Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Nicaragua
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Nicaragua
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 111 [date] => 2024-10-24 [title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal. [text] =>Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 3 [countryId] => 82 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 8115 [position] => 1 [countryName] => Haïti [countryIsoCode] => HT [continentName] => Centraal-Amerika ) ) [countryId] => 137 [countryName] => Nicaragua [continentId] => 3 [continentName] => Centraal-Amerika [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [reportId] => 5105240 [userId] => 434844 [countryId] => 137 [username] => MarcinNepal2017 [datePublication] => 2024-11-28 [photoRevision] => 0 [title] => Innerlijke reis [message] =>Week drie is inmiddels voorbij, de tijd gaat snel.
Deze week was een week van innerlijke worstelingen en ontdekkingen. Vorige week donderdag begon er van alles te borrelen. De werkers/bouwvakkers die hetgebouwtje van Esther aan het plaatsen zijn delen iedere dag wel iets van hun eten. Ik had eerst zoiets van dat het vrijblijvend moest zijn en dat het verwachtingen creëert,en sinds ik dat los kon laten en ik daaraan mee doe heb ik gemerkt dat dat verbind, het schept juist een band, samen delen is heel mooi.
Een andere worsteling kwam in het weekend, ik vroeg me af wat ik hier deed, voelde me niet thuis, alleen, vind ik het vervelend dat ik geen Spaans spreek(ben wel met cursus bezig), twijfelde of ik wilde blijven en terwijl de dames in huis een vol weekend hadden, worstelde ik me er doorheen, ik kies dan toch voor op mezelf zijn.
Gelukkig kan ik alles met Esther bespreken, en dat maakt dat ik me toch steeds meer thuis begin te voelen. Ook met mijn lief heb ik bijna dagelijks een lijntje, zo fijn om te delen wat er speelt en daarin volledig ontvangen te worden.
Het eiland hier(Ometepe) staat er om bekend dat het dit soort processen los kan maken, ook van mijn huisgenoten kreeg ik te horen dat er heel veel emoties spelen of gespeeld hadden sinds ze op het eiland zijn.
Na alle worstelingen die ik had, voel ik me nu gelukkig weer een stuk beter, begin ik mijn draai te vinden en heb ik zeker het idee dat ik wil blijven. Tja, ik ben hier niet voor niks, nog steeds benieuwd wat deze periode me nog meergaat brengen. De foto’s deze week zijn wat minder spectaculair, een reis naar binnen geeft nu eenmaal andere(eigenlijk geen)foto’s en is zeker niet minder mooi….
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 54 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/200/125_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => innerlijke-reis ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5105171 [userId] => 434844 [countryId] => 137 [username] => MarcinNepal2017 [datePublication] => 2024-11-21 [photoRevision] => 0 [title] => De eerste 2 weken [message] =>Nu bijna 2 weken op Ometepe. Tja, wat kan ik allemaal vertellen, eigenlijk voelt het nog steeds heel bijzonder. Aan het werk zijn voor iemand die ik eigenlijk niet goed kende. Soms ook wel zwaar, omdat haar project nog in de bouwfase zit. Stenen dragen, cement maken met de schep op de grond, zand scheppen, beton storten, ijzerdraadjes voor het betonijzervlechten knippen.
Soms als er niemand Engels praat voelt het ook wel eens wat minder leuk.
Verder is het ook wel een mooi proces omdat we met zijn drieën in het huis wonen. Rekening houden, eten we samen, van wie zijn die sokken, is de badkamer weer bezet, het gaat ook eigenlijk best wel goed, want als we ergens mee zitten spreken we dat uit.
Gelukkig is het na wat kletsnatte regendagen weer droog geworden en ook warm. Ik trek er regelmatig met de motor op uit, nog nooit op gereden dus best wel spannend. Naar de watervallen, een ander dorp, onverhard tussen vooral lokale mensen, een keer toen ik verkeerd gereden was in het donker door de regen.
Het avontuur wat ik zocht krijg ik wel. Midden op een afgelegen onverharde weg begaf de motor het ook nog, gelukkig schoten er lokale mensen te hulp. Cummuniceren ging eigenlijk amper omdat ik geen bereik op mijn telefoon had en de mensen spreken alleen maar Spaans, en ik eigenlijk helemaal niet.
Toch kwam er een monteur, en na mijn achterwiel uit elkaar gehaald was bleek het lager daarvan kapot te zijn. Hij naar een dorp gereden voor een lager en drie kwartier later was hij terug en zette alles weer in elkaar, schade 8 euro! Natuurlijk heb ik hem fooi gegeven, maar het is hier allemaal zo goedkoop.
Voor mij is het nog flink verkennen hier, mijn plekje vinden, en ook waarom ben ik hier, wat brengt het me. Ik heb niet overal een antwoord op, maar ik heb het gevoel dat ik op de juiste plaats ben en vind het hier zeker boeiend en avontuurlijk, en warm [e-1f60a]
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 46 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,moyogalpa [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-2-weken ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5090984 [userId] => 441735 [countryId] => 137 [username] => midamfrancine [datePublication] => 2023-02-16 [photoRevision] => 0 [title] => 3de verslag: Nicaragua van 19 jan.-3 feb.2023 [message] =>Hallo allemaal,
Inmiddels heb ik ook Nicaragua bezocht. Hieronder kun je lezen wat ik hier gezien en gedaan heb.
P.S. Lees mijn belevenissen als een boek, stukje bij stukje, want anders is het lang en saai
DONDERDAG 19 JANUARI: SAN SALVADOR.
Vandaag ga ik met de bus van San Salvador naar Managua in Nicaragua, tenminste dat was de bedoeling. Maar de goden waren me niet goed gezind. Het begon vannacht al toen ik wakker schrok en me realiseerde dat ik mijn geluksring kwijt was. Ik denk dat hij af is gegaan tijdens het zwemmen in Santa Ana. Dit was al een slecht voorteken voor de komende dag. Om 0.3.30 uur sta ik op, kleed me aan, eet een tortilla met koffie en pak bus 29 naar de Tika bus terminal San Carlos. In het kantoortje zitten nog 3 Fransen die ik eerder ben tegengekomen tijdens mijn reis. Toen moesten we ons registreren , het ticket, paspoort en corona bewijs laten zien. Toen bleek dat ik online niet het migratie formulier had ingevuld voor Honduras en Nicaragua. Ik had wel zo'n formulier uitgeprint om dat met pen in te vullen, maar niet online opgestuurd en dat had wel gemoeten. Dit kon vandaag ook niet geregeld worden, tenminste voor Nicaragua (wel voor Honduras) want dat moet minstens 1 dag voor vertrek gedaan worden. Dus er zat niets anders op dan terug te gaan naar mijn hotel en daar online deze formulieren in te vullen (de links had de baliemedewerker me gegeven ). Ik stap weer op buslijn 29 , maar twijfel of hij wel de goede richting op gaat. En daarbij kwam ook nog dat ik mijn trolleytas niet door het draai-poortje in de bus kon krijgen waardoor ik de rit staande op het trapje bij de enorm dikke chauffeur heb gemaakt. Toen ik uitstapte had ik pas een hand vrij om hem te betalen. In mijn hotel BELLA LUZ was het geen probleem om 1 nacht bij te boeken. Met goede moed begin ik online op mijn smartphone de formulieren in te vullen, maar ik moest tig keer opnieuw beginnen of omdat het formulier geen genoegen nam met mijn ingevulde gegevens of dat hij blokkeerde of omdat het hokje waarop ik moest klikken buiten het scherm viel of dat internet uitviel etc. Toen heb ik het nogmaals geprobeerd op mijn tablet, dat ging iets beter, maar ik bleef problemen houden. Daarna de hulp ingeroepen van de hoteleigenaar, maar dat schoot ook niet op. Na 3 uur worstelen ben ik opgestapt en gaan lopen naar het kantoor van de Tica bus, met de vraag of zij mij a.u.b. konden helpen met het invullen van deze migratie formulieren. Dat wilde ze wel doen en in 15 min. was het klaar en had ik 2 formulieren in handen voor Honduras en Nicaragua. De baliemedewerkster had alleen mijn paspoort nodig en hoefde helemaal niet van mij te weten: de periode van verblijf in Nicaragua en de hotelgegevens en mijn e-mailadres etc. En toen ik daar naar vroeg zei ze " je gaat toch alleen op vakantie in Nicaragua" dan hoef je dat allemaal niet in te vullen. Maar als ik dat zelf niet had gedaan bij de online versie, dan kon ik nooit naar de volgende blz. van het formulier. Maar ik was blij dat het gedaan was. Hopelijk accepteren ze deze formulieren ook aan de grens. Ik ben nog wat onder de indruk als ik naar mijn hotel loop. Om een beetje bij te komen zet ik aantal foto's op mijn weblog. Ook stuur ik een bericht naar het hotel in Managua dat ik een dag later kom. Daarna loop ik naar het centrum en kijk naar de dansers op Plaza de Liberdad. Daar word je toch een beetje blij van. ' s Avonds ga ik weer op tijd naar bed want morgen doe ik mijn 2de poging om naar Managua in Nicaragua te komen.
VRIJDAG 20 JAN: VAN SAN SALVADOR NAAR MANAGUA IN NICARAGUA:
Om 0.3.30 uur gaat het alarm weer af. En om 0.4.10 uur pak ik weer de bus lijn 29. Iemand in de bus helpt me om de koffer erin en eruit te zetten. Ik stap iets te vroeg uit de bus en moet 300 m lopen naar het kantoor van de Tica bus. Daar stond nu al een hele rij mensen ( i.t.t. gisteren) .Uiteindelijk ging de balie pas om 4.40 uur open . Er staan ook 2 Nederlandse meisjes in de rij., die komen uit Guatemala Stad en hebben de hele nacht al in de bus gezeten. Als ik aan de beurt ben gaat mijn corona app niet open , en hij vraagt een internet verbinding, maar die is daar niet. Gelukkig was het dezelfde baliemedewerkster die me gisteren geholpen heeft met de migratie papieren, dus ze geloofde me wel dat ik een geldig corona bewijs had. Ze heeft ook mijn stoelnummer verandert van 3 naar 21. In de bus zit ik naast een Nicaraguaanse vrouw. De helper van de chauffeur vertelt ons waaraan we ons moeten houden m.b.t. de wc aan boord en bij de douane. En als onze papieren niet in orde zijn dan draaien we daar zelf voor op. Ook dat we een geldig corona vaccinatie bewijs moeten hebben anders zouden ze ons niet toelaten. Ik kreeg het al een beetje benauwd want als de app dan niet opengaat dan ben ik het haasje. Dus ik vroeg de helper of hij het password van de wifi had van de bus. Daar deed hij nogal moeilijk over, maar uiteindelijk nam hij mijn smartphone mee en bracht het password in. Er stond op " verbonden ", mogelijk geen internet. Maar op dat moment kwam er een appje binnen van de IJsselsteinse buren, en toen wist dat ik verbinding had. Doch mijn corona app ging telkens maar een paar seconden open en dan verdween hij weer. Ik probeerde met mijn mobiel een screenshot te maken, maar dat lukte niet. Toen heb ik er een aantal foto's van gemaakt met mijn tablet. Ik was blij dat het gelukt was. Om 10.15 uur zijn we bij de grensovergang van El Salvador en Honduras. Bij de grens van el Salvador kwam een vrouwelijke douane beambte in de bus en die gaf een krabbeltje bij de stempel van Guatemala en nam het kleine migratie papier in. Daarna moesten we doorlopen naar de Hondurese grens. Daar moesten we in de rij staan. Bij de balie moesten we ons paspoort laten zien, $3 betalen, er werden vinger afdrukken gemaakt en een gezichtsfoto en de corona foto tonen. Dat ging gelukkig allemaal goed. Maar later realiseerde ik me dat ik geen $2 had teruggekregen van de baliemedewerkster ,want ik had $5 gegeven. BALEN !! Door de spanning had ik er op dat moment niet aan gedacht. Als iedereen weer in de bus zit , dan rijdt de bus een stukje door naar een restaurant waar mensen die dat wilden konden gaan eten. Ik had zelf eten mee genomen. Het is hier wel erg warm, ondanks dat het deels bewolkt is. Eindelijk gaan we om 12. 15 uur weer rijden over de PANA AMERICANO. In de bus is het nu ook warm i.t.t. vanmorgen. De bus gaat niet zo hard 60-80 km per uur. Op afstand zie je bergen liggen. We passeren dorpjes met kleine huisjes. Ik schrijf wat en rust wat. Hopelijk zijn we vóór het donker in Managua want ik kan waarschijnlijk Maps.Me niet gebruiken omdat ik geen kaart van Nicaragua kan downloaden met de slechte internet verbinding in de bus. Het hotel is maar 500 meter van de busterminal , dus goed om te lopen, maar als het donker is, kan het zonder navigator nog best moeilijk zijn. Om14.45 uur verlaten we Honduras weer en moeten we het paspoort weer tonen. Dan stappen we weer in de bus en moeten het migratie formuliertje afgeven aan een Tica bus-mannetje in de bus en $15 betalen (geldt voor buitenlanders, Centraal Amerikanen betalen $3) Dan rijden we naar de Nicaraguaanse grenspost waar we onze ruimbagage moeten pakken en door de scanner halen. Dan gaat de bagage weer in de bus en moeten we op volgorde ( ik ben nr. 33) in de rij staan bij de balie. en het paspoort tonen en vingerafdrukken maken. Ze vroegen niet eens naar het officiële migratie formulier. Om 17.15 uur gaan we verder met de bus.
De 2 Nederlandse meisjes gaan er in Leon uit, om 19.15 uur. Managua is nog een stuk verder. Dus ik zal wel een taxi moeten nemen. Uiteindelijk komen we in Managua bij de Tica busterminal aan om 20.45 uur. De bagage wordt uitgeladen en iedereen gaat zijn weg. Ik loop door het gebouw naar de straatkant. Bij de deur staan al verschillende taxi chauffeurs te roepen of je een taxi nodig hebt. De taxichauffeur vraagt $10 als ik het adres van het hotel doorgeef. Toen ik zei dat ik het te duur vond verlaagde hij de prijs naar $8 , en daar ging ik ook niet op in, mijn bod was $5 ( want dat had de hoteleigenaresse geschreven) en daar stemde hij mee in. Toen ik naar de auto liep , schrok ik van het oude en beschadigde beestje, maar ik ben toch ingestapt. Maar hij heeft me wel vóór het HOTEL LA POSADA DEL ARCANGEL afgezet (al was het vgl. mij via een omweg).Daar werd ik hartelijk verwelkomt door de eigenaresse. Ze wist precies wie ik was, en benoemde zelfs mijn verlate aankomst van 1 dag. Zij heeft toen ook de prijs aangepast naar 2 nachten (terwijl ik 3 nachten had geboekt ). Ik vond dat wel erg sympathiek !!! Ik was verrast door de gezellige ruimtes , aangekleed met grote schilderijen van Charles. Ook mijn kamer zag er goed uit. Een groot 2 pp bed, grote tv met Netflix, antieke kastjes, 1 flesje water, badkamer met warme douche en airconditioning en ook grote schilderijen aan de muur. Het voelde als een warm bad na die verschrikkelijk lange bustocht en onzekerheid door het niet kunnen downloaden van de kaart van Nicaragua en de taxi . Ik heb meteen op mijn kamer , op mijn 3 toestellen, de kaart van Nicaragua gedownload op Maps.Me. Daarna ben ik me heerlijk warm gaan douchen en om 22.00 uur lag ik in het heerlijke 2 pp bed.
ZATERDAG 21 JANUARI: MANAGUA
Om 0.7.30 uur sta ik op. Ik heb heerlijk geslapen en voel me een ander mens. Daarna ga ik ontbijten ; wat een genot om weer verwend te worden. Ik krijg een gevulde omelet met ham en kaas en Gallo pinto (lokaal gerecht met rijst en bruine bonen).
Daarbij krijg ik ook nog 3 soorten fruit, een glas vruchtensap en verse kaas en geroosterd brood en koffie. Daarna ga ik rond 10.30 uur lopen. Eerst ga ik wat bezienswaardigheden van Maps.Me bezoeken: bestaande uit kerken en parken in de buurt van het hotel: niet echt bijzonder , maar ik vond het al lekker om in die warmte buiten te lopen na die lange bustocht van gisteren. Het zou 32 graden zijn maar door de lichte bewolking en de stevige wind is het goed te doen. Onderweg ga ik bij een ATM Cordoba 's pinnen. Daarna loop ik naar het COMMERCIËLE CENTRUM met erg drukke binnen en buiten markten. Daar heb ik een geel bloesje gekocht voor 70 Cordoba = €1,89 en een zwarte leren ceintuur voor 150 Cordoba = €4. Daarna ben ik doorgelopen naar de OUDE KATHEDRAAL deze wordt niet meer gebruikt maar is vervangen door een nieuwe kathedraal in het centrum. In die omgeving staat ook het NATIONALE PALEIS en andere monumenten uit de tijd van de bevrijding. Daarna doorgelopen naar de KUST EN DE BOULEVARD LANGS HET MEER VAN MANAGUA. Hier staan, als versiering, grote gekleurde kunst bomen. Het is een echt mooi toeristisch uitgaans-omgeving. Terug in mijn hotel kan ik ' s avonds nog heerlijk in de tuin buiten zitten in mijn T shirt. Wat is het een zaligheid !
ZONDAG 22 JANUARI : VAN MANAGUA NAAR LEON:
Tijdens het ontbijt spreek ik een Duits stel die gefietst hebben van Alaska naar Nicaragua in 6 maanden. En haar man of vriend is nu een beetje ziek en daarom doen ze het een beetje rustig aan. Maar het plan is naar Costa Rica en Panama te fietsen , daarna vliegt hij naar Duitsland terug en gaat zij verder met de boot naar Columbia en fiets alleen in Columbia. Dat vind ik erg dapper. Daarna loop ik naar de Tica bus terminal, want ik wil weten of ik voor de grens van Nicaragua en Costa Rica op 3 februari ook zo'n ingewikkeld online migratie formulier moet invullen. Gelukkig is dat niet het geval. Zij volstaan met het paspoort, een klein handmatig ingevuld migratie formulier en $4. Om 11.00 uur ga ik met een taxi naar UCA waar een interlokaal microbusje me naar LEON brengt. De Taxi kost normaal 70 Cordoba (€ 2, 25) maar omdat het zondag is rekent hij 100 cordobas = €2,70. Als ik bij de UCA aankom staat het busje er al en neem ik de laatste plaats op de achterbank in. De trolley tas kan net achter de schuifdeur staan en de rugzak in het middenpad. Ik zit naast een Nicaraguaanse man die meteen begint over geld wisselen , maar dat doe ik nooit meer na de slechte ervaring in Ghana. Daarna hebben we toch nog wel in het Spaans gesproken over Nederland en Nicaragua.
Het busje kost 78 cordobas ( = € 2,10) , maar voor de trolleytas moest ik extra betalen nl. totaal 100 cordobas (€2,70). Rond
12. 45 uur zijn we in Leon. Ik stap eerder uit want dat lijkt mij korter dan door te rijden naar de terminal. Dan moet ik nog wel 1,5 km = 18 min. lopen naar HOTEL HARVEST HOUSE. Er is in die straat een markt waardoor het daar druk en bloedwarm is. In het hotel word ik leuk opgevangen door de vrouwelijke medewerkster. Ik heb kamer nr.14 met een 2 pp bed en koude douche en wc en een fan, een zitje buiten voor de deur. Het is incl. ontbijt (wist ik niet ) en ik kan gebruik maken van de keuken .
Daarna ga ik wat etenswaar halen, m.n. fruit en groenten zijn erg goedkoop. Vervolgens loop ik naar het Centrum waar vele hele grote en mooie kerken bevinden zoals de RECOLLECTION KERK, PARROQUIA DE SAN JUAN APOSTOL, KATHEDRAAL VAN LEON, PATIO DEL PRINCIPE CATEDRAL LEON, PARROQUIA NUESTRA SENORA DE DOLORES , ST. FRANCIS OF ASSISI CHURCH. 's Avonds kan ik nog lang buiten zitten want het koelt maar af tot 21 graden. De hele nacht laat ik de fan draaien want anders is het niet te harde op mijn kamer
MAANDAG 23 JANUARI: LÉON
Voordat ik me kan gaan douchen moet ik de waterpomp aanzetten want anders staat er geen druk op het water. Meteen was ik wat kleren uit. Daarna ga ik ontbijten. Dit doe ik samen met een Australisch gezin met 2 kinderen die al 6 maanden in Nicaragua verblijven omdat ze het niet eens zijn met het Australisch beleid. Als ontbijt krijgen we scrambled eggs en Gallo pinto. Daarna ga ik naar de busterminal om uit te zoeken waar en hoe laat de bus gaat naar MALPAISILLO, morgenochtend. Hij gaat elk half uur. Dus morgen ga ik het uitproberen om naar de TELICA VULKAAN te gaan.
Ik loop nog eventjes over de markt , maar ook nu is het hiervoor veel te warm en te druk. Het is / wordt 34 -36 graden. Daarna loop ik naar LA IGLESIA DEL CALVARIO en de BASILICA CATECRAL DE LA ASUNCION. Ik ga niet naar het dak van de kathedraal want daar moet je je schoenen uitdoen en dan is het bloedheet aan je voeten. Ook bezoek ik de MERCADO CENTRAL = de overdekte binnenmarkt . Eigenlijk is het veel te warm om in de binnenstad te lopen. Dus ga ik een tijdje op een bankje in de schaduw zitten. Dan zie ik voor mijn eigen ogen een vrouw midden op het plein haar broek naar beneden trekken en gaat plassen. Hoe durft iemand dat zo in het openbaar te doen. Doch niemand reageert erop. ' s Avonds ga ik op tijd naar bed want ik wil om 07.30 uur aan het ontbijt zitten want daarna ga ik naar de TELICA VULKAAN.
DINSDAG 24 JAN: LEON (poging om naar de vulkaan te gaan)
Om 8.40 uur pak ik op de BUSTERMINAL van Leon, de bus naar MALPAISILLO. Hij doet er 1 uur over en kost 35 cordoba = €0,81. In MALPAISILLO kijk ik op Maps.Me en zie dat de afstand naar de Telica vulkaan 23 km = 6 uur lopen is , en naar De Cerro Negro 28 km = 6 uur 14 min lopen. Dit is verder dan ik verwacht en gehoord had. De jongens van de fietstaxi's zeggen dat Cerro Negro vulkaan dichterbij is dan Telica vulkaan. Ik weet dat ik deze afstanden heen en terug niet kan lopen , dus het beklimmen van de vulkaan gaat vandaag niet gebeuren. Dus ik besluit om dan maar een déél van de route naar de Cerro Negro vulkaan te gaan lopen. De eerste straten zijn verharde wegen maar al gauw kom ik op een lang, onverhard pad terecht. Soms met zicht op de heuvels ( wrsch. zal er een wel de Cerro Negro zijn) . De zon schijnt volop en de temperatuur is 34-36 graden. Het is zo warm dat ik in mijn B.H. ga lopen. Op een gegeven moment kom ik een corona vaccinatie team tegen. Ze zijn erg enthousiast om mij te zien. Af en toe word ik gepasseerd door enkele motors, paard en wagen en pick-ups, maar voor de rest is het vrij stil. In het plaatsje ROTA staan een paar huisjes. Om 13.00 uur, nadat ik 13 km heb gelopen, keer ik om en loop weer 13 km terug naar MALPAISILLO. Gelukkig kan ik onderweg nog 1 liter water kopen want je verliest wel veel vocht bij deze hoge temperaturen. Om 16.20 uur komt de bus naar Leon. Ik ben behoorlijk moe en ben blij dat ik in de bus zit. Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik weet nog niet wat ik morgen ga doen : of naar het strand van PONCELOYA. (42 min met de bus naar het strand) of opnieuw een poging wagen naar de TELICA VULKAAN . Dus ik slaap er nog een nachtje over.
WOENSDAG 25 JANUARI : LEON - TELICA VULKAAN
Om 6.30 uur sta ik op. Nu weet ik het zeker. Ik ga weer een poging wagen om de Telica vulkaan te beklimmen. Inmiddels krijg ik ook een appje binnen dat een buurmeisje is geboren op 24 januari. Ook nu pak ik de bus naar MALPAISILLO, maar nu stap ik eerder uit nl. na 11 km bij QUIMERA PUENTE.
Ik zit naast een jonge man uit SAN JACINTHO. Die vindt het maar gevaarlijk en lang en onverstandig om in die hete zon de Telica te beklimmen. Hij kent wel een gids die me zou kunnen begeleiden. Maar ik bedank hem daarvoor.
Vanaf de QUIMERA Brug loopt een pad van 10 km. naar de TELICA VULKAAN. Het is best pittig gezien de omstandigheden , want eerst moet ik door een opgedroogde rivierbedding ,wat moeilijk lopen is. En andere stukken zijn vrij steil. En daarbij komt dat het bloedheet is. Onderweg vind ik een stok die goed van pas komt. Op de steile stukken, m.n. 1 tot 1,5 uur vóór de vulkaan heb ik wel even overwogen om terug te gaan. Maar ik heb toch doorgezet en daar ben ik achteraf wel blij om. Ik ben toen maar tot 100 gaan tellen en dan mocht ik van mijzelf gaan zitten. Dit heeft me wel verder geholpen. Ik ben maar 4 mensen tegen gekomen : 2 jongens en een jong stel. Gelukkig kwamen er ook wat minder steile stukken voor, waardoor ik uiteindelijk om 13.00 uur bij de krater aankwam (dus na 3H 45 uur lopen ) Het is een grote krater met gekleurde wanden waar zwaveldamp opstijgt, waardoor het zicht beperkt blijft. Het is een stratovulkaan , heeft 6 kegels, de hoogste daarvan is 1061 meter hoog. Er is een dubbele krater op de top, 700 meter breed en 120 meter diep.
Er worden hiernaar toe ook SUNSET TOURS en OVERNACHTINGS TOURS georganiseerd, maar ik ga liever overdag en bepaal zelf mijn tempo en het scheelt me $50 of nog meer. Ik blijf een half uur bij de krater. Ik probeer wat te eten , maar ik heb zo'n dorst dat ik de gemaakte tortilla's niet weg krijg. Daarna loop ik nog richting de VLEERMUIZEN GROT , maar die laat ik voor gezien. Om 13.40 uur loop ik die 10 km weer terug, nu in 3 uur. Ik dacht dat het veel sneller zou gaan, maar dat viel tegen doordat op de paden naar beneden veel rollende stenen liggen, waardoor je snel uitglijdt. Maar het is minder inspannend dan naar boven. Daarna pak ik de bus weer terug naar Leon waar ik om 17.30 uur aankom. Op mijn smartphone zie ik dat ik vandaag 30,5 km in totaal heb gelopen.
DONDERDAG 26 JANUARI: VAN LEON NAAR GRANADA.
Om 10.00 uur neem ik afscheid van het hotel en loop via de markt naar de terminal. Ik wou eerst een omweg maken omdat het soms zo druk is met mensen, bakfiets taxi's en auto taxi's, maar ik heb het niet gedaan, en ik kon er door heen komen
De "intercollectivo" naar Managua stond al klaar bij de busterminal. Mijn koffer gaat op het dak (want anders moet ik voor 3 personen betalen (en mijn rugzak gaat mee de microbus in) Ik moest 100 cordobas betalen (voor mijzelf en de koffer). Hij doet er 2 uur over een afstand van 94 km) . Als ik uitstap in Managua staat de " intercollectivo" naar Granada al klaar en kan ik en de bagage zo overstappen. Naar GRANADA is het 45 km en hij doet er 1 uur over en kost normaliter 37 cordobas (maar met koffer 64 cordobas) Ik moet uitstappen bij Iglesia Merced en dat is 25 meter of 2 blokken van HOSTEL DE BOCA EN BOCA. Het is op deze vakantie weer voor het eerst dat ik op een slaapzaal slaap met 5 een persoonsbedden op de 1ste verdieping, met een fan en een kast per persoon . Er liggen nu alleen maar mannen op die zaal. De douches en de w.c's zijn beneden. Er is een gedeelde keuken (met ijskast). Er is een binnentuin met zitjes en een bar met een open dak. Het ziet er gezellig uit. Na me geïnstalleerd te hebben, ga ik de Stad Granada bezoeken met de IGLESIA de la MERCED, het Centrale Park (wat ik nog ken van mijn groepsreis met Djoser), PALACIO MUNICIPAL, PALACIO EPISCOPAL, de Cathedral. Bij de IGLESIA DE GUADALUPE staat weer een vijftien jarig meisje in bruidsjurk. Daarna loop ik, via de CALLE EL CAIMITO (autovrij met veel restaurants) naar de kust van het MEER VAN NICARAGUA met het Parque Urbano. Daar ligt een dok en een loopbrug waar ook schepen vertrekken naar OMETEPE. Om 18.00 uur wordt een welkomstdrankje aangeboden door het hostel. Alle nieuwkomers zitten aan een grote tafel. Erg gezellig met alleen maar jongelui. Na een koude douche ga ik naar de slaapzaal. Er liggen al 2 mannen in bed, daarom moet ik stil aan doen en geen licht aan doen en dat is best lastig.
VRIJDAG 27 JANUARI: GRANADA: LAGUNA DE APOYO
Ook in dit hostel is het ontbijt inbegrepen . De ene dag krijg je gallo pinto en de andere dag 2 pannenkoekjes met stukjes banaan en stroop. Via Calle LA POLVORA loop ik naar de LAGUNA DE APOYO. Het is een onverhard pad van ca. 6 km . Het is vandaag ook licht bewolkt en er staat een stevige wind waardoor het iets minder warm aanvoelt.
Helaas kom je niet helemaal aan het water, maar je hebt wel een mooi uitzicht over het KRATER MEER. Ook aan deze zijde loopt er geen pad parallel aan het meer. Daarna loop ik terug en ga een poort door richting Casa Vista Lagos. Dit lijkt op een landgoed waar welgestelden wonen , te zien aan de mooie huizen die hier staan. Op een gegeven moment loopt er een steile weg naar beneden, die ik ook voor een deel afloop. Maar ook nu kom ik niet helemaal aan het water. Helaas ! Dan loop ik terug. Om toch nog van het water te genieten ben ik vervolgens bij het MEER VAN NICARAGUA gaan zitten. Dit was wel lekker tot dat een wat zwakbegaafde vrouw naast me kwam zitten die maar niet van mijn zijde wilde wijken. Toen ben ik zelf maar opgestapt
Via de CALLE LA CARRILERA, loop ik naar de boulevard bij de dok. In dat straatjes staan hele armoedige huisjes. Wat een contrast met de toeristische boulevard en de Calle La CALZADA , een paar straten verder. Terwijl ik naar mijn hostel loop , probeert een jongen, die mij van achteren benaderde, mij mijn mobiele telefoon uit mijn handen te rukken . Gelukkig had ik hem stevig vast en daarna rende hij weg. Ik riep nog " politie ". Een paar mensen waren er getuigen van , maar konden ook niets doen. Ze zeiden wel dat het een gevaarlijk straatje was en dat ik voorzichtig moest zijn. Het was nota bene rond 17.30 uur en nog volop licht. Ik dacht dat Nicaragua het veiligste land was van Midden Amerika !
