Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Ierland
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Ierland
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Madeira, ook wel de ‘Parel van de Atlantische Oceaan’ genoemd, lokt reizigers al jaren met haar weelderige landschappen, levendige cultuur en gematigde klimaat. Hoewel deze Portugese archipel het hele jaar door een topbestemming is, geeft de lente een extra betoverende touch.
Twijfel jij nog of en wanneer je naar Madeira wilt? Lees dan snel verder en ontdek waardoor de lente een ideale tijd is om je bezoek aan dit eiland te plannen.
Je hebt valst wel eens gehoord dat Madeira ‘Bloemeneiland’ wordt genoemd. Dit is natuurlijk niet voor niets. Het eiland staat namelijk bekend om zijn bloemenpracht. En vooral een rondreis Madeira in de lente staat in het teken van kleuren, als exotische bloemen en inheemse planten in bloei staan.
Mis vooral het jaarlijkse Madeira Flower Festival niet, dat meestal eind april wordt gehouden. De straten van de hoofdstad Funchal komen dan tot leven dankzij kleurrijke optochten met bloementapijten, traditionele kostuums en levendige muziek.
De lente markeert het begin van het walvisseizoen op Madeira. De warme Atlantische wateren rond de archipel worden dan namelijk een speeltuin voor verschillende walvissoorten, waaronder potvissen, orka's en verschillende dolfijnsoorten.
Door deel te nemen aan een bootexcursie krijg je de kans om deze majestueuze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien, terwijl je geniet van het adembenemende uitzicht op de kust.
Ga jein de lente naar Madeira? Dan kun je ook genieten van milde temperaturen, waardoor het een ideale tijd is voor buitenactiviteiten. De mooiste wandelingen Madeira maak je dan ook tijdens deze periode.
Met temperaturen tussen de 15 en 25 graden Celsius kun je de diverse landschappen van het eiland tijdens de lente optimaal ervaren, zonder de intense hitte van de zomer.
De culturele kalender van Madeira staat bol van de evenementen in de lente, waardoor je altijd wel een feestje tegenkomt.
Naast het Bloemenfestival organiseert het eiland verschillende traditionele feesten, waaronder het Madeira Wijnfestival. Dit evenement wordt eind augustus gehouden en laat je de wereldberoemde wijnen van het eiland proeven.
Dompel jezelf onder in de lokale cultuur door deel te nemen aan traditionele volksdansen, proef regionale delicatessen en geniet van de warme Madeiraanse gastvrijheid.
De lente op Madeira biedt een rustigere en ontspannen sfeer vergeleken met de drukke zomermaanden. Natuurlijk ben je niet de enige toerist tijdens de lente, maar je hoeft het eiland niet te delen met hordes toeristen. Wel zo prettig aangezien je op vakantie gaat om tot rust te komen, toch?
Het hele jaar door, dus ook in de lente, is het belangrijk om een goede reisverzekering af te sluiten als je naar Madeira gaat. Zoek van tevoren uit welke het beste past bij jouw wensen.
Kortom: De lente onthult de charme van Madeira in al zijn glorie, waardoor het een perfecte periode is voor een betoverende ontsnapping. Twijfel dus niet langer; boek je reis naar Bloemeneiland vandaag nog!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vijf-redenen-om-madeira-de-komende-lente-te-bezoeken [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/96/96_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 95 [date] => 2023-11-20 [title] => Reisverzekering: eenmalig of toch doorlopend? [text] =>Sta je op het punt om op reis te gaan? Heb je dan eigenlijk al nagedacht over een reisverzekering? Deze verzekering is van onschatbare waarde voor mensen die een tijdje van huis zijn. Zowel voor de kortere reizen als de langere vakanties kan het helpen om meer gemoedsrust te krijgen. Je moet dan wel een keuze maken tussen een tijdelijke verzekering of de doorlopende variant. Beide opties zorgen dat je veel meer zekerheden krijgt. De verzekering dekt bijvoorbeeld de kosten voor ongevallen of wanneer je plotseling ziek wordt. Ook diefstal of verlies van jouw bagage is gedekt in deze verzekeringen. Je staat niet meer voor hoge kosten, omdat je een vergoeding krijgt na het indienen van een schadeclaim.
Een reisverzekering kan je in eerste instantie voor een enkele reis afsluiten. Het is voornamelijk een goede keuze wanneer je niet vaak reist. Het heeft dan immers geen zin om de verzekering aan te houden en maandelijks een premie te betalen. Voor ieder weekendje weg of iedere vakantie kan je weer een nieuwe verzekering afsluiten. Je past de dekking hiermee helemaal aan jouw bestemming aan. De keerzijde is echter dat je tijdens het voorbereiden van de nieuwe reizen wel weer naar een nieuwe verzekering moet gaan kijken. Het neemt dus wel tijd in beslag om de voorbereidingen op de goede manier te treffen en te voorkomen dat je tijdens jouw vakantie niet voor hoge kosten komt te staan.
Als je veel reist of vaak een weekendje weg gaat, kan een doorlopende reisverzekering een betere keuze zijn. Voor deze verzekering betaal je iedere maand een premie en ben je tijdens alle avonturen voorzien van meer veiligheid. Het bespaart je veel tijd tijdens het voorbereiden, omdat je niet meer na hoeft te denken over het afsluiten ervan. Je kan gewoon in de auto of het vliegtuig stappen en hoeft je nergens meer zorgen om te maken. De financiële bescherming is geregeld en de onvoorziene omstandigheden laten geen donkere wolk boven jouw reis achter. De verzekering biedt een dekking voor medische noodgevallen, vertraagde vluchten, annulering en verloren bagage. Alles wat je nodig hebt tijdens jouw reis dus!
Een doorlopende reisverzekering heeft als grootste voordeel dat deze flexibel is. Je kan hem namelijk helemaal aanpassen aan jouw behoeften. Het maakt dus niet meer uit waar je naartoe gaat, je verzekering staat jou overal in bij. In eerste instantie ben je verzekerd tegen de basis, maar je kan ook naar de aanvullende opties kijken. De uitbreidingen zorgen voor nog meer gemakken. Zo stem je de verzekering af op het soort reis dat je gaat maken en de activiteiten die op jouw lijstje staan. Het is hierbij van belang dat je de tijd neemt om de dekkingen met elkaar te vergelijken en de aanvullende opties te bekijken. Pas als je zeker weet dat de verzekering past, sluit je hem af en kan je op reis.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => reisverzekering-eenmalig-of-toch-doorlopend [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/95/95_1.jpg ) [2] => stdClass Object ( [newsId] => 94 [date] => 2023-10-26 [title] => Waarom moet je kiezen voor Edinburgh? [text] =>Zoek je nog een leuke bestemming voor je volgende reis? Een vakantie Edinburgh is dan alvast een goed idee. Het grote voordeel van deze grote Schotse stad is dat je er op vele manieren van kan genieten. Dat maakt het dus ook op veel momenten een geschikte bestemming. Afhankelijk van wat jouw insteek is, kan je namelijk de zaken aanpassen zodat jij je er op je gemak voelt. Daar is deze stad dan ook meer dan geschikt voor. We gaan er hier dieper op in, zodat je direct overtuigd raakt.
Wanneer je kijkt naar de vele mogelijkheden, dan is er één die er wel echt bovenuit steekt. De stedentrip Edinburgh is wel heel aantrekkelijk om te maken. Een kort uitje, ergens in een weekend middenin het jaar, is ideaal om jouw batterij weer even op te laden. Soms zit je er gewoon helemaal doorheen, maar is de vakantie nog ver weg. Dan is het leuk om naar een stad te gaan die lekker afwijkend is en juist daarom veel te bieden heeft. Edinburgh is dan misschien wel de beste optie van allemaal om voor te gaan.
Ook de langere vakantie is goed in Edinburgh door te brengen. Dat komt omdat de stad zelf niet het enige is wat je kan ontdekken. Ga je net de stad uit, dan ben je bijvoorbeeld al bij de zee. Mocht het meezitten met het weer, dat is natuurlijk wel een punt van aandacht, dan kan je dus ook lekker een dagje aan zee in de zon doorbrengen. Zonder last te hebben van enorme hitte zoals op andere plaatsen. Dat past natuurlijk perfect bij het beeld van een leuke zomervakantie. Wil je dus even echt ontsnappen in de zomer, dan is dit de plek waar je moet zijn.
Edinburg, maar eigenlijk Schotland als geheel, is typisch zo’n plek die nooit tweemaal hetzelfde is. Daarom kan je er ook gemakkelijk meerdere keren naartoe. Zo kan je bijvoorbeeld in het voorjaar een hele andere beleving hebben dan in het najaar. Zonder dat je daar zelf heel veel anders voor hoeft te doen. De stad krijgt gewoon een heel andere sfeer aan de hand van het jaargetijde. Dat maakt het dus ook altijd een aantrekkelijke optie wanneer je gewoon even weg wilt uit de sleur van het dagelijks leven. Deze stad staat dan altijd voor je open.
Een laatste reden waarom Edinburgh altijd een goede keuze is, is dat er voor iedereen van alles te beleven is. Of je nu volwassen bent en je liefde bij whisky ligt, of je bent nog jong en je bent helemaal gek van de films van Harry Potter. Alles is hier te vinden en je kan je vakantie zelfs aan de hand van deze thema’s invullen. Zo kan je er dus ook altijd echt zeker van zijn dat je een leuke tijd hebt en dat je je maximaal zal vermaken met alles wat er op het programma staat voor je.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => waarom-moet-je-kiezen-voor-edinburgh [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/94/94_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 169 [reportCount] => 22 [pictureCount] => 65535 [position] => 1 [countryName] => Spanje [countryIsoCode] => ES [continentName] => Europa ) [1] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 64 [reportCount] => 10 [pictureCount] => 65535 [position] => 2 [countryName] => Frankrijk [countryIsoCode] => FR [continentName] => Europa ) [2] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 85 [reportCount] => 7 [pictureCount] => 12025 [position] => 3 [countryName] => Hongarije [countryIsoCode] => HU [continentName] => Europa ) [3] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 140 [reportCount] => 3 [pictureCount] => 63480 [position] => 4 [countryName] => Noorwegen [countryIsoCode] => NO [continentName] => Europa ) [4] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 93 [reportCount] => 3 [pictureCount] => 65535 [position] => 5 [countryName] => Italië [countryIsoCode] => IT [continentName] => Europa ) [5] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 74 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 30533 [position] => 6 [countryName] => Griekenland [countryIsoCode] => GR [continentName] => Europa ) [6] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 150 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 38866 [position] => 7 [countryName] => Portugal [countryIsoCode] => PT [continentName] => Europa ) [7] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 70 [reportCount] => 2 [pictureCount] => 48300 [position] => 8 [countryName] => Duitsland [countryIsoCode] => DE [continentName] => Europa ) [8] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 179 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 16157 [position] => 9 [countryName] => Zwitserland [countryIsoCode] => CH [continentName] => Europa ) [9] => stdClass Object ( [continentId] => 4 [countryId] => 192 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 5720 [position] => 10 [countryName] => Oekraïne [countryIsoCode] => UA [continentName] => Europa ) ) [countryId] => 91 [countryName] => Ierland [continentId] => 4 [continentName] => Europa [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [15] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-18 [title] => St. Patrick's day [message] =>Na gisteravond uitgeput in slaap te zijn gevallen, schrijf ik nu mijn verslag.
Gisteren was het St. Patrick's day! Na de avond ervoor de gezelligheid van de locale pub te hebben meegemaakt, heb ik gisterochtend besloten nog een nacht in Killarney te blijven. Mijn kamertje kon ik nog een nacht aanhouden en blijkbaar kun je over de prijs hiervan onderhandelen, wat me aardig is gelukt haha.
Ik begin te wennen aan de flinke porties ontbijt die de basis zijn geworden voor mijn dag. Ook merk ik dat het begint te wennen om uit mijn tas te leven. Wat in het begin nog veel slepen was met spullen zit alles nu compact in 1 tas, met als backup de spullen in mijn auto. Fijn om te merken dat mijn leven zo toch in een bepaald patroon komt. Ook begint er vertrouwen te komen dat dingen gaan zoals ze gaan en langzaamaan kan ik dit gedeelte steeds meer loslaten.Geeft hoop voor de komende twee weken :D
Vandaag ben ik voor de parade aan maar eens het stadje wezen verkennen. Het ziet er erg gezellig uit wat niet alleen komt door de voorbereidingen van de parade. Er spelen muzikanten op straat. Het typisch Ierse muziek hoor ik van alle kanten komen en ik zie blije mensen. De parade die tegen half 2 begint ziet er schattig uit en bestaat uit groepen mensen die graag willen laten zien waar ze binnen het stadje aan meewerken. Vele kinderen die meelopen bij hun sportvereniging tot de locale boer die bijdraagt aan de plaatselijke whiskey en soms met een versierde praalwagen, allemaal trots op waar zij voor staan. Het lijkt een bewustwording te zijn van alles wat er in hun stadje gebeurt en waar ze dankbaar voor zijn. Ik weet niet of dit de essentie is van het vieren van dit festival, maar wel wat ik opmerk en een mooie gedachte vind.
Na de parade en de drukte ontlopend, besluit ik nog eens een route te wandelen in het Killarney National Park. Het is hier rustig, wat te merken is aan de herten die regelmatig op een paar meter van mij af staan. Het is heerlijk zacht weer en ik ruik en zie dat de lente in aantocht is. Af en toe een fikse regenbui of een overspoeld pad drukt de pret niet. En als tegen de avond het zonnetje ook nog eens doorbreekt ben ik helemaal blij!
Onderweg terug besluit ik toch nog even langs de kathedraal te gaan. Het is 19 uur en hij is nog open. Ik ga rustig zitten en bekijk hoe de kathedraal er in het donker uitziet. De lampen maken het wat schemerig wat een aangename en knusse sfeer geeft, erg fijn om te zien! Opeens staat er een oudere man voor mij, Thomas genaamd. Hij is hier met zijn vrouw en vraagt of ik vaker in deze kathedraal kom. Ik leg mijn verhaal kort uit en hij wil me op een gegeven moment zijn ketting geven. Ik vraag waar dit gebaar vandaan komt en hij noemt dat het voorbestemd was om deze ketting aan mij te geven. Hij ziet er serieus uit en beduusd neem ik de ketting aan. Even later ontvang ik zijn blessing en zit daarna weer met tranen in mijn ogen in deze kathedraal. Wat gebeurt er toch allemaal?
Geen zin meer in de pub loop ik terug naar het hotel. Het ziet er gezellig uit op de straten en in de pubs. Het is duidelijk dat ze al een tijd bezig zijn en de stemming zit er goed in. Zaterdag is er een belangrijke wedstrijd tussen Ierland en Engeland en begrijp van locals dat dit een gespannen iets is. Ik neem me voor om dan uit de buurt van de pubs te blijven voordat ik een rare opmerking ga maken haha..
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091711 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 419 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/755_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-patrick-s-day ) [16] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => Killarney National Park [message] =>Foto's van het mooie Killarney National Park die ik jullie niet wil onthouden! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091680 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/523_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => killarney-national-park ) [17] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => St. Mary's Cathedral [message] =>Vandaag vertrek ik uit de knusse B[e-38]B van Carrig Island. Na een goede nachtrust en een gezellig ontbijt te hebben gedeeld met een een stel uit Michigan (US) dat op honeymoon is ga ik weer verder.
Ik ga de lange brug weer af en besluit op een gegeven moment om van de Wild Atlantic Way af te gaan. Het is echt een prachtige route, maar ik wil nu graag iets anders zien. Mijn aandacht gaat naar Killarney, het National Park en de St. Mary's Cathedral en besluit om daar rechtstreeks heen te rijden. Een uurtje rijden, met uitzicht op de bergen van het National Park van Killarney die steeds dichterbij komen, geweldig! Het zonnetje schijnt goed vandaag, het is 18 graden en ik geniet van mijn autorit! :D
Eenmaal binnen in de St. Mary's Cathedral word mijn adem zowat ontnomen. Wauw! Wat een prachtig gebouw! De stenen, de hoogte, de vormen, echt geweldig! En wat een herkenning!
Na alles eens goed bekeken te hebben zoek ik een beschut hoekje op om wat te schrijven in mijn boekje. Ik merk op dat er wat voorbereidingen bezig zijn voor een bruiloft waar ik weinig aandacht aan besteed. Ik zit zo in mijn gedachten te schrijven dat ik te laat doorheb dat de voltrekking van deze bruiloft is begonnen. Oeps.. Stilletjes blijf ik maar zitten en hoop dat ik niet opgemerkt word.De zang en muziek nemen me mee en ondanks dat ik niets kan zien kan ik het proces goed volgen. De geloftes die ze elkaar afleggen trekken hoorbaar tranen, voornamelijk bij hem haha. Er wordt elkaar veel liefde en thee beloofd. Het is een mooie ceremonie waarvan ik na afloop het blije koppel zie. Ze zien er gelukkig uit!
Tegenover het kathedraal is de ingang van het Killarney National Park, daar wilde ik ook al heen en kies een leuke route uit. Het landschap is super om te zien en ziet er ergens perfect uit, het zou zo uit 1 van de verhalen van Jane Austen kunnen komen.
Ik geniet van de mooie uitzichten van deze wandeling en de wilde natuur en besluit daarna terug te gaan om een overnachtingsplek te zoeken. Ook in deze plaats merk ik op dat de mensen meer op zichzelf zijn dan in Engeland. Al zijn ze nog steeds erg vriendelijk, denk ik niet dat er een bank in een huiskamer voor me in zit. Ik leg me er bij neer dat komende nacht een dure gaat worden en kies ver boven mijn budget een luxe hotel. Dan maar goed doen!
St. Patrick's day zal ik dus gaan aanschouwen in Killarney. De parade is rond het middaguur en als ik locals vraag hoe het feest er verder uit gaat zien, krijg ik van ieder te horen dat ze in de pub belanden met live muziek. Ergens klinkt dit als carnaval, maar zal het gaan beleven morgen :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091679 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 343 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/512_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-mary-s-cathedral ) [18] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Loop Head [message] =>Het regent veel vandaag op mijn weg verder naar beneden. De mooie uitzichten worden daardoor helaas beperkt. Ik besluit gewoon lekker te gaan rijden en kijk wel waar ik uitkom. Ik merk dat het slechte maar bijzondere weer mijn eigen wereldje klein maakt en ik kom even weer in confrontatie met mijzelf. Waarom rij ik ook alweer in mn uppie door Ierland? Een goede playlist en het langzame en bewust rijden maken dat ik alles even laat voor wat het is..
Onderweg naar Loop Head kom ik wederom vele ruïnes tegen. Overblijfselen van kleine kerkjes en huizen die nu temidden van een weiland staan of op een oude kerkhof. Meerdere dorpjes rij ik door en het geeft een gezellige en rustige indruk. Helemaal aan het einde van het plaatsje Loop Head, bij de vuurtoren dat best ver in zee ligt, is het mistig en mysterieus waarbij ik de zee nauwelijks zie. Onderaan het dorpje staat een monument dat bekend staat als 'the grave of the yellow men' waar zeevaarders zijn verdronken nadat ze schipbreuk hebben geleden op de rotsen daar. Als ik de rotsen op mijn foto's zie, kan ik me dit goed voorstellen. Ik rijd door naarKillimer en neem daar een pondje naar Tarbert. Een tochtje van zo'n 20 minuten, wat me ongeveer 200 kilometer rijden scheelt.
De B[e-38]B die ik heb gevondenligt ver buiten de steden op een eilandje, Carrig Island genaamd, die met een lange brug verbonden is met het vaste land. Het is een drassig gebied en het ziet eruit (en ruikt) als de kwelders in ons Waddengebied. Fijn deze herkenning!
De B[e-38]B kijkt uit op de ruïne/ kasteel overblijfselen van de Carrigafoyle Castle uit 1490. Dit hele gebied ziet er ergens creepy uit en zou zo in een horrorfilm gebruikt kunnen worden. Als ik even later hoor dat het wifi wachtwoord 'blackcat' is, moet ik best lachen.
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091657 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 349 [author] => Mariska [cityName] => Carrig Island [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/413_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => loop-head ) [19] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Cliffs of Mohar [message] =>Helemaal blij zit ik nu in mijn 4 persoons hotelkamer met een bad! Dit liep totaal anders dan ik had verwacht en had niet verwacht vanavond nog een kamer te vinden. Na een heerlijke dag te hebben genoten van de Atlantische oceaan ben ik te laat vertrokken van mijn mooie plek op de kliffen van Mohar. Dit resulteerde in het schemer/ donker een slaapplek zoeken. Na geïnformeerd te hebben voor overnachtingsplek bij een herberg, een hostel en wat boekingsproblemen via de telefoon ben ik maar op goed geluk gaan rijden. De straten zijn in de dorpjes versierd voor komende vrijdag, St. Patrick's day, wat maakt dat zowat alle slaapplekken bezet zijn. Dat wordt nog spannend een kamer te vinden voor de komende nachten! Ik merk dat mensen hier minder bereidwillig zijn om hun bank aan te bieden en ik durf er ook niet goed naar te vragen. Maar misschien is het na vandaag wel nodig..
De Bellbridge House Hotel vlak onder Milltown Malbay biedt kansen en er blijkt nog een kamer te zijn! Ook nog eens voor een betaalbare prijs! Helemaal opgelucht en blij duw ik mijn kamerdeur open en zie een mega kamer en douche met bad. Helemaal blij! :D Uitchecken is om 11 uur, dus dat wordt uitslapen, yes!
Na mijn heerlijk verzorgd ontbijt van vanochtend door Bernie, ben ik met een flink volle maag vertrokken. Na nog even getankt te hebben en 2 lampjes te hebben vervangen in het lekkere zonnetje, besluit ik rechtstreeks naar Galway te rijden. Ik wil die Atlantische oceaan zien! Mij afvragend of ik straks naar het noorden of zuiden ga wordt ik door mijn gevoel vlak voor Galway van de snelweg af geleid en rij ik naar toch naar het zuiden. Benieuwd waarom ik er hier af moest bekijk ik op een parkeerplaats de bezienswaardigheden in de buurt. Ik zit vlakbij de Wild Atlantic Way en zie vele mogelijke bezienswaardigheden. Ik besluit naar de Cliffs of Moher te gaan vlak onder Pollboy. Ik draai de N67 (Wild Atlantic Way) op en rij meteen de ruige natuur binnen. Wat een verschil met het binnenland! Helemaal blij dat de slingerwegen zich weer voor mij uitstrekken bewonder ik als een echte toerist de bezienswaardigheden die ik langs de weg tegen kom. Ruïnes van huizen, kerken en kastelen komen voorbij, kleine kastelen en vele kerkjes. Na een flinke bergbeklimming met haarspeldbochten, wat mijn autootje prima doet, kom ik bij de kliffen van Mohar. Enorm toeristisch! Dat had ik niet verwacht. Zal ik dit wel gaan doen? Ik ben er nu toch, dus toch maar even kijken dan. Ik kies voor de wandeling over de kliffen en ben helemaal verbaasd dat er zo'n prachtige natuur achter de bergen verscholen ligt. De kliffen zijn enorm hoog, de vogels nestelen zich in de wanden ervan en de zee slaat rustig tegen de kliffen omhoog. Het is erg mooi weer, de zon schijnt fel en de wind is rustig. Ik kan me voorstellen dat bij slecht weer de golven meters hoog tegen de rotsen slaan.
Blij zit ik ergens aan het einde van de wandelroute in het zonnetje. Ik bedenk me hoe vroeger de Vikingen en Spanjaarden hier aan land zijn gekomen. Overal rotsen, dat kan toch niet goed gaan, achteraf lees ik dat iets verderop het de Spanjaarden ook niet is gelukt om aan wal te komen.
Er komt een jonge vrouw bij me zitten en vraagt of ik aan het mediteren ben. Ik lach en kan me voorstellen dat ze dit denkt aangezien ik met mijn ogen dicht van het zonnetje aan het genieten ben en naar de geluiden van de zee aan het luisteren ben. Miriam komt uit Mexico, reist net als ik alleen met de auto en gaat vanavond naar vrienden in Dublin om daar St. Patrick's day te vieren. Ze vertelt me over haar leven, haar zoektocht en waarom ze hier is. Met tussenpozen en af en toe tranen vertellen we ons verhaal aan elkaar. Miriam zou komende zaterdag gaan trouwen en heeft besloten dit niet te gaan doen. Een sterke beslissing wat haar veel doet. Wauw, zit ik hier zomaar met deze mooie vrouw te praten! Na nog een tijd in stilte naast elkaar te hebben gezeten, te hebben gelachen om de vogels die in de rotswand proberen te landen, geven we elkaar een dikke knuffel en laat ik haar achter op de kliffen. Tot een volgende keer zeggen we!
Een bijzondere dag waarbij ik veel stilte heb ervaren. Erg fijn! Ik ben blij dat ik nu aan de kust ben. Het bereiken hiervan voelt alsof ik er nu eindelijk ben en niets meer hoef. Ik hoop deze ontspanning de komende dagen ook te blijven voelen. Het maakt het aanzienlijk makkelijker om me over te geven aan de flow! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091641 [countryId] => 91 [pictureCount] => 12 [visitorCount] => 356 [author] => Mariska [cityName] => Miltown Malbay [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/349_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => cliffs-of-mohar ) [20] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Rijden [message] =>Voor mijn vertrek uit Dublin bezoek ik nog 2 kerken vlakbij de hostel, de St. Augustine [e-38] St. John Church die er prachtig uitziet en de St. Catherine's Church waar de zwervers hun toegang hebben gevonden. Het is duidelijk dat de geschiedenis van Ierland grote invloed heeft gehad op de bouw van deze mooie kerken!
Het is erg rustig in de kerk. Tijdens het schrijven in mijn boekje komt er een zwerver binnen die voorzichtig de kerk doorloopt, de potjes geld langs gaat en de inhoud meeneemt. Ik had gisteren al het idee dat het een arme stad zou kunnen zijn, wat nu weer wordt bevestigd. Het aantal zwervers is hier groot en ik heb al velen op straat gezien. Ook heb ik veel drugsgebruik gezien op straat en sinds vandaag in de kerk. Wat zou hun bewegen om in de kerk te gaan gebruiken? Ik laat het voor wat het is. Het voelt voor mij niet meer veilig om in de stad te blijven en ben blij dat ik gisterenavond veilig bij de hostel ben gekomen.
Vandaag laat ik Dublin achter mij en rijd richting de west kust. Ik ben ontspannen en doe rustig aan. Neem veel binnendoor wegen, maar voel de teleurstelling in mijzelf dat het niet zo mooi is als in Engeland en Wales. Wel zie ik de omgeving langzaamaan veranderen en wordt het minder vlak. De typische smalle slingerwegen met de stenen muurtjes ernaast en hoge heggen zijn ook hier erg leuk om te zien wat de reis leuk en ontspannend maakt.
Het autorijden gaat nu eigenlijk vanzelfsprekend waar ik erg blij mee ben. Dublin was mijn test voor deze dagen wat erg goed gegaan is. Op dat gebied krijg ik steeds meer zelfvertrouwen! :D
Gisteren was een lange dag en ik besluit om er vroeg in te gaan vanavond. Ik heb een leuke en betaalbare B[e-38]B gevonden in Kilbeggan, ongeveer op de helft tussen Dublin en de west kust van Ierland. Een lieve oude vrouw, Bernie genaamd beheerd deze B[e-38]B en ik word meteen in de watten gelegd. Naast een hele nette kamer met prive douche krijg ik meteen thee, koekjes, avondeten omdat ik niets mee heb en een flinke lijst met mogelijkheden voor het ontbijt wat ze zelf gaat maken. Dat lijkt morgenvroeg meteen mijn avondeten te worden als ik die porties zo zie pff..
Dit is helemaal het tegenovergestelde van afgelopen nacht in het hostel van Dublin, wat geen aanrader is. Het was een belevenis, laat ik het daar op houden. En dan heb ik het niet over aangeschoten het bovenste bed inklimmen haha. Ik ben blij dat ik straks even lekker kan douchen. Ik sliep met 3 andere meiden op een vierpersoons kamer, tenminste dat dachten we. Er bleek een 5e persoon bij in te zijn geboekt die midden in de nacht terug kwam. Gelukkig kon iedereen hier om lachen en is het opgelost, maar het maakt wel dat ik niet mijn nachtrust heb gekregen.
Ik heb zin om morgen de kust te bewonderen en de Atlantische oceaan te zien! Is het echt zo ruig als ze zeggen? Ik zal het zien. Ook zal ik morgen zien welke kan ik opgetrokken ga worden, het noorden of het zuiden. In ieder geval ga ik de Wild Atlantic Way op, daar hoor ik de laatste dagen alleen maar positieve geluiden over!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091620 [countryId] => 91 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 344 [author] => Mariska [cityName] => Kilbeggan [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/225_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rijden ) [21] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Ierland [message] =>Vandaag heb ik de boot genomen naar Ierland. De opstap was in Holyhead, een mega terrein waar je makkelijk kan verdwalen en de wegwijs bordjes schaars zijn.. Om 9 uur vertrok de boot en om deze te halen ben ik met de zonsopkomst weg gegaan, wetende dat het een mooie rit van een uurtje ging worden. De slinger wegen gaan nog steeds langs de besneeuwde bergtoppen en ik zie meerdere campers langs de weg staan. Dat kan hier dus en voor een volgende keer is dat zeker een optie bedenk ik me.
Genietend op het dek kom ik een leuk stel tegen die samen op de motor the Wild Atlantic Way route gaan rijden. We wisselen tips uit en ze moeten erg lachen om mijn reisgids van Ierland die uitpuilt van de post-its, maar op de vraag waar ik nu heen ga geen antwoord kan geven. Ik kan er zelf ook om lachen, maar voel de spanning toenemen. Waar ga ik heen rijden als ik van de boot af rijd? Pff.. Nu al niet weten waar ik heen ga. Dat gaat goed.
We nemen afscheid van elkaar en ik rijd de boot af veilig achter een vrachtwagen aan. Nog steeds links rijdend toll moeten betalen met je stuur aan de andere kant, super! Je ziet mensen kijken als ik de auto weer eens uitstap. Gelukkig is Ierland wel weer een deel van Europa en kan ik weer met mijn euro munten betalen.
Eenmaal ergens op een parkeerplaats net buiten Dublin maar eens tot bezinning gekomen en nagedacht wat ik nu wil zien vandaag. Ga ik de stad in of ga ik rijden? Ik pak mijn gekregen gids van Dublin erbij en kies dan toch de St. Patrick's Cathedral uit. Bedenkend hoe ik daar ga komen en ga overnachten zoek ik eerst een hostel daar in de buurt. Dan is het de uitdaging om daar met de auto heen te rijden. Bijzondere verkeerssituaties waar ik van links en rechts word ingehaald maken me vrij onzeker, vooral als het grote dubbeldekker bussen zijn.
Eenmaal veilig en ingecheckt in de Backpack Travelers Hostel in Dublin ga ik te voet de stad verkennen. Ik ben erg benieuwd naar de St. Patrick's Cathedral en word helemaal blij van deze mooie en rustige plek. Komend weekend is het St Patrick's day, een weekend lang feest. Mensen vertellen me al blij dat de parade helemaal geweldig gaat zijn en vragen of ik dit ook ga zien in de Dublin. Ik vermoed dat ik dan al lekker aan de kust zit.
In de tuin van de St. Patrick's Cathedral kom ik de 'perfect stranger' tegen. Een vrouw van mijn leeftijd die me verteld over haar reis naar zichzelf en daarvoor nu een half jaar in Dublin woont nadat ze een tijdje in Australië heeft gewoond/ gereisd. Ze is nog steeds zoekende en we hebben een mooi gesprek over wat ons beweegt om door te gaan en voelen veel herkenning bij elkaar. Een fijne maar vooral bijzondere ontmoeting!
Ik maak mijn tour door de stad af en merk op dat er 2 verschillende kanten zijn, het nieuwe en oude gedeelte waarbij het oude gedeelte zichtbaar mooier is maar ook vervallen. Uiteindelijk kom ik in The Temple Bar terecht, een pub die bekend staat om zijn goede ierse live muziek. Het is mega druk, maar de sfeer en muziek zijn goed! Van het stel op de boot hoorde ik dat het Guinness bier hier veel beter smaakt dan elders, waar ik nu dezelfde mening in deel. Mensen zijn echt aardig hier en alleen ben ik niet. Al snel heb ik contact met een leuk stel en heb de volgende Guinness voor mijn neus staan, tevens een baby Guinness wat een shotje blijkt te zijn.
Waarvan ik vanochtend nog niet wist wat ik ging doen, ben ik blij met mijn keuzes van vandaag. Het engste is overwonnen door juist de boot wel op te gaan, dan ook nog eens deze enorme stad in te rijden en hier alleen de pub in te gaan. Yes!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091601 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Dublin [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/083_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ierland ) [22] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-08-02 [title] => Over reuzen en koninkrijken [message] =>En dan word je wakker, om kwart voor 5 omdat het klaar, helder licht is binnen. De gordijnen houden niets tegen. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo de bedoeling is, maar Kurt zegt dat er niets anders is. Dus ik probeer me nog eens om te draaien en door te slapen. Het wil alleen voor geen meter. Uiteindelijk kijk ik nog eens goed (als m'n ogen scherp gesteld hebben en ik ze fatsoenlijk open heb gekregen) en ontdek dat er nog een rolgordijntje verstopt zit in het raam, achter een balk.. aha! Vlug het gordijn naar beneden en nog een keer omdraaien en doorslapen. Het kwaad is dan echter al geschiedt.. We zijn total loss en bijzonder moe. We houden dan maar een rustdagje en gaan vanmiddag wel wat doen besluiten we. Dus lekker lui in bed blijven liggen en op je dooie gemakje een ontbijtje eten en koffie maken.
Na het douchen verkennen we de ruimte rond onze cottage eens. Wij hebben de cottage met het rieten dak en deze is tot ver in de vorige eeuw in gebruik geweest bij de familie waar we nu van huren. Naast de cottage zitten de veestallen die omgebouwd zijn tot luxe 5 persoons bungalow en achter ligt de tuin waar nog een tuinhuis staat waar je met zijn vieren kunt verblijven. Door de dikke muren, meer dan een halve meter dik, hoor je totaal niets van je buren. Heerlijk rustig dus! Elk huis heeft zijn eigen buiten stukje, dus je loopt elkaar niet in de weg. Wij hebben een stukje gras met een grote houten draaibare stoel waar we even op gaan zitten.
Het is een reuzenstoel met 2 zitjes en een tafeltje in het midden. Je kunt hem 360 graden draaien zodat je altijd uit de wind zit, of dat je naar het uitzicht kijkt wat je wilt zien. Wij kijken uit op de Binevenagh. Dit bergplateau en de omliggende vlakte is gebruikt als de Dothraki Sea in Game of thrones. Binevenagh is ook de plek waar Daenerys gered wordt door haar draak Drogon. We zitten en slapen dus op een stukje filmset van GOT (uiteraard middels CGI niets van terug te vinden in de serie haha)
Er staan verschillende folders en gidsen in onze cottage met dingen die je kunt doen en zien in de omgeving en we bladeren er door om te kijken of we nog een leuk tussendoortje kunnen vinden voor vanmiddag. We zijn van plan om aan het einde van de middag naar de Giant's Causeway te gaan als de mensenmassa een beetje is vertrokken, maar daarvoor hebben we vast nog wel even tijd voor iets. Er zijn wat interessante ruïnes in de buurt die de moeite lijken, dus die gaan we dan tegen het einde van de middag doen. Ik ben ondertussen zo gaar dat ik nog ff een tukje ga doen.
Rond 4 uur werd ik wakker en hoor wat tikken. Bij het uit het raampje kijken zie ik spetters op de ruiten. Kurt opent de deur (zo'n staldeur waar de onderste helft blijft staan) en we krijgen een nare verrassing.. Het regent en niet zo'n beetje ook. Het stroomt echt naar beneden en over de weg. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er 5mm aan het vallen is en in de komende uren wordt het niet beter. Stijfkoppen die we zijn, besluiten we toch in de auto te stappen en we kijken wel hoe erg het is.
Onderweg zien we bijna geen hand voor ogen door de regen. Het is niet te doen. We besluiten dan ook dat het gekkenwerk gaat zijn om nu over kliffen te gaan lopen en blazen de plannen af. Daarvoor in de plaats rijden we naar Coleraine naar de Tesco Superstore voor avondeten en inkoopjes. Ons avondeten bestaat uit een creamy chicken pie die we in de oven afbakken. We zoeken ook nog een paar kruiden en specerijenpotjes bij elkaar die we thuis niet kunnen krijgen en ik neem nog spullen mee voor de christmaspuddings voor dit jaar. Ik heb nog gezocht naar pudding vormen, maar die verkocht Tesco niet op dit moment. Dus daar moet ik maar even verder voor kijken.
Dus we hebben gisteren een dagje rust gehad en dat konden we goed gebruiken. We beginnen moe te worden en onze overnachting in Belleek was slecht en gisteren door het rolgordijn ook te weinig slaap. Dus tja. Het was niet vervelend. Ons huisje is erg knus en gezellig. We hebben gisteravond gezellig op de bank gezeten met een hapje en een drankje en het was prima en daarna lekker vroeg naar bed.
Vanmorgen liep de wekker namelijk heel vroeg af. Ik had voor de zekerheid maar kaartjes geboekt bij National Trust voor de Giant's Causeway. Ja, ik weet dat je daar niet voor hoeft te betalen eigenlijk en ja ik weet dat er goedkopere parkeerplaatsen zijn. Wij wilden gewoon vroeg naar die dingen toe en een parkeerplaats hebben waar we niet naar hoefden te zoeken en dat ging nu perfect. Ons ontbijt bestond uit de pancakes die we van Gillian (de verhuurster) gekregen hebben bij aankomst. We zijn redelijk vlot ingepakt en rijden naar de rotsen.
Vandaag komt de zon door de wolken piepen. Ik vind dat niet ok, ik vrees alweer voor een dagje smeren, smeren en nog eens smeren. Maar goed, de wereld ziet er wel een stuk vriendelijker uit met een zonnetje. We komen onderweg nog langs Downhill Strand. Het strand waar Melisande de oude goden verbrand heeft in GOT. Gisteren zijn we hier ook 2 keer langs gereden, maar toen zagen we geen hand voor ogen door de regen, laat staan een goudgeel strand aan de linkerhand en de kliffen van Binevenagh aan de rechterhand. Het is een aangename omgeving hier.
Klokslag 9 uur rijden we de parkeerplaats op en we hebben de tweede parkeerplaats vanaf de ingang. Gaat goed dit! We krijgen een armbandje dat we om moeten doen om te bewijzen dat we betaald hebben om naar binnen te mogen en op de parkeerplaats te staan. Online betaal je 13 pond per persoon en offline betaal je 13,50 hiervoor. Voor dit geld kun je parkeren, het bezoekerscentrum binnen, met een gids de kliffen bezoeken of met een audioguide zelf aan de wandel. Wij nemen een audioguide.
Onderweg naar de kliffen worden we meegenomen in het verhaal van Finn. Finn McCool is een reus die een beetje klein was met maar 16 meter. Hij leefde hier samen met zijn vrouw, kind en grootmoeder in een grot ergens onder de kliffen van de Giant's Causeway. Diverse steenformaties waar we langskomen zouden ook door Finn gemaakt zijn. of dingen zijn die van Finn geweest zijn, maar ondertussen versteend zijn. Het is een leuke wandeling met prachtige uitzichten over de baai en om een hoek komen dan de basaltblokken, waar het toch uiteindelijk om te doen, is in zicht. Kurt is ondertussen trouwens al ver vooruit gespurt. Die wilde dit zo graag zien dat hij niet kon wachten tot we er waren op mijn tempo hahah
De basaltzuilen zijn wel gaaf. Er is een landtong vol met deze staven waar je overheen kunt stappen, net zoals Finn dat gedaan zou hebben. Ik zal de legende van de Causeway ook maar even vertellen, dan snap je meteen waarom het de Giant's Causeway genoemd wordt.
Onze Finn was een sympathieke Ierse reus die met zijn 16 meter lengte een tikkeltje aan de kleine kant was. Aan de overkant, in Schotland (je kunt Schotland zien liggen vanaf de Giant's Causeway. Omdat vandaag de zon schijnt en het redelijk helder is, zien wij ook Schotland liggen) woont de reus Benandonner. Finn en Benandonner ruzien de hele tijd over wie nou de sterkste reus is . Op een dag daagt Finn Benandonner uit voor een gevecht om eens en voor altijd uit te maken wie de sterkste is. Om bij elkaar te kunnen komen, rukt Finn rotsen uit de bergen om hem heen en gooit deze in zee. Dit is de Causeway. Als je op de kaart gaat kijken, kun je zien dat er tussen Ierland en het vaste land van Schotland inderdaad diverse eilanden liggen waar ook basalt te vinden is. Zo heb je Islay en Skye. Op Isle of Skye is bijvoorbeeld Kilt rock een grote klif die bestaat uit basaltzuilen.
Eenmaal aan de overkant komt Finn erachter dat Benandonner een heeeeel stuk groter is dan hij en van schrik rent hij vlug terug naar Ierland en verstopt zich in huis. Zijn vrouw stelt voor om zich voor te doen als hun baby en Finn verstopt zich in het "babybedje". Als Benandonner aan de deur komt en eist om Finn te zien, zegt zijn vrouw dat hij net even weg is. Benandonner ziet vervolgens het kind van de 2 reuzen en denkt door de grootte van het kind (eigenlijk Finn dus) dat Finn wel gigantisch moet zijn. Hij vlucht terug over de causeway waarbij hij hem achter zich vernielt en hier en daar alleen een eiland achterlaat.
Dat was Finn dus en zo is de causeway ontstaan.. heus waar! Er was echt niets met tektonische platen, gigantische vulkaanuitbarstingen zo'n 60 miljoen jaar geleden en nog een keer iets later waardoor onder hoge druk en latere afkoeling de typisch zuilen ontstaan. Hoe ze ook ontstaan zijn, ze zijn wel tof. Kurt is al een eind op de pilaren geklommen, maar daar kom ik niet helemaal zonder hulp. Dus ik wacht braaf tot hij me komt helpen en samen klauteren we over de pilaren tot bijna het hoogste puntje. Het waait als een malle, dus we zijn heel voorzichtig en gaan niet naar een randje, maar blijven midden op de stapel pilaren. Het is gaaf om te doen.
Daarna bekijken lopen we nog een eindje door naar een soort kromme steen die op het strand ligt. Dit wordt de laars van Finn genoemd en in Victoriaanse tijd werd het de wishing chair genoemd. Kurt gaat er eens lekker voor zitten. De steen heeft echt de vorm van een lekkere loungestoel en volgens Kurt zit hij heerlijk. We bekijken nog het orgel van Finn vanuit de verte. Dit zijn basaltpilaren in de klifwand die er, hoe verrassend, uitzien als een orgel.
Het begint ondertussen serieus druk te worden. Wij hadden de causeway bijna voor onszelf, maar nu worden de toeristen bij bosjes afgezet door de bussen en de rondleiders. We zijn serieus blij dat we zo vroeg zijn gegaan en lopen langzaam weer terug terwijl we nog flink genieten van het uitzicht. In het visitorcentre kijken we nog even rond, maar we vinden het niet echt de moeite. We hebben het er nog even over wat we nu gaan doen en besluiten dat we nog wel tijd hebben voor een ander plekje hier in de omgeving voor we naar het zuiden rijden.
We brengen dus nog een bezoekje aan Dunluce. Weer een Game of Thrones locatie. Dit is Pyke castle, het kasteel van huis Greyjoy in de serie. Ik had ergens gelezen dat we dit konden bezoeken met onze OPW kaarten en anders is het 6 pond wat ook prima is. Als we aan komen rijden, is het echt heel erg druk hier. De auto's staan al geparkeerd in het weggetje naar het kasteel toe (niet handig in een al smal weggetje) Wij hebben geluk, er is een mooi plekje vrij en we staan bijna naast de ingang weer. De ruïne ziet er al veelbelovend uit vanaf de parkeerplaats.
Bij het hek staat iemand die iedereen welkom heet en in de gaten houdt of je wel betaalt. We zien meerdere mensen proberen door het hek te lopen zonder te betalen. Wij kunnen inderdaad met onze OPW kaarten naar binnen. Echt een aanrader mocht je ooit eens naar Ierland gaan en van historische sites houden. Je hebt hem er toch redelijk vlot uit. We krijgen een informatiefolder mee met nummertjes en een uitleg wat alles is en dan zijn we vertrokken. Ik heb me ondertussen serieus ingesmeerd want de zon staat echt te branden en het is niet bepaald koud ook.
De site bestaat uit 2 gedeeltes die door een brug met elkaar verbonden zijn. Je kunt ook nog een hele steile weg naar beneden nemen en onderaan de klif kijken. Het moge ook duidelijk zijn dat ook hier de nodige CGI toegepast is om Pyke Castle op beeld te krijgen. Je herkent Dunluce er niet echt in. Wat wel te herkennen is, is de landingsplek onder bij de klif, de kliffen waar het kasteel op staat (niet de los staande pilaren, maar de klif die aan het land zelf verbonden is) Het maakt allemaal niet uit, het is een erg toffe ruïne om door te lopen en je kunt veel kamers verkennen. Wat ook heel erg gaaf is, is het uitzicht aan de linkerkant. Hier kijk je uit op de kustlijn met prachtige stranden en rijen met kliffen waarvan sommige in bogen in het water staan. Met de zon er op is het echt adembenemend mooi. Alleen voor dit uitzicht alleen al zou je hier moeten komen. Je kunt dit uitzicht alleen vanuit Dunluce zien, er is geen enkele andere plek waar je kunt staan om dit te zien. We hebben hier even flink van staan genieten kan ik je zeggen.
Kurt loopt nog een eindje naar beneden, maar vindt het verder niet de moeite en komt weer terug. Daarna stappen we in de auto en rijden nog naar een hoekje in de weg waar Kurt een paar foto's van Dunluce neemt en daarna stel ik Google Maps in om naar het zuiden te rijden.
Onderweg maken we nog een Game of Thrones tussenstop en hier voelen we ons helemaal achterlijke toerist. We gaan de Dark Hedges bezoeken. Dit is een laan die naar een landhuis liep. De landheer heeft langs de weg beuken laten planten die in de meest grillige vormen groeiden. Hij wilde zo de mensen die langs de laan aankwamen een speciale belevenis geven. Die belevenis is ook in Game of Thrones terecht gekomen als The King's Way. Toen de serie net uit was, werd het hier compleet plat gelopen. Als wij er zijn, lopen er ook wel wat mensen, maar gelukkig geen hordes. De weg zelf is afgesloten voor auto's tenzij je bestemmingsverkeer bent. Dus wij zetten de auto op de parkeerplaats en wandelen onder de bomen door. We moeten zeggen dat het een weg met erg mooie bomen is en de graanvelden daarachter bewegen mooi mee met de harde wind. Je ziet de wind door de velden bewegen en golven. De bomen zelf zijn echt grillig. De takken gaan alle kanten op en zijn misschien zelfs een beetje griezelig te noemen. Na onze wandeling onder de bomen lopen we terug en nemen het pad langs het landhuis en een soort somber uitziend hotel, waar we totaal geen zin in hebben om ooit te verblijven, en stappen even later weer in de auto.
Naar het zuiden gaat het lekker rap. We rijden over verschillende motorways en het schiet lekker op. Tot we bij Belfast komen. Hier maken we wat redelijk bizars mee, maar we moesten ons er ook eigenlijk niet over verbazen. We zijn natuurlijk in de UK en hier doen ze de dingen op hun eigen manier. Zo ook de aansluiting tussen verschillende snelwegen. Wij moeten naar een andere snelweg richting Dublin en daarvoor moeten we dus onze huidige snelweg verlaten. We komen vervolgens op een verkeersplein middenin Belfast terecht met een monsterrotonde met verkeerslichten. Het is dat ik de weg kan volgen op mijn scherm, maar dit is echt totaal van de pot gerukt. Wat is er mis met een fly over of een knooppunt op een snelweg? Hoe de hel bedenk je dat je een stad in moet rijden om verschillende snelwegen aan elkaar te knopen?? Vervolgens rijden we natuurlijk heel Belfast rond met rotondes, je bent natuurlijk in de UK, dus we hebben niet genoeg aan 1 rotonde. We zijn blij als we weer op de snelweg naar Dublin zitten en Belfast achter ons hebben liggen.
Net over de grens met Ierland stoppen we bij een Applegreen station om te tanken en zelf ook een hapje te eten. De benzine is aanzienlijk goedkoper in Ierland dan in de UK. Het scheelt zelfs op de snelweg al 20 cent per liter, dus tel uit je winst. Wij eten een hapje bij de Burger King. We hadden wat bij onze overnachtingsplaats willen eten, maar ik kreeg een bericht dat de keuken vandaag verbouwd wordt, dus er is geen service mogelijk. Morgen hebben we wel ontbijt gelukkig.
Na ons hapje rijden we verder naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag en dat is de hill of Tara. Op deze heuvel is al ruim 5000 jaar menselijke activiteit. Ik heb als klein meisje al in de sagen en legendes over de koningssteen gelezen die hier op de berg staat. Bij die steen zouden alle hoge koningen van Ierland gekroond zijn en in de sagen wordt gesproken van een parallel hof van feeën die hier op de heuvels huisden. Ik hoef verder weinig te zien van de heuvel (het scheelt dat er ook verder weinig te zien is) maar ik wil die steen wel aanraken. Gewoon omdat ik die steen altijd met Ierland geassocieerd heb.
Om bij de heuvel te komen, rijden we door Slane, het stadje waar we vannacht slapen. Daarna over een brug waar je maar met 1 richting overheen kunt, dus er zijn speciale verkeerslichten om de richtingen te regelen. In de rivier zijn een soort watervallen en we zien nog de ruïne van een kasteel staan en er lijkt ook een whiskeystokerij te zitten. Kortom, ook dit plaatsje doen we veel te weinig eer aan door er alleen te overnachten omdat het dichtbij ons doel voor morgen ligt. Het ziet er leuk genoeg uit om een dagje aan te besteden. Over de brug rijden we nog een eindje op fatsoenlijke wegen, maar het gaat al snel naar de smalle weggetjes toe en we moeten een aantal keer stoppen om het tegemoetkomende verkeer erdoor te laten. Niet iedereen is zo hoffelijk en anticiperend als Kurt. We worden bijvorbeeld flink in de kuilen en gaten gereden door een boer die niet aan de kant gaat met een grote machine. Maar goed, uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren bij de Hill of Tara en daar is het zowaar weer enorm druk.
Ik had niet verwacht er veel mensen op deze bezienswaardigheid af zouden komen. Het is een grasheuvel met een aantal overgroeide ringforten en een steen. Wel is er natuurlijk een fantastisch 360 graden uitzicht over de omgeving. Het is natuurlijk ook een van de belangrijke historische sites in Ierland, dus misschien onderschat ik de rest van de mensheid, waarvoor mijn excuses. We rijden langs een parkeerterrein dat uitpuilt van de auto's en mensen en komen dan bij de ingang van de Hill of Tara waar gewoon nog precies een plekje vrij is. We doen het er om vandaag hoor. Veel geluk met parkeren! Kurt zet de auto neer en ik smeer me weer in en doe voor de zekerheid maar mijn fleecejack aan. Ik heb me in de auto ook al meerdere keren ingesmeerd, maar het helpt niet echt, ik voel het aan alle kanten branden helaas. Dus fleecejack aan en capuchon op en zo maar een beetje beschermen tegen de zon. Het waait veel te hard voor mijn hoed. Daar zit wel een koordje aan voor onder m'n kin, maar die moet ik dan zo strak aantrekken dat ik mezelf strot zeg maar.
Vlug nemen we een kijkje op de informatieborden en daarna banjeren we het grasveld op. De site is enorm groot en het is een eindje lopen naar de ringforten, maar het geeft niet. Het is een aangename wandeling en je hebt een mooi uitzicht om je heen. Aan de andere kant van het grasveld, zo'n 500 meter ver, staat dan de steen die ik met eigen ogen wil zien en even wil aanraken. Dat is prima gelukt. Daarna was het wat mij betreft prima. Je kunt de site niet goed zien vanaf de grond omdat het heuvels in het gras zijn. Op luchtfoto's (of Google Maps) is het veel beter te zien en kun je ook zien wat wat is met een beschrijving. Nu hebben we er zelf gelopen en ik vind het cool. Voor mij is dit een van die dingen zoals lopen in het huis van augustus of een badhuis van tig jaar voor Christus. Ik hou van eeuwenoude dingen :)
Daarna rijden we terug naar Slane en checken we in bij onze overnachtingplek. We hebben vandaag een kamer in het oude postkantoor. Dat is niet meer als zodanig te herkennen, maar we hebben wel een fijne kamer. Ik heb de douche al geprobeerd (ik moest tig lagen smeerzooi van de zonnebrand eraf wassen) en die was heerlijk. Morgenochtend hebben we om half 8 ons ontbijt omdat we om half 9 bij Newgrange verwacht worden. Het volgende en laatste stukje eeuwenoude (zeg maar duizenden jaren) oude geschiedenis van Ierland.
Morgen is onze laatste dag in Ierland. We pakken morgenmiddag in Dublin de veerboot en slapen morgennacht weer in Holyhead. Aan de ene kant jammer dat het voorbij is, maar aan de andere kant zijn we ook best moe en vinden we het vooruitzicht van slapen in ons eigen bed ook geen vervelend iets. Maar goed, ik ga kijken wanneer ik het laatste stuk ga tikken, misschien lukt dat al op de boot. Jullie gaan het meemaken ;)
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085622 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 189 [author] => Eveline [cityName] => Slane [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,slane [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => over-reuzen-en-koninkrijken ) [23] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-29 [title] => Connemara [message] =>We worden redelijk uitgerust wakker. Gisteravond waren er nog een aantal mensen die laat terug kwamen en het gat waar de sleutel in paste niet meer konden vinden zeg maar. Kurt lag al lekker te snurken, maar ik was nog met m'n verslag bezig, dus lag er wat later in en had er een klein beetje last van. Gelukkig was daar vanmorgen koffie en een warme douche, dus ik was weer wakker. We hebben er vandaag geen ontbijt bij en kunnen dus vertrekken wanneer we willen. Ergens tussen 9 en half 10 lopen we naar de auto en proppen alles er weer in en verlaten Kilrush.
Kurt vraagt me niet om Maps op te starten, dus ik denk dat hij de weg weet. Dat was niet helemaal het geval, dus alsnog Google Maps opgestart en we moeten een kleine omweg nemen. Met de nadruk op klein. Het is zo'n weggetje met 2 verharde sporen en gras in het midden. Gelukkig geen tegenliggers en we kunnen een heel eind vooruit kijken, dus het viel mee. Aan het einde van het weggetje nemen we een hele scherpe haarspeldbocht naar rechts en we zitten weer op de grote weg.
We zijn vandaag onderweg naar onze pod en onderweg pikken we wat kliffen en ritsen en bezienswaarswaardigheden. Een redelijk vol dagje dus.
De weg naar onze eerste stop, The Cliffs of Moher, is een heel erg prettige weg. Mooi asfalt, ruime weghelften, goede belijning, wat wil je nog meer? Iets minder stuiteren zou prettig zijn. Ik ben ondertussen bijna volleerd rally bijrijder. Bij de meeste weggetjes moet ik m'n voeten schrap zetten, me met m'n rechterhand vasthouden aan het handvat bij het raam en met m'n linker elleboog klemmen aan de zijkant van de stoel en dan nog stuiter ik alle kanten op en lanceert de weg me regelmatig van m'n stoel. Ik geloof dat Kurt het wel geinig vindt die weggetjes en bochtjes, maar ik ben ze af en toe flink zat. Dus gelukkig is de weg naar Moher redelijk tot goed :-)
We komen lekker vooruit tot Maps ineens van groen naar oranje kleurt en wij ons afvragen wat het probleem is. Voorbij een bocht zien we het probleem; een oude rode brandweerauto die omgebouwd is tot camper met een NL kenteken er op. We gaan nu op een 100km weg ineens maar 40 tot max 50. De wagen is zo breed dat hij over de weghelft uitsteekt en we zien dus echt geen ene *piep* meer. Kurt probeert een paar keer om er voorbij te gaan, maar ze hebben daar geen zin in en lijken nog verder naar rechts te sturen. Uiteindelijk komen we er voorbij op een recht en breed stukje weg, om er achter te komen dat we af moeten slaan naar de parkeerplaats voor de kliffen... en zij ook natuurlijk.
Goed, de kliffen dan. De kliffen van Moher zijn een Unesco Werelderfgoedsite en je kan ze bezoeken voor 12 euro per persoon. We betalen en krijgen een hele uitleg van waar je allemaal naar toe kunt lopen en wat je kunt bezoeken, maar na 2 zinnen ben ik zin 1 alweer kwijt. Hij zegt dat alles ook in het boekje en op de informatieborden staat, dus ik vind alles best en lach vriendelijk en zeg bedankt en we parkeren de auto.
Dat je kunt lopen is wel een ding hier. Dat het ver is, is ook een ding. Dat het ongelofelijk druk is, is wel het rottigste ding. We besluiten eerst een stopje bij de toiletten te maken (zo druk dat er een file voor de vrouwen staat en ik besluit naar toiletten te gaan die een verdieping hoger liggen. Daar is een vrouw enorm ziek en over haar nek aan het gaan. Dus ik doe zo snel mogelijk want ik ga zelf bijna over mijn nek van haar alarmerend harde braakgeluiden.) Na de toiletten lopen we rustig naar boven naar de kliffen. Het blijkt een behoorlijke wandeling te zijn en onze stappentellers gaan weer tevreden met ons zijn vandaag (niet dat we het daarvoor doen trouwens, zit gewoon in Android ingebakken) Als brave schapen volgen we de kudde en kijken her en der eens over de rand naar de kliffen. Ik heb moeite met de wandeling omdat het oneffen is en veel trappen. Dus ik loop constant naar beneden te kijken om niet op mijn bek te gaan. Dat is wel rottig aan dit soort dingen, ik zie zo weinig op die manier.
Voorbij de vuurtoren.. of weet ik wat het is. Je kunt er in ieder geval op. Mits je natuurlijk een half uur in de rij wilt gaan staan om dat te doen. Wij hebben daar geen zin in. Ok, voorbij de vuurtoren zal ik het dan maar noemen dan, gaan we een smal pad in. Je kunt er niet naast elkaar lopen, maar je moet er wel met honderden mensen overheen. Je loopt dus constant mensen te ontwijken. Links heb je een stenen muur en daarachter een 200 meter steile afdaling naar de zee en rechts schrikdraad. Bizar dat ze dit zo georganiseerd hebben. We lezen dat dit de drukstbezochte natuurlijke attractie van Ierland is.. Doe wat aan je infrastructuur dan..
Het is een behoorlijke wandeling en we maken hem niet helemaal af. We stoppen bij een trap die naar beneden gaat en kijken daar uit over de kliffen. Die we overigens niet mooier vinden dat die most beautiful Cliffs of Kerry en daar was het tenminste rustig. We lopen weer terug over het geitenpad en Kurt loopt door naar de andere kant. Ik heb gisteren op verkeerde schoenen een poging gedaan tot bergbeklimmen en beide enkels verdraaid en met m'n knie een rot knik gemaakt, dus tot hier en niet verder. Ik ben echt een kneus wat dat betreft hoor. Ik loop op m'n gemak terug naar het visitor centre en kijk onderweg naar de vogels en bloemen die hier vliegen en groeien.
Even later komt Kurt terug, ook de andere kant was druk en weinig spectaculair. Geen papegaaiduiker te zien ook. Overigens is Kurt positiever over deze kliffen, maar ik tik dit verslag, dus je moet het met mijn mening doen ;-) Ik zou de kliffen gewoon overslaan om eerlijk te zijn. Veel te druk en veel geld. Het bezoekerscentrum is wel leuk. Er is veel informatie te vinden over de geologische ontwikkeling van het gebied, de flora en fauna en het beheer. Hier zien we ook een plan om nieuwe paden aan te leggen zodat bezoekers beter naar de kliffen kunnen lopen. De plannen zijn alleen toekomstmuziek en gepland voor ergens tussen 2030 en 2040, dus daar heb je nu weinig aan.
Voor de mensen die zich afvragen of je de grot kunt zien die gebruikt is voor Harry Potter and the Half Blood prince.. Nope! De grot ligt in de kliffen en is niet te zien van boven. Het kleine rotspuntje waar Harry en Dumbledore op staan ook niet trouwens, want dat is Lemon Rock van de Skellig Islands en is met CGI voor de kliffen van Moher geplakt. Dus, geen Harry Potter zooi zichtbaar hier.
We kijken wat rond in het visitor centre en maken nog een foto voor een green screen die lekker wazig is, maar wel lollig om te doen. Daarna is het op ons gemakje terug naar de auto en op naar ons volgende punt.
