Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 55
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 10307
[position] => 1
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => EG
[continentName] => Afrika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 128
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 21847
[position] => 2
[countryName] => Marokko
[countryIsoCode] => MA
[continentName] => Afrika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 191
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 47254
[position] => 3
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => UG
[continentName] => Afrika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 71
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 4
[countryName] => Ghana
[countryIsoCode] => GH
[continentName] => Afrika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 167
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 5
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => ZA
[continentName] => Afrika
)
)
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-30
[title] => Namibië, Etosha | Ballet voor dieren
[message] => Een ijskoud tapbiertje en een heuse hamburger als lunch. De werkdag zit erop. Het begon weer vroeg omdat iedereen dat doet en daarbij zoveel geluid maakt dat wij ook maar gaan inpakken. De poort van de camping gaat open om zeven uur en we mogen eruit. Het gaat in Etosha niet om het rijden maar om het speuren naar de dieren. Met een lage snelheid de omgeving afspeuren. Op zoek naar onverwachte vormen, kleuren of beweging. Vaststellen wat het is, vaak een termietenheuvel, een bosje, afgebroken tak of gewoon een grote steen.
Maar soms ook een dier, een wild dier wat hier gewoon vrij rondloopt. Op zoek naar eten, of als prooi uitkijken om niet opgegeten te worden. Of bezig met het voortbestaan, opvoeden of zogen van de nakomelingen. Voor ons gaat het over het verhaal en of er een mooie foto is te maken.
We beginnen weinig hoopvol. Gisteren weinig dierenleven tijdens de rit. En daarna de kennis dat de klassieke waterplaats techniek ook niet meer werkt door de overdadige regen. En dan is het gras op het land ook meer als twee kontjes hoog. Hoe kan je dan ooit vanuit een rijdende auto, met ogen welke niet getraind zijn, die op een goede meter hoogte boven het asfalt zitten, een dier vinden in dit hoge gras.
Het begint met een groep Hartebeesten, die door de zachte kleuren van de laaghangende zon, geweldig fotogeniek zijn. Ze staan netjes stil tussen een paar bosjes. Ze blijven mooi maar dit is niet wat de verpestte toerist zoekt. We rijden verder.
Daarna volgt een ballet in twee episodes. Het eerste deel is een groep vechtende, bonkerige, adolescenten zebra’s. Ze staan stil, bijten naar elkaar, springen weg en rennen achter elkaar aan, bijtend. Niet in een rechte lijn maar met elegante bochten elkaar ontwijken. Maar even later staan ze weer als groep samen. Lopen weer achter elkaar aan en geven kopjes. Totdat er weer iets gebeurt en de groep weet uit elkaar spat. Een paar moeder zebra’s met jonkies kijken toe.
De twee episode is bezet door vier struisvogels en vijftien struisvogel kinderen. De grootste staat op zijn hogen poten de omgeving te bekijken. Zijn hoofd draait de volle driehonderdzestig graden op zijn lange nek. Onder hem grazen de kleintjes. De andere drie kijken tussen het grazen door ook de omgeving af. Als op afroep gaan de kinderen allemaal zitten. Kijken ook rond, maar even later staan ze weer op. Met hun kop naar beneden pikken ze in het gras, zonder angst.
Na de groepsprocessen verschijnt de eenzame mannetjes olifant. Alleen verschijnt hij achter de bosjes en loopt, eigenlijk meer, sloft hij rond. Eet wat takjes en vervolgd zijn weg. We rijden een stukje mee. Verstoten door de vrouwen, die de baas zijn in de kudde, zoekt hij rond. Jonge mannetjes volgen de kuddes op afstand op zoek naar een vrouwtje. Maar dit lijkt een oudere man, rustig en bedaard.
Uiteindelijk verlaten we het gebied met bomen en bossen en komen op de uitgestrekte vlakte. Het lijkt leeg en verlaten te wachten op bewoners. Totdat we in de verte de eerste bruine vlekjes zien. Honderden impala’s vullen het gebied, en wat verder weer honderden. Je zou er uren naar kunnen kijken zoals je ook op het terras zittend uren kan kijken naar de langsstromende mensen. Ze zoeken bescherming bij elkaar, letten op elkaar.
De finale is toch weer voor de schurk. Een auto voor ons gaat links van de weg af het gras in. Wat absoluut niet mag. Staat stil bij een boom. Wij passeren hem en parkeren voorbij hem en richten onze kijkers naar het bosje. Het is stil en in de schaduw is het te donker om iets te zien. Vermoeid van al het spektakel kijk ik, door het open raam even naar rechts. Op vier meter, aan de andere kant van de weg, onder een struik liggen twee leeuwinnen. Ze slapen niet, maar kijken rustig om zich heen. Het is nog te warm om te gaan jagen, maar de buit is al binnen hand bereik. Het avondmaal kan al bijna besteld worden. De leeuw kiest zijn prooi zonder na te hoeven denken over de anderen.
Als uiteindelijk de auto achter ons passeert opent hij zijn raam om triomfantelijk te vertellen dat er onder die boom leeuwen liggen. Hij staat tussen mij en de leeuwen aan de overkant van de weg. Midden op de weg. Ik wijs hem op de leeuwen naast hem op twee meter afstand. De vijf personen in de auto schrikken. Op twee meter van leeuwen, zoveel beter als dat ze net hadden. Maar wel in mijn gezichtsveld dus hij maakt ruimte. Uiteindelijk zaten er onder een boom een stukje verder er nog een paar. Totaal een stuk of acht leeuwinnen en een leeuw.
We rijden door, de voorstelling van de dag is voorbij.
Als ons tweede drankje wordt besteld komt de groep van vijf het terras op.
Okaukuejo, 30 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081702
[countryId] => 131
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 107
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/235_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-ballet-voor-dieren
)
[31] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-29
[title] => Namibië, Etosha | Nachtleven
[message] => Een bloedrode zonsondergang. Met zoveel zand in de lucht zijn het allemaal geweldige momenten. We staan in de uitkijkpost. Een twee verdieping hoog gebouwtje met een wandelbrug ernaartoe, aan de rand van een waterplas. Beneden zijn de drinkende dieren te zien. Boven is er meer overzicht, het water, het gras en bosjes. Het uitzicht is schitterend. Met geen enkel wolkje aan de lucht kleurt de hemel, waar de zon is ondergegaan, eerst zachtroze. Daarna steeds dieper rood, terwijl de andere kant al van donkerblauw naar zwart gaat. Zonder enig verstorend licht duurt het lang, bijna een uur voordat het laatste rood helemaal weg is.
Bij alle kampeerplaatsen in Etosha zijn uitzichtpunten rond een waterplaats gemaakt. Idee is dat het hier zo droog is dat de dieren naar een waterplaats gaan. De mens moet vanaf zonsondergang in de omheinde vesting blijven en kan dan kijken naar de dieren welke komen en gaan. Mooie plaatjes schieten zonder er iets voor te hoeven doen. Drankje bij de hand en wachten op het spektakel. Een theatervoorstelling van de natuur. Op de grote plekken, met restaurant, huisjes en campers, zitten er honderd of meer mensen op bankjes te kijken naar de voorstelling. En de plekken worden ook in de nacht verlicht met rood licht omdat de beesten dat niet zien.
In ”Olifantsrus” onze overnachtingsplek is maar plaats voor vijftien campers. Het is heerlijk rustig en we kijken over de uitgestrekte graslanden, vrijwel alleen.
De dag begon vroeg, de eerste medereizigers vertrokken al om zeven uur. Dus om half zeven, midden in de donkerte zaten we al buiten onze camper te kijken naar activiteiten. Sommige mensen slapen in tenten. Afbreken, alles inpakken en schoonmaken, ontbijt klaarmaken, opeten en afwassen, duurt meer als een uur. Andere slapen op een tentje op het dak, die kunnen wel in een half uur vertrekken. Onze bushcamper, een dak wat omhoog kan en een bed, koelkast binnen, lukt het wel in een kwartier.
We besluiten om direct een “game drive” te doen. Zonder ontbijt rijden we vijftien minuten later het terrein af. Na het succes van gisteren is onze verwachting hoog. We rijden over de weg, stoppen bij wat waterplaatsen. Maar we zien weinig. Geen leeuwen, olifanten of cheetah’s. Uitzicht blijft mooi maar alleen maar rijden en niets zien is teleurstellend. Ergens stoppen, de motor uit, rustig kijken naar het aanwezige wild. De beesten hun gang laten gaan en toekijken zonder aanwezig zijn. Vandaag lukt het niet.
We keren om, lunchen, zitten voor de camper of bij het kantoortje (waar een hele magere wifi verbinding is). Praten wat met anderen. Lezen, spelen een spelletje of doen wat handwerk. De dag glijdt voorbij zonder die ene mooie foto, of die ene groep dieren met hun gedrag, of dat ene net geboren dier.
Bij de ondergaande zon is het net zo. Er is, behalve een paar eenden niets te zien.
Er zoveel water gevallen dat de dieren niet meer naar de waterplaatsen komen. Overal staan plasjes dus is de voorstelling afgelast. We hebben kaartjes gekocht, zitten op de eerste rang maar de hoofdakte is er niet. We krijgen een vervangende show, ondergaande zon en daarna een schitterende sterrenhemel. Zuiderkruis, Orion, Kleine Beer zijn allemaal aanwezig. De Melkweg nevel is zeer goed zichtbaar.
Zonder enige achtergrond verlichting voelen we ons nietig. Niet door de dieren maar door de enorme ruimte om ons heen.
Olifantsrug, 29 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081656
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 138
[author] => JoepJ
[cityName] => Okaukuejo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/087_640x480.jpg?r=5
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-nachtleven
)
[32] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-28
[title] => Namibië, Ruacana | Worst braaien
[message] => Op de grens tussen ‘Etendeka’ en ‘Omusatie’ (twee provincies in Namibië) staan we twee kilo worstjes te bakken. In onze Tefalpan op ons campinggaz fles, naast de snelweg, spettert de boter en het vet uit de worst. Bij een veterinaire controle van onze koelkast, door een ambtenaar, werd een overtreding geconstateerd. Transport van eieren, levend - of rauw vlees is verboden. Alles om de verspreiding van mond - en klauwzeer te voorkomen. Ons dozijn eieren ziet hij niet, anders hadden we ook deze ter plekke moeten koken of bakken.
De grote veeteelt in het zuiden is bang voor infectie vanuit het Noorden. Lijkt wel op de Corona maatregelen. Het wild, waar ook runderen tussen zitten, trekt zonder problemen de grens over. Maar onze verse worst, gekoeld, vers ingeseald, in dik plastic, moet gebakken worden of weggegooid.
De weg tussen de lodge en Rucuana is waarschijnlijk, in afwachting van de mijnbouw hersteld. De oppervlakte is glad, zwart, gesteente. Alleen heeft men nog niet begrepen hoe een beklimming met een paar bochten de extreme stijging (en daling) kan verminderen. De weg gaat recht ertegenop en er ook weer recht van af. Zonder snelheid te kunnen maken staan we voor stijgingen waarvan we ons afvragen of die wel door een wagen haalbaar zijn. Met de kampeeropbouw hebben we een leeggewicht van bijna twee ton. Dat is vijfhonderd kil (of dertig procent) meer als standaard in dit type. Er zit bijna honderdveertig liter diesel en honderd liter water in. En dan meer als vijfentwintig graden stijgen. En wat als het niet lukt, duwen helpt echt niet.
De motor heeft het zwaar. De automatische versnellingsbak schakelt terug voor een maximaal koppel. Hij bromt en gromt, de temperatuur van de motor blijft goed. Hij brengt ons boven. En de remmen houden ons onder controle in de daling. Niet een keer maar alle keren.
Ineens is er asfalt. Vlak voor de dam wordt de weg vlak met een echt tweebaans weg. Ook zijn de bergen ineens over en zitten we op een vlakte. De bossen zijn ineens volledig opgelost. De overstap is zo enorm groot dat het bijna niet te geloven is. Van rotsbodem, bossen of bosjes in een steengrond en stevige klimmetjes met op de achtergrond echte bergen naar bijna vlak, groen gebied. We rijden ineens honderd kilometer per uur.
De eerste afslag naar Ruacana missen we bijna. We rijden een rondje rond het kleine stadje, om bij het tankstation even te stoppen voor wat kleine inkopen. Er zijn geen hangjongeren, er wordt niet gebedeld. We kopen worst, brood en heerlijk verwarmde worst gevuld met kaas als ontbijt voor uit het vuistje. Hier kan de HEMA zeker niet tegen op. Daarna terug naar het lonkende zwarte asfalt. Een kleine tweehonderd kilometers, kaarsrecht, vrijwel zonder hellingen. Strak twee uur met hooguit drie wagens welke ons inhalen en een paar tegenliggers. Langs de kant wat lopende mensen, wat ezelkarren. Nergens een gebaar van bedelen, een vriendelijk groet is alles. Het is maar honderd zestig kilometer verder, zelfde land.
Halverwege een afslag, een stopbord naast de weg. De neiging om vol gas door te rijden is groot. Maar als gast in het land stoppen we, heel even. Lang genoeg om naast ons een politiewagen achter een bosje en een camera te zien. De tweede keer is de slagboom tussen de provincie waar de net gekochte worst in de koekenpan gaat.
Daarna de ingang van Etosha, de grootste dierentuin. Honderdzestig bij tachtig kilometer met loslopende dieren. Een paar kampeerplaatsen met een hek eromheen en een weg erdoorheen. Op weg naar onze plek passeren al zebra’s, giraffen, onyxen, gnoes, springbokjes, hartebeesten en een landschildpad. Het was maar vijftig kilometer.
En de worst gaat toch nog even op de braai voor een krokant korstje bij een heerlijk ijskoud biertje.
Olifantsrus, 28 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081655
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/086_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-ruacana-worst-braaien
)
[33] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-26
[title] => Namibië, Swartbooisdrift | Heerlijke rust
[message] => De route is bijna honderd kilometer terug over dezelfde kopjes als gisteren. Dezelfde kopjes maar nu met minder tijddruk dus ook langzamer. We tellen aan het begin een gemiddelde van 2,4 kopje per kilometer. Oftewel iedere vierhonderdtwintig meter een dieptepunt in de weg. En net zoveel pieken. Zonder haast zakt ons gemiddelde naar de veertig kilometer per uur.
Het beeld is natuurlijk ook gelijk. We zien nu meer Himba nederzettingen. Lemen hutjes rond, houten takken voor de stevigheid. Niet netjes in cirkels rond een houtvuur zoals ze ons altijd hebben doen geloven. Heel anders als in Suske en Wietske. Ze staan een beetje verspreid, met de buren wat verder weg. Na de splitsing wordt de weg beter, vlakker. Minder kopjes, verder uit elkaar maar wel wat hoger en soms wat steiler. We passeren een zijweg naar een ‘Gecko mining, under construction’. Verder is er niets, behalve het soms mooie uitzicht en kuddes. En wat kinderen die bedelen.
Na vier uurtjes rijden we een lege lodge, een twintig huisjes en vijftien kampeerplekjes, in. Ver uit elkaar onder prachtige bomen aan de rivier. Een restaurant, bar, zwembad. Naast de eigenaar welke toevallig op de receptie aanwezig was is er niemand. De hele lodge blijkt afgehuurd voor het personeel van de mijn. Niemand daarvan is aanwezig, waarom weet de eigenaar niet. Open mijnbouw naar zwart zand – vol met mineralen. Met vrachtwagens afvoeren naar andere gebieden om te verwerken. Als de mijn eenmaal opengaat zal dit veranderen.
We zitten op onze stoeltjes, kijken naar de traag stromende rivier. Die langzaam door oneindig land met heuvels en tropische bossen gaat. Als het te donker wordt gaan we naar bed. Het is stil in het bos. De rivier maakt geen geluid. Er is geen rumoer door mensen of verkeer. Vliegtuigen zijn opgelost.
De stilte is niet bedreigend, achter een muur en hek in een gebied waar bijna niemand woont. En zonder wild. De ultieme ontspanning.
Kampeerleven is zwaar. Zodra de zon opkomt begint de herrie. Er zijn altijd wel andere kampeerders welke vroeg weg gaan, herrie maken. Langer in het bedje liggen is niet mogelijk. Om half zeven sta of zit je al buiten. Soms is er tijd voor een ontbijt, meestal voor een bakje koffie of thee. Maar soms is het direct alles inpakken en na twintig minuten vertrekken. Rijden, kijken en rijden. Na aankomst is het meestal een late lunch. Zoals vandaag maar direct diner komt voor. Wat douchen. Soms wat contact met medereizigers, maar dat kan lang niet altijd. Ook is er meestal geen wifi, wat overblijft is een boek lezen, wat handwerk of gewoon om je heen kijken.
Er komt dan vanzelf een moment dat de zon ondergaat. Rond een uur of acht. Nog wat naar de zon kijken en dan weer slapen. Lezen in donker met een lampje is niet echt de oplossing dus gaan we met de kippen op stok. En is er een donkere, zwarte en stille nacht van een uur of tien.
Helemaal alleen in je bedje, luisteren naar alle nachtelijke geluiden, in een tropisch bos of op een drukkere camping.
Kunene River Lodge, Swartbooisdrift, 27 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081623
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/070_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swartbooisdrift-heerlijke-rust
)
[34] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-25
[title] => Namibië, Epupa falls | Lokale kennis
[message] => Een terras tien meter boven de rivier. Een ondergaande zon welke de harde kleuren van de dag veranderd in zachte steeds rodere tinten. Groene heuvels, paar palmbomen, bosjes op de heuvels en prachtige baobab. De geluiden van water wat zestig meter naar beneden dondert in de waterval overstemt alles. Een mooi kleedje op één tafeltje en daar zitten wij. Een volledig heerlijke en simpel drie gangen maaltijd. Niets geen top kok of kookprogramma maar gewoon lokale producten met smaak gemaakt en uitgeserveerd door de kok zelf. Het vlees is echt vlees. Alleen hiervoor zou je al naar Namibië willen.
Een schitterende kampplaats. Maar twaalf plekjes, een zwembad, bar en voor ons nu een privé restaurant. Op een van de mooiste plekjes, ver weg van alles. Hier kunnen we morgen rusten, een wandeling met een gids langs de rivier en de middag, heerlijk.
De dag was toch weer zwaar. Een kleine tweehonderd kilometer, maar door de kwaliteit van de weg komt het gemiddelde niet boven de vijfenveertig. In de zware regen zijn overal dwars stroompjes ontstaan. Dat zijn nu diepe gaten overdwars in de weg. Riviertjes en stroompjes zijn nu diepe sporen in het zand geworden. Bij echte betonnen rivierovergangen zijn stukken weggeslagen. En de stenen liggen er nog wel. Het is vooral niet hard rijden, bij iedere verkleuring of schaduw afremmen. Een goed recent wagenspoor zoeken en er toch niet op vertrouwen.
Het gaat 99.9% goed, maar we knallen ook een keer op een rots. Het onderstel blijkt ertegen te kunnen. Maar met een lagere auto of een hogere snelheid was het gewoon het einde geweest.
We zien geen enkel wild dier. Uitgehongerd door zeven jaar droogte en nu zo groen dat ze er misschien wel zijn maar we ze niet zien. Het is saai. Er is de weg, de weg en de weg. Nooit een mooi beest langs de kant of in de verte, er is alleen de weg en de bosjes langs de weg. Natuurlijk zijn er prachtige omgevingen, vergezichten maar die veranderen langzaam. Dit is langzamerhand wel de samenvatting van deze reis aan het worden. Onze wilde dieren score komt niet verder als een Drommedaris (die hier niet voorkomen), een landschildpad (die niet snel genoeg weg kon komen), een paar giraffen en antilopen. Een verloren aap of eekhoorn in de verte.
Wel passeren wel kuddes. Enorme grote maar ook kleinere. Honderden geweldig mooie runderen. Grote geweien. Mager en de hele dag vrijlopend en grazend. Er is nu gras en water genoeg. Het beste vlees. Ook veel kalveren. Daarnaast enorme groepen geiten. En als herders altijd een paar mannen, soms bijna kinderen, een hond. Een paar ezels.
En we passeren mensen. Stilzittend naast een hut, of de weg of lopend. Kinderen op weg naar school of naar huis. Vrouwen, op teenslippers, in Himba kleding, met enorme lasten op hun hoofd. Mannen met ontbloot boven lijf en een wandelstok. Afstanden zijn groot en lopen is de enige manier. Er is geen publiek transport en geen fiets of motor. De dag bestaat waarschijnlijk voor een groot deel uit lopen. Op teenslippers langs een gravelweg waar één keer per uur een toerist voorbijraast. Moeten de toeristen hier nu weg of moet er zoveel welvaart komen dat er wel transport mogelijk is. Maar wat moeten ze dan doen met de extra tijd?
Net als gisteren wordt er veel gebedeld. Met de hand naar beneden in een gebaar als kom hier. Of een gebaar naar de mond, honger of dorst. Maar zelfs een groepje wat nadat we passeren stenen gooien. Niet iedereen maar minstens vijftig procent doet het, met waarschijnlijk geen enkel effect. Doen omdat het zo hoort, een nieuwe manier van groeten. Geen handen schudden of zwaaien.
De volgende afstand is groot, sommige zeggen te groot door de huidige staat van de wegen. Onhaalbaar. De geplande route langs de rivier is al helemaal niet mogelijk. Onze auto te zwaar en gisteren is er iemand vast komen te zitten. Te ver en niet haalbaar. We horen de verhalen aan. Onze rustdag geven we op. Het plan passen we aan. We vinden een route welke wel vijftig kilometer langer is, niet langs de rivier maar wel splitsbaar is in twee dagen. De derde keer deze reis d
De lokale kok kan goed koken. Adviezen van lokale kenners kunnen we niet in de wind slaan.
Epupa falls lodge, 25 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081586
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 119
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/069_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-epupa-falls-lokale-kennis
)
[35] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-24
[title] => Namibië, Opuwo | (on) rustdag
[message] => Eindelijk krijgen we rust. Maar is dit dan dé plek ervoor?
Na vier dagen rijden hebben we een eindelijk een rustdag. Twee korte stukjes van rond de vier uur, die we combineerde met bezoeken aan grottekeningen. Maar ook twee dagen met een volle werkdag achter het stuur. Niet relaxed, een gladde asfaltweg, cruise control aan en iedere twee uur een wegrestaurant. Met op de radio de hele dag verkeersinformatie, dus ook zekerheid dat de weg nog berijdbaar is. Zelfs geen routeplanner die de weg wijst.
Vier dagen stof happen op half begaanbare gravelpaden, met een kaart op schoot zonder richtingborden en wegen die afgesloten kunnen zijn door een regenbui. Uitdagend maar ook vermoeiend, tijd voor rust en leegheid.
De dag begint, na een oude boterham met jam, met tanken en boodschappen in het plaatsje. We rijden het hek van de Lodge uit. De weg naar de hoofdweg van deze stad is een kilometer. Maar de krottenwijk begint direct aan de poort. Slingerend langs huisjes, kleiner als een doorsnee woonkamer, die kriskras op het zand langs de weg, en de ruimte erachter, zijn geplaatst. Dicht op elkaar, zonder enige structuur. Moeder met kind op haar schoot en een groepje jongentjes. De laatste rennen direct naar de auto met hun handen ophoudend.
Er zijn twee doorgaande wegen, althans wegen met asfalt voor auto’s, totaal misschien drie kilometer lang. Het trottoir ernaast ontbreekt grotendeels. Het tankstation is wel volledig betegeld en volledig strak. De tankbediende, zelf tanken doe je niet, is aardig en geduldig. En ook een nieuwe kracht aan het instrueren hoe het werkt. En op verzoek controleren ze ook de olie en de bandenspanning. Voor omgerekend één euro en vijf cent per liter tank ik honderd liter en kan weer duizend kilometer rijden.
We rijden door naar de Spar, vijftig meter verder. Zowel op de wegen als op de parkeerplek krioelt het van de mensen. Enorm veel jongeren, of eigenlijk kinderen, ronddolend. Maar ook vrouwen met kinderen bij kraampjes. Of lopend sieraden of andere waar verkopend. Mannen die verveeld rondhangen of zich overal mee bemoeien. En iedereen lijkt ons te zien als een lopende ATM. Openlijk bedelen, hand ophouden bij passeren. En een simpel nee, of niet reageren werkt niet. Ze gaan gewoon door. Achtervolgen ons.
Het is bedreigend, geaccepteerd sociaal gedrag om toeristen lastig te vallen om geld. En openlijk bedelen lijkt bijna een teken te zijn dat je erbij hoort. Natuurlijk zijn wij, in vergelijking met hun, stinkend rijk. En er is hier zeker armoede. Maar iets geven is door dit gedrag onmogelijk geworden. Want wie wel en wie niet, de grootste schreeuwer is waarschijnlijk diegene die het niet nodig heeft. En hoe reageert de rest als je er één wat geeft, waar moet je dan stoppen?
We vluchten naar de Lodge.
Als middag activiteit was het mogelijk om, met een gids, een bezoek te brengen aan een Himba nederzetting. Een nomadische stam welke hier nog voorkomt. Bezit is vooral de kudde en kennis van de natuur, planten en knollen welke eetbaar zijn of medicinaal zijn volgens de overleving. Nederzettingen worden gebouwd en als gebied niet vruchtbaar genoeg is dan trekken ze verder en laten alles achter. Als ze later terugkomen verwachten ze dat alles er nog is. Ze lopen vrijwel naakt, de huid ingesmeerd met modder ter bescherming. De vrouwen met veel sieraden en het haar in een soort dreadlocks.
Wij hebben er geen zin in. Niet omdat het niet interessant is om te weten hoe deze stammen overleefd hebben. Maar omdat er toch altijd iets hypocriets inzit, zeker als dit de belangrijkste toeristische attractie is. Kijken naar een toneelstukje over het verleden en niet naar de huidige problemen van de overgebleven stammen. Ook de Himba’s bedelen nu.
