 meter extra ankerketting uit te vieren, hoewel we op slechts 2 meter diepte al aan een ruime lijn geankerd waren. We liggen volgens ons prima, kunnen de motoren bijzetten als dat nodig is en kunnen -denken we- hooguit in de modder of de bosjes worden weggezet. Hoe ziet een tsunami hier eruit? Ik krijg daar van die beelden van leeglopende stranden met erna vloedgolven bij. De Tsunami wordt direct al om 17.00 uur verwacht en de impact kan nog enige uren erna doorgaan. Vol verwachting turen we eerst in het licht en later in het donker om ons heen. Er is tijdelijk wat meer stroming, tegengesteld aan de verwachte richting. Dat was het eigenlijk.Okay. Echt? Ja echt. Okay. Nu dus maar hopen dat we het inmiddels volledig zichzelf ingegraven anker later weer omhoog gaan krijgen. Echt iets voor ons.
Komende dagen gaan we de zonnepanelen bevestigen, de zeilen erop zetten en nog een verlate elektraman aan boord laten die niet was toegekomen aan een klusje. Daarna gaan we in al dit veranderende weer zoeken naar een mooi weergat om tussen de stormen door naar de tropen te varen. Het plan is New Caledonia, Vanuatu, Darwin (topje van Australië) en dan Lombok (ten Oosten van Bali in Indonesië). Maar met ons weet je het maar nooit. Eerst maar eens wegvaren.
[userId] => 342952
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5093336
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 155
[author] => Rixta
[cityName] => Whangarei
[travelId] => 528731
[travelTitle] => Nieuw Zeeland verlaten
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-verlaten
[dateDepart] => 2023-05-08
[dateReturn] => 2023-10-08
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/115/857_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/342/952_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => weersverschijnselen-en-cadeautjes-uitpakken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-03
[title] => Finale
[message] => Finale
Maandag 3 april 2023 , Clevedon Nieuw Zeeland
De laatste dag in Nieuw Zeeland, voor altijd? Wie zal het zeggen. Deze dag lijkt op de dag voor vertrek : alle spullen uit de auto op het bed( en dat is inmiddels heel wat) en dan herschikken en inpakken. We hebben intussen wat extra spullen verzameld en zullen extra bagage moeten inchecken.
Wat een reis ! Maar goed dat ik eea per dag genoteerd heb want anders waren we zeker veel details vergeten denk ik zo. Ik verwacht dat we nog heel veel napret zullen hebben , vergelijkbaar met de voorpret van de voorbereidingen van deze reis. Als we straks de foto’s en het dagboek uit gaan zoeken zal dat heel wat tijd kosten maar ook weer veel mooie herinneringen oproepen. Nog voordat we in het bejaardenhuis zitten dus[e-1f609]
We schatten dat we zo’n 5000 km gereden hebben ( links ![e-1f602]) , we hebben gewandeld, in de zon en door de regen. Door duinzand, door water gewaad, over rotsen en gladde boomstammen geklauterd. Nat gesproeid door donderende watervallen.We hebben door oerwoud gelopen met exotische vogels, varens en mossen. In de nacht fantastische sterrenhemels gezien . We hebben een panoramische treinreis gemaakt, gefietst over vervallen spoorrails .We hebben in allerlei boten gevaren, met uiteenlopende vliegende machines gevlogen, geland op asfalt , sneeuw , water en aarde . We zijn bijna weggeblazen op een vulkaankrater en hebben de stinkende zwaveldampen van de pruttelende modderpotjes en fumarolen nog penetrant in ons reukorgaan zitten.Maar vooral ook hebben we fijne herinneringen aan de relaxte manier van leven zoals de Kiwi’s die tonen. Niet te star, informeel ,vriendelijk en behulpzaam. Er wordt nu veel respect getoond voor de oorspronkelijke Maori , de kinderen krijgen de taal op school geleerd. De plaatsnamen en historische plekken worden in Maori taal getoond .
En wat een ruimte is hier nog . Schapen en koeien in overvloed , maar ook hier een steeds meer groeiend bewustzijn dat het vooral mensen en hun “ arrogante” levenswijze zijn die veel vernielen in de natuur. Er zijn gelukkig veel succesvolle initiatieven om te pogen de schade te beperken of te herstellen die de kolonisten met name in gang hebben gezet. Ook hier zijn de gevolgen van climate change aan den lijve gevoeld met Gabreëlle. Ook hier zien we her en der boerenprotesten opkomen omdat er beperkingen beginnen te komen aan de 15 miljoen schapen en vele vele koeien met hun onherroepelijke uitstoot.
Al met al een fantastische reis, fijne mensen ,een fantastisch land : Nieuw Zeeland oftewel Aotearoa : het land van de lange witte wolk.
Maar Nederland lonkt toch ook weer , ons gezin de kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden . Zoals het klokje thuis tikt …….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092072
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 259
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/332_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => finale
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Safety Third!
[message] => Introductie:
Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volg en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. De tijd gaat snel voorbij en het programma is druk, maar laten we snel op avontuur in het land van de hobbits gaan!
Daar hang je dan!
'Pfffff', ik blaas een trillerige adem uit terwijl ik me aan de rotswand vastklamp. Ik hang maar een paar meter boven de grond, maar toch bonst mijn hart in mijn borst. Mijn armen beven en mijn handpalmen voelen zweterig, met mijn teen probeer ik me op een van de miniscule randjes omhoog te duwen. 'Grrrrt', met een schrapend geluid glijdt mijn klimschoen weg en ik adem scherp in. Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen drukken en trekt het touw me een beetje omhoog. 'Kom op, je kun dit!' moedigt Jessie* me vanaf de grond aan. Wanneer ik weer wegglijd schud ik mijn hoofd. 'Nee, ik kom naar beneden. Ik kan niet meer.'
Ik voel me teleurgesteld in mezelf… Ik heb klimmen altijd erg leuk gevonden, waarom voelt het dan nu zo enorm eng? Als klein meisje ging ik eens in de zoveel tijd met mijn vader en broer naar de klimhal en genoot ik ervan om naar boven te klauteren terwijl mijn vader me zekerde. Toen was ik nooit bang. Daarna, tijdens de keuzemodules van gym op school, deed ik samen met een vriendin een klimcursus en leerden we meer over klimtechnieken en zekeren. Tijdens die cursus bevroor ik voor de eerste keer en ik weet nog precies hoe dat voelde: op ongeveer tien meter hoogte, met trillende armen, zweterige handen, een bonkend hart en geen idee hoe ik verder moest. Paniek! In de jaren daarna heb ik af en toe wel wat geklommen (een keer een korte boulder cursus, een keertje met vrienden buiten in Noorwegen, een keertje boulderen met vriendinnen), maar het lukte nooit om het echt regelmatig te doen. Ik heb dus het idee dat ik een stuk minder goed voorbereid ben dan sommige van mijn groepsgenoten, die in hun thuislanden regelmatig aan een klimtouw hangen. En toch was ik op een of andere manier de eerste die deze rotswand mocht uitproberen doordat ik enthousiast mijn hand opstak toen instructeur Osian* zei: 'Wie hier weet nog hoe je je in moet inknopen met een acht-knoop?' Ik had suf genoeg niet verwacht dat dat meteen betekende dat ik de muur opging…
(* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy)
Wanneer ik weer op de grond sta bevrijd ik mezelf snel van het touw en trek ik mijn klimschoenen uit. 'Ah die schoenen zijn zo ongemakkelijk!' klaag ik, terwijl ik met mijn pijnlijke tenen wiebel. Klimschoenen horen krap te zijn zodat je extra grip hebt, maar in de hitte van de Nieuw-Zeelandse zon voelt het alsof mijn voetjes gekookt én bijeen geperst zijn. Ik kijk aandachtig toe hoe eerst Jessie en dan Kevin* ook die verdomde wand opklauteren. Beiden zijn goede klimmers met behoorlijk wat ervaring en schijnbaar zonder problemen zweven ze naar boven. De randjes waar ik niet op kon staan lijken wel traptreden onder hun behendige voeten, ze grijpen zich vast aan de kleinste steenknobbeltjes en elke beweging is vloeiend. Grrr, ik kan er niet om heen: ik heb nog veel te leren.
We wisselen om met de andere groep en gaan naar 'Big Corner', een klimroute die (zoals de naam al verklapt) in een natuurlijke hoek in de rots slingert. Dit is een historische klim; de tweede route die ooit in deze omgeving werd geklommen door bergbeklimmers die iets te doen wilden hebben als Mount Aspiring (de dichtstbijzijnde hoge piek) onbegaanbaar was door slecht weer. 'Hier, ik zeker je wel,' zegt Kevin en hij klikt zijn zekerapparaat vast aan zijn gordel. Elliotte* is zijn back-up zekeraar (extra veiligheid terwijl we nog aan het leren zijn) en ik laat mijn pijnlijke voeten weer in de schoenen glijden en maak een dubbele achtknoop. 'Is dit uiteinde lang genoeg?' laat ik Osian de knoop inspecteren en hij knikt. 'Klik nog even met je karabiners!' is zijn laatste opmerking en we knijpen in de dichtgeschroefde karabiners en zeggen in koor: 'The sound of safety!'
Ik duw mijn linker voet in een kleine holte, grijp met mijn handen de scherpe rand van de hoekige rots vast en zet de eerste stap omhoog. 'Hier is een goede voetsteun', coacht Jessie van de zijlijn, terwijl Osian zegt: 'Gebruik de scheur!' In het midden van de hoek, tussen de twee rotswanden die loodrecht op elkaar staan is een verticale breuklijn, waar je perfect je handen in kunt schuiven. Aan de witte magnesiumvlekken te zien is dat hoe iedereen het doet en ik wurm mijn handen naar binnen. Gelukkig heeft Nieuw-Zeeland geen enge spinnen… Stapje voor stapje worstel ik mezelf de rotswand op. Ik duw mezelf in de hoek, lig zo dicht mogelijk tegen de koele steen aan en vind kleine randjes om op te staan. Wanneer ik het even moeilijk heb roept Osian me toe: 'Zing een liedje, dat helpt om je ademhaling te reguleren!' 'Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor…' zing ik lichtelijk hijgend tegen mezelf, terwijl ik naar de volgende greep reik. Mijn vingertoppen branden, maar ik kan me optrekken aan het kleine randje en ben weer een stukje verder. 'Kun je me wat strakker zekeren?' roep ik nerveus naar Kevin wanneer ik de druk van de gordel voel afnemen. Ik vertrouw hem wel, maar toch… Hij heeft op dit moment letterlijk mijn leven in zijn handen.
