Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 88
[reportCount] => 7
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => ID
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 183
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => TH
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 115
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 3
[countryName] => Maleisië
[countryIsoCode] => MY
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 201
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 4
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => VN
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 87
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 5
[countryName] => India
[countryIsoCode] => IN
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[continentId] => 2
[countryId] => 170
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 36442
[position] => 6
[countryName] => Sri Lanka
[countryIsoCode] => LK
[continentName] => Azië
)
)
[countryId] => 102
[countryName] => Laos
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
[countryPopulation] => 7276000
[countrySurface] => 236800
[capitalCityName] => Vientiane
[capitalCityPopulation] => 196731
[capitalCityLongitude] => 102.600000
[capitalCitylatitude] => 17.966670
[capitalCitytimezoneId] => 285
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-20
[title] => Liefs uit Laos
[message] => Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van Luang Prabrang, dag schooltje en dag verse croissants. Voorbij is de tijd van iedere dag met nieuwe mensen naar 600 enthousiaste leerlingen. Naast de lieve kinderen bracht dat ook interessante ontmoetingen met Denen, Schotten, een Hawaiaan en een Israelisch stel. Ik heb er zelf weer veel van geleerd en hopelijk hebben de kinderen er ook iets van opgestoken. Soms was het net alsof een simpele vraag voor hen toch een soort Chinees was. Uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken en was er altijd een manier om met elkaar te communiceren en dus wat bij te leren. De kindjes leerden naast Laotiaans en Engels ook nog gebarentaal en zo heb ik daar ook wat van geleerd. Het schijnt helaas niet internationaal te zijn dus geen idee wat je er ooit nog mee kunt, maar het is natuurlijk prachtig om te kunnen zeggen dat je in gebarentaal kan vertellen dat de kikker de brug oversteekt.
Maargoed we namen dus afscheid. Voor nu einde banana pancake trail (de bijnaam voor de plaatsen op de route die alle backpackers aandoen). Robin zei over dit deel vade reis: het is dat we zo lang weg zijn anders zou ik dit stukje afzien nooit in de reis opnemen. De reis gaat naar een klein dorpje verder naar het noorden van Laos, tegen de grens met China aan. Om er te komen moeten we met de songtauw (TukTuk in Laos), trein en bus. We zijn weer eens de enige westerlingen in een trein vol met Chinezen en Laotianen.
Het laatste stuk van de rit gaat over slechte wegen en we zijn blij als we de 30km in een uurtje afleggen. Aangekomen in Luang Namtha lijkt hier niet veel te zijn, de eerste uren zelfs geen stroom. Andere mensen komen hier enkel naartoe om een trekking te doen en dan weer weg te gaan. Niet onze stijl van reizen dus wij hebben gewoon 4 nachtjes in dit dorp geboekt. De bedrijven die de trekkings aanbieden proberen ons over te halen om toch meteen devolgende dag mee te gaan op een tour maar daar laten we ons natuurlijk niet toe overhalen. Wij hadden met elkaar afgesproken dat we het een dagje rustig aan zouden doen.
De volgende dag verliep daarop zo: Misschien even een fietsje huren want dat is wel handig? Oké, laten we anders toch ook even een klein rondje maken. Wacht er is hier een plattegrondje met route. Mmm dat lijkt wel ver. Nou vooruit maar even proberen. Einde van het verhaal: 34 km gefietst over deels onverharde keienwegen. Een heerlijk rustig dagje dus. Maar wel prachtig! Gedurende de hele tocht geen andere toerist tegengekomen en wel begroet door hele legers met enthousiaste kinderen. Rennend achter de fietsen aan om nog even een high five te kunnen geven. Verder dan 'hello / goodmorning / i love you' komt het niet, maar het enthousiasme is prachtig.
Uiteindelijk gaan we de dag erna toch voor de jungletrekking. We kiezen voor de variant van 1 dag want een eigen hutje maken in de jungle van bananenbladeren daar zitten we eigenlijk gewoon niet op te wachten. Dus tekenen we in op een tour die de hele wandelroute in een dag doet. 17 kilometer omhoog en omlaag over smalle junglepaadjes. Een hele ervaring. Eerst naar de markt om inkopen te doen voor de lunch. Feest! We zijn die dag weer vegetariër, dat vlees dat eerst 4 uur ongekoeld in de rugzak van de gids meegaat slaan we maar even over. Anders wordt morgen alsnog een dag trekking (van bed naar toilet..). Met onze vier medereizigers bereiken we de finish net voor het donker. Een intensieve dag, zonder enige dieren maar met vele mooie uitzichten. Dat hebben we maar weer mooi allemaal gezien begeleid door een gids die nog nooit zijn eigen land uit geweest is en dus bijvoorbeeld nog nooit de zee gezien heeft. Deze gesprekken drukken ons weer eens met de neus op de feiten en doen ons nog eens extra beseffen dat we maar veel bijzondere dingen meemaken.
We hebben nog een dagje in Luang Namtha en huren een scooter waarmee we zo ver als mogelijk naar de Chinese grens scooteren. Ook hier komen we weer langs dorpjes waar de huisjes nog van enkel planken zijn en er werkelijk niks is. We besluiten even te stoppen en vanuit alle hoeken komen nieuwsgierige kinderen kijken wat die grote witte mensen hier doen. We besluiten bij een 'winkeltje' voor hen allemaal een zakje chips te kopen. Een ware oorlog ontstaat. We kopen meer chips. Iedereen tevreden. Wij weer een ervaring rijker.
Het is tijd om Luang Namtha te verlaten voor Nong Khiaw. De slechte wegen in combinatie met onze zwakke magen doen ons besluiten alleen voor deel 1 te kiezen voorbus en trein. Voor deel 2 hebben we ons voorgenomen zelf een scooter te huren en met enkel het hoognodige 5 dagen te vertrekken naar het dorp 120 km verderop. We proberen in te checken in het dorp waar we de scooter huren. De rit in 1x maken is namelijk niet mogelijk. Het hotel wekt de indruk alsof er sinds 1990 niemand meer geweest is. De receptionist slaapt naast de receptie (half vier s middags) en is niet wakker te krijgen. Uiteindelijk komt er een vrouw binnen die ons wel aan een kamer kan helpen. De kamer is niet helemaal onze standaard. Een uurtje later besluiten we de 9 euro te laten voor wat het is en checken weer uit. We hadden iets gevonden dat nog iets beter (minder slecht?) beviel.
De volgende dag gaan we vroeg op pad met de scooter. Veel tijd voor korte stops zodat de motor voldoende kan koelen en wij van het uitzicht in de bergen kunnen genieten. Het is één lange kronkelweg maar de kwaliteit van het wegdek is eigenlijk prima dus nog voor het middaguur bereiken we onze bestemming: Nong Khiaw. In dit slaperige bergdorpje kan je trekkings doen (slaan we even over), kayakken, bergen beklimmen, massages nemen en naar de traditionele kruidensauna. Vol programma dus. De laatste keer dat we de Laotiaanse bergen beklimmen want over een paar dagen hopen we de grens over te gaan met Vietnam. Verder genieten we nog van een paar mooie avondjes storm in de berg met een eindeloze film van bliksem. Kortom: allemaal weer prachtig!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091765
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 404
[author] => Romee
[cityName] => Muang Xai
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/029_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => liefs-uit-laos
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => 't Leven in Luang Prabrang
[message] => Daar zitten we dan op het balkon in ons hotel in Luang Prabang. We kijken uit over de rivier, de bloedmaan staat nog laag in de lucht en tegenover ons is een restaurant met Chinese toeristenbussen die aan lange tafels eten. Het is nog helemaal niet lang geleden sinds ik de laatste blog heb getypt maar er zitten te veel verhalen in het hoofd om niet alvast even wat te delen.
Het aanbod om mee te gaan naar de school was uiteraard te aantrekkelijk om te laten lopen. Een verlenging van ons verblijf werd dus een feit. Dat was niet zomaar een keuze want dat betekende dat ook het visum verlengd moest worden. Als echt Hollanders fietsten we daarom op een te kleine fiets naar de ambassade die toch net even verder lag dan we hadden ingeschat over net even iets slechtere wegen dan gedacht. Maar geen zorgen: de ambassade was open. Onze paspoorten moesten achterblijven, altijd spannend. Maandag mag Robin ze ophalen. Dit keer alleen want Romée zit inmiddels bij de schatjes op de school.
En schatjes zijn het. De Engelse les is vrij basic: we hebben beschikking over posters met dieren waarvan we de namen leren en de kleuren. Heel interessant, maar de blonde haren en witte huid van die gekke Westerse meid zijn af en toe toch net wat interessanter. De leeftijden variëren van 4 tot 11 en ze zijn met veel. Ik kan de posters inmiddels dus echt dromen. Na al deze inspanning is het ook altijd even tijd voor een dansje. Ieder klasje heeft z'n eigen liedje en m'n favoriet is toch wel "boom, boom, boom" van de vengaboys. Gelukkig komen de kinderen (en leraren) nog niet verder dan de dieren en hun kleuren want als ze enig besef hadden van de songtekst zou het lied (zeker in dit conservatieve land) snel worden geschrapt uit het repertoire.
Hierna kunnen we weer verder met het bestuderen van de dieren en verwonder ik me ondertussen over de rotte tandjes en intens smoezelige pakjes. Maar als ze me twee minuten later willen knuffelen om me te bedanken voor de les ben ik dat uiteraard allemaal weer vergeten. Ze houden niet op met het geven van knuffels, high fives en box-en. De schatten.
Bij thuiskomst hebben we elkaar een hoop te vertellen. Ook Robin doet veel leuke dingen op zijn dagen alleen. Naast het uitzoekwerk voor het vervolg van onze trip fietst hij Luang Prabang rondt, drinkt koffie met pain au chocolat en geniet van al het moois in deze stad (en dat is veel).
Zo komt het dat we hier op het balkon zitten en met elkaar de dag doornemen. Natuurlijk nadat we eerst onze favoriete winkel hebben leeggekocht (kaas, chacuterie, pesto, wijntje, stokbrood). Meerdere malen per avond vallen dan woorden in de strekking van "wat een goede beslissing hebben we genomen" en zijn we ons bewust van het geluk dat we hebben om dit allemaal mee te maken. We proosten nog een keer op dat het allemaal zo goed uitpakt tot zover.
Liefs!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091425
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 402
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => t-leven-in-luang-prabrang
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Laos en oorlog
[message] => Het meest recente verhaal eindigde in Vang Vieng. De hoog boven dit laotiaanse Sodom en Gomorra gelegen grotten boden ons een prachtig uitzicht over de Nam Song River en de vallei. In ‘de’ oorlog van 1964 tot 1973 (die wij de ‘Vietnam-oorlog’ noemen, maar de locals de ‘American War’) dienden deze grotten als schuilplaats tegen de vernietigende bombardementen van de Amerikanen. Die wilden voorkomen dat de communisten in Laos (en Cambodja, de westelijke buurlanden van Noord Vietnam) nog meer invloed zouden krijgen. In bijna 600.000 missies gooiden ze meer dan twee miljoen ton aan clusterbommen op vooral het noordoostelijke deel van het weerloze Laos. Hierbij werden landbouw- en natuurgebieden verwoest en veel burgers gedood. Laos kreeg daarmee de droevige eer ‘het meest gebombardeerde land ter wereld’ te zijn.
Misschien ‘gelukkig’ voor toen, maar vreselijk voor de decennia er na kwam zo’n 20 procent van de bommen niet tot ontploffing…..waarover later meer. Het laotiaanse verhaal van de Vietnam-oorlog gaat anno 2023 nog steeds verder, en daar ontkomen niet aan.
We reisden dóór naar de drukke hoofdstad Vientiane, maar eerst genietend van de mooie, ontspannende en interessante weg door een golvend agricultureel landschap vol met rubber- bananen-, ananas- en teakplantages, frisgroene rijstvelden en af en toe wat mango-bomen in volle bloesem.
Aziatischer en vrediger kon het er niet uitzien, tot we een smalle maar steile bergrug over moesten. Veel zware vrachtwagens met aanhanger krópen omhoog, maar sommige te zwaar beladen exemplaren haalden de bergpas niet. Eén daarvan was bij gebrek aan trekkracht (of teveel aan lading) net achteruit gekacheld, door de vangrails gegleden en tientallen meters lager in een vallei terecht gekomen. Een ander koos als voorlopig laatste rustplaats de diepe greppel tussen bergwand, kantelde en bood een blik op haar bestofte chassis.
Vanaf de top werd het nog interessanter: er lag in de afdaling geen asfalt meer, het gravelachtig gruis met diepe kuilen bezorgde òns een wat skiafdaling-achtige sensatie maar het stijgende verkeer heel wat meer problemen: een eenmaal vastgelopen truck kon zich onmogelijk weer in beweging zetten en gleed soms meters weer naar beneden met een scharende combinatie tot gevolg. De 4x4-auto’s er achter manouvreerden zich er nog wel langs, maar de te lage ‘gewone’ personenauto’s strandden in de opgestuwde sahara-achtige gruisheuvels.
Ach, wat zijn we op dit soort momenten toch blij dat we niet zelf hoeven te rijden. De local knowledge-chauffeur bracht ons moeiteloos beneden, zodat wij gniffelend van de ravage bergop konden genieten.
Vientiane verhoudt zich tot het stille Luang Pabang als Piccadilly Circus tot het Soester dorpsplein, dus dat was even wennen. Zoals in vroeger eeuwen postkoetsen van paarden wisselden verruilden wij het voortreffelijke duo van gids Kai met chauffeur Mister Bol voor zijn opvolger Mister B (een alleraardigste gepensioneerde Civil Engineer met bijzondere opvattingen over de uitspraak van het engels) met Chauffeur S.
Hij zat boordevol kennis over de eeuwenoude tempels die we bezochten maar liep af en toe vast in zijn woordendrang, en zijn matige kennis van het engels maakten het een vermoeiende dag. Toen we bij toeval even naar het frans omschakelden ging het aanzienlijk beter, en zijn humor, vriendelijkheid en gemeende interesse naar onze achtergrond maakte alles meer dan goed.
We sloten de dag af in het museumpje van COPE, waarin niet alleen de oorlogshistorie van Laos werd getoond, maar ook en vooral de vreselijke gevolgen van die 20 procent niet-geëxplodeerde bommen in het laotiaanse landschap. De bewoners van het platteland krijgen een mooie prijs voor de metalen resten en gaan dus zoeken en graven, met veel doden en vooral talloze afgerukte ledematen tot gevolg.
De ontwikkeling van efficiëntere bom-opsporingsmethoden, de internationale hulp bij het onschadelijk maken ervan en vooral de voorlichting op dorpsscholen (niet opgraven, maar melden!) zorgden er voor dat in 2021 de meeste explosieven wel waren geruimd. Vijftig jaar na dato….
Een galerij van tientallen op maat gefabriceerde houten benen en protheses vormde de wrange afsluiting van deze verdrietige expositie.
Ik vind contemporaine geschiedenis vaak interessant en leuk omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte. Maar soms is contemporaine geschiedenis confronterend en absoluut niet leuk, juist omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte: en toen de werkelijkheid nog niet kende.
Nu vliegen naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Maar eerst 25 minuten voor vertrek nog net de annonce kunnen verstaan dat ik me asap in verbinding moest stellen met de staf, dat gedaan hebbende via douane en handbagagescan terug naar de incheckbalie werd gedirigeerd waar onze twee koffers eenzaam en verlaten stonden te wachten. Of we maar even als de wiedeweerga die iPad en powerbank eruit wilden halen.……
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091328
[countryId] => 102
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 323
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/177_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laos-en-oorlog
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => Switch van saweedeekaa(p) naar sabaidee
[message] => Hoppa klaar met het geluier bij het zwembad. De plannen voor Laos zijn gemaakt, strakke schema's van Romée, en Robin heeft een huurauto geregeld om naar Thailands oudste national park te gaan. We verlaten het hete (37 graden) Nakhon Ratchasima, ookwel bekend als Korat, om naar Khao Yai te gaan. Maar eerst laten we de temperatuur nog iets verder oplopen omdat Romée perse een uur de andere kant op wil richting Phimai, dat is een soort mini Angkor Wat met de bekende Khmer tempels. De eerste kilometers op de Thaise snelweg zijn nog even wat onwennig en t(h/a)ai. De linkerbaan wordt niet gebruikt of alleen om in te halen, het vrachtverkeer rijdt op de andere twee banen en daar tussendoor scheurt iedereen maar wat af. Regels lijken hier niet echt te bestaan. Af en toe rijden er nog wat wiebelende overbeladen hooiwagens tussendoor. Goed opletten dus, maar Robin stuurt ons er goed doorheen.
Phimai is prachtig en we zijn bijna de hele tijd met z'n tweeën. Een romantischer Valentijnsuitje is er niet. We wilden eerst naar de Titanic gaan maar dat is hier letterlijk de Thaitanic (nagesynchroniseerd) dus dat hield op voor ons.
Na nog 2 uurtjes sturen over de Thaise wegen komen we aan in Khao Yai. De volgende dag gaan we op pad om het park te verkennen. Zoals wel vaker zijn we lekker voorbereid. We proberen op tijd te vertrekken (08.30) maar beginnen uiteindelijk nog om 11.30 aan de trekking omdat we geen onbijt konden vinden, haha. Verder hebben we geen antibloedzuigersokken, dus die scoren we ook nog even. De vrouw van het bezoekerscentrum vertelt ons dat je een aantal wandelingen gerust zonder gids kunt doen. We gaan er dus maar voor, met z'n tweetjes de jungle in. De korte omschrijving van route zegt nog wel dat je voorzichtig moet lopen omdat er krokodillen kunnen zijn. Romée denkt dat ze wel varanen zullen bedoelen want die komen we wel meer tegen. Anders kan je niet gewoon langs de rivier lopen toch? De bordjes onderweg doen anders vermoeden.. bijzonder maar we zijn al op de helft en lopen dus braaf door. Eigenlijk zien we de hele tijd geen beest totdat Romée iets ziet bewegen. Samen turen we de jungle af.. en jawel er beweegt inderdaad iets verderop. De spanning stijgt. We kijken nog eens goed en jawel het is een... kip.
Later op de dag zien we nog wel wat apen, varanen en toekans dus voldoende beestjes. Voldoende voor ons. Helaas werden we bij thuiskomst ook nog opgewacht door beestjes. En niet van onze favo soort: vier enorme kakkerlakken in de badkamer. We hebben niet heel lekker meer geslapen en waren blij de volgende ochtend uit te checken. Op naar Laos!
De weg naar Laos was nog best een lange: eerst de huurauto weer veilig terugbrengen en daarna twee keer 3 uur in de trein. Dit keer een gewone stoptrein die niet van te voren te reserveren was. Dus op goed geluk naar het station. Dat verliep prima, we hadden zelf het geluk een zitplek te hebben. We stopten werkelijk overal. Soms was er niet eens een dorpje zichtbaar. Aangekomen bij de grens vonden we dat we even genoeg hadden uitgegeven (toch 1 euro per persoon per treinrit) dus hadden we het plan opgevat om de grens lopend over te steken. Dat ging aardig tot we Thailand uit waren na 20 minuten lopen. Daarna mochten we niet verder en moesten we alsnog met de rest het busje in dat ons over de Thai-Lao friendship bridge reed. Laos inkomen bleek makkelijk, misschien ook door onze vooraf gekochte dure visa maar dat zullen we nooit weten. Eenmaal in de hoofdstad Vientiane aangekomen blijkt dit een waar paradijs. We hebben verschillende reisverhalen gelezen waarin stond 'boek niet te veel nachten in Vientiane want er is niks aan', maar zoals dat wel vaker gaat vinden wij onze draai wel. Ze hebben er franse bakkerijen met croissants, pain au chocolat en broodjes cordon blue. Wat wil een mens nog meer? Nou bijvoorbeeld racletten en Duvel drinken. Vientiane heeft het allemaal! Er zijn inderdaad niet echt highlights te vinden in deze stad maar daar zijn we ook niet echt naar op zoek. Fietsend langs de Mekong en de vele tempels vermaken we ons prima. Bij het COPE visitor center leren we alles over de onontplofte bommen die zijn overgebleven uit de 'secret war' en wat voor impact dat nu nog heeft op Laos. We kijken dus terug op een aantal mooie dagen in de hoofdstad.
Onze route gaat verder naar Vang Vieng, voormalig zuipoord van Zuid Oost Azië. Tegenwoordig probeert dit kleine stadje zich meer te richten op avontuur in alle soorten en maten. We gaan er kayaken, beklimmen een berg met een fantastisch viewpoint en beleven een prachtige ballonvaart. En oke dat tuben over de rivier moeten we toch ook een keer meegemaakt hebben..
De laatste toeristische bestemming die we aandoen is Luang Prabang. Ook hier veel toeristen, want de bekende route maar wel een fijne en mooie plek. We zitten hier voor een weekje maar nadat Romée een bordje ziet over vrijwilligerswerk op een schooltje net buiten de stad kan dat zomaar eens verlengd worden.. we laten het jullie volgende keer weten!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091269
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 320
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/777_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => switch-van-saweedeekaa-p-naar-sabaidee
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Tuben
[message] => We waren in Vang Vieng, halverwege Luang Prabang en hoofdstad Vientiane. Trefwoorden: heerlijke natuur, afschuwelijk lelijk stadje en ‘Tuben’ (dat leg ik straks wel uit).
In de zestiger jaren was Vang Vieng een internationale verzamelplek voor hippies en ander makrobioties volk vanwege ‘goedkoop’ en ‘lekker klimaat’. Dat is gebleven, maar de hippies van toen maakten plaats voor blowende en drankzuchtige jongeren, die in de bergachtige en beboste omgeving helemaal los konden gaan op scooteren, motorrijden, ballonvaren, abseilen, kletteren, kayakken, drinken, feestbeesten, longboatracen, grotklimmen en Tuben (heus, dat leg ik zo uit).
Die jeugd moest ook eten en slapen, dus is het ooit schattige centrum vreselijk verworden tot een en al hamburgertent, motorverhuur, happy hour-cocktailbar, hostel en busstation met douche en wasmachines waar dagelijks nieuwe tube- en anderszins beluste busladingen over Vang Vieng werden en nog steeds worden uitgespuwd. Afschuwelijk stadje dus, maar met indrukwekkend mooie natuur er omheen.
Inmiddels mag dat Tuben (komt, komt….) sinds 2014 of zo niet meer, maar vooral de sportieve jongeren zijn massaal blijven komen.
Het leefritme hier is er helemaal op afgestemd. In de vroege ochtend is de stad in bezit van de ontelbare wat oudere chinese toeristen
die massaal in longboats met buitenboordmotoren een klein uur over de best wel snel stromende Nam Song stroomopwaarts worden gevaren, aldaar omdraaien en in een half uurtje weer terugracen. Gedurende die tocht filmen ze met hun mobiel (leuk om thuis terug te kijken) de langsflitsende fraaie oevers en rotsen die ze ook ‘live’ hadden kunnen zien.
Om een uur of tien komen de eerste brakke hoofden van de jeugd de koffietenten belagen en om elf uur is alles hier in vol bedrijf.
Tuben: je gaat een paar kilometers stroomopwaarts te water in een opgeblazen tractorbinnenband. Langs de oevers naar Vang Vieng zijn de biertentjes gevestigd waar ‘proppers’ lange lijnen naar de Tubers werpen. Die proberen zo’n touw te vangen en als ze beet hebben worden ze naar de wal getrokken voor een gratis biertje en blowtje. Daar blijft het natuurlijk niet bij, dus al heel wat minder stabiel gaat de Tuber voor een volgende etappe weer ‘te band’, op weg naar het volgende touw….en zo voorts en verder naar Vang Vieng, waar ze vaak stomdronken en sufgeblowd uit hun band worden getild en op de wal gezet. Als ze tenminste niet al eerder waren omgeslagen en verdronken of gewoon met hun kop tegen de rotsen waren geknald. Jaarlijks vielen er tientallen dodelijke slachtoffers, en toen greep de regering in. No more Tubing!
A en ik deden het wat rustiger aan, hoewel: we liepen over spannend gammel waggelende hangbruggetjes naar de andere oever van de Nam Song en klommen over spectaculair schots en scheef liggende rotsblokken en bamboetrapjes naar de ingang van een hooggelegen en best grote grot. Denk: als de Grotten van Han, maar dan met een aanzienlijk grimmiger historie: de Vietnam-oorlog.
Daarover gaan we morgen -vanuit Laotiaans perspectief- in de hoofdstad Vientiane veel meer te weten komen, dus…..tot dan!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091230
[countryId] => 102
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 123
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/516_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tuben
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-25
[title] => Boeddha en Bamboe
[message] => Luang Prabang wordt omringd door bebost laaggebergte en omhelst door de brede Mekong River en haar zijrivier Nam Khan.
