Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Nieuw Zeeland
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Nieuw Zeeland
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 111 [date] => 2024-10-24 [title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal. [text] =>Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 7 [countryId] => 136 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 65535 [position] => 1 [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => NZ [continentName] => Oceanië ) [1] => stdClass Object ( [continentId] => 7 [countryId] => 11 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 65535 [position] => 2 [countryName] => Australië [countryIsoCode] => AU [continentName] => Oceanië ) ) [countryId] => 136 [countryName] => Nieuw Zeeland [continentId] => 7 [continentName] => Oceanië [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5103294 [userId] => 372454 [countryId] => 136 [username] => jorindevoskes [datePublication] => 2024-08-12 [photoRevision] => 0 [title] => Roadtrip! (deel 2) [message] =>Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker' en samen gingen Jessie en ik op pad om dit geweldige land verder te verkennen. We reden door het regenwoud, langs de ruige Westkust helemaal naar het noorden van het Zuidereiland, waar ons een bijzondere avond te wachten staat…
Heb je Roadtrip! (deel 1) al gelezen? Lees die eerst op de vorige pagina en mis niets!
(*Namen in dit verhaal zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
Travel angels
Een van de mooiste aspecten van mijn reiservaringen vind ik de bijzondere ontmoetingen met wat Jessie ‘travel angels’ noemt: mensen die jou niet kennen, maar die je wel helpen in tijden van nood, die je verwelkomen in hun huis, die je opnemen in hun familie of mooie momenten met je beleven. Ik ben in al mijn reizen van de afgelopen twaalf jaar al in zoveel hartverwarmende situaties beland, dat ik er een heel boek mee kan vullen. Ligt dat dan aan mij? Ben ik bijzonder? Nee, ik ken genoeg andere reizigers die soortgelijke verhalen vertellen. En dat geeft me hoop; wij mensen zijn toch best lief voor elkaar. Mijn ontmoeting met Marijke is een prachtig voorbeeld.
Terwijl ik een paar weken eerder plannen maakte voor mijn vertrek uit Queenstown, raakte ik in contact met Marijke, een Nederlandse die al meer dan vijfentwintig jaar in Nieuw-Zeeland woont. Zij organiseert een tiendaagse intensieve training geweldloze communicatie waar ik graag naartoe wil, zodat ik me in een grote internationale groep verder kan verdiepen in deze communicatiestijl en levensvisie. Ik neem contact met Marijke op om een paar praktische vragen te stellen.
Vanaf het eerste moment zijn haar e-mails warm en betrokken, duidelijk en behulpzaam, terwijl we uitvogelen of het mij gaat lukken om erbij te zijn. En wanneer ik me uiteindelijk inschrijf via de website van de overkoepelende organisatie, krijg ik dezelfde dag nog een bericht: ‘Hoi Jorinde, Ik zie vanochtend je registratiemailtje binnenkomen… mijn hart maakte een klein sprongetje… betekent dit dat je naar de IIT kunt komen??? Nu ik zoveel energie heb gestoken in de organisatie, maakt het me blij als zoveel mogelijk mensen meedoen. Ik hoor graag van je en laat me weten of je nog vragen hebt.’ Ze sluit de mail af met een hartje.
Het persoonlijke contact maakt dat ik me gezien voel en blij antwoord ik dat ik inderdaad bij de training ben en met een roadtrip vanuit Queenstown naar Lake Taupo kom. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik haar reactie lees: ‘Mocht je een plekje zoeken om te overnachten in Motueka, stuur me een berichtje. We hebben een groot stuk land met een cabin voor gasten.’
En nu staan Jessie en ik voor de deur van deze ‘vreemde’ die ons zo gastvrij heeft uitgenodigd in haar thuis. Naast de voordeur hangen houten Hollandse klompjes en ik voel me meteen op mijn gemak bij Marijke, die een onmiskenbaar Nederlands gezicht heeft. Ze lacht breed en geeft me een warme knuffel, alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vermoed dat ze het een beetje jammer vindt wanneer ik uitleg dat Jessie Amerikaanse is en dat we dus geen Nederlands met elkaar kunnen spreken, maar zonder hapering schakelt ze over naar Engels waar nog steeds een hint van een Nederlands accent in te bekennen is. ‘Let me give you a tour,’ wenkt ze ons mee naar binnen en we volgen haar het ruime en lichte huis in, dat binnen opgeruimd gezellig is. De antieke houten klok en de oude koffiemolen aan de muur van de keuken doen me meteen denken aan thuis.
Met hun hondje op haar hielen neemt Marijke ons mee door de achterdeur, waar een prachtig glooiend groen landschap zich in het zachte middaglicht uitstrekt. ‘Hier is de badkamer die jullie kunnen gebruiken,’ wijst ze naar een soort bijkeuken. ‘Deze wordt gedeeld met andere bewoners van de community.’ Wanneer we haar vragend aankijken legt ze uit: ‘We wonen met zeven huishoudens op duurzame wijze samen op dit terrein. Twee yurts, een tiny house en verderop nog een paar huizen. Mijn zoon heeft daar bijvoorbeeld zijn eigen woning gebouwd.’ We volgen haar blik naar een huis dat verderop verscholen gaat achter een groep bomen. ‘Samen produceren we tachtig procent van ons voedsel,’ vervolgt Marijke, terwijl ze richting een weelderige moestuin loopt. ‘Alleen wat luxeproducten zoals chocolade en koffie kopen we en eigenlijk zouden we ook best zonder kunnen. Hier hebben we verse groenten en we hebben verderop een plukbos met fruitbomen.’ Er waggelen eenden voor onze voeten weg, terwijl de kippen rustig verder scharrelen. ‘Ik maak kaas met de melk van onze koeien en geiten,’ knikt Marijke naar de dieren die rustig in hun eigen omheining staan. ‘Ahw look at them!’ roept Jessie, wanneer ze twee grote varkens spot die nieuwsgierig naar ons kijken. Marijke trekt een gezicht. ‘Ja, niet iedereen kan hier mee omgaan, maar we eten ook af en toe vlees. Daar hebben we de varkens voor.’ ‘Oh ja, ik ben opgegroeid op een boerderij en mijn tante had ook varkens voor vlees,’ zegt Jessie, terwijl ik tegelijkertijd antwoord: ‘Prima toch!’ ‘Als ik zelf weet dat de dieren een goed leven hebben gehad, vind ik het acceptabel,’ zegt Marijke. ‘Maar ik ga wel altijd mee wanneer ze geslacht worden, ik vind dat ik dat dan ook onder ogen moet zien. Ik wil het proces van begin tot eind meemaken.’ We knikken allebei. ‘En in eerste instantie wilde ik ze ook geen namen geven, om me niet aan ze te hechten…’ Marijke kriebelt een van de beesten achter een oor. ‘Maar toen gaven de kinderen ze toch namen. Natuurlijk altijd dingen als ‘hamlap’ en ‘pork chops’. Ik grinnik, ik kan de ironie wel waarderen.
‘Wat een paradijs hebben jullie hier zeg! Hoe ver loopt jullie land door?’ vraagt Jessie, die verliefd om zich heen kijkt naar het vredige groene landschap.
‘Zie je die rij bomen daar in de verte?’ wijst Marijke. ‘Daar loopt de grens.’ Ik knijp mijn ogen bijeen om de rand te spotten, ver achter de de lichte glooiiende velden en de volle bomen en struiken die in het land verspreid staan. Wauw. ‘Paradijs’ is het juiste woord.
Jessie en ik leggen onze spullen in de cabin, terwijl Marijke groenten voor het eten uit de tuin haalt. ‘Oh my god, this is so cool!’ ratelt Jessie, wanneer we alleen zijn. ‘I want to live here. Do you think I can marry her son? I want her to adopt me and stay in this paradise! And I want to milk a cow, I have always wanted to milk a cow, do you think she will let me help?’
Ik ben het helemaal met haar eens. Hoe geweldig is het om zelfvoorzienend te leven op zo’n mooie plek! Ik besef me dat het waarschijnlijk heel veel werk is, maar het klinkt zo idyllisch!
Wanneer we het huis binnenlopen om te helpen koken, blijkt dat het eten al zo goed als klaar is. Even later zitten we aan tafel met Marijke, haar man Hendrik-Jan (een naam die voor Jessie heel moeilijk is) en hun jongste dochter. De maaltijd is een heerlijke groentecurry met spinazie uit de moestuin en zelfgemaakte witte kaas en Jessie en ik scheppen beiden ruim op. We zijn in de afgelopen maanden gewend geraakt grote porties op te scheppen, tussen onze eeuwig hongerige huisgenoten. Het valt me op dat Marijke en Hendrik-Jan allebei geen rijst pakken en wanneer ze mijn vragende blik ziet, legt Marijke uit dat ze heel bewust zijn gaan eten nadat zij een aantal jaar geleden op haar drieënveertigste een hartaanval kreeg. ‘Dat was een enorme schok natuurlijk,’ vertelt ze nuchter. ‘Ik dacht dat ik helemaal niet ongezond leefde, maar het heeft me er wel toe gezet om naar mijn voedingspatronen te kijken. Nu eten we vrijwel suiker- en koolhydraatvrij, met een focus op eiwitten en gezonde vetten. En ik ben nog nooit fitter geweest.’ In haar praktijk als leefstijlcoach gebruikt Marijke haar ervaring en haar kennis van geweldloze communicatie om anderen te helpen ook bewuste keuzes te maken in voeding en manier van leven.
Ik vind het inspirerend om te horen hoe Marijke en Hendrik-Jan hun leven hebben vormgegeven; de keuze om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, het opzetten van de woongemeenschap, haar betrokkenheid bij de lokale brandweer en het thuisonderwijs van hun kinderen, het zijn allemaal weloverwogen keuzes geweest die passen bij hun waarden en levensvisie. Ze hebben daarbij een interessante gemeenschap om zich heen verzameld. Ik heb het dus prima naar mijn zin bij hen aan tafel en geniet van het gesprek dat rustig voortkabbelt. Tegelijkertijd merk ik dat Jessie niet helemaal op haar gemak is...
‘They hate me!’ zegt Jessie klagelijk, wanneer we na de afwas teruglopen naar ons huisje. Marijke was van tevoren duidelijk geweest dat ze na het eten tijd met haar gezin wilde doorbrengen en dus hebben we allebei een mok thee in de hand om ons mee terug te trekken. ‘They don’t hate you,’ zeg ik sussend. ‘Ze zijn gewoon typisch Nederlands. Wij zijn op een andere manier sociaal dan Amerikanen.’
Al aan de start van de maaltijd had ik gemerkt dat het bruisende gebabbel van Jessie geen goede match was met de meer terughoudende houding van de Nederlanders. Veel Amerikanen hebben een uitbundige manier van contact maken, die op Nederlanders soms nep overkomt en Jessie is daar een goed voorbeeld van. Ik heb haar met vreemdelingen gesprekken zien voeren alsof ze ze al jaren kent en ze heeft me uitgelegd dat small-talk een belangrijk onderdeel van de cultuur is; als je geen praatje maakt ben je onbeleefd, zelfs als het met de kassière is en je alleen een pakje kauwgom koopt. Ik vind Jessie zelf natuurlijk een hele leuke stuiterbal en in de afgelopen maanden is ze een goede vriendin geworden. Daarnaast vind ik het zelf wel handig dat Amerikanen vaak zo makkelijk contact maken, omdat je altijd aanspraak bij ze hebt. Alhoewel ik zelf ook wel merk dat ik het soms ook verwarrend vind of ze me nou echt aardig vinden of gewoon Amerikaans vriendelijk zijn. Marijke en Hendrik-Jan komen daarentegen uit het (stereotypische) ‘stugge noordoosten’ van Nederland en laten naar mijn idee niet meteen het achterste van de tong zien, terwijl ze wel heel vriendelijk en warm zijn. Ze spreken en luisteren daarbij ook nog op de rustige, weloverwogen manier die past bij geweldloze communicatie. Af en toe vallen er dus lange stiltes in het gesprek die ik zelf niet oncomfortabel vind, maar die Jessie uit allemacht probeert te vullen. Ze trekt al haar charmes uit de kast, maar ik zie dat het juist het tegenovergestelde effect heeft op onze gastheer en -vrouw. Als degene die haar hier mee naartoe heeft genomen voel ik me verantwoordelijk voor mijn vriendin, maar ik weerhoud mezelf ervan om Jessie te gaan ‘redden’ en het gesprek onder druk te zetten. In plaats daarvan observeer ik het cultuurverschil geïnteresseerd.
‘Maar jij bent helemaal niet zo, als Nederlander!’ zegt Jessie nu verbaasd en ik lach. ‘Nee, ik heb tijdens mijn reizen moeten leren om me aan te passen en ben beter geworden in extra sociaal doen. Maar ik ben nog steeds niet zo goed als een Amerikaan hoor!’
Slapen op het strand
De volgende ochtend zeggen we Marijke gedag en vertrekken we nog voor het ontbijt richting Abel Tasman National Park. Het zou maar een half uurtje rijden moeten zijn, maar ik mis ergens een afslag en rijd ineens op een smalle kronkelende bergweg. ‘Keer hier om,’ zegt de Google Maps-mevrouw en paniekerig kijk ik naar de smalle rijbaan en de auto’s achter me. Dat gaat hem niet worden... Google herlaadt terwijl ik verder rijd en er verschijnt een nieuwe blauwe lijn op het schermpje. ‘Jessie, wil je even kijken of dit goed gaat?’ pak ik de telefoon uit de houder om hem aan haar te geven. ‘Hij zegt dat je over vijf kilometer naar rechts moet,’ zegt ze met een blik op de navigatie. De weg voert ons hoger en hoger, met scherpe haarspeldbochten en steile hellingen. Het voelt steeds meer alsof deze route nergens heen leidt… We moeten juist naar de kust, daar zouden we geen berg voor over moeten. ‘Over 200 meter, sla rechtsaf,’ klinkt de navigatie weer en even seconden later: ‘Keer hier om.’
Ik zet de auto stil en zoom uit op de kaart. Waar zijn we helemaal? We zijn een heel stuk de verkeerde kant opgereden! ‘Jessie, wil je even meekijken?’ vraag ik weer, terwijl ik uit probeer te vogelen hoe we het beste naar onze bestemming kunnen komen. ‘Hm, ja… Ik weet het ook niet…’ antwoordt ze weinig behulpzaam. ‘Wat is die rode stip in de kaart?’ ‘Dat is waar we heen willen,’ zeg ik kortaf en ik doe heel hard mijn best om niet tegen haar uit te vallen. Voor mijn gevoel ben ik nu alles in mijn eentje aan het organiseren, terwijl zij zich maar laat rondrijden. Misschien komt het doordat ik honger heb en we verdwaald zijn en ik de tijdsdruk voel, of misschien is het door ons voortdurende samenzijn, maar voor het eerst sinds de start van deze roadtrip erger ik me enorm aan mijn reisgenootje. Oh jee en we hebben nog wel even te gaan samen!
Met iets meer dan een half uur vertraging komen we uiteindelijk toch aan op onze bestemming en niet veel later lopen we op de kustroute van Abel Tasman National Park. We lopen nu het beginstuk van een vijfdaagse wandeltocht die helemaal langs de kust loopt. Het is een relatief makkelijke route met goed begaanbare paden en weinig hoogteverschil en het is te merken dat het eerste stuk van de wandeling populair is. Het is druk op het pad met een mix van sportief-geklede wandelaars, dagjesmensen in spijkerbroeken en zelfs gezinnen met jonge kinderen die lekker naar het strand gaan. Alhoewel Jessie en ik vooraf allerlei ambitieuze ideeën hadden over wat we allemaal wilden zien vandaag, ben ik nu sceptisch of dat haalbaar is in de korte tijd die we hebben. Dat is een van de nadelen van een roadtrip: je probeert vaak zoveel te zien, dat je nergens lang genoeg de tijd hebt. Dus proberen we er maar gewoon een ontspannen wandeling van te maken,
Het is alsof we landschapskwartet spelen: in de afgelopen dagen hebben we al ‘bergen en meren’, ‘regenwoud’, ‘gletsjers’ en ‘woeste kust’ gehad en nu komen we aan bij ‘tropisch strand’. Tussen de dichte begroeiing vol enorme koningsvarens en groene loofbomen door worden we af en toe beloond met doorkijkjes naar de zee, die ondanks de bewolking en het matige zonnetje intens blauw is. De helder gele en vulkanisch zwarte stranden maken het plaatje compleet.
‘Wat denk je dat die gele kastjes aan de bomen zijn?’ wijs ik, wanneer we langs de zoveelste met plastic behangen boom lopen. ‘Hm, geen idee? Iets tegen een of ander beest?’ gokt Jessie. Even later blijkt dat ze natuurlijk gelijk heeft: Het zijn wespenvangers tegen Europese wespen die Nieuw-Zeeland binnendringen en de weerloze lokale bijen aanvallen. Zelfs de insecten hier worden belaagd!
Na ongeveer een uur lopen komen we aan bij Apple Tree Bay, de plek die Marijke ons heeft aangeraden. We lopen het mooie strand over, langs de toiletten en de kampeerplekken onder de bomen, naar de laatste vrije picknicktafel aan het rustige uiteinde. Vlak voordat we daar zijn kapen een paar druipende kajakkers de tafel echter voor onze neus weg, dus gaan we maar op het vochtige strand zitten.
‘This feels like vacation,’ zegt Jessie genietend, terwijl ze haar bergschoenen uit doet. Ze pakt haar e-reader en een appel uit haar tas. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel appels eet als Jessie… Ze heeft zelfs de rare gewoonte om tussen haar avondeten door appels te eten. Een hapje lasagne afgewisseld met een hapje appel vindt zij heel normaal. Zelf houd ik niet zo van appels, dus de kilozak die we voor deze roadtrip hebben gekocht is grotendeels voor haar.
Ik pak een mueslireep en naast elkaar liggen we vredig, met onze hoofden op onze tassen, in stilte te lezen. De frustraties van vanmorgen heb ik achter me gelaten, dit is inderdaad een heerlijk ontspannen moment. Ik voel me loom worden in het waterige zonnetje en met het geluid van de golven op de achtergrond val ik uiteindelijk in slaap.
Is dit nou freedom camping?
Met een schok word ik wakker uit een middagdutje vol rare dromen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk slaperig op mijn horloge. Dan schiet ik overeind en schudt Jessie wakker, die naast me zachtjes ligt te snurken. ‘Jessie, wake up! We have to go!’ Blijkbaar waren we allebei echt moe, want we hebben ruim twee uur liggen slapen! We moeten nu snel terug naar de auto, we hebben nog een heel stuk te rijden vandaag…
Gehaast trekken we onze schoenen weer aan, hijsen de rugzakken op en lopen in hoog tempo terug. Helaas, vandaag zullen we niet verder komen op deze mooie route. Ik stap stevig door, sneller dan ik normaal wandel. Het landschap is nog steeds mooi, maar nu voelt het ook als een race tegen de klok. We stoppen alleen even om te kijken naar een plompe bruine loopvogel met een stevige puntige snavel die rond het pad waggelt. ‘Dat is geen Kiwi toch?’ vraag ik Jessie twijfelachtig. Later ontdek ik dat het inderdaad geen Kiwi was, maar een Weka, een van Nieuw-Zeelands vele unieke vogelsoorten. Na deze korte onderbreking racen we weer door. Jessie en ik zijn allebei stil, verzonken in gedachten terwijl we door het park marcheren. Wat een verschil met onze wandeling een paar dagen geleden, toen we nog honderduit aan het kletsen waren! Het snelle reizen begint ons duidelijk op te breken.
We volgen de grote weg en rijden via Nelson naar Blenheim. Wat is het hier bewoond! Voor het eerst in weken zie ik weer wegen met meer dan twee rijbanen en moet ik regelmatig stoppen voor een verkeerslicht. Het voelt alsof deze plek echt door mensen is overgenomen, zo anders dan de woeste natuur van het zuiden. Nelson is groter dan ik had verwacht en nu ben ik blij dat ik niet hier mijn opleiding tot adventure guide gedaan heb, zoals oorspronkelijk het plan was.
Het is al donker wanneer we aankomen in Blenheim en ik volg de navigatie naar een parkeerterrein midden in de stad. Op de app CamperMate staat dat het voor ‘self contained vehicles’ (die volledig uitgerust zijn om in te kamperen) toegestaan is om hier gratis te ‘freedom campen’. ‘Weet je zeker dat dit klopt?’, vraagt Jessie nerveus, wanneer ze de grote donkere parkeerplaats ziet. Het lijkt meer een plaats waar je parkeert om boodschappen te doen, dan een plek om te overnachten. Is dit veilig? Ik kijk nog eens naar de app en de foto’s die daar bij staan. ‘Ik denk het?’ Her en der staan al een paar andere busjes en ik zie twee mensen op campingstoelen achter een auto zitten. ‘Wacht, ik ga het wel even vragen…’
De Duitsers bevestigen tussen de happen instant noodles door dat zij ook van plan zijn hier te overnachten en we besluiten het er op te wagen. We zijn hier toch vooral omdat het een makkelijke basis biedt om morgen vroeg naar de veerboot te rijden, niet per se omdat we Blenheim nou zo graag willen zien… Voor de zekerheid parkeer ik maar onder een felle straatlantaarn, dat geeft toch een veiliger gevoel.
‘Laten we uit eten gaan, ik heb echt geen zin om hier te koken,’ besluit Jessie. Ik twijfel, eigenlijk wilden we zo veel mogelijk kosten besparen door zelf te koken op het gasstelletje achterin IJsbreker. Tot nu toe hebben we ons goed daaraan gehouden; de eerste avonden hebben we een waar feestmaal voor onszelf gemaakt op de camping en natuurlijk genoten van de kookkunsten van Marijke. Maar ach, dit is de laatste avond dat we nog met zijn tweeën zijn, we mogen onszelf ook wel trakteren toch?
Na het eten maken we het bed weer in orde en kruipen we gezellig bij elkaar om een film te kijken. De deuren zijn op slot en naast mijn hoofdkussen leg ik het minuscule flesje pepperspray dat ik in de auto heb gevonden toen ik hem kocht. Met de gordijntjes dicht en de flonkerende lichtjes aan het plafond, kunnen we de grauwe buitenwereld bijna vergeten. Maar, hoe knus het ook is, voordat we gaan slapen moet ik toch nog even naar het toilet. ‘Argghhhh ik wil niet!’ moppert Jessie wanneer ik haar probeer mee te krijgen. ‘Ja en dan moet ik straks in het midden van de nacht in mijn eentje, dan is het al helemaal creepy…’ zeg ik. Mijn auto heeft wel een klein chemisch toilet aan boord (dat moet voor de self contained status), maar die zit nog nieuw in de doos ergens onder de bedbanken verstopt.
Snel en dicht bij elkaar lopen we door de donkere en verlaten stad, naar een publiek toilet verderop. Ik weet niet waar het aan ligt, maar deze stad geeft ons allebei de kriebels. Het helpt niet dat er direct achter het toilet een skatepark is. Er staat een auto geparkeerd met luide muziek en er klinkt een hoop gejoel, alsof een grote groep dronken mannen mot hebben. ‘Kom op, we gaan snel naar binnen!’ zeg ik tegen Jessie, die wantrouwend om zich heen kijkt. Ik trek aan de deurklink van het toilet. Shit, de deur gaat niet open. Ik probeer het nog een keer en grabbel naar mijn telefoon om de openingstijden te controleren. ‘Tot middernacht zou hij gewoon open moeten zijn!’ mopper ik. Het gejoel lijkt dichterbij te komen en Jessie trekt aan mijn arm. ‘Lets go, now!’
We haasten ons weg uit de lichtkring om het toiletgebouw en keren terug naar waar we vandaan kwamen. De straten zijn verlaten, maar gelukkig wel breed en redelijk goed verlicht. Tijdens het lopen probeer ik er op mijn telefoon achter te komen of er nog een toilet in de buurt is, maar ik kan niets in de nabije omgeving vinden. Mijn blaas voelt ongemakkelijk vol. Nu ik me er op ingesteld heb dat ik nog even kon plassen, moet ik ook echt. Wat nu?
‘Let’s just go there!’ wijst Jessie naar een doodlopende zijstraat waar een trailer geparkeerd staat. Het is zo’n kar die als loempiakraam of koffiekar gebruikt wordt en erachter is precies een smalle strook schaduw waar we niet goed zichtbaar zijn. Schuldig kijk ik om me heen of niemand ons ziet en we plassen snel in de schaduwrijke hoek. Het klettert in de stille nacht op de bestrating. Dit is nou niet echt een hoogtepunt in mijn leven als reiziger…
Party crashers!
De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeger dan ik zou willen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, schud Snurkie wakker en klim tussen de voorstoelen van mijn auto door achter het stuur. Ontbijten en omkleden komt later wel, tijd om te gaan. Een half uur later staan we in de rij om in te checken voor de veerboot van Picton naar Wellington. Vandaag is een grote dag: we gaan de oversteek maken naar het Noordereiland!
Ik kijk naar de meeuwen die tussen de auto’s fladderen en geïrriteerd krijsen naar de mensen die foto's van ze maken. Ik hoop maar dat er geen vogel op mijn auto poept. Stapvoets rijden de auto’s een voor een richting de laadklep van de veerboot en wanneer we weer stoppen tikt er een man op mijn raampje. ‘Weet je dat je geen lichten hebt aan de achterzijde van je auto?’ Ik zucht. Het is weer zover. Een probleem voor de andere kant.
Als we geparkeerd staan in het grote ruim van het schip gaan we naar het passagiersdek. Ik loop nog steeds in mijn slaapkleding (een thermolegging, dunne trui met sjaal en een oncharmante muts), maar ik heb even geen energie over om me er druk om te maken.
Op het buitendek kijken we hoe de enorme boot zich door het Queen Charlotte fjord manoeuvreert. De wind ruist om onze oren en de zon piept net over de rotsige kliffen van de donkere dichtbegroeide kust om in het zacht golvende water weerkaatst te worden. Een magisch schouwspel, terwijl we de laatste landtongen van het Zuidereiland voorbij varen. Ik zie een paar huisjes ver in the middle of nowhere aan het water staan. Wow, je zou hier maar wonen! Weer binnen in de rust ploffen we lui in twee comfortabele stoelen, kopen een grote kop thee en een muffin en genieten ervan om vier uur lang helemaal niets te hoeven doen.
Wanneer we bijna bij de aanleghaven zijn schud ik Jessie wederom wakker en vinden we onze weg terug naar de auto. In eerste instantie hadden we bedacht dat we het centrum van Wellington vandaag nog wilden bezoeken, maar we zijn zo moe dat we besluiten direct via de brede driebaans snelweg door te tuffen naar het huis van de volgende travel angel die ons een verblijfplaats heeft aangeboden: Alice. Alice is een vriendin van de tante van Jessie, die in ‘Paraparaumu’, een dorpje ongeveer veertig minuten buiten de stad, woont. Jessie heeft haar een aantal weken terug in Queenstown ontmoet en kreeg te horen dat ze altijd welkom is, dus dat aanbod nemen we nu met zijn tweetjes graag aan.
In onze haast hebben we nog steeds geen moment genomen om ons even op te frissen en ik voel me een beetje ongemakkelijk om in mijn slaapoutfit en met ongefatsoeneerde haren bij deze onbekende vrouw aan te kloppen. Dat gevoel wordt nog sterker wanneer ik me besef dat ze een huis vol gasten heeft. Vanavond is het verlovingsfeest van Alice’s dochter (dat wist ik) en zowel de dochter als verschillende andere familieleden blijven slapen in de mooie grote villa (dat wist ik nog niet). We schudden iedereen de hand, krijgen een van de slaapkamers toegewezen en maken daarna een korte wandeling door de buurt met Alice en haar kleindochter van drie. Ze wil ons heel graag laten zien hoe mooi haar woonomgeving is en wijst trots dat ze op loopafstand van het strand woont. Op dit punt wil ik eigenlijk nog maar drie dingen: douchen, eten en uitrusten. Maar ja, als je in iemands huis verblijft moet je je wel aanpassen en dus knik ik zo geïnteresseerd mogelijk mee.
Een paar uur later kom ik weer beneden, nadat ik de heerlijkste douche ooit heb genomen en even op bed heb gelegen. ‘Wow, jij bent echt getransformeerd!’ zegt Alice bewonderend van onderaan de trap. Ik lach, nog steeds een beetje ongemakkelijk. Ik heb mijn meest feestelijke jumpsuit aan gedaan en geprobeerd me wat op te doffen voor het feest; ik ben blij dat ze me ziet nu ik er niet meer als een zwerver bij loop! Zelf ziet Alice er ook spectaculair uit, in een chique zwart-witte jumpsuit met daaronder knalroze pumps met naaldhakken.
We rijden samen met Alice en de toekomstige bruid naar de feestlocatie. De achterbak ligt vol hapjes en onderweg halen we nog even een grote zak ijsblokjes bij het tankstation. Alice wijst naar een industrieel uitziend terrein en zegt ‘That’s the car museum, one of Paraparaumu’s highlights. Might be interesting to visit if you want to do something in the area.’
Het feestzaaltje, een simpele ruimte in een soort buurtcentrum, is al versierd wanneer we aankomen en niet lang daarna komen de eerste gasten. Jessie en ik staan een beetje ongemakkelijk aan de rand van de kamer; we kennen natuurlijk niemand en voelen ons echte party crashers. Ik lach beleefd naar elke nieuwe persoon en schud talloze handen van mensen die ons vragen hoe we het stel kennen. ‘Nou, ik heb ze vandaag pas ontmoet,’ antwoord ik eerlijk en zie het verbaasde gezicht van de knappe brunette tegenover me. ‘Haar tante is bevriend met de moeder van de aankomende bruid en was zo lief om ons een slaapplek aan te bieden,’ probeer ik het uit te leggen, terwijl ik op Jessie wijs.
Ik neem een glas wijn om in ieder geval iets met mijn handen te doen en nou ja, een beetje sociale smering is natuurlijk ook niet erg. ‘Kunnen we het maken om al iets te eten te pakken?’ fluistert Jessie, terwijl ze verlangend naar de tafel vol lekkernijen kijkt. ‘Niemand anders eet, ik wil niet de eerste zijn!’ ‘Ik hoop het, ik heb echt zo'n honger!’ antwoord ik. Die ene muffin van vanochtend en de mueslireep die ik vanmiddag heb gegeten waren bij lange na niet genoeg om me te vullen. Gelukkig wordt er op dat moment een stapel versgebakken pizza’s bezorgd en kunnen we ongegeneerd aanvallen.
De avond kruipt voorbij. Heel leuk hoor, zo'n feestje, maar poeh wat een werk! Het liefst zou ik nu naar huis gaan en in bed kruipen, maar we moeten natuurlijk met Alice meerijden. En dus maak k oneindig veel praatjes met vrienden en kennissen en familieleden, sommigen interessanter dan anderen. Terwijl ik naar het langdradige verhaal van een lichtelijk dove oudoom luister en probeer niet te gapen, ben ik weer eens blij dat mijn ouders me zo netjes hebben opgevoed. Ik weet in ieder geval hoe ik me in deze setting moet gedragen, zelfs al kost het me (als stiekeme introvert) veel energie. ‘Het is wel weer een leuk verhaal voor in mijn blog,’ denk ik. ‘Die ene keer dat ik in Nieuw-Zeeland ineens op een verlovingsfeest terechtkwam waar ik niemand kende!’ En het is natuurlijk geweldig om te zien hoe gelukkig het toekomstige huwelijkspaar is.
Rond middernacht begint het zaaltje leeg te raken en samen met de laatste mensen help ik om de feestspullen op te ruimen. De enorme ballonnenboog wordt uit elkaar gehaald en een voor een zet ik mijn nagels in de goudkleurige ballonnen. Misschien gek, maar ik vind dit nog bijna het leukste deel van het feest; eindelijk iets te doen!
‘Wauw, jullie waren wel echt ‘the life of the party’! Alsof jullie er helemaal bij hoorden!’ zegt Alice bewonderend, terwijl we naar huis rijden. Ik glimlach en denk: ‘Ze moest eens weten… Fake it till you make it!’ Thuis aangekomen strompelen we naar boven en vallen uitgeput op het zachte matras. Ik slaap als Doornroosje zo diep
End of an era
De volgende dag is het tweede paasdag en zitten we met een groot gezelschap aan de paasbrunch. De lange tafel is mooi gedekt en het is een drukte van jewelste met Alice, een van de dochters met haar partner en hun driejarige kind en een vriendin van de familie met haar grote gezin vol volwassen kinderen, hun partners en kleinkinderen. ‘Hier, hot cross buns!’, zet Alice een schaal op tafel die net uit de oven komt. ‘Kennen jullie die?’ Ik schud mijn hoofd en kijk bij de anderen af hoe ze de broodjes eten: gewoon doorgesneden met wat boter. Het is een soort krentenbol; lekker kruidig en met stukjes fruit erin. Op Wikipedia lees ik naderhand dat dit een Britse paastraditie is die door de hele Gemenebest te vinden is. De verschillende aspecten van het broodje hebben zelfs een specifieke betekenis, zoals het kruis dat refereert aan de kruisiging van Jezus en de kruiden die staan voor de kruiden die werden gebruikt om hem te balsemen. Wat een broodje wel niet aan symboliek kan bevatten!
‘Wij wonen op “the Mount”’, vertelt de gezellige vriendin van Alice, terwijl ze tegelijkertijd een van haar kleinkinderen hapjes van de ovenschaal met ei voert en haar dochter extra servetjes aanreikt om de snoet van haar zoon te poetsen. ‘Mount Maunganui, dat is gezellig hoor! Je moet echt langskomen, alhoewel ik jullie helaas nu niet kan hosten want mijn huis wordt verbouwd. En al deze monsters wonen ook bij mij in.’ Ze knikt naar haar rumoerige familie. ‘Maar je kunt komen surfen en naar het strand en er zijn leuke restaurants en winkeltjes.’ The Mount (door de Maori Mauao genoemd) is blijkbaar een populaire trekpleister verder naar het noorden van Nieuw-Zeeland. Sinds 2008 is de vulkanische heuvel weer eigendom van de lokale iwi (Maori gemeenschap), waar ook deze vrouw bij hoort. Het klinkt allemaal zo gezellig en hartelijk, dat we haar maar niet vertellen dat Jessie over een paar dagen Nieuw-Zeeland alweer gaat verlaten. Een bezoek aan Mount Maunganui moet helaas wachten tot een volgende reis.
