Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Honduras
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Honduras
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Madeira, ook wel de ‘Parel van de Atlantische Oceaan’ genoemd, lokt reizigers al jaren met haar weelderige landschappen, levendige cultuur en gematigde klimaat. Hoewel deze Portugese archipel het hele jaar door een topbestemming is, geeft de lente een extra betoverende touch.
Twijfel jij nog of en wanneer je naar Madeira wilt? Lees dan snel verder en ontdek waardoor de lente een ideale tijd is om je bezoek aan dit eiland te plannen.
Je hebt valst wel eens gehoord dat Madeira ‘Bloemeneiland’ wordt genoemd. Dit is natuurlijk niet voor niets. Het eiland staat namelijk bekend om zijn bloemenpracht. En vooral een rondreis Madeira in de lente staat in het teken van kleuren, als exotische bloemen en inheemse planten in bloei staan.
Mis vooral het jaarlijkse Madeira Flower Festival niet, dat meestal eind april wordt gehouden. De straten van de hoofdstad Funchal komen dan tot leven dankzij kleurrijke optochten met bloementapijten, traditionele kostuums en levendige muziek.
De lente markeert het begin van het walvisseizoen op Madeira. De warme Atlantische wateren rond de archipel worden dan namelijk een speeltuin voor verschillende walvissoorten, waaronder potvissen, orka's en verschillende dolfijnsoorten.
Door deel te nemen aan een bootexcursie krijg je de kans om deze majestueuze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien, terwijl je geniet van het adembenemende uitzicht op de kust.
Ga jein de lente naar Madeira? Dan kun je ook genieten van milde temperaturen, waardoor het een ideale tijd is voor buitenactiviteiten. De mooiste wandelingen Madeira maak je dan ook tijdens deze periode.
Met temperaturen tussen de 15 en 25 graden Celsius kun je de diverse landschappen van het eiland tijdens de lente optimaal ervaren, zonder de intense hitte van de zomer.
De culturele kalender van Madeira staat bol van de evenementen in de lente, waardoor je altijd wel een feestje tegenkomt.
Naast het Bloemenfestival organiseert het eiland verschillende traditionele feesten, waaronder het Madeira Wijnfestival. Dit evenement wordt eind augustus gehouden en laat je de wereldberoemde wijnen van het eiland proeven.
Dompel jezelf onder in de lokale cultuur door deel te nemen aan traditionele volksdansen, proef regionale delicatessen en geniet van de warme Madeiraanse gastvrijheid.
De lente op Madeira biedt een rustigere en ontspannen sfeer vergeleken met de drukke zomermaanden. Natuurlijk ben je niet de enige toerist tijdens de lente, maar je hoeft het eiland niet te delen met hordes toeristen. Wel zo prettig aangezien je op vakantie gaat om tot rust te komen, toch?
Het hele jaar door, dus ook in de lente, is het belangrijk om een goede reisverzekering af te sluiten als je naar Madeira gaat. Zoek van tevoren uit welke het beste past bij jouw wensen.
Kortom: De lente onthult de charme van Madeira in al zijn glorie, waardoor het een perfecte periode is voor een betoverende ontsnapping. Twijfel dus niet langer; boek je reis naar Bloemeneiland vandaag nog!
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => vijf-redenen-om-madeira-de-komende-lente-te-bezoeken [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/96/96_1.jpg ) [1] => stdClass Object ( [newsId] => 95 [date] => 2023-11-20 [title] => Reisverzekering: eenmalig of toch doorlopend? [text] =>Sta je op het punt om op reis te gaan? Heb je dan eigenlijk al nagedacht over een reisverzekering? Deze verzekering is van onschatbare waarde voor mensen die een tijdje van huis zijn. Zowel voor de kortere reizen als de langere vakanties kan het helpen om meer gemoedsrust te krijgen. Je moet dan wel een keuze maken tussen een tijdelijke verzekering of de doorlopende variant. Beide opties zorgen dat je veel meer zekerheden krijgt. De verzekering dekt bijvoorbeeld de kosten voor ongevallen of wanneer je plotseling ziek wordt. Ook diefstal of verlies van jouw bagage is gedekt in deze verzekeringen. Je staat niet meer voor hoge kosten, omdat je een vergoeding krijgt na het indienen van een schadeclaim.
Een reisverzekering kan je in eerste instantie voor een enkele reis afsluiten. Het is voornamelijk een goede keuze wanneer je niet vaak reist. Het heeft dan immers geen zin om de verzekering aan te houden en maandelijks een premie te betalen. Voor ieder weekendje weg of iedere vakantie kan je weer een nieuwe verzekering afsluiten. Je past de dekking hiermee helemaal aan jouw bestemming aan. De keerzijde is echter dat je tijdens het voorbereiden van de nieuwe reizen wel weer naar een nieuwe verzekering moet gaan kijken. Het neemt dus wel tijd in beslag om de voorbereidingen op de goede manier te treffen en te voorkomen dat je tijdens jouw vakantie niet voor hoge kosten komt te staan.
Als je veel reist of vaak een weekendje weg gaat, kan een doorlopende reisverzekering een betere keuze zijn. Voor deze verzekering betaal je iedere maand een premie en ben je tijdens alle avonturen voorzien van meer veiligheid. Het bespaart je veel tijd tijdens het voorbereiden, omdat je niet meer na hoeft te denken over het afsluiten ervan. Je kan gewoon in de auto of het vliegtuig stappen en hoeft je nergens meer zorgen om te maken. De financiële bescherming is geregeld en de onvoorziene omstandigheden laten geen donkere wolk boven jouw reis achter. De verzekering biedt een dekking voor medische noodgevallen, vertraagde vluchten, annulering en verloren bagage. Alles wat je nodig hebt tijdens jouw reis dus!
Een doorlopende reisverzekering heeft als grootste voordeel dat deze flexibel is. Je kan hem namelijk helemaal aanpassen aan jouw behoeften. Het maakt dus niet meer uit waar je naartoe gaat, je verzekering staat jou overal in bij. In eerste instantie ben je verzekerd tegen de basis, maar je kan ook naar de aanvullende opties kijken. De uitbreidingen zorgen voor nog meer gemakken. Zo stem je de verzekering af op het soort reis dat je gaat maken en de activiteiten die op jouw lijstje staan. Het is hierbij van belang dat je de tijd neemt om de dekkingen met elkaar te vergelijken en de aanvullende opties te bekijken. Pas als je zeker weet dat de verzekering past, sluit je hem af en kan je op reis.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => reisverzekering-eenmalig-of-toch-doorlopend [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/95/95_1.jpg ) [2] => stdClass Object ( [newsId] => 94 [date] => 2023-10-26 [title] => Waarom moet je kiezen voor Edinburgh? [text] =>Zoek je nog een leuke bestemming voor je volgende reis? Een vakantie Edinburgh is dan alvast een goed idee. Het grote voordeel van deze grote Schotse stad is dat je er op vele manieren van kan genieten. Dat maakt het dus ook op veel momenten een geschikte bestemming. Afhankelijk van wat jouw insteek is, kan je namelijk de zaken aanpassen zodat jij je er op je gemak voelt. Daar is deze stad dan ook meer dan geschikt voor. We gaan er hier dieper op in, zodat je direct overtuigd raakt.
Wanneer je kijkt naar de vele mogelijkheden, dan is er één die er wel echt bovenuit steekt. De stedentrip Edinburgh is wel heel aantrekkelijk om te maken. Een kort uitje, ergens in een weekend middenin het jaar, is ideaal om jouw batterij weer even op te laden. Soms zit je er gewoon helemaal doorheen, maar is de vakantie nog ver weg. Dan is het leuk om naar een stad te gaan die lekker afwijkend is en juist daarom veel te bieden heeft. Edinburgh is dan misschien wel de beste optie van allemaal om voor te gaan.
Ook de langere vakantie is goed in Edinburgh door te brengen. Dat komt omdat de stad zelf niet het enige is wat je kan ontdekken. Ga je net de stad uit, dan ben je bijvoorbeeld al bij de zee. Mocht het meezitten met het weer, dat is natuurlijk wel een punt van aandacht, dan kan je dus ook lekker een dagje aan zee in de zon doorbrengen. Zonder last te hebben van enorme hitte zoals op andere plaatsen. Dat past natuurlijk perfect bij het beeld van een leuke zomervakantie. Wil je dus even echt ontsnappen in de zomer, dan is dit de plek waar je moet zijn.
Edinburg, maar eigenlijk Schotland als geheel, is typisch zo’n plek die nooit tweemaal hetzelfde is. Daarom kan je er ook gemakkelijk meerdere keren naartoe. Zo kan je bijvoorbeeld in het voorjaar een hele andere beleving hebben dan in het najaar. Zonder dat je daar zelf heel veel anders voor hoeft te doen. De stad krijgt gewoon een heel andere sfeer aan de hand van het jaargetijde. Dat maakt het dus ook altijd een aantrekkelijke optie wanneer je gewoon even weg wilt uit de sleur van het dagelijks leven. Deze stad staat dan altijd voor je open.
Een laatste reden waarom Edinburgh altijd een goede keuze is, is dat er voor iedereen van alles te beleven is. Of je nu volwassen bent en je liefde bij whisky ligt, of je bent nog jong en je bent helemaal gek van de films van Harry Potter. Alles is hier te vinden en je kan je vakantie zelfs aan de hand van deze thema’s invullen. Zo kan je er dus ook altijd echt zeker van zijn dat je een leuke tijd hebt en dat je je maximaal zal vermaken met alles wat er op het programma staat voor je.
[picture] => no [pic1title] => [pic2title] => [pic3title] => [pic4title] => [pic5title] => [titleSlugified] => waarom-moet-je-kiezen-voor-edinburgh [imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png [imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/94/94_1.jpg ) ) [topCountries] => Array ( [0] => stdClass Object ( [continentId] => 3 [countryId] => 82 [reportCount] => 1 [pictureCount] => 8115 [position] => 1 [countryName] => Haïti [countryIsoCode] => HT [continentName] => Centraal-Amerika ) ) [countryId] => 83 [countryName] => Honduras [continentId] => 3 [continentName] => Centraal-Amerika [countryPopulation] => 0 [countrySurface] => 0 [capitalCityLongitude] => 0.000000 [capitalCitylatitude] => 0.000000 [portalReports] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => NathalievanHillo [datePublication] => 2023-01-25 [title] => Maya ruïnes! [message] =>Na nog geen vier uur ging de wekker. We moesten erg vroeg vertrekken, omdat we voor de file voorbij Guatemala City moesten zijn. Ik had erg licht geslapen en was vaak wakker geworden, dus ik had niet erg lekker geslapen. Zoals altijd heeft Karin veel meer tijd nodig dan ik. Na nog geen tien minuten na de wekker verliet ik de kamer met al mijn spullen en ging ik naar het dakterras. Hier belde ik even naar huis, in de hoop een uitbarsting te kunnen laten zien. Ik heb er een half uur gestaan, en eindelijk in de laatste vijf minuten waren er twee kleinere uitbarstingen. Helaas was dat niet zichtbaar via de telefoon.
Om 3.00 uur vertrokken we met een klein busje die door de stad kan rijden naar onze grote bus die niet in de stad kon komen. Al onze bagage moest bovenop het dak van het busje worden gelegd en worden vastgebonden, voor maar vijf minuten rijden. Gelukkig waren we al snel bij de grote bus. Het was dezelfde bus als de dagen ervoor, maar we hadden wel een andere chaffeur.
In de bus probeerde ik te slapen, maar dat ging erg moeilijk. Ik had het koud en uiteindelijk heb ik opgevouwen op de stoeltjes gelegen, met mijn kaneelbrood als kussen. Ik ben een paar keer wakker geweest, maar uiteindelijk maakte Saskia mij wakker toen zij iets voor half zeven door de microfoon ging praten. Om 6.30 uur hadden we een stop voor onder andere ontbijt. Voor de ingang van de winkel viel een reisgenoot. Ze had wat last van haar enkel, maar gelukkig viel het mee. Toen we wilden vertrekken, wilde de bus niet starten. De chaffeur probeerde van alles, maar uiteindelijk moest er iemand komen op het probleem op te lossen. Na drie kwartier konden we eindelijk weer rijden. Van die tijd heb ik gebruik gemaakt door grotendeels het verhaaltje van gisteren te schrijven. We moesten nog een stuk rijden naar de grens van Honduras. In die tijd heb ik nog even geprobeerd wat te slapen. Ook merkten we dat de chaffeur heel veel prettiger en veiliger rijdt dan de andere chauffeur en daar zijn we erg blij mee! Onderweg zagen we ook nog veel koffiebonen liggen te drogen. Guatemala exporteert veel koffie.
Toen we bij de grens aankwamen, kregen we bij de eerste balie een stempel dat je Guatemala uitging. Bij de andere balie kreeg je een stempel dat je Honduras in ging. We zijn er maar een dag, dus gelukkig ging het allemaal vrij makkelijk en snel. Daarna stapten we weer in de bus voor het laatste stukje naar Copán Ruinas. Vanaf hier begint het tropische deel van de reis. Het was vandaag ongeveer 33 graden en erg heet.
Copán Ruinas is de eerste Maya ruïne die we bezochten. Omdat je hier veel informatie krijgt die je bij de volgende ruïnes kan gebruiken, ging ik met de groep met een gids mee. De gids legde van alles uit over de Maya's, over hoe ze leefden, symbolen, etc. Wat vooral interessant is, is dat veel nog niet opgegraven is, onder andere omdat ze het zo beter willen bewaren. Het was al erg warm en er zaten veel muggen. Ik had een korte broek aan, maar had me gelukkig wel ingesmeerd met muggenspray. Ik vond het een indrukwekkende site. Ook zaten er grote mooie papegaaien in felle kleuren. Deze papegaai is het nationale symbool van Honduras. Ook vind je deze papegaaien terug in de Maya tempels.
Na de Maya tempels gingen we lunchen. Karin en ik aten later op onze kamer onze broodjes op. We hebben nog een voorraadje die de komende dagen wel op moet.
Om iets voor vier uur hadden we afgesproken met een Belg die al twintig jaar in Honduras woont. Hij zou ons meenemen op een sociaal culturele tour, of volgens Saskia de eye opener tour. Hij nam ons mee in het leven in een derdewereldland en de denkwijze van mensen in derdewereldlanden, specifiek Honduras. Het ging met name over de drugsproblematiek. Ook vertelde hij hoe wij daar als mensen uit het westen naar kijken, en dat de oplossingen die wij denken te hebben, niet werken. Het was interessant om te horen. Halverwege de tour zaten we op een randje tegen een muurtje. Ineens hoorden we een bonk. Een reisgenoot bleek haar bewustzijn te zijn verloren en bonkte met haar hoofd tegen de muur. Het leek op een epilepsie aanval, maar daar was ze niet bekend mee. Even kwam ze bij, maar daarna was ze weer even weg. De Belg en Saskia hebben snel een tuktuk geregeld en Saskia is met de vrouw en haar man direct naar het ziekenhuis gegaan, die gelukkig vlakbij was. Dat was erg schrikken... De Belg maakte de tour met de rest van de groep wel af, waarbij we door het stadje hebben gelopen. Om 18.45 uur kwamen we aan bij zijn restaurant, waar we ook hadden geluncht. Ondertussen hadden we al een hele lange dag erop zitten, waardoor Karin en ik terug wilden naar de kamer. De rest van de groep ging daar nog eten. Wij hebben in onze kamer wat broodjes en bananenbrood gegeten. Heerlijk!
Ik heb even lekker gedoucht en ben daarna mijn verhaaltjes gaan schrijven. Omdat het nog twee verhaaltjes waren, nam dat nog best veel tijd in beslag. Ik ben ook wel erg moe, dus nu ga ik ook lekker slapen. Morgen moeten we weer bijtijds op en steken we de grens weer over naar Guatemala.
PS: vergeet niet het verhaaltje van gisteren te lezen en de prachtige foto's te bekijken!
PS: op dit moment weten we nog niet hoe het met de vrouwelijke reisgenoot is. Ik hoop dat alles goed is gekomen en dat ze morgen verder met ons mee kunnen reizen.
[userId] => 438531 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090463 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 211 [author] => Nathalie [cityName] => Copán [travelId] => 528295 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala, Honduras & Patagonië [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-honduras-patagoni [dateDepart] => 2023-01-12 [dateReturn] => 2023-03-02 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/438/531_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => maya-runes ) [1] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-05-20 [title] => Baleadas - Honduras [message] => Ik was erg benieuwd of ik iets totaal anders kon vinden uit Midden-Amerika. Iets anders dan een schotel van kip, mais en bonen. Na wat speurwerk kwam ik op streetfood uit Honduras. Streetfood is sowieso leuk om te maken. Meestal is het niet heel lastig en lekker. Het werd dus het nationale streetfood gerecht van Honduras: baleadas. Er zijn verschillende versies van te maken. Je kunt ze heel basis houden, maar ook allerlei extra toppings erop doen. Wat je zelf lekker vindt. Ik heb net iets meer topping gedaan dan basis, maar niet de ultieme versie. Ingrediënten: - 12 grote wraps - 2 blikjes kidneybonen (à ongeveer 400 gr) - 2 uien - 2 teentjes knoflook - 2 eetlepel komijn - 1 rode peper of een theelepel chilipoeder - verse koreander - 125 ml crème fraîche Voor de topping: - geraspte kaas - gehakt Aan de slag: 1. Snipper de ui en pers de knoflook 2. Haal de zaadjes uit de peper en snij in kleine stukjes 3. Bak de ui, knoflook en peper in de koekenpan 4. Voeg de komijn toe 5. Bak dit allemaal aan in ongeveer 5 minuten 6. Giet de bonen af en voeg die toe aan het uienmengsel 7. Voeg de crème fraîche toe, meng alles goed door elkaar en laat het 5 minuten sudderen 8. Doe dit bonenmengsel in de mixer en maal het tot een grove puree 9. Smeer de wraps voor de helft in met het mengsel 10. Leg de toppings erop en vouw de wrap dicht 11. Zet een koekenpan zonder olie op middelhoog vuur 12. Bak de wrap in de pan tot het aan de buitenkant kleurt 13. Herhaal ditzelfde met alle wraps en varieer vooral met de toppings! 14. Eet smakelijk! Dit was nu echt een recept waar ik ten eerste niet zelf op gekomen zou zijn, maar ook wat erg makkelijk is. Je kunt enorm variëren in toppings. Dat is altijd handig met kinderen. Je zou zelfs de kinderen aan tafel hun eigen wrap kunnen laten beleggen en dan de wraps bakken op bijvoorbeeld een tepanyakiplaat of gourmetstel. Omdat de kinderen niet zo erg van pittig eten houden, heb ik de rode peper uit het recept gelaten. Maar dat is niet handig. We misten net wat pit of kruiden in de wraps. Dus dat doen we volgende keer weer. Wij hadden verschillende baleadas: naturel, kaas, gehakt en kaas met gehakt. Vooral die met kaas vielen erg in de smaak. Maar iedereen was het erover eens: dit is een winnaar en een blijvertje! Het scoorde tussen de 9 en 9,5. Het is ook leuk om te maken als er gasten komen, bijvoorbeeld op een verjaardag. Snij dan de dubbelgevouwen wraps na het bakken in drieën. Dan zijn ze makkelijker weg te happen. Andere toppings die je zou kunnen gebruiken zijn: - avocado - chilisaus - eieren (in sommige recepten zie ik roerei) - tomaat - ui - paprika - kip - worstjes Blijvertje dit en nog redelijk gezond ook. [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076919 [countryId] => 83 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 243 [author] => Kitty [cityName] => Tegucigalpa [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/006/603_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => baleadas-honduras ) [2] => stdClass Object ( [username] => AbbyRodney [datePublication] => 2020-01-12 [title] => Roatan / Costa Maya [message] => Vroeg uit de veren, kijken hoe het schip aanlegt en ontbijten. Ons tourtje begint pas om 9:45 uur om 9:00 van boord af snel Wi-Fi kopen, want wie weet hebben we iets gemist ;/ na het thuisfront op de hoogte gebracht te hebben van onze bevindingen gingen we richting de bus.... paarden overdressed als we waren vielen we natuurlijk op met onze korte rijboots en zomer rijbroek aan hahaha! Lange broek was uiteindelijk wel fijn de boots hebben we verwisselt voor waterschoenen die weer gelukkig zelf bij ons hadden..... de waterschoenen daar waren een soort van Crocks haha! Na alles uitgelegd te hebben mochten Rod en ik als eerste op ons paard, onze guide was Leny. "Ok dus jullie zijn de professionals" ik denk dan alleen maar..... zucht, je moest eens weten hoe ik altijd loop te klooien met mijn paard... afijn mijn paard had er natuurlijk al meteen zin in pfff, haha heb ik weer. Maar na even erop zitten ging dat een stuk relaxter. Rod zijn paardje was ook pittig en wilde graag maar die heeft er iets minder moeite mee. Het eerste stukje op het droge was denk ik puur om te kijken hoe en wat. Hij liet ons ook een stukje galopperen en dat ging prima. Daarna naar het strand het water in..... zo cool!!! Lekker diep de paardjes vonden het leuk en wij ook. We reden om een eilandje heen. Op een gegeven moment zei Leny( die ondertussen alleen maar foto's aan het maken was met Rod zijn tel.) Hier naar boven en aan het eind weer naar beneden en laat ze dan maar gaan. Ok! was een klein stukje strand! En daar gingen we Rod voorop en ik erachteraan..... er lag een groot stuk scheepstouw halverwege en ik dacht alleen maar niet daarheen..... ik moet ook niet denken!! Whahaha! Mijn paard remt en maakt een halve bocht..... OMG! Ik hing naast het paard, maar kon me er weer a la indiaan op trekken... ik schoot in de lach en moest denken aan al die capriolen die ik al met Ludwig heb meegemaakt.... dat had me nu gered.... Rod zag ik denken "Ja natuurlijk, zit ook eens normaal gaan" hihi! De guide kreeg zowat een hartaanval. Hij was aan het filmen en je zag de camera in een keer alle kanten op gaan omdat hij meteen begon te rennen, ik zat echt alleen maar met een big smile op mijn gezicht :))) De andere guides begonnen allemaal te gillen "Wauw, she is our hero. How did she stay on!" .... dat is voor mij ook nog steeds een raadsel.... Daarna nog een rondje door het water gedaan en de guide zei take my hand, you feel it, I'm still shaking! Het was voor ons iig een gave ervaring. We konden nog gebruik maken van de beach club en nadat Rod een paar slokken had genomen van zijn vrij sterke cocktail heb ik maar eten besteld..... hij begon namelijk in zichzelf te giechelen.... nooit een goed teken bij Rod!!! Haha! Het eten hielp gelukkig. Even lekker relaxed op het strand en terug naar de boot. Daar onze spullen afgegooid en terug naar de pier op zoek naar goeie koffie.... dat is toch wel een dingetje deze reis. S'avonds eerst even een dansje gedaan op de promenade, het was caribean night daarna weer heerlijk gegeten en rustig aan gedaan moesten de volgende dag vroeg op voor ons volgende toertje... Costa Maya Vroeg op, iedereen voor de excursies in de rij om van boord te gaan...... alle toertjes begonnen om half 9, dat betekende 8:15 melden, op dat moment konden we pas van boord.... Hahaha dringen dus.... nu waren we echt van die cruise mensen die als kuddes van boord gaan OMG.... Oscar onze gezellige Mexicaanse guide stond te wachten. We waren met 22 maar was een gezellig clubje. Oscar en zijn kompanen waren super grappig. Af en toe zeiden ze iets in het Spaans wat iedereen moest nazeggen en dan lag Rod in een deuk.... allemaal vieze dingen natuurlijk;). Op een gegeven moment zei Rod lachend nu weet ik het zeker, mijn volgend leven kom ik terug als Mexicaan! Whahaha! (Of kwam het door de 2 Margarita's die hij voor 10:15 uur al achterover had gegooid.....,maar dat even terzijde) "Ze zijn echt helemaal gestoord." We begonnen met een blauwe Margarita. Als ik naar de kleur keek kreeg ik al hoofdpijn..... die heb ik maar naar Rod geschoven, no problem schatje geef maar hier... dat dus.....om half 10 s'ochtends.... Daarna guacamole gemaakt en 2 sauzen waarvan eentje vrij pittig(waarbij iedereen al begon te kuchen en proesten, wij "wat??") wat tortilla's erbij en onze sauzen waren zo op. Daarna... half 11 nog (steeds s'ochtends dus) even 5 of 6 tequilatjes proeven en nog een salsa lesje.... op zijn Mexicaans. Je doet dit, dit en dit, ok snappen jullie het? Muziek meastro! Hahaha! Hij kreeg het wel voor elkaar dat iedereen fanatiek ging proberen. Nog even bij de zee gerelaxt en terug naar de haven waar ze een heel gezellig centrum hadden gemaakt. Natuurlijk echt wel heel toeristisch, maar toch ;) en eindelijk lekkere koffie gevonden Hmmmm! Rod had ondertussen ook nog ergens een biertje gescoord. Terug op de boot. Zei Rod "uhhh, ik ga even douchen en liggen, snurk snurk"... hihi, heel vermoeiend zo'n dag. Ik ben zelf ook maar gaan even liggen.... Savonds eten bij de Mexicaan. Op een gegeven moment kijkt Rod me aan en zegt "ik denk wat voel ik me raar, maar ik was even vergeten dat we op een schip zitten hihi". De zee was ook iets ruwer en we schommelde meer... van voor naar achter naar links naar rechts enz.... We hebben veel te veel gegeten en ik gedronken.... oeps... ik moest naar het toilet en zei tegen Rod die zal wel buiten zijn. Ga dan even.... nee ik wacht wel .... hij keek me aan en begon te lachen. Hahaha gaat het meisje? Uhhh nee, als ik opsta val ik om... denk ik.... poeh met een veel te volle buik maar naar de kamer vroeg ons bedje in.... [userId] => 393736 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5069243 [countryId] => 83 [pictureCount] => 23 [visitorCount] => 395 [author] => Abs [cityName] => Roatán [travelId] => 525054 [travelTitle] => Houston-Galveston-Honduras-Mexico-Texas [travelTitleSlugified] => houston-galveston-honduras-mexico-texas [dateDepart] => 2020-01-02 [dateReturn] => 2020-01-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/965/567_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/393/736_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roatan-costa-maya ) [3] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-12-21 [title] => Teaching in Cofradia [message] => I'm back! It's been quite a while since my last blog, and I've done a lot since then. I've stayed mostly in two locations, in Cofradia, where I was teaching, and then in Utila, where I did my dive master. Since so much has happened, and it's been some three months since the last blog, I might omit some stuff here and there. I should have done this sooner, but I didn't have a computer, or was busy otherwise. This is a long one, so I've split it up into two parts. The first part is in Cofradia, and the second part is my time in Utila and up to now. However, back to the story at hand. When we last left off, the teaching had just started for a week, and we had our little group of teachers in our house in Cofradia. Michèle and I had been getting close over the past few days, and spent most nights in my room. Unfortunately it wasn't all sunshine, since somewhere in those first days we got robbed. It seemed to be targeted, since everyone knows where the foreigners live. The people there are poor and desperate, and they assume the foreigners have fancy toys. They only came into my room and the living room. Taking my phone and wallet and Michèle's phone as well. Then they also took some laptops from the living room. It was a bit of a nasty experience, but I was expecting to get robbed at some point during my trip. Bit of a shame I had only had my phone for a few months, but besides my drivers license everything could be replaced. The school did take immediate action, and the day after we immediately moved to a different house with better security, and we got a nightguard. The change in house also meant that now while we had a bit more space, we all had to share rooms, so I moved in with Michèle, since we slept in the same bed most nights anyways. We also now had a nice big garden and some lime and mango trees. Besides that not too much changed. We were now with a few more teachers, Sage (US), Phoebe, Charlie and Tom (US) all knew each other from back home. It made it easy for them to fit in, but that didn't seem to be much of an issue for anyone. We also had a Tom from the UK, who had come from Puerto Rico, where he had been assisting with disaster relief. And then we had Laure from the Netherlands/France, and of course Michèle and me. Because we had a few more teachers, we didn't have to cover as many classes as before, and I could focus mostly on my 10th and 11th grade. The kids are between 15 and 17 years old, and most of them speak very good English. I just try to get them motivated to interact with English media in their own time, since that's how I learned most of my English myself. Therefore we would listen to TED talks, and do a movie every week. Since the kids are older, and have more insight in their own society, we also have debates about issues in society, or other sociopolitical stances. We started with a debate on gay marriage and abortion. While it was very interesting to hear their opinion about it, the actual debate was still lacking in depth, so after that I put some more focus on preparation, so they would have their arguments prepared, and most people would have something to say. Debating is of course a bit different from normal conversation, and you could definitely see which kids had more of a knack for it. My classes are all in the afternoon, unless I'm covering another class. So usually in the morning I'd wake up a bit slower than the other teachers, make my coffee, and then walk to school. When I got there, I'd start my lesson planning for the afternoon. At nine we'd have breakfast at school, which usually consisted of a baleada (big flour tortilla with beans, cream and cheese) or tajadas con ensalada (fried plantain chips with some raw veggies). Then I would still not have any classes, where I would just calmly plan my classes, chat with some other teachers, or fill in for someone else. Then lunch break would be more food, typical Honduran, changing over the days, but usually some rice with chicken or something. After lunch I'd teach 11th, and then 10th grade. I would do the same classes with both groups, but since 11th is a bit further ahead and a smaller group, we would have time for more in depth discussion with them. After that Charlie and I would do computer club on Monday and Thursdays, where we mostly just tried to stay ahead of the kids. Then after school we would head home, for some well deserved daiquiris and a joint. On Fridays we would usually also take one of the school's projectors home, since they didn't need it over the weekend anyway. Then we'd use that for a movie night at the house. We had a very nice group going, but there was still a surprising amount of gossip and other drama in the house. For some reason people didn't seem to just directly confront people about issues they had with them, but instead chose to complain about it to others. However, this didn't bother me too much, since I wasn't really involved, and wasn't affected by it too much. Every now and then there would also be special events at school. One of these events was Dia del niño (day of the child). This day all the kids didn't go to class, and we didn't teach, instead, the older grades went off to other schools to help entertain the younger kids, while we spent a lot of time facepainting the other kids, and serving cake and pizza. The kids were having an absolute blast, and it was great seeing all these kids running around with dia de los muertos or pennywise makeup. For us it was also a lot of fun to do something else, and flex our artistic muscles. The next day we had a torch parade through the town, where all the kids would carry their own torch, and walk a parade through the town with their school, grouped by grade. It was great to see all the kids representing the school, and it was absolutely adorable to see cute little 4 year olds with a massive (relatively) torch struggling not to fall over the speedbumps. Of course us and the parents were at their side to help. Once we got to the other end of town, everyone dispersed, and that was it. That weekend we also had a long weekend due to some national holiday, so the school director decided that it would be nice to have a weekend away with all the teachers. We went to a rancho somewhere out of town, where we just chilled with everyone, and had some fun in the pool, and played with a tarantula. It was especially great since all the Honduran teachers were also there, and usually we wouldn't have that much contact with them. Now we had a good chance to speak a bit more with them, because at school it's usually a bit more rushed. Since they don't speak English, all this had to be done in Spanish, but most volunteers either spoke Spanish, or wanted to practice. We had a lovely dinner, and then they had some small gifts for us as well, a notebook with our names on it. However, for some reason they had a small mix up, so it was Mister Michèle, and Miss Jelle. We all had a good laugh about that. We also had a few drinks, threw some ball, and then poked in a hole to extract a tarantula. The next few days Liz arrived, a kiwi who's an actual teacher. We now had a full group of teachers, where almost no classes needed to be covered anymore! As an actual teacher, she had quite some useful input, but she wasn't around for too long, so in the end she just passed through without changing much, but she was nice to be around. Around this time we were also finally getting back our money from the school, since they insisted we didn't get the police involved with the robbery, they would pay the damages, since we couldn't call on our insurance this way. It didn't feel great to take money from the kids that needed it too, but they did have a rainy day fund, for situations such as these. My phone was also brand new, so it wouldn't be fair if I didn't get the new value for it. Charlie ended up not getting any money for his expensive macbook, but he was staying there for the entire year, so maybe that has been sorted out by now, or he just took the hit. There was some drama still, because Michèle felt she should have gotten more money, even though her phone was old and shit, and worth much less than what she said to the school. Me being close to her I tried to talk to her about being reasonable, but unfortunately that only meant she was now angry at me as well. Luckily this all didn't last too long, and we could soon move on because a new teacher was arriving! Saeed was originally from Saudi Arabia, but now lives in Turkey, and wants to become an English teacher back home. Even though now he was the only person on his way to being an actual teacher (Liz had left at this point), his English wasn't the same level as ours, but he was definitely trying. He didn't fit in with the rest of the group as well though, but him being an older gentleman (in his 40s I think) probably was most of the reason. He didn't mind our drinking or drugs use, but he just retreated in his room. No harm in that, and he seemed to be motivated to teach. He did however have some strange behaviour we'll get to later in this story. However, we were soon distracted by other things, as Phoebe and Charlie had their eye set on the neighbours puppers, and they wanted to adopt one of them. So obviously we all had to go there, and play with the puppers until they were so tired they fell asleep. They were only a few weeks old, and they absolutely made my heart melt. They chose a white one, and then the hardest part started, the name. It was given the name Nieve (snow), but they wanted to give her their own name. Charlie came up with Bila Bong, and we also tried our best to get some funny names out there, such as Baleada (we ate that pretty much every day), Coco and some others. However, we tended to joke about all of them, and try to find a way to put some innuendo in there somewhere. Phoebe wasn't the biggest fan of this, and was shooting them all down, once we started rhyming them with balls or other parts of the reproductive system. But there was still some time, as they weren't allowed to take her home yet, they still needed to wait a few weeks. By the time they'd take her home, I'm not in Cofradia anymore anyway. And the same day when we got home, Michèle also had a nice surprise for us! The neighbours had showed up with a kitten, and since Michèle was immediately in love with it, he said we could keep it. It was an adorable ginger tabby, and it was super playful. It was still very young, but already very agile and would climb on everything. Of course the entire house was very happy with our newest resident, and he was immediately embraced by the other volunteers. We named him Simba. The coming days we would always play with him, and soon there were pieces of string all over the house, when he would rip apart the string balls we had for him to play with. During the night we had to make sure he was inside though, since Don Dimas' (the nightguard) dogs were aggressive to anyone they didn't know, and this would most likely include our adorable new friend. During the day Simba would often play outside. He could easily escape through holes in the fence, but it seemed he was quite fond of his new home, and in no rush to leave. We still had one last trip in store before October vacation. Some of the people of the school took us to a national park called Cusuco, it's up in the mountains, so much cooler than Cofradia, which was a breath of fresh air. We went for some nice hikes, ending up in one man's garden. He had lived there since before the area was declared a national park, so he was allowed to keep living there. He had a beautiful house, with a massive garden, where he had a ton of different flowers and fruits. We had a nice chat, and tried some of the berries from a tree. The man made a living by selling some of the plants. He didn't really leave the park, and he had people that would bring him groceries. We also went to a waterfall, where we went for a nice swim. It's beautiful nature, and refreshing cold water. Then on the way back we stopped by a nice viewpoint which gave us a beautiful sight over the entire valley. All in all, it was a great trip to end my adventure in cofradia. The next week vacation started, which meant that it was time for a visa run with most of the teachers. Phoebe, Charlie, Laure, Tom and me took the bus north to Puerto Cortez, where we took the ferry to Dangriga, Belize. Michele and Sage went to Utila to enjoy some of the Honduran paradise in the Caribbean sea. The ferry to Belize wasn't cheap, so I figured I would take a different way back, but might as well tag along with them on the way there, and have some fun together. Phoebe, Charlie and Laure had rented some expensive cabanas out of town, where they would stay the entire time (we needed to be out of Honduras for 72 hours). Tom and me went there too the first night, and after some drinks we were somewhat stuck there, so we decided to spend the night there. I drew the short straw, so I was gonna sleep outside in the hammock. However, the sandflies were absolutely brutal, and after an hour of trying to sleep I retreated inside and slept on the hard floor, preferring that over being a feast for those little bastards. The next morning my back was almost one big sandfly bite, with hundreds of bites all over my back and my legs. The next day Tom and I returned to the main village, where we got a hostel. It wasn't a bad place, but Belize is quite expensive. I did some sightseeing by myself, and finally got some good hot sauce, since that's something they're severely lacking in Honduras. Then the next day I decided to take the bus down south to punta gorda, to take the cheaper ferry to puerto barrios in Guatemala. So I left the other teachers behind and went off on my own again. Once I got to Punta gorda I went looking around for the hostels, but they were all charging outrageous prices for dorm rooms, so I was walking on the street looking for something else. Then some locals asked me what I was looking for, and after explaining my situation, he offered me to crash at his place. He seemed like an alright dude, and after having some drinks together he seemed quite alright, so later that evening we went to his place, where I crashed on a mattress on his floor. The next morning we woke up early, because his kids needed to go to school, and then he dropped me off at the ferry, after we got some breakfast together. The ferry ride was pretty simple, but unfortunately as everything here, it was taking it's time. My plan for today was to try and make it to Utila in one day, but it was a very ambitious plan, and usually it's not a good idea to be in a hurry in central America. When we got to Puerto barrios everything went fine at customs, but once I got on the bus to the border, it started to rain, which caused the traffic to come to a halt. By the time I crossed the border I was almost certain I wasn't gonna make it. All the border crossings were easy though, and soon I was back in San Pedro Sula, trying to get a bus to la Ceiba, the port of departure for the ferry to Utila. That bus was the last one of the day, and was very delayed. By the time we drove off, we were already some two hours behind schedule. In la Ceiba it was off to the hostel, and then I would take the ferry in the morning. With my adventures in Utila about to begin, this is the end of the first part, the second part will be up in a few days. Since this is already a few pages I think it's best to cut it in two. [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5068553 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 241 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => teaching-in-cofradia ) [4] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-09-03 [title] => The first leg of the journey! Guatemala & Honduras [message] => Hey guys, Quite a while since my last update! This will be a long one, I've done a lot the past few months! I've made a few instagram posts of my travels these past months, check them out if you want to see some photos! We last left off that I about to leave for San Cristóbal to chill there in the hotel of Bob's dad. We would take a bus to Guadelajara, and then from there we'd fly to Tuxtla. It was a bit more trouble than expected, since the night before leaving there was an incredible thunderstorm. The rainy season had started in may, so it was to be expected. However, when we got on the bus, it took ages to even leave León, and some underpasses were flooded to street level. We were running very late, and arrived at the bus terminal with just some 30 minutes to spare before our flight would leave. We decided to go for it, and jumped in a taxi while telling the driver to step on it, and rushed through security once we got there. We just made it in time, and could stop worrying about having to arrange accomodation and buy new flights. Finally we arrived in San Cristóbal, and we went straight to the hotel to relax in some hammocks. It's a beautiful place, very chill and luxurious. Chris had already arrived, since he came from Oaxaca by bus. We relaxed there for a few days, mostly watching movies. One day Jaime, a Brazilian that owns a burgershop in town, invited us to come camping with him on the weekend, and we'd have a nice Brazilian BBQ. It was a great trip, a beatiful place in the hills, and we had good fun all together. Another trip Chris and I did was to Chamula, an indigenous town, with very different customs and rituals. The church there is very diffent from normal catholic churches, as they still practice maya rituals. The community there is also very autonomous. It's a very interesting sight, and a cool part of maya culture. After a week and a half we decide to head to the border while first making a stop in Comitán, a small town very close to the border with Guatemala. There is not much there, but we went to the Lagos de Montebello. It was drizzeling almost the entire day, so it was almost deserted and we could enjoy the place all to ourselves. Then the rain got too heavy and we went back to the hostel. The next morning we left early for the border, expecting a bit of a queue. Guatemala Crossing the border was quick and easy, and we were soon on the other side of the border in a chicken bus, headed to Huehuetenango (Huehue). This part of Guatemala isn't very touristic, and all the locals would ask us all the time where we were from and such. It was always funny when they didn't expect Bob to be Mexican. And we were the only 3 white people on the bus, so we did stand out. Arriving to Huehue we couldn't find much to do, so in the end we decided to head south to Quetzaltenango (Xela) a few days earlier. Traveling with the chickenbuses was a delight, they run all the time, they are dirt cheap, and the people are lovely. The only downside is that I didn't fit in the seats. Arriving to Xela we went to a nice hostel, where many other interesting people were staying. There was one guy that Chris has met on 3 seperate occacions while traveling and a French guy that had hitchhiked his way from Europe to Cape Horn (southernmost point of South America) and then all the way up to Guatemala. Now he was hitchhiking to Mexico, and then on to California to find some work. He had many crazy stories, and inspired me to maybe do something similar in future. Besides people, Xela also has very nice architecture in the center, and beautiful hikes just outside the city. One of the hikes we did was to Laguna Chicabal, a vulcano crater that had filled up to become a lake. The Maya people consider it to be a center of cosmic convergence, and therefore it's a holy site in their eyes. They come from far and wide to offer at the laguna. We left early in the morning to get up the crater before the clouds would arrive. The entire vulcano was covered in forest, which made the hike a lot cooler. We were at the top in some 90 minutes, and we got a beautiful view of the lake, and vulcano Santa Maria in the distance. We walked around the crater to the south side where we could supposedly see the southern coast, but the clouds were blocking it. No less than ten minutes after we arrived to the southern ridge the clouds had arrived to the crater, so we went down to the lake to see them roll in from below. It was a mystical experience, the clouds would gently float by, and block out the entire view in a matter of minutes. Suddenly we couldn't even see more than 10m in the distance. The sight would vary with the clouds twirling around in the crater, but it was now covered completely. We hiked up to the ridge and went down in the cool of the clouds. Another hike we did in Xela was to Santiaguito, one of the three regularly erupting vulcanoes of Guatemala. Unfortunately we got a bit lost, and by the time we arrived to the viewpoint the clouds had come in, and we couldn't see anything. Another day we went on a trip to San Fransisco el Alto, one of the biggest markets in central america. The entire town was transformed in a market, all the streets were covered in vendors trying to sell their wares, and a buzz of activity and people trying to work their way through. They were selling everything there, from car parts to drunk chickens and full grown cows. We also found some meats that you would not normally find in your supermarket back home; entire cow/goat heads, brains, eyes and balls. It was a very cool town, and just a maze of maketsalesmen. Then the time came for our little group to split up, since Chris still wanted to see a lot of stuff, he decided to go to Lago Atitlan a bit earlier. Bob and I stayed for a few more days, after which I joined a three day hike to San Pedro La Laguna, while Bob went on ahead with the bus. The hike was with an organization that's run entirely by volunteers, and all the profits go to a school in Xela, completely run by honduran teachers, and they even have a "hogar abierto", which is like a boarding school for children that have violence or addiction or something at home, or simply live too far away to make the walk to school every day. Since it was vacation, some of the kids were invited to come along on the hike with us, so they could see a bit of their country, learn where their school was being paid from, and just have fun. Besides the three kids it was a mixed group, quite a few Americans, Brits, an Australian and some Swedes. We got up very early to take the bus to the starting point of the hike. From there we hiked up 800 meters, after which we spend most of our day going down. Since it is raiy season at the end of the day we had to hike through half an hour of rain, but it was fine since we had enough gear and the rain was not too bad. The next day we got up early again to start hiking, which was quite calm at the start, until we arrived at "record hill", a very steep part of the hike, where we would climb 200m as quick as we could. The kids were running throughout the hike, and here they were very fast as well, one almost broke the record! The kids were a lot of fun, their English wasn't that good, but they had fun stories and loved to joke around. That day, near the end of the hike, a downpour started, and we still had an hour and a half to go. At some point we were supposed to cross a river, but it had grown to three times it size, and we just had to wade through. All the tourists were worried that their stuff would get wet, and the kids were having a blast! At one point they were cutting down banana leaves, and using those as a makeshift umbrella. After a while we arrived to our lodging for the night, where everyone desperately tried to dry their shoes and clothing at the campfire. The last day we woke up around 3:00 to get to the mirador (viewpoint) before the sunrise. Once we got to the mirador we took out our sleeping bags and crawled back in, waiting for the first beams of light to appear above the mountains. When the sun finally arrived it was an incredible sight, the entire lake before us turned purple, the clouds were all diferent colours, and there were 3 different vulcanoes in sight. The entire lake is formed in an ancient supervulcano, the eruption that blasted away the vulcano and created the lake was so powerfull that signs of that eruption have been found from Peru to Florida. After breakfast at the mirador we went down to the town for a well deserved cup of coffee, after which we went to San Pedro by pickup. Having finally arrived in San Pedro, I went to meet up with Bob and Chris. Chris was leaving the next day, since he still wanted to see a lot in both Guatemala and Mexico. Chris was also staying with the host family that once hosted Maaike (my Dutch sister), when she was studying Spanish in San Pedro a few years back. I stayed with them as well, they're lovely people and very helpful. Some home cooked meals are also very nice. I also went to check out the apiaries that the grandfather owns in the hills. That week it was also feria (a fair, it was the day of San Pedro), so there were festivities all around, and dangerous mechanical attractions. They also lit fireworks the entire time. Bob was staying in a hostel, where we would chill most of the time, just relax with the bar staff, play some games of chess and swim in the lake. We also did the pubquiz which was a lot of fun, and in the end we ended up staying at the lake for almost two weeks. We also went to FreeCerveza, another hostel at the other side of the lake, but after one night there we chose to come back to San Pedro. We also visited San Juan and San Marcos. I left to go pick up Thomas, my friend from the Netherlands that was coming to travel with me for a month. I left to Guatemala City, and stayed there for 1 day beforehand, just viewing some museums. It was nice to see a friendly face from back home after having been away for a little while, and talking Dutch didn't even take that much effort! The next stop was Antigua, where we would meet back up with Bob and climb a vulcano together! Unfortunately Bob got sick, so we spent a bit of time in Antigua enjoying the beautiful cobble streets in a city with so much atmosphere. We went to some very nice restaurants, some cool markets, we hiked up to the mirador, and went to some places nearby. After a few days we decided we'd just do Acatenango with the two of us, since we'd have to move on as well at some point. We got up early in the morning, had some breakfast and hopped in the van to go climb the vulcano. Since we were able to leave a lot of stuff in the hostel, my backpack was lighter than it had ever been. Our group was made up of some Americans, some other Dutchies and some Brits. Once we got to the start of the climb, we distributed all the food and snacks, got our sticks and went on our way. The first part was pretty steep, but it was mostly solid ground and under the cover of the trees. After a while, and quite a few breaks, we more or less leveled out, only having to climb another hundred meters or so to get to the campsite. Some people at this point were having issues with the altitude, so we had to take a few extra breaks. When we finally arrived at the campsite at 3750m, we had a great view of Fuego (the vulcano that actually erupts), and a very nice hut to sleep in. The guides got to cooking quickly as well, which was very welcome. As the food was getting prepared, the rain started coming in, sending us for shelter in our hut. The entire night it stayed quite rainy and cloudy, but we stayed warm and happy near the fire. As darkness fell, you could see a orange/red glow peaking through the clouds, as the lava was hurtling through the air. We stayed up to near midnight, just to catch a good look at one of the big eruptions. As midnight drew near we finally saw one, and that only reeled us in for more, but finally we had to give in and go to bed. It's an amazing spectacle, the force of nature becomes very appearant when you're standing so close to an active vulcano. The next morning we awoke about an hour