Wij relaxen. Krijgen direct huisdieren, een kat en ern hond, voor onze camper. Dineren bij de Lodge. Heerlijke linzen lasagna, kip met pesto en kaas. Een goede koude rosé en een tafelkleedje. Wat een luxe. De andere tafels allemaal vol met groepsreizen. Veel Duits maar ook zeven mannelijke zestigjarige Scandinaviërs op een extreme reis. We volgen de gesprekken en bekijken de groepsprocessen. De afstand tussen de stammencultuur en de rondreizende toerist is groot.
De nacht wordt om een uur of half vijf verstoord door geluiden. Of we denken geluiden te horen. Op het kampeer gedeelte zijn maar vijf van de twintig plekken bezet. Het is leeg en we staan ver uit elkaar. Wel zijn er op het gebied twee nachtwakers. Bewapend met zaklantaarn, walkietalkie en jachtgeweer. De eerste plek in Namibië waar we dit zien.
Om vijf uur weer geluid. Door ons raampje zien we een nachtwaker met zaklantaarn in de bosjes schijnen. Hij hoort ons en schijnt ook naar ons voordat hij zich omdraait en wegrent in de bosjes. Een kwartier later geluid onder onze wagen, de campinghond, een tak? Klaarwakker horen we ieder geluid en staren uit het raam. Een wagen scheurt over het terrein. Ver weg horen we een sirene. De nachtwaker zijn apparaat kraakt. Ieder geluid is een bedreiging. Opgesloten in een camper wachten op zonlicht.
Brak, na een korte nacht vertrekken we snel. De bewaker aan de poort controleert of we betaald hebben. Niet indringers zijn belangrijk maar niet betalende gasten lijkt het. En als alles goedgekeurd is door de administratie komt hij naar ons toe. Of wij hem kunnen helpen, hij heeft honger en houd zijn hand op. Wij rijden weg.
Opuwo lodge, 24 Maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081585
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 125
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/068_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-on-rustdag
)
[36] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-23
[title] => Namibië, Opuwo | Wateroverlast
[message] => We komen aanrijden en stoppen bij de oever van de ‘Hoanib’ bij het dorpje ‘Khowarib’. En we staan er niet alleen. Aan onze kant van de rivier staan er een vijftal wagens en aan de overkant wel een stuk of tien. De meeste zijn gehuurde campers. Maar ook lokale pick-up trucks, een verlengende landrover met een tiental Duitse toeristen, een vrachtwagen en een grote Caterpillar dragline. Berijders hebben hun stoeltjes gepakt en zitten te kijken naar het kolkende water. Er heerst verslagenheid.
Het riviertje stroomt stevig over een vlakke betonnen vloer. Het is onduidelijk hoe diep het water is, hoe sterk de stroom en of er nog hoop is.
We moeten op dat moment nog 160 kilometer naar onze volgende plek. We hebben al ruim 200 kilometer afgelegd. Eigenlijk is dit de zwaarste verplaatsing van de hele trip. In de ochtend regent het nog dus pakken we de spullen in en rijden weg zonder ontbijt. Het stuk van de kampeerplaats tot de weg is een kilometer of vijf. Gisteren was dit strak gravel. Nu waren er stukken weggespoeld, riviertjes dwars over de weg hadden zich gedurende de nacht gevormd.
Daarna werd er de volgende twintig kilometer aan de weg gewerkt. Of beter er werd een nieuwe asfalt weg aangelegd naast de oude gravelweg. En omdat te doen hebben ze de toplaag van gravel al over grote delen weggeschrapt. Dus reden we over de onderliggende zandlaag, inclusief de vannacht ontstane riviertjes. Diepe gaten in de weg waar we toch wel doorheen moeten.
Daarna hadden we een lange weg. Af en toe stukken met perfect gravel. Maar de grootste delen zijn toch wat bergachtig met steeds kleine stukjes omhoog, dan weer omlaag. Passeren van het diepste punt en weer omhoog. En dan niet een paar kilometer maar iedere paar honderd meter een nieuw knobbeltje. De hellingshoeken zijn zeer regelmatig vijfentwintig procent of meer. Bij de overgang van dalen naar stijgen is het ook niet vlak gemaakt, maar is het meestal een bijna haakse hoek. En natuurlijk ook altijd wat stenen of gaten in het laagste punt. Natuurlijk staan, na deze nacht, ook een groot deel van deze ‘ditches’ onderwater. Niet diep, maar de modder spat wel tegen de ramen.
En boven gebeurt dat weer. Alleen andersom van stijgen naar dalen. Een hele tijd zie je alleen de motorkap van de auto voor je. Pas op de piek, als de voorwielen over de top zijn, zie je de weg. Het lijkt op rijden in een stad, en bij iedere zijweg een stopbord. Remmen, bijna stapvoets door het diepste punt. Vol gas naar boven. Even inhouden op de top en weer rustig naar beneden. En dat een paar honderd keer. Hard werken om comfortabel te blijven rijden en een gemiddeld van veertig tot vijftig kilometer te halen. En dan is vierhonderd kilometer wel een stuk.
Voor het eerst zien we wel wat beesten. Een viertal giraffen kruizen ons pad, paar grote kuddes antilopen. En een schildpad wat, in zijn eigen tempo, de weg oversteekt. Wij wachten geduldig.
We zitten nog in onze auto en kijken naar het stromende water, wel honderd meter breed. We stappen uit en praten wat met de anderen. Sommige staan er al drie uur, de rivier is in die tijd zeker veertig centimeter gezakt. Ze wachten. Er is ook nog een volgende stroom, maar die is nog ver weg en dat risico willen ze wel nemen. Als deze zakt dan zal de volgende ook wel zakken. Iedereen heeft dezelfde alternatieven. De kortste omrij route is nog 440 kilometer rijden Vastzitten in het water is desastreus. Een andere plek voor de nacht zoeken kan nog met een camper, maar voor de andere niet. Er zijn hier geen hotels.
Iedereen wacht op iedereen. Niemand weet wanneer het kan. Of hoe lang het nog gaat duren. Wel voelen we al een paar eerste spettertjes regen en kleurt de lucht weer grijs tot zwart. Zodra er angst heerst ontstaat er kudde gedrag en wacht men op een leider. Iedereen kijkt, niemand doet wat.
Als we een kwartiertje staan komen we langzaam tot de conclusie. Niets doen en wachten is nooit de beste optie. Dus word het omkeren, ergens een plek vinden op de weg terug en onze plannen bijstellen voor de dagen erna. Met de contactsleutel al in het slot komt de Caterpillar in beweging. Hij verplaatst een rots, een boomstronk, en begint daarna aan zijn oversteek. Zonder een probleem komt de tien ton op hoge wielen aan de overkant. Maar dit is geen wagen, met kleine wielen en twee ton. De zijstroom kan dit gewicht zo van de betonnen vloer drukken.
De twijfel was nu te voelen bij de veertig wachtende. Het busje start zijn motor. Hij staat er ook al drie uur, zijn passagiers zijn het wel zat. En voor hem is omkeren eigenlijk onmogelijk. Het hele schema van de vakantie van deze mensen is dan natuurlijk verknald. Dit gaat serieus geld kosten. Hij rijd door het water. Zijn wielen komen tot de helft onderwater, de stroom heeft geen vat op hem. Hij bereikt de overkant.
Wij starten de wagen en volgen. Zoals zo vaak was de angst ongegrond.
De rest van de trip gaat door het ‘Joubertgebergte’, een enorme pass over een enorm rotsachtige weg. Of eigenlijk geen weg het was meer een rotsachtig wandelpad waar een auto net inpast. En af en toe echt steil. Boven ons de dreigende regen en na iedere klim de angst dat de we in het dal een ondoorwaadbare stroom kregen.
Om vier uur komen we aan op onze volgende plek. Diner, of eigenlijk ons ontbijt, in het restaurant.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081584
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 90
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/067_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-wateroverlast
)
[37] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-22
[title] => Namibië, Twijfelfontein | Rotsschildering
[message] => We staan bij de wereld bekende ‘White Lady’. Een rotsschildering welke op de Unesco lijst staat. Op de muur staan verschillende tekeningen. Krijgers, beesten maar de belangrijkste is een bijna niet zichtbare witte tekening. Volgens de ontdekker uit 1913 gaat het om een afbeelding van een witte vrouw. Wat zeer uitzonderlijk zou zijn. De rotsschilderingen zijn altijd afbeeldingen van mannen. De sjamanen van de stam, welke opgezweept door muziek en kruiden in trans dansen. Zover in hun rituelen dat er bloed uit hun neus stroomde. In de tekeningen is de mannelijkheid te zien.
Deze tekeningen zijn zichtbaar onder een overhangende rots. Afgezet met een hek en alleen bereikbaar met een gids. Vrij lopen in dit het gebied is niet toegestaan. Er zijn totaal meer als veertigduizend getekende rotsfiguren gedocumenteerde op deze plek. Een wandeling, of voor velen meer een survival tocht, van twee en een halve kilometer leidt naar de rots. Een prachtig dal onderaan de Brandberg. De hoogste berg van Namibië. De tocht gaat deels door een drooggevallen, zanderige rivier. Maar ook over kiezel. Of klimmen over rotspartijen. Het klimt omhoog. Vrijwel geen wind.
Het is nu een geweldige tocht, alles staat in de bloei. Het riviertje zit vol kikkervisjes. Maar dat is dan ook wel het grootste dier wat we zien. Er zouden jachtluipaarden voorkomen en dus ook antilopen maar die zitten allemaal veel hoger tussen de bergen. Wij klimmen en struikelen achter onze gids aan, zij loopt rustig, zwijgend voor ons uit. Een mooie ochtendwandeling.
En de rotstekeningen zijn natuurlijk apart. Geschilderd op rotsen, in de openlucht. En bewaard gebleven op plekken waar ze beschermd waren tegen de zon en de wind. De oudste vijfduizend jaar maar de meeste rond de duizend jaar oud. Stammen die rondtrekken en tekens op de wand schilderen. Voor andere stammen of voor zichzelf. En ze worden nu deels uitgelegd als richtingsborden naar plekken met water. Een soort ANWB borden. Maar ook uitleg over de dieren en verering van de sjamanen. Wij kijken ernaar. Gissen naar de reden. En beseffen vooral dat het primitieve vormen van creativiteit of informatie overdracht is. Het zijn altijd dieren en krijgers. Ze moeten een verhaal verteld hebben.
Maar het verhaal over de ‘white lady’ was het ieder geval niet. Ten eerste is de tekening helemaal geen vrouw, dat is duidelijk te zien. En witte kleuren werden vaker gebruikt in schildering. Het gezicht van de tekening is donker. Een broodje aap verhaal.
Door het verhaal is deze tekening bekend geworden. Niet omdat deze mooier is als de 40.000 andere of omdat hij anders is. Alleen het verhaal, verzonnen door de ontdekker, maakt dit stuk rots tot een belangrijk onderdeel van het werelderfgoed. En lopen wij twee uur te zweten om het te kunnen zien.
We stappen, na twee uur, verdwaasd in onze auto. Een kort ritje van drie uur naar een schitterende camping. De rit blijft het broeierig, warm en ook dreigend. En vlak voordat we gaan eten barst de regen los. Niet een beetje zachtgetrommel maar echte harde regen. Niet een kwartiertje maar eigenlijk zijn er buien, met onweer, gedurende de hele nacht.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081582
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 106
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/066_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-twijfelfontein-rotsschildering
)
[38] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-21
[title] => Namibië, Brandberg | Afrikaanse muziek
[message] => Om negen uur in de avond zingt een mooie ijle vrouwelijke stem een begin van een Afrikaans lied. Een tweetal vrouwen vallen na een aantal maten in. En daarna volgen de mannen, andere woorden en een kwart tel uit de maat. Het swingt alsof ze zingen voor een groep dansers. Wij zitten voor ons Camper. Tussen de bomen staren we naar onze braai waar de “Marsmellow” ligt te smelten. De klanken horen helemaal bij deze warme, donkere avond. In de verte wat onweer schichten. Beter als dit kan muziek niet worden. Dezelfde muziek in een Concertgebouw zou nooit zo klinken als dit. Bijna goddelijk.
Voor het vertrek, vanochtend, rijden we het gebied rond. Zien we een twee klipbokjes. Ze rennen bijna tegen de rots op. Een Hornbill en twee klipbokjes is alles wat we zien. Het blijft opvallen hoe weinig dieren we zien, door zeven jaar droogte is het wild bijna verdwenen. Nu regent het, is het veld prachtig groen, met veel kleuren bloemen. Maar dat levert nog geen nieuw wild. Het gaat jaren duren voordat het er weer is. Maar dan moet het ook wel jaren voldoende regenen
Na het wild bekijken we wat rotstekening. Paar duizend jaar geleden gemaakt en nog steeds zichtbaar. Maar er zijn geen tekeningen van zeehonden. Vreemd, maar waarschijnlijk zijn de volkeren welke hier woonden nooit de vijftig kilometer door de duinen gelopen.
We rijden deze dag naar Brandberg, een volgende “Insellberg”. De gravelweg is mooi, heuvelachtig. Maar zonder enig teken van dieren. Een mooi landschap zonder dieren blijft kaal. Ook ontbreekt de spanning van het continue zoeken. Kijken of er iets beweegt in het gras langs de weg of wat verder weg. Maar we zien niets, de leegte maakt een mooie gravelweg langzaam in een saaie, lege weg.
Direct na aankomst komt er weer een Hornbill bij ons kijken. Misschien is hij achter ons aangevlogen. Een twintigtal camper plekjes in een rivierbedding. We staan bij een lodge, “the white lady”, met twee zwembaden maar te ver om naar toe te lopen in deze hitte.
Na drie nummers stoppen de zangers. Het wordt stil, het onweren komt dichterbij en door de bewolking blijft de temperatuur hangen. Het is ruim vijfendertig graden, de zon is al onder en er is geen ster of maan te zien. Het is pas half negen en we zitten in het donker, in de hitte, onder een boom. Het koor begint een ander optreden, voor een andere camper of hut. Het is een groep van het personeel van de lodge wat na het werk rondtrekt, wat geld vraagt, en een optreden doet. Het klinkt door het hele bos. Onduidelijk is of ze te weinig betaald krijgen of dat het alleen een leuk extraatje is.
Om negen uur barst de regen los. Geen klein buitje. We vluchten de camper en de enorme warmte in. De ventilatie raampjes, met gaas tegen de insecten, moeten we sluiten omdat het inregent. Onweer, vlakbij, lichtflitsen. En regen. We liggen in bed, of beter op bed. Slapen is vrijwel onmogelijk, de thermometer geeft tweeëndertig graden aan, midden in de nacht. Zonder enige verkoeling.
En de goddelijke muziek is vervangen door het getrommel op het dak van de regen.
White Lady Lodge, 21 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081581
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/941_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-brandberg-afrikaanse-muziek
)
[39] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-20
[title] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
[message] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
Tweehonderd vijftig duizend zeehonden bivakkeren op “Cape Cross”. Jaarlijks worden er ongeveer zestigduizend geboren. Het is een klif met rotsen honderdvijftig kilometer noord van Swakupmund. Hooguit een kilometer lang, rotsen en strand. De zeestroom vanaf Antarctica breng hier koud water vol plankton. Daardoor is dit gebied enorm visrijk. En zeehonden eten de kleinere visjes, haring of ansjovis, als ontbijt, lunch, diner en ieder tussenhapje ernaast. Het is een soort “all inclusive” resort aan het strand voor zeehonden.
Maar waarom ze dan allemaal juist hier, op deze rotsen, bij elkaar moeten liggen is onduidelijk.
De “Skeleton coast” is honderden misschien wel duizend kilometer lang. Van Zuid Afrika tot Angola is er een lang zandstrand. De Nederlandse kust en duinen verbleken hierbij tot een soort Madurodam. De koude Bengalen stroomt langs de hele kust. De kust is berucht om het grote aantal scheepswrakken, door het koude zeewater met de enorm warme lucht uit de woestijn is er hier altijd mist. En met de wind uit het zuidwesten drijf je, bij problemen, altijd naar de kust. Ook zijn er nog zandbanken voor de kust welke continue verplaatsen. Gevolg is enorm veel scheepswrakken, stalen. Maar ook houten uit de tijd van de zeilvaart. Verdwenen schepen en hun bemanningen. Want zelfs als je kust bereikt is er niets als vijftig kilometer diep duin, zonder water. Dus geen enkele redding.
Nu is er gewoon een weg langs de kust. Met zijwegen naar de kust. En daar staan dan de 4WD wagens en hun bewoners te vissen. Met enorme hengels vanaf de kust vissen. Achterin een kratje bier. En de vangst direct op het vuur. Topsport nummer één in Namibië. De temperatuur aan de kust een graad of achttien, twintig kilometer landinwaarts is het vijfendertig. Dus dat Namibiërs heerlijk genieten van een weekendje heerlijk frisse zeelucht, sportvissen en braai met bier dat is duidelijk. Wij gaan op vakantie naar de warmte hier rijden ze naar de koelte.
Maar dat verklaard niet waarom de zeehonden dit kleine stukje land claimen.
Wij vertrokken na een zeer uitgebreid ontbijt. Hadden een half uur nodig om onze camper zonder schade van de parkeerplaats te krijgen. Met exact twee centimeter ruimte aan alle kanten en tien pogingen lukt het. Daarna rijden we langs de kust. Een saaie asfaltweg. Aan beide zijden zand, wat lage bosjes en verder niets. Twee plaatsjes en een honderdtal 4WD met hengels welke ons passeren. Het is lelijk, de kust een paar kilometer naar links en rechts kilometers van hetzelfde.
Na honderdvijftig kilometer de zeehonden kolonie. Acht jaar terug stonden we hier helemaal alleen. Nu is er een klein dorpje, hotel en moeten we een entree kaartje kopen. En we zijn niet alleen, zeker vijf ander wagens. De zeehonden zaten achter een muurtje, nu liepen en sliepen ze overal. De mooie verhoogde houten wandel promenade is vervallen en ingenomen door de natuur. Zoals zo vaak als er geld verdient moet worden wordt het alleen maar slechter. Achterstallig onderhoud maar wel een entreeprijs. Personeel aan de kassa moet ook betaald worden.
Maar de kolonie was mooi. Jonge zeehondjes zuigend aan de moedertepel, of achter elkaar aan hollen, spelen. Grote mannen vechtend, zwemmend en slapen. Overal waar je kijkt, zeehonden en zeehonden en dan ook nog zeehonden. Ongelooflijk mooi spektakel.
Na een uur kijken, luisteren en ruiken naar vier voetbalstadions vol schreeuwende en stinkende zeehonden rijden we vijftig kilometer terug en dan bijna tweehonderd kilometer het land in. Het eerste stuk nog kale duinen, daarna licht glooiende heuvels. De laatste twintig kilometers nemen we een route die doodloopt op een hek wat niet open kan. Wel is er een zijpad, geen weg maar een soort karrenspoor. De vierwielaandrijving en stuurmanskunst hebben we volledig nodig. Er zitten nog net geen gaten in het dak als we eindelijk aankomen. En dan is er nog de onzekerheid of dit wel aankomt of dat we dezelfde weg terug moeten, omkeren op een karrepad.
We komen aan bij “Spitskoppe” een zogenaamde “Inselberg”. Vertaald een eilandberg en het is dus ook een berg midden in een vlakte. Niet in een berglandschap of in een gebergte maar meer een enorme rots, of meerdere rotsen midden in een glooiend landschap. Door deze enorme rotspartij is een gravelweg aangelegd met aan weerszijden campingplaatsen. De plek die wij kiezen is vlak tegen de grootste rots. De ingang is af te sluiten met een ketting. En we kunnen de weg, of andere kampeerders niet zien. Er is eigenlijk niets, een tentje met een latrine. Een vuilnisvat en een braai.
Alleen op de wereld, onder een rots van honderden meters hoog en een “Common Hornbill” in de boom. Die, om onduidelijke reden, onze auto gaat aanvallen. Vliegt tegen de zijruit, valt op de grond. Gaat terug naar zijn boom en valt op nieuw aan. Pas als we een handdoek over het raam doen stopt het.
De wereld zit vol vragen, een gekke vogel en zeehonden op een rots.
Spitzkoppe Community Camping, 20 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081580
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 79
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-spitzkoppe-zeehonden-kolonie
)
[40] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-19
[title] => Namibië, Swakupmont | Zeeleeuwen
[message] => Zestigduizend zeeleeuwen op een twee kilometer lang strand. In grote groepen liggen ze te slapen, spelen of hun rug in het zand aan het schuren. Grote mannetjes, volwassen vrouwtjes maar ook een groot aantallen puppy’s. Een paar maanden oud. Ze dartelen over elkaar in het zand of zwemmen in de zee. Nieuwsgierig komen ze kijken naar onze grote tweepersoons oranje kano. Ze zwemmen in onze richting en duiken vlak voor of naast ons onderwater om aan de andere kant weer omhoog te schieten. Of ze komen vlak naast ons boven en spatten ons nat met hun flippers. En ze maken geluid, schreeuwen of beter blaffen.
We varen langs het strand, van groep naar groep, tot het einde van het schiereiland.
Het eiland is honderd meter breed. Aan de andere kant is de oceaan en een van de beste surf stranden van de wereld. De golven hebben een richting deels parallel aan de kust en breken vlak voor de kust. Een drie meter hoge golf met een lengte van een paar honderd meter kan er dan ontstaan. In het seizoen, als er genoeg wind en deining is. Nu is het een mager golfje, waar een paar zeehonden in spelen.
Bij het einde van het eiland varen we rechtdoor de zuidelijke atlantische oceaan op. Voor ons varen een paar toer-catamarans, op zoek naar dolfijnen of nog liever walvissen. Totaal vijf boten varen er rond. Als er een beweegt in een bepaalde richting volgen de anderen. Een gezamenlijke zoektocht. Of gunnen ze de anderen niet het succes en volgen ze elkaar daarom. Op de kleinste boot zitten tien gasten, de grootste heeft er wel dertig. Allemaal in grote spanning. Komt er toevallig een walvis langs of een groep dolfijnen. En hoe ver weg zitten ze dan. Ze staan aan dek met hun camera’s en verrekijkers.
We zien een paar vinnen boven water komen achter een van die boten. Dus peddelen we ook in die richting. Zelfs met deze grote, brede kano’s - wij zouden ze vroeger bloembakken noemen – zijn we toch wel een beetje nietig op dit grote water. Als we in buurt komen zijn de dolfijnen al weer vertrokken. We hebben vinnen gezien op een paar honderd meter. Net als een leeuw op een paar honderd meter tijdens een safari. Het was een zwarte vin, de gids vertelde welke dolfijn soort het was. Wij geloven hem, we hebben ze gezien.
En de schepen liggen dicht bij de plek waar de vinnen het laatst te zien waren. Wij sluiten aan in de rij.
Een pelikaan zweeft een meter boven het water. Rijst vlak voor een boot omhoog en land zeer onhandig op de motor aan de achterkant. Het fraaie vliegen eindigt als een olifant welke op een poot gaat staan. Een wankel evenwicht van de grote vogel met zijn enorme snavel. De gasten springen naar achteren. De vogel blijft dreigend zitten totdat de scheepsjongen een paar visjes in het water gooit. Met een mooie duikvlucht, vier meter voor onze kano, pakt de pelikaan zijn buit om naar de volgende boot te vliegen. Zelfs hier laten de vogels zich verleiden door de toeristen industrie. Vanuit onze kano was het een mooi gezicht.
Wij keren om, peddelen terug langs de zeehonden. Ze spelen weer met ons. Gaan met hun neus naar de grond, flippers boven water. En als we langsvaren draaien ze zich abrupt om en worden we nat van het geweld. Of een groepje voor de boot. We varen er op af. Verwachten, of liever hopen dat ze weggaan. Op het laatste moment remmen we de zware kano en spuiten ze toch uit elkaar. Misschien is het geen blaffen, maar gewoon uitlachen wat ze doen.
Na twee uur, en zes kilometer kanoën stappen we uit. Eten een paar broodjes op het strand en rijden terug. Langs de pelikanen, reigers, zwarte hyena’s en de flamingo’s. En door de enorme lelijke zoutfabriek naar het startpunt van de tocht. Daar staat onze shuttlebus van Walvisbaai terug naar Swakupmond.
Om zeven uur opgestaan en om twee uur weer bij onze B[e-38]B. Vermoeid. Tijd voor een rustige middag, alleen verstoord om nog wat gympies te kopen en verder niets.
Door de droogte de afgelopen jaren zijn er veel landdieren verhongert. En dat is te zien, acht jaar geleden zagen we ze veel meer, in de natuurparken maar ook overal. Nu vrijwel nergens. Maar de zeedieren zijn er nog, in grote getallen – en ze zijn nog net zo speels.
Er is nog hoop.
Cornerstone B[e-38]B, 19 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081579
[countryId] => 131
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 71
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakupmont-zeeleeuwen
)
[41] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-18
[title] => Namibië, Swakopmund | The Tug
[message] => Laat in de middag komen we aan. Na een week ruimte moeten we bij het binnenrijden van het stadje ons ineens aan de verkeersregels houden. Voorrang geven en aan de goede kant van de weg rijden. Inparkeren in de beveiligde parkeerplaats van de B[e-38]B is zelfs een heuse uitdaging met een camper. Toch groter als we dachten.
Daarna de eerste echte warme douche en een werkende WiFi verbinding na een week. Als we van deze eerste schok zijn bijgekomen lopen we over de vrijwel lege straten naar de dichtstbijzijnde kroeg, Kucki’s pub. Hier zitten mensen, er wordt gesproken, gelachen en een kaartspel gespeeld. We moeten zelfs met mes en vork eten. Het is wennen, na de pandemie. En daarna de schone, gestreken, witte lakens in een ruim bed. Ongelooflijk maar het bestaat en kan.
