België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.

Midden in de natuur: vakantieparken in de Ardennen

De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.

Waterpret in de Kempen: vakantieparken met Meren

De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.

Cultuur en geschiedenis: vakantieparken nabij Brugge

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.

Betovering aan de Belgische kust: zon, zee en strandplezier

Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.

België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.

Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.

Meest gesproken talen

De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:

Europese talen op het randje van verdwijnen

In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:

1. Occitaans, Zuid-Frankrijk

Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.

In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.

Top 10 talen die met uitsterven worden bedreigd

Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:

1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.

Algemene regels en rechten

Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:

Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.

Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.

Compensatie

In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.

Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.

Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.

Wanneer heb je geen recht op een schadevergoeding?

Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.

Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.

Loop je vakantie niet mis

Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.

Het was inderdaad vroeg. Om 6 uur stond iedereen met bagage in de hal klaar om te gaan. Er werd gezegd dat er misschien veel controle zou zijn en dat we daarom vroeg aanwezig moesten zijn op de pier. Maar niks van dat al. We konden zo doorlopen. Er varen verschillende boten uit dus wij kregen een badge om van de boot waar we mee zouden gaan. Met een kleiner bootje werden we naar de grote boot gebracht. De boot was eigenlijk helemaal niet zo groot, er konden maar 38 personen mee. We vertrokken precies op tijd en 2 uur later stonden we op de kade van Puerto Ayora op het eiland Santa Cruz. We reden eerst even langs het hotel om de koffer weg te brengen en daarna meteen op pad. Op naar de reuzen schildpadden. Het landschap is groen, omdat het veel geregend heeft afgelopen tijd. Op dit eiland is veel veeteelt en landbouw. Vlak voor de ranch werd nog even gestoptWe liepen naar twee oude vulkaankraters. Het leken wel sinkholes, de wanden waren erg steil.

De reuzen schildpadden leven over het hele eiland verspreid, maar op de ranch waar we heen gingen waren er heel veel. De populatie op dit eiland bedraagt ongeveer 9000 stuks. De grote joekels hadden de schaduw opgezocht of lagen in poelen. Ze zochten in ieder geval verkoeling. Nou dat konden wij ook wel gebruiken. Na een stuk of vijf schildpadden in een poel en nog hier en daar een andere, hadden we het gezien. We liepen nog een lavatunnel door en daarna ging het naar de restauratie. Daarna moesten we meteen door naar het Darwin centrum, om te zien hoe er met de reuze schildpadden werd gefokt. Inmiddels was het 2 uur ’s middags en had niemand meer puf om naar de uitleg ven onze twee gidsen te luisteren. De meesten wilden terug naar het hotel. Dat probeerden we onze gidsen duidelijk te maken, maar die hadden een programma wat afgemaakt moest worden. Ze voelen de Nederlandse mentaliteit nog niet goed aan. Uiteindelijk zijn we lopend naar het hotel gegaan. Dat was niet zo ver lopen. Het hotel kijkt mooi uit op zee. Na een uurtje rust hebben Marianne en ik de rest van de middag doorgebracht bij een kleine vissershaven. Daar werd een tonijn gefileerd op een bootje. Restjes vis werden over boord gegooid en daar kwamen veel dieren op af. Ze waren er allemaal. De zeeleeuwen, pelikanen, fregatvogels, leguanen enz. In het water zagen we een grote rog, een schildpad, een kleine rifhaai en een kleine mantarog. De grote rog zwom rondjes van ca 5 min, zodat we hem steeds weer zagen. En alle dieren zijn niet bang voor mensen en je kan ze erg dicht benaderen. Op de terugweg zagen we nog een zeeleeuw voor de ingang van een winkel liggen. Ik hoorde wel dat het beest gevoerd werd, want de winkel lag best nog wel een stukje van zee.

Morgen is er een druk programma, maar de ochtend wandeling van 3 uur slaan wij over. Er zou niet veel speciaals te zien zijn en ze gaan ook nog een uur strand doen. Wij gaan een ochtend vakantie houden.

We hebben een heerlijke rustige ochtend gehad. Wat souvenirs gekocht en op ons gemak door het dorp gelopen. Gids Rissel wordt niet meer gepruimd in de groep. Hij doet alles om zichzelf te promoten en loopt allemaal onzin verhalen te verkopen. Een paar van de groep hebben gevraagd hem weg te sturen en dat zou ook gaan gebeuren, maar plotseling moest hij toch weer blijven. Inmiddels had hij mij verteld dat hij voor de middag weg moest, vanwege een afspraak bij de dokter. Nou die had hij ineens niet meer, maar wij wisten wel beter. Vervolgens zei hij tegen ons, dat we om 11.45 klaar moesten staan voor het middag programma, terwijl 12.15 was afgesproken. Dat laatste was ook goed. Dus gids Rissel liep uit z’n nek te kletsen. Degene die ’s morgens waren gaan wandelen, vonden het de moeite waard. Het was een mooi strand en voor het strand hadden ze hamerhaaien gezien. Wij hadden geen spijt, een beetje rust was ook niet verkeerd.

Om 12.15 gingen we naar Berlin beach om te gaan kanoën. Met een taxibootje werden we een stukje op weg gebracht. Daarna was het nog een klein stukje lopen. Het was weer behoorlijk heet, maar gelukkig stond er een zeewind. Op het strand kregen we allemaal een tweepersoons kano. Marianne wilde achterin, want ze vond dat ik vorige keer (in Nieuw Zeeland) te weinig peddelde. Nou nu gleed ik constant onderuit in mijn zitje. Het zat zo oncomfortabel, dat ik terug wilde. Maar Marianne wilde graag verder en gelukkig vond ik uiteindelijk een beetje mijn draai. Na twee baaien achter gids James aan gepeddeld te zijn kwamen we bij een mooie kloof, die we een stukje ingingen. Opeens sprongen 2 man uit de kano naast ons in het water. Het was er niet diep. Wat bleek er zat een mierenkolonie in hun kano. Volgens de gids beten deze grote rode mieren niet, maar ze wilden toch wel zonder mieren in de kano zitten. De kano omgedraaid, zodat de mieren zwemmend terug konden. Vervolgens zagen we nog een zwemmende zeeleguaan. De leguanen zijn hier zwart en lelijk en niet zo groot als op bijvoorbeeld Aruba. Maar ze zijn ook wel weer grappig. Daarna ging het dezelfde weg weer terug. We zagen nog een schildpad. Zeeleeuwen waren hier niet. Na terugkomst bij het strand werden de kano’s weer ingeleverd en gingen wij verder naar dezelfde kloof, als van het kanoën, maar nu landinwaarts. Vanuit zee was er geen ingang, maar het zoete water was wel gemengd met zeewater. Hier gingen we zwemmen. Het water was koud, flink kouder dan de zee, maar voor mij was het een heerlijke afkoeling. Volgens gids James mochten er maximaal 35 mensen tegelijk daar zwemmen. Je moest je tijd reserveren en je kreeg een uur de tijd. Daarna kon je op het strand nog snorkelen, maar door de vloed was het water troebel. Wij zijn terug gegaan om onze spullen te laten drogen, want morgen gaan we naar huis.

We hebben even gerelaxt en daarna op pad om te eten. Onderweg lag de zeeleeuw weer bij de ingang van de winkel, alleen nu kwam hij wel in actie. Hij stak op zijn gemak de weg over en vervolgens ook het fietspad. Al het verkeer stopte netjes. Daarna was het nog een klein stukje naar zee. Het fietspad ligt er trouwens niet voor niets. Veel locals fietsen op mountainbikes en ook toeristen huren vaak een fiets. Er rijden ook veel elektrische scooters rond en een soort elektrische fatbikes met hele brede banden. De taxi’s zijn allemaal dikke pick-up wagens (o.a. Toyota Hilux). Ze kosten 1.50 dollar per rit in Puerto Ayora.

Na het eten zijn we de pier nog even opgelopen. Daar zag je in het licht van de lampen een heleboel jonge haaien zwemmen. En op de pier lagen natuurlijk zeeleeuwen te slapen. Het is nog steeds erg warm en vochtig. Na onze wandeling was het tijd om de koffers te pakken voor de reis naar huis.

’s Morgens vroeg vertrokken voor de rit naar Guayaquil. Cuenca ligt op ca 2450 m hoogte en daarvandaan ging het weer steeds verder omhoog. Tot we in het nationale park Cajas waren. Hier moesten we een pas over van ca 4100 m. Daar gingen we met een gids zo’n 1,5 uur lopen. We zaten boven de boomgrens, maar hier groeide nog de papierboom, zo genoemd omdat de bladerende schors net op papier leek. Verder groeiden er van allerlei kleine plantjes, zoals de lollypop een klein rood/geel bolvormig bloempje. Ik had genoeg kleding aangedaan om het niet koud te krijgen, want na onze koude ervaring op de Chimborazo, nam ik geen enkel risico. De kou viel gelukkig erg mee. Het was half bewolkt, geen wind en af en toe kwam de zon door. Het uitzicht was mooi. Door de hoogte was ademen weer moeilijk, weinig zuurstof, maar inmiddels waren we daar al aardig aan gewend. Je voelt het natuurlijk wel, maar hebt geen symptomen van hoogteziekte, zoals misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Hierna was het afdalen tot de zee, 4000 m hoogtemeters lang. De weg was goed. Hier en daar een kleine aardverschuiving, maar verder geen problemen. Je daalt af door verschillende soorten vegetatie. Je rijdt eigenlijk via een rivierdal naar beneden, maar wel een dal met steile wanden. Opeens zaten we in de mist. Dit was het hoge nevelwoud. Daarna kwam ook nog het lage nevelwoud, maar daar was geen nevel. Het was verder ook droog. Beneden aangekomen was het landschap meteen vlak. Er wordt hier ook van alles verbouwd, waaronder ook rijst. Dus er waren hele vlaktes met sawa’s. Na geluncht te hebben, stond er nog een boottocht op het programma door een mangrovebos. Dit is ook een nationaal park. Inmiddels is het bloedheet en vochtig geworden. Voor de boottocht werden we eerst met twee pick-ups naar een steiger gebracht. Het was daarna nog een klein stukje lopen onder de luchtwortels door, maar ondanks dat we gewaarschuwd waren, werden een aantal behoorlijk te pakken genomen door de muggen. Ik heb zo min mogelijk onbedekte huid en geen strak zittende kleding, want de muggen steken dwars door je kleding heen. Ik heb geen een serieuze beet opgelopen en Marianne ook niet. Na het muggenpad moesten we steil naar beneden 2 kano’s in. Hier was geen dak boven zoals in de jungle. Lekker heet dus. Het mangrovebos was hier wel groot. Onderweg zagen we vooral veel reigers, en roze lepelaars. Op een gegeven moment zagen we ook een hele hoop ooievaars in de lucht. Een ander soort dan in Nederland. Bij ons in de boot zat voor mij de slechtste vogelgids ooit. Wij spotten de vogels, terwijl hij lekker met z’n buurman zat te kletsen. Volgens Nella waren er twee officiële gidsen, die allebei even slecht waren, maar je was verplicht om er een in te huren. De terugweg was dezelfde als heen. De omgeving terug bestond uit bebouwde velden met rijst, bananen en suikerriet. De huisjes waren simpel en de mensen lagen te luieren in hangmatten. Maar het is zondag dus dan kan het wel.

Laat in de middag kwamen we in Guayaquil aan. Daar namen we ’s avonds afscheid van Carlos de buschauffeur en Nella. Het hotel was midden in Guayaquil, maar het was te gevaarlijk om de deur uit te gaan. Voor de deur stonden twee indrukwekkende bewakers met helmen op en pistool paraat.

Vandaag 26 februari was de vlucht naar de Galapagos eilanden. Eigenlijk ging alles voorspoedig. Nella had nog het visum geregeld. De vlucht zat aardig vol met een mengeling van toeristen en locals. Na aankomst werd de bagage nog even bekeken door de drugshond, maar die kon gelukkig niets vinden. We zitten in Puerto Baquerizo Moreno, de hoofdstad van de Galapagos, op het eiland San Cristobal. Het is bloedheet en vochtig. Normaal is het droog en dor, maar nu is het heet, vochtig en groen, want het heeft veel geregend de afgelopen tijd. Dit komt door El Nino. We werden opgehaald van het vliegveld en eigenlijk was het hotel om de hoek. Het vliegveld was in de 2e wereldoorlog aangelegd door de Amerikanen om het Panamakanaal te verdedigen tegen de Japanners. Na de lunch gingen we op pad met onze twee gidsen Op het strand en bij de pier zagen we meteen al zeeleeuwen liggen, evenals leguanen. We zijn hier dus goed. Daarna door naar het bezoekerscentrum, waar de geschiedenis van de eilanden wordt uitgelegd. En daarna door naar het strand.Je kon zwemmen, maar wij kozen ervoor om rond te lopen. Anderen van onze groep gingen wel zwemmen. Overal zeeleeuwen en leguanen.Ook de vogels zijn niet bang.

Terug in het dorp, want erg groot is het niet, moesten we de snorkel spullen gaan halen. Hierna waren weeindelijk vrij. Inmiddels waren we zo moe van de hitte, dat we meteen naar de kamer (gelukkig met airco) zijn gegaan en al om 19.30 voor een uurtje in slaap vielen.

We mogen uitslapen. De groep is in tweeën gesplitst. Wij zitten bij de oudere echtparen. Onze gids is Rissel, een super ADHD mannetje. Hij praat wel lekker hard, dus dat is goed voor mij. Wij gingen naar een strandje om te snorkelen. Onderweg spotten we nog van allerlei vogeltjes, waaronder de mooie vliegenvanger. Ze zaten vlakbij. Op het strand aangekomenzetten we onze spullen neer en zou Rissel nog even verderop de blauwvoet Jan van Gent laten zien. We zagen ze wel in het water plonsen om vissen te vangen, maar niet dichtbij op het land. Rissel bleef maar doorlopen op het half begaanbare pad, maar geen vogel te zien. Het was al weer aardig heet aan het worden, dus wilde ik drinken, maar mijn water lag op het strand. Uiteindelijk heb ik gezegd, dat ik terug wilde en gelukkig vond hij het ook wel een goed idee. Dus weer terug via het lage lavakeien pad tussen de lage struiken door terug naar het strand. Het snorkelen was geweldig leuk. Het water was rustig en helder en de zeeleeuwen schoten langs ons heen en overal tussen door. Ze zijn nieuwsgierig en komen naar je toe. Heel leuk. Ook zagen we nog 3 schildpadden en veel kleine en grote vissen, sommige in scholen en andere alleen. Koraal was er niet, maar wel overal lava keien. Leguanen heb ik nog niet zien zwemmen, maar op het strand waren ze wel. Je moest uitkijken om er niet op te trappen, want het waren net zwarte keien.

In de middag gingen wij met de boot naar een andere snorkel plek. Maar wat bleek, er gingen ook nog acht andere mensen mee, Amerikanen. Wij snapten er niets van. Onze groep werd gesplitst, omdat die te groot was en nu werden er acht anderen bijgezet. dus dat leverde een hoop discussie op. Bleek onze ADHD-er ook nog eens hun gids te zien. Marianne was boos en anderen van onze groep ook. Maar we zijn toch gegaan. Eerst een lekkere maaltijd aan boord en toen naar de snorkelplek. Inmiddels was er best wat wind en de zee was erg ruw. Achter het fregatvogel eiland gingen we ten anker. We mochten het eiland niet om de fregatvogels van dichtbij te zien, vanwege de vogelgriep die daar heerst. Dus dan maar van een afstandje. Er waren genoeg van die fregatvogels aanwezig. Daarna snorkelen. het water was erg troebel vanwege de golven. Langs de de kustlijn was wel iets helder water en daar zagen we weer mooie vissen en de speelse zeeleeuwen. Er lag er 1 net onder me op de zandbodem. Na eventjes rondgekeken te hebben zwom hij weg. Vervolgens vond Rissel het nodig om het diepere water op de zoeken om Manta roggen te zoeken. Nou je zag helemaal niets. Daarna zwom hij vrij snel het kanaal over tussen de twee eilanden. Ik werd er aardig moe van. Toen we aan de overkant waren had ik het wel gehad en werd opgepikt door de zodiac, die me terugbracht naar de grotere boot. Marianne kon geen genoeg krijgen van de spelende zeeleeuwen in het water en bleef tot het laatst in het water. Het water is niet koud. Daarna hebben we nog een andere baai bezocht met strand en vervolgens terug naar het hotel.

’s Avond hebben we lekker vis gegeten aan de boulevard. Het was niet druk maar wel gezellig druk. De prijzen zijn wel duidelijk hoger dan op het vasteland van Ecuador. Bijna alles moet ingevoerd worden en komt dan van ver. Morgen vroeg op om met de pont naar het eiland Santa Cruz te gaan.

Vandaag donderdag is de grote weekmarkt in Guamote. Met de bus gingen we al vroeg op pad naar de veemarkt, iets buiten het dorp. Daar moest ook de bus ergens blijven staan, want bijna alle straten van het dorp waren ingenomen door kraampjes en dan konden we niet meer weg komen. De veemarkt was het gebruikelijke gezeul met dieren, maar geen mishandelingen. Dezelfde dieren stonden bij elkaar, zoals schapen, koeien, lama’s, varkens en paarden. Alles werd aan- en afgevoerd met pick-ups, ook mensen. Het was een hele leuke markt, want de indianen hadden zich allemaal zo mooi mogelijk gekleed. De dames liepen in mooie rokken die aan de onderkant geborduurd waren en diverse kleuren hadden. Daarop hadden ze geborduurde bloesjes, en daaroverheen een gekleurde poncho. Op hun hoofd allemaal dezelfde soort hoed. De mannen droegen allemaal een hoed en een poncho. Een stukje verderop was de markt voor het kleinvee. Daar werden o.a. kippen, duiven, ganzen en cavia’s verkocht en ook eieren. Cavia’s worden hier als een lekkernij gezien. Tenslotte was in een hal in het dorp de fruit en groentemarkt. En in de straatjes werd het overige verkocht. Het was een geweldig leuke markt. Hier hadden we op gewacht. Toeristen zijn er bijna niet, maar wel heel veel kleurige indianen. Rond 12 uur moesten we vertrekken naar onze volgende stop, Ingapirca. Het landschap onder was prachtig. Bovenaan waren de bergen glooiend, maar meer naar beneden waren het steil uitgesleten canyons. We zitten nog steeds rond de 3000 m hoog. Bij het stadje Alausi, waar we langs kwamen, ging vroeger de trein langs de duivels neus (Narez del diablo). Dit was een moeilijk gedeelte om het treinspoor aan te leggen. De trein gaat hier zigzaggend omhoog (en naar beneden). Vroeger reden er ook veel mensen mee op het dak van de trein. Maar sinds Corona zijn de spoorwegen van Ecuador failliet, dus er rijdt geen enkele trein meer in Ecuador.

Ons hotel, De Posada van Ingapirca lag op 3340 m en had een mooi uitzicht rondom. De kamer was was erg klein en het bed ook. Maar voor ons geen probleem.

Vanuit ons hotel was de Ingapirca te zien ofwel de inca-muur. Daar zijn we de volgende dag heen gegaan om het goed te bekijken. Hier woonden inca-priesters samen met jonge maagden. Als er een belangrijke priester was overleden werden er 12 maagden levend mee begraven. Ze werden nog wel eerst gedrogeerd, zodat ze bewusteloos raakten.

Daarna ging de reis verder naar Cuenca door eenzelfde mooie omgeving, als de dag ervoor.

Gisteren aangekomen in Cuenca. Dit is de mooiste stad van Ecuador, gebouwd op het puin van een verwoeste inca-stad. De Inca’s hadden de stad zelf verwoest, om het niet intact in de handen van de vijand, de Spanjaarden te laten vallen. Even was er sprake van dat Cuenca de hoofdstad van Ecuador zou worden, maar uiteindelijk won Quito. De oude binnenstad is inderdaad erg mooi, vooral de kerken. Na aankomst zijn we gaan lunchen. We eten hier veel te veel. Een ruim ontbijt en dan twee keer warm eten. Na de lunch kregen we een rondleiding van Nella, die ons ook de binnenkant van het provinciehuis liet zien, waar je normaal als toerist niet in mag. In de hal hangen allemaal portretten van mensen, die ooit gouverneur van deze provincie waren. Er was maar 1 vrouw bij. Ook het justitie gebouw mochten we zo van binnen bekijken. Naast het plein bij de bloemenmarkt staat een klooster. Daar wonen nonnen die niet door de buitenwereld gezien mogen worden. Ze verkopen kruidendrankjes, die je krijgt door op een draaiplateau het geld te leggen, dan draaien en dan is het dus eerlijk oversteken. In die hal waren ook allemaal mensen aan het bidden en een kaarsje aan het opsteken. Op een gegeven moment ging de grote deur open en zagen we een non, maar die was wel volledig gesluierd. Er werd snel wat naar buiten gehaald en daarna sloot de grote deur weer. Aan het centrale plein staat een prachtige kathedraal waar vandaag een mis was. Het gezang in de kathedraal klonk erg mooi. Vandaag zijn we met z’n tweeën op stap geweest. Eerst een stuk lopen langs de rivier en daarna het centrum doorkruist, allemaal leuke pleinen met kerken. Op het centrale plein was het erg druk. Er stond de hele tijd wel iemand muziek te maken of te zingen. Ook waren er veel andere straatartiesten bezig om iedereen te vermaken. Zo was er een man zonder hoofd maar wel met hoed op en zonnebril. Een levend standbeeld en natuurlijk ook veel verkopers van kleine snuisterijen. Ook kon je met een Sint Bernhard hond op de foto. Dat werd best wel regelmatig gedaan door de Ecuadoranen. Nu even rust.

Otavalo is een leuke stad met volop leven, erg gemoedelijk. Hier leven de Otavalo indianen. Ze zijn klein van postuur en lopen nog veelal in klederdracht, alhoewel het bij de jeugd al een stuk minder is. Zowel de mannen als de vrouwen hebben lang zwart haar in een vlecht en dragen een vilten hoed. Ze willen niet graag op de foto. Vooral de ouderen zijn fotogeniek, maar ze vragen er geld voor. Er zijn twee wat grotere markten, een groente- en een toeristen markt. De standhouders waren er pas laat en wij al vroeg, dus het duurde even tot er een gezellige drukte was. We hebben geen souvenirs gekocht, want we hebben al zoveel. Maar er waren wel leuke dingen, zoals poncho’s, wandkleden en tafelkleden, beelden, schilderijen enz.,genoeg keus dus. Er waren een paar gezellige pleinen in de stad, waar we lekker gezeten hebben op een bankje om de sfeer te proeven. Er zijn maar weinig toeristen in de stad, en met name de mensen van onze groep zagen we steeds weer lopen.

Om 12 uur vertrokken we naar de volgende bestemming. Dat is Papallacta. Daarvoor moesten we een stuk terugrijden richting Quito. Dat is gewoon een prachtige snelweg, met 3 banen per richting. We reden langs grote rozenkwekerijen, geen glazen kassen, maar plastic. Overal waren daar bloemenstalletjes. Op de heenweg hadden wij hier een bosje rozen gekocht voor ons indiaanse gastgezin. De normale rozen waren per bos 2 dollar en de rode 6 dollar (vanwege Valentijnsdag). Ik zag een man bij een stalletje witte rozen rood spuiten. Dat was gauw verdiend. De rozen worden naar de hele wereld geëxporteerd. Er schijnen ook veel Nederlandse bloemenkwekers te zitten. Nou het internationale vliegveld is vlakbij, maar een uurtje rijden. En het klimaat is perfect.

Vlak na het vliegveld zijn we naar het oosten afgeslagen, nog steeds over een mooie snelweg. Vanaf dat moment gingen wij sterk omhoog. We moesten een pas van 4069 m over. Al spoedig kwamen we boven de boomgrens. We reden in een smal dal met aan een kant een steile bergwand. Aan de andere kant lagen weilanden en graasden de koeien. Hier was overal yoghurt te koop. We kwamen steeds meer in de wolken te zitten en op de top van de pas stond een harde wind en was het erg mistig. We zijn dus maar doorgereden. Daarna ging het naar beneden door nevelwoud en weilanden met koeien.

Bij Papallacta zijn veel natuurlijke warmwater baden. Ons resort is erg luxe. Het ligt op 3300 m en de huisjes liggen om de warmwater poelen heen. Het is prachtig aangelegd. In het huisje hebben we zelfs vloerverwarming. Nou is dat niet moeilijk met natuurlijk warm water. We zijn natuurlijk meteen in de grote natuurlijke jacuzzi voor ons huis gaan zitten. Het water was 38oC. En zo meteen gaan we lekker forel eten. Hier vlakbij is een forelkwekerij.

Inmiddels zitten we in de jungle in de prachtige Itamandi lodge aan een rivier. We zijn al weer helemaal aan de jungle gewend.

Vanuit Papallacta reden we weg met regen en mist, maar dat is niet zo gek , als je in het nevelwoud zit. Onderweg zijn we nog kolibries gaan kijken in de regen. En ondanks dat de kolibries niet van regen houden, waren er genoeg. Ze werden daar dan ook wel gevoerd. Ik houd ook niet van regen, maar ben met regenjas aan wel gaan kijken. Er zaten hele mooie exemplaren bij. We hebben wel 4 of 5 soorten gezien. Eentje sprong er wel uit, een kolibrie met een lange staart, prachtig gewoon. Na een oponthoud van 45 minuten ging de reis verder naar beneden via een dal met steile wanden. Inmiddels was de snelweg wel een bochtige bergweg geworden. Pas beneden hield het op met regenen. Onderweg in de stad Tena gestopt om nog wat inkopen te doen. Vervolgens bezochten we een indianendorpje. We werden daarvoor met de longboot de rivier overgezet. Je kon er op de foto met een Warani vrouw. De Warani is de plaatselijke indianenstam. Een gedeelte van de Warani leven nog in het oerwoud en willen geen contact met de buitenwereld. In dit dorp heb ik een sagorups gegeten. Een hele dikke rups , die in de sagopalm leeft. De gegrilde rups smaakte niet vies, maar de gedachte, dat je een rups in je mond hebt, was wel raar. Marianne wilde het niet proberen.

Daarna met de bus verder naar de plek waar we met de boot opgehaald werden naar ons resort. De rivier stroomde erg snel. Met een grote polyester kano en een dikke buitenboordmotor, kwamen we wel tegen de stroom in. Aan weerszijden van de rivier was oerwoud. Best mooi om te zien. Omdat er weinig toeristen zijn, kregen we een upgrade en nu hebben wij een grote kamer met uitzicht op de rivier. Ook is er een groot zwembad aanwezig. De grote rivier hier in de buurt heet de Napo en komt uiteindelijk in Peru uit in de Amazone, vlakbij de plaats Iquitos.

Toen we vanmorgen wakker werden, regende het pijpenstelen. Eigenlijk had het de hele nacht door gegoten. Het plan was om vogels gaan kijken, die zouten en mineralen eten van een rotswand. Maar omdat het zo goot zijn we niet gegaan.

Later die ochtend hebben we een indianendorpje bezocht. Dorp is een groot woord, want er waren maar twee huizen, een gemeenschapshuis en een voetbalveld. Ook toen regende het. We hebben rubberen laarzen te leen gekregen en dat is maar goed ook, want het is overal zompig en blubberig. Het dorp was wel aardig, maar niet bijzonder. De mensen deden hun best om ons te vermaken. Ze maakten een draagnet, lieten zien hoe ze bier maakten en de kinderen deden een dans. ’s Middags hebben we een tocht door jungle gemaakt. Daarbij legde de gids uit wat er voor soorten planten en bomen groeien en waar je die voor kon gebruiken. Het was een natte, drassige bodem en je moest goed uitkijken, dat je niet uitgleed. En zo ja, niets vastpakken, want overal zitten stekels aan. Aan het einde van de wandeling werden we weer opgehaald door de boot (een grote kano. Overal worden we trouwens met de boot naar toe gebracht, want echte wegen zijn er niet.

Het eten in het resort is erg lekker. We krijgen 2 keer per dag warm eten. Het is mooi opgemaakt op het bord. We kunnen niet kiezen, maar dat is prima. Het is wel zweten met al die vochtigheid, vooral na de hevige regenval van vannacht.

Vanmorgen was het droog. Dus vroeg op pad met de boot om de papegaaien, lorries en parkieten te zien. Ze zaten er inderdaad, maar ze zaten te ver weg op de rotswand om ze goed te kunnen zien. Daarbij kwam nog dat ze allemaal voor het grootste gedeelte groen waren. Alleen met een verrekijker kon je ze goed zien. De lorries hadden een paarse kop en de papegaaien een gele. Later op de dag zijn we naar een wilde dierenopvang gegaan en zagen we de vogels dichtbij. Bij de wilde dieren opvang proberen ze de beesten weer terug de natuur in te krijgen, maar bij de meesten lukt dat niet, omdat ze hun natuurlijk gedrag niet meer kunnen oppakken.