before dawn to hike to the summit. The hike was not that hard, and everyone had adjusted to the altitude by now. In the beginning it was pitch black, making our headlamps very useful. After a while the sky turned lighter, and we could see Fuego in all its glory, but it was still dark enough to see the orange glow of the lava. Once we got to the summit it was too light to see much of the glow, but the breathtaking view of the lands before us made us forget all about it. You could see the vulcanoes near the lake, you could see Tajamulco, the highest mountain of central america, which is near Xela. At 4000m we were right above the clouds, and we could slowly watch the sun rise above the clouds. Acatenango is so big it casts a massive shadow over the surrounding area with the sun at the horizon. Then we hiked back to camp, had breakfast and went down back to Antigua. When we got back to Antigua and met up with Bob, who had finally found his way to Antigua as well. He was going to stay in Antigua to do Acatenango, and just relax, Thomas and I would move on. The next day we went on east, to the town of Lanquín to visit Semuc Chempey! On the way to Lanquín there is a town called Cobán, where we thought we could break up the long ride, and maybe do some nice hiking. However, once we arrived there we couldn't find much to do, but there was a fun Dutch girl in our hostel that was there for her thesis. According to her there was absolutely nothing to do, and we were in the middle of nowhere. So the next day we went to Lanquín. Once we got there, we got yelled at by everyone in a pickup, in case we maybe wanted to go to Semuc. We went to a nice hostel with a lot of room, and relaxed there for a bit, and the next day we went to Semuc, to discover the beautiful natural pools of Semuc. It's in the middle of the jungle, and looks really cool. We met a nice couple in the hostel the day before, and we decided to go to Semuc together. Just hitching a ride with a pickup, having a nice breeze in your face and enjoying the view. First we went for a hike to the mirador, and got an amazing view from above, after which we decended and went for a swim. After we headed back, it was time to plan the next leg of the Journey, to Rio Dulce, our last stop before we'd hit the carribean coast. There wasn't that much public transport we could find, so it was a few different trips. The first leg was with a local guy, who just brought his entire family along, it seems like we paid for a trip away with the family. It was pretty funny, playing very traditional banda and a very full pickup. People would just jump in the back, tag along for a while, and then get off, paying a few quetzales to the driver. They dropped us off in Fray, from where we had to catch a few more buses to get to Rio Dulce, where we arrived that day just a bit after nightfall. We just picked a hostel to go to, but after one night decided we really needed a change, so we ended up in "the Shack", a little shack out in the river, with a beautiful view over the river, and some nice hammocks. With the carribean setting we were in the mood for some coco locos, coconuts filled with some extra rum. However, they didn't sell coconuts anywhere, so we went on a treasurehunt through town to find some cocos. At one point we saw some nice trees in someones garden, so we asked them if we could have some of the coconuts. It wasn't a problem at all, and they told us to wait there for a bit, and they'd get some. After a while they yelled for us to get over to them, since they couldn't reach high enough with the stick, so they needed some help from us tall Dutchies. Then we just went back to the hostel to chill on the balcony and enjoy the breeze. Outside of the hostel it would be very hot, with scorching temperatures and little wind, so we needed all the respite we could get. There is also a massive bridge going over Rio Dulce, which connects the north of Guatemala with the part south of the river, but all the trucs running over it use Jake breaks, a compression release engine breaking system. This means that the valves open after the compression stroke, releasing the compressed gas with a loud bang, and slowing the vehicle. These bangs would go off all the time, and would disturb our lovely rest in the beginning, but we got used to it pretty quickly. Then it was on to our final stop in Guatemala, Livingston! It's a very different place from the rest of Guatemala, it's not even connected by any roads, the only way to get there is by boat. The culture is also much less latino, and much more garifuna, the culture of the escaped slaves that settled on the carribean coasts of central america. We arrived to a hostel owned by the same guys as the hostel in San Pedro, and found some nice hammocks to chill in. The bartender there had lived in the states for several years, hitchhiking around and earning his money on the road by selling jokes or other ways to earn some money on the street. The second day there we went for a walk through town, which is very different from the rest of Guatemala, the culture is very different, and most people don't speak Spanish with each other. Walking around the beach we were looking for some coconuts, and that's where we met Jerry, a local guy that grew up in NYC, but now lives part of the year here. He was also a certified tour guide, so the next day he would take us to 'las siete altares' (the seven altars), and then we'd cook together in the afternoon. First he helped us get some good coconuts from the tree, and we were on our way. The pool at the hostel was very nice and refreshing which was very welcome with the heat. The next morning we met up with Jerry, and walked all through the town, with him telling stories about how it used to be. After the town we head up north to the beach, and walk along it for quite a while, until we get to a big garifuna shrine where we head into the jungle. We walk through the river, hiking over waterfalls. There are these amazing natural pools, filled with amazingly cool water which is soo refreshing. We hike up to the big waterfall, before we go for a swim and dive off some clifs. I just had to sit down for a bit and take it all in, it all feels quite normal to me, sometimes I need to remind me what amazing places I'm visiting, and what an incredible experience it is. The last few days in Livingston, we were planning ahead, drinking in the hostel and playing some chess. And then the time had come to leave Guatemala! To get to our final stop of Utila, we would need to take quite a few different busses and boats. We started with the 5.30 ferry to Puerto Barrios, a big port that's half an hour by boat from Livingston. From there we took the bus to the border, using our final few Quetzales to get there. Unfortunately that meant we hadn't even had breakfast yet! When we got to the Honduran side, we got some food and headed towards Puerto Cortez, a port on the Honduran side. From here we went to San Pedro Sula, and changed bus to La Ceiba. Even though we had left very early, and everything connected pretty well, we still missed the final ferry leaving La Ceiba at 16.00, but we were already expecting to run late. We simply got a hostel and took the ferry the next morning. It had been quite a trip, changing a lot, and all busses took more time than was said beforehand. However, that is to be expected in central america. At one point our bus driver got out, got measured for a new suit, and after 20 minutes we were back on the road. This is a great country to relax, since you can't be in a hurry. However, back to Utila. We arrived to Utila, and went for some baleadas, typical honduran food that's a big tortilla with beans, cream and cheese inside, and they can add much more to it as well. Then we went on to the diving center, to get set up. The diving center we stayed at had a beautiful own beach, where we'd relax quite a few afternoons. We could start the next day, and we'd have a group of purely Brits and Dutchies, with a British and Dutch instructor as well. Another thing that we learned only in La Ceiba, the day before we got on the ferry, was that this week was carnaval in Utila. This meant there were parties everywhere, and that sunday there would be a massive parade through the town. So the first day of the dive course would just be classroom session in the morning, so that we could enjoy the parade in the afternoon. Utila is an island that has two main attractions, diving and partying. The other bay island, Roatán, is more family friendly, but also a bit more expensive. The first morning session it was clear that most people from our group were enjoying the carnaval festivities, and getting up early to put their noses in their books was quite a challenge. All in all we got through it pretty quick, and went on to the parade. We started on one beach, where we all gathered with carnaval wagons. They were loaded up with speakers, coolers and of course massive decorations. It was much more a carribean style carnaval, and was very colourful, but mostly filled with drunk tourists. The parade then made its way to the town, and people lined up to take a look at the wagons. We walked the entire street, down to the other beach. However, unfortunately I fell and hurt my foot pretty badly before we got to the other beach, so I carefully made my way back to the dive center and laid down. The next day we started with our confined dives, these were done in very shallow water, between two and three meters. We had to run through several lists of exercises and did 5 confined dives. It was a very cool experience to stay underwater for so long, I'm quite used to swimming, but breathing through the regulator does feel a little strange the first time, but you get used to it pretty quickly. It also didn't feel that trapping, being reliant on this tank of air for my life. With a group, there are plenty of people that can assist, and then you just calmly solve the problem. The next day we got to the actual open water dives, which were very cool! We would do a bit of instruction, and then dive around and just explore the reef. We saw a lot of different fish, and amazing reef mazes and cliffs. The next day was another open water dive, and we also took some videos underwater with a gopro, although unfortunately this one couldn't go to a depth of 18m, so we had to stay closer to the surface. I also brought my Dutch flag while traveling, so I took it with us diving, and Thomas and I were swimming along with the flag, between all the brits. After having done all the open water dives we were done with the course, having learned what we need to dive with a buddy and a divemaster. We also got two fun dives as part of the package, but we chose to do a night dive instead. It was really cool! We started the dive when it wasn't completely dark yet, and dove around a wreck, with torches in hand. Then we'd explore the reef, with all the creatures of the night lurking around. For the final 15-20 minutes we gathered together floating above the reef, and then we turned off all our torches. After a little bit our eyes started to adjust to the dark, and suddenly we could see a crazy amount of bioluminescence. Everyone just started waving their hands around to see the water light up. When we got back from the night dive they were doing the dive master initiation. After finishing the dive master course, they become full dive masters, but first they humiliate them with various tasks in front of the entire dive school. Then we just had two more days in Utila before we'd head to Roatán, to say goodbye to Thomas, who'd fly back from there. We found time for one more dive before heading off. Then the next day we took the ferry to Roatán, and went of to the airport. And so there was the start of a new chapter. With Thomas going home I would start traveling alone. It had been a great month, and a lot of fun traveling together. After saying our goodbyes I got on the ferry to La Ceiba. The plan was to head to lago Yojoa and relax there for a bit, since my foot was still healing from my fall in Utila. I would just need to stay with my feet up for a few weeks, and then hopefully I'd be ready to go. In La Ceiba I met some people that were also staying in our hostel in Utila, and they were also headed for the lake. The next morning we all got on a bus together to San Pedro Sula, from where we got on another bus south. Arrived at the lake, I went to a brewery/lodge, in the middle of the jungle, with very nice hammocks and some cute cats. I didn't do too much these days, mostly just reading or watching series and inviting other guests for a game of chess. It was a very nice place, but after a while I grew tired of always the same, and not being able to do anything because I shouldn't walk. So after a bit over a week I went to San Pedro Sula to stay there for a few more days until I would start teaching. I stayed at a nice hostel called La Hamaca, and during the day there were only a handful of people, so I'd just chill in the AC and watch some netflix. As soon as the bar opened a ton of honduran people would come in, and I'd go hang out and talk with them. The people here are so friendly and welcoming, and there is so much I don't know about honduras, it's great to get to know some more through the locals. Then after four days the volunteer coordinator Phoebe and her boyfriend Charlie arrived, picking me up from their way to the airport. After half an hour we got to Cofradía, my new home for the next few months. It's a small town of only something like 40.000 people, but most of the roads aren't even paved. Honduras is the poorest country of all of central america, and it shows. In Utila it was pure tourism, so you don't see the real Honduras. Here you can see the poverty, many people find it very dificult to find jobs, and the English level of most people is very low to non existent. But when we arrived we simply went to the house and to go get some food. The next morning we already started early with kindercamp! The new kids for the year don't have any experience with school yet, so before the school actually starts, we (try to) teach the kids how to behave in the classroom. We got there early in the morning, and the kids started arriving. The parents were saying goodbye in the classroom, which made the start of the morning quite a bit more dificult. The kids would cry when their parent would try and leave, so the parent would come back, and in the end it was around 45 minutes before the final parents left the classroom. One kid was a funny guy, as he was sitting next to a kid that had almost started crying, he turned to the kid and said "Hey, your dad just left" after which said kid immediately started crying full beans again. The first day in general was a lot of crying and screaming, with some children kicking on the ground as well. They were verry cute, but their first day away from the parents wasn't easy. Especially with the kids that didn't have an older brother or sister at the school. The kids weren't used to having to stay in the classroom for a set time, so sometimes they would just try and leave the classroom, while declaring (or crying) that they wanted to go home. One kid wanted to get hugged, otherwise he would be crying, so we had been carrying him around for a while as well. However, at one point he just started peeing his pants while I was holding it, so that was enough for that day for me. Since it was just getting used for the kids the days were short, and the first afternoon we went to the airport to pick up Laure, a new member for our teacher group. She was born in the Netherlands, but grew up in France. Usefull to sometimes have someone to speak Dutch to, before I completely forget. She's just finished highschool, so she's a bit younger than the rest of the teachers. That night Tom arrived, he's from the states as well, a long time friend of Charlie. We have 4 Toms in our entire group of teachers, but the other Toms haven't arrived yet. The next day we got the parents away a lot quicker, did some songs with dance, and got to know the kids a bit better as well. One is a mischievious little devil, going around stealing everybodies toys and chairs. Sometimes she would just grab someones toys, just to give them to someone else, or throw them away. During recess the kids would run around and climb on everything, teachers included. The third day we stopped the parents at the gate, so that the kids would not have the goodbye in the classroom. This worked really well, since they would usually get some 5-10 meters before they'd start crying, and then we could usually work them into the classroom where they'd calm down playing with toys. Some kids were already almost not saying goodbye to their parents, just wanting to get on with it and play with their toys. The fourth day everything went pretty smoothly, but the final day the parents had brought a ton of treats, cake and pizza, which we thought they would organise, but it turned out this was on us, so that caused quite a bit of chaos. In the end it was a fun week, but quite exhausting with 30 little kids running around. The week ended with Michèle arriving. She's a girl from Germany, who's gonna teach here for a month or a bit more. She's a social worker back home and will be teaching kinder and prepa here, the two youngest grades before they start the actual school. The weekend we just relaxed in cofradia, getting to know the town a bit more. The next week we started teacher training, we went to school, but generally didn't teach yet, just getting instruction and tips from Phoebe, our coordinator. We did end up teaching some classes, as we wanted to to sit in on some classes, and then it turned out they didn't have a teacher for the hour, so we'd just teach them for a bit. We also discussed a lot of stuff back home, so that we'd be prepared for when we would actually stand in front of the class. Now last weekend we've been preparing our first classes which were today. It went pretty smoothly, but the difference between the kids in some classes is quite big. I'd also like to do some projects with the kids (brew beer and make non-newtonian fluids). Charlie and I also started a computer club, where we'll teach the kids python. So far the kids have been quite interested it seems, but they're also a bit busy outside of school, so for the first meeting we only had 2 kids. Now we're all back home preparing stuff for our classes of tomorrow. Over the coming weeks more teachers will arrive, which means that we won't have to cover as many classes, taking some of our workload off, and giving the kids more consistent teachers. I'm looking forward to how my next few months here will turn out. I will definitely be staying in Honduras a lot longer than I originally planned, but I'm sure it will be absolutely worth it. That's it folks, I'll probably give another update in a month or so! [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5062414 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 429 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-first-leg-of-the-journey-guatemala-honduras ) [5] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-08 [title] => Copán Maya ruïnes. [message] => Vandaag stond het bezoek aan de Maya stad, Copán, op het programma. Copán was in de klassieke periode een stad binnen de Mayabeschaving in Meso-Amerika. De overblijfselen van deze stad liggen in het uiterste westen van Honduras, in het departement Copán, vlak bij de grens met Guatemala. In het gebied dat nu bestaat uit Zuid-Mexico, Guatemala, Belize en het westen van Honduras, woonden de Maya's. Zij bouwden hier 50 à 70 steden, waar nu nog de overblijfselen van te vinden zijn. Copán in Honduras besloeg 24 vierkante kilometer en had 20.000 inwoners. Daarmee was het zeker niet de grootste Mayastad. Er is echter veel van bewaard gebleven, waardoor het nu wel een van de belangrijkste archeologische sites is. De vallei van de Copán-rivier werd voor het eerst met stenen bebouwd in de 9e eeuw v. Chr. In 159 werd er voor het eerst een koninkrijk gevestigd in het gebied. Dit werd in de 5e eeuw een van de belangrijkste Mayasteden. Sinds die eeuw tot aan de 9e eeuw werd het koninkrijk bestuurd door eenzelfde koninkrijk genaamd Xukpi, wat zoveel betekent als “Maisbundel”. Copán, destijds Oxwitik genoemd, was een van de machtigste Mayasteden. Doordat het bestuur lange tijd in handen van eenzelfde dynastie lag, kwam de stad tot grote economische bloei. Oxwitik werd gesticht in een heuvelachtig gebied dat vruchtbaar was door de aanwezigheid van een zijrivier van de Motagua: de Copán. Anders dan de meeste andere grote Mayasteden kampte Oxwitik met een gebrek aan kalksteen die voor de bouw kon worden gebruikt. Men maakte daarom gebruik van klei, en de weinige kalk die beschikbaar was werd gebruikt om een beschermende pleisterlaag aan te brengen op vloeren en exterieur. Vanaf het jaar 1000 begon het inwonersaantal sterk terug te lopen. De oorzaak daarvan is niet bekend. Een theorie die steeds algemener aanvaard wordt is dat extreme droogte de oorzaak was van het verval van de Maya, en dus ook van Copán. Copán was gelegen in een gebied waar geen grote rivieren stroomden, de rivier de Copán was afhankelijk van de regenval. Uit onderzoek van grondmonsters blijkt dat rond het jaar 900 een zeer droge periode plaatsvond. Het zou zo kunnen zijn dat de rivier daardoor droogviel en dat de waterreservoirs in Copán niet meer gevuld konden worden. Toen in de 16e eeuw de Spanjaarden voet aan land zetten was de vallei door nog maar een handjevol boeren bewoond. Toen de Spanjaarden Honduras veroverden was de stad Oxwitik al lang door oprukkend regenwoud begroeid. Hoewel de plek lokaal wel bekend was, was het in de buitenwereld onbekend dat de stad bestond. Pas in de 19e eeuw werd de stad herontdekt. In 1834schreef Juan Galindo een beschrijving van de ruïnes, die een jaar later gepubliceerd werd. Dit trok de aandacht van de Amerikaanse ontdekkingsreiziger John Lloyd Stephensen de Britse architect Frederick Catherwood. Zij beschreven een groot deel van de site, waarna Copán onderwerp werd van een van de eerste moderne archeologische onderzoeken in het rijk van de Maya. Dit onderzoek werd uitgevoerd door de Harvard Universiteit tussen 1891 en 1894. Verdere onderzoeken en restauraties werden in 1930 door het Carnegie Instituut uitgevoerd, en sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw voert de overheid van Honduras onderzoekingen uit. * Een uniek bouwwerk is een hiërogliefentrap, gebouwd langs een 30 meter hoge piramide. Deze trap is bekleed met de langste tekst van het oud-Amerikaanse continent: meer dan 2000 hiërogliefen zijn in de 72 treden van de trap gekerfd. Hier is de geschiedenis van de Copán-dynastie te lezen. Door deze hiërogliefen kon een groot deel van de geschiedenis van Copán bestudeerd worden. Ook zijn er sculpturenaangebracht die de verschillende vorsten uit de dynastie verbeelden. De restauratie van deze trap heeft bijna een eeuw geduurd. * Een opmerkelijk bouwwerk is het balspeelveld. Het veld is smal met schuine wanden. Aan de zijkanten staan zes papegaaienkoppen, in plaats van de ringen die bij andere balspeelvelden in Mayasteden werden aangetroffen. De meeste onderdelen van het complex heeft onze gids ons laten zien, uiteraard met daarbij de verhalen van hoe het vroeger was. In één van de piramides is het graf ontdekt van één van de koningen. Een enorm grote tombe van iets van 20 bij 10 meter en dan een meter of acht hoog. Een replica staat in het museum, wat vlakbij de site is gesitueerd. Na alle uitleg hadden we 'eigen tijd'. Ik heb nog wat rondgelopen en kwam er achter, dat er niemand meer was. Het hele terrein leeg. Mooi voor de foto's. In een ver hoekje zag ik nog een trap omhoog gaan en daarachter bleken nog een aantal ruïnes te liggen, waaronder graven en badhuizen. Tijd om terug te lopen. Het was weer ouderwets warm vandaag, zo'n 36 graden en een luchtvochtigheid van ruim 80%. Eerst het vocht weer aanvullen en daarna naar het museum. Toen met de tuk tuk terug naar het centrale plein en vandaar door naar Geert voor het bezoek aan het vogelpark. Daar betaald en zij bellen dan voor een tuk tuk. Alleen de heen weg zit bij de prijs in. Macaw Mountain Bird Park & Nature Reserve nabij Copán is behalve vogelpark ook een educatiecentrum, botanische tuin en opvangplek voor gewonde en gestreste vogels. Het park ligt op een voormalige koffieplantage. Inheemse papagaaien en toekans fladderen er rond tussen de kleurrijke tropische bloemen en planten. Dit schouwspel duurde echter maar een half uur, want toen begon het eerst een beetje te regenen, later kwam het met bakken naar beneden. Ik ben gaan schuilen onder een afdakje en zag, dat de papegaaien massaal ondersteboven aan het gaas gingen hangen, om zo de onderkant van de vleugels nat te krijgen. Een waterbadje zogezegd. Steeds probeerde ik een stukje verder te lopen, maar het bleef hard regenen. Na een half uur schuilen, kwamen er twee vrouwen aan, onder een paraplu. Daar kon ik weer een stukje mee oplopen. Maar omdat dit reservaat om 16:00 uur sluit en ik nog wel een tuk tuk moet regelen, ben ik toch maar doorgelopen. Bleek niet zo ver meer te zijn. De dame aan de kassa belde even voor transport en twintig minuten later was ik weer bij het hotel. Daar tegenover nog een museum, ook nog even doorgelopen en toen onder de warme douche. Morgen weer naar Guatemala. Naar Rio Dulce. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060651 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 281 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => copn-maya-runes ) [6] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-07 [title] => Gearriveerd in Copán, Honduras. [message] => Vandaag, 7 augustus, laten we Guatemala even achter ons en aanvaarden we de reis naar Copán in Honduras. Een rit van ongeveer zes uur, dus vroeg uit de veren en om zes uur ontbijt, zeven uur weg. Nou mag je in Antigua niet met een grote bus de stad in, dus komt er eerst een kleiner busje voorrijden, waarop de bagage wordt vastgesjord en wij als een stelletje sardines in het busje worden gepropt. Niet veel later staan we naast de grote bus, bagage overladen en op pad. Waarom zo vroeg weg? Nou, als we in Honduras aankomen, is er nog een middagprogramma. Ik had me opgegeven voor de Zip-Line en een bezoek aan het vogelreservaat. De Zip-Line is een activiteit, waarbij je via staalkabels van de ene kant van het dal naar de andere kant zweeft, door aan een katrol te hangen die over de staalkabel loopt. Ik heb dat in Costa Rica ook al eens gedaan en het leek me leuk dit weer te doen. Maar, ... op zo'n reis als deze kan er van alles 'tussenkomen'. Door wegwerkzaamheden stonden we geruime tijd in de file en verloren we anderhalf uur. Omdat we door Guatemala Stad moesten rijden, ook nog even langs de kathedraal en presidentieel paleis gereden. Stoppen kon daar niet. Bij de grens zouden we geen oponthoud hebben. PP kende iedereen aan de grens en het plan was om gewoon over de Guatemaalse grens te rijden, hij regelde dan even, dat we een inheemse stam waren en we op die manier zo Honduras in konden rijden. Toen iemand vroeg hoe hij dan een stempel van Honduras in zijn paspoort kreeg, was het antwoord ook vrij simpel; bij de ruïnes morgen kon je ook een stempel krijgen. Het hele feest ging niet door. Keurig uitchecken van Guatemala en inchecken voor Honduras, incl. vingerafdrukken en foto. Dus uiteindelijk kwamen we iets voor vijf in Copán aan. Het vogelreservaat was al gesloten, de Zip-line kon nog wel. Totaal aantal afdalingen aan de kabel: 16. Na de eerste twee afdalingen was ik kapot. Ik hing zo ver achterover, dat ik veel kracht nodig had om in een wat meer zittende houding naar beneden te komen. Gelukkig zagen de instructeurs dat ook en ik kreeg een extra harnas, waarbij de houding een stuk beter uitkwam. Goed dat ze dat zagen. Daarna kon ik ook volop genieten van de afdalingen en het uitzicht. Soms vlogen mijn benen door het loof van de bomen, echt gaaf. Na drie kwartier sta je weer beneden en werden we weer keurig bijzonder hotel afgeleverd. Rond half acht bij Via Via gegeten, een restaurant, gerund door Geert, een Belg. Daar hebben we morgen ook ons ontbijt. Daarna naar de Maya stad hier vlak bij en dat duurt tot half twaalf. Ik blijf dan nog even om wat voor mezelf rond te lopen en het museum te bezoeken. In de middag kan ik op elk moment naar Geert lopen en hij zorgt dan, dat ik bij het vogelreservaat kom. Kortom, morgen een wat rustiger dag. Wel een mooie mijlpaal bereikt vandaag. Honduras is het 100-ste land wat ik bezoek. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060542 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 269 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => gearriveerd-in-copn-honduras ) [7] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-06 [title] => Honduras, Tela [message] => Zaterdag 2 februari 2019 Om zeven uur gaan we op pad voor een lange reisdag. We gaan uiteindelijk naar Tela, maar via een waterval, de Pulhapanzak, wat een heel eind omrijden is. In de rivier bij de waterval kunnen we zwemmen. Echter er wordt driftig aan de weg gewerkt, met veel eenbaanswegen en veel wachten en veel drukte. We eten onderweg bij een mooi hotel aan het Llago de Yojoa, wat ingericht is op watertoerisme. Voor vega’s is er gefrituurde kaas met niets erbij. De anderen eten vis. We komen pas laat bij de waterval aan. Omdat het vandaar nog drie uur rijden is, heeft niemand nog behoefte aan zwemmen en gaan we na de fotoshoot weer terug in de bus, waar het even later al donker wordt. Ik vermaak me met mijn podcasts en af en toe maak ik gebruik van het internet in de bus om naar muziek via YouTube te luisteren. In het hotel doen ze voor ons de keuken open en ik krijg baleade, het nationale gerecht, een pannenkoekje (!) met bonen en kaas. Dan is het nog maar 8 uur in de avond, maar ik ben gaar en ga op bed liggen. Zondag 3 februari 2019 Ik slaap tot half zeven, dan ga ik koffie maken en lezen. Ik heb 10 boeken van de e-bibliotheek geleend, heb er nu twee en een kwart uit, maar hoop deze twee dagen op vier uit te komen. 8 februari kan ik ze niet meer openen. Misschien kan ik ze weer opnieuw lenen, maar ik vrees dat dat ingewikkeld wordt. Ik heb ook nog boeken van mezelf, onder andere het vervolg op The Gentleman’s Guide to Vice and Virtue met de hoofdpersonen Monty, Percy en Felicia. Het vervolg heet The Lady’s Guide to Petticoats and Piracy en ik zie er naar uit. Na het ontbijt even naar het zeer dichtbije strand gelopen. Hoge golven. Een ligstoel of een hangmat kost 5 dollar. Terug naar het hotel. Was gedaan, die maar niet wilde drogen. Lange wandeling gemaakt langs het strand helemaal tot het Oude Tela, wat bekend staat als morsig. Het wordt van alle kanten afgeraden om daar in het donker nog te zijn. Op zondag is er veel dicht. Uiteindelijk kom ik uit bij een restaurant, dat Noorderlicht heet in vertaling. Daar is het zo druk, dat ik nog minstens een uur heb kunnen lezen voor ik kon betellen. Ik nam guacemole, daar krijg je chipjes bij en het was zeer vullend. Terug gewandeld. ’s Avonds hoefde ik niets meer. Dan in het hotel een hele tijd zitten lezen in De Onzichtbare Man van Ralph Ellison, een favoriet van Obama. Vroeg gaan slapen. Maandag 4 februari 2019 ’s Morgens ging de helft van de groep kajakken in een rivier bij een mangrovebos, maar daar hoorde ik niet bij. Ik bleef nog en dag luieren. Wel wandelde ik nog met iemand naar het Oude Tela, waar markt was en veel meer winkels open. Was leuk om even gezien te hebben. Rest van de dag: boek uitlezen. Ik heb mijn was nog afgegeven bij het hotel; het werd buiten opgehangen, zodat het een paar uur later toch nog droog was. ’s Avonds met de groep gegeten in het hotel. Morgen vertrekken we om half negen met de bus naar Gatemala. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5047129 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1397 [author] => [cityName] => Tela [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,tela [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-tela ) [8] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-03 [title] => Honduras, Copan [message] => Donderdag 31 januari 2019 Van El Salvador naar Honduras, 213 km We vertrokken vroeg om 7 uur. Maar ik ging natuurlijk ook vandaag weer naar de zonsopgang kijken. Het hotel ligt heel hoog boven het Suchitlan-meer, dat omringd wordt door bergketens, wat een mooi atmosferisch perspectief gaf bij de zonsopgang. Een ideaal hotel om een boek te schrijven. Om 10 voor half 7 stond er een ontbijtbuffet voor ons klaar en daarna vertrokken we. Ik luister vaak naar podcasts onderweg, wat een welkome afwisseling is op de soms wat al te lollige conversatie in de bus. We namen de snelste weg naar Honduras, wat betekende dat we een klein stukje door Guatemala moesten, dus twee maal de grens over. Er zaten drie mannetjes, ik kwam bij de middelste terecht die voortdurend iets aan het intypen was, naar mijn paspoort keek en weer ging typen. Bij de andere twee mannetjes duurde het ook wel lang, maar die deden er drie terwijl ik daar stond. Uiteindelijk kreeg ik mijn paspoort terug met een briefje erin en met een: ‘Afstempelen in Guatemala!’ kon ik eindelijk door. Naar de WC. Dan kwamen we langs twee dames ambtenaren die die briefjes wilden zien en daarna moesten we er nog een keer uit om allemaal een stempeltje te krijgen, maar dat mocht de reisleider in ene keer doen. In Jocatan, een piepklein plaatsje 30 km voor de grens met Honduras dronken we koffie. Hoewel er op de deur van het café stond dat ze Visa accepteerden, was dat niet zo. Ook met dollars lukte het niet. Tenslotte kwam de reisleider binnen en deelde aan iedereen 20 quetzal uit. De quetzal is ook de nationale bont gekleurde vogel van Guatemala, die we in Costa Rica in het echt hebben gezien. Maar toen konden we dus de koffie betalen. Daarna was het niet meer zo ver naar Honduras. Daar weer eerst naar de douane, die was voor beide landen in een gebouw, gescheiden door touwtjes. Eerst naar de beambte van Guatemala, dan om het touwtje heen naar die van Honduras. Bij de laatste wilden ze ook vingerafdrukken en een foto. We waren snel klaar. Omdat Copan niet ver van de grens ligt, waren we daar zo. We slapen in een hotel bij het Plaza Central, net zo makkelijk. De hotels zijn tot nu toe allemaal prima. Vaak grote kamers met soms wel ruimte voor vijf personen voor mij alleen. We waren er om 13 uur en om half drie zouden we met de bus naar een vogelpark gaan. In de tussentijd wat rondgelopen, wilde fruit kopen, vond dat niet. Hoorde en passant van een groepsgenoot dat bananen in Costa Rica met chemicaliën besproeid worden voor de pluk en daarna gaan ze nog opnieuw in een bad met chemicaliën, voor ze naar Nederland gaan. Dus sindsdien geeft ze een kind nooit meer een ongeschilde banaan! Het bleek een heel eindje met de bus naar het vogelpark. Onderweg kwamen we een vrahtautootje tegen met daarin Geert, een Belg, die hier al 19 jaar woont en die een hostel-bar-restaurant runt, waar we morgen gaan ontbijten. Tevens doet hij een sociale tour door de stad. Maar daarover later meer. In de vogeltuin troffen we ook een Belg, Kevin, 30 jaar die onze gids was. Hij bleek er heel veel van te weten en ik vroeg hem hoe lang hij daar al werkte. Pas een half jaar. Hij trekt van de ene dierenopvang naar de andere. Hij had zijn haar in een klein knotje op zijn achterhoofd, wellicht is hij boeddhist. Dat hebben we hem weer niet gevraagd. De vogeltuin is dus eigenlijk een opvang voor zieke dieren, die als het kan worden opgelapt en weer vrijgelaten worden. Er waren heel veel rode ara’s, blauwe … ara’s (?), kalkoenen en wat kleinere vogeltjes. Van sommige waren de vleugels afgeknipt of anderszins beschadigd en die worden niet meer uitgezet. Hoe komen ze aan de vogels? Ara’s kunnen 100 worden, dus overleven hun baasjes; als familie er dan niets mee wil, komen naar de vogeltuin. Of Amerikanen verhuizen terug naar de VS en willen of kunnen de vogel niet meenemen. Sommige dieren zijn zo ‘gestresseerd’ dat ze zich pluimen (de veren uittrekken). Ze leren dit maar moeilijk af. Ondanks dat er veel diertjes op de grond zijn, die de grond schoon eten, moet er toch regelmatig gekuist worden, zo vertelde Kevin. Na een paar uur hadden we alles gezien. Je kon op het einde nog met drie papegaaien op de foto; een op elke arm en een op het hoofd. Ik had daar zomaar geen zin in. Terug naar Copan. Daar probeerde ik een bepaald restaurant te vinden, maar verdwaalde hopeloos. Ons hotel staat echter op het Plaza Central en dat kun je aan iedereen vragen. Toen ik daar weer was, besloot ik vlak om de hoek te gaan eten bij een restaurant annex souvenirwinkel. Er stonden nog twee anderen van mijn groep, die daar ook gingen een. Daar had ik een soort pannenkoekjes, die hier voor bijna alles de basis zijn. Ik had er een vruchtensapje bij. Lekker en genoeg. Dan slapen. Vrijdag 1 februari 2019 Bezoek aan de ruïnes van Copan. Na het ontbijt vertrokken we om 8 uur lopend naar de ruïnes. Daar kregen we een Indiaan met vitiligo als gids. Hij zat vol grapjes. Hij vertelde een heleboel over de Maya’s en daarna vroeg hij: en hoe weten we dat? … Van internet. Nee dus. Toen de Spanjaarden hier kwamen, hebben ze een en ander opschrift gesteld en dat is nog bewaard gebleven. Bovendien zijn onder de bestaande bouwwerken gave exemplaren van bijvoorbeeld tempels gevonden. Het opgravingsgebied is heel groot. Alle bouwwerken zijn ooit door aardbevingen in elkaar gestort en daarna weer opnieuw opgebouwd. Wel hadden de Maya’s een soort van stevige fundering, omdat zij natuurlijk ook wel weet hadden van aardbevingen, maar onder de bestaande bouwwerken liggen nog drie lagen gebouwen, en dan helpt zo’n fundering niet meer. De lagen gaan drie koningen mee, daarna werden ze afgedankt en werd de volgende laag gebouwd. Het waren voornamelijk dus graven voor de koningen, tempels en langs het verhoogde terrein waren huizen. Er zouden in Copan 25.000 mensen hebben gewoond. Er was een speelveldje voor een ritueel balspel, waarbij je de bal niet met handen en voeten mocht raken, maar alleen met ellebogen, knieën, enz. Probeer het thuis maar eens! Het veldje had aan twee kanten muren met papegaaienkoppen, het was de bedoeling die te raken. Verder stonden er veel steles met het beeld van meestal dezelfde koning, die ‘18 Konijnen’ wordt genoemd, omdat er onderaan de stele een konijnenkop is te zien met daarbij drie richels (het symbool voor het getal 5) en drie bolletjes (het symbool voor het getal 1). De gids vertelde ons nog meer over de manier van rekenen van de Maya’s; zo waren zij de eersten die het getal 0 kenden. Maar goed, hadden wij in Nederland niet Lodewijk, de Franstalige broer van Napoleon als koning? Die zodanig koneng de Hollande zei, dat hij Konijn van Holland werd genoemd? Aan de zijkanten van de steles waren boven elkaar een serie plaatjes, die voor kenners als hiëroglyfen zijn te lezen. Er was een heel grote trap met om de zoveel treden een beeld, vast van koningen en vol met hiëroglyfen. Er waren altaren waarop dieren geofferd werden met rondom afbeeldingen van koningen en van de god/stichter. Mensen zouden er niet zoveel geofferd zijn. De hele plaats raakte in verval toen de bevolking groeide, er veel bomen werden gerooid voor de bouw en voor vuren, zodat het heter werd, er minder voedsel groeide en men uiteindelijk wegtrok uit de streek. De gids vertelde ons ook van alles over de planten en bomen die we op het terrein zagen, maar daar ben je Indiaan voor. De gids heeft ons tot een uur of 11 rondgeleid. Daarna mochten we vrij wandelen, maar het was toen al zo warm dat de meesten al snel weg waren. Ik had honger en ging bij het cafetaria een burrito eten met zurige kaas erin, kop koffie erbij en daarna had ik wel weer energie voor het museum. Hier staat een heel tempeltje, zoals ze die hebben uitgegraven. Ook stonden hier de originelen van sommige steles en andere beelden. Het was een ruim museum waarbij je via een in een spiraal lopende galerij boven bij de uitgang uitkwam. Ik was om een uur of 1 weer terug in het hotel. De ruïnes liggen iets buiten de stad, maar ik liep zowaar in een keer goed. Dan even wat lummelen, op bed gezeten met een kopje thee. Om drie uur moesten we in het café van Geert zijn, die ons mee zou nemen op de sociale tour. Er is zoals we al verwachtten een hoop mis in dit land. Er is een groot verschil tussen rijk en arm. Er zijn wel scholen, maar als de leerkrachten geruime tijd niet betaald worden, laten ze het afweten. Als je een geschil hebt en je moet naar de rechtbank moet je naar de dichtstbijzijnde grote stad. De tegenpartij mag een aantal keren verstek laten gaan. Als de rechter er niet uitkomt, kun je in hoger beroep, dan moet je een advocaat nemen, die een jaarsalaris kost en de procedure duurt jaren. Inkomsten komen uit ontwikkelingsgelden, familieleden die uit de VS geld opsturen en uit de drugshandel. Arme mensen kunnen drugskoerier worden en verdienen met eenmaal de grens overgaan een half maandsalaris erbij. Als je denkt iets van de cocaïne, die je smokkelt voor je eigen gewin te kunnen gebruiken, kun je een kogel door je hoofd krijgen plus je gezin. Als je eenmaal in de drugshandel zit, kom je er niet gemakkelijk weer uit. De meeste mensen in dit circuit worden niet oud, ook de drugsbaronnen niet, maar er is altijd wel weer een andere. Naar de VS kun je of in een karavaan of met een mensensmokkelaar, die je 6000 dollar moet betalen. Je loopt onderweg de kans om te worden gekidnapt door boze lieden die nog eens 3000 dollar van je familie willen en anders ben je er geweest. Dit alles in opgewekt Vlaams. Bij al onze ‘ja maar, als ze nou eens zus of zo deden’ had Geert een reden waarom het niet kon. Aan het einde van de tour zijn we bij hem gaan eten in zijn restaurant. Daarna slapen, want het is morgen weer vroeg dag. Om 7 uur moeten we in de bus zitten. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5046926 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 253 [author] => [cityName] => Copán [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-copan ) [9] => stdClass Object ( [username] => BabsJim [datePublication] => 2019-01-23 [title] => Nicaragua en Honduras [message] => Nicaragua San Juan del Sur - Granada - Leon San Juan del Sur Woensdag 09-01-2019 Vroeg vertrokken naar de grensovergang Costa Rica-Nicaragua. De busrit verliep prima! En de stempels uit en in waren zo gehaald. Wel moesten ze even een paar keer kijken naar de uit Costa Rica stempel van Babs. Even overleg of deze acceptabel was, omdat de douane er 2 over elkaar heen had gezet. Maar gelukkig we konden door. Toen we de grens van Nicaragua over waren vlogen de mensen op ons af om een taxi aan te bieden. Zo erg hadden we het nog nergens meegemaakt. Maar wij kozen voor de lokale bus, deze rit verliep prima! Laatste stukje nog de taxi in, richting hotel. Toen we aankwamen waren wij in de zevende hemel, heerlijke luxe. Hier waren we ook wel even aan toe. Een paar dagen echt niks doen, uitslapen en aan het zwembad liggen. Donderdag 10-01-2019 Een heerlijk ontbijt, wat een verwennerij. Jim moest wel even wennen al alle heatlhy stuff and vibe. Maar gelukkig went alles snel. Vandaag een dagje niksen, heerlijk aan het zwembad gelegen. Eind van de middag hebben we ons naar het stadje laten brengen. Hier hebben we op het strand genoten van een prachtige zonsondergang. De avond hebben we doorgebracht in verschillende tentjes. Lekker wat eten, borrelen en goede gesprekken. Heerlijke ontspannen dagen zo! Vrijdag 11-01-2019 Luieren, luieren en nog eens luieren. Geïnstalleerd aan het zwembad, met een goed boek en prachtig uitzicht. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Alle vermoeidheid kwam eruit. Dan merken we wel dat reizen ook heel veel energie van je vraagt en we soms momenten van niks doen moeten pakken. Granada Zaterdag 12-01-2019 Doorreizen naar Granada. Waar de meeste toeristen zeggen pak toch een rechtstreekse shuttle zeggen wij nee, deze afstand is prima met lokaal vervoer te doen. Dus weer de chickenbus in. Heerlijk weer tussen de lokale mensen. De reis verliep snel, nergens moeten wachten op een bus, alles sloot perfect aan. Rond lunchtijd kwamen we aan. En toen merkte we pas echt hoeveel impact de gevechten tussen burgers en overheid hebben gehad op het leven hier. De mooie kleurrijke stad was redelijk stil. Veel restaurants en hotels zaten dicht. Dus veel gesloten gebouwen en weinig toeristen te bekennen. Dit was even schakelen, maar maakte voor ons de stad niet minder mooi. We besefte ons wel dat het er echt hard aan toe is gegaan en dat het erger was dan wij dachten. Dus het enige wat we konden doen is blijven en op deze manier de lokale mensen ondersteunen. Toen we geïnstalleerd waren zijn we wat gaan lunchen bij een lokaal tentje. En gaan wandelen door het stadje. Eind van de dag zijn we opgehaald om een bezoek te brengen aan de Masaya vulkaan. Een actieve vulkaan waar de lava stromingen echt zichtbaar waren. Wauw geweldig om te zien! Zo indrukwekkend! We konden alleen niet te lang boven blijven, want de zwavelgassen waren niet echt heel prettig. Zondag 13-01-2019 We werden in de loop van de ochtend opgehaald om een dagje te vertoeven aan een kratermeer. Een heerlijk strandje op een bijzondere plek. Je had het gevoel alsof je aan zee zat, zo wijds en flinke golven. Samen wat zwemmen en zonnen. Het kajakken hebben we overgeslagen, want er stond een flinke wind en we hadden geen zin om ons in het zweet te werken. Eind van de middag werden we weer opgehaald, terug richting hostel. Léon Maandag 14-01-2019 Vroeg vertrokken naar onze volgende plek, Léon. Deze stad moest meer bruisend zijn dan Granada, dus wij zijn benieuwd. Het bussen verliep weer vlot. Aangekomen in Léon stonden er allemaal mannen met een soort ‘bakfietsen’ klaar om je naar het hostel te brengen. Wij hadden zelf zoiets, dit gaan we echt niet doen, iemand voor ons laten fietsen. Voelden voor ons een beetje als "slavernij". Maar de jongen stond erop ons weg te brengen. Met plaatsvervangende schaamte zijn we ingestapt, ook al bleek dit de normaalste manier van taxi vervoer te zijn. Bij het hostel aangekomen bleken wij de enige gasten, ook in Léon was er nog weinig toerisme. Maar het kwam weer wat op gang. Dus wij waren benieuwd wat de stad ons zal brengen. De rest van de dag hebben we wat rondgewandeld in de stad. Dinsdag 15-01-2019 Van een vulkaan af sleeën dat stond op de planning van vandaag. Met een gids zijn wij vertrokken naar ‘de zwarte vulkaan’. Een enorme zwarte zandberg, prachtig om te zien! Voordat we naar beneden konden sleeën moesten we hem nog op. Bepakt liepen we naar boven. Tijdens het wandelen vertelde de gids van alles over de vulkaan, wanneer zijn laatste eruptie was geweest en wat alle kleuren zand te betekenen hadden. Eenmaal boven zijn we eerst naar de krater gewandeld. De gids haalde een bovenste laag van de stenen weg en je voelde de warmte die de vulkaan gaf. Hij vertelde dat er zelfs mensen waren die hier aardappels poften in de aarde. Fantastisch! Toen naar de kant waar wij vanaf zouden gaan, pfw best spannend, want het was behoorlijk steil. Na de uitleg met volle vaart naar beneden, gaaf dat het was! De stenen en het zand zaten overal! Liefst gingen we nog een keer maar helaas dat ging niet. We moesten de auto weer in, want we zouden nog afsluiten met een biertje, dus richting stad. Na het biertje terug naar het hostel om te douche en onze spullen te pakken, want we moesten nog uitchecken. Bij het hostel aangekomen vertelde de eigenaar dat we tot vertrek de kamer konden gebruiken, want hij had het hostel een paar dagen dichtgedaan. Er was iets met de giertank. Dat vonden wij niet erg, want we werden pas om 02.00 opgehaald om te vertrekken naar Honduras. Heerlijk, nog even de kamer kunnen gebruiken! ‘s Middags zijn we naar de basiliek in het centrum geweest, hier helemaal naar boven geklommen het dak op. Prachtig om te zien! Het dak was geheel versierd en wat een uitzicht. En daarna een bezoekje gebracht aan een rooftop bar om te genieten van de zonsondergang. Wat een heerlijke dag, met veel nieuwe indrukken. Honduras Utila - La Ceiba - Copán Utila Woensdag 16-01-2019 Om 02.00uur werden we opgehaald door een shuttle, want met gewoon busvervoer naar Honduras blijkt niet zo eenvoudig en veilig. We moesten 13 uur reizen. Gelukkig vielen we al snel in slaap. Bij de grens werden we wakker gemaakt en moesten we onze stempels halen, we waren in Honduras! Shuttle weer in en verder slapen. Ergens op de grens Honduras/ El Salvador moesten we overstappen op een nieuwe shuttle, want de ene helft reisde verder naar Guatemala en wij verder naar het noorden. De rit verliep snel, alleen op een gegeven moment kwamen we bij een wegafzetting, hier mochten we niet door. Onze chauffeur stapte uit en zei dat hij toeristen had in de hoop dan door te mogen. Maar voor ons bleef het een nee, terwijl een andere auto wel door mocht. Dus omrijden door de bergen. Daar kwam hij een lokale tegen, deed zijn verhaal en de lokale wist wel een sluiproute. Dus hup die man bij ons de auto in en wees ons de weg. Ja hoor! Paar honderd meter verder omzeilde de chauffeur alle wegafzettingen en konden we snel verder, pfw scheelde een hoop tijd! De rit verliep weer spoedig, tot... nee file! Hup chauffeur er langs op, want hij had toeristen in de auto. Bleek er vooraan een vrachtwagen gekanteld te zijn. Maar deze keer hielp het wel dat wij toeristen in zijn auto zaten, want we konden door van achter naar voor en overal langs, mooi weer verder! Rond 13.00uur halverwege moesten we nog een keer overstappen en hadden we tijd voor lunch. Daarna snel door naar de veerpont, want om 16.40uur vertrok de laatste. Gelukkig, gehaald! De oversteek naar Utila ging snel, bij aankomst waren wij erg verbaasd, want er stond iemand op ons te wachten om ons op te halen. Dat hadden wisten wij niet, wat een luxe! Toen wij ons geïnstalleerd hadden zijn we wat gaan wandelen, helaas niet lang, want het kwam met bakken uit de lucht en dit zou de aankomende 2 dagen zo blijven. Nee! Donderdag 17-01-2019 Wakker worden met donkere wolken buiten. Een dagje luieren dus, we moesten ons eraan overgeven, het is niet anders. Dus heerlijk in bed een serie kijken. ‘s Middags klaarde het op, snel naar buiten om wat van het eiland te zien en voor Jim een dagje duiken te regelen. Tijdens de lunch zeiden we heel eerlijk tegen elkaar hoe jammer we het vonden van het weer, want dat maakt het of breekt het. Een kleine teleurstelling. Maar goed we kunnen er niets aan veranderen dus gaan er het beste van maken. En maar een nachtje extra geboekt, want zaterdag kwam er weer zon, hopen maar! Na de lunch zijn we een aantal duikscholen afgegaan en heeft Jim een ochtend duiken geregeld. Babs zou meegaan om te snorkelen, maar nu het toch in de ochtend was, was de keus om niet mee te gaan snel gemaakt. Vrijdag 18-01-2019 Jim vroeg op om te duiken. Babs wat uitslapen, lezen, schrijven en wat sporten. Om 12.00uur Jim ophalen om in de middag nog wat samen te doen. Een ochtendje dingen voor jezelf doen is soms absoluut geen straf, maar juist heerlijk. Even ieder zijn eigen gang gaan. Ook erg belangrijk als je zo lang samen weg bent. In de middag ergens op straat wat gegeten. Een baleadas, een lokale specialiteit. Soort van pannenkoek gevuld met wat je wilt, vega of vlees. Heerlijk! Ons eten voor de aankomende tijd weer gevonden. We waren zo positief verrast. Na het eten was het nog even wat boodschappen doen, kaartjes voor de boot terug kopen en toen begon het weer kei hard te regenen. Dus terug naar het appartement en hier samen weer lekker in de relax stand. Zaterdag 19-01-2019 Woehoe! Zon! Een strak blauwe hemel. Vroeg uit de veren, tassen pakken en richting strand. Genieten van de zee en het geweldige rif! Ergens op een pier hebben we onze snorkel spullen gepakt, want het eiland moest fantastisch rif hebben (Jim had zijn voorproefje met duiken al gehad). Het was niet gelogen, zo dicht aan de kust omgeven door alleen maar rif en prachtige vissen. Blijkt dat om het hele eiland heen een rif ligt, dus waar je ook te water gaat je ziet van alles. De kleuren en vormen waren adembenemend. Dit verklaarde ook waarom het een super populair duik en snorkel eiland is. En van de mooiste riffen van de wereld. Na ruim een uur in het water te hebben gelegen was het tijd om eruit te gaan. Ergens lunchen en terug naar het appartement, want we wilden ook nog even genieten van ons zwembad. Altijd heerlijk, na de zee nog even het zwembad in. Hier wat relaxen en lezen. Wat een heerlijke dag, de tijd vloog voorbij. La Ceiba Zondag 20-01-20190 Om 07.00 uur vertrokken met de veerpont naar het vaste land, La Ceiba, vanuit hier verder met de shuttle naar Copán, dachten we. Babs had al een naar onderbuik gevoel, gaf al aan van let maar op dit gaat mis met de shuttle. Maar om 09.00uur kwam de shuttle aan, dus wij hup erin. Toen vroeg de vrouw, jullie gaan naar Copán, mag ik de reservering zien. Wij alles laten zien en ze begon druk te bellen. In het centrum van La Ceiba stopten we bij hun hostel en gaf ze aan binnen te wachten shuttle kwam. Alleen kwam er geen shuttle, ze waren het helemaal vergeten. Dus boden ze ons een gratis overnachting aan met een tour naar de waterval, oke zeiden wij. Prima oplossing, maar zei moesten dan wel met ons volgende hotel oplossen dat de annuleringskosten niet voor onze rekening waren. Gelukkig was dat ook gelukt. Alles schoof een dagje op. Hup wij de straat op ontbijt en fruit scoren dan maar voor onze tour. Het was even een shock, want we zaten echt in een bijzondere buurt, laten we het daar maar ophouden. Dat was al meteen te merken toen iemand naar ons schreeuwde 'fuck off, out of my country'. Oke dachten we, negeren en door. Toen we alles hadden terug naar het hostel, hier wachten op onze tour. Dit was prachtig een wandeling door de natuur naar een immens grote waterval. De route er naartoe was pittig, er liep geen pad, dus klimmen over de rotsblokken van de rivier naar boven. Of het verantwoord was is een andere vraag, maar het was wauw! Wat een ervaring. Het regende pijpen stelen, maar dat mocht de pret niet drukken. Halverwege kwamen we bij waterval 1. Hier konden we heerlijk zwemmen, nadat we ons hier een tijdje hadden vermaakt gingen we verder. Nog een klein half uurtje verder klimmen en we waren er, een gigantische waterval van wel 40 meter hoog, als het niet hoger was. We waren echt dichtbij, je voelde de kracht van het water, zo sterk. Toen iedereen boven was moesten we alleen nog terug, we konden kiezen tussen dezelfde route terug, klimmend in een uurtje of een makkelijke route terug van ongeveer anderhalf uur. De keuze was snel gemaakt, we gingen voor de makkelijke route. Doorweekt kwamen we allemaal terug bij de auto. Terug bij het hostel was het snel douchen om op te warmen, omkleden en wat eten. Doordat het zo regende zat alles dicht, straten stonden blank tot je enkels stond je in het water. Dus naar de pizzahut, want deze was wel geopend. Pizza besteld en terug. Op de terugweg werd ons onveilige gevoel weer bevestigd. Een bedelaar achtervolgde ons erg agressief, want we hadden hem niets gegeven. Jim was erg duidelijk, doorlopen en niet omkijken. Op een gegeven moment liep hij weg, wij denken omdat de beveiliger van een winkel een blik wierp toen wij langs kwamen. Gelukkig! Pfw zeiden we tegen elkaar, we waren blij als we hier weg waren. Dit gevoel hebben we nog nooit eerder gehad, zo onveilig. We zijn de rest van de dag het hostel niet meer uit geweest. Maandag 21-01-2019 Tot 12.00uur was het tijd rekken geblazen, dan kwam onze shuttle ons halen, verder naar Copán. Jim wilde nog even snel de supermarkt in, zodat we wat te drinken hadden in de shuttle. Wederom werd het vervelende gevoel bevestigd qua niet prettig voelen toen er een vrouw zich op straat bijzonder begon te gedragen tegen Jim. Ze begon tegen hem te schreeuwen en toen doen alsof ze een kip was. Achteraf kijk je elkaar en denk je, doe eens normaal, een kip. Alleen op het moment zelf word je er niet gelukkig van. Helaas had onze shuttle ook nog eens 3 uur vertraging. Veel later dan gepland gingen we naar Copán. We kwamen hier pas om 21.30uur aan. Helemaal gebroken dus meteen naar bed. Copán Dinsdag 22-01-2019 Hier buiten lopen was heerlijk! Het tegenovergestelde van La Ceiba. De mensen op straat begroeten je vriendelijk en vinden het juist fijn dat je er bent. In de ochtend hebben we een bezoek gebracht aan de Maya ruïnes. Erg indrukwekkend om te zien, wat konden ze bouwen in die tijd. En iedere tempel had zijn eigen functie, wauw! Naast het genieten van de ruïnes, was het hier ook genieten van de natuur. Met name vogels, gigantische papegaaien, rood/blauw/geel, vlogen zijn twintigen over. Wat een prachtig gezicht. Ook andere bijzondere vogels waren aanwezig, helaas weten we hier de namen niet van. Na een aantal uurtjes hier rondgewandeld te hebben zijn we terig gegaan naar het dorpje. We moesten onze gebruikelijke souvenirs nog kopen (fotolijstje, armbandje, sleutelhanger en ansichtkaart). Daarnaast ook genoten van het heerlijke knusse stadje. Er was hier verder niets te doen, maar de sfeer was fantastisch! Woensdag 23-01-2019 Nog even wat rondlopen, want om 12.00uur worden we weer met een shuttle opgehaald. Richting Guatemala! Weer een rit van 7uur voor de boeg. Een nieuw land en nieuwe avonturen! Wij zijn er klaar voor! Nicaragua en Honduras waren een verrassing in onze reis. En verrast hebben ze ons beide, ieder op een eigen manier. Wat een ervaringen weer! [userId] => 436930 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5046308 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 464 [author] => Babs [cityName] => Copán [travelId] => 519146 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2018-07-12 [dateReturn] => 2018-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/436/930_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => nicaragua-en-honduras ) [10] => stdClass Object ( [username] => thelongestroad [datePublication] => 2018-06-19 [title] => Dag 121 Playa del Carmen - dag 134 Honduras [message] => Dag 121 27/9/17 Playa del Carmen - Tulum. 