Dat volgende punt is nog wel een dingetje. Kurt heeft gelezen over The Burren. In de reisgids die we hebben wordt een verklaring uit de 18e eeuw aangehaald waarin iemand zegt dat er te weinig water is om in te verdrinken en te weinig zand om iemand in te begraven. Klinkt als een prachtig gebied dus om te bekijken, vind je ook niet? Er staat ook dat het gebied de grootste vlinderpopulatie van Ierland heeft en in de zomermaanden uitbundig in bloei staat met heide en andere kleine en grotere bloemen. Al iets meer de moeite dus ;-) Probleem alleen is dus, hoe bezoek je dit gebied? Het staat niet in de reisgids, we kunnen er zo snel niets over vinden en Maps is ook geen oplossing. We besluiten dan maar gewoon te gaan rijden en de Wild Atlantic Way te volgen, dat biedt meestal wel de oplossing hier om ergens te komen waar wat moois te zien is. Vandaag dus ook weer, want we komen zowaar op een Burren rondrit uit, dus die afslag hebben we genomen en daarna was het flink genieten!
The Burren is dus een erg desolaat landschap. Het valt met niets te vergelijken. Het bestaat uit grijze rotsen die in grote en kleinere blokken gespleten zijn. In de scheuren en barsten tussen de blokken groeit van alles. Dus er hebben zich groene randen gevormd om de blokken. Op de ene heuvel zie je zo grote zigzag lijnen over de helling lopen en de andere heuvel is net een kruiswoordpuzzel met blokjes. De heuvels lopen langzaam af naar de zee en het land is vrij vlak aan de kust. Hier zijn dus geen hoge kliffen, maar wel heel veel rotsen.
We stoppen een paar keer om berggeit te spelen en van blokje naar blokje te springen en om ons heen te kijken en te genieten van dit landschap. Het is bijna buitenaards en je zou er zo een startrek of star wars wereld in op kunnen nemen. We nemen ook een afslag naar Flaggy Shore, maar dit blijkt een boothelling en restaurant te zijn en bovendien staat het compleet vol op de parkeerplaats, dus we draaien de auto en willen weer terugrijden. Er komt net een boer in een oude trekker van rechts en Kurt laat hem voor. Geen knipperlicht, dus we zouden er geen last van hebben. Ware het niet dat de boer geen knipperlicht gebruikte en afslaat naar de weg waar wij ook in moeten. We rijden het hele stuk terug dus in de stinkende zwarte walm van de boer zonder er voorbij te kunnen.
De weg slingert weer verder door het landschap en we zitten weer vrolijk te genieten van al het moois om ons heen. Kurt had nog een kasteel ergens gezien en dat blijkt nog voor ons te liggen op de rondrit, dus we gaan die kant op. Groot is onze verbazing en een beetje ergernis als we weer achter de rode brandweerauto terecht komen. Die heeft ons via de grote weg ingehaald want we hebben hem op de Burren rondrit niet voorbij zien komen. Maar goed, auto op de parkeerplaats zetten en nog even een laagje zonnebrand erbij (dat brandende ding stat ook weer aan de hemel vandaag) en dan wandelen we richting het kasteel.
Het kasteel staat in een baai en bij vloed staat het kasteel compleet in het water op de verhoogde weg na. Helaas is het geen vloed, dus we zien het kasteel op de rotsen in een baai met zeewier en wat water. Het blijft een mooi plaatje. Bij het kasteel aangekomen blijkt het open voor bezoek en we rekenen 8 euro af per persoon en krijgen een foldertje mee en mogen achter het rode afzet koord en de boel verkennen.
Het is een tower house, of donjon en vandaag de dag is het kasteel nog in gebruik voor middeleeuwse banketten en andere feestelijkheden, dus de kamers zijn redelijk aangekleed en het kasteel is goed toegankelijk. We lopen door de keuken, de eetzaal, en helemaal boven op de 3e verdieping is de huiskamer van de dame die hier tot 1972 gewoon heeft. Dit is ook meteen de hoogste verdieping. Vanuit hier kunnen we via een metalen trappetje naar de omloop klimmen. Op de omloop kunnen we zijwaarts schuifelend tussen de kantelen door naar beneden kijken. De omloop heeft op regelmatige afstand een soort kieren die naar beneden gericht zijn. Die kieren werden gebruikt door de verdedigers om te zien waar de aanvallers waren en om er dingen door naar beneden te gooien. Denk aan stenen, olie en pek.Het zijn ook dezelfde soort kieren als in Blarney Castle waar je op je rug moet gaan liggen en de steen kussen. Dus ik grap nog tegen Kurt of hij hier niet een steen wil gaan kussen. Hij kijkt me aan alsof ik ter plekke in de fik mag vliegen hahaha Bovendien is er totaal geen ruimte om op je rug te gaan liggen. We passen er staand al nauwelijks tussen hahaha
We lopen weer terug naar de auto en plotten de route naar onze volgende stop en dat is een supermarkt. We gaan een eindje uit de bewoonde wereld slapen waar geen winkels of restaurants zijn, dus we moeten ons eigen eten meenemen. De laatste echte supermarkt ligt op een uur afstand en zit in Oughterard. Dus dat is onze volgende bestemming. Het is nog een uur rijden dus we gaan er weer voor zitten. We komen nog in een treintje achter een lesauto terecht. De lesauto gaat tergend traag over de 100km weg tot hij ergens aan de kant gaat staan en alle auto's weer door kunnen rijden. We hebben trouwens ook een gedeeltelijk antwoord op onze vraag waarom Ieren zo traag rijden; het zijn vaak huurauto's. Veel auto's met een D en een C worden gehuurd op de luchthavens van Dublin en Cork en zijn de gevaren op de weg. De overige kentekens kunnen soms best wel doorrijden en zeker in het gebied waar we nu zitten.
De boodschappen zijn vlot binnen en we zetten de navigatie aan om naar de Pod te rijden. We rijden echt weer een totaal ander landschap in. De zon laat baaien en meren schitteren en eilandjes in de meren stralen. Het is adembenemend mooi en om elke bocht of rots is er weer een nieuw wauw uitzicht. We rijden door Connemara en door een rustig gedeelte zonder toeristen. Dus we hebben het bijna helemaal voor onszelf terwijl we erdoor rijden. Links en rechts zien we mensen turf steken en we ruiken weer dat het gebrand wordt. Het is hier echt zoooo mooi!! Het lijkt alsof je op een hoogvlakte rijdt die met bergen omzoomd is, maar eigenlijk ligt het land niet heel hoog want de baaien zijn allemaal zeebaaien. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, anders dan prachtig.
Bij Recess Station maken we een kort stopje om even van het uitzicht te genieten. Hier staat ook een groot standbeeld en het blijkt Conn te zijn Conn an Mara of Connemara betekent Conn van de zee of Conn zoon van de zee. Daarna weer door en zo rijden we een uur tot we bij Carna zijn en vanaf hier gaat het door hele smalle weggetjes het laatste stukje naar onze pod. Het zijn weer van die sporen met gras ertussen en stenen muurtjes erlangs. Gelukkig staan er veel huizen langs de kant, dus als er wat aankomt (doet het niet) is het makkelijk uitwijken. Kurt is toch blij als we uiteindelijk het terrein van de pods oprijden.
Susie, een van de eigenaren, is er toevallig net. Ze had ons nog niet zo vroeg verwacht. We zijn precies op de tijd die ik gezegd had aangekomen, maar goed haha. Ze loopt met een kitpistool rond omdat ze alle pods aan het dichtkitten is vanwege de vliegende mieren van gisteren. Gelukkig zijn er vandaag geen vliegende mieren meer, maar gewoon voor de zekerheid. Binnen in de pod zien we ook meerdere mierenlokdozen staan haha
Onze pod is een soort hutje. Het is een tunnelvormig houten huisje met achterin een kleine badkamer aan de linkerkant en aan de rechterkant een klein keukentje met een gootsteen en een koelkast en magnetron. Het grootste gedeelte van de pod wordt ingenomen door het tweepersoons bed. Vanuit de deur hebben we een mooi uitzicht op de baai en de 12 Bens, een bergketen op het volgende schiereiland.We zitten in het gehucht Dooyeher in buurt van Carna in Earls View Pod.
Na het eten gaan we de route nog lopen die door Susie aanbevolen is. Het zou een mooie wandeling zijn van ongeveer een uur. Het is vandaag nog mooi weer en morgen wordt het wat slechter, dus maken we maar gebruik van het mooie avondlicht en gaan aan de banjer. Maar holy hell zeg! Dit is geen aangename wandeling, dit is pure marteling. Je moet over rotsen klauteren, van steen naar steen springen, over heel erg oneffen terrein lopen en spoorzoeken naar de routepalen. Ik vind het uitzicht prachtig, daar niet van, maar ik ben wel zo godsgruwelijk blij als we weer op de verharde weg staan!
De wandeling begint bij een strand waar we linksaf slaan langs een schapenwei en om een hek moeten op de rotsen. Dan moet je je enkels niet breken over de graspollen of verkeerd stappen op de rotsen en zeker niet in de drassige veengrond vast blijven plakken. We lopen zo een rondje om de kop van het schiereiland waar we op zitten en komen uit bij het beloofde zandstrand, dat onder de zandvlooien blijkt te zitten. Dus we zijn hier als een haas door gelopen. Kurt moet meermaals helpen om rotsen op en af te komen. Ik denk dat het best leuk is als je wel diepte ziet dit soort dingen, maar ik breek mijn nek liever op andere manieren zeg maar.. Zo is er ook een stuk waar we een waterstroom over moeten. Kurt heeft een route gevonden die mij echt onmogelijk lijkt. Na wat puzzelen vinden we uiteindelijk een route die wat heen en weer is, maar hoog en droog over de zeekliffen gaat en zo komen we ook aan de overkant. Op andere plekken moeten we een muur over en daarna nog langs een stroompje over een smal stukje steen. Nope, een makkelijke wandeling is anders en uiteindelijk doen we er 1 uur en 45 minuten over en zijn we heel erg blij als we weer door het hek ons terrein op komen lopen.
Daarna is het een kop koffie met een plakje porter cake. Ik zit met mijn rug tegen de wand van de pod met de koffie in mijn hand te genieten van de zon die achter de bens zakt. De wereld om ons heen is echt totaal stil. Je hoort hier helemaal niets. Alleen af en toe het geritsel van een diertje ergens of de wind door de planten en bomen, verder niets. Echt een fijn plekje om te zijn :-) Daarna is het tijd om te gaan slapen en aangezien ik na de wandeling totaal geen zin meer had om aan een verslag te tikken, heb ik dat lekker niet gedaan. We hebben een klein beetje 4G dekking hier. Dus onze telefoons hebben internet, zij het heeeel traag en de laptop heb ik via de hotspot van mijn telefoon verbonden en zo werkt alles weer.
Vandaag zijn we lekker langzaam opgestaan. We hebben een soort van rustdag ingecalculeerd met weinig tot niets te doen. Lekker rustig ontbijten en koffiedrinken. De koffie zit hier trouwens in een soort zakje wat je net als thee in je mok doet met water. Er staat alleen 3 tot 4 minuten en dan verwijderen. Ik laat het ding gewoon in m'n mok zitten en lekker lang trekken en gooi hem weg als m'n mok leeg is. Ik hou wel van een beetje sterke koffie.
Tegen 12 uur vertrekken we en gaan we richting Kylemore Abbye. We moeten een kleine omweg nemen omdat er een vrachtwagen staat met een trekker op de oplegger. We volgen een vrouw over een klein weggetje om er omheen te komen. Wat we alleen niet gezien hebben, is dat de vrachtwagen is gaan rijden en we komen hem dus tegen onderaan dit weggetje. Ach ja, hier kunnen we ontwijken en daarna vervolgen we onze weg weer.
Het is vandaag wat grijs en druilerig, maar de weg naar de abdij is weer fantastisch. Connemara is gewoon mooi ongeacht het weer. We genieten weer van de omgeving en ik installeer me weer als bijrijder en klem me aan alles vast waar ik me aan vast kan houden. Kurt kan er weinig aan doen, het zijn gewoon de wegen hier.
De rit gaat heel voorspoedig en we winnen tijd op de voorspelde aankomsttijd van Google, tot die tijd ineens oranje wordt en oploopt. We rijden een bocht om en ja hoor, daar zijn de Nederlanders in hun brandweerwagen weer! Ze gaan ook naar de abdij en er is geen omheen komen aan. Dus we sukkelen achter ze aan tot we bij de abdij zijn. Vlak voor de afslag is een mooi zicht op de abdij en we stoppen hier even om er een foto van te nemen en daarna gaan we de parkeerplaats op.
Blijkbaar is dit ook een must see in toeristenland want de parkeerplaats staat al vol en we moeten op de extra parkeerplaats parkeren. Het druppelt ook al lekker, dus we nemen de regenjas maar mee. De entree bedraagt hier 15 euro. De abdij is nog een werkend klooster, dus de nonnen zullen wel een nieuwe jurk nodig hebben ofzo? Even verderop vinden we de reden waarom de intree zo hoog is. Ze zijn van plan een heel nieuw groot klooster te bouwen en zo nieuwe mensen aan te trekken want de aantallen binnen hun orde lopen terug en als ze een nieuw klooster bouwen ter meerdere glorie Gods, zullen de mensen vast weer naar de orde komen en zal hun aantal weer toenemen. Wij vinden het een beetje een rare redenering en verspilde miljoenen, maar goed. We betalen en gaan op pad.
We bezoeken als eerste de Victoriaanse ommuurde tuin. Je kunt naar de tuin lopen of je kunt de pendelbus nemen. Ik ga eerst ff naar de wc en als ik terugkom, komt net de bus eraan. Dus ik kan meteen instappen. Timing noemen we dat. We rijden met de bus naar boven en daarna wandelen we eerst nog even langs de weide met de Connemara pony's. Dit is een soort pony die alleen hier voorkomt en ze zijn ontstaan doordat de Spaanse armada gezonken is in de buurt van hier en de paarden die aan boord waren, zijn naar de kust gezwommen en hebben hier vriendjes gemaakt met de lokale wilde pony's en daar kwamen veulentjes van en zo ging dat door. Het zijn kleine pony's die met een dikke vacht die heel zacht is. Hun karakter is ook heel vriendelijk en er staat er net eentje bij het hek die zich door iedereen laat aaien en krabbelen. Sterker nog, ze is not amused als een man die haar aan het krabbelen was stopt en ze blijft aandringen om nog meer gekrabbeld te worden. Haar vacht voelt inderdaad heel zacht aan. Na de pony's lopen we nog langs 2 enorme zwart met witte varkens genaamd Ken en Gloria. Altijd leuk die beestjes. Ken en Gloria hebben geen zin om aangehaald te worden, dus we lopen door naar de tuin.
De ommuurde tuin is behoorlijk groot, maar niet zo mooi als Powerscourt. Wat wel leuk is, is dat je verschillende gebouwen kunt bezoeken hier. We brengen een bezoek aan een oude gereedschapsschuur en de woning van de knechten van de tuinman. Daarna kunnen we ook de woning van de tuinman bezoeken. De hele benedenverdieping is te bezoeken en best leuk. Het bureau is uitgerust met oude tijdschriften over planten en zaden en rekeningen voor dingen die een tuinman zou hebben. Ze hebben hun best gedaan dus. Daarna dwalen we nog een beetje door de tuin. Het begint alleen steeds harder te miezeren, dus we vinden het wel best en lopen terug naar de bus. Er staat net een bus, dus we sprinten naar de bus en kunnen nog mooi mee.
Beneden gekomen gaan we de abdij bezoeken. Hier ontdekken we dat het klooster een link heeft met een voormalig klooster in Ieper. Dat klooster is tijdens de eerste wereldoorlog vernietigd. Er wordt een heel zielig verhaal opgehangen over nonnen die moesten vluchten en binnen hun muren de oorlog op zich af hoorden komen. En ze hadden het heel moeilijk want ze moesten naar Poperinge (dat was achter de linie en eigenlijk een rustige streek ten tijde van WO I) Daarna gingen ze naar Engeland en vervolgens door naar Ierland en dat was allemaal in 1914. Kurt staat hoofdschuddend te luisteren. Het is weer een fraai staaltje "Oh heilige kerk dit en dat" en vooral nergens enige hulp of bijstand aan de gewone burger verlenen. Er wordt nergens gerept over hoe het de andere mensen verging. Maar goed.. De abdij was eigenlijk van een of andere adelijke heer voor de nonnen er intrek in namen. Dus we nemen een kijkje in de vertrekken van de familie. Ziet er allemaal erg netjes uit. En dan komen we langs een trap waar we uitzicht hebben op de gang waar de nonnen op dit moment nog verblijven en dat ziet er bepaald niet slecht uit. We snappen die bouw van een nieuw klooster totaal niet. Ze hebben een compleet kasteel tot hun beschikking wat voorzien is van alle moderne gemakken. Denken ze nou echt dat met een nieuw klooster er wel mensen bij gaan komen?
Na de abdij zijn we klaar en lopen we terug naar de auto. We hadden nog naar een Romaanse kerk kunnen gaan kijken, maar het regent behoorlijk en de kerk ligt een heel eind lopen weg. Dus we zijn klaar. We rijden daarna nog een stukje richting Clifden. We zouden eigenlijk National Park Connemara gaan bezoeken, maar met deze regen is dat niet leuk om te doen. Het zijn allemaal hikes en we hebben eigenlijk geen zin in een koude natte wandeling. Dus we gaan terug.
In Clifden tanken we en springen snel even de Lidl binnen om nog wat eten te kopen en daarna rijden we weer naar de pod. Wederom langs de prachtige vergezichten en over de hotseklotseknollenweg. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Het regende de hele tijd en we vonden het wel gezegend. Zoals gezegd, het was een rustdagje.
Morgen gaan we een lange trek naar boven maken en gaan we de grens over naar Noord-Ierland. Hopelijk vinden we onderweg nog wat leuks om te bezoeken, want 3 a 4 uur rijden zonder wat te doen onderweg is ook maar saai. Je leest het morgen of overmorgen wel weer in ieder geval :-) Voor nu welterusten!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085438 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 170 [author] => Eveline [cityName] => Carna [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,carna [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => connemara ) [24] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-27 [title] => Kerry naar Clare [message] =>Ik word rond 20 voor 7 wakker doordat het heel erg licht is in onze kamer. We hebben een rolgordijn en nog van die prachtige crèmekleurige gordijnen met enige bloementjes erop geborduurd die eroverheen hangen. Aangezien beide lagen licht van kleur zijn en niet over verduisterende kwaliteiten beschikken, is het dus binnen in de kamer net zo licht als dat het buiten is. Ik ben pas na 12 uur in slaap gevallen, dus het was weer een kort nachtje. Kurt ligt nog heerlijk te slapen en heeft geen last van het licht. Uiteindelijk maak ik hem ook wakker en ga ik me douchen. Daarna is het tijd voor ontbijt en lopen we dus naar de serre waar we denken dat er wat te halen valt haha
Gelukkig is het vandaag niet zo tropisch in de serre. Het is een stuk meer bewolkt dan gisteren en het is nog best uit te houden daar. Er is echter geen tafeltje meer beschikbaar, dus we gaan in de eetkamer zitten naast het buffet. We worden hartelijk ontvangen door Pat, Ann en Ann-Marie. Pat komt bij onze tafel staan en kijkt een beetje bezorgd. Of we vannacht ook zo'n last gehad hebben van de buren? Nee, wij niet. We hebben best lekker geslapen. Pat is zichtbaar ontdaan als hij zegt dat hij zelfs een sms heeft gestuurd naar de mensen in kamer 2 omdat ze zo'n herrie maakten. Het valt ons ineens ook op dat onze buren niet aan het ontbijt zijn verschenen. Pat is stomverbaasd dat we niets gehoord hebben, maar ook opgelucht. Hij maakte zich er erg druk om dat we wel goed geslapen hebben. Yup, lekker geslapen hebben we zeker. Daarna krijgen we weer zo'n cafetiere met lekkere koffie en het ontbijtmenu.
Vandaag wagen we er ons maar eens aan. We gaan voor de havermout met room, bruine suiker en Baileys. Voor de zekerheid nemen we maar 1 kom om met z'n tweeën te delen. Achteraf gezien hadden we beter allebei een kom genomen want het is echt heel erg lekker. Totaal bizar, maar ik ga het zeker thuis nog eens maken. Alleen dan niet 's ochtend, maar voor een middaghapje op een koude winterdag ofzo. Het lijkt ons ideaal. Kurt heeft verder nog roerei met zalm en tomaat en ik heb 2 crêpes met honing en bessencompote. Mijn ontbijt is mogelijk wel het schattigste ontbijtje wat ik gehad heb. De bessencompote is zelf gemaakt en de honing is lokale honing. De crêpes zijn yummie, maar ze mochten wat groter en met meer zijn haha. Ik eet er dan maar 2 sneetjes toast bij met bessencompote en een klein beetje Griekse yoghurt met gemengd vers fruit.
We vragen ook nog het recept voor de cake die we gistermiddag gegeten hebben toen we aankwamen. Het blijkt een cake met Guinness te zijn.. interessant! Ik heb mijn emailadres doorgegeven en hopelijk ontvang ik binnenkort een recept in mijn inbox. We zijn er ondertussen ook achter dat Ann een opleiding in de horeca en catering gevolgd heeft en erg lekkere dingen klaar kan maken. Ze is heel correct en vriendelijk. Pat is van huis uit geschiedenis- en wiskundeleraar en heeft een eigen Ierse geschiedenis uurtje op de radio. Helaas in het Iers, dus ik kan het niet eens terugluisteren. Het is zo'n leraar die uren kan vertellen en je les doet lijken alsof je bij het kampvuur naar verhalen zit te luisteren. Hun dochter Ann-Marie is ook heel vriendelijk en alles is gewoon fijn hier. Vanaf het moment dat we binnenstapten voelden we ons thuis hier, dus blij dat alles uitverkocht was en we hier terecht kwamen. Het enige minpunt van de B[e-38]B is dat het vochtig is. Toen we wakker werden, waren de ramen compleet beslagen (enkel glas) en was alles in de kamer een beetje vochtig. Net alsof je op de camping staat. Maar goed, de rest maakt dat allemaal ruimschoots goed.
Na het ontbijt pakken we de boel weer in en vertrekken op ons gemakje en rijden de Conor Pass in. De B[e-38]B ligt aan de weg naar de Conor Pass, dus we zijn goed op weg. We rijden dus de bergen in en op het hoogste punt stoppen we bij het uitkijkpunt. Daar staan informatieborden die uitleggen hoe Ierland ontstaan is en hoe de bergen en meren voor ons gevormd zijn. Hint.. het heeft iets met ijstijden en gletsjers en murenes te maken. De meren liggen in een soort ketenvorm en worden daarom rozenkrans meren genoemd. We zien ze inderdaad in de diepte en verte in een rijtje liggen, net een kralenketting met een riviertje ertussen als snoer.
Even verderop stoppen we bij Conor waterfall. Dit is een bescheiden, maar leuke waterval naast de weg. Langs een bedding waar in de lente een beekje over stroomt, kun je verder de berg oplopen naar Peddler's lake. Ik heb hier echt totaal de verkeerde schoenen voor aan. Ik heb alleen lage schoenen bij me en m'n voeten schuiven er een beetje in en ik heb er last mee op schuine hellingen, laat staan op rotsen en gladde stenen. Kurt gaat helemaal omhoog en ik een klein stukje dus tot het echt klimgeitenwerk wordt. Ik nestel me op een uitstekende rots en ga lekker zitten kijken hoe mensen naar boven en naar beneden glibberen en glijden en geniet van dat en het uitzicht op de wereld om me heen. Lekker m'n hoofd leeg en zen. Kurt komt een eindje later terug met mooie foto's en het is inderdaad de moeite om door te klauteren.
Daarna rijden we door naar Ardfert om de ruïne van een kathedraal te bezoeken. Het landschap is hier weer anders. De bergen lopen gelijkmatig uit in een vlakke kustlijn zonder kliffen, maar met zandstranden. Hier en daar een riviertje en veel van die leuke huisjes met mooie tuinen en veel bloemen. De weg is prima, hier en daar een bocht en daar hebben de Ieren ook een mooie waarschuwing voor. Het begint bij Slow en even verderop hebben ze dan nog een keer Slower op de weg gekalkt. Toen we dat een paar dagen geleden voor het eerst zagen, dachten we dat mensen die daar in de buurt wonen dat zelf gedaan hadden, maar je komt het veel tegen, dus het zal wel standaard zijn. Ik verwacht elke keer nog dat er een slowest achteraan komt, maar dat dan weer niet. Tegen dan ben je in de scherpe bocht of op het nauwe bruggetje beland.
Ardfert Cathedral kunnen we weer bezoeken met onze OPW passen. We zetten de auto neer naast een grote speeltuin en lopen naar het museum. We krijgen een korte uitleg over het ontstaan van de site, de volgorde van de verschillende kerken (er hebben er 4 gestaan) en nog wat achtergrondinformatie over de heilige aan wie deze site gewijd is. Het betreft de Heilige Sint Brendan. Brendan wordt ook wel Brendan the Navigator genoemd en de legende gaat dat hij Amerika ontdekt heeft voordat Columbus dat deed. Deze Brendan is in ieder geval in deze regio geboren, dus de kerken hier zijn zo'n beetje allemaal aan hem gewijd.
De site zelf is best interessant. We lopen tussen, onder, over en langs de overblijfselen van de kathedraal. Waar bijna alle muren nog van staan en eigenlijk alleen het dak maar mist. De kathedraal is onder andere opgetrokken uit een lokale steen die purper en rood van kleur is. Dit contrasteert heel mooi met de grijze stenen die verder gebruikt zijn. Er zijn tientallen prachtige decoratieve stenen en kleine decoraties in verwerkt en het is de moeite om er even de tijd voor te nemen om alles te bekijken. Daarnaast staat een van de muren van de kathedraal echt uit het lood, maar er zijn geen scheuren of barsten te vinden. De muur leunt helemaal naar buiten en het lijkt bijna onmogelijk dat hij zo blijft staan zonder ondersteuning, maar het staat er zo ruim 1000 jaar zo, dus het zal wel stevig zijn denken we terwijl we er onderdoor lopen haha
Na het bezoek aan de kathedraal ga ik nog even naar de wc bij de publieke toiletten bij de speeltuin. In Ardfert wonen nog geen duizend mensen, maar ze hebben een prachtige moderne speeltuin met supermooie toiletten erbij die schoon en modern zijn en waar het toiletpapier niet eens op is. Geen vernieling, beschadiging of smerige veeg ergens te bekennen. Goed bezig hier!
We overleggen in de auto nog even wat we nu gaan doen want we zijn redelijk vroeg aan en besluiten dan naar Listowel te rijden om daar een kasteel te bekijken. Nou ja kasteel, een muur van een kasteel. Het schijnt alleen wel erg indrukwekkend te zijn. Dus weer in de auto en over de weggetjes die kant op. Op een gegeven moment schiet er een rat over de weg. Hij rent precies tussen de tegenligger en ons door zonder geraakt te worden. Ik schrok me rot en ben weer blij dat we hem niet geraakt hebben. Al vindt Kurt dat ratten ongedierte zijn en best dood mogen. Ik ben het er niet mee eens..
In Listowel zetten we de auto op een parkeerplaats bij de renbaan aan de rivier en lopen we naar het kasteel. We laten onze OPW kaarten weer inschrijven in het grote boek. Elke bezienswaardigheid hier heeft een soort registerboek voor de kaarten. Daarin noteren ze het nummer, onze naam en waar we vandaan komen. Vervolgens zetten wij een handtekening en dat is dat en mogen we naar binnen. Deze keer zegt Margaret dat het net lunchpauze is en dat ze alleen zit. Dus als we een rondleiding willen, moeten we even wachten. We willen wel een rondleiding, dus we besluiten dat we dan later terugkomen en zo gezegd zo gedaan.
We zetten onze Pokémon aan en lopen Listowel in. Het is enorm druk op de weg door Listowel (de doorgaande weg voor de regio) en het is lastig om de weg over te steken. Listowel is een druk stadje met een bont assortiment van winkelgevels. We zien alle kleuren van de regenboog en diverse uitbundige decoraties. Het zijn houten en stenen gevels en allemaal authentiek zoals ze er 200 jaar geleden ook uitgezien moeten hebben. Dus het is een leuk knus stadje. Als we op de markt even op een bankje zitten, zien we een moeder en kinderen allemaal lekker aan een softijsje bezig. Dat willen wij ook wel, maar waar koop je dat? Kurt had het al gespot en even later zie ik het ook. Softijs koop je hier bij de slager! Ok dan..
Wij dus zo'n oud winkeltje binnen en daar staat meteen naast de deur bij binnenkomst een softijsmachine en alles wat erbij hoort. We vragen aan de slager of we een ijsje mogen kopen en de typisch jolig vriendelijke Ierse meneer wast meteen zijn handen en komt achter zijn vitrine vandaan om ons aan een ijsje te helpen. Het gaat allemaal lekker kneuterig en bij ons zou dit niet door de keuring komen, maar het is wel gezellig en leuk. Ik neem een bakje softijs met een scheutje karamelsaus en Kurt gaat voor een hoorntje. Kurt krijgt er ook een flake in gedrukt en die wil ik ook wel, dus ik vraag ook nog om een flake waarop de slager vraagt of ik jaloers op de chocolade was.. Tuurlijk! Flakes zijn lekker! We gaan buiten het ijsje op zitten eten. Het is niet dat het nou zo warm is ofzo, maar de ijsjes zagen er erg lekker uit en ze smaken inderdaad goed en het is vakantie he :D
Na het ijsje lopen we terug naar het kasteel en Margaret neemt ons mee op een rondleiding. We zijn op dat moment de enige bezoekers, dus het is een privé rondleiding. De rondleiding is echt super! Ik moet nog een review schrijven op Google en Tripadvisor hierover, maar echt.. een aanrader!! Als je ooit in de buurt van Listowel bent, doe de rondleiding!! Het is de moeite! Een zee van weetjes en anekdotes en dingen die we nog niet eerder gehoord hebben. We zijn helemaal happy!
Van het kasteel zijn alleen de beide achterste torens nog over. In totaal waren er 4 torens die met muren en gangen aan elkaar verbonden waren. De torens zijn zo'n 15 meter hoog en de muur dus ook. Tussen de torens loopt een bakstenen boog die dus ook 15 meter hoog was. Het was een kasteel van een Noorman. Normaal bouwden deze mensen een donjon of woontoren, maar de kasteelheer van dit gebied wilde iets bijzonders, dus bouwde hij een verdedigingskasteel met 4 torens die ingewikkeld met elkaar verbonden werden. De bogen waren puur architectonisch en voor het oog, ze waren niet functioneel. Wat deze overgebleven boog en torens vandaag de dag nog wel zijn, is erg indrukwekkend!
Wij staan dus aan de achterkant en hier had de kasteelheer een ontsnappingsroute. Vanuit zijn toilet op de derde etage kon hij via een platform en een touw naar beneden klauteren en zo een invasie ontsnappen. Nogal een onderneming als je het ons vraagt. We zien hier ook de afvoer van de toiletten. Hier kwam alles uit in een grote ton. Een boer kwam deze ton legen en gooide de uitwerpselen op het land en liet de urine in de ton zitten. Margaret laat ons raden wat er met die urine gebeurde en we hebben geen idee. Als we even later in het wachthuis van de garde staan, vertelt ze het ons. Het toilet (genaamd garderobe) van de garde hangt boven die ton met urine. 's nachts hingen de wachters hun jassen in de garderobe en werd de urine geroerd. De ammoniakdampen van de urine stegen dan op naar de garderobe en zorgden ervoor dat eventuele vlooien, luizen en ander ongedierte in de jassen gedood werd. Mensen moeten echt bijzonder lekker geroken hebben toen.. not!
We klimmen door de toren heen en lopen door de muur naar andere ruimtes en overal heeft Margaret iets interessants te vertellen. Van musket tot lamp en van jas tot wieg, overal valt wat te leren. We zijn zo blij met deze rondleiding. Als je dan beseft dat dit gewoon gratis toegankelijk is, snap je er eigenlijk weinig van. We hebben aan het begin van de rondleiding nog een Amerikaan opgepikt en na de rondleiding staan we nog even na te praten voor we naar de auto gaan.
Om bij ons overnachtingsadres voor vanavond te komen, moeten we de Shannon over. Daar heb ik gisteren alvast een overtocht voor gekocht, dus we rijden richting Tarbert waar de veerboot vertrekt. Met het oversteken van het estuarium van de Shannon, steken we ook de grens over naar County Clare en laten we Kerry achter ons. Het is een rustige overtocht in een miezerbuitje. We beklimmen een van de zijkanten van de veerboot en kijken uit over de Shannon en de beide oevers. We zien veel energiecentrales en industrie. Het is niet het mooiste uitzicht. Binnen een minuut of 20 staan we aan de overkant en kunnen we er meteen weer afrijden en dan is het nog een minuut of 7 naar Bistro Zoë in Kilrush, waar we overnachten.
We zetten de auto op een parkeerplaats neer en pakken onze spullen en lopen naar de bistro waar we even met een glas water moeten wachten tot we ingecheckt kunnen worden. Vervolgens gaan we weer naar buiten en de volgende roze deur weer naar binnen en een trap op en kris kras door een gang om in onze kamer te komen. Het is weer een aangename kamer en we zijn weer tevreden. Voor dat het een last minute rondje boeken was, zijn we tot nu toe toch op prima plekken terecht gekomen. We reserveren ook meteen een tafeltje in de bistro voor het avondeten.
Om 18:00 schuiven we aan aan ons tafeltje in de bistro. We hebben net al een studie gemaakt van het menu, dus we weten eigenlijk al wat we gaan eten, maar we laten de meneer braaf uitpraten en nemen een menu. We gaan allebei voor de sliders als voorgerecht. Drie kleine broodjes hamburger met varken, rund en lam. Ernstig lekker! Kurt gaat daarna voor de kabeljauw met van alles uit de zee en ik neem de kip met risotto van parelgort. Het is lekker en het vult enorm. We zitten serieus te smikkelen en smullen... Heerlijk! Ik denk dat dit de lekkerste kip is die ik in een restaurant gegeten heb. Heerlijk gekruid en mals en sappig. Kurt vindt zijn kabeljauw net iets te flauw gekruid, maar zit wel te smullen van zijn schelpjes, krabbenscharen, garnalen en weet ik wat er verder nog in die enorme bak voor hem liggen. We zitten uiteindelijk zo vol dat ik mijn glas water nauwelijks op krijg en dat we geen ruimte meer hebben voor een toetje helaas. Er stonden nog interessante hapjes op het menu, maar het lukt mij in ieder geval echt niet meer.
We rekenen af en gaan een deurtje verder weer naar onze kamer en bezig met dit verslag. Het is nu 22:00 en Kurt is ondertussen al gaan slapen. Morgen hebben we een lange dag voor de boeg. We zijn nu steeds maar een klein stukje opgeschoven, maar morgen gaan we een grotere sprong maken en is het een eindje rijden plus dat we nog wat dingen willen zien, dus het gaat een lange dag worden. We zitten dan ook in een gebied waar we waarschijnlijk geen internetdekking meer hebben en we slapen ergens zonder wifi. Dus als je de komende 2 dagen geen verslag ontvangt.. komt daardoor ;-) Ik ga nu nog even de route voor morgen voorbereiden en dan ook mijn bedje in. Welterusten en tot de volgende!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085346 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 161 [author] => Eveline [cityName] => Kilrush [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,kilrush [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => kerry-naar-clare ) [25] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-26 [title] => Slea Head drive [message] =>Rond kwart voor 5 worden we wakker door een alarm dat ergens in de buurt afgaat. Het lijkt op een autoalarm of iets dergelijks en ik hoor ook diverse deuren open gaan op de gang en mensen die naar buiten gaan en weer terugkomen. Onze auto staat een stukje verder weg en heeft al zeker geen alarm, dus wij draaien ons nog eens om en proberen nog wat te slapen. Dat lukt Kurt wat beter dan mij. Gelukkig waren we behoorlijk goed uitgerust gisteren, dus ik heb weer een beetje reserve.
We zijn vandaag op tijd voor ons ontbijt en zijn rond 9 uur beneden. Helaas is het ontbijt vandaag kaalgevreten. Er is geen brood meer, de yoghurt is op en de man die vandaag aanwezig is, vult niets aan. Ik schraap het laatste beetje yoghurt uit de kom en Kurt uit de andere en we maken er maar wat van. We krijgen nog wel een kop koffie, maar hij is niet zo goed als gisteren. Vandaag mogen we ook geen sapje bij het ontbijt en lijkt het praten met de Amerikaanse toeriste die er ook zit belangrijker dan je bezighouden met je werk. We ergeren ons nogal. Ik vraag uiteindelijk dan maar of er niet nog meer brood is en krijg een antwoord dat hij nog wel een baguette af kan bakken, maar dat duurt dan wel 15 minuten ofzo. Dat vind ik wel wat lang. Dan heeft hij ook nog 2 plakken witbrood in de aanbieding uit de broodrooster. Nja, doe dat dan maar. Dus ik krijg 2 net te ver geroosterde boterhammen en ik heb mijn koffie al op natuurlijk en geen drinken erbij en er wordt ook niets meer aangeboden. Ik opper nog om dan het melkkannetje maar leeg te drinken, maar da's ook zo wat. We eten dan verder de laatste restjes kaas maar van het buffet omdat we denken dat we toch de laatste mensen zijn voor het ontbijt aangezien er niets meer aangevuld wordt, maar even later komt er nog een stel binnen voor ontbijt en zij hebben echt niets meer. Echt doodzonde dit!
Na het ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken. We rijden een stukje verkeerd en doen dan maar weer Google Maps aan en het blijkt dat we inderdaad de andere kant op moeten. We overnachten vandaag in Dingle en gaan eerste de Slea Head drive rijden. Dit is weer een rondrit en hij klinkt goed in de reviews en ziet er goed uit op de foto's.
Voor ik doorga naar Dingle moet ik nog wat kwijt over eergisteren. We kwamen County Kerry binnengereden en zagen echt overal vlaggen, spandoeken en andere uitingen van Kerry hangen. Toen we in Killorglin uitstapten hoorden we ineens gejuich ergens en toen we onze pub binnen gingen, zat iedereen aan de buis gekluisterd te kijken naar een football wedstrijd. Ik dacht dat dit gewoon een voetbalwedstrijd was en Kurt dacht dat het rugby was, maar het was de finale van The All-Ireland Senior Championship tussen Kerry en Galway. Onze verwarring kan kloppen want het is Gaelic Football en dit is een interessante cross-over tussen voetbal en rugby met een hele eigen set met regels en manieren van spelen. Het is in ieder geval de meest belangrijke sportwedstrijd van het jaar in Ierland en Kerry won. Dus het was feest overal en we hoorden veel getoeter en vrolijke mensen en ondertussen, 2 dagen later, wapperen nog altijd overal de geel/groene vlaggen van Kerry. Wij hebben de wedstrijd niet meegekeken omdat ik er met mijn hoofd op dat moment niet aan moest denken om in de drukte te zitten en we hadden niet door dat het zo belangrijk was haha
Weer terug naar onze rondrit van vandaag. We rijden weer over van die fantastische typisch Ierse wegen en met het typisch Ierse verkeer, dus het gaat traag. Waar we ons gisteren nog verbaasden over het ontbreken van de bussen onderweg, hebben we ze vandaag gevonden. We rijden in treintjesformatie over de weg en het gaat traaag. Ook rijden ze weer midden op de weg, over de middenstreep en moeten bizarre acties uithalen om bij iedere bocht maar niet tegen de tegenligger aan te rijden. Dat rijdt niet echt ontspannen. We moeten en op onszelf letten en ook nog eens rekening houden met de rare fratsen van hen die voor ons rijden.
We zijn redelijk vlot bij Dingle en hier is het filerijdend de stad door. Ik moet ondertussen weer eens nodig naar de wc en als we stoppen bij de Dingle Whiskeystokerij om rond te kijken en foto's te maken, ga ik even buurten bij de stokerij voor een tripje naar hun toilet. Ik mag en kan nog ff binnenkijken bij de stokerij terwijl ik naar het toilet loop. Er is 1 persoon aan het werk en de stokerij is in vol bedrijf. Het ruikt er zoetig en het is behoorlijk warm. Ik gok dat ze bezig zijn met mashing.
Verder gaat de rit over de Slea Head drive en we komen bordjes tegen die ons wijzen op Beehive huts. We hebben hier al over gelezen en besluiten ze eens te gaan bezoeken. We zetten de auto neer op een parkeerplaatsje aan de kant van de weg en steken vlug de straat over. De intree voor de hutten is 3 euro en we krijgen er een flyer in het Nederlands bij die redelijk goed vertaald is. Het pad naar de hutten gaat enorm steil omhoog de kliffen op. Boven gekomen kunnen we rondlopen tussen de hutten waarvan er nog eentje helemaal in tact is (of goed gerestaureerd) waar je ook in mag kruipen.
Bijenkorfhutten en ringforten zijn de meest voorkomende en wijdverspreide landschapsmonumenten in Ierland. Ze hebben verschillende namen die op de verschillende manieren van aanleggen wijst. Ráth en Lios waren ringforten met een aarden wal en Cathair en Caiseal waren ringforten met een stenen wal. Deze aanduidingen vind je ook veel terug in lokale plaatsnamen in Ierland. Bijenkorfhutten stonden in een ringfort en werden meestal bewoond door 1 familie. Greppels en wallen hielden het vee binnen en veedieven en wilde dieren buiten. Over het algemeen werden ringforten gebruikt en bewoond tussen de steentijd en 1200 na Christus.
Bijenkorfhutten worden gemaakt door stenen in een ring te stapelen en de opvolgende ringen steeds smaller te maken en de bovenkant af te sluiten met een deksteen. Er wordt geen cement of ander plakmiddel gebruikt om de stenen aan elkaar te plakken, alles werk door de druk van de zwaartekracht en het vermogen om de stenen op de juiste manier te stapelen. Het resultaat is een hut die wat wegheeft van een bijenkorf. Dat ze dat toentertijd goed konden getuigen de vele overgebleven hutten wel. Er staan er heel veel in Ierland en sommige staan er dus al duizenden jaren. Zij het dan veelal niet meer met deksteen.
Wij brengen nu een bezoekje aan Cathair n gConchuireach (Caher Connor) Cathair duidt op een stenen muur hebben we net geleerd en we zien inderdaad een stenen omwalling. Er staan 5 hutten binnen de wal en een ervan kruipen we dus even binnen. Het is wel bizar om zoveel losse stenen om je heen te zien die eigenlijk zo zouden kunnen vallen als je ergens verkeerd duwt. Als je ook aan de muren voelt, voel je dat de stenen echt los gestapeld zijn. Dus we zijn voorzichtig. Bovendien is het een monument waar we netjes met onze handen vanaf moeten blijven (of toch zoveel mogelijk) Het is leuk om hier rond te lopen en en je voor te stellen hoe klein die mensen wel niet geweest moeten zijn. De openingen en doorgangen zijn echt heel smal en laag namelijk. Deze nederzetting is overigens waarschijnlijk vroeg Christelijk. Op een van de stenen in de omwalling is namelijk een kruis gekerfd.
We zijn net uitgekeken en op weg naar beneden als er een jong Iers stelletje boven komt en het meisje het informatieblad voorleest over de beehive huts. De jongen zegt vervolgens als hij boven is dat hij geen bijen ziet en het meisje legt het dan nog eens uit. De jongen snapt het nog steeds niet helemaal en oppert dan maar dat de mensen vast bijen gehouden hebben en dat het daarom zo heet. Tja...
Weer naar beneden en naar de auto en voorzichtig ons weer tussen het verkeer wurmen met de auto. We rijden nu achter 2 grote bussen en we vrezen het ergste en dat komt inderdaad om de volgende bocht alweer uit. Er is daar een behoorlijk scherpe bocht en we staan zo'n honderd meter achter de bussen in de file en hebben een goed zicht op het geknutsel van de bussen en de tegenligger. De bussen dwingen een tegenligger achteruit de weg weer op omdat ze plaats willen hebben. Als de bussen voorbij zijn, rijdt onze file ook weer. We rijden richting de haarspeldbocht en zien nu ook waarom het hier zo traag gaat. De haarspeldbocht is in het water. We moeten een klein stukje door een beekje over keien.. tof! Even verderop komen we de tegenligger ook tegen en tuffen we met het file treintje mee achter de bussen aan.
We komen nog een stop met beehive huts tegen en besluiten weer te stoppen en we betalen weer 3 euro om naar boven te lopen en rond te kijken. Deze keer zijn de hutten niet in tact, maar is er wel een ondergrondse gang waar we van boven in kunnen spieken. Ook zijn hier alle muren in veel betere staat en echt meters dik. Ik wurm me door alle ingangen en loop van hut naar hut en bekijk alle hoekjes en gaatjes. We zijn toch de enige bezoekers omdat de meeste mensen niet zo gek zijn als wij en 2 van deze ringforten achter elkaar bezoeken. Dit ringfort heet Cashel Murphy of Cathair Uí Mhurchú, dus het heeft ook een stenen omwalling. Die omwalling is echt niet te missen. We moeten er een beetje overheen klauteren om de binnenplaats op te kunnen. Het hele complex is in de vorm van een ei gebouwd wat waarschijnlijk voor vruchtbaarheid stond. Tijdens de lente en herfst zonnewende scheen de zon precies de kelder binnen en viel het licht op een steen achterin de kelder. Echt waanzinnig hoe die mensen dat 5000 jaar geleden konden berekenen en uitvoeren. Zo zonde dat al die kennis verloren is gegaan. Cashel Murphy dateert uit 3200 voor Christus en dat maakt het wel belachelijk gaaf om tussen te lopen. Als we weer beneden komen, komen we nog een gids tegen van het monument. Ik vraag of hij toevallig Jerry is en hij is compleet verbaasd dat ik zijn naam weet. Tja, deel dan ook geen flyers uit waarop staat dat Jerry alles over het monument weet en eventueel rondleidingen kan verzorgen.. Hij legt ons nog kort het een en ander uit over het fort, maar dat wisten we stiekem ook al uit de informatie op de flyer haha
Verder gaat de rit langs kliffen en waanzinnig mooie uitzichten over de oceaan. De zon schijnt, de bloemen omzomen de weg weer en alles ziet er vrolijk uit vandaag. Dat die zon schijnt, komt voor mij wat ongelegen. Ik vergeet compleet me in te smeren en dat moet ik ondertussen met een rode kop, nek en armen bekopen. Ik heb me even verder wel ingesmeerd, maar dat was natuurlijk al veel te laat :-( Na alle regen en donkere dagen, kwam de zon een beetje onverwacht zal ik maar zeggen.
Onze volgende stop is Blasket centre. Dit is een heel mooi vormgegeven museum over de Blasket Islands. Dit is een groep eilanden die tot eind 1953 bewoond werd. We lezen en zien van alles en het blijkt een hard, maar ook mooi leven te zijn op de Blaskets. Er is geen elektriciteit en ook geen waterleiding. Geen radio of televisie en de enige echter verbinding met de buitenwereld is de post en de mensen die op bezoek komen. Ze leven van het land en vooral van de zee. De mensen waren zo onbekend met dingen van buiten dat toen er kisten met thee aanspoelden, ze niet wisten wat het was en het aan de dieren te eten gaven en er kleding mee kleurden omdat het zo bruin afgaf. Door emigratie naar vooral Amerika, raakten de eilanden steeds verder ontvolkt en kon de vooral oudere bevolking zichzelf niet langer in stand houden. Men had geen roeiers meer voor de vissersboten en het land kon niet meer bewerkt worden. Zo werd het leven steeds zwaarder en in december 1953 was er zo'n zware storm dat men besloot om de laatste overblijvers naar het vaste land te evacueren en daarmee was het leven op de Blaskets voorbij. Tegenwoordig staan de huizen van de families er nog steeds en veel families houden er nog schapen en gebruiken sommige huisjes als vakantiewoning, maar er woont niet echt iemand meer.
Achter het museum ligt een pad dat naar een waanzinnig uitzichtpunt leidt. Hier heb je een uitzicht dat echt niet te geloven is. Een bewust verroeste constructie steekt uit over de kliffen en de zee en biedt uitzicht op de Blasket eilanden. Het water beneden ons kolkt en bruist over de rotsen en is zo helder als glas. We zien van grote hoogte de rotsen en wieren onder het water. Het water zelf heeft niet echt een kleur hier. De zon schijnt echter ongenadig en ik heb mijn fleecejasje maar aan met de capuchon op om een beetje uit de zon te zijn. Ik hoef niet te zeggen hoe verschrikkelijk warm dat is.. pfff Als we even verderop bij Ceann Sraithe stoppen met de auto, hou ik een uitgebreide smeerpartij, maar ja, het is al te laat..
Bij dit uitzichtpunt, wat eigenlijk een lange parkeerplaats langs een landtong is, hebben we weer zo'n mooi uitzicht. Er liggen rijen met rotsen in de zee en kliffen en wilde golven en eilanden en alles wat mooi en ruig is en waar we van houden in zo'n landschap in elkaar gedraaid tot een droom van een panorama.. We zijn bofkontjes dat we zoveel van de wereld kunnen zien.. laat ik het zo zeggen :-)
We rijden weer verder en zijn even kwijt welke kant we op moeten. Ze vergeten dat hier soms wel eens, een bordje met richting neerzetten als je een kruispunt over moet. We kiezen de weg naar Wine Strand en dat blijkt absoluut de meest verkeerde keuze te zijn die we konden maken. Het is een heeeeel smal weggetje naar een klein strandje en aangezien het vakantie is en de zon schijnt, is half Ierland daar blijkbaar te vinden en heeft men de auto op de weg geparkeerd. We kunnen er net langs en we moeten wel, want we kunnen nergens keren. Ik kijk snel op Maps om te zien hoe de weg loopt en besluit dat we maar door moeten rijden tot het einde van de weg. Meestal is daar wat meer ruimte en gelukkig is dat hier ook het geval. Kurt kan de auto een beetje draaien en met wat steken, rijden we weer terug. Wel heeeeel voorzichtig want er zitten echt diepe kuilen aan de kant van de weg waar we langs moeten. Gelukkig zijn er een paar mensen flink aan het knutselen op de kruising en hebben we zodoende geen tegenligger. Ik weet niet hoe we dat hadden moeten oplossen. Het was nu al heftig genoeg met de wandelaars en mensen in zwempak waar we omheen moesten zien te komen.
We zijn weer uit de drukte en slaan de goede weg weer in. Even verderop volgen wij de rest van Slea Head drive terwijl onze voorligger de andere kant op rijdt. Nu hebben we de weg voor onszelf en dat rijdt wel een heel stuk aangenamer. We rijden weer langs mooi gekleurde huisjes en prachtig aangelegde tuinen en over wegen die voorzien zijn van wolken rood, paars, roze en blauw. We vinden de tuinen hier echt heel mooi over het algemeen. De meeste mensen hebben hier echt prachtige tuintjes vol met bloeiende planten en struiken. Samen met de bont gekleurde huisjes vinden we het erg schilderachtig en mooi.
Kurt ziet op een gegeven moment een weggetje wat hem wel aanspreekt en zo rijden we een kleine omweg vlak langs de kliffen en langs het Ierse radiostation waar vandaan ze in het Iers (Gaelich) uitzenden. Het weggetje is zo klein dat ik even kwijt ben waar we zijn, maar gewoon rechtdoor blijven rijden en we komen weer bij de "grote" weg uit en het was wel een leuke omweg. Daarna zijn we weer bijna in Dingle en onze overnachtingsplaats, dus we gaan op zoek naar een winkel. Ik vind weer een Supervalu en plot de route. Helaas ligt deze midden in Dingle waar je overal moet betalen om te parkeren (bepaald niet veel trouwens) dus de parkeerplaats staat vol met "klanten" We doen een rondje en vinden dan een plekje dat een beetje verstopt ligt en vrij is en Kurt wurmt de auto op de plek en we kunnen gaan shoppen. Vandaag hebben we baguettes mee met warme kip en 2 stukken verse quiche en Kurt uiteraard een nieuw Iers biertje om te proberen.
Dan is het nog een paar minuten naar onze B[e-38]B waar we warm ontvangen worden door Pat. Pat wijst ons onze kamer en nodigt ons uit voor koffie en cake in de serre. Ik vind het prima en even later krijgen we een cafetiere met koffie en ligt er een heerlijk plakje kruidige cake met rozijnen en walnoten op ons te wachten. We babbelen wat met Pat nog en hij laat ons dan aan onze koffie over. De serre is echt tropisch en de zon staat nog steeds te schijnen door het glas. Niet mijn beste keuze dit dus, maar goed. De koffie is erg lekker en goed sterk (high hopes voor het ontbijt morgen dus) en de cake is erg lekker. Kurt dacht eerst dat hij het niet zou lusten, maar hij vindt het erg lekker. Daarna terug naar de kamer, broodje eten en aan het verslag.
Het is nu bijna 10 voor 10, dus ik ga me vlug douchen en dan m'n nest in. Morgen gaan we weer verder met onze rondrit. Ik heb in ieder geval al tickets voor de veerboot die we ergens moeten nemen geboekt. Dus ergens morgen gaan we bootje varen, maar dat is voor morgen :-)
Vandaag weer 2 dagen voor de prijs van 1. Gisteren lukte het me niet meer om een verslag te tikken, dus vandaag wat extra tik- en leeswerk ;-)
Gisteren werden we wakker in Durrus in The Longboat. We hebben best prima geslapen en zijn vandaag wat langzamer opgestart omdat we op zich niet heel veel van plan zijn en we toch maar tegen 12 uur uit hoeven te checken. De kamer bevalt hier ook prima en we kunnen gaan ontbijten wanneer we zin hebben want alles staat beneden klaar en niemand waar je rekening mee hoeft te houden. Ik ben alleen wakker geworden met een hele rottige hoofdpijn en een beetje duizelig. Paracetamol er maar in en gewoon doorgaan, komt vast wel goed..
Het ontbijt is een beetje, tja, hoe zal ik het noemen, vreemd? Er staan 2 broodzakken met brood waar je je sneetjes brood uit kunt pakken en een bak met voorverpakte zoete broodjes en mueslirepen van de Lidl. In de koelkast staan een paar enorme pakken sinaasappelsap en melk en van die plastic bakjes met blikfruit en nog wat smeerkaasjes en yoghurtjes. Meneer Martin houdt duidelijk niet van extra werk of het bereiden van eten. Alles is kant en klaar bij de Lidl ingekocht. Ik rooster 2 boterhammen en doe er boter op en Kurt gaat aan de zoete broodjes. We nemen er nog een yoghurtje bij en een sapje. Het is niet superlekker, maar het is eten. We nemen ook nog wat voorverpakte zoete broodjes mee voor de lunch. Koffie kan ik niet maken want er is geen water en de waterkoker is leeg. Dus ik mis mijn cafeïne-shotje in de morgen haha
Ondertussen is het weer vrolijk beginnen te regenen en als we naar de auto lopen, giet het gewoon. We stappen dus maar snel in en vertrekken om naar onze eerste stop te gaan. We rijden naar Bantry en willen daar Bantry house gaan bezoeken. Dit is een nog steeds bewoond landhuis met tuinen. Het is alleen steeds erger gaan regenen en als we op de parkeerplaats van Bantry house staan, zien we dat de toegang 14 euro per persoon is en alleen met een rondleiding. Het grootste gedeelte van dat alles is de tuin en dat is nou net niet wat je wilt met dit weer. Het straalt gewoon naar beneden. Kurt en ik zijn bezig met wat alternatieven dus die wat droger zijn en Kurt vindt een paar mooie plekken en zo rijden we dus weer door.
We rijden weer via de Wild Atlantic Way en moeten even gniffelen als we door Ballylickey rijden. Links en rechts stoppen we af en toe even om van het uitzicht te genieten en Kurt durft het af en toe nog even aan om de auto uit te springen om in de regen een foto te maken.
Bij Glengarriff slaan we linksaf en pikken hier the Ring of Beara op. Dit is een rondrit over het Beara schiereiland. We rijden langs een ruwe kust en het zou erg mooi zijn als het wat minder zou regenen, maar helaas. We gaan richting Beara Bowl. Dit is een rotsformatie tussen de kliffen die de vorm van een kom heeft (goh, verrassend) We zijn een van de enige mensen die hier stoppen want er staat geen bord bij of iets dergelijks en we hebben al gezien dat als er geen bord staat, het blijkbaar niet interessant is. Des te beter voor ons. Gelukkig is het een beetje gestopt met regenen en valt er maar hier en daar een spatje als we uitstappen, dus we kunnen nog redelijk droog van het uitzicht genieten.
Na de Beara Bowl rijden we door naar de Cuas Pier Caves en dan begint er bij mij wat te dagen. We hadden het er vanmorgen over gehad dat we een aantal OPW dingen gingen bezoeken en ik dacht dat we daar naar toe aan het rijden waren via wat andere dingen. Maar ondertussen ben ik er achter dat die route totaal niet klopt en ik moet eigenlijk best wel naar de wc. Kurt had me even niet ingelicht dat we geen OPW dingen meer gingen doen. Hij had het intern met zichzelf overlegt, maar niet extern met mij gedeeld. Beetje miscommunicatie dus. We rijden nu ook echt in the middle of nowhere met overal direct langs de weg hekken en nergens een plekje om even te stoppen. Gelukkig is daar uiteindelijk een smal karrenpad als redder in nood en de hoge nood is voorbij.
Voor Cuas Pier Caves moeten we de auto bij een boothelling parkeren en dan een klein stukje wandelen. We klauteren over speciale metalen trappen heen die over stenen muurtjes en heggen geplaatst zijn en staan dan op een keienstrand bij de ingang van een aantal grotten. Er is net een man bezig met zijn kano, maar we zien in eerste instantie niet waar hij vandaan komt of naar toe gaat. Dan loopt Kurt een stukje het keienstrand op en ziet dat een van de grotten aan het einde een open verbinding met de zee heeft. Je kunt dus onder de rotsen door de grotten heen naar zee en terug kanoën. Later lees ik dat je bij absoluut laagwater door de grot kunt lopen. Als wij er zijn, zit het net tussen eb en vloed in, dus de grot is bevaarbaar. We lopen aan de andere kant van het keienstrand nog het klif op om een kijkje te nemen aan de andere kant. Het begint dan net weer flink te regenen en we hebben geen zin om zo de hele loop trail van 5km te gaan doen dus we keren weer om. Het is ook veel te gevaarlijk om met dit weer op de kliffen te lopen. Het waait behoorlijk en door de eerdere regen is alles al behoorlijk glibberig. Als we omkeren komt er ook net een Iers gezin aanstuiteren omdat het begint te regenen. Zij waren bezig met de loop trail, maar zijn ook omgekeerd zo te zien.
Wij lopen weer terug naar de auto en gaan weer droog zitten en kijken wat er nog verder te doen is en zien dat er nog een kasteel te bezoeken is onderweg. Dus ik voer Ross Castle in op Maps en we zijn weer weg. Ik moet het nogmaals zeggen, maar de wegen zijn hier echt prachtig omzoomd met bloemen. We rijden echt door wolken van oranje, paars, geel en roze. Het zijn allemaal wilde bloemen en alleen al dat maakt een rondrit de moeite.
We komen aan bij Ross Castle en hebben dan al een stukje van de Ring of Kerry opgepikt. Het is hier ook meteen drukker en we komen veel bussen, campers en caravans tegen. Bij Ross Castle is het ook behoorlijk druk. Ik voel me ondertussen echt niet lekker meer, maar ik bijt nog wel even door. We gaan eerst even naar de wc voor we kaartjes gaan halen en sluiten dan aan in de rij voor de kassa. Kurt kan de OPW passen zo gauw niet vinden, dus we laten wat mensen voorgaan. Als we dan aan de beurt zijn, blijken die mensen net de laatste kaartjes voor die dag gekocht te hebben. Morgen gaan we zelf de Ring of Kerry rijden, dus geen idee of we het dan nog halen. Helaas pindakaas dan maar. En om eerlijk te zijn geeft het ook niet. Ik ben net in de wc bijna omgevallen omdat ik zo duizelig ben en de terugweg naar de auto hou ik Kurt maar vast anders blijf ik in rondjes lopen. Terug in de auto gaat het even helemaal niet goed meer en dus gaan we gewoon door naar onze overnachtingsplek. Ik heb ondertussen wat paracetamol genomen weer en dan gaat het weer een beetje beter.
Onze overnachtingsplek ligt in Killorglin. Dus we moeten nog een eindje Ring of Kerry rijden. We zijn er nog niet echt van onder de indruk, maar morgen gaan we het beter zien waarschijnlijk. In Killorglin zetten we de auto neer op de grote parkeerplaats iets voorbij ons hotel en lopen dan terug naar Kingston's Boutique Hotel [e-38] Pub om in te checken. Gelukkig gaat dat heel soepel want mijn hoofd wil niet al te best meer en ik heb al moeite om het Iers te vertalen, dus doe mij m'n kamer maar!