‘Hoe wordt er eigenlijk naar elkaar gekeken op het Noorder- en het Zuidereiland?’ vraag ik. In veel landen is er wel een soort competitie tussen verschillende delen van het land: In Nederland binnen en buiten de randstad, in Italië tussen het Noorden en het Zuiden en in Canada het Oosten en het Westen. ‘Gewoon hetzelfde hoor,’ wordt er gelachen. ‘Het is niet alsof er echt onderscheid gemaakt wordt en we praten ook hetzelfde. Alhoewel, Zuidereilanders zíjn wel een beetje anders. Zoals Harry hier, hij komt van het Zuidereiland en je merkt het wel…’ Er wordt geknikt naar een van de mannen in het gezelschap die met zijn ogen rolt. Ik lach. Hetzelfde maar anders dus, het klinkt alsof er toch enige rivaliteit is.
Terwijl de kinderen buiten paaseieren zoeken, helpen Jessie en ik om de vaatwasser in te ruimen. Daarna trekken we ons nog even terug en verhuizen Jessie's spullen. Alice voelde zich enorm bezwaard dat ze ons geen eigen kamers kon geven (ondanks onze opmerkingen dat we inmiddels wel gewend zijn om samen in een bed te slapen) en nu de gasten vertrekken scheiden onze slaapplaatsen zich. Stap één van het afscheid.
De rest van de dag verloopt rustig. Het automuseum slaan we over, maar we gaan wel samen met Alice in Oteki shoppen voor een extra trui voor mij voor de komende wintermaanden. Terwijl we terugrijden naar huis, wijst ze naar een man die de straat oversteekt. 'Kijk, dat is onze nieuwe premier! Hij heeft hier familie in de buurt. Aardige vent hoor.’ Het is nog niet zo lang geleden dat Lucinda Ardern (die in Nieuw-Zeeland een stuk minder populair blijkt te zijn dan in de rest van de wereld) is afgetreden en vervangen. Als politieke hoofdstad van het land, is Wellington de plaats waar dat allemaal gebeurt. En hier kun je dus loslopende politici spotten, een soort safaritour.
Later zoeken Jessie en ik in een van de kleine winkeltjes in de dorpsstraat nog naar een bedankje voor Alice, pak ik de auto alvast in en eten we met zijn drieën het avondeten. Alice vertelt van alles over Nieuw-Zeeland en denkt uitgebreid met me mee over het vervolg van mijn reis. Enige gereserveerd die ik aan het begin voelde is inmiddels weg, wat een vriendelijke vrouw!
En dan is het zover, hier scheiden onze wegen. Jessie blijft nog een dag langer bij Alice, om daarna de trein naar Auckland en het vliegtuig naar Australië te nemen. In Perth zal ze nog twee weken op stap gaan met Rikki en Chleo, voordat ze terug naar de VS vliegt. En ik rijd met de auto door naar Lake Taupo. Ik maak Jessie voor de laatste keer wakker om afscheid van haar te nemen en eigenlijk gaat dat sneller en makkelijker dan ik had verwacht. Ik heb geweldige herinneringen aan onze tijd samen, in Queenstown en op deze roadtrip, maar het voelt ook alsof het voor nu compleet is. Ondanks mijn recente irritaties, is zij een van mijn favoriete personen op deze wereld. Ik weet echter dat we elkaar in de toekomst weer terug zullen vinden, waar of wanneer ook, en dat het dan weer net zo makkelijk en leuk zal zijn. Dat maakt het afscheid oké. Langzamerhand begint mijn reizigershart te wennen aan deze constante afscheidsmomenten.
Ik kruip in mijn vertrouwde grijze stoel in IJsbreker en het voelt als thuiskomen. ‘Nou IJsje, it's you and me baby!’ klop ik liefkozend op zijn groezelige raamkozijn. Ik start de motor en rijd de straat uit. Ineens komt het besef dat ik voor het eerst in lange tijd weer écht alleen op reis ben; niemand om bij thuis te komen of om rekening mee te houden, niemand om de avonturen mee te delen. Het is bevrijdend en eenzaam tegelijk, een soort lege ruimte die helemaal aan mij is om op te vullen. Niet dat die leegte echter lang zal duren, want ik ben alweer op weg naar mijn volgende avontuur…
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe het avontuur verder gaat! Ik ga op zoek naar verbinding tussen de vulkanen en kratermeren van het Noordereiland…
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker', waarmee ik nu op pad ga om dit geweldige land verder te verkennen. Op naar het avontuur!
Ode aan de automonteur
‘Roadtrip!’ roepen Jessie en ik in koor en lachend start ik de auto. Buiten vormt de constante regen een treurig geheel.’Queenstown is crying for us,’ voegt mijn reisgenootje er aan toe, terwijl ik voorzichtig achteruit onze lange slingerende oprit afrijd. Mijn enorme auto past voor mijn gevoel maar net op het smalle pad; ik ben nog niet helemaal gewend aan de afmetingen van het ruimteschip. Daar komt bij dat ik niet goed door het verduisterde achterruit kan zien en aan de ‘verkeerde kant’ van de auto zit. Ik manoeuvreer de auto dus met bijeen geknepen billen op basis van mijn zijspiegels, terwijl ik tegen Jessie zeg: ‘Ik wil wel even vertellen dat ik een nerveuze bestuurder ben, vooral als er iemand naast me zit. Dan doe ik soms gekke dingen, die ik normaal helemaal niet zou doen.’ ‘Oke,’ antwoordt Jessie rustig. ‘Wat kan ik het beste doen om het makkelijker voor je te maken?’ ‘Niets,’ zeg ik, dankbaar dat ze het vraagt. Ik draai de auto achteruit de parkeerplaats aan het einde van de oprit op zodat ik kan keren. ‘Laat mij maar gewoon mijn ding doen. Ik ben wel gewoon een capabele, veilige chauffeur hoor.’
Mijn timing is komisch. ‘Kkkkrrrggggg,’ klinkt er een schurend geluid aan de achterkant van de auto en met een pijnlijk gezicht duikt Jessie ineen. Ik zucht en het wordt even heel stil.
‘Wil je dat ik mee ga kijken?’ vraagt ze voorzichtig, maar ik schud mijn hoofd. Terwijl ik naar de achterkant van de auto loop, kan ik mezelf wel tegen mijn hoofd slaan. Ik weet toch dat daar een muurtje staat! Ik voel me beschaamd tegenover Jessie (wat een manier om te laten zien dat ik een prima bestuurder ben) en baal van mijn eigen onoplettendheid. Ik ben ook een beetje bang om naar de achterkant van de auto te kijken, maar… er is eigenlijk niets te zien? Het lijkt erop dat ik met mijn rare lange trekhaak het lage muurtje heb geraakt, maar dat de auto zelf geen schade heeft opgelopen. Opgelucht stap ik weer in.
Mijn opluchting gaat echter snel over in zenuwen wanneer ik de weg oprijd en het knipperlicht een raar snel tikkend geluid voortbrengt. Na vijfhonderd meter stoppen we dus alweer bij het tankstation en stapt Jessie de stromende regen in om mijn lichten te controleren. Niet goed: geen remlicht, geen achterlichten en het linker knipperlicht doet het niet…
‘Is there a happy reason you've come to see me again?’ zegt Hayden van Addept Automotive, wanneer Jessie en ik even later druipend zijn kantoor binnenlopen. Hayden is de afgelopen weken mijn held geweest bij de keuring en het onderhoud van de auto en mag nu zijn cape weer aantrekken. Wanneer ik hem uitleg wat er aan de hand is (zonder te vermelden dat ik net een kleine aanvaring met een muur heb gehad) fronst hij nadenkend zijn wenkbrauwen. ‘Dat klinkt alsof er een zekering is doorgebrand die het achterpaneel bedient. Ik zou je graag willen helpen, maar ik zit helemaal vol vandaag. Ik kan wel even een belletje plegen naar een andere garage op de route of zij je zo kunnen helpen?’ Hayden regelt dat we in Cromwell, drie kwartier verderop, terecht kunnen en vertaalt daarna ook nog even uit losse pols het Japanse bedieningspaneel van mijn auto voor me zodat ik kan laten zien welke zekering het waarschijnlijk is. ‘Wow, wat een aardige, behulpzame vent!’ zegt Jessie, terwijl we teruglopen naar de auto. ‘Ja toch!’ stem ik met haar in. ‘Hayden is echt vanaf het begin al top geweest. Een betrouwbare monteur is zoveel waard!’
Weer een uur later rijden we met een opgelucht gevoel weg bij de garage in Cromwell. De zekering en het knipperlicht zijn vervangen en de kap van mijn achterlicht, die gebarsten bleek, hebben we voorlopig even provisorisch getapet. ‘Ach, geef me maar een tientje,’ zei de monteur toen ik vroeg wat het kostte. ‘Het was geen moeite!’ Nog zo'n held, blijkbaar zijn automonteurs in Nieuw-Zeeland allemaal bijzonder aardig.
Twee uur later dan gepland en we zijn we dan eindelijk onderweg. ‘Super fijn hoe jij reageerde op deze tegenslag trouwens,’ zeg ik tegen Jessie. ‘Veel mensen zouden nu kibbelen en vloeken, maar jij bent zo ontspannen en behulpzaam en begripvol. Dat geeft hoop voor de rest van de roadtrip!’
On the road again
De afgelopen maanden ben ik gewend geraakt overal heen gereden te worden door Benny en Osian en pas nu ik zelf door de woeste Nieuw-Zeelandse landschappen rijd valt het me echt op hoe avontuurlijk deze wegen eigenlijk zijn. De route slingert langs indrukwekkende afgronden en prachtige blauwe meren en leidt ons naar de regenwouden in het westen van het Zuidereiland. Het rijden aan de linkerkant van de weg gaat prima, alhoewel ik nog steeds extra oplettend ben. In gedachte zie ik steeds de gruwelijke ‘road safety’ reclamespotjes van de Nieuw-Zeelandse overheid, die zelfs in de bioscoop getoond worden en waarin ze vreselijke ongelukken laten zien met de boodschap: ‘Driving in New Zealand is different, take care.’ En eerlijk is eerlijk, ze hebben gelijk… De weg hier ís anders!
Na een paar uur rijden maken we een korte stop bij Thunder Creek Falls, een van de vele uitkijkpunten op de route. We lopen door het druipende regenwoud naar de lange slanke waterval die als een witte sluier van water en damp de dichtbegroeide helling afstroomt en uitkomt in de snel stromende rivier. Het regent nog steeds en al snel hangt mijn haar in druipende slierten rond mijn gezicht, maar eigenlijk maakt de regen het woeste woud alleen maar mooier. We zijn nu echt ver van de bekende bergen en meren van Otago en zien een hele andere kant van Nieuw-Zeeland.
Na een korte toiletstop achter een druipende palmboom (waarbij ik Jessie per ongeluk recht in de ogen aankijk tijdens het plassen, oepsie), stappen we weer in de auto. De weg slingert verder door het groen, langs steile hellingen met krappe haarspeldbochten. IJsbreker heeft het zwaar op de steile stukken en klimt met een slakkengang omhoog. ‘Kom op IJsje, je kunt het!’ moedigen Jessie en ik mijn oude auto aan.
De snelweg volgt de ruime bocht van de Haast River en dan bereiken we ineens de ruige kust. Links van ons kijken we uit over de golven van de Tasmanzee en rechts ligt het donkergroene regenwoud met de dichtbegroeide bergtoppen.
‘Bridge lane one,’ lees ik hardop de woorden op het wegdek, vlak voordat we weer een van de smalle bruggen over moeten steken. ‘Huh, that doesn't sound right?’ Jessie proest het uit. ‘Je moet het van boven naar onder lezen! Kijk maar: “One lane bridge”!’
We maken ons klaar om de Haast River Bridge over te steken, een smalle enkelbaans brug van 750 meter lang over de monding van de rivier. Ik stop even in het voorsorteervak en tuur naar de overkant. Auto's vanaf de andere kant hebben voorrang, maar ik zie niemand aankomen. ‘It’s clear, right?’ vraag ik mijn extra paar ogen en ze knikt. Voorzichtig rijd ik de smalle weg op. Voor mijn gevoel past mijn auto er maar net op, een beetje slingeren en we liggen in het water. Het uitzicht aan beide kanten is spectaculair, met vrij zicht op zowel het ruige binnenland als de riviermonding, maar ik durf niet te veel om me heen te kijken. Naast me maakt Jessie druk foto's uit het raampje, terwijl ik langzaam doorrijd.
Na tweehonderd meter is er een verbreding in het wegdek, een zogenaamde “passing lane”, en we zijn daar pas net voorbij als ik aan de overkant een tegenligger de brug zie naderen. ‘My bridge, my bridge, my bridge!’ roep ik, hopend dat hij oplet en stopt. Achteruit terug is hier echt geen optie… Wanneer we eindelijk aan de overkant zijn, slaak ik een zucht van opluchting. ‘Yes! My bridge!’
Daarna volgt een van de mooiste stukken van de route. De weg loopt soms vlak langs de kust met kiezelstranden, waar her en der grote stukken drijfhout liggen, en slingert dan weer naar binnen het groen in. De bomen zijn door de kustwind grillig en krom gegroeid en vormen een soort tunnel. Alles is groen en wild en vol leven. Het is inmiddels al laat in de middag, dus we stoppen niet, maar vanuit de auto kijken Jessie en ik onze ogen uit.
Toch begin ik me ook steeds ongeruster te voelen. Alweer een tijdje terug reden we langs een bordje met 'last fuel for 120 km’. ‘Ach, ik heb nog minstens een kwart tank’, dacht ik op dat moment en ik ben straal voorbij de kleine pomp gereden. Nu, nog geen half uur later heb ik spijt: de benzinemeter staat ineens op rood.
‘Meestal kun je nog een tijdje doorrijden als de meter zegt dat hij leeg is, toch?’ vraag ik nerveus aan Jessie.Ze haalt haar schouders op. Ik kijk om me heen naar het regenwoud en de weilanden en de verlaten weg. ‘En wat doen we als de auto wel stil valt?’ ‘Lopen, op zoek naar iemand die ons naar het benzinetation wil brengen?’ suggereert ze en ik knik. Juist, geen paniek, het komt wel goed. Ik staar intensief naar elke boerderij die we in de verte zien en denk: ‘Onthouden, daar wonen mensen die ons kunnen helpen…’ Voorzichtig geef ik gas, terwijl de auto rustig door blijft snorren. Gelukkig blijkt mijn eerste gedachte juist: je kunt nog een tijdje doorrijden wanneer de benzinemeter op rood staat. We redden het tot het benzinestation in Fox en vullen IJsbreker weer helemaal, voordat we het laatste half uur naar Franz Josef rijden. Les voor de volgende keer: niet op de benzinemeter vertrouwen en op tijd tanken.
Het is al aan het schemeren wanneer we aankomen bij het ‘Franz Joseph Rainforest Retreat’, de camping waar we twee nachten staan. Onze prioriteiten zijn duidelijk. We checken in, parkeren de auto op onze camperplaats en rennen snel naar de hottub die binnenkort sluit. Onze bikini’s trekken we aan in het toilet van het luxe restaurant en giechelend maken we in de spiegel foto’s van onze combinatie van badkleding, regenjassen en hoofdlampen. Sexy ladies!
Tevreden laten we ons in het warme bubbelende water zakken. Om ons heen regent het nog steeds zachtjes, het is inmiddels donker en we zijn omringd door druipende bomen en struiken. Wat een geweldig einde van onze eerste roadtripdag!
Ice ice baby
De volgende ochtend worden Jessie en ik wakker achterin mijn auto. IJsbreker is lekker knus zo met zijn tweeën, net iets groter dan een tent. Met ieder een dekbed en een slaapzak is het gelukkig niet koud, maar de ramen zijn beslagen en vochtig van het condens. Ik veeg met mijn mouw een stukje schoon en kijk naar buiten waar het al licht is. Dan por ik Jessie wakker, de gletsjer roept!
Dit gebied staat bekend om de reeks gletsjers, die de verbinding tussen de hoge toppen van de Zuiderlijke Alpen en de kust en een unieke combinatie vormen met het omringende regenwoud. De twee meest bekende en bezochte gletsjers zijn Franz Josef en Fox Glacier. Voor vandaag hebben we een wandeling op Roberts Point track uitgekozen, waarmee we dicht bij de Franz Joseph Gletsjer kunnen komen. Toen we deze route op internet opzochten stonden er allerlei enge waarschuwingen bij: ‘Niet voor beginners!’, ‘Pas op, gladde rotsen!’, ‘Goede uitrusting noodzakelijk!’, ‘Niet veilig na veel regen in verband met snel stijgende rivieren!’. Nou zijn Jessie en ik niet echt beginners (met onze fancy nieuwe diploma’s tot wandelgidsen) en hebben we allebei goede uitrusting, maar toch ben ik een beetje nerveus over die rivieren. Het heeft de laatste dagen veel geregend en we hebben geen satteliettelefoon of ander noodcommunicatiemiddel bij ons. Veiligheid is er zo ingedrild in onze opleiding, dat het moeilijk is deze waarschuwingen te negeren. ‘Weet je, als het niet veilig is keren we gewoon terug,’ zegt Jessie echter stoer en ik knik.
De tocht begint makkelijk genoeg, met een half-verhard pad door het groene moerasgebied in de vallei. We halen dagjesmensen in jeans en op gympen in, waar wij met onze bergschoenen, wandelbroeken en rugzakken een sterk contrast mee vormen. Die zullen vast een andere route gaan doen, toch?
We lopen langs een waarschuwingsbord. ‘WARNING’, staat er in koeienletters, met daaronder een herhaling van alle waarschuwingen over de route. ‘Three people have died on Roberts Point Track!’, wordt er onheilspellend gezegd, met plaatjes van de bijbehorende krantenartikelen als bewijs. Ik lees: ‘Two female backpackers who were washed down the river to their deaths on the West Coast late on Friday were just 2 km from safety.’ Slik, de Department of Conversation windt er in ieder geval geen doekjes om…
Het pad voert ons omhoog de groene helling op en golft door het landschap. Het is allemaal nog niet heel spannend, maar wel heel mooi met palmbomen, dichte groene struiken en mosbegroeide bomen. Terwijl we door de begroeiing lopen, wijzen we planten aan waar we over geleerd hebben en halen we herinneringen op van de afgelopen drie maanden. Het is moeilijk te geloven dat ons leven in Queenstown nu voorbij is en dat ik mijn Fancy Worms-broertjes en zusjes niet meer terug ga zien. Ik ben blij dat ik deze dagen samen met Jessie nog heb om de overgang wat makkelijker te maken. ‘Weet je nog die keer dat Nilsson lieve briefjes voor ons allemaal had geschreven, toen we terug kwamen van de hike?’ mijmert Jessie. ‘Dat voelt nu al zo lang geleden.’ ‘Ah Nilsson,’ zucht ik. ‘Af en toe kon ik hem wel schieten, maar hij was toch ook wel een hele charmante gast. Ik ben benieuwd wat hij de komende jaren allemaal gaat doen.’ ‘Ja en over charmant gesproken… Volgens mij had Mats echt een oogje op me de laatste weken!’ giechelt Jessie. ‘Weet je dat hij me één nacht een berichtje heeft gestuurd, dat ik wel door zijn slaapkamerraam naar binnen kon klimmen om hem gezelschap te houden in bed?’ Ik lach. ‘Ja, dat had je me laten zien toch! Leven met een groep jonge mannen was in ieder geval nooit saai… En Don dan, die de laatste avond met drie verschillende meisjes stond te tongen!’
We duiken op uit de schaduw van de bomen en steken een lange smalle hangbrug over die de ene helling met de andere verbindt, als een brug tussen twee werelden. Even krijgen we vrij uitzicht op de prachtige brede riviervallei. Ver onder ons zien we de grijze stenen van de rivieroever en aan de overkant de dichtbegroeide rotsachtige helling. Her en der glinsteren zilveren linten van water die de helling afstromen om zich bij de stromen van rivier te voegen. Aan de andere kant van de brug duiken we de groene begroeiing weer in en verdwijnt het uitzicht achter de struiken. We klimmen verder omhoog en passeren een trailrunner die al op de terugweg is. ‘Is de route verderop nog goed te doen?’ vragen we haar in het voorbijgaan. ‘Ja hoor, er zijn alleen een paar gladde rotsen waar je moet oppassen om niet uit te glijden!’ roept ze. Ze kijkt naar onze bergschoenen. ‘Maar jullie zullen wel oké zijn met die schoenen.’
Niet veel later loopt het pad inderdaad over enorme ronde rotsen die door weer en wind glad geslepen zijn. We klauteren voorzichtig omhoog, op sommige stukken onze handen gebruikend.
Nadat we in de zon op een prachtig uitzichtpunt onze lunch hebben gegeten, vervolgen we de tocht. Op het smalle pad naderen we een groep trage wandelaars, in spijkerbroeken, met gympen en als enige uitrusting een flesje water in de hand. Blijkbaar wagen die zich ook aan deze route, of dat nou veilig is of niet. ‘Hi there, excuse me,’ probeer ik langs ze te komen, maar ze gaan niet aan de kant en blijven midden op het pad stilstaan. Voorzichtig klauter ik met Jessie in touw over de rotsblokken naast het paadje om voorbij de groep te komen. Jessie struikelt tijdens onze inhaalmanoeuvre en komt hard met haar knie op een puntige steen neer. ‘Grrr amateurs,’ mopperen we, terwijl we verder marcheren. ‘Die mensen snappen niet hoe bergetikette werkt!’ Het is duidelijk dat deze route een ander publiek aantrekt dan de afgelegen tochten die we tijdens onze opleiding deden.
Nog wat klimmen en dalen en bruggen en trappen later, staan we ineens op een houten platform: het uitzichtpunt voor de gletsjer en tevens het einde van de route.
We kijken nu uit over de hele vallei, in al zijn glorie. Voor ons gaat de golvende groene jungle over in grauwe rots vol scherpe randen en hoekige vormen. Daarboven ligt de grijswitte gletsjer als een enorme ijsglijbaan over de ronding van de berg gekruld. De lucht boven het ijs ziet er somber uit en de omringende bergtoppen verdwijnen in de grijze wolken.
‘Jeetje, die gletsjer is kleiner dan ik had verwacht!’ zeg ik tegen Jessie. ‘Vroeger liep hij vast helemaal tot daar, zie je die rotsen? Maar nu… Kijk daar is zelfs een kleine waterval.’ Jessie knikt. ‘Klimaatverandering… Maar nog steeds mooi he? Kijk hoe gaaf dat contrast van het ijs met die groene begroeiing.’
De terugweg verloopt vlot. De heuvels af, de bruggen over en door het groen. Gelukkig maar, want de zonsondergang komt steeds dichterbij en we willen hier niet in het donker stranden. ‘Ik snap eigenlijk niet dat ze zo panisch over deze route doen,’ babbel ik, terwijl we de gladde rotsen weer oversteken. ‘Dit is helemaal niet zo moeilijk! Alhoewel je op deze rotsen wel lelijk kunt vallen.’
Ik heb het nog niet gezegd of mijn voet glijdt onder me vandaan op een glad stukje steen. Met zwaaiende armen roetsj ik onderuit. Ik val keihard op mijn knie, vang me pijnlijk op met mijn elleboog en rol een stukje naar beneden de rots af om met een kreun tot stilstand komen. Au! Ik krabbel overeind, controleer of alles het nog doet en strompel met een pijnlijk been en gezonde schaamte verder. Dat wordt een flinke blauwe plek.
In de schemering komen we terug bij de auto. Do you think they will be okay?’ vraag ik aan Jessie, terwijl ik denk aan al de mensen die we hebben ingehaald en zijn gepasseerd. De groep met de spijkerbroeken en gympen die zonder spullen liep, of de Chinese familie met oudere mensen die nog een heel stuk omhoog te gaan hadden toen we ze zagen. Wie wordt het volgende slachtoffer van Roberts Point?
Shut up, there are waves!
‘Update! Good morning! We are waking up in the van…’ zeg ik met mijn slaapschorre stem, terwijl ik Jessie en mij film in ons knusse bed in de auto. Jessie, die tot een paar seconden geleden nog sliep, kijkt met een slaperig hoofd verward naar de camera en rekt zich dwars door het beeld uit. ‘Update!’ kreunt ze, omdat dit is hoe we alle filmpjes voor onze familie, vrienden en andere geïnteresseerden starten. Ik lach om haar wazige frons en roep vrolijk: ‘Day 3 of the roadtrip! We are driving to the north of the South Island today, to Abel Tasman National Park. Talk to you soon, byeee!’
We laten de ruige omgeving van Franz Josef achter ons en rijden richting de kust. Voor de lunch stoppen we bij het stadje Hokitika: een ‘kunstenaarsdorp’ aan de zee vol met leuke galerijen, studio’s en winkeltjes. Volgens mijn reisgids is dit normaal een gezellige hub, maar omdat het Goede Vrijdag is, is het dorp nu doodstil. Nadat we een rondje hebben gelopen langs allerlei gesloten zaakjes en een kijkje hebben genomen in ‘Sock World’ (een museum en wolwinkel vol knusse sokken), eten we op het terras van een café een broodje. De lokale meeuwen liggen constant op de loer voor hun eigen feestmaal en ik voel me alweer helemaal thuis; in Leiden moet je ook altijd je eten bewaken. Ik vertel Jessie over die keer dat een grote meeuw bovenop het hoofd van mijn vriendin Anna probeerde te landen om haar broodje te stelen en schiet weer in de lach bij de herinnering aan hoe haar gezicht in slow-motion van vrolijk naar afschuw veranderde, toen ze de poten van het beest in haar haar voelde. Als de slechte vriendin die ik ben, kon ik ook toen niets anders doen dan hysterisch lachen.
Met onze koffiebekers in de hand lopen we nog even naar het strand. Voor Jessie (die in een landelijke staat van de VS woont) is dit het hoogtepunt van de dag. ‘Oh my god, it’s the ocean!!!’ gilt ze, terwijl ze in haar handen klapt en op en neer springt. Ze is als een klein kind op het strand. ‘Look, look, there are waves. SHUT UP, THERE ARE WAVES!’ Ze duwt tegen mijn schouder. ‘THIS IS CRAZY!’
Ik lach om haar blije reactie en snuif de zoute wind op, terwijl ik geniet van het bijzondere zwarte zand en de bulderende golven die schuimend wit op de rotsen van de kuststrook stukslaan.
In totaal hebben we vandaag een uur of zes te rijden en we hebben er nog maar twee uur op zitten. Dus rijden we snel verder naar het noorden, op rechte wegen tussen de weilanden en fruitbomen overspannen met netten. Gewoon vlak, groen met her en der een dorp; dit uitzicht is niet zo indrukwekkend na alle natuurpracht van eerder.
‘Zal ik even rijden?’ stelt Jessie voor, vlak voordat we weer een stukje door de bergen moeten. We hebben nog een paar uur te gaan en ik merk dat ik moe begin te worden, dus ik stem in. Jessie kruipt achter het stuur en rijdt voorzichtig weg. Het is haar eerste keer links rijden en dat is natuurlijk nog even wennen. Net zoals ik eerder deed, klikt ze een paar keer de ruitenwisser in plaats van het knipperlicht aan.
Het landschap verandert snel wanneer we de bergen weer in rijden. Het is fijn om nu lekker naar buiten te kunnen kijken en foto’s te maken van de prachtige omgeving, in plaats van zelf achter het stuur te zitten. Terwijl ik druk plaatjes schiet probeer ik niet ineen te krimpen bij het luide loeien van de motor. De stijging van de weg is zwaar voor mijn arme oude auto en Jessie probeert (met wat hardere hand dan ik zou doen) snelheid vast te houden. ‘Yes, you can pass!’ wuift ze de mensen achter ons voorbij op de eenbaansweg en ik bijt op mijn tong om niet op te merken dat ze beter even kan wachten tot de passing lane die over een kilometer komt. ‘Die mensen kunnen echt wel even een kilometer wat rustiger rijden’, denk ik verwoed, terwijl ik de afgrond naast de weg angstaanjagend dichtbij zie komen. Maar, net zoals Jessie mij niet op de vingers keek tijdens het rijden, wil ik dat ook niet bij haar doen en ik zeg niets. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat ze weet wat ze doet; thuis rijdt ze zelf ook in een oude auto.
Toch haal ik opgelucht adem wanneer we weer in makkelijker terrein aankomen. We volgen de Motueka River door een lieflijk groen heuvellandschap, met glooiende weilanden vol schapen en koeien dat geweldig past bij de country muziek die we aan hebben staan. ‘Dit doet me een beetje denken aan het Belgische platteland,’ zeg ik tegen Jessie, die met een enorme lach om zich heen aan het kijken is. ‘Zo vredig en verzorgd. Het is op een hele andere manier mooi dan die ruige natuur.’ ‘Dit vind ik echt het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien,’ zegt Jessie vol overgave. ‘Dit hebben we thuis in de VS niet.’ We hebben vandaag nog een half uur te gaan en op de achtergrond zingt Kenny Rogers: ‘You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em, know when to walk away and know when to run…’, terwijl wij rustig verder snorren.
Ik navigeer Jessie een klein weggetje op. De rijbaan is te smal voor tegenliggers en aan beide kanten hangen prachtige volle wilgen over de weg. We slingeren langs huizen, kruisen de smalle beek nog een keer, rijden langs een bordje met ‘wantoowantoo’ en een paar grote schuren en parkeren op een oprit. Wanneer we naar het woonhuis verderop lopen gaat de deur al open en ik hoor in het Nederlands: ‘Goedemiddag, welkom!’
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe onze roadtrip verder gaat! Tijd voor bijzondere ontmoetingen, kleine tegenslagen en een feestje!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 96 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => New Zealand [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,new-zealand [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roadtrip-deel-1 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5102796 [userId] => 64727 [countryId] => 136 [username] => bramstijn [datePublication] => 2024-07-20 [photoRevision] => 0 [title] => 18 jaar verder [message] =>Beste familie en vrienden,
Het is zeker acht jaar geleden sinds ons laatste verhaal. Het is best grappig om deze site weer te heropenen en al onze verhalen zelf te lezen waarvan we al best wat vergeten zijn. Het begon al met het wachtwoord om in te loggen en emailadressen van vrienden en familie die nog bestaan of inmiddels veranderd zijn.
Wij hopen dat het goed gaat met iedereen die dit bericht nog kan lezen. Over de jaren hebben we nog redelijk goed contact met Nederland, en is er natuurlijk veel gebeurd wat vrij normaal is. Kortom, met ons gaat het heel goed. Stijn is 18 jaar en doet zijn laatste jaar op St Bede's College. Hij wil volgend jaar sportcoaching en management gaan studeren en in zijn laatste schooljaar studeert hij ook voor Personal Trainer. Lejorben en ik zijn nog altijd druk bezig met onze kliniek, waar we nu een team van ongeveer tien therapeuten hebben. We zijn gevestigd in de stad en maken deel uit van een multidisciplinaire kliniek onder de naam Sports Clinic.
Bram, nu 20 jaar, heeft sinds afgelopen week het nest verlaten. Hij heeft een rugbycontract getekend bij RFC Haarlem en gaat Business Economics studeren in het Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Hij woont sinds kort in Haarlem en heeft het naar zijn zin. Het is best een beetje vreemd om een van je jongens weer te zien vertrekken naar Nederland. Alhoewel de bedoeling is dat hij na vier jaar weer terugkomt naar Nieuw-Zeeland.
Momenteel is Stijn alleen in Nieuw-Zeeland en zit tijdelijk op kostschool, wat hij ontzettend leuk vindt. Lejorben is momenteel in Nederland, terwijl ik aan mijn eerste week ben begonnen in het olympisch dorp hier in Parijs, waar ik deel uitmaak van NZOC. Bram, Lejorben, Wendy (mijn zus)en Luuk (neefje) komen volgende week naar Parijs om zowel Nieuw-Zeeland als Nederland aan te moedigen.
Er zijn een aantal nieuwe foto’s toegevoegd aan deze site, met name van onze jongens, die een goede indruk geven van ons huidige bestaan hier in Christchurch, NZ. Nogmaals, hopen wij dat iedereen die dit leest in goede gezondheid is, en “don’t be shy” om een berichtje achter te laten. Helaas zien wij geen lijst van emails, dus is het niet helemaal duidelijk wie dit ontvangt.
Heel veel groetjes,
Lejorben, Hans, Bram en Stijn xxx
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!
Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.
Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’
Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!
Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!
‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’
Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!
Bush Leader
Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.
Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.
Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’
Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…
We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.
Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’
Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.
Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!
Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.
Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.
Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.
De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.
Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.
Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’
(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)
We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’
Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’
Alle puzzelstukjes vallen op hun plek
Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.
De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.
Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.
Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’
‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.
Ready for take off
En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 632 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => Queenstown [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-2 ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5100569 [userId] => 372454 [countryId] => 136 [username] => jorindevoskes [datePublication] => 2024-04-08 [photoRevision] => 0 [title] => De puntjes op de i (deel 1) [message] =>Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Row, row, row your boat
‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’
We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’
We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.
Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’
Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’
Summer Nights
‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’
Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.
Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.
Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.
Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.
Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!
Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…
Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)
De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?
Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’
Met ons kom je hoger
Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.
‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.
Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .
Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’
Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’
Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.
‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’
Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’
Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.
Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…
Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.
‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…
‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.
Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.
Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.
Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.
‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’
Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’
De klant is koning (of niet?)
Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…
‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’
Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’
Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’
Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’
Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’
De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!
Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.
‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’
Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’
Stort niet de afgrond in a.u.b.