Wanneer ik de top bereik, kijk ik trots naar beneden. 'Ik ben er!' roep ik en iedereen juicht. 'Een momentje!' Vanuit de beschutting van de rots kijk ik uit over het landschap. De strakblauwe hemel, de scherpe grijze rotsen aan de overkant, de smalle weg die tussen de velden door snijdt. Dit gebied heet 'Hospital Flat' en ligt een stukje buiten Wanaka, een stadje ongeveer anderhalf uur rijden van Queenstown af. Omdat het land tussen de bergen hier relatief vlak is, werd ziek of verzwakt vee hier vroeger heen gebracht om bij te komen en daar is de naam Hospital Flat uit voort gekomen. Op dit moment is er echter geen schaap te zien. 'Heb je me?' vraag ik Kevin en hij antwoordt 'Ik heb je!' Ik voel dat het klimtouw strak staat en ga voorzichtig zitten in mijn klimgordel met mijn voeten plat tegen de muur. Stapje voor stapje loop ik langs de rots naar beneden terwijl Kevin het touw laat vieren. Wanneer ik op de grond sta geef ik iedereen een high five. 'Makkie!' zeg ik lachend. Nu weet ik weer wat ik zo leuk aan klimmen vind: er is geen beter gevoel in de wereld dan het overwinnen van een rots!
Later in de middag laden we onszelf en alle klimspullen in onze witte bestelbus om naar een camping te rijden. Het kampeerterrein is een groot open veld met dor geel gras en stoffige zandplekken. Her en der creëren hoge bomen wat beschutting van de zon. Wij parkeren in het midden van het terrein en beginnen onze tassen en tenten uit te laden. Het is een race voor het beste plekje en snel spreid ik het onderzeil van mijn miniscule tentje uit en begin mijn haringen de grond in te duwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan… De droge klei is keihard en vol stenen en brokkelt onder de druk van de haringen. Ik snuif gefrustreerd en steek de haringen uiteindelijk bijna horizontaal de grond in om toch nog een beetje grip te hebben.
Plons!
Wanneer we ons kampement zo goed en kwaad als maar gaat hebben opgesteld schiet iedereen zwemkleding aan en lopen we naar de rivier. Na een dag zweten in de brandende zon zijn we wel toe aan wat verkoeling… Deze camping heeft geen douches, maar dat is geen probleem want de rivier is ook nat! Met een klein groepje lopen we de brug over naar een touw om jezelf de rivier in te slingeren. Benny* en Osian zijn er al en Benny laat ons zien hoe het moet: hij klautert een boomstam op naar het houten plateau, trekt het touw naar zich toe en grijpt de trapezestok vast. Hij stapt vanaf de zijkant van het plateau, slingert zichzelf door de lucht, maakt op het hoogste punt een achterwaartse salto en landt met een plons in het water van de rivier. Voordat de stroming hem te ver mee kan slepen zwemt hij naar de oever.
'Uhhhh, ik denk niet dat ik dat kan…' mompel ik tegen Jessie, terwijl Kevin de boomstam al op klautert. 'Maak een salto!' roept Jessie hem toe. Kevin zet zich af, slingert naar voren, laat de stok los en draait zich in de lucht om. Ik zou zweren dat hij een moment lang stil hangt, terwijl hij oogcontact maakt met Jessie. 'No!' zegt hij met een serieus gezicht. Dan knijpt hij zijn neus dicht en maakt een bommetje de rivier in. We barsten allemaal in lachen uit.
Wanneer het mijn beurt is krabbel ik bibberig de glibberige boomstam op. Benny reikt me de trapeze aan en legt uit 'Houd je armen gestrekt en stap zijwaarts van de plank af.' Ik kijk naar het kolkende water zo'n vijf meter onder me. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik haal diep adem en stap het luchtledige in. Mijn benen zwieren door de lucht, ik probeer mijn armen gestrekt te houden en dan… Met een schok glippen mijn handen van de stok en stort ik 'PETS!' met mijn billen op het water. Hm, dat was niet zoals het moet! Ik snap het niet, na al mijn jaren turnen zou ik dit toch moeten kunnen? Maar ook de tweede en derde keer die middag lukt het me niet om de trapeze vast te houden en de boog af te maken, elke keer land ik met een klets op het water. Met een gloeiende huid (en wangen) klauter ik uiteindelijk de kant op en geef ik het op. Je kunt niet overal goed in zijn! Gelukkig wordt mijn matige prestatie overschaduwd door Don's* vertoon. Enthousiast is hij aan komen lopen en naar boven geklommen met dezelfde instructie die wij ook allemaal hebben gekregen: Houd je armen recht en stap vanaf de zijkant van het plateau. Vol zelfvertrouwen stapt Don naar voren en dan, terwijl wij allemaal 'No, no, noooo!' roepen, duikt hij voorover, met gebogen armen vanaf de voorkant van het plateau de trapeze in. Hij valt recht naar beneden en dondert in het ondiepe deel van het water. Even wordt het doodstil, Benny trekt bleek weg en we wachten gespannen. Dan breekt Don's lachende hoofd door de oppervlakte, 'I'm okay!' spluttert hij en hij waadt naar de kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, ik had niet verwacht dat zwemmen het engste deel van de week zou zijn…
Safety third!
De dagen daarna leren we steeds meer over veilig klimmen en zekeren en alles wat daar bij komt kijken. In totaal zullen we vier van dit soort klimweken hebben, waarna het idee is dat we zelfstandig kunnen klimmen, sportklimroutes kunnen opzetten (inclusief de ankers die daarvoor nodig zijn), anderen kunnen begeleiden in het klimmen en allerlei veiligheidsmaatregelen kennen. En dat betekent dat onze instructeurs ons vanaf het begin nauwlettend in de gaten houden en wijzen op de kleinste details. 'A not neat knot is a knot not needed!' drillt Osian ons, terwijl hij een rommelige achtknoop over laat doen. 'If you're going to put you life on it, you better do it right!' 'A not need knot is a knot not needed,' herhaal ik de tongbreker in mezelf, terwijl ik worstel om de meest perfecte knoop ooit te leggen. Naast me heeft Mats* zijn shirt uitgetrokken in de brandende zon, tijd voor een stoere klimfoto. 'Klimmen zonder shirt doe je maar in je eigen tijd!' zegt Benny bars. 'Trek je kleding weer aan.' 'Safety first!' Echoot Osian achter hem. 'Well… after 'looking cool' and 'great for Instagram', right?' grapt David*, onze welgebekte Amerikaan. Dus, safety third?
De klimplek (ook wel 'crag' genoemd) waar we vandaag zijn ligt vlak bij een riviertje en in de pauze lopen we de helling af om op het kiezelstrand te lunchen. Wat een prachtige plek, naast het water en onder de schaduw van de bomen! En ook heerlijk om even onze veiligheidshelmen af te mogen zetten, nu we weg van de rotsen zijn. Tom* onze Schotse groepsgenoot zoekt meteen een paar stenen om te keilen. Tom is onze man van weinig woorden. Hij doet meestal zijn eigen ding, leeft op een dieet van instant noodles, fish en chips en tosti's en hij voelt niet echt de behoefte om zijn stem te laten horen in de groep (wat best fijn is tussen zo veel luidruchtige mensen). Af en toe komt hij echter met de perfecte droge opmerking die ons allemaal tot lachen brengt. En nu laat hij laat zijn ware talent zien: sommige steentjes stuiteren wel acht keer over het water!
Wanneer we bijna klaar zijn met eten introduceert Osian en nieuw concept: 'scream bubbles'. Hij demonstreert hoe het moet door de rivier in te stappen, voorover te buigen, zijn gezicht het water in te steken en onder water luidkeels te schreeuwen. 'De perfecte oplossing voor al je frustraties!' grapt hij, terwijl hij met een druipend gezicht weer overeind komt. Ik grinnik wanneer ik even later zelf het koele water in stap, het voelt soms echt alsof ik in een extra lang schoolkamp ben beland.
Aan het einde van de week pakken we onze tenten weer in en zorgen we ervoor dat we de kampeerplek netjes achter laten. We nemen afscheid van het legertje aan eenden dat elke ochtend bij onze tenten verzamelde en dat ons 's avonds bedelt om eten. 'Bye Mike!' zwaai ik naar de bruine waggelmonsters. Net zoals alle vrienden verdienen de eendjes ook een naam en vanaf nu heten alle eenden Mike, behalve één eendenkuiken dat Jessie 'Marquis' heeft genoemd. Voordat we door naar huis rijden brengen we nog een laatste klimdag door bij Bannockburn crag. Ook dit is een prachtige plek, aan het helderblauwe Dunstan meer. Dit kunstmatige meer is in de jaren zeventig aangelegd door een dam in de rivier te plaatsen. Een deel van het historische centrum van Cromwell moest naar hoger gelegen grond verhuisd worden om niet weggespoeld te worden. Tegenwoordig wordt het meer onder andere gebruikt wordt voor irrigatie van de vele fruitkwekerijen in de omgeving en voor recreatie. Wij genieten vooral van de mooie uitzichten, terwijl we bovenop de rots oefenen met het aanleggen van veiligheidsankers. We gebruiken twee ankerpunten in de vlakke top en maken met behulp van karabiners en een touw of bandlus tweepuntsankers. Dit systeem zullen we uiteindelijk gaan gebruiken om over de rand te abseilen en een tijdelijk klimanker te maken, dat vervolgens gebruikt kan worden om te klimmen. Ik realiseer me nu pas dat ik nooit heb geweten hoeveel er eigenlijk komt kijken bij deze sport!
Welkom thuis!
Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen worden we verwelkomd door Nilson*. Jammer genoeg werd hij aan het begin van de week ziek en kon hij niet mee klimmen. Op de tafel staat voor elk van ons een kopje klaar, met ernaast een theezakje, een stukje zelfgemaakte slice (een Nieuw-Zeelandse lekkernij) en een handgeschreven briefje. 'Jorinde, a woman of great integrity, heart, wisdom and insight' begint zijn boodschap aan mij. 'Thank you for being such a blessing for me and being a building block for my own character.' Ik heb een brok in mijn keel terwijl ik de rest van zijn oprechte woorden lees en zijn waardering over mij heen laat spoelen. Wat een lief gebaar! Dit is echt Nilson, iemand die een extra diepgang in de groep brengt.