Het stadje bestrijkt vooral de twee oevers van de Nam Khan, dus is er lopend verkeer van Luang Prabang Oost naar Luang Prabang West en dus zeggen wij Rotterdammers meteen: brug bouwen!
Maar ja, dit is Laos: er is slechts lokaal belang, dus geen overheidskapitaal beschikbaar noch voldoende stevig (en duur!) bouwmateriaal en tenslotte: in de moessontijd valt hier zo veel regen dat beekjes rivieren worden en rivieren krachtig kolkende reuzen met waterstanden die méters hoger liggen dan in de droge tijd.
Geen brug is tegen die krachten bestand. Prachtig passend bij de op coöperatie en zelfwerkzaamheid aangewezen bevolking vonden de bewoners een oplossing. Om de zes maanden wordt er door een timmerfamilie een bamboe loopbrug opgebouwd, die elk jaar vlak voor de moesson wordt ontmanteld. Het woeste water zou de brug meesleuren naar de Mekong River en door haar wordt weggevoerd naar verten waar de inwoners nog nooit van gehoord hebben.
Zodra de Nam Khan zich weer gedraagt als de kalm langskabbelende huisvriend wordt de bamboe loopbrug weer in elkaar gezet.
De afschrijvingsperiode van de kosten is dus een half jaar en die kunnen worden gedragen door een tolheffing ad € 0,50 per retourtje oversteek, te betalen aan een oud vrouwtje met tafeltje en zonnedakje.
Nou heeft iedere hollandse jongen tijdens zijn vakantie wel eens geprobeerd een bruggetje te bouwen in een stromend watertje. Mijn eigen pogingen zijn bij gebrek aan technisch inzicht eigenlijk nooit verder gekomen dan een lek dammetje, maar zó zag mijn houten brugdroom er dus uit (zie foto’s), ook decennia daarna levend gehouden door het veelvuldig zien van mijn favoriete film ‘The Bridge on the River Kwai’ uit 1957 met bouwmeester Colonel Nicholson (Sir Alec Guinness) in de hoofdrol.
De lange boottocht met onze gids over de Mekong River leverde veel kennis en inzicht op over de langzaam maar zeker teruglopende functie van deze majestueuze rivier.
Met buitenlands kapitaal worden stuwdammen gebouwd waardoor de waterstand structureel lager zal gaan worden (dus geen natuurlijke irrigatie meer van de nu regelmatig overstromende oevers met groenten- en fruitteelt), de visserij zal teruglopen, transport per ‘Mekong-aak’ van goederen wordt onmogelijk, vervuilende en verwoestende afgravingen van grind voor de constructie van verkeersbruggen en stuwdammen zullen toenemen en de belangrijkste toeristische attractie (een boottocht stroomopwaarts naar een tweetal oeroude grotten in het karstgesteente met een tussenstop in een dorpje waar rijstwhisky wordt geproduceerd, geproefd en verkocht) kan binnenkort alleen nog maar per langduriger en vervuilender tuktuktocht over een hobbelige weg worden aangeboden. De riviercruise-bedrijfjes en hun personeel worden werkloos, het whiskydorpje kan worden opgeheven, de overige zelfvoorzienende nederzettinkjes op de oevers worden op zijn minst in hun voortgestaan bedreigd.
Luang Prabang verdient een veel betere toekomst dan nu voor ons geestesoog opdoemt.
Je gunt haar zo’n toekomst zoals wíj́ toegewenst kregen in een sessie met twee begeleidsters op een prachtige plek aan de Mekong River. Min en meer gebaseerd op boeddhistisch-holistisch waarden, en voordat iedere lezer zich nu zorgen over mij gaat maken: het was echt leuk en leerzaam. Onze ‘opdracht’ was het samenstellen van een offer aan Boeddha inclusief de aanbieding ervan tijdens een formele ceremonie in het nabijgelegen tempeltje.
Het leuke was dat we dit keer geen college kregen over de tempelbouw, de vereiste kleding, het linksom lopen en de betekenis van de houding van Boeddha, maar getraind werden om -vanzelfsprekend nà Boeddha en de hem representerende monnik van dienst natuurlijk- de hoofdrol te spelen in deze offerceremonie. We werden zo onderdeel van het programma in plaats van toeschouwer/luisteraar.
We kregen eerst een traditionele shawlachtig kledingstuk om en stelden eigenhandig de offerande op (persoonlijke wensgedachte noteren, bloemversiering aanbrengen op standaard, wierookstokjes en bankbiljet (in de reissom opgenomen[e-1f609]) erbij). Tijdens de generale repetitie van de ceremonie werd ons aangewezen welk bakje water voor de natuur bestemd was en welk voor eigen consumptie.
We mochten 15 minuten doodstil, bewust ademhalend en meditatiepogend in een onmogelijke houding op een knalhard matje blijven zitten. Een vrouwelijke monnik legde ons de volgorde van de ceremonie uit, een van onze begeleiders vertaalde en verduidelijkte.
In afwachting van de monnik kregen we nog een oefening in ‘mediterend lopen’, die we soms wankel rond de tempel ‘schrijdend’ uiteindelijk zonder omvallen volbrachten.
Afijn, wij weer op onze matjes, en dáár was de monnik, die eerst zijn mobiele telefoon neerlegde, daarna de door ons naar hem toegeschoven offerandes vriendelijk glimlachend en chantend aanvaardde, ons toeknikte waarna wij het offerwater in een schaal plengden en vlakbij de tempel letterlijk aan de uitbundig bloeiende Bougainville schonken.
De daarop volgende dankbaarheid werd door monnik en begeleidsters gezamenlijk uitgesproken. Verrijkt keerden we terug naar de andere oever. Echt leuk èn leerzaam!
Morgen reizen we verder, vijf uur in de auto naar Vang Vieng. De gids belooft prachtige natuur en adembenemende uitzichten!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091180
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 333
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/293_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => boeddha-en-bamboe
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-23
[title] => Van start
[message] => En zoals het ons vaker ging: Azië is even wennen!
We verwachtten die hoge temperaturen natuurlijk wel, maar die Bangkokse 35 graden blijft altijd weer een klap met een klamme handdoek als je kort daarvoor licht winters gekleed met een graad of acht uit Nederland vertrokken bent.
We waren een beetje vergeten hoe massaal, groot en druk die luchthaven van Azië was. Gelukkig hadden we twee professionele leden van de ‘Handige Harry’-club geboekt, die je vanaf de gate langs allerlei local knowledge-gangen en roltrappen naar verborgen en dus stille fast lanes loodsen zodat we snel mèt koffers en zònder wachtrij uit de drukte waren gemanouvreerd.
Ook de met veel gebuig gepaard gaande en minstens zo diep gemeende excuses van één van de Harries omdat hij zich een keer vergiste en we daardoor zéker tien meter moesten omlopen herkenden we. Vergissen is hier voor een aziatische dienstverlener namelijk zeker niet menselijk, maar een schier ondraagbare schande voor zichzelf en de familie. En daarvoor zijn de nederigste verontschuldigingen op zijn plaats. Die wij natuurlijk begripvol en wegwuivend aanvaardden.
Het uitgebreide dinerbuffet in het airporthotel met bijzondere geuren, kleuren en smaken deden ons weer terugdenken aan India, het lekkere aziatische bier ook. Helaas liepen er ook weer veel roodbuikigen met te korte broeken en lawaaishirts met bonkige stappen door de fijne, bescheiden, respectvolle en zachtmoedige aziatische bediening.
Het zweefvliegtuigje met propellors voor de korte vlucht naar Laos kwam ons ook bekend voor. Hoewel het wel vier keer in de Boeing 777 van KLM had gekund, bereikte het ondanks de bedenkelijke blik van A als altijd moeiteloos zijn bestemming: ditmaal Luang Prabang, Laos. Ooit de franskoloniale hoofdstad, nu niet meer dan een relaxed boeddhistisch stadje met ong 60.000 inwoners en evenveel eettentjes in alle denkbare soorten en maten. Prachtig gelegen aan de Mekong Rivier, die in Tibet ontspringt en na ruim 4900 km door China, Myanmar, Laos, Viernam en Cambodja uiteindelijk verpietert in de Mekong Delta. Die komen we dus nog wel een paar keer tegen!
De lokale valuta hier is de Kip, waarvan er 16.000 gaan in één USD. De vietnamese Dong van later overtreft dit nog: 23.686 Dong per 1 USD. De destijdse hoofdomrekenbrekens van de indiase rupee en de myanmarse kyats waren makkies hierbij vergeleken.
Ook weer even wennen: de wel erg ruime arbeidsmarkt. Op het mini-vliegveldje zaten drie douaniers onze visa te bekijken voordat ze ons paspoort durfden voor te leggen aan de baas, die met het stempelen ervan de strepen op zijn uniform en zijn hogere salaris waarmaakte.
En de ophaal- en omwisseldienst van de 75 liter blauwe watertanks stapelde talloze lege en dus nogal tuitelige exemplaren in de laadbak van de chinese pick-up uit de vorige eeuw. A en ik zetten inmiddels enkele tienduizenden Kips in op de vraag hoe snel en hoeveel lege plastic vaten de schokkerig rijdende pick up zou verliezen. Maar de chauffeur keek met een tevreden blik naar zijn werk en draaide nog een sjekkie.
Tot een jongetje in de laadbak sprong en als een octopus zijn armen en benen over de luchtig opgebouwde stapel plastic vouwde. Hortend en stotend, maar zonder enig vatverlies vervolgde de waterdienst zijn weg.
De informele dienstverlening is hier onwaarschijnlijk groot. Voor elk denkbaar klusje staan hier meerdere mensen klaar. Ook dat waren we een beetje vergeten.
En dan die taal! De eerste lessen van onze Laos-gids leken niet zo moeilijk, maar een paar uur later waren we het nodige alweer vergeten…ezelsbruggetjes doen dan ouderwets hun werk: hij heet Kai en dat onthoud ik omdat de zwerfhonden uit Lucky Luke zo jankten als ze geschopt werden.
Het is weer even wennen, maar het is ook weer genieten.
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091141
[countryId] => 102
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 162
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/050_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-start
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-08
[title] => Wat ‘n ochtend ………
[message] => Nog steeds in afwachting van onze visa voor Vietnam, nemen we noodgedwongen alle tijd om werelderfgoedstad Luang Prabang te verkennen. Vanochtend om 5.30 uur opgestaan om de ‘tak bat’ te zien. ‘t Was nog donker toen wij alweer op onze aftandse scooter zaten…weer die planken brug vol ongelijkheden in ‘t wegdek over ( ‘t is nog steeds spannend om daar met een vaartje van 30 overheen te razen). In deze stad leven honderden monniken, die natuurlijk ook eten moeten hebben. Voor zonsopgang zitten de gelovige inwoners op stoeltjes of op hun knieën langs de weg met een bakje kleefrijst, vruchten of andere eenvoudige eetwaar. Aalmoezen voor de, in oranje geklede, monniken, die werkelijk alle straten afgaan. En in bijna elke straat zit ook iemand op een plastic stoeltje op hen te wachten. Echter, in de straat waar ons hotel aan ligt, zat niemand maar er stond wel een hele rij monniken te bidden. Laos schijnt het enige land te zijn waar deze boeddhistische ‘tak bat’ traditie nog volledig in ere wordt gehouden. Ook wij zijn op onze knieën gaan zitten om de monniken kleefrijst te geven. Da’s prima voor ons karma (onze lotsbestemming) , zo gelooft men hier. En dus dachten ook wij: ‘ Ach, baat ‘t niet dan schaadt ‘t ook niet. Het is ook een vorm van respect voor de monniken. Overigens is die kleefrijst ook een werkelijk ,geen enkele vitamine bevattend, kleverig stukje voedsel. Ik kan me niet voorstellen dat die monniken het alleen daarmee moeten doen. Overigens zijn er veel Laotianen die een deel van hun leven monnik zijn en dus eenvoudig leren leven en leren tevreden te zijn met weinig. Hoe lang dat duurt, bepaal je zelf; dat kan een jaar of twee jaren zijn of zelfs je hele leven. Onder de monniken kom je dus ouwetjes zoals ik tegen maar ook jonge jongens van negen jaar. Je zou ‘t kunnen zien als een stukje religieuze dienstplicht, het wordt in ieder geval als bijzonder waardevol gezien. En dat is ‘t , volgens ons, ook. Het boeddhisme is in de essentie geen godsdienst ( hoewel velen het wel daarvan maken) maar een ethische levensleer.
Overigens bleek het ons karma wel degelijk goed te hebben gedaan. Eenmaal teruggekomen in ons hotel bleek Dinie haar bril kwijt te zijn. Toch een ding van ruim 400 euro en erg lastig als je ‘t leven om je heen nog scherp wilt zien. In de kamer alles afgezocht, rondom op de weg naar ons scootertje… niets gevonden. De enige mogelijkheid was dat de bril was afgevallen tijdens ‘tak bat’ ritueel waaraan ook Dinie had deelgenomen. Dus weer op het scootertje terug geraced; ‘t was inmiddels drie kwartier later ( 6.30 uur) naar de hoek van de straat waar wij hadden gestaan.
Overal gezocht, uiteraard niets meer gevonden…totdat Dinie op het idee kwam de mensen bij het winkeltje op de hoek te vragen of iemand een bril had gevonden. Het bleek dat al die mensen hadden gezien dat wij hadden deelgenomen aan het ‘tak bat’ ritueel. En ja hoor, er was een bril gevonden.. wie ‘m had gevonden ? …ja, een man die hier dicht in de buurt woonde… ze reden wel even mee…en weer op ‘t scootertje naar een ander deel van de stad ( iedereen kent elkaar hier) waar de man woonde ….eenmaal aangekomen was de vinder snel gevonden en inderdaad, hij had de bril van Dinie, die uiteraard dolblij was….. je karma koesteren blijkt toch echt wat op te leveren……
‘s Middags verrassing…de e-visa voor Vietnam eindelijk ontvangen. We begonnen ons al zorgen te maken. Volkomen onnodig natuurlijk want ze waren keurig binnen de gestelde tijd van 72 uur afgeleverd. En meteen alle boekingen verder in orde gemaakt. Donderdag vliegen we naar Hanoi. Niet de laatste halte want we hebben nog veertien dagen dus we kunnen nog van alles ondernemen. Eerst maar ‘s Hanoi verkennen: op vrijdag..op de fiets. En daarna staan mogelijk Sapa ( 300 km met de trein!) en de Halong Baai op het programma . En even voor mijn broertje: in Hanoi hebben we het Hanoian hotel geboekt… bekend terrein voor jullie.
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090787
[countryId] => 102
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 132
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/207_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wat-n-ochtend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-06
[title] => Olifantenondeugendheid en hanengevecht
[message] => Eindelijk ‘s een tour geboekt: de Kuang si watervallen en olifantrijden. We bleken de enigen die bij dit reisbureau (Galaxy) hadden geboekt en kregen dan ook een private tour van een uitstekend Engelssprekende gids. We stonden aanvankelijk wat sceptisch tegenover de watervallen want, ja, watervallen heb je hier genoeg. Maar dit bleek echt iets bijzonders. Het melkwitte water stortte zich over diverse plateaus naar beneden, wat een spectaculair gezicht opleverde. Eigenlijk isKuang Si een heel park met watervallen omdat het een heel eind vanaf de heuvel naar beneden ging. Het pad erlangs was vrij streng gereguleerd: bij deze warmte van rond de 30 graden is de verleiding groot om even in het water te springen maar dat zou, gezien het kalkhoudende gesteente de plateaus werkelijk kapot maken. Dus toeristen mochten alleen op het onderste plateau het water in. Rondom prachtige jungle-natuur dus dit was het bezoekje wel waard. Toen naar het olifanten camp. Eigenlijk wilden we naar het conservationcenter waar je gewoon met de olifanten gaat wandelen en wat ook, ons inziens, diervriendelijker is. Maar ja, daar vroegen ze veel geld voor en het bleek alleen mogelijk voor twee dagen, inclusief overnachting, dus kozen we toch maar voor het olifantrijden. Op de olifant zat een stoelinstallatie voor twee personen en de mahout, de persoonlijke oppas van de olifant zat op de kop. We kunnen jullie zeggen dat we wel eens een comfortabeler rit hebben gemaakt. De olifant loopt uiterst langzaam en schommelend , althans totdat ie wat lekkere blaadjes ziet. Dan is het dier bijna niet te houden. Maar hij luistert perfect naar de mahout. We hadden de oppasser gevraagd wat video-opnamen van ons te maken dus hij sprong op een gegeven moment van de olifant af. En waarschijnlijk voelde het dier de vrijheid want hij ging meteen de berm in en begon wat bomen te slopen met ons op z’n rug. Gelukkig zat die dubbele stoel goed vast, anders waren we er waarschijnlijk uitgedonderd. En die mahout maar lachen want hij had t allemaal keurig op video gezet. We zullen de video apart opsturen naar de familie, kunnen die ook weer ‘s lachen om die gekke ouwetjes.
Al met al was ‘t een bijzonder ritje maar we doen dit geen tweede keer want we vinden dit eigenlijk geen diervriendelijk bedrijf en we zijn ons er wel bewust van dat we ‘t door zo’n betaalde rit in stand houden. En ‘t kan heel anders, zo hebben we in Noord Thailand in een elephant conservation center enkele jaren geleden gezien. We hebben deze formidabele dieren nog een emmertje met bananen, suikermeloen en stukken suikerriet gegeven om ‘t goed te maken. Ze hebben in ieder geval een beter leven dan de olifanten die in de bossen boomstammen moeten slepen.
Daarna de lunch gebruikt op een ‘bamboefarm’, een klein hutje op palen was klaargemaakt als lunchplek. Het vloertje leek flinterdun dus ik zag me er al doorheen gaan maar het bleek, in tegenstelling tot wat ik dacht, hartstikke stevig. We hebben nog wel een uur zitten kletsen met de gids en nog een Zwitser , gewoon over wat het betekent boeddhist te zijn en hoe hij, de gids, in het leven staat. Het voert te ver om alles hier in geuren en kleuren te vertellen maar het was zeker interessant. We vinden dat wij als toeristen gewoon iets moeten weten over de Laotiaanse cultuur om op de juiste momenten respectvol te kunnen zijn.
Tijdens de terugrit naar Luang Prabang genoten van de fenomenale uitzichten. Slechts een enkel rijstveld was groen ( kon op natuurlijke wijze bevloeid worden), de meeste waren verdroogd: ‘t is immers het droge seizoen maar in het regenseizoen moet het hier, volgens ons, helemaal een fantastische aanblik geven.
Bij thuiskomst ( nou ja, bij ons hotel) bleek bij de buren een hanengevecht aan de gang te zijn. Er wordt dan grof ingezet op de sterkste haan en het is in de hanenarena dan ook een geschreeuw van belang. Eigenlijk is t een soort kooigevecht voor hanen. We hebben dat ook gezien op Bali maar daar werden aan de poten van de hanen vlijmscherpe messen vastgemaakt waardoor het werkelijk een gevecht op leven en dood werd. Hier was het gewoon een gevecht over vijf ronden waarbij de hanen uiteindelijk bleven leven. Wel boeiend om te zien hoe de dieren vertroeteld werden door hun baasjes om elke ronde weer een goed gevecht te kunnen leveren.
We hebben nog even de werkelijk zeer grote spin op de foto gezet, die Dinie gisteren op haar nachtkastje vond. Toen ik ‘m te lijf wilde gaan, schoot ie weg… we zitten in een huisje zo’n 3 meter boven de grond en in de vloer zitten volop kieren waardoor ie weg kan komen…tja, ik ken genoeg mensen die dat zo eng vinden dat ze die kamer niet meer in durven….. wij wel natuurlijk want ik snurk dus dat houdt ze wel weg….
En ondertussen nog steeds wachten op een visum voor Vietnam….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090743
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 125
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => olifantenondeugendheid-en-hanengevecht
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-04
[title] => Visa-ellende en streetfood
[message] => We zitten op onze laatste plek in Laos: werelderfgoedplaats Luang Prabang. De bus doet er ruim 4,5 uur over maar de Chinese hogesnelheidstrein slechts 45 minuten. Maar met die trein zie je nauwelijks iets van de omgeving want de Chinezen hebben deze spoorlijn dwars door de bergen heen geboord, vandaar dat enorme tijdsverschil tussen bus en trein. Nu hebben wij nog nooit in Europa met de hogesnelheidstrein gereisd maar hier had dat wel wat voeten in de aarde want we moesten eerst onze paspoorten inleveren om de treinkaartjes te kunnen kopen en het paspoortnummer en onze eigen naam verschenen dan ook op de tickets zelf. Alles was strak gereguleerd: 20 minuten tevoren inchecken, stoelnummers wordt 3x gecontroleerd, alle bagage gaat door de scanner en alle reizigers worden gefouilleerd……ja de Chinezen gaan niet over één nacht ijs…. Ik stel me zoiets voor als we met de trein naar Amsterdam zouden moeten….onmogelijke procedure in Nederland volgens mij. Helaas, toen we de paspoorten terugkregen bleken van ons beiden de departurecards te zijn verdwenen. Dat is vervelend want het nummer op die cards stemt overeen met de arrivalcards, die we moesten inleveren bij aankomst in Laos. Bij vertrek moeten die departurecards weer worden ingeleverd..zal dus wel een probleempje worden als we naar Vietnam vertrekken. En de voorbereidingen voor dat laatste gingen ook al niet van een leien dakje. We zijn onmiddellijk nadat we in ons hotel waren ingecheckt, naar het Vietnamese consulaat getogen om de visa te regelen. Komen we daar, staat er nog een Nederlands echtpaar en een Franse dame bedremmeld voor het loket. Wat bleek: de Vietnamese ambtenaar beweerde dat het consulaat in Luang Prabang helemaal geen visa meer uitgaf. We wezen de man erop dat dat wel op hun eigen website staat. Volgens hem niet. Welles, nietes, welles, nietes… daar hadden we geen zin in. Maar zonder visum kom je Vietnam niet in en da’s wel een probleem voor ons: ons vliegtuig naar Düsseldorf vertrekt immers vanuit Hanoi. Ook de andere stellen wilden per bus de grens passeren maar dat mag niet met een e-visum; een e-visum kun je in dit geval alleen gebruiken op de internationale luchthavens. Conclusie: als een gek via de Vietnamese ‘government’ site e-visa bestellen en daarna alsnog tickets kopen om naar Hanoi te vliegen. Op dit moment zitten we te wachten op die visa… daarna direct proberen een vlucht naar Hanoi te vinden…er zit ook nog een weekend tussen….hopelijk komt ‘t allemaal goed….
We hebben weer een prachtig plekje gevonden in Luang Prabang: een prachtige kamer met balkon en zitje uitkijkend op een zij-arm van de Mekong. Wel een beetje duur, relatief gezien: 55 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Tja, voor Nederlandse begrippen is dat natuurlijk spotgoedkoop maar die vergelijking moet je niet maken. We zitten elke avond in het donker op ons balkonnetje, genietend van een wijntje, het ononderbroken gekwaak van de vele kikkers in de bomen en in het water, het typische geluid van gekko’s tegen de muren en nog vele andere onbestemde geluiden. Op gezette tijden klinkt getrommel uit de tempels als onderdeel van de monnikenrituelen.
Luang Prabang is een prachtig stadje met typische houten huizen en heeel veeeel tempels. Het is heerlijk flaneren op de boulevard langs het water maar het leukst is misschien wel de nightmarket. Niet alleen worden daarbij elke avond honderden kraampjes met veel leuke producten opgezet maar er is ook een heel plein met ‘streetfood’- kraampjes, waar je voor een appel en een ei kunt eten. Om even concreet te zijn: wij eten daar elke avond voor maximaal 100.000 kip oftewel € 5,60. Dat is dus voor ons beiden! En we zijn niet alleen want er eten daar elke avond duizenden mensen, zowel toeristen als laotianen zelf. Hartstikke gezellig en ook veilig want de laotianen gaan hygiënisch om met hun etenswaren. En ook hier toeren we weer op een scootertje want ons hotel ligt nogal buiten het centrum. We kennen inmiddels de weg en dat is ook nodig want ‘t is hier om 18.00 uur al donker. Wel lastig is dat we elke keer met ons scootertje een brug met planken over de Mekong moeten nemen: auto’s kunnen er niet overheen en voor de scooters is een houten rijweg van ongeveer 90 cm in elke richting gemaakt, raak je hier vanaf dan kom je op weer andere planken terecht die nogal oneffen liggen. Eerlijk gezegd ga ik er elke keer met het zweet in m’n handen over heen. Morgen staan er een waterval en olifanten op het programma… elke dag weer een nieuwe verrassing….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090704
[countryId] => 102
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 146
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/762_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => visa-ellende-en-streetfood
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-01
[title] => Steile trappen, Chinezen en stof..