ZATERDAG 28 JANUARI: GRANADA, CATARINA, SAN JUAN DE ORIENTE EN NIQUINOHOMO
Vandaag ga ik met de bus naar CATARINA, 20 km van Granada (18 Cordoba, 55 min.). Als ik buiten kom ziet het vrij donker en begint het iets te regenen, daarom neem ik voor alle zekerheid maar mijn poncho mee. De hele dag doe ik mijn mobiel in mijn rugzak die ik op mijn borst draag. Een wijze les van gisteren want ik wil niet dat ze hem stelen. Ik loop in Catarina door de gezellige straatjes met leuke gekleurde huisjes. Er staat ook een kerkje, maar die is gesloten. Daarna loop ik door naar de MIRADOR. Hier heb je een geweldig uitzicht op het KRATER MEER, DE LAGUNA DE APOYO. Jammer dat het zo hard waait en bewolkt is. Er spelen ook muzikanten op een marimba, gitaar en rasp. Heel gezellig. Ik zie op Maps.Me dat er nog een 2de Mirador is. Hiervoor moet ik een pad volgen door het woud en direct langs de LAGUNA. Het is een prachtig onverhard pad met veel bloemen en mooie gekleurde vlinders en is 2, 5 km tot aan de Mirador ( je kunt nog wel verder lopen, maar dat heb ik niet gedaan) . Ik liep daar alleen en ben niemand tegen gekomen. Dus wat mij gisteren niet lukte om langs de LAGUNA DE APOYO te lopen , is me vandaag wel gelukt!!, maar precies aan de andere kant van de Laguna. Daarna ben ik teruggelopen en vlak voor het einde van het pad kom ik nog net te vallen toen ik op een grote kei stapte die niet vast lag. Hierdoor liep ik een huidwond op aan mijn rechter onderarm. Verder is Catarina nog rijk aan mooie bloemen en planten-bedrijven en een prachtige ECO TUIN. Heel apart voor midden Amerika. Daarna loop ik door naar SAN JUAN DE ORIENTE, waar veel pottenbakkers en kunstenaars zitten. En vervolgens naar NIQUINOHOMO, met een mooie oude kerk. Om 14.00 uur gaat de zon schijnen. Ik was van plan om de bus terug te pakken maar ik loop toch nog weer terug naar de MIRADOR VAN CATARINA, want met de zon en blauwe lucht is het zicht nog veel mooier. Daarna naar de bushalte gelopen bij de rotonde. Voor het eerst moest ik 45 min. wachten op de bus naar Granada.
ZONDAG 29 JANUARI: GRANADA - MASAYA
Vannacht sliepen we met 2 vrouwen en 3 mannen op de slaapzaal. Iedereen was ook nu weer stil
In de ochtend ga ik eerst naar de markt in Granada. Het is ook hier weer een ontzettend grote binnen en buiten markt. Ik begin in een stadium te komen , dat die drukte op de markt me tegen gaat staan. Daarna loop ik naar het mooie SAN FRANCISCUS KLOOSTER. Vervolgens besluit ik om toch de chickenbus te nemen naar MASAYA. Hij vertrekt om 13.20 uur, afstand 19 km, kost 17 Cordoba 's en komt om 14.00 uur aan op de terminal van Masaya , waar ook de markt/ MERCADO MUNICIPAL is. Ik vraag nog aan de chauffeur waar ik de bus terug naar Granada kan pakken en ik loop er zelfs naar toe en zie daar een chickenbus staan met het opschrift Granada erop. Dan loop ik eerst naar de IGLESIA DE SAN JERONIMO en naar de IGLESIA SAN MIGUEL en naar DE MASAYA LAGOON, wat een prehistorisch kratermeer is van 27 km2, die op een oude vulkaankrater ligt. Erg mooi ! Ook nu word ik gewaarschuwt voor dieven. Ik loop door de MERCADO DE ARTESANIAS dat achter een oude gerestaureerde muur zit. Hier hangen veel hangmatten en er liggen mooie souvenirs. Daarna loop ik naar de PARQUE CENTRAL , waar het gezellig druk is m.n. op zondag en een mooie kerk staat LA ASUNCION en een fietser kinderkarretjes trekt. Rond 16.15 uur loop ik terug naar de busterminal van Masaya. Maar het blijkt dat daar vandaan geen bus meer naar Granada gaat. Ik moet elders een bus zoeken; rechtdoor, bij een ziekenhuis etc. Op MapsMe wordt ook een bushalte aangegeven waar vandaan de bus naar Granada gaat, maar dat klopt ook niet. Daarna nog aan andere mensen gevraagd, waarvan de een zegt" er gaat geen bus meer naar Granada" en de ander gaf me nog wel hoop nl. dat ik op de grote weg de "collectivo" kon nemen van MANAGUA - GRANADA. Ik moest daarvoor wel nog een stuk lopen, maar toen ik daar aan kwam hoefde ik maar 5 min. te wachten toen hij kwam. Ik moest wel staan, want hij was vol, maar dat vond ik niet erg, want ik zat erin. Het voordeel was dat hij er maar 30 min. overdeed, veel minder onderweg stopte dan de heenweg bus, en bij de MERCED KERK , naast het hostel, stopte. En hij was maar 3 Cordoba duurder ( 20 Cordoba).
Toen ik in de microbus zat begon het ineens kortdurend te regenen. In de MERCED KERK heb ik nog een stukje van de kerkdienst meegemaakt en de hostie nog ontvangen.
Terug in mijn hostel slaapzaal valt het me op dat er ook nu weer 3 jongens , vroeg op de avond, op bed liggen met hun mobiel. Je zou denken dat ze liever alleen zijn , dan zich aansluiten bij de andere jongeren beneden. Of hebben ze moeite met het leggen van contacten?? Joost mag het weten.
MAANDAG 30 JANUARI: VAN GRANADA NAAR MOYOGALPA OP ISLA OMETEPE
Vandaag vertrek ik weer uit Granada en verkas naar MOYOGALPA op ISLA OMETEPE
Om 0.7.00 uur sta ik op. Ik moet alles stilletjes doen want de andere kamergenoten slapen nog. Om 8.00 uur krijg ik het ontbijt ; 2 pannenkoeken met schijfjes banaan en siroop met koffie en ananas toe. Om 8.40 uur loop ik naar de chickenbus die naar RIVAS gaat . De helper komt me al tegemoet en zet mijn koffer op zijn hoofd. Daarna gaat koffer en rugzak boven op de bus. De bus vertrekt om 9.20 uur . Het is maar goed dat ik gelezen had dat er om 9.15 uur en daarna pas om 11.30 uur een bus naar RIVAS ging, want anders had ik lang moeten wachten. De afstand is 65 km, prijs 50 cordobas en voor de bagage ook 50 cordobas. Aankomst in Rivas 10.50 uur. Daar staan heel wat taxi chauffeurs die je naar de haven van SAN JORGE willen brengen. Ik stap met een Hongaars stel in een gezamenlijke taxi. Daar heb ik de Ferry naar MOYOGALPA van 12.00 uur , die er ruim 1 uur over doet. Het herinnert mij aan jaren terug toen we, tijdens een groepsreis, schipbreuk op liepen midden op het meer en de journalist in ons gezelschap de kustwacht in Nederland opbelde. Maar nu verliep alles naar wens. In 10-15 min. loop ik naar GUESTHOUSE NENA IN MOYOGALPA. Ik heb daar een eenvoudige kamer met wc en koude douche en mag de koelkast gebruiken , maar niet de keuken en de wasmachine wat wel in Booking.com staat. Ik moet meteen ,bij inschrijving, betalen (ik had liever op de dag van vertrek betaald want dan kon ik beter zien of ik met cordobas of dollars zou betalen). Dus heb ik toen maar cash betaald met cordobas. Dit heeft wel tot gevolg dat ik de komende dagen zuinig met de resterende cordobas om moet gaan want ik wil de laatste dagen in Nicaragua niet meer gaan pinnen voor een klein bedrag. Na me geïnstalleerd te hebben ga ik kijken wat MOYOGALPA te bieden heeft. Het heeft 1 supermarkt (Pali) en vele kleine winkeltjes en een geel geverfde kerk, en vanaf de haven loopt de weg omhoog. Ik loop naar een uitzichtpunt over het meer. Al met al geen hoogstandjes. Rond 18.00 uur bekijk ik de zonsondergang bij het meer. Ook in dit Guesthouse kan ik 's avonds lekker buiten zitten, daar ben ik wel blij om want op mijn kamer is het vrij warm.
DINSDAG 31 JANUARI; MOYOGALPA -ESQUIPULAS
Deze douche is weer een nieuwe ervaring: het koude water komt uit de douche in een smalle stroom , idem als uit een slang of buis. Het ontbijt bestaat uit gallo pinta ,terwijl in Booking.com staat dat er een Amerikaans ontbijt wordt geserveerd. Het is niet veel en ik vraag of ik nog iets bij kan krijgen. NEE, is het antwoord of ik moet extra bij betalen. Ook een tweede kop koffie, kan er met moeite af. Vandaag ga ik lopend een paar dorpjes in de buurt van Myogalpa verkennen. Ik had gehoopt dat er een weg zou zijn langs het MEER VAN NICARAGUA, maar dat is niet het geval. Dus loop ik via de verharde weg naar ESQUIPULAS, waarbij ik langs de luchthaven la Paloma kom, met een mooi zicht op vulkaan Concepcion.
Daarna loop ik door naar LOS ANGELES (6,4 km). Via onverharde paden kom ik terecht bij LA PUNTA RESORT en PUNTA VIVA, twee uitzichtpunten aan het MEER VAN NICARAGUA. Daarna loop ik terug. Er staan veel bananen bomen langs de weg, en er rijden veel motors en scooters op de weg die veel gehuurd worden door toeristen om het eiland te verkennen. Aan het eind van de middag ga ik nog in een parkje zitten waar de ferry vertrekt en aankomt. Het is een gezellig plekje waar je ook de zon ondergang mooi kunt zien. Het lukt mij vandaag niet om tortilla's te kopen, alle kraampjes zijn gesloten of onbemand. Dus voor de afwisseling koop ik maar een heel bruin brood.
WOENSDAG 1 FEBRUARI : MOYOGALPA - SAN MARCOS
Ik wil wat meer van het eiland Ometepe zien o.a. Merida, maar er gaat maar 1x p.d. heel vroeg een bus er naar toe en die gaat aan het begin van de middag terug, dus dat is geen optie om te doen. Dus ik besluit om naar SAN MARCUS te lopen via een oplopende verharde weg. Hierbij passeer ik het plaatsje LA CONCEPCION , waar vandaan een pad loopt naar de VULKAAN CONCEPCION ( 3,5 uur lopen). Er passeren vrachtwagens met "platanos" en een paar hordes koeien begeleid door een jongen op een bromfiets. Verder kom ik regelmatig, quads, motors, scooters en fietsers tegen , maar ook vele kleine armoedige huisjes en scholen met kinderen in uniform. Vanaf San Marcos volg ik een onverhard pad naar PLAYA SAN JUAN. Hier liggen veel stenen en lavazand waardoor het moeilijk lopen is. Ik moet ook een afgesloten hek open maken, wat dient voor de koeien ( ik laat me hierdoor niet meer afschrikken) om bij het strand te komen. Doch de PLAYA stelt niet zoveel voor. Slechts 3 m. breed , zwart zand met stenen en bomen. Ik kom daar 3 personen tegen. Een vrouw die aan het wassen is en 1 man die net heeft gezwommen en 1 man die bezig was met een boot. Ik ga daar mijn brood opeten. Daarna loop ik terug via een onverhard pad wat aanvankelijk niet eens door MapsMe wordt aangegeven, maar vgl. 2 mannen is het de kortste weg naar San Marcos. Onderweg vind ik diverse sinaasappels die van de boom zijn gevallen wat goed van pas komt omdat ik nog wat hongerig ben). De blaar onder mijn rechter voet begint op te spelen. Onderweg krijg ik zelfs tot 2x toe een regenbui van 10 min. Het regent behoorlijk. Ik ga onder een boom schuilen. Als de regen voorbij is gaat de zon weer schijnen. Het is Jantje lacht, Jantje huilt. Rond 16.30 uur ben ik weer terug in MOYOGALPA. Ik vraag aan de eigenaar van mijn pension of ik een emmer kan krijgen om mijn wasgoed te laten weken. Ook hierover wordt moeilijk gedaan. Ik krijg een zwarte emmer die ik 2 uur mag gebruiken. Daarna doet zich weer een akkefietje met de koffie voor. Ik had al oploskoffie in een mok gedaan. De vrouw des huizes neemt de mok mee en dan blijkt dat ze de mok uitgespoeld heeft en alleen met warm water terugkomt. IK WAS ER AL BANG VOOR , dat dat stomme mens zoiets zou doen. Ik vraag van haar een nieuwe kop koffie en krijg die ook bij gratie Gods. Nadat ik gegeten heb begint het heel hard te regenen , tot 2x toe. Ik verhuis naar binnen . Daar spoel ik de was uit en hang het aan de waslijn onder een afdakje.
DONDERDAG 2 FEB: MOYOGALPA - EL JAPON EN SAN CAYETANO.
Ook vanochtend heb ik weer een aanvaring met het personeel van mijn pension. Ik vraag bij mijn ontbijt voor een 2de kopje koffie. Daar moet ik allereerst meer dan een half uur op wachten. Maar dan komt een meisje de koffie brengen en zegt daarbij dat ik nog 4 koffie moet betalen, ook van de vorige dagen. Ik reageer zeer verontwaardigt en geef de koffie terug en zeg " dat ik het niet normaal vind dat ik voor een 2de koffie bij mijn ontbijt moet bijbetalen". "In andere hostels en hotels hoort dat er gewoon bij". Het meisje sputterde nog tegen, maar ik zei " in dit pension kan niets van harte, overal moet je voor betalen " En dat ik het zal melden bij Booking.com. Toen nam ze de koffie mee en ik dacht dat ze hem weggespoelde in de gootsteen. Maar na 5 min. kwam ze terug met een kop koffie en zei dat ik er niets voor hoefde te betalen, zonder tekst of uitleg. Maar ik heb inmiddels mijn buik vol van dit pension. Gelukkig vertrek ik morgen. Daarna loop ik over een zandpad naar de plaatsjes EL JAPON EN SAN CAYETANO. Ik dacht dat ik zo door kon lopen naar Los Angeles, maar dat lukte me toch niet. Toen ben ik iets teruggelopen en het pad genomen naar de LUCHTHAVEN LA PALOMA . En daarna teruggelopen naar de haven waar de ferry vertrekt en aankomt en daarop een bankje gaan zitten en genoten van het uitzicht. Het is inmiddels overwegend bewolkt en het waait behoorlijk. Elk half uur vertrekt een ferry en komt er een aan. Terug in mijn pension zie ik dat ik nog steeds geen toegangscode van mijn appartement in San Jose ontvangen heb, dus ik stuur ze nogmaals een bericht, want zonder code kom ik het appartement niet in. Vanavond ga ik vroeg naar bed want morgenochtend moet ik om 05.00 uur opstaan voor de ferry naar RIVAS.
Vrijdag 03 FEBRUARI : VAN MOYOGALPA (NICARAGUA) NAAR SAN JOSE (COSTA RICA)
In de volgende blog gaat het verhaal verder met de belevenissen in Costa Rica van 3 tot 16 februari.
De foto's komen nog.
Groetjes van Francine
ik ga fanaf nu alles vout schijfen zodat er geen google translate gebrukt kan woorden ivm veilighijd. Ihk hep tot op vandag de dach nogh altied de patroelles vur min deur staan vandaar
Heellaass is ht dus nodich om dit te doen, maaruh jullie koomen er whel uit denkk ik.
We zein inmiddels in de maant mei belandt en het Vulk is radellosh, boos, gefrustreerd en buginnen zig steets meur te organizeeren. De boerhen, de studenthen en de moederz die huhn kindt zijn verluren in de protesthen.
De rgering steld een commissie vour de waarheis aan die zgn ondersjoek gaat doehn naar de omstancgheden, het wie, waarom is er veraantwordluk vur de doodden. De studenthen hebbun hun mivimiento univerteits van 19 april gevormdt. Zij eizen dat er een team van de menschenregtenorganisssies van de VN ht lant in mag om ondursoek te doen naar de doodun. Oouk de katooliiekuh kerk stapt in, zij eizen dater duidelukheid komt over de dooduhn. dit moed tot op de boduhm uitgezogt woordun.
ik probeer mijn llevuh weer op te pakkuh, boodschappen doen, Lucy uitlaten, de gewoonuh dingen maar al snel blijkt dat er niks meehr normaal nisk meer gewoohn is. Ik rijd langs patroellus op iederuh hoeck van de straat, zellufs bij de ingang van de supermarkt staan zuh zwaar bewahpunt, houd mun blik naar de grond en loop langs ze, mijn harruh gaan overiend staan-
In deze periode bugint men overal de straattun te blokkerren, muurtjes worden opgbouwd, iederuh wijk heeft zo zin beschermin. de patroelles kunnen de wijcken niet in. Ik krijg een apjuh van un vriendinnutjuh of ik me wil voeghen bij de group vn Granada. Ik besluit un vergaduring bij te wonen. Er zijn sekur 15 mensen aanwesug, hoor alles aan, mar houd me stil. Er kome dr. postun en save houses, er moetun jonguns gehulpen worden die (zwaar) gewund zijn geraaakt, en die gewiechert wordun in het ziekunhuas. Ik biet aahn om foor kleding en eetun te zorchen, foor de mensun die ondurgedoken zittun.
Geziinun waor iemand vun is vermourd, kindurun, vrouwun enz. Dezuh pakkettun moetun naar de save housus, en ohm zekur teh zijn dat ik nith gevolght wordt rijd ik meerduruh rondjus, stap ovur ineen taxi, en uiteindluk met een brevrinduh chofeur kom ik op de lokatie, mijn hart breekt, de mensun hebbun helemaal niks meer, geun papirun, geen kleding, geen geld niks en zijn in levunsgevaaar- Doolgelukkig meht de pakketun vertrek ik weer, sniek de duer uit, loop 2 blokkun ohm zekur te zijn dat ik niet gevollught wordt. hyaal mijn auto op, rij naar huus en begin te janken. het verhaal van een moedur met 7 jarug zoontju die verteldu me dat haar man de vadur van haae zoontjuh recht voor hun ogen door zn hoovd us gesgootun. Dit kind is voor de rest van zun levuh getruamatieerd ik zag de pijn in zun ogun, en kan did niut meur loslaten.
eun par dagun laur maak ik 70 pakketjus etun, deel deze uut in de armste wijken en een deul gaath opnieuw naahr dde what uik nu noem du anna frank huisun. meth de collgas reguluh wu daht dezu mensun het land uut komun, midduh in de nagcht vertrekt trnsport, wisslun autoos ondurwgh en met coyootes kriegn wuh zu over de grenz. zeuhr 70 persoonuhn hebbu we zo kunnun rden.
ondurtusuhn ligt het lnd plat dour de blokkaaddus, er word een nasionale staakink geeisd, de vakbondun mengen zich in de discussies, er komt een diallog met de regerin. Samun met de studentun, de boerun, de kerk en de vanbondun van de prive secthor wordt er gesprokun over wat er in de diallog geesit, besprokun moet worduh.
Mijn Hostal is nog altijd open, en ik ga binnenkort naar Cost aRica want ik heb een rondreis te begeleiduhn. Probeer me daar een beetje op te focussun maar mijn gedachten zijnn bij het volkvan mijn landje.
Het is binnunkort moederdag hier, en dit is 1 vaan de balengrijkere feestdagen van het land. Opdeze dag wort eenvan de grootsuh proteestmarsen ooit geplnd, er wurd gevraacht omin het zwart te koemn uit respect naar alle moedurs die een kind verlorun hebbun in de protestun-
Het moet een soort van stille toct wordne.
onmdurtuss wordun de eisen beknt gemaakt, stop de represieh, mensunregttunorganisties het land in, alle paramillitairun van straat, en opun staan voor de dialloogg.
Opnieuw woerdun universitijten aangevauulhn, en opniuw slagtoffurs, er zijn zellufss beeldun vaan het legur bij de wegblokkeerringen in Carazo, ik kan hetr niet meur loslatun.
16 mei is dan einduluk de dialloogh, ondanks dat de rechering nie aan de ijsen heuft voldoan gaan dan toch de ondurhandulingun beginnun.
Heel het land hoopt op een psoitieve uitkomt, maar kan je wel ondurhandulun met de duivel? wordt er hier al geroepun.
tja.....
we vergaduren nog is want het blijft errug onrutug snachts in granada, we adviseren whatss app groejus te creeren met jee buurren, zo kan juh elkaar informeruh bij ongeregheden en alkaar om hulp vragun. Ook ik maak met de buurren een groepjuh aan,. Al snel blijkt dat ik nog veul te leren heb un deze situatie. Mijn buurman stuurt heil hitler berihtjes naar de groep, shit, ik word werkelijk woest, wat heb ik me vergust in die man. Elimineer hem maar kan er gewoon niet bij met mijn kop, die man is echt ziek...wist ik veeul, naiief als ik was dacht dat we allemaal wel wat huilp konden gebruikuhn, nou hij dus niet hij had al hulp. juist ja die parramilitairren ddievoor ...juist ja, voor de rgerering werkun en die vent is dus uut euopa, een ier.....pfffff
Dat ik nog veel te leren had en nog, gaat blijken
Ik vertrek naar Costa Rica, heerlijk met mijn groep door de jungle, de stranden en genieten van vrijheid. Maar met pijn in mijn buik van de ongerustheid dat dan weer wel.
komenjullie er een beetje uit met mijn nieuwe taaltjuh ??
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 998 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/028_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => is-het-einde-in-zicht ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084097 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => respecteer om gerespecteerd te worden [message] =>We zitten met zn allen om een tafel in de receptie, ik merk dat mijn medewerkers gespannen zijn. Ze zijn vrij stil en hebben een afwachtende houding, al nel begrijp ik dat ze denken dat ik slecht nieuws heb, dat ze hun baantje kwijt zijn en dus begin ik snel met uit te leggen dat ik zo lang het kan open zal blijven. ik zie de glimlachen op de gezichten terug komen. Ik beloof echt zolang als het kan open te blijven maar dat ik ook heel goed begrijp dat ze misschien niet altijd kunnen komen werken. Daar de stad op zijn kopt staat, ik vraag ze om altijd eerlijk te blijven en gewoon even te melden als het niet gaat of het allemaal te veel wordt. Ze gaan allemaal akkoord. En dan begin ik het gesprek over de politeke situatie, het land is verdeeld, er zijn demonstraties die iedere keer weer met geweld aangepakt worden. Er zijn doden gevallen en iedere dag komen er meer bij. Ik leg ze uit dat ik op geen enkele manier een oordeel wil vellen, dat we een regeerende politieke partij hebben en aan de andere kant het volk dat zich langzaam aan het organiseren is, dat er groepen opositoren ontstaan en dat ik absoluut zal respecteren als je je bij wie dan ook aansluit en dat ik dat van een ieder verwacht. Dus als een medewerker bij de regerende partij zit en een ander opositie is dan verwacht ik dat een ieder dit respecteerd, ik wil op geen enkele manier discussies hebben binnen mijn team. Ze zeggen eigenlijk allemaal dat dit geen enkel probleem zal zijn, de dames houden zich niet met politiek bezig zeggen ze. De mannen, 2 broers, beginnen wel over het geweld in de hoofdstad en dat ze hopen dat dit niet naar Granada komt. Ik leg uit dat als dat wel zo zijn ik wellicht toch zou moeten besluiten om tijdelijk het hostal te sluiten. Iedereen maakt zich zorgen, en ik sluit af, hier binnen het hostal respecteren we de wit blauwen en de rood zwarten en op die manier verwacht ik ook dat we gerespecteerd worden.
Dan komt het gesprek op de pensioenshervorming waar de protesten om begonnen zijn, ik leg ze uit dat het eigenlijk al eerder begon, om het Kanaal en om de branden in Indio Mais en dat de hervormingen de beroemde druppel waren en dat het meest bizarre is dat de hervormingen zijn terug gedraaid door de President. Enkele dagen geleden gingen alle TV kanalen op zwart en alleen de speech van de president werd uitgezonden, de hervormingen gaan niet door en hij vroeg 1 minuut stilte voor alle doden die zijn gevallen.
De studenten organiseren zich maar uit het hele land komen ook de boeren naar Managua,het is maar al te duidelijk dat het niet meer om de hervormingen gaat, het Volk is boos, heeeel boos en protesetren nu voor gerechtigheid, voor reparatie, voor compensatie aan de families die iemand zijn verloren. De regering doet uitspraken over het geweld en geeft het Volk de schuld, De verbijstering en woede is groot.
Ondertussen in de dagen die volgen worden Universitieten aangevallen , meerdere studenten zitten dagen opgesloten in een Universitiet waar ze zich schuil houden, scherpschutters en ME teams samen met de politie openen het vuur op de Universiteit. De studenten maken weer gebruik van facebook live, en een van de studenten praat volledig in paniek en huilend terwijl er kogels in de muren verdwijnen waar ze achter ligt verscholen naar haar moeder, en zegt mama het spijt me, maar ik moet mijn land verdedigen en als ik niet terug kom, ik hou van je. Dit filmpje gaat viraal en bij mij komen weer de tranen.
Zij heeft het overleefd die dagen in de Universiteit maar dat kan zeker niet iedereen zeggen. 2 studenten van 19 jaar overlijden en er worden 41 gewonden in de ziekenhuizen gemeld.
Jullie begrijpen dat mijn leven alleen nog maar bestaat uit het volgen van alles en dat van toersime weing meer sprake is. Breng nog altijd de nachten door in het Hostal, de maand mei komt eraan. De president kondigt aan de scholen te sluiten, je kan gewoon niet meer veilig over straat. Mijn Nl vriendin heeft haar dochter in Managua op school zitten en gaf ook al aan dat het niet meer te doen is naar managua te rijden. de kids blijven vanaf nu thuis. We houden ze beizg met het organiseren van activitieten in het Hotel waar zij werkt, maskers maken, armbandjes knopen, we verzinnen van alles om zo vooral de kids af te leiden van de ellende, we merken dat ze gestressed raken als er politie door de straat rijd en dat zegt genoeg. Dus gezellig leuke dingen doen, ondertussen hebben wij, de volwassenen, het natuurlijk over de protesten want ook in Granada worden die nu gehouden en duimen we dat het hier niet dodelijk gaat aflopen.
Als ik door de stad rijd zie ik dat veel winkels, restaurants en hotels de deuren een het dicht spijkeren zijn met metalen platen. Granada ljkt wel een spookstad en het geeft me kippevel, het lijkt wel een filmscene waar ik doorheen rijd. En helaas mijn onderbuik gevoel laat me duidelijk weten dat het hier ook wel eens mis zou kunnen gaan.
Als er een protest gehouden wordt in Granada gaan ze als een caravana door de stad, met muziek, vlaggen, toeters enz. De kids willen ook gaan, voor hun lijkt het wel een feestje, zoiets als carnavalsoptocht- Ze lopen te zeuren dat ze ook willen, maar we leggen uit dat dit echt niet kan, dat dit voor de volwassenen is zonder te vertellen dat we bang zijn dat er op ze geschoten zou kunnen worden. Ze snappen het niet, ze zien andere kinderen ook bij de "optocht".
Deze protesten worden aangekondigt en iedereen wordt opgeopen deel te nemen, de regeerende partij doet het zelfde en dus is er ook steeds een contra mars. Al snel is duidelijk dat de blauw witte door veel en veel meer mensen wordt gesteund dan de rood zwarten. Om hier iets ana te doen wordt iedereen die bij een overheidsinstelling werkt gedwongen bij de partij masr zich aan te sluiten, doe je dit niet dan volgen er sancties, je kan je baan verliezen of nog erger.
Ik besef meer dan ooit dat er geen weg meer terug is voor de President en dit land. Er wordt geeist dat hij aftreed samen met zijn vrouw de vice presidente.
De spanningen lopen steeds meer op, er wordt geroepen om een stop het vuren, staak de agressie en om de vreiheid van alle studenten en anderen die politiek gevangen zitten.
Ik heb nog 3 toeristen in het hostal, die eigenlijk zich bij ons settelen omdat ze niet meer verder durven te reizen, ze willen even afwachten want dit kan toch zo niet lang door gaan....
stukje uit de krant in Nl ;
De regering van president Daniel Ortega beschuldigde "terroristische groeperingen" ervan de universiteit te hebben aangevallen. Maar de protesterende studenten denken dat de politie en aanhangers van de regering erachter zitten. De studenten zijn tegen de regering in opstand gekomen en hebben de universiteit bezet.
Het studentenoproer maakt deel uit van omvangrijke protesten in het land die al weken aanhouden. De demonstraties hebben volgens mensenrechtenorganisaties tot nu toe aan meer dan zestig mensen het leven gekost. De regering spreekt zelf van ongeveer tien doden. De betogers eisen een einde aan de onderdrukking, een vrije pers en het aftreden van Ortega.
We vergaderen nog is met de hoteleigenaren en meerdere geven aan te sluiten of zelfs te vertrekken, ik wil nog even volhouden,
Dat dit "even" nu al 4 jaar duurt had ik natuurlijk noooooiiiit verwacht
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 237 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,granada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => respecteer-om-gerespecteerd-te-worden ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5083969 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => tegenstrijdigheden [message] =>De massaale protesten gaan door, de hoofdstad ziet overdag letterlijk blauw van de mensen, van alle delen van het land gaat men naar managua. en zoals iedere dag staan de ME teams en de politie voor mijn deur, ze zijn aardig en relaxed, omdat er overdag een nog altijd een ansgtige stilte heerst, de straten leeg zijn en mijn nieuwschierigheid het wint raak ik steeds vaker aan de praat met deze jongens van de ME.
een gesprekje ging als volgt; Doña Diana, gaat alles goed?
D; Nou niet echt, maak me zorgen, snap het geweld niet, waarom kan men niet protesteren?
ME;Nee wij ook niet
D; waarom moet het met geweld ? waarom waarom?
ME; Doña Diana, asi es Nicaragua
D; ja ik heb het in de gaten, maar waarom kan er niet een dialoog gehouden worden?
ME; als we hier een discussie hebben, in de wijk met de buuren, met vrienden in een bar of waar dan ook dan is onze cultuur dat we niet praten maar slaan, wij lossen het op met de vuisten, met de handen, we zijn niet goed in praten.
D; Lieve schat, we zitten in het jaar 2018, niet in de prehistorie, maar als ik het zo is bekijk ontbreekt er educatie.
ME, je hebt helemaal gelijk, helaas is het gebrek aan goede educatie de basis van al deze problemen.
D, ben het helemaal met je eens, snap niet hoe jullie je kinderen zo opvoeden, wil je dit echt voor de toekomst van je kinderen?
ME; nee natuurlijk niet, ik hoop dat mijn kinderen een betere toekomst krijgen.
D; Waarom doe je dan mee aan de onderdrukking?
ME; ik heb deze baan nu eenmaal en kan niets anders als orders opvolgen, ik heb geen opleiding en ander werk vinden is zo goed als onmogelijk
D; ja ik weet het, We zouden hier met zijn allen moeten strijden voor Educatie in plaats van elkaar de hersens in te schieten om een pensioen hervorming.