Op staan met een tweede warme douche, het stof is nu echt uit alle poriën gespoeld. Zelfs de vellen, van door de zon, verbrande huid zijn weggespoeld. Het haar is gewassen. Als echte mensen schuiven we aan bij het ontbijt. We vullen zelfs de waszak om alles te laten wassen.
Door ons besluit van gisteren hebben we een extra dag hier, een dag zonder agenda. Doelloos lopen we door het toeristische stadje. Een houten pier van tweehonderd meter de zee in. Een strand. Paar winkelstraten met veel kunst - of toeristen winkeltjes, terrasjes en een houtsnij en andere prullaria zaakjes. Zelfs een heus museumpje met spullen uit de historie. Een soort Zandvoort in het laagseizoen.
De temperatuur is hier heerlijk, de zee is koud doordat het water vanaf Antarctica hier naar toe stroomt. De zon is hier sterk, uiteindelijk zitten we ook gewoon in de tropen, gisteren zijn we de Steenbokskeerkring gepasseerd. Een gevaarlijke cocktail als we op een terras, met uitzicht op zee, zitten. Bijtanken met een koud glaasje rosé met een kleine lunch, midden op de dag. De toeristen zijn hier hoofdzakelijk Zuid-Afrikanen, Namibiërs en Duitsers. Blank en met een gemiddelde leeftijd waar ik me nog jong bij kan voelen. Op het strand en op de boulevard spelen de kinderen, zwart, vrolijk met veel gegil. Het contrast is groot.
Na de middagrust gaan we voor het echte werk, dineren in “The Tug”. Een restaurant gebouwd rond een deel van de oude “Danie Hugo” sleepboot. Gebouwd in 1958 in Glasgow, olie gestookte stoom aandrijving. Tot begin jaren tachtig dienstgedaan in de baai van Kaapstad. Daarna nog een paar jaar in Walvisbaai maar uiteindelijk in 1985 uit dienst genomen. De brug en een deel van de opbouw is hier op het strand gezet en ingericht als restaurant. We kleden ons stijlvol, overhemd en schoenen. Zelfs wat make-up. Bij binnenkomst zitten we op het terras te kijken naar de ondergaande zon om daarna te verhuizen naar de brug. Betimmering en ramen nog helemaal zoals het bijna veertig jaar geleden gebouwd is. Het is alsof ik op weer op de ‘Straat Honshu’ (gebouwd in 1959, mijn eerste schip) stap. Er is zelfs een kans dat deze sleepboot ons ook geholpen heeft.
Op de brug passen drie tafels. Naast ons een groepje luidruchtige Chinezen en een gezinnetje. Geweldige bediening en eten. Verse vis curry, heerlijke calamaris, grote garnalen.Te grote porties. Met uitzicht en een enorme nostalgie zitten we op de brug zonder een schip. Het restaurant beneden is vol, druk. Een mooie authentieke bar gevuld met relikwieën van het oude schip.
We zaten hier acht jaar geleden ook. Toen ergens in een hoekje van het restaurant. Het eten was toen niet memorabel. Het restaurant is verbeterd, het plaatsje niet echt. Er wordt gebedeld op straat. We worden aangesproken door zogenaamde verkopers van zelfgemaakt houtsnijwerk die lang blijven zeuren. Er is een koortje wat langs de terrassen loopt en zingt. Er wordt fruit verkocht op straat. Mannen lopen verveeld over straat of staan in groepjes. Daarnaast is er een hoop verborgen werkeloosheid, ‘parkeerbegeleiders’ en ‘tasjes inpakkers’. En in de avond zien we zelfs wat straat prostitutie. Waarschijnlijk heeft Corona en het ontbreken van toeristen hier voor een terugval gezorgd.
18-maart 2022, B[e-38]B Cornerstone, Swakupmont
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081472
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 200
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/669_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakopmund-the-tug
)
[42] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-17
[title] => Namibië, Namib Naukluft Park | Overleven
[message] => Gisterenavond zaten we op de hoogste zandduin van deze vlakte, vijftig meter lopen van ons plekje. Een duin met prachtige scherpe randen, net als de duinen bij Sossusvlei. Daar drommen iedere dag bij zonsopkomst en ondergang horden toeristen samen op Dune 45. Om te kijken naar het prachtige spel van het rode zand met de, door de wind gevormde, scherpe randen en de zon. Wij hebben hier onze eigen duin, hetzelfde spel. Een schitterend schouwspel, met onze eigen bar op loopafstand.
Vanochtend om zeven uur tilt de ranger een kever op. Hij laat ons zien dat er allemaal minimale vochtdruppeltjes op zijn schild zitten. Hij beweegt met zijn vinger erover en er vormt zich een heuse druppel die aan de voorkant van zijn schild eraf loopt, de kever drinkt water. In een gebied met maanden zonder regenval is dit de manier waarop het diertje overleeft. Vocht uit de lucht condenseert in de ochtend op zijn schild. Ook de parasieten welke de kever meedraagt doet mee. Hij zorgt dat het schild schoon en glad blijft. Daarnaast heeft dat de kever ook geen longen of bloed en zuurstof stroomt door gaten in zijn lichaam. Een complete ecologische balans op een beestje van twee centimeter om te overleven in dit klimaat.
En dan zijn er ook nog twee soorten, de ene met pootjes die wijd uit elkaar staan, zodat hij bij gevaar snel weg kan rennen. En de andere met pootjes als een soort schepjes, om in te graven bij gevaar.
We sloffen twee uur door het zand en krijgen onderricht over hoe de evolutie ervoor gezorgd heeft dat er in dit gebied leven mogelijk is. Over bushgras welke in zijn stengeltje om de tien centimeter een ringetje heeft. Waardoor de tor niet om hoog kan klimmen om zijn zaadjes op te eten. Of de speervorm van het zaadje, die als het los waait van de grasspriet, ervoor zorgt dat het zaadje naar beneden in het zand valt. Of een boom welke een geur loslaat als er aan zijn blaadjes wordt geknaagd. Waardoor de grazers doorlopen, tegen de wind in, voordat de hele kudde de boom kaal maakt. Het gaat over torren, schorpioenen, spinnen en al het kleine spul wat er altijd is.
Maar ook over de “Social Weaver” een klein vogeltje wat niet in een eengezinswoning leeft maar in een appartementencomplex – met tientallen in een gebouw. En dat de ingang van het nest aan de onderkant zit, zodat de slang er niet van boven bij kan om eieren te pikken. En ook dat ze andere vogeltjes toestaan in het grote nest en die ook voeden. Een nest van honderd kilo, hoog in de boom. Van boven waterafstotend, aan de onderkant onder.
Daarnaast ook over de onyx, welke ver weg passeert. Waar de bloedtemperatuur kan oplopen tot vijfenveertig graden terwijl zijn hersens een beetje gekoeld worden door water. Een koelkast in zijn keel. Dat ze daarom bij hoge temperatuur in de wind en de zon staan. Frisse wind is voor hun een windje van veertig graden terwijl wij dan al lang voor apegapen liggen.
De details, alles gaat over de details. Overleven zit in details en aanpassen. Alsof Darwin het zelf verzonnen heeft.
Na onze privé excursie en een snel ontbijt vertrekken we, voor een korte rit, drie uur rijden, naar onze volgende plek. Het uitzicht veranderd geleidelijk. Van vlak golvend met bushgras en losstaande bergen, naar gebied met wat kale stenen en bosjes, naar een gebied met soort knobbeltjes van twintig meter hoogte een begroeid met gras. We passeren twee kloven, waar de hoogvlakte open is gescheurd en er in de diepte bij schaduw een klein riviertje is ontstaan. Daarna is er het een gebergte waar de weg doorheen slingert. Uiteindelijk wordt het een vlak, steen en zanderig, woestijn gebied. Kilometer na kilometer kaal landschap. Wat stroken met wat bomen ver uit elkaar waar er diep in de grond nog wat water zit. Geen enkel leven is er te zien.
Midden in het gebied is onze kampplaats. Een paar bomen bij een ondergrondse rivier, wortels kunnen honderd meter diep gaan en zo overleven. En vier door stenen gemarkeerde plekken, op honderd meter afstand van elkaar. De plek is Een kale boom in het midden en vijftig meter zand er omheen. Wij zijn alleen. Stappen uit de camper, de temperatuur buiten is vijfendertig graden. Om ons heen is er de kale, vrijwel vlakke, zandvlakte. Geen water, alleen een houten hokje boven een gat als voorziening ergens tussen de plekjes.
We kunnen hier de rest van de dag voor onze camper gaan zitten, kijken naar de kleuren welke door een andere zonnestand langzaam zullen veranderen. Verder zal er niets veranderen. We zullen niets horen of zien, behalve de wind en het zand. Het zal koud en donker worden. De leegte is enorm, teveel. En wordt straks nog meer.
We starten de wagen en rijden door naar Swakopmund. Hier kunnen wij niet overleven.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081464
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] =>
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namib-naukluft-park-overleven
)
[43] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-15
[title] => Namibië, NamibRand | Hart van steen
[message] => Om elf uur rijden we ons campplekje, Venus, op. Naast Venus zijn er ook nog Jupiter en Mars. Maar deze twee plekjes staan aan de andere kant van de heuvel. Volledig buiten gezicht- of geluidsafstand. De gasten voor ons, een ouder waarschijnlijk Zuid-Afrikaans stel, stapt net in. Een uur te laat. De camp beheerder (gids, receptionist en schoonmaker) staat er ook nog. We stoppen op het zandpad en wachten even tot ze instappen. Het achteruit rijden en keren van de camper gaat niet echt vloeiend ondanks alle ruimte die er is. Maar na drie keer steken passeren ze ons zonder te groeten. Duidelijk geïrriteerd. De beheerder legt uit dat ze hun sleutelbos kwijt waren. Daar kwamen ze achter vlak voor vertrek en daarna de hele camper weer hadden uitgepakt. Ze hadden een uur gezocht en gevonden wat ze mistte.
Dit plekje ligt een paar kilometer van onze luxe vakantiehuis. Een paar uur geleden zijn we wakker geworden om te ontbijten in luxe. Aan een echte tafel met stoelen, niet op een campingstoeltje bij een gammel inklap tafeltje. En met een echt fornuis zodat de thee en koffie tegelijkertijd met de gebakken eieren warm zijn. Even genieten, alleen de ochtendkrant ontbreekt. Zonder internet ook geen digitale editie dus is er ook geen afleiding. Anders als het hoge gras en de heuvels op de achtergrond.
We pakken alles in voor een ochtend drive door een klein stukje van dit enorme natuurgebied. Een gebied wat de laatste jaren is opgebouwd door boeren uit te kopen en het prikkeldraad te verwijderen. Nu, met 27.000 hectare, het grootste privé natuurgebied van Namibië. We schakelen de vierwielaandrijving in en laten onze banden aflopen naar 1,5 bar (normaal is dit 2,2 bar, op gravel 1,8 bar maar als het echt zanderig wordt is het advies te rijden met een nog lagere badendruk. Op strand is het zelfs 1,2 bar).
We rijden een rondje. Vanuit de vlakte naar de bergen. Een zandweg steil omhoog, we zijn wat te voorzichtig. Onze aanloop is wat te klein en vlak voor de top gaan de wielen een beetje spinnen. Dus moeten we toch voorzichtig in de achteruit om te voorkomen dat we gaan vastlopen. Maar bij de tweede poging gaan we moeiteloos over het zandkopje. Het is weer eens duidelijk waarom lokale gidsen en chauffeurs zo hard een berg op rijden. Met een te lage snelheid haal je het misschien niet.
Bovengekomen is er een plateau met een paar echte granieten bergen van bijna tweeduizend meter hoog. De rest van de vlakte bestaat uit bushgras. Hoog, wel zestig centimeter, en mooi meewaaiend in de wind. Ook hier heeft het goed geregend. Maar ook is door de jaren het wild sterk afgenomen. We zien hier niets, een mooi grasland met wat bergen.
Na twee uur rond rijden komen we precies aan bij ons kampplekje en nadat iedereen verdwenen is installeren we ons. Weer een gebouwtje met douche, WC en was ruimte. En buiten een aanrecht met wastafel, een braai en een ruimte om een beetje in de schaduw te genieten van het uitzicht. Niet dat dit anders is als wat we gisteren zagen, uiteindelijk zijn we maar twee kilometer verplaatst. Maar we zijn wel wat omhooggegaan, we hebben wat meer overzicht over het grasland en de bergen. Geen weg, huis of auto, we zien alleen maar natuur zoals die er duizenden of miljoenen jaren is.
Eindelijk voor de rest van de dag rust en leegte. Een boek lezen en dan even omhoogkijken of er in de enorme wei wat te zien is.
Onze rust wordt echter wreed verstoord door een in een wit halflang gewaad geklede magere vrouw. Een jaar of zeventig, grijs haar en een knotje. Lopend komt ze als een soort apostel het zandpad opgelopen. Nog even leek het of ze ons wou bekeren of iets anders wou verkopen.Maar het bleek de vorige huurder te zijn. De auto met haar man stond beneden aan het zandpad. Ze vroeg of wij een steen hadden gevonden, in een campingplek vol zand en stenen. Ze had hem gevonden tijdens het lopen en wou hem meenemen omdat hij zo bijzonder was. Het was een witte steen in de vorm van een hart. Een stuk buiten de plek vonden we hem, ze legde uit dat ze “stenen in de vorm van een hart” verzamelde.
De man keek vanuit zijn auto een kwartier toe. Waarschijnlijk hopend dat we hem niet zouden vinden, nadat hij het weggegooid had. Niet ver genoeg.
NamidRand, 15 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081446
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 140
[author] => Joep
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/525_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-hart-van-steen
)
[44] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-14
[title] => Namibië, NamibRand | Wereldend
[message] => Een uithangbord voor een boerderij langs de weg. De boerderij heet “Wereldend” en we moeten, volgens onze routeinformatie, bij een plaatsje met deze naam linksaf. Een simpele instructie alleen is er geen plaatsje en ook geen weg naar links. Er is een hek zonder ingang langs de weg. Op de kaart staat de boerderij aangegeven op een kruising maar het is langs een doorlopende weg. Meer informatie is er niet. Er is geen routeplanner met satelliet plaatsbepaling aan boord. En dekking met een telefonie netwerk is er ook niet. Sinds vertrek hebben we ook geen werkende Wifi verbinding gehad. Detail kaart op internet bekijken en opslaan voor vertrek gaat dus ook niet.
We zijn volledig op onszelf aangewezen. Of op deze magere omschrijving. De grote lijnen en wegen, tot bijna karresporen staan op de kaart. Maar deze dus niet. Doorrijden of terug. Vragen helpt ook niet want er is niemand te zien.
Onze oorspronkelijke planning hebben we aangepast omdat we gisteren onze eindbestemming niet bereikt hebben. Dus vandaag hebben we de route wat ingekort en veranderd. Eerst boodschappen aangevuld. De honderdveertig liter dieseltank weer opgevuld, voor iets minder als een euro per liter. Daarna de snelweg naar Maltahohe en over de Zaris pass. Een heerlijk klim met een prachtig uitzicht. Een hoogste punt van tweeduizend meter, maar de omgeving is ook al duizend meter hoog. Een paar stukjes van minimaal twintig procent. Maar alleen rijdend over een vijftien meter brede gravelweg maakt het heel relaxed. Prachtige heuvels met veel kleuren. Het rode zand, donkere grafiet van de rotsen, stukken lichter zand en verschillende gradaties groen afhankelijk van de soort vegetatie. En delen met schaduw van wolken.
Na de afdaling een driesprong en na 5 kilometer een boerderij met de juiste naam, maar niet met een weg. We rijden wat door, discussiëren, keren om. Terug naar de driesprong. Daar was ook weinig wat ons kon helpen. We keren weer en zien bij een hek, vlak na de kruising, een bord. Met de naam van onze camping – waar we eigenlijk pas morgen zouden aankomen.
Na het hek rijden we tien kilometer over een erf, tot een tweede hek. Hier begint het grootste natuurpark van Namibië in privé bezit. Een stichting voor behoud, uitbreiding en educatie over deze woestijn.
Er is geen campingplaats (er zijn er ook maar drie) beschikbaar. Wel een “Family Hide Out”. Een huis met tien bedden, grote woonkamer, keuken, douches en aantal slaapkamers. Helemaal voor ons. En ook helemaal alleen. Het gebouw staat vijf kilometer van de receptie. Midden in een woestijn van lang, zacht wuivend, gras. En in de verte wat bomen. Met aan de voorzijde ver weg wat bergen en aan de achterkant zandduinen.
Er heerst stilte in deze luxe. Na het installeren hebben we de keuze uit twaalf tuinstoelen en twee terrassen. We braaien wat worsten voor bij de pasta en kijken om ons heen. In de verte zien we wat onyxen. Verder is er alleen maar het continue wisselende uitzicht. De zon gaat onder en steekt de lucht in vlammen.
Uiteindelijk wordt het te koud, we gaan slapen in onze camper. Voelt toch beter als in een groot leeg huis.
Het einde van de wereld is mooi, nooit gedacht.
NamibRand, 14 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081443
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/507_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-wereldend
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-30
[title] => Namibië, Etosha | Ballet voor dieren
[message] => Een ijskoud tapbiertje en een heuse hamburger als lunch. De werkdag zit erop. Het begon weer vroeg omdat iedereen dat doet en daarbij zoveel geluid maakt dat wij ook maar gaan inpakken. De poort van de camping gaat open om zeven uur en we mogen eruit. Het gaat in Etosha niet om het rijden maar om het speuren naar de dieren. Met een lage snelheid de omgeving afspeuren. Op zoek naar onverwachte vormen, kleuren of beweging. Vaststellen wat het is, vaak een termietenheuvel, een bosje, afgebroken tak of gewoon een grote steen.
Maar soms ook een dier, een wild dier wat hier gewoon vrij rondloopt. Op zoek naar eten, of als prooi uitkijken om niet opgegeten te worden. Of bezig met het voortbestaan, opvoeden of zogen van de nakomelingen. Voor ons gaat het over het verhaal en of er een mooie foto is te maken.
We beginnen weinig hoopvol. Gisteren weinig dierenleven tijdens de rit. En daarna de kennis dat de klassieke waterplaats techniek ook niet meer werkt door de overdadige regen. En dan is het gras op het land ook meer als twee kontjes hoog. Hoe kan je dan ooit vanuit een rijdende auto, met ogen welke niet getraind zijn, die op een goede meter hoogte boven het asfalt zitten, een dier vinden in dit hoge gras.
Het begint met een groep Hartebeesten, die door de zachte kleuren van de laaghangende zon, geweldig fotogeniek zijn. Ze staan netjes stil tussen een paar bosjes. Ze blijven mooi maar dit is niet wat de verpestte toerist zoekt. We rijden verder.
Daarna volgt een ballet in twee episodes. Het eerste deel is een groep vechtende, bonkerige, adolescenten zebra’s. Ze staan stil, bijten naar elkaar, springen weg en rennen achter elkaar aan, bijtend. Niet in een rechte lijn maar met elegante bochten elkaar ontwijken. Maar even later staan ze weer als groep samen. Lopen weer achter elkaar aan en geven kopjes. Totdat er weer iets gebeurt en de groep weet uit elkaar spat. Een paar moeder zebra’s met jonkies kijken toe.
De twee episode is bezet door vier struisvogels en vijftien struisvogel kinderen. De grootste staat op zijn hogen poten de omgeving te bekijken. Zijn hoofd draait de volle driehonderdzestig graden op zijn lange nek. Onder hem grazen de kleintjes. De andere drie kijken tussen het grazen door ook de omgeving af. Als op afroep gaan de kinderen allemaal zitten. Kijken ook rond, maar even later staan ze weer op. Met hun kop naar beneden pikken ze in het gras, zonder angst.
Na de groepsprocessen verschijnt de eenzame mannetjes olifant. Alleen verschijnt hij achter de bosjes en loopt, eigenlijk meer, sloft hij rond. Eet wat takjes en vervolgd zijn weg. We rijden een stukje mee. Verstoten door de vrouwen, die de baas zijn in de kudde, zoekt hij rond. Jonge mannetjes volgen de kuddes op afstand op zoek naar een vrouwtje. Maar dit lijkt een oudere man, rustig en bedaard.
Uiteindelijk verlaten we het gebied met bomen en bossen en komen op de uitgestrekte vlakte. Het lijkt leeg en verlaten te wachten op bewoners. Totdat we in de verte de eerste bruine vlekjes zien. Honderden impala’s vullen het gebied, en wat verder weer honderden. Je zou er uren naar kunnen kijken zoals je ook op het terras zittend uren kan kijken naar de langsstromende mensen. Ze zoeken bescherming bij elkaar, letten op elkaar.
De finale is toch weer voor de schurk. Een auto voor ons gaat links van de weg af het gras in. Wat absoluut niet mag. Staat stil bij een boom. Wij passeren hem en parkeren voorbij hem en richten onze kijkers naar het bosje. Het is stil en in de schaduw is het te donker om iets te zien. Vermoeid van al het spektakel kijk ik, door het open raam even naar rechts. Op vier meter, aan de andere kant van de weg, onder een struik liggen twee leeuwinnen. Ze slapen niet, maar kijken rustig om zich heen. Het is nog te warm om te gaan jagen, maar de buit is al binnen hand bereik. Het avondmaal kan al bijna besteld worden. De leeuw kiest zijn prooi zonder na te hoeven denken over de anderen.
Als uiteindelijk de auto achter ons passeert opent hij zijn raam om triomfantelijk te vertellen dat er onder die boom leeuwen liggen. Hij staat tussen mij en de leeuwen aan de overkant van de weg. Midden op de weg. Ik wijs hem op de leeuwen naast hem op twee meter afstand. De vijf personen in de auto schrikken. Op twee meter van leeuwen, zoveel beter als dat ze net hadden. Maar wel in mijn gezichtsveld dus hij maakt ruimte. Uiteindelijk zaten er onder een boom een stukje verder er nog een paar. Totaal een stuk of acht leeuwinnen en een leeuw.
We rijden door, de voorstelling van de dag is voorbij.
Als ons tweede drankje wordt besteld komt de groep van vijf het terras op.
Okaukuejo, 30 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081702
[countryId] => 131
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 107
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/235_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-ballet-voor-dieren
)
[31] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-29
[title] => Namibië, Etosha | Nachtleven
[message] => Een bloedrode zonsondergang. Met zoveel zand in de lucht zijn het allemaal geweldige momenten. We staan in de uitkijkpost. Een twee verdieping hoog gebouwtje met een wandelbrug ernaartoe, aan de rand van een waterplas. Beneden zijn de drinkende dieren te zien. Boven is er meer overzicht, het water, het gras en bosjes. Het uitzicht is schitterend. Met geen enkel wolkje aan de lucht kleurt de hemel, waar de zon is ondergegaan, eerst zachtroze. Daarna steeds dieper rood, terwijl de andere kant al van donkerblauw naar zwart gaat. Zonder enig verstorend licht duurt het lang, bijna een uur voordat het laatste rood helemaal weg is.
Bij alle kampeerplaatsen in Etosha zijn uitzichtpunten rond een waterplaats gemaakt. Idee is dat het hier zo droog is dat de dieren naar een waterplaats gaan. De mens moet vanaf zonsondergang in de omheinde vesting blijven en kan dan kijken naar de dieren welke komen en gaan. Mooie plaatjes schieten zonder er iets voor te hoeven doen. Drankje bij de hand en wachten op het spektakel. Een theatervoorstelling van de natuur. Op de grote plekken, met restaurant, huisjes en campers, zitten er honderd of meer mensen op bankjes te kijken naar de voorstelling. En de plekken worden ook in de nacht verlicht met rood licht omdat de beesten dat niet zien.
In ”Olifantsrus” onze overnachtingsplek is maar plaats voor vijftien campers. Het is heerlijk rustig en we kijken over de uitgestrekte graslanden, vrijwel alleen.
De dag begon vroeg, de eerste medereizigers vertrokken al om zeven uur. Dus om half zeven, midden in de donkerte zaten we al buiten onze camper te kijken naar activiteiten. Sommige mensen slapen in tenten. Afbreken, alles inpakken en schoonmaken, ontbijt klaarmaken, opeten en afwassen, duurt meer als een uur. Andere slapen op een tentje op het dak, die kunnen wel in een half uur vertrekken. Onze bushcamper, een dak wat omhoog kan en een bed, koelkast binnen, lukt het wel in een kwartier.
We besluiten om direct een “game drive” te doen. Zonder ontbijt rijden we vijftien minuten later het terrein af. Na het succes van gisteren is onze verwachting hoog. We rijden over de weg, stoppen bij wat waterplaatsen. Maar we zien weinig. Geen leeuwen, olifanten of cheetah’s. Uitzicht blijft mooi maar alleen maar rijden en niets zien is teleurstellend. Ergens stoppen, de motor uit, rustig kijken naar het aanwezige wild. De beesten hun gang laten gaan en toekijken zonder aanwezig zijn. Vandaag lukt het niet.
We keren om, lunchen, zitten voor de camper of bij het kantoortje (waar een hele magere wifi verbinding is). Praten wat met anderen. Lezen, spelen een spelletje of doen wat handwerk. De dag glijdt voorbij zonder die ene mooie foto, of die ene groep dieren met hun gedrag, of dat ene net geboren dier.
Bij de ondergaande zon is het net zo. Er is, behalve een paar eenden niets te zien.
Er zoveel water gevallen dat de dieren niet meer naar de waterplaatsen komen. Overal staan plasjes dus is de voorstelling afgelast. We hebben kaartjes gekocht, zitten op de eerste rang maar de hoofdakte is er niet. We krijgen een vervangende show, ondergaande zon en daarna een schitterende sterrenhemel. Zuiderkruis, Orion, Kleine Beer zijn allemaal aanwezig. De Melkweg nevel is zeer goed zichtbaar.