Na het dierenasiel werd er eerst geluncht. Van het resort hadden we gebakken rijst met groente en kip meegekregen. Smaakte goed. Vervolgens hebben we geoefend met blaaspijp schieten. Zowel Marianne als ik troffen beide het beoogde doel. Als afsluiting gingen we brilkaaimannen bekijken in een nabijgelegen poel. Deze soort is niet zo groot, maximaal 2,5 m.

Om ongeveer 15.30 werden we weer op het resort afgeleverd en was het zwembad- en relaxtijd.

Twee dagen zijn we al weer weg uit het oerwoud. Met de boot terug naar de weg en vervolgens weer langzaam om hoog de Andes in. Onderweg was er een mooie waterval “Pailon del Diablo”. Vanuit een relatief vlak stuk stort het water ca 100 m naar beneden. Dit is de mooiste van Ecuador. Daarna verder naar Banos op zo’n 1800 m hoogte in de Andes. Banos is een gemoedelijk dorpje met veel rugzaktoeristen. Er is van alles te doen. Zo kan je er Canyoning, bundyjumpen, paardrijden, raften, ziplinen, mountenbiken enz doen. Wij hebben voor paardrijden gekozen. We zaten in een leuk hotel. Om 11 uur werden we opgehaald voor het paardrijden. Het rijden was westernstijl. Het begin was een heel stuk rijden door het dorp. Daarna over een pad omhoog de bergen in. We waren met z’n vijven, ook met niet geoefenden. Marianne en ik mochten vooruit galopperen op de vlakke en niet steile stukken omhoog. Maar op een gegeven moment galoppeerde iedereen wel mee. De paarden luisterden goed. Bij een riviertje werd gerust en vertelde de gids wat over de vulkaan de “Tungurahua”, die naast ons omhoog ging. In 1999 was deze vulkaan zo actief geweest, dat de plaats Banos ontruimd moest worden. Daarna waren er ook diverse keren, dat de vulkaan zich liet horen. Bij de rivier liet de gids Jose opborrelend water zien. Dit was een bron. Hij vulde onze drinkflessen ermee. Het smaakte goed en was licht koolzuurhoudend. Daarna ging het dezelfde weg terug. “s middags hadden we een lekkere massage om de pijntjes van het paardrijden weg te werken. Inmiddels is driekwart van de groep ziek, buikloop. Waarschijnlijk kwam het van de lunch in de jungle. Marianne heeft er 1 dag wat last van gehad, maar anderen hebben het al een paar dagen. Ik heb geen last.

Vanmorgen moesten we vroeg weg, want vandaag gingen we de vulkaan “Chimborazo” op. Helaas werkte het weer niet erg mee. Het was koud, het regende, waaide en het was mistig. Je kon met de bus naar 4800 m en daarna nog 250 m naar 5000 m lopen. Omdat het zulk slecht weer was bleef het grootste gedeelte van de groep achter in de hut op 4400 m. Ook ivm hoogte ziekte. De jongste 3 gingen wel verder en hebben 5000 m bereikt. Voor hen was het het hoogste punt op de wereld dat ze tot nu toe hebben bereikt. Maar de top van de vulkaan was niet te zien. De rest van de groep zat te koukleumen in de hut. Na 2 uur waren de drie weer terug en zijn we afgedaald. Opeens liet de Chimborazo zijn top toch nog even zien. Maar al gauw was hij weer in de wolken verdwenen. Onderweg nog een soepje gegeten om weer op te warmen. En nu zitten we in Guamote, in ons volgende hotel. Morgen is er markt. Die gaan we bezoeken.

We zijn gisteren aangekomen in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Onze reis was lang onzeker, omdat de noodtoestand is uitgeroepen in het land. Dat betekende ook een avondklok. Waarom de noodtoestand? Er was een drugsbende baas ontsnapt uit de gevangenis en daarop heeft de nieuwe president de oorlog aan de drugsbendes verklaard. In het najaar van 2023 werden er ook al 2 president kandidaten doodgeschoten door de bendes. Als klap op de vuurpeil sloegen de bendes terug, door live een TV uitzending binnen te lopen en de daar aanwezigen te gijzelen. Ook waren er diverse gevangenissen waar de gevangenen de bewaarders gijzelden. Door al deze gebeurtenissen wisten we niet of we nog wel moesten gaan. Je weet niet wat je kunt verwachten. Maar het Nederlandse ministerie van buitenlandse zaken gaf geen negatief reisadvies af ( in tegenstelling tot België en Sawadee (de reisorganisatie) liet na overleg de reis toch door gaan. Dus nu zijn we na een lange rechtstreekse vliegreis van 11 uur en 20 minuten aangekomen in Quito. Daar stond Nella onze gids voor de komende 2 weken ons al op te wachten. Zij woont in Ecuador. Veel hebben we die dag niet meer gedaan, want we waren moe.

Vandaag zijn we Quito ingegaan. Een grote stad met 2,8 miljoen inwoners. Niet alle wijken zijn veilig, vandaar dat we niet mochten gaan dwalen. Allereerst gingen we naar het hoogste punt van de stad, waar een grote engel waakt over Quito. Het was nog vroeg en het was erg rustig in de stad. Maar wat bleek, veel mensen hebben vrij vanwege Carnaval en lagen nog hun roes uit te slapen. Het uitzicht was mooi, maar door de laaghangende wolken was het zicht niet zo goed. Quito ligt in een dal op 2850 m en het uitzichtpunt met de engel op 3010 m.

Om negen uur ’s morgens kregen wij een rondleiding door de oude stad van Nella. Ook daar bijna geen mensen. De binnenstad ziet er erg Spaans uit en staat op de werelderfgoedlijst. Allemaal leuke pleinen en mooie gebouwen, vooral kerken en kloosters. En langzaam maar zeker kwam er meer volk de stad in. Nog steeds in Carnavals stemming. Dat werd wel op een vervelende manier gevierd, namelijk door met schuim uit spuitbussen op elkaar te spuiten. Maar daar werden onschuldige voorbijgangers (wij dus) ook de dupe van. En naarmate de dag vorderde natuurlijk ook expres. Tevens probeerden ze elkaar met kleurstof onder te smeren. Ik heb het redelijk kunnen ontlopen en Marianne ook, maar anderen van de groep zaten aardig onder. ’s middags konden we vrij rondkijken in de stad en dan zouden we om 5 uur weer verzamelen voor het diner. Wij gingen naar de Kathedraal, die nog een stukje lopen was en ook bergop ging, wat je op deze hoogte wel merkt. Daar zagen we de meesten van de groep weer terug. In de binnenstad was het nu superdruk met mensen, die schuimspuit gevechten hadden. Gelukkig werden de straten richting de kathedraal rustiger. Alleen moest je daar uitkijken voor emmers water, die uit het raam werden gegooid. De kathedraal leek wel wat op die we gezien hebben in Santiago de Compostella in Noord-Spanje. Je kon helemaal omhoog de torens in. Gelukkig kon je een stuk met de lift omhoog. Vanuit een van de twee torens had je een mooi uitzicht over de stad. De kerk zelf was erg sober ingericht, maar had wel prachtige glas-in-lood ramen. Daarna weer terug naar de drukte, maar voordat we weer op het drukke plein kwamen konden we een drinkgelegenheid in. Daar was een leuke salsa band aan het spelen. Maar het geluid was wel erg hard. Waar de band stond te spelen gingen we ’s avonds ook weer eten. Dit was een oud klooster, die weer tot leven was geroepen. De patio was ingericht met veel schilderijen en fleurige bloembakken.

Het eten was erg lekker. Marianne en ik hadden allebei forel met knoflook. Echt heerlijk. Na afloop kregen we taart, want we hadden een jarige in de groep. Laurens, de man van Monique, die bij het uitstappen van de bus bij ons hotel gevallen was op haar kin, waar uiteindelijk nog drie hechtingen in moesten.

Vanmorgen weer een lekker ontbijt gehad en daarna op pad. Vlakbij Quito loopt de evenaar en daar is een voor de toerist het een en ander gemaakt om geld te mogen uitgeven. Allereerst het monument gebouwd door de regering. Wij gingen van zuid naar noord. Natuurlijk is er een mooie streep getrokken en kan je met je ene voet op het zuidelijke halfrond staan en met de andere voet op het noordelijke halfrond. We waren er om 9 uur en er was nog geen toerist te bekennen. Even wat foto’s gemaakt en toen 200 m verder gelopen, waar nu volgens de laatste meet technieken de evenaar loopt. Daar heeft een slimme zakenman land gekocht, zodat hij dat als officiële evenaar kan promoten. Daar kregen we een hele uitleg over de coriolikrachten en wanneer de gootsteen leegloopt welke kant de draaikolk op draait. Natuurlijk word je in de maling genomen, want op de afstand van 2 m uit elkaar gebeurt er niets. Ook moest je nog een ei op een spijker zetten, wat mij (Paul) wel lukte. Maar waarom dat zo moeilijk was, snapte ik niet. Ik kreeg er ook nog een certificaat voor.

Daarna ging de rit verder naar Otavalo, een stad gelegen in een grote vallei vlakbij een vulkaan, de Imbaburi van ca 4600 m. We zijn nu in een dorp bij Cotacachi in de buurt en slapen bij een indianen thuis. De groep zit verspreid over het dorp. Het ziet er best welvarend uit. We hebben een kleine kamer met eigen badkamer en warm water. Nog 3 personen van de groep slapen boven en ook onze chauffeur slaapt hier. Het is net een klein hotel. Vanavond wordt er eten voor gemaakt. Maar voor het eten zijn we nog een rondje gaan lopen door het dorp. Het is geen mooi dorp, maar wel levendig. We kwamen diverse van onze groepsgenoten tegen. Die gingen karweitjes doen, zoals water halen en inkopen met hun gastvrouwen. Ik mocht iets in de tuin gaan doen, als ik wilde, maar ik wilde niet. In de tuin werden allerlei groenten verbouwd en stonden fruitbomen met onder andere citrus vruchten, appels en avocado’s. Het avondeten was simpel, maar erg lekker. Groentesoep en daarna een stukje kipfilet en groente uit de tuin en rijst. We aten gewoon met de familie mee. Onze reisleidster Nella zat bij ons en vertaalde alles.

Vroeg opgestaan om 06.30. Maar dat maakte niet uit, want vanwege de jetlag zijn we toch wel vroeg wakker. Na het ontbijt zijn we naar Cotacachi gegaan voor een lekkere cappuccino en een briefing over de dag. We hebben ’s morgens een wandeling langs de rand van het kratermeer gemaakt. Vandaar had je een mooi uitzicht over het meer, maar ook over het dal en de Imbaburi vulkaan aan de overkant van het dal. We liepen van ca 3100 m naar 3300 m. De wat ijlere lucht zorgde ervoor dat je toch wel liep te hijgen van gebrek aan zuurstof. Het weer is goed. Half bewolkt en niet te heet. Overdag ca 25oC, ’s nachts 10oC.

Daarna eten bij een kunstenaar (sieraden). Maar onze bus kon daar niet meer komen, vanwege de slechte weg. Dus 2 pick-ups ingeschakeld. Wij daar opgepropt in voor ca 10 minuten. Bij de kunstenaar kregen we lekkere pompoensoep met een tosti. Na de lunch splitste de groep zich. Een deel ging naar het hotel voor een vrije middag en wij gingen oude ambachten bekijken in dorpjes in de omgeving. Nou dat bleek niet zoveel soeps. Bij de weverij werd opa van 90 jaar opgetrommeld. Die liet in een kale kamer zien hoe ze wollen sjaals en omslagdekens maakte. Verder was er niemand van de familie. Daarna ging het naar hoedenmakers. Daar waren ze wel druk bezig en maakten ze erg mooie vilten hoeden. En tot slot bezochten we de panfluiten maker. Hij liet snel wat zien, hoe hij de vele soorten fluiten maakte en gaf daarna een muziekshow weg. Nu zijn we in een mooi hotel in Otavalo en gaan we zo ergens in de stad eten.

Ik doe vanochtend meteen mijn zwempak aan want straks ga ik naar het strand. Maar eerst ontbijten , wat in de hostel-prijs is inbegrepen . Ik krijg een tortilla met een omelet en 2 schijven ananas. Koffie en thee kun je zelf pakken. Het smaakt heerlijk. De sfeer in het hostel is erg goed , maar alle gasten komen uit Canada en Florida. Om 10.30 uur ga ik naar het strand. Ook nu is het rustig, zowel met wandelaars als met zwemmers en surfers. De zon schijnt en het wordt 28 graden .Ik maak een lange strandwandeling van 3 uur heen en 3 uur terug ( ik zou nog verder kunnen lopen want het strand lijkt eindeloos). Onderweg kom ik van alles tegen zoals: kreeften, vogels, pelikanen, vissers, maar ook vrouwen die met een netje vissen proberen te vangen . Ik stop na 11 km bij een heuvel. Daar ga ik het water in. Er zijn wel flinke golven waardoor je niet goed kunt zwemmen. Daarna loop ik terug. Ook op de terugweg ga ik het water in. Dan zie ik ineens de waterplas bij de mangrove struiken waar de barman van het hostel over sprak. Het water was warm, ondiep , maar zonder golfslag, waardoor je wel kon zwemmen. Inmiddels is het weer helemaal bewolkt geworden en is er geen zonsondergang te bespeuren. Terug in Montanita zie ik dat ik in totaal 24 km heb gelopen .'s Avonds neem ik een lekkere douche en was mijn haren. Daarna eet ik een heerlijke vissalade. Later op de avond word ik ook door de Canadezen uitgenodigd om aan te schuiven bij hu gezamenlijke maaltijd. Erg aardig !

Ik sta rond 7.00 uur op . Mijn rok en zwempak , die ik gisteren avond gewassen heb, zijn droog ( zo warm is het op de kamer). Ik heb gelukkig geen verstopte oren meer. Ik pak mijn rugzak in met de spullen die ik in Puerto Lopez denk nodig te hebben en de overige spullen doe ik in de koffer om opgeslagen te worden in dit hostel. Daarna ga ik ontbijten bestaande uit : een muffin en gemengd fruit met muesli en honing. Het is mier zoet en niet mijn smaak. Daarna wordt mijn trolleytas opgeslagen en mijn rugtas tijdelijk achter de bar geplaatst. Dan ga ik nog een stuk lopen naar de top van de heuvel Punta. Hier staat de Santuario de Olon, een kerk op een rots 60 meter boven de oceaan Er hangen mooie houten beelden aan de muur van Maria en van christus. Vanaf het terras heb je een mooi uitzicht op de stille Oceaan en de bergen. Daarna ga ik mijn rugtas ophalen en neem afscheid van het hostel-personeel. Ik loop naar de grote weg waar ik de groene bus moet aanhouden. Na 15 min. wachten in de hete zon, komt de bus. Ook nu laat ik artikel 15 weer zien en dan moet ik $1,50 betalen ( ze zei me niet wat de normale prijs is) . De bus doet er 1 uur over en stopt in het centrum van Puerto Lopez. Het is ruim 1 km naar hostel ALCAZABA. Maria , de hostel eigenaresse, adviseert me om een motortaxi te nemen , maar die afstand kan ik wel lopen. Onderweg kom ik langs een Mercado waar ik meteen wat te eten ga kopen. Het hostel ligt boven op een heuvel. Ik krijg een kamer op de 1ste verdieping . Het is eigenlijk een gemengde dorm voor 4 personen, maar ik krijg die kamer alleen, want er zijn verder geen gasten. Het hostel heeft ook een dakterras met zicht op de stille oceaan . Hier waait een aangenaam windje. Door de corona, en de afgekondigde noodtoestand, is het aantal toeristen drastisch verminderd en zijn veel hostels en hotels gesloten omdat de gasten af laten weten.. Heel triest! Ik kan gebruik maken van een keuken. Na me geïnstalleerd te hebben ,loop ik naar het centrum. Daar ga ik op zoek naar een reisbureau die excursies naar Isla de la Plata organiseren. Ik kan morgen mee met Polo tours. De excursie duurt van 9.30 tot 17.00uur en is incl. een boottocht van 2x 1uur, snorkelen en lunch . Normaliter gaan er elke dag 3 boten met elk 16 personen, maar nu is dat onzeker. Daarna loop ik naar het strand. Er liggen veel vissersbootjes en er is overdekte hal waar vis wordt schoongemaakt en wordt verkocht. Het is een breed strand en er liggen een paar jongelui in het water, maar het is minder aantrekkelijk dat Montanita. Dan loop ik nog over een pier waar ik vele pelikanen zie die boven de baai vliegen en met een flinke snelheid in het water duiken om vis te vangen. Vervolgens loop ik nog door de winkel straatjes. Het is erg warm (28 gr.) en erg benauwd. Ik doe nog wat boodschappen bij supermarkt Tia en loop terug naar mijn hostel. Ik heb geen sleutel van de voordeur gekregen, dus Ik moet altijd aanbellen. Doch Maria en haar man wonen hier ook, dus die doen altijd open. Er zitten veel beestjes die op het licht afkomen , ze vliegen zichzelf kapot. Gelukkig heeft de kamer een ventilator waardoor de nachtelijke temperatuur van 23 graden te harden is. Op afstand zit continu een hond te blaffen , erg irritant. Gelukkig wordt dit geluid onderdrukt door mijn oordopjes waarmee ik slaap. Morgen staat de excursie naar Isla de la Plata op mijn programma. Dit eiland vormt ook een onderdeel van het Machalilla nationaal park. Het wordt ook wel Galapagos voor de armen genoemd, omdat er veel overeenkomsten zijn met de Galapagos eilanden qua dieren die er leven, maar het is kleiner en vele malen goedkoper.

Ik ontbijt in de keuken , want dat is gemakkelijker omdat ik daar alles bij de hand heb. Om 8.50 uur loop ik naar het Polo reisbureau, aan de kust, waar ik om 9.15 uur moet zijn. Na een tijdje daar gewacht te hebben , komt de bedrijfsleider me vertellen, dat de excursie vandaag niet doorgaat omdat ik de enige ben die zich voor vandaag opgegeven heeft . Morgen gaat de excursie wel door. Ik moest dit wel even verwerken , maar toen besloten om naar het strand van los Frailes te gaan, wat bekend staat als een mooi strand. Gelukkig kan ik nog wat schuiven in mijn programma. Via een onverharde weg, parallel aan het strand, loop ik 3,5 km , naar de busterminal van Puerto Lopez. Het is een leuke en rustige route. ( je kunt hier ook naar toe met een tuktuk). Ik realiseer me dat ik alleen groot geld in mijn portemonnee heb en dat ze in de bus waarschijnlijk geen $20 kunnen wisselen. In een winkeltje op de terminal koop ik een yoghurtje, maar die man heeft niet terug van $20. Ook bij de bus loketten willen of kunnen ze geen $20 wisselen. Dan sturen ze me naar een loketje bij de parkeerplaats. Hij kon wel wisselen en ik kreeg terug : 1 briefje van $5 , een rolletje met 20 munten van $0,25 en een rolletje met 10 munten van $1. Daar was ik ook niet blij mee, maar ik had geen keus.. Bij de busterminal koop ik nog 2 kaas empanadas voor vanmiddag. De bus naar het strand van Frailes staat al klaar. Hij kost slechts $0,50 en de afstand is 7km. Ik vind het te gênant om 50% korting te vragen, dus dat heb ook niet gedaan. De bus stopt aan de kant van de grote weg en vandaar moet je nog een paar km lopen naar het strand van Frailes. Bij de ingang van het Machalilla nationaal park moet ik me weer registreren. Daarna kom ik een bord tegen waarop staat dat je ook een trail kunt lopen van 2 uur door het park naar het Frailes strand met een paar miradors ( Islote Sucre, las Fragatas) en enkele kleine strandjes bv. Playa Prieta, playa la Tortuguita. Deze trail ben ik gaan lopen.. Hier en daar staan beschrijvingen van een paar bomen en een paar mooie uitzichtpunten. Het is niet bijzonder, maar wel beter dan de officiële onverharde auto / tuk tuk weg. Ook nu ben ik de enige die deze trail loop. Bij een uitzichtpunt kom ik wel een groep jongeren tegen van een universiteit in de buurt. Ze informeren waar ik vandaan kom. Uiteindelijk kom ik uit bij het strand van Los Frailes. Het is een mooi strand in een beschutte baai met rotsen aan de noord en zuid kant. Ik heb hier 2x gezwommen. De watertemperatuur is aangenaam en de golfslag minder heftig dan in Puerto Lopez en Montanita, zodat je nog een beetje kunt zwemmen. Ook hier is het aantal mensen minimaal. Ik maak ook nog een strandwandeling van de ene kant naar de andere kant van de baai en terug. Rond 15.30 heb ik het wel gezien en loop ik over de onverharde auto/ tuk tuk weg terug naar het informatie centrum en de hoofdweg. Ik wacht daar op de bus (maar ik kan ook voor 1 dollar mee gaan met een pickup bus). Maar na 5 min. komt de bus waar ik maar $0,50 voor betaal. Aangekomen bij de busterminal van Puente Lopez moet ik verder lopen naar mijn hostal ALCAZABA. Daar eet en drink ik wat en loop weer naar het centrum om wat te eten. Inmiddels zijn 2 Ecuadoraanse gasten in het hostel gearriveerd . Zo te zien zijn het werklui en blijven maar één nacht. 's Avonds ben ik toch wel moe. Ik heb vandaag toch nog 24 km gelopen

Om 8.50 uur loop ik weer naar reisbureau Polo. Vandaag gaat de boot excursie naar isla de la Plata wel door. Via andere reisbureaus hebben zich 10 mensen aangemeld. Dit zijn vnl. stelletjes uit Canada, Florida, Spanje en Noorwegen en ik dan uit Nederland. We lopen naar de steiger waar we op de boot kunnen stappen . We worden voorzien van een zwemvest. In 1 uur varen we naar het eiland de la Plata. Het water is rustig en de lucht is bewolkt. Onderweg krijgen we watermeloen en cake. Twee mensen gaan alleen duiken met een instructeur. De andere negen gaan met een gids een wandeling van 2 uur maken op het eiland. Daar schijnt de zon volop en is het erg warm. Het eiland bestaat ook uit heuvels en dalen . Het ziet er erg droog uit . En aan de kust zijn mooie kliffen . Onderweg komen we vele vogels tegen , vaak met jongen onder hun vleugels zoals: de roodpoot gent , de blauwvoet gent , de nazca gent , de fregat vogel en de galapogos albatros. Maar ook grote zeeschildpadden en hagedissen zien we. Daarna lopen we terug naar de boot waar we gaan lunchen. Het is goed verzorgd, Daarna gaan we snorkelen waarbij we mooi gekleurde vissen zien en koraal. Het water is aangenaam van temperatuur. Rond 15.30 uur varen we weer terug naar Puerto Lopez. Ik vond het een geslaagde dag, maar m.i. kun je Isla de la Plata niet vergelijken met de Galapagos eilanden. Ik heb ze nu beiden gezien. Op de Galapagos eilanden tref je veel meer verschillende dieren aan. Helaas heb ik daar geen foto's meer van, aangezien ik bij terugkomst in Quito destijds, beroofd ben van o.a. mijn camera.. Als we rond 17.00 uur terug zijn in Puerto Lopez begint het te regenen en 's avonds neemt de regen toe. Morgen ga ik weer terug met de bus naar Montanito waar ik nog één nacht doorbreng in hostel Casa del Sol en zondag doorreis met de bus naar Guayaquil en vandaar vlieg ik naar Lima in Peru.

In de ochtend is het buiten wat nevelig en helemaal bewolkt. Na het ontbijt neem ik de tijd om, op de balustrade voor mijn kamer, wat bankzaken te doen en me voor te bereiden op Peru, mijn volgende vakantie land. Zo download ik alvast 2 kaarten van Peru op mijn navigator Maps.Me .Verder bestudeer ik wat algemene zaken van Peru, zoals, de waarde van de peso's, bij welke ATM ik het voordeligst kan pinnen, welke simcard het beste is, hoeveel uitgave ik verwacht in Lima en in Peru, welke taxi of bus van de luchthaven naar mijn hostel rijdt, en het adres en faciliteiten van mijn hostel in Lima. Rond 12 uur ben ik hiermee klaar, pak mijn tassen en neem afscheid van Maria. Ik loop naar de bus die in het centrum stopt. Ik hoefde maar 5 min. te wachten op de bus naar Montanita. Ook nu krijg ik 50% korting nadat ik artikel 15 heb laten lezen en betaal slechts $1,25. Er wordt weer een zeer gewelddadige film gedraaid (m.i. is dit heel slecht voor de opvoeding van kinderen).De bus doet er 1 uur over en er hangt een nevel boven de Stille oceaan. Ik stap uit bij de ticket office van de busonderneming. Daar blijkt dat er morgenochtend om 8.00 uur geen bus naar Guayaquil gaat, wel om 7.00 en 9.00 uur. Dus er zit niets anders op dan een bus ticket te kopen van 7.00 uur., al heb ik daar wel de pest over in. Ook nu krijg ik 50% korting nadat ik artikel 15 heb laten lezen en betaal slechts $3,50 ipv $7. Ik ga meteen integraal broodjes kopen en bananen want ik kan morgen vroeg geen gebruik maken van het gratis ontbijt in mijn hostel, want dat begint pas om 8.30 uur. Daarna loop ik in 15 min naar mijn hostel casa del sol in Montanita. Als ik binnen loop herkennen zij mij meteen en weten zelfs nog mijn naam. Ze informeren hoe ik het gehad heb in Puerto Lopez. Ik krijg nu kamer 11 met een queensize bed en een eigen douche op de 1ste verdieping. De barman pakt mijn opgeslagen trolleytas en schoenen uit de opslagruimte. Ook vanavond moet ik mijn koffer al in de opslagruimte beneden laten zetten want morgenochtend om 6.30 uur is niemand die hem van de trap kan sjouwen. Na wat telefoontjes gepleegd te hebben, ga ik naar het strand en ga op het trappetje zitten voor een strandtent met de zon in mijn gezicht en voor mij de ruisende oceaan, en op de achtergrond speelt een bandje. Heerlijk !!! De zon is hier inmiddels goed doorgekomen en het is zelfs nog behoorlijk warm om 17.00 uur. Ik heb het idee dat het iets drukker is op het strand dan een paar dagen geleden. Naast me staat een party tent waar m.n. de Canadezen en Amerikanen veel wijn en bier aan het drinken zijn. Ze hebben veel lol. Ik leg dan de laatste hand aan mijn verslagen van de laatste 14 dagen in Ecuador die ik vanavond naar het thuisfront ga verzenden via mijn website. Ook moet ik vanavond mijn koffer en rugtas inpakken en daarna op tijd naar bed , want morgenochtend moet ik weer op tijd op om de bus van 7.00 uur naar Guayaquil te pakken. De busterminal van Guayaquil ligt dicht bij de luchthaven, maar het schijnt dat ik daar toch een taxi moet pakken omdat er een paar snelwegen tussen zitten. Om 13.05 uur vlieg ik dan met Latam Airlines Peru, naar Lima , waar ik om 15.00 uur hoop te landen.

Dit zijn dan weer mijn belevenissen in Ecuador van de laatste 2 weken. Ondanks de spanningen , waar ik niet zo veel last van heb gehad, was het een mooie tijd. Ook heb ik geboft met het weer, want ik heb relatief weinig regen gehad. Morgen ga ik het 3de land in Zuid Amerika bezoeken nl. PERU. Het is me niet geheel vreemd, want ook hier heb ik als vrijwillige fysiotherapeut gewerkt nl. in Cusco. De foto's komen later !

Dit is het tweede deel van Ecuador en gaat over de periode van 4 t/m 15 januari waarin ik meer naar het zuiden ben afgereisd. Hier heb ik de volgende plaatsen, plus omgeving bezocht: Latacunga, Banos, Cuenca en Montanita, Deze plaatsen waren nieuw voor mij, maar zeker de moeite waard. Van de noodtoestand die de president van Ecuador voor 2 maanden heeft afgekondigd, heb ik, net zoals jullie, alleen Tv-beelden gezien. Wel is er meer politie op de been. Dus maak je maar niet ongerust over mij. Zoals jullie, hieronder kunnen lezen, heb ik weer veel gezien en genoten.