ME; ja idd, ik denk ook niet dat ik het zou kunnen.
D;wat ?
ME; schieten op de menigte
D; ik hoop dat het zover hier niet gaat komen voor jou en voor mij en dat ze in Managua stoppen met de agressie
ME; tja....
Hij loopt met me mee naar het Hostal en koopt in mijn restaurantje voor zijn hele team vers geperst fruitsap, en vraagt of hij met zijn team op hun vrije dag een dagje van mijn zwembadje gebruik mag maken. Ik zeg dat dat natuurlijk ok is, en weken later komen ze dus ook echt een dagje genieten, slaan er 2 kratten bier doorheen en maken er een chaos van maar het is ok. Als ik toen had geweten wat ik nu weet....
De 21e april, het word al weer laat en het is donker, de chaos in de stad is weer in volle gang, de Hilux autos rijden af en aan met groepen jongeren vanaf het clubhuis van de PP. Ik zit het nieuws te kijken en volg zoveel mogelijk op Facebook. Men maakt veel gebruik van livestreaming.
De appjes komen ook weer binnen, een vriendin haar beauty salon is geplunderd, ze is in tranen. Heb zo met haar te doen, jaren hard gewerkt om deze investering tot een succes te maken en nu is alles weg.
Dan belt Erick, hij is mananger van een klein hotel even verderop. Hij kan amper praten, maar ik snap wat er mis is, door alle stress is zijn suikerniveau gedropt en het gaat goed mis. Hij hiperventileerd ook nog. Ik praat op hem in om hem rustig te krijgen, maar merk dat hij niet meer reageert, trek mijn gympen aan, haal alles uit mijn zakken, roep naar 1 van de jongens in het hostal dat hij de deur in de gaten moet houden en ik begin te rennen. Tussen de chaos door, stenen die rondvliegen mensen die alle kanten op rennen en politie die de straten in komen stormen. Ik red het tot aan de deur van Erick, ik hoop dat hij nog heeft kunnen doen wat ik hem gevraagd heb, de deur van het slot halen.
Ik krijg de deur open, en vind Erick, in de receptie, ik krijg hem stabiel maar kan hem zo niet achter laten. En ik moet terug voordat het allemaal buiten echt uit de hand gaat lopen. We bellen een vriend die hierheen gaat proberen te komen. Uiteindelijk lukt het, Erick is ok, en ik vraag hem om ieder half uur een apje te sturen naar me, als ik geen apjes krijg weet ik dat het mis is, dat is wat we afspreken. Uiteindelijk probeer ik terug te komen naar mijn Hostal, rennend tegen de stroom in kom ik tegenover de troepen te staan, zwarte pakken, wapens.... ze zien me als toerist en zeggen dat ik direct naar huis moet gaan, en leg uit dat ik dat ook probeer te doen. Ze laten me door, ik kom het Hostal binnen en de Jongens zijn woest op me. Hoe ik het in mijn idiote hoofd haal om de deur uit te rennen, ze hebben gelijk maar kon Erick niet aan zijn lot over laten, ik laat de uitleg weg, ze hebben gelijk
Dan ga ik zitten met een colaatje want geloof dat ook mijn suikerniveau laag is en even op de bank voor de TV, bijkomen...
Ondertussen facebooken en dan zie ik de berichten van Angel Gahona, een journalist aan de Atlatische kant, bleufielfds. Hij loopt met zijn telefoon en is ook aan het livestreamen, we zien zijn beelden, Politie, overal politie en dan gebeurd het, tijdens zijn LIVESTREAM wordt ook hij dood gechoten.
Dit nieuws en deze beelden gaan met de snelheid van het licht het land door en daar buiten. Het ongeloof... verdriet, woede het is niet te beschrijven wat er gebeurd hier.
Het is zo tegenstrijdig de ME voor mijn deur alles behalve agressief, samen kletsen en een drankje doen en dan dit, plak hierbij wat er in Managua gebeurd, waar opnieuw meer doden zijn gevallen en daarnaast ook heel veel gewonden.
Dit gaat weer een lange nacht worden, met weinig slaap en veel gedachten die als stuiterballen door mijn hoofd knallen.
We komen de nacht weer goed door, en de volgende dag zien we de analyses van de livestream van Angel, zoals het ernaar uit ziet kan het alleen maar de geuniformden zijn geweest die hem dood schoten. Zijn vrouw geeft een verklaring en verteld dat het de politie was die schoot, die schoot op een journalist die gewoon zijn werk deed. Helaas dagen later worden er twee jongens opgepakt die voor deze moord opdraaien, ook al konden ze bewijzen dat ze niet eens in de buurt waren.
Ik zit vol verbijstering te kijken naar de uitleg van dit alles op de officiele kanalen en besef maar al te goed dat deze 2 jongens de schuld in de schoenen word geschoven om zo te kunnen "bewijzen" dat het niet de politie is die geschoten heeft.
Ook Angel Gahona zijn naam zal voor altijd in mijn hoofd gegrift staan, samen met Alvarado.
Ondertussen is het toersime zo goed als voorbij, de beelden gaan de hele wereld over en alle boekingen worden afgezegd, mijn hostal is zo goed als leeg.Samen met andere hoteleigenaren en toeroperators houden we vergaderingen en vragen we de politie, de gemeente, bureau van toerisme om een bijeenkomst. We maken ons zorgen, dat dit wel eens het einde kan zijn van het toersime als we niet iets doen.
We schrijven brieven die we aanbieden aan de burgemeester, en ook aan de politie wordt gevraagt om snachts de rust te behouden, meer patroulleren en meer aanwezig zijn in de straten net buiten het historisch centrum.
We vergaderen een aantal keer met de hele groep in mijn hostal. Plek genoeg met gebrek aan gasten.... ik doe samen met 2 collegas van andere hotels een intervieuw voor de lokale zenders. Om onze zorgen uit te spreken voor de sector toerisme, zonder in te gaan op wat voor politieke discussie dan ook.
Zo tegenstrijdig gevoel heb ik nog nooit gehad, we vragen de politie de rust in de hand te houden terwijl we eigenlijk weten dat zij diegen zijn die dit alles veroorzaken... Maar als jeje zelf of je straat of wijk wil beschermen, bij wie moet je dan zijn? ook op deze vraag heeft het volk een eigen oplossing geprobeerd te vinden. Hierover later meer
De volgende dag besluit ik dat het ook tijd word om een gesprek met mijn personeel te houden, het land ligt in 2en, je bent bij de blauw witte ( het volk) of je bent bij de zwart rode ( politieke partij, ik noem dit in de blog PP, van de Sandinisten) en ik wil absoluut voorkomen dat dit ook gebeurd binnen mjin team. Ik roep iedereen bij elkaar om een gesprekje over politiek te houden-
Dit is het begin van het einde voor mij zoals later zal blijken maar waar ik nu nog geen idee van heb
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 302 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/051/890_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tegenstrijdigheden ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5083841 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-15 [photoRevision] => 0 [title] => De dagen die volgen [message] =>
19-04-2018
Na koffie en een blokje om met Lucy ga ik naar het Hostal, als ik de straat in kom rijden schrik ik en weet even niet hoe te reageren, recht voor mijn deur staat een hele rij politie die de straat blokkeren, langs de muren staan ME teams met grote wapens er hangt een spanning om te snijden. Ik parkeer iets verderop en ga mijn Hostal in, ik besef dat ik in de bermuda driehoek terecht ben gekomen.De Inss, het verzekeringsbedrijf van jawel de pensioenen, het gemeente huis en het clubhuis van de politieke partij zijn alledrie zo goed als buuren van me. De patio van het clubhuis van de PP ligt direct tegen mijn Hostal. Ik doe de houten deur van de comedor open en kan zo alles zien, de Tv aan en nog maar een koffie, ik moet dit even verwerken. De minutiekisten van de ME liggen nu in de ingang van mijn Hostal. Ik praat met de gasten en laat ze weten dat ze beter binnen kunnen blijven, dit kan ieder moment losbarsten, ze gaan akkoord en komen bij me zitten. Ze vragen wat erop Tv gezegd wordt en leg ze uit wat en waarom er gaande is. Ik maak nog wat fotos van wat er voor de deur staat als ik het ene apje na de andere ontvang, zet je Tv aan, heb je gezien dat…
De beelden komen binnen vanuit de hoofdstad, studenten van verschillende universiteiten hebben zich bij de protestmar gevoegd, en er komen steeds meer en meer mensen bij. De ME teams samen met de politie staan klaar, de studenten knielen op de grond en zingen het volkslied,meer studenten knielen en dan, dan ….. wordt erop ze geschoten, de paniek is groot, mensen rennen, gillen, klimmen in bomen . De meest stoere hebben door dat het rubber kogels moeten zijn en beginnen stenen te gooien, gaande weg de dag wordt het grimmiger, molotofcocktails en vuurwerkbommetjes worden afgeschoten.Ik moet even denken aan de docu WINTER ON FIRE over de Ukraine maar nu in de zomer. De ME en politie grijpen hard in, ik kijk naar buiten, ze staan met rijen dik klaar voor de strijd ook hier in Granada en dus echt recht voor mijn deur. Voor nu is het rustig hier in Granada, maar berichten komen binnen, het hele land staat op zijn kop, er is een dode gevallen, het waren dan toch geen rubber kogels?? Dat is vandaag de discussie van de dag, zijn het nu wel of geen rubber kogels en hoe kan het dat er dan doden vallen door kogels. Ik kijk weer naar buiten, loop naar de deur en terug naar de Tv, terug naar de deur en ik word met de minuut angstiger. Gelukkig nog steeds alles rustig, ik maak zelfs een praatje met de Antimotin ( ME) die voor mijn deur staat , een broekie van 21 jaar die zegt dat hij het liefs weg wil, dat hij geen confrontatie aan wil gaan maar hij moet, hij moet de Inss beschermen maar ten koste van wat?? ik zie angst in zijn ogen.Het wordt later, en hele groep jongeren met maskers op staat nu ook voor mijn deur en zijn heftig in gesprek met de politie, dan komen ze me roepen. Doña Dianaaaaa, of ik mijn auto niet even weg wil gaan zetten want er zijn berichten dat er opositie groepen actief zijn in Granada. Shit shit shit…..neeeee, ik rijd mijn auto naar een veilige plek en loop terug tussen de groep jongeren en politie door. En dan gebeurd het, ja ook hier, de confrontatie, stenen worden gegooid, gasbommen geschoten, de deuren zijn dicht, ik loop met natte doeken op mijn gezicht tegen het gas, het duurde niet lang en gelukkig hoor en zie ik geen slachtoffers. Ik besluit niet naar huis te gaan maar blijf vanacht in het Hostal ik kan van mijn personeel niet verwachten dat ze in deze situatie alleen hier blijven, ik stuur ze naar huis zodat ze bij hun familie kunnen zijn in deze moeilijke tijden. Dan komen de apjes weer binnen, er staan autos in de brand en in een straat om de hoek een vriend laat weten dat hij een vrachtwagen recht voor zijn deur heeft staan die compleet afbrand en is bang dat de vlammen naar zijn pand overslaan. Hij staat met de brandblussers klaar, een andere vriend apt in paniek dat ze proberen bij hem binen te komen. Ik probeer hem te kalmeren, meer apjes komen binnen en meer en meer besef ik dat het hele land op zijn kop staat.
Op het nieuws hoor ik nu 3 doden in het land, en dat de protesten in Masaya, Tipitapa, Leon, matagalpa, Esteli, rivas, Boaco, Carazo en Granada nouja eigenlijk overal met extreem geweld zijn tegengehouden.
Ik barrikeer de deur en zoek stokken, een mes en wat ik maar vinden kan om mezelf en de rest te beschermen. Dit is natuurlijk volslagen idioot, met en stok tegen een AK ¿? maar op dit soort momenten denk je absoluut niet meer rationeel,je overlevingsdrang neemt ht over.
De TV staat nog altijd aan en beelden komen binnen van plunderingen, branden en ongeregeldheden in het land. Deze nacht verloopt voor mij nog rustig, maar wat ik zie ook op facebook live uitzendingen van mensen die in Managua waren , ik kan mijn ogen niet geloven. Het lijkt zo onwerkelijk.
Ik probeer wat te rusten maar de adrenaline houd me wakker, ik klets met de mensen in het Hostal, ze willen weg, het land uit. Ik beloof morgen transport te regelen naar het vliegveld, de meesten gaan maar enkele blijven.
Na een lange nacht is het dan 20 april, de protesen gaan door en in Managua staan duizenden mensen op straat te protesteren tegen het geweld, er worden meerdere protestmarsen gepland en jawel hier staan de ME teams nog altijd voor mijn deur, ze vragen water en dat geef ik ze, het is vreslijk warm en in die zwarte pakken de hele dag staan en wchten in de volle zon is niet menselijk denk ik dan nog. Ook de PP roept zijn leden op en organiseerd een contra mars, dat kan niet anders als een megaconfrantatie denk ik dan.Bij mij is het rustig, ik spring in de auto ga snel naar huis douchen en Lucy eten geven. Ik rijd door de stad en de sfeer is om te snijden, de straten zijn bjina leeg, in de wijk bij mijn huis ( ik woon net even buiten het centrum) is alsof er nooit iets is gebeurd. Heel rustig, het enige wat opvalt is dat er niemand buiten is. Ik loop een rondje met Lucy, maak eten en ga in de loop van de middag terug naar het Hostal, waar nog altijd de ME en Politie de straat afgezet hebben. Een van mijn medewerkers wil naar Managua, hij wil het volk helpen, ik praat het uit zijn hoofd, hij heeft kinderen en ik zeg hard maar reeel, ik wil niet diegene zijn die je kinderen gaat vertellen dat hun vader dood is. Hij schrikt en komt terug op zijn beslissing, hij blijft in Granada. De Tv staat aan, er zijn weer doden gevallen in Managua, Alvaro een jongen van 15 die water uitdeelde aan de studenten die aan het protesteren waren is door zijn Torax geschoten door een scherpschutter dat is wat er wordt gezegd op het nieuws, de beelden van Alvaro snakkend naar adem komen via facebooklive binnen. Later horen we dat hij geweigerd werd bij het publieke ziekenhuis en is overleden. Alvaro is nu de volksheld en bij het zien van de beelden lopen bij mij de tranen in stilte over mijn wangen.Ik kan alleen maar denken …waarom waarom waarom---Onddertussen loopt de spanning voor mijn deur weer op, en weer komen ze zeggen dat ik beter mijn auto weg kan halen, dat is voor mij nu het signaal dat de strijd gaat beginnen. Dit gebeurd vanaf nu iedere dag en ik ga me afvragen hoe ze een uur van te voren al weten dat er groepen deze kant op komen, het zet me aan het denken en ga het buiten wat beter in de gaten houden.
Het gaat niet meer om de pensioen hervormingen, het gaat nu om gerechtigheid,om vrijheid, om vrijheid van meningsuiting, het land is volledig in opstand.- Duizenden en duizenden mensen vullen de straten in Managua, met hun wit blauwe shirtjes, vlaggen enz, het maakt een enorme indruk op mij, wat is het mooi om te zien dat een volk 1 wordt, dat ze samen een mars lopen, de beelden geven me kippenvel maar ook angst, zal er weer geschoten worden door scherpschutters??……..Voor de deur is er weer van alles gaande, Hilux autos rijden af en aan en groepen jongeren van de JS met maskers en motor helmen trekken de straten in. Ik voel dat het mis gaat, een politie inspectuer komt bij me langs, drinkt even koffie met me en maakt nog een video voor de grap. Hij kent me al jaren, ik was beste maatjes met zijn zusje die nog niet zo lang geleden aan kanker is overleden. We hebben het nog even over haar, we missen haar, en dan vertrekt hij.Ik doe de deur goed dicht en blokkeer deze weer met ijzeren buizen, ik ga slapen….tenminste dat ga ik proberen… de beelden van Alvaro houden me weer wakker, zijn laatste woorden ; me cuesta respirar, ik kan ze gewoon niet vergeten…Onze presi en zijn vrouw ( vice presi) hebben opdracht gegeven enkele nieuwskanalen te blokken, de kanalen die de protesten uitzonden….Zoals 100% noticias, het kanaal wat ikveel keek. Ik ga nog even naar de deur van de comedor, de menutie kist staat nu hier en zie de ME met Ak 47 recht voor me staan, wens ze goede nacht, ze vragen nog even water wat ik ze opnieuw geef en sluit ook deze deur nu helemaal af. Als ik op de bank ga liggen lopen de emoties weer op, ik huil in stilte…. Gelukkig slapen de gasten die er nog zijn al.
Alvaro Conrado je bent ook mijn held zeg ik zachtjes….en dan gaat het mis, het Gemeentehuis staat in de fik, op 50 meter van mijn hostal. Ik word gebeld of ik oke ben, doe de houten deur weer open en gelijk weer dicht, het lijkt wel oorlogsgebied buiten, gasbommen, schoten, stenen die op straat vallen ik hoor en zie alles, vandaag zal ik niet slapen, ik zit klaar met een honkbalknuppel achter de deur en de angst en adrenaline vechten om een plekje in mijn lichaam, ik denk nu echt, het is voorbij dit komt nooit meer goed. Gelukkig worden wij zelf niet direct aangevallen maar we zitten wel midden in de vuurlijn. De gasten worden ook wakker, enige paniek wat sne weerl verdwijnt en om de stress te beperken word er bier op tafel gezet, lief van die lui maar ik wil en moet helder blijven, aan de andere kant van de deur staan ze met AK 47 klaar om te schieten, geen tijd voor bier voor mij. Het vuur bij het Gemeentehuis is alweer uit. Er heerst ineens een angstige stilte wat me de eigenlijk nog meer angst geeft.
Mijn gasten zien de ernst denk ik nog niet helemaal, ik wel of ben ik een doemdenker? In de volgende blog meer ….
ik weet niet of jullie mijn blog van jaren geleden nog herrinneren, leuke gekke trieste spannende verhalen van mijn leven in Nicaragua. in 2014 stopte ik met bloggen en vandaag 13 juli 2022 heb ik besloten deze blog ruimte weer te gaan gebruiken om jullie een kijkje te geven in het leven of beter gezegd mijn leven in een land onder enorme onderdukking waar sinds 18 april 2018 niks meer is zoals het was. Ik ga jullie beetje bij beetje vertellen over mijn ervaringen, belevenissen en strijd om vrijheid tegen een regime wat met de dag extremer wordt. De gevaren, frustraties, maar vooral de ongerechtigheid. Wees vrij om het te delen, maar ik wil jullie vragen om het niet publiekelijk te posten. Zoals jullie weten zijn de represalles tegen de waarheid vertellen extreem. Dat ik toch kies om te gaan schrijven daar heb ik mijn redenen voor. ook zal ik om veiligheids redenen namen veranderen. Ik hoop dat ik jullie met de komende blogs inzicht kan geven in wat er allemaal gebeurd met een volk onder onderdrukking. met andere woorden een kijkje in de keuken van Nicaragua.-
18-04-2018 ik ben in mijn hostal het is nog ochtend, zit op het lounge bankje in de comedor de televisie staat aan zoals gebruikelijk in deze landen. het nieuws begint en er komen beelden door van een groep mensen de protesteren in de hoofdstad tegen de nieuwe pensioen regelingen. Ik zit eigenlijk gewoon even met koffie te relaxen, dan komen de beelden binnen dat er gevochten word, de protestanten worden aangevallen, er wordt gevochten, stenen gegooid en de journalisten worden aangevallen. Ze hebben mijn aandacht, kijk vol verbazing hoe dit helemaal uit de hand loopt. Dan krijg ik een whatss apje binnen, een goede vriendin ze stuurt me een foto van haar man die beeld journalist is en bij wie werkelijk zijn kop ingslagen wordt met een ijzeren buis en zijn foto en video apperatuur gestolen. Ze verteld dat hij hechtingen in zijn hoofd heeft maar dat het verder wel ok gaat met hem. We kletsen even, en vol frsutratie ga ik weer aan het werk, maar kan dat beeld van hem niet uit mijn hoofd zetten. De hele dag zijn er nieuwsprogrammas die de situatie in beeld brengen en al snel is het duidelijk dat de jongeren organistie van de politieke partij ook wel JS genoemd de protesten blijven aanvallen. Meer vrienden en vriendinnen appen er op los, er is vooral veel te doen om de foto van mijn vriendin haar man.
De dag verloopt gespannen, de oproep is duidelijk, morgen gaan ze opnieuw protesteren, nu niet alleen tegen de pensioenregelingen maar ook tegen het gebuikte geweld van vandaag. Er komt vandaag niet veel werk meer uit mijn handen, mijn gedachten zijn bij mijn vrienden die bij de protesten aanwezig waren en er niet geheel zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen.
Wil je weten hoe dit afloopt?
blijf mijn blog volgen, ennuh ik zit niet te wachten op reacties die me beoordelen of veroordelen, wees lief het is al shit genoeg.
xx
Diaan
Week drie is inmiddels voorbij, de tijd gaat snel.
Deze week was een week van innerlijke worstelingen en ontdekkingen. Vorige week donderdag begon er van alles te borrelen. De werkers/bouwvakkers die hetgebouwtje van Esther aan het plaatsen zijn delen iedere dag wel iets van hun eten. Ik had eerst zoiets van dat het vrijblijvend moest zijn en dat het verwachtingen creëert,en sinds ik dat los kon laten en ik daaraan mee doe heb ik gemerkt dat dat verbind, het schept juist een band, samen delen is heel mooi.
Een andere worsteling kwam in het weekend, ik vroeg me af wat ik hier deed, voelde me niet thuis, alleen, vind ik het vervelend dat ik geen Spaans spreek(ben wel met cursus bezig), twijfelde of ik wilde blijven en terwijl de dames in huis een vol weekend hadden, worstelde ik me er doorheen, ik kies dan toch voor op mezelf zijn.
Gelukkig kan ik alles met Esther bespreken, en dat maakt dat ik me toch steeds meer thuis begin te voelen. Ook met mijn lief heb ik bijna dagelijks een lijntje, zo fijn om te delen wat er speelt en daarin volledig ontvangen te worden.
Het eiland hier(Ometepe) staat er om bekend dat het dit soort processen los kan maken, ook van mijn huisgenoten kreeg ik te horen dat er heel veel emoties spelen of gespeeld hadden sinds ze op het eiland zijn.
Na alle worstelingen die ik had, voel ik me nu gelukkig weer een stuk beter, begin ik mijn draai te vinden en heb ik zeker het idee dat ik wil blijven. Tja, ik ben hier niet voor niks, nog steeds benieuwd wat deze periode me nog meergaat brengen. De foto’s deze week zijn wat minder spectaculair, een reis naar binnen geeft nu eenmaal andere(eigenlijk geen)foto’s en is zeker niet minder mooi….
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 54 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/200/125_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => innerlijke-reis ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5105171 [userId] => 434844 [countryId] => 137 [username] => MarcinNepal2017 [datePublication] => 2024-11-21 [photoRevision] => 0 [title] => De eerste 2 weken [message] =>Nu bijna 2 weken op Ometepe. Tja, wat kan ik allemaal vertellen, eigenlijk voelt het nog steeds heel bijzonder. Aan het werk zijn voor iemand die ik eigenlijk niet goed kende. Soms ook wel zwaar, omdat haar project nog in de bouwfase zit. Stenen dragen, cement maken met de schep op de grond, zand scheppen, beton storten, ijzerdraadjes voor het betonijzervlechten knippen.
Soms als er niemand Engels praat voelt het ook wel eens wat minder leuk.
Verder is het ook wel een mooi proces omdat we met zijn drieën in het huis wonen. Rekening houden, eten we samen, van wie zijn die sokken, is de badkamer weer bezet, het gaat ook eigenlijk best wel goed, want als we ergens mee zitten spreken we dat uit.
Gelukkig is het na wat kletsnatte regendagen weer droog geworden en ook warm. Ik trek er regelmatig met de motor op uit, nog nooit op gereden dus best wel spannend. Naar de watervallen, een ander dorp, onverhard tussen vooral lokale mensen, een keer toen ik verkeerd gereden was in het donker door de regen.
Het avontuur wat ik zocht krijg ik wel. Midden op een afgelegen onverharde weg begaf de motor het ook nog, gelukkig schoten er lokale mensen te hulp. Cummuniceren ging eigenlijk amper omdat ik geen bereik op mijn telefoon had en de mensen spreken alleen maar Spaans, en ik eigenlijk helemaal niet.
Toch kwam er een monteur, en na mijn achterwiel uit elkaar gehaald was bleek het lager daarvan kapot te zijn. Hij naar een dorp gereden voor een lager en drie kwartier later was hij terug en zette alles weer in elkaar, schade 8 euro! Natuurlijk heb ik hem fooi gegeven, maar het is hier allemaal zo goedkoop.
Voor mij is het nog flink verkennen hier, mijn plekje vinden, en ook waarom ben ik hier, wat brengt het me. Ik heb niet overal een antwoord op, maar ik heb het gevoel dat ik op de juiste plaats ben en vind het hier zeker boeiend en avontuurlijk, en warm [e-1f60a]
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 46 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,moyogalpa [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-2-weken ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5090984 [userId] => 441735 [countryId] => 137 [username] => midamfrancine [datePublication] => 2023-02-16 [photoRevision] => 0 [title] => 3de verslag: Nicaragua van 19 jan.-3 feb.2023 [message] =>Hallo allemaal,
Inmiddels heb ik ook Nicaragua bezocht. Hieronder kun je lezen wat ik hier gezien en gedaan heb.
P.S. Lees mijn belevenissen als een boek, stukje bij stukje, want anders is het lang en saai
DONDERDAG 19 JANUARI: SAN SALVADOR.
Vandaag ga ik met de bus van San Salvador naar Managua in Nicaragua, tenminste dat was de bedoeling. Maar de goden waren me niet goed gezind. Het begon vannacht al toen ik wakker schrok en me realiseerde dat ik mijn geluksring kwijt was. Ik denk dat hij af is gegaan tijdens het zwemmen in Santa Ana. Dit was al een slecht voorteken voor de komende dag. Om 0.3.30 uur sta ik op, kleed me aan, eet een tortilla met koffie en pak bus 29 naar de Tika bus terminal San Carlos. In het kantoortje zitten nog 3 Fransen die ik eerder ben tegengekomen tijdens mijn reis. Toen moesten we ons registreren , het ticket, paspoort en corona bewijs laten zien. Toen bleek dat ik online niet het migratie formulier had ingevuld voor Honduras en Nicaragua. Ik had wel zo'n formulier uitgeprint om dat met pen in te vullen, maar niet online opgestuurd en dat had wel gemoeten. Dit kon vandaag ook niet geregeld worden, tenminste voor Nicaragua (wel voor Honduras) want dat moet minstens 1 dag voor vertrek gedaan worden. Dus er zat niets anders op dan terug te gaan naar mijn hotel en daar online deze formulieren in te vullen (de links had de baliemedewerker me gegeven ). Ik stap weer op buslijn 29 , maar twijfel of hij wel de goede richting op gaat. En daarbij kwam ook nog dat ik mijn trolleytas niet door het draai-poortje in de bus kon krijgen waardoor ik de rit staande op het trapje bij de enorm dikke chauffeur heb gemaakt. Toen ik uitstapte had ik pas een hand vrij om hem te betalen. In mijn hotel BELLA LUZ was het geen probleem om 1 nacht bij te boeken. Met goede moed begin ik online op mijn smartphone de formulieren in te vullen, maar ik moest tig keer opnieuw beginnen of omdat het formulier geen genoegen nam met mijn ingevulde gegevens of dat hij blokkeerde of omdat het hokje waarop ik moest klikken buiten het scherm viel of dat internet uitviel etc. Toen heb ik het nogmaals geprobeerd op mijn tablet, dat ging iets beter, maar ik bleef problemen houden. Daarna de hulp ingeroepen van de hoteleigenaar, maar dat schoot ook niet op. Na 3 uur worstelen ben ik opgestapt en gaan lopen naar het kantoor van de Tica bus, met de vraag of zij mij a.u.b. konden helpen met het invullen van deze migratie formulieren. Dat wilde ze wel doen en in 15 min. was het klaar en had ik 2 formulieren in handen voor Honduras en Nicaragua. De baliemedewerkster had alleen mijn paspoort nodig en hoefde helemaal niet van mij te weten: de periode van verblijf in Nicaragua en de hotelgegevens en mijn e-mailadres etc. En toen ik daar naar vroeg zei ze " je gaat toch alleen op vakantie in Nicaragua" dan hoef je dat allemaal niet in te vullen. Maar als ik dat zelf niet had gedaan bij de online versie, dan kon ik nooit naar de volgende blz. van het formulier. Maar ik was blij dat het gedaan was. Hopelijk accepteren ze deze formulieren ook aan de grens. Ik ben nog wat onder de indruk als ik naar mijn hotel loop. Om een beetje bij te komen zet ik aantal foto's op mijn weblog. Ook stuur ik een bericht naar het hotel in Managua dat ik een dag later kom. Daarna loop ik naar het centrum en kijk naar de dansers op Plaza de Liberdad. Daar word je toch een beetje blij van. ' s Avonds ga ik weer op tijd naar bed want morgen doe ik mijn 2de poging om naar Managua in Nicaragua te komen.