[message] => Vang Vieng is vooral bekend om z’n fenomenale karstgebergte, de blauwe lagunes en de vele grotten. Gisteren maar ‘s op de scooter gestapt om lagune nr. 1 te bewonderen ( er zijn er drie).
De omgeving is werkelijk fantastisch: de nu nog bruine rijstvelden, waar grijze waterbuffels op grazen, de grillige bergpunten, de , met palmen omzoomde, eenvoudige dorpjes, de vriendelijke mensen, de tientallen eetkraampjes aan de kant van de weg. Daarentegen maakt het toeristisch vertier veel kapot. Op de rivier krioelt het van de kano’s, de tubes en lange boten, die met een bloedvaart door het water schieten, aan de oevers veel barretjes waar je kunt aanleggen. Mocht je op het water onvoldoende vertier vinden dan kun je nog altijd allerlei soorten terreinwagentjes huren om over de wegen te crossen. Misschien zijn wij, op zoek naar oorspronkelijkheid en natuur, wel te veel idealist in onze hoop dat nog te kunnen vinden. Anderzijds bewandelen ook wij de gebaande toeristische paden: lagune 1 is de toeristische trekpleister bij uitstek, simpelweg omdat deze lagune het dichtst bij Vang Vieng ligt. En dat merken we zodra we hier aankomen. Hadden we verwacht een idyllische droomplek te vinden dan kwamen we bedrogen uit. Een vijftiental terreinwagentjes met Chinese toeristen passeert ons al ronkend op weg naar lagune 1. En daar staat het al vol met andere terreinwagentjes, busjes en motoren. De lagune blijkt veranderd in een speelparadijs vol met schommels, touwen waaraan je als Tarzan boven het water kunt slingeren, plateautjes waarvan je het blauwe water in kunt springen. Boven de bomen zijn kabels gespannen, waarlangs je gezekerd, naar beneden kunt rutschen. Het geschreeuw van de watergasten completeert het beeld. We hebben het al gauw gezien. We zijn misschien te idealistisch maar dit zoeken we zeker niet. Ik realiseer me dat , indien we ergens voor de eerste keer zijn, ook wij de gebaande paden gaan. Daar is bijna niet aan te ontkomen, je wilt de dingen zien waardoor deze plaatsen bekend zijn geworden. Maar als je oorspronkelijkheid en natuur zoekt, dan dien je deze gebaande paden juist te mijden, en willekeurige, niet voor de hand liggende zandpaden in te gaan. Het onverwachte vind je meestal op de minst waarschijnlijke plekken. We proberen dan ook telkens wat mee te pakken van zowel de geëigende toeristenhotspots als het achterland.
Net zoals op Bali, Thailand, Vietnam vinden we hier ook bij vrijwel elk huis een huisaltaar. En dat maakt nieuwsgierig. Blijkbaar is men nogal bijgelovig. Het zijn geestenhuisjes. Deze herbergen de geestelijke bewaker van het huis. Er brandt altijd wierook, er staan verse bloemen en er ligt voedsel om de geesten gunstig te stemmen. Ze houden eigenlijk het midden tussen poppenhuizen en voederplanken voor vogels en andere dieren. en ook offeren gaat met de tijd mee… dus staat er regelmatig een flesje cola of fanta op het altaar -met een rietje-Niet alle Aziaten geloven echt in al die geesten en tradities, maar de meesten spelen het toch op zeker: baat het niet, dan schaadt het niet…Wanneer blijkt dat er toch nog steeds boze geesten rondhangen in huis moet men maar weer de monniken van de tempel laten komen om de rusteloze geesten te overtuigen om te verhuizen naar een bijkomend geestenhuisje.
Genoeg even over de huisaltaartjes. Vanmorgen een grot bezocht, die hier bekend staat als een van de mooiste. Tja, dan kun je ‘m niet overslaan dachten we. Komen we aan, moeten we eerst een zeer bijzonder steile trap zo’n 120 meter naar boven nemen… dat geeft te denken… ik heb een enorme hoogtevrees. Zo’n trap opkomen is een ding, er weer af echt een ander ding. Ik wilde me zelf niet laten kennen dus naar boven geklommen. Ach, dan zie je de diepte niet, dus dat lukte zonder veel problemen. Maar na de bezichtiging van de verplichte stalagmieten en - tieten moest ik er ook weer af. Het is me gelukt : andersom de trap af om niet de diepte te hoeven zien, soms krampachtig de hand van Dinie vasthoudend ( die neemt zo’n trap als een jonge hinde)…. ik ben ongeveer twee liter vocht kwijt geraakt….grotten horen gelijkvloers te liggen, vind ik.
Daarna met ons scootertje 12 km over onverharde wegen naar lagune nr. 2. Koel water, daar was ik wel aan toe. Deze lagune was een stuk verder dan lagune nr1 dus moest ‘t wel wat rustiger en idyllischer zijn. En weer moesten we gammele bruggetjes over met losse planken en soms erg veel ruimte tussen de planken. En aangezien de meeste wegen onverhard zijn….stof..stof…en nog ‘s stof…een mondkapje is geen overbodige luxe….maar ach, we zijn inmiddels wel wat gewend..
In lagune nr. 2 was het zeker rustiger maar de Chinezen in hun terreinwagentjes waren wederom volop aanwezig. En ook deze lagune was eigenlijk meer een groot zwembad dan een romantisch bosmeertje. Er waren meerdere lagunes en opvallend was dat de Chinezen allemaal voor het eerste meertje met het meeste vertier kozen, terwijl de westerlingen allemaal de verderop gelegen rustiger lagune kozen. Scheiding der geesten, scheiding der culturen…. We hebben weer een behoorlijk actieve dag achter de rug. Met ons oude scootertje hebben we twee lekke banden gehad, vandaag kregen we een andere scooter…. Gelukkig want de wegen zijn hier veelal onverhard met veel puntige stenen… Morgen verlaten we Vang Vieng en pakken de trein naar Luang Prabang…. benieuwd wat ons daar te wachten staat….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090644
[countryId] => 102
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 141
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/196_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => steile-trappen-chinezen-en-stof
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-01-30
[title] => Vang Vieng: karstbergen en spaghetti carbonara
[message] => Zo, we zitten in Vang Vieng, het vroeger meest beruchte backpackersdorp van Noord-Laos. Allereerst de tocht er naar toe: die viel enorm mee. We hadden ons voorbereid op een zeer hobbelige busreis over kronkelige wegen maar de reisgidsen waren blijkbaar behoorlijk gedateerd.De Chinezen hebben Laos flinke leningen verstrekt (maakt t land afhankelijk!) om de infrastructuur te verbeteren. En die is behoorlijk verbeterd. Onze reisgids vermeldde dat de enige trein die in Laos zou rijden, slechts van Thailand naar Vientiane liep. Maar wat blijkt: er is een vierbaans tolweg naar Vang Vieng aangelegd én een spoorlijn naar Kunning in China, die het hele noorden van Laos ontsluit. Wij waren dan ook al na anderhalf uur in Vang Vieng, bovendien kwamen we er achter dat de spoorlijn precies langs onze route Vang Vieng en Luan Prabang loopt. Aangezien de tolweg hier stopt, nemen we over een week zeker de trein naar Luang Prabang.
Vang Vieng is een 25.000 inwoners tellend dorpje en, zoals gezegd, was het vroeger een beruchte backpackershotspot. ‘t Is nog steeds een magneet voor rondtrekkende jongeren omdat je hier allerlei extreme sports en minder extreme sporten kunt doen. Je kunt er bv ‘tuben’ op de rivier: je gedurende 2/3 uur op een autoband laten meedrijven op de stroom. Op zich niet gevaarlijk ware het niet dat die jongeren zich vaak te buiten gingen aan alcoholische dranken, hallucinerende middelen, paddo’s etc. Bovendien zitten er in de rivier soms uitstekende rotspunten onder water en da’s onprettig als je van een hoger gelegen punt de rivier in springt. Al met al heeft dat in de loop der jaren enkele tientallen doden opgeleverd. De Laotiaanse overheid heeft echter drastisch ingegrepen: de drugsdealers zijn opgepakt, er zijn regels opgesteld voor het tuben ( geen alcoholgebruik) en gevaarlijke glijbanen ( die niet werden onderhouden) zijn verwijderd. Het tuben is nu gewoon een heel leuke bezigheid geworden. En Vang Vieng is nog steeds een backpackershotspot maar nu zonder veel risico’s. Maar ja, 70 ers zoals wij gaan de uitdagingen slechts in beperkte mate aan: geen touwbruggen hoog in de bomen ( gibbon-experience), geen abseilen, geen wanden beklimmen….een beetje saai misschien vooral als ik denk aan m’n kids en kleinkids, die dit allemaal fantastisch vinden. Overigens is Vang Vieng geen typisch Laotiaans plaatsje meer. Er zijn zoveel toeristen dat de restaurants en uitgaansgelegenheden zich hebben aangepast: we kunnen gewoon een broodje tuna, een spaghetti carbonara of een pizza bestellen….of een portie noodles pad Thai, portie noodles op Thaise wijze…heerlijk, met cashewnoten.
Sansan-resort in Vang Vieng is een heerlijk plekje om te vertoeven: een heerlijk zwembad, lekkere ligstoelen en in de verte uitnodigende bergen. Eigenlijk komt dat heerlijke plekje ook wel goed uit want ik heb, net als enkele jaren geleden in Cambodja, hevige hoestbuien en flinke koorts gekregen, mogelijk door de airconditioning. Dus een paar dagen zeer rustig aan doen, lijkt wel verstandig. Overigens is de koorts,op het moment dat ik dit schrijf, al weer min of meer verdwenen. En ook Dinie vindt t heerlijk om even aan lezen toe te komen. Intussen toeren wij hier op een felgekleurd scootertje er lustig op los. ‘t Blijft echter wel oppassen want de wegen zijn ronduit slecht. Soms zitten er gaten van zo’n 10/15 cm in de weg. Kom je daarin dan is de kans groot dat je over de kop slaat en een ziekenhuis is hier ver te zoeken…..De omgeving hier is overigens werkelijk prachtig: karstbergen sieren het gezichtseinder. Door de , in de loop der eeuwen weggesleten, kalkafzettingen hebben de bergen heel bijzondere vormen gekregen. Aan de voet van dit berglandschap rijstvelden, die op dit moment helaas slechts afgestorven rijstplantjes te zien geven: het is immers winter hier. Maar de waterbuffels doen zich desondanks te goed aan de rijstplantjes. De temperatuurverschillen zijn opvallend groot: overdag zo’n 26 tot 29 graden maar ‘s nachts daalt de temperatuur 14 en morgen zelfs tot 9 graden. Dus ‘s nachts houden we elkaar warm (de huizen hebben immers geen verwarming). Geen onprettige omstandigheden dus…..
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090572
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 148
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/853_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vang-vieng-karstbergen-en-spaghetti-carbonara
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-19
[title] => Laatste dag Laos ..
[message] => Dag 14,
Ons huidige hotel ligt meteen aan de oever van de Mekong. Vanuit ons hotel konden we zo in ons bootje stappen voor onze excursie van vandaag,
Om 08.30uvaarden we stroomafwaarts richting het “Somphamith waterfall park”.
Maar voordat we daar waren moesten we, na een boottocht van anderhalf uur,in een erg gedateerd “busje”. In onze ogen rijp voor de sloop, maar hier rijden ze er nog mee! De weg naar de watervallen was een enorme hobbelige weg, maar na een rit van ongeveer 20 minuten waren we op de plek van bestemming.
De watervallen waren schitterend en lagen in een prachtige omgeving. Na anderhalf uur genoten te hebben stelde Wim voor onderweg te lunchen. De lunch nam wat meer tijd in beslag dan we verwachtten. Het opnemen van bestellingen en het juiste afleveren is hier problematisch. Ze zijn hier niet zo handig in. Ze hebben ook nog niet bedacht de tafels een nummer te geven en daar de bestelling aan te koppelen!
Eindelijk waren we weer onderweg naar de boot. Deze keer alleen een oversteek naar de andere zijde van de Mekong. De boottocht had anders stroomopwaarts 3 uur in beslag genomen! Onze chauffeur stond keurig klaar met de bus: een kwartiertje later waren we weer terug in ons hotel. We kunnen terugkijken op een mooie dag.
Morgen steken we de grens naar Cambodja over. We laten ons verrassen!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090552
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 39
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-laos
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-18
[title] => Richting Khong eiland ..
[message] => Dag 13,
Vanochtend hadden we een vrije ochtend. We zijn vroeg op pad gegaan.Om 12.30uvertrekken we richting Khong eiland. Tijdens de wandeling zagen we allereerst een christelijke kerk. Deze zijn zeldzaam in Laos. Ook een bezoek gebracht aan de Wat Luang, de belangrijkste tempel in deze provincie. Ook een bijzonder mooie tempel!
Tussendoor lekker koffie gedronken en broodjes gehaald voor de lunch.
We zijn op tijd vertrokken naar onze volgende bestemming, waar we 2 nachten zullen verblijven. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Champassak, de Wat Phu. Dit complex bevindt zich op een plek die door ten minste drie culturen als heilig werd beschouwd. Het complex wordt ook wel de Angor Wat van Laos genoemd. Als je het terrein betreedt, zie je de resten van paleizen die de koningen van Champassak tegen het eind van hun dynastie hebben gebouwd. Vanwege de godheden die er zijn afgebeeld werd het rechter paviljoen volgens sommigen gebruikt door mannen en het linker door vrouwen. Alleen het eerste paviljoen is toegankelijk voor bezoekers. Het was een behoorlijke klim. Een kronkelig pad achter de tempel voert naar twee interessante beeldhouwwerken van een krokodil en van een olifant. Ook een “footprint” van Boeddha is hier te vinden. Dit laatste deel van de klim hebben Henk en Henry vol trots volbracht.
Vervolgens vervolgden we onze rit richting hotel. Wel een tweetal plas stops, waarvan er één zo vies was dat je je gedachten maar op iets anders moest richten! Ikzelf deed een deur open, die ik meteen weer heb gesloten omdat er een beest in het toilet aan het rondspringen was!
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090551
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 37
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => richting-khong-eiland
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-17
[title] => Savannakhet naar Pakse ..
[message] => Dag 12,
Onze volgende bestemming is Pakse. Om 06.30uzaten we aan ons ontbijt. Iedere dag is het ontbijt ongeveer hetzelfde: toast, gebakken eieren, scrumbled eggs, jam, koffie, thee, sapje en fruit (banaantjes, dragonfruit en meloen).
Om 07.15u gingen we op weg naar Pakse, afstand 250 km. De gemiddelde snelheid ligt hier, afhankelijk van de kwaliteit van de weg, aanzienlijk lager dan bij ons.
Voordat we Savannakhet definitief verlaten, brengen we nog eerst een bezoek aan de Ing Hang Stupa, de op één na heiligste plaats in Zuid Laos.
Daarna vervolgen we onze reis. Onderweg maken we een stop in een dorpje, dat bekend staat om de gegrilde kip. Zodra er een grote tuc tuc stopt vliegen de verkoopsters op het busje af om hun waar aan te bieden. Voor ons een zeer rare manier om je kipjes aan de man/vrouw te brengen.
Rond het middaguur kwamen we aan in Pakse. Wim wist nog een adres waar je lekkere koffie en broodjes kon scoren. Na de lunch vertrokken we richting het “Bolavenplateau” waar verschillende watervallen te bezoeken zijn. Een rit van ongeveeer 30 km. De eerste waterval die we bezochten was de “Tadfane”, gelegen midden in de jungle. Hier zie je planten groeien, die bij ons als kamerplant verkocht worden, en orchideeën. Het lag in de bedoeling om slechts één waterval te bezoeken, maar we hadden nog wat tijd over, dus ook nog naar een tweede waterval een paar kilometer verderop. Ook deze was prachtig! Vlak bij de uitgang zat een familie van een bergstam die bereid was met ons op de foto te gaan.
Na aankomst in het hotel de stad in gegaan om wat te eten.
We kunnen terugkijken op een mooie dag!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090550
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 48
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Pakxe
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,pakxe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => savannakhet-naar-pakse
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-20
[title] => Liefs uit Laos
[message] => Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van Luang Prabrang, dag schooltje en dag verse croissants. Voorbij is de tijd van iedere dag met nieuwe mensen naar 600 enthousiaste leerlingen. Naast de lieve kinderen bracht dat ook interessante ontmoetingen met Denen, Schotten, een Hawaiaan en een Israelisch stel. Ik heb er zelf weer veel van geleerd en hopelijk hebben de kinderen er ook iets van opgestoken. Soms was het net alsof een simpele vraag voor hen toch een soort Chinees was. Uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken en was er altijd een manier om met elkaar te communiceren en dus wat bij te leren. De kindjes leerden naast Laotiaans en Engels ook nog gebarentaal en zo heb ik daar ook wat van geleerd. Het schijnt helaas niet internationaal te zijn dus geen idee wat je er ooit nog mee kunt, maar het is natuurlijk prachtig om te kunnen zeggen dat je in gebarentaal kan vertellen dat de kikker de brug oversteekt.
Maargoed we namen dus afscheid. Voor nu einde banana pancake trail (de bijnaam voor de plaatsen op de route die alle backpackers aandoen). Robin zei over dit deel vade reis: het is dat we zo lang weg zijn anders zou ik dit stukje afzien nooit in de reis opnemen. De reis gaat naar een klein dorpje verder naar het noorden van Laos, tegen de grens met China aan. Om er te komen moeten we met de songtauw (TukTuk in Laos), trein en bus. We zijn weer eens de enige westerlingen in een trein vol met Chinezen en Laotianen.
Het laatste stuk van de rit gaat over slechte wegen en we zijn blij als we de 30km in een uurtje afleggen. Aangekomen in Luang Namtha lijkt hier niet veel te zijn, de eerste uren zelfs geen stroom. Andere mensen komen hier enkel naartoe om een trekking te doen en dan weer weg te gaan. Niet onze stijl van reizen dus wij hebben gewoon 4 nachtjes in dit dorp geboekt. De bedrijven die de trekkings aanbieden proberen ons over te halen om toch meteen devolgende dag mee te gaan op een tour maar daar laten we ons natuurlijk niet toe overhalen. Wij hadden met elkaar afgesproken dat we het een dagje rustig aan zouden doen.
De volgende dag verliep daarop zo: Misschien even een fietsje huren want dat is wel handig? Oké, laten we anders toch ook even een klein rondje maken. Wacht er is hier een plattegrondje met route. Mmm dat lijkt wel ver. Nou vooruit maar even proberen. Einde van het verhaal: 34 km gefietst over deels onverharde keienwegen. Een heerlijk rustig dagje dus. Maar wel prachtig! Gedurende de hele tocht geen andere toerist tegengekomen en wel begroet door hele legers met enthousiaste kinderen. Rennend achter de fietsen aan om nog even een high five te kunnen geven. Verder dan 'hello / goodmorning / i love you' komt het niet, maar het enthousiasme is prachtig.
Uiteindelijk gaan we de dag erna toch voor de jungletrekking. We kiezen voor de variant van 1 dag want een eigen hutje maken in de jungle van bananenbladeren daar zitten we eigenlijk gewoon niet op te wachten. Dus tekenen we in op een tour die de hele wandelroute in een dag doet. 17 kilometer omhoog en omlaag over smalle junglepaadjes. Een hele ervaring. Eerst naar de markt om inkopen te doen voor de lunch. Feest! We zijn die dag weer vegetariër, dat vlees dat eerst 4 uur ongekoeld in de rugzak van de gids meegaat slaan we maar even over. Anders wordt morgen alsnog een dag trekking (van bed naar toilet..). Met onze vier medereizigers bereiken we de finish net voor het donker. Een intensieve dag, zonder enige dieren maar met vele mooie uitzichten. Dat hebben we maar weer mooi allemaal gezien begeleid door een gids die nog nooit zijn eigen land uit geweest is en dus bijvoorbeeld nog nooit de zee gezien heeft. Deze gesprekken drukken ons weer eens met de neus op de feiten en doen ons nog eens extra beseffen dat we maar veel bijzondere dingen meemaken.
We hebben nog een dagje in Luang Namtha en huren een scooter waarmee we zo ver als mogelijk naar de Chinese grens scooteren. Ook hier komen we weer langs dorpjes waar de huisjes nog van enkel planken zijn en er werkelijk niks is. We besluiten even te stoppen en vanuit alle hoeken komen nieuwsgierige kinderen kijken wat die grote witte mensen hier doen. We besluiten bij een 'winkeltje' voor hen allemaal een zakje chips te kopen. Een ware oorlog ontstaat. We kopen meer chips. Iedereen tevreden. Wij weer een ervaring rijker.
Het is tijd om Luang Namtha te verlaten voor Nong Khiaw. De slechte wegen in combinatie met onze zwakke magen doen ons besluiten alleen voor deel 1 te kiezen voorbus en trein. Voor deel 2 hebben we ons voorgenomen zelf een scooter te huren en met enkel het hoognodige 5 dagen te vertrekken naar het dorp 120 km verderop. We proberen in te checken in het dorp waar we de scooter huren. De rit in 1x maken is namelijk niet mogelijk. Het hotel wekt de indruk alsof er sinds 1990 niemand meer geweest is. De receptionist slaapt naast de receptie (half vier s middags) en is niet wakker te krijgen. Uiteindelijk komt er een vrouw binnen die ons wel aan een kamer kan helpen. De kamer is niet helemaal onze standaard. Een uurtje later besluiten we de 9 euro te laten voor wat het is en checken weer uit. We hadden iets gevonden dat nog iets beter (minder slecht?) beviel.
De volgende dag gaan we vroeg op pad met de scooter. Veel tijd voor korte stops zodat de motor voldoende kan koelen en wij van het uitzicht in de bergen kunnen genieten. Het is één lange kronkelweg maar de kwaliteit van het wegdek is eigenlijk prima dus nog voor het middaguur bereiken we onze bestemming: Nong Khiaw. In dit slaperige bergdorpje kan je trekkings doen (slaan we even over), kayakken, bergen beklimmen, massages nemen en naar de traditionele kruidensauna. Vol programma dus. De laatste keer dat we de Laotiaanse bergen beklimmen want over een paar dagen hopen we de grens over te gaan met Vietnam. Verder genieten we nog van een paar mooie avondjes storm in de berg met een eindeloze film van bliksem. Kortom: allemaal weer prachtig!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091765
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 404
[author] => Romee
[cityName] => Muang Xai
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/029_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => liefs-uit-laos
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => 't Leven in Luang Prabrang
[message] => Daar zitten we dan op het balkon in ons hotel in Luang Prabang. We kijken uit over de rivier, de bloedmaan staat nog laag in de lucht en tegenover ons is een restaurant met Chinese toeristenbussen die aan lange tafels eten. Het is nog helemaal niet lang geleden sinds ik de laatste blog heb getypt maar er zitten te veel verhalen in het hoofd om niet alvast even wat te delen.
Het aanbod om mee te gaan naar de school was uiteraard te aantrekkelijk om te laten lopen. Een verlenging van ons verblijf werd dus een feit. Dat was niet zomaar een keuze want dat betekende dat ook het visum verlengd moest worden. Als echt Hollanders fietsten we daarom op een te kleine fiets naar de ambassade die toch net even verder lag dan we hadden ingeschat over net even iets slechtere wegen dan gedacht. Maar geen zorgen: de ambassade was open. Onze paspoorten moesten achterblijven, altijd spannend. Maandag mag Robin ze ophalen. Dit keer alleen want Romée zit inmiddels bij de schatjes op de school.
En schatjes zijn het. De Engelse les is vrij basic: we hebben beschikking over posters met dieren waarvan we de namen leren en de kleuren. Heel interessant, maar de blonde haren en witte huid van die gekke Westerse meid zijn af en toe toch net wat interessanter. De leeftijden variëren van 4 tot 11 en ze zijn met veel. Ik kan de posters inmiddels dus echt dromen. Na al deze inspanning is het ook altijd even tijd voor een dansje. Ieder klasje heeft z'n eigen liedje en m'n favoriet is toch wel "boom, boom, boom" van de vengaboys. Gelukkig komen de kinderen (en leraren) nog niet verder dan de dieren en hun kleuren want als ze enig besef hadden van de songtekst zou het lied (zeker in dit conservatieve land) snel worden geschrapt uit het repertoire.