Zonder enige achtergrond verlichting voelen we ons nietig. Niet door de dieren maar door de enorme ruimte om ons heen.
Olifantsrug, 29 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081656
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 138
[author] => JoepJ
[cityName] => Okaukuejo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/087_640x480.jpg?r=5
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-nachtleven
)
[32] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-28
[title] => Namibië, Ruacana | Worst braaien
[message] => Op de grens tussen ‘Etendeka’ en ‘Omusatie’ (twee provincies in Namibië) staan we twee kilo worstjes te bakken. In onze Tefalpan op ons campinggaz fles, naast de snelweg, spettert de boter en het vet uit de worst. Bij een veterinaire controle van onze koelkast, door een ambtenaar, werd een overtreding geconstateerd. Transport van eieren, levend - of rauw vlees is verboden. Alles om de verspreiding van mond - en klauwzeer te voorkomen. Ons dozijn eieren ziet hij niet, anders hadden we ook deze ter plekke moeten koken of bakken.
De grote veeteelt in het zuiden is bang voor infectie vanuit het Noorden. Lijkt wel op de Corona maatregelen. Het wild, waar ook runderen tussen zitten, trekt zonder problemen de grens over. Maar onze verse worst, gekoeld, vers ingeseald, in dik plastic, moet gebakken worden of weggegooid.
De weg tussen de lodge en Rucuana is waarschijnlijk, in afwachting van de mijnbouw hersteld. De oppervlakte is glad, zwart, gesteente. Alleen heeft men nog niet begrepen hoe een beklimming met een paar bochten de extreme stijging (en daling) kan verminderen. De weg gaat recht ertegenop en er ook weer recht van af. Zonder snelheid te kunnen maken staan we voor stijgingen waarvan we ons afvragen of die wel door een wagen haalbaar zijn. Met de kampeeropbouw hebben we een leeggewicht van bijna twee ton. Dat is vijfhonderd kil (of dertig procent) meer als standaard in dit type. Er zit bijna honderdveertig liter diesel en honderd liter water in. En dan meer als vijfentwintig graden stijgen. En wat als het niet lukt, duwen helpt echt niet.
De motor heeft het zwaar. De automatische versnellingsbak schakelt terug voor een maximaal koppel. Hij bromt en gromt, de temperatuur van de motor blijft goed. Hij brengt ons boven. En de remmen houden ons onder controle in de daling. Niet een keer maar alle keren.
Ineens is er asfalt. Vlak voor de dam wordt de weg vlak met een echt tweebaans weg. Ook zijn de bergen ineens over en zitten we op een vlakte. De bossen zijn ineens volledig opgelost. De overstap is zo enorm groot dat het bijna niet te geloven is. Van rotsbodem, bossen of bosjes in een steengrond en stevige klimmetjes met op de achtergrond echte bergen naar bijna vlak, groen gebied. We rijden ineens honderd kilometer per uur.
De eerste afslag naar Ruacana missen we bijna. We rijden een rondje rond het kleine stadje, om bij het tankstation even te stoppen voor wat kleine inkopen. Er zijn geen hangjongeren, er wordt niet gebedeld. We kopen worst, brood en heerlijk verwarmde worst gevuld met kaas als ontbijt voor uit het vuistje. Hier kan de HEMA zeker niet tegen op. Daarna terug naar het lonkende zwarte asfalt. Een kleine tweehonderd kilometers, kaarsrecht, vrijwel zonder hellingen. Strak twee uur met hooguit drie wagens welke ons inhalen en een paar tegenliggers. Langs de kant wat lopende mensen, wat ezelkarren. Nergens een gebaar van bedelen, een vriendelijk groet is alles. Het is maar honderd zestig kilometer verder, zelfde land.
Halverwege een afslag, een stopbord naast de weg. De neiging om vol gas door te rijden is groot. Maar als gast in het land stoppen we, heel even. Lang genoeg om naast ons een politiewagen achter een bosje en een camera te zien. De tweede keer is de slagboom tussen de provincie waar de net gekochte worst in de koekenpan gaat.
Daarna de ingang van Etosha, de grootste dierentuin. Honderdzestig bij tachtig kilometer met loslopende dieren. Een paar kampeerplaatsen met een hek eromheen en een weg erdoorheen. Op weg naar onze plek passeren al zebra’s, giraffen, onyxen, gnoes, springbokjes, hartebeesten en een landschildpad. Het was maar vijftig kilometer.
En de worst gaat toch nog even op de braai voor een krokant korstje bij een heerlijk ijskoud biertje.
Olifantsrus, 28 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081655
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/086_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-ruacana-worst-braaien
)
[33] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-26
[title] => Namibië, Swartbooisdrift | Heerlijke rust
[message] => De route is bijna honderd kilometer terug over dezelfde kopjes als gisteren. Dezelfde kopjes maar nu met minder tijddruk dus ook langzamer. We tellen aan het begin een gemiddelde van 2,4 kopje per kilometer. Oftewel iedere vierhonderdtwintig meter een dieptepunt in de weg. En net zoveel pieken. Zonder haast zakt ons gemiddelde naar de veertig kilometer per uur.
Het beeld is natuurlijk ook gelijk. We zien nu meer Himba nederzettingen. Lemen hutjes rond, houten takken voor de stevigheid. Niet netjes in cirkels rond een houtvuur zoals ze ons altijd hebben doen geloven. Heel anders als in Suske en Wietske. Ze staan een beetje verspreid, met de buren wat verder weg. Na de splitsing wordt de weg beter, vlakker. Minder kopjes, verder uit elkaar maar wel wat hoger en soms wat steiler. We passeren een zijweg naar een ‘Gecko mining, under construction’. Verder is er niets, behalve het soms mooie uitzicht en kuddes. En wat kinderen die bedelen.
Na vier uurtjes rijden we een lege lodge, een twintig huisjes en vijftien kampeerplekjes, in. Ver uit elkaar onder prachtige bomen aan de rivier. Een restaurant, bar, zwembad. Naast de eigenaar welke toevallig op de receptie aanwezig was is er niemand. De hele lodge blijkt afgehuurd voor het personeel van de mijn. Niemand daarvan is aanwezig, waarom weet de eigenaar niet. Open mijnbouw naar zwart zand – vol met mineralen. Met vrachtwagens afvoeren naar andere gebieden om te verwerken. Als de mijn eenmaal opengaat zal dit veranderen.
We zitten op onze stoeltjes, kijken naar de traag stromende rivier. Die langzaam door oneindig land met heuvels en tropische bossen gaat. Als het te donker wordt gaan we naar bed. Het is stil in het bos. De rivier maakt geen geluid. Er is geen rumoer door mensen of verkeer. Vliegtuigen zijn opgelost.
De stilte is niet bedreigend, achter een muur en hek in een gebied waar bijna niemand woont. En zonder wild. De ultieme ontspanning.
Kampeerleven is zwaar. Zodra de zon opkomt begint de herrie. Er zijn altijd wel andere kampeerders welke vroeg weg gaan, herrie maken. Langer in het bedje liggen is niet mogelijk. Om half zeven sta of zit je al buiten. Soms is er tijd voor een ontbijt, meestal voor een bakje koffie of thee. Maar soms is het direct alles inpakken en na twintig minuten vertrekken. Rijden, kijken en rijden. Na aankomst is het meestal een late lunch. Zoals vandaag maar direct diner komt voor. Wat douchen. Soms wat contact met medereizigers, maar dat kan lang niet altijd. Ook is er meestal geen wifi, wat overblijft is een boek lezen, wat handwerk of gewoon om je heen kijken.
Er komt dan vanzelf een moment dat de zon ondergaat. Rond een uur of acht. Nog wat naar de zon kijken en dan weer slapen. Lezen in donker met een lampje is niet echt de oplossing dus gaan we met de kippen op stok. En is er een donkere, zwarte en stille nacht van een uur of tien.
Helemaal alleen in je bedje, luisteren naar alle nachtelijke geluiden, in een tropisch bos of op een drukkere camping.
Kunene River Lodge, Swartbooisdrift, 27 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081623
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/070_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swartbooisdrift-heerlijke-rust
)
[34] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-25
[title] => Namibië, Epupa falls | Lokale kennis
[message] => Een terras tien meter boven de rivier. Een ondergaande zon welke de harde kleuren van de dag veranderd in zachte steeds rodere tinten. Groene heuvels, paar palmbomen, bosjes op de heuvels en prachtige baobab. De geluiden van water wat zestig meter naar beneden dondert in de waterval overstemt alles. Een mooi kleedje op één tafeltje en daar zitten wij. Een volledig heerlijke en simpel drie gangen maaltijd. Niets geen top kok of kookprogramma maar gewoon lokale producten met smaak gemaakt en uitgeserveerd door de kok zelf. Het vlees is echt vlees. Alleen hiervoor zou je al naar Namibië willen.
Een schitterende kampplaats. Maar twaalf plekjes, een zwembad, bar en voor ons nu een privé restaurant. Op een van de mooiste plekjes, ver weg van alles. Hier kunnen we morgen rusten, een wandeling met een gids langs de rivier en de middag, heerlijk.
De dag was toch weer zwaar. Een kleine tweehonderd kilometer, maar door de kwaliteit van de weg komt het gemiddelde niet boven de vijfenveertig. In de zware regen zijn overal dwars stroompjes ontstaan. Dat zijn nu diepe gaten overdwars in de weg. Riviertjes en stroompjes zijn nu diepe sporen in het zand geworden. Bij echte betonnen rivierovergangen zijn stukken weggeslagen. En de stenen liggen er nog wel. Het is vooral niet hard rijden, bij iedere verkleuring of schaduw afremmen. Een goed recent wagenspoor zoeken en er toch niet op vertrouwen.
Het gaat 99.9% goed, maar we knallen ook een keer op een rots. Het onderstel blijkt ertegen te kunnen. Maar met een lagere auto of een hogere snelheid was het gewoon het einde geweest.
We zien geen enkel wild dier. Uitgehongerd door zeven jaar droogte en nu zo groen dat ze er misschien wel zijn maar we ze niet zien. Het is saai. Er is de weg, de weg en de weg. Nooit een mooi beest langs de kant of in de verte, er is alleen de weg en de bosjes langs de weg. Natuurlijk zijn er prachtige omgevingen, vergezichten maar die veranderen langzaam. Dit is langzamerhand wel de samenvatting van deze reis aan het worden. Onze wilde dieren score komt niet verder als een Drommedaris (die hier niet voorkomen), een landschildpad (die niet snel genoeg weg kon komen), een paar giraffen en antilopen. Een verloren aap of eekhoorn in de verte.
Wel passeren wel kuddes. Enorme grote maar ook kleinere. Honderden geweldig mooie runderen. Grote geweien. Mager en de hele dag vrijlopend en grazend. Er is nu gras en water genoeg. Het beste vlees. Ook veel kalveren. Daarnaast enorme groepen geiten. En als herders altijd een paar mannen, soms bijna kinderen, een hond. Een paar ezels.
En we passeren mensen. Stilzittend naast een hut, of de weg of lopend. Kinderen op weg naar school of naar huis. Vrouwen, op teenslippers, in Himba kleding, met enorme lasten op hun hoofd. Mannen met ontbloot boven lijf en een wandelstok. Afstanden zijn groot en lopen is de enige manier. Er is geen publiek transport en geen fiets of motor. De dag bestaat waarschijnlijk voor een groot deel uit lopen. Op teenslippers langs een gravelweg waar één keer per uur een toerist voorbijraast. Moeten de toeristen hier nu weg of moet er zoveel welvaart komen dat er wel transport mogelijk is. Maar wat moeten ze dan doen met de extra tijd?
Net als gisteren wordt er veel gebedeld. Met de hand naar beneden in een gebaar als kom hier. Of een gebaar naar de mond, honger of dorst. Maar zelfs een groepje wat nadat we passeren stenen gooien. Niet iedereen maar minstens vijftig procent doet het, met waarschijnlijk geen enkel effect. Doen omdat het zo hoort, een nieuwe manier van groeten. Geen handen schudden of zwaaien.
De volgende afstand is groot, sommige zeggen te groot door de huidige staat van de wegen. Onhaalbaar. De geplande route langs de rivier is al helemaal niet mogelijk. Onze auto te zwaar en gisteren is er iemand vast komen te zitten. Te ver en niet haalbaar. We horen de verhalen aan. Onze rustdag geven we op. Het plan passen we aan. We vinden een route welke wel vijftig kilometer langer is, niet langs de rivier maar wel splitsbaar is in twee dagen. De derde keer deze reis d
De lokale kok kan goed koken. Adviezen van lokale kenners kunnen we niet in de wind slaan.
Epupa falls lodge, 25 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081586
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 119
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/069_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-epupa-falls-lokale-kennis
)
[35] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-24
[title] => Namibië, Opuwo | (on) rustdag
[message] => Eindelijk krijgen we rust. Maar is dit dan dé plek ervoor?
Na vier dagen rijden hebben we een eindelijk een rustdag. Twee korte stukjes van rond de vier uur, die we combineerde met bezoeken aan grottekeningen. Maar ook twee dagen met een volle werkdag achter het stuur. Niet relaxed, een gladde asfaltweg, cruise control aan en iedere twee uur een wegrestaurant. Met op de radio de hele dag verkeersinformatie, dus ook zekerheid dat de weg nog berijdbaar is. Zelfs geen routeplanner die de weg wijst.
Vier dagen stof happen op half begaanbare gravelpaden, met een kaart op schoot zonder richtingborden en wegen die afgesloten kunnen zijn door een regenbui. Uitdagend maar ook vermoeiend, tijd voor rust en leegheid.
De dag begint, na een oude boterham met jam, met tanken en boodschappen in het plaatsje. We rijden het hek van de Lodge uit. De weg naar de hoofdweg van deze stad is een kilometer. Maar de krottenwijk begint direct aan de poort. Slingerend langs huisjes, kleiner als een doorsnee woonkamer, die kriskras op het zand langs de weg, en de ruimte erachter, zijn geplaatst. Dicht op elkaar, zonder enige structuur. Moeder met kind op haar schoot en een groepje jongentjes. De laatste rennen direct naar de auto met hun handen ophoudend.
Er zijn twee doorgaande wegen, althans wegen met asfalt voor auto’s, totaal misschien drie kilometer lang. Het trottoir ernaast ontbreekt grotendeels. Het tankstation is wel volledig betegeld en volledig strak. De tankbediende, zelf tanken doe je niet, is aardig en geduldig. En ook een nieuwe kracht aan het instrueren hoe het werkt. En op verzoek controleren ze ook de olie en de bandenspanning. Voor omgerekend één euro en vijf cent per liter tank ik honderd liter en kan weer duizend kilometer rijden.
We rijden door naar de Spar, vijftig meter verder. Zowel op de wegen als op de parkeerplek krioelt het van de mensen. Enorm veel jongeren, of eigenlijk kinderen, ronddolend. Maar ook vrouwen met kinderen bij kraampjes. Of lopend sieraden of andere waar verkopend. Mannen die verveeld rondhangen of zich overal mee bemoeien. En iedereen lijkt ons te zien als een lopende ATM. Openlijk bedelen, hand ophouden bij passeren. En een simpel nee, of niet reageren werkt niet. Ze gaan gewoon door. Achtervolgen ons.
Het is bedreigend, geaccepteerd sociaal gedrag om toeristen lastig te vallen om geld. En openlijk bedelen lijkt bijna een teken te zijn dat je erbij hoort. Natuurlijk zijn wij, in vergelijking met hun, stinkend rijk. En er is hier zeker armoede. Maar iets geven is door dit gedrag onmogelijk geworden. Want wie wel en wie niet, de grootste schreeuwer is waarschijnlijk diegene die het niet nodig heeft. En hoe reageert de rest als je er één wat geeft, waar moet je dan stoppen?
We vluchten naar de Lodge.
Als middag activiteit was het mogelijk om, met een gids, een bezoek te brengen aan een Himba nederzetting. Een nomadische stam welke hier nog voorkomt. Bezit is vooral de kudde en kennis van de natuur, planten en knollen welke eetbaar zijn of medicinaal zijn volgens de overleving. Nederzettingen worden gebouwd en als gebied niet vruchtbaar genoeg is dan trekken ze verder en laten alles achter. Als ze later terugkomen verwachten ze dat alles er nog is. Ze lopen vrijwel naakt, de huid ingesmeerd met modder ter bescherming. De vrouwen met veel sieraden en het haar in een soort dreadlocks.
Wij hebben er geen zin in. Niet omdat het niet interessant is om te weten hoe deze stammen overleefd hebben. Maar omdat er toch altijd iets hypocriets inzit, zeker als dit de belangrijkste toeristische attractie is. Kijken naar een toneelstukje over het verleden en niet naar de huidige problemen van de overgebleven stammen. Ook de Himba’s bedelen nu.
Wij relaxen. Krijgen direct huisdieren, een kat en ern hond, voor onze camper. Dineren bij de Lodge. Heerlijke linzen lasagna, kip met pesto en kaas. Een goede koude rosé en een tafelkleedje. Wat een luxe. De andere tafels allemaal vol met groepsreizen. Veel Duits maar ook zeven mannelijke zestigjarige Scandinaviërs op een extreme reis. We volgen de gesprekken en bekijken de groepsprocessen. De afstand tussen de stammencultuur en de rondreizende toerist is groot.
De nacht wordt om een uur of half vijf verstoord door geluiden. Of we denken geluiden te horen. Op het kampeer gedeelte zijn maar vijf van de twintig plekken bezet. Het is leeg en we staan ver uit elkaar. Wel zijn er op het gebied twee nachtwakers. Bewapend met zaklantaarn, walkietalkie en jachtgeweer. De eerste plek in Namibië waar we dit zien.
Om vijf uur weer geluid. Door ons raampje zien we een nachtwaker met zaklantaarn in de bosjes schijnen. Hij hoort ons en schijnt ook naar ons voordat hij zich omdraait en wegrent in de bosjes. Een kwartier later geluid onder onze wagen, de campinghond, een tak? Klaarwakker horen we ieder geluid en staren uit het raam. Een wagen scheurt over het terrein. Ver weg horen we een sirene. De nachtwaker zijn apparaat kraakt. Ieder geluid is een bedreiging. Opgesloten in een camper wachten op zonlicht.
Brak, na een korte nacht vertrekken we snel. De bewaker aan de poort controleert of we betaald hebben. Niet indringers zijn belangrijk maar niet betalende gasten lijkt het. En als alles goedgekeurd is door de administratie komt hij naar ons toe. Of wij hem kunnen helpen, hij heeft honger en houd zijn hand op. Wij rijden weg.
Opuwo lodge, 24 Maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081585
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 125
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/068_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-on-rustdag
)
[36] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-23
[title] => Namibië, Opuwo | Wateroverlast
[message] => We komen aanrijden en stoppen bij de oever van de ‘Hoanib’ bij het dorpje ‘Khowarib’. En we staan er niet alleen. Aan onze kant van de rivier staan er een vijftal wagens en aan de overkant wel een stuk of tien. De meeste zijn gehuurde campers. Maar ook lokale pick-up trucks, een verlengende landrover met een tiental Duitse toeristen, een vrachtwagen en een grote Caterpillar dragline. Berijders hebben hun stoeltjes gepakt en zitten te kijken naar het kolkende water. Er heerst verslagenheid.
Het riviertje stroomt stevig over een vlakke betonnen vloer. Het is onduidelijk hoe diep het water is, hoe sterk de stroom en of er nog hoop is.
We moeten op dat moment nog 160 kilometer naar onze volgende plek. We hebben al ruim 200 kilometer afgelegd. Eigenlijk is dit de zwaarste verplaatsing van de hele trip. In de ochtend regent het nog dus pakken we de spullen in en rijden weg zonder ontbijt. Het stuk van de kampeerplaats tot de weg is een kilometer of vijf. Gisteren was dit strak gravel. Nu waren er stukken weggespoeld, riviertjes dwars over de weg hadden zich gedurende de nacht gevormd.
Daarna werd er de volgende twintig kilometer aan de weg gewerkt. Of beter er werd een nieuwe asfalt weg aangelegd naast de oude gravelweg. En omdat te doen hebben ze de toplaag van gravel al over grote delen weggeschrapt. Dus reden we over de onderliggende zandlaag, inclusief de vannacht ontstane riviertjes. Diepe gaten in de weg waar we toch wel doorheen moeten.
Daarna hadden we een lange weg. Af en toe stukken met perfect gravel. Maar de grootste delen zijn toch wat bergachtig met steeds kleine stukjes omhoog, dan weer omlaag. Passeren van het diepste punt en weer omhoog. En dan niet een paar kilometer maar iedere paar honderd meter een nieuw knobbeltje. De hellingshoeken zijn zeer regelmatig vijfentwintig procent of meer. Bij de overgang van dalen naar stijgen is het ook niet vlak gemaakt, maar is het meestal een bijna haakse hoek. En natuurlijk ook altijd wat stenen of gaten in het laagste punt. Natuurlijk staan, na deze nacht, ook een groot deel van deze ‘ditches’ onderwater. Niet diep, maar de modder spat wel tegen de ramen.
En boven gebeurt dat weer. Alleen andersom van stijgen naar dalen. Een hele tijd zie je alleen de motorkap van de auto voor je. Pas op de piek, als de voorwielen over de top zijn, zie je de weg. Het lijkt op rijden in een stad, en bij iedere zijweg een stopbord. Remmen, bijna stapvoets door het diepste punt. Vol gas naar boven. Even inhouden op de top en weer rustig naar beneden. En dat een paar honderd keer. Hard werken om comfortabel te blijven rijden en een gemiddeld van veertig tot vijftig kilometer te halen. En dan is vierhonderd kilometer wel een stuk.
Voor het eerst zien we wel wat beesten. Een viertal giraffen kruizen ons pad, paar grote kuddes antilopen. En een schildpad wat, in zijn eigen tempo, de weg oversteekt. Wij wachten geduldig.
We zitten nog in onze auto en kijken naar het stromende water, wel honderd meter breed. We stappen uit en praten wat met de anderen. Sommige staan er al drie uur, de rivier is in die tijd zeker veertig centimeter gezakt. Ze wachten. Er is ook nog een volgende stroom, maar die is nog ver weg en dat risico willen ze wel nemen. Als deze zakt dan zal de volgende ook wel zakken. Iedereen heeft dezelfde alternatieven. De kortste omrij route is nog 440 kilometer rijden Vastzitten in het water is desastreus. Een andere plek voor de nacht zoeken kan nog met een camper, maar voor de andere niet. Er zijn hier geen hotels.
Iedereen wacht op iedereen. Niemand weet wanneer het kan. Of hoe lang het nog gaat duren. Wel voelen we al een paar eerste spettertjes regen en kleurt de lucht weer grijs tot zwart. Zodra er angst heerst ontstaat er kudde gedrag en wacht men op een leider. Iedereen kijkt, niemand doet wat.
Als we een kwartiertje staan komen we langzaam tot de conclusie. Niets doen en wachten is nooit de beste optie. Dus word het omkeren, ergens een plek vinden op de weg terug en onze plannen bijstellen voor de dagen erna. Met de contactsleutel al in het slot komt de Caterpillar in beweging. Hij verplaatst een rots, een boomstronk, en begint daarna aan zijn oversteek. Zonder een probleem komt de tien ton op hoge wielen aan de overkant. Maar dit is geen wagen, met kleine wielen en twee ton. De zijstroom kan dit gewicht zo van de betonnen vloer drukken.
De twijfel was nu te voelen bij de veertig wachtende. Het busje start zijn motor. Hij staat er ook al drie uur, zijn passagiers zijn het wel zat. En voor hem is omkeren eigenlijk onmogelijk. Het hele schema van de vakantie van deze mensen is dan natuurlijk verknald. Dit gaat serieus geld kosten. Hij rijd door het water. Zijn wielen komen tot de helft onderwater, de stroom heeft geen vat op hem. Hij bereikt de overkant.
Wij starten de wagen en volgen. Zoals zo vaak was de angst ongegrond.
De rest van de trip gaat door het ‘Joubertgebergte’, een enorme pass over een enorm rotsachtige weg. Of eigenlijk geen weg het was meer een rotsachtig wandelpad waar een auto net inpast. En af en toe echt steil. Boven ons de dreigende regen en na iedere klim de angst dat de we in het dal een ondoorwaadbare stroom kregen.
Om vier uur komen we aan op onze volgende plek. Diner, of eigenlijk ons ontbijt, in het restaurant.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081584
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 90
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/067_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-wateroverlast
)
[37] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-22
[title] => Namibië, Twijfelfontein | Rotsschildering
[message] => We staan bij de wereld bekende ‘White Lady’. Een rotsschildering welke op de Unesco lijst staat. Op de muur staan verschillende tekeningen. Krijgers, beesten maar de belangrijkste is een bijna niet zichtbare witte tekening. Volgens de ontdekker uit 1913 gaat het om een afbeelding van een witte vrouw. Wat zeer uitzonderlijk zou zijn. De rotsschilderingen zijn altijd afbeeldingen van mannen. De sjamanen van de stam, welke opgezweept door muziek en kruiden in trans dansen. Zover in hun rituelen dat er bloed uit hun neus stroomde. In de tekeningen is de mannelijkheid te zien.
Deze tekeningen zijn zichtbaar onder een overhangende rots. Afgezet met een hek en alleen bereikbaar met een gids. Vrij lopen in dit het gebied is niet toegestaan. Er zijn totaal meer als veertigduizend getekende rotsfiguren gedocumenteerde op deze plek. Een wandeling, of voor velen meer een survival tocht, van twee en een halve kilometer leidt naar de rots. Een prachtig dal onderaan de Brandberg. De hoogste berg van Namibië. De tocht gaat deels door een drooggevallen, zanderige rivier. Maar ook over kiezel. Of klimmen over rotspartijen. Het klimt omhoog. Vrijwel geen wind.