65km Toen ik wakker werd in de knal paarse kamer, besefte ik weer dat ik de komende tijd Lisa weer enorm moet missen. De vakantie had echt nog veel langer mogen duren, maar ik moest weer door. Eerst ging ik naar de schoenmaker, maar die was er nog mee bezig. Gelukkig toen ik een uurtje later terug ging was hij klaar. Er zaten weer nieuwe, stevige zolen onder. Ik vertrok richting Tulum. Ik vond het heerlijk weer even op de motor te zitten en mijn gedachtes te verzetten. Al vrij snel kwam ik aan bij het hotel wat ik al had geboekt, en gelukkig kon ik meteen de kamer in. Na een telefoontje naar Nederland was mijn creditcard weer geactiveerd, dus ging gelijk naar een bank om hem te proberen. Het werkte! Ik kon weer (zo goed als overal) pinnen. Daarna ging ik op de motor naar de ‘Grand Cenote’. Een cenote is een holte in de grond, die vol is gelopen met water. Deze vind je alleen hier op de wereld. Alleen al rondom Tulum zijn er tientallen. Je kunt hier snorkelen of duiken door de grotten, of gewoon een verkoelende duik nemen. Verkoelend is het zeker want het water is veel kouder dan het zeewater. Ik snorkelde door de grotten en langs de stalactieten. Op het plafon zaten honderden vleermuizen, dat rook je ook wel. Af en toe voelde ik alsof ik zachtjes gebeten werd. Ofja, eigenlijk werd ik dat ook. Hier in de cenotes leven de visjes, die je ook wel eens tegen komt in de bakken waar je je voeten in kan doen en door de visjes gehapt wordt. Ook kwam ik tijdens het snorkelen schildpadjes tegen die ook in de cenote zwommen, al weet ik niet zeker of deze er zijn ingezet. Na de verfrissende duik ging ik weer terug naar het stadje. S’avonds liep ik een rondje op zoek naar een eettentje. Tussen alle toeristische restaurantjes vond ik gelukkig een klein tentje waar de locale eten en at een bord met lekkere gamba’s, wat groente en tortilla’s. Dag 122. 28/9/17. Tulum - Bacalar. 215km Ik vertrok vanuit Tulum naar Bacalar. Onderweg dacht ik dat ik een krab over de weg zag lopen. Al snel bedacht ik me, dat ik ver van de zee was. Shit! Dat was gewoon een enorme vogelspin! Als ik dat meteen had gerealiseerd was ik wel snel aan de kant van de weg gestopt. Na een tijdje reed ik Bacalar in. Ik maar voor een keertje weer een hostel, want de hotels waren mij te duur. De locatie was geweldig, aan de lagune. Ook kon je gratis een fiets en een kano gebruiken. Ik fietste even naar het centrum van het stadje toe. Het was een leuk klein stadje, met een oude vervallen burcht. Daarna was het tijd om de kano uit te proberen. De lucht was gruwelijk donker, maar wilde toch graag gaan. Het water was ongelooflijk blauw. Ze noemde de lagune in het Spaans ook de 7 kleuren blauw. Ik peddelde om een eilandje heen, waar gieren rondcirkelden boven de donkerblauwe lucht. Het terug paddelen was nog aardig zwaar door de stroming die er stond. Terug aan land besloot ik mijn drone weer eens te proberen. De beelden van boven waren heel mooi, uitkijkend op het eilandje waar ik had gekanood. S’avonds ging ik nog een hapje eten met een jongen en meisje die ook in het hostel zaten. Voor de laatste keer een Mexicaans gerecht, of tenminste hier in Mexico! Dag 123. 29/9/17. Bacalar (Mexico) - Caye Caulker (Belize). 215km Ik stond iets na 8 op, voor mij redelijk vroeg maar ik had een drukke dag voor de boeg. Het ontbijt zat bij het hostel inbegrepen, maar het was alleen koffie en geroosterd brood met jam. Achja eigenlijk ook niks mis mee. Rond 10 uur vertrok ik richting Belize. Na een half uurtje kwam ik bij de grens aan. Wat ik zeker niet moest vergeten was mijn borg van 200 dollar terug krijgen, voor de tijdelijke invoer van de motor in Mexico. Volgens internet was die bank waar ik dat moest regelen niet bij de grens maar zat die alleen in het stadje 10km verder. Het kon me niet voorstellen dat er geen vestiging was bij de grens, dus reed eerst naar de grens. Voor ik het wist was ik Mexico uit. Bij de grens bleek gelukkig inderdaad een ‘banjercito’ desk te zijn. Omdat ik ondertussen een nieuwe creditcard heb moest ik een hele hoop extra papieren invullen, omdat het normaal automatisch teruggestort wordt. Na een ruim half uur was het geregeld. Toen ik vertrok kwamen er 4 grote donkere mannen naar me toe lopen. Ik dacht ze willen me helpen met papierwerk, ophelpen met geld wisselen en zo wat bij verdienen. Ze waren zo vriendelijk dat ik een beetje op mijn hoede was. Ze wensten me succes met de reis en toen ik weer doorreed, realiseerde ik me dat ze gewoon echt geïnteresseerd waren en ook de grens over gingen. Ik reed door richting de grens van Belize. Eerst kwam ik bij een soort carwash. Hier wordt je voertuig gesprayd zodat je geen ziektes het land inbrengt. Het koste 2,50 euro. Maar de gast die erbij stond zei, als je niet wilt dat al je tassen gesprayd worden, of je zoekt niet alles eraf te halen dan betaal maar gewoon en kreeg je een bewijsje. Zo gezegd zo gedaan. Ik reed door naar de volgende halte. Ik moest ergens parkeren en naar binnen voor mijn stempel. Na een formulier ingevuld te hebben moest ik daarmee naar de douanier. Die vroeg om mijn exitstamp van Mexico. Ik wist dat je 25 dollar betaald om het land uit te gaan (bij vliegtickets zit dit in de prijs), ik dacht alleen ze zijn het vergeten dus ik heb mazzel. In Mexico waren ze het dus ook vergeten, de douanier zei dat ik hem ook 20 dollar kon geven ipv terug te moeten. Toen ik het wilde geven, zei hij: fold it! Hij wilde niet dat iemand zag dat ik hem het geld gaf. Haha, natuurlijk.. zo gaat dat hier. Toen dat was geregeld moest ik naar het volgende hokje, om te zorgen dat de motor ingevoerd werd. Een ongelooflijk slome gast, hielp me. Voor hij iets vroeg, keek hij me eerst 5 seconden aan om te bedenken wat hij ging zeggen. Ondanks de bloedhitte kon ik het wel waarderen, want hij was heel vriendelijk en relaxt. Wat me trouwens gelijk opviel dat de meeste mensen zwart zijn van huidkleur. Wat me ook op viel was dat iedereen super vriendelijk was! Toen ik weer verder reed moest ik bij het volgende loket nog 10 dollar betalen voor het invoeren van de motor. De douanier was een echte rastafari en wenste me een mooie tijd hier. Hij zei zeg maar tegen je vrienden ‘if you don’t believe it, you better Belize it’! Toen zat bijna al het papierwerk erop, ik moest alleen nog langs het verzekeringskantoor. Wederom een ongelooflijk vriendelijk gast hielp me daar. Voor 15 euro had ik een verzekering. Ik kon ook gelijk mijn laatste pesos omwisselen voor een goeie koers, tegen de Belize dollar. 2 Belize dollar is 1 Amerikaanse dollar, dus dat is makkelijk om te rekenen. Daarna reed ik dan eindelijk Belize in, met al het papierwerk geregeld. Ik vroeg nog iemand naar de weg, want Belize staat op een of andere manier niet in mijn TomTom. Hij moest lachen, er gaat maar 1 weg naar Belize city! Het was iets over 11, want de tijd was weer een uur terug gegaan. In het eerste stadje stopte ik om te tanken. Ik had een jongen bij het hostel in Bacalar nadrukkelijk gevraagd waar de benzine het goedkoopst was, Belize zei hij. Toen ik 50 Belize dollar moest aftikken voor een niet eens volle tank schrok ik dus wel een beetje, 23 euro. In Mexico was het al duurder dan in Amerika maar zou ik voor de zelfde hoeveelheid niet boven de 15 zitten. Gelukkig verwacht ik dat dit de eerste keer en laatste keer is dat ik in Belize moet tanken. Ik ging weer verder, richting Belize city. Onderweg werd de lucht steeds donkerder en donkerder. Al snel begon het ongelooflijk hard te regenen en onweren. Gelukkig was het onweer ver genoeg weg en kon ik doorrijden. Net voor Belize city was het weer droog. Ik had op een of andere manier een grote stad verwacht, maar het voelde echt aan als een stadje. Ik ging snel even wat drinken en iets kleins te eten halen bij een supermarkt. Ik merkte wel gelijk dat alles hier een stuk duurder was, maar dat wist ik. Gelukkig wordt het na Belize allemaal weer goedkoper. Snel reed ik door richting de haven waar de ferry naar Caye Caulker vertrekt. De accomodaties zijn daar goedkoper in Belize city, en overal las ik dat ik het eilandje niet mocht missen. Ik vond een parking waar ik de motor voor 3 nachten kwijt kon, met 24 uur bewaking. Daar gaan we dan maar vanuit. Het was redelijk prijzig (35 euro) maar ik las op internet verhalen van mensen die hun huurauto kwijt waren na een dag, dus moest een veilige plek hebben. Met al mijn bepakking liep ik naar de haven waar de boot vertrok, gelukkig heel dichtbij. De boot zou om 3 uur vertrekken, dat stond overal op de borden. Het was 10 voor 3 dus dat was perfecte timing. Uiteindelijk vertrok de boot om half 5, Achja ik kon even bijkomen van de drukke dag. Moest me maar aanpassen aan de relaxte mentaliteit hier. Met een bootje waar zo’n 50 man in kon vaarden we richting Caye Caulker. Bij aankomt deed het mij meteen denken aan Gili Trawangan in Indonesië. Geen auto’s, geen wegen alleen maar zand. De gekleurde huisjes en de reggae muziek die uit alle speakers kwam maakte het plaatje compleet. Ik ging naar een koffiezaakje waar ik de sleutel moest ophalen. De vrouw ging met me mee om het appartement te laten zien, en ik kreeg een lift in de golfcar. Soms weet ik al niet meer wat ik geboekt heb. Ik kijk alleen naar de prijs, of er WiFi is en normaal gezien of er parkeerplek is als ik tevoren iets boek. Maar het bleek een appartementje te zijn, helemaal van hout zoals bijna alles hier op het eiland. Heel ruimtelijk dus, met een bank en een keuken. Aardige luxe voor mij! Intussen was het al donker en ik ging het stadje verkennen opzoek naar een duikschool en iets te eten. De duikscholen waren dicht na 6 uur, dus dat stelde ik uit tot morgen. Al snel werd ik door iemand aangesproken. Kreeft van de bbq, met 2 bijgerechten en 2 drankjes. Omgerekend 10 euro, dat kon ik niet laten schieten. Wel een stuk duurder dan waarvoor ik normaal eet. Maar in Belize is het nou eenmaal duurder en wilde toch eens ooit een verse kreeft van de bbq proberen. Hij smaakte heerlijk! Als drankjes kreeg ik rumpunch, het lokale drankje hier. Eigenlijk gewoon limonade met ijs, en een heel klein beetje rum in dit geval. Ik was aardig moe van de drukke dag, dus ging na een kort wandelingetje terug naar mijn huisje en rond een uurtje of 11 slapen. Dag 124. 30/9/17. Caye Caulker Ik sliep lekker uit, tot een uurtje of 10. Het belangrijkste doel vandaag was zorgen dat ik morgen kan gaan duiken of snorkelen. Belize heeft na Australië het grootste barrier reef ter wereld, en de Blue hole is een van de meest speciale duikplekken ter wereld. Ik hoorde gister al van mensen dat er maar 2 duikscholen op de Blue hole duiken hier, en ivm met het laagseizoen gaan ze 1, hooguit 2x per week. Als duikinstructeur was het toch altijd wel een droom van mij daar te duiken. Wilde deze reis in ieder geval 1 dag gaan duiken, niet veel meer omdat het een duur uitstapje is. Maar als ik het dan doe, wil ik het wel op de mooiste en speciaalste plek. De eerste duikschool was dicht. Bij de tweede zeiden dat ze toevallig morgen die kant op gingen! Dat was wel een flinke meevaller! Had er al niet echt meer op gerekend. De prijs was 250 euro, daar schrok ik wel heel erg van. Ik zei dat dat teveel voor me was, en dat ik hoe graag ik wilde gewoon niet uit kon geven. Uiteindelijk, mede omdat ik ook instructeur ben mocht ik morgen voor 150 euro mee. Nog een hoop geld, maar het was wel inclusief ontbijt en lunch. Ook de fee voor het ‘nationale park’ in zee zat daar bij in. 3 duiken worden er gemaakt, op 3 verschillende plekken. Ook mocht ik mijn drone meenemen om beelden van boven te maken. Om 4 uur moest ik terug komen om alle spullen vast te passen en klaar te zetten, want we vertrekken morgen om 5.30!! Daarna ging ik richting het noorden van het eiland om wat opnames te maken met mijn drone. Een jochie kwam erbij zitten en keek vol bewondering mee. Rond 4 uur alle spullen gepakt voor de dag van morgen. Was wel weer wennen om na zo’n lange tijd weer duikspullen vast te hebben, terwijl dat ooit de dagelijkse kost was. Daarna ging ik terug naar het appartementje, en werd het weer vrij snel donker. Ik doe het sowieso rustig aan vandaag. Voel me namelijk sinds gister avond niet helemaal lekker, heb diarree en ben een beetje verkouden. Dat laatste is funest als je gaat duiken. Heb het als duikinstructeur ook af en toe gehad en toen ging het meestal wel goed door de ervaring. Ik had namelijk regelmatig cursisten waar dit echt een heel groot probleem was. Toen ik de deur uitliep om wat te gaan eten zei ik gedag tegen een jongen die net was aangekomen. Hij hoorde al aan mijn accent dat ik een Nederlander was, hij ook! Hij heette Bart en zat samen met zijn vriendin Jennifer in het huisje langs mij. Ze hadden net besteld bij de Italiaan 10 meter verder op, daar wilde ik dus ook al gaan kijken! Ik ging bij ze aan tafel zitten en we raakte aan de praat. Bart woont in Eindhoven, en kende weer mensen die ik ook ken. Heel grappig! Laat hadden we het niet gemaakt, maar het was wel heel gezellig. Leuke mensen! Dag 126. 1/10/17. Caye Caulker Is voor 1 s’nachts werd ik wakker. Ik sliep nog niet zo lang en had nog 4 uurtjes voor de wekker ging. Ik besloot eventjes te kijken of ik de start van de formule 1 kon zien. Door het slechte interner lukte dat maar half, maar las via een website een live verlag. Omdat Max het zo goed deed, kon ik het niet laten om het tot het einde te volgen. Half 3 ging ik pad weer verder slapen, en 5 uur ging de wekker. Aankleden, spullen pakken en op naar de duikschool. Daar hadden ze een simpel ontbijtje klaar gemaakt. Het was een flinke groep die mee ging op de boot. Ik geloof 14 duikers, 5 snorkelaars en 4 divemasters. Wel grappig eigenlijk, dat ik hoger gecertificeerd ben al instructeur dan de crew zelf. Ik vond het niet nodig om dat iedereen te vertellen. Ik heb alleen gezegd dat mijn laatste duik alweer 3 jaar geleden was. Een Israëlische jongen had zich verslapen, en kwam op het laatste moment nog aan. De eerste 10 minuten lag hij helemaal voor pampus, maar daarna ging zijn knop om. Hij zetten zijn meegebrachte speakers aan en heeft anderhalf uur zittend gedanst. Na 2 uur varen kwamen we aan bij de Blue hole, de eerste duik locatie van vandaag. De Blue hole is onder de duikers een van de meest bekende duikplekken ter wereld. Tijdens de laatste ijstijd was dit een grot, en lag hij nog niet onder water. Miljoenen jaren later, toen de oceanen op aarde stegen kwam de grot onder water te liggen. Dit met als gevolg dat het ‘dak’ van de grot instortte. Zo is de Blue hole ontstaan. De Blue hole is meer dan 100 meter diep, maar als sport duiker mag je maximaal tot 40 meter. Tijdens deze duik doken we dan ook tot een diepte van 40 meter. Het werd steeds donkerder, en zwommen we tussen de stalactieten door. De duik duurde een klein half uurtje. Daarna gingen we door naar de volgende locatie op het Lighthouse reef. Al snel zagen we heel diep onder ons een haai zwemmen. Even later was de divemaster met een heremietkreeftje aan het spelen. Ik vond het niet heel interessant en keek om me heen. Plots zag ik een enorme luipaardhaai onze kant op komen! Ik tikte de divemaster aan zodat de rest zich ook omdraaide. Eentje van de groep raakte al lichtjes in paniek en wilde omhoog schieten. Tijdens de duik zagen we ook nog wat pijlstaartroggen en een octopus. Toen we aan het eind van de duik de safetystop deden, kwam er weer een haai onze kant op. Een Caribbean reef shark cirkelde om ons heen en zwom nog even recht op ons af. Daarna was het tijd om te lunchen op een eilandje. Rijst, pasta en kip kregen we te eten. Na de lunch liepen we nog naar een uitkijktoren waar enorm veel vogels te zien waren. Tijdens de laatste duik zagen we een grote tarpon en een murene die uit zijn holletje de oceaan ging verkennen. De duiken zaten er weer op en we voeren terug richting Caye Caulker. Net voor we aankwamen kregen we nog Rum punch en nachos. Met een groepje van 6 gingen we nog samen een hapje eten, wat heel gezellig was. Toen iedereen na het eten een after dinner dip kreeg namen we afscheid van elkaar. Toen ik naar mijn huisje ging kwam ik Bart en Jennifer tegen. Met Bart ging ik nog even wat drinken, bij de sportsbar waar net een bruiloft was geweest. Leuk om te zien hoe alle rastamannen hier de westerse vrouwen probeerde te versieren. Heel laat hebben we het niet gemaakt, want ik was helemaal gesloopt. Maar het was heel gezellig, een mooie afsluiting van een super dagje! Dag 127. 2/10/17. Caye Caulker - San Ignacio. 150km Toen ik wakker werd voelde ik me weer niet echt lekker. Dit voelde toch echt niet als een kater, maar meer als ziek zijn. Snel pakte ik mijn zooi bij elkaar en zorgde dat ik om 10 uur uit het huisje was. Om half 11 vertrok de boot richting Belize city. Daar aangekomen was het toch een enorme opluchting om de Guzzi te zien staan. Ik gaf hem een schouderklopje en tuigde hem weer op. Onderweg merkte ik al snel dat ik me echt niet fit voelde. Na een rit van een kleine 2 uur, door een paar dorpjes kwam ik aan in San Ignacio. Door alle eenrichting straten was het even zoeken hoe ik zonder TomTom bij het hotel kwam, maar toch had ik het redelijk snel gevonden. Toen ik op de kamer aankwam en even ging liggen merkte ik echt dat ik me gewoon heel erg beroerd voelde. Na een tijdje ging ik toch even het stadje in. Even wat drinken en een wandelingetje deed me wel goed. Ik ging op tijd een hapje eten en was voor het donker, rond 6 uur weer op de kamer. De rest van de avond heb ik wat informatie opgezocht over Guatemala waar ik morgen binnen rijdt, en heb ik mijn reisverslag bijgewerkt. Dag 128. 3/10/17. San Ignacio (Belize) - Flores (Guatemala). 106km Rond een uurtje of 9 uur stond ik op en om 10 uur was ik klaar om te vertrekken richting de grens van Guatemala. Na een klein half uurtje kwam ik aan bij de grens. Eerst moest ik en de motor officieel het land uit. Belize kom je gratis binnen, maar wil je eruit betaal je 20 dollar voor de exitstamp. Ook de motor moest officieel het land weer uit, dus na wat papierwerk was ook dat voor elkaar. De volgende stop was weer het sproeien van de motor tegen rare ziektes. Volgens mij ging het meer om het betalen van 2 dollar, want hij sproeide aan 1 kant 5 seconden tegen de motor. Of misschien hebben die rare ziektes de voorkeur voor de rechterkant van een motor, dat kan ook natuurlijk. Daarna moest ik Guatemala in. Een jochie van een jaar of 14 liep met me mee en vertelde waar ik heen moest. Ik zei dat ik er zelf wel uitkwam maar hij bleef erbij. De stempel voor mijzelf was zo geregeld, maar de motor het land in krijgen was weer papierwerk en koste een kleine 20 euro. Het vrouwtje achter de balie moest van alles weten en kon geen woord Engels, dus het jochie hielp met vertalen. Ook liet hij me zien waar ik iets verder op de bank kon vinden, want ik kon alleen betalen met de munt van Guatemala: de Quetzal. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid, maar iets na 12 was alles geregeld. Wel begon het gruwelijk hard te regenen en ik moest toch tanken dus ik kon gelijk even schuilen. Het tanken was gelukkig een stuk goedkoper dan in Belize. Daarna was het ongeveer anderhalf uur tot Flores. De route erheen was door gloeiend groen landschap, met af en toe een klein dorpje. Heel relaxt eigenlijk. Op een klein stuk zandweg na was het allemaal asfalt, zonder al te diepen kuilen gelukkig. Flores is een stadje aan een meer, op dat meer ligt ook nog een gedeelte van Flores. Via een weg rij je het kleine eilandje op. Ik checkte in bij het hotel, waar ik na een beetje aandringen de motor binnen in de receptie kon zetten. Niet alleen voor de veiligheid, maar ook door de regen had ik hem liever daar staan. Ik wandelde even naar de supermarkt voor mijn lunch. Toen ik aan het meer een foto maakte, sprak een man mij aan die zijn boot aan het schoonmaken was. Voor ongeveer 10 euro nam hij mij alleen mee, voor een tochtje van een uur. Daarbij kon ik papegaaien, apen en jaguars zien! Wow een jaguar, ik weet dat ze hier leven maar dat zou wel heel speciaal zijn. Hoe groot is de kans dat je ze ziet vroeg ik? Zeker zei hij! Ik zei dat ik eerst andere plannen had maar dat ik er misschien op terug zou komen. Terwijl ik verder liep dacht ik al, er klopt iets niet. Al vrij snel zag ik op de kaart van de omgeving, dat een kilometer verder een dierentuin aan het meer lag! Haha natuurlijk, slimme vent! Later op de dag maakte ik een wandeling om het hele eilandje heen, maar binnen een half uurtje ben je wel rond. Rond zonsondergang bestelde ik bij een kraampje op straat wat te eten. Geen idee wat het was, maar het was lekker en ik betaalde een euro voor een redelijk vol bord met limonade. Het leek op een soort harde ronde taco’s met op alle drie iets anders. Smaakte goed in ieder geval! Toen het langzaam donker werd ging ik richting de kamer en werkte ik aan het reisverslag. Dag 129. 4/10/17. Flores - Tikal - Flores. 130km Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje. Met meeste bleek dicht, en wat wel open was vond ik te duur. Dan maar de 2 avocado’s en een sinaasappel die ik gister gekocht had als ontbijt. Daarna vertrok ik richting Tikal. Tikal was voeger een van de grootste Maya steden, en daar zijn nog heel veel piramides en overblijfselen van te zien. Toch is pas zo’n 20% uitgegraven, en ligt de rest nog verscholen in de dichte jungle. Na een uurtje rijden kocht ik een kaartje bij de ingang van het park. Daarna was het nog een klein half uurtje door de jungle naar alle ruïnes. Op de verkeersborden stond dat je moest oppassen voor slangen, neusberen en jaguars. Ik besloot zonder gids te gaan en alleen een plattegrondje te kopen. Het was een klein half uur lopen door de jungle voor ik de eerste piramide zag. Hoog in de bomen boven me zag ik apen van boom naar boom springen. Sommige enorme piramides waren helemaal opgegaan in de jungle. Via vele bouwwerken liep ik naar de andere kant van de jungle, waar de hoogste piramide stond. Die kon je opklimmen, dus ik ging een kijkje nemen. Vanaf boven keek je uit over de jungle, en andere piramides die boven de boomtoppen uitkwamen. Ik was helemaal de enige op de piramide. Op mijn gemak maakte ik was foto’s en keek ik uit over de jungle. Toen bedacht ik me, als het toch zo rustig is.. zal ik mijn drone even gebruiken? Op een klein bordje bij de ingang stond alleen met vergunning. Nouja ik vraag me af of ze de drone horen of zien want ik zit zo hoog, en anders zeg ik wel dat ik het bord niet heb gezien. En ja hoor, binnen 5 minuten rende iemand de trap op naar boven. Het was duidelijk dat het niet de bedoeling was. Hij zei snel weg voor meer mensen het zien. Ik bood mijn excuses aan en zei dat ik het echt niet wist. Ik landde de drone en hij keek vol interesse hoe ik het ding in het kleine tasje stopte. Hij deed verder niet moeilijk en we gingen allebei weeë naar beneden. Daarna kwam ik bij een ander piramide weer een neusbeertje tegen. Eerst leek hij bang, maar toen ik heel voorlichting zijn kant op liep kon ik heel dichtbij komen. Toen kwamen er ook ineens vanuit een boom 3 apen de piramide op geklommen. Eigenlijk vond ik alle dieren misschien nog wel leuker dan de piramides. Ik denk dat ik Freek Vonk had moeten worden. Toen ik terug liep keek ik weer naar een aap boven me. Eerst kreeg ik bijna een tak tegen mijn kop, daarna begon hij naar beneden te zeiken en schijten! Volgens mij is dat gewoon het pleziertje van die apen, heel de dag toeristen onder zeiken. Ook zouden er bij een meertje nog krokodillen moeten liggen, maar die waren niet thuis. Misschien gingen ze ondertussen als handtasje bij een kraampje op de terugweg. Ik bedacht me toen ik richting de uitgang liep, dat ze misschien wel een melding hadden gemaakt van mijn vlucht met de drone. Om het zekere voor het onzekere te nemen deed ik mijn poncho aan en mijn petje af, zodat ik niet herkend zou worden als die jongen met de drone in een zwart shirt met een petje op. Toen ik klaar was om te gaan, kwam ik erachter dat ik mijn lenskapje van mijn camera kwijt was. Ik ben nog terug gelopen om hem te zoeken. Uiteindelijk was ik daar 3 kwartier mee kwijt, maar kreeg hem niet gevonden en het werd al donker. In het pikkedonker reed ik terug over de jungle weg. De jungle komt s’nachts tot leven zeggen ze wel eens, en dat was nu ook wel te zien! Eerst zag ik een slang voor me de weg afdruipen, daarna nog apen die ze weg over renden en vogels die langs me af scheerden. Op mijn gemak reed ik de weg terug naar Flores. Daar aangekomen zette ik de motor weer binnen in de receptie en ging weer een hapje eten op straat. Dag 130. 5/10/17. Flores - Rio Dulce. 205km Meestal denk ik s’ochtends ik ontbijt onderweg wel ergens, maar dan duurt het soms heel lang voor ik wat vind. Vandaag dacht ik, laat ik weer eens ontbijten voor ik vertrek. Bij het hotel bestelde ik een ontbijt met toast, roerei, fruit, thee en gemaalde bruinen bonen. En zelfs die laatste smaakte nog goed eigenlijk, nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Daarna reed ik de motor de receptie uit en bepakte hem. Al vrij snel begon ik nat te regenen. Zoals vaak kwam het uit het niets, dus alsnog mijn regenpak aantrekken had geen zin. Ik was al zeiknat. Waarom ik niet gewoon met een regenpak aan rij? Dan wordt ik net zo drijf nat, niet van de regen maar van het zweet. Na een tijdje regende het zo hard, dat ik weer totaal doorweekt was. Ik twijfelde om te stoppen, maar wat schoot ik er mee op. Rustig reed ik door, en kwam uiteindelijk rond 3 uur Rio Dulce in. Een chaotisch stadje, maar op een positieve manier. Het was een drukte op straat, en overal langs de kant van de weg winkeltjes en kraampjes. Voor nog geen 10 euro had ik een kamer, en de motor stond veilig en droog. Helemaal perfect dus! Ik sprong eerst onder de douche en trok droge kleren aan. Daarna sliep ik een rondje door het stadje. Vind het heerlijk ergens te zijn waar ik helemaal geen andere toeristen tegen kom, zoals hier. Rio Dulce ligt aan een rivier. Ze bieden tripjes aan die je naar de oostkust van Guatemala varen. Ik hielt het bij een bezoek aan het stadje, want morgen rij ik door naar Antigua. Dag 131. 6/10/17. Rio Dulce - Antigua. 316km Ik zette de trend voort en ging ontbijten voor ik op de motor stapte. Bij een tentje wat vol zat met de locale mensen bestelde ik desayuno (ontbijt). Ik kreeg roerei, met bruine bonen, tortilla’s en een sterke gerapte kaas. Nadat ik in mijn hoofd de knop om had gezet, wist het me toch te smaken. Na het ontbijt checkte ik nog even de olie, en pompte mijn banden een stukje op. Ik heb namelijk niet heel veel profiel meer, en schijnbaar is voor mijn formaat wielen het moeilijk om banden te vinden in midden Amerika. Het plan was dus door te rijden tot Colombia en ze daar te vervangen, dus hopelijk gaat dat lukken! Ik stapte op de motor voor de flinke rit naar Antigua. Bij een tankstation nog even een praatje gehad met wat mensen uit Guatemala. Ze wisten niet wat ze hoorden toen ik vertelde dat ik onderweg was naar Argentinië. Deze gesprekjes bij het tankstation had ik in Amerika iedere dag, maar in midden Amerika zijn ze mensen toch iets meer vergeleken lijkt het. Toen ik al een hele tijd aan het rijden was, reed ik de bergen in net voor Guatemala stad. Daar kwam het helemaal vast te staan. Een tijdje bleef ik geduldig wachten, maar toen het te lang duurde ging ik over de doorgetrokken streep voorbij de file. Ik denk dat ik wel een kilometer of 10 langs de file afreed. Was het begin in Guatemala nog zo rustig qua verkeer, hier in de buurt van de hoofdstad was het heel erg druk. Toen ik politie voor me zag, stopte ik maar even met het inhalen. Even later zag ik andere brommers en motors langs de file afrijden, en volgde ik. Na een half uur kwam ik vooraan bij de file. Het gekke was, ik had wel ambulances zien rijden, maar waar de file ophield was niks te zien. De motoren moesten voor aan de rij wachten, en na een kwartier mocht iedereen weer door. Eindelijk kon ik weer even gas geven. De één baans weg veranderde in 2, soms 3 banen. Dat na ik toch niet verwacht in Guatemala. Net als dat je overal Shell, Texaco, McDonalds en Burger King ziet trouwens! Vrij laat op de dag kwam ik Guatemala stad in. Ik had er al een lange dag op zitten, en was aardig naar de klote. Voelde me nog steeds een beetje ziekjes. Het rijden hier was een ramp. Het verkeer was één groot gekkenhuis, en alles stond vast. Tot overmaat van ramp miste ik een afslag, doordat de TomTom de weg niet herkende. Daardoor moest ik weer een heel stuk terug, door de file. Dat ene afslagje kostte me weer een klein uur. Ik had verwacht tussen 4 en 5 wel in Antigua aan de komen, maar intussen was het 6 uur en werd het snel donker. Gelukkig reed ik dan eindelijk de stad uit en was ik vrijstel in Antigua. Bijna heel het stadje heeft 1 richtingswegen, en op een of andere manier stonden ze allemaal tegenover gesteld in de TomTom. Ook zijn de straten in Antigua allemaal grote losse keien. Dat ziet er natuurlijk heel knus en authentiek uit, maar het rijdt voor geen meter. Dan was ook nog eens het hotel totaal op een andere plek dan het volgens booking.com zou zijn, maar gelukkig vond ik het nog redelijk snel. De motor kon ik binnen in de receptie parkeren. Ik had voor 1nacht geboekt, maar besloot gelijk bij aankomst voor 2 nachten te boeken. Het leek me beter om morgen op mijn gemak het stadje te verkennen en niet gelijk door te hoeven. S’avonds ging ik snel nog een hapje eten en daarna bijkomen van de lange dag. Dag 132. 7/10/17. Antigua Vandaag kon ik gelukkig lekker uitslapen. Rond een uurtje of 11 ging ik het stadje in en kost een broodje op de markt en wat vers fruit. Ik wandelde door het knusse, kleurrijke stadje. Honderden jaren geleden, toen de Spanjaarden hier nog regeerden was Antigua de hoofdstad van Guatemala. Tijdens een aardbeving was bijna de hele stad vernietigd, en de ruïnes kun je nog steeds overal in de stad terug vinden. Ik ging informeren voor een excursie naar de vulkaan aan de rand van Antigua. Normaal kun je deze ook zien, maar door het slechte weer zag ik alleen wolken. Bij de excursie kantoortjes gaven ze zelf al wel toe dat het weer niet geweldig is, en het uitzicht beperkt. Omdat het toch een wandeling van 8 uur de vulkaan op is, en je de volgende dag pas terug komt leek het mij niet verstandig. Het ging me toch met name om het uitzicht op de top. Er komen nog genoeg vulkanen voorbij tijdens mijn reis, dus stel dit plan gewoon even uit. De rest van de dag ben ik heel de stad rondgewandeld, en heb ik nog een kijkje genomen bij de locale markt. Toevallig kwam ik Hidde nog tegen, een Nederlandse jongen die mee was op de duiktrip in Belize. S’avonds mocht ik van mezelf weer eens een lekkere pizza eten, en ging ik niet al te laat slapen. Dag 133. 8/10/17. Antigua (Guatemala) - Sonsonate (El Salvador). 209km Ze zouden die snooze knop moeten verbieden. 7 en 8 uur stonden de wekkers, en rond kwart voor 9 stond ik op. Ik haalde 2 muffins met ham, kaas en ei bij een winkeltje in de straat van het hotel en at die op de kamer op. Nog even met Lisa kletsen en mijn spullen bij elkaar pakken, en om 10 uur was ik klaar om te vertrekken. Ik reed de motor uit de receptie naar buiten, en probeerde de stad uit te komen. Dat viel weer niet echt mee met al die één-richting wegen, zeker omdat ze allemaal verkeerd in de TomTom stonden. Na een beetje zoeken was ik dan de stad uit, maar ik reed nog ruim een half uur door andere kleine dorpjes. Door smalle straatjes waar net een markt aan de lang was. Eindelijk kwam ik op de grote weg. Ik reed nog langs de vulkaan af, die ik eigenlijk zou beklimmen. Ondanks dat het redelijk zonnig was, hing hij weer half in de wolken. Na ruim tweeënhalf uur kwam ik bij de grens van El Salvador. Ik had nog 50 quetsal over, en wisselde die in voor 6 dollar. Blijkbaar betalen ze tegenwoordig overal in El Salvador met de Amerikaanse dollar. Binnen no time had ik de exit stempel in mijn paspoort. Ik vroeg, moet ik nog iets van een stempel voor de papieren van de motor? Ze wezen me in de richting van de douane van El Salvador. Ik reed die kant op. Bij een brug stond een man op de weg die mijn papieren controleerde en zette er een stempel op. Dat ging ook makkelijk! Daarna kwam ik bij de immigratie van El Salvador. Ik mocht door, zonder stempel in het paspoort. Die krijg je hier op een of andere manier niet, maar dat had ik ook tevoren gelezen. Toen moest ik de papieren invullen om de motor El Salvador in te krijgen. Uiteraard kwam er weer een mannetje helpen. Dacht ik goed voorbereid te zijn, door gister aan de hotel eigenaar kopieën te vragen van mijn paspoort, rijbewijs en kentekenbewijs. Moesten ze kopieën hebben in 150% grootte. Bij een soort hutje verderop kon ik de kopieën maken voor een dollar. Toen zei de helper, je hebt geen exit stempel voor de motor. En deze stempel dan? Dat was blijkbaar weer wat anders. Het vrouwtje bij de office zei ook, dat ze zonder de stempel niks konden. Ik moest weer terug rijden naar de grens van Guatemala, 5 minuten terug. Daar was de gene er niet die me zou helpen. Een half uur later werd ik geholpen. Natuurlijk spraken ze geen woord Engels, maar met pijn en moeite kreeg ik al haar vragen beantwoord en kreeg ik de stempel. Daar moesten ze ook mijn kopieën hebben, dus moest ik weer nieuwe maken. Bij het mannetje die mij een uurtje geleden doorliet en de stempel gaf, stond nu iemand anders. Die wilde mij er weer niet doorlaten, omdat ik al een stempel had. Na het verhaal uit te hebben gelegd mocht ik door. Opnieuw kopieën maken en weer een tijd wachten. Toen moest ik in het Spaans een heel formulier invullen met alle gegevens van de motor. Na een hoop wachten en gedoe had ik eindelijk mijn formulier. Ik vroeg aan de helper, ben ik nu klaar? Nee je moet eigenlijk nog door de scan, dan onderzoeken ze of je drugs bij hebt. Maar daarvoor moet je zeker anderhalf uur in de rij staan. Heel geheimzinnig zei hij dat hij wel kon regelen dat ik er niet door hoefde. Hij moest geld natuurlijk. Ik moest sowieso pinnen, dus vroeg waar de bank wa snij de douane. Die was dus dicht op zondag. Ik zei, helaas dan wacht ik wel gewoon in de rij voor de scan. Toen werd ik even een beetje paranoïde. Ik bedacht me, als ze willen stoppen ze ergens drugs in terwijl ik binnen was. Dan vinden ze het bij de scan, en vragen ze een belachelijk bedrag om zonder problemen door te kunnen. Je gaat er niet vanuit, maar zo makkelijk zou het natuurlijk wel kunnen gaan. Het enige waar ze het snel in hadden kunnen doen was in de tas waar mijn tent in zat. Of ze zouden het ergens onder kunnen plakken. Ik checkte voor de zekerheid even alles, of iemand er wat had verstopt. Gelukkig niet, liever neem ik in deze landen toch het zekere voor het onzekere door het te checken. Ik kijk altijd iedere minuut even door het raam naar de motor als ik ergens binnen ben bij de grens, maar je kunt nooit alles 100% in de gaten houden. Toen ik 5 minuten later vroeg welke kant ik moest voor de scan, hoefde het ineens niet meer. Omdat ik geen cash had, zou ik ook niet kunnen betalen om zo genaamd niet door de scan te hoeven of vooraan in de rij aan te mogen sluiten. Ik reed verder, en moest nog 5 dollar voor roadtax betalen. De helper gaf het geld aan iemand in een kantoortje, of deed alsof natuurlijk. Ik kreeg wel een bewijsje, dus wie weet was het ook wel echt de roadtax. Misschien ook wel helemaal niet. Toen wilde hij natuurlijk nog wat geld voor het helpen. Ik had echt nog 2 dollar op zak, dus daar moest hij het mee doen. Hij gaf me nog het nummer van een maat, een helper bij de grens naar Honduras. Als die me zou helpen, kon ik hem nog extra fooi geven die hij dan weer zou krijgen. Vergeet het maar vriend. Ik reed El Salvador binnen. Het grootste verschil was dat de wegen nog beroerder waren. Veel harder dan 50 rijden was geen goed idee, of ik zou compleet verdwijnen in de gaten in de weg. Er waren een hoop stops op de weg met zwaar bewapende agenten. El Salvador staat bekend als meest onveilige land van midden Amerika. Het moordcijfer is het hoogste gemiddeld ter wereld. Door meerdere mensen werd me tevoren verteld, kom niet je hotel uit als het donker is. Dus al zeker niet de weg op, maar zelfs niet om een hapje te eten. Nouja, dan doen we dat ook niet! Toch hoorde ik van andere motorrijders dat ze het een mooi land vonden en geen problemen ondervonden, maar ik was op mijn hoede. Het viel me gelijk op dat iedereen me aankeek op de weg. Omdat ze geen toeristen kennen? Het gaf geen lekker gevoel. Zelfs de honden keken me hier vuil aan. Niet veel later zag ik ineens aan een touw, recht boven de weg een lichaam hangen aan een strop. Tenminste, het was natuurlijk een pop. Maar toch zag het er heel raar uit. Het ging me te snel om goed te zien wat nou de bedoeling was. Ik had geen zin om terug te rijden om te kijken. Na 50 km kwam ik in het plaatsje waar ik wilde overnachten. Weer keek iedereen me na. Ik kon geen hotel vinden, dus vroeg het iemand die er betrouwbaar uit zag. Hij zei ga niet het centrum in, peligrosso. Oftewel gevaarlijk. Binnen no time kwamen er van alle kanten mensen naar de toe. Eentje kon een paar woorden Engels, dus vond dat ik hem wel wat geld kom geven, de ander kon amper in zijn eigen taal normaal praten. Het viel me sowieso al op dat heel veel mensen hier mank lopen, scheel kijken of iets anders mankeren. Ik bedankte de man voor zijn advies en maakte dat ik weg kwam. Ik reed richting een stadje iets verderop, die wat groter was. Onderweg bij een tankstation kon ik even pinnen. Ook hier staat een bewaker met een shotgun. Pin liever bij een tankstation, want als ze me bij een bank zien pinnen weten ze zeker dat ik geld op zak heb. Daarna reed ik Sonsonate in. Het was 5 uur, dus een uur voor het donker werd. Ik moest hier dus een hotel vinden. Bij een stoplicht stond er een andere motorrijder naast me. Ik begroette hem, en hij begroette me terug met een vriendelijk en betrouwbaar gezicht. Ik vroeg: habitacion barato? Ofwel goedkope accommodatie? Hij die kant op, volg me anders maar! Normaal zou ik hier mee oppassen, maar ik was de gene die hem hulp vroeg en hij bood het niet zelf aan. Ik zou ook niet met hem een achterstandwijk inrijden. Al vrij snel stopte we bij een hotel. 50 dollar per nacht zei hij. Bedacht voor je hulp, maar dat kan ik niet betalen amigo. Hij dacht natuurlijk dat ik luxe wilde. Hij had nog 1 adresje, 12 dollar per nacht. Kijk, dat klinkt beter! Binnen een paar minuten stopte we daar. Ik bedankte hem en hij ging er gelijk weer vandoor. Ik wilde nog mijn ansichtkaart geven. Toen dacht ik daar staan ook de drone foto’s op. Ik wil liever niet hebben dat mensen in deze landen weten dat ik een drone bij heb. Ook mijn website op de koffers heb ik inmiddels afgeplakt voor de zekerheid. Ik liep naar een soort van receptie. 9 dollar voor 3 uur en 12 dollar voor een nacht. Jahoor! Hij had me naar een autohotel gestuurd, oftewel een love hotel. Ik besloot toch maar de kamer te nemen, die er overigens netjes en schoon uitzag. Om in het donker verder te gaan zoeken leek me geen goed plan. De motor stond in een soort garage naast de kamer, en het rolluik van de garage ging dicht. De motor stond dus ook in ieder geval veilig. Eigenlijk prima zo, alleen geen WiFi natuurlijk. Ik most, zeker in El Salvador wel even een berichtje naar huis sturen dat ik veilig was aangekomen. Ik moest ook nog eten dus liep snel het stadje in, want ik had nog een half uur voor het donker werd. Bij een lokaal restaurantje waar WiFi was, bestelde ik iets waarvan ik geen idee had wat het was. Echt smaken deed het niet, maar het was maar dat ik wat gegeten had, en een berichtje kon sturen. Na het eten begon het te schemeren en ging ik naar de kamer. Een lang avondje op de kamer, zonder WiFi. Tijd dus om het reisverslag bij te werken en filmpjes te editen. Morgen ga ik richting Honduras, mocht alles meezitten misschien al we de grens over. El Salvador en Honduras zie ik puur als een transit naar Nicaragua. Daar is het stukken veiliger, en kan ik weer wat ondernemen en wat rustiger aan doen. Dag 134. 9/10/17. Sonsonate (El Salvador) - San Lorenzo (Honduras). 320km Echt geweldig had ik niet geslapen vannacht. Ik hoorde namelijk schoten buiten, een aantal achter elkaar. Een half uur daarna weer! Ook hoorde ik af en toe auto’s heel hard voorbij scheuren. Buiten dat was het juist muis stil. Om half 8 stond ik op want om 8 uur moest ik het hotel uit. Toen ik vertrok vroeg ik nog even aan de man van de receptie: waren dat nou gunshots gisteravond? Hij lachte, Si!! En hij deed een gebaar net zijn hand langs zijn nek af. De schoten gister schrikte mij eigenlijk niet zo af. Ik zat toch binnen en niemand zag de motor staan, dus niemand wist dat ik daar was. De reactie van de man vond ik angstaanjagender, blijkbaar kijken ze er echt niet meer van op. El Salvador is het kleinste land van midden Amerika, dus ik zou er sowieso binnen 1 tot 3 dagen doorheen zijn. Tijdens deze reis doe ik alles op gevoel en intuïtie, en dat zei me dat ik hier weg moest. De grens over naar Honduras, dat was het plan vandaag. Via de kustweg reed ik richting het oosten van het land. Onderweg stopte ik alleen om te tanken en te eten en drinken. Eten en drinken deed ik ook alleen bij tankstations, want daar staat standaard iemand met een shotgun de boel in de gaten te houden. Ik bestelde een tortilla, geen idee wat er in zou zitten. Dat is altijd weer een verrassing. Dit keer ook! Eentje was met ham en kaas, de ander met kaas en een knakworst! Smaakte heel goed eigenlijk! Ik ging weer op pad. De zon scheen en langs de kust was het prachtig. Mocht dit land ooit veilig worden, weet ik zeker dat de toeristen het zullen gaan vinden! Af en toe reed ik een lange tunnel door. Had nooit door zulke lange tunnels gereden die niet verlicht waren, met moeite kon ik zien waar ik reed. Na heel El Salvador te hebben doorkruist, kwam ik rond 2 uur aan bij de grens. Een paar kilometer voor de grens riepen wat mannen op motoren dat ik moest stoppen. Ze gingen nog net niet voor de motor staan. Ik deed alsof ik ze niet zag, wat eigelijk onmogelijk was en reed door. Ze kwamen achter me aan. Ik reed langs de rij vrachtauto’s af richting de grens en stopte bij een hokje. De mannen wilde me natuurlijk de grens over helpen, ik zei ik heb geen geld om jullie te betalen en ik kam het wel alleen af. Daarna zeiden ze, een kleine fooi is genoeg. Hoeveel maakt niet uit, geef wat we verdienen. Ik zei dat ze het zelf moesten weten, maar dat ik weinig geld had. Meteen gingen ze voor me aan de gang. Er werden kopieën gemaakt en het invoerformulier van de guzzi werd afgestempeld. Dat was zo gebeurd. Daarna ging ik langs de immigration van El Salvador voor de exit stempel. De helpers liepen als hondjes achter me aan en zeiden wat ik moest doen. Ook zei hij, je zal zeker door de politie worden aangehouden in Honduras. Gewoon Engels praten dan ben je er zo vanaf. En geen geld wisselen hier bij de mannetjes, die hebben echt geld gemixt met neppe briefjes. Er liepen inderdaad een hoop mannetjes met flinke stapels bankbiljetten. We reden door naar de grens van Honduras. Er moesten weer kopieën gemaakt worden. Toen moest ik ineens 40 dollar betalen voor de invoer van de motor. Ook de man achter de balie zei dat het zo was, en hij gaf me een formulier waar het op stond. Ik vertaalde wat woorden en het leek te kloppen, dus na een discussie betaalde ik maar. Uiteindelijk na anderhalf uur was alles geregeld. De 2 ‘helpers’ moesten alleen nog 15 dollar hebben. 1 voor de controle van de motor die nog ging komen, 1 voor het sprayen en nog iets. En dan vroegen ze nog de ‘tip’. Ik zei die 15 dollar is onzin, waar is dat dan voor? En waarom moet ik die aan jullie betalen? Wij hebben ondertussen geregeld dat je een stempel in de paspoort hebt, en straks geen controle meer hebt. Haha bullshit, ze wezen naar de stempel van de import van de motor. Als ik niet zou betalen zou ik nog uren moeten wachten zeiden ze, nou dat wilde ik dan wel zien. Toen zeiden ze dat hun de 15 dollar al voor mij hadden betaald, dus dat ze het nodig hadden om het mannetje af te betalen. Ondertussen had ik in mijn 2e portemonnee 5 dollar en wat kleingeld gedaan, zo dat dat de fooi ging worden. Ik zei, dit kun je krijgen want ik heb niet meer. Hij zei dat kan niet, we moeten sowieso die 15 dollar hebben om af te betalen, en dan nog iets dat we niet voor niets gewerkt hebben. Toen werd de sfeer snel grimmiger. Ze vroegen of ik wat anders had om te geven. Ik graaide in mijn zakken en haalde een pakje kauwgom te voorschijn. Zelfs daar konden ze niet mee lachen. Ik deed alsof ik al mijn zakken checkte en zei sorry jongens. 1. Ik zei tevoren dat ik jullie hulp niet wilde. 2. Die 40 dollar daar had ik niet op gerekend en 3. We kunnen moeilijk gaan doen maar ik heb niet meer. Ik wist natuurlijk wel dat ze zich gedeisd zouden houden omdat ze bij de grens stonden met alle politie die daar rond liep. Het enige waar ik niet op zat te wachten, was dat iemand me achterna zou rijden. Ze vroegen al eerder toen de sfeer wat beter was (uit interesse?) waar ik heen ging in Honduras. Ik gaf aan bij het eerste stadje ene hotel te pakken. Dat was ik niet van plan, maar ik wil niet dat mensen hier weten waar ik zit. Uiteindelijk zei ik, ik vind het heel vervelend maar kan er niks anders van maken en reed weg. Onopvallend keek ik in de spiegel maar ze bleven chagrijnig staan. Daarna moest ik nog bij een mannetje stoppen, om mijn voertuig permit te laten zien. Niks controle dus, en niks sprayen. Dat was, zoals ik vermoedde gewoon een lulpraatje. Die 15 dollar was dus ook extra inkomsten geweest. Nu moesten ze het met 6 dollar doen. Ik reed gelijk flink door na de grens, het was al bijna half 5 en ik moest voor het donker een hotel vinden. Af en toe haalde ik een auto of motor in, en soms werd ik ingehaald. Dan waren ze ook zo uit het zicht verdwenen. Tot er een motor ineens achter me bleef rijden. Ik ging wat langzamer rijden, maar hij bleef achter me. Ik ging langs hem rijden en zei buenos dias! Ik reed net een stadje in en wilde zijn reactie zien. Als er nou iets zou zijn, kon ik bij een drukke plek in het stadje stoppen. Hij reageerde ongemakkelijk en zei wat terug, toen reed hij verder en ik nam wat gas terug. Hij verdween weer. Geen idee of dit iets te betekenen had. Ik vind het namelijk zelf ook vaak fijn om achter iemand te rijden die een goed tempo rijdt, zo zie ik aan de manier van rijden of er gaten in de weg zitten, mis ik nooit een drempel en hou ik de snelheid van de voorganger aan. Toen het langzaam begon te schemeren en ik een stadje in reed, besloot ik dat ik hier een slaapplek moest vinden. Het eerste hotel was 40 dollar, maar besloot nog even verder te kijken. Daarna vond ik een hotel voor 20 dollar. Ik vond het redelijk aan de prijs maar nam er genoegen mee. De motor stond veilig en droog en had geen tijd om verder te zoeken. Ik ging gelijk even het stadje in om wat te eten, maar kreeg niks gevonden. Ook begon het te regenen dus bij een kraampje op straat zag ik ook niet zitten. Toen kwam ik uit bij Pollolandia, een kip snackbar. Het personeel stond achter een stalen hek de kip te bakken. Ze maken het de overvallers hier wel lastig! Een vrouwtje stond aan de andere kant van het hek kleding te verkopen aan het personeel van de snackbar. Toen ik eenmaal aan het eten was, kwam er nog een vrouwtje binnen gelopen om een of andere zoete broodjes te verkopen. Wel grappig dat dat allemaal geen probleem is hier. Toen ik het eten op had, en het bijna donker was liep ik de 2 straten terug naar het hotel. Ook hier werd ik weer aan alle kanten bekeken. Morgen dus naar Nicaragua. Een land waarvan ik van iedereen heb gehoord dat het bekend staat als veilig en goedkoop, ik kijk er naar uit! [userId] => 435130 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5027879 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 970 [author] => Bas Baaten [cityName] => San Lorenzo [travelId] => 518816 [travelTitle] => The Longest Road [travelTitleSlugified] => the-longest-road [dateDepart] => 2017-06-30 [dateReturn] => 2017-12-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,san-lorenzo [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/130_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => dag-121-playa-del-carmen-dag-134-honduras ) [11] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-14 [title] => Foto's met een verhaal. [message] => Foto’s met een verhaal. Dag 53 Copán, zaterdag 13 januari 2018, 20 graden en een beetje bewolkt. Beste Allemaal, Vandaag weer naar de Maya ruïnes. En van te voren weer het nodige gelezen. Je begrijpt dan nog meer wat men hier gebouwd heeft. Ook het prachtige museum leverde de nodige informatie op. Vandaag ook via een doolhof onder in de piramide geweest. Onderweg nog van een paar prachtige vogels een foto kunnen maken. Vandaag is het voor de eerste keer bewolkt en de temperatuur haalt bij lange na de dertig graden niet. Rond de twintig graden. Heel uitzonderlijk voor hier. Dat is te merken ook want wij hebben kinderen met handschoenen aan gezien en een muts op en de vrouwen zitten langs de straat met een plaid omgeslagen. Wij zijn blij met wat minder hitte zo af en toe. Morgen alweer de laatste dag hier in Honduras. Om twaalf uur gaan we met een shuttlebus naar Guatemala, naar Antigua. Daar blijven we weer een dag of drie, en daarna zien we weer verder. Elke foto heeft zo zijn eigen verhaal. Zo kwamen we vandaag en gisteren langs een aantal kraampjes op weg naar de Maya ruïnes. Zij verkopen wat eten en soevenirs. Bij een van de kraampjes was een moeder druk bezig om zakjes fruit te maken om deze daarna te verkopen. Er stond een oude geschilderde diepvrieskist bij het kraampje met twee kleine kinderen erin. Eerst dachten we dat ze daar een beetje aan het spelen waren maar vandaag bleek het een box te zijn zodat de kinderen niet de drukke weg op konden lopen want moeder had het te druk met haar handeltje. In de avond bewaart ze in deze diepvrieskist haar spulletjes tot de volgende ochtend. Hopelijk kan ik later vanuit huis nog meer foto’s met een verhaal sturen. Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011852 [countryId] => 83 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 1142 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/654/145_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => foto-s-met-een-verhaal ) [12] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-13 [title] => Een gekrijs tussen en boven de Maya ruïnes. [message] => Een gekrijs tussen en boven de Maya ruïnes. Dag 52 Copán, vrijdag 12 januari 2018, 28 graden en blauwe lucht Beste allemaal, Vandaag een intensieve dag gehad. Vanmorgen een ontbijtje in ons hostel. Pancakes of ei met bonen en tortilla’s Daarna te voet naar de Copán ruïnes. De straten zijn bestraat met grote keien. Soms zijn er keien verdwenen en dan ontstaan er grote kuilen. Het voordeel is dat er geen auto hard kan rijden. Ook gaat het in Copan op en af. Dus lopen is hier niet de gemakkelijkste manier. Dus nemen de meeste mensen hier een tuktuk. Die rijden af en aan en zitten vaak overvol. Ze hobbelen ook van links naar rechts over de keien. Op de smalle stoep nemen in de morgen allerlei mensen plaats die iets willen verkopen. Geen tentjes maar gewoon op de stoep en het zijn meestal vrouwen die groenten en fruit verkopen. Copán bestaat eigenlijk alleen van het toerisme. De Copan ruïnes zijn de grote trekpleister. Dus wij daar vanmorgen meteen naar toe. Te voet. Een kilometer over de keien. En wat we daar te zien krijgen overtreft de stoutste verwachtingen. Een werkelijk indrukwekkend Mayacomplex. Heel groot en uitgebreid. Maar we worden ook ontvangen door een gekrijs van tientallen fel rood gekleurde ara’s. Deze ara’s zijn uitgezet door een vogelopvangcentrum waar we vanmiddag nog naar toe gaan. En deze ara’s horen bij de Maya’s. We zien ze terug in de honderden jaren oude tekeningen uitgehouwen in de rotsen. Zuid Mexico, Guetemala, Belize en west Honduras daar leefden de Maya’s in wel 50 tot 70 steden. Copán was niet de grootste met 25 vierkante kilometer en 20.000 inwoners maar wel is er hier veel overgebleven zodat we hier veel te weten konden komen over hun leven en gebruiken. Van de vijfde tot de negende eeuw was er een dynastie en zo kon de Maya stad aan de rivier Copán uitgroeien tot een belangrijke stad. Toen de Spanjaarden kwamen was de stad met een regenwoud begroeid. Het werd pas in 1834 herontdekt. Een heel indrukwekkend monument is de hiërogliefentrap. 30 meter hoog en in de 72 treden zijn 2000 hiërogliefen gekerfd. Deze vertellen heel veel over de geschiedenis van de Maya’s. Over de restauratie heeft men meer dan een eeuw gedaan. Morgen gaan we nog een keer terug want we willen de tunnels onder het Mayacomplex nog bekijken en 1 km verder liggen nig veel overblijfselen. Dus dat wordt een dag van veel lopen en genieten. Een warme leef en genietgroet. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011772 [countryId] => 83 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 1245 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/653/851_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-gekrijs-tussen-en-boven-de-maya-runes ) [13] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-12 [title] => Zo vriendelijk !!!!! [message] => Zo vriendelijk!!!!!!! Dag 51 Copán Ruinas, donderdag 11 januari 2018, 31 graden en blauwe lucht. Beste Allemaal, Vandaag een relatief rustige dag. Verplaatsen. Nu naar Copan in Honduras. Om 1 uur komt de shuttlebus als het goed is. Wij zijn altijd benieuwd waar we terecht komen. Een beter hostel dan Casa Verde zullen we niet gauw meer vinden. Maar dat hoeft ook niet want anders raken we teveel verwend. Een uurtje later verscheen de shuttlebus. Het was er druk want dertien jonge toersiten wilden naar Copan in Honduras. De rugzakken gingen boven op de bus en daar gingen we. De we was redelijk in El Salvador. Na een oaar uurtjes reizen kwamen we in Guatemala aan. Eerst de grens met El Salvador passeren. Stempeltje hier stempeltje daar. Niet altijd plaatsen ze een stempel in het paspoort maar op een papiertje. Daarna lopende naar de grenspost met Guatemala. En dan door naar Honduras. Ondertussen was het zes uur en donker. De wegen waren super slecht in Guatemala. We dansten van links naar rechts over de weg om de gaten te vermijden. Aan de grens met Honduras moesten we eerst geld wisselen want het stempeltje kost vier dollar maar men wil de plaatselijke munt. Rond zeven uur kwamen we in ons hostel aan. Rugzak op de kamer en meteen wat gaan eten. Morgen gaan we naar de beroemde Copan Mays ruïnes. Ben benieuwd. Nog iets over El Salvador. Volgens de statistieken heeft El Salvador het hoogste moordpercentage. Vooral door de beruchte jeugdbendes en afrekeningen. Vele toeristen willen daarom niet door El Salvador reizen. Maar het is alsof de El Salavadorianen dat willen compenseren. Wat zijn deze mensen vriendelijk en behulpzaam. Iedereen zegt gedag en heeft een glimlach voor je over. De mensen zijn ook heel open. Ik ken dan wel geen Spaans maar ook hier geldt. “Een glimlach kent vele talen”. Ook al zie je in elke supermarkt, bankgebouw of zomaar op straat een agent of soldaat met een groot machinegeweer, we hebben ons geen moment angstig gevoeld. In tegendeel. Ik plaats deze keer geen foto’s want die heb ik vandaag niet gemaakt. Morgen misschien een paar extra. Nee ik zal er toch een laar plaatsen. Je hebt overal wel een bordje met daarop een tekening van bijvoorbeeld verbiden te roken of verbiden foto’s te maken of…. Hier zie je vaak een bordje met een pistool met daar een rood kruis doorheen. Dat wil zeggen dat je op deze plaats geen pistool of geweer mag dragen of bij je mag hebben. Voor nu een warme groet en leef en geniet met een glimlach op je gezicht. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011684 [countryId] => 83 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 1222 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/653/284_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => zo-vriendelijk ) [14] => stdClass Object ( [username] => Fransdingemans [datePublication] => 2017-12-10 [title] => De goden waren kosmonauten [message] => In Tegucigalpa neemt men het gewone leven weer op, ondanks de regimenten piotten in de straten. Verder trekken betekent in deze landen vroeg op, heel erg vroeg op. Om kwart voor vijf want over een kwartier komt de taxi naar t station, waar de enige bus die nog voor donker in Copan aankomt om zes uur vertrekt. In andere landen is het een drukte van belang op de stations, ook bij het vroege uur, met ontbijtstalletjes en winkeltjes die al druk in de weer zijn. Hier niet; ten eerste geen enkele negotie en alles is dicht. Dus gewoon buiten op de stoep wachten. Het is fris en alle lichaamsfuncties bevinden zich nog in een soort winterslaap. Om half vier ben je dan in Copan, dat als erg terechte bezienswaardigheid geheel van de toeristen leeft. Deze enorme berg stenen trekt jaarlijks duizenden bezoekers, en terecht. Vluchten felgekleurde papegaaien trekken rode strepen door de boomtoppen, brulapen zwaaien luidruchtig van tak tot tak, hun eeuwigdurende eet- en paringslust achterna. Fraai geleurde tableaus tonen wat men denkt dat het dagelijkse leven was: in fraaie verentooi gehulde belangrijk kijkende Maya heerser in lotus houding bovenop de tempel, omringd door luchtig geklede schonen en priesters, neerkijkend op een krioelende menigte kleine bruine figuurtjes op het plein, ver, ver beneden. Jarenlang was het hoe en waarom van deze stenenberg gehuld in de mist van de historie. Niets is zo uitdagend om tastend in die mist te dolen, en zo lukte het enkele wetenschappers in de jaren 90 van de vorige eeuw het hiërogliefen schrift van dit volk te ontcijferen. Geholpen door de drie nog bestaande boeken, geschreven op boomschors papier. Alle andere, duizenden wellicht, zijn door enthousiaste monniken en priesters onmiddellijk verbrand. Het waren immers duivelse geschriften die een deugdelijke opvoeding in het geloof, zoals bevolen door koning en paus, alleen maar bemoeilijkten. Zo weten we nu dat er 18 koningen geweest zijn, met prachtvolle namen. Het begon met K’inich Yax K’uk’ Mo’, en omdat dat te moeilijk is, heet hij in de volksmond 1 Papagaai. Het eindigt in de buurt een zekere 18 konijn. Tussen 426 en het jaar onzes Heren 822, ongeveer tussen de tijd dat Aëtius de Hunnen bij Reims versloeg, tot het moment dat Karel de Grote in Aken aan het stichten van een school voor de jeugd begon te denken. Hier in Copan, bouwde iedere volgende koning verder aan het complex: wat we nu zien, is ongeveer 5 eeuwen lang soms naast elkaar, maar vooral ook op elkaar gebouwde structuren, die daardoor de enorme omvang en hoogte bereikten die ons nu terecht zo imponeert. Dat weten we omdat recent enkele structuren met tunnels onderzocht zijn. De paleizen van vroeger datum zo aangetroffen zijn in het zeer goede lokale museum in replica nagebouwd. En hun portretten kennen we ook: bijna elke heerser heeft een enorme stèle met zijn eigen portret, plus een altaar ervoor, opgericht op een prominente plek voor zijn tempel. We weten nu dus wie de bazen waren, hoe zij eruit zagen, en begrijpen de benadering. Maar de vraag blijft natuurlijk, die enorme berg keien, zo groot en zo veel, hoe kregen ze die ooit op hun plaats, zonder wiel, paard, stoommachine of dieselmotor? Ik denk zo alles overziend dat het antwoord redelijk dicht bij huis ligt. Ze hadden voor zover we weten geen last van denkers die moeilijke vragen of voorschriften stelden. Zoals de vraag - wat is een deugdzaam leven?, of - hoe moet je de jeugd opvoeden om een uiteindelijk een politeia te mogen leiden? Of - hebt uw naasten lief als u zelve. Zulke vragen en gedachten zouden de aandacht maar afgeleid hebben van het hoogste goed, om met Maxime Verhagen te spreken, bouwen en nog eens bouwen. En dus ging het m.i. toen ongeveer zo: de K’ul ajaw (heilige koning) klapte bij het krieken van de dag, gezeten in zijn paleis in aanbouw, in zijn handen en de ongeveer 25,000 trouwe onderdanen (meer waren het er niet, op de piek hooguit 50,000), gingen opgewekt aan de slag, stenen bikken en sjouwen. Voor de volgende fase van tempelbouw. En zo, door naar mijn bescheiden schatting meer dan de helft van het BNP te investeren in collectief gehak en gesjouw, lukte het een indrukwekkende, maar verder redelijk nutteloze berg stenen en beeldhouwwerken na te laten. En dat dus ten koste van onderwijs, onderzoek en ontwikkeling, bijvoorbeeld, waaruit maar weer mag worden verklaard waardoor hier noch het wiel, noch het buskruit ooit uitgevonden is. Anderen evenwel menen dat deze analyse geen hout snijdt. Want, om de vraag te herhalen, hoe kregen ze al die enorme keien op hun plaats? Met een technologie van vuurstenen pijlen en obsidiaan messen? De andere school verdenkt de Maya van een sinistere plot om ons de technologie te onthouden waarmee zij in staat waren de zwaartekracht uit te schakelen, tijdelijk en lokaal althans. Daarin gesteund uiteraard door de CIA en de multinationals zoals Exxon en Shell die zulke technologie uit winstbejag verborgen willen houden. En het duidelijkste bewijs hiervoor is het beeldje van de eerste Maya koning, 1-Papagaai (zie bijgevoegde foto). Duidelijk is op zijn voorhoofd de weergave van een bril te zien die alleen vliegers en astronauten dragen. Dit, evenals het feit, en dat is héél verdacht, dat deze eerste koning, zo toonden wetenschappers onomstotelijk aan, juist niet uit de omgeving van Copan kwam, kan niet anders betekenen dan dat er hier meer achter zit dan de gewone mens kan bevroeden. Kijk, zo zit dat. [userId] => 415346 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011252 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 2059 [author] => [cityName] => Copán [travelId] => 515634 [travelTitle] => Naar de Azteken [travelTitleSlugified] => naar-de-azteken [dateDepart] => 2017-11-08 [dateReturn] => 2018-03-16 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/415/346_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-goden-waren-kosmonauten ) ) ) [reportsPaginator] => Zend_Paginator Object ( [_cacheEnabled:protected] => 1 [_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object ( [_count:protected] => 60 [_array:protected] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => NathalievanHillo [datePublication] => 2023-01-25 [title] => Maya ruïnes! [message] =>Na nog geen vier uur ging de wekker. We moesten erg vroeg vertrekken, omdat we voor de file voorbij Guatemala City moesten zijn. Ik had erg licht geslapen en was vaak wakker geworden, dus ik had niet erg lekker geslapen. Zoals altijd heeft Karin veel meer tijd nodig dan ik. Na nog geen tien minuten na de wekker verliet ik de kamer met al mijn spullen en ging ik naar het dakterras. Hier belde ik even naar huis, in de hoop een uitbarsting te kunnen laten zien. Ik heb er een half uur gestaan, en eindelijk in de laatste vijf minuten waren er twee kleinere uitbarstingen. Helaas was dat niet zichtbaar via de telefoon.
Om 3.00 uur vertrokken we met een klein busje die door de stad kan rijden naar onze grote bus die niet in de stad kon komen. Al onze bagage moest bovenop het dak van het busje worden gelegd en worden vastgebonden, voor maar vijf minuten rijden. Gelukkig waren we al snel bij de grote bus. Het was dezelfde bus als de dagen ervoor, maar we hadden wel een andere chaffeur.
In de bus probeerde ik te slapen, maar dat ging erg moeilijk. Ik had het koud en uiteindelijk heb ik opgevouwen op de stoeltjes gelegen, met mijn kaneelbrood als kussen. Ik ben een paar keer wakker geweest, maar uiteindelijk maakte Saskia mij wakker toen zij iets voor half zeven door de microfoon ging praten. Om 6.30 uur hadden we een stop voor onder andere ontbijt. Voor de ingang van de winkel viel een reisgenoot. Ze had wat last van haar enkel, maar gelukkig viel het mee. Toen we wilden vertrekken, wilde de bus niet starten. De chaffeur probeerde van alles, maar uiteindelijk moest er iemand komen op het probleem op te lossen. Na drie kwartier konden we eindelijk weer rijden. Van die tijd heb ik gebruik gemaakt door grotendeels het verhaaltje van gisteren te schrijven. We moesten nog een stuk rijden naar de grens van Honduras. In die tijd heb ik nog even geprobeerd wat te slapen. Ook merkten we dat de chaffeur heel veel prettiger en veiliger rijdt dan de andere chauffeur en daar zijn we erg blij mee! Onderweg zagen we ook nog veel koffiebonen liggen te drogen. Guatemala exporteert veel koffie.
Toen we bij de grens aankwamen, kregen we bij de eerste balie een stempel dat je Guatemala uitging. Bij de andere balie kreeg je een stempel dat je Honduras in ging. We zijn er maar een dag, dus gelukkig ging het allemaal vrij makkelijk en snel. Daarna stapten we weer in de bus voor het laatste stukje naar Copán Ruinas. Vanaf hier begint het tropische deel van de reis. Het was vandaag ongeveer 33 graden en erg heet.
Copán Ruinas is de eerste Maya ruïne die we bezochten. Omdat je hier veel informatie krijgt die je bij de volgende ruïnes kan gebruiken, ging ik met de groep met een gids mee. De gids legde van alles uit over de Maya's, over hoe ze leefden, symbolen, etc. Wat vooral interessant is, is dat veel nog niet opgegraven is, onder andere omdat ze het zo beter willen bewaren. Het was al erg warm en er zaten veel muggen. Ik had een korte broek aan, maar had me gelukkig wel ingesmeerd met muggenspray. Ik vond het een indrukwekkende site. Ook zaten er grote mooie papegaaien in felle kleuren. Deze papegaai is het nationale symbool van Honduras. Ook vind je deze papegaaien terug in de Maya tempels.
Na de Maya tempels gingen we lunchen. Karin en ik aten later op onze kamer onze broodjes op. We hebben nog een voorraadje die de komende dagen wel op moet.
Om iets voor vier uur hadden we afgesproken met een Belg die al twintig jaar in Honduras woont. Hij zou ons meenemen op een sociaal culturele tour, of volgens Saskia de eye opener tour. Hij nam ons mee in het leven in een derdewereldland en de denkwijze van mensen in derdewereldlanden, specifiek Honduras. Het ging met name over de drugsproblematiek. Ook vertelde hij hoe wij daar als mensen uit het westen naar kijken, en dat de oplossingen die wij denken te hebben, niet werken. Het was interessant om te horen. Halverwege de tour zaten we op een randje tegen een muurtje. Ineens hoorden we een bonk. Een reisgenoot bleek haar bewustzijn te zijn verloren en bonkte met haar hoofd tegen de muur. Het leek op een epilepsie aanval, maar daar was ze niet bekend mee. Even kwam ze bij, maar daarna was ze weer even weg. De Belg en Saskia hebben snel een tuktuk geregeld en Saskia is met de vrouw en haar man direct naar het ziekenhuis gegaan, die gelukkig vlakbij was. Dat was erg schrikken... De Belg maakte de tour met de rest van de groep wel af, waarbij we door het stadje hebben gelopen. Om 18.45 uur kwamen we aan bij zijn restaurant, waar we ook hadden geluncht. Ondertussen hadden we al een hele lange dag erop zitten, waardoor Karin en ik terug wilden naar de kamer. De rest van de groep ging daar nog eten. Wij hebben in onze kamer wat broodjes en bananenbrood gegeten. Heerlijk!
Ik heb even lekker gedoucht en ben daarna mijn verhaaltjes gaan schrijven. Omdat het nog twee verhaaltjes waren, nam dat nog best veel tijd in beslag. Ik ben ook wel erg moe, dus nu ga ik ook lekker slapen. Morgen moeten we weer bijtijds op en steken we de grens weer over naar Guatemala.
PS: vergeet niet het verhaaltje van gisteren te lezen en de prachtige foto's te bekijken!
PS: op dit moment weten we nog niet hoe het met de vrouwelijke reisgenoot is. Ik hoop dat alles goed is gekomen en dat ze morgen verder met ons mee kunnen reizen.
[userId] => 438531 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090463 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 211 [author] => Nathalie [cityName] => Copán [travelId] => 528295 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala, Honduras & Patagonië [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-honduras-patagoni [dateDepart] => 2023-01-12 [dateReturn] => 2023-03-02 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/438/531_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => maya-runes ) [1] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-05-20 [title] => Baleadas - Honduras [message] => Ik was erg benieuwd of ik iets totaal anders kon vinden uit Midden-Amerika. Iets anders dan een schotel van kip, mais en bonen. Na wat speurwerk kwam ik op streetfood uit Honduras. Streetfood is sowieso leuk om te maken. Meestal is het niet heel lastig en lekker. Het werd dus het nationale streetfood gerecht van Honduras: baleadas. Er zijn verschillende versies van te maken. Je kunt ze heel basis houden, maar ook allerlei extra toppings erop doen. Wat je zelf lekker vindt. Ik heb net iets meer topping gedaan dan basis, maar niet de ultieme versie. Ingrediënten: - 12 grote wraps - 2 blikjes kidneybonen (à ongeveer 400 gr) - 2 uien - 2 teentjes knoflook - 2 eetlepel komijn - 1 rode peper of een theelepel chilipoeder - verse koreander - 125 ml crème fraîche Voor de topping: - geraspte kaas - gehakt Aan de slag: 1. Snipper de ui en pers de knoflook 2. Haal de zaadjes uit de peper en snij in kleine stukjes 3. Bak de ui, knoflook en peper in de koekenpan 4. Voeg de komijn toe 5. Bak dit allemaal aan in ongeveer 5 minuten 6. Giet de bonen af en voeg die toe aan het uienmengsel 7. Voeg de crème fraîche toe, meng alles goed door elkaar en laat het 5 minuten sudderen 8. Doe dit bonenmengsel in de mixer en maal het tot een grove puree 9. Smeer de wraps voor de helft in met het mengsel 10. Leg de toppings erop en vouw de wrap dicht 11. Zet een koekenpan zonder olie op middelhoog vuur 12. Bak de wrap in de pan tot het aan de buitenkant kleurt 13. Herhaal ditzelfde met alle wraps en varieer vooral met de toppings! 14. Eet smakelijk! Dit was nu echt een recept waar ik ten eerste niet zelf op gekomen zou zijn, maar ook wat erg makkelijk is. Je kunt enorm variëren in toppings. Dat is altijd handig met kinderen. Je zou zelfs de kinderen aan tafel hun eigen wrap kunnen laten beleggen en dan de wraps bakken op bijvoorbeeld een tepanyakiplaat of gourmetstel. Omdat de kinderen niet zo erg van pittig eten houden, heb ik de rode peper uit het recept gelaten. Maar dat is niet handig. We misten net wat pit of kruiden in de wraps. Dus dat doen we volgende keer weer. Wij hadden verschillende baleadas: naturel, kaas, gehakt en kaas met gehakt. Vooral die met kaas vielen erg in de smaak. Maar iedereen was het erover eens: dit is een winnaar en een blijvertje! Het scoorde tussen de 9 en 9,5. Het is ook leuk om te maken als er gasten komen, bijvoorbeeld op een verjaardag. Snij dan de dubbelgevouwen wraps na het bakken in drieën. Dan zijn ze makkelijker weg te happen. Andere toppings die je zou kunnen gebruiken zijn: - avocado - chilisaus - eieren (in sommige recepten zie ik roerei) - tomaat - ui - paprika - kip - worstjes Blijvertje dit en nog redelijk gezond ook. [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076919 [countryId] => 83 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 243 [author] => Kitty [cityName] => Tegucigalpa [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/006/603_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => baleadas-honduras ) [2] => stdClass Object ( [username] => AbbyRodney [datePublication] => 2020-01-12 [title] => Roatan / Costa Maya [message] => Vroeg uit de veren, kijken hoe het schip aanlegt en ontbijten. Ons tourtje begint pas om 9:45 uur om 9:00 van boord af snel Wi-Fi kopen, want wie weet hebben we iets gemist ;/ na het thuisfront op de hoogte gebracht te hebben van onze bevindingen gingen we richting de bus.... paarden overdressed als we waren vielen we natuurlijk op met onze korte rijboots en zomer rijbroek aan hahaha! Lange broek was uiteindelijk wel fijn de boots hebben we verwisselt voor waterschoenen die weer gelukkig zelf bij ons hadden..... de waterschoenen daar waren een soort van Crocks haha! Na alles uitgelegd te hebben mochten Rod en ik als eerste op ons paard, onze guide was Leny. "Ok dus jullie zijn de professionals" ik denk dan alleen maar..... zucht, je moest eens weten hoe ik altijd loop te klooien met mijn paard... afijn mijn paard had er natuurlijk al meteen zin in pfff, haha heb ik weer. Maar na even erop zitten ging dat een stuk relaxter. Rod zijn paardje was ook pittig en wilde graag maar die heeft er iets minder moeite mee. Het eerste stukje op het droge was denk ik puur om te kijken hoe en wat. Hij liet ons ook een stukje galopperen en dat ging prima. Daarna naar het strand het water in..... zo cool!!! Lekker diep de paardjes vonden het leuk en wij ook. We reden om een eilandje heen. Op een gegeven moment zei Leny( die ondertussen alleen maar foto's aan het maken was met Rod zijn tel.) Hier naar boven en aan het eind weer naar beneden en laat ze dan maar gaan. Ok! was een klein stukje strand! En daar gingen we Rod voorop en ik erachteraan..... er lag een groot stuk scheepstouw halverwege en ik dacht alleen maar niet daarheen..... ik moet ook niet denken!! Whahaha! Mijn paard remt en maakt een halve bocht..... OMG! Ik hing naast het paard, maar kon me er weer a la indiaan op trekken... ik schoot in de lach en moest denken aan al die capriolen die ik al met Ludwig heb meegemaakt.... dat had me nu gered.... Rod zag ik denken "Ja natuurlijk, zit ook eens normaal gaan" hihi! De guide kreeg zowat een hartaanval. Hij was aan het filmen en je zag de camera in een keer alle kanten op gaan omdat hij meteen begon te rennen, ik zat echt alleen maar met een big smile op mijn gezicht :))) De andere guides begonnen allemaal te gillen "Wauw, she is our hero. How did she stay on!" .... dat is voor mij ook nog steeds een raadsel.... Daarna nog een rondje door het water gedaan en de guide zei take my hand, you feel it, I'm still shaking! Het was voor ons iig een gave ervaring. We konden nog gebruik maken van de beach club en nadat Rod een paar slokken had genomen van zijn vrij sterke cocktail heb ik maar eten besteld..... hij begon namelijk in zichzelf te giechelen.... nooit een goed teken bij Rod!!! Haha! Het eten hielp gelukkig. Even lekker relaxed op het strand en terug naar de boot. Daar onze spullen afgegooid en terug naar de pier op zoek naar goeie koffie.... dat is toch wel een dingetje deze reis. S'avonds eerst even een dansje gedaan op de promenade, het was caribean night daarna weer heerlijk gegeten en rustig aan gedaan moesten de volgende dag vroeg op voor ons volgende toertje... Costa Maya Vroeg op, iedereen voor de excursies in de rij om van boord te gaan...... alle toertjes begonnen om half 9, dat betekende 8:15 melden, op dat moment konden we pas van boord.... Hahaha dringen dus.... nu waren we echt van die cruise mensen die als kuddes van boord gaan OMG.... Oscar onze gezellige Mexicaanse guide stond te wachten. We waren met 22 maar was een gezellig clubje. Oscar en zijn kompanen waren super grappig. Af en toe zeiden ze iets in het Spaans wat iedereen moest nazeggen en dan lag Rod in een deuk.... allemaal vieze dingen natuurlijk;). Op een gegeven moment zei Rod lachend nu weet ik het zeker, mijn volgend leven kom ik terug als Mexicaan! Whahaha! (Of kwam het door de 2 Margarita's die hij voor 10:15 uur al achterover had gegooid.....,maar dat even terzijde) "Ze zijn echt helemaal gestoord." We begonnen met een blauwe Margarita. Als ik naar de kleur keek kreeg ik al hoofdpijn..... die heb ik maar naar Rod geschoven, no problem schatje geef maar hier... dat dus.....om half 10 s'ochtends.... Daarna guacamole gemaakt en 2 sauzen waarvan eentje vrij pittig(waarbij iedereen al begon te kuchen en proesten, wij "wat??") wat tortilla's erbij en onze sauzen waren zo op. Daarna... half 11 nog (steeds s'ochtends dus) even 5 of 6 tequilatjes proeven en nog een salsa lesje.... op zijn Mexicaans. Je doet dit, dit en dit, ok snappen jullie het? Muziek meastro! Hahaha! Hij kreeg het wel voor elkaar dat iedereen fanatiek ging proberen. Nog even bij de zee gerelaxt en terug naar de haven waar ze een heel gezellig centrum hadden gemaakt. Natuurlijk echt wel heel toeristisch, maar toch ;) en eindelijk lekkere koffie gevonden Hmmmm! Rod had ondertussen ook nog ergens een biertje gescoord. Terug op de boot. Zei Rod "uhhh, ik ga even douchen en liggen, snurk snurk"... hihi, heel vermoeiend zo'n dag. Ik ben zelf ook maar gaan even liggen.... Savonds eten bij de Mexicaan. Op een gegeven moment kijkt Rod me aan en zegt "ik denk wat voel ik me raar, maar ik was even vergeten dat we op een schip zitten hihi". De zee was ook iets ruwer en we schommelde meer... van voor naar achter naar links naar rechts enz.... We hebben veel te veel gegeten en ik gedronken.... oeps... ik moest naar het toilet en zei tegen Rod die zal wel buiten zijn. Ga dan even.... nee ik wacht wel .... hij keek me aan en begon te lachen. Hahaha gaat het meisje? Uhhh nee, als ik opsta val ik om... denk ik.... poeh met een veel te volle buik maar naar de kamer vroeg ons bedje in.... [userId] => 393736 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5069243 [countryId] => 83 [pictureCount] => 23 [visitorCount] => 395 [author] => Abs [cityName] => Roatán [travelId] => 525054 [travelTitle] => Houston-Galveston-Honduras-Mexico-Texas [travelTitleSlugified] => houston-galveston-honduras-mexico-texas [dateDepart] => 2020-01-02 [dateReturn] => 2020-01-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/965/567_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/393/736_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roatan-costa-maya ) [3] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-12-21 [title] => Teaching in Cofradia [message] => I'm back! It's been quite a while since my last blog, and I've done a lot since then. I've stayed mostly in two locations, in Cofradia, where I was teaching, and then in Utila, where I did my dive master. Since so much has happened, and it's been some three months since the last blog, I might omit some stuff here and there. I should have done this sooner, but I didn't have a computer, or was busy otherwise. This is a long one, so I've split it up into two parts. The first part is in Cofradia, and the second part is my time in Utila and up to now. However, back to the story at hand. When we last left off, the teaching had just started for a week, and we had our little group of teachers in our house in Cofradia. Michèle and I had been getting close over the past few days, and spent most nights in my room. Unfortunately it wasn't all sunshine, since somewhere in those first days we got robbed. It seemed to be targeted, since everyone knows where the foreigners live. The people there are poor and desperate, and they assume the foreigners have fancy toys. They only came into my room and the living room. Taking my phone and wallet and Michèle's phone as well. Then they also took some laptops from the living room. It was a bit of a nasty experience, but I was expecting to get robbed at some point during my trip. Bit of a shame I had only had my phone for a few months, but besides my drivers license everything could be replaced. The school did take immediate action, and the day after we immediately moved to a different house with better security, and we got a nightguard. The change in house also meant that now while we had a bit more space, we all had to share rooms, so I moved in with Michèle, since we slept in the same bed most nights anyways. We also now had a nice big garden and some lime and mango trees. Besides that not too much changed. We were now with a few more teachers, Sage (US), Phoebe, Charlie and Tom (US) all knew each other from back home. It made it easy for them to fit in, but that didn't seem to be much of an issue for anyone. We also had a Tom from the UK, who had come from Puerto Rico, where he had been assisting with disaster relief. And then we had Laure from the Netherlands/France, and of course Michèle and me. Because we had a few more teachers, we didn't have to cover as many classes as before, and I could focus mostly on my 10th and 11th grade. The kids are between 15 and 17 years old, and most of them speak very good English. I just try to get them motivated to interact with English media in their own time, since that's how I learned most of my English myself. Therefore we would listen to TED talks, and do a movie every week. Since the kids are older, and have more insight in their own society, we also have debates about issues in society, or other sociopolitical stances. We started with a debate on gay marriage and abortion. While it was very interesting to hear their opinion about it, the actual debate was still lacking in depth, so after that I put some more focus on preparation, so they would have their arguments prepared, and most people would have something to say. Debating is of course a bit different from normal conversation, and you could definitely see which kids had more of a knack for it. My classes are all in the afternoon, unless I'm covering another class. So usually in the morning I'd wake up a bit slower than the other teachers, make my coffee, and then walk to school. When I got there, I'd start my lesson planning for the afternoon. At nine we'd have breakfast at school, which usually consisted of a baleada (big flour tortilla with beans, cream and cheese) or tajadas con ensalada (fried plantain chips with some raw veggies). Then I would still not have any classes, where I would just calmly plan my classes, chat with some other teachers, or fill in for someone else. Then lunch break would be more food, typical Honduran, changing over the days, but usually some rice with chicken or something. After lunch I'd teach 11th, and then 10th grade. I would do the same classes with both groups, but since 11th is a bit further ahead and a smaller group, we would have time for more in depth discussion with them. After that Charlie and I would do computer club on Monday and Thursdays, where we mostly just tried to stay ahead of the kids. Then after school we would head home, for some well deserved daiquiris and a joint. On Fridays we would usually also take one of the school's projectors home, since they didn't need it over the weekend anyway. Then we'd use that for a movie night at the house. We had a very nice group going, but there was still a surprising amount of gossip and other drama in the house. For some reason people didn't seem to just directly confront people about issues they had with them, but instead chose to complain about it to others. However, this didn't bother me too much, since I wasn't really involved, and wasn't affected by it too much. Every now and then there would also be special events at school. One of these events was Dia del niño (day of the child). This day all the kids didn't go to class, and we didn't teach, instead, the older grades went off to other schools to help entertain the younger kids, while we spent a lot of time facepainting the other kids, and serving cake and pizza. The kids were having an absolute blast, and it was great seeing all these kids running around with dia de los muertos or pennywise makeup. For us it was also a lot of fun to do something else, and flex our artistic muscles. The next day we had a torch parade through the town, where all the kids would carry their own torch, and walk a parade through the town with their school, grouped by grade. It was great to see all the kids representing the school, and it was absolutely adorable to see cute little 4 year olds with a massive (relatively) torch struggling not to fall over the speedbumps. Of course us and the parents were at their side to help. Once we got to the other end of town, everyone dispersed, and that was it. That weekend we also had a long weekend due to some national holiday, so the school director decided that it would be nice to have a weekend away with all the teachers. We went to a rancho somewhere out of town, where we just chilled with everyone, and had some fun in the pool, and played with a tarantula. It was especially great since all the Honduran teachers were also there, and usually we wouldn't have that much contact with them. Now we had a good chance to speak a bit more with them, because at school it's usually a bit more rushed. Since they don't speak English, all this had to be done in Spanish, but most volunteers either spoke Spanish, or wanted to practice. We had a lovely dinner, and then they had some small gifts for us as well, a notebook with our names on it. However, for some reason they had a small mix up, so it was Mister Michèle, and Miss Jelle. We all had a good laugh about that. We also had a few drinks, threw some ball, and then poked in a hole to extract a tarantula. The next few days Liz arrived, a kiwi who's an actual teacher. We now had a full group of teachers, where almost no classes needed to be covered anymore! As an actual teacher, she had quite some useful input, but she wasn't around for too long, so in the end she just passed through without changing much, but she was nice to be around. Around this time we were also finally getting back our money from the school, since they insisted we didn't get the police involved with the robbery, they would pay the damages, since we couldn't call on our insurance this way. It didn't feel great to take money from the kids that needed it too, but they did have a rainy day fund, for situations such as these. My phone was also brand new, so it wouldn't be fair if I didn't get the new value for it. Charlie ended up not getting any money for his expensive macbook, but he was staying there for the entire year, so maybe that has been sorted out by now, or he just took the hit. There was some drama still, because Michèle felt she should have gotten more money, even though her phone was old and shit, and worth much less than what she said to the school. Me being close to her I tried to talk to her about being reasonable, but unfortunately that only meant she was now angry at me as well. Luckily this all didn't last too long, and we could soon move on because a new teacher was arriving! Saeed was originally from Saudi Arabia, but now lives in Turkey, and wants to become an English teacher back home. Even though now he was the only person on his way to being an actual teacher (Liz had left at this point), his English wasn't the same level as ours, but he was definitely trying. He didn't fit in with the rest of the group as well though, but him being an older gentleman (in his 40s I think) probably was most of the reason. He didn't mind our drinking or drugs use, but he just retreated in his room. No harm in that, and he seemed to be motivated to teach. He did however have some strange behaviour we'll get to later in this story. However, we were soon distracted by other things, as Phoebe and Charlie had their eye set on the neighbours puppers, and they wanted to adopt one of them. So obviously we all had to go there, and play with the puppers until they were so tired they fell asleep. They were only a few weeks old, and they absolutely made my heart melt. They chose a white one, and then the hardest part started, the name. It was given the name Nieve (snow), but they wanted to give her their own name. Charlie came up with Bila Bong, and we also tried our best to get some funny names out there, such as Baleada (we ate that pretty much every day), Coco and some others. However, we tended to joke about all of them, and try to find a way to put some innuendo in there somewhere. Phoebe wasn't the biggest fan of this, and was shooting them all down, once we started rhyming them with balls or other parts of the reproductive system. But there was still some time, as they weren't allowed to take her home yet, they still needed to wait a few weeks. By the time they'd take her home, I'm not in Cofradia anymore anyway. And the same day when we got home, Michèle also had a nice surprise for us! The neighbours had showed up with a kitten, and since Michèle was immediately in love with it, he said we could keep it. It was an adorable ginger tabby, and it was super playful. It was still very young, but already very agile and would climb on everything. Of course the entire house was very happy with our newest resident, and he was immediately embraced by the other volunteers. We named him Simba. The coming days we would always play with him, and soon there were pieces of string all over the house, when he would rip apart the string balls we had for him to play with. During the night we had to make sure he was inside though, since Don Dimas' (the nightguard) dogs were aggressive to anyone they didn't know, and this would most likely include our adorable new friend. During the day Simba would often play outside. He could easily escape through holes in the fence, but it seemed he was quite fond of his new home, and in no rush to leave. We still had one last trip in store before October vacation. Some of the people of the school took us to a national park called Cusuco, it's up in the mountains, so much cooler than Cofradia, which was a breath of fresh air. We went for some nice hikes, ending up in one man's garden. He had lived there since before the area was declared a national park, so he was allowed to keep living there. He had a beautiful house, with a massive garden, where he had a ton of different flowers and fruits. We had a nice chat, and tried some of the berries from a tree. The man made a living by selling some of the plants. He didn't really leave the park, and he had people that would bring him groceries. We also went to a waterfall, where we went for a nice swim. It's beautiful nature, and refreshing cold water. Then on the way back we stopped by a nice viewpoint which gave us a beautiful sight over the entire valley. All in all, it was a great trip to end my adventure in cofradia. The next week vacation started, which meant that it was time for a visa run with most of the teachers. Phoebe, Charlie, Laure, Tom and me took the bus north to Puerto Cortez, where we took the ferry to Dangriga, Belize. Michele and Sage went to Utila to enjoy some of the Honduran paradise in the Caribbean sea. The ferry to Belize wasn't cheap, so I figured I would take a different way back, but might as well tag along with them on the way there, and have some fun together. Phoebe, Charlie and Laure had rented some expensive cabanas out of town, where they would stay the entire time (we needed to be out of Honduras for 72 hours). Tom and me went there too the first night, and after some drinks we were somewhat stuck there, so we decided to spend the night there. I drew the short straw, so I was gonna sleep outside in the hammock. However, the sandflies were absolutely brutal, and after an hour of trying to sleep I retreated inside and slept on the hard floor, preferring that over being a feast for those little bastards. The next morning my back was almost one big sandfly bite, with hundreds of bites all over my back and my legs. The next day Tom and I returned to the main village, where we got a hostel. It wasn't a bad place, but Belize is quite expensive. I did some sightseeing by myself, and finally got some good hot sauce, since that's something they're severely lacking in Honduras. Then the next day I decided to take the bus down south to punta gorda, to take the cheaper ferry to puerto barrios in Guatemala. So I left the other teachers behind and went off on my own again. Once I got to Punta gorda I went looking around for the hostels, but they were all charging outrageous prices for dorm rooms, so I was walking on the street looking for something else. Then some locals asked me what I was looking for, and after explaining my situation, he offered me to crash at his place. He seemed like an alright dude, and after having some drinks together he seemed quite alright, so later that evening we went to his place, where I crashed on a mattress on his floor. The next morning we woke up early, because his kids needed to go to school, and then he dropped me off at the ferry, after we got some breakfast together. The ferry ride was pretty simple, but unfortunately as everything here, it was taking it's time. My plan for today was to try and make it to Utila in one day, but it was a very ambitious plan, and usually it's not a good idea to be in a hurry in central America. When we got to Puerto barrios everything went fine at customs, but once I got on the bus to the border, it started to rain, which caused the traffic to come to a halt. By the time I crossed the border I was almost certain I wasn't gonna make it. All the border crossings were easy though, and soon I was back in San Pedro Sula, trying to get a bus to la Ceiba, the port of departure for the ferry to Utila. That bus was the last one of the day, and was very delayed. By the time we drove off, we were already some two hours behind schedule. In la Ceiba it was off to the hostel, and then I would take the ferry in the morning. With my adventures in Utila about to begin, this is the end of the first part, the second part will be up in a few days. Since this is already a few pages I think it's best to cut it in two. [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5068553 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 241 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => teaching-in-cofradia ) [4] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-09-03 [title] => The first leg of the journey! Guatemala & Honduras [message] => Hey guys, Quite a while since my last update! This will be a long one, I've done a lot the past few months! I've made a few instagram posts of my travels these past months, check them out if you want to see some photos! We last left off that I about to leave for San Cristóbal to chill there in the hotel of Bob's dad. We would take a bus to Guadelajara, and then from there we'd fly to Tuxtla. It was a bit more trouble than expected, since the night before leaving there was an incredible thunderstorm. The rainy season had started in may, so it was to be expected. However, when we got on the bus, it took ages to even leave León, and some underpasses were flooded to street level. We were running very late, and arrived at the bus terminal with just some 30 minutes to spare before our flight would leave. We decided to go for it, and jumped in a taxi while telling the driver to step on it, and rushed through security once we got there. We just made it in time, and could stop worrying about having to arrange accomodation and buy new flights. Finally we arrived in San Cristóbal, and we went straight to the hotel to relax in some hammocks. It's a beautiful place, very chill and luxurious. Chris had already arrived, since he came from Oaxaca by bus. We relaxed there for a few days, mostly watching movies. One day Jaime, a Brazilian that owns a burgershop in town, invited us to come camping with him on the weekend, and we'd have a nice Brazilian BBQ. It was a great trip, a beatiful place in the hills, and we had good fun all together. Another trip Chris and I did was to Chamula, an indigenous town, with very different customs and rituals. The church there is very diffent from normal catholic churches, as they still practice maya rituals. The community there is also very autonomous. It's a very interesting sight, and a cool part of maya culture. After a week and a half we decide to head to the border while first making a stop in Comitán, a small town very close to the border with Guatemala. There is not much there, but we went to the Lagos de Montebello. It was drizzeling almost the entire day, so it was almost deserted and we could enjoy the place all to ourselves. Then the rain got too heavy and we went back to the hostel. The next morning we left early for the border, expecting a bit of a queue. Guatemala Crossing the border was quick and easy, and we were soon on the other side of the border in a chicken bus, headed to Huehuetenango (Huehue). This part of Guatemala isn't very touristic, and all the locals would ask us all the time where we were from and such. It was always funny when they didn't expect Bob to be Mexican. And we were the only 3 white people on the bus, so we did stand out. Arriving to Huehue we couldn't find much to do, so in the end we decided to head south to Quetzaltenango (Xela) a few days earlier. Traveling with the chickenbuses was a delight, they run all the time, they are dirt cheap, and the people are lovely. The only downside is that I didn't fit in the seats. Arriving to Xela we went to a nice hostel, where many other interesting people were staying. There was one guy that Chris has met on 3 seperate occacions while traveling and a French guy that had hitchhiked his way from Europe to Cape Horn (southernmost point of South America) and then all the way up to Guatemala. Now he was hitchhiking to Mexico, and then on to California to find some work. He had many crazy stories, and inspired me to maybe do something similar in future. Besides people, Xela also has very nice architecture in the center, and beautiful hikes just outside the city. One of the hikes we did was to Laguna Chicabal, a vulcano crater that had filled up to become a lake. The Maya people consider it to be a center of cosmic convergence, and therefore it's a holy site in their eyes. They come from far and wide to offer at the laguna. We left early in the morning to get up the crater before the clouds would arrive. The entire vulcano was covered in forest, which made the hike a lot cooler. We were at the top in some 90 minutes, and we got a beautiful view of the lake, and vulcano Santa Maria in the distance. We walked around the crater to the south side where we could supposedly see the southern coast, but the clouds were blocking it. No less than ten minutes after we arrived to the southern ridge the clouds had arrived to the crater, so we went down to the lake to see them roll in from below. It was a mystical experience, the clouds would gently float by, and block out the entire view in a matter of minutes. Suddenly we couldn't even see more than 10m in the distance. The sight would vary with the clouds twirling around in the crater, but it was now covered completely. We hiked up to the ridge and went down in the cool of the clouds. Another hike we did in Xela was to Santiaguito, one of the three regularly erupting vulcanoes of Guatemala. Unfortunately we got a bit lost, and by the time we arrived to the viewpoint the clouds had come in, and we couldn't see anything. Another day we went on a trip to San Fransisco el Alto, one of the biggest markets in central america. The entire town was transformed in a market, all the streets were covered in vendors trying to sell their wares, and a buzz of activity and people trying to work their way through. They were selling everything there, from car parts to drunk chickens and full grown cows. We also found some meats that you would not normally find in your supermarket back home; entire cow/goat heads, brains, eyes and balls. It was a very cool town, and just a maze of maketsalesmen. Then the time came for our little group to split up, since Chris still wanted to see a lot of stuff, he decided to go to Lago Atitlan a bit earlier. Bob and I stayed for a few more days, after which I joined a three day hike to San Pedro La Laguna, while Bob went on ahead with the bus. The hike was with an organization that's run entirely by volunteers, and all the profits go to a school in Xela, completely run by honduran teachers, and they even have a "hogar abierto", which is like a boarding school for children that have violence or addiction or something at home, or simply live too far away to make the walk to school every day. Since it was vacation, some of the kids were invited to come along on the hike with us, so they could see a bit of their country, learn where their school was being paid from, and just have fun. Besides the three kids it was a mixed group, quite a few Americans, Brits, an Australian and some Swedes. We got up very early to take the bus to the starting point of the hike. From there we hiked up 800 meters, after which we spend most of our day going down. Since it is raiy season at the end of the day we had to hike through half an hour of rain, but it was fine since we had enough gear and the rain was not too bad. The next day we got up early again to start hiking, which was quite calm at the start, until we arrived at "record hill", a very steep part of the hike, where we would climb 200m as quick as we could. The kids were running throughout the hike, and here they were very fast as well, one almost broke the record! The kids were a lot of fun, their English wasn't that good, but they had fun stories and loved to joke around. That day, near the end of the hike, a downpour started, and we still had an hour and a half to go. At some point we were supposed to cross a river, but it had grown to three times it size, and we just had to wade through. All the tourists were worried that their stuff would get wet, and the kids were having a blast! At one point they were cutting down banana leaves, and using those as a makeshift umbrella. After a while we arrived to our lodging for the night, where everyone desperately tried to dry their shoes and clothing at the campfire. The last day we woke up around 3:00 to get to the mirador (viewpoint) before the sunrise. Once we got to the mirador we took out our sleeping bags and crawled back in, waiting for the first beams of light to appear above the mountains. When the sun finally arrived it was an incredible sight, the entire lake before us turned purple, the clouds were all diferent colours, and there were 3 different vulcanoes in sight. The entire lake is formed in an ancient supervulcano, the