Onze kamer is erg mooi en rustig en we zijn dik tevreden. We moeten nog wel wat eten, dus we gaan beneden in de pub een pizza eten. Ze maken hier zelf pizza op Napolitaanse wijze met deeg dat dagen staat te rijzen. Ik moet zeggen dat de pizza erg lekker is. Kurt heeft een pizza met rauwe ham en ik heb een 4 cheeses met extra peperoni. De pizza's worden in punten gesneden op een plank geserveerd en moeten met de handen gegeten worden. We krijgen er nog een zelf gemaakte chili olie bij om erover te doen en die olie is best lekker, dus we gieten steeds een beetje over de korstjes en de pizza. Als toetje heb ik huisgemaakte tiramisu en Kurt banoffee. Beide worden in een schattig weckpotje geserveerd. Dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer en ga ik slapen. Ik ben kapot en ik denk dat dat het beste is voor mijn hoofd, dus daarom geen verslag gisteren. Het probleem is wel dat door de hoofdpijn gisteren alles een beetje wazig is, dus ik weet niet zo heel goed meer wat en hoe gisteren en hoe alles eruit zag, maar Kurt heeft een beetje geholpen, dus er is toch nog een verslag van :-)
Ik heb echt lekker geslapen afgelopen nacht en mijn hoofdpijn is bijna weg als ik wakker wordt. Kurt is helemaal bijgekomen lijkt het, dus vandaag gaat vast beter :-)
We hebben afgesproken om om 9 uur te gaan ontbijten, maar het is ruim 10 over 9 als we beneden zijn.. sorry! Ik had wat problemen om uit te vogelen hoe ik de knop van de douche moest bedienen. Elke douche is hier weer anders ook. Maar goed, het ontbijt.
Het ontbijt is hier organisch en lokaal en veel is zelfgemaakt. Het lijkt maar weinig, maar er is heel erg veel. We krijgen heel erg lekkere koffie van een goede machine en versgemalen bonen. Ik hoorde de bonen gemalen worden en zag vervolgens de boel aangestampt worden om in de automaat te gaan. Ik ga voor een zwarte americano en Kurt voor een cappuccino. En dan is het kiezen uit verschillende soorten yoghurt, granola en muesli, fruit, compotes, jams, sausjes, kazen, vleeswaren, zalm, etc, etc, etc.. Alles staat in kleine bakjes en potjes op een tafel en wordt netjes aangevuld. Ik ga eerst voor een schaaltje mango yoghurt met granola en daarna voor een plakje brood wat wel wat weghad van roggebrood met Kerrygold gezouten boter en wat stukjes van alles kaasjes die er stonden (6 stuks, en ik nam hele kleine muizenhapjes) en een croissantje. Het croissantje was wel een van de beste croissants die we gegeten hebben. Goed knapperig en lekker boterig van smaak. Kurt heeft geloof ik van zo'n beetje alles een klein hapje gehad.
Na het ontbijt doen we nog rustig aan en rond 11 uur vertrekken we om de Ring of Kerry te gaan doen. Eigenlijk hebben we allebei niet heel veel zin in dat ding, maar als je in Ierland bent, hoor je dat ding te rijden. We hebben veel reviews gelezen met, voor ons, horrorverhalen over lange files met bussen en toeristen en daar zitten we echt niet op te wachten. Als het niet druk is, kun je de ring in een uur of 3 rijden, maar in het hoogseizoen zegt men dat je er rustig 2 dagen voor uit kunt trekken. Dus dat..
Wij zijn van plan om niet gewoon klakkeloos de ring te gaan rijden, maar vooral ook veel van de zijwegen te pakken en uitkijkpunten en bezienswaardigheden die ons leuk lijken te bezoeken. Zo komt het dat we al snel een zijweg inslaan naar een viewing point. We rijden door smalle weggetjes waar we voorzichtig om elke bocht loeren of er geen tegenliggers zijn en op rechte stukken vlug doorrijden zodat we daar niet hoeven te knutselen met tegenliggers. Zo komen we bij Devil's elbow terecht op het Caragh Lake viewing point. Prima uitzicht op Lough Caragh en Madam's Island, maar nog niet waar we op gehoopt hadden.
We rijden weer terug naar de Ring of Kerry en nemen een eindje verder de afslag naar Rossbeigh Beach waar we tussen de stenen en het zand kwallen zien liggen. Het waait en doet, maar het blijft voorlopig redelijk droog. Er zijn hier in Ierland heel veel mensen die weer of geen weer gewoon gaan zwemmen en hier zien we ook weer veel mensen die dat aan het doen zijn of net gedaan hebben. Ons niet gezien, wij vinden het zo al nat genoeg!
Vanaf Rossbeigh beach snijden we een stukje van de ring af omdat het toch traag gaat. Je mag 100km rijden op die weg en de meesten halen amper 50km per uur. Het is dramatisch! We rijden dus op een klein, smal met bloemen omzoomd weggetje en stoppen nog even op de hoger gelegen helling voor een beter uitzicht op het strand en de kliffen en door naar de ring. Hier sluiten we weer achteraan in de rijen met auto's en het gaat weer traaaaaag. Bij Coolnaharragill stoppen we even voor een foto momentje en weer door.
Kurt wordt langzaam gek van alle slakken zoals hij ze noemt. De ring is een redelijke weg. Je kunt hier echt makkelijk met 2 langs elkaar rijden zonder in de problemen te komen, dat zie ik zelfs zonder diepte te kunnen zien. Maar de meeste mensen rijden ongeveer midden op de weg omdat ze bang zijn om van de weg af te rijden. Dus bij elke bocht moet er geremd worden, want stel je voor dat er een tegenligger aankomt. Ja, ga dan potverdorie op je eigen weghelft rijden, dan heb je daar geen last van!!! Zoals ik al eerder zei.. We zitten vol met vragen over hoe mensen hier rijden, want het zijn voornamelijk de Ieren die zo bizar traag en lijp rijden. De toeristen uit andere landen lijken wel links te kunnen houden en door te kunnen rijden. Maar goed, we gaan weer verder.
We komen op een gegeven moment een mooi spoorviaduct tegen bij Gleensk. Het ligt in een bocht waar onmogelijk gestopt kan worden en hoewel het een stalen constructie is, doet het toch een beetje Harry Potter aan en staat het gaaf in het landschap. We rijden dan inmiddels echt op bochtige weggetjes en Kurt moppert er op los. Hij haalt in waar hij in kan halen en soms stopt hij gewoon even om afstand te scheppen zodat hij even normaal door kan rijden voordat hij weer aan moet sluiten bij een treintje.
Bij Castlequin staat er een fort op de planning en we slaan af en rijden de brug over. Of we proberen de brug toch over te gaan. We komen echter in een file terecht die niet vooruit gaat. Het is nog best een eind naar waar we zijn moeten en volgens Google staat het tot daar vast. We hebben nog even geduld, maar dan is de maat vol en keert Kurt de auto. Dan maar geen fort en weet ik wat daar te zien is. Bij Caherciveen gooien we even wat diesel in de tank. Die hier overigens een stuk duurder is dan in de rest van het land, want hier rijden de toeristen en kun je extra verdienen natuurlijk.
Niet heel veel later na het tanken komen we een bordje tegen dat aangeeft dat we af kunnen slaan om de veerboot naar Valentia Island te nemen. We hebben hier allebei over gelezen en het schijnt absoluut de moeite waard te zijn, dus we slaan af en rijden naar Reenard Point om hier de veerboot te pakken. We hoeven gelukkig niet lang te wachten want we zien de veerboot al aankomen. Het is een klein veertje wat zeker niet bij hoge golven moet varen. Je rijdt er op en aan de andere kant weer af en er passen een auto of 12 a 15 op. We betalen 9 euro voor de overtocht en zijn binnen niet al te lange tijd aan de overkant. Kurt stapt nog even uit om om zich heen te kijken. Mijn deur staat tegen de zijkant van de veerboot en ik kan er niet uit, dus helaas.
Aan de overkant pakken we de Skellig Ring op en gaan we naar het hoogste punt van het eiland Geokaun Mountain and Cliffs. Je kunt deze berg op wandelen of met de auto. Wij nemen de auto omhoog omdat ik na het eerste steile stuk omhoog waarschijnlijk al dood neer zou vallen (misschien wat overdreven, maar het was echt een heel erg steile helling en ik zag het echt niet zitten) Er zijn een paar dappere dodo's die het te voet aan durven, maar de rest neemt allemaal de auto.
We kopen voor 6 euro een kaartje en rijden dan in de eerste versnelling de berg op, Kurt denkt dat het makkelijk 20% was, en stuiteren over de afwatergoten heen naar de eerste stop. Hier stappen we uit en lopen de laatste 250 meter naar Cliffs viewing deck. Vanaf hier hebben we een waanzinnig uitzicht op de kliffen van Fogher. We staan op een soort uitsteeksel op een klif en met de railing lijkt het wel wat op de scene uit Titanic. Heel diep onder ons zien we de meeuwen zweven op de thermiek en de golven tegen de rotsen slaan. Het is echt mooi hier!
Vlak voor het uitkijkpunt staan er nog borden met verhalen uit de legendes van de Fianna. De Fianna waren een groep krijgers die onder het bewind van koning Fiachadh ontstaan zou zijn. We hebben het dan over ongeveer 300 jaar voor Christus. Ze waren verantwoordelijk voor de bescherming van de koning en het beschermen van de havens van Ierland tegen invasies. Er waren 25 bataljons van 27 mannen en ze vormden de elite binnen het leger. De legende wil dat je alleen lid kon worden van de Fianna als je 12 gedichtenbundels kon reciteren, je jezelf kon verdedigen tegen de speren van 9 krijgers, door een bos kon rennen zonder een tak te breken, over een stok kon springen die even hoog als jij lang bent was, onder een stok door kon zo laag als je knie en een doorn uit je voet kon verwijderen terwijl je rende. De Fianna hebben echt bestaan, maar door de eeuwen heen werden feiten en fictie een tikkeltje vermengd. Maar goed, leuk leeswerk zo op de rotsen terwijl je uitkijkt over hun wereld.
We lopen terug en gaan met de auto door naar punt 2. Weer zo steil omhoog en dus in de eerste versnelling. Op het tweede punt staan informatieborden met wetenswaardigheden van Valentia. Zo lees ik dat de eerste trans-Atlantische kabel vanaf Valentia gelegd werd. In 1858 werd een kabel gelegd van Knightstown naar Newfoundland in Canada. Helaas duurde het feestje maar 6 weken toen de kabel defect raakte. 6 jaar later werd een nieuwe poging ondernomen waarbij men de kabel 600km voor de kust van Canada kwijt raakte. Een jaar later voer het schip South Eastern opnieuw uit met een kabel en bereikte met die kabel het plaatsje Heart's Content in Newfoundland en kon zelfs de kabel die een jaar daarvoor verloren was gegaan weer opvissen. En vanaf toen was er dus een verbinding met de overkant van de oceaan.
Op Valentia zijn ook de pootafdrukken van een tetrapod gevonden. Welke tetrapod weten we niet, maar de pootafdrukken zijn zo'n 385 miljoen jaar oud en zijn afdrukken van een dier dat in de overgang van water naar land leefde en waarschijnlijk een van de eerste wezens was dat aan land kroop. Op het moment dat dat beestje dat deed, lag Ierland ten zuiden van de evenaar en vast aan Noord Amerika. En zo staan er nog meer weetjes op de borden over plaatsen, mensen en dingen. Er leerzaam en interessant en een mooi punt om uit te kijken over de zee en het omringende land en de eilanden.
We gaan door naar de top van de berg. Hier zijn 2 uitkijkpunten; Miners view en Shepherds view en een picknick plaats. We gaan eerst even uit de wind op de picknick plaats zitten. Het zijn leistenen banken langs de helling van de berg en je hebt een fijn uitzicht en door de opstaande stenen kun je uit de wind zitten. Ook heel erg fijn want je wordt hier bijna omver geblazen op de top. Daarna door naar Miners en Shepherds. Beide weer mooie plaatjes en nog meer informatie over de omgeving en het uitzicht. Daarna stappen we weer in de auto.
We volgen Skellig Ring naar de brug die het eiland met het vasteland verbindt. We zitten achter een paar hele trage auto's en Kurt haalt ze op een gegeven moment in. We kunnen daardoor bij de brug stoppen voor wat foto's, rustig rondkijken en dan nog ver voor deze auto's de brug nog oversteken en door Portmagee rijden. We blijven de Skellig Ring volgen en komen dan een bordje tegen dat wijst naar "The most beautiful Cliffs of Kerry" Dat valt natuurlijk niet te weerstaan, dus wij slaan af.
Het is weer een smal weggetje, maar we komen uit op een enorme parkeerplaats waar we de auto kwijt kunnen. Er zijn ook toiletten, dus daar maken we meteen dankbaar gebruik van en vervolgens kopen we kaartjes om de kliffen te gaan bekijken. Hier moeten we 10 euro afrekenen, maar het ziet er wel goed uit. Er staat ook een klein cafeetje waar je je koffie in een oude bus kun drinken. Ik mag van Kurt hier geen koffie gaan drinken, zo flauw! Maar feitelijk hebben we daar ook eigenlijk geen tijd voor, dus ok dan maar..
We lopen langzaam omhoog want het is een lekker klimmetje en staan dan bovenaan de klif met een echt WAUW! uitzicht op onder andere de Skellig eilanden. Er zijn 2 uitstekende kliffen waar je nog naar toe kan en we beginnen rechts (dat staat ook zo aangegeven) We klauteren naar boven terwijl we links naast en onder ons de rotsen bekijken en alle vogels zien zweven.
Op de kliffen sta je zo'n 300 meter boven de zee en het is echt adembenemend. Al was het alleen al door de wind. De zee kolkt beneden in diep zwart, azuurblauw en fel wit over de rotsen en tegen de kliffen. Vogels zweven op de thermiek van en naar hun nesten en de rotsen bestaan uit duizenden lagen die opgestuwd zijn door de tektonische werking van miljoenen jaren. Het is prachtig en de 5 euro meer dan waard!
We lopen door naar de andere klif en dat is wel een flinke steile klim weer, dus boven even bijkomen op een bankje. Wat je meteen de kans geeft om eens rustig rond te kijken. Daarna door naar de klif en vanaf daar heb je een prachtig zicht weer op de Skellig Islands en de Blasket Islands. We maken nog een selfie en vragen dan toch een Amerikaanse of ze een foto van ons kan maken met de Skellig Islands omdat we die er zelf niet bij kunnen krijgen. Uiteraard maken we dan ook een paar foto's van hun en zo raken we aan de praat. Ze blijken uit San Francisco te komen en tja, daar zijn wij net een maand geleden geweest. Dus babbel babbel, klets klets en zo staan we even te praten over reizen, de wereld, mensen en weet ik wat. Het was weer gezellig :-) Maar we moeten weer verder want we zijn nog niet halverwege de ring. Dus weer terug naar de auto na nog een laatste plasje en door.
We volgen weer de Skellig Ring tot we weer op de Ring of Kerry uitkomen en volgen deze dan door tot Blackwater Bridge. We kunnen een heel eind flink doorrijden tot we weer in een treintje terecht komen. We rijden op een gegeven moment achter een grijze Clio die echt niet durft en vast komt te zitten achter een fietser. De fietser gaat dan maar uiterst links rijden zodat de Clio er uiteindelijk voorbij kan. Wij willen nog een bergpas en uitkijkpunt bezoeken en moeten daarvoor ergens een afslag nemen, maar besluiten dus bij Blackwater Bridge in te slaan en dan een stuk binnenland te pakken en de Ring links (of in dit geval rechts) te laten liggen.
Ergens zijn we blij dat we de doorsteek genomen hebben. Het was een heel intensieve rit voor Kurt, maar wat was hij mooi! Niet te beschrijven gewoon, maar ik zal het proberen. De weg begon redelijk breed, maar wordt al snel een eenbaansweg met uitwijkplekken en rijdt dan tussen rotsen en bergen en watertjes door. Het stuk wat we dan rijden is genaamd Ballaghbeama gap en dat klopt ook wel. We rijden door een nauw slingerend dal tussen de heuvels en het is alsof je in een sprookje rijdt. We zijn blij dat niet elke toerist dit rijdt, want zo hebben we hier de weg bijna voor onszelf. Op een gegeven moment zijn er echter 2 auto's voor ons waarvan er eentje een rare manoeuvre uithaalt en zichzelf zo'n beetje helemaal in een kuil aan de zijkant van de weg parkeert om ons en de auto voor ons erlangs te laten. Vervolgens rijden we dus achter de auto voor ons aan en we zijn er niet helemaal gerust op dat dat goed gaat. Kurt houdt dus flinke afstand, maar verliest hem niet uit het oog. Zo kan Kurt wat rustiger rijden en meer genieten van de omgeving. Dat we afstand moeten houden blijkt wel uit dat de auto voor ons tot 2 keer toe bijna bovenop een tegenligger knalt. Hij rijdt namelijk midden op de weg en neemt steeds de binnenbocht, ook bij blinde bochten. We danken het bijna maar aan dat de Ieren niet zo rap rijden.
We rijden uit sprookjesland en door naar de Gap of Dunloe. Dit is een punt wat aangegeven staat op de Ring of Kerry, dus weer grote parkeerplaats en toiletten en restaurant en weet ik wat allemaal. Je kunt vanaf hier een stukje doorijden nog met de auto, maar je kunt het ook lopen of met een paard en wagen doen. Wij hebben onze eigen paardenkracht aangedreven wagen bij ons, dus wij nemen de auto en rijden door naar de Wishing Bridge. Waar we een mooi uitzicht hebben over een meer wat in een soort waterval over stenen en rotsen onder de brug doorstroomt naar een riviertje. Als je over de brug gaat, mag je een wens doen, of zo gaat de legende toch. Wij denken dat die legende niet zo legendarisch is en gewoon in het leven is geroepen om toeristen te lokken. Het is een zeer mooi plaatje, maar de brug is weinig bijzonder.
Na deze stop gaan we weer terug naar Killorglin, waar we eerst even een stop maken bij de Supervalu voor wat te eten. We kopen 2 salades en wat broodjes om te eten. En daarna terug naar ons hotel waar we best hebben zitten smullen van de salades. Ik heb er ook een fles Irn Bru bij. Toch leuk dat dat hier gewoon in de supermarkt staat!
Het is inmiddels 23:29 en ik heb een flink eind zitten tikken en vind het wel welletjes. Misschien ben ik wat vergeten, maar het grootste gedeelte heb ik wel denk ik. Mocht ik nog wat bedenken, dan vul ik het verslag wel aan, maar voor nu.. pfff.. Slapen! Anders morgen weer een dag migraine en daar heb ik geen zin meer in. Dus welterusten en tot morgen (ofzo)
Het is een baggernacht. We slapen allebei voor geen meter. Hoe het komt? Geen idee, maar het is om half 7 echt veel te vroeg. Dan toch maar iets langzamer opstarten en douchen. Om 8 uur gaan we ontbijten en kunnen we in de woonkamer plaatsnemen aan de tafel met uitzicht op de rivier. Er staan al verschillende dingen klaar. Kleine potjes met jam en een honingpot, yoghurt, een bakje rabarber en boter die in de vorm van kleine bloemetjes is gesneden. Heather komt onze bestelling voor het warme gedeelte opnemen en we kiezen voor toast en eieren. Kurt neemt roerei en ik ga voor gepocheerd. We krijgen ook nog uitleg over de jam. Heather heeft alle jam zelf gemaakt. De aardbeien en rabarber komen uit eigen tuin, de frambozen bij een vriendin. Ze heeft ook jam van rabarber en gin gemaakt en deze blijkt erg lekker. We krijgen er ook een cafetiere bij met koffie, maar deze valt niet zo in de smaak bij mij. Zelfs zo slecht dat ik niet eens mijn mok koffie op krijg. Tijdens het ontbijt komen Adam en Heather nog elkaar afwisselen om met ons te kletsen (best gezellig, maar we schieten niet echt op zo) en geven nog diverse tips over waar we naar toe kunnen in de omgeving. Veel van de tips hebben we inderdaad al op onze lijstjes staan, maar een meer hebben we voor vandaag maar toegevoegd. Na het eten is het snel naar boven en tassen bij elkaar rapen en vertrekken. We geven de sleutel aan Heather en zeggen buiten nog even gedag tegen Adam en zijn even na 9 foetsie.
Vandaag hebben we minder goed weer. Het miezert en is grijs en er hangt een mist over de heuvels en velden. Maar hey, er is niet zoiets als slecht weer, alleen slechte kleding en we hebben onze regenkleding mee. We rijden als eerste naar Kinsale, een middeleeuws stadje waar Kurt een wandeling voor gevonden heeft. Als we de auto daar echter neergezet hebben, is het echt nat en druilerig. We doen dus, heel decadent, met de auto een rondje in plaats van te voet. Kurt wurmt de auto door hele smalle middeleeuwse straatjes en we zien inderdaad een paar heel mooie gebouwen links en rechts. Het moet een erg leuk stadje zijn als het wat beter weer is.
Na Kinsale rijden we door naar Charles Fort. Dit is een stervormig fort uit de 17e eeuw. We komen er iets te vroeg aan want de poort gaat pas om 10 uur open. Dus we wachten nog even in de auto en trekken dan onze regenjassen aan en duiken de regen in. Bij binnenkomst worden we meteen welkom geheten en krijgen we de complimenten voor ons doorzettingsvermogen met dit weer hahaha. Het is gelukkig niet al te koud, alleen maar nat. Het waait wel een beetje, maar alles prima te doen. We mogen weer naar binnen met onze OPW passen en krijgen een uitleg van de indeling van het fort. Het is een joekeltje!
We gaan naar buiten en het fort verkennen. Helaas zijn er niet veel gebouwen meer waar je veilig in kunt. Veel staat in de steigers en is verboden toegang. Je kunt wel een flink eind rondbanjeren en alsnog vele hoeken en gaten ontdekken en dat doen we dan ook. We bekijken ook nog 3 kleine tentoonstellingen over het leven in het fort en zo komen we ook tegen dat dit fort gebouwd is door een Engelsman op basis van de ontwerpen van Vauban. Het is alleen aangepast aan de ligging op de rotsen en het schuin aflopende van de helling. Het fort zou in twee gedeeltes gebouwd worden, maar alleen het lagere gedeelte is afgekomen. Het tweede gedeelte, wat zou moeten voorkomen dat een aanval van hoger gelegen terrein zou slagen, is nooit gebouwd. Dit laatste is het fort uiteindelijk noodlottig geworden.
Vanaf de omloop van het fort hebben we een redelijk mooi uitzicht over de baai en het land om ons heen. Door de aanhoudende regen is het uitzicht helaas wel enigszins beperkt. Met een beetje droog weer moet het fantastisch zijn. We hebben alles wel verkend als we terug naar de auto lopen. Op de parkeerplaats staat een Duitse camper op 2 parkeerplekken met zijn achterwielen en volle fietsendrager over de stoep geparkeerd. Echt super handig omdat je als voetganger nergens anders langs kunt. Gelukkig rijden ze net weg als ik aan kom lopen, ik hoef maar heel even te wachten. Vond het in ieder geval weer een knap staaltje van asociaal gedrag.
Wij duiken de auto weer in en vertrekken naar Timoleague Friary. Het is een ruïne van een abdij op een leuk plekje en we zijn wel benieuwd. Onderweg komen we nog een triatlon tegen die aan het fietsgedeelte bezig is. Die rijden hier dus gewoon tussen het gewone verkeer op smalle landweggetjes.. Succes!
Als we bij de abdij aankomen kijken we echter een beetje op onze neus. Het is inderdaad een ruïne, maar eentje die gebruikt wordt als begraafplaats en nog steeds. We komen een redelijk vers graf tegen van 2021 waarbij een bult aarde bovenop een graf gelegd is en daarbovenop staan allerlei kaarsjes en decoraties. Het doet een beetje vreemd aan, maar we doen dan toch maar een rondje tussen de graven en zerken door om de abdij te verkennen. Dat duurt niet heel lang kan ik je vertellen. Het is hier en daar wel uitdagend omdat de doorgangen heel erg laag zijn en we bijna dubbel moeten vouwen om er onderdoor te komen. Tja, een abdij was natuurlijk gewijde grond, dus die begraafplaats klopt dan wel weer.. sort of..
Na de abdij "sjezen" we door naar Drombeg Stone Circle. Deze steencirkel ligt aan het einde van een uitdagend smal weggetje, maar oh zo mooi met alle wilde bloemen en planten langs de kanten. Het is hier in Ierland sowieso indrukwekkend hoeveel bloemen er langs de weg staan. Vooral een soort met fel oranje bloemen valt bij ons goed in de smaak, maar ook de enorme fuchsia planten en de vele kamperfoelie zijn indrukwekkend. Je ziet ook enorm veel vlinderplanten links en rechts. We weten niet of het aangeplant is, of dat het er al jaren zo uitziet, maar het is prachtig!
We zetten de auto op de parkeerplaats en lopen dan over een leuk pad naar de steencirkel. Om ons heen is het mistig en dat draagt dan wel weer bij aan het mysterieuze van de plaats. De vorige bezoekers vertrekken net, dus we hebben de steencirkel en de overblijfselen van de huizen voor ons alleen en we kunnen rustig rondkijken. Best een leuke steencirkel en nog redelijk goed in orde. Het is altijd leuk om te denken wat er op die plek gebeurd zou zijn. Wie er in de huizen gewoon hebben. Zouden het een soort geestelijken zijn die bij de steencirkel dienst deden? Was het een familie die een begraafplaats had met steencirkel? Was het iets wat je moest hebben als je een nederzetting begon? Was het religieus? Of gewoon een kalender? Misschien vinden ze ooit iets wat het allemaal verklaart, maar momenteel roepen steencirkels meer vragen op dan dat er antwoorden zijn. Maar ze bezoeken blijft leuk en als we er eentje tegenkomen, dan bekijken we hem meestal wel.
Na de steencirkel gaan we richting rijden we naar het meer wat aanbevolen is door Adam. Het is even puzzelen hoe het ook alweer heette maar dan navigeren we er ook zo naar toe. Het is ondertussen niet bepaald droger geworden en als we er aankomen druppelt het gestaag door. Regenjassen maar weer aan en even een klein stukje langs het meer lopen. Ooit, duizenden jaren geleden, was het een meer zonder verbinding met de zee, maar de zee heeft het land langzaam afgekalfd en daarnaast is de zeespiegel gestegen en zo is er uiteindelijk een verbinding met de zee ontstaan en is Lough Hyne nu een getijdemeer. Het is het eerste maritieme reservaat van Ierland en heeft een enorme biodiversiteit doordat het redelijk klein en ondiep. Het zoute water warmt daardoor een beetje op en daardoor leven hier soorten die nergens anders in Ierland voorkomen. Door de regen zien wij echter geen visjes of andere beestjes. Wel zien we diverse zwemmers. Of je nou nat wordt door de regen of door de zee, nat wordt je toch.. blijkbaar.
Na het lough gaan we richting Mizen Head. We pikken hier een stukje van The Wild Atlantic Way op, een rondrit in Ierland. We komen uit op de Mizen Scenic route en gaan deze volgen. Scenic is de route zeker.. WAUW!! Kliffen, rotsen, heuvels, moerassen, bloemen, wilde luchten en veel heide. Echt een ruig stukje en heel erg ons ding. De weg is weer smal, maar precies breed genoeg om met 2 auto's elkaar te kunnen passeren. Je moet dan alleen wel weten hoe breed je auto is. We komen meermaals in de problemen door mensen die denken dat ze in een hummer rijden terwijl het eigenlijk modelletje golf of panda is. Kurt pruttelt en vloekt een paar keer flink en stuurt zo ver mogelijk naar links elke keer en ik heb een paar keer het hart in de keel als er weer zo'n halvegare midden op de weg een blinde bocht om komt zeilen.
We nemen nog een kijkje bij Mizen Head Signal Station waar je via een brug naar een eilandje kunt lopen waar een vuurtoren en wachtstation staat. Het waait alleen als een bezetene en het giet. Het zicht is slecht en we denken dat we van het pad dan wel brug geblazen worden. Bovendien moet je entree betalen voor dit gedeelte en dat vinden we zonde. We kijken even rond bij de parkeerplaats en de kliffen hier, ook mooi! En keren dan weer om met de auto.
Het is nog een half uur rijden naar onze overnachtingsplaats voor vandaag, dus we gaan zoetjesaan maar die kant op. We hadden eigenlijk verwacht dat het veel langer ging duren vandaag, maar dat was gerekend met mooi weer. Het is nu echt te slecht weer om bepaalde dingen te kunnen doen, dus we hebben uiteindelijk tijd over en zijn lekker op tijd bij ons bedje voor vanaaf. We slapen in een pub in Durrus. Onze kamer is erg netjes en het gaat hier weer super relaxed. Martin (de eigenaar denken we) laat ons onze kamer zien en onderweg wijst hij nog ff op de eetkamer waar alles al klaar staat voor het ontbijt morgen. Brood staat daar, in de koelkast vind je nog van alles en neem maar wat je wilt en hoe laat je het wilt en uitchecken is om 12 uur.. ok.. haha
We installeren ons in onze kamer en ik drink nog een kopje koffie. Daarna gaan we naar de overkant om bij een andere pub wat te eten. Onze pub serveert geen eten namelijk. We nemen plaats aan hele lage tafeltjes, maar dat schijnt hier normaal te zijn en bekijken de kaart. De prijzen zijn belachelijk laag, dus dat zal niet veel zijn denken we nog. Kurt gaat voor Fish and chips en ik neem Breaded camembert en een extra bakje frietjes. Murphy's voor Kurt en lemonade voor mij. Ok, de porties zijn dus wel ruim voldoende hier. Kurt krijgt een enorme vis en een berg friet en daarbij een bakje tartaarsaus en een minibakje mushy peas. Ik krijg 2 camemberts in een korstje met een bakje bessencompote erbij en een half bord met salade (hele lekkere salade!) en een mandje frieten. Het is een hele berg en het smaakt heel erg goed! Kurts berg kostte 14 euro en mijn camembert was 7 euro en de extra friet 3 euro. Belachelijk lage prijzen dus.
Als we onze buikjes vol hebben, gaan we nog even naar de overkant en nemen nog een drankje in "onze" pub en zitten nog gezellig te kletsen. Mijn drankje is vooral heel interessant bij de locals omdat het de Guinness 0,0 is. Daar is een speciaal apparaat voor waar een blik in geplaatst moet worden en dat alleen maar uitschenkt als het op de perfecte temperatuur is etc. Dus ik moet even wachten op mijn pint en de mannen van het dorp vinden het reuze interessant want ik ben blijkbaar de eerste die het aandurft er een te bestellen ofzo. Na de pints gaan we een deurtje verder en terug naar onze kamer en is het tijd voor het verslag en zo lekker slapen :-) We hebben alleen geen wifi hier, dus ik ga zo proberen om dit verslag via de hotspot van mijn telefoon online te krijgen.
Morgen is een minder drukke dag, maar wel leuke dingen weer. Het gaat weer regenen hebben we gezien op het nieuws. Dus we hopen dat we hier en daar nog een kleine opklaring hebben en misschien wat meer van de verre omgeving kunnen zien. Al heeft de mist ook wel wat en doet onze regenjas goed zijn werk. We gaan het allemaal morgen wel zien, dus tot morgen!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085177 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 136 [author] => Eveline [cityName] => Durrus [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,durrus [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => when-it-s-raining-it-s-raining ) [28] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-22 [title] => 2 dagen tuinen en kastelen [message] =>Ik zit hier in het erkerraam van onze B[e-38]B in Innishannon van waar ik echt een heel erg mooi uitzicht heb op de rivier de Bandon. Het is erg verleidelijk om met de verrekijker, die hier naast me ligt, de rivier en de oevers af te speuren naar otters en alle vogels van dichterbij te bekijken, maar ik heb nog wat in te halen. Jullie hebben nog een dag tegoed en ook vandaag hebben we weer wat gedaan. Dus ik moet even een inhaalslag maken. Dus, laat me maar beginnen en dan kijk ik af en toe wel even naar buiten en stel dat er een otter opduikt, lees je dat ook meteen ;-)
Ok, here we go..
De wekker staat op 7 uur en ondertussen traditiegetrouw begin ik de dag weer met een kopje koffie voor het raam met uitzicht op het grasveld. Ik ben vandaag eerder dan de meditatiemevrouw en het grasveld en de straten zijn nog leeg. Langzaam komt de campus tot leven en raakt ook mijn koffie op. Dus douchen en spullen inpakken en dan is het ineens al half 9. We hebben geen idee waar de tijd gebleven is, maar we zijn volgens onze planning te laat om nog bij The Buttery te gaan eten. Dus met een lege buik en rommeldebommel dan maar in de auto en naar ons eerste plekje. Daar zal vast wel wat te eten zijn.
Het is niet eenvoudig of snel om Dublin weer uit te komen. Trinity zit echt dead centre Dublin en de straten staan vast. We hebben sowieso heel veel vragen over het verkeer hier. Waarom rijden ze links en lopen ze steevast rechts? Waarom rijden de Ieren zo super traag of juist veel te snel? Als je 100 of 120 mag, rijden ze zo rond de 80. Mag je wegens werkzaamheden 60 of 80, gaan ze ineens 100 rijden. Het is nogal irritant, maar goed, adem in en adem uit en geniet van het uitzicht... ook al is dat af en toe alleen maar een berg stenen..
Onze eerste stop van vandaag is Powerscourt Estate. Dit landgoed schijnt hele mooie tuinen te hebben en staat erg goed aangeschreven. We duiken als eerste de bijbehorende tearoom in om wat te eten. Kurt neemt een fishcake met een groot bord bijgerechten en ik ga voor 2 scones en een kopje cappuccino. Kurt kan 24 uur per dag een warme maaltijd eten, voor mij is het nog wat te vroeg. De scones blijken uit de kluiten gewassen te zijn, dus eentje verdwijnt in een zakje in mijn tas voor vanmiddag. De andere wordt opgepeuzeld met jam en room. Ik vond 4,25 aan de dure kant voor een cappuccino, maar toen ik de kop in mijn handen kreeg vond ik de prijs nog meevallen. Het is ongeveer een halve liter en ik heb er echt moeite mee gehad om het naar binnen te krijgen.
Na ons "ontbijt" gaan we de tuinen verkennen. Er staat 2 tot 3 uur voor, dus we verwachten er heel wat van. De tuinen zijn inderdaad echt prachtig, maar we hebben er niet zo lang over gedaan kan ik ja al wel vertellen. We hebben de grote ronde gedaan en alles wel gezien en er ongeveer anderhalf uur (ex ontbijt) over gedaan, dus het valt goed mee. We lopen eerst naar het bordes met een uitzicht over de Italiaanse tuin. Dit is een trap met in terrassen aangelegd grasveld wat eindigt op een terras boven het Triton meer. De terrassen hebben diverse mozaïeken en aan weerskanten van de trap en terrassen zijn bloembedden. Het is heel strak en symmetrisch en doet het huis er heel statig door ogen. De bloembedden hadden van ons wat meer gemogen, maar dat zal het ontwerp wel zijn.
We lopen door via de oranjerie naar de ommuurde tuin en dit is echt een sprookje! Je loopt door een prachtig hekwerk naar een pad wat omzoomd is door duizenden verschillende bloemen in alle kleuren van de regenboog en meer. Vlinders fladderen, bijen zoemen en je mist nog net de elfjes. Het is echt wauw! We genieten van alle bloemen en proberen ze te herkennen of zoeken de namen op op de kaartjes die overal bij staan. Het is gewoon jammer als we er door zijn.
Aan het einde van de ommuurde tuin lopen we onder een hek door en langs de dolfijnenfontein en gaan door richting het Tritonmeer.We slaan de rododendrons over aangezien die uitgebloeid zijn. Er is een heel dal vol ermee, maar van boven gezien, zijn dat nu alleen groene struiken (yup, zo besparen we tijd) Dus lopen we verder langs Pet Cemetery. Hier liggen de huisdieren van het landgoed begraven. Gelukkig staan ze op rijtjes en niet in een cirkel op een indianen begraafplaats. Maar evengoed best een beetje creepy.
Nog een eindje verder komen we aan de andere kant van het Tritonmeer uit waar je een gaaf uitzicht hebt op het landhuis waar we net ons ontbijt hebben zitten eten. Overigens zaten we daar te genieten van het uitzicht op de Italiaanse tuin. Nu dus een paar honderd meter de andere kant op. Het Tritonmeer heet zo omdat er in het midden een groot beeld van Triton staat... logisch natuurlijk.
Na het meer wandelen we door naar de Japanse tuin. Dat Japans moet je met een korreltje zout nemen. Het doet vaag Japans aan en is wel nice. Het is wederom een dal waar je via weggetjes en trappetjes naar beneden kronkelt en beneden in een varengrot uitkomt waar water naar beneden sijpelt. Dit water loopt door een kanaaltje en vormt de waterpartij in de tuin. Helemaal beneden staat nog een prieel wat voor Japans bouwwerkje door moet gaan. Het is de 19e eeuwse versie van een Japanse tuin moet je maar denken. Maar zeker niet verkeerd. We lopen door de weggetjes en over bruggetjes en doordat het in een dal is, valt het omgevingsgeluid ook weg. Daarna is het wel weer flink omhoog om er weer uit te komen. Gelukkig staat er bovenaan nog een mooie stenen bank om even van het uitzicht op de tuin te genieten.
De laatste highlight van de tuin is Pepperpot tower. Een toren die de favoriete peperpot van de landheer moet voorstellen. Tja, je bent rijk en je wil wat.. Het is in ieder geval een leuk torentje op een platform omringd door kanonnen. Het doet denken aan kinderspeelgoed of een kindertekening. Kurt klautert nog naar boven, maar het uitzicht is niet super omdat de bomen enorm gegroeid zijn in de eeuwen na de bouw van deze toren.
We slenteren op ons gemak langs de laatste bloembedden over het terras voor het landhuis terug en zien nog een struik die aangeplant is door Jacky O. De Amerikanen zien hem niet omdat ze niet zo super geïnteresseerd zijn blijkbaar. Ze nemen een foto van een boom en kijken niet naar dit stukje van hun geschiedenis.
Ondertussen heeft mijn laptop kuren en ben ik net een alinea kwijtgeraakt. Ik heb mijn externe toetsenbord en muis maar aangesloten en dat lijkt nu wel goed te gaan. Heel bizar. Wel vervelend want ik kan nu niet in de erker zitten en kan dus geen otter meer spotten :-( Anyhow, maar weer door met het verslag want er is nog veel om te vertellen.
Onze volgende stop is Glendalough. Vanaf Powerscourt rijden we door smalle wegen en typisch Iers (dat denken we dan toch) landschap. Het is een aangename rit met hier en daar een uitdagend bochtje omdat Kurt dan blind rijdt en ik voor hem moet kijken. We ergeren ons hier en daar aan de trage Ieren, maar we komen uiteindelijk wel op onze bestemming. We parkeren de auto op een grote parkeerplaats en lopen richting de informatieborden. Glendalough is een groot gebied waar verschillende dingen te zien zijn. Er is bijvoorbeeld een miners trail langs diverse oude mijnen en nederzettingen en een lakes walk die langs een aantal meren gaat. Wij gaan voor een korte hike naar de monastic site.
Het is echt maar een korte hike naar onze mening. Misschien ook omdat hij best mooi is. We lopen over een riviertje en slaan rechtsaf en lopen langs een heuvel met prachtige bomen met grillige vormen en alles is groen. Het riviertje brabbelt naast ons en we verwachten de kabouters elk moment achter een graspol vandaan te zien komen. Na een korte wandeling slaan we rechtsaf en komen op de site waar diverse ruïnes van kerken en kloostergebouwen staan. Ook is er een grote begraafplaats die bij nadere inspectie nog steeds in gebruik blijkt te zijn. Even verderop staat een smalle ronde toren kaarsrecht overeind met een puntdakje.
We verkennen de ruïnes en de begraafplaats. Best indrukwekkend. Er hebben diverse kerken gestaan en woningen van monniken en mensen die bij de kerkelijke zaken hielpen. Later in het bezoekerscentrum leren we meer over wat er allemaal precies gestaan heeft en waarom. Het blijkt dat in Ierland in eerste instantie een soort nomadische monniken of priesters woonden. Ze trokken rond en vonden uiteindelijk een plekje waar ze zich toe konden leggen op het hemelse en goddelijke. Dit waren veelal afgelegen plekken zoals op een eiland, op een heuvel of in een afgelegen gebied. Ierland is historisch gezien ook nooit van de grote vestigingsplaatsen geweest, maar weer hier en daar een kleine groep huisjes. Dus zo ging het ook met de geestelijken. Pas veel later kwamen de geestelijken uit Europa waar grote kloosters waren naar Ierland en veranderde dit dus. Glendalough is zo'n voorbeeld waar meerdere geestelijken bij elkaar gegroepeerd raakten in de overgang van een solitair bestaan naar een grotere vorm van kloosterleven.
Na het verkennen van de site lopen we via een andere weg weer terug. Dit is een minder interessante route, maar blijkbaar wel een stuk korter. Aangezien we OPW kaarten hebben, mogen we gratis het bezoekerscentrum in. We zijn de enige bezoekers op dat moment, dus ze starten speciaal voor ons de informatiefilm op en zo leren we de achtergrond van Glendalough. We hebben de filmzaal helemaal voor onszelf, ook eens relaxed. Verder is er een maquette van hoe het kloosterdorp eruitgezien moet hebben en er is veel informatie over hoe het leven er dan aan toe ging.
We liggen lekker op schema, dus besluiten we na Glendalough door te rijden naar Kilkenny (dat was lekker bier trouwens) en daar nog een rondje te doen en het kasteel te bezoeken. Het gaat weer over kleine weggetjes en af en toe een wat snellere weg. Ik heb ondertussen wat trek gekregen, dus pak ik mijn scone van vanmorgen erbij. Die dingen zijn echt ter grootte van een klein broodje, dus het is een beste kluif. Vanmorgen had ik een normale scone, nu heb ik er een met kaneel en blauwe bessen.. mjammie! We stoppen onderweg nog een paar keer waaronder aan het einde van de miners trail en bekijken de nederzetting daar vlug.
In Kilkenny is het even zoeken waar we de auto kwijt kunnen raken. Het is hier behoorlijk druk. Kilkenny is dan ook een van de populaire bestemmingen in Ierland. We lopen eerst naar het kasteel en pakken de OPW kaarten er weer bij en mogen door naar binnen. We doen een self guided tour met een stapeltje "Nederlandstalige" informatiebladen erbij. Het is weer eens een Google translate versie, dus hier en daar is het gokken wat ze bedoelen. Het kasteel zelf is wel mooi aan de buitenkant en we gaan de binnenkant dan ook eens bekijken.
We worden door een oudere man meegetroond naar de kluisjes om onze tassen in te zetten en daarna kunnen we de boel gaan verkennen. We lopen door de kamers die redelijk ingericht zijn. Het is een leuk kasteel, maar niet het mooiste wat we al gezien hebben. Vooral de Moorse trap en de picture gallery zijn de moeite van het bezoeken waard. De Moorse trap is echt heel mooi met allemaal zuilen en poortjes en overal details waar je kijkt. Daarbij diep blauw en rood als contrast kleuren en het is een erg mooi plekje om door te lopen. Maar als je dan vanaf die trap linksaf slaat en de picture gallery inloopt is het helemaal wauw!
Deze galerij heeft wat weg van een Vinkinghal. Hoog en met een houten dak dat ondersteund wordt door gedecoreerde balken. Het hele dak is met de hand beschilderd met allerlei dieren, bloemen, wolken en andere dingen. Je hebt hier echt wel even tijd nodig om alles goed in je op te nemen. Aan de muur hangen nog diverse schilderijen van de mensen die hier gewoond hebben en enkele wandkleden. Kurt was overigens helemaal happy want de wandkleden in het kasteel waren Vlaams. Na het kasteel lopen we nog een rondje door Kilkenny. Het is zeker een leuke stad met veel historische huizen en leuke straatjes.
Het begint al laat te worden en wij moeten nog naar onze overnachtingsplaats, dus we lopen weer naar de auto en rijden vervolgens naar Waterford. Dit schijnt de oudste stad van Ierland te zijn. We hebben hier een overnachting met avondeten en ontbijt, dus we hoeven niet nog op zoek naar eten vandaag. In Waterford is het ook weer ernstig druk. We rijden over de kade naar de parkeerplaats tegenover het hotel en zetten de auto daar neer en lopen naar ons hotel. Onderweg komen we nog langs de clock tower, een van de bezienswaardigheden van Waterford.
Bij het inchecken krijgen we te horen dat er alleen nog maar om kwart voor 8 plek is om te eten, dus het wordt een latertje vandaag. Daarna krijgen we de kaarten voor onze kamer en het meisje zegt dat we de balcony room hebben. Ik juich nog niet te vroeg, een Frans balkon is ook een balkon. Maar als we onze kamer binnen komen is het toch wel even een woehoe momentje. We hebben dus een van de 3 suites van het hotel. We hebben een ernstige upgrade gekregen van de standard room naar dit. Dan maar even koffie maken en buiten op het balkon genieten van de frisse lucht en het uitzicht.
Om kwart voor acht stipt gaan we eten. We hebben geen idee wat we moeten verwachten, maar we hebben blijkbaar een drie gangen keuze menu. Kurt gaat voor iets met eend vooraf, lamsbout als hoofdgerecht en Muldoon whiskey caramel chocolate tart met Baileys ijs. Ik neem een peer en walnoot taartje met blauwe kaas als voorgerecht, varkensfilet met mozzarella en parmaham als hoofdgerecht en ook de tart. Kurt's eend is twee keer vermoord, zo droog. De smaak was goed, maar foei.. dat kon beter. Mijn taartje was erg lekker. De lamsbout was supermals en lekker en mijn varken was deze keer zo droog als maar kon. Het toetje was echt super lekker, jammer dat het op was. Er zat ook nog een kannetje koffie bij. Al bij al prima eten.
Na het eten was het echt te laat om nog een verslag te tikken en ben ik na een douche lekker gaan slapen.
Vanmorgen was het best ontspannen opstaan omdat we niet zo heel gek veel op de planning hadden staan vandaag. We hebben rustig ontbeten. Kurt ging voor een full Irish minus the beans en ik ging voor eggs Benedict. Nog een bakje yoghurt erbij dacht ik en terwijl ik daar zo sta hoor ik ineens iets over whiskey. Blijkt dat je in dit hotel bij je havermout kan kiezen uit een scheut room en wat kaneel of een scheut Baileys, Muldoon of nog 2 andere soorten whiskey. Ik stond even perplex, maar het was blijkbaar erg populair.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en gaan we uitchecken waar we nog een gezellige babbel maken met de eigenaresse over reizen. We laten onze parkeerkaart nog valideren en gaan dan richting auto. We sluiten aan in de file over de kade om Waterford weer uit te komen en gaan op weg naar Cobh. Kurt vond dit plaatsje vanmorgen toevallig en het ziet er leuk uit. Het ligt mooi op de route, dus we pikken het even mee.
Het gaat weer over wat rot weggetjes en daarna over een betere snelweg, waar de Ieren vooral weer niet snel rijden. Echt.. zoveel vragen hierover.. We stoppen op een paar uitkijkpunten en komen langs mooie baaien. Het is een aangename rit. Zeker het laatste stukje als we over een aantal eilanden moeten rijden en langs een soort donjon toren komen die aan een baai staat. Het is een prachtig plaatje waar we nergens voor kunnen stoppen om het op de foto te kunnen krijgen helaas.
In Cobh zetten we de auto op de centrale parkeerplaats en bezoeken eerst de kerk van Cobh. Dit is best een mooi exemplaar. Op de grond prachtige mozaïektegels en langs de muren zijn de altaren voor de verschillende heiligen in kleine nissen gemaakt en bont gekleurd. Boven elke heilige zitten kleine raampjes zodat het buitenlicht een soort spotlight op de betreffende heilige zet. Heel mooi gedaan! We moeten ondertussen alleen allebei best wel nodig naar de wc en er is nergens een publiek toilet te bekennen. We proberen dan maar een cafe en daar staat dat je er niet naar de wc mag. Het wordt dringend, maar aan de overkant zit een pub en daar huppelen we dan maar naar toe. Het blijkt de oudste pub van Cobh te zijn en binnen is het net een oud zeemanshol, maar wel knusjes. We bestellen maar wat te drinken en dan naar de wc. Ik heb mijn blikje 7up nog steeds in de tas zitten want ik hoefde eigenlijk absoluut niets te drinken. Ik liep rond met mijn dopper gevuld met water en een waterdropje haha. Kurt drinkt zijn cola nog op en eigenlijk zitten we best wel lekker te kletsen hier in de pub. Prima sanitaire stop dus haha
Na de pub lopen we naar de plek die Kurt gespot had en dat is een straat met huizen genaamd The Deck of Cards Houses. Alle huizen zijn bontgekleurd en van bovenaf gezien lijken de daken van de huizen net een uitgespreide stapel speelkaarten. De huizen staan alleen aan een eeuwig steile straat. Dus de knietjes kunnen weer even buigen of barsten, maar we lopen wel een eindje naar beneden. Daar is een parkje vanaf waar je een goed zicht hebt op de straat. Daarna gaan we weer voorzichtig naar boven en terug naar de auto.
Na Cobh gaat het door naar Blarney want je kunt niet in Ierland zijn geweest zonder naar dat kasteel te zijn geweest blijkbaar. Ook wij zijn toerist, dus we doen eens mee. We zijn allebei alleen totaal niet van plan om die stomme steen te gaan kussen. We willen het kasteel wel eens bekijken en de tuinen.
Als we Blarney binnenrijden zien we meteen dat dit dus echt supertoeristisch is. De parkeerplaats bij het kasteel is enorm en het is er erg druk. Ik heb al kaartjes gekocht online, dus we zijn zo binnen. We krijgen een plattegrondje mee en we gaan eerst de tuinen eens verkennen. Het plattegrondje is alleen dramatisch. Er staan dingen op aangegeven, maar die zijn dus ter plekke niet terug te vinden. Er staan nergens bordjes dat dit is wat je denkt dat het moet zijn en sommige dingen kloppen ook niet met de kaart. We raken het grondig zat en lopen dan maar gewoon een rondje door de tuin. Op zich ook prima en het grondgebied is enorm.
Daarna is het de beurt aan het kasteel, denken we. We willen die steen niet kussen, maar alleen als je de steen gaat kussen, kun je het kasteel in want er staat een wachtrij van ruim 20 minuten voor die steen. Wij dachten dat je ook gewoon het kasteel in kon, maar dat gaat niet door. Je kunt niet om de rij heen want dat gaan ze natuurlijk nooit geloven dat je die steen niet wilt kussen. We lopen dus maar weer naar buiten en bekijken de doorsnede van het kasteel maar op een bord en geloven het maar wat er in zit ofzo. We staan onderaan de toren nog even te kijken naar dat stelletje gekken wat wel op de rug achterover op de kop gaat hangen om die steen die door miljoenen mensen voor je afgelebberd is een kusje te geven. Nee, dankjewel, wij slaan over!
Er zijn nog een paar kleine tuintjes waar we niet geweest zijn en dat zijn de giftige tuin en de tuin met vleesetende planten. De giftige tuin begint met cannabis, want ja, dat is natuurlijk heel gevaarlijk.. Tja.. Er staan wel diverse heel erg dodelijke kruiden en planten en we gaan er maar vanuit dat mensen niet een boeketje voor de buurvrouw meenemen hier.. Bij de vleesetende planten is Kurt enigszins verontwaardigd. Hij heeft getracht vleesetende planten in leven te houden, maar dat was geen succes en hier staan diezelfde planten gewoon open en bloot in de buitenlucht en gaan ze super. Hij vindt het niet eerlijk.
Na Blarney gaan we op weg naar onze B[e-38]B voor vandaag. Het is alleen onwijs druk om Blarney uit te komen. We rijden weer door kleine weggetjes en komen enorme druktes tegen, maar gelukkig vooral de andere kant op. Helaas staat er op een gegeven moment wel een file net voor de afrit die we moeten hebben als we naar een supermarkt willen gaan om wat te eten voor vanavond te regelen. Dan maar improviseren met wat we nog bij ons hebben.
We slapen vandaag in Riverbank House in Innishannon. Voor Innishannon en in Innishannon staat een file, maar als we daar eenmaal door zijn (gelukkig maar een paar minuten) rijden we de brug over River Bandon over en slaan we linksaf een natuurgebied in en 500 meter verder staat onze B[e-38]B. We worden welkom geheten door Heather, een erg vriendelijke en enthousiaste vrouw. We leggen uit dat we geen boodschappen hebben kunnen doen voor het avondeten en dat we wat improviseren en ik vraag of ze een paar boterhammen voor ons heeft. Geen probleem! Ze raadt ons ook een mooi plekje boven de B[e-38]B aan in een klein hutje.
We hebben potjes instant pasta enzo mee voor nood en we maken dus 1 potje en verdelen dat over onze bekers en nemen ons kampeersetje bordjes en bestek mee. Beneden in de gasten woonkamer staat een snijplank met plakken brood voor ons klaar en die pakken we mee. We moesten onderweg zeker ook nog even stoppen in de moestuin en kijken of we daar nog wat konden vinden voor bij ons eten.
In de moestuin komen we Adam tegen, de echtgenoot van Heather. Hij is net bezig met het inzaaien van gras en hij komt een praatje maken. Ze zijn bezig met het experimenteren met groenten en planten en kijken wat er goed groeit en wat niet. Ook hebben ze samen met iemand bijenkasten neergezet. Het is een toffe moestuin, maar we kunnen zien dat ze nog niet zo heel erg ervaren zijn. Sommige dingen zijn niet heel handig geplant of staan verkeerd, maar wel tof. Kurt plukt nog een tomaatje, maar blijkbaar heeft een ander beestje hier ook al van gesnoept, dus geen extra groente.
Na de moestuin lopen we de heuvel op en door het bos op zoek naar de cabin. De heuvel is flink steil weer, maar de cabin is allerschattigst. Binnen staat een tafel met stoelen waar je kunt eten en er staat servies en bestek en weet ik wat. Je kunt hier een compleet avondmaal nuttigen of lunch of weet ik wat. Op de kleine veranda staan 2 schommelstoelen en Kurt ploft op 1 van de stoelen. Ik vind de andere stoel veel te veel spinnenwebben bevatten, dus ik durf er niet op te gaan zitten. Sorry, bang voor spinnen en dit was me toch echt een brug te ver. Dus ik pak een stoel van binnen en ga ook zitten. We eten onze boterhammen en de pasta en wat droge worstjes die we mee hebben en het is een prima hapje voor een keertje. Ik heb een redelijk zicht op de rivier, maar Kurt net niet. We zitten hier een uurtje en ik vind het heerlijk rustig. Als het begint te druppelen gaan we weer naar beneden, maar nu via een andere weg. Aan de andere kant van de heuvel kom je op een trap uit die langs het huis naar beneden gaat. Het huis is tegen en misschien wel in de heuvel gebouwd.
Binnen verkennen we de huiskamer nog en bekijken alle boeken en dingen die overal staan. Het is een bonte verzameling van sextant tot astrolabium en heel veel verschillende boeken en schilderijen. Kortom, je kunt je hier wel even vermaken. Ondertussen is het hier nu 10 voor 11 en donker en kan ik stellen dat er precies 0 otters gespot zijn. Ik neem dan maar genoegen met het feit dat we in de otter kamer overnachten en dat er ergens dichtbij nu otters liggen te knotteren en daar ga ik me zo bij aansluiten. Morgen weer vroeg op want er staat een behoorlijke rit op de planning.
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085143 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 154 [author] => Eveline [cityName] => Innishannon [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,innishannon [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 2-dagen-tuinen-en-kastelen ) [29] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-20 [title] => Saint Pat, nog meer boeken en wat groen. [message] =>Vanmorgen is het weer opstarten met mijn kopje koffie en het raam omhoog. Onze kamer heeft zo'n antiek schuifraam dat met touw en contragewichten werkt. Omhoog gaat behoorlijk zwaar, maar naar beneden erg gemakkelijk en toch blijft het raam zo ver omhoog staan als je hem schuift. Maar goed, koffie dus en uitkijken over Library square waar dezelfde dame als gisteren haar ochtendmeditatie houdt en een ander bezig is met ochtendgymnastiek en het is heerlijk koel en rustig. Ik zit lekker naar buiten te kijken als er ineens een vos over het gras loopt. Het beestje steekt schuin het gras over en loopt aan de overkant richting de bibliotheek en de voetgangerspassage aan Nassau street. Niemand van de mensen die aanwezig is, lijkt het vreemd te vinden dat de vos er loopt, maar ik roep toch Kurt er even bij en we vinden het een leuk begin van de dag.
Nog een grappig feitje waar ik achter kwam toen ik aan het lezen was over het huis waarin we overnachten. Wij slapen dus in House 30 wat onderdeel is van Graduates Memorial Building. Dit gebouw is in de plaats gekomen van Rotten Row. Toen ik in Glasgow studeerde, woonde ik in een studentenkamer aan Rottenrow (niet helemaal hetzelfde, maar bijna). Ik vond het in ieder geval wel een mooi cirkeltje dat ik weer overnacht op een campus en dan stiekem gewoon weer aan The Rottenrow (sort of).
Na het douchen, pakken we onze tassen in en gaan we weer op pad. We gaan richting Saint Patrick's Cathedral en daarna naar Marsh's Library. Het is een stuk frisser, dus we kunnen wat beter doorlopen. Het lijkt ook een beetje rustiger op straat. Het is een grote 20 minuten lopen en dan zijn we er ook. Het is een beetje onduidelijk waar we naar binnen moeten en we volgen uiteindelijk maar een groep en gaan in de rij staan. Blijkbaar was dat niet de juiste route en we worden uiteindelijk een eind terug gestuurd om daar door een hek naar binnen te gaan en om een hoek de ingang te vinden. Ik heb combinatiekaartjes voor de kerk en de bibliotheek, maar we krijgen tickets voor de kerk. Het gaat allemaal wat raar, maar we moeten gewoon straks de bevestiging bij de bieb laten zien en dan komt het wel goed volgens de mevrouw.. ok dan..
Een paar passen verder staat een dame die ons vraagt welke taal we spreken en ik zeg Dutch. Ze kijkt een beetje bedenkelijk en vraagt of German of Netherlands ook goed is? Uhm, Netherlands is prima, dat is Dutch namelijk.. Ooooh.. Tja.. Zoals ik zei, het gaat een beetje vreemd.. We krijgen een Nederlands foldertje mee met daarin de rondleiding door de kerk en we gaan van start. De kathedraal is overlopen door groepen en andere toeristen, dus het is DRUK!!
In de 12e eeuw werd de eerste kerk op deze plek gebouwd. Het huidige gebouw stamt echter uit 1220, wat toch ook behoorlijk indrukwekkend is. De inrichting van de kerk is een beetje verwarrend. Ze hebben de kerk echt volgestouwd met allerlei zaken en het maakt het er allemaal niet overzichtelijker op. We lopen met onze plattegrond langs de highlights en bewonderen ondertussen de glas-in-loodramen. Daar zijn er nogal veel van in deze kerk en zeker die in de Lady Chapel zijn prachtig. Overigens is de Lady Chapel op zichzelf erg mooi. De kapel bevindt zich achter het koor en werd rond 1270 door de Hugenoten toegevoegd. De ruimte is licht en rustgevend, ik kan het niet anders beschrijven. Het is prettig om te zijn en met alle ramen om je heen, heb je genoeg om naar te kijken. Helaas wordt de rust een beetje verstoord door de rondleidingen van groepen. Ik heb ook al niet naar een erfenis van Oranje Nassau kunnen kijken omdat de Franse gids daar bleef hangen. Je gunt al die mensen prima hun dagje uit, maar doordat er zoveel groepen zijn en ze steeds de beste plekken pakken, kom je als "losse" bezoeker niet echt bij de mooie dingen.
Na de Lady Chapel nemen we een kijkje in het koor. Je mag hier naar binnen lopen en kunt dan in het midden staan en rondkijken. Dat in het midden staan, snapt niet iedereen en hele kluiten met mensen blijven bij de ingang plakken in plaats van door te lopen. Wij wurmen ons dus om die mensen heen en lopen naar het midden en hebben zo het koor eigenlijk voor onszelf omdat de rest niet door kan lopen. Dat is dan geen punt natuurlijk, dat begrijp je haha. Het koor is wel gaaf. Alle familiewapens en ridderordes zijn vertegenwoordigd door grote vlaggen die boven de koorbanken hangen en de banken zelf zijn ook mooi. Ik moet nog vertellen trouwens dat de hele kerk van de meest prachtige en uitbundige tegelvloeren is voorzien. Het is echt een lust voor het oog, zo kleurig en mooi!
Even verderop is nog wat leuks. In het zuidelijke dwarsschip is een ontdekkingsruimte ingericht. Hier liggen dingen die je mag aanraken zoals glas-in-lood, een rijkelijk versierd stuk borduurwerk, metalen hekken en steenwerk. Je kunt een maquette van de kathedraal nabouwen. Er is een puzzel op een lichtbak van een glas-in-loodraam en er staat een aanraaktafel waarop je veel verschillende informatie kunt krijgen en kleine opdrachten doen. Ik ga aan de slag om een wrijfplaatje te maken van een bronzen plaat van Saint Patrick. Er liggen stroken papier en er staan 8 speciale kastjes waar je je papier in kunt leggen. Je hebt de keuze uit verschillende heiligen, maar Saint Pat it is natuurlijk. Het is nog een precies werkje omdat je niet te wild kunt wrijven want dan gaat je papier scheef. Mijn eerste versie lukt ook niet helemaal, maar de tweede is prima. Dus ik heb er weer een souvenirtje bij :D
We lopen verder langs de kansel van Jonathan Swift (Gulivers reizen) en zijn graf. Ook zijn dodenmasker en een afgietsel van zijn schedel zijn te zien. Men hield zich vroeger bezig met frenologie of schedelleer. Men dacht dat je uit de vorm van iemands schedel diens karakter en levenswandel af te lezen was en dit heeft men toen ook voor meneer Swift gedaan. Er staat alleen niet bij wat de conclusie was.