Ik loop naar de badkamer en kijk voor het eerst in dagen weer in de spiegel: mijn haar steekt piekerig overeind, mijn neus is roodverbrand en mijn ogen zijn vermoeid door de gebroken nachten in een klein tentje. Mijn lichtroze shirt is smoezelig en wanneer ik mijn schoenen uittrek moet ik ook meteen het raam open zetten voor wat frisse lucht. Na dagen actief en buiten te zijn geweest ben ik zeker niet op mijn charmantst! En toch… in de spiegel zie ik een versie van mezelf die moe maar tevreden is, die sprankelt en puur is. Dat is wat 'buiten' doet, het stript ons van alle glanzende laagjes en haalt de kern naar boven. En dat is waarom ik een buitenleven wil leiden! Maar, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet geniet van de luxe van een warme douche en een zacht bed.
Wanneer ik gedoucht en aangekleed ben hoor ik luid gebonk en gejoel in de woonkamer. Wat gebeurt daar nou weer? Nieuwsgierig ga ik kijken en ik loop binnen in een danscompetitie voor wie het beste de 'worm' kan doen. Het is nu Mats zijn beurt en hij maakt er meteen een hele dansroutine van. Met een vloeiende beweging trekt hij zijn shirt uit, hij doet de worm en voordat ik het weet wordt ik vastgegrepen en de lucht in getild. Het is alsof Mats in Magic Mike is veranderd, hij zwiert me rond en danst op een manier die het schaamrood naar mijn wangen brengt. 'Aaahhh, ik heb geen BH aan!' schiet verschrikt door me heen als Mats me in allerlei bochten wringt. Ik kan niet stoppen met lachen terwijl ik achter me Nilson hoor zeggen 'Well it's clear who won…'
Meidendag!
Zaterdagochtend rol ik met een zucht weer vroeg uit mijn comfortabele bed. Ik ben eigenlijk toe aan een luie dag, maar dat zal even moeten wachten. Vandaag hebben we namelijk een meidendag! Een paar dagen geleden heeft Rikki* (een van onze Australische meiden) Cleo*, Jessie, Elliotte en mij meegevraagd om te gaan jetboaten op het meer. Rikki en Cleo komen beiden uit Perth en zijn goede vriendinnen die samen het programma volgen. Ze zijn allebei nog vrij jong (achttien en net klaar met hun middelbare school) en Rikki's ouders zijn daarom meegekomen naar Queenstown en houden vanaf een afstandje een oogje in het zeil. Vandaag hebben ze een jetboat gehuurd om ons mee te nemen op een leuk uitje. De ouders zijn ontzettend lief voor ons, we worden met de auto opgehaald, halen samen een kopje koffie en Rikki's moeder heeft allerlei lekkere dingen voor ons meegenomen. Terwijl we het meer op varen kwebbelen we druk over de laatste dagen. Vandaag geeft ons ook de kans om even alle frustraties te uiten over de groepsleden die hier nu niet zijn. We zijn inmiddels al een paar weken continue samen en natuurlijk beginnen nu de eerste irritaties te vormen. In groepsdynamiek worden in de levenscyclus van een groep ook wel de fasen 'forming' (eerste kennismaking), 'storming' (de eerste conflicten), 'norming' (vaststellen wat een groep normaal vindt), 'performing' (functioneren als een geoliede machine) en 'adjourning' (afscheid nemen) onderscheiden en wij zijn duidelijk in storming beland. Die ene persoon die nooit de afwas doet, de groepsgenoot die altijd 'mansplained' (wanneer een man iets op een neerbuigende manier uitlegt aan een vrouw), degene die constant praat over onderwerpen die we niet interessant vinden, het zijn de kleine dingen die nu beginnen te schuren en het is fijn om even ons hart bij elkaar te luchten en te merken dat we allemaal tegen dezelfde dingen aanlopen. 'I swear, if he says one more time 'Saturdays are for the boys!', I'm going to scream!' roept Jessie uit en we lachen allemaal. Niet iedereen in de groep vond het leuk dat we vandaag alleen met de meiden op stap gingen...
'Okay girls, ready to go faster?' onderbreekt Cam, Rikki's vader, ons geroddel en we houden ons vast terwijl de boot versneld. Mijn haren wapperen in de wind en blij kijk ik om me heen terwijl Queenstown en de prachtige bergen die ons omringen voorbij schieten. We draaien een van de baaien buiten de stad in en Cam legt de boot stil terwijl Tansy, Rikki's moeder, een 'tube' (een opblaasschijf) het water in gooit. 'We kunnen niet dichter naar de kust varen, maar misschien willen jullie naar het strand roeien?' stelt ze voor, met een peddel in haar hand. Nu begint de grote uitdaging: we proberen met vijf meiden op de donut van ongeveer een meter doorsnede te klimmen. 'Ja, je kunt hier zitten… Voorzichtig!' coachen we elkaar een voor een, totdat we wonder boven wonder in een kringetje met de ruggen tegen elkaar zitten op het wankele vaartuig. Niemand is in het water gevallen! We zijn een hecht clubje zo samen en ik geniet ervan om met mijn meisjes op stap te zijn. Het roeien blijkt echter al snel te moeilijk; we komen niet verder dan in een rondje te dobberen en klauteren snel weer aan boord van de boot. Niet getreurd, de lol begint pas net! We hangen de tube achter de boot en we liggen er in tweetallen bovenop terwijl Cam ons met de boot voorttrekt. Steeds harder en harder, het water scheert onder ons langs en uit alle macht houden Elliotte en ik ons vast aan de handgrepen. 'Leun naar rechts!' roept Elliotte, terwijl de boot een scherpe bocht maakt en we weggeslingerd worden. 'Aaaaahhhh! Mijn armen!' lach ik en ik probeer wat hoger op te krabbelen. Cam maakt nog een paar zwiepende bochten en dan glijdt Elliotte zijwaarts het water in. 'Stop!!!' roepen we en de boot vertraagd. Ik zwem naar het trapje en we varen terug om Elliotte uit het water te vissen. 'Alles goed?' roepen we, terwijl ze lacht: 'Hahaha, ik was mijn bikini-broekje bijna kwijt!' Omstebeurt blijven we de ritjes maken en als het niet lukt om Jessie in het water te kieperen stapt Rikki naar voren. 'Dad, I got this…' zegt ze en ze neemt zelfverzekerd het stuur over. Rikki heeft haar vaarbewijs (voordeel van wonen aan het strand) en is duidelijk minder lief voor ons dan haar vader. Ze trekt het gas open en de boot schiet vooruit. In razende vaart maakt Rikki een scherpe bocht, eerst de ene kant op en dan de andere kant op. Jessie en Cleo houden zich uit alle macht vast, gillend van plezier. Het duurt niet lang voordat de tube half opwipt en beide meiden het water in donderen om proestend weer boven te komen. Nu ben ik de enige in de groep die nog niet in het water gedumpt is en vol zelfvertrouwen kruip ik weer op de rubberen schijf. Ha, ik zal ze wel even een poepie laten ruiken! Ik ben deze keer in mijn eentje en dat doet iets geks met de gewichtsverdeling. Wanneer we beginnen te varen duikt de schijf onderwater en, omdat ik me vast blijf houden aan de handvaten, verander ik ineens in een onderzeeboot. Blub! We stoppen, ik kom weer boven water en zie Elliotte aan boord van de boot helemaal stuk gaan door de onverwachtse stunt. Na wat heen en weer gewiebel doen we nog een poging en ik grijp me extra stevig vast. Ik raas in een noodvaart over het water, als een zeester vastgeplakt aan het rubber. Kedoinkedoink, stuiter ik over de golven, zoeeeeffff word ik heen en weer gezwiept en spetterdespat slaat het water over me heen. Wat Rikki ook probeert, het lukt haar niet om me in het water te krijgen en ik klim triomfantelijk aan boord. Ha, ik win! Dat was leuk!
We hebben nog even tijd om te lunchen, voordat we de boot weer in moeten leveren. 'Wil je dat ik een broodje voor je maak?', vraagt Rikki's moeder lief en mijn hart gloeit door dit beetje moederlijke zorg. Tansy vindt het duidelijk heerlijk om over ons te moederen en wij laten het allemaal blij over ons heen komen. Na maanden op pad, voelt het fijn om even verzorgd te worden! Ach, op zulke momenten mis ik mijn eigen moeder ook wel een beetje.
De rest van het weekend vliegt voorbij. Zaterdagmiddag hangen we nog wat rond op het strand vlak bij ons huis met de rest van de groep (Saturday was not just for the boys) en luisteren we naar een of ander Australische radio competitie. Er wordt beerpong gespeeld, iedereen heeft een paar drankjes meegenomen en een paar mensen spetteren in het water. Dubbel en dwars doorgebakken door alle zon die ik de hele dag heb gezien loop ik uiteindelijk naar huis.
Zondag heb ik dan eindelijk mijn luie dag en nadat ik lekker heb uitgeslapen ga ik een paar uurtjes aan het meer zitten schrijven. Ik heb een prachtig afgelegen plekje gevonden tien minuten lopen van het huis en zo kan ik lekker buiten en tegelijkertijd productief zijn! Met de drukke dagen van het programma, de constante gezelligheid om me heen en alle andere dingen die ik zelf graag wil doen (blog, boek, reisdagboek, andere schrijfprojecten, social media, familie en vrienden thuis en tijd voor mezelf), merk ik dat ik het soms lastig vind om alle ballen in de lucht te houden. En dat betekent dat ik prioriteiten moet stellen! Mijn blog is daar helaas vaak slachtoffer van, zoals de trouwe lezers wel hebben gemerkt… Maar ja, om een reisblog te kunnen schrijven moet je eerst leuke dingen te beleven!
Is there a medic in the house?
