Gastronomische ervaringenEen vakantie naar Turkije zou niet compleet zijn zonder te genieten van de overheerlijke Turkse keuken. Proef traditionele gerechten zoals kebab, baklava, pide en köfte, en laat je verleiden door de smaken van de lokale kruiden en specerijen. Bezoek lokale markten om verse ingrediënten te kopen, of dineer in gezellige familierestaurants waar je de authentieke Turkse gastvrijheid ervaart. Bovendien zijn er in de grotere steden tal van restaurants die culinaire hoogstandjes uit de internationale keuken serveren.
Prachtige natuur en diverse landschappen
Turkije heeft een gevarieerd landschap dat reizigers blijft verbazen. Van de zonovergoten stranden aan de Egeïsche en Middellandse Zee tot de besneeuwde bergtoppen in het oosten, er is voor ieder wat wils. Ontdek het bijzondere landschap van Cappadocië met haar feeërieke schoorstenen en ondergrondse steden, of verken de watervallen en kloven van het Taurusgebergte. Het land biedt talloze mogelijkheden voor natuurliefhebbers en avonturiers om te wandelen, fietsen en raften.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vakanties-naar-turkije-weer-erg-in-trek
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/85/85_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 84
[date] => 2023-05-04
[title] => Welke reisverzekeringen kun je allemaal afsluiten?
[text] => Als je op reis gaat, kun je overwegen om daar een verzekering voor af te sluiten. Er zijn immers een aantal zaken die voor onvoorziene kosten kunnen zorgen, en het is heel denkbaar dat je jezelf daarvoor wilt indekken. Dat kan bijvoorbeeld met behulp van een reisverzekering bij Allianz Direct. Maar op wat voor manieren kun je je allemaal verzekeren voor een reis?
Kortlopende reisverzekering
Wil je een reisverzekering afsluiten voor één specifieke reis? Dan kun je kiezen voor een kortlopende reisverzekering. Zo’n verzekering sluit je af voor een afgebakende periode. Een kortlopende reisverzekering biedt dekking voor onvoorziene gebeurtenissen op en rondom je reis, zoals diefstal, verlies van bagage, medische kosten en annulering van de reis. Kortlopende reisverzekeringen zijn verhoudingsgewijs aan de dure kant.
Doorlopende reisverzekering
Ga je regelmatig op reis en wil je niet iedere keer een kortlopende reisverzekering hoeven te regelen? Dan kun je ervoor kiezen om een doorlopende reisverzekering te nemen. Dan heb je een reisverzekering waar je maandelijks een klein bedrag voor betaalt en van toepassing is op alle reizen die je maakt. Dat is voordeliger als je regelmatig op reis gaat dan telkens een kortlopende reisverzekering afsluiten en de dekking is in principe hetzelfde.
Annuleringsverzekering
Het kan zijn dat je het niet zo noodzakelijk vindt om een reisverzekering af te sluiten voor zaken als diefstal, verlies van bagage en medische kosten, maar dat je je wel zorgen maakt over het verliezen van je geld bij annulering van je reis. In dat geval kun je er ook voor kiezen om een speciale annuleringsverzekering af te sluiten. Deze worden vaak ook bij het boeken van reizen aangeboden. Zo’n annuleringsverzekering dekt de kosten die je maakt als je reis geannuleerd moet worden door onvoorziene omstandigheden, zoals ziekte, overlijden of werkgerelateerde redenen.
Bagageverzekering
Net zoals je je alleen voor annulering kunt verzekeren, kun je ook alleen je bagage verzekeren, namelijk met behulp van een bagageverzekering. Zo’n verzekering biedt dekking voor verlies, diefstal of beschadiging van je bagage tijdens je reis, inclusief persoonlijke eigendommen zoals sieraden en elektronica. Dit kan vooral handig zijn als je veel waardevolle spullen meeneemt op reis, of als je naar een bestemming gaat waar het risico op diefstal hoger is. Het is belangrijk om vooraf goed te controleren wat er precies gedekt wordt door de verzekering en wat de voorwaarden zijn. Vaak geldt er bijvoorbeeld een maximumbedrag per item of per reis en is er een eigen risico van toepassing.
Medische reisverzekering
Je kunt ook medische kosten die je maakt tijdens je reis naar het buitenland verzekeren met een medische reisverzekering. Bijvoorbeeld wanneer je in het buitenland ziek wordt of een ongeluk krijgt en medische hulp nodig hebt. Een medische reisverzekering kan ook de kosten dekken voor spoedeisende repatriëring naar huis, als dat medisch noodzakelijk is. Het is belangrijk om te weten dat je reguliere zorgverzekering niet altijd alle medische kosten in het buitenland dekt. Een medische reisverzekering kan daarom een goede aanvulling zijn op je reguliere zorgverzekering.
Kijk bij het afsluiten van een reisverzekering altijd goed naar de voorwaarden. Per verzekeraar en verzekering kunnen de voorwaarden immers sterk uit elkaar lopen. Je wilt wel daadwerkelijk goed verzekerd zijn voor jouw persoonlijke behoeftes.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => welke-reisverzekeringen-kun-je-allemaal-afsluiten
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/84/84_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 42
[reportCount] => 8
[pictureCount] => 30001
[position] => 1
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => CO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 147
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => PE
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 252
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 8189
[position] => 3
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => BQ
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 24
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 50224
[position] => 4
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => BO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 40
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 39840
[position] => 5
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => CL
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-15
[title] => De golven brengen een nieuw begin
[message] => Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle. Na een geweldige tijd in de natuur heb ik mijn junglethuis verlaten, op zoek naar nieuwe avonturen.
Waar ben ik?
Ik schrik wakker. Het is donker, ik lig in een zacht bed in een stille kamer. Even ben ik gedesoriënteerd. Waarom hoor ik geen katten rennen, geen honden blaffen, geen brulapen brullen? Waar zijn de geluiden van de kikkers, de vogels en de cicaden? Waarom voelt mijn bed zo schoon en waar is mijn klamboe? Dan spoelt de werkelijkheid als een koude golf over me heen. Oh ja, ik ben in Lima, in het hostel. Mijn tijd in de jungle is voorbij.
Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd, ik ben er nog niet klaar voor om mijn bed uit te komen en de werkelijkheid aan te gaan. Liever droom ik nog even over mijn thuis in het regenwoud. Ik stel me voor dat ik daar weer ben en denk terug aan een van mijn favoriete momenten van de afgelopen maanden. Het was een extra warme dag en de eerste keer dat ik ging afkoelen in de beek bij Hoja 1…
Ik slaak een zucht van verlichting als ik in het koele water ga zitten. Na dagen constant zweterig te zijn geweest is dit precies wat ik nodig heb. Het voelt alsof mijn oververhitte lichaam voor het eerst in tijden even helemaal kan ontspannen door het heldere water. De omgeving is prachtig en vredig. In de zon worden alle kleuren nog intenser. Het licht schittert op de bladeren en glinstert in de stroom. Het goudbruine water, het diepe groen van de planten, het intense blauw van de hemel. De zanderige bodem van de beek voelt koel onder mijn handen. Ik laat de fijne zandkorrels tussen mijn vingers glijden en voel blaadjes en takjes tussen mijn tenen. Ik ben een klein beetje nerveus over beestjes in de rivier: roggen, krabben, bijtvisjes... Ach, die zijn vast allemaal gevlucht door mijn gestamp in het water. Ik laat me achterover zakken, totdat ik languit naar de boomtoppen boven me kan staren en zweef een paar centimeter boven de bodem.
Ik ga weer overeind zitten als er een glanzende groene vogel met een lange spitse snavel voorbij komt flitsen. Een jacamar! Hij verdwijnt in de struiken. Er fladdert een vlindertje over de zanderige oever aan de overkant. Dan hoor ik gezoem, bzzzz, en zie ik een kolibrie door de lucht dansen. Het kleine vogeltje hangt even stil bij een struik, steekt zijn snavel razendsnel in de bloemetjes en vliegt dan verder. Hij blijft rondhangen, komt af en toe dichtbij en geeft een echte show.
Het heldere water stroomt langs me met een kracht die me verbaast. Het is verfrissend. Ik laat alle teleurstelling, verdriet, frustratie, boosheid, onbegrip en eenzaamheid die ik de afgelopen maanden heb gevoeld los in de stroming en stel me voor hoe die negativiteit wegdrijft naar de rivier. Ik haal een keer diep adem. 'Ik ontvang geluk, blijdschap, tevredenheid, spelen, connectie en dankbaarheid,' zeg ik hardop, terwijl ik stroomopwaarts kijk. Ik verbeeld me dat al die positiviteit op de stroom van het water naar me toe komt dobberen en me vult. Ik voel me beter dan ik in tijden heb gedaan.
Ik leun achterover en kijk omhoog naar de enorme boom die tegenover me staat, precies op een punt van de oever. Of misschien is de beek juist om de boom gekruld? De dikke grijze stam torent meters boven me uit en de stevige takken strekken zich wijd boven alle andere planten. Het is een prachtige, sterke boom. 'Dit moment zou echt perfect zijn als er nu apen voorbij kwamen,' denk ik.
Een paar minuten later hoor ik luid geritsel in de bladeren boven me. Er komt een glanzende roodbruine aap rustig een van de zijtakken van de boom op lopen. Ik kan mijn ogen niet geloven en lach om mijn geluk. Het is alsof ik met mijn wens een brulaap heb gemanifesteerd.
Twee kleine vrouwtjes gaan tussen de bladeren zitten, waar ik ze net niet goed meer kan zien. Dan komt er nog een mannetje achteraan, stevig gebouwd en met een enorme nek. Hij neemt plaats op een dikke tak precies boven mijn hoofd. Als een stereotypische vent zit hij uitgespreid op de tak: zijn benen wijd en bungelend over de rand, een beetje achterover geleund. Hij krabt aan zijn kruis. Terwijl ik vol verwondering naar hem staar, kijkt hij rustig naar mij terug.
Van de stad naar het strand
Van onder de deken vandaan hoor ik buiten een auto toeteren. Ja, ik ben nu echt in de stad. Het voelt vreemd dat ik inmiddels al een uur wakker ben, maar nog geen zonlicht heb gezien. Voor het eerst in maanden heb ik weer muren om me heen en ben ik afgescheiden van de buitenwereld. Ik sta op, eet mijn ontbijt in de keuken van het hostel en kom dan terug naar de kamer om mijn tas opnieuw in te pakken. Het besef dat ik niet meer terug kom in het regenwoud hangt als een grijze wolk boven me. Ik kan me niet voorstellen dat, na jaren dromen over terugreizen naar de Amazone, het nu ineens voorbij is. Dat ik niet meer midden in die prachtige natuur ben. Ik heb behoefte aan steun en bel mijn goede vriendin Anna in Nederland. 'Dag lieverd!' zegt ze warm als ze opneemt. 'Hoe is het met je? Hoe is het om weg te zijn uit de jungle?' Ik glimlach omdat ze meteen de spijker op z'n kop slaat, dit is precies waarom ik haar heb gebeld. 'Ik voel me erg verdrietig,' beken ik en mijn stem kraakt. 'Het klinkt misschien dramatisch, maar… het voelt alsof ik net een relatie heb verbroken en nu een gebroken hart heb.' 'Ja, een relatie met iemand waar je nog van houdt. En dat je je niet voor kunt stellen dat je elkaar niet meer constant ziet.' Anna snapt precies wat ik bedoel. We kletsen over mijn laatste ochtend in het regenwoud, hoe moeilijk ik het vind om weg te zijn en over mijn plannen van komende week. Over hoe de feestdagen waren. En over de avonturen die nog gaan komen. Anna helpt me herinneren dat er nog allerlei mooie dingen komen, ook als ik daar nu nog niet zoveel zin in heb. Tegen de tijd dat we ophangen voel ik me weer iets beter en ben ik klaar om te vertrekken.
De rest van de dag ben ik onderweg. Met de taxi naar Lima Airport, met het vliegtuig naar Guayaquil in Ecuador (het buurland van Peru), dan een taxi naar het busstation en twee bussen naar mijn eindbestemming: een minuscuul klein dorpje aan het strand. Om tien uur 's avonds kom ik aan in mijn surfhostel.
Ik heb dit uitstapje georganiseerd een aantal weken nadat ik aan was gekomen in het regenwoud. Toen de routine daar begon en ik niet veel aansluiting voelde met de anderen, leek het idee om oud en nieuw aan het strand te vieren me geweldig. Emma (een van de meiden waar ik goed bevriend mee raakte toen ik drie jaar geleden in een surfhostel aan de kust van Peru werkte) woont al een paar jaar aan de kust van Ecuador en ik zag een geweldige combinatie: tijd doorbrengen met mijn vriendin, oud en nieuw aan het strand vieren en nog even ontspannen voordat ik verder reis naar Nieuw-Zeeland. Toen ik destijds aan mijn moeder vertelde dat ik mezelf had getrakteerd op een weekje strandvakantie reageerde ze verbaasd: 'Oh, dus dan neem je eerder afscheid van de jungle? En je wilde zoooo graag lang blijven!' 'Ik blijf toch ook lang!' verdedigde ik mijn keuze. 'Die ene week maakt het verschil niet!' Nu puntje bij paaltje komt kan ik het echter niet helpen dat ik haar een beetje gelijk geef. Een week extra in het regenwoud klinkt nu geweldig.
'Wat doe ik hier?' schiet steeds door mijn hoofd heen, terwijl ik over het lege strand wandel. Mijn voeten zakken weg in het vochtige zand. Het is een grijze dag, maar wel warm. In de verte steken bruingele rotsen de zee in. De golven komen met een geruststellend geruis het strand op rollen. Een rijtje pelikanen vliegt met rustige vleugelslagen over. Ik kan zien dat het hier prachtig is, maar tegelijkertijd is het niet waar ik nu wil zijn. De open ruimte, de ruisende wind, de gebouwtjes her en der, de toeterende auto's op de weg, de andere mensen: het is allemaal zo anders dan het regenwoud. Ik stel me voor hoe Etienne en Ellie nu door de modder stampen, hoe de bomen alles omringen, hoe de geluiden van de natuur klinken. Ik mis het vertrouwde gezelschap van mijn junglevrienden, ik mis mijn thuis. Heb ik er goed aan gedaan om eerder weg te gaan? Op dit moment weet ik het echt niet.
Een paar dagen geleden verraste Emma me met de mededeling dat we oud en nieuw niet samen kunnen vieren. Zij heeft al iets anders gepland staan. Ik was boos en verdrietig en teleurgesteld: ik kwam specifiek naar Ecuador om dit moment met een vriendin door te brengen, hoe kan ze me nu zo laten vallen? Wanneer ik echter teruglees in onze berichten zie ik dat ik die verwachting nooit heb uitgesproken. Voor mij is het belangrijk om gezelschap te hebben op een moment als nieuwjaar en ik ben er automatisch vanuit gegaan dat dat voor haar ook zo zou zijn. Het is een belangrijke, maar pijnlijke les, in heldere communicatie. Het daagt me uit om mijn intenties waar te maken: ik omarm nieuwe kansen, ik geniet van wat er is zonder het te willen veranderen. Ik probeer er maar aan vast te houden, maar op dit moment voel ik het eigenlijk nog niet.
Het helpt ook niet dat ik naar mijn idee handen vol geld uitgeef aan deze luxe. Tijdens reizen is het altijd een afweging waar je je centjes aan uit wilt geven, vooral wanneer je zoals ik lange tijd wegblijft zonder inkomen. Ik probeer geld nooit een reden te laten zijn om iets wel of niet te doen, maar ik weet ook dat de voorraad niet oneindig is. Ik kies weloverwogen. En dus baal ik dat ik me nu zo verloren voel. Is dit het waard?
Toch vraagt deze plek ook om mijn aandacht. Ik wil wel in een hoekje blijven zitten en me zielig voelen, maar dat is erg moeilijk wanneer je in zo'n fijne omgeving bent. De sfeer in het hostel is die van een grote familie; iedereen trekt met elkaar op, is geïnteresseerd en geniet duidelijk van het hier zijn. Op oudjaarsdag doe ik mee met een yogales die vanuit het hostel georganiseerd wordt. Met het geruis van de golven op de achtergrond beweeg ik me door de bekende houdingen. Ik negeer het geluid van de toeterende auto's op de weg achter het hostel. Ik voel de stretch in mijn lijf en focus op mijn ademhaling. Er ontstaat weer wat ruimte in mijn hoofd. Ik knipper een paar tranen weg en ik merk dat ik me iets meer kan openstellen voor hier en nu. 's Middags ga ik voor een lange wandeling op het strand en ik geniet ervan hoe mooi het hier is. Misschien is anders ook oke?
's Avonds hebben we met alle andere gasten van het hostel een potluck diner, om het einde van het jaar te vieren. Al dagenlang is iedereen aan het koken en als we om zeven uur van start gaat is de tafel afgeladen met voedsel. Er is chili, lasagne, humus, salade, groenten, zelfgemaakt brood. Een Nederlands koppel heeft vegetarische bitterballen gemaakt, die bijzonder goed gelukt zijn. Ik heb guacamole bereid. Als toetje hebben we drie soorten zelfgemaakte cake en rijstpudding. We eten allemaal samen en ik geniet van het gezelschap en de gezelligheid. Iets voor middernacht gaan we samen naar het strand achter het hostel. Er is al een kampvuur gemaakt door een lokale man en er verzamelt zich een gemengd gezelschap van Ecuadorianen en backpackers om het vuur. Dit is een traditie in Ecuador: Met oud en nieuw maak je een kampvuur en verbrand je een 'monigote', een papier maché figuur dat symbool staat voor het afgelopen jaar. De poppen kunnen allerlei vormen aannemen: politici, acteurs, superhelden en cartoonkarakters. In sommige steden komen hele wijken bij elkaar om samen metershoge figuren te bouwen. Soms worden er briefjes met negatieve gebeurtenissen van het afgelopen jaar in gestopt, klaar om door het vuur weggevaagd te worden. Naast ons vuur staat een rijtje aan monigotes klaar om verbrand te worden: een eng-uitziende pop gekleed in oude kleding, een konijn uit een tekenfilm, een draakje uit een computerspel en de Minion van het hostel die we stiekem liever niet zouden verbranden. Er komt een lokaal gezin aanlopen met een grote superheld. Ook verderop aan het strand zie ik her en der vlammen flikkeren, iedereen maakt zich klaar voor de jaarwisseling.
Vlak voordat het zover is komt Sam, een lokale pensionhouder, de kring langs met een zakje rotjes. 'Denk aan iets van het afgelopen jaar dat je wilt laten ontploffen en gooi het op het vuur,' zegt hij, terwijl hij ons er allemaal een geeft. Dan begint iemand af te tellen. 'Tien…, negen…' Wanneer we bij vier aangekomen zijn gooi ik snel mijn rotje op het vuur en kijk hoe mijn frustraties ontploffen. 'Drie…, twee…, één… HAPPY NEW YEAR!' Iedereen juicht en klapt. De Minion wordt in het vuur gegooid en ik zie zijn blije lach langzaam in vlammen opgaan.
En dan komt het gekke moment net na twaalf uur. We staan allemaal naast elkaar naar de vlammen te kijken en wensen iedereen een gelukkig 2023. Toch blijven dit mensen die ik net een dag geleden heb ontmoet en de warmte en de knuffels van echte vriendschap heb ik nog niet met hen opgebouwd. Ik voel me eenzaam wanneer ik de kring rondkijk naar de onbekende gezichten. Hoe leuk en bijzonder deze nieuwjaarsviering ook is, dit moment is precies waarom ik graag bij vrienden wilde zijn voor oud en nieuw. Ik denk aan Ellie en Etienne, die in de jungle een sobere jaarwisseling vieren, aan Emma die een paar kilometer verderop haar eigen ding doet en aan mijn vrienden en familie in Nederland die inmiddels al een uur of zes in 2023 leven. En dan kijk ik om me heen, naar de donkere zee en het kampvuur en deze vriendelijke vreemdelingen. Tja, je kunt niet alles hebben.
Gelukkig gaat het moment ook snel weer voorbij. Met een groep gaan we terug naar het hostel en we besluiten om daar te blijven in plaats van te gaan dansen op traditionele muziek in het dorp. We spelen UNO en zwemmen in het zwembad en om een uur of twee lig in in mijn bed voor mijn eerste nachtrust van 2023.
Go with the flow
Nu oud en nieuw uit de weg is, valt er een last van mijn schouders. Ik probeer me nog even te ontspannen voordat ik over een paar dagen weer vertrek, daarvoor ben ik aan het strand toch?
Op 1 januari ga ik 's middags samen met een surfleraar naar het strand. Ik ben nerveus, surfen is nog nooit echt mijn sport geweest. Toen ik in 2016 in Sydney studeerde ging ik naar een surfkamp, mijn eerste keer op een surfplank. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat het in juli winter is in Australië. Drie dagen lang hadden we stormachtig weer, het water was ijskoud (ondanks mijn wetsuit) en door de harde wind konden we een deel van de tijd niet surfen. Dat vond ik stiekem niet zo erg, ik had al snel ontdekt dat surfen een sport van de lange adem is: het duurt lang voordat je zelfs ook maar de basis goed onder de knie hebt en ik zag daar de lol niet van in. Terwijl vriendinnen na het kamp bij Bondi beach planken huurden om zelf te oefenen, besloot ik dat surfen niets voor mij was.
Toen ik in 2019 echter in een surf- en yogahostel in Peru werkte vond ik dat ik nog een poging moest wagen. Dit was er de plek voor en iedereen om me heen was zo gepassioneerd. Ik nam tien lessen bij een lokale surfschool en leerde de sport meer waarderen. Het water was warmer en het was best lekker om een beetje rond te dobberen en te kijken naar de pelikanen. Af en toe lukte het me zelfs om op te staan op de surfplank, kleine succesmomentjes die me motiveerden om door te gaan. Toch merkte ik ook dat ik surfen eng vond, door de manier waarop ik soms ondersteboven werd gegooid of die keer dat mijn 'leash' (het koord tussen de plank en mijn enkel) om mijn benen wikkelde en me onder water trok totdat ik dacht dat ik zou verdrinken. De hoge golven hier in Ecuador zijn dus behoorlijk intimiderend.
Chifle brengt me naar het strand en gebaart dat ik de surfplank neer moet leggen. Hij wil eerst op het droge zien dat ik weet hoe ik op moet staan. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of ik dat nog weet… Ik plof op mijn buik neer op het zand. Surfen doen we hier zonder wetsuit en ik ben er nog niet helemaal aan gewend. Gelukkig heb ik van een van de meiden van het hostel een surfshirt kunnen lenen.
'Okay, go!' zegt Chifle in zijn afgemeten Engels. Op de automatische piloot begin ik mijn armen te bewegen alsof ik paddle en, alsof het ergens in een hoekje van mijn brein is opgeslagen, duw ik mezelf omhoog naar een plank. Ik spring op totdat ik op mijn voeten sta. Een voet vooruit, een voet achter, gebogen knieën en armen in de klassieke surfhouding. Waar komt deze kennis vandaan? 'Good!' zegt Chifle en dan duwt hij me om. 'Draai je voeten en verdeel je gewicht meer. Dan ben je stabieler.' Hij laat me de beweging nog een keer of vijf herhalen, mijn houding steeds meer perfectionerend, totdat hij denkt dat ik er klaar voor ben. Denk ik dat ook?
We lopen het koele water in, tot ongeveer heuphoogte. De golven zijn hier zo sterk dat het voor beginners niet verstandig is om 'green waves' (echte golven) te surfen, in plaats daarvan gaan we oefenen in de 'whitewash' (branding). 'Remember, just breathe…' herinnert Chifle me. Ik haal een keer diep adem, hier gaan we.
Ik sta naast de surfplank in de branding totdat Chifle zegt dat ik er op mag gaan liggen. Ik hoor het bulderende geluid van het water steeds luider worden, steeds dichterbij komen. 'Go!' roept Chifle en hij duwt de achterkant van mijn surfplank mee met de stroming. Ik grijp de zijkant van de plank vast, zet mijn voeten neer, kom overeind. 'Ik sta!' denk ik verbaasd, totdat ik drie seconden later omval. Ja, er is nog verbetering mogelijk, maar… opstaan op de eerste poging? Blijkbaar kan ik het nog! Met een grote lach op mijn gezicht worstel ik me door de branding terug naar Chifle die zijn duim opsteekt.
Op de volgende poging sta ik weer op, maar val ik zijwaarts doordat ik mijn bovenlichaam te ver naar voren buig. De keer daarna sta ik, maar de kracht van de golf is al weg en verbaasd val ik op mijn billen in het water. Dan lukt het niet om op te staan. Elke keer kom ik met een grijns terug naar Chifle die me aanwijzingen geeft: 'Buig je knie', 'Rustig aan, niet opspringen', 'Adem, je hebt geen haast' en 'Just go with the flow, don't try to control the wave.' Die tip raakt me. Hij weet het niet, maar dit is precies de levenswijsheid die ik nu nodig heb.
Ik heb een kleine tegenslag wanneer ik in mijn oog wrijf en mijn contactlens ergens in mijn ooghoek verdwijnt. Zonder lens ben ik praktisch blind, maar ik wil de les niet onderbreken: ik heb te veel lol! En dus knijp ik mijn rechteroog dicht en surf ik op één oog verder. Chifle is inmiddels richting het strand vertrokken, hij laat het me nu zelf doen en geeft aanwijzingen vanuit de verte. Ik voel me een echte winnaar, dit gaat zoveel beter dan verwacht! Na een uur gebaart hij dat zijn tijd er op zit. Hij gaat terug naar de surfschool, maar ik mag nog even zelf door oefenen als ik dat wil. Ik ben al flink moe, maar ik wil nog niet stoppen! Ik blijf proberen, opstaan, vallen. Af en toe heb ik een glorieus moment waarop de golf me bijna tot aan het strand tilt. Ik sta overeind, ik voel de plank onder me bewegen en ik snap nu waar al die ophef voor is. Elke keer denk ik 'nu is het tijd om te stoppen, eindig op een hoogtepunt', maar steeds weer ga ik terug voor nog één laatste keer. Totdat ik de beste golf van de dag pak, ver richting het strand, en weet dat dit is wat ik me wil herinneren.
Op het strand zitten een paar Ecuadoriaanse dames onder een parasol en brutaal benader ik hen. 'Hoi, ik heb mijn telefoon niet bij me. Zouden jullie een foto van me willen nemen? En die dan naar me toe willen sturen?' 'Ja, natuurlijk!' Zij lijken de vraag minder gek te vinden dan ik het vond om hem te stellen en een van de vrouwen neemt een foto van me. Blij sta ik naast de surfplank op het strand. Mijn natte haar is verward en ik voel me uitgeput, maar ik heb een grote lach op mijn gezicht. 'Ik kan de foto ook naar Guillermo sturen,' zegt mijn fotografe. 'Dan kan hij het naar je doorsturen.' Ik denk dat ze het heeft over Guillome, een Franse vent uit het hostel, en knik. Iedereen kent elkaar in zo'n klein dorp… Blij kom ik terug in het hostel waar de andere gasten me geïnteresseerd vragen hoe de les was. 'It was great!' vertel ik over en over. Ik ontspan in de hottub, een ongekende luxe voor een hostel, en ga uiteindelijk met een rozig gevoel op zoek naar Guillome. 'Heb jij toevallig een foto van mij met een surfplank op het strand gekregen?' vraag ik en hij kijkt me vreemd aan. Tja, dat is ook wel een beetje gek natuurlijk. Ik leg de situatie uit en hij schudt zijn hoofd. 'Guillermo is iemand anders, ze halen ons steeds door elkaar.' Ik proest: 'Dus nu heeft een of andere Guillermo uit het dorp uit het niets een foto van mij met een surfplank ontvangen? Hij moet zo verward zijn!' Viavia speur ik zijn nummer op en ik stuur hem een bericht om te vragen naar de foto. Binnen een paar minuten zie ik mezelf op mijn scherm verschijnen, met als enige bericht van Guillermo het klassieke relaxte handgebaar dat surfers maken [e-1f919] Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat is het leven ook heerlijk ontspannen in een surfdorp als dit!
Helen aan zee
Gedurende mijn tijd aan de kust begin ik het regenwoud langzaam meer en meer los te laten. Ik mis de jungle nog steeds, dat zal waarschijnlijk nog lange tijd zo blijven, maar ik begin weer plezier te beleven aan andere dingen. Er breekt wat zon door mijn grijze wolk heen. Misschien was het toch niet zo'n gek idee om hier te komen voordat ik verder reis?
Ik leer de andere gasten in het hostel beter kennen en wen weer aan het gezelschap van backpackers. Elke plek trekt zijn eigen type reiziger aan. In dit hostel zijn opvallend veel 'digital nomads', reizigers die online werken terwijl ze de wereld over trekken. Sommigen van hen hebben een baan die specifiek ingericht is op reizen, zoals het geven van Engelse of Duitse les, terwijl anderen hun vaste baan hebben aangehouden terwijl ze langere tijd op afstand werken. De rust en structuur van een surfhostel is hier ideaal voor, vaak ligt iedereen om tien uur 's avonds in bed en staan ze rond zes uur 's ochtends op. Het gaat ook samen met een iets oudere leeftijdsgroep en opvallend veel koppels die samen op reis zijn. Ik merk dat ik met afgunst kijk naar deze duo's. Alhoewel ik altijd met veel plezier een soloreiziger ben geweest kom ik nu op het punt dat ik mijn avonturen graag zou willen delen met een partner. Nu is het alleen nog een kwestie van die persoon vinden!
Verder valt het me weer op hoe makkelijk backpackers praten over 'even' een land bereizen. Vooral opsommingen als 'we'll do Colombia, then we'll do Peru and then we're doing Bolivia' roepen bij mij enige irritatie op. Hoezo ga je een land 'doen'? Even de grens over, dan kan je dat weer van je to do lijst afkruisen. Alsof je na een bezoek van een week het land, de inwoners en hun cultuur echt kent! Zelf heb ik tijdens elk van mijn reizen minstens drie maanden in een land doorgebracht, meerdere weken gewerkt en gewoond op één plek en toch blijft het altijd even 'proeven' aan de omgeving. Een echte backpacker zal ik waarschijnlijk nooit worden met deze instelling…
Op 2 januari spreek ik in Ayampe (het dorp verderop aan de kust) toch af met Emma. Ik loop over het strand die kant op, een wandeling van ongeveer 45 minuten. De zon brandt op mijn hoofd en het strand is leeg, op een legertje krabben na. De kleine roze beesten racen zijwaarts voor me uit en schieten in holletjes in het zand. Verderop zie ik een boom vol grote vogels die donker afsteken tegen de strakblauwe hemel. Als ik dichterbij kom zie ik dat het gieren zijn. Op de grond ligt een grote dode zeeschildpad en de gieren houden me strak in de gaten terwijl ik snel langs hun feestmaaltijd loop.
In Ayampe zit Emma al op het zand te wachten, haar grote hoed en groene jurk creëren een zonnig tafereel. Tijdens de wandeling hiernaartoe was ik aan het dubben of ik nog een keer iets zou zeggen over onze miscommunicatie rond oudjaarsavond, maar als ze opspringt en me enthousiast omhelst besluit ik het te laten. Wat heb je ook aan boos zijn?
De rest van de ochtend zitten we op het strand te kletsen. Onze connectie is nog net als vroeger en we brengen elkaar weer op de hoogte van ons verleden, heden en toekomst. Emma is Brits, maar is tijdens de pandemie nooit teruggekeerd naar Engeland. In plaats daarvan heeft ze een leven voor zichzelf opgebouwd aan de kust van Ecuador. Ik vind het dapper en inspirerend dat ze is gebleven waar ze het fijn heeft, ook al is het misschien niet de meest vanzelfsprekende plek. Tegelijkertijd is ze een fervent reiziger met een passie voor de bergen. 'So tell me more about your plans for New Zealand, that's exciting!' glundert ze. Over een paar dagen vertrek ik uit Zuid-Amerika en reis ik naar de andere kant van de wereld. 'Ja, het is best spannend! Maar het wordt vast geweldig!' antwoord ik en ik vertel over alles wat ik daar ga doen.
Nadat we het strand hebben verlaten lopen we naar een koffieshop verderop voor een heerlijke cappuccino. Ayampe is een groter dorp dan Las Tunas, bestaande uit twee onverharde straten in plaats van één. Het is een trekpleister voor surfers en reizigers met een spirituele interesse, een mooie maar dure plek waar je voor een kopje koffie zo 5 dollar betaalt en waar accommodatie de hoofdprijs kost. Dit wordt ook in stand gehouden om te voorkomen dat Ayampe in een tweede Montanita (de partykustplaats van Ecuador) verandert.
Halverwege de middag keer ik terug naar mijn hostel, zodat ik precies op tijd ben voor de yogales. Ik moet rennen om de groene bus te halen en snel geef ik Emma nog een knuffel voordat ik naar binnen spring. Terwijl ik de palmbomen en huisjes voorbij zie glijden glimlach ik tevreden. Vandaag was weer een mooie dag.
Nu heb ik nog één dag te gaan en ik besluit een 'jungle trail' te lopen langs de Ayampe rivier. Op woensdag loop ik dus weer terug naar Ayampe, vanaf waar ik een weg landinwaarts volg. Ik loop door de brandende zon langs krakkemikkige gebouwen richting de groene bergen. De instructie die ik heb gekregen was kort en bondig: loop naar de rivier en volg de rivier de jungle in. Klinkt eenvoudig? Wanneer ik bij de rivier aankom zie ik echter niet echt een pad en er is geen enkele indicatie van de richting waar ik op moet. 'Sorry, welke kant op is de kolibri trail?' vraag ik een vrouw die met haar dochtertje langsloopt. Ze wijst dat ik inderdaad de rivier moet volgen. Hm, dan worstel ik me maar een weg door het hoge gras. Ik blijf lopen, soms is er een paadje en soms niet. De omgeving wordt groener, er zijn palmbomen en bamboe stengels en bananenplantages. Als ik het zat wordt om me een pad door de begroeiing te banen, loop ik verder in de rivier. Het water komt niet hoger dan mijn kuiten en is meestal helder fris. Er lopen drie ibissen, middelgrote vogels op lange poten, voor me uit en ik zie visjes zwemmen. Het is heerlijk om weer omringd te worden door groen, maar de sfeer klopt niet helemaal. Zoals ik al had verwacht is jungle hier niet écht jungle. Het duurt een tijdje voordat ik mijn vinger er op kan leggen, maar dan weet ik waar het aan ligt: het is doodstil. Ik hoor de wind ruisen en de bladeren knisperen en het water stromen, maar er zijn geen vogels of kikkers of cicaden te horen. Heel gek.
Als ik een eind door de rivier ben gebanjerd zoek ik een mooi plekje om mijn lunch te eten. Ik ga op de grond zitten in de bocht van de rivier, met een grote volle boom als een soort parasol over me heen en een begroeide helling achter me. Ik pak mijn e-reader erbij en geniet van het uitzicht op bomen en groene bergen verderop terwijl ik me verlies in een grappige roman. Nadat ik ongeveer een half uur in stilte heb zitten lezen hoor ik opeens het geluid van knisperende bladeren op de helling achter me. Ik kijk rustig om, misschien zit er een vogel of loopt er een persoon? Nee, het is een veel interessanter wezen!
