Op reis wil je maar één ding: vrijheid. Vrijheid om te verdwalen in een onbekende stad, om last minute een andere route te nemen, om die zonsondergang meteen te delen met vrienden thuis. Maar ja, zonder mobiel bereik of een stevige databundel is die vrijheid soms ver te zoeken. Gelukkig is er een oplossing die verrassend simpel én voordelig is: sim only

In dit artikel nemen we je mee in de wereld van sim only-abonnementen voor reizigers. Niet te technisch, gewoon handige tips waar je écht iets aan hebt als je binnenkort op pad gaat.

Wat is sim only ook alweer?

Een sim only-abonnement betekent dat je alleen betaalt voor je mobiele bundel: belminuten, sms en data. Je krijgt dus geen toestel, wat het abonnement meestal een stuk goedkoper maakt. Ideaal als je al een goede telefoon hebt en liever je geld uitgeeft aan leuke dingen – zoals een extra nachtje in dat charmante B&B in Toscane.

Waarom is sim only zo handig voor op reis?

Een sim only is voor buitenlandgebruik vooral aantrekkelijk vanwege de flexibiliteit en controle. Alle Nederlandse providers bieden sinds 2017 EU-roaming aan, wat betekent dat je in veel Europese landen gewoon je bundel kunt gebruiken zonder extra kosten.

Dat betekent: geen gedoe met lokale simkaarten, geen onverwachte roamingfacturen, en gewoon bereikbaar blijven met je eigen nummer. Even de weg zoeken op Google Maps, je hotel reserveren via Booking.com of een foto sturen via WhatsApp – allemaal zonder zorgen.

Waar moet je op letten voor vertrek?

Binnen de EU is dat meestal geen probleem. Je gebruikt daar gewoon je Nederlandse bundel. Buiten de EU is een ander verhaal. Dan betaal je vaak per MB en dat kan hard oplopen. Ga je bijvoorbeeld naar Turkije, Thailand of de VS? Check dan of je provider wereldbundels aanbiedt of koop ter plekke een lokale simkaart.

Een kleine instelling, groot verschil. Ga naar je netwerkinstellingen en zorg dat ‘roaming’ is ingeschakeld. Geen zorgen: zolang je binnen de EU blijft en je bundel geldig is, brengt dit geen extra kosten met zich mee. Buiten de EU kun je roaming juist beter uitzetten, tenzij je bewust een buitenbundeloptie hebt gekozen.

Weet je dat je op vakantie meer data verbruikt dan thuis (hallo, Instagramstories en Google Maps)? Kies dan tijdelijk voor een grotere databundel. Bij veel sim only-aanbieders kun je je bundel maandelijks aanpassen. Zo blijf je flexibel én binnen budget.

Slimme bespaartips voor onderweg

Zelfs met een goede bundel is het slim om spaarzaam met je data om te gaan. Je wilt tenslotte je MB’s gebruiken om je weg te vinden, niet om automatische updates te installeren.

Hoe zit het met bellen en voicemail?

Binnen de EU bel je ook gewoon uit je bundel. Maar let op: voicemail beluisteren in het buitenland kan extra kosten met zich meebrengen, vooral buiten Europa. Zet je voicemail dus uit als je die niet nodig hebt, of laat mensen via WhatsApp contact opnemen. Wel zo 2025.

En buiten Europa dan?

Ga je naar een land buiten de EU, dan is een sim only-abonnement minder vanzelfsprekend. Dan kun je kiezen uit:

Samenvattend

Met een beetje voorbereiding is voor buitenlandgebruik een sim only een uitstekende manier om tijdens je reis bereikbaar te blijven, zonder torenhoge kosten of eindeloos zoeken naar WiFi. Je behoudt controle over je verbruik, je eigen nummer én je vakantiebudget.

Kortom: ideaal voor iedereen die met een gerust hart wil reizen – van de spontane citytripper tot de digital nomad die morgen gewoon weer inlogt op een strand in Portugal.

Wil je flexibel je bundel aanpassen, profiteren van duidelijke tarieven en gebruikmaken van een betrouwbaar netwerk? Kijk dan eens naar Simyo’s sim only – of check eerst de roaminginformatie van KPN voor een compleet overzicht van je opties.

Die langgekoesterde droomreis naar de andere kant van de wereld, die perfect uitgeruste camper voor een onvergetelijke roadtrip, of die essentiële professionele duikuitrusting waarmee je nieuwe onderwaterwerelden kunt verkennen. Soms lijken onze grootste reisavonturen financieel (net) buiten bereik. Sparen is een optie, maar wat als je niet langer wilt wachten om je passie te volgen? Een persoonlijke lening kan dan een interessante mogelijkheid zijn om die dromen sneller te realiseren. Maar wat houdt zo'n lening precies in en is het wel een verstandige keuze voor jouw reisplannen?

Reizen kost (vaak veel) geld

Als reiziger komen er diverse kostenposten kijken bij het plannen en uitvoeren van je avontuur. Denk hierbij aan de transportkosten, zoals vliegtickets, treinkaartjes, busreizen of de aanschaf van een eigen vervoermiddel zoals een camper of motor. Daarnaast zijn er de kosten voor accommodatie, variërend van hotels en hostels tot vakantiehuizen of de inrichting van je camper. Ook de dagelijkse uitgaven zoals eten, drinken, lokale transportkosten en toegangsprijzen voor bezienswaardigheden zijn aanzienlijk. Verder moet je rekening houden met reisverzekeringen, vaccinaties en visa. En eventuele kosten voor reisbenodigdheden zoals outdoorkleding, rugzakken of specifieke apparatuur.

Je droomreis mogelijk maken

Wanneer je niet voldoende hebt kunnen sparen voor je vertrek en ook geen opties hebt om bijvoorbeeld bij familie extra geld te lenen, kan je reis potentieel gefinancierd worden met een persoonlijke lening. Dit is een geldbedrag dat je leent van een financiële instelling en dat je in een vooraf afgesproken periode terugbetaalt, inclusief rente. Het belangrijke kenmerk is dat je het geleende bedrag in één keer ontvangt en dat de rente en de maandelijkse aflossing gedurende de looptijd van de lening vaststaan. Dit zorgt voor financiële duidelijkheid: je weet precies waar je aan toe bent en wat je maandelijks kwijt bent. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een doorlopend krediet of een creditcard, waarbij het leenbedrag flexibel is, is een persoonlijke lening specifiek bedoeld voor een bepaald doel, zoals het financieren van een reis of de aanschaf van reisbenodigdheden.

De voordelen voor reizigers en avonturiers

Voor wie de wereld wil ontdekken, biedt een persoonlijke lening een aantal aantrekkelijke voordelen. Ten eerste stelt het je in staat om een grotere uitgave in één keer te doen. Denk aan de aankoop van een betrouwbare camper die je vrijheid op de weg vergroot, of het boeken van een langdurige wereldreis waar je anders jaren voor zou moeten sparen. Ten tweede zorgt de vaste maandelijkse last ervoor dat je de kosten van je droomreis over een langere periode kunt spreiden, waardoor het beter past binnen je budget. Je hebt vooraf inzicht in je financiële verplichtingen, wat helpt bij het plannen van je reis en je financiën daarna.

Aandachtspunten bij het afsluiten van een lening

Voordat je een persoonlijke lening afsluit voor je reisavontuur, zijn er een aantal belangrijke zaken om te overwegen. Ten eerste natuurlijk de kosten. De rente is een cruciale factor; dit zijn de kosten die je betaalt voor het lenen van het geld. Vergelijk verschillende aanbieders om de meest gunstige rente te vinden. Ook de looptijd van de lening is belangrijk. Een langere looptijd betekent lagere maandelijkse lasten, maar je betaalt over de gehele periode meer rente. Kies een looptijd die past bij je financiële situatie, zowel nu als in de toekomst. Let ook goed op de voorwaarden van de lening, zoals de mogelijkheden tot vervroegde aflossing.

Verstandig lenen voor je reisdroom

Een persoonlijke lening kan een waardevol instrument zijn om je reisdromen te realiseren, mits je er verstandig mee omgaat. Bepaal vooraf nauwkeurig hoeveel geld je nodig hebt en leen niet meer dan noodzakelijk. Maak een realistisch terugbetaalplan en zorg ervoor dat de maandelijkse lasten comfortabel binnen je budget passen, ook tijdens en na je reis. Overweeg of er wellicht andere spaarmogelijkheden zijn of dat je bepaalde uitgaven kunt uitstellen. Een weloverwogen beslissing zorgt ervoor dat je met een gerust hart op avontuur kunt gaan, zonder onnodige financiële zorgen achteraf.

Geld lenen bij familie of vrienden kan flexibeler zijn en minder kosten met zich meebrengen, maar het is belangrijk om duidelijke afspraken te maken over de terugbetaling om relaties niet onder druk te zetten. Een goed gesprek en heldere afspraken kunnen veel financiële stress achteraf voorkomen.

Mountainbiken is de perfecte manier om de natuur te verkennen, je hoofd leeg te maken en jezelf fysiek uit te dagen. Of je nu houdt van technische trails vol boomwortels en rotsen of liever lange, glooiende bospaden rijdt, er is altijd wel een route die bij jouw niveau past. In Nederland en daarbuiten zijn er talloze geweldige mountainbikeroutes te vinden. Pak je fiets, trek je helm strak en ontdek deze toffe plekken om te rijden!

Mountainbikeroutes in Nederland

Je hoeft echt niet naar het buitenland om mooie trails te rijden. Nederland heeft verrassend veel gave MTB-routes, van snelle singletracks tot uitdagende klimmetjes. De Utrechtse Heuvelrug is bijvoorbeeld een hotspot voor mountainbikers. Denk aan routes zoals die van Amerongen en Leersum, die bekendstaan om hun technische secties en snelle afdalingen. Ook in het zuiden van het land vind je fantastische trails. Denk aan in Zuid-Limburg, waar je bijna een buitenlands gevoel krijgt door de steile hellingen en smalle paadjes. Liever iets minder uitdagend? Dan zijn de routes op de Veluwe perfect, met lange, goed onderhouden tracks door de bossen.

Mountainbiken in het buitenland

Heb je zin in een echt avontuur? In landen zoals Duitsland, België en Frankrijk vind je geweldige mountainbike gebieden. De Ardennen zijn bijvoorbeeld ideaal voor een weekendje weg, met routes die je langs ruige rotsen en diepe dalen voeren. Duitsland heeft de Eifel en het Zwarte Woud, waar je eindeloos kunt klimmen en afdalen. Voor wie echt een uitdaging zoekt, is de Alpenregio dé plek. In gebieden zoals de Franse Alpen of het Oostenrijkse Tirol vind je spectaculaire downhill-trails en bikeparks waar je je grenzen kunt verleggen.

De juiste uitrusting voor elke rit

Een goede mountainbike is natuurlijk essentieel, maar er is meer waar je aan moet denken. Draag altijd een stevige helm en, als je technische trails rijdt, kniebeschermers en handschoenen. Een comfortabele, ademende outfit maakt het fietsen een stuk fijner, vooral als je langere tochten maakt. Vergeet ook niet een basis reparatieset mee te nemen: een multitool, een reserve binnenband en een fietspomp kunnen je dag redden als je een lekke band krijgt. En water! Niets is zo vervelend als dorst krijgen midden op een lange route.

Mountainbike verzekeren: nodig of niet?

Een mountainbike kan een flinke investering zijn, zeker als je een high-end model rijdt. En helaas zijn mountainbikes ook populair bij dieven. Daarom kan het verzekeren van je mountainbike best slim zijn. De meeste verzekeringen dekken diefstal, maar je kunt vaak ook kiezen voor een uitgebreidere dekking die schade door vallen of transport meeneemt. Let goed op de voorwaarden: sommige verzekeraars eisen bijvoorbeeld dat je fiets in een afgesloten ruimte staat als je hem thuis bewaart. Als je regelmatig in het buitenland fietst, is een verzekering met internationale dekking een aanrader.

Techniek en vaardigheden verbeteren

Mountainbiken is meer dan gewoon fietsen over een bospad. Hoe beter je techniek, hoe soepeler je rijdt en hoe leuker de trails worden. Wil je sneller en veiliger afdalen? Oefen dan je lichaamspositie en leer hoe je remmen optimaal gebruikt zonder grip te verliezen. Bochtenwerk is ook belangrijk: kijk altijd vooruit, houd je gewicht laag en leer je fiets te "leunen" in plaats van te sturen. En niet vergeten: hoe beter je conditie, hoe makkelijker de beklimmingen worden!

Respect voor de natuur en medefietsers

Mountainbiken is fantastisch. Maar het is belangrijk om rekening te houden met andere gebruikers van de paden. Blijf op de aangegeven routes, voorkom onnodige erosie en geef wandelaars en andere fietsers de ruimte. Veel MTB-trails worden onderhouden door vrijwilligers. Dus respecteer het werk dat zij doen door netjes te rijden en geen rommel achter te laten. Hoe beter we met de natuur omgaan, hoe langer we kunnen genieten van mooie routes!

Van het noordelijkste puntje, Cape Reinga, rijden we in schitterend weer naar het zuiden door een bijna leeg land. Bij huizen zie je regelmatig Maorivlaggen wapperen. Er zijn naast de officiële Australische vlag twee Maori vlaggen. De ene vlag is een wit vlak met een rood kruis, zoals de Engelse vlag, met daarin in het linker kwart nog een rood kruis met in ieder vlak witte ster. Dit is de door de Engelsen goedgekeurde United Tribes vlag uit 1835. Deze symboliseert de met Engeland overeengekomen onafhankelijkheid van Nieuw Zeeland. In 1840 werd dit door het verdrag van Waitangi tussen de Engelsen en alle 60 hoofden van Maori stammen bevestigd. Alleen is er nu nog steeds onenigheid over de vertaling van die overeenkomst. Zijn de Maori nu zelf de baas zoals in de Maori versie staat of zijn het uiteindelijk toch de Engelsen die het voor het zeggen hebben, zoals het in de Engelse versie staat.

Niet ver van Cape Reinga zien we enorme duinen opdoemen, de Giant Sand Dunes. Als wij er over een hobbelige gravelweg naar toe rijden zien we 2 mensen omhoog ploeteren. Door deze twee figuurtjes, die halverwege het duin lopen, kun je goed zien hoe enorm hoog die duinen zijn, zo’n 150m. Je kunt er een soort surfplank huren om naar beneden te glijden. We boffen, bij het verhuurhokje is niemand te vinden. Wij hoeven er dus zelfs niet over na te denken om eerst naar boven te ploeteren om daarna al zandhappend naar beneden te suizen. Wij blijven vol ontzag beneden staan.

We moeten weer een supermarkt in en vinden daar een bak met vruchten die we niet kennen. Hij zijnfeijoas. Een vrucht die oorspronkelijk uit Brazilië komt maar die ook hier wordt geteeld. Een winkelbediende is zo aardig een mes te halen en er eentje voor ons open te snijden en te laten proeven. Lekker aromatisch en ananas-achtig. We kopen er een paar.

Aan het eind van de dag vinden we geen officiële camperplek in de buurt dus zoeken we een wilde plaats. We rijden een zijweg in en komen bij een wat vervallen kerkje in het niks. Een mooie plek om te overnachten. Dan stopt er een auto naast ons. Twee Maori dames stappen uit, doen het hek van de kerktuin open en gaan takken opruimen. Ik stap uit en vraag of ik mag helpen. Dat mag. Als we klaar zijn raken we in gesprek over het ontstaan van het kerkje en de geschiedenis van Nieuw Zeeland. In 1920 was het Noorder Eiland boven Auckland nog voor 89% bedekt met Kauri bomen. Die zijn bijna allemaal gekapt en vervangen door eentonige dennen productiebossen. Ze vinden het een schande. Het gaat hier alleen maar om geld. We praten nog over van alles en nog wat. Ook hier komt het verdrag met de Engelsen uit 1840 ter sprake. Dat zit de Maori nog steeds hoog. Het blijkt dat de oudere dame de kerk heeft gekocht om hem voor de toekomst, niet als kerk maar als gebouw, te bewaren. We krijgen een uitgebreide rondleiding door het kerkje.