eruption that blasted away the vulcano and created the lake was so powerfull that signs of that eruption have been found from Peru to Florida. After breakfast at the mirador we went down to the town for a well deserved cup of coffee, after which we went to San Pedro by pickup. Having finally arrived in San Pedro, I went to meet up with Bob and Chris. Chris was leaving the next day, since he still wanted to see a lot in both Guatemala and Mexico. Chris was also staying with the host family that once hosted Maaike (my Dutch sister), when she was studying Spanish in San Pedro a few years back. I stayed with them as well, they're lovely people and very helpful. Some home cooked meals are also very nice. I also went to check out the apiaries that the grandfather owns in the hills. That week it was also feria (a fair, it was the day of San Pedro), so there were festivities all around, and dangerous mechanical attractions. They also lit fireworks the entire time. Bob was staying in a hostel, where we would chill most of the time, just relax with the bar staff, play some games of chess and swim in the lake. We also did the pubquiz which was a lot of fun, and in the end we ended up staying at the lake for almost two weeks. We also went to FreeCerveza, another hostel at the other side of the lake, but after one night there we chose to come back to San Pedro. We also visited San Juan and San Marcos. I left to go pick up Thomas, my friend from the Netherlands that was coming to travel with me for a month. I left to Guatemala City, and stayed there for 1 day beforehand, just viewing some museums. It was nice to see a friendly face from back home after having been away for a little while, and talking Dutch didn't even take that much effort! The next stop was Antigua, where we would meet back up with Bob and climb a vulcano together! Unfortunately Bob got sick, so we spent a bit of time in Antigua enjoying the beautiful cobble streets in a city with so much atmosphere. We went to some very nice restaurants, some cool markets, we hiked up to the mirador, and went to some places nearby. After a few days we decided we'd just do Acatenango with the two of us, since we'd have to move on as well at some point. We got up early in the morning, had some breakfast and hopped in the van to go climb the vulcano. Since we were able to leave a lot of stuff in the hostel, my backpack was lighter than it had ever been. Our group was made up of some Americans, some other Dutchies and some Brits. Once we got to the start of the climb, we distributed all the food and snacks, got our sticks and went on our way. The first part was pretty steep, but it was mostly solid ground and under the cover of the trees. After a while, and quite a few breaks, we more or less leveled out, only having to climb another hundred meters or so to get to the campsite. Some people at this point were having issues with the altitude, so we had to take a few extra breaks. When we finally arrived at the campsite at 3750m, we had a great view of Fuego (the vulcano that actually erupts), and a very nice hut to sleep in. The guides got to cooking quickly as well, which was very welcome. As the food was getting prepared, the rain started coming in, sending us for shelter in our hut. The entire night it stayed quite rainy and cloudy, but we stayed warm and happy near the fire. As darkness fell, you could see a orange/red glow peaking through the clouds, as the lava was hurtling through the air. We stayed up to near midnight, just to catch a good look at one of the big eruptions. As midnight drew near we finally saw one, and that only reeled us in for more, but finally we had to give in and go to bed. It's an amazing spectacle, the force of nature becomes very appearant when you're standing so close to an active vulcano. The next morning we awoke about an hour before dawn to hike to the summit. The hike was not that hard, and everyone had adjusted to the altitude by now. In the beginning it was pitch black, making our headlamps very useful. After a while the sky turned lighter, and we could see Fuego in all its glory, but it was still dark enough to see the orange glow of the lava. Once we got to the summit it was too light to see much of the glow, but the breathtaking view of the lands before us made us forget all about it. You could see the vulcanoes near the lake, you could see Tajamulco, the highest mountain of central america, which is near Xela. At 4000m we were right above the clouds, and we could slowly watch the sun rise above the clouds. Acatenango is so big it casts a massive shadow over the surrounding area with the sun at the horizon. Then we hiked back to camp, had breakfast and went down back to Antigua. When we got back to Antigua and met up with Bob, who had finally found his way to Antigua as well. He was going to stay in Antigua to do Acatenango, and just relax, Thomas and I would move on. The next day we went on east, to the town of Lanquín to visit Semuc Chempey! On the way to Lanquín there is a town called Cobán, where we thought we could break up the long ride, and maybe do some nice hiking. However, once we arrived there we couldn't find much to do, but there was a fun Dutch girl in our hostel that was there for her thesis. According to her there was absolutely nothing to do, and we were in the middle of nowhere. So the next day we went to Lanquín. Once we got there, we got yelled at by everyone in a pickup, in case we maybe wanted to go to Semuc. We went to a nice hostel with a lot of room, and relaxed there for a bit, and the next day we went to Semuc, to discover the beautiful natural pools of Semuc. It's in the middle of the jungle, and looks really cool. We met a nice couple in the hostel the day before, and we decided to go to Semuc together. Just hitching a ride with a pickup, having a nice breeze in your face and enjoying the view. First we went for a hike to the mirador, and got an amazing view from above, after which we decended and went for a swim. After we headed back, it was time to plan the next leg of the Journey, to Rio Dulce, our last stop before we'd hit the carribean coast. There wasn't that much public transport we could find, so it was a few different trips. The first leg was with a local guy, who just brought his entire family along, it seems like we paid for a trip away with the family. It was pretty funny, playing very traditional banda and a very full pickup. People would just jump in the back, tag along for a while, and then get off, paying a few quetzales to the driver. They dropped us off in Fray, from where we had to catch a few more buses to get to Rio Dulce, where we arrived that day just a bit after nightfall. We just picked a hostel to go to, but after one night decided we really needed a change, so we ended up in "the Shack", a little shack out in the river, with a beautiful view over the river, and some nice hammocks. With the carribean setting we were in the mood for some coco locos, coconuts filled with some extra rum. However, they didn't sell coconuts anywhere, so we went on a treasurehunt through town to find some cocos. At one point we saw some nice trees in someones garden, so we asked them if we could have some of the coconuts. It wasn't a problem at all, and they told us to wait there for a bit, and they'd get some. After a while they yelled for us to get over to them, since they couldn't reach high enough with the stick, so they needed some help from us tall Dutchies. Then we just went back to the hostel to chill on the balcony and enjoy the breeze. Outside of the hostel it would be very hot, with scorching temperatures and little wind, so we needed all the respite we could get. There is also a massive bridge going over Rio Dulce, which connects the north of Guatemala with the part south of the river, but all the trucs running over it use Jake breaks, a compression release engine breaking system. This means that the valves open after the compression stroke, releasing the compressed gas with a loud bang, and slowing the vehicle. These bangs would go off all the time, and would disturb our lovely rest in the beginning, but we got used to it pretty quickly. Then it was on to our final stop in Guatemala, Livingston! It's a very different place from the rest of Guatemala, it's not even connected by any roads, the only way to get there is by boat. The culture is also much less latino, and much more garifuna, the culture of the escaped slaves that settled on the carribean coasts of central america. We arrived to a hostel owned by the same guys as the hostel in San Pedro, and found some nice hammocks to chill in. The bartender there had lived in the states for several years, hitchhiking around and earning his money on the road by selling jokes or other ways to earn some money on the street. The second day there we went for a walk through town, which is very different from the rest of Guatemala, the culture is very different, and most people don't speak Spanish with each other. Walking around the beach we were looking for some coconuts, and that's where we met Jerry, a local guy that grew up in NYC, but now lives part of the year here. He was also a certified tour guide, so the next day he would take us to 'las siete altares' (the seven altars), and then we'd cook together in the afternoon. First he helped us get some good coconuts from the tree, and we were on our way. The pool at the hostel was very nice and refreshing which was very welcome with the heat. The next morning we met up with Jerry, and walked all through the town, with him telling stories about how it used to be. After the town we head up north to the beach, and walk along it for quite a while, until we get to a big garifuna shrine where we head into the jungle. We walk through the river, hiking over waterfalls. There are these amazing natural pools, filled with amazingly cool water which is soo refreshing. We hike up to the big waterfall, before we go for a swim and dive off some clifs. I just had to sit down for a bit and take it all in, it all feels quite normal to me, sometimes I need to remind me what amazing places I'm visiting, and what an incredible experience it is. The last few days in Livingston, we were planning ahead, drinking in the hostel and playing some chess. And then the time had come to leave Guatemala! To get to our final stop of Utila, we would need to take quite a few different busses and boats. We started with the 5.30 ferry to Puerto Barrios, a big port that's half an hour by boat from Livingston. From there we took the bus to the border, using our final few Quetzales to get there. Unfortunately that meant we hadn't even had breakfast yet! When we got to the Honduran side, we got some food and headed towards Puerto Cortez, a port on the Honduran side. From here we went to San Pedro Sula, and changed bus to La Ceiba. Even though we had left very early, and everything connected pretty well, we still missed the final ferry leaving La Ceiba at 16.00, but we were already expecting to run late. We simply got a hostel and took the ferry the next morning. It had been quite a trip, changing a lot, and all busses took more time than was said beforehand. However, that is to be expected in central america. At one point our bus driver got out, got measured for a new suit, and after 20 minutes we were back on the road. This is a great country to relax, since you can't be in a hurry. However, back to Utila. We arrived to Utila, and went for some baleadas, typical honduran food that's a big tortilla with beans, cream and cheese inside, and they can add much more to it as well. Then we went on to the diving center, to get set up. The diving center we stayed at had a beautiful own beach, where we'd relax quite a few afternoons. We could start the next day, and we'd have a group of purely Brits and Dutchies, with a British and Dutch instructor as well. Another thing that we learned only in La Ceiba, the day before we got on the ferry, was that this week was carnaval in Utila. This meant there were parties everywhere, and that sunday there would be a massive parade through the town. So the first day of the dive course would just be classroom session in the morning, so that we could enjoy the parade in the afternoon. Utila is an island that has two main attractions, diving and partying. The other bay island, Roatán, is more family friendly, but also a bit more expensive. The first morning session it was clear that most people from our group were enjoying the carnaval festivities, and getting up early to put their noses in their books was quite a challenge. All in all we got through it pretty quick, and went on to the parade. We started on one beach, where we all gathered with carnaval wagons. They were loaded up with speakers, coolers and of course massive decorations. It was much more a carribean style carnaval, and was very colourful, but mostly filled with drunk tourists. The parade then made its way to the town, and people lined up to take a look at the wagons. We walked the entire street, down to the other beach. However, unfortunately I fell and hurt my foot pretty badly before we got to the other beach, so I carefully made my way back to the dive center and laid down. The next day we started with our confined dives, these were done in very shallow water, between two and three meters. We had to run through several lists of exercises and did 5 confined dives. It was a very cool experience to stay underwater for so long, I'm quite used to swimming, but breathing through the regulator does feel a little strange the first time, but you get used to it pretty quickly. It also didn't feel that trapping, being reliant on this tank of air for my life. With a group, there are plenty of people that can assist, and then you just calmly solve the problem. The next day we got to the actual open water dives, which were very cool! We would do a bit of instruction, and then dive around and just explore the reef. We saw a lot of different fish, and amazing reef mazes and cliffs. The next day was another open water dive, and we also took some videos underwater with a gopro, although unfortunately this one couldn't go to a depth of 18m, so we had to stay closer to the surface. I also brought my Dutch flag while traveling, so I took it with us diving, and Thomas and I were swimming along with the flag, between all the brits. After having done all the open water dives we were done with the course, having learned what we need to dive with a buddy and a divemaster. We also got two fun dives as part of the package, but we chose to do a night dive instead. It was really cool! We started the dive when it wasn't completely dark yet, and dove around a wreck, with torches in hand. Then we'd explore the reef, with all the creatures of the night lurking around. For the final 15-20 minutes we gathered together floating above the reef, and then we turned off all our torches. After a little bit our eyes started to adjust to the dark, and suddenly we could see a crazy amount of bioluminescence. Everyone just started waving their hands around to see the water light up. When we got back from the night dive they were doing the dive master initiation. After finishing the dive master course, they become full dive masters, but first they humiliate them with various tasks in front of the entire dive school. Then we just had two more days in Utila before we'd head to Roatán, to say goodbye to Thomas, who'd fly back from there. We found time for one more dive before heading off. Then the next day we took the ferry to Roatán, and went of to the airport. And so there was the start of a new chapter. With Thomas going home I would start traveling alone. It had been a great month, and a lot of fun traveling together. After saying our goodbyes I got on the ferry to La Ceiba. The plan was to head to lago Yojoa and relax there for a bit, since my foot was still healing from my fall in Utila. I would just need to stay with my feet up for a few weeks, and then hopefully I'd be ready to go. In La Ceiba I met some people that were also staying in our hostel in Utila, and they were also headed for the lake. The next morning we all got on a bus together to San Pedro Sula, from where we got on another bus south. Arrived at the lake, I went to a brewery/lodge, in the middle of the jungle, with very nice hammocks and some cute cats. I didn't do too much these days, mostly just reading or watching series and inviting other guests for a game of chess. It was a very nice place, but after a while I grew tired of always the same, and not being able to do anything because I shouldn't walk. So after a bit over a week I went to San Pedro Sula to stay there for a few more days until I would start teaching. I stayed at a nice hostel called La Hamaca, and during the day there were only a handful of people, so I'd just chill in the AC and watch some netflix. As soon as the bar opened a ton of honduran people would come in, and I'd go hang out and talk with them. The people here are so friendly and welcoming, and there is so much I don't know about honduras, it's great to get to know some more through the locals. Then after four days the volunteer coordinator Phoebe and her boyfriend Charlie arrived, picking me up from their way to the airport. After half an hour we got to Cofradía, my new home for the next few months. It's a small town of only something like 40.000 people, but most of the roads aren't even paved. Honduras is the poorest country of all of central america, and it shows. In Utila it was pure tourism, so you don't see the real Honduras. Here you can see the poverty, many people find it very dificult to find jobs, and the English level of most people is very low to non existent. But when we arrived we simply went to the house and to go get some food. The next morning we already started early with kindercamp! The new kids for the year don't have any experience with school yet, so before the school actually starts, we (try to) teach the kids how to behave in the classroom. We got there early in the morning, and the kids started arriving. The parents were saying goodbye in the classroom, which made the start of the morning quite a bit more dificult. The kids would cry when their parent would try and leave, so the parent would come back, and in the end it was around 45 minutes before the final parents left the classroom. One kid was a funny guy, as he was sitting next to a kid that had almost started crying, he turned to the kid and said "Hey, your dad just left" after which said kid immediately started crying full beans again. The first day in general was a lot of crying and screaming, with some children kicking on the ground as well. They were verry cute, but their first day away from the parents wasn't easy. Especially with the kids that didn't have an older brother or sister at the school. The kids weren't used to having to stay in the classroom for a set time, so sometimes they would just try and leave the classroom, while declaring (or crying) that they wanted to go home. One kid wanted to get hugged, otherwise he would be crying, so we had been carrying him around for a while as well. However, at one point he just started peeing his pants while I was holding it, so that was enough for that day for me. Since it was just getting used for the kids the days were short, and the first afternoon we went to the airport to pick up Laure, a new member for our teacher group. She was born in the Netherlands, but grew up in France. Usefull to sometimes have someone to speak Dutch to, before I completely forget. She's just finished highschool, so she's a bit younger than the rest of the teachers. That night Tom arrived, he's from the states as well, a long time friend of Charlie. We have 4 Toms in our entire group of teachers, but the other Toms haven't arrived yet. The next day we got the parents away a lot quicker, did some songs with dance, and got to know the kids a bit better as well. One is a mischievious little devil, going around stealing everybodies toys and chairs. Sometimes she would just grab someones toys, just to give them to someone else, or throw them away. During recess the kids would run around and climb on everything, teachers included. The third day we stopped the parents at the gate, so that the kids would not have the goodbye in the classroom. This worked really well, since they would usually get some 5-10 meters before they'd start crying, and then we could usually work them into the classroom where they'd calm down playing with toys. Some kids were already almost not saying goodbye to their parents, just wanting to get on with it and play with their toys. The fourth day everything went pretty smoothly, but the final day the parents had brought a ton of treats, cake and pizza, which we thought they would organise, but it turned out this was on us, so that caused quite a bit of chaos. In the end it was a fun week, but quite exhausting with 30 little kids running around. The week ended with Michèle arriving. She's a girl from Germany, who's gonna teach here for a month or a bit more. She's a social worker back home and will be teaching kinder and prepa here, the two youngest grades before they start the actual school. The weekend we just relaxed in cofradia, getting to know the town a bit more. The next week we started teacher training, we went to school, but generally didn't teach yet, just getting instruction and tips from Phoebe, our coordinator. We did end up teaching some classes, as we wanted to to sit in on some classes, and then it turned out they didn't have a teacher for the hour, so we'd just teach them for a bit. We also discussed a lot of stuff back home, so that we'd be prepared for when we would actually stand in front of the class. Now last weekend we've been preparing our first classes which were today. It went pretty smoothly, but the difference between the kids in some classes is quite big. I'd also like to do some projects with the kids (brew beer and make non-newtonian fluids). Charlie and I also started a computer club, where we'll teach the kids python. So far the kids have been quite interested it seems, but they're also a bit busy outside of school, so for the first meeting we only had 2 kids. Now we're all back home preparing stuff for our classes of tomorrow. Over the coming weeks more teachers will arrive, which means that we won't have to cover as many classes, taking some of our workload off, and giving the kids more consistent teachers. I'm looking forward to how my next few months here will turn out. I will definitely be staying in Honduras a lot longer than I originally planned, but I'm sure it will be absolutely worth it. That's it folks, I'll probably give another update in a month or so! [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5062414 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 429 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-first-leg-of-the-journey-guatemala-honduras ) [5] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-08 [title] => Copán Maya ruïnes. [message] => Vandaag stond het bezoek aan de Maya stad, Copán, op het programma. Copán was in de klassieke periode een stad binnen de Mayabeschaving in Meso-Amerika. De overblijfselen van deze stad liggen in het uiterste westen van Honduras, in het departement Copán, vlak bij de grens met Guatemala. In het gebied dat nu bestaat uit Zuid-Mexico, Guatemala, Belize en het westen van Honduras, woonden de Maya's. Zij bouwden hier 50 à 70 steden, waar nu nog de overblijfselen van te vinden zijn. Copán in Honduras besloeg 24 vierkante kilometer en had 20.000 inwoners. Daarmee was het zeker niet de grootste Mayastad. Er is echter veel van bewaard gebleven, waardoor het nu wel een van de belangrijkste archeologische sites is. De vallei van de Copán-rivier werd voor het eerst met stenen bebouwd in de 9e eeuw v. Chr. In 159 werd er voor het eerst een koninkrijk gevestigd in het gebied. Dit werd in de 5e eeuw een van de belangrijkste Mayasteden. Sinds die eeuw tot aan de 9e eeuw werd het koninkrijk bestuurd door eenzelfde koninkrijk genaamd Xukpi, wat zoveel betekent als “Maisbundel”. Copán, destijds Oxwitik genoemd, was een van de machtigste Mayasteden. Doordat het bestuur lange tijd in handen van eenzelfde dynastie lag, kwam de stad tot grote economische bloei. Oxwitik werd gesticht in een heuvelachtig gebied dat vruchtbaar was door de aanwezigheid van een zijrivier van de Motagua: de Copán. Anders dan de meeste andere grote Mayasteden kampte Oxwitik met een gebrek aan kalksteen die voor de bouw kon worden gebruikt. Men maakte daarom gebruik van klei, en de weinige kalk die beschikbaar was werd gebruikt om een beschermende pleisterlaag aan te brengen op vloeren en exterieur. Vanaf het jaar 1000 begon het inwonersaantal sterk terug te lopen. De oorzaak daarvan is niet bekend. Een theorie die steeds algemener aanvaard wordt is dat extreme droogte de oorzaak was van het verval van de Maya, en dus ook van Copán. Copán was gelegen in een gebied waar geen grote rivieren stroomden, de rivier de Copán was afhankelijk van de regenval. Uit onderzoek van grondmonsters blijkt dat rond het jaar 900 een zeer droge periode plaatsvond. Het zou zo kunnen zijn dat de rivier daardoor droogviel en dat de waterreservoirs in Copán niet meer gevuld konden worden. Toen in de 16e eeuw de Spanjaarden voet aan land zetten was de vallei door nog maar een handjevol boeren bewoond. Toen de Spanjaarden Honduras veroverden was de stad Oxwitik al lang door oprukkend regenwoud begroeid. Hoewel de plek lokaal wel bekend was, was het in de buitenwereld onbekend dat de stad bestond. Pas in de 19e eeuw werd de stad herontdekt. In 1834schreef Juan Galindo een beschrijving van de ruïnes, die een jaar later gepubliceerd werd. Dit trok de aandacht van de Amerikaanse ontdekkingsreiziger John Lloyd Stephensen de Britse architect Frederick Catherwood. Zij beschreven een groot deel van de site, waarna Copán onderwerp werd van een van de eerste moderne archeologische onderzoeken in het rijk van de Maya. Dit onderzoek werd uitgevoerd door de Harvard Universiteit tussen 1891 en 1894. Verdere onderzoeken en restauraties werden in 1930 door het Carnegie Instituut uitgevoerd, en sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw voert de overheid van Honduras onderzoekingen uit. * Een uniek bouwwerk is een hiërogliefentrap, gebouwd langs een 30 meter hoge piramide. Deze trap is bekleed met de langste tekst van het oud-Amerikaanse continent: meer dan 2000 hiërogliefen zijn in de 72 treden van de trap gekerfd. Hier is de geschiedenis van de Copán-dynastie te lezen. Door deze hiërogliefen kon een groot deel van de geschiedenis van Copán bestudeerd worden. Ook zijn er sculpturenaangebracht die de verschillende vorsten uit de dynastie verbeelden. De restauratie van deze trap heeft bijna een eeuw geduurd. * Een opmerkelijk bouwwerk is het balspeelveld. Het veld is smal met schuine wanden. Aan de zijkanten staan zes papegaaienkoppen, in plaats van de ringen die bij andere balspeelvelden in Mayasteden werden aangetroffen. De meeste onderdelen van het complex heeft onze gids ons laten zien, uiteraard met daarbij de verhalen van hoe het vroeger was. In één van de piramides is het graf ontdekt van één van de koningen. Een enorm grote tombe van iets van 20 bij 10 meter en dan een meter of acht hoog. Een replica staat in het museum, wat vlakbij de site is gesitueerd. Na alle uitleg hadden we 'eigen tijd'. Ik heb nog wat rondgelopen en kwam er achter, dat er niemand meer was. Het hele terrein leeg. Mooi voor de foto's. In een ver hoekje zag ik nog een trap omhoog gaan en daarachter bleken nog een aantal ruïnes te liggen, waaronder graven en badhuizen. Tijd om terug te lopen. Het was weer ouderwets warm vandaag, zo'n 36 graden en een luchtvochtigheid van ruim 80%. Eerst het vocht weer aanvullen en daarna naar het museum. Toen met de tuk tuk terug naar het centrale plein en vandaar door naar Geert voor het bezoek aan het vogelpark. Daar betaald en zij bellen dan voor een tuk tuk. Alleen de heen weg zit bij de prijs in. Macaw Mountain Bird Park & Nature Reserve nabij Copán is behalve vogelpark ook een educatiecentrum, botanische tuin en opvangplek voor gewonde en gestreste vogels. Het park ligt op een voormalige koffieplantage. Inheemse papagaaien en toekans fladderen er rond tussen de kleurrijke tropische bloemen en planten. Dit schouwspel duurde echter maar een half uur, want toen begon het eerst een beetje te regenen, later kwam het met bakken naar beneden. Ik ben gaan schuilen onder een afdakje en zag, dat de papegaaien massaal ondersteboven aan het gaas gingen hangen, om zo de onderkant van de vleugels nat te krijgen. Een waterbadje zogezegd. Steeds probeerde ik een stukje verder te lopen, maar het bleef hard regenen. Na een half uur schuilen, kwamen er twee vrouwen aan, onder een paraplu. Daar kon ik weer een stukje mee oplopen. Maar omdat dit reservaat om 16:00 uur sluit en ik nog wel een tuk tuk moet regelen, ben ik toch maar doorgelopen. Bleek niet zo ver meer te zijn. De dame aan de kassa belde even voor transport en twintig minuten later was ik weer bij het hotel. Daar tegenover nog een museum, ook nog even doorgelopen en toen onder de warme douche. Morgen weer naar Guatemala. Naar Rio Dulce. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060651 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 281 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => copn-maya-runes ) [6] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-07 [title] => Gearriveerd in Copán, Honduras. [message] => Vandaag, 7 augustus, laten we Guatemala even achter ons en aanvaarden we de reis naar Copán in Honduras. Een rit van ongeveer zes uur, dus vroeg uit de veren en om zes uur ontbijt, zeven uur weg. Nou mag je in Antigua niet met een grote bus de stad in, dus komt er eerst een kleiner busje voorrijden, waarop de bagage wordt vastgesjord en wij als een stelletje sardines in het busje worden gepropt. Niet veel later staan we naast de grote bus, bagage overladen en op pad. Waarom zo vroeg weg? Nou, als we in Honduras aankomen, is er nog een middagprogramma. Ik had me opgegeven voor de Zip-Line en een bezoek aan het vogelreservaat. De Zip-Line is een activiteit, waarbij je via staalkabels van de ene kant van het dal naar de andere kant zweeft, door aan een katrol te hangen die over de staalkabel loopt. Ik heb dat in Costa Rica ook al eens gedaan en het leek me leuk dit weer te doen. Maar, ... op zo'n reis als deze kan er van alles 'tussenkomen'. Door wegwerkzaamheden stonden we geruime tijd in de file en verloren we anderhalf uur. Omdat we door Guatemala Stad moesten rijden, ook nog even langs de kathedraal en presidentieel paleis gereden. Stoppen kon daar niet. Bij de grens zouden we geen oponthoud hebben. PP kende iedereen aan de grens en het plan was om gewoon over de Guatemaalse grens te rijden, hij regelde dan even, dat we een inheemse stam waren en we op die manier zo Honduras in konden rijden. Toen iemand vroeg hoe hij dan een stempel van Honduras in zijn paspoort kreeg, was het antwoord ook vrij simpel; bij de ruïnes morgen kon je ook een stempel krijgen. Het hele feest ging niet door. Keurig uitchecken van Guatemala en inchecken voor Honduras, incl. vingerafdrukken en foto. Dus uiteindelijk kwamen we iets voor vijf in Copán aan. Het vogelreservaat was al gesloten, de Zip-line kon nog wel. Totaal aantal afdalingen aan de kabel: 16. Na de eerste twee afdalingen was ik kapot. Ik hing zo ver achterover, dat ik veel kracht nodig had om in een wat meer zittende houding naar beneden te komen. Gelukkig zagen de instructeurs dat ook en ik kreeg een extra harnas, waarbij de houding een stuk beter uitkwam. Goed dat ze dat zagen. Daarna kon ik ook volop genieten van de afdalingen en het uitzicht. Soms vlogen mijn benen door het loof van de bomen, echt gaaf. Na drie kwartier sta je weer beneden en werden we weer keurig bijzonder hotel afgeleverd. Rond half acht bij Via Via gegeten, een restaurant, gerund door Geert, een Belg. Daar hebben we morgen ook ons ontbijt. Daarna naar de Maya stad hier vlak bij en dat duurt tot half twaalf. Ik blijf dan nog even om wat voor mezelf rond te lopen en het museum te bezoeken. In de middag kan ik op elk moment naar Geert lopen en hij zorgt dan, dat ik bij het vogelreservaat kom. Kortom, morgen een wat rustiger dag. Wel een mooie mijlpaal bereikt vandaag. Honduras is het 100-ste land wat ik bezoek. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060542 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 269 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => gearriveerd-in-copn-honduras ) [7] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-06 [title] => Honduras, Tela [message] => Zaterdag 2 februari 2019 Om zeven uur gaan we op pad voor een lange reisdag. We gaan uiteindelijk naar Tela, maar via een waterval, de Pulhapanzak, wat een heel eind omrijden is. In de rivier bij de waterval kunnen we zwemmen. Echter er wordt driftig aan de weg gewerkt, met veel eenbaanswegen en veel wachten en veel drukte. We eten onderweg bij een mooi hotel aan het Llago de Yojoa, wat ingericht is op watertoerisme. Voor vega’s is er gefrituurde kaas met niets erbij. De anderen eten vis. We komen pas laat bij de waterval aan. Omdat het vandaar nog drie uur rijden is, heeft niemand nog behoefte aan zwemmen en gaan we na de fotoshoot weer terug in de bus, waar het even later al donker wordt. Ik vermaak me met mijn podcasts en af en toe maak ik gebruik van het internet in de bus om naar muziek via YouTube te luisteren. In het hotel doen ze voor ons de keuken open en ik krijg baleade, het nationale gerecht, een pannenkoekje (!) met bonen en kaas. Dan is het nog maar 8 uur in de avond, maar ik ben gaar en ga op bed liggen. Zondag 3 februari 2019 Ik slaap tot half zeven, dan ga ik koffie maken en lezen. Ik heb 10 boeken van de e-bibliotheek geleend, heb er nu twee en een kwart uit, maar hoop deze twee dagen op vier uit te komen. 8 februari kan ik ze niet meer openen. Misschien kan ik ze weer opnieuw lenen, maar ik vrees dat dat ingewikkeld wordt. Ik heb ook nog boeken van mezelf, onder andere het vervolg op The Gentleman’s Guide to Vice and Virtue met de hoofdpersonen Monty, Percy en Felicia. Het vervolg heet The Lady’s Guide to Petticoats and Piracy en ik zie er naar uit. Na het ontbijt even naar het zeer dichtbije strand gelopen. Hoge golven. Een ligstoel of een hangmat kost 5 dollar. Terug naar het hotel. Was gedaan, die maar niet wilde drogen. Lange wandeling gemaakt langs het strand helemaal tot het Oude Tela, wat bekend staat als morsig. Het wordt van alle kanten afgeraden om daar in het donker nog te zijn. Op zondag is er veel dicht. Uiteindelijk kom ik uit bij een restaurant, dat Noorderlicht heet in vertaling. Daar is het zo druk, dat ik nog minstens een uur heb kunnen lezen voor ik kon betellen. Ik nam guacemole, daar krijg je chipjes bij en het was zeer vullend. Terug gewandeld. ’s Avonds hoefde ik niets meer. Dan in het hotel een hele tijd zitten lezen in De Onzichtbare Man van Ralph Ellison, een favoriet van Obama. Vroeg gaan slapen. Maandag 4 februari 2019 ’s Morgens ging de helft van de groep kajakken in een rivier bij een mangrovebos, maar daar hoorde ik niet bij. Ik bleef nog en dag luieren. Wel wandelde ik nog met iemand naar het Oude Tela, waar markt was en veel meer winkels open. Was leuk om even gezien te hebben. Rest van de dag: boek uitlezen. Ik heb mijn was nog afgegeven bij het hotel; het werd buiten opgehangen, zodat het een paar uur later toch nog droog was. ’s Avonds met de groep gegeten in het hotel. Morgen vertrekken we om half negen met de bus naar Gatemala. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5047129 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1397 [author] => [cityName] => Tela [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,tela [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-tela ) [8] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-03 [title] => Honduras, Copan [message] => Donderdag 31 januari 2019 Van El Salvador naar Honduras, 213 km We vertrokken vroeg om 7 uur. Maar ik ging natuurlijk ook vandaag weer naar de zonsopgang kijken. Het hotel ligt heel hoog boven het Suchitlan-meer, dat omringd wordt door bergketens, wat een mooi atmosferisch perspectief gaf bij de zonsopgang. Een ideaal hotel om een boek te schrijven. Om 10 voor half 7 stond er een ontbijtbuffet voor ons klaar en daarna vertrokken we. Ik luister vaak naar podcasts onderweg, wat een welkome afwisseling is op de soms wat al te lollige conversatie in de bus. We namen de snelste weg naar Honduras, wat betekende dat we een klein stukje door Guatemala moesten, dus twee maal de grens over. Er zaten drie mannetjes, ik kwam bij de middelste terecht die voortdurend iets aan het intypen was, naar mijn paspoort keek en weer ging typen. Bij de andere twee mannetjes duurde het ook wel lang, maar die deden er drie terwijl ik daar stond. Uiteindelijk kreeg ik mijn paspoort terug met een briefje erin en met een: ‘Afstempelen in Guatemala!’ kon ik eindelijk door. Naar de WC. Dan kwamen we langs twee dames ambtenaren die die briefjes wilden zien en daarna moesten we er nog een keer uit om allemaal een stempeltje te krijgen, maar dat mocht de reisleider in ene keer doen. In Jocatan, een piepklein plaatsje 30 km voor de grens met Honduras dronken we koffie. Hoewel er op de deur van het café stond dat ze Visa accepteerden, was dat niet zo. Ook met dollars lukte het niet. Tenslotte kwam de reisleider binnen en deelde aan iedereen 20 quetzal uit. De quetzal is ook de nationale bont gekleurde vogel van Guatemala, die we in Costa Rica in het echt hebben gezien. Maar toen konden we dus de koffie betalen. Daarna was het niet meer zo ver naar Honduras. Daar weer eerst naar de douane, die was voor beide landen in een gebouw, gescheiden door touwtjes. Eerst naar de beambte van Guatemala, dan om het touwtje heen naar die van Honduras. Bij de laatste wilden ze ook vingerafdrukken en een foto. We waren snel klaar. Omdat Copan niet ver van de grens ligt, waren we daar zo. We slapen in een hotel bij het Plaza Central, net zo makkelijk. De hotels zijn tot nu toe allemaal prima. Vaak grote kamers met soms wel ruimte voor vijf personen voor mij alleen. We waren er om 13 uur en om half drie zouden we met de bus naar een vogelpark gaan. In de tussentijd wat rondgelopen, wilde fruit kopen, vond dat niet. Hoorde en passant van een groepsgenoot dat bananen in Costa Rica met chemicaliën besproeid worden voor de pluk en daarna gaan ze nog opnieuw in een bad met chemicaliën, voor ze naar Nederland gaan. Dus sindsdien geeft ze een kind nooit meer een ongeschilde banaan! Het bleek een heel eindje met de bus naar het vogelpark. Onderweg kwamen we een vrahtautootje tegen met daarin Geert, een Belg, die hier al 19 jaar woont en die een hostel-bar-restaurant runt, waar we morgen gaan ontbijten. Tevens doet hij een sociale tour door de stad. Maar daarover later meer. In de vogeltuin troffen we ook een Belg, Kevin, 30 jaar die onze gids was. Hij bleek er heel veel van te weten en ik vroeg hem hoe lang hij daar al werkte. Pas een half jaar. Hij trekt van de ene dierenopvang naar de andere. Hij had zijn haar in een klein knotje op zijn achterhoofd, wellicht is hij boeddhist. Dat hebben we hem weer niet gevraagd. De vogeltuin is dus eigenlijk een opvang voor zieke dieren, die als het kan worden opgelapt en weer vrijgelaten worden. Er waren heel veel rode ara’s, blauwe … ara’s (?), kalkoenen en wat kleinere vogeltjes. Van sommige waren de vleugels afgeknipt of anderszins beschadigd en die worden niet meer uitgezet. Hoe komen ze aan de vogels? Ara’s kunnen 100 worden, dus overleven hun baasjes; als familie er dan niets mee wil, komen naar de vogeltuin. Of Amerikanen verhuizen terug naar de VS en willen of kunnen de vogel niet meenemen. Sommige dieren zijn zo ‘gestresseerd’ dat ze zich pluimen (de veren uittrekken). Ze leren dit maar moeilijk af. Ondanks dat er veel diertjes op de grond zijn, die de grond schoon eten, moet er toch regelmatig gekuist worden, zo vertelde Kevin. Na een paar uur hadden we alles gezien. Je kon op het einde nog met drie papegaaien op de foto; een op elke arm en een op het hoofd. Ik had daar zomaar geen zin in. Terug naar Copan. Daar probeerde ik een bepaald restaurant te vinden, maar verdwaalde hopeloos. Ons hotel staat echter op het Plaza Central en dat kun je aan iedereen vragen. Toen ik daar weer was, besloot ik vlak om de hoek te gaan eten bij een restaurant annex souvenirwinkel. Er stonden nog twee anderen van mijn groep, die daar ook gingen een. Daar had ik een soort pannenkoekjes, die hier voor bijna alles de basis zijn. Ik had er een vruchtensapje bij. Lekker en genoeg. Dan slapen. Vrijdag 1 februari 2019 Bezoek aan de ruïnes van Copan. Na het ontbijt vertrokken we om 8 uur lopend naar de ruïnes. Daar kregen we een Indiaan met vitiligo als gids. Hij zat vol grapjes. Hij vertelde een heleboel over de Maya’s en daarna vroeg hij: en hoe weten we dat? … Van internet. Nee dus. Toen de Spanjaarden hier kwamen, hebben ze een en ander opschrift gesteld en dat is nog bewaard gebleven. Bovendien zijn onder de bestaande bouwwerken gave exemplaren van bijvoorbeeld tempels gevonden. Het opgravingsgebied is heel groot. Alle bouwwerken zijn ooit door aardbevingen in elkaar gestort en daarna weer opnieuw opgebouwd. Wel hadden de Maya’s een soort van stevige fundering, omdat zij natuurlijk ook wel weet hadden van aardbevingen, maar onder de bestaande bouwwerken liggen nog drie lagen gebouwen, en dan helpt zo’n fundering niet meer. De lagen gaan drie koningen mee, daarna werden ze afgedankt en werd de volgende laag gebouwd. Het waren voornamelijk dus graven voor de koningen, tempels en langs het verhoogde terrein waren huizen. Er zouden in Copan 25.000 mensen hebben gewoond. Er was een speelveldje voor een ritueel balspel, waarbij je de bal niet met handen en voeten mocht raken, maar alleen met ellebogen, knieën, enz. Probeer het thuis maar eens! Het veldje had aan twee kanten muren met papegaaienkoppen, het was de bedoeling die te raken. Verder stonden er veel steles met het beeld van meestal dezelfde koning, die ‘18 Konijnen’ wordt genoemd, omdat er onderaan de stele een konijnenkop is te zien met daarbij drie richels (het symbool voor het getal 5) en drie bolletjes (het symbool voor het getal 1). De gids vertelde ons nog meer over de manier van rekenen van de Maya’s; zo waren zij de eersten die het getal 0 kenden. Maar goed, hadden wij in Nederland niet Lodewijk, de Franstalige broer van Napoleon als koning? Die zodanig koneng de Hollande zei, dat hij Konijn van Holland werd genoemd? Aan de zijkanten van de steles waren boven elkaar een serie plaatjes, die voor kenners als hiëroglyfen zijn te lezen. Er was een heel grote trap met om de zoveel treden een beeld, vast van koningen en vol met hiëroglyfen. Er waren altaren waarop dieren geofferd werden met rondom afbeeldingen van koningen en van de god/stichter. Mensen zouden er niet zoveel geofferd zijn. De hele plaats raakte in verval toen de bevolking groeide, er veel bomen werden gerooid voor de bouw en voor vuren, zodat het heter werd, er minder voedsel groeide en men uiteindelijk wegtrok uit de streek. De gids vertelde ons ook van alles over de planten en bomen die we op het terrein zagen, maar daar ben je Indiaan voor. De gids heeft ons tot een uur of 11 rondgeleid. Daarna mochten we vrij wandelen, maar het was toen al zo warm dat de meesten al snel weg waren. Ik had honger en ging bij het cafetaria een burrito eten met zurige kaas erin, kop koffie erbij en daarna had ik wel weer energie voor het museum. Hier staat een heel tempeltje, zoals ze die hebben uitgegraven. Ook stonden hier de originelen van sommige steles en andere beelden. Het was een ruim museum waarbij je via een in een spiraal lopende galerij boven bij de uitgang uitkwam. Ik was om een uur of 1 weer terug in het hotel. De ruïnes liggen iets buiten de stad, maar ik liep zowaar in een keer goed. Dan even wat lummelen, op bed gezeten met een kopje thee. Om drie uur moesten we in het café van Geert zijn, die ons mee zou nemen op de sociale tour. Er is zoals we al verwachtten een hoop mis in dit land. Er is een groot verschil tussen rijk en arm. Er zijn wel scholen, maar als de leerkrachten geruime tijd niet betaald worden, laten ze het afweten. Als je een geschil hebt en je moet naar de rechtbank moet je naar de dichtstbijzijnde grote stad. De tegenpartij mag een aantal keren verstek laten gaan. Als de rechter er niet uitkomt, kun je in hoger beroep, dan moet je een advocaat nemen, die een jaarsalaris kost en de procedure duurt jaren. Inkomsten komen uit ontwikkelingsgelden, familieleden die uit de VS geld opsturen en uit de drugshandel. Arme mensen kunnen drugskoerier worden en verdienen met eenmaal de grens overgaan een half maandsalaris erbij. Als je denkt iets van de cocaïne, die je smokkelt voor je eigen gewin te kunnen gebruiken, kun je een kogel door je hoofd krijgen plus je gezin. Als je eenmaal in de drugshandel zit, kom je er niet gemakkelijk weer uit. De meeste mensen in dit circuit worden niet oud, ook de drugsbaronnen niet, maar er is altijd wel weer een andere. Naar de VS kun je of in een karavaan of met een mensensmokkelaar, die je 6000 dollar moet betalen. Je loopt onderweg de kans om te worden gekidnapt door boze lieden die nog eens 3000 dollar van je familie willen en anders ben je er geweest. Dit alles in opgewekt Vlaams. Bij al onze ‘ja maar, als ze nou eens zus of zo deden’ had Geert een reden waarom het niet kon. Aan het einde van de tour zijn we bij hem gaan eten in zijn restaurant. Daarna slapen, want het is morgen weer vroeg dag. Om 7 uur moeten we in de bus zitten. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5046926 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 253 [author] => [cityName] => Copán [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-copan ) [9] => stdClass Object ( [username] => BabsJim [datePublication] => 2019-01-23 [title] => Nicaragua en Honduras [message] => Nicaragua San Juan del Sur - Granada - Leon San Juan del Sur Woensdag 09-01-2019 Vroeg vertrokken naar de grensovergang Costa Rica-Nicaragua. De busrit verliep prima! En de stempels uit en in waren zo gehaald. Wel moesten ze even een paar keer kijken naar de uit Costa Rica stempel van Babs. Even overleg of deze acceptabel was, omdat de douane er 2 over elkaar heen had gezet. Maar gelukkig we konden door. Toen we de grens van Nicaragua over waren vlogen de mensen op ons af om een taxi aan te bieden. Zo erg hadden we het nog nergens meegemaakt. Maar wij kozen voor de lokale bus, deze rit verliep prima! Laatste stukje nog de taxi in, richting hotel. Toen we aankwamen waren wij in de zevende hemel, heerlijke luxe. Hier waren we ook wel even aan toe. Een paar dagen echt niks doen, uitslapen en aan het zwembad liggen. Donderdag 10-01-2019 Een heerlijk ontbijt, wat een verwennerij. Jim moest wel even wennen al alle heatlhy stuff and vibe. Maar gelukkig went alles snel. Vandaag een dagje niksen, heerlijk aan het zwembad gelegen. Eind van de middag hebben we ons naar het stadje laten brengen. Hier hebben we op het strand genoten van een prachtige zonsondergang. De avond hebben we doorgebracht in verschillende tentjes. Lekker wat eten, borrelen en goede gesprekken. Heerlijke ontspannen dagen zo! Vrijdag 11-01-2019 Luieren, luieren en nog eens luieren. Geïnstalleerd aan het zwembad, met een goed boek en prachtig uitzicht. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Alle vermoeidheid kwam eruit. Dan merken we wel dat reizen ook heel veel energie van je vraagt en we soms momenten van niks doen moeten pakken. Granada Zaterdag 12-01-2019 Doorreizen naar Granada. Waar de meeste toeristen zeggen pak toch een rechtstreekse shuttle zeggen wij nee, deze afstand is prima met lokaal vervoer te doen. Dus weer de chickenbus in. Heerlijk weer tussen de lokale mensen. De reis verliep snel, nergens moeten wachten op een bus, alles sloot perfect aan. Rond lunchtijd kwamen we aan. En toen merkte we pas echt hoeveel impact de gevechten tussen burgers en overheid hebben gehad op het leven hier. De mooie kleurrijke stad was redelijk stil. Veel restaurants en hotels zaten dicht. Dus veel gesloten gebouwen en weinig toeristen te bekennen. Dit was even schakelen, maar maakte voor ons de stad niet minder mooi. We besefte ons wel dat het er echt hard aan toe is gegaan en dat het erger was dan wij dachten. Dus het enige wat we konden doen is blijven en op deze manier de lokale mensen ondersteunen. Toen we geïnstalleerd waren zijn we wat gaan lunchen bij een lokaal tentje. En gaan wandelen door het stadje. Eind van de dag zijn we opgehaald om een bezoek te brengen aan de Masaya vulkaan. Een actieve vulkaan waar de lava stromingen echt zichtbaar waren. Wauw geweldig om te zien! Zo indrukwekkend! We konden alleen niet te lang boven blijven, want de zwavelgassen waren niet echt heel prettig. Zondag 13-01-2019 We werden in de loop van de ochtend opgehaald om een dagje te vertoeven aan een kratermeer. Een heerlijk strandje op een bijzondere plek. Je had het gevoel alsof je aan zee zat, zo wijds en flinke golven. Samen wat zwemmen en zonnen. Het kajakken hebben we overgeslagen, want er stond een flinke wind en we hadden geen zin om ons in het zweet te werken. Eind van de middag werden we weer opgehaald, terug richting hostel. Léon Maandag 14-01-2019 Vroeg vertrokken naar onze volgende plek, Léon. Deze stad moest meer bruisend zijn dan Granada, dus wij zijn benieuwd. Het bussen verliep weer vlot. Aangekomen in Léon stonden er allemaal mannen met een soort ‘bakfietsen’ klaar om je naar het hostel te brengen. Wij hadden zelf zoiets, dit gaan we echt niet doen, iemand voor ons laten fietsen. Voelden voor ons een beetje als "slavernij". Maar de jongen stond erop ons weg te brengen. Met plaatsvervangende schaamte zijn we ingestapt, ook al bleek dit de normaalste manier van taxi vervoer te zijn. Bij het hostel aangekomen bleken wij de enige gasten, ook in Léon was er nog weinig toerisme. Maar het kwam weer wat op gang. Dus wij waren benieuwd wat de stad ons zal brengen. De rest van de dag hebben we wat rondgewandeld in de stad. Dinsdag 15-01-2019 Van een vulkaan af sleeën dat stond op de planning van vandaag. Met een gids zijn wij vertrokken naar ‘de zwarte vulkaan’. Een enorme zwarte zandberg, prachtig om te zien! Voordat we naar beneden konden sleeën moesten we hem nog op. Bepakt liepen we naar boven. Tijdens het wandelen vertelde de gids van alles over de vulkaan, wanneer zijn laatste eruptie was geweest en wat alle kleuren zand te betekenen hadden. Eenmaal boven zijn we eerst naar de krater gewandeld. De gids haalde een bovenste laag van de stenen weg en je voelde de warmte die de vulkaan gaf. Hij vertelde dat er zelfs mensen waren die hier aardappels poften in de aarde. Fantastisch! Toen naar de kant waar wij vanaf zouden gaan, pfw best spannend, want het was behoorlijk steil. Na de uitleg met volle vaart naar beneden, gaaf dat het was! De stenen en het zand zaten overal! Liefst gingen we nog een keer maar helaas dat ging niet. We moesten de auto weer in, want we zouden nog afsluiten met een biertje, dus richting stad. Na het biertje terug naar het hostel om te douche en onze spullen te pakken, want we moesten nog uitchecken. Bij het hostel aangekomen vertelde de eigenaar dat we tot vertrek de kamer konden gebruiken, want hij had het hostel een paar dagen dichtgedaan. Er was iets met de giertank. Dat vonden wij niet erg, want we werden pas om 02.00 opgehaald om te vertrekken naar Honduras. Heerlijk, nog even de kamer kunnen gebruiken! ‘s Middags zijn we naar de basiliek in het centrum geweest, hier helemaal naar boven geklommen het dak op. Prachtig om te zien! Het dak was geheel versierd en wat een uitzicht. En daarna een bezoekje gebracht aan een rooftop bar om te genieten van de zonsondergang. Wat een heerlijke dag, met veel nieuwe indrukken. Honduras Utila - La Ceiba - Copán Utila Woensdag 16-01-2019 Om 02.00uur werden we opgehaald door een shuttle, want met gewoon busvervoer naar Honduras blijkt niet zo eenvoudig en veilig. We moesten 13 uur reizen. Gelukkig vielen we al snel in slaap. Bij de grens werden we wakker gemaakt en moesten we onze stempels halen, we waren in Honduras! Shuttle weer in en verder slapen. Ergens op de grens Honduras/ El Salvador moesten we overstappen op een nieuwe shuttle, want de ene helft reisde verder naar Guatemala en wij verder naar het noorden. De rit verliep snel, alleen op een gegeven moment kwamen we bij een wegafzetting, hier mochten we niet door. Onze chauffeur stapte uit en zei dat hij toeristen had in de hoop dan door te mogen. Maar voor ons bleef het een nee, terwijl een andere auto wel door mocht. Dus omrijden door de bergen. Daar kwam hij een lokale tegen, deed zijn verhaal en de lokale wist wel een sluiproute. Dus hup die man bij ons de auto in en wees ons de weg. Ja hoor! Paar honderd meter verder omzeilde de chauffeur alle wegafzettingen en konden we snel verder, pfw scheelde een hoop tijd! De rit verliep weer spoedig, tot... nee file! Hup chauffeur er langs op, want hij had toeristen in de auto. Bleek er vooraan een vrachtwagen gekanteld te zijn. Maar deze keer hielp het wel dat wij toeristen in zijn auto zaten, want we konden door van achter naar voor en overal langs, mooi weer verder! Rond 13.00uur halverwege moesten we nog een keer overstappen en hadden we tijd voor lunch. Daarna snel door naar de veerpont, want om 16.40uur vertrok de laatste. Gelukkig, gehaald! De oversteek naar Utila ging snel, bij aankomst waren wij erg verbaasd, want er stond iemand op ons te wachten om ons op te halen. Dat hadden wisten wij niet, wat een luxe! Toen wij ons geïnstalleerd hadden zijn we wat gaan wandelen, helaas niet lang, want het kwam met bakken uit de lucht en dit zou de aankomende 2 dagen zo blijven. Nee! Donderdag 17-01-2019 Wakker worden met donkere wolken buiten. Een dagje luieren dus, we moesten ons eraan overgeven, het is niet anders. Dus heerlijk in bed een serie kijken. ‘s Middags klaarde het op, snel naar buiten om wat van het eiland te zien en voor Jim een dagje duiken te regelen. Tijdens de lunch zeiden we heel eerlijk tegen elkaar hoe jammer we het vonden van het weer, want dat maakt het of breekt het. Een kleine teleurstelling. Maar goed we kunnen er niets aan veranderen dus gaan er het beste van maken. En maar een nachtje extra geboekt, want zaterdag kwam er weer zon, hopen maar! Na de lunch zijn we een aantal duikscholen afgegaan en heeft Jim een ochtend duiken geregeld. Babs zou meegaan om te snorkelen, maar nu het toch in de ochtend was, was de keus om niet mee te gaan snel gemaakt. Vrijdag 18-01-2019 Jim vroeg op om te duiken. Babs wat uitslapen, lezen, schrijven en wat sporten. Om 12.00uur Jim ophalen om in de middag nog wat samen te doen. Een ochtendje dingen voor jezelf doen is soms absoluut geen straf, maar juist heerlijk. Even ieder zijn eigen gang gaan. Ook erg belangrijk als je zo lang samen weg bent. In de middag ergens op straat wat gegeten. Een baleadas, een lokale specialiteit. Soort van pannenkoek gevuld met wat je wilt, vega of vlees. Heerlijk! Ons eten voor de aankomende tijd weer gevonden. We waren zo positief verrast. Na het eten was het nog even wat boodschappen doen, kaartjes voor de boot terug kopen en toen begon het weer kei hard te regenen. Dus terug naar het appartement en hier samen weer lekker in de relax stand. Zaterdag 19-01-2019 Woehoe! Zon! Een strak blauwe hemel. Vroeg uit de veren, tassen pakken en richting strand. Genieten van de zee en het geweldige rif! Ergens op een pier hebben we onze snorkel spullen gepakt, want het eiland moest fantastisch rif hebben (Jim had zijn voorproefje met duiken al gehad). Het was niet gelogen, zo dicht aan de kust omgeven door alleen maar rif en prachtige vissen. Blijkt dat om het hele eiland heen een rif ligt, dus waar je ook te water gaat je ziet van alles. De kleuren en vormen waren adembenemend. Dit verklaarde ook waarom het een super populair duik en snorkel eiland is. En van de mooiste riffen van de wereld. Na ruim een uur in het water te hebben gelegen was het tijd om eruit te gaan. Ergens lunchen en terug naar het appartement, want we wilden ook nog even genieten van ons zwembad. Altijd heerlijk, na de zee nog even het zwembad in. Hier wat relaxen en lezen. Wat een heerlijke dag, de tijd vloog voorbij. La Ceiba Zondag 20-01-20190 Om 07.00 uur vertrokken met de veerpont naar het vaste land, La Ceiba, vanuit hier verder met de shuttle naar Copán, dachten we. Babs had al een naar onderbuik gevoel, gaf al aan van let maar op dit gaat mis met de shuttle. Maar om 09.00uur kwam de shuttle aan, dus wij hup erin. Toen vroeg de vrouw, jullie gaan naar Copán, mag ik de reservering zien. Wij alles laten zien en ze begon druk te bellen. In het centrum van La Ceiba stopten we bij hun hostel en gaf ze aan binnen te wachten shuttle kwam. Alleen kwam er geen shuttle, ze waren het helemaal vergeten. Dus boden ze ons een gratis overnachting aan met een tour naar de waterval, oke zeiden wij. Prima oplossing, maar zei moesten dan wel met ons volgende hotel oplossen dat de annuleringskosten niet voor onze rekening waren. Gelukkig was dat ook gelukt. Alles schoof een dagje op. Hup wij de straat op ontbijt en fruit scoren dan maar voor onze tour. Het was even een shock, want we zaten echt in een bijzondere buurt, laten we het daar maar ophouden. Dat was al meteen te merken toen iemand naar ons schreeuwde 'fuck off, out of my country'. Oke dachten we, negeren en door. Toen we alles hadden terug naar het hostel, hier wachten op onze tour. Dit was prachtig een wandeling door de natuur naar een immens grote waterval. De route er naartoe was pittig, er liep geen pad, dus klimmen over de rotsblokken van de rivier naar boven. Of het verantwoord was is een andere vraag, maar het was wauw! Wat een ervaring. Het regende pijpen stelen, maar dat mocht de pret niet drukken. Halverwege kwamen we bij waterval 1. Hier konden we heerlijk zwemmen, nadat we ons hier een tijdje hadden vermaakt gingen we verder. Nog een klein half uurtje verder klimmen en we waren er, een gigantische waterval van wel 40 meter hoog, als het niet hoger was. We waren echt dichtbij, je voelde de kracht van het water, zo sterk. Toen iedereen boven was moesten we alleen nog terug, we konden kiezen tussen dezelfde route terug, klimmend in een uurtje of een makkelijke route terug van ongeveer anderhalf uur. De keuze was snel gemaakt, we gingen voor de makkelijke route. Doorweekt kwamen we allemaal terug bij de auto. Terug bij het hostel was het snel douchen om op te warmen, omkleden en wat eten. Doordat het zo regende zat alles dicht, straten stonden blank tot je enkels stond je in het water. Dus naar de pizzahut, want deze was wel geopend. Pizza besteld en terug. Op de terugweg werd ons onveilige gevoel weer bevestigd. Een bedelaar achtervolgde ons erg agressief, want we hadden hem niets gegeven. Jim was erg duidelijk, doorlopen en niet omkijken. Op een gegeven moment liep hij weg, wij denken omdat de beveiliger van een winkel een blik wierp toen wij langs kwamen. Gelukkig! Pfw zeiden we tegen elkaar, we waren blij als we hier weg waren. Dit gevoel hebben we nog nooit eerder gehad, zo onveilig. We zijn de rest van de dag het hostel niet meer uit geweest. Maandag 21-01-2019 Tot 12.00uur was het tijd rekken geblazen, dan kwam onze shuttle ons halen, verder naar Copán. Jim wilde nog even snel de supermarkt in, zodat we wat te drinken hadden in de shuttle. Wederom werd het vervelende gevoel bevestigd qua niet prettig voelen toen er een vrouw zich op straat bijzonder begon te gedragen tegen Jim. Ze begon tegen hem te schreeuwen en toen doen alsof ze een kip was. Achteraf kijk je elkaar en denk je, doe eens normaal, een kip. Alleen op het moment zelf word je er niet gelukkig van. Helaas had onze shuttle ook nog eens 3 uur vertraging. Veel later dan gepland gingen we naar Copán. We kwamen hier pas om 21.30uur aan. Helemaal gebroken dus meteen naar bed. Copán Dinsdag 22-01-2019 Hier buiten lopen was heerlijk! Het tegenovergestelde van La Ceiba. De mensen op straat begroeten je vriendelijk en vinden het juist fijn dat je er bent. In de ochtend hebben we een bezoek gebracht aan de Maya ruïnes. Erg indrukwekkend om te zien, wat konden ze bouwen in die tijd. En iedere tempel had zijn eigen functie, wauw! Naast het genieten van de ruïnes, was het hier ook genieten van de natuur. Met name vogels, gigantische papegaaien, rood/blauw/geel, vlogen zijn twintigen over. Wat een prachtig gezicht. Ook andere bijzondere vogels waren aanwezig, helaas weten we hier de namen niet van. Na een aantal uurtjes hier rondgewandeld te hebben zijn we terig gegaan naar het dorpje. We moesten onze gebruikelijke souvenirs nog kopen (fotolijstje, armbandje, sleutelhanger en ansichtkaart). Daarnaast ook genoten van het heerlijke knusse stadje. Er was hier verder niets te doen, maar de sfeer was fantastisch! Woensdag 23-01-2019 Nog even wat rondlopen, want om 12.00uur worden we weer met een shuttle opgehaald. Richting Guatemala! Weer een rit van 7uur voor de boeg. Een nieuw land en nieuwe avonturen! Wij zijn er klaar voor! Nicaragua en Honduras waren een verrassing in onze reis. En verrast hebben ze ons beide, ieder op een eigen manier. Wat een ervaringen weer! [userId] => 436930 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5046308 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 464 [author] => Babs [cityName] => Copán [travelId] => 519146 [travelTitle] => Mijn eerste reis [travelTitleSlugified] => mijn-eerste-reis [dateDepart] => 2018-07-12 [dateReturn] => 2018-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/436/930_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => nicaragua-en-honduras ) [10] => stdClass Object ( [username] => thelongestroad [datePublication] => 2018-06-19 [title] => Dag 121 Playa del Carmen - dag 134 Honduras [message] => Dag 121 27/9/17 Playa del Carmen - Tulum. 65km Toen ik wakker werd in de knal paarse kamer, besefte ik weer dat ik de komende tijd Lisa weer enorm moet missen. De vakantie had echt nog veel langer mogen duren, maar ik moest weer door. Eerst ging ik naar de schoenmaker, maar die was er nog mee bezig. Gelukkig toen ik een uurtje later terug ging was hij klaar. Er zaten weer nieuwe, stevige zolen onder. Ik vertrok richting Tulum. Ik vond het heerlijk weer even op de motor te zitten en mijn gedachtes te verzetten. Al vrij snel kwam ik aan bij het hotel wat ik al had geboekt, en gelukkig kon ik meteen de kamer in. Na een telefoontje naar Nederland was mijn creditcard weer geactiveerd, dus ging gelijk naar een bank om hem te proberen. Het werkte! Ik kon weer (zo goed als overal) pinnen. Daarna ging ik op de motor naar de ‘Grand Cenote’. Een cenote is een holte in de grond, die vol is gelopen met water. Deze vind je alleen hier op de wereld. Alleen al rondom Tulum zijn er tientallen. Je kunt hier snorkelen of duiken door de grotten, of gewoon een verkoelende duik nemen. Verkoelend is het zeker want het water is veel kouder dan het zeewater. Ik snorkelde door de grotten en langs de stalactieten. Op het plafon zaten honderden vleermuizen, dat rook je ook wel. Af en toe voelde ik alsof ik zachtjes gebeten werd. Ofja, eigenlijk werd ik dat ook. Hier in de cenotes leven de visjes, die je ook wel eens tegen komt in de bakken waar je je voeten in kan doen en door de visjes gehapt wordt. Ook kwam ik tijdens het snorkelen schildpadjes tegen die ook in de cenote zwommen, al weet ik niet zeker of deze er zijn ingezet. Na de verfrissende duik ging ik weer terug naar het stadje. S’avonds liep ik een rondje op zoek naar een eettentje. Tussen alle toeristische restaurantjes vond ik gelukkig een klein tentje waar de locale eten en at een bord met lekkere gamba’s, wat groente en tortilla’s. Dag 122. 28/9/17. Tulum - Bacalar. 215km Ik vertrok vanuit Tulum naar Bacalar. Onderweg dacht ik dat ik een krab over de weg zag lopen. Al snel bedacht ik me, dat ik ver van de zee was. Shit! Dat was gewoon een enorme vogelspin! Als ik dat meteen had gerealiseerd was ik wel snel aan de kant van de weg gestopt. Na een tijdje reed ik Bacalar in. Ik maar voor een keertje weer een hostel, want de hotels waren mij te duur. De locatie was geweldig, aan de lagune. Ook kon je gratis een fiets en een kano gebruiken. Ik fietste even naar het centrum van het stadje toe. Het was een leuk klein stadje, met een oude vervallen burcht. Daarna was het tijd om de kano uit te proberen. De lucht was gruwelijk donker, maar wilde toch graag gaan. Het water was ongelooflijk blauw. Ze noemde de lagune in het Spaans ook de 7 kleuren blauw. Ik peddelde om een eilandje heen, waar gieren rondcirkelden boven de donkerblauwe lucht. Het terug paddelen was nog aardig zwaar door de stroming die er stond. Terug aan land besloot ik mijn drone weer eens te proberen. De beelden van boven waren heel mooi, uitkijkend op het eilandje waar ik had gekanood. S’avonds ging ik nog een hapje eten met een jongen en meisje die ook in het hostel zaten. Voor de laatste keer een Mexicaans gerecht, of tenminste hier in Mexico! Dag 123. 29/9/17. Bacalar (Mexico) - Caye Caulker (Belize). 215km Ik stond iets na 8 op, voor mij redelijk vroeg maar ik had een drukke dag voor de boeg. Het ontbijt zat bij het hostel inbegrepen, maar het was alleen koffie en geroosterd brood met jam. Achja eigenlijk ook niks mis mee. Rond 10 uur vertrok ik richting Belize. Na een half uurtje kwam ik bij de grens aan. Wat ik zeker niet moest vergeten was mijn borg van 200 dollar terug krijgen, voor de tijdelijke invoer van de motor in Mexico. Volgens internet was die bank waar ik dat moest regelen niet bij de grens maar zat die alleen in het stadje 10km verder. Het kon me niet voorstellen dat er geen vestiging was bij de grens, dus reed eerst naar de grens. Voor ik het wist was ik Mexico uit. Bij de grens bleek gelukkig inderdaad een ‘banjercito’ desk te zijn. Omdat ik ondertussen een nieuwe creditcard heb moest ik een hele hoop extra papieren invullen, omdat het normaal automatisch teruggestort wordt. Na een ruim half uur was het geregeld. Toen ik vertrok kwamen er 4 grote donkere mannen naar me toe lopen. Ik dacht ze willen me helpen met papierwerk, ophelpen met geld wisselen en zo wat bij verdienen. Ze waren zo vriendelijk dat ik een beetje op mijn hoede was. Ze wensten me succes met de reis en toen ik weer doorreed, realiseerde ik me dat ze gewoon echt geïnteresseerd waren en ook de grens over gingen. Ik reed door richting de grens van Belize. Eerst kwam ik bij een soort carwash. Hier wordt je voertuig gesprayd zodat je geen ziektes het land inbrengt. Het koste 2,50 euro. Maar de gast die erbij stond zei, als je niet wilt dat al je tassen gesprayd worden, of je zoekt niet alles eraf te halen dan betaal maar gewoon en kreeg je een bewijsje. Zo gezegd zo gedaan. Ik reed door naar de volgende halte. Ik moest ergens parkeren en naar binnen voor mijn stempel. Na een formulier ingevuld te hebben moest ik daarmee naar de douanier. Die vroeg om mijn exitstamp van Mexico. Ik wist dat je 25 dollar betaald om het land uit te gaan (bij vliegtickets zit dit in de prijs), ik dacht alleen ze zijn het vergeten dus ik heb mazzel. In Mexico waren ze het dus ook vergeten, de douanier zei dat ik hem ook 20 dollar kon geven ipv terug te moeten. Toen ik het wilde geven, zei hij: fold it! Hij wilde niet dat iemand zag dat ik hem het geld gaf. Haha, natuurlijk.. zo gaat dat hier. Toen dat was geregeld moest ik naar het volgende hokje, om te zorgen dat de motor ingevoerd werd. Een ongelooflijk slome gast, hielp me. Voor hij iets vroeg, keek hij me eerst 5 seconden aan om te bedenken wat hij ging zeggen. Ondanks de bloedhitte kon ik het wel waarderen, want hij was heel vriendelijk en relaxt. Wat me trouwens gelijk opviel dat de meeste mensen zwart zijn van huidkleur. Wat me ook op viel was dat iedereen super vriendelijk was! Toen ik weer verder reed moest ik bij het volgende loket nog 10 dollar betalen voor het invoeren van de motor. De douanier was een echte rastafari en wenste me een mooie tijd hier. Hij zei zeg maar tegen je vrienden ‘if you don’t believe it, you better Belize it’! Toen zat bijna al het papierwerk erop, ik moest alleen nog langs het verzekeringskantoor. Wederom een ongelooflijk vriendelijk gast hielp me daar. Voor 15 euro had ik een verzekering. Ik kon ook gelijk mijn laatste pesos omwisselen voor een goeie koers, tegen de Belize dollar. 2 Belize dollar is 1 Amerikaanse dollar, dus dat is makkelijk om te rekenen. Daarna reed ik dan eindelijk Belize in, met al het papierwerk geregeld. Ik vroeg nog iemand naar de weg, want Belize staat op een of andere manier niet in mijn TomTom. Hij moest lachen, er gaat maar 1 weg naar Belize city! Het was iets over 11, want de tijd was weer een uur terug gegaan. In het eerste stadje stopte ik om te tanken. Ik had een jongen bij het hostel in Bacalar nadrukkelijk gevraagd waar de benzine het goedkoopst was, Belize zei hij. Toen ik 50 Belize dollar moest aftikken voor een niet eens volle tank schrok ik dus wel een beetje, 23 euro. In Mexico was het al duurder dan in Amerika maar zou ik voor de zelfde hoeveelheid niet boven de 15 zitten. Gelukkig verwacht ik dat dit de eerste keer en laatste keer is dat ik in Belize moet tanken. Ik ging weer verder, richting Belize city. Onderweg werd de lucht steeds donkerder en donkerder. Al snel begon het ongelooflijk hard te regenen en onweren. Gelukkig was het onweer ver genoeg weg en kon ik doorrijden. Net voor Belize city was het weer droog. Ik had op een of andere manier een grote stad verwacht, maar het voelde echt aan als een stadje. Ik ging snel even wat drinken en iets kleins te eten halen bij een supermarkt. Ik merkte wel gelijk dat alles hier een stuk duurder was, maar dat wist ik. Gelukkig wordt het na Belize allemaal weer goedkoper. Snel reed ik door richting de haven waar de ferry naar Caye Caulker vertrekt. De accomodaties zijn daar goedkoper in Belize city, en overal las ik dat ik het eilandje niet mocht missen. Ik vond een parking waar ik de motor voor 3 nachten kwijt kon, met 24 uur bewaking. Daar gaan we dan maar vanuit. Het was redelijk prijzig (35 euro) maar ik las op internet verhalen van mensen die hun huurauto kwijt waren na een dag, dus moest een veilige plek hebben. Met al mijn bepakking liep ik naar de haven waar de boot vertrok, gelukkig heel dichtbij. De boot zou om 3 uur vertrekken, dat stond overal op de borden. Het was 10 voor 3 dus dat was perfecte timing. Uiteindelijk vertrok de boot om half 5, Achja ik kon even bijkomen van de drukke dag. Moest me maar aanpassen aan de relaxte mentaliteit hier. Met een bootje waar zo’n 50 man in kon vaarden we richting Caye Caulker. Bij aankomt deed het mij meteen denken aan Gili Trawangan in Indonesië. Geen auto’s, geen wegen alleen maar zand. De gekleurde huisjes en de reggae muziek die uit alle speakers kwam maakte het plaatje compleet. Ik ging naar een koffiezaakje waar ik de sleutel moest ophalen. De vrouw ging met me mee om het appartement te laten zien, en ik kreeg een lift in de golfcar. Soms weet ik al niet meer wat ik geboekt heb. Ik kijk alleen naar de prijs, of er WiFi is en normaal gezien of er parkeerplek is als ik tevoren iets boek. Maar het bleek een appartementje te zijn, helemaal van hout zoals bijna alles hier op het eiland. Heel ruimtelijk dus, met een bank en een keuken. Aardige luxe voor mij! Intussen was het al donker en ik ging het stadje verkennen opzoek naar een duikschool en iets te eten. De duikscholen waren dicht na 6 uur, dus dat stelde ik uit tot morgen. Al snel werd ik door iemand aangesproken. Kreeft van de bbq, met 2 bijgerechten en 2 drankjes. Omgerekend 10 euro, dat kon ik niet laten schieten. Wel een stuk duurder dan waarvoor ik normaal eet. Maar in Belize is het nou eenmaal duurder en wilde toch eens ooit een verse kreeft van de bbq proberen. Hij smaakte heerlijk! Als drankjes kreeg ik rumpunch, het lokale drankje hier. Eigenlijk gewoon limonade met ijs, en een heel klein beetje rum in dit geval. Ik was aardig moe van de drukke dag, dus ging na een kort wandelingetje terug naar mijn huisje en rond een uurtje of 11 slapen. Dag 124. 30/9/17. Caye Caulker Ik sliep lekker uit, tot een uurtje of 10. Het belangrijkste doel vandaag was zorgen dat ik morgen kan gaan duiken of snorkelen. Belize heeft na Australië het grootste barrier reef ter wereld, en de Blue hole is een van de meest speciale duikplekken ter wereld. Ik hoorde gister al van mensen dat er maar 2 duikscholen op de Blue hole duiken hier, en ivm met het laagseizoen gaan ze 1, hooguit 2x per week. Als duikinstructeur was het toch altijd wel een droom van mij daar te duiken. Wilde deze reis in ieder geval 1 dag gaan duiken, niet veel meer omdat het een duur uitstapje is. Maar als ik het dan doe, wil ik het wel op de mooiste en speciaalste plek. De eerste duikschool was dicht. Bij de tweede zeiden dat ze toevallig morgen die kant op gingen! Dat was wel een flinke meevaller! Had er al niet echt meer op gerekend. De prijs was 250 euro, daar schrok ik wel heel erg van. Ik zei dat dat teveel voor me was, en dat ik hoe graag ik wilde gewoon niet uit kon geven. Uiteindelijk, mede omdat ik ook instructeur ben mocht ik morgen voor 150 euro mee. Nog een hoop geld, maar het was wel inclusief ontbijt en lunch. Ook de fee voor het ‘nationale park’ in zee zat daar bij in. 3 duiken worden er gemaakt, op 3 verschillende plekken. Ook mocht ik mijn drone meenemen om beelden van boven te maken. Om 4 uur moest ik terug komen om alle spullen vast te passen en klaar te zetten, want we vertrekken morgen om 5.30!! Daarna ging ik richting het noorden van het eiland om wat opnames te maken met mijn drone. Een jochie kwam erbij zitten en keek vol bewondering mee. Rond 4 uur alle spullen gepakt voor de dag van morgen. Was wel weer wennen om na zo’n lange tijd weer duikspullen vast te hebben, terwijl dat ooit de dagelijkse kost was. Daarna ging ik terug naar het appartementje, en werd het weer vrij snel donker. Ik doe het sowieso rustig aan vandaag. Voel me namelijk sinds gister avond niet helemaal lekker, heb diarree en ben een beetje verkouden. Dat laatste is funest als je gaat duiken. Heb het als duikinstructeur ook af en toe gehad en toen ging het meestal wel goed door de ervaring. Ik had namelijk regelmatig cursisten waar dit echt een heel groot probleem was. Toen ik de deur uitliep om wat te gaan eten zei ik gedag tegen een jongen die net was aangekomen. Hij hoorde al aan mijn accent dat ik een Nederlander was, hij ook! Hij heette Bart en zat samen met zijn vriendin Jennifer in het huisje langs mij. Ze hadden net besteld bij de Italiaan 10 meter verder op, daar wilde ik dus ook al gaan kijken! Ik ging bij ze aan tafel zitten en we raakte aan de praat. Bart woont in Eindhoven, en kende weer mensen die ik ook ken. Heel grappig! Laat hadden we het niet gemaakt, maar het was wel heel gezellig. Leuke mensen! Dag 126. 1/10/17. Caye Caulker Is voor 1 s’nachts werd ik wakker. Ik sliep nog niet zo lang en had nog 4 uurtjes voor de wekker ging. Ik besloot eventjes te kijken of ik de start van de formule 1 kon zien. Door het slechte interner lukte dat maar half, maar las via een website een live verlag. Omdat Max het zo goed deed, kon ik het niet laten om het tot het einde te volgen. Half 3 ging ik pad weer verder slapen, en 5 uur ging de wekker. Aankleden, spullen pakken en op naar de duikschool. Daar hadden ze een simpel ontbijtje klaar gemaakt. Het was een flinke groep die mee ging op de boot. Ik geloof 14 duikers, 5 snorkelaars en 4 divemasters. Wel grappig eigenlijk, dat ik hoger gecertificeerd ben al instructeur dan de crew zelf. Ik vond het niet nodig om dat iedereen te vertellen. Ik heb alleen gezegd dat mijn laatste duik alweer 3 jaar geleden was. Een Israëlische jongen had zich verslapen, en kwam op het laatste moment nog aan. De eerste 10 minuten lag hij helemaal voor pampus, maar daarna ging zijn knop om. Hij zetten zijn meegebrachte speakers aan en heeft anderhalf uur zittend gedanst. Na 2 uur varen kwamen we aan bij de Blue hole, de eerste duik locatie van vandaag. De Blue hole is onder de duikers een van de meest bekende duikplekken ter wereld. Tijdens de laatste ijstijd was dit een grot, en lag hij nog niet onder water. Miljoenen jaren later, toen de oceanen op aarde stegen kwam de grot onder water te liggen. Dit met als gevolg dat het ‘dak’ van de grot instortte. Zo is de Blue hole ontstaan. De Blue hole is meer dan 100 meter diep, maar als sport duiker mag je maximaal tot 40 meter. Tijdens deze duik doken we dan ook tot een diepte van 40 meter. Het werd steeds donkerder, en zwommen we tussen de stalactieten door. De duik duurde een klein half uurtje. Daarna gingen we door naar de volgende locatie op het Lighthouse reef. Al snel zagen we heel diep onder ons een haai zwemmen. Even later was de divemaster met een heremietkreeftje aan het spelen. Ik vond het niet heel interessant en keek om me heen. Plots zag ik een enorme luipaardhaai onze kant op komen! Ik tikte de divemaster aan zodat de rest zich ook omdraaide. Eentje van de groep raakte al lichtjes in paniek en wilde omhoog schieten. Tijdens de duik zagen we ook nog wat pijlstaartroggen en een octopus. Toen we aan het eind van de duik de safetystop deden, kwam er weer een haai onze kant op. Een Caribbean reef shark cirkelde om ons heen en zwom nog even recht op ons af. Daarna was het tijd om te lunchen op een eilandje. Rijst, pasta en kip kregen we te eten. Na de lunch liepen we nog naar een uitkijktoren waar enorm veel vogels te zien waren. Tijdens de laatste duik zagen we een grote tarpon en een murene die uit zijn holletje de oceaan ging verkennen. De duiken zaten er weer op en we voeren terug richting Caye Caulker. Net voor we aankwamen kregen we nog Rum punch en nachos. Met een groepje van 6 gingen we nog samen een hapje eten, wat heel gezellig was. Toen iedereen na het eten een after dinner dip kreeg namen we afscheid van elkaar. Toen ik naar mijn huisje ging kwam ik Bart en Jennifer tegen. Met Bart ging ik nog even wat drinken, bij de sportsbar waar net een bruiloft was geweest. Leuk om te zien hoe alle rastamannen hier de westerse vrouwen probeerde te versieren. Heel laat hebben we het niet gemaakt, want ik was helemaal gesloopt. Maar het was heel gezellig, een mooie afsluiting van een super dagje! Dag 127. 2/10/17. Caye Caulker - San Ignacio. 150km Toen ik wakker werd voelde ik me weer niet echt lekker. Dit voelde toch echt niet als een kater, maar meer als ziek zijn. Snel pakte ik mijn zooi bij elkaar en zorgde dat ik om 10 uur uit het huisje was. Om half 11 vertrok de boot richting Belize city. Daar aangekomen was het toch een enorme opluchting om de Guzzi te zien staan. Ik gaf hem een schouderklopje en tuigde hem weer op. Onderweg merkte ik al snel dat ik me echt niet fit voelde. Na een rit van een kleine 2 uur, door een paar dorpjes kwam ik aan in San Ignacio. Door alle eenrichting straten was het even zoeken hoe ik zonder TomTom bij het hotel kwam, maar toch had ik het redelijk snel gevonden. Toen ik op de kamer aankwam en even ging liggen merkte ik echt dat ik me gewoon heel erg beroerd voelde. Na een tijdje ging ik toch even het stadje in. Even wat drinken en een wandelingetje deed me wel goed. Ik ging op tijd een hapje eten en was voor het donker, rond 6 uur weer op de kamer. De rest van de avond heb ik wat informatie opgezocht over Guatemala waar ik morgen binnen rijdt, en heb ik mijn reisverslag bijgewerkt. Dag 128. 3/10/17. San Ignacio (Belize) - Flores (Guatemala). 106km Rond een uurtje of 9 uur stond ik op en om 10 uur was ik klaar om te vertrekken richting de grens van Guatemala. Na een klein half uurtje kwam ik aan bij de grens. Eerst moest ik en de motor officieel het land uit. Belize kom je gratis binnen, maar wil je eruit betaal je 20 dollar voor de exitstamp. Ook de motor moest officieel het land weer uit, dus na wat papierwerk was ook dat voor elkaar. De volgende stop was weer het sproeien van de motor tegen rare ziektes. Volgens mij ging het meer om het betalen van 2 dollar, want hij sproeide aan 1 kant 5 seconden tegen de motor. Of misschien hebben die rare ziektes de voorkeur voor de rechterkant van een motor, dat kan ook natuurlijk. Daarna moest ik Guatemala in. Een jochie van een jaar of 14 liep met me mee en vertelde waar ik heen moest. Ik zei dat ik er zelf wel uitkwam maar hij bleef erbij. De stempel voor mijzelf was zo geregeld, maar de motor het land in krijgen was weer papierwerk en koste een kleine 20 euro. Het vrouwtje achter de balie moest van alles weten en kon geen woord Engels, dus het jochie hielp met vertalen. Ook liet hij me zien waar ik iets verder op de bank kon vinden, want ik kon alleen betalen met de munt van Guatemala: de Quetzal. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid, maar iets na 12 was alles geregeld. Wel begon het gruwelijk hard te regenen en ik moest toch tanken dus ik kon gelijk even schuilen. Het tanken was gelukkig een stuk goedkoper dan in Belize. Daarna was het ongeveer anderhalf uur tot Flores. De route erheen was door gloeiend groen landschap, met af en toe een klein dorpje. Heel relaxt eigenlijk. Op een klein stuk zandweg na was het allemaal asfalt, zonder al te diepen kuilen gelukkig. Flores is een stadje aan een meer, op dat meer ligt ook nog een gedeelte van Flores. Via een weg rij je het kleine eilandje op. Ik checkte in bij het hotel, waar ik na een beetje aandringen de motor binnen in de receptie kon zetten. Niet alleen voor de veiligheid, maar ook door de regen had ik hem liever daar staan. Ik wandelde even naar de supermarkt voor mijn lunch. Toen ik aan het meer een foto maakte, sprak een man mij aan die zijn boot aan het schoonmaken was. Voor ongeveer 10 euro nam hij mij alleen mee, voor een tochtje van een uur. Daarbij kon ik papegaaien, apen en jaguars zien! Wow een jaguar, ik weet dat ze hier leven maar dat zou wel heel speciaal zijn. Hoe groot is de kans dat je ze ziet vroeg ik? Zeker zei hij! Ik zei dat ik eerst andere plannen had maar dat ik er misschien op terug zou komen. Terwijl ik verder liep dacht ik al, er klopt iets niet. Al vrij snel zag ik op de kaart van de omgeving, dat een kilometer verder een dierentuin aan het meer lag! Haha natuurlijk, slimme vent! Later op de dag maakte ik een wandeling om het hele eilandje heen, maar binnen een half uurtje ben je wel rond. Rond zonsondergang bestelde ik bij een kraampje op straat wat te eten. Geen idee wat het was, maar het was lekker en ik betaalde een euro voor een redelijk vol bord met limonade. Het leek op een soort harde ronde taco’s met op alle drie iets anders. Smaakte goed in ieder geval! Toen het langzaam donker werd ging ik richting de kamer en werkte ik aan het reisverslag. Dag 129. 4/10/17. Flores - Tikal - Flores. 130km Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje. Met meeste bleek dicht, en wat wel open was vond ik te duur. Dan maar de 2 avocado’s en een sinaasappel die ik gister gekocht had als ontbijt. Daarna vertrok ik richting Tikal. Tikal was voeger een van de grootste Maya steden, en daar zijn nog heel veel piramides en overblijfselen van te zien. Toch is pas zo’n 20% uitgegraven, en ligt de rest nog verscholen in de dichte jungle. Na een uurtje rijden kocht ik een kaartje bij de ingang van het park. Daarna was het nog een klein half uurtje door de jungle naar alle ruïnes. Op de verkeersborden stond dat je moest oppassen voor slangen, neusberen en jaguars. Ik besloot zonder gids te gaan en alleen een plattegrondje te kopen. Het was een klein half uur lopen door de jungle voor ik de eerste piramide zag. Hoog in de bomen boven me zag ik apen van boom naar boom springen. Sommige enorme piramides waren helemaal opgegaan in de jungle. Via vele bouwwerken liep ik naar de andere kant van de jungle, waar de hoogste piramide stond. Die kon je opklimmen, dus ik ging een kijkje nemen. Vanaf boven keek je uit over de jungle, en andere piramides die boven de boomtoppen uitkwamen. Ik was helemaal de enige op de piramide. Op mijn gemak maakte ik was foto’s en keek ik uit over de jungle. Toen bedacht ik me, als het toch zo rustig is.. zal ik mijn drone even gebruiken? Op een klein bordje bij de ingang stond alleen met vergunning. Nouja ik vraag me af of ze de drone horen of zien want ik zit zo hoog, en anders zeg ik wel dat ik het bord niet heb gezien. En ja hoor, binnen 5 minuten rende iemand de trap op naar boven. Het was duidelijk dat het niet de bedoeling was. Hij zei snel weg voor meer mensen het zien. Ik bood mijn excuses aan en zei dat ik het echt niet wist. Ik landde de drone en hij keek vol interesse hoe ik het ding in het kleine tasje stopte. Hij deed verder niet moeilijk en we gingen allebei weeë naar beneden. Daarna kwam ik bij een ander piramide weer een neusbeertje tegen. Eerst leek hij bang, maar toen ik heel voorlichting zijn kant op liep kon ik heel dichtbij komen. Toen kwamen er ook ineens vanuit een boom 3 apen de piramide op geklommen. Eigenlijk vond ik alle dieren misschien nog wel leuker dan de piramides. Ik denk dat ik Freek Vonk had moeten worden. Toen ik terug liep keek ik weer naar een aap boven me. Eerst kreeg ik bijna een tak tegen mijn kop, daarna begon hij naar beneden te zeiken en schijten! Volgens mij is dat gewoon het pleziertje van die apen, heel de dag toeristen onder zeiken. Ook zouden er bij een meertje nog krokodillen moeten liggen, maar die waren niet thuis. Misschien gingen ze ondertussen als handtasje bij een kraampje op de terugweg. Ik bedacht me toen ik richting de uitgang liep, dat ze misschien wel een melding hadden gemaakt van mijn vlucht met de drone. Om het zekere voor het onzekere te nemen deed ik mijn poncho aan en mijn petje af, zodat ik niet herkend zou worden als die jongen met de drone in een zwart shirt met een petje op. Toen ik klaar was om te gaan, kwam ik erachter dat ik mijn lenskapje van mijn camera kwijt was. Ik ben nog terug gelopen om hem te zoeken. Uiteindelijk was ik daar 3 kwartier mee kwijt, maar kreeg hem niet gevonden en het werd al donker. In het pikkedonker reed ik terug over de jungle weg. De jungle komt s’nachts tot leven zeggen ze wel eens, en dat was nu ook wel te zien! Eerst zag ik een slang voor me de weg afdruipen, daarna nog apen die ze weg over renden en vogels die langs me af scheerden. Op mijn gemak reed ik de weg terug naar Flores. Daar aangekomen zette ik de motor weer binnen in de receptie en ging weer een hapje eten op straat. Dag 130. 5/10/17. Flores - Rio Dulce. 205km Meestal denk ik s’ochtends ik ontbijt onderweg wel ergens, maar dan duurt het soms heel lang voor ik wat vind. Vandaag dacht ik, laat ik weer eens ontbijten voor ik vertrek. Bij het hotel bestelde ik een ontbijt met toast, roerei, fruit, thee en gemaalde bruinen bonen. En zelfs die laatste smaakte nog goed eigenlijk, nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Daarna reed ik de motor de receptie uit en bepakte hem. Al vrij snel begon ik nat te regenen. Zoals vaak kwam het uit het niets, dus alsnog mijn regenpak aantrekken had geen zin. Ik was al zeiknat. Waarom ik niet gewoon met een regenpak aan rij? Dan wordt ik net zo drijf nat, niet van de regen maar van het zweet. Na een tijdje regende het zo hard, dat ik weer totaal doorweekt was. Ik twijfelde om te stoppen, maar wat schoot ik er mee op. Rustig reed ik door, en kwam uiteindelijk rond 3 uur Rio Dulce in. Een chaotisch stadje, maar op een positieve manier. Het was een drukte op straat, en overal langs de kant van de weg winkeltjes en kraampjes. Voor nog geen 10 euro had ik een kamer, en de motor stond veilig en droog. Helemaal perfect dus! Ik sprong eerst onder de douche en trok droge kleren aan. Daarna sliep ik een rondje door het stadje. Vind het heerlijk ergens te zijn waar ik helemaal geen andere toeristen tegen kom, zoals hier. Rio Dulce ligt aan een rivier. Ze bieden tripjes aan die je naar de oostkust van Guatemala varen. Ik hielt het bij een bezoek aan het stadje, want morgen rij ik door naar Antigua. Dag 131. 6/10/17. Rio Dulce - Antigua. 316km Ik zette de trend voort en ging ontbijten voor ik op de motor stapte. Bij een tentje wat vol zat met de locale mensen bestelde ik desayuno (ontbijt). Ik kreeg roerei, met bruine bonen, tortilla’s en een sterke gerapte kaas. Nadat ik in mijn hoofd de knop om had gezet, wist het me toch te smaken. Na het ontbijt checkte ik nog even de olie, en pompte mijn banden een stukje op. Ik heb namelijk niet heel veel profiel meer, en schijnbaar is voor mijn formaat wielen het moeilijk om banden te vinden in midden Amerika. Het plan was dus door te rijden tot Colombia en ze daar te vervangen, dus hopelijk gaat dat lukken! Ik stapte op de motor voor de flinke rit naar Antigua. Bij een tankstation nog even een praatje gehad met wat mensen uit Guatemala. Ze wisten niet wat ze hoorden toen ik vertelde dat ik onderweg was naar Argentinië. Deze gesprekjes bij het tankstation had ik in Amerika iedere dag, maar in midden Amerika zijn ze mensen toch iets meer vergeleken lijkt het. Toen ik al een hele tijd aan het rijden was, reed ik de bergen in net voor Guatemala stad. Daar kwam het helemaal vast te staan. Een tijdje bleef ik geduldig wachten, maar toen het te lang duurde ging ik over de doorgetrokken streep voorbij de file. Ik denk dat ik wel een kilometer of 10 langs de file afreed. Was het begin in Guatemala nog zo rustig qua verkeer, hier in de buurt van de hoofdstad was het heel erg druk. Toen ik politie voor me zag, stopte ik maar even met het inhalen. Even later zag ik andere brommers en motors langs de file afrijden, en volgde ik. Na een half uur kwam ik vooraan bij de file. Het gekke was, ik had wel ambulances zien rijden, maar waar de file ophield was niks te zien. De motoren moesten voor aan de rij wachten, en na een kwartier mocht iedereen weer door. Eindelijk kon ik weer even gas geven. De één baans weg veranderde in 2, soms 3 banen. Dat na ik toch niet verwacht in Guatemala. Net als dat je overal Shell, Texaco, McDonalds en Burger King ziet trouwens! Vrij laat op de dag kwam ik Guatemala stad in. Ik had er al een lange dag op zitten, en was aardig naar de klote. Voelde me nog steeds een beetje ziekjes. Het rijden hier was een ramp. Het verkeer was één groot gekkenhuis, en alles stond vast. Tot overmaat van ramp miste ik een afslag, doordat de TomTom de weg niet herkende. Daardoor moest ik weer een heel stuk terug, door de file. Dat ene afslagje kostte me weer een klein uur. Ik had verwacht tussen 4 en 5 wel in Antigua aan de komen, maar intussen was het 6 uur en werd het snel donker. Gelukkig reed ik dan eindelijk de stad uit en was ik vrijstel in Antigua. Bijna heel het stadje heeft 1 richtingswegen, en op een of andere manier stonden ze allemaal tegenover gesteld in de TomTom. Ook zijn de straten in Antigua allemaal grote losse keien. Dat ziet er natuurlijk heel knus en authentiek uit, maar het rijdt voor geen meter. Dan was ook nog eens het hotel totaal op een andere plek dan het volgens booking.com zou zijn, maar gelukkig vond ik het nog redelijk snel. De motor kon ik binnen in de receptie parkeren. Ik had voor 1nacht geboekt, maar besloot gelijk bij aankomst voor 2 nachten te boeken. Het leek me beter om morgen op mijn gemak het stadje te verkennen en niet gelijk door te hoeven. S’avonds ging ik snel nog een hapje eten en daarna bijkomen van de lange dag. Dag 132. 7/10/17. Antigua Vandaag kon ik gelukkig lekker uitslapen. Rond een uurtje of 11 ging ik het stadje in en kost een broodje op de markt en wat vers fruit. Ik wandelde door het knusse, kleurrijke stadje. Honderden jaren geleden, toen de Spanjaarden hier nog regeerden was Antigua de hoofdstad van Guatemala. Tijdens een aardbeving was bijna de hele stad vernietigd, en de ruïnes kun je nog steeds overal in de stad terug vinden. Ik ging informeren voor een excursie naar de vulkaan aan de rand van Antigua. Normaal kun je deze ook zien, maar door het slechte weer zag ik alleen wolken. Bij de excursie kantoortjes gaven ze zelf al wel toe dat het weer niet geweldig is, en het uitzicht beperkt. Omdat het toch een wandeling van 8 uur de vulkaan op is, en je de volgende dag pas terug komt leek het mij niet verstandig. Het ging me toch met name om het uitzicht op de top. Er komen nog genoeg vulkanen voorbij tijdens mijn reis, dus stel dit plan gewoon even uit. De rest van de dag ben ik heel de stad rondgewandeld, en heb ik nog een kijkje genomen bij de locale markt. Toevallig kwam ik Hidde nog tegen, een Nederlandse jongen die mee was op de duiktrip in Belize. S’avonds mocht ik van mezelf weer eens een lekkere pizza eten, en ging ik niet al te laat slapen. Dag 133. 8/10/17. Antigua (Guatemala) - Sonsonate (El Salvador). 209km Ze zouden die snooze knop moeten verbieden. 7 en 8 uur stonden de wekkers, en rond kwart voor 9 stond ik op. Ik haalde 2 muffins met ham, kaas en ei bij een winkeltje in de straat van het hotel en at die op de kamer op. Nog even met Lisa kletsen en mijn spullen bij elkaar pakken, en om 10 uur was ik klaar om te vertrekken. Ik reed de motor uit de receptie naar buiten, en probeerde de stad uit te komen. Dat viel weer niet echt mee met al die één-richting wegen, zeker omdat ze allemaal verkeerd in de TomTom stonden. Na een beetje zoeken was ik dan de stad uit, maar ik reed nog ruim een half uur door andere kleine dorpjes. Door smalle straatjes waar net een markt aan de lang was. Eindelijk kwam ik op de grote weg. Ik reed nog langs de vulkaan af, die ik eigenlijk zou beklimmen. Ondanks dat het redelijk zonnig was, hing hij weer half in de wolken. Na ruim tweeënhalf uur kwam ik bij de grens van El Salvador. Ik had nog 50 quetsal over, en wisselde die in voor 6 dollar. Blijkbaar betalen ze tegenwoordig overal in El Salvador met de Amerikaanse dollar. Binnen no time had ik de exit stempel in mijn paspoort. Ik vroeg, moet ik nog iets van een stempel voor de papieren van de motor? Ze wezen me in de richting van de douane van El Salvador. Ik reed die kant op. Bij een brug stond een man op de weg die mijn papieren controleerde en zette er een stempel op. Dat ging ook makkelijk! Daarna kwam ik bij de immigratie van El Salvador. Ik mocht door, zonder stempel in het paspoort. Die krijg je hier op een of andere manier niet, maar dat had ik ook tevoren gelezen. Toen moest ik de papieren invullen om de motor El Salvador in te krijgen. Uiteraard kwam er weer een mannetje helpen. Dacht ik goed voorbereid te zijn, door gister aan de hotel eigenaar kopieën te vragen van mijn paspoort, rijbewijs en kentekenbewijs. Moesten ze kopieën hebben in 150% grootte. Bij een soort hutje verderop kon ik de kopieën maken voor een dollar. Toen zei de helper, je hebt geen exit stempel voor de motor. En deze stempel dan? Dat was blijkbaar weer wat anders. Het vrouwtje bij de office zei ook, dat ze zonder de stempel niks konden. Ik moest weer terug rijden naar de grens van Guatemala, 5 minuten terug. Daar was de gene er niet die me zou helpen. Een half uur later werd ik geholpen. Natuurlijk spraken ze geen woord Engels, maar met pijn en moeite kreeg ik al haar vragen beantwoord en kreeg ik de stempel. Daar moesten ze ook mijn kopieën hebben, dus moest ik weer nieuwe maken. Bij het mannetje die mij een uurtje geleden doorliet en de stempel gaf, stond nu iemand anders. Die wilde mij er weer niet doorlaten, omdat ik al een stempel had. Na het verhaal uit te hebben gelegd mocht ik door. Opnieuw kopieën maken en weer een tijd wachten. Toen moest ik in het Spaans een heel formulier invullen met alle gegevens van de motor. Na een hoop wachten en gedoe had ik eindelijk mijn formulier. Ik vroeg aan de helper, ben ik nu klaar? Nee je moet eigenlijk nog door de scan, dan onderzoeken ze of je drugs bij hebt. Maar daarvoor moet je zeker anderhalf uur in de rij staan. Heel geheimzinnig zei hij dat hij wel kon regelen dat ik er niet door hoefde. Hij moest geld natuurlijk. Ik moest sowieso pinnen, dus vroeg waar de bank wa snij de douane. Die was dus dicht op zondag. Ik zei, helaas dan wacht ik wel gewoon in de rij voor de scan. Toen werd ik even een beetje paranoïde. Ik bedacht me, als ze willen stoppen ze ergens drugs in terwijl ik binnen was. Dan vinden ze het bij de scan, en vragen ze een belachelijk bedrag om zonder problemen door te kunnen. Je gaat er niet vanuit, maar zo makkelijk zou het natuurlijk wel kunnen gaan. Het enige waar ze het snel in hadden kunnen doen was in de tas waar mijn tent in zat. Of ze zouden het ergens onder kunnen plakken. Ik checkte voor de zekerheid even alles, of iemand er wat had verstopt. Gelukkig niet, liever neem ik in deze landen toch het zekere voor het onzekere door het te checken. Ik kijk altijd iedere minuut even door het raam naar de motor als ik ergens binnen ben bij de grens, maar je kunt nooit alles 100% in de gaten houden. Toen ik 5 minuten later vroeg welke kant ik moest voor de scan, hoefde het ineens niet meer. Omdat ik geen cash had, zou ik ook niet kunnen betalen om zo genaamd niet door de scan te hoeven of vooraan in de rij aan te mogen sluiten. Ik reed verder, en moest nog 5 dollar voor roadtax betalen. De helper gaf het geld aan iemand in een kantoortje, of deed alsof natuurlijk. Ik kreeg wel een bewijsje, dus wie weet was het ook wel echt de roadtax. Misschien ook wel helemaal niet. Toen wilde hij natuurlijk nog wat geld voor het helpen. Ik had echt nog 2 dollar op zak, dus daar moest hij het mee doen. Hij gaf me nog het nummer van een maat, een helper bij de grens naar Honduras. Als die me zou helpen, kon ik hem nog extra fooi geven die hij dan weer zou krijgen. Vergeet het maar vriend. Ik reed El Salvador binnen. Het grootste verschil was dat de wegen nog beroerder waren. Veel harder dan 50 rijden was geen goed idee, of ik zou compleet verdwijnen in de gaten in de weg. Er waren een hoop stops op de weg met zwaar bewapende agenten. El Salvador staat bekend als meest onveilige land van midden Amerika. Het moordcijfer is het hoogste gemiddeld ter wereld. Door meerdere mensen werd me tevoren verteld, kom niet je hotel uit als het donker is. Dus al zeker niet de weg op, maar zelfs niet om een hapje te eten. Nouja, dan doen we dat ook niet! Toch hoorde ik van andere motorrijders dat ze het een mooi land vonden en geen problemen ondervonden, maar ik was op mijn hoede. Het viel me gelijk op dat iedereen me aankeek op de weg. Omdat ze geen toeristen kennen? Het gaf geen lekker gevoel. Zelfs de honden keken me hier vuil aan. Niet veel later zag ik ineens aan een touw, recht boven de weg een lichaam hangen aan een strop. Tenminste, het was natuurlijk een pop. Maar toch zag het er heel raar uit. Het ging me te snel om goed te zien wat nou de bedoeling was. Ik had geen zin om terug te rijden om te kijken. Na 50 km kwam ik in het plaatsje waar ik wilde overnachten. Weer keek iedereen me na. Ik kon geen hotel vinden, dus vroeg het iemand die er betrouwbaar uit zag. Hij zei ga niet het centrum in, peligrosso. Oftewel gevaarlijk. Binnen no time kwamen er van alle kanten mensen naar de toe. Eentje kon een paar woorden Engels, dus vond dat ik hem wel wat geld kom geven, de ander kon amper in zijn eigen taal normaal praten. Het viel me sowieso al op dat heel veel mensen hier mank lopen, scheel kijken of iets anders mankeren. Ik bedankte de man voor zijn advies en maakte dat ik weg kwam. Ik reed richting een stadje iets verderop, die wat groter was. Onderweg bij een tankstation kon ik even pinnen. Ook hier staat een bewaker met een shotgun. Pin liever bij een tankstation, want als ze me bij een bank zien pinnen weten ze zeker dat ik geld op zak heb. Daarna reed ik Sonsonate in. Het was 5 uur, dus een uur voor het donker werd. Ik moest hier dus een hotel vinden. Bij een stoplicht stond er een andere motorrijder naast me. Ik begroette hem, en hij begroette me terug met een vriendelijk en betrouwbaar gezicht. Ik vroeg: habitacion barato? Ofwel goedkope accommodatie? Hij die kant op, volg me anders maar! Normaal zou ik hier mee oppassen, maar ik was de gene die hem hulp vroeg en hij bood het niet zelf aan. Ik zou ook niet met hem een achterstandwijk inrijden. Al vrij snel stopte we bij een hotel. 50 dollar per nacht zei hij. Bedacht voor je hulp, maar dat kan ik niet betalen amigo. Hij dacht natuurlijk dat ik luxe wilde. Hij had nog 1 adresje, 12 dollar per nacht. Kijk, dat klinkt beter! Binnen een paar minuten stopte we daar. Ik bedankte hem en hij ging er gelijk weer vandoor. Ik wilde nog mijn ansichtkaart geven. Toen dacht ik daar staan ook de drone foto’s op. Ik wil liever niet hebben dat mensen in deze landen weten dat ik een drone bij heb. Ook mijn website op de koffers heb ik inmiddels afgeplakt voor de zekerheid. Ik liep naar een soort van receptie. 9 dollar voor 3 uur en 12 dollar voor een nacht. Jahoor! Hij had me naar een autohotel gestuurd, oftewel een love hotel. Ik besloot toch maar de kamer te nemen, die er overigens netjes en schoon uitzag. Om in het donker verder te gaan zoeken leek me geen goed plan. De motor stond in een soort garage naast de kamer, en het rolluik van de garage ging dicht. De motor stond dus ook in ieder geval veilig. Eigenlijk prima zo, alleen geen WiFi natuurlijk. Ik most, zeker in El Salvador wel even een berichtje naar huis sturen dat ik veilig was aangekomen. Ik moest ook nog eten dus liep snel het stadje in, want ik had nog een half uur voor het donker werd. Bij een lokaal restaurantje waar WiFi was, bestelde ik iets waarvan ik geen idee had wat het was. Echt smaken deed het niet, maar het was maar dat ik wat gegeten had, en een berichtje kon sturen. Na het eten begon het te schemeren en ging ik naar de kamer. Een lang avondje op de kamer, zonder WiFi. Tijd dus om het reisverslag bij te werken en filmpjes te editen. Morgen ga ik richting Honduras, mocht alles meezitten misschien al we de grens over. El Salvador en Honduras zie ik puur als een transit naar Nicaragua. Daar is het stukken veiliger, en kan ik weer wat ondernemen en wat rustiger aan doen. Dag 134. 9/10/17. Sonsonate (El Salvador) - San Lorenzo (Honduras). 320km Echt geweldig had ik niet geslapen vannacht. Ik hoorde namelijk schoten buiten, een aantal achter elkaar. Een half uur daarna weer! Ook hoorde ik af en toe auto’s heel hard voorbij scheuren. Buiten dat was het juist muis stil. Om half 8 stond ik op want om 8 uur moest ik het hotel uit. Toen ik vertrok vroeg ik nog even aan de man van de receptie: waren dat nou gunshots gisteravond? Hij lachte, Si!! En hij deed een gebaar net zijn hand langs zijn nek af. De schoten gister schrikte mij eigenlijk niet zo af. Ik zat toch binnen en niemand zag de motor staan, dus niemand wist dat ik daar was. De reactie van de man vond ik angstaanjagender, blijkbaar kijken ze er echt niet meer van op. El Salvador is het kleinste land van midden Amerika, dus ik zou er sowieso binnen 1 tot 3 dagen doorheen zijn. Tijdens deze reis doe ik alles op gevoel en intuïtie, en dat zei me dat ik hier weg moest. De grens over naar Honduras, dat was het plan vandaag. Via de kustweg reed ik richting het oosten van het land. Onderweg stopte ik alleen om te tanken en te eten en drinken. Eten en drinken deed ik ook alleen bij tankstations, want daar staat standaard iemand met een shotgun de boel in de gaten te houden. Ik bestelde een tortilla, geen idee wat er in zou zitten. Dat is altijd weer een verrassing. Dit keer ook! Eentje was met ham en kaas, de ander met kaas en een knakworst! Smaakte heel goed eigenlijk! Ik ging weer op pad. De zon scheen en langs de kust was het prachtig. Mocht dit land ooit veilig worden, weet ik zeker dat de toeristen het zullen gaan vinden! Af en toe reed ik een lange tunnel door. Had nooit door zulke lange tunnels gereden die niet verlicht waren, met moeite kon ik zien waar ik reed. Na heel El Salvador te hebben doorkruist, kwam ik rond 2 uur aan bij de grens. Een paar kilometer voor de grens riepen wat mannen op motoren dat ik moest stoppen. Ze gingen nog net niet voor de motor staan. Ik deed alsof ik ze niet zag, wat eigelijk onmogelijk was en reed door. Ze kwamen achter me aan. Ik reed langs de rij vrachtauto’s af richting de grens en stopte bij een hokje. De mannen wilde me natuurlijk de grens over helpen, ik zei ik heb geen geld om jullie te betalen en ik kam het wel alleen af. Daarna zeiden ze, een kleine fooi is genoeg. Hoeveel maakt niet uit, geef wat we verdienen. Ik zei dat ze het zelf moesten weten, maar dat ik weinig geld had. Meteen gingen ze voor me aan de gang. Er werden kopieën gemaakt en het invoerformulier van de guzzi werd afgestempeld. Dat was zo gebeurd. Daarna ging ik langs de immigration van El Salvador voor de exit stempel. De helpers liepen als hondjes achter me aan en zeiden wat ik moest doen. Ook zei hij, je zal zeker door de politie worden aangehouden in Honduras. Gewoon Engels praten dan ben je er zo vanaf. En geen geld wisselen hier bij de mannetjes, die hebben echt geld gemixt met neppe briefjes. Er liepen inderdaad een hoop mannetjes met flinke stapels bankbiljetten. We reden door naar de grens van Honduras. Er moesten weer kopieën gemaakt worden. Toen moest ik ineens 40 dollar betalen voor de invoer van de motor. Ook de man achter de balie zei dat het zo was, en hij gaf me een formulier waar het op stond. Ik vertaalde wat woorden en het leek te kloppen, dus na een discussie betaalde ik maar. Uiteindelijk na anderhalf uur was alles geregeld. De 2 ‘helpers’ moesten alleen nog 15 dollar hebben. 1 voor de controle van de motor die nog ging komen, 1 voor het sprayen en nog iets. En dan vroegen ze nog de ‘tip’. Ik zei die 15 dollar is onzin, waar is dat dan voor? En waarom moet ik die aan jullie betalen? Wij hebben ondertussen geregeld dat je een stempel in de paspoort hebt, en straks geen controle meer hebt. Haha bullshit, ze wezen naar de stempel van de import van de motor. Als ik niet zou betalen zou ik nog uren moeten wachten zeiden ze, nou dat wilde ik dan wel zien. Toen zeiden ze dat hun de 15 dollar al voor mij hadden betaald, dus dat ze het nodig hadden om het mannetje af te betalen. Ondertussen had ik in mijn 2e portemonnee 5 dollar en wat kleingeld gedaan, zo dat dat de fooi ging worden. Ik zei, dit kun je krijgen want ik heb niet meer. Hij zei dat kan niet, we moeten sowieso die 15 dollar hebben om af te betalen, en dan nog iets dat we niet voor niets gewerkt hebben. Toen werd de sfeer snel grimmiger. Ze vroegen of ik wat anders had om te geven. Ik graaide in mijn zakken en haalde een pakje kauwgom te voorschijn. Zelfs daar konden ze niet mee lachen. Ik deed alsof ik al mijn zakken checkte en zei sorry jongens. 