Nietsvermoedend komt er een tayra naar beneden gewandeld. Een tayra is een soort grote marter: slank, glanzend zwart met een crèmekleurige kop en een dikke staart. Zo groot als een vos. Ik heb tot nu toe zo stil gezeten dat hij me nog niet heeft opgemerkt en hij nadert me tot een paar meter afstand. Mijn hart bonst, wow wat cool! Grappig, drie maanden diep in het regenwoud en ik heb nog nooit een tayra gezien, maar een half uurtje hier en eentje komt naar me toe gewandeld. Net als ik me af begin te vragen of hij gewoon langs me naar het water zal lopen (en hoe veilig dat voor mij is) ziet de tayra me zitten. Hij komt tot stilstand en blijft stokstijf halverwege de helling staan terwijl hij strak naar me staart. Ik zie de radertjes in zijn hersenen draaien terwijl hij zich afvraagt wat ik ben, waarom ik in zijn wandelroute zit en wat voor bedreiging ik voor hem vorm. Ik blijf eerst doodstil zitten en probeer zelfs mijn ademhaling zo oppervlakkig mogelijk te houden om hem niet af te schrikken. Dan beweeg ik mijn rechterhand langzaam naar mijn tas om mijn telefoon te pakken. Voorzichtig glijd ik met mijn hand in het voorvak, trek het apparaat naar buiten en klik de camera aan. Dat lijkt de tayra op te schudden en in één beweging draait hij zich om en springt hij de helling weer op. Een stukje verderop gaat hij onder een boom zitten en spiedt langs de stam naar me. Zo spelen we een tijdje kiekeboe, totdat ik besluit terug te gaan naar mijn boek. Wanneer ik weer opkijk is het beest verdwenen.
De volgende ochtend pak ik mijn tas in, check ik uit bij het hostel en ga ik voor een laatste wandeling op het strand. Ik loop naar de rotspartij die het einde van de baai markeert en kijk naar de hoge golven die tegen het steen opspatten. Ik heb gehoord dat er een geheim strand verborgen ligt achter deze rotsen en ik ga op zoek naar het kleine paadje dat ergens de rotswand over zou moeten leiden. Volgens meerdere mensen is het een uitdagende klim, maar wel goed te doen en het resultaat zou prachtig moeten zijn. Nadat ik mezelf door de bosjes heb geworsteld sta ik inderdaad voor een steil pad uitgesleten in de rotsen. Ik trek mijn sandalen uit en probeer een goede steun voor mijn rechtervoet te vinden. Met mijn linkerhand grijp ik een randje vast, maar als ik me probeer op te trekken komt er een flink brok steen los. Oef, deze rots is niet stabiel…
Het lukt me met moeite om me een paar meter naar boven te worstelen, maar elke stap voelt alsof ik mijn leven waag. Mijn hart klopt in mijn keel en ik sta tegen de rotsen aan geklemd. De randjes om op te staan zijn minuscuul, er zijn weinig handgrepen en de rotsen zijn brokkelig. Ik kijk omhoog naar de gladde stukken die nog komen en haal diep adem. Is dit een goed idee? Nee, het is het risico niet waard. En dus klauter ik terug naar beneden. Het geheime strand blijft geheim voor mij.
Wat een engerd!
De lange reis terug naar Guayaquil verloopt soepel en de volgende dag stap ik uit het vliegtuig in Lima. En dan maak ik een paar cruciale fouten… Fout 1: In plaats van een officiële airport taxi te boeken, kies ik ervoor naar buiten te lopen en mee te gaan met een van de taxichauffeurs die buiten de deur klanten proberen te ronselen. 'Hoeveel kost het naar Miraflores?' vraag ik, terwijl hij me weg van de ingang naar een van de parkeerplaatsen leidt. 'Oh, er ligt een prijslijst in de auto', antwoordt de charmante man, waarna hij een gesprekje met me begint over wat ik allemaal voor reisplannen heb. Fout 2: Ik knik braaf en loop mee, ondanks dat ik weet dat ik nu een prijs af moet spreken. Een lijst klinkt officieel, dat zal vast goed zitten toch? Als we bij de auto aankomen opent de chauffeur de deur voor me en gebaart dat ik in kan stappen. 'Kan ik de prijs eerst zien?' vraag ik (gelukkig doe ik ook nog iets goed). Hij trekt een soort menukaart uit het vakje van de stoel en bestudeert hem. 'Miraflores? 25 dollar…' Ik knipper met mijn ogen, ik denk dat ik hem verkeerd gehoord heb. 'Hoeveel is het in soles?' 'Uhm, 95 soles', lacht de chauffeur vriendelijk tegen me, terwijl hij weer gebaart dat ik in moet stappen. Ik blijf koppig staan waar ik sta, ik weet dat hij me probeert te naaien omdat ik een gringo ben. Een officiële airport taxi naar Miraflores kost maar 65 soles... Als ik hem dit vertel begint hij een zielig verhaal over parkeerkosten en benzineprijzen. 'Niet mijn probleem!' zeg ik hard. 'Ik denk dat ik toch beter een officiële taxi kan nemen.' Ik draai me om en begin terug te lopen naar de luchthaven, terwijl ik in mezelf mopper. Waarom ben ik niet direct naar een officiële taxi gegaan? De taxichauffeur rent achter me aan en probeert me half smekend toch nog in zijn auto te krijgen. 'Ah come one, I'll give you 70 soles! Or 65, we can do 65!' Ik schud beslist mijn hoofd en blijf doorlopen, geen kans dat ik nog met deze oplichter meega. Ik snap dat hij probeert een inkomen te verdienen aan nietsvermoedende toeristen, maar dat betekent niet dat ik hem hoef te helpen. Onderweg sluit een andere chauffeur zich aan in de discussie. 'Miss, miss you can come with me!' Fout 3: ik sta stil en luister naar zijn verhaal. 'Nee, ik neem een officiële taxi,' herhaal ik en de chauffeur houdt het pasje om zijn nek naar voren. 'Kijk, ik ben officieel! Ik neem je mee voor 60 dollar.' Ik zucht. 'Oke dan,' en stap in zijn auto. De grootste fout van allemaal. Terwijl we wegrijden vraagt mijn nieuwe chauffeur, een Peruaan van middelbare leeftijd, hoeveel zijn collega vroeg. '95 soles!' zeg ik verontwaardigd. 'Kun je dat geloven?! Het is niet juist, het kost 65 om naar Miraflores te komen…' En dan begint mijn chauffeur ook een verhaal over dat dit de nieuwe prijs is, dat benzinekosten omhoog zijn gegaan, parkeerkosten etcetera. Ik vertel hem een paar keer dat ik deze route enkele dagen geleden nog heb gedaan en dat ik weet hoeveel het zou moeten kosten, maar hij blijft sputteren dus op een gegeven moment reageer ik gewoon niet meer. Dan gooit hij het over een andere boeg. 'Je spreekt zo goed Spaans,' zegt hij flirterig. 'En je bent mooi, ben je single?' Ik voel me erg ongemakkelijk bij de manier waarop hij naar me kijkt. Het is een vraag die veel taxichauffeurs stellen en meestal ben ik eerlijk en maak ik een grapje over genieten van mijn vrijheid zonder een man, maar iets in me zegt dat ik deze man geen ruimte moet geven. 'Ja, ik heb een vriend,' lieg ik. 'Hij komt me over een paar weken opzoeken.' 'Denk je dat hij trouw aan je is?' pusht de chauffeur. 'Ik denk het niet hoor, ik heb ervaring.' Ik voel me steeds minder prettig bij de manier waarop hij naar me kijkt en probeer het gesprek op een ander onderwerp te brengen, zoals zijn werk. Dat leidt er echter alleen maar toe dat hij me vertelt dat hij gescheiden is en elk weekend op stap gaat. Ik hoor de uitnodiging erin door. Dan begint hij over het feit dat ik in een gemengde slaapzaal slaap in het hostel en dat mannen verlekkerd naar me zullen kijken als ik in een handdoek uit de douche kom. Ik kan aan zijn gezicht zien dat HIJ zich op dit moment voorstelt dat ik in een handdoek uit de douche kom en ik huiver. Inmiddels heb ik een knoop in mijn maag en voel ik me benauwd, wat een engerd! Ik kijk uit het raam en probeer in te schatten of we in de juiste richting rijden. Ik heb geen internet, dus ik kan de route niet bijhouden op google maps (iets wat ze wel altijd aanraden als je in Lima een taxi neemt). Ik vertel een heel verhaal over dat ik werk hier in Peru en dat ik vrienden heb in Lima, om maar de indruk te wekken dat ik niet een of ander naïef en hulpeloos meisje ben. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een aardig woordje Spaans spreek, zodat ik in ieder geval enige zekerheid uitstraal. Ik weet niet of het terecht is, maar alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af bij deze taxi-chauffeur. Ik voel me niet veilig en ik wil het liefst zo snel mogelijk weg uit de auto. Het helpt niet dat het verkeer helemaal vast staat, waardoor de lange reis naar Miraflores nog langer duurt. De chauffeur zit tegelijkertijd op facebook te kijken naar live opnames van de nieuwe protesten in het centrum, probeert zijn volgende rit te regelen via een app en weeft als een malloot tussen de andere auto's door. Met een ruk trekt hij zijn stuur naar links om te voorkomen dat we tegen een busje aan botsen en ik houd geschrokken mijn adem in. Ik durf er niets van te zeggen. Nog even volhouden en hopen dat het snel voorbij is. Wanneer ik een uur later uit de gewraakte auto stap, sta ik strak van de adrenaline en ben ik tegelijkertijd uitgeput. Verrassend genoeg heeft de man niet meer geprobeerd de prijs op te drijven, iets wat ik wel had verwacht met alle files. Eerlijk gezegd had ik hem in dat geval zelfs meer geld gegeven, gewoon om weg te komen van de situatie. Ik heb mijn les geleerd, voortaan neem ik weer officiële taxi's.
Welcome to the Big Apple
Mijn lange reis naar Nieuw Zeeland is nu officieel begonnen. Na een nacht in Lima ben ik de volgende avond weer terug op de luchthaven. Gedurende een onrustige nacht vlieg ik naar New York en op zaterdagochtend stap ik slaperig uit de airport express bus in het centrum van Manhattan. Ik heb in totaal 12 uur in de stad, een zogenaamde 'stop over'. Mijn plan is om een paar uur op de hop on hop off door de stad te cruisen. Ik sleep mijn backpack door de stad totdat ik de bus heb gevonden en zink dan opgelucht neer op het open dak. Vanuit de flonkerende billboards van Times Square rijden we langs Central Park en de statige huizen van uptown. Gek genoeg heb ik het gevoel dat ik deze plek al ken door alle films en series over New York en tegelijkertijd geniet ik ervan de stad in het echt te zien. Ik ben verrast door hoe mooi de architectuur is en bewonder alle kleine details aan de oude gebouwen, New York is leuker dan verwacht!
De tweede bus die ik neem gaat naar downtown, via Broadway langs bekende namen als Macy's en Soho naar de Brooklyn Bridge en de Hudson River. We rijden langs het 9/11 monument en staan dan lange tijd vast in het verkeer. Inmiddels heb ik het ijskoud (het is hier winter), moet ik naar de wc en begin ik te voelen dat ik al heel lang wakker ben. Even vind ik het helemaal niet meer leuk, maar ik probeer mezelf af te leiden met mijn e-reader. Ook dat is reizen: jezelf door de moeilijke momenten heen helpen. Tegen de tijd dat we terugkomen bij de bushalte ben ik weer uit mijn dipje geklommen, het is tijd om richting het vliegveld te gaan. Voordat ik de trein neem, eet ik nog een hotdog bij een straatverkoper (dat hoort natuurlijk hier) en dan reis ik naar JFK airport. Ik ben blij dat ik dit uitstapje heb kunnen inpassen, New York smaakt naar meer! Wat me nog het meest positief verrast heeft is hoe vriendelijk iedereen was. De toiletdame in Bryant Park die ervoor zorgde dat ik een schoon en prettig ruikende wc had, de verkoopster van mijn busticket die met me meedacht over de beste route, de barista in de koffieshop die haast maakte zodat ik op tijd op kon stappen, de MacDonalds medewerker die me gratis liet plassen en de treinbediende die me vertelde hoe ik naar het vliegveld kon komen: iedereen was zo behulpzaam!
Het is acht uur 's avonds als ik weer in het vliegtuig stap. Nog 17 uur vliegen naar Auckland, Nieuw-Zeeland here I come!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn reis naar het land van de kiwi's verloopt! En vergeet vooral niet een reactie te plaatsen op dit verhaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru en Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090198
[countryId] => 54
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Ayampe
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ecuador,ayampe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-golven-brengen-een-nieuw-begin
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Van San Christobal naar Quito
[message] => Vandaag was een complete reisdag.
Na het ontbijt werd ik naar het vliegveld gebracht van San Christobal door 2 duikinstructeurs die dat er even als schnabbeltje bij deden. Er was alleen maar een vertrekhal voor nationale vluchten.
We vlogen vanuit San Christobal met een tussenlanding in Guayaquil naar Quito.
Toen ik aankwam ging de zon al onder en het bleek dat we in het spitsuur helemaal de stad door moesten naar hotel Tiku, waar ik nu inmiddels voor de vierde keer logeerde.
Ik werd weer vriendelijk verwelkomt en sliep deze keer helemaal boven in het hotel, weer in een prachtige kamer.
Bij het hotel lag een envelop van Adore Travel te wachten met een restitutie van het hotel in Guayaquil.
Tijdens de vliegreis had ik niet meer gegeten dan wat crackers (snacks) met water, dus haalde ik een afhaalmaaltijd bij een dichtbij gelegen Chinees ( na 19.00 lukt het hier bijna niet meer om ergens iets te eten).
Nog even werken aan de blog over Galapagos, hier was tenminste weer goed internet en konden er weer foto's op de blog.
Even over nadenken wat en of ik morgen nog wat ga doen ,
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086835
[countryId] => 54
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 537
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-san-christobal-naar-quito
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => San Christobal
[message] => een beetje laat alweer 2 weken thuis, maar toch nog verslagjes en foto's van de laatste reisdagen
het derde eiland San Christobal,
Vanmorgen opgehaald door een ontzettend aardige gids, die direct ging overleggen over het plan van vandaag: een toer door de hooglanden.
Schildpadbroedcentrum ( Cerro Colorado), vulkaanmeer bekijken, natuur bekijken.
Eigenlijk wilde ik geen broedcentrum meer bekijken, maar volgens de gids was deze erg leuk. En het klopte, je kon er mooi rondlopen. En we troffen het, want de schilpadden werden die dag gevoerd. Heerlijke sappige stengels waar de schildpadden luidruchtig smakkend van genoten en het waren zulke slordige eters dat hun hele kop onder het sap zaten.
Daarna ook hier weer omhoog naar de bergen. Door de mist was het vulkaan meer niet te zien.
Dus we gingen naar een prachtige baai (Puerto Chino) genieten van het uitzicht en de planten, leguanen en lizards onderweg. We klommen op de rotsen en zaten daar een hele tijd en genoten van het uitzicht en het weer.
Daarna terug naar het vulkaan meer, maar deze lag nog steeds in de mist.
Daarom gingen we via allerlei binnendoor weggetjes, met o.a. koffieplantages, terug naar de stad voor een heerlijk lunch. Je krijgt hier als je vis besteld, zomaar tonijn voorgeschoteld (heerlijk).
Na de lunch gingen we dichtbij de stad na het hoogste uitzichtpunt (fregat peak) waar we een geweldig uitzicht hadden op de baai waar volgens overleveringen Darwin met the Beagle aan land is gekomen. Een prachtige beschutte baai met zeeschildpadden, zeehonden, fregatvogels en blue footed boobys.
Vanaf het hoogste punt liepen we geleidelijk naar beneden, terwijl we nog verschillende andere uitzichtpunten aandeden.
Beneden spotten we nog een reiger die een veel te grote vis had gevangen en moeite had om deze op te eten (onder het toeziend oog van de zeehonden).
Weer terug in het hotel even gerelaxt en nog even het stadje in om te genieten van de sfeer, de zee en de ondergaande zon.
Ik installeerde me bij een klein tentje aan water en terwijl genoot van mijn heerlijke smoothie (natuurlijk met popcorn) kwamen er zowaar nog blue footed boobys voorbij. Top afsluiting van een hele mooie dag.
Morgen vlieg ik terug naar Quito, waar ik nog 1 vrije dag hebt voordat ik terugvlieg naar huis.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086834
[countryId] => 54
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 304
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/040_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => san-christobal
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-09-01
[title] => The final destination (in Ecuador)… Quito!
[message] => Volgens zijn eigen Wikipedia-pagina is Quito de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld. Wij waren in de veronderstelling dat de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld La Paz in Bolivia was. Alleen is niet La Paz, maar Sucre officieel de hoofdstad van Bolivia. Weer wat geleerd…
Om eerlijk te zijn, ben ik blij verrast door Quito. Veel prachtige oude gebouwen (het staat niet voor niets op de UNESCO-werelderfgoedlijst), sfeervolle straatjes en pleintjes, hoogteverschillen aangezien het tussen de bergen ligt én er is meer (leuks) te doen dan ik had verwacht. We zijn onze dagen in Quito begonnen met de wandelroute van onze Lonely Planet door het oude centrum, waarbij we de hoogtepunten hebben gezien en vanaf de grote kathedraal die we hebben beklommen, een prachtig uitzicht over de stad hadden. Op zich best bijzonder dat de stad zoveel oude gebouwen heeft, als je je realiseert dat de stad omringt is door maar liefst elf vulkanen en in het verleden meerdere keren flink tot volledig verwoest is door aardbevingen. In de avond viel ons op dat de drukke straten compleet leeglopen en lijkt de stad volledig verlaten (bijna eng stil). Dit komt wel mede doordat we op werkdagen in Quito verblijven en niet in het weekend.
Het middelpunt van de aarde
Op de tweede dag zijn we naar (Ciudad) Mitad del Mundo geweest. Hier wordt gesteld dat je precies op de evenaar bent, of sterker nog… Op het middelpunt van de aarde! Bij aankomst wordt nog buiten de poorten door een andere operator geprobeerd ons een toer te verkopen, waarbij je naar (schijnbaar) het echte middelpunt van de aarde gaat. We hadden inderdaad al vernomen dat de evenaar niet precies in het Mitad del Mundo ligt, maar enkele meters er vanaf. Voor de toer hebben we gepast.
Het Mitad del Mundo is vooral een toeristische trekpleister, met veel restaurantjes en nog veel meer souvenirwinkeltjes. Bij het checken van het kompas van de iPhone, zien we ook dat we net iets zuidelijker van de evenaar zijn. Als we dan toch zo dicht bij de evenaar zijn, dan wil ik er natuurlijk ook daadwerkelijk opstaan. Bij het verlaten van Mitad del Mundo dan een stukje noordelijker gewandeld om even het gevoel te hebben van “even op de evenaar te staan”. Een foto van die plek hebben we niet gemaakt, want de straat waar we stonden zag er echt verschrikkelijk uit.
Museo Intiñan
Ook hebben we het Museo Intiñan bezocht. Dit museum ligt tussen het punt waarop het kompas van de iPhone aangeeft dat je op de evenaar staat én Mitad del Mundo. Hier wordt gesteld dat je daadwerkelijk op de evenaar staat (de iPhone geeft aan net iets zuidelijker van de evenaar staat). Onze gids gaf aan dat er een afwijking in smartphones zit, waardoor deze nooit de exacte informatie weergeeft.
Hoe zit het nou? Deze vraag stelden wij ons ook. In het museum wordt met enkele trucjes (die je zelf uit mag proberen) zichtbaar gemaakt dat je in Museo Intiñan daadwerkelijk op de evenaar staat en welke effecten dit heeft. Zo kan je er bijvoorbeeld een ei laten balanceren op een spijker en verlies je (schijnbaar) spierkracht en een kilo lichaamsgewicht als je precies op de evenaar staat. Maar uiteindelijk ben ik met één trucje overtuigd dat ik daadwerkelijk op de evenaar heb gestaan.
Onze gids illustreerde met een bak water waar een stop in zat, wat het effect is op blaadjes in de bak water als je de bak water precies op de evenaar laat leeglopen; de blaadjes zakken recht naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het zuiden, ontstaat er een kolk en zakken de blaadjes met de klok mee naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het noorden, ontstaat er ook een kolk, maar dan zakken de blaadjes tegen de klok in naar beneden. Dit werkt ook bij orkanen/tropische cyclonen zo… Boven de evenaar draait de wind tegen de klok in rond het oog van de storm en onder de evenaar met de klok mee.
Van alle landen waar de evenaar doorheen loopt, is Ecuador uniek. Schijnbaar is Ecuador het enige land waar de evenaar door de bergen loopt. Alle andere landen schijnen geen gebergte vergelijkbaar met het Andes-gebergte te hebben op het punt waar de evenaar door het land loopt.
Ik ben in ieder geval overtuigd van waar de evenaar nu exact ligt en dat ik er precies op heb gestaan, maar bovenal heb ik een ontzettend leuke dag gehad!
Free Walking Tour door de stad Quito
Of ja… Zo wordt het “verkocht”! Voor de toer daadwerkelijk begon, werd ons al verteld dat de fooi meer een verplichting is, aangezien de gids onderweg ook kosten maakt. Beetje bijzonder, al hadden we er op het einde van de toer totaal geen moeite mee om fooi te geven!
Om eerlijk te zijn, was het niet echt een stadstoer. Helemaal niet erg, aangezien we zelf al een wandeling door de stad hadden gemaakt. Natuurlijk hebben we wel wat uitleg gekregen over de verschillende belangrijke gebouwen en pleinen, maar veel meer over de geschiedenis, de (eet)gewoontes (inclusief proeven) en de gebruiken van de mensen uit Quito en Ecuador. Zo bezochten we onder andere een winkel waar we uitleg kregen over Ecuadoraanse chocolade (inclusief proeverij) en een markthal waar met name vlees, groente en fruit verkocht worden, met uitleg over de exportproducten van Ecuador (bananen, cacao en koffie zijn de nummer 1, 2 en 3 exportproducten). En voor mij weer een weetje (eigenlijk best logisch, maar ik had er nog nooit zo over nagedacht); een kip heeft nog niet volledig ontwikkelde eieren in zich als die wordt geslacht! Hier in Ecuador wordt door velen voor het maken van bijvoorbeeld kippensoep de kip inclusief eieren gekookt, om een nog betere smaak te krijgen.
Op de laatste dag…
… hebben we nog een ritje gemaakt met de Teleférico; een gondel die reikt naar de top van de vulkaan die het dichts op de stad is gelegen. Vanaf deze vulkaan, genaamd Pichincha, zou je een prachtig uitzicht over de stad moeten hebben. Enige nadeel is dat het ding vol zendmasten en antennes staat, die het uitzicht totaal ontsieren en waardoor je dus geen één fatsoenlijke foto kunt maken van het zicht over de stad.
Ecuador samengevat
Een prachtig land, waar we een mega toffe tijd hebben gehad. Voor mij geldt sowieso dat ik er een aantal gave ervaringen heb gehad, zelfs een aantal van de meest gave ervaringen die ik ooit heb gehad! Hiermee bedoel ik het duiken met de hamerhaaien en manta-ray’s. Maar het abseilen door de watervallen staat ook hoog in het lijstje!
Wat ons verder is opgevallen in Ecuador:
- - De gemiddelde Ecuadoraan houdt van zoetigheid. Op iedere hoek van de straat vindt je wel een ‘pandelaria y pastelaria’; (banket)bakkerij. Brood wordt er niet veel verkocht, maar gebak en koek des te meer. Maar ook ijs wordt overal verkocht.
- - Aangezien Ecuadoranen zo'n zoetekauwen zijn eigenlijk onbegrijpelijk, maar tandpasta is heel duur (meer dan acht dollar voor een tube).
- - Ecuadoranen gaan niet aan de kant. Loop je op het trottoir met z’n tweeën naast elkaar en komen er ook twee voetgangers tegemoet, dan wordt jij zowat de gevel in geperst en blijven zij lekker met z’n tweeën naast elkaar lopen (ook kinderen!).
- - Ecuador moet het echt van de natuur hebben. Aan de afwerking van panden (inclusief woningen) wordt weinig aandacht besteedt. Ook de grotere huizen blijven vaak onafgewerkt óf worden niet onderhouden. Wel geinig dat we bij het landen in Guayaquil een compleet ander beeld hadden. Blijkbaar vlogen we toen over een (villa)wijk waar de woningen wel luxe afgewerkt waren. Ook Quito is een uitzondering op het geheel. Hier zijn de meeste panden ook (beter) afgewerkt.
- - De Ecuadoranen zijn stipt! Vertrekt de bus om 10:00 uur, dan vertrekt deze ook om 10:00 uur. Daarbij blijkt de verwachte reistijd ook altijd te kloppen, bijna op de minuut nauwkeurig.
- - Het lijkt wel of iedere Ecuadoraan een hond heeft. Aangezien we beide hondenliefhebbers zijn, kunnen we dit enorm waarderen. Het bijzondere is wel dat het aantal katten die we in Ecuador gezien hebben, werkelijk op één hand te tellen zijn.
- - Met name in de steden lijkt alles voor een dollar verkocht te worden. Overal op straat wordt van alles aangeboden voor één dollar. Dat doen ze luidruchtig, waardoor je hele dag “Un dollar, un dollar” hoort. Misschien een idee voor HEMA om een Ecuadoraanse variant te beginnen: Ecuadoraanse Eenheidsprijzen Maatschappij Quito (EEMQ).
- - We verbazen ons werkelijk over de bizar goedkope prijzen van bus- en taxiritjes. Brandstof is heel goedkoop, maar hoe er überhaupt nog iets verdiend wordt… Werkelijk onbegrijpelijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086775
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 122
[author] => Jasper
[cityName] => Quito
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/471_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => the-final-destination-in-ecuador-quito
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-28
[title] => Latacunga – Quilotoaloop en Volcan Cotopaxi
[message] => Het avontuurlijke Baños achter ons gelaten en ingeruild voor Latacunga. Ook in deze stad is er niet zo heel veel bijzonders te doen of te zien, maar vanuit hier kan je wel de Quilotoaloop maken en de vulkaan Cotopaxi beklimmen. Na een avondje gezellig gegeten en gedronken te hebben met twee Nederlandse gasten die we op de Galapagos eilanden hebben leren kennen, begonnen aan de Quilotoaloop.
Quilotoaloop
De Quilotoaloop is eigenlijk een driedaagse hike met als eindbestemming de vulkaan Quilotoa, continu op zo’n 3.000 tot 4.000 meter boven zeeniveau. Deze vulkaan is niet meer actief en in de krater bevindt zich een prachtig meer. Op advies van de Nederlandse gasten (en een klein beetje tijdsdruk gezien onze verdere planning) hebben we de eerste etappe geskipt. Dit betekent dat onze hike begon in het plaatsje Isinliví, waar we met de bus en taxi naar toe zijn gegaan. De eerste bestemming was Chugchilán. In totaal 17,6 kilometer gelopen door een prachtige vallei met her en der een uitdagende klim en sowieso prachtige uitzichten.
De tweede dag van Chugchilán naar Quilotoa gelopen. Hier konden we kiezen tussen de makkelijke en moeilijke route… Het leek wel “1 tegen 100”. Wij hebben gekozen voor de moeilijke route, aangezien de makkelijke route veelal over de verharde weg zou gaan. De route begon met het doorsteken van de vallei, met eerst een afdaling en vervolgens direct een hele steile klim. Na een kort “vlak” stuk, begon de klim van de vulkaan. Een flinke klim, maar deze is het waard… Het uitzicht over het kratermeer is prachtig! Om vervolgens in het dorpje te komen, moet er nog een paar kilometer afgelegd worden over de rand van de krater. Menno heeft deze genomen, zelf heb ik de omweg genomen en de andere kant van de kraterrand genomen. In totaal 23,1 kilometer afgelegd.
Verder was er in de plaatsjes Chugchilán en Quilotoa weinig te doen (of zeg maar gerust niets). Dat in combinatie met dat het in de avond ontzettend koud was, maakte het dat we twee avonden al vroeg onder onze drie/vier lagen dikke dekens lagen. Al hebben we in Quilotoa nog wel een prachtige zonsondergang gezien!
Dagtripje naar de vulkaan Cotopaxi
De op één na hoogste actieve vulkaan ter wereld (5.897 meter boven zeeniveau). De hoogste actieve vulkaan ligt in Argentinië. Het is dus wel de hoogste actieve vulkaan van Ecuador. Deze vulkaan kan je met een tweedaagse tocht beklimmen tot de top. De laatste eruptie heeft al lang geleden plaatsgevonden. Wel heeft deze vulkaan het stadje Latacunga (daar waar we slapen) in 2015 onder een deken van as gelegd. Helaas hebben we hier geen foto’s van kunnen vinden.
Wij hebben echter gekozen voor slechts een dagtripje (wel getwijfeld over de tweedaagse toer). Met een dagtripje wordt je met de auto tot 4.500 meter gebracht en mag je de laatste 500 hoogtemeters tot de gletsjer te voet afleggen. Verder kan je dan helaas niet meer, hiervoor heb je echt klimmateriaal nodig. Ondanks dat je flink de hoogte in gaat, hebben we er allebei nauwelijks last van gehad. Wel jammer dat we slecht weer hadden (fijne sneeuw/hagel!) en dat de vulkaan de hele tijd in de wolken heeft gelegen. Anderzijds hebben we bij Cajas National Park, de vulkaan Chimborazo en tijdens de Quilotoaloop fantastisch weer gehad… Dus klagen mogen we niet!
Verder leren we dat de gletsjer in de periode 1976 tot nu 45% geslonken is. Onze gids vertelt ons ook nog dat in het afgelopen half jaar de ijsgrens 60 meter opgeschoven is… En helaas niet naar beneden! Onderweg naar beneden spotten we nog een ‘lomo de paramo’. Onze gids vertelt ons dat dit dier in het nationaal park Cotopaxi in het wild leeft en eigenlijk een soort van kruising tussen een wolf en vos is.
En hiermee…
… zit onze trip in Ecuador er al weer bijna op. Vanuit Latacunga vertrekken we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Komende vrijdag vliegen we door naar Peru, waar onze trip begint met het verwelkomen van Maikel [e-38] Thomas! Nu al zin in!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086657
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 124
[author] => Jasper
[cityName] => Latacunga
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/893_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => latacunga-quilotoaloop-en-volcan-cotopaxi
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-23
[title] => Avontuurlijk Baños
[message] => Vanuit Riobamba zijn we vertrokken naar Baños. Volgens de Lonely Planet een niet heel bijzonder stadje, het gaat hier vooral om de omgeving en wat er allemaal te doen is.
Maar om te beginnen ons hostel. In onze taakverdeling op reis is Menno ‘leading’ als het gaat om ho(s)tels uit te zoeken. Dit keer heb ik echter mijn voorkeur uitgesproken en uiteindelijk ook de keuze gemaakt. En laten we voorop stellen… Ons hostel is mooi en vooral prachtig gelegen in een vallei, vlak onder een brug, met zwembad, langs een wilde rivier!
Wat we uit de kaart alleen niet begrepen hadden, is dat we vanuit het stadje een zéér steile afdaling moeten nemen om ons hostel te bereiken. Nou is afdalen niet zo erg, maar afdalen betekent ook dat je ooit weer een keer moet klimmen. Dios mio… Wat een klim! En dat toch gemiddeld twee tot drie keer per dag, aangezien er naast ons hostel écht niets is in dit dal. Eerlijk… Het uitzicht blijft prachtig, maar voor iedere maaltijd, excursie, fles water etc. die hele klim nemen, is best pittig. We proberen dan ook maar zoveel mogelijk te combineren. Voor het betreft het uitzoeken van de ho(s)tels; ik laat het de volgende keer maar weer aan Menno over…
En dit is de gecensureerde versie!
De naam ‘Baños’
Eigenlijk wel een bijzondere naam voor een stad. Banos betekent in het Spaans namelijk toilet, althans… Zo kennen wij het woord banos inmiddels. Banos kan echter ook gebruikt worden voor badkamer en bad(kuip).
Baños heet voluit eigenlijk Baños de Agua Santa. Als we dat weer vertalen krijg je “Baden van het Heilige Water”. De stad heeft deze naam gekregen vanwege de vele vulkanische warmwaterbronnen in dit gebied. Veel mensen komen dan ook naar Baños vanwege de thermaalbaden. Hier zijn we ook een dagje geweest.
Overigens zijn wij in tegenstelling tot de Lonely Planet wel gecharmeerd van dit plaatsje. Okay, het is misschien wel heel toeristisch, maar vanwege de prachtige omgeving begrijpen we ook waarom. Waar je ook vanuit het stadje heen kijkt, in alle windrichtingen zie je prachtige bergen waartussen het stadje is gelegen.
En wat nog meer?
Op de eerste volledige dag dat we in Baños zijn, heb ik aan canyoning gedaan. Eigenlijk komt canyoning hier in Baños neer op een soort van abseilen door één van de vele watervallen die er in deze omgeving zijn. Ooit in Slovenië ook een dergelijke tocht gemaakt, maar daar was er veel meer sprake van natuurlijke glijbanen (uitgesleten in de rotsen) en sprongen. Hier in Baños ging je echter gesnoerd naar beneden. Je kon kiezen uit de makkelijke en moeilijke variant. Vanwege mijn voet die toch nog steeds dik wordt, gekozen voor de gemakkelijke. En jeetje… Blij dat ik voor de gemakkelijke heb gekozen! Was me dat een partijtje uitdagend (overigens wel ontzettend gaaf). Ergens ben ik wel erg benieuwd hoe moeilijk de moeilijke moet zijn!
Na canyoning, hebben we in de middag samen een hike gemaakt naar Casa de Arbol (Nederlandse vertaling: boomhut). De Lonely Planet omschrijft dit als een mega fotogeniek gebied. De route er naartoe was zeker niet verkeerd, maar om het nu echt fotogeniek te noemen… En Casa de Arbol bleek een beetje een uitgemolken trekpleister te zijn. Al hebben we wel leuke plaatjes van het schommelen boven de afgrond!
Verder hebben we ook de “Ruta des Cascades” (de route van de watervallen) afgelegd. En tijdens deze route hebben we een aantal mooie watervallen mogen aanschouwen. Tijdens deze toer ook de mogelijkheid gehad om een Tarzan-swing te maken door de vallei. Die kan ik natuurlijk niet laten schieten! In Costa Rica ooit hetzelfde gedaan, maar deze was toch wel net wat heftiger!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086519
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 184
[author] => Jasper
[cityName] => Baños
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/069/851_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avontuurlijk-baos
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Riobamba en de vulkaan Chimborazo
[message] => Weer een stad waar je niet al te lang wil blijven. Buiten een restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten en een accommodatie waar we verblijven met te lieve uitbaters (een Duitse man en Ecuadoraanse vrouw die ook taalcursussen geven), is er werkelijk niets moois aan deze stad. Waarom er dan heen? Vanwege de vulkaan Chimborazo die net buiten de stad is gelegen. De vulkaan is overigens niet meer actief en de top is bedekt met sneeuw. Het bereiken van de top is alleen mogelijk voor alpinisten. Te voet kan je slechts tot ongeveer 5.100 meter komen. Als het weer het toelaat, kan je deze vulkaan altijd vanuit de stad zien liggen.
Lesje aardrijkskunde
De Chimborazo is de hoogste vulkaan van de Andes en tevens de hoogste berg van Ecuador. De Lonely Planet had een verhaal over dat de Chimborazo (6.263 meter) ook wel de hoogste berg van de wereld is, in plaats van de Mount Everest (8.848 meter). Dit is natuurlijk raar en hebben we nog even opgezocht. Het schijnt aan de meetmethode te liggen…
Traditioneel gezien worden bergtoppen vanaf zeeniveau gemeten. In dat geval is de Mount Everest de hoogste berg. Als je vanuit het middelpunt van de aarde meet, is echter de Chimborazo de hoogste berg. De diameter van de aarde is schijnbaar het grootst op de evenaar. De aarde is dus niet helemaal rond, maar meer een afgeplatte bolvorm. En om precies te zijn is de straal van de aarde zo’n 21 kilometer groter rond de evenaar dan rondom de polen… Nooit geweten!