De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.
‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!
‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!
‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.
‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…
‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’
We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!
Volg mij!
Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’
Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.
Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.
‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.
We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.
We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.
Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!
Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.
Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’
We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.
‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!
De toekomst is nu
Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’
In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.
Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?
Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.
En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.
Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 210 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => Queenstown [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-1 ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5100422 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-04-02 [photoRevision] => 0 [title] => Haere Rā Aotearoa [message] =>Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.
We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.
Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.
Goodnight, CU in Dubai!
Toen we een paar dagen geleden naar het noorden reden was de State Highway 1 gesloten. We moesten een behoorlijk stuk omrijden. Speciaal voor het paasweekend waren de pilonnen aan de kant geschoven en de weg dus opengesteld. Voor ons? Of voor iedereen inclusief kiwi’s die de weg opgaan. Of eigenlijk speciaal voor de oldtimers. Want op zondag is het in heel Nieuw Zeeland druk op de weg met de mooiste en meest bijzondere oldtimers. Zoveel hebben we er nog nooit gezien, en zeker niet rijdend op de weg.
De zon scheen ’s morgens al uitbundig en het bleef de hele dag weer mooi weer. De koffiestop was ergens in een klein plaatsje. We moesten er voor terugrijden want voordat het wisten waren we het dorp al weer gepasseerd. Maar we waren er zo aan toe, dat wachten niet langer kon. En de bakery die we in het voorbijgaan zagen trok voldoende van onze aandacht. Lekkere dingen in de vitrine en hopen op goeie koffie. Gek genoeg drinken we alle koffie die we krijgen, maar eigenlijk zijn we wel kritisch op de kwaliteit. Soms vergeten we even waar je doorheen moet als je lekkere koffie wilt. Herrie!
Koffie ok, scone lekker. En zoals we ook al deden toen we nog met kleine Tom en Lisa op vakantie gingen: voordat we verdergaan, gaan we allemaal plassen. Jamaar, ik hoef niet. Niks mee te maken, je gaat. Alles zag er prima uit, behalve de toiletten. Dat deed ons denken aan hoe je ze in aziatische landen aantreft. Even doorbijten dan maar.
In Auckland eerst naar het hotel, bagage afgeven en dan de auto inleveren in de stad. Omdat de tank dan altijd vol moet zijn, is het spannend om te zien welke mogelijkheden er zijn om te tanken. Zo dicht mogelijk bij de stad. Mmm, dat werd tanken bij een station al in de stad. Maar met de digitale maps geen enkel probleem, ook niet om dan binnendoor bij het hotel te komen. De kamer was al klaar en dus kon de bagage direct op de juiste plek gezet worden. En dan de auto terugbrengen en de stad in.
Een stad? Zijn we niet meer gewend. De toren, haven, de winkels. We deden een eerste ontdekkingsreis, kochten nog wat souvenirs en deden een vroege maaltijd (salade) in de zon met uitzicht op de haven. Mooi, dan hebben we al gegeten (en gedronken) en kunnen vanavond volstaan met iets kleins. En zo waren we eind van de middag gevuld en wel terug in het Adina hotel.
Vanuit onze kamer in het hotel hadden we een weids uitzicht op een klein parkje en toegangsroute naar Sparks Arena. Wat een stroom jonge aziaten trok eindeloos voorbij. Dan moet er toch iets te doen zijn. Jahoor, Joker Xue trad op. Een chinese jonge singer/songwriter die kennelijk ook hier bij “eigen” publiek heel populair is.
We hadden al gegeten ja. Maar we moesten bekennen dat we allebei nog wel ergens trek in hadden. Tien uur ’s avonds, op pad. Met google maps lopend naar McDonald’s. We wilden ook niet de stad in. Zelfs overdag hebben we daar aardig wat peoples gezien die je liever niet in donker tegenkomt. Nu hoefden we maar vier minuten te lopen. Het viel ook wel mee, alhoewel we veel groepjes jongeren tegenkwamen waarbij we toch even dachten ….. Samenscholingen roepen toch een onveilig gevoel op. Het leek te gaan om autoclubs. Waarschijnlijk minder angstaanjagend. Zolang er maar niet geracet wordt.
Een quarterpounder en frites in de hotelkamer.
We had a good one!
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 237 [author] => rene en marlies [cityName] => Auckland [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/726_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-laatste-stuiptrekkingen-in-nz ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5100392 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-29 [photoRevision] => 0 [title] => Who pays the Ferryman [message] =>Paihia, de strandplaats in de bay of islands. Duidelijk een kustplaatsje waar de middenstand zich helemaal richt op de toerist. Onze overnachtingen hier (drie) waren bij de Sea Spray Suites. Een soort motel met prima kamers. Natuurlijk hadden we het plan om minstens 1 van de 144 eilanden te bezoeken. Urupukapuka eiland moest het worden. In de ochtend met een ferry vanuit Paihia naar dit bijzondere stukje natuur op drie kwartier varen. Prachtig weer onderweg en prachtig weer op het eiland. Op de boot werden we op een link gewezen naar een kaart met de verschillende wandelingen die op het eiland te maken waren. We hadden zo’n vier uur om te wandelen, te eten, koffie te drinken, of misschien wel een glaasje wijn te doen. Van die vier uur moesten we dus ook tijd reserveren voor het niet wandelen.
Op het eiland aangekomen stortten we ons direct in het parcours. Twee aaneengeschakelde routes vormden tesamen precies wat we wilden. Nou zijn we niet slecht in den vreemde, kunnen we best omgaan met kaarten en toch …… Natuurlijk kun je niet verdwalen op zo’n eiland, maar op enig moment wisten we het echt niet meer. Linksaf, rechtsaf, maar komen we dan bij de juiste baai, of moeten we een stukje terug. Begeleid door maps.me lukte het om weer op het rechte pad te komen.
Terug bij het beginpunt bestelden we bij het restaurant een welverdiende salade met een glaasje wijn. Natuurlijk wilden we buiten zitten, genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai en de rust. De rust viel tegen. Menslievende meeuwen, bleven om ons heen banjeren en probeerden zodra we even niet keken ons bord leeg te trekken. Wegwuiven had geen zin, ze goed raken lukte gewoonweg niet, maar de, ook voor foto’s van pas komende self-defence-stick,maakte ze aan het schrikken. Na enige tijd gaven ze het op en richtten zich op nieuwe slachtoffers.
Tegen de tijd dat we het eiland verlieten was de temperatuur door de wind en lichte bewolking behoorlijk naar beneden gelopen. Wij hadden geluk gehad met het weer tijdens onze wandeling. Echt avondeten was niet meer nodig, een sneetje brood met kaas of humus was genoeg.
De volgende dag was het plan om Russell te bezoeken. Een plaatsje in diezelfde baai. Gisteren hebben we hier met de boot nog wat mensen opgepikt voordat we doorvoeren naar Roerbakbakeiland. Volgens Marlies twee manieren om bij Russell te komen: met de ferry of met de auto. Opvallend was al wel dat de tocht met de auto best lang leek te duren. En toch besloten we om met de auto te gaan. Het zal wel veel bochtenwerk zijn, dat houdt nou eenmaal op. Maar met de auto, dat ging helemaal niet. Ja, met de auto op de pont. Ok, dan toch maar met de ferry. Een soort sloffie sleepbootje met een dito skipper. Kaartjes die geknipt werden en een handteller om te zien hoeveel passagiers er aan boord waren. Maar we kwamen aan bij Russell. Toch nog. Het lukte ons niet om hier echt lang door te brengen. Koffie en een dingetje erbij, dat dan weer wel. Maar al snel namen we de ferry weer terug naar Paihia. Maar omdat het nog het best vroeg was, pakten we die waterval iets verderop er ook nog wel effe bij. Toch een stukje met de auto en een heel klein stukje lopen. En die waterval was echt een mooie afsluiting van onze trip door de natuur. Ik denk overigens dat ze de watertoevoer naar de waterval al hadden afgesloten want zelfs de Falls van Coo in de Ardennen maken nog meer indruk. Maar we hebben de falls van Haruru wel gezien. Check. Het is herfst, waarschijnlijk zijn de watervallen na de winter veel groter.
In alle toeristenboekjes wordt geschreven over Charlotte’s kitchen. Een restaurant op een van de twee pieren in Paihia. Daar moet je geweest zijn. Om die reden hadden we bij terugkomst van Russell een plekje gereserveerd om in de avond te kunnen eten. We hadden onszelf nog een echte pizza beloofd. Nou, dat kwam helemaal goed. Wat een uitstekende pizza’s. Het was een soort laatste avondmaal op deze goede vrijdag, want morgen trekken we door naar Auckland voor een overnachting om dan vervolgens te vliegen naar Dubai. Een tussenstop om langzaam weer terug te keren naar Nederland, waar de lente dan is begonnen. En daar gaan we ook heel erg van genieten.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 382 [author] => rene en marlies [cityName] => Paihia [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/575_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => who-pays-the-ferryman ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5100372 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-27 [photoRevision] => 0 [title] => Daytour werd detour [message] =>Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.
Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.
Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!
Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.
De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.
Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 227 [author] => rene en marlies [cityName] => Paihia [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/462_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => daytour-werd-detour ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5100359 [userId] => 442342 [countryId] => 136 [username] => frans-en-jose [datePublication] => 2024-03-26 [photoRevision] => 0 [title] => de laatste dagen [message] =>Hoi Allemaal
Het laatste verslag van ons avontuur
Wij gingen op weg naar Pipiriki via een prachtige weg langs de mooie rivier. Op weg naar ons avontuur met de jetboat. De weg was avontuurlijk, heel smal met grappige plaatsjes zoals Korinth, Athene en Jeruzalem.
Aangekomen bij Pipiriki stapten we op de jetboat en scheurden we met flinke snelheid over de rivier. Na ongeveer 60 minuten stopten we bij een rots waar we moesten uitstappen, een stukje omhoog lopen en daar begon de wandeling op weg naar "de brug to Nowhere". Een mooie wandeling door het bos over een smal pad.
Dit gebied is ooit bedoeld geweest om bewoonbaar te maken en vruchtbaar. Dat is dus niet gelukt. Een aantal families hebben hier hutjes gebouwd om te wonen en een leven op te bouwen. Op het moment dat je bossen en struiken kapt verdwijnt de aarde gewoon met een flinke regenbui. En het kan er flink regenen. Op bepaalde plekken kan de rivier gewoon 19 meter stijgen, ongelofelijk.
Het was dus geen succes om daar een leven op te bouwen dus inmiddels is het allemaal weer begroeit met regenwoud. Ooit is er een brug gebouwd zodat de mensen hun perceel konden bereiken. De brug ligt er nog steeds maar is aan twee kanten omgeven door regenwoud en alleen wandelaars en mountainbikers kunnen er nog overheen. De BRIDGE TO NOWHERE wordt hij nu genoemd.
Op de brug drinken we koffie en eten onze lunch op. Daarna wandelen we terug naar de rivier en stappen weer op de jetboat. Er is behoorlijk wat wind op komen zetten en ook nog wel tegenwind. Best koud op het water. Het is de bedoeling dat wij verderop afgezet worden om de tocht per kajak af te maken.
Bij de kano's aangekomen krijgen we advies van de schipper dat het niet verstandig is om over te stappen ivm de wind. Dus helaas geen kajaktocht.
Dan maar een stop in Jeruzalem op de terugweg waar een prachtig kerkje en een bijzonder klooster staan. Hier kun je goed de mix zien van het Christendom in combinatie met de Maorie. In de kerk hangt bijvoorbeeld een prachtig schilderij van een Maorievrouw als Maria met kindje. Heel mooi!
De volgende dag verlaten we onze leuke BenB en gaan op weg naar Taupo. Taupo ligt aan het grootste meer van het Noordereiland. We moeten een stuk omrijden en weer opnieuw de rivierweg naar Pipiriki rijden omdat de doorgaande weg afgesloten is van 9.00 uur tot en met 15.00 uur. Pech, want het is een omweg van anderhalf uur.
Even buiten Taupo zit ons nieuwe slaapadres, een beetje bijzonder met een wat vreemde host.
De volgende dag huren we mountainbikes en fietsen eerst naar de Huka falls en de Aratiatia dam. Een prachtige weg. We zijn net op tijd, want om 12.00 uur wordt de dam geopend en dat is een spectaculair gezicht. Het mountainbiken valt mij tegen, het is echt heel anders dan een heerlijk fietstochtje in Nederland. Ik ben één keer gevallen, waar ik alleen maar een bloedende vinger aan over heb gehouden maar ik roep heel hard "dit doe ik dus nooit meer".
De volgende dag bezoeken we eerst een Lava glasblazerij. We maken een bezoek aan de werkplaats wat interessant is en gaan dan in de sculpturentuin een kijkje nemen. Prachtig maar wel ontzettend duur allemaal.
Dan naar de Craters van de Moon een geothermisch park, Frans en ik waren hier al geweest maar voor de jongens was dit hun eerste ervaring met stomende wolken overal uit de aarde. Het blijft indrukwekkend.
We maken nog een wandeling die middag en gaan sávonds uit eten in de pub in Taupo en zien een prachtige zonsondergang. Thuisgekomen gezellig een spelletje doen en dan komt de kat van onze gastvrouw ( die was niet thuis) binnen wandelen met een nog levende muis in zijn bek. Ik geef een brul en de kat schiet weg om onze slaapkamer in te rennen. Ik erachteraan waarop de kat de muis loslaat en er vandoor gaat. De muis dook meteen de gordijnen in en uiteindelijk heeft Frans hem kunnen vangen en buiten los gelaten. Wat een consternatie[e-1f605]
Van Taupo naar Roturoa, een stadje vol met geisers en Maorie invloeden.
Onderweg bezoeken we OraKei Korako thermal park. Met een bootje worden we afgezet in een werkelijk onaards maar prachtig geothermisch gebied met de meest prachtige kleuren. Hier doen we een rondwandeling en daarna rijden we verder richting Rotorua door het Tongariro nationaal park.
Onze BenB ligt even buiten de stad op de berg. Rotorua is het centrum van vulkanen en geisers. Er hangt een geur van rotte eieren waar vooral Rick last van heeft. Het ene moment is de geur erger dan de andere keer. Ook Rotorua ligt aan een groot meer met daarin een eilandje. De eerste dag lopen we eerst naar de top van de berg waar onze BenB is gevestigd. Geen spectaculaire wandeling, Daarna pakken we de auto en rijden naar het Redwoods forest om daar een wandeling te maken. Dit is een prachtig bos met ontzettend grote en vooral lange kaarsrechte bomen van wel zo'n 75 meter lang.
Je kunt hier een Treewalk doen maar omdat je dit ook sávonds kunt doen wat natuurlijk veel spectaculairder is besluiten we dat om de volgende dag te doen.
In Rotorua is er een een gondel en die nemen we de volgende ochtend vroeg. Het is mooi weer en we willen de luge gaan doen. Dit is een combinatie van een karten en rodelen. We nemen 5 ritten en dit was geweldig leuk. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee geweest en gelukkig voor de drukte uit.
S'middags nog even shoppen in de stad en dan op tijd eten om sávonds de Treewalk te doen. Het is druk en we moeten ongeveer een uur wachten voor we aan onze bomentocht kunnen beginnen. Prachtige verlichting en lampions verlichten het bos en over de smalle suspension bruggen is het best spannend om te lopen. Werkelijk prachtig om te zien.
Tegen 23.00 uur zijn we weer thuis
Onze laatste dag in Rotorua gaan we nog naar een mountainbike park. Toch maar weer fietsen en ja ook ik ga toch weer mee. We huren de fietsen een halve dag en dat is genoeg om de grote loop te doen. 4 uur over smalle, ongelijke paden met stenen en boomstronken en ja hoor ik ben ook nu weer twee keer gevallen. Hand kapot en een groot ei op mijn onderbeen. ook flink mijn hoofd gestoten, lang leven de helm. Echt nooit meer, maar nu echt nooit meer voor mij een mountainbiketour.
Morgen op weg naar Auckland voor de terugreis naar Nederland. Wat zullen we dit prachtige land met zoveel lieve mensen gaan missen. En wat hebben we een geweldige reis kunnen maken. Fantastisch.
Wat voelen we ons thuis in dit prachtige land.[e-2764][e-2764][e-2764]
We hopen jullie snel weer in Nederland te zien
Liefs Frans en José
Rick en Tim
Hahei, een strandplaatsje aan de oostkust van het noordereiland is de volgende stop. Tegen onze verwachting in ook nu weer veel bergrijden. Stevige bochten, klimmen en dalen. Maar oh zo mooi onderweg.
En waar zullen we nu weer terechtkomen. Naast alle verschillen die ik eerder beschreef, is het ook altijd spannend om te zien wat voor bed we hebben. We zijn zelf gewend aan een ruim bed, we hoeven elkaar niet toevallig tijdens de nacht tegen te komen. Als we elkaar in bed willen ontmoeten dan regelen we dat. En niets is vervelender dan dat je plotseling tijdens je slaap een knietje in je ……. krijgt. De bedden die we treffen zijn veelal kleiner dan we gewend zijn. Maar slapen is geen enkel probleem.
Alsof we het verdiend hebben, ook nu toch weer een mooi plekje. De hele omgeving is zo mooi qua natuur, en dat geldt ook voor de plek waar onze ham staat. Het geheel doet ons denken aan Piechler (een pension in Oostenrijk waar we wel ski vakanties deden) door het gebruikte houtwerk. Op ons terras zitten we midden in een tropische tuin.
Een vriendelijke ontvangst. Ja, maar we zijn wel erg vroeg. Nee hoor, precies op tijd. Jullie appartement is klaar. Op de plattegrond werd ons plekje omcirkeld en we kregen de sleutel. Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Jullie willen waarschijnlijk wel een boottocht maken naar Cathedral Cove. Natuurlijk wilden we dat. Nou, dan boek ik dat voor jullie. En mochten jullie morgen nog naar Hot Water Beach gaan, dan kun je hier schepjes en handdoeken pakken.
Naast de bloeddrukverhogende chips, kaas en de wijntjes eten we heel gezond. We kochten in de village van Hahei bietenburgers en wat sla. En die burgers waren verpakt per vier, dus voor vanavond en morgenavond is het menu geregeld.
Na een prima nacht in ons Oostenrijks ruime appartement, de boottocht. Even lopen over het strand, en in de zon met een temperatuur van rond en misschien al wel boven de twintig graden. En dan met z’n allen de Zodiac in. Een uur langs de kust met zo nu en dan even een baaitje in of zelfs door de grotten heen. De middag lag nog voor ons.
Die was bedoeld voor de Hot Water Beach. Daar ga je naar toe met die schep en handdoek. En onze zwemkleding, die hadden we niet voor niets meegenomen. Het is de bedoeling dat je daar op het strand een kuil graaft met een schep. Als je diep genoeg graaft kom je bij de bron. En die bron bevat warm water. Dus als je geluk hebt, als je een plaatsje vindt én de juiste plek, maak je voor jezelf een heerlijk warm bad. Daar kwamen wij dus op het strand aan, zwemkleding, schep, handdoek, ingesmeerd en wel. Dan kom je al wat brondiggers tegen. Die hebben het al helemaal gehad en vertrekken weer. En dan zie je verderop het strand een deel waar het heel druk is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt dat daar iedereen druk bezig is om te graven. Sommigen liggen al heerlijk in hun kuil. Maar velen komen aan, zien een verlaten kuil, stappen er even in en lopen vervolgens hoofdschuddend weer verder. Inderdaad, de meeste kuilen leveren geen warm water. En zijn dus achtergelaten door teleurgestelde diggers. Zo begonnen wij ook. Even voelen, koud, de volgende dan, koud. Ja eh, hoe dan. Als je de warmte wilt bereiken, zul je moeten graven. Alleen je weet nooit waar precies. We zijn heerlijk in de zon gaan liggen en vermaakten ons prima door naar deze “op zoek naar de bron show” te kijken.
We kregen er dorst van en bij gebrek aan strandtentjes met Amstel Bright besloten we maar naar ons eigen tropische plekje te gaan. Theetijd!
En dan is het 22 maart. Mijn verjaardag, ver weg van huis. Gekscherend had ik al gezegd dat ik toch wel ontbijt op bed zou krijgen. Natuurlijk, was het antwoord. Nou, de verrassing was groots. Toen ik dreigde wakker te worden kreeg ik meteen instructies, hou je ogen dicht. Niet kijken hoor, nog niet, nog niet. Ondertussen hoorde ik een hoop gerommel om me heen. Ja, je mag kijken. Een slinger om me heen in het bed, met van die vlaggetjes eraan met daarop 65. Erg leuk, maar ook wel confronterend. En een cadeau, helemaal meegenomen uit Nederland. Een van de betere gitaarbanden, een Taylor. En toen werd er op de deur geklopt en sprong Marlies meteen het bed uit. Daar werd een blad met een ontbijt gebracht. Helemaal goed.
Eenmaal van de schrik bekomen en het ontbijt verwerkt begon onze trip naar een volgend verblijf. Eindbestemming Rotorua. Tussenstop Waiotapu Scenic Reserve. Een thermisch gebied waar door de geisers en hun uitstoot het gesteente er omheen rijk gekleurd is. Het park was niet groot en dus waren we al snel weer onderweg met als gevolg dat we vroeg in Rotorua aankwamen. Wat een verademing, wat een ruimte. Een kamer met keuken, twee zithoeken en bed, een enorme badkamer en dan ook nog eens een extra slaapkamer met twee bedden. Wat een verschil met onze vorige Ikea-wonen-op-acht-vierkante-meter container. Een drankje op ons terras voor de deur, maar het is nog steeds 22 maart, dus uit eten.
Cobb [e-38] Co. Niet slecht, wat zeg ik, heel lekker eten. En voor het eerst had ik mezelf ingehaald, ik was twaalf uur eerder jarig dan in Nederland.
Na de eerste overnachting in Rotorua kunnen we mooi twee bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken. De verwachting was regen, in elk geval in de middag. En dat was ook zo. Tijdens een guided tour door Whakarewarewa Village begon het te regenen. Wij waren goed voorbereid, onze speciaal voor IJsland gekochte kleding deed het weer goed. De Maori gids vertelde op boeiende manier mooie verhalen. Ontspannen en met humor. Toen hij voorbij kwam sloffen toen wij nog bij het verzamelpunt stonden, liet hij toch een andere indruk achter.
En ja hoor, vandaag net 65, konden we gebruikmaken van seniorenkorting. Dat is mooi meegenomen. Maar het kwam wel hard aan dat ons niet gevraagd werd naar een legitimatie. Zouden ze dan gewoon zien dat we ………
In de ochtend toen het nog droog was hebben we bomen beklommen.The Redwoods in Whakarewarewa Forest.Een wandeling door een bos op hooggelegen touwbruggen van boom tot boom. Wat een bomen, Redwoods en Sequoia’s. Mijn eerste baan – dat is inmiddels wel heeeeel erg lang geleden – was bij William Pont in Zaandam. De houtimporteur van Nederland in de tachtiger jaren. Ik was hier in de Forest weer even terug in de eindjaren zeventig.
Wat valt je op in Nieuw-Zeeland? Er wordt links gereden. Er wordt niet hard gereden, vaak maximaal 100 km/u. Ja, kilometers, er wordt gebruik gemaakt van het metrisch stelsel. De kiwi’s lijken het leuk te vinden om aan de weg te werken. Regelmatig wordt met borden en de bekende oranje pylonen (of is het pion of verkeerskegels) de weg naar één rijbaan geleid. Al kilometers van tevoren staan de pylonen in formatie. Een groot gedeelte van de kiwi’s moet wel bij de roadworks werken, of anders wel zeker bij de productiemaatschappij van de pylonen.
Er wordt Engels gesproken, nou ja, sort of. Probeer ze maar eens te verstaan. Dat valt soms niet mee. Niet gek dat Engels, uiteindelijk is Charles mooi wel de baas van Nieuw-Zeeland.
In tegenstelling tot de Inuits in Canada en de Aboriginals in Australië, worden de Maori’s volledig gerespecteerd. Zo hebben ze eigen televisiekanalen waar de Maori taal wordt gesproken, maar zie je ook veel Maori’s op de niet speciale kanalen. Nu zijn de zogenaamde Polyfests gaande. Feesten in Maori folklore, waar op alle zenders veel aandacht voor is. Lang is het verboden geweest om Maori te gebruiken, maar sinds 1972 is dat na het aannemen van een petitie weer toegestaan. Niet alleen de Engelse taal maakt veel gebruik van Maori, ook vele plaatsnamen zijn Maori namen. In die namen zitten veel herhalingen zoals: Kaiteriteri, Whakapapa (dat stamboom betekent en ook wel verwerkt wordt in tatoeages in het gezicht van de Maori) en Whakarewarewa. De positieve aandacht voor de cultuur van de Maori’s wakkert tegelijkertijd het racisme tegen de Maori’s aan.
Tot nu toe kregen we op alle locaties waar we overnachtten en welkomstdrankje. In de koelkast stond een klein flesje melk. Waarom nou juist dat, is nog een raadsel. Het doet me wel denken aan de tijd van Joris Driepinter, drie glazen melk per dag. Dat was gezond, was de leus. Naar later bleek had het vooral te maken met een melkoverschot.
Denk je nadat je de stekker (pas op dat je de juiste hebt) in het stopcontact hebt gedaan, dat al je apparaten aan het opladen zijn, kun je het mis hebben. Vergeet niet om altijd het schakelaartje bij de outlet aan te zetten.
Pas op als je de kraan openzet. De waterdruk is hier zo hoog dat jezelf en de hele omgeving onder water spoelt als je niet met voorzichtigheid de kraan openzet. Er moet een natuurkundige verklaring zijn voor deze hoge waterdruk, die waarschijnlijk terug te vinden is in het feit dat we hier wel onderaan de aardbol hangen.
En oh ja, Kia Ora is een begroeting in Nieuw-Zeeland. Een goede gezondheid toegewenst.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 167 [author] => rene en marlies [cityName] => Rotorua [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,rotorua [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => kia-ora-en-typisch-kiwi ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5100293 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-21 [photoRevision] => 0 [title] => Frozen [message] =>Het is altijd spannend om te zien waar we terechtkomen. Is het knus, gezellig, kunnen we buiten zitten, hebben we een keuken, is er een Nespresso of een plunger. We gaan het zien. Eerst een fikse tocht naar National Park Tongariro. King Pods, zo heten onze ham’s.
Eenmaal bij de Pods aangekomen werden we uitzinnig enthousiast ontvangen. Onze pod was gereed en tijdens het inchecken vroegen we naar een supermarkt om eten in te slaan. Net om de hoek, moet zo ongeveer het antwoord geweest zijn. Maar haar uitzinnig enthousiasme verpakte de boodschap in een mist. Ach, en je kunt altijd nog hier achter naar de pub, maar ja daar zijn we allemaal en tref je ons dronken. Ha, ha. Nou geef die sleutel nou maar, dan kunnen we onze spullen in de pod kwijt en vinden we die supermarkt zelf wel.
Een ipod, airpods, allemaal kleine gadgets. Nou, dat was deze pod dus ook. Klein, als een soort container neergezet, maar ……… Wel met een terrasje in de zon, én een heus bad op datzelfde terras. Hmmmm, buiten in bad? In Zuid-Afrika hebben we wel ooit onder een buitendouche gestaan.
Boodschappen doen, vlakbij. Het zal wel in de Village zijn. Toch zo’n 13 kilometer rijden. Maar waar we ook keken in de Village, geen supermarkt. Terug en dan straks maar een broodje eten. Maar natuurlijk, de laatste bocht voordat we pod bereikten, was daar de Four Square. Mooi zo. Eten voor de twee avonden en nog wat kleine dingetjes. Het was ons al opgevallen dat er geen koffieapparaten bij ons stonden. Zelf dan maar een plunger aangeschaft.
Eind van de middag begon het toch wat frisser op ons terrasje te worden. Naar binnen dan maar. Binnen eten, koffie en op bed tv kijken. Het werd ook in onze pod behoorlijk wat frisser te worden. En uiteindelijk gewoon koud. Geen echte verwarming, een simpele verrijdbare elektrische verwarming. We gaan gewoon slapen en zien morgen wel weer. Het was alleen maar kouder geworden en voordat we opstonden eerst maar even de verwarming aanzetten. De temperatuur stond op 3 graden en met heel veel moeite kwam die op 15 graden. Het had ook gevroren. Door de kou kwamen we langzaam op gang. Nu begrepen we waarom dat bad buiten stond. Het paste niet meer in de pod, en wat betreft de temperatuur maakte het niet uit of die binnen of buiten stond.
En nog voordat we echt opgang waren werd er op de deur geklopt. Hoe laat we weg zouden gaan. Dan konden de werklui ook bij ons echte verwarming installeren. We wisten niet hoe snel we weg konden komen. Vanavond hebben we warmte.
Het programma voor vandaag. Een wandeling naar de Taranaki Falls en vervolgens met een ski gondel naar een restaurant hoog in de bergen.
Wat een mooie hike door de natuur naar de Falls. Wat een natuur en wat een rust. Het is ook geen hoogseizoen, dus het aantal toeristen is te overzien. Tijdens de wandeling moet je gewoon regelmatig stoppen voor de mooie uitzichten. Of gewoon genieten van de stilte. Bijna niets te horen, hooguit een enkele vlieg of wesp die voorbijkomt. Opvallend weinig vogelgeluiden. Tijdens een van onze eerste hikes kwamen we door een gebied waar het geluid van krekels heftig was en maar niet ophield. Alsof het hele bos vol zat met krekels. Op een gegeven moment leek het mij het geluid alleen maar sterker te worden. Als ik achterom keek, was het nog sterker. En het ging maar niet weg en klonk alsof het in mijn oor zat. Dat was bijna ook zo, er bleek een krekel op de bovenkant van mijn rugzak te zitten.
De wandeling moet zo’n negen kilometer geweest zijn. Het gebied bestaat verder uit drie vulkanen. Dat is goed te zien aan het gesteente in het gebied. En het bijna niet voor te stellen maar in dit gebied wordt ’s winters geskied. Wij gaan dat ski gebied in en met een gondel naar boven. Het ski seizoen begint hier in juni.
Eenmaal boven? Op het terras in de zon met een long black en een scone or something.
Avondeten bereid en opgegeten in de gemeenschappelijke ruimte waar ook de kookvoorzieningen zijn. Konden we op onze oude dag toch nog eens een soort school werkweekervaring opdoen. En we hebben lekker gegeten van een simpele maaltijd.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 11 [visitorCount] => 214 [author] => rene en marlies [cityName] => Tongariro [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/163/915_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => frozen ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5100260 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-19 [photoRevision] => 0 [title] => De overtocht [message] =>De overtocht, om maar in termen van Abel Tasman te blijven. Vandaag van het zuider- naar het noordereiland.
De afstand die we vandaag zouden moeten rijden was niet enorm, maar je weet het maar nooit hoeveel tijd het gaat kosten. En het was maar goed dat we ruim rekening hadden gehouden met de reistijd, want het paste maar net. De wegen zijn tweebaans en vaak door de bergen, dus de gemiddelde snelheid ligt laag. En het lijkt potverdikkeme wel of iedereen bij de roadworks werkt. Of liever gezegd, het moet haast wel. Om de haverklap terug naar 30 km en regelmatig nog met stoplichten erbij, die het tempo er behoorlijk uithaalden. Geen tijd voor koffie onderweg, maar die hebben ze natuurlijk bij de bootterminal. Vijf minuten voor de incheckopening stonden we bij de poort. We konden al snel het terrein op en werden in een rij geloodst. Het duurde toch zeker nog anderhalf uur voordat we de boot konden op rijden. En koffie? Mooi niet dus, ja plassen dat konden we. En dat deden we dan maar. Een voordeel van in de auto wachten als je op doorreis bent is wel dat alle proviand aan boord is. Koekjes en zoutjes. Het is er wel niet de tijd voor, maar je moet wat.
De boot was er een die tussen de Texel veerdienst en de Stena Line Hoek van Holland – Harwich in zat. Afdeling met lekkere stoelen, restaurant, bar, cinema en een met mooi uitzicht op waar we vandaan kwamen. Voordat we naar dat uitzicht gingen, koffie. Het mocht eigenlijk de naam van koffie niet hebben. Marlies kwam niet verder dan een nip, en ik hield me groot.
Tsja, en het was natuurlijk weer een reis. Dus een reispilletje is misschien wel zo handig. Het goede nieuws: ze is niet ziek geworden. Het minder goede nieuws: ze heeft bijna de hele tocht geslapen.
En dan klinkt via de intercom dat het tijd is om naar de auto’s te gaan. Dat doet iedereen massaal. Ook al zijn de deuren naar het autodek nog niet open. Maar dan, dan gaan de deuren open en is het als de start van de Grand Prix. Iedereen snelt naar de auto toe, rommelt nog wat in de achterbak, de achterbank en gaat de auto in. Het duurde nog zeker drie kwartier voordat we de boot afreden. En in de tussentijd zie je dat de onrust toeneemt. Dan gaat er weer een achterdeur open, de achterbak, stapt er iemand uit om te zien of er als iets gebeurt.
Het hotel in Wellington? Verdient geen aandacht. Handig in het centrum en op korte afstand van de boot, is groot en heeft zijn langste tijd gehad. We durfden het restaurant van het hotel dan ook niet aan en kwamen uiteindelijk terecht in een prima Mexicaans restaurant. Toevallig had ik net een artikel gelezen over Mexicaans eten. Dat de taco’s bijvoorbeeld helemaal niet knapperig horen te zijn. Nou de quesadilla’s hier waren precies zoals ze hoorden te zijn. Voordat we dit restaurant hadden gevonden, moesten we langs de vele bar-restaurants waar pubquizen en bingo’s gaande waren. Een bruisende, trendy en op jongeren gericht uitgaanscentrum. We zijn het stadse leven niet meer gewend en trekken morgen gelukkig weer door naar een meer natuurlijke omgeving.