Om de volgende dag niet twee uur om te hoeven rijden nemen we de veerpont over de Hokianga Harbour. Harbour betekent hier baai. Een overtocht van 15 minuten. Het op- en afrijden van de pont, het is laag water, is nog wel een dingetje. De camper is lang en heeft achter een lange overhang die de grond zou kunnen raken. Mede door de juiste aanwijzingen van de pontbaas verloopt alles zonder problemen. Weer verder en na ongeveer 50km komen we bij de monding van de Hokianga Harbour. We lopen naar een uitzichtpunt op 60m hoogte vanwaar we een fantastisch uitzicht over de monding van de baai en de tegenoverliggende duinen hebben. De golven bulderen tegen de rotsen. Aan de overkant ligt een eindeloos lijkend strand. Indrukwekkend. Verder richting Auckland, door het oudste nog bestaande oerbos van Nieuw Zeeland met enorme nog overgebleven Kauri bomen. Het lijkt een ondoordringbaar bos. Naar de dikste en oudste boom is een voetpad aangelegd. Om er te mogen komen moet je eerst je schoenen heel goed vegen en daarna worden je schoenen (en onze tenen) met desinfect besproeid. Een ambassadeur van de bomen, dat staat op haar vestje, vertelt dat deze boom een doorsnede heeft van 17 meter en 51 meter hoog is. De boom is 2000 jaar oud. Ze zijn als de dood voor de dieback ziekte die door vervuilde grond wordt verspreid en waar deze bomen erg vatbaar voor zijn en aan dood gaan. Verderop is een Kauri museum. Hier wordt het verhaal van de kap van de Kauri bomen heel beeldend verteld. Op foto’s kan je zien hoe tussen 1860 en 1950 deze woudreuzen uit het bos gehaald werden. Er staan oude zaagmachines, een enorme plank van Kaurihout en een versteend stuk Kauri boom van 45.000 jaar oud. Er is ook een grote collectie Kauri gum. Wanneer een Kauri boom wordt beschadigd vormt zich gum op de wond dat uithardt in de lucht. Het is als het gepolijst is doorzichtig goud/bruin en veel geld waard.

Woensdag is de laatste reisdag. Onderweg zien we vanaf de hoofdweg ineens hele grote sculpturen op zo’n kilometer afstand op heuvels staan. Zo groot dat je je ogen niet gelooft. Ineens herinner ik me dat ik jaren geleden een documentaire hierover over heb gezien. Dat heeft toen een enorme indruk op mij gemaakt. Ondertussen zijn we er al voorbij gereden dus keren we om. Nergens staan borden en ook onze reisgidsen reppen er niet over. We rijden op goed geluk een gravelweg in die in de richting van dat park loopt. We komen bij een hek en kunnen het kilometers grote park van een afstandje bekijken. Het is de Gibbs Farm. Wereldberoemd met enorme constructies gemaakt door beroemde kunstenaars. Heel bijzonder. Het is een privé domein van 990 hectare dat één dag per maand voor het publiek wordt opengesteld. Helaas niet vandaag.

We rijden uiteindelijk naar een kustplaatsje Takapuna aan de rand van Auckland om de camper schoon te maken zodat we hem donderdag in Auckland kunnen inleveren. We overnachten dan in een hotel om op vrijdag naar Hong Kong te vliegen. Daar overnachten we één nacht in een hotel bij het vliegveld om dan zondagmorgen op Schiphol te landen.

De aankondiging van ons vorige verslag hebben jullie dus minimaal 13 keer ontvangen. Zo zal het jullie niet ontgaan zijn dat er een nieuw verslag was. Een technische storing bij waarbenjij.nu.

Vanaf Hot Water Beach rijden we langs de Stille Oceaan verder noordwaarts naar het wereldberoemde Cathedral Cove. Na een flinke tippel en flink wat trappen op en af bereiken we het strand. Gelukkig zijn we vroeg want op de terugweg komen we massa’s mensen tegen. Verder gaan we weer. Een bochtige weg, dan weer op zeeniveau, dan weer klimmend en draaiend de bergen in om kilometers verderop weer langs mooie stranden op zeeniveau terug te keren. We lunchen op een picknicktafel bij een strand met uitzicht op de bulderende golven van de Stille Oceaan. Meeuwen proberen ons brood te roven. En verder gaan we weer. De plaatsjes waar we door heen rijden zien er wat armoedig uit. Nieuw Zeeland is een mengeling van Brits, Amerikaans en Europees. De oude huizen hebben typische Engelse schoorstenen, terwijl de moderne huizen er meer Amerikaans uitzien. Lage grote houten bungalows. Maar waar we ook rijden, de gazonnetjes zijn (Engels) gemillimeterd. Niet alleen de eigen tuin maar ook het hele stuk langs de openbare weg en alles erom heen ligt er strak gemaaid bij. Hoe armoeiig en verwaarloosd een huis ook is, het gras is strak gemillimeterd.

We komen op zondag in Coromandel. Een slaperig stadje met een aantal Indische, Thaise en andere afhaalrestaurants. We besluiten bij het tentje waar de meeste locals zitten Fish and Chips te eten. We slapen daar op een parkeerterrein waar 4 plaatsen voor campers zijn gereserveerd. Een bord vermeldt dat we om 8 uur in de ochtend weer vertrokken moeten zijn. Zou dat echt zo zijn? De vier plaatsen zijn ’s avonds bezet. Klokslag 8 uur rijden de drie andere campers weg. Ook wij dan maar, want $400 boete willen we niet riskeren. Dus ongewassen, ongeschoren en zonder ontbijt met thee en koffie gaan we op pad. Na een paar kilometer is er langs de weg een parkeerplaats op een uitzichtpunt: links en rechts de zee. Nu kunnen we ons ochtendritueel hervatten. Een ontbijtje met een eindeloos uitzicht kan niet beter!

Verder noordwaarts rijden we Auckland via (tol)autowegen voorbij. We slapen, na een bezoek aan onze huissupermarkt Pak ’n Save, aan het water vlakbij Whangarei. Ook hier, zoals bij alle plekken aan zee, vind je palen met daarop een luchtalarm. Deze zijn geplaatst om na een aardbeving een Tsunami alarm af te geven. Overal staan borden met instructies wat dan te doen.

De volgende dag bezoeken we het Hundertwasser Art Centre. Hundertwasser was een Oostenrijkse kunstenaar en architect die hier in de buurt de laatste jaren van zijn leven doorbracht. Hij vond dat rechte lijnen alles dood maken en ontwierp affiches en gebouwen zonder rechte lijnen en met veel kleuren. Het Art Centre, dat pas in 2022 is geopend, is gebouwd volgens zijn opvattingen en we kunnen er veel van zijn werk bewonderen. Tot onze verbazing zien we ook een maquette van het Ronald Mc Donaldhuis in Valkenburg a.d.Geul dat hij heeft ontworpen.

We bezoeken in Kawakawa het toiletgebouw dat hij in 1999 heeft bedacht en dat nog steeds als openbaar toiletgebouw in gebruik is. Heel bijzonder omdat ook de vloeren niet recht zijn zodat, wanneer je er op loopt, je je wat dronken voelt.

We zijn nu echt in Maoriland en dat zien we aan de mensen en de Maorivlaggen. Hoe noordelijker we komen hoe stiller de wegen worden en hoe verder de buurtschappen uit elkaar liggen. Langzaam maar zeker verandert het weer. De uitstekende weer-app van het Nieuw Zeelandse KNMI belooft ons bijna drie dagen regen. Zware regen, code oranje, 20 tot 25 cm in 24 uur. Ook hier uitzonderlijk. Zaterdag zou het over moeten zijn. Dan willen willen we op het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland zijn, Cape Reinga. Onderweg kamperen we op een heel mooi plekje aan zee, maar de regen komt zonder te stoppen met bakken naar beneden. De golven zijn grijs en de wolken hangen zo laag dat we alleen maar mist om ons heen zien. We rijden toch stug door richting Cape Reinga.

Daar is maar één camping, vanaf de enige asfaltweg ongeveer 2 kilometer over een gravelweg naar beneden. Het regent nog steeds en het water stroomt links en rechts van ons en soms over de weg, maar we bereiken de camping heelhuids. We zoeken een plaatsje half in het gras en half op het gravel. Als ik na twee uur uit het raam kijk zie ik dat we in een grote plas staan. We verplaatsen de camper naar een droger stukje met alleen gravel. Alles ziet er triest en donker uit, maar de temperatuur blijft steeds boven de 20 graden. Bij zonsondergang zien we voor de kust dolfijnen uit het water omhoog springen. Een mooi einde van de druilerige dag.

Als we zaterdagmorgen wakker worden schijnt de zon en is de zee azuurblauw. Alsof het nooit anders is geweest.

We lopen naar de vuurtoren over heilige grond van de Maori. Onderweg krijgen we op borden veel informatie over deze heilige plek. Het uitzicht is fenomenaal, de Tasman Zee en de Stille Oceaan ontmoeten elkaar hier. We zien dat de twee zeeën hier op elkaar botsen en de golven spatten met veel kracht tegen elkaar. Een fascinerend gezicht. We blijven ook zondag hier staan en maandag gaan we weer zuidwaarts want donderdag moeten we in Auckland onze camper inleveren.

Was het tijdsverschil met NL12 uur, door de overgang naar zomertijd in NL én wintertijd in NZ is het tijdsverschil nu 10uur

door technische problemen van waarbenjij.nu heb je te laat een mailtje gekregen dat het verslag, dat zaterdag gemaakt is, geplaatst is.

De overtocht van het Zuider naar het Noorder Eiland duurt zo’n 3,5 uur. We rijden de camper aan boord en klimmen tegelijk naar het bovendek. Het is een oude boot. Gebouwd in 1995 bij van der Giessen-de Noord in Krimpen aan den IJssel en heeft jaren op de Ierse Zee tussen Wales en Ierland gevaren. Het is schitterend weer en we kunnen lekker buiten zitten. De eerste twee uur vaart de boot door fjorden en tussen eilanden door. Hoe dichter we bij Straat Cook komen, die het Noorder en het Zuider Eiland van elkaar scheidt, hoe harder het gaat waaien. We gaan naar binnen. We zitten naast Roger, een Nieuw Zeelander die, evenals andere Nieuw Zeelanders, graag met ons praat. Alles komt ter sprake en hij blijkt, zoals we hier al eerder hoorden, niets van Amerika te willen weten. Hij vertelt dat de Nieuw Zeelanders zich meer verwant voelen met Europa en Oekraïne. Onderweg hebben we ook Oekraïense vlaggen bij huizen zien wapperen. Als het Noorder Eiland in zicht komt pakken wolken zich boven Wellington samen. We rijden in kou en regen van de boot om net boven Wellington in een National Park te overnachten. In dit park zijn opnames van de film Hobbit gemaakt. De volgende dag klaart het weer op en rijden we terug naar Wellington en bezoeken we het Nationaal Museum waar we heel veel te weten komen over de Maori.

De volgende dagen blijft het mooi weer met temperaturen van 20 graden. We rijden langs de westkust noordwaarts. We kamperen op een oud en vervallen kampeerterreintje bij de monding van een rivier met een kleine aanlegsteiger tussen de pieren. De eigenaar, die in Deventer geboren is, vertelt ons uitgebreid over vroeger. Wanneer er toen een Engels schip bij vloed bij de aanlegsteiger aanmeerde om bevroren vlees te laden, liet iedereen zijn werk uit handen vallen om te helpen bij het laden. Het schip moest namelijk voordat het laag water werd weer op zee zijn. Zo verdiende iedereen weer een paar centen.

In de verte doemt de punt van een hoge berg uit het vlakke landschap boven de wolken op. Het is Mount Egmont. Een dode vulkaan van 2500m hoogte. Omdat hij bijna in zee ligt zou deze berg volgens mij Mount Egmont aan Zee moeten heten. We rijden tegen de berg op naar het hoogste punt dat nog met de auto te bereiken is, lopen een korte track en genieten van het schitterende uitzicht. Kilometers rondom deze vulkaan zien we overal enorme puisten in het landschap. Allemaal gestolde, uit de vulkaan gespuugde lava dat zorgt voor een heel bijzonder landschap.

Onderweg rijden we langs een enorme zuivelfabriek van Fonterra, een zuivel coöperatie die 24% van de totale export van Nieuw Zeeland voor zijn rekening neemt. Ook in Heerenveen staat een fabriek van Fonterra. De melk wordt met enorme tankwagens van de boerderijen afgehaald. Deze tankwagens komen we door het hele land tegen.

We trekken door naar het noordoosten. We nemen de Forgotten World Highway. Een weg van 149 km zonder zijwegen en zonder enige voorzieningen. Halverwege ligt een gehucht, Whangamomona. Een hotel, een postkantoor en wat huizen. In 1989 heeft dit gehucht zichzelf, na ruzie met de provincie, uitgeroepen tot autonome republiek. Je kunt er een stempel in je paspoort laten zetten, als de douane aanwezig is. Vandaag is er geen douane te zien. In januari wordt de onafhankelijkheidsdag gevierd.

Verderop wordt de weg smaller en gaat zelfs door een éénbaanstunnel zonder verlichting. De weg heeft honderden bochten, smalle passages en steile hellingen. Dan staat er ineens een kudde schapen voor je op de weg die behendig door de herder met zijn honden een hek binnen gedreven wordt. Het kost ons bijna een hele dag om de weg te voltooien en een mooi kampeerplekje naast een rivier te vinden. De volgende dag krijg ik een mailtje van het verhuurbedrijf.“This is a courtesy email to let you know that our system has picked up that there was some hars driving, which includes sharp turns, sudden acceleration or speeding, your safety is our concern enz. enz. ”

Als we door een stadje rijden zien we een Marae, een authentiek Maori gemeenschapshuis. Ervoor zitten mooi uitgedoste bejaarde Maori’s die in verschillende kleurgroepen bij elkaar zitten. Een man spreekt de mensen in Maori toe en er wordt staande een volkslied (?) gezongen. Daarna lopen de mensen al zingend naar het moderne dorpshuis ernaast. Het blijkt een soort spelletjesochtend te zijn voor bejaarden die in groepen spelopdrachten gaan uitvoeren.

De Australische schol schuift hier langzaam onder de Pacific schol. Hierdoor is de aarde op deze plaats altijd in beweging. Links en rechts zie je rookpluimpjes uit de grond komen. Er zijn geysers, hete modderbaden en warme spa’s. Het stinkt er naar rotte eieren. Er staat een grote elektriciteitscentrale die door hete stoom uit de grond wordt aangedreven We bezoeken Wai-O-Tapu Thermal Wonderland en lopen langs allerlei pruttelende, stomende, stinkende maar o zo mooie kraters en meertjes. Het geluid van één van de pruttelende modderpoelen is gebruikt bij de film Hobbit.

Vandaag, zaterdag, zijn we na een enorme regenbui de warmte op gaan zoeken op het Hot Water Beach. Je graaft op het strand een kuil en het (grond)water dat er instroomt is warm. Wroet je met je voet wat dieper in het zand dan wordt het zelfs heet. Graaf je een groot gat, dan kan je er in gaan liggen. Wij hielden het bij pootjes baden. Het beste moment om te graven is bij eb. Dat is vannacht om 1:50u. Dat doen we maar niet.