Verderop staan nog een aantal behoorlijke beeldenpartijen en grafmonumenten die zeker ook de moeite zijn en middenin dit alles de souvenirshop. Die best wel in de weg staat bij het bewonderen van de beeldengroepen. Je kunt niet een paar passen achteruit zetten om een beter overzicht te krijgen zonder over een kast met sleutelhangers of een kudde toeristen te struikelen.
Na de kathedraal gaan we naar Marsh's Library. Dit is Ierlands eerste "openbare" bibliotheek. Tussen aanhalingstekens openbaar want je moest natuurlijk wel man zijn en van een zekere standing. Maar goed, het was een begin. De bibliotheek opende in 1707 en de boeken zoals we ze vandaag zien, staan nog altijd op dezelfde plek als waar ze toen stonden. De bibliotheek bevat meer dan 25.000 boeken en zo'n 300 manuscripten en is in het leven geroepen door Narcissus Marsh, de aartsbisschop van de kerk van Ierland. Hij had de gedachte dat boeken beter beschikbaar zouden moeten zijn en niet alleen voor mensen die aan de universiteit studeren of toevallig een goed gevulde boekenkast. Een nobel idee al zeg ik het zelf.
Bij binnenkomst worden we welkom geheten door iemand van het personeel en ze geeft ons een erg informatieve en enthousiaste uitleg. Ze blijkt ook een zus te hebben die in Nederland woont in Heemstede en een vakantiewoning bij Hoenderloo, we beginnen al goed. Vervolgens mijn opmerking dat ik opgeleid ben tot bibliothecaris (ja echt, het staat op mijn diploma haha) helpt ook. Ze heeft het over verschillende boeken en zo ook de Atlas Maior van Blaeu. Ja, die ken ik wel. Dat is een van mijn absolute favorieten. Nou ja, het bestaat uit meerdere delen, maar ik vind ze geweldig. Ik ben sowieso fan van atlassen en natuurboeken. Dus ik vertel dat ik in Glasgow in de bibliotheek gewerkt heb en daar een van de delen vast heb mogen houden en in heb mogen kijken. Ik laat maar even weg dat ik hem ook heb laten vallen. Het boek bleek wat zwaarder dan gedacht toen ik het uit de kluis pakte. Ik heb me weken kapot geschaamd!
Terug naar Dublin. We hebben een enthousiaste discussie over van alles en nog wat en de mevrouw gooit er nog net een schepje bovenop omdat we zo enthousiast zijn. Al babbelend en uitleg ontvangend, wandelen we naar the reading room die de 2 vleugels van de bibliotheek verbindt. Hier staan 2 oude stoelen waar je nog in mag gaan zitten. Deze stoelen staan hier al sinds begin 1800 en hebben ooit de billen van Bram Stoker en James Joyce mogen voelen. We mogen ook gaan zitten, maar dat voelt toch een beetje als heiligschennis en we slaan dat dan maar over. Bovendien, het zijn 2 heel gewone stoelen, het is gewoon het idee dat je ergens bent waar zoveel literaire helden gezeten en gelopen hebben, dat is wel tof.
Hierna worden we losgelaten en mogen we de bibliotheek zelf ontdekken. We lopen weer terug naar het begin en gaan alle boekenkasten langs en proberen te ontcijferen wat er op de ruggen staat. Sommige boeken zijn echt heel erg nodig aan onderhoud toe en anderen zien er zo goed als nieuw uit. Er staat van alles van esoterie tot Hebreeuwse bijbel en de verzamelde werken van Cicero. Supergaaf!! Deze bieb is leuker dan de bieb in Trinity College en zeker ook omdat de toeristenmassa deze nog niet ontdekt heeft en we dus op ons gemakje overal kunnen snuffelen. Terwijl we staan te kijken, komt de mevrouw nog langs lopen en merkt op dat mijn tas nagekeken wordt voor we vertrekken haha Dat is ook een verwijzing naar de kooien aan het einde van de tweede vleugel. Er werden op een gegeven moment zoveel werken gestolen dat ze besloten kooien te maken waarin ze de lezers opsloten en ze mochten er pas uit als alle geleende werken present waren. Overigens mag je tegenwoordig nog steeds de boeken inzien als je dit aanvraagt. Ik had dus een aanvraag voor de Atlas van Blaeu kunnen doen, maar ik wist het niet..
Na de bieb is het tijd voor Temple Bar, de uitgaanswijk van Dublin. Hier zitten straten vol met pubs. Echt pub na pub na pub. Kurt is door een vriend van hem gevraagd om bij het Hard Rock Café een magneet te kopen van HRC Dublin, dus we gaan die kant op. We komen veel mooie oude pubs tegen en het zal hier 's avonds een dolle boel zijn gokken we. Wij hebben het uitgaansleven links laten liggen omdat we een beetje te gaar zijn door het warme weer en steeds vroeg wakker zijn. We moeten nog 2 weken en we zijn geen 21 meer enzo haha Na de magneet gaan we onze lunch ophalen. Ik heb een Groupon gekocht voor Cornish pasties en we hebben er 4 met blikjes drinken. We lopen over Ha'Penny bridge naar de overkant en gaan daar zitten op een lange bank die op een steiger staat die aan de kade vast hangt (volg je het nog?) Onder onze voeten zien we tussen de planken het water van Liffey voorbij stromen.Het is verraderlijk weer vandaag. Het is niet heel warm en bewolkt, maar toch brandt de zon nog behoorlijk en als ik daar op de bank zit, voel ik dat ik zit te verbranden. Dus ik pak mijn fles zonnebrand er maar weer bij en smeer me maar weer plakkerdeplak in. Ha'Penny heet trouwens zo vanwege de half penny tol die betaald moest worden om de brug over te steken. Het is een boogbrug die niet echt heel bijzonder is, maar blijkbaar op de een of andere manier toch mega populair geworden is bij de toeristen.
Na de pasties lopen we door naar de Hungry tree. Dit is een plataan die in een parkje staat en deze boom heeft een bank "opgegeten". Het is een soort grappige bezienswaardigheid. We nemen een foto en lopen weer terug naar Trinity. Ik heb al een paar dagen een beetje last van m'n rug en weinig slaap en sjokken helpt er niet bij. Dus we gaan even terug naar de kamer en kijken wat we verder nog gaan doen, het is nog vroeg. Onderweg wandelen we nog door de winkelstraten en komen we de spire tegen. Dit is een naald van 120 meter hoog. De naald heeft op de grond een diameter van 3 meter en op 120 meter hoogte is deze diameter afgenomen tot 15 centimeter. Het geheel is van roestvrijstaal.
In onze kamer bekijken we wat er nog allemaal te doen is. We kunnen misschien nog een museum pakken, maar het natuurhistorisch museum blijk dicht te zijn wegens renovatie en het archeologisch museum is volgens Google Maps extreem druk. Laat dat maar zitten dan. Ik kijk ook nog even op Too Good to go of er nog een hapje voor vanavond is en het restaurant wat gisteren annuleerde blijkt er net boxen op gezet te hebben, dus we nemen er daar 1 van en zijn nieuwsgierig wat we vanavond weer gaan eten. Uiteindelijk begin ik maar gewoon aan mijn verslag en gaan we daarna richting St. Stephen's Green, een park hier in de buurt.
Het park is ook echt verschrikkelijk druk. Overal zitten en lopen mensen en de grasvelden zijn bezaaid met mensen die lekker liggen te luieren of zitten te picknicken of een balletje trappen. Het is een bedrijvig geheel. We maken een rondje en bekijken alle beelden, de fontein en lezen de borden die de gebeurtenis tijdens The Easter Rising vertellen. Na het park banjeren we nog wat door de wijk en nemen toch een kijkje bij de musea omdat ze in erg mooie gebouwen zitten. We gluren nog even naar binnen bij The National Library en ik neem nog een paar foto's van sokkels van zuilen die langs ramen van het gebouw zijn gebouwd. Op de sokkels staan tafereeltjes met dieren. Op de een jaagt een hazewindhond op een haas en lachen 2 ratten om de jacht en op een ander zijn apen aan het biljarten. Deze twee zijn het best bewaard gebleven, de overige zijn niet helemaal meer te ontcijferen. Goed, ik heb het net even opgezocht. De ratten zijn dus kraaghagedissen (dat had ik er niet uitgehaald) en het is al eeuwen een mysterie waarom er apen biljard spelen, maar leuk is het wel :)
Dan is het tijd om ons eten op te halen en weer terug naar de kamer te gaan. Vanavond hebben we een bak met salade, een grote bak met mac [e-38] cheese en een soort ovenschotel met heerlijke kipfilet, broccoli en wortels. Het is weer ernstig lekker en heel erg veel voor 5 euro. Ik hoorde mijn ouders gewoon roepen "Hoe komt Jan Splinter door de winter?" Maar we vinden het gewoon leuk om een verrassingsmaaltijd op te halen en het is nu 2x echt een feestje geweest, dus mooi meegenomen.
Morgenochtend vertrekken we uit Dublin en trekken we Ierland verder in. Als het meezit gaan we voor vertrek nog even naar The Buttery, de mensa van de universiteit, voor het ontbijt en daarna hebben we nog een druk dagje voor de boeg. Morgen slapen we in Waterford, maar onderweg gaan we nog heel wat doen, als de planning gehaald wordt tenminste. Maar dat lezen jullie morgen wel. Voor nu, welterusten en tot de volgende!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085061 [countryId] => 91 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 149 [author] => Eveline [cityName] => Dublin [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/058/378_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => saint-pat-nog-meer-boeken-en-wat-groen ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [15] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-18 [title] => St. Patrick's day [message] =>Na gisteravond uitgeput in slaap te zijn gevallen, schrijf ik nu mijn verslag.
Gisteren was het St. Patrick's day! Na de avond ervoor de gezelligheid van de locale pub te hebben meegemaakt, heb ik gisterochtend besloten nog een nacht in Killarney te blijven. Mijn kamertje kon ik nog een nacht aanhouden en blijkbaar kun je over de prijs hiervan onderhandelen, wat me aardig is gelukt haha.
Ik begin te wennen aan de flinke porties ontbijt die de basis zijn geworden voor mijn dag. Ook merk ik dat het begint te wennen om uit mijn tas te leven. Wat in het begin nog veel slepen was met spullen zit alles nu compact in 1 tas, met als backup de spullen in mijn auto. Fijn om te merken dat mijn leven zo toch in een bepaald patroon komt. Ook begint er vertrouwen te komen dat dingen gaan zoals ze gaan en langzaamaan kan ik dit gedeelte steeds meer loslaten.Geeft hoop voor de komende twee weken :D
Vandaag ben ik voor de parade aan maar eens het stadje wezen verkennen. Het ziet er erg gezellig uit wat niet alleen komt door de voorbereidingen van de parade. Er spelen muzikanten op straat. Het typisch Ierse muziek hoor ik van alle kanten komen en ik zie blije mensen. De parade die tegen half 2 begint ziet er schattig uit en bestaat uit groepen mensen die graag willen laten zien waar ze binnen het stadje aan meewerken. Vele kinderen die meelopen bij hun sportvereniging tot de locale boer die bijdraagt aan de plaatselijke whiskey en soms met een versierde praalwagen, allemaal trots op waar zij voor staan. Het lijkt een bewustwording te zijn van alles wat er in hun stadje gebeurt en waar ze dankbaar voor zijn. Ik weet niet of dit de essentie is van het vieren van dit festival, maar wel wat ik opmerk en een mooie gedachte vind.
Na de parade en de drukte ontlopend, besluit ik nog eens een route te wandelen in het Killarney National Park. Het is hier rustig, wat te merken is aan de herten die regelmatig op een paar meter van mij af staan. Het is heerlijk zacht weer en ik ruik en zie dat de lente in aantocht is. Af en toe een fikse regenbui of een overspoeld pad drukt de pret niet. En als tegen de avond het zonnetje ook nog eens doorbreekt ben ik helemaal blij!
Onderweg terug besluit ik toch nog even langs de kathedraal te gaan. Het is 19 uur en hij is nog open. Ik ga rustig zitten en bekijk hoe de kathedraal er in het donker uitziet. De lampen maken het wat schemerig wat een aangename en knusse sfeer geeft, erg fijn om te zien! Opeens staat er een oudere man voor mij, Thomas genaamd. Hij is hier met zijn vrouw en vraagt of ik vaker in deze kathedraal kom. Ik leg mijn verhaal kort uit en hij wil me op een gegeven moment zijn ketting geven. Ik vraag waar dit gebaar vandaan komt en hij noemt dat het voorbestemd was om deze ketting aan mij te geven. Hij ziet er serieus uit en beduusd neem ik de ketting aan. Even later ontvang ik zijn blessing en zit daarna weer met tranen in mijn ogen in deze kathedraal. Wat gebeurt er toch allemaal?
Geen zin meer in de pub loop ik terug naar het hotel. Het ziet er gezellig uit op de straten en in de pubs. Het is duidelijk dat ze al een tijd bezig zijn en de stemming zit er goed in. Zaterdag is er een belangrijke wedstrijd tussen Ierland en Engeland en begrijp van locals dat dit een gespannen iets is. Ik neem me voor om dan uit de buurt van de pubs te blijven voordat ik een rare opmerking ga maken haha..
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091711 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 419 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/755_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-patrick-s-day ) [16] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => Killarney National Park [message] =>Foto's van het mooie Killarney National Park die ik jullie niet wil onthouden! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091680 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/523_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => killarney-national-park ) [17] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => St. Mary's Cathedral [message] =>Vandaag vertrek ik uit de knusse B[e-38]B van Carrig Island. Na een goede nachtrust en een gezellig ontbijt te hebben gedeeld met een een stel uit Michigan (US) dat op honeymoon is ga ik weer verder.
Ik ga de lange brug weer af en besluit op een gegeven moment om van de Wild Atlantic Way af te gaan. Het is echt een prachtige route, maar ik wil nu graag iets anders zien. Mijn aandacht gaat naar Killarney, het National Park en de St. Mary's Cathedral en besluit om daar rechtstreeks heen te rijden. Een uurtje rijden, met uitzicht op de bergen van het National Park van Killarney die steeds dichterbij komen, geweldig! Het zonnetje schijnt goed vandaag, het is 18 graden en ik geniet van mijn autorit! :D
Eenmaal binnen in de St. Mary's Cathedral word mijn adem zowat ontnomen. Wauw! Wat een prachtig gebouw! De stenen, de hoogte, de vormen, echt geweldig! En wat een herkenning!
Na alles eens goed bekeken te hebben zoek ik een beschut hoekje op om wat te schrijven in mijn boekje. Ik merk op dat er wat voorbereidingen bezig zijn voor een bruiloft waar ik weinig aandacht aan besteed. Ik zit zo in mijn gedachten te schrijven dat ik te laat doorheb dat de voltrekking van deze bruiloft is begonnen. Oeps.. Stilletjes blijf ik maar zitten en hoop dat ik niet opgemerkt word.De zang en muziek nemen me mee en ondanks dat ik niets kan zien kan ik het proces goed volgen. De geloftes die ze elkaar afleggen trekken hoorbaar tranen, voornamelijk bij hem haha. Er wordt elkaar veel liefde en thee beloofd. Het is een mooie ceremonie waarvan ik na afloop het blije koppel zie. Ze zien er gelukkig uit!
Tegenover het kathedraal is de ingang van het Killarney National Park, daar wilde ik ook al heen en kies een leuke route uit. Het landschap is super om te zien en ziet er ergens perfect uit, het zou zo uit 1 van de verhalen van Jane Austen kunnen komen.
Ik geniet van de mooie uitzichten van deze wandeling en de wilde natuur en besluit daarna terug te gaan om een overnachtingsplek te zoeken. Ook in deze plaats merk ik op dat de mensen meer op zichzelf zijn dan in Engeland. Al zijn ze nog steeds erg vriendelijk, denk ik niet dat er een bank in een huiskamer voor me in zit. Ik leg me er bij neer dat komende nacht een dure gaat worden en kies ver boven mijn budget een luxe hotel. Dan maar goed doen!
St. Patrick's day zal ik dus gaan aanschouwen in Killarney. De parade is rond het middaguur en als ik locals vraag hoe het feest er verder uit gaat zien, krijg ik van ieder te horen dat ze in de pub belanden met live muziek. Ergens klinkt dit als carnaval, maar zal het gaan beleven morgen :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091679 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 343 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/512_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-mary-s-cathedral ) [18] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Loop Head [message] =>Het regent veel vandaag op mijn weg verder naar beneden. De mooie uitzichten worden daardoor helaas beperkt. Ik besluit gewoon lekker te gaan rijden en kijk wel waar ik uitkom. Ik merk dat het slechte maar bijzondere weer mijn eigen wereldje klein maakt en ik kom even weer in confrontatie met mijzelf. Waarom rij ik ook alweer in mn uppie door Ierland? Een goede playlist en het langzame en bewust rijden maken dat ik alles even laat voor wat het is..
Onderweg naar Loop Head kom ik wederom vele ruïnes tegen. Overblijfselen van kleine kerkjes en huizen die nu temidden van een weiland staan of op een oude kerkhof. Meerdere dorpjes rij ik door en het geeft een gezellige en rustige indruk. Helemaal aan het einde van het plaatsje Loop Head, bij de vuurtoren dat best ver in zee ligt, is het mistig en mysterieus waarbij ik de zee nauwelijks zie. Onderaan het dorpje staat een monument dat bekend staat als 'the grave of the yellow men' waar zeevaarders zijn verdronken nadat ze schipbreuk hebben geleden op de rotsen daar. Als ik de rotsen op mijn foto's zie, kan ik me dit goed voorstellen. Ik rijd door naarKillimer en neem daar een pondje naar Tarbert. Een tochtje van zo'n 20 minuten, wat me ongeveer 200 kilometer rijden scheelt.
De B[e-38]B die ik heb gevondenligt ver buiten de steden op een eilandje, Carrig Island genaamd, die met een lange brug verbonden is met het vaste land. Het is een drassig gebied en het ziet eruit (en ruikt) als de kwelders in ons Waddengebied. Fijn deze herkenning!
De B[e-38]B kijkt uit op de ruïne/ kasteel overblijfselen van de Carrigafoyle Castle uit 1490. Dit hele gebied ziet er ergens creepy uit en zou zo in een horrorfilm gebruikt kunnen worden. Als ik even later hoor dat het wifi wachtwoord 'blackcat' is, moet ik best lachen.
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091657 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 349 [author] => Mariska [cityName] => Carrig Island [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/413_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => loop-head ) [19] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Cliffs of Mohar [message] =>Helemaal blij zit ik nu in mijn 4 persoons hotelkamer met een bad! Dit liep totaal anders dan ik had verwacht en had niet verwacht vanavond nog een kamer te vinden. Na een heerlijke dag te hebben genoten van de Atlantische oceaan ben ik te laat vertrokken van mijn mooie plek op de kliffen van Mohar. Dit resulteerde in het schemer/ donker een slaapplek zoeken. Na geïnformeerd te hebben voor overnachtingsplek bij een herberg, een hostel en wat boekingsproblemen via de telefoon ben ik maar op goed geluk gaan rijden. De straten zijn in de dorpjes versierd voor komende vrijdag, St. Patrick's day, wat maakt dat zowat alle slaapplekken bezet zijn. Dat wordt nog spannend een kamer te vinden voor de komende nachten! Ik merk dat mensen hier minder bereidwillig zijn om hun bank aan te bieden en ik durf er ook niet goed naar te vragen. Maar misschien is het na vandaag wel nodig..
De Bellbridge House Hotel vlak onder Milltown Malbay biedt kansen en er blijkt nog een kamer te zijn! Ook nog eens voor een betaalbare prijs! Helemaal opgelucht en blij duw ik mijn kamerdeur open en zie een mega kamer en douche met bad. Helemaal blij! :D Uitchecken is om 11 uur, dus dat wordt uitslapen, yes!
Na mijn heerlijk verzorgd ontbijt van vanochtend door Bernie, ben ik met een flink volle maag vertrokken. Na nog even getankt te hebben en 2 lampjes te hebben vervangen in het lekkere zonnetje, besluit ik rechtstreeks naar Galway te rijden. Ik wil die Atlantische oceaan zien! Mij afvragend of ik straks naar het noorden of zuiden ga wordt ik door mijn gevoel vlak voor Galway van de snelweg af geleid en rij ik naar toch naar het zuiden. Benieuwd waarom ik er hier af moest bekijk ik op een parkeerplaats de bezienswaardigheden in de buurt. Ik zit vlakbij de Wild Atlantic Way en zie vele mogelijke bezienswaardigheden. Ik besluit naar de Cliffs of Moher te gaan vlak onder Pollboy. Ik draai de N67 (Wild Atlantic Way) op en rij meteen de ruige natuur binnen. Wat een verschil met het binnenland! Helemaal blij dat de slingerwegen zich weer voor mij uitstrekken bewonder ik als een echte toerist de bezienswaardigheden die ik langs de weg tegen kom. Ruïnes van huizen, kerken en kastelen komen voorbij, kleine kastelen en vele kerkjes. Na een flinke bergbeklimming met haarspeldbochten, wat mijn autootje prima doet, kom ik bij de kliffen van Mohar. Enorm toeristisch! Dat had ik niet verwacht. Zal ik dit wel gaan doen? Ik ben er nu toch, dus toch maar even kijken dan. Ik kies voor de wandeling over de kliffen en ben helemaal verbaasd dat er zo'n prachtige natuur achter de bergen verscholen ligt. De kliffen zijn enorm hoog, de vogels nestelen zich in de wanden ervan en de zee slaat rustig tegen de kliffen omhoog. Het is erg mooi weer, de zon schijnt fel en de wind is rustig. Ik kan me voorstellen dat bij slecht weer de golven meters hoog tegen de rotsen slaan.
Blij zit ik ergens aan het einde van de wandelroute in het zonnetje. Ik bedenk me hoe vroeger de Vikingen en Spanjaarden hier aan land zijn gekomen. Overal rotsen, dat kan toch niet goed gaan, achteraf lees ik dat iets verderop het de Spanjaarden ook niet is gelukt om aan wal te komen.
Er komt een jonge vrouw bij me zitten en vraagt of ik aan het mediteren ben. Ik lach en kan me voorstellen dat ze dit denkt aangezien ik met mijn ogen dicht van het zonnetje aan het genieten ben en naar de geluiden van de zee aan het luisteren ben. Miriam komt uit Mexico, reist net als ik alleen met de auto en gaat vanavond naar vrienden in Dublin om daar St. Patrick's day te vieren. Ze vertelt me over haar leven, haar zoektocht en waarom ze hier is. Met tussenpozen en af en toe tranen vertellen we ons verhaal aan elkaar. Miriam zou komende zaterdag gaan trouwen en heeft besloten dit niet te gaan doen. Een sterke beslissing wat haar veel doet. Wauw, zit ik hier zomaar met deze mooie vrouw te praten! Na nog een tijd in stilte naast elkaar te hebben gezeten, te hebben gelachen om de vogels die in de rotswand proberen te landen, geven we elkaar een dikke knuffel en laat ik haar achter op de kliffen. Tot een volgende keer zeggen we!
Een bijzondere dag waarbij ik veel stilte heb ervaren. Erg fijn! Ik ben blij dat ik nu aan de kust ben. Het bereiken hiervan voelt alsof ik er nu eindelijk ben en niets meer hoef. Ik hoop deze ontspanning de komende dagen ook te blijven voelen. Het maakt het aanzienlijk makkelijker om me over te geven aan de flow! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091641 [countryId] => 91 [pictureCount] => 12 [visitorCount] => 356 [author] => Mariska [cityName] => Miltown Malbay [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/349_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => cliffs-of-mohar ) [20] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Rijden [message] =>Voor mijn vertrek uit Dublin bezoek ik nog 2 kerken vlakbij de hostel, de St. Augustine [e-38] St. John Church die er prachtig uitziet en de St. Catherine's Church waar de zwervers hun toegang hebben gevonden. Het is duidelijk dat de geschiedenis van Ierland grote invloed heeft gehad op de bouw van deze mooie kerken!
Het is erg rustig in de kerk. Tijdens het schrijven in mijn boekje komt er een zwerver binnen die voorzichtig de kerk doorloopt, de potjes geld langs gaat en de inhoud meeneemt. Ik had gisteren al het idee dat het een arme stad zou kunnen zijn, wat nu weer wordt bevestigd. Het aantal zwervers is hier groot en ik heb al velen op straat gezien. Ook heb ik veel drugsgebruik gezien op straat en sinds vandaag in de kerk. Wat zou hun bewegen om in de kerk te gaan gebruiken? Ik laat het voor wat het is. Het voelt voor mij niet meer veilig om in de stad te blijven en ben blij dat ik gisterenavond veilig bij de hostel ben gekomen.
Vandaag laat ik Dublin achter mij en rijd richting de west kust. Ik ben ontspannen en doe rustig aan. Neem veel binnendoor wegen, maar voel de teleurstelling in mijzelf dat het niet zo mooi is als in Engeland en Wales. Wel zie ik de omgeving langzaamaan veranderen en wordt het minder vlak. De typische smalle slingerwegen met de stenen muurtjes ernaast en hoge heggen zijn ook hier erg leuk om te zien wat de reis leuk en ontspannend maakt.
Het autorijden gaat nu eigenlijk vanzelfsprekend waar ik erg blij mee ben. Dublin was mijn test voor deze dagen wat erg goed gegaan is. Op dat gebied krijg ik steeds meer zelfvertrouwen! :D
Gisteren was een lange dag en ik besluit om er vroeg in te gaan vanavond. Ik heb een leuke en betaalbare B[e-38]B gevonden in Kilbeggan, ongeveer op de helft tussen Dublin en de west kust van Ierland. Een lieve oude vrouw, Bernie genaamd beheerd deze B[e-38]B en ik word meteen in de watten gelegd. Naast een hele nette kamer met prive douche krijg ik meteen thee, koekjes, avondeten omdat ik niets mee heb en een flinke lijst met mogelijkheden voor het ontbijt wat ze zelf gaat maken. Dat lijkt morgenvroeg meteen mijn avondeten te worden als ik die porties zo zie pff..
Dit is helemaal het tegenovergestelde van afgelopen nacht in het hostel van Dublin, wat geen aanrader is. Het was een belevenis, laat ik het daar op houden. En dan heb ik het niet over aangeschoten het bovenste bed inklimmen haha. Ik ben blij dat ik straks even lekker kan douchen. Ik sliep met 3 andere meiden op een vierpersoons kamer, tenminste dat dachten we. Er bleek een 5e persoon bij in te zijn geboekt die midden in de nacht terug kwam. Gelukkig kon iedereen hier om lachen en is het opgelost, maar het maakt wel dat ik niet mijn nachtrust heb gekregen.
Ik heb zin om morgen de kust te bewonderen en de Atlantische oceaan te zien! Is het echt zo ruig als ze zeggen? Ik zal het zien. Ook zal ik morgen zien welke kan ik opgetrokken ga worden, het noorden of het zuiden. In ieder geval ga ik de Wild Atlantic Way op, daar hoor ik de laatste dagen alleen maar positieve geluiden over!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091620 [countryId] => 91 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 344 [author] => Mariska [cityName] => Kilbeggan [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/225_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rijden ) [21] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Ierland [message] =>Vandaag heb ik de boot genomen naar Ierland. De opstap was in Holyhead, een mega terrein waar je makkelijk kan verdwalen en de wegwijs bordjes schaars zijn.. Om 9 uur vertrok de boot en om deze te halen ben ik met de zonsopkomst weg gegaan, wetende dat het een mooie rit van een uurtje ging worden. De slinger wegen gaan nog steeds langs de besneeuwde bergtoppen en ik zie meerdere campers langs de weg staan. Dat kan hier dus en voor een volgende keer is dat zeker een optie bedenk ik me.
Genietend op het dek kom ik een leuk stel tegen die samen op de motor the Wild Atlantic Way route gaan rijden. We wisselen tips uit en ze moeten erg lachen om mijn reisgids van Ierland die uitpuilt van de post-its, maar op de vraag waar ik nu heen ga geen antwoord kan geven. Ik kan er zelf ook om lachen, maar voel de spanning toenemen. Waar ga ik heen rijden als ik van de boot af rijd? Pff.. Nu al niet weten waar ik heen ga. Dat gaat goed.
We nemen afscheid van elkaar en ik rijd de boot af veilig achter een vrachtwagen aan. Nog steeds links rijdend toll moeten betalen met je stuur aan de andere kant, super! Je ziet mensen kijken als ik de auto weer eens uitstap. Gelukkig is Ierland wel weer een deel van Europa en kan ik weer met mijn euro munten betalen.
Eenmaal ergens op een parkeerplaats net buiten Dublin maar eens tot bezinning gekomen en nagedacht wat ik nu wil zien vandaag. Ga ik de stad in of ga ik rijden? Ik pak mijn gekregen gids van Dublin erbij en kies dan toch de St. Patrick's Cathedral uit. Bedenkend hoe ik daar ga komen en ga overnachten zoek ik eerst een hostel daar in de buurt. Dan is het de uitdaging om daar met de auto heen te rijden. Bijzondere verkeerssituaties waar ik van links en rechts word ingehaald maken me vrij onzeker, vooral als het grote dubbeldekker bussen zijn.
Eenmaal veilig en ingecheckt in de Backpack Travelers Hostel in Dublin ga ik te voet de stad verkennen. Ik ben erg benieuwd naar de St. Patrick's Cathedral en word helemaal blij van deze mooie en rustige plek. Komend weekend is het St Patrick's day, een weekend lang feest. Mensen vertellen me al blij dat de parade helemaal geweldig gaat zijn en vragen of ik dit ook ga zien in de Dublin. Ik vermoed dat ik dan al lekker aan de kust zit.
In de tuin van de St. Patrick's Cathedral kom ik de 'perfect stranger' tegen. Een vrouw van mijn leeftijd die me verteld over haar reis naar zichzelf en daarvoor nu een half jaar in Dublin woont nadat ze een tijdje in Australië heeft gewoond/ gereisd. Ze is nog steeds zoekende en we hebben een mooi gesprek over wat ons beweegt om door te gaan en voelen veel herkenning bij elkaar. Een fijne maar vooral bijzondere ontmoeting!
Ik maak mijn tour door de stad af en merk op dat er 2 verschillende kanten zijn, het nieuwe en oude gedeelte waarbij het oude gedeelte zichtbaar mooier is maar ook vervallen. Uiteindelijk kom ik in The Temple Bar terecht, een pub die bekend staat om zijn goede ierse live muziek. Het is mega druk, maar de sfeer en muziek zijn goed! Van het stel op de boot hoorde ik dat het Guinness bier hier veel beter smaakt dan elders, waar ik nu dezelfde mening in deel. Mensen zijn echt aardig hier en alleen ben ik niet. Al snel heb ik contact met een leuk stel en heb de volgende Guinness voor mijn neus staan, tevens een baby Guinness wat een shotje blijkt te zijn.
Waarvan ik vanochtend nog niet wist wat ik ging doen, ben ik blij met mijn keuzes van vandaag. Het engste is overwonnen door juist de boot wel op te gaan, dan ook nog eens deze enorme stad in te rijden en hier alleen de pub in te gaan. Yes!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091601 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Dublin [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/083_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ierland ) [22] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-08-02 [title] => Over reuzen en koninkrijken [message] =>En dan word je wakker, om kwart voor 5 omdat het klaar, helder licht is binnen. De gordijnen houden niets tegen. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo de bedoeling is, maar Kurt zegt dat er niets anders is. Dus ik probeer me nog eens om te draaien en door te slapen. Het wil alleen voor geen meter. Uiteindelijk kijk ik nog eens goed (als m'n ogen scherp gesteld hebben en ik ze fatsoenlijk open heb gekregen) en ontdek dat er nog een rolgordijntje verstopt zit in het raam, achter een balk.. aha! Vlug het gordijn naar beneden en nog een keer omdraaien en doorslapen. Het kwaad is dan echter al geschiedt.. We zijn total loss en bijzonder moe. We houden dan maar een rustdagje en gaan vanmiddag wel wat doen besluiten we. Dus lekker lui in bed blijven liggen en op je dooie gemakje een ontbijtje eten en koffie maken.
Na het douchen verkennen we de ruimte rond onze cottage eens. Wij hebben de cottage met het rieten dak en deze is tot ver in de vorige eeuw in gebruik geweest bij de familie waar we nu van huren. Naast de cottage zitten de veestallen die omgebouwd zijn tot luxe 5 persoons bungalow en achter ligt de tuin waar nog een tuinhuis staat waar je met zijn vieren kunt verblijven. Door de dikke muren, meer dan een halve meter dik, hoor je totaal niets van je buren. Heerlijk rustig dus! Elk huis heeft zijn eigen buiten stukje, dus je loopt elkaar niet in de weg. Wij hebben een stukje gras met een grote houten draaibare stoel waar we even op gaan zitten.
Het is een reuzenstoel met 2 zitjes en een tafeltje in het midden. Je kunt hem 360 graden draaien zodat je altijd uit de wind zit, of dat je naar het uitzicht kijkt wat je wilt zien. Wij kijken uit op de Binevenagh. Dit bergplateau en de omliggende vlakte is gebruikt als de Dothraki Sea in Game of thrones. Binevenagh is ook de plek waar Daenerys gered wordt door haar draak Drogon. We zitten en slapen dus op een stukje filmset van GOT (uiteraard middels CGI niets van terug te vinden in de serie haha)
Er staan verschillende folders en gidsen in onze cottage met dingen die je kunt doen en zien in de omgeving en we bladeren er door om te kijken of we nog een leuk tussendoortje kunnen vinden voor vanmiddag. We zijn van plan om aan het einde van de middag naar de Giant's Causeway te gaan als de mensenmassa een beetje is vertrokken, maar daarvoor hebben we vast nog wel even tijd voor iets. Er zijn wat interessante ruïnes in de buurt die de moeite lijken, dus die gaan we dan tegen het einde van de middag doen. Ik ben ondertussen zo gaar dat ik nog ff een tukje ga doen.
Rond 4 uur werd ik wakker en hoor wat tikken. Bij het uit het raampje kijken zie ik spetters op de ruiten. Kurt opent de deur (zo'n staldeur waar de onderste helft blijft staan) en we krijgen een nare verrassing.. Het regent en niet zo'n beetje ook. Het stroomt echt naar beneden en over de weg. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er 5mm aan het vallen is en in de komende uren wordt het niet beter. Stijfkoppen die we zijn, besluiten we toch in de auto te stappen en we kijken wel hoe erg het is.
Onderweg zien we bijna geen hand voor ogen door de regen. Het is niet te doen. We besluiten dan ook dat het gekkenwerk gaat zijn om nu over kliffen te gaan lopen en blazen de plannen af. Daarvoor in de plaats rijden we naar Coleraine naar de Tesco Superstore voor avondeten en inkoopjes. Ons avondeten bestaat uit een creamy chicken pie die we in de oven afbakken. We zoeken ook nog een paar kruiden en specerijenpotjes bij elkaar die we thuis niet kunnen krijgen en ik neem nog spullen mee voor de christmaspuddings voor dit jaar. Ik heb nog gezocht naar pudding vormen, maar die verkocht Tesco niet op dit moment. Dus daar moet ik maar even verder voor kijken.
Dus we hebben gisteren een dagje rust gehad en dat konden we goed gebruiken. We beginnen moe te worden en onze overnachting in Belleek was slecht en gisteren door het rolgordijn ook te weinig slaap. Dus tja. Het was niet vervelend. Ons huisje is erg knus en gezellig. We hebben gisteravond gezellig op de bank gezeten met een hapje en een drankje en het was prima en daarna lekker vroeg naar bed.
Vanmorgen liep de wekker namelijk heel vroeg af. Ik had voor de zekerheid maar kaartjes geboekt bij National Trust voor de Giant's Causeway. Ja, ik weet dat je daar niet voor hoeft te betalen eigenlijk en ja ik weet dat er goedkopere parkeerplaatsen zijn. Wij wilden gewoon vroeg naar die dingen toe en een parkeerplaats hebben waar we niet naar hoefden te zoeken en dat ging nu perfect. Ons ontbijt bestond uit de pancakes die we van Gillian (de verhuurster) gekregen hebben bij aankomst. We zijn redelijk vlot ingepakt en rijden naar de rotsen.
Vandaag komt de zon door de wolken piepen. Ik vind dat niet ok, ik vrees alweer voor een dagje smeren, smeren en nog eens smeren. Maar goed, de wereld ziet er wel een stuk vriendelijker uit met een zonnetje. We komen onderweg nog langs Downhill Strand. Het strand waar Melisande de oude goden verbrand heeft in GOT. Gisteren zijn we hier ook 2 keer langs gereden, maar toen zagen we geen hand voor ogen door de regen, laat staan een goudgeel strand aan de linkerhand en de kliffen van Binevenagh aan de rechterhand. Het is een aangename omgeving hier.
Klokslag 9 uur rijden we de parkeerplaats op en we hebben de tweede parkeerplaats vanaf de ingang. Gaat goed dit! We krijgen een armbandje dat we om moeten doen om te bewijzen dat we betaald hebben om naar binnen te mogen en op de parkeerplaats te staan. Online betaal je 13 pond per persoon en offline betaal je 13,50 hiervoor. Voor dit geld kun je parkeren, het bezoekerscentrum binnen, met een gids de kliffen bezoeken of met een audioguide zelf aan de wandel. Wij nemen een audioguide.
Onderweg naar de kliffen worden we meegenomen in het verhaal van Finn. Finn McCool is een reus die een beetje klein was met maar 16 meter. Hij leefde hier samen met zijn vrouw, kind en grootmoeder in een grot ergens onder de kliffen van de Giant's Causeway. Diverse steenformaties waar we langskomen zouden ook door Finn gemaakt zijn. of dingen zijn die van Finn geweest zijn, maar ondertussen versteend zijn. Het is een leuke wandeling met prachtige uitzichten over de baai en om een hoek komen dan de basaltblokken, waar het toch uiteindelijk om te doen, is in zicht. Kurt is ondertussen trouwens al ver vooruit gespurt. Die wilde dit zo graag zien dat hij niet kon wachten tot we er waren op mijn tempo hahah
De basaltzuilen zijn wel gaaf. Er is een landtong vol met deze staven waar je overheen kunt stappen, net zoals Finn dat gedaan zou hebben. Ik zal de legende van de Causeway ook maar even vertellen, dan snap je meteen waarom het de Giant's Causeway genoemd wordt.
Onze Finn was een sympathieke Ierse reus die met zijn 16 meter lengte een tikkeltje aan de kleine kant was. Aan de overkant, in Schotland (je kunt Schotland zien liggen vanaf de Giant's Causeway. Omdat vandaag de zon schijnt en het redelijk helder is, zien wij ook Schotland liggen) woont de reus Benandonner. Finn en Benandonner ruzien de hele tijd over wie nou de sterkste reus is . Op een dag daagt Finn Benandonner uit voor een gevecht om eens en voor altijd uit te maken wie de sterkste is. Om bij elkaar te kunnen komen, rukt Finn rotsen uit de bergen om hem heen en gooit deze in zee. Dit is de Causeway. Als je op de kaart gaat kijken, kun je zien dat er tussen Ierland en het vaste land van Schotland inderdaad diverse eilanden liggen waar ook basalt te vinden is. Zo heb je Islay en Skye. Op Isle of Skye is bijvoorbeeld Kilt rock een grote klif die bestaat uit basaltzuilen.
Eenmaal aan de overkant komt Finn erachter dat Benandonner een heeeeel stuk groter is dan hij en van schrik rent hij vlug terug naar Ierland en verstopt zich in huis. Zijn vrouw stelt voor om zich voor te doen als hun baby en Finn verstopt zich in het "babybedje". Als Benandonner aan de deur komt en eist om Finn te zien, zegt zijn vrouw dat hij net even weg is. Benandonner ziet vervolgens het kind van de 2 reuzen en denkt door de grootte van het kind (eigenlijk Finn dus) dat Finn wel gigantisch moet zijn. Hij vlucht terug over de causeway waarbij hij hem achter zich vernielt en hier en daar alleen een eiland achterlaat.
Dat was Finn dus en zo is de causeway ontstaan.. heus waar! Er was echt niets met tektonische platen, gigantische vulkaanuitbarstingen zo'n 60 miljoen jaar geleden en nog een keer iets later waardoor onder hoge druk en latere afkoeling de typisch zuilen ontstaan. Hoe ze ook ontstaan zijn, ze zijn wel tof. Kurt is al een eind op de pilaren geklommen, maar daar kom ik niet helemaal zonder hulp. Dus ik wacht braaf tot hij me komt helpen en samen klauteren we over de pilaren tot bijna het hoogste puntje. Het waait als een malle, dus we zijn heel voorzichtig en gaan niet naar een randje, maar blijven midden op de stapel pilaren. Het is gaaf om te doen.
Daarna bekijken lopen we nog een eindje door naar een soort kromme steen die op het strand ligt. Dit wordt de laars van Finn genoemd en in Victoriaanse tijd werd het de wishing chair genoemd. Kurt gaat er eens lekker voor zitten. De steen heeft echt de vorm van een lekkere loungestoel en volgens Kurt zit hij heerlijk. We bekijken nog het orgel van Finn vanuit de verte. Dit zijn basaltpilaren in de klifwand die er, hoe verrassend, uitzien als een orgel.
Het begint ondertussen serieus druk te worden. Wij hadden de causeway bijna voor onszelf, maar nu worden de toeristen bij bosjes afgezet door de bussen en de rondleiders. We zijn serieus blij dat we zo vroeg zijn gegaan en lopen langzaam weer terug terwijl we nog flink genieten van het uitzicht. In het visitorcentre kijken we nog even rond, maar we vinden het niet echt de moeite. We hebben het er nog even over wat we nu gaan doen en besluiten dat we nog wel tijd hebben voor een ander plekje hier in de omgeving voor we naar het zuiden rijden.
We brengen dus nog een bezoekje aan Dunluce. Weer een Game of Thrones locatie. Dit is Pyke castle, het kasteel van huis Greyjoy in de serie. Ik had ergens gelezen dat we dit konden bezoeken met onze OPW kaarten en anders is het 6 pond wat ook prima is. Als we aan komen rijden, is het echt heel erg druk hier. De auto's staan al geparkeerd in het weggetje naar het kasteel toe (niet handig in een al smal weggetje) Wij hebben geluk, er is een mooi plekje vrij en we staan bijna naast de ingang weer. De ruïne ziet er al veelbelovend uit vanaf de parkeerplaats.
Bij het hek staat iemand die iedereen welkom heet en in de gaten houdt of je wel betaalt. We zien meerdere mensen proberen door het hek te lopen zonder te betalen. Wij kunnen inderdaad met onze OPW kaarten naar binnen. Echt een aanrader mocht je ooit eens naar Ierland gaan en van historische sites houden. Je hebt hem er toch redelijk vlot uit. We krijgen een informatiefolder mee met nummertjes en een uitleg wat alles is en dan zijn we vertrokken. Ik heb me ondertussen serieus ingesmeerd want de zon staat echt te branden en het is niet bepaald koud ook.
De site bestaat uit 2 gedeeltes die door een brug met elkaar verbonden zijn. Je kunt ook nog een hele steile weg naar beneden nemen en onderaan de klif kijken. Het moge ook duidelijk zijn dat ook hier de nodige CGI toegepast is om Pyke Castle op beeld te krijgen. Je herkent Dunluce er niet echt in. Wat wel te herkennen is, is de landingsplek onder bij de klif, de kliffen waar het kasteel op staat (niet de los staande pilaren, maar de klif die aan het land zelf verbonden is) Het maakt allemaal niet uit, het is een erg toffe ruïne om door te lopen en je kunt veel kamers verkennen. Wat ook heel erg gaaf is, is het uitzicht aan de linkerkant. Hier kijk je uit op de kustlijn met prachtige stranden en rijen met kliffen waarvan sommige in bogen in het water staan. Met de zon er op is het echt adembenemend mooi. Alleen voor dit uitzicht alleen al zou je hier moeten komen. Je kunt dit uitzicht alleen vanuit Dunluce zien, er is geen enkele andere plek waar je kunt staan om dit te zien. We hebben hier even flink van staan genieten kan ik je zeggen.
Kurt loopt nog een eindje naar beneden, maar vindt het verder niet de moeite en komt weer terug. Daarna stappen we in de auto en rijden nog naar een hoekje in de weg waar Kurt een paar foto's van Dunluce neemt en daarna stel ik Google Maps in om naar het zuiden te rijden.
Onderweg maken we nog een Game of Thrones tussenstop en hier voelen we ons helemaal achterlijke toerist. We gaan de Dark Hedges bezoeken. Dit is een laan die naar een landhuis liep. De landheer heeft langs de weg beuken laten planten die in de meest grillige vormen groeiden. Hij wilde zo de mensen die langs de laan aankwamen een speciale belevenis geven. Die belevenis is ook in Game of Thrones terecht gekomen als The King's Way. Toen de serie net uit was, werd het hier compleet plat gelopen. Als wij er zijn, lopen er ook wel wat mensen, maar gelukkig geen hordes. De weg zelf is afgesloten voor auto's tenzij je bestemmingsverkeer bent. Dus wij zetten de auto op de parkeerplaats en wandelen onder de bomen door. We moeten zeggen dat het een weg met erg mooie bomen is en de graanvelden daarachter bewegen mooi mee met de harde wind. Je ziet de wind door de velden bewegen en golven. De bomen zelf zijn echt grillig. De takken gaan alle kanten op en zijn misschien zelfs een beetje griezelig te noemen. Na onze wandeling onder de bomen lopen we terug en nemen het pad langs het landhuis en een soort somber uitziend hotel, waar we totaal geen zin in hebben om ooit te verblijven, en stappen even later weer in de auto.
Naar het zuiden gaat het lekker rap. We rijden over verschillende motorways en het schiet lekker op. Tot we bij Belfast komen. Hier maken we wat redelijk bizars mee, maar we moesten ons er ook eigenlijk niet over verbazen. We zijn natuurlijk in de UK en hier doen ze de dingen op hun eigen manier. Zo ook de aansluiting tussen verschillende snelwegen. Wij moeten naar een andere snelweg richting Dublin en daarvoor moeten we dus onze huidige snelweg verlaten. We komen vervolgens op een verkeersplein middenin Belfast terecht met een monsterrotonde met verkeerslichten. Het is dat ik de weg kan volgen op mijn scherm, maar dit is echt totaal van de pot gerukt. Wat is er mis met een fly over of een knooppunt op een snelweg? Hoe de hel bedenk je dat je een stad in moet rijden om verschillende snelwegen aan elkaar te knopen?? Vervolgens rijden we natuurlijk heel Belfast rond met rotondes, je bent natuurlijk in de UK, dus we hebben niet genoeg aan 1 rotonde. We zijn blij als we weer op de snelweg naar Dublin zitten en Belfast achter ons hebben liggen.
Net over de grens met Ierland stoppen we bij een Applegreen station om te tanken en zelf ook een hapje te eten. De benzine is aanzienlijk goedkoper in Ierland dan in de UK. Het scheelt zelfs op de snelweg al 20 cent per liter, dus tel uit je winst. Wij eten een hapje bij de Burger King. We hadden wat bij onze overnachtingsplaats willen eten, maar ik kreeg een bericht dat de keuken vandaag verbouwd wordt, dus er is geen service mogelijk. Morgen hebben we wel ontbijt gelukkig.
Na ons hapje rijden we verder naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag en dat is de hill of Tara. Op deze heuvel is al ruim 5000 jaar menselijke activiteit. Ik heb als klein meisje al in de sagen en legendes over de koningssteen gelezen die hier op de berg staat. Bij die steen zouden alle hoge koningen van Ierland gekroond zijn en in de sagen wordt gesproken van een parallel hof van feeën die hier op de heuvels huisden. Ik hoef verder weinig te zien van de heuvel (het scheelt dat er ook verder weinig te zien is) maar ik wil die steen wel aanraken. Gewoon omdat ik die steen altijd met Ierland geassocieerd heb.
Om bij de heuvel te komen, rijden we door Slane, het stadje waar we vannacht slapen. Daarna over een brug waar je maar met 1 richting overheen kunt, dus er zijn speciale verkeerslichten om de richtingen te regelen. In de rivier zijn een soort watervallen en we zien nog de ruïne van een kasteel staan en er lijkt ook een whiskeystokerij te zitten. Kortom, ook dit plaatsje doen we veel te weinig eer aan door er alleen te overnachten omdat het dichtbij ons doel voor morgen ligt. Het ziet er leuk genoeg uit om een dagje aan te besteden. Over de brug rijden we nog een eindje op fatsoenlijke wegen, maar het gaat al snel naar de smalle weggetjes toe en we moeten een aantal keer stoppen om het tegemoetkomende verkeer erdoor te laten. Niet iedereen is zo hoffelijk en anticiperend als Kurt. We worden bijvorbeeld flink in de kuilen en gaten gereden door een boer die niet aan de kant gaat met een grote machine. Maar goed, uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren bij de Hill of Tara en daar is het zowaar weer enorm druk.
Ik had niet verwacht er veel mensen op deze bezienswaardigheid af zouden komen. Het is een grasheuvel met een aantal overgroeide ringforten en een steen. Wel is er natuurlijk een fantastisch 360 graden uitzicht over de omgeving. Het is natuurlijk ook een van de belangrijke historische sites in Ierland, dus misschien onderschat ik de rest van de mensheid, waarvoor mijn excuses. We rijden langs een parkeerterrein dat uitpuilt van de auto's en mensen en komen dan bij de ingang van de Hill of Tara waar gewoon nog precies een plekje vrij is. We doen het er om vandaag hoor. Veel geluk met parkeren! Kurt zet de auto neer en ik smeer me weer in en doe voor de zekerheid maar mijn fleecejack aan. Ik heb me in de auto ook al meerdere keren ingesmeerd, maar het helpt niet echt, ik voel het aan alle kanten branden helaas. Dus fleecejack aan en capuchon op en zo maar een beetje beschermen tegen de zon. Het waait veel te hard voor mijn hoed. Daar zit wel een koordje aan voor onder m'n kin, maar die moet ik dan zo strak aantrekken dat ik mezelf strot zeg maar.
Vlug nemen we een kijkje op de informatieborden en daarna banjeren we het grasveld op. De site is enorm groot en het is een eindje lopen naar de ringforten, maar het geeft niet. Het is een aangename wandeling en je hebt een mooi uitzicht om je heen. Aan de andere kant van het grasveld, zo'n 500 meter ver, staat dan de steen die ik met eigen ogen wil zien en even wil aanraken. Dat is prima gelukt. Daarna was het wat mij betreft prima. Je kunt de site niet goed zien vanaf de grond omdat het heuvels in het gras zijn. Op luchtfoto's (of Google Maps) is het veel beter te zien en kun je ook zien wat wat is met een beschrijving. Nu hebben we er zelf gelopen en ik vind het cool. Voor mij is dit een van die dingen zoals lopen in het huis van augustus of een badhuis van tig jaar voor Christus. Ik hou van eeuwenoude dingen :)
Daarna rijden we terug naar Slane en checken we in bij onze overnachtingplek. We hebben vandaag een kamer in het oude postkantoor. Dat is niet meer als zodanig te herkennen, maar we hebben wel een fijne kamer. Ik heb de douche al geprobeerd (ik moest tig lagen smeerzooi van de zonnebrand eraf wassen) en die was heerlijk. Morgenochtend hebben we om half 8 ons ontbijt omdat we om half 9 bij Newgrange verwacht worden. Het volgende en laatste stukje eeuwenoude (zeg maar duizenden jaren) oude geschiedenis van Ierland.
Morgen is onze laatste dag in Ierland. We pakken morgenmiddag in Dublin de veerboot en slapen morgennacht weer in Holyhead. Aan de ene kant jammer dat het voorbij is, maar aan de andere kant zijn we ook best moe en vinden we het vooruitzicht van slapen in ons eigen bed ook geen vervelend iets. Maar goed, ik ga kijken wanneer ik het laatste stuk ga tikken, misschien lukt dat al op de boot. Jullie gaan het meemaken ;)
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085622 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 189 [author] => Eveline [cityName] => Slane [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,slane [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => over-reuzen-en-koninkrijken ) [23] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-29 [title] => Connemara [message] =>We worden redelijk uitgerust wakker. Gisteravond waren er nog een aantal mensen die laat terug kwamen en het gat waar de sleutel in paste niet meer konden vinden zeg maar. Kurt lag al lekker te snurken, maar ik was nog met m'n verslag bezig, dus lag er wat later in en had er een klein beetje last van. Gelukkig was daar vanmorgen koffie en een warme douche, dus ik was weer wakker. We hebben er vandaag geen ontbijt bij en kunnen dus vertrekken wanneer we willen. Ergens tussen 9 en half 10 lopen we naar de auto en proppen alles er weer in en verlaten Kilrush.
Kurt vraagt me niet om Maps op te starten, dus ik denk dat hij de weg weet. Dat was niet helemaal het geval, dus alsnog Google Maps opgestart en we moeten een kleine omweg nemen. Met de nadruk op klein. Het is zo'n weggetje met 2 verharde sporen en gras in het midden. Gelukkig geen tegenliggers en we kunnen een heel eind vooruit kijken, dus het viel mee. Aan het einde van het weggetje nemen we een hele scherpe haarspeldbocht naar rechts en we zitten weer op de grote weg.
We zijn vandaag onderweg naar onze pod en onderweg pikken we wat kliffen en ritsen en bezienswaarswaardigheden. Een redelijk vol dagje dus.
De weg naar onze eerste stop, The Cliffs of Moher, is een heel erg prettige weg. Mooi asfalt, ruime weghelften, goede belijning, wat wil je nog meer? Iets minder stuiteren zou prettig zijn. Ik ben ondertussen bijna volleerd rally bijrijder. Bij de meeste weggetjes moet ik m'n voeten schrap zetten, me met m'n rechterhand vasthouden aan het handvat bij het raam en met m'n linker elleboog klemmen aan de zijkant van de stoel en dan nog stuiter ik alle kanten op en lanceert de weg me regelmatig van m'n stoel. Ik geloof dat Kurt het wel geinig vindt die weggetjes en bochtjes, maar ik ben ze af en toe flink zat. Dus gelukkig is de weg naar Moher redelijk tot goed :-)
We komen lekker vooruit tot Maps ineens van groen naar oranje kleurt en wij ons afvragen wat het probleem is. Voorbij een bocht zien we het probleem; een oude rode brandweerauto die omgebouwd is tot camper met een NL kenteken er op. We gaan nu op een 100km weg ineens maar 40 tot max 50. De wagen is zo breed dat hij over de weghelft uitsteekt en we zien dus echt geen ene *piep* meer. Kurt probeert een paar keer om er voorbij te gaan, maar ze hebben daar geen zin in en lijken nog verder naar rechts te sturen. Uiteindelijk komen we er voorbij op een recht en breed stukje weg, om er achter te komen dat we af moeten slaan naar de parkeerplaats voor de kliffen... en zij ook natuurlijk.
Goed, de kliffen dan. De kliffen van Moher zijn een Unesco Werelderfgoedsite en je kan ze bezoeken voor 12 euro per persoon. We betalen en krijgen een hele uitleg van waar je allemaal naar toe kunt lopen en wat je kunt bezoeken, maar na 2 zinnen ben ik zin 1 alweer kwijt. Hij zegt dat alles ook in het boekje en op de informatieborden staat, dus ik vind alles best en lach vriendelijk en zeg bedankt en we parkeren de auto.
Dat je kunt lopen is wel een ding hier. Dat het ver is, is ook een ding. Dat het ongelofelijk druk is, is wel het rottigste ding. We besluiten eerst een stopje bij de toiletten te maken (zo druk dat er een file voor de vrouwen staat en ik besluit naar toiletten te gaan die een verdieping hoger liggen. Daar is een vrouw enorm ziek en over haar nek aan het gaan. Dus ik doe zo snel mogelijk want ik ga zelf bijna over mijn nek van haar alarmerend harde braakgeluiden.) Na de toiletten lopen we rustig naar boven naar de kliffen. Het blijkt een behoorlijke wandeling te zijn en onze stappentellers gaan weer tevreden met ons zijn vandaag (niet dat we het daarvoor doen trouwens, zit gewoon in Android ingebakken) Als brave schapen volgen we de kudde en kijken her en der eens over de rand naar de kliffen. Ik heb moeite met de wandeling omdat het oneffen is en veel trappen. Dus ik loop constant naar beneden te kijken om niet op mijn bek te gaan. Dat is wel rottig aan dit soort dingen, ik zie zo weinig op die manier.
Voorbij de vuurtoren.. of weet ik wat het is. Je kunt er in ieder geval op. Mits je natuurlijk een half uur in de rij wilt gaan staan om dat te doen. Wij hebben daar geen zin in. Ok, voorbij de vuurtoren zal ik het dan maar noemen dan, gaan we een smal pad in. Je kunt er niet naast elkaar lopen, maar je moet er wel met honderden mensen overheen. Je loopt dus constant mensen te ontwijken. Links heb je een stenen muur en daarachter een 200 meter steile afdaling naar de zee en rechts schrikdraad. Bizar dat ze dit zo georganiseerd hebben. We lezen dat dit de drukstbezochte natuurlijke attractie van Ierland is.. Doe wat aan je infrastructuur dan..
Het is een behoorlijke wandeling en we maken hem niet helemaal af. We stoppen bij een trap die naar beneden gaat en kijken daar uit over de kliffen. Die we overigens niet mooier vinden dat die most beautiful Cliffs of Kerry en daar was het tenminste rustig. We lopen weer terug over het geitenpad en Kurt loopt door naar de andere kant. Ik heb gisteren op verkeerde schoenen een poging gedaan tot bergbeklimmen en beide enkels verdraaid en met m'n knie een rot knik gemaakt, dus tot hier en niet verder. Ik ben echt een kneus wat dat betreft hoor. Ik loop op m'n gemak terug naar het visitor centre en kijk onderweg naar de vogels en bloemen die hier vliegen en groeien.
Even later komt Kurt terug, ook de andere kant was druk en weinig spectaculair. Geen papegaaiduiker te zien ook. Overigens is Kurt positiever over deze kliffen, maar ik tik dit verslag, dus je moet het met mijn mening doen ;-) Ik zou de kliffen gewoon overslaan om eerlijk te zijn. Veel te druk en veel geld. Het bezoekerscentrum is wel leuk. Er is veel informatie te vinden over de geologische ontwikkeling van het gebied, de flora en fauna en het beheer. Hier zien we ook een plan om nieuwe paden aan te leggen zodat bezoekers beter naar de kliffen kunnen lopen. De plannen zijn alleen toekomstmuziek en gepland voor ergens tussen 2030 en 2040, dus daar heb je nu weinig aan.
Voor de mensen die zich afvragen of je de grot kunt zien die gebruikt is voor Harry Potter and the Half Blood prince.. Nope! De grot ligt in de kliffen en is niet te zien van boven. Het kleine rotspuntje waar Harry en Dumbledore op staan ook niet trouwens, want dat is Lemon Rock van de Skellig Islands en is met CGI voor de kliffen van Moher geplakt. Dus, geen Harry Potter zooi zichtbaar hier.
We kijken wat rond in het visitor centre en maken nog een foto voor een green screen die lekker wazig is, maar wel lollig om te doen. Daarna is het op ons gemakje terug naar de auto en op naar ons volgende punt.
Dat volgende punt is nog wel een dingetje. Kurt heeft gelezen over The Burren. In de reisgids die we hebben wordt een verklaring uit de 18e eeuw aangehaald waarin iemand zegt dat er te weinig water is om in te verdrinken en te weinig zand om iemand in te begraven. Klinkt als een prachtig gebied dus om te bekijken, vind je ook niet? Er staat ook dat het gebied de grootste vlinderpopulatie van Ierland heeft en in de zomermaanden uitbundig in bloei staat met heide en andere kleine en grotere bloemen. Al iets meer de moeite dus ;-) Probleem alleen is dus, hoe bezoek je dit gebied? Het staat niet in de reisgids, we kunnen er zo snel niets over vinden en Maps is ook geen oplossing. We besluiten dan maar gewoon te gaan rijden en de Wild Atlantic Way te volgen, dat biedt meestal wel de oplossing hier om ergens te komen waar wat moois te zien is. Vandaag dus ook weer, want we komen zowaar op een Burren rondrit uit, dus die afslag hebben we genomen en daarna was het flink genieten!
The Burren is dus een erg desolaat landschap. Het valt met niets te vergelijken. Het bestaat uit grijze rotsen die in grote en kleinere blokken gespleten zijn. In de scheuren en barsten tussen de blokken groeit van alles. Dus er hebben zich groene randen gevormd om de blokken. Op de ene heuvel zie je zo grote zigzag lijnen over de helling lopen en de andere heuvel is net een kruiswoordpuzzel met blokjes. De heuvels lopen langzaam af naar de zee en het land is vrij vlak aan de kust. Hier zijn dus geen hoge kliffen, maar wel heel veel rotsen.