Benieuwd wat we nu weer gaan zien.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 226 [author] => rene en marlies [cityName] => Wellington [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/163/735_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-overtocht ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5103294 [userId] => 372454 [countryId] => 136 [username] => jorindevoskes [datePublication] => 2024-08-12 [photoRevision] => 0 [title] => Roadtrip! (deel 2) [message] =>Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker' en samen gingen Jessie en ik op pad om dit geweldige land verder te verkennen. We reden door het regenwoud, langs de ruige Westkust helemaal naar het noorden van het Zuidereiland, waar ons een bijzondere avond te wachten staat…
Heb je Roadtrip! (deel 1) al gelezen? Lees die eerst op de vorige pagina en mis niets!
(*Namen in dit verhaal zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
Travel angels
Een van de mooiste aspecten van mijn reiservaringen vind ik de bijzondere ontmoetingen met wat Jessie ‘travel angels’ noemt: mensen die jou niet kennen, maar die je wel helpen in tijden van nood, die je verwelkomen in hun huis, die je opnemen in hun familie of mooie momenten met je beleven. Ik ben in al mijn reizen van de afgelopen twaalf jaar al in zoveel hartverwarmende situaties beland, dat ik er een heel boek mee kan vullen. Ligt dat dan aan mij? Ben ik bijzonder? Nee, ik ken genoeg andere reizigers die soortgelijke verhalen vertellen. En dat geeft me hoop; wij mensen zijn toch best lief voor elkaar. Mijn ontmoeting met Marijke is een prachtig voorbeeld.
Terwijl ik een paar weken eerder plannen maakte voor mijn vertrek uit Queenstown, raakte ik in contact met Marijke, een Nederlandse die al meer dan vijfentwintig jaar in Nieuw-Zeeland woont. Zij organiseert een tiendaagse intensieve training geweldloze communicatie waar ik graag naartoe wil, zodat ik me in een grote internationale groep verder kan verdiepen in deze communicatiestijl en levensvisie. Ik neem contact met Marijke op om een paar praktische vragen te stellen.
Vanaf het eerste moment zijn haar e-mails warm en betrokken, duidelijk en behulpzaam, terwijl we uitvogelen of het mij gaat lukken om erbij te zijn. En wanneer ik me uiteindelijk inschrijf via de website van de overkoepelende organisatie, krijg ik dezelfde dag nog een bericht: ‘Hoi Jorinde, Ik zie vanochtend je registratiemailtje binnenkomen… mijn hart maakte een klein sprongetje… betekent dit dat je naar de IIT kunt komen??? Nu ik zoveel energie heb gestoken in de organisatie, maakt het me blij als zoveel mogelijk mensen meedoen. Ik hoor graag van je en laat me weten of je nog vragen hebt.’ Ze sluit de mail af met een hartje.
Het persoonlijke contact maakt dat ik me gezien voel en blij antwoord ik dat ik inderdaad bij de training ben en met een roadtrip vanuit Queenstown naar Lake Taupo kom. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik haar reactie lees: ‘Mocht je een plekje zoeken om te overnachten in Motueka, stuur me een berichtje. We hebben een groot stuk land met een cabin voor gasten.’
En nu staan Jessie en ik voor de deur van deze ‘vreemde’ die ons zo gastvrij heeft uitgenodigd in haar thuis. Naast de voordeur hangen houten Hollandse klompjes en ik voel me meteen op mijn gemak bij Marijke, die een onmiskenbaar Nederlands gezicht heeft. Ze lacht breed en geeft me een warme knuffel, alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vermoed dat ze het een beetje jammer vindt wanneer ik uitleg dat Jessie Amerikaanse is en dat we dus geen Nederlands met elkaar kunnen spreken, maar zonder hapering schakelt ze over naar Engels waar nog steeds een hint van een Nederlands accent in te bekennen is. ‘Let me give you a tour,’ wenkt ze ons mee naar binnen en we volgen haar het ruime en lichte huis in, dat binnen opgeruimd gezellig is. De antieke houten klok en de oude koffiemolen aan de muur van de keuken doen me meteen denken aan thuis.
Met hun hondje op haar hielen neemt Marijke ons mee door de achterdeur, waar een prachtig glooiend groen landschap zich in het zachte middaglicht uitstrekt. ‘Hier is de badkamer die jullie kunnen gebruiken,’ wijst ze naar een soort bijkeuken. ‘Deze wordt gedeeld met andere bewoners van de community.’ Wanneer we haar vragend aankijken legt ze uit: ‘We wonen met zeven huishoudens op duurzame wijze samen op dit terrein. Twee yurts, een tiny house en verderop nog een paar huizen. Mijn zoon heeft daar bijvoorbeeld zijn eigen woning gebouwd.’ We volgen haar blik naar een huis dat verderop verscholen gaat achter een groep bomen. ‘Samen produceren we tachtig procent van ons voedsel,’ vervolgt Marijke, terwijl ze richting een weelderige moestuin loopt. ‘Alleen wat luxeproducten zoals chocolade en koffie kopen we en eigenlijk zouden we ook best zonder kunnen. Hier hebben we verse groenten en we hebben verderop een plukbos met fruitbomen.’ Er waggelen eenden voor onze voeten weg, terwijl de kippen rustig verder scharrelen. ‘Ik maak kaas met de melk van onze koeien en geiten,’ knikt Marijke naar de dieren die rustig in hun eigen omheining staan. ‘Ahw look at them!’ roept Jessie, wanneer ze twee grote varkens spot die nieuwsgierig naar ons kijken. Marijke trekt een gezicht. ‘Ja, niet iedereen kan hier mee omgaan, maar we eten ook af en toe vlees. Daar hebben we de varkens voor.’ ‘Oh ja, ik ben opgegroeid op een boerderij en mijn tante had ook varkens voor vlees,’ zegt Jessie, terwijl ik tegelijkertijd antwoord: ‘Prima toch!’ ‘Als ik zelf weet dat de dieren een goed leven hebben gehad, vind ik het acceptabel,’ zegt Marijke. ‘Maar ik ga wel altijd mee wanneer ze geslacht worden, ik vind dat ik dat dan ook onder ogen moet zien. Ik wil het proces van begin tot eind meemaken.’ We knikken allebei. ‘En in eerste instantie wilde ik ze ook geen namen geven, om me niet aan ze te hechten…’ Marijke kriebelt een van de beesten achter een oor. ‘Maar toen gaven de kinderen ze toch namen. Natuurlijk altijd dingen als ‘hamlap’ en ‘pork chops’. Ik grinnik, ik kan de ironie wel waarderen.
‘Wat een paradijs hebben jullie hier zeg! Hoe ver loopt jullie land door?’ vraagt Jessie, die verliefd om zich heen kijkt naar het vredige groene landschap.
‘Zie je die rij bomen daar in de verte?’ wijst Marijke. ‘Daar loopt de grens.’ Ik knijp mijn ogen bijeen om de rand te spotten, ver achter de de lichte glooiiende velden en de volle bomen en struiken die in het land verspreid staan. Wauw. ‘Paradijs’ is het juiste woord.
Jessie en ik leggen onze spullen in de cabin, terwijl Marijke groenten voor het eten uit de tuin haalt. ‘Oh my god, this is so cool!’ ratelt Jessie, wanneer we alleen zijn. ‘I want to live here. Do you think I can marry her son? I want her to adopt me and stay in this paradise! And I want to milk a cow, I have always wanted to milk a cow, do you think she will let me help?’
Ik ben het helemaal met haar eens. Hoe geweldig is het om zelfvoorzienend te leven op zo’n mooie plek! Ik besef me dat het waarschijnlijk heel veel werk is, maar het klinkt zo idyllisch!
Wanneer we het huis binnenlopen om te helpen koken, blijkt dat het eten al zo goed als klaar is. Even later zitten we aan tafel met Marijke, haar man Hendrik-Jan (een naam die voor Jessie heel moeilijk is) en hun jongste dochter. De maaltijd is een heerlijke groentecurry met spinazie uit de moestuin en zelfgemaakte witte kaas en Jessie en ik scheppen beiden ruim op. We zijn in de afgelopen maanden gewend geraakt grote porties op te scheppen, tussen onze eeuwig hongerige huisgenoten. Het valt me op dat Marijke en Hendrik-Jan allebei geen rijst pakken en wanneer ze mijn vragende blik ziet, legt Marijke uit dat ze heel bewust zijn gaan eten nadat zij een aantal jaar geleden op haar drieënveertigste een hartaanval kreeg. ‘Dat was een enorme schok natuurlijk,’ vertelt ze nuchter. ‘Ik dacht dat ik helemaal niet ongezond leefde, maar het heeft me er wel toe gezet om naar mijn voedingspatronen te kijken. Nu eten we vrijwel suiker- en koolhydraatvrij, met een focus op eiwitten en gezonde vetten. En ik ben nog nooit fitter geweest.’ In haar praktijk als leefstijlcoach gebruikt Marijke haar ervaring en haar kennis van geweldloze communicatie om anderen te helpen ook bewuste keuzes te maken in voeding en manier van leven.
Ik vind het inspirerend om te horen hoe Marijke en Hendrik-Jan hun leven hebben vormgegeven; de keuze om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, het opzetten van de woongemeenschap, haar betrokkenheid bij de lokale brandweer en het thuisonderwijs van hun kinderen, het zijn allemaal weloverwogen keuzes geweest die passen bij hun waarden en levensvisie. Ze hebben daarbij een interessante gemeenschap om zich heen verzameld. Ik heb het dus prima naar mijn zin bij hen aan tafel en geniet van het gesprek dat rustig voortkabbelt. Tegelijkertijd merk ik dat Jessie niet helemaal op haar gemak is...
‘They hate me!’ zegt Jessie klagelijk, wanneer we na de afwas teruglopen naar ons huisje. Marijke was van tevoren duidelijk geweest dat ze na het eten tijd met haar gezin wilde doorbrengen en dus hebben we allebei een mok thee in de hand om ons mee terug te trekken. ‘They don’t hate you,’ zeg ik sussend. ‘Ze zijn gewoon typisch Nederlands. Wij zijn op een andere manier sociaal dan Amerikanen.’
Al aan de start van de maaltijd had ik gemerkt dat het bruisende gebabbel van Jessie geen goede match was met de meer terughoudende houding van de Nederlanders. Veel Amerikanen hebben een uitbundige manier van contact maken, die op Nederlanders soms nep overkomt en Jessie is daar een goed voorbeeld van. Ik heb haar met vreemdelingen gesprekken zien voeren alsof ze ze al jaren kent en ze heeft me uitgelegd dat small-talk een belangrijk onderdeel van de cultuur is; als je geen praatje maakt ben je onbeleefd, zelfs als het met de kassière is en je alleen een pakje kauwgom koopt. Ik vind Jessie zelf natuurlijk een hele leuke stuiterbal en in de afgelopen maanden is ze een goede vriendin geworden. Daarnaast vind ik het zelf wel handig dat Amerikanen vaak zo makkelijk contact maken, omdat je altijd aanspraak bij ze hebt. Alhoewel ik zelf ook wel merk dat ik het soms ook verwarrend vind of ze me nou echt aardig vinden of gewoon Amerikaans vriendelijk zijn. Marijke en Hendrik-Jan komen daarentegen uit het (stereotypische) ‘stugge noordoosten’ van Nederland en laten naar mijn idee niet meteen het achterste van de tong zien, terwijl ze wel heel vriendelijk en warm zijn. Ze spreken en luisteren daarbij ook nog op de rustige, weloverwogen manier die past bij geweldloze communicatie. Af en toe vallen er dus lange stiltes in het gesprek die ik zelf niet oncomfortabel vind, maar die Jessie uit allemacht probeert te vullen. Ze trekt al haar charmes uit de kast, maar ik zie dat het juist het tegenovergestelde effect heeft op onze gastheer en -vrouw. Als degene die haar hier mee naartoe heeft genomen voel ik me verantwoordelijk voor mijn vriendin, maar ik weerhoud mezelf ervan om Jessie te gaan ‘redden’ en het gesprek onder druk te zetten. In plaats daarvan observeer ik het cultuurverschil geïnteresseerd.
‘Maar jij bent helemaal niet zo, als Nederlander!’ zegt Jessie nu verbaasd en ik lach. ‘Nee, ik heb tijdens mijn reizen moeten leren om me aan te passen en ben beter geworden in extra sociaal doen. Maar ik ben nog steeds niet zo goed als een Amerikaan hoor!’
Slapen op het strand
De volgende ochtend zeggen we Marijke gedag en vertrekken we nog voor het ontbijt richting Abel Tasman National Park. Het zou maar een half uurtje rijden moeten zijn, maar ik mis ergens een afslag en rijd ineens op een smalle kronkelende bergweg. ‘Keer hier om,’ zegt de Google Maps-mevrouw en paniekerig kijk ik naar de smalle rijbaan en de auto’s achter me. Dat gaat hem niet worden... Google herlaadt terwijl ik verder rijd en er verschijnt een nieuwe blauwe lijn op het schermpje. ‘Jessie, wil je even kijken of dit goed gaat?’ pak ik de telefoon uit de houder om hem aan haar te geven. ‘Hij zegt dat je over vijf kilometer naar rechts moet,’ zegt ze met een blik op de navigatie. De weg voert ons hoger en hoger, met scherpe haarspeldbochten en steile hellingen. Het voelt steeds meer alsof deze route nergens heen leidt… We moeten juist naar de kust, daar zouden we geen berg voor over moeten. ‘Over 200 meter, sla rechtsaf,’ klinkt de navigatie weer en even seconden later: ‘Keer hier om.’
Ik zet de auto stil en zoom uit op de kaart. Waar zijn we helemaal? We zijn een heel stuk de verkeerde kant opgereden! ‘Jessie, wil je even meekijken?’ vraag ik weer, terwijl ik uit probeer te vogelen hoe we het beste naar onze bestemming kunnen komen. ‘Hm, ja… Ik weet het ook niet…’ antwoordt ze weinig behulpzaam. ‘Wat is die rode stip in de kaart?’ ‘Dat is waar we heen willen,’ zeg ik kortaf en ik doe heel hard mijn best om niet tegen haar uit te vallen. Voor mijn gevoel ben ik nu alles in mijn eentje aan het organiseren, terwijl zij zich maar laat rondrijden. Misschien komt het doordat ik honger heb en we verdwaald zijn en ik de tijdsdruk voel, of misschien is het door ons voortdurende samenzijn, maar voor het eerst sinds de start van deze roadtrip erger ik me enorm aan mijn reisgenootje. Oh jee en we hebben nog wel even te gaan samen!
Met iets meer dan een half uur vertraging komen we uiteindelijk toch aan op onze bestemming en niet veel later lopen we op de kustroute van Abel Tasman National Park. We lopen nu het beginstuk van een vijfdaagse wandeltocht die helemaal langs de kust loopt. Het is een relatief makkelijke route met goed begaanbare paden en weinig hoogteverschil en het is te merken dat het eerste stuk van de wandeling populair is. Het is druk op het pad met een mix van sportief-geklede wandelaars, dagjesmensen in spijkerbroeken en zelfs gezinnen met jonge kinderen die lekker naar het strand gaan. Alhoewel Jessie en ik vooraf allerlei ambitieuze ideeën hadden over wat we allemaal wilden zien vandaag, ben ik nu sceptisch of dat haalbaar is in de korte tijd die we hebben. Dat is een van de nadelen van een roadtrip: je probeert vaak zoveel te zien, dat je nergens lang genoeg de tijd hebt. Dus proberen we er maar gewoon een ontspannen wandeling van te maken,
Het is alsof we landschapskwartet spelen: in de afgelopen dagen hebben we al ‘bergen en meren’, ‘regenwoud’, ‘gletsjers’ en ‘woeste kust’ gehad en nu komen we aan bij ‘tropisch strand’. Tussen de dichte begroeiing vol enorme koningsvarens en groene loofbomen door worden we af en toe beloond met doorkijkjes naar de zee, die ondanks de bewolking en het matige zonnetje intens blauw is. De helder gele en vulkanisch zwarte stranden maken het plaatje compleet.
‘Wat denk je dat die gele kastjes aan de bomen zijn?’ wijs ik, wanneer we langs de zoveelste met plastic behangen boom lopen. ‘Hm, geen idee? Iets tegen een of ander beest?’ gokt Jessie. Even later blijkt dat ze natuurlijk gelijk heeft: Het zijn wespenvangers tegen Europese wespen die Nieuw-Zeeland binnendringen en de weerloze lokale bijen aanvallen. Zelfs de insecten hier worden belaagd!
Na ongeveer een uur lopen komen we aan bij Apple Tree Bay, de plek die Marijke ons heeft aangeraden. We lopen het mooie strand over, langs de toiletten en de kampeerplekken onder de bomen, naar de laatste vrije picknicktafel aan het rustige uiteinde. Vlak voordat we daar zijn kapen een paar druipende kajakkers de tafel echter voor onze neus weg, dus gaan we maar op het vochtige strand zitten.
‘This feels like vacation,’ zegt Jessie genietend, terwijl ze haar bergschoenen uit doet. Ze pakt haar e-reader en een appel uit haar tas. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel appels eet als Jessie… Ze heeft zelfs de rare gewoonte om tussen haar avondeten door appels te eten. Een hapje lasagne afgewisseld met een hapje appel vindt zij heel normaal. Zelf houd ik niet zo van appels, dus de kilozak die we voor deze roadtrip hebben gekocht is grotendeels voor haar.
Ik pak een mueslireep en naast elkaar liggen we vredig, met onze hoofden op onze tassen, in stilte te lezen. De frustraties van vanmorgen heb ik achter me gelaten, dit is inderdaad een heerlijk ontspannen moment. Ik voel me loom worden in het waterige zonnetje en met het geluid van de golven op de achtergrond val ik uiteindelijk in slaap.
Is dit nou freedom camping?
Met een schok word ik wakker uit een middagdutje vol rare dromen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk slaperig op mijn horloge. Dan schiet ik overeind en schudt Jessie wakker, die naast me zachtjes ligt te snurken. ‘Jessie, wake up! We have to go!’ Blijkbaar waren we allebei echt moe, want we hebben ruim twee uur liggen slapen! We moeten nu snel terug naar de auto, we hebben nog een heel stuk te rijden vandaag…
Gehaast trekken we onze schoenen weer aan, hijsen de rugzakken op en lopen in hoog tempo terug. Helaas, vandaag zullen we niet verder komen op deze mooie route. Ik stap stevig door, sneller dan ik normaal wandel. Het landschap is nog steeds mooi, maar nu voelt het ook als een race tegen de klok. We stoppen alleen even om te kijken naar een plompe bruine loopvogel met een stevige puntige snavel die rond het pad waggelt. ‘Dat is geen Kiwi toch?’ vraag ik Jessie twijfelachtig. Later ontdek ik dat het inderdaad geen Kiwi was, maar een Weka, een van Nieuw-Zeelands vele unieke vogelsoorten. Na deze korte onderbreking racen we weer door. Jessie en ik zijn allebei stil, verzonken in gedachten terwijl we door het park marcheren. Wat een verschil met onze wandeling een paar dagen geleden, toen we nog honderduit aan het kletsen waren! Het snelle reizen begint ons duidelijk op te breken.
We volgen de grote weg en rijden via Nelson naar Blenheim. Wat is het hier bewoond! Voor het eerst in weken zie ik weer wegen met meer dan twee rijbanen en moet ik regelmatig stoppen voor een verkeerslicht. Het voelt alsof deze plek echt door mensen is overgenomen, zo anders dan de woeste natuur van het zuiden. Nelson is groter dan ik had verwacht en nu ben ik blij dat ik niet hier mijn opleiding tot adventure guide gedaan heb, zoals oorspronkelijk het plan was.
Het is al donker wanneer we aankomen in Blenheim en ik volg de navigatie naar een parkeerterrein midden in de stad. Op de app CamperMate staat dat het voor ‘self contained vehicles’ (die volledig uitgerust zijn om in te kamperen) toegestaan is om hier gratis te ‘freedom campen’. ‘Weet je zeker dat dit klopt?’, vraagt Jessie nerveus, wanneer ze de grote donkere parkeerplaats ziet. Het lijkt meer een plaats waar je parkeert om boodschappen te doen, dan een plek om te overnachten. Is dit veilig? Ik kijk nog eens naar de app en de foto’s die daar bij staan. ‘Ik denk het?’ Her en der staan al een paar andere busjes en ik zie twee mensen op campingstoelen achter een auto zitten. ‘Wacht, ik ga het wel even vragen…’
De Duitsers bevestigen tussen de happen instant noodles door dat zij ook van plan zijn hier te overnachten en we besluiten het er op te wagen. We zijn hier toch vooral omdat het een makkelijke basis biedt om morgen vroeg naar de veerboot te rijden, niet per se omdat we Blenheim nou zo graag willen zien… Voor de zekerheid parkeer ik maar onder een felle straatlantaarn, dat geeft toch een veiliger gevoel.
‘Laten we uit eten gaan, ik heb echt geen zin om hier te koken,’ besluit Jessie. Ik twijfel, eigenlijk wilden we zo veel mogelijk kosten besparen door zelf te koken op het gasstelletje achterin IJsbreker. Tot nu toe hebben we ons goed daaraan gehouden; de eerste avonden hebben we een waar feestmaal voor onszelf gemaakt op de camping en natuurlijk genoten van de kookkunsten van Marijke. Maar ach, dit is de laatste avond dat we nog met zijn tweeën zijn, we mogen onszelf ook wel trakteren toch?
Na het eten maken we het bed weer in orde en kruipen we gezellig bij elkaar om een film te kijken. De deuren zijn op slot en naast mijn hoofdkussen leg ik het minuscule flesje pepperspray dat ik in de auto heb gevonden toen ik hem kocht. Met de gordijntjes dicht en de flonkerende lichtjes aan het plafond, kunnen we de grauwe buitenwereld bijna vergeten. Maar, hoe knus het ook is, voordat we gaan slapen moet ik toch nog even naar het toilet. ‘Argghhhh ik wil niet!’ moppert Jessie wanneer ik haar probeer mee te krijgen. ‘Ja en dan moet ik straks in het midden van de nacht in mijn eentje, dan is het al helemaal creepy…’ zeg ik. Mijn auto heeft wel een klein chemisch toilet aan boord (dat moet voor de self contained status), maar die zit nog nieuw in de doos ergens onder de bedbanken verstopt.
Snel en dicht bij elkaar lopen we door de donkere en verlaten stad, naar een publiek toilet verderop. Ik weet niet waar het aan ligt, maar deze stad geeft ons allebei de kriebels. Het helpt niet dat er direct achter het toilet een skatepark is. Er staat een auto geparkeerd met luide muziek en er klinkt een hoop gejoel, alsof een grote groep dronken mannen mot hebben. ‘Kom op, we gaan snel naar binnen!’ zeg ik tegen Jessie, die wantrouwend om zich heen kijkt. Ik trek aan de deurklink van het toilet. Shit, de deur gaat niet open. Ik probeer het nog een keer en grabbel naar mijn telefoon om de openingstijden te controleren. ‘Tot middernacht zou hij gewoon open moeten zijn!’ mopper ik. Het gejoel lijkt dichterbij te komen en Jessie trekt aan mijn arm. ‘Lets go, now!’
We haasten ons weg uit de lichtkring om het toiletgebouw en keren terug naar waar we vandaan kwamen. De straten zijn verlaten, maar gelukkig wel breed en redelijk goed verlicht. Tijdens het lopen probeer ik er op mijn telefoon achter te komen of er nog een toilet in de buurt is, maar ik kan niets in de nabije omgeving vinden. Mijn blaas voelt ongemakkelijk vol. Nu ik me er op ingesteld heb dat ik nog even kon plassen, moet ik ook echt. Wat nu?
‘Let’s just go there!’ wijst Jessie naar een doodlopende zijstraat waar een trailer geparkeerd staat. Het is zo’n kar die als loempiakraam of koffiekar gebruikt wordt en erachter is precies een smalle strook schaduw waar we niet goed zichtbaar zijn. Schuldig kijk ik om me heen of niemand ons ziet en we plassen snel in de schaduwrijke hoek. Het klettert in de stille nacht op de bestrating. Dit is nou niet echt een hoogtepunt in mijn leven als reiziger…
Party crashers!
De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeger dan ik zou willen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, schud Snurkie wakker en klim tussen de voorstoelen van mijn auto door achter het stuur. Ontbijten en omkleden komt later wel, tijd om te gaan. Een half uur later staan we in de rij om in te checken voor de veerboot van Picton naar Wellington. Vandaag is een grote dag: we gaan de oversteek maken naar het Noordereiland!
Ik kijk naar de meeuwen die tussen de auto’s fladderen en geïrriteerd krijsen naar de mensen die foto's van ze maken. Ik hoop maar dat er geen vogel op mijn auto poept. Stapvoets rijden de auto’s een voor een richting de laadklep van de veerboot en wanneer we weer stoppen tikt er een man op mijn raampje. ‘Weet je dat je geen lichten hebt aan de achterzijde van je auto?’ Ik zucht. Het is weer zover. Een probleem voor de andere kant.
Als we geparkeerd staan in het grote ruim van het schip gaan we naar het passagiersdek. Ik loop nog steeds in mijn slaapkleding (een thermolegging, dunne trui met sjaal en een oncharmante muts), maar ik heb even geen energie over om me er druk om te maken.
Op het buitendek kijken we hoe de enorme boot zich door het Queen Charlotte fjord manoeuvreert. De wind ruist om onze oren en de zon piept net over de rotsige kliffen van de donkere dichtbegroeide kust om in het zacht golvende water weerkaatst te worden. Een magisch schouwspel, terwijl we de laatste landtongen van het Zuidereiland voorbij varen. Ik zie een paar huisjes ver in the middle of nowhere aan het water staan. Wow, je zou hier maar wonen! Weer binnen in de rust ploffen we lui in twee comfortabele stoelen, kopen een grote kop thee en een muffin en genieten ervan om vier uur lang helemaal niets te hoeven doen.
Wanneer we bijna bij de aanleghaven zijn schud ik Jessie wederom wakker en vinden we onze weg terug naar de auto. In eerste instantie hadden we bedacht dat we het centrum van Wellington vandaag nog wilden bezoeken, maar we zijn zo moe dat we besluiten direct via de brede driebaans snelweg door te tuffen naar het huis van de volgende travel angel die ons een verblijfplaats heeft aangeboden: Alice. Alice is een vriendin van de tante van Jessie, die in ‘Paraparaumu’, een dorpje ongeveer veertig minuten buiten de stad, woont. Jessie heeft haar een aantal weken terug in Queenstown ontmoet en kreeg te horen dat ze altijd welkom is, dus dat aanbod nemen we nu met zijn tweetjes graag aan.
In onze haast hebben we nog steeds geen moment genomen om ons even op te frissen en ik voel me een beetje ongemakkelijk om in mijn slaapoutfit en met ongefatsoeneerde haren bij deze onbekende vrouw aan te kloppen. Dat gevoel wordt nog sterker wanneer ik me besef dat ze een huis vol gasten heeft. Vanavond is het verlovingsfeest van Alice’s dochter (dat wist ik) en zowel de dochter als verschillende andere familieleden blijven slapen in de mooie grote villa (dat wist ik nog niet). We schudden iedereen de hand, krijgen een van de slaapkamers toegewezen en maken daarna een korte wandeling door de buurt met Alice en haar kleindochter van drie. Ze wil ons heel graag laten zien hoe mooi haar woonomgeving is en wijst trots dat ze op loopafstand van het strand woont. Op dit punt wil ik eigenlijk nog maar drie dingen: douchen, eten en uitrusten. Maar ja, als je in iemands huis verblijft moet je je wel aanpassen en dus knik ik zo geïnteresseerd mogelijk mee.
Een paar uur later kom ik weer beneden, nadat ik de heerlijkste douche ooit heb genomen en even op bed heb gelegen. ‘Wow, jij bent echt getransformeerd!’ zegt Alice bewonderend van onderaan de trap. Ik lach, nog steeds een beetje ongemakkelijk. Ik heb mijn meest feestelijke jumpsuit aan gedaan en geprobeerd me wat op te doffen voor het feest; ik ben blij dat ze me ziet nu ik er niet meer als een zwerver bij loop! Zelf ziet Alice er ook spectaculair uit, in een chique zwart-witte jumpsuit met daaronder knalroze pumps met naaldhakken.
We rijden samen met Alice en de toekomstige bruid naar de feestlocatie. De achterbak ligt vol hapjes en onderweg halen we nog even een grote zak ijsblokjes bij het tankstation. Alice wijst naar een industrieel uitziend terrein en zegt ‘That’s the car museum, one of Paraparaumu’s highlights. Might be interesting to visit if you want to do something in the area.’
Het feestzaaltje, een simpele ruimte in een soort buurtcentrum, is al versierd wanneer we aankomen en niet lang daarna komen de eerste gasten. Jessie en ik staan een beetje ongemakkelijk aan de rand van de kamer; we kennen natuurlijk niemand en voelen ons echte party crashers. Ik lach beleefd naar elke nieuwe persoon en schud talloze handen van mensen die ons vragen hoe we het stel kennen. ‘Nou, ik heb ze vandaag pas ontmoet,’ antwoord ik eerlijk en zie het verbaasde gezicht van de knappe brunette tegenover me. ‘Haar tante is bevriend met de moeder van de aankomende bruid en was zo lief om ons een slaapplek aan te bieden,’ probeer ik het uit te leggen, terwijl ik op Jessie wijs.
Ik neem een glas wijn om in ieder geval iets met mijn handen te doen en nou ja, een beetje sociale smering is natuurlijk ook niet erg. ‘Kunnen we het maken om al iets te eten te pakken?’ fluistert Jessie, terwijl ze verlangend naar de tafel vol lekkernijen kijkt. ‘Niemand anders eet, ik wil niet de eerste zijn!’ ‘Ik hoop het, ik heb echt zo'n honger!’ antwoord ik. Die ene muffin van vanochtend en de mueslireep die ik vanmiddag heb gegeten waren bij lange na niet genoeg om me te vullen. Gelukkig wordt er op dat moment een stapel versgebakken pizza’s bezorgd en kunnen we ongegeneerd aanvallen.
De avond kruipt voorbij. Heel leuk hoor, zo'n feestje, maar poeh wat een werk! Het liefst zou ik nu naar huis gaan en in bed kruipen, maar we moeten natuurlijk met Alice meerijden. En dus maak k oneindig veel praatjes met vrienden en kennissen en familieleden, sommigen interessanter dan anderen. Terwijl ik naar het langdradige verhaal van een lichtelijk dove oudoom luister en probeer niet te gapen, ben ik weer eens blij dat mijn ouders me zo netjes hebben opgevoed. Ik weet in ieder geval hoe ik me in deze setting moet gedragen, zelfs al kost het me (als stiekeme introvert) veel energie. ‘Het is wel weer een leuk verhaal voor in mijn blog,’ denk ik. ‘Die ene keer dat ik in Nieuw-Zeeland ineens op een verlovingsfeest terechtkwam waar ik niemand kende!’ En het is natuurlijk geweldig om te zien hoe gelukkig het toekomstige huwelijkspaar is.
Rond middernacht begint het zaaltje leeg te raken en samen met de laatste mensen help ik om de feestspullen op te ruimen. De enorme ballonnenboog wordt uit elkaar gehaald en een voor een zet ik mijn nagels in de goudkleurige ballonnen. Misschien gek, maar ik vind dit nog bijna het leukste deel van het feest; eindelijk iets te doen!
‘Wauw, jullie waren wel echt ‘the life of the party’! Alsof jullie er helemaal bij hoorden!’ zegt Alice bewonderend, terwijl we naar huis rijden. Ik glimlach en denk: ‘Ze moest eens weten… Fake it till you make it!’ Thuis aangekomen strompelen we naar boven en vallen uitgeput op het zachte matras. Ik slaap als Doornroosje zo diep
End of an era
De volgende dag is het tweede paasdag en zitten we met een groot gezelschap aan de paasbrunch. De lange tafel is mooi gedekt en het is een drukte van jewelste met Alice, een van de dochters met haar partner en hun driejarige kind en een vriendin van de familie met haar grote gezin vol volwassen kinderen, hun partners en kleinkinderen. ‘Hier, hot cross buns!’, zet Alice een schaal op tafel die net uit de oven komt. ‘Kennen jullie die?’ Ik schud mijn hoofd en kijk bij de anderen af hoe ze de broodjes eten: gewoon doorgesneden met wat boter. Het is een soort krentenbol; lekker kruidig en met stukjes fruit erin. Op Wikipedia lees ik naderhand dat dit een Britse paastraditie is die door de hele Gemenebest te vinden is. De verschillende aspecten van het broodje hebben zelfs een specifieke betekenis, zoals het kruis dat refereert aan de kruisiging van Jezus en de kruiden die staan voor de kruiden die werden gebruikt om hem te balsemen. Wat een broodje wel niet aan symboliek kan bevatten!
‘Wij wonen op “the Mount”’, vertelt de gezellige vriendin van Alice, terwijl ze tegelijkertijd een van haar kleinkinderen hapjes van de ovenschaal met ei voert en haar dochter extra servetjes aanreikt om de snoet van haar zoon te poetsen. ‘Mount Maunganui, dat is gezellig hoor! Je moet echt langskomen, alhoewel ik jullie helaas nu niet kan hosten want mijn huis wordt verbouwd. En al deze monsters wonen ook bij mij in.’ Ze knikt naar haar rumoerige familie. ‘Maar je kunt komen surfen en naar het strand en er zijn leuke restaurants en winkeltjes.’ The Mount (door de Maori Mauao genoemd) is blijkbaar een populaire trekpleister verder naar het noorden van Nieuw-Zeeland. Sinds 2008 is de vulkanische heuvel weer eigendom van de lokale iwi (Maori gemeenschap), waar ook deze vrouw bij hoort. Het klinkt allemaal zo gezellig en hartelijk, dat we haar maar niet vertellen dat Jessie over een paar dagen Nieuw-Zeeland alweer gaat verlaten. Een bezoek aan Mount Maunganui moet helaas wachten tot een volgende reis.