Maandag 30 januari ben ik er gelukkig weer helemaal klaar voor. Deze week hebben we een ander programma dan wat je zou verwachten bij een outdoor opleiding… We zitten namelijk de hele week in een klaslokaal! Onderdeel van ons trainingsprogramma is dat we een EHBO-certificaat halen en deze week doen we met beide groepen een zeer uitgebreide cursus Pre-Hospital Emergency Care oftewel Wilderness First Aid. 'All right everyone, listen up!' buldert instructeur Sebastien 'Seabass' in zijn Australische accent. Seabass is een voormalig ambulance broeder en heeft duidelijk jaren ervaring in het veld. Scott, zijn Nieuw-Zeelandse mede-instructeur, komt meer vanuit de outdoor hoek en komt met allerlei echte voorbeelden vanuit zijn werk als wildernis reddingswerker. Seabass leert ons over de eerste check die je doet bij je slachtoffer, afgekort tot 'DR'S ABC': danger, response, send for help, airway, breathing, CPR/circulation. 'So CPR is all about 'the pushies and the blowies', instrueert hij. 'Check for bleeding first. You want to keep the red stuff on the inside and you want it to keep going where it needs to go. Keep the red stuff inside, keep the patient alive!' Ik luister geïnteresseerd en maak druk aantekeningen. Op de een of andere manier maakt zijn nonchalante spreken en zijn Australische accent het hele verhaal nog boeiender.
Niet iedereen is dat echter met me eens… Waar ik leren altijd leuk heb gevonden en me op mijn gemak voel in een klaslokaal, heeft een groot deel van onze groep (bewust) gekozen om na de middelbare school geen theoretische opleiding te volgen, sommigen na een of enkele semesters aan de universiteit. Uren lang nieuwe informatie leren is dus niet voor iedereen even plezierig en daar sluit een carrière in de outdoors goed bij aan. Gelukkig doen Seabass en Schott hun best om de cursus zo dynamisch en praktisch mogelijk te houden. Regelmatig worden we naar buiten geroepen voor praktische oefeningen, waarbij een deel van de groep een noodscenario uitspeelt en de rest even hulpverleners zijn. 'Guys, there has been a boat crash with multiple victims, I don't know how bad…' introduceert Scott een van onze groepsdrills. Hij leidt ons naar het strand achter het scoutinggebouw waarin we de cursus volgen, waar vier mensen verspreid over de kiezels liggen, sommigen kreunend en anderen schijnbaar buiten bewustzijn. De (gespeelde) verwondingen variëren van een gebroken bovenbeen of een vermoedelijke hersenbeschadiging tot inwendige bloedingen of een gekneusde pols. Een andere drill besluit Seabass het nog wat spannender te maken, door ons in de auto te positioneren en de motor stationair te laten draaien. Één iemand doet alsof hij aangereden is en half onder de wielen ligt, twee personen zitten in de cabine en ik kruip in de laadbak. Wanneer de 'hulpverleners' komen brul en schreeuw en klaag ik over alle verschillende verwondingen die ik heb, terwijl ze me zo goed mogelijk proberen te onderzoeken en te helpen. We zijn zo realistisch, dat twee voorbijgangers stoppen en vragen of ze kunnen helpen. 'We hebben net een EHBO-cursus gedaan, wat kunnen we doen?' zeggen ze welwillend, terwijl Don uitlegt dat dat precies is wat wij ook aan het doen zijn.
En zo leren we gebroken botten te spalken, ontwrichte schouders te behandelen, mensen te vervoeren op een noodstretcher en neurologische inschattingen te maken. We oefenen met reanimatie, prikken voor bloedsuiker, leren bloeddruk te meten en stampen heel veel feitjes en afkortingen in ons hoofd. Alles is erop gericht dat we uiteindelijk in een afgelegen setting zelf medische hulp kunnen geven en de cursus is veel uitgebreider en praktischer dan eerdere EHBO-cursussen die ik in Nederland heb gedaan. Ik vind het geweldig! Op vrijdag ronden we af met een praktisch- en theoretisch examen en dan zijn we vrij om te gaan, hopelijk ontvangen we binnen een paar weken ons certificaat in de mail. (Spoiler alert: ik haalde inderdaad mijn diploma).
Toevallig krijg ik precies tijdens deze week dokteren zelf te maken met een écht (klein) medisch probleem. Sinds mijn vertrek uit Peru heb ik een bult in mijn rechterzij die me zorgen baart. In eerste instantie denk ik dat het gewoon een muggenbult is, maar wanneer de plek weken later nog niet weg is begint het me te dagen dat er misschien wel meer aan de hand is. Dan begin ik af en toe een stekende, brandende pijn te voelen onder mijn huid en weet ik het zeker: ik heb een parasiet! Geen paniek, als echte jungleganger is dit niets geks. In het regenwoud hadden zowel onze honden als veel van de mensen last van horzellarven. De horzels (wollige vliegende insecten) geven een eitje mee aan vliegen of muggen die het laten vallen wanneer ze landen op de persoon of een kledingstuk, het eitje graaft zichzelf onder de huid in en even later kruipt daar een klein wormpje uit dat zich erg thuis voelt. Naarmate dit wormpje groter wordt, wordt het meer en meer voelbaar voor de gastheer. Het is niet schadelijk of gevaarlijk, alleen irritant. Voor mensen is het bijna onmogelijk om een horzellarve te laten volgroeien omdat het op een gegeven moment te veel pijn gaat doen. Dat komt doordat de larve groeit en steeds meer ruimte voor zichzelf probeert te creëren door zichzelf dieper in te graven en de huidlagen lokaal te beschadigen. Ik had Bob (zoals ik mijn inwoner al snel ging noemen) geprobeerd eruit te schoppen op de klassieke manier: door de bult uit te knijpen. Jessie wilde me graag helpen en stortte zich bijzonder enthousiast op dit project. Bob was echter een koppig beestje en nadat ik bont en blauw geknepen was gaf ik het op… Het was tijd voor een extremere stap, Bob moest dood! Met een combinatie van vaseline (om Bob's ademgang af te sluiten) en jodium ging ik op moordtocht. Voor extra effect smeerde ik ook nog maar wat antiseptische crème op de plek. Bob roerde zich nog een laatste keer, maar daarna werd het stil. Daarmee was het probleem echter nog niet volledig opgelost… Ik moest het lichaam nog steeds zien kwijt te raken. Nadat het me twee weken lang niet lukte om de bult goed uit te knijpen begon ik me rond de EHBO-cursus zorgen te maken om een infectie (aangesterkt door de niet-jungle mensen om me heen die dit vanzelfsprekend gezien allemaal erg spannend vonden). Uiteindelijk laat me ik me overhalen om een afspraak bij een kliniek in Queenstown te maken.
Wanneer je in je thuisland bent is het allemaal niet zo moeilijk om een arts te bezoeken: je belt de huisarts en gaat daar langs en de kosten worden met de verzekering geregeld. In het buitenland zitten er echter altijd nogal wat extra haken en ogen aan, omdat je ten eerste een arts moet vinden en het daarna een heel gedoe is met de kosten (zelf betalen en daarna declareren bij de zorgverzekering én reisverzekering). Daar komt nog bij dat dit een gekke situatie is en dat ik er weinig vertrouwen in heb dat een arts hier veel van tropische parasieten weet. Maar goed, gezondheid is belangrijk en dus ga ik op een van de dagen van de EHBO-cursus iets eerder weg om naar de dokter te gaan. 'Wat is het probleem?' vraagt de vriendelijke oudere man mij en ik slik even. Gaat de arts me geloven? 'Uhm, nou dit is een beetje een gek verhaal… Ik ben recent in het Amazonegebied geweest en ik heb een parasiet hier in mij zijde. Het is een horzellarve die ik al doodgemaakt heb, maar die er nog in zit. Dus ik wil graag dat u de bult open snijdt om het schoon te maken.' De man blijft even stil, knippert met zijn ogen en zegt dan enthousiast: 'Oh! Toevallig heb ik een tijdje geleden een Braziliaanse patient gehad met hetzelfde probleem! Toen hij het ons vertelde geloofden we het allemaal niet, wij hebben dat soort dingen hier niet snap je, maar uiteindelijk hebben we de plek geopend en toen kwam er echt een witte larve uit! Het was net een geboorte, je had het gezicht van mijn zuster moeten zien!' Ik lach, dit gaat beter dan verwacht! De arts doet uiteindelijk inderdaad wat ik zeg en maakt een klein sneetje in de rode bult. Tot zijn teleurstelling is Bob al niet meer te herkennen, er is niet veel meer dan wat gekke klontjes slijm te vinden. 'Ah that's too bad,' mompelt de dokter. 'Ik had graag nog een larve op de wereld gezet.' 'Sorry, volgende keer zal ik mijn parasieten intact houden voor u!' grap ik terug, terwijl hij me met een paar hechtingen weer in elkaar zet. Even later mag ik alweer vertrekken. Ik krijg nog een steriel mesje mee om de hechtingen over een dag of tien door te snijden. 'Als je het normaal vindt om zelf parasieten te verwijderen, dan heb je er vast ook geen problemen mee om zelf je hechtingen te verwijderen!' zegt mijn arts monter en ik knik. Daar kan ik Jessie vast wel weer voor ronselen, waar heb je anders vrienden voor!
Out with a song!
Na een week studeren zijn we allemaal klaar voor een ontspannen weekend. We beginnen door vrijdagavond in onze eigen woonkamer een karaoke-avond te houden. Op de televisie zetten we de meest foute liedjes aan en iedereen zingt uit volle borst vals mee, begeleid door prachtige dansjes. Dan neemt Tom de microfoon (onze afstandsbediening) om 'When I was you man' van Bruno Mars te zingen. Hij kijkt me onverwachts zwoel aan, geeft me een knipoog en zegt: 'This one is for Jorinde!'. Vol passie zingt hij in zijn krakerige lage stem 'That I should have brought you flowers… and held your hand. Shoulda gave you all my hours, when I the chance…' Ik voel mijn wangen vuurrood worden, terwijl ik tegelijkertijd niet kan stoppen met lachen. Wat een schatje! Hij doet me enorm denken aan mijn jongere stiefbroertje. Na afloop van het optreden komt hij naast me zitten en vraagt in zijn sterke Schotse accent: 'Did you like my serenade?' 'I loved it!' zeg ik en ik sla mijn arm om zijn schouders.
