Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Irak
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (irak)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /irak/reisverslagen/p/1/page/3
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => irak/reisverslagen/p/1/page/3
[_params:protected] => Array
(
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 3
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /irak/reisverslagen/p/1/page/3
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => irak/reisverslagen/p/1/page/3
[_params:protected] => Array
(
[controller] => irak
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 3
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => irak
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 5
[countryId] => 90
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Irak
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 148909
[username] => guidopng
[photoRevision] => 40
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_50x50.jpg?r=40
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/148/909_105x105.jpg?r=40
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => libanon
[currentCountryName] => Libanon
[currentCountryIsoCode] => lb
[currentCountryId] => 104
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[countryName] => Noord-Korea
[countryIsoCode] => kp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[countryName] => Zuid-Korea
[countryIsoCode] => kr
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[countryName] => Turkije
[countryIsoCode] => tr
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[countryName] => Jordanië
[countryIsoCode] => jo
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[countryName] => Syrië
[countryIsoCode] => sy
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[countryName] => Zuid Sudan
[countryIsoCode] => ss
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => ug
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[countryName] => Tanzania
[countryIsoCode] => tz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[countryName] => Rwanda
[countryIsoCode] => rw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[countryName] => Ethiopië
[countryIsoCode] => et
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[countryName] => Mozambique
[countryIsoCode] => mz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[countryName] => Oman
[countryIsoCode] => om
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[countryName] => Zimbabwe
[countryIsoCode] => zw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[countryName] => Kenia
[countryIsoCode] => ke
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[countryName] => Madagascar
[countryIsoCode] => mg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[countryName] => Zambia
[countryIsoCode] => zm
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[countryName] => Pakistan
[countryIsoCode] => pk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[countryName] => Azerbeidjan
[countryIsoCode] => az
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[countryName] => Iran
[countryIsoCode] => ir
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[countryName] => Libanon
[countryIsoCode] => lb
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[countryName] => Oekraïne
[countryIsoCode] => ua
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[countryName] => Jemen
[countryIsoCode] => ye
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[countryName] => Palestina
[countryIsoCode] => ps
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => Guido Versloot
[firstName] => Guido
[reportsCount] => 120
[travelsCount] => 14
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 147375
[username] => feikjeveenstra
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => irak
[currentCountryName] => Irak
[currentCountryIsoCode] => iq
[currentCountryId] => 90
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
)
[name] => Feikje Veenstra
[firstName] => Feikje
[reportsCount] => 152
[travelsCount] => 1
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 463913
[username] => feikjeinkoerdistan
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => irak
[currentCountryName] => Irak
[currentCountryIsoCode] => iq
[currentCountryId] => 90
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => Feikje Veenstra
[firstName] => Feikje
[reportsCount] => 10
[travelsCount] => 2
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 125
[date] => 2025-05-19
[title] => Zo gebruik je je sim only-abonnement zonder zorgen in het buitenland
[text] =>
Op reis wil je maar één ding: vrijheid. Vrijheid om te verdwalen in een onbekende stad, om last minute een andere route te nemen, om die zonsondergang meteen te delen met vrienden thuis. Maar ja, zonder mobiel bereik of een stevige databundel is die vrijheid soms ver te zoeken. Gelukkig is er een oplossing die verrassend simpel én voordelig is: sim only
In dit artikel nemen we je mee in de wereld van sim only-abonnementen voor reizigers. Niet te technisch, gewoon handige tips waar je écht iets aan hebt als je binnenkort op pad gaat.
Wat is sim only ook alweer?
Een sim only-abonnement betekent dat je alleen betaalt voor je mobiele bundel: belminuten, sms en data. Je krijgt dus geen toestel, wat het abonnement meestal een stuk goedkoper maakt. Ideaal als je al een goede telefoon hebt en liever je geld uitgeeft aan leuke dingen – zoals een extra nachtje in dat charmante B&B in Toscane.
Waarom is sim only zo handig voor op reis?
Een sim only is voor buitenlandgebruik vooral aantrekkelijk vanwege de flexibiliteit en controle. Alle Nederlandse providers bieden sinds 2017 EU-roaming aan, wat betekent dat je in veel Europese landen gewoon je bundel kunt gebruiken zonder extra kosten.
Dat betekent: geen gedoe met lokale simkaarten, geen onverwachte roamingfacturen, en gewoon bereikbaar blijven met je eigen nummer. Even de weg zoeken op Google Maps, je hotel reserveren via Booking.com of een foto sturen via WhatsApp – allemaal zonder zorgen.
Waar moet je op letten voor vertrek?
- 1. Is je bundel geldig in het buitenland?
Binnen de EU is dat meestal geen probleem. Je gebruikt daar gewoon je Nederlandse bundel. Buiten de EU is een ander verhaal. Dan betaal je vaak per MB en dat kan hard oplopen. Ga je bijvoorbeeld naar Turkije, Thailand of de VS? Check dan of je provider wereldbundels aanbiedt of koop ter plekke een lokale simkaart.
- 2. Staat roaming aan op je telefoon?
Een kleine instelling, groot verschil. Ga naar je netwerkinstellingen en zorg dat ‘roaming’ is ingeschakeld. Geen zorgen: zolang je binnen de EU blijft en je bundel geldig is, brengt dit geen extra kosten met zich mee. Buiten de EU kun je roaming juist beter uitzetten, tenzij je bewust een buitenbundeloptie hebt gekozen.
- 3. Pas je bundel aan voor vertrek
Weet je dat je op vakantie meer data verbruikt dan thuis (hallo, Instagramstories en Google Maps)? Kies dan tijdelijk voor een grotere databundel. Bij veel sim only-aanbieders kun je je bundel maandelijks aanpassen. Zo blijf je flexibel én binnen budget.
Slimme bespaartips voor onderweg
Zelfs met een goede bundel is het slim om spaarzaam met je data om te gaan. Je wilt tenslotte je MB’s gebruiken om je weg te vinden, niet om automatische updates te installeren.
Hier een paar praktische hacks:
- Download kaarten van tevoren. In Google Maps kun je gebieden offline opslaan. Handig én zuinig.
- Gebruik een databesparende browser. Denk aan Google Chrome met databesparing aan.
- Schakel automatische updates uit. Zowel voor apps als je besturingssysteem.
- Gebruik WiFi verstandig. In cafés of hotels is vaak gratis WiFi, maar pas op met openbare netwerken: gebruik een VPN als je gevoelige info invoert.
Hoe zit het met bellen en voicemail?
Binnen de EU bel je ook gewoon uit je bundel. Maar let op: voicemail beluisteren in het buitenland kan extra kosten met zich meebrengen, vooral buiten Europa. Zet je voicemail dus uit als je die niet nodig hebt, of laat mensen via WhatsApp contact opnemen. Wel zo 2025.
En buiten Europa dan?
Ga je naar een land buiten de EU, dan is een sim only-abonnement minder vanzelfsprekend. Dan kun je kiezen uit:
- Een wereldbundel bij je provider. Handig voor korte reizen of als je op meerdere plekken bent.
- Een lokale simkaart. Vaak goedkoper, maar je hebt wel een simlockvrije telefoon nodig en soms wat geduld bij het activeren.
- Een eSIM. Steeds meer telefoons ondersteunen dit digitale alternatief. Zo kun je twee abonnementen tegelijk gebruiken, bijvoorbeeld je Nederlandse nummer én een lokale data-optie.
Samenvattend
Met een beetje voorbereiding is voor buitenlandgebruik een sim only een uitstekende manier om tijdens je reis bereikbaar te blijven, zonder torenhoge kosten of eindeloos zoeken naar WiFi. Je behoudt controle over je verbruik, je eigen nummer én je vakantiebudget.
Kortom: ideaal voor iedereen die met een gerust hart wil reizen – van de spontane citytripper tot de digital nomad die morgen gewoon weer inlogt op een strand in Portugal.
Wil je flexibel je bundel aanpassen, profiteren van duidelijke tarieven en gebruikmaken van een betrouwbaar netwerk? Kijk dan eens naar Simyo’s sim only – of check eerst de roaminginformatie van KPN voor een compleet overzicht van je opties.
Laat je telefoon je reismaatje zijn – niet je grootste kostenpost.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => zo-gebruik-je-je-sim-only-abonnement-zonder-zorgen-in-het-buitenland
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/125/125_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 124
[date] => 2025-05-14
[title] => Droomreis financieren? Zo beslis je of een lening de juiste oplossing is
[text] =>
Die langgekoesterde droomreis naar de andere kant van de wereld, die perfect uitgeruste camper voor een onvergetelijke roadtrip, of die essentiële professionele duikuitrusting waarmee je nieuwe onderwaterwerelden kunt verkennen. Soms lijken onze grootste reisavonturen financieel (net) buiten bereik. Sparen is een optie, maar wat als je niet langer wilt wachten om je passie te volgen? Een persoonlijke lening kan dan een interessante mogelijkheid zijn om die dromen sneller te realiseren. Maar wat houdt zo'n lening precies in en is het wel een verstandige keuze voor jouw reisplannen?
Reizen kost (vaak veel) geld
Als reiziger komen er diverse kostenposten kijken bij het plannen en uitvoeren van je avontuur. Denk hierbij aan de transportkosten, zoals vliegtickets, treinkaartjes, busreizen of de aanschaf van een eigen vervoermiddel zoals een camper of motor. Daarnaast zijn er de kosten voor accommodatie, variërend van hotels en hostels tot vakantiehuizen of de inrichting van je camper. Ook de dagelijkse uitgaven zoals eten, drinken, lokale transportkosten en toegangsprijzen voor bezienswaardigheden zijn aanzienlijk. Verder moet je rekening houden met reisverzekeringen, vaccinaties en visa. En eventuele kosten voor reisbenodigdheden zoals outdoorkleding, rugzakken of specifieke apparatuur.
Je droomreis mogelijk maken
Wanneer je niet voldoende hebt kunnen sparen voor je vertrek en ook geen opties hebt om bijvoorbeeld bij familie extra geld te lenen, kan je reis potentieel gefinancierd worden met een persoonlijke lening. Dit is een geldbedrag dat je leent van een financiële instelling en dat je in een vooraf afgesproken periode terugbetaalt, inclusief rente. Het belangrijke kenmerk is dat je het geleende bedrag in één keer ontvangt en dat de rente en de maandelijkse aflossing gedurende de looptijd van de lening vaststaan. Dit zorgt voor financiële duidelijkheid: je weet precies waar je aan toe bent en wat je maandelijks kwijt bent. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een doorlopend krediet of een creditcard, waarbij het leenbedrag flexibel is, is een persoonlijke lening specifiek bedoeld voor een bepaald doel, zoals het financieren van een reis of de aanschaf van reisbenodigdheden.
De voordelen voor reizigers en avonturiers
Voor wie de wereld wil ontdekken, biedt een persoonlijke lening een aantal aantrekkelijke voordelen. Ten eerste stelt het je in staat om een grotere uitgave in één keer te doen. Denk aan de aankoop van een betrouwbare camper die je vrijheid op de weg vergroot, of het boeken van een langdurige wereldreis waar je anders jaren voor zou moeten sparen. Ten tweede zorgt de vaste maandelijkse last ervoor dat je de kosten van je droomreis over een langere periode kunt spreiden, waardoor het beter past binnen je budget. Je hebt vooraf inzicht in je financiële verplichtingen, wat helpt bij het plannen van je reis en je financiën daarna.
Aandachtspunten bij het afsluiten van een lening
Voordat je een persoonlijke lening afsluit voor je reisavontuur, zijn er een aantal belangrijke zaken om te overwegen. Ten eerste natuurlijk de kosten. De rente is een cruciale factor; dit zijn de kosten die je betaalt voor het lenen van het geld. Vergelijk verschillende aanbieders om de meest gunstige rente te vinden. Ook de looptijd van de lening is belangrijk. Een langere looptijd betekent lagere maandelijkse lasten, maar je betaalt over de gehele periode meer rente. Kies een looptijd die past bij je financiële situatie, zowel nu als in de toekomst. Let ook goed op de voorwaarden van de lening, zoals de mogelijkheden tot vervroegde aflossing.
Verstandig lenen voor je reisdroom
Een persoonlijke lening kan een waardevol instrument zijn om je reisdromen te realiseren, mits je er verstandig mee omgaat. Bepaal vooraf nauwkeurig hoeveel geld je nodig hebt en leen niet meer dan noodzakelijk. Maak een realistisch terugbetaalplan en zorg ervoor dat de maandelijkse lasten comfortabel binnen je budget passen, ook tijdens en na je reis. Overweeg of er wellicht andere spaarmogelijkheden zijn of dat je bepaalde uitgaven kunt uitstellen. Een weloverwogen beslissing zorgt ervoor dat je met een gerust hart op avontuur kunt gaan, zonder onnodige financiële zorgen achteraf.
Geld lenen bij familie of vrienden kan flexibeler zijn en minder kosten met zich meebrengen, maar het is belangrijk om duidelijke afspraken te maken over de terugbetaling om relaties niet onder druk te zetten. Een goed gesprek en heldere afspraken kunnen veel financiële stress achteraf voorkomen.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => droomreis-financieren-zo-beslis-je-of-een-lening-de-juiste-oplossing-is
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/124/124_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 123
[date] => 2025-04-07
[title] => Op pad met je mountainbike: de mooiste routes om te ontdekken
[text] =>
Mountainbiken is de perfecte manier om de natuur te verkennen, je hoofd leeg te maken en jezelf fysiek uit te dagen. Of je nu houdt van technische trails vol boomwortels en rotsen of liever lange, glooiende bospaden rijdt, er is altijd wel een route die bij jouw niveau past. In Nederland en daarbuiten zijn er talloze geweldige mountainbikeroutes te vinden. Pak je fiets, trek je helm strak en ontdek deze toffe plekken om te rijden!
Mountainbikeroutes in Nederland
Je hoeft echt niet naar het buitenland om mooie trails te rijden. Nederland heeft verrassend veel gave MTB-routes, van snelle singletracks tot uitdagende klimmetjes. De Utrechtse Heuvelrug is bijvoorbeeld een hotspot voor mountainbikers. Denk aan routes zoals die van Amerongen en Leersum, die bekendstaan om hun technische secties en snelle afdalingen. Ook in het zuiden van het land vind je fantastische trails. Denk aan in Zuid-Limburg, waar je bijna een buitenlands gevoel krijgt door de steile hellingen en smalle paadjes. Liever iets minder uitdagend? Dan zijn de routes op de Veluwe perfect, met lange, goed onderhouden tracks door de bossen.
Mountainbiken in het buitenland
Heb je zin in een echt avontuur? In landen zoals Duitsland, België en Frankrijk vind je geweldige mountainbike gebieden. De Ardennen zijn bijvoorbeeld ideaal voor een weekendje weg, met routes die je langs ruige rotsen en diepe dalen voeren. Duitsland heeft de Eifel en het Zwarte Woud, waar je eindeloos kunt klimmen en afdalen. Voor wie echt een uitdaging zoekt, is de Alpenregio dé plek. In gebieden zoals de Franse Alpen of het Oostenrijkse Tirol vind je spectaculaire downhill-trails en bikeparks waar je je grenzen kunt verleggen.
De juiste uitrusting voor elke rit
Een goede mountainbike is natuurlijk essentieel, maar er is meer waar je aan moet denken. Draag altijd een stevige helm en, als je technische trails rijdt, kniebeschermers en handschoenen. Een comfortabele, ademende outfit maakt het fietsen een stuk fijner, vooral als je langere tochten maakt. Vergeet ook niet een basis reparatieset mee te nemen: een multitool, een reserve binnenband en een fietspomp kunnen je dag redden als je een lekke band krijgt. En water! Niets is zo vervelend als dorst krijgen midden op een lange route.
Mountainbike verzekeren: nodig of niet?
Een mountainbike kan een flinke investering zijn, zeker als je een high-end model rijdt. En helaas zijn mountainbikes ook populair bij dieven. Daarom kan het verzekeren van je mountainbike best slim zijn. De meeste verzekeringen dekken diefstal, maar je kunt vaak ook kiezen voor een uitgebreidere dekking die schade door vallen of transport meeneemt. Let goed op de voorwaarden: sommige verzekeraars eisen bijvoorbeeld dat je fiets in een afgesloten ruimte staat als je hem thuis bewaart. Als je regelmatig in het buitenland fietst, is een verzekering met internationale dekking een aanrader.
Techniek en vaardigheden verbeteren
Mountainbiken is meer dan gewoon fietsen over een bospad. Hoe beter je techniek, hoe soepeler je rijdt en hoe leuker de trails worden. Wil je sneller en veiliger afdalen? Oefen dan je lichaamspositie en leer hoe je remmen optimaal gebruikt zonder grip te verliezen. Bochtenwerk is ook belangrijk: kijk altijd vooruit, houd je gewicht laag en leer je fiets te "leunen" in plaats van te sturen. En niet vergeten: hoe beter je conditie, hoe makkelijker de beklimmingen worden!
Respect voor de natuur en medefietsers
Mountainbiken is fantastisch. Maar het is belangrijk om rekening te houden met andere gebruikers van de paden. Blijf op de aangegeven routes, voorkom onnodige erosie en geef wandelaars en andere fietsers de ruimte. Veel MTB-trails worden onderhouden door vrijwilligers. Dus respecteer het werk dat zij doen door netjes te rijden en geen rommel achter te laten. Hoe beter we met de natuur omgaan, hoe langer we kunnen genieten van mooie routes!
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => op-pad-met-je-mountainbike-de-mooiste-routes-om-te-ontdekken
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/123/123_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
)
[countryId] => 90
[countryName] => Irak
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053877
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-26
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen voor bezoek uit Nederland
[message] => Het einde van het schooljaar van onze kinderen nadert en de drukte neemt daarmee toe. Ronak zit als senior in Grade 12, haar laatste jaar. Er volgt elk jaar voor de seniorklas een boomplantdag en een afstudeerfeest. Beide zijn grote "happenings" en Ronak wilde graag dat ook mijn ouders daarvoor zouden overkomen uit Nederland. Sowieso komt Rebaz ook mee en dus ben ik me ondertussen aan het voorbereiden. Extra boodschappen moeten worden gehaald en zo rijden Ronak, die momenteel door haar examens niet meer dagelijks naar school hoeft, en ik naar Family Mall.
Het winkecentrum heeft zo'n vier of vijf parkeergarages. De rij auto's voor de voorste parkeergarage is mij te lang en ik rij door naar de ene die uitkomt in het nieuwe deel van Family Mall, vlakbij Centre Point. Auto's die een van de parkeergarages binnen willen, worden gecontroleerd door een bewaker. De beste man heeft net mijn kofferbak weer dichtgegooid en vertelt me dat ik mag doorrijden, als mijn neus begint te kriebelen. Aangezien de bewaker inmiddels naast mijn geopende autoraam staat, probeer ik het niezen tegen te houden. Er bestaan mensen die zo'n heel schattig niesje eruit kunnen gooien, maar de mijne komen meestal behoorlijk luidruchtig en dramatisch eruit. Ik hou me in en rij door.
De ingang van de parkeergarage is smal en van beton gemaakt. Ik rij net op de steile helling naar beneden als mijn nies ontsnapt. Doordat ik nog geen tijd heb gehad mijn autoraam te sluiten, hoor ik mijn toch al luidruchtige nies echoen in de parkeergarage. Alsof ik door een megafoon sta te niezen. Zo luid klinkt het. Verschrikt kijken Ronak en ik elkaar aan en met het besef dat de bewaker mij ongetwijfeld heeft gehoord (en met hem vele anderen), barsten we uit van het lachen. Geloof me, dat was best genant.
Nu mijn ouders ons bijna komen bezoeken, doen we ondertussen ons best het huis en de tuin zoveel mogelijk vrij te maken van gevaarlijk ongedierte. We leven nu eenmaal in een gebied met slangen, kameelspinnen, schorpioenen en de giant desert centipedes (de ongeveer 20 centimeter lange woestijnduizendpoten), dus met een bepaalde regelmaat zien we wel eens wat voorbij komen. Meestal in de tuin. Minder vaak in huis.
Een week of 2 geleden had de tuinman alweer een babyslang gevonden in hun huis. Verstopt onder de verwarming op wieletjes. In dikte volgens mij nog geen centimeter in doorsnee, maar de lengte zat toch zeker in de buurt van de 30 centimeter. Moet eerlijk zeggen dat het een schatting is, omdat ik er geen lineaal naast leg.
Zijn vrouw, onze oppas, is er als de dood voor. Terwijl de tuinman en ik op onze hurken bij de babyslang zitten, staat zij iets van 20 meter verderop aan het andere eind van de tuin. Uiteindelijk heeft de tuinman het beestje in een plastic flesje meegenomen en op een veld verderop vrijgelaten.
Een week geleden zag Shayan twee van die grote woestijnduizendpoten in onze tuin. Volgens mij is een beet ervan erg pijnlijk en ook giftig, maar hoeft het niet per se dodelijk te zijn.
Ik ben voor veel dieren niet bang, maar het is toch wel even oppassen met het ongedierte. Zo was ik eergisteren aan het zwemmen, terwijl Kani rond het zwembad liep. Op een gegeven moment raakte ze de muur aan, waarvan ik wist dat de tuinman daar (vanwege het ongedierte) de avond ervoor vergif op had gespoten. "Ga je handen wassen," riep ik vanuit het zwembad naar Kani. Ze liep richting de grote badkamer die grenst aan het terras en waar je via een schuifdeur naar binnen kunt gaan. Plotseling hoorde ik haar van afschuw gillen en achteruit lopen, terwijl ze naar iets op de grond staarde. Ik keek naar de plek waar zij keek en zag iets bewegen. Vanuit mijn positie, zo'n 3 meter ervandaan, leek het net op zo'n bloemenpluisje, zoals je dat wel eens van gedroogde paardenbloemen ziet. "Dat is niks," zei ik, maar Kani bleef achteruit lopen en gaf nog een gilletje. Ineens besefte ik dat het misschien toch meer was dan het leek en trok mezelf aan de rand van het zwembad omhoog. Het "pluisje" bleek een zandkleurige babyschorpioen! Ik had niks bij me om hem te doden en vertelde Kani de tuinman te roepen, terwijl ik de schorpioen in de gaten hield. Helaas kroop de schorpioen door een kleine opening in het silicoon onder de schuifdeurkozijn, voor de tuinman arriveerde. Uiteindelijk heeft hij wat van de siliconen eruit gepeuterd met een lang mes en schroevendraaier in de hoop dat we hem alsnog konden vinden, maar de vogel was gevlogen. Het laatste wat we konden doen, was vergif strooien langs het schuifdeurkozijn.
Natuurlijk zat het gedoe met de ontsnapte schorpioen me niet echt lekker. Toen ik gisterochtend iets uit de kast onder de trap moest halen, was ik dan ook extra alert, omdat er onder die kast een opening zit die voldoende groot is voor volwassen schorpioenen, duizendpoten en kameelspinnen, maar te klein is om een dweil er onderdoor te halen. Argwanend tuurde ik naar de opening, toen mijn oog een onregelmatigheid opmerkte. Ik zag iets zwarts en herkende de segmenten van de staart van een schorpioen. Als we de lokale bevolking moeten geloven (en zij zullen het vast beter weten dan ik) is de zwarte schorpioen giftiger dan de gele en op internet las ik dat schorpioenen met kleine scharen giftiger zijn dan die met grote scharen. De ene onder de kast was zwarter dan zwart en had niet noemenswaardig grote scharen. Gebaseerd op de informatie die ik had, was deze dus enorm giftig en dodelijk. Ik griezelde ervan. Gelukkig had ik al snel door dat de schorpioen op zijn zij lag en dood was, maar het idee alleen al.
De tuinman en ik vermoeden dat de schorpioen van buiten is gekomen en door het gespoten gif rondom het huis (en de tuin) bedwelmd is geraakt en daar onder de kast dood is neergevallen. En ja, ik wil zeker (met mijn schoenen aan) nog even deze kasten verschuiven om te zien of er nog meer enge beesten zich eronder verschuilen.
In de serre wilde ik met het oog op enge beesten het ook wat meer opgeruimd hebben. Er stonden teveel stoelen en nog een kinderwagen die ik destijds voor Shayan en Kani had gebruikt en die nu nutteloos in de serre stond. Ik vroeg de tuinman en de oppas de stoelen en de kinderwagen weg te halen en ook direct wat kasten te verschuiven. Hoewel ik had verwacht dat ze het pas de volgende ochtend zouden doen, waren ze 's avonds laat nog aan het opruimen geslagen.
De volgende ochtend deed ik een ronde door de serre en zag tot mijn afschuw een dikke kameelspin dood liggen op de plek waar voorheen een van de kasten had gestaan. En dat zijn beesten iets groter dan de palm van mijn hand (zonder de vingers).
Inmiddels is de serre ook volledig schoongespoten en is het er weer fris en fruitig en door het minder aantal stoelen is het ook makkelijker schoon te houden. Hoewel de ruimte onder de kasten altijd een mooi verstopplekje zal blijven voor ongedierte.
De week begint hier op zondag en vanmorgen wilde ik net de kinderen weer naar school brengen. De auto staat aan de straat en ik had alle kinderen door de poortdeur gelaten, de autodeur opengedaan, waarop iedereen, behalve ik, in de auto was gaan zitten, toen ik ineens naast mij op de grond keek. Misschien zag ik onbewust iets bewegen. Een gigantische kameelspin met een doorsnee van zo'n 10 centimeter zat levend en wel op nog geen twintig centimeter van mijn voeten vandaan. "Kameelspin!" riep ik uit. De kinderen die al in de auto zaten, sprongen van nieuwsgierigheid op. "Waar? Waar?" Ik gooide de autodeur weer open, zodat ze hem wat beter konden zien. Shayan, die helemaal aan de andere kant van de auto zat, sprong er weer uit om zo alles beter te kunnen bekijken. Hij pakte een steen van ongeveer dezelfde grootte als de spin en rolde deze over de grond. De steen raakte de kameelspin vol, maar rolde verder en het leek hem niet te hebben verwond. Als reactie gooide de kameelspin dreigend zijn twee voorste poten omhoog. Blijkbaar klaar om de strijd aan te gaan. "Rustig staan blijven en niet bewegen," zei ik tegen Shayan, terwijl ikzelf half tussen de spin en Shayan in stond. Kameelspinnen kunnen 15 kilometer per uur halen. Nu zijn we geen van allen ooit aangevallen door een kameelspin, hoewel we er toch al wel tientallen hier hebben gezien, maar het idee. Oplettend hield ik de spin in de gaten. Hij bleef staan waar hij stond, met zijn poten nog steeds omhoog. Na een minuut of twee ontspande hij zijn poten wat en zette ze langzaam terug op de grond. "Ga terug in de auto," zei ik tegen Shayan, terwijl ik het beest in de gaten bleef houden. Ik belde ondertussen de tuinman van bed en liep om de hele auto heen om zo de bestuurderskant te openen. De tuinman kwam al vrij snel aanlopen en doodde de kameelspin door erboven op te gaan staan. Voor de enge-dierenliefhebbers kan het wat cru aandoen en veel andere spinnensoorten wil ik ook best relatief gezond vrijlaten, maar een kameelspin is andere koek. Zijn beet is niet dodelijk, maar wel enorm pijnlijk en de wond kan gemakkelijk ontstoken raken doordat rottend vlees van zijn prooi aan zijn kaken kan blijven hangen. Ver buiten onze tuin en het huis zal ik hem zeker niet doden, maar deze zat praktisch pal voor de poortdeur en zou zonder moeite onder de poortdeur binnen kunnen komen naar onze tuin. Geen prettige gedachte.
Normaal hebben we niet zoveel last van al die griezelige beesten, maar dit jaar hebben we door de regen pas laat vergif kunnen spuiten. Enig ongedierte zal hierdoor al de kans hebben gezien onze tuin binnen te komen. Bovendien waait het de laatste tijd ook wel eens hard, waardoor schorpioenen ook meer te voorschijn komen.
Inmiddels hebben we dus aardig opgeruimd voor als mijn ouders komen en hebben ook de stoelen en de kinderwagen, die zo nutteloos in de serre stond, een bestemming gekregen. De meeste stoelen hadden we buiten de poort gezet en zijn meegenomen door anderen. Dat scheelt weer. De oppas wilde wat andere stoelen en de kinderwagen aan haar broer meegeven. De broer had zelf geen kleine kinderen en wist ook niet direct aan wie hij het wel moest geven, maar hij zou er wel een plekje voor vinden, zei hij. Maar hoe ze ook probeerden, het lukte ze niet de kinderwagen kleiner te maken, zodat hij in de kofferbak van de broer zou passen. "Dan blijft ie maar hier," hadden ze gedrieen besloten.
Vanmorgen had de tuinman de kinderwagen, nog steeds volledig uitgeklapt, aan een toevallige voorbijganger aangeboden. "Ik wil hem graag geven aan een weduwe met drie kleine kinderen," zei de voorbijganger. Opnieuw probeerde de tuinman de kinderwagen in te klappen en ditmaal zonder enig probleem.
"Het heeft zo moeten zijn," zei de oppas vanmorgen tegen mij. "Die kinderwagen krijgt nu vast een heel goede bestemming. Dat hij bij mijn broer niet wil inklappen en bij de voorbijganger wel." Zij zag overduidelijk een teken in het lot.
Nadat ik Ronak al vroeg van school heb gehaald, ga ik naar Erbil voor de laatste boodschappen. Eenmaal daar krijg ik van Ronak een berichtje dat het geld dat we inmiddels al hebben betaald voor haar afstudeerfeest terug gegeven zal worden aan alle leerlingen van Grade 12. Een van de vaders van de leerlingen, heeft besloten alle kosten op zich te nemen. Aanvankelijk was er binnen hun familie het plan om te betalen voor alle kinderen van martelaren (shahid); van wie de vaders als peshmerga zijn omgekomen tijdens het vechten voor het land. Helaas zijn er best veel kinderen van martelaren in hun klas. Uiteindelijk besloot de vrijgevige vader voor alle ruim 90 leerlingen te betalen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 700
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-voor-bezoek-uit-nederland
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053419
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-20
[photoRevision] => 0
[title] => Autoband verwisselen en een eindje rijden
[message] => Afgelopen donderdagochtend was ik vanuit school direct doorgereden naar een van de supermarkten langs de autoweg. Gelukkig had ik geen diepvriesproducten gekocht, want toen ik bij bij de auto terug kwam, bleek mijn linkerachterband leeg. Ik plaatste de boodschappen in de auto en liep terug de winkel in naar de kassiere die me even daarvoor nog geholpen had. Er stond nu een oudere man bij zijn kassa.
"Kan ik je helpen?" vroeg de kassiere, toen hij mijn kant op keek. "Mijn band is leeg," antwoordde ik. Nadat de oudere klant geholpen was, verliet hij zonder twijfel zijn werkplek achter de kassa, zo druk was het niet zo vroeg in de ochtend tijdens de Ramadan en er waren nog andere collega's in de buurt, en liep met mij mee naar mijn auto die voor op de parkeerplaats stond.
Hij strekte zijn hand uit naar mij en ik overhandigde hem de autosleutel. Hij opende de kofferbak, haalde het reservewiel en het gereedschap uit mijn auto en keek even in mijn richting: "Komt goed. Ik zal het wiel verwisselen."
De beste man zette de krik onder de auto, haalde de bouten los en trok het wiel eraf. Vervolgens haalde hij zo'n elektrische pomp voor autobanden uit zijn eigen auto. Hij zette het reservewiel erop en de bouten weer vast. "Dat is alleen maar voor even. Je moet wel het andere wiel laten maken en er weer op laten zetten," waarschuwde hij, terwijl hij de lege band rondrolde om te bekijken wat de oorzaak van het lek was. Hij wees naar een spijker die diep in het wiel vastzat. "Ik zal proberen de band zelf te maken," zei hij en trok de spijker eruit. Van een soort rode staafvormige pasta kneedde hij om een metalen pin heen en drukte het in de band. bij het terugtrekken van de metalen pin, bleef de rode massa in het wiel steken. Hij liep terug naar zijn auto en kwam terug met een gebruikt flesje water. Van het resterende water gooide hij wat over de rode pasta in het wiel heen. De band werd opgepompt en hij wilde het wiel terugplaatsen aan de auto, toen we ineens een zacht gesis hoorden. Blijkbaar was het niet voldoende afgedicht.
"Ik breng je wiel naar daar," hij wees terug de winkel in en ik vermoedde dat "daar" betekende "achter de winkel".
De kassiere gooide mijn autoband op een van de winkelwagens van de supermarkt en reed er mee de winkel in. Ik besloot op mijn gemak plaats te nemen op de bovenste tree van het kleine trappetje voor de winkel.
Een minuut of 6 later lieten eerst de andere winkelmedewerkers zich zien. "Hij komt er weer aan," deelde een van hen mij mee. En inderdaad, kort daarna kwam de kassiere met mijn autoband terug. Het gesis was verdwenen, dus hij haalde mijn reservewiel er weer af en plaatste de oorspronkelijke band op zijn plaats.
Al met al was er ongeveer drie kwartier tot een klein uur voorbijgegaan. Zoveel moeite had deze man voor mij gedaan, zodat ik weer de weg op was geholpen.
In de middag had Kani haar concert en reden Ronak en ik, de rest van de kinderen was nog niet vrij, naar school, toen we bij het controlepunt van school stopten. De peshmerga controleerde zoals gebruikelijk onze auto. "Jouw band is leeg," zei hij. Ik bedankte hem vriendelijk en reed voorzichtig de heuvel naar de achteringang van school op. Daar staan blijven bij de peshmerga was namelijk geen optie, omdat deze weg niet geblokkeerd mag worden.
Het was te laat om het wiel te vervangen, dus ik parkeerde de auto en liet hem even voor wat het was. "Ga je hem niet vervangen?" vroeg Ronak verbaasd. "Nee, de band is straks ook nog wel leeg," zei ik droogjes, "We gaan eerst naar het concert."
Het concert was weer erg leuk, zoals altijd. Deze keer van de tweede kleuterklas waarin Kani dit jaar zit. Het hele schooljaar oefenen ze voor het concert en hier en daar had ik al wat danspasjes van Kani gezien, toen ze thuis aan het oefenen was.
Kani en haar klasgenoten droeg Duitse klederdracht. Tenminste, dat moest het voorstellen. Het deed mij persoonlijk meer denken aan Oostenrijk, maar het stond haar beeldig.
Ruim een uur later was het concert afgelopen en liepen we terug via het pad tussen drie van de klassengebouwen en het basketbalveld.
"Mogen we haar op foto zetten?" riep een van de schoolmedewerkers ons na. Er waren nog twee mannen bij hem, waarvan een blijkbaar de schoolfotograaf was. Er werden diverse foto's geknipt. Van Kani alleen, met Ronak erbij en ook met mij.
Tegen de tijd dat we eindelijk weer bij de auto met de lege band kwamen, was er niemand meer. Ik opende de kofferbak en haalde het reservewiel en het gereedschap er weer uit. Ik krikte de auto omhoog en draaide de bouten los. Af en toe moest ik flink kracht zetten. Ik was net aan mijn laatste bout toe, die overigens muurvast zat, toen de chauffeur van klasgenoten van onze kinderen eraan kwam rijden. Hij draaide zijn raampje open: "Heb je een probleem met je auto? Ik kom wel even helpen." En in no time had hij zijn eigen auto geparkeerd en zat hij naast mijn lege wiel. Misschien een minuut of tien later had hij het reservewiel erop geplaatst en de lege band in mijn kofferbak teruggegooid.
Wat een service. Doe je zelfs je best het zelf te doen, word je weer geholpen. Maar eerlijk gezegd, ben ik niet anders gewend hier.
De mannen voelen blijkbaar nog steeds dat dit een mannentaak is en dat het hun verantwoordelijkheid is de vrouwen met zulke problemen te helpen.
Vanwege de Ramadan zou ik niet meer naar de garage kunnen om de band te laten repareren, dus ik besloot dat ik vrijdag een dagje rust zou nemen. Gelukkig waren Ronak en ik op woensdag al bij mijn schoonvader geweest, die weer net uit het ziekenhuis was gekomen. We hadden twee uren bij mijn schoonvader, de Ghanese hulp en een van de neven van onze kinderen gezeten. De rest van de familie was in Baharke, een dorp vlak naast Erbil, in verband met een sterfgeval binnen de familie. De neef van mijn schoonmoeder was omgekomen bij bombardementen van Turkije in het noorden, vernam ik gisteren van mijn schoonmoeder toen we opnieuw mijn schoonouders bezochtten. Ze wist niet hoe oud hij was, maar hij had 6 dochters en 2 zonen, waarvan de jongste een jaar of 8 moest zijn en de oudste getrouwd was. "Gelukkig hebben ze zijn lichaam tenminste wel snel gevonden," vertelde mijn schoonmoeder me.
Eigenlijk had Ronak afgelopen vrijdag naar Duhok gewild met mij en de andere kinderen, maar Rebaz vond het geen goed idee. Vorige week waren we uit verveling een eindje gaan rijden en hoewel ik eigenlijk eerst aan Shaqlawa dacht, besloten we niet al te ver van huis een compleet andere weg in te slaan. Naast Wlat benzinestation door Bastora en dan gewoon doorrijden. Diverse kleine dorpjes, met namen die moeilijk te onthouden waren, lagen aan weerszijden van de weg. Vooral in het begin kon je de berg Pirmam, waar Massif op ligt, goed blijven zien. Maar na een poosje waren we zo ver dat we de berg ook achter ons hadden gelaten en zagen we lavendelkleurige bloemen die op gladiolen leken aan de kant van de weg met op de achtergrond de gestrekte weilanden en heel in de verte nog een stukje berg. Ik stopte uit om foto's te maken. Het viel me op dat de sociale controle hier heel sterk was, aangezien zelfs als we gewoon in de auto reden over de weg, mensen ons opvallend nakeken. Het zou me niks verbazen als ze zouden herkennen dat onze auto daar nooit komt. Het duurde zo'n veertig minuten voor we het eind van de weg bereikten.
Met mijn niet al te beste gevoel voor richting in mijn achterhoofd rekening te houden, besloot ik op de T-splitsing rechtsaf te gaan, omdat rechtsaf naar het oosten ging en linksaf naar het westen. En in een land als hier wil je niet zomaar in Mosul uitkomen ofzo.
"Deze weg is best gevaarlijk," merkte ik al vrij snel op. Ik kende de weg niet en de vele voor mij onverwachte gaten in de weg met het tegemoet komende verkeer dat zo'n 100 kilometer per uur reed, was niet direct een prettige combinatie. Terwijl ik half zigzaggend over de weg, de gaten probeerde te ontwijken, bedacht ik me waar we naartoe zouden rijden. Ik schrok een beetje toen ik merkte dat we het checkpoint bereikten zo in de middle of nowhere. Iets na het checkpoint zou de weg weer opsplitsen, zag ik. Ik sloot aan in de ongeveer drie auto's tellende rij voor mij en reed langzaam met de rest mee tot ik de peshmerga van het checkpoint had bereikt. Ik had mijn autoraampje al open en groette de peshmerga die me teruggroette. "Spreken jullie Koerdisch?" was zo ongeveer het eerste dat hij wilde weten. Ik beaamde dat, waarop hij vroeg waar we naartoe gingen. "Eerlijk gezegd, heb ik ook geen idee. We rijden gewoon een beetje rond," gaf ik toe, "Waar gaan die wegen naartoe?" Ik knikte met mijn hoofd richting de splitsing. "Rechtdoor is niet een mooie weg," vond de peshmerga, "en linksaf gaat naar Duhok als je ver doorrijdt." Er volgde een korte stilte, omdat ik zat te denken waar ik nu heen moest gaan. "Weet je wat?" haalde de peshmerga me uit de droom, "Ga hier linksaf tot aan het water en dan kom je terug."
Nadat ik de peshmerga had bedankt en was doorgereden, moest ik toch wel even grinniken. Eigenlijk best apart dat de peshmerga ons vertelde welke weg we wel of niet moesten nemen en tot hoever we moesten rijden. Ik reed de linkerweg in, wat een enorme slingerweg door weilianden bleek te zijn. Het duurde niet lang of we zagen een nieuwe bergketen, waarvan ik geen idee had welke bergen dat moesten zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een rivier waarin een flinke stroming zat. We reden de brug over, stonden even stil lamngs de kant van de weg waar rechtsaf een zandweg naar een huis in de verte ging. Ook hier viel door de blikken van andere automobilisten en voorbijgangers die bij de met zeil overdekte winkeltjes liepen weer overduidelijk op dat we hier niet hoorden. Ik keerde de auto en reed de weg terug naar het checkpoint, zoals de pehsmerga had voorgesteld. Twee hele uren waren voorbij gegaan voor we weer vlakbij huis waren gekomen. De tijd was omgevlogen. Soms is het gewoon leuk om eens een totaal andere weg in te slaan en nieuwe dingen te ontdekken.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 204
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => autoband-verwisselen-en-een-eindje-rijden
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5052765
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-12
[photoRevision] => 0
[title] => Een hel(s)e zoektocht naar Blue
[message] => Blue, onze andere Perzische kat die al ruim twee en een halve maand niet meer is thuis geweest, leeft nog!
Ergens in de laatste twee weken van februari had ik zowel Blue als Nyla nog naar de dierenarts gebracht. Blue zat destijds vooral bij zijn heupen vol klitten (deze kater is nogal lui aangelegd en was vlak daarvoor ook al negen a tien dagen weggeweest wat zijn vacht niet echt ten goede was gekomen), zodat ik de dierenarts had gevraagd zijn heupen kaal te scheren. De dierenarts gaf zelf liever de voorkeur aan compleet kaalscheren, maar dat hadden we vorig jaar al gedaan en eerlijk gezegd, dat zag er niet uit. Niet dat kale heupen nu zo aantrekkelijk waren, maar met de borstel kwam ik met geen mogelijkheid meer door de klitten heen, dus een oplossing moest er sowieso komen en ik wilde de minst dramatische.
Een dag ofzo later was Blue weer verdwenen. Tot dan toe kwam hij altijd na een paar dagen wel weer terug, maar deze keer werden de dagen, dat we Blue niet hadden gezien, weken en de weken werden maanden. De tuinman en de oppas hadden hun vermoeden al geuit dat Blue vast zou zijn aangereden of misschien had iemand in het dorp hem wel afgemaakt, omdat ze zouden kunnen denken dat zijn kale heupen een symptoom van een of andere ziekte zou zijn.
Hoewel ik niet het gevoel had dat Blue dood zou zijn, hadden we geen bewijs van zijn leven noch van zijn dood.
Tot gisteren. De tuinman had al in de afgelopen maanden hier en daar in het dorp gevraagd of ze toevallig Blue hadden gezien en gistermiddag vertelde iemand hem dat Blue regelmatig midden tussen het afval op een leeg stuk kavel in een van de smalle straatjes van het dorp zou zitten. De tuinman reed op zijn motor naar de aangewezen plek en zag daar inderdaad Blue! Onze mooie langharige Pers zat midden tussen het afval te zoeken naar voedsel! Het is heus niet dat hij thuis niet voldoende eten krijgt. We hebben altijd een bak met droge brokjes klaarstaan. Zoveel dat zelfs zwerfkatten 's nachts stiekem een graantje ervan meepikken. Dat eten zal het niet zijn geweest. Grote kans dat hij wel door de paartijd zoveel van huis weg is gebleven. Blue is namelijk nog niet gecastreerd. Ik acht de kans daarom veel groter dat Blue gewoon te lui is om steeds van ons huis aan de rand van het dorp naar het dorp zelf te lopen om daar op zoek te gaan naar gewillige poesjes.
Hoe dan ook, de tuinman zag Blue dus tussen dat afval zitten, riep hem, maar Blue besloot er vandoor te gaan. Natuurlijk probeerde de tuinman hem te vangen, maar Blue was nog niet bereid zijn nieuwe leven als straatkat op te geven.
Toen ik even later thuis hoorde dat Blue blijkbaar nog leefde, besloten de tuinman en ik samen opnieuw naar het dorp te gaan. Het was net na Iftar (de avondmaaltijd in de Ramadan die het vasten verbreekt) en vlak voor zonsondergang, toen wij de auto aan de kant van het smalle straatje parkeerden en de straten doorliepen, op zoek naar de inmiddels weer spoorloos verdwenen Blue.
Ruim een uur struinden we door de straten, doorzochten we huizen die nog in aanbouw waren, maar waar aan het hoge gras en het vele afval te zien was dat de bouw al maandenlang dan niet jarenlang was stopgezet. Toen we al weer in de auto zaten en heel langzaam op weg naar huis reden, zag ik plotseling een langharige kat aan de kant van de straat lopen. Prompt bracht ik de auto tot stilstand, de tuinman sprong vast uit de auto en ik volgde al snel. De kat zat achter een auto, verdween de weg over onder een flinke kier in een poortdeur, liep over de poortmuur om vervolgens bij een ander huis weer in de tuin achter de muur te verdwijnen. De poortdeur in deze muur leidde naar een trap in de tuin, wat we overigens pas konden zien, toen we ons een stukje omhoog trokken aan de deur en over de rand keken. Daar zat de kat, op de trap. Maar hoewel het een langharige kat was en de kleuren in ieder geval zo in het schemer aardig overeenkwamen met Blue, was zijn gezicht anders. De neus was te lang. Dit was niet Blue. We braken onze zoektocht in de avond af, omdat het toch te donker was om nog goed te kunnen zien.
In de ochtend, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, ondernamen we een nieuwe poging. We reden het straatje weer binnen. Aan weerszijden poortmuren met ieder een eigen design en daarachter de typische Koerdische of Irakese huizen, zoals je ze zou verwachten als je het sprookjesboek van Aladin openslaat. De tuinman en ik waren de betonnen straat al compleet uitgelopen, via een paralel straatje terug gekomen en zaten inmiddels met onze rug tegen een van de poortmuren vlakbij de leegstaande kavel waar hij de dag ervoor Blue in het afval had gezien.
In zo'n dorp als Mala Omar kent iedereen elkaar en de sociale controle is bijzonder hoog. Natuurlijk vielen wij daar enorm op. Een oudere vrouw zat met een paar kleine jongens op de verhoogde stoep voor haar huis. Vanzelfsprekend had ze ons allang gezien. Ongeveer honderd meter verderop, aan het einde van de straat zag ik een wat oudere jongen van een jaar of vijftien de straat oplopen en weer terug gaan naar zijn eigen tuin en terwijl hij daar liep, keek hij voortdurend naar ons. Voor de zekerheid lieten we de oude vrouw al vrij snel blijken wat ons doel van onze komst was. Ze bevestigde dat er veel katten in de straat kwamen, maar ze wist niet zeker of ze onze kat ook had gezien.
Daar waar wij gehurkt tegen de muur zaten, was weliswaar schaduw, maar overdag zijn de temperaturen al zo rond de dertig graden. In de ochtend dat wij er waren, zal het nog een paar graden koeler zijn geweest, maar het was vrij warm om daar te zitten en bovendien begonnen mijn benen stijf te worden om in die stand te zitten.
Opnieuw besloten we een rondje te lopen door de buurt. In de straat erachter zaten enkele vrouwen en kinderen op een trappetje. De tuinman vroeg of zij misschien Blue hadden gezien en we legden uit hoe Blue eruit zag. Volgens een van de vrouwen had hij gisteren nog in hun tuin liggen slapen, maar kwam hij ook vaak in de tuin van het huis aan het eind van de doodlopende straat. Ze stuurde een van de jongens met ons mee, zodat we zonder problemen bij hen in de tuin konden lopen. We liepen langs het houten hekje in hun tuin, achter hun huis langs, zagen de vrouw des huizes, maar zij had Blue niet gezien. De jongen bracht ons naar het afgesloten terrein tegenover het huis, waar ganzen werden gehouden. Ook hier keken we rond, maar al wat we zagen, Blue was nergens te bekennen.
Al snel beseften we dat het geen zin had om in de ochtend nog langer door het dorp te lopen. Grote kans dat Blue het veel te warm vond en dat hij nu ergens heerlijk lag te slapen in de schaduw. In de tijd dat hij nog thuis was, kon hij zo zeven uren achtereen op exact dezelfde plek en in onmogelijke posities liggen slapen dat je na verloop van tijd toch voorzichtig ging controleren of zijn buik nog wel op en neer ging.
Laat in de middag deden we poging nummer drie. De tuinman en ik herhaalden ons ritueel. We reden de inmiddels bekende weg naar het straatje. Ik parkeerde de auto aan de kant van de weg tegenover een van de huizen die nog in aanbouw was en waar we eerder ook al tevergeefs binnen hadden gezocht. We zochten weer op de vrije kavels waar voldoende afval lag voor de zwerfkatten. We belden aan bij het huis naast een van de kavels. De vrouw die evenlater in de poortdeur stond, herkende Blue van de foto die ik haar liet zien. "Gisteren was hij hier nog," liet ze weten. Ik liet mijn telefoonnummer bij haar achter.
Inmiddels was de straat gevuld met tientallen buurtbewoners en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen door alle ogen die op ons gericht waren. "Gewoon doorlopen en niet op letten," zei de tuinman fluisterend in mijn richting. We waren de straat nog niet uit of we werden teruggeroepen door twee jongens, een op de fiets, de ander er hardlopend achteraan: "De kat die jullie zoeken, is daar!" Ze wezen terug de straat in en kwamen met ons mee, zodat we naar de goede plek gingen. Precies het huis in aanbouw waarvoor ik de auto had geparkeerd. We duwden de poortdeur open en balanceerden over het afval en puin waar waarschijnlijk de toekomstige bewoners een betegelde tuin zouden aanleggen. Rechts tegen de poortmuur was een trap naar boven die via buiten naar de eerste verdieping ging. Voorzichtig liepen we de trap op, om niet uit te glijden over de losliggende steentjes op de treden. Het gebouw had nog geen ramen en deuren, dus we konden doorlopen naar de ruimte waarvan ik vermoed dat het een slaapkamer zou moeten worden. Daarachter een balkon met een andere buitentrap die naar het dak leidde. Blue was op de eerste verdieping al over de muur gesprongen richting het huis ernaast. Via de tussenmuren op het dak klommen we over de daken van de woningen ernaast. Nu ben ik nooit zo sportief of atletisch geweest, dus ik moet zeggen dat ik enige moeite had over die muren te komen. De tuinman sprong wat soepeler over de muren en moest hier en daar mij een handje helpen. Nu heb ik ook nog vreselijke hoogtevrees en vond het al best eng toen ik me langs een tussenmuur van bijna twee meter naar beneden op een ander plat dak moest laten glijden. Aan de ene kant van de muur stonden wat dingen waarmee ik mezelf omhoog kon werken tot op de muur. Eenmaal boven vroeg ik me al af hoe ik in hemelsnaam weer terug het andere dak op zou kunnen raken, maar ik besloot me toch van de muur af te laten glijden. "Ik draai me wel om, volgens mij werkt dat veel beter," zei ik, terwijl ik naar het dak onder me staarde. Ik liet me langzaam zakken, tot ik niet verder kon en sprong het laatste eindje naar beneden.
Iets verderop op het dak stond een watertank op een paar grijze bakstenen. De tuinman gebaarde dat Blue onder de watertank verstopt zat. En toen zag ik hem ook. Zijn koppie, de tekening van zijn vacht, zijn lange haren, de vacht op zijn heupen die ik eerder had laten scheren, en inmiddels weer aardig gegroeid was. Dit was Blue! Onmiskenbaar!
We probeerden hem gerust te stellen en zeiden zijn naam. Blue zat nog steeds weggekropen onder de watertank. De tuinman was inmiddels om de tank heen gelopen en ik zat aan de andere kant. Met mijn handen schermde ik de openingen tussen de bakstenen af waar de tank opstond. Net toen ik een poging wilde doen Blue te pakken, zag Blue zijn kans en glipte aan de kant van de tuinman door. Hij rende naar andere daken en het lukte ons niet hem te volgen.
We moesten terug naar beneden. De eerste tussenmuur was nog een redelijk te overzien obstakel voor mij. Daarna kwam de muur van bijna twee meter hoog. "Dit is echt te hoog voor mij," zei ik tegen de tuinman die op een of andere wonderbaarlijke wijze al op het andere dak stond. Ik keek om me heen, op zoek naar een manier om van dit dak af te komen. Plotseling merkte ik op dat dit huis ook niet was afgebouwd. Boven in het kamertje naast het dak lag gipsachtig poeder. Maar om zeker te zijn, vroeg ik de tuinman: "Is dit huis leegstaand?" "Wacht," riep een van de jongetjes uit de straat die met ons op het dak waren geklommen, "Ik kijk wel even op welk huis we staan." De jongen liep naar de rand van het dak, keek over de muur de tuin in en bevestigde dat ik op een leegstaand gebouw stond. "Dan probeer ik via binnen te gaan," opperde ik en liep het huis in. Ik zag een trap naar beneden, maar vergat dat ik nu pas op de eerste verdieping van het huis was. Er was nog een trap die naar de begane grond leidde. Onderaan de trap stond zoveel troep, waaronder een grote emmer, en ik zou heel voorzichtig moeten zijn, wilde ik niet van de trap af struikelen. Ik hurkte daarom eerst om te zien of er beneden uberhaupt wel een weg voor mij naar buiten zou zijn. Vanuit mijn positie kon ik net zien dat er een garage onder het huis gelegen was met een garagedeur die van binnen op slot zat. Ik vermoedde dat ik die deur, eenmaal buiten, niet meer zou kunnen sluiten, dus ik ging terug naar het dak op de eerste verdieping. De tuinman was opnieuw de naastgelegen tuin ingelopen om mij te helpen. De enige optie die ik zag om in de tuin ernaast te komen, was om op de tussenmuur te klimmen, die weliswaar minstens twee meter hoog was, maar die aan de straatkant schuin afliep, zodat ik via daar eerst bovenop de poortmuur kon gaan staan om me vervolgens via daar naar beneden kon laten zakken op een klein plateau halverwege de buitentrap.
De tuinman stond op de trap en gaf me een hand om ervoor te zorgen dat ik eerst langs de schuine tussenmuur kon komen en vervolgens niet mijn evenwicht zou verliezen zo bovenop de poortmuur. Terwijl ik mijn rechtervoet op de ongeveer vijftien centimeter brede poortmuur had gezet en mijn linkerbeen nog aan de andere kant van de schuine tussenmuur bungelde, besefte ik dat ik weleens gemakkelijkere posities had gekend. Ik moest me een kwartslag draaien voor ik uberhaupt mijn linkerbeen voldoende kon optillen om over de muur te krijgen. Met mijn linkerarm steunde ik op de schuine muur en met mijn rechter hield ik de hand van de tuinman vast. Het voelde een beetje als Twister, dat spel waarbij je je handen en voeten op een stip met een bepaalde kleur moet zetten. Meestal raak je met je armen en benen in de war, maar als je valt, ben je af. Mijn positie daar boven op de poortmuur was net zoiets, maar als ik zou vallen, zou ik iets van twee meter lager op de straat liggen. Geen prettige gedachte en inmiddels stak mijn hoogtevrees ook alweer de kop op. Ik voelde de tinteling in mijn bovenbenen, terwijl ik naar de straat onder mij keek. "Dit is doodeng," zei ik meer tegen mezelf dan tegen de tuinman, toen ik met beide benen op de poortmuur stond. Met mijn linkerarm leunde ik weer tegen de schuine muur aan, terwijl ik mezelf langzaam probeerde te laten zakken. Vlak voor ik de grond raakte, voelde ik de binnenkant van mijn elleboog tegen de ruwe muur schaven. Een beetje bloed kwam uit de schaafwond.
Eenmaal veilig terug in de auto probeerde ik eerst de wond wat te reinigen met water dat toevallig nog in mijn auto lag. Het water was flink opgewarmd door de zon en het brandde tegen mijn huid. Thuis zou ik het beter schoonmaken met meer water en wat alcohol.
Een dergelijke zoektocht over daken is niet echt weggelegd voor mij, heb ik vandaag wel vernomen, maar hopelijk zien we Blue nog eens gewoon door de straten wandelen of komt hij te zijner tijd zelf naar huis. Zo niet, dan zal ik wel wat meer moeten sporten, alvorens ik opnieuw een poging kan wagen, want mijn geklim daar bovenop die daken zal wel geen gezicht zijn geweest.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 230
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-hel-s-e-zoektocht-naar-blue
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051158
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-04-22
[photoRevision] => 0
[title] => Jonge katjes en Ronaks laatste schooljaar
[message] => Vier dagen na mijn laatste blog kwam ik erachter dat onze poes zwanger was. Drie dagen later zat ik vier uren lang naast haar kartonnen doos gevuld met een oude handdoek en deken, terwijl zij beviel van drie rode kittens zo groot als muizen. Ongelooflijk schattig. Inmiddels zijn ze ruim drie week oud en twee keer zo groot als tijdens de bevalling. Lange scherpe nageltjes waarvan ze nog niet hebben ontdekt hoe die ingetrokken kunnen worden en tandenloze bekjes. Een prachtstel. Vooral nu begint de leuke tijd waarin hun wereld steeds groter zal worden. Gisteren zag ik ze voor het eerst voorzichtig met elkaar stoeien.
Ook wel fijn voor Nyla, onze moederpoes, nu ze haar kittens om zich heen heeft. Sinds ruim twee maanden, is onze andere kat, Blue, niet meer thuis geweest. Niemand heeft hem meer gezien. Zelfs rondvragen in het dorp leverde niets op, terwijl onze katten met hun lange haar toch best opvallende verschijningen zijn.
De babykatjes zijn overigens niet van Blue, maar van een rode zwerfkater die ik regelmatig 's avonds door onze tuin zag lopen. In theorie heb ik niet direct de noodzaak de katjes weg te doen. Een paar extra ogen en klauwen om de slangen, kameelspinnen en schorpioenen weg te houden, is niet verkeerd.
Ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. Rebaz is vlak na Newroz tien dagen terug geweest in Koerdistan en inmiddels weer naar Nederland vertrokken. Voorlopig hebben we onze thuislanden nog even verwisseld. Hij daar, ik met de kinderen hier. Hulp is voor mij van alle kanten aanwezig, dus ik red me wel. Het zal zeker eerst weer een aantal weken zo doorgaan, want dan komen zowel Rebaz als mijn ouders weer naar Koerdistan. Ronak zal dit jaar klaar zijn met school. Ongelooflijk, waar blijft de tijd? Ik kan me haar eerste schooldag hier op Choueifat nog als de dag van gisteren herinneren. 1 september 2008. De eerste klas van de basisschool. Ik was destijds een van de weinige moeders op het schoolplein. Hier zijn het vooral de mannen die de kinderen ophalen als ze niet met de schoolbus gaan. Inmiddels is het aantal moeders flink gestegen.
Het tweede en derde jaar deed ze, wegens organisatorische redenen in een jaar. Evenals alle andere leerlingen in dat schooljaar die van de ene op de andere dag een klas hoger zaten.
En de eerste jaren heb ik moeten strijden bij de administratie van de school om hun namen geregistreerd te krijgen, zoals ze in hun paspoort vermeld staan. Het misverstand over hun namen was ontstaan, doordat kinderen hier vaak een naamketen hebben, waarbij de voornaam van de vader volgt op de voornaam van het kind. En niet zeldzaam komt achter de voornaam van vader ook nog de voornaam van vaders vader. Maar omdat onze kinderen in Nederland geboren zijn, ging dat bij hen niet op. En dat kostte me echt een paar jaar voor hun namen bij de administratie klopten.