Vandaag, zaterdag, is onze laatste dag op het Zuider Eiland. Oorspronkelijk zouden we dinsdag pas overvaren maar doordat we in het begin door het regenachtige en bewolkte weer enkele bergetappes hebben overgeslagen lopen we wat voor op ons schema. Als het in het zuiden regent, dan regent het ook goed. Dan komt het met bakken uit de hemel en denk je dat het nooit meer ophoudt, maar een uur later kan het alweer over zijn. Per jaar valt hier 5 meter regen. In 2020 viel er binnen drie dagen 1 meter regen wat tot flinke schade aan de wegen leidde. Onderweg zien we dat er ook nu nog hard wordt gewerkt om wegverzakkingen te herstellen.

Het Zuider Eiland is 5 keer zo groot als Nederland en heeft 1 miljoen inwoners ofwel 7 inwoners per km². Nederland heeft 554 inwoners per km². Van noord naar zuid is het 800km en op z’n breedst 300km. De ruimte proef je overal. Dorpjes, vaak niet meer dan een straat met een handvol huizen, een kroeg, een dorpswinkel en soms een tankstation, liggen soms 60km of meer uit elkaar. Af en toe kom je een auto tegen, het lijkt of de wereld voor ons alleen is.

Vanuit het zuiden rijden we langs de oostkust, waar het weer steeds beter wordt, langzaamaan naar het noorden. In Nieuw Zeeland moet je om 10u van de camping af zijn, soms zelfs al om 9 uur. We vertrekken dus meestal tussen 9 en half 10. We rijden een stukje met een gangetje van 70/80 km p/u om rond 11 uur ergens langs de weg op een mooi uitzichtpunt in de zon koffie te drinken. Daarna rijden we weer door terwijl we van het schitterende landschap om ons heen genieten. Dan is het zo 12uur, tijd voor de lunch, ook weer op een mooie plek. Ondertussen zoeken we op een camper-app een slaapplaats uit en rijden dan weer 2 of hooguit 3 uur naar onze slaapplek. Daar lopen we dan een stukje over een track en gaan daarna lekker lezen.

Onderweg in de bergen, waar de temperatuur gedaald is tot 10 graden, nemen we een heetwaterbad bij Maruia Hot Springs. Een kleine spa waar we in de regen in een bad van meer dan 40gr gaar stoven. Daarna nog even in de sauna. Wij rijden rozig weer verder en dalen af naar zeeniveau. De temperatuur stijgt dan snel naar 20 gr. Vanaf dat moment blijft het weer ons goed gezind. Bijna iedere dag blauwe luchten.

Uiteindelijk rijden we naar het noordelijkste puntje van het Zuider Eiland. Niemand heeft daar wat te zoeken op een handvol toeristen na. Weer een schitterende weg langs baaien en over steile slingerende bergpassen. We komen aan in Wharariki Beach campground, het noordelijkste plekje van het Zuider Eiland. Water is daar op rantsoen, wc’s zijn compost wc’s en verder is er niets. Ja, je kunt wel gewoon met je creditcard betalen. Hoe kan dat? Zou er internet zijn? Ja, een kleine Starlink antenne (die van dié Musk…) zorgt voor de internet verbinding. Die antennes zie je hier wel vaker. Mobiel bereik is daar niet. Vanuit de camping lopen we in een uur over flinke heuvels naar een groot breed strand. Links en rechts rijzen rotswanden stijl omhoog. Voor de kust liggen enkele rotspunten waar de zee van alle kanten tegenaan beukt. ”Swimming is not advised” staat er op een bordje.

In de nacht is het pikke, pikke donker. Miljoenen sterren zijn zichtbaar in totale stilte. Indrukwekkend.

In onze reisgids lezen we dat we de beroemde groene Nieuw Zeelandse mosselen het best kunnen eten bij The Mussel Inn. We zijn er op de heenweg zonder het te weten langs gereden. Op de terugweg (er is maar één weg, dus moet je die ook weer terug rijden) stoppen we er wel. Een bijzondere Inn, verscholen achter groen. De mosselen en het eigen gebrouwen bier smaken ons voortreffelijk. Zomaar een Inn in het niks, maar wel beroemd.

Vanuit het noordelijkste punt rijden we terug richting Picton waarvandaan onze ferry naar het Noorder Eiland vertrekt. Onderweg komen we langs het Albel Tasman National Park. Een gravelweg van 12 km die naar een camping in het park en aan de zee leidt.

Dat lijkt ons wel wat. Het is een steile, smalle gravelweg met haarspeldbochten die geen recht stukje kent. De enkele tegenligger kunnen we op de iets bredere stukjes passeren. Totdat er ineens een grinder, een soort wegbrede sneeuwschuiver met grote haken, ons tegemoet komt. Ik rijd de camper naar het uiterste randje en de schuiver kan ons nèt passeren. De weg heeft hij met die haken helemaal omgeploegd en daarna met de schuif glad gestreken maar er ligt nog een hoge rand gravel in het midden van de weg. We glibberen daar wat door heen om uiteindelijk heelhuids bij de camping aan te komen. Bij het inschrijven in het kantoortje zien we twee statiefoto’s van Juliana en Bernhard en Beatrix en Claus aan de muur hangen. De parkranger vertelt ons dat onze koninginnen beschermvrouwen van het Abel Tasman Park waren. Ze hoopt dat ook ons huidig koningspaar ook eens langs komt. Zo leer je nog eens wat.

We rijden verder naar Nelson. Een leuke stad met een gezellig centrum.We zoeken een leuk restaurant uit. We delen, ik een beetje meer dan Cisca, heerlijke ribeye, lams ribs, ricotta en flatbreadhapjes met niet te versmaden Marlborough Sauvignon wijn uit deze regio erbij.

We zijn nu 14 dagen met de camper onderweg. Maar de camper plaatst ons regelmatig voor raadsels. Zo probeer ik een keer de auto starten, verschijnt er op de display ”leg de sleutel in de daarvoor bestemde plaats, zie handleiding”. Nu hebben wij geen handleiding dus aai ik maar wat met de sleutel over het dashboard en ja hoor, floeps! de motor start. Maar op voor ons onverwachte momenten gebeurt het weer. Of tijdens het rijden wil de kachel niet aan totdat hij ineens vindt dat we kou genoeg hebben geleden en spontaan warm wordt. Of we doen de deuren van het slot, maar de schuifdeur wil niet open gaan.

Iets anders, maar echt vervelend, is het bed. Om te gaan slapen plaatsen we, volgens de instructies, het tafelblad tussen de twee dwarsbanken achter in de camper. Daar leggen we de bankmatjes op. Simpel, maar de matjes zijn wel heel dun. Na drie nachten slapen op dat tafelblad met die dunne matjes weet ik niet meer hoe ik liggen moet. Mijn heupen zijn vierkant geworden. Even op rechts liggen, dan weer op links, dan op mijn rug en dan weet ik niet meer hoe verder. Cisca heeft daar gelukkig geen last van, wel van mijn gedraai (en gesnurk). Bij een soort GAMMA besluit ik een groot tweepersoons luchtbed te kopen en dat onder onze matjes te leggen. Nu slaap ik prima. Het bed kunnen we overdag laten liggen want voorin de camper hebben we nog stoelen en een tafel waarop we ’s avonds altijd 3 potjes rummiecubben.

Het weer is wisselend, soms regen, soms zon, soms een strak blauwe lucht en dan weer zwaar bewolkt. De zee kleurt van grauwgrijs tot azuurblauw. De dagtemperatuur schommelt tussen de 10 en 25 graden.

Eén van de hoogtepunten van het Zuidereiland is een vaartocht door Milford Sound, een wereldberoemd fjord. Om bij de haven te komen moet je over een weg van 122 km door de bergen rijden. Dit is de enige weg, dus na afloop ook weer 122 km terug. De weersverwachting is goed dus we wagen het erop. We boeken een boot van 13 u. Na 2 uur rijden parkeren we bij een grote parkeerplaats en lopen naar de haven. Daar staat een enorm stationsgebouw. We halen onze kaartjes op en krijgen te horen dat we ons bij gate 8 moeten melden. Het lijkt wel een vliegveld. Bussen rijden af en aan. En dat zo helemaal in het lege niks. Er varen verschillende maatschappijen met grote en kleinere schepen.

Aan boord van onze boot nestelen wij ons buiten voor op de boeg om daar de hele twee uur durende vaartocht niet meer weg te gaan en de natuur in ons op te nemen. De diepblauwe lucht maakt het allemaal nog mooier. Aan het eind van het fjord varen we nog wat over de Tasmanzee en zien dolfijnen naast onze boot meezwemmen en pinguïns en pelsrobben op het strand liggen. Een onvergetelijke ervaring.

We reizen verder naar het meest zuidelijke puntje van het eiland dat nog via de weg te bereiken is. De piepkleine gehuchtjes waar we doorheen rijden zien er wat armoedig en verwaarloosd uit. Maar hoe armoedig ook, het gras is overal gemillimeterd. Verkeer is er amper. Hier leeft men van toeristen en van schapen die je in grote kuddes op de berghellingen ziet grazen. De wegen zijn goed en er zijn regelmatig parkeerplaatsen met meestal nette wc’s met wc papier en als er water is, ook met handzeep en handdoekjes. We zien dat ze iedere dag worden schoongemaakt. Je vindt hier nergens rotzooi terwijl er op natuurcampings geen vuilnisbakken staan. Om het vuile water en de wc te lozen zijn er langs de weg openbare dumpstations gemaakt waar je gratis alles kunt lozen en schoon drinkwater kunt innemen. Vrij kamperen kan je op de mooiste plaatsen. Zo stonden we gisteren op een rotspunt in zee met rondom zeezicht. Met onze verrekijker spotten we albatrossen die majestueus over de zee scheren. Walvissen hebben we niet gezien.

Niets is heerlijker dan inslapen met het ruisen van de branding op de achtergrond.

De volgende dag doen we het havenplaatsje Oamaru aan, een plaatsje met 14.000 inwoners. Aan de brede lanen staan historische openbare en commerciële gebouwen die geheel in Engelse traditie aan het eind van de 19e eeuw zijn gebouwd en goed worden onderhouden. Bij een brouwerij, Scotts Brewing Co hebben we het bier geproefd en een zalm-garnalen pizza gegeten. Aan de rand van dit stadje, naast de haven, is een blauwe pinguïn kolonie van ongeveer 300 pinguïns. Overdag zijn de meesten op zee, maar als het donker wordt komen ze allemaal tegelijk aan land. Een vrijwilligersorganisatie die onderzoek naar deze dieren doet, heeft op een stuk land allemaal houten nesthokjes geplaatst. Komen de pinguïns aan land dan kruipen ze door poortjes naar hun nest toe. Er staan zelfs overdekte tribunes opgesteld waarvandaan je naar de terugkerende pinguïns kunt kijken. Een enthousiaste vrijwilliger leidt ons rond en laat ons enkele pinguïns zien die een day-off hadden en in hun hokje waren gebleven.

Na nog even voor minder dan 1 euro de liter(!) diesel getankt te hebben reizen we door naar een camping is Ashburton waar we een dagje blijven om de was te doen maar vooral om van het schitterende weer te genieten.

Bij het digitaal inchecken voor de vlucht naar Nieuw Zeeland gaat er iets mis. Ik krijg een (digitale) boarding card maar bij Cisca is een probleem en zij krijgtergeen. Wat we ook proberen,het lukt niet. Dus maar op tijd naar de luchthaven om dit probleem op te lossen. Werijden weerboven voorin de dubbeldekker door Hong Kong.Ook door de armerommeligewijken waar het een drukte van belang is.

De bus zet ons keurig voor de vertrekhal af en we zien direct een balie van Cathay Pacific, onze luchtvaartmaatschappij.Wij leggen het probleem aan de baliemedewerker uit. Hij tikt wat op zijn toetsenbord en zegt:“Opgelost!”Waar hebben we ons drukomgemaakt?

We trekkenonze boardingpassen m.b.v. onze paspoorten uit een automaat. Daarna naar de selfservice bagage drop-off. Daarduw je je paspoort in een gleuf, wordt er een foto van je gezicht gemaakt en rolt er een labelvoor je kofferuit de machine. Met de handscannerscanjedaten dekoffers verdwijnendirectop een lopende band.

Dan paspoortcontrole. Ook hier je paspoort in een gleuf, een foto van je gezicht en het poortje gaat open. Ook de security verlooptsoepeltjes. Alleenbijmij gaan errodelichtjes branden. Als ik vertel dat ik een pacemaker heb lachen ze vriendelijk en mag ik doorlopen.

De vlucht van 11 uur naar Christchurch verlooptgladjesmaar wat is het weer een kolere end zeg….Ik doe een dutje, Cisca leest een boek. Na de landing door de controle. Grote borden met waarschuwingen wat je allemaal niet mag invoerenuit angst voor het importeren van ziektes.Geen zaden, geen zuivel, geen vlees, geen modder aan je schoenen,geen dit, geen dat, overtreding.. $400… = € 220.

Ja,we hebben wat crackers en pakjes cup-a-soupmee. Toch maar aangeven. Een vriendelijke mevrouw bekijkt de inhoud nauwkeurig en beslist dat het mee mag. Daarna gaatdebagage van alle passagiers nog door een X-rayscanner. De beambte vraagt of de schoenen van Gert ook bekeken zijn want stel je voor dat daar buitenlandse blubber met ziektekiemen op zit. Eh…ja..(nee dus)en dan zijn we eindelijkop de plaats van bestemming. Eerst wat geld pinnen, NZ telefoonnummer activeren en wat eten en koffie drinken. Een beetje op adem komen want zo’n reis hakt er wel in.

Met bus 8 naar ons hotel in het centrum van Christchurch (380.000 inwoners). Wat een herademingnade drukte van Hong Kong.Hier loopt iedereen relaxed keuvelend over straat.Het centrum doet me onmiddellijk denken aan Rotterdam. Het Rotterdam van de jaren 60. Allemaal nieuwe gebouwen en straten met grotelappen onbebouwde grondertussen.Met hier en daarnog enkeleoude gebouwen.In 2011 is het centrum van Christchurch getroffen door een enorme aardbeving waarbij118 mensen omkwamen en de meeste gebouwen onherstelbaar beschadigd werden. DeCathedraalwordt hersteld en daar zijn ze nog wel een mee bezig.

Hong Kong heeft 7 uur tijdsverschilmet Nederlanden Nieuw Zeeland weer 5 uurmet Hong Kong. Totaal dus precies 12 uur.Daar moeten we flink aan wennen. Uit verveling klik ikin onze hotelkamerde tv aan.We vallenmetonzeneus in de boter. Er wordt verslag gedaan van een 2-jaarlijks Maori dans/zang festival waar 70.000 bezoekers komen. Erg bijzonder en indrukwekkend om te zien.De nieuwszenders slaanweover,westeken deze weken onzekop in het zand.

Zaterdag de camper ophalen. We zijn vroeg bij het verhuurbedrijf. Na enkele moeilijke vragen zoals“aan welke kant van de wegrijdtUin NZ”beantwoord te hebben krijgen we de camper mee. Het is een 7,5 m lange Mercedesbus.Na de bagage bij het hotel opgehaaldte hebbenstoppen we ergensin Christchurch om TomTom instructies te geven.

Daarnawilikde auto van de handrem afhalenom verder te rijdenmaar er gebeurtniets. Alsof de kabel was gebroken. Nog eens trekken, elkaar wat hulpeloos aankijken, instructies zoekenen het nog eens proberen.Niets.Ik bel met de hulplijn waar ik eerst na 10minutenwachten wordt afgegooid. Nog eens bellen, nu word ik vlot geholpen.De oplossing is erg eenvoudig (...) ga naast je stoel staan en trek met 2 handen héél hard aan dehandrem,nee nog harder,daarna het knopje indrukken en hij is van de handrem af. Je moet het maar weten.