Het hoogtepunt van de avond is echter wanneer Rikki en Cleo samen een Australische klassieker doen die ze op de basisschool hebben geleerd. In een heerlijk plat Ozzie-accent zingen ze in koor: 'Give me a home among the gumtrees, with lots of plum trees. A sheep or two, a kangaroo, a clothesline out the back. Verandah out the front and an oooold rocking chair!' In perfecte synchronisatie doen ze het bijgaande dansje, elk woord begeleidend door uitbundige bewegingen. Niet veel later zingen we allemaal uit volle borst mee met het refrein… Op naar een gezellig weekend en weer een week klimmen!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - met meer rotsklimmen, hiken en allerlei andere belevingen!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092030
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 388
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => safety-third
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-04-02
[title] => Sky high en rugby
[message] => Sky-high en rugby
Zaterdag en zondag 1 en 2 april. Clevedon
Op zaterdag met een beetje weemoed de deur achter ons superplekje dichtgetrokken en op weg gegaan richting Auckland naar Clevedon. Omdat de SH25 afgesloten was wegens schade door Gabreëlle zijn we een stuk omgeleid en moesten we een heel stuk dezelfde weg terug als waar we gekomen waren met kleine kronkelweggetjes door de bergen.
Daarna heel veel kleine weggetjes tussen de akkers voor ons gevoel en uiteindelijk in het “stadje” Clevedon wat gegeten. Het heeft flink geregend en ons uiteindelijke plekje ligt echt op het platteland 6 km buiten Clevedon. Het zijn een soort Cabins heel mooi gelegen en prima ingericht. Dit is ons stekje voor de laatste 3 dagen.
De gastvrouw komt nog wat spullen brengen en tipt ons dat er zondagochtend een echte boerenmarkt is, maar wij hadden bedacht om juist vroeg naar Auckland te rijden. De klok wordt nl een uur terug gezet die nacht, en aangezien we tot in het hartje van Auckland willen rijden lijkt ons een rustige verkeerssituatie wel zo handig.
En inderdaad gaat het rijden in centrum Auckland best goed, het heeft niet de hectiek van bij ons in de randstad, ondanks dat het de grootste stad van NZ is. Margo typt een andere P in dan ik dacht en eenmaal gearriveerd moeten we weliswaar een kwartier langer lopen maar het tarief is ook een stuk lager.
Tot vlak voor hartje centrum is er weinig echte hoogbouw waardoor de stad eerder als een rustige plattelands gemeente oogt. Pas vlak bij de sky tower, kenmerkend voor Auckland, is er hoogbouw en grote glazen kantoren zoals in elke grote stad.
De Sky tower is een slanke toren van 326 m hoog met een uitzicht platform op 220 m. Je kijkt helemaal over de stad, en de dichte mist waarin we vanochtend vertrokken is plotsklaps verdwenen. Margo blijft liever enkele meters van de ramen weg op deze hoogte. Ze hebben op de loopgalerij aan de buitenzijde hier en daar glazen bodems gemaakt waardoor je tot op de begane grond kijkt en je dus als het ware zweeft boven de grond. Het blijft een raar gevoel en je hebt de neiging om de leuning vast te pakken als je daar op gaat staan op een hoogte van 200 m. Je kunt er ook een skywalk doen waarbij je, gezekerd en wel, over de rand kunt gaan hangen buiten op een balustrade of een soort bungy jump maken. Maar dat gaat ons te ver . Ze maken mooie dingen die Kiwi’s.
Daarna gaan we een hapje eten aan het waterfront in de haven. We kunnen dit op ons gemak doen , want we hebben pas om 1 uur afgesproken bij het beroemde rugbyteam van de All Blacks. Hier krijgen we een rondleiding. We zijn maar met 4 mensen, 2 Canadezen en wij. Ze hebben een hele fraaie rondleiding opgezet met uitleg, video beelden en een historisch overzicht. Er staat een zuil met een flinke brok Jade, groensteen, die de Maori’s cadeau hebben gedaan. Hij symboliseert Nieuw Zeeland, en brengt geluk en vitaliteit, maar ook raak je met NZ verbonden als je erover wrijft. Deze steen gaat mee over de hele wereld waar het team ook speelt. De spelers hechten er grote waarde aan.
We komen met een video scherm levensgroot oog in oog te staan met de AllBlacks (mannen) en de BlackFerns( vrouwen) die ons confronteren met hun Haka zoals ze die voor de wedstrijd doen. Heel imponerend. ]Daarna kunnen we ook nog wat spelen in een mooie interactieve ruimte waar we kunnen gooien en trappen met rugbyballen etc. Ook dit hebben ze weer eens heel goed opgezet. We zijn onder de indruk hoe de Kiwi’s hun musea inrichten en voor het publiek aantrekkelijk maken. We hebben toch echt wel iets meegekregen hoe rugby zowel bij de mannen als ook bij de vrouwen er aan toe gaat, en vooral ook hoe trots ze hier op hun teams zijn.
Dan terug naar Clevedon waar een mooie oranje avondlucht de dag afsluit.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5092027
[countryId] => 136
[pictureCount] => 16
[visitorCount] => 99
[author] => Paul
[cityName] => Clevedon
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/104/202_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => sky-high-en-rugby
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-31
[title] => Kuilen en cathedralen
[message] => Kuilen en cathedralen
Vrijdag 31 maart 2023 ,Tairua , Paku Palms.
Vandaag niet uitslapen maar redelijk vroeg opstaan . We hebben een boottochtje geboekt een eindje noordwaarts in Whitianga. Daar moeten weom 10.15 u zijn , volgens de navigatie app een half uur van Hot water Beach vandaan maar we weten niet goed of de wegen gerepareerd zijn na de storm.
Als eerste gaan we naar Hotwater Beach, waar we vanwege het tij rond half 9 moeten zijn .We mogen van het huis een paar scheppen lenen. Hoezo scheppen? Op dat strand kun je bij eb een kuil graven en dan komt die vol heet water te staan. Een vulkanisch verschijnsel dat we natuurlijk ook willen zien en voelen. Weer een kronkelweg er naar toe . De P is nog totaal leeg als we aankomen, opmerkelijk. Onderweg had ik een eind terug wel wat andere P gezien maar heel duidelijk was het niet echt. We zijn ook tamelijk omhoog gereden tot hier, het strand moet een stuk dieper liggen. We besluiten om terug te rijden naar de vorige afslag . Ook daar is nog maar 1 camper die duidelijk, illegaal, heeft overnacht daar. Op het strand slechts 1 meisje 150 m verderop. Tja , naseizoen natuurlijk. Het water lijkt nog vrij hoog te staan ondanks dat t net eb is geweest. Margo pakt een schep en na een halve schep diep gat vraagt ze verbaasd waar dat hete water blijft …..?
Het ziet er allemaal onwaarschijnlijk uit dat hier heet water te vinden is. Het meisje van daarginds komt langs en glimlacht dat het hier niet te doen is maar zo’n 500 m verderop. Daar waar die rotsen liggen en een groepje mensen rondloopt. Je moet op een heel specifiek plekje graven om heet water te vinden…… Ok , thank you en we zijn weg. De tijd tikt door, we gaan weer terug naar de eerste P en moeten dan ruim 10 minuten lopen tot aan t strand. Daar wordt inderdaad gegraven. Het water lijkt hoog. Later horen we dat veel stranden veel zand hebben verloren door de storm en inderdaad steiler aflopen nu. De buurman is al wat verder met zijn kuil en daar stijgt inderdaad stoom uit de grond en komt er warm water omhoog, dat zich meteen mengt met zeewater en dus lauw is. Onze kuil is geen succes maar we zijn zo gedreven om heet water te vinden dat we een paar keer verrast worden door een golf water vanuit zee, is wel lachen zo. Gezien de tijd nemen we genoegen met het bewijs bij de buurman en rijden we door naar Whitianga waar de boot van ocean Leopard op ons wacht. De boot is vol . Het is soort grote rubberboot, we zijn met ongeveer 15 mensen inclusief een baby van 10 maanden die een schattig zwemvest aankrijgt en het nog leuk vindt ook.
Een jonge knul staat aan het roer en zodra we buiten het marine reservaat zijn geeft hij vol gas en spuit de boot vooruit. Sinds het reservaat er is , is de visstand vertwaalfhonderdvoudigd ! Ook goed voor de vissers uit de omgeving , vissen weten immers niet of ze in hun reservaat zwemmen of erbuiten. Vang je een vis in het reservaat krijg je een hele hoge boete en ben je je boot kwijt. We zien een paar dwerg pinguïns, diverse vogels, mooie lavarotsen en uiteindelijk ook een boog in de rotsen die Cathedral Cave wordt genoemd. Die naam schept hoge verwachtingen maar het blijkt eerder een cathedraal uit Madurodam te zijn, maar ok mooi is het wel. We zien een kleine haai rond de boot zwemmen met inderdaad de haaienvin net boven water, net als in “ jaws” maar wel kleiner. Toch zijn er mensen die een km verderop even in het water willen om te snorkelen en de vele vissen rond boot willen bekijken. Wij zijn niet van de partij ofschoon ik de schipper best geloof dat hier geen agressieve haaien zijn. Het water is kouder dan voorspeld volgens de zwemmers brrrrr…
Terug naar de haven en toch weer een leuke tocht, de hoge snelheid van de boot heeft ons verkleumd en in gedachten zijn we al in de hot tub .
We zijn net uit de hot tub als ik dit schrijf. Heel leuk om een keer zo uit de band te springen en nergens verder aan te denken dan het hier en nu, al terugkijkend op een onvergetelijk mooie vakantie, een wijntje en ….. genietend van onze favoriete Kaapverdische klanken van Teofilo Chantre. Welterusten. ……….
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091991
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 123
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/887_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => kuilen-en-cathedralen
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-30
[title] => Romantische dagafsluiting
[message] => Romantische dagafsluiting
Donderdag 30 maart 2023 , Tairua , Paku Palms
Een hele luxe plek zoals verwacht en we hebben lekker lang uitgeslapen. Ontbijt is goed geregeld en het appartement genaamd Paku Palms is op een prachtige plek gelegen met uitzicht over de baai. Als we naar het oosten kijken zien we de stille oceaan naar het zuidwesten het piekerige Hobbit landschap met zijn typisch molshopen in de verte .