Hierna kunnen we weer verder met het bestuderen van de dieren en verwonder ik me ondertussen over de rotte tandjes en intens smoezelige pakjes. Maar als ze me twee minuten later willen knuffelen om me te bedanken voor de les ben ik dat uiteraard allemaal weer vergeten. Ze houden niet op met het geven van knuffels, high fives en box-en. De schatten.
Bij thuiskomst hebben we elkaar een hoop te vertellen. Ook Robin doet veel leuke dingen op zijn dagen alleen. Naast het uitzoekwerk voor het vervolg van onze trip fietst hij Luang Prabang rondt, drinkt koffie met pain au chocolat en geniet van al het moois in deze stad (en dat is veel).
Zo komt het dat we hier op het balkon zitten en met elkaar de dag doornemen. Natuurlijk nadat we eerst onze favoriete winkel hebben leeggekocht (kaas, chacuterie, pesto, wijntje, stokbrood). Meerdere malen per avond vallen dan woorden in de strekking van "wat een goede beslissing hebben we genomen" en zijn we ons bewust van het geluk dat we hebben om dit allemaal mee te maken. We proosten nog een keer op dat het allemaal zo goed uitpakt tot zover.
Liefs!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091425
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 402
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => t-leven-in-luang-prabrang
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Laos en oorlog
[message] => Het meest recente verhaal eindigde in Vang Vieng. De hoog boven dit laotiaanse Sodom en Gomorra gelegen grotten boden ons een prachtig uitzicht over de Nam Song River en de vallei. In ‘de’ oorlog van 1964 tot 1973 (die wij de ‘Vietnam-oorlog’ noemen, maar de locals de ‘American War’) dienden deze grotten als schuilplaats tegen de vernietigende bombardementen van de Amerikanen. Die wilden voorkomen dat de communisten in Laos (en Cambodja, de westelijke buurlanden van Noord Vietnam) nog meer invloed zouden krijgen. In bijna 600.000 missies gooiden ze meer dan twee miljoen ton aan clusterbommen op vooral het noordoostelijke deel van het weerloze Laos. Hierbij werden landbouw- en natuurgebieden verwoest en veel burgers gedood. Laos kreeg daarmee de droevige eer ‘het meest gebombardeerde land ter wereld’ te zijn.
Misschien ‘gelukkig’ voor toen, maar vreselijk voor de decennia er na kwam zo’n 20 procent van de bommen niet tot ontploffing…..waarover later meer. Het laotiaanse verhaal van de Vietnam-oorlog gaat anno 2023 nog steeds verder, en daar ontkomen niet aan.
We reisden dóór naar de drukke hoofdstad Vientiane, maar eerst genietend van de mooie, ontspannende en interessante weg door een golvend agricultureel landschap vol met rubber- bananen-, ananas- en teakplantages, frisgroene rijstvelden en af en toe wat mango-bomen in volle bloesem.
Aziatischer en vrediger kon het er niet uitzien, tot we een smalle maar steile bergrug over moesten. Veel zware vrachtwagens met aanhanger krópen omhoog, maar sommige te zwaar beladen exemplaren haalden de bergpas niet. Eén daarvan was bij gebrek aan trekkracht (of teveel aan lading) net achteruit gekacheld, door de vangrails gegleden en tientallen meters lager in een vallei terecht gekomen. Een ander koos als voorlopig laatste rustplaats de diepe greppel tussen bergwand, kantelde en bood een blik op haar bestofte chassis.
Vanaf de top werd het nog interessanter: er lag in de afdaling geen asfalt meer, het gravelachtig gruis met diepe kuilen bezorgde òns een wat skiafdaling-achtige sensatie maar het stijgende verkeer heel wat meer problemen: een eenmaal vastgelopen truck kon zich onmogelijk weer in beweging zetten en gleed soms meters weer naar beneden met een scharende combinatie tot gevolg. De 4x4-auto’s er achter manouvreerden zich er nog wel langs, maar de te lage ‘gewone’ personenauto’s strandden in de opgestuwde sahara-achtige gruisheuvels.
Ach, wat zijn we op dit soort momenten toch blij dat we niet zelf hoeven te rijden. De local knowledge-chauffeur bracht ons moeiteloos beneden, zodat wij gniffelend van de ravage bergop konden genieten.
Vientiane verhoudt zich tot het stille Luang Pabang als Piccadilly Circus tot het Soester dorpsplein, dus dat was even wennen. Zoals in vroeger eeuwen postkoetsen van paarden wisselden verruilden wij het voortreffelijke duo van gids Kai met chauffeur Mister Bol voor zijn opvolger Mister B (een alleraardigste gepensioneerde Civil Engineer met bijzondere opvattingen over de uitspraak van het engels) met Chauffeur S.
Hij zat boordevol kennis over de eeuwenoude tempels die we bezochten maar liep af en toe vast in zijn woordendrang, en zijn matige kennis van het engels maakten het een vermoeiende dag. Toen we bij toeval even naar het frans omschakelden ging het aanzienlijk beter, en zijn humor, vriendelijkheid en gemeende interesse naar onze achtergrond maakte alles meer dan goed.
We sloten de dag af in het museumpje van COPE, waarin niet alleen de oorlogshistorie van Laos werd getoond, maar ook en vooral de vreselijke gevolgen van die 20 procent niet-geëxplodeerde bommen in het laotiaanse landschap. De bewoners van het platteland krijgen een mooie prijs voor de metalen resten en gaan dus zoeken en graven, met veel doden en vooral talloze afgerukte ledematen tot gevolg.
De ontwikkeling van efficiëntere bom-opsporingsmethoden, de internationale hulp bij het onschadelijk maken ervan en vooral de voorlichting op dorpsscholen (niet opgraven, maar melden!) zorgden er voor dat in 2021 de meeste explosieven wel waren geruimd. Vijftig jaar na dato….
Een galerij van tientallen op maat gefabriceerde houten benen en protheses vormde de wrange afsluiting van deze verdrietige expositie.
Ik vind contemporaine geschiedenis vaak interessant en leuk omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte. Maar soms is contemporaine geschiedenis confronterend en absoluut niet leuk, juist omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte: en toen de werkelijkheid nog niet kende.
Nu vliegen naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Maar eerst 25 minuten voor vertrek nog net de annonce kunnen verstaan dat ik me asap in verbinding moest stellen met de staf, dat gedaan hebbende via douane en handbagagescan terug naar de incheckbalie werd gedirigeerd waar onze twee koffers eenzaam en verlaten stonden te wachten. Of we maar even als de wiedeweerga die iPad en powerbank eruit wilden halen.……
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091328
[countryId] => 102
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 323
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/177_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laos-en-oorlog
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => Switch van saweedeekaa(p) naar sabaidee
[message] => Hoppa klaar met het geluier bij het zwembad. De plannen voor Laos zijn gemaakt, strakke schema's van Romée, en Robin heeft een huurauto geregeld om naar Thailands oudste national park te gaan. We verlaten het hete (37 graden) Nakhon Ratchasima, ookwel bekend als Korat, om naar Khao Yai te gaan. Maar eerst laten we de temperatuur nog iets verder oplopen omdat Romée perse een uur de andere kant op wil richting Phimai, dat is een soort mini Angkor Wat met de bekende Khmer tempels. De eerste kilometers op de Thaise snelweg zijn nog even wat onwennig en t(h/a)ai. De linkerbaan wordt niet gebruikt of alleen om in te halen, het vrachtverkeer rijdt op de andere twee banen en daar tussendoor scheurt iedereen maar wat af. Regels lijken hier niet echt te bestaan. Af en toe rijden er nog wat wiebelende overbeladen hooiwagens tussendoor. Goed opletten dus, maar Robin stuurt ons er goed doorheen.
Phimai is prachtig en we zijn bijna de hele tijd met z'n tweeën. Een romantischer Valentijnsuitje is er niet. We wilden eerst naar de Titanic gaan maar dat is hier letterlijk de Thaitanic (nagesynchroniseerd) dus dat hield op voor ons.
Na nog 2 uurtjes sturen over de Thaise wegen komen we aan in Khao Yai. De volgende dag gaan we op pad om het park te verkennen. Zoals wel vaker zijn we lekker voorbereid. We proberen op tijd te vertrekken (08.30) maar beginnen uiteindelijk nog om 11.30 aan de trekking omdat we geen onbijt konden vinden, haha. Verder hebben we geen antibloedzuigersokken, dus die scoren we ook nog even. De vrouw van het bezoekerscentrum vertelt ons dat je een aantal wandelingen gerust zonder gids kunt doen. We gaan er dus maar voor, met z'n tweetjes de jungle in. De korte omschrijving van route zegt nog wel dat je voorzichtig moet lopen omdat er krokodillen kunnen zijn. Romée denkt dat ze wel varanen zullen bedoelen want die komen we wel meer tegen. Anders kan je niet gewoon langs de rivier lopen toch? De bordjes onderweg doen anders vermoeden.. bijzonder maar we zijn al op de helft en lopen dus braaf door. Eigenlijk zien we de hele tijd geen beest totdat Romée iets ziet bewegen. Samen turen we de jungle af.. en jawel er beweegt inderdaad iets verderop. De spanning stijgt. We kijken nog eens goed en jawel het is een... kip.
Later op de dag zien we nog wel wat apen, varanen en toekans dus voldoende beestjes. Voldoende voor ons. Helaas werden we bij thuiskomst ook nog opgewacht door beestjes. En niet van onze favo soort: vier enorme kakkerlakken in de badkamer. We hebben niet heel lekker meer geslapen en waren blij de volgende ochtend uit te checken. Op naar Laos!
De weg naar Laos was nog best een lange: eerst de huurauto weer veilig terugbrengen en daarna twee keer 3 uur in de trein. Dit keer een gewone stoptrein die niet van te voren te reserveren was. Dus op goed geluk naar het station. Dat verliep prima, we hadden zelf het geluk een zitplek te hebben. We stopten werkelijk overal. Soms was er niet eens een dorpje zichtbaar. Aangekomen bij de grens vonden we dat we even genoeg hadden uitgegeven (toch 1 euro per persoon per treinrit) dus hadden we het plan opgevat om de grens lopend over te steken. Dat ging aardig tot we Thailand uit waren na 20 minuten lopen. Daarna mochten we niet verder en moesten we alsnog met de rest het busje in dat ons over de Thai-Lao friendship bridge reed. Laos inkomen bleek makkelijk, misschien ook door onze vooraf gekochte dure visa maar dat zullen we nooit weten. Eenmaal in de hoofdstad Vientiane aangekomen blijkt dit een waar paradijs. We hebben verschillende reisverhalen gelezen waarin stond 'boek niet te veel nachten in Vientiane want er is niks aan', maar zoals dat wel vaker gaat vinden wij onze draai wel. Ze hebben er franse bakkerijen met croissants, pain au chocolat en broodjes cordon blue. Wat wil een mens nog meer? Nou bijvoorbeeld racletten en Duvel drinken. Vientiane heeft het allemaal! Er zijn inderdaad niet echt highlights te vinden in deze stad maar daar zijn we ook niet echt naar op zoek. Fietsend langs de Mekong en de vele tempels vermaken we ons prima. Bij het COPE visitor center leren we alles over de onontplofte bommen die zijn overgebleven uit de 'secret war' en wat voor impact dat nu nog heeft op Laos. We kijken dus terug op een aantal mooie dagen in de hoofdstad.
Onze route gaat verder naar Vang Vieng, voormalig zuipoord van Zuid Oost Azië. Tegenwoordig probeert dit kleine stadje zich meer te richten op avontuur in alle soorten en maten. We gaan er kayaken, beklimmen een berg met een fantastisch viewpoint en beleven een prachtige ballonvaart. En oke dat tuben over de rivier moeten we toch ook een keer meegemaakt hebben..
De laatste toeristische bestemming die we aandoen is Luang Prabang. Ook hier veel toeristen, want de bekende route maar wel een fijne en mooie plek. We zitten hier voor een weekje maar nadat Romée een bordje ziet over vrijwilligerswerk op een schooltje net buiten de stad kan dat zomaar eens verlengd worden.. we laten het jullie volgende keer weten!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091269
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 320
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/777_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => switch-van-saweedeekaa-p-naar-sabaidee
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Tuben
[message] => We waren in Vang Vieng, halverwege Luang Prabang en hoofdstad Vientiane. Trefwoorden: heerlijke natuur, afschuwelijk lelijk stadje en ‘Tuben’ (dat leg ik straks wel uit).
In de zestiger jaren was Vang Vieng een internationale verzamelplek voor hippies en ander makrobioties volk vanwege ‘goedkoop’ en ‘lekker klimaat’. Dat is gebleven, maar de hippies van toen maakten plaats voor blowende en drankzuchtige jongeren, die in de bergachtige en beboste omgeving helemaal los konden gaan op scooteren, motorrijden, ballonvaren, abseilen, kletteren, kayakken, drinken, feestbeesten, longboatracen, grotklimmen en Tuben (heus, dat leg ik zo uit).
Die jeugd moest ook eten en slapen, dus is het ooit schattige centrum vreselijk verworden tot een en al hamburgertent, motorverhuur, happy hour-cocktailbar, hostel en busstation met douche en wasmachines waar dagelijks nieuwe tube- en anderszins beluste busladingen over Vang Vieng werden en nog steeds worden uitgespuwd. Afschuwelijk stadje dus, maar met indrukwekkend mooie natuur er omheen.
Inmiddels mag dat Tuben (komt, komt….) sinds 2014 of zo niet meer, maar vooral de sportieve jongeren zijn massaal blijven komen.
Het leefritme hier is er helemaal op afgestemd. In de vroege ochtend is de stad in bezit van de ontelbare wat oudere chinese toeristen
die massaal in longboats met buitenboordmotoren een klein uur over de best wel snel stromende Nam Song stroomopwaarts worden gevaren, aldaar omdraaien en in een half uurtje weer terugracen. Gedurende die tocht filmen ze met hun mobiel (leuk om thuis terug te kijken) de langsflitsende fraaie oevers en rotsen die ze ook ‘live’ hadden kunnen zien.
Om een uur of tien komen de eerste brakke hoofden van de jeugd de koffietenten belagen en om elf uur is alles hier in vol bedrijf.
Tuben: je gaat een paar kilometers stroomopwaarts te water in een opgeblazen tractorbinnenband. Langs de oevers naar Vang Vieng zijn de biertentjes gevestigd waar ‘proppers’ lange lijnen naar de Tubers werpen. Die proberen zo’n touw te vangen en als ze beet hebben worden ze naar de wal getrokken voor een gratis biertje en blowtje. Daar blijft het natuurlijk niet bij, dus al heel wat minder stabiel gaat de Tuber voor een volgende etappe weer ‘te band’, op weg naar het volgende touw….en zo voorts en verder naar Vang Vieng, waar ze vaak stomdronken en sufgeblowd uit hun band worden getild en op de wal gezet. Als ze tenminste niet al eerder waren omgeslagen en verdronken of gewoon met hun kop tegen de rotsen waren geknald. Jaarlijks vielen er tientallen dodelijke slachtoffers, en toen greep de regering in. No more Tubing!
A en ik deden het wat rustiger aan, hoewel: we liepen over spannend gammel waggelende hangbruggetjes naar de andere oever van de Nam Song en klommen over spectaculair schots en scheef liggende rotsblokken en bamboetrapjes naar de ingang van een hooggelegen en best grote grot. Denk: als de Grotten van Han, maar dan met een aanzienlijk grimmiger historie: de Vietnam-oorlog.
Daarover gaan we morgen -vanuit Laotiaans perspectief- in de hoofdstad Vientiane veel meer te weten komen, dus…..tot dan!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091230
[countryId] => 102
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 123
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/516_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tuben
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-25
[title] => Boeddha en Bamboe
[message] => Luang Prabang wordt omringd door bebost laaggebergte en omhelst door de brede Mekong River en haar zijrivier Nam Khan.
Het stadje bestrijkt vooral de twee oevers van de Nam Khan, dus is er lopend verkeer van Luang Prabang Oost naar Luang Prabang West en dus zeggen wij Rotterdammers meteen: brug bouwen!
Maar ja, dit is Laos: er is slechts lokaal belang, dus geen overheidskapitaal beschikbaar noch voldoende stevig (en duur!) bouwmateriaal en tenslotte: in de moessontijd valt hier zo veel regen dat beekjes rivieren worden en rivieren krachtig kolkende reuzen met waterstanden die méters hoger liggen dan in de droge tijd.
Geen brug is tegen die krachten bestand. Prachtig passend bij de op coöperatie en zelfwerkzaamheid aangewezen bevolking vonden de bewoners een oplossing. Om de zes maanden wordt er door een timmerfamilie een bamboe loopbrug opgebouwd, die elk jaar vlak voor de moesson wordt ontmanteld. Het woeste water zou de brug meesleuren naar de Mekong River en door haar wordt weggevoerd naar verten waar de inwoners nog nooit van gehoord hebben.
Zodra de Nam Khan zich weer gedraagt als de kalm langskabbelende huisvriend wordt de bamboe loopbrug weer in elkaar gezet.
De afschrijvingsperiode van de kosten is dus een half jaar en die kunnen worden gedragen door een tolheffing ad € 0,50 per retourtje oversteek, te betalen aan een oud vrouwtje met tafeltje en zonnedakje.
Nou heeft iedere hollandse jongen tijdens zijn vakantie wel eens geprobeerd een bruggetje te bouwen in een stromend watertje. Mijn eigen pogingen zijn bij gebrek aan technisch inzicht eigenlijk nooit verder gekomen dan een lek dammetje, maar zó zag mijn houten brugdroom er dus uit (zie foto’s), ook decennia daarna levend gehouden door het veelvuldig zien van mijn favoriete film ‘The Bridge on the River Kwai’ uit 1957 met bouwmeester Colonel Nicholson (Sir Alec Guinness) in de hoofdrol.
De lange boottocht met onze gids over de Mekong River leverde veel kennis en inzicht op over de langzaam maar zeker teruglopende functie van deze majestueuze rivier.
Met buitenlands kapitaal worden stuwdammen gebouwd waardoor de waterstand structureel lager zal gaan worden (dus geen natuurlijke irrigatie meer van de nu regelmatig overstromende oevers met groenten- en fruitteelt), de visserij zal teruglopen, transport per ‘Mekong-aak’ van goederen wordt onmogelijk, vervuilende en verwoestende afgravingen van grind voor de constructie van verkeersbruggen en stuwdammen zullen toenemen en de belangrijkste toeristische attractie (een boottocht stroomopwaarts naar een tweetal oeroude grotten in het karstgesteente met een tussenstop in een dorpje waar rijstwhisky wordt geproduceerd, geproefd en verkocht) kan binnenkort alleen nog maar per langduriger en vervuilender tuktuktocht over een hobbelige weg worden aangeboden. De riviercruise-bedrijfjes en hun personeel worden werkloos, het whiskydorpje kan worden opgeheven, de overige zelfvoorzienende nederzettinkjes op de oevers worden op zijn minst in hun voortgestaan bedreigd.
Luang Prabang verdient een veel betere toekomst dan nu voor ons geestesoog opdoemt.
Je gunt haar zo’n toekomst zoals wíj́ toegewenst kregen in een sessie met twee begeleidsters op een prachtige plek aan de Mekong River. Min en meer gebaseerd op boeddhistisch-holistisch waarden, en voordat iedere lezer zich nu zorgen over mij gaat maken: het was echt leuk en leerzaam. Onze ‘opdracht’ was het samenstellen van een offer aan Boeddha inclusief de aanbieding ervan tijdens een formele ceremonie in het nabijgelegen tempeltje.
Het leuke was dat we dit keer geen college kregen over de tempelbouw, de vereiste kleding, het linksom lopen en de betekenis van de houding van Boeddha, maar getraind werden om -vanzelfsprekend nà Boeddha en de hem representerende monnik van dienst natuurlijk- de hoofdrol te spelen in deze offerceremonie. We werden zo onderdeel van het programma in plaats van toeschouwer/luisteraar.
We kregen eerst een traditionele shawlachtig kledingstuk om en stelden eigenhandig de offerande op (persoonlijke wensgedachte noteren, bloemversiering aanbrengen op standaard, wierookstokjes en bankbiljet (in de reissom opgenomen[e-1f609]) erbij). Tijdens de generale repetitie van de ceremonie werd ons aangewezen welk bakje water voor de natuur bestemd was en welk voor eigen consumptie.
We mochten 15 minuten doodstil, bewust ademhalend en meditatiepogend in een onmogelijke houding op een knalhard matje blijven zitten. Een vrouwelijke monnik legde ons de volgorde van de ceremonie uit, een van onze begeleiders vertaalde en verduidelijkte.
In afwachting van de monnik kregen we nog een oefening in ‘mediterend lopen’, die we soms wankel rond de tempel ‘schrijdend’ uiteindelijk zonder omvallen volbrachten.
Afijn, wij weer op onze matjes, en dáár was de monnik, die eerst zijn mobiele telefoon neerlegde, daarna de door ons naar hem toegeschoven offerandes vriendelijk glimlachend en chantend aanvaardde, ons toeknikte waarna wij het offerwater in een schaal plengden en vlakbij de tempel letterlijk aan de uitbundig bloeiende Bougainville schonken.
De daarop volgende dankbaarheid werd door monnik en begeleidsters gezamenlijk uitgesproken. Verrijkt keerden we terug naar de andere oever. Echt leuk èn leerzaam!
Morgen reizen we verder, vijf uur in de auto naar Vang Vieng. De gids belooft prachtige natuur en adembenemende uitzichten!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091180
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 333
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/293_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => boeddha-en-bamboe
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-23
[title] => Van start
[message] => En zoals het ons vaker ging: Azië is even wennen!
We verwachtten die hoge temperaturen natuurlijk wel, maar die Bangkokse 35 graden blijft altijd weer een klap met een klamme handdoek als je kort daarvoor licht winters gekleed met een graad of acht uit Nederland vertrokken bent.
We waren een beetje vergeten hoe massaal, groot en druk die luchthaven van Azië was. Gelukkig hadden we twee professionele leden van de ‘Handige Harry’-club geboekt, die je vanaf de gate langs allerlei local knowledge-gangen en roltrappen naar verborgen en dus stille fast lanes loodsen zodat we snel mèt koffers en zònder wachtrij uit de drukte waren gemanouvreerd.
Ook de met veel gebuig gepaard gaande en minstens zo diep gemeende excuses van één van de Harries omdat hij zich een keer vergiste en we daardoor zéker tien meter moesten omlopen herkenden we. Vergissen is hier voor een aziatische dienstverlener namelijk zeker niet menselijk, maar een schier ondraagbare schande voor zichzelf en de familie. En daarvoor zijn de nederigste verontschuldigingen op zijn plaats. Die wij natuurlijk begripvol en wegwuivend aanvaardden.
Het uitgebreide dinerbuffet in het airporthotel met bijzondere geuren, kleuren en smaken deden ons weer terugdenken aan India, het lekkere aziatische bier ook. Helaas liepen er ook weer veel roodbuikigen met te korte broeken en lawaaishirts met bonkige stappen door de fijne, bescheiden, respectvolle en zachtmoedige aziatische bediening.
Het zweefvliegtuigje met propellors voor de korte vlucht naar Laos kwam ons ook bekend voor. Hoewel het wel vier keer in de Boeing 777 van KLM had gekund, bereikte het ondanks de bedenkelijke blik van A als altijd moeiteloos zijn bestemming: ditmaal Luang Prabang, Laos. Ooit de franskoloniale hoofdstad, nu niet meer dan een relaxed boeddhistisch stadje met ong 60.000 inwoners en evenveel eettentjes in alle denkbare soorten en maten. Prachtig gelegen aan de Mekong Rivier, die in Tibet ontspringt en na ruim 4900 km door China, Myanmar, Laos, Viernam en Cambodja uiteindelijk verpietert in de Mekong Delta. Die komen we dus nog wel een paar keer tegen!
De lokale valuta hier is de Kip, waarvan er 16.000 gaan in één USD. De vietnamese Dong van later overtreft dit nog: 23.686 Dong per 1 USD. De destijdse hoofdomrekenbrekens van de indiase rupee en de myanmarse kyats waren makkies hierbij vergeleken.
Ook weer even wennen: de wel erg ruime arbeidsmarkt. Op het mini-vliegveldje zaten drie douaniers onze visa te bekijken voordat ze ons paspoort durfden voor te leggen aan de baas, die met het stempelen ervan de strepen op zijn uniform en zijn hogere salaris waarmaakte.
En de ophaal- en omwisseldienst van de 75 liter blauwe watertanks stapelde talloze lege en dus nogal tuitelige exemplaren in de laadbak van de chinese pick-up uit de vorige eeuw. A en ik zetten inmiddels enkele tienduizenden Kips in op de vraag hoe snel en hoeveel lege plastic vaten de schokkerig rijdende pick up zou verliezen. Maar de chauffeur keek met een tevreden blik naar zijn werk en draaide nog een sjekkie.