We hebben een hele boodschappenlijstenrijden naar een hele grote supermarkt die PAK’N BAK, heet.Parkeren met zo’n lange bus is lastig,ook al omdat hij een grote draaicirkel heeftmaar daarvoor is Cisca het oog buiten.

Om 3 uur staan we op een grote camping bij het strand. Eindelijk we kunnen beginnen.Ook zondag blijven we hier om daarna helemaal fris op pad te gaan. Het is schitterend weer, zon en 25 gr en we hebben een lange wandeling over het strand gemaakt.

Op maandag 3 maart vertrekken we om dwars door het Zuidereiland naar de westkust te rijden. Boodschappen hebben we zaterdag al gedaan dus we gaan direct op pad. Nou ja, natuurlijk komen we er achter dat we nog een aantal essentiële zaken vergeten zijn dus eerst nog maar eens langs de supermarkt. Met een goed humeur en in een lekker zonnetje verlaten we Christchurch richting de bergen. Er is maar één weg door de bergen, de Arthurs Pass. Een route van 230 km. De volgende doorsteek naar de kust is zo’n 400km zuidelijker, dus veel keuze hebben we niet. Als we al een eindje richting de pas rijden staat er langs de weg een matrixbord met de tekst:”VLS ARTHUR PASS CLOSED”. Hu… wat betekent dit nu,VLS? We rijden maar door en hebben geen enkel probleem gehad dus zijn we er nog niet achter gekomen. Helaas begint het te regenen en van de ons beloofde uitzichten zien we bar weinig. Het is een vrij smalle weg met een aantal éénbaansbruggen. Soms zo smal dat ik met mijn linker wiel de “stoeprand” van één van die bruggen aantik. Ik heb nog wel moeite om niet te dicht langs de rand van de weg te rijden. Denkt Cisca dat ik te dicht bij de kant rijd dan roept zij, zo hebben we afgesproken: KANT! Na een paar dagen heb het nu wel in de gaten. De Arthur Pass is niet zo gek hoog, 920m op het hoogste punt, maar de weg gaat daarna weer omhoog én dan weer omlaag met scherpe bochten en hellingen van 17%. En dan te bedenken dat hier ook tankauto’s met extra lange aanhangwagens rijden. Bij iedere bocht staat vermeld met welke snelheid je de bocht moet nemen. Heel praktisch.

Bij de westkust aangekomen begint de de zon weer te schijnen maar het waait flink. Wind vanaf de bergen naar de Tasmanzee toe. Het schuim van de hoge golftoppen wordt terug naar zee geblazen. Het verschil in tij is hier meer dan 3 meter. De golven rollen met een enorme kracht het strand op. Zwemmen is hier niet mogelijk.

We hebben de heerlijkste campingplaatsjes aan zee met ’s avonds schitterende zonsondergangen. De kustweg is bijna 600km lang. Wij rijden er zo’n 350 km over, van Pancake Rocks naar Haast, waar de weg langs de kust ophoudt. Bij de Pancake Rocks lijken de rotsen op gestapelde pannenkoeken. Door de enorme golven die tegen deze rotsen beuken zijn er grote gaten en tunnels ontstaan in de zachtere lagen. Het water bruist met iedere golfslag kolkend door die gaten om daarna hoog tegen de daarachter liggende rotsen, met veel geweld uiteen te spatten. Een indrukwekkend gezicht. Er hangt een reddingsboei aan een haakje. Zinloos, want als je hier in het water valt, word je tegen de rotsen te pletter geslagen.

Nieuw Zeeland, zes keer zo groot als Nederland, heeft maar 5,2 miljoen inwoners. De hele westkust is totaal bijna 1000km en er woont maar 1% van de bevolking. Naamplaatsen op de kaart blijken soms niet meer dan 5 huizen en een winkeltje te zijn. Wegen zijn er bijna niet en wanneer Googlemaps ons vertelt dat de weg langs de kust is afgesloten, krijgen we de kortste alternatieve route voorgeschoteld 770 km omrijden. Gelukkig is de weg wegens reparatie ( er waren rotsblokken op de weg gevallen) alleen maar van 12:30u tot 15.00u afgesloten. Onderweg stoppen we geregeld om naar een uitkijkpunt te lopen. Zo ook naar het wereldberoemde Lake Matheson waarin je de omliggende bergen mooi in azuurblauw water kunt zien weerspiegelen. De mooiste foto’s hiervan zie je in de reisgidsen. Na een half uurtje lopen staan we bij dat punt. Het waait en er zijn wolken. Dus geen spiegelingen en grauw blauw water maar het was een mooie wandeling door het dichte regenwoud.

We rijden maximaal 150 tot 200km per dag zodat we op tijd bij een slaapplek stoppen om van de zon te genieten.

Op onze laatste camping langs de kust in Haast blijken we naast een Nederlands echtpaar te staan. Om een uur of zes ’s avonds staan ze aan onze deur. Of ze onze autosleutel mogen proberen op hun camper. Hun deur is in het slot gevallen terwijl de sleutels nog in de camper liggen! Dat lukt dus niet. Gelukkig is deze camping bij een motel. Van daaruit wordt een manusje-van-alles gebeld die na lang friemelen rond half tien de deur weer open krijgt..

Vandaag zijn we van Haast naar Wanaka in het binnenland gereden. Een schitterende weg, grotendeels langs de hele brede Haast rivier. Met de meest fantastische vergezichten.

Wat valt ons hier op? Het leven is hier aardig relaxed. De natuur is overweldigend. De mensen zijn vriendelijk en het links rijden is snel gewend. Wel klim ik nog regelmatig aan de verkeerde kant bijna bij Cisca op schoot om achter het stuur te kruipen. Onze camper heeft langzamerhand al zijn geheimen prijs gegeven. Hij rijdt prima maar alles rammelt, piept en kraakt. Ondanks dat hij 7.35m lang is, bijna 2 meter langer dan onze eigen camper, is er minder praktische ruimte aan boord. Het bed is niet meer dan een plank met een matje erop….En inderdaad Hein, bij het leeglopen van de wasbak heb ik gezien dat het water hier rechtsom het putje indraait.

Bij het digitaal inchecken voor de vlucht naar Nieuw Zeeland gaat er iets mis. Ik krijg een (digitale) boarding card maar bij Cisca is er een probleem en zij krijgt er geen. Wat we ook proberen, het lukt niet. Dus maar op tijd naar de luchthaven om dit probleem op te lossen. We rijden weer boven voorin de dubbeldekker door Hong Kong. Ook door de arme rommelige wijken waar het een drukte van belang is.

De bus zet ons keurig voor de vertrekhal af en we zien direct een balie van Cathay Pacific, onze luchtvaartmaatschappij. Wij leggen het probleem aan de baliemedewerker uit. Hij tikt wat op zijn toetsenbord en zegt: “Opgelost!” Waar hebben we ons druk om gemaakt?

We trekken onze boardingpassen m.b.v. onze paspoorten uit een automaat. Daarna naar de selfservice bagage drop-off. Daar duw je je paspoort in een gleuf, wordt er een foto van je gezicht gemaakt en rolt er een label voor je koffer uit de machine. Met de handscanner scan je dat in en de koffers verdwijnen direct op een lopende band.

Dan paspoortcontrole. Ook hier je paspoort in een gleuf, een foto van je gezicht en het poortje gaat open. Ook de security verloopt soepeltjes. Alleen bij mij gaan er rode lichtjes branden. Als ik vertel dat ik een pacemaker heb lachen ze vriendelijk en mag ik doorlopen.

De vlucht van 11 uur naar Christchurch verloopt gladjes maar wat is het weer een kolere end zeg…. Ik doe een dutje, Cisca leest een boek. Na de landing door de controle. Grote borden met waarschuwingen wat je allemaal niet mag invoeren uit angst voor het importeren van ziektes. Geen zaden, geen zuivel, geen vlees, geen modder aan je schoenen, geen dit, geen dat, overtreding.. $400… = € 220.

Ja, we hebben wat crackers en pakjes cup-a-soup mee. Toch maar aangeven. Een vriendelijke mevrouw bekijkt de inhoud nauwkeurig en beslist dat het mee mag. Daarna gaat de bagage van alle passagiers nog door een X-ray scanner. De beambte vraagt of de schoenen van Gert ook bekeken zijn want stel je voor dat daar buitenlandse blubber met ziektekiemen op zit. Eh…ja..(nee dus) en dan zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Eerst wat geld pinnen, NZ telefoonnummer activeren en wat eten en koffie drinken. Een beetje op adem komen want zo’n reis hakt er wel in.

Met bus 8 naar ons hotel in het centrum van Christchurch (380.000 inwoners). Wat een herademing na de drukte van Hong Kong. Hier loopt iedereen relaxed keuvelend over straat. Het centrum doet me onmiddellijk denken aan Rotterdam. Het Rotterdam van de jaren 60. Allemaal nieuwe gebouwen en straten met grote lappen onbebouwde grond ertussen. Met hier en daar nog enkele oude gebouwen. In 2011 is het centrum van Christchurch getroffen door een enorme aardbeving waarbij118 mensen omkwamen en de meeste gebouwen onherstelbaar beschadigd werden. De Cathedraal wordt hersteld en daar zijn ze nog wel even mee bezig.

In het hotel eerst maar 2 uurtjes plat om weer in het nieuwe tijdritme te komen.

Hong Kong heeft 7 uur tijdsverschil met Nederland en Nieuw Zeeland weer 5 uur met Hong Kong. Totaal dus precies 12 uur. Daar moeten we flink aan wennen. Uit verveling klik ik in onze hotelkamer de tv aan. We vallen met onze neus in de boter. Er wordt verslag gedaan van een 2-jaarlijks Maori dans/zang festival waar 70.000 bezoekers komen. Erg bijzonder en indrukwekkend om te zien. De nieuwszenders slaan we over, we steken deze weken onze kop in het zand.

Zaterdag de camper ophalen. We zijn vroeg bij het verhuurbedrijf. Na enkele moeilijke vragen zoals “aan welke kant van de weg rijdt U in NZ” beantwoord te hebben krijgen we de camper mee. Het is een 7,5 m lange Mercedes bus. Na de bagage bij het hotel opgehaald te hebben stoppen we ergens in Christchurch om TomTom instructies te geven.

Daarna wil ik de auto van de handrem afhalen om verder te rijden maar er gebeurt niets. Alsof de kabel was gebroken. Nog eens trekken, elkaar wat hulpeloos aankijken, instructies zoeken en het nog eens proberen. Niets. Ik bel met de hulplijn waar ik eerst na 10 minuten wachten wordt afgegooid. Nog eens bellen, nu word ik vlot geholpen. De oplossing is erg eenvoudig (...) ga naast je stoel staan en trek met 2 handen héél hard aan de handrem, nee nog harder, daarna het knopje indrukken en hij is van de handrem af. Je moet het maar weten.

We hebben een hele boodschappenlijst en rijden naar een hele grote supermarkt die PAK’N BAK, heet. Parkeren met zo’n lange bus is lastig, ook al omdat hij een grote draaicirkel heeft maar daarvoor is Cisca het oog buiten.

Om 3 uur staan we op een grote camping bij het strand. Eindelijk we kunnen beginnen. Ook zondag blijven we hier om daarna helemaal fris op pad te gaan. Het is schitterend weer, zon en 25 gr en we hebben een lange wandeling over het strand gemaakt.

Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!

Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!

Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker' en samen gingen Jessie en ik op pad om dit geweldige land verder te verkennen. We reden door het regenwoud, langs de ruige Westkust helemaal naar het noorden van het Zuidereiland, waar ons een bijzondere avond te wachten staat…

Heb je Roadtrip! (deel 1) al gelezen? Lees die eerst op de vorige pagina en mis niets!

Een van de mooiste aspecten van mijn reiservaringen vind ik de bijzondere ontmoetingen met wat Jessie ‘travel angels’ noemt: mensen die jou niet kennen, maar die je wel helpen in tijden van nood, die je verwelkomen in hun huis, die je opnemen in hun familie of mooie momenten met je beleven. Ik ben in al mijn reizen van de afgelopen twaalf jaar al in zoveel hartverwarmende situaties beland, dat ik er een heel boek mee kan vullen. Ligt dat dan aan mij? Ben ik bijzonder? Nee, ik ken genoeg andere reizigers die soortgelijke verhalen vertellen. En dat geeft me hoop; wij mensen zijn toch best lief voor elkaar. Mijn ontmoeting met Marijke is een prachtig voorbeeld.

Terwijl ik een paar weken eerder plannen maakte voor mijn vertrek uit Queenstown, raakte ik in contact met Marijke, een Nederlandse die al meer dan vijfentwintig jaar in Nieuw-Zeeland woont. Zij organiseert een tiendaagse intensieve training geweldloze communicatie waar ik graag naartoe wil, zodat ik me in een grote internationale groep verder kan verdiepen in deze communicatiestijl en levensvisie. Ik neem contact met Marijke op om een paar praktische vragen te stellen.

Vanaf het eerste moment zijn haar e-mails warm en betrokken, duidelijk en behulpzaam, terwijl we uitvogelen of het mij gaat lukken om erbij te zijn. En wanneer ik me uiteindelijk inschrijf via de website van de overkoepelende organisatie, krijg ik dezelfde dag nog een bericht: ‘Hoi Jorinde, Ik zie vanochtend je registratiemailtje binnenkomen… mijn hart maakte een klein sprongetje… betekent dit dat je naar de IIT kunt komen??? Nu ik zoveel energie heb gestoken in de organisatie, maakt het me blij als zoveel mogelijk mensen meedoen. Ik hoor graag van je en laat me weten of je nog vragen hebt.’ Ze sluit de mail af met een hartje.

Het persoonlijke contact maakt dat ik me gezien voel en blij antwoord ik dat ik inderdaad bij de training ben en met een roadtrip vanuit Queenstown naar Lake Taupo kom. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik haar reactie lees: ‘Mocht je een plekje zoeken om te overnachten in Motueka, stuur me een berichtje. We hebben een groot stuk land met een cabin voor gasten.’

En nu staan Jessie en ik voor de deur van deze ‘vreemde’ die ons zo gastvrij heeft uitgenodigd in haar thuis. Naast de voordeur hangen houten Hollandse klompjes en ik voel me meteen op mijn gemak bij Marijke, die een onmiskenbaar Nederlands gezicht heeft. Ze lacht breed en geeft me een warme knuffel, alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vermoed dat ze het een beetje jammer vindt wanneer ik uitleg dat Jessie Amerikaanse is en dat we dus geen Nederlands met elkaar kunnen spreken, maar zonder hapering schakelt ze over naar Engels waar nog steeds een hint van een Nederlands accent in te bekennen is. ‘Let me give you a tour,’ wenkt ze ons mee naar binnen en we volgen haar het ruime en lichte huis in, dat binnen opgeruimd gezellig is. De antieke houten klok en de oude koffiemolen aan de muur van de keuken doen me meteen denken aan thuis.