Het is nu een geweldige tocht, alles staat in de bloei. Het riviertje zit vol kikkervisjes. Maar dat is dan ook wel het grootste dier wat we zien. Er zouden jachtluipaarden voorkomen en dus ook antilopen maar die zitten allemaal veel hoger tussen de bergen. Wij klimmen en struikelen achter onze gids aan, zij loopt rustig, zwijgend voor ons uit. Een mooie ochtendwandeling.
En de rotstekeningen zijn natuurlijk apart. Geschilderd op rotsen, in de openlucht. En bewaard gebleven op plekken waar ze beschermd waren tegen de zon en de wind. De oudste vijfduizend jaar maar de meeste rond de duizend jaar oud. Stammen die rondtrekken en tekens op de wand schilderen. Voor andere stammen of voor zichzelf. En ze worden nu deels uitgelegd als richtingsborden naar plekken met water. Een soort ANWB borden. Maar ook uitleg over de dieren en verering van de sjamanen. Wij kijken ernaar. Gissen naar de reden. En beseffen vooral dat het primitieve vormen van creativiteit of informatie overdracht is. Het zijn altijd dieren en krijgers. Ze moeten een verhaal verteld hebben.
Maar het verhaal over de ‘white lady’ was het ieder geval niet. Ten eerste is de tekening helemaal geen vrouw, dat is duidelijk te zien. En witte kleuren werden vaker gebruikt in schildering. Het gezicht van de tekening is donker. Een broodje aap verhaal.
Door het verhaal is deze tekening bekend geworden. Niet omdat deze mooier is als de 40.000 andere of omdat hij anders is. Alleen het verhaal, verzonnen door de ontdekker, maakt dit stuk rots tot een belangrijk onderdeel van het werelderfgoed. En lopen wij twee uur te zweten om het te kunnen zien.
We stappen, na twee uur, verdwaasd in onze auto. Een kort ritje van drie uur naar een schitterende camping. De rit blijft het broeierig, warm en ook dreigend. En vlak voordat we gaan eten barst de regen los. Niet een beetje zachtgetrommel maar echte harde regen. Niet een kwartiertje maar eigenlijk zijn er buien, met onweer, gedurende de hele nacht.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081582
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 106
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/066_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-twijfelfontein-rotsschildering
)
[38] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-21
[title] => Namibië, Brandberg | Afrikaanse muziek
[message] => Om negen uur in de avond zingt een mooie ijle vrouwelijke stem een begin van een Afrikaans lied. Een tweetal vrouwen vallen na een aantal maten in. En daarna volgen de mannen, andere woorden en een kwart tel uit de maat. Het swingt alsof ze zingen voor een groep dansers. Wij zitten voor ons Camper. Tussen de bomen staren we naar onze braai waar de “Marsmellow” ligt te smelten. De klanken horen helemaal bij deze warme, donkere avond. In de verte wat onweer schichten. Beter als dit kan muziek niet worden. Dezelfde muziek in een Concertgebouw zou nooit zo klinken als dit. Bijna goddelijk.
Voor het vertrek, vanochtend, rijden we het gebied rond. Zien we een twee klipbokjes. Ze rennen bijna tegen de rots op. Een Hornbill en twee klipbokjes is alles wat we zien. Het blijft opvallen hoe weinig dieren we zien, door zeven jaar droogte is het wild bijna verdwenen. Nu regent het, is het veld prachtig groen, met veel kleuren bloemen. Maar dat levert nog geen nieuw wild. Het gaat jaren duren voordat het er weer is. Maar dan moet het ook wel jaren voldoende regenen
Na het wild bekijken we wat rotstekening. Paar duizend jaar geleden gemaakt en nog steeds zichtbaar. Maar er zijn geen tekeningen van zeehonden. Vreemd, maar waarschijnlijk zijn de volkeren welke hier woonden nooit de vijftig kilometer door de duinen gelopen.
We rijden deze dag naar Brandberg, een volgende “Insellberg”. De gravelweg is mooi, heuvelachtig. Maar zonder enig teken van dieren. Een mooi landschap zonder dieren blijft kaal. Ook ontbreekt de spanning van het continue zoeken. Kijken of er iets beweegt in het gras langs de weg of wat verder weg. Maar we zien niets, de leegte maakt een mooie gravelweg langzaam in een saaie, lege weg.
Direct na aankomst komt er weer een Hornbill bij ons kijken. Misschien is hij achter ons aangevlogen. Een twintigtal camper plekjes in een rivierbedding. We staan bij een lodge, “the white lady”, met twee zwembaden maar te ver om naar toe te lopen in deze hitte.
Na drie nummers stoppen de zangers. Het wordt stil, het onweren komt dichterbij en door de bewolking blijft de temperatuur hangen. Het is ruim vijfendertig graden, de zon is al onder en er is geen ster of maan te zien. Het is pas half negen en we zitten in het donker, in de hitte, onder een boom. Het koor begint een ander optreden, voor een andere camper of hut. Het is een groep van het personeel van de lodge wat na het werk rondtrekt, wat geld vraagt, en een optreden doet. Het klinkt door het hele bos. Onduidelijk is of ze te weinig betaald krijgen of dat het alleen een leuk extraatje is.
Om negen uur barst de regen los. Geen klein buitje. We vluchten de camper en de enorme warmte in. De ventilatie raampjes, met gaas tegen de insecten, moeten we sluiten omdat het inregent. Onweer, vlakbij, lichtflitsen. En regen. We liggen in bed, of beter op bed. Slapen is vrijwel onmogelijk, de thermometer geeft tweeëndertig graden aan, midden in de nacht. Zonder enige verkoeling.
En de goddelijke muziek is vervangen door het getrommel op het dak van de regen.
White Lady Lodge, 21 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081581
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/941_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-brandberg-afrikaanse-muziek
)
[39] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-20
[title] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
[message] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
Tweehonderd vijftig duizend zeehonden bivakkeren op “Cape Cross”. Jaarlijks worden er ongeveer zestigduizend geboren. Het is een klif met rotsen honderdvijftig kilometer noord van Swakupmund. Hooguit een kilometer lang, rotsen en strand. De zeestroom vanaf Antarctica breng hier koud water vol plankton. Daardoor is dit gebied enorm visrijk. En zeehonden eten de kleinere visjes, haring of ansjovis, als ontbijt, lunch, diner en ieder tussenhapje ernaast. Het is een soort “all inclusive” resort aan het strand voor zeehonden.
Maar waarom ze dan allemaal juist hier, op deze rotsen, bij elkaar moeten liggen is onduidelijk.
De “Skeleton coast” is honderden misschien wel duizend kilometer lang. Van Zuid Afrika tot Angola is er een lang zandstrand. De Nederlandse kust en duinen verbleken hierbij tot een soort Madurodam. De koude Bengalen stroomt langs de hele kust. De kust is berucht om het grote aantal scheepswrakken, door het koude zeewater met de enorm warme lucht uit de woestijn is er hier altijd mist. En met de wind uit het zuidwesten drijf je, bij problemen, altijd naar de kust. Ook zijn er nog zandbanken voor de kust welke continue verplaatsen. Gevolg is enorm veel scheepswrakken, stalen. Maar ook houten uit de tijd van de zeilvaart. Verdwenen schepen en hun bemanningen. Want zelfs als je kust bereikt is er niets als vijftig kilometer diep duin, zonder water. Dus geen enkele redding.
Nu is er gewoon een weg langs de kust. Met zijwegen naar de kust. En daar staan dan de 4WD wagens en hun bewoners te vissen. Met enorme hengels vanaf de kust vissen. Achterin een kratje bier. En de vangst direct op het vuur. Topsport nummer één in Namibië. De temperatuur aan de kust een graad of achttien, twintig kilometer landinwaarts is het vijfendertig. Dus dat Namibiërs heerlijk genieten van een weekendje heerlijk frisse zeelucht, sportvissen en braai met bier dat is duidelijk. Wij gaan op vakantie naar de warmte hier rijden ze naar de koelte.
Maar dat verklaard niet waarom de zeehonden dit kleine stukje land claimen.
Wij vertrokken na een zeer uitgebreid ontbijt. Hadden een half uur nodig om onze camper zonder schade van de parkeerplaats te krijgen. Met exact twee centimeter ruimte aan alle kanten en tien pogingen lukt het. Daarna rijden we langs de kust. Een saaie asfaltweg. Aan beide zijden zand, wat lage bosjes en verder niets. Twee plaatsjes en een honderdtal 4WD met hengels welke ons passeren. Het is lelijk, de kust een paar kilometer naar links en rechts kilometers van hetzelfde.
Na honderdvijftig kilometer de zeehonden kolonie. Acht jaar terug stonden we hier helemaal alleen. Nu is er een klein dorpje, hotel en moeten we een entree kaartje kopen. En we zijn niet alleen, zeker vijf ander wagens. De zeehonden zaten achter een muurtje, nu liepen en sliepen ze overal. De mooie verhoogde houten wandel promenade is vervallen en ingenomen door de natuur. Zoals zo vaak als er geld verdient moet worden wordt het alleen maar slechter. Achterstallig onderhoud maar wel een entreeprijs. Personeel aan de kassa moet ook betaald worden.
Maar de kolonie was mooi. Jonge zeehondjes zuigend aan de moedertepel, of achter elkaar aan hollen, spelen. Grote mannen vechtend, zwemmend en slapen. Overal waar je kijkt, zeehonden en zeehonden en dan ook nog zeehonden. Ongelooflijk mooi spektakel.
Na een uur kijken, luisteren en ruiken naar vier voetbalstadions vol schreeuwende en stinkende zeehonden rijden we vijftig kilometer terug en dan bijna tweehonderd kilometer het land in. Het eerste stuk nog kale duinen, daarna licht glooiende heuvels. De laatste twintig kilometers nemen we een route die doodloopt op een hek wat niet open kan. Wel is er een zijpad, geen weg maar een soort karrenspoor. De vierwielaandrijving en stuurmanskunst hebben we volledig nodig. Er zitten nog net geen gaten in het dak als we eindelijk aankomen. En dan is er nog de onzekerheid of dit wel aankomt of dat we dezelfde weg terug moeten, omkeren op een karrepad.
We komen aan bij “Spitskoppe” een zogenaamde “Inselberg”. Vertaald een eilandberg en het is dus ook een berg midden in een vlakte. Niet in een berglandschap of in een gebergte maar meer een enorme rots, of meerdere rotsen midden in een glooiend landschap. Door deze enorme rotspartij is een gravelweg aangelegd met aan weerszijden campingplaatsen. De plek die wij kiezen is vlak tegen de grootste rots. De ingang is af te sluiten met een ketting. En we kunnen de weg, of andere kampeerders niet zien. Er is eigenlijk niets, een tentje met een latrine. Een vuilnisvat en een braai.
Alleen op de wereld, onder een rots van honderden meters hoog en een “Common Hornbill” in de boom. Die, om onduidelijke reden, onze auto gaat aanvallen. Vliegt tegen de zijruit, valt op de grond. Gaat terug naar zijn boom en valt op nieuw aan. Pas als we een handdoek over het raam doen stopt het.
De wereld zit vol vragen, een gekke vogel en zeehonden op een rots.
Spitzkoppe Community Camping, 20 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081580
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 79
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-spitzkoppe-zeehonden-kolonie
)
[40] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-19
[title] => Namibië, Swakupmont | Zeeleeuwen
[message] => Zestigduizend zeeleeuwen op een twee kilometer lang strand. In grote groepen liggen ze te slapen, spelen of hun rug in het zand aan het schuren. Grote mannetjes, volwassen vrouwtjes maar ook een groot aantallen puppy’s. Een paar maanden oud. Ze dartelen over elkaar in het zand of zwemmen in de zee. Nieuwsgierig komen ze kijken naar onze grote tweepersoons oranje kano. Ze zwemmen in onze richting en duiken vlak voor of naast ons onderwater om aan de andere kant weer omhoog te schieten. Of ze komen vlak naast ons boven en spatten ons nat met hun flippers. En ze maken geluid, schreeuwen of beter blaffen.
We varen langs het strand, van groep naar groep, tot het einde van het schiereiland.
Het eiland is honderd meter breed. Aan de andere kant is de oceaan en een van de beste surf stranden van de wereld. De golven hebben een richting deels parallel aan de kust en breken vlak voor de kust. Een drie meter hoge golf met een lengte van een paar honderd meter kan er dan ontstaan. In het seizoen, als er genoeg wind en deining is. Nu is het een mager golfje, waar een paar zeehonden in spelen.
Bij het einde van het eiland varen we rechtdoor de zuidelijke atlantische oceaan op. Voor ons varen een paar toer-catamarans, op zoek naar dolfijnen of nog liever walvissen. Totaal vijf boten varen er rond. Als er een beweegt in een bepaalde richting volgen de anderen. Een gezamenlijke zoektocht. Of gunnen ze de anderen niet het succes en volgen ze elkaar daarom. Op de kleinste boot zitten tien gasten, de grootste heeft er wel dertig. Allemaal in grote spanning. Komt er toevallig een walvis langs of een groep dolfijnen. En hoe ver weg zitten ze dan. Ze staan aan dek met hun camera’s en verrekijkers.
We zien een paar vinnen boven water komen achter een van die boten. Dus peddelen we ook in die richting. Zelfs met deze grote, brede kano’s - wij zouden ze vroeger bloembakken noemen – zijn we toch wel een beetje nietig op dit grote water. Als we in buurt komen zijn de dolfijnen al weer vertrokken. We hebben vinnen gezien op een paar honderd meter. Net als een leeuw op een paar honderd meter tijdens een safari. Het was een zwarte vin, de gids vertelde welke dolfijn soort het was. Wij geloven hem, we hebben ze gezien.
En de schepen liggen dicht bij de plek waar de vinnen het laatst te zien waren. Wij sluiten aan in de rij.
Een pelikaan zweeft een meter boven het water. Rijst vlak voor een boot omhoog en land zeer onhandig op de motor aan de achterkant. Het fraaie vliegen eindigt als een olifant welke op een poot gaat staan. Een wankel evenwicht van de grote vogel met zijn enorme snavel. De gasten springen naar achteren. De vogel blijft dreigend zitten totdat de scheepsjongen een paar visjes in het water gooit. Met een mooie duikvlucht, vier meter voor onze kano, pakt de pelikaan zijn buit om naar de volgende boot te vliegen. Zelfs hier laten de vogels zich verleiden door de toeristen industrie. Vanuit onze kano was het een mooi gezicht.
Wij keren om, peddelen terug langs de zeehonden. Ze spelen weer met ons. Gaan met hun neus naar de grond, flippers boven water. En als we langsvaren draaien ze zich abrupt om en worden we nat van het geweld. Of een groepje voor de boot. We varen er op af. Verwachten, of liever hopen dat ze weggaan. Op het laatste moment remmen we de zware kano en spuiten ze toch uit elkaar. Misschien is het geen blaffen, maar gewoon uitlachen wat ze doen.
Na twee uur, en zes kilometer kanoën stappen we uit. Eten een paar broodjes op het strand en rijden terug. Langs de pelikanen, reigers, zwarte hyena’s en de flamingo’s. En door de enorme lelijke zoutfabriek naar het startpunt van de tocht. Daar staat onze shuttlebus van Walvisbaai terug naar Swakupmond.
Om zeven uur opgestaan en om twee uur weer bij onze B[e-38]B. Vermoeid. Tijd voor een rustige middag, alleen verstoord om nog wat gympies te kopen en verder niets.
Door de droogte de afgelopen jaren zijn er veel landdieren verhongert. En dat is te zien, acht jaar geleden zagen we ze veel meer, in de natuurparken maar ook overal. Nu vrijwel nergens. Maar de zeedieren zijn er nog, in grote getallen – en ze zijn nog net zo speels.
Er is nog hoop.
Cornerstone B[e-38]B, 19 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081579
[countryId] => 131
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 71
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakupmont-zeeleeuwen
)
[41] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-18
[title] => Namibië, Swakopmund | The Tug
[message] => Laat in de middag komen we aan. Na een week ruimte moeten we bij het binnenrijden van het stadje ons ineens aan de verkeersregels houden. Voorrang geven en aan de goede kant van de weg rijden. Inparkeren in de beveiligde parkeerplaats van de B[e-38]B is zelfs een heuse uitdaging met een camper. Toch groter als we dachten.
Daarna de eerste echte warme douche en een werkende WiFi verbinding na een week. Als we van deze eerste schok zijn bijgekomen lopen we over de vrijwel lege straten naar de dichtstbijzijnde kroeg, Kucki’s pub. Hier zitten mensen, er wordt gesproken, gelachen en een kaartspel gespeeld. We moeten zelfs met mes en vork eten. Het is wennen, na de pandemie. En daarna de schone, gestreken, witte lakens in een ruim bed. Ongelooflijk maar het bestaat en kan.
Op staan met een tweede warme douche, het stof is nu echt uit alle poriën gespoeld. Zelfs de vellen, van door de zon, verbrande huid zijn weggespoeld. Het haar is gewassen. Als echte mensen schuiven we aan bij het ontbijt. We vullen zelfs de waszak om alles te laten wassen.
Door ons besluit van gisteren hebben we een extra dag hier, een dag zonder agenda. Doelloos lopen we door het toeristische stadje. Een houten pier van tweehonderd meter de zee in. Een strand. Paar winkelstraten met veel kunst - of toeristen winkeltjes, terrasjes en een houtsnij en andere prullaria zaakjes. Zelfs een heus museumpje met spullen uit de historie. Een soort Zandvoort in het laagseizoen.
De temperatuur is hier heerlijk, de zee is koud doordat het water vanaf Antarctica hier naar toe stroomt. De zon is hier sterk, uiteindelijk zitten we ook gewoon in de tropen, gisteren zijn we de Steenbokskeerkring gepasseerd. Een gevaarlijke cocktail als we op een terras, met uitzicht op zee, zitten. Bijtanken met een koud glaasje rosé met een kleine lunch, midden op de dag. De toeristen zijn hier hoofdzakelijk Zuid-Afrikanen, Namibiërs en Duitsers. Blank en met een gemiddelde leeftijd waar ik me nog jong bij kan voelen. Op het strand en op de boulevard spelen de kinderen, zwart, vrolijk met veel gegil. Het contrast is groot.
Na de middagrust gaan we voor het echte werk, dineren in “The Tug”. Een restaurant gebouwd rond een deel van de oude “Danie Hugo” sleepboot. Gebouwd in 1958 in Glasgow, olie gestookte stoom aandrijving. Tot begin jaren tachtig dienstgedaan in de baai van Kaapstad. Daarna nog een paar jaar in Walvisbaai maar uiteindelijk in 1985 uit dienst genomen. De brug en een deel van de opbouw is hier op het strand gezet en ingericht als restaurant. We kleden ons stijlvol, overhemd en schoenen. Zelfs wat make-up. Bij binnenkomst zitten we op het terras te kijken naar de ondergaande zon om daarna te verhuizen naar de brug. Betimmering en ramen nog helemaal zoals het bijna veertig jaar geleden gebouwd is. Het is alsof ik op weer op de ‘Straat Honshu’ (gebouwd in 1959, mijn eerste schip) stap. Er is zelfs een kans dat deze sleepboot ons ook geholpen heeft.
Op de brug passen drie tafels. Naast ons een groepje luidruchtige Chinezen en een gezinnetje. Geweldige bediening en eten. Verse vis curry, heerlijke calamaris, grote garnalen.Te grote porties. Met uitzicht en een enorme nostalgie zitten we op de brug zonder een schip. Het restaurant beneden is vol, druk. Een mooie authentieke bar gevuld met relikwieën van het oude schip.
We zaten hier acht jaar geleden ook. Toen ergens in een hoekje van het restaurant. Het eten was toen niet memorabel. Het restaurant is verbeterd, het plaatsje niet echt. Er wordt gebedeld op straat. We worden aangesproken door zogenaamde verkopers van zelfgemaakt houtsnijwerk die lang blijven zeuren. Er is een koortje wat langs de terrassen loopt en zingt. Er wordt fruit verkocht op straat. Mannen lopen verveeld over straat of staan in groepjes. Daarnaast is er een hoop verborgen werkeloosheid, ‘parkeerbegeleiders’ en ‘tasjes inpakkers’. En in de avond zien we zelfs wat straat prostitutie. Waarschijnlijk heeft Corona en het ontbreken van toeristen hier voor een terugval gezorgd.
18-maart 2022, B[e-38]B Cornerstone, Swakupmont
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081472
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 200
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/669_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakopmund-the-tug
)
[42] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-17
[title] => Namibië, Namib Naukluft Park | Overleven
[message] => Gisterenavond zaten we op de hoogste zandduin van deze vlakte, vijftig meter lopen van ons plekje. Een duin met prachtige scherpe randen, net als de duinen bij Sossusvlei. Daar drommen iedere dag bij zonsopkomst en ondergang horden toeristen samen op Dune 45. Om te kijken naar het prachtige spel van het rode zand met de, door de wind gevormde, scherpe randen en de zon. Wij hebben hier onze eigen duin, hetzelfde spel. Een schitterend schouwspel, met onze eigen bar op loopafstand.
Vanochtend om zeven uur tilt de ranger een kever op. Hij laat ons zien dat er allemaal minimale vochtdruppeltjes op zijn schild zitten. Hij beweegt met zijn vinger erover en er vormt zich een heuse druppel die aan de voorkant van zijn schild eraf loopt, de kever drinkt water. In een gebied met maanden zonder regenval is dit de manier waarop het diertje overleeft. Vocht uit de lucht condenseert in de ochtend op zijn schild. Ook de parasieten welke de kever meedraagt doet mee. Hij zorgt dat het schild schoon en glad blijft. Daarnaast heeft dat de kever ook geen longen of bloed en zuurstof stroomt door gaten in zijn lichaam. Een complete ecologische balans op een beestje van twee centimeter om te overleven in dit klimaat.
En dan zijn er ook nog twee soorten, de ene met pootjes die wijd uit elkaar staan, zodat hij bij gevaar snel weg kan rennen. En de andere met pootjes als een soort schepjes, om in te graven bij gevaar.
We sloffen twee uur door het zand en krijgen onderricht over hoe de evolutie ervoor gezorgd heeft dat er in dit gebied leven mogelijk is. Over bushgras welke in zijn stengeltje om de tien centimeter een ringetje heeft. Waardoor de tor niet om hoog kan klimmen om zijn zaadjes op te eten. Of de speervorm van het zaadje, die als het los waait van de grasspriet, ervoor zorgt dat het zaadje naar beneden in het zand valt. Of een boom welke een geur loslaat als er aan zijn blaadjes wordt geknaagd. Waardoor de grazers doorlopen, tegen de wind in, voordat de hele kudde de boom kaal maakt. Het gaat over torren, schorpioenen, spinnen en al het kleine spul wat er altijd is.
Maar ook over de “Social Weaver” een klein vogeltje wat niet in een eengezinswoning leeft maar in een appartementencomplex – met tientallen in een gebouw. En dat de ingang van het nest aan de onderkant zit, zodat de slang er niet van boven bij kan om eieren te pikken. En ook dat ze andere vogeltjes toestaan in het grote nest en die ook voeden. Een nest van honderd kilo, hoog in de boom. Van boven waterafstotend, aan de onderkant onder.
Daarnaast ook over de onyx, welke ver weg passeert. Waar de bloedtemperatuur kan oplopen tot vijfenveertig graden terwijl zijn hersens een beetje gekoeld worden door water. Een koelkast in zijn keel. Dat ze daarom bij hoge temperatuur in de wind en de zon staan. Frisse wind is voor hun een windje van veertig graden terwijl wij dan al lang voor apegapen liggen.
De details, alles gaat over de details. Overleven zit in details en aanpassen. Alsof Darwin het zelf verzonnen heeft.
Na onze privé excursie en een snel ontbijt vertrekken we, voor een korte rit, drie uur rijden, naar onze volgende plek. Het uitzicht veranderd geleidelijk. Van vlak golvend met bushgras en losstaande bergen, naar gebied met wat kale stenen en bosjes, naar een gebied met soort knobbeltjes van twintig meter hoogte een begroeid met gras. We passeren twee kloven, waar de hoogvlakte open is gescheurd en er in de diepte bij schaduw een klein riviertje is ontstaan. Daarna is er het een gebergte waar de weg doorheen slingert. Uiteindelijk wordt het een vlak, steen en zanderig, woestijn gebied. Kilometer na kilometer kaal landschap. Wat stroken met wat bomen ver uit elkaar waar er diep in de grond nog wat water zit. Geen enkel leven is er te zien.
Midden in het gebied is onze kampplaats. Een paar bomen bij een ondergrondse rivier, wortels kunnen honderd meter diep gaan en zo overleven. En vier door stenen gemarkeerde plekken, op honderd meter afstand van elkaar. De plek is Een kale boom in het midden en vijftig meter zand er omheen. Wij zijn alleen. Stappen uit de camper, de temperatuur buiten is vijfendertig graden. Om ons heen is er de kale, vrijwel vlakke, zandvlakte. Geen water, alleen een houten hokje boven een gat als voorziening ergens tussen de plekjes.
We kunnen hier de rest van de dag voor onze camper gaan zitten, kijken naar de kleuren welke door een andere zonnestand langzaam zullen veranderen. Verder zal er niets veranderen. We zullen niets horen of zien, behalve de wind en het zand. Het zal koud en donker worden. De leegte is enorm, teveel. En wordt straks nog meer.