Tot een jongetje in de laadbak sprong en als een octopus zijn armen en benen over de luchtig opgebouwde stapel plastic vouwde. Hortend en stotend, maar zonder enig vatverlies vervolgde de waterdienst zijn weg.
De informele dienstverlening is hier onwaarschijnlijk groot. Voor elk denkbaar klusje staan hier meerdere mensen klaar. Ook dat waren we een beetje vergeten.
En dan die taal! De eerste lessen van onze Laos-gids leken niet zo moeilijk, maar een paar uur later waren we het nodige alweer vergeten…ezelsbruggetjes doen dan ouderwets hun werk: hij heet Kai en dat onthoud ik omdat de zwerfhonden uit Lucky Luke zo jankten als ze geschopt werden.
Het is weer even wennen, maar het is ook weer genieten.
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091141
[countryId] => 102
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 162
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/050_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-start
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-08
[title] => Wat ‘n ochtend ………
[message] => Nog steeds in afwachting van onze visa voor Vietnam, nemen we noodgedwongen alle tijd om werelderfgoedstad Luang Prabang te verkennen. Vanochtend om 5.30 uur opgestaan om de ‘tak bat’ te zien. ‘t Was nog donker toen wij alweer op onze aftandse scooter zaten…weer die planken brug vol ongelijkheden in ‘t wegdek over ( ‘t is nog steeds spannend om daar met een vaartje van 30 overheen te razen). In deze stad leven honderden monniken, die natuurlijk ook eten moeten hebben. Voor zonsopgang zitten de gelovige inwoners op stoeltjes of op hun knieën langs de weg met een bakje kleefrijst, vruchten of andere eenvoudige eetwaar. Aalmoezen voor de, in oranje geklede, monniken, die werkelijk alle straten afgaan. En in bijna elke straat zit ook iemand op een plastic stoeltje op hen te wachten. Echter, in de straat waar ons hotel aan ligt, zat niemand maar er stond wel een hele rij monniken te bidden. Laos schijnt het enige land te zijn waar deze boeddhistische ‘tak bat’ traditie nog volledig in ere wordt gehouden. Ook wij zijn op onze knieën gaan zitten om de monniken kleefrijst te geven. Da’s prima voor ons karma (onze lotsbestemming) , zo gelooft men hier. En dus dachten ook wij: ‘ Ach, baat ‘t niet dan schaadt ‘t ook niet. Het is ook een vorm van respect voor de monniken. Overigens is die kleefrijst ook een werkelijk ,geen enkele vitamine bevattend, kleverig stukje voedsel. Ik kan me niet voorstellen dat die monniken het alleen daarmee moeten doen. Overigens zijn er veel Laotianen die een deel van hun leven monnik zijn en dus eenvoudig leren leven en leren tevreden te zijn met weinig. Hoe lang dat duurt, bepaal je zelf; dat kan een jaar of twee jaren zijn of zelfs je hele leven. Onder de monniken kom je dus ouwetjes zoals ik tegen maar ook jonge jongens van negen jaar. Je zou ‘t kunnen zien als een stukje religieuze dienstplicht, het wordt in ieder geval als bijzonder waardevol gezien. En dat is ‘t , volgens ons, ook. Het boeddhisme is in de essentie geen godsdienst ( hoewel velen het wel daarvan maken) maar een ethische levensleer.
Overigens bleek het ons karma wel degelijk goed te hebben gedaan. Eenmaal teruggekomen in ons hotel bleek Dinie haar bril kwijt te zijn. Toch een ding van ruim 400 euro en erg lastig als je ‘t leven om je heen nog scherp wilt zien. In de kamer alles afgezocht, rondom op de weg naar ons scootertje… niets gevonden. De enige mogelijkheid was dat de bril was afgevallen tijdens ‘tak bat’ ritueel waaraan ook Dinie had deelgenomen. Dus weer op het scootertje terug geraced; ‘t was inmiddels drie kwartier later ( 6.30 uur) naar de hoek van de straat waar wij hadden gestaan.
Overal gezocht, uiteraard niets meer gevonden…totdat Dinie op het idee kwam de mensen bij het winkeltje op de hoek te vragen of iemand een bril had gevonden. Het bleek dat al die mensen hadden gezien dat wij hadden deelgenomen aan het ‘tak bat’ ritueel. En ja hoor, er was een bril gevonden.. wie ‘m had gevonden ? …ja, een man die hier dicht in de buurt woonde… ze reden wel even mee…en weer op ‘t scootertje naar een ander deel van de stad ( iedereen kent elkaar hier) waar de man woonde ….eenmaal aangekomen was de vinder snel gevonden en inderdaad, hij had de bril van Dinie, die uiteraard dolblij was….. je karma koesteren blijkt toch echt wat op te leveren……
‘s Middags verrassing…de e-visa voor Vietnam eindelijk ontvangen. We begonnen ons al zorgen te maken. Volkomen onnodig natuurlijk want ze waren keurig binnen de gestelde tijd van 72 uur afgeleverd. En meteen alle boekingen verder in orde gemaakt. Donderdag vliegen we naar Hanoi. Niet de laatste halte want we hebben nog veertien dagen dus we kunnen nog van alles ondernemen. Eerst maar ‘s Hanoi verkennen: op vrijdag..op de fiets. En daarna staan mogelijk Sapa ( 300 km met de trein!) en de Halong Baai op het programma . En even voor mijn broertje: in Hanoi hebben we het Hanoian hotel geboekt… bekend terrein voor jullie.
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090787
[countryId] => 102
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 132
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/207_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wat-n-ochtend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-06
[title] => Olifantenondeugendheid en hanengevecht
[message] => Eindelijk ‘s een tour geboekt: de Kuang si watervallen en olifantrijden. We bleken de enigen die bij dit reisbureau (Galaxy) hadden geboekt en kregen dan ook een private tour van een uitstekend Engelssprekende gids. We stonden aanvankelijk wat sceptisch tegenover de watervallen want, ja, watervallen heb je hier genoeg. Maar dit bleek echt iets bijzonders. Het melkwitte water stortte zich over diverse plateaus naar beneden, wat een spectaculair gezicht opleverde. Eigenlijk isKuang Si een heel park met watervallen omdat het een heel eind vanaf de heuvel naar beneden ging. Het pad erlangs was vrij streng gereguleerd: bij deze warmte van rond de 30 graden is de verleiding groot om even in het water te springen maar dat zou, gezien het kalkhoudende gesteente de plateaus werkelijk kapot maken. Dus toeristen mochten alleen op het onderste plateau het water in. Rondom prachtige jungle-natuur dus dit was het bezoekje wel waard. Toen naar het olifanten camp. Eigenlijk wilden we naar het conservationcenter waar je gewoon met de olifanten gaat wandelen en wat ook, ons inziens, diervriendelijker is. Maar ja, daar vroegen ze veel geld voor en het bleek alleen mogelijk voor twee dagen, inclusief overnachting, dus kozen we toch maar voor het olifantrijden. Op de olifant zat een stoelinstallatie voor twee personen en de mahout, de persoonlijke oppas van de olifant zat op de kop. We kunnen jullie zeggen dat we wel eens een comfortabeler rit hebben gemaakt. De olifant loopt uiterst langzaam en schommelend , althans totdat ie wat lekkere blaadjes ziet. Dan is het dier bijna niet te houden. Maar hij luistert perfect naar de mahout. We hadden de oppasser gevraagd wat video-opnamen van ons te maken dus hij sprong op een gegeven moment van de olifant af. En waarschijnlijk voelde het dier de vrijheid want hij ging meteen de berm in en begon wat bomen te slopen met ons op z’n rug. Gelukkig zat die dubbele stoel goed vast, anders waren we er waarschijnlijk uitgedonderd. En die mahout maar lachen want hij had t allemaal keurig op video gezet. We zullen de video apart opsturen naar de familie, kunnen die ook weer ‘s lachen om die gekke ouwetjes.
Al met al was ‘t een bijzonder ritje maar we doen dit geen tweede keer want we vinden dit eigenlijk geen diervriendelijk bedrijf en we zijn ons er wel bewust van dat we ‘t door zo’n betaalde rit in stand houden. En ‘t kan heel anders, zo hebben we in Noord Thailand in een elephant conservation center enkele jaren geleden gezien. We hebben deze formidabele dieren nog een emmertje met bananen, suikermeloen en stukken suikerriet gegeven om ‘t goed te maken. Ze hebben in ieder geval een beter leven dan de olifanten die in de bossen boomstammen moeten slepen.
Daarna de lunch gebruikt op een ‘bamboefarm’, een klein hutje op palen was klaargemaakt als lunchplek. Het vloertje leek flinterdun dus ik zag me er al doorheen gaan maar het bleek, in tegenstelling tot wat ik dacht, hartstikke stevig. We hebben nog wel een uur zitten kletsen met de gids en nog een Zwitser , gewoon over wat het betekent boeddhist te zijn en hoe hij, de gids, in het leven staat. Het voert te ver om alles hier in geuren en kleuren te vertellen maar het was zeker interessant. We vinden dat wij als toeristen gewoon iets moeten weten over de Laotiaanse cultuur om op de juiste momenten respectvol te kunnen zijn.
Tijdens de terugrit naar Luang Prabang genoten van de fenomenale uitzichten. Slechts een enkel rijstveld was groen ( kon op natuurlijke wijze bevloeid worden), de meeste waren verdroogd: ‘t is immers het droge seizoen maar in het regenseizoen moet het hier, volgens ons, helemaal een fantastische aanblik geven.
Bij thuiskomst ( nou ja, bij ons hotel) bleek bij de buren een hanengevecht aan de gang te zijn. Er wordt dan grof ingezet op de sterkste haan en het is in de hanenarena dan ook een geschreeuw van belang. Eigenlijk is t een soort kooigevecht voor hanen. We hebben dat ook gezien op Bali maar daar werden aan de poten van de hanen vlijmscherpe messen vastgemaakt waardoor het werkelijk een gevecht op leven en dood werd. Hier was het gewoon een gevecht over vijf ronden waarbij de hanen uiteindelijk bleven leven. Wel boeiend om te zien hoe de dieren vertroeteld werden door hun baasjes om elke ronde weer een goed gevecht te kunnen leveren.
We hebben nog even de werkelijk zeer grote spin op de foto gezet, die Dinie gisteren op haar nachtkastje vond. Toen ik ‘m te lijf wilde gaan, schoot ie weg… we zitten in een huisje zo’n 3 meter boven de grond en in de vloer zitten volop kieren waardoor ie weg kan komen…tja, ik ken genoeg mensen die dat zo eng vinden dat ze die kamer niet meer in durven….. wij wel natuurlijk want ik snurk dus dat houdt ze wel weg….
En ondertussen nog steeds wachten op een visum voor Vietnam….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090743
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 125
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => olifantenondeugendheid-en-hanengevecht
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-04
[title] => Visa-ellende en streetfood
[message] => We zitten op onze laatste plek in Laos: werelderfgoedplaats Luang Prabang. De bus doet er ruim 4,5 uur over maar de Chinese hogesnelheidstrein slechts 45 minuten. Maar met die trein zie je nauwelijks iets van de omgeving want de Chinezen hebben deze spoorlijn dwars door de bergen heen geboord, vandaar dat enorme tijdsverschil tussen bus en trein. Nu hebben wij nog nooit in Europa met de hogesnelheidstrein gereisd maar hier had dat wel wat voeten in de aarde want we moesten eerst onze paspoorten inleveren om de treinkaartjes te kunnen kopen en het paspoortnummer en onze eigen naam verschenen dan ook op de tickets zelf. Alles was strak gereguleerd: 20 minuten tevoren inchecken, stoelnummers wordt 3x gecontroleerd, alle bagage gaat door de scanner en alle reizigers worden gefouilleerd……ja de Chinezen gaan niet over één nacht ijs…. Ik stel me zoiets voor als we met de trein naar Amsterdam zouden moeten….onmogelijke procedure in Nederland volgens mij. Helaas, toen we de paspoorten terugkregen bleken van ons beiden de departurecards te zijn verdwenen. Dat is vervelend want het nummer op die cards stemt overeen met de arrivalcards, die we moesten inleveren bij aankomst in Laos. Bij vertrek moeten die departurecards weer worden ingeleverd..zal dus wel een probleempje worden als we naar Vietnam vertrekken. En de voorbereidingen voor dat laatste gingen ook al niet van een leien dakje. We zijn onmiddellijk nadat we in ons hotel waren ingecheckt, naar het Vietnamese consulaat getogen om de visa te regelen. Komen we daar, staat er nog een Nederlands echtpaar en een Franse dame bedremmeld voor het loket. Wat bleek: de Vietnamese ambtenaar beweerde dat het consulaat in Luang Prabang helemaal geen visa meer uitgaf. We wezen de man erop dat dat wel op hun eigen website staat. Volgens hem niet. Welles, nietes, welles, nietes… daar hadden we geen zin in. Maar zonder visum kom je Vietnam niet in en da’s wel een probleem voor ons: ons vliegtuig naar Düsseldorf vertrekt immers vanuit Hanoi. Ook de andere stellen wilden per bus de grens passeren maar dat mag niet met een e-visum; een e-visum kun je in dit geval alleen gebruiken op de internationale luchthavens. Conclusie: als een gek via de Vietnamese ‘government’ site e-visa bestellen en daarna alsnog tickets kopen om naar Hanoi te vliegen. Op dit moment zitten we te wachten op die visa… daarna direct proberen een vlucht naar Hanoi te vinden…er zit ook nog een weekend tussen….hopelijk komt ‘t allemaal goed….
We hebben weer een prachtig plekje gevonden in Luang Prabang: een prachtige kamer met balkon en zitje uitkijkend op een zij-arm van de Mekong. Wel een beetje duur, relatief gezien: 55 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Tja, voor Nederlandse begrippen is dat natuurlijk spotgoedkoop maar die vergelijking moet je niet maken. We zitten elke avond in het donker op ons balkonnetje, genietend van een wijntje, het ononderbroken gekwaak van de vele kikkers in de bomen en in het water, het typische geluid van gekko’s tegen de muren en nog vele andere onbestemde geluiden. Op gezette tijden klinkt getrommel uit de tempels als onderdeel van de monnikenrituelen.
Luang Prabang is een prachtig stadje met typische houten huizen en heeel veeeel tempels. Het is heerlijk flaneren op de boulevard langs het water maar het leukst is misschien wel de nightmarket. Niet alleen worden daarbij elke avond honderden kraampjes met veel leuke producten opgezet maar er is ook een heel plein met ‘streetfood’- kraampjes, waar je voor een appel en een ei kunt eten. Om even concreet te zijn: wij eten daar elke avond voor maximaal 100.000 kip oftewel € 5,60. Dat is dus voor ons beiden! En we zijn niet alleen want er eten daar elke avond duizenden mensen, zowel toeristen als laotianen zelf. Hartstikke gezellig en ook veilig want de laotianen gaan hygiënisch om met hun etenswaren. En ook hier toeren we weer op een scootertje want ons hotel ligt nogal buiten het centrum. We kennen inmiddels de weg en dat is ook nodig want ‘t is hier om 18.00 uur al donker. Wel lastig is dat we elke keer met ons scootertje een brug met planken over de Mekong moeten nemen: auto’s kunnen er niet overheen en voor de scooters is een houten rijweg van ongeveer 90 cm in elke richting gemaakt, raak je hier vanaf dan kom je op weer andere planken terecht die nogal oneffen liggen. Eerlijk gezegd ga ik er elke keer met het zweet in m’n handen over heen. Morgen staan er een waterval en olifanten op het programma… elke dag weer een nieuwe verrassing….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090704
[countryId] => 102
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 146
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/762_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => visa-ellende-en-streetfood
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-01
[title] => Steile trappen, Chinezen en stof..
[message] => Vang Vieng is vooral bekend om z’n fenomenale karstgebergte, de blauwe lagunes en de vele grotten. Gisteren maar ‘s op de scooter gestapt om lagune nr. 1 te bewonderen ( er zijn er drie).
De omgeving is werkelijk fantastisch: de nu nog bruine rijstvelden, waar grijze waterbuffels op grazen, de grillige bergpunten, de , met palmen omzoomde, eenvoudige dorpjes, de vriendelijke mensen, de tientallen eetkraampjes aan de kant van de weg. Daarentegen maakt het toeristisch vertier veel kapot. Op de rivier krioelt het van de kano’s, de tubes en lange boten, die met een bloedvaart door het water schieten, aan de oevers veel barretjes waar je kunt aanleggen. Mocht je op het water onvoldoende vertier vinden dan kun je nog altijd allerlei soorten terreinwagentjes huren om over de wegen te crossen. Misschien zijn wij, op zoek naar oorspronkelijkheid en natuur, wel te veel idealist in onze hoop dat nog te kunnen vinden. Anderzijds bewandelen ook wij de gebaande toeristische paden: lagune 1 is de toeristische trekpleister bij uitstek, simpelweg omdat deze lagune het dichtst bij Vang Vieng ligt. En dat merken we zodra we hier aankomen. Hadden we verwacht een idyllische droomplek te vinden dan kwamen we bedrogen uit. Een vijftiental terreinwagentjes met Chinese toeristen passeert ons al ronkend op weg naar lagune 1. En daar staat het al vol met andere terreinwagentjes, busjes en motoren. De lagune blijkt veranderd in een speelparadijs vol met schommels, touwen waaraan je als Tarzan boven het water kunt slingeren, plateautjes waarvan je het blauwe water in kunt springen. Boven de bomen zijn kabels gespannen, waarlangs je gezekerd, naar beneden kunt rutschen. Het geschreeuw van de watergasten completeert het beeld. We hebben het al gauw gezien. We zijn misschien te idealistisch maar dit zoeken we zeker niet. Ik realiseer me dat , indien we ergens voor de eerste keer zijn, ook wij de gebaande paden gaan. Daar is bijna niet aan te ontkomen, je wilt de dingen zien waardoor deze plaatsen bekend zijn geworden. Maar als je oorspronkelijkheid en natuur zoekt, dan dien je deze gebaande paden juist te mijden, en willekeurige, niet voor de hand liggende zandpaden in te gaan. Het onverwachte vind je meestal op de minst waarschijnlijke plekken. We proberen dan ook telkens wat mee te pakken van zowel de geëigende toeristenhotspots als het achterland.
Net zoals op Bali, Thailand, Vietnam vinden we hier ook bij vrijwel elk huis een huisaltaar. En dat maakt nieuwsgierig. Blijkbaar is men nogal bijgelovig. Het zijn geestenhuisjes. Deze herbergen de geestelijke bewaker van het huis. Er brandt altijd wierook, er staan verse bloemen en er ligt voedsel om de geesten gunstig te stemmen. Ze houden eigenlijk het midden tussen poppenhuizen en voederplanken voor vogels en andere dieren. en ook offeren gaat met de tijd mee… dus staat er regelmatig een flesje cola of fanta op het altaar -met een rietje-Niet alle Aziaten geloven echt in al die geesten en tradities, maar de meesten spelen het toch op zeker: baat het niet, dan schaadt het niet…Wanneer blijkt dat er toch nog steeds boze geesten rondhangen in huis moet men maar weer de monniken van de tempel laten komen om de rusteloze geesten te overtuigen om te verhuizen naar een bijkomend geestenhuisje.
Genoeg even over de huisaltaartjes. Vanmorgen een grot bezocht, die hier bekend staat als een van de mooiste. Tja, dan kun je ‘m niet overslaan dachten we. Komen we aan, moeten we eerst een zeer bijzonder steile trap zo’n 120 meter naar boven nemen… dat geeft te denken… ik heb een enorme hoogtevrees. Zo’n trap opkomen is een ding, er weer af echt een ander ding. Ik wilde me zelf niet laten kennen dus naar boven geklommen. Ach, dan zie je de diepte niet, dus dat lukte zonder veel problemen. Maar na de bezichtiging van de verplichte stalagmieten en - tieten moest ik er ook weer af. Het is me gelukt : andersom de trap af om niet de diepte te hoeven zien, soms krampachtig de hand van Dinie vasthoudend ( die neemt zo’n trap als een jonge hinde)…. ik ben ongeveer twee liter vocht kwijt geraakt….grotten horen gelijkvloers te liggen, vind ik.
Daarna met ons scootertje 12 km over onverharde wegen naar lagune nr. 2. Koel water, daar was ik wel aan toe. Deze lagune was een stuk verder dan lagune nr1 dus moest ‘t wel wat rustiger en idyllischer zijn. En weer moesten we gammele bruggetjes over met losse planken en soms erg veel ruimte tussen de planken. En aangezien de meeste wegen onverhard zijn….stof..stof…en nog ‘s stof…een mondkapje is geen overbodige luxe….maar ach, we zijn inmiddels wel wat gewend..
In lagune nr. 2 was het zeker rustiger maar de Chinezen in hun terreinwagentjes waren wederom volop aanwezig. En ook deze lagune was eigenlijk meer een groot zwembad dan een romantisch bosmeertje. Er waren meerdere lagunes en opvallend was dat de Chinezen allemaal voor het eerste meertje met het meeste vertier kozen, terwijl de westerlingen allemaal de verderop gelegen rustiger lagune kozen. Scheiding der geesten, scheiding der culturen…. We hebben weer een behoorlijk actieve dag achter de rug. Met ons oude scootertje hebben we twee lekke banden gehad, vandaag kregen we een andere scooter…. Gelukkig want de wegen zijn hier veelal onverhard met veel puntige stenen… Morgen verlaten we Vang Vieng en pakken de trein naar Luang Prabang…. benieuwd wat ons daar te wachten staat….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090644
[countryId] => 102
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 141
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/196_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => steile-trappen-chinezen-en-stof
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-01-30
[title] => Vang Vieng: karstbergen en spaghetti carbonara
[message] => Zo, we zitten in Vang Vieng, het vroeger meest beruchte backpackersdorp van Noord-Laos. Allereerst de tocht er naar toe: die viel enorm mee. We hadden ons voorbereid op een zeer hobbelige busreis over kronkelige wegen maar de reisgidsen waren blijkbaar behoorlijk gedateerd.De Chinezen hebben Laos flinke leningen verstrekt (maakt t land afhankelijk!) om de infrastructuur te verbeteren. En die is behoorlijk verbeterd. Onze reisgids vermeldde dat de enige trein die in Laos zou rijden, slechts van Thailand naar Vientiane liep. Maar wat blijkt: er is een vierbaans tolweg naar Vang Vieng aangelegd én een spoorlijn naar Kunning in China, die het hele noorden van Laos ontsluit. Wij waren dan ook al na anderhalf uur in Vang Vieng, bovendien kwamen we er achter dat de spoorlijn precies langs onze route Vang Vieng en Luan Prabang loopt. Aangezien de tolweg hier stopt, nemen we over een week zeker de trein naar Luang Prabang.
Vang Vieng is een 25.000 inwoners tellend dorpje en, zoals gezegd, was het vroeger een beruchte backpackershotspot. ‘t Is nog steeds een magneet voor rondtrekkende jongeren omdat je hier allerlei extreme sports en minder extreme sporten kunt doen. Je kunt er bv ‘tuben’ op de rivier: je gedurende 2/3 uur op een autoband laten meedrijven op de stroom. Op zich niet gevaarlijk ware het niet dat die jongeren zich vaak te buiten gingen aan alcoholische dranken, hallucinerende middelen, paddo’s etc. Bovendien zitten er in de rivier soms uitstekende rotspunten onder water en da’s onprettig als je van een hoger gelegen punt de rivier in springt. Al met al heeft dat in de loop der jaren enkele tientallen doden opgeleverd. De Laotiaanse overheid heeft echter drastisch ingegrepen: de drugsdealers zijn opgepakt, er zijn regels opgesteld voor het tuben ( geen alcoholgebruik) en gevaarlijke glijbanen ( die niet werden onderhouden) zijn verwijderd. Het tuben is nu gewoon een heel leuke bezigheid geworden. En Vang Vieng is nog steeds een backpackershotspot maar nu zonder veel risico’s. Maar ja, 70 ers zoals wij gaan de uitdagingen slechts in beperkte mate aan: geen touwbruggen hoog in de bomen ( gibbon-experience), geen abseilen, geen wanden beklimmen….een beetje saai misschien vooral als ik denk aan m’n kids en kleinkids, die dit allemaal fantastisch vinden. Overigens is Vang Vieng geen typisch Laotiaans plaatsje meer. Er zijn zoveel toeristen dat de restaurants en uitgaansgelegenheden zich hebben aangepast: we kunnen gewoon een broodje tuna, een spaghetti carbonara of een pizza bestellen….of een portie noodles pad Thai, portie noodles op Thaise wijze…heerlijk, met cashewnoten.