Met hun hondje op haar hielen neemt Marijke ons mee door de achterdeur, waar een prachtig glooiend groen landschap zich in het zachte middaglicht uitstrekt. ‘Hier is de badkamer die jullie kunnen gebruiken,’ wijst ze naar een soort bijkeuken. ‘Deze wordt gedeeld met andere bewoners van de community.’ Wanneer we haar vragend aankijken legt ze uit: ‘We wonen met zeven huishoudens op duurzame wijze samen op dit terrein. Twee yurts, een tiny house en verderop nog een paar huizen. Mijn zoon heeft daar bijvoorbeeld zijn eigen woning gebouwd.’ We volgen haar blik naar een huis dat verderop verscholen gaat achter een groep bomen. ‘Samen produceren we tachtig procent van ons voedsel,’ vervolgt Marijke, terwijl ze richting een weelderige moestuin loopt. ‘Alleen wat luxeproducten zoals chocolade en koffie kopen we en eigenlijk zouden we ook best zonder kunnen. Hier hebben we verse groenten en we hebben verderop een plukbos met fruitbomen.’ Er waggelen eenden voor onze voeten weg, terwijl de kippen rustig verder scharrelen. ‘Ik maak kaas met de melk van onze koeien en geiten,’ knikt Marijke naar de dieren die rustig in hun eigen omheining staan. ‘Ahw look at them!’ roept Jessie, wanneer ze twee grote varkens spot die nieuwsgierig naar ons kijken. Marijke trekt een gezicht. ‘Ja, niet iedereen kan hier mee omgaan, maar we eten ook af en toe vlees. Daar hebben we de varkens voor.’ ‘Oh ja, ik ben opgegroeid op een boerderij en mijn tante had ook varkens voor vlees,’ zegt Jessie, terwijl ik tegelijkertijd antwoord: ‘Prima toch!’ ‘Als ik zelf weet dat de dieren een goed leven hebben gehad, vind ik het acceptabel,’ zegt Marijke. ‘Maar ik ga wel altijd mee wanneer ze geslacht worden, ik vind dat ik dat dan ook onder ogen moet zien. Ik wil het proces van begin tot eind meemaken.’ We knikken allebei. ‘En in eerste instantie wilde ik ze ook geen namen geven, om me niet aan ze te hechten…’ Marijke kriebelt een van de beesten achter een oor. ‘Maar toen gaven de kinderen ze toch namen. Natuurlijk altijd dingen als ‘hamlap’ en ‘pork chops’. Ik grinnik, ik kan de ironie wel waarderen.

‘Wat een paradijs hebben jullie hier zeg! Hoe ver loopt jullie land door?’ vraagt Jessie, die verliefd om zich heen kijkt naar het vredige groene landschap.

‘Zie je die rij bomen daar in de verte?’ wijst Marijke. ‘Daar loopt de grens.’ Ik knijp mijn ogen bijeen om de rand te spotten, ver achter de de lichte glooiiende velden en de volle bomen en struiken die in het land verspreid staan. Wauw. ‘Paradijs’ is het juiste woord.

Jessie en ik leggen onze spullen in de cabin, terwijl Marijke groenten voor het eten uit de tuin haalt. ‘Oh my god, this is so cool!’ ratelt Jessie, wanneer we alleen zijn. ‘I want to live here. Do you think I can marry her son? I want her to adopt me and stay in this paradise! And I want to milk a cow, I have always wanted to milk a cow, do you think she will let me help?’

Ik ben het helemaal met haar eens. Hoe geweldig is het om zelfvoorzienend te leven op zo’n mooie plek! Ik besef me dat het waarschijnlijk heel veel werk is, maar het klinkt zo idyllisch!

Wanneer we het huis binnenlopen om te helpen koken, blijkt dat het eten al zo goed als klaar is. Even later zitten we aan tafel met Marijke, haar man Hendrik-Jan (een naam die voor Jessie heel moeilijk is) en hun jongste dochter. De maaltijd is een heerlijke groentecurry met spinazie uit de moestuin en zelfgemaakte witte kaas en Jessie en ik scheppen beiden ruim op. We zijn in de afgelopen maanden gewend geraakt grote porties op te scheppen, tussen onze eeuwig hongerige huisgenoten. Het valt me op dat Marijke en Hendrik-Jan allebei geen rijst pakken en wanneer ze mijn vragende blik ziet, legt Marijke uit dat ze heel bewust zijn gaan eten nadat zij een aantal jaar geleden op haar drieënveertigste een hartaanval kreeg. ‘Dat was een enorme schok natuurlijk,’ vertelt ze nuchter. ‘Ik dacht dat ik helemaal niet ongezond leefde, maar het heeft me er wel toe gezet om naar mijn voedingspatronen te kijken. Nu eten we vrijwel suiker- en koolhydraatvrij, met een focus op eiwitten en gezonde vetten. En ik ben nog nooit fitter geweest.’ In haar praktijk als leefstijlcoach gebruikt Marijke haar ervaring en haar kennis van geweldloze communicatie om anderen te helpen ook bewuste keuzes te maken in voeding en manier van leven.

Ik vind het inspirerend om te horen hoe Marijke en Hendrik-Jan hun leven hebben vormgegeven; de keuze om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, het opzetten van de woongemeenschap, haar betrokkenheid bij de lokale brandweer en het thuisonderwijs van hun kinderen, het zijn allemaal weloverwogen keuzes geweest die passen bij hun waarden en levensvisie. Ze hebben daarbij een interessante gemeenschap om zich heen verzameld. Ik heb het dus prima naar mijn zin bij hen aan tafel en geniet van het gesprek dat rustig voortkabbelt. Tegelijkertijd merk ik dat Jessie niet helemaal op haar gemak is...

‘They hate me!’ zegt Jessie klagelijk, wanneer we na de afwas teruglopen naar ons huisje. Marijke was van tevoren duidelijk geweest dat ze na het eten tijd met haar gezin wilde doorbrengen en dus hebben we allebei een mok thee in de hand om ons mee terug te trekken. ‘They don’t hate you,’ zeg ik sussend. ‘Ze zijn gewoon typisch Nederlands. Wij zijn op een andere manier sociaal dan Amerikanen.’

Al aan de start van de maaltijd had ik gemerkt dat het bruisende gebabbel van Jessie geen goede match was met de meer terughoudende houding van de Nederlanders. Veel Amerikanen hebben een uitbundige manier van contact maken, die op Nederlanders soms nep overkomt en Jessie is daar een goed voorbeeld van. Ik heb haar met vreemdelingen gesprekken zien voeren alsof ze ze al jaren kent en ze heeft me uitgelegd dat small-talk een belangrijk onderdeel van de cultuur is; als je geen praatje maakt ben je onbeleefd, zelfs als het met de kassière is en je alleen een pakje kauwgom koopt. Ik vind Jessie zelf natuurlijk een hele leuke stuiterbal en in de afgelopen maanden is ze een goede vriendin geworden. Daarnaast vind ik het zelf wel handig dat Amerikanen vaak zo makkelijk contact maken, omdat je altijd aanspraak bij ze hebt. Alhoewel ik zelf ook wel merk dat ik het soms ook verwarrend vind of ze me nou echt aardig vinden of gewoon Amerikaans vriendelijk zijn. Marijke en Hendrik-Jan komen daarentegen uit het (stereotypische) ‘stugge noordoosten’ van Nederland en laten naar mijn idee niet meteen het achterste van de tong zien, terwijl ze wel heel vriendelijk en warm zijn. Ze spreken en luisteren daarbij ook nog op de rustige, weloverwogen manier die past bij geweldloze communicatie. Af en toe vallen er dus lange stiltes in het gesprek die ik zelf niet oncomfortabel vind, maar die Jessie uit allemacht probeert te vullen. Ze trekt al haar charmes uit de kast, maar ik zie dat het juist het tegenovergestelde effect heeft op onze gastheer en -vrouw. Als degene die haar hier mee naartoe heeft genomen voel ik me verantwoordelijk voor mijn vriendin, maar ik weerhoud mezelf ervan om Jessie te gaan ‘redden’ en het gesprek onder druk te zetten. In plaats daarvan observeer ik het cultuurverschil geïnteresseerd.

‘Maar jij bent helemaal niet zo, als Nederlander!’ zegt Jessie nu verbaasd en ik lach. ‘Nee, ik heb tijdens mijn reizen moeten leren om me aan te passen en ben beter geworden in extra sociaal doen. Maar ik ben nog steeds niet zo goed als een Amerikaan hoor!’

De volgende ochtend zeggen we Marijke gedag en vertrekken we nog voor het ontbijt richting Abel Tasman National Park. Het zou maar een half uurtje rijden moeten zijn, maar ik mis ergens een afslag en rijd ineens op een smalle kronkelende bergweg. ‘Keer hier om,’ zegt de Google Maps-mevrouw en paniekerig kijk ik naar de smalle rijbaan en de auto’s achter me. Dat gaat hem niet worden... Google herlaadt terwijl ik verder rijd en er verschijnt een nieuwe blauwe lijn op het schermpje. ‘Jessie, wil je even kijken of dit goed gaat?’ pak ik de telefoon uit de houder om hem aan haar te geven. ‘Hij zegt dat je over vijf kilometer naar rechts moet,’ zegt ze met een blik op de navigatie. De weg voert ons hoger en hoger, met scherpe haarspeldbochten en steile hellingen. Het voelt steeds meer alsof deze route nergens heen leidt… We moeten juist naar de kust, daar zouden we geen berg voor over moeten. ‘Over 200 meter, sla rechtsaf,’ klinkt de navigatie weer en even seconden later: ‘Keer hier om.’

Ik zet de auto stil en zoom uit op de kaart. Waar zijn we helemaal? We zijn een heel stuk de verkeerde kant opgereden! ‘Jessie, wil je even meekijken?’ vraag ik weer, terwijl ik uit probeer te vogelen hoe we het beste naar onze bestemming kunnen komen. ‘Hm, ja… Ik weet het ook niet…’ antwoordt ze weinig behulpzaam. ‘Wat is die rode stip in de kaart?’ ‘Dat is waar we heen willen,’ zeg ik kortaf en ik doe heel hard mijn best om niet tegen haar uit te vallen. Voor mijn gevoel ben ik nu alles in mijn eentje aan het organiseren, terwijl zij zich maar laat rondrijden. Misschien komt het doordat ik honger heb en we verdwaald zijn en ik de tijdsdruk voel, of misschien is het door ons voortdurende samenzijn, maar voor het eerst sinds de start van deze roadtrip erger ik me enorm aan mijn reisgenootje. Oh jee en we hebben nog wel even te gaan samen!

Met iets meer dan een half uur vertraging komen we uiteindelijk toch aan op onze bestemming en niet veel later lopen we op de kustroute van Abel Tasman National Park. We lopen nu het beginstuk van een vijfdaagse wandeltocht die helemaal langs de kust loopt. Het is een relatief makkelijke route met goed begaanbare paden en weinig hoogteverschil en het is te merken dat het eerste stuk van de wandeling populair is. Het is druk op het pad met een mix van sportief-geklede wandelaars, dagjesmensen in spijkerbroeken en zelfs gezinnen met jonge kinderen die lekker naar het strand gaan. Alhoewel Jessie en ik vooraf allerlei ambitieuze ideeën hadden over wat we allemaal wilden zien vandaag, ben ik nu sceptisch of dat haalbaar is in de korte tijd die we hebben. Dat is een van de nadelen van een roadtrip: je probeert vaak zoveel te zien, dat je nergens lang genoeg de tijd hebt. Dus proberen we er maar gewoon een ontspannen wandeling van te maken,

Het is alsof we landschapskwartet spelen: in de afgelopen dagen hebben we al ‘bergen en meren’, ‘regenwoud’, ‘gletsjers’ en ‘woeste kust’ gehad en nu komen we aan bij ‘tropisch strand’. Tussen de dichte begroeiing vol enorme koningsvarens en groene loofbomen door worden we af en toe beloond met doorkijkjes naar de zee, die ondanks de bewolking en het matige zonnetje intens blauw is. De helder gele en vulkanisch zwarte stranden maken het plaatje compleet.

‘Wat denk je dat die gele kastjes aan de bomen zijn?’ wijs ik, wanneer we langs de zoveelste met plastic behangen boom lopen. ‘Hm, geen idee? Iets tegen een of ander beest?’ gokt Jessie. Even later blijkt dat ze natuurlijk gelijk heeft: Het zijn wespenvangers tegen Europese wespen die Nieuw-Zeeland binnendringen en de weerloze lokale bijen aanvallen. Zelfs de insecten hier worden belaagd!

Na ongeveer een uur lopen komen we aan bij Apple Tree Bay, de plek die Marijke ons heeft aangeraden. We lopen het mooie strand over, langs de toiletten en de kampeerplekken onder de bomen, naar de laatste vrije picknicktafel aan het rustige uiteinde. Vlak voordat we daar zijn kapen een paar druipende kajakkers de tafel echter voor onze neus weg, dus gaan we maar op het vochtige strand zitten.

‘This feels like vacation,’ zegt Jessie genietend, terwijl ze haar bergschoenen uit doet. Ze pakt haar e-reader en een appel uit haar tas. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel appels eet als Jessie… Ze heeft zelfs de rare gewoonte om tussen haar avondeten door appels te eten. Een hapje lasagne afgewisseld met een hapje appel vindt zij heel normaal. Zelf houd ik niet zo van appels, dus de kilozak die we voor deze roadtrip hebben gekocht is grotendeels voor haar.

Ik pak een mueslireep en naast elkaar liggen we vredig, met onze hoofden op onze tassen, in stilte te lezen. De frustraties van vanmorgen heb ik achter me gelaten, dit is inderdaad een heerlijk ontspannen moment. Ik voel me loom worden in het waterige zonnetje en met het geluid van de golven op de achtergrond val ik uiteindelijk in slaap.

Met een schok word ik wakker uit een middagdutje vol rare dromen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk slaperig op mijn horloge. Dan schiet ik overeind en schudt Jessie wakker, die naast me zachtjes ligt te snurken. ‘Jessie, wake up! We have to go!’ Blijkbaar waren we allebei echt moe, want we hebben ruim twee uur liggen slapen! We moeten nu snel terug naar de auto, we hebben nog een heel stuk te rijden vandaag…

Gehaast trekken we onze schoenen weer aan, hijsen de rugzakken op en lopen in hoog tempo terug. Helaas, vandaag zullen we niet verder komen op deze mooie route. Ik stap stevig door, sneller dan ik normaal wandel. Het landschap is nog steeds mooi, maar nu voelt het ook als een race tegen de klok. We stoppen alleen even om te kijken naar een plompe bruine loopvogel met een stevige puntige snavel die rond het pad waggelt. ‘Dat is geen Kiwi toch?’ vraag ik Jessie twijfelachtig. Later ontdek ik dat het inderdaad geen Kiwi was, maar een Weka, een van Nieuw-Zeelands vele unieke vogelsoorten. Na deze korte onderbreking racen we weer door. Jessie en ik zijn allebei stil, verzonken in gedachten terwijl we door het park marcheren. Wat een verschil met onze wandeling een paar dagen geleden, toen we nog honderduit aan het kletsen waren! Het snelle reizen begint ons duidelijk op te breken.

We volgen de grote weg en rijden via Nelson naar Blenheim. Wat is het hier bewoond! Voor het eerst in weken zie ik weer wegen met meer dan twee rijbanen en moet ik regelmatig stoppen voor een verkeerslicht. Het voelt alsof deze plek echt door mensen is overgenomen, zo anders dan de woeste natuur van het zuiden. Nelson is groter dan ik had verwacht en nu ben ik blij dat ik niet hier mijn opleiding tot adventure guide gedaan heb, zoals oorspronkelijk het plan was.