Moutainbiken
Aangezien de Chimborazo dus vlakbij de evenaar ligt, ben ik volgens deze meetmethode dus met de mountainbike van de hoogste berg van de wereld gegaan. Niets van gemerkt, buiten dat het echt een mega leuke ervaring was. De avond voor vertrek hebben we een uitgebreide uitleg van de touroperator gehad. Met uitgebreid bedoel ik ook écht uitgebreid… #duurtlang!
De mountainbiketocht begin op 4.850 meter en heb ik samen met een super leuk Frans gezin gedaan (vader, moeder en twee kinderen). In de tocht naar beneden echt hele gave uitzichten gehad, vicuna’s gezien (hierover later meer), de Franse papa op zijn muil zien gaan en op het laatst nog door wat dorpen net buiten de stad gefietst. Hier zie je veel duidelijker dan in de stad, de eenvoud waarin mensen hier leven. Bij elke woning zie je nog wel wat kippen, een varken, een ezel, wat schapen of een paar koeien staan. Of het een bewuste keuze of puur uit armoede is, kunnen we er dan weer niet helemaal uithalen. Verder op weg naar beneden veel wind gehad en met name in het begin veel kou ervaren. We kregen gelukkig ook vooraf het advies om op z’n minst vier lagen kleding aan te doen. Toch hadden we erg veel geluk met het weer. Het was namelijk niet heel erg bewolkt, waardoor we de hele dag zon hebben gehad en ook bijna de hele tocht een prachtig uitzicht op de vulkaan hebben gehad. Dit schijnt heel vaak heel anders te zijn, waardoor je door de wolken en de mist slecht zicht hebt.
Vicuna’s
Vicuna’s vallen onder dezelfde familie als de lama’s en de alpaca’s. Deze leven hier in het wild en waren eigenlijk uitgestorven. Peru, Bolivia en Chili hebben deze echter een paar geschonken en de populatie begint weer op peil te komen. Geinige beestjes om te zien, al zie ik niet direct het verschil met de alpaca. Het schijnt dat ze wat kleiner zijn. In mijn optiek zijn ze vooral wat minder fors.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086428
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 152
[author] => Jasper
[cityName] => Riobamba
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/964_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => riobamba-en-de-vulkaan-chimborazo
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar San Christobal
[message] => Nog wat voorzichtig ontbijten met fruit, toast en even geen koffie. De natte spullen moesten maar een beetje apart in de koffer. De chauffeur die de eerste dag gereden had, kwam me ophalen voor het vliegveld. Hij ging keurig met me mee met de boot en zorgde dat de bagage in de bus naar het vliegveld kwam en zwaaide me vriendelijk uit. Op het vliegveld was er wel een incheckbalie voor Emeteve, maar daar gebeurde helemaal niets. Dan nog maar even de tijd verdrijven en rondkijken op he vliegveld en ja, hoor de leguaan was weer aanwezig en poseerde keurig voor de foto's. Uiteindelijk werd ik ingecheckt, waar nog even moeilijk werd gedaan over het gewicht de handbagage. Het gaat hier allemaal in lbs en daar snapte ik dus niets van. Ik mocht naar de gate en er werd speciaal gezegd: controle voor Emeteve. Toen we gingen boarden liepen we naar een 2 motorig 8 persoons vliegtuigje, dat kon toch niet waar zijn. Maar het bleek waar, hiermee vlogen we eerst naar Isabella. Nadat er daar getankt was, gingen we naar San Christobal. Ik mocht van Isabella naar San Christobal op de plek van de copiloot zitten. Wat een prachtige uitzichten en wat een belevenis. In San Christobal ik ging met de taxi naar het hotel.
Het hotel lag dicht bij de haven en je kon zo naar het stadje lopen. Overal hoorde je de zeehonden blaffen en ze lagen op de meest vreemde plaatsen te slapen o.a. op de bankjes die voor de toeristen bedoeld waren. Op advies van Roberto van het hotel ging in sushi eten en dat was tot nu toe de duurste maaltijd van de vakantie, maar wel erg lekker.
Dit eiland heft geen rare extra tax en oogt heel gezellig en vriendelijk.
Gelukkig dus ook goede ervaringen op Galapagos.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086407
[countryId] => 54
[pictureCount] => 38
[visitorCount] => 375
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/688_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-san-christobal
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar Isabella
[message] => Vanmorgen werd ik om 06.30 al weer opgehaald. Ik had goed geslapen en voelde me dankzij de pillen weer een stuk beter. Er kwam een wazige juffrouw om me op te halen met een soort miniauto, waar we net met zijn beide inpasten (en zij nam echt de meeste ruimte in). Ik werd naar de centrale steiger van Santa Cruz gebracht, hier bleek ik ergens op een lijst te staan en kreeg ik een kaartje om mijn nek (maar niet voordat ik $1 vertrekbelasting had betaald) met de naam van het schip: New Destiny. Het verliep allemaal even chaotisch, dan moesten we weer rechts staan en dan links. En dan was ook nog policia de marina die een nieuwe lijst bij moest houden Uiteindelijk gingen we met een watertaxi naar ons schip (weer $1) het bleek een grote speedboot te zijn waar 30 mensen in konden. Ik koos ervoor om achterin te gaan zitten, frisse lucht en in het midden van de boot. Het was niet mijn beste idee deze vakantie, want we werden allemaal drijfnat van het hoog opspattende water. Gedurende 2,5 uur zaten we in een soort rollercoaster en werden we heen en weer en door elkaar geschud en stuiterden we op en neer. Wat een ellende. Ik had gelukkig op advies van het reisbureau reisziektepilletjes ingenomen, maar het advies neem een jasje en een sjaaltje mee had beter kunnen zijn neem: een regenpak met een zuidwester mee. Achterin werden we alleen maar nat, voorin werd de een na de ander kotsend zeeziek. Gelukkig was de reis naar ongeveer 2,5 uur ook echt afgelopen. Maar ik realiseerde me ook dat ik met dezelfde boot nog weer terug moest. Het vervelende hier is dat je kleren niet drogen, doordat de lucht zo vochtig is. Dus ik heb ik elk geval de hele dag met een natte broek en kleddernat vest gelopen. Terwijl het niet echt warm was. Van de speedboot ging het weer met de watertaxi (weer $1) na de haven, waar ook nog eens $10 moesten betalen om het eiland op te mogen. De trip vandaag was op z'n Amerikaans: in bus flamingo's kijken, in een soort safari jeep om schilpadden kijken, lunchen, en daarna met jeep naar een motorboot op zoek naar pinguïns en wit tip haaien. De gids had nog wel veel moeite gedaan om ons het een en ander te vertellen, maar er waren 4 jongeren uit Israel in onze groep die het eigenlijk niets interesseerde. Om 15.00 scherp was alles afgevinkt en gingen we terug naar onze boot, waar de kapitein met een goede tip gaf: ga binnen in he midden in de boot zitten. Terug ook weer 2,5 uur in de rollercoaster, weer een watertaxi om op de steiger te kunnen komen en tot mijn verbazing moest ik nu $1 betalen omdat ik om terug kwam en gebruik maakte van de steiger. Ik voelde me vandaag compleet een pinautomaat. Natuurlijk kwam de wazige dame niet om me terug te brengen naar het hotel. Dus nam ik een taxi, dat kost hier echt niets: $ 1,5 . In het hotel konen eindelijk al die natte kleren uit en kon ik genieten van een heerlijk warme douche. Morgen zou ik ook per speedboot naar San Christobal gaan, maar dat leek met echt geen goed idee. Dus er werd gauw een vlucht geboekt naar San Christobal. Wat een enerverende dag en gelukkig ging het goed met mijn darmen.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086399
[countryId] => 54
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 299
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/577_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-isabella
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => van Guayaguquil naar Santa Cruz
[message] => Gisteren kwam ik al koud en rillerig aan in het hotel. De kamer prima behalve het voortdurende gedreun van generatoren of airco's vanaf een nabij gelegen gebouw. Geen oog dicht gedaan vannacht. Waarschijnlijk is het eten van Cuenca of de koffie onderweg niet goed gevallen, want ik was ineens aan de diarree. Gelukkig had ik noodmedicatie mee. Zit ik een duur hotel met van allerlei lekkers om mee te ontbijten, moest ik toch maar alleen thee en toast eten.
07.30 werd ik naar het vliegveld gebracht, ik had al online ingecheckt dus het zou allemaal snel moeten verlopen. Niet dus, toen ik mijn koffer af wilde geven, moest ik eerst door een controle om een blauwe controle label aan mijn koffer te krijgen en daarna nog een keer in de rij om $ 20 te betalen om te mogen vertrekken naar de Galapagos eilanden. Het allemaal heel chaotisch en heel slecht aangegeven. Na nog een extra controle van de handbagage mocht eindelijk op weg naar Galapagos, Ik had een prima plek bij de nooduitgang en dicht bij de wc (maar dat bleek dankzij de pil niet nodig). We kregen onderweg alleen water en droge biscuitjes, helemaal goed voor mij. Aangekomen op Santa Cruz eerst $100 betalen voor het park.
Daarna zag ik mijn koffer apart bij de douane liggen, oeps zat er toch iets verkeerds in de koffer. Maar toen ik zei dat is mijn koffer, was het helemaal OK en knipte de man het labeltje even met een sterk tangetje door. Ik werd opgewacht door Mariomijn gids voor vandaag de man sprak een slecht verstaanbaar staccato Engels en 0ndanks mijn verzoek wilde hij geen Spaans spreken. We moesten eerst met de bus naar Ittaca kanaal en daar met de ferry naar de parkeerplaats, waar de chauffeur al stond te wachten. Zonder pardon en overleg moest in achterin gaan zitten, want de gids zat natuurlijk voorin. Tot nu toe had ik altijd gevraagd om voorin te mogen zitten en mocht altijd. Maar vandaag had ik geen zin en moed om te protesteren. We gingen eerst naar een soort regenwoud waar ik geacht werd om geïnteresseerd naar een instorting van de vulkaan te kijken. Daarna op weg naar Rancho El Chato waar een ze een broedprogramma voor reuzenschildpadden hadden. De de dieren liepen vrij rond op een gigantisch terrein. Hier kreeg ik ook een lunch (pasta), dit bleek teveel voor mijn maag en darmen. Toen Mario daarna enthousiast op rubber laarzen wilde rond gaan lopen haakte ik volledig af. Ik vroeg om de rest van het programma maar niet door te laten gaan, ik wilde zo snel mogelijk naar mijn hotel om te slapen. Gelukkig brachten ze me inderdaad linia recta naar het hotel en daar dook ik
onmiddellijk mijn bed in. Hopelijk voel ik me morgen een stuk beter. geacht te kijken
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086383
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 306
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/399_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guayaguquil-naar-santa-cruz
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-17
[title] => Even iets Ande(r)s… Cuenca en Cajas National Park
[message] => We zijn in het Andes-gebergte, specifiek in het plaatsje Cuenca. Toen we Puerto Lopez verlieten, hebben we een hele dag busritten gehad. In de ochtend van Puerto Lopez terug naar Gayaquil en in de middag van Gayaquil naar Cuenca. Met name de tweede rit werkelijk een prachtige rit door het Andes-gebergte, al hebben we er ook de nodige uren van geslapen. Van dertig meter onder water, naar 4.000 meter boven zeeniveau…
Cuenca
Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador (Quito en Gayaquil zijn groter) en hier zijn nog veel koloniale invloeden zichtbaar. Het stadje straalt wel sfeer uit, maar toch ben ik er niet heel enthousiast van geworden. Ik denk dat het leuker is om hier rond het weekend te vertoeven. Maar helaas… Wij hebben drie doordeweekse dagen.
Bij het verkennen van de stad, valt ons op dat restaurantjes niet zo eenvoudig te vinden zijn. Het blijkt dat deze vaak “binnen” in de panden aan een soort van patio’s zijn gelegen. Hierdoor hebben de restaurantjes wel een intieme sfeer.
Waar we in Colombia naar ons idee “de echte Colombiaan” niet duidelijk hebben kunnen onderscheiden (in Colombia zijn veel verschillende invloeden in de mensen zichtbaar), is dat hier in het zuiden van Ecaudor al een stuk gemakkelijker. Sowieso hebben de mensen hier al een veel meer gemeenschappelijke uitstraling en daarnaast zien we met regelmaat mensen in traditionele kledij over straat lopen (met name vrouwen). Leuk om te zien!
Cajas National Park
Waar ik wel helemaal enthousiast van werd, was het Cajas National Park. Dit park ligt op zo’n uur met de bus rijden buiten de stad, eigenlijk weer op de weg terug naar Gayaquil. We hebben hier een hike gemaakt die in totaal ongeveer vijf tot zes uur zou duren (twee routes). Wij hebben ze binnen vijf uur afgerond, al waren we wel kapot aan het einde. Een goede training voor de Salkantay Trail die in september in Peru gaat komen (de Salkantay Trail is een alternatieve Inca Trail, die uiteindelijk eindigt bij Machu Pichu).
Waarom zo kapot aan het einde? Nou, de hele hike was op 3.600 tot 4.250 hoogtemeters. De top van het park ligt op 4.250 hoogtemeters. Met de route waarin deze top was gelegen, zijn we begonnen. De moeilijkheidsgraad was “hoog”. Maar… Beide hebben we de top bereikt. Daar werden we getrakteerd op echt een fantastisch uitzicht. Naar beneden bleek nog een grotere uitdaging dan naar boven, al hebben we zowel naar boven als naar beneden handen en voeten gebruikt. Als je de berg van een afstand ziet, geloof je ook niet direct dat deze eenvoudig “te voet” (dus zonder hulpmiddelen) te beklimmen is. Misschien daarom dat ik zowel mijn linker als mijn rechter voet een keer goed omgeslagen heb, al had Menno over de reden daarvan een andere mening…
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086346
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 137
[author] => Jasper
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/153_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => even-iets-ande-r-s-cuenca-en-cajas-national-park
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca naar Guayuaquil
[message] => ik zou vanmorgen om 09.00 vertrekken, dus na het ontbijt nog even tijd om de blog bij te werken. Om 08.15 werd er aan mijn kamer geklopt, uw chauffeur is er. Ik zat midden in het opladen van de foto's, mijn spullen stonden allemaal wel ingepakt en startklaar. Ik ging even naar de chauffeur om e zeggen dat ik nog 10 minuten nodig had. Ook dit bleek weer een hele aardige en rustige jongeman: Alfredo. Gedurende de reis bleek dat hij ook over de nodige humor beschikte. Voordat we de stad uitreden werd eerste de rivier Tomebamba gefotografeerd, we hadden alle tijd want we hoefden niet vroeg in Guayuaquil aan te komen. Deze bestemming was de uitvalsbasis voor de Galapagos eilanden. We reen met prachtig weer door de laatste uitlopers van de Andes naar het vlakke stuk van de kust. Eerst even naar 4300 en dan alleen maar naar beneden.
Bij het natuurpark van Cajas (4100 mt) stopte we even om rond te lopen, sfeer te proberen, de zuivere lucht in te ademen en natuurlijk om foto's van de omgeving en van de bloemen te maken. Alfredo vond het natuurlijk om voor koffie te stoppen. Hij genoot ook van de prachtige luchten en vertelde dat hij gisteren op neer van Cuenca naar Guayuaquil in een dichte mist had gereden (2x 3-4 uur). De kustvlakte werd intensief bebouwd met o.a. cacao, suikerriet en mango. Guayuaquil bleek een hele grote stad en het was er volgends Alfredo voor toeristen niet echt veilig, dus opletten en op de spulletjes passen. Deze keer logeerde ik in een wat groter hotel, waar ze een soort luchthaven shuttle hadden. Het was even wennen na al die leuke kleine en gezellige hotelletjes. Ik wandelde even de tegenover gelegen grote kerk binnen war allerlei prachtig in wit uitgedoste baby's / peuters rondliepen samen met hun al even mooi geklede families. Het bleek hier om een herbevestiging van het sacrament van de doop te gaan.
Vanavond een beetje vroeg naar bed, morgen om 08.30 vertrekt de taxi naar het vliegveld.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086276
[countryId] => 54
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 92
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/390_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca-naar-guayuaquil
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca
[message] => Na het karige ontbijt werd ik opgehaald voor een city tour. We liepen een stuk door de stad en de gids vertelde van alles over de gebouwen, wat er in de loop van de eeuwen allemaal was gebeurd en onder welke overheersers de stad had geleden; Inca's, Spanjaarden, Fransen en nu tegenwoordig de Amerikanen. De gids sprak rad Engels en strooide volop met jaartallen, zodat ik al snel niet meer wist hoe het zat. We bezochten eerst een overdekte mercado, met natuurlijk weer het prachtig opgestelde fruit, maar ook met een medische hoek waar je naar aanleiding van je klacht een boeketje kruiden en bloemen meekreeg en verder was er food hoek voornamelijk met slow cooked varken. Onder de roltrap zaten een aantal vrouwelijke sjamanen die kinderen behandeld o.a door het slaan met een boeketje kruiden, maar soms werden de kinderen ook besproeid met spuug (niet echt verantwoord in het kader van Corona).
Daarna gingen we naar een prachtige basiliek, zo groot omdat er onderling tussen de diverse groepen katholieken een competitie was ontstaan wie de grootste kerk kon bouwen.
Van binnen was de kerk heel eenvoudig en sereen, er was een prachtig altaar en ook hele mooie glas in lood ramen waar Maria met een donkergekleurde huid was afgebeeld net als de oorspronkelijke bewoners.
Daarna was het tijd voor een bezoek aan de fabriek van Panama hoeden.
Ze heten Panama hoeden omdat vroeger vanuit Panama werden geëxporteerd.
Van oorsprong werden deze hoeden in huiselijke kring gefabriceerd en later werden in deze fabriek er ook allerlei modellen ontwikkeld en geproduceerd. Het is nog steeds voor het grootste deel handwerk en de prijs is afhankelijk van hoe fijn de hoed is gevlochten.
Overladen met info kwam ik weer bij het hotel om even te relaxen.
Daarna slenterde ik nog even op eigen gelegenheid door de stad op zoek naar nog wat leuke souvenirtjes.
Morgenvroeg wordt ik op gehaald voor de laatste etappe op het vasteland Cuenca naar Guayaquil.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086261
[countryId] => 54
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 100
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-14
[title] => Puerto Lopez
[message] => Na één nachtje doorgebracht te hebben in Guayaquil, hebben we direct de bus gepakt naar Puerto Lopez. Achteraf gezien hadden we direct vanuit de luchthaven naar de busterminal kunnen lopen en de bus naar Puerto Lopez kunnen pakken. Maar goed… Dat wisten we helaas ook niet. In Guayaquil hebben we daardoor wel een leuke ervaring gehad. We hebben een hotel geboekt en bij aankomst bleek het niet echt een hotel te zijn. Niemand aanwezig en wij hadden geen idee hoe we binnen moesten komen. Het scheelt dat we aan het plaatje het pand herkende, anders hadden we gedacht dat het een kleinschalig appartementencomplex geweest zou zijn. De zeer vriendelijke eigenaar van het naastgelegen restaurant heeft ons gelukkig goed geholpen, waardoor we na een minuutje of twintig iemand van de accommodatie hadden bereikt.
In Puerto Lopez hadden we de volgende uitdaging; een hotel vinden! We hadden een keer niet van te voren geboekt en bij aankomst in Puerto Lopez bleken alle hotels vol te zitten. Vakantietijd en weekend. Normaal blijf ik onder dit soort dingen redelijk rustig, maar nadat we al bij meer dan tien hotelletjes/hostels geïnformeerd hadden, begon ik ‘m langzaamaan ook te knijpen. Maar… Uiteindelijk een kamer gevonden! En eigenlijk zelfs nog een hele mooie (één van de mooiste van onze trip tot dusver), met uitzicht op zee en een eigen balkon! Het was wel de laatst beschikbare kamer, dus ook hier weer geluk.
Humpback whales
We zijn naar Puerto Lopez gegaan om humpback whales (bultruggen) te spotten. Het blijkt het perfecte seizoen te zijn, omdat ze nu vanuit Antartica deze kant uitkomen om hun jongen te krijgen. Sterker nog; het eiland waar ze hun jongen krijgen, ligt op bijna zichtafstand van Puerto Lopez. Bij het reserveren van een tour, vernemen we dat we met 100% zekerheid deze enorme vinvissen gaan zien.
De bultruggen worden 12 tot 16 meter lang en “springen” met hun enorme lijf soms volledig boven het wateroppervlakte uit. Bizar, als je weet dat deze beesten een gewicht van 25.000 tot 30.000 kilo kunnen bereiken. Het springen doen ze om van parasieten en dergelijke die op hun huid zitten af te komen.
En ja, we hebben ze gezien. Meerdere zelfs! Wat een prachtige beesten. En wat een spektakel om te zien! Tijdens de tour twijfelden we even of het wel okay was om de tour te maken. Op sommige plekken waren namelijk wel erg veel bootjes op zee. Naar het schijnt vinden deze vinvissen het geluid van de grote containerschepen op zee wel vervelend, maar het geluid van onze kleine bootjes niet. Toch heb ik het voor de zekerheid nog even op internet opgezocht. Tot mijn verbazing las ik dat de vrouwtjes en jongen zelfs uit nieuwsgierigheid de bootjes opzoeken als ze nog hier zijn in afwachting van de terugtocht naar Antartica (de mannetjes zijn dan al weg, maar de vrouwtjes en jongen wachten tot de jongen sterk genoeg zijn). Het is dus helemaal okay om deze tour te maken, al ben ik voor mijn eigen gemoedsrust wel erg blij dat onze boot naar mijn idee veel afstand hield.
Manta ray’s
In Puerto Lopez ben ik ook nog een keer gaan duiken. De naam van de duikstek heet Isla de la Plata. Menno heeft deze dag duiken overgeslagen. Deze duiken heb ik speciaal gemaakt om de manta ray’s te spotten. Het is namelijk ook het seizoen om deze te spotten. Deze bizar grote roggen kunnen een lengte bereiken van wel zeven tot acht meter.
En ik heb ze gezien! Meerdere zelfs! Wat een lappen zeg. Het lijkt meer op vliegen/zweven door de zee, dan zwemmen. Het leuke is dat manta ray’s duikers heel leuk vinden. Ze vinden het namelijk heerlijk om die bubbels tegen zich aan te krijgen, die duikers produceren bij het uitademen. Je moet dus niet schrikken dat het licht opeens uitgaat als er zo’n enorme lap bovenlangs komt. Eéntje had een witte onderkant en leek te lachen naar ons. We hebben er een stuk of vier gespot, waarbij de grootste volgens onze divemaster zeker zeven meter was. Ze zien er imposant uit, maar zijn totaal niet gevaarlijk (in tegenstelling tot de kleinere stingray’s, die we overigens ook gespot hebben).
Bij de tweede duik nog wat schildpadden gezien. Het bijzondere hieraan was dat ik een hele bijzondere duikbuddy had. Deze heeft het voor elkaar gekregen om een flipper te verliezen, zijn luchttoevoer voor zijn BCD tijdens het duiken los te krijgen en binnen dertig minuten door zijn zuurstof te zijn. Ik ben blij dat ik bij Menno niet zo vaak te hulp hoef te schieten. Deze duik was ik meer bezig met mijn buddy veilig te stellen dan met het genieten van de omgeving. Volgende keer graag weer samen…
Kapotte boot
Onze duikstek lag ongeveer anderhalf uur varen uit de kust. Op de terugweg hield onze boot er halfweg mee op. Fijn hoor, midden op zee. En een zee die helaas niet heel kalm was. Gelukkig was de boot vrij snel gerepareerd door de kapitein en konden we weer verder. Had er niet aan moeten denken daar misschien wel een uur te moeten dobberen om op hulp te wachten.
Na een kapotte bus nu ook een kapotte boot. Ik hoop dat het hier bij blijft voor wat betreft onze transportmiddelen…
Puerto Lopez als dorp…
… is verder niet heel erg bijzonder. Of ja, eigenlijk is het één grote kermis. De boulevard en het strand is één hysterische aaneenschakeling van barretjes, restaurantjes en winkeltjes, met teveel licht en hele harde muziek. Voor het dorp zelf hoef je deze kant niet op. Ons hotel is gelukkig buiten deze hysterische bende gelegen en wij vallen iedere avond heerlijk in slaap met op de achtergrond het geluid van de golvende zee… Heerlijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086206
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 134
[author] => Jasper
[cityName] => Puerto López
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/651_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puerto-lopez
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-13
[title] => van Guamote naar Cuenca
[message] => Na het ontbijt was er eerst tijd om de weekmarkt van Guamote te bezoeken.
Het slaperige stadje was veranderd in een bezig gebeuren. Mensen kwamen van heinde en ver om hun inkopen te doen. Groente, fruit maar ook kleren, schoenen, laarzen en zelfs kasten en fornuizen. Het regende behoorlijk en het was laveren van het ene plastic zeil naar het andere overkappende zeil. Ondanks de verwarrende indeling van het stadje, allemaal ingedeeld in vierkanten en natuurlijk bijna geen namen van de straten vermeld, kon je bijna niet verdwalen, want je kwam altijd weer uit bij het spoor en vandaar bij het station. Het station lag centraal gelegen en dichtbij het hotel.
Om 11.00 kwam Carlos me ophalen en we gingen ook nog even naar de veemarkt. Een vreemd gebeuren hier, iedereen liep met een schaap, koe, varken of biggetjes aan een touw. Er vonden geen zichtbare onderhandelingen over de prijs plaats, hier geen handje klap.
Na markt gingen we onderweg naar Cuenca, een van de grotere steden van Ecuador. Weer helemaal door de bergen, maar nu was het weer af en toe bar slecht. We reden zelfs een hele periode in de wolken. Het was dan ook een hele zit ( 5uur). Onderweg zag je aan de andere kleuren kleren van de vrouwen of aan de hoeden (sombrero) dat je in andere regio was. Ook verschillen de ponchos van de mannen van kleur en ook de manier van dragen De ene klederdracht is nog mooier dan de andere. Deze keer kreeg ik Carlos zou ver dat we een koffiestop en later ook nog een stop voor een kleine snack in te lassen. Mijn hotel lag midden in de oude historische stad aan een 1 richtingsweg, met daarnaast rails voor de tram en paal tegenover een grote kerk. Omdat Carlos niet echt mocht parkeren voor het hotel was het even snel spullen uitladen, jammer dat we afscheid moesten nemen hij was mijn favorieten chauffeur tot nu toe.
Het hotel was een beetje oude sjiek en vergane glorie. Ik werd er ook helemaal niet vriendelijk ontvangen. Ik was helemaal kapot van de reis, dus vroeg naar bed vandaag.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086149
[countryId] => 54
[pictureCount] => 37
[visitorCount] => 119
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/129_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guamote-naar-cuenca
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-15
[title] => De golven brengen een nieuw begin
[message] => Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle. Na een geweldige tijd in de natuur heb ik mijn junglethuis verlaten, op zoek naar nieuwe avonturen.
Waar ben ik?
Ik schrik wakker. Het is donker, ik lig in een zacht bed in een stille kamer. Even ben ik gedesoriënteerd. Waarom hoor ik geen katten rennen, geen honden blaffen, geen brulapen brullen? Waar zijn de geluiden van de kikkers, de vogels en de cicaden? Waarom voelt mijn bed zo schoon en waar is mijn klamboe? Dan spoelt de werkelijkheid als een koude golf over me heen. Oh ja, ik ben in Lima, in het hostel. Mijn tijd in de jungle is voorbij.
Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd, ik ben er nog niet klaar voor om mijn bed uit te komen en de werkelijkheid aan te gaan. Liever droom ik nog even over mijn thuis in het regenwoud. Ik stel me voor dat ik daar weer ben en denk terug aan een van mijn favoriete momenten van de afgelopen maanden. Het was een extra warme dag en de eerste keer dat ik ging afkoelen in de beek bij Hoja 1…
Ik slaak een zucht van verlichting als ik in het koele water ga zitten. Na dagen constant zweterig te zijn geweest is dit precies wat ik nodig heb. Het voelt alsof mijn oververhitte lichaam voor het eerst in tijden even helemaal kan ontspannen door het heldere water. De omgeving is prachtig en vredig. In de zon worden alle kleuren nog intenser. Het licht schittert op de bladeren en glinstert in de stroom. Het goudbruine water, het diepe groen van de planten, het intense blauw van de hemel. De zanderige bodem van de beek voelt koel onder mijn handen. Ik laat de fijne zandkorrels tussen mijn vingers glijden en voel blaadjes en takjes tussen mijn tenen. Ik ben een klein beetje nerveus over beestjes in de rivier: roggen, krabben, bijtvisjes... Ach, die zijn vast allemaal gevlucht door mijn gestamp in het water. Ik laat me achterover zakken, totdat ik languit naar de boomtoppen boven me kan staren en zweef een paar centimeter boven de bodem.
Ik ga weer overeind zitten als er een glanzende groene vogel met een lange spitse snavel voorbij komt flitsen. Een jacamar! Hij verdwijnt in de struiken. Er fladdert een vlindertje over de zanderige oever aan de overkant. Dan hoor ik gezoem, bzzzz, en zie ik een kolibrie door de lucht dansen. Het kleine vogeltje hangt even stil bij een struik, steekt zijn snavel razendsnel in de bloemetjes en vliegt dan verder. Hij blijft rondhangen, komt af en toe dichtbij en geeft een echte show.
Het heldere water stroomt langs me met een kracht die me verbaast. Het is verfrissend. Ik laat alle teleurstelling, verdriet, frustratie, boosheid, onbegrip en eenzaamheid die ik de afgelopen maanden heb gevoeld los in de stroming en stel me voor hoe die negativiteit wegdrijft naar de rivier. Ik haal een keer diep adem. 'Ik ontvang geluk, blijdschap, tevredenheid, spelen, connectie en dankbaarheid,' zeg ik hardop, terwijl ik stroomopwaarts kijk. Ik verbeeld me dat al die positiviteit op de stroom van het water naar me toe komt dobberen en me vult. Ik voel me beter dan ik in tijden heb gedaan.
Ik leun achterover en kijk omhoog naar de enorme boom die tegenover me staat, precies op een punt van de oever. Of misschien is de beek juist om de boom gekruld? De dikke grijze stam torent meters boven me uit en de stevige takken strekken zich wijd boven alle andere planten. Het is een prachtige, sterke boom. 'Dit moment zou echt perfect zijn als er nu apen voorbij kwamen,' denk ik.
Een paar minuten later hoor ik luid geritsel in de bladeren boven me. Er komt een glanzende roodbruine aap rustig een van de zijtakken van de boom op lopen. Ik kan mijn ogen niet geloven en lach om mijn geluk. Het is alsof ik met mijn wens een brulaap heb gemanifesteerd.
Twee kleine vrouwtjes gaan tussen de bladeren zitten, waar ik ze net niet goed meer kan zien. Dan komt er nog een mannetje achteraan, stevig gebouwd en met een enorme nek. Hij neemt plaats op een dikke tak precies boven mijn hoofd. Als een stereotypische vent zit hij uitgespreid op de tak: zijn benen wijd en bungelend over de rand, een beetje achterover geleund. Hij krabt aan zijn kruis. Terwijl ik vol verwondering naar hem staar, kijkt hij rustig naar mij terug.
Van de stad naar het strand
Van onder de deken vandaan hoor ik buiten een auto toeteren. Ja, ik ben nu echt in de stad. Het voelt vreemd dat ik inmiddels al een uur wakker ben, maar nog geen zonlicht heb gezien. Voor het eerst in maanden heb ik weer muren om me heen en ben ik afgescheiden van de buitenwereld. Ik sta op, eet mijn ontbijt in de keuken van het hostel en kom dan terug naar de kamer om mijn tas opnieuw in te pakken. Het besef dat ik niet meer terug kom in het regenwoud hangt als een grijze wolk boven me. Ik kan me niet voorstellen dat, na jaren dromen over terugreizen naar de Amazone, het nu ineens voorbij is. Dat ik niet meer midden in die prachtige natuur ben. Ik heb behoefte aan steun en bel mijn goede vriendin Anna in Nederland. 'Dag lieverd!' zegt ze warm als ze opneemt. 'Hoe is het met je? Hoe is het om weg te zijn uit de jungle?' Ik glimlach omdat ze meteen de spijker op z'n kop slaat, dit is precies waarom ik haar heb gebeld. 'Ik voel me erg verdrietig,' beken ik en mijn stem kraakt. 'Het klinkt misschien dramatisch, maar… het voelt alsof ik net een relatie heb verbroken en nu een gebroken hart heb.' 'Ja, een relatie met iemand waar je nog van houdt. En dat je je niet voor kunt stellen dat je elkaar niet meer constant ziet.' Anna snapt precies wat ik bedoel. We kletsen over mijn laatste ochtend in het regenwoud, hoe moeilijk ik het vind om weg te zijn en over mijn plannen van komende week. Over hoe de feestdagen waren. En over de avonturen die nog gaan komen. Anna helpt me herinneren dat er nog allerlei mooie dingen komen, ook als ik daar nu nog niet zoveel zin in heb. Tegen de tijd dat we ophangen voel ik me weer iets beter en ben ik klaar om te vertrekken.
De rest van de dag ben ik onderweg. Met de taxi naar Lima Airport, met het vliegtuig naar Guayaquil in Ecuador (het buurland van Peru), dan een taxi naar het busstation en twee bussen naar mijn eindbestemming: een minuscuul klein dorpje aan het strand. Om tien uur 's avonds kom ik aan in mijn surfhostel.
Ik heb dit uitstapje georganiseerd een aantal weken nadat ik aan was gekomen in het regenwoud. Toen de routine daar begon en ik niet veel aansluiting voelde met de anderen, leek het idee om oud en nieuw aan het strand te vieren me geweldig. Emma (een van de meiden waar ik goed bevriend mee raakte toen ik drie jaar geleden in een surfhostel aan de kust van Peru werkte) woont al een paar jaar aan de kust van Ecuador en ik zag een geweldige combinatie: tijd doorbrengen met mijn vriendin, oud en nieuw aan het strand vieren en nog even ontspannen voordat ik verder reis naar Nieuw-Zeeland. Toen ik destijds aan mijn moeder vertelde dat ik mezelf had getrakteerd op een weekje strandvakantie reageerde ze verbaasd: 'Oh, dus dan neem je eerder afscheid van de jungle? En je wilde zoooo graag lang blijven!' 'Ik blijf toch ook lang!' verdedigde ik mijn keuze. 'Die ene week maakt het verschil niet!' Nu puntje bij paaltje komt kan ik het echter niet helpen dat ik haar een beetje gelijk geef. Een week extra in het regenwoud klinkt nu geweldig.
'Wat doe ik hier?' schiet steeds door mijn hoofd heen, terwijl ik over het lege strand wandel. Mijn voeten zakken weg in het vochtige zand. Het is een grijze dag, maar wel warm. In de verte steken bruingele rotsen de zee in. De golven komen met een geruststellend geruis het strand op rollen. Een rijtje pelikanen vliegt met rustige vleugelslagen over. Ik kan zien dat het hier prachtig is, maar tegelijkertijd is het niet waar ik nu wil zijn. De open ruimte, de ruisende wind, de gebouwtjes her en der, de toeterende auto's op de weg, de andere mensen: het is allemaal zo anders dan het regenwoud. Ik stel me voor hoe Etienne en Ellie nu door de modder stampen, hoe de bomen alles omringen, hoe de geluiden van de natuur klinken. Ik mis het vertrouwde gezelschap van mijn junglevrienden, ik mis mijn thuis. Heb ik er goed aan gedaan om eerder weg te gaan? Op dit moment weet ik het echt niet.