Jammer genoeg had ik in Zumbahua een hotel kamer aan de straatkant waar , ook ' s nachts, veel lawaai makende auto's en vrachtauto' s voorbij kwamen, die mij soms wakker maakte. Rond 8.00 uur ga ik naar beneden om in het restaurant te ontbijten. Het is nu maar een karig ontbijt: ik miste een heerlijk schaaltje vers fruit. De bushalte ligt slechts 100 m. van mijn hostel , waar ik om 9.00 uur de bus neem, terug naar Latacunga. Ook nu is het in de vroege ochtend zonnig, maar al gauw komen de wolken. Het landschap, waar we door heen rijden, is prachtig. Overal stappen locals in en uit Rond 11.00 uur zijn we al in Latacunga. Na geld gepind te hebben, loop ik door naar mijn bekende hostal cafe Tiana (zonder trolley tas gaat dit vrij makkelijk). Helaas krijg ik geen dorm voor mij alleen, maar een kamer voor 4 personen met 2 etagebedden Mijn verzoek voor een beneden bed is wel ingewilligd. Ik moet zelf mijn opgeslagen koffer uit de kelder halen en dat viel niet mee. Op dat moment is niemand in de dorm aanwezig en ga ik mijn bagage weer verdelen in koffer, rugzak en kleine rugzak. Het is elke keer weer een hele her organisatie. Daarna maak ik koffie in de keuken en eet mijn broodje op. Daarna ga ik de stad Latacunga verkennen . Er lopen hier vrij veel mensen rond met een mond en neus masker op. Ze zijn waarschijnlijk bang om weer corona te krijgen. Ik zag op de kaart dat er een kasteel was, maar dat heb ik niet kunnen vinden. Eigenlijk heb ik verder niets anders gezien dan kleine winkeltjes, een supermarkt, een overdekte groenten-fruit en vlees markt en een groot warenhuis. Niet echt spannend. Inmiddels is het gaan regenen en loop ik terug naar mijn hostel. Gelukkig hebben ze een keuken en een grote zitgelegenheid waar je kunt verblijven. Hier tref je ook altijd wat gasten aan met wie je kunt praten. Ik tref zelfs een Argentijns meisje die ik ook ontmoet heb in het hostel in isinlivi tijdens de Quilatoa loop. Zij heeft om 11.00 uur de nachtbus naar Guayaquil. Ook zet ik foto's bij mijn laatste website verslag en bestudeer ik wat ik kan verwachten van mijn volgende vakantie oord Banos. Verder schrijf ik mijn belevenissen van vandaag in Evernote. Zo kom ik de tijd wel door. Het is jammer genoeg wel een beetje fris in de eetzaal , want 's nachts zakt de buiten temperatuur tot 7 graden. Als ik ga slapen ben ik ineens mijn nachtjapon, die ik op mijn bed had neergelegd, kwijt. Ik kon hem nergens meer vinden. Toen ben ik maar gaan slapen in mijn T shirt. De meeste kamergenoten liggen dan al in bed. Morgen vertrek ik met de bus van 12.00 uur naar Baños

Rond 7.30 uur sta ik op. Ik neem mijn kleren en mijn toilet tas mee naar de doucheruimte en ga me hier douchen en aankleden, zodat de andere slapers geen last van mij hebben. Daarna vind ik mijn nachtjapon terug onder mijn bed. Na mijn ontbijt maak ik nog een rondje in de stad en geniet nog eventjes van het zonnetje op het centrale plein. Vervolgens ga ik mijn bagage halen en afrekenen in het hostel en loop naar de busterminal. Met de trolleytas gaat het lastiger omdat je telkens stoep op en af moet en de weg geplaveid is met klinkers en het druk is met verkeer. Maar ik heb alle tijd. Bij de terminal koop ik een bus ticket naar Baños voor $3. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik hiervoor altijd mijn paspoort moet laten zien. Om 12.00 uur kan ik instappen in de bus. Het is trouwens de enigste bus die vandaag naar Baños gaat. Mijn koffer en grote rugzak gaan in de kofferruimte onder in de bus. Twee van mijn kamergenoten zitten ook in dezelfde bus. Het is ongeveer 80 km naar Baños en de bus doet er ruim 2,5 uur over omdat hij via een omweg rijdt. De eigenaar van mijn hostel had geschreven dat ik aan de chauffeur moest vragen om me bij de parade del salado uit te laten stappen omdat dat punt maar 2 blokken verwijderd is van mijn hostel El Montano Camping[e-38]Hostel, in Baños. Maar omdat hij dan ook mijn bagage uit moest laden, deed de chauffeur dat niet en moest ik meerijden naar de busterminal. Van daar moest ik 20 min. de heuvel oplopen. Fabricio, de eigenaar van het hostal, heette me van harte welkom. Ik heb hier een grote kamer met T.V. en een twee persoons bed. Alleen moet ik voor de w.c. en douche en keuken naar buiten, wat ik minder prettig vind. Zo is er in elk hotel of hostel wel wat. Er zit ook een grote tuin en terras bij. Ik zet mijn broek meteen in een sopje want er heeft waarschijnlijk iets op mijn stoelzitting in de bus gelegen want mijn achterkant van mijn broek was helemaal bruin. Daarna loop ik terug, bergafwaarts, naar het centrum waar ik bij een overdekte markt en supermarkt wat etenswaren koop. Baños lijkt mij een leuk stadje omringd door groene bergen. De zon schijnt nog regelmatig, maar er staat vandaag een forse wind wat volgens de hostel-eigenaar wordt veroorzaakt door de dichtbij gelegen Tungurahua vulkaan. Terug in mijn hostel maak ik voor mijzelf een gevulde tortilla met ei en groenten. Het smaakt prima. Het is hier 's avonds duidelijk minder koud dan in de Andes.

Ik moest er vannacht wel uit om te plassen maar ik vond ik het minder erg dan ik had verwacht aangezien het toen droog was en niet zo koud en het licht buiten aansprong. Helaas zit ook hier in de buurt een haan die me om 5.00 uur vanochtend wakker maakte. Maar het hostel heeft een fijne douche met lekker veel en warm water. In de keuken kan ik zelf mijn ontbijt maken en buiten opeten. Maar daarna gaat het licht regenen. De eigenaar biedt me een kop koffie aan en ik kan met hem meerijden naar het centrum , waar hij zijn moeder afzet bij het verpleegtehuis waar haar demente man is opgenomen. Ik wil naar de plaatselijke VVV voor wandelroutes in Baños en omgeving, maar geen van de drie VVV's zijn in het weekend open. Dan koop ik alvast een bus ticket voor de busrit naar Cuenca, voor a.s. woensdag om 8.45 uur. Het kost $11,50, best duur, maar de rit duurt 7 uur. Er gaat maar 2x p.d. een bus naar Cuenca nl. om 8.45 uur en om 23.30 uur. Daarna loop ik naar een van de vele watervallen in Baños nl.de CASCADE DE LA VIRGIN , wat een best hoge waterval is. Daar in de buurt ligt ook de TERMAS DE LA VIRGIN: dit zijn warm water baden, waar Baños ook rijk aan is. Er liggen heel wat mensen in de warme buitenbaden, ook nu het een beetje regent. Ook bezoek ik de mooie oude basiliek (santuario y Basilica Catolica Nuestra Senora del Rosario de Agua Santa de Banos). De kerk zit vol, want op 5 januari, Driekoningen ,wordt de kerstperiode afgesloten . Een jongen speelt op zijn gitaar, de kerststal staat er nog, en de mensen hebben nog een kindje Jezus in een wiegje bij zich. Ik kom langs een kerkhof en kan het niet nalaten om er naar binnen te gaan. Je ziet ook hier hele grote verticale familie graven, waarbij de kisten er bovengronds en horizontaal in geschoven worden . Door weer een steile heuvel op te lopen kom ik uit bij andere thermaal baden genaamd Balneario el Salado. Hier kun je zwemmen in 3 baden van 20 en 30 en 40 graden. En de echte diehards kunnen zich daarna nog onderdompelen in de stroomversnelling van de ernaast gelegen koude rivier. In de komende dagen ga ik het uitproberen als het zonnetje lekker schijnt. Terwijl ik terugloop en op zoek ben naar een uitkijkpunt, adviseert een tuinman mij op een ander uitkijkpunt boven op de berg bij het monument van Maria. Hier kom je via een steil aangelegde trap. Het is weer een hele klim via honderden treden. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen. Vanaf die hoogte heb je inderdaad een mooi uitzicht op de stad Baños en de omliggende bergen. Daarna daal ik weer af, wat een stuk makkelijk is. Beneden aangekomen ga ik lekker genieten van het zonnetje op een bankje in een parkje. In mijn hostel krijg ik gezelschap van 3 stelletjes uit Colombia die met de motor op vakantie zijn

De motorrijders laten zich wel gelden want ze bezetten 's ochtends de keuken als ze voor 6 personen een warme maaltijd maken en daarna 20 min. hun motors laten ronken. Maar ik ga vandaag naar de Chimborazo vulkaan. Om 8.45 uur loop ik met mijn rugzak naar de busterminal. De bus van Bolivar vertrekt om 9.20 uur naar Riobamba en kost $2,50 . Ook nu stopt de bus heel veel, ook buiten de haltes, om mensen in en uit te laten stappen. De afstand is ongeveer 75 km en hij doet er 1,5 uur over. Aanvankelijk is het zonnig , maar al gauw neemt de bewolking toe. In Riobamba moet ik overstappen. De bus van 10.30 uur is net weg en ik moet wachten tot 11.30 uur voordat de bus vertrekt naar GUARANDA. Ik koop hiervoor in de busterminal een kaartje voor die bus voor $2,60 ( $0,10 voor het betreden van de terminal ) Ik moet dus 45 min. wachten. De bus naar GUARANDA doet er 1 uur over (ook nu stopt hij bij elke hoek). De natuur is prachtig. Op een gegeven moment komt de Chimborazo vulkaan in zicht. Op de top ligt sneeuw. Al rijdende maak ik al foto's van hem . Inmiddels wordt de lucht wat blauwer en komt af en toe de zon te voorschijn. Bij de ingang moet ik me registreren, maar de toegang is gratis. Op de parkeerplaats staan diverse auto 's die je tegen een betaling van $20 naar boven willen rijden. Je kunt deze niet actieve vulkaan, die 6310 m. hoog is, maar tot 5000 m. beklimmen. Maar ik heb maar 2 uur de tijd om omhoog te gaan , want ik wil om 15.00 uur weer de bus terugnemen zodat ik vóór donker weer terug ben in Baños. Dus ik loop 1 uur en 15 min. omhoog en daarna weer naar beneden in 45 min. Het waait daar behoorlijk en het is koud, zodoende komt mijn meegenomen donzen jack goed van pas. Het uitzicht is prachtig: grote kale vlaktes met hier en daar cactussen en de Chimbarazo vulkaan deels in de wolken en de top bedekt met sneeuw: heel mooi. Ik ben de enige die dit traject loop, de andere mensen rijden in hun auto of laten zich naar boven rijden. Maar ik vind dit lopen in de frisse natuur geweldig. Uiteraard had ik liever helemaal naar de 5000 m. gelopen, maar dit is ook goed. Op die hoogte bevindt zich ook een aangelegd fietspad nl. de Ruta Ciclistica Natawa, het is een traject van 21,24 km waar men gemiddeld 3 of 4 uur over doet. Maar ik heb geen fietser zien zwoegen op die helling. Het laatste stuk van de afdaling terug heb ik nog hard gelopen want ik wilde de bus van 15.00 uur niet missen. Maar ik had niet zo hard hoeven te lopen want de bus kwam pas om 15.20 uur. Maar daardoor heb ik wel aardige Ecuadorianen gesproken die ook dezelfde bus moesten hebben. Ook zij kenden Nederland omdat we goede voetballers hebben. De bus naar Riobamba was vol en wij moesten staan. Het was heel warm in de bus en het viel niet mee om lang te moeten staan in die hobbelende bus. Het leek mij op een gegeven moment beter om op mijn hurken te gaan zitten om te voorkomen dat ik onderuit zou gaan. Hierdoor bood iemand zijn zitplaats aan mij aan, en daar was ik heel blij mee. Hierdoor kwam ik ook in gesprek met een echtpaar, die van oorsprong uit Riobamba kwamen, en nu in Londen woonde. Op een gegeven moment komt iemand geld ophalen voor het bus ticket. Ik geef hem $2,50, wat de normale prijs is. Maar die vrouw, met wie ik kennis had gemaakt bij de bushalte, kwam in verweer, want ze zei tegen de ticket verkoper, "als je ouder bent dan 65 jaar dan krijg je 50% korting op je ticket " Dit is, volgens haar, bij de wet geregeld in Ecuador, en dat geldt zowel voor de Ecuadorianen als toeristen. Daarna hoefde ik maar $1,50 te betalen. Ik kom om 16.15 uur aan in Riobamba, waar ik weer moet overstappen. De bus naar Baños vertrekt om 16.30 uur. Hier heb ik gelukkig wel een zitplaats. Ook hier moet ik het volle pond betalen. Maar toen ik zei dat ik 74 jaar oud ben, zei hij dat ik $1,50 moest betalen i.p.v. $2,50. Hij kon op dat moment niet wisselen van $2 die ik hem gaf, maar ik zou later het wisselgeld terug krijgen. Maar in Baños had ik nog steeds niets teruggekregen. Bij het uitstappen herinnerde ik hem dat ik nog geld van hem te goed had en toen kreeg ik maar $0,50 . Inmiddels weet ik dat ik als 65 maar 50% van de ticket prijs hoef te betalen. Op aandringen gaf hij me uiteindelijk die $0,25 ook terug (af en toe sta ik op mijn strepen, ook in Ecuador). Aangekomen bij de terminal in Baños loop ik meteen naar het loket van de busmaatschappij Amazones waar ik voor a.s. woensdag al een bus ticket heb gekocht naar Cuenca voor de volle prijs van $11,50. Aan de balie doe ik mijn verhaal dat ik 65 ben en recht heb op de halve prijs. Maar zij zeggen dat dit alleen geldt voor Ecuadorianen en niet voor toeristen. Toen heb ik het adres, telefoon nummer en e-mail adres gevraagd van het hoofdkantoor zodat ik na kan vragen wat nu echt in de wet geregeld is. Terug in mijn hostel leg ik dit probleem ook voor aan de eigenaar Fabricio en hij gaat morgen dit hoofdkantoor voor mij bellen. Erg aardig. Het was een mooie en enerverende dag.

Maandag 8 januari: Baños: wandeling Baños - Illuchi - Sauces en warm waterbronnen

Vanochtend word ik pas om 8.00 uur wakker. Dus 9 uur geslapen. Ik krijg van Fabricio een empanada van Baños, bij mijn ontbijt. Hij heeft ook goed nieuws voor mij , hij heeft nl. een artikel 15 gevonden waarin staat dat 65 plussers , zowel inwoners als buitenlanders, recht hebben op 50% korting op vervoer door de lucht, over land, over zee en over de rivier, en van kaartjes voor openbare, sportieve, artistieke en recreatieve attracties. Hiervoor moeten Ecuadorianen hun staatsburgerschap kaart overleggen en buitenlanders hun paspoort.. Met deze gegevens gaan we samen naar de busmaatschappij Amazones op de busterminal. Nu zat er een andere medewerkster achter de balie. Zij las dit artikel en meteen drukte ze een nieuw bus ticket voor Cuenca voor mij af en kreeg ik $5,75 terug. Wat een overwinning !! Fabricio heeft de tekst van dit artikel via WhatsApp naar mij toegestuurd zodat ik dit bij andere gelegenheden ook kan gebruiken, want geen buschauffeur zegt spontaan dat een toerist van 65 jaar daar recht op heeft. Ik bedank Fabricio en ga door naar de VVV voor wandelroutes. Maar ze hebben geen wandelroutes op papier alleen een grote kaart waarin routes zijn ingetekend. Hier maak ik een foto van. Ik ben in de veronderstelling dat ik route 1 aan het lopen ben, maar dat klopt niet, want ik loop route 7 nl. Baños - Illuchi - Sauces. Het is een mooie route die bovenlangs rondom Baños loopt. Ik kom gelukkig 2 mensen tegen die mij goede adviezen gaven m.b.t. de route. De 1ste was een hosteleigenaar die mij erop wees dat ik een andere route liep dan ik dacht te lopen en de tip dat ik een brug over de rivier moet nemen en dan via een rondje weer terug kon lopen naar Baños. Maar het was niet duidelijk waar ik de rivier moest oversteken . Er was geen echte brug, maar via een paar stenen kon je de Paszasa rivier oversteken. Maar ik durfde niet zo goed want ik had geen stok bij mij en niet de bergschoenen aan. Gelukkig kwam net een man van de andere kant en die zag ik de rivier oversteken. Ik heb zijn hulp gevraagd en gekregen. Hij vertelde dat hij 20 jr. getrouwd was geweest met een Nederlandse vrouw, maar nu gescheiden was. Ook had hij de universiteit van Utrecht bezocht, maar nu was hij gepensioneerd. Aan de overkant van de rivier kon ik verder lopen. Eventjes liep ik verkeerd, maar gelukkig vond ik weer de juiste weg naar beneden en een echte brug om de Pastaza rivier over te steken. Terug in mijn hostel pak ik mijn zwemspullen en loop naar de warmwaterbaden BALNEARIO EL SALADO. Het is maar 20 min. lopen. Omdat ik 65 ben krijg ik 50% korting (ik hoefde er niet eens om te vragen) en betaal maar $2 en $0,50 voor een verplichte badmuts. Mijn kleren moet ik in een kratje doen en daarvoor krijg ik een armbandje met nr. 100. Daarna douchen onder een pijp met warm water. Er zijn wel 7 baden van verschillende temperaturen variërend van koud tot heet. Het zijn vnl. 50 plussers die in het water zitten m.n. Ecuadorianen en Colombianen die hier op vakantie zijn. Het is heerlijk ontspannend. Met een paar mensen voer ik een gesprek. Ik blijf ongeveer 1,5 uur en ga me om 17.30 uur douchen , haar wassen en aankleden. Daarna loop ik terug naar mijn hostel . Het is niet koud en het heeft vandaag ook niet geregend wat wel voorspeld was.

Dinsdag 9 januari : Baños, lopen naar Pondoa, richting de Tungurahua vulkaan :

Inmiddels zijn er weer andere motorrijders in het hostel gearriveerd, die ook wat socialer zijn. Ze trakteren me op koffie en omelet bij het ontbijt. Vandaag wil ik richting de Tungurahua vulkaan lopen (5020 m ). Het is 3 uur lopen naar de refuge op 3500 m. , heb ik gelezen, en 5 uur naar de vulkaan. In september 1999 is deze vulkaan voor het laatst uitgebarsten. Fabricio brengt me met de auto naar het beginpad richting de Tungurahua vulkaan = Sendero Pondoa. Op zijn advies heb ik de stokken meegenomen. Gelukkig maar, anders was het bijna onmogelijk geweest om deze route te lopen. Heen was het bijna 2 uur klimmen op een smal pad tussen woekerende planten en gleuven en losliggende stenen. Maps.Me gaf naar de Tungurahua vulkaan een hele andere route aan, dus daar had ik niets aan. Daarom heb ik maar Pondoa aangehouden. Op het hele traject kom ik maar 1 persoon tegen . Op de berg staat ook een kruis. Bij Pondoa kom ik nog wel een meisje tegen, die daar op het land werkte ,maar ze kon mij niet vertellen hoe ver het naar de vulkaan was. Om 13.30 uur eet ik mijn broodje op en loop nog een stukje door, maar uiteindelijk ben ik maar teruggegaan want de vulkaan zou ik toch niet bereiken. Op een gegeven moment loop ik vast. Toen ik terugliep kwam ik gelukkig een werker tegen die boom- tomaten aan het planten was. Die is toen met me mee gelopen en me op het juiste pad gezet. Doch het afdalen op dat steile pad viel niet mee. Ik ben 2 x onderuit gegaan en heb schaafwonden op mijn rechter onderarm opgelopen. Ik liep ook met één lange en één kortere stok omdat ik hem niet langer kon krijgen . Boven gleed ik uit omdat de grond vochtig was en beneden omdat de grond droog en stoffig was, en door de losliggende stenen. Ik werd ook bang om te vallen en doe ruim 2,5 uur over de terug weg. Als ik bijna beneden ben wordt het pad geblokkeerd door bamboe struiken die dwars over het pad liggen. Met moeite kon ik hier door heen komen. De 2 personen bij het huis lachen alleen maar en doen geen moeite om de bamboe weg te halen. Eindelijk weer terug op de weg spreek ik nog een aardige mevrouw die het met mij eens was dat het een gevaarlijk pad was. Ik ga eerst naar mijn hostel en drink daar koffie en eet een broodje en rust een beetje uit. Ik vertel mijn ervaring aan Fabricio. Hij vertelt dat op 8 januari (gisteren) de noodtoestand voor heel Ecuador is uitgeroepen. Hij zegt dat het veiliger is om in Banos te blijven en niet naar Cuenca te gaan. De scholen zijn gesloten en er is een avondklok ingesteld. Een grote drugsbaron is ontsnapt uit de gevangenis in Guayaquil. Ook is er een aanval geweest op de life uitzending van de Ecuadoraanse TV. Ook Franklin, zoon van Elena, appt me dat hij niet naar school kan. Daarna ga ik naar de Centrale Mercado , maar die is gesloten omdat het schoonmaak dag is. Gelukkig kon ik de boodschappen die ik moest hebben ook in andere winkels kopen .'s Avonds pak ik mijn koffer en rugzak weer in want morgen ga ik (tegen de zin van Fabricio) weer verkassen naar Cuenca. Helaas kan ik één van mijn wandelsticks niet ingeschoven krijgen. Ook Fabricio en 2 motorrijders lukt het niet. Dus ik zal hem achter moeten laten want zo past hij niet in mijn koffer.

Mijn alarm loopt om 6.30 uur af. Inmiddels heb ik verschillende verontrustende berichtjes van het thuisfront binnen gekregen . Iedereen maakt zich zorgen over de noodtoestand die is afgekondigd in Ecuador. Ik hoor en zie het alleen op de lokale TV en verder merk ik er niets van behalve dat er meer agenten op straat zijn. Om even over 8 loop ik naar de busterminal. Daar naar toe is gelukkig vnl. bergafwaarts. Het is een busreis van meer dan 7 uur over een afstand van ongeveer 350 km. Het weer wordt alsmaar slechter: het is mistig en het regent op een aantal stukken. In de bus worden 3 films getoond op een groot scherm, waarvan een de Titanic was en de andere twee met veel schieten en geweld gepaard gaat. Ik kan dan mooi mijn reisverslagen bijwerken. Een enkele keer stopt de bus eventjes voor een plasstop en om mensen erin en eruit te laten, maar voor de rest rijdt hij door met een snelheid van gemiddeld 60 km per uur. Ook hier is het landschap, groen en heuvelachtig, voor zover ik door de mist kan zien. Maar rond 16.00 uur verdwijnt de mist en stopt het met regenen. Uiteindelijk arriveren we pas rond 17.30 uur. Dus het werd uiteindelijk een bustocht van bijna 9 uur. Maar ik heb me niet verveelt. Toen heb ik maar voor $2 een taxi genomen naar mijn hostel Posada Todos Santos, anders zou ik met al mijn bagage een half uur moeten lopen en was ik niet voor donker aangekomen. Ik heb een mooie 2 persoonskamer met een 2 persoons bed en een eigen badkamer en toilet. Ik kan gebruik maken van een gedeelde keuken en een lounge. Na me geïnstalleerd te hebben ben ik meteen maar boodschappen gaan doen: bij de bakker, groenteboer en supermarkt. 's Avonds zit ik vnl.in de lounge, want op mijn kamer is het een beetje benauwd omdat het geen raam naar buiten heeft. Het is ook gezelliger omdat je daar meer hostelgasten ontmoet.

Om 7.00 uur word ik wakker. Toch nog lekker geslapen op de benauwde kamer. Ook nu besteedt de TV veel aandacht aan de noodtoestand in Ecuador. De nieuwe jonge president Daniel Noboa wil korte metten maken met de 22 drugsbendes die Ecuador inmiddels rijk is. Zij kiezen voor Ecuador omdat het een uitvoerhaven heeft en omdat het ligt tussen 2 cocaïne producerende landen nl. Colombia en Peru. Hij wil veel geld uitgeven aan het versterken van het politie apparaat en de krijgsmacht. Maar of dat haalbaar is in zo'n arm en corrupt land als Ecuador is de vraag. Vandaag ga ik Cuenca verkennen. Het is een koloniale stad met een oud centrum , met vele oude kerken en kathedralen. B.v. parque Abdon Calderon en de cathedral de la Inmaculada. Op het moment dat ik dit plein bezoek vindt er net een militaire manifestatie plaats waar ook ontzettend veel politie bij aanwezig is. Mogelijk heeft dit ook iets te maken met de noodtoestand en de extra beveiliging waarvan nu sprake is. Het is deels zonnig vandaag bij 21-22 graden, maar na 16.00 uur is het helemaal bewolkt , maar het blijft droog. Ook heb ik een fijne wandeling gemaakt langs de Tomebamba rivier. Ik vind het altijd leuk om de centrale markt te bezoeken met enorm veel vers fruit zoals ; mango's, papaja, aardbeien, kersen, bramen, pruimen, sinaasappels, mandarijnen etc. Ook de vleesafdeling is enorm groot met kippen, varkenskoppen en cavia's aan het spit. Verder ben ik nog langs de busterminal gelopen om te informeren naar de bus naar Guayaquil, en de bus naar het Cajas nationaal park en naar de ruines bij Ingapirca. Helaas kan ik niet van te voren bus tickets kopen, alleen op de dag van vertrek. Dit is niet prettig als ik ' s ochtends vroeg daar naar toe moet. Ik regel dit liever van te voren Tevens ben ik op zoek gegaan naar gezicht crème en bodylotion. Deze kun je (bijna) alleen kopen bij de apotheek. Doch hier betaal je er 2 tot 3x zo veel voor als in Nederland. Uiteindelijk heb ik dat spul bij een hele grote supermarkt gekocht , waar het iets goedkoper was dan bij de apotheek. 's Avonds ontmoet ik John, uit Canada, in mijn hostel. Hij is zijn hele leven vrachtwagen chauffeur geweest en heeft zijn baan opgezegd om eindelijk te kunnen genieten van het leven in het goedkopere Ecuador. Hij droomt van een huisje met een tuintje, waar hij nu naar op zoek is. Morgen ga ik naar het Cajas Nationaal park met de bus. Het ligt op 4000 m. hoogte, heeft 230 meren en quinoa-bossen. Ik hoop dat ik daar mooie wandelingen kan maken. Ik ben benieuwd of ik korting krijg op de bus.

In een half uur loop ik naar de busterminal. Ik koop een buskaartje aan het loket en vraag korting omdat ik ouder dan 65 jaar ben en laat het artikel 15 lezen, maar ik krijg geen korting op deze rit naar het Cajas nationaal park, wel op de rit naar Guayaquil, zegt de juffrouw. Ben benieuwd , ik zal het maandag weer vragen. Als je in Ecuador een busterminal passeert moet je, absurd genoeg, $0,10 betalen . Ik ben net op tijd voor de bus van 9.20 uur. De bus doet er bijna 1 uur over om bij Parque Nacional Cajas te komen (afstand 20 km vanaf Cuenca). Daar moet ik me registeren met mijn paspoort. Ik vertel dat ik graag een wandeling wil maken van 3-4 uur en men beveelt me ruta 1 aan = Naturaleza e Historia Humana. Maar als ik ga wandelen kom ik helemaal geen ruta 1 tegen, alleen bordjes ( witgeel) met (laguna) Toreadora. Dus ik denk dat ik de route om het meer aan het doen ben i.p.v. ruta 1. Hij is wel mooi, maar daar heb ik niet om gevraagd. Maar na 1 uur gelopen te hebben kom ik bij een splitsing : rechtsaf terug naar het beginpunt of linksaf om ruta 1 te volgen Dus ik kies voor ruta 1 met een duur vanaf dat punt van 3,5 uur. Het is een geweldig mooie route met stijgingen en dalingen en heel veel meren. Ook kom ik door een bos met speciale bomen. Ik passeer : Laguna Toreadora - Bosquete de San Luis, Lagunas Unidas - Camino de Garcia Moreno. . Soms wordt de route niet goed aangegeven met bordjes, maar dankzij Maps.Me kom ik wel op de goede weg. Ik kom maar 3 personen tegen. Uiteindelijk ben ik rond 15.00 uur weer bij het beginpunt . Op het laatste stukje begint het iets te regenen, maar het zet gelukkig niet door. In totaal heb ik toch nog 16,5 km gelopen. Ik loop meteen naar de bushalte, maar na 10 min. is er nog geen bus langs gekomen. Maar dan kan ik meerijden met een minibusje, waar al een paar mensen inzitten die naar Cuenca gaan. Na 45 min. zet hij me af bij in het centrum van Cuenca. Daar ontdek ik een nieuwe overdekte markthal genaamd " 9 august Mercado ". Ook hier wordt heel veel vers fruit en vlees verkocht en je kunt er ook eten. Er wordt zelfs alternatieve geneeskunde toegepast " a la señora Joanita in Otavalo met eieren en cavia's.. Aan het eind van de middag gaat het serieus regenen. Op de TV, in mijn hotel, zie ik nog een vraaggesprek met depresident Daniel Noboa waarin hij vertelt dat er enkele drugs criminelen zijn opgepakt. ' s Avonds kom ik in gesprek met Santiago uit Buenos Aires. Zijn avondmaaltijd bestaat uit gekookte linzen die hij vermengd met cocaïne Hij laat me een hele zak bruine cocaïne zien. Hij doet het ook in zijn koffie. Hij komt bij mij aan tafel zitten en wil dat ik iets van zijn linzen eet en van zijn koffie drink, maar dat doe ik maar niet, stel dat ik "high" word , net zoals Santiago zelf. Ook met John valt niet te praten want die heeft inmiddels te veel alcohol op. Gelukkig heb ik mijn eigen kamer waar ik me terug kan trekken.