Het is al donker wanneer we aankomen in Blenheim en ik volg de navigatie naar een parkeerterrein midden in de stad. Op de app CamperMate staat dat het voor ‘self contained vehicles’ (die volledig uitgerust zijn om in te kamperen) toegestaan is om hier gratis te ‘freedom campen’. ‘Weet je zeker dat dit klopt?’, vraagt Jessie nerveus, wanneer ze de grote donkere parkeerplaats ziet. Het lijkt meer een plaats waar je parkeert om boodschappen te doen, dan een plek om te overnachten. Is dit veilig? Ik kijk nog eens naar de app en de foto’s die daar bij staan. ‘Ik denk het?’ Her en der staan al een paar andere busjes en ik zie twee mensen op campingstoelen achter een auto zitten. ‘Wacht, ik ga het wel even vragen…’

De Duitsers bevestigen tussen de happen instant noodles door dat zij ook van plan zijn hier te overnachten en we besluiten het er op te wagen. We zijn hier toch vooral omdat het een makkelijke basis biedt om morgen vroeg naar de veerboot te rijden, niet per se omdat we Blenheim nou zo graag willen zien… Voor de zekerheid parkeer ik maar onder een felle straatlantaarn, dat geeft toch een veiliger gevoel.

‘Laten we uit eten gaan, ik heb echt geen zin om hier te koken,’ besluit Jessie. Ik twijfel, eigenlijk wilden we zo veel mogelijk kosten besparen door zelf te koken op het gasstelletje achterin IJsbreker. Tot nu toe hebben we ons goed daaraan gehouden; de eerste avonden hebben we een waar feestmaal voor onszelf gemaakt op de camping en natuurlijk genoten van de kookkunsten van Marijke. Maar ach, dit is de laatste avond dat we nog met zijn tweeën zijn, we mogen onszelf ook wel trakteren toch?

Na het eten maken we het bed weer in orde en kruipen we gezellig bij elkaar om een film te kijken. De deuren zijn op slot en naast mijn hoofdkussen leg ik het minuscule flesje pepperspray dat ik in de auto heb gevonden toen ik hem kocht. Met de gordijntjes dicht en de flonkerende lichtjes aan het plafond, kunnen we de grauwe buitenwereld bijna vergeten. Maar, hoe knus het ook is, voordat we gaan slapen moet ik toch nog even naar het toilet. ‘Argghhhh ik wil niet!’ moppert Jessie wanneer ik haar probeer mee te krijgen. ‘Ja en dan moet ik straks in het midden van de nacht in mijn eentje, dan is het al helemaal creepy…’ zeg ik. Mijn auto heeft wel een klein chemisch toilet aan boord (dat moet voor de self contained status), maar die zit nog nieuw in de doos ergens onder de bedbanken verstopt.

Snel en dicht bij elkaar lopen we door de donkere en verlaten stad, naar een publiek toilet verderop. Ik weet niet waar het aan ligt, maar deze stad geeft ons allebei de kriebels. Het helpt niet dat er direct achter het toilet een skatepark is. Er staat een auto geparkeerd met luide muziek en er klinkt een hoop gejoel, alsof een grote groep dronken mannen mot hebben. ‘Kom op, we gaan snel naar binnen!’ zeg ik tegen Jessie, die wantrouwend om zich heen kijkt. Ik trek aan de deurklink van het toilet. Shit, de deur gaat niet open. Ik probeer het nog een keer en grabbel naar mijn telefoon om de openingstijden te controleren. ‘Tot middernacht zou hij gewoon open moeten zijn!’ mopper ik. Het gejoel lijkt dichterbij te komen en Jessie trekt aan mijn arm. ‘Lets go, now!’

We haasten ons weg uit de lichtkring om het toiletgebouw en keren terug naar waar we vandaan kwamen. De straten zijn verlaten, maar gelukkig wel breed en redelijk goed verlicht. Tijdens het lopen probeer ik er op mijn telefoon achter te komen of er nog een toilet in de buurt is, maar ik kan niets in de nabije omgeving vinden. Mijn blaas voelt ongemakkelijk vol. Nu ik me er op ingesteld heb dat ik nog even kon plassen, moet ik ook echt. Wat nu?

‘Let’s just go there!’ wijst Jessie naar een doodlopende zijstraat waar een trailer geparkeerd staat. Het is zo’n kar die als loempiakraam of koffiekar gebruikt wordt en erachter is precies een smalle strook schaduw waar we niet goed zichtbaar zijn. Schuldig kijk ik om me heen of niemand ons ziet en we plassen snel in de schaduwrijke hoek. Het klettert in de stille nacht op de bestrating. Dit is nou niet echt een hoogtepunt in mijn leven als reiziger…

De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeger dan ik zou willen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, schud Snurkie wakker en klim tussen de voorstoelen van mijn auto door achter het stuur. Ontbijten en omkleden komt later wel, tijd om te gaan. Een half uur later staan we in de rij om in te checken voor de veerboot van Picton naar Wellington. Vandaag is een grote dag: we gaan de oversteek maken naar het Noordereiland!

Ik kijk naar de meeuwen die tussen de auto’s fladderen en geïrriteerd krijsen naar de mensen die foto's van ze maken. Ik hoop maar dat er geen vogel op mijn auto poept. Stapvoets rijden de auto’s een voor een richting de laadklep van de veerboot en wanneer we weer stoppen tikt er een man op mijn raampje. ‘Weet je dat je geen lichten hebt aan de achterzijde van je auto?’ Ik zucht. Het is weer zover. Een probleem voor de andere kant.

Als we geparkeerd staan in het grote ruim van het schip gaan we naar het passagiersdek. Ik loop nog steeds in mijn slaapkleding (een thermolegging, dunne trui met sjaal en een oncharmante muts), maar ik heb even geen energie over om me er druk om te maken.

Op het buitendek kijken we hoe de enorme boot zich door het Queen Charlotte fjord manoeuvreert. De wind ruist om onze oren en de zon piept net over de rotsige kliffen van de donkere dichtbegroeide kust om in het zacht golvende water weerkaatst te worden. Een magisch schouwspel, terwijl we de laatste landtongen van het Zuidereiland voorbij varen. Ik zie een paar huisjes ver in the middle of nowhere aan het water staan. Wow, je zou hier maar wonen! Weer binnen in de rust ploffen we lui in twee comfortabele stoelen, kopen een grote kop thee en een muffin en genieten ervan om vier uur lang helemaal niets te hoeven doen.

Wanneer we bijna bij de aanleghaven zijn schud ik Jessie wederom wakker en vinden we onze weg terug naar de auto. In eerste instantie hadden we bedacht dat we het centrum van Wellington vandaag nog wilden bezoeken, maar we zijn zo moe dat we besluiten direct via de brede driebaans snelweg door te tuffen naar het huis van de volgende travel angel die ons een verblijfplaats heeft aangeboden: Alice. Alice is een vriendin van de tante van Jessie, die in ‘Paraparaumu’, een dorpje ongeveer veertig minuten buiten de stad, woont. Jessie heeft haar een aantal weken terug in Queenstown ontmoet en kreeg te horen dat ze altijd welkom is, dus dat aanbod nemen we nu met zijn tweetjes graag aan.

In onze haast hebben we nog steeds geen moment genomen om ons even op te frissen en ik voel me een beetje ongemakkelijk om in mijn slaapoutfit en met ongefatsoeneerde haren bij deze onbekende vrouw aan te kloppen. Dat gevoel wordt nog sterker wanneer ik me besef dat ze een huis vol gasten heeft. Vanavond is het verlovingsfeest van Alice’s dochter (dat wist ik) en zowel de dochter als verschillende andere familieleden blijven slapen in de mooie grote villa (dat wist ik nog niet). We schudden iedereen de hand, krijgen een van de slaapkamers toegewezen en maken daarna een korte wandeling door de buurt met Alice en haar kleindochter van drie. Ze wil ons heel graag laten zien hoe mooi haar woonomgeving is en wijst trots dat ze op loopafstand van het strand woont. Op dit punt wil ik eigenlijk nog maar drie dingen: douchen, eten en uitrusten. Maar ja, als je in iemands huis verblijft moet je je wel aanpassen en dus knik ik zo geïnteresseerd mogelijk mee.

Een paar uur later kom ik weer beneden, nadat ik de heerlijkste douche ooit heb genomen en even op bed heb gelegen. ‘Wow, jij bent echt getransformeerd!’ zegt Alice bewonderend van onderaan de trap. Ik lach, nog steeds een beetje ongemakkelijk. Ik heb mijn meest feestelijke jumpsuit aan gedaan en geprobeerd me wat op te doffen voor het feest; ik ben blij dat ze me ziet nu ik er niet meer als een zwerver bij loop! Zelf ziet Alice er ook spectaculair uit, in een chique zwart-witte jumpsuit met daaronder knalroze pumps met naaldhakken.

We rijden samen met Alice en de toekomstige bruid naar de feestlocatie. De achterbak ligt vol hapjes en onderweg halen we nog even een grote zak ijsblokjes bij het tankstation. Alice wijst naar een industrieel uitziend terrein en zegt ‘That’s the car museum, one of Paraparaumu’s highlights. Might be interesting to visit if you want to do something in the area.’

Het feestzaaltje, een simpele ruimte in een soort buurtcentrum, is al versierd wanneer we aankomen en niet lang daarna komen de eerste gasten. Jessie en ik staan een beetje ongemakkelijk aan de rand van de kamer; we kennen natuurlijk niemand en voelen ons echte party crashers. Ik lach beleefd naar elke nieuwe persoon en schud talloze handen van mensen die ons vragen hoe we het stel kennen. ‘Nou, ik heb ze vandaag pas ontmoet,’ antwoord ik eerlijk en zie het verbaasde gezicht van de knappe brunette tegenover me. ‘Haar tante is bevriend met de moeder van de aankomende bruid en was zo lief om ons een slaapplek aan te bieden,’ probeer ik het uit te leggen, terwijl ik op Jessie wijs.

Ik neem een glas wijn om in ieder geval iets met mijn handen te doen en nou ja, een beetje sociale smering is natuurlijk ook niet erg. ‘Kunnen we het maken om al iets te eten te pakken?’ fluistert Jessie, terwijl ze verlangend naar de tafel vol lekkernijen kijkt. ‘Niemand anders eet, ik wil niet de eerste zijn!’ ‘Ik hoop het, ik heb echt zo'n honger!’ antwoord ik. Die ene muffin van vanochtend en de mueslireep die ik vanmiddag heb gegeten waren bij lange na niet genoeg om me te vullen. Gelukkig wordt er op dat moment een stapel versgebakken pizza’s bezorgd en kunnen we ongegeneerd aanvallen.

De avond kruipt voorbij. Heel leuk hoor, zo'n feestje, maar poeh wat een werk! Het liefst zou ik nu naar huis gaan en in bed kruipen, maar we moeten natuurlijk met Alice meerijden. En dus maak k oneindig veel praatjes met vrienden en kennissen en familieleden, sommigen interessanter dan anderen. Terwijl ik naar het langdradige verhaal van een lichtelijk dove oudoom luister en probeer niet te gapen, ben ik weer eens blij dat mijn ouders me zo netjes hebben opgevoed. Ik weet in ieder geval hoe ik me in deze setting moet gedragen, zelfs al kost het me (als stiekeme introvert) veel energie. ‘Het is wel weer een leuk verhaal voor in mijn blog,’ denk ik. ‘Die ene keer dat ik in Nieuw-Zeeland ineens op een verlovingsfeest terechtkwam waar ik niemand kende!’ En het is natuurlijk geweldig om te zien hoe gelukkig het toekomstige huwelijkspaar is.

Rond middernacht begint het zaaltje leeg te raken en samen met de laatste mensen help ik om de feestspullen op te ruimen. De enorme ballonnenboog wordt uit elkaar gehaald en een voor een zet ik mijn nagels in de goudkleurige ballonnen. Misschien gek, maar ik vind dit nog bijna het leukste deel van het feest; eindelijk iets te doen!

‘Wauw, jullie waren wel echt ‘the life of the party’! Alsof jullie er helemaal bij hoorden!’ zegt Alice bewonderend, terwijl we naar huis rijden. Ik glimlach en denk: ‘Ze moest eens weten… Fake it till you make it!’ Thuis aangekomen strompelen we naar boven en vallen uitgeput op het zachte matras. Ik slaap als Doornroosje zo diep

De volgende dag is het tweede paasdag en zitten we met een groot gezelschap aan de paasbrunch. De lange tafel is mooi gedekt en het is een drukte van jewelste met Alice, een van de dochters met haar partner en hun driejarige kind en een vriendin van de familie met haar grote gezin vol volwassen kinderen, hun partners en kleinkinderen. ‘Hier, hot cross buns!’, zet Alice een schaal op tafel die net uit de oven komt. ‘Kennen jullie die?’ Ik schud mijn hoofd en kijk bij de anderen af hoe ze de broodjes eten: gewoon doorgesneden met wat boter. Het is een soort krentenbol; lekker kruidig en met stukjes fruit erin. Op Wikipedia lees ik naderhand dat dit een Britse paastraditie is die door de hele Gemenebest te vinden is. De verschillende aspecten van het broodje hebben zelfs een specifieke betekenis, zoals het kruis dat refereert aan de kruisiging van Jezus en de kruiden die staan voor de kruiden die werden gebruikt om hem te balsemen. Wat een broodje wel niet aan symboliek kan bevatten!

‘Wij wonen op “the Mount”’, vertelt de gezellige vriendin van Alice, terwijl ze tegelijkertijd een van haar kleinkinderen hapjes van de ovenschaal met ei voert en haar dochter extra servetjes aanreikt om de snoet van haar zoon te poetsen. ‘Mount Maunganui, dat is gezellig hoor! Je moet echt langskomen, alhoewel ik jullie helaas nu niet kan hosten want mijn huis wordt verbouwd. En al deze monsters wonen ook bij mij in.’ Ze knikt naar haar rumoerige familie. ‘Maar je kunt komen surfen en naar het strand en er zijn leuke restaurants en winkeltjes.’ The Mount (door de Maori Mauao genoemd) is blijkbaar een populaire trekpleister verder naar het noorden van Nieuw-Zeeland. Sinds 2008 is de vulkanische heuvel weer eigendom van de lokale iwi (Maori gemeenschap), waar ook deze vrouw bij hoort. Het klinkt allemaal zo gezellig en hartelijk, dat we haar maar niet vertellen dat Jessie over een paar dagen Nieuw-Zeeland alweer gaat verlaten. Een bezoek aan Mount Maunganui moet helaas wachten tot een volgende reis.

‘Hoe wordt er eigenlijk naar elkaar gekeken op het Noorder- en het Zuidereiland?’ vraag ik. In veel landen is er wel een soort competitie tussen verschillende delen van het land: In Nederland binnen en buiten de randstad, in Italië tussen het Noorden en het Zuiden en in Canada het Oosten en het Westen. ‘Gewoon hetzelfde hoor,’ wordt er gelachen. ‘Het is niet alsof er echt onderscheid gemaakt wordt en we praten ook hetzelfde. Alhoewel, Zuidereilanders zíjn wel een beetje anders. Zoals Harry hier, hij komt van het Zuidereiland en je merkt het wel…’ Er wordt geknikt naar een van de mannen in het gezelschap die met zijn ogen rolt. Ik lach. Hetzelfde maar anders dus, het klinkt alsof er toch enige rivaliteit is.

Terwijl de kinderen buiten paaseieren zoeken, helpen Jessie en ik om de vaatwasser in te ruimen. Daarna trekken we ons nog even terug en verhuizen Jessie's spullen. Alice voelde zich enorm bezwaard dat ze ons geen eigen kamers kon geven (ondanks onze opmerkingen dat we inmiddels wel gewend zijn om samen in een bed te slapen) en nu de gasten vertrekken scheiden onze slaapplaatsen zich. Stap één van het afscheid.

De rest van de dag verloopt rustig. Het automuseum slaan we over, maar we gaan wel samen met Alice in Oteki shoppen voor een extra trui voor mij voor de komende wintermaanden. Terwijl we terugrijden naar huis, wijst ze naar een man die de straat oversteekt. 'Kijk, dat is onze nieuwe premier! Hij heeft hier familie in de buurt. Aardige vent hoor.’ Het is nog niet zo lang geleden dat Lucinda Ardern (die in Nieuw-Zeeland een stuk minder populair blijkt te zijn dan in de rest van de wereld) is afgetreden en vervangen. Als politieke hoofdstad van het land, is Wellington de plaats waar dat allemaal gebeurt. En hier kun je dus loslopende politici spotten, een soort safaritour.