We stoppen een paar keer om berggeit te spelen en van blokje naar blokje te springen en om ons heen te kijken en te genieten van dit landschap. Het is bijna buitenaards en je zou er zo een startrek of star wars wereld in op kunnen nemen. We nemen ook een afslag naar Flaggy Shore, maar dit blijkt een boothelling en restaurant te zijn en bovendien staat het compleet vol op de parkeerplaats, dus we draaien de auto en willen weer terugrijden. Er komt net een boer in een oude trekker van rechts en Kurt laat hem voor. Geen knipperlicht, dus we zouden er geen last van hebben. Ware het niet dat de boer geen knipperlicht gebruikte en afslaat naar de weg waar wij ook in moeten. We rijden het hele stuk terug dus in de stinkende zwarte walm van de boer zonder er voorbij te kunnen.
De weg slingert weer verder door het landschap en we zitten weer vrolijk te genieten van al het moois om ons heen. Kurt had nog een kasteel ergens gezien en dat blijkt nog voor ons te liggen op de rondrit, dus we gaan die kant op. Groot is onze verbazing en een beetje ergernis als we weer achter de rode brandweerauto terecht komen. Die heeft ons via de grote weg ingehaald want we hebben hem op de Burren rondrit niet voorbij zien komen. Maar goed, auto op de parkeerplaats zetten en nog even een laagje zonnebrand erbij (dat brandende ding stat ook weer aan de hemel vandaag) en dan wandelen we richting het kasteel.
Het kasteel staat in een baai en bij vloed staat het kasteel compleet in het water op de verhoogde weg na. Helaas is het geen vloed, dus we zien het kasteel op de rotsen in een baai met zeewier en wat water. Het blijft een mooi plaatje. Bij het kasteel aangekomen blijkt het open voor bezoek en we rekenen 8 euro af per persoon en krijgen een foldertje mee en mogen achter het rode afzet koord en de boel verkennen.
Het is een tower house, of donjon en vandaag de dag is het kasteel nog in gebruik voor middeleeuwse banketten en andere feestelijkheden, dus de kamers zijn redelijk aangekleed en het kasteel is goed toegankelijk. We lopen door de keuken, de eetzaal, en helemaal boven op de 3e verdieping is de huiskamer van de dame die hier tot 1972 gewoon heeft. Dit is ook meteen de hoogste verdieping. Vanuit hier kunnen we via een metalen trappetje naar de omloop klimmen. Op de omloop kunnen we zijwaarts schuifelend tussen de kantelen door naar beneden kijken. De omloop heeft op regelmatige afstand een soort kieren die naar beneden gericht zijn. Die kieren werden gebruikt door de verdedigers om te zien waar de aanvallers waren en om er dingen door naar beneden te gooien. Denk aan stenen, olie en pek.Het zijn ook dezelfde soort kieren als in Blarney Castle waar je op je rug moet gaan liggen en de steen kussen. Dus ik grap nog tegen Kurt of hij hier niet een steen wil gaan kussen. Hij kijkt me aan alsof ik ter plekke in de fik mag vliegen hahaha Bovendien is er totaal geen ruimte om op je rug te gaan liggen. We passen er staand al nauwelijks tussen hahaha
We lopen weer terug naar de auto en plotten de route naar onze volgende stop en dat is een supermarkt. We gaan een eindje uit de bewoonde wereld slapen waar geen winkels of restaurants zijn, dus we moeten ons eigen eten meenemen. De laatste echte supermarkt ligt op een uur afstand en zit in Oughterard. Dus dat is onze volgende bestemming. Het is nog een uur rijden dus we gaan er weer voor zitten. We komen nog in een treintje achter een lesauto terecht. De lesauto gaat tergend traag over de 100km weg tot hij ergens aan de kant gaat staan en alle auto's weer door kunnen rijden. We hebben trouwens ook een gedeeltelijk antwoord op onze vraag waarom Ieren zo traag rijden; het zijn vaak huurauto's. Veel auto's met een D en een C worden gehuurd op de luchthavens van Dublin en Cork en zijn de gevaren op de weg. De overige kentekens kunnen soms best wel doorrijden en zeker in het gebied waar we nu zitten.
De boodschappen zijn vlot binnen en we zetten de navigatie aan om naar de Pod te rijden. We rijden echt weer een totaal ander landschap in. De zon laat baaien en meren schitteren en eilandjes in de meren stralen. Het is adembenemend mooi en om elke bocht of rots is er weer een nieuw wauw uitzicht. We rijden door Connemara en door een rustig gedeelte zonder toeristen. Dus we hebben het bijna helemaal voor onszelf terwijl we erdoor rijden. Links en rechts zien we mensen turf steken en we ruiken weer dat het gebrand wordt. Het is hier echt zoooo mooi!! Het lijkt alsof je op een hoogvlakte rijdt die met bergen omzoomd is, maar eigenlijk ligt het land niet heel hoog want de baaien zijn allemaal zeebaaien. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, anders dan prachtig.
Bij Recess Station maken we een kort stopje om even van het uitzicht te genieten. Hier staat ook een groot standbeeld en het blijkt Conn te zijn Conn an Mara of Connemara betekent Conn van de zee of Conn zoon van de zee. Daarna weer door en zo rijden we een uur tot we bij Carna zijn en vanaf hier gaat het door hele smalle weggetjes het laatste stukje naar onze pod. Het zijn weer van die sporen met gras ertussen en stenen muurtjes erlangs. Gelukkig staan er veel huizen langs de kant, dus als er wat aankomt (doet het niet) is het makkelijk uitwijken. Kurt is toch blij als we uiteindelijk het terrein van de pods oprijden.
Susie, een van de eigenaren, is er toevallig net. Ze had ons nog niet zo vroeg verwacht. We zijn precies op de tijd die ik gezegd had aangekomen, maar goed haha. Ze loopt met een kitpistool rond omdat ze alle pods aan het dichtkitten is vanwege de vliegende mieren van gisteren. Gelukkig zijn er vandaag geen vliegende mieren meer, maar gewoon voor de zekerheid. Binnen in de pod zien we ook meerdere mierenlokdozen staan haha
Onze pod is een soort hutje. Het is een tunnelvormig houten huisje met achterin een kleine badkamer aan de linkerkant en aan de rechterkant een klein keukentje met een gootsteen en een koelkast en magnetron. Het grootste gedeelte van de pod wordt ingenomen door het tweepersoons bed. Vanuit de deur hebben we een mooi uitzicht op de baai en de 12 Bens, een bergketen op het volgende schiereiland.We zitten in het gehucht Dooyeher in buurt van Carna in Earls View Pod.
Na het eten gaan we de route nog lopen die door Susie aanbevolen is. Het zou een mooie wandeling zijn van ongeveer een uur. Het is vandaag nog mooi weer en morgen wordt het wat slechter, dus maken we maar gebruik van het mooie avondlicht en gaan aan de banjer. Maar holy hell zeg! Dit is geen aangename wandeling, dit is pure marteling. Je moet over rotsen klauteren, van steen naar steen springen, over heel erg oneffen terrein lopen en spoorzoeken naar de routepalen. Ik vind het uitzicht prachtig, daar niet van, maar ik ben wel zo godsgruwelijk blij als we weer op de verharde weg staan!
De wandeling begint bij een strand waar we linksaf slaan langs een schapenwei en om een hek moeten op de rotsen. Dan moet je je enkels niet breken over de graspollen of verkeerd stappen op de rotsen en zeker niet in de drassige veengrond vast blijven plakken. We lopen zo een rondje om de kop van het schiereiland waar we op zitten en komen uit bij het beloofde zandstrand, dat onder de zandvlooien blijkt te zitten. Dus we zijn hier als een haas door gelopen. Kurt moet meermaals helpen om rotsen op en af te komen. Ik denk dat het best leuk is als je wel diepte ziet dit soort dingen, maar ik breek mijn nek liever op andere manieren zeg maar.. Zo is er ook een stuk waar we een waterstroom over moeten. Kurt heeft een route gevonden die mij echt onmogelijk lijkt. Na wat puzzelen vinden we uiteindelijk een route die wat heen en weer is, maar hoog en droog over de zeekliffen gaat en zo komen we ook aan de overkant. Op andere plekken moeten we een muur over en daarna nog langs een stroompje over een smal stukje steen. Nope, een makkelijke wandeling is anders en uiteindelijk doen we er 1 uur en 45 minuten over en zijn we heel erg blij als we weer door het hek ons terrein op komen lopen.
Daarna is het een kop koffie met een plakje porter cake. Ik zit met mijn rug tegen de wand van de pod met de koffie in mijn hand te genieten van de zon die achter de bens zakt. De wereld om ons heen is echt totaal stil. Je hoort hier helemaal niets. Alleen af en toe het geritsel van een diertje ergens of de wind door de planten en bomen, verder niets. Echt een fijn plekje om te zijn :-) Daarna is het tijd om te gaan slapen en aangezien ik na de wandeling totaal geen zin meer had om aan een verslag te tikken, heb ik dat lekker niet gedaan. We hebben een klein beetje 4G dekking hier. Dus onze telefoons hebben internet, zij het heeeel traag en de laptop heb ik via de hotspot van mijn telefoon verbonden en zo werkt alles weer.
Vandaag zijn we lekker langzaam opgestaan. We hebben een soort van rustdag ingecalculeerd met weinig tot niets te doen. Lekker rustig ontbijten en koffiedrinken. De koffie zit hier trouwens in een soort zakje wat je net als thee in je mok doet met water. Er staat alleen 3 tot 4 minuten en dan verwijderen. Ik laat het ding gewoon in m'n mok zitten en lekker lang trekken en gooi hem weg als m'n mok leeg is. Ik hou wel van een beetje sterke koffie.
Tegen 12 uur vertrekken we en gaan we richting Kylemore Abbye. We moeten een kleine omweg nemen omdat er een vrachtwagen staat met een trekker op de oplegger. We volgen een vrouw over een klein weggetje om er omheen te komen. Wat we alleen niet gezien hebben, is dat de vrachtwagen is gaan rijden en we komen hem dus tegen onderaan dit weggetje. Ach ja, hier kunnen we ontwijken en daarna vervolgen we onze weg weer.
Het is vandaag wat grijs en druilerig, maar de weg naar de abdij is weer fantastisch. Connemara is gewoon mooi ongeacht het weer. We genieten weer van de omgeving en ik installeer me weer als bijrijder en klem me aan alles vast waar ik me aan vast kan houden. Kurt kan er weinig aan doen, het zijn gewoon de wegen hier.
De rit gaat heel voorspoedig en we winnen tijd op de voorspelde aankomsttijd van Google, tot die tijd ineens oranje wordt en oploopt. We rijden een bocht om en ja hoor, daar zijn de Nederlanders in hun brandweerwagen weer! Ze gaan ook naar de abdij en er is geen omheen komen aan. Dus we sukkelen achter ze aan tot we bij de abdij zijn. Vlak voor de afslag is een mooi zicht op de abdij en we stoppen hier even om er een foto van te nemen en daarna gaan we de parkeerplaats op.
Blijkbaar is dit ook een must see in toeristenland want de parkeerplaats staat al vol en we moeten op de extra parkeerplaats parkeren. Het druppelt ook al lekker, dus we nemen de regenjas maar mee. De entree bedraagt hier 15 euro. De abdij is nog een werkend klooster, dus de nonnen zullen wel een nieuwe jurk nodig hebben ofzo? Even verderop vinden we de reden waarom de intree zo hoog is. Ze zijn van plan een heel nieuw groot klooster te bouwen en zo nieuwe mensen aan te trekken want de aantallen binnen hun orde lopen terug en als ze een nieuw klooster bouwen ter meerdere glorie Gods, zullen de mensen vast weer naar de orde komen en zal hun aantal weer toenemen. Wij vinden het een beetje een rare redenering en verspilde miljoenen, maar goed. We betalen en gaan op pad.
We bezoeken als eerste de Victoriaanse ommuurde tuin. Je kunt naar de tuin lopen of je kunt de pendelbus nemen. Ik ga eerst ff naar de wc en als ik terugkom, komt net de bus eraan. Dus ik kan meteen instappen. Timing noemen we dat. We rijden met de bus naar boven en daarna wandelen we eerst nog even langs de weide met de Connemara pony's. Dit is een soort pony die alleen hier voorkomt en ze zijn ontstaan doordat de Spaanse armada gezonken is in de buurt van hier en de paarden die aan boord waren, zijn naar de kust gezwommen en hebben hier vriendjes gemaakt met de lokale wilde pony's en daar kwamen veulentjes van en zo ging dat door. Het zijn kleine pony's die met een dikke vacht die heel zacht is. Hun karakter is ook heel vriendelijk en er staat er net eentje bij het hek die zich door iedereen laat aaien en krabbelen. Sterker nog, ze is not amused als een man die haar aan het krabbelen was stopt en ze blijft aandringen om nog meer gekrabbeld te worden. Haar vacht voelt inderdaad heel zacht aan. Na de pony's lopen we nog langs 2 enorme zwart met witte varkens genaamd Ken en Gloria. Altijd leuk die beestjes. Ken en Gloria hebben geen zin om aangehaald te worden, dus we lopen door naar de tuin.
De ommuurde tuin is behoorlijk groot, maar niet zo mooi als Powerscourt. Wat wel leuk is, is dat je verschillende gebouwen kunt bezoeken hier. We brengen een bezoek aan een oude gereedschapsschuur en de woning van de knechten van de tuinman. Daarna kunnen we ook de woning van de tuinman bezoeken. De hele benedenverdieping is te bezoeken en best leuk. Het bureau is uitgerust met oude tijdschriften over planten en zaden en rekeningen voor dingen die een tuinman zou hebben. Ze hebben hun best gedaan dus. Daarna dwalen we nog een beetje door de tuin. Het begint alleen steeds harder te miezeren, dus we vinden het wel best en lopen terug naar de bus. Er staat net een bus, dus we sprinten naar de bus en kunnen nog mooi mee.
Beneden gekomen gaan we de abdij bezoeken. Hier ontdekken we dat het klooster een link heeft met een voormalig klooster in Ieper. Dat klooster is tijdens de eerste wereldoorlog vernietigd. Er wordt een heel zielig verhaal opgehangen over nonnen die moesten vluchten en binnen hun muren de oorlog op zich af hoorden komen. En ze hadden het heel moeilijk want ze moesten naar Poperinge (dat was achter de linie en eigenlijk een rustige streek ten tijde van WO I) Daarna gingen ze naar Engeland en vervolgens door naar Ierland en dat was allemaal in 1914. Kurt staat hoofdschuddend te luisteren. Het is weer een fraai staaltje "Oh heilige kerk dit en dat" en vooral nergens enige hulp of bijstand aan de gewone burger verlenen. Er wordt nergens gerept over hoe het de andere mensen verging. Maar goed.. De abdij was eigenlijk van een of andere adelijke heer voor de nonnen er intrek in namen. Dus we nemen een kijkje in de vertrekken van de familie. Ziet er allemaal erg netjes uit. En dan komen we langs een trap waar we uitzicht hebben op de gang waar de nonnen op dit moment nog verblijven en dat ziet er bepaald niet slecht uit. We snappen die bouw van een nieuw klooster totaal niet. Ze hebben een compleet kasteel tot hun beschikking wat voorzien is van alle moderne gemakken. Denken ze nou echt dat met een nieuw klooster er wel mensen bij gaan komen?
Na de abdij zijn we klaar en lopen we terug naar de auto. We hadden nog naar een Romaanse kerk kunnen gaan kijken, maar het regent behoorlijk en de kerk ligt een heel eind lopen weg. Dus we zijn klaar. We rijden daarna nog een stukje richting Clifden. We zouden eigenlijk National Park Connemara gaan bezoeken, maar met deze regen is dat niet leuk om te doen. Het zijn allemaal hikes en we hebben eigenlijk geen zin in een koude natte wandeling. Dus we gaan terug.
In Clifden tanken we en springen snel even de Lidl binnen om nog wat eten te kopen en daarna rijden we weer naar de pod. Wederom langs de prachtige vergezichten en over de hotseklotseknollenweg. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Het regende de hele tijd en we vonden het wel gezegend. Zoals gezegd, het was een rustdagje.
Morgen gaan we een lange trek naar boven maken en gaan we de grens over naar Noord-Ierland. Hopelijk vinden we onderweg nog wat leuks om te bezoeken, want 3 a 4 uur rijden zonder wat te doen onderweg is ook maar saai. Je leest het morgen of overmorgen wel weer in ieder geval :-) Voor nu welterusten!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085438 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 170 [author] => Eveline [cityName] => Carna [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,carna [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => connemara ) [24] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-27 [title] => Kerry naar Clare [message] =>Ik word rond 20 voor 7 wakker doordat het heel erg licht is in onze kamer. We hebben een rolgordijn en nog van die prachtige crèmekleurige gordijnen met enige bloementjes erop geborduurd die eroverheen hangen. Aangezien beide lagen licht van kleur zijn en niet over verduisterende kwaliteiten beschikken, is het dus binnen in de kamer net zo licht als dat het buiten is. Ik ben pas na 12 uur in slaap gevallen, dus het was weer een kort nachtje. Kurt ligt nog heerlijk te slapen en heeft geen last van het licht. Uiteindelijk maak ik hem ook wakker en ga ik me douchen. Daarna is het tijd voor ontbijt en lopen we dus naar de serre waar we denken dat er wat te halen valt haha
Gelukkig is het vandaag niet zo tropisch in de serre. Het is een stuk meer bewolkt dan gisteren en het is nog best uit te houden daar. Er is echter geen tafeltje meer beschikbaar, dus we gaan in de eetkamer zitten naast het buffet. We worden hartelijk ontvangen door Pat, Ann en Ann-Marie. Pat komt bij onze tafel staan en kijkt een beetje bezorgd. Of we vannacht ook zo'n last gehad hebben van de buren? Nee, wij niet. We hebben best lekker geslapen. Pat is zichtbaar ontdaan als hij zegt dat hij zelfs een sms heeft gestuurd naar de mensen in kamer 2 omdat ze zo'n herrie maakten. Het valt ons ineens ook op dat onze buren niet aan het ontbijt zijn verschenen. Pat is stomverbaasd dat we niets gehoord hebben, maar ook opgelucht. Hij maakte zich er erg druk om dat we wel goed geslapen hebben. Yup, lekker geslapen hebben we zeker. Daarna krijgen we weer zo'n cafetiere met lekkere koffie en het ontbijtmenu.
Vandaag wagen we er ons maar eens aan. We gaan voor de havermout met room, bruine suiker en Baileys. Voor de zekerheid nemen we maar 1 kom om met z'n tweeën te delen. Achteraf gezien hadden we beter allebei een kom genomen want het is echt heel erg lekker. Totaal bizar, maar ik ga het zeker thuis nog eens maken. Alleen dan niet 's ochtend, maar voor een middaghapje op een koude winterdag ofzo. Het lijkt ons ideaal. Kurt heeft verder nog roerei met zalm en tomaat en ik heb 2 crêpes met honing en bessencompote. Mijn ontbijt is mogelijk wel het schattigste ontbijtje wat ik gehad heb. De bessencompote is zelf gemaakt en de honing is lokale honing. De crêpes zijn yummie, maar ze mochten wat groter en met meer zijn haha. Ik eet er dan maar 2 sneetjes toast bij met bessencompote en een klein beetje Griekse yoghurt met gemengd vers fruit.
We vragen ook nog het recept voor de cake die we gistermiddag gegeten hebben toen we aankwamen. Het blijkt een cake met Guinness te zijn.. interessant! Ik heb mijn emailadres doorgegeven en hopelijk ontvang ik binnenkort een recept in mijn inbox. We zijn er ondertussen ook achter dat Ann een opleiding in de horeca en catering gevolgd heeft en erg lekkere dingen klaar kan maken. Ze is heel correct en vriendelijk. Pat is van huis uit geschiedenis- en wiskundeleraar en heeft een eigen Ierse geschiedenis uurtje op de radio. Helaas in het Iers, dus ik kan het niet eens terugluisteren. Het is zo'n leraar die uren kan vertellen en je les doet lijken alsof je bij het kampvuur naar verhalen zit te luisteren. Hun dochter Ann-Marie is ook heel vriendelijk en alles is gewoon fijn hier. Vanaf het moment dat we binnenstapten voelden we ons thuis hier, dus blij dat alles uitverkocht was en we hier terecht kwamen. Het enige minpunt van de B[e-38]B is dat het vochtig is. Toen we wakker werden, waren de ramen compleet beslagen (enkel glas) en was alles in de kamer een beetje vochtig. Net alsof je op de camping staat. Maar goed, de rest maakt dat allemaal ruimschoots goed.
Na het ontbijt pakken we de boel weer in en vertrekken op ons gemakje en rijden de Conor Pass in. De B[e-38]B ligt aan de weg naar de Conor Pass, dus we zijn goed op weg. We rijden dus de bergen in en op het hoogste punt stoppen we bij het uitkijkpunt. Daar staan informatieborden die uitleggen hoe Ierland ontstaan is en hoe de bergen en meren voor ons gevormd zijn. Hint.. het heeft iets met ijstijden en gletsjers en murenes te maken. De meren liggen in een soort ketenvorm en worden daarom rozenkrans meren genoemd. We zien ze inderdaad in de diepte en verte in een rijtje liggen, net een kralenketting met een riviertje ertussen als snoer.
Even verderop stoppen we bij Conor waterfall. Dit is een bescheiden, maar leuke waterval naast de weg. Langs een bedding waar in de lente een beekje over stroomt, kun je verder de berg oplopen naar Peddler's lake. Ik heb hier echt totaal de verkeerde schoenen voor aan. Ik heb alleen lage schoenen bij me en m'n voeten schuiven er een beetje in en ik heb er last mee op schuine hellingen, laat staan op rotsen en gladde stenen. Kurt gaat helemaal omhoog en ik een klein stukje dus tot het echt klimgeitenwerk wordt. Ik nestel me op een uitstekende rots en ga lekker zitten kijken hoe mensen naar boven en naar beneden glibberen en glijden en geniet van dat en het uitzicht op de wereld om me heen. Lekker m'n hoofd leeg en zen. Kurt komt een eindje later terug met mooie foto's en het is inderdaad de moeite om door te klauteren.
Daarna rijden we door naar Ardfert om de ruïne van een kathedraal te bezoeken. Het landschap is hier weer anders. De bergen lopen gelijkmatig uit in een vlakke kustlijn zonder kliffen, maar met zandstranden. Hier en daar een riviertje en veel van die leuke huisjes met mooie tuinen en veel bloemen. De weg is prima, hier en daar een bocht en daar hebben de Ieren ook een mooie waarschuwing voor. Het begint bij Slow en even verderop hebben ze dan nog een keer Slower op de weg gekalkt. Toen we dat een paar dagen geleden voor het eerst zagen, dachten we dat mensen die daar in de buurt wonen dat zelf gedaan hadden, maar je komt het veel tegen, dus het zal wel standaard zijn. Ik verwacht elke keer nog dat er een slowest achteraan komt, maar dat dan weer niet. Tegen dan ben je in de scherpe bocht of op het nauwe bruggetje beland.
Ardfert Cathedral kunnen we weer bezoeken met onze OPW passen. We zetten de auto neer naast een grote speeltuin en lopen naar het museum. We krijgen een korte uitleg over het ontstaan van de site, de volgorde van de verschillende kerken (er hebben er 4 gestaan) en nog wat achtergrondinformatie over de heilige aan wie deze site gewijd is. Het betreft de Heilige Sint Brendan. Brendan wordt ook wel Brendan the Navigator genoemd en de legende gaat dat hij Amerika ontdekt heeft voordat Columbus dat deed. Deze Brendan is in ieder geval in deze regio geboren, dus de kerken hier zijn zo'n beetje allemaal aan hem gewijd.
De site zelf is best interessant. We lopen tussen, onder, over en langs de overblijfselen van de kathedraal. Waar bijna alle muren nog van staan en eigenlijk alleen het dak maar mist. De kathedraal is onder andere opgetrokken uit een lokale steen die purper en rood van kleur is. Dit contrasteert heel mooi met de grijze stenen die verder gebruikt zijn. Er zijn tientallen prachtige decoratieve stenen en kleine decoraties in verwerkt en het is de moeite om er even de tijd voor te nemen om alles te bekijken. Daarnaast staat een van de muren van de kathedraal echt uit het lood, maar er zijn geen scheuren of barsten te vinden. De muur leunt helemaal naar buiten en het lijkt bijna onmogelijk dat hij zo blijft staan zonder ondersteuning, maar het staat er zo ruim 1000 jaar zo, dus het zal wel stevig zijn denken we terwijl we er onderdoor lopen haha
Na het bezoek aan de kathedraal ga ik nog even naar de wc bij de publieke toiletten bij de speeltuin. In Ardfert wonen nog geen duizend mensen, maar ze hebben een prachtige moderne speeltuin met supermooie toiletten erbij die schoon en modern zijn en waar het toiletpapier niet eens op is. Geen vernieling, beschadiging of smerige veeg ergens te bekennen. Goed bezig hier!
We overleggen in de auto nog even wat we nu gaan doen want we zijn redelijk vroeg aan en besluiten dan naar Listowel te rijden om daar een kasteel te bekijken. Nou ja kasteel, een muur van een kasteel. Het schijnt alleen wel erg indrukwekkend te zijn. Dus weer in de auto en over de weggetjes die kant op. Op een gegeven moment schiet er een rat over de weg. Hij rent precies tussen de tegenligger en ons door zonder geraakt te worden. Ik schrok me rot en ben weer blij dat we hem niet geraakt hebben. Al vindt Kurt dat ratten ongedierte zijn en best dood mogen. Ik ben het er niet mee eens..
In Listowel zetten we de auto op een parkeerplaats bij de renbaan aan de rivier en lopen we naar het kasteel. We laten onze OPW kaarten weer inschrijven in het grote boek. Elke bezienswaardigheid hier heeft een soort registerboek voor de kaarten. Daarin noteren ze het nummer, onze naam en waar we vandaan komen. Vervolgens zetten wij een handtekening en dat is dat en mogen we naar binnen. Deze keer zegt Margaret dat het net lunchpauze is en dat ze alleen zit. Dus als we een rondleiding willen, moeten we even wachten. We willen wel een rondleiding, dus we besluiten dat we dan later terugkomen en zo gezegd zo gedaan.
We zetten onze Pokémon aan en lopen Listowel in. Het is enorm druk op de weg door Listowel (de doorgaande weg voor de regio) en het is lastig om de weg over te steken. Listowel is een druk stadje met een bont assortiment van winkelgevels. We zien alle kleuren van de regenboog en diverse uitbundige decoraties. Het zijn houten en stenen gevels en allemaal authentiek zoals ze er 200 jaar geleden ook uitgezien moeten hebben. Dus het is een leuk knus stadje. Als we op de markt even op een bankje zitten, zien we een moeder en kinderen allemaal lekker aan een softijsje bezig. Dat willen wij ook wel, maar waar koop je dat? Kurt had het al gespot en even later zie ik het ook. Softijs koop je hier bij de slager! Ok dan..
Wij dus zo'n oud winkeltje binnen en daar staat meteen naast de deur bij binnenkomst een softijsmachine en alles wat erbij hoort. We vragen aan de slager of we een ijsje mogen kopen en de typisch jolig vriendelijke Ierse meneer wast meteen zijn handen en komt achter zijn vitrine vandaan om ons aan een ijsje te helpen. Het gaat allemaal lekker kneuterig en bij ons zou dit niet door de keuring komen, maar het is wel gezellig en leuk. Ik neem een bakje softijs met een scheutje karamelsaus en Kurt gaat voor een hoorntje. Kurt krijgt er ook een flake in gedrukt en die wil ik ook wel, dus ik vraag ook nog om een flake waarop de slager vraagt of ik jaloers op de chocolade was.. Tuurlijk! Flakes zijn lekker! We gaan buiten het ijsje op zitten eten. Het is niet dat het nou zo warm is ofzo, maar de ijsjes zagen er erg lekker uit en ze smaken inderdaad goed en het is vakantie he :D
Na het ijsje lopen we terug naar het kasteel en Margaret neemt ons mee op een rondleiding. We zijn op dat moment de enige bezoekers, dus het is een privé rondleiding. De rondleiding is echt super! Ik moet nog een review schrijven op Google en Tripadvisor hierover, maar echt.. een aanrader!! Als je ooit in de buurt van Listowel bent, doe de rondleiding!! Het is de moeite! Een zee van weetjes en anekdotes en dingen die we nog niet eerder gehoord hebben. We zijn helemaal happy!
Van het kasteel zijn alleen de beide achterste torens nog over. In totaal waren er 4 torens die met muren en gangen aan elkaar verbonden waren. De torens zijn zo'n 15 meter hoog en de muur dus ook. Tussen de torens loopt een bakstenen boog die dus ook 15 meter hoog was. Het was een kasteel van een Noorman. Normaal bouwden deze mensen een donjon of woontoren, maar de kasteelheer van dit gebied wilde iets bijzonders, dus bouwde hij een verdedigingskasteel met 4 torens die ingewikkeld met elkaar verbonden werden. De bogen waren puur architectonisch en voor het oog, ze waren niet functioneel. Wat deze overgebleven boog en torens vandaag de dag nog wel zijn, is erg indrukwekkend!
Wij staan dus aan de achterkant en hier had de kasteelheer een ontsnappingsroute. Vanuit zijn toilet op de derde etage kon hij via een platform en een touw naar beneden klauteren en zo een invasie ontsnappen. Nogal een onderneming als je het ons vraagt. We zien hier ook de afvoer van de toiletten. Hier kwam alles uit in een grote ton. Een boer kwam deze ton legen en gooide de uitwerpselen op het land en liet de urine in de ton zitten. Margaret laat ons raden wat er met die urine gebeurde en we hebben geen idee. Als we even later in het wachthuis van de garde staan, vertelt ze het ons. Het toilet (genaamd garderobe) van de garde hangt boven die ton met urine. 's nachts hingen de wachters hun jassen in de garderobe en werd de urine geroerd. De ammoniakdampen van de urine stegen dan op naar de garderobe en zorgden ervoor dat eventuele vlooien, luizen en ander ongedierte in de jassen gedood werd. Mensen moeten echt bijzonder lekker geroken hebben toen.. not!
We klimmen door de toren heen en lopen door de muur naar andere ruimtes en overal heeft Margaret iets interessants te vertellen. Van musket tot lamp en van jas tot wieg, overal valt wat te leren. We zijn zo blij met deze rondleiding. Als je dan beseft dat dit gewoon gratis toegankelijk is, snap je er eigenlijk weinig van. We hebben aan het begin van de rondleiding nog een Amerikaan opgepikt en na de rondleiding staan we nog even na te praten voor we naar de auto gaan.
Om bij ons overnachtingsadres voor vanavond te komen, moeten we de Shannon over. Daar heb ik gisteren alvast een overtocht voor gekocht, dus we rijden richting Tarbert waar de veerboot vertrekt. Met het oversteken van het estuarium van de Shannon, steken we ook de grens over naar County Clare en laten we Kerry achter ons. Het is een rustige overtocht in een miezerbuitje. We beklimmen een van de zijkanten van de veerboot en kijken uit over de Shannon en de beide oevers. We zien veel energiecentrales en industrie. Het is niet het mooiste uitzicht. Binnen een minuut of 20 staan we aan de overkant en kunnen we er meteen weer afrijden en dan is het nog een minuut of 7 naar Bistro Zoë in Kilrush, waar we overnachten.
We zetten de auto op een parkeerplaats neer en pakken onze spullen en lopen naar de bistro waar we even met een glas water moeten wachten tot we ingecheckt kunnen worden. Vervolgens gaan we weer naar buiten en de volgende roze deur weer naar binnen en een trap op en kris kras door een gang om in onze kamer te komen. Het is weer een aangename kamer en we zijn weer tevreden. Voor dat het een last minute rondje boeken was, zijn we tot nu toe toch op prima plekken terecht gekomen. We reserveren ook meteen een tafeltje in de bistro voor het avondeten.
Om 18:00 schuiven we aan aan ons tafeltje in de bistro. We hebben net al een studie gemaakt van het menu, dus we weten eigenlijk al wat we gaan eten, maar we laten de meneer braaf uitpraten en nemen een menu. We gaan allebei voor de sliders als voorgerecht. Drie kleine broodjes hamburger met varken, rund en lam. Ernstig lekker! Kurt gaat daarna voor de kabeljauw met van alles uit de zee en ik neem de kip met risotto van parelgort. Het is lekker en het vult enorm. We zitten serieus te smikkelen en smullen... Heerlijk! Ik denk dat dit de lekkerste kip is die ik in een restaurant gegeten heb. Heerlijk gekruid en mals en sappig. Kurt vindt zijn kabeljauw net iets te flauw gekruid, maar zit wel te smullen van zijn schelpjes, krabbenscharen, garnalen en weet ik wat er verder nog in die enorme bak voor hem liggen. We zitten uiteindelijk zo vol dat ik mijn glas water nauwelijks op krijg en dat we geen ruimte meer hebben voor een toetje helaas. Er stonden nog interessante hapjes op het menu, maar het lukt mij in ieder geval echt niet meer.
We rekenen af en gaan een deurtje verder weer naar onze kamer en bezig met dit verslag. Het is nu 22:00 en Kurt is ondertussen al gaan slapen. Morgen hebben we een lange dag voor de boeg. We zijn nu steeds maar een klein stukje opgeschoven, maar morgen gaan we een grotere sprong maken en is het een eindje rijden plus dat we nog wat dingen willen zien, dus het gaat een lange dag worden. We zitten dan ook in een gebied waar we waarschijnlijk geen internetdekking meer hebben en we slapen ergens zonder wifi. Dus als je de komende 2 dagen geen verslag ontvangt.. komt daardoor ;-) Ik ga nu nog even de route voor morgen voorbereiden en dan ook mijn bedje in. Welterusten en tot de volgende!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085346 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 161 [author] => Eveline [cityName] => Kilrush [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,kilrush [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => kerry-naar-clare ) [25] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-26 [title] => Slea Head drive [message] =>Rond kwart voor 5 worden we wakker door een alarm dat ergens in de buurt afgaat. Het lijkt op een autoalarm of iets dergelijks en ik hoor ook diverse deuren open gaan op de gang en mensen die naar buiten gaan en weer terugkomen. Onze auto staat een stukje verder weg en heeft al zeker geen alarm, dus wij draaien ons nog eens om en proberen nog wat te slapen. Dat lukt Kurt wat beter dan mij. Gelukkig waren we behoorlijk goed uitgerust gisteren, dus ik heb weer een beetje reserve.
We zijn vandaag op tijd voor ons ontbijt en zijn rond 9 uur beneden. Helaas is het ontbijt vandaag kaalgevreten. Er is geen brood meer, de yoghurt is op en de man die vandaag aanwezig is, vult niets aan. Ik schraap het laatste beetje yoghurt uit de kom en Kurt uit de andere en we maken er maar wat van. We krijgen nog wel een kop koffie, maar hij is niet zo goed als gisteren. Vandaag mogen we ook geen sapje bij het ontbijt en lijkt het praten met de Amerikaanse toeriste die er ook zit belangrijker dan je bezighouden met je werk. We ergeren ons nogal. Ik vraag uiteindelijk dan maar of er niet nog meer brood is en krijg een antwoord dat hij nog wel een baguette af kan bakken, maar dat duurt dan wel 15 minuten ofzo. Dat vind ik wel wat lang. Dan heeft hij ook nog 2 plakken witbrood in de aanbieding uit de broodrooster. Nja, doe dat dan maar. Dus ik krijg 2 net te ver geroosterde boterhammen en ik heb mijn koffie al op natuurlijk en geen drinken erbij en er wordt ook niets meer aangeboden. Ik opper nog om dan het melkkannetje maar leeg te drinken, maar da's ook zo wat. We eten dan verder de laatste restjes kaas maar van het buffet omdat we denken dat we toch de laatste mensen zijn voor het ontbijt aangezien er niets meer aangevuld wordt, maar even later komt er nog een stel binnen voor ontbijt en zij hebben echt niets meer. Echt doodzonde dit!
Na het ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken. We rijden een stukje verkeerd en doen dan maar weer Google Maps aan en het blijkt dat we inderdaad de andere kant op moeten. We overnachten vandaag in Dingle en gaan eerste de Slea Head drive rijden. Dit is weer een rondrit en hij klinkt goed in de reviews en ziet er goed uit op de foto's.
Voor ik doorga naar Dingle moet ik nog wat kwijt over eergisteren. We kwamen County Kerry binnengereden en zagen echt overal vlaggen, spandoeken en andere uitingen van Kerry hangen. Toen we in Killorglin uitstapten hoorden we ineens gejuich ergens en toen we onze pub binnen gingen, zat iedereen aan de buis gekluisterd te kijken naar een football wedstrijd. Ik dacht dat dit gewoon een voetbalwedstrijd was en Kurt dacht dat het rugby was, maar het was de finale van The All-Ireland Senior Championship tussen Kerry en Galway. Onze verwarring kan kloppen want het is Gaelic Football en dit is een interessante cross-over tussen voetbal en rugby met een hele eigen set met regels en manieren van spelen. Het is in ieder geval de meest belangrijke sportwedstrijd van het jaar in Ierland en Kerry won. Dus het was feest overal en we hoorden veel getoeter en vrolijke mensen en ondertussen, 2 dagen later, wapperen nog altijd overal de geel/groene vlaggen van Kerry. Wij hebben de wedstrijd niet meegekeken omdat ik er met mijn hoofd op dat moment niet aan moest denken om in de drukte te zitten en we hadden niet door dat het zo belangrijk was haha
Weer terug naar onze rondrit van vandaag. We rijden weer over van die fantastische typisch Ierse wegen en met het typisch Ierse verkeer, dus het gaat traag. Waar we ons gisteren nog verbaasden over het ontbreken van de bussen onderweg, hebben we ze vandaag gevonden. We rijden in treintjesformatie over de weg en het gaat traaag. Ook rijden ze weer midden op de weg, over de middenstreep en moeten bizarre acties uithalen om bij iedere bocht maar niet tegen de tegenligger aan te rijden. Dat rijdt niet echt ontspannen. We moeten en op onszelf letten en ook nog eens rekening houden met de rare fratsen van hen die voor ons rijden.
We zijn redelijk vlot bij Dingle en hier is het filerijdend de stad door. Ik moet ondertussen weer eens nodig naar de wc en als we stoppen bij de Dingle Whiskeystokerij om rond te kijken en foto's te maken, ga ik even buurten bij de stokerij voor een tripje naar hun toilet. Ik mag en kan nog ff binnenkijken bij de stokerij terwijl ik naar het toilet loop. Er is 1 persoon aan het werk en de stokerij is in vol bedrijf. Het ruikt er zoetig en het is behoorlijk warm. Ik gok dat ze bezig zijn met mashing.
Verder gaat de rit over de Slea Head drive en we komen bordjes tegen die ons wijzen op Beehive huts. We hebben hier al over gelezen en besluiten ze eens te gaan bezoeken. We zetten de auto neer op een parkeerplaatsje aan de kant van de weg en steken vlug de straat over. De intree voor de hutten is 3 euro en we krijgen er een flyer in het Nederlands bij die redelijk goed vertaald is. Het pad naar de hutten gaat enorm steil omhoog de kliffen op. Boven gekomen kunnen we rondlopen tussen de hutten waarvan er nog eentje helemaal in tact is (of goed gerestaureerd) waar je ook in mag kruipen.
Bijenkorfhutten en ringforten zijn de meest voorkomende en wijdverspreide landschapsmonumenten in Ierland. Ze hebben verschillende namen die op de verschillende manieren van aanleggen wijst. Ráth en Lios waren ringforten met een aarden wal en Cathair en Caiseal waren ringforten met een stenen wal. Deze aanduidingen vind je ook veel terug in lokale plaatsnamen in Ierland. Bijenkorfhutten stonden in een ringfort en werden meestal bewoond door 1 familie. Greppels en wallen hielden het vee binnen en veedieven en wilde dieren buiten. Over het algemeen werden ringforten gebruikt en bewoond tussen de steentijd en 1200 na Christus.
Bijenkorfhutten worden gemaakt door stenen in een ring te stapelen en de opvolgende ringen steeds smaller te maken en de bovenkant af te sluiten met een deksteen. Er wordt geen cement of ander plakmiddel gebruikt om de stenen aan elkaar te plakken, alles werk door de druk van de zwaartekracht en het vermogen om de stenen op de juiste manier te stapelen. Het resultaat is een hut die wat wegheeft van een bijenkorf. Dat ze dat toentertijd goed konden getuigen de vele overgebleven hutten wel. Er staan er heel veel in Ierland en sommige staan er dus al duizenden jaren. Zij het dan veelal niet meer met deksteen.
Wij brengen nu een bezoekje aan Cathair n gConchuireach (Caher Connor) Cathair duidt op een stenen muur hebben we net geleerd en we zien inderdaad een stenen omwalling. Er staan 5 hutten binnen de wal en een ervan kruipen we dus even binnen. Het is wel bizar om zoveel losse stenen om je heen te zien die eigenlijk zo zouden kunnen vallen als je ergens verkeerd duwt. Als je ook aan de muren voelt, voel je dat de stenen echt los gestapeld zijn. Dus we zijn voorzichtig. Bovendien is het een monument waar we netjes met onze handen vanaf moeten blijven (of toch zoveel mogelijk) Het is leuk om hier rond te lopen en en je voor te stellen hoe klein die mensen wel niet geweest moeten zijn. De openingen en doorgangen zijn echt heel smal en laag namelijk. Deze nederzetting is overigens waarschijnlijk vroeg Christelijk. Op een van de stenen in de omwalling is namelijk een kruis gekerfd.
We zijn net uitgekeken en op weg naar beneden als er een jong Iers stelletje boven komt en het meisje het informatieblad voorleest over de beehive huts. De jongen zegt vervolgens als hij boven is dat hij geen bijen ziet en het meisje legt het dan nog eens uit. De jongen snapt het nog steeds niet helemaal en oppert dan maar dat de mensen vast bijen gehouden hebben en dat het daarom zo heet. Tja...
Weer naar beneden en naar de auto en voorzichtig ons weer tussen het verkeer wurmen met de auto. We rijden nu achter 2 grote bussen en we vrezen het ergste en dat komt inderdaad om de volgende bocht alweer uit. Er is daar een behoorlijk scherpe bocht en we staan zo'n honderd meter achter de bussen in de file en hebben een goed zicht op het geknutsel van de bussen en de tegenligger. De bussen dwingen een tegenligger achteruit de weg weer op omdat ze plaats willen hebben. Als de bussen voorbij zijn, rijdt onze file ook weer. We rijden richting de haarspeldbocht en zien nu ook waarom het hier zo traag gaat. De haarspeldbocht is in het water. We moeten een klein stukje door een beekje over keien.. tof! Even verderop komen we de tegenligger ook tegen en tuffen we met het file treintje mee achter de bussen aan.
We komen nog een stop met beehive huts tegen en besluiten weer te stoppen en we betalen weer 3 euro om naar boven te lopen en rond te kijken. Deze keer zijn de hutten niet in tact, maar is er wel een ondergrondse gang waar we van boven in kunnen spieken. Ook zijn hier alle muren in veel betere staat en echt meters dik. Ik wurm me door alle ingangen en loop van hut naar hut en bekijk alle hoekjes en gaatjes. We zijn toch de enige bezoekers omdat de meeste mensen niet zo gek zijn als wij en 2 van deze ringforten achter elkaar bezoeken. Dit ringfort heet Cashel Murphy of Cathair Uí Mhurchú, dus het heeft ook een stenen omwalling. Die omwalling is echt niet te missen. We moeten er een beetje overheen klauteren om de binnenplaats op te kunnen. Het hele complex is in de vorm van een ei gebouwd wat waarschijnlijk voor vruchtbaarheid stond. Tijdens de lente en herfst zonnewende scheen de zon precies de kelder binnen en viel het licht op een steen achterin de kelder. Echt waanzinnig hoe die mensen dat 5000 jaar geleden konden berekenen en uitvoeren. Zo zonde dat al die kennis verloren is gegaan. Cashel Murphy dateert uit 3200 voor Christus en dat maakt het wel belachelijk gaaf om tussen te lopen. Als we weer beneden komen, komen we nog een gids tegen van het monument. Ik vraag of hij toevallig Jerry is en hij is compleet verbaasd dat ik zijn naam weet. Tja, deel dan ook geen flyers uit waarop staat dat Jerry alles over het monument weet en eventueel rondleidingen kan verzorgen.. Hij legt ons nog kort het een en ander uit over het fort, maar dat wisten we stiekem ook al uit de informatie op de flyer haha
Verder gaat de rit langs kliffen en waanzinnig mooie uitzichten over de oceaan. De zon schijnt, de bloemen omzomen de weg weer en alles ziet er vrolijk uit vandaag. Dat die zon schijnt, komt voor mij wat ongelegen. Ik vergeet compleet me in te smeren en dat moet ik ondertussen met een rode kop, nek en armen bekopen. Ik heb me even verder wel ingesmeerd, maar dat was natuurlijk al veel te laat :-( Na alle regen en donkere dagen, kwam de zon een beetje onverwacht zal ik maar zeggen.
Onze volgende stop is Blasket centre. Dit is een heel mooi vormgegeven museum over de Blasket Islands. Dit is een groep eilanden die tot eind 1953 bewoond werd. We lezen en zien van alles en het blijkt een hard, maar ook mooi leven te zijn op de Blaskets. Er is geen elektriciteit en ook geen waterleiding. Geen radio of televisie en de enige echter verbinding met de buitenwereld is de post en de mensen die op bezoek komen. Ze leven van het land en vooral van de zee. De mensen waren zo onbekend met dingen van buiten dat toen er kisten met thee aanspoelden, ze niet wisten wat het was en het aan de dieren te eten gaven en er kleding mee kleurden omdat het zo bruin afgaf. Door emigratie naar vooral Amerika, raakten de eilanden steeds verder ontvolkt en kon de vooral oudere bevolking zichzelf niet langer in stand houden. Men had geen roeiers meer voor de vissersboten en het land kon niet meer bewerkt worden. Zo werd het leven steeds zwaarder en in december 1953 was er zo'n zware storm dat men besloot om de laatste overblijvers naar het vaste land te evacueren en daarmee was het leven op de Blaskets voorbij. Tegenwoordig staan de huizen van de families er nog steeds en veel families houden er nog schapen en gebruiken sommige huisjes als vakantiewoning, maar er woont niet echt iemand meer.
Achter het museum ligt een pad dat naar een waanzinnig uitzichtpunt leidt. Hier heb je een uitzicht dat echt niet te geloven is. Een bewust verroeste constructie steekt uit over de kliffen en de zee en biedt uitzicht op de Blasket eilanden. Het water beneden ons kolkt en bruist over de rotsen en is zo helder als glas. We zien van grote hoogte de rotsen en wieren onder het water. Het water zelf heeft niet echt een kleur hier. De zon schijnt echter ongenadig en ik heb mijn fleecejasje maar aan met de capuchon op om een beetje uit de zon te zijn. Ik hoef niet te zeggen hoe verschrikkelijk warm dat is.. pfff Als we even verderop bij Ceann Sraithe stoppen met de auto, hou ik een uitgebreide smeerpartij, maar ja, het is al te laat..
Bij dit uitzichtpunt, wat eigenlijk een lange parkeerplaats langs een landtong is, hebben we weer zo'n mooi uitzicht. Er liggen rijen met rotsen in de zee en kliffen en wilde golven en eilanden en alles wat mooi en ruig is en waar we van houden in zo'n landschap in elkaar gedraaid tot een droom van een panorama.. We zijn bofkontjes dat we zoveel van de wereld kunnen zien.. laat ik het zo zeggen :-)
We rijden weer verder en zijn even kwijt welke kant we op moeten. Ze vergeten dat hier soms wel eens, een bordje met richting neerzetten als je een kruispunt over moet. We kiezen de weg naar Wine Strand en dat blijkt absoluut de meest verkeerde keuze te zijn die we konden maken. Het is een heeeeel smal weggetje naar een klein strandje en aangezien het vakantie is en de zon schijnt, is half Ierland daar blijkbaar te vinden en heeft men de auto op de weg geparkeerd. We kunnen er net langs en we moeten wel, want we kunnen nergens keren. Ik kijk snel op Maps om te zien hoe de weg loopt en besluit dat we maar door moeten rijden tot het einde van de weg. Meestal is daar wat meer ruimte en gelukkig is dat hier ook het geval. Kurt kan de auto een beetje draaien en met wat steken, rijden we weer terug. Wel heeeeel voorzichtig want er zitten echt diepe kuilen aan de kant van de weg waar we langs moeten. Gelukkig zijn er een paar mensen flink aan het knutselen op de kruising en hebben we zodoende geen tegenligger. Ik weet niet hoe we dat hadden moeten oplossen. Het was nu al heftig genoeg met de wandelaars en mensen in zwempak waar we omheen moesten zien te komen.
We zijn weer uit de drukte en slaan de goede weg weer in. Even verderop volgen wij de rest van Slea Head drive terwijl onze voorligger de andere kant op rijdt. Nu hebben we de weg voor onszelf en dat rijdt wel een heel stuk aangenamer. We rijden weer langs mooi gekleurde huisjes en prachtig aangelegde tuinen en over wegen die voorzien zijn van wolken rood, paars, roze en blauw. We vinden de tuinen hier echt heel mooi over het algemeen. De meeste mensen hebben hier echt prachtige tuintjes vol met bloeiende planten en struiken. Samen met de bont gekleurde huisjes vinden we het erg schilderachtig en mooi.
Kurt ziet op een gegeven moment een weggetje wat hem wel aanspreekt en zo rijden we een kleine omweg vlak langs de kliffen en langs het Ierse radiostation waar vandaan ze in het Iers (Gaelich) uitzenden. Het weggetje is zo klein dat ik even kwijt ben waar we zijn, maar gewoon rechtdoor blijven rijden en we komen weer bij de "grote" weg uit en het was wel een leuke omweg. Daarna zijn we weer bijna in Dingle en onze overnachtingsplaats, dus we gaan op zoek naar een winkel. Ik vind weer een Supervalu en plot de route. Helaas ligt deze midden in Dingle waar je overal moet betalen om te parkeren (bepaald niet veel trouwens) dus de parkeerplaats staat vol met "klanten" We doen een rondje en vinden dan een plekje dat een beetje verstopt ligt en vrij is en Kurt wurmt de auto op de plek en we kunnen gaan shoppen. Vandaag hebben we baguettes mee met warme kip en 2 stukken verse quiche en Kurt uiteraard een nieuw Iers biertje om te proberen.
Dan is het nog een paar minuten naar onze B[e-38]B waar we warm ontvangen worden door Pat. Pat wijst ons onze kamer en nodigt ons uit voor koffie en cake in de serre. Ik vind het prima en even later krijgen we een cafetiere met koffie en ligt er een heerlijk plakje kruidige cake met rozijnen en walnoten op ons te wachten. We babbelen wat met Pat nog en hij laat ons dan aan onze koffie over. De serre is echt tropisch en de zon staat nog steeds te schijnen door het glas. Niet mijn beste keuze dit dus, maar goed. De koffie is erg lekker en goed sterk (high hopes voor het ontbijt morgen dus) en de cake is erg lekker. Kurt dacht eerst dat hij het niet zou lusten, maar hij vindt het erg lekker. Daarna terug naar de kamer, broodje eten en aan het verslag.
Het is nu bijna 10 voor 10, dus ik ga me vlug douchen en dan m'n nest in. Morgen gaan we weer verder met onze rondrit. Ik heb in ieder geval al tickets voor de veerboot die we ergens moeten nemen geboekt. Dus ergens morgen gaan we bootje varen, maar dat is voor morgen :-)
Vandaag weer 2 dagen voor de prijs van 1. Gisteren lukte het me niet meer om een verslag te tikken, dus vandaag wat extra tik- en leeswerk ;-)
Gisteren werden we wakker in Durrus in The Longboat. We hebben best prima geslapen en zijn vandaag wat langzamer opgestart omdat we op zich niet heel veel van plan zijn en we toch maar tegen 12 uur uit hoeven te checken. De kamer bevalt hier ook prima en we kunnen gaan ontbijten wanneer we zin hebben want alles staat beneden klaar en niemand waar je rekening mee hoeft te houden. Ik ben alleen wakker geworden met een hele rottige hoofdpijn en een beetje duizelig. Paracetamol er maar in en gewoon doorgaan, komt vast wel goed..
Het ontbijt is een beetje, tja, hoe zal ik het noemen, vreemd? Er staan 2 broodzakken met brood waar je je sneetjes brood uit kunt pakken en een bak met voorverpakte zoete broodjes en mueslirepen van de Lidl. In de koelkast staan een paar enorme pakken sinaasappelsap en melk en van die plastic bakjes met blikfruit en nog wat smeerkaasjes en yoghurtjes. Meneer Martin houdt duidelijk niet van extra werk of het bereiden van eten. Alles is kant en klaar bij de Lidl ingekocht. Ik rooster 2 boterhammen en doe er boter op en Kurt gaat aan de zoete broodjes. We nemen er nog een yoghurtje bij en een sapje. Het is niet superlekker, maar het is eten. We nemen ook nog wat voorverpakte zoete broodjes mee voor de lunch. Koffie kan ik niet maken want er is geen water en de waterkoker is leeg. Dus ik mis mijn cafeïne-shotje in de morgen haha
Ondertussen is het weer vrolijk beginnen te regenen en als we naar de auto lopen, giet het gewoon. We stappen dus maar snel in en vertrekken om naar onze eerste stop te gaan. We rijden naar Bantry en willen daar Bantry house gaan bezoeken. Dit is een nog steeds bewoond landhuis met tuinen. Het is alleen steeds erger gaan regenen en als we op de parkeerplaats van Bantry house staan, zien we dat de toegang 14 euro per persoon is en alleen met een rondleiding. Het grootste gedeelte van dat alles is de tuin en dat is nou net niet wat je wilt met dit weer. Het straalt gewoon naar beneden. Kurt en ik zijn bezig met wat alternatieven dus die wat droger zijn en Kurt vindt een paar mooie plekken en zo rijden we dus weer door.
We rijden weer via de Wild Atlantic Way en moeten even gniffelen als we door Ballylickey rijden. Links en rechts stoppen we af en toe even om van het uitzicht te genieten en Kurt durft het af en toe nog even aan om de auto uit te springen om in de regen een foto te maken.
Bij Glengarriff slaan we linksaf en pikken hier the Ring of Beara op. Dit is een rondrit over het Beara schiereiland. We rijden langs een ruwe kust en het zou erg mooi zijn als het wat minder zou regenen, maar helaas. We gaan richting Beara Bowl. Dit is een rotsformatie tussen de kliffen die de vorm van een kom heeft (goh, verrassend) We zijn een van de enige mensen die hier stoppen want er staat geen bord bij of iets dergelijks en we hebben al gezien dat als er geen bord staat, het blijkbaar niet interessant is. Des te beter voor ons. Gelukkig is het een beetje gestopt met regenen en valt er maar hier en daar een spatje als we uitstappen, dus we kunnen nog redelijk droog van het uitzicht genieten.
Na de Beara Bowl rijden we door naar de Cuas Pier Caves en dan begint er bij mij wat te dagen. We hadden het er vanmorgen over gehad dat we een aantal OPW dingen gingen bezoeken en ik dacht dat we daar naar toe aan het rijden waren via wat andere dingen. Maar ondertussen ben ik er achter dat die route totaal niet klopt en ik moet eigenlijk best wel naar de wc. Kurt had me even niet ingelicht dat we geen OPW dingen meer gingen doen. Hij had het intern met zichzelf overlegt, maar niet extern met mij gedeeld. Beetje miscommunicatie dus. We rijden nu ook echt in the middle of nowhere met overal direct langs de weg hekken en nergens een plekje om even te stoppen. Gelukkig is daar uiteindelijk een smal karrenpad als redder in nood en de hoge nood is voorbij.
Voor Cuas Pier Caves moeten we de auto bij een boothelling parkeren en dan een klein stukje wandelen. We klauteren over speciale metalen trappen heen die over stenen muurtjes en heggen geplaatst zijn en staan dan op een keienstrand bij de ingang van een aantal grotten. Er is net een man bezig met zijn kano, maar we zien in eerste instantie niet waar hij vandaan komt of naar toe gaat. Dan loopt Kurt een stukje het keienstrand op en ziet dat een van de grotten aan het einde een open verbinding met de zee heeft. Je kunt dus onder de rotsen door de grotten heen naar zee en terug kanoën. Later lees ik dat je bij absoluut laagwater door de grot kunt lopen. Als wij er zijn, zit het net tussen eb en vloed in, dus de grot is bevaarbaar. We lopen aan de andere kant van het keienstrand nog het klif op om een kijkje te nemen aan de andere kant. Het begint dan net weer flink te regenen en we hebben geen zin om zo de hele loop trail van 5km te gaan doen dus we keren weer om. Het is ook veel te gevaarlijk om met dit weer op de kliffen te lopen. Het waait behoorlijk en door de eerdere regen is alles al behoorlijk glibberig. Als we omkeren komt er ook net een Iers gezin aanstuiteren omdat het begint te regenen. Zij waren bezig met de loop trail, maar zijn ook omgekeerd zo te zien.
Wij lopen weer terug naar de auto en gaan weer droog zitten en kijken wat er nog verder te doen is en zien dat er nog een kasteel te bezoeken is onderweg. Dus ik voer Ross Castle in op Maps en we zijn weer weg. Ik moet het nogmaals zeggen, maar de wegen zijn hier echt prachtig omzoomd met bloemen. We rijden echt door wolken van oranje, paars, geel en roze. Het zijn allemaal wilde bloemen en alleen al dat maakt een rondrit de moeite.
We komen aan bij Ross Castle en hebben dan al een stukje van de Ring of Kerry opgepikt. Het is hier ook meteen drukker en we komen veel bussen, campers en caravans tegen. Bij Ross Castle is het ook behoorlijk druk. Ik voel me ondertussen echt niet lekker meer, maar ik bijt nog wel even door. We gaan eerst even naar de wc voor we kaartjes gaan halen en sluiten dan aan in de rij voor de kassa. Kurt kan de OPW passen zo gauw niet vinden, dus we laten wat mensen voorgaan. Als we dan aan de beurt zijn, blijken die mensen net de laatste kaartjes voor die dag gekocht te hebben. Morgen gaan we zelf de Ring of Kerry rijden, dus geen idee of we het dan nog halen. Helaas pindakaas dan maar. En om eerlijk te zijn geeft het ook niet. Ik ben net in de wc bijna omgevallen omdat ik zo duizelig ben en de terugweg naar de auto hou ik Kurt maar vast anders blijf ik in rondjes lopen. Terug in de auto gaat het even helemaal niet goed meer en dus gaan we gewoon door naar onze overnachtingsplek. Ik heb ondertussen wat paracetamol genomen weer en dan gaat het weer een beetje beter.
Onze overnachtingsplek ligt in Killorglin. Dus we moeten nog een eindje Ring of Kerry rijden. We zijn er nog niet echt van onder de indruk, maar morgen gaan we het beter zien waarschijnlijk. In Killorglin zetten we de auto neer op de grote parkeerplaats iets voorbij ons hotel en lopen dan terug naar Kingston's Boutique Hotel [e-38] Pub om in te checken. Gelukkig gaat dat heel soepel want mijn hoofd wil niet al te best meer en ik heb al moeite om het Iers te vertalen, dus doe mij m'n kamer maar!
Onze kamer is erg mooi en rustig en we zijn dik tevreden. We moeten nog wel wat eten, dus we gaan beneden in de pub een pizza eten. Ze maken hier zelf pizza op Napolitaanse wijze met deeg dat dagen staat te rijzen. Ik moet zeggen dat de pizza erg lekker is. Kurt heeft een pizza met rauwe ham en ik heb een 4 cheeses met extra peperoni. De pizza's worden in punten gesneden op een plank geserveerd en moeten met de handen gegeten worden. We krijgen er nog een zelf gemaakte chili olie bij om erover te doen en die olie is best lekker, dus we gieten steeds een beetje over de korstjes en de pizza. Als toetje heb ik huisgemaakte tiramisu en Kurt banoffee. Beide worden in een schattig weckpotje geserveerd. Dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer en ga ik slapen. Ik ben kapot en ik denk dat dat het beste is voor mijn hoofd, dus daarom geen verslag gisteren. Het probleem is wel dat door de hoofdpijn gisteren alles een beetje wazig is, dus ik weet niet zo heel goed meer wat en hoe gisteren en hoe alles eruit zag, maar Kurt heeft een beetje geholpen, dus er is toch nog een verslag van :-)
Ik heb echt lekker geslapen afgelopen nacht en mijn hoofdpijn is bijna weg als ik wakker wordt. Kurt is helemaal bijgekomen lijkt het, dus vandaag gaat vast beter :-)
We hebben afgesproken om om 9 uur te gaan ontbijten, maar het is ruim 10 over 9 als we beneden zijn.. sorry! Ik had wat problemen om uit te vogelen hoe ik de knop van de douche moest bedienen. Elke douche is hier weer anders ook. Maar goed, het ontbijt.