En nu ineens zit ze voor haar laatste examenperiode van de twaalfde klas. Zelf kan ze het zich ook amper voorstellen dat ze hierna toch afscheid zal moeten nemen van haar klasgenoten, de docenten en de andere medewerkers van school die hen letterlijk hebben zien opgroeien. Klasgenoten die zich over de wereld zullen verspreiden om verder te studeren. Enkelen blijven in Koerdistan, anderen vertrekken naar andere landen, zoals Engeland en Nederland.
Als afscheidskado had haar klas dozen baklava's en diverse bloemboeketten voor alle medewerkers op school gekocht, waarmee ze de afgelopen jaren te maken hadden gehad. De docenten, de schoolverpleegkundigen, de directeur, het management, de begeleiders die mee waren geweest naar Maleisie tijdens de seniortrip een maand geleden en ook de nietsvermoedende schoonmakers van hun gebouw.
"Hoe zal mijn studententijd in Nederland straks worden?" piekerde ze laatst al toen ze naast me in de auto zat, "Hier kon onze klas van alles binnen enkele uurtjes regelen. Zelfs als we gewoon op school zaten. Tot bussen met chauffeurs en het afhuren van een verdieping in een restaurant aan toe." Een stilte volgde en daarna: "Oh mama, ik ben zo verwend op deze school. In Nederland kan dat allemaal niet."
Natuurlijk gaat het leven wat anders in Nederland dan wat ze hier gewend is, maar een nieuw leven betekent ook een nieuwe uitdaging. En het gekke is, dat ikzelf, in de tijd dat we alleen nog maar voor vakantie naar Koerdistan kwamen, eenmaal terug in Nederland het gevoel had dat mijn verblijf in Koerdistan een droom was geweest. Juist omdat het leven hier zo anders is dan in Nederland, is het soms gewoon moeilijk voor te stellen dat je werkelijk in deze wereld een deel van je leven hebt gehad.
Maar voor we zover zijn, mogen we hopelijk eerst mijn ouders weer in Koerdistan ontvangen. De laatste keer (wat ook hun eerste keer was) waren drie weken in maart / april 2010. Negen jaar geleden. Natuurlijk heb ik ze in de tussenliggende jaren wel steeds in Nederland opgezocht, maar we hoopten al erg lang dat ze eindelijk weer eens naar ons zouden komen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 329
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => jonge-katjes-en-ronaks-laatste-schooljaar
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049687
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-23
[photoRevision] => 0
[title] => Newroz 2019
[message] => 21 maart: het begin van Newroz, het Koerdische Nieuwjaar. Voor wat ik hiervan weet, is deze viering een overblijfsel uit de tijd van voordat de Koerden (grotendeels) moslim werden onder invloed van de Arabieren. Voorheen hingen ze het Zoroastrianisme aan, waar vuur een belangrijke rol in speelt. Vraag me verder niks over dat geloof, want ook ik ben hier totaal niet mee bekend.
De viering van Newroz is altijd belangrijk gebleven voor veel Koerden. Je ziet dat al terug aan de voorbereidingen: in de maand ervoor kopen vrouwen stoffen in de mooiste kleuren om er vervolgens traditionele Koerdische jurken van te laten maken. Ook ik heb deze keer wat jurken laten maken.
De dag zelf waarop Newroz begint, zie je files ontstaan. In de ochtenden vooral richting de bergen, omdat de meesten vanuit het zuiden naar het noorden trekken.
Op tweebaanswegen rijden nu 5 rijen auto's naast elkaar. Dat past prima, zolang iedereen de afmeting van zijn auto tot op de millimeter nauwkeurig kent, zodat er een rij auto's op beide rijbanen kan rijden, een derde rij kan dan over de middenlijn, de vierde over de vluchtstrook en de vijfde door de berm. Past perfect!
Ik geniet elk jaar weer van die vindingrijke ideeen van de Koerden. Koerden denken in oplossingen en niet in problemen. Een heel waardevolle eigenschap die ik enorm respecteer en waarvan ik nog steeds wil leren. Heel anders dan wat ik van Nederland gewend ben, waar bij elke mogelijke oplossing weer beren op de weg worden gezien. Maar als we in Nederland eerst die beren eens van de weg zouden halen, zouden we daar misschien ook met vijf rijen auto's naast elkaar op een tweebaansweg kunnen rijden. Alhoewel... zelfs ik kan me daar in Nederland niets bij voorstellen. De mentaliteit van hier verschilt zoveel met die van Nederland dat een vijfrij-ige file op een tweebaansweg daar waarschijnlijk een enorme chaos zou opleveren.
De stemming onder de Koerden in de "picknickfiles" is geweldig. Ramen open, vrolijke muziek schalt van alle kanten, hier en daar hangt er iemand half uit een open raam en zwaait met een gekleurd lint mee met de muziek. En als wij als westerlingen in die vrolijke files meerijden, zie ik altijd weer die gastvrije, uitnodigende glimlachen van de mensen in de auto's naast ons. Geen blikken van "dit is ons feest, daar hoor jij niet tussen". Koerden zijn een prachtvolk met een gastvrije cultuur. Wat ben ik dankbaar dat ik al jaren in deze samenleving ben opgenomen.
De eerste en tweede dag van Newroz heeft mijn schoonfamilie een picknickplek uitgekozen aan de andere kant van Massif. In de buurt van Grt Xalil. Volgens Shayda lijkt het daar het einde van de wereld. Wij moeten eerst de bergweg op naar Massif, dan bij het stoplicht linksaf en dan alsmaar rechtdoor. Uiteindelijk rij je Massif uit tot voorbij het checkpunt. Ik neem de linker weg na de Y-splitsing. Van daaruit steeds rechtdoor tot we bij een tweede checkpunt komen. "Wat doet dit checkpunt hier eigenlijk?" vraagt Shayda zich af, "Zo in de middle of nowhere." Ik weet het ook niet. Elke grotere en kleinere stad in Koerdistan-Irak heeft een checkpunt op alle in- en uitgangswegen. Maar bij het tweede checkpunt na Massif is er niks. "Het einde van de wereld," volgens Shayda. Vanaf dit punt heb ik eigenlijk ook geen idee waar de familie zit, terwijl je vanaf deze weg nog steeds bovenop de berg (Pirmam) een uitzicht hebt over een enorm uitgestrekt gebied met in de verte nog meer bergen en valleien. Heel in de verte hebben de hoogste bergtoppen nog wat sneeuw. Het belbereik is hier slecht. Het internet werkt ook niet overal. Ik probeer wat mensen te bellen, maar ze hebben geen bereik. Op goed geluk bel ik mijn tweede zwager. Hij is nog in de stad, maar is onderweg en weet gelukkig ongeveer waar ze zitten. Hij heeft jaren in Europa gewoond en spreekt goed Engels. Toch geven we beiden de voorkeur aan het Koerdisch. Om de een of andere reden wisselen we toch het Koerdisch en het Engels in onze conversaties vaak af. "Yani, az dchuma second jada aax?" (Dus ik ga naar de tweede modderweg?) herhaal ik om zeker te zijn van zijn uitleg. Het blijkt juist. De modderweg is eigenlijk niet meer dan een bandenspoor met losliggende stenen erop, zodat je moet uitkijken waar je exact rijdt. En zo rij ik tussen picknickende families door. Zoekend naar bekende auto's en onze familieleden. En dat is niet mijn sterkste punt. Mijn eigen auto herken ik amper, laat staan die van een ander. Zoals Shayda tegen mij zegt: "Als jij een Ferrari had, zou je jouw eigen auto nog niet eens herkennen als die naast een Mercedes zou staan als beide auto's dezelfde kleur zouden hebben." Geloof me, ze heeft nog gelijk ook. Laatst op school stond ik ook bij een verkeerde auto, die zoals later bleek voor de mijne stond, en dat alleen omdat die ook zwart was. Hopeloos ben ik met het herkennen van auto's. En zo rijden we dus over het uiteinde van de bergketen over een zogenaamde modderweg. Ik rij zover door dat zelfs het bandenspoor van de weg die we volgen steeds meer in het landschap opgaat en ik zelf een weg baan tussen wat boompjes en de uitstekende stenen. Gelukkig herkennen we ineens familieleden van ons. Ik parkeer mijn auto naast de rij met hun auto's en meng me tussen de familie. De tweede picknickdag is het wat moeilijker de familie te vinden. Opnieuw kan ik alleen mijn tweede zwager telefonisch bereiken, omdat hij ook nog onderweg is. "Wacht aan de kant van de weg. Ik kom er zo aan," zegt hij mij. Ondertussen sta ik buiten de auto het uitzicht over de vallei te bewonderen. Soms kan verdwalen geweldig zijn. Een auto die langs mij rijdt, toetert en als ik omkijk, herken ik de oudste neef van onze kinderen. Hij is van mijn leeftijd of een jaar ouder zelfs. "Rij met hen mee," zegt mijn zwager, "Ik vind jullie straks wel." En zo rijd ik achter deze neef aan een flink stuk van de weg af tot we ineens de familie zien. Ik betwijfel het of ik het zonder hem ooit zou hebben gevonden.
Voor de gelegenheid heb ik ook Koerdische kleding aan: de eerste dag een vaalgroen met grijze zijden jurk met een vaalgroene mantel eroverheen. De tweede dag een royaalblauwe jurk met dezelfde kleur mantel. Ik val amper op tussen de andere vrouwen, die op hun beurt ook de traditionele Koerdische jurken in allerlei kleuren dragen. Veel mannen dragen de Koerdische kostuums of gewoon westerse kleding. Een groepje vrouwen is apart gaan staan om foto's met elkaar te maken. Ze roepen mij erbij. Daarna nemen we plaats op de kleden die op het gras zijn gelegd en drinken samen thee en kraken zonnebloempitten tussen onze tanden. Een doos met cakejes gaat rond. Iedereen neemt wel iets mee. Als we ons voorbereiden op het middageten, worden alle kleden in een lange rij gelegd. Een plastic rol wordt afgerold tot er een meterslang "tafelkleed" op de kleden ligt, waar het eten op wordt geserveerd. Drie a vier vrouwen hebben een warme maaltijd bereid. De eerste dag eet ik van drie gerechten mee: yaprax (ook dolma genoemd), biryani en ghormeh sabzi. Degenen die op de grond kunnen zitten, nemen plaats op de kleden. De anderen zitten op stoelen iets verderop vlakbij mijn oudste schoonzus die een heel bed voor zichzelf heeft meegenomen. Mijn oudste schoonzus heeft ongeveer mijn moeders leeftijd: 61 jaar. Deze schoonzus ziet heel slecht en is weinig mobiel.
Na het eten is er opnieuw thee met zonnebloempitten of "pufek chips", van die luchtige cilindervormige chips. Mannen, vrouwen en kinderen dansen in een kring om een soort van radio, waaruit Koerdische dansmuziek schalt. Andere mannen doen kaartspelletjes of spelen backgammon. Kinderen spelen met een bal. Enkele baby's slapen in een meegebrachte tent.
Hoewel het erg gezellig is met de familie, ga ik eerder dan gepland naar huis. Kani is een klein beetje ziek en deze Newroz picknicks zijn ongelooflijk vermoeiend.
Als we naar huis rijden, zien we overal mensen in de berm zitten picknicken. Snelweg of niet, gepicknickt moet er worden. Ik zou het bijna een Koerdisch recht willen noemen.
De file komt pas later op gang, als ik de kinderen thuis heb afgezet. Ik rij direct even door naar de stad. Inmiddels is de file richting Erbil al gegroeid. In rustig tempo rij ik mee met de terugkerende mensen, die nog volop in feeststemming zijn. Als ik eindelijk weer op de terugweg ben naar huis, is het donker geworden. De volle maan staat laag boven de horizon, waardoor hij nog groter lijkt dan normaal. Verderop zie ik het siervuurwerk zich boven de snelweg in felle kleuren ontpoppen. Ik speel het liedje "Her Kurd Ebin" via Bluetooth op de autoradio en rij door naar huis. Ik geniet van de chaos en de hele sfeer rondom Newroz.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 560
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => newroz-2019
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049332
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-16
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen: Ronaks schoolreis naar Maleisie
[message] => Als een moederkloek heb ik het liefst onze kinderen onder mijn vleugels, maar tegelijkertijd moeten ze ook de wijde wereld kunnen ontdekken. Heb ik dat tenslotte niet hetzelfde gedaan? Letterlijk zelfs, door helemaal van Nederland naar Koerdistan te gaan.
Gisteren vertrok Ronak met vele van haar jaargenoten en enkele volwassenen naar Maleisie. De seniortrip. De schoolreis van de 12de klassers. Een reis die ik haar natuurlijk niet wilde ontnemen, want wie zegt dat ze ooit nog eens die kans zal krijgen? Wat een ervaring, die haar haar leven lang bij zal blijven. Helemaal naar Maleisie. Het andere eind van de wereld. Oke, wij zitten natuurlijk ook al een beetje richting halverwege vanuit Nederland gezien, maar alsnog is het een aardig eindje vliegen. Eerst naar Doha en dan naar Kuala Lumpur.
Zo'n schoolreisje vereist natuurlijk wel wat voorbereidingen. Ten eerste moeten kinderen die Koerdistan willen verlaten, schriftelijke toestemming hebben van de vader. Maar Ronak was niet de enige van de twaalfdeklassers van wie de vader zelf helemaal niet in Koerdistan zit op het moment. En moeders mogen deze toestemming niet geven, tot frustratie van enkele moeders. Mij kan het niet zoveel schelen. Voor elk probleem is er wel een oplossing. Wij hebben een advocaat die de volmacht van Rebaz heeft. Dus een telefoontje naar de advocaat, een van Rebaz' neven, levert me al het benodigde papiertje op. Via de rechtbank en de advocaat heeft Ronak toestemming om het land te mogen verlaten onder gezag van de school.
Een ander probleem is dat Ronak bij mij op mijn verblijfsvergunning staat. Normaal reizen we altijd samen en dan is dat geen probleem, maar nu ze alleen gaat en ik hier blijf, moet de paspoortcontrole kunnen zien dat ze wel een verblijfsvergunning heeft, maar moet ik tegelijkertijd het pasje terug hebben voor als ik tijdens haar afwezigheid mijn verblijfsvergunning moet laten zien.
Voor de zekerheid nemen we meerdere voorzorgsmaatregelen. Ik stuur Ronak een fotokopie van onze verblijfsvergunning en ik bel onze kennis weer die bij de paspoortcontrole op het vliegveld werkt. Ik moet voor deze aktie immers wel toestemming krijgen om zonder vliegticket tot aan de paspoortcontroles te kunnen komen.
Ronak is niet de enige met een buitenlands paspoort. Er is nog een jongen met Europees paspoort. Hij is vol Koerd, maar heeft jaren in Europa gewoond en geen Irakese nationaliteit erbij aangenomen. Een verblijfsvergunning heeft hij ook nooit geregeld. "Maar hoe weet ik dan dat jij geen problemen gaat krijgen bij de paspoortcontrole als we willen vertrekken?" vraagt de organisator, die zelf van Libanon komt, deze jongen tijdens een les. "Meneer, vertrouw mij maar. Ik kom het land wel uit." "Zonder Irakees paspoort en met alleen een paspoort uit Europa, maar geen verblijfsvergunning? Dat kan toch niet?" "Vertrouw maar op mij, meneer. Ik krijg geen problemen." "Hoe dan?" blijft de Libanese man zich afvragen. Een andere leerling komt tussen beide: "Met een woord "wasta", meneer." Wasta hoort in het rijtje met corruptie en vriendjespolitiek. Zijn vader schijnt een belangrijke functie te hebben.
Nadat wij alle voorbereidingen hebben genomen en Ronak haar koffers heeft ingepakt, 1 grote en 1 trolley die als handbagage kan dienen, is ze klaar voor de grote reis.
Om half 6 in de avond moeten we bij de International School of Choeuifat in Dream City staan. Enkele andere kinderen met hun ouders zijn er al. De volwassenen die meegaan van school komen stipt op tijd aan. Ronak gaat bij haar vrienden staan en ik wacht met Shayda in de auto. De organisator vertelt ons in de schoolbus te gaan zitten, omdat dat op het vliegveld de minste problemen zal geven. Daar zitten we dan. Ronak ergens achterin, Shayda en ik op de rij direct achter de chauffeur. De sfeer in de bus is geweldig. Achterin de schoolbus, waar Ronak ook met haar vriendinnen zit, zingen ze luidkeels mee met Engelstalige muziek als "Wannabe" van de Spice Girls. De jongens die meer in de voorste helft van de bus zitten, kijken lachend om naar de meiden.
Het is maar een minuut of 10 rijden naar het vliegveld. De eerste controle moet iedereen eruit. De mannen worden buiten gefouilleerd, de vrouwen in een apart hokje. Honden en beveiligers controleren de bussen en auto's een voor een. Verderop mogen we weer instappen. We vervolgen onze weg naar de terminal. Een auto stopt naast onze bus. Zit .... in de bus? De buschauffeur roept haar naam, maar het is al bekend dat zij erin zit. Het meisje bleek haar oude paspoort te hebben meegenomen. De paspoorten worden verwisseld. "Hoort jouw oude paspoort niet ongeldig te zijn gemaakt?" zeggen enkelen. "Niet met zo'n vader als die van haar," merkt de jongen achter mij op.
We rijden weer. Bij een van de controles worden we gestopt. Blijkbaar is er iets fout gegaan met het doorgeven van de kentekens van de bussen die naar de VIP terminal moeten gaan, dus wachten we eerst voor de "Meet en Greet" terminal. De organisator staat druk te bellen om het probleem op te lossen. "Is iemand van jullie ooit wel eens via deze "Meet and Greet" terminal gegaan? Ik ben nog nooit hier geweest," zegt de jongen achter mij. Wij zijn meerdere keren via beide wegen gegaan, maar vandaag is het voor mij iets makkelijker als we rechtstreeks door kunnen gaan naar de VIP terminal.
Vijf of tien minuten later is het opgelost en mogen de schoolbussen rechtsreeks door naar de volgende terminal.
De organisator vertelt een van de buschauffeurs Shayda en mij mee terug te nemen naar Dream City.
De leerlingen verzamelen zich in groepjes bij de volwassene die de komende dagen hun leider of leidster zal zijn. We staan in de rij waar de eerste controles van de paspoorten en tickets zijn. Normaal zou ik vanaf hier niet verder mogen. Ik laat mijn paspoort zien aan de man en vertel dat Ronak mijn verblijfsvergunning nodig heeft om het land te verlaten. Ik krijg toestemming mee te gaan. Wel moet ik een speciaal kaartje dragen en mijn paspoort even inleveren. De rij is lang en het duurt wel even voor de bagage gescand wordt. De organisator roept me: "De buschauffeur kan niet langer wachten. Wat moet ik doen?" "Hem weg laten gaan," antwoord ik. "Maar hoe kom jij dan straks van het vliegveld af?" "Ach, dat lost zich vanzelf wel op," stel ik hem gerust. We gaan door tot de check in balies, waar we de koffers kunnen achterlaten. "Nu komen we bij het moeilijkste punt," waarschuwt de Libanese organisator mij. Hij wenkt naar de paspoortcontroles verderop. "Ik denk dat het mee zal vallen," vertel ik hem, "Ik heb voorzorgsmaatregelen genomen en als niks werkt, dan kan ik iemand bellen die me kan helpen."
"Dit papier is in orde," zegt de man achter de paspoortcontrole als hij het toestemmingsformulier, dat we via de advocaat hebben geregeld, heeft doorgenomen. Paspoort, verblijfsvergunning. Alles klopt. Ronak mag door. Voor de laatste keer nemen we afscheid en loop ik terug naar de plek waar ik Shayda heb achtergelaten.
Het blijkt overigens dat kinderen met een niet Irakees paspoort, maar die in het bezit zijn van een zogenaamde "jnsi" (uit te spreken als djunsie) ook het land zonder verblijfvergunning mogen verlaten. Jnsi is een Irakese identiteitspas, die voor de houder ervan betekent dat hij ook in het bezit is van de Irakese nationaliteit. Deze personen bezitten dan over een dubbele nationaliteit en mogen met hun paspoort van buiten gecombineerd met de jnsi het land verlaten. Nog een merkwaardig weetje, is dat de jnsi niet verjaard. Dus niet zoals een paspoort, dat je na vijf of tien jaar een nieuwe moet hebben. Jnsi blijft, eenmaal gemaakt, altijd geldig.
Inmiddels sta ik weer bij Shayda, zonder de schoolbus, nog bij de VIP terminal op het vliegveld. "En nu?" Shayda kijkt me vragend aan. "Nu gaan we vervoer zoeken," vertel ik haar. "Hoe dan?" "Er zijn zoveel auto's die reizigers hebben weggebracht en zelf terug gaan. We springen gewoon bij iemand in de auto," Ik lach, maar er zit een kern van waarheid in mijn plan. Er is natuurlijk een bus die de reizigers terugbrengt tot aan de "Meet and Greet" terminal, maar daar zit ik met hetzelfde probleem, dus ik neem niet de vliegtuigbus. Er gaan ook gewoon taxi's vanaf hier de stad in, maar de taxi's die hier komen zijn speciale vliegveldtaxi's en die rekenen $25 per rit. Ongeacht hoe ver je gaat en ik hoef maar een klein eindje. Een flink bedrag vind ik. We lopen een stukje de brug af. Verderop staat een politiewagen met zwaailichten aan en ik weet dat we niet verder kunnen komen. En inderdaad, tegen de tijd dat we richting de poltiewagen lopen, komt er direct een gewapende man op ons af. Ik begroet hem meteen vriendelijk. Hij groet terug. "Waarom hebben jullie niet de vliegtuigbus genomen?" "Niet aan gedacht," zeg ik hem. "Jullie mogen niet hier lopen. Ik ga een auto voor jullie aanhouden." "Kijk, het probleem begint zich al op te lossen," glimlach ik naar Shayda. De politieman heeft inmiddels met zijn auto de weg naar de uitgang verspert. Een kleine file vormt zich. De passagier van de voorste auto draait zijn raampje verder naar beneden: "Je spreekt goed Koerdisch." Ik glimlach vriendelijk terug. De politieman loopt naar de tweede auto, waarin alleen een man zit. "Kun jij deze dames even wegbrengen? Ze mogen hier niet lopend weg." De man gaat akkoord en we stappen achterin. "Waar moet ik jullie afzetten?" "Vlakbij Dream City zou fijn zijn," antwoord ik. "Waar komen jullie vandaan?" "Ik ben Nederlands. Haar vader is Koerdisch." Ik wijs naar Shayda. "Welkom, welkom," herhaalt de man zichzelf. Zoals beloofd zet hij ons af bij de ingang van Dream City en nadat we hem hartelijk bedankt hebben, geld wil hij niet aannemen, lopen we verder naar onze auto die nog bij de school geparkeerd staat. Ronak heeft inmiddels mij al gesmst, omdat de Libanese organisator het zo vervelend voor mij vond dat de schoolbus zonder ons is vertrokken. Ik sms terug dat ik dat niet zo erg vind. Elk probleem kent zijn oplossing en ik heb al eentje voor het mijne.
Over een kleine twee uren zal Ronak aankomen met haar klasgenoten in Maleisie. Ik kan niet wachten tot ze na een ruime week weer terug zal zijn, maar in de tussentijd hoop ik vooral dat ze heel erg mogen genieten van hun tijd in een land zo ver van hier. Want wat is het leerzaam dat ze de wereld mogen ontdekken. Een ervaring voor het leven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 299
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-ronaks-schoolreis-naar-maleisie
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048662
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-05
[photoRevision] => 0
[title] => Truffels en Ronaks avondje uit
[message] => Hier in Koerdistan staan soms karren langs de kant van de weg of in de bazaar vol met truffels. Een paar dagen geleden kwam ik langs zo'n meneer die een paar bakken vol had staan. Het enige wat ik van truffels weet, is dat ze doorgaans nogal duur zijn. In Nederland dan, want bij navraag bleek hier een halve kilo omgerekend zo'n 3 euro te kosten. Vond dat nog best te doen. De jonge Koerdische vrouw die bij mij was, legde me uit hoe je ze moest klaarmaken. Eerst ongeveer 3 uurtjes in het water laten weken, daarna pellen (of ze kan ook schillen hebben bedoeld), vervolgens bakken in olie met wat uitjes erbij. En dat moest heerlijk zijn, want ze at ze zelf ook graag. En dus kocht ik een halve kilo truffels.
Thuis aangekomen besloot ik toch even op internet wat meer informatie te zoeken over de truffels. Maar bij mijn speurtocht op het internet kwam ik er ten eerste al achter dat de truffel een soort zwam is. Een paddestoelideetje, dus. Er blijken weliswaar meerdere soorten truffels te bestaan, maar een aantal schijnt te werken als een soort van drugs, waarbij je in een 3 tot 6 uur durende zweverige toestand kan raken. Nu kan het zijn dat ik misschien niet de goede websites heb bekeken, maar eigenlijk heb ik diverse geprobeerd en in enkele werden de paddo's naast de truffels genoemd.
En natuurlijk is het ook prima mogelijk dat de truffels die ik in mijn blauwe plastic tasje van de bazaar had gehaald helemaal onschuldig zijn, maar de enige truffel die ik ken, is de chocoladetruffel, dus ik zou niet weten hoe ik al die verschillende truffels zou moeten onderscheiden van elkaar. En om het eerst uit te proberen, leek me ineens een heel minder aantrekkelijk idee.
Ik belde Ronak die met haar vriendengroep in een of ander lasercentrum was (zo'n soort paintball gebeuren waar je op elkaar moet schieten). "Zeg Ronak, even over die truffels," begon ik toen ze had opgenomen, "Ik lees allemaal gekke dingen erover op het internet, dus eigenlijk durf ik ze niet meer te eten. Misschien kent je vriendin iemand die ze lust?" Nu bleek de moeder van haar vriendin ze heel vaak te eten. Diezelfde avond had ik ze al kado gedaan aan de haar moeder. Ik hoop maar dat zij beter met de truffels kan omgaan dan ik.
De avond ervoor was Ronak ook al uitgeweest. Het leven van een tienermeisje hier in Koerdistan hoeft zo saai nog niet te zijn. Niet als je op de International School of Choueifat zit. De elite school van Koerdistan. Wij als tandarts-mondhygienistgezin steken er maar magertjes bij af, heb ik het idee. De vriendin met wie ze het meest uitgaat, is de dochter van een tandarts en een gyneacoloog. Hun andere vriendin hoort bij de naaste familie van de president. Er zijn dus wat veiligheidsprotocollen. Het meisje mag eigenlijk niet gefotografeerd worden en waar zij en haar tweelingbroer gaan, gaan hun lijfwachten natuurlijk ook. Qua uitgaan kan het meisje dus ook lang niet altijd mee, maar enkele avonden geleden mocht het wel. De keus was gevallen op Huqqabaz, een chique restaurant aan de Empire Avenue tegenover een van de uitgangen van Dream City. Ronak, haar ene vriendin en twee jongens die met de broer hadden afgesproken, waren op tijd aanwezig. Een uur later kwam de tweeling binnen. Of eigenlijk eerst een lijfwacht, die keek of de kust veilig was en daarna de tweeling met de rest van de lijfwachten. Iedereen in het restaurant keek om. De meesten zullen het meisje ook niet gekend hebben, omdat haar foto's niet rond mogen gaan. De jongen is wel bekend. De avond brachten ze door in meerdere VIP plekken in het restaurant en hadden ze gevuld met eten en drinken van een menukaart met prijzen, waar Ronak en haar vriendin van schrokken. Ronak had zelfs nog een verlaat verjaardagskado gekregen van het meisje. Een zwarte Swarovski ketting met een chique horloge. Uiteindelijk deelden de lijfwachten mee dat het tijd was om te vertrekken, omdat er zich een lijn van mensen aandiende die met hen op foto wilde. Tegen de tijd dat ik Ronak en haar vriendin weer zou ophalen, was de tweeling al vertrokken. Ik bleef nog even met de meiden aan hun tafel zitten praten. Ze vertelden over hun avond en de prijzen die verschillende menu's en drankjes kostten. "Weten jullie zeker dat alles betaald is? Anders moet ik eerst nog even afwassen," grapte ik tegen de meiden toen we het restaurant wilden verlaten. Maar zoals altijd, zijn dergelijke avonden met de tweeling compleet verzorgd.
Buiten op het parkeerterrein waar ik ook mijn auto had neergezet, wezen de meiden me op diverse auto's die er stonden geparkeerd. De een nog luxer dan de andere. En ze noemden automerken, waarvan je weet dat er maar enkele van rondrijden op de wereld. En zo, terwijl ik de vriendin terug naar haar huis bracht, kwam het gesprek op het leven in Erbil. Over dat we hier letterlijk van alles hebben. En dat we alledrie toch wel erg blij zijn dat wij in deze heerlijke stad mogen wonen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 477
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => truffels-en-ronaks-avondje-uit
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047959
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-21
[photoRevision] => 0
[title] => Het oude fotoalbum van mijn schoonmoeder
[message] => Driemaal per schooljaar hebben de kinderen, ongeacht in welke klas ze zitten, examenperiodes. Die van Shayan in klas 3 zijn al geweest, maar Ronak in de 12de en Shayda in de 9de zitten er middenin. De eerste week waarbij ze examens tussen de lessen door krijgen, zit er weer op, maar de tweede week waarin ze alleen tijdens de examens naar school hoeven, is net begonnen. Dat betekent extra heen en weer gereis voor mij. Shayan en Kani hebben gewoon volle schooldagen van 8 tot 3, Ronaks examens beginnen vaak om 8 uur en die van Shayda staan rond 10 uur ingepland. Zelf naar school of huis gaan, is er niet bij. Zonder volwassen begeleiding mogen ze niet het schoolterrein verlaten. Zelfs toen Shayda's laatste lesuur uitviel, moest ik eerst een toestemmingsbriefje halen bij de receptie om het schoolplein te verlaten. De Asayish (Veiligheidsdienst) van het schoolplein had me terug gestuurd voor een briefje met de woorden: "Ook als wij je voor deze keer door laten gaan, dan sturen ze je terug als je het schoolparkeerterrein verlaat. Dus beter nu een briefje halen."
Zo klinkt het alsof het de school van de kinderen een soort van gevangenis is waar geen lolletje te beleven valt voor de leerlingen, maar als ik de verhalen van Ronak en Shayda soms hoor, halen ze vaker geintjes uit dan ik vroeger deed op mijn Nederlandse middelbare scholen en lukt het leerlingen zelfs om te spijbelen binnen de muren van het schoolterrein.
Gisteren was ik zo erg gefocused op wie wanneer examen had en vrij was dat ik mijn eigen afspraak met onze advocaat van de kliniek vergat. Hij belde me toen ik net bij mijn schoonouders was aangekomen. Gelukkig kon ik de afspraak verzetten naar later op de dag.
Ik zat met mijn schoonmoeder in de zitkamer. Zij op haar bed. Ik op de grond met mijn rug tegen een van de kussens die tegen de muur stonden. Op de grond een bijpassend Perzisch tapijt. Een electrisch kacheltje tussen mijn schoonmoeder en mij in.
Ze haalde een oud fotoalbum uit haar nachtkastje. De meeste foto's heb ik al eens gezien. Foto's van 20 jaar geleden. "Kijk, deze twee foto's waar jij opstaat, heb ik bij elkaar geplaatst. Dan kan ik ze sneller terugvinden," zei mijn schoonmoeder, terwijl ze wees naar de foto's. Op de ene zit ik gehurkt naast mijn schoonvader, die toen nog in goede gezondheid verkeerde. Hij in Koerdische kleding. Ik in een zwarte broek met een roze t-shirt. Met mijn rechterhand houd ik een geweer vast die met de achterkant op de grond staat. Een neef van onze kinderen vertelde me laatst al eens dat bijna niemand dat geweer mocht gebruiken van zijn opa. De foto is gemaakt op het stuk grond van Massif dat vroeger nog onbebouwd was. Meer dan hier en daar een struikje en het door de hitte in de zomer verdorde gras is er niet te vinden. Tegenwoordig is het daar ook volgebouwd met huizen, winkels en een ziekenhuis.
De andere foto ben ik met mijn jongste zwager. Zelfde dag, zelfde lokatie, maar een eindje verderop. Ik met hetzelfde geweer als op de andere foto, maar hier staan mijn zwager en ik rechtop naast elkaar. Mijn zwager heeft een ander geweer vast. Iets wat voor mij meer op een half automatisch geweer lijkt.
Nog steeds zien we dagelijks vuurwapens, maar 20 jaar geleden was het volkomen normaal dat bijna iedereen er mee rondliep.
Het fotoalbum van mijn schoonmoeder is een wirwar aan herinneringen. Trouwfoto's van mijn jongste schoonzusje, maar vooral veel familiefoto's. "Ik weet van de meeste kleine kinderen niet eens meer wie wie is," zei mijn schoonmoeder. Het zijn haar eigen kleinkinderen, maar ze heeft door de jaren heen zo'n 30 kleinkinderen gekregen en misschien worden haar ogen ook wel minder. Ik herkende er nog wel veel. De twintigers van nu. De neven en nichten van onze kinderen die mij alledaagse Koerdische woorden leerden.
Zo met het fotoalbum op haar nachtkastje, ging het gesprek over in familieverhalen van vroeger. Over haar drie kinderen die ze is verloren. Een dochter die 19 jaar geleden overleed, maar die ik gelukkig nog heb gekend. Twee andere kinderen die als klein kind al overleden. Op mijn vraag hoe oud ze waren, antwoordde mijn schoonmoeder: "Ze waren in de leeftijd dat ze al liepen." Alleen van haar jongste kinderen die in Iran zijn geboren zijn geboorteregistraties gedaan. Over de anderen die voordat ze naar Iran vluchtten waren geboren, zijn geen geboortedata bekend. Als je Koerdische moeders dan ook vraagt naar de geboortedata van hun kinderen, krijg je antwoorden als "de dag waarop ineens veel sneeuw viel" of "het was warm" of "Het regende die dag." Bijzonder hoe een vraag die in de ogen van de meeste westerse mensen heel duidelijk is, er in andere culturen dus een heel onverwacht antwoord kan worden gegeven. Door de jaren heen waarin ik me vooral in de Koerdische maatschappij begeven heb, heb ik geleerd dat er meer manieren en waarheden bestaan dan alleen mijn manier of waarheid. Openstaan en durven leren van andere culturen heb ik altijd als een verrijking van mijn eigen leven beschouwd.
Het gesprek met mijn schoonmoeder ging over in het aantal broers en zussen die zij en mijn schoonvader hebben. Mijn schoonvader was met drie broers, inclusief hijzelf, en drie zussen. Alleen hij en een zus zijn over. Mijn schoonmoeders vader schijnt drie vrouwen te hebben gehad, waarvan haar moeder de eerste was. De tweede was een Russische. Uit haar verhaal maak ik op dat hij, net als veel andere Koerdische mannen een poos in Rusland is geweest. Veel Russische vrouwen zitten tegenwoordig nog in Koerdistan en zijn compleet opgegaan in de cultuur. De derde vrouw werd getrouwd toen mijn schoonmoeders moeder al was overleden. Met een van de twee laatste vrouwen kreeg hij geen kinderen. Ze noemde wel wat broers en zussen en of die al dan niet van dezelfde moeder waren, maar ik raakte halverwege in het verhaal de tel kwijt. Ze vertelde nog wel dat een van haar broers jaren geleden ergens in een dorp ver weg was en op een mijn stapte. Zijn rechterbeen was er compleet af en hoewel ze hem direct naar een arts probeerden te brengen, was de reis te ver en overleed hij door het bloedverlies nog voor hij bij een arts was gekomen. De vrouw van deze broer bleef achter met een stuk of 7 zonen en 3 dochters.
Wat een verhalen heeft mijn schoonmoeder. Zo'n onvoorstelbaar ander leven dan wat ik gewend ben in mijn Nederlandse omgeving.
Nadat ze het fotoalbum weer had opgeborgen in haar nachtkastje, kwam mijn oudste zwager binnen. Hij vroeg of ik iets kon vertalen voor de man die sindskort ook bij mijn schoonouders werkt.
Voor mijn schoonouders werkte al een jong Koerdisch echtpaar met een zoontje van twee jaar. Ze wonen allemaal in het huis van mijn schoonouders. De vrouw voor het huishouden, koken en de gasten. De man voor mijn schoonvader die aan Alzheimer leidt. Maar mijn schoonvader heeft tegenwoordig dag en nacht zorg nodig en voor een getrouwde man of de werkende zonen en kleinzonen die middels een schema de zorg op zich namen, werd dat toch teveel. Sinds een weekje is er dan nu een jongeman uit Ghana. Hij spreekt drie talen, waaronder Engels, zijn eigen taal en Arabisch, maar mijn schoonfamilie spreekt hooguit een paar woorden Arabisch. Voor de rest spreken zij, op een enkele uitzondering na, alleen Koerdisch en Farsi. Uiteindelijk zal de Ghanees ook wel Koerdisch leren, maar voor nu moest ik even naar het Engels vertalen.
"En als je toch hier bent," zei mijn zwager tegen mij, "kun je dan direct mijn vrouw halen? Ze heeft eten gemaakt voor hier." Een goed half uur later was ik met zijn vrouw en het eten terug bij mijn schoonouders. Rijst met vlees in een kruidig sapje met uien. Ik had al vroeger op de dag warm eten gehad, maar niet meeeten is eigenlijk geen optie. Dus ik schepte voor mezelf een klein bordje op. Mijn schoonmoeder eet het liefst op haar bed in de andere kamer, terwijl wij in de keuken zaten. Mijn schoonvader op een tuinstoel, de Ghanese jongen, de vrouw van mijn zwager, haar oudste zoon en ik op de grond.
Vlak voor de kinderen vrij waren, vertrok ik naar hun school. Om vervolgens daarna de kinderen thuis af te zetten en zelf naar het werk door te rijden. De afspraak met mijn advocaat waarin we contracten van huurders moesten bespreken, kon ik niet nog eens vergeten. En zijn jongere broer die bij ons werkt, had gezegd dat hij mijn auto voor controle en olie verversen naar de dealer zou brengen. Twee vliegen in een klap.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 385
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-oude-fotoalbum-van-mijn-schoonmoeder
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-17
[photoRevision] => 0
[title] => Koerdische jurken en een vertaald rijbewijs
[message] => Ondanks dat ik al zijden stoffen voor twee Koerdische jurken heb gekregen van de vrijgevige advocaat, staat hij erop dat ik nog eens langs kom op zijn kantoor, zodat hij van andere paarsblauwige stoffen met goudkleurig design twee complete Koerdische jurken kan laten maken. Een voor Ronak en een voor mij. Shayda is niet meegekomen, omdat ze in eerste instantie geen Koerdische jurk wil hebben.
We lopen vanuit zijn kantoor naar mijn auto die buiten aan de straat staat. "Is die auto niet een beetje klein?" vraagt de advocaat mij als hij mijn auto ziet. Nu is de Korando vijfzitter inderdaad niet de grootste auto, maar er zijn heus kleinere te vinden. "Voor mij is hij goed genoeg, hoor," antwoord ik lachend. Qua inkomen zitten wij beneden zijn stand, dus de man is gewend aan groter. Ik neem het hem niet kwalijk. Hij wil wel graag rijden en ik geef hem mijn autosleutel. Ik neem plaats op de passagiersstoel. Ronak achter mij. We rijden de woonwijk uit, waarna hij richting de oude binnenstad rijdt. Eenmaal in de binnenstad aangekomen, ben ik allang mijn gevoel voor richting kwijt dat toch al niet zo goed ontwikkeld is. De straten worden smaller, de winkeltjes kleiner. Als we blijkbaar onze bestemming hebben bereikt in een piepklein straatje waar stoffen aan een soort luiken hangen, opent de advocaat het autoraam en roept hij naar een willekeurige winkelier die bezig is zijn stoffen binnen te halen: "Hallo, broer! Mag ik hier even vijf minuten parkeren?" De winkelier antwoordt: "Van mij mag je er de hele nacht blijven staan." We stappen uit de auto en lopen het laatste stukje verder tot aan de naaister die de Koerdische kleding moet maken. We maken kennis met een vrolijke vrouw met een vlotte babbel die onze jurken moet maken. Niet lang erna loopt de advocaat de naaiwinkel uit naar de overkant van het straatje, waar een ander winkeltje is vol met stoffen voor Koerdische jurken. Hij zegt ons mee te komen. Hij kiest opnieuw een stof uit met grote goudachtige patronen erop. Van dezelfde stof zijn meerdere kleuren verkrijgbaar. De advocaat vindt de middengroene geweldig. De eigenaar van deze stoffenwinkel spreidt de andere kleuren een voor een voor ons uit op de vloer. De naaister is ook meegekomen. Hij heeft ook nog een felrode stof, die Ronak en ik zachtjes bewonderen. "Nee, niet die," zegt de advocaat, "deze groene is mooi. Die is echt klassiek." De stoffenman gooit nog een roze stof neer. "Oh, die is ook mooi," fluisteren Ronak en ik weer zachtjes naar elkaar. "Nee, wat is dat nou!?" spreekt de advocaat zijn mening uit. Een turkooise stof komt erbij. "Oh, wauw, die is ook mooi!" fluisteren Ronak en ik naar elkaar. "Nee, die ook niet," vindt de advocaat. Ronak en ik beginnen te grinniken. Het is overduidelijk dat onze smaken iets verschillen van die van de advocaat. Uiteindelijk kies ik de rode en Ronak de turkoois. "Die staat mooi bij haar ogen," verklaar ik onze keuze.
De naaister krijgt de opdracht er passende vestjes bij te zoeken. Dat mag ze doen zonder ons. Voor ons beiden moeten twee nieuwe complete jurken worden gemaakt, zegt de advocaat tegen de naaister. Met ons allen lopen we terug de naaiwinkel in, waar de naaister onze afmetingen opmeet en hier en daar een klein knipje in de stof zet. Andere maten worden genoteerd door haar mannelijke collega die achter een van de twee naaimachines zit. We moeten nog even een vestje in de winkel passen om te kijken of dat zo'n beetje onze maat is en zo snel als we zijn gekomen, verdwijnen we weer. Terug naar de auto. De advocaat rijdt weer. "Waar zit de benzinedop?" wil hij weten als we inmiddels weer op de 60 meter straat rijden. Ik wijs naar de linkerachterzijde. "Maar ik tank straks zelf wel, hoor," vertel ik hem per direct. Compleet overbodig, want de man vindt het ook nodig onze tank vol te gooien. En dat terwijl ik nog maar 2 streepjes benzine over heb. Hij had ook al een parfum voor mij gekocht plus een roos en een bosje mini narcissen voor ieder van ons. Gelukkig heb ik toevallig nog wat dozen Beverly Hills Formula tandpasta's achterin de auto liggen. Zoveel kadootjes kan ik echt niet steeds aannemen. "Heb je nog tandpasta's over?" vraag ik hem, omdat ik hem tijdens mijn vorige bezoek ook al enkele had gegeven. "Ik heb veel als kadootje weggegeven," zegt hij, "Heb je misschien nog meer?" Ik knik. "Ik heb nog 4 en een halve doos achterin liggen. Die mag je wel hebben." Terug bij zijn kantoor help ik hem de dozen met in totaal ongeveer 60 tandpasta's naar binnen te brengen. De man is dankbaar met de tandpasta's.
Een leuke ruil. Wij krijgen van hem parfum, bloemen en jurken en hij krijgt tandpasta's van ons.
De zijden stoffen die we eerst al van hem kregen, hebben we inmiddels aan een naaister in Massif gegeven. Daar zitten geen mantels bij. Samen met de vrouw van mijn oudste zwager en hun dochter gaan we naar een stoffenwinkel in Massif om bijpassende stoffen te kopen. Voor mij een soort faal turkoois. Voor Ronak een donkerpaarse kleur. Shayda wil nu toch wel een Koerdische jurk en koopt een effen royaal blauwe stof, met bijpassende mantel en stof voor het hemd en de pofbroek die eronder horen. Ik koop dezelfde jurk en mantel, maar een andere kleur blauw voor het hemd en de pofbroek. Voor Kani kiezen we een turkooise glitterstof met turkooise stof voor de onderkleding. Voor het vestje voor Kani kunnen we nog even niet slagen en waarschijnlijk gaat de vrouw van mijn zwager dat op een later moment erbij zoeken.
Er is tegenwoordig een nieuw model Koerdische jurk op de markt. Het oorspronkelijke model voor deze regio is een vormeloze jurk, die met een elastiek rond de middel wordt strak getrokken. Nu zijn er jurken die met taille worden genaaid. Vooral de effen stoffen van Shayda en mij vind ik daar meer voor geschikt.
De vrouw van mijn zwager kan wel de originele jurken maken, dus we laten Kani's stoffen bij haar. De zijden stoffen en de stoffen voor de mantels gaan naar de naaister in Massif. De jurken worden voor een klein prijsje gemaakt: 3.000 dinar (2,30 euro) per stuk. De mantels wat duurder: 15.000 dinar (11,50 euro) per stuk, maar deze zijn ook wat moeilijker te maken. Bovendien zijn er ook veel naaisters die dezelfde mantels voor 20.000 of 25.000 dinar maken (respectievelijk 15,40 euro en 19,20 euro). Het nieuwe model jurken brengen we naar een man in het winkelcentrum van Massif. Hij is prijzig, wil 15.000 dinar per jurk, maar de jurk die buiten zijn winkel voor de deur als voorbeeld wordt getoond, schijnt van zijn hand te zijn en is in ieder geval heel netjes gemaakt. Aan de overkant van de straat is het ruim twee keer goedkoper, maar iets minder naar onze smaak.
Als we alle stoffen hebben verdeeld onder de verschillende mensen die het gaan naaien, gaat de vrouw van mijn zwager nog een ander naaiwinkeltje binnen voor knopen. Ze praat met de oudere man achterin de winkel. Ik blijf met Shayda vlakbij de deur staan. Een man die op een stoel in de winkel zoute stokjes zit te eten, staat op van zijn stoel. "Ga maar zitten," zegt hij tegen mij. "Oh, dat hoeft echt niet, hoor," antwoord ik hem, "Ik ga toch niet zitten." De man blijft desondanks ook staan. "Ben je buitenlands?" vraagt hij nu. Ik knik. Zelfs na ruim 10 jaar in Koerdistan te hebben gewoond, besef ik op zulke momenten even weer dat ik inderdaad de buitenlander ben. Grappig hoe dat in mijn eigen hoofd toch anders blijft voelen. Ik vraag me af of de allochtonen in Nederland dat ook zo voelen. Zelf vind ik het niet erg, maar het helpt ook dat ik hier met respect behandeld word. "Ik ben Nederlands," vertel ik de man die voor mij is opgestaan uit zijn stoel. "Maar je spreekt wel Koerdisch," constateert hij, "Vind je het wel leuk hier?" "Ze is hier al meer dan 10 jaar," zegt de vrouw van mijn zwager nu, "Ze woont liever in Koerdistan dan in Europa." De man is even stil en kijkt onderzoekend naar mij. Ik glimlach even en knik weer. Het klopt wat ze zegt.
Het is al laat in de avond als ik de vrouw van mijn zwager en hun dochter afzet bij mijn schoonouders huis en wij naar huis vertrekken.
Inmiddels heb ik overigens ook mijn Nederlandse rijbewijs laten vertalen naar een Koerdisch exemplaar. Een paar ochtenden geleden had ik afgesproken dat ik naar het hoofd van Interpol zou gaan. Hij zou een van zijn medewerkers met mij meesturen om het te regelen. "Ken je hem nog? Hij spreekt Bahdini, net als jij" verklaart de man zijn keus als de medewerker in het kantoor staat. Ik knik. Ruim twee jaar geleden was deze man ook al om dezelfde reden met mij meegestuurd.
"Wil jij rijden?" vraag ik de man en bied hem mijn autosleutel aan. Hij twijfelt even, maar als ik zeg dat ik er geen moeite mee heb, pakt hij de sleutel van me aan. We rijden naar een plek dat ik in mijn eentje nooit zou hebben gevonden. Zoals gebruikelijk wordt de ingang bewaakt. "Zal ik mijn telefoons inleveren?" vraag ik de man. "Nee, neem maar mee, maar ik denk dat ik wel mijn vuurwapen even hier achterlaat." Het deel van het pistool waar de kogels in zitten, krijgt hij wel mee. De bewaker houdt ons in eerste instantie tegen, maar als de man vertelt wie hij is en dat ik bij hem hoor, mogen we doorlopen.
Eerst langs een van de hoogste mannen van deze lokatie. De man die met mij is meegekomen, salueert elke keer als hij iemand van een hogere rang tegenkomt en stampt tegelijkertijd met zijn ene been hard op de grond. Na diverse loketten te hebben gehad, mogen we eerst weer weg. We hebben mijn papieren ingeleverd in de vorm van een dossier dat we bij een van de loketten buiten de ingang hebben gemaakt. Ze hebben ook twee pasfoto's nodig. Toevallig heb ik die al eens eerder laten maken en hier is het heel gebruikelijk dat de pasfoto's (ook voor officiele doeleinden) eerst gephotoshopt worden door de fotograaf. Het wordt er niet altijd mooier op, maar ik doe het er maar mee.
De man van Interpol belooft later op de dag terug te gaan en mijn vertaalde rijbewijs te gaan halen en inderdaad een paar uur later krijg ik een telefoontje en kan ik terugrijden naar hun kantoor. Ik parkeer aan de andere kant van de weg en geen idee hoe de medewerker zo snel bij mij is, maar ik hoef niet eens meer door de bewaking. Ik krijg mijn vertaalde rijbewijs. Normaal heeft het een geldigheid van een jaar, maar bij mij is de geldigheid om een of andere reden verbonden aan mijn eqama (verblijfsvergunning). In augustus mag ik dus weer een nieuwe aanvragen. Tot dan rij ik in ieder geval legaal met mijn vertaalde rijbewijs met gephotoshopte pasfoto erop.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 340
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => koerdische-jurken-en-een-vertaald-rijbewijs
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5046753
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-31
[photoRevision] => 1
[title] => Strengere regels en een hoop geregel
[message] => De cardioloog die me bijna drie week geleden telefonisch had geinformeerd over mijn longontsteking, mij een nieuw antibioticarecept had voorgeschreven, omdat de amoxicilline niet aansloeg en zelfs op zijn vrije dagen voor mij tijd had vrijgemaakt, had er helemaal niets voor terug gevraagd. Vorige week moest ik opnieuw een beroep op hem doen, toen Kani uitgerekend ook op een donderdagmiddag uit school thuis kwam met koorts. Die avond liep haar koorts op tot 39 graden en de dag erna zelfs tot 39,7 graden. Ze sliep heel veel, maar in de korte tussenpozen waarin ze wakker werd, reageerde ze gelukkig wel heel helder op mijn vragen en wilde ze ook wel water drinken. Desondanks was ik natuurlijk wel ongerust. In de avond had ik voor de zekerheid opnieuw telefonisch contact opgenomen met de cardioloog. Geheel tegen de gewoonte van de meeste lokale artsen in, is hij geen voorstander van het geven van (veel) medicatie aan kinderen. Hij gaf me het advies te wachten tot de volgende dag. Om te kijken hoe de koorts zich bij haar ontwikkelde. Toen ze op de vrijdagavond dus bijna 40 graden koorts had, besloot ik de volgende dag antibiotica voor Kani te halen. Van kinderen en antibiotica tegen longontsteking weet ik niet zo veel, maar gelukkig kwam er uit 3 hoeken advies. Twee mensen die in een apotheek in Nederland werken en de cardioloog.
We besloten azitromycine te geven. In syroop vorm. Kani vond het verschrikkelijk vies en 10 minuten na het medicijn stond ze nog te kwijlen en te huilen, maar alles wat ik aanbood om de vieze smaak weg te spoelen, weigerde ze. Of ze echt de benodigde 5ml per keer binnen gekregen heeft, betwijfel ik, maar ze knapte in ieder geval wel direct op.
Zeker nu ik inmiddels al zo vaak een beroep had gedaan op de cardioloog, zonder dat we persoonlijk kennis hadden gemaakt met elkaar en zonder dat ik hem dus tot nog toe op een bepaalde manier had kunnen terug betalen, besloot ik hem te vragen waar zijn kliniek is en of ik, in ruil voor zijn hulp, een doos met verschillende soorten Beverly Hills Formula tandpasta's aan hem mocht geven.
Ik bezocht de cardioloog in zijn kliniek niet ver van het Rizgary ziekenhuis in Erbil. Hoewel er diverse patienten voor mij waren, mocht ik even tussendoor naar binnen om de cardioloog persoonlijk te zien. Dankbaar nam hij de doos aan en een paar minuten bleven we praten in zijn kantoor, alvorens ik vertrok om niet teveel van zijn tijd en dat van zijn patienten in te nemen.
"Het lijkt wel een aflevering van het Kleine Huis op de Prairie waar ze de dokter met kippen betalen," had mijn moeder lachend gezegd toen ik haar later aan de telefoon vertelde dat ik de cardioloog met tandpasta's had betaald. Ze heeft wel gelijk, maar het is ook wel erg relaxed als je middels een geschenk je dankbaarheid aan iemand kunt tonen.
Inmiddels hebben we ook een nieuwe auto. De vorige auto kon alleen gerepareerd worden als we opnieuw een paar honderd dollar zouden betalen en dat had ik er simpelweg niet meer voor over. Voor hetzelfde geld zou hij dan na een maand weer opnieuw stuk gaan.
Een neef van Rebaz, die bij ons in het bedrijf werkt, kreeg de taak op zich om te zoeken naar een andere auto voor mij. Ik hoefde alleen mijn budget en mijn wensen door te geven. Binnen een week had hij een auto gekocht. Een Korando. Nooit van gehoord, maar er schijnt hier in Erbil een dealer van te zijn, die het onderhoud kan doen. Het is een vijfzitter. Voldoende voor de kinderen en mij nu Rebaz toch in Nederland werkt. De auto rijdt in ieder geval goed en ik ben allang blij dat ik nu even niet meer met taxi's hoef te rijden. Overigens reed ik wel hoofdzakelijk met een vaste chauffeur en als hij niet kon, stuurde hij een van zijn 6 broers. Tijdens de ritten vertelde hij me hele verhalen over de oorlog vroeger, hoe hij met zijn familie had geprobeerd te vluchten naar Iran, maar werd tegengehouden bij Haji Omaran. Onderweg hadden ze vele lichamen van omgekomen mensen gezien. Geen prettig gezicht voor een kind van zijn leeftijd. Hij was een jaar of 7 geweest. Daarna waren ze in Mala Omar komen wonen en hadden ze het dorpje van een paar huizen zien uitgroeien tot wat het nu is. Hij wees aan welke huizen nieuw waren en vertelde dat de dorpsweg van Mala Omar vroeger de doorgaande weg tussen Massif en Erbil was. Iets dat ik trouwens zelf al wist, omdat de autoweg tussen beide plaatsen pas een paar jaar na mijn eerste keren in Koerdistan was aangelegd. Ik had zelf de eerste jaren dus ook deze weg bereden, alhoewel ik me niets meer van het dorp Mala Omar kon herinneren.
Vanuit Erbil reed ik meestal wel met een willekeurige taxi mee. Zonder problemen de laatste tijd, maar dat is altijd een kans van fifty fifty. Maar als we de nieuwe berichten mogen geloven, worden de regels voor onder andere taxi's wat strenger gemaakt. Taxichauffeurs moeten zich laten registreren en er moeten persoonsgegevens zichtbaar tonen. Dit om taxichauffeurs met eventueel bijbedoelingen het moeilijker te maken om er mee weg te komen.
Ik ben benieuwd. In ieder geval heb ik nu eerst weer een auto.
Nu de vorige auto niet meer zou worden gebruikt door ons, moest deze terug naar de grens, omdat het een auto met een Nederlands kenteken is. Een van de neven van onze kinderen mocht dat regelen en gisteren heeft hij de auto weggebracht. Geen idee hoe hij dat dan precies voor elkaar heeft gekregen, omdat de auto op Rebaz' naam stond en je dan normaal gesproken zelf in persoon aanwezig moet zijn. Maar het is geen geheim dat in Koerdistan elk probleem wel een oplossing kent.
Het is toch fijn als je van zoveel kanten hulp krijgt. Een van de voordelen als je in een land woont waar groeps- en familiebanden nog sterk zijn. Het is niet zo erg dat je je in je privacy voelt aangetast, maar precies de juiste dosis hulp.
Ondertussen zit ik zelf ook niet niks te doen. Eergisteren had ik het zo druk dat ik 3 keer op en neer naar Erbil moest. Shayda had mij halverwege de dag vanaf school gebeld dat ze met een vriendin mee naar huis zou gaan. Doordat ik het even druk had, kon ik me de naam van de vriendin niet meer goed herinneren, maar ik had met Shayda afgesproken dat ik een tas met haar kleding en haar telefoon bij de supervisor van haar jaar zou achterlaten, dus ik zou haar later altijd nog kunnen bellen. Tenminste, daar ging ik vanuit. Alleen vergat zij in haar enthousiasme haar telefoon aan te doen, zodat ik uiteindelijk nog steeds niet zeker was waar ze was.
Tegen de avond reed ik vast voor de derde keer terug naar Erbil. Voor ik Shayda zou ophalen, waar ze dan ook naartoe was, had ik afgesproken met een man in het winkelcentrum Family Mall. Zijn neef was ook meegekomen, zo bleek. Ik had ze nog niet eerder ontmoet. "Kom mee naar boven," zei de eerste man, "We hebben daar een plek voor onszelf." Een beetje onwennig liep ik met de beide mannen mee. In Koerdistan ben je als vrouwzijnde vrij om met mannen te lopen als je ook geen familie van elkaar bent, maar er zijn meer mensen die mij kennen en herkennen dan ik hen en een roddel is zo geboren. Als ikzelf de afspraak met een onbekende man heb geregeld, breng ik dan ook altijd of Rebaz of, bij zijn afwezigheid, mijn tweede zwager op de hoogte. Deze keer was het Rebaz zelf die me naar deze afspraak had gestuurd. Inmiddels waren we het hele winkelcentrum doorgelopen en bij de liften in het sinds een paar maanden geopende deel aangekomen. De eerste man drukte op het knopje voor de bovenste verdieping. Daar stapten we uit en liepen de mannen naar een biljartzaal met achterin een VIP ruimte. De VIP ruimte was blijkbaar de plek die we voor onszelf hadden. Op een biljarttafel, een tv, wat banken en bijzettafels na, was de ruimte leeg. Af en toe kwam een andere man binnen die ons thee, Turkse koffie en water serveerde en even later de kopjes weer kwam weghalen.
Er kwamen 4 dezelfde contracten op tafel, die we allemaal als getuigen moesten ondertekenen. Niet dat ik het kon lezen, maar ik wist wat er zo ongeveer moest staan. Mijn Koerdisch niveau van lezen (de Arabische letters tenminste, in het Latijns lukt het me beter) is blijven steken op dat van een zesjarige. Ik heb me er wel een poos in verdiept om het beter te leren, maar de meeste teksten zijn in het Sorani dialect, dat ik niet zo goed begrijp. Dus tegen de tijd dat ik een woord heb ontcijferd, ken ik de betekenis niet en dat werkt behoorlijk demotiverend, moet ik zeggen. Met plaatsnamen lukt het me dan ook beter, omdat die meer universeel zijn.