VRIJDAG 20 JAN: VAN SAN SALVADOR NAAR MANAGUA IN NICARAGUA:
Om 0.3.30 uur gaat het alarm weer af. En om 0.4.10 uur pak ik weer de bus lijn 29. Iemand in de bus helpt me om de koffer erin en eruit te zetten. Ik stap iets te vroeg uit de bus en moet 300 m lopen naar het kantoor van de Tica bus. Daar stond nu al een hele rij mensen ( i.t.t. gisteren) .Uiteindelijk ging de balie pas om 4.40 uur open . Er staan ook 2 Nederlandse meisjes in de rij., die komen uit Guatemala Stad en hebben de hele nacht al in de bus gezeten. Als ik aan de beurt ben gaat mijn corona app niet open , en hij vraagt een internet verbinding, maar die is daar niet. Gelukkig was het dezelfde baliemedewerkster die me gisteren geholpen heeft met de migratie papieren, dus ze geloofde me wel dat ik een geldig corona bewijs had. Ze heeft ook mijn stoelnummer verandert van 3 naar 21. In de bus zit ik naast een Nicaraguaanse vrouw. De helper van de chauffeur vertelt ons waaraan we ons moeten houden m.b.t. de wc aan boord en bij de douane. En als onze papieren niet in orde zijn dan draaien we daar zelf voor op. Ook dat we een geldig corona vaccinatie bewijs moeten hebben anders zouden ze ons niet toelaten. Ik kreeg het al een beetje benauwd want als de app dan niet opengaat dan ben ik het haasje. Dus ik vroeg de helper of hij het password van de wifi had van de bus. Daar deed hij nogal moeilijk over, maar uiteindelijk nam hij mijn smartphone mee en bracht het password in. Er stond op " verbonden ", mogelijk geen internet. Maar op dat moment kwam er een appje binnen van de IJsselsteinse buren, en toen wist dat ik verbinding had. Doch mijn corona app ging telkens maar een paar seconden open en dan verdween hij weer. Ik probeerde met mijn mobiel een screenshot te maken, maar dat lukte niet. Toen heb ik er een aantal foto's van gemaakt met mijn tablet. Ik was blij dat het gelukt was. Om 10.15 uur zijn we bij de grensovergang van El Salvador en Honduras. Bij de grens van el Salvador kwam een vrouwelijke douane beambte in de bus en die gaf een krabbeltje bij de stempel van Guatemala en nam het kleine migratie papier in. Daarna moesten we doorlopen naar de Hondurese grens. Daar moesten we in de rij staan. Bij de balie moesten we ons paspoort laten zien, $3 betalen, er werden vinger afdrukken gemaakt en een gezichtsfoto en de corona foto tonen. Dat ging gelukkig allemaal goed. Maar later realiseerde ik me dat ik geen $2 had teruggekregen van de baliemedewerkster ,want ik had $5 gegeven. BALEN !! Door de spanning had ik er op dat moment niet aan gedacht. Als iedereen weer in de bus zit , dan rijdt de bus een stukje door naar een restaurant waar mensen die dat wilden konden gaan eten. Ik had zelf eten mee genomen. Het is hier wel erg warm, ondanks dat het deels bewolkt is. Eindelijk gaan we om 12. 15 uur weer rijden over de PANA AMERICANO. In de bus is het nu ook warm i.t.t. vanmorgen. De bus gaat niet zo hard 60-80 km per uur. Op afstand zie je bergen liggen. We passeren dorpjes met kleine huisjes. Ik schrijf wat en rust wat. Hopelijk zijn we vóór het donker in Managua want ik kan waarschijnlijk Maps.Me niet gebruiken omdat ik geen kaart van Nicaragua kan downloaden met de slechte internet verbinding in de bus. Het hotel is maar 500 meter van de busterminal , dus goed om te lopen, maar als het donker is, kan het zonder navigator nog best moeilijk zijn. Om14.45 uur verlaten we Honduras weer en moeten we het paspoort weer tonen. Dan stappen we weer in de bus en moeten het migratie formuliertje afgeven aan een Tica bus-mannetje in de bus en $15 betalen (geldt voor buitenlanders, Centraal Amerikanen betalen $3) Dan rijden we naar de Nicaraguaanse grenspost waar we onze ruimbagage moeten pakken en door de scanner halen. Dan gaat de bagage weer in de bus en moeten we op volgorde ( ik ben nr. 33) in de rij staan bij de balie. en het paspoort tonen en vingerafdrukken maken. Ze vroegen niet eens naar het officiële migratie formulier. Om 17.15 uur gaan we verder met de bus.
De 2 Nederlandse meisjes gaan er in Leon uit, om 19.15 uur. Managua is nog een stuk verder. Dus ik zal wel een taxi moeten nemen. Uiteindelijk komen we in Managua bij de Tica busterminal aan om 20.45 uur. De bagage wordt uitgeladen en iedereen gaat zijn weg. Ik loop door het gebouw naar de straatkant. Bij de deur staan al verschillende taxi chauffeurs te roepen of je een taxi nodig hebt. De taxichauffeur vraagt $10 als ik het adres van het hotel doorgeef. Toen ik zei dat ik het te duur vond verlaagde hij de prijs naar $8 , en daar ging ik ook niet op in, mijn bod was $5 ( want dat had de hoteleigenaresse geschreven) en daar stemde hij mee in. Toen ik naar de auto liep , schrok ik van het oude en beschadigde beestje, maar ik ben toch ingestapt. Maar hij heeft me wel vóór het HOTEL LA POSADA DEL ARCANGEL afgezet (al was het vgl. mij via een omweg).Daar werd ik hartelijk verwelkomt door de eigenaresse. Ze wist precies wie ik was, en benoemde zelfs mijn verlate aankomst van 1 dag. Zij heeft toen ook de prijs aangepast naar 2 nachten (terwijl ik 3 nachten had geboekt ). Ik vond dat wel erg sympathiek !!! Ik was verrast door de gezellige ruimtes , aangekleed met grote schilderijen van Charles. Ook mijn kamer zag er goed uit. Een groot 2 pp bed, grote tv met Netflix, antieke kastjes, 1 flesje water, badkamer met warme douche en airconditioning en ook grote schilderijen aan de muur. Het voelde als een warm bad na die verschrikkelijk lange bustocht en onzekerheid door het niet kunnen downloaden van de kaart van Nicaragua en de taxi . Ik heb meteen op mijn kamer , op mijn 3 toestellen, de kaart van Nicaragua gedownload op Maps.Me. Daarna ben ik me heerlijk warm gaan douchen en om 22.00 uur lag ik in het heerlijke 2 pp bed.
ZATERDAG 21 JANUARI: MANAGUA
Om 0.7.30 uur sta ik op. Ik heb heerlijk geslapen en voel me een ander mens. Daarna ga ik ontbijten ; wat een genot om weer verwend te worden. Ik krijg een gevulde omelet met ham en kaas en Gallo pinto (lokaal gerecht met rijst en bruine bonen).
Daarbij krijg ik ook nog 3 soorten fruit, een glas vruchtensap en verse kaas en geroosterd brood en koffie. Daarna ga ik rond 10.30 uur lopen. Eerst ga ik wat bezienswaardigheden van Maps.Me bezoeken: bestaande uit kerken en parken in de buurt van het hotel: niet echt bijzonder , maar ik vond het al lekker om in die warmte buiten te lopen na die lange bustocht van gisteren. Het zou 32 graden zijn maar door de lichte bewolking en de stevige wind is het goed te doen. Onderweg ga ik bij een ATM Cordoba 's pinnen. Daarna loop ik naar het COMMERCIËLE CENTRUM met erg drukke binnen en buiten markten. Daar heb ik een geel bloesje gekocht voor 70 Cordoba = €1,89 en een zwarte leren ceintuur voor 150 Cordoba = €4. Daarna ben ik doorgelopen naar de OUDE KATHEDRAAL deze wordt niet meer gebruikt maar is vervangen door een nieuwe kathedraal in het centrum. In die omgeving staat ook het NATIONALE PALEIS en andere monumenten uit de tijd van de bevrijding. Daarna doorgelopen naar de KUST EN DE BOULEVARD LANGS HET MEER VAN MANAGUA. Hier staan, als versiering, grote gekleurde kunst bomen. Het is een echt mooi toeristisch uitgaans-omgeving. Terug in mijn hotel kan ik ' s avonds nog heerlijk in de tuin buiten zitten in mijn T shirt. Wat is het een zaligheid !
ZONDAG 22 JANUARI : VAN MANAGUA NAAR LEON:
Tijdens het ontbijt spreek ik een Duits stel die gefietst hebben van Alaska naar Nicaragua in 6 maanden. En haar man of vriend is nu een beetje ziek en daarom doen ze het een beetje rustig aan. Maar het plan is naar Costa Rica en Panama te fietsen , daarna vliegt hij naar Duitsland terug en gaat zij verder met de boot naar Columbia en fiets alleen in Columbia. Dat vind ik erg dapper. Daarna loop ik naar de Tica bus terminal, want ik wil weten of ik voor de grens van Nicaragua en Costa Rica op 3 februari ook zo'n ingewikkeld online migratie formulier moet invullen. Gelukkig is dat niet het geval. Zij volstaan met het paspoort, een klein handmatig ingevuld migratie formulier en $4. Om 11.00 uur ga ik met een taxi naar UCA waar een interlokaal microbusje me naar LEON brengt. De Taxi kost normaal 70 Cordoba (€ 2, 25) maar omdat het zondag is rekent hij 100 cordobas = €2,70. Als ik bij de UCA aankom staat het busje er al en neem ik de laatste plaats op de achterbank in. De trolley tas kan net achter de schuifdeur staan en de rugzak in het middenpad. Ik zit naast een Nicaraguaanse man die meteen begint over geld wisselen , maar dat doe ik nooit meer na de slechte ervaring in Ghana. Daarna hebben we toch nog wel in het Spaans gesproken over Nederland en Nicaragua.
Het busje kost 78 cordobas ( = € 2,10) , maar voor de trolleytas moest ik extra betalen nl. totaal 100 cordobas (€2,70). Rond
12. 45 uur zijn we in Leon. Ik stap eerder uit want dat lijkt mij korter dan door te rijden naar de terminal. Dan moet ik nog wel 1,5 km = 18 min. lopen naar HOTEL HARVEST HOUSE. Er is in die straat een markt waardoor het daar druk en bloedwarm is. In het hotel word ik leuk opgevangen door de vrouwelijke medewerkster. Ik heb kamer nr.14 met een 2 pp bed en koude douche en wc en een fan, een zitje buiten voor de deur. Het is incl. ontbijt (wist ik niet ) en ik kan gebruik maken van de keuken .
Daarna ga ik wat etenswaar halen, m.n. fruit en groenten zijn erg goedkoop. Vervolgens loop ik naar het Centrum waar vele hele grote en mooie kerken bevinden zoals de RECOLLECTION KERK, PARROQUIA DE SAN JUAN APOSTOL, KATHEDRAAL VAN LEON, PATIO DEL PRINCIPE CATEDRAL LEON, PARROQUIA NUESTRA SENORA DE DOLORES , ST. FRANCIS OF ASSISI CHURCH. 's Avonds kan ik nog lang buiten zitten want het koelt maar af tot 21 graden. De hele nacht laat ik de fan draaien want anders is het niet te harde op mijn kamer
MAANDAG 23 JANUARI: LÉON
Voordat ik me kan gaan douchen moet ik de waterpomp aanzetten want anders staat er geen druk op het water. Meteen was ik wat kleren uit. Daarna ga ik ontbijten. Dit doe ik samen met een Australisch gezin met 2 kinderen die al 6 maanden in Nicaragua verblijven omdat ze het niet eens zijn met het Australisch beleid. Als ontbijt krijgen we scrambled eggs en Gallo pinto. Daarna ga ik naar de busterminal om uit te zoeken waar en hoe laat de bus gaat naar MALPAISILLO, morgenochtend. Hij gaat elk half uur. Dus morgen ga ik het uitproberen om naar de TELICA VULKAAN te gaan.
Ik loop nog eventjes over de markt , maar ook nu is het hiervoor veel te warm en te druk. Het is / wordt 34 -36 graden. Daarna loop ik naar LA IGLESIA DEL CALVARIO en de BASILICA CATECRAL DE LA ASUNCION. Ik ga niet naar het dak van de kathedraal want daar moet je je schoenen uitdoen en dan is het bloedheet aan je voeten. Ook bezoek ik de MERCADO CENTRAL = de overdekte binnenmarkt . Eigenlijk is het veel te warm om in de binnenstad te lopen. Dus ga ik een tijdje op een bankje in de schaduw zitten. Dan zie ik voor mijn eigen ogen een vrouw midden op het plein haar broek naar beneden trekken en gaat plassen. Hoe durft iemand dat zo in het openbaar te doen. Doch niemand reageert erop. ' s Avonds ga ik op tijd naar bed want ik wil om 07.30 uur aan het ontbijt zitten want daarna ga ik naar de TELICA VULKAAN.
DINSDAG 24 JAN: LEON (poging om naar de vulkaan te gaan)
Om 8.40 uur pak ik op de BUSTERMINAL van Leon, de bus naar MALPAISILLO. Hij doet er 1 uur over en kost 35 cordoba = €0,81. In MALPAISILLO kijk ik op Maps.Me en zie dat de afstand naar de Telica vulkaan 23 km = 6 uur lopen is , en naar De Cerro Negro 28 km = 6 uur 14 min lopen. Dit is verder dan ik verwacht en gehoord had. De jongens van de fietstaxi's zeggen dat Cerro Negro vulkaan dichterbij is dan Telica vulkaan. Ik weet dat ik deze afstanden heen en terug niet kan lopen , dus het beklimmen van de vulkaan gaat vandaag niet gebeuren. Dus ik besluit om dan maar een déél van de route naar de Cerro Negro vulkaan te gaan lopen. De eerste straten zijn verharde wegen maar al gauw kom ik op een lang, onverhard pad terecht. Soms met zicht op de heuvels ( wrsch. zal er een wel de Cerro Negro zijn) . De zon schijnt volop en de temperatuur is 34-36 graden. Het is zo warm dat ik in mijn B.H. ga lopen. Op een gegeven moment kom ik een corona vaccinatie team tegen. Ze zijn erg enthousiast om mij te zien. Af en toe word ik gepasseerd door enkele motors, paard en wagen en pick-ups, maar voor de rest is het vrij stil. In het plaatsje ROTA staan een paar huisjes. Om 13.00 uur, nadat ik 13 km heb gelopen, keer ik om en loop weer 13 km terug naar MALPAISILLO. Gelukkig kan ik onderweg nog 1 liter water kopen want je verliest wel veel vocht bij deze hoge temperaturen. Om 16.20 uur komt de bus naar Leon. Ik ben behoorlijk moe en ben blij dat ik in de bus zit. Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik weet nog niet wat ik morgen ga doen : of naar het strand van PONCELOYA. (42 min met de bus naar het strand) of opnieuw een poging wagen naar de TELICA VULKAAN . Dus ik slaap er nog een nachtje over.
WOENSDAG 25 JANUARI : LEON - TELICA VULKAAN
Om 6.30 uur sta ik op. Nu weet ik het zeker. Ik ga weer een poging wagen om de Telica vulkaan te beklimmen. Inmiddels krijg ik ook een appje binnen dat een buurmeisje is geboren op 24 januari. Ook nu pak ik de bus naar MALPAISILLO, maar nu stap ik eerder uit nl. na 11 km bij QUIMERA PUENTE.
Ik zit naast een jonge man uit SAN JACINTHO. Die vindt het maar gevaarlijk en lang en onverstandig om in die hete zon de Telica te beklimmen. Hij kent wel een gids die me zou kunnen begeleiden. Maar ik bedank hem daarvoor.
Vanaf de QUIMERA Brug loopt een pad van 10 km. naar de TELICA VULKAAN. Het is best pittig gezien de omstandigheden , want eerst moet ik door een opgedroogde rivierbedding ,wat moeilijk lopen is. En andere stukken zijn vrij steil. En daarbij komt dat het bloedheet is. Onderweg vind ik een stok die goed van pas komt. Op de steile stukken, m.n. 1 tot 1,5 uur vóór de vulkaan heb ik wel even overwogen om terug te gaan. Maar ik heb toch doorgezet en daar ben ik achteraf wel blij om. Ik ben toen maar tot 100 gaan tellen en dan mocht ik van mijzelf gaan zitten. Dit heeft me wel verder geholpen. Ik ben maar 4 mensen tegen gekomen : 2 jongens en een jong stel. Gelukkig kwamen er ook wat minder steile stukken voor, waardoor ik uiteindelijk om 13.00 uur bij de krater aankwam (dus na 3H 45 uur lopen ) Het is een grote krater met gekleurde wanden waar zwaveldamp opstijgt, waardoor het zicht beperkt blijft. Het is een stratovulkaan , heeft 6 kegels, de hoogste daarvan is 1061 meter hoog. Er is een dubbele krater op de top, 700 meter breed en 120 meter diep.
Er worden hiernaar toe ook SUNSET TOURS en OVERNACHTINGS TOURS georganiseerd, maar ik ga liever overdag en bepaal zelf mijn tempo en het scheelt me $50 of nog meer. Ik blijf een half uur bij de krater. Ik probeer wat te eten , maar ik heb zo'n dorst dat ik de gemaakte tortilla's niet weg krijg. Daarna loop ik nog richting de VLEERMUIZEN GROT , maar die laat ik voor gezien. Om 13.40 uur loop ik die 10 km weer terug, nu in 3 uur. Ik dacht dat het veel sneller zou gaan, maar dat viel tegen doordat op de paden naar beneden veel rollende stenen liggen, waardoor je snel uitglijdt. Maar het is minder inspannend dan naar boven. Daarna pak ik de bus weer terug naar Leon waar ik om 17.30 uur aankom. Op mijn smartphone zie ik dat ik vandaag 30,5 km in totaal heb gelopen.
DONDERDAG 26 JANUARI: VAN LEON NAAR GRANADA.
Om 10.00 uur neem ik afscheid van het hotel en loop via de markt naar de terminal. Ik wou eerst een omweg maken omdat het soms zo druk is met mensen, bakfiets taxi's en auto taxi's, maar ik heb het niet gedaan, en ik kon er door heen komen
De "intercollectivo" naar Managua stond al klaar bij de busterminal. Mijn koffer gaat op het dak (want anders moet ik voor 3 personen betalen (en mijn rugzak gaat mee de microbus in) Ik moest 100 cordobas betalen (voor mijzelf en de koffer). Hij doet er 2 uur over een afstand van 94 km) . Als ik uitstap in Managua staat de " intercollectivo" naar Granada al klaar en kan ik en de bagage zo overstappen. Naar GRANADA is het 45 km en hij doet er 1 uur over en kost normaliter 37 cordobas (maar met koffer 64 cordobas) Ik moet uitstappen bij Iglesia Merced en dat is 25 meter of 2 blokken van HOSTEL DE BOCA EN BOCA. Het is op deze vakantie weer voor het eerst dat ik op een slaapzaal slaap met 5 een persoonsbedden op de 1ste verdieping, met een fan en een kast per persoon . Er liggen nu alleen maar mannen op die zaal. De douches en de w.c's zijn beneden. Er is een gedeelde keuken (met ijskast). Er is een binnentuin met zitjes en een bar met een open dak. Het ziet er gezellig uit. Na me geïnstalleerd te hebben, ga ik de Stad Granada bezoeken met de IGLESIA de la MERCED, het Centrale Park (wat ik nog ken van mijn groepsreis met Djoser), PALACIO MUNICIPAL, PALACIO EPISCOPAL, de Cathedral. Bij de IGLESIA DE GUADALUPE staat weer een vijftien jarig meisje in bruidsjurk. Daarna loop ik, via de CALLE EL CAIMITO (autovrij met veel restaurants) naar de kust van het MEER VAN NICARAGUA met het Parque Urbano. Daar ligt een dok en een loopbrug waar ook schepen vertrekken naar OMETEPE. Om 18.00 uur wordt een welkomstdrankje aangeboden door het hostel. Alle nieuwkomers zitten aan een grote tafel. Erg gezellig met alleen maar jongelui. Na een koude douche ga ik naar de slaapzaal. Er liggen al 2 mannen in bed, daarom moet ik stil aan doen en geen licht aan doen en dat is best lastig.
VRIJDAG 27 JANUARI: GRANADA: LAGUNA DE APOYO
Ook in dit hostel is het ontbijt inbegrepen . De ene dag krijg je gallo pinto en de andere dag 2 pannenkoekjes met stukjes banaan en stroop. Via Calle LA POLVORA loop ik naar de LAGUNA DE APOYO. Het is een onverhard pad van ca. 6 km . Het is vandaag ook licht bewolkt en er staat een stevige wind waardoor het iets minder warm aanvoelt.
Helaas kom je niet helemaal aan het water, maar je hebt wel een mooi uitzicht over het KRATER MEER. Ook aan deze zijde loopt er geen pad parallel aan het meer. Daarna loop ik terug en ga een poort door richting Casa Vista Lagos. Dit lijkt op een landgoed waar welgestelden wonen , te zien aan de mooie huizen die hier staan. Op een gegeven moment loopt er een steile weg naar beneden, die ik ook voor een deel afloop. Maar ook nu kom ik niet helemaal aan het water. Helaas ! Dan loop ik terug. Om toch nog van het water te genieten ben ik vervolgens bij het MEER VAN NICARAGUA gaan zitten. Dit was wel lekker tot dat een wat zwakbegaafde vrouw naast me kwam zitten die maar niet van mijn zijde wilde wijken. Toen ben ik zelf maar opgestapt
Via de CALLE LA CARRILERA, loop ik naar de boulevard bij de dok. In dat straatjes staan hele armoedige huisjes. Wat een contrast met de toeristische boulevard en de Calle La CALZADA , een paar straten verder. Terwijl ik naar mijn hostel loop , probeert een jongen, die mij van achteren benaderde, mij mijn mobiele telefoon uit mijn handen te rukken . Gelukkig had ik hem stevig vast en daarna rende hij weg. Ik riep nog " politie ". Een paar mensen waren er getuigen van , maar konden ook niets doen. Ze zeiden wel dat het een gevaarlijk straatje was en dat ik voorzichtig moest zijn. Het was nota bene rond 17.30 uur en nog volop licht. Ik dacht dat Nicaragua het veiligste land was van Midden Amerika !
ZATERDAG 28 JANUARI: GRANADA, CATARINA, SAN JUAN DE ORIENTE EN NIQUINOHOMO
Vandaag ga ik met de bus naar CATARINA, 20 km van Granada (18 Cordoba, 55 min.). Als ik buiten kom ziet het vrij donker en begint het iets te regenen, daarom neem ik voor alle zekerheid maar mijn poncho mee. De hele dag doe ik mijn mobiel in mijn rugzak die ik op mijn borst draag. Een wijze les van gisteren want ik wil niet dat ze hem stelen. Ik loop in Catarina door de gezellige straatjes met leuke gekleurde huisjes. Er staat ook een kerkje, maar die is gesloten. Daarna loop ik door naar de MIRADOR. Hier heb je een geweldig uitzicht op het KRATER MEER, DE LAGUNA DE APOYO. Jammer dat het zo hard waait en bewolkt is. Er spelen ook muzikanten op een marimba, gitaar en rasp. Heel gezellig. Ik zie op Maps.Me dat er nog een 2de Mirador is. Hiervoor moet ik een pad volgen door het woud en direct langs de LAGUNA. Het is een prachtig onverhard pad met veel bloemen en mooie gekleurde vlinders en is 2, 5 km tot aan de Mirador ( je kunt nog wel verder lopen, maar dat heb ik niet gedaan) . Ik liep daar alleen en ben niemand tegen gekomen. Dus wat mij gisteren niet lukte om langs de LAGUNA DE APOYO te lopen , is me vandaag wel gelukt!!, maar precies aan de andere kant van de Laguna. Daarna ben ik teruggelopen en vlak voor het einde van het pad kom ik nog net te vallen toen ik op een grote kei stapte die niet vast lag. Hierdoor liep ik een huidwond op aan mijn rechter onderarm. Verder is Catarina nog rijk aan mooie bloemen en planten-bedrijven en een prachtige ECO TUIN. Heel apart voor midden Amerika. Daarna loop ik door naar SAN JUAN DE ORIENTE, waar veel pottenbakkers en kunstenaars zitten. En vervolgens naar NIQUINOHOMO, met een mooie oude kerk. Om 14.00 uur gaat de zon schijnen. Ik was van plan om de bus terug te pakken maar ik loop toch nog weer terug naar de MIRADOR VAN CATARINA, want met de zon en blauwe lucht is het zicht nog veel mooier. Daarna naar de bushalte gelopen bij de rotonde. Voor het eerst moest ik 45 min. wachten op de bus naar Granada.
ZONDAG 29 JANUARI: GRANADA - MASAYA
Vannacht sliepen we met 2 vrouwen en 3 mannen op de slaapzaal. Iedereen was ook nu weer stil
In de ochtend ga ik eerst naar de markt in Granada. Het is ook hier weer een ontzettend grote binnen en buiten markt. Ik begin in een stadium te komen , dat die drukte op de markt me tegen gaat staan. Daarna loop ik naar het mooie SAN FRANCISCUS KLOOSTER. Vervolgens besluit ik om toch de chickenbus te nemen naar MASAYA. Hij vertrekt om 13.20 uur, afstand 19 km, kost 17 Cordoba 's en komt om 14.00 uur aan op de terminal van Masaya , waar ook de markt/ MERCADO MUNICIPAL is. Ik vraag nog aan de chauffeur waar ik de bus terug naar Granada kan pakken en ik loop er zelfs naar toe en zie daar een chickenbus staan met het opschrift Granada erop. Dan loop ik eerst naar de IGLESIA DE SAN JERONIMO en naar de IGLESIA SAN MIGUEL en naar DE MASAYA LAGOON, wat een prehistorisch kratermeer is van 27 km2, die op een oude vulkaankrater ligt. Erg mooi ! Ook nu word ik gewaarschuwt voor dieven. Ik loop door de MERCADO DE ARTESANIAS dat achter een oude gerestaureerde muur zit. Hier hangen veel hangmatten en er liggen mooie souvenirs. Daarna loop ik naar de PARQUE CENTRAL , waar het gezellig druk is m.n. op zondag en een mooie kerk staat LA ASUNCION en een fietser kinderkarretjes trekt. Rond 16.15 uur loop ik terug naar de busterminal van Masaya. Maar het blijkt dat daar vandaan geen bus meer naar Granada gaat. Ik moet elders een bus zoeken; rechtdoor, bij een ziekenhuis etc. Op MapsMe wordt ook een bushalte aangegeven waar vandaan de bus naar Granada gaat, maar dat klopt ook niet. Daarna nog aan andere mensen gevraagd, waarvan de een zegt" er gaat geen bus meer naar Granada" en de ander gaf me nog wel hoop nl. dat ik op de grote weg de "collectivo" kon nemen van MANAGUA - GRANADA. Ik moest daarvoor wel nog een stuk lopen, maar toen ik daar aan kwam hoefde ik maar 5 min. te wachten toen hij kwam. Ik moest wel staan, want hij was vol, maar dat vond ik niet erg, want ik zat erin. Het voordeel was dat hij er maar 30 min. overdeed, veel minder onderweg stopte dan de heenweg bus, en bij de MERCED KERK , naast het hostel, stopte. En hij was maar 3 Cordoba duurder ( 20 Cordoba).
Toen ik in de microbus zat begon het ineens kortdurend te regenen. In de MERCED KERK heb ik nog een stukje van de kerkdienst meegemaakt en de hostie nog ontvangen.
Terug in mijn hostel slaapzaal valt het me op dat er ook nu weer 3 jongens , vroeg op de avond, op bed liggen met hun mobiel. Je zou denken dat ze liever alleen zijn , dan zich aansluiten bij de andere jongeren beneden. Of hebben ze moeite met het leggen van contacten?? Joost mag het weten.
MAANDAG 30 JANUARI: VAN GRANADA NAAR MOYOGALPA OP ISLA OMETEPE
Vandaag vertrek ik weer uit Granada en verkas naar MOYOGALPA op ISLA OMETEPE
Om 0.7.00 uur sta ik op. Ik moet alles stilletjes doen want de andere kamergenoten slapen nog. Om 8.00 uur krijg ik het ontbijt ; 2 pannenkoeken met schijfjes banaan en siroop met koffie en ananas toe. Om 8.40 uur loop ik naar de chickenbus die naar RIVAS gaat . De helper komt me al tegemoet en zet mijn koffer op zijn hoofd. Daarna gaat koffer en rugzak boven op de bus. De bus vertrekt om 9.20 uur . Het is maar goed dat ik gelezen had dat er om 9.15 uur en daarna pas om 11.30 uur een bus naar RIVAS ging, want anders had ik lang moeten wachten. De afstand is 65 km, prijs 50 cordobas en voor de bagage ook 50 cordobas. Aankomst in Rivas 10.50 uur. Daar staan heel wat taxi chauffeurs die je naar de haven van SAN JORGE willen brengen. Ik stap met een Hongaars stel in een gezamenlijke taxi. Daar heb ik de Ferry naar MOYOGALPA van 12.00 uur , die er ruim 1 uur over doet. Het herinnert mij aan jaren terug toen we, tijdens een groepsreis, schipbreuk op liepen midden op het meer en de journalist in ons gezelschap de kustwacht in Nederland opbelde. Maar nu verliep alles naar wens. In 10-15 min. loop ik naar GUESTHOUSE NENA IN MOYOGALPA. Ik heb daar een eenvoudige kamer met wc en koude douche en mag de koelkast gebruiken , maar niet de keuken en de wasmachine wat wel in Booking.com staat. Ik moet meteen ,bij inschrijving, betalen (ik had liever op de dag van vertrek betaald want dan kon ik beter zien of ik met cordobas of dollars zou betalen). Dus heb ik toen maar cash betaald met cordobas. Dit heeft wel tot gevolg dat ik de komende dagen zuinig met de resterende cordobas om moet gaan want ik wil de laatste dagen in Nicaragua niet meer gaan pinnen voor een klein bedrag. Na me geïnstalleerd te hebben ga ik kijken wat MOYOGALPA te bieden heeft. Het heeft 1 supermarkt (Pali) en vele kleine winkeltjes en een geel geverfde kerk, en vanaf de haven loopt de weg omhoog. Ik loop naar een uitzichtpunt over het meer. Al met al geen hoogstandjes. Rond 18.00 uur bekijk ik de zonsondergang bij het meer. Ook in dit Guesthouse kan ik 's avonds lekker buiten zitten, daar ben ik wel blij om want op mijn kamer is het vrij warm.
DINSDAG 31 JANUARI; MOYOGALPA -ESQUIPULAS
Deze douche is weer een nieuwe ervaring: het koude water komt uit de douche in een smalle stroom , idem als uit een slang of buis. Het ontbijt bestaat uit gallo pinta ,terwijl in Booking.com staat dat er een Amerikaans ontbijt wordt geserveerd. Het is niet veel en ik vraag of ik nog iets bij kan krijgen. NEE, is het antwoord of ik moet extra bij betalen. Ook een tweede kop koffie, kan er met moeite af. Vandaag ga ik lopend een paar dorpjes in de buurt van Myogalpa verkennen. Ik had gehoopt dat er een weg zou zijn langs het MEER VAN NICARAGUA, maar dat is niet het geval. Dus loop ik via de verharde weg naar ESQUIPULAS, waarbij ik langs de luchthaven la Paloma kom, met een mooi zicht op vulkaan Concepcion.
Daarna loop ik door naar LOS ANGELES (6,4 km). Via onverharde paden kom ik terecht bij LA PUNTA RESORT en PUNTA VIVA, twee uitzichtpunten aan het MEER VAN NICARAGUA. Daarna loop ik terug. Er staan veel bananen bomen langs de weg, en er rijden veel motors en scooters op de weg die veel gehuurd worden door toeristen om het eiland te verkennen. Aan het eind van de middag ga ik nog in een parkje zitten waar de ferry vertrekt en aankomt. Het is een gezellig plekje waar je ook de zon ondergang mooi kunt zien. Het lukt mij vandaag niet om tortilla's te kopen, alle kraampjes zijn gesloten of onbemand. Dus voor de afwisseling koop ik maar een heel bruin brood.