Het ontbijt is hier organisch en lokaal en veel is zelfgemaakt. Het lijkt maar weinig, maar er is heel erg veel. We krijgen heel erg lekkere koffie van een goede machine en versgemalen bonen. Ik hoorde de bonen gemalen worden en zag vervolgens de boel aangestampt worden om in de automaat te gaan. Ik ga voor een zwarte americano en Kurt voor een cappuccino. En dan is het kiezen uit verschillende soorten yoghurt, granola en muesli, fruit, compotes, jams, sausjes, kazen, vleeswaren, zalm, etc, etc, etc.. Alles staat in kleine bakjes en potjes op een tafel en wordt netjes aangevuld. Ik ga eerst voor een schaaltje mango yoghurt met granola en daarna voor een plakje brood wat wel wat weghad van roggebrood met Kerrygold gezouten boter en wat stukjes van alles kaasjes die er stonden (6 stuks, en ik nam hele kleine muizenhapjes) en een croissantje. Het croissantje was wel een van de beste croissants die we gegeten hebben. Goed knapperig en lekker boterig van smaak. Kurt heeft geloof ik van zo'n beetje alles een klein hapje gehad.
Na het ontbijt doen we nog rustig aan en rond 11 uur vertrekken we om de Ring of Kerry te gaan doen. Eigenlijk hebben we allebei niet heel veel zin in dat ding, maar als je in Ierland bent, hoor je dat ding te rijden. We hebben veel reviews gelezen met, voor ons, horrorverhalen over lange files met bussen en toeristen en daar zitten we echt niet op te wachten. Als het niet druk is, kun je de ring in een uur of 3 rijden, maar in het hoogseizoen zegt men dat je er rustig 2 dagen voor uit kunt trekken. Dus dat..
Wij zijn van plan om niet gewoon klakkeloos de ring te gaan rijden, maar vooral ook veel van de zijwegen te pakken en uitkijkpunten en bezienswaardigheden die ons leuk lijken te bezoeken. Zo komt het dat we al snel een zijweg inslaan naar een viewing point. We rijden door smalle weggetjes waar we voorzichtig om elke bocht loeren of er geen tegenliggers zijn en op rechte stukken vlug doorrijden zodat we daar niet hoeven te knutselen met tegenliggers. Zo komen we bij Devil's elbow terecht op het Caragh Lake viewing point. Prima uitzicht op Lough Caragh en Madam's Island, maar nog niet waar we op gehoopt hadden.
We rijden weer terug naar de Ring of Kerry en nemen een eindje verder de afslag naar Rossbeigh Beach waar we tussen de stenen en het zand kwallen zien liggen. Het waait en doet, maar het blijft voorlopig redelijk droog. Er zijn hier in Ierland heel veel mensen die weer of geen weer gewoon gaan zwemmen en hier zien we ook weer veel mensen die dat aan het doen zijn of net gedaan hebben. Ons niet gezien, wij vinden het zo al nat genoeg!
Vanaf Rossbeigh beach snijden we een stukje van de ring af omdat het toch traag gaat. Je mag 100km rijden op die weg en de meesten halen amper 50km per uur. Het is dramatisch! We rijden dus op een klein, smal met bloemen omzoomd weggetje en stoppen nog even op de hoger gelegen helling voor een beter uitzicht op het strand en de kliffen en door naar de ring. Hier sluiten we weer achteraan in de rijen met auto's en het gaat weer traaaaaag. Bij Coolnaharragill stoppen we even voor een foto momentje en weer door.
Kurt wordt langzaam gek van alle slakken zoals hij ze noemt. De ring is een redelijke weg. Je kunt hier echt makkelijk met 2 langs elkaar rijden zonder in de problemen te komen, dat zie ik zelfs zonder diepte te kunnen zien. Maar de meeste mensen rijden ongeveer midden op de weg omdat ze bang zijn om van de weg af te rijden. Dus bij elke bocht moet er geremd worden, want stel je voor dat er een tegenligger aankomt. Ja, ga dan potverdorie op je eigen weghelft rijden, dan heb je daar geen last van!!! Zoals ik al eerder zei.. We zitten vol met vragen over hoe mensen hier rijden, want het zijn voornamelijk de Ieren die zo bizar traag en lijp rijden. De toeristen uit andere landen lijken wel links te kunnen houden en door te kunnen rijden. Maar goed, we gaan weer verder.
We komen op een gegeven moment een mooi spoorviaduct tegen bij Gleensk. Het ligt in een bocht waar onmogelijk gestopt kan worden en hoewel het een stalen constructie is, doet het toch een beetje Harry Potter aan en staat het gaaf in het landschap. We rijden dan inmiddels echt op bochtige weggetjes en Kurt moppert er op los. Hij haalt in waar hij in kan halen en soms stopt hij gewoon even om afstand te scheppen zodat hij even normaal door kan rijden voordat hij weer aan moet sluiten bij een treintje.
Bij Castlequin staat er een fort op de planning en we slaan af en rijden de brug over. Of we proberen de brug toch over te gaan. We komen echter in een file terecht die niet vooruit gaat. Het is nog best een eind naar waar we zijn moeten en volgens Google staat het tot daar vast. We hebben nog even geduld, maar dan is de maat vol en keert Kurt de auto. Dan maar geen fort en weet ik wat daar te zien is. Bij Caherciveen gooien we even wat diesel in de tank. Die hier overigens een stuk duurder is dan in de rest van het land, want hier rijden de toeristen en kun je extra verdienen natuurlijk.
Niet heel veel later na het tanken komen we een bordje tegen dat aangeeft dat we af kunnen slaan om de veerboot naar Valentia Island te nemen. We hebben hier allebei over gelezen en het schijnt absoluut de moeite waard te zijn, dus we slaan af en rijden naar Reenard Point om hier de veerboot te pakken. We hoeven gelukkig niet lang te wachten want we zien de veerboot al aankomen. Het is een klein veertje wat zeker niet bij hoge golven moet varen. Je rijdt er op en aan de andere kant weer af en er passen een auto of 12 a 15 op. We betalen 9 euro voor de overtocht en zijn binnen niet al te lange tijd aan de overkant. Kurt stapt nog even uit om om zich heen te kijken. Mijn deur staat tegen de zijkant van de veerboot en ik kan er niet uit, dus helaas.
Aan de overkant pakken we de Skellig Ring op en gaan we naar het hoogste punt van het eiland Geokaun Mountain and Cliffs. Je kunt deze berg op wandelen of met de auto. Wij nemen de auto omhoog omdat ik na het eerste steile stuk omhoog waarschijnlijk al dood neer zou vallen (misschien wat overdreven, maar het was echt een heel erg steile helling en ik zag het echt niet zitten) Er zijn een paar dappere dodo's die het te voet aan durven, maar de rest neemt allemaal de auto.
We kopen voor 6 euro een kaartje en rijden dan in de eerste versnelling de berg op, Kurt denkt dat het makkelijk 20% was, en stuiteren over de afwatergoten heen naar de eerste stop. Hier stappen we uit en lopen de laatste 250 meter naar Cliffs viewing deck. Vanaf hier hebben we een waanzinnig uitzicht op de kliffen van Fogher. We staan op een soort uitsteeksel op een klif en met de railing lijkt het wel wat op de scene uit Titanic. Heel diep onder ons zien we de meeuwen zweven op de thermiek en de golven tegen de rotsen slaan. Het is echt mooi hier!
Vlak voor het uitkijkpunt staan er nog borden met verhalen uit de legendes van de Fianna. De Fianna waren een groep krijgers die onder het bewind van koning Fiachadh ontstaan zou zijn. We hebben het dan over ongeveer 300 jaar voor Christus. Ze waren verantwoordelijk voor de bescherming van de koning en het beschermen van de havens van Ierland tegen invasies. Er waren 25 bataljons van 27 mannen en ze vormden de elite binnen het leger. De legende wil dat je alleen lid kon worden van de Fianna als je 12 gedichtenbundels kon reciteren, je jezelf kon verdedigen tegen de speren van 9 krijgers, door een bos kon rennen zonder een tak te breken, over een stok kon springen die even hoog als jij lang bent was, onder een stok door kon zo laag als je knie en een doorn uit je voet kon verwijderen terwijl je rende. De Fianna hebben echt bestaan, maar door de eeuwen heen werden feiten en fictie een tikkeltje vermengd. Maar goed, leuk leeswerk zo op de rotsen terwijl je uitkijkt over hun wereld.
We lopen terug en gaan met de auto door naar punt 2. Weer zo steil omhoog en dus in de eerste versnelling. Op het tweede punt staan informatieborden met wetenswaardigheden van Valentia. Zo lees ik dat de eerste trans-Atlantische kabel vanaf Valentia gelegd werd. In 1858 werd een kabel gelegd van Knightstown naar Newfoundland in Canada. Helaas duurde het feestje maar 6 weken toen de kabel defect raakte. 6 jaar later werd een nieuwe poging ondernomen waarbij men de kabel 600km voor de kust van Canada kwijt raakte. Een jaar later voer het schip South Eastern opnieuw uit met een kabel en bereikte met die kabel het plaatsje Heart's Content in Newfoundland en kon zelfs de kabel die een jaar daarvoor verloren was gegaan weer opvissen. En vanaf toen was er dus een verbinding met de overkant van de oceaan.
Op Valentia zijn ook de pootafdrukken van een tetrapod gevonden. Welke tetrapod weten we niet, maar de pootafdrukken zijn zo'n 385 miljoen jaar oud en zijn afdrukken van een dier dat in de overgang van water naar land leefde en waarschijnlijk een van de eerste wezens was dat aan land kroop. Op het moment dat dat beestje dat deed, lag Ierland ten zuiden van de evenaar en vast aan Noord Amerika. En zo staan er nog meer weetjes op de borden over plaatsen, mensen en dingen. Er leerzaam en interessant en een mooi punt om uit te kijken over de zee en het omringende land en de eilanden.
We gaan door naar de top van de berg. Hier zijn 2 uitkijkpunten; Miners view en Shepherds view en een picknick plaats. We gaan eerst even uit de wind op de picknick plaats zitten. Het zijn leistenen banken langs de helling van de berg en je hebt een fijn uitzicht en door de opstaande stenen kun je uit de wind zitten. Ook heel erg fijn want je wordt hier bijna omver geblazen op de top. Daarna door naar Miners en Shepherds. Beide weer mooie plaatjes en nog meer informatie over de omgeving en het uitzicht. Daarna stappen we weer in de auto.
We volgen Skellig Ring naar de brug die het eiland met het vasteland verbindt. We zitten achter een paar hele trage auto's en Kurt haalt ze op een gegeven moment in. We kunnen daardoor bij de brug stoppen voor wat foto's, rustig rondkijken en dan nog ver voor deze auto's de brug nog oversteken en door Portmagee rijden. We blijven de Skellig Ring volgen en komen dan een bordje tegen dat wijst naar "The most beautiful Cliffs of Kerry" Dat valt natuurlijk niet te weerstaan, dus wij slaan af.
Het is weer een smal weggetje, maar we komen uit op een enorme parkeerplaats waar we de auto kwijt kunnen. Er zijn ook toiletten, dus daar maken we meteen dankbaar gebruik van en vervolgens kopen we kaartjes om de kliffen te gaan bekijken. Hier moeten we 10 euro afrekenen, maar het ziet er wel goed uit. Er staat ook een klein cafeetje waar je je koffie in een oude bus kun drinken. Ik mag van Kurt hier geen koffie gaan drinken, zo flauw! Maar feitelijk hebben we daar ook eigenlijk geen tijd voor, dus ok dan maar..
We lopen langzaam omhoog want het is een lekker klimmetje en staan dan bovenaan de klif met een echt WAUW! uitzicht op onder andere de Skellig eilanden. Er zijn 2 uitstekende kliffen waar je nog naar toe kan en we beginnen rechts (dat staat ook zo aangegeven) We klauteren naar boven terwijl we links naast en onder ons de rotsen bekijken en alle vogels zien zweven.
Op de kliffen sta je zo'n 300 meter boven de zee en het is echt adembenemend. Al was het alleen al door de wind. De zee kolkt beneden in diep zwart, azuurblauw en fel wit over de rotsen en tegen de kliffen. Vogels zweven op de thermiek van en naar hun nesten en de rotsen bestaan uit duizenden lagen die opgestuwd zijn door de tektonische werking van miljoenen jaren. Het is prachtig en de 5 euro meer dan waard!
We lopen door naar de andere klif en dat is wel een flinke steile klim weer, dus boven even bijkomen op een bankje. Wat je meteen de kans geeft om eens rustig rond te kijken. Daarna door naar de klif en vanaf daar heb je een prachtig zicht weer op de Skellig Islands en de Blasket Islands. We maken nog een selfie en vragen dan toch een Amerikaanse of ze een foto van ons kan maken met de Skellig Islands omdat we die er zelf niet bij kunnen krijgen. Uiteraard maken we dan ook een paar foto's van hun en zo raken we aan de praat. Ze blijken uit San Francisco te komen en tja, daar zijn wij net een maand geleden geweest. Dus babbel babbel, klets klets en zo staan we even te praten over reizen, de wereld, mensen en weet ik wat. Het was weer gezellig :-) Maar we moeten weer verder want we zijn nog niet halverwege de ring. Dus weer terug naar de auto na nog een laatste plasje en door.
We volgen weer de Skellig Ring tot we weer op de Ring of Kerry uitkomen en volgen deze dan door tot Blackwater Bridge. We kunnen een heel eind flink doorrijden tot we weer in een treintje terecht komen. We rijden op een gegeven moment achter een grijze Clio die echt niet durft en vast komt te zitten achter een fietser. De fietser gaat dan maar uiterst links rijden zodat de Clio er uiteindelijk voorbij kan. Wij willen nog een bergpas en uitkijkpunt bezoeken en moeten daarvoor ergens een afslag nemen, maar besluiten dus bij Blackwater Bridge in te slaan en dan een stuk binnenland te pakken en de Ring links (of in dit geval rechts) te laten liggen.
Ergens zijn we blij dat we de doorsteek genomen hebben. Het was een heel intensieve rit voor Kurt, maar wat was hij mooi! Niet te beschrijven gewoon, maar ik zal het proberen. De weg begon redelijk breed, maar wordt al snel een eenbaansweg met uitwijkplekken en rijdt dan tussen rotsen en bergen en watertjes door. Het stuk wat we dan rijden is genaamd Ballaghbeama gap en dat klopt ook wel. We rijden door een nauw slingerend dal tussen de heuvels en het is alsof je in een sprookje rijdt. We zijn blij dat niet elke toerist dit rijdt, want zo hebben we hier de weg bijna voor onszelf. Op een gegeven moment zijn er echter 2 auto's voor ons waarvan er eentje een rare manoeuvre uithaalt en zichzelf zo'n beetje helemaal in een kuil aan de zijkant van de weg parkeert om ons en de auto voor ons erlangs te laten. Vervolgens rijden we dus achter de auto voor ons aan en we zijn er niet helemaal gerust op dat dat goed gaat. Kurt houdt dus flinke afstand, maar verliest hem niet uit het oog. Zo kan Kurt wat rustiger rijden en meer genieten van de omgeving. Dat we afstand moeten houden blijkt wel uit dat de auto voor ons tot 2 keer toe bijna bovenop een tegenligger knalt. Hij rijdt namelijk midden op de weg en neemt steeds de binnenbocht, ook bij blinde bochten. We danken het bijna maar aan dat de Ieren niet zo rap rijden.
We rijden uit sprookjesland en door naar de Gap of Dunloe. Dit is een punt wat aangegeven staat op de Ring of Kerry, dus weer grote parkeerplaats en toiletten en restaurant en weet ik wat allemaal. Je kunt vanaf hier een stukje doorijden nog met de auto, maar je kunt het ook lopen of met een paard en wagen doen. Wij hebben onze eigen paardenkracht aangedreven wagen bij ons, dus wij nemen de auto en rijden door naar de Wishing Bridge. Waar we een mooi uitzicht hebben over een meer wat in een soort waterval over stenen en rotsen onder de brug doorstroomt naar een riviertje. Als je over de brug gaat, mag je een wens doen, of zo gaat de legende toch. Wij denken dat die legende niet zo legendarisch is en gewoon in het leven is geroepen om toeristen te lokken. Het is een zeer mooi plaatje, maar de brug is weinig bijzonder.
Na deze stop gaan we weer terug naar Killorglin, waar we eerst even een stop maken bij de Supervalu voor wat te eten. We kopen 2 salades en wat broodjes om te eten. En daarna terug naar ons hotel waar we best hebben zitten smullen van de salades. Ik heb er ook een fles Irn Bru bij. Toch leuk dat dat hier gewoon in de supermarkt staat!
Het is inmiddels 23:29 en ik heb een flink eind zitten tikken en vind het wel welletjes. Misschien ben ik wat vergeten, maar het grootste gedeelte heb ik wel denk ik. Mocht ik nog wat bedenken, dan vul ik het verslag wel aan, maar voor nu.. pfff.. Slapen! Anders morgen weer een dag migraine en daar heb ik geen zin meer in. Dus welterusten en tot morgen (ofzo)
Het is een baggernacht. We slapen allebei voor geen meter. Hoe het komt? Geen idee, maar het is om half 7 echt veel te vroeg. Dan toch maar iets langzamer opstarten en douchen. Om 8 uur gaan we ontbijten en kunnen we in de woonkamer plaatsnemen aan de tafel met uitzicht op de rivier. Er staan al verschillende dingen klaar. Kleine potjes met jam en een honingpot, yoghurt, een bakje rabarber en boter die in de vorm van kleine bloemetjes is gesneden. Heather komt onze bestelling voor het warme gedeelte opnemen en we kiezen voor toast en eieren. Kurt neemt roerei en ik ga voor gepocheerd. We krijgen ook nog uitleg over de jam. Heather heeft alle jam zelf gemaakt. De aardbeien en rabarber komen uit eigen tuin, de frambozen bij een vriendin. Ze heeft ook jam van rabarber en gin gemaakt en deze blijkt erg lekker. We krijgen er ook een cafetiere bij met koffie, maar deze valt niet zo in de smaak bij mij. Zelfs zo slecht dat ik niet eens mijn mok koffie op krijg. Tijdens het ontbijt komen Adam en Heather nog elkaar afwisselen om met ons te kletsen (best gezellig, maar we schieten niet echt op zo) en geven nog diverse tips over waar we naar toe kunnen in de omgeving. Veel van de tips hebben we inderdaad al op onze lijstjes staan, maar een meer hebben we voor vandaag maar toegevoegd. Na het eten is het snel naar boven en tassen bij elkaar rapen en vertrekken. We geven de sleutel aan Heather en zeggen buiten nog even gedag tegen Adam en zijn even na 9 foetsie.
Vandaag hebben we minder goed weer. Het miezert en is grijs en er hangt een mist over de heuvels en velden. Maar hey, er is niet zoiets als slecht weer, alleen slechte kleding en we hebben onze regenkleding mee. We rijden als eerste naar Kinsale, een middeleeuws stadje waar Kurt een wandeling voor gevonden heeft. Als we de auto daar echter neergezet hebben, is het echt nat en druilerig. We doen dus, heel decadent, met de auto een rondje in plaats van te voet. Kurt wurmt de auto door hele smalle middeleeuwse straatjes en we zien inderdaad een paar heel mooie gebouwen links en rechts. Het moet een erg leuk stadje zijn als het wat beter weer is.
Na Kinsale rijden we door naar Charles Fort. Dit is een stervormig fort uit de 17e eeuw. We komen er iets te vroeg aan want de poort gaat pas om 10 uur open. Dus we wachten nog even in de auto en trekken dan onze regenjassen aan en duiken de regen in. Bij binnenkomst worden we meteen welkom geheten en krijgen we de complimenten voor ons doorzettingsvermogen met dit weer hahaha. Het is gelukkig niet al te koud, alleen maar nat. Het waait wel een beetje, maar alles prima te doen. We mogen weer naar binnen met onze OPW passen en krijgen een uitleg van de indeling van het fort. Het is een joekeltje!
We gaan naar buiten en het fort verkennen. Helaas zijn er niet veel gebouwen meer waar je veilig in kunt. Veel staat in de steigers en is verboden toegang. Je kunt wel een flink eind rondbanjeren en alsnog vele hoeken en gaten ontdekken en dat doen we dan ook. We bekijken ook nog 3 kleine tentoonstellingen over het leven in het fort en zo komen we ook tegen dat dit fort gebouwd is door een Engelsman op basis van de ontwerpen van Vauban. Het is alleen aangepast aan de ligging op de rotsen en het schuin aflopende van de helling. Het fort zou in twee gedeeltes gebouwd worden, maar alleen het lagere gedeelte is afgekomen. Het tweede gedeelte, wat zou moeten voorkomen dat een aanval van hoger gelegen terrein zou slagen, is nooit gebouwd. Dit laatste is het fort uiteindelijk noodlottig geworden.
Vanaf de omloop van het fort hebben we een redelijk mooi uitzicht over de baai en het land om ons heen. Door de aanhoudende regen is het uitzicht helaas wel enigszins beperkt. Met een beetje droog weer moet het fantastisch zijn. We hebben alles wel verkend als we terug naar de auto lopen. Op de parkeerplaats staat een Duitse camper op 2 parkeerplekken met zijn achterwielen en volle fietsendrager over de stoep geparkeerd. Echt super handig omdat je als voetganger nergens anders langs kunt. Gelukkig rijden ze net weg als ik aan kom lopen, ik hoef maar heel even te wachten. Vond het in ieder geval weer een knap staaltje van asociaal gedrag.
Wij duiken de auto weer in en vertrekken naar Timoleague Friary. Het is een ruïne van een abdij op een leuk plekje en we zijn wel benieuwd. Onderweg komen we nog een triatlon tegen die aan het fietsgedeelte bezig is. Die rijden hier dus gewoon tussen het gewone verkeer op smalle landweggetjes.. Succes!
Als we bij de abdij aankomen kijken we echter een beetje op onze neus. Het is inderdaad een ruïne, maar eentje die gebruikt wordt als begraafplaats en nog steeds. We komen een redelijk vers graf tegen van 2021 waarbij een bult aarde bovenop een graf gelegd is en daarbovenop staan allerlei kaarsjes en decoraties. Het doet een beetje vreemd aan, maar we doen dan toch maar een rondje tussen de graven en zerken door om de abdij te verkennen. Dat duurt niet heel lang kan ik je vertellen. Het is hier en daar wel uitdagend omdat de doorgangen heel erg laag zijn en we bijna dubbel moeten vouwen om er onderdoor te komen. Tja, een abdij was natuurlijk gewijde grond, dus die begraafplaats klopt dan wel weer.. sort of..
Na de abdij "sjezen" we door naar Drombeg Stone Circle. Deze steencirkel ligt aan het einde van een uitdagend smal weggetje, maar oh zo mooi met alle wilde bloemen en planten langs de kanten. Het is hier in Ierland sowieso indrukwekkend hoeveel bloemen er langs de weg staan. Vooral een soort met fel oranje bloemen valt bij ons goed in de smaak, maar ook de enorme fuchsia planten en de vele kamperfoelie zijn indrukwekkend. Je ziet ook enorm veel vlinderplanten links en rechts. We weten niet of het aangeplant is, of dat het er al jaren zo uitziet, maar het is prachtig!
We zetten de auto op de parkeerplaats en lopen dan over een leuk pad naar de steencirkel. Om ons heen is het mistig en dat draagt dan wel weer bij aan het mysterieuze van de plaats. De vorige bezoekers vertrekken net, dus we hebben de steencirkel en de overblijfselen van de huizen voor ons alleen en we kunnen rustig rondkijken. Best een leuke steencirkel en nog redelijk goed in orde. Het is altijd leuk om te denken wat er op die plek gebeurd zou zijn. Wie er in de huizen gewoon hebben. Zouden het een soort geestelijken zijn die bij de steencirkel dienst deden? Was het een familie die een begraafplaats had met steencirkel? Was het iets wat je moest hebben als je een nederzetting begon? Was het religieus? Of gewoon een kalender? Misschien vinden ze ooit iets wat het allemaal verklaart, maar momenteel roepen steencirkels meer vragen op dan dat er antwoorden zijn. Maar ze bezoeken blijft leuk en als we er eentje tegenkomen, dan bekijken we hem meestal wel.
Na de steencirkel gaan we richting rijden we naar het meer wat aanbevolen is door Adam. Het is even puzzelen hoe het ook alweer heette maar dan navigeren we er ook zo naar toe. Het is ondertussen niet bepaald droger geworden en als we er aankomen druppelt het gestaag door. Regenjassen maar weer aan en even een klein stukje langs het meer lopen. Ooit, duizenden jaren geleden, was het een meer zonder verbinding met de zee, maar de zee heeft het land langzaam afgekalfd en daarnaast is de zeespiegel gestegen en zo is er uiteindelijk een verbinding met de zee ontstaan en is Lough Hyne nu een getijdemeer. Het is het eerste maritieme reservaat van Ierland en heeft een enorme biodiversiteit doordat het redelijk klein en ondiep. Het zoute water warmt daardoor een beetje op en daardoor leven hier soorten die nergens anders in Ierland voorkomen. Door de regen zien wij echter geen visjes of andere beestjes. Wel zien we diverse zwemmers. Of je nou nat wordt door de regen of door de zee, nat wordt je toch.. blijkbaar.
Na het lough gaan we richting Mizen Head. We pikken hier een stukje van The Wild Atlantic Way op, een rondrit in Ierland. We komen uit op de Mizen Scenic route en gaan deze volgen. Scenic is de route zeker.. WAUW!! Kliffen, rotsen, heuvels, moerassen, bloemen, wilde luchten en veel heide. Echt een ruig stukje en heel erg ons ding. De weg is weer smal, maar precies breed genoeg om met 2 auto's elkaar te kunnen passeren. Je moet dan alleen wel weten hoe breed je auto is. We komen meermaals in de problemen door mensen die denken dat ze in een hummer rijden terwijl het eigenlijk modelletje golf of panda is. Kurt pruttelt en vloekt een paar keer flink en stuurt zo ver mogelijk naar links elke keer en ik heb een paar keer het hart in de keel als er weer zo'n halvegare midden op de weg een blinde bocht om komt zeilen.
We nemen nog een kijkje bij Mizen Head Signal Station waar je via een brug naar een eilandje kunt lopen waar een vuurtoren en wachtstation staat. Het waait alleen als een bezetene en het giet. Het zicht is slecht en we denken dat we van het pad dan wel brug geblazen worden. Bovendien moet je entree betalen voor dit gedeelte en dat vinden we zonde. We kijken even rond bij de parkeerplaats en de kliffen hier, ook mooi! En keren dan weer om met de auto.
Het is nog een half uur rijden naar onze overnachtingsplaats voor vandaag, dus we gaan zoetjesaan maar die kant op. We hadden eigenlijk verwacht dat het veel langer ging duren vandaag, maar dat was gerekend met mooi weer. Het is nu echt te slecht weer om bepaalde dingen te kunnen doen, dus we hebben uiteindelijk tijd over en zijn lekker op tijd bij ons bedje voor vanaaf. We slapen in een pub in Durrus. Onze kamer is erg netjes en het gaat hier weer super relaxed. Martin (de eigenaar denken we) laat ons onze kamer zien en onderweg wijst hij nog ff op de eetkamer waar alles al klaar staat voor het ontbijt morgen. Brood staat daar, in de koelkast vind je nog van alles en neem maar wat je wilt en hoe laat je het wilt en uitchecken is om 12 uur.. ok.. haha
We installeren ons in onze kamer en ik drink nog een kopje koffie. Daarna gaan we naar de overkant om bij een andere pub wat te eten. Onze pub serveert geen eten namelijk. We nemen plaats aan hele lage tafeltjes, maar dat schijnt hier normaal te zijn en bekijken de kaart. De prijzen zijn belachelijk laag, dus dat zal niet veel zijn denken we nog. Kurt gaat voor Fish and chips en ik neem Breaded camembert en een extra bakje frietjes. Murphy's voor Kurt en lemonade voor mij. Ok, de porties zijn dus wel ruim voldoende hier. Kurt krijgt een enorme vis en een berg friet en daarbij een bakje tartaarsaus en een minibakje mushy peas. Ik krijg 2 camemberts in een korstje met een bakje bessencompote erbij en een half bord met salade (hele lekkere salade!) en een mandje frieten. Het is een hele berg en het smaakt heel erg goed! Kurts berg kostte 14 euro en mijn camembert was 7 euro en de extra friet 3 euro. Belachelijk lage prijzen dus.
Als we onze buikjes vol hebben, gaan we nog even naar de overkant en nemen nog een drankje in "onze" pub en zitten nog gezellig te kletsen. Mijn drankje is vooral heel interessant bij de locals omdat het de Guinness 0,0 is. Daar is een speciaal apparaat voor waar een blik in geplaatst moet worden en dat alleen maar uitschenkt als het op de perfecte temperatuur is etc. Dus ik moet even wachten op mijn pint en de mannen van het dorp vinden het reuze interessant want ik ben blijkbaar de eerste die het aandurft er een te bestellen ofzo. Na de pints gaan we een deurtje verder en terug naar onze kamer en is het tijd voor het verslag en zo lekker slapen :-) We hebben alleen geen wifi hier, dus ik ga zo proberen om dit verslag via de hotspot van mijn telefoon online te krijgen.
Morgen is een minder drukke dag, maar wel leuke dingen weer. Het gaat weer regenen hebben we gezien op het nieuws. Dus we hopen dat we hier en daar nog een kleine opklaring hebben en misschien wat meer van de verre omgeving kunnen zien. Al heeft de mist ook wel wat en doet onze regenjas goed zijn werk. We gaan het allemaal morgen wel zien, dus tot morgen!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085177 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 136 [author] => Eveline [cityName] => Durrus [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,durrus [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => when-it-s-raining-it-s-raining ) [28] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-22 [title] => 2 dagen tuinen en kastelen [message] =>Ik zit hier in het erkerraam van onze B[e-38]B in Innishannon van waar ik echt een heel erg mooi uitzicht heb op de rivier de Bandon. Het is erg verleidelijk om met de verrekijker, die hier naast me ligt, de rivier en de oevers af te speuren naar otters en alle vogels van dichterbij te bekijken, maar ik heb nog wat in te halen. Jullie hebben nog een dag tegoed en ook vandaag hebben we weer wat gedaan. Dus ik moet even een inhaalslag maken. Dus, laat me maar beginnen en dan kijk ik af en toe wel even naar buiten en stel dat er een otter opduikt, lees je dat ook meteen ;-)
Ok, here we go..
De wekker staat op 7 uur en ondertussen traditiegetrouw begin ik de dag weer met een kopje koffie voor het raam met uitzicht op het grasveld. Ik ben vandaag eerder dan de meditatiemevrouw en het grasveld en de straten zijn nog leeg. Langzaam komt de campus tot leven en raakt ook mijn koffie op. Dus douchen en spullen inpakken en dan is het ineens al half 9. We hebben geen idee waar de tijd gebleven is, maar we zijn volgens onze planning te laat om nog bij The Buttery te gaan eten. Dus met een lege buik en rommeldebommel dan maar in de auto en naar ons eerste plekje. Daar zal vast wel wat te eten zijn.
Het is niet eenvoudig of snel om Dublin weer uit te komen. Trinity zit echt dead centre Dublin en de straten staan vast. We hebben sowieso heel veel vragen over het verkeer hier. Waarom rijden ze links en lopen ze steevast rechts? Waarom rijden de Ieren zo super traag of juist veel te snel? Als je 100 of 120 mag, rijden ze zo rond de 80. Mag je wegens werkzaamheden 60 of 80, gaan ze ineens 100 rijden. Het is nogal irritant, maar goed, adem in en adem uit en geniet van het uitzicht... ook al is dat af en toe alleen maar een berg stenen..
Onze eerste stop van vandaag is Powerscourt Estate. Dit landgoed schijnt hele mooie tuinen te hebben en staat erg goed aangeschreven. We duiken als eerste de bijbehorende tearoom in om wat te eten. Kurt neemt een fishcake met een groot bord bijgerechten en ik ga voor 2 scones en een kopje cappuccino. Kurt kan 24 uur per dag een warme maaltijd eten, voor mij is het nog wat te vroeg. De scones blijken uit de kluiten gewassen te zijn, dus eentje verdwijnt in een zakje in mijn tas voor vanmiddag. De andere wordt opgepeuzeld met jam en room. Ik vond 4,25 aan de dure kant voor een cappuccino, maar toen ik de kop in mijn handen kreeg vond ik de prijs nog meevallen. Het is ongeveer een halve liter en ik heb er echt moeite mee gehad om het naar binnen te krijgen.
Na ons "ontbijt" gaan we de tuinen verkennen. Er staat 2 tot 3 uur voor, dus we verwachten er heel wat van. De tuinen zijn inderdaad echt prachtig, maar we hebben er niet zo lang over gedaan kan ik ja al wel vertellen. We hebben de grote ronde gedaan en alles wel gezien en er ongeveer anderhalf uur (ex ontbijt) over gedaan, dus het valt goed mee. We lopen eerst naar het bordes met een uitzicht over de Italiaanse tuin. Dit is een trap met in terrassen aangelegd grasveld wat eindigt op een terras boven het Triton meer. De terrassen hebben diverse mozaïeken en aan weerskanten van de trap en terrassen zijn bloembedden. Het is heel strak en symmetrisch en doet het huis er heel statig door ogen. De bloembedden hadden van ons wat meer gemogen, maar dat zal het ontwerp wel zijn.
We lopen door via de oranjerie naar de ommuurde tuin en dit is echt een sprookje! Je loopt door een prachtig hekwerk naar een pad wat omzoomd is door duizenden verschillende bloemen in alle kleuren van de regenboog en meer. Vlinders fladderen, bijen zoemen en je mist nog net de elfjes. Het is echt wauw! We genieten van alle bloemen en proberen ze te herkennen of zoeken de namen op op de kaartjes die overal bij staan. Het is gewoon jammer als we er door zijn.
Aan het einde van de ommuurde tuin lopen we onder een hek door en langs de dolfijnenfontein en gaan door richting het Tritonmeer.We slaan de rododendrons over aangezien die uitgebloeid zijn. Er is een heel dal vol ermee, maar van boven gezien, zijn dat nu alleen groene struiken (yup, zo besparen we tijd) Dus lopen we verder langs Pet Cemetery. Hier liggen de huisdieren van het landgoed begraven. Gelukkig staan ze op rijtjes en niet in een cirkel op een indianen begraafplaats. Maar evengoed best een beetje creepy.
Nog een eindje verder komen we aan de andere kant van het Tritonmeer uit waar je een gaaf uitzicht hebt op het landhuis waar we net ons ontbijt hebben zitten eten. Overigens zaten we daar te genieten van het uitzicht op de Italiaanse tuin. Nu dus een paar honderd meter de andere kant op. Het Tritonmeer heet zo omdat er in het midden een groot beeld van Triton staat... logisch natuurlijk.
Na het meer wandelen we door naar de Japanse tuin. Dat Japans moet je met een korreltje zout nemen. Het doet vaag Japans aan en is wel nice. Het is wederom een dal waar je via weggetjes en trappetjes naar beneden kronkelt en beneden in een varengrot uitkomt waar water naar beneden sijpelt. Dit water loopt door een kanaaltje en vormt de waterpartij in de tuin. Helemaal beneden staat nog een prieel wat voor Japans bouwwerkje door moet gaan. Het is de 19e eeuwse versie van een Japanse tuin moet je maar denken. Maar zeker niet verkeerd. We lopen door de weggetjes en over bruggetjes en doordat het in een dal is, valt het omgevingsgeluid ook weg. Daarna is het wel weer flink omhoog om er weer uit te komen. Gelukkig staat er bovenaan nog een mooie stenen bank om even van het uitzicht op de tuin te genieten.
De laatste highlight van de tuin is Pepperpot tower. Een toren die de favoriete peperpot van de landheer moet voorstellen. Tja, je bent rijk en je wil wat.. Het is in ieder geval een leuk torentje op een platform omringd door kanonnen. Het doet denken aan kinderspeelgoed of een kindertekening. Kurt klautert nog naar boven, maar het uitzicht is niet super omdat de bomen enorm gegroeid zijn in de eeuwen na de bouw van deze toren.
We slenteren op ons gemak langs de laatste bloembedden over het terras voor het landhuis terug en zien nog een struik die aangeplant is door Jacky O. De Amerikanen zien hem niet omdat ze niet zo super geïnteresseerd zijn blijkbaar. Ze nemen een foto van een boom en kijken niet naar dit stukje van hun geschiedenis.
Ondertussen heeft mijn laptop kuren en ben ik net een alinea kwijtgeraakt. Ik heb mijn externe toetsenbord en muis maar aangesloten en dat lijkt nu wel goed te gaan. Heel bizar. Wel vervelend want ik kan nu niet in de erker zitten en kan dus geen otter meer spotten :-( Anyhow, maar weer door met het verslag want er is nog veel om te vertellen.
Onze volgende stop is Glendalough. Vanaf Powerscourt rijden we door smalle wegen en typisch Iers (dat denken we dan toch) landschap. Het is een aangename rit met hier en daar een uitdagend bochtje omdat Kurt dan blind rijdt en ik voor hem moet kijken. We ergeren ons hier en daar aan de trage Ieren, maar we komen uiteindelijk wel op onze bestemming. We parkeren de auto op een grote parkeerplaats en lopen richting de informatieborden. Glendalough is een groot gebied waar verschillende dingen te zien zijn. Er is bijvoorbeeld een miners trail langs diverse oude mijnen en nederzettingen en een lakes walk die langs een aantal meren gaat. Wij gaan voor een korte hike naar de monastic site.
Het is echt maar een korte hike naar onze mening. Misschien ook omdat hij best mooi is. We lopen over een riviertje en slaan rechtsaf en lopen langs een heuvel met prachtige bomen met grillige vormen en alles is groen. Het riviertje brabbelt naast ons en we verwachten de kabouters elk moment achter een graspol vandaan te zien komen. Na een korte wandeling slaan we rechtsaf en komen op de site waar diverse ruïnes van kerken en kloostergebouwen staan. Ook is er een grote begraafplaats die bij nadere inspectie nog steeds in gebruik blijkt te zijn. Even verderop staat een smalle ronde toren kaarsrecht overeind met een puntdakje.
We verkennen de ruïnes en de begraafplaats. Best indrukwekkend. Er hebben diverse kerken gestaan en woningen van monniken en mensen die bij de kerkelijke zaken hielpen. Later in het bezoekerscentrum leren we meer over wat er allemaal precies gestaan heeft en waarom. Het blijkt dat in Ierland in eerste instantie een soort nomadische monniken of priesters woonden. Ze trokken rond en vonden uiteindelijk een plekje waar ze zich toe konden leggen op het hemelse en goddelijke. Dit waren veelal afgelegen plekken zoals op een eiland, op een heuvel of in een afgelegen gebied. Ierland is historisch gezien ook nooit van de grote vestigingsplaatsen geweest, maar weer hier en daar een kleine groep huisjes. Dus zo ging het ook met de geestelijken. Pas veel later kwamen de geestelijken uit Europa waar grote kloosters waren naar Ierland en veranderde dit dus. Glendalough is zo'n voorbeeld waar meerdere geestelijken bij elkaar gegroepeerd raakten in de overgang van een solitair bestaan naar een grotere vorm van kloosterleven.
Na het verkennen van de site lopen we via een andere weg weer terug. Dit is een minder interessante route, maar blijkbaar wel een stuk korter. Aangezien we OPW kaarten hebben, mogen we gratis het bezoekerscentrum in. We zijn de enige bezoekers op dat moment, dus ze starten speciaal voor ons de informatiefilm op en zo leren we de achtergrond van Glendalough. We hebben de filmzaal helemaal voor onszelf, ook eens relaxed. Verder is er een maquette van hoe het kloosterdorp eruitgezien moet hebben en er is veel informatie over hoe het leven er dan aan toe ging.
We liggen lekker op schema, dus besluiten we na Glendalough door te rijden naar Kilkenny (dat was lekker bier trouwens) en daar nog een rondje te doen en het kasteel te bezoeken. Het gaat weer over kleine weggetjes en af en toe een wat snellere weg. Ik heb ondertussen wat trek gekregen, dus pak ik mijn scone van vanmorgen erbij. Die dingen zijn echt ter grootte van een klein broodje, dus het is een beste kluif. Vanmorgen had ik een normale scone, nu heb ik er een met kaneel en blauwe bessen.. mjammie! We stoppen onderweg nog een paar keer waaronder aan het einde van de miners trail en bekijken de nederzetting daar vlug.
In Kilkenny is het even zoeken waar we de auto kwijt kunnen raken. Het is hier behoorlijk druk. Kilkenny is dan ook een van de populaire bestemmingen in Ierland. We lopen eerst naar het kasteel en pakken de OPW kaarten er weer bij en mogen door naar binnen. We doen een self guided tour met een stapeltje "Nederlandstalige" informatiebladen erbij. Het is weer eens een Google translate versie, dus hier en daar is het gokken wat ze bedoelen. Het kasteel zelf is wel mooi aan de buitenkant en we gaan de binnenkant dan ook eens bekijken.
We worden door een oudere man meegetroond naar de kluisjes om onze tassen in te zetten en daarna kunnen we de boel gaan verkennen. We lopen door de kamers die redelijk ingericht zijn. Het is een leuk kasteel, maar niet het mooiste wat we al gezien hebben. Vooral de Moorse trap en de picture gallery zijn de moeite van het bezoeken waard. De Moorse trap is echt heel mooi met allemaal zuilen en poortjes en overal details waar je kijkt. Daarbij diep blauw en rood als contrast kleuren en het is een erg mooi plekje om door te lopen. Maar als je dan vanaf die trap linksaf slaat en de picture gallery inloopt is het helemaal wauw!
Deze galerij heeft wat weg van een Vinkinghal. Hoog en met een houten dak dat ondersteund wordt door gedecoreerde balken. Het hele dak is met de hand beschilderd met allerlei dieren, bloemen, wolken en andere dingen. Je hebt hier echt wel even tijd nodig om alles goed in je op te nemen. Aan de muur hangen nog diverse schilderijen van de mensen die hier gewoond hebben en enkele wandkleden. Kurt was overigens helemaal happy want de wandkleden in het kasteel waren Vlaams. Na het kasteel lopen we nog een rondje door Kilkenny. Het is zeker een leuke stad met veel historische huizen en leuke straatjes.
Het begint al laat te worden en wij moeten nog naar onze overnachtingsplaats, dus we lopen weer naar de auto en rijden vervolgens naar Waterford. Dit schijnt de oudste stad van Ierland te zijn. We hebben hier een overnachting met avondeten en ontbijt, dus we hoeven niet nog op zoek naar eten vandaag. In Waterford is het ook weer ernstig druk. We rijden over de kade naar de parkeerplaats tegenover het hotel en zetten de auto daar neer en lopen naar ons hotel. Onderweg komen we nog langs de clock tower, een van de bezienswaardigheden van Waterford.
Bij het inchecken krijgen we te horen dat er alleen nog maar om kwart voor 8 plek is om te eten, dus het wordt een latertje vandaag. Daarna krijgen we de kaarten voor onze kamer en het meisje zegt dat we de balcony room hebben. Ik juich nog niet te vroeg, een Frans balkon is ook een balkon. Maar als we onze kamer binnen komen is het toch wel even een woehoe momentje. We hebben dus een van de 3 suites van het hotel. We hebben een ernstige upgrade gekregen van de standard room naar dit. Dan maar even koffie maken en buiten op het balkon genieten van de frisse lucht en het uitzicht.
Om kwart voor acht stipt gaan we eten. We hebben geen idee wat we moeten verwachten, maar we hebben blijkbaar een drie gangen keuze menu. Kurt gaat voor iets met eend vooraf, lamsbout als hoofdgerecht en Muldoon whiskey caramel chocolate tart met Baileys ijs. Ik neem een peer en walnoot taartje met blauwe kaas als voorgerecht, varkensfilet met mozzarella en parmaham als hoofdgerecht en ook de tart. Kurt's eend is twee keer vermoord, zo droog. De smaak was goed, maar foei.. dat kon beter. Mijn taartje was erg lekker. De lamsbout was supermals en lekker en mijn varken was deze keer zo droog als maar kon. Het toetje was echt super lekker, jammer dat het op was. Er zat ook nog een kannetje koffie bij. Al bij al prima eten.
Na het eten was het echt te laat om nog een verslag te tikken en ben ik na een douche lekker gaan slapen.
Vanmorgen was het best ontspannen opstaan omdat we niet zo heel gek veel op de planning hadden staan vandaag. We hebben rustig ontbeten. Kurt ging voor een full Irish minus the beans en ik ging voor eggs Benedict. Nog een bakje yoghurt erbij dacht ik en terwijl ik daar zo sta hoor ik ineens iets over whiskey. Blijkt dat je in dit hotel bij je havermout kan kiezen uit een scheut room en wat kaneel of een scheut Baileys, Muldoon of nog 2 andere soorten whiskey. Ik stond even perplex, maar het was blijkbaar erg populair.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en gaan we uitchecken waar we nog een gezellige babbel maken met de eigenaresse over reizen. We laten onze parkeerkaart nog valideren en gaan dan richting auto. We sluiten aan in de file over de kade om Waterford weer uit te komen en gaan op weg naar Cobh. Kurt vond dit plaatsje vanmorgen toevallig en het ziet er leuk uit. Het ligt mooi op de route, dus we pikken het even mee.
Het gaat weer over wat rot weggetjes en daarna over een betere snelweg, waar de Ieren vooral weer niet snel rijden. Echt.. zoveel vragen hierover.. We stoppen op een paar uitkijkpunten en komen langs mooie baaien. Het is een aangename rit. Zeker het laatste stukje als we over een aantal eilanden moeten rijden en langs een soort donjon toren komen die aan een baai staat. Het is een prachtig plaatje waar we nergens voor kunnen stoppen om het op de foto te kunnen krijgen helaas.
In Cobh zetten we de auto op de centrale parkeerplaats en bezoeken eerst de kerk van Cobh. Dit is best een mooi exemplaar. Op de grond prachtige mozaïektegels en langs de muren zijn de altaren voor de verschillende heiligen in kleine nissen gemaakt en bont gekleurd. Boven elke heilige zitten kleine raampjes zodat het buitenlicht een soort spotlight op de betreffende heilige zet. Heel mooi gedaan! We moeten ondertussen alleen allebei best wel nodig naar de wc en er is nergens een publiek toilet te bekennen. We proberen dan maar een cafe en daar staat dat je er niet naar de wc mag. Het wordt dringend, maar aan de overkant zit een pub en daar huppelen we dan maar naar toe. Het blijkt de oudste pub van Cobh te zijn en binnen is het net een oud zeemanshol, maar wel knusjes. We bestellen maar wat te drinken en dan naar de wc. Ik heb mijn blikje 7up nog steeds in de tas zitten want ik hoefde eigenlijk absoluut niets te drinken. Ik liep rond met mijn dopper gevuld met water en een waterdropje haha. Kurt drinkt zijn cola nog op en eigenlijk zitten we best wel lekker te kletsen hier in de pub. Prima sanitaire stop dus haha
Na de pub lopen we naar de plek die Kurt gespot had en dat is een straat met huizen genaamd The Deck of Cards Houses. Alle huizen zijn bontgekleurd en van bovenaf gezien lijken de daken van de huizen net een uitgespreide stapel speelkaarten. De huizen staan alleen aan een eeuwig steile straat. Dus de knietjes kunnen weer even buigen of barsten, maar we lopen wel een eindje naar beneden. Daar is een parkje vanaf waar je een goed zicht hebt op de straat. Daarna gaan we weer voorzichtig naar boven en terug naar de auto.
Na Cobh gaat het door naar Blarney want je kunt niet in Ierland zijn geweest zonder naar dat kasteel te zijn geweest blijkbaar. Ook wij zijn toerist, dus we doen eens mee. We zijn allebei alleen totaal niet van plan om die stomme steen te gaan kussen. We willen het kasteel wel eens bekijken en de tuinen.
Als we Blarney binnenrijden zien we meteen dat dit dus echt supertoeristisch is. De parkeerplaats bij het kasteel is enorm en het is er erg druk. Ik heb al kaartjes gekocht online, dus we zijn zo binnen. We krijgen een plattegrondje mee en we gaan eerst de tuinen eens verkennen. Het plattegrondje is alleen dramatisch. Er staan dingen op aangegeven, maar die zijn dus ter plekke niet terug te vinden. Er staan nergens bordjes dat dit is wat je denkt dat het moet zijn en sommige dingen kloppen ook niet met de kaart. We raken het grondig zat en lopen dan maar gewoon een rondje door de tuin. Op zich ook prima en het grondgebied is enorm.
Daarna is het de beurt aan het kasteel, denken we. We willen die steen niet kussen, maar alleen als je de steen gaat kussen, kun je het kasteel in want er staat een wachtrij van ruim 20 minuten voor die steen. Wij dachten dat je ook gewoon het kasteel in kon, maar dat gaat niet door. Je kunt niet om de rij heen want dat gaan ze natuurlijk nooit geloven dat je die steen niet wilt kussen. We lopen dus maar weer naar buiten en bekijken de doorsnede van het kasteel maar op een bord en geloven het maar wat er in zit ofzo. We staan onderaan de toren nog even te kijken naar dat stelletje gekken wat wel op de rug achterover op de kop gaat hangen om die steen die door miljoenen mensen voor je afgelebberd is een kusje te geven. Nee, dankjewel, wij slaan over!
Er zijn nog een paar kleine tuintjes waar we niet geweest zijn en dat zijn de giftige tuin en de tuin met vleesetende planten. De giftige tuin begint met cannabis, want ja, dat is natuurlijk heel gevaarlijk.. Tja.. Er staan wel diverse heel erg dodelijke kruiden en planten en we gaan er maar vanuit dat mensen niet een boeketje voor de buurvrouw meenemen hier.. Bij de vleesetende planten is Kurt enigszins verontwaardigd. Hij heeft getracht vleesetende planten in leven te houden, maar dat was geen succes en hier staan diezelfde planten gewoon open en bloot in de buitenlucht en gaan ze super. Hij vindt het niet eerlijk.
Na Blarney gaan we op weg naar onze B[e-38]B voor vandaag. Het is alleen onwijs druk om Blarney uit te komen. We rijden weer door kleine weggetjes en komen enorme druktes tegen, maar gelukkig vooral de andere kant op. Helaas staat er op een gegeven moment wel een file net voor de afrit die we moeten hebben als we naar een supermarkt willen gaan om wat te eten voor vanavond te regelen. Dan maar improviseren met wat we nog bij ons hebben.
We slapen vandaag in Riverbank House in Innishannon. Voor Innishannon en in Innishannon staat een file, maar als we daar eenmaal door zijn (gelukkig maar een paar minuten) rijden we de brug over River Bandon over en slaan we linksaf een natuurgebied in en 500 meter verder staat onze B[e-38]B. We worden welkom geheten door Heather, een erg vriendelijke en enthousiaste vrouw. We leggen uit dat we geen boodschappen hebben kunnen doen voor het avondeten en dat we wat improviseren en ik vraag of ze een paar boterhammen voor ons heeft. Geen probleem! Ze raadt ons ook een mooi plekje boven de B[e-38]B aan in een klein hutje.
We hebben potjes instant pasta enzo mee voor nood en we maken dus 1 potje en verdelen dat over onze bekers en nemen ons kampeersetje bordjes en bestek mee. Beneden in de gasten woonkamer staat een snijplank met plakken brood voor ons klaar en die pakken we mee. We moesten onderweg zeker ook nog even stoppen in de moestuin en kijken of we daar nog wat konden vinden voor bij ons eten.
In de moestuin komen we Adam tegen, de echtgenoot van Heather. Hij is net bezig met het inzaaien van gras en hij komt een praatje maken. Ze zijn bezig met het experimenteren met groenten en planten en kijken wat er goed groeit en wat niet. Ook hebben ze samen met iemand bijenkasten neergezet. Het is een toffe moestuin, maar we kunnen zien dat ze nog niet zo heel erg ervaren zijn. Sommige dingen zijn niet heel handig geplant of staan verkeerd, maar wel tof. Kurt plukt nog een tomaatje, maar blijkbaar heeft een ander beestje hier ook al van gesnoept, dus geen extra groente.
Na de moestuin lopen we de heuvel op en door het bos op zoek naar de cabin. De heuvel is flink steil weer, maar de cabin is allerschattigst. Binnen staat een tafel met stoelen waar je kunt eten en er staat servies en bestek en weet ik wat. Je kunt hier een compleet avondmaal nuttigen of lunch of weet ik wat. Op de kleine veranda staan 2 schommelstoelen en Kurt ploft op 1 van de stoelen. Ik vind de andere stoel veel te veel spinnenwebben bevatten, dus ik durf er niet op te gaan zitten. Sorry, bang voor spinnen en dit was me toch echt een brug te ver. Dus ik pak een stoel van binnen en ga ook zitten. We eten onze boterhammen en de pasta en wat droge worstjes die we mee hebben en het is een prima hapje voor een keertje. Ik heb een redelijk zicht op de rivier, maar Kurt net niet. We zitten hier een uurtje en ik vind het heerlijk rustig. Als het begint te druppelen gaan we weer naar beneden, maar nu via een andere weg. Aan de andere kant van de heuvel kom je op een trap uit die langs het huis naar beneden gaat. Het huis is tegen en misschien wel in de heuvel gebouwd.
Binnen verkennen we de huiskamer nog en bekijken alle boeken en dingen die overal staan. Het is een bonte verzameling van sextant tot astrolabium en heel veel verschillende boeken en schilderijen. Kortom, je kunt je hier wel even vermaken. Ondertussen is het hier nu 10 voor 11 en donker en kan ik stellen dat er precies 0 otters gespot zijn. Ik neem dan maar genoegen met het feit dat we in de otter kamer overnachten en dat er ergens dichtbij nu otters liggen te knotteren en daar ga ik me zo bij aansluiten. Morgen weer vroeg op want er staat een behoorlijke rit op de planning.
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085143 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 154 [author] => Eveline [cityName] => Innishannon [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,innishannon [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => 2-dagen-tuinen-en-kastelen ) [29] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-20 [title] => Saint Pat, nog meer boeken en wat groen. [message] =>Vanmorgen is het weer opstarten met mijn kopje koffie en het raam omhoog. Onze kamer heeft zo'n antiek schuifraam dat met touw en contragewichten werkt. Omhoog gaat behoorlijk zwaar, maar naar beneden erg gemakkelijk en toch blijft het raam zo ver omhoog staan als je hem schuift. Maar goed, koffie dus en uitkijken over Library square waar dezelfde dame als gisteren haar ochtendmeditatie houdt en een ander bezig is met ochtendgymnastiek en het is heerlijk koel en rustig. Ik zit lekker naar buiten te kijken als er ineens een vos over het gras loopt. Het beestje steekt schuin het gras over en loopt aan de overkant richting de bibliotheek en de voetgangerspassage aan Nassau street. Niemand van de mensen die aanwezig is, lijkt het vreemd te vinden dat de vos er loopt, maar ik roep toch Kurt er even bij en we vinden het een leuk begin van de dag.
Nog een grappig feitje waar ik achter kwam toen ik aan het lezen was over het huis waarin we overnachten. Wij slapen dus in House 30 wat onderdeel is van Graduates Memorial Building. Dit gebouw is in de plaats gekomen van Rotten Row. Toen ik in Glasgow studeerde, woonde ik in een studentenkamer aan Rottenrow (niet helemaal hetzelfde, maar bijna). Ik vond het in ieder geval wel een mooi cirkeltje dat ik weer overnacht op een campus en dan stiekem gewoon weer aan The Rottenrow (sort of).
Na het douchen, pakken we onze tassen in en gaan we weer op pad. We gaan richting Saint Patrick's Cathedral en daarna naar Marsh's Library. Het is een stuk frisser, dus we kunnen wat beter doorlopen. Het lijkt ook een beetje rustiger op straat. Het is een grote 20 minuten lopen en dan zijn we er ook. Het is een beetje onduidelijk waar we naar binnen moeten en we volgen uiteindelijk maar een groep en gaan in de rij staan. Blijkbaar was dat niet de juiste route en we worden uiteindelijk een eind terug gestuurd om daar door een hek naar binnen te gaan en om een hoek de ingang te vinden. Ik heb combinatiekaartjes voor de kerk en de bibliotheek, maar we krijgen tickets voor de kerk. Het gaat allemaal wat raar, maar we moeten gewoon straks de bevestiging bij de bieb laten zien en dan komt het wel goed volgens de mevrouw.. ok dan..
Een paar passen verder staat een dame die ons vraagt welke taal we spreken en ik zeg Dutch. Ze kijkt een beetje bedenkelijk en vraagt of German of Netherlands ook goed is? Uhm, Netherlands is prima, dat is Dutch namelijk.. Ooooh.. Tja.. Zoals ik zei, het gaat een beetje vreemd.. We krijgen een Nederlands foldertje mee met daarin de rondleiding door de kerk en we gaan van start. De kathedraal is overlopen door groepen en andere toeristen, dus het is DRUK!!
In de 12e eeuw werd de eerste kerk op deze plek gebouwd. Het huidige gebouw stamt echter uit 1220, wat toch ook behoorlijk indrukwekkend is. De inrichting van de kerk is een beetje verwarrend. Ze hebben de kerk echt volgestouwd met allerlei zaken en het maakt het er allemaal niet overzichtelijker op. We lopen met onze plattegrond langs de highlights en bewonderen ondertussen de glas-in-loodramen. Daar zijn er nogal veel van in deze kerk en zeker die in de Lady Chapel zijn prachtig. Overigens is de Lady Chapel op zichzelf erg mooi. De kapel bevindt zich achter het koor en werd rond 1270 door de Hugenoten toegevoegd. De ruimte is licht en rustgevend, ik kan het niet anders beschrijven. Het is prettig om te zijn en met alle ramen om je heen, heb je genoeg om naar te kijken. Helaas wordt de rust een beetje verstoord door de rondleidingen van groepen. Ik heb ook al niet naar een erfenis van Oranje Nassau kunnen kijken omdat de Franse gids daar bleef hangen. Je gunt al die mensen prima hun dagje uit, maar doordat er zoveel groepen zijn en ze steeds de beste plekken pakken, kom je als "losse" bezoeker niet echt bij de mooie dingen.
Na de Lady Chapel nemen we een kijkje in het koor. Je mag hier naar binnen lopen en kunt dan in het midden staan en rondkijken. Dat in het midden staan, snapt niet iedereen en hele kluiten met mensen blijven bij de ingang plakken in plaats van door te lopen. Wij wurmen ons dus om die mensen heen en lopen naar het midden en hebben zo het koor eigenlijk voor onszelf omdat de rest niet door kan lopen. Dat is dan geen punt natuurlijk, dat begrijp je haha. Het koor is wel gaaf. Alle familiewapens en ridderordes zijn vertegenwoordigd door grote vlaggen die boven de koorbanken hangen en de banken zelf zijn ook mooi. Ik moet nog vertellen trouwens dat de hele kerk van de meest prachtige en uitbundige tegelvloeren is voorzien. Het is echt een lust voor het oog, zo kleurig en mooi!
Even verderop is nog wat leuks. In het zuidelijke dwarsschip is een ontdekkingsruimte ingericht. Hier liggen dingen die je mag aanraken zoals glas-in-lood, een rijkelijk versierd stuk borduurwerk, metalen hekken en steenwerk. Je kunt een maquette van de kathedraal nabouwen. Er is een puzzel op een lichtbak van een glas-in-loodraam en er staat een aanraaktafel waarop je veel verschillende informatie kunt krijgen en kleine opdrachten doen. Ik ga aan de slag om een wrijfplaatje te maken van een bronzen plaat van Saint Patrick. Er liggen stroken papier en er staan 8 speciale kastjes waar je je papier in kunt leggen. Je hebt de keuze uit verschillende heiligen, maar Saint Pat it is natuurlijk. Het is nog een precies werkje omdat je niet te wild kunt wrijven want dan gaat je papier scheef. Mijn eerste versie lukt ook niet helemaal, maar de tweede is prima. Dus ik heb er weer een souvenirtje bij :D
We lopen verder langs de kansel van Jonathan Swift (Gulivers reizen) en zijn graf. Ook zijn dodenmasker en een afgietsel van zijn schedel zijn te zien. Men hield zich vroeger bezig met frenologie of schedelleer. Men dacht dat je uit de vorm van iemands schedel diens karakter en levenswandel af te lezen was en dit heeft men toen ook voor meneer Swift gedaan. Er staat alleen niet bij wat de conclusie was.
Verderop staan nog een aantal behoorlijke beeldenpartijen en grafmonumenten die zeker ook de moeite zijn en middenin dit alles de souvenirshop. Die best wel in de weg staat bij het bewonderen van de beeldengroepen. Je kunt niet een paar passen achteruit zetten om een beter overzicht te krijgen zonder over een kast met sleutelhangers of een kudde toeristen te struikelen.