Vandaag doe ik het wat rustig aan en blijf in Cuenca. Ik laat wat vuile kleren in het hostel wassen want tot 3 kg wasgoed is het gratis. Het is goed weer, het zonnetje schijnt en het is 22 graden. Ik begin een beetje verkouden aan het worden. Ik maak een twee uur durende wandeling langs de snelstromende Tomebamba rivier. waar het heerlijk rustig is. Daarna zoek ik de drukte toch weer op en loop naarde parque abdon Calderon en de cathedral de la Inmaculada en de overdekte mercado 9 augustus waar ik bananen en broodjes koop. Het blijft tot ca. 1700 uur vrij zonnig en daarna neemt de bewolking toe en 's avonds regent het fors. Ik lees dan over de ruines van Ingapirca, waar ik morgen naar toe wil gaan met de bus. John heeft weer te diep in het glaasje gekeken en krijgt op z'n kop van de hostel eigenaresse omdat hij alcohol drinkt wat niet toegestaan is in het hostel. En als hij dan ook nog een glas laat vallen, druipt hij af naar zijn kamer en zie ik hem niet meer. Maar Santiago is beter te spreken. En er is nog een Canadese man in het hostel gekomen, die lijkt aardig en evenwichtiger.

Vandaag sta ik wat vroeger op (6.30 uur) want ik wil naar de Ingrapirca ruines . Ik loop in een half uur naar de busterminal waar ik om 8.30 uur moet zijn. Een retour kost $ 8, maar na dat ik artikel 15 aan de loket juffrouw had laten lezen kreeg ik 50% korting, dus ik betaal $4 . Dat is mooi meegenomen. De afstand is ca. 80 km. De laatste 15 km naar de ruines zit ik alleen in de bus. Bij het uitstappen volgt weer een discussie met de chauffeur die mijn ticket inneemt en denkt dat ik een enkeltje voor $4 heb genomen, Ook hem laat ik artikel 15 lezen en toen bond hij in . Maar ik kreeg mijn ticket niet terug , maar dit was geen punt want ik zou om 13.30 uur met hem weer terug rijden naar Cuenca. (voor alle zekerheid heb ik maar een foto gemaakt van zowel het ticket als de bus). Ook hoefde ik niets voor de entree te betalen van de ruines. Om 11.30 uur volgt dan een rondleiding van 1,5 uur onder leiding van een gids, in en groepje van ca. 10 mensen. Ik vraagt de gids om wat harder en duidelijker te spreken in het Spaans zodat ik hem beter kan verstaan. Dit gaf wel wat hilariteit, maar ik kreeg wel mijn zin met goedkeuring van de andere Ecuadorianen . De Ingapirca-ruïnes (Ruinas de Ingapirca) zijn de belangrijkste archeologische vindplaats in Ecuador. Wat deze ruïnes uniek maakt, is dat ze elementen van de Inca- en Cañari-cultuur combineren; dit was zeer ongebruikelijk in het Inca-rijk. Ingapirca is een lokale inheemse naam afgeleid van de Quechua-taal, de officiële taal van het Inca-rijk. De letterlijke vertaling is ‘Inca muur, wat zeer toepasselijk is gezien de indrukwekkende stenen muren die in de ruïnes te vinden zijn.

Het gebied werd oorspronkelijk bewoond door de Cañari-indianen , die bekend stonden als bijzonder felle krijgers. De Cañari in Ingapirca hadden een cultusplaats gebouwd gewijd aan de maan. Tijdens de 14e eeuw breidde het Inca-rijk zich snel uit over de Zuid- Amerikaanse Andes. Toen ze Cañari-land vonden, werd er een hevige oorlog uitgevochten, maar het Cañari-volk bood heftig verzet. Omdat ze de Cañari niet konden veroveren door jarenlange oorlog, zochten de Inca's daarom naar een vreedzame oplossing : een verbintenis met het Cañari-volk door middel van huwelijken. Maar moe van het vechten, gaan ze verder in vrede samen leven. . In plaats van de Cañari-tempel te vernietigen, bouwden de Inca's hun eigen Tempel van de Zon naast de bestaande Tempel van de Maan. Daarom zou de site beide culturen kunnen huisvesten. De gezamenlijke Cañari-Inca-constructie dateert ongeveer 550-575 jaar. De site werd verwoest tijdens de Inca burgeroorlog 1529-1532. Tijdens de Spaanse verovering werd Ingapirca geplunderd. Ingapirca werd vervolgens door de eeuwen heen grotendeels verlaten en vergeten, totdat de Ecuadoraanse regering begon met de restauratie en de site in 1966 openstelde voor toeristen. De elliptische Tempel van de Zon is het best gerestaureerd. Al is Machu Pichu in Peru veel groter en indrukwekkender , Ingapirca mag er ook zijn.

Om 13.30 uur neem ik dezelfde bus met dezelfde chauffeur weer terug naar Cuenca, zonder dat ik extra hoefde te betalen. Rond 16.00 uur ben ik weer terug in Cuenca. Het is inmiddels weer helemaal bewolkt, maar je kunt nog in je T shirt lopen. Terug in mijn hotel ga ik eten en daarna weer inpakken, want morgen vertrek ik weer naar Montanita. Hiervoor moet ik 2 bussen hebben : de 1ste van Cuenca naar Guayaquil (4 uur) en de 2de bus van Guayaquil naar Montanita (3 uur). Dit is weer een heel ander stukje van Ecuador nl. zee , strand en een eiland á la Gapalos, maar dan goedkoper.

De eigenaar van het hostel heeft een taxi gebeld en die is er om 7.25 uur en in 5-7 min. brengt hij mij naar de busterminal. Ik koop een buskaartje naar Guayaquil. Ik vraag korting en laat artikel 15 zien. Maar de mevrouw achter het loket zegt dat de 50% korting alleen voor 65 plus inwoners is. Ik vraag haar om ook het onderste deel te lezen waarin staat dat het ook voor buitenlanders geldt, en daarna krijg ik wel 50% korting. Mijn oren zitten dicht door de verkoudheid. We komen met de bus ook langs het Cajas park en de 3 cruzes (waar ik vrijdag ben geweest). De natuur is daar erg mooi !!. Daarna rijden we gedurende lange tijd in de mist. Maar rond 12 uur, na 200 km gereden te hebben, zijn we bij de terminal van Guayaquil. Hier koop ik bij het loket een buskaartje naar Montanita. Ik vraag weer korting en ik hoef niet eens te discussiëren om de loket man te overtuigen. Om 13.00 uur vertrekt de bus. Terwijl mijn koffer in de kofferruimte wordt gelegd gaat de rits open en puilt een deel van de inhoud eruit. Gelukkig kan ik hem weer dicht krijgen. De busrit naar Montanita kost me $3,35 en duurt ong. 3uur over 180 km. Het is lang erg bewolkt maar bij Montanita komt de zon wat door. Er komt een jongen naast me zitten die alsmaar wil praten, maar ik versta hem slecht omdat mijn oren dicht zitten, Erg vervelend ! Om 15.45 uur komen we aan in Montanita met de bus . De eigenaar van het hostel had me aangeraden om de taxi te nemen vanaf de bushalte, omdat de afstand ruim 1 km is en de prijs maar $1,50. Maar na 7 uur in de bus te hebben gezeten, vind ik het heerlijk om te lopen. Ik heb vnl. op de weg gelopen, want via de stoep moet je continu stoep op en stoep af. Maar ook de wegen zijn hier erg slecht met veel gaten in het wegdek. Aangekomen in hostel Casa del Sol leidt Benjamin me rond. Het is een mooi bamboe huis en erg leuk ingericht. Ik slaap op de 1ste verdieping op een kamer met twee bedden, waarvan er één ,een twee persoons bed is en de andere een breed eenpersoonsbed. Aangezien ik de 1ste ben kies ik het grote 2 persoons bed. Er gaat nog een trap naar boven waar nog een kamer is met een buiten terras. Maar ik kies de kamer beneden want dan hoef ik 's nachts niet de trap af om naar de w.c. te gaan. Er is ook een keuken waar ik mijn eten kan klaar maken. Het ontbijt is inclusief vanaf 8.30 uur. Verder is er een gezellige zitruimte en een bar. De aanwezige gasten zijn vnl. Canadezen en Amerikanen en en er wordt vnl. Engels gesproken. Na me geïnstalleerd te hebben, ga ik wat boodschappen halen. Ik loop via het strand aan de Stille oceaan, naar het centrum. Het is zonnig geworden en op het strand liggen een paar mensen, maar er wordt ook gezwommen en gesurft . Montanita is erg toeristisch en heeft veel restaurantjes, reisbureautjes en souvenirwinkeltjes. Maar ze hebben niet veel te doen want de toeristen blijven door de onrust in Ecuador weg. Rond 18.30 uur zie ik een mooie zonsondergang bij de oceaan. Het is zalig om nu bij de zee te zijn, na 1,5 maand overwegend in de bergen te hebben vertoefd. Er zitten wel muggen die me steken, maar gelukkig hangt er een klamboe rond mijn bed. Rond 20.30 uur wordt het drukker in het hostel, waarschijnlijk komen de gasten dan terug van het eten in het restaurant in de omgeving. De Canadezen zijn leuke mensen die graag met je willen praten. Maar nu ik in Zuid Amerika ben wil ik liever Spaans dan Engels spreken.

In dit verslag beschrijf ik de 1ste helft van mijn belevenissen in Ecuador. Toch een heel ander land dan Colombia. Het was leuk om de kerstdagen te vieren met mijn ex--gastgezin. Ook ben ik hier lekker actief geweest. De temperaturen waren meestal wel lager dan in Colombia en ook regent het m.n. 's middags meer omdat ik hier in het regenseizoen zit. Lees zelf maar wat ik gedaan en beleeft heb.

Maandag 18 en dinsdag 19 december: van Cali ( Colombia) naar Ecuador: Otavalo

Nadat ik mijn 1ste verslag op mijn website had gezet( kostte me meer tijd omdat ik het in tweeën moest splitsen) begeleidt Christian (medewerker van mijn hostel) me om 20.30 uur naar de terminal. (het is 's avonds in die buurt onveilig). Het was wel lachen want Christian nam ook zijn fiets mee en zette mijn koffer op de stang van zijn fiets en toen we bij de terminal aankwamen sjouwde hij zijn fiets met mijn koffer erop de trappen op. Ik was van plan in het restaurant in de busterminal te gaan eten maar de keuken ging dicht. Toen heb ik maar een paar empanadas gekocht in een broodjeszaak. Ook nu vertrok de bus al 45 min. te laat nl. om 22.45 uur. (Niets gaat hier op tijd). Het was een lange bustocht van bijna 11 uur, doch nu zonder files. Ik probeer te slapen wat soms ook wel lukt, maar de bus maakt veel lawaai en mijn nek ging pijn doen van de ongemakkelijke houding. De wifi/internet in de bus werkt erg traag waardoor het me veel tijd en moeite kost om de kaarten van Ecuador op Maps.Me te downloaden. Zowel Elena Miranda ( Spaanse docent) als Esthela ( gastgezin) beiden uit Ecuador, appen me al wanneer ik kom. Uiteindelijk arriveert de bus om 9.30 uur in Ipialis (Colombiaanse grens). Daar staat een minibusje klaar die me naar de migratie brengt. Daar lopen veel mensen rond die geld willen wisselen en daar heb ik ook gebruik van gemaakt en kreeg meer dollars voor mijn Colombiaanse peso's dan ik had uitgerekend. Ook kon ik daar meteen een nieuwe Ecuadoraanse simkaart kopen voor mijn telefoon. (30 dagen voor $10).Vervolgens moest ik een eind lopen naar de Colombiaanse migratie om me uit te schrijven en vervolgens weer terug lopen om bij de Ecuadoraanse migratie een nieuw stempel in mijn paspoort te laten zetten. En daarna kan ik weer in een ander minibusje plaats nemen die me naar de busterminal van Tulcan (Ecuadoraanse grens) brengt , waar ik de bus neem naar Otavalo. (Ecuador).Het is allemaal erg complex en omslachtig, maar dank zij het feit dat ik al wat ervaring heb en me aardig met de Spaanse taal kan redden en veel mensen naar me toe komen om me te helpen of iets willen verkopen kom ik er wel uit. Voordat deze bus vertrekt zijn er al 5 venters binnen geweest om wat te verkopen variërend van flesjes water, snoep, chips, etc. (en dit gebeurd bij elke stop).Dan komt er weer politie in de bus ter controle, dan staat de bus weer om onverklaarbare reden stil. En als hij dan rijdt, rijdt hij veel te hard. Dit is echt Zuid Amerikaans , maar de mensen zijn aardig en behulpzaam. In de bus hangt een TV scherm waarop een film getoond wordt met veel lawaai, schieten en geweld. Aan de traditionele kleding van de mensen zie je al dat je in Ecuador bent. We passeren een mooi glooiend landschap, maar ook hoge bergen en diepe dalen. Het is moeilijk om er een foto van te maken want de weg slingert behoorlijk. De afstand van Tulcan naar Otavalo is ongeveer 200 km. Het transport met taxi, bus en minibus is zowel in Colombia als in Ecuador erg goedkoop. Zo betaal ik voor deze rit naar Otavalo maar $4,50. Rond 15.00 uur stap ik uit aan de rand van Otavalo op de Pan Americana. Daar bel ik een Uber taxi om me naar mijn hostel te brengen , maar ook nu kunnen ze geen chauffeur vinden. Toen heb ik maar weer een gele taxi aangehouden . Het kostte me $2 (is goedkoper dan ik voor een Uber taxi zou moeten betalen).Ik sta eerst voor de verkeerde deur van het hostel Aylluwasi. Gelukkig attendeerde een overbuurman me dat ik een paar deuren verderop moest zijn. Ik druk op de bel en de eigenaar Alberto doet open. Ik kom dan binnen via een grote en gezellig ingerichte ruimte met een zitje en eetkamertafel en stoelen en een open keuken. En zelf heb ik een enorm grote en mooi ingerichte kamer met 3 bedden en een eigen douche en w.c. Er verblijf op dat moment ook een meisje uit de VS die ook zo'n grote kamer heeft. Ik betaal de eigenaar en hij legt me alles uit. Daarna loop ik in 7 min. naar de Plaza de Ponchos en tref daar Esthela en haar man Alejandro ( ex gastgezin)aan bij hun kraam op dezelfde plek als destijds. Ze herkennen mij meteen en zijn zeer verrast. Ze willen dat ik met hun mee naar hun huis ga maar dat lijkt mij geen goed idee want ik ben te moe van al die busreizen . Ik spreek af dat ik morgen aan het eind van de middag naar de markt kom en dan samen naar hun huis ga en daar blijf slapen en dan ga ik donderdagochtend van hun uit met de bus naar Ibarra naar Elena Miranda ( ex lerares Spaans). Daarna loop ik nog over de markt en zie een stoet verklede en dansende mensen langs komen, het lijkt wel carnaval. Erg leuk en vrolijk. Daarna ga ik nog wat boodschappen halen en ga daarna terug naar het hostel Ik heb een vermoeiende reis achter de rug en dat voel ik nu best.

Vandaag wil ik naar de PARQUE CONDOR en naar CASCADE DE PEGUCHE. Volgens Google maps is het korter om eerst naar het condor park te lopen en daarna naar de waterval. Het is 3,5 km lopen. Maar halverwege zijn ze een nieuwe weg aan het aanleggen waardoor ik niet verder kan, omdat ik anders weg zou zakken in de modder. Maar ik mag van de werklui op de laadklep van een shovel staan die me naar de overkant brengt. Lachen !! Maar op die route word ik tot 2x gewaarschuwd door buurtbewoners dat het een gevaarlijke weg is door het bos omdat daar rovers zouden zitten. Toen ben ik maar rechtsomkeer gegaan en naar de CASCADE de PEGUCHE gelopen . Bij die waterval ben ik destijds ook geweest, maar desondanks was het de moeite waard. Het ligt in een mooi park met verschillende wandelroutes. Daar zag ik ook een plattegrond hangen met de mogelijkheid om via dit park naar de PARQUE CONDOR te lopen. En het is me gelukt om daar te komen via kleine en grote paadjes. Het is een mooie route met prachtig uitzicht op de omliggende bergen. In dat park zitten grote condors in hokken en vliegen gecontroleerd in de vallei. Daar spreek ik ook de Nederlandse directeur die dit park al jaren beheerd. Erg leuk ! Via een andere route loop ik terug naar Otavalo met het doel om het monument van Maria in de grot te bezoeken. Maar als ik daar in de buurt ben herken ik dat gebied omdat ik daar vroeger heb gewerkt in het GEZONDHEIDS CENTRUM JAMBI HUASI, wat een alternatief medisch centrum is. In de deuropening staat Darwin, de receptionist. Hij herkent me zelfs.! We wisselen herinneringen uit en ik spreek binnen nog andere mensen die daar werken. Señora Juanita is helaas met pensioen , maar haar job is overgenomen door een andere mevrouw. Ook zij diagnosticeert en behandelt kinderen en volwassenen met levende kaviaas en eieren. Het was leuk om daar weer rond te lopen. Daarna ga ik terug naar mijn hostel waar ik nog wat foto's op mijn website zet, wat de nodige problemen oplevert .Om 17.30 uur heb ik afgesproken op de Plaza del ponchos met mijn vroegere gastgezin. Inmiddels is het gaan regenen en hebben zij hun kraam met sieraden opgeruimd. We nemen een taxi naar hun huis in Iluman ( noordzijde van Otavalo). Daar tref ik ook hun kinderen aan, die net zo enthousiast zijn als hun ouders om me weer te zien. Inmiddels zijn het volwassen kinderen geworden, maar ze herkennen me nog wel. Ze doen van alles om het me naar mijn zin te maken . Natalie, de oudste dochter is begin 2023 getrouwd en heeft nu een baby van 2 maanden. Zij was niet thuis, maar ik heb wel de trouwfilm gezien . Esthela heeft een grote kip uit de "campo" gekocht en daar soep van getrokken . Daarnaast bestaat de maaltijd uit gekookte aardappelen en geroosterd mais en kip. Uiteindelijk heb ik besloten om wat langer in Otavalo te blijven zodat ik zondag 24 december kerst kan vieren met mijn oude gastgezin. Hiervoor moest ik 2 dagen het hostel in Quito annuleren. Doch het viel echter niet mee om mijn hostel in Quito telefonisch te bereiken. Ik heb 5 verschillende nummers gebeld en uiteindelijk bij het 6de nummer kreeg ik verbinding en kon ik 2 dagen annuleren en 1 nacht laten staan in Quito. Ik krijg bij mijn ex gastgezin een mooie kamer met een 2 pp bed en badkamer ( doch helaas stinkt de afvoer).Zij hebben 7 kamers die zij kunnen verhuren maar dóór en ná Covid zijn de regels door de regering aangescherpt waardoor ze nu eerst aan een aantal voorwaarden moeten voldoen om ze weer te kunnen verhuren. Dit is wel een strop voor hun.

Vanochtend is alleen Esthela nog thuis, de anderen zijn naar de Plaza del Ponchos gegaan. Ik krijg een bijzonder goed en uitgebreid ontbijt bestaande uit een bord met fruit : (aardbeien , bananen en papaja) daarbij gebakken brood gevuld met kaas en een grote omelet. Om 9.30 uur neem ik ,voor hun huis, de bus naar Ibarra. De bus doet er 45 min. over en kost maar 50 centavos (nog geen 50 cent). Nadat ik ben uitgestapt kijk ik rond en dan komt een jongen naar mij toe of ik Francisca ben. Dit blijkt de 14 jarige zoon ( Franklin / Zahir) van Elena te zijn en direct daarna zie ik Elena. Ze is weinig veranderd. Ze laat het aan mij over of we met de bus of lopend naar haar huis gaan. Uiteindelijk gaan we lopen en doen er 45 min. over. Het is in Ibarra warmer en zonniger dan in Otavalo omdat het lager ligt. Het regent er ook minder en het is ook goedkoper dan Otavalo. Zij betalen voor hun appartement met 3 slaapkamers maar $100. We praten heel wat af, allemaal in het Spaans. Elena is mijn Spaanse lerares van meer dan 10 jaar geleden geweest en ze spreekt heel duidelijk en langzaam. Ze heeft ook nog een dochter van 21 jaar ( Francisca / Anahi) die voor ons de warme lunch heeft klaargemaakt : rijst, bruine bonen, varkensfilet, avocado. Elena heeft momenteel geen werk. Er is geen werk te vinden. Ze wil graag naar de VS maar krijgt hiervoor geen visum. Haar broer Francisco zit nu wel al 4 jaar in Ohio met zijn gezin. Hij werkt in een honden- en kattenvoerfabriek. Via een video gesprek op de laptop kan ik nog met hem spreken. Ik heb hem jaren geleden ook gesproken en toen beiden uitgenodigd in Nederland, maar doordat ze toen geen geld hadden kon de reis niet doorgaan. Elena polst ook bij mij of er geen mogelijkheid bestaat om in Nederland een baan te krijgen en te emigreren, maar ik zie helaas geen mogelijkheid. Om 15.00 uur stap ik op. Ook nu gaan Elena en ik lopend naar de terminal. Daar informeren we naar de rechtstreekse bus naar de Cotopaxi vulkaan ( richting Latacunga) waar ik zaterdag naar toe wil gaan. Daar blijkt dat alleen Cita Express daar via een rechtstreekse verbinding naar toe gaat . Als kerstcadeau laat ik haar gebak uitzoeken voor kerstmis. Rond 16.30 uur kom ik aan bij de terminal van Otavalo. Ik informeer daar meteen naar de bus naar Cotopaxi waar ik morgen / vrijdag naar toe wil gaan. Daarna loop ik door naar het kantoor van de Cita express. Ik was van plan om pas zaterdag daar naar toe te gaan , maar ik kon pas 1 dag vóóraf een ticket kopen, toen heb ik mijn planning maar omgegooid en besloten om voor morgen/ vrijdag een ticket te kopen voor $5,75 naar Cotopaxi vulkaan. Ik had niet verwacht dat het een busreis van 4 uur zou zijn. Daarom neem ik maar de vroege bus van 8.30 uur.. Daarna loop ik nog naar de plaza del ponchos waar Esthela en Moroni (zoon) aan het opruimen zijn en vervolgens terug naar mijn hostel. Het was weer een bijzondere dag waarop ik veel Spaans gesproken heb.

Ik ben van plan om vandaag naar de Cotopaxi vulkaan te gaan . Ik sta daarom om 6.30 uur op. Doe mijn oefeningen , ga me douchen en ga ontbijten . Even over 8.00 uur loop ik naar het kantoor van busmaatschappij CITA EXPRESS. Om 8.30 uur zou de bus uit Ibarra daar aankomen, maar uiteindelijk arriveert hij pas om 9.00 uur. Dit is voor mij te laat , want als de busreis 4 uur duurt, dan heb ik maar 1 uur de tijd om de Cotopaxi vulkaan te beklimmen, doch daar heb je minstens 4 uur voor nodig. Gelukkig was er iemand die mijn ticket wilde overnemen en ik krijg van hem $5,75.terug. Dus ik wijzig mijn oorspronkelijke plan en ga naar laguna Cuicocha. Daarna loop ik naar de busterminal en neem daar de bus naar Quiroga ( via Cotacachi). Hij doet 20 min. over een afstand van 18 km en kost maar 35 ct. In Quiroga neem ik een gele taxi voor $5 ( 12 km) naar de Laguna Cuicocha. Dit is een kratermeer waar een paar eilanden in liggen. Om 10.15 uur begin ik mijn hike rondom het meer. De afstand is 12 km . Het is een mooie maar pittige wandeling. Vooral de 1ste helft is het flink klimmen , maar de uitzichten op het blauwe meer en de eilanden zijn prachtig en verandert telkens qua uitzicht. Op de 1ste helft zie ik nog een paar andere wandelaars maar op de 2de helft kom ik niemand meer tegen . Ik luister onderweg naar muziek op de radio waarbij ik in kerststemming kom Overal staan bloemen. De 2de helft is voor 3/4 deel afdalend en toch nog voor 1/4 deel klimmend en verloopt deels door weilanden en bos. Ik doe er 5 uur en 15 min over. Het is half bewolkt en een beetje zonnig. Ik had verwacht dat ik het sneller zou doen. Rond 15.30 uur neem ik een camineta terug naar Quiroga. Daar word ik weer afgezet op het plein ,waar ik weer de groene bus naar Otavalo neem. Rond 16.30 uur ben ik weer in Otavalo. Daar loop ik naar de pin automaat van banco Austria. Maps, me stuurt me naar de verkeerde plaats. Hiervoor moest ik ontzettend veel trappen lopen. Dit viel tegen na een hike van 5,5 uur. Toen ik zelf niet meer uitkwam heb ik onderweg gevraagd en uiteindelijk de bank en de ATM gevonden. Hier moest je de creditcard horizontaal erin stoppen, wat ik nog nooit eerder ben tegengekomen. ' s Avonds krijg ik nog telefoon vanuit Nepal en een appje uit Zwolle dat mijn zwager Wim zijn heup heeft gebroken. Ik overweeg nog om morgen / zaterdag naar de Cotopaxi vulkaan te gaan en dan de bus van 6.30 uur te nemen. Ik kan dan mijn bagage opslaan in mijn hostel want morgen om 11.00 uur moet ik uitchecken. Maar ik zie het toch niet zitten om 2x4 uur in de bus te zitten. Ik laat het maar op mij afkomen. Morgen zien we wel weer verder.

Inmiddels heb ik besloten om naar de plaza del ponchos te lopen en te vragen aan mijn ex gastgezin of iemand thuis is in Iluman zodat ik meteen bij het uitchecken bij mijn hostel, met de taxi naar hun huis kan gaan, zodat ik mijn bagage niet op hoef te slaan in het hostel. Inmiddels is het buiten gaan regenen en denk " ik heb een goede beslissing genomen om niet naar de vulkaan te gaan". Ik ga op mijn gemak ontbijten en pak mij koffer en rugzak in en loop snel naar de plaza del Ponchos. Daar zijn alleen de gastgezin kinderen: Anchi en Yarina en Moroni. Hun ouders zijn naar Quito gegaan voor werk . Dit was een verrassing voor mij . Maar uiteindelijk gaat Moroni met me mee naar mijn hostel en nemen we daar een taxi naar Iluman. Het valt niet mee om een taxi te krijgen want het regent nog steeds en het is overal druk, omdat iedereen z'n kerstinkopen doet. Ik moet $4 betalen voor de taxi. Moroni sleept mijn koffer en rugzak naar boven. Ik krijg van hem een sleutel van de voordeur zodat ik vrij ben om naar buiten te gaan. Hij gaat zelf weer terug naar de plaza del ponchos en ik vermaak me met wandelen in de omgeving, lezen en schrijven en appen. Ik koop nog iets lekkers voor de kerstdagen. De kinderen maken 's avonds nog een maaltijd met mais en kaas klaar. De ouders komen pas 's nachts om 12.00 uur thuis.