Het wachten was op een derde man, wiens handtekening ook op het contract moest komen te staan, maar die nog van zijn werk moest komen. Al met al duurde het zeker anderhalf uur. In de tussentijd spraken we over de verschillen tussen Koerdistan en Europa. De eerste man vertelde dat hij in Erbil op de universiteit zat. Hij zat nu in zijn derde studiejaar. Ik kreeg foto's van zijn bergdorp te zien. Een rivier doorkruisde het dorp, hoewel aan de ene kant meer huizen leken te staan dan aan de andere kant. Bomen en struikgewas langs de oever. Het was een foto van het voorjaar, want in deze tijd ligt er sneeuw. Met liefde vertelde hij over de mentaliteit in zijn dorp, waar bijna iedereen elkaar kende en mensen bij elkaar in- en uitliepen.
De mannen wilden weten hoe lang ik al in Koerdistan woonde en toen ik vertelde dat dat sinds de zomer van 2008 was, vroegen ze of ik niet bang was toen ISIS ineens opkwam. Ik gaf toe dat dat een erg gevaarlijke periode was, maar dat ikzelf persoonlijk niks van ISIS had vernomen (het moment dat ze vlak voor Erbil stonden, waren wij op onze terugreis met de auto vanuit Nederland naar Koerdistan en waren we net in Turkije aangekomen). Daarna zijn er hooguit wat slapende cellen van ISIS, zoals ze dat noemen, hier in Erbil gearresteerd, maar ook daarvan kreeg ik nooit meer mee dan de nieuwsberichten. Voor mij persoonlijk was het dus niet voldoende om er bang van te worden.
Tenslotte liet hij me nog een filmpje zien van zijn oom, een man die tot zijn remigratie naar Zweden, regelmatig bij ons kwam. Meestal als hij kwam, gingen we barbecuen, wat hem uiteindelijk de bijnaam "barbecueman" opleverde bij onze kinderen. Vaak had hij ook een gitaar mee en zong Koerdische liedjes voor ons. Op het filmpje dat ik nu van zijn neefje te zien kreeg, zag ik de oom, ondanks al die jaren totaal onveranderd, liedjes zingen op een Koerdische bruiloft.
Nadat de derde man was gearriveerd, zette ook hij zijn handtekening en kon ik al vrij snel weer vertrekken. De eerste man liep met me mee tot aan mijn auto die op de onderste verdieping in de parkeergarage stond.
Door de regels die sinds kort strenger worden, besloot ik nu toch echt maar eens werk te maken van het regelen van een rijbewijs hier. 21 jaar geleden heb ik mijn Nederlandse rijbewijs behaald en sinds 2008 rijd ik met dat rijbewijs rond. Officieel mag je in Koerdistan 1 jaar met een buitenlands rijbewijs rondrijden, maar daarna moet je of het rijbewijs hier opnieuw behalen of je moet een vertaling van je eigen rijbewijs regelen. Niet dat iemand er ooit moeilijk over heeft gedaan. Diverse keren was er een extra politiecontrole langs de kant van de weg waar werd gevraagd naar autopapieren en rijbewijs. Nergens staat vermeld dat ik al langer dan een jaar in Koerdistan rondrijd met mijn rijbewijs en ze vragen er ook nooit naar. Maar met de opkomst van de nieuwe regels, verwacht ik dat dit ook meer gecontroleerd zal worden binnen niet al te lange tijd.
Ik belde met mijn advocaat, maar hij wist niet zeker wat voor mij het beste zou zijn. Vervolgens nam ik contact op met de man van Interpol. Sinds ik eind 2016 eventjes onder arrest stond, hebben we een goed contact gehouden en hij weet heel veel en wat hij niet weet, kan hij eenvoudig navragen. Een paar minuten later had ik al antwoord. Ik zou een vertaling van mijn rijbewijs kunnen gaan regelen. Dat is een tijdelijk rijbewijs dat je jaarlijks moet vernieuwen. Daarvoor is een vertaling nodig van het rijbewijs, een kleurenkopie van het paspoort en het rijbewijs, enkele pasfoto's en een "karti zanyari" (een bewijs van woon- of werkplaats dat de mokhtar, een soort dorpshoofd, uitgeeft).
Ik had geluk, want de vertaler die vanuit het Nederlands vertaalt, stond op het punt terug te verhuizen naar Nederland, maar ik trof hem nog net aan in zijn kantoor. Hij vertelde me dat hij desondanks nog wel vertalingen doet en dus mag ik binnenkort de vertaling ophalen. Hopelijk dat ik binnenkort dan eindelijk eens het rijbewijs issue zal hebben opgelost.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => strengere-regels-en-een-hoop-geregel
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045941
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-16
[photoRevision] => 1
[title] => De vrijgevige advocaat
[message] => Tussen de middag moet ik even langs een advocatenkantoor in de stad. De nummer 1 onder de advocaten hier. Zoiets als Moszkowicz in Nederland. Altijd druk, connecties in alle kringen, de grootste in zijn soort hier. Hij had me al gebeld, maar ik arriveer eerder op zijn kantoor dan hijzelf. Een van de medewerkers verwacht me al en vertelt me in de kamer met de vergadertafel te gaan zitten. De boeken in de kasten langs twee wanden vallen als eerste op. Diverse zijn zelfs antiek en verweerd. Aan een andere wand hangen certificaten en dergelijke. De medewerker brengt me een Turkse koffie met een flesje water en wacht geduldig tot ik mijn koffie op heb. Zijn baas is er nog niet, dus nodigt hij me uit het hele kantoorpand even te bekijken. Ik ben wel eens eerder boven geweest, maar je kijkt er altijd je ogen uit. Er hangen zoveel antieke spullen aan de wanden of ze staan in kasten tentoongesteld dat zelfs een museum er jaloers op kan zijn. Aan weerszijden van de trap hangen van boven tot onderen allemaal sierborden. Op het plateau dat de beide trappen naar de eerste verdieping van elkaar scheidt, staat een andere kast vol met boeken. Boven in het halletje staan aan beide kanten smalle kasten vol met allerlei soorten beeldjes. In het kantoor van de eigenaar staan antieke meubels, radio's en typemachines van minstens de tijd van de tweede wereldoorlog. Aan de wand achter het prachtig bewerkte antieke houten bureau hangen nog meer sierborden en wat schilderijen.
In een kantoor ernaast hangen diverse oude foto's aan de muur. Het kantoor daarnaast is iets rustiger, maar op de grote kast achter het bureau staan een stuk of dertig vlaggen te prijken. "Je mag wel foto's maken," zegt de medewerker als we alle kamers hebben bekeken. En dus loop ik opnieuw de kamers binnen en knip wat foto's.
Als we weer beneden in de vergaderzaal zitten, komt al gauwachtig de eigenaar binnen. Hoewel ik eerst aan de zijkant van de vergadertafel had plaatsgenomen, staat hij erop dat ik aan het hoofd van de tafel ga zitten. We praten een poos met elkaar over het werk en het dagelijkse leven. Ondertussen nemen twee andere medewerkers ook plaats aan de tafel. Ergens halverwege het gesprek besluit hij dat hij mij een antieke set van 6 kopjes, schoteltjes en borden kado wil doen. Evenals twee prachtige zijden stoffen, de een in zwart met paars en grijs, de andere in mint turkoois met zilver kleur, die ik kan gebruiken om Koerdische jurken mee te maken. Gelukkig ben ikzelf ook niet met lege handen gekomen en heb ik hem 12 tandpasta's van een goed merk gegeven. De man is heel vrijgevig en dat is volgens mij nog heel zacht uitgedrukt. Diverse patienten heeft hij naar mij doorverwezen, voor wie hij de rekeningen heeft betaald. Voor een voor mij onbekend aantal gewonde peshmerga heeft hij operaties betaald. Een onnoemelijk groot bedrag. Een advocaat die meer dan gemiddeld aan zijn medemens denkt.
Op een gegeven moment laat hij een neef van hem komen, die hij ook naar mij wil doorverwijzen. Terwijl zijn neef tegenover hem zit, prijst hij mij en mijn werk als mondhygienist de hemel in. Volgens hem bestaat er geen betere op de wereld, omdat ik met mijn hart werk. Ik weet zeker dat er mensen net als ik met hun hart werken, maar het is fijn te horen dat hij zo tevreden is over mij. Zijn neef besluit om nog twee patienten voor mij mee te nemen en dus plannen we vast een afspraak in voor volgende week.
Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. "Heb je een auto?" wil de advocaat weten. "Nee, ik ben met de taxi gekomen." "Een van mijn mensen kan je wel brengen." "Nee, ik moet helemaal naar huis. Dat is te ver," vind ik. "Dan brengt hij je naar de weg en regelt een taxi voor je." Tegen zijn medewerker hoor ik hem zeggen dat hij het telefoonnummer van de taxichauffeur moet noteren. Hij houdt het portier voor me open en ik neem plaats in de auto. De man rijdt de woonwijk uit naar de doorgaande weg. Terwijl ik eerst blijf zitten, houdt hij een taxi aan. Ik stap over in de taxi en door het open raam van de chauffeur vraagt hij naar het telefoonnummer en noteert het in zijn telefoon. De taxichauffeur durft per direct geen woord meer tegen mij te zeggen op de hele weg tot aan ons huis.
Tegen de avond belt de advocaat me nog even op: "Ben je goed thuis gekomen? Want je was met de taxi gegaan."
Ik blijf het bijzonder vinden hoe mensen hier voor je kunnen zorgen dat het je aan niets ontbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 414
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => de-vrijgevige-advocaat
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045903
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-15
[photoRevision] => 1
[title] => En toen had ik ineens longontsteking
[message] => Het nieuwe jaar is voor mij niet zo goed begonnen. Sinds een kleine maand stapelde de ene na de andere vage klacht zich in steeds sneller tempo op. Zo nu en dan een dagje koorts, wat lichte spierpijn, vier dagen achtereen totaal geen behoefte aan voedsel en bijna niet aan drinken, maar zelfs die vierde dag had ik nog geen hongergevoel. Uiteindelijk een droge prikkelhoest, maar geen echte verkoudheid en al helemaal geen neusverkoudheid. Ik dacht dat ik misschien een griepje onder de leden had die niet goed door wilde zetten. Voor de prikkelhoest besloot ik een kruidenhoestdrankje te nemen waar twee soorten honing in waren verwerkt. Al dan niet toevallig zette de droge prikkelhoest zich vrijwel per direct om in een productieve. En wat voor een. De zware hoestbuien, zetten zoveel druk op de linker achterzijde van mijn hoofd en nek dat ik het gevoel had dat bij elke hoestbui zonder pardon een ader kon knappen. Toen ik opnieuw wat koorts kreeg, besloot ik bij de apotheek amoxicilline op te halen. Inmiddels vermoedde ik dat mijn "niet doorgezette griepje" best een longontsteking zou kunnen zijn.
Vorige week dinsdag, de dag waarop ik met de amoxicilline was begonnen, sprak ik een van de andere moeders op het plein. Een Oost Europese vrouw die in Engeland verpleegkunde had gestudeerd. Vanzelfsprekend kwam het gesprek al gauw op mijn symptomen en de antibiotica die ik nam. "Op de derde dag van de antibiotica moet er zeker wel wat veranderd zijn, hoor," vertelde ze bezorgd.
Woensdag besloot ik een radioloog te bellen. Sinds een jaar zit op de tweede verdieping van onze kliniek een heel centrum met allerlei moderne rontgenapparatuur. Ik regelde dat ik diezelfde middag nog een thoraxfoto kon laten maken. Ondanks dat mijn klachten niet waren verminderd, was er op de rontgenfoto niks afwijkends te zien.
Donderdagmiddag belde de moeder van het schoolplein me op: "En?" "Volgens mij nog wel wat koorts, maar de thoraxfoto liet niks geks zien." "Hmmm....," hoorde ik haar hardop denken, "Weet je wat? Het is al vrij laat op de dag. De meeste artsen gaan in verband met het weekend op de donderdag al eerder naar huis, maar als je wilt, probeer ik een arts voor je te vinden." Ik besloot haar aanbod aan te nemen. Een kwartier later hing ze weer aan de telefoon en gaf me het privenummer van een arts. Voor een bezoekje zou het al te laat zijn, maar hij wilde me telefonisch nog prima helpen. Ik toetste het nummer in en kreeg direct de arts aan de telefoon. Ik stelde me voor en hij luisterde naar mijn symptomen, stelde me hier en daar wat vragen, legde uit wat ik niet begreep en stelde tegelijkertijd vast dat de amoxicilline niet aansloeg. "Normaal gesproken zou amoxicilline 90% van de bacterien moeten doden, maar hier zijn de meeste bacterien al resistent geworden. Je zult dus een ander antibioticum moeten nemen," adviseerde hij mij. Per sms stuurde hij mij het recept door. Levofloxacine 500mg. Een paardenmiddel als ik zo de bijsluiter lees. Een antibiotica dat zelfs tegen een mogelijke anthrax besmetting kan worden ingezet. Peperduur zijn de capsules. 7 stuks voor 35.000 dinar. Omgerekend iets van 3,5 euro per stuk, maar stiekem ben ik blij met de hoge prijs. Amoxicilline kost hier per capsule maar 12 eurocent, dus die gaan als zoete broodjes over de toonbank. Ik ga ervanuit dat er niet veel mensen zijn die deze dure antibiotica "zomaar" even slikken, dus lijkt de kans op resistentie mij ook een stuk kleiner.
Mijn eerste pil heb ik direct in de apotheek al ingenomen. De tweede moest 12 uur later, de derde weer 12 uur later en vanaf dan mag ik 1 keer per 24 uur een tablet, had de arts mijn verteld.
Op de vrijdag ging de koorts over in verhoging en voor de zekerheid stuurde ik een Whatsappje naar de arts. Op zijn vrije dag wilde ik hem liever niet storen, hoewel hijzelf wel had gezegd dat het absoluut geen probleem was. Kort daarna belde de arts mezelf en wist me gerust te stellen.
Na een dag was ook de verhoging compleet verdwijnen en langzamerhand zag ik dat er wat verbetering in de situatie kwam. Het hoesten werd minder vaak, maar een paar keer per dag heb ik nog steeds even een heftige hoestbui. Mijn kortademigheid is nog niet echt verbeterd.
Van mijn 7 tabletten nam ik vandaag de laatste, maar ik heb besloten dat ik nog 2 extra ga nemen. De arts had me eerder al verteld dat ik nog 2 a 3 tabletten moest nemen, zodra ik me weer redelijk goed voelde. Het nadeel is alleen dat het hoesten nog wel een flinke tijd kan aanhouden en de kortademigheid ook, dus vanaf wanneer kun je dan bepalen of je moet stoppen of niet.
Tot overmaat van ramp is onze auto ook nog weer stuk gegaan en weiger ik er nog een cent aan uit te geven. Ik heb de hoop op de Nederlandse auto's opgegeven. Elke auto die we van Nederland hebben gehaald, mankeerde hier wel weer iets aan, bleken onderdelen moeilijk te vinden of hebben monteurs er geen verstand van en repareren ze met alle liefde het ene onderdeel om vervolgens het andere te sabotteren.
Juist vandaag had ik echt een auto nodig, want ik had op 8 verschillende plekken in Erbil iets te doen. Met de taxi liet ik me naar het werk brengen. Van daaruit liep ik eerst naar vier supermarkten (het aanbod verschilt hier soms behoorlijk per supermarkt, zelfs als het om dezelfde keten gaat). Die hele wandeling had me al 2 uur gekost voor ik bij de bouwmarkt aankwam. Bij toeval trof ik daar de schoonzus van de dochter van Rebaz' oudste zus aan. Ik herkende haar gezicht, maar het duurde even voor ik haar echt "kon plaatsen". Ze was zo lief om me een lift te geven naar de boekhandel. Dat scheelde zeker een klein uur lopen. Vanaf de boekhandel nam ik een taxi naar Family Mall, een van de vele winkelcentra hier in de stad.
Alle wandelingen inclusief het struinen door de winkels hadden me ruim 4 uur gekost.
Ik nam een taxi terug naar huis, net op tijd om iets te eten en dan de taxi naar school te nemen om de kinderen weer op te halen.
Al dat gewandel ging me beter af dan ik verwacht had met mijn longontsteking. Mede hierdoor leek het me een redelijk moment om te zeggen dat "het beter met me gaat" en ik nu dus nog 2 a 3 tabletten moet nemen.
Vlak voordat de taxi arriveerde om met mij naar school te gaan, probeerde de jongen die met onze auto naar een monteur was geweest (helaas zonder succes) de heuvel naar ons huis op te komen. Het mocht niet baten en dus reed hij in de achteruit terug naar een lager gelegen stuk bij de watertank en parkeerde onze auto daar.
Volgens onze tuinman zou onze auto daar niet zomaar mogen blijven staan en zodoende nam ik nog een poging de auto de heuvel op te rijden. Aan het geluid van de motor te horen, had de auto nog minder energie over dan ik met mijn longontsteking en ik kreeg hem geen 10 centimeter voor- of achteruit.
"Degene die zich eraan stoort dat de auto hier staat, mag hem zelf de heuvel opdrukken, want hier is geen beginnen meer aan" zei ik tegen de tuinman, terwijl ik uit de auto stapte.
Lachend liepen we terug de heuvel op. Hijgend en buiten adem kwam ik boven, want een heuvel oplopen is toch nog wel andere koek dan door het platte Erbil lopen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 761
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => en-toen-had-ik-ineens-longontsteking
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044872
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-24
[photoRevision] => 1
[title] => Gewoon wat losse verhaaltjes
[message] => Het is alweer ruim drie week geleden dat ik meedeed aan het vrijwilligersproject in Halsho. Eigenlijk had ik voor een ander project deze week in Najaf moeten zitten. Tenminste, dat werd me voorgesteld door onze lab manager. Hij was bezig met het organiseren van een paar werkgerelateerde cursussen aan specialisten in Najaf. Hij vroeg mij voor het geven van een cursus "Praktijkhygiene". Op zich ben ik daar zeker voor te porren, maar Najaf is natuurlijk wel een bestemming waarvoor ik eerst toestemming moet vragen. Ik mag van Rebaz en zijn familie rustig heel Koerdistan-Irak op en neer reizen, maar Irak is toch een ander verhaal. Rebaz was niet voor als ik daar die cursus zou gaan geven, maar 100% tegen was hij ook niet. Ik besloot mijn tweede zwager te vragen, omdat ik voor de belangrijkste adviezen vaak naar hem ga. "Ik ben gevraagd om een cursus te geven in Najaf. Denk je dat ik daarheen kan gaan?" vroeg ik hem. "Feikje, meisje toch. Je denkt toch niet dat ik jou naar Najaf laat gaan? Straks moet ik jou voor "shash daftar" (60.000 dollar) terugkopen van ontvoerders. Waarom gaat Rebaz zelf niet? Of de lab manager?" "Maar ze willen graag Europese cursusleiders," probeerde ik nog, terwijl ik om zijn antwoord lachte. "Ja, dat willen die ontvoerders in het zuiden ook. Nee, ik laat je echt niet naar Najaf gaan." besloot mijn zwager. En daar deed ik het maar mee. Voorlopig zal ik dus wel niet in Irak te zien zijn.
Na twee weken de auto bij een monteur in Erbil te hebben gehad, heb ik hem gisteravond weer mee naar huis genomen.
Twee weken geleden deed de auto het heel plotseling niet meer. Ik stond op school. Had zonder enig probleem de kinderen naar school gereden, had geparkeerd, maar toen ik weer terug de auto in stapte, deed de auto niks meer. De deuren reageerden wel op de sleutel, maar de auto startte niet als ik op de startknop drukte. De Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) van school kwam er nog bij kijken. Dachten nog even dat het aan de accu lag, maar met startkabels kregen we hem ook niet aan de praat. Twee dagen bleef de auto op school staan, tot er een kraan werd geregeld die de auto naar Erbil kon vervoeren. Achteraf bleek bij dit vervoer de handrem ook nog even te zijn stukgegaan. Een monteur dacht dat het aan ons sleutelkaartje lag en maakte er een bij. Zonder succes. Uiteindelijk kwam de auto terecht bij een monteur, die de electrische problemen kan oplossen. Volgens de geruchten de enige in zijn soort hier in de omgeving. Het duurde en het duurde. Eerst zou de auto tijdens de eerste week klaar zijn, maar er moesten spullen vanuit Bagdad overkomen en die hadden vertraging. Afgelopen zaterdag probeerde onze collega die inmiddels "op onze auto zat" de monteur te bereiken. Geen gehoor. Nadat hij was langsgegaan, bleek de garage gesloten te zijn. Een dag later bleek dat de spullen uit Bagdad waren overgekomen en afgelopen donderdag zou de auto dan echt klaar zijn. Op donderdag zelf werd dat verschoven naar eind van de dag, maar aan het eind van de dag werd het dan toch zaterdag. "Maar op zaterdag is hij toch dicht?" vroeg ik mijn collega. "Ja, dat had ik hem ook gezegd, maar hij zei dat hij toch zou komen om onze auto klaar te maken." Ik was sceptisch, maar wat moet je. Op zaterdag belde onze collega opnieuw met de monteur. Geen gehoor. Meerdere keren. Zucht. Kijk, dat soort dingen vind ik echt niet leuk. En hoewel ik eigenlijk als vrouwzijnde me niet hoor te vertonen tussen al die mannen op het industrieterrein, vertelde ik mijn collega dat ik zondag, gisteren dus, met hem mee zou komen. Mijn collega is een verlegen en zachtaardige jongen.
In zijn auto reden we naar de garage van de monteur. Wat een drukte met auto's en mannen is het daar altijd. De monteur ging bij het zien van onze komst in onze auto zitten, liet wat dingen zien die hij gerepareerd had en dergelijke. "Wat was eigenlijk het probleem?" vroeg ik de monteur. Hij vertelde over 4 computerachtige plaatjes die stuk waren gegaan en die hij had verplaatst. Dat waren de dingen die uit Bagdad moesten komen. "Prima," antwoordde ik, "Maar weet je zeker dat de auto nu goed is? Ik rij namelijk hoofdzakelijk zelf in deze auto en heb 4 kinderen. Ik wil geen gevaarlijke dingen en ik heb ook zeker niet de behoefte om 5x bij jou terug te komen, omdat er elke keer iets anders stuk gaat in de komende weken." De monteur kijkt mij aan, evenals wat andere nieuwsgierige mannen die gewoon uit verveling blijkbaar ook om onze auto heen staan. "Zeg je dat ik de auto heb gemanipuleerd?" vroeg hij. "Ik ken jou niet. Ik zeg dat de hele wereld weet dat als je hier in Koerdistan een auto naar een monteur brengt, dat hij dan 1 ding repareert en een ander ding kapot maakt, zodat je binnen een week of 2 terug moet komen voor reparatie. En als dat hier bij jou ook zo is, dan hebben jij en ik een probleem." "Maar de auto is bij 4 monteurs geweest. Ik ga niet de verantwoordelijkheid nemen voor alle monteurs," antwoordde hij. "Bij de eerste monteur was ikzelf erbij. De tweede was mijn man erbij. De derde was de sleutelmaker, maar bij jou staat de auto al ruim 10 dagen," somde ik voor hem op. Ondertussen merkte ik dat zijn assistent, een jongen van amper 20 al met een extra aandraaisleutel de accukabels begon vaster te zetten. Nog zeker 5x kon hij het sleuteltje aandraaien. Kort daarna kreeg ik op mijn verzoek te horen wat er niet klopte aan de auto. De accubedrading zat te los, maar die wisten ze waar we bij stonden toch een stuk vaster te zetten. De handrem was stukgegaan tijdens het kraanvervoer, zodat deze op het linkerachterwiel bleef klemmen, maar deze monteur was alleen voor de electronica en kon dat probleem dus niet oplossen. De rechtervoorband stond leeg, maar dat was al een langslepend probleem, dat wist ik ook. Zelfs nadat Rebaz de banden nog geen 2 maand geleden had verwisseld, was dat niet opgelost. Met een apparaatje werd daar extra lucht in gepompt. En verder was er bedrading onder de motorkap wat er volgens de monteur er niet zo hoorde. "Heb je al die problemen ook aan mijn man verteld?" wilde ik weten. Sommige bleek hij wel te hebben gezegd, andere niet. Een paar uur later was de auto klaar bij deze monteur. "Ik wil wel de 4 computerplaatjes die hij uit onze auto heeft gehaald," vertelde ik mijn collega, maar de monteur vertelde dat hij die thuis had laten liggen en de volgende dag zou kunnen geven. "We betalen de rest van het geld als we die 4 onderdelen hebben," zei ik tegen mijn collega. "Dat gaat hij nooit accepteren," fluisterde mijn collega naar mij terug, "Misschien kun je dat dan zelf zeggen tegen hem?" Ik liep het kantoor van de monteur binnen en vertelde hem wat ik wilde. De 4 onderdelen en daarna betalen. "Dat gaat niet werken," sputterde de monteur tegen. "Natuurlijk gaat dat wel werken en weet je waarom? Omdat je meerdere keren mijn collega hebt beloofd de auto klaar te maken, maar ondertussen gewoon je telefoon niet eens opneemt. Dus geef ons morgen de 4 onderdelen en dan betalen we de rest van het geld." Mijn collega liet als extra nog een identiteitspasje achter en zo ging de monteur akkoord.
Vervolgens reden we voorzichtig naar een andere garage die de handrem van het achterwiel af kon halen. Volgens hem was het wel nodig om een onderdeel te vervangen, maar daar konden we vandaag voor terug komen. Dat laat ik aan mijn collega over. En dan maar hopen dat onze auto echt weer gewoon zonder problemen kan rijden.
Zeker tijdens deze twee weken vakantie is het fijn als we een auto thuis hebben. In de afgelopen tijd had ik al weer gebruik moeten maken van een taxi. Aangezien ik een maand of twee a drie geleden al mijn telefoonnummers ben kwijtgeraakt doordat mijn telefoon stuk ging, had ik ook geen enkel taxinummer meer. Van onze tuinman kreeg ik een nummer van een man die me heen en weer reed tussen school, Erbil en thuis. Aangezien deze taxichauffeur een dialect spreekt dat ik maar deels begrijp, had ik hem al eens gevraagd waar hij vandaan kwam. Sinds 1988 woonde hij in Malla Omar, maar oorspronkelijk kwam hij uit een dorpje volgens mij ergens richting Slemani of Kirkuk. Hele verhalen vertelde hij mij als hij me naar het werk bracht. Over hoe hij in de oorlog zijn dorp is ontvlucht, de grens wilde oversteken, maar zijn familie werd tegengehouden, over de vele dode lichamen die hij had gezien en hoe ze uiteindelijk in Malla Omar neerstreken. Op een avond moest ik Ronak uit Erbil halen, die met haar vriendengroep was uitgeweest. Mijn vaste taxichauffeur kon niet komen, maar dat mocht geen probleem zijn. "Ik stuur mijn broer wel," was zijn oplossing. In Nederland zou ik raar hebben opgekeken met zo'n oplossing, maar omdat ik nu al een poosje met deze man reed, ging ik ervanuit dat het een aardge plossing was. Zijn broer arriveerde in een gewone witte personenauto voor ons huis. Een net zo vrolijke man als de taxichauffeur. Uiterlijk leek hij ook al op zijn broer, evanals zijn naam die maar 1 letter verschilde van de andere. Onderweg naar Erbil vroeg hij me honderduit. Wat voor werk Rebaz deed, of ikzelf ook werkte, wat mijn werk was, waar ik werkte, hoe oud ik was. Het deed me even weer terug denken aan de keer eind 2016 dat ik op de rechtbank in het kantoor van de rechter zat. Eerst dacht ik nog dat hij misschien voor de Asayish werkte, maar hij bleek een peshmerga te zijn.
Kani wist afgelopen week onze oppas aardig voor schut te zetten. Ons huis staat op een stuk grond wat bedoeld is voor zogenaamde boerderijen. Niet de boerderijen zoals we in Nederland kennen, maar meer een soort vakantiehuizen. Door de nauwe en naamloze straat waaraan wij wonen, lopen dan ook met regelmaat nog herders met hun ezel, honden met wat schapen en geiten. De oppas had Kani gevraagd: "Zullen we even de geitjes gaan kijken?" Kani houdt van dieren en de geitjes vindt ze ook altijd leuk naar te kijken of even te aaien. Het toeval wilde dat op het moment dat de oppas de tuindeur opende om Kani de geitjes te laten zien, er twee vreemde mannen precies voor de deur stonden. Waarop Kani luid in het Koerdisch begon te spreken tegen haar oppas: "Ik zei toch dat er twee mannen zouden zijn! Maar jij zei dat we moesten gaan kijken." Verlegen als de oppas is, was ze direct van kleur verschoten. "Ja, ik heb het gezegd," herhaalde Kani haar leugen, "Ik zei al er zijn twee mannen. Maar jij wilde gaan kijken." Uit schaamte had de oppas maar gauw de deur gesloten. Die dag hebben ze de geitjes maar niet meer gezien. In de avond vertelde de oppas me in een deuk hoe Kani haar zo voor schut zette en in no time de leugen had verteld dat de oppas blijkbaar graag naar de mannen wilde kijken in plaats van de geitjes. "En dat allemaal in het Koerdisch! Die mannen hebben elk woord verstaan wat Kani zei!" grinnikte de oppas zelf nog na. En dan gaan mensen er nog wel vanuit dat kleine kinderen meestal de waarheid spreken....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 386
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => gewoon-wat-losse-verhaaltjes
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044019
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-06
[photoRevision] => 1
[title] => Vrijwilligerswerk in Halsho
[message] => Een week of drie geleden werd ik gebeld door Dashni Morad, een Nederlands Koerdische zangeres die zich momenteel vooral op haar vrijwilligerwerk Green Kids richt. 1 december zou ze met haar team en wat andere vrijwilligers, waaronder de Koerdische zangeres Parwaz, naar Halsho, een klein bergdorpje in de regio Silêmanî, ergens tussen Dukan meer en de Iraanse grens, om daar een lokale basisschool te bezoeken. Zij geeft altijd heel veel spullen aan de kinderen. Zowel nieuw als gebruikt. Boeken werden gedoneerd en ze had prachtige stoffen tasjes in allerlei vrolijke stoffen laten maken door ontheemde vrouwen. Van gedoneerd geld had ze gummen, linealen, puntenslijpers, kleurpotloden, schriften en dergelijke gekocht. De bedoeling zou zijn om ieder kind op die school zo'n tas met inhoud te schenken en ze vroeg of wij tandpasta's en tandenborstels wilden aanvullen. Natuurlijk gingen we akkoord. We doen vaker mee aan vrijwilligersprojecten en doneren geregeld tandpasta's en tandenborstels. Daarbij vroeg Dashni ook of ik misschien mee zou willen om instructies te geven voor de klassen. Ik vond dat een prachtkans. Het zou mij een mogelijkheid geven een klein beetje in het leven van de iets meer dan 100 lokale basisschoolleerlingen te kijken.
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Om half 11 vertrokken we na wat vertraging vanaf Erbil naar het dorpje Halsho, zo'n 2,5 uur rijden verderop. Qua kilometers was het niet zo ver, volgens Google Maps maar 130km, maar de wegen ernaartoe waren niet de beste, maar ik genoot in stilte.
Bij Barbara, een cafeetje onder de Park View torens in Erbil, hadden we cappuccino voor onderweg gekregen.
Een man reed, voorin een vrouw van een organisatie die informatie gaf over kindermishandeling en kinderverzorging en dergelijke, achterin Dashni en ik. De weg ernaartoe was prachtig. Dwars door de bergen en soms weer compleet vlak land. Langs een meer dat zover overstroomd was dat bomen alleen op de top nog zichtbaar waren. We dronken thee langs de kant van de weg waar meerdere ketels bij een vuurtje stonden in een glazen hokje. Hoe idyllisch. Daarna reden we door tot we door kleine, bijna sprookjesachtige straatjes kwamen. Alsof we zo een sprookjesboek met de meest schattige stenen huisjes dicht langs de smalle straatjes waren ingereden. Schitterend! Ik voelde me zo bevoorrecht. Langzaam kwamen we hoger en hoger op de berg waar de auto uiteindelijk tot stilstand kwam en er aan de rechterkant een beige schoolgebouw stond. Kinderen en volwassen kwamen het gebouw uit en liepen op het kleine schoolplein dat grotendeels was omringd door het L-vormige schoolgebouw en enkele bijgebouwen. Het had de hele dag geregend en delen van de berg waren zeer plaatselijk in dichte mistwolkjes gehuld. Bij de poort van het schoolplein was er een soort drek ontstaan, omdat de grond daar niet verhard was, maar bedekt met roodbruine modder.
Het team in een andere auto was inmiddels ook gearriveerd en de camera draaide. Ondertussen haalden we de spullen uit de kofferbak en brachten deze naar het eenvoudige kantoor van de schooldirecteur, die voor de gelegenheid ook zijn vrouw en drie kinderen had laten komen. We maakten de tassen voor de kinderen klaar, vulden deze met alle produkten en legden ze per klas apart.
Vanwege de regen moesten we de moeders die ook gekomen waren in de hal toespreken. Eerst de vrouw die over kinderverzorging sprak. Vervolgens mocht ik in het felle licht van de camera mijn zegje doen over de verzorging van het kindergebit. Ik begon in het Engels.
Halsho ligt in het Slemani district, waar Bahdini niet een bekend dialect is. Ik wist niet zeker of de moeders me zouden verstaan als ik toch in het Bahdini zou spreken en doordat we laat waren gearriveerd, was het enigszins chaotisch en was er geen tijd geweest voor een overleg vantevoren over wat de beste strategie zou zijn. De vrouw van het kinderverzorgingsproject vertaalde voor mij naar het Sorani dialect dat zij beter begrepen.
Ik was verrast toen een van de moeders me bij de arm nam en met me op foto wilde. Wie ben ik nou immers in het team met twee bekende personen als Dashni en Parwaz? Desondanks was het me niet geheel onbekend. Toen we in 2007 eens met een tandheelkundige delegatie waren uitgenodigd door een van de zonen van de vorige Koerdische president Barzani, werden we een weeklang door zijn beveiligers en enkele keren was de zoon zelf ook mee naar diverse plekken in Koerdistan-Irak gebracht. Tijdens diverse van die uitjes wilden diverse mensen toen ook al met ons op de foto. Het was zo onrealistisch voor ons dat we soms op een afstandje bleven staan (tijdens een van die uitjes was iemand van de delegatie zelfs op een dak gaan staan kijken) om dan de rest van de groep, die vervolgens "verplicht" met de vreemden op de foto ging te fotograferen in de menigte. Een onvergetelijke periode ook.
Na de uitleg aan de moeders in deze basisschool in Halsho mochten we naar de klassen. Kleine klassen van een stuk of 15 leerlingen, soms zelfs maar zo'n 6 leerlingen in een klas. Met behulp van poetsbeesten bij de kleinere kinderen, een groter poetsmodel en posters bij de grotere kinderen legde ik uit wat gaatjes zijn, hoe erosie aan het gebit ontstaat, welke voedingsmiddelen extra slecht zijn voor het gebit en hoe ze moeten poetsen. Ieder kind kreeg een eigen tas vol met leuke spullen voor school. Voor de klassen begon ik wel direct in het Koerdisch. De kinderen leken het aardig te verstaan en als de vrouw dacht dat er misschien onduidelijkheden waren, vertaalde ze nogmaals naar het Sorani wat ik net gezegd had.
Het verloop was chaotisch, volwassenen bleven nieuwsgierig af en aan lopen. Ik vermoed dat de dorpelingen in hun ogen weinig uitspattingen kennen en daardoor het bezoek van Dashni en Parwaz aan hun dorpje extra speciaal vonden. Voor mij was het net zo'n leuke, of misschien wel leukere ervaring dan voor de kinderen in deze lokale school in Halsho.
Voor de camera's dingen doen, is niet echt mijn ding, maar het uitleg geven aan de kinderen en de moeders vind ik wel erg leuk om te doen.
Rond een uur of 5 waren we klaar. We pakten de voorlichtingsmaterialen weer in en klommen de weg omhoog naar de plek waar de chauffeur de auto had geparkeerd, omdat hij anders de smalle weg voor school blokkeerde met zijn auto. Boven aangekomen keken we neer op daken van huizen die vlak onder ons stonden. De mist hing nog in de bergtoppen iets verderop. Prachtig! Slechts een paar kilometer van Iran waren we verwijderd. Wat heeft de wereld toch mooie plekken. Vaak in de meest eenvoudige gebieden. Waar de natuur nog volop aanwezig is, waar je je klein en nietig voelt naast de hoge bergen. Wat een prachtbelevenis was dit weer.
Half 8 arriveerden we in Erbil, waar het behoorlijk onweerde en dikke bliksemflitsen door de lucht schoten en delen van de donkere lucht werden opgelicht. Alsnog moest ik nog in Erbil wachten tot 9 uur, omdat Ronak met haar klas juist die avond een etentje had in het Rotana hotel in Erbil.
Het was een vermoeiende dag geweest, maar wat had ik genoten! Fantastisch dat Dashni mij de mogelijkheid gaf mee te gaan naar het sprookjesachtige Halsho.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 377
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => vrijwilligerswerk-in-halsho
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5043403
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-11-25
[photoRevision] => 1
[title] => Een hectisch weekend en een spannende rijles
[message] => Vrijdag is, naast de eerste dag van het islamitische weekend, echt een familiedag. Met het hele gezin gaan we naar mijn schoonouders in Massif. In hun ommuurde voortuin staat een metershoge boom die vol hangt met kaki fruit. Mijn tweede zwager staat met een opvouwbare ladder onder de boom. In no time klimt hij in de boom. Daar staat hij dan: zijn ene voet heeft hij op de muur gezet, met de rest van zijn lichaam balanceert hij tussen de takken van de boom, terwijl hij vanuit deze positie zoveel mogelijk kaki fruit probeert te plukken. Ik bekijk het hele tafereel. Hij draagt ook nog slippers, niet eens stevige schoenen. Ik heb zelf hoogtevrees, dus mij zou je niet in die boom zien, maar al helemaal niet op slippers. Zodra het overige kaki fruit buiten zijn bereik is, zet hij beide voeten op de muur, klimt over het hekje, met omhoogstaande scherpe punten, dat bovenop de muur staat, zet zijn ene been over een van de overhangende takken en vraagt Ronak en mij een vloertrekker aan te reiken. Zo trekt hij de takken met veel vruchten wat meer naar zich toe. Ik prop een wit plastic tasje samen en gooi deze in zijn richting. Hij hangt het tasje aan een van de takken en stopt de geplukte kakivruchten erin. Zo nu en dan valt een deel van een tak naar beneden, die ik probeer te vangen. Een rode teil staat naast ons op de grond. Elke keer als de plastic tas vol is, laat mijn zwager deze voorzichtig zakken, zodat ik hem kan overnemen en kan leeggooien in de teil. Ronak brengt de volle teil steeds terug de keuken in.
Terwijl ik onder aan de muur sta, deze keer aan de straatkant, en mijn zwager nog steeds boven op de muur in de boom balanceert en met de vloertrekker de takken naar zich toe trekt, vraag ik hem of het niet gevaarlijk is op een meter afstand van de elektriciteitsdraden die zelfs de takken van de boom nog raken. "Niet voor Koerden," antwoordt hij laconiek. Ze doen wel vaker gevaarlijke dingen, maar ik ga ervanuit dat er even geen hoofdstroom is en dat er daarom geen spanning op de kabels staat.
Als we bijna klaar zijn, zie ik vanuit het tuinpad dat Ronak zich heeft bezeerd in de keuken. Wat er precies gebeurd is, heb ik niet gezien, maar ze is overgevoelig voor pijn en dus loop ik vast het trappetje naar de keuken op. Ik trek mijn schoenen uit bij de keukendeur en vermoed al dat Ronak op het punt van flauwvallen staat. Rebaz staat al bij haar en vangt haar op, terwijl ze door de knieen zakt. Hij legt haar direct op de grond. Mijn handen zijn nog koud als ik haar wangen aanraak. Ze is maar net even buiten bewustzijn. "Gaat het weer?" vraag ik haar met een glimlach. Ze draait nog een beetje raar met haar ogen en ze ziet lijkbleek, maar antwoordt wel op mijn vraag: "Jawel."
Vroeger kreeg ik een paniekaanval als ik iemand zag flauwvallen. Dan begon spontaan mijn ademhaling te haperen. Ik kreeg het er letterlijk benauwd van. Mijn hele lichaam raakte dan onrustig en begon te trillen en als ik kon, liep ik weg. Maar Ronak is al zo vaak onderuit gegaan, dat ze me onbewust over mijn fobie heeft heen geholpen. Het niet kunnen weglopen, omdat het mijn eigen kind is dat flauwvalt, en het oerinstinct dat je er dan toch bij moet blijven, bleek uiteindelijk een positieve uitwerking te hebben. Zelfs bij flauwvallende vreemden voel ik me nu rustig.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik Ronak als ze weer fatsoenlijk bij haar positieven is. Ze vertelt hoe ze de muis van haar hand open heeft gehaald aan een scherpe punt van een van de keukenkastdeurtjes. Een ongeveer twee centimeter lange snee is het resultaat.
De volgende dag vertrek ik met Ronak, Shayda en Kani naar het huis van mijn oudste zwager. Shayan blijft thuis bij Rebaz. Later zullen zij samen naar Erbil gaan.
Doordat mijn schoonvader de laatste maanden zo vaak ziek is geweest, hebben we vrijwel alleen het huis van mijn schoonouders bezocht en kwamen we bijna niet bij de andere familieleden.
Bovendien is het de verjaardag van de dochter van mijn oudste zwager. Ze doen niet echt aan verjaardagen, maar we hebben een extra hechte band met de twee zonen en dochter van mijn oudste zwager. Mijn zwager scheelt 14 jaar met zijn vrouw, maar de vrouw is maar 3 jaar ouder dan ik. Zij was 14 toen ze trouwde en 16 toen ze van haar oudste zoon beviel. Tegenwoordig zie je niet meer zoveel dat ze zo jong trouwen, maar in die tijd gebeurde dat blijkbaar meer. Toevallig zijn alle drie kinderen in november jarig. De jongste zoon is 6 november 18 geworden, de oudste zoon werd 12 november 26 jaar en gisteren werd de dochter 24. Voor alle drie hadden we een kadootje gekocht voor de verjaardag.
De vrouw en ik halen herinneringen op van de eerste jaren waarin ik naar Koerdistan op bezoek kwam: vanaf december 1998 en daarna elke zomer. Ik sprak amper Koerdisch. We lachen er weer om dat de schoonfamilie me in de eerste jaren vroeg of Rebaz en ik wel getrouwd waren en dat ik steevast volhield dat ik maar niet begreep wat ze zeiden, omdat het in de Koerdische cultuur niet hoorde om wel zo duidelijk een relatie te hebben, maar niet getrouwd te zijn. We halen herinneringen op van de zomer van 2000, wanneer Rebaz en ik dan toch maar trouwden. Het huwelijk dat zo volledig geregeld was door mijn schoonfamilie dat zelfs ik pas na de ceremonie in de gaten had dat we getrouwd waren en niet verloofd. We spreken weer over het vorige huisje van mijn zwager en zijn vrouw. Een klein huisje, waarvan ik me nog herinner dat er een gordijn hing in een van de kamers. Op een dag hadden ze ons en heel veel andere familieleden uitgenodigd om te eten, maar het huis was te klein, zodat we in de tuin moesten eten. Na hen kwam er nog een andere familie wonen, maar sinds enkele jaren doet het dienst als een kippenhok, vertelt de vrouw van mijn zwager mij. Iets van 100 kippen en ganzen lopen er volgens haar nu rond. Ze lacht, terwijl ze dat zegt.
Toen ze net 20 dagen in hun huidige huis woonden, brak er plotseling weer onrust uit. Het was eind februari 2003 geweest. Er werd gevreesd dat Saddam Hussein genocide zou plegen, waardoor iedereen werd opgeroepen hun vrouwen en kinderen de bergen in te brengen en de mannen terug te laten komen om hun gebied te verdedigen. De vrouw van mijn oudste zwager en hun kinderen werden naar Lera gebracht, een dorpje vlakbij Pendro, de geboorteplaats van Rebaz, waar veel mensen van de Mzuri stam vandaan komen. Daar woonde familie van de man van mijn derde schoonzus. Lera heb ik zelf ongeveer 10 jaar geleden eens bezocht, toen er een bruiloft was van diezelfde familie. Mijn oudste zwager was samen met de andere mannen teruggegaan naar Massif. Enkele weken bleven de vrouwen en kinderen in de bergen, tot Saddam Hussein gepakt was en het gevaar geweken.
Ik vind het bijzonder om jaren later, nu ik de taal beter begrijp dan destijds, weer verhalen van vroeger te horen. Er ging vroeger zoveel langs me heen, puur door het communicatieprobleem. In mijn schoonfamilie spraken destijds alleen drie mensen heel matig Engels. De rest sprak alleen Koerdisch en Farsi.
We eten bij mijn zwager thuis. Ze maakt kipfilet klaar in bloem, geklutst ei en broodkruimels. Patat die ze zelf snijdt. Koerdische rijst uit Akre, waarvan we samen de steentjes eerst uit de rijst zoeken. Een waterige gelige soep met kippenpoten en kippenvleugels erin. Van ingredienten die ze zelf mengt, bakt ze een cake in de oven, die wat later klaar is dan normaal, omdat halverwege de hoofdstroom uitvalt. Na het eten, drinken we Koerdische thee (losse thee die apart gekookt wordt in een kleine ketel en aangelengd met gekookt water uit een grotere ketel. Sommigen, zoals mijn schoonouders gebruiken nog echt de samovar voor de thee, maar zij kookt het water gewoon op het gasfornuis met twee ketels op elkaar).
Rond acht uur gaat de telefoon. Het is Rebaz. “Waar ben je?” wil hij weten. “Ehhh... ik ben bij de vrouw van je oudste broer.” Even denkt Rebaz dat ik niet de waarheid spreek. “Ik denk niet dat je daar bent,” zegt hij. “Nee, je hebt gelijk,” antwoord ik, “Ik ben bij mijn minnaar.” Ik begin te lachen: “Natuurlijk ben ik bij haar. Waar moet ik anders zijn?”
Als we de verbinding hebben verbroken, vertel ik de vrouw van mijn zwager het verhaal. Ze begint te lachen: “Zal ik Rebaz even bellen en vragen hoe het met jullie gaat? Even zeggen dat ik jullie al zolang niet gezien heb?” We beginnen beiden weer te lachen. “Dat zou je echt moeten doen,” zeg ik haar. Maar ze doet het niet.
Vandaag heeft Ronak haar derde rijles. Twee uren per keer rijdt ze. Omdat de rijinstructrice haar wel leert kijken in de spiegels, maar vrijwel niet over de schouders, zoals in Nederland wel noodzakelijk is, ga ik mee. De oppas is al een paar dagen naar Turkije voor een doktersbezoek, haar man moet overdag plotseling weg, vanwege een bevriende peshmerga die gewond is geraakt en Rebaz is op de kliniek, zodat er verder niemand overblijft die bij de kinderen kan zijn. Ik besluit Kani ook maar mee te nemen met de rijles. Ik hevel het autostoeltje van Kani over naar de lesauto en neem zelf achterin plaats.
Vanuit mijn positie op de achterbank achter Ronak heb ik direct zicht op het telefoonscherm van de rijinstructrice en in ieder geval een paar keer valt het me op dat de naam op de display dezelfde is. Na het zoveelste telefoontje, waarbij ik niet direct in de gaten heb of het al dan niet dezelfde beller is, vertelt ze Ronak om direct na het checkpoint naar Erbil even te keren. “Sorry, ik moet heel even iets doen,” zegt ze terwijl ze zich naar mij omdraait. We rijden naar een woonwijk verderop, waar alleen maar een auto per keer door het check point kan. Ze vertelt Ronak rechts aan te houdenen even te wachten, zodat de twee taxi’s die onder de slagboom doorrijden eerst kunnen gaan. De voorste taxi rijdt om onze auto heen. De achterste taxi daarentegen gaat pal voor de lesauto staan. “Wat een aparte man,” is zo ongeveer het eerste dat door me heen schiet, “Het is toch zichtbaar dat dit een lesauto is, waarom rijdt hij niet gewoon om ons heen?” Later hoor ik van Ronak dat ze ook even in de war is en denkt dat zij misschien iets fout heeft gedaan. Al foeterend stapt de man uit zijn auto en loopt richting de lesauto waar wij inzitten. Gelukkig staan er een stuk of drie mannen bij het check point van de woonwijk, waarvan in ieder geval een gewapend moet zijn. Ik zie de mannen direct op de boze man afrennen. Als de boze man voor onze auto loopt, brengt hij zijn rechterhand naar de zijkant van zijn broek, waardoor zijn openhangende jasje opzij valt. Het valt me direct op dat hij een vuurwapen heeft en ernaar grijpt, terwijl hij naar de passagierskant van de auto loopt. De mannen trekken en duwen de boze man bij de lesauto vandaan. Gelukkig doet hij niet nog een poging zijn vuurwapen te pakken. De vrouw is ondertussen uit de auto gestapt en op de mannen afgelopen.
Enerzijds ben ik blij dat ik nu bij Ronak ben, maar anderzijds ben ik ook bang voor Ronak en Kani, want was als de man alsnog gaat schieten? Gelukkig komt het niet zo ver. De andere mannen brengen de boze man tot bedaren. De vrouw neemt uiteindelijk weer plaats in de lesauto. “Wat was dat?” vraag ik als ze weer zit. Het blijkt een bekende van haar en ook degene die haar de hele tijd heeft gebeld. In eerste instantie wil ze de les afbreken en terug rijden naar ons huis, maar binnen een paar minuten krijgt ze opnieuw telefoon van de man en om de een of andere reden besluit ze toch de les door te zetten. Met de schrik nog in de benen, rijden we terug naar Erbil. Als we vlakbij Ainkawa (de christelijke wijk in Erbil) zijn, belt Rebaz of we hem misschien kunnen halen van het werk. En dus rijden we met de lesauto door langs de kliniek en pikken we Rebaz op. Zo rijden we terug naar huis. Ik ben inmiddels bekomen van de schrik, maar dit was nou niet bepaald een doorsnee rijles te noemen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 442
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => een-hectisch-weekend-en-een-spannende-rijles
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053877
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-26
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen voor bezoek uit Nederland
[message] => Het einde van het schooljaar van onze kinderen nadert en de drukte neemt daarmee toe. Ronak zit als senior in Grade 12, haar laatste jaar. Er volgt elk jaar voor de seniorklas een boomplantdag en een afstudeerfeest. Beide zijn grote "happenings" en Ronak wilde graag dat ook mijn ouders daarvoor zouden overkomen uit Nederland. Sowieso komt Rebaz ook mee en dus ben ik me ondertussen aan het voorbereiden. Extra boodschappen moeten worden gehaald en zo rijden Ronak, die momenteel door haar examens niet meer dagelijks naar school hoeft, en ik naar Family Mall.
Het winkecentrum heeft zo'n vier of vijf parkeergarages. De rij auto's voor de voorste parkeergarage is mij te lang en ik rij door naar de ene die uitkomt in het nieuwe deel van Family Mall, vlakbij Centre Point. Auto's die een van de parkeergarages binnen willen, worden gecontroleerd door een bewaker. De beste man heeft net mijn kofferbak weer dichtgegooid en vertelt me dat ik mag doorrijden, als mijn neus begint te kriebelen. Aangezien de bewaker inmiddels naast mijn geopende autoraam staat, probeer ik het niezen tegen te houden. Er bestaan mensen die zo'n heel schattig niesje eruit kunnen gooien, maar de mijne komen meestal behoorlijk luidruchtig en dramatisch eruit. Ik hou me in en rij door.
De ingang van de parkeergarage is smal en van beton gemaakt. Ik rij net op de steile helling naar beneden als mijn nies ontsnapt. Doordat ik nog geen tijd heb gehad mijn autoraam te sluiten, hoor ik mijn toch al luidruchtige nies echoen in de parkeergarage. Alsof ik door een megafoon sta te niezen. Zo luid klinkt het. Verschrikt kijken Ronak en ik elkaar aan en met het besef dat de bewaker mij ongetwijfeld heeft gehoord (en met hem vele anderen), barsten we uit van het lachen. Geloof me, dat was best genant.
Nu mijn ouders ons bijna komen bezoeken, doen we ondertussen ons best het huis en de tuin zoveel mogelijk vrij te maken van gevaarlijk ongedierte. We leven nu eenmaal in een gebied met slangen, kameelspinnen, schorpioenen en de giant desert centipedes (de ongeveer 20 centimeter lange woestijnduizendpoten), dus met een bepaalde regelmaat zien we wel eens wat voorbij komen. Meestal in de tuin. Minder vaak in huis.
Een week of 2 geleden had de tuinman alweer een babyslang gevonden in hun huis. Verstopt onder de verwarming op wieletjes. In dikte volgens mij nog geen centimeter in doorsnee, maar de lengte zat toch zeker in de buurt van de 30 centimeter. Moet eerlijk zeggen dat het een schatting is, omdat ik er geen lineaal naast leg.
Zijn vrouw, onze oppas, is er als de dood voor. Terwijl de tuinman en ik op onze hurken bij de babyslang zitten, staat zij iets van 20 meter verderop aan het andere eind van de tuin. Uiteindelijk heeft de tuinman het beestje in een plastic flesje meegenomen en op een veld verderop vrijgelaten.
Een week geleden zag Shayan twee van die grote woestijnduizendpoten in onze tuin. Volgens mij is een beet ervan erg pijnlijk en ook giftig, maar hoeft het niet per se dodelijk te zijn.
Ik ben voor veel dieren niet bang, maar het is toch wel even oppassen met het ongedierte. Zo was ik eergisteren aan het zwemmen, terwijl Kani rond het zwembad liep. Op een gegeven moment raakte ze de muur aan, waarvan ik wist dat de tuinman daar (vanwege het ongedierte) de avond ervoor vergif op had gespoten. "Ga je handen wassen," riep ik vanuit het zwembad naar Kani. Ze liep richting de grote badkamer die grenst aan het terras en waar je via een schuifdeur naar binnen kunt gaan. Plotseling hoorde ik haar van afschuw gillen en achteruit lopen, terwijl ze naar iets op de grond staarde. Ik keek naar de plek waar zij keek en zag iets bewegen. Vanuit mijn positie, zo'n 3 meter ervandaan, leek het net op zo'n bloemenpluisje, zoals je dat wel eens van gedroogde paardenbloemen ziet. "Dat is niks," zei ik, maar Kani bleef achteruit lopen en gaf nog een gilletje. Ineens besefte ik dat het misschien toch meer was dan het leek en trok mezelf aan de rand van het zwembad omhoog. Het "pluisje" bleek een zandkleurige babyschorpioen! Ik had niks bij me om hem te doden en vertelde Kani de tuinman te roepen, terwijl ik de schorpioen in de gaten hield. Helaas kroop de schorpioen door een kleine opening in het silicoon onder de schuifdeurkozijn, voor de tuinman arriveerde. Uiteindelijk heeft hij wat van de siliconen eruit gepeuterd met een lang mes en schroevendraaier in de hoop dat we hem alsnog konden vinden, maar de vogel was gevlogen. Het laatste wat we konden doen, was vergif strooien langs het schuifdeurkozijn.
Natuurlijk zat het gedoe met de ontsnapte schorpioen me niet echt lekker. Toen ik gisterochtend iets uit de kast onder de trap moest halen, was ik dan ook extra alert, omdat er onder die kast een opening zit die voldoende groot is voor volwassen schorpioenen, duizendpoten en kameelspinnen, maar te klein is om een dweil er onderdoor te halen. Argwanend tuurde ik naar de opening, toen mijn oog een onregelmatigheid opmerkte. Ik zag iets zwarts en herkende de segmenten van de staart van een schorpioen. Als we de lokale bevolking moeten geloven (en zij zullen het vast beter weten dan ik) is de zwarte schorpioen giftiger dan de gele en op internet las ik dat schorpioenen met kleine scharen giftiger zijn dan die met grote scharen. De ene onder de kast was zwarter dan zwart en had niet noemenswaardig grote scharen. Gebaseerd op de informatie die ik had, was deze dus enorm giftig en dodelijk. Ik griezelde ervan. Gelukkig had ik al snel door dat de schorpioen op zijn zij lag en dood was, maar het idee alleen al.
De tuinman en ik vermoeden dat de schorpioen van buiten is gekomen en door het gespoten gif rondom het huis (en de tuin) bedwelmd is geraakt en daar onder de kast dood is neergevallen. En ja, ik wil zeker (met mijn schoenen aan) nog even deze kasten verschuiven om te zien of er nog meer enge beesten zich eronder verschuilen.
In de serre wilde ik met het oog op enge beesten het ook wat meer opgeruimd hebben. Er stonden teveel stoelen en nog een kinderwagen die ik destijds voor Shayan en Kani had gebruikt en die nu nutteloos in de serre stond. Ik vroeg de tuinman en de oppas de stoelen en de kinderwagen weg te halen en ook direct wat kasten te verschuiven. Hoewel ik had verwacht dat ze het pas de volgende ochtend zouden doen, waren ze 's avonds laat nog aan het opruimen geslagen.
De volgende ochtend deed ik een ronde door de serre en zag tot mijn afschuw een dikke kameelspin dood liggen op de plek waar voorheen een van de kasten had gestaan. En dat zijn beesten iets groter dan de palm van mijn hand (zonder de vingers).
Inmiddels is de serre ook volledig schoongespoten en is het er weer fris en fruitig en door het minder aantal stoelen is het ook makkelijker schoon te houden. Hoewel de ruimte onder de kasten altijd een mooi verstopplekje zal blijven voor ongedierte.