We starten de wagen en rijden door naar Swakopmund. Hier kunnen wij niet overleven.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081464
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] =>
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namib-naukluft-park-overleven
)
[43] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-15
[title] => Namibië, NamibRand | Hart van steen
[message] => Om elf uur rijden we ons campplekje, Venus, op. Naast Venus zijn er ook nog Jupiter en Mars. Maar deze twee plekjes staan aan de andere kant van de heuvel. Volledig buiten gezicht- of geluidsafstand. De gasten voor ons, een ouder waarschijnlijk Zuid-Afrikaans stel, stapt net in. Een uur te laat. De camp beheerder (gids, receptionist en schoonmaker) staat er ook nog. We stoppen op het zandpad en wachten even tot ze instappen. Het achteruit rijden en keren van de camper gaat niet echt vloeiend ondanks alle ruimte die er is. Maar na drie keer steken passeren ze ons zonder te groeten. Duidelijk geïrriteerd. De beheerder legt uit dat ze hun sleutelbos kwijt waren. Daar kwamen ze achter vlak voor vertrek en daarna de hele camper weer hadden uitgepakt. Ze hadden een uur gezocht en gevonden wat ze mistte.
Dit plekje ligt een paar kilometer van onze luxe vakantiehuis. Een paar uur geleden zijn we wakker geworden om te ontbijten in luxe. Aan een echte tafel met stoelen, niet op een campingstoeltje bij een gammel inklap tafeltje. En met een echt fornuis zodat de thee en koffie tegelijkertijd met de gebakken eieren warm zijn. Even genieten, alleen de ochtendkrant ontbreekt. Zonder internet ook geen digitale editie dus is er ook geen afleiding. Anders als het hoge gras en de heuvels op de achtergrond.
We pakken alles in voor een ochtend drive door een klein stukje van dit enorme natuurgebied. Een gebied wat de laatste jaren is opgebouwd door boeren uit te kopen en het prikkeldraad te verwijderen. Nu, met 27.000 hectare, het grootste privé natuurgebied van Namibië. We schakelen de vierwielaandrijving in en laten onze banden aflopen naar 1,5 bar (normaal is dit 2,2 bar, op gravel 1,8 bar maar als het echt zanderig wordt is het advies te rijden met een nog lagere badendruk. Op strand is het zelfs 1,2 bar).
We rijden een rondje. Vanuit de vlakte naar de bergen. Een zandweg steil omhoog, we zijn wat te voorzichtig. Onze aanloop is wat te klein en vlak voor de top gaan de wielen een beetje spinnen. Dus moeten we toch voorzichtig in de achteruit om te voorkomen dat we gaan vastlopen. Maar bij de tweede poging gaan we moeiteloos over het zandkopje. Het is weer eens duidelijk waarom lokale gidsen en chauffeurs zo hard een berg op rijden. Met een te lage snelheid haal je het misschien niet.
Bovengekomen is er een plateau met een paar echte granieten bergen van bijna tweeduizend meter hoog. De rest van de vlakte bestaat uit bushgras. Hoog, wel zestig centimeter, en mooi meewaaiend in de wind. Ook hier heeft het goed geregend. Maar ook is door de jaren het wild sterk afgenomen. We zien hier niets, een mooi grasland met wat bergen.
Na twee uur rond rijden komen we precies aan bij ons kampplekje en nadat iedereen verdwenen is installeren we ons. Weer een gebouwtje met douche, WC en was ruimte. En buiten een aanrecht met wastafel, een braai en een ruimte om een beetje in de schaduw te genieten van het uitzicht. Niet dat dit anders is als wat we gisteren zagen, uiteindelijk zijn we maar twee kilometer verplaatst. Maar we zijn wel wat omhooggegaan, we hebben wat meer overzicht over het grasland en de bergen. Geen weg, huis of auto, we zien alleen maar natuur zoals die er duizenden of miljoenen jaren is.
Eindelijk voor de rest van de dag rust en leegte. Een boek lezen en dan even omhoogkijken of er in de enorme wei wat te zien is.
Onze rust wordt echter wreed verstoord door een in een wit halflang gewaad geklede magere vrouw. Een jaar of zeventig, grijs haar en een knotje. Lopend komt ze als een soort apostel het zandpad opgelopen. Nog even leek het of ze ons wou bekeren of iets anders wou verkopen.Maar het bleek de vorige huurder te zijn. De auto met haar man stond beneden aan het zandpad. Ze vroeg of wij een steen hadden gevonden, in een campingplek vol zand en stenen. Ze had hem gevonden tijdens het lopen en wou hem meenemen omdat hij zo bijzonder was. Het was een witte steen in de vorm van een hart. Een stuk buiten de plek vonden we hem, ze legde uit dat ze “stenen in de vorm van een hart” verzamelde.
De man keek vanuit zijn auto een kwartier toe. Waarschijnlijk hopend dat we hem niet zouden vinden, nadat hij het weggegooid had. Niet ver genoeg.
NamidRand, 15 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081446
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 140
[author] => Joep
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/525_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-hart-van-steen
)
[44] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-14
[title] => Namibië, NamibRand | Wereldend
[message] => Een uithangbord voor een boerderij langs de weg. De boerderij heet “Wereldend” en we moeten, volgens onze routeinformatie, bij een plaatsje met deze naam linksaf. Een simpele instructie alleen is er geen plaatsje en ook geen weg naar links. Er is een hek zonder ingang langs de weg. Op de kaart staat de boerderij aangegeven op een kruising maar het is langs een doorlopende weg. Meer informatie is er niet. Er is geen routeplanner met satelliet plaatsbepaling aan boord. En dekking met een telefonie netwerk is er ook niet. Sinds vertrek hebben we ook geen werkende Wifi verbinding gehad. Detail kaart op internet bekijken en opslaan voor vertrek gaat dus ook niet.
We zijn volledig op onszelf aangewezen. Of op deze magere omschrijving. De grote lijnen en wegen, tot bijna karresporen staan op de kaart. Maar deze dus niet. Doorrijden of terug. Vragen helpt ook niet want er is niemand te zien.
Onze oorspronkelijke planning hebben we aangepast omdat we gisteren onze eindbestemming niet bereikt hebben. Dus vandaag hebben we de route wat ingekort en veranderd. Eerst boodschappen aangevuld. De honderdveertig liter dieseltank weer opgevuld, voor iets minder als een euro per liter. Daarna de snelweg naar Maltahohe en over de Zaris pass. Een heerlijk klim met een prachtig uitzicht. Een hoogste punt van tweeduizend meter, maar de omgeving is ook al duizend meter hoog. Een paar stukjes van minimaal twintig procent. Maar alleen rijdend over een vijftien meter brede gravelweg maakt het heel relaxed. Prachtige heuvels met veel kleuren. Het rode zand, donkere grafiet van de rotsen, stukken lichter zand en verschillende gradaties groen afhankelijk van de soort vegetatie. En delen met schaduw van wolken.
Na de afdaling een driesprong en na 5 kilometer een boerderij met de juiste naam, maar niet met een weg. We rijden wat door, discussiëren, keren om. Terug naar de driesprong. Daar was ook weinig wat ons kon helpen. We keren weer en zien bij een hek, vlak na de kruising, een bord. Met de naam van onze camping – waar we eigenlijk pas morgen zouden aankomen.
Na het hek rijden we tien kilometer over een erf, tot een tweede hek. Hier begint het grootste natuurpark van Namibië in privé bezit. Een stichting voor behoud, uitbreiding en educatie over deze woestijn.
Er is geen campingplaats (er zijn er ook maar drie) beschikbaar. Wel een “Family Hide Out”. Een huis met tien bedden, grote woonkamer, keuken, douches en aantal slaapkamers. Helemaal voor ons. En ook helemaal alleen. Het gebouw staat vijf kilometer van de receptie. Midden in een woestijn van lang, zacht wuivend, gras. En in de verte wat bomen. Met aan de voorzijde ver weg wat bergen en aan de achterkant zandduinen.
Er heerst stilte in deze luxe. Na het installeren hebben we de keuze uit twaalf tuinstoelen en twee terrassen. We braaien wat worsten voor bij de pasta en kijken om ons heen. In de verte zien we wat onyxen. Verder is er alleen maar het continue wisselende uitzicht. De zon gaat onder en steekt de lucht in vlammen.
Uiteindelijk wordt het te koud, we gaan slapen in onze camper. Voelt toch beter als in een groot leeg huis.
Het einde van de wereld is mooi, nooit gedacht.
NamibRand, 14 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081443
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/507_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-wereldend
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-30
[title] => Namibië, Etosha | Ballet voor dieren
[message] => Een ijskoud tapbiertje en een heuse hamburger als lunch. De werkdag zit erop. Het begon weer vroeg omdat iedereen dat doet en daarbij zoveel geluid maakt dat wij ook maar gaan inpakken. De poort van de camping gaat open om zeven uur en we mogen eruit. Het gaat in Etosha niet om het rijden maar om het speuren naar de dieren. Met een lage snelheid de omgeving afspeuren. Op zoek naar onverwachte vormen, kleuren of beweging. Vaststellen wat het is, vaak een termietenheuvel, een bosje, afgebroken tak of gewoon een grote steen.
Maar soms ook een dier, een wild dier wat hier gewoon vrij rondloopt. Op zoek naar eten, of als prooi uitkijken om niet opgegeten te worden. Of bezig met het voortbestaan, opvoeden of zogen van de nakomelingen. Voor ons gaat het over het verhaal en of er een mooie foto is te maken.
We beginnen weinig hoopvol. Gisteren weinig dierenleven tijdens de rit. En daarna de kennis dat de klassieke waterplaats techniek ook niet meer werkt door de overdadige regen. En dan is het gras op het land ook meer als twee kontjes hoog. Hoe kan je dan ooit vanuit een rijdende auto, met ogen welke niet getraind zijn, die op een goede meter hoogte boven het asfalt zitten, een dier vinden in dit hoge gras.
Het begint met een groep Hartebeesten, die door de zachte kleuren van de laaghangende zon, geweldig fotogeniek zijn. Ze staan netjes stil tussen een paar bosjes. Ze blijven mooi maar dit is niet wat de verpestte toerist zoekt. We rijden verder.
Daarna volgt een ballet in twee episodes. Het eerste deel is een groep vechtende, bonkerige, adolescenten zebra’s. Ze staan stil, bijten naar elkaar, springen weg en rennen achter elkaar aan, bijtend. Niet in een rechte lijn maar met elegante bochten elkaar ontwijken. Maar even later staan ze weer als groep samen. Lopen weer achter elkaar aan en geven kopjes. Totdat er weer iets gebeurt en de groep weet uit elkaar spat. Een paar moeder zebra’s met jonkies kijken toe.
De twee episode is bezet door vier struisvogels en vijftien struisvogel kinderen. De grootste staat op zijn hogen poten de omgeving te bekijken. Zijn hoofd draait de volle driehonderdzestig graden op zijn lange nek. Onder hem grazen de kleintjes. De andere drie kijken tussen het grazen door ook de omgeving af. Als op afroep gaan de kinderen allemaal zitten. Kijken ook rond, maar even later staan ze weer op. Met hun kop naar beneden pikken ze in het gras, zonder angst.
Na de groepsprocessen verschijnt de eenzame mannetjes olifant. Alleen verschijnt hij achter de bosjes en loopt, eigenlijk meer, sloft hij rond. Eet wat takjes en vervolgd zijn weg. We rijden een stukje mee. Verstoten door de vrouwen, die de baas zijn in de kudde, zoekt hij rond. Jonge mannetjes volgen de kuddes op afstand op zoek naar een vrouwtje. Maar dit lijkt een oudere man, rustig en bedaard.
Uiteindelijk verlaten we het gebied met bomen en bossen en komen op de uitgestrekte vlakte. Het lijkt leeg en verlaten te wachten op bewoners. Totdat we in de verte de eerste bruine vlekjes zien. Honderden impala’s vullen het gebied, en wat verder weer honderden. Je zou er uren naar kunnen kijken zoals je ook op het terras zittend uren kan kijken naar de langsstromende mensen. Ze zoeken bescherming bij elkaar, letten op elkaar.
De finale is toch weer voor de schurk. Een auto voor ons gaat links van de weg af het gras in. Wat absoluut niet mag. Staat stil bij een boom. Wij passeren hem en parkeren voorbij hem en richten onze kijkers naar het bosje. Het is stil en in de schaduw is het te donker om iets te zien. Vermoeid van al het spektakel kijk ik, door het open raam even naar rechts. Op vier meter, aan de andere kant van de weg, onder een struik liggen twee leeuwinnen. Ze slapen niet, maar kijken rustig om zich heen. Het is nog te warm om te gaan jagen, maar de buit is al binnen hand bereik. Het avondmaal kan al bijna besteld worden. De leeuw kiest zijn prooi zonder na te hoeven denken over de anderen.
Als uiteindelijk de auto achter ons passeert opent hij zijn raam om triomfantelijk te vertellen dat er onder die boom leeuwen liggen. Hij staat tussen mij en de leeuwen aan de overkant van de weg. Midden op de weg. Ik wijs hem op de leeuwen naast hem op twee meter afstand. De vijf personen in de auto schrikken. Op twee meter van leeuwen, zoveel beter als dat ze net hadden. Maar wel in mijn gezichtsveld dus hij maakt ruimte. Uiteindelijk zaten er onder een boom een stukje verder er nog een paar. Totaal een stuk of acht leeuwinnen en een leeuw.
We rijden door, de voorstelling van de dag is voorbij.
Als ons tweede drankje wordt besteld komt de groep van vijf het terras op.
Okaukuejo, 30 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081702
[countryId] => 131
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 107
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/235_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-ballet-voor-dieren
)
[31] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-29
[title] => Namibië, Etosha | Nachtleven
[message] => Een bloedrode zonsondergang. Met zoveel zand in de lucht zijn het allemaal geweldige momenten. We staan in de uitkijkpost. Een twee verdieping hoog gebouwtje met een wandelbrug ernaartoe, aan de rand van een waterplas. Beneden zijn de drinkende dieren te zien. Boven is er meer overzicht, het water, het gras en bosjes. Het uitzicht is schitterend. Met geen enkel wolkje aan de lucht kleurt de hemel, waar de zon is ondergegaan, eerst zachtroze. Daarna steeds dieper rood, terwijl de andere kant al van donkerblauw naar zwart gaat. Zonder enig verstorend licht duurt het lang, bijna een uur voordat het laatste rood helemaal weg is.
Bij alle kampeerplaatsen in Etosha zijn uitzichtpunten rond een waterplaats gemaakt. Idee is dat het hier zo droog is dat de dieren naar een waterplaats gaan. De mens moet vanaf zonsondergang in de omheinde vesting blijven en kan dan kijken naar de dieren welke komen en gaan. Mooie plaatjes schieten zonder er iets voor te hoeven doen. Drankje bij de hand en wachten op het spektakel. Een theatervoorstelling van de natuur. Op de grote plekken, met restaurant, huisjes en campers, zitten er honderd of meer mensen op bankjes te kijken naar de voorstelling. En de plekken worden ook in de nacht verlicht met rood licht omdat de beesten dat niet zien.
In ”Olifantsrus” onze overnachtingsplek is maar plaats voor vijftien campers. Het is heerlijk rustig en we kijken over de uitgestrekte graslanden, vrijwel alleen.
De dag begon vroeg, de eerste medereizigers vertrokken al om zeven uur. Dus om half zeven, midden in de donkerte zaten we al buiten onze camper te kijken naar activiteiten. Sommige mensen slapen in tenten. Afbreken, alles inpakken en schoonmaken, ontbijt klaarmaken, opeten en afwassen, duurt meer als een uur. Andere slapen op een tentje op het dak, die kunnen wel in een half uur vertrekken. Onze bushcamper, een dak wat omhoog kan en een bed, koelkast binnen, lukt het wel in een kwartier.
We besluiten om direct een “game drive” te doen. Zonder ontbijt rijden we vijftien minuten later het terrein af. Na het succes van gisteren is onze verwachting hoog. We rijden over de weg, stoppen bij wat waterplaatsen. Maar we zien weinig. Geen leeuwen, olifanten of cheetah’s. Uitzicht blijft mooi maar alleen maar rijden en niets zien is teleurstellend. Ergens stoppen, de motor uit, rustig kijken naar het aanwezige wild. De beesten hun gang laten gaan en toekijken zonder aanwezig zijn. Vandaag lukt het niet.
We keren om, lunchen, zitten voor de camper of bij het kantoortje (waar een hele magere wifi verbinding is). Praten wat met anderen. Lezen, spelen een spelletje of doen wat handwerk. De dag glijdt voorbij zonder die ene mooie foto, of die ene groep dieren met hun gedrag, of dat ene net geboren dier.
Bij de ondergaande zon is het net zo. Er is, behalve een paar eenden niets te zien.
Er zoveel water gevallen dat de dieren niet meer naar de waterplaatsen komen. Overal staan plasjes dus is de voorstelling afgelast. We hebben kaartjes gekocht, zitten op de eerste rang maar de hoofdakte is er niet. We krijgen een vervangende show, ondergaande zon en daarna een schitterende sterrenhemel. Zuiderkruis, Orion, Kleine Beer zijn allemaal aanwezig. De Melkweg nevel is zeer goed zichtbaar.
Zonder enige achtergrond verlichting voelen we ons nietig. Niet door de dieren maar door de enorme ruimte om ons heen.
Olifantsrug, 29 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081656
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 138
[author] => JoepJ
[cityName] => Okaukuejo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/087_640x480.jpg?r=5
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-etosha-nachtleven
)
[32] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-28
[title] => Namibië, Ruacana | Worst braaien
[message] => Op de grens tussen ‘Etendeka’ en ‘Omusatie’ (twee provincies in Namibië) staan we twee kilo worstjes te bakken. In onze Tefalpan op ons campinggaz fles, naast de snelweg, spettert de boter en het vet uit de worst. Bij een veterinaire controle van onze koelkast, door een ambtenaar, werd een overtreding geconstateerd. Transport van eieren, levend - of rauw vlees is verboden. Alles om de verspreiding van mond - en klauwzeer te voorkomen. Ons dozijn eieren ziet hij niet, anders hadden we ook deze ter plekke moeten koken of bakken.
De grote veeteelt in het zuiden is bang voor infectie vanuit het Noorden. Lijkt wel op de Corona maatregelen. Het wild, waar ook runderen tussen zitten, trekt zonder problemen de grens over. Maar onze verse worst, gekoeld, vers ingeseald, in dik plastic, moet gebakken worden of weggegooid.
De weg tussen de lodge en Rucuana is waarschijnlijk, in afwachting van de mijnbouw hersteld. De oppervlakte is glad, zwart, gesteente. Alleen heeft men nog niet begrepen hoe een beklimming met een paar bochten de extreme stijging (en daling) kan verminderen. De weg gaat recht ertegenop en er ook weer recht van af. Zonder snelheid te kunnen maken staan we voor stijgingen waarvan we ons afvragen of die wel door een wagen haalbaar zijn. Met de kampeeropbouw hebben we een leeggewicht van bijna twee ton. Dat is vijfhonderd kil (of dertig procent) meer als standaard in dit type. Er zit bijna honderdveertig liter diesel en honderd liter water in. En dan meer als vijfentwintig graden stijgen. En wat als het niet lukt, duwen helpt echt niet.
De motor heeft het zwaar. De automatische versnellingsbak schakelt terug voor een maximaal koppel. Hij bromt en gromt, de temperatuur van de motor blijft goed. Hij brengt ons boven. En de remmen houden ons onder controle in de daling. Niet een keer maar alle keren.
Ineens is er asfalt. Vlak voor de dam wordt de weg vlak met een echt tweebaans weg. Ook zijn de bergen ineens over en zitten we op een vlakte. De bossen zijn ineens volledig opgelost. De overstap is zo enorm groot dat het bijna niet te geloven is. Van rotsbodem, bossen of bosjes in een steengrond en stevige klimmetjes met op de achtergrond echte bergen naar bijna vlak, groen gebied. We rijden ineens honderd kilometer per uur.
De eerste afslag naar Ruacana missen we bijna. We rijden een rondje rond het kleine stadje, om bij het tankstation even te stoppen voor wat kleine inkopen. Er zijn geen hangjongeren, er wordt niet gebedeld. We kopen worst, brood en heerlijk verwarmde worst gevuld met kaas als ontbijt voor uit het vuistje. Hier kan de HEMA zeker niet tegen op. Daarna terug naar het lonkende zwarte asfalt. Een kleine tweehonderd kilometers, kaarsrecht, vrijwel zonder hellingen. Strak twee uur met hooguit drie wagens welke ons inhalen en een paar tegenliggers. Langs de kant wat lopende mensen, wat ezelkarren. Nergens een gebaar van bedelen, een vriendelijk groet is alles. Het is maar honderd zestig kilometer verder, zelfde land.
Halverwege een afslag, een stopbord naast de weg. De neiging om vol gas door te rijden is groot. Maar als gast in het land stoppen we, heel even. Lang genoeg om naast ons een politiewagen achter een bosje en een camera te zien. De tweede keer is de slagboom tussen de provincie waar de net gekochte worst in de koekenpan gaat.
Daarna de ingang van Etosha, de grootste dierentuin. Honderdzestig bij tachtig kilometer met loslopende dieren. Een paar kampeerplaatsen met een hek eromheen en een weg erdoorheen. Op weg naar onze plek passeren al zebra’s, giraffen, onyxen, gnoes, springbokjes, hartebeesten en een landschildpad. Het was maar vijftig kilometer.
En de worst gaat toch nog even op de braai voor een krokant korstje bij een heerlijk ijskoud biertje.
Olifantsrus, 28 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081655
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/086_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-ruacana-worst-braaien
)
[33] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-26
[title] => Namibië, Swartbooisdrift | Heerlijke rust
[message] => De route is bijna honderd kilometer terug over dezelfde kopjes als gisteren. Dezelfde kopjes maar nu met minder tijddruk dus ook langzamer. We tellen aan het begin een gemiddelde van 2,4 kopje per kilometer. Oftewel iedere vierhonderdtwintig meter een dieptepunt in de weg. En net zoveel pieken. Zonder haast zakt ons gemiddelde naar de veertig kilometer per uur.
Het beeld is natuurlijk ook gelijk. We zien nu meer Himba nederzettingen. Lemen hutjes rond, houten takken voor de stevigheid. Niet netjes in cirkels rond een houtvuur zoals ze ons altijd hebben doen geloven. Heel anders als in Suske en Wietske. Ze staan een beetje verspreid, met de buren wat verder weg. Na de splitsing wordt de weg beter, vlakker. Minder kopjes, verder uit elkaar maar wel wat hoger en soms wat steiler. We passeren een zijweg naar een ‘Gecko mining, under construction’. Verder is er niets, behalve het soms mooie uitzicht en kuddes. En wat kinderen die bedelen.
Na vier uurtjes rijden we een lege lodge, een twintig huisjes en vijftien kampeerplekjes, in. Ver uit elkaar onder prachtige bomen aan de rivier. Een restaurant, bar, zwembad. Naast de eigenaar welke toevallig op de receptie aanwezig was is er niemand. De hele lodge blijkt afgehuurd voor het personeel van de mijn. Niemand daarvan is aanwezig, waarom weet de eigenaar niet. Open mijnbouw naar zwart zand – vol met mineralen. Met vrachtwagens afvoeren naar andere gebieden om te verwerken. Als de mijn eenmaal opengaat zal dit veranderen.
We zitten op onze stoeltjes, kijken naar de traag stromende rivier. Die langzaam door oneindig land met heuvels en tropische bossen gaat. Als het te donker wordt gaan we naar bed. Het is stil in het bos. De rivier maakt geen geluid. Er is geen rumoer door mensen of verkeer. Vliegtuigen zijn opgelost.
De stilte is niet bedreigend, achter een muur en hek in een gebied waar bijna niemand woont. En zonder wild. De ultieme ontspanning.
Kampeerleven is zwaar. Zodra de zon opkomt begint de herrie. Er zijn altijd wel andere kampeerders welke vroeg weg gaan, herrie maken. Langer in het bedje liggen is niet mogelijk. Om half zeven sta of zit je al buiten. Soms is er tijd voor een ontbijt, meestal voor een bakje koffie of thee. Maar soms is het direct alles inpakken en na twintig minuten vertrekken. Rijden, kijken en rijden. Na aankomst is het meestal een late lunch. Zoals vandaag maar direct diner komt voor. Wat douchen. Soms wat contact met medereizigers, maar dat kan lang niet altijd. Ook is er meestal geen wifi, wat overblijft is een boek lezen, wat handwerk of gewoon om je heen kijken.
Er komt dan vanzelf een moment dat de zon ondergaat. Rond een uur of acht. Nog wat naar de zon kijken en dan weer slapen. Lezen in donker met een lampje is niet echt de oplossing dus gaan we met de kippen op stok. En is er een donkere, zwarte en stille nacht van een uur of tien.
Helemaal alleen in je bedje, luisteren naar alle nachtelijke geluiden, in een tropisch bos of op een drukkere camping.
Kunene River Lodge, Swartbooisdrift, 27 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081623
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/070_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swartbooisdrift-heerlijke-rust
)
[34] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-25
[title] => Namibië, Epupa falls | Lokale kennis
[message] => Een terras tien meter boven de rivier. Een ondergaande zon welke de harde kleuren van de dag veranderd in zachte steeds rodere tinten. Groene heuvels, paar palmbomen, bosjes op de heuvels en prachtige baobab. De geluiden van water wat zestig meter naar beneden dondert in de waterval overstemt alles. Een mooi kleedje op één tafeltje en daar zitten wij. Een volledig heerlijke en simpel drie gangen maaltijd. Niets geen top kok of kookprogramma maar gewoon lokale producten met smaak gemaakt en uitgeserveerd door de kok zelf. Het vlees is echt vlees. Alleen hiervoor zou je al naar Namibië willen.
Een schitterende kampplaats. Maar twaalf plekjes, een zwembad, bar en voor ons nu een privé restaurant. Op een van de mooiste plekjes, ver weg van alles. Hier kunnen we morgen rusten, een wandeling met een gids langs de rivier en de middag, heerlijk.