Een paar dagen geleden verraste Emma me met de mededeling dat we oud en nieuw niet samen kunnen vieren. Zij heeft al iets anders gepland staan. Ik was boos en verdrietig en teleurgesteld: ik kwam specifiek naar Ecuador om dit moment met een vriendin door te brengen, hoe kan ze me nu zo laten vallen? Wanneer ik echter teruglees in onze berichten zie ik dat ik die verwachting nooit heb uitgesproken. Voor mij is het belangrijk om gezelschap te hebben op een moment als nieuwjaar en ik ben er automatisch vanuit gegaan dat dat voor haar ook zo zou zijn. Het is een belangrijke, maar pijnlijke les, in heldere communicatie. Het daagt me uit om mijn intenties waar te maken: ik omarm nieuwe kansen, ik geniet van wat er is zonder het te willen veranderen. Ik probeer er maar aan vast te houden, maar op dit moment voel ik het eigenlijk nog niet.
Het helpt ook niet dat ik naar mijn idee handen vol geld uitgeef aan deze luxe. Tijdens reizen is het altijd een afweging waar je je centjes aan uit wilt geven, vooral wanneer je zoals ik lange tijd wegblijft zonder inkomen. Ik probeer geld nooit een reden te laten zijn om iets wel of niet te doen, maar ik weet ook dat de voorraad niet oneindig is. Ik kies weloverwogen. En dus baal ik dat ik me nu zo verloren voel. Is dit het waard?
Toch vraagt deze plek ook om mijn aandacht. Ik wil wel in een hoekje blijven zitten en me zielig voelen, maar dat is erg moeilijk wanneer je in zo'n fijne omgeving bent. De sfeer in het hostel is die van een grote familie; iedereen trekt met elkaar op, is geïnteresseerd en geniet duidelijk van het hier zijn. Op oudjaarsdag doe ik mee met een yogales die vanuit het hostel georganiseerd wordt. Met het geruis van de golven op de achtergrond beweeg ik me door de bekende houdingen. Ik negeer het geluid van de toeterende auto's op de weg achter het hostel. Ik voel de stretch in mijn lijf en focus op mijn ademhaling. Er ontstaat weer wat ruimte in mijn hoofd. Ik knipper een paar tranen weg en ik merk dat ik me iets meer kan openstellen voor hier en nu. 's Middags ga ik voor een lange wandeling op het strand en ik geniet ervan hoe mooi het hier is. Misschien is anders ook oke?
's Avonds hebben we met alle andere gasten van het hostel een potluck diner, om het einde van het jaar te vieren. Al dagenlang is iedereen aan het koken en als we om zeven uur van start gaat is de tafel afgeladen met voedsel. Er is chili, lasagne, humus, salade, groenten, zelfgemaakt brood. Een Nederlands koppel heeft vegetarische bitterballen gemaakt, die bijzonder goed gelukt zijn. Ik heb guacamole bereid. Als toetje hebben we drie soorten zelfgemaakte cake en rijstpudding. We eten allemaal samen en ik geniet van het gezelschap en de gezelligheid. Iets voor middernacht gaan we samen naar het strand achter het hostel. Er is al een kampvuur gemaakt door een lokale man en er verzamelt zich een gemengd gezelschap van Ecuadorianen en backpackers om het vuur. Dit is een traditie in Ecuador: Met oud en nieuw maak je een kampvuur en verbrand je een 'monigote', een papier maché figuur dat symbool staat voor het afgelopen jaar. De poppen kunnen allerlei vormen aannemen: politici, acteurs, superhelden en cartoonkarakters. In sommige steden komen hele wijken bij elkaar om samen metershoge figuren te bouwen. Soms worden er briefjes met negatieve gebeurtenissen van het afgelopen jaar in gestopt, klaar om door het vuur weggevaagd te worden. Naast ons vuur staat een rijtje aan monigotes klaar om verbrand te worden: een eng-uitziende pop gekleed in oude kleding, een konijn uit een tekenfilm, een draakje uit een computerspel en de Minion van het hostel die we stiekem liever niet zouden verbranden. Er komt een lokaal gezin aanlopen met een grote superheld. Ook verderop aan het strand zie ik her en der vlammen flikkeren, iedereen maakt zich klaar voor de jaarwisseling.
Vlak voordat het zover is komt Sam, een lokale pensionhouder, de kring langs met een zakje rotjes. 'Denk aan iets van het afgelopen jaar dat je wilt laten ontploffen en gooi het op het vuur,' zegt hij, terwijl hij ons er allemaal een geeft. Dan begint iemand af te tellen. 'Tien…, negen…' Wanneer we bij vier aangekomen zijn gooi ik snel mijn rotje op het vuur en kijk hoe mijn frustraties ontploffen. 'Drie…, twee…, één… HAPPY NEW YEAR!' Iedereen juicht en klapt. De Minion wordt in het vuur gegooid en ik zie zijn blije lach langzaam in vlammen opgaan.
En dan komt het gekke moment net na twaalf uur. We staan allemaal naast elkaar naar de vlammen te kijken en wensen iedereen een gelukkig 2023. Toch blijven dit mensen die ik net een dag geleden heb ontmoet en de warmte en de knuffels van echte vriendschap heb ik nog niet met hen opgebouwd. Ik voel me eenzaam wanneer ik de kring rondkijk naar de onbekende gezichten. Hoe leuk en bijzonder deze nieuwjaarsviering ook is, dit moment is precies waarom ik graag bij vrienden wilde zijn voor oud en nieuw. Ik denk aan Ellie en Etienne, die in de jungle een sobere jaarwisseling vieren, aan Emma die een paar kilometer verderop haar eigen ding doet en aan mijn vrienden en familie in Nederland die inmiddels al een uur of zes in 2023 leven. En dan kijk ik om me heen, naar de donkere zee en het kampvuur en deze vriendelijke vreemdelingen. Tja, je kunt niet alles hebben.
Gelukkig gaat het moment ook snel weer voorbij. Met een groep gaan we terug naar het hostel en we besluiten om daar te blijven in plaats van te gaan dansen op traditionele muziek in het dorp. We spelen UNO en zwemmen in het zwembad en om een uur of twee lig in in mijn bed voor mijn eerste nachtrust van 2023.
Go with the flow
Nu oud en nieuw uit de weg is, valt er een last van mijn schouders. Ik probeer me nog even te ontspannen voordat ik over een paar dagen weer vertrek, daarvoor ben ik aan het strand toch?
Op 1 januari ga ik 's middags samen met een surfleraar naar het strand. Ik ben nerveus, surfen is nog nooit echt mijn sport geweest. Toen ik in 2016 in Sydney studeerde ging ik naar een surfkamp, mijn eerste keer op een surfplank. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat het in juli winter is in Australië. Drie dagen lang hadden we stormachtig weer, het water was ijskoud (ondanks mijn wetsuit) en door de harde wind konden we een deel van de tijd niet surfen. Dat vond ik stiekem niet zo erg, ik had al snel ontdekt dat surfen een sport van de lange adem is: het duurt lang voordat je zelfs ook maar de basis goed onder de knie hebt en ik zag daar de lol niet van in. Terwijl vriendinnen na het kamp bij Bondi beach planken huurden om zelf te oefenen, besloot ik dat surfen niets voor mij was.
Toen ik in 2019 echter in een surf- en yogahostel in Peru werkte vond ik dat ik nog een poging moest wagen. Dit was er de plek voor en iedereen om me heen was zo gepassioneerd. Ik nam tien lessen bij een lokale surfschool en leerde de sport meer waarderen. Het water was warmer en het was best lekker om een beetje rond te dobberen en te kijken naar de pelikanen. Af en toe lukte het me zelfs om op te staan op de surfplank, kleine succesmomentjes die me motiveerden om door te gaan. Toch merkte ik ook dat ik surfen eng vond, door de manier waarop ik soms ondersteboven werd gegooid of die keer dat mijn 'leash' (het koord tussen de plank en mijn enkel) om mijn benen wikkelde en me onder water trok totdat ik dacht dat ik zou verdrinken. De hoge golven hier in Ecuador zijn dus behoorlijk intimiderend.
Chifle brengt me naar het strand en gebaart dat ik de surfplank neer moet leggen. Hij wil eerst op het droge zien dat ik weet hoe ik op moet staan. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of ik dat nog weet… Ik plof op mijn buik neer op het zand. Surfen doen we hier zonder wetsuit en ik ben er nog niet helemaal aan gewend. Gelukkig heb ik van een van de meiden van het hostel een surfshirt kunnen lenen.
'Okay, go!' zegt Chifle in zijn afgemeten Engels. Op de automatische piloot begin ik mijn armen te bewegen alsof ik paddle en, alsof het ergens in een hoekje van mijn brein is opgeslagen, duw ik mezelf omhoog naar een plank. Ik spring op totdat ik op mijn voeten sta. Een voet vooruit, een voet achter, gebogen knieën en armen in de klassieke surfhouding. Waar komt deze kennis vandaan? 'Good!' zegt Chifle en dan duwt hij me om. 'Draai je voeten en verdeel je gewicht meer. Dan ben je stabieler.' Hij laat me de beweging nog een keer of vijf herhalen, mijn houding steeds meer perfectionerend, totdat hij denkt dat ik er klaar voor ben. Denk ik dat ook?
We lopen het koele water in, tot ongeveer heuphoogte. De golven zijn hier zo sterk dat het voor beginners niet verstandig is om 'green waves' (echte golven) te surfen, in plaats daarvan gaan we oefenen in de 'whitewash' (branding). 'Remember, just breathe…' herinnert Chifle me. Ik haal een keer diep adem, hier gaan we.
Ik sta naast de surfplank in de branding totdat Chifle zegt dat ik er op mag gaan liggen. Ik hoor het bulderende geluid van het water steeds luider worden, steeds dichterbij komen. 'Go!' roept Chifle en hij duwt de achterkant van mijn surfplank mee met de stroming. Ik grijp de zijkant van de plank vast, zet mijn voeten neer, kom overeind. 'Ik sta!' denk ik verbaasd, totdat ik drie seconden later omval. Ja, er is nog verbetering mogelijk, maar… opstaan op de eerste poging? Blijkbaar kan ik het nog! Met een grote lach op mijn gezicht worstel ik me door de branding terug naar Chifle die zijn duim opsteekt.
Op de volgende poging sta ik weer op, maar val ik zijwaarts doordat ik mijn bovenlichaam te ver naar voren buig. De keer daarna sta ik, maar de kracht van de golf is al weg en verbaasd val ik op mijn billen in het water. Dan lukt het niet om op te staan. Elke keer kom ik met een grijns terug naar Chifle die me aanwijzingen geeft: 'Buig je knie', 'Rustig aan, niet opspringen', 'Adem, je hebt geen haast' en 'Just go with the flow, don't try to control the wave.' Die tip raakt me. Hij weet het niet, maar dit is precies de levenswijsheid die ik nu nodig heb.
Ik heb een kleine tegenslag wanneer ik in mijn oog wrijf en mijn contactlens ergens in mijn ooghoek verdwijnt. Zonder lens ben ik praktisch blind, maar ik wil de les niet onderbreken: ik heb te veel lol! En dus knijp ik mijn rechteroog dicht en surf ik op één oog verder. Chifle is inmiddels richting het strand vertrokken, hij laat het me nu zelf doen en geeft aanwijzingen vanuit de verte. Ik voel me een echte winnaar, dit gaat zoveel beter dan verwacht! Na een uur gebaart hij dat zijn tijd er op zit. Hij gaat terug naar de surfschool, maar ik mag nog even zelf door oefenen als ik dat wil. Ik ben al flink moe, maar ik wil nog niet stoppen! Ik blijf proberen, opstaan, vallen. Af en toe heb ik een glorieus moment waarop de golf me bijna tot aan het strand tilt. Ik sta overeind, ik voel de plank onder me bewegen en ik snap nu waar al die ophef voor is. Elke keer denk ik 'nu is het tijd om te stoppen, eindig op een hoogtepunt', maar steeds weer ga ik terug voor nog één laatste keer. Totdat ik de beste golf van de dag pak, ver richting het strand, en weet dat dit is wat ik me wil herinneren.
Op het strand zitten een paar Ecuadoriaanse dames onder een parasol en brutaal benader ik hen. 'Hoi, ik heb mijn telefoon niet bij me. Zouden jullie een foto van me willen nemen? En die dan naar me toe willen sturen?' 'Ja, natuurlijk!' Zij lijken de vraag minder gek te vinden dan ik het vond om hem te stellen en een van de vrouwen neemt een foto van me. Blij sta ik naast de surfplank op het strand. Mijn natte haar is verward en ik voel me uitgeput, maar ik heb een grote lach op mijn gezicht. 'Ik kan de foto ook naar Guillermo sturen,' zegt mijn fotografe. 'Dan kan hij het naar je doorsturen.' Ik denk dat ze het heeft over Guillome, een Franse vent uit het hostel, en knik. Iedereen kent elkaar in zo'n klein dorp… Blij kom ik terug in het hostel waar de andere gasten me geïnteresseerd vragen hoe de les was. 'It was great!' vertel ik over en over. Ik ontspan in de hottub, een ongekende luxe voor een hostel, en ga uiteindelijk met een rozig gevoel op zoek naar Guillome. 'Heb jij toevallig een foto van mij met een surfplank op het strand gekregen?' vraag ik en hij kijkt me vreemd aan. Tja, dat is ook wel een beetje gek natuurlijk. Ik leg de situatie uit en hij schudt zijn hoofd. 'Guillermo is iemand anders, ze halen ons steeds door elkaar.' Ik proest: 'Dus nu heeft een of andere Guillermo uit het dorp uit het niets een foto van mij met een surfplank ontvangen? Hij moet zo verward zijn!' Viavia speur ik zijn nummer op en ik stuur hem een bericht om te vragen naar de foto. Binnen een paar minuten zie ik mezelf op mijn scherm verschijnen, met als enige bericht van Guillermo het klassieke relaxte handgebaar dat surfers maken [e-1f919] Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat is het leven ook heerlijk ontspannen in een surfdorp als dit!
Helen aan zee
Gedurende mijn tijd aan de kust begin ik het regenwoud langzaam meer en meer los te laten. Ik mis de jungle nog steeds, dat zal waarschijnlijk nog lange tijd zo blijven, maar ik begin weer plezier te beleven aan andere dingen. Er breekt wat zon door mijn grijze wolk heen. Misschien was het toch niet zo'n gek idee om hier te komen voordat ik verder reis?
Ik leer de andere gasten in het hostel beter kennen en wen weer aan het gezelschap van backpackers. Elke plek trekt zijn eigen type reiziger aan. In dit hostel zijn opvallend veel 'digital nomads', reizigers die online werken terwijl ze de wereld over trekken. Sommigen van hen hebben een baan die specifiek ingericht is op reizen, zoals het geven van Engelse of Duitse les, terwijl anderen hun vaste baan hebben aangehouden terwijl ze langere tijd op afstand werken. De rust en structuur van een surfhostel is hier ideaal voor, vaak ligt iedereen om tien uur 's avonds in bed en staan ze rond zes uur 's ochtends op. Het gaat ook samen met een iets oudere leeftijdsgroep en opvallend veel koppels die samen op reis zijn. Ik merk dat ik met afgunst kijk naar deze duo's. Alhoewel ik altijd met veel plezier een soloreiziger ben geweest kom ik nu op het punt dat ik mijn avonturen graag zou willen delen met een partner. Nu is het alleen nog een kwestie van die persoon vinden!
Verder valt het me weer op hoe makkelijk backpackers praten over 'even' een land bereizen. Vooral opsommingen als 'we'll do Colombia, then we'll do Peru and then we're doing Bolivia' roepen bij mij enige irritatie op. Hoezo ga je een land 'doen'? Even de grens over, dan kan je dat weer van je to do lijst afkruisen. Alsof je na een bezoek van een week het land, de inwoners en hun cultuur echt kent! Zelf heb ik tijdens elk van mijn reizen minstens drie maanden in een land doorgebracht, meerdere weken gewerkt en gewoond op één plek en toch blijft het altijd even 'proeven' aan de omgeving. Een echte backpacker zal ik waarschijnlijk nooit worden met deze instelling…
Op 2 januari spreek ik in Ayampe (het dorp verderop aan de kust) toch af met Emma. Ik loop over het strand die kant op, een wandeling van ongeveer 45 minuten. De zon brandt op mijn hoofd en het strand is leeg, op een legertje krabben na. De kleine roze beesten racen zijwaarts voor me uit en schieten in holletjes in het zand. Verderop zie ik een boom vol grote vogels die donker afsteken tegen de strakblauwe hemel. Als ik dichterbij kom zie ik dat het gieren zijn. Op de grond ligt een grote dode zeeschildpad en de gieren houden me strak in de gaten terwijl ik snel langs hun feestmaaltijd loop.
In Ayampe zit Emma al op het zand te wachten, haar grote hoed en groene jurk creëren een zonnig tafereel. Tijdens de wandeling hiernaartoe was ik aan het dubben of ik nog een keer iets zou zeggen over onze miscommunicatie rond oudjaarsavond, maar als ze opspringt en me enthousiast omhelst besluit ik het te laten. Wat heb je ook aan boos zijn?
De rest van de ochtend zitten we op het strand te kletsen. Onze connectie is nog net als vroeger en we brengen elkaar weer op de hoogte van ons verleden, heden en toekomst. Emma is Brits, maar is tijdens de pandemie nooit teruggekeerd naar Engeland. In plaats daarvan heeft ze een leven voor zichzelf opgebouwd aan de kust van Ecuador. Ik vind het dapper en inspirerend dat ze is gebleven waar ze het fijn heeft, ook al is het misschien niet de meest vanzelfsprekende plek. Tegelijkertijd is ze een fervent reiziger met een passie voor de bergen. 'So tell me more about your plans for New Zealand, that's exciting!' glundert ze. Over een paar dagen vertrek ik uit Zuid-Amerika en reis ik naar de andere kant van de wereld. 'Ja, het is best spannend! Maar het wordt vast geweldig!' antwoord ik en ik vertel over alles wat ik daar ga doen.
Nadat we het strand hebben verlaten lopen we naar een koffieshop verderop voor een heerlijke cappuccino. Ayampe is een groter dorp dan Las Tunas, bestaande uit twee onverharde straten in plaats van één. Het is een trekpleister voor surfers en reizigers met een spirituele interesse, een mooie maar dure plek waar je voor een kopje koffie zo 5 dollar betaalt en waar accommodatie de hoofdprijs kost. Dit wordt ook in stand gehouden om te voorkomen dat Ayampe in een tweede Montanita (de partykustplaats van Ecuador) verandert.
Halverwege de middag keer ik terug naar mijn hostel, zodat ik precies op tijd ben voor de yogales. Ik moet rennen om de groene bus te halen en snel geef ik Emma nog een knuffel voordat ik naar binnen spring. Terwijl ik de palmbomen en huisjes voorbij zie glijden glimlach ik tevreden. Vandaag was weer een mooie dag.
Nu heb ik nog één dag te gaan en ik besluit een 'jungle trail' te lopen langs de Ayampe rivier. Op woensdag loop ik dus weer terug naar Ayampe, vanaf waar ik een weg landinwaarts volg. Ik loop door de brandende zon langs krakkemikkige gebouwen richting de groene bergen. De instructie die ik heb gekregen was kort en bondig: loop naar de rivier en volg de rivier de jungle in. Klinkt eenvoudig? Wanneer ik bij de rivier aankom zie ik echter niet echt een pad en er is geen enkele indicatie van de richting waar ik op moet. 'Sorry, welke kant op is de kolibri trail?' vraag ik een vrouw die met haar dochtertje langsloopt. Ze wijst dat ik inderdaad de rivier moet volgen. Hm, dan worstel ik me maar een weg door het hoge gras. Ik blijf lopen, soms is er een paadje en soms niet. De omgeving wordt groener, er zijn palmbomen en bamboe stengels en bananenplantages. Als ik het zat wordt om me een pad door de begroeiing te banen, loop ik verder in de rivier. Het water komt niet hoger dan mijn kuiten en is meestal helder fris. Er lopen drie ibissen, middelgrote vogels op lange poten, voor me uit en ik zie visjes zwemmen. Het is heerlijk om weer omringd te worden door groen, maar de sfeer klopt niet helemaal. Zoals ik al had verwacht is jungle hier niet écht jungle. Het duurt een tijdje voordat ik mijn vinger er op kan leggen, maar dan weet ik waar het aan ligt: het is doodstil. Ik hoor de wind ruisen en de bladeren knisperen en het water stromen, maar er zijn geen vogels of kikkers of cicaden te horen. Heel gek.
Als ik een eind door de rivier ben gebanjerd zoek ik een mooi plekje om mijn lunch te eten. Ik ga op de grond zitten in de bocht van de rivier, met een grote volle boom als een soort parasol over me heen en een begroeide helling achter me. Ik pak mijn e-reader erbij en geniet van het uitzicht op bomen en groene bergen verderop terwijl ik me verlies in een grappige roman. Nadat ik ongeveer een half uur in stilte heb zitten lezen hoor ik opeens het geluid van knisperende bladeren op de helling achter me. Ik kijk rustig om, misschien zit er een vogel of loopt er een persoon? Nee, het is een veel interessanter wezen!
Nietsvermoedend komt er een tayra naar beneden gewandeld. Een tayra is een soort grote marter: slank, glanzend zwart met een crèmekleurige kop en een dikke staart. Zo groot als een vos. Ik heb tot nu toe zo stil gezeten dat hij me nog niet heeft opgemerkt en hij nadert me tot een paar meter afstand. Mijn hart bonst, wow wat cool! Grappig, drie maanden diep in het regenwoud en ik heb nog nooit een tayra gezien, maar een half uurtje hier en eentje komt naar me toe gewandeld. Net als ik me af begin te vragen of hij gewoon langs me naar het water zal lopen (en hoe veilig dat voor mij is) ziet de tayra me zitten. Hij komt tot stilstand en blijft stokstijf halverwege de helling staan terwijl hij strak naar me staart. Ik zie de radertjes in zijn hersenen draaien terwijl hij zich afvraagt wat ik ben, waarom ik in zijn wandelroute zit en wat voor bedreiging ik voor hem vorm. Ik blijf eerst doodstil zitten en probeer zelfs mijn ademhaling zo oppervlakkig mogelijk te houden om hem niet af te schrikken. Dan beweeg ik mijn rechterhand langzaam naar mijn tas om mijn telefoon te pakken. Voorzichtig glijd ik met mijn hand in het voorvak, trek het apparaat naar buiten en klik de camera aan. Dat lijkt de tayra op te schudden en in één beweging draait hij zich om en springt hij de helling weer op. Een stukje verderop gaat hij onder een boom zitten en spiedt langs de stam naar me. Zo spelen we een tijdje kiekeboe, totdat ik besluit terug te gaan naar mijn boek. Wanneer ik weer opkijk is het beest verdwenen.
De volgende ochtend pak ik mijn tas in, check ik uit bij het hostel en ga ik voor een laatste wandeling op het strand. Ik loop naar de rotspartij die het einde van de baai markeert en kijk naar de hoge golven die tegen het steen opspatten. Ik heb gehoord dat er een geheim strand verborgen ligt achter deze rotsen en ik ga op zoek naar het kleine paadje dat ergens de rotswand over zou moeten leiden. Volgens meerdere mensen is het een uitdagende klim, maar wel goed te doen en het resultaat zou prachtig moeten zijn. Nadat ik mezelf door de bosjes heb geworsteld sta ik inderdaad voor een steil pad uitgesleten in de rotsen. Ik trek mijn sandalen uit en probeer een goede steun voor mijn rechtervoet te vinden. Met mijn linkerhand grijp ik een randje vast, maar als ik me probeer op te trekken komt er een flink brok steen los. Oef, deze rots is niet stabiel…
Het lukt me met moeite om me een paar meter naar boven te worstelen, maar elke stap voelt alsof ik mijn leven waag. Mijn hart klopt in mijn keel en ik sta tegen de rotsen aan geklemd. De randjes om op te staan zijn minuscuul, er zijn weinig handgrepen en de rotsen zijn brokkelig. Ik kijk omhoog naar de gladde stukken die nog komen en haal diep adem. Is dit een goed idee? Nee, het is het risico niet waard. En dus klauter ik terug naar beneden. Het geheime strand blijft geheim voor mij.
Wat een engerd!
De lange reis terug naar Guayaquil verloopt soepel en de volgende dag stap ik uit het vliegtuig in Lima. En dan maak ik een paar cruciale fouten… Fout 1: In plaats van een officiële airport taxi te boeken, kies ik ervoor naar buiten te lopen en mee te gaan met een van de taxichauffeurs die buiten de deur klanten proberen te ronselen. 'Hoeveel kost het naar Miraflores?' vraag ik, terwijl hij me weg van de ingang naar een van de parkeerplaatsen leidt. 'Oh, er ligt een prijslijst in de auto', antwoordt de charmante man, waarna hij een gesprekje met me begint over wat ik allemaal voor reisplannen heb. Fout 2: Ik knik braaf en loop mee, ondanks dat ik weet dat ik nu een prijs af moet spreken. Een lijst klinkt officieel, dat zal vast goed zitten toch? Als we bij de auto aankomen opent de chauffeur de deur voor me en gebaart dat ik in kan stappen. 'Kan ik de prijs eerst zien?' vraag ik (gelukkig doe ik ook nog iets goed). Hij trekt een soort menukaart uit het vakje van de stoel en bestudeert hem. 'Miraflores? 25 dollar…' Ik knipper met mijn ogen, ik denk dat ik hem verkeerd gehoord heb. 'Hoeveel is het in soles?' 'Uhm, 95 soles', lacht de chauffeur vriendelijk tegen me, terwijl hij weer gebaart dat ik in moet stappen. Ik blijf koppig staan waar ik sta, ik weet dat hij me probeert te naaien omdat ik een gringo ben. Een officiële airport taxi naar Miraflores kost maar 65 soles... Als ik hem dit vertel begint hij een zielig verhaal over parkeerkosten en benzineprijzen. 'Niet mijn probleem!' zeg ik hard. 'Ik denk dat ik toch beter een officiële taxi kan nemen.' Ik draai me om en begin terug te lopen naar de luchthaven, terwijl ik in mezelf mopper. Waarom ben ik niet direct naar een officiële taxi gegaan? De taxichauffeur rent achter me aan en probeert me half smekend toch nog in zijn auto te krijgen. 'Ah come one, I'll give you 70 soles! Or 65, we can do 65!' Ik schud beslist mijn hoofd en blijf doorlopen, geen kans dat ik nog met deze oplichter meega. Ik snap dat hij probeert een inkomen te verdienen aan nietsvermoedende toeristen, maar dat betekent niet dat ik hem hoef te helpen. Onderweg sluit een andere chauffeur zich aan in de discussie. 'Miss, miss you can come with me!' Fout 3: ik sta stil en luister naar zijn verhaal. 'Nee, ik neem een officiële taxi,' herhaal ik en de chauffeur houdt het pasje om zijn nek naar voren. 'Kijk, ik ben officieel! Ik neem je mee voor 60 dollar.' Ik zucht. 'Oke dan,' en stap in zijn auto. De grootste fout van allemaal. Terwijl we wegrijden vraagt mijn nieuwe chauffeur, een Peruaan van middelbare leeftijd, hoeveel zijn collega vroeg. '95 soles!' zeg ik verontwaardigd. 'Kun je dat geloven?! Het is niet juist, het kost 65 om naar Miraflores te komen…' En dan begint mijn chauffeur ook een verhaal over dat dit de nieuwe prijs is, dat benzinekosten omhoog zijn gegaan, parkeerkosten etcetera. Ik vertel hem een paar keer dat ik deze route enkele dagen geleden nog heb gedaan en dat ik weet hoeveel het zou moeten kosten, maar hij blijft sputteren dus op een gegeven moment reageer ik gewoon niet meer. Dan gooit hij het over een andere boeg. 'Je spreekt zo goed Spaans,' zegt hij flirterig. 'En je bent mooi, ben je single?' Ik voel me erg ongemakkelijk bij de manier waarop hij naar me kijkt. Het is een vraag die veel taxichauffeurs stellen en meestal ben ik eerlijk en maak ik een grapje over genieten van mijn vrijheid zonder een man, maar iets in me zegt dat ik deze man geen ruimte moet geven. 'Ja, ik heb een vriend,' lieg ik. 'Hij komt me over een paar weken opzoeken.' 'Denk je dat hij trouw aan je is?' pusht de chauffeur. 'Ik denk het niet hoor, ik heb ervaring.' Ik voel me steeds minder prettig bij de manier waarop hij naar me kijkt en probeer het gesprek op een ander onderwerp te brengen, zoals zijn werk. Dat leidt er echter alleen maar toe dat hij me vertelt dat hij gescheiden is en elk weekend op stap gaat. Ik hoor de uitnodiging erin door. Dan begint hij over het feit dat ik in een gemengde slaapzaal slaap in het hostel en dat mannen verlekkerd naar me zullen kijken als ik in een handdoek uit de douche kom. Ik kan aan zijn gezicht zien dat HIJ zich op dit moment voorstelt dat ik in een handdoek uit de douche kom en ik huiver. Inmiddels heb ik een knoop in mijn maag en voel ik me benauwd, wat een engerd! Ik kijk uit het raam en probeer in te schatten of we in de juiste richting rijden. Ik heb geen internet, dus ik kan de route niet bijhouden op google maps (iets wat ze wel altijd aanraden als je in Lima een taxi neemt). Ik vertel een heel verhaal over dat ik werk hier in Peru en dat ik vrienden heb in Lima, om maar de indruk te wekken dat ik niet een of ander naïef en hulpeloos meisje ben. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een aardig woordje Spaans spreek, zodat ik in ieder geval enige zekerheid uitstraal. Ik weet niet of het terecht is, maar alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af bij deze taxi-chauffeur. Ik voel me niet veilig en ik wil het liefst zo snel mogelijk weg uit de auto. Het helpt niet dat het verkeer helemaal vast staat, waardoor de lange reis naar Miraflores nog langer duurt. De chauffeur zit tegelijkertijd op facebook te kijken naar live opnames van de nieuwe protesten in het centrum, probeert zijn volgende rit te regelen via een app en weeft als een malloot tussen de andere auto's door. Met een ruk trekt hij zijn stuur naar links om te voorkomen dat we tegen een busje aan botsen en ik houd geschrokken mijn adem in. Ik durf er niets van te zeggen. Nog even volhouden en hopen dat het snel voorbij is. Wanneer ik een uur later uit de gewraakte auto stap, sta ik strak van de adrenaline en ben ik tegelijkertijd uitgeput. Verrassend genoeg heeft de man niet meer geprobeerd de prijs op te drijven, iets wat ik wel had verwacht met alle files. Eerlijk gezegd had ik hem in dat geval zelfs meer geld gegeven, gewoon om weg te komen van de situatie. Ik heb mijn les geleerd, voortaan neem ik weer officiële taxi's.
Welcome to the Big Apple
Mijn lange reis naar Nieuw Zeeland is nu officieel begonnen. Na een nacht in Lima ben ik de volgende avond weer terug op de luchthaven. Gedurende een onrustige nacht vlieg ik naar New York en op zaterdagochtend stap ik slaperig uit de airport express bus in het centrum van Manhattan. Ik heb in totaal 12 uur in de stad, een zogenaamde 'stop over'. Mijn plan is om een paar uur op de hop on hop off door de stad te cruisen. Ik sleep mijn backpack door de stad totdat ik de bus heb gevonden en zink dan opgelucht neer op het open dak. Vanuit de flonkerende billboards van Times Square rijden we langs Central Park en de statige huizen van uptown. Gek genoeg heb ik het gevoel dat ik deze plek al ken door alle films en series over New York en tegelijkertijd geniet ik ervan de stad in het echt te zien. Ik ben verrast door hoe mooi de architectuur is en bewonder alle kleine details aan de oude gebouwen, New York is leuker dan verwacht!
De tweede bus die ik neem gaat naar downtown, via Broadway langs bekende namen als Macy's en Soho naar de Brooklyn Bridge en de Hudson River. We rijden langs het 9/11 monument en staan dan lange tijd vast in het verkeer. Inmiddels heb ik het ijskoud (het is hier winter), moet ik naar de wc en begin ik te voelen dat ik al heel lang wakker ben. Even vind ik het helemaal niet meer leuk, maar ik probeer mezelf af te leiden met mijn e-reader. Ook dat is reizen: jezelf door de moeilijke momenten heen helpen. Tegen de tijd dat we terugkomen bij de bushalte ben ik weer uit mijn dipje geklommen, het is tijd om richting het vliegveld te gaan. Voordat ik de trein neem, eet ik nog een hotdog bij een straatverkoper (dat hoort natuurlijk hier) en dan reis ik naar JFK airport. Ik ben blij dat ik dit uitstapje heb kunnen inpassen, New York smaakt naar meer! Wat me nog het meest positief verrast heeft is hoe vriendelijk iedereen was. De toiletdame in Bryant Park die ervoor zorgde dat ik een schoon en prettig ruikende wc had, de verkoopster van mijn busticket die met me meedacht over de beste route, de barista in de koffieshop die haast maakte zodat ik op tijd op kon stappen, de MacDonalds medewerker die me gratis liet plassen en de treinbediende die me vertelde hoe ik naar het vliegveld kon komen: iedereen was zo behulpzaam!
Het is acht uur 's avonds als ik weer in het vliegtuig stap. Nog 17 uur vliegen naar Auckland, Nieuw-Zeeland here I come!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn reis naar het land van de kiwi's verloopt! En vergeet vooral niet een reactie te plaatsen op dit verhaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru en Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090198
[countryId] => 54
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Ayampe
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ecuador,ayampe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-golven-brengen-een-nieuw-begin
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Van San Christobal naar Quito
[message] => Vandaag was een complete reisdag.
Na het ontbijt werd ik naar het vliegveld gebracht van San Christobal door 2 duikinstructeurs die dat er even als schnabbeltje bij deden. Er was alleen maar een vertrekhal voor nationale vluchten.
We vlogen vanuit San Christobal met een tussenlanding in Guayaquil naar Quito.
Toen ik aankwam ging de zon al onder en het bleek dat we in het spitsuur helemaal de stad door moesten naar hotel Tiku, waar ik nu inmiddels voor de vierde keer logeerde.
Ik werd weer vriendelijk verwelkomt en sliep deze keer helemaal boven in het hotel, weer in een prachtige kamer.
Bij het hotel lag een envelop van Adore Travel te wachten met een restitutie van het hotel in Guayaquil.
Tijdens de vliegreis had ik niet meer gegeten dan wat crackers (snacks) met water, dus haalde ik een afhaalmaaltijd bij een dichtbij gelegen Chinees ( na 19.00 lukt het hier bijna niet meer om ergens iets te eten).
Nog even werken aan de blog over Galapagos, hier was tenminste weer goed internet en konden er weer foto's op de blog.
Even over nadenken wat en of ik morgen nog wat ga doen ,
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086835
[countryId] => 54
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 537
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-san-christobal-naar-quito
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => San Christobal
[message] => een beetje laat alweer 2 weken thuis, maar toch nog verslagjes en foto's van de laatste reisdagen
het derde eiland San Christobal,
Vanmorgen opgehaald door een ontzettend aardige gids, die direct ging overleggen over het plan van vandaag: een toer door de hooglanden.
Schildpadbroedcentrum ( Cerro Colorado), vulkaanmeer bekijken, natuur bekijken.
Eigenlijk wilde ik geen broedcentrum meer bekijken, maar volgens de gids was deze erg leuk. En het klopte, je kon er mooi rondlopen. En we troffen het, want de schilpadden werden die dag gevoerd. Heerlijke sappige stengels waar de schildpadden luidruchtig smakkend van genoten en het waren zulke slordige eters dat hun hele kop onder het sap zaten.