De week begint hier op zondag en vanmorgen wilde ik net de kinderen weer naar school brengen. De auto staat aan de straat en ik had alle kinderen door de poortdeur gelaten, de autodeur opengedaan, waarop iedereen, behalve ik, in de auto was gaan zitten, toen ik ineens naast mij op de grond keek. Misschien zag ik onbewust iets bewegen. Een gigantische kameelspin met een doorsnee van zo'n 10 centimeter zat levend en wel op nog geen twintig centimeter van mijn voeten vandaan. "Kameelspin!" riep ik uit. De kinderen die al in de auto zaten, sprongen van nieuwsgierigheid op. "Waar? Waar?" Ik gooide de autodeur weer open, zodat ze hem wat beter konden zien. Shayan, die helemaal aan de andere kant van de auto zat, sprong er weer uit om zo alles beter te kunnen bekijken. Hij pakte een steen van ongeveer dezelfde grootte als de spin en rolde deze over de grond. De steen raakte de kameelspin vol, maar rolde verder en het leek hem niet te hebben verwond. Als reactie gooide de kameelspin dreigend zijn twee voorste poten omhoog. Blijkbaar klaar om de strijd aan te gaan. "Rustig staan blijven en niet bewegen," zei ik tegen Shayan, terwijl ikzelf half tussen de spin en Shayan in stond. Kameelspinnen kunnen 15 kilometer per uur halen. Nu zijn we geen van allen ooit aangevallen door een kameelspin, hoewel we er toch al wel tientallen hier hebben gezien, maar het idee. Oplettend hield ik de spin in de gaten. Hij bleef staan waar hij stond, met zijn poten nog steeds omhoog. Na een minuut of twee ontspande hij zijn poten wat en zette ze langzaam terug op de grond. "Ga terug in de auto," zei ik tegen Shayan, terwijl ik het beest in de gaten bleef houden. Ik belde ondertussen de tuinman van bed en liep om de hele auto heen om zo de bestuurderskant te openen. De tuinman kwam al vrij snel aanlopen en doodde de kameelspin door erboven op te gaan staan. Voor de enge-dierenliefhebbers kan het wat cru aandoen en veel andere spinnensoorten wil ik ook best relatief gezond vrijlaten, maar een kameelspin is andere koek. Zijn beet is niet dodelijk, maar wel enorm pijnlijk en de wond kan gemakkelijk ontstoken raken doordat rottend vlees van zijn prooi aan zijn kaken kan blijven hangen. Ver buiten onze tuin en het huis zal ik hem zeker niet doden, maar deze zat praktisch pal voor de poortdeur en zou zonder moeite onder de poortdeur binnen kunnen komen naar onze tuin. Geen prettige gedachte.
Normaal hebben we niet zoveel last van al die griezelige beesten, maar dit jaar hebben we door de regen pas laat vergif kunnen spuiten. Enig ongedierte zal hierdoor al de kans hebben gezien onze tuin binnen te komen. Bovendien waait het de laatste tijd ook wel eens hard, waardoor schorpioenen ook meer te voorschijn komen.
Inmiddels hebben we dus aardig opgeruimd voor als mijn ouders komen en hebben ook de stoelen en de kinderwagen, die zo nutteloos in de serre stond, een bestemming gekregen. De meeste stoelen hadden we buiten de poort gezet en zijn meegenomen door anderen. Dat scheelt weer. De oppas wilde wat andere stoelen en de kinderwagen aan haar broer meegeven. De broer had zelf geen kleine kinderen en wist ook niet direct aan wie hij het wel moest geven, maar hij zou er wel een plekje voor vinden, zei hij. Maar hoe ze ook probeerden, het lukte ze niet de kinderwagen kleiner te maken, zodat hij in de kofferbak van de broer zou passen. "Dan blijft ie maar hier," hadden ze gedrieen besloten.
Vanmorgen had de tuinman de kinderwagen, nog steeds volledig uitgeklapt, aan een toevallige voorbijganger aangeboden. "Ik wil hem graag geven aan een weduwe met drie kleine kinderen," zei de voorbijganger. Opnieuw probeerde de tuinman de kinderwagen in te klappen en ditmaal zonder enig probleem.
"Het heeft zo moeten zijn," zei de oppas vanmorgen tegen mij. "Die kinderwagen krijgt nu vast een heel goede bestemming. Dat hij bij mijn broer niet wil inklappen en bij de voorbijganger wel." Zij zag overduidelijk een teken in het lot.
Nadat ik Ronak al vroeg van school heb gehaald, ga ik naar Erbil voor de laatste boodschappen. Eenmaal daar krijg ik van Ronak een berichtje dat het geld dat we inmiddels al hebben betaald voor haar afstudeerfeest terug gegeven zal worden aan alle leerlingen van Grade 12. Een van de vaders van de leerlingen, heeft besloten alle kosten op zich te nemen. Aanvankelijk was er binnen hun familie het plan om te betalen voor alle kinderen van martelaren (shahid); van wie de vaders als peshmerga zijn omgekomen tijdens het vechten voor het land. Helaas zijn er best veel kinderen van martelaren in hun klas. Uiteindelijk besloot de vrijgevige vader voor alle ruim 90 leerlingen te betalen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 700
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-voor-bezoek-uit-nederland
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053419
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-20
[photoRevision] => 0
[title] => Autoband verwisselen en een eindje rijden
[message] => Afgelopen donderdagochtend was ik vanuit school direct doorgereden naar een van de supermarkten langs de autoweg. Gelukkig had ik geen diepvriesproducten gekocht, want toen ik bij bij de auto terug kwam, bleek mijn linkerachterband leeg. Ik plaatste de boodschappen in de auto en liep terug de winkel in naar de kassiere die me even daarvoor nog geholpen had. Er stond nu een oudere man bij zijn kassa.
"Kan ik je helpen?" vroeg de kassiere, toen hij mijn kant op keek. "Mijn band is leeg," antwoordde ik. Nadat de oudere klant geholpen was, verliet hij zonder twijfel zijn werkplek achter de kassa, zo druk was het niet zo vroeg in de ochtend tijdens de Ramadan en er waren nog andere collega's in de buurt, en liep met mij mee naar mijn auto die voor op de parkeerplaats stond.
Hij strekte zijn hand uit naar mij en ik overhandigde hem de autosleutel. Hij opende de kofferbak, haalde het reservewiel en het gereedschap uit mijn auto en keek even in mijn richting: "Komt goed. Ik zal het wiel verwisselen."
De beste man zette de krik onder de auto, haalde de bouten los en trok het wiel eraf. Vervolgens haalde hij zo'n elektrische pomp voor autobanden uit zijn eigen auto. Hij zette het reservewiel erop en de bouten weer vast. "Dat is alleen maar voor even. Je moet wel het andere wiel laten maken en er weer op laten zetten," waarschuwde hij, terwijl hij de lege band rondrolde om te bekijken wat de oorzaak van het lek was. Hij wees naar een spijker die diep in het wiel vastzat. "Ik zal proberen de band zelf te maken," zei hij en trok de spijker eruit. Van een soort rode staafvormige pasta kneedde hij om een metalen pin heen en drukte het in de band. bij het terugtrekken van de metalen pin, bleef de rode massa in het wiel steken. Hij liep terug naar zijn auto en kwam terug met een gebruikt flesje water. Van het resterende water gooide hij wat over de rode pasta in het wiel heen. De band werd opgepompt en hij wilde het wiel terugplaatsen aan de auto, toen we ineens een zacht gesis hoorden. Blijkbaar was het niet voldoende afgedicht.
"Ik breng je wiel naar daar," hij wees terug de winkel in en ik vermoedde dat "daar" betekende "achter de winkel".
De kassiere gooide mijn autoband op een van de winkelwagens van de supermarkt en reed er mee de winkel in. Ik besloot op mijn gemak plaats te nemen op de bovenste tree van het kleine trappetje voor de winkel.
Een minuut of 6 later lieten eerst de andere winkelmedewerkers zich zien. "Hij komt er weer aan," deelde een van hen mij mee. En inderdaad, kort daarna kwam de kassiere met mijn autoband terug. Het gesis was verdwenen, dus hij haalde mijn reservewiel er weer af en plaatste de oorspronkelijke band op zijn plaats.
Al met al was er ongeveer drie kwartier tot een klein uur voorbijgegaan. Zoveel moeite had deze man voor mij gedaan, zodat ik weer de weg op was geholpen.
In de middag had Kani haar concert en reden Ronak en ik, de rest van de kinderen was nog niet vrij, naar school, toen we bij het controlepunt van school stopten. De peshmerga controleerde zoals gebruikelijk onze auto. "Jouw band is leeg," zei hij. Ik bedankte hem vriendelijk en reed voorzichtig de heuvel naar de achteringang van school op. Daar staan blijven bij de peshmerga was namelijk geen optie, omdat deze weg niet geblokkeerd mag worden.
Het was te laat om het wiel te vervangen, dus ik parkeerde de auto en liet hem even voor wat het was. "Ga je hem niet vervangen?" vroeg Ronak verbaasd. "Nee, de band is straks ook nog wel leeg," zei ik droogjes, "We gaan eerst naar het concert."
Het concert was weer erg leuk, zoals altijd. Deze keer van de tweede kleuterklas waarin Kani dit jaar zit. Het hele schooljaar oefenen ze voor het concert en hier en daar had ik al wat danspasjes van Kani gezien, toen ze thuis aan het oefenen was.
Kani en haar klasgenoten droeg Duitse klederdracht. Tenminste, dat moest het voorstellen. Het deed mij persoonlijk meer denken aan Oostenrijk, maar het stond haar beeldig.
Ruim een uur later was het concert afgelopen en liepen we terug via het pad tussen drie van de klassengebouwen en het basketbalveld.
"Mogen we haar op foto zetten?" riep een van de schoolmedewerkers ons na. Er waren nog twee mannen bij hem, waarvan een blijkbaar de schoolfotograaf was. Er werden diverse foto's geknipt. Van Kani alleen, met Ronak erbij en ook met mij.
Tegen de tijd dat we eindelijk weer bij de auto met de lege band kwamen, was er niemand meer. Ik opende de kofferbak en haalde het reservewiel en het gereedschap er weer uit. Ik krikte de auto omhoog en draaide de bouten los. Af en toe moest ik flink kracht zetten. Ik was net aan mijn laatste bout toe, die overigens muurvast zat, toen de chauffeur van klasgenoten van onze kinderen eraan kwam rijden. Hij draaide zijn raampje open: "Heb je een probleem met je auto? Ik kom wel even helpen." En in no time had hij zijn eigen auto geparkeerd en zat hij naast mijn lege wiel. Misschien een minuut of tien later had hij het reservewiel erop geplaatst en de lege band in mijn kofferbak teruggegooid.
Wat een service. Doe je zelfs je best het zelf te doen, word je weer geholpen. Maar eerlijk gezegd, ben ik niet anders gewend hier.
De mannen voelen blijkbaar nog steeds dat dit een mannentaak is en dat het hun verantwoordelijkheid is de vrouwen met zulke problemen te helpen.
Vanwege de Ramadan zou ik niet meer naar de garage kunnen om de band te laten repareren, dus ik besloot dat ik vrijdag een dagje rust zou nemen. Gelukkig waren Ronak en ik op woensdag al bij mijn schoonvader geweest, die weer net uit het ziekenhuis was gekomen. We hadden twee uren bij mijn schoonvader, de Ghanese hulp en een van de neven van onze kinderen gezeten. De rest van de familie was in Baharke, een dorp vlak naast Erbil, in verband met een sterfgeval binnen de familie. De neef van mijn schoonmoeder was omgekomen bij bombardementen van Turkije in het noorden, vernam ik gisteren van mijn schoonmoeder toen we opnieuw mijn schoonouders bezochtten. Ze wist niet hoe oud hij was, maar hij had 6 dochters en 2 zonen, waarvan de jongste een jaar of 8 moest zijn en de oudste getrouwd was. "Gelukkig hebben ze zijn lichaam tenminste wel snel gevonden," vertelde mijn schoonmoeder me.
Eigenlijk had Ronak afgelopen vrijdag naar Duhok gewild met mij en de andere kinderen, maar Rebaz vond het geen goed idee. Vorige week waren we uit verveling een eindje gaan rijden en hoewel ik eigenlijk eerst aan Shaqlawa dacht, besloten we niet al te ver van huis een compleet andere weg in te slaan. Naast Wlat benzinestation door Bastora en dan gewoon doorrijden. Diverse kleine dorpjes, met namen die moeilijk te onthouden waren, lagen aan weerszijden van de weg. Vooral in het begin kon je de berg Pirmam, waar Massif op ligt, goed blijven zien. Maar na een poosje waren we zo ver dat we de berg ook achter ons hadden gelaten en zagen we lavendelkleurige bloemen die op gladiolen leken aan de kant van de weg met op de achtergrond de gestrekte weilanden en heel in de verte nog een stukje berg. Ik stopte uit om foto's te maken. Het viel me op dat de sociale controle hier heel sterk was, aangezien zelfs als we gewoon in de auto reden over de weg, mensen ons opvallend nakeken. Het zou me niks verbazen als ze zouden herkennen dat onze auto daar nooit komt. Het duurde zo'n veertig minuten voor we het eind van de weg bereikten.
Met mijn niet al te beste gevoel voor richting in mijn achterhoofd rekening te houden, besloot ik op de T-splitsing rechtsaf te gaan, omdat rechtsaf naar het oosten ging en linksaf naar het westen. En in een land als hier wil je niet zomaar in Mosul uitkomen ofzo.
"Deze weg is best gevaarlijk," merkte ik al vrij snel op. Ik kende de weg niet en de vele voor mij onverwachte gaten in de weg met het tegemoet komende verkeer dat zo'n 100 kilometer per uur reed, was niet direct een prettige combinatie. Terwijl ik half zigzaggend over de weg, de gaten probeerde te ontwijken, bedacht ik me waar we naartoe zouden rijden. Ik schrok een beetje toen ik merkte dat we het checkpoint bereikten zo in de middle of nowhere. Iets na het checkpoint zou de weg weer opsplitsen, zag ik. Ik sloot aan in de ongeveer drie auto's tellende rij voor mij en reed langzaam met de rest mee tot ik de peshmerga van het checkpoint had bereikt. Ik had mijn autoraampje al open en groette de peshmerga die me teruggroette. "Spreken jullie Koerdisch?" was zo ongeveer het eerste dat hij wilde weten. Ik beaamde dat, waarop hij vroeg waar we naartoe gingen. "Eerlijk gezegd, heb ik ook geen idee. We rijden gewoon een beetje rond," gaf ik toe, "Waar gaan die wegen naartoe?" Ik knikte met mijn hoofd richting de splitsing. "Rechtdoor is niet een mooie weg," vond de peshmerga, "en linksaf gaat naar Duhok als je ver doorrijdt." Er volgde een korte stilte, omdat ik zat te denken waar ik nu heen moest gaan. "Weet je wat?" haalde de peshmerga me uit de droom, "Ga hier linksaf tot aan het water en dan kom je terug."
Nadat ik de peshmerga had bedankt en was doorgereden, moest ik toch wel even grinniken. Eigenlijk best apart dat de peshmerga ons vertelde welke weg we wel of niet moesten nemen en tot hoever we moesten rijden. Ik reed de linkerweg in, wat een enorme slingerweg door weilianden bleek te zijn. Het duurde niet lang of we zagen een nieuwe bergketen, waarvan ik geen idee had welke bergen dat moesten zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een rivier waarin een flinke stroming zat. We reden de brug over, stonden even stil lamngs de kant van de weg waar rechtsaf een zandweg naar een huis in de verte ging. Ook hier viel door de blikken van andere automobilisten en voorbijgangers die bij de met zeil overdekte winkeltjes liepen weer overduidelijk op dat we hier niet hoorden. Ik keerde de auto en reed de weg terug naar het checkpoint, zoals de pehsmerga had voorgesteld. Twee hele uren waren voorbij gegaan voor we weer vlakbij huis waren gekomen. De tijd was omgevlogen. Soms is het gewoon leuk om eens een totaal andere weg in te slaan en nieuwe dingen te ontdekken.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 204
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => autoband-verwisselen-en-een-eindje-rijden
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5052765
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-12
[photoRevision] => 0
[title] => Een hel(s)e zoektocht naar Blue
[message] => Blue, onze andere Perzische kat die al ruim twee en een halve maand niet meer is thuis geweest, leeft nog!
Ergens in de laatste twee weken van februari had ik zowel Blue als Nyla nog naar de dierenarts gebracht. Blue zat destijds vooral bij zijn heupen vol klitten (deze kater is nogal lui aangelegd en was vlak daarvoor ook al negen a tien dagen weggeweest wat zijn vacht niet echt ten goede was gekomen), zodat ik de dierenarts had gevraagd zijn heupen kaal te scheren. De dierenarts gaf zelf liever de voorkeur aan compleet kaalscheren, maar dat hadden we vorig jaar al gedaan en eerlijk gezegd, dat zag er niet uit. Niet dat kale heupen nu zo aantrekkelijk waren, maar met de borstel kwam ik met geen mogelijkheid meer door de klitten heen, dus een oplossing moest er sowieso komen en ik wilde de minst dramatische.
Een dag ofzo later was Blue weer verdwenen. Tot dan toe kwam hij altijd na een paar dagen wel weer terug, maar deze keer werden de dagen, dat we Blue niet hadden gezien, weken en de weken werden maanden. De tuinman en de oppas hadden hun vermoeden al geuit dat Blue vast zou zijn aangereden of misschien had iemand in het dorp hem wel afgemaakt, omdat ze zouden kunnen denken dat zijn kale heupen een symptoom van een of andere ziekte zou zijn.
Hoewel ik niet het gevoel had dat Blue dood zou zijn, hadden we geen bewijs van zijn leven noch van zijn dood.
Tot gisteren. De tuinman had al in de afgelopen maanden hier en daar in het dorp gevraagd of ze toevallig Blue hadden gezien en gistermiddag vertelde iemand hem dat Blue regelmatig midden tussen het afval op een leeg stuk kavel in een van de smalle straatjes van het dorp zou zitten. De tuinman reed op zijn motor naar de aangewezen plek en zag daar inderdaad Blue! Onze mooie langharige Pers zat midden tussen het afval te zoeken naar voedsel! Het is heus niet dat hij thuis niet voldoende eten krijgt. We hebben altijd een bak met droge brokjes klaarstaan. Zoveel dat zelfs zwerfkatten 's nachts stiekem een graantje ervan meepikken. Dat eten zal het niet zijn geweest. Grote kans dat hij wel door de paartijd zoveel van huis weg is gebleven. Blue is namelijk nog niet gecastreerd. Ik acht de kans daarom veel groter dat Blue gewoon te lui is om steeds van ons huis aan de rand van het dorp naar het dorp zelf te lopen om daar op zoek te gaan naar gewillige poesjes.
Hoe dan ook, de tuinman zag Blue dus tussen dat afval zitten, riep hem, maar Blue besloot er vandoor te gaan. Natuurlijk probeerde de tuinman hem te vangen, maar Blue was nog niet bereid zijn nieuwe leven als straatkat op te geven.
Toen ik even later thuis hoorde dat Blue blijkbaar nog leefde, besloten de tuinman en ik samen opnieuw naar het dorp te gaan. Het was net na Iftar (de avondmaaltijd in de Ramadan die het vasten verbreekt) en vlak voor zonsondergang, toen wij de auto aan de kant van het smalle straatje parkeerden en de straten doorliepen, op zoek naar de inmiddels weer spoorloos verdwenen Blue.
Ruim een uur struinden we door de straten, doorzochten we huizen die nog in aanbouw waren, maar waar aan het hoge gras en het vele afval te zien was dat de bouw al maandenlang dan niet jarenlang was stopgezet. Toen we al weer in de auto zaten en heel langzaam op weg naar huis reden, zag ik plotseling een langharige kat aan de kant van de straat lopen. Prompt bracht ik de auto tot stilstand, de tuinman sprong vast uit de auto en ik volgde al snel. De kat zat achter een auto, verdween de weg over onder een flinke kier in een poortdeur, liep over de poortmuur om vervolgens bij een ander huis weer in de tuin achter de muur te verdwijnen. De poortdeur in deze muur leidde naar een trap in de tuin, wat we overigens pas konden zien, toen we ons een stukje omhoog trokken aan de deur en over de rand keken. Daar zat de kat, op de trap. Maar hoewel het een langharige kat was en de kleuren in ieder geval zo in het schemer aardig overeenkwamen met Blue, was zijn gezicht anders. De neus was te lang. Dit was niet Blue. We braken onze zoektocht in de avond af, omdat het toch te donker was om nog goed te kunnen zien.
In de ochtend, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, ondernamen we een nieuwe poging. We reden het straatje weer binnen. Aan weerszijden poortmuren met ieder een eigen design en daarachter de typische Koerdische of Irakese huizen, zoals je ze zou verwachten als je het sprookjesboek van Aladin openslaat. De tuinman en ik waren de betonnen straat al compleet uitgelopen, via een paralel straatje terug gekomen en zaten inmiddels met onze rug tegen een van de poortmuren vlakbij de leegstaande kavel waar hij de dag ervoor Blue in het afval had gezien.
In zo'n dorp als Mala Omar kent iedereen elkaar en de sociale controle is bijzonder hoog. Natuurlijk vielen wij daar enorm op. Een oudere vrouw zat met een paar kleine jongens op de verhoogde stoep voor haar huis. Vanzelfsprekend had ze ons allang gezien. Ongeveer honderd meter verderop, aan het einde van de straat zag ik een wat oudere jongen van een jaar of vijftien de straat oplopen en weer terug gaan naar zijn eigen tuin en terwijl hij daar liep, keek hij voortdurend naar ons. Voor de zekerheid lieten we de oude vrouw al vrij snel blijken wat ons doel van onze komst was. Ze bevestigde dat er veel katten in de straat kwamen, maar ze wist niet zeker of ze onze kat ook had gezien.
Daar waar wij gehurkt tegen de muur zaten, was weliswaar schaduw, maar overdag zijn de temperaturen al zo rond de dertig graden. In de ochtend dat wij er waren, zal het nog een paar graden koeler zijn geweest, maar het was vrij warm om daar te zitten en bovendien begonnen mijn benen stijf te worden om in die stand te zitten.
Opnieuw besloten we een rondje te lopen door de buurt. In de straat erachter zaten enkele vrouwen en kinderen op een trappetje. De tuinman vroeg of zij misschien Blue hadden gezien en we legden uit hoe Blue eruit zag. Volgens een van de vrouwen had hij gisteren nog in hun tuin liggen slapen, maar kwam hij ook vaak in de tuin van het huis aan het eind van de doodlopende straat. Ze stuurde een van de jongens met ons mee, zodat we zonder problemen bij hen in de tuin konden lopen. We liepen langs het houten hekje in hun tuin, achter hun huis langs, zagen de vrouw des huizes, maar zij had Blue niet gezien. De jongen bracht ons naar het afgesloten terrein tegenover het huis, waar ganzen werden gehouden. Ook hier keken we rond, maar al wat we zagen, Blue was nergens te bekennen.
Al snel beseften we dat het geen zin had om in de ochtend nog langer door het dorp te lopen. Grote kans dat Blue het veel te warm vond en dat hij nu ergens heerlijk lag te slapen in de schaduw. In de tijd dat hij nog thuis was, kon hij zo zeven uren achtereen op exact dezelfde plek en in onmogelijke posities liggen slapen dat je na verloop van tijd toch voorzichtig ging controleren of zijn buik nog wel op en neer ging.
Laat in de middag deden we poging nummer drie. De tuinman en ik herhaalden ons ritueel. We reden de inmiddels bekende weg naar het straatje. Ik parkeerde de auto aan de kant van de weg tegenover een van de huizen die nog in aanbouw was en waar we eerder ook al tevergeefs binnen hadden gezocht. We zochten weer op de vrije kavels waar voldoende afval lag voor de zwerfkatten. We belden aan bij het huis naast een van de kavels. De vrouw die evenlater in de poortdeur stond, herkende Blue van de foto die ik haar liet zien. "Gisteren was hij hier nog," liet ze weten. Ik liet mijn telefoonnummer bij haar achter.
Inmiddels was de straat gevuld met tientallen buurtbewoners en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen door alle ogen die op ons gericht waren. "Gewoon doorlopen en niet op letten," zei de tuinman fluisterend in mijn richting. We waren de straat nog niet uit of we werden teruggeroepen door twee jongens, een op de fiets, de ander er hardlopend achteraan: "De kat die jullie zoeken, is daar!" Ze wezen terug de straat in en kwamen met ons mee, zodat we naar de goede plek gingen. Precies het huis in aanbouw waarvoor ik de auto had geparkeerd. We duwden de poortdeur open en balanceerden over het afval en puin waar waarschijnlijk de toekomstige bewoners een betegelde tuin zouden aanleggen. Rechts tegen de poortmuur was een trap naar boven die via buiten naar de eerste verdieping ging. Voorzichtig liepen we de trap op, om niet uit te glijden over de losliggende steentjes op de treden. Het gebouw had nog geen ramen en deuren, dus we konden doorlopen naar de ruimte waarvan ik vermoed dat het een slaapkamer zou moeten worden. Daarachter een balkon met een andere buitentrap die naar het dak leidde. Blue was op de eerste verdieping al over de muur gesprongen richting het huis ernaast. Via de tussenmuren op het dak klommen we over de daken van de woningen ernaast. Nu ben ik nooit zo sportief of atletisch geweest, dus ik moet zeggen dat ik enige moeite had over die muren te komen. De tuinman sprong wat soepeler over de muren en moest hier en daar mij een handje helpen. Nu heb ik ook nog vreselijke hoogtevrees en vond het al best eng toen ik me langs een tussenmuur van bijna twee meter naar beneden op een ander plat dak moest laten glijden. Aan de ene kant van de muur stonden wat dingen waarmee ik mezelf omhoog kon werken tot op de muur. Eenmaal boven vroeg ik me al af hoe ik in hemelsnaam weer terug het andere dak op zou kunnen raken, maar ik besloot me toch van de muur af te laten glijden. "Ik draai me wel om, volgens mij werkt dat veel beter," zei ik, terwijl ik naar het dak onder me staarde. Ik liet me langzaam zakken, tot ik niet verder kon en sprong het laatste eindje naar beneden.
Iets verderop op het dak stond een watertank op een paar grijze bakstenen. De tuinman gebaarde dat Blue onder de watertank verstopt zat. En toen zag ik hem ook. Zijn koppie, de tekening van zijn vacht, zijn lange haren, de vacht op zijn heupen die ik eerder had laten scheren, en inmiddels weer aardig gegroeid was. Dit was Blue! Onmiskenbaar!
We probeerden hem gerust te stellen en zeiden zijn naam. Blue zat nog steeds weggekropen onder de watertank. De tuinman was inmiddels om de tank heen gelopen en ik zat aan de andere kant. Met mijn handen schermde ik de openingen tussen de bakstenen af waar de tank opstond. Net toen ik een poging wilde doen Blue te pakken, zag Blue zijn kans en glipte aan de kant van de tuinman door. Hij rende naar andere daken en het lukte ons niet hem te volgen.
We moesten terug naar beneden. De eerste tussenmuur was nog een redelijk te overzien obstakel voor mij. Daarna kwam de muur van bijna twee meter hoog. "Dit is echt te hoog voor mij," zei ik tegen de tuinman die op een of andere wonderbaarlijke wijze al op het andere dak stond. Ik keek om me heen, op zoek naar een manier om van dit dak af te komen. Plotseling merkte ik op dat dit huis ook niet was afgebouwd. Boven in het kamertje naast het dak lag gipsachtig poeder. Maar om zeker te zijn, vroeg ik de tuinman: "Is dit huis leegstaand?" "Wacht," riep een van de jongetjes uit de straat die met ons op het dak waren geklommen, "Ik kijk wel even op welk huis we staan." De jongen liep naar de rand van het dak, keek over de muur de tuin in en bevestigde dat ik op een leegstaand gebouw stond. "Dan probeer ik via binnen te gaan," opperde ik en liep het huis in. Ik zag een trap naar beneden, maar vergat dat ik nu pas op de eerste verdieping van het huis was. Er was nog een trap die naar de begane grond leidde. Onderaan de trap stond zoveel troep, waaronder een grote emmer, en ik zou heel voorzichtig moeten zijn, wilde ik niet van de trap af struikelen. Ik hurkte daarom eerst om te zien of er beneden uberhaupt wel een weg voor mij naar buiten zou zijn. Vanuit mijn positie kon ik net zien dat er een garage onder het huis gelegen was met een garagedeur die van binnen op slot zat. Ik vermoedde dat ik die deur, eenmaal buiten, niet meer zou kunnen sluiten, dus ik ging terug naar het dak op de eerste verdieping. De tuinman was opnieuw de naastgelegen tuin ingelopen om mij te helpen. De enige optie die ik zag om in de tuin ernaast te komen, was om op de tussenmuur te klimmen, die weliswaar minstens twee meter hoog was, maar die aan de straatkant schuin afliep, zodat ik via daar eerst bovenop de poortmuur kon gaan staan om me vervolgens via daar naar beneden kon laten zakken op een klein plateau halverwege de buitentrap.
De tuinman stond op de trap en gaf me een hand om ervoor te zorgen dat ik eerst langs de schuine tussenmuur kon komen en vervolgens niet mijn evenwicht zou verliezen zo bovenop de poortmuur. Terwijl ik mijn rechtervoet op de ongeveer vijftien centimeter brede poortmuur had gezet en mijn linkerbeen nog aan de andere kant van de schuine tussenmuur bungelde, besefte ik dat ik weleens gemakkelijkere posities had gekend. Ik moest me een kwartslag draaien voor ik uberhaupt mijn linkerbeen voldoende kon optillen om over de muur te krijgen. Met mijn linkerarm steunde ik op de schuine muur en met mijn rechter hield ik de hand van de tuinman vast. Het voelde een beetje als Twister, dat spel waarbij je je handen en voeten op een stip met een bepaalde kleur moet zetten. Meestal raak je met je armen en benen in de war, maar als je valt, ben je af. Mijn positie daar boven op de poortmuur was net zoiets, maar als ik zou vallen, zou ik iets van twee meter lager op de straat liggen. Geen prettige gedachte en inmiddels stak mijn hoogtevrees ook alweer de kop op. Ik voelde de tinteling in mijn bovenbenen, terwijl ik naar de straat onder mij keek. "Dit is doodeng," zei ik meer tegen mezelf dan tegen de tuinman, toen ik met beide benen op de poortmuur stond. Met mijn linkerarm leunde ik weer tegen de schuine muur aan, terwijl ik mezelf langzaam probeerde te laten zakken. Vlak voor ik de grond raakte, voelde ik de binnenkant van mijn elleboog tegen de ruwe muur schaven. Een beetje bloed kwam uit de schaafwond.
Eenmaal veilig terug in de auto probeerde ik eerst de wond wat te reinigen met water dat toevallig nog in mijn auto lag. Het water was flink opgewarmd door de zon en het brandde tegen mijn huid. Thuis zou ik het beter schoonmaken met meer water en wat alcohol.
Een dergelijke zoektocht over daken is niet echt weggelegd voor mij, heb ik vandaag wel vernomen, maar hopelijk zien we Blue nog eens gewoon door de straten wandelen of komt hij te zijner tijd zelf naar huis. Zo niet, dan zal ik wel wat meer moeten sporten, alvorens ik opnieuw een poging kan wagen, want mijn geklim daar bovenop die daken zal wel geen gezicht zijn geweest.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 230
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-hel-s-e-zoektocht-naar-blue
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051158
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-04-22
[photoRevision] => 0
[title] => Jonge katjes en Ronaks laatste schooljaar
[message] => Vier dagen na mijn laatste blog kwam ik erachter dat onze poes zwanger was. Drie dagen later zat ik vier uren lang naast haar kartonnen doos gevuld met een oude handdoek en deken, terwijl zij beviel van drie rode kittens zo groot als muizen. Ongelooflijk schattig. Inmiddels zijn ze ruim drie week oud en twee keer zo groot als tijdens de bevalling. Lange scherpe nageltjes waarvan ze nog niet hebben ontdekt hoe die ingetrokken kunnen worden en tandenloze bekjes. Een prachtstel. Vooral nu begint de leuke tijd waarin hun wereld steeds groter zal worden. Gisteren zag ik ze voor het eerst voorzichtig met elkaar stoeien.
Ook wel fijn voor Nyla, onze moederpoes, nu ze haar kittens om zich heen heeft. Sinds ruim twee maanden, is onze andere kat, Blue, niet meer thuis geweest. Niemand heeft hem meer gezien. Zelfs rondvragen in het dorp leverde niets op, terwijl onze katten met hun lange haar toch best opvallende verschijningen zijn.
De babykatjes zijn overigens niet van Blue, maar van een rode zwerfkater die ik regelmatig 's avonds door onze tuin zag lopen. In theorie heb ik niet direct de noodzaak de katjes weg te doen. Een paar extra ogen en klauwen om de slangen, kameelspinnen en schorpioenen weg te houden, is niet verkeerd.
Ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. Rebaz is vlak na Newroz tien dagen terug geweest in Koerdistan en inmiddels weer naar Nederland vertrokken. Voorlopig hebben we onze thuislanden nog even verwisseld. Hij daar, ik met de kinderen hier. Hulp is voor mij van alle kanten aanwezig, dus ik red me wel. Het zal zeker eerst weer een aantal weken zo doorgaan, want dan komen zowel Rebaz als mijn ouders weer naar Koerdistan. Ronak zal dit jaar klaar zijn met school. Ongelooflijk, waar blijft de tijd? Ik kan me haar eerste schooldag hier op Choueifat nog als de dag van gisteren herinneren. 1 september 2008. De eerste klas van de basisschool. Ik was destijds een van de weinige moeders op het schoolplein. Hier zijn het vooral de mannen die de kinderen ophalen als ze niet met de schoolbus gaan. Inmiddels is het aantal moeders flink gestegen.
Het tweede en derde jaar deed ze, wegens organisatorische redenen in een jaar. Evenals alle andere leerlingen in dat schooljaar die van de ene op de andere dag een klas hoger zaten.
En de eerste jaren heb ik moeten strijden bij de administratie van de school om hun namen geregistreerd te krijgen, zoals ze in hun paspoort vermeld staan. Het misverstand over hun namen was ontstaan, doordat kinderen hier vaak een naamketen hebben, waarbij de voornaam van de vader volgt op de voornaam van het kind. En niet zeldzaam komt achter de voornaam van vader ook nog de voornaam van vaders vader. Maar omdat onze kinderen in Nederland geboren zijn, ging dat bij hen niet op. En dat kostte me echt een paar jaar voor hun namen bij de administratie klopten.
En nu ineens zit ze voor haar laatste examenperiode van de twaalfde klas. Zelf kan ze het zich ook amper voorstellen dat ze hierna toch afscheid zal moeten nemen van haar klasgenoten, de docenten en de andere medewerkers van school die hen letterlijk hebben zien opgroeien. Klasgenoten die zich over de wereld zullen verspreiden om verder te studeren. Enkelen blijven in Koerdistan, anderen vertrekken naar andere landen, zoals Engeland en Nederland.
Als afscheidskado had haar klas dozen baklava's en diverse bloemboeketten voor alle medewerkers op school gekocht, waarmee ze de afgelopen jaren te maken hadden gehad. De docenten, de schoolverpleegkundigen, de directeur, het management, de begeleiders die mee waren geweest naar Maleisie tijdens de seniortrip een maand geleden en ook de nietsvermoedende schoonmakers van hun gebouw.
"Hoe zal mijn studententijd in Nederland straks worden?" piekerde ze laatst al toen ze naast me in de auto zat, "Hier kon onze klas van alles binnen enkele uurtjes regelen. Zelfs als we gewoon op school zaten. Tot bussen met chauffeurs en het afhuren van een verdieping in een restaurant aan toe." Een stilte volgde en daarna: "Oh mama, ik ben zo verwend op deze school. In Nederland kan dat allemaal niet."
Natuurlijk gaat het leven wat anders in Nederland dan wat ze hier gewend is, maar een nieuw leven betekent ook een nieuwe uitdaging. En het gekke is, dat ikzelf, in de tijd dat we alleen nog maar voor vakantie naar Koerdistan kwamen, eenmaal terug in Nederland het gevoel had dat mijn verblijf in Koerdistan een droom was geweest. Juist omdat het leven hier zo anders is dan in Nederland, is het soms gewoon moeilijk voor te stellen dat je werkelijk in deze wereld een deel van je leven hebt gehad.
Maar voor we zover zijn, mogen we hopelijk eerst mijn ouders weer in Koerdistan ontvangen. De laatste keer (wat ook hun eerste keer was) waren drie weken in maart / april 2010. Negen jaar geleden. Natuurlijk heb ik ze in de tussenliggende jaren wel steeds in Nederland opgezocht, maar we hoopten al erg lang dat ze eindelijk weer eens naar ons zouden komen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 329
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => jonge-katjes-en-ronaks-laatste-schooljaar
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049687
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-23
[photoRevision] => 0
[title] => Newroz 2019
[message] => 21 maart: het begin van Newroz, het Koerdische Nieuwjaar. Voor wat ik hiervan weet, is deze viering een overblijfsel uit de tijd van voordat de Koerden (grotendeels) moslim werden onder invloed van de Arabieren. Voorheen hingen ze het Zoroastrianisme aan, waar vuur een belangrijke rol in speelt. Vraag me verder niks over dat geloof, want ook ik ben hier totaal niet mee bekend.
De viering van Newroz is altijd belangrijk gebleven voor veel Koerden. Je ziet dat al terug aan de voorbereidingen: in de maand ervoor kopen vrouwen stoffen in de mooiste kleuren om er vervolgens traditionele Koerdische jurken van te laten maken. Ook ik heb deze keer wat jurken laten maken.
De dag zelf waarop Newroz begint, zie je files ontstaan. In de ochtenden vooral richting de bergen, omdat de meesten vanuit het zuiden naar het noorden trekken.
Op tweebaanswegen rijden nu 5 rijen auto's naast elkaar. Dat past prima, zolang iedereen de afmeting van zijn auto tot op de millimeter nauwkeurig kent, zodat er een rij auto's op beide rijbanen kan rijden, een derde rij kan dan over de middenlijn, de vierde over de vluchtstrook en de vijfde door de berm. Past perfect!
Ik geniet elk jaar weer van die vindingrijke ideeen van de Koerden. Koerden denken in oplossingen en niet in problemen. Een heel waardevolle eigenschap die ik enorm respecteer en waarvan ik nog steeds wil leren. Heel anders dan wat ik van Nederland gewend ben, waar bij elke mogelijke oplossing weer beren op de weg worden gezien. Maar als we in Nederland eerst die beren eens van de weg zouden halen, zouden we daar misschien ook met vijf rijen auto's naast elkaar op een tweebaansweg kunnen rijden. Alhoewel... zelfs ik kan me daar in Nederland niets bij voorstellen. De mentaliteit van hier verschilt zoveel met die van Nederland dat een vijfrij-ige file op een tweebaansweg daar waarschijnlijk een enorme chaos zou opleveren.
De stemming onder de Koerden in de "picknickfiles" is geweldig. Ramen open, vrolijke muziek schalt van alle kanten, hier en daar hangt er iemand half uit een open raam en zwaait met een gekleurd lint mee met de muziek. En als wij als westerlingen in die vrolijke files meerijden, zie ik altijd weer die gastvrije, uitnodigende glimlachen van de mensen in de auto's naast ons. Geen blikken van "dit is ons feest, daar hoor jij niet tussen". Koerden zijn een prachtvolk met een gastvrije cultuur. Wat ben ik dankbaar dat ik al jaren in deze samenleving ben opgenomen.
De eerste en tweede dag van Newroz heeft mijn schoonfamilie een picknickplek uitgekozen aan de andere kant van Massif. In de buurt van Grt Xalil. Volgens Shayda lijkt het daar het einde van de wereld. Wij moeten eerst de bergweg op naar Massif, dan bij het stoplicht linksaf en dan alsmaar rechtdoor. Uiteindelijk rij je Massif uit tot voorbij het checkpunt. Ik neem de linker weg na de Y-splitsing. Van daaruit steeds rechtdoor tot we bij een tweede checkpunt komen. "Wat doet dit checkpunt hier eigenlijk?" vraagt Shayda zich af, "Zo in de middle of nowhere." Ik weet het ook niet. Elke grotere en kleinere stad in Koerdistan-Irak heeft een checkpunt op alle in- en uitgangswegen. Maar bij het tweede checkpunt na Massif is er niks. "Het einde van de wereld," volgens Shayda. Vanaf dit punt heb ik eigenlijk ook geen idee waar de familie zit, terwijl je vanaf deze weg nog steeds bovenop de berg (Pirmam) een uitzicht hebt over een enorm uitgestrekt gebied met in de verte nog meer bergen en valleien. Heel in de verte hebben de hoogste bergtoppen nog wat sneeuw. Het belbereik is hier slecht. Het internet werkt ook niet overal. Ik probeer wat mensen te bellen, maar ze hebben geen bereik. Op goed geluk bel ik mijn tweede zwager. Hij is nog in de stad, maar is onderweg en weet gelukkig ongeveer waar ze zitten. Hij heeft jaren in Europa gewoond en spreekt goed Engels. Toch geven we beiden de voorkeur aan het Koerdisch. Om de een of andere reden wisselen we toch het Koerdisch en het Engels in onze conversaties vaak af. "Yani, az dchuma second jada aax?" (Dus ik ga naar de tweede modderweg?) herhaal ik om zeker te zijn van zijn uitleg. Het blijkt juist. De modderweg is eigenlijk niet meer dan een bandenspoor met losliggende stenen erop, zodat je moet uitkijken waar je exact rijdt. En zo rij ik tussen picknickende families door. Zoekend naar bekende auto's en onze familieleden. En dat is niet mijn sterkste punt. Mijn eigen auto herken ik amper, laat staan die van een ander. Zoals Shayda tegen mij zegt: "Als jij een Ferrari had, zou je jouw eigen auto nog niet eens herkennen als die naast een Mercedes zou staan als beide auto's dezelfde kleur zouden hebben." Geloof me, ze heeft nog gelijk ook. Laatst op school stond ik ook bij een verkeerde auto, die zoals later bleek voor de mijne stond, en dat alleen omdat die ook zwart was. Hopeloos ben ik met het herkennen van auto's. En zo rijden we dus over het uiteinde van de bergketen over een zogenaamde modderweg. Ik rij zover door dat zelfs het bandenspoor van de weg die we volgen steeds meer in het landschap opgaat en ik zelf een weg baan tussen wat boompjes en de uitstekende stenen. Gelukkig herkennen we ineens familieleden van ons. Ik parkeer mijn auto naast de rij met hun auto's en meng me tussen de familie. De tweede picknickdag is het wat moeilijker de familie te vinden. Opnieuw kan ik alleen mijn tweede zwager telefonisch bereiken, omdat hij ook nog onderweg is. "Wacht aan de kant van de weg. Ik kom er zo aan," zegt hij mij. Ondertussen sta ik buiten de auto het uitzicht over de vallei te bewonderen. Soms kan verdwalen geweldig zijn. Een auto die langs mij rijdt, toetert en als ik omkijk, herken ik de oudste neef van onze kinderen. Hij is van mijn leeftijd of een jaar ouder zelfs. "Rij met hen mee," zegt mijn zwager, "Ik vind jullie straks wel." En zo rijd ik achter deze neef aan een flink stuk van de weg af tot we ineens de familie zien. Ik betwijfel het of ik het zonder hem ooit zou hebben gevonden.
Voor de gelegenheid heb ik ook Koerdische kleding aan: de eerste dag een vaalgroen met grijze zijden jurk met een vaalgroene mantel eroverheen. De tweede dag een royaalblauwe jurk met dezelfde kleur mantel. Ik val amper op tussen de andere vrouwen, die op hun beurt ook de traditionele Koerdische jurken in allerlei kleuren dragen. Veel mannen dragen de Koerdische kostuums of gewoon westerse kleding. Een groepje vrouwen is apart gaan staan om foto's met elkaar te maken. Ze roepen mij erbij. Daarna nemen we plaats op de kleden die op het gras zijn gelegd en drinken samen thee en kraken zonnebloempitten tussen onze tanden. Een doos met cakejes gaat rond. Iedereen neemt wel iets mee. Als we ons voorbereiden op het middageten, worden alle kleden in een lange rij gelegd. Een plastic rol wordt afgerold tot er een meterslang "tafelkleed" op de kleden ligt, waar het eten op wordt geserveerd. Drie a vier vrouwen hebben een warme maaltijd bereid. De eerste dag eet ik van drie gerechten mee: yaprax (ook dolma genoemd), biryani en ghormeh sabzi. Degenen die op de grond kunnen zitten, nemen plaats op de kleden. De anderen zitten op stoelen iets verderop vlakbij mijn oudste schoonzus die een heel bed voor zichzelf heeft meegenomen. Mijn oudste schoonzus heeft ongeveer mijn moeders leeftijd: 61 jaar. Deze schoonzus ziet heel slecht en is weinig mobiel.
Na het eten is er opnieuw thee met zonnebloempitten of "pufek chips", van die luchtige cilindervormige chips. Mannen, vrouwen en kinderen dansen in een kring om een soort van radio, waaruit Koerdische dansmuziek schalt. Andere mannen doen kaartspelletjes of spelen backgammon. Kinderen spelen met een bal. Enkele baby's slapen in een meegebrachte tent.
Hoewel het erg gezellig is met de familie, ga ik eerder dan gepland naar huis. Kani is een klein beetje ziek en deze Newroz picknicks zijn ongelooflijk vermoeiend.
Als we naar huis rijden, zien we overal mensen in de berm zitten picknicken. Snelweg of niet, gepicknickt moet er worden. Ik zou het bijna een Koerdisch recht willen noemen.
De file komt pas later op gang, als ik de kinderen thuis heb afgezet. Ik rij direct even door naar de stad. Inmiddels is de file richting Erbil al gegroeid. In rustig tempo rij ik mee met de terugkerende mensen, die nog volop in feeststemming zijn. Als ik eindelijk weer op de terugweg ben naar huis, is het donker geworden. De volle maan staat laag boven de horizon, waardoor hij nog groter lijkt dan normaal. Verderop zie ik het siervuurwerk zich boven de snelweg in felle kleuren ontpoppen. Ik speel het liedje "Her Kurd Ebin" via Bluetooth op de autoradio en rij door naar huis. Ik geniet van de chaos en de hele sfeer rondom Newroz.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 560
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => newroz-2019
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049332
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-16
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen: Ronaks schoolreis naar Maleisie
[message] => Als een moederkloek heb ik het liefst onze kinderen onder mijn vleugels, maar tegelijkertijd moeten ze ook de wijde wereld kunnen ontdekken. Heb ik dat tenslotte niet hetzelfde gedaan? Letterlijk zelfs, door helemaal van Nederland naar Koerdistan te gaan.
Gisteren vertrok Ronak met vele van haar jaargenoten en enkele volwassenen naar Maleisie. De seniortrip. De schoolreis van de 12de klassers. Een reis die ik haar natuurlijk niet wilde ontnemen, want wie zegt dat ze ooit nog eens die kans zal krijgen? Wat een ervaring, die haar haar leven lang bij zal blijven. Helemaal naar Maleisie. Het andere eind van de wereld. Oke, wij zitten natuurlijk ook al een beetje richting halverwege vanuit Nederland gezien, maar alsnog is het een aardig eindje vliegen. Eerst naar Doha en dan naar Kuala Lumpur.
Zo'n schoolreisje vereist natuurlijk wel wat voorbereidingen. Ten eerste moeten kinderen die Koerdistan willen verlaten, schriftelijke toestemming hebben van de vader. Maar Ronak was niet de enige van de twaalfdeklassers van wie de vader zelf helemaal niet in Koerdistan zit op het moment. En moeders mogen deze toestemming niet geven, tot frustratie van enkele moeders. Mij kan het niet zoveel schelen. Voor elk probleem is er wel een oplossing. Wij hebben een advocaat die de volmacht van Rebaz heeft. Dus een telefoontje naar de advocaat, een van Rebaz' neven, levert me al het benodigde papiertje op. Via de rechtbank en de advocaat heeft Ronak toestemming om het land te mogen verlaten onder gezag van de school.
Een ander probleem is dat Ronak bij mij op mijn verblijfsvergunning staat. Normaal reizen we altijd samen en dan is dat geen probleem, maar nu ze alleen gaat en ik hier blijf, moet de paspoortcontrole kunnen zien dat ze wel een verblijfsvergunning heeft, maar moet ik tegelijkertijd het pasje terug hebben voor als ik tijdens haar afwezigheid mijn verblijfsvergunning moet laten zien.
Voor de zekerheid nemen we meerdere voorzorgsmaatregelen. Ik stuur Ronak een fotokopie van onze verblijfsvergunning en ik bel onze kennis weer die bij de paspoortcontrole op het vliegveld werkt. Ik moet voor deze aktie immers wel toestemming krijgen om zonder vliegticket tot aan de paspoortcontroles te kunnen komen.
Ronak is niet de enige met een buitenlands paspoort. Er is nog een jongen met Europees paspoort. Hij is vol Koerd, maar heeft jaren in Europa gewoond en geen Irakese nationaliteit erbij aangenomen. Een verblijfsvergunning heeft hij ook nooit geregeld. "Maar hoe weet ik dan dat jij geen problemen gaat krijgen bij de paspoortcontrole als we willen vertrekken?" vraagt de organisator, die zelf van Libanon komt, deze jongen tijdens een les. "Meneer, vertrouw mij maar. Ik kom het land wel uit." "Zonder Irakees paspoort en met alleen een paspoort uit Europa, maar geen verblijfsvergunning? Dat kan toch niet?" "Vertrouw maar op mij, meneer. Ik krijg geen problemen." "Hoe dan?" blijft de Libanese man zich afvragen. Een andere leerling komt tussen beide: "Met een woord "wasta", meneer." Wasta hoort in het rijtje met corruptie en vriendjespolitiek. Zijn vader schijnt een belangrijke functie te hebben.
Nadat wij alle voorbereidingen hebben genomen en Ronak haar koffers heeft ingepakt, 1 grote en 1 trolley die als handbagage kan dienen, is ze klaar voor de grote reis.
Om half 6 in de avond moeten we bij de International School of Choeuifat in Dream City staan. Enkele andere kinderen met hun ouders zijn er al. De volwassenen die meegaan van school komen stipt op tijd aan. Ronak gaat bij haar vrienden staan en ik wacht met Shayda in de auto. De organisator vertelt ons in de schoolbus te gaan zitten, omdat dat op het vliegveld de minste problemen zal geven. Daar zitten we dan. Ronak ergens achterin, Shayda en ik op de rij direct achter de chauffeur. De sfeer in de bus is geweldig. Achterin de schoolbus, waar Ronak ook met haar vriendinnen zit, zingen ze luidkeels mee met Engelstalige muziek als "Wannabe" van de Spice Girls. De jongens die meer in de voorste helft van de bus zitten, kijken lachend om naar de meiden.
Het is maar een minuut of 10 rijden naar het vliegveld. De eerste controle moet iedereen eruit. De mannen worden buiten gefouilleerd, de vrouwen in een apart hokje. Honden en beveiligers controleren de bussen en auto's een voor een. Verderop mogen we weer instappen. We vervolgen onze weg naar de terminal. Een auto stopt naast onze bus. Zit .... in de bus? De buschauffeur roept haar naam, maar het is al bekend dat zij erin zit. Het meisje bleek haar oude paspoort te hebben meegenomen. De paspoorten worden verwisseld. "Hoort jouw oude paspoort niet ongeldig te zijn gemaakt?" zeggen enkelen. "Niet met zo'n vader als die van haar," merkt de jongen achter mij op.
We rijden weer. Bij een van de controles worden we gestopt. Blijkbaar is er iets fout gegaan met het doorgeven van de kentekens van de bussen die naar de VIP terminal moeten gaan, dus wachten we eerst voor de "Meet en Greet" terminal. De organisator staat druk te bellen om het probleem op te lossen. "Is iemand van jullie ooit wel eens via deze "Meet and Greet" terminal gegaan? Ik ben nog nooit hier geweest," zegt de jongen achter mij. Wij zijn meerdere keren via beide wegen gegaan, maar vandaag is het voor mij iets makkelijker als we rechtstreeks door kunnen gaan naar de VIP terminal.
Vijf of tien minuten later is het opgelost en mogen de schoolbussen rechtsreeks door naar de volgende terminal.
De organisator vertelt een van de buschauffeurs Shayda en mij mee terug te nemen naar Dream City.
De leerlingen verzamelen zich in groepjes bij de volwassene die de komende dagen hun leider of leidster zal zijn. We staan in de rij waar de eerste controles van de paspoorten en tickets zijn. Normaal zou ik vanaf hier niet verder mogen. Ik laat mijn paspoort zien aan de man en vertel dat Ronak mijn verblijfsvergunning nodig heeft om het land te verlaten. Ik krijg toestemming mee te gaan. Wel moet ik een speciaal kaartje dragen en mijn paspoort even inleveren. De rij is lang en het duurt wel even voor de bagage gescand wordt. De organisator roept me: "De buschauffeur kan niet langer wachten. Wat moet ik doen?" "Hem weg laten gaan," antwoord ik. "Maar hoe kom jij dan straks van het vliegveld af?" "Ach, dat lost zich vanzelf wel op," stel ik hem gerust. We gaan door tot de check in balies, waar we de koffers kunnen achterlaten. "Nu komen we bij het moeilijkste punt," waarschuwt de Libanese organisator mij. Hij wenkt naar de paspoortcontroles verderop. "Ik denk dat het mee zal vallen," vertel ik hem, "Ik heb voorzorgsmaatregelen genomen en als niks werkt, dan kan ik iemand bellen die me kan helpen."
"Dit papier is in orde," zegt de man achter de paspoortcontrole als hij het toestemmingsformulier, dat we via de advocaat hebben geregeld, heeft doorgenomen. Paspoort, verblijfsvergunning. Alles klopt. Ronak mag door. Voor de laatste keer nemen we afscheid en loop ik terug naar de plek waar ik Shayda heb achtergelaten.
Het blijkt overigens dat kinderen met een niet Irakees paspoort, maar die in het bezit zijn van een zogenaamde "jnsi" (uit te spreken als djunsie) ook het land zonder verblijfvergunning mogen verlaten. Jnsi is een Irakese identiteitspas, die voor de houder ervan betekent dat hij ook in het bezit is van de Irakese nationaliteit. Deze personen bezitten dan over een dubbele nationaliteit en mogen met hun paspoort van buiten gecombineerd met de jnsi het land verlaten. Nog een merkwaardig weetje, is dat de jnsi niet verjaard. Dus niet zoals een paspoort, dat je na vijf of tien jaar een nieuwe moet hebben. Jnsi blijft, eenmaal gemaakt, altijd geldig.
Inmiddels sta ik weer bij Shayda, zonder de schoolbus, nog bij de VIP terminal op het vliegveld. "En nu?" Shayda kijkt me vragend aan. "Nu gaan we vervoer zoeken," vertel ik haar. "Hoe dan?" "Er zijn zoveel auto's die reizigers hebben weggebracht en zelf terug gaan. We springen gewoon bij iemand in de auto," Ik lach, maar er zit een kern van waarheid in mijn plan. Er is natuurlijk een bus die de reizigers terugbrengt tot aan de "Meet and Greet" terminal, maar daar zit ik met hetzelfde probleem, dus ik neem niet de vliegtuigbus. Er gaan ook gewoon taxi's vanaf hier de stad in, maar de taxi's die hier komen zijn speciale vliegveldtaxi's en die rekenen $25 per rit. Ongeacht hoe ver je gaat en ik hoef maar een klein eindje. Een flink bedrag vind ik. We lopen een stukje de brug af. Verderop staat een politiewagen met zwaailichten aan en ik weet dat we niet verder kunnen komen. En inderdaad, tegen de tijd dat we richting de poltiewagen lopen, komt er direct een gewapende man op ons af. Ik begroet hem meteen vriendelijk. Hij groet terug. "Waarom hebben jullie niet de vliegtuigbus genomen?" "Niet aan gedacht," zeg ik hem. "Jullie mogen niet hier lopen. Ik ga een auto voor jullie aanhouden." "Kijk, het probleem begint zich al op te lossen," glimlach ik naar Shayda. De politieman heeft inmiddels met zijn auto de weg naar de uitgang verspert. Een kleine file vormt zich. De passagier van de voorste auto draait zijn raampje verder naar beneden: "Je spreekt goed Koerdisch." Ik glimlach vriendelijk terug. De politieman loopt naar de tweede auto, waarin alleen een man zit. "Kun jij deze dames even wegbrengen? Ze mogen hier niet lopend weg." De man gaat akkoord en we stappen achterin. "Waar moet ik jullie afzetten?" "Vlakbij Dream City zou fijn zijn," antwoord ik. "Waar komen jullie vandaan?" "Ik ben Nederlands. Haar vader is Koerdisch." Ik wijs naar Shayda. "Welkom, welkom," herhaalt de man zichzelf. Zoals beloofd zet hij ons af bij de ingang van Dream City en nadat we hem hartelijk bedankt hebben, geld wil hij niet aannemen, lopen we verder naar onze auto die nog bij de school geparkeerd staat. Ronak heeft inmiddels mij al gesmst, omdat de Libanese organisator het zo vervelend voor mij vond dat de schoolbus zonder ons is vertrokken. Ik sms terug dat ik dat niet zo erg vind. Elk probleem kent zijn oplossing en ik heb al eentje voor het mijne.
Over een kleine twee uren zal Ronak aankomen met haar klasgenoten in Maleisie. Ik kan niet wachten tot ze na een ruime week weer terug zal zijn, maar in de tussentijd hoop ik vooral dat ze heel erg mogen genieten van hun tijd in een land zo ver van hier. Want wat is het leerzaam dat ze de wereld mogen ontdekken. Een ervaring voor het leven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 299
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-ronaks-schoolreis-naar-maleisie
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048662
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-05
[photoRevision] => 0
[title] => Truffels en Ronaks avondje uit
[message] => Hier in Koerdistan staan soms karren langs de kant van de weg of in de bazaar vol met truffels. Een paar dagen geleden kwam ik langs zo'n meneer die een paar bakken vol had staan. Het enige wat ik van truffels weet, is dat ze doorgaans nogal duur zijn. In Nederland dan, want bij navraag bleek hier een halve kilo omgerekend zo'n 3 euro te kosten. Vond dat nog best te doen. De jonge Koerdische vrouw die bij mij was, legde me uit hoe je ze moest klaarmaken. Eerst ongeveer 3 uurtjes in het water laten weken, daarna pellen (of ze kan ook schillen hebben bedoeld), vervolgens bakken in olie met wat uitjes erbij. En dat moest heerlijk zijn, want ze at ze zelf ook graag. En dus kocht ik een halve kilo truffels.
Thuis aangekomen besloot ik toch even op internet wat meer informatie te zoeken over de truffels. Maar bij mijn speurtocht op het internet kwam ik er ten eerste al achter dat de truffel een soort zwam is. Een paddestoelideetje, dus. Er blijken weliswaar meerdere soorten truffels te bestaan, maar een aantal schijnt te werken als een soort van drugs, waarbij je in een 3 tot 6 uur durende zweverige toestand kan raken. Nu kan het zijn dat ik misschien niet de goede websites heb bekeken, maar eigenlijk heb ik diverse geprobeerd en in enkele werden de paddo's naast de truffels genoemd.
En natuurlijk is het ook prima mogelijk dat de truffels die ik in mijn blauwe plastic tasje van de bazaar had gehaald helemaal onschuldig zijn, maar de enige truffel die ik ken, is de chocoladetruffel, dus ik zou niet weten hoe ik al die verschillende truffels zou moeten onderscheiden van elkaar. En om het eerst uit te proberen, leek me ineens een heel minder aantrekkelijk idee.
Ik belde Ronak die met haar vriendengroep in een of ander lasercentrum was (zo'n soort paintball gebeuren waar je op elkaar moet schieten). "Zeg Ronak, even over die truffels," begon ik toen ze had opgenomen, "Ik lees allemaal gekke dingen erover op het internet, dus eigenlijk durf ik ze niet meer te eten. Misschien kent je vriendin iemand die ze lust?" Nu bleek de moeder van haar vriendin ze heel vaak te eten. Diezelfde avond had ik ze al kado gedaan aan de haar moeder. Ik hoop maar dat zij beter met de truffels kan omgaan dan ik.