WOENSDAG 1 FEBRUARI : MOYOGALPA - SAN MARCOS
Ik wil wat meer van het eiland Ometepe zien o.a. Merida, maar er gaat maar 1x p.d. heel vroeg een bus er naar toe en die gaat aan het begin van de middag terug, dus dat is geen optie om te doen. Dus ik besluit om naar SAN MARCUS te lopen via een oplopende verharde weg. Hierbij passeer ik het plaatsje LA CONCEPCION , waar vandaan een pad loopt naar de VULKAAN CONCEPCION ( 3,5 uur lopen). Er passeren vrachtwagens met "platanos" en een paar hordes koeien begeleid door een jongen op een bromfiets. Verder kom ik regelmatig, quads, motors, scooters en fietsers tegen , maar ook vele kleine armoedige huisjes en scholen met kinderen in uniform. Vanaf San Marcos volg ik een onverhard pad naar PLAYA SAN JUAN. Hier liggen veel stenen en lavazand waardoor het moeilijk lopen is. Ik moet ook een afgesloten hek open maken, wat dient voor de koeien ( ik laat me hierdoor niet meer afschrikken) om bij het strand te komen. Doch de PLAYA stelt niet zoveel voor. Slechts 3 m. breed , zwart zand met stenen en bomen. Ik kom daar 3 personen tegen. Een vrouw die aan het wassen is en 1 man die net heeft gezwommen en 1 man die bezig was met een boot. Ik ga daar mijn brood opeten. Daarna loop ik terug via een onverhard pad wat aanvankelijk niet eens door MapsMe wordt aangegeven, maar vgl. 2 mannen is het de kortste weg naar San Marcos. Onderweg vind ik diverse sinaasappels die van de boom zijn gevallen wat goed van pas komt omdat ik nog wat hongerig ben). De blaar onder mijn rechter voet begint op te spelen. Onderweg krijg ik zelfs tot 2x toe een regenbui van 10 min. Het regent behoorlijk. Ik ga onder een boom schuilen. Als de regen voorbij is gaat de zon weer schijnen. Het is Jantje lacht, Jantje huilt. Rond 16.30 uur ben ik weer terug in MOYOGALPA. Ik vraag aan de eigenaar van mijn pension of ik een emmer kan krijgen om mijn wasgoed te laten weken. Ook hierover wordt moeilijk gedaan. Ik krijg een zwarte emmer die ik 2 uur mag gebruiken. Daarna doet zich weer een akkefietje met de koffie voor. Ik had al oploskoffie in een mok gedaan. De vrouw des huizes neemt de mok mee en dan blijkt dat ze de mok uitgespoeld heeft en alleen met warm water terugkomt. IK WAS ER AL BANG VOOR , dat dat stomme mens zoiets zou doen. Ik vraag van haar een nieuwe kop koffie en krijg die ook bij gratie Gods. Nadat ik gegeten heb begint het heel hard te regenen , tot 2x toe. Ik verhuis naar binnen . Daar spoel ik de was uit en hang het aan de waslijn onder een afdakje.
DONDERDAG 2 FEB: MOYOGALPA - EL JAPON EN SAN CAYETANO.
Ook vanochtend heb ik weer een aanvaring met het personeel van mijn pension. Ik vraag bij mijn ontbijt voor een 2de kopje koffie. Daar moet ik allereerst meer dan een half uur op wachten. Maar dan komt een meisje de koffie brengen en zegt daarbij dat ik nog 4 koffie moet betalen, ook van de vorige dagen. Ik reageer zeer verontwaardigt en geef de koffie terug en zeg " dat ik het niet normaal vind dat ik voor een 2de koffie bij mijn ontbijt moet bijbetalen". "In andere hostels en hotels hoort dat er gewoon bij". Het meisje sputterde nog tegen, maar ik zei " in dit pension kan niets van harte, overal moet je voor betalen " En dat ik het zal melden bij Booking.com. Toen nam ze de koffie mee en ik dacht dat ze hem weggespoelde in de gootsteen. Maar na 5 min. kwam ze terug met een kop koffie en zei dat ik er niets voor hoefde te betalen, zonder tekst of uitleg. Maar ik heb inmiddels mijn buik vol van dit pension. Gelukkig vertrek ik morgen. Daarna loop ik over een zandpad naar de plaatsjes EL JAPON EN SAN CAYETANO. Ik dacht dat ik zo door kon lopen naar Los Angeles, maar dat lukte me toch niet. Toen ben ik iets teruggelopen en het pad genomen naar de LUCHTHAVEN LA PALOMA . En daarna teruggelopen naar de haven waar de ferry vertrekt en aankomt en daarop een bankje gaan zitten en genoten van het uitzicht. Het is inmiddels overwegend bewolkt en het waait behoorlijk. Elk half uur vertrekt een ferry en komt er een aan. Terug in mijn pension zie ik dat ik nog steeds geen toegangscode van mijn appartement in San Jose ontvangen heb, dus ik stuur ze nogmaals een bericht, want zonder code kom ik het appartement niet in. Vanavond ga ik vroeg naar bed want morgenochtend moet ik om 05.00 uur opstaan voor de ferry naar RIVAS.
Vrijdag 03 FEBRUARI : VAN MOYOGALPA (NICARAGUA) NAAR SAN JOSE (COSTA RICA)
In de volgende blog gaat het verhaal verder met de belevenissen in Costa Rica van 3 tot 16 februari.
De foto's komen nog.
Groetjes van Francine
ik ga fanaf nu alles vout schijfen zodat er geen google translate gebrukt kan woorden ivm veilighijd. Ihk hep tot op vandag de dach nogh altied de patroelles vur min deur staan vandaar
Heellaass is ht dus nodich om dit te doen, maaruh jullie koomen er whel uit denkk ik.
We zein inmiddels in de maant mei belandt en het Vulk is radellosh, boos, gefrustreerd en buginnen zig steets meur te organizeeren. De boerhen, de studenthen en de moederz die huhn kindt zijn verluren in de protesthen.
De rgering steld een commissie vour de waarheis aan die zgn ondersjoek gaat doehn naar de omstancgheden, het wie, waarom is er veraantwordluk vur de doodden. De studenthen hebbun hun mivimiento univerteits van 19 april gevormdt. Zij eizen dat er een team van de menschenregtenorganisssies van de VN ht lant in mag om ondursoek te doen naar de doodun. Oouk de katooliiekuh kerk stapt in, zij eizen dater duidelukheid komt over de dooduhn. dit moed tot op de boduhm uitgezogt woordun.
ik probeer mijn llevuh weer op te pakkuh, boodschappen doen, Lucy uitlaten, de gewoonuh dingen maar al snel blijkt dat er niks meehr normaal nisk meer gewoohn is. Ik rijd langs patroellus op iederuh hoeck van de straat, zellufs bij de ingang van de supermarkt staan zuh zwaar bewahpunt, houd mun blik naar de grond en loop langs ze, mijn harruh gaan overiend staan-
In deze periode bugint men overal de straattun te blokkerren, muurtjes worden opgbouwd, iederuh wijk heeft zo zin beschermin. de patroelles kunnen de wijcken niet in. Ik krijg een apjuh van un vriendinnutjuh of ik me wil voeghen bij de group vn Granada. Ik besluit un vergaduring bij te wonen. Er zijn sekur 15 mensen aanwesug, hoor alles aan, mar houd me stil. Er kome dr. postun en save houses, er moetun jonguns gehulpen worden die (zwaar) gewund zijn geraaakt, en die gewiechert wordun in het ziekunhuas. Ik biet aahn om foor kleding en eetun te zorchen, foor de mensun die ondurgedoken zittun.
Geziinun waor iemand vun is vermourd, kindurun, vrouwun enz. Dezuh pakkettun moetun naar de save housus, en ohm zekur teh zijn dat ik nith gevolght wordt rijd ik meerduruh rondjus, stap ovur ineen taxi, en uiteindluk met een brevrinduh chofeur kom ik op de lokatie, mijn hart breekt, de mensun hebbun helemaal niks meer, geun papirun, geen kleding, geen geld niks en zijn in levunsgevaaar- Doolgelukkig meht de pakketun vertrek ik weer, sniek de duer uit, loop 2 blokkun ohm zekur te zijn dat ik niet gevollught wordt. hyaal mijn auto op, rij naar huus en begin te janken. het verhaal van een moedur met 7 jarug zoontju die verteldu me dat haar man de vadur van haae zoontjuh recht voor hun ogen door zn hoovd us gesgootun. Dit kind is voor de rest van zun levuh getruamatieerd ik zag de pijn in zun ogun, en kan did niut meur loslaten.
eun par dagun laur maak ik 70 pakketjus etun, deel deze uut in de armste wijken en een deul gaath opnieuw naahr dde what uik nu noem du anna frank huisun. meth de collgas reguluh wu daht dezu mensun het land uut komun, midduh in de nagcht vertrekt trnsport, wisslun autoos ondurwgh en met coyootes kriegn wuh zu over de grenz. zeuhr 70 persoonuhn hebbu we zo kunnun rden.
ondurtusuhn ligt het lnd plat dour de blokkaaddus, er word een nasionale staakink geeisd, de vakbondun mengen zich in de discussies, er komt een diallog met de regerin. Samun met de studentun, de boerun, de kerk en de vanbondun van de prive secthor wordt er gesprokun over wat er in de diallog geesit, besprokun moet worduh.
Mijn Hostal is nog altijd open, en ik ga binnenkort naar Cost aRica want ik heb een rondreis te begeleiduhn. Probeer me daar een beetje op te focussun maar mijn gedachten zijnn bij het volkvan mijn landje.
Het is binnunkort moederdag hier, en dit is 1 vaan de balengrijkere feestdagen van het land. Opdeze dag wort eenvan de grootsuh proteestmarsen ooit geplnd, er wurd gevraacht omin het zwart te koemn uit respect naar alle moedurs die een kind verlorun hebbun in de protestun-
Het moet een soort van stille toct wordne.
onmdurtuss wordun de eisen beknt gemaakt, stop de represieh, mensunregttunorganisties het land in, alle paramillitairun van straat, en opun staan voor de dialloogg.
Opnieuw woerdun universitijten aangevauulhn, en opniuw slagtoffurs, er zijn zellufss beeldun vaan het legur bij de wegblokkeerringen in Carazo, ik kan hetr niet meur loslatun.
16 mei is dan einduluk de dialloogh, ondanks dat de rechering nie aan de ijsen heuft voldoan gaan dan toch de ondurhandulingun beginnun.
Heel het land hoopt op een psoitieve uitkomt, maar kan je wel ondurhandulun met de duivel? wordt er hier al geroepun.
tja.....
we vergaduren nog is want het blijft errug onrutug snachts in granada, we adviseren whatss app groejus te creeren met jee buurren, zo kan juh elkaar informeruh bij ongeregheden en alkaar om hulp vragun. Ook ik maak met de buurren een groepjuh aan,. Al snel blijkt dat ik nog veul te leren heb un deze situatie. Mijn buurman stuurt heil hitler berihtjes naar de groep, shit, ik word werkelijk woest, wat heb ik me vergust in die man. Elimineer hem maar kan er gewoon niet bij met mijn kop, die man is echt ziek...wist ik veeul, naiief als ik was dacht dat we allemaal wel wat huilp konden gebruikuhn, nou hij dus niet hij had al hulp. juist ja die parramilitairren ddievoor ...juist ja, voor de rgerering werkun en die vent is dus uut euopa, een ier.....pfffff
Dat ik nog veel te leren had en nog, gaat blijken
Ik vertrek naar Costa Rica, heerlijk met mijn groep door de jungle, de stranden en genieten van vrijheid. Maar met pijn in mijn buik van de ongerustheid dat dan weer wel.
komenjullie er een beetje uit met mijn nieuwe taaltjuh ??
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 998 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/028_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => is-het-einde-in-zicht ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084097 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => respecteer om gerespecteerd te worden [message] =>We zitten met zn allen om een tafel in de receptie, ik merk dat mijn medewerkers gespannen zijn. Ze zijn vrij stil en hebben een afwachtende houding, al nel begrijp ik dat ze denken dat ik slecht nieuws heb, dat ze hun baantje kwijt zijn en dus begin ik snel met uit te leggen dat ik zo lang het kan open zal blijven. ik zie de glimlachen op de gezichten terug komen. Ik beloof echt zolang als het kan open te blijven maar dat ik ook heel goed begrijp dat ze misschien niet altijd kunnen komen werken. Daar de stad op zijn kopt staat, ik vraag ze om altijd eerlijk te blijven en gewoon even te melden als het niet gaat of het allemaal te veel wordt. Ze gaan allemaal akkoord. En dan begin ik het gesprek over de politeke situatie, het land is verdeeld, er zijn demonstraties die iedere keer weer met geweld aangepakt worden. Er zijn doden gevallen en iedere dag komen er meer bij. Ik leg ze uit dat ik op geen enkele manier een oordeel wil vellen, dat we een regeerende politieke partij hebben en aan de andere kant het volk dat zich langzaam aan het organiseren is, dat er groepen opositoren ontstaan en dat ik absoluut zal respecteren als je je bij wie dan ook aansluit en dat ik dat van een ieder verwacht. Dus als een medewerker bij de regerende partij zit en een ander opositie is dan verwacht ik dat een ieder dit respecteerd, ik wil op geen enkele manier discussies hebben binnen mijn team. Ze zeggen eigenlijk allemaal dat dit geen enkel probleem zal zijn, de dames houden zich niet met politiek bezig zeggen ze. De mannen, 2 broers, beginnen wel over het geweld in de hoofdstad en dat ze hopen dat dit niet naar Granada komt. Ik leg uit dat als dat wel zo zijn ik wellicht toch zou moeten besluiten om tijdelijk het hostal te sluiten. Iedereen maakt zich zorgen, en ik sluit af, hier binnen het hostal respecteren we de wit blauwen en de rood zwarten en op die manier verwacht ik ook dat we gerespecteerd worden.
Dan komt het gesprek op de pensioenshervorming waar de protesten om begonnen zijn, ik leg ze uit dat het eigenlijk al eerder begon, om het Kanaal en om de branden in Indio Mais en dat de hervormingen de beroemde druppel waren en dat het meest bizarre is dat de hervormingen zijn terug gedraaid door de President. Enkele dagen geleden gingen alle TV kanalen op zwart en alleen de speech van de president werd uitgezonden, de hervormingen gaan niet door en hij vroeg 1 minuut stilte voor alle doden die zijn gevallen.
De studenten organiseren zich maar uit het hele land komen ook de boeren naar Managua,het is maar al te duidelijk dat het niet meer om de hervormingen gaat, het Volk is boos, heeeel boos en protesetren nu voor gerechtigheid, voor reparatie, voor compensatie aan de families die iemand zijn verloren. De regering doet uitspraken over het geweld en geeft het Volk de schuld, De verbijstering en woede is groot.
Ondertussen in de dagen die volgen worden Universitieten aangevallen , meerdere studenten zitten dagen opgesloten in een Universitiet waar ze zich schuil houden, scherpschutters en ME teams samen met de politie openen het vuur op de Universiteit. De studenten maken weer gebruik van facebook live, en een van de studenten praat volledig in paniek en huilend terwijl er kogels in de muren verdwijnen waar ze achter ligt verscholen naar haar moeder, en zegt mama het spijt me, maar ik moet mijn land verdedigen en als ik niet terug kom, ik hou van je. Dit filmpje gaat viraal en bij mij komen weer de tranen.
Zij heeft het overleefd die dagen in de Universiteit maar dat kan zeker niet iedereen zeggen. 2 studenten van 19 jaar overlijden en er worden 41 gewonden in de ziekenhuizen gemeld.
Jullie begrijpen dat mijn leven alleen nog maar bestaat uit het volgen van alles en dat van toersime weing meer sprake is. Breng nog altijd de nachten door in het Hostal, de maand mei komt eraan. De president kondigt aan de scholen te sluiten, je kan gewoon niet meer veilig over straat. Mijn Nl vriendin heeft haar dochter in Managua op school zitten en gaf ook al aan dat het niet meer te doen is naar managua te rijden. de kids blijven vanaf nu thuis. We houden ze beizg met het organiseren van activitieten in het Hotel waar zij werkt, maskers maken, armbandjes knopen, we verzinnen van alles om zo vooral de kids af te leiden van de ellende, we merken dat ze gestressed raken als er politie door de straat rijd en dat zegt genoeg. Dus gezellig leuke dingen doen, ondertussen hebben wij, de volwassenen, het natuurlijk over de protesten want ook in Granada worden die nu gehouden en duimen we dat het hier niet dodelijk gaat aflopen.
Als ik door de stad rijd zie ik dat veel winkels, restaurants en hotels de deuren een het dicht spijkeren zijn met metalen platen. Granada ljkt wel een spookstad en het geeft me kippevel, het lijkt wel een filmscene waar ik doorheen rijd. En helaas mijn onderbuik gevoel laat me duidelijk weten dat het hier ook wel eens mis zou kunnen gaan.
Als er een protest gehouden wordt in Granada gaan ze als een caravana door de stad, met muziek, vlaggen, toeters enz. De kids willen ook gaan, voor hun lijkt het wel een feestje, zoiets als carnavalsoptocht- Ze lopen te zeuren dat ze ook willen, maar we leggen uit dat dit echt niet kan, dat dit voor de volwassenen is zonder te vertellen dat we bang zijn dat er op ze geschoten zou kunnen worden. Ze snappen het niet, ze zien andere kinderen ook bij de "optocht".
Deze protesten worden aangekondigt en iedereen wordt opgeopen deel te nemen, de regeerende partij doet het zelfde en dus is er ook steeds een contra mars. Al snel is duidelijk dat de blauw witte door veel en veel meer mensen wordt gesteund dan de rood zwarten. Om hier iets ana te doen wordt iedereen die bij een overheidsinstelling werkt gedwongen bij de partij masr zich aan te sluiten, doe je dit niet dan volgen er sancties, je kan je baan verliezen of nog erger.
Ik besef meer dan ooit dat er geen weg meer terug is voor de President en dit land. Er wordt geeist dat hij aftreed samen met zijn vrouw de vice presidente.
De spanningen lopen steeds meer op, er wordt geroepen om een stop het vuren, staak de agressie en om de vreiheid van alle studenten en anderen die politiek gevangen zitten.
Ik heb nog 3 toeristen in het hostal, die eigenlijk zich bij ons settelen omdat ze niet meer verder durven te reizen, ze willen even afwachten want dit kan toch zo niet lang door gaan....
stukje uit de krant in Nl ;
De regering van president Daniel Ortega beschuldigde "terroristische groeperingen" ervan de universiteit te hebben aangevallen. Maar de protesterende studenten denken dat de politie en aanhangers van de regering erachter zitten. De studenten zijn tegen de regering in opstand gekomen en hebben de universiteit bezet.
Het studentenoproer maakt deel uit van omvangrijke protesten in het land die al weken aanhouden. De demonstraties hebben volgens mensenrechtenorganisaties tot nu toe aan meer dan zestig mensen het leven gekost. De regering spreekt zelf van ongeveer tien doden. De betogers eisen een einde aan de onderdrukking, een vrije pers en het aftreden van Ortega.
We vergaderen nog is met de hoteleigenaren en meerdere geven aan te sluiten of zelfs te vertrekken, ik wil nog even volhouden,
Dat dit "even" nu al 4 jaar duurt had ik natuurlijk noooooiiiit verwacht
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 237 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,granada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => respecteer-om-gerespecteerd-te-worden ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5083969 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => tegenstrijdigheden [message] =>De massaale protesten gaan door, de hoofdstad ziet overdag letterlijk blauw van de mensen, van alle delen van het land gaat men naar managua. en zoals iedere dag staan de ME teams en de politie voor mijn deur, ze zijn aardig en relaxed, omdat er overdag een nog altijd een ansgtige stilte heerst, de straten leeg zijn en mijn nieuwschierigheid het wint raak ik steeds vaker aan de praat met deze jongens van de ME.
een gesprekje ging als volgt; Doña Diana, gaat alles goed?
D; Nou niet echt, maak me zorgen, snap het geweld niet, waarom kan men niet protesteren?
ME;Nee wij ook niet
D; waarom moet het met geweld ? waarom waarom?
ME; Doña Diana, asi es Nicaragua
D; ja ik heb het in de gaten, maar waarom kan er niet een dialoog gehouden worden?
ME; als we hier een discussie hebben, in de wijk met de buuren, met vrienden in een bar of waar dan ook dan is onze cultuur dat we niet praten maar slaan, wij lossen het op met de vuisten, met de handen, we zijn niet goed in praten.
D; Lieve schat, we zitten in het jaar 2018, niet in de prehistorie, maar als ik het zo is bekijk ontbreekt er educatie.
ME, je hebt helemaal gelijk, helaas is het gebrek aan goede educatie de basis van al deze problemen.
D, ben het helemaal met je eens, snap niet hoe jullie je kinderen zo opvoeden, wil je dit echt voor de toekomst van je kinderen?
ME; nee natuurlijk niet, ik hoop dat mijn kinderen een betere toekomst krijgen.
D; Waarom doe je dan mee aan de onderdrukking?
ME; ik heb deze baan nu eenmaal en kan niets anders als orders opvolgen, ik heb geen opleiding en ander werk vinden is zo goed als onmogelijk
D; ja ik weet het, We zouden hier met zijn allen moeten strijden voor Educatie in plaats van elkaar de hersens in te schieten om een pensioen hervorming.
ME; ja idd, ik denk ook niet dat ik het zou kunnen.
D;wat ?
ME; schieten op de menigte
D; ik hoop dat het zover hier niet gaat komen voor jou en voor mij en dat ze in Managua stoppen met de agressie
ME; tja....
Hij loopt met me mee naar het Hostal en koopt in mijn restaurantje voor zijn hele team vers geperst fruitsap, en vraagt of hij met zijn team op hun vrije dag een dagje van mijn zwembadje gebruik mag maken. Ik zeg dat dat natuurlijk ok is, en weken later komen ze dus ook echt een dagje genieten, slaan er 2 kratten bier doorheen en maken er een chaos van maar het is ok. Als ik toen had geweten wat ik nu weet....
De 21e april, het word al weer laat en het is donker, de chaos in de stad is weer in volle gang, de Hilux autos rijden af en aan met groepen jongeren vanaf het clubhuis van de PP. Ik zit het nieuws te kijken en volg zoveel mogelijk op Facebook. Men maakt veel gebruik van livestreaming.
De appjes komen ook weer binnen, een vriendin haar beauty salon is geplunderd, ze is in tranen. Heb zo met haar te doen, jaren hard gewerkt om deze investering tot een succes te maken en nu is alles weg.
Dan belt Erick, hij is mananger van een klein hotel even verderop. Hij kan amper praten, maar ik snap wat er mis is, door alle stress is zijn suikerniveau gedropt en het gaat goed mis. Hij hiperventileerd ook nog. Ik praat op hem in om hem rustig te krijgen, maar merk dat hij niet meer reageert, trek mijn gympen aan, haal alles uit mijn zakken, roep naar 1 van de jongens in het hostal dat hij de deur in de gaten moet houden en ik begin te rennen. Tussen de chaos door, stenen die rondvliegen mensen die alle kanten op rennen en politie die de straten in komen stormen. Ik red het tot aan de deur van Erick, ik hoop dat hij nog heeft kunnen doen wat ik hem gevraagd heb, de deur van het slot halen.
Ik krijg de deur open, en vind Erick, in de receptie, ik krijg hem stabiel maar kan hem zo niet achter laten. En ik moet terug voordat het allemaal buiten echt uit de hand gaat lopen. We bellen een vriend die hierheen gaat proberen te komen. Uiteindelijk lukt het, Erick is ok, en ik vraag hem om ieder half uur een apje te sturen naar me, als ik geen apjes krijg weet ik dat het mis is, dat is wat we afspreken. Uiteindelijk probeer ik terug te komen naar mijn Hostal, rennend tegen de stroom in kom ik tegenover de troepen te staan, zwarte pakken, wapens.... ze zien me als toerist en zeggen dat ik direct naar huis moet gaan, en leg uit dat ik dat ook probeer te doen. Ze laten me door, ik kom het Hostal binnen en de Jongens zijn woest op me. Hoe ik het in mijn idiote hoofd haal om de deur uit te rennen, ze hebben gelijk maar kon Erick niet aan zijn lot over laten, ik laat de uitleg weg, ze hebben gelijk
Dan ga ik zitten met een colaatje want geloof dat ook mijn suikerniveau laag is en even op de bank voor de TV, bijkomen...
Ondertussen facebooken en dan zie ik de berichten van Angel Gahona, een journalist aan de Atlatische kant, bleufielfds. Hij loopt met zijn telefoon en is ook aan het livestreamen, we zien zijn beelden, Politie, overal politie en dan gebeurd het, tijdens zijn LIVESTREAM wordt ook hij dood gechoten.
Dit nieuws en deze beelden gaan met de snelheid van het licht het land door en daar buiten. Het ongeloof... verdriet, woede het is niet te beschrijven wat er gebeurd hier.
Het is zo tegenstrijdig de ME voor mijn deur alles behalve agressief, samen kletsen en een drankje doen en dan dit, plak hierbij wat er in Managua gebeurd, waar opnieuw meer doden zijn gevallen en daarnaast ook heel veel gewonden.
Dit gaat weer een lange nacht worden, met weinig slaap en veel gedachten die als stuiterballen door mijn hoofd knallen.
We komen de nacht weer goed door, en de volgende dag zien we de analyses van de livestream van Angel, zoals het ernaar uit ziet kan het alleen maar de geuniformden zijn geweest die hem dood schoten. Zijn vrouw geeft een verklaring en verteld dat het de politie was die schoot, die schoot op een journalist die gewoon zijn werk deed. Helaas dagen later worden er twee jongens opgepakt die voor deze moord opdraaien, ook al konden ze bewijzen dat ze niet eens in de buurt waren.
Ik zit vol verbijstering te kijken naar de uitleg van dit alles op de officiele kanalen en besef maar al te goed dat deze 2 jongens de schuld in de schoenen word geschoven om zo te kunnen "bewijzen" dat het niet de politie is die geschoten heeft.
Ook Angel Gahona zijn naam zal voor altijd in mijn hoofd gegrift staan, samen met Alvarado.
Ondertussen is het toersime zo goed als voorbij, de beelden gaan de hele wereld over en alle boekingen worden afgezegd, mijn hostal is zo goed als leeg.Samen met andere hoteleigenaren en toeroperators houden we vergaderingen en vragen we de politie, de gemeente, bureau van toerisme om een bijeenkomst. We maken ons zorgen, dat dit wel eens het einde kan zijn van het toersime als we niet iets doen.
We schrijven brieven die we aanbieden aan de burgemeester, en ook aan de politie wordt gevraagt om snachts de rust te behouden, meer patroulleren en meer aanwezig zijn in de straten net buiten het historisch centrum.
We vergaderen een aantal keer met de hele groep in mijn hostal. Plek genoeg met gebrek aan gasten.... ik doe samen met 2 collegas van andere hotels een intervieuw voor de lokale zenders. Om onze zorgen uit te spreken voor de sector toerisme, zonder in te gaan op wat voor politieke discussie dan ook.
Zo tegenstrijdig gevoel heb ik nog nooit gehad, we vragen de politie de rust in de hand te houden terwijl we eigenlijk weten dat zij diegen zijn die dit alles veroorzaken... Maar als jeje zelf of je straat of wijk wil beschermen, bij wie moet je dan zijn? ook op deze vraag heeft het volk een eigen oplossing geprobeerd te vinden. Hierover later meer
De volgende dag besluit ik dat het ook tijd word om een gesprek met mijn personeel te houden, het land ligt in 2en, je bent bij de blauw witte ( het volk) of je bent bij de zwart rode ( politieke partij, ik noem dit in de blog PP, van de Sandinisten) en ik wil absoluut voorkomen dat dit ook gebeurd binnen mjin team. Ik roep iedereen bij elkaar om een gesprekje over politiek te houden-
Dit is het begin van het einde voor mij zoals later zal blijken maar waar ik nu nog geen idee van heb
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 302 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/051/890_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tegenstrijdigheden ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5083841 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-15 [photoRevision] => 0 [title] => De dagen die volgen [message] =>
19-04-2018
Na koffie en een blokje om met Lucy ga ik naar het Hostal, als ik de straat in kom rijden schrik ik en weet even niet hoe te reageren, recht voor mijn deur staat een hele rij politie die de straat blokkeren, langs de muren staan ME teams met grote wapens er hangt een spanning om te snijden. Ik parkeer iets verderop en ga mijn Hostal in, ik besef dat ik in de bermuda driehoek terecht ben gekomen.De Inss, het verzekeringsbedrijf van jawel de pensioenen, het gemeente huis en het clubhuis van de politieke partij zijn alledrie zo goed als buuren van me. De patio van het clubhuis van de PP ligt direct tegen mijn Hostal. Ik doe de houten deur van de comedor open en kan zo alles zien, de Tv aan en nog maar een koffie, ik moet dit even verwerken. De minutiekisten van de ME liggen nu in de ingang van mijn Hostal. Ik praat met de gasten en laat ze weten dat ze beter binnen kunnen blijven, dit kan ieder moment losbarsten, ze gaan akkoord en komen bij me zitten. Ze vragen wat erop Tv gezegd wordt en leg ze uit wat en waarom er gaande is. Ik maak nog wat fotos van wat er voor de deur staat als ik het ene apje na de andere ontvang, zet je Tv aan, heb je gezien dat…
De beelden komen binnen vanuit de hoofdstad, studenten van verschillende universiteiten hebben zich bij de protestmar gevoegd, en er komen steeds meer en meer mensen bij. De ME teams samen met de politie staan klaar, de studenten knielen op de grond en zingen het volkslied,meer studenten knielen en dan, dan ….. wordt erop ze geschoten, de paniek is groot, mensen rennen, gillen, klimmen in bomen . De meest stoere hebben door dat het rubber kogels moeten zijn en beginnen stenen te gooien, gaande weg de dag wordt het grimmiger, molotofcocktails en vuurwerkbommetjes worden afgeschoten.Ik moet even denken aan de docu WINTER ON FIRE over de Ukraine maar nu in de zomer. De ME en politie grijpen hard in, ik kijk naar buiten, ze staan met rijen dik klaar voor de strijd ook hier in Granada en dus echt recht voor mijn deur. Voor nu is het rustig hier in Granada, maar berichten komen binnen, het hele land staat op zijn kop, er is een dode gevallen, het waren dan toch geen rubber kogels?? Dat is vandaag de discussie van de dag, zijn het nu wel of geen rubber kogels en hoe kan het dat er dan doden vallen door kogels. Ik kijk weer naar buiten, loop naar de deur en terug naar de Tv, terug naar de deur en ik word met de minuut angstiger. Gelukkig nog steeds alles rustig, ik maak zelfs een praatje met de Antimotin ( ME) die voor mijn deur staat , een broekie van 21 jaar die zegt dat hij het liefs weg wil, dat hij geen confrontatie aan wil gaan maar hij moet, hij moet de Inss beschermen maar ten koste van wat?? ik zie angst in zijn ogen.Het wordt later, en hele groep jongeren met maskers op staat nu ook voor mijn deur en zijn heftig in gesprek met de politie, dan komen ze me roepen. Doña Dianaaaaa, of ik mijn auto niet even weg wil gaan zetten want er zijn berichten dat er opositie groepen actief zijn in Granada. Shit shit shit…..neeeee, ik rijd mijn auto naar een veilige plek en loop terug tussen de groep jongeren en politie door. En dan gebeurd het, ja ook hier, de confrontatie, stenen worden gegooid, gasbommen geschoten, de deuren zijn dicht, ik loop met natte doeken op mijn gezicht tegen het gas, het duurde niet lang en gelukkig hoor en zie ik geen slachtoffers. Ik besluit niet naar huis te gaan maar blijf vanacht in het Hostal ik kan van mijn personeel niet verwachten dat ze in deze situatie alleen hier blijven, ik stuur ze naar huis zodat ze bij hun familie kunnen zijn in deze moeilijke tijden. Dan komen de apjes weer binnen, er staan autos in de brand en in een straat om de hoek een vriend laat weten dat hij een vrachtwagen recht voor zijn deur heeft staan die compleet afbrand en is bang dat de vlammen naar zijn pand overslaan. Hij staat met de brandblussers klaar, een andere vriend apt in paniek dat ze proberen bij hem binen te komen. Ik probeer hem te kalmeren, meer apjes komen binnen en meer en meer besef ik dat het hele land op zijn kop staat.