Sansan-resort in Vang Vieng is een heerlijk plekje om te vertoeven: een heerlijk zwembad, lekkere ligstoelen en in de verte uitnodigende bergen. Eigenlijk komt dat heerlijke plekje ook wel goed uit want ik heb, net als enkele jaren geleden in Cambodja, hevige hoestbuien en flinke koorts gekregen, mogelijk door de airconditioning. Dus een paar dagen zeer rustig aan doen, lijkt wel verstandig. Overigens is de koorts,op het moment dat ik dit schrijf, al weer min of meer verdwenen. En ook Dinie vindt t heerlijk om even aan lezen toe te komen. Intussen toeren wij hier op een felgekleurd scootertje er lustig op los. ‘t Blijft echter wel oppassen want de wegen zijn ronduit slecht. Soms zitten er gaten van zo’n 10/15 cm in de weg. Kom je daarin dan is de kans groot dat je over de kop slaat en een ziekenhuis is hier ver te zoeken…..De omgeving hier is overigens werkelijk prachtig: karstbergen sieren het gezichtseinder. Door de , in de loop der eeuwen weggesleten, kalkafzettingen hebben de bergen heel bijzondere vormen gekregen. Aan de voet van dit berglandschap rijstvelden, die op dit moment helaas slechts afgestorven rijstplantjes te zien geven: het is immers winter hier. Maar de waterbuffels doen zich desondanks te goed aan de rijstplantjes. De temperatuurverschillen zijn opvallend groot: overdag zo’n 26 tot 29 graden maar ‘s nachts daalt de temperatuur 14 en morgen zelfs tot 9 graden. Dus ‘s nachts houden we elkaar warm (de huizen hebben immers geen verwarming). Geen onprettige omstandigheden dus…..
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090572
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 148
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/853_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vang-vieng-karstbergen-en-spaghetti-carbonara
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-19
[title] => Laatste dag Laos ..
[message] => Dag 14,
Ons huidige hotel ligt meteen aan de oever van de Mekong. Vanuit ons hotel konden we zo in ons bootje stappen voor onze excursie van vandaag,
Om 08.30uvaarden we stroomafwaarts richting het “Somphamith waterfall park”.
Maar voordat we daar waren moesten we, na een boottocht van anderhalf uur,in een erg gedateerd “busje”. In onze ogen rijp voor de sloop, maar hier rijden ze er nog mee! De weg naar de watervallen was een enorme hobbelige weg, maar na een rit van ongeveer 20 minuten waren we op de plek van bestemming.
De watervallen waren schitterend en lagen in een prachtige omgeving. Na anderhalf uur genoten te hebben stelde Wim voor onderweg te lunchen. De lunch nam wat meer tijd in beslag dan we verwachtten. Het opnemen van bestellingen en het juiste afleveren is hier problematisch. Ze zijn hier niet zo handig in. Ze hebben ook nog niet bedacht de tafels een nummer te geven en daar de bestelling aan te koppelen!
Eindelijk waren we weer onderweg naar de boot. Deze keer alleen een oversteek naar de andere zijde van de Mekong. De boottocht had anders stroomopwaarts 3 uur in beslag genomen! Onze chauffeur stond keurig klaar met de bus: een kwartiertje later waren we weer terug in ons hotel. We kunnen terugkijken op een mooie dag.
Morgen steken we de grens naar Cambodja over. We laten ons verrassen!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090552
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 39
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-laos
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-18
[title] => Richting Khong eiland ..
[message] => Dag 13,
Vanochtend hadden we een vrije ochtend. We zijn vroeg op pad gegaan.Om 12.30uvertrekken we richting Khong eiland. Tijdens de wandeling zagen we allereerst een christelijke kerk. Deze zijn zeldzaam in Laos. Ook een bezoek gebracht aan de Wat Luang, de belangrijkste tempel in deze provincie. Ook een bijzonder mooie tempel!
Tussendoor lekker koffie gedronken en broodjes gehaald voor de lunch.
We zijn op tijd vertrokken naar onze volgende bestemming, waar we 2 nachten zullen verblijven. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Champassak, de Wat Phu. Dit complex bevindt zich op een plek die door ten minste drie culturen als heilig werd beschouwd. Het complex wordt ook wel de Angor Wat van Laos genoemd. Als je het terrein betreedt, zie je de resten van paleizen die de koningen van Champassak tegen het eind van hun dynastie hebben gebouwd. Vanwege de godheden die er zijn afgebeeld werd het rechter paviljoen volgens sommigen gebruikt door mannen en het linker door vrouwen. Alleen het eerste paviljoen is toegankelijk voor bezoekers. Het was een behoorlijke klim. Een kronkelig pad achter de tempel voert naar twee interessante beeldhouwwerken van een krokodil en van een olifant. Ook een “footprint” van Boeddha is hier te vinden. Dit laatste deel van de klim hebben Henk en Henry vol trots volbracht.
Vervolgens vervolgden we onze rit richting hotel. Wel een tweetal plas stops, waarvan er één zo vies was dat je je gedachten maar op iets anders moest richten! Ikzelf deed een deur open, die ik meteen weer heb gesloten omdat er een beest in het toilet aan het rondspringen was!
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090551
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 37
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => richting-khong-eiland
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-17
[title] => Savannakhet naar Pakse ..
[message] => Dag 12,
Onze volgende bestemming is Pakse. Om 06.30uzaten we aan ons ontbijt. Iedere dag is het ontbijt ongeveer hetzelfde: toast, gebakken eieren, scrumbled eggs, jam, koffie, thee, sapje en fruit (banaantjes, dragonfruit en meloen).
Om 07.15u gingen we op weg naar Pakse, afstand 250 km. De gemiddelde snelheid ligt hier, afhankelijk van de kwaliteit van de weg, aanzienlijk lager dan bij ons.
Voordat we Savannakhet definitief verlaten, brengen we nog eerst een bezoek aan de Ing Hang Stupa, de op één na heiligste plaats in Zuid Laos.
Daarna vervolgen we onze reis. Onderweg maken we een stop in een dorpje, dat bekend staat om de gegrilde kip. Zodra er een grote tuc tuc stopt vliegen de verkoopsters op het busje af om hun waar aan te bieden. Voor ons een zeer rare manier om je kipjes aan de man/vrouw te brengen.
Rond het middaguur kwamen we aan in Pakse. Wim wist nog een adres waar je lekkere koffie en broodjes kon scoren. Na de lunch vertrokken we richting het “Bolavenplateau” waar verschillende watervallen te bezoeken zijn. Een rit van ongeveeer 30 km. De eerste waterval die we bezochten was de “Tadfane”, gelegen midden in de jungle. Hier zie je planten groeien, die bij ons als kamerplant verkocht worden, en orchideeën. Het lag in de bedoeling om slechts één waterval te bezoeken, maar we hadden nog wat tijd over, dus ook nog naar een tweede waterval een paar kilometer verderop. Ook deze was prachtig! Vlak bij de uitgang zat een familie van een bergstam die bereid was met ons op de foto te gaan.
Na aankomst in het hotel de stad in gegaan om wat te eten.
We kunnen terugkijken op een mooie dag!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090550
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 48
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Pakxe
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,pakxe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => savannakhet-naar-pakse
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-20
[title] => Liefs uit Laos
[message] => Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van Luang Prabrang, dag schooltje en dag verse croissants. Voorbij is de tijd van iedere dag met nieuwe mensen naar 600 enthousiaste leerlingen. Naast de lieve kinderen bracht dat ook interessante ontmoetingen met Denen, Schotten, een Hawaiaan en een Israelisch stel. Ik heb er zelf weer veel van geleerd en hopelijk hebben de kinderen er ook iets van opgestoken. Soms was het net alsof een simpele vraag voor hen toch een soort Chinees was. Uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken en was er altijd een manier om met elkaar te communiceren en dus wat bij te leren. De kindjes leerden naast Laotiaans en Engels ook nog gebarentaal en zo heb ik daar ook wat van geleerd. Het schijnt helaas niet internationaal te zijn dus geen idee wat je er ooit nog mee kunt, maar het is natuurlijk prachtig om te kunnen zeggen dat je in gebarentaal kan vertellen dat de kikker de brug oversteekt.
Maargoed we namen dus afscheid. Voor nu einde banana pancake trail (de bijnaam voor de plaatsen op de route die alle backpackers aandoen). Robin zei over dit deel vade reis: het is dat we zo lang weg zijn anders zou ik dit stukje afzien nooit in de reis opnemen. De reis gaat naar een klein dorpje verder naar het noorden van Laos, tegen de grens met China aan. Om er te komen moeten we met de songtauw (TukTuk in Laos), trein en bus. We zijn weer eens de enige westerlingen in een trein vol met Chinezen en Laotianen.
Het laatste stuk van de rit gaat over slechte wegen en we zijn blij als we de 30km in een uurtje afleggen. Aangekomen in Luang Namtha lijkt hier niet veel te zijn, de eerste uren zelfs geen stroom. Andere mensen komen hier enkel naartoe om een trekking te doen en dan weer weg te gaan. Niet onze stijl van reizen dus wij hebben gewoon 4 nachtjes in dit dorp geboekt. De bedrijven die de trekkings aanbieden proberen ons over te halen om toch meteen devolgende dag mee te gaan op een tour maar daar laten we ons natuurlijk niet toe overhalen. Wij hadden met elkaar afgesproken dat we het een dagje rustig aan zouden doen.
De volgende dag verliep daarop zo: Misschien even een fietsje huren want dat is wel handig? Oké, laten we anders toch ook even een klein rondje maken. Wacht er is hier een plattegrondje met route. Mmm dat lijkt wel ver. Nou vooruit maar even proberen. Einde van het verhaal: 34 km gefietst over deels onverharde keienwegen. Een heerlijk rustig dagje dus. Maar wel prachtig! Gedurende de hele tocht geen andere toerist tegengekomen en wel begroet door hele legers met enthousiaste kinderen. Rennend achter de fietsen aan om nog even een high five te kunnen geven. Verder dan 'hello / goodmorning / i love you' komt het niet, maar het enthousiasme is prachtig.
Uiteindelijk gaan we de dag erna toch voor de jungletrekking. We kiezen voor de variant van 1 dag want een eigen hutje maken in de jungle van bananenbladeren daar zitten we eigenlijk gewoon niet op te wachten. Dus tekenen we in op een tour die de hele wandelroute in een dag doet. 17 kilometer omhoog en omlaag over smalle junglepaadjes. Een hele ervaring. Eerst naar de markt om inkopen te doen voor de lunch. Feest! We zijn die dag weer vegetariër, dat vlees dat eerst 4 uur ongekoeld in de rugzak van de gids meegaat slaan we maar even over. Anders wordt morgen alsnog een dag trekking (van bed naar toilet..). Met onze vier medereizigers bereiken we de finish net voor het donker. Een intensieve dag, zonder enige dieren maar met vele mooie uitzichten. Dat hebben we maar weer mooi allemaal gezien begeleid door een gids die nog nooit zijn eigen land uit geweest is en dus bijvoorbeeld nog nooit de zee gezien heeft. Deze gesprekken drukken ons weer eens met de neus op de feiten en doen ons nog eens extra beseffen dat we maar veel bijzondere dingen meemaken.
We hebben nog een dagje in Luang Namtha en huren een scooter waarmee we zo ver als mogelijk naar de Chinese grens scooteren. Ook hier komen we weer langs dorpjes waar de huisjes nog van enkel planken zijn en er werkelijk niks is. We besluiten even te stoppen en vanuit alle hoeken komen nieuwsgierige kinderen kijken wat die grote witte mensen hier doen. We besluiten bij een 'winkeltje' voor hen allemaal een zakje chips te kopen. Een ware oorlog ontstaat. We kopen meer chips. Iedereen tevreden. Wij weer een ervaring rijker.
Het is tijd om Luang Namtha te verlaten voor Nong Khiaw. De slechte wegen in combinatie met onze zwakke magen doen ons besluiten alleen voor deel 1 te kiezen voorbus en trein. Voor deel 2 hebben we ons voorgenomen zelf een scooter te huren en met enkel het hoognodige 5 dagen te vertrekken naar het dorp 120 km verderop. We proberen in te checken in het dorp waar we de scooter huren. De rit in 1x maken is namelijk niet mogelijk. Het hotel wekt de indruk alsof er sinds 1990 niemand meer geweest is. De receptionist slaapt naast de receptie (half vier s middags) en is niet wakker te krijgen. Uiteindelijk komt er een vrouw binnen die ons wel aan een kamer kan helpen. De kamer is niet helemaal onze standaard. Een uurtje later besluiten we de 9 euro te laten voor wat het is en checken weer uit. We hadden iets gevonden dat nog iets beter (minder slecht?) beviel.
De volgende dag gaan we vroeg op pad met de scooter. Veel tijd voor korte stops zodat de motor voldoende kan koelen en wij van het uitzicht in de bergen kunnen genieten. Het is één lange kronkelweg maar de kwaliteit van het wegdek is eigenlijk prima dus nog voor het middaguur bereiken we onze bestemming: Nong Khiaw. In dit slaperige bergdorpje kan je trekkings doen (slaan we even over), kayakken, bergen beklimmen, massages nemen en naar de traditionele kruidensauna. Vol programma dus. De laatste keer dat we de Laotiaanse bergen beklimmen want over een paar dagen hopen we de grens over te gaan met Vietnam. Verder genieten we nog van een paar mooie avondjes storm in de berg met een eindeloze film van bliksem. Kortom: allemaal weer prachtig!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091765
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 404
[author] => Romee
[cityName] => Muang Xai
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/102/029_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => liefs-uit-laos
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-07
[title] => 't Leven in Luang Prabrang
[message] => Daar zitten we dan op het balkon in ons hotel in Luang Prabang. We kijken uit over de rivier, de bloedmaan staat nog laag in de lucht en tegenover ons is een restaurant met Chinese toeristenbussen die aan lange tafels eten. Het is nog helemaal niet lang geleden sinds ik de laatste blog heb getypt maar er zitten te veel verhalen in het hoofd om niet alvast even wat te delen.
Het aanbod om mee te gaan naar de school was uiteraard te aantrekkelijk om te laten lopen. Een verlenging van ons verblijf werd dus een feit. Dat was niet zomaar een keuze want dat betekende dat ook het visum verlengd moest worden. Als echt Hollanders fietsten we daarom op een te kleine fiets naar de ambassade die toch net even verder lag dan we hadden ingeschat over net even iets slechtere wegen dan gedacht. Maar geen zorgen: de ambassade was open. Onze paspoorten moesten achterblijven, altijd spannend. Maandag mag Robin ze ophalen. Dit keer alleen want Romée zit inmiddels bij de schatjes op de school.
En schatjes zijn het. De Engelse les is vrij basic: we hebben beschikking over posters met dieren waarvan we de namen leren en de kleuren. Heel interessant, maar de blonde haren en witte huid van die gekke Westerse meid zijn af en toe toch net wat interessanter. De leeftijden variëren van 4 tot 11 en ze zijn met veel. Ik kan de posters inmiddels dus echt dromen. Na al deze inspanning is het ook altijd even tijd voor een dansje. Ieder klasje heeft z'n eigen liedje en m'n favoriet is toch wel "boom, boom, boom" van de vengaboys. Gelukkig komen de kinderen (en leraren) nog niet verder dan de dieren en hun kleuren want als ze enig besef hadden van de songtekst zou het lied (zeker in dit conservatieve land) snel worden geschrapt uit het repertoire.
Hierna kunnen we weer verder met het bestuderen van de dieren en verwonder ik me ondertussen over de rotte tandjes en intens smoezelige pakjes. Maar als ze me twee minuten later willen knuffelen om me te bedanken voor de les ben ik dat uiteraard allemaal weer vergeten. Ze houden niet op met het geven van knuffels, high fives en box-en. De schatten.
Bij thuiskomst hebben we elkaar een hoop te vertellen. Ook Robin doet veel leuke dingen op zijn dagen alleen. Naast het uitzoekwerk voor het vervolg van onze trip fietst hij Luang Prabang rondt, drinkt koffie met pain au chocolat en geniet van al het moois in deze stad (en dat is veel).
Zo komt het dat we hier op het balkon zitten en met elkaar de dag doornemen. Natuurlijk nadat we eerst onze favoriete winkel hebben leeggekocht (kaas, chacuterie, pesto, wijntje, stokbrood). Meerdere malen per avond vallen dan woorden in de strekking van "wat een goede beslissing hebben we genomen" en zijn we ons bewust van het geluk dat we hebben om dit allemaal mee te maken. We proosten nog een keer op dat het allemaal zo goed uitpakt tot zover.
Liefs!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091425
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 402
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/819_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => t-leven-in-luang-prabrang
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-03-03
[title] => Laos en oorlog
[message] => Het meest recente verhaal eindigde in Vang Vieng. De hoog boven dit laotiaanse Sodom en Gomorra gelegen grotten boden ons een prachtig uitzicht over de Nam Song River en de vallei. In ‘de’ oorlog van 1964 tot 1973 (die wij de ‘Vietnam-oorlog’ noemen, maar de locals de ‘American War’) dienden deze grotten als schuilplaats tegen de vernietigende bombardementen van de Amerikanen. Die wilden voorkomen dat de communisten in Laos (en Cambodja, de westelijke buurlanden van Noord Vietnam) nog meer invloed zouden krijgen. In bijna 600.000 missies gooiden ze meer dan twee miljoen ton aan clusterbommen op vooral het noordoostelijke deel van het weerloze Laos. Hierbij werden landbouw- en natuurgebieden verwoest en veel burgers gedood. Laos kreeg daarmee de droevige eer ‘het meest gebombardeerde land ter wereld’ te zijn.
Misschien ‘gelukkig’ voor toen, maar vreselijk voor de decennia er na kwam zo’n 20 procent van de bommen niet tot ontploffing…..waarover later meer. Het laotiaanse verhaal van de Vietnam-oorlog gaat anno 2023 nog steeds verder, en daar ontkomen niet aan.
We reisden dóór naar de drukke hoofdstad Vientiane, maar eerst genietend van de mooie, ontspannende en interessante weg door een golvend agricultureel landschap vol met rubber- bananen-, ananas- en teakplantages, frisgroene rijstvelden en af en toe wat mango-bomen in volle bloesem.
Aziatischer en vrediger kon het er niet uitzien, tot we een smalle maar steile bergrug over moesten. Veel zware vrachtwagens met aanhanger krópen omhoog, maar sommige te zwaar beladen exemplaren haalden de bergpas niet. Eén daarvan was bij gebrek aan trekkracht (of teveel aan lading) net achteruit gekacheld, door de vangrails gegleden en tientallen meters lager in een vallei terecht gekomen. Een ander koos als voorlopig laatste rustplaats de diepe greppel tussen bergwand, kantelde en bood een blik op haar bestofte chassis.
Vanaf de top werd het nog interessanter: er lag in de afdaling geen asfalt meer, het gravelachtig gruis met diepe kuilen bezorgde òns een wat skiafdaling-achtige sensatie maar het stijgende verkeer heel wat meer problemen: een eenmaal vastgelopen truck kon zich onmogelijk weer in beweging zetten en gleed soms meters weer naar beneden met een scharende combinatie tot gevolg. De 4x4-auto’s er achter manouvreerden zich er nog wel langs, maar de te lage ‘gewone’ personenauto’s strandden in de opgestuwde sahara-achtige gruisheuvels.
Ach, wat zijn we op dit soort momenten toch blij dat we niet zelf hoeven te rijden. De local knowledge-chauffeur bracht ons moeiteloos beneden, zodat wij gniffelend van de ravage bergop konden genieten.
Vientiane verhoudt zich tot het stille Luang Pabang als Piccadilly Circus tot het Soester dorpsplein, dus dat was even wennen. Zoals in vroeger eeuwen postkoetsen van paarden wisselden verruilden wij het voortreffelijke duo van gids Kai met chauffeur Mister Bol voor zijn opvolger Mister B (een alleraardigste gepensioneerde Civil Engineer met bijzondere opvattingen over de uitspraak van het engels) met Chauffeur S.
Hij zat boordevol kennis over de eeuwenoude tempels die we bezochten maar liep af en toe vast in zijn woordendrang, en zijn matige kennis van het engels maakten het een vermoeiende dag. Toen we bij toeval even naar het frans omschakelden ging het aanzienlijk beter, en zijn humor, vriendelijkheid en gemeende interesse naar onze achtergrond maakte alles meer dan goed.
We sloten de dag af in het museumpje van COPE, waarin niet alleen de oorlogshistorie van Laos werd getoond, maar ook en vooral de vreselijke gevolgen van die 20 procent niet-geëxplodeerde bommen in het laotiaanse landschap. De bewoners van het platteland krijgen een mooie prijs voor de metalen resten en gaan dus zoeken en graven, met veel doden en vooral talloze afgerukte ledematen tot gevolg.
De ontwikkeling van efficiëntere bom-opsporingsmethoden, de internationale hulp bij het onschadelijk maken ervan en vooral de voorlichting op dorpsscholen (niet opgraven, maar melden!) zorgden er voor dat in 2021 de meeste explosieven wel waren geruimd. Vijftig jaar na dato….
Een galerij van tientallen op maat gefabriceerde houten benen en protheses vormde de wrange afsluiting van deze verdrietige expositie.
Ik vind contemporaine geschiedenis vaak interessant en leuk omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte. Maar soms is contemporaine geschiedenis confronterend en absoluut niet leuk, juist omdat ik die (op afstand) zelf meemaakte: en toen de werkelijkheid nog niet kende.
Nu vliegen naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Maar eerst 25 minuten voor vertrek nog net de annonce kunnen verstaan dat ik me asap in verbinding moest stellen met de staf, dat gedaan hebbende via douane en handbagagescan terug naar de incheckbalie werd gedirigeerd waar onze twee koffers eenzaam en verlaten stonden te wachten. Of we maar even als de wiedeweerga die iPad en powerbank eruit wilden halen.……
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091328
[countryId] => 102
[pictureCount] => 2
[visitorCount] => 323
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/099/177_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laos-en-oorlog
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => robinenromee
[datePublication] => 2023-03-01
[title] => Switch van saweedeekaa(p) naar sabaidee
[message] => Hoppa klaar met het geluier bij het zwembad. De plannen voor Laos zijn gemaakt, strakke schema's van Romée, en Robin heeft een huurauto geregeld om naar Thailands oudste national park te gaan. We verlaten het hete (37 graden) Nakhon Ratchasima, ookwel bekend als Korat, om naar Khao Yai te gaan. Maar eerst laten we de temperatuur nog iets verder oplopen omdat Romée perse een uur de andere kant op wil richting Phimai, dat is een soort mini Angkor Wat met de bekende Khmer tempels. De eerste kilometers op de Thaise snelweg zijn nog even wat onwennig en t(h/a)ai. De linkerbaan wordt niet gebruikt of alleen om in te halen, het vrachtverkeer rijdt op de andere twee banen en daar tussendoor scheurt iedereen maar wat af. Regels lijken hier niet echt te bestaan. Af en toe rijden er nog wat wiebelende overbeladen hooiwagens tussendoor. Goed opletten dus, maar Robin stuurt ons er goed doorheen.
Phimai is prachtig en we zijn bijna de hele tijd met z'n tweeën. Een romantischer Valentijnsuitje is er niet. We wilden eerst naar de Titanic gaan maar dat is hier letterlijk de Thaitanic (nagesynchroniseerd) dus dat hield op voor ons.
Na nog 2 uurtjes sturen over de Thaise wegen komen we aan in Khao Yai. De volgende dag gaan we op pad om het park te verkennen. Zoals wel vaker zijn we lekker voorbereid. We proberen op tijd te vertrekken (08.30) maar beginnen uiteindelijk nog om 11.30 aan de trekking omdat we geen onbijt konden vinden, haha. Verder hebben we geen antibloedzuigersokken, dus die scoren we ook nog even. De vrouw van het bezoekerscentrum vertelt ons dat je een aantal wandelingen gerust zonder gids kunt doen. We gaan er dus maar voor, met z'n tweetjes de jungle in. De korte omschrijving van route zegt nog wel dat je voorzichtig moet lopen omdat er krokodillen kunnen zijn. Romée denkt dat ze wel varanen zullen bedoelen want die komen we wel meer tegen. Anders kan je niet gewoon langs de rivier lopen toch? De bordjes onderweg doen anders vermoeden.. bijzonder maar we zijn al op de helft en lopen dus braaf door. Eigenlijk zien we de hele tijd geen beest totdat Romée iets ziet bewegen. Samen turen we de jungle af.. en jawel er beweegt inderdaad iets verderop. De spanning stijgt. We kijken nog eens goed en jawel het is een... kip.