Daarna ook hier weer omhoog naar de bergen. Door de mist was het vulkaan meer niet te zien.
Dus we gingen naar een prachtige baai (Puerto Chino) genieten van het uitzicht en de planten, leguanen en lizards onderweg. We klommen op de rotsen en zaten daar een hele tijd en genoten van het uitzicht en het weer.
Daarna terug naar het vulkaan meer, maar deze lag nog steeds in de mist.
Daarom gingen we via allerlei binnendoor weggetjes, met o.a. koffieplantages, terug naar de stad voor een heerlijk lunch. Je krijgt hier als je vis besteld, zomaar tonijn voorgeschoteld (heerlijk).
Na de lunch gingen we dichtbij de stad na het hoogste uitzichtpunt (fregat peak) waar we een geweldig uitzicht hadden op de baai waar volgens overleveringen Darwin met the Beagle aan land is gekomen. Een prachtige beschutte baai met zeeschildpadden, zeehonden, fregatvogels en blue footed boobys.
Vanaf het hoogste punt liepen we geleidelijk naar beneden, terwijl we nog verschillende andere uitzichtpunten aandeden.
Beneden spotten we nog een reiger die een veel te grote vis had gevangen en moeite had om deze op te eten (onder het toeziend oog van de zeehonden).
Weer terug in het hotel even gerelaxt en nog even het stadje in om te genieten van de sfeer, de zee en de ondergaande zon.
Ik installeerde me bij een klein tentje aan water en terwijl genoot van mijn heerlijke smoothie (natuurlijk met popcorn) kwamen er zowaar nog blue footed boobys voorbij. Top afsluiting van een hele mooie dag.
Morgen vlieg ik terug naar Quito, waar ik nog 1 vrije dag hebt voordat ik terugvlieg naar huis.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086834
[countryId] => 54
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 304
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/040_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => san-christobal
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-09-01
[title] => The final destination (in Ecuador)… Quito!
[message] => Volgens zijn eigen Wikipedia-pagina is Quito de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld. Wij waren in de veronderstelling dat de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld La Paz in Bolivia was. Alleen is niet La Paz, maar Sucre officieel de hoofdstad van Bolivia. Weer wat geleerd…
Om eerlijk te zijn, ben ik blij verrast door Quito. Veel prachtige oude gebouwen (het staat niet voor niets op de UNESCO-werelderfgoedlijst), sfeervolle straatjes en pleintjes, hoogteverschillen aangezien het tussen de bergen ligt én er is meer (leuks) te doen dan ik had verwacht. We zijn onze dagen in Quito begonnen met de wandelroute van onze Lonely Planet door het oude centrum, waarbij we de hoogtepunten hebben gezien en vanaf de grote kathedraal die we hebben beklommen, een prachtig uitzicht over de stad hadden. Op zich best bijzonder dat de stad zoveel oude gebouwen heeft, als je je realiseert dat de stad omringt is door maar liefst elf vulkanen en in het verleden meerdere keren flink tot volledig verwoest is door aardbevingen. In de avond viel ons op dat de drukke straten compleet leeglopen en lijkt de stad volledig verlaten (bijna eng stil). Dit komt wel mede doordat we op werkdagen in Quito verblijven en niet in het weekend.
Het middelpunt van de aarde
Op de tweede dag zijn we naar (Ciudad) Mitad del Mundo geweest. Hier wordt gesteld dat je precies op de evenaar bent, of sterker nog… Op het middelpunt van de aarde! Bij aankomst wordt nog buiten de poorten door een andere operator geprobeerd ons een toer te verkopen, waarbij je naar (schijnbaar) het echte middelpunt van de aarde gaat. We hadden inderdaad al vernomen dat de evenaar niet precies in het Mitad del Mundo ligt, maar enkele meters er vanaf. Voor de toer hebben we gepast.
Het Mitad del Mundo is vooral een toeristische trekpleister, met veel restaurantjes en nog veel meer souvenirwinkeltjes. Bij het checken van het kompas van de iPhone, zien we ook dat we net iets zuidelijker van de evenaar zijn. Als we dan toch zo dicht bij de evenaar zijn, dan wil ik er natuurlijk ook daadwerkelijk opstaan. Bij het verlaten van Mitad del Mundo dan een stukje noordelijker gewandeld om even het gevoel te hebben van “even op de evenaar te staan”. Een foto van die plek hebben we niet gemaakt, want de straat waar we stonden zag er echt verschrikkelijk uit.
Museo Intiñan
Ook hebben we het Museo Intiñan bezocht. Dit museum ligt tussen het punt waarop het kompas van de iPhone aangeeft dat je op de evenaar staat én Mitad del Mundo. Hier wordt gesteld dat je daadwerkelijk op de evenaar staat (de iPhone geeft aan net iets zuidelijker van de evenaar staat). Onze gids gaf aan dat er een afwijking in smartphones zit, waardoor deze nooit de exacte informatie weergeeft.
Hoe zit het nou? Deze vraag stelden wij ons ook. In het museum wordt met enkele trucjes (die je zelf uit mag proberen) zichtbaar gemaakt dat je in Museo Intiñan daadwerkelijk op de evenaar staat en welke effecten dit heeft. Zo kan je er bijvoorbeeld een ei laten balanceren op een spijker en verlies je (schijnbaar) spierkracht en een kilo lichaamsgewicht als je precies op de evenaar staat. Maar uiteindelijk ben ik met één trucje overtuigd dat ik daadwerkelijk op de evenaar heb gestaan.
Onze gids illustreerde met een bak water waar een stop in zat, wat het effect is op blaadjes in de bak water als je de bak water precies op de evenaar laat leeglopen; de blaadjes zakken recht naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het zuiden, ontstaat er een kolk en zakken de blaadjes met de klok mee naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het noorden, ontstaat er ook een kolk, maar dan zakken de blaadjes tegen de klok in naar beneden. Dit werkt ook bij orkanen/tropische cyclonen zo… Boven de evenaar draait de wind tegen de klok in rond het oog van de storm en onder de evenaar met de klok mee.
Van alle landen waar de evenaar doorheen loopt, is Ecuador uniek. Schijnbaar is Ecuador het enige land waar de evenaar door de bergen loopt. Alle andere landen schijnen geen gebergte vergelijkbaar met het Andes-gebergte te hebben op het punt waar de evenaar door het land loopt.
Ik ben in ieder geval overtuigd van waar de evenaar nu exact ligt en dat ik er precies op heb gestaan, maar bovenal heb ik een ontzettend leuke dag gehad!
Free Walking Tour door de stad Quito
Of ja… Zo wordt het “verkocht”! Voor de toer daadwerkelijk begon, werd ons al verteld dat de fooi meer een verplichting is, aangezien de gids onderweg ook kosten maakt. Beetje bijzonder, al hadden we er op het einde van de toer totaal geen moeite mee om fooi te geven!
Om eerlijk te zijn, was het niet echt een stadstoer. Helemaal niet erg, aangezien we zelf al een wandeling door de stad hadden gemaakt. Natuurlijk hebben we wel wat uitleg gekregen over de verschillende belangrijke gebouwen en pleinen, maar veel meer over de geschiedenis, de (eet)gewoontes (inclusief proeven) en de gebruiken van de mensen uit Quito en Ecuador. Zo bezochten we onder andere een winkel waar we uitleg kregen over Ecuadoraanse chocolade (inclusief proeverij) en een markthal waar met name vlees, groente en fruit verkocht worden, met uitleg over de exportproducten van Ecuador (bananen, cacao en koffie zijn de nummer 1, 2 en 3 exportproducten). En voor mij weer een weetje (eigenlijk best logisch, maar ik had er nog nooit zo over nagedacht); een kip heeft nog niet volledig ontwikkelde eieren in zich als die wordt geslacht! Hier in Ecuador wordt door velen voor het maken van bijvoorbeeld kippensoep de kip inclusief eieren gekookt, om een nog betere smaak te krijgen.
Op de laatste dag…
… hebben we nog een ritje gemaakt met de Teleférico; een gondel die reikt naar de top van de vulkaan die het dichts op de stad is gelegen. Vanaf deze vulkaan, genaamd Pichincha, zou je een prachtig uitzicht over de stad moeten hebben. Enige nadeel is dat het ding vol zendmasten en antennes staat, die het uitzicht totaal ontsieren en waardoor je dus geen één fatsoenlijke foto kunt maken van het zicht over de stad.
Ecuador samengevat
Een prachtig land, waar we een mega toffe tijd hebben gehad. Voor mij geldt sowieso dat ik er een aantal gave ervaringen heb gehad, zelfs een aantal van de meest gave ervaringen die ik ooit heb gehad! Hiermee bedoel ik het duiken met de hamerhaaien en manta-ray’s. Maar het abseilen door de watervallen staat ook hoog in het lijstje!
Wat ons verder is opgevallen in Ecuador:
- - De gemiddelde Ecuadoraan houdt van zoetigheid. Op iedere hoek van de straat vindt je wel een ‘pandelaria y pastelaria’; (banket)bakkerij. Brood wordt er niet veel verkocht, maar gebak en koek des te meer. Maar ook ijs wordt overal verkocht.
- - Aangezien Ecuadoranen zo'n zoetekauwen zijn eigenlijk onbegrijpelijk, maar tandpasta is heel duur (meer dan acht dollar voor een tube).
- - Ecuadoranen gaan niet aan de kant. Loop je op het trottoir met z’n tweeën naast elkaar en komen er ook twee voetgangers tegemoet, dan wordt jij zowat de gevel in geperst en blijven zij lekker met z’n tweeën naast elkaar lopen (ook kinderen!).
- - Ecuador moet het echt van de natuur hebben. Aan de afwerking van panden (inclusief woningen) wordt weinig aandacht besteedt. Ook de grotere huizen blijven vaak onafgewerkt óf worden niet onderhouden. Wel geinig dat we bij het landen in Guayaquil een compleet ander beeld hadden. Blijkbaar vlogen we toen over een (villa)wijk waar de woningen wel luxe afgewerkt waren. Ook Quito is een uitzondering op het geheel. Hier zijn de meeste panden ook (beter) afgewerkt.
- - De Ecuadoranen zijn stipt! Vertrekt de bus om 10:00 uur, dan vertrekt deze ook om 10:00 uur. Daarbij blijkt de verwachte reistijd ook altijd te kloppen, bijna op de minuut nauwkeurig.
- - Het lijkt wel of iedere Ecuadoraan een hond heeft. Aangezien we beide hondenliefhebbers zijn, kunnen we dit enorm waarderen. Het bijzondere is wel dat het aantal katten die we in Ecuador gezien hebben, werkelijk op één hand te tellen zijn.
- - Met name in de steden lijkt alles voor een dollar verkocht te worden. Overal op straat wordt van alles aangeboden voor één dollar. Dat doen ze luidruchtig, waardoor je hele dag “Un dollar, un dollar” hoort. Misschien een idee voor HEMA om een Ecuadoraanse variant te beginnen: Ecuadoraanse Eenheidsprijzen Maatschappij Quito (EEMQ).
- - We verbazen ons werkelijk over de bizar goedkope prijzen van bus- en taxiritjes. Brandstof is heel goedkoop, maar hoe er überhaupt nog iets verdiend wordt… Werkelijk onbegrijpelijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086775
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 122
[author] => Jasper
[cityName] => Quito
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/471_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => the-final-destination-in-ecuador-quito
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-28
[title] => Latacunga – Quilotoaloop en Volcan Cotopaxi
[message] => Het avontuurlijke Baños achter ons gelaten en ingeruild voor Latacunga. Ook in deze stad is er niet zo heel veel bijzonders te doen of te zien, maar vanuit hier kan je wel de Quilotoaloop maken en de vulkaan Cotopaxi beklimmen. Na een avondje gezellig gegeten en gedronken te hebben met twee Nederlandse gasten die we op de Galapagos eilanden hebben leren kennen, begonnen aan de Quilotoaloop.
Quilotoaloop
De Quilotoaloop is eigenlijk een driedaagse hike met als eindbestemming de vulkaan Quilotoa, continu op zo’n 3.000 tot 4.000 meter boven zeeniveau. Deze vulkaan is niet meer actief en in de krater bevindt zich een prachtig meer. Op advies van de Nederlandse gasten (en een klein beetje tijdsdruk gezien onze verdere planning) hebben we de eerste etappe geskipt. Dit betekent dat onze hike begon in het plaatsje Isinliví, waar we met de bus en taxi naar toe zijn gegaan. De eerste bestemming was Chugchilán. In totaal 17,6 kilometer gelopen door een prachtige vallei met her en der een uitdagende klim en sowieso prachtige uitzichten.
De tweede dag van Chugchilán naar Quilotoa gelopen. Hier konden we kiezen tussen de makkelijke en moeilijke route… Het leek wel “1 tegen 100”. Wij hebben gekozen voor de moeilijke route, aangezien de makkelijke route veelal over de verharde weg zou gaan. De route begon met het doorsteken van de vallei, met eerst een afdaling en vervolgens direct een hele steile klim. Na een kort “vlak” stuk, begon de klim van de vulkaan. Een flinke klim, maar deze is het waard… Het uitzicht over het kratermeer is prachtig! Om vervolgens in het dorpje te komen, moet er nog een paar kilometer afgelegd worden over de rand van de krater. Menno heeft deze genomen, zelf heb ik de omweg genomen en de andere kant van de kraterrand genomen. In totaal 23,1 kilometer afgelegd.
Verder was er in de plaatsjes Chugchilán en Quilotoa weinig te doen (of zeg maar gerust niets). Dat in combinatie met dat het in de avond ontzettend koud was, maakte het dat we twee avonden al vroeg onder onze drie/vier lagen dikke dekens lagen. Al hebben we in Quilotoa nog wel een prachtige zonsondergang gezien!
Dagtripje naar de vulkaan Cotopaxi
De op één na hoogste actieve vulkaan ter wereld (5.897 meter boven zeeniveau). De hoogste actieve vulkaan ligt in Argentinië. Het is dus wel de hoogste actieve vulkaan van Ecuador. Deze vulkaan kan je met een tweedaagse tocht beklimmen tot de top. De laatste eruptie heeft al lang geleden plaatsgevonden. Wel heeft deze vulkaan het stadje Latacunga (daar waar we slapen) in 2015 onder een deken van as gelegd. Helaas hebben we hier geen foto’s van kunnen vinden.
Wij hebben echter gekozen voor slechts een dagtripje (wel getwijfeld over de tweedaagse toer). Met een dagtripje wordt je met de auto tot 4.500 meter gebracht en mag je de laatste 500 hoogtemeters tot de gletsjer te voet afleggen. Verder kan je dan helaas niet meer, hiervoor heb je echt klimmateriaal nodig. Ondanks dat je flink de hoogte in gaat, hebben we er allebei nauwelijks last van gehad. Wel jammer dat we slecht weer hadden (fijne sneeuw/hagel!) en dat de vulkaan de hele tijd in de wolken heeft gelegen. Anderzijds hebben we bij Cajas National Park, de vulkaan Chimborazo en tijdens de Quilotoaloop fantastisch weer gehad… Dus klagen mogen we niet!
Verder leren we dat de gletsjer in de periode 1976 tot nu 45% geslonken is. Onze gids vertelt ons ook nog dat in het afgelopen half jaar de ijsgrens 60 meter opgeschoven is… En helaas niet naar beneden! Onderweg naar beneden spotten we nog een ‘lomo de paramo’. Onze gids vertelt ons dat dit dier in het nationaal park Cotopaxi in het wild leeft en eigenlijk een soort van kruising tussen een wolf en vos is.
En hiermee…
… zit onze trip in Ecuador er al weer bijna op. Vanuit Latacunga vertrekken we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Komende vrijdag vliegen we door naar Peru, waar onze trip begint met het verwelkomen van Maikel [e-38] Thomas! Nu al zin in!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086657
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 124
[author] => Jasper
[cityName] => Latacunga
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/893_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => latacunga-quilotoaloop-en-volcan-cotopaxi
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-23
[title] => Avontuurlijk Baños
[message] => Vanuit Riobamba zijn we vertrokken naar Baños. Volgens de Lonely Planet een niet heel bijzonder stadje, het gaat hier vooral om de omgeving en wat er allemaal te doen is.
Maar om te beginnen ons hostel. In onze taakverdeling op reis is Menno ‘leading’ als het gaat om ho(s)tels uit te zoeken. Dit keer heb ik echter mijn voorkeur uitgesproken en uiteindelijk ook de keuze gemaakt. En laten we voorop stellen… Ons hostel is mooi en vooral prachtig gelegen in een vallei, vlak onder een brug, met zwembad, langs een wilde rivier!
Wat we uit de kaart alleen niet begrepen hadden, is dat we vanuit het stadje een zéér steile afdaling moeten nemen om ons hostel te bereiken. Nou is afdalen niet zo erg, maar afdalen betekent ook dat je ooit weer een keer moet klimmen. Dios mio… Wat een klim! En dat toch gemiddeld twee tot drie keer per dag, aangezien er naast ons hostel écht niets is in dit dal. Eerlijk… Het uitzicht blijft prachtig, maar voor iedere maaltijd, excursie, fles water etc. die hele klim nemen, is best pittig. We proberen dan ook maar zoveel mogelijk te combineren. Voor het betreft het uitzoeken van de ho(s)tels; ik laat het de volgende keer maar weer aan Menno over…
En dit is de gecensureerde versie!
De naam ‘Baños’
Eigenlijk wel een bijzondere naam voor een stad. Banos betekent in het Spaans namelijk toilet, althans… Zo kennen wij het woord banos inmiddels. Banos kan echter ook gebruikt worden voor badkamer en bad(kuip).
Baños heet voluit eigenlijk Baños de Agua Santa. Als we dat weer vertalen krijg je “Baden van het Heilige Water”. De stad heeft deze naam gekregen vanwege de vele vulkanische warmwaterbronnen in dit gebied. Veel mensen komen dan ook naar Baños vanwege de thermaalbaden. Hier zijn we ook een dagje geweest.
Overigens zijn wij in tegenstelling tot de Lonely Planet wel gecharmeerd van dit plaatsje. Okay, het is misschien wel heel toeristisch, maar vanwege de prachtige omgeving begrijpen we ook waarom. Waar je ook vanuit het stadje heen kijkt, in alle windrichtingen zie je prachtige bergen waartussen het stadje is gelegen.
En wat nog meer?
Op de eerste volledige dag dat we in Baños zijn, heb ik aan canyoning gedaan. Eigenlijk komt canyoning hier in Baños neer op een soort van abseilen door één van de vele watervallen die er in deze omgeving zijn. Ooit in Slovenië ook een dergelijke tocht gemaakt, maar daar was er veel meer sprake van natuurlijke glijbanen (uitgesleten in de rotsen) en sprongen. Hier in Baños ging je echter gesnoerd naar beneden. Je kon kiezen uit de makkelijke en moeilijke variant. Vanwege mijn voet die toch nog steeds dik wordt, gekozen voor de gemakkelijke. En jeetje… Blij dat ik voor de gemakkelijke heb gekozen! Was me dat een partijtje uitdagend (overigens wel ontzettend gaaf). Ergens ben ik wel erg benieuwd hoe moeilijk de moeilijke moet zijn!
Na canyoning, hebben we in de middag samen een hike gemaakt naar Casa de Arbol (Nederlandse vertaling: boomhut). De Lonely Planet omschrijft dit als een mega fotogeniek gebied. De route er naartoe was zeker niet verkeerd, maar om het nu echt fotogeniek te noemen… En Casa de Arbol bleek een beetje een uitgemolken trekpleister te zijn. Al hebben we wel leuke plaatjes van het schommelen boven de afgrond!
Verder hebben we ook de “Ruta des Cascades” (de route van de watervallen) afgelegd. En tijdens deze route hebben we een aantal mooie watervallen mogen aanschouwen. Tijdens deze toer ook de mogelijkheid gehad om een Tarzan-swing te maken door de vallei. Die kan ik natuurlijk niet laten schieten! In Costa Rica ooit hetzelfde gedaan, maar deze was toch wel net wat heftiger!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086519
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 184
[author] => Jasper
[cityName] => Baños
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/069/851_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avontuurlijk-baos
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Riobamba en de vulkaan Chimborazo
[message] => Weer een stad waar je niet al te lang wil blijven. Buiten een restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten en een accommodatie waar we verblijven met te lieve uitbaters (een Duitse man en Ecuadoraanse vrouw die ook taalcursussen geven), is er werkelijk niets moois aan deze stad. Waarom er dan heen? Vanwege de vulkaan Chimborazo die net buiten de stad is gelegen. De vulkaan is overigens niet meer actief en de top is bedekt met sneeuw. Het bereiken van de top is alleen mogelijk voor alpinisten. Te voet kan je slechts tot ongeveer 5.100 meter komen. Als het weer het toelaat, kan je deze vulkaan altijd vanuit de stad zien liggen.
Lesje aardrijkskunde
De Chimborazo is de hoogste vulkaan van de Andes en tevens de hoogste berg van Ecuador. De Lonely Planet had een verhaal over dat de Chimborazo (6.263 meter) ook wel de hoogste berg van de wereld is, in plaats van de Mount Everest (8.848 meter). Dit is natuurlijk raar en hebben we nog even opgezocht. Het schijnt aan de meetmethode te liggen…
Traditioneel gezien worden bergtoppen vanaf zeeniveau gemeten. In dat geval is de Mount Everest de hoogste berg. Als je vanuit het middelpunt van de aarde meet, is echter de Chimborazo de hoogste berg. De diameter van de aarde is schijnbaar het grootst op de evenaar. De aarde is dus niet helemaal rond, maar meer een afgeplatte bolvorm. En om precies te zijn is de straal van de aarde zo’n 21 kilometer groter rond de evenaar dan rondom de polen… Nooit geweten!
Moutainbiken
Aangezien de Chimborazo dus vlakbij de evenaar ligt, ben ik volgens deze meetmethode dus met de mountainbike van de hoogste berg van de wereld gegaan. Niets van gemerkt, buiten dat het echt een mega leuke ervaring was. De avond voor vertrek hebben we een uitgebreide uitleg van de touroperator gehad. Met uitgebreid bedoel ik ook écht uitgebreid… #duurtlang!
De mountainbiketocht begin op 4.850 meter en heb ik samen met een super leuk Frans gezin gedaan (vader, moeder en twee kinderen). In de tocht naar beneden echt hele gave uitzichten gehad, vicuna’s gezien (hierover later meer), de Franse papa op zijn muil zien gaan en op het laatst nog door wat dorpen net buiten de stad gefietst. Hier zie je veel duidelijker dan in de stad, de eenvoud waarin mensen hier leven. Bij elke woning zie je nog wel wat kippen, een varken, een ezel, wat schapen of een paar koeien staan. Of het een bewuste keuze of puur uit armoede is, kunnen we er dan weer niet helemaal uithalen. Verder op weg naar beneden veel wind gehad en met name in het begin veel kou ervaren. We kregen gelukkig ook vooraf het advies om op z’n minst vier lagen kleding aan te doen. Toch hadden we erg veel geluk met het weer. Het was namelijk niet heel erg bewolkt, waardoor we de hele dag zon hebben gehad en ook bijna de hele tocht een prachtig uitzicht op de vulkaan hebben gehad. Dit schijnt heel vaak heel anders te zijn, waardoor je door de wolken en de mist slecht zicht hebt.
Vicuna’s
Vicuna’s vallen onder dezelfde familie als de lama’s en de alpaca’s. Deze leven hier in het wild en waren eigenlijk uitgestorven. Peru, Bolivia en Chili hebben deze echter een paar geschonken en de populatie begint weer op peil te komen. Geinige beestjes om te zien, al zie ik niet direct het verschil met de alpaca. Het schijnt dat ze wat kleiner zijn. In mijn optiek zijn ze vooral wat minder fors.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086428
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 152
[author] => Jasper
[cityName] => Riobamba
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/964_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => riobamba-en-de-vulkaan-chimborazo
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar San Christobal
[message] => Nog wat voorzichtig ontbijten met fruit, toast en even geen koffie. De natte spullen moesten maar een beetje apart in de koffer. De chauffeur die de eerste dag gereden had, kwam me ophalen voor het vliegveld. Hij ging keurig met me mee met de boot en zorgde dat de bagage in de bus naar het vliegveld kwam en zwaaide me vriendelijk uit. Op het vliegveld was er wel een incheckbalie voor Emeteve, maar daar gebeurde helemaal niets. Dan nog maar even de tijd verdrijven en rondkijken op he vliegveld en ja, hoor de leguaan was weer aanwezig en poseerde keurig voor de foto's. Uiteindelijk werd ik ingecheckt, waar nog even moeilijk werd gedaan over het gewicht de handbagage. Het gaat hier allemaal in lbs en daar snapte ik dus niets van. Ik mocht naar de gate en er werd speciaal gezegd: controle voor Emeteve. Toen we gingen boarden liepen we naar een 2 motorig 8 persoons vliegtuigje, dat kon toch niet waar zijn. Maar het bleek waar, hiermee vlogen we eerst naar Isabella. Nadat er daar getankt was, gingen we naar San Christobal. Ik mocht van Isabella naar San Christobal op de plek van de copiloot zitten. Wat een prachtige uitzichten en wat een belevenis. In San Christobal ik ging met de taxi naar het hotel.
Het hotel lag dicht bij de haven en je kon zo naar het stadje lopen. Overal hoorde je de zeehonden blaffen en ze lagen op de meest vreemde plaatsen te slapen o.a. op de bankjes die voor de toeristen bedoeld waren. Op advies van Roberto van het hotel ging in sushi eten en dat was tot nu toe de duurste maaltijd van de vakantie, maar wel erg lekker.
Dit eiland heft geen rare extra tax en oogt heel gezellig en vriendelijk.
Gelukkig dus ook goede ervaringen op Galapagos.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086407
[countryId] => 54
[pictureCount] => 38
[visitorCount] => 375
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/688_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-san-christobal
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar Isabella
[message] => Vanmorgen werd ik om 06.30 al weer opgehaald. Ik had goed geslapen en voelde me dankzij de pillen weer een stuk beter. Er kwam een wazige juffrouw om me op te halen met een soort miniauto, waar we net met zijn beide inpasten (en zij nam echt de meeste ruimte in). Ik werd naar de centrale steiger van Santa Cruz gebracht, hier bleek ik ergens op een lijst te staan en kreeg ik een kaartje om mijn nek (maar niet voordat ik $1 vertrekbelasting had betaald) met de naam van het schip: New Destiny. Het verliep allemaal even chaotisch, dan moesten we weer rechts staan en dan links. En dan was ook nog policia de marina die een nieuwe lijst bij moest houden Uiteindelijk gingen we met een watertaxi naar ons schip (weer $1) het bleek een grote speedboot te zijn waar 30 mensen in konden. Ik koos ervoor om achterin te gaan zitten, frisse lucht en in het midden van de boot. Het was niet mijn beste idee deze vakantie, want we werden allemaal drijfnat van het hoog opspattende water. Gedurende 2,5 uur zaten we in een soort rollercoaster en werden we heen en weer en door elkaar geschud en stuiterden we op en neer. Wat een ellende. Ik had gelukkig op advies van het reisbureau reisziektepilletjes ingenomen, maar het advies neem een jasje en een sjaaltje mee had beter kunnen zijn neem: een regenpak met een zuidwester mee. Achterin werden we alleen maar nat, voorin werd de een na de ander kotsend zeeziek. Gelukkig was de reis naar ongeveer 2,5 uur ook echt afgelopen. Maar ik realiseerde me ook dat ik met dezelfde boot nog weer terug moest. Het vervelende hier is dat je kleren niet drogen, doordat de lucht zo vochtig is. Dus ik heb ik elk geval de hele dag met een natte broek en kleddernat vest gelopen. Terwijl het niet echt warm was. Van de speedboot ging het weer met de watertaxi (weer $1) na de haven, waar ook nog eens $10 moesten betalen om het eiland op te mogen. De trip vandaag was op z'n Amerikaans: in bus flamingo's kijken, in een soort safari jeep om schilpadden kijken, lunchen, en daarna met jeep naar een motorboot op zoek naar pinguïns en wit tip haaien. De gids had nog wel veel moeite gedaan om ons het een en ander te vertellen, maar er waren 4 jongeren uit Israel in onze groep die het eigenlijk niets interesseerde. Om 15.00 scherp was alles afgevinkt en gingen we terug naar onze boot, waar de kapitein met een goede tip gaf: ga binnen in he midden in de boot zitten. Terug ook weer 2,5 uur in de rollercoaster, weer een watertaxi om op de steiger te kunnen komen en tot mijn verbazing moest ik nu $1 betalen omdat ik om terug kwam en gebruik maakte van de steiger. Ik voelde me vandaag compleet een pinautomaat. Natuurlijk kwam de wazige dame niet om me terug te brengen naar het hotel. Dus nam ik een taxi, dat kost hier echt niets: $ 1,5 . In het hotel konen eindelijk al die natte kleren uit en kon ik genieten van een heerlijk warme douche. Morgen zou ik ook per speedboot naar San Christobal gaan, maar dat leek met echt geen goed idee. Dus er werd gauw een vlucht geboekt naar San Christobal. Wat een enerverende dag en gelukkig ging het goed met mijn darmen.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086399
[countryId] => 54
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 299
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/577_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-isabella
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => van Guayaguquil naar Santa Cruz
[message] => Gisteren kwam ik al koud en rillerig aan in het hotel. De kamer prima behalve het voortdurende gedreun van generatoren of airco's vanaf een nabij gelegen gebouw. Geen oog dicht gedaan vannacht. Waarschijnlijk is het eten van Cuenca of de koffie onderweg niet goed gevallen, want ik was ineens aan de diarree. Gelukkig had ik noodmedicatie mee. Zit ik een duur hotel met van allerlei lekkers om mee te ontbijten, moest ik toch maar alleen thee en toast eten.
07.30 werd ik naar het vliegveld gebracht, ik had al online ingecheckt dus het zou allemaal snel moeten verlopen. Niet dus, toen ik mijn koffer af wilde geven, moest ik eerst door een controle om een blauwe controle label aan mijn koffer te krijgen en daarna nog een keer in de rij om $ 20 te betalen om te mogen vertrekken naar de Galapagos eilanden. Het allemaal heel chaotisch en heel slecht aangegeven. Na nog een extra controle van de handbagage mocht eindelijk op weg naar Galapagos, Ik had een prima plek bij de nooduitgang en dicht bij de wc (maar dat bleek dankzij de pil niet nodig). We kregen onderweg alleen water en droge biscuitjes, helemaal goed voor mij. Aangekomen op Santa Cruz eerst $100 betalen voor het park.
Daarna zag ik mijn koffer apart bij de douane liggen, oeps zat er toch iets verkeerds in de koffer. Maar toen ik zei dat is mijn koffer, was het helemaal OK en knipte de man het labeltje even met een sterk tangetje door. Ik werd opgewacht door Mariomijn gids voor vandaag de man sprak een slecht verstaanbaar staccato Engels en 0ndanks mijn verzoek wilde hij geen Spaans spreken. We moesten eerst met de bus naar Ittaca kanaal en daar met de ferry naar de parkeerplaats, waar de chauffeur al stond te wachten. Zonder pardon en overleg moest in achterin gaan zitten, want de gids zat natuurlijk voorin. Tot nu toe had ik altijd gevraagd om voorin te mogen zitten en mocht altijd. Maar vandaag had ik geen zin en moed om te protesteren. We gingen eerst naar een soort regenwoud waar ik geacht werd om geïnteresseerd naar een instorting van de vulkaan te kijken. Daarna op weg naar Rancho El Chato waar een ze een broedprogramma voor reuzenschildpadden hadden. De de dieren liepen vrij rond op een gigantisch terrein. Hier kreeg ik ook een lunch (pasta), dit bleek teveel voor mijn maag en darmen. Toen Mario daarna enthousiast op rubber laarzen wilde rond gaan lopen haakte ik volledig af. Ik vroeg om de rest van het programma maar niet door te laten gaan, ik wilde zo snel mogelijk naar mijn hotel om te slapen. Gelukkig brachten ze me inderdaad linia recta naar het hotel en daar dook ik
onmiddellijk mijn bed in. Hopelijk voel ik me morgen een stuk beter. geacht te kijken
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086383
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 306
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/399_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guayaguquil-naar-santa-cruz
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-17
[title] => Even iets Ande(r)s… Cuenca en Cajas National Park
[message] => We zijn in het Andes-gebergte, specifiek in het plaatsje Cuenca. Toen we Puerto Lopez verlieten, hebben we een hele dag busritten gehad. In de ochtend van Puerto Lopez terug naar Gayaquil en in de middag van Gayaquil naar Cuenca. Met name de tweede rit werkelijk een prachtige rit door het Andes-gebergte, al hebben we er ook de nodige uren van geslapen. Van dertig meter onder water, naar 4.000 meter boven zeeniveau…
Cuenca
Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador (Quito en Gayaquil zijn groter) en hier zijn nog veel koloniale invloeden zichtbaar. Het stadje straalt wel sfeer uit, maar toch ben ik er niet heel enthousiast van geworden. Ik denk dat het leuker is om hier rond het weekend te vertoeven. Maar helaas… Wij hebben drie doordeweekse dagen.
Bij het verkennen van de stad, valt ons op dat restaurantjes niet zo eenvoudig te vinden zijn. Het blijkt dat deze vaak “binnen” in de panden aan een soort van patio’s zijn gelegen. Hierdoor hebben de restaurantjes wel een intieme sfeer.
Waar we in Colombia naar ons idee “de echte Colombiaan” niet duidelijk hebben kunnen onderscheiden (in Colombia zijn veel verschillende invloeden in de mensen zichtbaar), is dat hier in het zuiden van Ecaudor al een stuk gemakkelijker. Sowieso hebben de mensen hier al een veel meer gemeenschappelijke uitstraling en daarnaast zien we met regelmaat mensen in traditionele kledij over straat lopen (met name vrouwen). Leuk om te zien!
Cajas National Park
Waar ik wel helemaal enthousiast van werd, was het Cajas National Park. Dit park ligt op zo’n uur met de bus rijden buiten de stad, eigenlijk weer op de weg terug naar Gayaquil. We hebben hier een hike gemaakt die in totaal ongeveer vijf tot zes uur zou duren (twee routes). Wij hebben ze binnen vijf uur afgerond, al waren we wel kapot aan het einde. Een goede training voor de Salkantay Trail die in september in Peru gaat komen (de Salkantay Trail is een alternatieve Inca Trail, die uiteindelijk eindigt bij Machu Pichu).
Waarom zo kapot aan het einde? Nou, de hele hike was op 3.600 tot 4.250 hoogtemeters. De top van het park ligt op 4.250 hoogtemeters. Met de route waarin deze top was gelegen, zijn we begonnen. De moeilijkheidsgraad was “hoog”. Maar… Beide hebben we de top bereikt. Daar werden we getrakteerd op echt een fantastisch uitzicht. Naar beneden bleek nog een grotere uitdaging dan naar boven, al hebben we zowel naar boven als naar beneden handen en voeten gebruikt. Als je de berg van een afstand ziet, geloof je ook niet direct dat deze eenvoudig “te voet” (dus zonder hulpmiddelen) te beklimmen is. Misschien daarom dat ik zowel mijn linker als mijn rechter voet een keer goed omgeslagen heb, al had Menno over de reden daarvan een andere mening…
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086346
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 137
[author] => Jasper
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/153_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => even-iets-ande-r-s-cuenca-en-cajas-national-park
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca naar Guayuaquil
[message] => ik zou vanmorgen om 09.00 vertrekken, dus na het ontbijt nog even tijd om de blog bij te werken. Om 08.15 werd er aan mijn kamer geklopt, uw chauffeur is er. Ik zat midden in het opladen van de foto's, mijn spullen stonden allemaal wel ingepakt en startklaar. Ik ging even naar de chauffeur om e zeggen dat ik nog 10 minuten nodig had. Ook dit bleek weer een hele aardige en rustige jongeman: Alfredo. Gedurende de reis bleek dat hij ook over de nodige humor beschikte. Voordat we de stad uitreden werd eerste de rivier Tomebamba gefotografeerd, we hadden alle tijd want we hoefden niet vroeg in Guayuaquil aan te komen. Deze bestemming was de uitvalsbasis voor de Galapagos eilanden. We reen met prachtig weer door de laatste uitlopers van de Andes naar het vlakke stuk van de kust. Eerst even naar 4300 en dan alleen maar naar beneden.