De eigenaren die we gisteravond nog tegenkwamen in het restaurant even verderop blijken pas 8 weken geleden dit “ beachhouse” te hebben gekocht. Ze wonen in Auckland, en ik spreek heel kort de eigenaar. Ze zijn hier om wat zaken te regelen. Hij is een zeezeiler die heel veel zeiljachten van NZ naar alle delen van de wereld overgebracht heeft als kapitein. Ik heb er wel van gehoord maar dit is toch wel bijzonder.
Het is heerlijk toeven hier het weer is prima, wel een stevige wind . We gaan op ons gemak te voet naar het dorp 2,5 km verderop , wat rondsnuffelen en wat eten en dan terug. We nemen weer een boek ter hand en de uren glijden langzaam voorbij. Tegen de schemering wordt t tijd om in de hot tub te gaan , die door zonnepanelen constant op 38 oC gehouden wordt. Alles is er, tot badslippers aan toe. Voor ons nieuw maar het is bijzonder leuk om op zo’n locatie met uitzicht op zee in een heerlijk warm bad te stappen met een lekker wijntje. De sterren worden zichtbaar, hoe romantisch wil je het hebben ….?
Morgen weer , en dan een muziekje erbij, dat zijn wij als onervaren hot tubbers natuurlijk vergeten.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091974
[countryId] => 136
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 124
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/728_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => romantische-dagafsluiting
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-29
[title] => Adembenemend
[message] => Adembenemend
Tairua , woensdag 29 maart 2023
Vanochtend werd al meteen duidelijk dat het helder maar koud was buiten. En dat vonden we gunstig want we hadden opnieuw een helikopter vlucht geboekt alleen als het zicht goed zou zijn. Met Volcanic Air gingen we een vlucht maken naar de Tarawera vulkaan vlak bij Rotorua. Het is een fantastisch gevoel als je met een helicopter opstijgt, de neus die wat naar voren hangt en je de zwenkbewegingen voelt. Het benadert voor mijn gevoel het beste hoe je als mens een vogelvlucht na kunt bootsen. Fascinerend! Zodra je boven een landschap vliegt zie je pas goed hoe mooi het is omdat je meteen een overzicht krijgt. Piloot Tim heeft een “ leerling piloot” die de heli vliegt maar daar merken we verder niks van. We vliegen over de krater van de Tarawera vulkaan en zodra je in dat grote gapende gat kunt kijken besef je pas hoe groots de uitbarsting van 1886 moet zijn geweest. De aarde is toen over 17 km opengescheurd, 150 mensen overleefden het niet. Het is denkt men de grootste vulkaan uitbarsting van NZ geweest. We landen op de rand van de krater . Als we uitstappen is het uitzicht overweldigend. We lopen richting de kratermond op aanwijzing van de piloot Tim. Bij de kraterrand worden we letterlijk en figuurlijk bijna omver geblazen door zowel het uitzicht maar ook door de antarctische zuiderwind die keihard waait. We kunnen een eind over een richel lopen maar als je dan in die gapende roodzwarte muil van de vulkaan kijkt lopen er extra rillingen over je rug. Margo klemt zich stevig vast aan mij om niet te struikelen.
Het is gewoonweg machtig, en we zijn heel blij dat we dit doen en dat het zo helder weer is met vele km uitzicht. Als we weer opstijgen en over de kratermeren vliegen kunnen we in verte alsnog de Tongariro vulkaan zien!
Na een uur zijn we weer terug bij de landingsplaats , de dag kan niet meer stuk!
Na een paar boodschappen rijden we door naar de Redwoods. Dit is een gebied met prachtige bomen, van enorme omvang en hoogte. Het zijn kust-sequoias of kust mammoetbomen die we in Amerika ook gezien hebben. Hier maken we een korte rondwandeling.
Dan gaan we op weg naar het Coromandel schiereiland waar ons een heel leuk onderkomen wacht voor 3 nachten. Het is een kleine 200 km, maar er zijn nog steeds beschadigde wegen na de cycloon Gabreëlle.
Margo stelt voor om een stukje om te rijden naar “Hobbiton . Dit is de filmset waar de Hobbit en “ In de ban van de ring“ deels gefilmd is." Je kunt zeggen wat je wilt maar de Kiwi’s weten wel hoe je dingen degelijk en onderhoudend aanpakt. Het landschap is prachtig met groene heuveltjes en beplanting, je kunt je heel goed voorstellen hoe “landschap scouts” een gat in de lucht sprongen toen ze deze schapenfarm vonden, zo mooi. Het is een gelikte organisatie en de mensen worden met bussen af en aangevoerd naar de filmset onder begeleiding van een gids. De detaillering en afwerking is wellicht nog mooier dan het sprookjesbos van Anton Pieck in de Efteling! Je wilt niet weten hoeveel geld en moeite in deze set is gestoken, op het ridicule af. We gaan zeker de films weer bekijken en zullen details van de set ongetwijfeld herkennen.
Dan verder naar Tairua, over langerekte kronkelwegen komen we na 7 uur ‘s avonds aan en worden allerhartelijkst ontvangen. Het appartement heeft een heerlijk uitzicht richting de zee en het strand. Hier kunnen we een paar dagen alles eens laten bezinken en verder relaxen
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091947
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 98
[author] => Paul
[cityName] => Tairua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/598_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => adembenemend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-28
[title] => Muziek verbindt
[message] => Muziek verbindt
Dinsdag 28 maart 2023, Rotorua
Als we vertrekken uit de Tongariro Lodge laat de vulkaan zich nog steeds niet zien, helemaal in de wolken gehuld. Als we het animisme van de Maori volgen zou je kunnen denken dat de vulkaan Margo ( en mij) heeft willen beschermen door zich aan het zicht te onttrekken waardoor we niet hebben kunnen lopen. Het is ook maar een gedachte….
De rit naar Rotorua gaat voorspoedig en de wegen op het Noordereiland lijken breder en beter onderhouden. We zien hier en daar wel stukken bos waarvan tientallen hoge bomen als lucifers halverwege geknakt zijn. Is dit wellicht door de cycloon Gabreëlle gekomen ?
Het landschap is vriendelijk en lijkt een beetje op een grote maquette met heel veel uitvergrote groene molshopen naast elkaar. Hier is ook een deel van de Hobbit gefilmd.
We bezoeken voordat we naar het motel gaan de Hellepoort: Hell’s Gate . Dit is een vulkanisch gebied net buiten Rotorua, dat als eerste zo genoemd is door de schrijver Bernard Shaw. Hij zag in de spelonken met kokende modder en stinkende zwaveldampen de ingang van de hel. Als je er rondloopt is dat heel invoelbaar. Nog voordat je het park betreedt ruik je al van verre de rotte eieren lucht van de waterstofsulfide die overal de lucht in wordt geslingerd. Her en der zie je stoom achter de struiken omhoogkomen. Als je door het park loopt pruttelt en sist en borrelt het aan alle kanten en het stinkt nog meer naar rotte eieren. De rotsen zijn geel gekleurd van de zwavel en de modderpotjes borrelen, koken en spuiten modderfonteinen omhoog. Bij de uitgang mag ik met een guts nog een figuurtje in hout kerven, een zelfde soort gereedschap als de Maori gebruiken voor hun houtsnijwerk.
Het motel blijkt heel strategisch te liggen om eventuele uitstapjes te plannen. Vanavond gaan we een uitgebreide Maori cultural experience meemaken. Het verzamelpunt is op loopafstand. We worden met een grote touring car buiten het dorp gebracht naar een Maori landgoed waar ze dit organiseren. Ook hier zien we net als op Kapiti Island dat er allerlei familieverbanden achter zitten. Het is het Tamaki Maori village Te Pa Tu in Whakarewarewa. Ze volgen nog steeds heel serieus hun rituelen en we worden begroet door een oud stamhoofd, gevolgd door een krijger die een heftig woeste welkoms dans uitvoert. We hadden van tevoren geen hoge verwachtingen van de avond, en ingeschat dat het een soort Volendam show zou worden. En ja dat was het ook wel maar toch hadden ze het veel mooier in elkaar gezet dan verwacht. Ze lieten de groep ook meedoen ( vrijwillig) met allerlei behendigheidsspellen die van oudsher bedoeld waren als oefeningen in coördinatie en spierversterking als voorbereiding op de stammen oorlogen. Dit alles begeleid door zang en dans en natuurlijk de haka. Een woeste strijdkreet om de vijand angst in te boezemen.
Daarna nog een muzikaal optreden met dans . Ik vond het opvallend dat zij voor mijn gevoel met dezelfde toonsoorten werkten zoals wij die gewend zijn terwijl ze toch echt van ver weg stammen uit de Polynesische gebieden.
Vervolgens een grote zaal met grote tafels en zaten we met een zeer divers gezelschap van over de hele wereld aan één tafel te eten. Heel gezellig. Tegen het einde kwam er een Maori zangeres met een prachtige stem die op verzoek van elk willekeurig land een lied kon zingen. Met de bijbehorende taal. Hoe je t ook bekijkt : heel knap. En het gaf een hele bijzondere sfeer van verbondenheid tussen al die nationaliteiten. De opbrengsten van deze activiteiten worden gebruikt voor scholing en voeding van minder bedeelde Maori kinderen. Een mooie afsluiting van weer een mooie dag.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091934
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 88
[author] => Paul
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => muziek-verbindt
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-27
[title] => Toch maar niet
[message] => Toch maar niet
Maandag27 maart 2023
Ken je dat : je schiet ineens wakker om 04.00 u en bedenkt wat gaan we besluiten ? Er ligt iets moois maar ook spannends in het verschiet en t gaat kruim kosten. Nog eens gauw naar de weerberichten kijken: ooow, de voorspellingen worden eerder slechter dan beter. Wind, bewolkt , lichte regen vanaf de middag en later kans op onweer. Kans op slecht uitzicht zeer groot.Margo wil het heel graag proberen weet ik, maar dit.?
05.45 u de wekker gaat, buiten niks te zien ,donker. Wat doen we? We moeten nu beslissen . Nee, we worden het toch eens dat verstand boven gevoel moet gaan in dit geval. We sturen een mail naar de shuttle dat we niet komen, en dat we een refund op prijs zouden stellen al is het deels. Ze doen niet moeilijk en al snel krijgen we ons geld, terug ( dat we vorig jaar augustus al) betaald hadden.