Na de kathedraal gaan we naar Marsh's Library. Dit is Ierlands eerste "openbare" bibliotheek. Tussen aanhalingstekens openbaar want je moest natuurlijk wel man zijn en van een zekere standing. Maar goed, het was een begin. De bibliotheek opende in 1707 en de boeken zoals we ze vandaag zien, staan nog altijd op dezelfde plek als waar ze toen stonden. De bibliotheek bevat meer dan 25.000 boeken en zo'n 300 manuscripten en is in het leven geroepen door Narcissus Marsh, de aartsbisschop van de kerk van Ierland. Hij had de gedachte dat boeken beter beschikbaar zouden moeten zijn en niet alleen voor mensen die aan de universiteit studeren of toevallig een goed gevulde boekenkast. Een nobel idee al zeg ik het zelf.
Bij binnenkomst worden we welkom geheten door iemand van het personeel en ze geeft ons een erg informatieve en enthousiaste uitleg. Ze blijkt ook een zus te hebben die in Nederland woont in Heemstede en een vakantiewoning bij Hoenderloo, we beginnen al goed. Vervolgens mijn opmerking dat ik opgeleid ben tot bibliothecaris (ja echt, het staat op mijn diploma haha) helpt ook. Ze heeft het over verschillende boeken en zo ook de Atlas Maior van Blaeu. Ja, die ken ik wel. Dat is een van mijn absolute favorieten. Nou ja, het bestaat uit meerdere delen, maar ik vind ze geweldig. Ik ben sowieso fan van atlassen en natuurboeken. Dus ik vertel dat ik in Glasgow in de bibliotheek gewerkt heb en daar een van de delen vast heb mogen houden en in heb mogen kijken. Ik laat maar even weg dat ik hem ook heb laten vallen. Het boek bleek wat zwaarder dan gedacht toen ik het uit de kluis pakte. Ik heb me weken kapot geschaamd!
Terug naar Dublin. We hebben een enthousiaste discussie over van alles en nog wat en de mevrouw gooit er nog net een schepje bovenop omdat we zo enthousiast zijn. Al babbelend en uitleg ontvangend, wandelen we naar the reading room die de 2 vleugels van de bibliotheek verbindt. Hier staan 2 oude stoelen waar je nog in mag gaan zitten. Deze stoelen staan hier al sinds begin 1800 en hebben ooit de billen van Bram Stoker en James Joyce mogen voelen. We mogen ook gaan zitten, maar dat voelt toch een beetje als heiligschennis en we slaan dat dan maar over. Bovendien, het zijn 2 heel gewone stoelen, het is gewoon het idee dat je ergens bent waar zoveel literaire helden gezeten en gelopen hebben, dat is wel tof.
Hierna worden we losgelaten en mogen we de bibliotheek zelf ontdekken. We lopen weer terug naar het begin en gaan alle boekenkasten langs en proberen te ontcijferen wat er op de ruggen staat. Sommige boeken zijn echt heel erg nodig aan onderhoud toe en anderen zien er zo goed als nieuw uit. Er staat van alles van esoterie tot Hebreeuwse bijbel en de verzamelde werken van Cicero. Supergaaf!! Deze bieb is leuker dan de bieb in Trinity College en zeker ook omdat de toeristenmassa deze nog niet ontdekt heeft en we dus op ons gemakje overal kunnen snuffelen. Terwijl we staan te kijken, komt de mevrouw nog langs lopen en merkt op dat mijn tas nagekeken wordt voor we vertrekken haha Dat is ook een verwijzing naar de kooien aan het einde van de tweede vleugel. Er werden op een gegeven moment zoveel werken gestolen dat ze besloten kooien te maken waarin ze de lezers opsloten en ze mochten er pas uit als alle geleende werken present waren. Overigens mag je tegenwoordig nog steeds de boeken inzien als je dit aanvraagt. Ik had dus een aanvraag voor de Atlas van Blaeu kunnen doen, maar ik wist het niet..
Na de bieb is het tijd voor Temple Bar, de uitgaanswijk van Dublin. Hier zitten straten vol met pubs. Echt pub na pub na pub. Kurt is door een vriend van hem gevraagd om bij het Hard Rock Café een magneet te kopen van HRC Dublin, dus we gaan die kant op. We komen veel mooie oude pubs tegen en het zal hier 's avonds een dolle boel zijn gokken we. Wij hebben het uitgaansleven links laten liggen omdat we een beetje te gaar zijn door het warme weer en steeds vroeg wakker zijn. We moeten nog 2 weken en we zijn geen 21 meer enzo haha Na de magneet gaan we onze lunch ophalen. Ik heb een Groupon gekocht voor Cornish pasties en we hebben er 4 met blikjes drinken. We lopen over Ha'Penny bridge naar de overkant en gaan daar zitten op een lange bank die op een steiger staat die aan de kade vast hangt (volg je het nog?) Onder onze voeten zien we tussen de planken het water van Liffey voorbij stromen.Het is verraderlijk weer vandaag. Het is niet heel warm en bewolkt, maar toch brandt de zon nog behoorlijk en als ik daar op de bank zit, voel ik dat ik zit te verbranden. Dus ik pak mijn fles zonnebrand er maar weer bij en smeer me maar weer plakkerdeplak in. Ha'Penny heet trouwens zo vanwege de half penny tol die betaald moest worden om de brug over te steken. Het is een boogbrug die niet echt heel bijzonder is, maar blijkbaar op de een of andere manier toch mega populair geworden is bij de toeristen.
Na de pasties lopen we door naar de Hungry tree. Dit is een plataan die in een parkje staat en deze boom heeft een bank "opgegeten". Het is een soort grappige bezienswaardigheid. We nemen een foto en lopen weer terug naar Trinity. Ik heb al een paar dagen een beetje last van m'n rug en weinig slaap en sjokken helpt er niet bij. Dus we gaan even terug naar de kamer en kijken wat we verder nog gaan doen, het is nog vroeg. Onderweg wandelen we nog door de winkelstraten en komen we de spire tegen. Dit is een naald van 120 meter hoog. De naald heeft op de grond een diameter van 3 meter en op 120 meter hoogte is deze diameter afgenomen tot 15 centimeter. Het geheel is van roestvrijstaal.
In onze kamer bekijken we wat er nog allemaal te doen is. We kunnen misschien nog een museum pakken, maar het natuurhistorisch museum blijk dicht te zijn wegens renovatie en het archeologisch museum is volgens Google Maps extreem druk. Laat dat maar zitten dan. Ik kijk ook nog even op Too Good to go of er nog een hapje voor vanavond is en het restaurant wat gisteren annuleerde blijkt er net boxen op gezet te hebben, dus we nemen er daar 1 van en zijn nieuwsgierig wat we vanavond weer gaan eten. Uiteindelijk begin ik maar gewoon aan mijn verslag en gaan we daarna richting St. Stephen's Green, een park hier in de buurt.
Het park is ook echt verschrikkelijk druk. Overal zitten en lopen mensen en de grasvelden zijn bezaaid met mensen die lekker liggen te luieren of zitten te picknicken of een balletje trappen. Het is een bedrijvig geheel. We maken een rondje en bekijken alle beelden, de fontein en lezen de borden die de gebeurtenis tijdens The Easter Rising vertellen. Na het park banjeren we nog wat door de wijk en nemen toch een kijkje bij de musea omdat ze in erg mooie gebouwen zitten. We gluren nog even naar binnen bij The National Library en ik neem nog een paar foto's van sokkels van zuilen die langs ramen van het gebouw zijn gebouwd. Op de sokkels staan tafereeltjes met dieren. Op de een jaagt een hazewindhond op een haas en lachen 2 ratten om de jacht en op een ander zijn apen aan het biljarten. Deze twee zijn het best bewaard gebleven, de overige zijn niet helemaal meer te ontcijferen. Goed, ik heb het net even opgezocht. De ratten zijn dus kraaghagedissen (dat had ik er niet uitgehaald) en het is al eeuwen een mysterie waarom er apen biljard spelen, maar leuk is het wel :)
Dan is het tijd om ons eten op te halen en weer terug naar de kamer te gaan. Vanavond hebben we een bak met salade, een grote bak met mac [e-38] cheese en een soort ovenschotel met heerlijke kipfilet, broccoli en wortels. Het is weer ernstig lekker en heel erg veel voor 5 euro. Ik hoorde mijn ouders gewoon roepen "Hoe komt Jan Splinter door de winter?" Maar we vinden het gewoon leuk om een verrassingsmaaltijd op te halen en het is nu 2x echt een feestje geweest, dus mooi meegenomen.
Morgenochtend vertrekken we uit Dublin en trekken we Ierland verder in. Als het meezit gaan we voor vertrek nog even naar The Buttery, de mensa van de universiteit, voor het ontbijt en daarna hebben we nog een druk dagje voor de boeg. Morgen slapen we in Waterford, maar onderweg gaan we nog heel wat doen, als de planning gehaald wordt tenminste. Maar dat lezen jullie morgen wel. Voor nu, welterusten en tot de volgende!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085061 [countryId] => 91 [pictureCount] => 3 [visitorCount] => 149 [author] => Eveline [cityName] => Dublin [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/058/378_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => saint-pat-nog-meer-boeken-en-wat-groen ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [15] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-18 [title] => St. Patrick's day [message] =>Na gisteravond uitgeput in slaap te zijn gevallen, schrijf ik nu mijn verslag.
Gisteren was het St. Patrick's day! Na de avond ervoor de gezelligheid van de locale pub te hebben meegemaakt, heb ik gisterochtend besloten nog een nacht in Killarney te blijven. Mijn kamertje kon ik nog een nacht aanhouden en blijkbaar kun je over de prijs hiervan onderhandelen, wat me aardig is gelukt haha.
Ik begin te wennen aan de flinke porties ontbijt die de basis zijn geworden voor mijn dag. Ook merk ik dat het begint te wennen om uit mijn tas te leven. Wat in het begin nog veel slepen was met spullen zit alles nu compact in 1 tas, met als backup de spullen in mijn auto. Fijn om te merken dat mijn leven zo toch in een bepaald patroon komt. Ook begint er vertrouwen te komen dat dingen gaan zoals ze gaan en langzaamaan kan ik dit gedeelte steeds meer loslaten.Geeft hoop voor de komende twee weken :D
Vandaag ben ik voor de parade aan maar eens het stadje wezen verkennen. Het ziet er erg gezellig uit wat niet alleen komt door de voorbereidingen van de parade. Er spelen muzikanten op straat. Het typisch Ierse muziek hoor ik van alle kanten komen en ik zie blije mensen. De parade die tegen half 2 begint ziet er schattig uit en bestaat uit groepen mensen die graag willen laten zien waar ze binnen het stadje aan meewerken. Vele kinderen die meelopen bij hun sportvereniging tot de locale boer die bijdraagt aan de plaatselijke whiskey en soms met een versierde praalwagen, allemaal trots op waar zij voor staan. Het lijkt een bewustwording te zijn van alles wat er in hun stadje gebeurt en waar ze dankbaar voor zijn. Ik weet niet of dit de essentie is van het vieren van dit festival, maar wel wat ik opmerk en een mooie gedachte vind.
Na de parade en de drukte ontlopend, besluit ik nog eens een route te wandelen in het Killarney National Park. Het is hier rustig, wat te merken is aan de herten die regelmatig op een paar meter van mij af staan. Het is heerlijk zacht weer en ik ruik en zie dat de lente in aantocht is. Af en toe een fikse regenbui of een overspoeld pad drukt de pret niet. En als tegen de avond het zonnetje ook nog eens doorbreekt ben ik helemaal blij!
Onderweg terug besluit ik toch nog even langs de kathedraal te gaan. Het is 19 uur en hij is nog open. Ik ga rustig zitten en bekijk hoe de kathedraal er in het donker uitziet. De lampen maken het wat schemerig wat een aangename en knusse sfeer geeft, erg fijn om te zien! Opeens staat er een oudere man voor mij, Thomas genaamd. Hij is hier met zijn vrouw en vraagt of ik vaker in deze kathedraal kom. Ik leg mijn verhaal kort uit en hij wil me op een gegeven moment zijn ketting geven. Ik vraag waar dit gebaar vandaan komt en hij noemt dat het voorbestemd was om deze ketting aan mij te geven. Hij ziet er serieus uit en beduusd neem ik de ketting aan. Even later ontvang ik zijn blessing en zit daarna weer met tranen in mijn ogen in deze kathedraal. Wat gebeurt er toch allemaal?
Geen zin meer in de pub loop ik terug naar het hotel. Het ziet er gezellig uit op de straten en in de pubs. Het is duidelijk dat ze al een tijd bezig zijn en de stemming zit er goed in. Zaterdag is er een belangrijke wedstrijd tussen Ierland en Engeland en begrijp van locals dat dit een gespannen iets is. Ik neem me voor om dan uit de buurt van de pubs te blijven voordat ik een rare opmerking ga maken haha..
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091711 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 419 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/755_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-patrick-s-day ) [16] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => Killarney National Park [message] =>Foto's van het mooie Killarney National Park die ik jullie niet wil onthouden! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091680 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/523_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => killarney-national-park ) [17] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-16 [title] => St. Mary's Cathedral [message] =>Vandaag vertrek ik uit de knusse B[e-38]B van Carrig Island. Na een goede nachtrust en een gezellig ontbijt te hebben gedeeld met een een stel uit Michigan (US) dat op honeymoon is ga ik weer verder.
Ik ga de lange brug weer af en besluit op een gegeven moment om van de Wild Atlantic Way af te gaan. Het is echt een prachtige route, maar ik wil nu graag iets anders zien. Mijn aandacht gaat naar Killarney, het National Park en de St. Mary's Cathedral en besluit om daar rechtstreeks heen te rijden. Een uurtje rijden, met uitzicht op de bergen van het National Park van Killarney die steeds dichterbij komen, geweldig! Het zonnetje schijnt goed vandaag, het is 18 graden en ik geniet van mijn autorit! :D
Eenmaal binnen in de St. Mary's Cathedral word mijn adem zowat ontnomen. Wauw! Wat een prachtig gebouw! De stenen, de hoogte, de vormen, echt geweldig! En wat een herkenning!
Na alles eens goed bekeken te hebben zoek ik een beschut hoekje op om wat te schrijven in mijn boekje. Ik merk op dat er wat voorbereidingen bezig zijn voor een bruiloft waar ik weinig aandacht aan besteed. Ik zit zo in mijn gedachten te schrijven dat ik te laat doorheb dat de voltrekking van deze bruiloft is begonnen. Oeps.. Stilletjes blijf ik maar zitten en hoop dat ik niet opgemerkt word.De zang en muziek nemen me mee en ondanks dat ik niets kan zien kan ik het proces goed volgen. De geloftes die ze elkaar afleggen trekken hoorbaar tranen, voornamelijk bij hem haha. Er wordt elkaar veel liefde en thee beloofd. Het is een mooie ceremonie waarvan ik na afloop het blije koppel zie. Ze zien er gelukkig uit!
Tegenover het kathedraal is de ingang van het Killarney National Park, daar wilde ik ook al heen en kies een leuke route uit. Het landschap is super om te zien en ziet er ergens perfect uit, het zou zo uit 1 van de verhalen van Jane Austen kunnen komen.
Ik geniet van de mooie uitzichten van deze wandeling en de wilde natuur en besluit daarna terug te gaan om een overnachtingsplek te zoeken. Ook in deze plaats merk ik op dat de mensen meer op zichzelf zijn dan in Engeland. Al zijn ze nog steeds erg vriendelijk, denk ik niet dat er een bank in een huiskamer voor me in zit. Ik leg me er bij neer dat komende nacht een dure gaat worden en kies ver boven mijn budget een luxe hotel. Dan maar goed doen!
St. Patrick's day zal ik dus gaan aanschouwen in Killarney. De parade is rond het middaguur en als ik locals vraag hoe het feest er verder uit gaat zien, krijg ik van ieder te horen dat ze in de pub belanden met live muziek. Ergens klinkt dit als carnaval, maar zal het gaan beleven morgen :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091679 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 343 [author] => Mariska [cityName] => Killarney [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/512_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => st-mary-s-cathedral ) [18] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Loop Head [message] =>Het regent veel vandaag op mijn weg verder naar beneden. De mooie uitzichten worden daardoor helaas beperkt. Ik besluit gewoon lekker te gaan rijden en kijk wel waar ik uitkom. Ik merk dat het slechte maar bijzondere weer mijn eigen wereldje klein maakt en ik kom even weer in confrontatie met mijzelf. Waarom rij ik ook alweer in mn uppie door Ierland? Een goede playlist en het langzame en bewust rijden maken dat ik alles even laat voor wat het is..
Onderweg naar Loop Head kom ik wederom vele ruïnes tegen. Overblijfselen van kleine kerkjes en huizen die nu temidden van een weiland staan of op een oude kerkhof. Meerdere dorpjes rij ik door en het geeft een gezellige en rustige indruk. Helemaal aan het einde van het plaatsje Loop Head, bij de vuurtoren dat best ver in zee ligt, is het mistig en mysterieus waarbij ik de zee nauwelijks zie. Onderaan het dorpje staat een monument dat bekend staat als 'the grave of the yellow men' waar zeevaarders zijn verdronken nadat ze schipbreuk hebben geleden op de rotsen daar. Als ik de rotsen op mijn foto's zie, kan ik me dit goed voorstellen. Ik rijd door naarKillimer en neem daar een pondje naar Tarbert. Een tochtje van zo'n 20 minuten, wat me ongeveer 200 kilometer rijden scheelt.
De B[e-38]B die ik heb gevondenligt ver buiten de steden op een eilandje, Carrig Island genaamd, die met een lange brug verbonden is met het vaste land. Het is een drassig gebied en het ziet eruit (en ruikt) als de kwelders in ons Waddengebied. Fijn deze herkenning!
De B[e-38]B kijkt uit op de ruïne/ kasteel overblijfselen van de Carrigafoyle Castle uit 1490. Dit hele gebied ziet er ergens creepy uit en zou zo in een horrorfilm gebruikt kunnen worden. Als ik even later hoor dat het wifi wachtwoord 'blackcat' is, moet ik best lachen.
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091657 [countryId] => 91 [pictureCount] => 9 [visitorCount] => 349 [author] => Mariska [cityName] => Carrig Island [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/413_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => loop-head ) [19] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-15 [title] => Cliffs of Mohar [message] =>Helemaal blij zit ik nu in mijn 4 persoons hotelkamer met een bad! Dit liep totaal anders dan ik had verwacht en had niet verwacht vanavond nog een kamer te vinden. Na een heerlijke dag te hebben genoten van de Atlantische oceaan ben ik te laat vertrokken van mijn mooie plek op de kliffen van Mohar. Dit resulteerde in het schemer/ donker een slaapplek zoeken. Na geïnformeerd te hebben voor overnachtingsplek bij een herberg, een hostel en wat boekingsproblemen via de telefoon ben ik maar op goed geluk gaan rijden. De straten zijn in de dorpjes versierd voor komende vrijdag, St. Patrick's day, wat maakt dat zowat alle slaapplekken bezet zijn. Dat wordt nog spannend een kamer te vinden voor de komende nachten! Ik merk dat mensen hier minder bereidwillig zijn om hun bank aan te bieden en ik durf er ook niet goed naar te vragen. Maar misschien is het na vandaag wel nodig..
De Bellbridge House Hotel vlak onder Milltown Malbay biedt kansen en er blijkt nog een kamer te zijn! Ook nog eens voor een betaalbare prijs! Helemaal opgelucht en blij duw ik mijn kamerdeur open en zie een mega kamer en douche met bad. Helemaal blij! :D Uitchecken is om 11 uur, dus dat wordt uitslapen, yes!
Na mijn heerlijk verzorgd ontbijt van vanochtend door Bernie, ben ik met een flink volle maag vertrokken. Na nog even getankt te hebben en 2 lampjes te hebben vervangen in het lekkere zonnetje, besluit ik rechtstreeks naar Galway te rijden. Ik wil die Atlantische oceaan zien! Mij afvragend of ik straks naar het noorden of zuiden ga wordt ik door mijn gevoel vlak voor Galway van de snelweg af geleid en rij ik naar toch naar het zuiden. Benieuwd waarom ik er hier af moest bekijk ik op een parkeerplaats de bezienswaardigheden in de buurt. Ik zit vlakbij de Wild Atlantic Way en zie vele mogelijke bezienswaardigheden. Ik besluit naar de Cliffs of Moher te gaan vlak onder Pollboy. Ik draai de N67 (Wild Atlantic Way) op en rij meteen de ruige natuur binnen. Wat een verschil met het binnenland! Helemaal blij dat de slingerwegen zich weer voor mij uitstrekken bewonder ik als een echte toerist de bezienswaardigheden die ik langs de weg tegen kom. Ruïnes van huizen, kerken en kastelen komen voorbij, kleine kastelen en vele kerkjes. Na een flinke bergbeklimming met haarspeldbochten, wat mijn autootje prima doet, kom ik bij de kliffen van Mohar. Enorm toeristisch! Dat had ik niet verwacht. Zal ik dit wel gaan doen? Ik ben er nu toch, dus toch maar even kijken dan. Ik kies voor de wandeling over de kliffen en ben helemaal verbaasd dat er zo'n prachtige natuur achter de bergen verscholen ligt. De kliffen zijn enorm hoog, de vogels nestelen zich in de wanden ervan en de zee slaat rustig tegen de kliffen omhoog. Het is erg mooi weer, de zon schijnt fel en de wind is rustig. Ik kan me voorstellen dat bij slecht weer de golven meters hoog tegen de rotsen slaan.
Blij zit ik ergens aan het einde van de wandelroute in het zonnetje. Ik bedenk me hoe vroeger de Vikingen en Spanjaarden hier aan land zijn gekomen. Overal rotsen, dat kan toch niet goed gaan, achteraf lees ik dat iets verderop het de Spanjaarden ook niet is gelukt om aan wal te komen.
Er komt een jonge vrouw bij me zitten en vraagt of ik aan het mediteren ben. Ik lach en kan me voorstellen dat ze dit denkt aangezien ik met mijn ogen dicht van het zonnetje aan het genieten ben en naar de geluiden van de zee aan het luisteren ben. Miriam komt uit Mexico, reist net als ik alleen met de auto en gaat vanavond naar vrienden in Dublin om daar St. Patrick's day te vieren. Ze vertelt me over haar leven, haar zoektocht en waarom ze hier is. Met tussenpozen en af en toe tranen vertellen we ons verhaal aan elkaar. Miriam zou komende zaterdag gaan trouwen en heeft besloten dit niet te gaan doen. Een sterke beslissing wat haar veel doet. Wauw, zit ik hier zomaar met deze mooie vrouw te praten! Na nog een tijd in stilte naast elkaar te hebben gezeten, te hebben gelachen om de vogels die in de rotswand proberen te landen, geven we elkaar een dikke knuffel en laat ik haar achter op de kliffen. Tot een volgende keer zeggen we!
Een bijzondere dag waarbij ik veel stilte heb ervaren. Erg fijn! Ik ben blij dat ik nu aan de kust ben. Het bereiken hiervan voelt alsof ik er nu eindelijk ben en niets meer hoef. Ik hoop deze ontspanning de komende dagen ook te blijven voelen. Het maakt het aanzienlijk makkelijker om me over te geven aan de flow! :D
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091641 [countryId] => 91 [pictureCount] => 12 [visitorCount] => 356 [author] => Mariska [cityName] => Miltown Malbay [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/349_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => cliffs-of-mohar ) [20] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Rijden [message] =>Voor mijn vertrek uit Dublin bezoek ik nog 2 kerken vlakbij de hostel, de St. Augustine [e-38] St. John Church die er prachtig uitziet en de St. Catherine's Church waar de zwervers hun toegang hebben gevonden. Het is duidelijk dat de geschiedenis van Ierland grote invloed heeft gehad op de bouw van deze mooie kerken!
Het is erg rustig in de kerk. Tijdens het schrijven in mijn boekje komt er een zwerver binnen die voorzichtig de kerk doorloopt, de potjes geld langs gaat en de inhoud meeneemt. Ik had gisteren al het idee dat het een arme stad zou kunnen zijn, wat nu weer wordt bevestigd. Het aantal zwervers is hier groot en ik heb al velen op straat gezien. Ook heb ik veel drugsgebruik gezien op straat en sinds vandaag in de kerk. Wat zou hun bewegen om in de kerk te gaan gebruiken? Ik laat het voor wat het is. Het voelt voor mij niet meer veilig om in de stad te blijven en ben blij dat ik gisterenavond veilig bij de hostel ben gekomen.
Vandaag laat ik Dublin achter mij en rijd richting de west kust. Ik ben ontspannen en doe rustig aan. Neem veel binnendoor wegen, maar voel de teleurstelling in mijzelf dat het niet zo mooi is als in Engeland en Wales. Wel zie ik de omgeving langzaamaan veranderen en wordt het minder vlak. De typische smalle slingerwegen met de stenen muurtjes ernaast en hoge heggen zijn ook hier erg leuk om te zien wat de reis leuk en ontspannend maakt.
Het autorijden gaat nu eigenlijk vanzelfsprekend waar ik erg blij mee ben. Dublin was mijn test voor deze dagen wat erg goed gegaan is. Op dat gebied krijg ik steeds meer zelfvertrouwen! :D
Gisteren was een lange dag en ik besluit om er vroeg in te gaan vanavond. Ik heb een leuke en betaalbare B[e-38]B gevonden in Kilbeggan, ongeveer op de helft tussen Dublin en de west kust van Ierland. Een lieve oude vrouw, Bernie genaamd beheerd deze B[e-38]B en ik word meteen in de watten gelegd. Naast een hele nette kamer met prive douche krijg ik meteen thee, koekjes, avondeten omdat ik niets mee heb en een flinke lijst met mogelijkheden voor het ontbijt wat ze zelf gaat maken. Dat lijkt morgenvroeg meteen mijn avondeten te worden als ik die porties zo zie pff..
Dit is helemaal het tegenovergestelde van afgelopen nacht in het hostel van Dublin, wat geen aanrader is. Het was een belevenis, laat ik het daar op houden. En dan heb ik het niet over aangeschoten het bovenste bed inklimmen haha. Ik ben blij dat ik straks even lekker kan douchen. Ik sliep met 3 andere meiden op een vierpersoons kamer, tenminste dat dachten we. Er bleek een 5e persoon bij in te zijn geboekt die midden in de nacht terug kwam. Gelukkig kon iedereen hier om lachen en is het opgelost, maar het maakt wel dat ik niet mijn nachtrust heb gekregen.
Ik heb zin om morgen de kust te bewonderen en de Atlantische oceaan te zien! Is het echt zo ruig als ze zeggen? Ik zal het zien. Ook zal ik morgen zien welke kan ik opgetrokken ga worden, het noorden of het zuiden. In ieder geval ga ik de Wild Atlantic Way op, daar hoor ik de laatste dagen alleen maar positieve geluiden over!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091620 [countryId] => 91 [pictureCount] => 4 [visitorCount] => 344 [author] => Mariska [cityName] => Kilbeggan [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/225_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => rijden ) [21] => stdClass Object ( [username] => mariska-onmywayhome [datePublication] => 2023-03-13 [title] => Ierland [message] =>Vandaag heb ik de boot genomen naar Ierland. De opstap was in Holyhead, een mega terrein waar je makkelijk kan verdwalen en de wegwijs bordjes schaars zijn.. Om 9 uur vertrok de boot en om deze te halen ben ik met de zonsopkomst weg gegaan, wetende dat het een mooie rit van een uurtje ging worden. De slinger wegen gaan nog steeds langs de besneeuwde bergtoppen en ik zie meerdere campers langs de weg staan. Dat kan hier dus en voor een volgende keer is dat zeker een optie bedenk ik me.
Genietend op het dek kom ik een leuk stel tegen die samen op de motor the Wild Atlantic Way route gaan rijden. We wisselen tips uit en ze moeten erg lachen om mijn reisgids van Ierland die uitpuilt van de post-its, maar op de vraag waar ik nu heen ga geen antwoord kan geven. Ik kan er zelf ook om lachen, maar voel de spanning toenemen. Waar ga ik heen rijden als ik van de boot af rijd? Pff.. Nu al niet weten waar ik heen ga. Dat gaat goed.
We nemen afscheid van elkaar en ik rijd de boot af veilig achter een vrachtwagen aan. Nog steeds links rijdend toll moeten betalen met je stuur aan de andere kant, super! Je ziet mensen kijken als ik de auto weer eens uitstap. Gelukkig is Ierland wel weer een deel van Europa en kan ik weer met mijn euro munten betalen.
Eenmaal ergens op een parkeerplaats net buiten Dublin maar eens tot bezinning gekomen en nagedacht wat ik nu wil zien vandaag. Ga ik de stad in of ga ik rijden? Ik pak mijn gekregen gids van Dublin erbij en kies dan toch de St. Patrick's Cathedral uit. Bedenkend hoe ik daar ga komen en ga overnachten zoek ik eerst een hostel daar in de buurt. Dan is het de uitdaging om daar met de auto heen te rijden. Bijzondere verkeerssituaties waar ik van links en rechts word ingehaald maken me vrij onzeker, vooral als het grote dubbeldekker bussen zijn.
Eenmaal veilig en ingecheckt in de Backpack Travelers Hostel in Dublin ga ik te voet de stad verkennen. Ik ben erg benieuwd naar de St. Patrick's Cathedral en word helemaal blij van deze mooie en rustige plek. Komend weekend is het St Patrick's day, een weekend lang feest. Mensen vertellen me al blij dat de parade helemaal geweldig gaat zijn en vragen of ik dit ook ga zien in de Dublin. Ik vermoed dat ik dan al lekker aan de kust zit.
In de tuin van de St. Patrick's Cathedral kom ik de 'perfect stranger' tegen. Een vrouw van mijn leeftijd die me verteld over haar reis naar zichzelf en daarvoor nu een half jaar in Dublin woont nadat ze een tijdje in Australië heeft gewoond/ gereisd. Ze is nog steeds zoekende en we hebben een mooi gesprek over wat ons beweegt om door te gaan en voelen veel herkenning bij elkaar. Een fijne maar vooral bijzondere ontmoeting!
Ik maak mijn tour door de stad af en merk op dat er 2 verschillende kanten zijn, het nieuwe en oude gedeelte waarbij het oude gedeelte zichtbaar mooier is maar ook vervallen. Uiteindelijk kom ik in The Temple Bar terecht, een pub die bekend staat om zijn goede ierse live muziek. Het is mega druk, maar de sfeer en muziek zijn goed! Van het stel op de boot hoorde ik dat het Guinness bier hier veel beter smaakt dan elders, waar ik nu dezelfde mening in deel. Mensen zijn echt aardig hier en alleen ben ik niet. Al snel heb ik contact met een leuk stel en heb de volgende Guinness voor mijn neus staan, tevens een baby Guinness wat een shotje blijkt te zijn.
Waarvan ik vanochtend nog niet wist wat ik ging doen, ben ik blij met mijn keuzes van vandaag. Het engste is overwonnen door juist de boot wel op te gaan, dan ook nog eens deze enorme stad in te rijden en hier alleen de pub in te gaan. Yes!
[userId] => 441895 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5091601 [countryId] => 91 [pictureCount] => 10 [visitorCount] => 338 [author] => Mariska [cityName] => Dublin [travelId] => 528420 [travelTitle] => On my way home! [travelTitleSlugified] => on-my-way-home [dateDepart] => 2023-03-03 [dateReturn] => 2023-04-02 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/101/083_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/895_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => ierland ) [22] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-08-02 [title] => Over reuzen en koninkrijken [message] =>En dan word je wakker, om kwart voor 5 omdat het klaar, helder licht is binnen. De gordijnen houden niets tegen. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo de bedoeling is, maar Kurt zegt dat er niets anders is. Dus ik probeer me nog eens om te draaien en door te slapen. Het wil alleen voor geen meter. Uiteindelijk kijk ik nog eens goed (als m'n ogen scherp gesteld hebben en ik ze fatsoenlijk open heb gekregen) en ontdek dat er nog een rolgordijntje verstopt zit in het raam, achter een balk.. aha! Vlug het gordijn naar beneden en nog een keer omdraaien en doorslapen. Het kwaad is dan echter al geschiedt.. We zijn total loss en bijzonder moe. We houden dan maar een rustdagje en gaan vanmiddag wel wat doen besluiten we. Dus lekker lui in bed blijven liggen en op je dooie gemakje een ontbijtje eten en koffie maken.
Na het douchen verkennen we de ruimte rond onze cottage eens. Wij hebben de cottage met het rieten dak en deze is tot ver in de vorige eeuw in gebruik geweest bij de familie waar we nu van huren. Naast de cottage zitten de veestallen die omgebouwd zijn tot luxe 5 persoons bungalow en achter ligt de tuin waar nog een tuinhuis staat waar je met zijn vieren kunt verblijven. Door de dikke muren, meer dan een halve meter dik, hoor je totaal niets van je buren. Heerlijk rustig dus! Elk huis heeft zijn eigen buiten stukje, dus je loopt elkaar niet in de weg. Wij hebben een stukje gras met een grote houten draaibare stoel waar we even op gaan zitten.
Het is een reuzenstoel met 2 zitjes en een tafeltje in het midden. Je kunt hem 360 graden draaien zodat je altijd uit de wind zit, of dat je naar het uitzicht kijkt wat je wilt zien. Wij kijken uit op de Binevenagh. Dit bergplateau en de omliggende vlakte is gebruikt als de Dothraki Sea in Game of thrones. Binevenagh is ook de plek waar Daenerys gered wordt door haar draak Drogon. We zitten en slapen dus op een stukje filmset van GOT (uiteraard middels CGI niets van terug te vinden in de serie haha)
Er staan verschillende folders en gidsen in onze cottage met dingen die je kunt doen en zien in de omgeving en we bladeren er door om te kijken of we nog een leuk tussendoortje kunnen vinden voor vanmiddag. We zijn van plan om aan het einde van de middag naar de Giant's Causeway te gaan als de mensenmassa een beetje is vertrokken, maar daarvoor hebben we vast nog wel even tijd voor iets. Er zijn wat interessante ruïnes in de buurt die de moeite lijken, dus die gaan we dan tegen het einde van de middag doen. Ik ben ondertussen zo gaar dat ik nog ff een tukje ga doen.
Rond 4 uur werd ik wakker en hoor wat tikken. Bij het uit het raampje kijken zie ik spetters op de ruiten. Kurt opent de deur (zo'n staldeur waar de onderste helft blijft staan) en we krijgen een nare verrassing.. Het regent en niet zo'n beetje ook. Het stroomt echt naar beneden en over de weg. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er 5mm aan het vallen is en in de komende uren wordt het niet beter. Stijfkoppen die we zijn, besluiten we toch in de auto te stappen en we kijken wel hoe erg het is.
Onderweg zien we bijna geen hand voor ogen door de regen. Het is niet te doen. We besluiten dan ook dat het gekkenwerk gaat zijn om nu over kliffen te gaan lopen en blazen de plannen af. Daarvoor in de plaats rijden we naar Coleraine naar de Tesco Superstore voor avondeten en inkoopjes. Ons avondeten bestaat uit een creamy chicken pie die we in de oven afbakken. We zoeken ook nog een paar kruiden en specerijenpotjes bij elkaar die we thuis niet kunnen krijgen en ik neem nog spullen mee voor de christmaspuddings voor dit jaar. Ik heb nog gezocht naar pudding vormen, maar die verkocht Tesco niet op dit moment. Dus daar moet ik maar even verder voor kijken.
Dus we hebben gisteren een dagje rust gehad en dat konden we goed gebruiken. We beginnen moe te worden en onze overnachting in Belleek was slecht en gisteren door het rolgordijn ook te weinig slaap. Dus tja. Het was niet vervelend. Ons huisje is erg knus en gezellig. We hebben gisteravond gezellig op de bank gezeten met een hapje en een drankje en het was prima en daarna lekker vroeg naar bed.
Vanmorgen liep de wekker namelijk heel vroeg af. Ik had voor de zekerheid maar kaartjes geboekt bij National Trust voor de Giant's Causeway. Ja, ik weet dat je daar niet voor hoeft te betalen eigenlijk en ja ik weet dat er goedkopere parkeerplaatsen zijn. Wij wilden gewoon vroeg naar die dingen toe en een parkeerplaats hebben waar we niet naar hoefden te zoeken en dat ging nu perfect. Ons ontbijt bestond uit de pancakes die we van Gillian (de verhuurster) gekregen hebben bij aankomst. We zijn redelijk vlot ingepakt en rijden naar de rotsen.
Vandaag komt de zon door de wolken piepen. Ik vind dat niet ok, ik vrees alweer voor een dagje smeren, smeren en nog eens smeren. Maar goed, de wereld ziet er wel een stuk vriendelijker uit met een zonnetje. We komen onderweg nog langs Downhill Strand. Het strand waar Melisande de oude goden verbrand heeft in GOT. Gisteren zijn we hier ook 2 keer langs gereden, maar toen zagen we geen hand voor ogen door de regen, laat staan een goudgeel strand aan de linkerhand en de kliffen van Binevenagh aan de rechterhand. Het is een aangename omgeving hier.
Klokslag 9 uur rijden we de parkeerplaats op en we hebben de tweede parkeerplaats vanaf de ingang. Gaat goed dit! We krijgen een armbandje dat we om moeten doen om te bewijzen dat we betaald hebben om naar binnen te mogen en op de parkeerplaats te staan. Online betaal je 13 pond per persoon en offline betaal je 13,50 hiervoor. Voor dit geld kun je parkeren, het bezoekerscentrum binnen, met een gids de kliffen bezoeken of met een audioguide zelf aan de wandel. Wij nemen een audioguide.
Onderweg naar de kliffen worden we meegenomen in het verhaal van Finn. Finn McCool is een reus die een beetje klein was met maar 16 meter. Hij leefde hier samen met zijn vrouw, kind en grootmoeder in een grot ergens onder de kliffen van de Giant's Causeway. Diverse steenformaties waar we langskomen zouden ook door Finn gemaakt zijn. of dingen zijn die van Finn geweest zijn, maar ondertussen versteend zijn. Het is een leuke wandeling met prachtige uitzichten over de baai en om een hoek komen dan de basaltblokken, waar het toch uiteindelijk om te doen, is in zicht. Kurt is ondertussen trouwens al ver vooruit gespurt. Die wilde dit zo graag zien dat hij niet kon wachten tot we er waren op mijn tempo hahah
De basaltzuilen zijn wel gaaf. Er is een landtong vol met deze staven waar je overheen kunt stappen, net zoals Finn dat gedaan zou hebben. Ik zal de legende van de Causeway ook maar even vertellen, dan snap je meteen waarom het de Giant's Causeway genoemd wordt.
Onze Finn was een sympathieke Ierse reus die met zijn 16 meter lengte een tikkeltje aan de kleine kant was. Aan de overkant, in Schotland (je kunt Schotland zien liggen vanaf de Giant's Causeway. Omdat vandaag de zon schijnt en het redelijk helder is, zien wij ook Schotland liggen) woont de reus Benandonner. Finn en Benandonner ruzien de hele tijd over wie nou de sterkste reus is . Op een dag daagt Finn Benandonner uit voor een gevecht om eens en voor altijd uit te maken wie de sterkste is. Om bij elkaar te kunnen komen, rukt Finn rotsen uit de bergen om hem heen en gooit deze in zee. Dit is de Causeway. Als je op de kaart gaat kijken, kun je zien dat er tussen Ierland en het vaste land van Schotland inderdaad diverse eilanden liggen waar ook basalt te vinden is. Zo heb je Islay en Skye. Op Isle of Skye is bijvoorbeeld Kilt rock een grote klif die bestaat uit basaltzuilen.
Eenmaal aan de overkant komt Finn erachter dat Benandonner een heeeeel stuk groter is dan hij en van schrik rent hij vlug terug naar Ierland en verstopt zich in huis. Zijn vrouw stelt voor om zich voor te doen als hun baby en Finn verstopt zich in het "babybedje". Als Benandonner aan de deur komt en eist om Finn te zien, zegt zijn vrouw dat hij net even weg is. Benandonner ziet vervolgens het kind van de 2 reuzen en denkt door de grootte van het kind (eigenlijk Finn dus) dat Finn wel gigantisch moet zijn. Hij vlucht terug over de causeway waarbij hij hem achter zich vernielt en hier en daar alleen een eiland achterlaat.
Dat was Finn dus en zo is de causeway ontstaan.. heus waar! Er was echt niets met tektonische platen, gigantische vulkaanuitbarstingen zo'n 60 miljoen jaar geleden en nog een keer iets later waardoor onder hoge druk en latere afkoeling de typisch zuilen ontstaan. Hoe ze ook ontstaan zijn, ze zijn wel tof. Kurt is al een eind op de pilaren geklommen, maar daar kom ik niet helemaal zonder hulp. Dus ik wacht braaf tot hij me komt helpen en samen klauteren we over de pilaren tot bijna het hoogste puntje. Het waait als een malle, dus we zijn heel voorzichtig en gaan niet naar een randje, maar blijven midden op de stapel pilaren. Het is gaaf om te doen.
Daarna bekijken lopen we nog een eindje door naar een soort kromme steen die op het strand ligt. Dit wordt de laars van Finn genoemd en in Victoriaanse tijd werd het de wishing chair genoemd. Kurt gaat er eens lekker voor zitten. De steen heeft echt de vorm van een lekkere loungestoel en volgens Kurt zit hij heerlijk. We bekijken nog het orgel van Finn vanuit de verte. Dit zijn basaltpilaren in de klifwand die er, hoe verrassend, uitzien als een orgel.
Het begint ondertussen serieus druk te worden. Wij hadden de causeway bijna voor onszelf, maar nu worden de toeristen bij bosjes afgezet door de bussen en de rondleiders. We zijn serieus blij dat we zo vroeg zijn gegaan en lopen langzaam weer terug terwijl we nog flink genieten van het uitzicht. In het visitorcentre kijken we nog even rond, maar we vinden het niet echt de moeite. We hebben het er nog even over wat we nu gaan doen en besluiten dat we nog wel tijd hebben voor een ander plekje hier in de omgeving voor we naar het zuiden rijden.
We brengen dus nog een bezoekje aan Dunluce. Weer een Game of Thrones locatie. Dit is Pyke castle, het kasteel van huis Greyjoy in de serie. Ik had ergens gelezen dat we dit konden bezoeken met onze OPW kaarten en anders is het 6 pond wat ook prima is. Als we aan komen rijden, is het echt heel erg druk hier. De auto's staan al geparkeerd in het weggetje naar het kasteel toe (niet handig in een al smal weggetje) Wij hebben geluk, er is een mooi plekje vrij en we staan bijna naast de ingang weer. De ruïne ziet er al veelbelovend uit vanaf de parkeerplaats.
Bij het hek staat iemand die iedereen welkom heet en in de gaten houdt of je wel betaalt. We zien meerdere mensen proberen door het hek te lopen zonder te betalen. Wij kunnen inderdaad met onze OPW kaarten naar binnen. Echt een aanrader mocht je ooit eens naar Ierland gaan en van historische sites houden. Je hebt hem er toch redelijk vlot uit. We krijgen een informatiefolder mee met nummertjes en een uitleg wat alles is en dan zijn we vertrokken. Ik heb me ondertussen serieus ingesmeerd want de zon staat echt te branden en het is niet bepaald koud ook.
De site bestaat uit 2 gedeeltes die door een brug met elkaar verbonden zijn. Je kunt ook nog een hele steile weg naar beneden nemen en onderaan de klif kijken. Het moge ook duidelijk zijn dat ook hier de nodige CGI toegepast is om Pyke Castle op beeld te krijgen. Je herkent Dunluce er niet echt in. Wat wel te herkennen is, is de landingsplek onder bij de klif, de kliffen waar het kasteel op staat (niet de los staande pilaren, maar de klif die aan het land zelf verbonden is) Het maakt allemaal niet uit, het is een erg toffe ruïne om door te lopen en je kunt veel kamers verkennen. Wat ook heel erg gaaf is, is het uitzicht aan de linkerkant. Hier kijk je uit op de kustlijn met prachtige stranden en rijen met kliffen waarvan sommige in bogen in het water staan. Met de zon er op is het echt adembenemend mooi. Alleen voor dit uitzicht alleen al zou je hier moeten komen. Je kunt dit uitzicht alleen vanuit Dunluce zien, er is geen enkele andere plek waar je kunt staan om dit te zien. We hebben hier even flink van staan genieten kan ik je zeggen.
Kurt loopt nog een eindje naar beneden, maar vindt het verder niet de moeite en komt weer terug. Daarna stappen we in de auto en rijden nog naar een hoekje in de weg waar Kurt een paar foto's van Dunluce neemt en daarna stel ik Google Maps in om naar het zuiden te rijden.
Onderweg maken we nog een Game of Thrones tussenstop en hier voelen we ons helemaal achterlijke toerist. We gaan de Dark Hedges bezoeken. Dit is een laan die naar een landhuis liep. De landheer heeft langs de weg beuken laten planten die in de meest grillige vormen groeiden. Hij wilde zo de mensen die langs de laan aankwamen een speciale belevenis geven. Die belevenis is ook in Game of Thrones terecht gekomen als The King's Way. Toen de serie net uit was, werd het hier compleet plat gelopen. Als wij er zijn, lopen er ook wel wat mensen, maar gelukkig geen hordes. De weg zelf is afgesloten voor auto's tenzij je bestemmingsverkeer bent. Dus wij zetten de auto op de parkeerplaats en wandelen onder de bomen door. We moeten zeggen dat het een weg met erg mooie bomen is en de graanvelden daarachter bewegen mooi mee met de harde wind. Je ziet de wind door de velden bewegen en golven. De bomen zelf zijn echt grillig. De takken gaan alle kanten op en zijn misschien zelfs een beetje griezelig te noemen. Na onze wandeling onder de bomen lopen we terug en nemen het pad langs het landhuis en een soort somber uitziend hotel, waar we totaal geen zin in hebben om ooit te verblijven, en stappen even later weer in de auto.
Naar het zuiden gaat het lekker rap. We rijden over verschillende motorways en het schiet lekker op. Tot we bij Belfast komen. Hier maken we wat redelijk bizars mee, maar we moesten ons er ook eigenlijk niet over verbazen. We zijn natuurlijk in de UK en hier doen ze de dingen op hun eigen manier. Zo ook de aansluiting tussen verschillende snelwegen. Wij moeten naar een andere snelweg richting Dublin en daarvoor moeten we dus onze huidige snelweg verlaten. We komen vervolgens op een verkeersplein middenin Belfast terecht met een monsterrotonde met verkeerslichten. Het is dat ik de weg kan volgen op mijn scherm, maar dit is echt totaal van de pot gerukt. Wat is er mis met een fly over of een knooppunt op een snelweg? Hoe de hel bedenk je dat je een stad in moet rijden om verschillende snelwegen aan elkaar te knopen?? Vervolgens rijden we natuurlijk heel Belfast rond met rotondes, je bent natuurlijk in de UK, dus we hebben niet genoeg aan 1 rotonde. We zijn blij als we weer op de snelweg naar Dublin zitten en Belfast achter ons hebben liggen.
Net over de grens met Ierland stoppen we bij een Applegreen station om te tanken en zelf ook een hapje te eten. De benzine is aanzienlijk goedkoper in Ierland dan in de UK. Het scheelt zelfs op de snelweg al 20 cent per liter, dus tel uit je winst. Wij eten een hapje bij de Burger King. We hadden wat bij onze overnachtingsplaats willen eten, maar ik kreeg een bericht dat de keuken vandaag verbouwd wordt, dus er is geen service mogelijk. Morgen hebben we wel ontbijt gelukkig.
Na ons hapje rijden we verder naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag en dat is de hill of Tara. Op deze heuvel is al ruim 5000 jaar menselijke activiteit. Ik heb als klein meisje al in de sagen en legendes over de koningssteen gelezen die hier op de berg staat. Bij die steen zouden alle hoge koningen van Ierland gekroond zijn en in de sagen wordt gesproken van een parallel hof van feeën die hier op de heuvels huisden. Ik hoef verder weinig te zien van de heuvel (het scheelt dat er ook verder weinig te zien is) maar ik wil die steen wel aanraken. Gewoon omdat ik die steen altijd met Ierland geassocieerd heb.
Om bij de heuvel te komen, rijden we door Slane, het stadje waar we vannacht slapen. Daarna over een brug waar je maar met 1 richting overheen kunt, dus er zijn speciale verkeerslichten om de richtingen te regelen. In de rivier zijn een soort watervallen en we zien nog de ruïne van een kasteel staan en er lijkt ook een whiskeystokerij te zitten. Kortom, ook dit plaatsje doen we veel te weinig eer aan door er alleen te overnachten omdat het dichtbij ons doel voor morgen ligt. Het ziet er leuk genoeg uit om een dagje aan te besteden. Over de brug rijden we nog een eindje op fatsoenlijke wegen, maar het gaat al snel naar de smalle weggetjes toe en we moeten een aantal keer stoppen om het tegemoetkomende verkeer erdoor te laten. Niet iedereen is zo hoffelijk en anticiperend als Kurt. We worden bijvorbeeld flink in de kuilen en gaten gereden door een boer die niet aan de kant gaat met een grote machine. Maar goed, uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren bij de Hill of Tara en daar is het zowaar weer enorm druk.
Ik had niet verwacht er veel mensen op deze bezienswaardigheid af zouden komen. Het is een grasheuvel met een aantal overgroeide ringforten en een steen. Wel is er natuurlijk een fantastisch 360 graden uitzicht over de omgeving. Het is natuurlijk ook een van de belangrijke historische sites in Ierland, dus misschien onderschat ik de rest van de mensheid, waarvoor mijn excuses. We rijden langs een parkeerterrein dat uitpuilt van de auto's en mensen en komen dan bij de ingang van de Hill of Tara waar gewoon nog precies een plekje vrij is. We doen het er om vandaag hoor. Veel geluk met parkeren! Kurt zet de auto neer en ik smeer me weer in en doe voor de zekerheid maar mijn fleecejack aan. Ik heb me in de auto ook al meerdere keren ingesmeerd, maar het helpt niet echt, ik voel het aan alle kanten branden helaas. Dus fleecejack aan en capuchon op en zo maar een beetje beschermen tegen de zon. Het waait veel te hard voor mijn hoed. Daar zit wel een koordje aan voor onder m'n kin, maar die moet ik dan zo strak aantrekken dat ik mezelf strot zeg maar.
Vlug nemen we een kijkje op de informatieborden en daarna banjeren we het grasveld op. De site is enorm groot en het is een eindje lopen naar de ringforten, maar het geeft niet. Het is een aangename wandeling en je hebt een mooi uitzicht om je heen. Aan de andere kant van het grasveld, zo'n 500 meter ver, staat dan de steen die ik met eigen ogen wil zien en even wil aanraken. Dat is prima gelukt. Daarna was het wat mij betreft prima. Je kunt de site niet goed zien vanaf de grond omdat het heuvels in het gras zijn. Op luchtfoto's (of Google Maps) is het veel beter te zien en kun je ook zien wat wat is met een beschrijving. Nu hebben we er zelf gelopen en ik vind het cool. Voor mij is dit een van die dingen zoals lopen in het huis van augustus of een badhuis van tig jaar voor Christus. Ik hou van eeuwenoude dingen :)
Daarna rijden we terug naar Slane en checken we in bij onze overnachtingplek. We hebben vandaag een kamer in het oude postkantoor. Dat is niet meer als zodanig te herkennen, maar we hebben wel een fijne kamer. Ik heb de douche al geprobeerd (ik moest tig lagen smeerzooi van de zonnebrand eraf wassen) en die was heerlijk. Morgenochtend hebben we om half 8 ons ontbijt omdat we om half 9 bij Newgrange verwacht worden. Het volgende en laatste stukje eeuwenoude (zeg maar duizenden jaren) oude geschiedenis van Ierland.
Morgen is onze laatste dag in Ierland. We pakken morgenmiddag in Dublin de veerboot en slapen morgennacht weer in Holyhead. Aan de ene kant jammer dat het voorbij is, maar aan de andere kant zijn we ook best moe en vinden we het vooruitzicht van slapen in ons eigen bed ook geen vervelend iets. Maar goed, ik ga kijken wanneer ik het laatste stuk ga tikken, misschien lukt dat al op de boot. Jullie gaan het meemaken ;)
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085622 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 189 [author] => Eveline [cityName] => Slane [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,slane [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => over-reuzen-en-koninkrijken ) [23] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-29 [title] => Connemara [message] =>We worden redelijk uitgerust wakker. Gisteravond waren er nog een aantal mensen die laat terug kwamen en het gat waar de sleutel in paste niet meer konden vinden zeg maar. Kurt lag al lekker te snurken, maar ik was nog met m'n verslag bezig, dus lag er wat later in en had er een klein beetje last van. Gelukkig was daar vanmorgen koffie en een warme douche, dus ik was weer wakker. We hebben er vandaag geen ontbijt bij en kunnen dus vertrekken wanneer we willen. Ergens tussen 9 en half 10 lopen we naar de auto en proppen alles er weer in en verlaten Kilrush.
Kurt vraagt me niet om Maps op te starten, dus ik denk dat hij de weg weet. Dat was niet helemaal het geval, dus alsnog Google Maps opgestart en we moeten een kleine omweg nemen. Met de nadruk op klein. Het is zo'n weggetje met 2 verharde sporen en gras in het midden. Gelukkig geen tegenliggers en we kunnen een heel eind vooruit kijken, dus het viel mee. Aan het einde van het weggetje nemen we een hele scherpe haarspeldbocht naar rechts en we zitten weer op de grote weg.
We zijn vandaag onderweg naar onze pod en onderweg pikken we wat kliffen en ritsen en bezienswaarswaardigheden. Een redelijk vol dagje dus.
De weg naar onze eerste stop, The Cliffs of Moher, is een heel erg prettige weg. Mooi asfalt, ruime weghelften, goede belijning, wat wil je nog meer? Iets minder stuiteren zou prettig zijn. Ik ben ondertussen bijna volleerd rally bijrijder. Bij de meeste weggetjes moet ik m'n voeten schrap zetten, me met m'n rechterhand vasthouden aan het handvat bij het raam en met m'n linker elleboog klemmen aan de zijkant van de stoel en dan nog stuiter ik alle kanten op en lanceert de weg me regelmatig van m'n stoel. Ik geloof dat Kurt het wel geinig vindt die weggetjes en bochtjes, maar ik ben ze af en toe flink zat. Dus gelukkig is de weg naar Moher redelijk tot goed :-)
We komen lekker vooruit tot Maps ineens van groen naar oranje kleurt en wij ons afvragen wat het probleem is. Voorbij een bocht zien we het probleem; een oude rode brandweerauto die omgebouwd is tot camper met een NL kenteken er op. We gaan nu op een 100km weg ineens maar 40 tot max 50. De wagen is zo breed dat hij over de weghelft uitsteekt en we zien dus echt geen ene *piep* meer. Kurt probeert een paar keer om er voorbij te gaan, maar ze hebben daar geen zin in en lijken nog verder naar rechts te sturen. Uiteindelijk komen we er voorbij op een recht en breed stukje weg, om er achter te komen dat we af moeten slaan naar de parkeerplaats voor de kliffen... en zij ook natuurlijk.
Goed, de kliffen dan. De kliffen van Moher zijn een Unesco Werelderfgoedsite en je kan ze bezoeken voor 12 euro per persoon. We betalen en krijgen een hele uitleg van waar je allemaal naar toe kunt lopen en wat je kunt bezoeken, maar na 2 zinnen ben ik zin 1 alweer kwijt. Hij zegt dat alles ook in het boekje en op de informatieborden staat, dus ik vind alles best en lach vriendelijk en zeg bedankt en we parkeren de auto.
Dat je kunt lopen is wel een ding hier. Dat het ver is, is ook een ding. Dat het ongelofelijk druk is, is wel het rottigste ding. We besluiten eerst een stopje bij de toiletten te maken (zo druk dat er een file voor de vrouwen staat en ik besluit naar toiletten te gaan die een verdieping hoger liggen. Daar is een vrouw enorm ziek en over haar nek aan het gaan. Dus ik doe zo snel mogelijk want ik ga zelf bijna over mijn nek van haar alarmerend harde braakgeluiden.) Na de toiletten lopen we rustig naar boven naar de kliffen. Het blijkt een behoorlijke wandeling te zijn en onze stappentellers gaan weer tevreden met ons zijn vandaag (niet dat we het daarvoor doen trouwens, zit gewoon in Android ingebakken) Als brave schapen volgen we de kudde en kijken her en der eens over de rand naar de kliffen. Ik heb moeite met de wandeling omdat het oneffen is en veel trappen. Dus ik loop constant naar beneden te kijken om niet op mijn bek te gaan. Dat is wel rottig aan dit soort dingen, ik zie zo weinig op die manier.
Voorbij de vuurtoren.. of weet ik wat het is. Je kunt er in ieder geval op. Mits je natuurlijk een half uur in de rij wilt gaan staan om dat te doen. Wij hebben daar geen zin in. Ok, voorbij de vuurtoren zal ik het dan maar noemen dan, gaan we een smal pad in. Je kunt er niet naast elkaar lopen, maar je moet er wel met honderden mensen overheen. Je loopt dus constant mensen te ontwijken. Links heb je een stenen muur en daarachter een 200 meter steile afdaling naar de zee en rechts schrikdraad. Bizar dat ze dit zo georganiseerd hebben. We lezen dat dit de drukstbezochte natuurlijke attractie van Ierland is.. Doe wat aan je infrastructuur dan..
Het is een behoorlijke wandeling en we maken hem niet helemaal af. We stoppen bij een trap die naar beneden gaat en kijken daar uit over de kliffen. Die we overigens niet mooier vinden dat die most beautiful Cliffs of Kerry en daar was het tenminste rustig. We lopen weer terug over het geitenpad en Kurt loopt door naar de andere kant. Ik heb gisteren op verkeerde schoenen een poging gedaan tot bergbeklimmen en beide enkels verdraaid en met m'n knie een rot knik gemaakt, dus tot hier en niet verder. Ik ben echt een kneus wat dat betreft hoor. Ik loop op m'n gemak terug naar het visitor centre en kijk onderweg naar de vogels en bloemen die hier vliegen en groeien.
Even later komt Kurt terug, ook de andere kant was druk en weinig spectaculair. Geen papegaaiduiker te zien ook. Overigens is Kurt positiever over deze kliffen, maar ik tik dit verslag, dus je moet het met mijn mening doen ;-) Ik zou de kliffen gewoon overslaan om eerlijk te zijn. Veel te druk en veel geld. Het bezoekerscentrum is wel leuk. Er is veel informatie te vinden over de geologische ontwikkeling van het gebied, de flora en fauna en het beheer. Hier zien we ook een plan om nieuwe paden aan te leggen zodat bezoekers beter naar de kliffen kunnen lopen. De plannen zijn alleen toekomstmuziek en gepland voor ergens tussen 2030 en 2040, dus daar heb je nu weinig aan.
Voor de mensen die zich afvragen of je de grot kunt zien die gebruikt is voor Harry Potter and the Half Blood prince.. Nope! De grot ligt in de kliffen en is niet te zien van boven. Het kleine rotspuntje waar Harry en Dumbledore op staan ook niet trouwens, want dat is Lemon Rock van de Skellig Islands en is met CGI voor de kliffen van Moher geplakt. Dus, geen Harry Potter zooi zichtbaar hier.
We kijken wat rond in het visitor centre en maken nog een foto voor een green screen die lekker wazig is, maar wel lollig om te doen. Daarna is het op ons gemakje terug naar de auto en op naar ons volgende punt.
Dat volgende punt is nog wel een dingetje. Kurt heeft gelezen over The Burren. In de reisgids die we hebben wordt een verklaring uit de 18e eeuw aangehaald waarin iemand zegt dat er te weinig water is om in te verdrinken en te weinig zand om iemand in te begraven. Klinkt als een prachtig gebied dus om te bekijken, vind je ook niet? Er staat ook dat het gebied de grootste vlinderpopulatie van Ierland heeft en in de zomermaanden uitbundig in bloei staat met heide en andere kleine en grotere bloemen. Al iets meer de moeite dus ;-) Probleem alleen is dus, hoe bezoek je dit gebied? Het staat niet in de reisgids, we kunnen er zo snel niets over vinden en Maps is ook geen oplossing. We besluiten dan maar gewoon te gaan rijden en de Wild Atlantic Way te volgen, dat biedt meestal wel de oplossing hier om ergens te komen waar wat moois te zien is. Vandaag dus ook weer, want we komen zowaar op een Burren rondrit uit, dus die afslag hebben we genomen en daarna was het flink genieten!
The Burren is dus een erg desolaat landschap. Het valt met niets te vergelijken. Het bestaat uit grijze rotsen die in grote en kleinere blokken gespleten zijn. In de scheuren en barsten tussen de blokken groeit van alles. Dus er hebben zich groene randen gevormd om de blokken. Op de ene heuvel zie je zo grote zigzag lijnen over de helling lopen en de andere heuvel is net een kruiswoordpuzzel met blokjes. De heuvels lopen langzaam af naar de zee en het land is vrij vlak aan de kust. Hier zijn dus geen hoge kliffen, maar wel heel veel rotsen.