Ik sta op met veel pijn rechts hoog cervicaal. Ik dacht eerder dat de oorzaak lag in te weinig drinken, maar nu denk ik dat het komt door een blokkade hoog cervicaal. Ik masseer een doe oefeningen en dan verdwijnt de ergste pijn. Daarna doe ik mijn grondoefeningen en ga me douchen en krijg weer een lekker ontbijt voorgeschoteld. 24 december is in Ecuador de belangrijkste kerstdag i.t.t. 25 december, en ze kennen geen 2de kerstdag. Om 11.45 uur lopen we naar de kerk van de heilige Jezus Christus.. Zelfs de priester verwelkomt mij . De kerk zit vol met indigenos met zwarte vlechten en ook veel kinderen. Iedereen kent iedereen. Moroni helpt mee met het uitdelen van stukjes brood en bekertjes water. Na de dienst krijgen we allemaal een grote zak snoep, een plastic zakje met limonade en een box met eten . Die box met eten was voor mijn gastgezin ook nieuw, maar snoep krijgen ze altijd met kerstmis. Daarna lopen we naar huis en eten onze box met eten op ( frites, rijst, kip). Het smaakt goed. Omdat we vanavond uitgenodigd zijn bij een neef van Alejandro om kerstavond door te brengen , is het leuk als ik ook gekleed ben in traditionele Ecuadoraanse kledij. Dus ik pas een witte blouse met kant en borduurwerk, lange winkelrok en diverse ceinturen. Om mijn beide polsen krijg ik brede oranje armbanden en een grote ketting om mijn hals. Iedereen reageert enthousiast als ik me vertoon. Rond 16.00 uur proberen we een bus te pakken naar Otavalo, maar we moeten lang wachten voordat er een komt omdat het 24 december kerstavond is en er weinig bussen rijden. Bij een supermarkt kopen we nog wijn, Amstel bier en eieren voor de gastheer en gastvrouw .Hij is ingenieur en installeert zonnepanelen. Hij heeft en prachtig huis met veel kamers die hij kan verhuren. Het is erg gezellig. Ook alle kinderen van mijn ex gastgezin en hun kinderen zijn aanwezig. We praten met elkaar, doen spelletjes en kijken naar filmpjes die zijn gemaakt in Europa en Amerika van mensen (verkopers en musici) uit Otavalo, zelfs vanuit Hoog Catharijne. Rond 21.00 uur gaan we aan tafel. Op tafel staan grote schalen met varkens vlees en kalkoen, zoete aardappels en groenten ( sperziebonen, worteltjes, broccoli.) en sausjes. Er wordt zelfs rode wijn geschonken. Het smaakte verrukkelijk .Na opgeruimd en afgewassen te hebben , gaan we weer in de voorkamer zitten. Er worden spelletjes gedaan met dobbelstenen. Wie gewonnen heeft moet een act doen zoals een lied zingen of een dansje uitvoeren. Er wordt veel gelachen . Snoep en koekjes staan op tafel en iedereen graait lekker in de bak ondanks dat ze veel gegeten hebben. We eindigen de avond rond 12.00 uur 's nachts met een stoelendans. Dan krijgen we van de neef nog een zak snoep mee. Hij brengt ons dan met zijn grote auto naar huis. Het was weer een bijzondere kerstdag .

Gelukkig is de pijn hoog cervicaal zo goed als verdwenen. Maar het douche water is koud. Ik pak weer mijn koffer in want na het ontbijt ga ik mijn gastgezin weer verlaten en vertrek met de bus naar Quito. Alejandro is om 6.00 uur vanochtend al naar Quito gegaan om op Plazo Francisco nog wat sieraden te verkopen ( net zoals afgelopen zaterdag). De rest van de familie neemt een rustdag en gaan niet naar de Plaza del Ponchos. Na het ontbijt brengt Esthela me naar de bus die stopt op de Pan Americana. Ik heb de bus om 10.30 uur. Hij kost maar $3 en de reis duurt ruim 1,5 uur. Ook nu is de natuur erg mooi en komen de nodige venters in de bus met snoep, chips, yoghurt etc. Rond 12.00 uur komen we aan op terminal Carcelen ( noord) in Quito. Ik loop naar de uitgang en bel daar een Uber taxi. Maar ook nu krijg ik telkens de melding : "we zijn een chauffeur aan het zoeken en we hebben nog geen chauffeur gevonden". Uiteindelijk stap ik in een gele taxi met een meter. Deze blijkt nog goedkoper te zijn dan een Uber taxi. Voor een afstand van 18 km betaal ik $8,50 ( en voor Uber zou ik $9,17 betalen ) Rond 13.00 uur kom ik aan bij mijn hostal Yumbo Imperial. Het hostel ligt midden in het historisch centrum van Quito waar vele toeristen lopen. Ik betaal hier slecht $6 per nacht en hoef niets extra te betalen voor mijn annulering. Mijn kamer bevindt zich op de 4de verdieping die te bereiken is met 4 trappen. Gelukkig sjouwt de receptionist mijn koffer naar boven. Het is maar een kleine kamer met een 2 persoons bed, een kleine douche en w.c. en een oud tv toestel. Er zit wel een raam in wat open kan. Dan lees ik mijn e-mails en zie dat Uber mij een rekening van $9,17 heeft gestuurd voor de rit die ik niet gehad heb. Ik heb me toen meteen verdiept in hoe ik deze rekening te niet kan doen (want dat is me, vorig jaar, ook gelukt in Panama stad). En ook nu met succes , en dat wordt nog eens bevestigd door een email van Uber. Daarna ga ik het historisch centrum van Quito bekijken zoals :de plaza Francisco , Plaza Santa Domingo, Plaza de la Independencia met de kathedraal en het Presidentieel paleis. Maar ik heb ook veel tijd gestoken in het kopen van integraal / bruinbrood wat praktisch bij geen enkele bakker of supermarkt te krijgen is. Daarna loop ik naar het Estacion Marin Centraal , waar de bus naar de terminal la Ofelia , morgen vertrekt naar Mindo. Deze bus kost maar $0,35 terwijl ik voor een taxi ruim $8 moet betalen. Overal waar ik loop is het erg druk. Het is duidelijk dat zowel de Ecuadorianen als de vakantiegangers deze vrije kerstdag gebruiken om de stad in te gaan, want alle winkels zijn gewoon open. Ik ben extra op mijn hoeden want in het verleden ben ik hier in Quito beroofd. Rond 17.30 uur begint het licht te regenen en loop ik terug naar mijn hostel. De keuken is erg klein en heeft slechts weinig keuken gerei. Daarna doe ik nog een lesje Spaans en ga op tijd naar bed.

Om 9.00 uur loop ik met mijn bagage naar de bus op het Estacion Marin Centraal. Het valt niet mee om mijn trolleytas de helling op te trekken. Hier is de 2de kerstdag een gewone werkdag, maar de scholen zijn wel gesloten tot 2 januari. De bus doet er 45 min. over om terminal Ofelia te bereiken (18 km) Alle busterminals liggen buiten Quito , wat best lastig is. Vervolgens moet ik bij de terminal een stukje lopen naar de plek waar de bus naar Mindo vertrekt. Ik ben er al om 10.15 uur terwijl de bus naar MINDO om 11.00 uur vertrekt. Verschillende mensen die aan de late kant waren moesten staan. We rijden door prachtig beboste groene bergen en nevelwoud. Maar rond 12.00 uur wordt het steeds neveliger en gaat het regenen. Om 13.00 uur arriveren we in Mindo (afstand 90 km). Ik hoefde maar 50 meter te lopen naar mijn hostal casa cultural Mindo. Het is een prachtig ingericht hostel en ik heb een mooie grote kamer met een 2 pp. bed en een eigen badkamer en tv. Ook hier kan ik gebruik maken van een keuken. De hele middag blijft het regenen, al is het niet koud. Jammer genoeg voospellen ze ook voor de komende dagen regen ( het is hier nu het regenseizoen). Met de paraplu op loop ik door het plaatsje. Zo te zien is het een toeristisch plaatsje met veel restaurants en de prijzen in de supermarkt zijn ook hoger dan elders in Ecuador. Er valt hier ook veel te beleven en te doen zoals zeplinen over het nevelwoud, , kajakken, wandelen naar diverse watervallen, met de kabelbaan over het woud, vogels spotten, koffie tours maken etc. Maar daar moet je wel droog weer voor hebben. Ik haal wat boodschappen voor de komende 4 dagen en loop wat rond. Daarna ga ik terug naar mijn hostel. Ik vermaak me met schrijven en lezen. Soms is het eventjes droog maar het blijft overwegend fors regenen. Helaas. Het lijkt Nederland wel, waar het momenteel ook veel regent.

Rond 9.30 uur loop ik naar de Tarabita kabelbaan en de watervallen. Hiervoor moet ik eerst 7 km lopen vanaf mijn hostel. Het weer is goed, bewolkt met een beetje zon en 22 graden. De route ernaar toe bestaat vnl. uit een onverharde weg die alsmaar stijgt. Ik kom ook langs de teleferico maar die bewaar ik voor een andere dag. Rond 11.15 uur arriveer ik bij de Tarabita kabelkar. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar bij de kabelkar stond een plattegrond met de verschillende routes naar de watervallen. Er zijn 3 routes : route 1 gaat alleen naar de Nambilto waterval, route 2 gaat naar de Reina waterval , en route 3 gaat naar 5 watervallen nl. naar ondinas, guarumos, colibries, madre en maderos. Deze laatste ga ik lopen. Ik zit bij een Belgische familie in de kabelbaan en ik kom ze tijdens het lopen overal tegen omdat ze dezelfde route lopen. Ook nu is het best veel klimmen en dalen. Het is in het regenwoud erg vochtig en benauwd. Ik zweet behoorlijk en zelfs mijn armen voelen klam / nat aan. Ik kom zelfs een jongen tegen die ik ook gesproken heb bij de Peguche waterval bij Otavalo. Ik loop in totaal ca. 2 uur heen en terug van de verschillende watervallen. Ze zijn niet zo groot. Rond 12.30 uur begint het een beetje te regenen maar het stopt vrij snel. Maar rond 14.00 uur, als ik de laatste 15 min. loop terug naar de kabelbaan, begint het langduriger en harder te regenen. Dit vind ik alles behalve leuk, maar ik mag niet mopperen want het is de hele ochtend droog geweest. Er staan en zitten veel mensen te wachten voor de kabelbaan terug. Er gaat maar 1 kabelbaan op en neer waar 8 personen in kunnen. Daarna loop ik dezelfde weg terug naar Mindo. Het gaat harder regenen en ik doe mijn poncho aan. Rond 15.30 uur kom ik in Mindo aan en ga terug naar mijn hostel. Jammer dat het hier elke middag en avond regent.

Ook vannacht heeft het flink geregend. Vanochtend hangt een flinke nevel boven de bergen. Heel vervelend maar vanochtend word ik weer wakker met een nare pijn rechts cervicaal. Misschien moet ik ook mijn nekoefeningen doen voordat ik ga slapen. De massage en oefeningen werken wel goed. Rond 9.45 uur ga ik op pad. Inmiddels klaart de lucht op en gaat de zon schijnen en wordt het warm. De voorspelling is dat het 27 graden wordt. Ik loop naar de TELEFERICO in het Minjoy park , wat een primitieve stoeltjes lift is. Er staan hiervoor heel wat mensen te wachten want per keer gaan er maar 3 stoeltjes naar boven. Je kunt een enkel ticket of een retour ticket kopen voor $5 resp. $8 . Ik heb geen zin om een uur te wachten en daarom loop ik door via een onverhard pad. Er zitten veel muggen die me lekker in mijn benen prikken. Het jeukt behoorlijk. Ik passeer een vlindertuin. Daar vragen ze voor een ticket $7,50 . Ik ga er niet naar binnen want ik zie onderweg al de nodige mooie en grote vlinders. Ik ga nog aan de rivier Mindo zitten . Hierin wordt tubing gedaan in grote binnenbanden die met een grote snelheid stroomafwaarts gaan. Terug in Mindo loop ik naar de PUNTO ORNITOLOGICO MINDO (vogelkunde) waar kolibries afkomen op gesuikerd water die de bezoekers geven in de vorm van potjes en bloemen. Het is de moeite waard. Je kunt ook in het stukje regenwoud achter hun huis lopen en een uitkijktoren beklimmen. Jammer genoeg begint het rond 15.00 uur weer te regenen. Ik loop nog naar CASA AMARILLA (HACIENDA SAN VICENTE) . Hier vandaan gaan mooie wandelroutes met uitkijkpunten en kun je vogels spotten. Op dat moment is niemand aanwezig, maar misschien ga ik morgen daar een wandeling maken. Daarna doe ik nog wat boodschappen en ga terug naar mijn hostel want in de regen lopen is geen lolletje, al is het niet koud. Ook de kippen van de buren houden niet van de regen en schuilen hoog in de mandarijnen boom. En mijn gewassen spulletjes willen niet droog worden bij al die vochtigheid.

De haan en de kippen kukelen me al om 3.40 uur wakker, maar ik sta pas om 7.15 uur op, gelukkig zonder nekpijn. Ik regel dat ik een deel van mijn bagage kan opslaan in mijn hostel in Latacunga zodat ik dat niet mee hoef te slepen tijdens de Quilotoa loop van 31 dec. tot 4 januari. Het is vanochtend zonnig en het wordt 27 graden. Daarna loop ik weer naar CASA AMARILLA waar ik een paar wandelingen kan doen van 2 uur waarbij ik een kaart krijg voor de route, wat me $6 kost omdat het privé terrein is. Ze weten hier de prijs wel. Bij de busterminal van Mindo koop ik alvast een bus ticket voor morgenochtend om 11.00 uur van Mindo naar Quito, dit is wel goedkoop nl. $3,65. Mindo staat bekend om zijn spannende attracties wat veel toeristen trekt. Zo kun je bij het SUYANA MINDO ECO PARK gebruik maken van de columpio (hele hoge schommel waarbij je tot 45 meter hoogte kunt zwaaien.) , en op een andere locatie kun je ziplinen / canopy toer doen, waarbij je zweeft van het ene naar het andere platform over het regenwoud. Dit heb ik wel in Costa Rica gedaan. Ook bestaat de mogelijkheid om te bungeejumpen waarbij je in een tuigje aan een touw naar beneden springt. Dood eng, ik doe dat voor geen goud !!. Ik vind het wel mooi om vanuit een stoeltjes lift / teleferico het regenwoud van boven af te zien. Ook wordt veel "tubing" gedaan in de bruisende Mindo rivier. Helaas begint het om 15.15 uur weer hard te regenen en loop ik weer terug naar mijn hostel. Ik ben blij dat ik hier een mooie eigen kamer heb. Het is al weer de laatste avond dat ik in Mindo ben want morgen verkas ik weer naar Latacunga.

Op mijn gemak douche ik me, was mijn haren en ontbijt ik. Daarna loop ik, met mijn bagage, naar de busterminal in Mindo. Het is zonnig weer. De bus vertrekt om 11.00 uur en doet er 2 uur over naar Quito. Ook nu veel slingerwegen en mooie natuur. Om 13.00 uur komst hij aan op terminal La Ofelia in Quito. Ik had gelezen dat er een rechtstreekse bus gaat naar de terminal Quitumbe in Quito waar de bus naar Latacunga vertrekt, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen heb ik maar een gele taxi aangehouden. De 2 terminals in Quito liggen zo 'n 30 km uit elkaar. De chauffeur was aardig. Langs de weg staan vele kraampjes die poppen en maskers verkopen , en de chauffeur vindt nog een pop op de weg. Het is in Ecuador traditie (= año viejo-traditie) om met oud jaar mannelijke poppen op straat in brand te steken om de negatieve energie van het voorbije jaar te verdrijven en de goede dingen mee het nieuwe jaar in te nemen. De rit van 1 uur kostte me wel $20. Bij de terminal Quitumbe kan ik op 1ste verdieping een buskaartje kopen voor de bus naar Latacunga. Ik bofte want de bus ging al na 5 min. De afstand is ongeveer 80 km, waar je maar $3,65 voor betaalt.. De bus stopt onderweg heel vaak om mensen in en uit te laten. Er wordt ook een film in de bus gedraaid. We krijgen onderweg (bij Tambillo) nog een flinke harde regenbui en het gaat zelfs hagelen en onweren. Maar in Latacunga is het droog ,waar we rond 16.30 uur bij de terminal aankomen. Daarna loop ik naar mijn hostel cafe Tiana . Het is erg druk in de stad, waar ik door heen moet lopen met veel stoepen en op en afstapjes, wat erg lastig is met een trolleytas. Om 17.15 uur kom ik aan bij mijn hostel. Ik krijg een dorm met 1 etage bed waar ik alleen in slaap (had geboekt een dorm met 8 bedden). Ik ga meteen boodschappen halen voor vandaag en morgen. Ik kom terecht bij een overdekte markt waar ik de meeste dingen kan kopen. Ook hier is het druk en staan overal kraampjes met poppen en maskers. In de schemer loop ik terug. In mijn hostel kan ik gebruik maken van de keuken en de eetruimte. Daarna ga ik alles klaar leggen wat ik morgen in mijn rugzak mee wil nemen voor de Quilatoa loop. Het is altijd weer een hele puzzel, want je wil niet te veel en niet te weinig meenemen in de rugzak. Ik ga op tijd naar bed want morgen wil ik de bus van 8.00 uur naar Sigchos nemen.

ZONDAG 31 december: 1ste dag v.d. Quilotoa loop : bus van Latacunga naar SIGCHOS en lopen van Sigchos naar ISINLIVI: Mijn wekker loopt om 6.00 uur af. Ik hoor het buiten regenen. Dit is de eerste keer dat het 's morgens regent . Daar ben ik niet blij mee. Daarna pak ik mijn laatste spullen in mijn rugzak en geef mijn koffer in bewaring. Als ik om 7.30 uur naar de busterminal loop, is het inmiddels droog geworden, maar nog wel bewolkt. De bus naar SIGCHOS stopt heel vaak onderweg om mensen in en uit te laten. Hier hebben de lokale bewoners weer traditionele kleding aan, wat afgestemd is op de lagere temperaturen, nl. warme poncho's en cowboy hoeden en lange kniekousen. Het is overdag ca. 15 graden en ' s nachts 7 graden. De afstand is ca. 80 km van Latacunga naar SIGCHOS en de bus doet er 2 uur en 10 min. over. Het landschap is erg mooi met prachtige bergen en dalen en de weg slingert weer behoorlijk. In Sigchos begin ik, rond 10.15 uur te wandelen richting Isinlivi op de route die Maps.Me opgeeft want er staat niets aangegeven over de Quilotoa loop. Ik kom ook geen wandelaars tegen. De natuur is prachtig en ik maak veel foto's en video's. Op een gegeven moment, na 2 uur lopen, kom ik eindelijk borden tegen waarop ISINLIVI staat. Op dat moment geeft Maps.Me net de andere kant op. Ik twijfel wat ik zal doen : De borden volgen of Maps.Me ? Ik kies voor Maps.Me en volg daardoor de onverharde auto route. Het is wel een weg die alsmaar klimt. Als ik bij een Maria beeld kom, zegt Maps.Me dat ik rechtdoor moet, terwijl er een bord links af naar Isinlivi staat. Ik blijf Maps.Me volgen. Na een tijdje lopen (ik moet nog 2 uur) kom ik een man tegen die zegt dat het niet mogelijk om rechtdoor naar ISINLIVI te gaan en ook dat het te gevaarlijk is. Hij gaat zelf, met een vrachtwagen van een andere man, naar beneden, en dan mag ik ook instappen en rijden we terug naar het punt waar het laatste bord ISINLIVI staat. Hier staat nog 7 km naar ISINLIVI. Wat ik al verwachte, gaat die weg zigzaggend omhoog. Ik heb inmiddels spijt dat ik het eerste bord naar Isinlivi genegeerd heb, want zo te zien ligt die weg veel lager en loopt naast de rivier. Ik krijg er nog meer de pest in wanneer het gaat regenen. Ik doe mijn roze jack aan en zet de paraplu op. De navigator geeft eerst aan dat ik pas om 16.30 uur zal arriveren bij mijn hostel, terwijl ik eerst om 15.15 uur zou aankomen. Maar ondanks dat ik langzaam en hijgend omhoog loop , wordt het steeds vroeger dat ik aan kom (vgl. Maps.Me). Het laatste half uur gaat de weg eindelijk omlaag. Dan loop ik nog te ver door, waardoor ik weer extra terug moet lopen. Het laatste stukje moet ik over een smal paadje in het dal naar mijn hostel lopen Llulu Liama Mountain lodge. Hier kom ik om 16.30 uur aan. Ik heb in totaal 22,5 km gelopen. De eigenaar is erg attent, laat me op adem komen met een glas water en geeft daarna een rondleiding. Ik ga me daarna meteen douchen. In de slaapzaal op de 1ste verdieping staan alleen maar bedden, waarvan er maar 3 bezet zijn. Ze verhuren ook afzonderlijke kamers en cabines. Beneden is een grote eetzaal, een leesruimte en een groot terras. Het ziet er perfect uit. Alleen zijn de w.c.'s beneden en dat vind ik niet zo prettig . Het diner en ontbijt is inclusief. Om 19.00 uur is het avondeten. Diverse tafels zijn bezet. Er is ook een tafel indeling gemaakt. Aan onze tafel zit een Nederlands stel, een vrouw uit de VS, een vrouw uit Argentinië en 2 Duitse vriendinnen. We krijgen eerst soep, daarna lasagne en salade, choco-cocos cake met ijs en crème. Het is best gezellig. De appjes en telefoontjes stromen al binnen met de beste wensen voor het nieuwe jaar, vanuit Nederland en Nepal want daar is het nieuwe jaar al begonnen, terwijl wij nog in het oude jaar zitten. Ik blijf niet op tot 12 uur vannacht, al schijnt er in het dorp een vreugde vuur te zijn .

Maandag 1 januari : 2de dag van de Quilotoa loop: van Isinlivi naar Chugchilan:

Er is vanochtend om 7.00 uur yoga in het hostel, maar daar heb ik me niet voor opgegeven. Ik doe wel mijn eigen grondoefeningen. Om 8.00 uur ga ik naar beneden om te ontbijten. We zitten met dezelfde personen aan tafel. Een goed ontbijt wordt geserveerd: yoghurt, fruit, muesli, omelet, wit brood, roze sapje, koffie en thee. Om 8.45 uur ga ik op pad. Ik navigeer op Maps.Me en een route beschrijving van Isinlivi naar Chugchilan. Al gauw merk ik dat ik zou verdwalen als ik alleen de route beschrijving op papier zou volgen, gelukkig vertrouw ik volledig op Maps.Me. Ook nu zijn de uitzichten prachtig. De 1ste helft gaat geleidelijk naar beneden (397 m) tot de suspension bridge en daarna gaat hij geleidelijk omhoog (651 m). Een deel van de route is erg modderig en moet je over plassen water stappen. Ik kom maar een paar mensen tegen. Bij het dorpje Itualo, met een gekleurd kerkje, heb je 2 opties nl. rechtdoor gaan of het pad rechtsaf nemen. Maps.Me geeft aan rechtsaf en een lokale bewoner zegt ook dat het pad omhoog de snelste optie is (en de weg rechtdoor is veel langer en moeilijker). Dus ik neem het pad rechtsaf en wat ik al verwachtte is het vrij steil omhoog en pittig. Ik moet diverse keren stoppen om mijn hartfrequentie te laten zakken en om op adem te komen. Maar uiteindelijk ben ik boven en wordt het weer iets makkelijker. Rond 13.00 uur eet ik, bij de 2 grote rotsblokken, mijn boterham op. Dan begint het iets te regenen. Vervolgens neem ik de trap naar boven omdat er een bord staat met de tekst Chugchilan en nog een stel die route neemt. Maar dan zie ik op Maps.Me dat ik terug moet. Naast de 2 rotsblokken zie ik een klein paadje omhoog gaan, wat ik vgl. Maps.Me moet volgen. Maar dit zijn echt moeilijk te bewandelen paadjes. Het gaat als maar harder regenen en ik verwissel mijn paraplu voor mijn poncho. Ik kom ook een paar locals tegen met hun koeien. Dan gaat de app Maps.Me problemen opleveren, hij geeft niet meer de route aan naar mijn hostal in Chugchilan . Dat is balen : de route door een onherbergzaam gebied, de regen, de poncho die ik maar moeilijk over mijn rugtas krijg door de stokken en ook problemen met Maps.Me. Gelukkig staat Maps.Me op zowel mijn oude mobiele telefoon als op mijn tablet en die werken gelukkig wel. Dan moet ik nog 1,5 km. lopen . Al gauw kom ik dan op een grote geasfalteerde weg die ook geleidelijk stijgt. Ik word wel moe, ook door de regen e.a. problemen. Maar om 15.30 uur kom ik aan bij mijn hostal Dona Clarita . Ik heb vandaag 17 km gelopen. Ik word hartelijk verwelkomt door Lena en een paar gasten in het hostel. Dat doet me goed. Ik heb een twee persoonskamer in een pand ernaast. Ik kan gratis koffie en thee nemen en koeken en bananen cake en snoepjes. Op mijn kamer, zit een onbedekte betonnen vloer en dat voelt wel koud aan. Ik ben de enigste gast. Er is nog een kamer boven mij en naast mij, maar die staan allemaal leeg. Daarna ga ik me douchen. Het water is heerlijk warm en het doet me goed. Inmiddels is het droog geworden en ik hang mijn natte spul buiten om te drogen. Daarna ga ik in de huiskamer van mijn hostel zitten, waar de eigenaresse de kachel aanmaakt. Om 18.45 uur krijg ik mijn eten : soep, aardappel-kaastortilla, een salade en een gebakken ei, en een puddinkje toe. Ik krijg het niet allemaal op ondanks dat ik vanmiddag maar 1 boterham heb gegeten. Lenie vertelt dat hier ook het klimaat verandert. Zo is de laatste 2 jaar in de zomer maanden mei , juni en juli heel veel regen gevallen terwijl het de droge maanden van het jaar zijn. Ook nu ga ik op tijd naar bed. Want naast mijn eigen bezigheden is hier niets te beleven. Morgen is het de zwaarste dag waarbij ik 1100 m moet klimmen.

Dinsdag 2 januari : 3de dag van de Quilotoa loop: van Chugchilan naar Quilotoa:

Om 8.15 uur ga ik ontbijten. Het bestaat uit een schaal vers fruit, yoghurt, 2 sneetjes gebakken brood en 2 gebakken eieren. Om 9.15 uur ga ik lopen (eigenlijk te laat voor mijn doen) De zon schijnt al. Het wordt een pittige tocht van 12 km, waarbij ik 1100 m. moet klimmen en 346 m. moet dalen. De max, hoogte is 4000 m. Ik begin met een korte afdaling naar de rivier en daarna 1100 m. klimmen. Die klimpartijen zijn steil, lang en zwaar. Ik moet vaak eventjes stil staan om op adem te komen en mijn hartfrequentie te laten zakken. Gelukkig heb ik geen last van mijn gewrichten, spieren of rug. Ook blijft het droog. De tocht gaat via de Toachi Kloof. Ik kom maar een handje vol mensen tegen. Ook wijkt nu de route op papier af van de Maps.Me route. Ik probeer de Maps.Me route te volgen omdat ik die meer vertrouw dan de papieren route. Een keer geef ik de voorkeur aan de papieren route omdat een bromfiets bestuurder mij erop wees dat de Maps.Me aanwijzing niet klopte. Ik kom door het kleine plaatsje La Moya. Hier spreek ik ook een neger uit Washington, die de route voor een deel hardlopend doet. Soms kom ik een local tegen die op het land werkt of met de koeien op stap is. Ze vragen allemaal om dollars en voedsel. Ook zie ik op afstand een waterval in de Canyon. Bij het plaatsje Guayama Grande volg ik de route van Maps.Me naar rechts boven terwijl de papieren beschrijving rechtdoor aangeeft (rode aanwijzing). Ik weet niet wat wijsheid is, maar ik kies voor het zekere want als ik de weg kwijt raak dan ben ik verder van huis. Na 13.00 uur trekt de lucht helemaal dicht en wordt het nevelig waardoor je niets meer ziet van het mooie landschap. Ik moet heel veel steile hellingen nemen waar ik erg moe van word. Gelukkig is het laatste uur wat meer afdalend. Om 16.00 uur arriveer ik in Quilotoa. Dit is een plaatsje met alleen maar souvenir winkeltjes, hotels en restaurants. Een groot verschil met de natuur waar ik de hele dag in heb gelopen. Doodmoe kom ik aan in mijn hotel Runa Wasi Quilotoa. Daar moet ik meteen online een registratie formulier invullen. Maar daar ben ik op dat moment te moe voor. Ik ga meteen naar mijn kamer met een 2 persoons bed en eigen douche en een hout kachel. Ik kom bij op bed terwijl ik wat berichten lees. Daarna ga ik me lekker warm douchen. Ik heb vandaag 18,5 km gelopen. Om 17.30 uur ga ik naar beneden. Er is geen gratis gefilterd water, geen gratis koffie of thee of koekjes of een kan water bij het eten. Je kunt het wel krijgen tegen betaling. De kachel wordt aangestoken en dat is wel lekker. Er zijn nog 2 Duitse meisjes in het hotel en voor de rest staan de kamers leeg. Om 18.00 uur is het diner: soep, glas zoete drank, rijst, met kip en salade en een stukje avocado. En als toetje een halve blik perzik. De bediening is erg onpersoonlijk. Terwijl ik beneden zit wordt de houtkachel op mijn kamer aangestoken. Warmte is lekker, maar je krijgt er wel hoofdpijn van als er onvoldoende geventileerd wordt. Ik maak zelf een glas oploskoffie op mijn kamer en schrijf mijn belevenissen van vandaag op in Evernote en bestudeer de route van morgen. Tegen de tijd dat ik mijn bed in kruip is de kachel uit en is het op mijn kamer gelukkig wat afgekoeld.