Bij het natuurpark van Cajas (4100 mt) stopte we even om rond te lopen, sfeer te proberen, de zuivere lucht in te ademen en natuurlijk om foto's van de omgeving en van de bloemen te maken. Alfredo vond het natuurlijk om voor koffie te stoppen. Hij genoot ook van de prachtige luchten en vertelde dat hij gisteren op neer van Cuenca naar Guayuaquil in een dichte mist had gereden (2x 3-4 uur). De kustvlakte werd intensief bebouwd met o.a. cacao, suikerriet en mango. Guayuaquil bleek een hele grote stad en het was er volgends Alfredo voor toeristen niet echt veilig, dus opletten en op de spulletjes passen. Deze keer logeerde ik in een wat groter hotel, waar ze een soort luchthaven shuttle hadden. Het was even wennen na al die leuke kleine en gezellige hotelletjes. Ik wandelde even de tegenover gelegen grote kerk binnen war allerlei prachtig in wit uitgedoste baby's / peuters rondliepen samen met hun al even mooi geklede families. Het bleek hier om een herbevestiging van het sacrament van de doop te gaan.
Vanavond een beetje vroeg naar bed, morgen om 08.30 vertrekt de taxi naar het vliegveld.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086276
[countryId] => 54
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 92
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/390_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca-naar-guayuaquil
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca
[message] => Na het karige ontbijt werd ik opgehaald voor een city tour. We liepen een stuk door de stad en de gids vertelde van alles over de gebouwen, wat er in de loop van de eeuwen allemaal was gebeurd en onder welke overheersers de stad had geleden; Inca's, Spanjaarden, Fransen en nu tegenwoordig de Amerikanen. De gids sprak rad Engels en strooide volop met jaartallen, zodat ik al snel niet meer wist hoe het zat. We bezochten eerst een overdekte mercado, met natuurlijk weer het prachtig opgestelde fruit, maar ook met een medische hoek waar je naar aanleiding van je klacht een boeketje kruiden en bloemen meekreeg en verder was er food hoek voornamelijk met slow cooked varken. Onder de roltrap zaten een aantal vrouwelijke sjamanen die kinderen behandeld o.a door het slaan met een boeketje kruiden, maar soms werden de kinderen ook besproeid met spuug (niet echt verantwoord in het kader van Corona).
Daarna gingen we naar een prachtige basiliek, zo groot omdat er onderling tussen de diverse groepen katholieken een competitie was ontstaan wie de grootste kerk kon bouwen.
Van binnen was de kerk heel eenvoudig en sereen, er was een prachtig altaar en ook hele mooie glas in lood ramen waar Maria met een donkergekleurde huid was afgebeeld net als de oorspronkelijke bewoners.
Daarna was het tijd voor een bezoek aan de fabriek van Panama hoeden.
Ze heten Panama hoeden omdat vroeger vanuit Panama werden geëxporteerd.
Van oorsprong werden deze hoeden in huiselijke kring gefabriceerd en later werden in deze fabriek er ook allerlei modellen ontwikkeld en geproduceerd. Het is nog steeds voor het grootste deel handwerk en de prijs is afhankelijk van hoe fijn de hoed is gevlochten.
Overladen met info kwam ik weer bij het hotel om even te relaxen.
Daarna slenterde ik nog even op eigen gelegenheid door de stad op zoek naar nog wat leuke souvenirtjes.
Morgenvroeg wordt ik op gehaald voor de laatste etappe op het vasteland Cuenca naar Guayaquil.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086261
[countryId] => 54
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 100
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-14
[title] => Puerto Lopez
[message] => Na één nachtje doorgebracht te hebben in Guayaquil, hebben we direct de bus gepakt naar Puerto Lopez. Achteraf gezien hadden we direct vanuit de luchthaven naar de busterminal kunnen lopen en de bus naar Puerto Lopez kunnen pakken. Maar goed… Dat wisten we helaas ook niet. In Guayaquil hebben we daardoor wel een leuke ervaring gehad. We hebben een hotel geboekt en bij aankomst bleek het niet echt een hotel te zijn. Niemand aanwezig en wij hadden geen idee hoe we binnen moesten komen. Het scheelt dat we aan het plaatje het pand herkende, anders hadden we gedacht dat het een kleinschalig appartementencomplex geweest zou zijn. De zeer vriendelijke eigenaar van het naastgelegen restaurant heeft ons gelukkig goed geholpen, waardoor we na een minuutje of twintig iemand van de accommodatie hadden bereikt.
In Puerto Lopez hadden we de volgende uitdaging; een hotel vinden! We hadden een keer niet van te voren geboekt en bij aankomst in Puerto Lopez bleken alle hotels vol te zitten. Vakantietijd en weekend. Normaal blijf ik onder dit soort dingen redelijk rustig, maar nadat we al bij meer dan tien hotelletjes/hostels geïnformeerd hadden, begon ik ‘m langzaamaan ook te knijpen. Maar… Uiteindelijk een kamer gevonden! En eigenlijk zelfs nog een hele mooie (één van de mooiste van onze trip tot dusver), met uitzicht op zee en een eigen balkon! Het was wel de laatst beschikbare kamer, dus ook hier weer geluk.
Humpback whales
We zijn naar Puerto Lopez gegaan om humpback whales (bultruggen) te spotten. Het blijkt het perfecte seizoen te zijn, omdat ze nu vanuit Antartica deze kant uitkomen om hun jongen te krijgen. Sterker nog; het eiland waar ze hun jongen krijgen, ligt op bijna zichtafstand van Puerto Lopez. Bij het reserveren van een tour, vernemen we dat we met 100% zekerheid deze enorme vinvissen gaan zien.
De bultruggen worden 12 tot 16 meter lang en “springen” met hun enorme lijf soms volledig boven het wateroppervlakte uit. Bizar, als je weet dat deze beesten een gewicht van 25.000 tot 30.000 kilo kunnen bereiken. Het springen doen ze om van parasieten en dergelijke die op hun huid zitten af te komen.
En ja, we hebben ze gezien. Meerdere zelfs! Wat een prachtige beesten. En wat een spektakel om te zien! Tijdens de tour twijfelden we even of het wel okay was om de tour te maken. Op sommige plekken waren namelijk wel erg veel bootjes op zee. Naar het schijnt vinden deze vinvissen het geluid van de grote containerschepen op zee wel vervelend, maar het geluid van onze kleine bootjes niet. Toch heb ik het voor de zekerheid nog even op internet opgezocht. Tot mijn verbazing las ik dat de vrouwtjes en jongen zelfs uit nieuwsgierigheid de bootjes opzoeken als ze nog hier zijn in afwachting van de terugtocht naar Antartica (de mannetjes zijn dan al weg, maar de vrouwtjes en jongen wachten tot de jongen sterk genoeg zijn). Het is dus helemaal okay om deze tour te maken, al ben ik voor mijn eigen gemoedsrust wel erg blij dat onze boot naar mijn idee veel afstand hield.
Manta ray’s
In Puerto Lopez ben ik ook nog een keer gaan duiken. De naam van de duikstek heet Isla de la Plata. Menno heeft deze dag duiken overgeslagen. Deze duiken heb ik speciaal gemaakt om de manta ray’s te spotten. Het is namelijk ook het seizoen om deze te spotten. Deze bizar grote roggen kunnen een lengte bereiken van wel zeven tot acht meter.
En ik heb ze gezien! Meerdere zelfs! Wat een lappen zeg. Het lijkt meer op vliegen/zweven door de zee, dan zwemmen. Het leuke is dat manta ray’s duikers heel leuk vinden. Ze vinden het namelijk heerlijk om die bubbels tegen zich aan te krijgen, die duikers produceren bij het uitademen. Je moet dus niet schrikken dat het licht opeens uitgaat als er zo’n enorme lap bovenlangs komt. Eéntje had een witte onderkant en leek te lachen naar ons. We hebben er een stuk of vier gespot, waarbij de grootste volgens onze divemaster zeker zeven meter was. Ze zien er imposant uit, maar zijn totaal niet gevaarlijk (in tegenstelling tot de kleinere stingray’s, die we overigens ook gespot hebben).
Bij de tweede duik nog wat schildpadden gezien. Het bijzondere hieraan was dat ik een hele bijzondere duikbuddy had. Deze heeft het voor elkaar gekregen om een flipper te verliezen, zijn luchttoevoer voor zijn BCD tijdens het duiken los te krijgen en binnen dertig minuten door zijn zuurstof te zijn. Ik ben blij dat ik bij Menno niet zo vaak te hulp hoef te schieten. Deze duik was ik meer bezig met mijn buddy veilig te stellen dan met het genieten van de omgeving. Volgende keer graag weer samen…
Kapotte boot
Onze duikstek lag ongeveer anderhalf uur varen uit de kust. Op de terugweg hield onze boot er halfweg mee op. Fijn hoor, midden op zee. En een zee die helaas niet heel kalm was. Gelukkig was de boot vrij snel gerepareerd door de kapitein en konden we weer verder. Had er niet aan moeten denken daar misschien wel een uur te moeten dobberen om op hulp te wachten.
Na een kapotte bus nu ook een kapotte boot. Ik hoop dat het hier bij blijft voor wat betreft onze transportmiddelen…
Puerto Lopez als dorp…
… is verder niet heel erg bijzonder. Of ja, eigenlijk is het één grote kermis. De boulevard en het strand is één hysterische aaneenschakeling van barretjes, restaurantjes en winkeltjes, met teveel licht en hele harde muziek. Voor het dorp zelf hoef je deze kant niet op. Ons hotel is gelukkig buiten deze hysterische bende gelegen en wij vallen iedere avond heerlijk in slaap met op de achtergrond het geluid van de golvende zee… Heerlijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086206
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 134
[author] => Jasper
[cityName] => Puerto López
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/651_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puerto-lopez
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-13
[title] => van Guamote naar Cuenca
[message] => Na het ontbijt was er eerst tijd om de weekmarkt van Guamote te bezoeken.
Het slaperige stadje was veranderd in een bezig gebeuren. Mensen kwamen van heinde en ver om hun inkopen te doen. Groente, fruit maar ook kleren, schoenen, laarzen en zelfs kasten en fornuizen. Het regende behoorlijk en het was laveren van het ene plastic zeil naar het andere overkappende zeil. Ondanks de verwarrende indeling van het stadje, allemaal ingedeeld in vierkanten en natuurlijk bijna geen namen van de straten vermeld, kon je bijna niet verdwalen, want je kwam altijd weer uit bij het spoor en vandaar bij het station. Het station lag centraal gelegen en dichtbij het hotel.
Om 11.00 kwam Carlos me ophalen en we gingen ook nog even naar de veemarkt. Een vreemd gebeuren hier, iedereen liep met een schaap, koe, varken of biggetjes aan een touw. Er vonden geen zichtbare onderhandelingen over de prijs plaats, hier geen handje klap.
Na markt gingen we onderweg naar Cuenca, een van de grotere steden van Ecuador. Weer helemaal door de bergen, maar nu was het weer af en toe bar slecht. We reden zelfs een hele periode in de wolken. Het was dan ook een hele zit ( 5uur). Onderweg zag je aan de andere kleuren kleren van de vrouwen of aan de hoeden (sombrero) dat je in andere regio was. Ook verschillen de ponchos van de mannen van kleur en ook de manier van dragen De ene klederdracht is nog mooier dan de andere. Deze keer kreeg ik Carlos zou ver dat we een koffiestop en later ook nog een stop voor een kleine snack in te lassen. Mijn hotel lag midden in de oude historische stad aan een 1 richtingsweg, met daarnaast rails voor de tram en paal tegenover een grote kerk. Omdat Carlos niet echt mocht parkeren voor het hotel was het even snel spullen uitladen, jammer dat we afscheid moesten nemen hij was mijn favorieten chauffeur tot nu toe.
Het hotel was een beetje oude sjiek en vergane glorie. Ik werd er ook helemaal niet vriendelijk ontvangen. Ik was helemaal kapot van de reis, dus vroeg naar bed vandaag.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086149
[countryId] => 54
[pictureCount] => 37
[visitorCount] => 119
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/129_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guamote-naar-cuenca
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2023-01-15
[title] => De golven brengen een nieuw begin
[message] => Introductie:
De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle. Na een geweldige tijd in de natuur heb ik mijn junglethuis verlaten, op zoek naar nieuwe avonturen.
Waar ben ik?
Ik schrik wakker. Het is donker, ik lig in een zacht bed in een stille kamer. Even ben ik gedesoriënteerd. Waarom hoor ik geen katten rennen, geen honden blaffen, geen brulapen brullen? Waar zijn de geluiden van de kikkers, de vogels en de cicaden? Waarom voelt mijn bed zo schoon en waar is mijn klamboe? Dan spoelt de werkelijkheid als een koude golf over me heen. Oh ja, ik ben in Lima, in het hostel. Mijn tijd in de jungle is voorbij.
Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd, ik ben er nog niet klaar voor om mijn bed uit te komen en de werkelijkheid aan te gaan. Liever droom ik nog even over mijn thuis in het regenwoud. Ik stel me voor dat ik daar weer ben en denk terug aan een van mijn favoriete momenten van de afgelopen maanden. Het was een extra warme dag en de eerste keer dat ik ging afkoelen in de beek bij Hoja 1…
Ik slaak een zucht van verlichting als ik in het koele water ga zitten. Na dagen constant zweterig te zijn geweest is dit precies wat ik nodig heb. Het voelt alsof mijn oververhitte lichaam voor het eerst in tijden even helemaal kan ontspannen door het heldere water. De omgeving is prachtig en vredig. In de zon worden alle kleuren nog intenser. Het licht schittert op de bladeren en glinstert in de stroom. Het goudbruine water, het diepe groen van de planten, het intense blauw van de hemel. De zanderige bodem van de beek voelt koel onder mijn handen. Ik laat de fijne zandkorrels tussen mijn vingers glijden en voel blaadjes en takjes tussen mijn tenen. Ik ben een klein beetje nerveus over beestjes in de rivier: roggen, krabben, bijtvisjes... Ach, die zijn vast allemaal gevlucht door mijn gestamp in het water. Ik laat me achterover zakken, totdat ik languit naar de boomtoppen boven me kan staren en zweef een paar centimeter boven de bodem.
Ik ga weer overeind zitten als er een glanzende groene vogel met een lange spitse snavel voorbij komt flitsen. Een jacamar! Hij verdwijnt in de struiken. Er fladdert een vlindertje over de zanderige oever aan de overkant. Dan hoor ik gezoem, bzzzz, en zie ik een kolibrie door de lucht dansen. Het kleine vogeltje hangt even stil bij een struik, steekt zijn snavel razendsnel in de bloemetjes en vliegt dan verder. Hij blijft rondhangen, komt af en toe dichtbij en geeft een echte show.
Het heldere water stroomt langs me met een kracht die me verbaast. Het is verfrissend. Ik laat alle teleurstelling, verdriet, frustratie, boosheid, onbegrip en eenzaamheid die ik de afgelopen maanden heb gevoeld los in de stroming en stel me voor hoe die negativiteit wegdrijft naar de rivier. Ik haal een keer diep adem. 'Ik ontvang geluk, blijdschap, tevredenheid, spelen, connectie en dankbaarheid,' zeg ik hardop, terwijl ik stroomopwaarts kijk. Ik verbeeld me dat al die positiviteit op de stroom van het water naar me toe komt dobberen en me vult. Ik voel me beter dan ik in tijden heb gedaan.
Ik leun achterover en kijk omhoog naar de enorme boom die tegenover me staat, precies op een punt van de oever. Of misschien is de beek juist om de boom gekruld? De dikke grijze stam torent meters boven me uit en de stevige takken strekken zich wijd boven alle andere planten. Het is een prachtige, sterke boom. 'Dit moment zou echt perfect zijn als er nu apen voorbij kwamen,' denk ik.
Een paar minuten later hoor ik luid geritsel in de bladeren boven me. Er komt een glanzende roodbruine aap rustig een van de zijtakken van de boom op lopen. Ik kan mijn ogen niet geloven en lach om mijn geluk. Het is alsof ik met mijn wens een brulaap heb gemanifesteerd.
Twee kleine vrouwtjes gaan tussen de bladeren zitten, waar ik ze net niet goed meer kan zien. Dan komt er nog een mannetje achteraan, stevig gebouwd en met een enorme nek. Hij neemt plaats op een dikke tak precies boven mijn hoofd. Als een stereotypische vent zit hij uitgespreid op de tak: zijn benen wijd en bungelend over de rand, een beetje achterover geleund. Hij krabt aan zijn kruis. Terwijl ik vol verwondering naar hem staar, kijkt hij rustig naar mij terug.
Van de stad naar het strand
Van onder de deken vandaan hoor ik buiten een auto toeteren. Ja, ik ben nu echt in de stad. Het voelt vreemd dat ik inmiddels al een uur wakker ben, maar nog geen zonlicht heb gezien. Voor het eerst in maanden heb ik weer muren om me heen en ben ik afgescheiden van de buitenwereld. Ik sta op, eet mijn ontbijt in de keuken van het hostel en kom dan terug naar de kamer om mijn tas opnieuw in te pakken. Het besef dat ik niet meer terug kom in het regenwoud hangt als een grijze wolk boven me. Ik kan me niet voorstellen dat, na jaren dromen over terugreizen naar de Amazone, het nu ineens voorbij is. Dat ik niet meer midden in die prachtige natuur ben. Ik heb behoefte aan steun en bel mijn goede vriendin Anna in Nederland. 'Dag lieverd!' zegt ze warm als ze opneemt. 'Hoe is het met je? Hoe is het om weg te zijn uit de jungle?' Ik glimlach omdat ze meteen de spijker op z'n kop slaat, dit is precies waarom ik haar heb gebeld. 'Ik voel me erg verdrietig,' beken ik en mijn stem kraakt. 'Het klinkt misschien dramatisch, maar… het voelt alsof ik net een relatie heb verbroken en nu een gebroken hart heb.' 'Ja, een relatie met iemand waar je nog van houdt. En dat je je niet voor kunt stellen dat je elkaar niet meer constant ziet.' Anna snapt precies wat ik bedoel. We kletsen over mijn laatste ochtend in het regenwoud, hoe moeilijk ik het vind om weg te zijn en over mijn plannen van komende week. Over hoe de feestdagen waren. En over de avonturen die nog gaan komen. Anna helpt me herinneren dat er nog allerlei mooie dingen komen, ook als ik daar nu nog niet zoveel zin in heb. Tegen de tijd dat we ophangen voel ik me weer iets beter en ben ik klaar om te vertrekken.
De rest van de dag ben ik onderweg. Met de taxi naar Lima Airport, met het vliegtuig naar Guayaquil in Ecuador (het buurland van Peru), dan een taxi naar het busstation en twee bussen naar mijn eindbestemming: een minuscuul klein dorpje aan het strand. Om tien uur 's avonds kom ik aan in mijn surfhostel.
Ik heb dit uitstapje georganiseerd een aantal weken nadat ik aan was gekomen in het regenwoud. Toen de routine daar begon en ik niet veel aansluiting voelde met de anderen, leek het idee om oud en nieuw aan het strand te vieren me geweldig. Emma (een van de meiden waar ik goed bevriend mee raakte toen ik drie jaar geleden in een surfhostel aan de kust van Peru werkte) woont al een paar jaar aan de kust van Ecuador en ik zag een geweldige combinatie: tijd doorbrengen met mijn vriendin, oud en nieuw aan het strand vieren en nog even ontspannen voordat ik verder reis naar Nieuw-Zeeland. Toen ik destijds aan mijn moeder vertelde dat ik mezelf had getrakteerd op een weekje strandvakantie reageerde ze verbaasd: 'Oh, dus dan neem je eerder afscheid van de jungle? En je wilde zoooo graag lang blijven!' 'Ik blijf toch ook lang!' verdedigde ik mijn keuze. 'Die ene week maakt het verschil niet!' Nu puntje bij paaltje komt kan ik het echter niet helpen dat ik haar een beetje gelijk geef. Een week extra in het regenwoud klinkt nu geweldig.
'Wat doe ik hier?' schiet steeds door mijn hoofd heen, terwijl ik over het lege strand wandel. Mijn voeten zakken weg in het vochtige zand. Het is een grijze dag, maar wel warm. In de verte steken bruingele rotsen de zee in. De golven komen met een geruststellend geruis het strand op rollen. Een rijtje pelikanen vliegt met rustige vleugelslagen over. Ik kan zien dat het hier prachtig is, maar tegelijkertijd is het niet waar ik nu wil zijn. De open ruimte, de ruisende wind, de gebouwtjes her en der, de toeterende auto's op de weg, de andere mensen: het is allemaal zo anders dan het regenwoud. Ik stel me voor hoe Etienne en Ellie nu door de modder stampen, hoe de bomen alles omringen, hoe de geluiden van de natuur klinken. Ik mis het vertrouwde gezelschap van mijn junglevrienden, ik mis mijn thuis. Heb ik er goed aan gedaan om eerder weg te gaan? Op dit moment weet ik het echt niet.
Een paar dagen geleden verraste Emma me met de mededeling dat we oud en nieuw niet samen kunnen vieren. Zij heeft al iets anders gepland staan. Ik was boos en verdrietig en teleurgesteld: ik kwam specifiek naar Ecuador om dit moment met een vriendin door te brengen, hoe kan ze me nu zo laten vallen? Wanneer ik echter teruglees in onze berichten zie ik dat ik die verwachting nooit heb uitgesproken. Voor mij is het belangrijk om gezelschap te hebben op een moment als nieuwjaar en ik ben er automatisch vanuit gegaan dat dat voor haar ook zo zou zijn. Het is een belangrijke, maar pijnlijke les, in heldere communicatie. Het daagt me uit om mijn intenties waar te maken: ik omarm nieuwe kansen, ik geniet van wat er is zonder het te willen veranderen. Ik probeer er maar aan vast te houden, maar op dit moment voel ik het eigenlijk nog niet.
Het helpt ook niet dat ik naar mijn idee handen vol geld uitgeef aan deze luxe. Tijdens reizen is het altijd een afweging waar je je centjes aan uit wilt geven, vooral wanneer je zoals ik lange tijd wegblijft zonder inkomen. Ik probeer geld nooit een reden te laten zijn om iets wel of niet te doen, maar ik weet ook dat de voorraad niet oneindig is. Ik kies weloverwogen. En dus baal ik dat ik me nu zo verloren voel. Is dit het waard?
Toch vraagt deze plek ook om mijn aandacht. Ik wil wel in een hoekje blijven zitten en me zielig voelen, maar dat is erg moeilijk wanneer je in zo'n fijne omgeving bent. De sfeer in het hostel is die van een grote familie; iedereen trekt met elkaar op, is geïnteresseerd en geniet duidelijk van het hier zijn. Op oudjaarsdag doe ik mee met een yogales die vanuit het hostel georganiseerd wordt. Met het geruis van de golven op de achtergrond beweeg ik me door de bekende houdingen. Ik negeer het geluid van de toeterende auto's op de weg achter het hostel. Ik voel de stretch in mijn lijf en focus op mijn ademhaling. Er ontstaat weer wat ruimte in mijn hoofd. Ik knipper een paar tranen weg en ik merk dat ik me iets meer kan openstellen voor hier en nu. 's Middags ga ik voor een lange wandeling op het strand en ik geniet ervan hoe mooi het hier is. Misschien is anders ook oke?
's Avonds hebben we met alle andere gasten van het hostel een potluck diner, om het einde van het jaar te vieren. Al dagenlang is iedereen aan het koken en als we om zeven uur van start gaat is de tafel afgeladen met voedsel. Er is chili, lasagne, humus, salade, groenten, zelfgemaakt brood. Een Nederlands koppel heeft vegetarische bitterballen gemaakt, die bijzonder goed gelukt zijn. Ik heb guacamole bereid. Als toetje hebben we drie soorten zelfgemaakte cake en rijstpudding. We eten allemaal samen en ik geniet van het gezelschap en de gezelligheid. Iets voor middernacht gaan we samen naar het strand achter het hostel. Er is al een kampvuur gemaakt door een lokale man en er verzamelt zich een gemengd gezelschap van Ecuadorianen en backpackers om het vuur. Dit is een traditie in Ecuador: Met oud en nieuw maak je een kampvuur en verbrand je een 'monigote', een papier maché figuur dat symbool staat voor het afgelopen jaar. De poppen kunnen allerlei vormen aannemen: politici, acteurs, superhelden en cartoonkarakters. In sommige steden komen hele wijken bij elkaar om samen metershoge figuren te bouwen. Soms worden er briefjes met negatieve gebeurtenissen van het afgelopen jaar in gestopt, klaar om door het vuur weggevaagd te worden. Naast ons vuur staat een rijtje aan monigotes klaar om verbrand te worden: een eng-uitziende pop gekleed in oude kleding, een konijn uit een tekenfilm, een draakje uit een computerspel en de Minion van het hostel die we stiekem liever niet zouden verbranden. Er komt een lokaal gezin aanlopen met een grote superheld. Ook verderop aan het strand zie ik her en der vlammen flikkeren, iedereen maakt zich klaar voor de jaarwisseling.
Vlak voordat het zover is komt Sam, een lokale pensionhouder, de kring langs met een zakje rotjes. 'Denk aan iets van het afgelopen jaar dat je wilt laten ontploffen en gooi het op het vuur,' zegt hij, terwijl hij ons er allemaal een geeft. Dan begint iemand af te tellen. 'Tien…, negen…' Wanneer we bij vier aangekomen zijn gooi ik snel mijn rotje op het vuur en kijk hoe mijn frustraties ontploffen. 'Drie…, twee…, één… HAPPY NEW YEAR!' Iedereen juicht en klapt. De Minion wordt in het vuur gegooid en ik zie zijn blije lach langzaam in vlammen opgaan.
En dan komt het gekke moment net na twaalf uur. We staan allemaal naast elkaar naar de vlammen te kijken en wensen iedereen een gelukkig 2023. Toch blijven dit mensen die ik net een dag geleden heb ontmoet en de warmte en de knuffels van echte vriendschap heb ik nog niet met hen opgebouwd. Ik voel me eenzaam wanneer ik de kring rondkijk naar de onbekende gezichten. Hoe leuk en bijzonder deze nieuwjaarsviering ook is, dit moment is precies waarom ik graag bij vrienden wilde zijn voor oud en nieuw. Ik denk aan Ellie en Etienne, die in de jungle een sobere jaarwisseling vieren, aan Emma die een paar kilometer verderop haar eigen ding doet en aan mijn vrienden en familie in Nederland die inmiddels al een uur of zes in 2023 leven. En dan kijk ik om me heen, naar de donkere zee en het kampvuur en deze vriendelijke vreemdelingen. Tja, je kunt niet alles hebben.
Gelukkig gaat het moment ook snel weer voorbij. Met een groep gaan we terug naar het hostel en we besluiten om daar te blijven in plaats van te gaan dansen op traditionele muziek in het dorp. We spelen UNO en zwemmen in het zwembad en om een uur of twee lig in in mijn bed voor mijn eerste nachtrust van 2023.
Go with the flow
Nu oud en nieuw uit de weg is, valt er een last van mijn schouders. Ik probeer me nog even te ontspannen voordat ik over een paar dagen weer vertrek, daarvoor ben ik aan het strand toch?
Op 1 januari ga ik 's middags samen met een surfleraar naar het strand. Ik ben nerveus, surfen is nog nooit echt mijn sport geweest. Toen ik in 2016 in Sydney studeerde ging ik naar een surfkamp, mijn eerste keer op een surfplank. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat het in juli winter is in Australië. Drie dagen lang hadden we stormachtig weer, het water was ijskoud (ondanks mijn wetsuit) en door de harde wind konden we een deel van de tijd niet surfen. Dat vond ik stiekem niet zo erg, ik had al snel ontdekt dat surfen een sport van de lange adem is: het duurt lang voordat je zelfs ook maar de basis goed onder de knie hebt en ik zag daar de lol niet van in. Terwijl vriendinnen na het kamp bij Bondi beach planken huurden om zelf te oefenen, besloot ik dat surfen niets voor mij was.
Toen ik in 2019 echter in een surf- en yogahostel in Peru werkte vond ik dat ik nog een poging moest wagen. Dit was er de plek voor en iedereen om me heen was zo gepassioneerd. Ik nam tien lessen bij een lokale surfschool en leerde de sport meer waarderen. Het water was warmer en het was best lekker om een beetje rond te dobberen en te kijken naar de pelikanen. Af en toe lukte het me zelfs om op te staan op de surfplank, kleine succesmomentjes die me motiveerden om door te gaan. Toch merkte ik ook dat ik surfen eng vond, door de manier waarop ik soms ondersteboven werd gegooid of die keer dat mijn 'leash' (het koord tussen de plank en mijn enkel) om mijn benen wikkelde en me onder water trok totdat ik dacht dat ik zou verdrinken. De hoge golven hier in Ecuador zijn dus behoorlijk intimiderend.
Chifle brengt me naar het strand en gebaart dat ik de surfplank neer moet leggen. Hij wil eerst op het droge zien dat ik weet hoe ik op moet staan. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of ik dat nog weet… Ik plof op mijn buik neer op het zand. Surfen doen we hier zonder wetsuit en ik ben er nog niet helemaal aan gewend. Gelukkig heb ik van een van de meiden van het hostel een surfshirt kunnen lenen.
'Okay, go!' zegt Chifle in zijn afgemeten Engels. Op de automatische piloot begin ik mijn armen te bewegen alsof ik paddle en, alsof het ergens in een hoekje van mijn brein is opgeslagen, duw ik mezelf omhoog naar een plank. Ik spring op totdat ik op mijn voeten sta. Een voet vooruit, een voet achter, gebogen knieën en armen in de klassieke surfhouding. Waar komt deze kennis vandaan? 'Good!' zegt Chifle en dan duwt hij me om. 'Draai je voeten en verdeel je gewicht meer. Dan ben je stabieler.' Hij laat me de beweging nog een keer of vijf herhalen, mijn houding steeds meer perfectionerend, totdat hij denkt dat ik er klaar voor ben. Denk ik dat ook?
We lopen het koele water in, tot ongeveer heuphoogte. De golven zijn hier zo sterk dat het voor beginners niet verstandig is om 'green waves' (echte golven) te surfen, in plaats daarvan gaan we oefenen in de 'whitewash' (branding). 'Remember, just breathe…' herinnert Chifle me. Ik haal een keer diep adem, hier gaan we.
Ik sta naast de surfplank in de branding totdat Chifle zegt dat ik er op mag gaan liggen. Ik hoor het bulderende geluid van het water steeds luider worden, steeds dichterbij komen. 'Go!' roept Chifle en hij duwt de achterkant van mijn surfplank mee met de stroming. Ik grijp de zijkant van de plank vast, zet mijn voeten neer, kom overeind. 'Ik sta!' denk ik verbaasd, totdat ik drie seconden later omval. Ja, er is nog verbetering mogelijk, maar… opstaan op de eerste poging? Blijkbaar kan ik het nog! Met een grote lach op mijn gezicht worstel ik me door de branding terug naar Chifle die zijn duim opsteekt.
Op de volgende poging sta ik weer op, maar val ik zijwaarts doordat ik mijn bovenlichaam te ver naar voren buig. De keer daarna sta ik, maar de kracht van de golf is al weg en verbaasd val ik op mijn billen in het water. Dan lukt het niet om op te staan. Elke keer kom ik met een grijns terug naar Chifle die me aanwijzingen geeft: 'Buig je knie', 'Rustig aan, niet opspringen', 'Adem, je hebt geen haast' en 'Just go with the flow, don't try to control the wave.' Die tip raakt me. Hij weet het niet, maar dit is precies de levenswijsheid die ik nu nodig heb.
Ik heb een kleine tegenslag wanneer ik in mijn oog wrijf en mijn contactlens ergens in mijn ooghoek verdwijnt. Zonder lens ben ik praktisch blind, maar ik wil de les niet onderbreken: ik heb te veel lol! En dus knijp ik mijn rechteroog dicht en surf ik op één oog verder. Chifle is inmiddels richting het strand vertrokken, hij laat het me nu zelf doen en geeft aanwijzingen vanuit de verte. Ik voel me een echte winnaar, dit gaat zoveel beter dan verwacht! Na een uur gebaart hij dat zijn tijd er op zit. Hij gaat terug naar de surfschool, maar ik mag nog even zelf door oefenen als ik dat wil. Ik ben al flink moe, maar ik wil nog niet stoppen! Ik blijf proberen, opstaan, vallen. Af en toe heb ik een glorieus moment waarop de golf me bijna tot aan het strand tilt. Ik sta overeind, ik voel de plank onder me bewegen en ik snap nu waar al die ophef voor is. Elke keer denk ik 'nu is het tijd om te stoppen, eindig op een hoogtepunt', maar steeds weer ga ik terug voor nog één laatste keer. Totdat ik de beste golf van de dag pak, ver richting het strand, en weet dat dit is wat ik me wil herinneren.
Op het strand zitten een paar Ecuadoriaanse dames onder een parasol en brutaal benader ik hen. 'Hoi, ik heb mijn telefoon niet bij me. Zouden jullie een foto van me willen nemen? En die dan naar me toe willen sturen?' 'Ja, natuurlijk!' Zij lijken de vraag minder gek te vinden dan ik het vond om hem te stellen en een van de vrouwen neemt een foto van me. Blij sta ik naast de surfplank op het strand. Mijn natte haar is verward en ik voel me uitgeput, maar ik heb een grote lach op mijn gezicht. 'Ik kan de foto ook naar Guillermo sturen,' zegt mijn fotografe. 'Dan kan hij het naar je doorsturen.' Ik denk dat ze het heeft over Guillome, een Franse vent uit het hostel, en knik. Iedereen kent elkaar in zo'n klein dorp… Blij kom ik terug in het hostel waar de andere gasten me geïnteresseerd vragen hoe de les was. 'It was great!' vertel ik over en over. Ik ontspan in de hottub, een ongekende luxe voor een hostel, en ga uiteindelijk met een rozig gevoel op zoek naar Guillome. 'Heb jij toevallig een foto van mij met een surfplank op het strand gekregen?' vraag ik en hij kijkt me vreemd aan. Tja, dat is ook wel een beetje gek natuurlijk. Ik leg de situatie uit en hij schudt zijn hoofd. 'Guillermo is iemand anders, ze halen ons steeds door elkaar.' Ik proest: 'Dus nu heeft een of andere Guillermo uit het dorp uit het niets een foto van mij met een surfplank ontvangen? Hij moet zo verward zijn!' Viavia speur ik zijn nummer op en ik stuur hem een bericht om te vragen naar de foto. Binnen een paar minuten zie ik mezelf op mijn scherm verschijnen, met als enige bericht van Guillermo het klassieke relaxte handgebaar dat surfers maken [e-1f919] Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat is het leven ook heerlijk ontspannen in een surfdorp als dit!
Helen aan zee
Gedurende mijn tijd aan de kust begin ik het regenwoud langzaam meer en meer los te laten. Ik mis de jungle nog steeds, dat zal waarschijnlijk nog lange tijd zo blijven, maar ik begin weer plezier te beleven aan andere dingen. Er breekt wat zon door mijn grijze wolk heen. Misschien was het toch niet zo'n gek idee om hier te komen voordat ik verder reis?