De avond ervoor was Ronak ook al uitgeweest. Het leven van een tienermeisje hier in Koerdistan hoeft zo saai nog niet te zijn. Niet als je op de International School of Choueifat zit. De elite school van Koerdistan. Wij als tandarts-mondhygienistgezin steken er maar magertjes bij af, heb ik het idee. De vriendin met wie ze het meest uitgaat, is de dochter van een tandarts en een gyneacoloog. Hun andere vriendin hoort bij de naaste familie van de president. Er zijn dus wat veiligheidsprotocollen. Het meisje mag eigenlijk niet gefotografeerd worden en waar zij en haar tweelingbroer gaan, gaan hun lijfwachten natuurlijk ook. Qua uitgaan kan het meisje dus ook lang niet altijd mee, maar enkele avonden geleden mocht het wel. De keus was gevallen op Huqqabaz, een chique restaurant aan de Empire Avenue tegenover een van de uitgangen van Dream City. Ronak, haar ene vriendin en twee jongens die met de broer hadden afgesproken, waren op tijd aanwezig. Een uur later kwam de tweeling binnen. Of eigenlijk eerst een lijfwacht, die keek of de kust veilig was en daarna de tweeling met de rest van de lijfwachten. Iedereen in het restaurant keek om. De meesten zullen het meisje ook niet gekend hebben, omdat haar foto's niet rond mogen gaan. De jongen is wel bekend. De avond brachten ze door in meerdere VIP plekken in het restaurant en hadden ze gevuld met eten en drinken van een menukaart met prijzen, waar Ronak en haar vriendin van schrokken. Ronak had zelfs nog een verlaat verjaardagskado gekregen van het meisje. Een zwarte Swarovski ketting met een chique horloge. Uiteindelijk deelden de lijfwachten mee dat het tijd was om te vertrekken, omdat er zich een lijn van mensen aandiende die met hen op foto wilde. Tegen de tijd dat ik Ronak en haar vriendin weer zou ophalen, was de tweeling al vertrokken. Ik bleef nog even met de meiden aan hun tafel zitten praten. Ze vertelden over hun avond en de prijzen die verschillende menu's en drankjes kostten. "Weten jullie zeker dat alles betaald is? Anders moet ik eerst nog even afwassen," grapte ik tegen de meiden toen we het restaurant wilden verlaten. Maar zoals altijd, zijn dergelijke avonden met de tweeling compleet verzorgd.
Buiten op het parkeerterrein waar ik ook mijn auto had neergezet, wezen de meiden me op diverse auto's die er stonden geparkeerd. De een nog luxer dan de andere. En ze noemden automerken, waarvan je weet dat er maar enkele van rondrijden op de wereld. En zo, terwijl ik de vriendin terug naar haar huis bracht, kwam het gesprek op het leven in Erbil. Over dat we hier letterlijk van alles hebben. En dat we alledrie toch wel erg blij zijn dat wij in deze heerlijke stad mogen wonen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 477
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => truffels-en-ronaks-avondje-uit
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047959
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-21
[photoRevision] => 0
[title] => Het oude fotoalbum van mijn schoonmoeder
[message] => Driemaal per schooljaar hebben de kinderen, ongeacht in welke klas ze zitten, examenperiodes. Die van Shayan in klas 3 zijn al geweest, maar Ronak in de 12de en Shayda in de 9de zitten er middenin. De eerste week waarbij ze examens tussen de lessen door krijgen, zit er weer op, maar de tweede week waarin ze alleen tijdens de examens naar school hoeven, is net begonnen. Dat betekent extra heen en weer gereis voor mij. Shayan en Kani hebben gewoon volle schooldagen van 8 tot 3, Ronaks examens beginnen vaak om 8 uur en die van Shayda staan rond 10 uur ingepland. Zelf naar school of huis gaan, is er niet bij. Zonder volwassen begeleiding mogen ze niet het schoolterrein verlaten. Zelfs toen Shayda's laatste lesuur uitviel, moest ik eerst een toestemmingsbriefje halen bij de receptie om het schoolplein te verlaten. De Asayish (Veiligheidsdienst) van het schoolplein had me terug gestuurd voor een briefje met de woorden: "Ook als wij je voor deze keer door laten gaan, dan sturen ze je terug als je het schoolparkeerterrein verlaat. Dus beter nu een briefje halen."
Zo klinkt het alsof het de school van de kinderen een soort van gevangenis is waar geen lolletje te beleven valt voor de leerlingen, maar als ik de verhalen van Ronak en Shayda soms hoor, halen ze vaker geintjes uit dan ik vroeger deed op mijn Nederlandse middelbare scholen en lukt het leerlingen zelfs om te spijbelen binnen de muren van het schoolterrein.
Gisteren was ik zo erg gefocused op wie wanneer examen had en vrij was dat ik mijn eigen afspraak met onze advocaat van de kliniek vergat. Hij belde me toen ik net bij mijn schoonouders was aangekomen. Gelukkig kon ik de afspraak verzetten naar later op de dag.
Ik zat met mijn schoonmoeder in de zitkamer. Zij op haar bed. Ik op de grond met mijn rug tegen een van de kussens die tegen de muur stonden. Op de grond een bijpassend Perzisch tapijt. Een electrisch kacheltje tussen mijn schoonmoeder en mij in.
Ze haalde een oud fotoalbum uit haar nachtkastje. De meeste foto's heb ik al eens gezien. Foto's van 20 jaar geleden. "Kijk, deze twee foto's waar jij opstaat, heb ik bij elkaar geplaatst. Dan kan ik ze sneller terugvinden," zei mijn schoonmoeder, terwijl ze wees naar de foto's. Op de ene zit ik gehurkt naast mijn schoonvader, die toen nog in goede gezondheid verkeerde. Hij in Koerdische kleding. Ik in een zwarte broek met een roze t-shirt. Met mijn rechterhand houd ik een geweer vast die met de achterkant op de grond staat. Een neef van onze kinderen vertelde me laatst al eens dat bijna niemand dat geweer mocht gebruiken van zijn opa. De foto is gemaakt op het stuk grond van Massif dat vroeger nog onbebouwd was. Meer dan hier en daar een struikje en het door de hitte in de zomer verdorde gras is er niet te vinden. Tegenwoordig is het daar ook volgebouwd met huizen, winkels en een ziekenhuis.
De andere foto ben ik met mijn jongste zwager. Zelfde dag, zelfde lokatie, maar een eindje verderop. Ik met hetzelfde geweer als op de andere foto, maar hier staan mijn zwager en ik rechtop naast elkaar. Mijn zwager heeft een ander geweer vast. Iets wat voor mij meer op een half automatisch geweer lijkt.
Nog steeds zien we dagelijks vuurwapens, maar 20 jaar geleden was het volkomen normaal dat bijna iedereen er mee rondliep.
Het fotoalbum van mijn schoonmoeder is een wirwar aan herinneringen. Trouwfoto's van mijn jongste schoonzusje, maar vooral veel familiefoto's. "Ik weet van de meeste kleine kinderen niet eens meer wie wie is," zei mijn schoonmoeder. Het zijn haar eigen kleinkinderen, maar ze heeft door de jaren heen zo'n 30 kleinkinderen gekregen en misschien worden haar ogen ook wel minder. Ik herkende er nog wel veel. De twintigers van nu. De neven en nichten van onze kinderen die mij alledaagse Koerdische woorden leerden.
Zo met het fotoalbum op haar nachtkastje, ging het gesprek over in familieverhalen van vroeger. Over haar drie kinderen die ze is verloren. Een dochter die 19 jaar geleden overleed, maar die ik gelukkig nog heb gekend. Twee andere kinderen die als klein kind al overleden. Op mijn vraag hoe oud ze waren, antwoordde mijn schoonmoeder: "Ze waren in de leeftijd dat ze al liepen." Alleen van haar jongste kinderen die in Iran zijn geboren zijn geboorteregistraties gedaan. Over de anderen die voordat ze naar Iran vluchtten waren geboren, zijn geen geboortedata bekend. Als je Koerdische moeders dan ook vraagt naar de geboortedata van hun kinderen, krijg je antwoorden als "de dag waarop ineens veel sneeuw viel" of "het was warm" of "Het regende die dag." Bijzonder hoe een vraag die in de ogen van de meeste westerse mensen heel duidelijk is, er in andere culturen dus een heel onverwacht antwoord kan worden gegeven. Door de jaren heen waarin ik me vooral in de Koerdische maatschappij begeven heb, heb ik geleerd dat er meer manieren en waarheden bestaan dan alleen mijn manier of waarheid. Openstaan en durven leren van andere culturen heb ik altijd als een verrijking van mijn eigen leven beschouwd.
Het gesprek met mijn schoonmoeder ging over in het aantal broers en zussen die zij en mijn schoonvader hebben. Mijn schoonvader was met drie broers, inclusief hijzelf, en drie zussen. Alleen hij en een zus zijn over. Mijn schoonmoeders vader schijnt drie vrouwen te hebben gehad, waarvan haar moeder de eerste was. De tweede was een Russische. Uit haar verhaal maak ik op dat hij, net als veel andere Koerdische mannen een poos in Rusland is geweest. Veel Russische vrouwen zitten tegenwoordig nog in Koerdistan en zijn compleet opgegaan in de cultuur. De derde vrouw werd getrouwd toen mijn schoonmoeders moeder al was overleden. Met een van de twee laatste vrouwen kreeg hij geen kinderen. Ze noemde wel wat broers en zussen en of die al dan niet van dezelfde moeder waren, maar ik raakte halverwege in het verhaal de tel kwijt. Ze vertelde nog wel dat een van haar broers jaren geleden ergens in een dorp ver weg was en op een mijn stapte. Zijn rechterbeen was er compleet af en hoewel ze hem direct naar een arts probeerden te brengen, was de reis te ver en overleed hij door het bloedverlies nog voor hij bij een arts was gekomen. De vrouw van deze broer bleef achter met een stuk of 7 zonen en 3 dochters.
Wat een verhalen heeft mijn schoonmoeder. Zo'n onvoorstelbaar ander leven dan wat ik gewend ben in mijn Nederlandse omgeving.
Nadat ze het fotoalbum weer had opgeborgen in haar nachtkastje, kwam mijn oudste zwager binnen. Hij vroeg of ik iets kon vertalen voor de man die sindskort ook bij mijn schoonouders werkt.
Voor mijn schoonouders werkte al een jong Koerdisch echtpaar met een zoontje van twee jaar. Ze wonen allemaal in het huis van mijn schoonouders. De vrouw voor het huishouden, koken en de gasten. De man voor mijn schoonvader die aan Alzheimer leidt. Maar mijn schoonvader heeft tegenwoordig dag en nacht zorg nodig en voor een getrouwde man of de werkende zonen en kleinzonen die middels een schema de zorg op zich namen, werd dat toch teveel. Sinds een weekje is er dan nu een jongeman uit Ghana. Hij spreekt drie talen, waaronder Engels, zijn eigen taal en Arabisch, maar mijn schoonfamilie spreekt hooguit een paar woorden Arabisch. Voor de rest spreken zij, op een enkele uitzondering na, alleen Koerdisch en Farsi. Uiteindelijk zal de Ghanees ook wel Koerdisch leren, maar voor nu moest ik even naar het Engels vertalen.
"En als je toch hier bent," zei mijn zwager tegen mij, "kun je dan direct mijn vrouw halen? Ze heeft eten gemaakt voor hier." Een goed half uur later was ik met zijn vrouw en het eten terug bij mijn schoonouders. Rijst met vlees in een kruidig sapje met uien. Ik had al vroeger op de dag warm eten gehad, maar niet meeeten is eigenlijk geen optie. Dus ik schepte voor mezelf een klein bordje op. Mijn schoonmoeder eet het liefst op haar bed in de andere kamer, terwijl wij in de keuken zaten. Mijn schoonvader op een tuinstoel, de Ghanese jongen, de vrouw van mijn zwager, haar oudste zoon en ik op de grond.
Vlak voor de kinderen vrij waren, vertrok ik naar hun school. Om vervolgens daarna de kinderen thuis af te zetten en zelf naar het werk door te rijden. De afspraak met mijn advocaat waarin we contracten van huurders moesten bespreken, kon ik niet nog eens vergeten. En zijn jongere broer die bij ons werkt, had gezegd dat hij mijn auto voor controle en olie verversen naar de dealer zou brengen. Twee vliegen in een klap.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 385
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-oude-fotoalbum-van-mijn-schoonmoeder
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-17
[photoRevision] => 0
[title] => Koerdische jurken en een vertaald rijbewijs
[message] => Ondanks dat ik al zijden stoffen voor twee Koerdische jurken heb gekregen van de vrijgevige advocaat, staat hij erop dat ik nog eens langs kom op zijn kantoor, zodat hij van andere paarsblauwige stoffen met goudkleurig design twee complete Koerdische jurken kan laten maken. Een voor Ronak en een voor mij. Shayda is niet meegekomen, omdat ze in eerste instantie geen Koerdische jurk wil hebben.
We lopen vanuit zijn kantoor naar mijn auto die buiten aan de straat staat. "Is die auto niet een beetje klein?" vraagt de advocaat mij als hij mijn auto ziet. Nu is de Korando vijfzitter inderdaad niet de grootste auto, maar er zijn heus kleinere te vinden. "Voor mij is hij goed genoeg, hoor," antwoord ik lachend. Qua inkomen zitten wij beneden zijn stand, dus de man is gewend aan groter. Ik neem het hem niet kwalijk. Hij wil wel graag rijden en ik geef hem mijn autosleutel. Ik neem plaats op de passagiersstoel. Ronak achter mij. We rijden de woonwijk uit, waarna hij richting de oude binnenstad rijdt. Eenmaal in de binnenstad aangekomen, ben ik allang mijn gevoel voor richting kwijt dat toch al niet zo goed ontwikkeld is. De straten worden smaller, de winkeltjes kleiner. Als we blijkbaar onze bestemming hebben bereikt in een piepklein straatje waar stoffen aan een soort luiken hangen, opent de advocaat het autoraam en roept hij naar een willekeurige winkelier die bezig is zijn stoffen binnen te halen: "Hallo, broer! Mag ik hier even vijf minuten parkeren?" De winkelier antwoordt: "Van mij mag je er de hele nacht blijven staan." We stappen uit de auto en lopen het laatste stukje verder tot aan de naaister die de Koerdische kleding moet maken. We maken kennis met een vrolijke vrouw met een vlotte babbel die onze jurken moet maken. Niet lang erna loopt de advocaat de naaiwinkel uit naar de overkant van het straatje, waar een ander winkeltje is vol met stoffen voor Koerdische jurken. Hij zegt ons mee te komen. Hij kiest opnieuw een stof uit met grote goudachtige patronen erop. Van dezelfde stof zijn meerdere kleuren verkrijgbaar. De advocaat vindt de middengroene geweldig. De eigenaar van deze stoffenwinkel spreidt de andere kleuren een voor een voor ons uit op de vloer. De naaister is ook meegekomen. Hij heeft ook nog een felrode stof, die Ronak en ik zachtjes bewonderen. "Nee, niet die," zegt de advocaat, "deze groene is mooi. Die is echt klassiek." De stoffenman gooit nog een roze stof neer. "Oh, die is ook mooi," fluisteren Ronak en ik weer zachtjes naar elkaar. "Nee, wat is dat nou!?" spreekt de advocaat zijn mening uit. Een turkooise stof komt erbij. "Oh, wauw, die is ook mooi!" fluisteren Ronak en ik naar elkaar. "Nee, die ook niet," vindt de advocaat. Ronak en ik beginnen te grinniken. Het is overduidelijk dat onze smaken iets verschillen van die van de advocaat. Uiteindelijk kies ik de rode en Ronak de turkoois. "Die staat mooi bij haar ogen," verklaar ik onze keuze.
De naaister krijgt de opdracht er passende vestjes bij te zoeken. Dat mag ze doen zonder ons. Voor ons beiden moeten twee nieuwe complete jurken worden gemaakt, zegt de advocaat tegen de naaister. Met ons allen lopen we terug de naaiwinkel in, waar de naaister onze afmetingen opmeet en hier en daar een klein knipje in de stof zet. Andere maten worden genoteerd door haar mannelijke collega die achter een van de twee naaimachines zit. We moeten nog even een vestje in de winkel passen om te kijken of dat zo'n beetje onze maat is en zo snel als we zijn gekomen, verdwijnen we weer. Terug naar de auto. De advocaat rijdt weer. "Waar zit de benzinedop?" wil hij weten als we inmiddels weer op de 60 meter straat rijden. Ik wijs naar de linkerachterzijde. "Maar ik tank straks zelf wel, hoor," vertel ik hem per direct. Compleet overbodig, want de man vindt het ook nodig onze tank vol te gooien. En dat terwijl ik nog maar 2 streepjes benzine over heb. Hij had ook al een parfum voor mij gekocht plus een roos en een bosje mini narcissen voor ieder van ons. Gelukkig heb ik toevallig nog wat dozen Beverly Hills Formula tandpasta's achterin de auto liggen. Zoveel kadootjes kan ik echt niet steeds aannemen. "Heb je nog tandpasta's over?" vraag ik hem, omdat ik hem tijdens mijn vorige bezoek ook al enkele had gegeven. "Ik heb veel als kadootje weggegeven," zegt hij, "Heb je misschien nog meer?" Ik knik. "Ik heb nog 4 en een halve doos achterin liggen. Die mag je wel hebben." Terug bij zijn kantoor help ik hem de dozen met in totaal ongeveer 60 tandpasta's naar binnen te brengen. De man is dankbaar met de tandpasta's.
Een leuke ruil. Wij krijgen van hem parfum, bloemen en jurken en hij krijgt tandpasta's van ons.
De zijden stoffen die we eerst al van hem kregen, hebben we inmiddels aan een naaister in Massif gegeven. Daar zitten geen mantels bij. Samen met de vrouw van mijn oudste zwager en hun dochter gaan we naar een stoffenwinkel in Massif om bijpassende stoffen te kopen. Voor mij een soort faal turkoois. Voor Ronak een donkerpaarse kleur. Shayda wil nu toch wel een Koerdische jurk en koopt een effen royaal blauwe stof, met bijpassende mantel en stof voor het hemd en de pofbroek die eronder horen. Ik koop dezelfde jurk en mantel, maar een andere kleur blauw voor het hemd en de pofbroek. Voor Kani kiezen we een turkooise glitterstof met turkooise stof voor de onderkleding. Voor het vestje voor Kani kunnen we nog even niet slagen en waarschijnlijk gaat de vrouw van mijn zwager dat op een later moment erbij zoeken.
Er is tegenwoordig een nieuw model Koerdische jurk op de markt. Het oorspronkelijke model voor deze regio is een vormeloze jurk, die met een elastiek rond de middel wordt strak getrokken. Nu zijn er jurken die met taille worden genaaid. Vooral de effen stoffen van Shayda en mij vind ik daar meer voor geschikt.
De vrouw van mijn zwager kan wel de originele jurken maken, dus we laten Kani's stoffen bij haar. De zijden stoffen en de stoffen voor de mantels gaan naar de naaister in Massif. De jurken worden voor een klein prijsje gemaakt: 3.000 dinar (2,30 euro) per stuk. De mantels wat duurder: 15.000 dinar (11,50 euro) per stuk, maar deze zijn ook wat moeilijker te maken. Bovendien zijn er ook veel naaisters die dezelfde mantels voor 20.000 of 25.000 dinar maken (respectievelijk 15,40 euro en 19,20 euro). Het nieuwe model jurken brengen we naar een man in het winkelcentrum van Massif. Hij is prijzig, wil 15.000 dinar per jurk, maar de jurk die buiten zijn winkel voor de deur als voorbeeld wordt getoond, schijnt van zijn hand te zijn en is in ieder geval heel netjes gemaakt. Aan de overkant van de straat is het ruim twee keer goedkoper, maar iets minder naar onze smaak.
Als we alle stoffen hebben verdeeld onder de verschillende mensen die het gaan naaien, gaat de vrouw van mijn zwager nog een ander naaiwinkeltje binnen voor knopen. Ze praat met de oudere man achterin de winkel. Ik blijf met Shayda vlakbij de deur staan. Een man die op een stoel in de winkel zoute stokjes zit te eten, staat op van zijn stoel. "Ga maar zitten," zegt hij tegen mij. "Oh, dat hoeft echt niet, hoor," antwoord ik hem, "Ik ga toch niet zitten." De man blijft desondanks ook staan. "Ben je buitenlands?" vraagt hij nu. Ik knik. Zelfs na ruim 10 jaar in Koerdistan te hebben gewoond, besef ik op zulke momenten even weer dat ik inderdaad de buitenlander ben. Grappig hoe dat in mijn eigen hoofd toch anders blijft voelen. Ik vraag me af of de allochtonen in Nederland dat ook zo voelen. Zelf vind ik het niet erg, maar het helpt ook dat ik hier met respect behandeld word. "Ik ben Nederlands," vertel ik de man die voor mij is opgestaan uit zijn stoel. "Maar je spreekt wel Koerdisch," constateert hij, "Vind je het wel leuk hier?" "Ze is hier al meer dan 10 jaar," zegt de vrouw van mijn zwager nu, "Ze woont liever in Koerdistan dan in Europa." De man is even stil en kijkt onderzoekend naar mij. Ik glimlach even en knik weer. Het klopt wat ze zegt.
Het is al laat in de avond als ik de vrouw van mijn zwager en hun dochter afzet bij mijn schoonouders huis en wij naar huis vertrekken.
Inmiddels heb ik overigens ook mijn Nederlandse rijbewijs laten vertalen naar een Koerdisch exemplaar. Een paar ochtenden geleden had ik afgesproken dat ik naar het hoofd van Interpol zou gaan. Hij zou een van zijn medewerkers met mij meesturen om het te regelen. "Ken je hem nog? Hij spreekt Bahdini, net als jij" verklaart de man zijn keus als de medewerker in het kantoor staat. Ik knik. Ruim twee jaar geleden was deze man ook al om dezelfde reden met mij meegestuurd.
"Wil jij rijden?" vraag ik de man en bied hem mijn autosleutel aan. Hij twijfelt even, maar als ik zeg dat ik er geen moeite mee heb, pakt hij de sleutel van me aan. We rijden naar een plek dat ik in mijn eentje nooit zou hebben gevonden. Zoals gebruikelijk wordt de ingang bewaakt. "Zal ik mijn telefoons inleveren?" vraag ik de man. "Nee, neem maar mee, maar ik denk dat ik wel mijn vuurwapen even hier achterlaat." Het deel van het pistool waar de kogels in zitten, krijgt hij wel mee. De bewaker houdt ons in eerste instantie tegen, maar als de man vertelt wie hij is en dat ik bij hem hoor, mogen we doorlopen.
Eerst langs een van de hoogste mannen van deze lokatie. De man die met mij is meegekomen, salueert elke keer als hij iemand van een hogere rang tegenkomt en stampt tegelijkertijd met zijn ene been hard op de grond. Na diverse loketten te hebben gehad, mogen we eerst weer weg. We hebben mijn papieren ingeleverd in de vorm van een dossier dat we bij een van de loketten buiten de ingang hebben gemaakt. Ze hebben ook twee pasfoto's nodig. Toevallig heb ik die al eens eerder laten maken en hier is het heel gebruikelijk dat de pasfoto's (ook voor officiele doeleinden) eerst gephotoshopt worden door de fotograaf. Het wordt er niet altijd mooier op, maar ik doe het er maar mee.
De man van Interpol belooft later op de dag terug te gaan en mijn vertaalde rijbewijs te gaan halen en inderdaad een paar uur later krijg ik een telefoontje en kan ik terugrijden naar hun kantoor. Ik parkeer aan de andere kant van de weg en geen idee hoe de medewerker zo snel bij mij is, maar ik hoef niet eens meer door de bewaking. Ik krijg mijn vertaalde rijbewijs. Normaal heeft het een geldigheid van een jaar, maar bij mij is de geldigheid om een of andere reden verbonden aan mijn eqama (verblijfsvergunning). In augustus mag ik dus weer een nieuwe aanvragen. Tot dan rij ik in ieder geval legaal met mijn vertaalde rijbewijs met gephotoshopte pasfoto erop.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 340
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => koerdische-jurken-en-een-vertaald-rijbewijs
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5046753
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-31
[photoRevision] => 1
[title] => Strengere regels en een hoop geregel
[message] => De cardioloog die me bijna drie week geleden telefonisch had geinformeerd over mijn longontsteking, mij een nieuw antibioticarecept had voorgeschreven, omdat de amoxicilline niet aansloeg en zelfs op zijn vrije dagen voor mij tijd had vrijgemaakt, had er helemaal niets voor terug gevraagd. Vorige week moest ik opnieuw een beroep op hem doen, toen Kani uitgerekend ook op een donderdagmiddag uit school thuis kwam met koorts. Die avond liep haar koorts op tot 39 graden en de dag erna zelfs tot 39,7 graden. Ze sliep heel veel, maar in de korte tussenpozen waarin ze wakker werd, reageerde ze gelukkig wel heel helder op mijn vragen en wilde ze ook wel water drinken. Desondanks was ik natuurlijk wel ongerust. In de avond had ik voor de zekerheid opnieuw telefonisch contact opgenomen met de cardioloog. Geheel tegen de gewoonte van de meeste lokale artsen in, is hij geen voorstander van het geven van (veel) medicatie aan kinderen. Hij gaf me het advies te wachten tot de volgende dag. Om te kijken hoe de koorts zich bij haar ontwikkelde. Toen ze op de vrijdagavond dus bijna 40 graden koorts had, besloot ik de volgende dag antibiotica voor Kani te halen. Van kinderen en antibiotica tegen longontsteking weet ik niet zo veel, maar gelukkig kwam er uit 3 hoeken advies. Twee mensen die in een apotheek in Nederland werken en de cardioloog.
We besloten azitromycine te geven. In syroop vorm. Kani vond het verschrikkelijk vies en 10 minuten na het medicijn stond ze nog te kwijlen en te huilen, maar alles wat ik aanbood om de vieze smaak weg te spoelen, weigerde ze. Of ze echt de benodigde 5ml per keer binnen gekregen heeft, betwijfel ik, maar ze knapte in ieder geval wel direct op.
Zeker nu ik inmiddels al zo vaak een beroep had gedaan op de cardioloog, zonder dat we persoonlijk kennis hadden gemaakt met elkaar en zonder dat ik hem dus tot nog toe op een bepaalde manier had kunnen terug betalen, besloot ik hem te vragen waar zijn kliniek is en of ik, in ruil voor zijn hulp, een doos met verschillende soorten Beverly Hills Formula tandpasta's aan hem mocht geven.
Ik bezocht de cardioloog in zijn kliniek niet ver van het Rizgary ziekenhuis in Erbil. Hoewel er diverse patienten voor mij waren, mocht ik even tussendoor naar binnen om de cardioloog persoonlijk te zien. Dankbaar nam hij de doos aan en een paar minuten bleven we praten in zijn kantoor, alvorens ik vertrok om niet teveel van zijn tijd en dat van zijn patienten in te nemen.
"Het lijkt wel een aflevering van het Kleine Huis op de Prairie waar ze de dokter met kippen betalen," had mijn moeder lachend gezegd toen ik haar later aan de telefoon vertelde dat ik de cardioloog met tandpasta's had betaald. Ze heeft wel gelijk, maar het is ook wel erg relaxed als je middels een geschenk je dankbaarheid aan iemand kunt tonen.
Inmiddels hebben we ook een nieuwe auto. De vorige auto kon alleen gerepareerd worden als we opnieuw een paar honderd dollar zouden betalen en dat had ik er simpelweg niet meer voor over. Voor hetzelfde geld zou hij dan na een maand weer opnieuw stuk gaan.
Een neef van Rebaz, die bij ons in het bedrijf werkt, kreeg de taak op zich om te zoeken naar een andere auto voor mij. Ik hoefde alleen mijn budget en mijn wensen door te geven. Binnen een week had hij een auto gekocht. Een Korando. Nooit van gehoord, maar er schijnt hier in Erbil een dealer van te zijn, die het onderhoud kan doen. Het is een vijfzitter. Voldoende voor de kinderen en mij nu Rebaz toch in Nederland werkt. De auto rijdt in ieder geval goed en ik ben allang blij dat ik nu even niet meer met taxi's hoef te rijden. Overigens reed ik wel hoofdzakelijk met een vaste chauffeur en als hij niet kon, stuurde hij een van zijn 6 broers. Tijdens de ritten vertelde hij me hele verhalen over de oorlog vroeger, hoe hij met zijn familie had geprobeerd te vluchten naar Iran, maar werd tegengehouden bij Haji Omaran. Onderweg hadden ze vele lichamen van omgekomen mensen gezien. Geen prettig gezicht voor een kind van zijn leeftijd. Hij was een jaar of 7 geweest. Daarna waren ze in Mala Omar komen wonen en hadden ze het dorpje van een paar huizen zien uitgroeien tot wat het nu is. Hij wees aan welke huizen nieuw waren en vertelde dat de dorpsweg van Mala Omar vroeger de doorgaande weg tussen Massif en Erbil was. Iets dat ik trouwens zelf al wist, omdat de autoweg tussen beide plaatsen pas een paar jaar na mijn eerste keren in Koerdistan was aangelegd. Ik had zelf de eerste jaren dus ook deze weg bereden, alhoewel ik me niets meer van het dorp Mala Omar kon herinneren.
Vanuit Erbil reed ik meestal wel met een willekeurige taxi mee. Zonder problemen de laatste tijd, maar dat is altijd een kans van fifty fifty. Maar als we de nieuwe berichten mogen geloven, worden de regels voor onder andere taxi's wat strenger gemaakt. Taxichauffeurs moeten zich laten registreren en er moeten persoonsgegevens zichtbaar tonen. Dit om taxichauffeurs met eventueel bijbedoelingen het moeilijker te maken om er mee weg te komen.
Ik ben benieuwd. In ieder geval heb ik nu eerst weer een auto.
Nu de vorige auto niet meer zou worden gebruikt door ons, moest deze terug naar de grens, omdat het een auto met een Nederlands kenteken is. Een van de neven van onze kinderen mocht dat regelen en gisteren heeft hij de auto weggebracht. Geen idee hoe hij dat dan precies voor elkaar heeft gekregen, omdat de auto op Rebaz' naam stond en je dan normaal gesproken zelf in persoon aanwezig moet zijn. Maar het is geen geheim dat in Koerdistan elk probleem wel een oplossing kent.
Het is toch fijn als je van zoveel kanten hulp krijgt. Een van de voordelen als je in een land woont waar groeps- en familiebanden nog sterk zijn. Het is niet zo erg dat je je in je privacy voelt aangetast, maar precies de juiste dosis hulp.
Ondertussen zit ik zelf ook niet niks te doen. Eergisteren had ik het zo druk dat ik 3 keer op en neer naar Erbil moest. Shayda had mij halverwege de dag vanaf school gebeld dat ze met een vriendin mee naar huis zou gaan. Doordat ik het even druk had, kon ik me de naam van de vriendin niet meer goed herinneren, maar ik had met Shayda afgesproken dat ik een tas met haar kleding en haar telefoon bij de supervisor van haar jaar zou achterlaten, dus ik zou haar later altijd nog kunnen bellen. Tenminste, daar ging ik vanuit. Alleen vergat zij in haar enthousiasme haar telefoon aan te doen, zodat ik uiteindelijk nog steeds niet zeker was waar ze was.
Tegen de avond reed ik vast voor de derde keer terug naar Erbil. Voor ik Shayda zou ophalen, waar ze dan ook naartoe was, had ik afgesproken met een man in het winkelcentrum Family Mall. Zijn neef was ook meegekomen, zo bleek. Ik had ze nog niet eerder ontmoet. "Kom mee naar boven," zei de eerste man, "We hebben daar een plek voor onszelf." Een beetje onwennig liep ik met de beide mannen mee. In Koerdistan ben je als vrouwzijnde vrij om met mannen te lopen als je ook geen familie van elkaar bent, maar er zijn meer mensen die mij kennen en herkennen dan ik hen en een roddel is zo geboren. Als ikzelf de afspraak met een onbekende man heb geregeld, breng ik dan ook altijd of Rebaz of, bij zijn afwezigheid, mijn tweede zwager op de hoogte. Deze keer was het Rebaz zelf die me naar deze afspraak had gestuurd. Inmiddels waren we het hele winkelcentrum doorgelopen en bij de liften in het sinds een paar maanden geopende deel aangekomen. De eerste man drukte op het knopje voor de bovenste verdieping. Daar stapten we uit en liepen de mannen naar een biljartzaal met achterin een VIP ruimte. De VIP ruimte was blijkbaar de plek die we voor onszelf hadden. Op een biljarttafel, een tv, wat banken en bijzettafels na, was de ruimte leeg. Af en toe kwam een andere man binnen die ons thee, Turkse koffie en water serveerde en even later de kopjes weer kwam weghalen.
Er kwamen 4 dezelfde contracten op tafel, die we allemaal als getuigen moesten ondertekenen. Niet dat ik het kon lezen, maar ik wist wat er zo ongeveer moest staan. Mijn Koerdisch niveau van lezen (de Arabische letters tenminste, in het Latijns lukt het me beter) is blijven steken op dat van een zesjarige. Ik heb me er wel een poos in verdiept om het beter te leren, maar de meeste teksten zijn in het Sorani dialect, dat ik niet zo goed begrijp. Dus tegen de tijd dat ik een woord heb ontcijferd, ken ik de betekenis niet en dat werkt behoorlijk demotiverend, moet ik zeggen. Met plaatsnamen lukt het me dan ook beter, omdat die meer universeel zijn.
Het wachten was op een derde man, wiens handtekening ook op het contract moest komen te staan, maar die nog van zijn werk moest komen. Al met al duurde het zeker anderhalf uur. In de tussentijd spraken we over de verschillen tussen Koerdistan en Europa. De eerste man vertelde dat hij in Erbil op de universiteit zat. Hij zat nu in zijn derde studiejaar. Ik kreeg foto's van zijn bergdorp te zien. Een rivier doorkruisde het dorp, hoewel aan de ene kant meer huizen leken te staan dan aan de andere kant. Bomen en struikgewas langs de oever. Het was een foto van het voorjaar, want in deze tijd ligt er sneeuw. Met liefde vertelde hij over de mentaliteit in zijn dorp, waar bijna iedereen elkaar kende en mensen bij elkaar in- en uitliepen.
De mannen wilden weten hoe lang ik al in Koerdistan woonde en toen ik vertelde dat dat sinds de zomer van 2008 was, vroegen ze of ik niet bang was toen ISIS ineens opkwam. Ik gaf toe dat dat een erg gevaarlijke periode was, maar dat ikzelf persoonlijk niks van ISIS had vernomen (het moment dat ze vlak voor Erbil stonden, waren wij op onze terugreis met de auto vanuit Nederland naar Koerdistan en waren we net in Turkije aangekomen). Daarna zijn er hooguit wat slapende cellen van ISIS, zoals ze dat noemen, hier in Erbil gearresteerd, maar ook daarvan kreeg ik nooit meer mee dan de nieuwsberichten. Voor mij persoonlijk was het dus niet voldoende om er bang van te worden.
Tenslotte liet hij me nog een filmpje zien van zijn oom, een man die tot zijn remigratie naar Zweden, regelmatig bij ons kwam. Meestal als hij kwam, gingen we barbecuen, wat hem uiteindelijk de bijnaam "barbecueman" opleverde bij onze kinderen. Vaak had hij ook een gitaar mee en zong Koerdische liedjes voor ons. Op het filmpje dat ik nu van zijn neefje te zien kreeg, zag ik de oom, ondanks al die jaren totaal onveranderd, liedjes zingen op een Koerdische bruiloft.
Nadat de derde man was gearriveerd, zette ook hij zijn handtekening en kon ik al vrij snel weer vertrekken. De eerste man liep met me mee tot aan mijn auto die op de onderste verdieping in de parkeergarage stond.
Door de regels die sinds kort strenger worden, besloot ik nu toch echt maar eens werk te maken van het regelen van een rijbewijs hier. 21 jaar geleden heb ik mijn Nederlandse rijbewijs behaald en sinds 2008 rijd ik met dat rijbewijs rond. Officieel mag je in Koerdistan 1 jaar met een buitenlands rijbewijs rondrijden, maar daarna moet je of het rijbewijs hier opnieuw behalen of je moet een vertaling van je eigen rijbewijs regelen. Niet dat iemand er ooit moeilijk over heeft gedaan. Diverse keren was er een extra politiecontrole langs de kant van de weg waar werd gevraagd naar autopapieren en rijbewijs. Nergens staat vermeld dat ik al langer dan een jaar in Koerdistan rondrijd met mijn rijbewijs en ze vragen er ook nooit naar. Maar met de opkomst van de nieuwe regels, verwacht ik dat dit ook meer gecontroleerd zal worden binnen niet al te lange tijd.
Ik belde met mijn advocaat, maar hij wist niet zeker wat voor mij het beste zou zijn. Vervolgens nam ik contact op met de man van Interpol. Sinds ik eind 2016 eventjes onder arrest stond, hebben we een goed contact gehouden en hij weet heel veel en wat hij niet weet, kan hij eenvoudig navragen. Een paar minuten later had ik al antwoord. Ik zou een vertaling van mijn rijbewijs kunnen gaan regelen. Dat is een tijdelijk rijbewijs dat je jaarlijks moet vernieuwen. Daarvoor is een vertaling nodig van het rijbewijs, een kleurenkopie van het paspoort en het rijbewijs, enkele pasfoto's en een "karti zanyari" (een bewijs van woon- of werkplaats dat de mokhtar, een soort dorpshoofd, uitgeeft).
Ik had geluk, want de vertaler die vanuit het Nederlands vertaalt, stond op het punt terug te verhuizen naar Nederland, maar ik trof hem nog net aan in zijn kantoor. Hij vertelde me dat hij desondanks nog wel vertalingen doet en dus mag ik binnenkort de vertaling ophalen. Hopelijk dat ik binnenkort dan eindelijk eens het rijbewijs issue zal hebben opgelost.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => strengere-regels-en-een-hoop-geregel
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045941
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-16
[photoRevision] => 1
[title] => De vrijgevige advocaat
[message] => Tussen de middag moet ik even langs een advocatenkantoor in de stad. De nummer 1 onder de advocaten hier. Zoiets als Moszkowicz in Nederland. Altijd druk, connecties in alle kringen, de grootste in zijn soort hier. Hij had me al gebeld, maar ik arriveer eerder op zijn kantoor dan hijzelf. Een van de medewerkers verwacht me al en vertelt me in de kamer met de vergadertafel te gaan zitten. De boeken in de kasten langs twee wanden vallen als eerste op. Diverse zijn zelfs antiek en verweerd. Aan een andere wand hangen certificaten en dergelijke. De medewerker brengt me een Turkse koffie met een flesje water en wacht geduldig tot ik mijn koffie op heb. Zijn baas is er nog niet, dus nodigt hij me uit het hele kantoorpand even te bekijken. Ik ben wel eens eerder boven geweest, maar je kijkt er altijd je ogen uit. Er hangen zoveel antieke spullen aan de wanden of ze staan in kasten tentoongesteld dat zelfs een museum er jaloers op kan zijn. Aan weerszijden van de trap hangen van boven tot onderen allemaal sierborden. Op het plateau dat de beide trappen naar de eerste verdieping van elkaar scheidt, staat een andere kast vol met boeken. Boven in het halletje staan aan beide kanten smalle kasten vol met allerlei soorten beeldjes. In het kantoor van de eigenaar staan antieke meubels, radio's en typemachines van minstens de tijd van de tweede wereldoorlog. Aan de wand achter het prachtig bewerkte antieke houten bureau hangen nog meer sierborden en wat schilderijen.
In een kantoor ernaast hangen diverse oude foto's aan de muur. Het kantoor daarnaast is iets rustiger, maar op de grote kast achter het bureau staan een stuk of dertig vlaggen te prijken. "Je mag wel foto's maken," zegt de medewerker als we alle kamers hebben bekeken. En dus loop ik opnieuw de kamers binnen en knip wat foto's.
Als we weer beneden in de vergaderzaal zitten, komt al gauwachtig de eigenaar binnen. Hoewel ik eerst aan de zijkant van de vergadertafel had plaatsgenomen, staat hij erop dat ik aan het hoofd van de tafel ga zitten. We praten een poos met elkaar over het werk en het dagelijkse leven. Ondertussen nemen twee andere medewerkers ook plaats aan de tafel. Ergens halverwege het gesprek besluit hij dat hij mij een antieke set van 6 kopjes, schoteltjes en borden kado wil doen. Evenals twee prachtige zijden stoffen, de een in zwart met paars en grijs, de andere in mint turkoois met zilver kleur, die ik kan gebruiken om Koerdische jurken mee te maken. Gelukkig ben ikzelf ook niet met lege handen gekomen en heb ik hem 12 tandpasta's van een goed merk gegeven. De man is heel vrijgevig en dat is volgens mij nog heel zacht uitgedrukt. Diverse patienten heeft hij naar mij doorverwezen, voor wie hij de rekeningen heeft betaald. Voor een voor mij onbekend aantal gewonde peshmerga heeft hij operaties betaald. Een onnoemelijk groot bedrag. Een advocaat die meer dan gemiddeld aan zijn medemens denkt.
Op een gegeven moment laat hij een neef van hem komen, die hij ook naar mij wil doorverwijzen. Terwijl zijn neef tegenover hem zit, prijst hij mij en mijn werk als mondhygienist de hemel in. Volgens hem bestaat er geen betere op de wereld, omdat ik met mijn hart werk. Ik weet zeker dat er mensen net als ik met hun hart werken, maar het is fijn te horen dat hij zo tevreden is over mij. Zijn neef besluit om nog twee patienten voor mij mee te nemen en dus plannen we vast een afspraak in voor volgende week.
Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. "Heb je een auto?" wil de advocaat weten. "Nee, ik ben met de taxi gekomen." "Een van mijn mensen kan je wel brengen." "Nee, ik moet helemaal naar huis. Dat is te ver," vind ik. "Dan brengt hij je naar de weg en regelt een taxi voor je." Tegen zijn medewerker hoor ik hem zeggen dat hij het telefoonnummer van de taxichauffeur moet noteren. Hij houdt het portier voor me open en ik neem plaats in de auto. De man rijdt de woonwijk uit naar de doorgaande weg. Terwijl ik eerst blijf zitten, houdt hij een taxi aan. Ik stap over in de taxi en door het open raam van de chauffeur vraagt hij naar het telefoonnummer en noteert het in zijn telefoon. De taxichauffeur durft per direct geen woord meer tegen mij te zeggen op de hele weg tot aan ons huis.
Tegen de avond belt de advocaat me nog even op: "Ben je goed thuis gekomen? Want je was met de taxi gegaan."
Ik blijf het bijzonder vinden hoe mensen hier voor je kunnen zorgen dat het je aan niets ontbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 414
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => de-vrijgevige-advocaat
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045903
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-15
[photoRevision] => 1
[title] => En toen had ik ineens longontsteking
[message] => Het nieuwe jaar is voor mij niet zo goed begonnen. Sinds een kleine maand stapelde de ene na de andere vage klacht zich in steeds sneller tempo op. Zo nu en dan een dagje koorts, wat lichte spierpijn, vier dagen achtereen totaal geen behoefte aan voedsel en bijna niet aan drinken, maar zelfs die vierde dag had ik nog geen hongergevoel. Uiteindelijk een droge prikkelhoest, maar geen echte verkoudheid en al helemaal geen neusverkoudheid. Ik dacht dat ik misschien een griepje onder de leden had die niet goed door wilde zetten. Voor de prikkelhoest besloot ik een kruidenhoestdrankje te nemen waar twee soorten honing in waren verwerkt. Al dan niet toevallig zette de droge prikkelhoest zich vrijwel per direct om in een productieve. En wat voor een. De zware hoestbuien, zetten zoveel druk op de linker achterzijde van mijn hoofd en nek dat ik het gevoel had dat bij elke hoestbui zonder pardon een ader kon knappen. Toen ik opnieuw wat koorts kreeg, besloot ik bij de apotheek amoxicilline op te halen. Inmiddels vermoedde ik dat mijn "niet doorgezette griepje" best een longontsteking zou kunnen zijn.
Vorige week dinsdag, de dag waarop ik met de amoxicilline was begonnen, sprak ik een van de andere moeders op het plein. Een Oost Europese vrouw die in Engeland verpleegkunde had gestudeerd. Vanzelfsprekend kwam het gesprek al gauw op mijn symptomen en de antibiotica die ik nam. "Op de derde dag van de antibiotica moet er zeker wel wat veranderd zijn, hoor," vertelde ze bezorgd.
Woensdag besloot ik een radioloog te bellen. Sinds een jaar zit op de tweede verdieping van onze kliniek een heel centrum met allerlei moderne rontgenapparatuur. Ik regelde dat ik diezelfde middag nog een thoraxfoto kon laten maken. Ondanks dat mijn klachten niet waren verminderd, was er op de rontgenfoto niks afwijkends te zien.
Donderdagmiddag belde de moeder van het schoolplein me op: "En?" "Volgens mij nog wel wat koorts, maar de thoraxfoto liet niks geks zien." "Hmmm....," hoorde ik haar hardop denken, "Weet je wat? Het is al vrij laat op de dag. De meeste artsen gaan in verband met het weekend op de donderdag al eerder naar huis, maar als je wilt, probeer ik een arts voor je te vinden." Ik besloot haar aanbod aan te nemen. Een kwartier later hing ze weer aan de telefoon en gaf me het privenummer van een arts. Voor een bezoekje zou het al te laat zijn, maar hij wilde me telefonisch nog prima helpen. Ik toetste het nummer in en kreeg direct de arts aan de telefoon. Ik stelde me voor en hij luisterde naar mijn symptomen, stelde me hier en daar wat vragen, legde uit wat ik niet begreep en stelde tegelijkertijd vast dat de amoxicilline niet aansloeg. "Normaal gesproken zou amoxicilline 90% van de bacterien moeten doden, maar hier zijn de meeste bacterien al resistent geworden. Je zult dus een ander antibioticum moeten nemen," adviseerde hij mij. Per sms stuurde hij mij het recept door. Levofloxacine 500mg. Een paardenmiddel als ik zo de bijsluiter lees. Een antibiotica dat zelfs tegen een mogelijke anthrax besmetting kan worden ingezet. Peperduur zijn de capsules. 7 stuks voor 35.000 dinar. Omgerekend iets van 3,5 euro per stuk, maar stiekem ben ik blij met de hoge prijs. Amoxicilline kost hier per capsule maar 12 eurocent, dus die gaan als zoete broodjes over de toonbank. Ik ga ervanuit dat er niet veel mensen zijn die deze dure antibiotica "zomaar" even slikken, dus lijkt de kans op resistentie mij ook een stuk kleiner.
Mijn eerste pil heb ik direct in de apotheek al ingenomen. De tweede moest 12 uur later, de derde weer 12 uur later en vanaf dan mag ik 1 keer per 24 uur een tablet, had de arts mijn verteld.
Op de vrijdag ging de koorts over in verhoging en voor de zekerheid stuurde ik een Whatsappje naar de arts. Op zijn vrije dag wilde ik hem liever niet storen, hoewel hijzelf wel had gezegd dat het absoluut geen probleem was. Kort daarna belde de arts mezelf en wist me gerust te stellen.
Na een dag was ook de verhoging compleet verdwijnen en langzamerhand zag ik dat er wat verbetering in de situatie kwam. Het hoesten werd minder vaak, maar een paar keer per dag heb ik nog steeds even een heftige hoestbui. Mijn kortademigheid is nog niet echt verbeterd.
Van mijn 7 tabletten nam ik vandaag de laatste, maar ik heb besloten dat ik nog 2 extra ga nemen. De arts had me eerder al verteld dat ik nog 2 a 3 tabletten moest nemen, zodra ik me weer redelijk goed voelde. Het nadeel is alleen dat het hoesten nog wel een flinke tijd kan aanhouden en de kortademigheid ook, dus vanaf wanneer kun je dan bepalen of je moet stoppen of niet.
Tot overmaat van ramp is onze auto ook nog weer stuk gegaan en weiger ik er nog een cent aan uit te geven. Ik heb de hoop op de Nederlandse auto's opgegeven. Elke auto die we van Nederland hebben gehaald, mankeerde hier wel weer iets aan, bleken onderdelen moeilijk te vinden of hebben monteurs er geen verstand van en repareren ze met alle liefde het ene onderdeel om vervolgens het andere te sabotteren.
Juist vandaag had ik echt een auto nodig, want ik had op 8 verschillende plekken in Erbil iets te doen. Met de taxi liet ik me naar het werk brengen. Van daaruit liep ik eerst naar vier supermarkten (het aanbod verschilt hier soms behoorlijk per supermarkt, zelfs als het om dezelfde keten gaat). Die hele wandeling had me al 2 uur gekost voor ik bij de bouwmarkt aankwam. Bij toeval trof ik daar de schoonzus van de dochter van Rebaz' oudste zus aan. Ik herkende haar gezicht, maar het duurde even voor ik haar echt "kon plaatsen". Ze was zo lief om me een lift te geven naar de boekhandel. Dat scheelde zeker een klein uur lopen. Vanaf de boekhandel nam ik een taxi naar Family Mall, een van de vele winkelcentra hier in de stad.
Alle wandelingen inclusief het struinen door de winkels hadden me ruim 4 uur gekost.
Ik nam een taxi terug naar huis, net op tijd om iets te eten en dan de taxi naar school te nemen om de kinderen weer op te halen.
Al dat gewandel ging me beter af dan ik verwacht had met mijn longontsteking. Mede hierdoor leek het me een redelijk moment om te zeggen dat "het beter met me gaat" en ik nu dus nog 2 a 3 tabletten moet nemen.
Vlak voordat de taxi arriveerde om met mij naar school te gaan, probeerde de jongen die met onze auto naar een monteur was geweest (helaas zonder succes) de heuvel naar ons huis op te komen. Het mocht niet baten en dus reed hij in de achteruit terug naar een lager gelegen stuk bij de watertank en parkeerde onze auto daar.
Volgens onze tuinman zou onze auto daar niet zomaar mogen blijven staan en zodoende nam ik nog een poging de auto de heuvel op te rijden. Aan het geluid van de motor te horen, had de auto nog minder energie over dan ik met mijn longontsteking en ik kreeg hem geen 10 centimeter voor- of achteruit.
"Degene die zich eraan stoort dat de auto hier staat, mag hem zelf de heuvel opdrukken, want hier is geen beginnen meer aan" zei ik tegen de tuinman, terwijl ik uit de auto stapte.
Lachend liepen we terug de heuvel op. Hijgend en buiten adem kwam ik boven, want een heuvel oplopen is toch nog wel andere koek dan door het platte Erbil lopen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 761
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => en-toen-had-ik-ineens-longontsteking
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044872
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-24
[photoRevision] => 1
[title] => Gewoon wat losse verhaaltjes
[message] => Het is alweer ruim drie week geleden dat ik meedeed aan het vrijwilligersproject in Halsho. Eigenlijk had ik voor een ander project deze week in Najaf moeten zitten. Tenminste, dat werd me voorgesteld door onze lab manager. Hij was bezig met het organiseren van een paar werkgerelateerde cursussen aan specialisten in Najaf. Hij vroeg mij voor het geven van een cursus "Praktijkhygiene". Op zich ben ik daar zeker voor te porren, maar Najaf is natuurlijk wel een bestemming waarvoor ik eerst toestemming moet vragen. Ik mag van Rebaz en zijn familie rustig heel Koerdistan-Irak op en neer reizen, maar Irak is toch een ander verhaal. Rebaz was niet voor als ik daar die cursus zou gaan geven, maar 100% tegen was hij ook niet. Ik besloot mijn tweede zwager te vragen, omdat ik voor de belangrijkste adviezen vaak naar hem ga. "Ik ben gevraagd om een cursus te geven in Najaf. Denk je dat ik daarheen kan gaan?" vroeg ik hem. "Feikje, meisje toch. Je denkt toch niet dat ik jou naar Najaf laat gaan? Straks moet ik jou voor "shash daftar" (60.000 dollar) terugkopen van ontvoerders. Waarom gaat Rebaz zelf niet? Of de lab manager?" "Maar ze willen graag Europese cursusleiders," probeerde ik nog, terwijl ik om zijn antwoord lachte. "Ja, dat willen die ontvoerders in het zuiden ook. Nee, ik laat je echt niet naar Najaf gaan." besloot mijn zwager. En daar deed ik het maar mee. Voorlopig zal ik dus wel niet in Irak te zien zijn.
Na twee weken de auto bij een monteur in Erbil te hebben gehad, heb ik hem gisteravond weer mee naar huis genomen.
Twee weken geleden deed de auto het heel plotseling niet meer. Ik stond op school. Had zonder enig probleem de kinderen naar school gereden, had geparkeerd, maar toen ik weer terug de auto in stapte, deed de auto niks meer. De deuren reageerden wel op de sleutel, maar de auto startte niet als ik op de startknop drukte. De Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) van school kwam er nog bij kijken. Dachten nog even dat het aan de accu lag, maar met startkabels kregen we hem ook niet aan de praat. Twee dagen bleef de auto op school staan, tot er een kraan werd geregeld die de auto naar Erbil kon vervoeren. Achteraf bleek bij dit vervoer de handrem ook nog even te zijn stukgegaan. Een monteur dacht dat het aan ons sleutelkaartje lag en maakte er een bij. Zonder succes. Uiteindelijk kwam de auto terecht bij een monteur, die de electrische problemen kan oplossen. Volgens de geruchten de enige in zijn soort hier in de omgeving. Het duurde en het duurde. Eerst zou de auto tijdens de eerste week klaar zijn, maar er moesten spullen vanuit Bagdad overkomen en die hadden vertraging. Afgelopen zaterdag probeerde onze collega die inmiddels "op onze auto zat" de monteur te bereiken. Geen gehoor. Nadat hij was langsgegaan, bleek de garage gesloten te zijn. Een dag later bleek dat de spullen uit Bagdad waren overgekomen en afgelopen donderdag zou de auto dan echt klaar zijn. Op donderdag zelf werd dat verschoven naar eind van de dag, maar aan het eind van de dag werd het dan toch zaterdag. "Maar op zaterdag is hij toch dicht?" vroeg ik mijn collega. "Ja, dat had ik hem ook gezegd, maar hij zei dat hij toch zou komen om onze auto klaar te maken." Ik was sceptisch, maar wat moet je. Op zaterdag belde onze collega opnieuw met de monteur. Geen gehoor. Meerdere keren. Zucht. Kijk, dat soort dingen vind ik echt niet leuk. En hoewel ik eigenlijk als vrouwzijnde me niet hoor te vertonen tussen al die mannen op het industrieterrein, vertelde ik mijn collega dat ik zondag, gisteren dus, met hem mee zou komen. Mijn collega is een verlegen en zachtaardige jongen.
In zijn auto reden we naar de garage van de monteur. Wat een drukte met auto's en mannen is het daar altijd. De monteur ging bij het zien van onze komst in onze auto zitten, liet wat dingen zien die hij gerepareerd had en dergelijke. "Wat was eigenlijk het probleem?" vroeg ik de monteur. Hij vertelde over 4 computerachtige plaatjes die stuk waren gegaan en die hij had verplaatst. Dat waren de dingen die uit Bagdad moesten komen. "Prima," antwoordde ik, "Maar weet je zeker dat de auto nu goed is? Ik rij namelijk hoofdzakelijk zelf in deze auto en heb 4 kinderen. Ik wil geen gevaarlijke dingen en ik heb ook zeker niet de behoefte om 5x bij jou terug te komen, omdat er elke keer iets anders stuk gaat in de komende weken." De monteur kijkt mij aan, evenals wat andere nieuwsgierige mannen die gewoon uit verveling blijkbaar ook om onze auto heen staan. "Zeg je dat ik de auto heb gemanipuleerd?" vroeg hij. "Ik ken jou niet. Ik zeg dat de hele wereld weet dat als je hier in Koerdistan een auto naar een monteur brengt, dat hij dan 1 ding repareert en een ander ding kapot maakt, zodat je binnen een week of 2 terug moet komen voor reparatie. En als dat hier bij jou ook zo is, dan hebben jij en ik een probleem." "Maar de auto is bij 4 monteurs geweest. Ik ga niet de verantwoordelijkheid nemen voor alle monteurs," antwoordde hij. "Bij de eerste monteur was ikzelf erbij. De tweede was mijn man erbij. De derde was de sleutelmaker, maar bij jou staat de auto al ruim 10 dagen," somde ik voor hem op. Ondertussen merkte ik dat zijn assistent, een jongen van amper 20 al met een extra aandraaisleutel de accukabels begon vaster te zetten. Nog zeker 5x kon hij het sleuteltje aandraaien. Kort daarna kreeg ik op mijn verzoek te horen wat er niet klopte aan de auto. De accubedrading zat te los, maar die wisten ze waar we bij stonden toch een stuk vaster te zetten. De handrem was stukgegaan tijdens het kraanvervoer, zodat deze op het linkerachterwiel bleef klemmen, maar deze monteur was alleen voor de electronica en kon dat probleem dus niet oplossen. De rechtervoorband stond leeg, maar dat was al een langslepend probleem, dat wist ik ook. Zelfs nadat Rebaz de banden nog geen 2 maand geleden had verwisseld, was dat niet opgelost. Met een apparaatje werd daar extra lucht in gepompt. En verder was er bedrading onder de motorkap wat er volgens de monteur er niet zo hoorde. "Heb je al die problemen ook aan mijn man verteld?" wilde ik weten. Sommige bleek hij wel te hebben gezegd, andere niet. Een paar uur later was de auto klaar bij deze monteur. "Ik wil wel de 4 computerplaatjes die hij uit onze auto heeft gehaald," vertelde ik mijn collega, maar de monteur vertelde dat hij die thuis had laten liggen en de volgende dag zou kunnen geven. "We betalen de rest van het geld als we die 4 onderdelen hebben," zei ik tegen mijn collega. "Dat gaat hij nooit accepteren," fluisterde mijn collega naar mij terug, "Misschien kun je dat dan zelf zeggen tegen hem?" Ik liep het kantoor van de monteur binnen en vertelde hem wat ik wilde. De 4 onderdelen en daarna betalen. "Dat gaat niet werken," sputterde de monteur tegen. "Natuurlijk gaat dat wel werken en weet je waarom? Omdat je meerdere keren mijn collega hebt beloofd de auto klaar te maken, maar ondertussen gewoon je telefoon niet eens opneemt. Dus geef ons morgen de 4 onderdelen en dan betalen we de rest van het geld." Mijn collega liet als extra nog een identiteitspasje achter en zo ging de monteur akkoord.
Vervolgens reden we voorzichtig naar een andere garage die de handrem van het achterwiel af kon halen. Volgens hem was het wel nodig om een onderdeel te vervangen, maar daar konden we vandaag voor terug komen. Dat laat ik aan mijn collega over. En dan maar hopen dat onze auto echt weer gewoon zonder problemen kan rijden.