Woensdag 3 januari: 4de dag en laatste dag v.d. Quilotoa loop: Quilotoa kratermeer wandeling en lopen van Quilotoa naar Zumbahua:

Ik sta om 6.30 uur op, leg een deken op de grond en doe mijn grondoefeningen. Om 7.30 uur ben ik beneden in het restaurant voor het ontbijt. Ook nu samen met de 2 Duitse meisjes. Het ontbijt is afgemeten en de bediening is traag en onpersoonlijk terwijl dit het duurste hotel is dat ik geboekt heb in Ecuador. En als ik wil afrekenen kunnen ze zelfs niet wisselen en moeten daarvoor eerst naar een winkel aan de overkant van het plein. Wat een hotel, te begrijpen dat ze geen gasten krijgen. !! Om 8.30 uur loop ik naar het QUILOTOA KRATERMEER. Het is zonnig. Het ligt vlak bij het hotel. Ik zie een bord waarop wat informatie staat over de SENDERO LA PLAYITA QUILOTOA en de afmetingen van het meer: hoogte 3518-3885 m boven zeeniveau., diameter 3 km, diepte 250 m., het is groen van kleur door de mineralen in het water. Het kratermeer ziet er schitterend uit en ik loop via een zandpad naar beneden. Het is vrij steil. Naar beneden gaat redelijk makkelijk in 35 min. , maar daarna weer omhoog was een hele kluif (het kostte me 1 uur). Om de 100 stappen stoppen om op adem te komen. Daarom nemen diverse mensen een paard om weer naar boven te komen . Je kunt ook een dagtocht bovenlangs het meer lopen , maar ik vond onderlangs meer dan de moeite waard. Om 10.30 uur ben ik dan weer boven en begin ik met mijn wandeling van Quilotoa naar Zumbahua. Inmiddels is het helemaal bewolkt , maar ik kan nog in mijn T shirt lopen. De afstand is 14 km en is volgens Maps.Me de 1ste helft " down hill" en de 2de helft "up hill". Er rijdt ook een bus tussen die 2 plaatsen, maar ik geef de voorkeur aan wandelen. Het eerste stuk moet ik aan de kant van de weg lopen, maar dat is niet erg want er rijdt maar weinig verkeer en het uitzicht op de begroeide heuvels en bergen is weids en erg mooi. Halverwege kom ik in een klein dorpje waar een paar lokale Andes vrouwen me adviseren om de linker in aanleg zijnde weg te nemen ( i.t.t. de rechter weg volgens Maps.Me want daar zou ik veel meer moeten klimmen). Dit was een goed advies wat ik ook opvolgde. Tegen het einde van de wandeltocht werd het wat frisser en begint het iets te regenen. Om 15.00 uur arriveer ik bij mijn hostel in Zumbahua genaamd Mirador Oro Verde Quilotoa. Ik heb vandaag 23 km gelopen. Ik krijg daar een 2 persoonskamer met een 2 persoons bed en een eigenbadkamer ( vgl. Booking.com zou er een stapelbed in staan), maar dit is beter. Het is wel frisjes op die kamer. Ik loop ook nog eventjes het plaatsje door, in de regen, maar behalve een kerk, stadsplein en een paar kleine winkeltjes is er niet veel te beleven. Ik breng de avond in bed door waar het lekker warm is. Ik schrijf mijn verslag van vandaag in Evernote, doe Spaans en controleer mijn foto 's die ik vandaag gemaakt heb. Morgen neem ik de bus terug van Zumbahua naar Latacunga.

Beste mensen, dit is dan weer mijn 1ste verslag vanuit Ecuador. Na Latacunga ga ik nog naar Baños, Cuenca en naar de west kust van Ecuador, maar dat lezen jullie in mijn volgende verslag. Ik hoop dat jullie het nieuwe jaar goed zijn begonnen.

Langzaam begint het te wennen om hier te zijn. De straten in Quito zijn in mijn directe omgeving vertrouwd. Elke dag wel even naar een park om toch iets van de natuur mee te pikken. Iets wat ik in de stad erg waardeer. Zeker hier. De walmen van diesel auto´s en bussen slaan je om de oren. Ik snap wel dat sommige mensen hier met mondkapjes rondlopen..

Dan Kerst, ik wist dat ik naar Imbabura moest. Een regio noordelijk van Quito. Een prachtige reis door de bergen naar een oude vulkaan. Hierover later meer. Kerst niet met mn familia vieren. Ging me toch niet zo makkelijk af. Ook toen ik de reis boekte en wist dat ik niet met Kerst naar mn ouders kon.. het droeg bij aan twijfels of het wel echt klopte. Salo´s familie voelde en voelt erg vertrouwd en warm. Ik zou graag gewoon bij hen zijn, ook al waren ze er eventueel niet of hadden ze andere afspraken. Blijkbaar was het best een dingetje om mijn verlangen hier uit te spreken. Los van wat er verder gebeurde. Gelukkig werd de vraag hartelijk ontvangen. Dat zorgde ervoor dat ik in ieder geval een backup had voor de kerst. Dit aangezien ik niet wist of er op de 24e December überhaupt bussen zouden gaan terug naar Quito. Maar zien hoe dat zou aflopen.

Goed Imbabura dus. Een busreis van ongeveer 2 uur door de bergen. Ik genoot van de Wilde natuur die links en rechts van de weg aanwezig was. Diepe dalen en hoge pieken. In de verte de vele (oude) vulkanen die de vallei van Quito omgrenzen. Sommige zo hoog dat er sneeuw aan de toppen ligt. In Imbabura had ik een kamer in een hostel geboekt. Geen idee hoe ik het vond maar foto´s van de gebouwen spraken me erg aan. Er werd veel met hout, lee men andere natuurlijke materialen gewerkt. Het bleek een plek die werd gerund door een man van de inheemse bevolking, de Quichua. Prachtig om te zien hoe oude wijzen van leven nog in stand worden gehouden. Waar elders gigantische tractoren het land bewerken werd hier nog een paard met ploeg gebruikt om het land om te woelen bijvoorbeeld. Tijdens mijn verblijf daar sliep ik voor het eerst een hele nacht door. Iets wat me sinds de laatste week van mijn voorbereiding niet meer was gelukt. De woeste natuur, frisse lucht en fijne mensen die ik daar ontmoeten deden goed.

Zoals gezegd was er dus een vulkaan in de buurt van mijn verblijf. Ik móest die gaan beklimmen. Terwijl ik op pad ging liepen 3 honden van het hostel met me mee. Dat raakte me zo. Zoals wel vaker op sommige momenten in mijn leven was er hulp vanuit het dierenrijk. Het voelde alsof ik er niet alleen voorstond, ook al liep ik alleen. Een dierbaar ontroerend gevoel. Des te meer omdat ik me soms werkelijk afvraag wat ik in hemelsnaam te doen heb hier.. De honden liepen voor me uit. Wachtte op me tot ik ze inhaalde en liepen vervolgens weer verder. We rustten gezamenlijk, ik deelde wat water met ze. Onderweg blaften (speelden?) ze tegen koeien en schepen. Als ik floot kwamen ze vaak weer naar me toe. Soms niet direcht. Op een gegeven moment volgden ze niet meer en hoorde ik ze alleen nog in de verte blaffen. Ik dacht dat ze hun weg wel weer terug zouden vinden naar het hostel. Ik liep verder de imposante vulkaan tegemoet. Op een kaart had ik gezien dat er een restaurant zou moeten zijn onderweg. Dat bleek helaas toch niet het geval. Ik wilde nog even het bos in en zou daarna weer verder af gaan dalen. Het was goed geweest voor vandaag. Onderweg kwam ik nog een paard tegen waar ik heerlijk mee kon spelen. Interessant om te merken dat er een bepaalde vertrouwdheid is in het zijn met paarden (in het verleden al meerdere keren gewerkt met paarden) en toch het iets onzekere omdat ik het niet zo vaak doe. Al met al een mooie ervaring. Vervolgens nog even gewoon zitten in het bos. Bewust wat diepere ademen en genieten van alle schoonheid in en om me heen. Heerlijk. Vol goede moed daalde ik weer af naar het hostel. In de verte zag ik ineens een groep mensen in de Velden staan. Ze droegen iets, het leek wel een lijk, naar de pickup truck. Ineens flitste het door me heen. ´Het zal toch niet..´ maar jawel. Dode schapen, doodgebeten door de honden van het Hostel die me waren gevolgd.Neeeeee.

Fuck… daar sta je dan. Mijn Spaans werd tot het maximale getest om me te uiten. Hoe zeer het me speet. Voor me stond dus de hele familie. Mannetje of 8 met Kleine kinderen. Simpele boeren voor wie die schepen hun vermogen zijn. Dat dus ineens weg was, dood. Ze waren niet eens boos, enkel teleurgesteld. Al die bedrukte gezichten.. Ze wilde geld als compensatie. Een best bedrag, dat ik niet zomaar even kon betalen. We wisselden nummers uit. Ik zou dit regelen, ik zou ze alter in de middag terugbellen. Ik voelde me echt klote. In een sneller tempo daalde ik af. Kijken wat ik kon doen (verzekeringskwestie?) hoe dan ook was het een grijs gebied. Maar ik wilde wel mijn verantwoordelijkheid hier pakken. Hoe dan ook..

Aangekomen bij het hostel kwamen er enkele vrouwen boos naar me toe. Het verhaal had zich blijkbaar snel verspreid. Én de schepen waren hier afgeleverd. Ze lagen in een bijgebouwtje.. Geen fraai gezicht. Goed verder kijken hoe dit geregeld kon worden. Gelukkig bleek de eigenaar van het Hostel de boeren te kennen, hij had al contact gehad. ´Tranquillo amigo´ Relax, vriend komt goed. Vandaag of margen. Ik merkte dat ik er toch niet helemaal zeker op was. In de avond kwam er het telefoontje van de boer. Hij was nu in het stadje van het hostel. Er bleek geen contact met hem geweest te zijn?! KUT, goed .. met behulp van Salo kon ik achterhalen waar hij was. Een bijzondere onderneming kan ik je vertellen. In het holst van de nacht naar een central plein van een dorpje lopen. Daar ontmoette ik de boer aan de ingang van een kerk. Terwijl er in de kerk een mis aan de gang was gingen wij over tot de uitwisseling. Het enigste waar ik nog aan dacht is dat ik wel bewijs wilde hebben van de overdracht. Het hele gebeuren was al zo vaag. Ik maakte een video waarin ik het hele verhaal in het spans uit de doeken deed, gaf hem het geld en liet het ook tellen. Ik hoopte zo dat het verhaal Hiermee af was. Het hele gebeuren zat me niet echt lekker. Maar goed ik had gedaan wat ik kon doen. Op een gegeven moment is het goed (iets waarvan ik aan het leren ben om dat moment goed aan te voelen en daar ook naar te handelen)

De volgende ochtend trof ik de Hosteleigenaar en liet hem de video zien. Er was nog geen contact verder geweest met de boer. Ik merkte dat ik er nog steeds niet helemaal gerust op was. Ik wilde eigenlijk alleen maar weg, weg van deze situatie. Maar ik bleef en probeerde er het beste van te maken. Het bleek wel afgerond te zijn. Het was klaar. Ik zat aan mn ontbijtje.. Beetje wezenloos voor me uit te staren. Gelukkig scheen de zon. Een zondagochtend 24 december in Ecuador. Avontuurlijk op zn zachst gezegd. De dag ervoor zag ik hoe het schaap verder werd gevild en schoongemaakt. Het zou worden verkocht en er was ook een stukje bewaard. Bij het ontbijt kwam de Hosteleigenaar naar me, ´of ik ook vlees at´ vroegtie. Euh ja.. Straks een stukje vlees eten dus.. Ik mocht het vuur maken waarop dit geroosterd zou worden. Een uur van tevoren moest het vuur gemaakt worden zodat er weinig rook zou zijn en goede kolen om op te bakken. Vuur maken.. Tja .. dan heb je me toch wel. Uiteindelijk werd het een waar feestmaal. Gebakken banana, gepofte aardappelen, tomaat en schapenvlees met rozemarijn. Dit alles om half 11 in de ochtend. Ik had net mn ontbijt achter de kiezen.. Maar het was heerlijk, ook al kon ik niet alles op. Het schapenvlees was zo zacht en mals. Een goed schaap was het geweest. Mn duurst stukje schapenvlees ooit maar wel lekker haha. Gelukkig kan ik er nu met meer rust en eenzachte glimlach op terugkijken.

Met een goed gevulde maag reisde ik terug naar Quito. Er gingen gewoon bussen. Kerst wordt hier vooral op de 24e in de avond gevierd maar veel van het leven gaat gewoon gedoor. Ook voor bedrijven en dus bussen. De terugreis leek vlugger te gaan. Ik keek er echt naar uit om thuis te komen bij Salo´s familie. Ik werd wederom hartelijk ontvangen. In de avond kwam de hele familie met nog wat neven en een oom en tante bij elkaar. Ik voelde me erg welkom en deel van de familie. Er werd heerlijk gegeten, gedronken en gezongen [e-1f60a] Ik had me geen betere Kerst hier kunnen wensen. De dag erna kwam ik dan eindelijk in contact met Estafania. Via Jeska, een dierbare vriendin uit Nederland waar ze mee had gestudeerd in Maastricht. Ook bij haar werd ik hartelijk welkom geheten bij een diner wat ze gaf voor vrienden en familie. Kerst in Ecuador, wie had dat gedacht. Heerlijk gesprekken ook daar en connecties die er zijn gelegd. Wie weet wat er verder nog kan ontstaan. We spraken zelfs over het organiseren van een Ecstatic Dance hier in Quito. Een leuke gedachte haha.

Rond het einde van het jaar zal ik meerdere dagen naar een retraite gaan. Het zal een combinatie van meditatie, yoga, kunst, ceremonies en tantra zijn. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Iedereen een gooie roetsch (goede jaarwisseling) en alle goeds en zegen voor het nieuwe jaar.

Slowly getting used to being here. The streets in Quito are familiar to me. Every day I go to a park to take in some nature. Something I really appreciate in the city. Especially here. The whiffs of diesel cars and buses are everywhere. I can understand why some people walk around here wearing mouth caps.

Then Christmas, I knew I had to go to Imbabura. A region north of Quito. A beautiful journey through the mountains to an ancient volcano. More on this later. Not celebrating Christmas with mn familia. Didn't come easily to me after all. Even when I booked the trip and knew I couldn't go to my parents for Christmas... it contributed to doubts whether it was really right. Salo´s family felt and feels very familiar and warm. I would love to just be with them, even if they were possibly not there or had other appointments. Apparently, it was quite a thing to express my desire here. Regardless of what else happened. Fortunately, the question was warmly received. That made sure I at least had a backup for Christmas. This since I didn't know if there would be any buses going back to Quito at all on the 24th of December. Let´s see how that would play out.

Well Imbabura, then. A bus journey of about 2 hours through the mountains. I enjoyed the wild nature present to the left and right of the road. Deep valleys and high peaks. In the distance, the many (ancient) volcanoes that border Quito's valley. Some so high that there was snow on the tops. In Imbabura, I had booked a room in a hostel. No idea how I liked it but pictures of the buildings really appealed to me. They worked a lot with wood, slate and other natural materials. It turned out to be a place run by a man from the indigenous people, the Quichua. Wonderful to see how old ways of life are still maintained. Where elsewhere gigantic tractors work the land, here a horse with plough was still used to turn the land, for example. During my stay there, I slept through an entire night for the first time. Something I hadn't managed since the last week of my preparation. The wild nature, fresh air and fine people I met there did me good.

So, as mentioned, there was a volcano near my stay. I had to go and climb it. As I set off, 3 dogs from the hostel walked with me. That touched me so much. As often at times in my life, there was help from the animal kingdom. It felt like I was not alone, even though I was walking alone. A precious touching feeling. All the more so because sometimes I really wonder what on earth I have to do here.... The dogs walked ahead of me. Waited for me to catch up with them and then walked on. We rested together, I shared some water with them. Along the way, they barked (played?) at cows and ships. When I whistled, they often came back to me. Sometimes not directly. At one point they stopped following and I only heard them barking in the distance. I thought they would find their way back to the hostel. I continued walking towards the imposing volcano. On a map, I had seen that there should be a restaurant on the way. Unfortunately, that turned out not to be the case after all. I wanted to go into the forest for a while and would then continue descending. It had been good for today. On the way, I came across another horse that I was delighted to play with. Interesting to notice that there is a certain familiarity in being with horses (having worked with horses several times in the past) and yet the slightly insecure because I don't do it very often. All in all, a nice experience. Then some more just sitting in the woods. Consciously taking some deeper breaths and enjoying all the beauty in and around me. Lovely. In good spirits, I descended back to the hostel. In the distance, I suddenly saw a group of people standing in the Fields. They were carrying something, it looked like a corpse, to the pickup truck. Suddenly it flashed through me. ´It can't be..´ but yes it was. Dead sheep, bitten to death by the Hostel dogs that had followed me.Nooooo.

Fuck...there you are. My Spanish was tested to the limit to express myself. How very sorry I was. So in front of me was the whole family. Male about 8 with Small children. Simple farmers for whom those ships are their fortune. Which was therefore suddenly gone, dead. They weren't even angry, just disappointed. All those sad faces... They wanted money as compensation. Quite a sum, which I couldn't pay just like that. We exchanged numbers. I would sort this out, I would call them back alter in the afternoon. I felt really shitty. At a faster pace, I descended. Seeing what I could do (insurance issue?) either way it was a grey area. But I did want to take responsibility here. Anyway.

Arriving at the hostel, some women approached me angrily. The story had apparently spread quickly. AND the ships had been delivered here. They were lying in an outhouse.... Not a pretty sight. Good further look at how this could be arranged. Fortunately, the owner of the Hostel turned out to know the farmers; he had already been in touch. ´Tranquillo amigo´ Relax, friend will be fine. Today or margen. I noticed I was not quite sure after all. In the evening came the phone call from the farmer. He was now in the town of the hostel. There appeared to have been no contact with him?! KUT, well ... with the help of Salo I was able to find out where he was. An extraordinary undertaking I can tell you. Walking in the dead of night to a village central square. There I met the farmer at the entrance of a church. While a mass was going on in the church, we proceeded to exchange. The only thing left on my mind was that I did want proof of the transfer. The whole thing was already so vague. I made a video explaining the whole story in spans, gave him the money and also had it counted. I was so hoping this would finish the story. The whole thing didn't really sit well with me. But anyway I had done what I could do. At a certain point, it is good (something I am learning to sense that moment well and act accordingly)

The next morning, I met the Hostel owner and showed him the video. There had been no further contact with the farmer. I noticed that I was still not completely at ease. I really just wanted to get away, away from this situation. But I stayed and tried to make the best of it. It did turn out to be completed. It was finished. I sat down to my breakfast... Staring blankly in front of me. Fortunately, the sun was shining. A Sunday morning, December 24, in Ecuador. Adventurous to say the least. The day before, I watched the sheep being further skinned and cleaned. It was to be sold and a piece was also kept. At breakfast, the Hostel owner came up to me, ´if I ate meat too´ asked. Euh yes.... Eating a piece of meat later so.... I was allowed to make the fire on which this would be roasted. An hour beforehand, the fire had to be made so that there would be little smoke and good coals for roasting. Making a fire... Well ... then you got me anyway. In the end, it turned into a veritable feast. Fried banana, puffed potatoes, tomato and mutton with rosemary. All this at half past 10 in the morning. I had just finished my breakfast.... But it was delicious, even though I couldn't finish it all. The mutton was so soft and tender. A good sheep it had been. My most expensive piece of mutton ever but tasty haha. Fortunately, I can now look back on it with more peace of mind and a gentle smile.

With a well-filled stomach, I travelled back to Quito. Buses were just going. Christmas is celebrated here mainly on the 24th in the evening but much of life goes on as usual. Also for businesses and thus buses. The return journey seemed to go faster. I was really looking forward to coming home to Salo´s family. Again, I was warmly welcomed. In the evening, the whole family gathered with some cousins and an aunt and uncle. I felt very welcome and part of the family. There was delicious eating, drinking and singing [e-1f60a] I couldn't have wished for a better Christmas here. Then, the following day, I finally got in touch with Estafania. Through Jeska, a dear friend from the Netherlands she had studied with in Maastricht. She also gave me a warm welcome at a dinner she gave for friends and family. Christmas in Ecuador, who would have thought it. Delightful conversations there too and connections made. Who knows what else may arise. We even talked about organising an Ecstatic Dance here in Quito. A nice thought haha.

Around the end of the year, I will go to a retreat for several days. It will be a combination of meditation, yoga, art, ceremonies and tantra. I am very curious to see how that will turn out.

Everyone have a gooie roetsch (good turn of the year) and all good wishes and blessings for the new year.

Vuur; het blijft iets magisch voor me. Een vuur maken brengt me zo iets rustgevends.

Het is mijn televisie, medicijn, kameraad. Ik deel ook graag de stilte van het vuur met anderen.

Zo begon het, anderhalf jaar gelden. Vanuit een diepe ontspanning ontstaat er een verbinding die ik nog steeds heel bijzonder vind. Een verbinding met een dieper weten, een dieper richting geven.

Het eerste bericht was Spaans te gaan leren. Helemaal uit het niets.. Beetje vreemd, maar daar hou ik soms wel van. Vamos, apprender Espanol! Het is een reis geweest langs vele media die me hebben geholpen. Online video´s, podcasts, vele spaanstalige vrienden, leerboeken en Café Espanol in Maastricht. Het is nooit een lineaire lijn geweest maar telkens fases die me beetje bij beetje verder hielpen.

Het tweede bericht diende zich een paar maanden later aan; wederom bij het vuur.

´Ga naar Ecuador´ Duidelijk zou je denken.. toch.. het heeft behoorlijk wat twijfel gekost voordat ik het daadwerkelijk aandurfde om te gaan boeken. Ik heb/had geen flauw idee waarom ik in hemelsnaam hier heen moest. Er waren zoveel dingen die me in Nederland, Maastricht, Europa zouden kunnen houden. Ik had het soms ook echt gehad; ´Flikker maar op met je Ecuador´ en toch.. het veel bleef terugkomen. Dus ben ik gegaan.

Ik schrijf dit blog old-school vanaf een internet café achtig iets. Een van de vele dingen die me doen herinneren aan de tocht naar Azie. Nu precies tien jaar geleden (!) Een groot verschil dat al doende de lengte van deze reis wel duidelijk werd. Minimaal 6 weken. De terugvlucht is al geboekt.

Een doldwaze laatste week van allerlei mooie dingen en zaken die toch nog lastminute geregeld moesten worden. Een workshop Ritual Play geven, vaccinaties krijgen, workshop Conscious Closeness [e-2665] volgen, een GEWELDIG einde-jaars Gala van YES (Young Entrepreneur Society) in Maastricht met een prachtige date (waarmee ik vantevoren nog samen naar een yogales ging, genial haha), spullen pakken (en toch wel paar keer doorselecteren) de dag voor vertrek nog mn rugzakken kopen, camera regelen, afscheid van mn ouders, huis klaarmaken, verzekeringen en dan vergeet ik vast nog veel. De afgelopen week geen nacht meer dan 5 uur geslapen. Tel daarbij een non-stop vlucht van 12 uur(!) van Amsterdam naar Quito en je kunt je voorstellen. Ik was blij toen ik er was. De emoties wisselen elkaar in hoog tempo af. Het ene moment is er een innerlijke glimlach vervolgens biggelen de tranen over mn Wangen. Ook mijn lichaam draagt fysiek zn steentje bij. Ik tril me soms een ongeluk haha. Het voelt alsof er op die manier allemaal spanning wordt afgevoerd, alsof er ook ruimte wordt geschapen voor iets nieuws.

Beetje bij beetje wordt de reis duidelijk. Al doende. Dit had ik van tevoren nevernooitniet kunnen bedenken. Mn buurman in het vliegtuig bijvoorbeeld. Van pure verveling begon ik maar tegen hem te praten. Hola Carlos, mucho gusto. Het is echt een zegen geweest. Allerlei goede tips over wat er te doen is. Dat is grotendeels wel mijn ervaring hier tot nu toe (dit is nu mn 3e dag hier) mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Ik groei met mn Spaans maar ik ben o zo blij dat er een basis is waarmee ik me toch redelijk uit de voeten kan maken.

Een paar maanden terug volgde ik een online training voor mannen om mannengroepen te begeleiden. Dat was in zichzelf al heel waardevol maar toen melded zich de 3e training ineens, Salo, een Ecuadoreaan in de groep. Ik dacht ´jou moet ik hebben!´ Ik reikte naar hem uit en we bleven in contact. Ik kon bij hem terecht de eerste dagen van mijn aankomst (aangezien Quito op 2800 meter ligt vond ik dat hoogtetechnisch ook wel slim om zekerheidshalve wat te acclimatiseren) Gelukkig had ik goede ervaringen met 3200 meter in de Himalaya´s. Maarja dat was toch alweer 10 jaar geleden. Salo´s familie verwelkomde me hartelijk. Het is zo fijn om te ervaren dat ik toch echt wel wat gesprekken kan voeren. Er wordt geweldig voor me gezorgd en ik had me niets beters kunnen wensen voor mn aankomst hier. Heerlijk beetje aankomen. Inmiddels lijkt het erop dat ik zelfs langer kan blijven als ik wil. (Zeker met de feestdagen in de aantocht is dat een hele welkome backup.)

Er zijn verschillende uithoeken van het land die me lokken. Een grote gemene deler zal toch wel de natuur zijn. De Amazone aan de oostkant en de zee (Galapagos) eilanden aan de westkant om maar wat te noemen.

Tja en wat heb ik hier dan te doen.. Gedurende mn vlucht heb ik dan toch eindelijk Barbie de film gekeken. (5 keer gepauzeerd om weer ff te rusten) al met al heeft de film me toch mede aan het denken gezet. Wat ik eruit haalde in deze situatie is; welk idee heb ik van mezelf en wat klopt werkelijk? Ben ik wel te reduceren tot bepaalde kenmerken? Vermoedelijk niet. Hoe meer ik het me bewust word hoe rijker en gevarieerder ik me gewaar word.

Ik geloof Heilig dat ik sterker/grootser ben dan ik denk. Deze reis is weer een diepgaande herinnering aan zoveel. En dit is pas de 3e dag. Vooral de uitnodiging om er niet te veel over na te denken. Al doende toont het leven zich wel. Mijn lichaam is ook zo wijs en ik mag leren daar contact mee te maken. Echt te zijn en te vertrouwen.

Dank aan alle vele lieve vrienden en familie die me gesteund hebben en steunen in de voorbereiding van deze reis. [e-2665]

Fire; it remains something magical for me. Making a fire brings me something so soothing.

It is my television, medicine, companion. I also like to share the silence of fire with others.

This is how it started, a year and a half ago. From deep relaxation, a connection emerges that I still find very special. A connection to a deeper knowing, a deeper direction.

The first message was to start learning Spanish. Completely out of the blue. Bit strange, but I like that sometimes. Vamos, apprender Espanol! It has been a journey through many mediums that have helped me. Online videos, podcasts, many Spanish-speaking friends, textbooks and Café Espanol in Maastricht. It has never been a linear line but phases that helped me progress bit by bit.