Ik leer de andere gasten in het hostel beter kennen en wen weer aan het gezelschap van backpackers. Elke plek trekt zijn eigen type reiziger aan. In dit hostel zijn opvallend veel 'digital nomads', reizigers die online werken terwijl ze de wereld over trekken. Sommigen van hen hebben een baan die specifiek ingericht is op reizen, zoals het geven van Engelse of Duitse les, terwijl anderen hun vaste baan hebben aangehouden terwijl ze langere tijd op afstand werken. De rust en structuur van een surfhostel is hier ideaal voor, vaak ligt iedereen om tien uur 's avonds in bed en staan ze rond zes uur 's ochtends op. Het gaat ook samen met een iets oudere leeftijdsgroep en opvallend veel koppels die samen op reis zijn. Ik merk dat ik met afgunst kijk naar deze duo's. Alhoewel ik altijd met veel plezier een soloreiziger ben geweest kom ik nu op het punt dat ik mijn avonturen graag zou willen delen met een partner. Nu is het alleen nog een kwestie van die persoon vinden!
Verder valt het me weer op hoe makkelijk backpackers praten over 'even' een land bereizen. Vooral opsommingen als 'we'll do Colombia, then we'll do Peru and then we're doing Bolivia' roepen bij mij enige irritatie op. Hoezo ga je een land 'doen'? Even de grens over, dan kan je dat weer van je to do lijst afkruisen. Alsof je na een bezoek van een week het land, de inwoners en hun cultuur echt kent! Zelf heb ik tijdens elk van mijn reizen minstens drie maanden in een land doorgebracht, meerdere weken gewerkt en gewoond op één plek en toch blijft het altijd even 'proeven' aan de omgeving. Een echte backpacker zal ik waarschijnlijk nooit worden met deze instelling…
Op 2 januari spreek ik in Ayampe (het dorp verderop aan de kust) toch af met Emma. Ik loop over het strand die kant op, een wandeling van ongeveer 45 minuten. De zon brandt op mijn hoofd en het strand is leeg, op een legertje krabben na. De kleine roze beesten racen zijwaarts voor me uit en schieten in holletjes in het zand. Verderop zie ik een boom vol grote vogels die donker afsteken tegen de strakblauwe hemel. Als ik dichterbij kom zie ik dat het gieren zijn. Op de grond ligt een grote dode zeeschildpad en de gieren houden me strak in de gaten terwijl ik snel langs hun feestmaaltijd loop.
In Ayampe zit Emma al op het zand te wachten, haar grote hoed en groene jurk creëren een zonnig tafereel. Tijdens de wandeling hiernaartoe was ik aan het dubben of ik nog een keer iets zou zeggen over onze miscommunicatie rond oudjaarsavond, maar als ze opspringt en me enthousiast omhelst besluit ik het te laten. Wat heb je ook aan boos zijn?
De rest van de ochtend zitten we op het strand te kletsen. Onze connectie is nog net als vroeger en we brengen elkaar weer op de hoogte van ons verleden, heden en toekomst. Emma is Brits, maar is tijdens de pandemie nooit teruggekeerd naar Engeland. In plaats daarvan heeft ze een leven voor zichzelf opgebouwd aan de kust van Ecuador. Ik vind het dapper en inspirerend dat ze is gebleven waar ze het fijn heeft, ook al is het misschien niet de meest vanzelfsprekende plek. Tegelijkertijd is ze een fervent reiziger met een passie voor de bergen. 'So tell me more about your plans for New Zealand, that's exciting!' glundert ze. Over een paar dagen vertrek ik uit Zuid-Amerika en reis ik naar de andere kant van de wereld. 'Ja, het is best spannend! Maar het wordt vast geweldig!' antwoord ik en ik vertel over alles wat ik daar ga doen.
Nadat we het strand hebben verlaten lopen we naar een koffieshop verderop voor een heerlijke cappuccino. Ayampe is een groter dorp dan Las Tunas, bestaande uit twee onverharde straten in plaats van één. Het is een trekpleister voor surfers en reizigers met een spirituele interesse, een mooie maar dure plek waar je voor een kopje koffie zo 5 dollar betaalt en waar accommodatie de hoofdprijs kost. Dit wordt ook in stand gehouden om te voorkomen dat Ayampe in een tweede Montanita (de partykustplaats van Ecuador) verandert.
Halverwege de middag keer ik terug naar mijn hostel, zodat ik precies op tijd ben voor de yogales. Ik moet rennen om de groene bus te halen en snel geef ik Emma nog een knuffel voordat ik naar binnen spring. Terwijl ik de palmbomen en huisjes voorbij zie glijden glimlach ik tevreden. Vandaag was weer een mooie dag.
Nu heb ik nog één dag te gaan en ik besluit een 'jungle trail' te lopen langs de Ayampe rivier. Op woensdag loop ik dus weer terug naar Ayampe, vanaf waar ik een weg landinwaarts volg. Ik loop door de brandende zon langs krakkemikkige gebouwen richting de groene bergen. De instructie die ik heb gekregen was kort en bondig: loop naar de rivier en volg de rivier de jungle in. Klinkt eenvoudig? Wanneer ik bij de rivier aankom zie ik echter niet echt een pad en er is geen enkele indicatie van de richting waar ik op moet. 'Sorry, welke kant op is de kolibri trail?' vraag ik een vrouw die met haar dochtertje langsloopt. Ze wijst dat ik inderdaad de rivier moet volgen. Hm, dan worstel ik me maar een weg door het hoge gras. Ik blijf lopen, soms is er een paadje en soms niet. De omgeving wordt groener, er zijn palmbomen en bamboe stengels en bananenplantages. Als ik het zat wordt om me een pad door de begroeiing te banen, loop ik verder in de rivier. Het water komt niet hoger dan mijn kuiten en is meestal helder fris. Er lopen drie ibissen, middelgrote vogels op lange poten, voor me uit en ik zie visjes zwemmen. Het is heerlijk om weer omringd te worden door groen, maar de sfeer klopt niet helemaal. Zoals ik al had verwacht is jungle hier niet écht jungle. Het duurt een tijdje voordat ik mijn vinger er op kan leggen, maar dan weet ik waar het aan ligt: het is doodstil. Ik hoor de wind ruisen en de bladeren knisperen en het water stromen, maar er zijn geen vogels of kikkers of cicaden te horen. Heel gek.
Als ik een eind door de rivier ben gebanjerd zoek ik een mooi plekje om mijn lunch te eten. Ik ga op de grond zitten in de bocht van de rivier, met een grote volle boom als een soort parasol over me heen en een begroeide helling achter me. Ik pak mijn e-reader erbij en geniet van het uitzicht op bomen en groene bergen verderop terwijl ik me verlies in een grappige roman. Nadat ik ongeveer een half uur in stilte heb zitten lezen hoor ik opeens het geluid van knisperende bladeren op de helling achter me. Ik kijk rustig om, misschien zit er een vogel of loopt er een persoon? Nee, het is een veel interessanter wezen!
Nietsvermoedend komt er een tayra naar beneden gewandeld. Een tayra is een soort grote marter: slank, glanzend zwart met een crèmekleurige kop en een dikke staart. Zo groot als een vos. Ik heb tot nu toe zo stil gezeten dat hij me nog niet heeft opgemerkt en hij nadert me tot een paar meter afstand. Mijn hart bonst, wow wat cool! Grappig, drie maanden diep in het regenwoud en ik heb nog nooit een tayra gezien, maar een half uurtje hier en eentje komt naar me toe gewandeld. Net als ik me af begin te vragen of hij gewoon langs me naar het water zal lopen (en hoe veilig dat voor mij is) ziet de tayra me zitten. Hij komt tot stilstand en blijft stokstijf halverwege de helling staan terwijl hij strak naar me staart. Ik zie de radertjes in zijn hersenen draaien terwijl hij zich afvraagt wat ik ben, waarom ik in zijn wandelroute zit en wat voor bedreiging ik voor hem vorm. Ik blijf eerst doodstil zitten en probeer zelfs mijn ademhaling zo oppervlakkig mogelijk te houden om hem niet af te schrikken. Dan beweeg ik mijn rechterhand langzaam naar mijn tas om mijn telefoon te pakken. Voorzichtig glijd ik met mijn hand in het voorvak, trek het apparaat naar buiten en klik de camera aan. Dat lijkt de tayra op te schudden en in één beweging draait hij zich om en springt hij de helling weer op. Een stukje verderop gaat hij onder een boom zitten en spiedt langs de stam naar me. Zo spelen we een tijdje kiekeboe, totdat ik besluit terug te gaan naar mijn boek. Wanneer ik weer opkijk is het beest verdwenen.
De volgende ochtend pak ik mijn tas in, check ik uit bij het hostel en ga ik voor een laatste wandeling op het strand. Ik loop naar de rotspartij die het einde van de baai markeert en kijk naar de hoge golven die tegen het steen opspatten. Ik heb gehoord dat er een geheim strand verborgen ligt achter deze rotsen en ik ga op zoek naar het kleine paadje dat ergens de rotswand over zou moeten leiden. Volgens meerdere mensen is het een uitdagende klim, maar wel goed te doen en het resultaat zou prachtig moeten zijn. Nadat ik mezelf door de bosjes heb geworsteld sta ik inderdaad voor een steil pad uitgesleten in de rotsen. Ik trek mijn sandalen uit en probeer een goede steun voor mijn rechtervoet te vinden. Met mijn linkerhand grijp ik een randje vast, maar als ik me probeer op te trekken komt er een flink brok steen los. Oef, deze rots is niet stabiel…
Het lukt me met moeite om me een paar meter naar boven te worstelen, maar elke stap voelt alsof ik mijn leven waag. Mijn hart klopt in mijn keel en ik sta tegen de rotsen aan geklemd. De randjes om op te staan zijn minuscuul, er zijn weinig handgrepen en de rotsen zijn brokkelig. Ik kijk omhoog naar de gladde stukken die nog komen en haal diep adem. Is dit een goed idee? Nee, het is het risico niet waard. En dus klauter ik terug naar beneden. Het geheime strand blijft geheim voor mij.
Wat een engerd!
De lange reis terug naar Guayaquil verloopt soepel en de volgende dag stap ik uit het vliegtuig in Lima. En dan maak ik een paar cruciale fouten… Fout 1: In plaats van een officiële airport taxi te boeken, kies ik ervoor naar buiten te lopen en mee te gaan met een van de taxichauffeurs die buiten de deur klanten proberen te ronselen. 'Hoeveel kost het naar Miraflores?' vraag ik, terwijl hij me weg van de ingang naar een van de parkeerplaatsen leidt. 'Oh, er ligt een prijslijst in de auto', antwoordt de charmante man, waarna hij een gesprekje met me begint over wat ik allemaal voor reisplannen heb. Fout 2: Ik knik braaf en loop mee, ondanks dat ik weet dat ik nu een prijs af moet spreken. Een lijst klinkt officieel, dat zal vast goed zitten toch? Als we bij de auto aankomen opent de chauffeur de deur voor me en gebaart dat ik in kan stappen. 'Kan ik de prijs eerst zien?' vraag ik (gelukkig doe ik ook nog iets goed). Hij trekt een soort menukaart uit het vakje van de stoel en bestudeert hem. 'Miraflores? 25 dollar…' Ik knipper met mijn ogen, ik denk dat ik hem verkeerd gehoord heb. 'Hoeveel is het in soles?' 'Uhm, 95 soles', lacht de chauffeur vriendelijk tegen me, terwijl hij weer gebaart dat ik in moet stappen. Ik blijf koppig staan waar ik sta, ik weet dat hij me probeert te naaien omdat ik een gringo ben. Een officiële airport taxi naar Miraflores kost maar 65 soles... Als ik hem dit vertel begint hij een zielig verhaal over parkeerkosten en benzineprijzen. 'Niet mijn probleem!' zeg ik hard. 'Ik denk dat ik toch beter een officiële taxi kan nemen.' Ik draai me om en begin terug te lopen naar de luchthaven, terwijl ik in mezelf mopper. Waarom ben ik niet direct naar een officiële taxi gegaan? De taxichauffeur rent achter me aan en probeert me half smekend toch nog in zijn auto te krijgen. 'Ah come one, I'll give you 70 soles! Or 65, we can do 65!' Ik schud beslist mijn hoofd en blijf doorlopen, geen kans dat ik nog met deze oplichter meega. Ik snap dat hij probeert een inkomen te verdienen aan nietsvermoedende toeristen, maar dat betekent niet dat ik hem hoef te helpen. Onderweg sluit een andere chauffeur zich aan in de discussie. 'Miss, miss you can come with me!' Fout 3: ik sta stil en luister naar zijn verhaal. 'Nee, ik neem een officiële taxi,' herhaal ik en de chauffeur houdt het pasje om zijn nek naar voren. 'Kijk, ik ben officieel! Ik neem je mee voor 60 dollar.' Ik zucht. 'Oke dan,' en stap in zijn auto. De grootste fout van allemaal. Terwijl we wegrijden vraagt mijn nieuwe chauffeur, een Peruaan van middelbare leeftijd, hoeveel zijn collega vroeg. '95 soles!' zeg ik verontwaardigd. 'Kun je dat geloven?! Het is niet juist, het kost 65 om naar Miraflores te komen…' En dan begint mijn chauffeur ook een verhaal over dat dit de nieuwe prijs is, dat benzinekosten omhoog zijn gegaan, parkeerkosten etcetera. Ik vertel hem een paar keer dat ik deze route enkele dagen geleden nog heb gedaan en dat ik weet hoeveel het zou moeten kosten, maar hij blijft sputteren dus op een gegeven moment reageer ik gewoon niet meer. Dan gooit hij het over een andere boeg. 'Je spreekt zo goed Spaans,' zegt hij flirterig. 'En je bent mooi, ben je single?' Ik voel me erg ongemakkelijk bij de manier waarop hij naar me kijkt. Het is een vraag die veel taxichauffeurs stellen en meestal ben ik eerlijk en maak ik een grapje over genieten van mijn vrijheid zonder een man, maar iets in me zegt dat ik deze man geen ruimte moet geven. 'Ja, ik heb een vriend,' lieg ik. 'Hij komt me over een paar weken opzoeken.' 'Denk je dat hij trouw aan je is?' pusht de chauffeur. 'Ik denk het niet hoor, ik heb ervaring.' Ik voel me steeds minder prettig bij de manier waarop hij naar me kijkt en probeer het gesprek op een ander onderwerp te brengen, zoals zijn werk. Dat leidt er echter alleen maar toe dat hij me vertelt dat hij gescheiden is en elk weekend op stap gaat. Ik hoor de uitnodiging erin door. Dan begint hij over het feit dat ik in een gemengde slaapzaal slaap in het hostel en dat mannen verlekkerd naar me zullen kijken als ik in een handdoek uit de douche kom. Ik kan aan zijn gezicht zien dat HIJ zich op dit moment voorstelt dat ik in een handdoek uit de douche kom en ik huiver. Inmiddels heb ik een knoop in mijn maag en voel ik me benauwd, wat een engerd! Ik kijk uit het raam en probeer in te schatten of we in de juiste richting rijden. Ik heb geen internet, dus ik kan de route niet bijhouden op google maps (iets wat ze wel altijd aanraden als je in Lima een taxi neemt). Ik vertel een heel verhaal over dat ik werk hier in Peru en dat ik vrienden heb in Lima, om maar de indruk te wekken dat ik niet een of ander naïef en hulpeloos meisje ben. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een aardig woordje Spaans spreek, zodat ik in ieder geval enige zekerheid uitstraal. Ik weet niet of het terecht is, maar alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af bij deze taxi-chauffeur. Ik voel me niet veilig en ik wil het liefst zo snel mogelijk weg uit de auto. Het helpt niet dat het verkeer helemaal vast staat, waardoor de lange reis naar Miraflores nog langer duurt. De chauffeur zit tegelijkertijd op facebook te kijken naar live opnames van de nieuwe protesten in het centrum, probeert zijn volgende rit te regelen via een app en weeft als een malloot tussen de andere auto's door. Met een ruk trekt hij zijn stuur naar links om te voorkomen dat we tegen een busje aan botsen en ik houd geschrokken mijn adem in. Ik durf er niets van te zeggen. Nog even volhouden en hopen dat het snel voorbij is. Wanneer ik een uur later uit de gewraakte auto stap, sta ik strak van de adrenaline en ben ik tegelijkertijd uitgeput. Verrassend genoeg heeft de man niet meer geprobeerd de prijs op te drijven, iets wat ik wel had verwacht met alle files. Eerlijk gezegd had ik hem in dat geval zelfs meer geld gegeven, gewoon om weg te komen van de situatie. Ik heb mijn les geleerd, voortaan neem ik weer officiële taxi's.
Welcome to the Big Apple
Mijn lange reis naar Nieuw Zeeland is nu officieel begonnen. Na een nacht in Lima ben ik de volgende avond weer terug op de luchthaven. Gedurende een onrustige nacht vlieg ik naar New York en op zaterdagochtend stap ik slaperig uit de airport express bus in het centrum van Manhattan. Ik heb in totaal 12 uur in de stad, een zogenaamde 'stop over'. Mijn plan is om een paar uur op de hop on hop off door de stad te cruisen. Ik sleep mijn backpack door de stad totdat ik de bus heb gevonden en zink dan opgelucht neer op het open dak. Vanuit de flonkerende billboards van Times Square rijden we langs Central Park en de statige huizen van uptown. Gek genoeg heb ik het gevoel dat ik deze plek al ken door alle films en series over New York en tegelijkertijd geniet ik ervan de stad in het echt te zien. Ik ben verrast door hoe mooi de architectuur is en bewonder alle kleine details aan de oude gebouwen, New York is leuker dan verwacht!
De tweede bus die ik neem gaat naar downtown, via Broadway langs bekende namen als Macy's en Soho naar de Brooklyn Bridge en de Hudson River. We rijden langs het 9/11 monument en staan dan lange tijd vast in het verkeer. Inmiddels heb ik het ijskoud (het is hier winter), moet ik naar de wc en begin ik te voelen dat ik al heel lang wakker ben. Even vind ik het helemaal niet meer leuk, maar ik probeer mezelf af te leiden met mijn e-reader. Ook dat is reizen: jezelf door de moeilijke momenten heen helpen. Tegen de tijd dat we terugkomen bij de bushalte ben ik weer uit mijn dipje geklommen, het is tijd om richting het vliegveld te gaan. Voordat ik de trein neem, eet ik nog een hotdog bij een straatverkoper (dat hoort natuurlijk hier) en dan reis ik naar JFK airport. Ik ben blij dat ik dit uitstapje heb kunnen inpassen, New York smaakt naar meer! Wat me nog het meest positief verrast heeft is hoe vriendelijk iedereen was. De toiletdame in Bryant Park die ervoor zorgde dat ik een schoon en prettig ruikende wc had, de verkoopster van mijn busticket die met me meedacht over de beste route, de barista in de koffieshop die haast maakte zodat ik op tijd op kon stappen, de MacDonalds medewerker die me gratis liet plassen en de treinbediende die me vertelde hoe ik naar het vliegveld kon komen: iedereen was zo behulpzaam!
Het is acht uur 's avonds als ik weer in het vliegtuig stap. Nog 17 uur vliegen naar Auckland, Nieuw-Zeeland here I come!
Lees in mijn volgende blog hoe mijn reis naar het land van de kiwi's verloopt! En vergeet vooral niet een reactie te plaatsen op dit verhaal!
Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru en Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5090198
[countryId] => 54
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 306
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Ayampe
[travelId] => 528101
[travelTitle] => Peru 2022
[travelTitleSlugified] => peru-2022
[dateDepart] => 2022-10-10
[dateReturn] => 2023-01-06
[showDate] => yes
[goalId] => 5
[goalName] => Een wereldreis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/ecuador,ayampe
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-golven-brengen-een-nieuw-begin
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => Van San Christobal naar Quito
[message] => Vandaag was een complete reisdag.
Na het ontbijt werd ik naar het vliegveld gebracht van San Christobal door 2 duikinstructeurs die dat er even als schnabbeltje bij deden. Er was alleen maar een vertrekhal voor nationale vluchten.
We vlogen vanuit San Christobal met een tussenlanding in Guayaquil naar Quito.
Toen ik aankwam ging de zon al onder en het bleek dat we in het spitsuur helemaal de stad door moesten naar hotel Tiku, waar ik nu inmiddels voor de vierde keer logeerde.
Ik werd weer vriendelijk verwelkomt en sliep deze keer helemaal boven in het hotel, weer in een prachtige kamer.
Bij het hotel lag een envelop van Adore Travel te wachten met een restitutie van het hotel in Guayaquil.
Tijdens de vliegreis had ik niet meer gegeten dan wat crackers (snacks) met water, dus haalde ik een afhaalmaaltijd bij een dichtbij gelegen Chinees ( na 19.00 lukt het hier bijna niet meer om ergens iets te eten).
Nog even werken aan de blog over Galapagos, hier was tenminste weer goed internet en konden er weer foto's op de blog.
Even over nadenken wat en of ik morgen nog wat ga doen ,
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086835
[countryId] => 54
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 537
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/052_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-san-christobal-naar-quito
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-09-04
[title] => San Christobal
[message] => een beetje laat alweer 2 weken thuis, maar toch nog verslagjes en foto's van de laatste reisdagen
het derde eiland San Christobal,
Vanmorgen opgehaald door een ontzettend aardige gids, die direct ging overleggen over het plan van vandaag: een toer door de hooglanden.
Schildpadbroedcentrum ( Cerro Colorado), vulkaanmeer bekijken, natuur bekijken.
Eigenlijk wilde ik geen broedcentrum meer bekijken, maar volgens de gids was deze erg leuk. En het klopte, je kon er mooi rondlopen. En we troffen het, want de schilpadden werden die dag gevoerd. Heerlijke sappige stengels waar de schildpadden luidruchtig smakkend van genoten en het waren zulke slordige eters dat hun hele kop onder het sap zaten.
Daarna ook hier weer omhoog naar de bergen. Door de mist was het vulkaan meer niet te zien.
Dus we gingen naar een prachtige baai (Puerto Chino) genieten van het uitzicht en de planten, leguanen en lizards onderweg. We klommen op de rotsen en zaten daar een hele tijd en genoten van het uitzicht en het weer.
Daarna terug naar het vulkaan meer, maar deze lag nog steeds in de mist.
Daarom gingen we via allerlei binnendoor weggetjes, met o.a. koffieplantages, terug naar de stad voor een heerlijk lunch. Je krijgt hier als je vis besteld, zomaar tonijn voorgeschoteld (heerlijk).
Na de lunch gingen we dichtbij de stad na het hoogste uitzichtpunt (fregat peak) waar we een geweldig uitzicht hadden op de baai waar volgens overleveringen Darwin met the Beagle aan land is gekomen. Een prachtige beschutte baai met zeeschildpadden, zeehonden, fregatvogels en blue footed boobys.
Vanaf het hoogste punt liepen we geleidelijk naar beneden, terwijl we nog verschillende andere uitzichtpunten aandeden.
Beneden spotten we nog een reiger die een veel te grote vis had gevangen en moeite had om deze op te eten (onder het toeziend oog van de zeehonden).
Weer terug in het hotel even gerelaxt en nog even het stadje in om te genieten van de sfeer, de zee en de ondergaande zon.
Ik installeerde me bij een klein tentje aan water en terwijl genoot van mijn heerlijke smoothie (natuurlijk met popcorn) kwamen er zowaar nog blue footed boobys voorbij. Top afsluiting van een hele mooie dag.
Morgen vlieg ik terug naar Quito, waar ik nog 1 vrije dag hebt voordat ik terugvlieg naar huis.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086834
[countryId] => 54
[pictureCount] => 23
[visitorCount] => 304
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/072/040_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => san-christobal
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-09-01
[title] => The final destination (in Ecuador)… Quito!
[message] => Volgens zijn eigen Wikipedia-pagina is Quito de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld. Wij waren in de veronderstelling dat de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld La Paz in Bolivia was. Alleen is niet La Paz, maar Sucre officieel de hoofdstad van Bolivia. Weer wat geleerd…
Om eerlijk te zijn, ben ik blij verrast door Quito. Veel prachtige oude gebouwen (het staat niet voor niets op de UNESCO-werelderfgoedlijst), sfeervolle straatjes en pleintjes, hoogteverschillen aangezien het tussen de bergen ligt én er is meer (leuks) te doen dan ik had verwacht. We zijn onze dagen in Quito begonnen met de wandelroute van onze Lonely Planet door het oude centrum, waarbij we de hoogtepunten hebben gezien en vanaf de grote kathedraal die we hebben beklommen, een prachtig uitzicht over de stad hadden. Op zich best bijzonder dat de stad zoveel oude gebouwen heeft, als je je realiseert dat de stad omringt is door maar liefst elf vulkanen en in het verleden meerdere keren flink tot volledig verwoest is door aardbevingen. In de avond viel ons op dat de drukke straten compleet leeglopen en lijkt de stad volledig verlaten (bijna eng stil). Dit komt wel mede doordat we op werkdagen in Quito verblijven en niet in het weekend.
Het middelpunt van de aarde
Op de tweede dag zijn we naar (Ciudad) Mitad del Mundo geweest. Hier wordt gesteld dat je precies op de evenaar bent, of sterker nog… Op het middelpunt van de aarde! Bij aankomst wordt nog buiten de poorten door een andere operator geprobeerd ons een toer te verkopen, waarbij je naar (schijnbaar) het echte middelpunt van de aarde gaat. We hadden inderdaad al vernomen dat de evenaar niet precies in het Mitad del Mundo ligt, maar enkele meters er vanaf. Voor de toer hebben we gepast.
Het Mitad del Mundo is vooral een toeristische trekpleister, met veel restaurantjes en nog veel meer souvenirwinkeltjes. Bij het checken van het kompas van de iPhone, zien we ook dat we net iets zuidelijker van de evenaar zijn. Als we dan toch zo dicht bij de evenaar zijn, dan wil ik er natuurlijk ook daadwerkelijk opstaan. Bij het verlaten van Mitad del Mundo dan een stukje noordelijker gewandeld om even het gevoel te hebben van “even op de evenaar te staan”. Een foto van die plek hebben we niet gemaakt, want de straat waar we stonden zag er echt verschrikkelijk uit.
Museo Intiñan
Ook hebben we het Museo Intiñan bezocht. Dit museum ligt tussen het punt waarop het kompas van de iPhone aangeeft dat je op de evenaar staat én Mitad del Mundo. Hier wordt gesteld dat je daadwerkelijk op de evenaar staat (de iPhone geeft aan net iets zuidelijker van de evenaar staat). Onze gids gaf aan dat er een afwijking in smartphones zit, waardoor deze nooit de exacte informatie weergeeft.
Hoe zit het nou? Deze vraag stelden wij ons ook. In het museum wordt met enkele trucjes (die je zelf uit mag proberen) zichtbaar gemaakt dat je in Museo Intiñan daadwerkelijk op de evenaar staat en welke effecten dit heeft. Zo kan je er bijvoorbeeld een ei laten balanceren op een spijker en verlies je (schijnbaar) spierkracht en een kilo lichaamsgewicht als je precies op de evenaar staat. Maar uiteindelijk ben ik met één trucje overtuigd dat ik daadwerkelijk op de evenaar heb gestaan.
Onze gids illustreerde met een bak water waar een stop in zat, wat het effect is op blaadjes in de bak water als je de bak water precies op de evenaar laat leeglopen; de blaadjes zakken recht naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het zuiden, ontstaat er een kolk en zakken de blaadjes met de klok mee naar beneden. Zet je de bak water een meter naar het noorden, ontstaat er ook een kolk, maar dan zakken de blaadjes tegen de klok in naar beneden. Dit werkt ook bij orkanen/tropische cyclonen zo… Boven de evenaar draait de wind tegen de klok in rond het oog van de storm en onder de evenaar met de klok mee.
Van alle landen waar de evenaar doorheen loopt, is Ecuador uniek. Schijnbaar is Ecuador het enige land waar de evenaar door de bergen loopt. Alle andere landen schijnen geen gebergte vergelijkbaar met het Andes-gebergte te hebben op het punt waar de evenaar door het land loopt.
Ik ben in ieder geval overtuigd van waar de evenaar nu exact ligt en dat ik er precies op heb gestaan, maar bovenal heb ik een ontzettend leuke dag gehad!
Free Walking Tour door de stad Quito
Of ja… Zo wordt het “verkocht”! Voor de toer daadwerkelijk begon, werd ons al verteld dat de fooi meer een verplichting is, aangezien de gids onderweg ook kosten maakt. Beetje bijzonder, al hadden we er op het einde van de toer totaal geen moeite mee om fooi te geven!
Om eerlijk te zijn, was het niet echt een stadstoer. Helemaal niet erg, aangezien we zelf al een wandeling door de stad hadden gemaakt. Natuurlijk hebben we wel wat uitleg gekregen over de verschillende belangrijke gebouwen en pleinen, maar veel meer over de geschiedenis, de (eet)gewoontes (inclusief proeven) en de gebruiken van de mensen uit Quito en Ecuador. Zo bezochten we onder andere een winkel waar we uitleg kregen over Ecuadoraanse chocolade (inclusief proeverij) en een markthal waar met name vlees, groente en fruit verkocht worden, met uitleg over de exportproducten van Ecuador (bananen, cacao en koffie zijn de nummer 1, 2 en 3 exportproducten). En voor mij weer een weetje (eigenlijk best logisch, maar ik had er nog nooit zo over nagedacht); een kip heeft nog niet volledig ontwikkelde eieren in zich als die wordt geslacht! Hier in Ecuador wordt door velen voor het maken van bijvoorbeeld kippensoep de kip inclusief eieren gekookt, om een nog betere smaak te krijgen.
Op de laatste dag…
… hebben we nog een ritje gemaakt met de Teleférico; een gondel die reikt naar de top van de vulkaan die het dichts op de stad is gelegen. Vanaf deze vulkaan, genaamd Pichincha, zou je een prachtig uitzicht over de stad moeten hebben. Enige nadeel is dat het ding vol zendmasten en antennes staat, die het uitzicht totaal ontsieren en waardoor je dus geen één fatsoenlijke foto kunt maken van het zicht over de stad.
Ecuador samengevat
Een prachtig land, waar we een mega toffe tijd hebben gehad. Voor mij geldt sowieso dat ik er een aantal gave ervaringen heb gehad, zelfs een aantal van de meest gave ervaringen die ik ooit heb gehad! Hiermee bedoel ik het duiken met de hamerhaaien en manta-ray’s. Maar het abseilen door de watervallen staat ook hoog in het lijstje!
Wat ons verder is opgevallen in Ecuador:
- - De gemiddelde Ecuadoraan houdt van zoetigheid. Op iedere hoek van de straat vindt je wel een ‘pandelaria y pastelaria’; (banket)bakkerij. Brood wordt er niet veel verkocht, maar gebak en koek des te meer. Maar ook ijs wordt overal verkocht.
- - Aangezien Ecuadoranen zo'n zoetekauwen zijn eigenlijk onbegrijpelijk, maar tandpasta is heel duur (meer dan acht dollar voor een tube).
- - Ecuadoranen gaan niet aan de kant. Loop je op het trottoir met z’n tweeën naast elkaar en komen er ook twee voetgangers tegemoet, dan wordt jij zowat de gevel in geperst en blijven zij lekker met z’n tweeën naast elkaar lopen (ook kinderen!).
- - Ecuador moet het echt van de natuur hebben. Aan de afwerking van panden (inclusief woningen) wordt weinig aandacht besteedt. Ook de grotere huizen blijven vaak onafgewerkt óf worden niet onderhouden. Wel geinig dat we bij het landen in Guayaquil een compleet ander beeld hadden. Blijkbaar vlogen we toen over een (villa)wijk waar de woningen wel luxe afgewerkt waren. Ook Quito is een uitzondering op het geheel. Hier zijn de meeste panden ook (beter) afgewerkt.
- - De Ecuadoranen zijn stipt! Vertrekt de bus om 10:00 uur, dan vertrekt deze ook om 10:00 uur. Daarbij blijkt de verwachte reistijd ook altijd te kloppen, bijna op de minuut nauwkeurig.
- - Het lijkt wel of iedere Ecuadoraan een hond heeft. Aangezien we beide hondenliefhebbers zijn, kunnen we dit enorm waarderen. Het bijzondere is wel dat het aantal katten die we in Ecuador gezien hebben, werkelijk op één hand te tellen zijn.
- - Met name in de steden lijkt alles voor een dollar verkocht te worden. Overal op straat wordt van alles aangeboden voor één dollar. Dat doen ze luidruchtig, waardoor je hele dag “Un dollar, un dollar” hoort. Misschien een idee voor HEMA om een Ecuadoraanse variant te beginnen: Ecuadoraanse Eenheidsprijzen Maatschappij Quito (EEMQ).
- - We verbazen ons werkelijk over de bizar goedkope prijzen van bus- en taxiritjes. Brandstof is heel goedkoop, maar hoe er überhaupt nog iets verdiend wordt… Werkelijk onbegrijpelijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086775
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 122
[author] => Jasper
[cityName] => Quito
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/071/471_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => the-final-destination-in-ecuador-quito
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-28
[title] => Latacunga – Quilotoaloop en Volcan Cotopaxi
[message] => Het avontuurlijke Baños achter ons gelaten en ingeruild voor Latacunga. Ook in deze stad is er niet zo heel veel bijzonders te doen of te zien, maar vanuit hier kan je wel de Quilotoaloop maken en de vulkaan Cotopaxi beklimmen. Na een avondje gezellig gegeten en gedronken te hebben met twee Nederlandse gasten die we op de Galapagos eilanden hebben leren kennen, begonnen aan de Quilotoaloop.
Quilotoaloop
De Quilotoaloop is eigenlijk een driedaagse hike met als eindbestemming de vulkaan Quilotoa, continu op zo’n 3.000 tot 4.000 meter boven zeeniveau. Deze vulkaan is niet meer actief en in de krater bevindt zich een prachtig meer. Op advies van de Nederlandse gasten (en een klein beetje tijdsdruk gezien onze verdere planning) hebben we de eerste etappe geskipt. Dit betekent dat onze hike begon in het plaatsje Isinliví, waar we met de bus en taxi naar toe zijn gegaan. De eerste bestemming was Chugchilán. In totaal 17,6 kilometer gelopen door een prachtige vallei met her en der een uitdagende klim en sowieso prachtige uitzichten.
De tweede dag van Chugchilán naar Quilotoa gelopen. Hier konden we kiezen tussen de makkelijke en moeilijke route… Het leek wel “1 tegen 100”. Wij hebben gekozen voor de moeilijke route, aangezien de makkelijke route veelal over de verharde weg zou gaan. De route begon met het doorsteken van de vallei, met eerst een afdaling en vervolgens direct een hele steile klim. Na een kort “vlak” stuk, begon de klim van de vulkaan. Een flinke klim, maar deze is het waard… Het uitzicht over het kratermeer is prachtig! Om vervolgens in het dorpje te komen, moet er nog een paar kilometer afgelegd worden over de rand van de krater. Menno heeft deze genomen, zelf heb ik de omweg genomen en de andere kant van de kraterrand genomen. In totaal 23,1 kilometer afgelegd.
Verder was er in de plaatsjes Chugchilán en Quilotoa weinig te doen (of zeg maar gerust niets). Dat in combinatie met dat het in de avond ontzettend koud was, maakte het dat we twee avonden al vroeg onder onze drie/vier lagen dikke dekens lagen. Al hebben we in Quilotoa nog wel een prachtige zonsondergang gezien!