1. Ik zei tevoren dat ik jullie hulp niet wilde. 2. Die 40 dollar daar had ik niet op gerekend en 3. We kunnen moeilijk gaan doen maar ik heb niet meer. Ik wist natuurlijk wel dat ze zich gedeisd zouden houden omdat ze bij de grens stonden met alle politie die daar rond liep. Het enige waar ik niet op zat te wachten, was dat iemand me achterna zou rijden. Ze vroegen al eerder toen de sfeer wat beter was (uit interesse?) waar ik heen ging in Honduras. Ik gaf aan bij het eerste stadje ene hotel te pakken. Dat was ik niet van plan, maar ik wil niet dat mensen hier weten waar ik zit. Uiteindelijk zei ik, ik vind het heel vervelend maar kan er niks anders van maken en reed weg. Onopvallend keek ik in de spiegel maar ze bleven chagrijnig staan. Daarna moest ik nog bij een mannetje stoppen, om mijn voertuig permit te laten zien. Niks controle dus, en niks sprayen. Dat was, zoals ik vermoedde gewoon een lulpraatje. Die 15 dollar was dus ook extra inkomsten geweest. Nu moesten ze het met 6 dollar doen. Ik reed gelijk flink door na de grens, het was al bijna half 5 en ik moest voor het donker een hotel vinden. Af en toe haalde ik een auto of motor in, en soms werd ik ingehaald. Dan waren ze ook zo uit het zicht verdwenen. Tot er een motor ineens achter me bleef rijden. Ik ging wat langzamer rijden, maar hij bleef achter me. Ik ging langs hem rijden en zei buenos dias! Ik reed net een stadje in en wilde zijn reactie zien. Als er nou iets zou zijn, kon ik bij een drukke plek in het stadje stoppen. Hij reageerde ongemakkelijk en zei wat terug, toen reed hij verder en ik nam wat gas terug. Hij verdween weer. Geen idee of dit iets te betekenen had. Ik vind het namelijk zelf ook vaak fijn om achter iemand te rijden die een goed tempo rijdt, zo zie ik aan de manier van rijden of er gaten in de weg zitten, mis ik nooit een drempel en hou ik de snelheid van de voorganger aan. Toen het langzaam begon te schemeren en ik een stadje in reed, besloot ik dat ik hier een slaapplek moest vinden. Het eerste hotel was 40 dollar, maar besloot nog even verder te kijken. Daarna vond ik een hotel voor 20 dollar. Ik vond het redelijk aan de prijs maar nam er genoegen mee. De motor stond veilig en droog en had geen tijd om verder te zoeken. Ik ging gelijk even het stadje in om wat te eten, maar kreeg niks gevonden. Ook begon het te regenen dus bij een kraampje op straat zag ik ook niet zitten. Toen kwam ik uit bij Pollolandia, een kip snackbar. Het personeel stond achter een stalen hek de kip te bakken. Ze maken het de overvallers hier wel lastig! Een vrouwtje stond aan de andere kant van het hek kleding te verkopen aan het personeel van de snackbar. Toen ik eenmaal aan het eten was, kwam er nog een vrouwtje binnen gelopen om een of andere zoete broodjes te verkopen. Wel grappig dat dat allemaal geen probleem is hier. Toen ik het eten op had, en het bijna donker was liep ik de 2 straten terug naar het hotel. Ook hier werd ik weer aan alle kanten bekeken. Morgen dus naar Nicaragua. Een land waarvan ik van iedereen heb gehoord dat het bekend staat als veilig en goedkoop, ik kijk er naar uit! [userId] => 435130 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5027879 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 970 [author] => Bas Baaten [cityName] => San Lorenzo [travelId] => 518816 [travelTitle] => The Longest Road [travelTitleSlugified] => the-longest-road [dateDepart] => 2017-06-30 [dateReturn] => 2017-12-23 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,san-lorenzo [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/435/130_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => dag-121-playa-del-carmen-dag-134-honduras ) [11] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-14 [title] => Foto's met een verhaal. [message] => Foto’s met een verhaal. Dag 53 Copán, zaterdag 13 januari 2018, 20 graden en een beetje bewolkt. Beste Allemaal, Vandaag weer naar de Maya ruïnes. En van te voren weer het nodige gelezen. Je begrijpt dan nog meer wat men hier gebouwd heeft. Ook het prachtige museum leverde de nodige informatie op. Vandaag ook via een doolhof onder in de piramide geweest. Onderweg nog van een paar prachtige vogels een foto kunnen maken. Vandaag is het voor de eerste keer bewolkt en de temperatuur haalt bij lange na de dertig graden niet. Rond de twintig graden. Heel uitzonderlijk voor hier. Dat is te merken ook want wij hebben kinderen met handschoenen aan gezien en een muts op en de vrouwen zitten langs de straat met een plaid omgeslagen. Wij zijn blij met wat minder hitte zo af en toe. Morgen alweer de laatste dag hier in Honduras. Om twaalf uur gaan we met een shuttlebus naar Guatemala, naar Antigua. Daar blijven we weer een dag of drie, en daarna zien we weer verder. Elke foto heeft zo zijn eigen verhaal. Zo kwamen we vandaag en gisteren langs een aantal kraampjes op weg naar de Maya ruïnes. Zij verkopen wat eten en soevenirs. Bij een van de kraampjes was een moeder druk bezig om zakjes fruit te maken om deze daarna te verkopen. Er stond een oude geschilderde diepvrieskist bij het kraampje met twee kleine kinderen erin. Eerst dachten we dat ze daar een beetje aan het spelen waren maar vandaag bleek het een box te zijn zodat de kinderen niet de drukke weg op konden lopen want moeder had het te druk met haar handeltje. In de avond bewaart ze in deze diepvrieskist haar spulletjes tot de volgende ochtend. Hopelijk kan ik later vanuit huis nog meer foto’s met een verhaal sturen. Voor nu een warme groet en leef en geniet van de momenten. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011852 [countryId] => 83 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 1142 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/654/145_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => foto-s-met-een-verhaal ) [12] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-13 [title] => Een gekrijs tussen en boven de Maya ruïnes. [message] => Een gekrijs tussen en boven de Maya ruïnes. Dag 52 Copán, vrijdag 12 januari 2018, 28 graden en blauwe lucht Beste allemaal, Vandaag een intensieve dag gehad. Vanmorgen een ontbijtje in ons hostel. Pancakes of ei met bonen en tortilla’s Daarna te voet naar de Copán ruïnes. De straten zijn bestraat met grote keien. Soms zijn er keien verdwenen en dan ontstaan er grote kuilen. Het voordeel is dat er geen auto hard kan rijden. Ook gaat het in Copan op en af. Dus lopen is hier niet de gemakkelijkste manier. Dus nemen de meeste mensen hier een tuktuk. Die rijden af en aan en zitten vaak overvol. Ze hobbelen ook van links naar rechts over de keien. Op de smalle stoep nemen in de morgen allerlei mensen plaats die iets willen verkopen. Geen tentjes maar gewoon op de stoep en het zijn meestal vrouwen die groenten en fruit verkopen. Copán bestaat eigenlijk alleen van het toerisme. De Copan ruïnes zijn de grote trekpleister. Dus wij daar vanmorgen meteen naar toe. Te voet. Een kilometer over de keien. En wat we daar te zien krijgen overtreft de stoutste verwachtingen. Een werkelijk indrukwekkend Mayacomplex. Heel groot en uitgebreid. Maar we worden ook ontvangen door een gekrijs van tientallen fel rood gekleurde ara’s. Deze ara’s zijn uitgezet door een vogelopvangcentrum waar we vanmiddag nog naar toe gaan. En deze ara’s horen bij de Maya’s. We zien ze terug in de honderden jaren oude tekeningen uitgehouwen in de rotsen. Zuid Mexico, Guetemala, Belize en west Honduras daar leefden de Maya’s in wel 50 tot 70 steden. Copán was niet de grootste met 25 vierkante kilometer en 20.000 inwoners maar wel is er hier veel overgebleven zodat we hier veel te weten konden komen over hun leven en gebruiken. Van de vijfde tot de negende eeuw was er een dynastie en zo kon de Maya stad aan de rivier Copán uitgroeien tot een belangrijke stad. Toen de Spanjaarden kwamen was de stad met een regenwoud begroeid. Het werd pas in 1834 herontdekt. Een heel indrukwekkend monument is de hiërogliefentrap. 30 meter hoog en in de 72 treden zijn 2000 hiërogliefen gekerfd. Deze vertellen heel veel over de geschiedenis van de Maya’s. Over de restauratie heeft men meer dan een eeuw gedaan. Morgen gaan we nog een keer terug want we willen de tunnels onder het Mayacomplex nog bekijken en 1 km verder liggen nig veel overblijfselen. Dus dat wordt een dag van veel lopen en genieten. Een warme leef en genietgroet. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011772 [countryId] => 83 [pictureCount] => 8 [visitorCount] => 1245 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/653/851_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => een-gekrijs-tussen-en-boven-de-maya-runes ) [13] => stdClass Object ( [username] => pietlagarde [datePublication] => 2018-01-12 [title] => Zo vriendelijk !!!!! [message] => Zo vriendelijk!!!!!!! Dag 51 Copán Ruinas, donderdag 11 januari 2018, 31 graden en blauwe lucht. Beste Allemaal, Vandaag een relatief rustige dag. Verplaatsen. Nu naar Copan in Honduras. Om 1 uur komt de shuttlebus als het goed is. Wij zijn altijd benieuwd waar we terecht komen. Een beter hostel dan Casa Verde zullen we niet gauw meer vinden. Maar dat hoeft ook niet want anders raken we teveel verwend. Een uurtje later verscheen de shuttlebus. Het was er druk want dertien jonge toersiten wilden naar Copan in Honduras. De rugzakken gingen boven op de bus en daar gingen we. De we was redelijk in El Salvador. Na een oaar uurtjes reizen kwamen we in Guatemala aan. Eerst de grens met El Salvador passeren. Stempeltje hier stempeltje daar. Niet altijd plaatsen ze een stempel in het paspoort maar op een papiertje. Daarna lopende naar de grenspost met Guatemala. En dan door naar Honduras. Ondertussen was het zes uur en donker. De wegen waren super slecht in Guatemala. We dansten van links naar rechts over de weg om de gaten te vermijden. Aan de grens met Honduras moesten we eerst geld wisselen want het stempeltje kost vier dollar maar men wil de plaatselijke munt. Rond zeven uur kwamen we in ons hostel aan. Rugzak op de kamer en meteen wat gaan eten. Morgen gaan we naar de beroemde Copan Mays ruïnes. Ben benieuwd. Nog iets over El Salvador. Volgens de statistieken heeft El Salvador het hoogste moordpercentage. Vooral door de beruchte jeugdbendes en afrekeningen. Vele toeristen willen daarom niet door El Salvador reizen. Maar het is alsof de El Salavadorianen dat willen compenseren. Wat zijn deze mensen vriendelijk en behulpzaam. Iedereen zegt gedag en heeft een glimlach voor je over. De mensen zijn ook heel open. Ik ken dan wel geen Spaans maar ook hier geldt. “Een glimlach kent vele talen”. Ook al zie je in elke supermarkt, bankgebouw of zomaar op straat een agent of soldaat met een groot machinegeweer, we hebben ons geen moment angstig gevoeld. In tegendeel. Ik plaats deze keer geen foto’s want die heb ik vandaag niet gemaakt. Morgen misschien een paar extra. Nee ik zal er toch een laar plaatsen. Je hebt overal wel een bordje met daarop een tekening van bijvoorbeeld verbiden te roken of verbiden foto’s te maken of…. Hier zie je vaak een bordje met een pistool met daar een rood kruis doorheen. Dat wil zeggen dat je op deze plaats geen pistool of geweer mag dragen of bij je mag hebben. Voor nu een warme groet en leef en geniet met een glimlach op je gezicht. Piet. [userId] => 153517 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011684 [countryId] => 83 [pictureCount] => 2 [visitorCount] => 1222 [author] => Piet Lagarde [cityName] => Copán [travelId] => 515080 [travelTitle] => Acht in een? [travelTitleSlugified] => acht-in-een [dateDepart] => 2017-11-22 [dateReturn] => 2018-03-06 [showDate] => yes [goalId] => 1 [goalName] => Backpacken [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/653/284_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/153/517_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => zo-vriendelijk ) [14] => stdClass Object ( [username] => Fransdingemans [datePublication] => 2017-12-10 [title] => De goden waren kosmonauten [message] => In Tegucigalpa neemt men het gewone leven weer op, ondanks de regimenten piotten in de straten. Verder trekken betekent in deze landen vroeg op, heel erg vroeg op. Om kwart voor vijf want over een kwartier komt de taxi naar t station, waar de enige bus die nog voor donker in Copan aankomt om zes uur vertrekt. In andere landen is het een drukte van belang op de stations, ook bij het vroege uur, met ontbijtstalletjes en winkeltjes die al druk in de weer zijn. Hier niet; ten eerste geen enkele negotie en alles is dicht. Dus gewoon buiten op de stoep wachten. Het is fris en alle lichaamsfuncties bevinden zich nog in een soort winterslaap. Om half vier ben je dan in Copan, dat als erg terechte bezienswaardigheid geheel van de toeristen leeft. Deze enorme berg stenen trekt jaarlijks duizenden bezoekers, en terecht. Vluchten felgekleurde papegaaien trekken rode strepen door de boomtoppen, brulapen zwaaien luidruchtig van tak tot tak, hun eeuwigdurende eet- en paringslust achterna. Fraai geleurde tableaus tonen wat men denkt dat het dagelijkse leven was: in fraaie verentooi gehulde belangrijk kijkende Maya heerser in lotus houding bovenop de tempel, omringd door luchtig geklede schonen en priesters, neerkijkend op een krioelende menigte kleine bruine figuurtjes op het plein, ver, ver beneden. Jarenlang was het hoe en waarom van deze stenenberg gehuld in de mist van de historie. Niets is zo uitdagend om tastend in die mist te dolen, en zo lukte het enkele wetenschappers in de jaren 90 van de vorige eeuw het hiërogliefen schrift van dit volk te ontcijferen. Geholpen door de drie nog bestaande boeken, geschreven op boomschors papier. Alle andere, duizenden wellicht, zijn door enthousiaste monniken en priesters onmiddellijk verbrand. Het waren immers duivelse geschriften die een deugdelijke opvoeding in het geloof, zoals bevolen door koning en paus, alleen maar bemoeilijkten. Zo weten we nu dat er 18 koningen geweest zijn, met prachtvolle namen. Het begon met K’inich Yax K’uk’ Mo’, en omdat dat te moeilijk is, heet hij in de volksmond 1 Papagaai. Het eindigt in de buurt een zekere 18 konijn. Tussen 426 en het jaar onzes Heren 822, ongeveer tussen de tijd dat Aëtius de Hunnen bij Reims versloeg, tot het moment dat Karel de Grote in Aken aan het stichten van een school voor de jeugd begon te denken. Hier in Copan, bouwde iedere volgende koning verder aan het complex: wat we nu zien, is ongeveer 5 eeuwen lang soms naast elkaar, maar vooral ook op elkaar gebouwde structuren, die daardoor de enorme omvang en hoogte bereikten die ons nu terecht zo imponeert. Dat weten we omdat recent enkele structuren met tunnels onderzocht zijn. De paleizen van vroeger datum zo aangetroffen zijn in het zeer goede lokale museum in replica nagebouwd. En hun portretten kennen we ook: bijna elke heerser heeft een enorme stèle met zijn eigen portret, plus een altaar ervoor, opgericht op een prominente plek voor zijn tempel. We weten nu dus wie de bazen waren, hoe zij eruit zagen, en begrijpen de benadering. Maar de vraag blijft natuurlijk, die enorme berg keien, zo groot en zo veel, hoe kregen ze die ooit op hun plaats, zonder wiel, paard, stoommachine of dieselmotor? Ik denk zo alles overziend dat het antwoord redelijk dicht bij huis ligt. Ze hadden voor zover we weten geen last van denkers die moeilijke vragen of voorschriften stelden. Zoals de vraag - wat is een deugdzaam leven?, of - hoe moet je de jeugd opvoeden om een uiteindelijk een politeia te mogen leiden? Of - hebt uw naasten lief als u zelve. Zulke vragen en gedachten zouden de aandacht maar afgeleid hebben van het hoogste goed, om met Maxime Verhagen te spreken, bouwen en nog eens bouwen. En dus ging het m.i. toen ongeveer zo: de K’ul ajaw (heilige koning) klapte bij het krieken van de dag, gezeten in zijn paleis in aanbouw, in zijn handen en de ongeveer 25,000 trouwe onderdanen (meer waren het er niet, op de piek hooguit 50,000), gingen opgewekt aan de slag, stenen bikken en sjouwen. Voor de volgende fase van tempelbouw. En zo, door naar mijn bescheiden schatting meer dan de helft van het BNP te investeren in collectief gehak en gesjouw, lukte het een indrukwekkende, maar verder redelijk nutteloze berg stenen en beeldhouwwerken na te laten. En dat dus ten koste van onderwijs, onderzoek en ontwikkeling, bijvoorbeeld, waaruit maar weer mag worden verklaard waardoor hier noch het wiel, noch het buskruit ooit uitgevonden is. Anderen evenwel menen dat deze analyse geen hout snijdt. Want, om de vraag te herhalen, hoe kregen ze al die enorme keien op hun plaats? Met een technologie van vuurstenen pijlen en obsidiaan messen? De andere school verdenkt de Maya van een sinistere plot om ons de technologie te onthouden waarmee zij in staat waren de zwaartekracht uit te schakelen, tijdelijk en lokaal althans. Daarin gesteund uiteraard door de CIA en de multinationals zoals Exxon en Shell die zulke technologie uit winstbejag verborgen willen houden. En het duidelijkste bewijs hiervoor is het beeldje van de eerste Maya koning, 1-Papagaai (zie bijgevoegde foto). Duidelijk is op zijn voorhoofd de weergave van een bril te zien die alleen vliegers en astronauten dragen. Dit, evenals het feit, en dat is héél verdacht, dat deze eerste koning, zo toonden wetenschappers onomstotelijk aan, juist niet uit de omgeving van Copan kwam, kan niet anders betekenen dan dat er hier meer achter zit dan de gewone mens kan bevroeden. Kijk, zo zit dat. [userId] => 415346 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5011252 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 2059 [author] => [cityName] => Copán [travelId] => 515634 [travelTitle] => Naar de Azteken [travelTitleSlugified] => naar-de-azteken [dateDepart] => 2017-11-08 [dateReturn] => 2018-03-16 [showDate] => yes [goalId] => 99 [goalName] => Iets anders... [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/415/346_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => de-goden-waren-kosmonauten ) ) ) [_currentItemCount:protected] => 15 [_currentItems:protected] => ArrayIterator Object ( [storage:ArrayIterator:private] => Array ( [0] => stdClass Object ( [username] => NathalievanHillo [datePublication] => 2023-01-25 [title] => Maya ruïnes! [message] =>Na nog geen vier uur ging de wekker. We moesten erg vroeg vertrekken, omdat we voor de file voorbij Guatemala City moesten zijn. Ik had erg licht geslapen en was vaak wakker geworden, dus ik had niet erg lekker geslapen. Zoals altijd heeft Karin veel meer tijd nodig dan ik. Na nog geen tien minuten na de wekker verliet ik de kamer met al mijn spullen en ging ik naar het dakterras. Hier belde ik even naar huis, in de hoop een uitbarsting te kunnen laten zien. Ik heb er een half uur gestaan, en eindelijk in de laatste vijf minuten waren er twee kleinere uitbarstingen. Helaas was dat niet zichtbaar via de telefoon.
Om 3.00 uur vertrokken we met een klein busje die door de stad kan rijden naar onze grote bus die niet in de stad kon komen. Al onze bagage moest bovenop het dak van het busje worden gelegd en worden vastgebonden, voor maar vijf minuten rijden. Gelukkig waren we al snel bij de grote bus. Het was dezelfde bus als de dagen ervoor, maar we hadden wel een andere chaffeur.
In de bus probeerde ik te slapen, maar dat ging erg moeilijk. Ik had het koud en uiteindelijk heb ik opgevouwen op de stoeltjes gelegen, met mijn kaneelbrood als kussen. Ik ben een paar keer wakker geweest, maar uiteindelijk maakte Saskia mij wakker toen zij iets voor half zeven door de microfoon ging praten. Om 6.30 uur hadden we een stop voor onder andere ontbijt. Voor de ingang van de winkel viel een reisgenoot. Ze had wat last van haar enkel, maar gelukkig viel het mee. Toen we wilden vertrekken, wilde de bus niet starten. De chaffeur probeerde van alles, maar uiteindelijk moest er iemand komen op het probleem op te lossen. Na drie kwartier konden we eindelijk weer rijden. Van die tijd heb ik gebruik gemaakt door grotendeels het verhaaltje van gisteren te schrijven. We moesten nog een stuk rijden naar de grens van Honduras. In die tijd heb ik nog even geprobeerd wat te slapen. Ook merkten we dat de chaffeur heel veel prettiger en veiliger rijdt dan de andere chauffeur en daar zijn we erg blij mee! Onderweg zagen we ook nog veel koffiebonen liggen te drogen. Guatemala exporteert veel koffie.
Toen we bij de grens aankwamen, kregen we bij de eerste balie een stempel dat je Guatemala uitging. Bij de andere balie kreeg je een stempel dat je Honduras in ging. We zijn er maar een dag, dus gelukkig ging het allemaal vrij makkelijk en snel. Daarna stapten we weer in de bus voor het laatste stukje naar Copán Ruinas. Vanaf hier begint het tropische deel van de reis. Het was vandaag ongeveer 33 graden en erg heet.
Copán Ruinas is de eerste Maya ruïne die we bezochten. Omdat je hier veel informatie krijgt die je bij de volgende ruïnes kan gebruiken, ging ik met de groep met een gids mee. De gids legde van alles uit over de Maya's, over hoe ze leefden, symbolen, etc. Wat vooral interessant is, is dat veel nog niet opgegraven is, onder andere omdat ze het zo beter willen bewaren. Het was al erg warm en er zaten veel muggen. Ik had een korte broek aan, maar had me gelukkig wel ingesmeerd met muggenspray. Ik vond het een indrukwekkende site. Ook zaten er grote mooie papegaaien in felle kleuren. Deze papegaai is het nationale symbool van Honduras. Ook vind je deze papegaaien terug in de Maya tempels.
Na de Maya tempels gingen we lunchen. Karin en ik aten later op onze kamer onze broodjes op. We hebben nog een voorraadje die de komende dagen wel op moet.
Om iets voor vier uur hadden we afgesproken met een Belg die al twintig jaar in Honduras woont. Hij zou ons meenemen op een sociaal culturele tour, of volgens Saskia de eye opener tour. Hij nam ons mee in het leven in een derdewereldland en de denkwijze van mensen in derdewereldlanden, specifiek Honduras. Het ging met name over de drugsproblematiek. Ook vertelde hij hoe wij daar als mensen uit het westen naar kijken, en dat de oplossingen die wij denken te hebben, niet werken. Het was interessant om te horen. Halverwege de tour zaten we op een randje tegen een muurtje. Ineens hoorden we een bonk. Een reisgenoot bleek haar bewustzijn te zijn verloren en bonkte met haar hoofd tegen de muur. Het leek op een epilepsie aanval, maar daar was ze niet bekend mee. Even kwam ze bij, maar daarna was ze weer even weg. De Belg en Saskia hebben snel een tuktuk geregeld en Saskia is met de vrouw en haar man direct naar het ziekenhuis gegaan, die gelukkig vlakbij was. Dat was erg schrikken... De Belg maakte de tour met de rest van de groep wel af, waarbij we door het stadje hebben gelopen. Om 18.45 uur kwamen we aan bij zijn restaurant, waar we ook hadden geluncht. Ondertussen hadden we al een hele lange dag erop zitten, waardoor Karin en ik terug wilden naar de kamer. De rest van de groep ging daar nog eten. Wij hebben in onze kamer wat broodjes en bananenbrood gegeten. Heerlijk!
Ik heb even lekker gedoucht en ben daarna mijn verhaaltjes gaan schrijven. Omdat het nog twee verhaaltjes waren, nam dat nog best veel tijd in beslag. Ik ben ook wel erg moe, dus nu ga ik ook lekker slapen. Morgen moeten we weer bijtijds op en steken we de grens weer over naar Guatemala.
PS: vergeet niet het verhaaltje van gisteren te lezen en de prachtige foto's te bekijken!
PS: op dit moment weten we nog niet hoe het met de vrouwelijke reisgenoot is. Ik hoop dat alles goed is gekomen en dat ze morgen verder met ons mee kunnen reizen.
[userId] => 438531 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5090463 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 211 [author] => Nathalie [cityName] => Copán [travelId] => 528295 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala, Honduras & Patagonië [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-honduras-patagoni [dateDepart] => 2023-01-12 [dateReturn] => 2023-03-02 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/438/531_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => maya-runes ) [1] => stdClass Object ( [username] => KittyKookt [datePublication] => 2021-05-20 [title] => Baleadas - Honduras [message] => Ik was erg benieuwd of ik iets totaal anders kon vinden uit Midden-Amerika. Iets anders dan een schotel van kip, mais en bonen. Na wat speurwerk kwam ik op streetfood uit Honduras. Streetfood is sowieso leuk om te maken. Meestal is het niet heel lastig en lekker. Het werd dus het nationale streetfood gerecht van Honduras: baleadas. Er zijn verschillende versies van te maken. Je kunt ze heel basis houden, maar ook allerlei extra toppings erop doen. Wat je zelf lekker vindt. Ik heb net iets meer topping gedaan dan basis, maar niet de ultieme versie. Ingrediënten: - 12 grote wraps - 2 blikjes kidneybonen (à ongeveer 400 gr) - 2 uien - 2 teentjes knoflook - 2 eetlepel komijn - 1 rode peper of een theelepel chilipoeder - verse koreander - 125 ml crème fraîche Voor de topping: - geraspte kaas - gehakt Aan de slag: 1. Snipper de ui en pers de knoflook 2. Haal de zaadjes uit de peper en snij in kleine stukjes 3. Bak de ui, knoflook en peper in de koekenpan 4. Voeg de komijn toe 5. Bak dit allemaal aan in ongeveer 5 minuten 6. Giet de bonen af en voeg die toe aan het uienmengsel 7. Voeg de crème fraîche toe, meng alles goed door elkaar en laat het 5 minuten sudderen 8. Doe dit bonenmengsel in de mixer en maal het tot een grove puree 9. Smeer de wraps voor de helft in met het mengsel 10. Leg de toppings erop en vouw de wrap dicht 11. Zet een koekenpan zonder olie op middelhoog vuur 12. Bak de wrap in de pan tot het aan de buitenkant kleurt 13. Herhaal ditzelfde met alle wraps en varieer vooral met de toppings! 14. Eet smakelijk! Dit was nu echt een recept waar ik ten eerste niet zelf op gekomen zou zijn, maar ook wat erg makkelijk is. Je kunt enorm variëren in toppings. Dat is altijd handig met kinderen. Je zou zelfs de kinderen aan tafel hun eigen wrap kunnen laten beleggen en dan de wraps bakken op bijvoorbeeld een tepanyakiplaat of gourmetstel. Omdat de kinderen niet zo erg van pittig eten houden, heb ik de rode peper uit het recept gelaten. Maar dat is niet handig. We misten net wat pit of kruiden in de wraps. Dus dat doen we volgende keer weer. Wij hadden verschillende baleadas: naturel, kaas, gehakt en kaas met gehakt. Vooral die met kaas vielen erg in de smaak. Maar iedereen was het erover eens: dit is een winnaar en een blijvertje! Het scoorde tussen de 9 en 9,5. Het is ook leuk om te maken als er gasten komen, bijvoorbeeld op een verjaardag. Snij dan de dubbelgevouwen wraps na het bakken in drieën. Dan zijn ze makkelijker weg te happen. Andere toppings die je zou kunnen gebruiken zijn: - avocado - chilisaus - eieren (in sommige recepten zie ik roerei) - tomaat - ui - paprika - kip - worstjes Blijvertje dit en nog redelijk gezond ook. [userId] => 440572 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5076919 [countryId] => 83 [pictureCount] => 1 [visitorCount] => 243 [author] => Kitty [cityName] => Tegucigalpa [travelId] => 526156 [travelTitle] => Kook de wereld rond [travelTitleSlugified] => kook-de-wereld-rond [dateDepart] => 2021-02-15 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 5 [goalName] => Een wereldreis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/006/603_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/440/572_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => baleadas-honduras ) [2] => stdClass Object ( [username] => AbbyRodney [datePublication] => 2020-01-12 [title] => Roatan / Costa Maya [message] => Vroeg uit de veren, kijken hoe het schip aanlegt en ontbijten. Ons tourtje begint pas om 9:45 uur om 9:00 van boord af snel Wi-Fi kopen, want wie weet hebben we iets gemist ;/ na het thuisfront op de hoogte gebracht te hebben van onze bevindingen gingen we richting de bus.... paarden overdressed als we waren vielen we natuurlijk op met onze korte rijboots en zomer rijbroek aan hahaha! Lange broek was uiteindelijk wel fijn de boots hebben we verwisselt voor waterschoenen die weer gelukkig zelf bij ons hadden..... de waterschoenen daar waren een soort van Crocks haha! Na alles uitgelegd te hebben mochten Rod en ik als eerste op ons paard, onze guide was Leny. "Ok dus jullie zijn de professionals" ik denk dan alleen maar..... zucht, je moest eens weten hoe ik altijd loop te klooien met mijn paard... afijn mijn paard had er natuurlijk al meteen zin in pfff, haha heb ik weer. Maar na even erop zitten ging dat een stuk relaxter. Rod zijn paardje was ook pittig en wilde graag maar die heeft er iets minder moeite mee. Het eerste stukje op het droge was denk ik puur om te kijken hoe en wat. Hij liet ons ook een stukje galopperen en dat ging prima. Daarna naar het strand het water in..... zo cool!!! Lekker diep de paardjes vonden het leuk en wij ook. We reden om een eilandje heen. Op een gegeven moment zei Leny( die ondertussen alleen maar foto's aan het maken was met Rod zijn tel.) Hier naar boven en aan het eind weer naar beneden en laat ze dan maar gaan. Ok! was een klein stukje strand! En daar gingen we Rod voorop en ik erachteraan..... er lag een groot stuk scheepstouw halverwege en ik dacht alleen maar niet daarheen..... ik moet ook niet denken!! Whahaha! Mijn paard remt en maakt een halve bocht..... OMG! Ik hing naast het paard, maar kon me er weer a la indiaan op trekken... ik schoot in de lach en moest denken aan al die capriolen die ik al met Ludwig heb meegemaakt.... dat had me nu gered.... Rod zag ik denken "Ja natuurlijk, zit ook eens normaal gaan" hihi! De guide kreeg zowat een hartaanval. Hij was aan het filmen en je zag de camera in een keer alle kanten op gaan omdat hij meteen begon te rennen, ik zat echt alleen maar met een big smile op mijn gezicht :))) De andere guides begonnen allemaal te gillen "Wauw, she is our hero. How did she stay on!" .... dat is voor mij ook nog steeds een raadsel.... Daarna nog een rondje door het water gedaan en de guide zei take my hand, you feel it, I'm still shaking! Het was voor ons iig een gave ervaring. We konden nog gebruik maken van de beach club en nadat Rod een paar slokken had genomen van zijn vrij sterke cocktail heb ik maar eten besteld..... hij begon namelijk in zichzelf te giechelen.... nooit een goed teken bij Rod!!! Haha! Het eten hielp gelukkig. Even lekker relaxed op het strand en terug naar de boot. Daar onze spullen afgegooid en terug naar de pier op zoek naar goeie koffie.... dat is toch wel een dingetje deze reis. S'avonds eerst even een dansje gedaan op de promenade, het was caribean night daarna weer heerlijk gegeten en rustig aan gedaan moesten de volgende dag vroeg op voor ons volgende toertje... Costa Maya Vroeg op, iedereen voor de excursies in de rij om van boord te gaan...... alle toertjes begonnen om half 9, dat betekende 8:15 melden, op dat moment konden we pas van boord.... Hahaha dringen dus.... nu waren we echt van die cruise mensen die als kuddes van boord gaan OMG.... Oscar onze gezellige Mexicaanse guide stond te wachten. We waren met 22 maar was een gezellig clubje. Oscar en zijn kompanen waren super grappig. Af en toe zeiden ze iets in het Spaans wat iedereen moest nazeggen en dan lag Rod in een deuk.... allemaal vieze dingen natuurlijk;). Op een gegeven moment zei Rod lachend nu weet ik het zeker, mijn volgend leven kom ik terug als Mexicaan! Whahaha! (Of kwam het door de 2 Margarita's die hij voor 10:15 uur al achterover had gegooid.....,maar dat even terzijde) "Ze zijn echt helemaal gestoord." We begonnen met een blauwe Margarita. Als ik naar de kleur keek kreeg ik al hoofdpijn..... die heb ik maar naar Rod geschoven, no problem schatje geef maar hier... dat dus.....om half 10 s'ochtends.... Daarna guacamole gemaakt en 2 sauzen waarvan eentje vrij pittig(waarbij iedereen al begon te kuchen en proesten, wij "wat??") wat tortilla's erbij en onze sauzen waren zo op. Daarna... half 11 nog (steeds s'ochtends dus) even 5 of 6 tequilatjes proeven en nog een salsa lesje.... op zijn Mexicaans. Je doet dit, dit en dit, ok snappen jullie het? Muziek meastro! Hahaha! Hij kreeg het wel voor elkaar dat iedereen fanatiek ging proberen. Nog even bij de zee gerelaxt en terug naar de haven waar ze een heel gezellig centrum hadden gemaakt. Natuurlijk echt wel heel toeristisch, maar toch ;) en eindelijk lekkere koffie gevonden Hmmmm! Rod had ondertussen ook nog ergens een biertje gescoord. Terug op de boot. Zei Rod "uhhh, ik ga even douchen en liggen, snurk snurk"... hihi, heel vermoeiend zo'n dag. Ik ben zelf ook maar gaan even liggen.... Savonds eten bij de Mexicaan. Op een gegeven moment kijkt Rod me aan en zegt "ik denk wat voel ik me raar, maar ik was even vergeten dat we op een schip zitten hihi". De zee was ook iets ruwer en we schommelde meer... van voor naar achter naar links naar rechts enz.... We hebben veel te veel gegeten en ik gedronken.... oeps... ik moest naar het toilet en zei tegen Rod die zal wel buiten zijn. Ga dan even.... nee ik wacht wel .... hij keek me aan en begon te lachen. Hahaha gaat het meisje? Uhhh nee, als ik opsta val ik om... denk ik.... poeh met een veel te volle buik maar naar de kamer vroeg ons bedje in.... [userId] => 393736 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5069243 [countryId] => 83 [pictureCount] => 23 [visitorCount] => 395 [author] => Abs [cityName] => Roatán [travelId] => 525054 [travelTitle] => Houston-Galveston-Honduras-Mexico-Texas [travelTitleSlugified] => houston-galveston-honduras-mexico-texas [dateDepart] => 2020-01-02 [dateReturn] => 2020-01-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/122/965/567_640x480.jpg?r=0 [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/393/736_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => roatan-costa-maya ) [3] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-12-21 [title] => Teaching in Cofradia [message] => I'm back! It's been quite a while since my last blog, and I've done a lot since then. I've stayed mostly in two locations, in Cofradia, where I was teaching, and then in Utila, where I did my dive master. Since so much has happened, and it's been some three months since the last blog, I might omit some stuff here and there. I should have done this sooner, but I didn't have a computer, or was busy otherwise. This is a long one, so I've split it up into two parts. The first part is in Cofradia, and the second part is my time in Utila and up to now. However, back to the story at hand. When we last left off, the teaching had just started for a week, and we had our little group of teachers in our house in Cofradia. Michèle and I had been getting close over the past few days, and spent most nights in my room. Unfortunately it wasn't all sunshine, since somewhere in those first days we got robbed. It seemed to be targeted, since everyone knows where the foreigners live. The people there are poor and desperate, and they assume the foreigners have fancy toys. They only came into my room and the living room. Taking my phone and wallet and Michèle's phone as well. Then they also took some laptops from the living room. It was a bit of a nasty experience, but I was expecting to get robbed at some point during my trip. Bit of a shame I had only had my phone for a few months, but besides my drivers license everything could be replaced. The school did take immediate action, and the day after we immediately moved to a different house with better security, and we got a nightguard. The change in house also meant that now while we had a bit more space, we all had to share rooms, so I moved in with Michèle, since we slept in the same bed most nights anyways. We also now had a nice big garden and some lime and mango trees. Besides that not too much changed. We were now with a few more teachers, Sage (US), Phoebe, Charlie and Tom (US) all knew each other from back home. It made it easy for them to fit in, but that didn't seem to be much of an issue for anyone. We also had a Tom from the UK, who had come from Puerto Rico, where he had been assisting with disaster relief. And then we had Laure from the Netherlands/France, and of course Michèle and me. Because we had a few more teachers, we didn't have to cover as many classes as before, and I could focus mostly on my 10th and 11th grade. The kids are between 15 and 17 years old, and most of them speak very good English. I just try to get them motivated to interact with English media in their own time, since that's how I learned most of my English myself. Therefore we would listen to TED talks, and do a movie every week. Since the kids are older, and have more insight in their own society, we also have debates about issues in society, or other sociopolitical stances. We started with a debate on gay marriage and abortion. While it was very interesting to hear their opinion about it, the actual debate was still lacking in depth, so after that I put some more focus on preparation, so they would have their arguments prepared, and most people would have something to say. Debating is of course a bit different from normal conversation, and you could definitely see which kids had more of a knack for it. My classes are all in the afternoon, unless I'm covering another class. So usually in the morning I'd wake up a bit slower than the other teachers, make my coffee, and then walk to school. When I got there, I'd start my lesson planning for the afternoon. At nine we'd have breakfast at school, which usually consisted of a baleada (big flour tortilla with beans, cream and cheese) or tajadas con ensalada (fried plantain chips with some raw veggies). Then I would still not have any classes, where I would just calmly plan my classes, chat with some other teachers, or fill in for someone else. Then lunch break would be more food, typical Honduran, changing over the days, but usually some rice with chicken or something. After lunch I'd teach 11th, and then 10th grade. I would do the same classes with both groups, but since 11th is a bit further ahead and a smaller group, we would have time for more in depth discussion with them. After that Charlie and I would do computer club on Monday and Thursdays, where we mostly just tried to stay ahead of the kids. Then after school we would head home, for some well deserved daiquiris and a joint. On Fridays we would usually also take one of the school's projectors home, since they didn't need it over the weekend anyway. Then we'd use that for a movie night at the house. We had a very nice group going, but there was still a surprising amount of gossip and other drama in the house. For some reason people didn't seem to just directly confront people about issues they had with them, but instead chose to complain about it to others. However, this didn't bother me too much, since I wasn't really involved, and wasn't affected by it too much. Every now and then there would also be special events at school. One of these events was Dia del niño (day of the child). This day all the kids didn't go to class, and we didn't teach, instead, the older grades went off to other schools to help entertain the younger kids, while we spent a lot of time facepainting the other kids, and serving cake and pizza. The kids were having an absolute blast, and it was great seeing all these kids running around with dia de los muertos or pennywise makeup. For us it was also a lot of fun to do something else, and flex our artistic muscles. The next day we had a torch parade through the town, where all the kids would carry their own torch, and walk a parade through the town with their school, grouped by grade. It was great to see all the kids representing the school, and it was absolutely adorable to see cute little 4 year olds with a massive (relatively) torch struggling not to fall over the speedbumps. Of course us and the parents were at their side to help. Once we got to the other end of town, everyone dispersed, and that was it. That weekend we also had a long weekend due to some national holiday, so the school director decided that it would be nice to have a weekend away with all the teachers. We went to a rancho somewhere out of town, where we just chilled with everyone, and had some fun in the pool, and played with a tarantula. It was especially great since all the Honduran teachers were also there, and usually we wouldn't have that much contact with them. Now we had a good chance to speak a bit more with them, because at school it's usually a bit more rushed. Since they don't speak English, all this had to be done in Spanish, but most volunteers either spoke Spanish, or wanted to practice. We had a lovely dinner, and then they had some small gifts for us as well, a notebook with our names on it. However, for some reason they had a small mix up, so it was Mister Michèle, and Miss Jelle. We all had a good laugh about that. We also had a few drinks, threw some ball, and then poked in a hole to extract a tarantula. The next few days Liz arrived, a kiwi who's an actual teacher. We now had a full group of teachers, where almost no classes needed to be covered anymore! As an actual teacher, she had quite some useful input, but she wasn't around for too long, so in the end she just passed through without changing much, but she was nice to be around. Around this time we were also finally getting back our money from the school, since they insisted we didn't get the police involved with the robbery, they would pay the damages, since we couldn't call on our insurance this way. It didn't feel great to take money from the kids that needed it too, but they did have a rainy day fund, for situations such as these. My phone was also brand new, so it wouldn't be fair if I didn't get the new value for it. Charlie ended up not getting any money for his expensive macbook, but he was staying there for the entire year, so maybe that has been sorted out by now, or he just took the hit. There was some drama still, because Michèle felt she should have gotten more money, even though her phone was old and shit, and worth much less than what she said to the school. Me being close to her I tried to talk to her about being reasonable, but unfortunately that only meant she was now angry at me as well. Luckily this all didn't last too long, and we could soon move on because a new teacher was arriving! Saeed was originally from Saudi Arabia, but now lives in Turkey, and wants to become an English teacher back home. Even though now he was the only person on his way to being an actual teacher (Liz had left at this point), his English wasn't the same level as ours, but he was definitely trying. He didn't fit in with the rest of the group as well though, but him being an older gentleman (in his 40s I think) probably was most of the reason. He didn't mind our drinking or drugs use, but he just retreated in his room. No harm in that, and he seemed to be motivated to teach. He did however have some strange behaviour we'll get to later in this story. However, we were soon distracted by other things, as Phoebe and Charlie had their eye set on the neighbours puppers, and they wanted to adopt one of them. So obviously we all had to go there, and play with the puppers until they were so tired they fell asleep. They were only a few weeks old, and they absolutely made my heart melt. They chose a white one, and then the hardest part started, the name. It was given the name Nieve (snow), but they wanted to give her their own name. Charlie came up with Bila Bong, and we also tried our best to get some funny names out there, such as Baleada (we ate that pretty much every day), Coco and some others. However, we tended to joke about all of them, and try to find a way to put some innuendo in there somewhere. Phoebe wasn't the biggest fan of this, and was shooting them all down, once we started rhyming them with balls or other parts of the reproductive system. But there was still some time, as they weren't allowed to take her home yet, they still needed to wait a few weeks. By the time they'd take her home, I'm not in Cofradia anymore anyway. And the same day when we got home, Michèle also had a nice surprise for us! The neighbours had showed up with a kitten, and since Michèle was immediately in love with it, he said we could keep it. It was an adorable ginger tabby, and it was super playful. It was still very young, but already very agile and would climb on everything. Of course the entire house was very happy with our newest resident, and he was immediately embraced by the other volunteers. We named him Simba. The coming days we would always play with him, and soon there were pieces of string all over the house, when he would rip apart the string balls we had for him to play with. During the night we had to make sure he was inside though, since Don Dimas' (the nightguard) dogs were aggressive to anyone they didn't know, and this would most likely include our adorable new friend. During the day Simba would often play outside. He could easily escape through holes in the fence, but it seemed he was quite fond of his new home, and in no rush to leave. We still had one last trip in store before October vacation. Some of the people of the school took us to a national park called Cusuco, it's up in the mountains, so much cooler than Cofradia, which was a breath of fresh air. We went for some nice hikes, ending up in one man's garden. He had lived there since before the area was declared a national park, so he was allowed to keep living there. He had a beautiful house, with a massive garden, where he had a ton of different flowers and fruits. We had a nice chat, and tried some of the berries from a tree. The man made a living by selling some of the plants. He didn't really leave the park, and he had people that would bring him groceries. We also went to a waterfall, where we went for a nice swim. It's beautiful nature, and refreshing cold water. Then on the way back we stopped by a nice viewpoint which gave us a beautiful sight over the entire valley. All in all, it was a great trip to end my adventure in cofradia. The next week vacation started, which meant that it was time for a visa run with most of the teachers. Phoebe, Charlie, Laure, Tom and me took the bus north to Puerto Cortez, where we took the ferry to Dangriga, Belize. Michele and Sage went to Utila to enjoy some of the Honduran paradise in the Caribbean sea. The ferry to Belize wasn't cheap, so I figured I would take a different way back, but might as well tag along with them on the way there, and have some fun together. Phoebe, Charlie and Laure had rented some expensive cabanas out of town, where they would stay the entire time (we needed to be out of Honduras for 72 hours). Tom and me went there too the first night, and after some drinks we were somewhat stuck there, so we decided to spend the night there. I drew the short straw, so I was gonna sleep outside in the hammock. However, the sandflies were absolutely brutal, and after an hour of trying to sleep I retreated inside and slept on the hard floor, preferring that over being a feast for those little bastards. The next morning my back was almost one big sandfly bite, with hundreds of bites all over my back and my legs. The next day Tom and I returned to the main village, where we got a hostel. It wasn't a bad place, but Belize is quite expensive. I did some sightseeing by myself, and finally got some good hot sauce, since that's something they're severely lacking in Honduras. Then the next day I decided to take the bus down south to punta gorda, to take the cheaper ferry to puerto barrios in Guatemala. So I left the other teachers behind and went off on my own again. Once I got to Punta gorda I went looking around for the hostels, but they were all charging outrageous prices for dorm rooms, so I was walking on the street looking for something else. Then some locals asked me what I was looking for, and after explaining my situation, he offered me to crash at his place. He seemed like an alright dude, and after having some drinks together he seemed quite alright, so later that evening we went to his place, where I crashed on a mattress on his floor. The next morning we woke up early, because his kids needed to go to school, and then he dropped me off at the ferry, after we got some breakfast together. The ferry ride was pretty simple, but unfortunately as everything here, it was taking it's time. My plan for today was to try and make it to Utila in one day, but it was a very ambitious plan, and usually it's not a good idea to be in a hurry in central America. When we got to Puerto barrios everything went fine at customs, but once I got on the bus to the border, it started to rain, which caused the traffic to come to a halt. By the time I crossed the border I was almost certain I wasn't gonna make it. All the border crossings were easy though, and soon I was back in San Pedro Sula, trying to get a bus to la Ceiba, the port of departure for the ferry to Utila. That bus was the last one of the day, and was very delayed. By the time we drove off, we were already some two hours behind schedule. In la Ceiba it was off to the hostel, and then I would take the ferry in the morning. With my adventures in Utila about to begin, this is the end of the first part, the second part will be up in a few days. Since this is already a few pages I think it's best to cut it in two. [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5068553 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 241 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => teaching-in-cofradia ) [4] => stdClass Object ( [username] => jellemexico [datePublication] => 2019-09-03 [title] => The first leg of the journey! Guatemala & Honduras [message] => Hey guys, Quite a while since my last update! This will be a long one, I've done a lot the past few months! I've made a few instagram posts of my travels these past months, check them out if you want to see some photos! We last left off that I about to leave for San Cristóbal to chill there in the hotel of Bob's dad. We would take a bus to Guadelajara, and then from there we'd fly to Tuxtla. It was a bit more trouble than expected, since the night before leaving there was an incredible thunderstorm. The rainy season had started in may, so it was to be expected. However, when we got on the bus, it took ages to even leave León, and some underpasses were flooded to street level. We were running very late, and arrived at the bus terminal with just some 30 minutes to spare before our flight would leave. We decided to go for it, and jumped in a taxi while telling the driver to step on it, and rushed through security once we got there. We just made it in time, and could stop worrying about having to arrange accomodation and buy new flights. Finally we arrived in San Cristóbal, and we went straight to the hotel to relax in some hammocks. It's a beautiful place, very chill and luxurious. Chris had already arrived, since he came from Oaxaca by bus. We relaxed there for a few days, mostly watching movies. One day Jaime, a Brazilian that owns a burgershop in town, invited us to come camping with him on the weekend, and we'd have a nice Brazilian BBQ. It was a great trip, a beatiful place in the hills, and we had good fun all together. Another trip Chris and I did was to Chamula, an indigenous town, with very different customs and rituals. The church there is very diffent from normal catholic churches, as they still practice maya rituals. The community there is also very autonomous. It's a very interesting sight, and a cool part of maya culture. After a week and a half we decide to head to the border while first making a stop in Comitán, a small town very close to the border with Guatemala. There is not much there, but we went to the Lagos de Montebello. It was drizzeling almost the entire day, so it was almost deserted and we could enjoy the place all to ourselves. Then the rain got too heavy and we went back to the hostel. The next morning we left early for the border, expecting a bit of a queue. Guatemala Crossing the border was quick and easy, and we were soon on the other side of the border in a chicken bus, headed to Huehuetenango (Huehue). This part of Guatemala isn't very touristic, and all the locals would ask us all the time where we were from and such. It was always funny when they didn't expect Bob to be Mexican. And we were the only 3 white people on the bus, so we did stand out. Arriving to Huehue we couldn't find much to do, so in the end we decided to head south to Quetzaltenango (Xela) a few days earlier. Traveling with the chickenbuses was a delight, they run all the time, they are dirt cheap, and the people are lovely. The only downside is that I didn't fit in the seats. Arriving to Xela we went to a nice hostel, where many other interesting people were staying. There was one guy that Chris has met on 3 seperate occacions while traveling and a French guy that had hitchhiked his way from Europe to Cape Horn (southernmost point of South America) and then all the way up to Guatemala. Now he was hitchhiking to Mexico, and then on to California to find some work. He had many crazy stories, and inspired me to maybe do something similar in future. Besides people, Xela also has very nice architecture in the center, and beautiful hikes just outside the city. One of the hikes we did was to Laguna Chicabal, a vulcano