´Go to Ecuador´ Obvious you would think... yet... it took quite a bit of doubt before I actually dared to book. I have/had no idea why on earth I had to go here. There were so many things that could keep me in the Netherlands, Maastricht, Europe. I had also really had it at times; ´Flicker away with your Ecuador´ and yet... the lot kept coming back. So I went.

I am writing this blog old-school from an internet café-like thing. One of the many things that remind me of the trip to Asia. Now exactly ten years ago (!) A big difference that while doing so, the length of this trip did become clear. At least six weeks. The return flight is already booked.

A crazy last week of all kinds of great things and things that still had to be arranged last minute. Giving a Ritual Play workshop, getting vaccinations, attending a Conscious Closeness workshop, a wonderful YES (Young Entrepreneur Society) end-of-year Gala in Maastricht with a wonderful date (with whom I went to a yoga class beforehand, genius haha), packing (and selecting a few times), buying my rucksacks the day before departure, arranging the camera, saying goodbye to my parents, preparing the house, insurances and I'm sure I'm forgetting a lot. Last week I didn't sleep more than five hours a night. Add to that a 12-hour(!) non-stop flight from Amsterdam to Quito and you can imagine. I was happy when I got there. The emotions alternate at a rapid pace. One moment there is an inner smile then tears are streaming down my cheeks. My body also contributes physically. Sometimes I tremble like crazy, haha. It feels like tension is being released, as if space is being created for something new.

Little by little, the journey becomes clear. In the process. I could never have imagined this beforehand. My neighbour on the plane, for instance. Out of sheer boredom I started talking to him. Hola Carlos, mucho gusto. It really has been a blessing. All kinds of good tips on what to do. That's largely been my experience here so far (this is now my 3rd day here) people are very friendly and helpful. I am growing with my Spanish but I am oh so happy that there is a base with which I can get by reasonably well.

A few months ago, I followed an online training for men to guide men's groups. That in itself was very valuable but then suddenly, on the third training, Salo, an Ecuadorean, joined the group. I thought ´you I must have!´ I reached out to him and we stayed in touch. I could stay with him for the first few days of my arrival (as Quito is at 2800 metres, I thought it was smart to acclimatise to the altitude to be on the safe side). Fortunately, I had good experience of 3200 metres in the Himalayas. But that was 10 years ago. Salo´s family welcomed me warmly. It is so nice to experience that I can really have some conversations after all. They take great care of me and I could not have wished for anything better before my arrival here. Lovely little arrival. Meanwhile, it seems I can even stay longer if I want to. (Especially with the holidays approaching, that's quite a welcome. (Especially with the holidays approaching, this is a very welcome backup.)

There are several corners of the country that lure me. Surely a big common denominator will be nature. The Amazon on the east and the sea (Galapagos) islands on the west to name a few.

Well then, what do I have to do here? During my flight, I finally watched Barbie the movie. (I paused 5 times to rest again) all in all, the film made me think. What I got out of it in this situation is; what idea do I have of myself and what is really true? Am I reducible to certain characteristics? Presumably not. The more I become aware of it, the richer and more varied I become aware of myself.

I firmly believe I am stronger/greater than I think I am. This journey is another profound reminder of so much. And this is only the 3rd day. Especially the invitation not to think about it too much. In the process, life does show itself. My body is also so wise and I get to learn to connect with it. To be real and to trust it.

Thanks to all the many dear friends and family who have supported and are supporting me in preparing for this journey.

Duikdag nummer één op de Galapagos eilanden was aangebroken. Het ontbijt, een broodje kaas, duurde beduidend langer dan ingerekend. Maar liefst 25 minuten en later bleek ook met ham. Vegetarisch was hier lastig. Gaf mij wel de kans om de zin “My wife is getting breakfast.” te gebruiken. Het begon al een beetje te wennen. We werden naar de haven in het noorden van het eiland gereden. Na een korte check duik naar vijf meter diep wisten we dat onze uitrusting goed was. Op weg naar Gordon Rocks zagen we al iets dat leek op een mantarog het water uit springen. De beloftes waren er.

Gordon Rocks is een bijzondere en goed aangeschreven duikstek. We hadden deze specifiek uitgezocht, omdat de duikcentra op de Galapagos vaste planningen hadden zodat niet iedereen op dezelfde stek zou duiken. Gordon bestond uit drie rotsen die uit het water staken ten oosten van het eiland Santa Cruz. Het zat een flink stuk richting open zee en daarom kans op groot leven. Precies wat we een beetje gemist hadden in Egypte in mei. Kans op hamerhaaien was aanwezig, want deze komen vanaf juli richting open zee nadat ze gepaard hebben aan de kust van Ecuador. Fingers crossed.

We gingen de wasmachine in. Deze duikstek heeft deze functie omdat er tussen de drie stenen een circulaire stroming ontstaat. De vissen zwemmen hier tegenin om schoon te worden, aldus wasmachine. We doken vrij rap richting de dertig meter diep en bevonden ons op de bodem van de wasserette. Wat witpunt haaien passeerden ons, waarna de grote show begon. Een groep van minstens tien hamerhaaien zat vol in de schoonmaak. Ze zwommen loodrecht op onze richting en de groep deelden op toen ze ons tegen kwamen. Yes! Het was gelukt! Zo prachtig om dit mee te mogen maken. De ogen op de uiteindes van hun bijzonder gevormde koppen keken ons nieuwsgierig aan. Verlegen waren ze ook niet, terwijl ze naar het midden van de drie rotsen bewogen en we letterlijk omcirkeld werden. Bang? Geen moment. Alleen de wens om nog dichterbij te komen. Ze kwamen terug, gingen weer weg en wij waren een ervaring rijker.

Schildpadden, vissen van allerlei formaten, een mureen, zwartpunt haaien. Allemaal dingen die het al een mega fantastische duik hadden gemaakt. Maar die hamerhaaien, dat was toch wel echt heel vet. We kwamen er nog een paar tegen gelukkig en eindigden de duik met onze veiligheidstop bij een kleine grot. Hier lagen vier witpunt haaien bij te komen, dat konden wij na deze duik ook wel gebruiken. Een enorme schorpioenvis als toetje en klaar. Weer op de boot waren we euforisch. Met ook nog eens drie duiken te gaan vandaag en morgen.

Tijdens het wachten op de tweede duik kregen we wat snacks en entertainment. Dat laatste dankzij de divemaster die haar reel compleet in de knoop had zitten. De tweede duik begon vanaf hetzelfde punt, maar was heel anders. We gingen ondieper dan de eerste duik, maar kwamen alsnog meerdere hamerhaaien tegen. Twee kwamen echt tot twee meter afstand van me. Even later zoefde er een zeeleeuw over mijn hoofd richting het wateroppervlak. Schildpadden waren ook weer aanwezig. Sandra brak de duik wat eerder af omdat haar masker continu besloeg en met het schoonmaken steeds zout water in haar ogen kreeg. Veel miste ze niet. Wederom de witpuntjes in de grot. We sloten de duik af met een hele groep eenhoornvisjes aan de oppervlakte. Zo, deze dag was in de pocket.

We sloten het duiken af met een lunch in Puerto Ayora. Hier konden we nog even na kletsen met ons groepje van slechts vier duikers. Yvonne kwam ook uit Nederland en was op reis met haar gezin. Nu was het al zomervakantie, maar ze bleken al maar liefst vijf maanden bezig te zijn. Met behulp van een flexibele basisschool, thuisscholing onderweg en wat mazen in de wet waren ze met hun kinderen van negen en elf op reis door Zuid-Amerika. Wat een cadeau is dat om je kinderen te geven. Maar natuurlijk ook fantastisch voor jezelf.

We hadden nog een klein middagje de tijd. Koers werd gezet naar de Tortuga baai. Niet dat er schildpadden zouden zijn, maar wel een heel mooi zandstrand. Schijnbaar één van de mooiste van Zuid-Amerika. Het was nog een aardig lang pad om er te komen. Maar het was de wandeling helemaal waard! Het zand was fijner dan fijn. Op het eerste stuk waren er flinke golven, waar niet gezwommen mocht worden. Ik wilde nog een stuk verder voor een stukje mangrove snorkelen en een frisse duik in het water. Sandra iets minder, maar je bent toch getrouwd.

De pelikaan die over onze hoofden heen scheerde, bleef toch mooi. Ik dook het water in, met een ultiem zicht van slechts een halve meter. Niet veel later werden we van het strand afgeveegd omdat het ging sluiten. Okay liefie, misschien had je gelijk. Het hoekje om dook ik nogmaals snorkelend te water. Met iets beter zicht zag ik nu best wat vissen, maar lang niet zo mooi als vanochtend natuurlijk. Tijdens het teruglopen genoten we nog van het uitzicht. Nog even lekker zitten en het beeld in ons opnemen. De golven sloegen tegen het maagdelijk witte zand en de lavarotsen aan. Een plaatje.

Voordat we uit eten gingen, pikten we de duikfilmpjes van de dag nog even op. De duikgidsen waren de hele tijd actief aan het filmen geweest en dat loonde. Ik stond er prachtig op met mijn favoriete dieren! Waarschijnlijk de meest onbegrepen dieren op deze aardbol. Met een enkel pizzaatje hadden we al snel genoeg op en na een kleine souvenirjacht gingen we slapen. We moesten natuurlijk wel zo’n houten hamerhaaitje op ons slaapkamer dressoir hebben staan!

De volgende dag begon met een redelijke herhaling van zetten. Broodje halen, dit keer wel echt alleen met kaas, waar we lang op moesten wachten en op naar de haven. De Duitse die mee was, had een introductieduik dus ze kreeg een uitgebreide check duik. De Oostenrijkse aan boord kreeg een opfris cursus, dus wij mochten even snorkelen. Vlakbij het strand van Mosquera, waar we onze eerste stop met de cruise hadden gemaakt. De zeeleeuwen lagen weer klaar. Niet veel verderop was dus een snorkelaar aangevallen door een haai. We zagen tijdens het snorkelen niet veel indrukwekkends; een dode kogelvis en een enorme trekkervis. Aan de oostkant van Mosquera gingen we uiteindelijk weer de prachtige onderwaterwereld in.

We gingen naar 15 meter diep waar de zandbodem lag. Hier kwamen we al snel een hamerhaai tegen. Gevolgd door nog een wellicht Galapagos haai en daarna adelaarsroggen. Het was een stromingsduik, dus we konden lekker mee driften. We zweefden over een grote groep garden aaltjes. Normaliter trekken deze zich terug zodra je maar naar ze kijkt. Hier waren ze, zoals alles hier, een stuk minder verlegen. Plus dat het er zo ontzettend veel waren, nagenoeg ontelbaar. Na een grote groep vissen waar wel vier soorten in schuilden, hadden we allebei zoiets van: prima duik, maar niet de wauw vergeleken met gister.

Precies toen wierp de natuur nog iets onze kant op. Een enorme adelaarsrog, de grootste tot nu met een spanwijdte van bijna twee meter, vloog dicht langs ons. Een school van zes hamerhaaien volgde en nog een haai en nog een haai en nog een haai. Het stikte er ineens van. Ondertussen boven de rotsen maakten we onze veiligheidstop. De stroming werd hier harder, dus we vlogen nu als een rog over alles heen. Ondertussen voelt dat driften echt vertrouwd en relaxed.

De tweede duik van de dag was op Daphne Menor. Weer een rots richting de open zee, dus weer kans op groot leven. Hier ging mijn honderdste duik gebeuren! Bewust zo gepland, want we zijn er nog een extra keer voor gaan duiken in Nederland een paar weken geleden. Aan boord grapten we dat de verwachtingen voor deze 100ste duik enorm waren. We verwachtten minstens een mantarog of een walvishaai. Wat echt zeldzaam is, zeker in deze tijd van het jaar.

We begonnen de duik met een prachtige octopus die op de rotsen aan het bewegen was. Daarna doken we een kleine grot in, waar vijf witpuntjes lagen te rusten. Plots dook er een stingray op van zeker twee meter breed. Het enorme gevaarte plaatste zichzelf bovenop de haaien, die het er niet helemaal mee eens waren. Eentje zwom beteuterd de grot uit, vlak langs ons heen. Zijn twee “snorharen” en witte ogen waren goed zichtbaar. In luttele minuten was het al een fantastische duik en we moesten nog naar het schoonmaak station.

Op zo’n twintig meter diep kwamen we het eerste stuk tegen, een flinke rots. Hier zat een grote schildpad zich te voeden, omringd door nog een schildpad en een mega verzameling aan vissen. Mijn honderdste duik was een feestje en alle onderwaterdieren waren uitgenodigd. Dat bleek toen er uit het blauw een groep van wel vijftien mobula’s (ook wel duivelsroggen) verscheen. Als een squadron vlogen ze van links naar rechts, terwijl wij zo dichtbij mogelijk probeerden te komen. Dat lukte ook, het was op sommige momenten alsof ik deel van de zwerm uitmaakte. Boven, onder en links van mij zag ik alleen maar roggen die majestueus en moeiteloos voort zweefden. Wat een ervaring.

Terwijl we terug aan het vinnen waren naar het poetsstation, hadden Sandra en ik de manta en walvishaai in ons hoofd al afgebeld. Die konden we prima bewaren voor een andere keer. Dit was meer dan voldoende als honderdste duik, meer kan je niet wensen. Bij de schildpadden kwamen we de mobula’s weer tegen, dus we gingen wederom met ze op pad. Voor de derde keer terug bij de schildpadden keek Sandra naar rechts. Met een spanwijdte van zeker drie meter landde hier net een mantarog neer! Ze seinde mij enthousiast en schudde letterlijk onze gids wakker, die gefocust was op een het filmen van een schildpad. Een mantarog!

Nu waren die mobula’s al majestueus, maar de manta was van een ander niveau. Zo groot alsof het van een andere planeet kan komen. Hij zwom om ons heen en ik kon tot wel twee meter van het beest komen. Ik keek in zijn rechteroog, terwijl ik op zijn tempo mee kon vinnen. Ik was aan het zwemmen met een fucking mantarog! Ik doopte hem om tot “Cien”, Spaans voor honderd. Zijn kieuwen en iconisch gevormde bek kon ik ontzettend goed zien, tot hij verdween in het diepe blauw. Toen de gids en de Oostenrijkse doorzwommen, zagen we Cien weer achter ons. Onze mededuikers keken niet meer om naar ons en vinden straf door. Helaas voor ons moesten we bij ze blijven, maar we konden Cien nog wel even gedag zwaaien.

Het volgende poetsstation had werkelijk alles. We wisten van gekheid niet waar we moesten kijken of wijzen. Drie soorten haaien van allerlei formaten, grote schildpadden en wederom de duivelsroggen die kwamen kijken. Ongelofelijk mooi en het deed ons wensen dat we een tweede duikfles mee het water in hadden genomen. Langs een begroeide wand maakten we langzaam onze opstijging, terwijl de Oostenrijkse lucht moest lenen van onze gids. We werden achterna gezeten door meerdere zwartpunt rifhaaien, wat zelfs ik wat engig vond. Een kleintje leek zo nieuwsgierig alsof hij wel een hapje van mijn duikvinnen zou lusten. De scholen vissen waren nog fantastisch mooi om te zien en de kers op de kers op de kers van de taart die mijn honderdste duik was. Ongelofelijk.

De gezamenlijke lunch na het duiken was weer prima en daarna gingen we het even rustig aan doen. Met een water taxi naar een strandje en daar even relaxen. Ook even verwerken wat we allemaal gezien hadden, niet te doen dit. Hier kwamen we Yvonne van de duik van gister tegen met haar gezin. Grappig om ze gezien en gesproken te hebben en leuk om vol enthousiasme over onze duikdag te vertellen. Op het strandje heb ik nog even liggen snorkelen, maar met het slechte zicht spotte ik alleen een klein zwartpuntje in het ondiepe water.

De filmpjes van het duiken gingen we natuurlijk wederom graag ophalen. Wat een beelden! We moesten nog een dagtour boeken voor onze laatste dag Galapagos. Wat willen we na al deze onbetaalbare ervaringen nog meer? Sandra wilde graag nog een keer met de zeeleeuwen snorkelen, een goede keuze. Nu we een snorkeltrip naar Santa Fe hadden geboekt, zou dit wel goed moeten komen. Het pinnen voor deze toch wel dure dagtrip ging gelukkig een keer soepel.

Na twee leuke aandenkens gekocht te hebben (een armbandje en hamerhaai sokken), gingen we naar de Santa Cruz Brewery. Speciaal bier, één van mijn favoriete hobby’s. Van de uitgebreide tapkaart waren er helaas nog maar twee over, die overigens wel prima smaakten. Het rare pompoenbiertje iets minder. Maar met uitzicht op de Charles Darwin Avenue met een actieve kerkdienst. Daarnaast de live muziek van de verdieping onder ons en ’00 muziek uit de speakers naas

We werden voor de derde ochtend op rij wakker op ons schip in het paradijs. De eerste excursie van de dag begon al om zes uur, dus deze twee zaten om half zes al klaar voor de zonsopgang. De zon kwam op achter het eiland, dus helaas niet de pracht en praal die we verwacht hadden. Wel een schildpad die ergens tussendoor een hapje adem kwam halen, wat vissen die uit het water sprongen en pelikanen die naar ze hapten. Toegegeven, als we niet al zo verwend waren, was dit alleen al ultiem geweest. De zodiac zette ons vandaag af op het zwarte strand Puerto Egas op het eiland genaamd Santiago. De vogeltjes begonnen te fluiten en ons te onderzoeken.

Als eerste een paar Galapagos spotvogels en een havik die verderop op de vuurtoren zat. Het zonlicht bracht steeds meer kleur op het eiland, toen nog twee gele vogeltjes ons nieuwsgierig kwamen bekijken. Weer bij de kust stonden we op lava gesteente. Hier had een andere soort waterleguaan zijn thuisbasis. Deze waren niet compleet zwart, maar hadden rode tinten op hun lichaam. De gids Roberto wees ons op diverse krabben die hun omhulsel hadden verlaten. Wanneer ze letterlijk uit hun schulp groeien, verlaten ze hun harde buitenlichaam door er aan de achterkant uit te kruipen. Van binnen tonen deze schillen een vezelachtige structuur. De mannetjes waren te herkennen aan een driehoekje op de onderkant van hun schil.

Meer richting het water liepen twee Amerikaanse oestervangers rond. Met hun iconische rode snavel pikten ze in de lavastenen, op zoek naar voedsel. In het zand kwam een spotvogeltje mij van dichtbij bekijken. Hij sprong op tientallen centimeters van mijn voeten rondom me heen. Waar de lava een soort van baai vormde, zat weer een horde leguanen op de wat hogere rotsen. Sporadisch vertrok er eentje met zijn krokodillen zwemslag naar de open zee. Er waren grote kraters ontstaan in de lava, wat tot een paar kleine bruggen over de zee had geleid. Onder één van deze natuurlijke bouwsels lag een zeebeer te slapen. Het leven zat hier in elke hoek en onder elke steen.

Helaas verstapte ik me bij het opstappen op de zodiac. Iets met slippers en een gladde, scherpe lavasteen zorgde ervoor dat ik m’n hiel licht open haalde. Gelukkig mocht ik nog wel met de haaien gaan snorkelen! Onderweg naar Sombrero Chino vonden wat fregat vogels het grappig om wat Europeanen onder de poepen. Wij zaten gelukkig even overdekt. De omgeving van het volgende eiland was al prachtig. Vernoemd naar zijn vorm leek het eiland inderdaad op een Chinees hoedje. Hoewel ik zelf eerder Vietnamees zou zeggen. Diverse kleine rotsachtige eilanden en het grotere Santiago eiland gevuld met lava en cactussen zorgde voor 360 graden aan schoonheid. Maar de schoonheid zit vaak ook onder water, zoals we ondertussen zo goed weten.

Het zicht was hier echt uitstekend, dus dit werd weer snorkel genieten. Sandra had vrij snel een witpunt rifhaai gevonden, maar de rest van de groep (inclusief Jirry) was te laat. Niet veel later zag de gids er eentje die op vier meter diep rond zwom. Zeker twee meter lang en het beest bewoog magisch zoals alleen haaien dat kunnen. Sandra vindt dat ze zwemmen als vissen, maar daar ben ik het toch niet mee eens. Ik was te laat om mijn camera aan te zetten en te filmen, dus dan maar lekker genieten.

Niet veel later kwam er een adelaarsrog langs zwemmen. Op Bonaire hebben we er een keertje eentje wat verder van ons weg gezien tijdens het duiken. Nu was hij stik dichtbij. Hij draaide zelfs om, om nog een tweede vlucht langs ons heen te maken. Magisch hoe hij langs ons zweefde, met een schijn alsof het geen enkele moeite kostte. Zijn “snavel” en witte vlekken op zijn grijs/blauwe rug waren perfect te zien. Een stukje verder spotte Sandra opnieuw een witpunt haai die op de bodem aan het rusten was. Die adelaarsrog leek speciaal, maar een tweede verscheen al snel. Een kleine derde weer een paar meter verder, naast de grootste tot nu toe. Mama en haar kroost.

We zwommen daarna door grote scholen vissen. Prachtig gekleurde papegaaivissen groter dan we ooit hadden gezien. Maar we moesten af en toe ook even boven water kijken. Het hoedjes eiland met aan de andere kant van dit kanaal het Santiago eiland. Deze was begroeid met cactussen, waartussen zwarte stroken lava liepen. Een pelikaan die vlak over ons heen vloog, kon ook niet ontbreken. Wat volgde waren rotsen waar witpunt rifhaaien zich onder verstopt hadden. De rotsen waren bezaaid met kleurrijke zeesterren. In een hoekje zat een donkerblauwe kogelvis met witte stippen die ook nog eens opviel. Wat is het onderwaterleven hier toch geweldig.

Weer aan boord konden we ons omkleden voor een wandeling op Sombrero Chino. Vanaf hier hadden we mooi uitzicht op het kanaal waar we net gesnorkeld hadden. De kleur van het water was hier prachtig, zoals je zou verwachten van een paradijs. Het eiland zelf bestond weer uit zwarte lavastenen, maar dan opgevuld met wit zand en groene en rode begroeiing. Hier waren wat lavatunnels zichtbaar. Half opengebroken en natuurlijk zwart van kleur. Tig jaar geleden was dit een route voor de magma die het eiland gevormd heeft.

Bij een wit strandje waren drie zeeleeuwen een waterleguaan aan het pesten. Ze trokken aan zijn staart om hem telkens terug in het water te krijgen. Het duurde letterlijk minuten tot de leguaan gewonnen had en weer veilig uit het water was. Nu begonnen de zeeleeuwen te tollen in het water en kwamen onze kant op. Ze zochten nieuw vermaak! Ze hopten het water uit tot ze letterlijk centimeters van ons vandaan waren. Ik moest er gewoon een sprong voor achteruit doen. Heel de tijd blaften ze naar ons, alsof ze ons speels van het witte strand wilden pushen. De grootste had ook een lichaamstaal die dit uitstraalde. Borst vooruit, dit is mijn strand. Tot ze neerploften om verder te gaan met zonnebaden. Op de achtergrond doken er net een paar pinguïns het water in. Het voelde ondertussen bijna normaal allemaal.

We liepen nog een stukje verder tot het zuidelijkste stukje van het eiland. Dit was het einde van het kanaal en hier sloegen de golven hard tegen de lavastenen aan. Na een wandeling terug naar de opstap kwamen de zodiacs net aan om ons op te pikken. Deze brachten ons nog naar de overkant van het kanaal. Hier zaten meerdere pinguïns op de rotsen te poseren. Prachtig met het Sombrero Chino eiland op de achtergrond.

Op de Golondrina was het ondertussen tijd geworden voor de vaarwel cocktails. Met een klein hapje erbij namen we afscheid van de bemanning. We vroegen onze gids nog wat tips voor onze dagen op Santa Cruz. Hier hadden we nog vier nachten in een hotel en zouden we twee dagen gaan duiken. Man, daar hadden we nu dankzij dit snorkelen extra veel zin in. Het beloofde heel veel, verwachtingsmanagement was niet echt meer mogelijk helaas.

De eerste week van onze huwelijksreis was ondertussen verstreken. Doordat de boot op de laatste avond weer alle kanten op bewoog, hadden we besloten om in de ochtend in te gaan pakken. Eén voor één ook, want de ruimte in onze kajuit was verre van enorm. Weer aan land werd het al snel duidelijk dat we ondertussen zeebenen hadden gekregen. De deining van de boot compenseren bleef ook op het droge een ding.

Als laatste excursie van onze cruise gingen we naar het Charles Darwin Research Center. Onderweg passeerden we een vismarkt, waar een zeeleeuw aandachtig mee zat te kijken naar een vrouw die een vis aan het slachten was. Zijn kop stak af en toe net boven haar tafel uit, brutaal op zoek naar een hapje. Achter hem een nette rij van pelikanen, die ook wel trek hadden. Het deed ons denken aan onze kat Mupke, die ook altijd de grenzen van het snaaien op zoekt. Nadat we de gids weer ergens kwijt raakten, gingen we uiteindelijk in een goed brandend zonnetje de Charles Darwin Avenue over. Deze was bezaaid met cafés, restaurants en souvenirwinkeltjes.

Het educatieve stuk begon bij een wandeling langs wat informatie borden. Deze plek is gemaakt voor onderzoek om de Galapagos eilanden zo mooi te houden als ze zijn. Het uitzetten van een bepaald type lieveheersbeestjes bijvoorbeeld, om niet inheemse insecten uit te roeien. Dit kon dan weer omdat de lieveheersbeestjes alleen dit soort insect aten en daarna weer uit zouden sterven. Maar de meest aanwezige bijdrage hier waren de landschilpadden.

Deze schildpadden werden vanaf vijf eilanden hier naartoe gehaald om de populaties weer te laten groeien richting originele aantallen. De eieren worden opgeslagen in speciale broedkasten. Broedkasten die warm worden gehouden met behulp van een föhn. Met de temperatuur van de eieren kan men bepalen of het een mannetje of een vrouwtje wordt. Met 28 graden wordt het een mannetje. De vrouwtjes hebben het graag iets warmer met 29,5 graad. En toch blijven die vrouwen koukleumen he. Na vijf jaar worden de landschildpadden na een quarantaine weer afgezet op hun originele eiland.

De Galapagos eilanden zijn geen dierentuin, maar tien keer beter dan dat. Toch voelde dit stukje even aan als een dierentuin. We liepen langs de hekken van de verblijven van schildpadden van een jaar of drie. Daarna volgden de echte kleintjes van enkele maanden, die ergens dit jaar hier naartoe waren gehaald. Het eindigde met de enige echte Saddleback Tortoise.

Deze komen alleen voor op een paar van de eilanden. Dankzij hen hebben deze eilanden hun naam gekregen. Ze hebben een langere nek dan de landschildpadden die we al gezien hadden. Dit omdat ze op hun eilanden weinig vegetatie hebben die laag aan de grond zit. Zodoende komt hun lange nek goed van pas om takken kaal te plukken. De voorkant van hun schild is precies zo gevormd om de lange nek de ruimte te geven. Denk qua vorm letterlijk aan een zadel. Waarvoor het Spaanse woord Galapagos is. Ze zagen er uit alsof je er zo op kon klimmen. Dan je benen langs de voorkant van het schild leggen en de top van de voorkant van het schild tussen je benen.

Helemaal uniek waren de twee mannetjes die het paren aan het oefenen waren. Althans, één van de twee was het aan het oefenen. Inclusief een oprecht traag klinkend gekreun. Het was gaaf om deze dieren te kunnen zien, ook al was het niet in het wild. Het waren toch wel echt iconen. Het grootste icoon was Lonesome George. De allerlaatste zadelrug schildpad van het eiland Punta. In 1907 werd gedacht dat zijn soort uitgestorven was, maar in 1972 werd het tegendeel bewezen. Er is hard gezocht naar een vrouwtje voor George, maar dat is helaas niet gelukt. In 2012 overleed hij en daarmee was zijn soort nu toch echt uitgestorven. Treurig genoeg was zijn soort de vierde, met nu nog maar elf soorten landschildpadden hier op de Galapagos. De uitgestorven soorten waren lichter en daardoor voor piraten en walvisjagers makkelijker mee te nemen. Landschildpadden kunnen namelijk 6 tot 12 maanden zonder eten en drinken, waardoor de mensen op het schip vers voedsel hadden onderweg. Lonesome George was nu opgezet in een klimaatkamer, een treurig gezicht.