Zeker tijdens deze twee weken vakantie is het fijn als we een auto thuis hebben. In de afgelopen tijd had ik al weer gebruik moeten maken van een taxi. Aangezien ik een maand of twee a drie geleden al mijn telefoonnummers ben kwijtgeraakt doordat mijn telefoon stuk ging, had ik ook geen enkel taxinummer meer. Van onze tuinman kreeg ik een nummer van een man die me heen en weer reed tussen school, Erbil en thuis. Aangezien deze taxichauffeur een dialect spreekt dat ik maar deels begrijp, had ik hem al eens gevraagd waar hij vandaan kwam. Sinds 1988 woonde hij in Malla Omar, maar oorspronkelijk kwam hij uit een dorpje volgens mij ergens richting Slemani of Kirkuk. Hele verhalen vertelde hij mij als hij me naar het werk bracht. Over hoe hij in de oorlog zijn dorp is ontvlucht, de grens wilde oversteken, maar zijn familie werd tegengehouden, over de vele dode lichamen die hij had gezien en hoe ze uiteindelijk in Malla Omar neerstreken. Op een avond moest ik Ronak uit Erbil halen, die met haar vriendengroep was uitgeweest. Mijn vaste taxichauffeur kon niet komen, maar dat mocht geen probleem zijn. "Ik stuur mijn broer wel," was zijn oplossing. In Nederland zou ik raar hebben opgekeken met zo'n oplossing, maar omdat ik nu al een poosje met deze man reed, ging ik ervanuit dat het een aardge plossing was. Zijn broer arriveerde in een gewone witte personenauto voor ons huis. Een net zo vrolijke man als de taxichauffeur. Uiterlijk leek hij ook al op zijn broer, evanals zijn naam die maar 1 letter verschilde van de andere. Onderweg naar Erbil vroeg hij me honderduit. Wat voor werk Rebaz deed, of ikzelf ook werkte, wat mijn werk was, waar ik werkte, hoe oud ik was. Het deed me even weer terug denken aan de keer eind 2016 dat ik op de rechtbank in het kantoor van de rechter zat. Eerst dacht ik nog dat hij misschien voor de Asayish werkte, maar hij bleek een peshmerga te zijn.
Kani wist afgelopen week onze oppas aardig voor schut te zetten. Ons huis staat op een stuk grond wat bedoeld is voor zogenaamde boerderijen. Niet de boerderijen zoals we in Nederland kennen, maar meer een soort vakantiehuizen. Door de nauwe en naamloze straat waaraan wij wonen, lopen dan ook met regelmaat nog herders met hun ezel, honden met wat schapen en geiten. De oppas had Kani gevraagd: "Zullen we even de geitjes gaan kijken?" Kani houdt van dieren en de geitjes vindt ze ook altijd leuk naar te kijken of even te aaien. Het toeval wilde dat op het moment dat de oppas de tuindeur opende om Kani de geitjes te laten zien, er twee vreemde mannen precies voor de deur stonden. Waarop Kani luid in het Koerdisch begon te spreken tegen haar oppas: "Ik zei toch dat er twee mannen zouden zijn! Maar jij zei dat we moesten gaan kijken." Verlegen als de oppas is, was ze direct van kleur verschoten. "Ja, ik heb het gezegd," herhaalde Kani haar leugen, "Ik zei al er zijn twee mannen. Maar jij wilde gaan kijken." Uit schaamte had de oppas maar gauw de deur gesloten. Die dag hebben ze de geitjes maar niet meer gezien. In de avond vertelde de oppas me in een deuk hoe Kani haar zo voor schut zette en in no time de leugen had verteld dat de oppas blijkbaar graag naar de mannen wilde kijken in plaats van de geitjes. "En dat allemaal in het Koerdisch! Die mannen hebben elk woord verstaan wat Kani zei!" grinnikte de oppas zelf nog na. En dan gaan mensen er nog wel vanuit dat kleine kinderen meestal de waarheid spreken....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 386
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => gewoon-wat-losse-verhaaltjes
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044019
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-06
[photoRevision] => 1
[title] => Vrijwilligerswerk in Halsho
[message] => Een week of drie geleden werd ik gebeld door Dashni Morad, een Nederlands Koerdische zangeres die zich momenteel vooral op haar vrijwilligerwerk Green Kids richt. 1 december zou ze met haar team en wat andere vrijwilligers, waaronder de Koerdische zangeres Parwaz, naar Halsho, een klein bergdorpje in de regio Silêmanî, ergens tussen Dukan meer en de Iraanse grens, om daar een lokale basisschool te bezoeken. Zij geeft altijd heel veel spullen aan de kinderen. Zowel nieuw als gebruikt. Boeken werden gedoneerd en ze had prachtige stoffen tasjes in allerlei vrolijke stoffen laten maken door ontheemde vrouwen. Van gedoneerd geld had ze gummen, linealen, puntenslijpers, kleurpotloden, schriften en dergelijke gekocht. De bedoeling zou zijn om ieder kind op die school zo'n tas met inhoud te schenken en ze vroeg of wij tandpasta's en tandenborstels wilden aanvullen. Natuurlijk gingen we akkoord. We doen vaker mee aan vrijwilligersprojecten en doneren geregeld tandpasta's en tandenborstels. Daarbij vroeg Dashni ook of ik misschien mee zou willen om instructies te geven voor de klassen. Ik vond dat een prachtkans. Het zou mij een mogelijkheid geven een klein beetje in het leven van de iets meer dan 100 lokale basisschoolleerlingen te kijken.
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Om half 11 vertrokken we na wat vertraging vanaf Erbil naar het dorpje Halsho, zo'n 2,5 uur rijden verderop. Qua kilometers was het niet zo ver, volgens Google Maps maar 130km, maar de wegen ernaartoe waren niet de beste, maar ik genoot in stilte.
Bij Barbara, een cafeetje onder de Park View torens in Erbil, hadden we cappuccino voor onderweg gekregen.
Een man reed, voorin een vrouw van een organisatie die informatie gaf over kindermishandeling en kinderverzorging en dergelijke, achterin Dashni en ik. De weg ernaartoe was prachtig. Dwars door de bergen en soms weer compleet vlak land. Langs een meer dat zover overstroomd was dat bomen alleen op de top nog zichtbaar waren. We dronken thee langs de kant van de weg waar meerdere ketels bij een vuurtje stonden in een glazen hokje. Hoe idyllisch. Daarna reden we door tot we door kleine, bijna sprookjesachtige straatjes kwamen. Alsof we zo een sprookjesboek met de meest schattige stenen huisjes dicht langs de smalle straatjes waren ingereden. Schitterend! Ik voelde me zo bevoorrecht. Langzaam kwamen we hoger en hoger op de berg waar de auto uiteindelijk tot stilstand kwam en er aan de rechterkant een beige schoolgebouw stond. Kinderen en volwassen kwamen het gebouw uit en liepen op het kleine schoolplein dat grotendeels was omringd door het L-vormige schoolgebouw en enkele bijgebouwen. Het had de hele dag geregend en delen van de berg waren zeer plaatselijk in dichte mistwolkjes gehuld. Bij de poort van het schoolplein was er een soort drek ontstaan, omdat de grond daar niet verhard was, maar bedekt met roodbruine modder.
Het team in een andere auto was inmiddels ook gearriveerd en de camera draaide. Ondertussen haalden we de spullen uit de kofferbak en brachten deze naar het eenvoudige kantoor van de schooldirecteur, die voor de gelegenheid ook zijn vrouw en drie kinderen had laten komen. We maakten de tassen voor de kinderen klaar, vulden deze met alle produkten en legden ze per klas apart.
Vanwege de regen moesten we de moeders die ook gekomen waren in de hal toespreken. Eerst de vrouw die over kinderverzorging sprak. Vervolgens mocht ik in het felle licht van de camera mijn zegje doen over de verzorging van het kindergebit. Ik begon in het Engels.
Halsho ligt in het Slemani district, waar Bahdini niet een bekend dialect is. Ik wist niet zeker of de moeders me zouden verstaan als ik toch in het Bahdini zou spreken en doordat we laat waren gearriveerd, was het enigszins chaotisch en was er geen tijd geweest voor een overleg vantevoren over wat de beste strategie zou zijn. De vrouw van het kinderverzorgingsproject vertaalde voor mij naar het Sorani dialect dat zij beter begrepen.
Ik was verrast toen een van de moeders me bij de arm nam en met me op foto wilde. Wie ben ik nou immers in het team met twee bekende personen als Dashni en Parwaz? Desondanks was het me niet geheel onbekend. Toen we in 2007 eens met een tandheelkundige delegatie waren uitgenodigd door een van de zonen van de vorige Koerdische president Barzani, werden we een weeklang door zijn beveiligers en enkele keren was de zoon zelf ook mee naar diverse plekken in Koerdistan-Irak gebracht. Tijdens diverse van die uitjes wilden diverse mensen toen ook al met ons op de foto. Het was zo onrealistisch voor ons dat we soms op een afstandje bleven staan (tijdens een van die uitjes was iemand van de delegatie zelfs op een dak gaan staan kijken) om dan de rest van de groep, die vervolgens "verplicht" met de vreemden op de foto ging te fotograferen in de menigte. Een onvergetelijke periode ook.
Na de uitleg aan de moeders in deze basisschool in Halsho mochten we naar de klassen. Kleine klassen van een stuk of 15 leerlingen, soms zelfs maar zo'n 6 leerlingen in een klas. Met behulp van poetsbeesten bij de kleinere kinderen, een groter poetsmodel en posters bij de grotere kinderen legde ik uit wat gaatjes zijn, hoe erosie aan het gebit ontstaat, welke voedingsmiddelen extra slecht zijn voor het gebit en hoe ze moeten poetsen. Ieder kind kreeg een eigen tas vol met leuke spullen voor school. Voor de klassen begon ik wel direct in het Koerdisch. De kinderen leken het aardig te verstaan en als de vrouw dacht dat er misschien onduidelijkheden waren, vertaalde ze nogmaals naar het Sorani wat ik net gezegd had.
Het verloop was chaotisch, volwassenen bleven nieuwsgierig af en aan lopen. Ik vermoed dat de dorpelingen in hun ogen weinig uitspattingen kennen en daardoor het bezoek van Dashni en Parwaz aan hun dorpje extra speciaal vonden. Voor mij was het net zo'n leuke, of misschien wel leukere ervaring dan voor de kinderen in deze lokale school in Halsho.
Voor de camera's dingen doen, is niet echt mijn ding, maar het uitleg geven aan de kinderen en de moeders vind ik wel erg leuk om te doen.
Rond een uur of 5 waren we klaar. We pakten de voorlichtingsmaterialen weer in en klommen de weg omhoog naar de plek waar de chauffeur de auto had geparkeerd, omdat hij anders de smalle weg voor school blokkeerde met zijn auto. Boven aangekomen keken we neer op daken van huizen die vlak onder ons stonden. De mist hing nog in de bergtoppen iets verderop. Prachtig! Slechts een paar kilometer van Iran waren we verwijderd. Wat heeft de wereld toch mooie plekken. Vaak in de meest eenvoudige gebieden. Waar de natuur nog volop aanwezig is, waar je je klein en nietig voelt naast de hoge bergen. Wat een prachtbelevenis was dit weer.
Half 8 arriveerden we in Erbil, waar het behoorlijk onweerde en dikke bliksemflitsen door de lucht schoten en delen van de donkere lucht werden opgelicht. Alsnog moest ik nog in Erbil wachten tot 9 uur, omdat Ronak met haar klas juist die avond een etentje had in het Rotana hotel in Erbil.
Het was een vermoeiende dag geweest, maar wat had ik genoten! Fantastisch dat Dashni mij de mogelijkheid gaf mee te gaan naar het sprookjesachtige Halsho.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 377
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => vrijwilligerswerk-in-halsho
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5043403
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-11-25
[photoRevision] => 1
[title] => Een hectisch weekend en een spannende rijles
[message] => Vrijdag is, naast de eerste dag van het islamitische weekend, echt een familiedag. Met het hele gezin gaan we naar mijn schoonouders in Massif. In hun ommuurde voortuin staat een metershoge boom die vol hangt met kaki fruit. Mijn tweede zwager staat met een opvouwbare ladder onder de boom. In no time klimt hij in de boom. Daar staat hij dan: zijn ene voet heeft hij op de muur gezet, met de rest van zijn lichaam balanceert hij tussen de takken van de boom, terwijl hij vanuit deze positie zoveel mogelijk kaki fruit probeert te plukken. Ik bekijk het hele tafereel. Hij draagt ook nog slippers, niet eens stevige schoenen. Ik heb zelf hoogtevrees, dus mij zou je niet in die boom zien, maar al helemaal niet op slippers. Zodra het overige kaki fruit buiten zijn bereik is, zet hij beide voeten op de muur, klimt over het hekje, met omhoogstaande scherpe punten, dat bovenop de muur staat, zet zijn ene been over een van de overhangende takken en vraagt Ronak en mij een vloertrekker aan te reiken. Zo trekt hij de takken met veel vruchten wat meer naar zich toe. Ik prop een wit plastic tasje samen en gooi deze in zijn richting. Hij hangt het tasje aan een van de takken en stopt de geplukte kakivruchten erin. Zo nu en dan valt een deel van een tak naar beneden, die ik probeer te vangen. Een rode teil staat naast ons op de grond. Elke keer als de plastic tas vol is, laat mijn zwager deze voorzichtig zakken, zodat ik hem kan overnemen en kan leeggooien in de teil. Ronak brengt de volle teil steeds terug de keuken in.
Terwijl ik onder aan de muur sta, deze keer aan de straatkant, en mijn zwager nog steeds boven op de muur in de boom balanceert en met de vloertrekker de takken naar zich toe trekt, vraag ik hem of het niet gevaarlijk is op een meter afstand van de elektriciteitsdraden die zelfs de takken van de boom nog raken. "Niet voor Koerden," antwoordt hij laconiek. Ze doen wel vaker gevaarlijke dingen, maar ik ga ervanuit dat er even geen hoofdstroom is en dat er daarom geen spanning op de kabels staat.
Als we bijna klaar zijn, zie ik vanuit het tuinpad dat Ronak zich heeft bezeerd in de keuken. Wat er precies gebeurd is, heb ik niet gezien, maar ze is overgevoelig voor pijn en dus loop ik vast het trappetje naar de keuken op. Ik trek mijn schoenen uit bij de keukendeur en vermoed al dat Ronak op het punt van flauwvallen staat. Rebaz staat al bij haar en vangt haar op, terwijl ze door de knieen zakt. Hij legt haar direct op de grond. Mijn handen zijn nog koud als ik haar wangen aanraak. Ze is maar net even buiten bewustzijn. "Gaat het weer?" vraag ik haar met een glimlach. Ze draait nog een beetje raar met haar ogen en ze ziet lijkbleek, maar antwoordt wel op mijn vraag: "Jawel."
Vroeger kreeg ik een paniekaanval als ik iemand zag flauwvallen. Dan begon spontaan mijn ademhaling te haperen. Ik kreeg het er letterlijk benauwd van. Mijn hele lichaam raakte dan onrustig en begon te trillen en als ik kon, liep ik weg. Maar Ronak is al zo vaak onderuit gegaan, dat ze me onbewust over mijn fobie heeft heen geholpen. Het niet kunnen weglopen, omdat het mijn eigen kind is dat flauwvalt, en het oerinstinct dat je er dan toch bij moet blijven, bleek uiteindelijk een positieve uitwerking te hebben. Zelfs bij flauwvallende vreemden voel ik me nu rustig.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik Ronak als ze weer fatsoenlijk bij haar positieven is. Ze vertelt hoe ze de muis van haar hand open heeft gehaald aan een scherpe punt van een van de keukenkastdeurtjes. Een ongeveer twee centimeter lange snee is het resultaat.
De volgende dag vertrek ik met Ronak, Shayda en Kani naar het huis van mijn oudste zwager. Shayan blijft thuis bij Rebaz. Later zullen zij samen naar Erbil gaan.
Doordat mijn schoonvader de laatste maanden zo vaak ziek is geweest, hebben we vrijwel alleen het huis van mijn schoonouders bezocht en kwamen we bijna niet bij de andere familieleden.
Bovendien is het de verjaardag van de dochter van mijn oudste zwager. Ze doen niet echt aan verjaardagen, maar we hebben een extra hechte band met de twee zonen en dochter van mijn oudste zwager. Mijn zwager scheelt 14 jaar met zijn vrouw, maar de vrouw is maar 3 jaar ouder dan ik. Zij was 14 toen ze trouwde en 16 toen ze van haar oudste zoon beviel. Tegenwoordig zie je niet meer zoveel dat ze zo jong trouwen, maar in die tijd gebeurde dat blijkbaar meer. Toevallig zijn alle drie kinderen in november jarig. De jongste zoon is 6 november 18 geworden, de oudste zoon werd 12 november 26 jaar en gisteren werd de dochter 24. Voor alle drie hadden we een kadootje gekocht voor de verjaardag.
De vrouw en ik halen herinneringen op van de eerste jaren waarin ik naar Koerdistan op bezoek kwam: vanaf december 1998 en daarna elke zomer. Ik sprak amper Koerdisch. We lachen er weer om dat de schoonfamilie me in de eerste jaren vroeg of Rebaz en ik wel getrouwd waren en dat ik steevast volhield dat ik maar niet begreep wat ze zeiden, omdat het in de Koerdische cultuur niet hoorde om wel zo duidelijk een relatie te hebben, maar niet getrouwd te zijn. We halen herinneringen op van de zomer van 2000, wanneer Rebaz en ik dan toch maar trouwden. Het huwelijk dat zo volledig geregeld was door mijn schoonfamilie dat zelfs ik pas na de ceremonie in de gaten had dat we getrouwd waren en niet verloofd. We spreken weer over het vorige huisje van mijn zwager en zijn vrouw. Een klein huisje, waarvan ik me nog herinner dat er een gordijn hing in een van de kamers. Op een dag hadden ze ons en heel veel andere familieleden uitgenodigd om te eten, maar het huis was te klein, zodat we in de tuin moesten eten. Na hen kwam er nog een andere familie wonen, maar sinds enkele jaren doet het dienst als een kippenhok, vertelt de vrouw van mijn zwager mij. Iets van 100 kippen en ganzen lopen er volgens haar nu rond. Ze lacht, terwijl ze dat zegt.
Toen ze net 20 dagen in hun huidige huis woonden, brak er plotseling weer onrust uit. Het was eind februari 2003 geweest. Er werd gevreesd dat Saddam Hussein genocide zou plegen, waardoor iedereen werd opgeroepen hun vrouwen en kinderen de bergen in te brengen en de mannen terug te laten komen om hun gebied te verdedigen. De vrouw van mijn oudste zwager en hun kinderen werden naar Lera gebracht, een dorpje vlakbij Pendro, de geboorteplaats van Rebaz, waar veel mensen van de Mzuri stam vandaan komen. Daar woonde familie van de man van mijn derde schoonzus. Lera heb ik zelf ongeveer 10 jaar geleden eens bezocht, toen er een bruiloft was van diezelfde familie. Mijn oudste zwager was samen met de andere mannen teruggegaan naar Massif. Enkele weken bleven de vrouwen en kinderen in de bergen, tot Saddam Hussein gepakt was en het gevaar geweken.
Ik vind het bijzonder om jaren later, nu ik de taal beter begrijp dan destijds, weer verhalen van vroeger te horen. Er ging vroeger zoveel langs me heen, puur door het communicatieprobleem. In mijn schoonfamilie spraken destijds alleen drie mensen heel matig Engels. De rest sprak alleen Koerdisch en Farsi.
We eten bij mijn zwager thuis. Ze maakt kipfilet klaar in bloem, geklutst ei en broodkruimels. Patat die ze zelf snijdt. Koerdische rijst uit Akre, waarvan we samen de steentjes eerst uit de rijst zoeken. Een waterige gelige soep met kippenpoten en kippenvleugels erin. Van ingredienten die ze zelf mengt, bakt ze een cake in de oven, die wat later klaar is dan normaal, omdat halverwege de hoofdstroom uitvalt. Na het eten, drinken we Koerdische thee (losse thee die apart gekookt wordt in een kleine ketel en aangelengd met gekookt water uit een grotere ketel. Sommigen, zoals mijn schoonouders gebruiken nog echt de samovar voor de thee, maar zij kookt het water gewoon op het gasfornuis met twee ketels op elkaar).
Rond acht uur gaat de telefoon. Het is Rebaz. “Waar ben je?” wil hij weten. “Ehhh... ik ben bij de vrouw van je oudste broer.” Even denkt Rebaz dat ik niet de waarheid spreek. “Ik denk niet dat je daar bent,” zegt hij. “Nee, je hebt gelijk,” antwoord ik, “Ik ben bij mijn minnaar.” Ik begin te lachen: “Natuurlijk ben ik bij haar. Waar moet ik anders zijn?”
Als we de verbinding hebben verbroken, vertel ik de vrouw van mijn zwager het verhaal. Ze begint te lachen: “Zal ik Rebaz even bellen en vragen hoe het met jullie gaat? Even zeggen dat ik jullie al zolang niet gezien heb?” We beginnen beiden weer te lachen. “Dat zou je echt moeten doen,” zeg ik haar. Maar ze doet het niet.
Vandaag heeft Ronak haar derde rijles. Twee uren per keer rijdt ze. Omdat de rijinstructrice haar wel leert kijken in de spiegels, maar vrijwel niet over de schouders, zoals in Nederland wel noodzakelijk is, ga ik mee. De oppas is al een paar dagen naar Turkije voor een doktersbezoek, haar man moet overdag plotseling weg, vanwege een bevriende peshmerga die gewond is geraakt en Rebaz is op de kliniek, zodat er verder niemand overblijft die bij de kinderen kan zijn. Ik besluit Kani ook maar mee te nemen met de rijles. Ik hevel het autostoeltje van Kani over naar de lesauto en neem zelf achterin plaats.
Vanuit mijn positie op de achterbank achter Ronak heb ik direct zicht op het telefoonscherm van de rijinstructrice en in ieder geval een paar keer valt het me op dat de naam op de display dezelfde is. Na het zoveelste telefoontje, waarbij ik niet direct in de gaten heb of het al dan niet dezelfde beller is, vertelt ze Ronak om direct na het checkpoint naar Erbil even te keren. “Sorry, ik moet heel even iets doen,” zegt ze terwijl ze zich naar mij omdraait. We rijden naar een woonwijk verderop, waar alleen maar een auto per keer door het check point kan. Ze vertelt Ronak rechts aan te houdenen even te wachten, zodat de twee taxi’s die onder de slagboom doorrijden eerst kunnen gaan. De voorste taxi rijdt om onze auto heen. De achterste taxi daarentegen gaat pal voor de lesauto staan. “Wat een aparte man,” is zo ongeveer het eerste dat door me heen schiet, “Het is toch zichtbaar dat dit een lesauto is, waarom rijdt hij niet gewoon om ons heen?” Later hoor ik van Ronak dat ze ook even in de war is en denkt dat zij misschien iets fout heeft gedaan. Al foeterend stapt de man uit zijn auto en loopt richting de lesauto waar wij inzitten. Gelukkig staan er een stuk of drie mannen bij het check point van de woonwijk, waarvan in ieder geval een gewapend moet zijn. Ik zie de mannen direct op de boze man afrennen. Als de boze man voor onze auto loopt, brengt hij zijn rechterhand naar de zijkant van zijn broek, waardoor zijn openhangende jasje opzij valt. Het valt me direct op dat hij een vuurwapen heeft en ernaar grijpt, terwijl hij naar de passagierskant van de auto loopt. De mannen trekken en duwen de boze man bij de lesauto vandaan. Gelukkig doet hij niet nog een poging zijn vuurwapen te pakken. De vrouw is ondertussen uit de auto gestapt en op de mannen afgelopen.
Enerzijds ben ik blij dat ik nu bij Ronak ben, maar anderzijds ben ik ook bang voor Ronak en Kani, want was als de man alsnog gaat schieten? Gelukkig komt het niet zo ver. De andere mannen brengen de boze man tot bedaren. De vrouw neemt uiteindelijk weer plaats in de lesauto. “Wat was dat?” vraag ik als ze weer zit. Het blijkt een bekende van haar en ook degene die haar de hele tijd heeft gebeld. In eerste instantie wil ze de les afbreken en terug rijden naar ons huis, maar binnen een paar minuten krijgt ze opnieuw telefoon van de man en om de een of andere reden besluit ze toch de les door te zetten. Met de schrik nog in de benen, rijden we terug naar Erbil. Als we vlakbij Ainkawa (de christelijke wijk in Erbil) zijn, belt Rebaz of we hem misschien kunnen halen van het werk. En dus rijden we met de lesauto door langs de kliniek en pikken we Rebaz op. Zo rijden we terug naar huis. Ik ben inmiddels bekomen van de schrik, maar dit was nou niet bepaald een doorsnee rijles te noemen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 442
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => een-hectisch-weekend-en-een-spannende-rijles
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[30] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053877
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-26
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen voor bezoek uit Nederland
[message] => Het einde van het schooljaar van onze kinderen nadert en de drukte neemt daarmee toe. Ronak zit als senior in Grade 12, haar laatste jaar. Er volgt elk jaar voor de seniorklas een boomplantdag en een afstudeerfeest. Beide zijn grote "happenings" en Ronak wilde graag dat ook mijn ouders daarvoor zouden overkomen uit Nederland. Sowieso komt Rebaz ook mee en dus ben ik me ondertussen aan het voorbereiden. Extra boodschappen moeten worden gehaald en zo rijden Ronak, die momenteel door haar examens niet meer dagelijks naar school hoeft, en ik naar Family Mall.
Het winkecentrum heeft zo'n vier of vijf parkeergarages. De rij auto's voor de voorste parkeergarage is mij te lang en ik rij door naar de ene die uitkomt in het nieuwe deel van Family Mall, vlakbij Centre Point. Auto's die een van de parkeergarages binnen willen, worden gecontroleerd door een bewaker. De beste man heeft net mijn kofferbak weer dichtgegooid en vertelt me dat ik mag doorrijden, als mijn neus begint te kriebelen. Aangezien de bewaker inmiddels naast mijn geopende autoraam staat, probeer ik het niezen tegen te houden. Er bestaan mensen die zo'n heel schattig niesje eruit kunnen gooien, maar de mijne komen meestal behoorlijk luidruchtig en dramatisch eruit. Ik hou me in en rij door.
De ingang van de parkeergarage is smal en van beton gemaakt. Ik rij net op de steile helling naar beneden als mijn nies ontsnapt. Doordat ik nog geen tijd heb gehad mijn autoraam te sluiten, hoor ik mijn toch al luidruchtige nies echoen in de parkeergarage. Alsof ik door een megafoon sta te niezen. Zo luid klinkt het. Verschrikt kijken Ronak en ik elkaar aan en met het besef dat de bewaker mij ongetwijfeld heeft gehoord (en met hem vele anderen), barsten we uit van het lachen. Geloof me, dat was best genant.
Nu mijn ouders ons bijna komen bezoeken, doen we ondertussen ons best het huis en de tuin zoveel mogelijk vrij te maken van gevaarlijk ongedierte. We leven nu eenmaal in een gebied met slangen, kameelspinnen, schorpioenen en de giant desert centipedes (de ongeveer 20 centimeter lange woestijnduizendpoten), dus met een bepaalde regelmaat zien we wel eens wat voorbij komen. Meestal in de tuin. Minder vaak in huis.
Een week of 2 geleden had de tuinman alweer een babyslang gevonden in hun huis. Verstopt onder de verwarming op wieletjes. In dikte volgens mij nog geen centimeter in doorsnee, maar de lengte zat toch zeker in de buurt van de 30 centimeter. Moet eerlijk zeggen dat het een schatting is, omdat ik er geen lineaal naast leg.
Zijn vrouw, onze oppas, is er als de dood voor. Terwijl de tuinman en ik op onze hurken bij de babyslang zitten, staat zij iets van 20 meter verderop aan het andere eind van de tuin. Uiteindelijk heeft de tuinman het beestje in een plastic flesje meegenomen en op een veld verderop vrijgelaten.
Een week geleden zag Shayan twee van die grote woestijnduizendpoten in onze tuin. Volgens mij is een beet ervan erg pijnlijk en ook giftig, maar hoeft het niet per se dodelijk te zijn.
Ik ben voor veel dieren niet bang, maar het is toch wel even oppassen met het ongedierte. Zo was ik eergisteren aan het zwemmen, terwijl Kani rond het zwembad liep. Op een gegeven moment raakte ze de muur aan, waarvan ik wist dat de tuinman daar (vanwege het ongedierte) de avond ervoor vergif op had gespoten. "Ga je handen wassen," riep ik vanuit het zwembad naar Kani. Ze liep richting de grote badkamer die grenst aan het terras en waar je via een schuifdeur naar binnen kunt gaan. Plotseling hoorde ik haar van afschuw gillen en achteruit lopen, terwijl ze naar iets op de grond staarde. Ik keek naar de plek waar zij keek en zag iets bewegen. Vanuit mijn positie, zo'n 3 meter ervandaan, leek het net op zo'n bloemenpluisje, zoals je dat wel eens van gedroogde paardenbloemen ziet. "Dat is niks," zei ik, maar Kani bleef achteruit lopen en gaf nog een gilletje. Ineens besefte ik dat het misschien toch meer was dan het leek en trok mezelf aan de rand van het zwembad omhoog. Het "pluisje" bleek een zandkleurige babyschorpioen! Ik had niks bij me om hem te doden en vertelde Kani de tuinman te roepen, terwijl ik de schorpioen in de gaten hield. Helaas kroop de schorpioen door een kleine opening in het silicoon onder de schuifdeurkozijn, voor de tuinman arriveerde. Uiteindelijk heeft hij wat van de siliconen eruit gepeuterd met een lang mes en schroevendraaier in de hoop dat we hem alsnog konden vinden, maar de vogel was gevlogen. Het laatste wat we konden doen, was vergif strooien langs het schuifdeurkozijn.
Natuurlijk zat het gedoe met de ontsnapte schorpioen me niet echt lekker. Toen ik gisterochtend iets uit de kast onder de trap moest halen, was ik dan ook extra alert, omdat er onder die kast een opening zit die voldoende groot is voor volwassen schorpioenen, duizendpoten en kameelspinnen, maar te klein is om een dweil er onderdoor te halen. Argwanend tuurde ik naar de opening, toen mijn oog een onregelmatigheid opmerkte. Ik zag iets zwarts en herkende de segmenten van de staart van een schorpioen. Als we de lokale bevolking moeten geloven (en zij zullen het vast beter weten dan ik) is de zwarte schorpioen giftiger dan de gele en op internet las ik dat schorpioenen met kleine scharen giftiger zijn dan die met grote scharen. De ene onder de kast was zwarter dan zwart en had niet noemenswaardig grote scharen. Gebaseerd op de informatie die ik had, was deze dus enorm giftig en dodelijk. Ik griezelde ervan. Gelukkig had ik al snel door dat de schorpioen op zijn zij lag en dood was, maar het idee alleen al.
De tuinman en ik vermoeden dat de schorpioen van buiten is gekomen en door het gespoten gif rondom het huis (en de tuin) bedwelmd is geraakt en daar onder de kast dood is neergevallen. En ja, ik wil zeker (met mijn schoenen aan) nog even deze kasten verschuiven om te zien of er nog meer enge beesten zich eronder verschuilen.
In de serre wilde ik met het oog op enge beesten het ook wat meer opgeruimd hebben. Er stonden teveel stoelen en nog een kinderwagen die ik destijds voor Shayan en Kani had gebruikt en die nu nutteloos in de serre stond. Ik vroeg de tuinman en de oppas de stoelen en de kinderwagen weg te halen en ook direct wat kasten te verschuiven. Hoewel ik had verwacht dat ze het pas de volgende ochtend zouden doen, waren ze 's avonds laat nog aan het opruimen geslagen.
De volgende ochtend deed ik een ronde door de serre en zag tot mijn afschuw een dikke kameelspin dood liggen op de plek waar voorheen een van de kasten had gestaan. En dat zijn beesten iets groter dan de palm van mijn hand (zonder de vingers).
Inmiddels is de serre ook volledig schoongespoten en is het er weer fris en fruitig en door het minder aantal stoelen is het ook makkelijker schoon te houden. Hoewel de ruimte onder de kasten altijd een mooi verstopplekje zal blijven voor ongedierte.
De week begint hier op zondag en vanmorgen wilde ik net de kinderen weer naar school brengen. De auto staat aan de straat en ik had alle kinderen door de poortdeur gelaten, de autodeur opengedaan, waarop iedereen, behalve ik, in de auto was gaan zitten, toen ik ineens naast mij op de grond keek. Misschien zag ik onbewust iets bewegen. Een gigantische kameelspin met een doorsnee van zo'n 10 centimeter zat levend en wel op nog geen twintig centimeter van mijn voeten vandaan. "Kameelspin!" riep ik uit. De kinderen die al in de auto zaten, sprongen van nieuwsgierigheid op. "Waar? Waar?" Ik gooide de autodeur weer open, zodat ze hem wat beter konden zien. Shayan, die helemaal aan de andere kant van de auto zat, sprong er weer uit om zo alles beter te kunnen bekijken. Hij pakte een steen van ongeveer dezelfde grootte als de spin en rolde deze over de grond. De steen raakte de kameelspin vol, maar rolde verder en het leek hem niet te hebben verwond. Als reactie gooide de kameelspin dreigend zijn twee voorste poten omhoog. Blijkbaar klaar om de strijd aan te gaan. "Rustig staan blijven en niet bewegen," zei ik tegen Shayan, terwijl ikzelf half tussen de spin en Shayan in stond. Kameelspinnen kunnen 15 kilometer per uur halen. Nu zijn we geen van allen ooit aangevallen door een kameelspin, hoewel we er toch al wel tientallen hier hebben gezien, maar het idee. Oplettend hield ik de spin in de gaten. Hij bleef staan waar hij stond, met zijn poten nog steeds omhoog. Na een minuut of twee ontspande hij zijn poten wat en zette ze langzaam terug op de grond. "Ga terug in de auto," zei ik tegen Shayan, terwijl ik het beest in de gaten bleef houden. Ik belde ondertussen de tuinman van bed en liep om de hele auto heen om zo de bestuurderskant te openen. De tuinman kwam al vrij snel aanlopen en doodde de kameelspin door erboven op te gaan staan. Voor de enge-dierenliefhebbers kan het wat cru aandoen en veel andere spinnensoorten wil ik ook best relatief gezond vrijlaten, maar een kameelspin is andere koek. Zijn beet is niet dodelijk, maar wel enorm pijnlijk en de wond kan gemakkelijk ontstoken raken doordat rottend vlees van zijn prooi aan zijn kaken kan blijven hangen. Ver buiten onze tuin en het huis zal ik hem zeker niet doden, maar deze zat praktisch pal voor de poortdeur en zou zonder moeite onder de poortdeur binnen kunnen komen naar onze tuin. Geen prettige gedachte.
Normaal hebben we niet zoveel last van al die griezelige beesten, maar dit jaar hebben we door de regen pas laat vergif kunnen spuiten. Enig ongedierte zal hierdoor al de kans hebben gezien onze tuin binnen te komen. Bovendien waait het de laatste tijd ook wel eens hard, waardoor schorpioenen ook meer te voorschijn komen.
Inmiddels hebben we dus aardig opgeruimd voor als mijn ouders komen en hebben ook de stoelen en de kinderwagen, die zo nutteloos in de serre stond, een bestemming gekregen. De meeste stoelen hadden we buiten de poort gezet en zijn meegenomen door anderen. Dat scheelt weer. De oppas wilde wat andere stoelen en de kinderwagen aan haar broer meegeven. De broer had zelf geen kleine kinderen en wist ook niet direct aan wie hij het wel moest geven, maar hij zou er wel een plekje voor vinden, zei hij. Maar hoe ze ook probeerden, het lukte ze niet de kinderwagen kleiner te maken, zodat hij in de kofferbak van de broer zou passen. "Dan blijft ie maar hier," hadden ze gedrieen besloten.
Vanmorgen had de tuinman de kinderwagen, nog steeds volledig uitgeklapt, aan een toevallige voorbijganger aangeboden. "Ik wil hem graag geven aan een weduwe met drie kleine kinderen," zei de voorbijganger. Opnieuw probeerde de tuinman de kinderwagen in te klappen en ditmaal zonder enig probleem.
"Het heeft zo moeten zijn," zei de oppas vanmorgen tegen mij. "Die kinderwagen krijgt nu vast een heel goede bestemming. Dat hij bij mijn broer niet wil inklappen en bij de voorbijganger wel." Zij zag overduidelijk een teken in het lot.
Nadat ik Ronak al vroeg van school heb gehaald, ga ik naar Erbil voor de laatste boodschappen. Eenmaal daar krijg ik van Ronak een berichtje dat het geld dat we inmiddels al hebben betaald voor haar afstudeerfeest terug gegeven zal worden aan alle leerlingen van Grade 12. Een van de vaders van de leerlingen, heeft besloten alle kosten op zich te nemen. Aanvankelijk was er binnen hun familie het plan om te betalen voor alle kinderen van martelaren (shahid); van wie de vaders als peshmerga zijn omgekomen tijdens het vechten voor het land. Helaas zijn er best veel kinderen van martelaren in hun klas. Uiteindelijk besloot de vrijgevige vader voor alle ruim 90 leerlingen te betalen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 700
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-voor-bezoek-uit-nederland
)
[31] => stdClass Object
(
[reportId] => 5053419
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-20
[photoRevision] => 0
[title] => Autoband verwisselen en een eindje rijden
[message] => Afgelopen donderdagochtend was ik vanuit school direct doorgereden naar een van de supermarkten langs de autoweg. Gelukkig had ik geen diepvriesproducten gekocht, want toen ik bij bij de auto terug kwam, bleek mijn linkerachterband leeg. Ik plaatste de boodschappen in de auto en liep terug de winkel in naar de kassiere die me even daarvoor nog geholpen had. Er stond nu een oudere man bij zijn kassa.
"Kan ik je helpen?" vroeg de kassiere, toen hij mijn kant op keek. "Mijn band is leeg," antwoordde ik. Nadat de oudere klant geholpen was, verliet hij zonder twijfel zijn werkplek achter de kassa, zo druk was het niet zo vroeg in de ochtend tijdens de Ramadan en er waren nog andere collega's in de buurt, en liep met mij mee naar mijn auto die voor op de parkeerplaats stond.
Hij strekte zijn hand uit naar mij en ik overhandigde hem de autosleutel. Hij opende de kofferbak, haalde het reservewiel en het gereedschap uit mijn auto en keek even in mijn richting: "Komt goed. Ik zal het wiel verwisselen."
De beste man zette de krik onder de auto, haalde de bouten los en trok het wiel eraf. Vervolgens haalde hij zo'n elektrische pomp voor autobanden uit zijn eigen auto. Hij zette het reservewiel erop en de bouten weer vast. "Dat is alleen maar voor even. Je moet wel het andere wiel laten maken en er weer op laten zetten," waarschuwde hij, terwijl hij de lege band rondrolde om te bekijken wat de oorzaak van het lek was. Hij wees naar een spijker die diep in het wiel vastzat. "Ik zal proberen de band zelf te maken," zei hij en trok de spijker eruit. Van een soort rode staafvormige pasta kneedde hij om een metalen pin heen en drukte het in de band. bij het terugtrekken van de metalen pin, bleef de rode massa in het wiel steken. Hij liep terug naar zijn auto en kwam terug met een gebruikt flesje water. Van het resterende water gooide hij wat over de rode pasta in het wiel heen. De band werd opgepompt en hij wilde het wiel terugplaatsen aan de auto, toen we ineens een zacht gesis hoorden. Blijkbaar was het niet voldoende afgedicht.
"Ik breng je wiel naar daar," hij wees terug de winkel in en ik vermoedde dat "daar" betekende "achter de winkel".
De kassiere gooide mijn autoband op een van de winkelwagens van de supermarkt en reed er mee de winkel in. Ik besloot op mijn gemak plaats te nemen op de bovenste tree van het kleine trappetje voor de winkel.
Een minuut of 6 later lieten eerst de andere winkelmedewerkers zich zien. "Hij komt er weer aan," deelde een van hen mij mee. En inderdaad, kort daarna kwam de kassiere met mijn autoband terug. Het gesis was verdwenen, dus hij haalde mijn reservewiel er weer af en plaatste de oorspronkelijke band op zijn plaats.
Al met al was er ongeveer drie kwartier tot een klein uur voorbijgegaan. Zoveel moeite had deze man voor mij gedaan, zodat ik weer de weg op was geholpen.
In de middag had Kani haar concert en reden Ronak en ik, de rest van de kinderen was nog niet vrij, naar school, toen we bij het controlepunt van school stopten. De peshmerga controleerde zoals gebruikelijk onze auto. "Jouw band is leeg," zei hij. Ik bedankte hem vriendelijk en reed voorzichtig de heuvel naar de achteringang van school op. Daar staan blijven bij de peshmerga was namelijk geen optie, omdat deze weg niet geblokkeerd mag worden.
Het was te laat om het wiel te vervangen, dus ik parkeerde de auto en liet hem even voor wat het was. "Ga je hem niet vervangen?" vroeg Ronak verbaasd. "Nee, de band is straks ook nog wel leeg," zei ik droogjes, "We gaan eerst naar het concert."
Het concert was weer erg leuk, zoals altijd. Deze keer van de tweede kleuterklas waarin Kani dit jaar zit. Het hele schooljaar oefenen ze voor het concert en hier en daar had ik al wat danspasjes van Kani gezien, toen ze thuis aan het oefenen was.
Kani en haar klasgenoten droeg Duitse klederdracht. Tenminste, dat moest het voorstellen. Het deed mij persoonlijk meer denken aan Oostenrijk, maar het stond haar beeldig.
Ruim een uur later was het concert afgelopen en liepen we terug via het pad tussen drie van de klassengebouwen en het basketbalveld.
"Mogen we haar op foto zetten?" riep een van de schoolmedewerkers ons na. Er waren nog twee mannen bij hem, waarvan een blijkbaar de schoolfotograaf was. Er werden diverse foto's geknipt. Van Kani alleen, met Ronak erbij en ook met mij.
Tegen de tijd dat we eindelijk weer bij de auto met de lege band kwamen, was er niemand meer. Ik opende de kofferbak en haalde het reservewiel en het gereedschap er weer uit. Ik krikte de auto omhoog en draaide de bouten los. Af en toe moest ik flink kracht zetten. Ik was net aan mijn laatste bout toe, die overigens muurvast zat, toen de chauffeur van klasgenoten van onze kinderen eraan kwam rijden. Hij draaide zijn raampje open: "Heb je een probleem met je auto? Ik kom wel even helpen." En in no time had hij zijn eigen auto geparkeerd en zat hij naast mijn lege wiel. Misschien een minuut of tien later had hij het reservewiel erop geplaatst en de lege band in mijn kofferbak teruggegooid.
Wat een service. Doe je zelfs je best het zelf te doen, word je weer geholpen. Maar eerlijk gezegd, ben ik niet anders gewend hier.
De mannen voelen blijkbaar nog steeds dat dit een mannentaak is en dat het hun verantwoordelijkheid is de vrouwen met zulke problemen te helpen.
Vanwege de Ramadan zou ik niet meer naar de garage kunnen om de band te laten repareren, dus ik besloot dat ik vrijdag een dagje rust zou nemen. Gelukkig waren Ronak en ik op woensdag al bij mijn schoonvader geweest, die weer net uit het ziekenhuis was gekomen. We hadden twee uren bij mijn schoonvader, de Ghanese hulp en een van de neven van onze kinderen gezeten. De rest van de familie was in Baharke, een dorp vlak naast Erbil, in verband met een sterfgeval binnen de familie. De neef van mijn schoonmoeder was omgekomen bij bombardementen van Turkije in het noorden, vernam ik gisteren van mijn schoonmoeder toen we opnieuw mijn schoonouders bezochtten. Ze wist niet hoe oud hij was, maar hij had 6 dochters en 2 zonen, waarvan de jongste een jaar of 8 moest zijn en de oudste getrouwd was. "Gelukkig hebben ze zijn lichaam tenminste wel snel gevonden," vertelde mijn schoonmoeder me.
Eigenlijk had Ronak afgelopen vrijdag naar Duhok gewild met mij en de andere kinderen, maar Rebaz vond het geen goed idee. Vorige week waren we uit verveling een eindje gaan rijden en hoewel ik eigenlijk eerst aan Shaqlawa dacht, besloten we niet al te ver van huis een compleet andere weg in te slaan. Naast Wlat benzinestation door Bastora en dan gewoon doorrijden. Diverse kleine dorpjes, met namen die moeilijk te onthouden waren, lagen aan weerszijden van de weg. Vooral in het begin kon je de berg Pirmam, waar Massif op ligt, goed blijven zien. Maar na een poosje waren we zo ver dat we de berg ook achter ons hadden gelaten en zagen we lavendelkleurige bloemen die op gladiolen leken aan de kant van de weg met op de achtergrond de gestrekte weilanden en heel in de verte nog een stukje berg. Ik stopte uit om foto's te maken. Het viel me op dat de sociale controle hier heel sterk was, aangezien zelfs als we gewoon in de auto reden over de weg, mensen ons opvallend nakeken. Het zou me niks verbazen als ze zouden herkennen dat onze auto daar nooit komt. Het duurde zo'n veertig minuten voor we het eind van de weg bereikten.
Met mijn niet al te beste gevoel voor richting in mijn achterhoofd rekening te houden, besloot ik op de T-splitsing rechtsaf te gaan, omdat rechtsaf naar het oosten ging en linksaf naar het westen. En in een land als hier wil je niet zomaar in Mosul uitkomen ofzo.
"Deze weg is best gevaarlijk," merkte ik al vrij snel op. Ik kende de weg niet en de vele voor mij onverwachte gaten in de weg met het tegemoet komende verkeer dat zo'n 100 kilometer per uur reed, was niet direct een prettige combinatie. Terwijl ik half zigzaggend over de weg, de gaten probeerde te ontwijken, bedacht ik me waar we naartoe zouden rijden. Ik schrok een beetje toen ik merkte dat we het checkpoint bereikten zo in de middle of nowhere. Iets na het checkpoint zou de weg weer opsplitsen, zag ik. Ik sloot aan in de ongeveer drie auto's tellende rij voor mij en reed langzaam met de rest mee tot ik de peshmerga van het checkpoint had bereikt. Ik had mijn autoraampje al open en groette de peshmerga die me teruggroette. "Spreken jullie Koerdisch?" was zo ongeveer het eerste dat hij wilde weten. Ik beaamde dat, waarop hij vroeg waar we naartoe gingen. "Eerlijk gezegd, heb ik ook geen idee. We rijden gewoon een beetje rond," gaf ik toe, "Waar gaan die wegen naartoe?" Ik knikte met mijn hoofd richting de splitsing. "Rechtdoor is niet een mooie weg," vond de peshmerga, "en linksaf gaat naar Duhok als je ver doorrijdt." Er volgde een korte stilte, omdat ik zat te denken waar ik nu heen moest gaan. "Weet je wat?" haalde de peshmerga me uit de droom, "Ga hier linksaf tot aan het water en dan kom je terug."
Nadat ik de peshmerga had bedankt en was doorgereden, moest ik toch wel even grinniken. Eigenlijk best apart dat de peshmerga ons vertelde welke weg we wel of niet moesten nemen en tot hoever we moesten rijden. Ik reed de linkerweg in, wat een enorme slingerweg door weilianden bleek te zijn. Het duurde niet lang of we zagen een nieuwe bergketen, waarvan ik geen idee had welke bergen dat moesten zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een rivier waarin een flinke stroming zat. We reden de brug over, stonden even stil lamngs de kant van de weg waar rechtsaf een zandweg naar een huis in de verte ging. Ook hier viel door de blikken van andere automobilisten en voorbijgangers die bij de met zeil overdekte winkeltjes liepen weer overduidelijk op dat we hier niet hoorden. Ik keerde de auto en reed de weg terug naar het checkpoint, zoals de pehsmerga had voorgesteld. Twee hele uren waren voorbij gegaan voor we weer vlakbij huis waren gekomen. De tijd was omgevlogen. Soms is het gewoon leuk om eens een totaal andere weg in te slaan en nieuwe dingen te ontdekken.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 204
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => autoband-verwisselen-en-een-eindje-rijden
)
[32] => stdClass Object
(
[reportId] => 5052765
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-05-12
[photoRevision] => 0
[title] => Een hel(s)e zoektocht naar Blue
[message] => Blue, onze andere Perzische kat die al ruim twee en een halve maand niet meer is thuis geweest, leeft nog!
Ergens in de laatste twee weken van februari had ik zowel Blue als Nyla nog naar de dierenarts gebracht. Blue zat destijds vooral bij zijn heupen vol klitten (deze kater is nogal lui aangelegd en was vlak daarvoor ook al negen a tien dagen weggeweest wat zijn vacht niet echt ten goede was gekomen), zodat ik de dierenarts had gevraagd zijn heupen kaal te scheren. De dierenarts gaf zelf liever de voorkeur aan compleet kaalscheren, maar dat hadden we vorig jaar al gedaan en eerlijk gezegd, dat zag er niet uit. Niet dat kale heupen nu zo aantrekkelijk waren, maar met de borstel kwam ik met geen mogelijkheid meer door de klitten heen, dus een oplossing moest er sowieso komen en ik wilde de minst dramatische.
Een dag ofzo later was Blue weer verdwenen. Tot dan toe kwam hij altijd na een paar dagen wel weer terug, maar deze keer werden de dagen, dat we Blue niet hadden gezien, weken en de weken werden maanden. De tuinman en de oppas hadden hun vermoeden al geuit dat Blue vast zou zijn aangereden of misschien had iemand in het dorp hem wel afgemaakt, omdat ze zouden kunnen denken dat zijn kale heupen een symptoom van een of andere ziekte zou zijn.
Hoewel ik niet het gevoel had dat Blue dood zou zijn, hadden we geen bewijs van zijn leven noch van zijn dood.
Tot gisteren. De tuinman had al in de afgelopen maanden hier en daar in het dorp gevraagd of ze toevallig Blue hadden gezien en gistermiddag vertelde iemand hem dat Blue regelmatig midden tussen het afval op een leeg stuk kavel in een van de smalle straatjes van het dorp zou zitten. De tuinman reed op zijn motor naar de aangewezen plek en zag daar inderdaad Blue! Onze mooie langharige Pers zat midden tussen het afval te zoeken naar voedsel! Het is heus niet dat hij thuis niet voldoende eten krijgt. We hebben altijd een bak met droge brokjes klaarstaan. Zoveel dat zelfs zwerfkatten 's nachts stiekem een graantje ervan meepikken. Dat eten zal het niet zijn geweest. Grote kans dat hij wel door de paartijd zoveel van huis weg is gebleven. Blue is namelijk nog niet gecastreerd. Ik acht de kans daarom veel groter dat Blue gewoon te lui is om steeds van ons huis aan de rand van het dorp naar het dorp zelf te lopen om daar op zoek te gaan naar gewillige poesjes.
Hoe dan ook, de tuinman zag Blue dus tussen dat afval zitten, riep hem, maar Blue besloot er vandoor te gaan. Natuurlijk probeerde de tuinman hem te vangen, maar Blue was nog niet bereid zijn nieuwe leven als straatkat op te geven.
Toen ik even later thuis hoorde dat Blue blijkbaar nog leefde, besloten de tuinman en ik samen opnieuw naar het dorp te gaan. Het was net na Iftar (de avondmaaltijd in de Ramadan die het vasten verbreekt) en vlak voor zonsondergang, toen wij de auto aan de kant van het smalle straatje parkeerden en de straten doorliepen, op zoek naar de inmiddels weer spoorloos verdwenen Blue.
Ruim een uur struinden we door de straten, doorzochten we huizen die nog in aanbouw waren, maar waar aan het hoge gras en het vele afval te zien was dat de bouw al maandenlang dan niet jarenlang was stopgezet. Toen we al weer in de auto zaten en heel langzaam op weg naar huis reden, zag ik plotseling een langharige kat aan de kant van de straat lopen. Prompt bracht ik de auto tot stilstand, de tuinman sprong vast uit de auto en ik volgde al snel. De kat zat achter een auto, verdween de weg over onder een flinke kier in een poortdeur, liep over de poortmuur om vervolgens bij een ander huis weer in de tuin achter de muur te verdwijnen. De poortdeur in deze muur leidde naar een trap in de tuin, wat we overigens pas konden zien, toen we ons een stukje omhoog trokken aan de deur en over de rand keken. Daar zat de kat, op de trap. Maar hoewel het een langharige kat was en de kleuren in ieder geval zo in het schemer aardig overeenkwamen met Blue, was zijn gezicht anders. De neus was te lang. Dit was niet Blue. We braken onze zoektocht in de avond af, omdat het toch te donker was om nog goed te kunnen zien.
In de ochtend, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, ondernamen we een nieuwe poging. We reden het straatje weer binnen. Aan weerszijden poortmuren met ieder een eigen design en daarachter de typische Koerdische of Irakese huizen, zoals je ze zou verwachten als je het sprookjesboek van Aladin openslaat. De tuinman en ik waren de betonnen straat al compleet uitgelopen, via een paralel straatje terug gekomen en zaten inmiddels met onze rug tegen een van de poortmuren vlakbij de leegstaande kavel waar hij de dag ervoor Blue in het afval had gezien.
In zo'n dorp als Mala Omar kent iedereen elkaar en de sociale controle is bijzonder hoog. Natuurlijk vielen wij daar enorm op. Een oudere vrouw zat met een paar kleine jongens op de verhoogde stoep voor haar huis. Vanzelfsprekend had ze ons allang gezien. Ongeveer honderd meter verderop, aan het einde van de straat zag ik een wat oudere jongen van een jaar of vijftien de straat oplopen en weer terug gaan naar zijn eigen tuin en terwijl hij daar liep, keek hij voortdurend naar ons. Voor de zekerheid lieten we de oude vrouw al vrij snel blijken wat ons doel van onze komst was. Ze bevestigde dat er veel katten in de straat kwamen, maar ze wist niet zeker of ze onze kat ook had gezien.
Daar waar wij gehurkt tegen de muur zaten, was weliswaar schaduw, maar overdag zijn de temperaturen al zo rond de dertig graden. In de ochtend dat wij er waren, zal het nog een paar graden koeler zijn geweest, maar het was vrij warm om daar te zitten en bovendien begonnen mijn benen stijf te worden om in die stand te zitten.
Opnieuw besloten we een rondje te lopen door de buurt. In de straat erachter zaten enkele vrouwen en kinderen op een trappetje. De tuinman vroeg of zij misschien Blue hadden gezien en we legden uit hoe Blue eruit zag. Volgens een van de vrouwen had hij gisteren nog in hun tuin liggen slapen, maar kwam hij ook vaak in de tuin van het huis aan het eind van de doodlopende straat. Ze stuurde een van de jongens met ons mee, zodat we zonder problemen bij hen in de tuin konden lopen. We liepen langs het houten hekje in hun tuin, achter hun huis langs, zagen de vrouw des huizes, maar zij had Blue niet gezien. De jongen bracht ons naar het afgesloten terrein tegenover het huis, waar ganzen werden gehouden. Ook hier keken we rond, maar al wat we zagen, Blue was nergens te bekennen.
Al snel beseften we dat het geen zin had om in de ochtend nog langer door het dorp te lopen. Grote kans dat Blue het veel te warm vond en dat hij nu ergens heerlijk lag te slapen in de schaduw. In de tijd dat hij nog thuis was, kon hij zo zeven uren achtereen op exact dezelfde plek en in onmogelijke posities liggen slapen dat je na verloop van tijd toch voorzichtig ging controleren of zijn buik nog wel op en neer ging.
Laat in de middag deden we poging nummer drie. De tuinman en ik herhaalden ons ritueel. We reden de inmiddels bekende weg naar het straatje. Ik parkeerde de auto aan de kant van de weg tegenover een van de huizen die nog in aanbouw was en waar we eerder ook al tevergeefs binnen hadden gezocht. We zochten weer op de vrije kavels waar voldoende afval lag voor de zwerfkatten. We belden aan bij het huis naast een van de kavels. De vrouw die evenlater in de poortdeur stond, herkende Blue van de foto die ik haar liet zien. "Gisteren was hij hier nog," liet ze weten. Ik liet mijn telefoonnummer bij haar achter.
Inmiddels was de straat gevuld met tientallen buurtbewoners en ik begon me een beetje ongemakkelijk te voelen door alle ogen die op ons gericht waren. "Gewoon doorlopen en niet op letten," zei de tuinman fluisterend in mijn richting. We waren de straat nog niet uit of we werden teruggeroepen door twee jongens, een op de fiets, de ander er hardlopend achteraan: "De kat die jullie zoeken, is daar!" Ze wezen terug de straat in en kwamen met ons mee, zodat we naar de goede plek gingen. Precies het huis in aanbouw waarvoor ik de auto had geparkeerd. We duwden de poortdeur open en balanceerden over het afval en puin waar waarschijnlijk de toekomstige bewoners een betegelde tuin zouden aanleggen. Rechts tegen de poortmuur was een trap naar boven die via buiten naar de eerste verdieping ging. Voorzichtig liepen we de trap op, om niet uit te glijden over de losliggende steentjes op de treden. Het gebouw had nog geen ramen en deuren, dus we konden doorlopen naar de ruimte waarvan ik vermoed dat het een slaapkamer zou moeten worden. Daarachter een balkon met een andere buitentrap die naar het dak leidde. Blue was op de eerste verdieping al over de muur gesprongen richting het huis ernaast. Via de tussenmuren op het dak klommen we over de daken van de woningen ernaast. Nu ben ik nooit zo sportief of atletisch geweest, dus ik moet zeggen dat ik enige moeite had over die muren te komen. De tuinman sprong wat soepeler over de muren en moest hier en daar mij een handje helpen. Nu heb ik ook nog vreselijke hoogtevrees en vond het al best eng toen ik me langs een tussenmuur van bijna twee meter naar beneden op een ander plat dak moest laten glijden. Aan de ene kant van de muur stonden wat dingen waarmee ik mezelf omhoog kon werken tot op de muur. Eenmaal boven vroeg ik me al af hoe ik in hemelsnaam weer terug het andere dak op zou kunnen raken, maar ik besloot me toch van de muur af te laten glijden. "Ik draai me wel om, volgens mij werkt dat veel beter," zei ik, terwijl ik naar het dak onder me staarde. Ik liet me langzaam zakken, tot ik niet verder kon en sprong het laatste eindje naar beneden.
Iets verderop op het dak stond een watertank op een paar grijze bakstenen. De tuinman gebaarde dat Blue onder de watertank verstopt zat. En toen zag ik hem ook. Zijn koppie, de tekening van zijn vacht, zijn lange haren, de vacht op zijn heupen die ik eerder had laten scheren, en inmiddels weer aardig gegroeid was. Dit was Blue! Onmiskenbaar!
We probeerden hem gerust te stellen en zeiden zijn naam. Blue zat nog steeds weggekropen onder de watertank. De tuinman was inmiddels om de tank heen gelopen en ik zat aan de andere kant. Met mijn handen schermde ik de openingen tussen de bakstenen af waar de tank opstond. Net toen ik een poging wilde doen Blue te pakken, zag Blue zijn kans en glipte aan de kant van de tuinman door. Hij rende naar andere daken en het lukte ons niet hem te volgen.