crater that had filled up to become a lake. The Maya people consider it to be a center of cosmic convergence, and therefore it's a holy site in their eyes. They come from far and wide to offer at the laguna. We left early in the morning to get up the crater before the clouds would arrive. The entire vulcano was covered in forest, which made the hike a lot cooler. We were at the top in some 90 minutes, and we got a beautiful view of the lake, and vulcano Santa Maria in the distance. We walked around the crater to the south side where we could supposedly see the southern coast, but the clouds were blocking it. No less than ten minutes after we arrived to the southern ridge the clouds had arrived to the crater, so we went down to the lake to see them roll in from below. It was a mystical experience, the clouds would gently float by, and block out the entire view in a matter of minutes. Suddenly we couldn't even see more than 10m in the distance. The sight would vary with the clouds twirling around in the crater, but it was now covered completely. We hiked up to the ridge and went down in the cool of the clouds. Another hike we did in Xela was to Santiaguito, one of the three regularly erupting vulcanoes of Guatemala. Unfortunately we got a bit lost, and by the time we arrived to the viewpoint the clouds had come in, and we couldn't see anything. Another day we went on a trip to San Fransisco el Alto, one of the biggest markets in central america. The entire town was transformed in a market, all the streets were covered in vendors trying to sell their wares, and a buzz of activity and people trying to work their way through. They were selling everything there, from car parts to drunk chickens and full grown cows. We also found some meats that you would not normally find in your supermarket back home; entire cow/goat heads, brains, eyes and balls. It was a very cool town, and just a maze of maketsalesmen. Then the time came for our little group to split up, since Chris still wanted to see a lot of stuff, he decided to go to Lago Atitlan a bit earlier. Bob and I stayed for a few more days, after which I joined a three day hike to San Pedro La Laguna, while Bob went on ahead with the bus. The hike was with an organization that's run entirely by volunteers, and all the profits go to a school in Xela, completely run by honduran teachers, and they even have a "hogar abierto", which is like a boarding school for children that have violence or addiction or something at home, or simply live too far away to make the walk to school every day. Since it was vacation, some of the kids were invited to come along on the hike with us, so they could see a bit of their country, learn where their school was being paid from, and just have fun. Besides the three kids it was a mixed group, quite a few Americans, Brits, an Australian and some Swedes. We got up very early to take the bus to the starting point of the hike. From there we hiked up 800 meters, after which we spend most of our day going down. Since it is raiy season at the end of the day we had to hike through half an hour of rain, but it was fine since we had enough gear and the rain was not too bad. The next day we got up early again to start hiking, which was quite calm at the start, until we arrived at "record hill", a very steep part of the hike, where we would climb 200m as quick as we could. The kids were running throughout the hike, and here they were very fast as well, one almost broke the record! The kids were a lot of fun, their English wasn't that good, but they had fun stories and loved to joke around. That day, near the end of the hike, a downpour started, and we still had an hour and a half to go. At some point we were supposed to cross a river, but it had grown to three times it size, and we just had to wade through. All the tourists were worried that their stuff would get wet, and the kids were having a blast! At one point they were cutting down banana leaves, and using those as a makeshift umbrella. After a while we arrived to our lodging for the night, where everyone desperately tried to dry their shoes and clothing at the campfire. The last day we woke up around 3:00 to get to the mirador (viewpoint) before the sunrise. Once we got to the mirador we took out our sleeping bags and crawled back in, waiting for the first beams of light to appear above the mountains. When the sun finally arrived it was an incredible sight, the entire lake before us turned purple, the clouds were all diferent colours, and there were 3 different vulcanoes in sight. The entire lake is formed in an ancient supervulcano, the eruption that blasted away the vulcano and created the lake was so powerfull that signs of that eruption have been found from Peru to Florida. After breakfast at the mirador we went down to the town for a well deserved cup of coffee, after which we went to San Pedro by pickup. Having finally arrived in San Pedro, I went to meet up with Bob and Chris. Chris was leaving the next day, since he still wanted to see a lot in both Guatemala and Mexico. Chris was also staying with the host family that once hosted Maaike (my Dutch sister), when she was studying Spanish in San Pedro a few years back. I stayed with them as well, they're lovely people and very helpful. Some home cooked meals are also very nice. I also went to check out the apiaries that the grandfather owns in the hills. That week it was also feria (a fair, it was the day of San Pedro), so there were festivities all around, and dangerous mechanical attractions. They also lit fireworks the entire time. Bob was staying in a hostel, where we would chill most of the time, just relax with the bar staff, play some games of chess and swim in the lake. We also did the pubquiz which was a lot of fun, and in the end we ended up staying at the lake for almost two weeks. We also went to FreeCerveza, another hostel at the other side of the lake, but after one night there we chose to come back to San Pedro. We also visited San Juan and San Marcos. I left to go pick up Thomas, my friend from the Netherlands that was coming to travel with me for a month. I left to Guatemala City, and stayed there for 1 day beforehand, just viewing some museums. It was nice to see a friendly face from back home after having been away for a little while, and talking Dutch didn't even take that much effort! The next stop was Antigua, where we would meet back up with Bob and climb a vulcano together! Unfortunately Bob got sick, so we spent a bit of time in Antigua enjoying the beautiful cobble streets in a city with so much atmosphere. We went to some very nice restaurants, some cool markets, we hiked up to the mirador, and went to some places nearby. After a few days we decided we'd just do Acatenango with the two of us, since we'd have to move on as well at some point. We got up early in the morning, had some breakfast and hopped in the van to go climb the vulcano. Since we were able to leave a lot of stuff in the hostel, my backpack was lighter than it had ever been. Our group was made up of some Americans, some other Dutchies and some Brits. Once we got to the start of the climb, we distributed all the food and snacks, got our sticks and went on our way. The first part was pretty steep, but it was mostly solid ground and under the cover of the trees. After a while, and quite a few breaks, we more or less leveled out, only having to climb another hundred meters or so to get to the campsite. Some people at this point were having issues with the altitude, so we had to take a few extra breaks. When we finally arrived at the campsite at 3750m, we had a great view of Fuego (the vulcano that actually erupts), and a very nice hut to sleep in. The guides got to cooking quickly as well, which was very welcome. As the food was getting prepared, the rain started coming in, sending us for shelter in our hut. The entire night it stayed quite rainy and cloudy, but we stayed warm and happy near the fire. As darkness fell, you could see a orange/red glow peaking through the clouds, as the lava was hurtling through the air. We stayed up to near midnight, just to catch a good look at one of the big eruptions. As midnight drew near we finally saw one, and that only reeled us in for more, but finally we had to give in and go to bed. It's an amazing spectacle, the force of nature becomes very appearant when you're standing so close to an active vulcano. The next morning we awoke about an hour before dawn to hike to the summit. The hike was not that hard, and everyone had adjusted to the altitude by now. In the beginning it was pitch black, making our headlamps very useful. After a while the sky turned lighter, and we could see Fuego in all its glory, but it was still dark enough to see the orange glow of the lava. Once we got to the summit it was too light to see much of the glow, but the breathtaking view of the lands before us made us forget all about it. You could see the vulcanoes near the lake, you could see Tajamulco, the highest mountain of central america, which is near Xela. At 4000m we were right above the clouds, and we could slowly watch the sun rise above the clouds. Acatenango is so big it casts a massive shadow over the surrounding area with the sun at the horizon. Then we hiked back to camp, had breakfast and went down back to Antigua. When we got back to Antigua and met up with Bob, who had finally found his way to Antigua as well. He was going to stay in Antigua to do Acatenango, and just relax, Thomas and I would move on. The next day we went on east, to the town of Lanquín to visit Semuc Chempey! On the way to Lanquín there is a town called Cobán, where we thought we could break up the long ride, and maybe do some nice hiking. However, once we arrived there we couldn't find much to do, but there was a fun Dutch girl in our hostel that was there for her thesis. According to her there was absolutely nothing to do, and we were in the middle of nowhere. So the next day we went to Lanquín. Once we got there, we got yelled at by everyone in a pickup, in case we maybe wanted to go to Semuc. We went to a nice hostel with a lot of room, and relaxed there for a bit, and the next day we went to Semuc, to discover the beautiful natural pools of Semuc. It's in the middle of the jungle, and looks really cool. We met a nice couple in the hostel the day before, and we decided to go to Semuc together. Just hitching a ride with a pickup, having a nice breeze in your face and enjoying the view. First we went for a hike to the mirador, and got an amazing view from above, after which we decended and went for a swim. After we headed back, it was time to plan the next leg of the Journey, to Rio Dulce, our last stop before we'd hit the carribean coast. There wasn't that much public transport we could find, so it was a few different trips. The first leg was with a local guy, who just brought his entire family along, it seems like we paid for a trip away with the family. It was pretty funny, playing very traditional banda and a very full pickup. People would just jump in the back, tag along for a while, and then get off, paying a few quetzales to the driver. They dropped us off in Fray, from where we had to catch a few more buses to get to Rio Dulce, where we arrived that day just a bit after nightfall. We just picked a hostel to go to, but after one night decided we really needed a change, so we ended up in "the Shack", a little shack out in the river, with a beautiful view over the river, and some nice hammocks. With the carribean setting we were in the mood for some coco locos, coconuts filled with some extra rum. However, they didn't sell coconuts anywhere, so we went on a treasurehunt through town to find some cocos. At one point we saw some nice trees in someones garden, so we asked them if we could have some of the coconuts. It wasn't a problem at all, and they told us to wait there for a bit, and they'd get some. After a while they yelled for us to get over to them, since they couldn't reach high enough with the stick, so they needed some help from us tall Dutchies. Then we just went back to the hostel to chill on the balcony and enjoy the breeze. Outside of the hostel it would be very hot, with scorching temperatures and little wind, so we needed all the respite we could get. There is also a massive bridge going over Rio Dulce, which connects the north of Guatemala with the part south of the river, but all the trucs running over it use Jake breaks, a compression release engine breaking system. This means that the valves open after the compression stroke, releasing the compressed gas with a loud bang, and slowing the vehicle. These bangs would go off all the time, and would disturb our lovely rest in the beginning, but we got used to it pretty quickly. Then it was on to our final stop in Guatemala, Livingston! It's a very different place from the rest of Guatemala, it's not even connected by any roads, the only way to get there is by boat. The culture is also much less latino, and much more garifuna, the culture of the escaped slaves that settled on the carribean coasts of central america. We arrived to a hostel owned by the same guys as the hostel in San Pedro, and found some nice hammocks to chill in. The bartender there had lived in the states for several years, hitchhiking around and earning his money on the road by selling jokes or other ways to earn some money on the street. The second day there we went for a walk through town, which is very different from the rest of Guatemala, the culture is very different, and most people don't speak Spanish with each other. Walking around the beach we were looking for some coconuts, and that's where we met Jerry, a local guy that grew up in NYC, but now lives part of the year here. He was also a certified tour guide, so the next day he would take us to 'las siete altares' (the seven altars), and then we'd cook together in the afternoon. First he helped us get some good coconuts from the tree, and we were on our way. The pool at the hostel was very nice and refreshing which was very welcome with the heat. The next morning we met up with Jerry, and walked all through the town, with him telling stories about how it used to be. After the town we head up north to the beach, and walk along it for quite a while, until we get to a big garifuna shrine where we head into the jungle. We walk through the river, hiking over waterfalls. There are these amazing natural pools, filled with amazingly cool water which is soo refreshing. We hike up to the big waterfall, before we go for a swim and dive off some clifs. I just had to sit down for a bit and take it all in, it all feels quite normal to me, sometimes I need to remind me what amazing places I'm visiting, and what an incredible experience it is. The last few days in Livingston, we were planning ahead, drinking in the hostel and playing some chess. And then the time had come to leave Guatemala! To get to our final stop of Utila, we would need to take quite a few different busses and boats. We started with the 5.30 ferry to Puerto Barrios, a big port that's half an hour by boat from Livingston. From there we took the bus to the border, using our final few Quetzales to get there. Unfortunately that meant we hadn't even had breakfast yet! When we got to the Honduran side, we got some food and headed towards Puerto Cortez, a port on the Honduran side. From here we went to San Pedro Sula, and changed bus to La Ceiba. Even though we had left very early, and everything connected pretty well, we still missed the final ferry leaving La Ceiba at 16.00, but we were already expecting to run late. We simply got a hostel and took the ferry the next morning. It had been quite a trip, changing a lot, and all busses took more time than was said beforehand. However, that is to be expected in central america. At one point our bus driver got out, got measured for a new suit, and after 20 minutes we were back on the road. This is a great country to relax, since you can't be in a hurry. However, back to Utila. We arrived to Utila, and went for some baleadas, typical honduran food that's a big tortilla with beans, cream and cheese inside, and they can add much more to it as well. Then we went on to the diving center, to get set up. The diving center we stayed at had a beautiful own beach, where we'd relax quite a few afternoons. We could start the next day, and we'd have a group of purely Brits and Dutchies, with a British and Dutch instructor as well. Another thing that we learned only in La Ceiba, the day before we got on the ferry, was that this week was carnaval in Utila. This meant there were parties everywhere, and that sunday there would be a massive parade through the town. So the first day of the dive course would just be classroom session in the morning, so that we could enjoy the parade in the afternoon. Utila is an island that has two main attractions, diving and partying. The other bay island, Roatán, is more family friendly, but also a bit more expensive. The first morning session it was clear that most people from our group were enjoying the carnaval festivities, and getting up early to put their noses in their books was quite a challenge. All in all we got through it pretty quick, and went on to the parade. We started on one beach, where we all gathered with carnaval wagons. They were loaded up with speakers, coolers and of course massive decorations. It was much more a carribean style carnaval, and was very colourful, but mostly filled with drunk tourists. The parade then made its way to the town, and people lined up to take a look at the wagons. We walked the entire street, down to the other beach. However, unfortunately I fell and hurt my foot pretty badly before we got to the other beach, so I carefully made my way back to the dive center and laid down. The next day we started with our confined dives, these were done in very shallow water, between two and three meters. We had to run through several lists of exercises and did 5 confined dives. It was a very cool experience to stay underwater for so long, I'm quite used to swimming, but breathing through the regulator does feel a little strange the first time, but you get used to it pretty quickly. It also didn't feel that trapping, being reliant on this tank of air for my life. With a group, there are plenty of people that can assist, and then you just calmly solve the problem. The next day we got to the actual open water dives, which were very cool! We would do a bit of instruction, and then dive around and just explore the reef. We saw a lot of different fish, and amazing reef mazes and cliffs. The next day was another open water dive, and we also took some videos underwater with a gopro, although unfortunately this one couldn't go to a depth of 18m, so we had to stay closer to the surface. I also brought my Dutch flag while traveling, so I took it with us diving, and Thomas and I were swimming along with the flag, between all the brits. After having done all the open water dives we were done with the course, having learned what we need to dive with a buddy and a divemaster. We also got two fun dives as part of the package, but we chose to do a night dive instead. It was really cool! We started the dive when it wasn't completely dark yet, and dove around a wreck, with torches in hand. Then we'd explore the reef, with all the creatures of the night lurking around. For the final 15-20 minutes we gathered together floating above the reef, and then we turned off all our torches. After a little bit our eyes started to adjust to the dark, and suddenly we could see a crazy amount of bioluminescence. Everyone just started waving their hands around to see the water light up. When we got back from the night dive they were doing the dive master initiation. After finishing the dive master course, they become full dive masters, but first they humiliate them with various tasks in front of the entire dive school. Then we just had two more days in Utila before we'd head to Roatán, to say goodbye to Thomas, who'd fly back from there. We found time for one more dive before heading off. Then the next day we took the ferry to Roatán, and went of to the airport. And so there was the start of a new chapter. With Thomas going home I would start traveling alone. It had been a great month, and a lot of fun traveling together. After saying our goodbyes I got on the ferry to La Ceiba. The plan was to head to lago Yojoa and relax there for a bit, since my foot was still healing from my fall in Utila. I would just need to stay with my feet up for a few weeks, and then hopefully I'd be ready to go. In La Ceiba I met some people that were also staying in our hostel in Utila, and they were also headed for the lake. The next morning we all got on a bus together to San Pedro Sula, from where we got on another bus south. Arrived at the lake, I went to a brewery/lodge, in the middle of the jungle, with very nice hammocks and some cute cats. I didn't do too much these days, mostly just reading or watching series and inviting other guests for a game of chess. It was a very nice place, but after a while I grew tired of always the same, and not being able to do anything because I shouldn't walk. So after a bit over a week I went to San Pedro Sula to stay there for a few more days until I would start teaching. I stayed at a nice hostel called La Hamaca, and during the day there were only a handful of people, so I'd just chill in the AC and watch some netflix. As soon as the bar opened a ton of honduran people would come in, and I'd go hang out and talk with them. The people here are so friendly and welcoming, and there is so much I don't know about honduras, it's great to get to know some more through the locals. Then after four days the volunteer coordinator Phoebe and her boyfriend Charlie arrived, picking me up from their way to the airport. After half an hour we got to Cofradía, my new home for the next few months. It's a small town of only something like 40.000 people, but most of the roads aren't even paved. Honduras is the poorest country of all of central america, and it shows. In Utila it was pure tourism, so you don't see the real Honduras. Here you can see the poverty, many people find it very dificult to find jobs, and the English level of most people is very low to non existent. But when we arrived we simply went to the house and to go get some food. The next morning we already started early with kindercamp! The new kids for the year don't have any experience with school yet, so before the school actually starts, we (try to) teach the kids how to behave in the classroom. We got there early in the morning, and the kids started arriving. The parents were saying goodbye in the classroom, which made the start of the morning quite a bit more dificult. The kids would cry when their parent would try and leave, so the parent would come back, and in the end it was around 45 minutes before the final parents left the classroom. One kid was a funny guy, as he was sitting next to a kid that had almost started crying, he turned to the kid and said "Hey, your dad just left" after which said kid immediately started crying full beans again. The first day in general was a lot of crying and screaming, with some children kicking on the ground as well. They were verry cute, but their first day away from the parents wasn't easy. Especially with the kids that didn't have an older brother or sister at the school. The kids weren't used to having to stay in the classroom for a set time, so sometimes they would just try and leave the classroom, while declaring (or crying) that they wanted to go home. One kid wanted to get hugged, otherwise he would be crying, so we had been carrying him around for a while as well. However, at one point he just started peeing his pants while I was holding it, so that was enough for that day for me. Since it was just getting used for the kids the days were short, and the first afternoon we went to the airport to pick up Laure, a new member for our teacher group. She was born in the Netherlands, but grew up in France. Usefull to sometimes have someone to speak Dutch to, before I completely forget. She's just finished highschool, so she's a bit younger than the rest of the teachers. That night Tom arrived, he's from the states as well, a long time friend of Charlie. We have 4 Toms in our entire group of teachers, but the other Toms haven't arrived yet. The next day we got the parents away a lot quicker, did some songs with dance, and got to know the kids a bit better as well. One is a mischievious little devil, going around stealing everybodies toys and chairs. Sometimes she would just grab someones toys, just to give them to someone else, or throw them away. During recess the kids would run around and climb on everything, teachers included. The third day we stopped the parents at the gate, so that the kids would not have the goodbye in the classroom. This worked really well, since they would usually get some 5-10 meters before they'd start crying, and then we could usually work them into the classroom where they'd calm down playing with toys. Some kids were already almost not saying goodbye to their parents, just wanting to get on with it and play with their toys. The fourth day everything went pretty smoothly, but the final day the parents had brought a ton of treats, cake and pizza, which we thought they would organise, but it turned out this was on us, so that caused quite a bit of chaos. In the end it was a fun week, but quite exhausting with 30 little kids running around. The week ended with Michèle arriving. She's a girl from Germany, who's gonna teach here for a month or a bit more. She's a social worker back home and will be teaching kinder and prepa here, the two youngest grades before they start the actual school. The weekend we just relaxed in cofradia, getting to know the town a bit more. The next week we started teacher training, we went to school, but generally didn't teach yet, just getting instruction and tips from Phoebe, our coordinator. We did end up teaching some classes, as we wanted to to sit in on some classes, and then it turned out they didn't have a teacher for the hour, so we'd just teach them for a bit. We also discussed a lot of stuff back home, so that we'd be prepared for when we would actually stand in front of the class. Now last weekend we've been preparing our first classes which were today. It went pretty smoothly, but the difference between the kids in some classes is quite big. I'd also like to do some projects with the kids (brew beer and make non-newtonian fluids). Charlie and I also started a computer club, where we'll teach the kids python. So far the kids have been quite interested it seems, but they're also a bit busy outside of school, so for the first meeting we only had 2 kids. Now we're all back home preparing stuff for our classes of tomorrow. Over the coming weeks more teachers will arrive, which means that we won't have to cover as many classes, taking some of our workload off, and giving the kids more consistent teachers. I'm looking forward to how my next few months here will turn out. I will definitely be staying in Honduras a lot longer than I originally planned, but I'm sure it will be absolutely worth it. That's it folks, I'll probably give another update in a month or so! [userId] => 391311 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5062414 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 429 [author] => Jelle [cityName] => Cofradía [travelId] => 521193 [travelTitle] => Study Monterrey/reizen latinoamerica [travelTitleSlugified] => study-monterrey-reizen-latinoamerica [dateDepart] => 2018-12-30 [dateReturn] => 2021-12-31 [showDate] => yes [goalId] => 8 [goalName] => Stage of afstuderen in het buitenland [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,cofrada [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/391/311_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => the-first-leg-of-the-journey-guatemala-honduras ) [5] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-08 [title] => Copán Maya ruïnes. [message] => Vandaag stond het bezoek aan de Maya stad, Copán, op het programma. Copán was in de klassieke periode een stad binnen de Mayabeschaving in Meso-Amerika. De overblijfselen van deze stad liggen in het uiterste westen van Honduras, in het departement Copán, vlak bij de grens met Guatemala. In het gebied dat nu bestaat uit Zuid-Mexico, Guatemala, Belize en het westen van Honduras, woonden de Maya's. Zij bouwden hier 50 à 70 steden, waar nu nog de overblijfselen van te vinden zijn. Copán in Honduras besloeg 24 vierkante kilometer en had 20.000 inwoners. Daarmee was het zeker niet de grootste Mayastad. Er is echter veel van bewaard gebleven, waardoor het nu wel een van de belangrijkste archeologische sites is. De vallei van de Copán-rivier werd voor het eerst met stenen bebouwd in de 9e eeuw v. Chr. In 159 werd er voor het eerst een koninkrijk gevestigd in het gebied. Dit werd in de 5e eeuw een van de belangrijkste Mayasteden. Sinds die eeuw tot aan de 9e eeuw werd het koninkrijk bestuurd door eenzelfde koninkrijk genaamd Xukpi, wat zoveel betekent als “Maisbundel”. Copán, destijds Oxwitik genoemd, was een van de machtigste Mayasteden. Doordat het bestuur lange tijd in handen van eenzelfde dynastie lag, kwam de stad tot grote economische bloei. Oxwitik werd gesticht in een heuvelachtig gebied dat vruchtbaar was door de aanwezigheid van een zijrivier van de Motagua: de Copán. Anders dan de meeste andere grote Mayasteden kampte Oxwitik met een gebrek aan kalksteen die voor de bouw kon worden gebruikt. Men maakte daarom gebruik van klei, en de weinige kalk die beschikbaar was werd gebruikt om een beschermende pleisterlaag aan te brengen op vloeren en exterieur. Vanaf het jaar 1000 begon het inwonersaantal sterk terug te lopen. De oorzaak daarvan is niet bekend. Een theorie die steeds algemener aanvaard wordt is dat extreme droogte de oorzaak was van het verval van de Maya, en dus ook van Copán. Copán was gelegen in een gebied waar geen grote rivieren stroomden, de rivier de Copán was afhankelijk van de regenval. Uit onderzoek van grondmonsters blijkt dat rond het jaar 900 een zeer droge periode plaatsvond. Het zou zo kunnen zijn dat de rivier daardoor droogviel en dat de waterreservoirs in Copán niet meer gevuld konden worden. Toen in de 16e eeuw de Spanjaarden voet aan land zetten was de vallei door nog maar een handjevol boeren bewoond. Toen de Spanjaarden Honduras veroverden was de stad Oxwitik al lang door oprukkend regenwoud begroeid. Hoewel de plek lokaal wel bekend was, was het in de buitenwereld onbekend dat de stad bestond. Pas in de 19e eeuw werd de stad herontdekt. In 1834schreef Juan Galindo een beschrijving van de ruïnes, die een jaar later gepubliceerd werd. Dit trok de aandacht van de Amerikaanse ontdekkingsreiziger John Lloyd Stephensen de Britse architect Frederick Catherwood. Zij beschreven een groot deel van de site, waarna Copán onderwerp werd van een van de eerste moderne archeologische onderzoeken in het rijk van de Maya. Dit onderzoek werd uitgevoerd door de Harvard Universiteit tussen 1891 en 1894. Verdere onderzoeken en restauraties werden in 1930 door het Carnegie Instituut uitgevoerd, en sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw voert de overheid van Honduras onderzoekingen uit. * Een uniek bouwwerk is een hiërogliefentrap, gebouwd langs een 30 meter hoge piramide. Deze trap is bekleed met de langste tekst van het oud-Amerikaanse continent: meer dan 2000 hiërogliefen zijn in de 72 treden van de trap gekerfd. Hier is de geschiedenis van de Copán-dynastie te lezen. Door deze hiërogliefen kon een groot deel van de geschiedenis van Copán bestudeerd worden. Ook zijn er sculpturenaangebracht die de verschillende vorsten uit de dynastie verbeelden. De restauratie van deze trap heeft bijna een eeuw geduurd. * Een opmerkelijk bouwwerk is het balspeelveld. Het veld is smal met schuine wanden. Aan de zijkanten staan zes papegaaienkoppen, in plaats van de ringen die bij andere balspeelvelden in Mayasteden werden aangetroffen. De meeste onderdelen van het complex heeft onze gids ons laten zien, uiteraard met daarbij de verhalen van hoe het vroeger was. In één van de piramides is het graf ontdekt van één van de koningen. Een enorm grote tombe van iets van 20 bij 10 meter en dan een meter of acht hoog. Een replica staat in het museum, wat vlakbij de site is gesitueerd. Na alle uitleg hadden we 'eigen tijd'. Ik heb nog wat rondgelopen en kwam er achter, dat er niemand meer was. Het hele terrein leeg. Mooi voor de foto's. In een ver hoekje zag ik nog een trap omhoog gaan en daarachter bleken nog een aantal ruïnes te liggen, waaronder graven en badhuizen. Tijd om terug te lopen. Het was weer ouderwets warm vandaag, zo'n 36 graden en een luchtvochtigheid van ruim 80%. Eerst het vocht weer aanvullen en daarna naar het museum. Toen met de tuk tuk terug naar het centrale plein en vandaar door naar Geert voor het bezoek aan het vogelpark. Daar betaald en zij bellen dan voor een tuk tuk. Alleen de heen weg zit bij de prijs in. Macaw Mountain Bird Park & Nature Reserve nabij Copán is behalve vogelpark ook een educatiecentrum, botanische tuin en opvangplek voor gewonde en gestreste vogels. Het park ligt op een voormalige koffieplantage. Inheemse papagaaien en toekans fladderen er rond tussen de kleurrijke tropische bloemen en planten. Dit schouwspel duurde echter maar een half uur, want toen begon het eerst een beetje te regenen, later kwam het met bakken naar beneden. Ik ben gaan schuilen onder een afdakje en zag, dat de papegaaien massaal ondersteboven aan het gaas gingen hangen, om zo de onderkant van de vleugels nat te krijgen. Een waterbadje zogezegd. Steeds probeerde ik een stukje verder te lopen, maar het bleef hard regenen. Na een half uur schuilen, kwamen er twee vrouwen aan, onder een paraplu. Daar kon ik weer een stukje mee oplopen. Maar omdat dit reservaat om 16:00 uur sluit en ik nog wel een tuk tuk moet regelen, ben ik toch maar doorgelopen. Bleek niet zo ver meer te zijn. De dame aan de kassa belde even voor transport en twintig minuten later was ik weer bij het hotel. Daar tegenover nog een museum, ook nog even doorgelopen en toen onder de warme douche. Morgen weer naar Guatemala. Naar Rio Dulce. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060651 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 281 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => copn-maya-runes ) [6] => stdClass Object ( [username] => henkhamminga [datePublication] => 2019-08-07 [title] => Gearriveerd in Copán, Honduras. [message] => Vandaag, 7 augustus, laten we Guatemala even achter ons en aanvaarden we de reis naar Copán in Honduras. Een rit van ongeveer zes uur, dus vroeg uit de veren en om zes uur ontbijt, zeven uur weg. Nou mag je in Antigua niet met een grote bus de stad in, dus komt er eerst een kleiner busje voorrijden, waarop de bagage wordt vastgesjord en wij als een stelletje sardines in het busje worden gepropt. Niet veel later staan we naast de grote bus, bagage overladen en op pad. Waarom zo vroeg weg? Nou, als we in Honduras aankomen, is er nog een middagprogramma. Ik had me opgegeven voor de Zip-Line en een bezoek aan het vogelreservaat. De Zip-Line is een activiteit, waarbij je via staalkabels van de ene kant van het dal naar de andere kant zweeft, door aan een katrol te hangen die over de staalkabel loopt. Ik heb dat in Costa Rica ook al eens gedaan en het leek me leuk dit weer te doen. Maar, ... op zo'n reis als deze kan er van alles 'tussenkomen'. Door wegwerkzaamheden stonden we geruime tijd in de file en verloren we anderhalf uur. Omdat we door Guatemala Stad moesten rijden, ook nog even langs de kathedraal en presidentieel paleis gereden. Stoppen kon daar niet. Bij de grens zouden we geen oponthoud hebben. PP kende iedereen aan de grens en het plan was om gewoon over de Guatemaalse grens te rijden, hij regelde dan even, dat we een inheemse stam waren en we op die manier zo Honduras in konden rijden. Toen iemand vroeg hoe hij dan een stempel van Honduras in zijn paspoort kreeg, was het antwoord ook vrij simpel; bij de ruïnes morgen kon je ook een stempel krijgen. Het hele feest ging niet door. Keurig uitchecken van Guatemala en inchecken voor Honduras, incl. vingerafdrukken en foto. Dus uiteindelijk kwamen we iets voor vijf in Copán aan. Het vogelreservaat was al gesloten, de Zip-line kon nog wel. Totaal aantal afdalingen aan de kabel: 16. Na de eerste twee afdalingen was ik kapot. Ik hing zo ver achterover, dat ik veel kracht nodig had om in een wat meer zittende houding naar beneden te komen. Gelukkig zagen de instructeurs dat ook en ik kreeg een extra harnas, waarbij de houding een stuk beter uitkwam. Goed dat ze dat zagen. Daarna kon ik ook volop genieten van de afdalingen en het uitzicht. Soms vlogen mijn benen door het loof van de bomen, echt gaaf. Na drie kwartier sta je weer beneden en werden we weer keurig bijzonder hotel afgeleverd. Rond half acht bij Via Via gegeten, een restaurant, gerund door Geert, een Belg. Daar hebben we morgen ook ons ontbijt. Daarna naar de Maya stad hier vlak bij en dat duurt tot half twaalf. Ik blijf dan nog even om wat voor mezelf rond te lopen en het museum te bezoeken. In de middag kan ik op elk moment naar Geert lopen en hij zorgt dan, dat ik bij het vogelreservaat kom. Kortom, morgen een wat rustiger dag. Wel een mooie mijlpaal bereikt vandaag. Honduras is het 100-ste land wat ik bezoek. [userId] => 76808 [photoRevision] => 9 [reportId] => 5060542 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 269 [author] => Henk [cityName] => Copán [travelId] => 523455 [travelTitle] => Rondreis Mexico, Guatemala en Honduras. [travelTitleSlugified] => rondreis-mexico-guatemala-en-honduras [dateDepart] => 2019-07-24 [dateReturn] => 2019-08-17 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/076/808_50x50.jpg?r=9 [titleSlugified] => gearriveerd-in-copn-honduras ) [7] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-06 [title] => Honduras, Tela [message] => Zaterdag 2 februari 2019 Om zeven uur gaan we op pad voor een lange reisdag. We gaan uiteindelijk naar Tela, maar via een waterval, de Pulhapanzak, wat een heel eind omrijden is. In de rivier bij de waterval kunnen we zwemmen. Echter er wordt driftig aan de weg gewerkt, met veel eenbaanswegen en veel wachten en veel drukte. We eten onderweg bij een mooi hotel aan het Llago de Yojoa, wat ingericht is op watertoerisme. Voor vega’s is er gefrituurde kaas met niets erbij. De anderen eten vis. We komen pas laat bij de waterval aan. Omdat het vandaar nog drie uur rijden is, heeft niemand nog behoefte aan zwemmen en gaan we na de fotoshoot weer terug in de bus, waar het even later al donker wordt. Ik vermaak me met mijn podcasts en af en toe maak ik gebruik van het internet in de bus om naar muziek via YouTube te luisteren. In het hotel doen ze voor ons de keuken open en ik krijg baleade, het nationale gerecht, een pannenkoekje (!) met bonen en kaas. Dan is het nog maar 8 uur in de avond, maar ik ben gaar en ga op bed liggen. Zondag 3 februari 2019 Ik slaap tot half zeven, dan ga ik koffie maken en lezen. Ik heb 10 boeken van de e-bibliotheek geleend, heb er nu twee en een kwart uit, maar hoop deze twee dagen op vier uit te komen. 8 februari kan ik ze niet meer openen. Misschien kan ik ze weer opnieuw lenen, maar ik vrees dat dat ingewikkeld wordt. Ik heb ook nog boeken van mezelf, onder andere het vervolg op The Gentleman’s Guide to Vice and Virtue met de hoofdpersonen Monty, Percy en Felicia. Het vervolg heet The Lady’s Guide to Petticoats and Piracy en ik zie er naar uit. Na het ontbijt even naar het zeer dichtbije strand gelopen. Hoge golven. Een ligstoel of een hangmat kost 5 dollar. Terug naar het hotel. Was gedaan, die maar niet wilde drogen. Lange wandeling gemaakt langs het strand helemaal tot het Oude Tela, wat bekend staat als morsig. Het wordt van alle kanten afgeraden om daar in het donker nog te zijn. Op zondag is er veel dicht. Uiteindelijk kom ik uit bij een restaurant, dat Noorderlicht heet in vertaling. Daar is het zo druk, dat ik nog minstens een uur heb kunnen lezen voor ik kon betellen. Ik nam guacemole, daar krijg je chipjes bij en het was zeer vullend. Terug gewandeld. ’s Avonds hoefde ik niets meer. Dan in het hotel een hele tijd zitten lezen in De Onzichtbare Man van Ralph Ellison, een favoriet van Obama. Vroeg gaan slapen. Maandag 4 februari 2019 ’s Morgens ging de helft van de groep kajakken in een rivier bij een mangrovebos, maar daar hoorde ik niet bij. Ik bleef nog en dag luieren. Wel wandelde ik nog met iemand naar het Oude Tela, waar markt was en veel meer winkels open. Was leuk om even gezien te hebben. Rest van de dag: boek uitlezen. Ik heb mijn was nog afgegeven bij het hotel; het werd buiten opgehangen, zodat het een paar uur later toch nog droog was. ’s Avonds met de groep gegeten in het hotel. Morgen vertrekken we om half negen met de bus naar Gatemala. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5047129 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 1397 [author] => [cityName] => Tela [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,tela [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-tela ) [8] => stdClass Object ( [username] => Diny53 [datePublication] => 2019-02-03 [title] => Honduras, Copan [message] => Donderdag 31 januari 2019 Van El Salvador naar Honduras, 213 km We vertrokken vroeg om 7 uur. Maar ik ging natuurlijk ook vandaag weer naar de zonsopgang kijken. Het hotel ligt heel hoog boven het Suchitlan-meer, dat omringd wordt door bergketens, wat een mooi atmosferisch perspectief gaf bij de zonsopgang. Een ideaal hotel om een boek te schrijven. Om 10 voor half 7 stond er een ontbijtbuffet voor ons klaar en daarna vertrokken we. Ik luister vaak naar podcasts onderweg, wat een welkome afwisseling is op de soms wat al te lollige conversatie in de bus. We namen de snelste weg naar Honduras, wat betekende dat we een klein stukje door Guatemala moesten, dus twee maal de grens over. Er zaten drie mannetjes, ik kwam bij de middelste terecht die voortdurend iets aan het intypen was, naar mijn paspoort keek en weer ging typen. Bij de andere twee mannetjes duurde het ook wel lang, maar die deden er drie terwijl ik daar stond. Uiteindelijk kreeg ik mijn paspoort terug met een briefje erin en met een: ‘Afstempelen in Guatemala!’ kon ik eindelijk door. Naar de WC. Dan kwamen we langs twee dames ambtenaren die die briefjes wilden zien en daarna moesten we er nog een keer uit om allemaal een stempeltje te krijgen, maar dat mocht de reisleider in ene keer doen. In Jocatan, een piepklein plaatsje 30 km voor de grens met Honduras dronken we koffie. Hoewel er op de deur van het café stond dat ze Visa accepteerden, was dat niet zo. Ook met dollars lukte het niet. Tenslotte kwam de reisleider binnen en deelde aan iedereen 20 quetzal uit. De quetzal is ook de nationale bont gekleurde vogel van Guatemala, die we in Costa Rica in het echt hebben gezien. Maar toen konden we dus de koffie betalen. Daarna was het niet meer zo ver naar Honduras. Daar weer eerst naar de douane, die was voor beide landen in een gebouw, gescheiden door touwtjes. Eerst naar de beambte van Guatemala, dan om het touwtje heen naar die van Honduras. Bij de laatste wilden ze ook vingerafdrukken en een foto. We waren snel klaar. Omdat Copan niet ver van de grens ligt, waren we daar zo. We slapen in een hotel bij het Plaza Central, net zo makkelijk. De hotels zijn tot nu toe allemaal prima. Vaak grote kamers met soms wel ruimte voor vijf personen voor mij alleen. We waren er om 13 uur en om half drie zouden we met de bus naar een vogelpark gaan. In de tussentijd wat rondgelopen, wilde fruit kopen, vond dat niet. Hoorde en passant van een groepsgenoot dat bananen in Costa Rica met chemicaliën besproeid worden voor de pluk en daarna gaan ze nog opnieuw in een bad met chemicaliën, voor ze naar Nederland gaan. Dus sindsdien geeft ze een kind nooit meer een ongeschilde banaan! Het bleek een heel eindje met de bus naar het vogelpark. Onderweg kwamen we een vrahtautootje tegen met daarin Geert, een Belg, die hier al 19 jaar woont en die een hostel-bar-restaurant runt, waar we morgen gaan ontbijten. Tevens doet hij een sociale tour door de stad. Maar daarover later meer. In de vogeltuin troffen we ook een Belg, Kevin, 30 jaar die onze gids was. Hij bleek er heel veel van te weten en ik vroeg hem hoe lang hij daar al werkte. Pas een half jaar. Hij trekt van de ene dierenopvang naar de andere. Hij had zijn haar in een klein knotje op zijn achterhoofd, wellicht is hij boeddhist. Dat hebben we hem weer niet gevraagd. De vogeltuin is dus eigenlijk een opvang voor zieke dieren, die als het kan worden opgelapt en weer vrijgelaten worden. Er waren heel veel rode ara’s, blauwe … ara’s (?), kalkoenen en wat kleinere vogeltjes. Van sommige waren de vleugels afgeknipt of anderszins beschadigd en die worden niet meer uitgezet. Hoe komen ze aan de vogels? Ara’s kunnen 100 worden, dus overleven hun baasjes; als familie er dan niets mee wil, komen naar de vogeltuin. Of Amerikanen verhuizen terug naar de VS en willen of kunnen de vogel niet meenemen. Sommige dieren zijn zo ‘gestresseerd’ dat ze zich pluimen (de veren uittrekken). Ze leren dit maar moeilijk af. Ondanks dat er veel diertjes op de grond zijn, die de grond schoon eten, moet er toch regelmatig gekuist worden, zo vertelde Kevin. Na een paar uur hadden we alles gezien. Je kon op het einde nog met drie papegaaien op de foto; een op elke arm en een op het hoofd. Ik had daar zomaar geen zin in. Terug naar Copan. Daar probeerde ik een bepaald restaurant te vinden, maar verdwaalde hopeloos. Ons hotel staat echter op het Plaza Central en dat kun je aan iedereen vragen. Toen ik daar weer was, besloot ik vlak om de hoek te gaan eten bij een restaurant annex souvenirwinkel. Er stonden nog twee anderen van mijn groep, die daar ook gingen een. Daar had ik een soort pannenkoekjes, die hier voor bijna alles de basis zijn. Ik had er een vruchtensapje bij. Lekker en genoeg. Dan slapen. Vrijdag 1 februari 2019 Bezoek aan de ruïnes van Copan. Na het ontbijt vertrokken we om 8 uur lopend naar de ruïnes. Daar kregen we een Indiaan met vitiligo als gids. Hij zat vol grapjes. Hij vertelde een heleboel over de Maya’s en daarna vroeg hij: en hoe weten we dat? … Van internet. Nee dus. Toen de Spanjaarden hier kwamen, hebben ze een en ander opschrift gesteld en dat is nog bewaard gebleven. Bovendien zijn onder de bestaande bouwwerken gave exemplaren van bijvoorbeeld tempels gevonden. Het opgravingsgebied is heel groot. Alle bouwwerken zijn ooit door aardbevingen in elkaar gestort en daarna weer opnieuw opgebouwd. Wel hadden de Maya’s een soort van stevige fundering, omdat zij natuurlijk ook wel weet hadden van aardbevingen, maar onder de bestaande bouwwerken liggen nog drie lagen gebouwen, en dan helpt zo’n fundering niet meer. De lagen gaan drie koningen mee, daarna werden ze afgedankt en werd de volgende laag gebouwd. Het waren voornamelijk dus graven voor de koningen, tempels en langs het verhoogde terrein waren huizen. Er zouden in Copan 25.000 mensen hebben gewoond. Er was een speelveldje voor een ritueel balspel, waarbij je de bal niet met handen en voeten mocht raken, maar alleen met ellebogen, knieën, enz. Probeer het thuis maar eens! Het veldje had aan twee kanten muren met papegaaienkoppen, het was de bedoeling die te raken. Verder stonden er veel steles met het beeld van meestal dezelfde koning, die ‘18 Konijnen’ wordt genoemd, omdat er onderaan de stele een konijnenkop is te zien met daarbij drie richels (het symbool voor het getal 5) en drie bolletjes (het symbool voor het getal 1). De gids vertelde ons nog meer over de manier van rekenen van de Maya’s; zo waren zij de eersten die het getal 0 kenden. Maar goed, hadden wij in Nederland niet Lodewijk, de Franstalige broer van Napoleon als koning? Die zodanig koneng de Hollande zei, dat hij Konijn van Holland werd genoemd? Aan de zijkanten van de steles waren boven elkaar een serie plaatjes, die voor kenners als hiëroglyfen zijn te lezen. Er was een heel grote trap met om de zoveel treden een beeld, vast van koningen en vol met hiëroglyfen. Er waren altaren waarop dieren geofferd werden met rondom afbeeldingen van koningen en van de god/stichter. Mensen zouden er niet zoveel geofferd zijn. De hele plaats raakte in verval toen de bevolking groeide, er veel bomen werden gerooid voor de bouw en voor vuren, zodat het heter werd, er minder voedsel groeide en men uiteindelijk wegtrok uit de streek. De gids vertelde ons ook van alles over de planten en bomen die we op het terrein zagen, maar daar ben je Indiaan voor. De gids heeft ons tot een uur of 11 rondgeleid. Daarna mochten we vrij wandelen, maar het was toen al zo warm dat de meesten al snel weg waren. Ik had honger en ging bij het cafetaria een burrito eten met zurige kaas erin, kop koffie erbij en daarna had ik wel weer energie voor het museum. Hier staat een heel tempeltje, zoals ze die hebben uitgegraven. Ook stonden hier de originelen van sommige steles en andere beelden. Het was een ruim museum waarbij je via een in een spiraal lopende galerij boven bij de uitgang uitkwam. Ik was om een uur of 1 weer terug in het hotel. De ruïnes liggen iets buiten de stad, maar ik liep zowaar in een keer goed. Dan even wat lummelen, op bed gezeten met een kopje thee. Om drie uur moesten we in het café van Geert zijn, die ons mee zou nemen op de sociale tour. Er is zoals we al verwachtten een hoop mis in dit land. Er is een groot verschil tussen rijk en arm. Er zijn wel scholen, maar als de leerkrachten geruime tijd niet betaald worden, laten ze het afweten. Als je een geschil hebt en je moet naar de rechtbank moet je naar de dichtstbijzijnde grote stad. De tegenpartij mag een aantal keren verstek laten gaan. Als de rechter er niet uitkomt, kun je in hoger beroep, dan moet je een advocaat nemen, die een jaarsalaris kost en de procedure duurt jaren. Inkomsten komen uit ontwikkelingsgelden, familieleden die uit de VS geld opsturen en uit de drugshandel. Arme mensen kunnen drugskoerier worden en verdienen met eenmaal de grens overgaan een half maandsalaris erbij. Als je denkt iets van de cocaïne, die je smokkelt voor je eigen gewin te kunnen gebruiken, kun je een kogel door je hoofd krijgen plus je gezin. Als je eenmaal in de drugshandel zit, kom je er niet gemakkelijk weer uit. De meeste mensen in dit circuit worden niet oud, ook de drugsbaronnen niet, maar er is altijd wel weer een andere. Naar de VS kun je of in een karavaan of met een mensensmokkelaar, die je 6000 dollar moet betalen. Je loopt onderweg de kans om te worden gekidnapt door boze lieden die nog eens 3000 dollar van je familie willen en anders ben je er geweest. Dit alles in opgewekt Vlaams. Bij al onze ‘ja maar, als ze nou eens zus of zo deden’ had Geert een reden waarom het niet kon. Aan het einde van de tour zijn we bij hem gaan eten in zijn restaurant. Daarna slapen, want het is morgen weer vroeg dag. Om 7 uur moeten we in de bus zitten. [userId] => 363620 [photoRevision] => 0 [reportId] => 5046926 [countryId] => 83 [pictureCount] => 0 [visitorCount] => 253 [author] => [cityName] => Copán [travelId] => 521410 [travelTitle] => Costa Rica, El Salvador, Honduras en Guatemala [travelTitleSlugified] => costa-rica-el-salvador-honduras-en-guatemala [dateDepart] => 2019-01-19 [dateReturn] => 2019-02-18 [showDate] => yes [goalId] => 4 [goalName] => Een verre reis [countryName] => Honduras [countryIsoCode] => hn [imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/honduras,copn [imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/363/620_50x50.jpg?r=0 [titleSlugified] => honduras-copan ) [9] => stdClass Object ( [username] => BabsJim [datePublication] => 2019-01-23 [title] => Nicaragua en Honduras [message] => Nicaragua San Juan del Sur - Granada - Leon San Juan del Sur Woensdag 09-01-2019 Vroeg vertrokken naar de grensovergang Costa Rica-Nicaragua. De busrit verliep prima! En de stempels uit en in waren zo gehaald. Wel moesten ze even een paar keer kijken naar de uit Costa Rica stempel van Babs. Even overleg of deze acceptabel was, omdat de douane er 2 over elkaar heen had gezet. Maar gelukkig we konden door. Toen we de grens van Nicaragua over waren vlogen de mensen op ons af om een taxi aan te bieden. Zo erg hadden we het nog nergens meegemaakt. Maar wij kozen voor de lokale bus, deze rit verliep prima! Laatste stukje nog de taxi in, richting hotel. Toen we aankwamen waren wij in de zevende hemel, heerlijke luxe. Hier waren we ook wel even aan toe. Een paar dagen echt niks doen, uitslapen en aan het zwembad liggen. Donderdag 10-01-2019 Een heerlijk ontbijt, wat een verwennerij. Jim moest wel even wennen al alle heatlhy stuff and vibe. Maar gelukkig went alles snel. Vandaag een dagje niksen, heerlijk aan het zwembad gelegen. Eind van de middag hebben we ons naar het stadje laten brengen. Hier hebben we op het strand genoten van een prachtige zonsondergang. De avond hebben we doorgebracht in verschillende tentjes. Lekker wat eten, borrelen en goede gesprekken. Heerlijke onts