Later zoeken Jessie en ik in een van de kleine winkeltjes in de dorpsstraat nog naar een bedankje voor Alice, pak ik de auto alvast in en eten we met zijn drieën het avondeten. Alice vertelt van alles over Nieuw-Zeeland en denkt uitgebreid met me mee over het vervolg van mijn reis. Enige gereserveerd die ik aan het begin voelde is inmiddels weg, wat een vriendelijke vrouw!

En dan is het zover, hier scheiden onze wegen. Jessie blijft nog een dag langer bij Alice, om daarna de trein naar Auckland en het vliegtuig naar Australië te nemen. In Perth zal ze nog twee weken op stap gaan met Rikki en Chleo, voordat ze terug naar de VS vliegt. En ik rijd met de auto door naar Lake Taupo. Ik maak Jessie voor de laatste keer wakker om afscheid van haar te nemen en eigenlijk gaat dat sneller en makkelijker dan ik had verwacht. Ik heb geweldige herinneringen aan onze tijd samen, in Queenstown en op deze roadtrip, maar het voelt ook alsof het voor nu compleet is. Ondanks mijn recente irritaties, is zij een van mijn favoriete personen op deze wereld. Ik weet echter dat we elkaar in de toekomst weer terug zullen vinden, waar of wanneer ook, en dat het dan weer net zo makkelijk en leuk zal zijn. Dat maakt het afscheid oké. Langzamerhand begint mijn reizigershart te wennen aan deze constante afscheidsmomenten.

Ik kruip in mijn vertrouwde grijze stoel in IJsbreker en het voelt als thuiskomen. ‘Nou IJsje, it's you and me baby!’ klop ik liefkozend op zijn groezelige raamkozijn. Ik start de motor en rijd de straat uit. Ineens komt het besef dat ik voor het eerst in lange tijd weer écht alleen op reis ben; niemand om bij thuis te komen of om rekening mee te houden, niemand om de avonturen mee te delen. Het is bevrijdend en eenzaam tegelijk, een soort lege ruimte die helemaal aan mij is om op te vullen. Niet dat die leegte echter lang zal duren, want ik ben alweer op weg naar mijn volgende avontuur…

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blog hoe het avontuur verder gaat! Ik ga op zoek naar verbinding tussen de vulkanen en kratermeren van het Noordereiland…

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.

Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!

Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!

Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker', waarmee ik nu op pad ga om dit geweldige land verder te verkennen. Op naar het avontuur!

‘Roadtrip!’ roepen Jessie en ik in koor en lachend start ik de auto. Buiten vormt de constante regen een treurig geheel.’Queenstown is crying for us,’ voegt mijn reisgenootje er aan toe, terwijl ik voorzichtig achteruit onze lange slingerende oprit afrijd. Mijn enorme auto past voor mijn gevoel maar net op het smalle pad; ik ben nog niet helemaal gewend aan de afmetingen van het ruimteschip. Daar komt bij dat ik niet goed door het verduisterde achterruit kan zien en aan de ‘verkeerde kant’ van de auto zit. Ik manoeuvreer de auto dus met bijeen geknepen billen op basis van mijn zijspiegels, terwijl ik tegen Jessie zeg: ‘Ik wil wel even vertellen dat ik een nerveuze bestuurder ben, vooral als er iemand naast me zit. Dan doe ik soms gekke dingen, die ik normaal helemaal niet zou doen.’ ‘Oke,’ antwoordt Jessie rustig. ‘Wat kan ik het beste doen om het makkelijker voor je te maken?’ ‘Niets,’ zeg ik, dankbaar dat ze het vraagt. Ik draai de auto achteruit de parkeerplaats aan het einde van de oprit op zodat ik kan keren. ‘Laat mij maar gewoon mijn ding doen. Ik ben wel gewoon een capabele, veilige chauffeur hoor.’

Mijn timing is komisch. ‘Kkkkrrrggggg,’ klinkt er een schurend geluid aan de achterkant van de auto en met een pijnlijk gezicht duikt Jessie ineen. Ik zucht en het wordt even heel stil.

‘Wil je dat ik mee ga kijken?’ vraagt ze voorzichtig, maar ik schud mijn hoofd. Terwijl ik naar de achterkant van de auto loop, kan ik mezelf wel tegen mijn hoofd slaan. Ik weet toch dat daar een muurtje staat! Ik voel me beschaamd tegenover Jessie (wat een manier om te laten zien dat ik een prima bestuurder ben) en baal van mijn eigen onoplettendheid. Ik ben ook een beetje bang om naar de achterkant van de auto te kijken, maar… er is eigenlijk niets te zien? Het lijkt erop dat ik met mijn rare lange trekhaak het lage muurtje heb geraakt, maar dat de auto zelf geen schade heeft opgelopen. Opgelucht stap ik weer in.

Mijn opluchting gaat echter snel over in zenuwen wanneer ik de weg oprijd en het knipperlicht een raar snel tikkend geluid voortbrengt. Na vijfhonderd meter stoppen we dus alweer bij het tankstation en stapt Jessie de stromende regen in om mijn lichten te controleren. Niet goed: geen remlicht, geen achterlichten en het linker knipperlicht doet het niet…

‘Is there a happy reason you've come to see me again?’ zegt Hayden van Addept Automotive, wanneer Jessie en ik even later druipend zijn kantoor binnenlopen. Hayden is de afgelopen weken mijn held geweest bij de keuring en het onderhoud van de auto en mag nu zijn cape weer aantrekken. Wanneer ik hem uitleg wat er aan de hand is (zonder te vermelden dat ik net een kleine aanvaring met een muur heb gehad) fronst hij nadenkend zijn wenkbrauwen. ‘Dat klinkt alsof er een zekering is doorgebrand die het achterpaneel bedient. Ik zou je graag willen helpen, maar ik zit helemaal vol vandaag. Ik kan wel even een belletje plegen naar een andere garage op de route of zij je zo kunnen helpen?’ Hayden regelt dat we in Cromwell, drie kwartier verderop, terecht kunnen en vertaalt daarna ook nog even uit losse pols het Japanse bedieningspaneel van mijn auto voor me zodat ik kan laten zien welke zekering het waarschijnlijk is. ‘Wow, wat een aardige, behulpzame vent!’ zegt Jessie, terwijl we teruglopen naar de auto. ‘Ja toch!’ stem ik met haar in. ‘Hayden is echt vanaf het begin al top geweest. Een betrouwbare monteur is zoveel waard!’

Weer een uur later rijden we met een opgelucht gevoel weg bij de garage in Cromwell. De zekering en het knipperlicht zijn vervangen en de kap van mijn achterlicht, die gebarsten bleek, hebben we voorlopig even provisorisch getapet. ‘Ach, geef me maar een tientje,’ zei de monteur toen ik vroeg wat het kostte. ‘Het was geen moeite!’ Nog zo'n held, blijkbaar zijn automonteurs in Nieuw-Zeeland allemaal bijzonder aardig.

Twee uur later dan gepland en we zijn we dan eindelijk onderweg. ‘Super fijn hoe jij reageerde op deze tegenslag trouwens,’ zeg ik tegen Jessie. ‘Veel mensen zouden nu kibbelen en vloeken, maar jij bent zo ontspannen en behulpzaam en begripvol. Dat geeft hoop voor de rest van de roadtrip!’

De afgelopen maanden ben ik gewend geraakt overal heen gereden te worden door Benny en Osian en pas nu ik zelf door de woeste Nieuw-Zeelandse landschappen rijd valt het me echt op hoe avontuurlijk deze wegen eigenlijk zijn. De route slingert langs indrukwekkende afgronden en prachtige blauwe meren en leidt ons naar de regenwouden in het westen van het Zuidereiland. Het rijden aan de linkerkant van de weg gaat prima, alhoewel ik nog steeds extra oplettend ben. In gedachte zie ik steeds de gruwelijke ‘road safety’ reclamespotjes van de Nieuw-Zeelandse overheid, die zelfs in de bioscoop getoond worden en waarin ze vreselijke ongelukken laten zien met de boodschap: ‘Driving in New Zealand is different, take care.’ En eerlijk is eerlijk, ze hebben gelijk… De weg hier ís anders!

Na een paar uur rijden maken we een korte stop bij Thunder Creek Falls, een van de vele uitkijkpunten op de route. We lopen door het druipende regenwoud naar de lange slanke waterval die als een witte sluier van water en damp de dichtbegroeide helling afstroomt en uitkomt in de snel stromende rivier. Het regent nog steeds en al snel hangt mijn haar in druipende slierten rond mijn gezicht, maar eigenlijk maakt de regen het woeste woud alleen maar mooier. We zijn nu echt ver van de bekende bergen en meren van Otago en zien een hele andere kant van Nieuw-Zeeland.

Na een korte toiletstop achter een druipende palmboom (waarbij ik Jessie per ongeluk recht in de ogen aankijk tijdens het plassen, oepsie), stappen we weer in de auto. De weg slingert verder door het groen, langs steile hellingen met krappe haarspeldbochten. IJsbreker heeft het zwaar op de steile stukken en klimt met een slakkengang omhoog. ‘Kom op IJsje, je kunt het!’ moedigen Jessie en ik mijn oude auto aan.

De snelweg volgt de ruime bocht van de Haast River en dan bereiken we ineens de ruige kust. Links van ons kijken we uit over de golven van de Tasmanzee en rechts ligt het donkergroene regenwoud met de dichtbegroeide bergtoppen.

‘Bridge lane one,’ lees ik hardop de woorden op het wegdek, vlak voordat we weer een van de smalle bruggen over moeten steken. ‘Huh, that doesn't sound right?’ Jessie proest het uit. ‘Je moet het van boven naar onder lezen! Kijk maar: “One lane bridge”!’

We maken ons klaar om de Haast River Bridge over te steken, een smalle enkelbaans brug van 750 meter lang over de monding van de rivier. Ik stop even in het voorsorteervak en tuur naar de overkant. Auto's vanaf de andere kant hebben voorrang, maar ik zie niemand aankomen. ‘It’s clear, right?’ vraag ik mijn extra paar ogen en ze knikt. Voorzichtig rijd ik de smalle weg op. Voor mijn gevoel past mijn auto er maar net op, een beetje slingeren en we liggen in het water. Het uitzicht aan beide kanten is spectaculair, met vrij zicht op zowel het ruige binnenland als de riviermonding, maar ik durf niet te veel om me heen te kijken. Naast me maakt Jessie druk foto's uit het raampje, terwijl ik langzaam doorrijd.

Na tweehonderd meter is er een verbreding in het wegdek, een zogenaamde “passing lane”, en we zijn daar pas net voorbij als ik aan de overkant een tegenligger de brug zie naderen. ‘My bridge, my bridge, my bridge!’ roep ik, hopend dat hij oplet en stopt. Achteruit terug is hier echt geen optie… Wanneer we eindelijk aan de overkant zijn, slaak ik een zucht van opluchting. ‘Yes! My bridge!’

Daarna volgt een van de mooiste stukken van de route. De weg loopt soms vlak langs de kust met kiezelstranden, waar her en der grote stukken drijfhout liggen, en slingert dan weer naar binnen het groen in. De bomen zijn door de kustwind grillig en krom gegroeid en vormen een soort tunnel. Alles is groen en wild en vol leven. Het is inmiddels al laat in de middag, dus we stoppen niet, maar vanuit de auto kijken Jessie en ik onze ogen uit.

Toch begin ik me ook steeds ongeruster te voelen. Alweer een tijdje terug reden we langs een bordje met 'last fuel for 120 km’. ‘Ach, ik heb nog minstens een kwart tank’, dacht ik op dat moment en ik ben straal voorbij de kleine pomp gereden. Nu, nog geen half uur later heb ik spijt: de benzinemeter staat ineens op rood.

‘Meestal kun je nog een tijdje doorrijden als de meter zegt dat hij leeg is, toch?’ vraag ik nerveus aan Jessie.Ze haalt haar schouders op. Ik kijk om me heen naar het regenwoud en de weilanden en de verlaten weg. ‘En wat doen we als de auto wel stil valt?’ ‘Lopen, op zoek naar iemand die ons naar het benzinetation wil brengen?’ suggereert ze en ik knik. Juist, geen paniek, het komt wel goed. Ik staar intensief naar elke boerderij die we in de verte zien en denk: ‘Onthouden, daar wonen mensen die ons kunnen helpen…’ Voorzichtig geef ik gas, terwijl de auto rustig door blijft snorren. Gelukkig blijkt mijn eerste gedachte juist: je kunt nog een tijdje doorrijden wanneer de benzinemeter op rood staat. We redden het tot het benzinestation in Fox en vullen IJsbreker weer helemaal, voordat we het laatste half uur naar Franz Josef rijden. Les voor de volgende keer: niet op de benzinemeter vertrouwen en op tijd tanken.

Het is al aan het schemeren wanneer we aankomen bij het ‘Franz Joseph Rainforest Retreat’, de camping waar we twee nachten staan. Onze prioriteiten zijn duidelijk. We checken in, parkeren de auto op onze camperplaats en rennen snel naar de hottub die binnenkort sluit. Onze bikini’s trekken we aan in het toilet van het luxe restaurant en giechelend maken we in de spiegel foto’s van onze combinatie van badkleding, regenjassen en hoofdlampen. Sexy ladies!

Tevreden laten we ons in het warme bubbelende water zakken. Om ons heen regent het nog steeds zachtjes, het is inmiddels donker en we zijn omringd door druipende bomen en struiken. Wat een geweldig einde van onze eerste roadtripdag!

De volgende ochtend worden Jessie en ik wakker achterin mijn auto. IJsbreker is lekker knus zo met zijn tweeën, net iets groter dan een tent. Met ieder een dekbed en een slaapzak is het gelukkig niet koud, maar de ramen zijn beslagen en vochtig van het condens. Ik veeg met mijn mouw een stukje schoon en kijk naar buiten waar het al licht is. Dan por ik Jessie wakker, de gletsjer roept!

Dit gebied staat bekend om de reeks gletsjers, die de verbinding tussen de hoge toppen van de Zuiderlijke Alpen en de kust en een unieke combinatie vormen met het omringende regenwoud. De twee meest bekende en bezochte gletsjers zijn Franz Josef en Fox Glacier. Voor vandaag hebben we een wandeling op Roberts Point track uitgekozen, waarmee we dicht bij de Franz Joseph Gletsjer kunnen komen. Toen we deze route op internet opzochten stonden er allerlei enge waarschuwingen bij: ‘Niet voor beginners!’, ‘Pas op, gladde rotsen!’, ‘Goede uitrusting noodzakelijk!’, ‘Niet veilig na veel regen in verband met snel stijgende rivieren!’. Nou zijn Jessie en ik niet echt beginners (met onze fancy nieuwe diploma’s tot wandelgidsen) en hebben we allebei goede uitrusting, maar toch ben ik een beetje nerveus over die rivieren. Het heeft de laatste dagen veel geregend en we hebben geen satteliettelefoon of ander noodcommunicatiemiddel bij ons. Veiligheid is er zo ingedrild in onze opleiding, dat het moeilijk is deze waarschuwingen te negeren. ‘Weet je, als het niet veilig is keren we gewoon terug,’ zegt Jessie echter stoer en ik knik.

De tocht begint makkelijk genoeg, met een half-verhard pad door het groene moerasgebied in de vallei. We halen dagjesmensen in jeans en op gympen in, waar wij met onze bergschoenen, wandelbroeken en rugzakken een sterk contrast mee vormen. Die zullen vast een andere route gaan doen, toch?