We stoppen een paar keer om berggeit te spelen en van blokje naar blokje te springen en om ons heen te kijken en te genieten van dit landschap. Het is bijna buitenaards en je zou er zo een startrek of star wars wereld in op kunnen nemen. We nemen ook een afslag naar Flaggy Shore, maar dit blijkt een boothelling en restaurant te zijn en bovendien staat het compleet vol op de parkeerplaats, dus we draaien de auto en willen weer terugrijden. Er komt net een boer in een oude trekker van rechts en Kurt laat hem voor. Geen knipperlicht, dus we zouden er geen last van hebben. Ware het niet dat de boer geen knipperlicht gebruikte en afslaat naar de weg waar wij ook in moeten. We rijden het hele stuk terug dus in de stinkende zwarte walm van de boer zonder er voorbij te kunnen.
De weg slingert weer verder door het landschap en we zitten weer vrolijk te genieten van al het moois om ons heen. Kurt had nog een kasteel ergens gezien en dat blijkt nog voor ons te liggen op de rondrit, dus we gaan die kant op. Groot is onze verbazing en een beetje ergernis als we weer achter de rode brandweerauto terecht komen. Die heeft ons via de grote weg ingehaald want we hebben hem op de Burren rondrit niet voorbij zien komen. Maar goed, auto op de parkeerplaats zetten en nog even een laagje zonnebrand erbij (dat brandende ding stat ook weer aan de hemel vandaag) en dan wandelen we richting het kasteel.
Het kasteel staat in een baai en bij vloed staat het kasteel compleet in het water op de verhoogde weg na. Helaas is het geen vloed, dus we zien het kasteel op de rotsen in een baai met zeewier en wat water. Het blijft een mooi plaatje. Bij het kasteel aangekomen blijkt het open voor bezoek en we rekenen 8 euro af per persoon en krijgen een foldertje mee en mogen achter het rode afzet koord en de boel verkennen.
Het is een tower house, of donjon en vandaag de dag is het kasteel nog in gebruik voor middeleeuwse banketten en andere feestelijkheden, dus de kamers zijn redelijk aangekleed en het kasteel is goed toegankelijk. We lopen door de keuken, de eetzaal, en helemaal boven op de 3e verdieping is de huiskamer van de dame die hier tot 1972 gewoon heeft. Dit is ook meteen de hoogste verdieping. Vanuit hier kunnen we via een metalen trappetje naar de omloop klimmen. Op de omloop kunnen we zijwaarts schuifelend tussen de kantelen door naar beneden kijken. De omloop heeft op regelmatige afstand een soort kieren die naar beneden gericht zijn. Die kieren werden gebruikt door de verdedigers om te zien waar de aanvallers waren en om er dingen door naar beneden te gooien. Denk aan stenen, olie en pek.Het zijn ook dezelfde soort kieren als in Blarney Castle waar je op je rug moet gaan liggen en de steen kussen. Dus ik grap nog tegen Kurt of hij hier niet een steen wil gaan kussen. Hij kijkt me aan alsof ik ter plekke in de fik mag vliegen hahaha Bovendien is er totaal geen ruimte om op je rug te gaan liggen. We passen er staand al nauwelijks tussen hahaha
We lopen weer terug naar de auto en plotten de route naar onze volgende stop en dat is een supermarkt. We gaan een eindje uit de bewoonde wereld slapen waar geen winkels of restaurants zijn, dus we moeten ons eigen eten meenemen. De laatste echte supermarkt ligt op een uur afstand en zit in Oughterard. Dus dat is onze volgende bestemming. Het is nog een uur rijden dus we gaan er weer voor zitten. We komen nog in een treintje achter een lesauto terecht. De lesauto gaat tergend traag over de 100km weg tot hij ergens aan de kant gaat staan en alle auto's weer door kunnen rijden. We hebben trouwens ook een gedeeltelijk antwoord op onze vraag waarom Ieren zo traag rijden; het zijn vaak huurauto's. Veel auto's met een D en een C worden gehuurd op de luchthavens van Dublin en Cork en zijn de gevaren op de weg. De overige kentekens kunnen soms best wel doorrijden en zeker in het gebied waar we nu zitten.
De boodschappen zijn vlot binnen en we zetten de navigatie aan om naar de Pod te rijden. We rijden echt weer een totaal ander landschap in. De zon laat baaien en meren schitteren en eilandjes in de meren stralen. Het is adembenemend mooi en om elke bocht of rots is er weer een nieuw wauw uitzicht. We rijden door Connemara en door een rustig gedeelte zonder toeristen. Dus we hebben het bijna helemaal voor onszelf terwijl we erdoor rijden. Links en rechts zien we mensen turf steken en we ruiken weer dat het gebrand wordt. Het is hier echt zoooo mooi!! Het lijkt alsof je op een hoogvlakte rijdt die met bergen omzoomd is, maar eigenlijk ligt het land niet heel hoog want de baaien zijn allemaal zeebaaien. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, anders dan prachtig.
Bij Recess Station maken we een kort stopje om even van het uitzicht te genieten. Hier staat ook een groot standbeeld en het blijkt Conn te zijn Conn an Mara of Connemara betekent Conn van de zee of Conn zoon van de zee. Daarna weer door en zo rijden we een uur tot we bij Carna zijn en vanaf hier gaat het door hele smalle weggetjes het laatste stukje naar onze pod. Het zijn weer van die sporen met gras ertussen en stenen muurtjes erlangs. Gelukkig staan er veel huizen langs de kant, dus als er wat aankomt (doet het niet) is het makkelijk uitwijken. Kurt is toch blij als we uiteindelijk het terrein van de pods oprijden.
Susie, een van de eigenaren, is er toevallig net. Ze had ons nog niet zo vroeg verwacht. We zijn precies op de tijd die ik gezegd had aangekomen, maar goed haha. Ze loopt met een kitpistool rond omdat ze alle pods aan het dichtkitten is vanwege de vliegende mieren van gisteren. Gelukkig zijn er vandaag geen vliegende mieren meer, maar gewoon voor de zekerheid. Binnen in de pod zien we ook meerdere mierenlokdozen staan haha
Onze pod is een soort hutje. Het is een tunnelvormig houten huisje met achterin een kleine badkamer aan de linkerkant en aan de rechterkant een klein keukentje met een gootsteen en een koelkast en magnetron. Het grootste gedeelte van de pod wordt ingenomen door het tweepersoons bed. Vanuit de deur hebben we een mooi uitzicht op de baai en de 12 Bens, een bergketen op het volgende schiereiland.We zitten in het gehucht Dooyeher in buurt van Carna in Earls View Pod.
Na het eten gaan we de route nog lopen die door Susie aanbevolen is. Het zou een mooie wandeling zijn van ongeveer een uur. Het is vandaag nog mooi weer en morgen wordt het wat slechter, dus maken we maar gebruik van het mooie avondlicht en gaan aan de banjer. Maar holy hell zeg! Dit is geen aangename wandeling, dit is pure marteling. Je moet over rotsen klauteren, van steen naar steen springen, over heel erg oneffen terrein lopen en spoorzoeken naar de routepalen. Ik vind het uitzicht prachtig, daar niet van, maar ik ben wel zo godsgruwelijk blij als we weer op de verharde weg staan!
De wandeling begint bij een strand waar we linksaf slaan langs een schapenwei en om een hek moeten op de rotsen. Dan moet je je enkels niet breken over de graspollen of verkeerd stappen op de rotsen en zeker niet in de drassige veengrond vast blijven plakken. We lopen zo een rondje om de kop van het schiereiland waar we op zitten en komen uit bij het beloofde zandstrand, dat onder de zandvlooien blijkt te zitten. Dus we zijn hier als een haas door gelopen. Kurt moet meermaals helpen om rotsen op en af te komen. Ik denk dat het best leuk is als je wel diepte ziet dit soort dingen, maar ik breek mijn nek liever op andere manieren zeg maar.. Zo is er ook een stuk waar we een waterstroom over moeten. Kurt heeft een route gevonden die mij echt onmogelijk lijkt. Na wat puzzelen vinden we uiteindelijk een route die wat heen en weer is, maar hoog en droog over de zeekliffen gaat en zo komen we ook aan de overkant. Op andere plekken moeten we een muur over en daarna nog langs een stroompje over een smal stukje steen. Nope, een makkelijke wandeling is anders en uiteindelijk doen we er 1 uur en 45 minuten over en zijn we heel erg blij als we weer door het hek ons terrein op komen lopen.
Daarna is het een kop koffie met een plakje porter cake. Ik zit met mijn rug tegen de wand van de pod met de koffie in mijn hand te genieten van de zon die achter de bens zakt. De wereld om ons heen is echt totaal stil. Je hoort hier helemaal niets. Alleen af en toe het geritsel van een diertje ergens of de wind door de planten en bomen, verder niets. Echt een fijn plekje om te zijn :-) Daarna is het tijd om te gaan slapen en aangezien ik na de wandeling totaal geen zin meer had om aan een verslag te tikken, heb ik dat lekker niet gedaan. We hebben een klein beetje 4G dekking hier. Dus onze telefoons hebben internet, zij het heeeel traag en de laptop heb ik via de hotspot van mijn telefoon verbonden en zo werkt alles weer.
Vandaag zijn we lekker langzaam opgestaan. We hebben een soort van rustdag ingecalculeerd met weinig tot niets te doen. Lekker rustig ontbijten en koffiedrinken. De koffie zit hier trouwens in een soort zakje wat je net als thee in je mok doet met water. Er staat alleen 3 tot 4 minuten en dan verwijderen. Ik laat het ding gewoon in m'n mok zitten en lekker lang trekken en gooi hem weg als m'n mok leeg is. Ik hou wel van een beetje sterke koffie.
Tegen 12 uur vertrekken we en gaan we richting Kylemore Abbye. We moeten een kleine omweg nemen omdat er een vrachtwagen staat met een trekker op de oplegger. We volgen een vrouw over een klein weggetje om er omheen te komen. Wat we alleen niet gezien hebben, is dat de vrachtwagen is gaan rijden en we komen hem dus tegen onderaan dit weggetje. Ach ja, hier kunnen we ontwijken en daarna vervolgen we onze weg weer.
Het is vandaag wat grijs en druilerig, maar de weg naar de abdij is weer fantastisch. Connemara is gewoon mooi ongeacht het weer. We genieten weer van de omgeving en ik installeer me weer als bijrijder en klem me aan alles vast waar ik me aan vast kan houden. Kurt kan er weinig aan doen, het zijn gewoon de wegen hier.
De rit gaat heel voorspoedig en we winnen tijd op de voorspelde aankomsttijd van Google, tot die tijd ineens oranje wordt en oploopt. We rijden een bocht om en ja hoor, daar zijn de Nederlanders in hun brandweerwagen weer! Ze gaan ook naar de abdij en er is geen omheen komen aan. Dus we sukkelen achter ze aan tot we bij de abdij zijn. Vlak voor de afslag is een mooi zicht op de abdij en we stoppen hier even om er een foto van te nemen en daarna gaan we de parkeerplaats op.
Blijkbaar is dit ook een must see in toeristenland want de parkeerplaats staat al vol en we moeten op de extra parkeerplaats parkeren. Het druppelt ook al lekker, dus we nemen de regenjas maar mee. De entree bedraagt hier 15 euro. De abdij is nog een werkend klooster, dus de nonnen zullen wel een nieuwe jurk nodig hebben ofzo? Even verderop vinden we de reden waarom de intree zo hoog is. Ze zijn van plan een heel nieuw groot klooster te bouwen en zo nieuwe mensen aan te trekken want de aantallen binnen hun orde lopen terug en als ze een nieuw klooster bouwen ter meerdere glorie Gods, zullen de mensen vast weer naar de orde komen en zal hun aantal weer toenemen. Wij vinden het een beetje een rare redenering en verspilde miljoenen, maar goed. We betalen en gaan op pad.
We bezoeken als eerste de Victoriaanse ommuurde tuin. Je kunt naar de tuin lopen of je kunt de pendelbus nemen. Ik ga eerst ff naar de wc en als ik terugkom, komt net de bus eraan. Dus ik kan meteen instappen. Timing noemen we dat. We rijden met de bus naar boven en daarna wandelen we eerst nog even langs de weide met de Connemara pony's. Dit is een soort pony die alleen hier voorkomt en ze zijn ontstaan doordat de Spaanse armada gezonken is in de buurt van hier en de paarden die aan boord waren, zijn naar de kust gezwommen en hebben hier vriendjes gemaakt met de lokale wilde pony's en daar kwamen veulentjes van en zo ging dat door. Het zijn kleine pony's die met een dikke vacht die heel zacht is. Hun karakter is ook heel vriendelijk en er staat er net eentje bij het hek die zich door iedereen laat aaien en krabbelen. Sterker nog, ze is not amused als een man die haar aan het krabbelen was stopt en ze blijft aandringen om nog meer gekrabbeld te worden. Haar vacht voelt inderdaad heel zacht aan. Na de pony's lopen we nog langs 2 enorme zwart met witte varkens genaamd Ken en Gloria. Altijd leuk die beestjes. Ken en Gloria hebben geen zin om aangehaald te worden, dus we lopen door naar de tuin.
De ommuurde tuin is behoorlijk groot, maar niet zo mooi als Powerscourt. Wat wel leuk is, is dat je verschillende gebouwen kunt bezoeken hier. We brengen een bezoek aan een oude gereedschapsschuur en de woning van de knechten van de tuinman. Daarna kunnen we ook de woning van de tuinman bezoeken. De hele benedenverdieping is te bezoeken en best leuk. Het bureau is uitgerust met oude tijdschriften over planten en zaden en rekeningen voor dingen die een tuinman zou hebben. Ze hebben hun best gedaan dus. Daarna dwalen we nog een beetje door de tuin. Het begint alleen steeds harder te miezeren, dus we vinden het wel best en lopen terug naar de bus. Er staat net een bus, dus we sprinten naar de bus en kunnen nog mooi mee.
Beneden gekomen gaan we de abdij bezoeken. Hier ontdekken we dat het klooster een link heeft met een voormalig klooster in Ieper. Dat klooster is tijdens de eerste wereldoorlog vernietigd. Er wordt een heel zielig verhaal opgehangen over nonnen die moesten vluchten en binnen hun muren de oorlog op zich af hoorden komen. En ze hadden het heel moeilijk want ze moesten naar Poperinge (dat was achter de linie en eigenlijk een rustige streek ten tijde van WO I) Daarna gingen ze naar Engeland en vervolgens door naar Ierland en dat was allemaal in 1914. Kurt staat hoofdschuddend te luisteren. Het is weer een fraai staaltje "Oh heilige kerk dit en dat" en vooral nergens enige hulp of bijstand aan de gewone burger verlenen. Er wordt nergens gerept over hoe het de andere mensen verging. Maar goed.. De abdij was eigenlijk van een of andere adelijke heer voor de nonnen er intrek in namen. Dus we nemen een kijkje in de vertrekken van de familie. Ziet er allemaal erg netjes uit. En dan komen we langs een trap waar we uitzicht hebben op de gang waar de nonnen op dit moment nog verblijven en dat ziet er bepaald niet slecht uit. We snappen die bouw van een nieuw klooster totaal niet. Ze hebben een compleet kasteel tot hun beschikking wat voorzien is van alle moderne gemakken. Denken ze nou echt dat met een nieuw klooster er wel mensen bij gaan komen?
Na de abdij zijn we klaar en lopen we terug naar de auto. We hadden nog naar een Romaanse kerk kunnen gaan kijken, maar het regent behoorlijk en de kerk ligt een heel eind lopen weg. Dus we zijn klaar. We rijden daarna nog een stukje richting Clifden. We zouden eigenlijk National Park Connemara gaan bezoeken, maar met deze regen is dat niet leuk om te doen. Het zijn allemaal hikes en we hebben eigenlijk geen zin in een koude natte wandeling. Dus we gaan terug.
In Clifden tanken we en springen snel even de Lidl binnen om nog wat eten te kopen en daarna rijden we weer naar de pod. Wederom langs de prachtige vergezichten en over de hotseklotseknollenweg. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Het regende de hele tijd en we vonden het wel gezegend. Zoals gezegd, het was een rustdagje.
Morgen gaan we een lange trek naar boven maken en gaan we de grens over naar Noord-Ierland. Hopelijk vinden we onderweg nog wat leuks om te bezoeken, want 3 a 4 uur rijden zonder wat te doen onderweg is ook maar saai. Je leest het morgen of overmorgen wel weer in ieder geval :-) Voor nu welterusten!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085438 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 170 [author] => Eveline [cityName] => Carna [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,carna [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => connemara ) [24] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-27 [title] => Kerry naar Clare [message] =>Ik word rond 20 voor 7 wakker doordat het heel erg licht is in onze kamer. We hebben een rolgordijn en nog van die prachtige crèmekleurige gordijnen met enige bloementjes erop geborduurd die eroverheen hangen. Aangezien beide lagen licht van kleur zijn en niet over verduisterende kwaliteiten beschikken, is het dus binnen in de kamer net zo licht als dat het buiten is. Ik ben pas na 12 uur in slaap gevallen, dus het was weer een kort nachtje. Kurt ligt nog heerlijk te slapen en heeft geen last van het licht. Uiteindelijk maak ik hem ook wakker en ga ik me douchen. Daarna is het tijd voor ontbijt en lopen we dus naar de serre waar we denken dat er wat te halen valt haha
Gelukkig is het vandaag niet zo tropisch in de serre. Het is een stuk meer bewolkt dan gisteren en het is nog best uit te houden daar. Er is echter geen tafeltje meer beschikbaar, dus we gaan in de eetkamer zitten naast het buffet. We worden hartelijk ontvangen door Pat, Ann en Ann-Marie. Pat komt bij onze tafel staan en kijkt een beetje bezorgd. Of we vannacht ook zo'n last gehad hebben van de buren? Nee, wij niet. We hebben best lekker geslapen. Pat is zichtbaar ontdaan als hij zegt dat hij zelfs een sms heeft gestuurd naar de mensen in kamer 2 omdat ze zo'n herrie maakten. Het valt ons ineens ook op dat onze buren niet aan het ontbijt zijn verschenen. Pat is stomverbaasd dat we niets gehoord hebben, maar ook opgelucht. Hij maakte zich er erg druk om dat we wel goed geslapen hebben. Yup, lekker geslapen hebben we zeker. Daarna krijgen we weer zo'n cafetiere met lekkere koffie en het ontbijtmenu.
Vandaag wagen we er ons maar eens aan. We gaan voor de havermout met room, bruine suiker en Baileys. Voor de zekerheid nemen we maar 1 kom om met z'n tweeën te delen. Achteraf gezien hadden we beter allebei een kom genomen want het is echt heel erg lekker. Totaal bizar, maar ik ga het zeker thuis nog eens maken. Alleen dan niet 's ochtend, maar voor een middaghapje op een koude winterdag ofzo. Het lijkt ons ideaal. Kurt heeft verder nog roerei met zalm en tomaat en ik heb 2 crêpes met honing en bessencompote. Mijn ontbijt is mogelijk wel het schattigste ontbijtje wat ik gehad heb. De bessencompote is zelf gemaakt en de honing is lokale honing. De crêpes zijn yummie, maar ze mochten wat groter en met meer zijn haha. Ik eet er dan maar 2 sneetjes toast bij met bessencompote en een klein beetje Griekse yoghurt met gemengd vers fruit.
We vragen ook nog het recept voor de cake die we gistermiddag gegeten hebben toen we aankwamen. Het blijkt een cake met Guinness te zijn.. interessant! Ik heb mijn emailadres doorgegeven en hopelijk ontvang ik binnenkort een recept in mijn inbox. We zijn er ondertussen ook achter dat Ann een opleiding in de horeca en catering gevolgd heeft en erg lekkere dingen klaar kan maken. Ze is heel correct en vriendelijk. Pat is van huis uit geschiedenis- en wiskundeleraar en heeft een eigen Ierse geschiedenis uurtje op de radio. Helaas in het Iers, dus ik kan het niet eens terugluisteren. Het is zo'n leraar die uren kan vertellen en je les doet lijken alsof je bij het kampvuur naar verhalen zit te luisteren. Hun dochter Ann-Marie is ook heel vriendelijk en alles is gewoon fijn hier. Vanaf het moment dat we binnenstapten voelden we ons thuis hier, dus blij dat alles uitverkocht was en we hier terecht kwamen. Het enige minpunt van de B[e-38]B is dat het vochtig is. Toen we wakker werden, waren de ramen compleet beslagen (enkel glas) en was alles in de kamer een beetje vochtig. Net alsof je op de camping staat. Maar goed, de rest maakt dat allemaal ruimschoots goed.
Na het ontbijt pakken we de boel weer in en vertrekken op ons gemakje en rijden de Conor Pass in. De B[e-38]B ligt aan de weg naar de Conor Pass, dus we zijn goed op weg. We rijden dus de bergen in en op het hoogste punt stoppen we bij het uitkijkpunt. Daar staan informatieborden die uitleggen hoe Ierland ontstaan is en hoe de bergen en meren voor ons gevormd zijn. Hint.. het heeft iets met ijstijden en gletsjers en murenes te maken. De meren liggen in een soort ketenvorm en worden daarom rozenkrans meren genoemd. We zien ze inderdaad in de diepte en verte in een rijtje liggen, net een kralenketting met een riviertje ertussen als snoer.
Even verderop stoppen we bij Conor waterfall. Dit is een bescheiden, maar leuke waterval naast de weg. Langs een bedding waar in de lente een beekje over stroomt, kun je verder de berg oplopen naar Peddler's lake. Ik heb hier echt totaal de verkeerde schoenen voor aan. Ik heb alleen lage schoenen bij me en m'n voeten schuiven er een beetje in en ik heb er last mee op schuine hellingen, laat staan op rotsen en gladde stenen. Kurt gaat helemaal omhoog en ik een klein stukje dus tot het echt klimgeitenwerk wordt. Ik nestel me op een uitstekende rots en ga lekker zitten kijken hoe mensen naar boven en naar beneden glibberen en glijden en geniet van dat en het uitzicht op de wereld om me heen. Lekker m'n hoofd leeg en zen. Kurt komt een eindje later terug met mooie foto's en het is inderdaad de moeite om door te klauteren.
Daarna rijden we door naar Ardfert om de ruïne van een kathedraal te bezoeken. Het landschap is hier weer anders. De bergen lopen gelijkmatig uit in een vlakke kustlijn zonder kliffen, maar met zandstranden. Hier en daar een riviertje en veel van die leuke huisjes met mooie tuinen en veel bloemen. De weg is prima, hier en daar een bocht en daar hebben de Ieren ook een mooie waarschuwing voor. Het begint bij Slow en even verderop hebben ze dan nog een keer Slower op de weg gekalkt. Toen we dat een paar dagen geleden voor het eerst zagen, dachten we dat mensen die daar in de buurt wonen dat zelf gedaan hadden, maar je komt het veel tegen, dus het zal wel standaard zijn. Ik verwacht elke keer nog dat er een slowest achteraan komt, maar dat dan weer niet. Tegen dan ben je in de scherpe bocht of op het nauwe bruggetje beland.
Ardfert Cathedral kunnen we weer bezoeken met onze OPW passen. We zetten de auto neer naast een grote speeltuin en lopen naar het museum. We krijgen een korte uitleg over het ontstaan van de site, de volgorde van de verschillende kerken (er hebben er 4 gestaan) en nog wat achtergrondinformatie over de heilige aan wie deze site gewijd is. Het betreft de Heilige Sint Brendan. Brendan wordt ook wel Brendan the Navigator genoemd en de legende gaat dat hij Amerika ontdekt heeft voordat Columbus dat deed. Deze Brendan is in ieder geval in deze regio geboren, dus de kerken hier zijn zo'n beetje allemaal aan hem gewijd.
De site zelf is best interessant. We lopen tussen, onder, over en langs de overblijfselen van de kathedraal. Waar bijna alle muren nog van staan en eigenlijk alleen het dak maar mist. De kathedraal is onder andere opgetrokken uit een lokale steen die purper en rood van kleur is. Dit contrasteert heel mooi met de grijze stenen die verder gebruikt zijn. Er zijn tientallen prachtige decoratieve stenen en kleine decoraties in verwerkt en het is de moeite om er even de tijd voor te nemen om alles te bekijken. Daarnaast staat een van de muren van de kathedraal echt uit het lood, maar er zijn geen scheuren of barsten te vinden. De muur leunt helemaal naar buiten en het lijkt bijna onmogelijk dat hij zo blijft staan zonder ondersteuning, maar het staat er zo ruim 1000 jaar zo, dus het zal wel stevig zijn denken we terwijl we er onderdoor lopen haha
Na het bezoek aan de kathedraal ga ik nog even naar de wc bij de publieke toiletten bij de speeltuin. In Ardfert wonen nog geen duizend mensen, maar ze hebben een prachtige moderne speeltuin met supermooie toiletten erbij die schoon en modern zijn en waar het toiletpapier niet eens op is. Geen vernieling, beschadiging of smerige veeg ergens te bekennen. Goed bezig hier!
We overleggen in de auto nog even wat we nu gaan doen want we zijn redelijk vroeg aan en besluiten dan naar Listowel te rijden om daar een kasteel te bekijken. Nou ja kasteel, een muur van een kasteel. Het schijnt alleen wel erg indrukwekkend te zijn. Dus weer in de auto en over de weggetjes die kant op. Op een gegeven moment schiet er een rat over de weg. Hij rent precies tussen de tegenligger en ons door zonder geraakt te worden. Ik schrok me rot en ben weer blij dat we hem niet geraakt hebben. Al vindt Kurt dat ratten ongedierte zijn en best dood mogen. Ik ben het er niet mee eens..
In Listowel zetten we de auto op een parkeerplaats bij de renbaan aan de rivier en lopen we naar het kasteel. We laten onze OPW kaarten weer inschrijven in het grote boek. Elke bezienswaardigheid hier heeft een soort registerboek voor de kaarten. Daarin noteren ze het nummer, onze naam en waar we vandaan komen. Vervolgens zetten wij een handtekening en dat is dat en mogen we naar binnen. Deze keer zegt Margaret dat het net lunchpauze is en dat ze alleen zit. Dus als we een rondleiding willen, moeten we even wachten. We willen wel een rondleiding, dus we besluiten dat we dan later terugkomen en zo gezegd zo gedaan.
We zetten onze Pokémon aan en lopen Listowel in. Het is enorm druk op de weg door Listowel (de doorgaande weg voor de regio) en het is lastig om de weg over te steken. Listowel is een druk stadje met een bont assortiment van winkelgevels. We zien alle kleuren van de regenboog en diverse uitbundige decoraties. Het zijn houten en stenen gevels en allemaal authentiek zoals ze er 200 jaar geleden ook uitgezien moeten hebben. Dus het is een leuk knus stadje. Als we op de markt even op een bankje zitten, zien we een moeder en kinderen allemaal lekker aan een softijsje bezig. Dat willen wij ook wel, maar waar koop je dat? Kurt had het al gespot en even later zie ik het ook. Softijs koop je hier bij de slager! Ok dan..
Wij dus zo'n oud winkeltje binnen en daar staat meteen naast de deur bij binnenkomst een softijsmachine en alles wat erbij hoort. We vragen aan de slager of we een ijsje mogen kopen en de typisch jolig vriendelijke Ierse meneer wast meteen zijn handen en komt achter zijn vitrine vandaan om ons aan een ijsje te helpen. Het gaat allemaal lekker kneuterig en bij ons zou dit niet door de keuring komen, maar het is wel gezellig en leuk. Ik neem een bakje softijs met een scheutje karamelsaus en Kurt gaat voor een hoorntje. Kurt krijgt er ook een flake in gedrukt en die wil ik ook wel, dus ik vraag ook nog om een flake waarop de slager vraagt of ik jaloers op de chocolade was.. Tuurlijk! Flakes zijn lekker! We gaan buiten het ijsje op zitten eten. Het is niet dat het nou zo warm is ofzo, maar de ijsjes zagen er erg lekker uit en ze smaken inderdaad goed en het is vakantie he :D
Na het ijsje lopen we terug naar het kasteel en Margaret neemt ons mee op een rondleiding. We zijn op dat moment de enige bezoekers, dus het is een privé rondleiding. De rondleiding is echt super! Ik moet nog een review schrijven op Google en Tripadvisor hierover, maar echt.. een aanrader!! Als je ooit in de buurt van Listowel bent, doe de rondleiding!! Het is de moeite! Een zee van weetjes en anekdotes en dingen die we nog niet eerder gehoord hebben. We zijn helemaal happy!
Van het kasteel zijn alleen de beide achterste torens nog over. In totaal waren er 4 torens die met muren en gangen aan elkaar verbonden waren. De torens zijn zo'n 15 meter hoog en de muur dus ook. Tussen de torens loopt een bakstenen boog die dus ook 15 meter hoog was. Het was een kasteel van een Noorman. Normaal bouwden deze mensen een donjon of woontoren, maar de kasteelheer van dit gebied wilde iets bijzonders, dus bouwde hij een verdedigingskasteel met 4 torens die ingewikkeld met elkaar verbonden werden. De bogen waren puur architectonisch en voor het oog, ze waren niet functioneel. Wat deze overgebleven boog en torens vandaag de dag nog wel zijn, is erg indrukwekkend!
Wij staan dus aan de achterkant en hier had de kasteelheer een ontsnappingsroute. Vanuit zijn toilet op de derde etage kon hij via een platform en een touw naar beneden klauteren en zo een invasie ontsnappen. Nogal een onderneming als je het ons vraagt. We zien hier ook de afvoer van de toiletten. Hier kwam alles uit in een grote ton. Een boer kwam deze ton legen en gooide de uitwerpselen op het land en liet de urine in de ton zitten. Margaret laat ons raden wat er met die urine gebeurde en we hebben geen idee. Als we even later in het wachthuis van de garde staan, vertelt ze het ons. Het toilet (genaamd garderobe) van de garde hangt boven die ton met urine. 's nachts hingen de wachters hun jassen in de garderobe en werd de urine geroerd. De ammoniakdampen van de urine stegen dan op naar de garderobe en zorgden ervoor dat eventuele vlooien, luizen en ander ongedierte in de jassen gedood werd. Mensen moeten echt bijzonder lekker geroken hebben toen.. not!
We klimmen door de toren heen en lopen door de muur naar andere ruimtes en overal heeft Margaret iets interessants te vertellen. Van musket tot lamp en van jas tot wieg, overal valt wat te leren. We zijn zo blij met deze rondleiding. Als je dan beseft dat dit gewoon gratis toegankelijk is, snap je er eigenlijk weinig van. We hebben aan het begin van de rondleiding nog een Amerikaan opgepikt en na de rondleiding staan we nog even na te praten voor we naar de auto gaan.
Om bij ons overnachtingsadres voor vanavond te komen, moeten we de Shannon over. Daar heb ik gisteren alvast een overtocht voor gekocht, dus we rijden richting Tarbert waar de veerboot vertrekt. Met het oversteken van het estuarium van de Shannon, steken we ook de grens over naar County Clare en laten we Kerry achter ons. Het is een rustige overtocht in een miezerbuitje. We beklimmen een van de zijkanten van de veerboot en kijken uit over de Shannon en de beide oevers. We zien veel energiecentrales en industrie. Het is niet het mooiste uitzicht. Binnen een minuut of 20 staan we aan de overkant en kunnen we er meteen weer afrijden en dan is het nog een minuut of 7 naar Bistro Zoë in Kilrush, waar we overnachten.
We zetten de auto op een parkeerplaats neer en pakken onze spullen en lopen naar de bistro waar we even met een glas water moeten wachten tot we ingecheckt kunnen worden. Vervolgens gaan we weer naar buiten en de volgende roze deur weer naar binnen en een trap op en kris kras door een gang om in onze kamer te komen. Het is weer een aangename kamer en we zijn weer tevreden. Voor dat het een last minute rondje boeken was, zijn we tot nu toe toch op prima plekken terecht gekomen. We reserveren ook meteen een tafeltje in de bistro voor het avondeten.
Om 18:00 schuiven we aan aan ons tafeltje in de bistro. We hebben net al een studie gemaakt van het menu, dus we weten eigenlijk al wat we gaan eten, maar we laten de meneer braaf uitpraten en nemen een menu. We gaan allebei voor de sliders als voorgerecht. Drie kleine broodjes hamburger met varken, rund en lam. Ernstig lekker! Kurt gaat daarna voor de kabeljauw met van alles uit de zee en ik neem de kip met risotto van parelgort. Het is lekker en het vult enorm. We zitten serieus te smikkelen en smullen... Heerlijk! Ik denk dat dit de lekkerste kip is die ik in een restaurant gegeten heb. Heerlijk gekruid en mals en sappig. Kurt vindt zijn kabeljauw net iets te flauw gekruid, maar zit wel te smullen van zijn schelpjes, krabbenscharen, garnalen en weet ik wat er verder nog in die enorme bak voor hem liggen. We zitten uiteindelijk zo vol dat ik mijn glas water nauwelijks op krijg en dat we geen ruimte meer hebben voor een toetje helaas. Er stonden nog interessante hapjes op het menu, maar het lukt mij in ieder geval echt niet meer.
We rekenen af en gaan een deurtje verder weer naar onze kamer en bezig met dit verslag. Het is nu 22:00 en Kurt is ondertussen al gaan slapen. Morgen hebben we een lange dag voor de boeg. We zijn nu steeds maar een klein stukje opgeschoven, maar morgen gaan we een grotere sprong maken en is het een eindje rijden plus dat we nog wat dingen willen zien, dus het gaat een lange dag worden. We zitten dan ook in een gebied waar we waarschijnlijk geen internetdekking meer hebben en we slapen ergens zonder wifi. Dus als je de komende 2 dagen geen verslag ontvangt.. komt daardoor ;-) Ik ga nu nog even de route voor morgen voorbereiden en dan ook mijn bedje in. Welterusten en tot de volgende!
[userId] => 203227 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5085346 [countryId] => 91 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 161 [author] => Eveline [cityName] => Kilrush [travelId] => 527761 [travelTitle] => Ierland [travelTitleSlugified] => ierland [dateDepart] => 2022-07-17 [dateReturn] => 2022-08-04 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Ierland [countryIsoCode] => ie [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ierland,kilrush [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/203/227_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => kerry-naar-clare ) [25] => stdClass Object ( [username] => sjinksie [datePublication] => 2022-07-26 [title] => Slea Head drive [message] =>Rond kwart voor 5 worden we wakker door een alarm dat ergens in de buurt afgaat. Het lijkt op een autoalarm of iets dergelijks en ik hoor ook diverse deuren open gaan op de gang en mensen die naar buiten gaan en weer terugkomen. Onze auto staat een stukje verder weg en heeft al zeker geen alarm, dus wij draaien ons nog eens om en proberen nog wat te slapen. Dat lukt Kurt wat beter dan mij. Gelukkig waren we behoorlijk goed uitgerust gisteren, dus ik heb weer een beetje reserve.
We zijn vandaag op tijd voor ons ontbijt en zijn rond 9 uur beneden. Helaas is het ontbijt vandaag kaalgevreten. Er is geen brood meer, de yoghurt is op en de man die vandaag aanwezig is, vult niets aan. Ik schraap het laatste beetje yoghurt uit de kom en Kurt uit de andere en we maken er maar wat van. We krijgen nog wel een kop koffie, maar hij is niet zo goed als gisteren. Vandaag mogen we ook geen sapje bij het ontbijt en lijkt het praten met de Amerikaanse toeriste die er ook zit belangrijker dan je bezighouden met je werk. We ergeren ons nogal. Ik vraag uiteindelijk dan maar of er niet nog meer brood is en krijg een antwoord dat hij nog wel een baguette af kan bakken, maar dat duurt dan wel 15 minuten ofzo. Dat vind ik wel wat lang. Dan heeft hij ook nog 2 plakken witbrood in de aanbieding uit de broodrooster. Nja, doe dat dan maar. Dus ik krijg 2 net te ver geroosterde boterhammen en ik heb mijn koffie al op natuurlijk en geen drinken erbij en er wordt ook niets meer aangeboden. Ik opper nog om dan het melkkannetje maar leeg te drinken, maar da's ook zo wat. We eten dan verder de laatste restjes kaas maar van het buffet omdat we denken dat we toch de laatste mensen zijn voor het ontbijt aangezien er niets meer aangevuld wordt, maar even later komt er nog een stel binnen voor ontbijt en zij hebben echt niets meer. Echt doodzonde dit!
Na het ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken. We rijden een stukje verkeerd en doen dan maar weer Google Maps aan en het blijkt dat we inderdaad de andere kant op moeten. We overnachten vandaag in Dingle en gaan eerste de Slea Head drive rijden. Dit is weer een rondrit en hij klinkt goed in de reviews en ziet er goed uit op de foto's.
Voor ik doorga naar Dingle moet ik nog wat kwijt over eergisteren. We kwamen County Kerry binnengereden en zagen echt overal vlaggen, spandoeken en andere uitingen van Kerry hangen. Toen we in Killorglin uitstapten hoorden we ineens gejuich ergens en toen we onze pub binnen gingen, zat iedereen aan de buis gekluisterd te kijken naar een football wedstrijd. Ik dacht dat dit gewoon een voetbalwedstrijd was en Kurt dacht dat het rugby was, maar het was de finale van The All-Ireland Senior Championship tussen Kerry en Galway. Onze verwarring kan kloppen want het is Gaelic Football en dit is een interessante cross-over tussen voetbal en rugby met een hele eigen set met regels en manieren van spelen. Het is in ieder geval de meest belangrijke sportwedstrijd van het jaar in Ierland en Kerry won. Dus het was feest overal en we hoorden veel getoeter en vrolijke mensen en ondertussen, 2 dagen later, wapperen nog altijd overal de geel/groene vlaggen van Kerry. Wij hebben de wedstrijd niet meegekeken omdat ik er met mijn hoofd op dat moment niet aan moest denken om in de drukte te zitten en we hadden niet door dat het zo belangrijk was haha
Weer terug naar onze rondrit van vandaag. We rijden weer over van die fantastische typisch Ierse wegen en met het typisch Ierse verkeer, dus het gaat traag. Waar we ons gisteren nog verbaasden over het ontbreken van de bussen onderweg, hebben we ze vandaag gevonden. We rijden in treintjesformatie over de weg en het gaat traaag. Ook rijden ze weer midden op de weg, over de middenstreep en moeten bizarre acties uithalen om bij iedere bocht maar niet tegen de tegenligger aan te rijden. Dat rijdt niet echt ontspannen. We moeten en op onszelf letten en ook nog eens rekening houden met de rare fratsen van hen die voor ons rijden.
We zijn redelijk vlot bij Dingle en hier is het filerijdend de stad door. Ik moet ondertussen weer eens nodig naar de wc en als we stoppen bij de Dingle Whiskeystokerij om rond te kijken en foto's te maken, ga ik even buurten bij de stokerij voor een tripje naar hun toilet. Ik mag en kan nog ff binnenkijken bij de stokerij terwijl ik naar het toilet loop. Er is 1 persoon aan het werk en de stokerij is in vol bedrijf. Het ruikt er zoetig en het is behoorlijk warm. Ik gok dat ze bezig zijn met mashing.
Verder gaat de rit over de Slea Head drive en we komen bordjes tegen die ons wijzen op Beehive huts. We hebben hier al over gelezen en besluiten ze eens te gaan bezoeken. We zetten de auto neer op een parkeerplaatsje aan de kant van de weg en steken vlug de straat over. De intree voor de hutten is 3 euro en we krijgen er een flyer in het Nederlands bij die redelijk goed vertaald is. Het pad naar de hutten gaat enorm steil omhoog de kliffen op. Boven gekomen kunnen we rondlopen tussen de hutten waarvan er nog eentje helemaal in tact is (of goed gerestaureerd) waar je ook in mag kruipen.
Bijenkorfhutten en ringforten zijn de meest voorkomende en wijdverspreide landschapsmonumenten in Ierland. Ze hebben verschillende namen die op de verschillende manieren van aanleggen wijst. Ráth en Lios waren ringforten met een aarden wal en Cathair en Caiseal waren ringforten met een stenen wal. Deze aanduidingen vind je ook veel terug in lokale plaatsnamen in Ierland. Bijenkorfhutten stonden in een ringfort en werden meestal bewoond door 1 familie. Greppels en wallen hielden het vee binnen en veedieven en wilde dieren buiten. Over het algemeen werden ringforten gebruikt en bewoond tussen de steentijd en 1200 na Christus.
Bijenkorfhutten worden gemaakt door stenen in een ring te stapelen en de opvolgende ringen steeds smaller te maken en de bovenkant af te sluiten met een deksteen. Er wordt geen cement of ander plakmiddel gebruikt om de stenen aan elkaar te plakken, alles werk door de druk van de zwaartekracht en het vermogen om de stenen op de juiste manier te stapelen. Het resultaat is een hut die wat wegheeft van een bijenkorf. Dat ze dat toentertijd goed konden getuigen de vele overgebleven hutten wel. Er staan er heel veel in Ierland en sommige staan er dus al duizenden jaren. Zij het dan veelal niet meer met deksteen.
Wij brengen nu een bezoekje aan Cathair n gConchuireach (Caher Connor) Cathair duidt op een stenen muur hebben we net geleerd en we zien inderdaad een stenen omwalling. Er staan 5 hutten binnen de wal en een ervan kruipen we dus even binnen. Het is wel bizar om zoveel losse stenen om je heen te zien die eigenlijk zo zouden kunnen vallen als je ergens verkeerd duwt. Als je ook aan de muren voelt, voel je dat de stenen echt los gestapeld zijn. Dus we zijn voorzichtig. Bovendien is het een monument waar we netjes met onze handen vanaf moeten blijven (of toch zoveel mogelijk) Het is leuk om hier rond te lopen en en je voor te stellen hoe klein die mensen wel niet geweest moeten zijn. De openingen en doorgangen zijn echt heel smal en laag namelijk. Deze nederzetting is overigens waarschijnlijk vroeg Christelijk. Op een van de stenen in de omwalling is namelijk een kruis gekerfd.
We zijn net uitgekeken en op weg naar beneden als er een jong Iers stelletje boven komt en het meisje het informatieblad voorleest over de beehive huts. De jongen zegt vervolgens als hij boven is dat hij geen bijen ziet en het meisje legt het dan nog eens uit. De jongen snapt het nog steeds niet helemaal en oppert dan maar dat de mensen vast bijen gehouden hebben en dat het daarom zo heet. Tja...
Weer naar beneden en naar de auto en voorzichtig ons weer tussen het verkeer wurmen met de auto. We rijden nu achter 2 grote bussen en we vrezen het ergste en dat komt inderdaad om de volgende bocht alweer uit. Er is daar een behoorlijk scherpe bocht en we staan zo'n honderd meter achter de bussen in de file en hebben een goed zicht op het geknutsel van de bussen en de tegenligger. De bussen dwingen een tegenligger achteruit de weg weer op omdat ze plaats willen hebben. Als de bussen voorbij zijn, rijdt onze file ook weer. We rijden richting de haarspeldbocht en zien nu ook waarom het hier zo traag gaat. De haarspeldbocht is in het water. We moeten een klein stukje door een beekje over keien.. tof! Even verderop komen we de tegenligger ook tegen en tuffen we met het file treintje mee achter de bussen aan.
We komen nog een stop met beehive huts tegen en besluiten weer te stoppen en we betalen weer 3 euro om naar boven te lopen en rond te kijken. Deze keer zijn de hutten niet in tact, maar is er wel een ondergrondse gang waar we van boven in kunnen spieken. Ook zijn hier alle muren in veel betere staat en echt meters dik. Ik wurm me door alle ingangen en loop van hut naar hut en bekijk alle hoekjes en gaatjes. We zijn toch de enige bezoekers omdat de meeste mensen niet zo gek zijn als wij en 2 van deze ringforten achter elkaar bezoeken. Dit ringfort heet Cashel Murphy of Cathair Uí Mhurchú, dus het heeft ook een stenen omwalling. Die omwalling is echt niet te missen. We moeten er een beetje overheen klauteren om de binnenplaats op te kunnen. Het hele complex is in de vorm van een ei gebouwd wat waarschijnlijk voor vruchtbaarheid stond. Tijdens de lente en herfst zonnewende scheen de zon precies de kelder binnen en viel het licht op een steen achterin de kelder. Echt waanzinnig hoe die mensen dat 5000 jaar geleden konden berekenen en uitvoeren. Zo zonde dat al die kennis verloren is gegaan. Cashel Murphy dateert uit 3200 voor Christus en dat maakt het wel belachelijk gaaf om tussen te lopen. Als we weer beneden komen, komen we nog een gids tegen van het monument. Ik vraag of hij toevallig Jerry is en hij is compleet verbaasd dat ik zijn naam weet. Tja, deel dan ook geen flyers uit waarop staat dat Jerry alles over het monument weet en eventueel rondleidingen kan verzorgen.. Hij legt ons nog kort het een en ander uit over het fort, maar dat wisten we stiekem ook al uit de informatie op de flyer haha
Verder gaat de rit langs kliffen en waanzinnig mooie uitzichten over de oceaan. De zon schijnt, de bloemen omzomen de weg weer en alles ziet er vrolijk uit vandaag. Dat die zon schijnt, komt voor mij wat ongelegen. Ik vergeet compleet me in te smeren en dat moet ik ondertussen met een rode kop, nek en armen bekopen. Ik heb me even verder wel ingesmeerd, maar dat was natuurlijk al veel te laat :-( Na alle regen en donkere dagen, kwam de zon een beetje onverwacht zal ik maar zeggen.
Onze volgende stop is Blasket centre. Dit is een heel mooi vormgegeven museum over de Blasket Islands. Dit is een groep eilanden die tot eind 1953 bewoond werd. We lezen en zien van alles en het blijkt een hard, maar ook mooi leven te zijn op de Blaskets. Er is geen elektriciteit en ook geen waterleiding. Geen radio of televisie en de enige echter verbinding met de buitenwereld is de post en de mensen die op bezoek komen. Ze leven van het land en vooral van de zee. De mensen waren zo onbekend met dingen van buiten dat toen er kisten met thee aanspoelden, ze niet wisten wat het was en het aan de dieren te eten gaven en er kleding mee kleurden omdat het zo bruin afgaf. Door emigratie naar vooral Amerika, raakten de eilanden steeds verder ontvolkt en kon de vooral oudere bevolking zichzelf niet langer in stand houden. Men had geen roeiers meer voor de vissersboten en het land kon niet meer bewerkt worden. Zo werd het leven steeds zwaarder en in december 1953 was er zo'n zware storm dat men besloot om de laatste overblijvers naar het vaste land te evacueren en daarmee was het leven op de Blaskets voorbij. Tegenwoordig staan de huizen van de families er nog steeds en veel families houden er nog schapen en gebruiken sommige huisjes als vakantiewoning, maar er woont niet echt iemand meer.
Achter het museum ligt een pad dat naar een waanzinnig uitzichtpunt leidt. Hier heb je een uitzicht dat echt niet te geloven is. Een bewust verroeste constructie steekt uit over de kliffen en de zee en biedt uitzicht op de Blasket eilanden. Het water beneden ons kolkt en bruist over de rotsen en is zo helder als glas. We zien van grote hoogte de rotsen en wieren onder het water. Het water zelf heeft niet echt een kleur hier. De zon schijnt echter ongenadig en ik heb mijn fleecejasje maar aan met de capuchon op om een beetje uit de zon te zijn. Ik hoef niet te zeggen hoe verschrikkelijk warm dat is.. pfff Als we even verderop bij Ceann Sraithe stoppen met de auto, hou ik een uitgebreide smeerpartij, maar ja, het is al te laat..
Bij dit uitzichtpunt, wat eigenlijk een lange parkeerplaats langs een landtong is, hebben we weer zo'n mooi uitzicht. Er liggen rijen met rotsen in de zee en kliffen en wilde golven en eilanden en alles wat mooi en ruig is en waar we van houden in zo'n landschap in elkaar gedraaid tot een droom van een panorama.. We zijn bofkontjes dat we zoveel van de wereld kunnen zien.. laat ik het zo zeggen :-)
We rijden weer verder en zijn even kwijt welke kant we op moeten. Ze vergeten dat hier soms wel eens, een bordje met richting neerzetten als je een kruispunt over moet. We kiezen de weg naar Wine Strand en dat blijkt absoluut de meest verkeerde keuze te zijn die we konden maken. Het is een heeeeel smal weggetje naar een klein strandje en aangezien het vakantie is en de zon schijnt, is half Ierland daar blijkbaar te vinden en heeft men de auto op de weg geparkeerd. We kunnen er net langs en we moeten wel, want we kunnen nergens keren. Ik kijk snel op Maps om te zien hoe de weg loopt en besluit dat we maar door moeten rijden tot het einde van de weg. Meestal is daar wat meer ruimte en gelukkig is dat hier ook het geval. Kurt kan de auto een beetje draaien en met wat steken, rijden we weer terug. Wel heeeeel voorzichtig want er zitten echt diepe kuilen aan de kant van de weg waar we langs moeten. Gelukkig zijn er een paar mensen flink aan het knutselen op de kruising en hebben we zodoende geen tegenligger. Ik weet niet hoe we dat hadden moeten oplossen. Het was nu al heftig genoeg met de wandelaars en mensen in zwempak waar we omheen moesten zien te komen.
We zijn weer uit de drukte en slaan de goede weg weer in. Even verderop volgen wij de rest van Slea Head drive terwijl onze voorligger de andere kant op rijdt. Nu hebben we de weg voor onszelf en dat rijdt wel een heel stuk aangenamer. We rijden weer langs mooi gekleurde huisjes en prachtig aangelegde tuinen en over wegen die voorzien zijn van wolken rood, paars, roze en blauw. We vinden de tuinen hier echt heel mooi over het algemeen. De meeste mensen hebben hier echt prachtige tuintjes vol met bloeiende planten en struiken. Samen met de bont gekleurde huisjes vinden we het erg schilderachtig en mooi.
Kurt ziet op een gegeven moment een weggetje wat hem wel aanspreekt en zo rijden we een kleine omweg vlak langs de kliffen en langs het Ierse radiostation waar vandaan ze in het Iers (Gaelich) uitzenden. Het weggetje is zo klein dat ik even kwijt ben waar we zijn, maar gewoon rechtdoor blijven rijden en we komen weer bij de "grote" weg uit en het was wel een leuke omweg. Daarna zijn we weer bijna in Dingle en onze overnachtingsplaats, dus we gaan op zoek naar een winkel. Ik vind weer een Supervalu en plot de route. Helaas ligt deze midden in Dingle waar je overal moet betalen om te parkeren (bepaald niet veel trouwens) dus de parkeerplaats staat vol met "klanten" We doen een rondje en vinden dan een plekje dat een beetje verstopt ligt en vrij is en Kurt wurmt de auto op de plek en we kunnen gaan shoppen. Vandaag hebben we baguettes mee met warme kip en 2 stukken verse quiche en Kurt uiteraard een nieuw Iers biertje om te proberen.
Dan is het nog een paar minuten naar onze B[e-38]B waar we warm ontvangen worden door Pat. Pat wijst ons onze kamer en nodigt ons uit voor koffie en cake in de serre. Ik vind het prima en even later krijgen we een cafetiere met koffie en ligt er een heerlijk plakje kruidige cake met rozijnen en walnoten op ons te wachten. We babbelen wat met Pat nog en hij laat ons dan aan onze koffie over. De serre is echt tropisch en de zon staat nog steeds te schijnen door het glas. Niet mijn beste keuze dit dus, maar goed. De koffie is erg lekker en goed sterk (high hopes voor het ontbijt morgen dus) en de cake is erg lekker. Kurt dacht eerst dat hij het niet zou lusten, maar hij vindt het erg lekker. Daarna terug naar de kamer, broodje eten en aan het verslag.
Het is nu bijna 10 voor 10, dus ik ga me vlug douchen en dan m'n nest in. Morgen gaan we weer verder met onze rondrit. Ik heb in ieder geval al tickets voor de veerboot die we ergens moeten nemen geboekt. Dus ergens morgen gaan we bootje varen, maar dat is voor morgen :-)
Vandaag weer 2 dagen voor de prijs van 1. Gisteren lukte het me niet meer om een verslag te tikken, dus vandaag wat extra tik- en leeswerk ;-)
Gisteren werden we wakker in Durrus in The Longboat. We hebben best prima geslapen en zijn vandaag wat langzamer opgestart omdat we op zich niet heel veel van plan zijn en we toch maar tegen 12 uur uit hoeven te checken. De kamer bevalt hier ook prima en we kunnen gaan ontbijten wanneer we zin hebben want alles staat beneden klaar en niemand waar je rekening mee hoeft te houden. Ik ben alleen wakker geworden met een hele rottige hoofdpijn en een beetje duizelig. Paracetamol er maar in en gewoon doorgaan, komt vast wel goed..
Het ontbijt is een beetje, tja, hoe zal ik het noemen, vreemd? Er staan 2 broodzakken met brood waar je je sneetjes brood uit kunt pakken en een bak met voorverpakte zoete broodjes en mueslirepen van de Lidl. In de koelkast staan een paar enorme pakken sinaasappelsap en melk en van die plastic bakjes met blikfruit en nog wat smeerkaasjes en yoghurtjes. Meneer Martin houdt duidelijk niet van extra werk of het bereiden van eten. Alles is kant en klaar bij de Lidl ingekocht. Ik rooster 2 boterhammen en doe er boter op en Kurt gaat aan de zoete broodjes. We nemen er nog een yoghurtje bij en een sapje. Het is niet superlekker, maar het is eten. We nemen ook nog wat voorverpakte zoete broodjes mee voor de lunch. Koffie kan ik niet maken want er is geen water en de waterkoker is leeg. Dus ik mis mijn cafeïne-shotje in de morgen haha
Ondertussen is het weer vrolijk beginnen te regenen en als we naar de auto lopen, giet het gewoon. We stappen dus maar snel in en vertrekken om naar onze eerste stop te gaan. We rijden naar Bantry en willen daar Bantry house gaan bezoeken. Dit is een nog steeds bewoond landhuis met tuinen. Het is alleen steeds erger gaan regenen en als we op de parkeerplaats van Bantry house staan, zien we dat de toegang 14 euro per persoon is en alleen met een rondleiding. Het grootste gedeelte van dat alles is de tuin en dat is nou net niet wat je wilt met dit weer. Het straalt gewoon naar beneden. Kurt en ik zijn bezig met wat alternatieven dus die wat droger zijn en Kurt vindt een paar mooie plekken en zo rijden we dus weer door.
We rijden weer via de Wild Atlantic Way en moeten even gniffelen als we door Ballylickey rijden. Links en rechts stoppen we af en toe even om van het uitzicht te genieten en Kurt durft het af en toe nog even aan om de auto uit te springen om in de regen een foto te maken.
Bij Glengarriff slaan we linksaf en pikken hier the Ring of Beara op. Dit is een rondrit over het Beara schiereiland. We rijden langs een ruwe kust en het zou erg mooi zijn als het wat minder zou regenen, maar helaas. We gaan richting Beara Bowl. Dit is een rotsformatie tussen de kliffen die de vorm van een kom heeft (goh, verrassend) We zijn een van de enige mensen die hier stoppen want er staat geen bord bij of iets dergelijks en we hebben al gezien dat als er geen bord staat, het blijkbaar niet interessant is. Des te beter voor ons. Gelukkig is het een beetje gestopt met regenen en valt er maar hier en daar een spatje als we uitstappen, dus we kunnen nog redelijk droog van het uitzicht genieten.
Na de Beara Bowl rijden we door naar de Cuas Pier Caves en dan begint er bij mij wat te dagen. We hadden het er vanmorgen over gehad dat we een aantal OPW dingen gingen bezoeken en ik dacht dat we daar naar toe aan het rijden waren via wat andere dingen. Maar ondertussen ben ik er achter dat die route totaal niet klopt en ik moet eigenlijk best wel naar de wc. Kurt had me even niet ingelicht dat we geen OPW dingen meer gingen doen. Hij had het intern met zichzelf overlegt, maar niet extern met mij gedeeld. Beetje miscommunicatie dus. We rijden nu ook echt in the middle of nowhere met overal direct langs de weg hekken en nergens een plekje om even te stoppen. Gelukkig is daar uiteindelijk een smal karrenpad als redder in nood en de hoge nood is voorbij.
Voor Cuas Pier Caves moeten we de auto bij een boothelling parkeren en dan een klein stukje wandelen. We klauteren over speciale metalen trappen heen die over stenen muurtjes en heggen geplaatst zijn en staan dan op een keienstrand bij de ingang van een aantal grotten. Er is net een man bezig met zijn kano, maar we zien in eerste instantie niet waar hij vandaan komt of naar toe gaat. Dan loopt Kurt een stukje het keienstrand op en ziet dat een van de grotten aan het einde een open verbinding met de zee heeft. Je kunt dus onder de rotsen door de grotten heen naar zee en terug kanoën. Later lees ik dat je bij absoluut laagwater door de grot kunt lopen. Als wij er zijn, zit het net tussen eb en vloed in, dus de grot is bevaarbaar. We lopen aan de andere kant van het keienstrand nog het klif op om een kijkje te nemen aan de andere kant. Het begint dan net weer flink te regenen en we hebben geen zin om zo de hele loop trail van 5km te gaan doen dus we keren weer om. Het is ook veel te gevaarlijk om met dit weer op de kliffen te lopen. Het waait behoorlijk en door de eerdere regen is alles al behoorlijk glibberig. Als we omkeren komt er ook net een Iers gezin aanstuiteren omdat het begint te regenen. Zij waren bezig met de loop trail, maar zijn ook omgekeerd zo te zien.
Wij lopen weer terug naar de auto en gaan weer droog zitten en kijken wat er nog verder te doen is en zien dat er nog een kasteel te bezoeken is onderweg. Dus ik voer Ross Castle in op Maps en we zijn weer weg. Ik moet het nogmaals zeggen, maar de wegen zijn hier echt prachtig omzoomd met bloemen. We rijden echt door wolken van oranje, paars, geel en roze. Het zijn allemaal wilde bloemen en alleen al dat maakt een rondrit de moeite.
We komen aan bij Ross Castle en hebben dan al een stukje van de Ring of Kerry opgepikt. Het is hier ook meteen drukker en we komen veel bussen, campers en caravans tegen. Bij Ross Castle is het ook behoorlijk druk. Ik voel me ondertussen echt niet lekker meer, maar ik bijt nog wel even door. We gaan eerst even naar de wc voor we kaartjes gaan halen en sluiten dan aan in de rij voor de kassa. Kurt kan de OPW passen zo gauw niet vinden, dus we laten wat mensen voorgaan. Als we dan aan de beurt zijn, blijken die mensen net de laatste kaartjes voor die dag gekocht te hebben. Morgen gaan we zelf de Ring of Kerry rijden, dus geen idee of we het dan nog halen. Helaas pindakaas dan maar. En om eerlijk te zijn geeft het ook niet. Ik ben net in de wc bijna omgevallen omdat ik zo duizelig ben en de terugweg naar de auto hou ik Kurt maar vast anders blijf ik in rondjes lopen. Terug in de auto gaat het even helemaal niet goed meer en dus gaan we gewoon door naar onze overnachtingsplek. Ik heb ondertussen wat paracetamol genomen weer en dan gaat het weer een beetje beter.
Onze overnachtingsplek ligt in Killorglin. Dus we moeten nog een eindje Ring of Kerry rijden. We zijn er nog niet echt van onder de indruk, maar morgen gaan we het beter zien waarschijnlijk. In Killorglin zetten we de auto neer op de grote parkeerplaats iets voorbij ons hotel en lopen dan terug naar Kingston's Boutique Hotel [e-38] Pub om in te checken. Gelukkig gaat dat heel soepel want mijn hoofd wil niet al te best meer en ik heb al moeite om het Iers te vertalen, dus doe mij m'n kamer maar!
Onze kamer is erg mooi en rustig en we zijn dik tevreden. We moeten nog wel wat eten, dus we gaan beneden in de pub een pizza eten. Ze maken hier zelf pizza op Napolitaanse wijze met deeg dat dagen staat te rijzen. Ik moet zeggen dat de pizza erg lekker is. Kurt heeft een pizza met rauwe ham en ik heb een 4 cheeses met extra peperoni. De pizza's worden in punten gesneden op een plank geserveerd en moeten met de handen gegeten worden. We krijgen er nog een zelf gemaakte chili olie bij om erover te doen en die olie is best lekker, dus we gieten steeds een beetje over de korstjes en de pizza. Als toetje heb ik huisgemaakte tiramisu en Kurt banoffee. Beide worden in een schattig weckpotje geserveerd. Dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer en ga ik slapen. Ik ben kapot en ik denk dat dat het beste is voor mijn hoofd, dus daarom geen verslag gisteren. Het probleem is wel dat door de hoofdpijn gisteren alles een beetje wazig is, dus ik weet niet zo heel goed meer wat en hoe gisteren en hoe alles eruit zag, maar Kurt heeft een beetje geholpen, dus er is toch nog een verslag van :-)
Ik heb echt lekker geslapen afgelopen nacht en mijn hoofdpijn is bijna weg als ik wakker wordt. Kurt is helemaal bijgekomen lijkt het, dus vandaag gaat vast beter :-)
We hebben afgesproken om om 9 uur te gaan ontbijten, maar het is ruim 10 over 9 als we beneden zijn.. sorry! Ik had wat problemen om uit te vogelen hoe ik de knop van de douche moest bedienen. Elke douche i