De dag was toch weer zwaar. Een kleine tweehonderd kilometer, maar door de kwaliteit van de weg komt het gemiddelde niet boven de vijfenveertig. In de zware regen zijn overal dwars stroompjes ontstaan. Dat zijn nu diepe gaten overdwars in de weg. Riviertjes en stroompjes zijn nu diepe sporen in het zand geworden. Bij echte betonnen rivierovergangen zijn stukken weggeslagen. En de stenen liggen er nog wel. Het is vooral niet hard rijden, bij iedere verkleuring of schaduw afremmen. Een goed recent wagenspoor zoeken en er toch niet op vertrouwen.
Het gaat 99.9% goed, maar we knallen ook een keer op een rots. Het onderstel blijkt ertegen te kunnen. Maar met een lagere auto of een hogere snelheid was het gewoon het einde geweest.
We zien geen enkel wild dier. Uitgehongerd door zeven jaar droogte en nu zo groen dat ze er misschien wel zijn maar we ze niet zien. Het is saai. Er is de weg, de weg en de weg. Nooit een mooi beest langs de kant of in de verte, er is alleen de weg en de bosjes langs de weg. Natuurlijk zijn er prachtige omgevingen, vergezichten maar die veranderen langzaam. Dit is langzamerhand wel de samenvatting van deze reis aan het worden. Onze wilde dieren score komt niet verder als een Drommedaris (die hier niet voorkomen), een landschildpad (die niet snel genoeg weg kon komen), een paar giraffen en antilopen. Een verloren aap of eekhoorn in de verte.
Wel passeren wel kuddes. Enorme grote maar ook kleinere. Honderden geweldig mooie runderen. Grote geweien. Mager en de hele dag vrijlopend en grazend. Er is nu gras en water genoeg. Het beste vlees. Ook veel kalveren. Daarnaast enorme groepen geiten. En als herders altijd een paar mannen, soms bijna kinderen, een hond. Een paar ezels.
En we passeren mensen. Stilzittend naast een hut, of de weg of lopend. Kinderen op weg naar school of naar huis. Vrouwen, op teenslippers, in Himba kleding, met enorme lasten op hun hoofd. Mannen met ontbloot boven lijf en een wandelstok. Afstanden zijn groot en lopen is de enige manier. Er is geen publiek transport en geen fiets of motor. De dag bestaat waarschijnlijk voor een groot deel uit lopen. Op teenslippers langs een gravelweg waar één keer per uur een toerist voorbijraast. Moeten de toeristen hier nu weg of moet er zoveel welvaart komen dat er wel transport mogelijk is. Maar wat moeten ze dan doen met de extra tijd?
Net als gisteren wordt er veel gebedeld. Met de hand naar beneden in een gebaar als kom hier. Of een gebaar naar de mond, honger of dorst. Maar zelfs een groepje wat nadat we passeren stenen gooien. Niet iedereen maar minstens vijftig procent doet het, met waarschijnlijk geen enkel effect. Doen omdat het zo hoort, een nieuwe manier van groeten. Geen handen schudden of zwaaien.
De volgende afstand is groot, sommige zeggen te groot door de huidige staat van de wegen. Onhaalbaar. De geplande route langs de rivier is al helemaal niet mogelijk. Onze auto te zwaar en gisteren is er iemand vast komen te zitten. Te ver en niet haalbaar. We horen de verhalen aan. Onze rustdag geven we op. Het plan passen we aan. We vinden een route welke wel vijftig kilometer langer is, niet langs de rivier maar wel splitsbaar is in twee dagen. De derde keer deze reis d
De lokale kok kan goed koken. Adviezen van lokale kenners kunnen we niet in de wind slaan.
Epupa falls lodge, 25 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081586
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 119
[author] => JoepJ
[cityName] => Epupa
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/069_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-epupa-falls-lokale-kennis
)
[35] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-24
[title] => Namibië, Opuwo | (on) rustdag
[message] => Eindelijk krijgen we rust. Maar is dit dan dé plek ervoor?
Na vier dagen rijden hebben we een eindelijk een rustdag. Twee korte stukjes van rond de vier uur, die we combineerde met bezoeken aan grottekeningen. Maar ook twee dagen met een volle werkdag achter het stuur. Niet relaxed, een gladde asfaltweg, cruise control aan en iedere twee uur een wegrestaurant. Met op de radio de hele dag verkeersinformatie, dus ook zekerheid dat de weg nog berijdbaar is. Zelfs geen routeplanner die de weg wijst.
Vier dagen stof happen op half begaanbare gravelpaden, met een kaart op schoot zonder richtingborden en wegen die afgesloten kunnen zijn door een regenbui. Uitdagend maar ook vermoeiend, tijd voor rust en leegheid.
De dag begint, na een oude boterham met jam, met tanken en boodschappen in het plaatsje. We rijden het hek van de Lodge uit. De weg naar de hoofdweg van deze stad is een kilometer. Maar de krottenwijk begint direct aan de poort. Slingerend langs huisjes, kleiner als een doorsnee woonkamer, die kriskras op het zand langs de weg, en de ruimte erachter, zijn geplaatst. Dicht op elkaar, zonder enige structuur. Moeder met kind op haar schoot en een groepje jongentjes. De laatste rennen direct naar de auto met hun handen ophoudend.
Er zijn twee doorgaande wegen, althans wegen met asfalt voor auto’s, totaal misschien drie kilometer lang. Het trottoir ernaast ontbreekt grotendeels. Het tankstation is wel volledig betegeld en volledig strak. De tankbediende, zelf tanken doe je niet, is aardig en geduldig. En ook een nieuwe kracht aan het instrueren hoe het werkt. En op verzoek controleren ze ook de olie en de bandenspanning. Voor omgerekend één euro en vijf cent per liter tank ik honderd liter en kan weer duizend kilometer rijden.
We rijden door naar de Spar, vijftig meter verder. Zowel op de wegen als op de parkeerplek krioelt het van de mensen. Enorm veel jongeren, of eigenlijk kinderen, ronddolend. Maar ook vrouwen met kinderen bij kraampjes. Of lopend sieraden of andere waar verkopend. Mannen die verveeld rondhangen of zich overal mee bemoeien. En iedereen lijkt ons te zien als een lopende ATM. Openlijk bedelen, hand ophouden bij passeren. En een simpel nee, of niet reageren werkt niet. Ze gaan gewoon door. Achtervolgen ons.
Het is bedreigend, geaccepteerd sociaal gedrag om toeristen lastig te vallen om geld. En openlijk bedelen lijkt bijna een teken te zijn dat je erbij hoort. Natuurlijk zijn wij, in vergelijking met hun, stinkend rijk. En er is hier zeker armoede. Maar iets geven is door dit gedrag onmogelijk geworden. Want wie wel en wie niet, de grootste schreeuwer is waarschijnlijk diegene die het niet nodig heeft. En hoe reageert de rest als je er één wat geeft, waar moet je dan stoppen?
We vluchten naar de Lodge.
Als middag activiteit was het mogelijk om, met een gids, een bezoek te brengen aan een Himba nederzetting. Een nomadische stam welke hier nog voorkomt. Bezit is vooral de kudde en kennis van de natuur, planten en knollen welke eetbaar zijn of medicinaal zijn volgens de overleving. Nederzettingen worden gebouwd en als gebied niet vruchtbaar genoeg is dan trekken ze verder en laten alles achter. Als ze later terugkomen verwachten ze dat alles er nog is. Ze lopen vrijwel naakt, de huid ingesmeerd met modder ter bescherming. De vrouwen met veel sieraden en het haar in een soort dreadlocks.
Wij hebben er geen zin in. Niet omdat het niet interessant is om te weten hoe deze stammen overleefd hebben. Maar omdat er toch altijd iets hypocriets inzit, zeker als dit de belangrijkste toeristische attractie is. Kijken naar een toneelstukje over het verleden en niet naar de huidige problemen van de overgebleven stammen. Ook de Himba’s bedelen nu.
Wij relaxen. Krijgen direct huisdieren, een kat en ern hond, voor onze camper. Dineren bij de Lodge. Heerlijke linzen lasagna, kip met pesto en kaas. Een goede koude rosé en een tafelkleedje. Wat een luxe. De andere tafels allemaal vol met groepsreizen. Veel Duits maar ook zeven mannelijke zestigjarige Scandinaviërs op een extreme reis. We volgen de gesprekken en bekijken de groepsprocessen. De afstand tussen de stammencultuur en de rondreizende toerist is groot.
De nacht wordt om een uur of half vijf verstoord door geluiden. Of we denken geluiden te horen. Op het kampeer gedeelte zijn maar vijf van de twintig plekken bezet. Het is leeg en we staan ver uit elkaar. Wel zijn er op het gebied twee nachtwakers. Bewapend met zaklantaarn, walkietalkie en jachtgeweer. De eerste plek in Namibië waar we dit zien.
Om vijf uur weer geluid. Door ons raampje zien we een nachtwaker met zaklantaarn in de bosjes schijnen. Hij hoort ons en schijnt ook naar ons voordat hij zich omdraait en wegrent in de bosjes. Een kwartier later geluid onder onze wagen, de campinghond, een tak? Klaarwakker horen we ieder geluid en staren uit het raam. Een wagen scheurt over het terrein. Ver weg horen we een sirene. De nachtwaker zijn apparaat kraakt. Ieder geluid is een bedreiging. Opgesloten in een camper wachten op zonlicht.
Brak, na een korte nacht vertrekken we snel. De bewaker aan de poort controleert of we betaald hebben. Niet indringers zijn belangrijk maar niet betalende gasten lijkt het. En als alles goedgekeurd is door de administratie komt hij naar ons toe. Of wij hem kunnen helpen, hij heeft honger en houd zijn hand op. Wij rijden weg.
Opuwo lodge, 24 Maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081585
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 125
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/068_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-on-rustdag
)
[36] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-23
[title] => Namibië, Opuwo | Wateroverlast
[message] => We komen aanrijden en stoppen bij de oever van de ‘Hoanib’ bij het dorpje ‘Khowarib’. En we staan er niet alleen. Aan onze kant van de rivier staan er een vijftal wagens en aan de overkant wel een stuk of tien. De meeste zijn gehuurde campers. Maar ook lokale pick-up trucks, een verlengende landrover met een tiental Duitse toeristen, een vrachtwagen en een grote Caterpillar dragline. Berijders hebben hun stoeltjes gepakt en zitten te kijken naar het kolkende water. Er heerst verslagenheid.
Het riviertje stroomt stevig over een vlakke betonnen vloer. Het is onduidelijk hoe diep het water is, hoe sterk de stroom en of er nog hoop is.
We moeten op dat moment nog 160 kilometer naar onze volgende plek. We hebben al ruim 200 kilometer afgelegd. Eigenlijk is dit de zwaarste verplaatsing van de hele trip. In de ochtend regent het nog dus pakken we de spullen in en rijden weg zonder ontbijt. Het stuk van de kampeerplaats tot de weg is een kilometer of vijf. Gisteren was dit strak gravel. Nu waren er stukken weggespoeld, riviertjes dwars over de weg hadden zich gedurende de nacht gevormd.
Daarna werd er de volgende twintig kilometer aan de weg gewerkt. Of beter er werd een nieuwe asfalt weg aangelegd naast de oude gravelweg. En omdat te doen hebben ze de toplaag van gravel al over grote delen weggeschrapt. Dus reden we over de onderliggende zandlaag, inclusief de vannacht ontstane riviertjes. Diepe gaten in de weg waar we toch wel doorheen moeten.
Daarna hadden we een lange weg. Af en toe stukken met perfect gravel. Maar de grootste delen zijn toch wat bergachtig met steeds kleine stukjes omhoog, dan weer omlaag. Passeren van het diepste punt en weer omhoog. En dan niet een paar kilometer maar iedere paar honderd meter een nieuw knobbeltje. De hellingshoeken zijn zeer regelmatig vijfentwintig procent of meer. Bij de overgang van dalen naar stijgen is het ook niet vlak gemaakt, maar is het meestal een bijna haakse hoek. En natuurlijk ook altijd wat stenen of gaten in het laagste punt. Natuurlijk staan, na deze nacht, ook een groot deel van deze ‘ditches’ onderwater. Niet diep, maar de modder spat wel tegen de ramen.
En boven gebeurt dat weer. Alleen andersom van stijgen naar dalen. Een hele tijd zie je alleen de motorkap van de auto voor je. Pas op de piek, als de voorwielen over de top zijn, zie je de weg. Het lijkt op rijden in een stad, en bij iedere zijweg een stopbord. Remmen, bijna stapvoets door het diepste punt. Vol gas naar boven. Even inhouden op de top en weer rustig naar beneden. En dat een paar honderd keer. Hard werken om comfortabel te blijven rijden en een gemiddeld van veertig tot vijftig kilometer te halen. En dan is vierhonderd kilometer wel een stuk.
Voor het eerst zien we wel wat beesten. Een viertal giraffen kruizen ons pad, paar grote kuddes antilopen. En een schildpad wat, in zijn eigen tempo, de weg oversteekt. Wij wachten geduldig.
We zitten nog in onze auto en kijken naar het stromende water, wel honderd meter breed. We stappen uit en praten wat met de anderen. Sommige staan er al drie uur, de rivier is in die tijd zeker veertig centimeter gezakt. Ze wachten. Er is ook nog een volgende stroom, maar die is nog ver weg en dat risico willen ze wel nemen. Als deze zakt dan zal de volgende ook wel zakken. Iedereen heeft dezelfde alternatieven. De kortste omrij route is nog 440 kilometer rijden Vastzitten in het water is desastreus. Een andere plek voor de nacht zoeken kan nog met een camper, maar voor de andere niet. Er zijn hier geen hotels.
Iedereen wacht op iedereen. Niemand weet wanneer het kan. Of hoe lang het nog gaat duren. Wel voelen we al een paar eerste spettertjes regen en kleurt de lucht weer grijs tot zwart. Zodra er angst heerst ontstaat er kudde gedrag en wacht men op een leider. Iedereen kijkt, niemand doet wat.
Als we een kwartiertje staan komen we langzaam tot de conclusie. Niets doen en wachten is nooit de beste optie. Dus word het omkeren, ergens een plek vinden op de weg terug en onze plannen bijstellen voor de dagen erna. Met de contactsleutel al in het slot komt de Caterpillar in beweging. Hij verplaatst een rots, een boomstronk, en begint daarna aan zijn oversteek. Zonder een probleem komt de tien ton op hoge wielen aan de overkant. Maar dit is geen wagen, met kleine wielen en twee ton. De zijstroom kan dit gewicht zo van de betonnen vloer drukken.
De twijfel was nu te voelen bij de veertig wachtende. Het busje start zijn motor. Hij staat er ook al drie uur, zijn passagiers zijn het wel zat. En voor hem is omkeren eigenlijk onmogelijk. Het hele schema van de vakantie van deze mensen is dan natuurlijk verknald. Dit gaat serieus geld kosten. Hij rijd door het water. Zijn wielen komen tot de helft onderwater, de stroom heeft geen vat op hem. Hij bereikt de overkant.
Wij starten de wagen en volgen. Zoals zo vaak was de angst ongegrond.
De rest van de trip gaat door het ‘Joubertgebergte’, een enorme pass over een enorm rotsachtige weg. Of eigenlijk geen weg het was meer een rotsachtig wandelpad waar een auto net inpast. En af en toe echt steil. Boven ons de dreigende regen en na iedere klim de angst dat de we in het dal een ondoorwaadbare stroom kregen.
Om vier uur komen we aan op onze volgende plek. Diner, of eigenlijk ons ontbijt, in het restaurant.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081584
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 90
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/067_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-opuwo-wateroverlast
)
[37] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-22
[title] => Namibië, Twijfelfontein | Rotsschildering
[message] => We staan bij de wereld bekende ‘White Lady’. Een rotsschildering welke op de Unesco lijst staat. Op de muur staan verschillende tekeningen. Krijgers, beesten maar de belangrijkste is een bijna niet zichtbare witte tekening. Volgens de ontdekker uit 1913 gaat het om een afbeelding van een witte vrouw. Wat zeer uitzonderlijk zou zijn. De rotsschilderingen zijn altijd afbeeldingen van mannen. De sjamanen van de stam, welke opgezweept door muziek en kruiden in trans dansen. Zover in hun rituelen dat er bloed uit hun neus stroomde. In de tekeningen is de mannelijkheid te zien.
Deze tekeningen zijn zichtbaar onder een overhangende rots. Afgezet met een hek en alleen bereikbaar met een gids. Vrij lopen in dit het gebied is niet toegestaan. Er zijn totaal meer als veertigduizend getekende rotsfiguren gedocumenteerde op deze plek. Een wandeling, of voor velen meer een survival tocht, van twee en een halve kilometer leidt naar de rots. Een prachtig dal onderaan de Brandberg. De hoogste berg van Namibië. De tocht gaat deels door een drooggevallen, zanderige rivier. Maar ook over kiezel. Of klimmen over rotspartijen. Het klimt omhoog. Vrijwel geen wind.
Het is nu een geweldige tocht, alles staat in de bloei. Het riviertje zit vol kikkervisjes. Maar dat is dan ook wel het grootste dier wat we zien. Er zouden jachtluipaarden voorkomen en dus ook antilopen maar die zitten allemaal veel hoger tussen de bergen. Wij klimmen en struikelen achter onze gids aan, zij loopt rustig, zwijgend voor ons uit. Een mooie ochtendwandeling.
En de rotstekeningen zijn natuurlijk apart. Geschilderd op rotsen, in de openlucht. En bewaard gebleven op plekken waar ze beschermd waren tegen de zon en de wind. De oudste vijfduizend jaar maar de meeste rond de duizend jaar oud. Stammen die rondtrekken en tekens op de wand schilderen. Voor andere stammen of voor zichzelf. En ze worden nu deels uitgelegd als richtingsborden naar plekken met water. Een soort ANWB borden. Maar ook uitleg over de dieren en verering van de sjamanen. Wij kijken ernaar. Gissen naar de reden. En beseffen vooral dat het primitieve vormen van creativiteit of informatie overdracht is. Het zijn altijd dieren en krijgers. Ze moeten een verhaal verteld hebben.
Maar het verhaal over de ‘white lady’ was het ieder geval niet. Ten eerste is de tekening helemaal geen vrouw, dat is duidelijk te zien. En witte kleuren werden vaker gebruikt in schildering. Het gezicht van de tekening is donker. Een broodje aap verhaal.
Door het verhaal is deze tekening bekend geworden. Niet omdat deze mooier is als de 40.000 andere of omdat hij anders is. Alleen het verhaal, verzonnen door de ontdekker, maakt dit stuk rots tot een belangrijk onderdeel van het werelderfgoed. En lopen wij twee uur te zweten om het te kunnen zien.
We stappen, na twee uur, verdwaasd in onze auto. Een kort ritje van drie uur naar een schitterende camping. De rit blijft het broeierig, warm en ook dreigend. En vlak voordat we gaan eten barst de regen los. Niet een beetje zachtgetrommel maar echte harde regen. Niet een kwartiertje maar eigenlijk zijn er buien, met onweer, gedurende de hele nacht.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081582
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 106
[author] => JoepJ
[cityName] => Opuwo
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/066_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-twijfelfontein-rotsschildering
)
[38] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-21
[title] => Namibië, Brandberg | Afrikaanse muziek
[message] => Om negen uur in de avond zingt een mooie ijle vrouwelijke stem een begin van een Afrikaans lied. Een tweetal vrouwen vallen na een aantal maten in. En daarna volgen de mannen, andere woorden en een kwart tel uit de maat. Het swingt alsof ze zingen voor een groep dansers. Wij zitten voor ons Camper. Tussen de bomen staren we naar onze braai waar de “Marsmellow” ligt te smelten. De klanken horen helemaal bij deze warme, donkere avond. In de verte wat onweer schichten. Beter als dit kan muziek niet worden. Dezelfde muziek in een Concertgebouw zou nooit zo klinken als dit. Bijna goddelijk.
Voor het vertrek, vanochtend, rijden we het gebied rond. Zien we een twee klipbokjes. Ze rennen bijna tegen de rots op. Een Hornbill en twee klipbokjes is alles wat we zien. Het blijft opvallen hoe weinig dieren we zien, door zeven jaar droogte is het wild bijna verdwenen. Nu regent het, is het veld prachtig groen, met veel kleuren bloemen. Maar dat levert nog geen nieuw wild. Het gaat jaren duren voordat het er weer is. Maar dan moet het ook wel jaren voldoende regenen
Na het wild bekijken we wat rotstekening. Paar duizend jaar geleden gemaakt en nog steeds zichtbaar. Maar er zijn geen tekeningen van zeehonden. Vreemd, maar waarschijnlijk zijn de volkeren welke hier woonden nooit de vijftig kilometer door de duinen gelopen.
We rijden deze dag naar Brandberg, een volgende “Insellberg”. De gravelweg is mooi, heuvelachtig. Maar zonder enig teken van dieren. Een mooi landschap zonder dieren blijft kaal. Ook ontbreekt de spanning van het continue zoeken. Kijken of er iets beweegt in het gras langs de weg of wat verder weg. Maar we zien niets, de leegte maakt een mooie gravelweg langzaam in een saaie, lege weg.
Direct na aankomst komt er weer een Hornbill bij ons kijken. Misschien is hij achter ons aangevlogen. Een twintigtal camper plekjes in een rivierbedding. We staan bij een lodge, “the white lady”, met twee zwembaden maar te ver om naar toe te lopen in deze hitte.
Na drie nummers stoppen de zangers. Het wordt stil, het onweren komt dichterbij en door de bewolking blijft de temperatuur hangen. Het is ruim vijfendertig graden, de zon is al onder en er is geen ster of maan te zien. Het is pas half negen en we zitten in het donker, in de hitte, onder een boom. Het koor begint een ander optreden, voor een andere camper of hut. Het is een groep van het personeel van de lodge wat na het werk rondtrekt, wat geld vraagt, en een optreden doet. Het klinkt door het hele bos. Onduidelijk is of ze te weinig betaald krijgen of dat het alleen een leuk extraatje is.
Om negen uur barst de regen los. Geen klein buitje. We vluchten de camper en de enorme warmte in. De ventilatie raampjes, met gaas tegen de insecten, moeten we sluiten omdat het inregent. Onweer, vlakbij, lichtflitsen. En regen. We liggen in bed, of beter op bed. Slapen is vrijwel onmogelijk, de thermometer geeft tweeëndertig graden aan, midden in de nacht. Zonder enige verkoeling.
En de goddelijke muziek is vervangen door het getrommel op het dak van de regen.
White Lady Lodge, 21 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081581
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 102
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/941_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-brandberg-afrikaanse-muziek
)
[39] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-20
[title] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
[message] => Namibië, Spitzkoppe | Zeehonden kolonie
Tweehonderd vijftig duizend zeehonden bivakkeren op “Cape Cross”. Jaarlijks worden er ongeveer zestigduizend geboren. Het is een klif met rotsen honderdvijftig kilometer noord van Swakupmund. Hooguit een kilometer lang, rotsen en strand. De zeestroom vanaf Antarctica breng hier koud water vol plankton. Daardoor is dit gebied enorm visrijk. En zeehonden eten de kleinere visjes, haring of ansjovis, als ontbijt, lunch, diner en ieder tussenhapje ernaast. Het is een soort “all inclusive” resort aan het strand voor zeehonden.
Maar waarom ze dan allemaal juist hier, op deze rotsen, bij elkaar moeten liggen is onduidelijk.
De “Skeleton coast” is honderden misschien wel duizend kilometer lang. Van Zuid Afrika tot Angola is er een lang zandstrand. De Nederlandse kust en duinen verbleken hierbij tot een soort Madurodam. De koude Bengalen stroomt langs de hele kust. De kust is berucht om het grote aantal scheepswrakken, door het koude zeewater met de enorm warme lucht uit de woestijn is er hier altijd mist. En met de wind uit het zuidwesten drijf je, bij problemen, altijd naar de kust. Ook zijn er nog zandbanken voor de kust welke continue verplaatsen. Gevolg is enorm veel scheepswrakken, stalen. Maar ook houten uit de tijd van de zeilvaart. Verdwenen schepen en hun bemanningen. Want zelfs als je kust bereikt is er niets als vijftig kilometer diep duin, zonder water. Dus geen enkele redding.
Nu is er gewoon een weg langs de kust. Met zijwegen naar de kust. En daar staan dan de 4WD wagens en hun bewoners te vissen. Met enorme hengels vanaf de kust vissen. Achterin een kratje bier. En de vangst direct op het vuur. Topsport nummer één in Namibië. De temperatuur aan de kust een graad of achttien, twintig kilometer landinwaarts is het vijfendertig. Dus dat Namibiërs heerlijk genieten van een weekendje heerlijk frisse zeelucht, sportvissen en braai met bier dat is duidelijk. Wij gaan op vakantie naar de warmte hier rijden ze naar de koelte.
Maar dat verklaard niet waarom de zeehonden dit kleine stukje land claimen.
Wij vertrokken na een zeer uitgebreid ontbijt. Hadden een half uur nodig om onze camper zonder schade van de parkeerplaats te krijgen. Met exact twee centimeter ruimte aan alle kanten en tien pogingen lukt het. Daarna rijden we langs de kust. Een saaie asfaltweg. Aan beide zijden zand, wat lage bosjes en verder niets. Twee plaatsjes en een honderdtal 4WD met hengels welke ons passeren. Het is lelijk, de kust een paar kilometer naar links en rechts kilometers van hetzelfde.
Na honderdvijftig kilometer de zeehonden kolonie. Acht jaar terug stonden we hier helemaal alleen. Nu is er een klein dorpje, hotel en moeten we een entree kaartje kopen. En we zijn niet alleen, zeker vijf ander wagens. De zeehonden zaten achter een muurtje, nu liepen en sliepen ze overal. De mooie verhoogde houten wandel promenade is vervallen en ingenomen door de natuur. Zoals zo vaak als er geld verdient moet worden wordt het alleen maar slechter. Achterstallig onderhoud maar wel een entreeprijs. Personeel aan de kassa moet ook betaald worden.