Later op de dag zien we nog wel wat apen, varanen en toekans dus voldoende beestjes. Voldoende voor ons. Helaas werden we bij thuiskomst ook nog opgewacht door beestjes. En niet van onze favo soort: vier enorme kakkerlakken in de badkamer. We hebben niet heel lekker meer geslapen en waren blij de volgende ochtend uit te checken. Op naar Laos!
De weg naar Laos was nog best een lange: eerst de huurauto weer veilig terugbrengen en daarna twee keer 3 uur in de trein. Dit keer een gewone stoptrein die niet van te voren te reserveren was. Dus op goed geluk naar het station. Dat verliep prima, we hadden zelf het geluk een zitplek te hebben. We stopten werkelijk overal. Soms was er niet eens een dorpje zichtbaar. Aangekomen bij de grens vonden we dat we even genoeg hadden uitgegeven (toch 1 euro per persoon per treinrit) dus hadden we het plan opgevat om de grens lopend over te steken. Dat ging aardig tot we Thailand uit waren na 20 minuten lopen. Daarna mochten we niet verder en moesten we alsnog met de rest het busje in dat ons over de Thai-Lao friendship bridge reed. Laos inkomen bleek makkelijk, misschien ook door onze vooraf gekochte dure visa maar dat zullen we nooit weten. Eenmaal in de hoofdstad Vientiane aangekomen blijkt dit een waar paradijs. We hebben verschillende reisverhalen gelezen waarin stond 'boek niet te veel nachten in Vientiane want er is niks aan', maar zoals dat wel vaker gaat vinden wij onze draai wel. Ze hebben er franse bakkerijen met croissants, pain au chocolat en broodjes cordon blue. Wat wil een mens nog meer? Nou bijvoorbeeld racletten en Duvel drinken. Vientiane heeft het allemaal! Er zijn inderdaad niet echt highlights te vinden in deze stad maar daar zijn we ook niet echt naar op zoek. Fietsend langs de Mekong en de vele tempels vermaken we ons prima. Bij het COPE visitor center leren we alles over de onontplofte bommen die zijn overgebleven uit de 'secret war' en wat voor impact dat nu nog heeft op Laos. We kijken dus terug op een aantal mooie dagen in de hoofdstad.
Onze route gaat verder naar Vang Vieng, voormalig zuipoord van Zuid Oost Azië. Tegenwoordig probeert dit kleine stadje zich meer te richten op avontuur in alle soorten en maten. We gaan er kayaken, beklimmen een berg met een fantastisch viewpoint en beleven een prachtige ballonvaart. En oke dat tuben over de rivier moeten we toch ook een keer meegemaakt hebben..
De laatste toeristische bestemming die we aandoen is Luang Prabang. Ook hier veel toeristen, want de bekende route maar wel een fijne en mooie plek. We zitten hier voor een weekje maar nadat Romée een bordje ziet over vrijwilligerswerk op een schooltje net buiten de stad kan dat zomaar eens verlengd worden.. we laten het jullie volgende keer weten!
[userId] => 225955
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091269
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 320
[author] => Romee
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528269
[travelTitle] => De grootste reis
[travelTitleSlugified] => de-grootste-reis
[dateDepart] => 2022-12-30
[dateReturn] => 2024-01-15
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/777_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/955_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => switch-van-saweedeekaa-p-naar-sabaidee
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-27
[title] => Tuben
[message] => We waren in Vang Vieng, halverwege Luang Prabang en hoofdstad Vientiane. Trefwoorden: heerlijke natuur, afschuwelijk lelijk stadje en ‘Tuben’ (dat leg ik straks wel uit).
In de zestiger jaren was Vang Vieng een internationale verzamelplek voor hippies en ander makrobioties volk vanwege ‘goedkoop’ en ‘lekker klimaat’. Dat is gebleven, maar de hippies van toen maakten plaats voor blowende en drankzuchtige jongeren, die in de bergachtige en beboste omgeving helemaal los konden gaan op scooteren, motorrijden, ballonvaren, abseilen, kletteren, kayakken, drinken, feestbeesten, longboatracen, grotklimmen en Tuben (heus, dat leg ik zo uit).
Die jeugd moest ook eten en slapen, dus is het ooit schattige centrum vreselijk verworden tot een en al hamburgertent, motorverhuur, happy hour-cocktailbar, hostel en busstation met douche en wasmachines waar dagelijks nieuwe tube- en anderszins beluste busladingen over Vang Vieng werden en nog steeds worden uitgespuwd. Afschuwelijk stadje dus, maar met indrukwekkend mooie natuur er omheen.
Inmiddels mag dat Tuben (komt, komt….) sinds 2014 of zo niet meer, maar vooral de sportieve jongeren zijn massaal blijven komen.
Het leefritme hier is er helemaal op afgestemd. In de vroege ochtend is de stad in bezit van de ontelbare wat oudere chinese toeristen
die massaal in longboats met buitenboordmotoren een klein uur over de best wel snel stromende Nam Song stroomopwaarts worden gevaren, aldaar omdraaien en in een half uurtje weer terugracen. Gedurende die tocht filmen ze met hun mobiel (leuk om thuis terug te kijken) de langsflitsende fraaie oevers en rotsen die ze ook ‘live’ hadden kunnen zien.
Om een uur of tien komen de eerste brakke hoofden van de jeugd de koffietenten belagen en om elf uur is alles hier in vol bedrijf.
Tuben: je gaat een paar kilometers stroomopwaarts te water in een opgeblazen tractorbinnenband. Langs de oevers naar Vang Vieng zijn de biertentjes gevestigd waar ‘proppers’ lange lijnen naar de Tubers werpen. Die proberen zo’n touw te vangen en als ze beet hebben worden ze naar de wal getrokken voor een gratis biertje en blowtje. Daar blijft het natuurlijk niet bij, dus al heel wat minder stabiel gaat de Tuber voor een volgende etappe weer ‘te band’, op weg naar het volgende touw….en zo voorts en verder naar Vang Vieng, waar ze vaak stomdronken en sufgeblowd uit hun band worden getild en op de wal gezet. Als ze tenminste niet al eerder waren omgeslagen en verdronken of gewoon met hun kop tegen de rotsen waren geknald. Jaarlijks vielen er tientallen dodelijke slachtoffers, en toen greep de regering in. No more Tubing!
A en ik deden het wat rustiger aan, hoewel: we liepen over spannend gammel waggelende hangbruggetjes naar de andere oever van de Nam Song en klommen over spectaculair schots en scheef liggende rotsblokken en bamboetrapjes naar de ingang van een hooggelegen en best grote grot. Denk: als de Grotten van Han, maar dan met een aanzienlijk grimmiger historie: de Vietnam-oorlog.
Daarover gaan we morgen -vanuit Laotiaans perspectief- in de hoofdstad Vientiane veel meer te weten komen, dus…..tot dan!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091230
[countryId] => 102
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 123
[author] => Joost
[cityName] => Vientiane
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/516_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => tuben
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-25
[title] => Boeddha en Bamboe
[message] => Luang Prabang wordt omringd door bebost laaggebergte en omhelst door de brede Mekong River en haar zijrivier Nam Khan.
Het stadje bestrijkt vooral de twee oevers van de Nam Khan, dus is er lopend verkeer van Luang Prabang Oost naar Luang Prabang West en dus zeggen wij Rotterdammers meteen: brug bouwen!
Maar ja, dit is Laos: er is slechts lokaal belang, dus geen overheidskapitaal beschikbaar noch voldoende stevig (en duur!) bouwmateriaal en tenslotte: in de moessontijd valt hier zo veel regen dat beekjes rivieren worden en rivieren krachtig kolkende reuzen met waterstanden die méters hoger liggen dan in de droge tijd.
Geen brug is tegen die krachten bestand. Prachtig passend bij de op coöperatie en zelfwerkzaamheid aangewezen bevolking vonden de bewoners een oplossing. Om de zes maanden wordt er door een timmerfamilie een bamboe loopbrug opgebouwd, die elk jaar vlak voor de moesson wordt ontmanteld. Het woeste water zou de brug meesleuren naar de Mekong River en door haar wordt weggevoerd naar verten waar de inwoners nog nooit van gehoord hebben.
Zodra de Nam Khan zich weer gedraagt als de kalm langskabbelende huisvriend wordt de bamboe loopbrug weer in elkaar gezet.
De afschrijvingsperiode van de kosten is dus een half jaar en die kunnen worden gedragen door een tolheffing ad € 0,50 per retourtje oversteek, te betalen aan een oud vrouwtje met tafeltje en zonnedakje.
Nou heeft iedere hollandse jongen tijdens zijn vakantie wel eens geprobeerd een bruggetje te bouwen in een stromend watertje. Mijn eigen pogingen zijn bij gebrek aan technisch inzicht eigenlijk nooit verder gekomen dan een lek dammetje, maar zó zag mijn houten brugdroom er dus uit (zie foto’s), ook decennia daarna levend gehouden door het veelvuldig zien van mijn favoriete film ‘The Bridge on the River Kwai’ uit 1957 met bouwmeester Colonel Nicholson (Sir Alec Guinness) in de hoofdrol.
De lange boottocht met onze gids over de Mekong River leverde veel kennis en inzicht op over de langzaam maar zeker teruglopende functie van deze majestueuze rivier.
Met buitenlands kapitaal worden stuwdammen gebouwd waardoor de waterstand structureel lager zal gaan worden (dus geen natuurlijke irrigatie meer van de nu regelmatig overstromende oevers met groenten- en fruitteelt), de visserij zal teruglopen, transport per ‘Mekong-aak’ van goederen wordt onmogelijk, vervuilende en verwoestende afgravingen van grind voor de constructie van verkeersbruggen en stuwdammen zullen toenemen en de belangrijkste toeristische attractie (een boottocht stroomopwaarts naar een tweetal oeroude grotten in het karstgesteente met een tussenstop in een dorpje waar rijstwhisky wordt geproduceerd, geproefd en verkocht) kan binnenkort alleen nog maar per langduriger en vervuilender tuktuktocht over een hobbelige weg worden aangeboden. De riviercruise-bedrijfjes en hun personeel worden werkloos, het whiskydorpje kan worden opgeheven, de overige zelfvoorzienende nederzettinkjes op de oevers worden op zijn minst in hun voortgestaan bedreigd.
Luang Prabang verdient een veel betere toekomst dan nu voor ons geestesoog opdoemt.
Je gunt haar zo’n toekomst zoals wíj́ toegewenst kregen in een sessie met twee begeleidsters op een prachtige plek aan de Mekong River. Min en meer gebaseerd op boeddhistisch-holistisch waarden, en voordat iedere lezer zich nu zorgen over mij gaat maken: het was echt leuk en leerzaam. Onze ‘opdracht’ was het samenstellen van een offer aan Boeddha inclusief de aanbieding ervan tijdens een formele ceremonie in het nabijgelegen tempeltje.
Het leuke was dat we dit keer geen college kregen over de tempelbouw, de vereiste kleding, het linksom lopen en de betekenis van de houding van Boeddha, maar getraind werden om -vanzelfsprekend nà Boeddha en de hem representerende monnik van dienst natuurlijk- de hoofdrol te spelen in deze offerceremonie. We werden zo onderdeel van het programma in plaats van toeschouwer/luisteraar.
We kregen eerst een traditionele shawlachtig kledingstuk om en stelden eigenhandig de offerande op (persoonlijke wensgedachte noteren, bloemversiering aanbrengen op standaard, wierookstokjes en bankbiljet (in de reissom opgenomen[e-1f609]) erbij). Tijdens de generale repetitie van de ceremonie werd ons aangewezen welk bakje water voor de natuur bestemd was en welk voor eigen consumptie.
We mochten 15 minuten doodstil, bewust ademhalend en meditatiepogend in een onmogelijke houding op een knalhard matje blijven zitten. Een vrouwelijke monnik legde ons de volgorde van de ceremonie uit, een van onze begeleiders vertaalde en verduidelijkte.
In afwachting van de monnik kregen we nog een oefening in ‘mediterend lopen’, die we soms wankel rond de tempel ‘schrijdend’ uiteindelijk zonder omvallen volbrachten.
Afijn, wij weer op onze matjes, en dáár was de monnik, die eerst zijn mobiele telefoon neerlegde, daarna de door ons naar hem toegeschoven offerandes vriendelijk glimlachend en chantend aanvaardde, ons toeknikte waarna wij het offerwater in een schaal plengden en vlakbij de tempel letterlijk aan de uitbundig bloeiende Bougainville schonken.
De daarop volgende dankbaarheid werd door monnik en begeleidsters gezamenlijk uitgesproken. Verrijkt keerden we terug naar de andere oever. Echt leuk èn leerzaam!
Morgen reizen we verder, vijf uur in de auto naar Vang Vieng. De gids belooft prachtige natuur en adembenemende uitzichten!
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091180
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 333
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/293_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => boeddha-en-bamboe
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => joosthillen
[datePublication] => 2023-02-23
[title] => Van start
[message] => En zoals het ons vaker ging: Azië is even wennen!
We verwachtten die hoge temperaturen natuurlijk wel, maar die Bangkokse 35 graden blijft altijd weer een klap met een klamme handdoek als je kort daarvoor licht winters gekleed met een graad of acht uit Nederland vertrokken bent.
We waren een beetje vergeten hoe massaal, groot en druk die luchthaven van Azië was. Gelukkig hadden we twee professionele leden van de ‘Handige Harry’-club geboekt, die je vanaf de gate langs allerlei local knowledge-gangen en roltrappen naar verborgen en dus stille fast lanes loodsen zodat we snel mèt koffers en zònder wachtrij uit de drukte waren gemanouvreerd.
Ook de met veel gebuig gepaard gaande en minstens zo diep gemeende excuses van één van de Harries omdat hij zich een keer vergiste en we daardoor zéker tien meter moesten omlopen herkenden we. Vergissen is hier voor een aziatische dienstverlener namelijk zeker niet menselijk, maar een schier ondraagbare schande voor zichzelf en de familie. En daarvoor zijn de nederigste verontschuldigingen op zijn plaats. Die wij natuurlijk begripvol en wegwuivend aanvaardden.
Het uitgebreide dinerbuffet in het airporthotel met bijzondere geuren, kleuren en smaken deden ons weer terugdenken aan India, het lekkere aziatische bier ook. Helaas liepen er ook weer veel roodbuikigen met te korte broeken en lawaaishirts met bonkige stappen door de fijne, bescheiden, respectvolle en zachtmoedige aziatische bediening.
Het zweefvliegtuigje met propellors voor de korte vlucht naar Laos kwam ons ook bekend voor. Hoewel het wel vier keer in de Boeing 777 van KLM had gekund, bereikte het ondanks de bedenkelijke blik van A als altijd moeiteloos zijn bestemming: ditmaal Luang Prabang, Laos. Ooit de franskoloniale hoofdstad, nu niet meer dan een relaxed boeddhistisch stadje met ong 60.000 inwoners en evenveel eettentjes in alle denkbare soorten en maten. Prachtig gelegen aan de Mekong Rivier, die in Tibet ontspringt en na ruim 4900 km door China, Myanmar, Laos, Viernam en Cambodja uiteindelijk verpietert in de Mekong Delta. Die komen we dus nog wel een paar keer tegen!
De lokale valuta hier is de Kip, waarvan er 16.000 gaan in één USD. De vietnamese Dong van later overtreft dit nog: 23.686 Dong per 1 USD. De destijdse hoofdomrekenbrekens van de indiase rupee en de myanmarse kyats waren makkies hierbij vergeleken.
Ook weer even wennen: de wel erg ruime arbeidsmarkt. Op het mini-vliegveldje zaten drie douaniers onze visa te bekijken voordat ze ons paspoort durfden voor te leggen aan de baas, die met het stempelen ervan de strepen op zijn uniform en zijn hogere salaris waarmaakte.
En de ophaal- en omwisseldienst van de 75 liter blauwe watertanks stapelde talloze lege en dus nogal tuitelige exemplaren in de laadbak van de chinese pick-up uit de vorige eeuw. A en ik zetten inmiddels enkele tienduizenden Kips in op de vraag hoe snel en hoeveel lege plastic vaten de schokkerig rijdende pick up zou verliezen. Maar de chauffeur keek met een tevreden blik naar zijn werk en draaide nog een sjekkie.
Tot een jongetje in de laadbak sprong en als een octopus zijn armen en benen over de luchtig opgebouwde stapel plastic vouwde. Hortend en stotend, maar zonder enig vatverlies vervolgde de waterdienst zijn weg.
De informele dienstverlening is hier onwaarschijnlijk groot. Voor elk denkbaar klusje staan hier meerdere mensen klaar. Ook dat waren we een beetje vergeten.
En dan die taal! De eerste lessen van onze Laos-gids leken niet zo moeilijk, maar een paar uur later waren we het nodige alweer vergeten…ezelsbruggetjes doen dan ouderwets hun werk: hij heet Kai en dat onthoud ik omdat de zwerfhonden uit Lucky Luke zo jankten als ze geschopt werden.
Het is weer even wennen, maar het is ook weer genieten.
[userId] => 333915
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5091141
[countryId] => 102
[pictureCount] => 1
[visitorCount] => 162
[author] => Joost
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528394
[travelTitle] => Indochina
[travelTitleSlugified] => indochina
[dateDepart] => 2023-02-21
[dateReturn] => 2023-03-31
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/098/050_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/333/915_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-start
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-08
[title] => Wat ‘n ochtend ………
[message] => Nog steeds in afwachting van onze visa voor Vietnam, nemen we noodgedwongen alle tijd om werelderfgoedstad Luang Prabang te verkennen. Vanochtend om 5.30 uur opgestaan om de ‘tak bat’ te zien. ‘t Was nog donker toen wij alweer op onze aftandse scooter zaten…weer die planken brug vol ongelijkheden in ‘t wegdek over ( ‘t is nog steeds spannend om daar met een vaartje van 30 overheen te razen). In deze stad leven honderden monniken, die natuurlijk ook eten moeten hebben. Voor zonsopgang zitten de gelovige inwoners op stoeltjes of op hun knieën langs de weg met een bakje kleefrijst, vruchten of andere eenvoudige eetwaar. Aalmoezen voor de, in oranje geklede, monniken, die werkelijk alle straten afgaan. En in bijna elke straat zit ook iemand op een plastic stoeltje op hen te wachten. Echter, in de straat waar ons hotel aan ligt, zat niemand maar er stond wel een hele rij monniken te bidden. Laos schijnt het enige land te zijn waar deze boeddhistische ‘tak bat’ traditie nog volledig in ere wordt gehouden. Ook wij zijn op onze knieën gaan zitten om de monniken kleefrijst te geven. Da’s prima voor ons karma (onze lotsbestemming) , zo gelooft men hier. En dus dachten ook wij: ‘ Ach, baat ‘t niet dan schaadt ‘t ook niet. Het is ook een vorm van respect voor de monniken. Overigens is die kleefrijst ook een werkelijk ,geen enkele vitamine bevattend, kleverig stukje voedsel. Ik kan me niet voorstellen dat die monniken het alleen daarmee moeten doen. Overigens zijn er veel Laotianen die een deel van hun leven monnik zijn en dus eenvoudig leren leven en leren tevreden te zijn met weinig. Hoe lang dat duurt, bepaal je zelf; dat kan een jaar of twee jaren zijn of zelfs je hele leven. Onder de monniken kom je dus ouwetjes zoals ik tegen maar ook jonge jongens van negen jaar. Je zou ‘t kunnen zien als een stukje religieuze dienstplicht, het wordt in ieder geval als bijzonder waardevol gezien. En dat is ‘t , volgens ons, ook. Het boeddhisme is in de essentie geen godsdienst ( hoewel velen het wel daarvan maken) maar een ethische levensleer.
Overigens bleek het ons karma wel degelijk goed te hebben gedaan. Eenmaal teruggekomen in ons hotel bleek Dinie haar bril kwijt te zijn. Toch een ding van ruim 400 euro en erg lastig als je ‘t leven om je heen nog scherp wilt zien. In de kamer alles afgezocht, rondom op de weg naar ons scootertje… niets gevonden. De enige mogelijkheid was dat de bril was afgevallen tijdens ‘tak bat’ ritueel waaraan ook Dinie had deelgenomen. Dus weer op het scootertje terug geraced; ‘t was inmiddels drie kwartier later ( 6.30 uur) naar de hoek van de straat waar wij hadden gestaan.
Overal gezocht, uiteraard niets meer gevonden…totdat Dinie op het idee kwam de mensen bij het winkeltje op de hoek te vragen of iemand een bril had gevonden. Het bleek dat al die mensen hadden gezien dat wij hadden deelgenomen aan het ‘tak bat’ ritueel. En ja hoor, er was een bril gevonden.. wie ‘m had gevonden ? …ja, een man die hier dicht in de buurt woonde… ze reden wel even mee…en weer op ‘t scootertje naar een ander deel van de stad ( iedereen kent elkaar hier) waar de man woonde ….eenmaal aangekomen was de vinder snel gevonden en inderdaad, hij had de bril van Dinie, die uiteraard dolblij was….. je karma koesteren blijkt toch echt wat op te leveren……
‘s Middags verrassing…de e-visa voor Vietnam eindelijk ontvangen. We begonnen ons al zorgen te maken. Volkomen onnodig natuurlijk want ze waren keurig binnen de gestelde tijd van 72 uur afgeleverd. En meteen alle boekingen verder in orde gemaakt. Donderdag vliegen we naar Hanoi. Niet de laatste halte want we hebben nog veertien dagen dus we kunnen nog van alles ondernemen. Eerst maar ‘s Hanoi verkennen: op vrijdag..op de fiets. En daarna staan mogelijk Sapa ( 300 km met de trein!) en de Halong Baai op het programma . En even voor mijn broertje: in Hanoi hebben we het Hanoian hotel geboekt… bekend terrein voor jullie.
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090787
[countryId] => 102
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 132
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/207_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => wat-n-ochtend
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-06
[title] => Olifantenondeugendheid en hanengevecht
[message] => Eindelijk ‘s een tour geboekt: de Kuang si watervallen en olifantrijden. We bleken de enigen die bij dit reisbureau (Galaxy) hadden geboekt en kregen dan ook een private tour van een uitstekend Engelssprekende gids. We stonden aanvankelijk wat sceptisch tegenover de watervallen want, ja, watervallen heb je hier genoeg. Maar dit bleek echt iets bijzonders. Het melkwitte water stortte zich over diverse plateaus naar beneden, wat een spectaculair gezicht opleverde. Eigenlijk isKuang Si een heel park met watervallen omdat het een heel eind vanaf de heuvel naar beneden ging. Het pad erlangs was vrij streng gereguleerd: bij deze warmte van rond de 30 graden is de verleiding groot om even in het water te springen maar dat zou, gezien het kalkhoudende gesteente de plateaus werkelijk kapot maken. Dus toeristen mochten alleen op het onderste plateau het water in. Rondom prachtige jungle-natuur dus dit was het bezoekje wel waard. Toen naar het olifanten camp. Eigenlijk wilden we naar het conservationcenter waar je gewoon met de olifanten gaat wandelen en wat ook, ons inziens, diervriendelijker is. Maar ja, daar vroegen ze veel geld voor en het bleek alleen mogelijk voor twee dagen, inclusief overnachting, dus kozen we toch maar voor het olifantrijden. Op de olifant zat een stoelinstallatie voor twee personen en de mahout, de persoonlijke oppas van de olifant zat op de kop. We kunnen jullie zeggen dat we wel eens een comfortabeler rit hebben gemaakt. De olifant loopt uiterst langzaam en schommelend , althans totdat ie wat lekkere blaadjes ziet. Dan is het dier bijna niet te houden. Maar hij luistert perfect naar de mahout. We hadden de oppasser gevraagd wat video-opnamen van ons te maken dus hij sprong op een gegeven moment van de olifant af. En waarschijnlijk voelde het dier de vrijheid want hij ging meteen de berm in en begon wat bomen te slopen met ons op z’n rug. Gelukkig zat die dubbele stoel goed vast, anders waren we er waarschijnlijk uitgedonderd. En die mahout maar lachen want hij had t allemaal keurig op video gezet. We zullen de video apart opsturen naar de familie, kunnen die ook weer ‘s lachen om die gekke ouwetjes.