We spreken met de lodge baas. Hij stelt een wandeling voor in de omgeving van zo’n 2 uur naar een mooie waterval.
Dat gaan we doen. Een klein stukje rijden naar een soort dorpje van de Maori waar ook een visitor centre is gevestigd, het is tevens een ski oord, en in de verte zie je een bijzonder gebouw staan wat in deze omgeving totaal storend is in mijn ogen. Het is een soort giga skihotel in een vreemde bouwstijl, maar is gesloten. Waarschijnlijk heeft Corona de doodsteek geleverd.
Onderweg zien we af en toe een kleine flard van de basis van de grote vulkaan, die helemaal inde wolken verborgen is. Het is total grijs daarboven. Gelukkig lopen we daar niet te zwoegen in de mist en of regen zonder een steek te zien, goede beslissing geweest !
De rondwandeling van 2 uur is best mooi, we merken aan de ondergrond dat hier een vulkanisch gebied is met mooi gekleurde stenen. Ineens denk ik: at ruik ik toch,het lijkt wel een soort mengsel van kruiden en gas. Dan dringt het opeens door, dit is natuurlijk een kleine fumarol die wat zwaveldamp laat ontsnappen. We zijn hier immers aan de voet van een grote vulkaan. Als we bij de waterval zijn begint het te motregenen en hebben toch ook nog een regenjas nodig. Tot onze verrassing komen in tegengestelde richting 2 Duitsers ons tegemoet die ook op Kapiti Island in onze overnachtingsgroep waren. Zij hadden ook de Tongariro Crossing willen lopen ,maar de lodgebaas bij hun had al gezegd dat de shuttlebus niet eens zou rijden wegens het slechte weer. Zij hadden bij hun aankomst eergisteren nog net een glimp van de vulkaan op kunnen vangen Dit park is samen met de Milford Sound een van de twee wereld erfgoed plekken van Unesco in Nieuw Zeeland. Maar als je niks kunt zien houdt het op……
Terug naar de lodge, douchen en lekker lezen in bed. Voor de zware wandeling hadden we uit voorzorg voor elk 2 Snickers ingeslagen, maar die smaken ook in een warm bedje bij een mooi verhaal. Leve Story Tel , met een eindeloze hoeveelheid boeken op je ipad.!
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091901
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 92
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/208_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => toch-maar-niet
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-26
[title] => Noordwaarts
[message] => Noordwaarts
Zondag 26 maart 2023, Tongariro National Park
We rijden vandaag 265 km naar het noorden, zo’n 3 uur en 15 min. Het weer is grijs en kil en nat. Soms fikse regenbuien.
We checken in bij de Tongariro Crossing Lodge, waar Louis de manager voor ons probeert uit te vinden waar we de bus geboekt hebben voor morgen. We hebben in augustus al de shuttle geboekt en betaald om ons van het eindpunt van de crossing naar de start te brengen, maar we hebben geen duidelijke mail met instructies terug ontvangen. Uiteindelijk hebben we de waarschijnlijke firma gevonden, het blijkt een mix van meerdere taxi shuttles te zijn . We sturen een mail en we krijgen vrij vlug toch een antwoord dat we geboekt zijn voor 07.00 uur morgen vroeg.
Vandaag zijn alle shuttles gecanceld wegens het slechte weer.
We moeten dan eerst zelf 40 minuten rijden naar een bewaakte P en worden dan naar de start gebracht. Omdat we in het donker morgen vertrekken verkennen we vast waar het is, en dat is niet verkeerd denken we omdat er meerdere P zijn. Onze Nissan 4 Xtrail blijkt flink te drinken maar dat was te verwachten.
Na lang wikken en wegen wil mijn meisje toch de tocht lopen , 7 a 8 uur looptijd en een stijging van 800 en daarna daling van ongeveer1000 m.
Willen jouw onderste ledematen dit wel doen allemaal ? “ Als de meeste mensen dit kunnen, kunnen wij het ook “ is de Cruijffiaanse reactie……..
Vanavond maken we dan maar zelf een flink bord spaghetti stel ik voor en dan maar hopen dat we niet te nat worden en toch ook nog wat kunnen zien . Gezien de zwaarte van de tocht behoud ik mij het recht voor om af te zeggen als het slechter weer wordt. Volgens de DOC site is de verwachte “ visibility” zo’n 500 m , voor wat t waard is.
Misschien wordt morgen wel de “ once in a lifetime tocht “ voor mijn meisje….. ( zei ze zelf ).
Op onze kamer is het ki , bijna koud. We ontdekken dat het bed een electrische onderdeken heeft. Gaan we die straks proberen?
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091884
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 100
[author] => Paul
[cityName] => Tongariro
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/103/034_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => noordwaarts
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-25
[title] => Once in a lifetime
[message] => “ Once in a lifetime”
Vrijdag 24 maart 2023 , zaterdag 25 maart 2023
We laten ons naar t vliegveld brengen met de taxi . Even zoeken naar de car rental. Zoals vaak toch weer even wat gedoe over extra’s en bijbetalingen en dergelijke, maar ok. Een medewerker keek even bedenkelijk naar alle spullen die wij uit de taxi haalden. “ you need a bigger car I think” . Oh , nee hoor op Zuid hadden we een middelgrote en ging prima. We zijn even bezig aan de balie en als we ons omdraaien is al onze bagage weg, en al ingepakt in een “ bak “ van een Nissan. Liever had ik een kleinere, ok dan maar , we gaan op weg naar Paraparaumu bij Kapiti Island. We nemen(achteraf gezien) de verkeerde autoweg en moeten daarom een berg over. Op zich niet erg maar de weg daar is zo smal dat het wel een fietspad lijkt nu en dan. Het is een en al kronkelweg kilometers lang. Gelukkig komen we in totaal maar 3 of 4 tegenliggers tegen op niet al te ongelukkige plekken, of ze gaan zelf voor ons aan de kant……
In Paraparaumu is het even zoeken naar het kantoor van Kapiti Island: een bijzonder natuur reservaat waar ze al jaren in staat zijn om alle roofdieren weg te houden. Hierdoor leven er zo’n 1500 kiwi’s ( de loopvogel dus) op dit eiland. Voordat we op de boot mogen wordt onze bagage op een tafel gezet en moet alles eruit, alle klitteband nakijken op evt zaden, inspectie op mieren. We hoeven nog net niet onszelf uit te kleden en te ontluizen.
Als dat gebeurd is mogen de tassen niet meer op de grond gezet worden ( mieren) , dus laten we ze op het kantoor achter om nog even koffie te drinken ergens.
Op de landingsplaats waar de boot ons komt oppikken komen we een paar dames tegen die vragen of we naar Kapiti island gaan en daar overnachten? Ja, inderdaad . “ ow, waow , that is a once in a lifetime experience ! “ nou nou , dat belooft wat dan.
Het eiland wordt gerund door een Maori familie , die destijds hevig verzet heeft geboden tegen de Engelsen ( the Crown, zoals ze hier zeggen) waardoor het gelukt is dat zij dit stukje eiland nog zelf in bezit hebben. Ze hebben er een natuur reservaat van gemaakt, met cabins en glampingtents. Wij hebben gekozen voor zo’n tent,heel fraai. Als we op het terras van de tent zitten en even stil zijn lijkt t alsof we in een reuze volière zitten zonder dak. Allerlei exotische vogelgeluiden ( voor ons tenminste) komen op ons af. We zien echter de vogels niet.
We zijn in een groep van 14 mensen en krijgen een warme ontvangst, met een stukje familiehistorie gevolgd door een borrel. Direct komen er kaka’s op ons af. Dit zijn een soort papegaaien die heel slim zijn en vlug en brutaal. Het zijn de tegenhangers van de Kea’s in de bergen. Als er ook maar iemand uit de eetzaal komt met een cracker met kaas heeft hij de kaka al bijna meteen op zijn hoofd of schouder die probeert de cracker te bemachtigen. Hilarisch!
Ook waarschuwen de gidsen dat je de tent vooral dicht moet ritsen omdat de kaka’s anders heel vlug in staat zijn kleine kledingstukken te pikken voor hun nest en dat ze soms “ embarrassing pieces of underwear “ meenemen in de bomen.
We krijgen een lekker diner voorgezet en als het donker is gaan we met 2 gidsen op pad rondom de lodge. Zij hebben rode lichten bij zich zodat de dieren niet gestoord worden. We horen diverse Kiwi’s roepen, maar helaas krijgen we er geen te zien. Wel een gekko, een kleine blauwe pinguïn en in een beek forse palingen van wel een arm dik en 80 cm lang ( geen visserslatijn!). We slapen prima in de tent met heerlijk bed, met recht glamping te noemen. Once in a lifetime klopt wel maar of het de lading dekt is voor discussie vatbaar.
De volgende ochtend na het ontbijt maken we een stevige wandeling op het eiland. We horen regelmatig vogels en zien een paar kleintjes. Het is een mooi idee dat hier nog veel mooie vogels zitten. Na de lunch komt de boot ons ophalen voor de terugtocht naar Paraparaumu waarna we gaan overnachten in Waikanae. We zijn ingekwartierd bij mensen thuis en kunnen hun keuken gebruiken en hun terras waar we een wijntje drinken. Wij zijn er niet zo zeker van dat wij zelf zo’n formule thuis zouden verdragen.
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091860
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 105
[author] => Paul
[cityName] => Kapiti Island
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/770_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => once-in-a-lifetime
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-23
[title] => Wellington
[message] => Wellington
Donderdag 23 maart 2023
Vandaag niks gepland, bellen met Nederland, felicitaties voor de nieuwgeborenen Ferdinand en Romy die de familie weer uitbreiden.
Na 5 weken reizen krijg je toch dat de reistassen wat luchtjes gaan verspreiden als je ze opent. Dit is bijna onvermijdelijk als je behalve hotels ook hutten bezoekt en trektochtjes maakt. Maar gelukkig is er in ons appartementhotel een wasmachine aanwezig, die tevens droogt. Leve de techniek! Frisse geuren komen ons nu tegemoet , hoe fijn is dat !