Maar de kolonie was mooi. Jonge zeehondjes zuigend aan de moedertepel, of achter elkaar aan hollen, spelen. Grote mannen vechtend, zwemmend en slapen. Overal waar je kijkt, zeehonden en zeehonden en dan ook nog zeehonden. Ongelooflijk mooi spektakel.
Na een uur kijken, luisteren en ruiken naar vier voetbalstadions vol schreeuwende en stinkende zeehonden rijden we vijftig kilometer terug en dan bijna tweehonderd kilometer het land in. Het eerste stuk nog kale duinen, daarna licht glooiende heuvels. De laatste twintig kilometers nemen we een route die doodloopt op een hek wat niet open kan. Wel is er een zijpad, geen weg maar een soort karrenspoor. De vierwielaandrijving en stuurmanskunst hebben we volledig nodig. Er zitten nog net geen gaten in het dak als we eindelijk aankomen. En dan is er nog de onzekerheid of dit wel aankomt of dat we dezelfde weg terug moeten, omkeren op een karrepad.
We komen aan bij “Spitskoppe” een zogenaamde “Inselberg”. Vertaald een eilandberg en het is dus ook een berg midden in een vlakte. Niet in een berglandschap of in een gebergte maar meer een enorme rots, of meerdere rotsen midden in een glooiend landschap. Door deze enorme rotspartij is een gravelweg aangelegd met aan weerszijden campingplaatsen. De plek die wij kiezen is vlak tegen de grootste rots. De ingang is af te sluiten met een ketting. En we kunnen de weg, of andere kampeerders niet zien. Er is eigenlijk niets, een tentje met een latrine. Een vuilnisvat en een braai.
Alleen op de wereld, onder een rots van honderden meters hoog en een “Common Hornbill” in de boom. Die, om onduidelijke reden, onze auto gaat aanvallen. Vliegt tegen de zijruit, valt op de grond. Gaat terug naar zijn boom en valt op nieuw aan. Pas als we een handdoek over het raam doen stopt het.
De wereld zit vol vragen, een gekke vogel en zeehonden op een rots.
Spitzkoppe Community Camping, 20 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081580
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 79
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-spitzkoppe-zeehonden-kolonie
)
[40] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-19
[title] => Namibië, Swakupmont | Zeeleeuwen
[message] => Zestigduizend zeeleeuwen op een twee kilometer lang strand. In grote groepen liggen ze te slapen, spelen of hun rug in het zand aan het schuren. Grote mannetjes, volwassen vrouwtjes maar ook een groot aantallen puppy’s. Een paar maanden oud. Ze dartelen over elkaar in het zand of zwemmen in de zee. Nieuwsgierig komen ze kijken naar onze grote tweepersoons oranje kano. Ze zwemmen in onze richting en duiken vlak voor of naast ons onderwater om aan de andere kant weer omhoog te schieten. Of ze komen vlak naast ons boven en spatten ons nat met hun flippers. En ze maken geluid, schreeuwen of beter blaffen.
We varen langs het strand, van groep naar groep, tot het einde van het schiereiland.
Het eiland is honderd meter breed. Aan de andere kant is de oceaan en een van de beste surf stranden van de wereld. De golven hebben een richting deels parallel aan de kust en breken vlak voor de kust. Een drie meter hoge golf met een lengte van een paar honderd meter kan er dan ontstaan. In het seizoen, als er genoeg wind en deining is. Nu is het een mager golfje, waar een paar zeehonden in spelen.
Bij het einde van het eiland varen we rechtdoor de zuidelijke atlantische oceaan op. Voor ons varen een paar toer-catamarans, op zoek naar dolfijnen of nog liever walvissen. Totaal vijf boten varen er rond. Als er een beweegt in een bepaalde richting volgen de anderen. Een gezamenlijke zoektocht. Of gunnen ze de anderen niet het succes en volgen ze elkaar daarom. Op de kleinste boot zitten tien gasten, de grootste heeft er wel dertig. Allemaal in grote spanning. Komt er toevallig een walvis langs of een groep dolfijnen. En hoe ver weg zitten ze dan. Ze staan aan dek met hun camera’s en verrekijkers.
We zien een paar vinnen boven water komen achter een van die boten. Dus peddelen we ook in die richting. Zelfs met deze grote, brede kano’s - wij zouden ze vroeger bloembakken noemen – zijn we toch wel een beetje nietig op dit grote water. Als we in buurt komen zijn de dolfijnen al weer vertrokken. We hebben vinnen gezien op een paar honderd meter. Net als een leeuw op een paar honderd meter tijdens een safari. Het was een zwarte vin, de gids vertelde welke dolfijn soort het was. Wij geloven hem, we hebben ze gezien.
En de schepen liggen dicht bij de plek waar de vinnen het laatst te zien waren. Wij sluiten aan in de rij.
Een pelikaan zweeft een meter boven het water. Rijst vlak voor een boot omhoog en land zeer onhandig op de motor aan de achterkant. Het fraaie vliegen eindigt als een olifant welke op een poot gaat staan. Een wankel evenwicht van de grote vogel met zijn enorme snavel. De gasten springen naar achteren. De vogel blijft dreigend zitten totdat de scheepsjongen een paar visjes in het water gooit. Met een mooie duikvlucht, vier meter voor onze kano, pakt de pelikaan zijn buit om naar de volgende boot te vliegen. Zelfs hier laten de vogels zich verleiden door de toeristen industrie. Vanuit onze kano was het een mooi gezicht.
Wij keren om, peddelen terug langs de zeehonden. Ze spelen weer met ons. Gaan met hun neus naar de grond, flippers boven water. En als we langsvaren draaien ze zich abrupt om en worden we nat van het geweld. Of een groepje voor de boot. We varen er op af. Verwachten, of liever hopen dat ze weggaan. Op het laatste moment remmen we de zware kano en spuiten ze toch uit elkaar. Misschien is het geen blaffen, maar gewoon uitlachen wat ze doen.
Na twee uur, en zes kilometer kanoën stappen we uit. Eten een paar broodjes op het strand en rijden terug. Langs de pelikanen, reigers, zwarte hyena’s en de flamingo’s. En door de enorme lelijke zoutfabriek naar het startpunt van de tocht. Daar staat onze shuttlebus van Walvisbaai terug naar Swakupmond.
Om zeven uur opgestaan en om twee uur weer bij onze B[e-38]B. Vermoeid. Tijd voor een rustige middag, alleen verstoord om nog wat gympies te kopen en verder niets.
Door de droogte de afgelopen jaren zijn er veel landdieren verhongert. En dat is te zien, acht jaar geleden zagen we ze veel meer, in de natuurparken maar ook overal. Nu vrijwel nergens. Maar de zeedieren zijn er nog, in grote getallen – en ze zijn nog net zo speels.
Er is nog hoop.
Cornerstone B[e-38]B, 19 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081579
[countryId] => 131
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 71
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/036/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakupmont-zeeleeuwen
)
[41] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-18
[title] => Namibië, Swakopmund | The Tug
[message] => Laat in de middag komen we aan. Na een week ruimte moeten we bij het binnenrijden van het stadje ons ineens aan de verkeersregels houden. Voorrang geven en aan de goede kant van de weg rijden. Inparkeren in de beveiligde parkeerplaats van de B[e-38]B is zelfs een heuse uitdaging met een camper. Toch groter als we dachten.
Daarna de eerste echte warme douche en een werkende WiFi verbinding na een week. Als we van deze eerste schok zijn bijgekomen lopen we over de vrijwel lege straten naar de dichtstbijzijnde kroeg, Kucki’s pub. Hier zitten mensen, er wordt gesproken, gelachen en een kaartspel gespeeld. We moeten zelfs met mes en vork eten. Het is wennen, na de pandemie. En daarna de schone, gestreken, witte lakens in een ruim bed. Ongelooflijk maar het bestaat en kan.
Op staan met een tweede warme douche, het stof is nu echt uit alle poriën gespoeld. Zelfs de vellen, van door de zon, verbrande huid zijn weggespoeld. Het haar is gewassen. Als echte mensen schuiven we aan bij het ontbijt. We vullen zelfs de waszak om alles te laten wassen.
Door ons besluit van gisteren hebben we een extra dag hier, een dag zonder agenda. Doelloos lopen we door het toeristische stadje. Een houten pier van tweehonderd meter de zee in. Een strand. Paar winkelstraten met veel kunst - of toeristen winkeltjes, terrasjes en een houtsnij en andere prullaria zaakjes. Zelfs een heus museumpje met spullen uit de historie. Een soort Zandvoort in het laagseizoen.
De temperatuur is hier heerlijk, de zee is koud doordat het water vanaf Antarctica hier naar toe stroomt. De zon is hier sterk, uiteindelijk zitten we ook gewoon in de tropen, gisteren zijn we de Steenbokskeerkring gepasseerd. Een gevaarlijke cocktail als we op een terras, met uitzicht op zee, zitten. Bijtanken met een koud glaasje rosé met een kleine lunch, midden op de dag. De toeristen zijn hier hoofdzakelijk Zuid-Afrikanen, Namibiërs en Duitsers. Blank en met een gemiddelde leeftijd waar ik me nog jong bij kan voelen. Op het strand en op de boulevard spelen de kinderen, zwart, vrolijk met veel gegil. Het contrast is groot.
Na de middagrust gaan we voor het echte werk, dineren in “The Tug”. Een restaurant gebouwd rond een deel van de oude “Danie Hugo” sleepboot. Gebouwd in 1958 in Glasgow, olie gestookte stoom aandrijving. Tot begin jaren tachtig dienstgedaan in de baai van Kaapstad. Daarna nog een paar jaar in Walvisbaai maar uiteindelijk in 1985 uit dienst genomen. De brug en een deel van de opbouw is hier op het strand gezet en ingericht als restaurant. We kleden ons stijlvol, overhemd en schoenen. Zelfs wat make-up. Bij binnenkomst zitten we op het terras te kijken naar de ondergaande zon om daarna te verhuizen naar de brug. Betimmering en ramen nog helemaal zoals het bijna veertig jaar geleden gebouwd is. Het is alsof ik op weer op de ‘Straat Honshu’ (gebouwd in 1959, mijn eerste schip) stap. Er is zelfs een kans dat deze sleepboot ons ook geholpen heeft.
Op de brug passen drie tafels. Naast ons een groepje luidruchtige Chinezen en een gezinnetje. Geweldige bediening en eten. Verse vis curry, heerlijke calamaris, grote garnalen.Te grote porties. Met uitzicht en een enorme nostalgie zitten we op de brug zonder een schip. Het restaurant beneden is vol, druk. Een mooie authentieke bar gevuld met relikwieën van het oude schip.
We zaten hier acht jaar geleden ook. Toen ergens in een hoekje van het restaurant. Het eten was toen niet memorabel. Het restaurant is verbeterd, het plaatsje niet echt. Er wordt gebedeld op straat. We worden aangesproken door zogenaamde verkopers van zelfgemaakt houtsnijwerk die lang blijven zeuren. Er is een koortje wat langs de terrassen loopt en zingt. Er wordt fruit verkocht op straat. Mannen lopen verveeld over straat of staan in groepjes. Daarnaast is er een hoop verborgen werkeloosheid, ‘parkeerbegeleiders’ en ‘tasjes inpakkers’. En in de avond zien we zelfs wat straat prostitutie. Waarschijnlijk heeft Corona en het ontbreken van toeristen hier voor een terugval gezorgd.
18-maart 2022, B[e-38]B Cornerstone, Swakupmont
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081472
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 200
[author] => JoepJ
[cityName] => Swakopmund
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/669_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-swakopmund-the-tug
)
[42] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-17
[title] => Namibië, Namib Naukluft Park | Overleven
[message] => Gisterenavond zaten we op de hoogste zandduin van deze vlakte, vijftig meter lopen van ons plekje. Een duin met prachtige scherpe randen, net als de duinen bij Sossusvlei. Daar drommen iedere dag bij zonsopkomst en ondergang horden toeristen samen op Dune 45. Om te kijken naar het prachtige spel van het rode zand met de, door de wind gevormde, scherpe randen en de zon. Wij hebben hier onze eigen duin, hetzelfde spel. Een schitterend schouwspel, met onze eigen bar op loopafstand.
Vanochtend om zeven uur tilt de ranger een kever op. Hij laat ons zien dat er allemaal minimale vochtdruppeltjes op zijn schild zitten. Hij beweegt met zijn vinger erover en er vormt zich een heuse druppel die aan de voorkant van zijn schild eraf loopt, de kever drinkt water. In een gebied met maanden zonder regenval is dit de manier waarop het diertje overleeft. Vocht uit de lucht condenseert in de ochtend op zijn schild. Ook de parasieten welke de kever meedraagt doet mee. Hij zorgt dat het schild schoon en glad blijft. Daarnaast heeft dat de kever ook geen longen of bloed en zuurstof stroomt door gaten in zijn lichaam. Een complete ecologische balans op een beestje van twee centimeter om te overleven in dit klimaat.
En dan zijn er ook nog twee soorten, de ene met pootjes die wijd uit elkaar staan, zodat hij bij gevaar snel weg kan rennen. En de andere met pootjes als een soort schepjes, om in te graven bij gevaar.
We sloffen twee uur door het zand en krijgen onderricht over hoe de evolutie ervoor gezorgd heeft dat er in dit gebied leven mogelijk is. Over bushgras welke in zijn stengeltje om de tien centimeter een ringetje heeft. Waardoor de tor niet om hoog kan klimmen om zijn zaadjes op te eten. Of de speervorm van het zaadje, die als het los waait van de grasspriet, ervoor zorgt dat het zaadje naar beneden in het zand valt. Of een boom welke een geur loslaat als er aan zijn blaadjes wordt geknaagd. Waardoor de grazers doorlopen, tegen de wind in, voordat de hele kudde de boom kaal maakt. Het gaat over torren, schorpioenen, spinnen en al het kleine spul wat er altijd is.
Maar ook over de “Social Weaver” een klein vogeltje wat niet in een eengezinswoning leeft maar in een appartementencomplex – met tientallen in een gebouw. En dat de ingang van het nest aan de onderkant zit, zodat de slang er niet van boven bij kan om eieren te pikken. En ook dat ze andere vogeltjes toestaan in het grote nest en die ook voeden. Een nest van honderd kilo, hoog in de boom. Van boven waterafstotend, aan de onderkant onder.
Daarnaast ook over de onyx, welke ver weg passeert. Waar de bloedtemperatuur kan oplopen tot vijfenveertig graden terwijl zijn hersens een beetje gekoeld worden door water. Een koelkast in zijn keel. Dat ze daarom bij hoge temperatuur in de wind en de zon staan. Frisse wind is voor hun een windje van veertig graden terwijl wij dan al lang voor apegapen liggen.
De details, alles gaat over de details. Overleven zit in details en aanpassen. Alsof Darwin het zelf verzonnen heeft.
Na onze privé excursie en een snel ontbijt vertrekken we, voor een korte rit, drie uur rijden, naar onze volgende plek. Het uitzicht veranderd geleidelijk. Van vlak golvend met bushgras en losstaande bergen, naar gebied met wat kale stenen en bosjes, naar een gebied met soort knobbeltjes van twintig meter hoogte een begroeid met gras. We passeren twee kloven, waar de hoogvlakte open is gescheurd en er in de diepte bij schaduw een klein riviertje is ontstaan. Daarna is er het een gebergte waar de weg doorheen slingert. Uiteindelijk wordt het een vlak, steen en zanderig, woestijn gebied. Kilometer na kilometer kaal landschap. Wat stroken met wat bomen ver uit elkaar waar er diep in de grond nog wat water zit. Geen enkel leven is er te zien.
Midden in het gebied is onze kampplaats. Een paar bomen bij een ondergrondse rivier, wortels kunnen honderd meter diep gaan en zo overleven. En vier door stenen gemarkeerde plekken, op honderd meter afstand van elkaar. De plek is Een kale boom in het midden en vijftig meter zand er omheen. Wij zijn alleen. Stappen uit de camper, de temperatuur buiten is vijfendertig graden. Om ons heen is er de kale, vrijwel vlakke, zandvlakte. Geen water, alleen een houten hokje boven een gat als voorziening ergens tussen de plekjes.
We kunnen hier de rest van de dag voor onze camper gaan zitten, kijken naar de kleuren welke door een andere zonnestand langzaam zullen veranderen. Verder zal er niets veranderen. We zullen niets horen of zien, behalve de wind en het zand. Het zal koud en donker worden. De leegte is enorm, teveel. En wordt straks nog meer.
We starten de wagen en rijden door naar Swakopmund. Hier kunnen wij niet overleven.
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081464
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 130
[author] =>
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/626_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namib-naukluft-park-overleven
)
[43] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-15
[title] => Namibië, NamibRand | Hart van steen
[message] => Om elf uur rijden we ons campplekje, Venus, op. Naast Venus zijn er ook nog Jupiter en Mars. Maar deze twee plekjes staan aan de andere kant van de heuvel. Volledig buiten gezicht- of geluidsafstand. De gasten voor ons, een ouder waarschijnlijk Zuid-Afrikaans stel, stapt net in. Een uur te laat. De camp beheerder (gids, receptionist en schoonmaker) staat er ook nog. We stoppen op het zandpad en wachten even tot ze instappen. Het achteruit rijden en keren van de camper gaat niet echt vloeiend ondanks alle ruimte die er is. Maar na drie keer steken passeren ze ons zonder te groeten. Duidelijk geïrriteerd. De beheerder legt uit dat ze hun sleutelbos kwijt waren. Daar kwamen ze achter vlak voor vertrek en daarna de hele camper weer hadden uitgepakt. Ze hadden een uur gezocht en gevonden wat ze mistte.
Dit plekje ligt een paar kilometer van onze luxe vakantiehuis. Een paar uur geleden zijn we wakker geworden om te ontbijten in luxe. Aan een echte tafel met stoelen, niet op een campingstoeltje bij een gammel inklap tafeltje. En met een echt fornuis zodat de thee en koffie tegelijkertijd met de gebakken eieren warm zijn. Even genieten, alleen de ochtendkrant ontbreekt. Zonder internet ook geen digitale editie dus is er ook geen afleiding. Anders als het hoge gras en de heuvels op de achtergrond.
We pakken alles in voor een ochtend drive door een klein stukje van dit enorme natuurgebied. Een gebied wat de laatste jaren is opgebouwd door boeren uit te kopen en het prikkeldraad te verwijderen. Nu, met 27.000 hectare, het grootste privé natuurgebied van Namibië. We schakelen de vierwielaandrijving in en laten onze banden aflopen naar 1,5 bar (normaal is dit 2,2 bar, op gravel 1,8 bar maar als het echt zanderig wordt is het advies te rijden met een nog lagere badendruk. Op strand is het zelfs 1,2 bar).
We rijden een rondje. Vanuit de vlakte naar de bergen. Een zandweg steil omhoog, we zijn wat te voorzichtig. Onze aanloop is wat te klein en vlak voor de top gaan de wielen een beetje spinnen. Dus moeten we toch voorzichtig in de achteruit om te voorkomen dat we gaan vastlopen. Maar bij de tweede poging gaan we moeiteloos over het zandkopje. Het is weer eens duidelijk waarom lokale gidsen en chauffeurs zo hard een berg op rijden. Met een te lage snelheid haal je het misschien niet.
Bovengekomen is er een plateau met een paar echte granieten bergen van bijna tweeduizend meter hoog. De rest van de vlakte bestaat uit bushgras. Hoog, wel zestig centimeter, en mooi meewaaiend in de wind. Ook hier heeft het goed geregend. Maar ook is door de jaren het wild sterk afgenomen. We zien hier niets, een mooi grasland met wat bergen.
Na twee uur rond rijden komen we precies aan bij ons kampplekje en nadat iedereen verdwenen is installeren we ons. Weer een gebouwtje met douche, WC en was ruimte. En buiten een aanrecht met wastafel, een braai en een ruimte om een beetje in de schaduw te genieten van het uitzicht. Niet dat dit anders is als wat we gisteren zagen, uiteindelijk zijn we maar twee kilometer verplaatst. Maar we zijn wel wat omhooggegaan, we hebben wat meer overzicht over het grasland en de bergen. Geen weg, huis of auto, we zien alleen maar natuur zoals die er duizenden of miljoenen jaren is.
Eindelijk voor de rest van de dag rust en leegte. Een boek lezen en dan even omhoogkijken of er in de enorme wei wat te zien is.
Onze rust wordt echter wreed verstoord door een in een wit halflang gewaad geklede magere vrouw. Een jaar of zeventig, grijs haar en een knotje. Lopend komt ze als een soort apostel het zandpad opgelopen. Nog even leek het of ze ons wou bekeren of iets anders wou verkopen.Maar het bleek de vorige huurder te zijn. De auto met haar man stond beneden aan het zandpad. Ze vroeg of wij een steen hadden gevonden, in een campingplek vol zand en stenen. Ze had hem gevonden tijdens het lopen en wou hem meenemen omdat hij zo bijzonder was. Het was een witte steen in de vorm van een hart. Een stuk buiten de plek vonden we hem, ze legde uit dat ze “stenen in de vorm van een hart” verzamelde.
De man keek vanuit zijn auto een kwartier toe. Waarschijnlijk hopend dat we hem niet zouden vinden, nadat hij het weggegooid had. Niet ver genoeg.
NamidRand, 15 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081446
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 140
[author] => Joep
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/525_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-hart-van-steen
)
[44] => stdClass Object
(
[username] => joepenjacq
[datePublication] => 2022-03-14
[title] => Namibië, NamibRand | Wereldend
[message] => Een uithangbord voor een boerderij langs de weg. De boerderij heet “Wereldend” en we moeten, volgens onze routeinformatie, bij een plaatsje met deze naam linksaf. Een simpele instructie alleen is er geen plaatsje en ook geen weg naar links. Er is een hek zonder ingang langs de weg. Op de kaart staat de boerderij aangegeven op een kruising maar het is langs een doorlopende weg. Meer informatie is er niet. Er is geen routeplanner met satelliet plaatsbepaling aan boord. En dekking met een telefonie netwerk is er ook niet. Sinds vertrek hebben we ook geen werkende Wifi verbinding gehad. Detail kaart op internet bekijken en opslaan voor vertrek gaat dus ook niet.
We zijn volledig op onszelf aangewezen. Of op deze magere omschrijving. De grote lijnen en wegen, tot bijna karresporen staan op de kaart. Maar deze dus niet. Doorrijden of terug. Vragen helpt ook niet want er is niemand te zien.
Onze oorspronkelijke planning hebben we aangepast omdat we gisteren onze eindbestemming niet bereikt hebben. Dus vandaag hebben we de route wat ingekort en veranderd. Eerst boodschappen aangevuld. De honderdveertig liter dieseltank weer opgevuld, voor iets minder als een euro per liter. Daarna de snelweg naar Maltahohe en over de Zaris pass. Een heerlijk klim met een prachtig uitzicht. Een hoogste punt van tweeduizend meter, maar de omgeving is ook al duizend meter hoog. Een paar stukjes van minimaal twintig procent. Maar alleen rijdend over een vijftien meter brede gravelweg maakt het heel relaxed. Prachtige heuvels met veel kleuren. Het rode zand, donkere grafiet van de rotsen, stukken lichter zand en verschillende gradaties groen afhankelijk van de soort vegetatie. En delen met schaduw van wolken.
Na de afdaling een driesprong en na 5 kilometer een boerderij met de juiste naam, maar niet met een weg. We rijden wat door, discussiëren, keren om. Terug naar de driesprong. Daar was ook weinig wat ons kon helpen. We keren weer en zien bij een hek, vlak na de kruising, een bord. Met de naam van onze camping – waar we eigenlijk pas morgen zouden aankomen.
Na het hek rijden we tien kilometer over een erf, tot een tweede hek. Hier begint het grootste natuurpark van Namibië in privé bezit. Een stichting voor behoud, uitbreiding en educatie over deze woestijn.
Er is geen campingplaats (er zijn er ook maar drie) beschikbaar. Wel een “Family Hide Out”. Een huis met tien bedden, grote woonkamer, keuken, douches en aantal slaapkamers. Helemaal voor ons. En ook helemaal alleen. Het gebouw staat vijf kilometer van de receptie. Midden in een woestijn van lang, zacht wuivend, gras. En in de verte wat bomen. Met aan de voorzijde ver weg wat bergen en aan de achterkant zandduinen.
Er heerst stilte in deze luxe. Na het installeren hebben we de keuze uit twaalf tuinstoelen en twee terrassen. We braaien wat worsten voor bij de pasta en kijken om ons heen. In de verte zien we wat onyxen. Verder is er alleen maar het continue wisselende uitzicht. De zon gaat onder en steekt de lucht in vlammen.
Uiteindelijk wordt het te koud, we gaan slapen in onze camper. Voelt toch beter als in een groot leeg huis.
Het einde van de wereld is mooi, nooit gedacht.
NamibRand, 14 maart 2022
[userId] => 319594
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5081443
[countryId] => 131
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 108
[author] => JoepJ
[cityName] => Sesriem
[travelId] => 527174
[travelTitle] => Namibië Revival - Mad Max Fury Road
[travelTitleSlugified] => namibi-revival-mad-max-fury-road
[dateDepart] => 2022-03-09
[dateReturn] => 2022-04-07
[showDate] => yes
[goalId] => 99
[goalName] => Iets anders...
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/035/507_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/319/594_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => namibi-namibrand-wereldend
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 3
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 3
[last] => 4
[previous] => 2
[next] => 4
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 31
[lastItemNumber] => 45
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Epupa - Namibië 