‘Hoe wordt er eigenlijk naar elkaar gekeken op het Noorder- en het Zuidereiland?’ vraag ik. In veel landen is er wel een soort competitie tussen verschillende delen van het land: In Nederland binnen en buiten de randstad, in Italië tussen het Noorden en het Zuiden en in Canada het Oosten en het Westen. ‘Gewoon hetzelfde hoor,’ wordt er gelachen. ‘Het is niet alsof er echt onderscheid gemaakt wordt en we praten ook hetzelfde. Alhoewel, Zuidereilanders zíjn wel een beetje anders. Zoals Harry hier, hij komt van het Zuidereiland en je merkt het wel…’ Er wordt geknikt naar een van de mannen in het gezelschap die met zijn ogen rolt. Ik lach. Hetzelfde maar anders dus, het klinkt alsof er toch enige rivaliteit is.
Terwijl de kinderen buiten paaseieren zoeken, helpen Jessie en ik om de vaatwasser in te ruimen. Daarna trekken we ons nog even terug en verhuizen Jessie's spullen. Alice voelde zich enorm bezwaard dat ze ons geen eigen kamers kon geven (ondanks onze opmerkingen dat we inmiddels wel gewend zijn om samen in een bed te slapen) en nu de gasten vertrekken scheiden onze slaapplaatsen zich. Stap één van het afscheid.
De rest van de dag verloopt rustig. Het automuseum slaan we over, maar we gaan wel samen met Alice in Oteki shoppen voor een extra trui voor mij voor de komende wintermaanden. Terwijl we terugrijden naar huis, wijst ze naar een man die de straat oversteekt. 'Kijk, dat is onze nieuwe premier! Hij heeft hier familie in de buurt. Aardige vent hoor.’ Het is nog niet zo lang geleden dat Lucinda Ardern (die in Nieuw-Zeeland een stuk minder populair blijkt te zijn dan in de rest van de wereld) is afgetreden en vervangen. Als politieke hoofdstad van het land, is Wellington de plaats waar dat allemaal gebeurt. En hier kun je dus loslopende politici spotten, een soort safaritour.
Later zoeken Jessie en ik in een van de kleine winkeltjes in de dorpsstraat nog naar een bedankje voor Alice, pak ik de auto alvast in en eten we met zijn drieën het avondeten. Alice vertelt van alles over Nieuw-Zeeland en denkt uitgebreid met me mee over het vervolg van mijn reis. Enige gereserveerd die ik aan het begin voelde is inmiddels weg, wat een vriendelijke vrouw!
En dan is het zover, hier scheiden onze wegen. Jessie blijft nog een dag langer bij Alice, om daarna de trein naar Auckland en het vliegtuig naar Australië te nemen. In Perth zal ze nog twee weken op stap gaan met Rikki en Chleo, voordat ze terug naar de VS vliegt. En ik rijd met de auto door naar Lake Taupo. Ik maak Jessie voor de laatste keer wakker om afscheid van haar te nemen en eigenlijk gaat dat sneller en makkelijker dan ik had verwacht. Ik heb geweldige herinneringen aan onze tijd samen, in Queenstown en op deze roadtrip, maar het voelt ook alsof het voor nu compleet is. Ondanks mijn recente irritaties, is zij een van mijn favoriete personen op deze wereld. Ik weet echter dat we elkaar in de toekomst weer terug zullen vinden, waar of wanneer ook, en dat het dan weer net zo makkelijk en leuk zal zijn. Dat maakt het afscheid oké. Langzamerhand begint mijn reizigershart te wennen aan deze constante afscheidsmomenten.
Ik kruip in mijn vertrouwde grijze stoel in IJsbreker en het voelt als thuiskomen. ‘Nou IJsje, it's you and me baby!’ klop ik liefkozend op zijn groezelige raamkozijn. Ik start de motor en rijd de straat uit. Ineens komt het besef dat ik voor het eerst in lange tijd weer écht alleen op reis ben; niemand om bij thuis te komen of om rekening mee te houden, niemand om de avonturen mee te delen. Het is bevrijdend en eenzaam tegelijk, een soort lege ruimte die helemaal aan mij is om op te vullen. Niet dat die leegte echter lang zal duren, want ik ben alweer op weg naar mijn volgende avontuur…
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe het avontuur verder gaat! Ik ga op zoek naar verbinding tussen de vulkanen en kratermeren van het Noordereiland…
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker', waarmee ik nu op pad ga om dit geweldige land verder te verkennen. Op naar het avontuur!
Ode aan de automonteur
‘Roadtrip!’ roepen Jessie en ik in koor en lachend start ik de auto. Buiten vormt de constante regen een treurig geheel.’Queenstown is crying for us,’ voegt mijn reisgenootje er aan toe, terwijl ik voorzichtig achteruit onze lange slingerende oprit afrijd. Mijn enorme auto past voor mijn gevoel maar net op het smalle pad; ik ben nog niet helemaal gewend aan de afmetingen van het ruimteschip. Daar komt bij dat ik niet goed door het verduisterde achterruit kan zien en aan de ‘verkeerde kant’ van de auto zit. Ik manoeuvreer de auto dus met bijeen geknepen billen op basis van mijn zijspiegels, terwijl ik tegen Jessie zeg: ‘Ik wil wel even vertellen dat ik een nerveuze bestuurder ben, vooral als er iemand naast me zit. Dan doe ik soms gekke dingen, die ik normaal helemaal niet zou doen.’ ‘Oke,’ antwoordt Jessie rustig. ‘Wat kan ik het beste doen om het makkelijker voor je te maken?’ ‘Niets,’ zeg ik, dankbaar dat ze het vraagt. Ik draai de auto achteruit de parkeerplaats aan het einde van de oprit op zodat ik kan keren. ‘Laat mij maar gewoon mijn ding doen. Ik ben wel gewoon een capabele, veilige chauffeur hoor.’
Mijn timing is komisch. ‘Kkkkrrrggggg,’ klinkt er een schurend geluid aan de achterkant van de auto en met een pijnlijk gezicht duikt Jessie ineen. Ik zucht en het wordt even heel stil.
‘Wil je dat ik mee ga kijken?’ vraagt ze voorzichtig, maar ik schud mijn hoofd. Terwijl ik naar de achterkant van de auto loop, kan ik mezelf wel tegen mijn hoofd slaan. Ik weet toch dat daar een muurtje staat! Ik voel me beschaamd tegenover Jessie (wat een manier om te laten zien dat ik een prima bestuurder ben) en baal van mijn eigen onoplettendheid. Ik ben ook een beetje bang om naar de achterkant van de auto te kijken, maar… er is eigenlijk niets te zien? Het lijkt erop dat ik met mijn rare lange trekhaak het lage muurtje heb geraakt, maar dat de auto zelf geen schade heeft opgelopen. Opgelucht stap ik weer in.
Mijn opluchting gaat echter snel over in zenuwen wanneer ik de weg oprijd en het knipperlicht een raar snel tikkend geluid voortbrengt. Na vijfhonderd meter stoppen we dus alweer bij het tankstation en stapt Jessie de stromende regen in om mijn lichten te controleren. Niet goed: geen remlicht, geen achterlichten en het linker knipperlicht doet het niet…
‘Is there a happy reason you've come to see me again?’ zegt Hayden van Addept Automotive, wanneer Jessie en ik even later druipend zijn kantoor binnenlopen. Hayden is de afgelopen weken mijn held geweest bij de keuring en het onderhoud van de auto en mag nu zijn cape weer aantrekken. Wanneer ik hem uitleg wat er aan de hand is (zonder te vermelden dat ik net een kleine aanvaring met een muur heb gehad) fronst hij nadenkend zijn wenkbrauwen. ‘Dat klinkt alsof er een zekering is doorgebrand die het achterpaneel bedient. Ik zou je graag willen helpen, maar ik zit helemaal vol vandaag. Ik kan wel even een belletje plegen naar een andere garage op de route of zij je zo kunnen helpen?’ Hayden regelt dat we in Cromwell, drie kwartier verderop, terecht kunnen en vertaalt daarna ook nog even uit losse pols het Japanse bedieningspaneel van mijn auto voor me zodat ik kan laten zien welke zekering het waarschijnlijk is. ‘Wow, wat een aardige, behulpzame vent!’ zegt Jessie, terwijl we teruglopen naar de auto. ‘Ja toch!’ stem ik met haar in. ‘Hayden is echt vanaf het begin al top geweest. Een betrouwbare monteur is zoveel waard!’
Weer een uur later rijden we met een opgelucht gevoel weg bij de garage in Cromwell. De zekering en het knipperlicht zijn vervangen en de kap van mijn achterlicht, die gebarsten bleek, hebben we voorlopig even provisorisch getapet. ‘Ach, geef me maar een tientje,’ zei de monteur toen ik vroeg wat het kostte. ‘Het was geen moeite!’ Nog zo'n held, blijkbaar zijn automonteurs in Nieuw-Zeeland allemaal bijzonder aardig.
Twee uur later dan gepland en we zijn we dan eindelijk onderweg. ‘Super fijn hoe jij reageerde op deze tegenslag trouwens,’ zeg ik tegen Jessie. ‘Veel mensen zouden nu kibbelen en vloeken, maar jij bent zo ontspannen en behulpzaam en begripvol. Dat geeft hoop voor de rest van de roadtrip!’
On the road again
De afgelopen maanden ben ik gewend geraakt overal heen gereden te worden door Benny en Osian en pas nu ik zelf door de woeste Nieuw-Zeelandse landschappen rijd valt het me echt op hoe avontuurlijk deze wegen eigenlijk zijn. De route slingert langs indrukwekkende afgronden en prachtige blauwe meren en leidt ons naar de regenwouden in het westen van het Zuidereiland. Het rijden aan de linkerkant van de weg gaat prima, alhoewel ik nog steeds extra oplettend ben. In gedachte zie ik steeds de gruwelijke ‘road safety’ reclamespotjes van de Nieuw-Zeelandse overheid, die zelfs in de bioscoop getoond worden en waarin ze vreselijke ongelukken laten zien met de boodschap: ‘Driving in New Zealand is different, take care.’ En eerlijk is eerlijk, ze hebben gelijk… De weg hier ís anders!
Na een paar uur rijden maken we een korte stop bij Thunder Creek Falls, een van de vele uitkijkpunten op de route. We lopen door het druipende regenwoud naar de lange slanke waterval die als een witte sluier van water en damp de dichtbegroeide helling afstroomt en uitkomt in de snel stromende rivier. Het regent nog steeds en al snel hangt mijn haar in druipende slierten rond mijn gezicht, maar eigenlijk maakt de regen het woeste woud alleen maar mooier. We zijn nu echt ver van de bekende bergen en meren van Otago en zien een hele andere kant van Nieuw-Zeeland.
Na een korte toiletstop achter een druipende palmboom (waarbij ik Jessie per ongeluk recht in de ogen aankijk tijdens het plassen, oepsie), stappen we weer in de auto. De weg slingert verder door het groen, langs steile hellingen met krappe haarspeldbochten. IJsbreker heeft het zwaar op de steile stukken en klimt met een slakkengang omhoog. ‘Kom op IJsje, je kunt het!’ moedigen Jessie en ik mijn oude auto aan.
De snelweg volgt de ruime bocht van de Haast River en dan bereiken we ineens de ruige kust. Links van ons kijken we uit over de golven van de Tasmanzee en rechts ligt het donkergroene regenwoud met de dichtbegroeide bergtoppen.
‘Bridge lane one,’ lees ik hardop de woorden op het wegdek, vlak voordat we weer een van de smalle bruggen over moeten steken. ‘Huh, that doesn't sound right?’ Jessie proest het uit. ‘Je moet het van boven naar onder lezen! Kijk maar: “One lane bridge”!’
We maken ons klaar om de Haast River Bridge over te steken, een smalle enkelbaans brug van 750 meter lang over de monding van de rivier. Ik stop even in het voorsorteervak en tuur naar de overkant. Auto's vanaf de andere kant hebben voorrang, maar ik zie niemand aankomen. ‘It’s clear, right?’ vraag ik mijn extra paar ogen en ze knikt. Voorzichtig rijd ik de smalle weg op. Voor mijn gevoel past mijn auto er maar net op, een beetje slingeren en we liggen in het water. Het uitzicht aan beide kanten is spectaculair, met vrij zicht op zowel het ruige binnenland als de riviermonding, maar ik durf niet te veel om me heen te kijken. Naast me maakt Jessie druk foto's uit het raampje, terwijl ik langzaam doorrijd.
Na tweehonderd meter is er een verbreding in het wegdek, een zogenaamde “passing lane”, en we zijn daar pas net voorbij als ik aan de overkant een tegenligger de brug zie naderen. ‘My bridge, my bridge, my bridge!’ roep ik, hopend dat hij oplet en stopt. Achteruit terug is hier echt geen optie… Wanneer we eindelijk aan de overkant zijn, slaak ik een zucht van opluchting. ‘Yes! My bridge!’
Daarna volgt een van de mooiste stukken van de route. De weg loopt soms vlak langs de kust met kiezelstranden, waar her en der grote stukken drijfhout liggen, en slingert dan weer naar binnen het groen in. De bomen zijn door de kustwind grillig en krom gegroeid en vormen een soort tunnel. Alles is groen en wild en vol leven. Het is inmiddels al laat in de middag, dus we stoppen niet, maar vanuit de auto kijken Jessie en ik onze ogen uit.
Toch begin ik me ook steeds ongeruster te voelen. Alweer een tijdje terug reden we langs een bordje met 'last fuel for 120 km’. ‘Ach, ik heb nog minstens een kwart tank’, dacht ik op dat moment en ik ben straal voorbij de kleine pomp gereden. Nu, nog geen half uur later heb ik spijt: de benzinemeter staat ineens op rood.
‘Meestal kun je nog een tijdje doorrijden als de meter zegt dat hij leeg is, toch?’ vraag ik nerveus aan Jessie.Ze haalt haar schouders op. Ik kijk om me heen naar het regenwoud en de weilanden en de verlaten weg. ‘En wat doen we als de auto wel stil valt?’ ‘Lopen, op zoek naar iemand die ons naar het benzinetation wil brengen?’ suggereert ze en ik knik. Juist, geen paniek, het komt wel goed. Ik staar intensief naar elke boerderij die we in de verte zien en denk: ‘Onthouden, daar wonen mensen die ons kunnen helpen…’ Voorzichtig geef ik gas, terwijl de auto rustig door blijft snorren. Gelukkig blijkt mijn eerste gedachte juist: je kunt nog een tijdje doorrijden wanneer de benzinemeter op rood staat. We redden het tot het benzinestation in Fox en vullen IJsbreker weer helemaal, voordat we het laatste half uur naar Franz Josef rijden. Les voor de volgende keer: niet op de benzinemeter vertrouwen en op tijd tanken.
Het is al aan het schemeren wanneer we aankomen bij het ‘Franz Joseph Rainforest Retreat’, de camping waar we twee nachten staan. Onze prioriteiten zijn duidelijk. We checken in, parkeren de auto op onze camperplaats en rennen snel naar de hottub die binnenkort sluit. Onze bikini’s trekken we aan in het toilet van het luxe restaurant en giechelend maken we in de spiegel foto’s van onze combinatie van badkleding, regenjassen en hoofdlampen. Sexy ladies!
Tevreden laten we ons in het warme bubbelende water zakken. Om ons heen regent het nog steeds zachtjes, het is inmiddels donker en we zijn omringd door druipende bomen en struiken. Wat een geweldig einde van onze eerste roadtripdag!
Ice ice baby
De volgende ochtend worden Jessie en ik wakker achterin mijn auto. IJsbreker is lekker knus zo met zijn tweeën, net iets groter dan een tent. Met ieder een dekbed en een slaapzak is het gelukkig niet koud, maar de ramen zijn beslagen en vochtig van het condens. Ik veeg met mijn mouw een stukje schoon en kijk naar buiten waar het al licht is. Dan por ik Jessie wakker, de gletsjer roept!
Dit gebied staat bekend om de reeks gletsjers, die de verbinding tussen de hoge toppen van de Zuiderlijke Alpen en de kust en een unieke combinatie vormen met het omringende regenwoud. De twee meest bekende en bezochte gletsjers zijn Franz Josef en Fox Glacier. Voor vandaag hebben we een wandeling op Roberts Point track uitgekozen, waarmee we dicht bij de Franz Joseph Gletsjer kunnen komen. Toen we deze route op internet opzochten stonden er allerlei enge waarschuwingen bij: ‘Niet voor beginners!’, ‘Pas op, gladde rotsen!’, ‘Goede uitrusting noodzakelijk!’, ‘Niet veilig na veel regen in verband met snel stijgende rivieren!’. Nou zijn Jessie en ik niet echt beginners (met onze fancy nieuwe diploma’s tot wandelgidsen) en hebben we allebei goede uitrusting, maar toch ben ik een beetje nerveus over die rivieren. Het heeft de laatste dagen veel geregend en we hebben geen satteliettelefoon of ander noodcommunicatiemiddel bij ons. Veiligheid is er zo ingedrild in onze opleiding, dat het moeilijk is deze waarschuwingen te negeren. ‘Weet je, als het niet veilig is keren we gewoon terug,’ zegt Jessie echter stoer en ik knik.
De tocht begint makkelijk genoeg, met een half-verhard pad door het groene moerasgebied in de vallei. We halen dagjesmensen in jeans en op gympen in, waar wij met onze bergschoenen, wandelbroeken en rugzakken een sterk contrast mee vormen. Die zullen vast een andere route gaan doen, toch?
We lopen langs een waarschuwingsbord. ‘WARNING’, staat er in koeienletters, met daaronder een herhaling van alle waarschuwingen over de route. ‘Three people have died on Roberts Point Track!’, wordt er onheilspellend gezegd, met plaatjes van de bijbehorende krantenartikelen als bewijs. Ik lees: ‘Two female backpackers who were washed down the river to their deaths on the West Coast late on Friday were just 2 km from safety.’ Slik, de Department of Conversation windt er in ieder geval geen doekjes om…
Het pad voert ons omhoog de groene helling op en golft door het landschap. Het is allemaal nog niet heel spannend, maar wel heel mooi met palmbomen, dichte groene struiken en mosbegroeide bomen. Terwijl we door de begroeiing lopen, wijzen we planten aan waar we over geleerd hebben en halen we herinneringen op van de afgelopen drie maanden. Het is moeilijk te geloven dat ons leven in Queenstown nu voorbij is en dat ik mijn Fancy Worms-broertjes en zusjes niet meer terug ga zien. Ik ben blij dat ik deze dagen samen met Jessie nog heb om de overgang wat makkelijker te maken. ‘Weet je nog die keer dat Nilsson lieve briefjes voor ons allemaal had geschreven, toen we terug kwamen van de hike?’ mijmert Jessie. ‘Dat voelt nu al zo lang geleden.’ ‘Ah Nilsson,’ zucht ik. ‘Af en toe kon ik hem wel schieten, maar hij was toch ook wel een hele charmante gast. Ik ben benieuwd wat hij de komende jaren allemaal gaat doen.’ ‘Ja en over charmant gesproken… Volgens mij had Mats echt een oogje op me de laatste weken!’ giechelt Jessie. ‘Weet je dat hij me één nacht een berichtje heeft gestuurd, dat ik wel door zijn slaapkamerraam naar binnen kon klimmen om hem gezelschap te houden in bed?’ Ik lach. ‘Ja, dat had je me laten zien toch! Leven met een groep jonge mannen was in ieder geval nooit saai… En Don dan, die de laatste avond met drie verschillende meisjes stond te tongen!’
We duiken op uit de schaduw van de bomen en steken een lange smalle hangbrug over die de ene helling met de andere verbindt, als een brug tussen twee werelden. Even krijgen we vrij uitzicht op de prachtige brede riviervallei. Ver onder ons zien we de grijze stenen van de rivieroever en aan de overkant de dichtbegroeide rotsachtige helling. Her en der glinsteren zilveren linten van water die de helling afstromen om zich bij de stromen van rivier te voegen. Aan de andere kant van de brug duiken we de groene begroeiing weer in en verdwijnt het uitzicht achter de struiken. We klimmen verder omhoog en passeren een trailrunner die al op de terugweg is. ‘Is de route verderop nog goed te doen?’ vragen we haar in het voorbijgaan. ‘Ja hoor, er zijn alleen een paar gladde rotsen waar je moet oppassen om niet uit te glijden!’ roept ze. Ze kijkt naar onze bergschoenen. ‘Maar jullie zullen wel oké zijn met die schoenen.’
Niet veel later loopt het pad inderdaad over enorme ronde rotsen die door weer en wind glad geslepen zijn. We klauteren voorzichtig omhoog, op sommige stukken onze handen gebruikend.
Nadat we in de zon op een prachtig uitzichtpunt onze lunch hebben gegeten, vervolgen we de tocht. Op het smalle pad naderen we een groep trage wandelaars, in spijkerbroeken, met gympen en als enige uitrusting een flesje water in de hand. Blijkbaar wagen die zich ook aan deze route, of dat nou veilig is of niet. ‘Hi there, excuse me,’ probeer ik langs ze te komen, maar ze gaan niet aan de kant en blijven midden op het pad stilstaan. Voorzichtig klauter ik met Jessie in touw over de rotsblokken naast het paadje om voorbij de groep te komen. Jessie struikelt tijdens onze inhaalmanoeuvre en komt hard met haar knie op een puntige steen neer. ‘Grrr amateurs,’ mopperen we, terwijl we verder marcheren. ‘Die mensen snappen niet hoe bergetikette werkt!’ Het is duidelijk dat deze route een ander publiek aantrekt dan de afgelegen tochten die we tijdens onze opleiding deden.
Nog wat klimmen en dalen en bruggen en trappen later, staan we ineens op een houten platform: het uitzichtpunt voor de gletsjer en tevens het einde van de route.
We kijken nu uit over de hele vallei, in al zijn glorie. Voor ons gaat de golvende groene jungle over in grauwe rots vol scherpe randen en hoekige vormen. Daarboven ligt de grijswitte gletsjer als een enorme ijsglijbaan over de ronding van de berg gekruld. De lucht boven het ijs ziet er somber uit en de omringende bergtoppen verdwijnen in de grijze wolken.
‘Jeetje, die gletsjer is kleiner dan ik had verwacht!’ zeg ik tegen Jessie. ‘Vroeger liep hij vast helemaal tot daar, zie je die rotsen? Maar nu… Kijk daar is zelfs een kleine waterval.’ Jessie knikt. ‘Klimaatverandering… Maar nog steeds mooi he? Kijk hoe gaaf dat contrast van het ijs met die groene begroeiing.’
De terugweg verloopt vlot. De heuvels af, de bruggen over en door het groen. Gelukkig maar, want de zonsondergang komt steeds dichterbij en we willen hier niet in het donker stranden. ‘Ik snap eigenlijk niet dat ze zo panisch over deze route doen,’ babbel ik, terwijl we de gladde rotsen weer oversteken. ‘Dit is helemaal niet zo moeilijk! Alhoewel je op deze rotsen wel lelijk kunt vallen.’
Ik heb het nog niet gezegd of mijn voet glijdt onder me vandaan op een glad stukje steen. Met zwaaiende armen roetsj ik onderuit. Ik val keihard op mijn knie, vang me pijnlijk op met mijn elleboog en rol een stukje naar beneden de rots af om met een kreun tot stilstand komen. Au! Ik krabbel overeind, controleer of alles het nog doet en strompel met een pijnlijk been en gezonde schaamte verder. Dat wordt een flinke blauwe plek.
In de schemering komen we terug bij de auto. Do you think they will be okay?’ vraag ik aan Jessie, terwijl ik denk aan al de mensen die we hebben ingehaald en zijn gepasseerd. De groep met de spijkerbroeken en gympen die zonder spullen liep, of de Chinese familie met oudere mensen die nog een heel stuk omhoog te gaan hadden toen we ze zagen. Wie wordt het volgende slachtoffer van Roberts Point?
Shut up, there are waves!
‘Update! Good morning! We are waking up in the van…’ zeg ik met mijn slaapschorre stem, terwijl ik Jessie en mij film in ons knusse bed in de auto. Jessie, die tot een paar seconden geleden nog sliep, kijkt met een slaperig hoofd verward naar de camera en rekt zich dwars door het beeld uit. ‘Update!’ kreunt ze, omdat dit is hoe we alle filmpjes voor onze familie, vrienden en andere geïnteresseerden starten. Ik lach om haar wazige frons en roep vrolijk: ‘Day 3 of the roadtrip! We are driving to the north of the South Island today, to Abel Tasman National Park. Talk to you soon, byeee!’
We laten de ruige omgeving van Franz Josef achter ons en rijden richting de kust. Voor de lunch stoppen we bij het stadje Hokitika: een ‘kunstenaarsdorp’ aan de zee vol met leuke galerijen, studio’s en winkeltjes. Volgens mijn reisgids is dit normaal een gezellige hub, maar omdat het Goede Vrijdag is, is het dorp nu doodstil. Nadat we een rondje hebben gelopen langs allerlei gesloten zaakjes en een kijkje hebben genomen in ‘Sock World’ (een museum en wolwinkel vol knusse sokken), eten we op het terras van een café een broodje. De lokale meeuwen liggen constant op de loer voor hun eigen feestmaal en ik voel me alweer helemaal thuis; in Leiden moet je ook altijd je eten bewaken. Ik vertel Jessie over die keer dat een grote meeuw bovenop het hoofd van mijn vriendin Anna probeerde te landen om haar broodje te stelen en schiet weer in de lach bij de herinnering aan hoe haar gezicht in slow-motion van vrolijk naar afschuw veranderde, toen ze de poten van het beest in haar haar voelde. Als de slechte vriendin die ik ben, kon ik ook toen niets anders doen dan hysterisch lachen.
Met onze koffiebekers in de hand lopen we nog even naar het strand. Voor Jessie (die in een landelijke staat van de VS woont) is dit het hoogtepunt van de dag. ‘Oh my god, it’s the ocean!!!’ gilt ze, terwijl ze in haar handen klapt en op en neer springt. Ze is als een klein kind op het strand. ‘Look, look, there are waves. SHUT UP, THERE ARE WAVES!’ Ze duwt tegen mijn schouder. ‘THIS IS CRAZY!’
Ik lach om haar blije reactie en snuif de zoute wind op, terwijl ik geniet van het bijzondere zwarte zand en de bulderende golven die schuimend wit op de rotsen van de kuststrook stukslaan.
In totaal hebben we vandaag een uur of zes te rijden en we hebben er nog maar twee uur op zitten. Dus rijden we snel verder naar het noorden, op rechte wegen tussen de weilanden en fruitbomen overspannen met netten. Gewoon vlak, groen met her en der een dorp; dit uitzicht is niet zo indrukwekkend na alle natuurpracht van eerder.
‘Zal ik even rijden?’ stelt Jessie voor, vlak voordat we weer een stukje door de bergen moeten. We hebben nog een paar uur te gaan en ik merk dat ik moe begin te worden, dus ik stem in. Jessie kruipt achter het stuur en rijdt voorzichtig weg. Het is haar eerste keer links rijden en dat is natuurlijk nog even wennen. Net zoals ik eerder deed, klikt ze een paar keer de ruitenwisser in plaats van het knipperlicht aan.
Het landschap verandert snel wanneer we de bergen weer in rijden. Het is fijn om nu lekker naar buiten te kunnen kijken en foto’s te maken van de prachtige omgeving, in plaats van zelf achter het stuur te zitten. Terwijl ik druk plaatjes schiet probeer ik niet ineen te krimpen bij het luide loeien van de motor. De stijging van de weg is zwaar voor mijn arme oude auto en Jessie probeert (met wat hardere hand dan ik zou doen) snelheid vast te houden. ‘Yes, you can pass!’ wuift ze de mensen achter ons voorbij op de eenbaansweg en ik bijt op mijn tong om niet op te merken dat ze beter even kan wachten tot de passing lane die over een kilometer komt. ‘Die mensen kunnen echt wel even een kilometer wat rustiger rijden’, denk ik verwoed, terwijl ik de afgrond naast de weg angstaanjagend dichtbij zie komen. Maar, net zoals Jessie mij niet op de vingers keek tijdens het rijden, wil ik dat ook niet bij haar doen en ik zeg niets. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat ze weet wat ze doet; thuis rijdt ze zelf ook in een oude auto.
Toch haal ik opgelucht adem wanneer we weer in makkelijker terrein aankomen. We volgen de Motueka River door een lieflijk groen heuvellandschap, met glooiende weilanden vol schapen en koeien dat geweldig past bij de country muziek die we aan hebben staan. ‘Dit doet me een beetje denken aan het Belgische platteland,’ zeg ik tegen Jessie, die met een enorme lach om zich heen aan het kijken is. ‘Zo vredig en verzorgd. Het is op een hele andere manier mooi dan die ruige natuur.’ ‘Dit vind ik echt het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien,’ zegt Jessie vol overgave. ‘Dit hebben we thuis in de VS niet.’ We hebben vandaag nog een half uur te gaan en op de achtergrond zingt Kenny Rogers: ‘You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em, know when to walk away and know when to run…’, terwijl wij rustig verder snorren.
Ik navigeer Jessie een klein weggetje op. De rijbaan is te smal voor tegenliggers en aan beide kanten hangen prachtige volle wilgen over de weg. We slingeren langs huizen, kruisen de smalle beek nog een keer, rijden langs een bordje met ‘wantoowantoo’ en een paar grote schuren en parkeren op een oprit. Wanneer we naar het woonhuis verderop lopen gaat de deur al open en ik hoor in het Nederlands: ‘Goedemiddag, welkom!’
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe onze roadtrip verder gaat! Tijd voor bijzondere ontmoetingen, kleine tegenslagen en een feestje!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 96 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => New Zealand [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,new-zealand [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roadtrip-deel-1 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5102796 [userId] => 64727 [countryId] => 136 [username] => bramstijn [datePublication] => 2024-07-20 [photoRevision] => 0 [title] => 18 jaar verder [message] =>Beste familie en vrienden,
Het is zeker acht jaar geleden sinds ons laatste verhaal. Het is best grappig om deze site weer te heropenen en al onze verhalen zelf te lezen waarvan we al best wat vergeten zijn. Het begon al met het wachtwoord om in te loggen en emailadressen van vrienden en familie die nog bestaan of inmiddels veranderd zijn.
Wij hopen dat het goed gaat met iedereen die dit bericht nog kan lezen. Over de jaren hebben we nog redelijk goed contact met Nederland, en is er natuurlijk veel gebeurd wat vrij normaal is. Kortom, met ons gaat het heel goed. Stijn is 18 jaar en doet zijn laatste jaar op St Bede's College. Hij wil volgend jaar sportcoaching en management gaan studeren en in zijn laatste schooljaar studeert hij ook voor Personal Trainer. Lejorben en ik zijn nog altijd druk bezig met onze kliniek, waar we nu een team van ongeveer tien therapeuten hebben. We zijn gevestigd in de stad en maken deel uit van een multidisciplinaire kliniek onder de naam Sports Clinic.
Bram, nu 20 jaar, heeft sinds afgelopen week het nest verlaten. Hij heeft een rugbycontract getekend bij RFC Haarlem en gaat Business Economics studeren in het Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Hij woont sinds kort in Haarlem en heeft het naar zijn zin. Het is best een beetje vreemd om een van je jongens weer te zien vertrekken naar Nederland. Alhoewel de bedoeling is dat hij na vier jaar weer terugkomt naar Nieuw-Zeeland.
Momenteel is Stijn alleen in Nieuw-Zeeland en zit tijdelijk op kostschool, wat hij ontzettend leuk vindt. Lejorben is momenteel in Nederland, terwijl ik aan mijn eerste week ben begonnen in het olympisch dorp hier in Parijs, waar ik deel uitmaak van NZOC. Bram, Lejorben, Wendy (mijn zus)en Luuk (neefje) komen volgende week naar Parijs om zowel Nieuw-Zeeland als Nederland aan te moedigen.
Er zijn een aantal nieuwe foto’s toegevoegd aan deze site, met name van onze jongens, die een goede indruk geven van ons huidige bestaan hier in Christchurch, NZ. Nogmaals, hopen wij dat iedereen die dit leest in goede gezondheid is, en “don’t be shy” om een berichtje achter te laten. Helaas zien wij geen lijst van emails, dus is het niet helemaal duidelijk wie dit ontvangt.
Heel veel groetjes,
Lejorben, Hans, Bram en Stijn xxx
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!
Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.
Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’
Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!
Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!
‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’
Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!
Bush Leader
Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.
Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.
Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’
Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…
We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.
Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’
Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.
Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!
Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.
Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.
Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.
De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.
Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.
Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’
(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)
We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’
Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’
Alle puzzelstukjes vallen op hun plek
Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.
De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.
Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.
Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’
‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.
Ready for take off
En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 632 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => Queenstown [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-2 ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5100569 [userId] => 372454 [countryId] => 136 [username] => jorindevoskes [datePublication] => 2024-04-08 [photoRevision] => 0 [title] => De puntjes op de i (deel 1) [message] =>Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Row, row, row your boat
‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’
We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’
We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.
Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’
Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’
Summer Nights
‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’
Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.
Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.
Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.
Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.
Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!
Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…
Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)
De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?
Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’
Met ons kom je hoger
Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.
‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.
Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .
Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’
Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’
Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.
‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’
Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’
Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.
Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…
Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.
‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…
‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.
Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.
Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.
Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.
‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’
Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’
De klant is koning (of niet?)
Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…
‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’
Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’
Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’
Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’
Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’
De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!
Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.
‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’
Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’
Stort niet de afgrond in a.u.b.
De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.
‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!
‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!
‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.
‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…
‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’
We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!
Volg mij!
Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’
Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.
Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.
‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.
We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.
We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.
Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!
Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.
Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’
We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.
‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!
De toekomst is nu
Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’
In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.
Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?
Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.
En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.
Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 210 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => Queenstown [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-1 ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5100422 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-04-02 [photoRevision] => 0 [title] => Haere Rā Aotearoa [message] =>Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.
We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.
Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.
Goodnight, CU in Dubai!