We gaan naar het Te Papa museum, het nationale museum van Nieuw Zeeland. Het is gratis toegankelijk voor iedereen en het wordt druk bezocht. De Kiwi’s tonen hier heel trots een heleboel facetten van NZ. Zowel kunst als natuur als historische gebeurtenissen komen aan bod. De Maori krijgen gelukkig veel aandacht en er zijn hele indrukwekkende modellen en originele gebruiksvoorwerpen.
Ook heel bijzonder is de tentoonstelling over de eerste wereldoorlog waarbij veel Nieuw-Zeelandse en Australische soldaten zijn gesneuveld in de slag bij Gallipoli in Turkije. Al met al bijzonder mooi getoond en de tot wel 3 x uitvergrote soldatenbeelden zijn verbluffend levensecht gemaakt.
Ik zag een liedje over tramping, hiken oftwel trektochten in de natuur. Heel erg populair bij de Kiwi’s. Moest meteen aan mijn eigen meisje denken , ha ha.
“Going for a tramp”
Nieuw zeelands liedje uit 1923 over tramping (hiken).
For your wife don’t take a ‘vamp’
But choose a charming healthy tramp
One who with you will fondly stay
Over the hills and far away
Vrij vertaald door Paul:
“OP TREKTOCHT”
Kies als meisje geen zwak lekker ding
Maar een lieve sterke meid die haar verving
Eentje die jou volgt wat er ook gebeurt.
Als je haar over berg en dal mee sleurt.
Daarna een lekkere lunch in het museumrestaurant en een frisse Sauvignon Blanc aan het Waterfront. Fijne zonnige, maar winderige dag
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091820
[countryId] => 136
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 102
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/522_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wellington
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-22
[title] => White horses
[message] => White horses
Woensdag 22 maart 2023, Wellington
Zoals gezegd gaan we vandaag vliegen voor de oversteek naar het Noordereiland. Onze gastvrouw was heel behulpzaam bij het kopen van de tickets. Ging erg relaxed trouwens, geen paspoort gegevens, alleen een naam zonder geboortedatum en klaar. Het ticket is uiteraard wel duurder dan van de ferry, maar we kunnen oversteken en hoeven geen uren op een deinende of slingerende boot, brrrrr…
We persen alles in onze tassen en hebben al een grijs vermoeden dat we te zwaar zijn voor een routine prijskaartje. We gaan eerst naar het dichtbij gelegen vliegveld en informeren bij de rental cars en de incheck balie. We vliegen pas om 18.30 u maar als we de auto na 12 uur inleveren komt er een dag huur bij. Ok, moet dan maar.
We gaan eerst kijken bij het Aviation heritage museum. Ze hebben hier een vrij uitgebreid beeld neergezet van de luchtvaart, met het accent op de wereldoorlogen en de bijbehorende gevechtstoestellen. Ook worden er diverse streekgenoten geëerd die destijds als piloot mee hebben gevochten. Het museum Is echt prachtig opgezet ,het is onbegrijpelijk waar ze al die oude toestellen vandaan hebben gehaald en vooral ook hoe ze die hebben opgeknapt. De toestellen zijn heel creatief tentoongesteld met er omheen hele taferelen opgebouwd met wassen beelden waardoor alles veel beter tot zijn recht komt. Zeer fraai gedaan, het was echt de moeite waard.
We rijden Blenheim in, geen bruisende stad, wel wat winkeltjes. Een dagmenu gegeten en dan wat rondgekeken in de omgeving. Blenheim is de belangrijkste stad van de Marlborough wijnstreek. Er zijn eindeloze wijnranken te zien. Rond 1870 is men hier begonnen met wijnproductie en het is inmiddels de belangrijkste wijnregio van NZ.
Eind van de middag leveren we de auto in en na enkele hoofdstukken gelezen te hebben gaan we inchecken. En ja de bagage is bij elkaar veel te zwaar , dus bijbetalen, maar afgemeten tegen de hele reis maakt dat ook niet veel meer uit. Het is wel grappig om te zien hoe gemoedelijk het hier toegaat, we krijgen een geplastificeerd kaartje met een nummer erop dat dient als instapkaart. Waarschijnlijk al talloze malen gebruikt. Het lijkt meer op een busstation zoals het allemaal verloopt. En in feite is het dat ook. Even oversteken van Zuid naar Noord of vv. We kunnen precies zien hoe de incheck balie mensen ook tevens koffersjouwers zijn en we zien onze tassen en rugzakken een voor een in de buik van het kleine eenmotorige toestel verdwijnen. De act van Jochem Meijer over het vliegveldje op Bonaire komt boven. ( nooit gezien? Kijken op youtube!! De Bonaire meneer).
Buiten is het heel fraai weer en we denken was dit wel allemaal nodig geweest?
We stijgen op en zien de zeer uitgestrekte wijngaarden van Marlborough. Eenmaal boven zee lijkt het oppervlak eerst vlak en stil. Maar gaandeweg zie ik toch wel duidelijke rimpelingen en steeds meer witte koppen ( white horses) van overslaande golven. Het wordt steeds duidelijker waarom de ferry is afgezegd. Als we na 20 minuten vliegen in Wellington uitstappen blijkt het keihard te waaien! We moeten er niet aan denken om nu op zee te zitten!
Het is intussen bijna half acht. We proberen contact te maken met de car rental, waarbij een allervriendelijkste beambte ons helpt met telefoneren. Nee hoor, er komt nu geen shuttle meer, morgen om 10 uur , dan kunnen jullie je auto ophalen. Jullie hadden er om 18 uur moeten zijn…..maar dit is overmacht, onze ferry is gecancelled! Ja , jammer maar jullie moeten iets anders bedenken. De parkeerwacht houdt een taxi aan en die brengt ons naar het hotel waar we ook weer voor een gesloten deur staan. Een telefoonnummer gebeld, en de juffrouw geeft ons de code van het sleutelkastje. Toch nog snel binnen. De taxichauffeur komt uit Assyrie zegt hij, beter bekend als Mesopotamië , later als Irak. Hij kent alle bekende Nederlandse voetballers als Cruijff, Gullit , van Basten. Hij voetbalt zelf ook , hier in NZ zijn ze gek. Die doen aan rugby ,“ only muscles, like animals. Soccer is brains … “ En ja, zegt hij Wellington is een stad van altijd harde wind…
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091812
[countryId] => 136
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 101
[author] => Paul
[cityName] => Wellington
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/472_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => white-horses
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => paulmargo
[datePublication] => 2023-03-21
[title] => Zeeziek of luchtziek.
[message] => Zeeziek of luchtziek?
Dinsdag 21 maart 2023
Na een diepe slaap worden we uitgerust wakker en gaan we weer aan het ontbijt met roerei, spek en tomaat. Het zestal Kiwi’s dat ook selfguided loopt en gisteren de hele tocht heeft gemaakt , gaan net als wij toch ook het eerste deel van de laatste dag afkorten met een boottocht vooraf. Overigens blijkt dat nu alle wandelaars hiertoe besluiten. Het scheelt veel gezwoeg en blaren waarschijnlijk. We zijn tenslotte op vakantie niet waar?
De boot wordt gereserveerd en we kunnen nu wachten tot 12 uur totdat hij aanlegt. Een van de 6 Kiwi’s , een dame van rond de 50 heeft flinke blaren aan de tenen. Ik help haar om een stukje compeed te modelleren om haar kleine teen die erg gevoelig is. Er worden allerlei reiservaringen uitgewisseld, Margo is begonnen aan haar luisterboek “ in de ban van de ring”. Ik ga op het strand kijken waar een groepje Fransen, duidelijk onervaren, instructies krijgt van de gids hoe zo’n kajak werkt en wat te doen als hij om zou slaan. Het is bijna hilarisch om te zien hoe de misverstanden ontstaan omdat deze lui nauwelijks Engels verstaan. maar uiteindelijk raken ze toch wel te water.
De boot komt precies op tijd en we varen 20 minuten naar de volgende baai. Daar begint het laatste deel van de driedaagse. We lopen gelijk op met de 6 Kiwi’s en voor hen is het makkelijk dat ik een paar keer een groepsfoto voor ze kan maken. Het is een hele makkelijke weg . Het weer is alweer prachtig ondanks de voorspellingen van bewolking en regen.
De bus brengt ons terug naar de basis. Een hartelijk afscheid en we zijn op weg naar Blenheim voor onze laatste nacht op het Zuidereiland. Morgen zouden we naar Picton gaan waar we de ferry naar Wellington nemen, de auto kunnen we in Picton inleveren. Het laatste uur van de autorit verandert het weer in regen en nog meer regen tot gigantische stortbuien. Ik vind dat ik met dit soort regen niet te hard kan rijden, maar zelfs een vrachtauto haalt dan nog in waardoor je ongeveer helemaal niks meer ziet. In Blenheim even zoeken naar ons verblijf. Daar is internet en prompt ontvangen we een sms van de ferry maatschappij dat de boottocht morgen is gecanceld wegens slecht weer met hoge golven! De straat van Cook tussen het Noorder- en Zuidereiland is berucht wegens storm en slecht weer! Wat nu ??
Onze gastvrouw leest mee met de berichtjes en kijkt op allerlei sites en ziet het somber in voor de overtocht. Anders wij wel, die al vlug zeeziek worden bij een beetje deining. Ze vertelt dat we hier vlak bij een klein vliegveldje zitten en dat vliegen ook een optie is.
We eten eerst maar eens een boterham en overwegen wat te doen. We hebben in deze 5 weken van alles extra verzameld qua etensspullen, en tassen gekregen bij de Abel Tasman firma. Krijgen we dit allemaal mee?
We besluiten om te vliegen, 20 minuten en klaar, wel is de vlucht pas om 18.30 u . Het lijkt erop dat we met autohuur wel eea kunnen regelen. We persen alles zoveel mogelijk in de tassen , wellicht een extra tas aan bagage maar dat zien we morgen wel weer. Benieuwd hoe de dag van morgen gaat verlopen………..
[userId] => 85379
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091797
[countryId] => 136
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 106
[author] => Paul
[cityName] => Blenheim
[travelId] => 528414
[travelTitle] => Nieuw Zeeland 2023
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland-2023
[dateDepart] => 2023-02-14
[dateReturn] => 2023-04-05
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/297_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/085/379_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => zeeziek-of-luchtziek
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Queenstown - Nieuw Zeeland 