Hierna waren we vrij om het museum te verkennen. De airco was wel even lekker en de informatie was interessant. Zo interessant dat we tijd vergaten, terwijl we onze koffers nog op moesten halen in de haven. Slechts tien minuten te laat, lag alles gelukkig nog op de pier. Hier kwamen we Roberto nog tegen. Hij had nog wel plek voor de tour naar de highlands van Santa Cruz. De cruise zou er namelijk slechts twee mensen bij krijgen en dit als eerste activiteit gaan doen. Dit kwam uitermate mooi uit.

We konden gelukkig vroeg inchecken in ons hotel en genoten meteen van de zeeën aan ruimte die we hadden. Heerlijk om je kont te kunnen keren zonder de ander aan te stoten. De lunch liet lang op zich wachten. Ik zag het zelf als eiland tempo in een land waar het tempo sowieso al niet hoog ligt. Voor eerst in mijn leven mijn vrouw die hangry werd, kon dat ook weer van de bucketlist. Het was trouwens een flink Amerikaans diner, wat er goed in ging. We hadden nog even de tijd om in te checken bij het duikcentrum en waren op tijd weer bij de pier.

Hier verwelkomde Roberto en het Noorse gezin ons. Ze hadden er maar twee passagiers bijgekregen, dus het was een klein clubje. De overige passagiers van onze cruise waren ondertussen hun eigen weg gegaan. Na een half uurtje met de bus gingen we een lava tunnel in. Deze was een stuk groter dan degene die we gister al gezien hadden. Het hoogste stuk was misschien wel acht meter hoog. Het smalste stuk in het midden was met een halve meter hoogte lekker kruipen. Toen we erin gingen, schoot het licht net uit, wat een spooky begin gaf. We gingen er echter iets te snel doorheen wat ons betreft.

De volgende stop was een ranch. 97% van dit eiland was nog wild en nationaal park, wat dus nog 3% over liet voor de mensen. Naast de dieren die op de ranch gehouden werden, stikte het er van de schildpadden. Vroeger werden ze verjaagd. Maar nu men de extra inkomsten van de toeristen vangt, worden ze omarmd. Voor de foto kroop ik één van de lege schilden van de enorme beesten in. Ik paste er, gemakkelijk zou ik niet zeggen, prima in. De eerste schildpad die we tegen kwamen, was gigantisch en waarschijnlijk meer dan honderd jaar oud. Er volgde eentje met wat begroeiing op zijn schild, die ondertussen een bad nam in een modderpoel. Met daarnaast wat eendjes die zowaar een keer kleiner waren dan thuis.

Terug bij de haven namen we afscheid van onze medereizigers en Roberto. Even uitrusten met wat chippies en daarna lekker uit eten. Het restaurantstraatje van Puerto Ayora had een flinke tentoonstelling van dode vissen. Duidelijk totaal niet ons ding, dus hier liepen we snel doorheen. We kwamen het Nederlandse stel van de cruise daar nog even tegen. Naast ons hotel kwamen we uiteindelijk iets gezelligs tegen en het werd Aziatisch die avond. Echt Ecuadoriaans eten was hier nauwelijks te vinden.

Een avondwandeling terug naar de kade bracht nog wat wild leven met zich mee. Twee zeeleeuwen waren in het water aan het stoeien. Aan de andere kant van de pier was er eentje aan het dobberen en relaxen. Vier lagen er op de kade alsof ze de eigenaars waren. Wat ons betreft waren ze dat ook. Het licht onderaan de kade trok meerdere vissen aan, die op hun beurt helaas voor hen weer zwartpunt rif haaien aantrokken. Als nachtjagers waren ze druk in de weer. Ze waren niet groter dan een halve meter. Hopelijk zouden we ze morgen wat groter zien, eindelijk duiken!!

Het lichte ontbijt van onze eerste volle dag op zee viel gelukkig goed op mijn maag, het ergste was al voorbij. We waren vanaf het zandstrand met zeeleeuwen (Mosquera) naar het noordwesten gevaren, om Isla Isabela heen. Vervolgens weer richting het zuiden, de kust volgend. Een groot stuk hiervan hadden we nog meegemaakt, want in de ochtendgloren zaten we voor het ontbijt al buiten. Bij Punta Vicente Roca van het Isabela eiland werd het anker uitgegooid.

In de zodiac voeren we langs de kust opgebouwd door lava rotsformaties. We zagen schildpadden lucht happen en duikende vogels (Flightless Cormorants) Op een kleinere zwarte rots die uit het water stak zat een enorme familie waterleguanen, ook zwart van kleur. Juist omdat het er zo veel waren, moest je twee keer kijken. Op de rost naast deze familie zaten vijf kleine pinguïns op een rijtje. Al die dieren en vogels in een mum van tijd, ongelofelijk.

We voeren richting een grot, waar vogels met blauwe poten (Blue Footed Boobies) een nest hadden. Een leguaan was in één van de nesten gaan zitten, met dertig centimeter ernaast een beteuterde vogel. Naast de boot kwamen twee schildpadden weer lucht halen. Vervolgens staken we over naar de andere kant van het water. Hier lag een familie Galapagos zeeberen. Veel kleiner dan de zeeleeuwen van de dag ervoor. Ze lagen hier in allerlei formaten. Ze sprongen rond over de rotsen en stoeiden in het water. Ooit bijna tot uitsterven opgejaagd, maar nu gelukkig weer in gezonde aantallen aanwezig.

Op de Golondrina kregen we een koekske, waarna we gingen snorkelen. Ook fantastisch! Het begon met een enkele gele chocolate chip zeester, waarna er plots een zeeleeuw onder ons door schoot. De vele schildpadden waren nu nog beter te bekijken. Maar ook tropische vissen, papegaaivissen, napoleonvissen en hele scholen die zonder schuw te zijn rondom onze free duikende gids zwommen. Het was alsof ze hem volledig afsloten.

Een kogelvis werd opgevolgd door een school makrelen en aan de water oppervlak hing een school langwerpige vissen te rusten. Hier doken de zwemmende vogels het water in en zwommen ze onder water voor ons uit. Ze konden dit tot wel twintig meter diep doen, ongelofelijk. Een tollende zeeleeuw aan de oppervlak die ik had gezien, ruilde Sandra in voor eentje die langs haar heen zwom. Dit was echt next level snorkelen!

Weer aan boord zagen we de vin van een Mola Mola (zonvis) op en neer dijen in het water. Toen we aankwamen op Punta Espinosa aan Isla Fernandina, liet ook een hamerhaai van nog geen meter lang zich aan de oppervlakte zien. We gingen weer snorkelen. Vanaf de zodiac zagen we ineens een walvis in de verte boven komen. In het water kwamen we meteen een schildpad tegen. Deze was wel erg nieuwsgierig naar mijn camera, bijna alsof hij er een hap van wilde nemen. Mega uniek om letterlijk centimeters van het beest verwijderd te zijn.

Tussen twee schildpadden zat een flinke leguaan te eten. Zijn lange klauwen gebruikte hij om zichzelf op één plek te houden. Vervolgens zwom hij op een slingerende wijze weg, net als een krokodil. Toen verscheen er een zeeleeuw die zin had om te spelen. Hij zwom langs en onder mij door, maakte oogcontact en draaide zijn kop nieuwsgierig naar me toe. Tollend zwom hij weer weg. Dit gebeurde tijdens het zwemmen nog een tweede keer, het zal dezelfde geweest zijn. De grote mannelijke schildpadden hadden een lange staart alsof het dinosaurussen waren. Na nog een kleurrijke kogelvis en een enorme rog in het zand, zat het snorkelen er weer op. Toch mogelijk nog beter dan de sessie van vanochtend.

Na kort opfrissen gingen we aan land. Op dit lava eiland zat een broedplek voor waterleguanen. Zwart gesteente werd afgewisseld door zand, waar schildpadden hun eieren in leggen. Het pad het eiland op, lag al vol met zwarte leguanen. Met tientallen centimeters ertussen, moesten we ze passeren. Tussen de mangrove kropen minuscule krabbetjes rond met een enkele grote schaar, die groter was dan hun lichaampjes. We liepen het strand op en zagen daar een geel vogeltje rondvliegen. Bij een skelet van een bultrug zagen we vanuit de verte een Galapagos havik onze kant op komen.

Deze streek verderop neer op het strand, maar we namen de tijd om daar te komen. Het zwarte gesteente waar we over liepen was op diverse plekken gescheurd of opgehoopt als ooit borrelend magma. Langs een klein strandje lag een zeeleeuw te zonnen en hoorde je het getik op de rosten van de vele fel rood gekleurde krabben. Toen we aankwamen op het zandstrand aan de andere kant, zat de havik er nog. Deze was de placenta van een net bevallen zeeleeuw aan het opeten. Zijn snavel was rood van het bloed en hij had er geen probleem mee dat we zo dichtbij kwamen.

Naast dit zat mama zeeleeuw met haar kersverse kroost. Ze zou nu een week niet eten, om over het jong te kunnen waken. Tussen haar staartvinnen was nog bloed te zien, wat vele vliegen aantrok. Het kleintje maakte veel lawaai en wilde vooral heel dicht bij mama blijven. Zo schattig om te zien. Terwijl de havik met de placenta weg probeerde te vliegen, plopte er ineens een mannetjes zeeleeuw uit het water. Hij liftte zijn lichaam omhoog en zette zijn borst vooruit aan de overkant van de kleine baai waar het strand aan grensde. Door het baaitje zwom hij onze kant op, om na een paar minuten weer te vertrekken.

Een strandje verderop lagen nog twee zeeleeuwen met hun baby’s. Ditmaal naast de grootste verzameling leguanen tot nu toe. We spotten wat zwarte slangen, goed gecamoufleerd op dit lavagesteente. Zij waren op jacht naar babyleguanen, die nu ongeveer uit zouden moeten komen. Als je te dicht bij de leguanen kwam, spuwde ze af en toe zeewater uit hun neus als waarschuwing. Verder deden ze vrij weinig. Ze lagen op elkaar om warm te blijven en een enkeling dook een baai in om richting open zee te vertrekken.

Terug op de boot zette de zonsondergang in achter het eiland waar we net waren. We kregen van één van de Denen twee biertjes, als dank voor het geven van wat reisziekte tabletjes aan zijn vrouw. Dit werd opgevolgd met de welkom cocktails en het goede avondeten werd afgesloten met een taart voor jarige Duitse aan boord. Ze zal haar verjaardag delen met de pasgeboren zeeleeuw. Deze avond waren er beduidend minder mensen zeeziek, maar de sterrenhemel liet dankzij de bewolking te wensen over.

De tweede volle dag op de Galapagos eilanden brachten de zodiacs ons na het ontbijt naar Bahia Urbina op Isabela. Hier liepen we een rondje en kwamen we diverse gigantische Galapagos landschildpadden tegen. De top van hun schilden kon met gemak op een halve meter hoogte komen. Wederom machtige beesten. Verder deden ze niet veel anders dan rustig wandelen door hun dikke dinosaurus poten te verzetten, of voor onze neus een drol te leggen. Ze gaven er ook weinig om wanneer we passeerden, hoogstens trokken ze hun kop iets terug hun schild in. Ze kunnen wel 150 jaar oud worden en hun leeftijd kun je afleiden aan de ringen op hun schild.

Ook zaten er op dit eiland gele landleguanen. Met beduidend kortere klauwen dan hun water familieleden. Ook deze lagen her en der gewoon te chillen. Toen onze gids een stok uitstak en begon te fluiten, vlogen tot wel twintig vogels op ons af. Een paar gingen op zijn stok zitten om te poseren. Het grove geritsel in het bos was vaak een schildpad, maar licht geritsel waren meerdere heremietkreeften. Ver weg van zee waren ze hier op zoek naar een grotere schelp.

Ook de flora had een verhaal. Gele bloemetjes waar zwarte en gele hommels groter dan thuis tussen heen er weer vlogen. Een plant waarvan de vruchten als lijm of haargel gebruikt konden worden. Maar ook boomsap dat net zo rook als deet, goed tegen de muggen. Na het passeren van de restanten van een overleden schildpad liepen we het pad weer terug. Na even zwemmen aan het grijzige strand waar zeeschildpadden eieren hadden gelegd, gingen we weer aan boord.

Tijdens de snack van chips en guacamole werden we geroepen, snel naar de voorkant van de boot! Voor ons zat een groep van wel dertig tot veertig dolfijnen. We zetten koers hun kant op terwijl zij richting bakboord zwommen. Een stuk of vijf braken af van de groep en kwamen recht onze kant op. Ze begonnen mee te zwemmen met ons schip. Onder de neus ervan zwommen er vier met volle kracht onder ons. Af en toe maakten ze een klein sprongetje uit het water of hapten ze lucht door hun neusgat zo’n drie centimeter op te trekken. Door het heldere water kon je ze allemaal perfect zien. Niet alleen voor, maar ook aan beide zijkanten. De Golondrina draaide en de groep bewoog mee. Tot ze het beu waren en op weg gingen naar het volgende schip. We zagen hun vinnen nog herhaaldelijk boven het water uitsteken. Wat een pracht.

De volgende bestemming was Caleta Tagus, weer op Isabela. Ooit was dit de Darwin vulkaan krater, daarna een zout water plas in verbinding met de zee en nu een zoetwater meer dankzij zand dat na jaren een ondoordringbare bodem had gemaakt. Hier was weinig leven naast wat vogels en hagedissen, maar de omgeving was prachtig. Veel dorren bomen en hoe verder we naar boven gingen meer zwart lava gesteente. Bovenaan hadden we uitzicht op een nog actieve vulkaan. Ondanks de bewolking was nog een klein rookpluimpje zichtbaar. Vanaf de vulkaan strekte een vallei aan bomen door tot aan de kust. Weer een plaatje.

En we gingen weer snorkelen. We moeten toegeven dat we een trager tempo verwacht hadden van deze cruise, maar dit tempo was helemaal ons straatje! Als eerste kwamen we een groep pinguïns tegen, die doken naar een groep vissen tussen een paar rotsen. Ze zwommen wild in het rond, doken en lagen daarna nog aan het wateroppervlak te trappelen. De grote schildpadden waren ondertussen iets minder interessant geworden, maar nog steeds heerlijk om even op het gemak naar te kijken. Duuuuude.

Toen kwam het toppunt van de snorkeltrip. Op ongeveer vier tot vijf meter diep lagen meerdere zeepaardjes! In totaal wist de gids er drie te vinden. Hij dook er naartoe en wees ze met zijn GoPro aan, waarna wij achter hem aan gingen. Het is best een diepte met een enkele ademteug. Dus hoogstens vijf seconden om te zoeken en te kijken. Ze waren best lang en geelgroen van kleur. Goed gecamoufleerd in het wier. Dat zeepaardjes spotten zo makkelijk kan zijn. Hierna kwamen we nog mooi gekleurde zeesterren tegen. Een adelaarsrog was helaas iets te snel voor ons, maar dat zou nog wel goed komen.

Na het snorkelen voeren we langs Isla Isabela, een eiland dat ons prachtige natuur had laten zien. Haar afscheid bestond uit een kuststrook die prachtig oplichtte in de vurige gloed van de zonsondergang. Wat een mooie plek. De briefing werd wat uitgesteld om van de zonsondergang te genieten. Daarna eten en weer naar het zonnedek, vanavond omgedoopt tot sterrendek. De bewolking trok langzaam weg en we werden getrakteerd op wederom een prachtig schouwspel. Nadat ik had gevraagd of de verlichting boven uitgezet kon worden, werd de Melkweg nog iets helderder. Sandra en ik lagen met onze hoofden naast elkaar naar boven te staren, voor ik denk wel minstens een half uur. Orion en de kleine beer werden gespot. Toen we daar helemaal alleen waren, op een slapende kapitein na, was de kers op de taart een

Onze tweede volle dag in Quito begon met een goedkoop ontbijt aan het pleintje vlakbij ons hotel. Waar ik uiterst vreemd werd aangekeken om thee in plaats van koffie te willen. Sandra kreeg al een blik van de serveerster, ik kreeg er meer. Vervolgens pakten we een taxi naar de TeleferiQo. Teleferico betekent kabelbaan en die Q is voor Quito, knap bedacht he. De kabelbaan was alleen stuk, al acht dagen. Herstel zou nog drie maanden op zich laten wachten. Afijn, er stond een gids klaar om mensen met de auto naar boven te rijden. Voor beduidend meer dan een kabelbaan ritje had gekost, maar afijn. We hadden ook 900 hoogtemeters naar boven kunnen klimmen, maar het scheen een slechte wijk te zijn.

Een uurtje later dan gepland gingen we naar boven. Nu met een autorit van een uur in plaats van een kabelbaan ritje. We reden langs het huis van onze chauffeur Elvis. Onderweg pikte hij twee vrouwen met een groep kinderen op, die pasten nog achterin zijn pick-up. De koeien moesten gemolken worden en de kinderen hadden net als in Nederland zomervakantie. Elvis vertelde hoe hij vroeger als kind een uur de berg af moest lopen naar school. Nu is gelukkig een bus die heel het bergdorp door slingert.

We werden afgezet op 4000 meter hoogte, met meteen al een fenomenaal uitzicht. We zaten nu al hoger dan de hoogste berg van Oostenrijk! Alles was hier groen, vlinders en bijen vlogen van bloem naar bloem. Een heel ander beeld dan besneeuwde stenen toppen. We wandelden richting een nog actieve vulkaan, dus deze zal wel voor de vruchtbare grond gezorgd hebben. Onder ons lag de enorme miljoenenstad, waarvan we nog niet eens het begin en einde konden zien. Hier aten we iets voordat we aan de klim begonnen.

In de tijd die we hadden, zouden we de top van de Pichincha vulkaan toch niet halen. Wat misschien ook maar goed was, want acclimatiseren aan de hoogte is een juist advies. Wij dachten dat twee nachten op 3000 meter wel voldoende zouden zijn, maar de vermoeidheid hakte er snel in. Vooral op de steile stukken merkten we toch een stuk meer impact dan we normaal zouden verwachten. Rustig aan dan maar.

Op een gegeven moment ging ik iets verder door omdat die ene heuvel me een goed streven leek. Ik kwam na een flink steil stuk aan op 4300 meter, een hoogterecord. Toch gehaald tot iets meer dan helft. Vanaf hier was het inderdaad mooi uitzicht op de vulkaan en alle lager gelegen pieken om ons heen. Het groene gras werd hier meter na meter geler, tot het zwarte gesteende van de vulkaan. Pas toen ik weer naar beneden ging, kwam ik de eerste mensen van de dag tegen. Sandra was niet ver achter me en halverwege de terugweg namen we onze lunch.

Omdat we nog wat tijd hadden, liepen we naar het eindpunt van de kabelbaan. Zo waren we er toch soort van geweest. Hier hing een schommel met uitzicht op de stad. Daarna werden we opgehaald en afgezet bij ons hotel. We hadden beiden een lichte hoofdpijn en voelden ons verre van top. Na een uur in bed gelegen te hebben, werd alles weer enigszins normaal. De impact op je lichaam van het lagere zuurstofgehalte op hoogte moet je niet onderschatten. Goede les voor de rest van onze reis.

De bus richting het centrum was weer een avontuur. Iets te laat hadden we pas door dat deze veel te ver doorreed. Wat gek was, want we gingen langs stops die niet eens op het kaartje stonden. De eerstvolgende halte uitstappen lukte ook niet, want onze deur ging niet open omdat de bus langer was dan het perron. Ondertussen was het goed druk, zo druk dat ik flashbacks kreeg naar die metro in Mexico waar ik mijn zakken gerold waren. Goed op onze spullen letten. Weer een halte verder ging onze deur weer niet open, waarna Sandra een “con permiso”-sprintje zette naar de deur die wel open ging. Net te laat, maar de halte erna konden we eruit. We waren compleet aan de andere kant van het centrum beland bij een soort demonstratie. Snel de taxi in, die netjes met de meter reed en ons voor twee dollar bij plaza grande afzette.

De kathedraal was dankzij onze verlengde rit ondertussen al gesloten, maar de kerkenjacht ging verder. In de Iglesia de El Sagrario begon net een dienst toen wij binnenslopen via een houten vloer die zo hard kraakte dat het boven de mis uit leek te komen. We slopen net zo hard weer naar buiten. De Iglesia de la Compañia de Jesus leek dicht maar toch gingen de poorten nog voor ons open.

Deze rijk gedecoreerde Barokke kerk was weer stop waard. Veel goud, veel gidsen en een spiegel voor het altaar om het plafond mee te kunnen bekijken. Het lichtgroen gekleurde orgel viel op. Deze was aan de linkerkant te bereiken via een versierde wenteltrap, terwijl aan de rechterkant ervan een schildering gemaakt was van precies dezelfde trap. Alles voor de symmetrie, houden we van. We sloten af bij en groot schilderij dat de hel afbeeldde. Allerlei zonden en bijpassende straffen waren te zien, met lucifer in het midden van dit alles.

De laatste kerk van de dag was de San Francisco kerk, waar we dag ervoor al waren toen er een dienst bezig was. Nu was de dienst net op het einde. We wachtten even tot deze klaar was. Onder bombastische Spaans talige kerkmuziek liepen we langs de zijkant naar voren. Dit had echt iets magisch. En vervolgens een diepe stilte. Na het kerkbezoek zochtten we eten. Dit werd een simpele tortilla met een cola. Hier zaten vooral politieagenten en andere locals. Ik was ondertussen aardig kapot, die lichte hoogteziekte had me goed te pakken. Snel een taxi naar het hotel en inpakken.

De volgende ochtend hadden een vroege vlucht naar de Galapagos eilanden. Onze wekker ging om half vier, maar de tv in onze kamer ging om drie uur al plots aan om ons te wekken. De man achter de receptie die onze taxi zou regelen, was kwijt. Best onhandig op dit tijdstip. De deurbel wekte hem gelukkig en wij gingen even pinnen. Een poging doen tot pinnen althans, want weer mislukte het. Iemand op straat riep nog wat naar ons toen we wegliepen, gelukkig was het hotel vlakbij en zat er een politiebureau tussen.

De taxi was er binnen drie minuten en twee keer zo snel dan verwacht op het vliegveld. Zal door de rust op de weg gekomen zijn. Op het vliegveld stond al een rij voor het Galapagos visum, maar de balie was nog niet open. Terwijl Sandra wachtte, ging ik pinnen. De creditcard had na tig pogingen raak op twee machines. Mijn pinpassen brachten de apparaten in een foutmodus, waarna ik blij was dat mijn passen er weer uitkwamen. Sandra lukte het daarna om met haar pinpas de laatste helft uit de muur te krijgen.

In de rij begrepen we dat we onze boarding pass nodig hadden en nog door een quarantaine check moesten. De meest logische volgorde was dus geweest: 1. Ruimbagage laten checken voor de quarantaine. 2. Inchecken en koffers afgeven. 3. In deze rij voor het visum gaan staan. Er waren meer mensen die het niet begrepen hadden, want het ging nogal chaotisch.

De rij bij de quarantaine check was net weg, dus ik ging snel onze backpacks laten voorzien van een speciale zegel. We waren gelukkig al online ingecheckt en Sandra had de passen op haar mobiel, anders hadden we voor niks in de rij gestaan. Bij de rij voor het afgeven van onze koffers was de chaos een meisje duidelijk te veel geworden. Er lag wat kots in onze afgezette rij. Ze maakte deel uit van een grote groep Canadese meiden, die allemaal veel te grote koffers hadden en één voor één moesten inchecken. Maar we hadden gelukkig nog de tijd. Security stelde dan weer niks voor dus we konden ruim de tijd nemen voor een ontbijtje.

Na twee uur vliegen en een uur tijdsverschil, kwamen we aan op Isla Baltra. Eén van de negentien eilanden van het Galapagos archipel. Van deze negentien zijn er vijf bewoond. Per ongeluk werd het ontdekt door de Spaanse bisschop in 1535 en geannexeerd door de Ecuadoriaanse regering in 1832. Natuurlijk bekend omdat Charles Darwin hier in de negentiende eeuw zijn Eureka moment voor zijn boek “The Origin of Species” had. Wat overigens niet waar blijkt te zijn. Hij is hier maar vijf weken geweest met als origineel plan de geologie van het gebied te onderzoeken. Ook gaat maar zo’n één procent van zijn befaamde boek over deze eilanden. Wel schijnt hij Galapagos landschildpad te hebben gegeten en bereden. Dit mag tegenwoordig niet meer om redenen die ik niet uit hoef te leggen.

Vanuit het vliegtuig spotten we al de eerste leguaan van ons bezoek. Onderweg naar de douane kwamen daar een tweede, derde en vierde bij. Na de douane mochten we onze koffers niet meteen van de band halen. Deze werden eerst door een K9 besnuffeld en daarna vrijgegeven. Onze backpacks roken gelukkig prima. We werden verwelkomd door Roberto van de Golondrina, onze cruise voor deze vijf dagen. Vervolgens mochten we drie uur wachten op de rest van onze groep. Dan maar een biertje, het was in Nederland tenslotte vijf uur in de avond, hier acht uur ’s ochtends. Met een spelletje erbij, kroop de tijd vooruit. De vogeltjes en hagedissen waren niet verlegen. Het laatste tot lichte angst van Sandra. We sloten af met een blond biertje voor zeven dollar, waarna we op pad konden.

In de bus naar de haven deden Sandra en ik een potje leguanen spotten. Ik won, maar om het huwelijk goed te houden is het officieel gelijkspel geworden. Bij de boot zagen we al meerdere pelikanen, twee zeeleeuwen en een paar krabbetjes. Geen idee dat er nog zoveel meer zouden volgen op zo’n unieke manier. Een rijtje vogels zat klaar om ons te verwelkomen op de lijn tussen de twee masten van de boot. We krijgen een vis lunch, wat voor Sandra en mij ei werd.

We voeren naar Mosquera eiland, waar we wachtten tot we aan wal gingen. Het eiland was een zandstrand vol met zeeleeuwen. De twee eilanden ten noorden en zuiden van hier bestonden uit steile rotswanden. Tijdens het wachten zwom een haaitje een rondje rondom de boot. Onze gids vertelde hoe hier een paar dagen geleden een vrouw door een haai van wel vier meter was aangevallen. Hij had er ook een filmpje bij. Ze had het overleefd, maar de onderkant van haar bovenbeen was voor meer dan helft doorgebeten. Zodoende gingen we vandaag niet snorkelen.

Wel gingen we het zandstrandje op. We moesten een minimale afstand van twee meter van alle dieren bewaken. Dat is dus verrekte dichtbij. De beesten vonden het ook helemaal prima. Allerlei formaten zeeleeuwen lagen hier op het strand te chillen. Soms gaven ze een lichte snauw, maar alleen de echt grote mannetjes als je te dichtbij kwam. Ze vochten, zwommen en trokken af en toe een oog open als we in de buurt kwamen. Echt zo bijzonder om mee te maken dit. Een goede plek om onze weekaversary te vieren!

Er liepen ook zwarte waterleguanen over het strand die af en toe een dip in het water namen. Over de rotsen liepen krabbetjes in en uit de golven die op de stenen sloegen. Ergens lag een karkas van een zeeleeuw en aan de andere kant van het kleine eiland lag een karkas van een walvis. Daarna was het tijd om te gaan zwemmen, maar wel in de baai blijven. Zo ver komen de haaien niet. Een van de zeeleeuwen was nieuwsgierig en schoot plots langs een ander Nederlands stel iets van ons vandaan. Vervolgens schoten er nog twee vlak langs mij. Ze zwommen recht op ons af, om op het laatste ogenblik toch af te buigen. Geweldig.

Na een lekker snackje gingen we een heel stuk varen. In de verte zagen we twee dolfijnen en ook heel veel walvissen die een ademteug kwamen halen. Om de zoveel tijd spoot er weer water omhoog en soms zag je de glinstering van hun lichaam naar beneden duiken. Het was allemaal erg ver weg, maar deze sommatie van al dat wilde leven in zo’n korte tijd was indrukwekkend.

Na een ietwat langdradige briefing over het plan van morgen kregen we avondeten. De boot was goed aan het schommelen en in de warmte in de algemene zaal werd het wat mensen te veel. De hompen kip met spaghetti waren ook niet de beste maaltijd. Nagenoeg heel de boot werd misselijk, of moest voor een reisgezel zorgen. Ik had zelf ook flink last, maar niet van de deining. Ik was ondertussen wel erger gewend. Mijn darmen waren het niet zo eens met iets dat ik de dagen ervoor gegeten had. Dus ik ging ook maar vroeg op bed liggen. Sandra genoot ondertussen in haar eentje van de ziek mooie sterrenhemel. De lucht was volledig opgeklaard en met nauwelijks lichtlekkage in de omgeving was zelfs de melkweg zichtbaar. Om kwart voor negen ging echter licht op de boot al uit en was het tijd om te gaan slapen. Lekker vier nachten op deze boot