Toen we een paar dagen geleden naar het noorden reden was de State Highway 1 gesloten. We moesten een behoorlijk stuk omrijden. Speciaal voor het paasweekend waren de pilonnen aan de kant geschoven en de weg dus opengesteld. Voor ons? Of voor iedereen inclusief kiwi’s die de weg opgaan. Of eigenlijk speciaal voor de oldtimers. Want op zondag is het in heel Nieuw Zeeland druk op de weg met de mooiste en meest bijzondere oldtimers. Zoveel hebben we er nog nooit gezien, en zeker niet rijdend op de weg.
De zon scheen ’s morgens al uitbundig en het bleef de hele dag weer mooi weer. De koffiestop was ergens in een klein plaatsje. We moesten er voor terugrijden want voordat het wisten waren we het dorp al weer gepasseerd. Maar we waren er zo aan toe, dat wachten niet langer kon. En de bakery die we in het voorbijgaan zagen trok voldoende van onze aandacht. Lekkere dingen in de vitrine en hopen op goeie koffie. Gek genoeg drinken we alle koffie die we krijgen, maar eigenlijk zijn we wel kritisch op de kwaliteit. Soms vergeten we even waar je doorheen moet als je lekkere koffie wilt. Herrie!
Koffie ok, scone lekker. En zoals we ook al deden toen we nog met kleine Tom en Lisa op vakantie gingen: voordat we verdergaan, gaan we allemaal plassen. Jamaar, ik hoef niet. Niks mee te maken, je gaat. Alles zag er prima uit, behalve de toiletten. Dat deed ons denken aan hoe je ze in aziatische landen aantreft. Even doorbijten dan maar.
In Auckland eerst naar het hotel, bagage afgeven en dan de auto inleveren in de stad. Omdat de tank dan altijd vol moet zijn, is het spannend om te zien welke mogelijkheden er zijn om te tanken. Zo dicht mogelijk bij de stad. Mmm, dat werd tanken bij een station al in de stad. Maar met de digitale maps geen enkel probleem, ook niet om dan binnendoor bij het hotel te komen. De kamer was al klaar en dus kon de bagage direct op de juiste plek gezet worden. En dan de auto terugbrengen en de stad in.
Een stad? Zijn we niet meer gewend. De toren, haven, de winkels. We deden een eerste ontdekkingsreis, kochten nog wat souvenirs en deden een vroege maaltijd (salade) in de zon met uitzicht op de haven. Mooi, dan hebben we al gegeten (en gedronken) en kunnen vanavond volstaan met iets kleins. En zo waren we eind van de middag gevuld en wel terug in het Adina hotel.
Vanuit onze kamer in het hotel hadden we een weids uitzicht op een klein parkje en toegangsroute naar Sparks Arena. Wat een stroom jonge aziaten trok eindeloos voorbij. Dan moet er toch iets te doen zijn. Jahoor, Joker Xue trad op. Een chinese jonge singer/songwriter die kennelijk ook hier bij “eigen” publiek heel populair is.
We hadden al gegeten ja. Maar we moesten bekennen dat we allebei nog wel ergens trek in hadden. Tien uur ’s avonds, op pad. Met google maps lopend naar McDonald’s. We wilden ook niet de stad in. Zelfs overdag hebben we daar aardig wat peoples gezien die je liever niet in donker tegenkomt. Nu hoefden we maar vier minuten te lopen. Het viel ook wel mee, alhoewel we veel groepjes jongeren tegenkwamen waarbij we toch even dachten ….. Samenscholingen roepen toch een onveilig gevoel op. Het leek te gaan om autoclubs. Waarschijnlijk minder angstaanjagend. Zolang er maar niet geracet wordt.
Een quarterpounder en frites in de hotelkamer.
We had a good one!
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 5 [visitorCount] => 237 [author] => rene en marlies [cityName] => Auckland [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/726_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-laatste-stuiptrekkingen-in-nz ) [7] => stdClass Object ( [reportId] => 5100392 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-29 [photoRevision] => 0 [title] => Who pays the Ferryman [message] =>Paihia, de strandplaats in de bay of islands. Duidelijk een kustplaatsje waar de middenstand zich helemaal richt op de toerist. Onze overnachtingen hier (drie) waren bij de Sea Spray Suites. Een soort motel met prima kamers. Natuurlijk hadden we het plan om minstens 1 van de 144 eilanden te bezoeken. Urupukapuka eiland moest het worden. In de ochtend met een ferry vanuit Paihia naar dit bijzondere stukje natuur op drie kwartier varen. Prachtig weer onderweg en prachtig weer op het eiland. Op de boot werden we op een link gewezen naar een kaart met de verschillende wandelingen die op het eiland te maken waren. We hadden zo’n vier uur om te wandelen, te eten, koffie te drinken, of misschien wel een glaasje wijn te doen. Van die vier uur moesten we dus ook tijd reserveren voor het niet wandelen.
Op het eiland aangekomen stortten we ons direct in het parcours. Twee aaneengeschakelde routes vormden tesamen precies wat we wilden. Nou zijn we niet slecht in den vreemde, kunnen we best omgaan met kaarten en toch …… Natuurlijk kun je niet verdwalen op zo’n eiland, maar op enig moment wisten we het echt niet meer. Linksaf, rechtsaf, maar komen we dan bij de juiste baai, of moeten we een stukje terug. Begeleid door maps.me lukte het om weer op het rechte pad te komen.
Terug bij het beginpunt bestelden we bij het restaurant een welverdiende salade met een glaasje wijn. Natuurlijk wilden we buiten zitten, genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai en de rust. De rust viel tegen. Menslievende meeuwen, bleven om ons heen banjeren en probeerden zodra we even niet keken ons bord leeg te trekken. Wegwuiven had geen zin, ze goed raken lukte gewoonweg niet, maar de, ook voor foto’s van pas komende self-defence-stick,maakte ze aan het schrikken. Na enige tijd gaven ze het op en richtten zich op nieuwe slachtoffers.
Tegen de tijd dat we het eiland verlieten was de temperatuur door de wind en lichte bewolking behoorlijk naar beneden gelopen. Wij hadden geluk gehad met het weer tijdens onze wandeling. Echt avondeten was niet meer nodig, een sneetje brood met kaas of humus was genoeg.
De volgende dag was het plan om Russell te bezoeken. Een plaatsje in diezelfde baai. Gisteren hebben we hier met de boot nog wat mensen opgepikt voordat we doorvoeren naar Roerbakbakeiland. Volgens Marlies twee manieren om bij Russell te komen: met de ferry of met de auto. Opvallend was al wel dat de tocht met de auto best lang leek te duren. En toch besloten we om met de auto te gaan. Het zal wel veel bochtenwerk zijn, dat houdt nou eenmaal op. Maar met de auto, dat ging helemaal niet. Ja, met de auto op de pont. Ok, dan toch maar met de ferry. Een soort sloffie sleepbootje met een dito skipper. Kaartjes die geknipt werden en een handteller om te zien hoeveel passagiers er aan boord waren. Maar we kwamen aan bij Russell. Toch nog. Het lukte ons niet om hier echt lang door te brengen. Koffie en een dingetje erbij, dat dan weer wel. Maar al snel namen we de ferry weer terug naar Paihia. Maar omdat het nog het best vroeg was, pakten we die waterval iets verderop er ook nog wel effe bij. Toch een stukje met de auto en een heel klein stukje lopen. En die waterval was echt een mooie afsluiting van onze trip door de natuur. Ik denk overigens dat ze de watertoevoer naar de waterval al hadden afgesloten want zelfs de Falls van Coo in de Ardennen maken nog meer indruk. Maar we hebben de falls van Haruru wel gezien. Check. Het is herfst, waarschijnlijk zijn de watervallen na de winter veel groter.
In alle toeristenboekjes wordt geschreven over Charlotte’s kitchen. Een restaurant op een van de twee pieren in Paihia. Daar moet je geweest zijn. Om die reden hadden we bij terugkomst van Russell een plekje gereserveerd om in de avond te kunnen eten. We hadden onszelf nog een echte pizza beloofd. Nou, dat kwam helemaal goed. Wat een uitstekende pizza’s. Het was een soort laatste avondmaal op deze goede vrijdag, want morgen trekken we door naar Auckland voor een overnachting om dan vervolgens te vliegen naar Dubai. Een tussenstop om langzaam weer terug te keren naar Nederland, waar de lente dan is begonnen. En daar gaan we ook heel erg van genieten.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 382 [author] => rene en marlies [cityName] => Paihia [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/575_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => who-pays-the-ferryman ) [8] => stdClass Object ( [reportId] => 5100372 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-27 [photoRevision] => 0 [title] => Daytour werd detour [message] =>Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.
Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.
Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!
Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.
De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.
Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 7 [visitorCount] => 227 [author] => rene en marlies [cityName] => Paihia [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/462_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => daytour-werd-detour ) [9] => stdClass Object ( [reportId] => 5100359 [userId] => 442342 [countryId] => 136 [username] => frans-en-jose [datePublication] => 2024-03-26 [photoRevision] => 0 [title] => de laatste dagen [message] =>Hoi Allemaal
Het laatste verslag van ons avontuur
Wij gingen op weg naar Pipiriki via een prachtige weg langs de mooie rivier. Op weg naar ons avontuur met de jetboat. De weg was avontuurlijk, heel smal met grappige plaatsjes zoals Korinth, Athene en Jeruzalem.
Aangekomen bij Pipiriki stapten we op de jetboat en scheurden we met flinke snelheid over de rivier. Na ongeveer 60 minuten stopten we bij een rots waar we moesten uitstappen, een stukje omhoog lopen en daar begon de wandeling op weg naar "de brug to Nowhere". Een mooie wandeling door het bos over een smal pad.
Dit gebied is ooit bedoeld geweest om bewoonbaar te maken en vruchtbaar. Dat is dus niet gelukt. Een aantal families hebben hier hutjes gebouwd om te wonen en een leven op te bouwen. Op het moment dat je bossen en struiken kapt verdwijnt de aarde gewoon met een flinke regenbui. En het kan er flink regenen. Op bepaalde plekken kan de rivier gewoon 19 meter stijgen, ongelofelijk.
Het was dus geen succes om daar een leven op te bouwen dus inmiddels is het allemaal weer begroeit met regenwoud. Ooit is er een brug gebouwd zodat de mensen hun perceel konden bereiken. De brug ligt er nog steeds maar is aan twee kanten omgeven door regenwoud en alleen wandelaars en mountainbikers kunnen er nog overheen. De BRIDGE TO NOWHERE wordt hij nu genoemd.
Op de brug drinken we koffie en eten onze lunch op. Daarna wandelen we terug naar de rivier en stappen weer op de jetboat. Er is behoorlijk wat wind op komen zetten en ook nog wel tegenwind. Best koud op het water. Het is de bedoeling dat wij verderop afgezet worden om de tocht per kajak af te maken.
Bij de kano's aangekomen krijgen we advies van de schipper dat het niet verstandig is om over te stappen ivm de wind. Dus helaas geen kajaktocht.
Dan maar een stop in Jeruzalem op de terugweg waar een prachtig kerkje en een bijzonder klooster staan. Hier kun je goed de mix zien van het Christendom in combinatie met de Maorie. In de kerk hangt bijvoorbeeld een prachtig schilderij van een Maorievrouw als Maria met kindje. Heel mooi!
De volgende dag verlaten we onze leuke BenB en gaan op weg naar Taupo. Taupo ligt aan het grootste meer van het Noordereiland. We moeten een stuk omrijden en weer opnieuw de rivierweg naar Pipiriki rijden omdat de doorgaande weg afgesloten is van 9.00 uur tot en met 15.00 uur. Pech, want het is een omweg van anderhalf uur.
Even buiten Taupo zit ons nieuwe slaapadres, een beetje bijzonder met een wat vreemde host.
De volgende dag huren we mountainbikes en fietsen eerst naar de Huka falls en de Aratiatia dam. Een prachtige weg. We zijn net op tijd, want om 12.00 uur wordt de dam geopend en dat is een spectaculair gezicht. Het mountainbiken valt mij tegen, het is echt heel anders dan een heerlijk fietstochtje in Nederland. Ik ben één keer gevallen, waar ik alleen maar een bloedende vinger aan over heb gehouden maar ik roep heel hard "dit doe ik dus nooit meer".
De volgende dag bezoeken we eerst een Lava glasblazerij. We maken een bezoek aan de werkplaats wat interessant is en gaan dan in de sculpturentuin een kijkje nemen. Prachtig maar wel ontzettend duur allemaal.
Dan naar de Craters van de Moon een geothermisch park, Frans en ik waren hier al geweest maar voor de jongens was dit hun eerste ervaring met stomende wolken overal uit de aarde. Het blijft indrukwekkend.
We maken nog een wandeling die middag en gaan sávonds uit eten in de pub in Taupo en zien een prachtige zonsondergang. Thuisgekomen gezellig een spelletje doen en dan komt de kat van onze gastvrouw ( die was niet thuis) binnen wandelen met een nog levende muis in zijn bek. Ik geef een brul en de kat schiet weg om onze slaapkamer in te rennen. Ik erachteraan waarop de kat de muis loslaat en er vandoor gaat. De muis dook meteen de gordijnen in en uiteindelijk heeft Frans hem kunnen vangen en buiten los gelaten. Wat een consternatie[e-1f605]
Van Taupo naar Roturoa, een stadje vol met geisers en Maorie invloeden.
Onderweg bezoeken we OraKei Korako thermal park. Met een bootje worden we afgezet in een werkelijk onaards maar prachtig geothermisch gebied met de meest prachtige kleuren. Hier doen we een rondwandeling en daarna rijden we verder richting Rotorua door het Tongariro nationaal park.
Onze BenB ligt even buiten de stad op de berg. Rotorua is het centrum van vulkanen en geisers. Er hangt een geur van rotte eieren waar vooral Rick last van heeft. Het ene moment is de geur erger dan de andere keer. Ook Rotorua ligt aan een groot meer met daarin een eilandje. De eerste dag lopen we eerst naar de top van de berg waar onze BenB is gevestigd. Geen spectaculaire wandeling, Daarna pakken we de auto en rijden naar het Redwoods forest om daar een wandeling te maken. Dit is een prachtig bos met ontzettend grote en vooral lange kaarsrechte bomen van wel zo'n 75 meter lang.
Je kunt hier een Treewalk doen maar omdat je dit ook sávonds kunt doen wat natuurlijk veel spectaculairder is besluiten we dat om de volgende dag te doen.
In Rotorua is er een een gondel en die nemen we de volgende ochtend vroeg. Het is mooi weer en we willen de luge gaan doen. Dit is een combinatie van een karten en rodelen. We nemen 5 ritten en dit was geweldig leuk. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee geweest en gelukkig voor de drukte uit.
S'middags nog even shoppen in de stad en dan op tijd eten om sávonds de Treewalk te doen. Het is druk en we moeten ongeveer een uur wachten voor we aan onze bomentocht kunnen beginnen. Prachtige verlichting en lampions verlichten het bos en over de smalle suspension bruggen is het best spannend om te lopen. Werkelijk prachtig om te zien.
Tegen 23.00 uur zijn we weer thuis
Onze laatste dag in Rotorua gaan we nog naar een mountainbike park. Toch maar weer fietsen en ja ook ik ga toch weer mee. We huren de fietsen een halve dag en dat is genoeg om de grote loop te doen. 4 uur over smalle, ongelijke paden met stenen en boomstronken en ja hoor ik ben ook nu weer twee keer gevallen. Hand kapot en een groot ei op mijn onderbeen. ook flink mijn hoofd gestoten, lang leven de helm. Echt nooit meer, maar nu echt nooit meer voor mij een mountainbiketour.
Morgen op weg naar Auckland voor de terugreis naar Nederland. Wat zullen we dit prachtige land met zoveel lieve mensen gaan missen. En wat hebben we een geweldige reis kunnen maken. Fantastisch.
Wat voelen we ons thuis in dit prachtige land.[e-2764][e-2764][e-2764]
We hopen jullie snel weer in Nederland te zien
Liefs Frans en José
Rick en Tim
Hahei, een strandplaatsje aan de oostkust van het noordereiland is de volgende stop. Tegen onze verwachting in ook nu weer veel bergrijden. Stevige bochten, klimmen en dalen. Maar oh zo mooi onderweg.
En waar zullen we nu weer terechtkomen. Naast alle verschillen die ik eerder beschreef, is het ook altijd spannend om te zien wat voor bed we hebben. We zijn zelf gewend aan een ruim bed, we hoeven elkaar niet toevallig tijdens de nacht tegen te komen. Als we elkaar in bed willen ontmoeten dan regelen we dat. En niets is vervelender dan dat je plotseling tijdens je slaap een knietje in je ……. krijgt. De bedden die we treffen zijn veelal kleiner dan we gewend zijn. Maar slapen is geen enkel probleem.
Alsof we het verdiend hebben, ook nu toch weer een mooi plekje. De hele omgeving is zo mooi qua natuur, en dat geldt ook voor de plek waar onze ham staat. Het geheel doet ons denken aan Piechler (een pension in Oostenrijk waar we wel ski vakanties deden) door het gebruikte houtwerk. Op ons terras zitten we midden in een tropische tuin.
Een vriendelijke ontvangst. Ja, maar we zijn wel erg vroeg. Nee hoor, precies op tijd. Jullie appartement is klaar. Op de plattegrond werd ons plekje omcirkeld en we kregen de sleutel. Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Jullie willen waarschijnlijk wel een boottocht maken naar Cathedral Cove. Natuurlijk wilden we dat. Nou, dan boek ik dat voor jullie. En mochten jullie morgen nog naar Hot Water Beach gaan, dan kun je hier schepjes en handdoeken pakken.
Naast de bloeddrukverhogende chips, kaas en de wijntjes eten we heel gezond. We kochten in de village van Hahei bietenburgers en wat sla. En die burgers waren verpakt per vier, dus voor vanavond en morgenavond is het menu geregeld.
Na een prima nacht in ons Oostenrijks ruime appartement, de boottocht. Even lopen over het strand, en in de zon met een temperatuur van rond en misschien al wel boven de twintig graden. En dan met z’n allen de Zodiac in. Een uur langs de kust met zo nu en dan even een baaitje in of zelfs door de grotten heen. De middag lag nog voor ons.
Die was bedoeld voor de Hot Water Beach. Daar ga je naar toe met die schep en handdoek. En onze zwemkleding, die hadden we niet voor niets meegenomen. Het is de bedoeling dat je daar op het strand een kuil graaft met een schep. Als je diep genoeg graaft kom je bij de bron. En die bron bevat warm water. Dus als je geluk hebt, als je een plaatsje vindt én de juiste plek, maak je voor jezelf een heerlijk warm bad. Daar kwamen wij dus op het strand aan, zwemkleding, schep, handdoek, ingesmeerd en wel. Dan kom je al wat brondiggers tegen. Die hebben het al helemaal gehad en vertrekken weer. En dan zie je verderop het strand een deel waar het heel druk is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt dat daar iedereen druk bezig is om te graven. Sommigen liggen al heerlijk in hun kuil. Maar velen komen aan, zien een verlaten kuil, stappen er even in en lopen vervolgens hoofdschuddend weer verder. Inderdaad, de meeste kuilen leveren geen warm water. En zijn dus achtergelaten door teleurgestelde diggers. Zo begonnen wij ook. Even voelen, koud, de volgende dan, koud. Ja eh, hoe dan. Als je de warmte wilt bereiken, zul je moeten graven. Alleen je weet nooit waar precies. We zijn heerlijk in de zon gaan liggen en vermaakten ons prima door naar deze “op zoek naar de bron show” te kijken.
We kregen er dorst van en bij gebrek aan strandtentjes met Amstel Bright besloten we maar naar ons eigen tropische plekje te gaan. Theetijd!
En dan is het 22 maart. Mijn verjaardag, ver weg van huis. Gekscherend had ik al gezegd dat ik toch wel ontbijt op bed zou krijgen. Natuurlijk, was het antwoord. Nou, de verrassing was groots. Toen ik dreigde wakker te worden kreeg ik meteen instructies, hou je ogen dicht. Niet kijken hoor, nog niet, nog niet. Ondertussen hoorde ik een hoop gerommel om me heen. Ja, je mag kijken. Een slinger om me heen in het bed, met van die vlaggetjes eraan met daarop 65. Erg leuk, maar ook wel confronterend. En een cadeau, helemaal meegenomen uit Nederland. Een van de betere gitaarbanden, een Taylor. En toen werd er op de deur geklopt en sprong Marlies meteen het bed uit. Daar werd een blad met een ontbijt gebracht. Helemaal goed.
Eenmaal van de schrik bekomen en het ontbijt verwerkt begon onze trip naar een volgend verblijf. Eindbestemming Rotorua. Tussenstop Waiotapu Scenic Reserve. Een thermisch gebied waar door de geisers en hun uitstoot het gesteente er omheen rijk gekleurd is. Het park was niet groot en dus waren we al snel weer onderweg met als gevolg dat we vroeg in Rotorua aankwamen. Wat een verademing, wat een ruimte. Een kamer met keuken, twee zithoeken en bed, een enorme badkamer en dan ook nog eens een extra slaapkamer met twee bedden. Wat een verschil met onze vorige Ikea-wonen-op-acht-vierkante-meter container. Een drankje op ons terras voor de deur, maar het is nog steeds 22 maart, dus uit eten.
Cobb [e-38] Co. Niet slecht, wat zeg ik, heel lekker eten. En voor het eerst had ik mezelf ingehaald, ik was twaalf uur eerder jarig dan in Nederland.
Na de eerste overnachting in Rotorua kunnen we mooi twee bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken. De verwachting was regen, in elk geval in de middag. En dat was ook zo. Tijdens een guided tour door Whakarewarewa Village begon het te regenen. Wij waren goed voorbereid, onze speciaal voor IJsland gekochte kleding deed het weer goed. De Maori gids vertelde op boeiende manier mooie verhalen. Ontspannen en met humor. Toen hij voorbij kwam sloffen toen wij nog bij het verzamelpunt stonden, liet hij toch een andere indruk achter.
En ja hoor, vandaag net 65, konden we gebruikmaken van seniorenkorting. Dat is mooi meegenomen. Maar het kwam wel hard aan dat ons niet gevraagd werd naar een legitimatie. Zouden ze dan gewoon zien dat we ………
In de ochtend toen het nog droog was hebben we bomen beklommen.The Redwoods in Whakarewarewa Forest.Een wandeling door een bos op hooggelegen touwbruggen van boom tot boom. Wat een bomen, Redwoods en Sequoia’s. Mijn eerste baan – dat is inmiddels wel heeeeel erg lang geleden – was bij William Pont in Zaandam. De houtimporteur van Nederland in de tachtiger jaren. Ik was hier in de Forest weer even terug in de eindjaren zeventig.
Wat valt je op in Nieuw-Zeeland? Er wordt links gereden. Er wordt niet hard gereden, vaak maximaal 100 km/u. Ja, kilometers, er wordt gebruik gemaakt van het metrisch stelsel. De kiwi’s lijken het leuk te vinden om aan de weg te werken. Regelmatig wordt met borden en de bekende oranje pylonen (of is het pion of verkeerskegels) de weg naar één rijbaan geleid. Al kilometers van tevoren staan de pylonen in formatie. Een groot gedeelte van de kiwi’s moet wel bij de roadworks werken, of anders wel zeker bij de productiemaatschappij van de pylonen.
Er wordt Engels gesproken, nou ja, sort of. Probeer ze maar eens te verstaan. Dat valt soms niet mee. Niet gek dat Engels, uiteindelijk is Charles mooi wel de baas van Nieuw-Zeeland.
In tegenstelling tot de Inuits in Canada en de Aboriginals in Australië, worden de Maori’s volledig gerespecteerd. Zo hebben ze eigen televisiekanalen waar de Maori taal wordt gesproken, maar zie je ook veel Maori’s op de niet speciale kanalen. Nu zijn de zogenaamde Polyfests gaande. Feesten in Maori folklore, waar op alle zenders veel aandacht voor is. Lang is het verboden geweest om Maori te gebruiken, maar sinds 1972 is dat na het aannemen van een petitie weer toegestaan. Niet alleen de Engelse taal maakt veel gebruik van Maori, ook vele plaatsnamen zijn Maori namen. In die namen zitten veel herhalingen zoals: Kaiteriteri, Whakapapa (dat stamboom betekent en ook wel verwerkt wordt in tatoeages in het gezicht van de Maori) en Whakarewarewa. De positieve aandacht voor de cultuur van de Maori’s wakkert tegelijkertijd het racisme tegen de Maori’s aan.
Tot nu toe kregen we op alle locaties waar we overnachtten en welkomstdrankje. In de koelkast stond een klein flesje melk. Waarom nou juist dat, is nog een raadsel. Het doet me wel denken aan de tijd van Joris Driepinter, drie glazen melk per dag. Dat was gezond, was de leus. Naar later bleek had het vooral te maken met een melkoverschot.
Denk je nadat je de stekker (pas op dat je de juiste hebt) in het stopcontact hebt gedaan, dat al je apparaten aan het opladen zijn, kun je het mis hebben. Vergeet niet om altijd het schakelaartje bij de outlet aan te zetten.
Pas op als je de kraan openzet. De waterdruk is hier zo hoog dat jezelf en de hele omgeving onder water spoelt als je niet met voorzichtigheid de kraan openzet. Er moet een natuurkundige verklaring zijn voor deze hoge waterdruk, die waarschijnlijk terug te vinden is in het feit dat we hier wel onderaan de aardbol hangen.
En oh ja, Kia Ora is een begroeting in Nieuw-Zeeland. Een goede gezondheid toegewenst.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 167 [author] => rene en marlies [cityName] => Rotorua [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,rotorua [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => kia-ora-en-typisch-kiwi ) [13] => stdClass Object ( [reportId] => 5100293 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-21 [photoRevision] => 0 [title] => Frozen [message] =>Het is altijd spannend om te zien waar we terechtkomen. Is het knus, gezellig, kunnen we buiten zitten, hebben we een keuken, is er een Nespresso of een plunger. We gaan het zien. Eerst een fikse tocht naar National Park Tongariro. King Pods, zo heten onze ham’s.
Eenmaal bij de Pods aangekomen werden we uitzinnig enthousiast ontvangen. Onze pod was gereed en tijdens het inchecken vroegen we naar een supermarkt om eten in te slaan. Net om de hoek, moet zo ongeveer het antwoord geweest zijn. Maar haar uitzinnig enthousiasme verpakte de boodschap in een mist. Ach, en je kunt altijd nog hier achter naar de pub, maar ja daar zijn we allemaal en tref je ons dronken. Ha, ha. Nou geef die sleutel nou maar, dan kunnen we onze spullen in de pod kwijt en vinden we die supermarkt zelf wel.
Een ipod, airpods, allemaal kleine gadgets. Nou, dat was deze pod dus ook. Klein, als een soort container neergezet, maar ……… Wel met een terrasje in de zon, én een heus bad op datzelfde terras. Hmmmm, buiten in bad? In Zuid-Afrika hebben we wel ooit onder een buitendouche gestaan.
Boodschappen doen, vlakbij. Het zal wel in de Village zijn. Toch zo’n 13 kilometer rijden. Maar waar we ook keken in de Village, geen supermarkt. Terug en dan straks maar een broodje eten. Maar natuurlijk, de laatste bocht voordat we pod bereikten, was daar de Four Square. Mooi zo. Eten voor de twee avonden en nog wat kleine dingetjes. Het was ons al opgevallen dat er geen koffieapparaten bij ons stonden. Zelf dan maar een plunger aangeschaft.
Eind van de middag begon het toch wat frisser op ons terrasje te worden. Naar binnen dan maar. Binnen eten, koffie en op bed tv kijken. Het werd ook in onze pod behoorlijk wat frisser te worden. En uiteindelijk gewoon koud. Geen echte verwarming, een simpele verrijdbare elektrische verwarming. We gaan gewoon slapen en zien morgen wel weer. Het was alleen maar kouder geworden en voordat we opstonden eerst maar even de verwarming aanzetten. De temperatuur stond op 3 graden en met heel veel moeite kwam die op 15 graden. Het had ook gevroren. Door de kou kwamen we langzaam op gang. Nu begrepen we waarom dat bad buiten stond. Het paste niet meer in de pod, en wat betreft de temperatuur maakte het niet uit of die binnen of buiten stond.
En nog voordat we echt opgang waren werd er op de deur geklopt. Hoe laat we weg zouden gaan. Dan konden de werklui ook bij ons echte verwarming installeren. We wisten niet hoe snel we weg konden komen. Vanavond hebben we warmte.
Het programma voor vandaag. Een wandeling naar de Taranaki Falls en vervolgens met een ski gondel naar een restaurant hoog in de bergen.
Wat een mooie hike door de natuur naar de Falls. Wat een natuur en wat een rust. Het is ook geen hoogseizoen, dus het aantal toeristen is te overzien. Tijdens de wandeling moet je gewoon regelmatig stoppen voor de mooie uitzichten. Of gewoon genieten van de stilte. Bijna niets te horen, hooguit een enkele vlieg of wesp die voorbijkomt. Opvallend weinig vogelgeluiden. Tijdens een van onze eerste hikes kwamen we door een gebied waar het geluid van krekels heftig was en maar niet ophield. Alsof het hele bos vol zat met krekels. Op een gegeven moment leek het mij het geluid alleen maar sterker te worden. Als ik achterom keek, was het nog sterker. En het ging maar niet weg en klonk alsof het in mijn oor zat. Dat was bijna ook zo, er bleek een krekel op de bovenkant van mijn rugzak te zitten.
De wandeling moet zo’n negen kilometer geweest zijn. Het gebied bestaat verder uit drie vulkanen. Dat is goed te zien aan het gesteente in het gebied. En het bijna niet voor te stellen maar in dit gebied wordt ’s winters geskied. Wij gaan dat ski gebied in en met een gondel naar boven. Het ski seizoen begint hier in juni.
Eenmaal boven? Op het terras in de zon met een long black en een scone or something.
Avondeten bereid en opgegeten in de gemeenschappelijke ruimte waar ook de kookvoorzieningen zijn. Konden we op onze oude dag toch nog eens een soort school werkweekervaring opdoen. En we hebben lekker gegeten van een simpele maaltijd.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 11 [visitorCount] => 214 [author] => rene en marlies [cityName] => Tongariro [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/163/915_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => frozen ) [14] => stdClass Object ( [reportId] => 5100260 [userId] => 213890 [countryId] => 136 [username] => reneenmarliesopreis [datePublication] => 2024-03-19 [photoRevision] => 0 [title] => De overtocht [message] =>De overtocht, om maar in termen van Abel Tasman te blijven. Vandaag van het zuider- naar het noordereiland.
De afstand die we vandaag zouden moeten rijden was niet enorm, maar je weet het maar nooit hoeveel tijd het gaat kosten. En het was maar goed dat we ruim rekening hadden gehouden met de reistijd, want het paste maar net. De wegen zijn tweebaans en vaak door de bergen, dus de gemiddelde snelheid ligt laag. En het lijkt potverdikkeme wel of iedereen bij de roadworks werkt. Of liever gezegd, het moet haast wel. Om de haverklap terug naar 30 km en regelmatig nog met stoplichten erbij, die het tempo er behoorlijk uithaalden. Geen tijd voor koffie onderweg, maar die hebben ze natuurlijk bij de bootterminal. Vijf minuten voor de incheckopening stonden we bij de poort. We konden al snel het terrein op en werden in een rij geloodst. Het duurde toch zeker nog anderhalf uur voordat we de boot konden op rijden. En koffie? Mooi niet dus, ja plassen dat konden we. En dat deden we dan maar. Een voordeel van in de auto wachten als je op doorreis bent is wel dat alle proviand aan boord is. Koekjes en zoutjes. Het is er wel niet de tijd voor, maar je moet wat.
De boot was er een die tussen de Texel veerdienst en de Stena Line Hoek van Holland – Harwich in zat. Afdeling met lekkere stoelen, restaurant, bar, cinema en een met mooi uitzicht op waar we vandaan kwamen. Voordat we naar dat uitzicht gingen, koffie. Het mocht eigenlijk de naam van koffie niet hebben. Marlies kwam niet verder dan een nip, en ik hield me groot.
Tsja, en het was natuurlijk weer een reis. Dus een reispilletje is misschien wel zo handig. Het goede nieuws: ze is niet ziek geworden. Het minder goede nieuws: ze heeft bijna de hele tocht geslapen.
En dan klinkt via de intercom dat het tijd is om naar de auto’s te gaan. Dat doet iedereen massaal. Ook al zijn de deuren naar het autodek nog niet open. Maar dan, dan gaan de deuren open en is het als de start van de Grand Prix. Iedereen snelt naar de auto toe, rommelt nog wat in de achterbak, de achterbank en gaat de auto in. Het duurde nog zeker drie kwartier voordat we de boot afreden. En in de tussentijd zie je dat de onrust toeneemt. Dan gaat er weer een achterdeur open, de achterbak, stapt er iemand uit om te zien of er als iets gebeurt.
Het hotel in Wellington? Verdient geen aandacht. Handig in het centrum en op korte afstand van de boot, is groot en heeft zijn langste tijd gehad. We durfden het restaurant van het hotel dan ook niet aan en kwamen uiteindelijk terecht in een prima Mexicaans restaurant. Toevallig had ik net een artikel gelezen over Mexicaans eten. Dat de taco’s bijvoorbeeld helemaal niet knapperig horen te zijn. Nou de quesadilla’s hier waren precies zoals ze hoorden te zijn. Voordat we dit restaurant hadden gevonden, moesten we langs de vele bar-restaurants waar pubquizen en bingo’s gaande waren. Een bruisende, trendy en op jongeren gericht uitgaanscentrum. We zijn het stadse leven niet meer gewend en trekken morgen gelukkig weer door naar een meer natuurlijke omgeving.