Dagtripje naar de vulkaan Cotopaxi
De op één na hoogste actieve vulkaan ter wereld (5.897 meter boven zeeniveau). De hoogste actieve vulkaan ligt in Argentinië. Het is dus wel de hoogste actieve vulkaan van Ecuador. Deze vulkaan kan je met een tweedaagse tocht beklimmen tot de top. De laatste eruptie heeft al lang geleden plaatsgevonden. Wel heeft deze vulkaan het stadje Latacunga (daar waar we slapen) in 2015 onder een deken van as gelegd. Helaas hebben we hier geen foto’s van kunnen vinden.
Wij hebben echter gekozen voor slechts een dagtripje (wel getwijfeld over de tweedaagse toer). Met een dagtripje wordt je met de auto tot 4.500 meter gebracht en mag je de laatste 500 hoogtemeters tot de gletsjer te voet afleggen. Verder kan je dan helaas niet meer, hiervoor heb je echt klimmateriaal nodig. Ondanks dat je flink de hoogte in gaat, hebben we er allebei nauwelijks last van gehad. Wel jammer dat we slecht weer hadden (fijne sneeuw/hagel!) en dat de vulkaan de hele tijd in de wolken heeft gelegen. Anderzijds hebben we bij Cajas National Park, de vulkaan Chimborazo en tijdens de Quilotoaloop fantastisch weer gehad… Dus klagen mogen we niet!
Verder leren we dat de gletsjer in de periode 1976 tot nu 45% geslonken is. Onze gids vertelt ons ook nog dat in het afgelopen half jaar de ijsgrens 60 meter opgeschoven is… En helaas niet naar beneden! Onderweg naar beneden spotten we nog een ‘lomo de paramo’. Onze gids vertelt ons dat dit dier in het nationaal park Cotopaxi in het wild leeft en eigenlijk een soort van kruising tussen een wolf en vos is.
En hiermee…
… zit onze trip in Ecuador er al weer bijna op. Vanuit Latacunga vertrekken we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Komende vrijdag vliegen we door naar Peru, waar onze trip begint met het verwelkomen van Maikel [e-38] Thomas! Nu al zin in!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086657
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 124
[author] => Jasper
[cityName] => Latacunga
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/070/893_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => latacunga-quilotoaloop-en-volcan-cotopaxi
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-23
[title] => Avontuurlijk Baños
[message] => Vanuit Riobamba zijn we vertrokken naar Baños. Volgens de Lonely Planet een niet heel bijzonder stadje, het gaat hier vooral om de omgeving en wat er allemaal te doen is.
Maar om te beginnen ons hostel. In onze taakverdeling op reis is Menno ‘leading’ als het gaat om ho(s)tels uit te zoeken. Dit keer heb ik echter mijn voorkeur uitgesproken en uiteindelijk ook de keuze gemaakt. En laten we voorop stellen… Ons hostel is mooi en vooral prachtig gelegen in een vallei, vlak onder een brug, met zwembad, langs een wilde rivier!
Wat we uit de kaart alleen niet begrepen hadden, is dat we vanuit het stadje een zéér steile afdaling moeten nemen om ons hostel te bereiken. Nou is afdalen niet zo erg, maar afdalen betekent ook dat je ooit weer een keer moet klimmen. Dios mio… Wat een klim! En dat toch gemiddeld twee tot drie keer per dag, aangezien er naast ons hostel écht niets is in dit dal. Eerlijk… Het uitzicht blijft prachtig, maar voor iedere maaltijd, excursie, fles water etc. die hele klim nemen, is best pittig. We proberen dan ook maar zoveel mogelijk te combineren. Voor het betreft het uitzoeken van de ho(s)tels; ik laat het de volgende keer maar weer aan Menno over…
En dit is de gecensureerde versie!
De naam ‘Baños’
Eigenlijk wel een bijzondere naam voor een stad. Banos betekent in het Spaans namelijk toilet, althans… Zo kennen wij het woord banos inmiddels. Banos kan echter ook gebruikt worden voor badkamer en bad(kuip).
Baños heet voluit eigenlijk Baños de Agua Santa. Als we dat weer vertalen krijg je “Baden van het Heilige Water”. De stad heeft deze naam gekregen vanwege de vele vulkanische warmwaterbronnen in dit gebied. Veel mensen komen dan ook naar Baños vanwege de thermaalbaden. Hier zijn we ook een dagje geweest.
Overigens zijn wij in tegenstelling tot de Lonely Planet wel gecharmeerd van dit plaatsje. Okay, het is misschien wel heel toeristisch, maar vanwege de prachtige omgeving begrijpen we ook waarom. Waar je ook vanuit het stadje heen kijkt, in alle windrichtingen zie je prachtige bergen waartussen het stadje is gelegen.
En wat nog meer?
Op de eerste volledige dag dat we in Baños zijn, heb ik aan canyoning gedaan. Eigenlijk komt canyoning hier in Baños neer op een soort van abseilen door één van de vele watervallen die er in deze omgeving zijn. Ooit in Slovenië ook een dergelijke tocht gemaakt, maar daar was er veel meer sprake van natuurlijke glijbanen (uitgesleten in de rotsen) en sprongen. Hier in Baños ging je echter gesnoerd naar beneden. Je kon kiezen uit de makkelijke en moeilijke variant. Vanwege mijn voet die toch nog steeds dik wordt, gekozen voor de gemakkelijke. En jeetje… Blij dat ik voor de gemakkelijke heb gekozen! Was me dat een partijtje uitdagend (overigens wel ontzettend gaaf). Ergens ben ik wel erg benieuwd hoe moeilijk de moeilijke moet zijn!
Na canyoning, hebben we in de middag samen een hike gemaakt naar Casa de Arbol (Nederlandse vertaling: boomhut). De Lonely Planet omschrijft dit als een mega fotogeniek gebied. De route er naartoe was zeker niet verkeerd, maar om het nu echt fotogeniek te noemen… En Casa de Arbol bleek een beetje een uitgemolken trekpleister te zijn. Al hebben we wel leuke plaatjes van het schommelen boven de afgrond!
Verder hebben we ook de “Ruta des Cascades” (de route van de watervallen) afgelegd. En tijdens deze route hebben we een aantal mooie watervallen mogen aanschouwen. Tijdens deze toer ook de mogelijkheid gehad om een Tarzan-swing te maken door de vallei. Die kan ik natuurlijk niet laten schieten! In Costa Rica ooit hetzelfde gedaan, maar deze was toch wel net wat heftiger!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086519
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 184
[author] => Jasper
[cityName] => Baños
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/069/851_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => avontuurlijk-baos
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-20
[title] => Riobamba en de vulkaan Chimborazo
[message] => Weer een stad waar je niet al te lang wil blijven. Buiten een restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten en een accommodatie waar we verblijven met te lieve uitbaters (een Duitse man en Ecuadoraanse vrouw die ook taalcursussen geven), is er werkelijk niets moois aan deze stad. Waarom er dan heen? Vanwege de vulkaan Chimborazo die net buiten de stad is gelegen. De vulkaan is overigens niet meer actief en de top is bedekt met sneeuw. Het bereiken van de top is alleen mogelijk voor alpinisten. Te voet kan je slechts tot ongeveer 5.100 meter komen. Als het weer het toelaat, kan je deze vulkaan altijd vanuit de stad zien liggen.
Lesje aardrijkskunde
De Chimborazo is de hoogste vulkaan van de Andes en tevens de hoogste berg van Ecuador. De Lonely Planet had een verhaal over dat de Chimborazo (6.263 meter) ook wel de hoogste berg van de wereld is, in plaats van de Mount Everest (8.848 meter). Dit is natuurlijk raar en hebben we nog even opgezocht. Het schijnt aan de meetmethode te liggen…
Traditioneel gezien worden bergtoppen vanaf zeeniveau gemeten. In dat geval is de Mount Everest de hoogste berg. Als je vanuit het middelpunt van de aarde meet, is echter de Chimborazo de hoogste berg. De diameter van de aarde is schijnbaar het grootst op de evenaar. De aarde is dus niet helemaal rond, maar meer een afgeplatte bolvorm. En om precies te zijn is de straal van de aarde zo’n 21 kilometer groter rond de evenaar dan rondom de polen… Nooit geweten!
Moutainbiken
Aangezien de Chimborazo dus vlakbij de evenaar ligt, ben ik volgens deze meetmethode dus met de mountainbike van de hoogste berg van de wereld gegaan. Niets van gemerkt, buiten dat het echt een mega leuke ervaring was. De avond voor vertrek hebben we een uitgebreide uitleg van de touroperator gehad. Met uitgebreid bedoel ik ook écht uitgebreid… #duurtlang!
De mountainbiketocht begin op 4.850 meter en heb ik samen met een super leuk Frans gezin gedaan (vader, moeder en twee kinderen). In de tocht naar beneden echt hele gave uitzichten gehad, vicuna’s gezien (hierover later meer), de Franse papa op zijn muil zien gaan en op het laatst nog door wat dorpen net buiten de stad gefietst. Hier zie je veel duidelijker dan in de stad, de eenvoud waarin mensen hier leven. Bij elke woning zie je nog wel wat kippen, een varken, een ezel, wat schapen of een paar koeien staan. Of het een bewuste keuze of puur uit armoede is, kunnen we er dan weer niet helemaal uithalen. Verder op weg naar beneden veel wind gehad en met name in het begin veel kou ervaren. We kregen gelukkig ook vooraf het advies om op z’n minst vier lagen kleding aan te doen. Toch hadden we erg veel geluk met het weer. Het was namelijk niet heel erg bewolkt, waardoor we de hele dag zon hebben gehad en ook bijna de hele tocht een prachtig uitzicht op de vulkaan hebben gehad. Dit schijnt heel vaak heel anders te zijn, waardoor je door de wolken en de mist slecht zicht hebt.
Vicuna’s
Vicuna’s vallen onder dezelfde familie als de lama’s en de alpaca’s. Deze leven hier in het wild en waren eigenlijk uitgestorven. Peru, Bolivia en Chili hebben deze echter een paar geschonken en de populatie begint weer op peil te komen. Geinige beestjes om te zien, al zie ik niet direct het verschil met de alpaca. Het schijnt dat ze wat kleiner zijn. In mijn optiek zijn ze vooral wat minder fors.
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086428
[countryId] => 54
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 152
[author] => Jasper
[cityName] => Riobamba
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/964_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => riobamba-en-de-vulkaan-chimborazo
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar San Christobal
[message] => Nog wat voorzichtig ontbijten met fruit, toast en even geen koffie. De natte spullen moesten maar een beetje apart in de koffer. De chauffeur die de eerste dag gereden had, kwam me ophalen voor het vliegveld. Hij ging keurig met me mee met de boot en zorgde dat de bagage in de bus naar het vliegveld kwam en zwaaide me vriendelijk uit. Op het vliegveld was er wel een incheckbalie voor Emeteve, maar daar gebeurde helemaal niets. Dan nog maar even de tijd verdrijven en rondkijken op he vliegveld en ja, hoor de leguaan was weer aanwezig en poseerde keurig voor de foto's. Uiteindelijk werd ik ingecheckt, waar nog even moeilijk werd gedaan over het gewicht de handbagage. Het gaat hier allemaal in lbs en daar snapte ik dus niets van. Ik mocht naar de gate en er werd speciaal gezegd: controle voor Emeteve. Toen we gingen boarden liepen we naar een 2 motorig 8 persoons vliegtuigje, dat kon toch niet waar zijn. Maar het bleek waar, hiermee vlogen we eerst naar Isabella. Nadat er daar getankt was, gingen we naar San Christobal. Ik mocht van Isabella naar San Christobal op de plek van de copiloot zitten. Wat een prachtige uitzichten en wat een belevenis. In San Christobal ik ging met de taxi naar het hotel.
Het hotel lag dicht bij de haven en je kon zo naar het stadje lopen. Overal hoorde je de zeehonden blaffen en ze lagen op de meest vreemde plaatsen te slapen o.a. op de bankjes die voor de toeristen bedoeld waren. Op advies van Roberto van het hotel ging in sushi eten en dat was tot nu toe de duurste maaltijd van de vakantie, maar wel erg lekker.
Dit eiland heft geen rare extra tax en oogt heel gezellig en vriendelijk.
Gelukkig dus ook goede ervaringen op Galapagos.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086407
[countryId] => 54
[pictureCount] => 38
[visitorCount] => 375
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/688_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-san-christobal
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => Van Santa Cruz naar Isabella
[message] => Vanmorgen werd ik om 06.30 al weer opgehaald. Ik had goed geslapen en voelde me dankzij de pillen weer een stuk beter. Er kwam een wazige juffrouw om me op te halen met een soort miniauto, waar we net met zijn beide inpasten (en zij nam echt de meeste ruimte in). Ik werd naar de centrale steiger van Santa Cruz gebracht, hier bleek ik ergens op een lijst te staan en kreeg ik een kaartje om mijn nek (maar niet voordat ik $1 vertrekbelasting had betaald) met de naam van het schip: New Destiny. Het verliep allemaal even chaotisch, dan moesten we weer rechts staan en dan links. En dan was ook nog policia de marina die een nieuwe lijst bij moest houden Uiteindelijk gingen we met een watertaxi naar ons schip (weer $1) het bleek een grote speedboot te zijn waar 30 mensen in konden. Ik koos ervoor om achterin te gaan zitten, frisse lucht en in het midden van de boot. Het was niet mijn beste idee deze vakantie, want we werden allemaal drijfnat van het hoog opspattende water. Gedurende 2,5 uur zaten we in een soort rollercoaster en werden we heen en weer en door elkaar geschud en stuiterden we op en neer. Wat een ellende. Ik had gelukkig op advies van het reisbureau reisziektepilletjes ingenomen, maar het advies neem een jasje en een sjaaltje mee had beter kunnen zijn neem: een regenpak met een zuidwester mee. Achterin werden we alleen maar nat, voorin werd de een na de ander kotsend zeeziek. Gelukkig was de reis naar ongeveer 2,5 uur ook echt afgelopen. Maar ik realiseerde me ook dat ik met dezelfde boot nog weer terug moest. Het vervelende hier is dat je kleren niet drogen, doordat de lucht zo vochtig is. Dus ik heb ik elk geval de hele dag met een natte broek en kleddernat vest gelopen. Terwijl het niet echt warm was. Van de speedboot ging het weer met de watertaxi (weer $1) na de haven, waar ook nog eens $10 moesten betalen om het eiland op te mogen. De trip vandaag was op z'n Amerikaans: in bus flamingo's kijken, in een soort safari jeep om schilpadden kijken, lunchen, en daarna met jeep naar een motorboot op zoek naar pinguïns en wit tip haaien. De gids had nog wel veel moeite gedaan om ons het een en ander te vertellen, maar er waren 4 jongeren uit Israel in onze groep die het eigenlijk niets interesseerde. Om 15.00 scherp was alles afgevinkt en gingen we terug naar onze boot, waar de kapitein met een goede tip gaf: ga binnen in he midden in de boot zitten. Terug ook weer 2,5 uur in de rollercoaster, weer een watertaxi om op de steiger te kunnen komen en tot mijn verbazing moest ik nu $1 betalen omdat ik om terug kwam en gebruik maakte van de steiger. Ik voelde me vandaag compleet een pinautomaat. Natuurlijk kwam de wazige dame niet om me terug te brengen naar het hotel. Dus nam ik een taxi, dat kost hier echt niets: $ 1,5 . In het hotel konen eindelijk al die natte kleren uit en kon ik genieten van een heerlijk warme douche. Morgen zou ik ook per speedboot naar San Christobal gaan, maar dat leek met echt geen goed idee. Dus er werd gauw een vlucht geboekt naar San Christobal. Wat een enerverende dag en gelukkig ging het goed met mijn darmen.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086399
[countryId] => 54
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 299
[author] =>
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/577_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-santa-cruz-naar-isabella
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-19
[title] => van Guayaguquil naar Santa Cruz
[message] => Gisteren kwam ik al koud en rillerig aan in het hotel. De kamer prima behalve het voortdurende gedreun van generatoren of airco's vanaf een nabij gelegen gebouw. Geen oog dicht gedaan vannacht. Waarschijnlijk is het eten van Cuenca of de koffie onderweg niet goed gevallen, want ik was ineens aan de diarree. Gelukkig had ik noodmedicatie mee. Zit ik een duur hotel met van allerlei lekkers om mee te ontbijten, moest ik toch maar alleen thee en toast eten.
07.30 werd ik naar het vliegveld gebracht, ik had al online ingecheckt dus het zou allemaal snel moeten verlopen. Niet dus, toen ik mijn koffer af wilde geven, moest ik eerst door een controle om een blauwe controle label aan mijn koffer te krijgen en daarna nog een keer in de rij om $ 20 te betalen om te mogen vertrekken naar de Galapagos eilanden. Het allemaal heel chaotisch en heel slecht aangegeven. Na nog een extra controle van de handbagage mocht eindelijk op weg naar Galapagos, Ik had een prima plek bij de nooduitgang en dicht bij de wc (maar dat bleek dankzij de pil niet nodig). We kregen onderweg alleen water en droge biscuitjes, helemaal goed voor mij. Aangekomen op Santa Cruz eerst $100 betalen voor het park.
Daarna zag ik mijn koffer apart bij de douane liggen, oeps zat er toch iets verkeerds in de koffer. Maar toen ik zei dat is mijn koffer, was het helemaal OK en knipte de man het labeltje even met een sterk tangetje door. Ik werd opgewacht door Mariomijn gids voor vandaag de man sprak een slecht verstaanbaar staccato Engels en 0ndanks mijn verzoek wilde hij geen Spaans spreken. We moesten eerst met de bus naar Ittaca kanaal en daar met de ferry naar de parkeerplaats, waar de chauffeur al stond te wachten. Zonder pardon en overleg moest in achterin gaan zitten, want de gids zat natuurlijk voorin. Tot nu toe had ik altijd gevraagd om voorin te mogen zitten en mocht altijd. Maar vandaag had ik geen zin en moed om te protesteren. We gingen eerst naar een soort regenwoud waar ik geacht werd om geïnteresseerd naar een instorting van de vulkaan te kijken. Daarna op weg naar Rancho El Chato waar een ze een broedprogramma voor reuzenschildpadden hadden. De de dieren liepen vrij rond op een gigantisch terrein. Hier kreeg ik ook een lunch (pasta), dit bleek teveel voor mijn maag en darmen. Toen Mario daarna enthousiast op rubber laarzen wilde rond gaan lopen haakte ik volledig af. Ik vroeg om de rest van het programma maar niet door te laten gaan, ik wilde zo snel mogelijk naar mijn hotel om te slapen. Gelukkig brachten ze me inderdaad linia recta naar het hotel en daar dook ik
onmiddellijk mijn bed in. Hopelijk voel ik me morgen een stuk beter. geacht te kijken
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086383
[countryId] => 54
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 306
[author] => Tineke
[cityName] => Quito
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/399_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guayaguquil-naar-santa-cruz
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-17
[title] => Even iets Ande(r)s… Cuenca en Cajas National Park
[message] => We zijn in het Andes-gebergte, specifiek in het plaatsje Cuenca. Toen we Puerto Lopez verlieten, hebben we een hele dag busritten gehad. In de ochtend van Puerto Lopez terug naar Gayaquil en in de middag van Gayaquil naar Cuenca. Met name de tweede rit werkelijk een prachtige rit door het Andes-gebergte, al hebben we er ook de nodige uren van geslapen. Van dertig meter onder water, naar 4.000 meter boven zeeniveau…
Cuenca
Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador (Quito en Gayaquil zijn groter) en hier zijn nog veel koloniale invloeden zichtbaar. Het stadje straalt wel sfeer uit, maar toch ben ik er niet heel enthousiast van geworden. Ik denk dat het leuker is om hier rond het weekend te vertoeven. Maar helaas… Wij hebben drie doordeweekse dagen.
Bij het verkennen van de stad, valt ons op dat restaurantjes niet zo eenvoudig te vinden zijn. Het blijkt dat deze vaak “binnen” in de panden aan een soort van patio’s zijn gelegen. Hierdoor hebben de restaurantjes wel een intieme sfeer.
Waar we in Colombia naar ons idee “de echte Colombiaan” niet duidelijk hebben kunnen onderscheiden (in Colombia zijn veel verschillende invloeden in de mensen zichtbaar), is dat hier in het zuiden van Ecaudor al een stuk gemakkelijker. Sowieso hebben de mensen hier al een veel meer gemeenschappelijke uitstraling en daarnaast zien we met regelmaat mensen in traditionele kledij over straat lopen (met name vrouwen). Leuk om te zien!
Cajas National Park
Waar ik wel helemaal enthousiast van werd, was het Cajas National Park. Dit park ligt op zo’n uur met de bus rijden buiten de stad, eigenlijk weer op de weg terug naar Gayaquil. We hebben hier een hike gemaakt die in totaal ongeveer vijf tot zes uur zou duren (twee routes). Wij hebben ze binnen vijf uur afgerond, al waren we wel kapot aan het einde. Een goede training voor de Salkantay Trail die in september in Peru gaat komen (de Salkantay Trail is een alternatieve Inca Trail, die uiteindelijk eindigt bij Machu Pichu).
Waarom zo kapot aan het einde? Nou, de hele hike was op 3.600 tot 4.250 hoogtemeters. De top van het park ligt op 4.250 hoogtemeters. Met de route waarin deze top was gelegen, zijn we begonnen. De moeilijkheidsgraad was “hoog”. Maar… Beide hebben we de top bereikt. Daar werden we getrakteerd op echt een fantastisch uitzicht. Naar beneden bleek nog een grotere uitdaging dan naar boven, al hebben we zowel naar boven als naar beneden handen en voeten gebruikt. Als je de berg van een afstand ziet, geloof je ook niet direct dat deze eenvoudig “te voet” (dus zonder hulpmiddelen) te beklimmen is. Misschien daarom dat ik zowel mijn linker als mijn rechter voet een keer goed omgeslagen heb, al had Menno over de reden daarvan een andere mening…
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086346
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 137
[author] => Jasper
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/153_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => even-iets-ande-r-s-cuenca-en-cajas-national-park
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca naar Guayuaquil
[message] => ik zou vanmorgen om 09.00 vertrekken, dus na het ontbijt nog even tijd om de blog bij te werken. Om 08.15 werd er aan mijn kamer geklopt, uw chauffeur is er. Ik zat midden in het opladen van de foto's, mijn spullen stonden allemaal wel ingepakt en startklaar. Ik ging even naar de chauffeur om e zeggen dat ik nog 10 minuten nodig had. Ook dit bleek weer een hele aardige en rustige jongeman: Alfredo. Gedurende de reis bleek dat hij ook over de nodige humor beschikte. Voordat we de stad uitreden werd eerste de rivier Tomebamba gefotografeerd, we hadden alle tijd want we hoefden niet vroeg in Guayuaquil aan te komen. Deze bestemming was de uitvalsbasis voor de Galapagos eilanden. We reen met prachtig weer door de laatste uitlopers van de Andes naar het vlakke stuk van de kust. Eerst even naar 4300 en dan alleen maar naar beneden.
Bij het natuurpark van Cajas (4100 mt) stopte we even om rond te lopen, sfeer te proberen, de zuivere lucht in te ademen en natuurlijk om foto's van de omgeving en van de bloemen te maken. Alfredo vond het natuurlijk om voor koffie te stoppen. Hij genoot ook van de prachtige luchten en vertelde dat hij gisteren op neer van Cuenca naar Guayuaquil in een dichte mist had gereden (2x 3-4 uur). De kustvlakte werd intensief bebouwd met o.a. cacao, suikerriet en mango. Guayuaquil bleek een hele grote stad en het was er volgends Alfredo voor toeristen niet echt veilig, dus opletten en op de spulletjes passen. Deze keer logeerde ik in een wat groter hotel, waar ze een soort luchthaven shuttle hadden. Het was even wennen na al die leuke kleine en gezellige hotelletjes. Ik wandelde even de tegenover gelegen grote kerk binnen war allerlei prachtig in wit uitgedoste baby's / peuters rondliepen samen met hun al even mooi geklede families. Het bleek hier om een herbevestiging van het sacrament van de doop te gaan.
Vanavond een beetje vroeg naar bed, morgen om 08.30 vertrekt de taxi naar het vliegveld.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086276
[countryId] => 54
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 92
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/390_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca-naar-guayuaquil
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-16
[title] => Cuenca
[message] => Na het karige ontbijt werd ik opgehaald voor een city tour. We liepen een stuk door de stad en de gids vertelde van alles over de gebouwen, wat er in de loop van de eeuwen allemaal was gebeurd en onder welke overheersers de stad had geleden; Inca's, Spanjaarden, Fransen en nu tegenwoordig de Amerikanen. De gids sprak rad Engels en strooide volop met jaartallen, zodat ik al snel niet meer wist hoe het zat. We bezochten eerst een overdekte mercado, met natuurlijk weer het prachtig opgestelde fruit, maar ook met een medische hoek waar je naar aanleiding van je klacht een boeketje kruiden en bloemen meekreeg en verder was er food hoek voornamelijk met slow cooked varken. Onder de roltrap zaten een aantal vrouwelijke sjamanen die kinderen behandeld o.a door het slaan met een boeketje kruiden, maar soms werden de kinderen ook besproeid met spuug (niet echt verantwoord in het kader van Corona).
Daarna gingen we naar een prachtige basiliek, zo groot omdat er onderling tussen de diverse groepen katholieken een competitie was ontstaan wie de grootste kerk kon bouwen.
Van binnen was de kerk heel eenvoudig en sereen, er was een prachtig altaar en ook hele mooie glas in lood ramen waar Maria met een donkergekleurde huid was afgebeeld net als de oorspronkelijke bewoners.
Daarna was het tijd voor een bezoek aan de fabriek van Panama hoeden.
Ze heten Panama hoeden omdat vroeger vanuit Panama werden geëxporteerd.
Van oorsprong werden deze hoeden in huiselijke kring gefabriceerd en later werden in deze fabriek er ook allerlei modellen ontwikkeld en geproduceerd. Het is nog steeds voor het grootste deel handwerk en de prijs is afhankelijk van hoe fijn de hoed is gevlochten.
Overladen met info kwam ik weer bij het hotel om even te relaxen.
Daarna slenterde ik nog even op eigen gelegenheid door de stad op zoek naar nog wat leuke souvenirtjes.
Morgenvroeg wordt ik op gehaald voor de laatste etappe op het vasteland Cuenca naar Guayaquil.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086261
[countryId] => 54
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 100
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/068/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => cuenca
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => jasper-za
[datePublication] => 2022-08-14
[title] => Puerto Lopez
[message] => Na één nachtje doorgebracht te hebben in Guayaquil, hebben we direct de bus gepakt naar Puerto Lopez. Achteraf gezien hadden we direct vanuit de luchthaven naar de busterminal kunnen lopen en de bus naar Puerto Lopez kunnen pakken. Maar goed… Dat wisten we helaas ook niet. In Guayaquil hebben we daardoor wel een leuke ervaring gehad. We hebben een hotel geboekt en bij aankomst bleek het niet echt een hotel te zijn. Niemand aanwezig en wij hadden geen idee hoe we binnen moesten komen. Het scheelt dat we aan het plaatje het pand herkende, anders hadden we gedacht dat het een kleinschalig appartementencomplex geweest zou zijn. De zeer vriendelijke eigenaar van het naastgelegen restaurant heeft ons gelukkig goed geholpen, waardoor we na een minuutje of twintig iemand van de accommodatie hadden bereikt.
In Puerto Lopez hadden we de volgende uitdaging; een hotel vinden! We hadden een keer niet van te voren geboekt en bij aankomst in Puerto Lopez bleken alle hotels vol te zitten. Vakantietijd en weekend. Normaal blijf ik onder dit soort dingen redelijk rustig, maar nadat we al bij meer dan tien hotelletjes/hostels geïnformeerd hadden, begon ik ‘m langzaamaan ook te knijpen. Maar… Uiteindelijk een kamer gevonden! En eigenlijk zelfs nog een hele mooie (één van de mooiste van onze trip tot dusver), met uitzicht op zee en een eigen balkon! Het was wel de laatst beschikbare kamer, dus ook hier weer geluk.
Humpback whales
We zijn naar Puerto Lopez gegaan om humpback whales (bultruggen) te spotten. Het blijkt het perfecte seizoen te zijn, omdat ze nu vanuit Antartica deze kant uitkomen om hun jongen te krijgen. Sterker nog; het eiland waar ze hun jongen krijgen, ligt op bijna zichtafstand van Puerto Lopez. Bij het reserveren van een tour, vernemen we dat we met 100% zekerheid deze enorme vinvissen gaan zien.
De bultruggen worden 12 tot 16 meter lang en “springen” met hun enorme lijf soms volledig boven het wateroppervlakte uit. Bizar, als je weet dat deze beesten een gewicht van 25.000 tot 30.000 kilo kunnen bereiken. Het springen doen ze om van parasieten en dergelijke die op hun huid zitten af te komen.
En ja, we hebben ze gezien. Meerdere zelfs! Wat een prachtige beesten. En wat een spektakel om te zien! Tijdens de tour twijfelden we even of het wel okay was om de tour te maken. Op sommige plekken waren namelijk wel erg veel bootjes op zee. Naar het schijnt vinden deze vinvissen het geluid van de grote containerschepen op zee wel vervelend, maar het geluid van onze kleine bootjes niet. Toch heb ik het voor de zekerheid nog even op internet opgezocht. Tot mijn verbazing las ik dat de vrouwtjes en jongen zelfs uit nieuwsgierigheid de bootjes opzoeken als ze nog hier zijn in afwachting van de terugtocht naar Antartica (de mannetjes zijn dan al weg, maar de vrouwtjes en jongen wachten tot de jongen sterk genoeg zijn). Het is dus helemaal okay om deze tour te maken, al ben ik voor mijn eigen gemoedsrust wel erg blij dat onze boot naar mijn idee veel afstand hield.
Manta ray’s
In Puerto Lopez ben ik ook nog een keer gaan duiken. De naam van de duikstek heet Isla de la Plata. Menno heeft deze dag duiken overgeslagen. Deze duiken heb ik speciaal gemaakt om de manta ray’s te spotten. Het is namelijk ook het seizoen om deze te spotten. Deze bizar grote roggen kunnen een lengte bereiken van wel zeven tot acht meter.
En ik heb ze gezien! Meerdere zelfs! Wat een lappen zeg. Het lijkt meer op vliegen/zweven door de zee, dan zwemmen. Het leuke is dat manta ray’s duikers heel leuk vinden. Ze vinden het namelijk heerlijk om die bubbels tegen zich aan te krijgen, die duikers produceren bij het uitademen. Je moet dus niet schrikken dat het licht opeens uitgaat als er zo’n enorme lap bovenlangs komt. Eéntje had een witte onderkant en leek te lachen naar ons. We hebben er een stuk of vier gespot, waarbij de grootste volgens onze divemaster zeker zeven meter was. Ze zien er imposant uit, maar zijn totaal niet gevaarlijk (in tegenstelling tot de kleinere stingray’s, die we overigens ook gespot hebben).
Bij de tweede duik nog wat schildpadden gezien. Het bijzondere hieraan was dat ik een hele bijzondere duikbuddy had. Deze heeft het voor elkaar gekregen om een flipper te verliezen, zijn luchttoevoer voor zijn BCD tijdens het duiken los te krijgen en binnen dertig minuten door zijn zuurstof te zijn. Ik ben blij dat ik bij Menno niet zo vaak te hulp hoef te schieten. Deze duik was ik meer bezig met mijn buddy veilig te stellen dan met het genieten van de omgeving. Volgende keer graag weer samen…
Kapotte boot
Onze duikstek lag ongeveer anderhalf uur varen uit de kust. Op de terugweg hield onze boot er halfweg mee op. Fijn hoor, midden op zee. En een zee die helaas niet heel kalm was. Gelukkig was de boot vrij snel gerepareerd door de kapitein en konden we weer verder. Had er niet aan moeten denken daar misschien wel een uur te moeten dobberen om op hulp te wachten.
Na een kapotte bus nu ook een kapotte boot. Ik hoop dat het hier bij blijft voor wat betreft onze transportmiddelen…
Puerto Lopez als dorp…
… is verder niet heel erg bijzonder. Of ja, eigenlijk is het één grote kermis. De boulevard en het strand is één hysterische aaneenschakeling van barretjes, restaurantjes en winkeltjes, met teveel licht en hele harde muziek. Voor het dorp zelf hoef je deze kant niet op. Ons hotel is gelukkig buiten deze hysterische bende gelegen en wij vallen iedere avond heerlijk in slaap met op de achtergrond het geluid van de golvende zee… Heerlijk!
[userId] => 441494
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086206
[countryId] => 54
[pictureCount] => 9
[visitorCount] => 134
[author] => Jasper
[cityName] => Puerto López
[travelId] => 527686
[travelTitle] => Rondreis Zuid-Amerika
[travelTitleSlugified] => rondreis-zuid-amerika
[dateDepart] => 2022-07-03
[dateReturn] => 2023-02-16
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/651_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/441/494_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => puerto-lopez
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => Tinekeontour
[datePublication] => 2022-08-13
[title] => van Guamote naar Cuenca
[message] => Na het ontbijt was er eerst tijd om de weekmarkt van Guamote te bezoeken.
Het slaperige stadje was veranderd in een bezig gebeuren. Mensen kwamen van heinde en ver om hun inkopen te doen. Groente, fruit maar ook kleren, schoenen, laarzen en zelfs kasten en fornuizen. Het regende behoorlijk en het was laveren van het ene plastic zeil naar het andere overkappende zeil. Ondanks de verwarrende indeling van het stadje, allemaal ingedeeld in vierkanten en natuurlijk bijna geen namen van de straten vermeld, kon je bijna niet verdwalen, want je kwam altijd weer uit bij het spoor en vandaar bij het station. Het station lag centraal gelegen en dichtbij het hotel.
Om 11.00 kwam Carlos me ophalen en we gingen ook nog even naar de veemarkt. Een vreemd gebeuren hier, iedereen liep met een schaap, koe, varken of biggetjes aan een touw. Er vonden geen zichtbare onderhandelingen over de prijs plaats, hier geen handje klap.
Na markt gingen we onderweg naar Cuenca, een van de grotere steden van Ecuador. Weer helemaal door de bergen, maar nu was het weer af en toe bar slecht. We reden zelfs een hele periode in de wolken. Het was dan ook een hele zit ( 5uur). Onderweg zag je aan de andere kleuren kleren van de vrouwen of aan de hoeden (sombrero) dat je in andere regio was. Ook verschillen de ponchos van de mannen van kleur en ook de manier van dragen De ene klederdracht is nog mooier dan de andere. Deze keer kreeg ik Carlos zou ver dat we een koffiestop en later ook nog een stop voor een kleine snack in te lassen. Mijn hotel lag midden in de oude historische stad aan een 1 richtingsweg, met daarnaast rails voor de tram en paal tegenover een grote kerk. Omdat Carlos niet echt mocht parkeren voor het hotel was het even snel spullen uitladen, jammer dat we afscheid moesten nemen hij was mijn favorieten chauffeur tot nu toe.
Het hotel was een beetje oude sjiek en vergane glorie. Ik werd er ook helemaal niet vriendelijk ontvangen. Ik was helemaal kapot van de reis, dus vroeg naar bed vandaag.
[userId] => 355195
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5086149
[countryId] => 54
[pictureCount] => 37
[visitorCount] => 119
[author] => Tineke
[cityName] => Cuenca
[travelId] => 527725
[travelTitle] => rondreis Ecuador en de Galapagoseilanden
[travelTitleSlugified] => rondreis-ecuador-en-de-galapagoseilanden
[dateDepart] => 2022-07-27
[dateReturn] => 2022-08-16
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/066/129_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/355/195_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-guamote-naar-cuenca
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Ayampe - Ecuador 