Al met al was ‘t een bijzonder ritje maar we doen dit geen tweede keer want we vinden dit eigenlijk geen diervriendelijk bedrijf en we zijn ons er wel bewust van dat we ‘t door zo’n betaalde rit in stand houden. En ‘t kan heel anders, zo hebben we in Noord Thailand in een elephant conservation center enkele jaren geleden gezien. We hebben deze formidabele dieren nog een emmertje met bananen, suikermeloen en stukken suikerriet gegeven om ‘t goed te maken. Ze hebben in ieder geval een beter leven dan de olifanten die in de bossen boomstammen moeten slepen.
Daarna de lunch gebruikt op een ‘bamboefarm’, een klein hutje op palen was klaargemaakt als lunchplek. Het vloertje leek flinterdun dus ik zag me er al doorheen gaan maar het bleek, in tegenstelling tot wat ik dacht, hartstikke stevig. We hebben nog wel een uur zitten kletsen met de gids en nog een Zwitser , gewoon over wat het betekent boeddhist te zijn en hoe hij, de gids, in het leven staat. Het voert te ver om alles hier in geuren en kleuren te vertellen maar het was zeker interessant. We vinden dat wij als toeristen gewoon iets moeten weten over de Laotiaanse cultuur om op de juiste momenten respectvol te kunnen zijn.
Tijdens de terugrit naar Luang Prabang genoten van de fenomenale uitzichten. Slechts een enkel rijstveld was groen ( kon op natuurlijke wijze bevloeid worden), de meeste waren verdroogd: ‘t is immers het droge seizoen maar in het regenseizoen moet het hier, volgens ons, helemaal een fantastische aanblik geven.
Bij thuiskomst ( nou ja, bij ons hotel) bleek bij de buren een hanengevecht aan de gang te zijn. Er wordt dan grof ingezet op de sterkste haan en het is in de hanenarena dan ook een geschreeuw van belang. Eigenlijk is t een soort kooigevecht voor hanen. We hebben dat ook gezien op Bali maar daar werden aan de poten van de hanen vlijmscherpe messen vastgemaakt waardoor het werkelijk een gevecht op leven en dood werd. Hier was het gewoon een gevecht over vijf ronden waarbij de hanen uiteindelijk bleven leven. Wel boeiend om te zien hoe de dieren vertroeteld werden door hun baasjes om elke ronde weer een goed gevecht te kunnen leveren.
We hebben nog even de werkelijk zeer grote spin op de foto gezet, die Dinie gisteren op haar nachtkastje vond. Toen ik ‘m te lijf wilde gaan, schoot ie weg… we zitten in een huisje zo’n 3 meter boven de grond en in de vloer zitten volop kieren waardoor ie weg kan komen…tja, ik ken genoeg mensen die dat zo eng vinden dat ze die kamer niet meer in durven….. wij wel natuurlijk want ik snurk dus dat houdt ze wel weg….
En ondertussen nog steeds wachten op een visum voor Vietnam….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090743
[countryId] => 102
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 125
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/096/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => olifantenondeugendheid-en-hanengevecht
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-04
[title] => Visa-ellende en streetfood
[message] => We zitten op onze laatste plek in Laos: werelderfgoedplaats Luang Prabang. De bus doet er ruim 4,5 uur over maar de Chinese hogesnelheidstrein slechts 45 minuten. Maar met die trein zie je nauwelijks iets van de omgeving want de Chinezen hebben deze spoorlijn dwars door de bergen heen geboord, vandaar dat enorme tijdsverschil tussen bus en trein. Nu hebben wij nog nooit in Europa met de hogesnelheidstrein gereisd maar hier had dat wel wat voeten in de aarde want we moesten eerst onze paspoorten inleveren om de treinkaartjes te kunnen kopen en het paspoortnummer en onze eigen naam verschenen dan ook op de tickets zelf. Alles was strak gereguleerd: 20 minuten tevoren inchecken, stoelnummers wordt 3x gecontroleerd, alle bagage gaat door de scanner en alle reizigers worden gefouilleerd……ja de Chinezen gaan niet over één nacht ijs…. Ik stel me zoiets voor als we met de trein naar Amsterdam zouden moeten….onmogelijke procedure in Nederland volgens mij. Helaas, toen we de paspoorten terugkregen bleken van ons beiden de departurecards te zijn verdwenen. Dat is vervelend want het nummer op die cards stemt overeen met de arrivalcards, die we moesten inleveren bij aankomst in Laos. Bij vertrek moeten die departurecards weer worden ingeleverd..zal dus wel een probleempje worden als we naar Vietnam vertrekken. En de voorbereidingen voor dat laatste gingen ook al niet van een leien dakje. We zijn onmiddellijk nadat we in ons hotel waren ingecheckt, naar het Vietnamese consulaat getogen om de visa te regelen. Komen we daar, staat er nog een Nederlands echtpaar en een Franse dame bedremmeld voor het loket. Wat bleek: de Vietnamese ambtenaar beweerde dat het consulaat in Luang Prabang helemaal geen visa meer uitgaf. We wezen de man erop dat dat wel op hun eigen website staat. Volgens hem niet. Welles, nietes, welles, nietes… daar hadden we geen zin in. Maar zonder visum kom je Vietnam niet in en da’s wel een probleem voor ons: ons vliegtuig naar Düsseldorf vertrekt immers vanuit Hanoi. Ook de andere stellen wilden per bus de grens passeren maar dat mag niet met een e-visum; een e-visum kun je in dit geval alleen gebruiken op de internationale luchthavens. Conclusie: als een gek via de Vietnamese ‘government’ site e-visa bestellen en daarna alsnog tickets kopen om naar Hanoi te vliegen. Op dit moment zitten we te wachten op die visa… daarna direct proberen een vlucht naar Hanoi te vinden…er zit ook nog een weekend tussen….hopelijk komt ‘t allemaal goed….
We hebben weer een prachtig plekje gevonden in Luang Prabang: een prachtige kamer met balkon en zitje uitkijkend op een zij-arm van de Mekong. Wel een beetje duur, relatief gezien: 55 dollar per nacht, inclusief ontbijt. Tja, voor Nederlandse begrippen is dat natuurlijk spotgoedkoop maar die vergelijking moet je niet maken. We zitten elke avond in het donker op ons balkonnetje, genietend van een wijntje, het ononderbroken gekwaak van de vele kikkers in de bomen en in het water, het typische geluid van gekko’s tegen de muren en nog vele andere onbestemde geluiden. Op gezette tijden klinkt getrommel uit de tempels als onderdeel van de monnikenrituelen.
Luang Prabang is een prachtig stadje met typische houten huizen en heeel veeeel tempels. Het is heerlijk flaneren op de boulevard langs het water maar het leukst is misschien wel de nightmarket. Niet alleen worden daarbij elke avond honderden kraampjes met veel leuke producten opgezet maar er is ook een heel plein met ‘streetfood’- kraampjes, waar je voor een appel en een ei kunt eten. Om even concreet te zijn: wij eten daar elke avond voor maximaal 100.000 kip oftewel € 5,60. Dat is dus voor ons beiden! En we zijn niet alleen want er eten daar elke avond duizenden mensen, zowel toeristen als laotianen zelf. Hartstikke gezellig en ook veilig want de laotianen gaan hygiënisch om met hun etenswaren. En ook hier toeren we weer op een scootertje want ons hotel ligt nogal buiten het centrum. We kennen inmiddels de weg en dat is ook nodig want ‘t is hier om 18.00 uur al donker. Wel lastig is dat we elke keer met ons scootertje een brug met planken over de Mekong moeten nemen: auto’s kunnen er niet overheen en voor de scooters is een houten rijweg van ongeveer 90 cm in elke richting gemaakt, raak je hier vanaf dan kom je op weer andere planken terecht die nogal oneffen liggen. Eerlijk gezegd ga ik er elke keer met het zweet in m’n handen over heen. Morgen staan er een waterval en olifanten op het programma… elke dag weer een nieuwe verrassing….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090704
[countryId] => 102
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 146
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Luang Prabang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/762_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => visa-ellende-en-streetfood
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-02-01
[title] => Steile trappen, Chinezen en stof..
[message] => Vang Vieng is vooral bekend om z’n fenomenale karstgebergte, de blauwe lagunes en de vele grotten. Gisteren maar ‘s op de scooter gestapt om lagune nr. 1 te bewonderen ( er zijn er drie).
De omgeving is werkelijk fantastisch: de nu nog bruine rijstvelden, waar grijze waterbuffels op grazen, de grillige bergpunten, de , met palmen omzoomde, eenvoudige dorpjes, de vriendelijke mensen, de tientallen eetkraampjes aan de kant van de weg. Daarentegen maakt het toeristisch vertier veel kapot. Op de rivier krioelt het van de kano’s, de tubes en lange boten, die met een bloedvaart door het water schieten, aan de oevers veel barretjes waar je kunt aanleggen. Mocht je op het water onvoldoende vertier vinden dan kun je nog altijd allerlei soorten terreinwagentjes huren om over de wegen te crossen. Misschien zijn wij, op zoek naar oorspronkelijkheid en natuur, wel te veel idealist in onze hoop dat nog te kunnen vinden. Anderzijds bewandelen ook wij de gebaande toeristische paden: lagune 1 is de toeristische trekpleister bij uitstek, simpelweg omdat deze lagune het dichtst bij Vang Vieng ligt. En dat merken we zodra we hier aankomen. Hadden we verwacht een idyllische droomplek te vinden dan kwamen we bedrogen uit. Een vijftiental terreinwagentjes met Chinese toeristen passeert ons al ronkend op weg naar lagune 1. En daar staat het al vol met andere terreinwagentjes, busjes en motoren. De lagune blijkt veranderd in een speelparadijs vol met schommels, touwen waaraan je als Tarzan boven het water kunt slingeren, plateautjes waarvan je het blauwe water in kunt springen. Boven de bomen zijn kabels gespannen, waarlangs je gezekerd, naar beneden kunt rutschen. Het geschreeuw van de watergasten completeert het beeld. We hebben het al gauw gezien. We zijn misschien te idealistisch maar dit zoeken we zeker niet. Ik realiseer me dat , indien we ergens voor de eerste keer zijn, ook wij de gebaande paden gaan. Daar is bijna niet aan te ontkomen, je wilt de dingen zien waardoor deze plaatsen bekend zijn geworden. Maar als je oorspronkelijkheid en natuur zoekt, dan dien je deze gebaande paden juist te mijden, en willekeurige, niet voor de hand liggende zandpaden in te gaan. Het onverwachte vind je meestal op de minst waarschijnlijke plekken. We proberen dan ook telkens wat mee te pakken van zowel de geëigende toeristenhotspots als het achterland.
Net zoals op Bali, Thailand, Vietnam vinden we hier ook bij vrijwel elk huis een huisaltaar. En dat maakt nieuwsgierig. Blijkbaar is men nogal bijgelovig. Het zijn geestenhuisjes. Deze herbergen de geestelijke bewaker van het huis. Er brandt altijd wierook, er staan verse bloemen en er ligt voedsel om de geesten gunstig te stemmen. Ze houden eigenlijk het midden tussen poppenhuizen en voederplanken voor vogels en andere dieren. en ook offeren gaat met de tijd mee… dus staat er regelmatig een flesje cola of fanta op het altaar -met een rietje-Niet alle Aziaten geloven echt in al die geesten en tradities, maar de meesten spelen het toch op zeker: baat het niet, dan schaadt het niet…Wanneer blijkt dat er toch nog steeds boze geesten rondhangen in huis moet men maar weer de monniken van de tempel laten komen om de rusteloze geesten te overtuigen om te verhuizen naar een bijkomend geestenhuisje.
Genoeg even over de huisaltaartjes. Vanmorgen een grot bezocht, die hier bekend staat als een van de mooiste. Tja, dan kun je ‘m niet overslaan dachten we. Komen we aan, moeten we eerst een zeer bijzonder steile trap zo’n 120 meter naar boven nemen… dat geeft te denken… ik heb een enorme hoogtevrees. Zo’n trap opkomen is een ding, er weer af echt een ander ding. Ik wilde me zelf niet laten kennen dus naar boven geklommen. Ach, dan zie je de diepte niet, dus dat lukte zonder veel problemen. Maar na de bezichtiging van de verplichte stalagmieten en - tieten moest ik er ook weer af. Het is me gelukt : andersom de trap af om niet de diepte te hoeven zien, soms krampachtig de hand van Dinie vasthoudend ( die neemt zo’n trap als een jonge hinde)…. ik ben ongeveer twee liter vocht kwijt geraakt….grotten horen gelijkvloers te liggen, vind ik.
Daarna met ons scootertje 12 km over onverharde wegen naar lagune nr. 2. Koel water, daar was ik wel aan toe. Deze lagune was een stuk verder dan lagune nr1 dus moest ‘t wel wat rustiger en idyllischer zijn. En weer moesten we gammele bruggetjes over met losse planken en soms erg veel ruimte tussen de planken. En aangezien de meeste wegen onverhard zijn….stof..stof…en nog ‘s stof…een mondkapje is geen overbodige luxe….maar ach, we zijn inmiddels wel wat gewend..
In lagune nr. 2 was het zeker rustiger maar de Chinezen in hun terreinwagentjes waren wederom volop aanwezig. En ook deze lagune was eigenlijk meer een groot zwembad dan een romantisch bosmeertje. Er waren meerdere lagunes en opvallend was dat de Chinezen allemaal voor het eerste meertje met het meeste vertier kozen, terwijl de westerlingen allemaal de verderop gelegen rustiger lagune kozen. Scheiding der geesten, scheiding der culturen…. We hebben weer een behoorlijk actieve dag achter de rug. Met ons oude scootertje hebben we twee lekke banden gehad, vandaag kregen we een andere scooter…. Gelukkig want de wegen zijn hier veelal onverhard met veel puntige stenen… Morgen verlaten we Vang Vieng en pakken de trein naar Luang Prabang…. benieuwd wat ons daar te wachten staat….
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090644
[countryId] => 102
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 141
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/095/196_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => steile-trappen-chinezen-en-stof
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => peterdinievaneijk
[datePublication] => 2023-01-30
[title] => Vang Vieng: karstbergen en spaghetti carbonara
[message] => Zo, we zitten in Vang Vieng, het vroeger meest beruchte backpackersdorp van Noord-Laos. Allereerst de tocht er naar toe: die viel enorm mee. We hadden ons voorbereid op een zeer hobbelige busreis over kronkelige wegen maar de reisgidsen waren blijkbaar behoorlijk gedateerd.De Chinezen hebben Laos flinke leningen verstrekt (maakt t land afhankelijk!) om de infrastructuur te verbeteren. En die is behoorlijk verbeterd. Onze reisgids vermeldde dat de enige trein die in Laos zou rijden, slechts van Thailand naar Vientiane liep. Maar wat blijkt: er is een vierbaans tolweg naar Vang Vieng aangelegd én een spoorlijn naar Kunning in China, die het hele noorden van Laos ontsluit. Wij waren dan ook al na anderhalf uur in Vang Vieng, bovendien kwamen we er achter dat de spoorlijn precies langs onze route Vang Vieng en Luan Prabang loopt. Aangezien de tolweg hier stopt, nemen we over een week zeker de trein naar Luang Prabang.
Vang Vieng is een 25.000 inwoners tellend dorpje en, zoals gezegd, was het vroeger een beruchte backpackershotspot. ‘t Is nog steeds een magneet voor rondtrekkende jongeren omdat je hier allerlei extreme sports en minder extreme sporten kunt doen. Je kunt er bv ‘tuben’ op de rivier: je gedurende 2/3 uur op een autoband laten meedrijven op de stroom. Op zich niet gevaarlijk ware het niet dat die jongeren zich vaak te buiten gingen aan alcoholische dranken, hallucinerende middelen, paddo’s etc. Bovendien zitten er in de rivier soms uitstekende rotspunten onder water en da’s onprettig als je van een hoger gelegen punt de rivier in springt. Al met al heeft dat in de loop der jaren enkele tientallen doden opgeleverd. De Laotiaanse overheid heeft echter drastisch ingegrepen: de drugsdealers zijn opgepakt, er zijn regels opgesteld voor het tuben ( geen alcoholgebruik) en gevaarlijke glijbanen ( die niet werden onderhouden) zijn verwijderd. Het tuben is nu gewoon een heel leuke bezigheid geworden. En Vang Vieng is nog steeds een backpackershotspot maar nu zonder veel risico’s. Maar ja, 70 ers zoals wij gaan de uitdagingen slechts in beperkte mate aan: geen touwbruggen hoog in de bomen ( gibbon-experience), geen abseilen, geen wanden beklimmen….een beetje saai misschien vooral als ik denk aan m’n kids en kleinkids, die dit allemaal fantastisch vinden. Overigens is Vang Vieng geen typisch Laotiaans plaatsje meer. Er zijn zoveel toeristen dat de restaurants en uitgaansgelegenheden zich hebben aangepast: we kunnen gewoon een broodje tuna, een spaghetti carbonara of een pizza bestellen….of een portie noodles pad Thai, portie noodles op Thaise wijze…heerlijk, met cashewnoten.
Sansan-resort in Vang Vieng is een heerlijk plekje om te vertoeven: een heerlijk zwembad, lekkere ligstoelen en in de verte uitnodigende bergen. Eigenlijk komt dat heerlijke plekje ook wel goed uit want ik heb, net als enkele jaren geleden in Cambodja, hevige hoestbuien en flinke koorts gekregen, mogelijk door de airconditioning. Dus een paar dagen zeer rustig aan doen, lijkt wel verstandig. Overigens is de koorts,op het moment dat ik dit schrijf, al weer min of meer verdwenen. En ook Dinie vindt t heerlijk om even aan lezen toe te komen. Intussen toeren wij hier op een felgekleurd scootertje er lustig op los. ‘t Blijft echter wel oppassen want de wegen zijn ronduit slecht. Soms zitten er gaten van zo’n 10/15 cm in de weg. Kom je daarin dan is de kans groot dat je over de kop slaat en een ziekenhuis is hier ver te zoeken…..De omgeving hier is overigens werkelijk prachtig: karstbergen sieren het gezichtseinder. Door de , in de loop der eeuwen weggesleten, kalkafzettingen hebben de bergen heel bijzondere vormen gekregen. Aan de voet van dit berglandschap rijstvelden, die op dit moment helaas slechts afgestorven rijstplantjes te zien geven: het is immers winter hier. Maar de waterbuffels doen zich desondanks te goed aan de rijstplantjes. De temperatuurverschillen zijn opvallend groot: overdag zo’n 26 tot 29 graden maar ‘s nachts daalt de temperatuur 14 en morgen zelfs tot 9 graden. Dus ‘s nachts houden we elkaar warm (de huizen hebben immers geen verwarming). Geen onprettige omstandigheden dus…..
[userId] => 430667
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090572
[countryId] => 102
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 148
[author] => Peter en Dinie
[cityName] => Vangviang
[travelId] => 528208
[travelTitle] => 2023 Vietnam-Laos
[travelTitleSlugified] => 2023-vietnam-laos
[dateDepart] => 2023-01-03
[dateReturn] => 2023-02-25
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/094/853_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/430/667_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => vang-vieng-karstbergen-en-spaghetti-carbonara
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-19
[title] => Laatste dag Laos ..
[message] => Dag 14,
Ons huidige hotel ligt meteen aan de oever van de Mekong. Vanuit ons hotel konden we zo in ons bootje stappen voor onze excursie van vandaag,
Om 08.30uvaarden we stroomafwaarts richting het “Somphamith waterfall park”.
Maar voordat we daar waren moesten we, na een boottocht van anderhalf uur,in een erg gedateerd “busje”. In onze ogen rijp voor de sloop, maar hier rijden ze er nog mee! De weg naar de watervallen was een enorme hobbelige weg, maar na een rit van ongeveer 20 minuten waren we op de plek van bestemming.
De watervallen waren schitterend en lagen in een prachtige omgeving. Na anderhalf uur genoten te hebben stelde Wim voor onderweg te lunchen. De lunch nam wat meer tijd in beslag dan we verwachtten. Het opnemen van bestellingen en het juiste afleveren is hier problematisch. Ze zijn hier niet zo handig in. Ze hebben ook nog niet bedacht de tafels een nummer te geven en daar de bestelling aan te koppelen!
Eindelijk waren we weer onderweg naar de boot. Deze keer alleen een oversteek naar de andere zijde van de Mekong. De boottocht had anders stroomopwaarts 3 uur in beslag genomen! Onze chauffeur stond keurig klaar met de bus: een kwartiertje later waren we weer terug in ons hotel. We kunnen terugkijken op een mooie dag.
Morgen steken we de grens naar Cambodja over. We laten ons verrassen!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090552
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 39
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-dag-laos
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-18
[title] => Richting Khong eiland ..
[message] => Dag 13,
Vanochtend hadden we een vrije ochtend. We zijn vroeg op pad gegaan.Om 12.30uvertrekken we richting Khong eiland. Tijdens de wandeling zagen we allereerst een christelijke kerk. Deze zijn zeldzaam in Laos. Ook een bezoek gebracht aan de Wat Luang, de belangrijkste tempel in deze provincie. Ook een bijzonder mooie tempel!
Tussendoor lekker koffie gedronken en broodjes gehaald voor de lunch.
We zijn op tijd vertrokken naar onze volgende bestemming, waar we 2 nachten zullen verblijven. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Champassak, de Wat Phu. Dit complex bevindt zich op een plek die door ten minste drie culturen als heilig werd beschouwd. Het complex wordt ook wel de Angor Wat van Laos genoemd. Als je het terrein betreedt, zie je de resten van paleizen die de koningen van Champassak tegen het eind van hun dynastie hebben gebouwd. Vanwege de godheden die er zijn afgebeeld werd het rechter paviljoen volgens sommigen gebruikt door mannen en het linker door vrouwen. Alleen het eerste paviljoen is toegankelijk voor bezoekers. Het was een behoorlijke klim. Een kronkelig pad achter de tempel voert naar twee interessante beeldhouwwerken van een krokodil en van een olifant. Ook een “footprint” van Boeddha is hier te vinden. Dit laatste deel van de klim hebben Henk en Henry vol trots volbracht.
Vervolgens vervolgden we onze rit richting hotel. Wel een tweetal plas stops, waarvan er één zo vies was dat je je gedachten maar op iets anders moest richten! Ikzelf deed een deur open, die ik meteen weer heb gesloten omdat er een beest in het toilet aan het rondspringen was!
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090551
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 37
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Không
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,khng
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => richting-khong-eiland
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reismeemethenry
[datePublication] => 2023-01-17
[title] => Savannakhet naar Pakse ..
[message] => Dag 12,
Onze volgende bestemming is Pakse. Om 06.30uzaten we aan ons ontbijt. Iedere dag is het ontbijt ongeveer hetzelfde: toast, gebakken eieren, scrumbled eggs, jam, koffie, thee, sapje en fruit (banaantjes, dragonfruit en meloen).
Om 07.15u gingen we op weg naar Pakse, afstand 250 km. De gemiddelde snelheid ligt hier, afhankelijk van de kwaliteit van de weg, aanzienlijk lager dan bij ons.
Voordat we Savannakhet definitief verlaten, brengen we nog eerst een bezoek aan de Ing Hang Stupa, de op één na heiligste plaats in Zuid Laos.
Daarna vervolgen we onze reis. Onderweg maken we een stop in een dorpje, dat bekend staat om de gegrilde kip. Zodra er een grote tuc tuc stopt vliegen de verkoopsters op het busje af om hun waar aan te bieden. Voor ons een zeer rare manier om je kipjes aan de man/vrouw te brengen.
Rond het middaguur kwamen we aan in Pakse. Wim wist nog een adres waar je lekkere koffie en broodjes kon scoren. Na de lunch vertrokken we richting het “Bolavenplateau” waar verschillende watervallen te bezoeken zijn. Een rit van ongeveeer 30 km. De eerste waterval die we bezochten was de “Tadfane”, gelegen midden in de jungle. Hier zie je planten groeien, die bij ons als kamerplant verkocht worden, en orchideeën. Het lag in de bedoeling om slechts één waterval te bezoeken, maar we hadden nog wat tijd over, dus ook nog naar een tweede waterval een paar kilometer verderop. Ook deze was prachtig! Vlak bij de uitgang zat een familie van een bergstam die bereid was met ons op de foto te gaan.
Na aankomst in het hotel de stad in gegaan om wat te eten.
We kunnen terugkijken op een mooie dag!
grt,
Henry, Henk en Anneke
[userId] => 411878
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090550
[countryId] => 102
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 48
[author] => Anneke en Henk en Henry
[cityName] => Pakxe
[travelId] => 528047
[travelTitle] => Rondreis Laos & Cambodja
[travelTitleSlugified] => rondreis-laos-cambodja
[dateDepart] => 2023-01-06
[dateReturn] => 2023-01-28
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/laos,pakxe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/411/878_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => savannakhet-naar-pakse
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Muang Xai - Laos 