Benieuwd wat we nu weer gaan zien.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2010-01-09 08:05:56 [totalVisitorCount] => 59844 [pictureCount] => 6 [visitorCount] => 226 [author] => rene en marlies [cityName] => Wellington [travelId] => 529572 [travelTitle] => Nieuw Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2024-03-02 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => no [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/163/735_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-overtocht ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5103294 [userId] => 372454 [countryId] => 136 [username] => jorindevoskes [datePublication] => 2024-08-12 [photoRevision] => 0 [title] => Roadtrip! (deel 2) [message] =>Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker' en samen gingen Jessie en ik op pad om dit geweldige land verder te verkennen. We reden door het regenwoud, langs de ruige Westkust helemaal naar het noorden van het Zuidereiland, waar ons een bijzondere avond te wachten staat…
Heb je Roadtrip! (deel 1) al gelezen? Lees die eerst op de vorige pagina en mis niets!
(*Namen in dit verhaal zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
Travel angels
Een van de mooiste aspecten van mijn reiservaringen vind ik de bijzondere ontmoetingen met wat Jessie ‘travel angels’ noemt: mensen die jou niet kennen, maar die je wel helpen in tijden van nood, die je verwelkomen in hun huis, die je opnemen in hun familie of mooie momenten met je beleven. Ik ben in al mijn reizen van de afgelopen twaalf jaar al in zoveel hartverwarmende situaties beland, dat ik er een heel boek mee kan vullen. Ligt dat dan aan mij? Ben ik bijzonder? Nee, ik ken genoeg andere reizigers die soortgelijke verhalen vertellen. En dat geeft me hoop; wij mensen zijn toch best lief voor elkaar. Mijn ontmoeting met Marijke is een prachtig voorbeeld.
Terwijl ik een paar weken eerder plannen maakte voor mijn vertrek uit Queenstown, raakte ik in contact met Marijke, een Nederlandse die al meer dan vijfentwintig jaar in Nieuw-Zeeland woont. Zij organiseert een tiendaagse intensieve training geweldloze communicatie waar ik graag naartoe wil, zodat ik me in een grote internationale groep verder kan verdiepen in deze communicatiestijl en levensvisie. Ik neem contact met Marijke op om een paar praktische vragen te stellen.
Vanaf het eerste moment zijn haar e-mails warm en betrokken, duidelijk en behulpzaam, terwijl we uitvogelen of het mij gaat lukken om erbij te zijn. En wanneer ik me uiteindelijk inschrijf via de website van de overkoepelende organisatie, krijg ik dezelfde dag nog een bericht: ‘Hoi Jorinde, Ik zie vanochtend je registratiemailtje binnenkomen… mijn hart maakte een klein sprongetje… betekent dit dat je naar de IIT kunt komen??? Nu ik zoveel energie heb gestoken in de organisatie, maakt het me blij als zoveel mogelijk mensen meedoen. Ik hoor graag van je en laat me weten of je nog vragen hebt.’ Ze sluit de mail af met een hartje.
Het persoonlijke contact maakt dat ik me gezien voel en blij antwoord ik dat ik inderdaad bij de training ben en met een roadtrip vanuit Queenstown naar Lake Taupo kom. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik haar reactie lees: ‘Mocht je een plekje zoeken om te overnachten in Motueka, stuur me een berichtje. We hebben een groot stuk land met een cabin voor gasten.’
En nu staan Jessie en ik voor de deur van deze ‘vreemde’ die ons zo gastvrij heeft uitgenodigd in haar thuis. Naast de voordeur hangen houten Hollandse klompjes en ik voel me meteen op mijn gemak bij Marijke, die een onmiskenbaar Nederlands gezicht heeft. Ze lacht breed en geeft me een warme knuffel, alsof we elkaar al jaren kennen. Ik vermoed dat ze het een beetje jammer vindt wanneer ik uitleg dat Jessie Amerikaanse is en dat we dus geen Nederlands met elkaar kunnen spreken, maar zonder hapering schakelt ze over naar Engels waar nog steeds een hint van een Nederlands accent in te bekennen is. ‘Let me give you a tour,’ wenkt ze ons mee naar binnen en we volgen haar het ruime en lichte huis in, dat binnen opgeruimd gezellig is. De antieke houten klok en de oude koffiemolen aan de muur van de keuken doen me meteen denken aan thuis.
Met hun hondje op haar hielen neemt Marijke ons mee door de achterdeur, waar een prachtig glooiend groen landschap zich in het zachte middaglicht uitstrekt. ‘Hier is de badkamer die jullie kunnen gebruiken,’ wijst ze naar een soort bijkeuken. ‘Deze wordt gedeeld met andere bewoners van de community.’ Wanneer we haar vragend aankijken legt ze uit: ‘We wonen met zeven huishoudens op duurzame wijze samen op dit terrein. Twee yurts, een tiny house en verderop nog een paar huizen. Mijn zoon heeft daar bijvoorbeeld zijn eigen woning gebouwd.’ We volgen haar blik naar een huis dat verderop verscholen gaat achter een groep bomen. ‘Samen produceren we tachtig procent van ons voedsel,’ vervolgt Marijke, terwijl ze richting een weelderige moestuin loopt. ‘Alleen wat luxeproducten zoals chocolade en koffie kopen we en eigenlijk zouden we ook best zonder kunnen. Hier hebben we verse groenten en we hebben verderop een plukbos met fruitbomen.’ Er waggelen eenden voor onze voeten weg, terwijl de kippen rustig verder scharrelen. ‘Ik maak kaas met de melk van onze koeien en geiten,’ knikt Marijke naar de dieren die rustig in hun eigen omheining staan. ‘Ahw look at them!’ roept Jessie, wanneer ze twee grote varkens spot die nieuwsgierig naar ons kijken. Marijke trekt een gezicht. ‘Ja, niet iedereen kan hier mee omgaan, maar we eten ook af en toe vlees. Daar hebben we de varkens voor.’ ‘Oh ja, ik ben opgegroeid op een boerderij en mijn tante had ook varkens voor vlees,’ zegt Jessie, terwijl ik tegelijkertijd antwoord: ‘Prima toch!’ ‘Als ik zelf weet dat de dieren een goed leven hebben gehad, vind ik het acceptabel,’ zegt Marijke. ‘Maar ik ga wel altijd mee wanneer ze geslacht worden, ik vind dat ik dat dan ook onder ogen moet zien. Ik wil het proces van begin tot eind meemaken.’ We knikken allebei. ‘En in eerste instantie wilde ik ze ook geen namen geven, om me niet aan ze te hechten…’ Marijke kriebelt een van de beesten achter een oor. ‘Maar toen gaven de kinderen ze toch namen. Natuurlijk altijd dingen als ‘hamlap’ en ‘pork chops’. Ik grinnik, ik kan de ironie wel waarderen.
‘Wat een paradijs hebben jullie hier zeg! Hoe ver loopt jullie land door?’ vraagt Jessie, die verliefd om zich heen kijkt naar het vredige groene landschap.
‘Zie je die rij bomen daar in de verte?’ wijst Marijke. ‘Daar loopt de grens.’ Ik knijp mijn ogen bijeen om de rand te spotten, ver achter de de lichte glooiiende velden en de volle bomen en struiken die in het land verspreid staan. Wauw. ‘Paradijs’ is het juiste woord.
Jessie en ik leggen onze spullen in de cabin, terwijl Marijke groenten voor het eten uit de tuin haalt. ‘Oh my god, this is so cool!’ ratelt Jessie, wanneer we alleen zijn. ‘I want to live here. Do you think I can marry her son? I want her to adopt me and stay in this paradise! And I want to milk a cow, I have always wanted to milk a cow, do you think she will let me help?’
Ik ben het helemaal met haar eens. Hoe geweldig is het om zelfvoorzienend te leven op zo’n mooie plek! Ik besef me dat het waarschijnlijk heel veel werk is, maar het klinkt zo idyllisch!
Wanneer we het huis binnenlopen om te helpen koken, blijkt dat het eten al zo goed als klaar is. Even later zitten we aan tafel met Marijke, haar man Hendrik-Jan (een naam die voor Jessie heel moeilijk is) en hun jongste dochter. De maaltijd is een heerlijke groentecurry met spinazie uit de moestuin en zelfgemaakte witte kaas en Jessie en ik scheppen beiden ruim op. We zijn in de afgelopen maanden gewend geraakt grote porties op te scheppen, tussen onze eeuwig hongerige huisgenoten. Het valt me op dat Marijke en Hendrik-Jan allebei geen rijst pakken en wanneer ze mijn vragende blik ziet, legt Marijke uit dat ze heel bewust zijn gaan eten nadat zij een aantal jaar geleden op haar drieënveertigste een hartaanval kreeg. ‘Dat was een enorme schok natuurlijk,’ vertelt ze nuchter. ‘Ik dacht dat ik helemaal niet ongezond leefde, maar het heeft me er wel toe gezet om naar mijn voedingspatronen te kijken. Nu eten we vrijwel suiker- en koolhydraatvrij, met een focus op eiwitten en gezonde vetten. En ik ben nog nooit fitter geweest.’ In haar praktijk als leefstijlcoach gebruikt Marijke haar ervaring en haar kennis van geweldloze communicatie om anderen te helpen ook bewuste keuzes te maken in voeding en manier van leven.
Ik vind het inspirerend om te horen hoe Marijke en Hendrik-Jan hun leven hebben vormgegeven; de keuze om naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, het opzetten van de woongemeenschap, haar betrokkenheid bij de lokale brandweer en het thuisonderwijs van hun kinderen, het zijn allemaal weloverwogen keuzes geweest die passen bij hun waarden en levensvisie. Ze hebben daarbij een interessante gemeenschap om zich heen verzameld. Ik heb het dus prima naar mijn zin bij hen aan tafel en geniet van het gesprek dat rustig voortkabbelt. Tegelijkertijd merk ik dat Jessie niet helemaal op haar gemak is...
‘They hate me!’ zegt Jessie klagelijk, wanneer we na de afwas teruglopen naar ons huisje. Marijke was van tevoren duidelijk geweest dat ze na het eten tijd met haar gezin wilde doorbrengen en dus hebben we allebei een mok thee in de hand om ons mee terug te trekken. ‘They don’t hate you,’ zeg ik sussend. ‘Ze zijn gewoon typisch Nederlands. Wij zijn op een andere manier sociaal dan Amerikanen.’
Al aan de start van de maaltijd had ik gemerkt dat het bruisende gebabbel van Jessie geen goede match was met de meer terughoudende houding van de Nederlanders. Veel Amerikanen hebben een uitbundige manier van contact maken, die op Nederlanders soms nep overkomt en Jessie is daar een goed voorbeeld van. Ik heb haar met vreemdelingen gesprekken zien voeren alsof ze ze al jaren kent en ze heeft me uitgelegd dat small-talk een belangrijk onderdeel van de cultuur is; als je geen praatje maakt ben je onbeleefd, zelfs als het met de kassière is en je alleen een pakje kauwgom koopt. Ik vind Jessie zelf natuurlijk een hele leuke stuiterbal en in de afgelopen maanden is ze een goede vriendin geworden. Daarnaast vind ik het zelf wel handig dat Amerikanen vaak zo makkelijk contact maken, omdat je altijd aanspraak bij ze hebt. Alhoewel ik zelf ook wel merk dat ik het soms ook verwarrend vind of ze me nou echt aardig vinden of gewoon Amerikaans vriendelijk zijn. Marijke en Hendrik-Jan komen daarentegen uit het (stereotypische) ‘stugge noordoosten’ van Nederland en laten naar mijn idee niet meteen het achterste van de tong zien, terwijl ze wel heel vriendelijk en warm zijn. Ze spreken en luisteren daarbij ook nog op de rustige, weloverwogen manier die past bij geweldloze communicatie. Af en toe vallen er dus lange stiltes in het gesprek die ik zelf niet oncomfortabel vind, maar die Jessie uit allemacht probeert te vullen. Ze trekt al haar charmes uit de kast, maar ik zie dat het juist het tegenovergestelde effect heeft op onze gastheer en -vrouw. Als degene die haar hier mee naartoe heeft genomen voel ik me verantwoordelijk voor mijn vriendin, maar ik weerhoud mezelf ervan om Jessie te gaan ‘redden’ en het gesprek onder druk te zetten. In plaats daarvan observeer ik het cultuurverschil geïnteresseerd.
‘Maar jij bent helemaal niet zo, als Nederlander!’ zegt Jessie nu verbaasd en ik lach. ‘Nee, ik heb tijdens mijn reizen moeten leren om me aan te passen en ben beter geworden in extra sociaal doen. Maar ik ben nog steeds niet zo goed als een Amerikaan hoor!’
Slapen op het strand
De volgende ochtend zeggen we Marijke gedag en vertrekken we nog voor het ontbijt richting Abel Tasman National Park. Het zou maar een half uurtje rijden moeten zijn, maar ik mis ergens een afslag en rijd ineens op een smalle kronkelende bergweg. ‘Keer hier om,’ zegt de Google Maps-mevrouw en paniekerig kijk ik naar de smalle rijbaan en de auto’s achter me. Dat gaat hem niet worden... Google herlaadt terwijl ik verder rijd en er verschijnt een nieuwe blauwe lijn op het schermpje. ‘Jessie, wil je even kijken of dit goed gaat?’ pak ik de telefoon uit de houder om hem aan haar te geven. ‘Hij zegt dat je over vijf kilometer naar rechts moet,’ zegt ze met een blik op de navigatie. De weg voert ons hoger en hoger, met scherpe haarspeldbochten en steile hellingen. Het voelt steeds meer alsof deze route nergens heen leidt… We moeten juist naar de kust, daar zouden we geen berg voor over moeten. ‘Over 200 meter, sla rechtsaf,’ klinkt de navigatie weer en even seconden later: ‘Keer hier om.’
Ik zet de auto stil en zoom uit op de kaart. Waar zijn we helemaal? We zijn een heel stuk de verkeerde kant opgereden! ‘Jessie, wil je even meekijken?’ vraag ik weer, terwijl ik uit probeer te vogelen hoe we het beste naar onze bestemming kunnen komen. ‘Hm, ja… Ik weet het ook niet…’ antwoordt ze weinig behulpzaam. ‘Wat is die rode stip in de kaart?’ ‘Dat is waar we heen willen,’ zeg ik kortaf en ik doe heel hard mijn best om niet tegen haar uit te vallen. Voor mijn gevoel ben ik nu alles in mijn eentje aan het organiseren, terwijl zij zich maar laat rondrijden. Misschien komt het doordat ik honger heb en we verdwaald zijn en ik de tijdsdruk voel, of misschien is het door ons voortdurende samenzijn, maar voor het eerst sinds de start van deze roadtrip erger ik me enorm aan mijn reisgenootje. Oh jee en we hebben nog wel even te gaan samen!
Met iets meer dan een half uur vertraging komen we uiteindelijk toch aan op onze bestemming en niet veel later lopen we op de kustroute van Abel Tasman National Park. We lopen nu het beginstuk van een vijfdaagse wandeltocht die helemaal langs de kust loopt. Het is een relatief makkelijke route met goed begaanbare paden en weinig hoogteverschil en het is te merken dat het eerste stuk van de wandeling populair is. Het is druk op het pad met een mix van sportief-geklede wandelaars, dagjesmensen in spijkerbroeken en zelfs gezinnen met jonge kinderen die lekker naar het strand gaan. Alhoewel Jessie en ik vooraf allerlei ambitieuze ideeën hadden over wat we allemaal wilden zien vandaag, ben ik nu sceptisch of dat haalbaar is in de korte tijd die we hebben. Dat is een van de nadelen van een roadtrip: je probeert vaak zoveel te zien, dat je nergens lang genoeg de tijd hebt. Dus proberen we er maar gewoon een ontspannen wandeling van te maken,
Het is alsof we landschapskwartet spelen: in de afgelopen dagen hebben we al ‘bergen en meren’, ‘regenwoud’, ‘gletsjers’ en ‘woeste kust’ gehad en nu komen we aan bij ‘tropisch strand’. Tussen de dichte begroeiing vol enorme koningsvarens en groene loofbomen door worden we af en toe beloond met doorkijkjes naar de zee, die ondanks de bewolking en het matige zonnetje intens blauw is. De helder gele en vulkanisch zwarte stranden maken het plaatje compleet.
‘Wat denk je dat die gele kastjes aan de bomen zijn?’ wijs ik, wanneer we langs de zoveelste met plastic behangen boom lopen. ‘Hm, geen idee? Iets tegen een of ander beest?’ gokt Jessie. Even later blijkt dat ze natuurlijk gelijk heeft: Het zijn wespenvangers tegen Europese wespen die Nieuw-Zeeland binnendringen en de weerloze lokale bijen aanvallen. Zelfs de insecten hier worden belaagd!
Na ongeveer een uur lopen komen we aan bij Apple Tree Bay, de plek die Marijke ons heeft aangeraden. We lopen het mooie strand over, langs de toiletten en de kampeerplekken onder de bomen, naar de laatste vrije picknicktafel aan het rustige uiteinde. Vlak voordat we daar zijn kapen een paar druipende kajakkers de tafel echter voor onze neus weg, dus gaan we maar op het vochtige strand zitten.
‘This feels like vacation,’ zegt Jessie genietend, terwijl ze haar bergschoenen uit doet. Ze pakt haar e-reader en een appel uit haar tas. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel appels eet als Jessie… Ze heeft zelfs de rare gewoonte om tussen haar avondeten door appels te eten. Een hapje lasagne afgewisseld met een hapje appel vindt zij heel normaal. Zelf houd ik niet zo van appels, dus de kilozak die we voor deze roadtrip hebben gekocht is grotendeels voor haar.
Ik pak een mueslireep en naast elkaar liggen we vredig, met onze hoofden op onze tassen, in stilte te lezen. De frustraties van vanmorgen heb ik achter me gelaten, dit is inderdaad een heerlijk ontspannen moment. Ik voel me loom worden in het waterige zonnetje en met het geluid van de golven op de achtergrond val ik uiteindelijk in slaap.
Is dit nou freedom camping?
Met een schok word ik wakker uit een middagdutje vol rare dromen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk slaperig op mijn horloge. Dan schiet ik overeind en schudt Jessie wakker, die naast me zachtjes ligt te snurken. ‘Jessie, wake up! We have to go!’ Blijkbaar waren we allebei echt moe, want we hebben ruim twee uur liggen slapen! We moeten nu snel terug naar de auto, we hebben nog een heel stuk te rijden vandaag…
Gehaast trekken we onze schoenen weer aan, hijsen de rugzakken op en lopen in hoog tempo terug. Helaas, vandaag zullen we niet verder komen op deze mooie route. Ik stap stevig door, sneller dan ik normaal wandel. Het landschap is nog steeds mooi, maar nu voelt het ook als een race tegen de klok. We stoppen alleen even om te kijken naar een plompe bruine loopvogel met een stevige puntige snavel die rond het pad waggelt. ‘Dat is geen Kiwi toch?’ vraag ik Jessie twijfelachtig. Later ontdek ik dat het inderdaad geen Kiwi was, maar een Weka, een van Nieuw-Zeelands vele unieke vogelsoorten. Na deze korte onderbreking racen we weer door. Jessie en ik zijn allebei stil, verzonken in gedachten terwijl we door het park marcheren. Wat een verschil met onze wandeling een paar dagen geleden, toen we nog honderduit aan het kletsen waren! Het snelle reizen begint ons duidelijk op te breken.
We volgen de grote weg en rijden via Nelson naar Blenheim. Wat is het hier bewoond! Voor het eerst in weken zie ik weer wegen met meer dan twee rijbanen en moet ik regelmatig stoppen voor een verkeerslicht. Het voelt alsof deze plek echt door mensen is overgenomen, zo anders dan de woeste natuur van het zuiden. Nelson is groter dan ik had verwacht en nu ben ik blij dat ik niet hier mijn opleiding tot adventure guide gedaan heb, zoals oorspronkelijk het plan was.
Het is al donker wanneer we aankomen in Blenheim en ik volg de navigatie naar een parkeerterrein midden in de stad. Op de app CamperMate staat dat het voor ‘self contained vehicles’ (die volledig uitgerust zijn om in te kamperen) toegestaan is om hier gratis te ‘freedom campen’. ‘Weet je zeker dat dit klopt?’, vraagt Jessie nerveus, wanneer ze de grote donkere parkeerplaats ziet. Het lijkt meer een plaats waar je parkeert om boodschappen te doen, dan een plek om te overnachten. Is dit veilig? Ik kijk nog eens naar de app en de foto’s die daar bij staan. ‘Ik denk het?’ Her en der staan al een paar andere busjes en ik zie twee mensen op campingstoelen achter een auto zitten. ‘Wacht, ik ga het wel even vragen…’
De Duitsers bevestigen tussen de happen instant noodles door dat zij ook van plan zijn hier te overnachten en we besluiten het er op te wagen. We zijn hier toch vooral omdat het een makkelijke basis biedt om morgen vroeg naar de veerboot te rijden, niet per se omdat we Blenheim nou zo graag willen zien… Voor de zekerheid parkeer ik maar onder een felle straatlantaarn, dat geeft toch een veiliger gevoel.
‘Laten we uit eten gaan, ik heb echt geen zin om hier te koken,’ besluit Jessie. Ik twijfel, eigenlijk wilden we zo veel mogelijk kosten besparen door zelf te koken op het gasstelletje achterin IJsbreker. Tot nu toe hebben we ons goed daaraan gehouden; de eerste avonden hebben we een waar feestmaal voor onszelf gemaakt op de camping en natuurlijk genoten van de kookkunsten van Marijke. Maar ach, dit is de laatste avond dat we nog met zijn tweeën zijn, we mogen onszelf ook wel trakteren toch?
Na het eten maken we het bed weer in orde en kruipen we gezellig bij elkaar om een film te kijken. De deuren zijn op slot en naast mijn hoofdkussen leg ik het minuscule flesje pepperspray dat ik in de auto heb gevonden toen ik hem kocht. Met de gordijntjes dicht en de flonkerende lichtjes aan het plafond, kunnen we de grauwe buitenwereld bijna vergeten. Maar, hoe knus het ook is, voordat we gaan slapen moet ik toch nog even naar het toilet. ‘Argghhhh ik wil niet!’ moppert Jessie wanneer ik haar probeer mee te krijgen. ‘Ja en dan moet ik straks in het midden van de nacht in mijn eentje, dan is het al helemaal creepy…’ zeg ik. Mijn auto heeft wel een klein chemisch toilet aan boord (dat moet voor de self contained status), maar die zit nog nieuw in de doos ergens onder de bedbanken verstopt.
Snel en dicht bij elkaar lopen we door de donkere en verlaten stad, naar een publiek toilet verderop. Ik weet niet waar het aan ligt, maar deze stad geeft ons allebei de kriebels. Het helpt niet dat er direct achter het toilet een skatepark is. Er staat een auto geparkeerd met luide muziek en er klinkt een hoop gejoel, alsof een grote groep dronken mannen mot hebben. ‘Kom op, we gaan snel naar binnen!’ zeg ik tegen Jessie, die wantrouwend om zich heen kijkt. Ik trek aan de deurklink van het toilet. Shit, de deur gaat niet open. Ik probeer het nog een keer en grabbel naar mijn telefoon om de openingstijden te controleren. ‘Tot middernacht zou hij gewoon open moeten zijn!’ mopper ik. Het gejoel lijkt dichterbij te komen en Jessie trekt aan mijn arm. ‘Lets go, now!’
We haasten ons weg uit de lichtkring om het toiletgebouw en keren terug naar waar we vandaan kwamen. De straten zijn verlaten, maar gelukkig wel breed en redelijk goed verlicht. Tijdens het lopen probeer ik er op mijn telefoon achter te komen of er nog een toilet in de buurt is, maar ik kan niets in de nabije omgeving vinden. Mijn blaas voelt ongemakkelijk vol. Nu ik me er op ingesteld heb dat ik nog even kon plassen, moet ik ook echt. Wat nu?
‘Let’s just go there!’ wijst Jessie naar een doodlopende zijstraat waar een trailer geparkeerd staat. Het is zo’n kar die als loempiakraam of koffiekar gebruikt wordt en erachter is precies een smalle strook schaduw waar we niet goed zichtbaar zijn. Schuldig kijk ik om me heen of niemand ons ziet en we plassen snel in de schaduwrijke hoek. Het klettert in de stille nacht op de bestrating. Dit is nou niet echt een hoogtepunt in mijn leven als reiziger…
Party crashers!
De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeger dan ik zou willen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, schud Snurkie wakker en klim tussen de voorstoelen van mijn auto door achter het stuur. Ontbijten en omkleden komt later wel, tijd om te gaan. Een half uur later staan we in de rij om in te checken voor de veerboot van Picton naar Wellington. Vandaag is een grote dag: we gaan de oversteek maken naar het Noordereiland!
Ik kijk naar de meeuwen die tussen de auto’s fladderen en geïrriteerd krijsen naar de mensen die foto's van ze maken. Ik hoop maar dat er geen vogel op mijn auto poept. Stapvoets rijden de auto’s een voor een richting de laadklep van de veerboot en wanneer we weer stoppen tikt er een man op mijn raampje. ‘Weet je dat je geen lichten hebt aan de achterzijde van je auto?’ Ik zucht. Het is weer zover. Een probleem voor de andere kant.
Als we geparkeerd staan in het grote ruim van het schip gaan we naar het passagiersdek. Ik loop nog steeds in mijn slaapkleding (een thermolegging, dunne trui met sjaal en een oncharmante muts), maar ik heb even geen energie over om me er druk om te maken.
Op het buitendek kijken we hoe de enorme boot zich door het Queen Charlotte fjord manoeuvreert. De wind ruist om onze oren en de zon piept net over de rotsige kliffen van de donkere dichtbegroeide kust om in het zacht golvende water weerkaatst te worden. Een magisch schouwspel, terwijl we de laatste landtongen van het Zuidereiland voorbij varen. Ik zie een paar huisjes ver in the middle of nowhere aan het water staan. Wow, je zou hier maar wonen! Weer binnen in de rust ploffen we lui in twee comfortabele stoelen, kopen een grote kop thee en een muffin en genieten ervan om vier uur lang helemaal niets te hoeven doen.
Wanneer we bijna bij de aanleghaven zijn schud ik Jessie wederom wakker en vinden we onze weg terug naar de auto. In eerste instantie hadden we bedacht dat we het centrum van Wellington vandaag nog wilden bezoeken, maar we zijn zo moe dat we besluiten direct via de brede driebaans snelweg door te tuffen naar het huis van de volgende travel angel die ons een verblijfplaats heeft aangeboden: Alice. Alice is een vriendin van de tante van Jessie, die in ‘Paraparaumu’, een dorpje ongeveer veertig minuten buiten de stad, woont. Jessie heeft haar een aantal weken terug in Queenstown ontmoet en kreeg te horen dat ze altijd welkom is, dus dat aanbod nemen we nu met zijn tweetjes graag aan.
In onze haast hebben we nog steeds geen moment genomen om ons even op te frissen en ik voel me een beetje ongemakkelijk om in mijn slaapoutfit en met ongefatsoeneerde haren bij deze onbekende vrouw aan te kloppen. Dat gevoel wordt nog sterker wanneer ik me besef dat ze een huis vol gasten heeft. Vanavond is het verlovingsfeest van Alice’s dochter (dat wist ik) en zowel de dochter als verschillende andere familieleden blijven slapen in de mooie grote villa (dat wist ik nog niet). We schudden iedereen de hand, krijgen een van de slaapkamers toegewezen en maken daarna een korte wandeling door de buurt met Alice en haar kleindochter van drie. Ze wil ons heel graag laten zien hoe mooi haar woonomgeving is en wijst trots dat ze op loopafstand van het strand woont. Op dit punt wil ik eigenlijk nog maar drie dingen: douchen, eten en uitrusten. Maar ja, als je in iemands huis verblijft moet je je wel aanpassen en dus knik ik zo geïnteresseerd mogelijk mee.
Een paar uur later kom ik weer beneden, nadat ik de heerlijkste douche ooit heb genomen en even op bed heb gelegen. ‘Wow, jij bent echt getransformeerd!’ zegt Alice bewonderend van onderaan de trap. Ik lach, nog steeds een beetje ongemakkelijk. Ik heb mijn meest feestelijke jumpsuit aan gedaan en geprobeerd me wat op te doffen voor het feest; ik ben blij dat ze me ziet nu ik er niet meer als een zwerver bij loop! Zelf ziet Alice er ook spectaculair uit, in een chique zwart-witte jumpsuit met daaronder knalroze pumps met naaldhakken.
We rijden samen met Alice en de toekomstige bruid naar de feestlocatie. De achterbak ligt vol hapjes en onderweg halen we nog even een grote zak ijsblokjes bij het tankstation. Alice wijst naar een industrieel uitziend terrein en zegt ‘That’s the car museum, one of Paraparaumu’s highlights. Might be interesting to visit if you want to do something in the area.’
Het feestzaaltje, een simpele ruimte in een soort buurtcentrum, is al versierd wanneer we aankomen en niet lang daarna komen de eerste gasten. Jessie en ik staan een beetje ongemakkelijk aan de rand van de kamer; we kennen natuurlijk niemand en voelen ons echte party crashers. Ik lach beleefd naar elke nieuwe persoon en schud talloze handen van mensen die ons vragen hoe we het stel kennen. ‘Nou, ik heb ze vandaag pas ontmoet,’ antwoord ik eerlijk en zie het verbaasde gezicht van de knappe brunette tegenover me. ‘Haar tante is bevriend met de moeder van de aankomende bruid en was zo lief om ons een slaapplek aan te bieden,’ probeer ik het uit te leggen, terwijl ik op Jessie wijs.
Ik neem een glas wijn om in ieder geval iets met mijn handen te doen en nou ja, een beetje sociale smering is natuurlijk ook niet erg. ‘Kunnen we het maken om al iets te eten te pakken?’ fluistert Jessie, terwijl ze verlangend naar de tafel vol lekkernijen kijkt. ‘Niemand anders eet, ik wil niet de eerste zijn!’ ‘Ik hoop het, ik heb echt zo'n honger!’ antwoord ik. Die ene muffin van vanochtend en de mueslireep die ik vanmiddag heb gegeten waren bij lange na niet genoeg om me te vullen. Gelukkig wordt er op dat moment een stapel versgebakken pizza’s bezorgd en kunnen we ongegeneerd aanvallen.
De avond kruipt voorbij. Heel leuk hoor, zo'n feestje, maar poeh wat een werk! Het liefst zou ik nu naar huis gaan en in bed kruipen, maar we moeten natuurlijk met Alice meerijden. En dus maak k oneindig veel praatjes met vrienden en kennissen en familieleden, sommigen interessanter dan anderen. Terwijl ik naar het langdradige verhaal van een lichtelijk dove oudoom luister en probeer niet te gapen, ben ik weer eens blij dat mijn ouders me zo netjes hebben opgevoed. Ik weet in ieder geval hoe ik me in deze setting moet gedragen, zelfs al kost het me (als stiekeme introvert) veel energie. ‘Het is wel weer een leuk verhaal voor in mijn blog,’ denk ik. ‘Die ene keer dat ik in Nieuw-Zeeland ineens op een verlovingsfeest terechtkwam waar ik niemand kende!’ En het is natuurlijk geweldig om te zien hoe gelukkig het toekomstige huwelijkspaar is.
Rond middernacht begint het zaaltje leeg te raken en samen met de laatste mensen help ik om de feestspullen op te ruimen. De enorme ballonnenboog wordt uit elkaar gehaald en een voor een zet ik mijn nagels in de goudkleurige ballonnen. Misschien gek, maar ik vind dit nog bijna het leukste deel van het feest; eindelijk iets te doen!
‘Wauw, jullie waren wel echt ‘the life of the party’! Alsof jullie er helemaal bij hoorden!’ zegt Alice bewonderend, terwijl we naar huis rijden. Ik glimlach en denk: ‘Ze moest eens weten… Fake it till you make it!’ Thuis aangekomen strompelen we naar boven en vallen uitgeput op het zachte matras. Ik slaap als Doornroosje zo diep
End of an era
De volgende dag is het tweede paasdag en zitten we met een groot gezelschap aan de paasbrunch. De lange tafel is mooi gedekt en het is een drukte van jewelste met Alice, een van de dochters met haar partner en hun driejarige kind en een vriendin van de familie met haar grote gezin vol volwassen kinderen, hun partners en kleinkinderen. ‘Hier, hot cross buns!’, zet Alice een schaal op tafel die net uit de oven komt. ‘Kennen jullie die?’ Ik schud mijn hoofd en kijk bij de anderen af hoe ze de broodjes eten: gewoon doorgesneden met wat boter. Het is een soort krentenbol; lekker kruidig en met stukjes fruit erin. Op Wikipedia lees ik naderhand dat dit een Britse paastraditie is die door de hele Gemenebest te vinden is. De verschillende aspecten van het broodje hebben zelfs een specifieke betekenis, zoals het kruis dat refereert aan de kruisiging van Jezus en de kruiden die staan voor de kruiden die werden gebruikt om hem te balsemen. Wat een broodje wel niet aan symboliek kan bevatten!
‘Wij wonen op “the Mount”’, vertelt de gezellige vriendin van Alice, terwijl ze tegelijkertijd een van haar kleinkinderen hapjes van de ovenschaal met ei voert en haar dochter extra servetjes aanreikt om de snoet van haar zoon te poetsen. ‘Mount Maunganui, dat is gezellig hoor! Je moet echt langskomen, alhoewel ik jullie helaas nu niet kan hosten want mijn huis wordt verbouwd. En al deze monsters wonen ook bij mij in.’ Ze knikt naar haar rumoerige familie. ‘Maar je kunt komen surfen en naar het strand en er zijn leuke restaurants en winkeltjes.’ The Mount (door de Maori Mauao genoemd) is blijkbaar een populaire trekpleister verder naar het noorden van Nieuw-Zeeland. Sinds 2008 is de vulkanische heuvel weer eigendom van de lokale iwi (Maori gemeenschap), waar ook deze vrouw bij hoort. Het klinkt allemaal zo gezellig en hartelijk, dat we haar maar niet vertellen dat Jessie over een paar dagen Nieuw-Zeeland alweer gaat verlaten. Een bezoek aan Mount Maunganui moet helaas wachten tot een volgende reis.