Op het nieuws hoor ik nu 3 doden in het land, en dat de protesten in Masaya, Tipitapa, Leon, matagalpa, Esteli, rivas, Boaco, Carazo en Granada nouja eigenlijk overal met extreem geweld zijn tegengehouden.
Ik barrikeer de deur en zoek stokken, een mes en wat ik maar vinden kan om mezelf en de rest te beschermen. Dit is natuurlijk volslagen idioot, met en stok tegen een AK ¿? maar op dit soort momenten denk je absoluut niet meer rationeel,je overlevingsdrang neemt ht over.
De TV staat nog altijd aan en beelden komen binnen van plunderingen, branden en ongeregeldheden in het land. Deze nacht verloopt voor mij nog rustig, maar wat ik zie ook op facebook live uitzendingen van mensen die in Managua waren , ik kan mijn ogen niet geloven. Het lijkt zo onwerkelijk.
Ik probeer wat te rusten maar de adrenaline houd me wakker, ik klets met de mensen in het Hostal, ze willen weg, het land uit. Ik beloof morgen transport te regelen naar het vliegveld, de meesten gaan maar enkele blijven.
Na een lange nacht is het dan 20 april, de protesen gaan door en in Managua staan duizenden mensen op straat te protesteren tegen het geweld, er worden meerdere protestmarsen gepland en jawel hier staan de ME teams nog altijd voor mijn deur, ze vragen water en dat geef ik ze, het is vreslijk warm en in die zwarte pakken de hele dag staan en wchten in de volle zon is niet menselijk denk ik dan nog. Ook de PP roept zijn leden op en organiseerd een contra mars, dat kan niet anders als een megaconfrantatie denk ik dan.Bij mij is het rustig, ik spring in de auto ga snel naar huis douchen en Lucy eten geven. Ik rijd door de stad en de sfeer is om te snijden, de straten zijn bjina leeg, in de wijk bij mijn huis ( ik woon net even buiten het centrum) is alsof er nooit iets is gebeurd. Heel rustig, het enige wat opvalt is dat er niemand buiten is. Ik loop een rondje met Lucy, maak eten en ga in de loop van de middag terug naar het Hostal, waar nog altijd de ME en Politie de straat afgezet hebben. Een van mijn medewerkers wil naar Managua, hij wil het volk helpen, ik praat het uit zijn hoofd, hij heeft kinderen en ik zeg hard maar reeel, ik wil niet diegene zijn die je kinderen gaat vertellen dat hun vader dood is. Hij schrikt en komt terug op zijn beslissing, hij blijft in Granada. De Tv staat aan, er zijn weer doden gevallen in Managua, Alvaro een jongen van 15 die water uitdeelde aan de studenten die aan het protesteren waren is door zijn Torax geschoten door een scherpschutter dat is wat er wordt gezegd op het nieuws, de beelden van Alvaro snakkend naar adem komen via facebooklive binnen. Later horen we dat hij geweigerd werd bij het publieke ziekenhuis en is overleden. Alvaro is nu de volksheld en bij het zien van de beelden lopen bij mij de tranen in stilte over mijn wangen.Ik kan alleen maar denken …waarom waarom waarom---Onddertussen loopt de spanning voor mijn deur weer op, en weer komen ze zeggen dat ik beter mijn auto weg kan halen, dat is voor mij nu het signaal dat de strijd gaat beginnen. Dit gebeurd vanaf nu iedere dag en ik ga me afvragen hoe ze een uur van te voren al weten dat er groepen deze kant op komen, het zet me aan het denken en ga het buiten wat beter in de gaten houden.
Het gaat niet meer om de pensioen hervormingen, het gaat nu om gerechtigheid,om vrijheid, om vrijheid van meningsuiting, het land is volledig in opstand.- Duizenden en duizenden mensen vullen de straten in Managua, met hun wit blauwe shirtjes, vlaggen enz, het maakt een enorme indruk op mij, wat is het mooi om te zien dat een volk 1 wordt, dat ze samen een mars lopen, de beelden geven me kippenvel maar ook angst, zal er weer geschoten worden door scherpschutters??……..Voor de deur is er weer van alles gaande, Hilux autos rijden af en aan en groepen jongeren van de JS met maskers en motor helmen trekken de straten in. Ik voel dat het mis gaat, een politie inspectuer komt bij me langs, drinkt even koffie met me en maakt nog een video voor de grap. Hij kent me al jaren, ik was beste maatjes met zijn zusje die nog niet zo lang geleden aan kanker is overleden. We hebben het nog even over haar, we missen haar, en dan vertrekt hij.Ik doe de deur goed dicht en blokkeer deze weer met ijzeren buizen, ik ga slapen….tenminste dat ga ik proberen… de beelden van Alvaro houden me weer wakker, zijn laatste woorden ; me cuesta respirar, ik kan ze gewoon niet vergeten…Onze presi en zijn vrouw ( vice presi) hebben opdracht gegeven enkele nieuwskanalen te blokken, de kanalen die de protesten uitzonden….Zoals 100% noticias, het kanaal wat ikveel keek. Ik ga nog even naar de deur van de comedor, de menutie kist staat nu hier en zie de ME met Ak 47 recht voor me staan, wens ze goede nacht, ze vragen nog even water wat ik ze opnieuw geef en sluit ook deze deur nu helemaal af. Als ik op de bank ga liggen lopen de emoties weer op, ik huil in stilte…. Gelukkig slapen de gasten die er nog zijn al.
Alvaro Conrado je bent ook mijn held zeg ik zachtjes….en dan gaat het mis, het Gemeentehuis staat in de fik, op 50 meter van mijn hostal. Ik word gebeld of ik oke ben, doe de houten deur weer open en gelijk weer dicht, het lijkt wel oorlogsgebied buiten, gasbommen, schoten, stenen die op straat vallen ik hoor en zie alles, vandaag zal ik niet slapen, ik zit klaar met een honkbalknuppel achter de deur en de angst en adrenaline vechten om een plekje in mijn lichaam, ik denk nu echt, het is voorbij dit komt nooit meer goed. Gelukkig worden wij zelf niet direct aangevallen maar we zitten wel midden in de vuurlijn. De gasten worden ook wakker, enige paniek wat sne weerl verdwijnt en om de stress te beperken word er bier op tafel gezet, lief van die lui maar ik wil en moet helder blijven, aan de andere kant van de deur staan ze met AK 47 klaar om te schieten, geen tijd voor bier voor mij. Het vuur bij het Gemeentehuis is alweer uit. Er heerst ineens een angstige stilte wat me de eigenlijk nog meer angst geeft.
Mijn gasten zien de ernst denk ik nog niet helemaal, ik wel of ben ik een doemdenker? In de volgende blog meer ….
ik weet niet of jullie mijn blog van jaren geleden nog herrinneren, leuke gekke trieste spannende verhalen van mijn leven in Nicaragua. in 2014 stopte ik met bloggen en vandaag 13 juli 2022 heb ik besloten deze blog ruimte weer te gaan gebruiken om jullie een kijkje te geven in het leven of beter gezegd mijn leven in een land onder enorme onderdukking waar sinds 18 april 2018 niks meer is zoals het was. Ik ga jullie beetje bij beetje vertellen over mijn ervaringen, belevenissen en strijd om vrijheid tegen een regime wat met de dag extremer wordt. De gevaren, frustraties, maar vooral de ongerechtigheid. Wees vrij om het te delen, maar ik wil jullie vragen om het niet publiekelijk te posten. Zoals jullie weten zijn de represalles tegen de waarheid vertellen extreem. Dat ik toch kies om te gaan schrijven daar heb ik mijn redenen voor. ook zal ik om veiligheids redenen namen veranderen. Ik hoop dat ik jullie met de komende blogs inzicht kan geven in wat er allemaal gebeurd met een volk onder onderdrukking. met andere woorden een kijkje in de keuken van Nicaragua.-
18-04-2018 ik ben in mijn hostal het is nog ochtend, zit op het lounge bankje in de comedor de televisie staat aan zoals gebruikelijk in deze landen. het nieuws begint en er komen beelden door van een groep mensen de protesteren in de hoofdstad tegen de nieuwe pensioen regelingen. Ik zit eigenlijk gewoon even met koffie te relaxen, dan komen de beelden binnen dat er gevochten word, de protestanten worden aangevallen, er wordt gevochten, stenen gegooid en de journalisten worden aangevallen. Ze hebben mijn aandacht, kijk vol verbazing hoe dit helemaal uit de hand loopt. Dan krijg ik een whatss apje binnen, een goede vriendin ze stuurt me een foto van haar man die beeld journalist is en bij wie werkelijk zijn kop ingslagen wordt met een ijzeren buis en zijn foto en video apperatuur gestolen. Ze verteld dat hij hechtingen in zijn hoofd heeft maar dat het verder wel ok gaat met hem. We kletsen even, en vol frsutratie ga ik weer aan het werk, maar kan dat beeld van hem niet uit mijn hoofd zetten. De hele dag zijn er nieuwsprogrammas die de situatie in beeld brengen en al snel is het duidelijk dat de jongeren organistie van de politieke partij ook wel JS genoemd de protesten blijven aanvallen. Meer vrienden en vriendinnen appen er op los, er is vooral veel te doen om de foto van mijn vriendin haar man.
De dag verloopt gespannen, de oproep is duidelijk, morgen gaan ze opnieuw protesteren, nu niet alleen tegen de pensioenregelingen maar ook tegen het gebuikte geweld van vandaag. Er komt vandaag niet veel werk meer uit mijn handen, mijn gedachten zijn bij mijn vrienden die bij de protesten aanwezig waren en er niet geheel zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen.
Wil je weten hoe dit afloopt?
blijf mijn blog volgen, ennuh ik zit niet te wachten op reacties die me beoordelen of veroordelen, wees lief het is al shit genoeg.
xx
Diaan
Week drie is inmiddels voorbij, de tijd gaat snel.
Deze week was een week van innerlijke worstelingen en ontdekkingen. Vorige week donderdag begon er van alles te borrelen. De werkers/bouwvakkers die hetgebouwtje van Esther aan het plaatsen zijn delen iedere dag wel iets van hun eten. Ik had eerst zoiets van dat het vrijblijvend moest zijn en dat het verwachtingen creëert,en sinds ik dat los kon laten en ik daaraan mee doe heb ik gemerkt dat dat verbind, het schept juist een band, samen delen is heel mooi.
Een andere worsteling kwam in het weekend, ik vroeg me af wat ik hier deed, voelde me niet thuis, alleen, vind ik het vervelend dat ik geen Spaans spreek(ben wel met cursus bezig), twijfelde of ik wilde blijven en terwijl de dames in huis een vol weekend hadden, worstelde ik me er doorheen, ik kies dan toch voor op mezelf zijn.
Gelukkig kan ik alles met Esther bespreken, en dat maakt dat ik me toch steeds meer thuis begin te voelen. Ook met mijn lief heb ik bijna dagelijks een lijntje, zo fijn om te delen wat er speelt en daarin volledig ontvangen te worden.
Het eiland hier(Ometepe) staat er om bekend dat het dit soort processen los kan maken, ook van mijn huisgenoten kreeg ik te horen dat er heel veel emoties spelen of gespeeld hadden sinds ze op het eiland zijn.
Na alle worstelingen die ik had, voel ik me nu gelukkig weer een stuk beter, begin ik mijn draai te vinden en heb ik zeker het idee dat ik wil blijven. Tja, ik ben hier niet voor niks, nog steeds benieuwd wat deze periode me nog meergaat brengen. De foto’s deze week zijn wat minder spectaculair, een reis naar binnen geeft nu eenmaal andere(eigenlijk geen)foto’s en is zeker niet minder mooi….
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 54 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/200/125_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => innerlijke-reis ) [1] => stdClass Object ( [reportId] => 5105171 [userId] => 434844 [countryId] => 137 [username] => MarcinNepal2017 [datePublication] => 2024-11-21 [photoRevision] => 0 [title] => De eerste 2 weken [message] =>Nu bijna 2 weken op Ometepe. Tja, wat kan ik allemaal vertellen, eigenlijk voelt het nog steeds heel bijzonder. Aan het werk zijn voor iemand die ik eigenlijk niet goed kende. Soms ook wel zwaar, omdat haar project nog in de bouwfase zit. Stenen dragen, cement maken met de schep op de grond, zand scheppen, beton storten, ijzerdraadjes voor het betonijzervlechten knippen.
Soms als er niemand Engels praat voelt het ook wel eens wat minder leuk.
Verder is het ook wel een mooi proces omdat we met zijn drieën in het huis wonen. Rekening houden, eten we samen, van wie zijn die sokken, is de badkamer weer bezet, het gaat ook eigenlijk best wel goed, want als we ergens mee zitten spreken we dat uit.
Gelukkig is het na wat kletsnatte regendagen weer droog geworden en ook warm. Ik trek er regelmatig met de motor op uit, nog nooit op gereden dus best wel spannend. Naar de watervallen, een ander dorp, onverhard tussen vooral lokale mensen, een keer toen ik verkeerd gereden was in het donker door de regen.
Het avontuur wat ik zocht krijg ik wel. Midden op een afgelegen onverharde weg begaf de motor het ook nog, gelukkig schoten er lokale mensen te hulp. Cummuniceren ging eigenlijk amper omdat ik geen bereik op mijn telefoon had en de mensen spreken alleen maar Spaans, en ik eigenlijk helemaal niet.
Toch kwam er een monteur, en na mijn achterwiel uit elkaar gehaald was bleek het lager daarvan kapot te zijn. Hij naar een dorp gereden voor een lager en drie kwartier later was hij terug en zette alles weer in elkaar, schade 8 euro! Natuurlijk heb ik hem fooi gegeven, maar het is hier allemaal zo goedkoop.
Voor mij is het nog flink verkennen hier, mijn plekje vinden, en ook waarom ben ik hier, wat brengt het me. Ik heb niet overal een antwoord op, maar ik heb het gevoel dat ik op de juiste plaats ben en vind het hier zeker boeiend en avontuurlijk, en warm [e-1f60a]
[vip] => [userRegistrationDate] => 2017-10-19 12:28:04 [totalVisitorCount] => 26008 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 46 [author] => Marc [cityName] => Moyogalpa [travelId] => 530273 [travelTitle] => Workaway in Nicaragua [travelTitleSlugified] => workaway-in-nicaragua [dateDepart] => 2024-11-06 [dateReturn] => 2025-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 11 [goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,moyogalpa [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/434/844_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-eerste-2-weken ) [2] => stdClass Object ( [reportId] => 5090984 [userId] => 441735 [countryId] => 137 [username] => midamfrancine [datePublication] => 2023-02-16 [photoRevision] => 0 [title] => 3de verslag: Nicaragua van 19 jan.-3 feb.2023 [message] =>Hallo allemaal,
Inmiddels heb ik ook Nicaragua bezocht. Hieronder kun je lezen wat ik hier gezien en gedaan heb.
P.S. Lees mijn belevenissen als een boek, stukje bij stukje, want anders is het lang en saai
DONDERDAG 19 JANUARI: SAN SALVADOR.
Vandaag ga ik met de bus van San Salvador naar Managua in Nicaragua, tenminste dat was de bedoeling. Maar de goden waren me niet goed gezind. Het begon vannacht al toen ik wakker schrok en me realiseerde dat ik mijn geluksring kwijt was. Ik denk dat hij af is gegaan tijdens het zwemmen in Santa Ana. Dit was al een slecht voorteken voor de komende dag. Om 0.3.30 uur sta ik op, kleed me aan, eet een tortilla met koffie en pak bus 29 naar de Tika bus terminal San Carlos. In het kantoortje zitten nog 3 Fransen die ik eerder ben tegengekomen tijdens mijn reis. Toen moesten we ons registreren , het ticket, paspoort en corona bewijs laten zien. Toen bleek dat ik online niet het migratie formulier had ingevuld voor Honduras en Nicaragua. Ik had wel zo'n formulier uitgeprint om dat met pen in te vullen, maar niet online opgestuurd en dat had wel gemoeten. Dit kon vandaag ook niet geregeld worden, tenminste voor Nicaragua (wel voor Honduras) want dat moet minstens 1 dag voor vertrek gedaan worden. Dus er zat niets anders op dan terug te gaan naar mijn hotel en daar online deze formulieren in te vullen (de links had de baliemedewerker me gegeven ). Ik stap weer op buslijn 29 , maar twijfel of hij wel de goede richting op gaat. En daarbij kwam ook nog dat ik mijn trolleytas niet door het draai-poortje in de bus kon krijgen waardoor ik de rit staande op het trapje bij de enorm dikke chauffeur heb gemaakt. Toen ik uitstapte had ik pas een hand vrij om hem te betalen. In mijn hotel BELLA LUZ was het geen probleem om 1 nacht bij te boeken. Met goede moed begin ik online op mijn smartphone de formulieren in te vullen, maar ik moest tig keer opnieuw beginnen of omdat het formulier geen genoegen nam met mijn ingevulde gegevens of dat hij blokkeerde of omdat het hokje waarop ik moest klikken buiten het scherm viel of dat internet uitviel etc. Toen heb ik het nogmaals geprobeerd op mijn tablet, dat ging iets beter, maar ik bleef problemen houden. Daarna de hulp ingeroepen van de hoteleigenaar, maar dat schoot ook niet op. Na 3 uur worstelen ben ik opgestapt en gaan lopen naar het kantoor van de Tica bus, met de vraag of zij mij a.u.b. konden helpen met het invullen van deze migratie formulieren. Dat wilde ze wel doen en in 15 min. was het klaar en had ik 2 formulieren in handen voor Honduras en Nicaragua. De baliemedewerkster had alleen mijn paspoort nodig en hoefde helemaal niet van mij te weten: de periode van verblijf in Nicaragua en de hotelgegevens en mijn e-mailadres etc. En toen ik daar naar vroeg zei ze " je gaat toch alleen op vakantie in Nicaragua" dan hoef je dat allemaal niet in te vullen. Maar als ik dat zelf niet had gedaan bij de online versie, dan kon ik nooit naar de volgende blz. van het formulier. Maar ik was blij dat het gedaan was. Hopelijk accepteren ze deze formulieren ook aan de grens. Ik ben nog wat onder de indruk als ik naar mijn hotel loop. Om een beetje bij te komen zet ik aantal foto's op mijn weblog. Ook stuur ik een bericht naar het hotel in Managua dat ik een dag later kom. Daarna loop ik naar het centrum en kijk naar de dansers op Plaza de Liberdad. Daar word je toch een beetje blij van. ' s Avonds ga ik weer op tijd naar bed want morgen doe ik mijn 2de poging om naar Managua in Nicaragua te komen.
VRIJDAG 20 JAN: VAN SAN SALVADOR NAAR MANAGUA IN NICARAGUA:
Om 0.3.30 uur gaat het alarm weer af. En om 0.4.10 uur pak ik weer de bus lijn 29. Iemand in de bus helpt me om de koffer erin en eruit te zetten. Ik stap iets te vroeg uit de bus en moet 300 m lopen naar het kantoor van de Tica bus. Daar stond nu al een hele rij mensen ( i.t.t. gisteren) .Uiteindelijk ging de balie pas om 4.40 uur open . Er staan ook 2 Nederlandse meisjes in de rij., die komen uit Guatemala Stad en hebben de hele nacht al in de bus gezeten. Als ik aan de beurt ben gaat mijn corona app niet open , en hij vraagt een internet verbinding, maar die is daar niet. Gelukkig was het dezelfde baliemedewerkster die me gisteren geholpen heeft met de migratie papieren, dus ze geloofde me wel dat ik een geldig corona bewijs had. Ze heeft ook mijn stoelnummer verandert van 3 naar 21. In de bus zit ik naast een Nicaraguaanse vrouw. De helper van de chauffeur vertelt ons waaraan we ons moeten houden m.b.t. de wc aan boord en bij de douane. En als onze papieren niet in orde zijn dan draaien we daar zelf voor op. Ook dat we een geldig corona vaccinatie bewijs moeten hebben anders zouden ze ons niet toelaten. Ik kreeg het al een beetje benauwd want als de app dan niet opengaat dan ben ik het haasje. Dus ik vroeg de helper of hij het password van de wifi had van de bus. Daar deed hij nogal moeilijk over, maar uiteindelijk nam hij mijn smartphone mee en bracht het password in. Er stond op " verbonden ", mogelijk geen internet. Maar op dat moment kwam er een appje binnen van de IJsselsteinse buren, en toen wist dat ik verbinding had. Doch mijn corona app ging telkens maar een paar seconden open en dan verdween hij weer. Ik probeerde met mijn mobiel een screenshot te maken, maar dat lukte niet. Toen heb ik er een aantal foto's van gemaakt met mijn tablet. Ik was blij dat het gelukt was. Om 10.15 uur zijn we bij de grensovergang van El Salvador en Honduras. Bij de grens van el Salvador kwam een vrouwelijke douane beambte in de bus en die gaf een krabbeltje bij de stempel van Guatemala en nam het kleine migratie papier in. Daarna moesten we doorlopen naar de Hondurese grens. Daar moesten we in de rij staan. Bij de balie moesten we ons paspoort laten zien, $3 betalen, er werden vinger afdrukken gemaakt en een gezichtsfoto en de corona foto tonen. Dat ging gelukkig allemaal goed. Maar later realiseerde ik me dat ik geen $2 had teruggekregen van de baliemedewerkster ,want ik had $5 gegeven. BALEN !! Door de spanning had ik er op dat moment niet aan gedacht. Als iedereen weer in de bus zit , dan rijdt de bus een stukje door naar een restaurant waar mensen die dat wilden konden gaan eten. Ik had zelf eten mee genomen. Het is hier wel erg warm, ondanks dat het deels bewolkt is. Eindelijk gaan we om 12. 15 uur weer rijden over de PANA AMERICANO. In de bus is het nu ook warm i.t.t. vanmorgen. De bus gaat niet zo hard 60-80 km per uur. Op afstand zie je bergen liggen. We passeren dorpjes met kleine huisjes. Ik schrijf wat en rust wat. Hopelijk zijn we vóór het donker in Managua want ik kan waarschijnlijk Maps.Me niet gebruiken omdat ik geen kaart van Nicaragua kan downloaden met de slechte internet verbinding in de bus. Het hotel is maar 500 meter van de busterminal , dus goed om te lopen, maar als het donker is, kan het zonder navigator nog best moeilijk zijn. Om14.45 uur verlaten we Honduras weer en moeten we het paspoort weer tonen. Dan stappen we weer in de bus en moeten het migratie formuliertje afgeven aan een Tica bus-mannetje in de bus en $15 betalen (geldt voor buitenlanders, Centraal Amerikanen betalen $3) Dan rijden we naar de Nicaraguaanse grenspost waar we onze ruimbagage moeten pakken en door de scanner halen. Dan gaat de bagage weer in de bus en moeten we op volgorde ( ik ben nr. 33) in de rij staan bij de balie. en het paspoort tonen en vingerafdrukken maken. Ze vroegen niet eens naar het officiële migratie formulier. Om 17.15 uur gaan we verder met de bus.
De 2 Nederlandse meisjes gaan er in Leon uit, om 19.15 uur. Managua is nog een stuk verder. Dus ik zal wel een taxi moeten nemen. Uiteindelijk komen we in Managua bij de Tica busterminal aan om 20.45 uur. De bagage wordt uitgeladen en iedereen gaat zijn weg. Ik loop door het gebouw naar de straatkant. Bij de deur staan al verschillende taxi chauffeurs te roepen of je een taxi nodig hebt. De taxichauffeur vraagt $10 als ik het adres van het hotel doorgeef. Toen ik zei dat ik het te duur vond verlaagde hij de prijs naar $8 , en daar ging ik ook niet op in, mijn bod was $5 ( want dat had de hoteleigenaresse geschreven) en daar stemde hij mee in. Toen ik naar de auto liep , schrok ik van het oude en beschadigde beestje, maar ik ben toch ingestapt. Maar hij heeft me wel vóór het HOTEL LA POSADA DEL ARCANGEL afgezet (al was het vgl. mij via een omweg).Daar werd ik hartelijk verwelkomt door de eigenaresse. Ze wist precies wie ik was, en benoemde zelfs mijn verlate aankomst van 1 dag. Zij heeft toen ook de prijs aangepast naar 2 nachten (terwijl ik 3 nachten had geboekt ). Ik vond dat wel erg sympathiek !!! Ik was verrast door de gezellige ruimtes , aangekleed met grote schilderijen van Charles. Ook mijn kamer zag er goed uit. Een groot 2 pp bed, grote tv met Netflix, antieke kastjes, 1 flesje water, badkamer met warme douche en airconditioning en ook grote schilderijen aan de muur. Het voelde als een warm bad na die verschrikkelijk lange bustocht en onzekerheid door het niet kunnen downloaden van de kaart van Nicaragua en de taxi . Ik heb meteen op mijn kamer , op mijn 3 toestellen, de kaart van Nicaragua gedownload op Maps.Me. Daarna ben ik me heerlijk warm gaan douchen en om 22.00 uur lag ik in het heerlijke 2 pp bed.
ZATERDAG 21 JANUARI: MANAGUA
Om 0.7.30 uur sta ik op. Ik heb heerlijk geslapen en voel me een ander mens. Daarna ga ik ontbijten ; wat een genot om weer verwend te worden. Ik krijg een gevulde omelet met ham en kaas en Gallo pinto (lokaal gerecht met rijst en bruine bonen).
Daarbij krijg ik ook nog 3 soorten fruit, een glas vruchtensap en verse kaas en geroosterd brood en koffie. Daarna ga ik rond 10.30 uur lopen. Eerst ga ik wat bezienswaardigheden van Maps.Me bezoeken: bestaande uit kerken en parken in de buurt van het hotel: niet echt bijzonder , maar ik vond het al lekker om in die warmte buiten te lopen na die lange bustocht van gisteren. Het zou 32 graden zijn maar door de lichte bewolking en de stevige wind is het goed te doen. Onderweg ga ik bij een ATM Cordoba 's pinnen. Daarna loop ik naar het COMMERCIËLE CENTRUM met erg drukke binnen en buiten markten. Daar heb ik een geel bloesje gekocht voor 70 Cordoba = €1,89 en een zwarte leren ceintuur voor 150 Cordoba = €4. Daarna ben ik doorgelopen naar de OUDE KATHEDRAAL deze wordt niet meer gebruikt maar is vervangen door een nieuwe kathedraal in het centrum. In die omgeving staat ook het NATIONALE PALEIS en andere monumenten uit de tijd van de bevrijding. Daarna doorgelopen naar de KUST EN DE BOULEVARD LANGS HET MEER VAN MANAGUA. Hier staan, als versiering, grote gekleurde kunst bomen. Het is een echt mooi toeristisch uitgaans-omgeving. Terug in mijn hotel kan ik ' s avonds nog heerlijk in de tuin buiten zitten in mijn T shirt. Wat is het een zaligheid !
ZONDAG 22 JANUARI : VAN MANAGUA NAAR LEON:
Tijdens het ontbijt spreek ik een Duits stel die gefietst hebben van Alaska naar Nicaragua in 6 maanden. En haar man of vriend is nu een beetje ziek en daarom doen ze het een beetje rustig aan. Maar het plan is naar Costa Rica en Panama te fietsen , daarna vliegt hij naar Duitsland terug en gaat zij verder met de boot naar Columbia en fiets alleen in Columbia. Dat vind ik erg dapper. Daarna loop ik naar de Tica bus terminal, want ik wil weten of ik voor de grens van Nicaragua en Costa Rica op 3 februari ook zo'n ingewikkeld online migratie formulier moet invullen. Gelukkig is dat niet het geval. Zij volstaan met het paspoort, een klein handmatig ingevuld migratie formulier en $4. Om 11.00 uur ga ik met een taxi naar UCA waar een interlokaal microbusje me naar LEON brengt. De Taxi kost normaal 70 Cordoba (€ 2, 25) maar omdat het zondag is rekent hij 100 cordobas = €2,70. Als ik bij de UCA aankom staat het busje er al en neem ik de laatste plaats op de achterbank in. De trolley tas kan net achter de schuifdeur staan en de rugzak in het middenpad. Ik zit naast een Nicaraguaanse man die meteen begint over geld wisselen , maar dat doe ik nooit meer na de slechte ervaring in Ghana. Daarna hebben we toch nog wel in het Spaans gesproken over Nederland en Nicaragua.
Het busje kost 78 cordobas ( = € 2,10) , maar voor de trolleytas moest ik extra betalen nl. totaal 100 cordobas (€2,70). Rond
12. 45 uur zijn we in Leon. Ik stap eerder uit want dat lijkt mij korter dan door te rijden naar de terminal. Dan moet ik nog wel 1,5 km = 18 min. lopen naar HOTEL HARVEST HOUSE. Er is in die straat een markt waardoor het daar druk en bloedwarm is. In het hotel word ik leuk opgevangen door de vrouwelijke medewerkster. Ik heb kamer nr.14 met een 2 pp bed en koude douche en wc en een fan, een zitje buiten voor de deur. Het is incl. ontbijt (wist ik niet ) en ik kan gebruik maken van de keuken .
Daarna ga ik wat etenswaar halen, m.n. fruit en groenten zijn erg goedkoop. Vervolgens loop ik naar het Centrum waar vele hele grote en mooie kerken bevinden zoals de RECOLLECTION KERK, PARROQUIA DE SAN JUAN APOSTOL, KATHEDRAAL VAN LEON, PATIO DEL PRINCIPE CATEDRAL LEON, PARROQUIA NUESTRA SENORA DE DOLORES , ST. FRANCIS OF ASSISI CHURCH. 's Avonds kan ik nog lang buiten zitten want het koelt maar af tot 21 graden. De hele nacht laat ik de fan draaien want anders is het niet te harde op mijn kamer
MAANDAG 23 JANUARI: LÉON
Voordat ik me kan gaan douchen moet ik de waterpomp aanzetten want anders staat er geen druk op het water. Meteen was ik wat kleren uit. Daarna ga ik ontbijten. Dit doe ik samen met een Australisch gezin met 2 kinderen die al 6 maanden in Nicaragua verblijven omdat ze het niet eens zijn met het Australisch beleid. Als ontbijt krijgen we scrambled eggs en Gallo pinto. Daarna ga ik naar de busterminal om uit te zoeken waar en hoe laat de bus gaat naar MALPAISILLO, morgenochtend. Hij gaat elk half uur. Dus morgen ga ik het uitproberen om naar de TELICA VULKAAN te gaan.
Ik loop nog eventjes over de markt , maar ook nu is het hiervoor veel te warm en te druk. Het is / wordt 34 -36 graden. Daarna loop ik naar LA IGLESIA DEL CALVARIO en de BASILICA CATECRAL DE LA ASUNCION. Ik ga niet naar het dak van de kathedraal want daar moet je je schoenen uitdoen en dan is het bloedheet aan je voeten. Ook bezoek ik de MERCADO CENTRAL = de overdekte binnenmarkt . Eigenlijk is het veel te warm om in de binnenstad te lopen. Dus ga ik een tijdje op een bankje in de schaduw zitten. Dan zie ik voor mijn eigen ogen een vrouw midden op het plein haar broek naar beneden trekken en gaat plassen. Hoe durft iemand dat zo in het openbaar te doen. Doch niemand reageert erop. ' s Avonds ga ik op tijd naar bed want ik wil om 07.30 uur aan het ontbijt zitten want daarna ga ik naar de TELICA VULKAAN.