We moesten terug naar beneden. De eerste tussenmuur was nog een redelijk te overzien obstakel voor mij. Daarna kwam de muur van bijna twee meter hoog. "Dit is echt te hoog voor mij," zei ik tegen de tuinman die op een of andere wonderbaarlijke wijze al op het andere dak stond. Ik keek om me heen, op zoek naar een manier om van dit dak af te komen. Plotseling merkte ik op dat dit huis ook niet was afgebouwd. Boven in het kamertje naast het dak lag gipsachtig poeder. Maar om zeker te zijn, vroeg ik de tuinman: "Is dit huis leegstaand?" "Wacht," riep een van de jongetjes uit de straat die met ons op het dak waren geklommen, "Ik kijk wel even op welk huis we staan." De jongen liep naar de rand van het dak, keek over de muur de tuin in en bevestigde dat ik op een leegstaand gebouw stond. "Dan probeer ik via binnen te gaan," opperde ik en liep het huis in. Ik zag een trap naar beneden, maar vergat dat ik nu pas op de eerste verdieping van het huis was. Er was nog een trap die naar de begane grond leidde. Onderaan de trap stond zoveel troep, waaronder een grote emmer, en ik zou heel voorzichtig moeten zijn, wilde ik niet van de trap af struikelen. Ik hurkte daarom eerst om te zien of er beneden uberhaupt wel een weg voor mij naar buiten zou zijn. Vanuit mijn positie kon ik net zien dat er een garage onder het huis gelegen was met een garagedeur die van binnen op slot zat. Ik vermoedde dat ik die deur, eenmaal buiten, niet meer zou kunnen sluiten, dus ik ging terug naar het dak op de eerste verdieping. De tuinman was opnieuw de naastgelegen tuin ingelopen om mij te helpen. De enige optie die ik zag om in de tuin ernaast te komen, was om op de tussenmuur te klimmen, die weliswaar minstens twee meter hoog was, maar die aan de straatkant schuin afliep, zodat ik via daar eerst bovenop de poortmuur kon gaan staan om me vervolgens via daar naar beneden kon laten zakken op een klein plateau halverwege de buitentrap.
De tuinman stond op de trap en gaf me een hand om ervoor te zorgen dat ik eerst langs de schuine tussenmuur kon komen en vervolgens niet mijn evenwicht zou verliezen zo bovenop de poortmuur. Terwijl ik mijn rechtervoet op de ongeveer vijftien centimeter brede poortmuur had gezet en mijn linkerbeen nog aan de andere kant van de schuine tussenmuur bungelde, besefte ik dat ik weleens gemakkelijkere posities had gekend. Ik moest me een kwartslag draaien voor ik uberhaupt mijn linkerbeen voldoende kon optillen om over de muur te krijgen. Met mijn linkerarm steunde ik op de schuine muur en met mijn rechter hield ik de hand van de tuinman vast. Het voelde een beetje als Twister, dat spel waarbij je je handen en voeten op een stip met een bepaalde kleur moet zetten. Meestal raak je met je armen en benen in de war, maar als je valt, ben je af. Mijn positie daar boven op de poortmuur was net zoiets, maar als ik zou vallen, zou ik iets van twee meter lager op de straat liggen. Geen prettige gedachte en inmiddels stak mijn hoogtevrees ook alweer de kop op. Ik voelde de tinteling in mijn bovenbenen, terwijl ik naar de straat onder mij keek. "Dit is doodeng," zei ik meer tegen mezelf dan tegen de tuinman, toen ik met beide benen op de poortmuur stond. Met mijn linkerarm leunde ik weer tegen de schuine muur aan, terwijl ik mezelf langzaam probeerde te laten zakken. Vlak voor ik de grond raakte, voelde ik de binnenkant van mijn elleboog tegen de ruwe muur schaven. Een beetje bloed kwam uit de schaafwond.
Eenmaal veilig terug in de auto probeerde ik eerst de wond wat te reinigen met water dat toevallig nog in mijn auto lag. Het water was flink opgewarmd door de zon en het brandde tegen mijn huid. Thuis zou ik het beter schoonmaken met meer water en wat alcohol.
Een dergelijke zoektocht over daken is niet echt weggelegd voor mij, heb ik vandaag wel vernomen, maar hopelijk zien we Blue nog eens gewoon door de straten wandelen of komt hij te zijner tijd zelf naar huis. Zo niet, dan zal ik wel wat meer moeten sporten, alvorens ik opnieuw een poging kan wagen, want mijn geklim daar bovenop die daken zal wel geen gezicht zijn geweest.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 230
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-hel-s-e-zoektocht-naar-blue
)
[33] => stdClass Object
(
[reportId] => 5051158
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-04-22
[photoRevision] => 0
[title] => Jonge katjes en Ronaks laatste schooljaar
[message] => Vier dagen na mijn laatste blog kwam ik erachter dat onze poes zwanger was. Drie dagen later zat ik vier uren lang naast haar kartonnen doos gevuld met een oude handdoek en deken, terwijl zij beviel van drie rode kittens zo groot als muizen. Ongelooflijk schattig. Inmiddels zijn ze ruim drie week oud en twee keer zo groot als tijdens de bevalling. Lange scherpe nageltjes waarvan ze nog niet hebben ontdekt hoe die ingetrokken kunnen worden en tandenloze bekjes. Een prachtstel. Vooral nu begint de leuke tijd waarin hun wereld steeds groter zal worden. Gisteren zag ik ze voor het eerst voorzichtig met elkaar stoeien.
Ook wel fijn voor Nyla, onze moederpoes, nu ze haar kittens om zich heen heeft. Sinds ruim twee maanden, is onze andere kat, Blue, niet meer thuis geweest. Niemand heeft hem meer gezien. Zelfs rondvragen in het dorp leverde niets op, terwijl onze katten met hun lange haar toch best opvallende verschijningen zijn.
De babykatjes zijn overigens niet van Blue, maar van een rode zwerfkater die ik regelmatig 's avonds door onze tuin zag lopen. In theorie heb ik niet direct de noodzaak de katjes weg te doen. Een paar extra ogen en klauwen om de slangen, kameelspinnen en schorpioenen weg te houden, is niet verkeerd.
Ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. Rebaz is vlak na Newroz tien dagen terug geweest in Koerdistan en inmiddels weer naar Nederland vertrokken. Voorlopig hebben we onze thuislanden nog even verwisseld. Hij daar, ik met de kinderen hier. Hulp is voor mij van alle kanten aanwezig, dus ik red me wel. Het zal zeker eerst weer een aantal weken zo doorgaan, want dan komen zowel Rebaz als mijn ouders weer naar Koerdistan. Ronak zal dit jaar klaar zijn met school. Ongelooflijk, waar blijft de tijd? Ik kan me haar eerste schooldag hier op Choueifat nog als de dag van gisteren herinneren. 1 september 2008. De eerste klas van de basisschool. Ik was destijds een van de weinige moeders op het schoolplein. Hier zijn het vooral de mannen die de kinderen ophalen als ze niet met de schoolbus gaan. Inmiddels is het aantal moeders flink gestegen.
Het tweede en derde jaar deed ze, wegens organisatorische redenen in een jaar. Evenals alle andere leerlingen in dat schooljaar die van de ene op de andere dag een klas hoger zaten.
En de eerste jaren heb ik moeten strijden bij de administratie van de school om hun namen geregistreerd te krijgen, zoals ze in hun paspoort vermeld staan. Het misverstand over hun namen was ontstaan, doordat kinderen hier vaak een naamketen hebben, waarbij de voornaam van de vader volgt op de voornaam van het kind. En niet zeldzaam komt achter de voornaam van vader ook nog de voornaam van vaders vader. Maar omdat onze kinderen in Nederland geboren zijn, ging dat bij hen niet op. En dat kostte me echt een paar jaar voor hun namen bij de administratie klopten.
En nu ineens zit ze voor haar laatste examenperiode van de twaalfde klas. Zelf kan ze het zich ook amper voorstellen dat ze hierna toch afscheid zal moeten nemen van haar klasgenoten, de docenten en de andere medewerkers van school die hen letterlijk hebben zien opgroeien. Klasgenoten die zich over de wereld zullen verspreiden om verder te studeren. Enkelen blijven in Koerdistan, anderen vertrekken naar andere landen, zoals Engeland en Nederland.
Als afscheidskado had haar klas dozen baklava's en diverse bloemboeketten voor alle medewerkers op school gekocht, waarmee ze de afgelopen jaren te maken hadden gehad. De docenten, de schoolverpleegkundigen, de directeur, het management, de begeleiders die mee waren geweest naar Maleisie tijdens de seniortrip een maand geleden en ook de nietsvermoedende schoonmakers van hun gebouw.
"Hoe zal mijn studententijd in Nederland straks worden?" piekerde ze laatst al toen ze naast me in de auto zat, "Hier kon onze klas van alles binnen enkele uurtjes regelen. Zelfs als we gewoon op school zaten. Tot bussen met chauffeurs en het afhuren van een verdieping in een restaurant aan toe." Een stilte volgde en daarna: "Oh mama, ik ben zo verwend op deze school. In Nederland kan dat allemaal niet."
Natuurlijk gaat het leven wat anders in Nederland dan wat ze hier gewend is, maar een nieuw leven betekent ook een nieuwe uitdaging. En het gekke is, dat ikzelf, in de tijd dat we alleen nog maar voor vakantie naar Koerdistan kwamen, eenmaal terug in Nederland het gevoel had dat mijn verblijf in Koerdistan een droom was geweest. Juist omdat het leven hier zo anders is dan in Nederland, is het soms gewoon moeilijk voor te stellen dat je werkelijk in deze wereld een deel van je leven hebt gehad.
Maar voor we zover zijn, mogen we hopelijk eerst mijn ouders weer in Koerdistan ontvangen. De laatste keer (wat ook hun eerste keer was) waren drie weken in maart / april 2010. Negen jaar geleden. Natuurlijk heb ik ze in de tussenliggende jaren wel steeds in Nederland opgezocht, maar we hoopten al erg lang dat ze eindelijk weer eens naar ons zouden komen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 329
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => jonge-katjes-en-ronaks-laatste-schooljaar
)
[34] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049687
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-23
[photoRevision] => 0
[title] => Newroz 2019
[message] => 21 maart: het begin van Newroz, het Koerdische Nieuwjaar. Voor wat ik hiervan weet, is deze viering een overblijfsel uit de tijd van voordat de Koerden (grotendeels) moslim werden onder invloed van de Arabieren. Voorheen hingen ze het Zoroastrianisme aan, waar vuur een belangrijke rol in speelt. Vraag me verder niks over dat geloof, want ook ik ben hier totaal niet mee bekend.
De viering van Newroz is altijd belangrijk gebleven voor veel Koerden. Je ziet dat al terug aan de voorbereidingen: in de maand ervoor kopen vrouwen stoffen in de mooiste kleuren om er vervolgens traditionele Koerdische jurken van te laten maken. Ook ik heb deze keer wat jurken laten maken.
De dag zelf waarop Newroz begint, zie je files ontstaan. In de ochtenden vooral richting de bergen, omdat de meesten vanuit het zuiden naar het noorden trekken.
Op tweebaanswegen rijden nu 5 rijen auto's naast elkaar. Dat past prima, zolang iedereen de afmeting van zijn auto tot op de millimeter nauwkeurig kent, zodat er een rij auto's op beide rijbanen kan rijden, een derde rij kan dan over de middenlijn, de vierde over de vluchtstrook en de vijfde door de berm. Past perfect!
Ik geniet elk jaar weer van die vindingrijke ideeen van de Koerden. Koerden denken in oplossingen en niet in problemen. Een heel waardevolle eigenschap die ik enorm respecteer en waarvan ik nog steeds wil leren. Heel anders dan wat ik van Nederland gewend ben, waar bij elke mogelijke oplossing weer beren op de weg worden gezien. Maar als we in Nederland eerst die beren eens van de weg zouden halen, zouden we daar misschien ook met vijf rijen auto's naast elkaar op een tweebaansweg kunnen rijden. Alhoewel... zelfs ik kan me daar in Nederland niets bij voorstellen. De mentaliteit van hier verschilt zoveel met die van Nederland dat een vijfrij-ige file op een tweebaansweg daar waarschijnlijk een enorme chaos zou opleveren.
De stemming onder de Koerden in de "picknickfiles" is geweldig. Ramen open, vrolijke muziek schalt van alle kanten, hier en daar hangt er iemand half uit een open raam en zwaait met een gekleurd lint mee met de muziek. En als wij als westerlingen in die vrolijke files meerijden, zie ik altijd weer die gastvrije, uitnodigende glimlachen van de mensen in de auto's naast ons. Geen blikken van "dit is ons feest, daar hoor jij niet tussen". Koerden zijn een prachtvolk met een gastvrije cultuur. Wat ben ik dankbaar dat ik al jaren in deze samenleving ben opgenomen.
De eerste en tweede dag van Newroz heeft mijn schoonfamilie een picknickplek uitgekozen aan de andere kant van Massif. In de buurt van Grt Xalil. Volgens Shayda lijkt het daar het einde van de wereld. Wij moeten eerst de bergweg op naar Massif, dan bij het stoplicht linksaf en dan alsmaar rechtdoor. Uiteindelijk rij je Massif uit tot voorbij het checkpunt. Ik neem de linker weg na de Y-splitsing. Van daaruit steeds rechtdoor tot we bij een tweede checkpunt komen. "Wat doet dit checkpunt hier eigenlijk?" vraagt Shayda zich af, "Zo in de middle of nowhere." Ik weet het ook niet. Elke grotere en kleinere stad in Koerdistan-Irak heeft een checkpunt op alle in- en uitgangswegen. Maar bij het tweede checkpunt na Massif is er niks. "Het einde van de wereld," volgens Shayda. Vanaf dit punt heb ik eigenlijk ook geen idee waar de familie zit, terwijl je vanaf deze weg nog steeds bovenop de berg (Pirmam) een uitzicht hebt over een enorm uitgestrekt gebied met in de verte nog meer bergen en valleien. Heel in de verte hebben de hoogste bergtoppen nog wat sneeuw. Het belbereik is hier slecht. Het internet werkt ook niet overal. Ik probeer wat mensen te bellen, maar ze hebben geen bereik. Op goed geluk bel ik mijn tweede zwager. Hij is nog in de stad, maar is onderweg en weet gelukkig ongeveer waar ze zitten. Hij heeft jaren in Europa gewoond en spreekt goed Engels. Toch geven we beiden de voorkeur aan het Koerdisch. Om de een of andere reden wisselen we toch het Koerdisch en het Engels in onze conversaties vaak af. "Yani, az dchuma second jada aax?" (Dus ik ga naar de tweede modderweg?) herhaal ik om zeker te zijn van zijn uitleg. Het blijkt juist. De modderweg is eigenlijk niet meer dan een bandenspoor met losliggende stenen erop, zodat je moet uitkijken waar je exact rijdt. En zo rij ik tussen picknickende families door. Zoekend naar bekende auto's en onze familieleden. En dat is niet mijn sterkste punt. Mijn eigen auto herken ik amper, laat staan die van een ander. Zoals Shayda tegen mij zegt: "Als jij een Ferrari had, zou je jouw eigen auto nog niet eens herkennen als die naast een Mercedes zou staan als beide auto's dezelfde kleur zouden hebben." Geloof me, ze heeft nog gelijk ook. Laatst op school stond ik ook bij een verkeerde auto, die zoals later bleek voor de mijne stond, en dat alleen omdat die ook zwart was. Hopeloos ben ik met het herkennen van auto's. En zo rijden we dus over het uiteinde van de bergketen over een zogenaamde modderweg. Ik rij zover door dat zelfs het bandenspoor van de weg die we volgen steeds meer in het landschap opgaat en ik zelf een weg baan tussen wat boompjes en de uitstekende stenen. Gelukkig herkennen we ineens familieleden van ons. Ik parkeer mijn auto naast de rij met hun auto's en meng me tussen de familie. De tweede picknickdag is het wat moeilijker de familie te vinden. Opnieuw kan ik alleen mijn tweede zwager telefonisch bereiken, omdat hij ook nog onderweg is. "Wacht aan de kant van de weg. Ik kom er zo aan," zegt hij mij. Ondertussen sta ik buiten de auto het uitzicht over de vallei te bewonderen. Soms kan verdwalen geweldig zijn. Een auto die langs mij rijdt, toetert en als ik omkijk, herken ik de oudste neef van onze kinderen. Hij is van mijn leeftijd of een jaar ouder zelfs. "Rij met hen mee," zegt mijn zwager, "Ik vind jullie straks wel." En zo rijd ik achter deze neef aan een flink stuk van de weg af tot we ineens de familie zien. Ik betwijfel het of ik het zonder hem ooit zou hebben gevonden.
Voor de gelegenheid heb ik ook Koerdische kleding aan: de eerste dag een vaalgroen met grijze zijden jurk met een vaalgroene mantel eroverheen. De tweede dag een royaalblauwe jurk met dezelfde kleur mantel. Ik val amper op tussen de andere vrouwen, die op hun beurt ook de traditionele Koerdische jurken in allerlei kleuren dragen. Veel mannen dragen de Koerdische kostuums of gewoon westerse kleding. Een groepje vrouwen is apart gaan staan om foto's met elkaar te maken. Ze roepen mij erbij. Daarna nemen we plaats op de kleden die op het gras zijn gelegd en drinken samen thee en kraken zonnebloempitten tussen onze tanden. Een doos met cakejes gaat rond. Iedereen neemt wel iets mee. Als we ons voorbereiden op het middageten, worden alle kleden in een lange rij gelegd. Een plastic rol wordt afgerold tot er een meterslang "tafelkleed" op de kleden ligt, waar het eten op wordt geserveerd. Drie a vier vrouwen hebben een warme maaltijd bereid. De eerste dag eet ik van drie gerechten mee: yaprax (ook dolma genoemd), biryani en ghormeh sabzi. Degenen die op de grond kunnen zitten, nemen plaats op de kleden. De anderen zitten op stoelen iets verderop vlakbij mijn oudste schoonzus die een heel bed voor zichzelf heeft meegenomen. Mijn oudste schoonzus heeft ongeveer mijn moeders leeftijd: 61 jaar. Deze schoonzus ziet heel slecht en is weinig mobiel.
Na het eten is er opnieuw thee met zonnebloempitten of "pufek chips", van die luchtige cilindervormige chips. Mannen, vrouwen en kinderen dansen in een kring om een soort van radio, waaruit Koerdische dansmuziek schalt. Andere mannen doen kaartspelletjes of spelen backgammon. Kinderen spelen met een bal. Enkele baby's slapen in een meegebrachte tent.
Hoewel het erg gezellig is met de familie, ga ik eerder dan gepland naar huis. Kani is een klein beetje ziek en deze Newroz picknicks zijn ongelooflijk vermoeiend.
Als we naar huis rijden, zien we overal mensen in de berm zitten picknicken. Snelweg of niet, gepicknickt moet er worden. Ik zou het bijna een Koerdisch recht willen noemen.
De file komt pas later op gang, als ik de kinderen thuis heb afgezet. Ik rij direct even door naar de stad. Inmiddels is de file richting Erbil al gegroeid. In rustig tempo rij ik mee met de terugkerende mensen, die nog volop in feeststemming zijn. Als ik eindelijk weer op de terugweg ben naar huis, is het donker geworden. De volle maan staat laag boven de horizon, waardoor hij nog groter lijkt dan normaal. Verderop zie ik het siervuurwerk zich boven de snelweg in felle kleuren ontpoppen. Ik speel het liedje "Her Kurd Ebin" via Bluetooth op de autoradio en rij door naar huis. Ik geniet van de chaos en de hele sfeer rondom Newroz.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 560
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => newroz-2019
)
[35] => stdClass Object
(
[reportId] => 5049332
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-16
[photoRevision] => 0
[title] => Voorbereidingen: Ronaks schoolreis naar Maleisie
[message] => Als een moederkloek heb ik het liefst onze kinderen onder mijn vleugels, maar tegelijkertijd moeten ze ook de wijde wereld kunnen ontdekken. Heb ik dat tenslotte niet hetzelfde gedaan? Letterlijk zelfs, door helemaal van Nederland naar Koerdistan te gaan.
Gisteren vertrok Ronak met vele van haar jaargenoten en enkele volwassenen naar Maleisie. De seniortrip. De schoolreis van de 12de klassers. Een reis die ik haar natuurlijk niet wilde ontnemen, want wie zegt dat ze ooit nog eens die kans zal krijgen? Wat een ervaring, die haar haar leven lang bij zal blijven. Helemaal naar Maleisie. Het andere eind van de wereld. Oke, wij zitten natuurlijk ook al een beetje richting halverwege vanuit Nederland gezien, maar alsnog is het een aardig eindje vliegen. Eerst naar Doha en dan naar Kuala Lumpur.
Zo'n schoolreisje vereist natuurlijk wel wat voorbereidingen. Ten eerste moeten kinderen die Koerdistan willen verlaten, schriftelijke toestemming hebben van de vader. Maar Ronak was niet de enige van de twaalfdeklassers van wie de vader zelf helemaal niet in Koerdistan zit op het moment. En moeders mogen deze toestemming niet geven, tot frustratie van enkele moeders. Mij kan het niet zoveel schelen. Voor elk probleem is er wel een oplossing. Wij hebben een advocaat die de volmacht van Rebaz heeft. Dus een telefoontje naar de advocaat, een van Rebaz' neven, levert me al het benodigde papiertje op. Via de rechtbank en de advocaat heeft Ronak toestemming om het land te mogen verlaten onder gezag van de school.
Een ander probleem is dat Ronak bij mij op mijn verblijfsvergunning staat. Normaal reizen we altijd samen en dan is dat geen probleem, maar nu ze alleen gaat en ik hier blijf, moet de paspoortcontrole kunnen zien dat ze wel een verblijfsvergunning heeft, maar moet ik tegelijkertijd het pasje terug hebben voor als ik tijdens haar afwezigheid mijn verblijfsvergunning moet laten zien.
Voor de zekerheid nemen we meerdere voorzorgsmaatregelen. Ik stuur Ronak een fotokopie van onze verblijfsvergunning en ik bel onze kennis weer die bij de paspoortcontrole op het vliegveld werkt. Ik moet voor deze aktie immers wel toestemming krijgen om zonder vliegticket tot aan de paspoortcontroles te kunnen komen.
Ronak is niet de enige met een buitenlands paspoort. Er is nog een jongen met Europees paspoort. Hij is vol Koerd, maar heeft jaren in Europa gewoond en geen Irakese nationaliteit erbij aangenomen. Een verblijfsvergunning heeft hij ook nooit geregeld. "Maar hoe weet ik dan dat jij geen problemen gaat krijgen bij de paspoortcontrole als we willen vertrekken?" vraagt de organisator, die zelf van Libanon komt, deze jongen tijdens een les. "Meneer, vertrouw mij maar. Ik kom het land wel uit." "Zonder Irakees paspoort en met alleen een paspoort uit Europa, maar geen verblijfsvergunning? Dat kan toch niet?" "Vertrouw maar op mij, meneer. Ik krijg geen problemen." "Hoe dan?" blijft de Libanese man zich afvragen. Een andere leerling komt tussen beide: "Met een woord "wasta", meneer." Wasta hoort in het rijtje met corruptie en vriendjespolitiek. Zijn vader schijnt een belangrijke functie te hebben.
Nadat wij alle voorbereidingen hebben genomen en Ronak haar koffers heeft ingepakt, 1 grote en 1 trolley die als handbagage kan dienen, is ze klaar voor de grote reis.
Om half 6 in de avond moeten we bij de International School of Choeuifat in Dream City staan. Enkele andere kinderen met hun ouders zijn er al. De volwassenen die meegaan van school komen stipt op tijd aan. Ronak gaat bij haar vrienden staan en ik wacht met Shayda in de auto. De organisator vertelt ons in de schoolbus te gaan zitten, omdat dat op het vliegveld de minste problemen zal geven. Daar zitten we dan. Ronak ergens achterin, Shayda en ik op de rij direct achter de chauffeur. De sfeer in de bus is geweldig. Achterin de schoolbus, waar Ronak ook met haar vriendinnen zit, zingen ze luidkeels mee met Engelstalige muziek als "Wannabe" van de Spice Girls. De jongens die meer in de voorste helft van de bus zitten, kijken lachend om naar de meiden.
Het is maar een minuut of 10 rijden naar het vliegveld. De eerste controle moet iedereen eruit. De mannen worden buiten gefouilleerd, de vrouwen in een apart hokje. Honden en beveiligers controleren de bussen en auto's een voor een. Verderop mogen we weer instappen. We vervolgen onze weg naar de terminal. Een auto stopt naast onze bus. Zit .... in de bus? De buschauffeur roept haar naam, maar het is al bekend dat zij erin zit. Het meisje bleek haar oude paspoort te hebben meegenomen. De paspoorten worden verwisseld. "Hoort jouw oude paspoort niet ongeldig te zijn gemaakt?" zeggen enkelen. "Niet met zo'n vader als die van haar," merkt de jongen achter mij op.
We rijden weer. Bij een van de controles worden we gestopt. Blijkbaar is er iets fout gegaan met het doorgeven van de kentekens van de bussen die naar de VIP terminal moeten gaan, dus wachten we eerst voor de "Meet en Greet" terminal. De organisator staat druk te bellen om het probleem op te lossen. "Is iemand van jullie ooit wel eens via deze "Meet and Greet" terminal gegaan? Ik ben nog nooit hier geweest," zegt de jongen achter mij. Wij zijn meerdere keren via beide wegen gegaan, maar vandaag is het voor mij iets makkelijker als we rechtstreeks door kunnen gaan naar de VIP terminal.
Vijf of tien minuten later is het opgelost en mogen de schoolbussen rechtsreeks door naar de volgende terminal.
De organisator vertelt een van de buschauffeurs Shayda en mij mee terug te nemen naar Dream City.
De leerlingen verzamelen zich in groepjes bij de volwassene die de komende dagen hun leider of leidster zal zijn. We staan in de rij waar de eerste controles van de paspoorten en tickets zijn. Normaal zou ik vanaf hier niet verder mogen. Ik laat mijn paspoort zien aan de man en vertel dat Ronak mijn verblijfsvergunning nodig heeft om het land te verlaten. Ik krijg toestemming mee te gaan. Wel moet ik een speciaal kaartje dragen en mijn paspoort even inleveren. De rij is lang en het duurt wel even voor de bagage gescand wordt. De organisator roept me: "De buschauffeur kan niet langer wachten. Wat moet ik doen?" "Hem weg laten gaan," antwoord ik. "Maar hoe kom jij dan straks van het vliegveld af?" "Ach, dat lost zich vanzelf wel op," stel ik hem gerust. We gaan door tot de check in balies, waar we de koffers kunnen achterlaten. "Nu komen we bij het moeilijkste punt," waarschuwt de Libanese organisator mij. Hij wenkt naar de paspoortcontroles verderop. "Ik denk dat het mee zal vallen," vertel ik hem, "Ik heb voorzorgsmaatregelen genomen en als niks werkt, dan kan ik iemand bellen die me kan helpen."
"Dit papier is in orde," zegt de man achter de paspoortcontrole als hij het toestemmingsformulier, dat we via de advocaat hebben geregeld, heeft doorgenomen. Paspoort, verblijfsvergunning. Alles klopt. Ronak mag door. Voor de laatste keer nemen we afscheid en loop ik terug naar de plek waar ik Shayda heb achtergelaten.
Het blijkt overigens dat kinderen met een niet Irakees paspoort, maar die in het bezit zijn van een zogenaamde "jnsi" (uit te spreken als djunsie) ook het land zonder verblijfvergunning mogen verlaten. Jnsi is een Irakese identiteitspas, die voor de houder ervan betekent dat hij ook in het bezit is van de Irakese nationaliteit. Deze personen bezitten dan over een dubbele nationaliteit en mogen met hun paspoort van buiten gecombineerd met de jnsi het land verlaten. Nog een merkwaardig weetje, is dat de jnsi niet verjaard. Dus niet zoals een paspoort, dat je na vijf of tien jaar een nieuwe moet hebben. Jnsi blijft, eenmaal gemaakt, altijd geldig.
Inmiddels sta ik weer bij Shayda, zonder de schoolbus, nog bij de VIP terminal op het vliegveld. "En nu?" Shayda kijkt me vragend aan. "Nu gaan we vervoer zoeken," vertel ik haar. "Hoe dan?" "Er zijn zoveel auto's die reizigers hebben weggebracht en zelf terug gaan. We springen gewoon bij iemand in de auto," Ik lach, maar er zit een kern van waarheid in mijn plan. Er is natuurlijk een bus die de reizigers terugbrengt tot aan de "Meet and Greet" terminal, maar daar zit ik met hetzelfde probleem, dus ik neem niet de vliegtuigbus. Er gaan ook gewoon taxi's vanaf hier de stad in, maar de taxi's die hier komen zijn speciale vliegveldtaxi's en die rekenen $25 per rit. Ongeacht hoe ver je gaat en ik hoef maar een klein eindje. Een flink bedrag vind ik. We lopen een stukje de brug af. Verderop staat een politiewagen met zwaailichten aan en ik weet dat we niet verder kunnen komen. En inderdaad, tegen de tijd dat we richting de poltiewagen lopen, komt er direct een gewapende man op ons af. Ik begroet hem meteen vriendelijk. Hij groet terug. "Waarom hebben jullie niet de vliegtuigbus genomen?" "Niet aan gedacht," zeg ik hem. "Jullie mogen niet hier lopen. Ik ga een auto voor jullie aanhouden." "Kijk, het probleem begint zich al op te lossen," glimlach ik naar Shayda. De politieman heeft inmiddels met zijn auto de weg naar de uitgang verspert. Een kleine file vormt zich. De passagier van de voorste auto draait zijn raampje verder naar beneden: "Je spreekt goed Koerdisch." Ik glimlach vriendelijk terug. De politieman loopt naar de tweede auto, waarin alleen een man zit. "Kun jij deze dames even wegbrengen? Ze mogen hier niet lopend weg." De man gaat akkoord en we stappen achterin. "Waar moet ik jullie afzetten?" "Vlakbij Dream City zou fijn zijn," antwoord ik. "Waar komen jullie vandaan?" "Ik ben Nederlands. Haar vader is Koerdisch." Ik wijs naar Shayda. "Welkom, welkom," herhaalt de man zichzelf. Zoals beloofd zet hij ons af bij de ingang van Dream City en nadat we hem hartelijk bedankt hebben, geld wil hij niet aannemen, lopen we verder naar onze auto die nog bij de school geparkeerd staat. Ronak heeft inmiddels mij al gesmst, omdat de Libanese organisator het zo vervelend voor mij vond dat de schoolbus zonder ons is vertrokken. Ik sms terug dat ik dat niet zo erg vind. Elk probleem kent zijn oplossing en ik heb al eentje voor het mijne.
Over een kleine twee uren zal Ronak aankomen met haar klasgenoten in Maleisie. Ik kan niet wachten tot ze na een ruime week weer terug zal zijn, maar in de tussentijd hoop ik vooral dat ze heel erg mogen genieten van hun tijd in een land zo ver van hier. Want wat is het leerzaam dat ze de wereld mogen ontdekken. Een ervaring voor het leven.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 299
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => voorbereidingen-ronaks-schoolreis-naar-maleisie
)
[36] => stdClass Object
(
[reportId] => 5048662
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-03-05
[photoRevision] => 0
[title] => Truffels en Ronaks avondje uit
[message] => Hier in Koerdistan staan soms karren langs de kant van de weg of in de bazaar vol met truffels. Een paar dagen geleden kwam ik langs zo'n meneer die een paar bakken vol had staan. Het enige wat ik van truffels weet, is dat ze doorgaans nogal duur zijn. In Nederland dan, want bij navraag bleek hier een halve kilo omgerekend zo'n 3 euro te kosten. Vond dat nog best te doen. De jonge Koerdische vrouw die bij mij was, legde me uit hoe je ze moest klaarmaken. Eerst ongeveer 3 uurtjes in het water laten weken, daarna pellen (of ze kan ook schillen hebben bedoeld), vervolgens bakken in olie met wat uitjes erbij. En dat moest heerlijk zijn, want ze at ze zelf ook graag. En dus kocht ik een halve kilo truffels.
Thuis aangekomen besloot ik toch even op internet wat meer informatie te zoeken over de truffels. Maar bij mijn speurtocht op het internet kwam ik er ten eerste al achter dat de truffel een soort zwam is. Een paddestoelideetje, dus. Er blijken weliswaar meerdere soorten truffels te bestaan, maar een aantal schijnt te werken als een soort van drugs, waarbij je in een 3 tot 6 uur durende zweverige toestand kan raken. Nu kan het zijn dat ik misschien niet de goede websites heb bekeken, maar eigenlijk heb ik diverse geprobeerd en in enkele werden de paddo's naast de truffels genoemd.
En natuurlijk is het ook prima mogelijk dat de truffels die ik in mijn blauwe plastic tasje van de bazaar had gehaald helemaal onschuldig zijn, maar de enige truffel die ik ken, is de chocoladetruffel, dus ik zou niet weten hoe ik al die verschillende truffels zou moeten onderscheiden van elkaar. En om het eerst uit te proberen, leek me ineens een heel minder aantrekkelijk idee.
Ik belde Ronak die met haar vriendengroep in een of ander lasercentrum was (zo'n soort paintball gebeuren waar je op elkaar moet schieten). "Zeg Ronak, even over die truffels," begon ik toen ze had opgenomen, "Ik lees allemaal gekke dingen erover op het internet, dus eigenlijk durf ik ze niet meer te eten. Misschien kent je vriendin iemand die ze lust?" Nu bleek de moeder van haar vriendin ze heel vaak te eten. Diezelfde avond had ik ze al kado gedaan aan de haar moeder. Ik hoop maar dat zij beter met de truffels kan omgaan dan ik.
De avond ervoor was Ronak ook al uitgeweest. Het leven van een tienermeisje hier in Koerdistan hoeft zo saai nog niet te zijn. Niet als je op de International School of Choueifat zit. De elite school van Koerdistan. Wij als tandarts-mondhygienistgezin steken er maar magertjes bij af, heb ik het idee. De vriendin met wie ze het meest uitgaat, is de dochter van een tandarts en een gyneacoloog. Hun andere vriendin hoort bij de naaste familie van de president. Er zijn dus wat veiligheidsprotocollen. Het meisje mag eigenlijk niet gefotografeerd worden en waar zij en haar tweelingbroer gaan, gaan hun lijfwachten natuurlijk ook. Qua uitgaan kan het meisje dus ook lang niet altijd mee, maar enkele avonden geleden mocht het wel. De keus was gevallen op Huqqabaz, een chique restaurant aan de Empire Avenue tegenover een van de uitgangen van Dream City. Ronak, haar ene vriendin en twee jongens die met de broer hadden afgesproken, waren op tijd aanwezig. Een uur later kwam de tweeling binnen. Of eigenlijk eerst een lijfwacht, die keek of de kust veilig was en daarna de tweeling met de rest van de lijfwachten. Iedereen in het restaurant keek om. De meesten zullen het meisje ook niet gekend hebben, omdat haar foto's niet rond mogen gaan. De jongen is wel bekend. De avond brachten ze door in meerdere VIP plekken in het restaurant en hadden ze gevuld met eten en drinken van een menukaart met prijzen, waar Ronak en haar vriendin van schrokken. Ronak had zelfs nog een verlaat verjaardagskado gekregen van het meisje. Een zwarte Swarovski ketting met een chique horloge. Uiteindelijk deelden de lijfwachten mee dat het tijd was om te vertrekken, omdat er zich een lijn van mensen aandiende die met hen op foto wilde. Tegen de tijd dat ik Ronak en haar vriendin weer zou ophalen, was de tweeling al vertrokken. Ik bleef nog even met de meiden aan hun tafel zitten praten. Ze vertelden over hun avond en de prijzen die verschillende menu's en drankjes kostten. "Weten jullie zeker dat alles betaald is? Anders moet ik eerst nog even afwassen," grapte ik tegen de meiden toen we het restaurant wilden verlaten. Maar zoals altijd, zijn dergelijke avonden met de tweeling compleet verzorgd.
Buiten op het parkeerterrein waar ik ook mijn auto had neergezet, wezen de meiden me op diverse auto's die er stonden geparkeerd. De een nog luxer dan de andere. En ze noemden automerken, waarvan je weet dat er maar enkele van rondrijden op de wereld. En zo, terwijl ik de vriendin terug naar haar huis bracht, kwam het gesprek op het leven in Erbil. Over dat we hier letterlijk van alles hebben. En dat we alledrie toch wel erg blij zijn dat wij in deze heerlijke stad mogen wonen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 477
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => truffels-en-ronaks-avondje-uit
)
[37] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047959
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-21
[photoRevision] => 0
[title] => Het oude fotoalbum van mijn schoonmoeder
[message] => Driemaal per schooljaar hebben de kinderen, ongeacht in welke klas ze zitten, examenperiodes. Die van Shayan in klas 3 zijn al geweest, maar Ronak in de 12de en Shayda in de 9de zitten er middenin. De eerste week waarbij ze examens tussen de lessen door krijgen, zit er weer op, maar de tweede week waarin ze alleen tijdens de examens naar school hoeven, is net begonnen. Dat betekent extra heen en weer gereis voor mij. Shayan en Kani hebben gewoon volle schooldagen van 8 tot 3, Ronaks examens beginnen vaak om 8 uur en die van Shayda staan rond 10 uur ingepland. Zelf naar school of huis gaan, is er niet bij. Zonder volwassen begeleiding mogen ze niet het schoolterrein verlaten. Zelfs toen Shayda's laatste lesuur uitviel, moest ik eerst een toestemmingsbriefje halen bij de receptie om het schoolplein te verlaten. De Asayish (Veiligheidsdienst) van het schoolplein had me terug gestuurd voor een briefje met de woorden: "Ook als wij je voor deze keer door laten gaan, dan sturen ze je terug als je het schoolparkeerterrein verlaat. Dus beter nu een briefje halen."
Zo klinkt het alsof het de school van de kinderen een soort van gevangenis is waar geen lolletje te beleven valt voor de leerlingen, maar als ik de verhalen van Ronak en Shayda soms hoor, halen ze vaker geintjes uit dan ik vroeger deed op mijn Nederlandse middelbare scholen en lukt het leerlingen zelfs om te spijbelen binnen de muren van het schoolterrein.
Gisteren was ik zo erg gefocused op wie wanneer examen had en vrij was dat ik mijn eigen afspraak met onze advocaat van de kliniek vergat. Hij belde me toen ik net bij mijn schoonouders was aangekomen. Gelukkig kon ik de afspraak verzetten naar later op de dag.
Ik zat met mijn schoonmoeder in de zitkamer. Zij op haar bed. Ik op de grond met mijn rug tegen een van de kussens die tegen de muur stonden. Op de grond een bijpassend Perzisch tapijt. Een electrisch kacheltje tussen mijn schoonmoeder en mij in.
Ze haalde een oud fotoalbum uit haar nachtkastje. De meeste foto's heb ik al eens gezien. Foto's van 20 jaar geleden. "Kijk, deze twee foto's waar jij opstaat, heb ik bij elkaar geplaatst. Dan kan ik ze sneller terugvinden," zei mijn schoonmoeder, terwijl ze wees naar de foto's. Op de ene zit ik gehurkt naast mijn schoonvader, die toen nog in goede gezondheid verkeerde. Hij in Koerdische kleding. Ik in een zwarte broek met een roze t-shirt. Met mijn rechterhand houd ik een geweer vast die met de achterkant op de grond staat. Een neef van onze kinderen vertelde me laatst al eens dat bijna niemand dat geweer mocht gebruiken van zijn opa. De foto is gemaakt op het stuk grond van Massif dat vroeger nog onbebouwd was. Meer dan hier en daar een struikje en het door de hitte in de zomer verdorde gras is er niet te vinden. Tegenwoordig is het daar ook volgebouwd met huizen, winkels en een ziekenhuis.
De andere foto ben ik met mijn jongste zwager. Zelfde dag, zelfde lokatie, maar een eindje verderop. Ik met hetzelfde geweer als op de andere foto, maar hier staan mijn zwager en ik rechtop naast elkaar. Mijn zwager heeft een ander geweer vast. Iets wat voor mij meer op een half automatisch geweer lijkt.
Nog steeds zien we dagelijks vuurwapens, maar 20 jaar geleden was het volkomen normaal dat bijna iedereen er mee rondliep.
Het fotoalbum van mijn schoonmoeder is een wirwar aan herinneringen. Trouwfoto's van mijn jongste schoonzusje, maar vooral veel familiefoto's. "Ik weet van de meeste kleine kinderen niet eens meer wie wie is," zei mijn schoonmoeder. Het zijn haar eigen kleinkinderen, maar ze heeft door de jaren heen zo'n 30 kleinkinderen gekregen en misschien worden haar ogen ook wel minder. Ik herkende er nog wel veel. De twintigers van nu. De neven en nichten van onze kinderen die mij alledaagse Koerdische woorden leerden.
Zo met het fotoalbum op haar nachtkastje, ging het gesprek over in familieverhalen van vroeger. Over haar drie kinderen die ze is verloren. Een dochter die 19 jaar geleden overleed, maar die ik gelukkig nog heb gekend. Twee andere kinderen die als klein kind al overleden. Op mijn vraag hoe oud ze waren, antwoordde mijn schoonmoeder: "Ze waren in de leeftijd dat ze al liepen." Alleen van haar jongste kinderen die in Iran zijn geboren zijn geboorteregistraties gedaan. Over de anderen die voordat ze naar Iran vluchtten waren geboren, zijn geen geboortedata bekend. Als je Koerdische moeders dan ook vraagt naar de geboortedata van hun kinderen, krijg je antwoorden als "de dag waarop ineens veel sneeuw viel" of "het was warm" of "Het regende die dag." Bijzonder hoe een vraag die in de ogen van de meeste westerse mensen heel duidelijk is, er in andere culturen dus een heel onverwacht antwoord kan worden gegeven. Door de jaren heen waarin ik me vooral in de Koerdische maatschappij begeven heb, heb ik geleerd dat er meer manieren en waarheden bestaan dan alleen mijn manier of waarheid. Openstaan en durven leren van andere culturen heb ik altijd als een verrijking van mijn eigen leven beschouwd.
Het gesprek met mijn schoonmoeder ging over in het aantal broers en zussen die zij en mijn schoonvader hebben. Mijn schoonvader was met drie broers, inclusief hijzelf, en drie zussen. Alleen hij en een zus zijn over. Mijn schoonmoeders vader schijnt drie vrouwen te hebben gehad, waarvan haar moeder de eerste was. De tweede was een Russische. Uit haar verhaal maak ik op dat hij, net als veel andere Koerdische mannen een poos in Rusland is geweest. Veel Russische vrouwen zitten tegenwoordig nog in Koerdistan en zijn compleet opgegaan in de cultuur. De derde vrouw werd getrouwd toen mijn schoonmoeders moeder al was overleden. Met een van de twee laatste vrouwen kreeg hij geen kinderen. Ze noemde wel wat broers en zussen en of die al dan niet van dezelfde moeder waren, maar ik raakte halverwege in het verhaal de tel kwijt. Ze vertelde nog wel dat een van haar broers jaren geleden ergens in een dorp ver weg was en op een mijn stapte. Zijn rechterbeen was er compleet af en hoewel ze hem direct naar een arts probeerden te brengen, was de reis te ver en overleed hij door het bloedverlies nog voor hij bij een arts was gekomen. De vrouw van deze broer bleef achter met een stuk of 7 zonen en 3 dochters.
Wat een verhalen heeft mijn schoonmoeder. Zo'n onvoorstelbaar ander leven dan wat ik gewend ben in mijn Nederlandse omgeving.
Nadat ze het fotoalbum weer had opgeborgen in haar nachtkastje, kwam mijn oudste zwager binnen. Hij vroeg of ik iets kon vertalen voor de man die sindskort ook bij mijn schoonouders werkt.
Voor mijn schoonouders werkte al een jong Koerdisch echtpaar met een zoontje van twee jaar. Ze wonen allemaal in het huis van mijn schoonouders. De vrouw voor het huishouden, koken en de gasten. De man voor mijn schoonvader die aan Alzheimer leidt. Maar mijn schoonvader heeft tegenwoordig dag en nacht zorg nodig en voor een getrouwde man of de werkende zonen en kleinzonen die middels een schema de zorg op zich namen, werd dat toch teveel. Sinds een weekje is er dan nu een jongeman uit Ghana. Hij spreekt drie talen, waaronder Engels, zijn eigen taal en Arabisch, maar mijn schoonfamilie spreekt hooguit een paar woorden Arabisch. Voor de rest spreken zij, op een enkele uitzondering na, alleen Koerdisch en Farsi. Uiteindelijk zal de Ghanees ook wel Koerdisch leren, maar voor nu moest ik even naar het Engels vertalen.
"En als je toch hier bent," zei mijn zwager tegen mij, "kun je dan direct mijn vrouw halen? Ze heeft eten gemaakt voor hier." Een goed half uur later was ik met zijn vrouw en het eten terug bij mijn schoonouders. Rijst met vlees in een kruidig sapje met uien. Ik had al vroeger op de dag warm eten gehad, maar niet meeeten is eigenlijk geen optie. Dus ik schepte voor mezelf een klein bordje op. Mijn schoonmoeder eet het liefst op haar bed in de andere kamer, terwijl wij in de keuken zaten. Mijn schoonvader op een tuinstoel, de Ghanese jongen, de vrouw van mijn zwager, haar oudste zoon en ik op de grond.
Vlak voor de kinderen vrij waren, vertrok ik naar hun school. Om vervolgens daarna de kinderen thuis af te zetten en zelf naar het werk door te rijden. De afspraak met mijn advocaat waarin we contracten van huurders moesten bespreken, kon ik niet nog eens vergeten. En zijn jongere broer die bij ons werkt, had gezegd dat hij mijn auto voor controle en olie verversen naar de dealer zou brengen. Twee vliegen in een klap.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 385
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => het-oude-fotoalbum-van-mijn-schoonmoeder
)
[38] => stdClass Object
(
[reportId] => 5047776
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-02-17
[photoRevision] => 0
[title] => Koerdische jurken en een vertaald rijbewijs
[message] => Ondanks dat ik al zijden stoffen voor twee Koerdische jurken heb gekregen van de vrijgevige advocaat, staat hij erop dat ik nog eens langs kom op zijn kantoor, zodat hij van andere paarsblauwige stoffen met goudkleurig design twee complete Koerdische jurken kan laten maken. Een voor Ronak en een voor mij. Shayda is niet meegekomen, omdat ze in eerste instantie geen Koerdische jurk wil hebben.
We lopen vanuit zijn kantoor naar mijn auto die buiten aan de straat staat. "Is die auto niet een beetje klein?" vraagt de advocaat mij als hij mijn auto ziet. Nu is de Korando vijfzitter inderdaad niet de grootste auto, maar er zijn heus kleinere te vinden. "Voor mij is hij goed genoeg, hoor," antwoord ik lachend. Qua inkomen zitten wij beneden zijn stand, dus de man is gewend aan groter. Ik neem het hem niet kwalijk. Hij wil wel graag rijden en ik geef hem mijn autosleutel. Ik neem plaats op de passagiersstoel. Ronak achter mij. We rijden de woonwijk uit, waarna hij richting de oude binnenstad rijdt. Eenmaal in de binnenstad aangekomen, ben ik allang mijn gevoel voor richting kwijt dat toch al niet zo goed ontwikkeld is. De straten worden smaller, de winkeltjes kleiner. Als we blijkbaar onze bestemming hebben bereikt in een piepklein straatje waar stoffen aan een soort luiken hangen, opent de advocaat het autoraam en roept hij naar een willekeurige winkelier die bezig is zijn stoffen binnen te halen: "Hallo, broer! Mag ik hier even vijf minuten parkeren?" De winkelier antwoordt: "Van mij mag je er de hele nacht blijven staan." We stappen uit de auto en lopen het laatste stukje verder tot aan de naaister die de Koerdische kleding moet maken. We maken kennis met een vrolijke vrouw met een vlotte babbel die onze jurken moet maken. Niet lang erna loopt de advocaat de naaiwinkel uit naar de overkant van het straatje, waar een ander winkeltje is vol met stoffen voor Koerdische jurken. Hij zegt ons mee te komen. Hij kiest opnieuw een stof uit met grote goudachtige patronen erop. Van dezelfde stof zijn meerdere kleuren verkrijgbaar. De advocaat vindt de middengroene geweldig. De eigenaar van deze stoffenwinkel spreidt de andere kleuren een voor een voor ons uit op de vloer. De naaister is ook meegekomen. Hij heeft ook nog een felrode stof, die Ronak en ik zachtjes bewonderen. "Nee, niet die," zegt de advocaat, "deze groene is mooi. Die is echt klassiek." De stoffenman gooit nog een roze stof neer. "Oh, die is ook mooi," fluisteren Ronak en ik weer zachtjes naar elkaar. "Nee, wat is dat nou!?" spreekt de advocaat zijn mening uit. Een turkooise stof komt erbij. "Oh, wauw, die is ook mooi!" fluisteren Ronak en ik naar elkaar. "Nee, die ook niet," vindt de advocaat. Ronak en ik beginnen te grinniken. Het is overduidelijk dat onze smaken iets verschillen van die van de advocaat. Uiteindelijk kies ik de rode en Ronak de turkoois. "Die staat mooi bij haar ogen," verklaar ik onze keuze.
De naaister krijgt de opdracht er passende vestjes bij te zoeken. Dat mag ze doen zonder ons. Voor ons beiden moeten twee nieuwe complete jurken worden gemaakt, zegt de advocaat tegen de naaister. Met ons allen lopen we terug de naaiwinkel in, waar de naaister onze afmetingen opmeet en hier en daar een klein knipje in de stof zet. Andere maten worden genoteerd door haar mannelijke collega die achter een van de twee naaimachines zit. We moeten nog even een vestje in de winkel passen om te kijken of dat zo'n beetje onze maat is en zo snel als we zijn gekomen, verdwijnen we weer. Terug naar de auto. De advocaat rijdt weer. "Waar zit de benzinedop?" wil hij weten als we inmiddels weer op de 60 meter straat rijden. Ik wijs naar de linkerachterzijde. "Maar ik tank straks zelf wel, hoor," vertel ik hem per direct. Compleet overbodig, want de man vindt het ook nodig onze tank vol te gooien. En dat terwijl ik nog maar 2 streepjes benzine over heb. Hij had ook al een parfum voor mij gekocht plus een roos en een bosje mini narcissen voor ieder van ons. Gelukkig heb ik toevallig nog wat dozen Beverly Hills Formula tandpasta's achterin de auto liggen. Zoveel kadootjes kan ik echt niet steeds aannemen. "Heb je nog tandpasta's over?" vraag ik hem, omdat ik hem tijdens mijn vorige bezoek ook al enkele had gegeven. "Ik heb veel als kadootje weggegeven," zegt hij, "Heb je misschien nog meer?" Ik knik. "Ik heb nog 4 en een halve doos achterin liggen. Die mag je wel hebben." Terug bij zijn kantoor help ik hem de dozen met in totaal ongeveer 60 tandpasta's naar binnen te brengen. De man is dankbaar met de tandpasta's.
Een leuke ruil. Wij krijgen van hem parfum, bloemen en jurken en hij krijgt tandpasta's van ons.
De zijden stoffen die we eerst al van hem kregen, hebben we inmiddels aan een naaister in Massif gegeven. Daar zitten geen mantels bij. Samen met de vrouw van mijn oudste zwager en hun dochter gaan we naar een stoffenwinkel in Massif om bijpassende stoffen te kopen. Voor mij een soort faal turkoois. Voor Ronak een donkerpaarse kleur. Shayda wil nu toch wel een Koerdische jurk en koopt een effen royaal blauwe stof, met bijpassende mantel en stof voor het hemd en de pofbroek die eronder horen. Ik koop dezelfde jurk en mantel, maar een andere kleur blauw voor het hemd en de pofbroek. Voor Kani kiezen we een turkooise glitterstof met turkooise stof voor de onderkleding. Voor het vestje voor Kani kunnen we nog even niet slagen en waarschijnlijk gaat de vrouw van mijn zwager dat op een later moment erbij zoeken.
Er is tegenwoordig een nieuw model Koerdische jurk op de markt. Het oorspronkelijke model voor deze regio is een vormeloze jurk, die met een elastiek rond de middel wordt strak getrokken. Nu zijn er jurken die met taille worden genaaid. Vooral de effen stoffen van Shayda en mij vind ik daar meer voor geschikt.
De vrouw van mijn zwager kan wel de originele jurken maken, dus we laten Kani's stoffen bij haar. De zijden stoffen en de stoffen voor de mantels gaan naar de naaister in Massif. De jurken worden voor een klein prijsje gemaakt: 3.000 dinar (2,30 euro) per stuk. De mantels wat duurder: 15.000 dinar (11,50 euro) per stuk, maar deze zijn ook wat moeilijker te maken. Bovendien zijn er ook veel naaisters die dezelfde mantels voor 20.000 of 25.000 dinar maken (respectievelijk 15,40 euro en 19,20 euro). Het nieuwe model jurken brengen we naar een man in het winkelcentrum van Massif. Hij is prijzig, wil 15.000 dinar per jurk, maar de jurk die buiten zijn winkel voor de deur als voorbeeld wordt getoond, schijnt van zijn hand te zijn en is in ieder geval heel netjes gemaakt. Aan de overkant van de straat is het ruim twee keer goedkoper, maar iets minder naar onze smaak.
Als we alle stoffen hebben verdeeld onder de verschillende mensen die het gaan naaien, gaat de vrouw van mijn zwager nog een ander naaiwinkeltje binnen voor knopen. Ze praat met de oudere man achterin de winkel. Ik blijf met Shayda vlakbij de deur staan. Een man die op een stoel in de winkel zoute stokjes zit te eten, staat op van zijn stoel. "Ga maar zitten," zegt hij tegen mij. "Oh, dat hoeft echt niet, hoor," antwoord ik hem, "Ik ga toch niet zitten." De man blijft desondanks ook staan. "Ben je buitenlands?" vraagt hij nu. Ik knik. Zelfs na ruim 10 jaar in Koerdistan te hebben gewoond, besef ik op zulke momenten even weer dat ik inderdaad de buitenlander ben. Grappig hoe dat in mijn eigen hoofd toch anders blijft voelen. Ik vraag me af of de allochtonen in Nederland dat ook zo voelen. Zelf vind ik het niet erg, maar het helpt ook dat ik hier met respect behandeld word. "Ik ben Nederlands," vertel ik de man die voor mij is opgestaan uit zijn stoel. "Maar je spreekt wel Koerdisch," constateert hij, "Vind je het wel leuk hier?" "Ze is hier al meer dan 10 jaar," zegt de vrouw van mijn zwager nu, "Ze woont liever in Koerdistan dan in Europa." De man is even stil en kijkt onderzoekend naar mij. Ik glimlach even en knik weer. Het klopt wat ze zegt.
Het is al laat in de avond als ik de vrouw van mijn zwager en hun dochter afzet bij mijn schoonouders huis en wij naar huis vertrekken.
Inmiddels heb ik overigens ook mijn Nederlandse rijbewijs laten vertalen naar een Koerdisch exemplaar. Een paar ochtenden geleden had ik afgesproken dat ik naar het hoofd van Interpol zou gaan. Hij zou een van zijn medewerkers met mij meesturen om het te regelen. "Ken je hem nog? Hij spreekt Bahdini, net als jij" verklaart de man zijn keus als de medewerker in het kantoor staat. Ik knik. Ruim twee jaar geleden was deze man ook al om dezelfde reden met mij meegestuurd.
"Wil jij rijden?" vraag ik de man en bied hem mijn autosleutel aan. Hij twijfelt even, maar als ik zeg dat ik er geen moeite mee heb, pakt hij de sleutel van me aan. We rijden naar een plek dat ik in mijn eentje nooit zou hebben gevonden. Zoals gebruikelijk wordt de ingang bewaakt. "Zal ik mijn telefoons inleveren?" vraag ik de man. "Nee, neem maar mee, maar ik denk dat ik wel mijn vuurwapen even hier achterlaat." Het deel van het pistool waar de kogels in zitten, krijgt hij wel mee. De bewaker houdt ons in eerste instantie tegen, maar als de man vertelt wie hij is en dat ik bij hem hoor, mogen we doorlopen.
Eerst langs een van de hoogste mannen van deze lokatie. De man die met mij is meegekomen, salueert elke keer als hij iemand van een hogere rang tegenkomt en stampt tegelijkertijd met zijn ene been hard op de grond. Na diverse loketten te hebben gehad, mogen we eerst weer weg. We hebben mijn papieren ingeleverd in de vorm van een dossier dat we bij een van de loketten buiten de ingang hebben gemaakt. Ze hebben ook twee pasfoto's nodig. Toevallig heb ik die al eens eerder laten maken en hier is het heel gebruikelijk dat de pasfoto's (ook voor officiele doeleinden) eerst gephotoshopt worden door de fotograaf. Het wordt er niet altijd mooier op, maar ik doe het er maar mee.
De man van Interpol belooft later op de dag terug te gaan en mijn vertaalde rijbewijs te gaan halen en inderdaad een paar uur later krijg ik een telefoontje en kan ik terugrijden naar hun kantoor. Ik parkeer aan de andere kant van de weg en geen idee hoe de medewerker zo snel bij mij is, maar ik hoef niet eens meer door de bewaking. Ik krijg mijn vertaalde rijbewijs. Normaal heeft het een geldigheid van een jaar, maar bij mij is de geldigheid om een of andere reden verbonden aan mijn eqama (verblijfsvergunning). In augustus mag ik dus weer een nieuwe aanvragen. Tot dan rij ik in ieder geval legaal met mijn vertaalde rijbewijs met gephotoshopte pasfoto erop.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 340
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => koerdische-jurken-en-een-vertaald-rijbewijs
)
[39] => stdClass Object
(
[reportId] => 5046753
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-31
[photoRevision] => 1
[title] => Strengere regels en een hoop geregel
[message] => De cardioloog die me bijna drie week geleden telefonisch had geinformeerd over mijn longontsteking, mij een nieuw antibioticarecept had voorgeschreven, omdat de amoxicilline niet aansloeg en zelfs op zijn vrije dagen voor mij tijd had vrijgemaakt, had er helemaal niets voor terug gevraagd. Vorige week moest ik opnieuw een beroep op hem doen, toen Kani uitgerekend ook op een donderdagmiddag uit school thuis kwam met koorts. Die avond liep haar koorts op tot 39 graden en de dag erna zelfs tot 39,7 graden. Ze sliep heel veel, maar in de korte tussenpozen waarin ze wakker werd, reageerde ze gelukkig wel heel helder op mijn vragen en wilde ze ook wel water drinken. Desondanks was ik natuurlijk wel ongerust. In de avond had ik voor de zekerheid opnieuw telefonisch contact opgenomen met de cardioloog. Geheel tegen de gewoonte van de meeste lokale artsen in, is hij geen voorstander van het geven van (veel) medicatie aan kinderen. Hij gaf me het advies te wachten tot de volgende dag. Om te kijken hoe de koorts zich bij haar ontwikkelde. Toen ze op de vrijdagavond dus bijna 40 graden koorts had, besloot ik de volgende dag antibiotica voor Kani te halen. Van kinderen en antibiotica tegen longontsteking weet ik niet zo veel, maar gelukkig kwam er uit 3 hoeken advies. Twee mensen die in een apotheek in Nederland werken en de cardioloog.