We lopen langs een waarschuwingsbord. ‘WARNING’, staat er in koeienletters, met daaronder een herhaling van alle waarschuwingen over de route. ‘Three people have died on Roberts Point Track!’, wordt er onheilspellend gezegd, met plaatjes van de bijbehorende krantenartikelen als bewijs. Ik lees: ‘Two female backpackers who were washed down the river to their deaths on the West Coast late on Friday were just 2 km from safety.’ Slik, de Department of Conversation windt er in ieder geval geen doekjes om…

Het pad voert ons omhoog de groene helling op en golft door het landschap. Het is allemaal nog niet heel spannend, maar wel heel mooi met palmbomen, dichte groene struiken en mosbegroeide bomen. Terwijl we door de begroeiing lopen, wijzen we planten aan waar we over geleerd hebben en halen we herinneringen op van de afgelopen drie maanden. Het is moeilijk te geloven dat ons leven in Queenstown nu voorbij is en dat ik mijn Fancy Worms-broertjes en zusjes niet meer terug ga zien. Ik ben blij dat ik deze dagen samen met Jessie nog heb om de overgang wat makkelijker te maken. ‘Weet je nog die keer dat Nilsson lieve briefjes voor ons allemaal had geschreven, toen we terug kwamen van de hike?’ mijmert Jessie. ‘Dat voelt nu al zo lang geleden.’ ‘Ah Nilsson,’ zucht ik. ‘Af en toe kon ik hem wel schieten, maar hij was toch ook wel een hele charmante gast. Ik ben benieuwd wat hij de komende jaren allemaal gaat doen.’ ‘Ja en over charmant gesproken… Volgens mij had Mats echt een oogje op me de laatste weken!’ giechelt Jessie. ‘Weet je dat hij me één nacht een berichtje heeft gestuurd, dat ik wel door zijn slaapkamerraam naar binnen kon klimmen om hem gezelschap te houden in bed?’ Ik lach. ‘Ja, dat had je me laten zien toch! Leven met een groep jonge mannen was in ieder geval nooit saai… En Don dan, die de laatste avond met drie verschillende meisjes stond te tongen!’

We duiken op uit de schaduw van de bomen en steken een lange smalle hangbrug over die de ene helling met de andere verbindt, als een brug tussen twee werelden. Even krijgen we vrij uitzicht op de prachtige brede riviervallei. Ver onder ons zien we de grijze stenen van de rivieroever en aan de overkant de dichtbegroeide rotsachtige helling. Her en der glinsteren zilveren linten van water die de helling afstromen om zich bij de stromen van rivier te voegen. Aan de andere kant van de brug duiken we de groene begroeiing weer in en verdwijnt het uitzicht achter de struiken. We klimmen verder omhoog en passeren een trailrunner die al op de terugweg is. ‘Is de route verderop nog goed te doen?’ vragen we haar in het voorbijgaan. ‘Ja hoor, er zijn alleen een paar gladde rotsen waar je moet oppassen om niet uit te glijden!’ roept ze. Ze kijkt naar onze bergschoenen. ‘Maar jullie zullen wel oké zijn met die schoenen.’

Niet veel later loopt het pad inderdaad over enorme ronde rotsen die door weer en wind glad geslepen zijn. We klauteren voorzichtig omhoog, op sommige stukken onze handen gebruikend.

Nadat we in de zon op een prachtig uitzichtpunt onze lunch hebben gegeten, vervolgen we de tocht. Op het smalle pad naderen we een groep trage wandelaars, in spijkerbroeken, met gympen en als enige uitrusting een flesje water in de hand. Blijkbaar wagen die zich ook aan deze route, of dat nou veilig is of niet. ‘Hi there, excuse me,’ probeer ik langs ze te komen, maar ze gaan niet aan de kant en blijven midden op het pad stilstaan. Voorzichtig klauter ik met Jessie in touw over de rotsblokken naast het paadje om voorbij de groep te komen. Jessie struikelt tijdens onze inhaalmanoeuvre en komt hard met haar knie op een puntige steen neer. ‘Grrr amateurs,’ mopperen we, terwijl we verder marcheren. ‘Die mensen snappen niet hoe bergetikette werkt!’ Het is duidelijk dat deze route een ander publiek aantrekt dan de afgelegen tochten die we tijdens onze opleiding deden.

Nog wat klimmen en dalen en bruggen en trappen later, staan we ineens op een houten platform: het uitzichtpunt voor de gletsjer en tevens het einde van de route.

We kijken nu uit over de hele vallei, in al zijn glorie. Voor ons gaat de golvende groene jungle over in grauwe rots vol scherpe randen en hoekige vormen. Daarboven ligt de grijswitte gletsjer als een enorme ijsglijbaan over de ronding van de berg gekruld. De lucht boven het ijs ziet er somber uit en de omringende bergtoppen verdwijnen in de grijze wolken.

‘Jeetje, die gletsjer is kleiner dan ik had verwacht!’ zeg ik tegen Jessie. ‘Vroeger liep hij vast helemaal tot daar, zie je die rotsen? Maar nu… Kijk daar is zelfs een kleine waterval.’ Jessie knikt. ‘Klimaatverandering… Maar nog steeds mooi he? Kijk hoe gaaf dat contrast van het ijs met die groene begroeiing.’

De terugweg verloopt vlot. De heuvels af, de bruggen over en door het groen. Gelukkig maar, want de zonsondergang komt steeds dichterbij en we willen hier niet in het donker stranden. ‘Ik snap eigenlijk niet dat ze zo panisch over deze route doen,’ babbel ik, terwijl we de gladde rotsen weer oversteken. ‘Dit is helemaal niet zo moeilijk! Alhoewel je op deze rotsen wel lelijk kunt vallen.’

Ik heb het nog niet gezegd of mijn voet glijdt onder me vandaan op een glad stukje steen. Met zwaaiende armen roetsj ik onderuit. Ik val keihard op mijn knie, vang me pijnlijk op met mijn elleboog en rol een stukje naar beneden de rots af om met een kreun tot stilstand komen. Au! Ik krabbel overeind, controleer of alles het nog doet en strompel met een pijnlijk been en gezonde schaamte verder. Dat wordt een flinke blauwe plek.

In de schemering komen we terug bij de auto. Do you think they will be okay?’ vraag ik aan Jessie, terwijl ik denk aan al de mensen die we hebben ingehaald en zijn gepasseerd. De groep met de spijkerbroeken en gympen die zonder spullen liep, of de Chinese familie met oudere mensen die nog een heel stuk omhoog te gaan hadden toen we ze zagen. Wie wordt het volgende slachtoffer van Roberts Point?

‘Update! Good morning! We are waking up in the van…’ zeg ik met mijn slaapschorre stem, terwijl ik Jessie en mij film in ons knusse bed in de auto. Jessie, die tot een paar seconden geleden nog sliep, kijkt met een slaperig hoofd verward naar de camera en rekt zich dwars door het beeld uit. ‘Update!’ kreunt ze, omdat dit is hoe we alle filmpjes voor onze familie, vrienden en andere geïnteresseerden starten. Ik lach om haar wazige frons en roep vrolijk: ‘Day 3 of the roadtrip! We are driving to the north of the South Island today, to Abel Tasman National Park. Talk to you soon, byeee!’

We laten de ruige omgeving van Franz Josef achter ons en rijden richting de kust. Voor de lunch stoppen we bij het stadje Hokitika: een ‘kunstenaarsdorp’ aan de zee vol met leuke galerijen, studio’s en winkeltjes. Volgens mijn reisgids is dit normaal een gezellige hub, maar omdat het Goede Vrijdag is, is het dorp nu doodstil. Nadat we een rondje hebben gelopen langs allerlei gesloten zaakjes en een kijkje hebben genomen in ‘Sock World’ (een museum en wolwinkel vol knusse sokken), eten we op het terras van een café een broodje. De lokale meeuwen liggen constant op de loer voor hun eigen feestmaal en ik voel me alweer helemaal thuis; in Leiden moet je ook altijd je eten bewaken. Ik vertel Jessie over die keer dat een grote meeuw bovenop het hoofd van mijn vriendin Anna probeerde te landen om haar broodje te stelen en schiet weer in de lach bij de herinnering aan hoe haar gezicht in slow-motion van vrolijk naar afschuw veranderde, toen ze de poten van het beest in haar haar voelde. Als de slechte vriendin die ik ben, kon ik ook toen niets anders doen dan hysterisch lachen.

Met onze koffiebekers in de hand lopen we nog even naar het strand. Voor Jessie (die in een landelijke staat van de VS woont) is dit het hoogtepunt van de dag. ‘Oh my god, it’s the ocean!!!’ gilt ze, terwijl ze in haar handen klapt en op en neer springt. Ze is als een klein kind op het strand. ‘Look, look, there are waves. SHUT UP, THERE ARE WAVES!’ Ze duwt tegen mijn schouder. ‘THIS IS CRAZY!’

Ik lach om haar blije reactie en snuif de zoute wind op, terwijl ik geniet van het bijzondere zwarte zand en de bulderende golven die schuimend wit op de rotsen van de kuststrook stukslaan.

In totaal hebben we vandaag een uur of zes te rijden en we hebben er nog maar twee uur op zitten. Dus rijden we snel verder naar het noorden, op rechte wegen tussen de weilanden en fruitbomen overspannen met netten. Gewoon vlak, groen met her en der een dorp; dit uitzicht is niet zo indrukwekkend na alle natuurpracht van eerder.

‘Zal ik even rijden?’ stelt Jessie voor, vlak voordat we weer een stukje door de bergen moeten. We hebben nog een paar uur te gaan en ik merk dat ik moe begin te worden, dus ik stem in. Jessie kruipt achter het stuur en rijdt voorzichtig weg. Het is haar eerste keer links rijden en dat is natuurlijk nog even wennen. Net zoals ik eerder deed, klikt ze een paar keer de ruitenwisser in plaats van het knipperlicht aan.

Het landschap verandert snel wanneer we de bergen weer in rijden. Het is fijn om nu lekker naar buiten te kunnen kijken en foto’s te maken van de prachtige omgeving, in plaats van zelf achter het stuur te zitten. Terwijl ik druk plaatjes schiet probeer ik niet ineen te krimpen bij het luide loeien van de motor. De stijging van de weg is zwaar voor mijn arme oude auto en Jessie probeert (met wat hardere hand dan ik zou doen) snelheid vast te houden. ‘Yes, you can pass!’ wuift ze de mensen achter ons voorbij op de eenbaansweg en ik bijt op mijn tong om niet op te merken dat ze beter even kan wachten tot de passing lane die over een kilometer komt. ‘Die mensen kunnen echt wel even een kilometer wat rustiger rijden’, denk ik verwoed, terwijl ik de afgrond naast de weg angstaanjagend dichtbij zie komen. Maar, net zoals Jessie mij niet op de vingers keek tijdens het rijden, wil ik dat ook niet bij haar doen en ik zeg niets. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat ze weet wat ze doet; thuis rijdt ze zelf ook in een oude auto.

Toch haal ik opgelucht adem wanneer we weer in makkelijker terrein aankomen. We volgen de Motueka River door een lieflijk groen heuvellandschap, met glooiende weilanden vol schapen en koeien dat geweldig past bij de country muziek die we aan hebben staan. ‘Dit doet me een beetje denken aan het Belgische platteland,’ zeg ik tegen Jessie, die met een enorme lach om zich heen aan het kijken is. ‘Zo vredig en verzorgd. Het is op een hele andere manier mooi dan die ruige natuur.’ ‘Dit vind ik echt het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien,’ zegt Jessie vol overgave. ‘Dit hebben we thuis in de VS niet.’ We hebben vandaag nog een half uur te gaan en op de achtergrond zingt Kenny Rogers: ‘You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em, know when to walk away and know when to run…’, terwijl wij rustig verder snorren.

Ik navigeer Jessie een klein weggetje op. De rijbaan is te smal voor tegenliggers en aan beide kanten hangen prachtige volle wilgen over de weg. We slingeren langs huizen, kruisen de smalle beek nog een keer, rijden langs een bordje met ‘wantoowantoo’ en een paar grote schuren en parkeren op een oprit. Wanneer we naar het woonhuis verderop lopen gaat de deur al open en ik hoor in het Nederlands: ‘Goedemiddag, welkom!’

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blog hoe onze roadtrip verder gaat! Tijd voor bijzondere ontmoetingen, kleine tegenslagen en een feestje!

Het is zeker acht jaar geleden sinds ons laatste verhaal. Het is best grappig om deze site weer te heropenen en al onze verhalen zelf te lezen waarvan we al best wat vergeten zijn. Het begon al met het wachtwoord om in te loggen en emailadressen van vrienden en familie die nog bestaan of inmiddels veranderd zijn.

Wij hopen dat het goed gaat met iedereen die dit bericht nog kan lezen. Over de jaren hebben we nog redelijk goed contact met Nederland, en is er natuurlijk veel gebeurd wat vrij normaal is. Kortom, met ons gaat het heel goed. Stijn is 18 jaar en doet zijn laatste jaar op St Bede's College. Hij wil volgend jaar sportcoaching en management gaan studeren en in zijn laatste schooljaar studeert hij ook voor Personal Trainer. Lejorben en ik zijn nog altijd druk bezig met onze kliniek, waar we nu een team van ongeveer tien therapeuten hebben. We zijn gevestigd in de stad en maken deel uit van een multidisciplinaire kliniek onder de naam Sports Clinic.

Bram, nu 20 jaar, heeft sinds afgelopen week het nest verlaten. Hij heeft een rugbycontract getekend bij RFC Haarlem en gaat Business Economics studeren in het Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Hij woont sinds kort in Haarlem en heeft het naar zijn zin. Het is best een beetje vreemd om een van je jongens weer te zien vertrekken naar Nederland. Alhoewel de bedoeling is dat hij na vier jaar weer terugkomt naar Nieuw-Zeeland.

Momenteel is Stijn alleen in Nieuw-Zeeland en zit tijdelijk op kostschool, wat hij ontzettend leuk vindt. Lejorben is momenteel in Nederland, terwijl ik aan mijn eerste week ben begonnen in het olympisch dorp hier in Parijs, waar ik deel uitmaak van NZOC. Bram, Lejorben, Wendy (mijn zus)en Luuk (neefje) komen volgende week naar Parijs om zowel Nieuw-Zeeland als Nederland aan te moedigen.

Er zijn een aantal nieuwe foto’s toegevoegd aan deze site, met name van onze jongens, die een goede indruk geven van ons huidige bestaan hier in Christchurch, NZ. Nogmaals, hopen wij dat iedereen die dit leest in goede gezondheid is, en “don’t be shy” om een berichtje achter te laten. Helaas zien wij geen lijst van emails, dus is het niet helemaal duidelijk wie dit ontvangt.

Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!

‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’

‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?

Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’

Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.

‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.

Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.

Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!

Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.

Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’

Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!

Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!

‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’

Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!

Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.

Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.

Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’

Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…

We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.

Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’

Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.

Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!

Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.

Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.

Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.

De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.

Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.

Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’

(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)

We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’

Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’

Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.

De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.

Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.

Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’

‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.

En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.

‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’

We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’

We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.

Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’

Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’

‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’

Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.

Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.

Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.

Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.

Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!

Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…

Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)

De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?

Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’

Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.

‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.

Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .

Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’

Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’

Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.

‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’

Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’

Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.

Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…

Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.

‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…

‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.

Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.

Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.

Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.

‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’

Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’

Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…

‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’

Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’

Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’

Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’

Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’

De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!

Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.

‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’

Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’

De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.

‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!

‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!

‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.

‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…

‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’

We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!

Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’

Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.

Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.

‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.

We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.

We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.

Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!

Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.

Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’

We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.

‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!

Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’

In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.

Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?

Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.

En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.

Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!

Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.

We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51^eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.

Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.