DINSDAG 24 JAN: LEON (poging om naar de vulkaan te gaan)
Om 8.40 uur pak ik op de BUSTERMINAL van Leon, de bus naar MALPAISILLO. Hij doet er 1 uur over en kost 35 cordoba = €0,81. In MALPAISILLO kijk ik op Maps.Me en zie dat de afstand naar de Telica vulkaan 23 km = 6 uur lopen is , en naar De Cerro Negro 28 km = 6 uur 14 min lopen. Dit is verder dan ik verwacht en gehoord had. De jongens van de fietstaxi's zeggen dat Cerro Negro vulkaan dichterbij is dan Telica vulkaan. Ik weet dat ik deze afstanden heen en terug niet kan lopen , dus het beklimmen van de vulkaan gaat vandaag niet gebeuren. Dus ik besluit om dan maar een déél van de route naar de Cerro Negro vulkaan te gaan lopen. De eerste straten zijn verharde wegen maar al gauw kom ik op een lang, onverhard pad terecht. Soms met zicht op de heuvels ( wrsch. zal er een wel de Cerro Negro zijn) . De zon schijnt volop en de temperatuur is 34-36 graden. Het is zo warm dat ik in mijn B.H. ga lopen. Op een gegeven moment kom ik een corona vaccinatie team tegen. Ze zijn erg enthousiast om mij te zien. Af en toe word ik gepasseerd door enkele motors, paard en wagen en pick-ups, maar voor de rest is het vrij stil. In het plaatsje ROTA staan een paar huisjes. Om 13.00 uur, nadat ik 13 km heb gelopen, keer ik om en loop weer 13 km terug naar MALPAISILLO. Gelukkig kan ik onderweg nog 1 liter water kopen want je verliest wel veel vocht bij deze hoge temperaturen. Om 16.20 uur komt de bus naar Leon. Ik ben behoorlijk moe en ben blij dat ik in de bus zit. Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik weet nog niet wat ik morgen ga doen : of naar het strand van PONCELOYA. (42 min met de bus naar het strand) of opnieuw een poging wagen naar de TELICA VULKAAN . Dus ik slaap er nog een nachtje over.
WOENSDAG 25 JANUARI : LEON - TELICA VULKAAN
Om 6.30 uur sta ik op. Nu weet ik het zeker. Ik ga weer een poging wagen om de Telica vulkaan te beklimmen. Inmiddels krijg ik ook een appje binnen dat een buurmeisje is geboren op 24 januari. Ook nu pak ik de bus naar MALPAISILLO, maar nu stap ik eerder uit nl. na 11 km bij QUIMERA PUENTE.
Ik zit naast een jonge man uit SAN JACINTHO. Die vindt het maar gevaarlijk en lang en onverstandig om in die hete zon de Telica te beklimmen. Hij kent wel een gids die me zou kunnen begeleiden. Maar ik bedank hem daarvoor.
Vanaf de QUIMERA Brug loopt een pad van 10 km. naar de TELICA VULKAAN. Het is best pittig gezien de omstandigheden , want eerst moet ik door een opgedroogde rivierbedding ,wat moeilijk lopen is. En andere stukken zijn vrij steil. En daarbij komt dat het bloedheet is. Onderweg vind ik een stok die goed van pas komt. Op de steile stukken, m.n. 1 tot 1,5 uur vóór de vulkaan heb ik wel even overwogen om terug te gaan. Maar ik heb toch doorgezet en daar ben ik achteraf wel blij om. Ik ben toen maar tot 100 gaan tellen en dan mocht ik van mijzelf gaan zitten. Dit heeft me wel verder geholpen. Ik ben maar 4 mensen tegen gekomen : 2 jongens en een jong stel. Gelukkig kwamen er ook wat minder steile stukken voor, waardoor ik uiteindelijk om 13.00 uur bij de krater aankwam (dus na 3H 45 uur lopen ) Het is een grote krater met gekleurde wanden waar zwaveldamp opstijgt, waardoor het zicht beperkt blijft. Het is een stratovulkaan , heeft 6 kegels, de hoogste daarvan is 1061 meter hoog. Er is een dubbele krater op de top, 700 meter breed en 120 meter diep.
Er worden hiernaar toe ook SUNSET TOURS en OVERNACHTINGS TOURS georganiseerd, maar ik ga liever overdag en bepaal zelf mijn tempo en het scheelt me $50 of nog meer. Ik blijf een half uur bij de krater. Ik probeer wat te eten , maar ik heb zo'n dorst dat ik de gemaakte tortilla's niet weg krijg. Daarna loop ik nog richting de VLEERMUIZEN GROT , maar die laat ik voor gezien. Om 13.40 uur loop ik die 10 km weer terug, nu in 3 uur. Ik dacht dat het veel sneller zou gaan, maar dat viel tegen doordat op de paden naar beneden veel rollende stenen liggen, waardoor je snel uitglijdt. Maar het is minder inspannend dan naar boven. Daarna pak ik de bus weer terug naar Leon waar ik om 17.30 uur aankom. Op mijn smartphone zie ik dat ik vandaag 30,5 km in totaal heb gelopen.
DONDERDAG 26 JANUARI: VAN LEON NAAR GRANADA.
Om 10.00 uur neem ik afscheid van het hotel en loop via de markt naar de terminal. Ik wou eerst een omweg maken omdat het soms zo druk is met mensen, bakfiets taxi's en auto taxi's, maar ik heb het niet gedaan, en ik kon er door heen komen
De "intercollectivo" naar Managua stond al klaar bij de busterminal. Mijn koffer gaat op het dak (want anders moet ik voor 3 personen betalen (en mijn rugzak gaat mee de microbus in) Ik moest 100 cordobas betalen (voor mijzelf en de koffer). Hij doet er 2 uur over een afstand van 94 km) . Als ik uitstap in Managua staat de " intercollectivo" naar Granada al klaar en kan ik en de bagage zo overstappen. Naar GRANADA is het 45 km en hij doet er 1 uur over en kost normaliter 37 cordobas (maar met koffer 64 cordobas) Ik moet uitstappen bij Iglesia Merced en dat is 25 meter of 2 blokken van HOSTEL DE BOCA EN BOCA. Het is op deze vakantie weer voor het eerst dat ik op een slaapzaal slaap met 5 een persoonsbedden op de 1ste verdieping, met een fan en een kast per persoon . Er liggen nu alleen maar mannen op die zaal. De douches en de w.c's zijn beneden. Er is een gedeelde keuken (met ijskast). Er is een binnentuin met zitjes en een bar met een open dak. Het ziet er gezellig uit. Na me geïnstalleerd te hebben, ga ik de Stad Granada bezoeken met de IGLESIA de la MERCED, het Centrale Park (wat ik nog ken van mijn groepsreis met Djoser), PALACIO MUNICIPAL, PALACIO EPISCOPAL, de Cathedral. Bij de IGLESIA DE GUADALUPE staat weer een vijftien jarig meisje in bruidsjurk. Daarna loop ik, via de CALLE EL CAIMITO (autovrij met veel restaurants) naar de kust van het MEER VAN NICARAGUA met het Parque Urbano. Daar ligt een dok en een loopbrug waar ook schepen vertrekken naar OMETEPE. Om 18.00 uur wordt een welkomstdrankje aangeboden door het hostel. Alle nieuwkomers zitten aan een grote tafel. Erg gezellig met alleen maar jongelui. Na een koude douche ga ik naar de slaapzaal. Er liggen al 2 mannen in bed, daarom moet ik stil aan doen en geen licht aan doen en dat is best lastig.
VRIJDAG 27 JANUARI: GRANADA: LAGUNA DE APOYO
Ook in dit hostel is het ontbijt inbegrepen . De ene dag krijg je gallo pinto en de andere dag 2 pannenkoekjes met stukjes banaan en stroop. Via Calle LA POLVORA loop ik naar de LAGUNA DE APOYO. Het is een onverhard pad van ca. 6 km . Het is vandaag ook licht bewolkt en er staat een stevige wind waardoor het iets minder warm aanvoelt.
Helaas kom je niet helemaal aan het water, maar je hebt wel een mooi uitzicht over het KRATER MEER. Ook aan deze zijde loopt er geen pad parallel aan het meer. Daarna loop ik terug en ga een poort door richting Casa Vista Lagos. Dit lijkt op een landgoed waar welgestelden wonen , te zien aan de mooie huizen die hier staan. Op een gegeven moment loopt er een steile weg naar beneden, die ik ook voor een deel afloop. Maar ook nu kom ik niet helemaal aan het water. Helaas ! Dan loop ik terug. Om toch nog van het water te genieten ben ik vervolgens bij het MEER VAN NICARAGUA gaan zitten. Dit was wel lekker tot dat een wat zwakbegaafde vrouw naast me kwam zitten die maar niet van mijn zijde wilde wijken. Toen ben ik zelf maar opgestapt
Via de CALLE LA CARRILERA, loop ik naar de boulevard bij de dok. In dat straatjes staan hele armoedige huisjes. Wat een contrast met de toeristische boulevard en de Calle La CALZADA , een paar straten verder. Terwijl ik naar mijn hostel loop , probeert een jongen, die mij van achteren benaderde, mij mijn mobiele telefoon uit mijn handen te rukken . Gelukkig had ik hem stevig vast en daarna rende hij weg. Ik riep nog " politie ". Een paar mensen waren er getuigen van , maar konden ook niets doen. Ze zeiden wel dat het een gevaarlijk straatje was en dat ik voorzichtig moest zijn. Het was nota bene rond 17.30 uur en nog volop licht. Ik dacht dat Nicaragua het veiligste land was van Midden Amerika !
ZATERDAG 28 JANUARI: GRANADA, CATARINA, SAN JUAN DE ORIENTE EN NIQUINOHOMO
Vandaag ga ik met de bus naar CATARINA, 20 km van Granada (18 Cordoba, 55 min.). Als ik buiten kom ziet het vrij donker en begint het iets te regenen, daarom neem ik voor alle zekerheid maar mijn poncho mee. De hele dag doe ik mijn mobiel in mijn rugzak die ik op mijn borst draag. Een wijze les van gisteren want ik wil niet dat ze hem stelen. Ik loop in Catarina door de gezellige straatjes met leuke gekleurde huisjes. Er staat ook een kerkje, maar die is gesloten. Daarna loop ik door naar de MIRADOR. Hier heb je een geweldig uitzicht op het KRATER MEER, DE LAGUNA DE APOYO. Jammer dat het zo hard waait en bewolkt is. Er spelen ook muzikanten op een marimba, gitaar en rasp. Heel gezellig. Ik zie op Maps.Me dat er nog een 2de Mirador is. Hiervoor moet ik een pad volgen door het woud en direct langs de LAGUNA. Het is een prachtig onverhard pad met veel bloemen en mooie gekleurde vlinders en is 2, 5 km tot aan de Mirador ( je kunt nog wel verder lopen, maar dat heb ik niet gedaan) . Ik liep daar alleen en ben niemand tegen gekomen. Dus wat mij gisteren niet lukte om langs de LAGUNA DE APOYO te lopen , is me vandaag wel gelukt!!, maar precies aan de andere kant van de Laguna. Daarna ben ik teruggelopen en vlak voor het einde van het pad kom ik nog net te vallen toen ik op een grote kei stapte die niet vast lag. Hierdoor liep ik een huidwond op aan mijn rechter onderarm. Verder is Catarina nog rijk aan mooie bloemen en planten-bedrijven en een prachtige ECO TUIN. Heel apart voor midden Amerika. Daarna loop ik door naar SAN JUAN DE ORIENTE, waar veel pottenbakkers en kunstenaars zitten. En vervolgens naar NIQUINOHOMO, met een mooie oude kerk. Om 14.00 uur gaat de zon schijnen. Ik was van plan om de bus terug te pakken maar ik loop toch nog weer terug naar de MIRADOR VAN CATARINA, want met de zon en blauwe lucht is het zicht nog veel mooier. Daarna naar de bushalte gelopen bij de rotonde. Voor het eerst moest ik 45 min. wachten op de bus naar Granada.
ZONDAG 29 JANUARI: GRANADA - MASAYA
Vannacht sliepen we met 2 vrouwen en 3 mannen op de slaapzaal. Iedereen was ook nu weer stil
In de ochtend ga ik eerst naar de markt in Granada. Het is ook hier weer een ontzettend grote binnen en buiten markt. Ik begin in een stadium te komen , dat die drukte op de markt me tegen gaat staan. Daarna loop ik naar het mooie SAN FRANCISCUS KLOOSTER. Vervolgens besluit ik om toch de chickenbus te nemen naar MASAYA. Hij vertrekt om 13.20 uur, afstand 19 km, kost 17 Cordoba 's en komt om 14.00 uur aan op de terminal van Masaya , waar ook de markt/ MERCADO MUNICIPAL is. Ik vraag nog aan de chauffeur waar ik de bus terug naar Granada kan pakken en ik loop er zelfs naar toe en zie daar een chickenbus staan met het opschrift Granada erop. Dan loop ik eerst naar de IGLESIA DE SAN JERONIMO en naar de IGLESIA SAN MIGUEL en naar DE MASAYA LAGOON, wat een prehistorisch kratermeer is van 27 km2, die op een oude vulkaankrater ligt. Erg mooi ! Ook nu word ik gewaarschuwt voor dieven. Ik loop door de MERCADO DE ARTESANIAS dat achter een oude gerestaureerde muur zit. Hier hangen veel hangmatten en er liggen mooie souvenirs. Daarna loop ik naar de PARQUE CENTRAL , waar het gezellig druk is m.n. op zondag en een mooie kerk staat LA ASUNCION en een fietser kinderkarretjes trekt. Rond 16.15 uur loop ik terug naar de busterminal van Masaya. Maar het blijkt dat daar vandaan geen bus meer naar Granada gaat. Ik moet elders een bus zoeken; rechtdoor, bij een ziekenhuis etc. Op MapsMe wordt ook een bushalte aangegeven waar vandaan de bus naar Granada gaat, maar dat klopt ook niet. Daarna nog aan andere mensen gevraagd, waarvan de een zegt" er gaat geen bus meer naar Granada" en de ander gaf me nog wel hoop nl. dat ik op de grote weg de "collectivo" kon nemen van MANAGUA - GRANADA. Ik moest daarvoor wel nog een stuk lopen, maar toen ik daar aan kwam hoefde ik maar 5 min. te wachten toen hij kwam. Ik moest wel staan, want hij was vol, maar dat vond ik niet erg, want ik zat erin. Het voordeel was dat hij er maar 30 min. overdeed, veel minder onderweg stopte dan de heenweg bus, en bij de MERCED KERK , naast het hostel, stopte. En hij was maar 3 Cordoba duurder ( 20 Cordoba).
Toen ik in de microbus zat begon het ineens kortdurend te regenen. In de MERCED KERK heb ik nog een stukje van de kerkdienst meegemaakt en de hostie nog ontvangen.
Terug in mijn hostel slaapzaal valt het me op dat er ook nu weer 3 jongens , vroeg op de avond, op bed liggen met hun mobiel. Je zou denken dat ze liever alleen zijn , dan zich aansluiten bij de andere jongeren beneden. Of hebben ze moeite met het leggen van contacten?? Joost mag het weten.
MAANDAG 30 JANUARI: VAN GRANADA NAAR MOYOGALPA OP ISLA OMETEPE
Vandaag vertrek ik weer uit Granada en verkas naar MOYOGALPA op ISLA OMETEPE
Om 0.7.00 uur sta ik op. Ik moet alles stilletjes doen want de andere kamergenoten slapen nog. Om 8.00 uur krijg ik het ontbijt ; 2 pannenkoeken met schijfjes banaan en siroop met koffie en ananas toe. Om 8.40 uur loop ik naar de chickenbus die naar RIVAS gaat . De helper komt me al tegemoet en zet mijn koffer op zijn hoofd. Daarna gaat koffer en rugzak boven op de bus. De bus vertrekt om 9.20 uur . Het is maar goed dat ik gelezen had dat er om 9.15 uur en daarna pas om 11.30 uur een bus naar RIVAS ging, want anders had ik lang moeten wachten. De afstand is 65 km, prijs 50 cordobas en voor de bagage ook 50 cordobas. Aankomst in Rivas 10.50 uur. Daar staan heel wat taxi chauffeurs die je naar de haven van SAN JORGE willen brengen. Ik stap met een Hongaars stel in een gezamenlijke taxi. Daar heb ik de Ferry naar MOYOGALPA van 12.00 uur , die er ruim 1 uur over doet. Het herinnert mij aan jaren terug toen we, tijdens een groepsreis, schipbreuk op liepen midden op het meer en de journalist in ons gezelschap de kustwacht in Nederland opbelde. Maar nu verliep alles naar wens. In 10-15 min. loop ik naar GUESTHOUSE NENA IN MOYOGALPA. Ik heb daar een eenvoudige kamer met wc en koude douche en mag de koelkast gebruiken , maar niet de keuken en de wasmachine wat wel in Booking.com staat. Ik moet meteen ,bij inschrijving, betalen (ik had liever op de dag van vertrek betaald want dan kon ik beter zien of ik met cordobas of dollars zou betalen). Dus heb ik toen maar cash betaald met cordobas. Dit heeft wel tot gevolg dat ik de komende dagen zuinig met de resterende cordobas om moet gaan want ik wil de laatste dagen in Nicaragua niet meer gaan pinnen voor een klein bedrag. Na me geïnstalleerd te hebben ga ik kijken wat MOYOGALPA te bieden heeft. Het heeft 1 supermarkt (Pali) en vele kleine winkeltjes en een geel geverfde kerk, en vanaf de haven loopt de weg omhoog. Ik loop naar een uitzichtpunt over het meer. Al met al geen hoogstandjes. Rond 18.00 uur bekijk ik de zonsondergang bij het meer. Ook in dit Guesthouse kan ik 's avonds lekker buiten zitten, daar ben ik wel blij om want op mijn kamer is het vrij warm.
DINSDAG 31 JANUARI; MOYOGALPA -ESQUIPULAS
Deze douche is weer een nieuwe ervaring: het koude water komt uit de douche in een smalle stroom , idem als uit een slang of buis. Het ontbijt bestaat uit gallo pinta ,terwijl in Booking.com staat dat er een Amerikaans ontbijt wordt geserveerd. Het is niet veel en ik vraag of ik nog iets bij kan krijgen. NEE, is het antwoord of ik moet extra bij betalen. Ook een tweede kop koffie, kan er met moeite af. Vandaag ga ik lopend een paar dorpjes in de buurt van Myogalpa verkennen. Ik had gehoopt dat er een weg zou zijn langs het MEER VAN NICARAGUA, maar dat is niet het geval. Dus loop ik via de verharde weg naar ESQUIPULAS, waarbij ik langs de luchthaven la Paloma kom, met een mooi zicht op vulkaan Concepcion.
Daarna loop ik door naar LOS ANGELES (6,4 km). Via onverharde paden kom ik terecht bij LA PUNTA RESORT en PUNTA VIVA, twee uitzichtpunten aan het MEER VAN NICARAGUA. Daarna loop ik terug. Er staan veel bananen bomen langs de weg, en er rijden veel motors en scooters op de weg die veel gehuurd worden door toeristen om het eiland te verkennen. Aan het eind van de middag ga ik nog in een parkje zitten waar de ferry vertrekt en aankomt. Het is een gezellig plekje waar je ook de zon ondergang mooi kunt zien. Het lukt mij vandaag niet om tortilla's te kopen, alle kraampjes zijn gesloten of onbemand. Dus voor de afwisseling koop ik maar een heel bruin brood.
WOENSDAG 1 FEBRUARI : MOYOGALPA - SAN MARCOS
Ik wil wat meer van het eiland Ometepe zien o.a. Merida, maar er gaat maar 1x p.d. heel vroeg een bus er naar toe en die gaat aan het begin van de middag terug, dus dat is geen optie om te doen. Dus ik besluit om naar SAN MARCUS te lopen via een oplopende verharde weg. Hierbij passeer ik het plaatsje LA CONCEPCION , waar vandaan een pad loopt naar de VULKAAN CONCEPCION ( 3,5 uur lopen). Er passeren vrachtwagens met "platanos" en een paar hordes koeien begeleid door een jongen op een bromfiets. Verder kom ik regelmatig, quads, motors, scooters en fietsers tegen , maar ook vele kleine armoedige huisjes en scholen met kinderen in uniform. Vanaf San Marcos volg ik een onverhard pad naar PLAYA SAN JUAN. Hier liggen veel stenen en lavazand waardoor het moeilijk lopen is. Ik moet ook een afgesloten hek open maken, wat dient voor de koeien ( ik laat me hierdoor niet meer afschrikken) om bij het strand te komen. Doch de PLAYA stelt niet zoveel voor. Slechts 3 m. breed , zwart zand met stenen en bomen. Ik kom daar 3 personen tegen. Een vrouw die aan het wassen is en 1 man die net heeft gezwommen en 1 man die bezig was met een boot. Ik ga daar mijn brood opeten. Daarna loop ik terug via een onverhard pad wat aanvankelijk niet eens door MapsMe wordt aangegeven, maar vgl. 2 mannen is het de kortste weg naar San Marcos. Onderweg vind ik diverse sinaasappels die van de boom zijn gevallen wat goed van pas komt omdat ik nog wat hongerig ben). De blaar onder mijn rechter voet begint op te spelen. Onderweg krijg ik zelfs tot 2x toe een regenbui van 10 min. Het regent behoorlijk. Ik ga onder een boom schuilen. Als de regen voorbij is gaat de zon weer schijnen. Het is Jantje lacht, Jantje huilt. Rond 16.30 uur ben ik weer terug in MOYOGALPA. Ik vraag aan de eigenaar van mijn pension of ik een emmer kan krijgen om mijn wasgoed te laten weken. Ook hierover wordt moeilijk gedaan. Ik krijg een zwarte emmer die ik 2 uur mag gebruiken. Daarna doet zich weer een akkefietje met de koffie voor. Ik had al oploskoffie in een mok gedaan. De vrouw des huizes neemt de mok mee en dan blijkt dat ze de mok uitgespoeld heeft en alleen met warm water terugkomt. IK WAS ER AL BANG VOOR , dat dat stomme mens zoiets zou doen. Ik vraag van haar een nieuwe kop koffie en krijg die ook bij gratie Gods. Nadat ik gegeten heb begint het heel hard te regenen , tot 2x toe. Ik verhuis naar binnen . Daar spoel ik de was uit en hang het aan de waslijn onder een afdakje.
DONDERDAG 2 FEB: MOYOGALPA - EL JAPON EN SAN CAYETANO.
Ook vanochtend heb ik weer een aanvaring met het personeel van mijn pension. Ik vraag bij mijn ontbijt voor een 2de kopje koffie. Daar moet ik allereerst meer dan een half uur op wachten. Maar dan komt een meisje de koffie brengen en zegt daarbij dat ik nog 4 koffie moet betalen, ook van de vorige dagen. Ik reageer zeer verontwaardigt en geef de koffie terug en zeg " dat ik het niet normaal vind dat ik voor een 2de koffie bij mijn ontbijt moet bijbetalen". "In andere hostels en hotels hoort dat er gewoon bij". Het meisje sputterde nog tegen, maar ik zei " in dit pension kan niets van harte, overal moet je voor betalen " En dat ik het zal melden bij Booking.com. Toen nam ze de koffie mee en ik dacht dat ze hem weggespoelde in de gootsteen. Maar na 5 min. kwam ze terug met een kop koffie en zei dat ik er niets voor hoefde te betalen, zonder tekst of uitleg. Maar ik heb inmiddels mijn buik vol van dit pension. Gelukkig vertrek ik morgen. Daarna loop ik over een zandpad naar de plaatsjes EL JAPON EN SAN CAYETANO. Ik dacht dat ik zo door kon lopen naar Los Angeles, maar dat lukte me toch niet. Toen ben ik iets teruggelopen en het pad genomen naar de LUCHTHAVEN LA PALOMA . En daarna teruggelopen naar de haven waar de ferry vertrekt en aankomt en daarop een bankje gaan zitten en genoten van het uitzicht. Het is inmiddels overwegend bewolkt en het waait behoorlijk. Elk half uur vertrekt een ferry en komt er een aan. Terug in mijn pension zie ik dat ik nog steeds geen toegangscode van mijn appartement in San Jose ontvangen heb, dus ik stuur ze nogmaals een bericht, want zonder code kom ik het appartement niet in. Vanavond ga ik vroeg naar bed want morgenochtend moet ik om 05.00 uur opstaan voor de ferry naar RIVAS.
Vrijdag 03 FEBRUARI : VAN MOYOGALPA (NICARAGUA) NAAR SAN JOSE (COSTA RICA)
In de volgende blog gaat het verhaal verder met de belevenissen in Costa Rica van 3 tot 16 februari.
De foto's komen nog.
Groetjes van Francine
ik ga fanaf nu alles vout schijfen zodat er geen google translate gebrukt kan woorden ivm veilighijd. Ihk hep tot op vandag de dach nogh altied de patroelles vur min deur staan vandaar
Heellaass is ht dus nodich om dit te doen, maaruh jullie koomen er whel uit denkk ik.
We zein inmiddels in de maant mei belandt en het Vulk is radellosh, boos, gefrustreerd en buginnen zig steets meur te organizeeren. De boerhen, de studenthen en de moederz die huhn kindt zijn verluren in de protesthen.
De rgering steld een commissie vour de waarheis aan die zgn ondersjoek gaat doehn naar de omstancgheden, het wie, waarom is er veraantwordluk vur de doodden. De studenthen hebbun hun mivimiento univerteits van 19 april gevormdt. Zij eizen dat er een team van de menschenregtenorganisssies van de VN ht lant in mag om ondursoek te doen naar de doodun. Oouk de katooliiekuh kerk stapt in, zij eizen dater duidelukheid komt over de dooduhn. dit moed tot op de boduhm uitgezogt woordun.
ik probeer mijn llevuh weer op te pakkuh, boodschappen doen, Lucy uitlaten, de gewoonuh dingen maar al snel blijkt dat er niks meehr normaal nisk meer gewoohn is. Ik rijd langs patroellus op iederuh hoeck van de straat, zellufs bij de ingang van de supermarkt staan zuh zwaar bewahpunt, houd mun blik naar de grond en loop langs ze, mijn harruh gaan overiend staan-
In deze periode bugint men overal de straattun te blokkerren, muurtjes worden opgbouwd, iederuh wijk heeft zo zin beschermin. de patroelles kunnen de wijcken niet in. Ik krijg een apjuh van un vriendinnutjuh of ik me wil voeghen bij de group vn Granada. Ik besluit un vergaduring bij te wonen. Er zijn sekur 15 mensen aanwesug, hoor alles aan, mar houd me stil. Er kome dr. postun en save houses, er moetun jonguns gehulpen worden die (zwaar) gewund zijn geraaakt, en die gewiechert wordun in het ziekunhuas. Ik biet aahn om foor kleding en eetun te zorchen, foor de mensun die ondurgedoken zittun.
Geziinun waor iemand vun is vermourd, kindurun, vrouwun enz. Dezuh pakkettun moetun naar de save housus, en ohm zekur teh zijn dat ik nith gevolght wordt rijd ik meerduruh rondjus, stap ovur ineen taxi, en uiteindluk met een brevrinduh chofeur kom ik op de lokatie, mijn hart breekt, de mensun hebbun helemaal niks meer, geun papirun, geen kleding, geen geld niks en zijn in levunsgevaaar- Doolgelukkig meht de pakketun vertrek ik weer, sniek de duer uit, loop 2 blokkun ohm zekur te zijn dat ik niet gevollught wordt. hyaal mijn auto op, rij naar huus en begin te janken. het verhaal van een moedur met 7 jarug zoontju die verteldu me dat haar man de vadur van haae zoontjuh recht voor hun ogen door zn hoovd us gesgootun. Dit kind is voor de rest van zun levuh getruamatieerd ik zag de pijn in zun ogun, en kan did niut meur loslaten.
eun par dagun laur maak ik 70 pakketjus etun, deel deze uut in de armste wijken en een deul gaath opnieuw naahr dde what uik nu noem du anna frank huisun. meth de collgas reguluh wu daht dezu mensun het land uut komun, midduh in de nagcht vertrekt trnsport, wisslun autoos ondurwgh en met coyootes kriegn wuh zu over de grenz. zeuhr 70 persoonuhn hebbu we zo kunnun rden.
ondurtusuhn ligt het lnd plat dour de blokkaaddus, er word een nasionale staakink geeisd, de vakbondun mengen zich in de discussies, er komt een diallog met de regerin. Samun met de studentun, de boerun, de kerk en de vanbondun van de prive secthor wordt er gesprokun over wat er in de diallog geesit, besprokun moet worduh.
Mijn Hostal is nog altijd open, en ik ga binnenkort naar Cost aRica want ik heb een rondreis te begeleiduhn. Probeer me daar een beetje op te focussun maar mijn gedachten zijnn bij het volkvan mijn landje.
Het is binnunkort moederdag hier, en dit is 1 vaan de balengrijkere feestdagen van het land. Opdeze dag wort eenvan de grootsuh proteestmarsen ooit geplnd, er wurd gevraacht omin het zwart te koemn uit respect naar alle moedurs die een kind verlorun hebbun in de protestun-
Het moet een soort van stille toct wordne.
onmdurtuss wordun de eisen beknt gemaakt, stop de represieh, mensunregttunorganisties het land in, alle paramillitairun van straat, en opun staan voor de dialloogg.
Opnieuw woerdun universitijten aangevauulhn, en opniuw slagtoffurs, er zijn zellufss beeldun vaan het legur bij de wegblokkeerringen in Carazo, ik kan hetr niet meur loslatun.
16 mei is dan einduluk de dialloogh, ondanks dat de rechering nie aan de ijsen heuft voldoan gaan dan toch de ondurhandulingun beginnun.
Heel het land hoopt op een psoitieve uitkomt, maar kan je wel ondurhandulun met de duivel? wordt er hier al geroepun.
tja.....
we vergaduren nog is want het blijft errug onrutug snachts in granada, we adviseren whatss app groejus te creeren met jee buurren, zo kan juh elkaar informeruh bij ongeregheden en alkaar om hulp vragun. Ook ik maak met de buurren een groepjuh aan,. Al snel blijkt dat ik nog veul te leren heb un deze situatie. Mijn buurman stuurt heil hitler berihtjes naar de groep, shit, ik word werkelijk woest, wat heb ik me vergust in die man. Elimineer hem maar kan er gewoon niet bij met mijn kop, die man is echt ziek...wist ik veeul, naiief als ik was dacht dat we allemaal wel wat huilp konden gebruikuhn, nou hij dus niet hij had al hulp. juist ja die parramilitairren ddievoor ...juist ja, voor de rgerering werkun en die vent is dus uut euopa, een ier.....pfffff
Dat ik nog veel te leren had en nog, gaat blijken
Ik vertrek naar Costa Rica, heerlijk met mijn groep door de jungle, de stranden en genieten van vrijheid. Maar met pijn in mijn buik van de ongerustheid dat dan weer wel.
komenjullie er een beetje uit met mijn nieuwe taaltjuh ??