‘Hoe wordt er eigenlijk naar elkaar gekeken op het Noorder- en het Zuidereiland?’ vraag ik. In veel landen is er wel een soort competitie tussen verschillende delen van het land: In Nederland binnen en buiten de randstad, in Italië tussen het Noorden en het Zuiden en in Canada het Oosten en het Westen. ‘Gewoon hetzelfde hoor,’ wordt er gelachen. ‘Het is niet alsof er echt onderscheid gemaakt wordt en we praten ook hetzelfde. Alhoewel, Zuidereilanders zíjn wel een beetje anders. Zoals Harry hier, hij komt van het Zuidereiland en je merkt het wel…’ Er wordt geknikt naar een van de mannen in het gezelschap die met zijn ogen rolt. Ik lach. Hetzelfde maar anders dus, het klinkt alsof er toch enige rivaliteit is.
Terwijl de kinderen buiten paaseieren zoeken, helpen Jessie en ik om de vaatwasser in te ruimen. Daarna trekken we ons nog even terug en verhuizen Jessie's spullen. Alice voelde zich enorm bezwaard dat ze ons geen eigen kamers kon geven (ondanks onze opmerkingen dat we inmiddels wel gewend zijn om samen in een bed te slapen) en nu de gasten vertrekken scheiden onze slaapplaatsen zich. Stap één van het afscheid.
De rest van de dag verloopt rustig. Het automuseum slaan we over, maar we gaan wel samen met Alice in Oteki shoppen voor een extra trui voor mij voor de komende wintermaanden. Terwijl we terugrijden naar huis, wijst ze naar een man die de straat oversteekt. 'Kijk, dat is onze nieuwe premier! Hij heeft hier familie in de buurt. Aardige vent hoor.’ Het is nog niet zo lang geleden dat Lucinda Ardern (die in Nieuw-Zeeland een stuk minder populair blijkt te zijn dan in de rest van de wereld) is afgetreden en vervangen. Als politieke hoofdstad van het land, is Wellington de plaats waar dat allemaal gebeurt. En hier kun je dus loslopende politici spotten, een soort safaritour.
Later zoeken Jessie en ik in een van de kleine winkeltjes in de dorpsstraat nog naar een bedankje voor Alice, pak ik de auto alvast in en eten we met zijn drieën het avondeten. Alice vertelt van alles over Nieuw-Zeeland en denkt uitgebreid met me mee over het vervolg van mijn reis. Enige gereserveerd die ik aan het begin voelde is inmiddels weg, wat een vriendelijke vrouw!
En dan is het zover, hier scheiden onze wegen. Jessie blijft nog een dag langer bij Alice, om daarna de trein naar Auckland en het vliegtuig naar Australië te nemen. In Perth zal ze nog twee weken op stap gaan met Rikki en Chleo, voordat ze terug naar de VS vliegt. En ik rijd met de auto door naar Lake Taupo. Ik maak Jessie voor de laatste keer wakker om afscheid van haar te nemen en eigenlijk gaat dat sneller en makkelijker dan ik had verwacht. Ik heb geweldige herinneringen aan onze tijd samen, in Queenstown en op deze roadtrip, maar het voelt ook alsof het voor nu compleet is. Ondanks mijn recente irritaties, is zij een van mijn favoriete personen op deze wereld. Ik weet echter dat we elkaar in de toekomst weer terug zullen vinden, waar of wanneer ook, en dat het dan weer net zo makkelijk en leuk zal zijn. Dat maakt het afscheid oké. Langzamerhand begint mijn reizigershart te wennen aan deze constante afscheidsmomenten.
Ik kruip in mijn vertrouwde grijze stoel in IJsbreker en het voelt als thuiskomen. ‘Nou IJsje, it's you and me baby!’ klop ik liefkozend op zijn groezelige raamkozijn. Ik start de motor en rijd de straat uit. Ineens komt het besef dat ik voor het eerst in lange tijd weer écht alleen op reis ben; niemand om bij thuis te komen of om rekening mee te houden, niemand om de avonturen mee te delen. Het is bevrijdend en eenzaam tegelijk, een soort lege ruimte die helemaal aan mij is om op te vullen. Niet dat die leegte echter lang zal duren, want ik ben alweer op weg naar mijn volgende avontuur…
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe het avontuur verder gaat! Ik ga op zoek naar verbinding tussen de vulkanen en kratermeren van het Noordereiland…
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
Introductie:
Reis met mij mee naar Nieuw-Zeeland voor bijzondere avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op pad gaan in het land van de kiwi's!
Ps: Ja, het verhaal gaat zeker verder, alleen op een rustig tempo! Dank voor het geduld!
Wat gebeurde er tot nu toe?
Ik beleefde drie geweldige maanden in Queenstown, waar ik een opleiding tot adventure guide volgde en samen met mijn groep 'de Fancy Worms' de prachtige natuur van het Zuidereiland ontdekte. We stonden op de hoogste bergtoppen, maakten zware tochten en hingen aan stijle rotswanden. Daarnaast genoot ik van het leven in een van de meest levendige stadjes in Nieuw-Zeeland en liep ik een charmante Kiwi tegen het lijf. Na het behalen van de diploma's van Bush Leader en Rock Leader kocht ik een lelijke oude minivan, genaamd 'De Ijsbreker', waarmee ik nu op pad ga om dit geweldige land verder te verkennen. Op naar het avontuur!
Ode aan de automonteur
‘Roadtrip!’ roepen Jessie en ik in koor en lachend start ik de auto. Buiten vormt de constante regen een treurig geheel.’Queenstown is crying for us,’ voegt mijn reisgenootje er aan toe, terwijl ik voorzichtig achteruit onze lange slingerende oprit afrijd. Mijn enorme auto past voor mijn gevoel maar net op het smalle pad; ik ben nog niet helemaal gewend aan de afmetingen van het ruimteschip. Daar komt bij dat ik niet goed door het verduisterde achterruit kan zien en aan de ‘verkeerde kant’ van de auto zit. Ik manoeuvreer de auto dus met bijeen geknepen billen op basis van mijn zijspiegels, terwijl ik tegen Jessie zeg: ‘Ik wil wel even vertellen dat ik een nerveuze bestuurder ben, vooral als er iemand naast me zit. Dan doe ik soms gekke dingen, die ik normaal helemaal niet zou doen.’ ‘Oke,’ antwoordt Jessie rustig. ‘Wat kan ik het beste doen om het makkelijker voor je te maken?’ ‘Niets,’ zeg ik, dankbaar dat ze het vraagt. Ik draai de auto achteruit de parkeerplaats aan het einde van de oprit op zodat ik kan keren. ‘Laat mij maar gewoon mijn ding doen. Ik ben wel gewoon een capabele, veilige chauffeur hoor.’
Mijn timing is komisch. ‘Kkkkrrrggggg,’ klinkt er een schurend geluid aan de achterkant van de auto en met een pijnlijk gezicht duikt Jessie ineen. Ik zucht en het wordt even heel stil.
‘Wil je dat ik mee ga kijken?’ vraagt ze voorzichtig, maar ik schud mijn hoofd. Terwijl ik naar de achterkant van de auto loop, kan ik mezelf wel tegen mijn hoofd slaan. Ik weet toch dat daar een muurtje staat! Ik voel me beschaamd tegenover Jessie (wat een manier om te laten zien dat ik een prima bestuurder ben) en baal van mijn eigen onoplettendheid. Ik ben ook een beetje bang om naar de achterkant van de auto te kijken, maar… er is eigenlijk niets te zien? Het lijkt erop dat ik met mijn rare lange trekhaak het lage muurtje heb geraakt, maar dat de auto zelf geen schade heeft opgelopen. Opgelucht stap ik weer in.
Mijn opluchting gaat echter snel over in zenuwen wanneer ik de weg oprijd en het knipperlicht een raar snel tikkend geluid voortbrengt. Na vijfhonderd meter stoppen we dus alweer bij het tankstation en stapt Jessie de stromende regen in om mijn lichten te controleren. Niet goed: geen remlicht, geen achterlichten en het linker knipperlicht doet het niet…
‘Is there a happy reason you've come to see me again?’ zegt Hayden van Addept Automotive, wanneer Jessie en ik even later druipend zijn kantoor binnenlopen. Hayden is de afgelopen weken mijn held geweest bij de keuring en het onderhoud van de auto en mag nu zijn cape weer aantrekken. Wanneer ik hem uitleg wat er aan de hand is (zonder te vermelden dat ik net een kleine aanvaring met een muur heb gehad) fronst hij nadenkend zijn wenkbrauwen. ‘Dat klinkt alsof er een zekering is doorgebrand die het achterpaneel bedient. Ik zou je graag willen helpen, maar ik zit helemaal vol vandaag. Ik kan wel even een belletje plegen naar een andere garage op de route of zij je zo kunnen helpen?’ Hayden regelt dat we in Cromwell, drie kwartier verderop, terecht kunnen en vertaalt daarna ook nog even uit losse pols het Japanse bedieningspaneel van mijn auto voor me zodat ik kan laten zien welke zekering het waarschijnlijk is. ‘Wow, wat een aardige, behulpzame vent!’ zegt Jessie, terwijl we teruglopen naar de auto. ‘Ja toch!’ stem ik met haar in. ‘Hayden is echt vanaf het begin al top geweest. Een betrouwbare monteur is zoveel waard!’
Weer een uur later rijden we met een opgelucht gevoel weg bij de garage in Cromwell. De zekering en het knipperlicht zijn vervangen en de kap van mijn achterlicht, die gebarsten bleek, hebben we voorlopig even provisorisch getapet. ‘Ach, geef me maar een tientje,’ zei de monteur toen ik vroeg wat het kostte. ‘Het was geen moeite!’ Nog zo'n held, blijkbaar zijn automonteurs in Nieuw-Zeeland allemaal bijzonder aardig.
Twee uur later dan gepland en we zijn we dan eindelijk onderweg. ‘Super fijn hoe jij reageerde op deze tegenslag trouwens,’ zeg ik tegen Jessie. ‘Veel mensen zouden nu kibbelen en vloeken, maar jij bent zo ontspannen en behulpzaam en begripvol. Dat geeft hoop voor de rest van de roadtrip!’
On the road again
De afgelopen maanden ben ik gewend geraakt overal heen gereden te worden door Benny en Osian en pas nu ik zelf door de woeste Nieuw-Zeelandse landschappen rijd valt het me echt op hoe avontuurlijk deze wegen eigenlijk zijn. De route slingert langs indrukwekkende afgronden en prachtige blauwe meren en leidt ons naar de regenwouden in het westen van het Zuidereiland. Het rijden aan de linkerkant van de weg gaat prima, alhoewel ik nog steeds extra oplettend ben. In gedachte zie ik steeds de gruwelijke ‘road safety’ reclamespotjes van de Nieuw-Zeelandse overheid, die zelfs in de bioscoop getoond worden en waarin ze vreselijke ongelukken laten zien met de boodschap: ‘Driving in New Zealand is different, take care.’ En eerlijk is eerlijk, ze hebben gelijk… De weg hier ís anders!
Na een paar uur rijden maken we een korte stop bij Thunder Creek Falls, een van de vele uitkijkpunten op de route. We lopen door het druipende regenwoud naar de lange slanke waterval die als een witte sluier van water en damp de dichtbegroeide helling afstroomt en uitkomt in de snel stromende rivier. Het regent nog steeds en al snel hangt mijn haar in druipende slierten rond mijn gezicht, maar eigenlijk maakt de regen het woeste woud alleen maar mooier. We zijn nu echt ver van de bekende bergen en meren van Otago en zien een hele andere kant van Nieuw-Zeeland.
Na een korte toiletstop achter een druipende palmboom (waarbij ik Jessie per ongeluk recht in de ogen aankijk tijdens het plassen, oepsie), stappen we weer in de auto. De weg slingert verder door het groen, langs steile hellingen met krappe haarspeldbochten. IJsbreker heeft het zwaar op de steile stukken en klimt met een slakkengang omhoog. ‘Kom op IJsje, je kunt het!’ moedigen Jessie en ik mijn oude auto aan.
De snelweg volgt de ruime bocht van de Haast River en dan bereiken we ineens de ruige kust. Links van ons kijken we uit over de golven van de Tasmanzee en rechts ligt het donkergroene regenwoud met de dichtbegroeide bergtoppen.
‘Bridge lane one,’ lees ik hardop de woorden op het wegdek, vlak voordat we weer een van de smalle bruggen over moeten steken. ‘Huh, that doesn't sound right?’ Jessie proest het uit. ‘Je moet het van boven naar onder lezen! Kijk maar: “One lane bridge”!’
We maken ons klaar om de Haast River Bridge over te steken, een smalle enkelbaans brug van 750 meter lang over de monding van de rivier. Ik stop even in het voorsorteervak en tuur naar de overkant. Auto's vanaf de andere kant hebben voorrang, maar ik zie niemand aankomen. ‘It’s clear, right?’ vraag ik mijn extra paar ogen en ze knikt. Voorzichtig rijd ik de smalle weg op. Voor mijn gevoel past mijn auto er maar net op, een beetje slingeren en we liggen in het water. Het uitzicht aan beide kanten is spectaculair, met vrij zicht op zowel het ruige binnenland als de riviermonding, maar ik durf niet te veel om me heen te kijken. Naast me maakt Jessie druk foto's uit het raampje, terwijl ik langzaam doorrijd.
Na tweehonderd meter is er een verbreding in het wegdek, een zogenaamde “passing lane”, en we zijn daar pas net voorbij als ik aan de overkant een tegenligger de brug zie naderen. ‘My bridge, my bridge, my bridge!’ roep ik, hopend dat hij oplet en stopt. Achteruit terug is hier echt geen optie… Wanneer we eindelijk aan de overkant zijn, slaak ik een zucht van opluchting. ‘Yes! My bridge!’
Daarna volgt een van de mooiste stukken van de route. De weg loopt soms vlak langs de kust met kiezelstranden, waar her en der grote stukken drijfhout liggen, en slingert dan weer naar binnen het groen in. De bomen zijn door de kustwind grillig en krom gegroeid en vormen een soort tunnel. Alles is groen en wild en vol leven. Het is inmiddels al laat in de middag, dus we stoppen niet, maar vanuit de auto kijken Jessie en ik onze ogen uit.
Toch begin ik me ook steeds ongeruster te voelen. Alweer een tijdje terug reden we langs een bordje met 'last fuel for 120 km’. ‘Ach, ik heb nog minstens een kwart tank’, dacht ik op dat moment en ik ben straal voorbij de kleine pomp gereden. Nu, nog geen half uur later heb ik spijt: de benzinemeter staat ineens op rood.
‘Meestal kun je nog een tijdje doorrijden als de meter zegt dat hij leeg is, toch?’ vraag ik nerveus aan Jessie.Ze haalt haar schouders op. Ik kijk om me heen naar het regenwoud en de weilanden en de verlaten weg. ‘En wat doen we als de auto wel stil valt?’ ‘Lopen, op zoek naar iemand die ons naar het benzinetation wil brengen?’ suggereert ze en ik knik. Juist, geen paniek, het komt wel goed. Ik staar intensief naar elke boerderij die we in de verte zien en denk: ‘Onthouden, daar wonen mensen die ons kunnen helpen…’ Voorzichtig geef ik gas, terwijl de auto rustig door blijft snorren. Gelukkig blijkt mijn eerste gedachte juist: je kunt nog een tijdje doorrijden wanneer de benzinemeter op rood staat. We redden het tot het benzinestation in Fox en vullen IJsbreker weer helemaal, voordat we het laatste half uur naar Franz Josef rijden. Les voor de volgende keer: niet op de benzinemeter vertrouwen en op tijd tanken.
Het is al aan het schemeren wanneer we aankomen bij het ‘Franz Joseph Rainforest Retreat’, de camping waar we twee nachten staan. Onze prioriteiten zijn duidelijk. We checken in, parkeren de auto op onze camperplaats en rennen snel naar de hottub die binnenkort sluit. Onze bikini’s trekken we aan in het toilet van het luxe restaurant en giechelend maken we in de spiegel foto’s van onze combinatie van badkleding, regenjassen en hoofdlampen. Sexy ladies!
Tevreden laten we ons in het warme bubbelende water zakken. Om ons heen regent het nog steeds zachtjes, het is inmiddels donker en we zijn omringd door druipende bomen en struiken. Wat een geweldig einde van onze eerste roadtripdag!
Ice ice baby
De volgende ochtend worden Jessie en ik wakker achterin mijn auto. IJsbreker is lekker knus zo met zijn tweeën, net iets groter dan een tent. Met ieder een dekbed en een slaapzak is het gelukkig niet koud, maar de ramen zijn beslagen en vochtig van het condens. Ik veeg met mijn mouw een stukje schoon en kijk naar buiten waar het al licht is. Dan por ik Jessie wakker, de gletsjer roept!
Dit gebied staat bekend om de reeks gletsjers, die de verbinding tussen de hoge toppen van de Zuiderlijke Alpen en de kust en een unieke combinatie vormen met het omringende regenwoud. De twee meest bekende en bezochte gletsjers zijn Franz Josef en Fox Glacier. Voor vandaag hebben we een wandeling op Roberts Point track uitgekozen, waarmee we dicht bij de Franz Joseph Gletsjer kunnen komen. Toen we deze route op internet opzochten stonden er allerlei enge waarschuwingen bij: ‘Niet voor beginners!’, ‘Pas op, gladde rotsen!’, ‘Goede uitrusting noodzakelijk!’, ‘Niet veilig na veel regen in verband met snel stijgende rivieren!’. Nou zijn Jessie en ik niet echt beginners (met onze fancy nieuwe diploma’s tot wandelgidsen) en hebben we allebei goede uitrusting, maar toch ben ik een beetje nerveus over die rivieren. Het heeft de laatste dagen veel geregend en we hebben geen satteliettelefoon of ander noodcommunicatiemiddel bij ons. Veiligheid is er zo ingedrild in onze opleiding, dat het moeilijk is deze waarschuwingen te negeren. ‘Weet je, als het niet veilig is keren we gewoon terug,’ zegt Jessie echter stoer en ik knik.
De tocht begint makkelijk genoeg, met een half-verhard pad door het groene moerasgebied in de vallei. We halen dagjesmensen in jeans en op gympen in, waar wij met onze bergschoenen, wandelbroeken en rugzakken een sterk contrast mee vormen. Die zullen vast een andere route gaan doen, toch?
We lopen langs een waarschuwingsbord. ‘WARNING’, staat er in koeienletters, met daaronder een herhaling van alle waarschuwingen over de route. ‘Three people have died on Roberts Point Track!’, wordt er onheilspellend gezegd, met plaatjes van de bijbehorende krantenartikelen als bewijs. Ik lees: ‘Two female backpackers who were washed down the river to their deaths on the West Coast late on Friday were just 2 km from safety.’ Slik, de Department of Conversation windt er in ieder geval geen doekjes om…
Het pad voert ons omhoog de groene helling op en golft door het landschap. Het is allemaal nog niet heel spannend, maar wel heel mooi met palmbomen, dichte groene struiken en mosbegroeide bomen. Terwijl we door de begroeiing lopen, wijzen we planten aan waar we over geleerd hebben en halen we herinneringen op van de afgelopen drie maanden. Het is moeilijk te geloven dat ons leven in Queenstown nu voorbij is en dat ik mijn Fancy Worms-broertjes en zusjes niet meer terug ga zien. Ik ben blij dat ik deze dagen samen met Jessie nog heb om de overgang wat makkelijker te maken. ‘Weet je nog die keer dat Nilsson lieve briefjes voor ons allemaal had geschreven, toen we terug kwamen van de hike?’ mijmert Jessie. ‘Dat voelt nu al zo lang geleden.’ ‘Ah Nilsson,’ zucht ik. ‘Af en toe kon ik hem wel schieten, maar hij was toch ook wel een hele charmante gast. Ik ben benieuwd wat hij de komende jaren allemaal gaat doen.’ ‘Ja en over charmant gesproken… Volgens mij had Mats echt een oogje op me de laatste weken!’ giechelt Jessie. ‘Weet je dat hij me één nacht een berichtje heeft gestuurd, dat ik wel door zijn slaapkamerraam naar binnen kon klimmen om hem gezelschap te houden in bed?’ Ik lach. ‘Ja, dat had je me laten zien toch! Leven met een groep jonge mannen was in ieder geval nooit saai… En Don dan, die de laatste avond met drie verschillende meisjes stond te tongen!’
We duiken op uit de schaduw van de bomen en steken een lange smalle hangbrug over die de ene helling met de andere verbindt, als een brug tussen twee werelden. Even krijgen we vrij uitzicht op de prachtige brede riviervallei. Ver onder ons zien we de grijze stenen van de rivieroever en aan de overkant de dichtbegroeide rotsachtige helling. Her en der glinsteren zilveren linten van water die de helling afstromen om zich bij de stromen van rivier te voegen. Aan de andere kant van de brug duiken we de groene begroeiing weer in en verdwijnt het uitzicht achter de struiken. We klimmen verder omhoog en passeren een trailrunner die al op de terugweg is. ‘Is de route verderop nog goed te doen?’ vragen we haar in het voorbijgaan. ‘Ja hoor, er zijn alleen een paar gladde rotsen waar je moet oppassen om niet uit te glijden!’ roept ze. Ze kijkt naar onze bergschoenen. ‘Maar jullie zullen wel oké zijn met die schoenen.’
Niet veel later loopt het pad inderdaad over enorme ronde rotsen die door weer en wind glad geslepen zijn. We klauteren voorzichtig omhoog, op sommige stukken onze handen gebruikend.
Nadat we in de zon op een prachtig uitzichtpunt onze lunch hebben gegeten, vervolgen we de tocht. Op het smalle pad naderen we een groep trage wandelaars, in spijkerbroeken, met gympen en als enige uitrusting een flesje water in de hand. Blijkbaar wagen die zich ook aan deze route, of dat nou veilig is of niet. ‘Hi there, excuse me,’ probeer ik langs ze te komen, maar ze gaan niet aan de kant en blijven midden op het pad stilstaan. Voorzichtig klauter ik met Jessie in touw over de rotsblokken naast het paadje om voorbij de groep te komen. Jessie struikelt tijdens onze inhaalmanoeuvre en komt hard met haar knie op een puntige steen neer. ‘Grrr amateurs,’ mopperen we, terwijl we verder marcheren. ‘Die mensen snappen niet hoe bergetikette werkt!’ Het is duidelijk dat deze route een ander publiek aantrekt dan de afgelegen tochten die we tijdens onze opleiding deden.
Nog wat klimmen en dalen en bruggen en trappen later, staan we ineens op een houten platform: het uitzichtpunt voor de gletsjer en tevens het einde van de route.
We kijken nu uit over de hele vallei, in al zijn glorie. Voor ons gaat de golvende groene jungle over in grauwe rots vol scherpe randen en hoekige vormen. Daarboven ligt de grijswitte gletsjer als een enorme ijsglijbaan over de ronding van de berg gekruld. De lucht boven het ijs ziet er somber uit en de omringende bergtoppen verdwijnen in de grijze wolken.
‘Jeetje, die gletsjer is kleiner dan ik had verwacht!’ zeg ik tegen Jessie. ‘Vroeger liep hij vast helemaal tot daar, zie je die rotsen? Maar nu… Kijk daar is zelfs een kleine waterval.’ Jessie knikt. ‘Klimaatverandering… Maar nog steeds mooi he? Kijk hoe gaaf dat contrast van het ijs met die groene begroeiing.’
De terugweg verloopt vlot. De heuvels af, de bruggen over en door het groen. Gelukkig maar, want de zonsondergang komt steeds dichterbij en we willen hier niet in het donker stranden. ‘Ik snap eigenlijk niet dat ze zo panisch over deze route doen,’ babbel ik, terwijl we de gladde rotsen weer oversteken. ‘Dit is helemaal niet zo moeilijk! Alhoewel je op deze rotsen wel lelijk kunt vallen.’
Ik heb het nog niet gezegd of mijn voet glijdt onder me vandaan op een glad stukje steen. Met zwaaiende armen roetsj ik onderuit. Ik val keihard op mijn knie, vang me pijnlijk op met mijn elleboog en rol een stukje naar beneden de rots af om met een kreun tot stilstand komen. Au! Ik krabbel overeind, controleer of alles het nog doet en strompel met een pijnlijk been en gezonde schaamte verder. Dat wordt een flinke blauwe plek.
In de schemering komen we terug bij de auto. Do you think they will be okay?’ vraag ik aan Jessie, terwijl ik denk aan al de mensen die we hebben ingehaald en zijn gepasseerd. De groep met de spijkerbroeken en gympen die zonder spullen liep, of de Chinese familie met oudere mensen die nog een heel stuk omhoog te gaan hadden toen we ze zagen. Wie wordt het volgende slachtoffer van Roberts Point?
Shut up, there are waves!
‘Update! Good morning! We are waking up in the van…’ zeg ik met mijn slaapschorre stem, terwijl ik Jessie en mij film in ons knusse bed in de auto. Jessie, die tot een paar seconden geleden nog sliep, kijkt met een slaperig hoofd verward naar de camera en rekt zich dwars door het beeld uit. ‘Update!’ kreunt ze, omdat dit is hoe we alle filmpjes voor onze familie, vrienden en andere geïnteresseerden starten. Ik lach om haar wazige frons en roep vrolijk: ‘Day 3 of the roadtrip! We are driving to the north of the South Island today, to Abel Tasman National Park. Talk to you soon, byeee!’
We laten de ruige omgeving van Franz Josef achter ons en rijden richting de kust. Voor de lunch stoppen we bij het stadje Hokitika: een ‘kunstenaarsdorp’ aan de zee vol met leuke galerijen, studio’s en winkeltjes. Volgens mijn reisgids is dit normaal een gezellige hub, maar omdat het Goede Vrijdag is, is het dorp nu doodstil. Nadat we een rondje hebben gelopen langs allerlei gesloten zaakjes en een kijkje hebben genomen in ‘Sock World’ (een museum en wolwinkel vol knusse sokken), eten we op het terras van een café een broodje. De lokale meeuwen liggen constant op de loer voor hun eigen feestmaal en ik voel me alweer helemaal thuis; in Leiden moet je ook altijd je eten bewaken. Ik vertel Jessie over die keer dat een grote meeuw bovenop het hoofd van mijn vriendin Anna probeerde te landen om haar broodje te stelen en schiet weer in de lach bij de herinnering aan hoe haar gezicht in slow-motion van vrolijk naar afschuw veranderde, toen ze de poten van het beest in haar haar voelde. Als de slechte vriendin die ik ben, kon ik ook toen niets anders doen dan hysterisch lachen.
Met onze koffiebekers in de hand lopen we nog even naar het strand. Voor Jessie (die in een landelijke staat van de VS woont) is dit het hoogtepunt van de dag. ‘Oh my god, it’s the ocean!!!’ gilt ze, terwijl ze in haar handen klapt en op en neer springt. Ze is als een klein kind op het strand. ‘Look, look, there are waves. SHUT UP, THERE ARE WAVES!’ Ze duwt tegen mijn schouder. ‘THIS IS CRAZY!’
Ik lach om haar blije reactie en snuif de zoute wind op, terwijl ik geniet van het bijzondere zwarte zand en de bulderende golven die schuimend wit op de rotsen van de kuststrook stukslaan.
In totaal hebben we vandaag een uur of zes te rijden en we hebben er nog maar twee uur op zitten. Dus rijden we snel verder naar het noorden, op rechte wegen tussen de weilanden en fruitbomen overspannen met netten. Gewoon vlak, groen met her en der een dorp; dit uitzicht is niet zo indrukwekkend na alle natuurpracht van eerder.
‘Zal ik even rijden?’ stelt Jessie voor, vlak voordat we weer een stukje door de bergen moeten. We hebben nog een paar uur te gaan en ik merk dat ik moe begin te worden, dus ik stem in. Jessie kruipt achter het stuur en rijdt voorzichtig weg. Het is haar eerste keer links rijden en dat is natuurlijk nog even wennen. Net zoals ik eerder deed, klikt ze een paar keer de ruitenwisser in plaats van het knipperlicht aan.
Het landschap verandert snel wanneer we de bergen weer in rijden. Het is fijn om nu lekker naar buiten te kunnen kijken en foto’s te maken van de prachtige omgeving, in plaats van zelf achter het stuur te zitten. Terwijl ik druk plaatjes schiet probeer ik niet ineen te krimpen bij het luide loeien van de motor. De stijging van de weg is zwaar voor mijn arme oude auto en Jessie probeert (met wat hardere hand dan ik zou doen) snelheid vast te houden. ‘Yes, you can pass!’ wuift ze de mensen achter ons voorbij op de eenbaansweg en ik bijt op mijn tong om niet op te merken dat ze beter even kan wachten tot de passing lane die over een kilometer komt. ‘Die mensen kunnen echt wel even een kilometer wat rustiger rijden’, denk ik verwoed, terwijl ik de afgrond naast de weg angstaanjagend dichtbij zie komen. Maar, net zoals Jessie mij niet op de vingers keek tijdens het rijden, wil ik dat ook niet bij haar doen en ik zeg niets. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat ze weet wat ze doet; thuis rijdt ze zelf ook in een oude auto.
Toch haal ik opgelucht adem wanneer we weer in makkelijker terrein aankomen. We volgen de Motueka River door een lieflijk groen heuvellandschap, met glooiende weilanden vol schapen en koeien dat geweldig past bij de country muziek die we aan hebben staan. ‘Dit doet me een beetje denken aan het Belgische platteland,’ zeg ik tegen Jessie, die met een enorme lach om zich heen aan het kijken is. ‘Zo vredig en verzorgd. Het is op een hele andere manier mooi dan die ruige natuur.’ ‘Dit vind ik echt het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien,’ zegt Jessie vol overgave. ‘Dit hebben we thuis in de VS niet.’ We hebben vandaag nog een half uur te gaan en op de achtergrond zingt Kenny Rogers: ‘You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em, know when to walk away and know when to run…’, terwijl wij rustig verder snorren.
Ik navigeer Jessie een klein weggetje op. De rijbaan is te smal voor tegenliggers en aan beide kanten hangen prachtige volle wilgen over de weg. We slingeren langs huizen, kruisen de smalle beek nog een keer, rijden langs een bordje met ‘wantoowantoo’ en een paar grote schuren en parkeren op een oprit. Wanneer we naar het woonhuis verderop lopen gaat de deur al open en ik hoor in het Nederlands: ‘Goedemiddag, welkom!’
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog hoe onze roadtrip verder gaat! Tijd voor bijzondere ontmoetingen, kleine tegenslagen en een feestje!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru, Nieuw-Zeeland en Curaçao? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[vip] => [userRegistrationDate] => 2012-09-06 16:45:49 [totalVisitorCount] => 78460 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 96 [author] => Jorinde Voskes [cityName] => New Zealand [travelId] => 528476 [travelTitle] => Nieuw-Zeeland [travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland [dateDepart] => 2023-01-09 [dateReturn] => 2024-04-03 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Nieuw Zeeland [countryIsoCode] => nz [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,new-zealand [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roadtrip-deel-1 ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5102796 [userId] => 64727 [countryId] => 136 [username] => bramstijn [datePublication] => 2024-07-20 [photoRevision] => 0 [title] => 18 jaar verder [message] =>Beste familie en vrienden,
Het is zeker acht jaar geleden sinds ons laatste verhaal. Het is best grappig om deze site weer te heropenen en al onze verhalen zelf te lezen waarvan we al best wat vergeten zijn. Het begon al met het wachtwoord om in te loggen en emailadressen van vrienden en familie die nog bestaan of inmiddels veranderd zijn.
Wij hopen dat het goed gaat met iedereen die dit bericht nog kan lezen. Over de jaren hebben we nog redelijk goed contact met Nederland, en is er natuurlijk veel gebeurd wat vrij normaal is. Kortom, met ons gaat het heel goed. Stijn is 18 jaar en doet zijn laatste jaar op St Bede's College. Hij wil volgend jaar sportcoaching en management gaan studeren en in zijn laatste schooljaar studeert hij ook voor Personal Trainer. Lejorben en ik zijn nog altijd druk bezig met onze kliniek, waar we nu een team van ongeveer tien therapeuten hebben. We zijn gevestigd in de stad en maken deel uit van een multidisciplinaire kliniek onder de naam Sports Clinic.
Bram, nu 20 jaar, heeft sinds afgelopen week het nest verlaten. Hij heeft een rugbycontract getekend bij RFC Haarlem en gaat Business Economics studeren in het Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Hij woont sinds kort in Haarlem en heeft het naar zijn zin. Het is best een beetje vreemd om een van je jongens weer te zien vertrekken naar Nederland. Alhoewel de bedoeling is dat hij na vier jaar weer terugkomt naar Nieuw-Zeeland.
Momenteel is Stijn alleen in Nieuw-Zeeland en zit tijdelijk op kostschool, wat hij ontzettend leuk vindt. Lejorben is momenteel in Nederland, terwijl ik aan mijn eerste week ben begonnen in het olympisch dorp hier in Parijs, waar ik deel uitmaak van NZOC. Bram, Lejorben, Wendy (mijn zus)en Luuk (neefje) komen volgende week naar Parijs om zowel Nieuw-Zeeland als Nederland aan te moedigen.
Er zijn een aantal nieuwe foto’s toegevoegd aan deze site, met name van onze jongens, die een goede indruk geven van ons huidige bestaan hier in Christchurch, NZ. Nogmaals, hopen wij dat iedereen die dit leest in goede gezondheid is, en “don’t be shy” om een berichtje achter te laten. Helaas zien wij geen lijst van emails, dus is het niet helemaal duidelijk wie dit ontvangt.
Heel veel groetjes,
Lejorben, Hans, Bram en Stijn xxx
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ell