We besloten azitromycine te geven. In syroop vorm. Kani vond het verschrikkelijk vies en 10 minuten na het medicijn stond ze nog te kwijlen en te huilen, maar alles wat ik aanbood om de vieze smaak weg te spoelen, weigerde ze. Of ze echt de benodigde 5ml per keer binnen gekregen heeft, betwijfel ik, maar ze knapte in ieder geval wel direct op.
Zeker nu ik inmiddels al zo vaak een beroep had gedaan op de cardioloog, zonder dat we persoonlijk kennis hadden gemaakt met elkaar en zonder dat ik hem dus tot nog toe op een bepaalde manier had kunnen terug betalen, besloot ik hem te vragen waar zijn kliniek is en of ik, in ruil voor zijn hulp, een doos met verschillende soorten Beverly Hills Formula tandpasta's aan hem mocht geven.
Ik bezocht de cardioloog in zijn kliniek niet ver van het Rizgary ziekenhuis in Erbil. Hoewel er diverse patienten voor mij waren, mocht ik even tussendoor naar binnen om de cardioloog persoonlijk te zien. Dankbaar nam hij de doos aan en een paar minuten bleven we praten in zijn kantoor, alvorens ik vertrok om niet teveel van zijn tijd en dat van zijn patienten in te nemen.
"Het lijkt wel een aflevering van het Kleine Huis op de Prairie waar ze de dokter met kippen betalen," had mijn moeder lachend gezegd toen ik haar later aan de telefoon vertelde dat ik de cardioloog met tandpasta's had betaald. Ze heeft wel gelijk, maar het is ook wel erg relaxed als je middels een geschenk je dankbaarheid aan iemand kunt tonen.
Inmiddels hebben we ook een nieuwe auto. De vorige auto kon alleen gerepareerd worden als we opnieuw een paar honderd dollar zouden betalen en dat had ik er simpelweg niet meer voor over. Voor hetzelfde geld zou hij dan na een maand weer opnieuw stuk gaan.
Een neef van Rebaz, die bij ons in het bedrijf werkt, kreeg de taak op zich om te zoeken naar een andere auto voor mij. Ik hoefde alleen mijn budget en mijn wensen door te geven. Binnen een week had hij een auto gekocht. Een Korando. Nooit van gehoord, maar er schijnt hier in Erbil een dealer van te zijn, die het onderhoud kan doen. Het is een vijfzitter. Voldoende voor de kinderen en mij nu Rebaz toch in Nederland werkt. De auto rijdt in ieder geval goed en ik ben allang blij dat ik nu even niet meer met taxi's hoef te rijden. Overigens reed ik wel hoofdzakelijk met een vaste chauffeur en als hij niet kon, stuurde hij een van zijn 6 broers. Tijdens de ritten vertelde hij me hele verhalen over de oorlog vroeger, hoe hij met zijn familie had geprobeerd te vluchten naar Iran, maar werd tegengehouden bij Haji Omaran. Onderweg hadden ze vele lichamen van omgekomen mensen gezien. Geen prettig gezicht voor een kind van zijn leeftijd. Hij was een jaar of 7 geweest. Daarna waren ze in Mala Omar komen wonen en hadden ze het dorpje van een paar huizen zien uitgroeien tot wat het nu is. Hij wees aan welke huizen nieuw waren en vertelde dat de dorpsweg van Mala Omar vroeger de doorgaande weg tussen Massif en Erbil was. Iets dat ik trouwens zelf al wist, omdat de autoweg tussen beide plaatsen pas een paar jaar na mijn eerste keren in Koerdistan was aangelegd. Ik had zelf de eerste jaren dus ook deze weg bereden, alhoewel ik me niets meer van het dorp Mala Omar kon herinneren.
Vanuit Erbil reed ik meestal wel met een willekeurige taxi mee. Zonder problemen de laatste tijd, maar dat is altijd een kans van fifty fifty. Maar als we de nieuwe berichten mogen geloven, worden de regels voor onder andere taxi's wat strenger gemaakt. Taxichauffeurs moeten zich laten registreren en er moeten persoonsgegevens zichtbaar tonen. Dit om taxichauffeurs met eventueel bijbedoelingen het moeilijker te maken om er mee weg te komen.
Ik ben benieuwd. In ieder geval heb ik nu eerst weer een auto.
Nu de vorige auto niet meer zou worden gebruikt door ons, moest deze terug naar de grens, omdat het een auto met een Nederlands kenteken is. Een van de neven van onze kinderen mocht dat regelen en gisteren heeft hij de auto weggebracht. Geen idee hoe hij dat dan precies voor elkaar heeft gekregen, omdat de auto op Rebaz' naam stond en je dan normaal gesproken zelf in persoon aanwezig moet zijn. Maar het is geen geheim dat in Koerdistan elk probleem wel een oplossing kent.
Het is toch fijn als je van zoveel kanten hulp krijgt. Een van de voordelen als je in een land woont waar groeps- en familiebanden nog sterk zijn. Het is niet zo erg dat je je in je privacy voelt aangetast, maar precies de juiste dosis hulp.
Ondertussen zit ik zelf ook niet niks te doen. Eergisteren had ik het zo druk dat ik 3 keer op en neer naar Erbil moest. Shayda had mij halverwege de dag vanaf school gebeld dat ze met een vriendin mee naar huis zou gaan. Doordat ik het even druk had, kon ik me de naam van de vriendin niet meer goed herinneren, maar ik had met Shayda afgesproken dat ik een tas met haar kleding en haar telefoon bij de supervisor van haar jaar zou achterlaten, dus ik zou haar later altijd nog kunnen bellen. Tenminste, daar ging ik vanuit. Alleen vergat zij in haar enthousiasme haar telefoon aan te doen, zodat ik uiteindelijk nog steeds niet zeker was waar ze was.
Tegen de avond reed ik vast voor de derde keer terug naar Erbil. Voor ik Shayda zou ophalen, waar ze dan ook naartoe was, had ik afgesproken met een man in het winkelcentrum Family Mall. Zijn neef was ook meegekomen, zo bleek. Ik had ze nog niet eerder ontmoet. "Kom mee naar boven," zei de eerste man, "We hebben daar een plek voor onszelf." Een beetje onwennig liep ik met de beide mannen mee. In Koerdistan ben je als vrouwzijnde vrij om met mannen te lopen als je ook geen familie van elkaar bent, maar er zijn meer mensen die mij kennen en herkennen dan ik hen en een roddel is zo geboren. Als ikzelf de afspraak met een onbekende man heb geregeld, breng ik dan ook altijd of Rebaz of, bij zijn afwezigheid, mijn tweede zwager op de hoogte. Deze keer was het Rebaz zelf die me naar deze afspraak had gestuurd. Inmiddels waren we het hele winkelcentrum doorgelopen en bij de liften in het sinds een paar maanden geopende deel aangekomen. De eerste man drukte op het knopje voor de bovenste verdieping. Daar stapten we uit en liepen de mannen naar een biljartzaal met achterin een VIP ruimte. De VIP ruimte was blijkbaar de plek die we voor onszelf hadden. Op een biljarttafel, een tv, wat banken en bijzettafels na, was de ruimte leeg. Af en toe kwam een andere man binnen die ons thee, Turkse koffie en water serveerde en even later de kopjes weer kwam weghalen.
Er kwamen 4 dezelfde contracten op tafel, die we allemaal als getuigen moesten ondertekenen. Niet dat ik het kon lezen, maar ik wist wat er zo ongeveer moest staan. Mijn Koerdisch niveau van lezen (de Arabische letters tenminste, in het Latijns lukt het me beter) is blijven steken op dat van een zesjarige. Ik heb me er wel een poos in verdiept om het beter te leren, maar de meeste teksten zijn in het Sorani dialect, dat ik niet zo goed begrijp. Dus tegen de tijd dat ik een woord heb ontcijferd, ken ik de betekenis niet en dat werkt behoorlijk demotiverend, moet ik zeggen. Met plaatsnamen lukt het me dan ook beter, omdat die meer universeel zijn.
Het wachten was op een derde man, wiens handtekening ook op het contract moest komen te staan, maar die nog van zijn werk moest komen. Al met al duurde het zeker anderhalf uur. In de tussentijd spraken we over de verschillen tussen Koerdistan en Europa. De eerste man vertelde dat hij in Erbil op de universiteit zat. Hij zat nu in zijn derde studiejaar. Ik kreeg foto's van zijn bergdorp te zien. Een rivier doorkruisde het dorp, hoewel aan de ene kant meer huizen leken te staan dan aan de andere kant. Bomen en struikgewas langs de oever. Het was een foto van het voorjaar, want in deze tijd ligt er sneeuw. Met liefde vertelde hij over de mentaliteit in zijn dorp, waar bijna iedereen elkaar kende en mensen bij elkaar in- en uitliepen.
De mannen wilden weten hoe lang ik al in Koerdistan woonde en toen ik vertelde dat dat sinds de zomer van 2008 was, vroegen ze of ik niet bang was toen ISIS ineens opkwam. Ik gaf toe dat dat een erg gevaarlijke periode was, maar dat ikzelf persoonlijk niks van ISIS had vernomen (het moment dat ze vlak voor Erbil stonden, waren wij op onze terugreis met de auto vanuit Nederland naar Koerdistan en waren we net in Turkije aangekomen). Daarna zijn er hooguit wat slapende cellen van ISIS, zoals ze dat noemen, hier in Erbil gearresteerd, maar ook daarvan kreeg ik nooit meer mee dan de nieuwsberichten. Voor mij persoonlijk was het dus niet voldoende om er bang van te worden.
Tenslotte liet hij me nog een filmpje zien van zijn oom, een man die tot zijn remigratie naar Zweden, regelmatig bij ons kwam. Meestal als hij kwam, gingen we barbecuen, wat hem uiteindelijk de bijnaam "barbecueman" opleverde bij onze kinderen. Vaak had hij ook een gitaar mee en zong Koerdische liedjes voor ons. Op het filmpje dat ik nu van zijn neefje te zien kreeg, zag ik de oom, ondanks al die jaren totaal onveranderd, liedjes zingen op een Koerdische bruiloft.
Nadat de derde man was gearriveerd, zette ook hij zijn handtekening en kon ik al vrij snel weer vertrekken. De eerste man liep met me mee tot aan mijn auto die op de onderste verdieping in de parkeergarage stond.
Door de regels die sinds kort strenger worden, besloot ik nu toch echt maar eens werk te maken van het regelen van een rijbewijs hier. 21 jaar geleden heb ik mijn Nederlandse rijbewijs behaald en sinds 2008 rijd ik met dat rijbewijs rond. Officieel mag je in Koerdistan 1 jaar met een buitenlands rijbewijs rondrijden, maar daarna moet je of het rijbewijs hier opnieuw behalen of je moet een vertaling van je eigen rijbewijs regelen. Niet dat iemand er ooit moeilijk over heeft gedaan. Diverse keren was er een extra politiecontrole langs de kant van de weg waar werd gevraagd naar autopapieren en rijbewijs. Nergens staat vermeld dat ik al langer dan een jaar in Koerdistan rondrijd met mijn rijbewijs en ze vragen er ook nooit naar. Maar met de opkomst van de nieuwe regels, verwacht ik dat dit ook meer gecontroleerd zal worden binnen niet al te lange tijd.
Ik belde met mijn advocaat, maar hij wist niet zeker wat voor mij het beste zou zijn. Vervolgens nam ik contact op met de man van Interpol. Sinds ik eind 2016 eventjes onder arrest stond, hebben we een goed contact gehouden en hij weet heel veel en wat hij niet weet, kan hij eenvoudig navragen. Een paar minuten later had ik al antwoord. Ik zou een vertaling van mijn rijbewijs kunnen gaan regelen. Dat is een tijdelijk rijbewijs dat je jaarlijks moet vernieuwen. Daarvoor is een vertaling nodig van het rijbewijs, een kleurenkopie van het paspoort en het rijbewijs, enkele pasfoto's en een "karti zanyari" (een bewijs van woon- of werkplaats dat de mokhtar, een soort dorpshoofd, uitgeeft).
Ik had geluk, want de vertaler die vanuit het Nederlands vertaalt, stond op het punt terug te verhuizen naar Nederland, maar ik trof hem nog net aan in zijn kantoor. Hij vertelde me dat hij desondanks nog wel vertalingen doet en dus mag ik binnenkort de vertaling ophalen. Hopelijk dat ik binnenkort dan eindelijk eens het rijbewijs issue zal hebben opgelost.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 492
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => strengere-regels-en-een-hoop-geregel
)
[40] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045941
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-16
[photoRevision] => 1
[title] => De vrijgevige advocaat
[message] => Tussen de middag moet ik even langs een advocatenkantoor in de stad. De nummer 1 onder de advocaten hier. Zoiets als Moszkowicz in Nederland. Altijd druk, connecties in alle kringen, de grootste in zijn soort hier. Hij had me al gebeld, maar ik arriveer eerder op zijn kantoor dan hijzelf. Een van de medewerkers verwacht me al en vertelt me in de kamer met de vergadertafel te gaan zitten. De boeken in de kasten langs twee wanden vallen als eerste op. Diverse zijn zelfs antiek en verweerd. Aan een andere wand hangen certificaten en dergelijke. De medewerker brengt me een Turkse koffie met een flesje water en wacht geduldig tot ik mijn koffie op heb. Zijn baas is er nog niet, dus nodigt hij me uit het hele kantoorpand even te bekijken. Ik ben wel eens eerder boven geweest, maar je kijkt er altijd je ogen uit. Er hangen zoveel antieke spullen aan de wanden of ze staan in kasten tentoongesteld dat zelfs een museum er jaloers op kan zijn. Aan weerszijden van de trap hangen van boven tot onderen allemaal sierborden. Op het plateau dat de beide trappen naar de eerste verdieping van elkaar scheidt, staat een andere kast vol met boeken. Boven in het halletje staan aan beide kanten smalle kasten vol met allerlei soorten beeldjes. In het kantoor van de eigenaar staan antieke meubels, radio's en typemachines van minstens de tijd van de tweede wereldoorlog. Aan de wand achter het prachtig bewerkte antieke houten bureau hangen nog meer sierborden en wat schilderijen.
In een kantoor ernaast hangen diverse oude foto's aan de muur. Het kantoor daarnaast is iets rustiger, maar op de grote kast achter het bureau staan een stuk of dertig vlaggen te prijken. "Je mag wel foto's maken," zegt de medewerker als we alle kamers hebben bekeken. En dus loop ik opnieuw de kamers binnen en knip wat foto's.
Als we weer beneden in de vergaderzaal zitten, komt al gauwachtig de eigenaar binnen. Hoewel ik eerst aan de zijkant van de vergadertafel had plaatsgenomen, staat hij erop dat ik aan het hoofd van de tafel ga zitten. We praten een poos met elkaar over het werk en het dagelijkse leven. Ondertussen nemen twee andere medewerkers ook plaats aan de tafel. Ergens halverwege het gesprek besluit hij dat hij mij een antieke set van 6 kopjes, schoteltjes en borden kado wil doen. Evenals twee prachtige zijden stoffen, de een in zwart met paars en grijs, de andere in mint turkoois met zilver kleur, die ik kan gebruiken om Koerdische jurken mee te maken. Gelukkig ben ikzelf ook niet met lege handen gekomen en heb ik hem 12 tandpasta's van een goed merk gegeven. De man is heel vrijgevig en dat is volgens mij nog heel zacht uitgedrukt. Diverse patienten heeft hij naar mij doorverwezen, voor wie hij de rekeningen heeft betaald. Voor een voor mij onbekend aantal gewonde peshmerga heeft hij operaties betaald. Een onnoemelijk groot bedrag. Een advocaat die meer dan gemiddeld aan zijn medemens denkt.
Op een gegeven moment laat hij een neef van hem komen, die hij ook naar mij wil doorverwijzen. Terwijl zijn neef tegenover hem zit, prijst hij mij en mijn werk als mondhygienist de hemel in. Volgens hem bestaat er geen betere op de wereld, omdat ik met mijn hart werk. Ik weet zeker dat er mensen net als ik met hun hart werken, maar het is fijn te horen dat hij zo tevreden is over mij. Zijn neef besluit om nog twee patienten voor mij mee te nemen en dus plannen we vast een afspraak in voor volgende week.
Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. "Heb je een auto?" wil de advocaat weten. "Nee, ik ben met de taxi gekomen." "Een van mijn mensen kan je wel brengen." "Nee, ik moet helemaal naar huis. Dat is te ver," vind ik. "Dan brengt hij je naar de weg en regelt een taxi voor je." Tegen zijn medewerker hoor ik hem zeggen dat hij het telefoonnummer van de taxichauffeur moet noteren. Hij houdt het portier voor me open en ik neem plaats in de auto. De man rijdt de woonwijk uit naar de doorgaande weg. Terwijl ik eerst blijf zitten, houdt hij een taxi aan. Ik stap over in de taxi en door het open raam van de chauffeur vraagt hij naar het telefoonnummer en noteert het in zijn telefoon. De taxichauffeur durft per direct geen woord meer tegen mij te zeggen op de hele weg tot aan ons huis.
Tegen de avond belt de advocaat me nog even op: "Ben je goed thuis gekomen? Want je was met de taxi gegaan."
Ik blijf het bijzonder vinden hoe mensen hier voor je kunnen zorgen dat het je aan niets ontbreekt.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 414
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => de-vrijgevige-advocaat
)
[41] => stdClass Object
(
[reportId] => 5045903
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2019-01-15
[photoRevision] => 1
[title] => En toen had ik ineens longontsteking
[message] => Het nieuwe jaar is voor mij niet zo goed begonnen. Sinds een kleine maand stapelde de ene na de andere vage klacht zich in steeds sneller tempo op. Zo nu en dan een dagje koorts, wat lichte spierpijn, vier dagen achtereen totaal geen behoefte aan voedsel en bijna niet aan drinken, maar zelfs die vierde dag had ik nog geen hongergevoel. Uiteindelijk een droge prikkelhoest, maar geen echte verkoudheid en al helemaal geen neusverkoudheid. Ik dacht dat ik misschien een griepje onder de leden had die niet goed door wilde zetten. Voor de prikkelhoest besloot ik een kruidenhoestdrankje te nemen waar twee soorten honing in waren verwerkt. Al dan niet toevallig zette de droge prikkelhoest zich vrijwel per direct om in een productieve. En wat voor een. De zware hoestbuien, zetten zoveel druk op de linker achterzijde van mijn hoofd en nek dat ik het gevoel had dat bij elke hoestbui zonder pardon een ader kon knappen. Toen ik opnieuw wat koorts kreeg, besloot ik bij de apotheek amoxicilline op te halen. Inmiddels vermoedde ik dat mijn "niet doorgezette griepje" best een longontsteking zou kunnen zijn.
Vorige week dinsdag, de dag waarop ik met de amoxicilline was begonnen, sprak ik een van de andere moeders op het plein. Een Oost Europese vrouw die in Engeland verpleegkunde had gestudeerd. Vanzelfsprekend kwam het gesprek al gauw op mijn symptomen en de antibiotica die ik nam. "Op de derde dag van de antibiotica moet er zeker wel wat veranderd zijn, hoor," vertelde ze bezorgd.
Woensdag besloot ik een radioloog te bellen. Sinds een jaar zit op de tweede verdieping van onze kliniek een heel centrum met allerlei moderne rontgenapparatuur. Ik regelde dat ik diezelfde middag nog een thoraxfoto kon laten maken. Ondanks dat mijn klachten niet waren verminderd, was er op de rontgenfoto niks afwijkends te zien.
Donderdagmiddag belde de moeder van het schoolplein me op: "En?" "Volgens mij nog wel wat koorts, maar de thoraxfoto liet niks geks zien." "Hmmm....," hoorde ik haar hardop denken, "Weet je wat? Het is al vrij laat op de dag. De meeste artsen gaan in verband met het weekend op de donderdag al eerder naar huis, maar als je wilt, probeer ik een arts voor je te vinden." Ik besloot haar aanbod aan te nemen. Een kwartier later hing ze weer aan de telefoon en gaf me het privenummer van een arts. Voor een bezoekje zou het al te laat zijn, maar hij wilde me telefonisch nog prima helpen. Ik toetste het nummer in en kreeg direct de arts aan de telefoon. Ik stelde me voor en hij luisterde naar mijn symptomen, stelde me hier en daar wat vragen, legde uit wat ik niet begreep en stelde tegelijkertijd vast dat de amoxicilline niet aansloeg. "Normaal gesproken zou amoxicilline 90% van de bacterien moeten doden, maar hier zijn de meeste bacterien al resistent geworden. Je zult dus een ander antibioticum moeten nemen," adviseerde hij mij. Per sms stuurde hij mij het recept door. Levofloxacine 500mg. Een paardenmiddel als ik zo de bijsluiter lees. Een antibiotica dat zelfs tegen een mogelijke anthrax besmetting kan worden ingezet. Peperduur zijn de capsules. 7 stuks voor 35.000 dinar. Omgerekend iets van 3,5 euro per stuk, maar stiekem ben ik blij met de hoge prijs. Amoxicilline kost hier per capsule maar 12 eurocent, dus die gaan als zoete broodjes over de toonbank. Ik ga ervanuit dat er niet veel mensen zijn die deze dure antibiotica "zomaar" even slikken, dus lijkt de kans op resistentie mij ook een stuk kleiner.
Mijn eerste pil heb ik direct in de apotheek al ingenomen. De tweede moest 12 uur later, de derde weer 12 uur later en vanaf dan mag ik 1 keer per 24 uur een tablet, had de arts mijn verteld.
Op de vrijdag ging de koorts over in verhoging en voor de zekerheid stuurde ik een Whatsappje naar de arts. Op zijn vrije dag wilde ik hem liever niet storen, hoewel hijzelf wel had gezegd dat het absoluut geen probleem was. Kort daarna belde de arts mezelf en wist me gerust te stellen.
Na een dag was ook de verhoging compleet verdwijnen en langzamerhand zag ik dat er wat verbetering in de situatie kwam. Het hoesten werd minder vaak, maar een paar keer per dag heb ik nog steeds even een heftige hoestbui. Mijn kortademigheid is nog niet echt verbeterd.
Van mijn 7 tabletten nam ik vandaag de laatste, maar ik heb besloten dat ik nog 2 extra ga nemen. De arts had me eerder al verteld dat ik nog 2 a 3 tabletten moest nemen, zodra ik me weer redelijk goed voelde. Het nadeel is alleen dat het hoesten nog wel een flinke tijd kan aanhouden en de kortademigheid ook, dus vanaf wanneer kun je dan bepalen of je moet stoppen of niet.
Tot overmaat van ramp is onze auto ook nog weer stuk gegaan en weiger ik er nog een cent aan uit te geven. Ik heb de hoop op de Nederlandse auto's opgegeven. Elke auto die we van Nederland hebben gehaald, mankeerde hier wel weer iets aan, bleken onderdelen moeilijk te vinden of hebben monteurs er geen verstand van en repareren ze met alle liefde het ene onderdeel om vervolgens het andere te sabotteren.
Juist vandaag had ik echt een auto nodig, want ik had op 8 verschillende plekken in Erbil iets te doen. Met de taxi liet ik me naar het werk brengen. Van daaruit liep ik eerst naar vier supermarkten (het aanbod verschilt hier soms behoorlijk per supermarkt, zelfs als het om dezelfde keten gaat). Die hele wandeling had me al 2 uur gekost voor ik bij de bouwmarkt aankwam. Bij toeval trof ik daar de schoonzus van de dochter van Rebaz' oudste zus aan. Ik herkende haar gezicht, maar het duurde even voor ik haar echt "kon plaatsen". Ze was zo lief om me een lift te geven naar de boekhandel. Dat scheelde zeker een klein uur lopen. Vanaf de boekhandel nam ik een taxi naar Family Mall, een van de vele winkelcentra hier in de stad.
Alle wandelingen inclusief het struinen door de winkels hadden me ruim 4 uur gekost.
Ik nam een taxi terug naar huis, net op tijd om iets te eten en dan de taxi naar school te nemen om de kinderen weer op te halen.
Al dat gewandel ging me beter af dan ik verwacht had met mijn longontsteking. Mede hierdoor leek het me een redelijk moment om te zeggen dat "het beter met me gaat" en ik nu dus nog 2 a 3 tabletten moet nemen.
Vlak voordat de taxi arriveerde om met mij naar school te gaan, probeerde de jongen die met onze auto naar een monteur was geweest (helaas zonder succes) de heuvel naar ons huis op te komen. Het mocht niet baten en dus reed hij in de achteruit terug naar een lager gelegen stuk bij de watertank en parkeerde onze auto daar.
Volgens onze tuinman zou onze auto daar niet zomaar mogen blijven staan en zodoende nam ik nog een poging de auto de heuvel op te rijden. Aan het geluid van de motor te horen, had de auto nog minder energie over dan ik met mijn longontsteking en ik kreeg hem geen 10 centimeter voor- of achteruit.
"Degene die zich eraan stoort dat de auto hier staat, mag hem zelf de heuvel opdrukken, want hier is geen beginnen meer aan" zei ik tegen de tuinman, terwijl ik uit de auto stapte.
Lachend liepen we terug de heuvel op. Hijgend en buiten adem kwam ik boven, want een heuvel oplopen is toch nog wel andere koek dan door het platte Erbil lopen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 761
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => en-toen-had-ik-ineens-longontsteking
)
[42] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044872
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-24
[photoRevision] => 1
[title] => Gewoon wat losse verhaaltjes
[message] => Het is alweer ruim drie week geleden dat ik meedeed aan het vrijwilligersproject in Halsho. Eigenlijk had ik voor een ander project deze week in Najaf moeten zitten. Tenminste, dat werd me voorgesteld door onze lab manager. Hij was bezig met het organiseren van een paar werkgerelateerde cursussen aan specialisten in Najaf. Hij vroeg mij voor het geven van een cursus "Praktijkhygiene". Op zich ben ik daar zeker voor te porren, maar Najaf is natuurlijk wel een bestemming waarvoor ik eerst toestemming moet vragen. Ik mag van Rebaz en zijn familie rustig heel Koerdistan-Irak op en neer reizen, maar Irak is toch een ander verhaal. Rebaz was niet voor als ik daar die cursus zou gaan geven, maar 100% tegen was hij ook niet. Ik besloot mijn tweede zwager te vragen, omdat ik voor de belangrijkste adviezen vaak naar hem ga. "Ik ben gevraagd om een cursus te geven in Najaf. Denk je dat ik daarheen kan gaan?" vroeg ik hem. "Feikje, meisje toch. Je denkt toch niet dat ik jou naar Najaf laat gaan? Straks moet ik jou voor "shash daftar" (60.000 dollar) terugkopen van ontvoerders. Waarom gaat Rebaz zelf niet? Of de lab manager?" "Maar ze willen graag Europese cursusleiders," probeerde ik nog, terwijl ik om zijn antwoord lachte. "Ja, dat willen die ontvoerders in het zuiden ook. Nee, ik laat je echt niet naar Najaf gaan." besloot mijn zwager. En daar deed ik het maar mee. Voorlopig zal ik dus wel niet in Irak te zien zijn.
Na twee weken de auto bij een monteur in Erbil te hebben gehad, heb ik hem gisteravond weer mee naar huis genomen.
Twee weken geleden deed de auto het heel plotseling niet meer. Ik stond op school. Had zonder enig probleem de kinderen naar school gereden, had geparkeerd, maar toen ik weer terug de auto in stapte, deed de auto niks meer. De deuren reageerden wel op de sleutel, maar de auto startte niet als ik op de startknop drukte. De Asayish (Koerdische Veiligheidsdienst) van school kwam er nog bij kijken. Dachten nog even dat het aan de accu lag, maar met startkabels kregen we hem ook niet aan de praat. Twee dagen bleef de auto op school staan, tot er een kraan werd geregeld die de auto naar Erbil kon vervoeren. Achteraf bleek bij dit vervoer de handrem ook nog even te zijn stukgegaan. Een monteur dacht dat het aan ons sleutelkaartje lag en maakte er een bij. Zonder succes. Uiteindelijk kwam de auto terecht bij een monteur, die de electrische problemen kan oplossen. Volgens de geruchten de enige in zijn soort hier in de omgeving. Het duurde en het duurde. Eerst zou de auto tijdens de eerste week klaar zijn, maar er moesten spullen vanuit Bagdad overkomen en die hadden vertraging. Afgelopen zaterdag probeerde onze collega die inmiddels "op onze auto zat" de monteur te bereiken. Geen gehoor. Nadat hij was langsgegaan, bleek de garage gesloten te zijn. Een dag later bleek dat de spullen uit Bagdad waren overgekomen en afgelopen donderdag zou de auto dan echt klaar zijn. Op donderdag zelf werd dat verschoven naar eind van de dag, maar aan het eind van de dag werd het dan toch zaterdag. "Maar op zaterdag is hij toch dicht?" vroeg ik mijn collega. "Ja, dat had ik hem ook gezegd, maar hij zei dat hij toch zou komen om onze auto klaar te maken." Ik was sceptisch, maar wat moet je. Op zaterdag belde onze collega opnieuw met de monteur. Geen gehoor. Meerdere keren. Zucht. Kijk, dat soort dingen vind ik echt niet leuk. En hoewel ik eigenlijk als vrouwzijnde me niet hoor te vertonen tussen al die mannen op het industrieterrein, vertelde ik mijn collega dat ik zondag, gisteren dus, met hem mee zou komen. Mijn collega is een verlegen en zachtaardige jongen.
In zijn auto reden we naar de garage van de monteur. Wat een drukte met auto's en mannen is het daar altijd. De monteur ging bij het zien van onze komst in onze auto zitten, liet wat dingen zien die hij gerepareerd had en dergelijke. "Wat was eigenlijk het probleem?" vroeg ik de monteur. Hij vertelde over 4 computerachtige plaatjes die stuk waren gegaan en die hij had verplaatst. Dat waren de dingen die uit Bagdad moesten komen. "Prima," antwoordde ik, "Maar weet je zeker dat de auto nu goed is? Ik rij namelijk hoofdzakelijk zelf in deze auto en heb 4 kinderen. Ik wil geen gevaarlijke dingen en ik heb ook zeker niet de behoefte om 5x bij jou terug te komen, omdat er elke keer iets anders stuk gaat in de komende weken." De monteur kijkt mij aan, evenals wat andere nieuwsgierige mannen die gewoon uit verveling blijkbaar ook om onze auto heen staan. "Zeg je dat ik de auto heb gemanipuleerd?" vroeg hij. "Ik ken jou niet. Ik zeg dat de hele wereld weet dat als je hier in Koerdistan een auto naar een monteur brengt, dat hij dan 1 ding repareert en een ander ding kapot maakt, zodat je binnen een week of 2 terug moet komen voor reparatie. En als dat hier bij jou ook zo is, dan hebben jij en ik een probleem." "Maar de auto is bij 4 monteurs geweest. Ik ga niet de verantwoordelijkheid nemen voor alle monteurs," antwoordde hij. "Bij de eerste monteur was ikzelf erbij. De tweede was mijn man erbij. De derde was de sleutelmaker, maar bij jou staat de auto al ruim 10 dagen," somde ik voor hem op. Ondertussen merkte ik dat zijn assistent, een jongen van amper 20 al met een extra aandraaisleutel de accukabels begon vaster te zetten. Nog zeker 5x kon hij het sleuteltje aandraaien. Kort daarna kreeg ik op mijn verzoek te horen wat er niet klopte aan de auto. De accubedrading zat te los, maar die wisten ze waar we bij stonden toch een stuk vaster te zetten. De handrem was stukgegaan tijdens het kraanvervoer, zodat deze op het linkerachterwiel bleef klemmen, maar deze monteur was alleen voor de electronica en kon dat probleem dus niet oplossen. De rechtervoorband stond leeg, maar dat was al een langslepend probleem, dat wist ik ook. Zelfs nadat Rebaz de banden nog geen 2 maand geleden had verwisseld, was dat niet opgelost. Met een apparaatje werd daar extra lucht in gepompt. En verder was er bedrading onder de motorkap wat er volgens de monteur er niet zo hoorde. "Heb je al die problemen ook aan mijn man verteld?" wilde ik weten. Sommige bleek hij wel te hebben gezegd, andere niet. Een paar uur later was de auto klaar bij deze monteur. "Ik wil wel de 4 computerplaatjes die hij uit onze auto heeft gehaald," vertelde ik mijn collega, maar de monteur vertelde dat hij die thuis had laten liggen en de volgende dag zou kunnen geven. "We betalen de rest van het geld als we die 4 onderdelen hebben," zei ik tegen mijn collega. "Dat gaat hij nooit accepteren," fluisterde mijn collega naar mij terug, "Misschien kun je dat dan zelf zeggen tegen hem?" Ik liep het kantoor van de monteur binnen en vertelde hem wat ik wilde. De 4 onderdelen en daarna betalen. "Dat gaat niet werken," sputterde de monteur tegen. "Natuurlijk gaat dat wel werken en weet je waarom? Omdat je meerdere keren mijn collega hebt beloofd de auto klaar te maken, maar ondertussen gewoon je telefoon niet eens opneemt. Dus geef ons morgen de 4 onderdelen en dan betalen we de rest van het geld." Mijn collega liet als extra nog een identiteitspasje achter en zo ging de monteur akkoord.
Vervolgens reden we voorzichtig naar een andere garage die de handrem van het achterwiel af kon halen. Volgens hem was het wel nodig om een onderdeel te vervangen, maar daar konden we vandaag voor terug komen. Dat laat ik aan mijn collega over. En dan maar hopen dat onze auto echt weer gewoon zonder problemen kan rijden.
Zeker tijdens deze twee weken vakantie is het fijn als we een auto thuis hebben. In de afgelopen tijd had ik al weer gebruik moeten maken van een taxi. Aangezien ik een maand of twee a drie geleden al mijn telefoonnummers ben kwijtgeraakt doordat mijn telefoon stuk ging, had ik ook geen enkel taxinummer meer. Van onze tuinman kreeg ik een nummer van een man die me heen en weer reed tussen school, Erbil en thuis. Aangezien deze taxichauffeur een dialect spreekt dat ik maar deels begrijp, had ik hem al eens gevraagd waar hij vandaan kwam. Sinds 1988 woonde hij in Malla Omar, maar oorspronkelijk kwam hij uit een dorpje volgens mij ergens richting Slemani of Kirkuk. Hele verhalen vertelde hij mij als hij me naar het werk bracht. Over hoe hij in de oorlog zijn dorp is ontvlucht, de grens wilde oversteken, maar zijn familie werd tegengehouden, over de vele dode lichamen die hij had gezien en hoe ze uiteindelijk in Malla Omar neerstreken. Op een avond moest ik Ronak uit Erbil halen, die met haar vriendengroep was uitgeweest. Mijn vaste taxichauffeur kon niet komen, maar dat mocht geen probleem zijn. "Ik stuur mijn broer wel," was zijn oplossing. In Nederland zou ik raar hebben opgekeken met zo'n oplossing, maar omdat ik nu al een poosje met deze man reed, ging ik ervanuit dat het een aardge plossing was. Zijn broer arriveerde in een gewone witte personenauto voor ons huis. Een net zo vrolijke man als de taxichauffeur. Uiterlijk leek hij ook al op zijn broer, evanals zijn naam die maar 1 letter verschilde van de andere. Onderweg naar Erbil vroeg hij me honderduit. Wat voor werk Rebaz deed, of ikzelf ook werkte, wat mijn werk was, waar ik werkte, hoe oud ik was. Het deed me even weer terug denken aan de keer eind 2016 dat ik op de rechtbank in het kantoor van de rechter zat. Eerst dacht ik nog dat hij misschien voor de Asayish werkte, maar hij bleek een peshmerga te zijn.
Kani wist afgelopen week onze oppas aardig voor schut te zetten. Ons huis staat op een stuk grond wat bedoeld is voor zogenaamde boerderijen. Niet de boerderijen zoals we in Nederland kennen, maar meer een soort vakantiehuizen. Door de nauwe en naamloze straat waaraan wij wonen, lopen dan ook met regelmaat nog herders met hun ezel, honden met wat schapen en geiten. De oppas had Kani gevraagd: "Zullen we even de geitjes gaan kijken?" Kani houdt van dieren en de geitjes vindt ze ook altijd leuk naar te kijken of even te aaien. Het toeval wilde dat op het moment dat de oppas de tuindeur opende om Kani de geitjes te laten zien, er twee vreemde mannen precies voor de deur stonden. Waarop Kani luid in het Koerdisch begon te spreken tegen haar oppas: "Ik zei toch dat er twee mannen zouden zijn! Maar jij zei dat we moesten gaan kijken." Verlegen als de oppas is, was ze direct van kleur verschoten. "Ja, ik heb het gezegd," herhaalde Kani haar leugen, "Ik zei al er zijn twee mannen. Maar jij wilde gaan kijken." Uit schaamte had de oppas maar gauw de deur gesloten. Die dag hebben ze de geitjes maar niet meer gezien. In de avond vertelde de oppas me in een deuk hoe Kani haar zo voor schut zette en in no time de leugen had verteld dat de oppas blijkbaar graag naar de mannen wilde kijken in plaats van de geitjes. "En dat allemaal in het Koerdisch! Die mannen hebben elk woord verstaan wat Kani zei!" grinnikte de oppas zelf nog na. En dan gaan mensen er nog wel vanuit dat kleine kinderen meestal de waarheid spreken....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 386
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => gewoon-wat-losse-verhaaltjes
)
[43] => stdClass Object
(
[reportId] => 5044019
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-12-06
[photoRevision] => 1
[title] => Vrijwilligerswerk in Halsho
[message] => Een week of drie geleden werd ik gebeld door Dashni Morad, een Nederlands Koerdische zangeres die zich momenteel vooral op haar vrijwilligerwerk Green Kids richt. 1 december zou ze met haar team en wat andere vrijwilligers, waaronder de Koerdische zangeres Parwaz, naar Halsho, een klein bergdorpje in de regio Silêmanî, ergens tussen Dukan meer en de Iraanse grens, om daar een lokale basisschool te bezoeken. Zij geeft altijd heel veel spullen aan de kinderen. Zowel nieuw als gebruikt. Boeken werden gedoneerd en ze had prachtige stoffen tasjes in allerlei vrolijke stoffen laten maken door ontheemde vrouwen. Van gedoneerd geld had ze gummen, linealen, puntenslijpers, kleurpotloden, schriften en dergelijke gekocht. De bedoeling zou zijn om ieder kind op die school zo'n tas met inhoud te schenken en ze vroeg of wij tandpasta's en tandenborstels wilden aanvullen. Natuurlijk gingen we akkoord. We doen vaker mee aan vrijwilligersprojecten en doneren geregeld tandpasta's en tandenborstels. Daarbij vroeg Dashni ook of ik misschien mee zou willen om instructies te geven voor de klassen. Ik vond dat een prachtkans. Het zou mij een mogelijkheid geven een klein beetje in het leven van de iets meer dan 100 lokale basisschoolleerlingen te kijken.
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Om half 11 vertrokken we na wat vertraging vanaf Erbil naar het dorpje Halsho, zo'n 2,5 uur rijden verderop. Qua kilometers was het niet zo ver, volgens Google Maps maar 130km, maar de wegen ernaartoe waren niet de beste, maar ik genoot in stilte.
Bij Barbara, een cafeetje onder de Park View torens in Erbil, hadden we cappuccino voor onderweg gekregen.
Een man reed, voorin een vrouw van een organisatie die informatie gaf over kindermishandeling en kinderverzorging en dergelijke, achterin Dashni en ik. De weg ernaartoe was prachtig. Dwars door de bergen en soms weer compleet vlak land. Langs een meer dat zover overstroomd was dat bomen alleen op de top nog zichtbaar waren. We dronken thee langs de kant van de weg waar meerdere ketels bij een vuurtje stonden in een glazen hokje. Hoe idyllisch. Daarna reden we door tot we door kleine, bijna sprookjesachtige straatjes kwamen. Alsof we zo een sprookjesboek met de meest schattige stenen huisjes dicht langs de smalle straatjes waren ingereden. Schitterend! Ik voelde me zo bevoorrecht. Langzaam kwamen we hoger en hoger op de berg waar de auto uiteindelijk tot stilstand kwam en er aan de rechterkant een beige schoolgebouw stond. Kinderen en volwassen kwamen het gebouw uit en liepen op het kleine schoolplein dat grotendeels was omringd door het L-vormige schoolgebouw en enkele bijgebouwen. Het had de hele dag geregend en delen van de berg waren zeer plaatselijk in dichte mistwolkjes gehuld. Bij de poort van het schoolplein was er een soort drek ontstaan, omdat de grond daar niet verhard was, maar bedekt met roodbruine modder.
Het team in een andere auto was inmiddels ook gearriveerd en de camera draaide. Ondertussen haalden we de spullen uit de kofferbak en brachten deze naar het eenvoudige kantoor van de schooldirecteur, die voor de gelegenheid ook zijn vrouw en drie kinderen had laten komen. We maakten de tassen voor de kinderen klaar, vulden deze met alle produkten en legden ze per klas apart.
Vanwege de regen moesten we de moeders die ook gekomen waren in de hal toespreken. Eerst de vrouw die over kinderverzorging sprak. Vervolgens mocht ik in het felle licht van de camera mijn zegje doen over de verzorging van het kindergebit. Ik begon in het Engels.
Halsho ligt in het Slemani district, waar Bahdini niet een bekend dialect is. Ik wist niet zeker of de moeders me zouden verstaan als ik toch in het Bahdini zou spreken en doordat we laat waren gearriveerd, was het enigszins chaotisch en was er geen tijd geweest voor een overleg vantevoren over wat de beste strategie zou zijn. De vrouw van het kinderverzorgingsproject vertaalde voor mij naar het Sorani dialect dat zij beter begrepen.
Ik was verrast toen een van de moeders me bij de arm nam en met me op foto wilde. Wie ben ik nou immers in het team met twee bekende personen als Dashni en Parwaz? Desondanks was het me niet geheel onbekend. Toen we in 2007 eens met een tandheelkundige delegatie waren uitgenodigd door een van de zonen van de vorige Koerdische president Barzani, werden we een weeklang door zijn beveiligers en enkele keren was de zoon zelf ook mee naar diverse plekken in Koerdistan-Irak gebracht. Tijdens diverse van die uitjes wilden diverse mensen toen ook al met ons op de foto. Het was zo onrealistisch voor ons dat we soms op een afstandje bleven staan (tijdens een van die uitjes was iemand van de delegatie zelfs op een dak gaan staan kijken) om dan de rest van de groep, die vervolgens "verplicht" met de vreemden op de foto ging te fotograferen in de menigte. Een onvergetelijke periode ook.
Na de uitleg aan de moeders in deze basisschool in Halsho mochten we naar de klassen. Kleine klassen van een stuk of 15 leerlingen, soms zelfs maar zo'n 6 leerlingen in een klas. Met behulp van poetsbeesten bij de kleinere kinderen, een groter poetsmodel en posters bij de grotere kinderen legde ik uit wat gaatjes zijn, hoe erosie aan het gebit ontstaat, welke voedingsmiddelen extra slecht zijn voor het gebit en hoe ze moeten poetsen. Ieder kind kreeg een eigen tas vol met leuke spullen voor school. Voor de klassen begon ik wel direct in het Koerdisch. De kinderen leken het aardig te verstaan en als de vrouw dacht dat er misschien onduidelijkheden waren, vertaalde ze nogmaals naar het Sorani wat ik net gezegd had.
Het verloop was chaotisch, volwassenen bleven nieuwsgierig af en aan lopen. Ik vermoed dat de dorpelingen in hun ogen weinig uitspattingen kennen en daardoor het bezoek van Dashni en Parwaz aan hun dorpje extra speciaal vonden. Voor mij was het net zo'n leuke, of misschien wel leukere ervaring dan voor de kinderen in deze lokale school in Halsho.
Voor de camera's dingen doen, is niet echt mijn ding, maar het uitleg geven aan de kinderen en de moeders vind ik wel erg leuk om te doen.
Rond een uur of 5 waren we klaar. We pakten de voorlichtingsmaterialen weer in en klommen de weg omhoog naar de plek waar de chauffeur de auto had geparkeerd, omdat hij anders de smalle weg voor school blokkeerde met zijn auto. Boven aangekomen keken we neer op daken van huizen die vlak onder ons stonden. De mist hing nog in de bergtoppen iets verderop. Prachtig! Slechts een paar kilometer van Iran waren we verwijderd. Wat heeft de wereld toch mooie plekken. Vaak in de meest eenvoudige gebieden. Waar de natuur nog volop aanwezig is, waar je je klein en nietig voelt naast de hoge bergen. Wat een prachtbelevenis was dit weer.
Half 8 arriveerden we in Erbil, waar het behoorlijk onweerde en dikke bliksemflitsen door de lucht schoten en delen van de donkere lucht werden opgelicht. Alsnog moest ik nog in Erbil wachten tot 9 uur, omdat Ronak met haar klas juist die avond een etentje had in het Rotana hotel in Erbil.
Het was een vermoeiende dag geweest, maar wat had ik genoten! Fantastisch dat Dashni mij de mogelijkheid gaf mee te gaan naar het sprookjesachtige Halsho.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 377
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => vrijwilligerswerk-in-halsho
)
[44] => stdClass Object
(
[reportId] => 5043403
[userId] => 147375
[countryId] => 90
[username] => feikjeveenstra
[datePublication] => 2018-11-25
[photoRevision] => 1
[title] => Een hectisch weekend en een spannende rijles
[message] => Vrijdag is, naast de eerste dag van het islamitische weekend, echt een familiedag. Met het hele gezin gaan we naar mijn schoonouders in Massif. In hun ommuurde voortuin staat een metershoge boom die vol hangt met kaki fruit. Mijn tweede zwager staat met een opvouwbare ladder onder de boom. In no time klimt hij in de boom. Daar staat hij dan: zijn ene voet heeft hij op de muur gezet, met de rest van zijn lichaam balanceert hij tussen de takken van de boom, terwijl hij vanuit deze positie zoveel mogelijk kaki fruit probeert te plukken. Ik bekijk het hele tafereel. Hij draagt ook nog slippers, niet eens stevige schoenen. Ik heb zelf hoogtevrees, dus mij zou je niet in die boom zien, maar al helemaal niet op slippers. Zodra het overige kaki fruit buiten zijn bereik is, zet hij beide voeten op de muur, klimt over het hekje, met omhoogstaande scherpe punten, dat bovenop de muur staat, zet zijn ene been over een van de overhangende takken en vraagt Ronak en mij een vloertrekker aan te reiken. Zo trekt hij de takken met veel vruchten wat meer naar zich toe. Ik prop een wit plastic tasje samen en gooi deze in zijn richting. Hij hangt het tasje aan een van de takken en stopt de geplukte kakivruchten erin. Zo nu en dan valt een deel van een tak naar beneden, die ik probeer te vangen. Een rode teil staat naast ons op de grond. Elke keer als de plastic tas vol is, laat mijn zwager deze voorzichtig zakken, zodat ik hem kan overnemen en kan leeggooien in de teil. Ronak brengt de volle teil steeds terug de keuken in.
Terwijl ik onder aan de muur sta, deze keer aan de straatkant, en mijn zwager nog steeds boven op de muur in de boom balanceert en met de vloertrekker de takken naar zich toe trekt, vraag ik hem of het niet gevaarlijk is op een meter afstand van de elektriciteitsdraden die zelfs de takken van de boom nog raken. "Niet voor Koerden," antwoordt hij laconiek. Ze doen wel vaker gevaarlijke dingen, maar ik ga ervanuit dat er even geen hoofdstroom is en dat er daarom geen spanning op de kabels staat.
Als we bijna klaar zijn, zie ik vanuit het tuinpad dat Ronak zich heeft bezeerd in de keuken. Wat er precies gebeurd is, heb ik niet gezien, maar ze is overgevoelig voor pijn en dus loop ik vast het trappetje naar de keuken op. Ik trek mijn schoenen uit bij de keukendeur en vermoed al dat Ronak op het punt van flauwvallen staat. Rebaz staat al bij haar en vangt haar op, terwijl ze door de knieen zakt. Hij legt haar direct op de grond. Mijn handen zijn nog koud als ik haar wangen aanraak. Ze is maar net even buiten bewustzijn. "Gaat het weer?" vraag ik haar met een glimlach. Ze draait nog een beetje raar met haar ogen en ze ziet lijkbleek, maar antwoordt wel op mijn vraag: "Jawel."
Vroeger kreeg ik een paniekaanval als ik iemand zag flauwvallen. Dan begon spontaan mijn ademhaling te haperen. Ik kreeg het er letterlijk benauwd van. Mijn hele lichaam raakte dan onrustig en begon te trillen en als ik kon, liep ik weg. Maar Ronak is al zo vaak onderuit gegaan, dat ze me onbewust over mijn fobie heeft heen geholpen. Het niet kunnen weglopen, omdat het mijn eigen kind is dat flauwvalt, en het oerinstinct dat je er dan toch bij moet blijven, bleek uiteindelijk een positieve uitwerking te hebben. Zelfs bij flauwvallende vreemden voel ik me nu rustig.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik Ronak als ze weer fatsoenlijk bij haar positieven is. Ze vertelt hoe ze de muis van haar hand open heeft gehaald aan een scherpe punt van een van de keukenkastdeurtjes. Een ongeveer twee centimeter lange snee is het resultaat.
De volgende dag vertrek ik met Ronak, Shayda en Kani naar het huis van mijn oudste zwager. Shayan blijft thuis bij Rebaz. Later zullen zij samen naar Erbil gaan.
Doordat mijn schoonvader de laatste maanden zo vaak ziek is geweest, hebben we vrijwel alleen het huis van mijn schoonouders bezocht en kwamen we bijna niet bij de andere familieleden.
Bovendien is het de verjaardag van de dochter van mijn oudste zwager. Ze doen niet echt aan verjaardagen, maar we hebben een extra hechte band met de twee zonen en dochter van mijn oudste zwager. Mijn zwager scheelt 14 jaar met zijn vrouw, maar de vrouw is maar 3 jaar ouder dan ik. Zij was 14 toen ze trouwde en 16 toen ze van haar oudste zoon beviel. Tegenwoordig zie je niet meer zoveel dat ze zo jong trouwen, maar in die tijd gebeurde dat blijkbaar meer. Toevallig zijn alle drie kinderen in november jarig. De jongste zoon is 6 november 18 geworden, de oudste zoon werd 12 november 26 jaar en gisteren werd de dochter 24. Voor alle drie hadden we een kadootje gekocht voor de verjaardag.
De vrouw en ik halen herinneringen op van de eerste jaren waarin ik naar Koerdistan op bezoek kwam: vanaf december 1998 en daarna elke zomer. Ik sprak amper Koerdisch. We lachen er weer om dat de schoonfamilie me in de eerste jaren vroeg of Rebaz en ik wel getrouwd waren en dat ik steevast volhield dat ik maar niet begreep wat ze zeiden, omdat het in de Koerdische cultuur niet hoorde om wel zo duidelijk een relatie te hebben, maar niet getrouwd te zijn. We halen herinneringen op van de zomer van 2000, wanneer Rebaz en ik dan toch maar trouwden. Het huwelijk dat zo volledig geregeld was door mijn schoonfamilie dat zelfs ik pas na de ceremonie in de gaten had dat we getrouwd waren en niet verloofd. We spreken weer over het vorige huisje van mijn zwager en zijn vrouw. Een klein huisje, waarvan ik me nog herinner dat er een gordijn hing in een van de kamers. Op een dag hadden ze ons en heel veel andere familieleden uitgenodigd om te eten, maar het huis was te klein, zodat we in de tuin moesten eten. Na hen kwam er nog een andere familie wonen, maar sinds enkele jaren doet het dienst als een kippenhok, vertelt de vrouw van mijn zwager mij. Iets van 100 kippen en ganzen lopen er volgens haar nu rond. Ze lacht, terwijl ze dat zegt.
Toen ze net 20 dagen in hun huidige huis woonden, brak er plotseling weer onrust uit. Het was eind februari 2003 geweest. Er werd gevreesd dat Saddam Hussein genocide zou plegen, waardoor iedereen werd opgeroepen hun vrouwen en kinderen de bergen in te brengen en de mannen terug te laten komen om hun gebied te verdedigen. De vrouw van mijn oudste zwager en hun kinderen werden naar Lera gebracht, een dorpje vlakbij Pendro, de geboorteplaats van Rebaz, waar veel mensen van de Mzuri stam vandaan komen. Daar woonde familie van de man van mijn derde schoonzus. Lera heb ik zelf ongeveer 10 jaar geleden eens bezocht, toen er een bruiloft was van diezelfde familie. Mijn oudste zwager was samen met de andere mannen teruggegaan naar Massif. Enkele weken bleven de vrouwen en kinderen in de bergen, tot Saddam Hussein gepakt was en het gevaar geweken.
Ik vind het bijzonder om jaren later, nu ik de taal beter begrijp dan destijds, weer verhalen van vroeger te horen. Er ging vroeger zoveel langs me heen, puur door het communicatieprobleem. In mijn schoonfamilie spraken destijds alleen drie mensen heel matig Engels. De rest sprak alleen Koerdisch en Farsi.
We eten bij mijn zwager thuis. Ze maakt kipfilet klaar in bloem, geklutst ei en broodkruimels. Patat die ze zelf snijdt. Koerdische rijst uit Akre, waarvan we samen de steentjes eerst uit de rijst zoeken. Een waterige gelige soep met kippenpoten en kippenvleugels erin. Van ingredienten die ze zelf mengt, bakt ze een cake in de oven, die wat later klaar is dan normaal, omdat halverwege de hoofdstroom uitvalt. Na het eten, drinken we Koerdische thee (losse thee die apart gekookt wordt in een kleine ketel en aangelengd met gekookt water uit een grotere ketel. Sommigen, zoals mijn schoonouders gebruiken nog echt de samovar voor de thee, maar zij kookt het water gewoon op het gasfornuis met twee ketels op elkaar).
Rond acht uur gaat de telefoon. Het is Rebaz. “Waar ben je?” wil hij weten. “Ehhh... ik ben bij de vrouw van je oudste broer.” Even denkt Rebaz dat ik niet de waarheid spreek. “Ik denk niet dat je daar bent,” zegt hij. “Nee, je hebt gelijk,” antwoord ik, “Ik ben bij mijn minnaar.” Ik begin te lachen: “Natuurlijk ben ik bij haar. Waar moet ik anders zijn?”
Als we de verbinding hebben verbroken, vertel ik de vrouw van mijn zwager het verhaal. Ze begint te lachen: “Zal ik Rebaz even bellen en vragen hoe het met jullie gaat? Even zeggen dat ik jullie al zolang niet gezien heb?” We beginnen beiden weer te lachen. “Dat zou je echt moeten doen,” zeg ik haar. Maar ze doet het niet.
Vandaag heeft Ronak haar derde rijles. Twee uren per keer rijdt ze. Omdat de rijinstructrice haar wel leert kijken in de spiegels, maar vrijwel niet over de schouders, zoals in Nederland wel noodzakelijk is, ga ik mee. De oppas is al een paar dagen naar Turkije voor een doktersbezoek, haar man moet overdag plotseling weg, vanwege een bevriende peshmerga die gewond is geraakt en Rebaz is op de kliniek, zodat er verder niemand overblijft die bij de kinderen kan zijn. Ik besluit Kani ook maar mee te nemen met de rijles. Ik hevel het autostoeltje van Kani over naar de lesauto en neem zelf achterin plaats.
Vanuit mijn positie op de achterbank achter Ronak heb ik direct zicht op het telefoonscherm van de rijinstructrice en in ieder geval een paar keer valt het me op dat de naam op de display dezelfde is. Na het zoveelste telefoontje, waarbij ik niet direct in de gaten heb of het al dan niet dezelfde beller is, vertelt ze Ronak om direct na het checkpoint naar Erbil even te keren. “Sorry, ik moet heel even iets doen,” zegt ze terwijl ze zich naar mij omdraait. We rijden naar een woonwijk verderop, waar alleen maar een auto per keer door het check point kan. Ze vertelt Ronak rechts aan te houdenen even te wachten, zodat de twee taxi’s die onder de slagboom doorrijden eerst kunnen gaan. De voorste taxi rijdt om onze auto heen. De achterste taxi daarentegen gaat pal voor de lesauto staan. “Wat een aparte man,” is zo ongeveer het eerste dat door me heen schiet, “Het is toch zichtbaar dat dit een lesauto is, waarom rijdt hij niet gewoon om ons heen?” Later hoor ik van Ronak dat ze ook even in de war is en denkt dat zij misschien iets fout heeft gedaan. Al foeterend stapt de man uit zijn auto en loopt richting de lesauto waar wij inzitten. Gelukkig staan er een stuk of drie mannen bij het check point van de woonwijk, waarvan in ieder geval een gewapend moet zijn. Ik zie de mannen direct op de boze man afrennen. Als de boze man voor onze auto loopt, brengt hij zijn rechterhand naar de zijkant van zijn broek, waardoor zijn openhangende jasje opzij valt. Het valt me direct op dat hij een vuurwapen heeft en ernaar grijpt, terwijl hij naar de passagierskant van de auto loopt. De mannen trekken en duwen de boze man bij de lesauto vandaan. Gelukkig doet hij niet nog een poging zijn vuurwapen te pakken. De vrouw is ondertussen uit de auto gestapt en op de mannen afgelopen.
Enerzijds ben ik blij dat ik nu bij Ronak ben, maar anderzijds ben ik ook bang voor Ronak en Kani, want was als de man alsnog gaat schieten? Gelukkig komt het niet zo ver. De andere mannen brengen de boze man tot bedaren. De vrouw neemt uiteindelijk weer plaats in de lesauto. “Wat was dat?” vraag ik als ze weer zit. Het blijkt een bekende van haar en ook degene die haar de hele tijd heeft gebeld. In eerste instantie wil ze de les afbreken en terug rijden naar ons huis, maar binnen een paar minuten krijgt ze opnieuw telefoon van de man en om de een of andere reden besluit ze toch de les door te zetten. Met de schrik nog in de benen, rijden we terug naar Erbil. Als we vlakbij Ainkawa (de christelijke wijk in Erbil) zijn, belt Rebaz of we hem misschien kunnen halen van het werk. En dus rijden we met de lesauto door langs de kliniek en pikken we Rebaz op. Zo rijden we terug naar huis. Ik ben inmiddels bekomen van de schrik, maar dit was nou niet bepaald een doorsnee rijles te noemen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2008-06-08 17:39:53
[totalVisitorCount] => 371434
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 442
[author] => Feikje Veenstra
[cityName] => Erbil
[travelId] => 147375
[travelTitle] => Mijn leven in Koerdistan-Irak
[travelTitleSlugified] => mijn-leven-in-koerdistan-irak
[dateDepart] => 2008-06-14
[dateReturn] => 2079-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 10
[goalName] => Emigreren
[countryName] => Irak
[countryIsoCode] => iq
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/irak,erbil
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/147/375_50x50.jpg?r=1
[titleSlugified] => een-hectisch-weekend-en-een-spannende-rijles
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 3
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 3
[last] => 4
[previous] => 2
[next] => 4
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 31
[lastItemNumber] => 45
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Erbil - Irak 