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 998 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/053/028_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => is-het-einde-in-zicht ) [4] => stdClass Object ( [reportId] => 5084097 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-21 [photoRevision] => 0 [title] => respecteer om gerespecteerd te worden [message] =>We zitten met zn allen om een tafel in de receptie, ik merk dat mijn medewerkers gespannen zijn. Ze zijn vrij stil en hebben een afwachtende houding, al nel begrijp ik dat ze denken dat ik slecht nieuws heb, dat ze hun baantje kwijt zijn en dus begin ik snel met uit te leggen dat ik zo lang het kan open zal blijven. ik zie de glimlachen op de gezichten terug komen. Ik beloof echt zolang als het kan open te blijven maar dat ik ook heel goed begrijp dat ze misschien niet altijd kunnen komen werken. Daar de stad op zijn kopt staat, ik vraag ze om altijd eerlijk te blijven en gewoon even te melden als het niet gaat of het allemaal te veel wordt. Ze gaan allemaal akkoord. En dan begin ik het gesprek over de politeke situatie, het land is verdeeld, er zijn demonstraties die iedere keer weer met geweld aangepakt worden. Er zijn doden gevallen en iedere dag komen er meer bij. Ik leg ze uit dat ik op geen enkele manier een oordeel wil vellen, dat we een regeerende politieke partij hebben en aan de andere kant het volk dat zich langzaam aan het organiseren is, dat er groepen opositoren ontstaan en dat ik absoluut zal respecteren als je je bij wie dan ook aansluit en dat ik dat van een ieder verwacht. Dus als een medewerker bij de regerende partij zit en een ander opositie is dan verwacht ik dat een ieder dit respecteerd, ik wil op geen enkele manier discussies hebben binnen mijn team. Ze zeggen eigenlijk allemaal dat dit geen enkel probleem zal zijn, de dames houden zich niet met politiek bezig zeggen ze. De mannen, 2 broers, beginnen wel over het geweld in de hoofdstad en dat ze hopen dat dit niet naar Granada komt. Ik leg uit dat als dat wel zo zijn ik wellicht toch zou moeten besluiten om tijdelijk het hostal te sluiten. Iedereen maakt zich zorgen, en ik sluit af, hier binnen het hostal respecteren we de wit blauwen en de rood zwarten en op die manier verwacht ik ook dat we gerespecteerd worden.
Dan komt het gesprek op de pensioenshervorming waar de protesten om begonnen zijn, ik leg ze uit dat het eigenlijk al eerder begon, om het Kanaal en om de branden in Indio Mais en dat de hervormingen de beroemde druppel waren en dat het meest bizarre is dat de hervormingen zijn terug gedraaid door de President. Enkele dagen geleden gingen alle TV kanalen op zwart en alleen de speech van de president werd uitgezonden, de hervormingen gaan niet door en hij vroeg 1 minuut stilte voor alle doden die zijn gevallen.
De studenten organiseren zich maar uit het hele land komen ook de boeren naar Managua,het is maar al te duidelijk dat het niet meer om de hervormingen gaat, het Volk is boos, heeeel boos en protesetren nu voor gerechtigheid, voor reparatie, voor compensatie aan de families die iemand zijn verloren. De regering doet uitspraken over het geweld en geeft het Volk de schuld, De verbijstering en woede is groot.
Ondertussen in de dagen die volgen worden Universitieten aangevallen , meerdere studenten zitten dagen opgesloten in een Universitiet waar ze zich schuil houden, scherpschutters en ME teams samen met de politie openen het vuur op de Universiteit. De studenten maken weer gebruik van facebook live, en een van de studenten praat volledig in paniek en huilend terwijl er kogels in de muren verdwijnen waar ze achter ligt verscholen naar haar moeder, en zegt mama het spijt me, maar ik moet mijn land verdedigen en als ik niet terug kom, ik hou van je. Dit filmpje gaat viraal en bij mij komen weer de tranen.
Zij heeft het overleefd die dagen in de Universiteit maar dat kan zeker niet iedereen zeggen. 2 studenten van 19 jaar overlijden en er worden 41 gewonden in de ziekenhuizen gemeld.
Jullie begrijpen dat mijn leven alleen nog maar bestaat uit het volgen van alles en dat van toersime weing meer sprake is. Breng nog altijd de nachten door in het Hostal, de maand mei komt eraan. De president kondigt aan de scholen te sluiten, je kan gewoon niet meer veilig over straat. Mijn Nl vriendin heeft haar dochter in Managua op school zitten en gaf ook al aan dat het niet meer te doen is naar managua te rijden. de kids blijven vanaf nu thuis. We houden ze beizg met het organiseren van activitieten in het Hotel waar zij werkt, maskers maken, armbandjes knopen, we verzinnen van alles om zo vooral de kids af te leiden van de ellende, we merken dat ze gestressed raken als er politie door de straat rijd en dat zegt genoeg. Dus gezellig leuke dingen doen, ondertussen hebben wij, de volwassenen, het natuurlijk over de protesten want ook in Granada worden die nu gehouden en duimen we dat het hier niet dodelijk gaat aflopen.
Als ik door de stad rijd zie ik dat veel winkels, restaurants en hotels de deuren een het dicht spijkeren zijn met metalen platen. Granada ljkt wel een spookstad en het geeft me kippevel, het lijkt wel een filmscene waar ik doorheen rijd. En helaas mijn onderbuik gevoel laat me duidelijk weten dat het hier ook wel eens mis zou kunnen gaan.
Als er een protest gehouden wordt in Granada gaan ze als een caravana door de stad, met muziek, vlaggen, toeters enz. De kids willen ook gaan, voor hun lijkt het wel een feestje, zoiets als carnavalsoptocht- Ze lopen te zeuren dat ze ook willen, maar we leggen uit dat dit echt niet kan, dat dit voor de volwassenen is zonder te vertellen dat we bang zijn dat er op ze geschoten zou kunnen worden. Ze snappen het niet, ze zien andere kinderen ook bij de "optocht".
Deze protesten worden aangekondigt en iedereen wordt opgeopen deel te nemen, de regeerende partij doet het zelfde en dus is er ook steeds een contra mars. Al snel is duidelijk dat de blauw witte door veel en veel meer mensen wordt gesteund dan de rood zwarten. Om hier iets ana te doen wordt iedereen die bij een overheidsinstelling werkt gedwongen bij de partij masr zich aan te sluiten, doe je dit niet dan volgen er sancties, je kan je baan verliezen of nog erger.
Ik besef meer dan ooit dat er geen weg meer terug is voor de President en dit land. Er wordt geeist dat hij aftreed samen met zijn vrouw de vice presidente.
De spanningen lopen steeds meer op, er wordt geroepen om een stop het vuren, staak de agressie en om de vreiheid van alle studenten en anderen die politiek gevangen zitten.
Ik heb nog 3 toeristen in het hostal, die eigenlijk zich bij ons settelen omdat ze niet meer verder durven te reizen, ze willen even afwachten want dit kan toch zo niet lang door gaan....
stukje uit de krant in Nl ;
De regering van president Daniel Ortega beschuldigde "terroristische groeperingen" ervan de universiteit te hebben aangevallen. Maar de protesterende studenten denken dat de politie en aanhangers van de regering erachter zitten. De studenten zijn tegen de regering in opstand gekomen en hebben de universiteit bezet.
Het studentenoproer maakt deel uit van omvangrijke protesten in het land die al weken aanhouden. De demonstraties hebben volgens mensenrechtenorganisaties tot nu toe aan meer dan zestig mensen het leven gekost. De regering spreekt zelf van ongeveer tien doden. De betogers eisen een einde aan de onderdrukking, een vrije pers en het aftreden van Ortega.
We vergaderen nog is met de hoteleigenaren en meerdere geven aan te sluiten of zelfs te vertrekken, ik wil nog even volhouden,
Dat dit "even" nu al 4 jaar duurt had ik natuurlijk noooooiiiit verwacht
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 237 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nicaragua,granada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => respecteer-om-gerespecteerd-te-worden ) [5] => stdClass Object ( [reportId] => 5083969 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-18 [photoRevision] => 0 [title] => tegenstrijdigheden [message] =>De massaale protesten gaan door, de hoofdstad ziet overdag letterlijk blauw van de mensen, van alle delen van het land gaat men naar managua. en zoals iedere dag staan de ME teams en de politie voor mijn deur, ze zijn aardig en relaxed, omdat er overdag een nog altijd een ansgtige stilte heerst, de straten leeg zijn en mijn nieuwschierigheid het wint raak ik steeds vaker aan de praat met deze jongens van de ME.
een gesprekje ging als volgt; Doña Diana, gaat alles goed?
D; Nou niet echt, maak me zorgen, snap het geweld niet, waarom kan men niet protesteren?
ME;Nee wij ook niet
D; waarom moet het met geweld ? waarom waarom?
ME; Doña Diana, asi es Nicaragua
D; ja ik heb het in de gaten, maar waarom kan er niet een dialoog gehouden worden?
ME; als we hier een discussie hebben, in de wijk met de buuren, met vrienden in een bar of waar dan ook dan is onze cultuur dat we niet praten maar slaan, wij lossen het op met de vuisten, met de handen, we zijn niet goed in praten.
D; Lieve schat, we zitten in het jaar 2018, niet in de prehistorie, maar als ik het zo is bekijk ontbreekt er educatie.
ME, je hebt helemaal gelijk, helaas is het gebrek aan goede educatie de basis van al deze problemen.
D, ben het helemaal met je eens, snap niet hoe jullie je kinderen zo opvoeden, wil je dit echt voor de toekomst van je kinderen?
ME; nee natuurlijk niet, ik hoop dat mijn kinderen een betere toekomst krijgen.
D; Waarom doe je dan mee aan de onderdrukking?
ME; ik heb deze baan nu eenmaal en kan niets anders als orders opvolgen, ik heb geen opleiding en ander werk vinden is zo goed als onmogelijk
D; ja ik weet het, We zouden hier met zijn allen moeten strijden voor Educatie in plaats van elkaar de hersens in te schieten om een pensioen hervorming.
ME; ja idd, ik denk ook niet dat ik het zou kunnen.
D;wat ?
ME; schieten op de menigte
D; ik hoop dat het zover hier niet gaat komen voor jou en voor mij en dat ze in Managua stoppen met de agressie
ME; tja....
Hij loopt met me mee naar het Hostal en koopt in mijn restaurantje voor zijn hele team vers geperst fruitsap, en vraagt of hij met zijn team op hun vrije dag een dagje van mijn zwembadje gebruik mag maken. Ik zeg dat dat natuurlijk ok is, en weken later komen ze dus ook echt een dagje genieten, slaan er 2 kratten bier doorheen en maken er een chaos van maar het is ok. Als ik toen had geweten wat ik nu weet....
De 21e april, het word al weer laat en het is donker, de chaos in de stad is weer in volle gang, de Hilux autos rijden af en aan met groepen jongeren vanaf het clubhuis van de PP. Ik zit het nieuws te kijken en volg zoveel mogelijk op Facebook. Men maakt veel gebruik van livestreaming.
De appjes komen ook weer binnen, een vriendin haar beauty salon is geplunderd, ze is in tranen. Heb zo met haar te doen, jaren hard gewerkt om deze investering tot een succes te maken en nu is alles weg.
Dan belt Erick, hij is mananger van een klein hotel even verderop. Hij kan amper praten, maar ik snap wat er mis is, door alle stress is zijn suikerniveau gedropt en het gaat goed mis. Hij hiperventileerd ook nog. Ik praat op hem in om hem rustig te krijgen, maar merk dat hij niet meer reageert, trek mijn gympen aan, haal alles uit mijn zakken, roep naar 1 van de jongens in het hostal dat hij de deur in de gaten moet houden en ik begin te rennen. Tussen de chaos door, stenen die rondvliegen mensen die alle kanten op rennen en politie die de straten in komen stormen. Ik red het tot aan de deur van Erick, ik hoop dat hij nog heeft kunnen doen wat ik hem gevraagd heb, de deur van het slot halen.
Ik krijg de deur open, en vind Erick, in de receptie, ik krijg hem stabiel maar kan hem zo niet achter laten. En ik moet terug voordat het allemaal buiten echt uit de hand gaat lopen. We bellen een vriend die hierheen gaat proberen te komen. Uiteindelijk lukt het, Erick is ok, en ik vraag hem om ieder half uur een apje te sturen naar me, als ik geen apjes krijg weet ik dat het mis is, dat is wat we afspreken. Uiteindelijk probeer ik terug te komen naar mijn Hostal, rennend tegen de stroom in kom ik tegenover de troepen te staan, zwarte pakken, wapens.... ze zien me als toerist en zeggen dat ik direct naar huis moet gaan, en leg uit dat ik dat ook probeer te doen. Ze laten me door, ik kom het Hostal binnen en de Jongens zijn woest op me. Hoe ik het in mijn idiote hoofd haal om de deur uit te rennen, ze hebben gelijk maar kon Erick niet aan zijn lot over laten, ik laat de uitleg weg, ze hebben gelijk
Dan ga ik zitten met een colaatje want geloof dat ook mijn suikerniveau laag is en even op de bank voor de TV, bijkomen...
Ondertussen facebooken en dan zie ik de berichten van Angel Gahona, een journalist aan de Atlatische kant, bleufielfds. Hij loopt met zijn telefoon en is ook aan het livestreamen, we zien zijn beelden, Politie, overal politie en dan gebeurd het, tijdens zijn LIVESTREAM wordt ook hij dood gechoten.
Dit nieuws en deze beelden gaan met de snelheid van het licht het land door en daar buiten. Het ongeloof... verdriet, woede het is niet te beschrijven wat er gebeurd hier.
Het is zo tegenstrijdig de ME voor mijn deur alles behalve agressief, samen kletsen en een drankje doen en dan dit, plak hierbij wat er in Managua gebeurd, waar opnieuw meer doden zijn gevallen en daarnaast ook heel veel gewonden.
Dit gaat weer een lange nacht worden, met weinig slaap en veel gedachten die als stuiterballen door mijn hoofd knallen.
We komen de nacht weer goed door, en de volgende dag zien we de analyses van de livestream van Angel, zoals het ernaar uit ziet kan het alleen maar de geuniformden zijn geweest die hem dood schoten. Zijn vrouw geeft een verklaring en verteld dat het de politie was die schoot, die schoot op een journalist die gewoon zijn werk deed. Helaas dagen later worden er twee jongens opgepakt die voor deze moord opdraaien, ook al konden ze bewijzen dat ze niet eens in de buurt waren.
Ik zit vol verbijstering te kijken naar de uitleg van dit alles op de officiele kanalen en besef maar al te goed dat deze 2 jongens de schuld in de schoenen word geschoven om zo te kunnen "bewijzen" dat het niet de politie is die geschoten heeft.
Ook Angel Gahona zijn naam zal voor altijd in mijn hoofd gegrift staan, samen met Alvarado.
Ondertussen is het toersime zo goed als voorbij, de beelden gaan de hele wereld over en alle boekingen worden afgezegd, mijn hostal is zo goed als leeg.Samen met andere hoteleigenaren en toeroperators houden we vergaderingen en vragen we de politie, de gemeente, bureau van toerisme om een bijeenkomst. We maken ons zorgen, dat dit wel eens het einde kan zijn van het toersime als we niet iets doen.
We schrijven brieven die we aanbieden aan de burgemeester, en ook aan de politie wordt gevraagt om snachts de rust te behouden, meer patroulleren en meer aanwezig zijn in de straten net buiten het historisch centrum.
We vergaderen een aantal keer met de hele groep in mijn hostal. Plek genoeg met gebrek aan gasten.... ik doe samen met 2 collegas van andere hotels een intervieuw voor de lokale zenders. Om onze zorgen uit te spreken voor de sector toerisme, zonder in te gaan op wat voor politieke discussie dan ook.
Zo tegenstrijdig gevoel heb ik nog nooit gehad, we vragen de politie de rust in de hand te houden terwijl we eigenlijk weten dat zij diegen zijn die dit alles veroorzaken... Maar als jeje zelf of je straat of wijk wil beschermen, bij wie moet je dan zijn? ook op deze vraag heeft het volk een eigen oplossing geprobeerd te vinden. Hierover later meer
De volgende dag besluit ik dat het ook tijd word om een gesprek met mijn personeel te houden, het land ligt in 2en, je bent bij de blauw witte ( het volk) of je bent bij de zwart rode ( politieke partij, ik noem dit in de blog PP, van de Sandinisten) en ik wil absoluut voorkomen dat dit ook gebeurd binnen mjin team. Ik roep iedereen bij elkaar om een gesprekje over politiek te houden-
Dit is het begin van het einde voor mij zoals later zal blijken maar waar ik nu nog geen idee van heb
[vip] => [userRegistrationDate] => 2008-03-08 15:26:22 [totalVisitorCount] => 124531 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 302 [author] => Diaan [cityName] => Granada [travelId] => 182514 [travelTitle] => Mijn nieuwe thuis in Nicaragua [travelTitleSlugified] => mijn-nieuwe-thuis-in-nicaragua [dateDepart] => 2009-03-23 [dateReturn] => 0000-00-00 [showDate] => yes [goalId] => 9 [goalName] => Werken in het buitenland [countryName] => Nicaragua [countryIsoCode] => ni [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/051/890_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/137/638_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => tegenstrijdigheden ) [6] => stdClass Object ( [reportId] => 5083841 [userId] => 137638 [countryId] => 137 [username] => salsadaantje [datePublication] => 2022-06-15 [photoRevision] => 0 [title] => De dagen die volgen [message] =>
19-04-2018
Na koffie en een blokje om met Lucy ga ik naar het Hostal, als ik de straat in kom rijden schrik ik en weet even niet hoe te reageren, recht voor mijn deur staat een hele rij politie die de straat blokkeren, langs de muren staan ME teams met grote wapens er hangt een spanning om te snijden. Ik parkeer iets verderop en ga mijn Hostal in, ik besef dat ik in de bermuda driehoek terecht ben gekomen.De Inss, het verzekeringsbedrijf van jawel de pensioenen, het gemeente huis en het clubhuis van de politieke partij zijn alledrie zo goed als buuren van me. De patio van het clubhuis van de PP ligt direct tegen mijn Hostal. Ik doe de houten deur van de comedor open en kan zo alles zien, de Tv aan en nog maar een koffie, ik moet dit even verwerken. De minutiekisten van de ME liggen nu in de ingang van mijn Hostal. Ik praat met de gasten en laat ze weten dat ze beter binnen kunnen blijven, dit kan ieder moment losbarsten, ze gaan akkoord en komen bij me zitten. Ze vragen wat erop Tv gezegd wordt en leg ze uit wat en waarom er gaande is. Ik maak nog wat fotos van wat er voor de deur staat als ik het ene apje na de andere ontvang, zet je Tv aan, heb je gezien dat…
De beelden komen binnen vanuit de hoofdstad, studenten van verschillende universiteiten hebben zich bij de protestmar gevoegd, en er komen steeds meer en meer mensen bij. De ME teams samen met de politie staan klaar, de studenten knielen op de grond en zingen het volkslied,meer studenten knielen en dan, dan ….. wordt erop ze geschoten, de paniek is groot, mensen rennen, gillen, klimmen in bomen . De meest stoere hebben door dat het rubber kogels moeten zijn en beginnen stenen te gooien, gaande weg de dag wordt het grimmiger, molotofcocktails en vuurwerkbommetjes worden afgeschoten.Ik moet even denken aan de docu WINTER ON FIRE over de Ukraine maar nu in de zomer. De ME en politie grijpen hard in, ik kijk naar buiten, ze staan met rijen dik klaar voor de strijd ook hier in Granada en dus echt recht voor mijn deur. Voor nu is het rustig hier in Granada, maar berichten komen binnen, het hele land staat op zijn kop, er is een dode gevallen, het waren dan toch geen rubber kogels?? Dat is vandaag de discussie van de dag, zijn het nu wel of geen rubber kogels en hoe kan het dat er dan doden vallen door kogels. Ik kijk weer naar buiten, loop naar de deur en terug naar de Tv, terug naar de deur en ik word met de minuut angstiger. Gelukkig nog steeds alles rustig, ik maak zelfs een praatje met de Antimotin ( ME) die voor mijn deur staat , een broekie van 21 jaar die zegt dat hij het liefs weg wil, dat hij geen confrontatie aan wil gaan maar hij moet, hij moet de Inss beschermen maar ten koste van wat?? ik zie angst in zijn ogen.Het wordt later, en hele groep jongeren met maskers op staat nu ook voor mijn deur en zijn heftig in gesprek met de politie, dan komen ze me roepen. Doña Dianaaaaa, of ik mijn auto niet even weg wil gaan zetten want er zijn berichten dat er opositie groepen actief zijn in Granada. Shit shit shit…..neeeee, ik rijd mijn auto naar een veilige plek en loop terug tussen de groep jongeren en politie door. En dan gebeurd het, ja ook hier, de confrontatie, stenen worden gegooid, gasbommen geschoten, de deuren zijn dicht, ik loop met natte doeken op mijn gezicht tegen het gas, het duurde niet lang en gelukkig hoor en zie ik geen slachtoffers. Ik besluit niet naar huis te gaan maar blijf vanacht in het Hostal ik kan van mijn personeel niet verwachten dat ze in deze situatie alleen hier blijven, ik stuur ze naar huis zodat ze bij hun familie kunnen zijn in deze moeilijke tijden. Dan komen de apjes weer binnen, er staan autos in de brand en in een straat om de hoek een vriend laat weten dat hij een vrachtwagen recht voor zijn deur heeft staan die compleet afbrand en is bang dat de vlammen naar zijn pand overslaan. Hij staat met de brandblussers klaar, een andere vriend apt in paniek dat ze proberen bij hem binen te komen. Ik probeer hem te kalmeren, meer apjes komen binnen en meer en meer besef ik dat het hele land op zijn kop staat.
Op het nieuws hoor ik nu 3 doden in het land, en dat de protesten in Masaya, Tipitapa, Leon, matagalpa, Esteli, rivas, Boaco, Carazo en Granada nouja eigenlijk overal met extreem geweld zijn tegengehouden.
Ik barrikeer de deur en zoek stokken, een mes en wat ik maar vinden kan om mezelf en de rest te beschermen. Dit is natuurlijk volslagen idioot, met en stok tegen een AK ¿? maar op dit soort momenten denk je absoluut niet meer rationeel,je overlevingsdrang neemt ht over.
De TV staat nog altijd aan en beelden komen binnen van plunderingen, branden en ongeregeldheden in het land. Deze nacht verloopt voor mij nog rustig, maar wat ik zie ook op facebook live uitzendingen van mensen die in Managua waren , ik kan mijn ogen niet geloven. Het lijkt zo onwerkelijk.
Ik probeer wat te rusten maar de adrenaline houd me wakker, ik klets met de mensen in het Hostal, ze willen weg, het land uit. Ik beloof morgen transport te regelen naar het vliegveld, de meesten gaan maar enkele blijven.
Na een lange nacht is het dan 20 april, de protesen gaan door en in Managua staan duizenden mensen op straat te protesteren tegen het geweld, er worden meerdere protestmarsen gepland en jawel hier staan de ME teams nog altijd voor mijn deur, ze vragen water en dat geef ik ze, het is vreslijk warm en in die zwarte pakken de hele dag staan en wchten in de volle zon is niet menselijk denk ik dan nog. Ook de PP roept zijn leden op en organiseerd een contra mars, dat kan niet anders als een megaconfrantatie denk ik dan.Bij mij is het rustig, ik spring in de auto ga snel naar huis douchen en Lucy eten geven. Ik rijd door de stad en de sfeer is om te snijden, de straten zijn bjina leeg, in de wijk bij mijn huis ( ik woon net even buiten het centrum) is alsof er nooit iets is gebeurd. Heel rustig, het enige wat opvalt is dat er niemand buiten is. Ik loop een rondje met Lucy, maak eten en ga in de loop van de middag terug naar het Hostal, waar nog altijd de ME en Politie de straat afgezet hebben. Een van mijn medewerkers wil naar Managua, hij wil het volk helpen, ik praat het uit zijn hoofd, hij heeft kinderen en ik zeg hard maar reeel, ik wil niet diegene zijn die je kinderen gaat vertellen dat hun vader dood is. Hij schrikt en komt terug op zijn beslissing, hij blijft in Granada. De Tv staat aan, er zijn weer doden gevallen in Managua, Alvaro een jongen van 15 die water uitdeelde aan de studenten die aan het protesteren waren is door zijn Torax geschoten door een scherpschutter dat is wat er wordt gezegd op het nieuws, de beelden van Alvaro snakkend naar adem komen via facebooklive binnen. Later horen we dat hij geweigerd werd bij het publieke ziekenhuis en is overleden. Alvaro is nu de volksheld en bij het zien van de beelden lopen bij mij de tranen in stilte over mijn wangen.Ik kan alleen maar denken …waarom waarom waarom---Onddertussen loopt de spanning voor mijn deur weer op, en weer komen ze zeggen dat ik beter mijn auto weg kan halen, dat is voor mij nu het signaal dat de strijd gaat beginnen. Dit gebeurd vanaf nu iedere dag en ik ga me afvragen hoe ze een uur van te voren al weten dat er groepen deze kant op komen, het zet me aan het denken en ga het buiten wat beter in de gaten houden.
Het gaat niet meer om de pensioen hervormingen, het gaat nu om gerechtigheid,om vrijheid, om vrijheid van meningsuiting, het land is volledig in opstand.- Duizenden en duizenden mensen vullen de straten in Managua, met hun wit blauwe shirtjes, vlaggen enz, het maakt een enorme indruk op mij, wat is het mooi om te zien dat een volk 1 wordt, dat ze samen een mars lopen, de beelden geven me kippenvel maar ook angst, zal er weer geschoten worden door scherpschutters??……..Voor de deur is er weer van alles gaande, Hilux autos rijden af en aan en groepen jongeren van de JS met maskers en motor helmen trekken de straten in. Ik voel dat het mis gaat, een politie inspectuer komt bij me langs, drinkt even koffie met me en maakt nog een video voor de grap. Hij kent me al jaren, ik was beste maatjes met zijn zusje die nog niet zo lang geleden aan kanker is overleden. We hebben het nog even over haar, we missen haar, en dan vertrekt hij.Ik doe de deur goed dicht en blokkeer deze weer met ijzeren buizen, ik ga slapen….tenminste dat ga ik proberen… de beelden van Alvaro houden me weer wakker, zijn laatste woorden ; me cuesta respirar, ik kan ze gewoon niet vergeten…Onze presi en zijn vrouw ( vice presi) hebben opdracht gegeven enkele nieuwskanalen te blokken, de kanalen die de protesten uitzonden….Zoals 100% noticias, het kanaal wat ikveel keek. Ik ga nog even naar de deur van de comedor, de menutie kist staat nu hier en zie de ME met Ak 47 recht voor me staan, wens ze goede nacht, ze vragen nog even water wat ik ze opnieuw geef en sluit ook deze deur nu helemaal af. Als ik op de bank ga liggen lopen de emoties weer op, ik huil in stilte…. Gelukkig slapen de gasten die er nog zijn al.
Alvaro Conrado je bent ook mijn held zeg ik zachtjes….en dan gaat het mis, het Gemeentehuis staat in de fik, op 50 meter van mijn hostal. Ik word gebeld of ik oke ben, doe de houten deur weer open en gelijk weer dicht, het lijkt wel oorlogsgebied buiten, gasbommen, schoten, stenen die op straat vallen ik hoor en zie alles, vandaag zal ik niet slapen, ik zit klaar met een honkbalknuppel achter de deur en de angst en adrenaline vechten om een plekje in mijn lichaam, ik denk nu echt, het is voorbij dit komt nooit meer goed. Gelukkig worden wij zelf niet direct aangevallen maar we zitten wel midden in de vuurlijn. De gasten worden ook wakker, enige paniek wat sne weerl verdwijnt en om de stress te beperken word er bier op tafel gezet, lief van die lui maar ik wil en moet helder blijven, aan de andere kant van de deur staan ze met AK 47 klaar om te schieten, geen tijd voor bier voor mij. Het vuur bij het Gemeentehuis is alweer uit. Er heerst ineens een angstige stilte wat me de eigenlijk nog meer angst geeft.
Mijn gasten zien de ernst denk ik nog niet helemaal, ik wel of ben ik een doemdenker? In de volgende blog meer ….
ik weet niet of jullie mijn blog van jaren geleden nog herrinneren, leuke gekke trieste spannende verhalen van mijn leven in Nicaragua. in 2014 stopte ik met bloggen en vandaag 13 juli 2022 heb ik besloten deze blog ruimte weer te gaan gebruiken om jullie een kijkje te geven in het leven of beter gezegd mijn leven in een land onder enorme onderdukking waar sinds 18 april 2018 niks meer is zoals het was. Ik ga jullie beetje bij beetje vertellen over mijn ervaringen, belevenissen en strijd om vrijheid tegen een regime wat met de dag extremer wordt. De gevaren, frustraties, maar vooral de ongerechtigheid. Wees vrij om het te delen, maar ik wil jullie vragen om het niet publiekelijk te posten. Zoals jullie weten zijn de represalles tegen de waarheid vertellen extreem. Dat ik toch kies om te gaan schrijven daar heb ik mijn redenen voor. ook zal ik om veiligheids redenen namen veranderen. Ik hoop dat ik jullie met de komende blogs inzicht kan geven in wat er allemaal gebeurd met een volk onder onderdrukking. met andere woorden een kijkje in de keuken van Nicaragua.-
18-04-2018 ik ben in mijn hostal het is nog ochtend, zit op het lounge bankje in de comedor de televisie staat aan zoals gebruikelijk in deze landen. het nieuws begint en er komen beelden door van een groep mensen de protesteren in de hoofdstad tegen de nieuwe pensioen regelingen. Ik zit eigenlijk gewoon even met koffie te relaxen, dan komen de beelden binnen dat er gevochten word, de protestanten worden aangevallen, er wordt gevochten, stenen gegooid en de journalisten worden aangevallen. Ze hebben mijn aandacht, kijk vol verbazing hoe dit helemaal uit de hand loopt. Dan krijg ik een whatss apje binnen, een goede vriendin ze stuurt me een foto van haar man die beeld journalist is en bij wie werkelijk zijn kop ingslagen wordt met een ijzeren buis en zijn foto en video apperatuur gestolen. Ze verteld dat hij hechtingen in zijn hoofd heeft maar dat het verder wel ok gaat met hem. We kletsen even, en vol frsutratie ga ik weer aan het werk, maar kan dat beeld van hem niet uit mijn hoofd zetten. De hele dag zijn er nieuwsprogrammas die de situatie in beeld brengen en al snel is het duidelijk dat de jongeren organistie van de politieke partij ook wel JS genoemd de protesten blijven aanvallen. Meer vrienden en vriendinnen appen er op los, er is vooral veel te doen om de foto van mijn vriendin haar man.
De dag verloopt gespannen, de oproep is duidelijk, morgen gaan ze opnieuw protesteren, nu niet alleen tegen de pensioenregelingen maar ook tegen het gebuikte geweld van vandaag. Er komt vandaag niet veel werk meer uit mijn handen, mijn gedachten zijn bij mijn vrienden die bij de protesten aanwezig waren en er niet geheel zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen.
Wil je weten hoe dit afloopt?
blijf mijn blog volgen, ennuh ik zit niet te wachten op reacties die me beoordelen of veroordelen, wees lief het is al shit genoeg.
xx
Diaan